Jennifer Roberson
Pieśń o Homanie
Przekład Marcin Łakomski


Marion Zimmer Bradley za sny i za fakty
oraz
Betsy Wollheim za to, że moje uczyniła lepszymi

KSIĘGA l

ROZDZIAŁ 1

Wpatrywałem się w zasłonę burzy, usiłując dojrzeć Finna. Jechał przede mną na 
małym kucyku stepowym podobnym do mojego, tyle że brązowym, a nie kasztanowym. 
Sypało śniegiem, wiec widziałem go tylko jako niewyraźną, ciemną plamę. Wicher smagał 
mnie po twarzy. Finn na pewno mnie nie usłyszy, chyba że krzyknę bardzo głośno. 
Odgarnąłem z twarzy wełniany szal, skrzywiłem się, gdy w brodę uderzyły mnie kryształki 
lodu niesione przez ostry wiatr, i wykrzyczałem pytanie:
- Widzisz coś?
Rozmazana plama nabrała wyraźniejszych kształtów. Finn odwrócił się w siodle. 
Podobnie jak ja, owinięty był w skóry i wełniane odzienie, miał na sobie futro i kaptur. Pod 
tymi warstwami ubrań trudno było dostrzec człowieka. Ale przecież jego w ogóle mało kto 
nazwałby człowiekiem. Finn był Cheysuli.
Zsunął z twarzy szal. W odróżnieniu ode mnie nie nosił brody, gdyż nie zależało mu 
na anonimowości. Zresztą Cheysuli nie zapuszczają bród. Finn powiedział mi kiedyś, że 
powstrzymuje ich przed tym coś, co już mają we krwi. Brak zarostu na twarzy nadrabiał za to 
czupryną - nie przycinał jej ostatnio, więc jego ciemna fryzura była bardzo gęsta. Wiatr targał 
nią, odsłaniając opaloną twarz... drapieżcy.
- Wysłałem przodem Storra; ma nam znaleźć schronienie! - krzyknął w odpowiedzi. - 
Jeśli w tym śniegu w ogóle jest jakieś bezpieczne miejsce, to on na pewno je znajdzie.
Spojrzałem na wąską leśną ścieżkę. Równolegle do śladów kopyt naszych koni 
widniały na niej odciski wilczych łap, zasypywane przez gnany wiatrem śnieg. Były spore, 
ale niewiele większe od dziur w śniegu, rozmieszczone w regularnych odstępach, lecz szybko 
maskowane przez wicher i śnieżycę. Wyznaczały ślad, jakim przebiegł lir Finna. Naznaczały 
też samego Finna jako innego niż ludzie - bo jaki człowiek podróżuje z wilkiem u boku? Co 
więcej, naznaczały i mnie, bo co za człowiek podróżuje ze zmiennokształtnym?
Finn nie ruszał z miejsca. Czekał w milczeniu, z twarzą wystawioną na wiatr. 
Zbliżając się ku niemu, widziałem, jak mruży oczy, jak zza szparek wyglądają czarne źrenice, 
rozszerzone na widok oślepiającej bieli. Jego tęczówki miały barwę dziwnej, jaskrawej żółci. 
Nie były bursztynowe, złote, czy piwne, lecz właśnie żółte.
„Oczy dzikiej bestii” - mówili ludzie. A ja wiedziałem, dlaczego.
Zadygotałem, zmełłem w ustach przekleństwo i spróbowałem wyłuskać lód z brody. 
Przez kilka lat grzaliśmy się w cieple wschodnich krain. Dziwnie czułem się, będąc już 
prawie w domu i musząc cierpieć z powodu zimy. Zapomniałem już, jak podróżuje się w 
ciężkich futrach, skórach i wełnianych odzieniach.
A jednak nie, niczego nie zapomniałem. A na pewno nie tego, kim jestem.
Finn zauważył, że cały drżę. Uśmiechnął się, obnażając dziąsła.
- Już się zmęczyłeś? Czy będziesz drżał i przeklinał burzę również wtedy, gdy znów 
staniesz w komnatach Homana-Mujhar?
- Nawet nie dotarliśmy jeszcze do Homany - przypomniałem. Nie podobała mi się ta 
przedwczesna pewność zwycięstwa. - A co dopiero do pałacu mego stryja.
- Twego pałacu. - Przez chwilę przypatrywał mi się z powagą. Przypominał w tej 
chwili kogoś innego: swego brata. - Czy nadal wątpisz w swe siły? Wydawało mi się, że 
poradziłeś sobie z tym uczuciem, kiedy postanowiłeś, iż nadszedł czas, byśmy wrócili z 
wygnania.
- Tak było. - Targałem brodę dłonią okrytą rękawicą, nadal iskając lodowate 
kryształki. - Pięć lat wygnania to aż nazbyt wiele, dla księcia zaś stanowczo za długo. 
Najwyższa pora odebrać tron samozwańcowi z Solinde.
Finn drgnął.
- Odzyskasz tron. Przepowiednia Pierworodnych jest jasna i ostateczna. Odbierzesz 
Tron Lwa Bellamowi i jego czarodziejowi, Ihlini, i zajmiesz należne sobie miejsce jako 
Mujhar.
Wyciągnął prawą dłoń, skrytą w rękawicy, i skierował ją wnętrzem do góry, 
rozpościerając palce w wymownym geście. Tahlmorra, życiowa filozofia Cheysuli, wedle 
której los człowieka spoczywa w rękach bogów.
Dobrze, niech i tak będzie. O ile tylko ci bogowie uczynią mnie królem w miejsce 
Bellama.

Strzała zaświszczała na wietrze i wbiła się głęboko pomiędzy żebra konika Finna. 
Zwierzę zarżało i zachwiało się. Burza natychmiast zasypała śniegiem przestrzeń między 
nogami i brzuchem wałacha. Kucyk ugrzązł na dobre, zapadając się w białym puchu. Z 
nozdrzy trysnęła mu krew. Również z rany płynęła jucha, plamiąc zaspy szkarłatem.
Baz wahania wyplątałem pochwę z rzemieni siodła i wyciągnąłem miecz. Osadziłem 
w miejscu konia, miotając przekleństwa. Spostrzegłem jeszcze ramię Finna, który zeskakiwał 
z padającego wierzchowca.
- Jest ich trzech. Uważaj!
Pierwszy z nich dopadł mnie. Zaczęliśmy walczyć. Miał miecz, tak jak i ja. Machał 
nim, jak sierpem, usiłując odciąć mi głowę. Posłyszałem znajome dźwięki: świst ostrza 
przecinającego powietrze, sapanie jego wierzchowca, chrapliwy oddech dobywający się zza 
zaciśniętych zębów stękającego z wysiłku wroga. Kiedy brałem zamach ciężkim mieczem, 
słyszałem też zgrzytanie własnych zębów. Z zadowoleniem poczułem, jak ostrze uderza w 
ciało przeciwnika. Choć zimowe futra osłabiły siłę uderzenia, było ono na tyle mocne, że 
zachwiał się, a jego kontra była słabsza. Moje ostrze przebiło skóry i zagłębiło się w ciele 
mężczyzny. Choć skóry nieco wyhamowały cios, miecz wszedł weń jak w masło. Silne 
pchnięcie i wróg był martwy.
Natychmiast uwolniłem tkwiące w zwłokach ostrze. Spiąłem konia przeklinając, że to 
tylko kuc. Słabł. Pożałowałem, że nie mam homańskiego wierzchowca bojowego. Wybrałem 
kucyka, gdyż zapewniał mi anonimowość. Niestety, nie nadawał się do walki. Teraz przyjdzie 
mi za to słono zapłacić.
Rozejrzałem się, szukając Finna. Zamiast niego ujrzałem wilka. Zobaczyłem też 
martwego mężczyznę, leżącego na ziemi z otwartymi ustami, z których spływała na śnieg 
krew. Trzeci i ostatni napastnik wciąż siedział w siodle, patrząc w osłupieniu na wilka. Nic 
dziwnego, że był zaskoczony. Przed chwilą obejrzał przemianę, która wydarłaby okrzyk 
przerażenia z gardła najwaleczniejszego męża. Ja nie wrzeszczałem tylko dlatego, że sam 
widziałem przemianę wiele, wiele razy. A jednak nadal napawała mnie lękiem.
Wilk był wielki i silny. Skoczył, choć napastnik krzyczał i chciał salwować się 
ucieczką. Mężczyzna został strącony z siodła, rzucony na śnieg i rozciągnięty jak długi. 
Wrzeszczał, wyciągał ręce, usiłował się osłonić. Jednakże u gardła miał już kły. - Finnie! - 
Skrwawionym mieczem uderzyłem na płask grzbiet kuca, popędzając go w stronę głębokich 
zasp. - Finnie... - Powtórzyłem już ciszej. - Dość trudno będzie przepytać trupa.
Nachylający się nad rozdygotanym wrogiem wilk odwrócił głowę i popatrzył mi 
prosto w oczy. Utkwione we mnie spojrzenie każdego mogło wytrącić z równowagi, bowiem 
z rudej, przyprószonej śniegiem wilczej głowy spozierały oczy człowieka.
Nagle kształty wilka zaczęły się zmieniać. Roztopiły się, rozmyły w nicość, od której 
kłuły oczy, kręciło się w głowie, żołądek wędrował do gardła. Tylko oczy wciąż pozostały te 
same, nadal utkwione we mnie. Oczy dzikiej bestii, żółte i dziwne. Oczy szaleńca. Oczy 
wojownika Cheysuli.
Czułem, jak po plecach przechodzą mi ciarki. Spróbowałem się z nich otrząsnąć. 
Pustka rozproszyła się, zadrgały niewyraźne kształty, lecz tym razem ludzkie. Nie było już 
wilka. Na śniegu stał dwunogi, ciemnoskóry człowiek. Nie, nie człowiek, na pewno nie 
człowiek. Coś innego. Coś więcej.
Pochyliłem się w siodle, nakazując kucowi zbliżyć się do niego. Mój mały wałach był 
wystraszony. Wyczuł śmierć wierzchowca Finna oraz dwóch ludzi. W końcu jednak ruszył. 
Ściągnąłem cugle i zatrzymałem go koło powalonego człowieka. Wciąż leżał na plecach w 
głębokim śniegu, wpatrując się szeroko otwartymi oczyma w istotę, która przed chwilą była 
wilkiem.
- Ej, ty! - warknąłem.
Oczy mu drgnęły, zerknął na mnie. Wyraźnie widziałem, że chce wstać. Rozciągnięty 
na ziemi, był wystraszony i bezbronny. Pragnąłem, by należycie docenił grozę swego 
położenia.
- Mów - rozkazałem. - Kto jest twym panem?
Milczał. Finn zrobił krok w jego kierunku, nie odzywając się ani słowem. Mężczyzna 
przemówił.
Powstrzymałem odruch zaskoczenia. Mówił po homańsku, a nie ellazjańsku. Nie 
słyszałem tej mowy od pięciu lat, nie licząc słów, jakie zamienialiśmy z Finnem. Zresztą 
nawet między sobą woleliśmy rozmawiać po caledońsku lub ellazjańsku. I oto tutaj, w 
Ellasie, znów usłyszeliśmy homański.
Nasz jeniec nie patrzył na Finna, lecz na mnie. W jego oczach widziałem strach, a 
także wstyd i gniew.
- Jakiż miałem wybór? - spytał. - Mam żonę i córkę, muszę się o nie troszczyć. Jak 
mam je odziać, nakarmić, ogrzać w zimie? Moje gospodarstwo przepadło, gdyż nie mogłem 
zapłacić dzierżawy. Wszystkie pieniądze pochłonęła wojna. Syn mój zginął pod księciem 
Fergusem. Czy mam pozwolić, by moja kobieta i córka umarły z głodu, bo nie potrafię 
przynieść im pożywienia? Czy mam oddać dziecko na zdeprawowanie na dworze Bellama? - 
Wpatrywał się we mnie zjadliwym wzrokiem swych ciemnych oczu. Kiedy przemawiał, jego 
gniew narastał, a wstyd topniał. Pozostała w nim tylko wrogość i desperacja. - Nie miałem 
wyboru! Zaproponowano nam czyste złoto...
Poczułem, jak w brzuch wbija mi się ostrze, choć nikt nie trzymał noża.
- Skrwawione złoto! - przerwałem, chociaż dobrze wiedziałem, co odpowie.
- Tak, ale warte tego! - wykrzyknął. - Wojna Shaine’a przyniosła mi tylko śmierć 
syna, zabrała gospodarstwo, posłała moją rodzinę na żebry! Cóż więc mam robić? Bellam 
daje złoto, skrwawione złoto, a ja je biorę. Tak jak wszyscy!
- Wszyscy? - powtórzyłem. Nie podobało mi się to, co od niego słyszałem. Jeśli w 
Homanie każdy będzie skłonny wydać mnie wrogowi w zamian za solindyjskie złoto, to mój 
los jest przesądzony zanim jeszcze rozpocznę walkę.
- Tak! - krzyczał mężczyzna. - Wszyscy! Dlaczegóż by nie? Przecież to demony! 
Potwory! Bestie!
Wiatr zmienił kierunek. Znów sypnął mi w twarz lodem, ale nawet nie drgnąłem, by 
zgarnąć go z brody. Nie mogłem się ruszyć. Gapiłem się tylko na leżącego w śniegu 
mężczyznę, zdumionego, że wyrzucił z siebie te słowa. Wreszcie zerknąłem na Finna.
Podobnie jak ja, stał nieruchomo. Milczał. I patrzył. Jednak po chwili bardzo powoli 
podniósł głowę i spojrzał prosto na mnie. Zauważyłem, że źrenice zwęziły mu się do tego 
stopnia, że żółte tęczówki świeciły w ciemnościach, jak latarnie. Żółte oczy, czarne włosy, 
złoty kolczyk w lewym uchu, odsłonięty przez wiatr, który zgarniał mu włosy z twarzy. Obca 
twarz drapieżcy.
Patrzyłem na niego świeżym okiem, tak jak nigdy przez ostatnie pięć lat. Znów 
przypomniałem sobie, kim jest naprawdę: istotą, która na zawołanie potrafi przybrać kształt 
wilka.
Tak więc to on stanowił obiekt napaści. On, a nie ja. Wcale nie ja. Ja byłem nikim. 
Pojmany napastnik nie wiedział, że gdyby dostarczył Bellamowi moją głowę, otrzymałby za 
nią więcej złota, niż potrafiłby sobie wyobrazić. Na bogów, on nawet nie wiedział, kim 
jestem!
W innej sytuacji ironia losu mogłaby mnie rozbawić. Uśmiałbym się z własnego 
zarozumialstwa; z tego, iż uważam, że wszyscy mnie znają i wiedzą, ile jestem wart. Ale tu i 
teraz nie uczyła się moja osoba. Chodziło o rasę, z której wywodził się Finn.
- To przeze mnie.
Powiedział tylko tyle. Skinąłem głową. Przytaknąłem, choć myśl ta przyprawiała mnie 
o mdłości. Czekał nas trud nie do opisania. Przybywaliśmy do Homany po pięciu latach 
wygnania, by zebrać wojsko i odzyskać skradziony tron. W dodatku musieliśmy dokonać tego 
wbrew zakorzenionym uprzedzeniom mieszkańców Homany. Czystki przeprowadzone przez 
Shaine’a, określane przez Cheysuli mianem qu’mahlin, były niczym więcej, jak zemstą 
szalonego króla. Niestety, nie skończyły się wraz z rozpadem jego królestwa.
Nie napadnięto na nas po to, by mnie zabić, czy choćby pojmać. Celem był Finn. 
Dlatego że był Cheysuli.
- Co takiego zrobili wam Cheysuli? - spytałem. - Co zrobił ci ten człowiek?
Homanin popatrzył na Finna, jakby się czemuś dziwił.
- To zmiennokształtny!
- Ale co on ci zrobił? - nie ustępowałem. - Zamordował ci syna? Odebrał ci 
gospodarstwo? Zgwałcił twoją córkę? Posłał twoją rodzinę na żebry?
- Nie wysilaj się - przerwał Finn. - Nie wyprostuje się krzywego drzewa.
- Ale można je ściąć - odparłem. - Ściąć, porąbać na kawałki i nakarmić nim ogień...
Chciałem powiedzieć znacznie więcej, ale zamilkłem. Ujrzałem twarz Finna; zastygłą, 
zamkniętą w sobie - i zamilkłem. On nigdy nie domagał się współczucia, nie chciał nawet, by 
w jego imieniu unosić się gniewem. Sam toczył swoje wojny.
To była jedna z nich.
- Czy można go zmienić? - zapytałem. - Rozumiem jego motywy; zdesperowany 
człowiek gotów jest na wszystko. Jednakże nie mogę tolerować obrania sobie podobnego 
obiektu nienawiści. Wniknij mu w umysł, zmień go, i niech wraca do domu.
Finn wyciągnął prawą rękę. Dłoń miał pustą, ale palce zginały się, jakby chciały 
chwycić za nóż. Pytał mnie o pozwolenie. Był lennikiem księcia Homany i pytał, czy ma 
wykonać wyrok śmierci.
- Nie - rzekłem. - Nie tym razem. Użyj swej magii. Mężczyzna zaczął wić się po 
śniegu.
- O, bogowie! Nie! Wszystko, tylko nie czary!
- Przytrzymaj go - dodałem cicho, gdy pojmany miał już się poderwać, by zbiec.
Finn dopadł go bez zwłoki. Nie zabił go. Po prostu mocno trzymał klęczącego 
mężczyznę, przyciskając go do śniegu. Sam przykląkł na jedno kolano, obejmując jeńca jedną 
ręką za szyję, drugą za głowę. Wystarczyłoby przekręcić lekko i gotowe.
- Litości! - zawył mężczyzna.
Finn nie pytał po raz drugi, zaakceptował mą decyzję. Ręka, którą ściskał głowę 
tamtego, napięła się. Źrenice jeńca rozszerzył strach. Nagle oczy zgasły. Zrozumiałem, że 
Finn wniknął w jego umysł i wykonał mój rozkaz.
To widać po oczach. Ten sam grymas widziałem na twarzach i w oczach innych, 
przeciw którym Finn użył swej magii. Ale za każdym razem widziałem go również we 
wzroku Finna. Widziałem, jak zagłębia się w duszy, by odszukać i użyć owego daru, dzięki 
któremu mógł naginać innych do własnej woli. Finn odszedł, choć był obecny ciałem. To, co 
stanowiło Finna, znalazło się gdzieś daleko. Pozostał nie-Finn. Był czymś mniej i czymś 
więcej niż sobą. Nie był człowiekiem ani zwierzęciem, ani bogiem. Był czymś... innym.
Mężczyzna zachwiał się, ale nie upadł. Ręce Finna nadal go ściskały. Jedną dłoń 
przyciskał do jego czerepu, ale nie miażdżył go. Nie skręcił mu szyi. Czekał.
Raptem Finn drgnął, zadygotał. Naturalna opalenizna zniknęła mu z twarzy, zastąpił ją 
siny kolor śmierci. Cerę miał teraz barwy kości słoniowej, oczy ziały pustką. Usta miał 
rozchylone, z gardła dobywał mu się charkot. I nagle skręcił jeńcowi szyję i rzucił trupa na 
ziemię.
- Finnie! - Natychmiast zeskoczyłem z siodła, ciskając miecz na śnieg. Podbiegłem do 
niego i wyciągnąłem rękę, by chwycić go za skóry i futra. - Finnie, kazałem ci go zmienić, a 
nie ukatrupić!
Ale Finn słaniał się na nogach, potykał. Wiedziałem, że mnie nie słyszy. Nie był sobą. 
Nadal był gdzieś indziej.
- Finnie!
Złapałem go za ramię, podtrzymując przed upadkiem. Przez grubą warstwę zimowego 
przyodziewku wyczułem sztywne ramię. Nadal miał niezdrową barwę skóry. Jego źrenice 
były zaledwie drobnymi kropkami w oceanie idealnej żółci.
- Finnie...
Znów drgnął i nagle powrócił do siebie. Odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć, i 
dopiero wówczas zorientował się, że trzymam go za rękę. Szybko puściłem go wiedząc, że 
znów jest sobą. Nadal jednak byłem czujny. Miecz zostawiłem koło kuca tylko dlatego, że 
znałem Finna.
Popatrzył na trupa, leżącego w śniegu za moimi plecami.
- Dotknąłem... Tynstara.
Popatrzyłem na niego, otwierając szeroko oczy.
- Jak to?
Zmarszczył brwi i otarł skroń ramieniem, jakby się pocił, choć twarz miał 
przyprószoną śniegiem i drżał z zimna. Gest był szybki, ale zawarło się w nim całe jego 
zaskoczenie i dziwna bezbronność.
- On tam był. Jak pajęczyna, miękki i lepki. I nie mogłem go z siebie zrzucić.
Otrząsnął się teraz, jak pies wychodzący z wody.
- Ale jeśli ten tu i ci pozostali polowali na Cheysuli, a nie na księcia Homany... - 
Przerwałem na chwilę. - Czy Tynstar miesza się do qu’mahlin?!
- Tynstar miesza się do wszystkiego. To Ihlini.
Już chciałem się uśmiechnąć, lecz pomyślałem o Tynstarze zwanym Ihlini, gdyż 
panował - jeśli to odpowiednie słowo - nad czarownikami z Solinde. Tak jak Cheysuli byli 
magiczną rasą z Homany, tak Ihlini pochodzili z Solinde. Lecz ci ostatni byli źli. Rozkazywali 
demonom, które służyły podziemnym światom. W nich nie było ani krzty dobra. Pożądali 
Homany i pomogli Bellamowi ją zdobyć.
- Tak więc on nie wie, że tu jesteśmy - odezwałem się, wciąż pogrążony w zadumie.
- Jesteśmy w Ellasie - przypomniał Finn. - Homana znajduje się o dzień czy dwa dni 
drogi stąd, zależy to tylko od pogody. Nie wątpię, że Bellam obstawił szpiegami granice. Być 
może ci mężczyźni zostali wysłani, by pojmać Cheysuli... - Zmarszczył brwi. Wiedziałem, że 
namyśla się nad tym, jakich Bellam żąda dowodów na uśmiercenie przedstawicieli jego rasy. 
Zapewne chciał dostać kolczyki, może również naramienniki. -...ale równie dobrze mogli 
szukać wygnanego księcia Homany. - Znów nachmurzył twarz. - Nie jestem pewien; nie 
miałem czasu, by poznać jego zamiary.
- A teraz jest już za późno. Finn spojrzał mi prosto w oczy.
- Jeśli Tynstar wysyła Homanów przeciwko Cheysuli, to trzeba ich zabić. - Przez 
chwilę przyglądał się zwłokom, potem znów spojrzał na mnie. - Częścią mojej służby przy 
twym boku jest chronienie cię przed śmiercią. Czy nie wolno mi postępować podobnie w 
odniesieniu do siebie?
Tym razem to ja zerknąłem na zwłoki.
- Oczywiście - odparłem w końcu szorstkim głosem i poszedłem odszukać swój 
miecz.
Finn ściągnął juki z martwego kuca. Ja wspiąłem się na grzbiet swego wierzchowca i 
wsunąłem miecz do pochwy, ścierając wcześniej krew z ostrza. W jaskrawym świetle dnia 
runiczne znaki roziskrzyły się żywym srebrem. Runy Cheysuli, przemawiające w nieznanej 
mi Dawnej Mowie. Miecz Cheysuli wykuty dla księcia Homany. Ale przepowiednia mówiła 
o czymś jeszcze. Pewnego dnia wszyscy ludzie, cztery zwaśnione królestwa i dwie rasy 
władające magią, zjednoczą się w pokoju. Może wtedy nie będzie to już miecz Cheysuli w 
dłoni księcia Homany, a po prostu miecz w dłoni króla.
Ale na razie złota, najeżona zębami rękojeść ze skaczącym królewskim lwem, 
zwieńczona wielkim, wspaniałym rubinem, pozostanie owinięta w skórę. Przynajmniej 
dopóty, dopóki nie odzyskam Tronu Lwa i nie oswobodzę Homany.
- Wskakuj - rzekłem do Finna. - Nie możesz przecież iść pieszo przez te zaspy.
Podał mi juki, ale nie wskoczył na siodło.
- Twój kucyk i tak dźwiga spory ciężar. Czyli ciebie. - Uśmiechnął się. - Ja pójdę dalej 
jako wilk.
- Ale jeśli Storr bardzo nas wyprzedził...
Przerwałem nagle. Chociaż przemiana zależała od odległości pomiędzy wojownikiem 
i lirem, to stało się jasne, że tym razem nie istnieje podobna przeszkoda. Na twarzy Finna 
zagościł dziwny, tak dobrze mi znany, bezosobowy grymas. Przez chwilę ciałem nadal 
znajdował się blisko, tuż obok mego konika, ale umysłem odpłynął daleko. Myślami był 
gdzie indziej, odpowiadał na wezwanie. Jego oczy były puste, zapadły się tak, jakby 
rozmawiał z czymś... z kimś, kogo nikt inny nie słyszał.
I nagle powrócił, uśmiechając się z prawdziwą przyjemnością. Obaj zdążyliśmy już 
zapomnieć o niedawnej napaści.
- Storr mówi, że znalazł dla nas gospodę.
- Daleko?
- O milę stąd, może z hakiem. Ale to chyba niedaleko po tylu dniach bez dachu nad 
głową. - Przeczesał palcami ciemną czuprynę, strząsając z niej sypki śnieg. - Wiesz, 
Carillonie, postać lira ma swoje dobre strony. Będę biegł szybciej niż twój koń. A już na 
pewno będzie mi cieplej niż tobie.
Nic nie odpowiedziałem. Nigdy nie wpadała mi do głowy odpowiedź na jego 
zaczepki. Skierowałem konia z powrotem na ścieżkę i ruszyłem, pozostawiając za sobą trzech 
martwych ludzi i nieżywego kuca. Pozostałe konie uciekły. Znów przekląłem śnieżną burzę. 
Twarz mi zdrętwiała od lodu zaplątanego w brodę. Nawet szal na nic się nie przydał.
Kiedy Finn minął mnie wreszcie, miał już postać wilka. Żółte oczy, rude futro, rączy 
chód. Bez wątpienia było mu cieplej niż mnie.

ROZDZIAŁ 2

W świetlicy było tłoczno od ludzi, chroniących się tu przed zamiecią. Świece kapały, 
roztapiały się na stołach w kałuże stygnącego, woskowego tłuszczu. Rzucały słabe światło i 
kopciły brudnym dymem aż pod belki niskiego sklepienia gospody. Opary były gęste, 
krztusiłem się gryzącymi wyziewami, ale ciepła było tu pod dostatkiem. Za to zaś zgodziłbym 
się znosić najgorszy smród.
Drzwi zatrzeszczały i wryły się w zamarznięte klepisko. W porę schyliłem głowę, 
ratując się przed uderzeniem o framugę. Rzadko która gospoda zbudowana jest na miarę ludzi 
mojego wzrostu. Przez pięć lat, które spędziłem na wygnaniu, urosłem i stałem się niemal 
dwa razy cięższy. Mimo wszystko nie narzekałem. Jeśli tylko większy wzrost i waga - a także 
broda - sprawią, że odbędę podróż do domu nie będąc rozpoznanym, to nawet gdybym stracił 
przytomność, waląc głową w futrynę, niewiele bym się tym przejął.
Finn wśliznął się do środka, podczas gdy ja walczyłem jeszcze z drzwiami. 
Uwolniłem je i zatrzasnąłem, obracając na niemal zamarzniętych skórzanych zawiasach. W 
ustach zmełłem przekleństwo, bo między nogami przebiegł mi pies, przez co niemal straciłem 
równowagę. Pomyślałem o Storrze, szukającym w lesie schronienia, a potem już tylko o 
strawie i winie.
Zamknąłem zasuwę i instynktownie zapamiętałem potężne żelazne części rygla. 
Widać było, że zamek bywał rzadko używany, ale na wszelki wypadek postanowiłem o nim 
pamiętać. W moim życiu nie było już miejsca na przelotne, niewiele znaczące przyjaźnie, 
które zawiera się w gospodach i piwiarniach.
Finn czekał przy stole. Jak wszędzie, tak i tu stała jedna świeczka. Tyle że ta nie 
rzucała światła. Gdzie przed chwilą tlił się płomień, teraz kopcił tylko gęsty, śmierdzący dym. 
To sprawka Finna. Mieliśmy podobne zwyczaje.
Przysiadłem się do niego, zrzucając z siebie futra i skóry. Dobrze było poczuć się 
znów człowiekiem, a nie niedźwiedziem; odzyskać swobodę ruchów. Przysiadłem na 
trójnogu i rozejrzałem się po świetlicy. Finn postąpił identycznie.
Nie było tu żołnierzy. Ellas to spokojna kraina. Wśród gości przeważali chłopi, 
którym ciepło i alkohol rozwiązały języki. Byli tu też wędrowcy, podróżujący na wschód 
bądź na zachód. Sądząc po akcencie - Ellazjańczycy, Homanowie, a także Faliańczycy. Ale 
nie Caledończycy - co znaczyło, że mogliśmy z Finnem mówić po ellazjańsku z caledońskim 
zaśpiewem i nikomu nie przyjdzie nawet do głowy, że nie jesteśmy z Caledonu.
Nikomu... nie licząc tych, którzy potrafią rozpoznać Cheysuli na pierwszy rzut oka. A 
w Ellasie każdy byłby do tego potencjalnie zdolny.
Ellazjańczycy są ludem otwartym i gościnnym. Gadają bez ogródek, hołdują prostym 
zwyczajom. Mało w nich przebiegłości. Dobrze się składało, bo zmęczyły mnie już wybiegi, 
choć dawniej z konieczności sam musiałem się nimi posługiwać. Miałem jednak przyjemne 
odczucie, że tu biorą mnie za takiego, na jakiego wyglądam: za obcego; cudzoziemca, 
któremu co prawda towarzyszy Cheysuli, ale i tak wita się go z otwartymi ramionami. Dwa 
razy jednak spojrzenia gości spoczęły na Finnie. Na krótko, bo zaraz odwracali wzrok, nie 
bacząc na to, co ujrzeli.
Uśmiechnąłem się. Mało kto ignoruje wojownika Cheysuli, lecz w Ellasie zdarza się 
to dość często. Tu nie poluje się na Cheysuli.
W tym momencie przypomniałem sobie, że przecież do Ellasu zapuścili się również 
Homanowie, polujący na Cheysuli. Uśmiech zamarł mi na ustach.
Wreszcie podszedł do nas gospodarz. Wytarł dłonie w postrzępiony płócienny fartuch 
i przemówił z gardłowym, niewyraźnym akcentem Ellasu, głosem ochrypłym i 
flegmatycznym. Wyuczenie się pewnej sztuczki zajęło mi kilka miesięcy, ale w końcu ją 
opanowałem. Teraz postanowiłem z niej skorzystać.
- Piwo - zapowiedział karczmarz. - Albo wino. Czerwone z Caledonu, słodkie białe 
winko z Falii albo nasze, ellazjańskie.
Zęby miał popsute, ale uśmiech chyba szczery.
- Macie tu uscę? - spytałem.
Posiwiałe brwi uniosły się wysoko. Gospodarz rozważał moje pytanie.
- Uscę, co? Nie, nie mamy. Ludzie ze stepów nie handlują z nami, odkąd Ellas zbratał 
się z Caledonem podczas ostatniej wojenki. - W jego wyblakłych, piwnych oczach mogliśmy 
więc uchodzić za Caledończyków. Przynajmniej na tyle przydał się mój akcent. Chociaż ja 
zostałem uznany za przybysza z Caledonu, bo przecież Finn w ogóle nie przypominał 
tamtejszych. - Więc co podać?
W słabym świetle świec żółte oczy Finna były niemal czarne, lecz ja wyraźnie 
dostrzegłem w nich błysk.
- Może więc homański miód?
Karczmarz zmarszczył brwi. Włosy Ellazjańczyka były przyprószone siwizną i 
przycięte krótko tuż przy skórze. Na policzku rozlewała się blizna - naznaczyła go nią jakaś 
choroba z dzieciństwa. Jednak w jego wzroku nie było podejrzliwości ani braku zaufania - 
tylko lekki niesmak.
- Nie, tego też nie mamy. Jakżeś powiedział, miód robią w Homanie, a teraz mało co 
dociera do nas stamtąd przez granicę. - Przez chwilę wpatrywał się w złoty kolczyk, 
błyszczący pomiędzy ciemnymi włosami Finna. Wiedziałem, o czym myśli. Z Homany 
dociera tu mało co, nie licząc może Cheysuli.
- Więc handel nie idzie? - zagadnąłem znów. Mężczyzna zatknął kciuki za 
poplamiony winem fartuch.
Szybko zerknął dookoła, wprawnym okiem oceniając, czy żaden klient niczego nie 
potrzebuje.
- Jest jakiś tam handelek - przytaknął po chwili. - Ale nie z Homaną. Tylko z 
Bellamem, czyli jej solindyjskim królem. - Skinął głową w stronę Finna. - Ten coś pewnie o 
tym wie.
Finn nawet się nie uśmiechnął.
- Może - ozwał się cicho. - Tyle że opuściłem Homanę, kiedy Bellam wygrał wojnę, 
tak więc nie wiem, co jeszcze przytrafiło się mej ojczyźnie.
Ellazjańczyk przyglądał mu się badawczo. Wreszcie nachylił się, opierając dłonie o 
stół.
- Mówię wam, aż przykro patrzeć, jak ta kraina jest wciąż poniżana. Ziemia jęczy pod 
jarzmem tego pana z Solinde. I jego czarownika Ihlini.
W ten sposób doszliśmy do tematu, który od początku chciałem poruszyć, wiedząc 
jednak, że nie mogę sam go podjąć. Gdybym teraz nie odzywał się lub nie zadawał pytań, 
wyszedłbym na głupka albo pewniej na kogoś podejrzanego. Mężczyzna okazał się niezłym 
gadułą. Lepiej więc było kontynuować tę grę.
- Homana nie jest szczęśliwą krainą? - Ellazjańskie słowa zaprawiałem caledońskim 
akcentem, przemawiałem znudzonym tonem, który sugerował brak zainteresowania. Obcy 
sobie ludzie często zabijają czas podobnymi pogawędkami.
Ellazjańczyk parsknął rubasznym śmiechem.
- Szczęśliwą krainą? Z Bellamem na tronie i łapą Tynstara zaciśniętą na gardle? O nie, 
nie jest szczęśliwa, na pewno nie. Ale jest bezradna. Słyszy się tu o wysokich podatkach i 
przesadnie surowej sprawiedliwości. Na szczęście my, w Ellasie, nie mamy podobnych 
kłopotów pod rządami dobrego Wysokiego Króla. - Odchrząknął i odwrócił się, by splunąć na 
klepisko. - Mówią, że Bellam pragnie sojuszu z samym Rhodrim, ale ten nie zgodzi się na 
podobne splugawienie naszego człowieczeństwa. Bellam to zachłanny głupiec, a Rhodri nie. 
Nie potrzebuje takiego przymierza, skoro ma sześciu dorodnych synów. - Uśmiechnął się. - 
Słyszałem, że Bellam proponował rękę swej jedynej córki samemu Wysokiemu Księciu, ale 
wątpię, żeby udał się taki mariaż. Cullin może rozstawić znacznie lepsze nóżki niż Electry z 
Solinde.
W ten sposób rozmowa zeszła na kobiety, jak to zwykle między mężczyznami. Ale 
wtedy Ellazjańczyk poszedł po strawę, a my nie rozmawialiśmy już o kobietach, tylko 
rozmyślaliśmy o Homanie. I o Bellamie, któremu rozkazywał Tynstar.
- Sześciu synów - zamyślił się Finn. - Może gdyby ród królewski był bardziej płodny, 
Homaną nie rządziłby teraz władca Solinde.
Rzuciłem mu chmurne spojrzenie. Doskonale pamiętałem o tym, że ród królewski 
Homany nie wydał na świat zbyt wielu potomków. Jako że Mujhar Shaine nie spłodził ani 
jednego syna - a co dopiero sześciu - faworyzował jedynego syna swego brata. O, tak - 
płodność, bezpłodność... Jakże one wpłynęły na moje życie, a więc i na losy Finna. To 
właśnie przez swą bezpłodność - nie licząc krnąbrnej córki - Shaine pozostawił legat swemu 
siostrzeńcowi, Carillonowi z Homany, i zmiennokształtnemu Cheysuli, który mu służył. 
Zostawił mu sam Tron Lwa - do objęcia po śmierci Mujhara - i wojnę, którą teraz trzeba było 
stoczyć.
No i czystki, którym należy położyć kres.
Karczmarz powrócił z chlebem i półmiskiem parującego mięsiwa, które postawił 
pośrodku stołu. Za nim podbiegł chłopak z dzbanem ellazjańskiego wina, dwoma kubkami i 
ćwiartką sera. Przechwyciłem spojrzenie, jakie chłopiec rzucił na Finna, na jego twarz, tak 
ciemną w bursztynowym świetle świec. Zagapił się na żółte oczy, ale nie powiedział słowa. 
Być może Finn był pierwszym Cheysuli, jakiego widział w życiu. W dodatku wartym tego, by 
dokładnie mu się przyjrzeć.
Ani chłopak, ani gospodarz nie zwlekali z odejściem, gdyż pilno im było do 
czekających gości. Razem z Finnem zabraliśmy się do strawy z żarłocznością wygłodniałych 
ludzi. Nie konaliśmy z głodu, bo posililiśmy się o poranku, ale czerstwe suchary, żute 
podczas zamieci, nie smakują tak bardzo, jak parujące mięsiwo w ciepłej gospodzie.
Wyciągnąłem nóż, odkroiłem połeć dziczyzny i rzuciłem na deskę. Teraz zamiast 
swego zwykłego noża używałem cale-dońskiego ostrza, osadzonego w kości pokrytej 
runicznym pismem. Rękojeść została wycięta z kości udowej jakiegoś potężnego zwierza - 
tak przynajmniej oznajmił mi król Caledonu, darując mi broń w prezencie. Samo zaś ostrze 
wykonane było z połyskującej, doskonale wyostrzonej stali. Nóż wyważony był idealnie do 
mojej dłoni. Mimo swej doskonałości, nie był to mój ulubiony nóż - ten, wykonany przez 
Cheysuli, ukryty był w moich jukach.
Najadłem się tak, że ledwie mogłem się ruszać na stołku. Zamówiłem kolejny dzban 
wina. Kiedy nalewałem trunek do kubków, posłyszałem głośniejszy szum rozmów. Razem z 
Finnem rozejrzeliśmy się wokół, szukając wzrokiem obiektu nagłego zainteresowania gości.
Po drabinie schodził harfiarz. Pod pachą trzymał instrument. Przybrany był w błękitną 
szatę, związaną w pasie srebrnym łańcuchem. Srebrny diadem przytrzymywał gęste, ciemne 
włosy, opadające mu aż na ramiona. Harfiarz był zamożny, jak większość muzykantów 
podejmowanych przez królów i nagradzanych złotem i klejnotami. Ten był widać szczególnie 
ceniony. Był wysoki, miał szerokie ramiona, a na rękach wyglądających spod błękitnych 
rękawów szaty prężyły się mięśnie. Silny mężczyzna, choć jego powołaniem była harfa, nie 
miecz. Miał niebieskie oczy, a gdy rozchylił usta w wyćwiczonym uśmiechu, sprawiał 
wrażenie ujmującej osoby.
Dwóch mężczyzn zrobiło mu miejsce pośrodku sali i ustawiło dla niego stołek. 
Podziękował im cichym głosem i usiadł, ustawiając harfę miedzy biodrem a udem. Jako że 
słyszałem grę wielu świetnych harf na dworze mego stryja w Homana-Mujhar, zrazu 
spostrzegłem, że instrument jest najlepszej jakości. Wykonany był z pysznego drewna o złotej 
barwie miodu, a lata używania nadały mu jaskrawy połysk. Na szczycie umocowano zielony 
kamień. W świetle świec, na tle dymu kopci, struny błyszczały jak nici pajęczyny, 
połyskiwały, wiele po sobie obiecując. Wreszcie muzykant dotknął strun i spełnił ich cichą 
obietnicę jednym drgnieniem palca.
Harfa była jak kobieta reagująca na pieszczoty kochanka. Muzyka wypełniła cztery 
ściany świetlicy; delikatna i łagodna, nieskończenie uwodzicielska. Wszystkie głosy 
natychmiast umilkły. Nie ma takiego człowieka, który nie zatraciłby się w śpiewie harfy, 
chyba żeby był głuchy jak pień.
Głos harfiarza dorównywał urokowi instrumentu. Brak w nim było kobiecego timbru, 
obecnego w głosie wielu muzyków, których słuchałem, a jednak brzmiał bogatą i płynną 
skalą, jakiej wymaga ta sztuka. Ton był bezbłędnie modulowany. Muzyk nie musiał w ogóle 
podnosić głosu, by być słyszanym w najdalszych kątach sali. Po prostu mówił, a wszyscy 
słuchali.
- Sprawię wam przyjemność, jak samemu sobie - ozwał się cicho. - Dostarczę wam 
wszelkiej zabawy, jaką tylko ja i moja Pani możemy wam dać. Lecz najpierw muszę dopełnić 
pewnego obowiązku.
Z rękawa swej szaty wyjął złożony kawałek pergaminu. Rozpostarł go, wygładził i 
zaczął czytać. Nie nadawał słowom tonu żadnego uczucia - po prostu czytał. A słowa były 
wszystkim.
Niech wiadomym będzie, że Mujhar Bellam,
Król Solinde i Mujhar Homany,
Pan nad miastami Mujhara i Lestra,
wyznacza sumę pięciuset sztuk złota
dla każdego, kto wieść przyniesie o Carillonie,
mieniącym się księciem Homany,
samozwańczym pretendencie do Tronu Lwa.
Niech wiadomym będzie, że Mujhar Bellam jeszcze bardziej pragnie zobaczyć 
samozwańca i ofiaruje tysiąc sztuk złota każdemu, kto sprowadzi Carillona lub jego zwłoki do 
Homana-Mujhar.
Gdy harfiarz skończył czytać, złożył pergamin dokładnie tak, jak był uprzednio, i 
schował go w rękaw szaty. Jego niebieskie oczy, w przyćmionym świetle niemal czarne, 
spoczęły kolejno na każdym gościu, jakby muzykant osądzał ich myśli. Uprzednio leniwy 
wzrok przepełniała teraz bystrość. Czekał.
W tym samym momencie zadałem sobie pytanie, czy on aby nie werbuje ludzi. Może 
jest człowiekiem Bellama, niosącym obietnice złota i kosztowności. Ciekawe, czy liczy sobie 
ileś sztuk złota. Dostałby ich pięćset, gdyby wiedział, że tu jestem, tysiąc - gdyby 
doprowadził mnie do Homana-Mujhar, do domu.
Do domu. Do rąk Bellama, czy raczej Tynstara.
Ujrzałem to, co widzieli w tejże chwili Ellazjańczycy. Rozmyślali o złocie i sławie. O 
wyzwaniu i triumfie. Przez moment namyślali się nad tym, jak to jest być bogatym. Trwało to 
jednak krótko, gdyż zaraz pomyśleli o swym królestwie, którym był Ellas, państwo 
Rhodriego, a nie Homana. Człowiek, który proponował im tyle złota, połknął już jedną 
krainę.
Wiedziałem, że Ellazjańczycy nie kiwną nawet palcem w zamian za złoto Bellama. 
Ale w sali byli też inni, a oni mogą się na to ważyć.
Spojrzałem na Finna. Jak zwykle miał na twarzy nieprzeniknioną, spaloną słońcem 
maskę, lecz jego oczy emanowały magią i mitami, nadawały im cielesność.
Harfiarz zaczął śpiewać. Miał głęboki głos, czysty i słodki, wyrażający wszystko, co 
zechciał zawrzeć w słowach. Śpiewał o goryczy porażki i o potwornych wojennych rzeziach.
O chłopcach, którzy polegli na zalanych krwią polach walki, I o dowódcach, którzy 
padli pod mieczami Solinde i Atvii.
O opętanym szaleńczą obsesją królu, który skrył się w bezpiecznych, różowych 
murach Homana-Mujhar. O zamordowanym bracie króla, którego syn wpadł w pułapkę i 
został zakuty w atviańskie kajdany. O tymże chłopcu, który teraz stał się mężczyzną, który 
odzyskał wolność i żył na wygnaniu, dokąd zbiegł przed zemstą Ihlini. Ów człowiek śpiewał 
o moim życiu, budził wspomnienia.
O, bogowie... Wspomnienia...
Skąd harfiarz może wiedzieć o tym, co się stało? Jak może śpiewać o istocie tego, co 
się zdarzyło; tego, kim jestem, kim pragnę być? Jak to się dzieje, że on śpiewa moją pieśń, a 
ja sam siedzę tu w nieświadomości, wiedząc tylko tyle, że to wszystko prawda i żałując, że 
sprawy nie potoczyły się innym torem?
Jak to się dzieje?
Siła słów pieśni druzgotała mnie. Zadygotałem gwałtownie i wpatrzyłem się w 
pokiereszowany drewniany blat, zaś pod rękawami skórzanej koszuli pręgi od kajdan zapiekły 
mnie przypomnianym nagle bólem. Nie mogłem się przemóc, by spojrzeć na muzykanta. 
Przecież on opowiadał mi moją własną historię, mówił o moim legacie, mojej spuściźnie. 
Snuł opowieść o krainie, o mojej krainie toczącej śmiertelną walkę.
- Na bogów... - jęknąłem, nie mogąc dłużej powstrzymać słów. Poczułem na sobie 
wzrok Finna. Patrzył, ale nic nie mówił.

ROZDZIAŁ 3

- Jestem Lachlan - ozwał się muzykant. - Jestem harfiarzem, ale również kapłanem 
Lodhiego, Wszechmocnego Ojca. Czy chcecie, bym o nim zaśpiewał? - Odpowiedzią była 
cisza, pełna czci i lęku. Uśmiechnął się, trzymając ręce nieruchomo na instrumencie. - 
Słyszeliście więc o magii, jaką władają sługi Lodhiego. To prawdziwe opowieści. Czy je 
znacie?
Rozejrzałem się po sali. Mężczyźni siedzieli w milczeniu na ławach i stołkach, nie 
zwracając uwagi na nikogo poza harfiarzem. Znów zastanowiłem się, co on zamierza.
- Wszechmocny Ojciec zesłał na niektórych z nas dar pieśni, na innych dar leczenia 
chorób, na jeszcze innych - dar słów. Niewielu z nas może poszczycić się posiadaniem 
wszystkich trzech. - Uśmiechnął się zagadkowo, wymownie. - Ja do nich należę. Dziś 
podzielę się z wami tym, co mam.
Zielony kamień, tkwiący na szczycie harfy, rozjarzył się sinym blaskiem, gdy palce 
muzykanta zatańczyły po strunach. Rozległy się dźwięki, od których po grzbiecie przebiegły 
mi przyjemne ciarki. Harfiarz znów zbadał wzrokiem każdego słuchacza, jakby chciał pojąć, 
kim właściwie są obecni tu ludzie. I nadal się uśmiechał.
- Niektórzy zwą nas czarownikami - przemówił cichym głosem. - Nie będę się z nimi 
spierał. Razem z moją Panią przebyłem wiele mil po tej krainie i wielu innych. Dużo 
widziałem, wiele się nauczyłem. Dziś podaruję wam coś, czego Pragnie większość ludzi - 
powrót do wieku niewinności. Powrót do dni, kiedy kłopoty były nieliczne, kiedy obowiązki 
wieku męskiego nie ciążyły na nas tak mocno. Podaruję wam najlepszy dzień waszego życia. 
- Niebieskie oczy przybrały barwę nocy. - Siedźcie więc i słuchajcie tylko mej Pani i mnie, a 
otrzymacie dar Lodhiego.
Posłyszałem pierwsze tony muzyki. Z początku nie dostrzegłem w nich nic 
wyjątkowego - ot, zwykłe dźwięki harfy, nie lepsze od innych, w które się dawniej 
wsłuchiwałem. I wtem wychwyciłem uchem drugi motyw wpleciony w tę melodię, dziwny, 
niesamowity, z pozoru nie pasujący do gładkich tonów. Przyjrzałem się palcom harfiarza, 
poruszającym się po połyskujących strunach. I poczułem, że muzyk wtargnął mi w duszę.
Nagle byłem samą muzyką, pojedynczym, samotnym dźwiękiem, struną trącaną i 
poszarpywaną, którą kierował harfiarz, trzymający moją duszę w dłoni. Patrzyłem na jakże 
zwinne palce, dotykające strun, pieszczące, trącające je, a muzyka wypełniała mnie.
Barwy sali rozlały się nagle, jak przewrócony kielich wina. Wszystko miało kolor 
ciemniejszej lub jaśniejszej szarości, nie wpadającej ani w czerń, ani w biel. Widziałem 
harfiarza w szarej szacie, z szarymi oczyma i siwymi włosami. Tylko harfa żyła prawdziwymi 
kolorami - lśniła złotą barwą miodu, połyskiwała szmaragdowym okiem. A później nawet to 
zniknęło...
Żadnej wojny, krwi, żądzy zemsty. Tylko uczucia, jakie żywiłem za dawnych dni, w 
latach młodości. Młody Carillon przyglądał się z radością i przejęciem wielkiemu 
kasztanowemu wierzchowcowi bitewnemu, którego ojciec podarował mu na osiemnaste 
urodziny. Doskonale pamiętałem ów dzień, każdą swą myśl. Pamiętałem, bo tego samego 
dnia zostałem mianowany księciem Homany, następcą króla na Tronie Lwa.
Znów zbiegałem z hałasem po stopniach krętych schodów w Joyenne, kiwając głową 
sługom, witającym mnie z rana, nie myśląc o niczym innym prócz obiecanego podarku. 
Wiedziałem, że to będzie koń, bitewny wierzchowiec, lecz nie miałem pojęcia, który. Miałem 
nadzieję, że...
...i tak się stało. Wielki rudy ogier spłodził źrebię z najlepszą klaczą mego ojca. Teraz 
ich latorośl należała wreszcie do mnie. Dorosła, w pełni wyćwiczona, gotowa dla wojownika. 
Ja może nie byłem jeszcze wojownikiem, gdyż znalem tylko salę ćwiczeń i turnieje, ale byłem 
gotów i chętny dowieść swych umiejętności w praktyce. A jednak nie spodziewałem się, że 
zostanę do tego zmuszony już niedługo.
Pojąłem wtedy drugą stronę czaru harfiarza. To prawda, że dał mi mój wiek 
niewinności, lecz jednocześnie wiedziałem, co stanie się później. Muzykant nie mógłby chyba 
przywołać bardziej sugestywnego wspomnienia. Może robił to specjalnie - sięgnął w głąb 
mego umysłu, szperał w nim, szukał, aż wreszcie znalazł odpowiednie wspomnienie. I 
wręczył mi je.
Obraz zmienił się teraz. Nie byłem już młodym księciem, wyciągającym rękę, by 
pogłaskać wierzchowca. O, nie, byłem kimś zupełnie innym - zalanym krwią, zbrukanym, 
wyczerpanym chłopcem w ciele mężczyzny. Odebrano mu miecz, a ręce skuto atvijskim 
żelazem. Sam Thorne, syn Keougha, pojmał mnie, nakazał zakuć chłopca w kajdany.
Napiąłem wszystkie mięśnie, cały oblałem się potem. Siedziałem w świetlicy 
przydrożnej gospody, wokół szalała ellazjańska zamieć, a ja się pociłem. I nic nie mogłem na 
to poradzić.
I wówczas, zupełnie nagle, powróciły kolory. Szarość stopniała. Knoty świec kapały 
woskiem, kopciły, to rzucając poblask na ludzkie twarze, to znów pogrążając je w 
ciemnościach. Pojąłem, że siedzę na stołku, a Finn unieruchamia nadgarstek mej prawej 
dłoni. Za rękę trzymało mnie nie żelazo, lecz ciało z krwi i kości. Po chwili zrozumiałem, 
dlaczego. W dłoni ściskałem kościany nóż, skierowany ostrzem w stronę harfiarza.
- Jeszcze nie teraz - przemówił szeptem Finn. - Może trochę później, kiedy poznamy 
jego zamiary.
Rozzłościło mnie to. Byłem wściekły na Finna i choć wiedziałem, że to głupie, nie 
miałem innego obiektu na wyładowanie złości. Chciałem rzucić się na harfiarza za to, że mną 
tak manipulował, ale najbliżej siedział właśnie Finn.
Wypuściłem nóż z dłoni. Finn uwolnił moją rękę. Rozmasowałem grzbiet blizny, 
opinającej nadgarstek, jakby ten nadal tkwił w okowach. Wbiłem w Finna pałający 
wściekłością wzrok.
- A tobie co dał? Cheysuli na tronie? Finn nie uśmiechnął się.
- Nie - odparł. - Dał mi Alix.
Zaparło mi dech w piersiach. Oczywiście, Alix. Jakże można by lepiej dobrać się do 
Finna, jeśli nie przypominając mu o kobiecie, której pożądał tak, że gotów był poważyć się na 
jej wykradnięcie? O kobiecie, która odwróciła się od niego tylko po to, by poślubić Duncana, 
jego własnego brata.
Ta kobieta była moją krewną i ja też jej pożądałem.
Zaśmiałem się gorzko.
- Rzeczywiście, co za umiejętny harfiarz. Czy może raczej czarownik, jak sam 
powiedział. - Popatrzyłem na spowitego w błękitną szatę mężczyznę, który cichym głosem 
wymawiał się przed kolejną pieśnią. - Myślisz, że to Ihlini, wysłany przez Bellama, by 
zastawić pułapkę?
Finn potrząsnął głową.
- To nie Ihlini. Takiego od razu bym wyczuł. Słyszałem o tym ich bogu, 
Wszechmocnym Ojcu. - Wydął z niesmakiem wargi. - To ellazjańskie bóstwo, dlatego dla 
mnie mniej ważne, niemniej jednak dość potężne. - Poruszył się nieznacznie na stołku, 
pochylił się, by dolać sobie wina. - Porozmawiam z nim.
Harfiarz, który zwał siebie Lachlanem, szedł teraz wokół sali, zbierając zapłatę w 
monetach, błyskotkach i winie. Pod pachą trzymał harfę, w drugiej dłoni niósł puchar. Światło 
odbijało się refleksami od srebrnego łańcucha wokół pasa, od diademu na jego skroniach. Był 
jeszcze młody, może w moim wieku. Wysoki, choć nie mojego wzrostu czy wagi. Mimo to 
nie był wcale drobny, a w jego barach kryła się spora siła.
Do naszego stołu podszedł na koniec. Spodziewałem się tego i pchnąłem po blacie 
dzban z winem, by sam sobie nalał. Potem kopnięciem posłałem stołek w jego stronę.
- Siadaj, częstuj się winem. I jeszcze weź to.
Z sakiewki przytroczonej do pasa wyciągnąłem chropowatą sztukę złota, na której 
odciśnięto niewyraźny znak. Złoto było dobre, ciężkie, więc mało kto patrzyłby podejrzliwie 
na to, że mało starannie odlane. Przesunąłem je palcem po stole, wokół kościanego noża.
Harfiarz uśmiechnął się, skinął głową i przysiadł na stołku. Błękit jego oczu idealnie 
pasował do pysznej barwy szat. W słabym świetle świec jego włosy miały matową barwę 
ciemnego brązu. Wyglądały tak, jakby nigdy nie musnęły ich promienie słońca, od których 
mogłyby wyblaknąć, zrudzieć. Barwione - pomyślałem i uśmiechnąłem się w duchu.
Nalał wina do swego pucharu wykonanego z zaśniedziałego srebra. Widząc że był 
rzadko używany, domyśliłem się, że czara nie należy do harfiarza, tylko do właściciela 
gospody.
- Stepowe złoto. - Podniósł monetę ze stołu. - Nieczęsto widuję taką zapłatę. - Jego 
wzrok przeskoczył ze sztuki złota na moją twarz. - Nie sądzę, by moje umiejętności były 
warte aż tyle. Przyjmijcie je na powrót. - Odłożył monetę na stół.
Bez wątpienia chciał nas obrazić, a jednak uczynił to delikatnie, ostrożnie. Pojąłem to, 
mimo że nie znałem jego motywów. A może był po prostu ciekawskim, który zapuścił się na 
polowanie na grubego zwierza? Na przykład wygnanego księcia...
- Możesz ją zatrzymać albo nie, jak sobie życzysz. - Uniosłem kubek do ust. - Ja i mój 
towarzysz wracamy właśnie z caledońskiej wojny, toczonej z ludźmi ze Stepów. Jak widzisz, 
jesteśmy cali i zdrowi, i z tego właśnie powodu tak hojni. - Mówiłem w języku Ellasu, ale z 
caledońskim akcentem.
Lachlan zamieszał wino, kręcąc zaśniedziałym pucharem.
- Czy mój dar sprawił wam przyjemność? - spytał. Spojrzałem mu głęboko w oczy 
znad swego kubka.
- A czy miał nieść rozkosz? Uśmiechnął się znów.
- Śpiewam pieśń bez żadnych zamiarów. Po prostu dzielę się swym darem, darem 
Lodhiego, ze słuchaczem, który czyni z nim to, co zechce. To były twoje wspomnienia, nie 
moje. Jakże mógłbym decydować o tym, co widzisz?
Przeniósł wzrok na Finna, jakby na coś czekał.
Finn nie reagował. Siedział na stołku spokojnie, na pozór beztrosko, choć wojownik 
Cheysuli, nawet gdy wydaje się rozluźniony, jest bardziej gotów do walki niż jakikolwiek 
człowiek. Obracał leniwie kubek w dłoni o długich palcach. Lekko mrużył oczy, jak 
drapieżny ptak, ale spod powiek świeciły żółte tęczówki.
- Ach, Caledon - odezwał się na powrót harfiarz, jakby pojął, że od Finna niczego się 
nie dowie. - Mówicie, że walczyliście dla Caledonu, ale nie pochodzicie stamtąd. Ja potrafię 
rozpoznać Cheysuli. - Rozchylił wargi w uśmiechu i spojrzał na mnie. - A jeśli o ciebie 
chodzi... Cóż, po ellazjańsku mówisz nieźle, ale jednak niezbyt płynnie. Nie umiesz dobyć 
dźwięków z gardła. Nie jesteście jednak Caledończykami. Zbyt dobrze ich znam, by w to 
uwierzyć. - Przymrużył oczy. - Jesteście z Solinde albo z Homany, bo waszej mowie brak 
śpiewności Falijczyków.
- Jesteśmy najemnikami - rzekłem śmiało, bo była to prawda. Przynajmniej dawniej 
tak było. - Nie mamy ojczyzny, znamy tylko służbę najemną.
Lachlan przyjrzał mi się. Ujrzał gęstą brodę i długie, wyblakłe od słońca włosy, 
spadające mi w puklach na ramiona. Rozplotłem warkocz najemnika, który przez pięć lat 
przewiązywałem szkarłatną wstążką. Znów byłem wolnym człowiekiem, a mój miecz był do 
wynajęcia. Z Cheysuli u boku byłem wiele wartym wojownikiem. Niejeden król zapłaciłby za 
naszą służbę szczerym złotem.
- Nie macie ojczyzny - powtórzył muzykant, nadal się uśmiechając. Wreszcie odsunął 
się od stołu i podźwignął na nogi, ściskając w dłoniach swój instrument. Podniósł ze stołu 
pociemniały srebrny puchar i skinieniem głowy podziękował za wino.
- Weź swą zapłatę - rzekłem. - Darowaliśmy ją w dobrej wierze.
- A ja w dobrej wierze odmawiam. - Potrząsnął głową. - Wam przyda się bardziej niż 
mnie. Ja nie muszę zbierać wojska.
Roześmiałem się na glos.
- Nie wiesz, na czym polega praca najemników, harfiarzu. Nie zbieramy armii, lecz w 
niej służymy.
- Powiedziałem dokładnie to, co chciałem powiedzieć. - Miał poważną twarz, 
spoglądał bystro to na mnie, to na Finna. Po chwili odwrócił się i odszedł.
Finn wyciągnął rękę i złapał za swój nóż. Nie, niezupełnie za swój. Podobnie jak ja, 
swój nóż trzymał w ukryciu. W jego miejsce nosił u pasa broń odebraną człowiekowi ze 
Stepów. Dobrze mu służyła. W dłoniach Finna każdy nóż służył dobrze. Odezwał się cicho:
- Jeszcze tej nocy porozmawiam z harfiarzem.
Przelotnie pomyślałem o ellazjańskim złocie, jakiemu rzekomo służył muzykant. Czy 
Lodhi będzie interweniował? A może Lachlan sam zgodzi się na współpracę?
Uśmiechnąłem się.
- Rób to, co uważasz za stosowne.
Jako że wielu ludzi szukało schronienia przed śnieżną zamiecią, gospoda pękała w 
szwach. Nie było już wolnych pokoi. Mogłem co najwyżej zapłacić karczmarzowi złotem za 
dwa sienniki rozłożone na podłodze w sali wynajętej już przez trzech ludzi. Kiedy wszedłem 
do komnaty, nieco później niż planowałem, wszyscy już spali. Stanąłem w otwartych 
odrzwiach i przez chwilę nasłuchiwałem, by sprawdzić, czy żaden z nich nie markuje snu, 
chcąc zwabić mnie w pułapkę, ale wszyscy trzej mocno chrapali. Zamknąłem więc drzwi, 
położyłem wyciągnięty z pochwy miecz na rojącym się od wszy sienniku, wyciągnąłem nogi i 
zacząłem czekać na powrót Finna.
Wrócił bezszelestnie. Drzwi nawet nie zaskrzypiały, jak wtedy, gdy ja wchodziłem do 
pokoju. Finn po prostu pojawił się znikąd.
- Harfiarz odszedł - szepnął. Słowa były niemal bezdźwięczne, ale nauczyłem się je 
słyszeć.
Zmarszczyłem brwi. Finn przykląkł na swoim sienniku.
- Jak to, w tej zamieci?
- Nie ma go tu.
Oparłem się plecami o ścianę, wpatrując się w ciemności. Z przyzwyczajenia 
dotknąłem prawą ręką owiniętej w skórę rękojeści miecza.
- A więc zniknął? - powtórzyłem w zadumie. - Jakiż to powód wygnał tego człowieka 
prosto w śnieżną zawieję?
- Często powodem bywa złoto.
Finn zrzucił kilka futer i położył je sobie na nogach. Rozciągnął się na sienniku i leżał 
w milczeniu. Nie słyszałem nawet jego oddechu.
W zamyśleniu ssałem palec, usiłując złożyć wszystko w jakąś składną całość. 
Nasuwała mi się masa pytań, na które nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi. A kiedy minęło już 
tych kilka minut, które mogłem poświęcić na zastanawianie się nad harfiarzem, oderwałem 
się od ściany, rozciągnąłem jak długi na nierównym sienniku i pogrążyłem we śnie.
Któż musiałby się troszczyć o własne bezpieczeństwo, mając u boku Cheysuli? Nikt; 
nawet książę, za którego głowę wyznaczono nagrodę w złocie.
Dopiero rano mogliśmy rozmówić się swobodnie. Jednak nawet wtedy musieliśmy 
swoje odczekać. Wyszliśmy na zewnątrz, w kojącą ciszę, jaka przyszła po szalonej burzy. 
Osiodłaliśmy konie i zarzuciwszy na nie juki, wyprowadziliśmy ze stajni. Moje buty zapadały 
się w głębokim, miękkim śniegu, sięgającym mi niemal do kolan. Na szczęście ścieżka była 
udeptana, śniegu było tu mniej. Czekałem na niej, podczas gdy Finn zagłębił się miedzy 
drzewa w poszukiwaniu swego lira.
Storr pojawił się nagle. Wyskoczył zza drzewa i jak psiak rzucił się w ramiona Finna. 
Ten, nie zważając na mróz, przykląkł na jedno kolano, rzucając czujne spojrzenie w stronę 
gospody. Raczej nikt nie mógł nas tu dostrzec. Uspokojony wyciągnął rękę i objął wilka za 
szyję, mocno go do siebie przytulając.
Nie potrafię wytłumaczyć, co takiego łączy ich ze sobą. Wiem tylko tyle, co Finn sam 
mi powiedział: że Storr jest częścią jego serca, duszy i umysłu, połową całości. Finn mówi, że 
bez wilka byłby zaledwie cieniem, nie władałby umiejętnościami swej rasy, nie byłby w 
stanie przeżyć. Moim zdaniem stwierdzenie, że czyjeś życie możliwe jest tylko dzięki jakiejś 
czarodziejskiej więzi ze zwierzęciem, jest wprost przerażające. Nie mogłem jednak burzyć się 
przeciwko czemuś, co sprawdzało się w praktyce. Już wcześniej widziałem, jak wita się z 
wilkiem, i za każdym razem widok ten pozostawiał we mnie uczucie pustki, nicości. Czułem 
się wręcz zazdrosny, bo łączącego ich uczucia nie może doznać nikt poza Cheysuli. Ja sam 
miewałem psy, ulubione konie, ale to było coś zupełnie innego. Przynajmniej tyle 
przychodziło mi do głowy, gdy patrzyłem na nich, na zmienioną twarz Finna, cieszącego się 
ze spotkania ze Storrem.
Nowy koń Finna, ciemnokasztanowy wałach zakupiony od karczmarza, zaczął się 
nagle szarpać. Ściągnąłem cugle i wy-plątałem je z rzemieni mojego małego stepowego kuca. 
Kiedy znów spojrzałem na Finna, ujrzałem, jak pieszczotliwie klepie Storra po łopatce i rusza 
przez śnieg w moim kierunku. Podałem mu cugle.
- Jak ma się Storr?
- Całkiem dobrze. - Na wargach zatańczył mu przez chwilę pełen czułości uśmiech, 
jakby Finn nadal rozmawiał z wilkiem. W takich momentach przypominał miną mężczyznę 
zaspokojonego przez kobietę. - Storr mówi, że chciałby wrócić do domu.
- Całkiem jak ja. - Na samą myśl o Homanie, widzianej zamiast obcych, nieznanych 
krain, poczułem w żołądku skurcz. O bogowie, jakże pragnąłem wrócić do domu... 
Zawiązałem cugle wokół uszu kucyka, ściągnąłem je wzdłuż szyi zwierzęcia i wskoczyłem na 
siodło. Drobny konik jak zwykle aż stęknął. No cóż, jestem cięższy od mieszkańców Stepów, 
którzy go ujeździli. - Jeżeli niebo będzie czyste, to może jeszcze dziś dotrzemy do Homany. - 
Spojrzałem na niebo skłon, mrużąc z przyzwyczajenia oczy. - Może powinniśmy pojechać do 
Obozu?
Finn, sadowiąc się w siodle, popatrzył na mnie przenikliwym wzrokiem. Nie miał 
kaptura, podobnie jak ja. Promienie porannego słońca rozświetliły jego kolczyk łagodną, 
złotawą poświatą.
- Tak szybko? Zaśmiałem się.
- Nie masz ochoty zobaczyć się z bratem? Finn zmarszczył brwi.
- Dobrze wiesz, że nie jestem niechętny zobaczyć znów Duncana. Ale nie sądziłem, że 
tak prędko wjedziemy na ziemię Cheysuli.
Wzruszyłem ramionami.
- Już prawie na niej jesteśmy. Zaś Obóz leży na granicy, którą musimy przejechać. A 
poza tym wydaje mi się, że obaj pragniemy znów zobaczyć Alix.
Finn nie patrzył mi w oczy. Może to dziwne, ale lata spędzone z dala od Homany nie 
stłumiły w nim pożądania do żony brata. Ani też we mnie.
Wreszcie podniósł na mnie wzrok.
- Czy chcesz zabrać mnie do niej, czy wolisz pojechać sam? Uśmiechnąłem się, 
starając nie okazać mu swego żalu.
- Ona jest teraz szczęśliwą żoną. W jej życiu nie ma miejsca dla mnie, chyba że jako 
krewnego.
- Ani dla mnie, chyba że jako rujholli. - Finn zaśmiał się gorzko. Patrzył na mnie 
wzrokiem pełnym ironii, szacował mnie oczyma, odgarniając czarne włosy z ciemnej twarzy 
o ostrych rysach. - Czy nie wydaje ci się to dziwne, że bogowie zabawiają się naszymi 
pragnieniami? Miałeś w rękach jej serce, nic o tym nie wiedząc. Ona czekała na choćby jedno 
słowo z twych ust. Ja wykradłem ci ją, chcąc uczynić ją moją meijhą. Ale dopiero Duncan... 
Jak zwykle! On zabrał ją nam obu. - Z powagą wyciągnął przed siebie rękę i uczynił nią gest, 
który zdążyłem znienawidzić za to, że miał nieskończenie wiele znaczeń.
- Tahlmorra - ozwałem się cierpkim tonem. - Tak, Finnie, myślę, że to bardzo 
dziwne. I nie podoba mi się to zbytnio.
Roześmiał się i ścisnął dłoń w pięść.
- Tak jak i to? Ale bogowie nie spodziewają się, że to polubimy. O, nie. Oni chcą 
tylko, byśmy temu służyli.
- Ty temu służysz. Nie chcę już słyszeć o tej wyroczni Cheysuli. Ja jestem księciem 
Homany.
- A zostaniesz jej królem... Z pomocą Cheysuli.
Nikt, kto jest spadkobiercą dość krótkiej historii, nie lubi słuchać dziejów innych 
ludów, dłuższych i wspanialszych. Zwłaszcza jeśli jego ród pogrążył się w chaosie. Dynastia 
homańska dzierżyła Tron Lwa niemal przez czterysta lat. Nie było to długo, jeśli pomyśleć o 
tym w kategoriach Cheysuli. Ich historia zaczynała się przed setkami wieków; w czasach, gdy 
nie istnieli jeszcze Homanowie, tylko Pierworodni - przodkowie Cheysuli, władający sztuką 
zmieniania postaci.
I mocą przekazania przepowiedni, która rządziła losami całej rasy.
- W takim razie ruszamy w tę stronę. - Finn machnął ręką i dźgnął konia piętami.
- Jesteś pewien? - Nie miałem ochoty na to, by się zgubić właśnie teraz, gdy byłem 
już tak blisko Homany.
Finn rzucił mi spojrzenie pełne niesmaku.
- Carillonie, jedziemy do Obozu, czy tak? Znam drogę. To był kiedyś mój dom.
Zamilkłem. W jego towarzystwie dość często milczę. Czasami jest to jedyna rzecz, 
jaką mogę zrobić.

ROZDZIAŁ 4

Pogoda nadal nam sprzyjała, ale jazda stawała się coraz trudniejsza. Zjechaliśmy z 
ubitej drogi, prowadzącej na zachód, do Homany, i ruszyliśmy mniej znanymi traktami. 
Chociaż w Ellasie Cheysuli byli mile widziani, trzymali się na uboczu. Wątpię, by Wysoki 
Król Rhodri wiedział coś o wszystkich, którzy chronili się w jego lasach. Żyli z dala od ludzi, 
a przez to stawali się jeszcze bardziej zagadkowi. Do ich Obozu nie prowadził żaden 
uczęszczany szlak.
Kiedy słońce chyliło się już nad horyzontem, skręciliśmy wreszcie pomiędzy drzewa, 
by znaleźć wygodne miejsce na obozowisko. Homana i Obóz Cheysuli będą musiały 
poczekać do jutra. Zatrzymaliśmy się w gąszczu dębów i buków.
Finn zeskoczył z siodła.
- Rozejrzę się za dziczyzną, a ty rozpal ogień. Koniec z sucharami, skoro już raz 
spróbowałem mięsiwa.
Rzucił mi cugle i zniknął w półmroku. Za nim pomknął Storr.
Najpierw opatrzyłem konie. Zdjąłem im cugle, przywiązałem je do drzewa i 
nakarmiłem resztą obroku. Mając je z głowy, zacząłem zbierać kamienie. Zamierzałem 
zbudować prawdziwą watrę. Często obywaliśmy się bez ognia, jednak ja lubiłem gorącą 
strawę i ciepło ogniska w nocy, podczas snu.
Ułożyłem kamienie w krąg, ustawiłem kopczyk gałęzi, zapaliłem hubkę, którą 
woziliśmy w jukach, i rozdmuchałem ogień. Potem sięgnąłem po derki, leżące na końskich 
grzbietach. Były to właściwie futra, po dwa na każdego wierzchowca. Spodnia warstwa 
ułożona była włosem na dół, do grzbietu konia, a górna włosem do góry, pod siodło. Nocą 
futra zmieniały się w derki dla mnie i dla Finna. Cuchnęły potem i końskim włosiem, ale 
dawały ciepło. Rozpostarłem je teraz na śniegu. Po posiłku wrzucimy pod nie rozgrzane 
kamienie, więc będzie trochę cieplej.
Gdy rozkładałem derki na ziemi, posłyszałem kroki tłumione przez śnieg. 
Natychmiast wyrwałem miecz z pochwy u lewego biodra. Zakręciłem się na pięcie, 
ustawiając ostrze w płaszczyźnie poziomej. Blask zachodzącego słońca zmienił runy w 
oślepiające płomienie. Przed sobą ujrzałem trzech mężczyzn, biegnących poprzez gęstniejący 
mrok. Kilku innych miałem za plecami. Przez krótką chwilę zastanawiałem się, gdzie podział 
się Finn. Potem nie miałem już na to czasu.
Pierwszego pokonałem bez trudu. Na jego twarzy dostrzegłem wyraz zaskoczenia. 
Mój miecz zawirował, ciął przez skóry, futra i ciało, roztrzaskał na dwoje kość ramienia tuż 
poniżej barku. Rozpędzone ostrze nie zatrzymało się, dotarło aż do żeber. Mężczyzna padł, a 
ja wyszarpnąłem miecz ze zwłok, by skierować go przeciw kolejnemu.
Drugi padł na ziemię z przebitymi płucami, a wtedy pozostali uczynili to, co powinni 
byli zrobić od razu. Rzucili się na mnie jednocześnie. Gdybym próbował zgładzić trzeciego, 
pozostali by mnie powalili. Bez wątpienia spowodowałbym jeszcze jedną śmierć, a może i 
dwie, nim bym poległ - Finn i stale napotykane kłopoty doskonale mnie tego nauczyły. 
Jednakże ostateczny wynik byłby ten sam. Byłbym martwy, zaś Bellam dostałby trupa 
„samozwańczego księcia”.
Poczułem zimny pocałunek stali, liżącej mnie po karku, przez gęste włosy. Drugie 
ostrze miałem u gardła, trzecie wrzynało się w skóry i futra, osłaniające mój brzuch. A więc 
jest ich trzech. Dwóch nie żyło, a ostatni, szósty mężczyzna stał nie opodal i przyglądał mi 
się. Twarz miał zbryzganą krwią, ale nie był ranny.
- Nie ruszaj się - ostrzegł mnie. W jego głosie drżała nuta strachu. Mówił w języku 
Homany.
Pokazałem ręką sakwę przy pasie.
- Tu mam złoto.
- Nie chcemy twojego złota - odparł. - Chcemy czegoś więcej. - Rozszerzył usta w 
uśmiechu. - Ale skoro je ofiarowujesz, to nie pogardzimy.
Nadal trzymałem miecz w prawej dłoni. Nie pozwolili mi go zatrzymać. Jeden z 
mężczyzn zabrał mi broń i odrzucił ją na bok. Upadła prosto na ognisko, dźwięcząc przy 
uderzeniu o kamień. Rękojeść ogarnęły płomienie. Za chwilę skóra sczeźnie, odsłaniając 
złotego lwa.
- A więc czyjego złota chcecie? - ozwałem się jak oni po homańsku, ale wciąż z 
caledońskim akcentem.
- Bellama - oznajmił mężczyzna, uśmiechając się nieprzyjemnie.
Zakląłem w głębi ducha. Uzurpator z Solinde pojmał mnie zbyt łatwo. A ja nawet 
jeszcze nie dotarłem do Homany. Mimo wszystko udałem zaskoczenie, marszcząc brwi.
- A czego może chcieć Bellam od najemnika? Przecież może sobie kupić setki 
żołnierzy.
- Podróżujesz ze zmiennokształtnym - stwierdził beznamiętnie.
Nadal marszczyłem czoło.
- Zgadza się. I co z tego? Czy Bellam ogłosił, że to niezgodne z prawem? Nie jestem 
Homaninem, pochodzę z Caledonu. Dobieram sobie kompanów wedle życzenia.
Zerknąłem na rękojeść miecza. Skóra pomarszczyła się i sczerniała. Za chwilę 
złuszczy się i zostanę zdemaskowany, nawet jeśli na razie mogę uchodzić za kogo innego.
- Nad wszystkimi Cheysuli ciąży wyrok śmierci - rzekł Homanin. - Bellam nie zmienił 
tej zasady od czasów panowania Shaine’a.
Uniosłem brwi, udając poruszenie.
- A więc macie uważanie dla Bellama jako króla? Mimo że jesteście Homanami?
Mężczyzna zerknął na swych towarzyszy. Twarze były znajome; poprzedniej nocy 
widziałem je w przydrożnej gospodzie. Słyszeli orędzie Bellama, odczytane przez harfiarza. 
Nie wiedziałem jednak, w jaki sposób zostałem zdemaskowany.
Człowiek splunął w śnieg.
- Mamy uważanie dla jego złota, bo inaczej przyjdzie nam głodować. Skoro daje 
zapłatę za każdego zgładzonego Cheysuli, to mu służymy. I tyle.
Powstrzymałem się przed głośnym wyrażeniem zaskoczenia. Znów okazało się, że to 
nie na mnie polowano. Tylko na Finna. Ale to mnie pojmali, a dla Bellama ja byłem wart 
więcej niż pięciuset wojowników Cheysuli.
Tyle że na świecie nie było już nawet pięciuset wojowników Cheysuli. Mój stryj się o 
to zatroszczył.
- Przejechaliście granicę, polując na Cheysuli? - spytałem. Znów się uśmiechnął.
- W Homanie trudno się na nich natknąć. Jako że król Ellasu daje im schronienie, tu 
właśnie ich szukamy. Jak inaczej można by zarobić złoto?
- W takim razie, dlaczego rozbroiliście właśnie mnie? - spytałem cichym głosem. - Ja 
nie biorę udziału w tej grze.
- Przybyłeś z tą istotą. Jego pojmiemy, mając już ciebie. Nie zmieni się w zwierzę, 
gdy twoje życie jest w naszych rękach.
Roześmiałem się w głos.
- Liczycie więc na więź, która nie istnieje. Tego Cheysuli spotkałem na szlaku. Nie 
mamy wobec siebie żadnych zobowiązań. Pojmanie mnie nic wam nie da, nie licząc 
bezsensownej śmierci. - Zamilkłem na chwilę. - Bo przecież macie zamiar mnie zabić, 
prawda?
Popatrzył po innych. Przez chwilę w jego błękitnych oczach kryło się wahanie. 
Wreszcie wzruszył ramionami. Podjął decyzję.
- Zabiłeś dwóch naszych. Musisz za to zapłacić. Posłyszałem dźwięk dzwoneczków u 
rzędu konia. Ostrza mocniej przywarły do mojego karku, gardła i brzucha. Spomiędzy drzew 
wyjechał konny. W dłoniach trzymał harfę. Uderzał w jedną strunę, a jej ton spętał nas 
wszystkich.
- Nikogo nie zabijecie - ozwał się harfiarz. - Głupcy z was. Macie w rękach Carillona!
Homanowie nie ruszali się z miejsc. Nie mogli, gdyż podobnie jak ja byli teraz 
więźniami harfy. Lachlan spojrzał na mnie.
- To Homanowie. Gdybyś wyjawił im swe imię, może zgięliby przed tobą kolana, a 
nie wyciągali miecze.
Jego palce zatańczyły po strunach, dobywając z nich zawiły dźwięk. Pozwolił mi 
otworzyć usta, ale nadal nie mogłem się ruszyć.
- Jestem najemnikiem - rzekłem spokojnie. - Mylisz się, biorąc mnie za kogoś innego.
Zmarszczył czoło. Z natężeniem wpatrywał się w moje oczy. Dźwięk harfy zabrzmiał 
głośniej. Poczułem go wewnątrz swej głowy. Muzykant się uśmiechnął.
- Potrafię wyczarować całe twe życie, panie. Czy mam je pokazać?
- W jakim celu? - spytałem. - Po co pytasz, skoro i tak zrobisz co zechcesz?
- Zapewne - przytaknął.
Jego palce znów trąciły struny, dobywając z nich płaczliwy, przejmujący ton. 
Przywołał wspomnienie pieśni, którą odegrał ostatniego wieczoru; pieśni, która wbiła mi 
ostrze w serce, przywołując pamięć o tym, co minęło. Tym razem jednak melodia była nieco 
inna, inaczej dźwięczała. Jego Pani śpiewała inną pieśń.
Ostrza mieczy odsunęły się od mego karku, gardła i brzucha. Homanowie cofnęli się, 
potykając o zaspy. Zostałem sam. Patrzyłem niemy, jak podnoszą zwłoki tych, których 
zabiłem, i ciągną je miedzy drzewa. Zostałem sam, nie licząc harfiarza, lecz nadal byłem 
bezbronny.
- Ach, rozumiem - rzekłem. - Chcesz zagarnąć nagrodę.
- Chcę tylko sprowadzić do ciebie tylu ludzi, ilu potrafię - odparł. - Odesłałem ich do 
domów, by czekali, aż wezwiesz ich pod swój sztandar.
Zaśmiałem się.
- A któż zechce służyć pod najemnikiem, harfiarzu? Mówiłem już, że pomyliłeś mnie 
z kimś innym.
Spokojnie odłożył harfę do kuferka, zamknął go i przytroczył do siodła. Zeskoczył z 
konia i podszedł prosto do mnie. Po drodze przykląkł, wyciągnął zza pasa grube rękawice, 
złożył je na pół i wyjął mój miecz z ognia. Skóra zdążyła już spłonąć. W ostatnich 
promieniach zachodzącego słońca rubin rozjarzył się głębokim szkarłatem. Lew zalśnił 
blaskiem złota.
Lachlan dźwignął się na nogi. Ściskał ostrze mocno, ale i ostrożnie, by nie sparzyć się 
przez rękawice. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. Odwrócił się ku mnie i popatrzył 
wzrokiem, w którym igrał triumfalny ognik.
- Mam w jukach skóry - przemówił. - Trzeba to będzie owinąć.
Wciąż nie mogłem nawet drgnąć. Ciekawe, jak długo chce mnie przetrzymać? Czy 
może mnie zabrać w tym stanie magicznego odrętwienia aż do Mujhary, by Bellam ujrzał 
mnie bezwolnego, bezsilnego? Na samą myśl o tym zazgrzytałem zębami.
I nagle się uśmiechnąłem. Gdy Lachlan odwrócił się, by sięgnąć do juków - bez 
wątpienia po swą harfę - zza jego konia wyszedł Finn, zagradzając mu drogę. Z drugiej strony 
pojawił się Storr. A czar prysł.
Wyciągnąłem rękę i zamknąłem skrytą w rękawicy dłoń na ostrzu miecza, wciąż 
ściskanego przez harfiarza. Poczułem gorąco, ale nie sparzyło mnie, tylko przypominało o 
tym, co nieomal się zdarzyło.
Lachlan stanął jak wryty. Ręce miał teraz puste, nie licząc złożonych rękawic. Czekał.
Finn podszedł bliżej. Storr deptał mu po piętach. Czułem, że z każdym ich krokiem 
muzykant tężeje. Moja drętwota wreszcie ustąpiła. Czułem się swobodnie, byłem 
rozluźniony, gdyż wiedziałem, że sprawy znalazły się teraz w naszych rękach. A nie w 
dłoniach władającego czarami harfiarza.
- Reszta nie żyje. - Finn przystanął przed samym Lachlanem. Muzykant drgnął.
- Zabiłeś ich? Ale ja wydałem im rozkaz...
- Być może - przytaknął z ironią Finn. - Ale ja wolę nie ryzykować.
Lachlan otworzył usta w niemym proteście. Nic jednak nie powiedział, na powrót 
zacisnął usta. Szczękę miał sztywną ze strachu. Po chwili znów spróbował przemówić.
- A więc odjąłeś pięciu wojowników z armii Carillona. Będzie wam brak tych pięciu.
Finn uśmiechnął się, choć w tej minie nie było ani krzty rozbawienia.
- Wolę, żeby zniknęło pięciu ludzi z armii Carillona niż sam Carillon.
Lachlan popatrzył na mnie przenikliwym wzrokiem.
- Nie wierzysz, że chcę ci pomóc. Cóż, mogę to zrozumieć. Ale on jest Cheysuli. 
Potrafi więc wydobyć ze mnie prawdę. Znam jego dar, bo sam mam podobny.
- A mając go, możesz stawić czoło mej umiejętności - dodał Finn.
Muzykant potrząsnął głową.
- Bez harfy nie władam magią. Jestem do twojej dyspozycji. A jako że nie jestem 
Ihlini, nie musisz obawiać się, iż odbiorę ci moc.
Ręce Finna tylko mignęły, chwytając Lachlana za głowę, nim ten zdążyłby się 
uchylić. Ujął czerep harfiarza pomiędzy dłonie, ściskając go, jakby chciał go zmiażdżyć, choć 
naprawdę nie miał takiego zamiaru. Muzykant podniósł ręce, usiłując oderwać od swej głowy 
palce Cheysuli, lecz zamarł w pół drogi i opuścił ramiona. Finn trzymał go w uścisku i 
wtargnął mu do umysłu.
Po chwili Finn na powrót patrzył na mnie przytomnym wzrokiem.
- Jest harfiarzem, medykiem i kapłanem. Tyle mogę z niego wydobyć, lecz nie 
więcej. Jest doskonale osłonięty, mimo że zarzeka się o swej niewinności.
- Czy jest na usługach Bellama bądź Tynstara?
- Wydaje się, że nie. - Finn mocno zaakcentował pierwsze słowo.
Spojrzałem na swój miecz i zacząłem metodycznie usuwać z rękojeści popiół i 
zwęglony nalot.
- Jeśli nie jest ani człowiekiem Bellama, ani sługą Tynstara, to komu służy? Miał 
okazję, by zabić mnie pieśnią swej harfy, a przynajmniej odebrać mi rozum. Bellam 
zapłaciłby mu szczerym złotem tak za zwłoki, jak i za żywego szaleńca. - Skrzywiłem wargi. 
- Mógł nawet uczynić tych Homanów swą gwardią przyboczną; dzięki harfie ma przecież taką 
moc. A jednak niczego podobnego nie zrobił.
- Czy mam go zabić?
Zerknąłem na rubin, przybierający ciemniejszą barwę w promieniach zachodzącego 
słońca.
- Harfiarze nigdy nie byli zdolni do popełnienia morderstwa. Nie mogą się oprzeć, by 
nie knuć drobnych intryg; te mają już chyba we krwi, jak i swą muzykę. Nigdy jednak nie 
spotkałem żadnego, który splamiłby się zabójstwem.
- Za złoto każdego można kupić. Uśmiechnąłem się, unosząc kpiąco brwi.
- Na przykład Cheysuli?
Finn zmarszczył czoło. Całym majątkiem, jakiego potrzebował, było złoto na 
ramionach i w uchu. Na nic więcej by się nie skusił. Ani on, ani żaden inny wojownik.
- On nie jest Cheysuli - odparł tylko, w niewielu słowach zawierając głębię znaczeń.
- Nie jest - przytaknąłem z głębokim westchnieniem. - Lecz może jest tylko 
szpiegiem, a nie najętym mordercą. Ze szpiegami potrafię sobie poradzić. Bywają przydatni. 
Jakże inaczej wodzilibyśmy Bellama za nos przez te wszystkie lata?
Znów musiałem się uśmiechnąć. Bellam wysyłał szpiegów naszym tropem. Znalazło 
nas tylko pięciu. Tym wyznaczaliśmy nowe zadanie. Mieli dostarczyć Bellamowi wiadomość, 
że przebywamy na jakimś krańcu świata, odległym o setki mil od rzeczywistego miejsca 
pobytu. Udało nam się z trzema szpiegami.
Pozostałych musieliśmy zabić.
- A więc masz zamiar go wykorzystać. - W jego głosie nie było śladu emocji, lecz 
wiedziałem, że jest niezadowolony.
- Weźmiemy go ze sobą i zobaczymy, co chce zrobić.
- Stąpasz po niebezpiecznej ścieżce, Carillonie. Uśmiechnąłem się.
- Już i tak jest niebezpiecznie. To doda tylko szczypty emocji. - Zachichotałem w 
duchu. - I da ci zajęcie, mój lenniku. Nie spieszyłeś się z przyjściem mi na pomoc.
- Musiałem usunąć pięciu ludzi, nim mogłem dopaść harfiarza.
Zachmurzył się jednak. Zapiekła go myśl o tym, że był powolny. Może szybszy niż 
jakikolwiek człowiek, ale zbyt wolny, jak na wojownika Cheysuli.
- Starzejesz się, Finnie. - Machnąłem ręką. - Uwolnij naszego grajka. Zobaczmy, co 
on zamierza.
Finn puścił Lachlana. Ten zachwiał się na nogach, odzyskał równowagę i dotknął 
ostrożnie dłońmi skroni. Oczy miał zamglone, matowe.
- Dokonaliście tego?
- Tego i czegoś więcej - odparłem. - A teraz powiedz, dlaczego pragniesz mi pomóc.
Tarł pięścią skroń, wciąż marszcząc lekko brwi.
- Zajęcie harfiarza polega na tkaniu pieśni z wątków o wielkich bohaterach, z płótna 
historii. Ty i twój Cheysuli jesteście i jednym, i drugim. Szkoda, że nie słyszeliście opowieści, 
jakie powtarzają ludzie. - Uśmiechnął się, już w pełni przytomny. - Harfiarz zdobywa rozgłos 
tylko dzięki sławie innych. Podróżowanie u boku Carillona z Homany i jego równie 
niesławnego wasala to dla mnie gratka. Mogłoby być gorzej.
- Nie mylisz się - przytaknąłem. Niechże łamie sobie głowę, co to miałoby znaczyć.
Po chwili Lachlan obrócił się i wyciągnął przed siebie rękę.
- Wasz ogień zgasł. Jeśli chcecie, mogę go na powrót ożywić. Spojrzałem na 
kamienny krąg. Podczas szamotaniny z Homanami ognisko zostało zasypane śniegiem i 
wygasło.
- Mamy krzemień i stal - odparłem.
- Hubka wam zamokła. Mój sposób nie wymaga wiele wysiłku.
Lachlan ruszył w stronę swego konia, chcąc wyciągnąć z juków harfę. Jednak drogę 
zagradzał mu Storr. Twarz muzykanta była sina, gdy obejrzał się w moją stronę.
Uśmiechnąłem się.
- Storr słucha tylko rozkazów Finna, a najczęściej swych własnych. Jego poproś.
Lachlan stał bez ruchu. Czekał. W końcu Storr usunął się z drogi.
Harfiarz wyjął z juków kuferek. Obrócił się, tuląc go do piersi.
- Boisz się, że użyję mych czarów przeciwko tobie?
- Miałbym powody - oznajmiłem.
- Nie uczynię tego. - Potrząsnął głową zwieńczoną ciemną czupryną. - Już nigdy 
więcej tego nie zrobię. Jeśli zechcesz, to użyję jej w twej obronie, ale nie przeciwko tobie. 
Nigdy! Zbyt wiele nas łączy.
- Cóż może łączyć najemnika z harfiarzem? - zdziwiłem się. Lachlan odpowiedział 
ciepłym, rozbawionym uśmiechem, na który zwróciłem uwagę już poprzedniego wieczoru. 
Uczynił to, jakby wiedział coś, czego ja nie wiem, i postanowił utrzymać to w tajemnicy.
- Ja mam wiele darów - rzekł tajemniczo. - Niektóre z nich znasz; gra na harfie, 
leczenie chorób, kapłaństwo. Pewnego dnia podzielę się z tobą pozostałymi.
Uniosłem miecz. Specjalnie tak oparłem koniec ostrza o otwór pochwy, by Lachlan 
dostrzegł runy, ledwie widoczne w gasnącym świetle. Po chwili wsunąłem miecz na miejsce. 
Stal zaświszczała i wypełniła sobą pustkę.
- Jeśli przystajesz do nas - ozwałem się cicho - to musisz być ostrożny.
Uśmiech zniknął z twarzy Lachlana. Obejmując ramionami skrzynkę z harfą, 
potrząsnął głową.
- Gdybym pragnął twej śmierci, ten Cheysuli już sprowadziłby ją na mnie. - Rzucił 
szybkie, bystre spojrzenie na Finna. - Jesteśmy w Ellasie. Od wielu lat dajemy schronienie 
Cheysuli. Nie myśl, że nie potrafię docenić umiejętności Finna. W jego obecności nie musisz 
się mnie obawiać. I tak nic nie mógłbym zrobić.
- Ale masz to w rękach. - Wskazałem brodą.
- Moja Pani? - Był zaskoczony. Po chwili uśmiechnął się jednak. - Ach tak, chodzi o 
jej magię. Lecz to dar Lodhiego. Nie używam go, by zabijać.
- A wiec pokaż, jak go używasz - rozkazałem. - Pokaż, jaką jeszcze magią władasz, 
poza tą, która przywraca nam wspomnienia lub odbiera wolną wolę.
Lachlan spojrzał na Finna, ledwie widocznego w gęstniejącym mroku.
- Z wami poszło mi ciężko. Większość ludzi jest tak płytka i pusta, lecz wasze 
osobowości to wiele warstw; złożone pokłady pamięci. Niektóre z nich są cienkie i łatwe do 
zdarcia, ale po usunięciu odsłaniają podłoże z metalu, żelaza. - Zamyślił się. - Tak, 
porównałbym was do żelaza. Twardego, zimnego, mocnego żelaza.
Finn gwałtownie machnął ręką w stronę kamiennego kręgu.
- Pokaż, co umiesz, harfiarzu.
Lachlan uklęknął przy zagasłym ognisku. Zręcznie otworzył szkatułkę, wykonaną z 
garbowanej skóry, utwardzonej na kamień, lecz wyłożonej od środka czymś miękkim. Wyjął 
swą Panią. Jej struny, na pozór tak kruche, zamigotały w ostatnich promieniach słońca. 
Drewno było bardzo stare, mogło pochodzić z jakiegoś czarodziejskiego drzewa. Łączone 
było nitkami złota. Zielony kamień - czyżby szmaragd? - rozświetlił się.
Muzykant klęczał w śniegu, niepomny na coraz sroższy mróz. Grał prostą melodię; 
delikatną, ledwie słyszalną, niemniej wyjątkowo piękną. Kiedy jego palce poruszyły się 
szybciej, zamigotały, dostrzegłem, jak wśród mokrego, zwęglonego drewna rodzi się iskra. Po 
chwili wyrósł z niej płomień, ogarnął wszystkie kłody i ogień ożył na nowo.
Pieśń harfy zamarła. Lachlan spojrzał na mnie.

- Gotowe - rzekł.
- Widzę. A ja jestem nietknięty.
Wyciągnąłem dłoń opatuloną w rękawicę, złapałem go za gołą rękę i podźwignąłem 
na nogi. Uścisk jego dłoni nie był słabym dotykiem kobiecej ręki, którą mógłby mi podać 
dbały o swe zwinne palce harfiarz.
Uśmiechnął się. Puściliśmy swe dłonie. Pomyślałem, że oszacował mnie równie 
szybko, jak ja jego. Ale milczał. Nie trzeba było nic mówić. Byliśmy jeszcze sobie obcy, lecz 
coś w głębi duszy podpowiadało mi, że nie zawsze tak będzie.
- Jeździsz na rumaku czystej krwi - rzekłem, przyglądając się srokaczowi.
- Tak - zgodził się z powagą Lachlan. - Wysoki Król lubi moją muzykę. Darował mi 
go w zeszłym roku.
- Jesteś mile widziany w Rheghedzie? - spytałem, zamyślając się nad 
konsekwencjami tego faktu.
- Harfiarze wszędzie witani są z otwartymi ramionami. - Naciągnął rękawice, kuląc 
się z zimna. - Nie wątpię, że Bellam chętnie widziałby mnie w Homana-Mujhar, gdybym 
tylko miał okazję tam się zjawić.
Rzucił mi wyzywające spojrzenie. Uśmiechnąłem się, choć twarz Finna pozostała 
poważna.
- Tak, na pewno. - Odwróciłem się do Finna. - Czy mamy coś do jedzenia?
- Nie będziemy głodować - zapewnił mnie - pod warunkiem jednak, że gotów jesteś 
jeść królicze mięso. Zwierzyny tu mało.
Westchnąłem.
- Nie przepadam za królikiem, ale lepszy rydz niż nic. Finn zachichotał.
- To znaczy, że jednak nauczyłem cię czegoś w ciągu tych pięciu lat. Dawniej 
domagałbyś się dziczyzny.
- Bo byłem głupi. - Potrząsnąłem głową. - Nawet książęta uczą się, że i oni mogą mieć 
puste brzuchy, gdy odbierze im się rodowy tytuł. Lachlan trzymał w dłoniach harfę, układał ją 
wewnątrz szkatułki.
- Który tytuł? - zapytał. - Księcia czy Mujhara?
- Czy to ważne? Bellam skradł mi i jeden, i drugi.
Gdy z królików pozostały już tylko kości i chrząstki, z którymi szybko poradził sobie 
Storr, Lachlan wyjął ze swych juków bukłak kwaśnego wina. Siedziałem ze skrzyżowanymi 
nogami na dwóch derkach, usiłując nie zwracać uwagi na nocny chłód, przenikający aż do 
szpiku kości. Wino było nieco cierpkie, lecz rozgrzewające. Pociągnąłem spory haust i 
podałem bukłak Finnowi. Przyjął go z powagą i patetycznie zawezwał bóstwa Cheysuli. 
Lachlan wpatrywał się w niego. Zwyczaj wykpiwania cudzych wierzeń nie zyskiwał Finnowi 
przyjaciół, lecz jemu na nich nie zależało. Nie potrzebował przyjaźni, gdy miał Storra.
Bukłak na powrót trafił w ręce Lachlana. Pociągnął z niego i podał znów mnie.
- Czy powiesz mi więc wszystko, co muszę wiedzieć? Sagi tworzy się na 
fundamencie faktów, nie na bajkach. Powiedz, jak doszło do tego, że pewien król postanowił 
zniszczyć rasę, która tak wiernie służyła jemu i jego rodowi.
- Finn wytłumaczy ci to o wiele lepiej niż ja. - Jeśli tylko zechce.
Finn, który siedział na derkach z wilkiem opartym o udo, wzruszył ramionami. 
Kolczyk zabłysł w świetle ogniska. W półmroku Finn wydawał się jeszcze bardziej obcy niż 
zwykle, jakby był częścią nocy.
- Cóż można by powiedzieć? Shaine wypowiedział nam qu’mahlin właściwie bez 
powodu. A my zaczęliśmy ginąć. - Zamilkł na chwilę. - Większość z nas zginęła.
- Ale ty żyjesz - zauważył Lachlan.
Uśmiech Finna był właściwie lekkim ruchem warg, jakby chciał odsłonić dziąsła.
- Bogowie obrali dla mnie inną drogę. Moją tahlmorrą było służyć przepowiedni, a 
nie umrzeć jako bezbronne dziecię.
Zagłębił dłoń w gęstej sierści Storra. Lachlan zawahał się. W objęciach nadal trzymał 
szkatułkę z harfą.
- Czy mogę usłyszeć początek tej historii? - zapytał, starannie dobierając słowa.
Finn zaśmiał się, lecz w jego głosie nie było krzty radości.
- A niby kiedy się to wszystko zaczęło, harfiarzu? Ja nie wiem, choć brałem w tym 
udział.
Na moment utkwił we mnie wzrok, jakby pochłonęły go wspomnienia. Wstrzymałem 
dech, bo i do mnie powróciły wspomnienia.
- Zawiniła ludzka pycha i arogancja. - Nie potrafiłem wymyślić innego początku 
opowieści. - Mój stryj, Mujhar Shaine, który chciał mieć synów, a nie spłodził ani jednego, 
postanowił wydać swą córkę za Ellica z Solinde, syna Bellama, w nadziei na zakończenie 
wojny. Jednak córka wybrała innego: Cheysuli, wasala Shaine’a. Zlekceważyła przymierze i 
zaręczyny. Uciekła od ojca, uszła z Homana-Mujhar, a wraz z nią zbiegł wojownik.
- Mój jehan - wtrącił się Finn, nim zdążyłem złapać od dech. - Można by powiedzieć, 
ojciec. Zwano go Hale. Wykradł Lindir jej tahlmorze i przygotował inną dla siebie i dla niej. I 
dla nas wszystkich, bo skończyło się to katastrofą. - Wpatrywał się w ogień. - Króla zaczęła 
pożerać urażona duma. W końcu nie mógł jej dłużej znieść. Kiedy jedna jego cheysula zmarła 
na wyniszczającą chorobę, druga zaś nie zrodziła żywych dzieci, uznał, że Cheysuli przeklęli 
jego ród. - Skłonił lekko głowę, jakby dawał upust swemu żalowi. - I wypowiedział nam 
wszystkim qu’mahlin.
Lachlan w skupieniu marszczył czoło.
- A więc kobieta była tego przyczyną.
- Tak, Lindir - zawtórowałem. - Moja krewna. Na tyle podobna do Shaine’a, że 
mogłaby być jego synem, choć ciało miała kobiety. Tyle że duma kazała jej uciec.
- Co powiedziała, gdy wszystko tak źle się skończyło? Potrząsnąłem bezradnie głową.
- Tego nie wie nikt. Osiem lat później wróciła do ojca, z dzieckiem Hale’a w łonie. 
Powróciła, bo Hale zginął, a ona nie miała gdzie się podziać. Shaine przyjął ją, gdyż 
potrzebował męskiego potomka. Kiedy urodziła się dziewczynka, Mujhar wygnał bękarta do 
lasu, na pożarcie dzikim bestiom. Ale Alix przeżyła, bo zbrojmistrz Shaine’a, a także sama 
królowa Homany błagali Mujhara, by oddał ją jakiemuś człowiekowi, a nie zwierzętom. - 
Poruszyłem się na derce. - Lindir zmarła w połogu. Nie wiem, co myślała o qu’mahlin. Na 
pewno jednak qu’mahlin zabiła jej wojownika i niemal zniszczyła całą rasę.
Lachlan namyślał się. Nagle zerknął na Finna.
- Dlaczego więc ty służysz Carillonowi? Przecież Mujhar Shaine był jego stryjem.
Finn wyciągnął dłoń i uczynił znany mi gest.
- Dlatego. Z powodu tahlmorry. Nie miałem wyboru. - Uśmiechnął się lekko. - 
Możesz nazwać to losem, przeznaczeniem, czy opisać jakimś innym słowem swego języka. 
My wierzymy, że każde dziecko rodzi się z tahlmorrą, której trzeba być posłusznym, gdy 
bogowie już ją oznajmią. Przepowiednia Pierworodnych mówi, że pewnego dnia wszyscy 
ludzie, cztery zwaśnione królestwa i dwie rasy władające magią, zjednoczą się w pokoju. 
Carillon stanowi część tej wyroczni. - Potrząsnął z powagą głową. - Gdyby pozostawiono mi 
wybór, odrzuciłbym tak wiążącą służbę. Jestem jednak Cheysuli, a my tak nie postępujemy.
- Wrogowie zostali więc przyjaciółmi. - Lachlan kiwał wolno głową, wpatrując się w 
ogień. Wydawało się, że już słyszy melodię swej pieśni. - To byłaby wspaniała ballada, która 
łamałaby ludziom serca, zabierała dusze, pokazywała wszystkim, że ich trudy są niczym w 
porównaniu z tym, co wycierpieli Cheysuli. Jeśli dasz mi przyzwolenie, Finnie...
- Na co? - zapytał. - Byś upiększył prawdę? Byś zmienił historię w interesie rymów i 
melodii? Nie, na to ci nie pozwolę. Nikt nie musi wiedzieć o tym, co wycierpiałem, co 
wycierpiał mój ród.
Moje ręce, spoczywające dotąd luźno na kolanach, zacisnęły się w pięści. Paznokcie 
wbiły się głęboko w skórę rękawic. Finn rzadko mówił o swej przeszłości, o swych 
odczuciach, jako że był zamknięty w sobie. Kiedy jednak przemówił, w jego głosie słyszałem 
ból. Dawał upust uczuciom, uwolnił je wreszcie z głębi swego ducha.
Lachlan spojrzał mu w oczy.
- Takiej prawdy nie musiałbym już upiększać - oznajmił cicho.
Finn rzekł coś w Dawnej Mowie, starożytnym języku Cheysuli. Przez te kilka lat 
nauczyłem się paru słów i powiedzeń, ale kiedy Finn używał Mowy w gniewie lub desperacji, 
pod wpływem silnych emocji, nic z niej nie rozumiałem. Melodyjne sylaby zlewały się, 
zniekształcały, a mimo to potrafiły doskonale wyrazić uczucie. Drgnąłem wiedząc, co musi 
czuć Lachlan.
Ale Finn zamilkł. Nigdy nie podnosił głosu. Nie musiał, gdyż jego milczenie było 
równie skuteczne. Jednak ta cisza była inna, pomyślałem więc, że coś rozproszyło jego 
skupienie. Wtedy dostrzegłem tę dziwną, nieobecną minę, w oczach zauważyłem pustkę. 
Pojąłem, że rozmawia ze Storrem.
Nie wiem, o czym mówił mu wilk. Widziałem tylko, jak twarz Finna przybiera w 
świetle ognia ciemną barwę, a po chwili blednie i pochmurnieje. Wreszcie otworzył usta i 
przemówił.
- Byłem wtedy małym chłopcem. - Słowa były tak ciche, że ledwie docierały do mnie 
poprzez trzaskanie ognia. - Miałem trzy lata. - Jego dłoń zacisnęła się na srebrnej sierści 
karku Storra. Przyszła mi do głowy dziwna myśl, że chcąc opowiedzieć o swym dzieciństwie, 
odwołuje się do pomocy lira. Opowiadał o czymś, czego nie mówił mi nigdy dotąd, nawet 
gdy go o to wypytywałem. - Zmorzyła mnie jakaś dziecięca gorączka. Trzymałem się 
spódnicy mej jehany, jak głupiec bez piątej klepki. - Zmrużył nieco oczy, lecz uśmiechał się, 
jakby to wspomnienie go bawiło. Jednak za chwilę uśmiech zgasł, bo w tej historii nie było 
powodów do śmiechu. - Sen nie przynosił mi ukojenia, lecz same koszmary. W namiocie było 
bardzo gorąco. Bałem się, że demony skradną mi duszę. Było tak gorąco. - Z trudem 
przełknął ślinę, poruszając grdyką. - Duncan zalał ognisko wodą, chcąc sprawić mi ulgę, ale 
tylko wzniecił dym, który mnie dusił. W końcu on i moja jehana pogrążyli się we śnie. Ja 
zasnąć nie mogłem.
Zerknąłem na Lachlana. Siedział bez ruchu, jak sparaliżowany.
Finn przerwał na chwilę. Oczy wypełniało mu światło ogniska.
- I nagle na nasz Obóz spadły zsyłane przez bogów pioruny. Tyle że tym razem zesłali 
je ludzie. Ludzie Mujhara. Pojawili się w Obozie, jak demony z podziemnego świata. Mieli 
zamiar wszystkich nas zabić. Podpalili namiot.
Lachlan aż podskoczył.
- Wiedzieli, że w środku są dzieci?
- Tak - odparł ze smutkiem Finn. - Konni przewrócili nasz namiot i rzucili nań płonącą 
głownię. - Rzucił wzrokiem na zdziwioną twarz Lachlana. - Widzisz, harfiarzu, my malujemy 
nasze namioty, a farba szybko łapie ogień.
Lachlan chciał coś powiedzieć, by przerwać opowieść Fin-na. Ten jednak mówił dalej, 
jakby wreszcie postanowił oczyścić swą dusze.
- Duncan wyciągnął mnie z ognia, nim wszystkich nas strawił. Moja jehana 
zaprowadziła nas miedzy drzewa, gdzie kryliśmy się aż do poranka. Wtedy jeźdźcy zniknęli, 
ale przepadło też nasze obozowisko. - Odetchnął głęboko. - Byłem mały, za mały, by 
wszystko zrozumieć, ale nawet trzyletnie dziecko może nauczyć się nienawiści. - Jego wzrok 
prze wędrował na mnie. - Przyszedłem na świat dwa dni przed tym, jak Hale i Lindir uciekli. 
Mimo to zabrał ją. Przyjechał z Obozu do Homana-Mujhar i pomógł zbiec swej meijsze, 
kochance. Dlatego Shaine, kiedy obrócił się przeciwko nam, dopilnował, by Obóz Hale’a 
sczezł pierwszy.
Po długiej chwili ciszy Lachlan potrząsnął głową.
- Dzięki Lodhiemu i mej Pani posiadam dary, jakich brak wielu ludziom. A jednak 
nawet ja nie potrafiłbym opowiedzieć tej historii tak, jak ty. - Twarz miał skupioną. - 
Pozostawię tę opowieść tym, którzy potrafią ją snuć. Zostawię ją Cheysuli.

ROZDZIAŁ 5

Kiedy następnego dnia dotarliśmy wreszcie do Obozu, Finn stal się zamyślony i 
zgryźliwy. To było do niego niepodobne. Zżyliśmy się, choć dopiero wówczas, gdy 
przyzwyczaiłem się do obecności Cheysuli u swego boku, on zaś przywykł do podróżowania 
w towarzystwie Homanina. Teraz nareszcie powróciliśmy do domu. Czy tu Finn zakończy 
swą służbę?
Poczułem, jak włosy jeżą mi się na karku. Nie chciałem go stracić, wciąż był mi 
potrzebny. Przez lata spędzone na wygnaniu sporo się nauczyłem, ale nie wiedziałem jeszcze, 
jak odzyskać skradziony tron. Bez Finna będzie to chyba niemożliwe.
Gwałtownie osadził swego wierzchowca i zmełł w ustach przekleństwo. Na jego 
twarzy pojawił się nieobecny wyraz, odbicie nieziemskiej więzi z lirem. Wiedziałem, że znów 
rozmawia z wilkiem.
Lachlan, roztropny harfiarz, milczał. Czekał, tak jak ja. Jednakże unoszące się w 
powietrzu wręcz namacalne napięcie nie wywierało na nim żadnego wrażenia.
W końcu Finn przerwał rozmowę z lirem. Jego twarz stężała, wyostrzyła się, 
nachmurzyła, podobnie jak oczy. Ogarnął mnie strach.
- O co chodzi? - syknąłem.
- Storr nas ostrzega. - Finn nagle zadygotał, choć promienie słońca, odbijające się 
refleksami od jego kolczyka, grzały nas w plecy. - Chyba ja też coś czuję. Ruszę przodem. 
Zaczekajcie tu. - Zerknął na Lachlana przenikliwym wzrokiem, namyślając się nad czymś. 
Wzruszył jednak ramionami, odrzucając niepokojące myśli. - Zaczekajcie. Wrócę po was.
Przemawiał dość obojętnym tonem, bez wątpienia ze względu na Lachlana, ja jednak 
wietrzyłem jakiś podstęp. Chwyciłem za cugle konia Finna i nie puszczałem.
- Powiedz, co się stało?
Finn ponownie zerknął na muzykanta, a potem na mnie.
- Storr nie czuje żadnego lira.
- Żadnego?
- Żadnego, nawet Alix.
- Ależ w jej żyłach płynie Dawna Krew... - zacząłem mówić, lecz przerwałem. Nie 
musiałem mu tego tłumaczyć. Jeśli Storr nie czuł żadnego lira, to sytuacja była faktycznie 
poważa. - Tobie też może grozić niebezpieczeństwo - dodałem cicho.
- Oczywiście. Dlatego dalej ruszę pod postacią lira. - Bez zwłoki zeskoczył z konia. 
Wciąż trzymałem za cugle spłoszonego wierzchowca. - Tahlmorra lujhala mei wiccan, 
cheysu - rzekł, wzruszając ramionami, i zniknął.
Przyjrzałem się Lachlanowi. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, gdy miejsce, w 
którym przed chwilą stał Finn, zajaśniało pustką. Muzykant zmrużył oczy i nastroszył brwi. 
Wpatrywał się w przestrzeń, jakby sam chciał się nauczyć tej sztuczki. Rękę przesunął w 
stronę kolan, na skrzyneczkę z harfą, upewniając się, że widzi to na jawie, a nie w głębokim 
śnie. Zanim ponownie spojrzałem na Finna, ludzkie kształty zastąpiła już powłoka wilka. W 
żołądku poczułem znajome mdłości. Zwalczyłem je jak zwykle, mocno przełykając ślinę, i 
znów popatrzyłem na harfiarza. Jego twarz przybrała dziwną, siną barwę. Wyglądał tak, jakby 
miał zwymiotować ze strachu, ale się powstrzymał.
Rudy wilk o żółtych oczach Finna machnął ogonem i uciekł.
- Nie trzeba się ich bać - ozwałem się do Lachlana. - Chyba że zrobi się coś, czym 
można zasłużyć na ich wrogość. - Uśmiechnąłem się, gdy spojrzał na mnie takim wzrokiem, 
jakby sądził, że ja też mogę być wilkiem czy inną bestią. - Mówiłeś, że jesteś niewinnym 
człowiekiem, harfiarzem. Czemu miałbyś bać się Finna?
Ale nikt nie wyzbywa się łatwo lęków z koszmarów dzieciństwa, choćby był 
najniewinniejszy. Lachlan, który może miał na sumieniu coś więcej, niż twierdził, mógł mieć 
więc powody, by się bać. Spojrzał w stronę, gdzie zniknął Finn. Nic nie było już widać, lecz 
na jego twarzy siną bladość zastąpiła teraz trupia biel oszołomienia, skupienia.
- Wilki nie myślą. Czy w tej postaci poznaje cię?
- Finn jako lir pamięta wszystko, co wie jako człowiek - odparłem. - Lecz włada 
również mądrością wilka. To można by uznać za podwójnie groźne dla kogoś, kto zasłuży 
sobie na jego uwagę. - Poruszyłem się w siodle, myślami na poły będąc przy Finnie, na poły 
zastanawiając się nad tym, co czuje Lachlan. Po kilku pierwszych przemianach ja też to 
czułem. - Nie jest demonem czy dziką bestią, ale człowiekiem, który we krwi ma dar bogów, 
podobny do twojego. Tyle że ich bogowie dowodzą swego istnienia w sposób nieco inny. - 
Pomyślałem o magii, jaką harfiarz wyczarował swą muzyką i roześmiałem się na widok jego 
przerażonej twarzy. - Myślisz może, że jest wyznawcą Lodhiego? O, nie. Może nie modli się 
do żadnych bóstw, ale za to służy swemu bogu lepiej niż jakikolwiek znany mi człowiek. Bo 
czemu twym zdaniem miałby trzymać się przy mym boku? - Koń Finna postąpił parę kroków, 
szukając źdźbeł trawy, wyglądających spod śniegu. Ściągnąłem mu cugle. - Nie musisz się 
lękać, że jako wilk zwróci się przeciwko tobie, że przegryzie ci gardło. Ale jeśli dasz mu ku 
temu powód, na pewno to uczyni. - Wpatrywałem się w oczy harfiarza, przemawiając cichym 
głosem. - Ale przecież ty nie masz zamiaru zdradzić mnie, prawda? Przecież na szali waży się 
los twej sagi.
- Zgadza się. - Lachlan próbował wymusić na twarz słaby uśmiech, lecz ja 
przejrzałem jego myśli. Nikt, kto po raz pierwszy obejrzał przemianę, nie zapomina jej zbyt 
szybko. Albo nawet nigdy. - Co takiego rzekł, nim się przemienił?
Znów się roześmiałem.
- To swoista filozofia życiowa Cheysuli, obca tak Homanom, jak i Ellazjańczykom. - 
Przytoczyłem słowa Finna. - Tahlmorra lujhala mei wiccan, cheysu. Znaczy to mniej więcej, 
że los człowieka spoczywa w rękach bogów. - Dokładnie powtórzyłem właściwy gest, 
podnosząc w górę prawą dłoń i rozczapierzając palce. - Powiedzenie to skraca się zwykle do 
słowa tahlmorra, które po prostu mówi samo za siebie. Lachlan powoli pokręcił głową.
- W takim razie nie jest mi to zupełnie obce. Nie zapominaj, że jestem kapłanem. 
Wyznaję jednego boga, różnego od bóstw Finna, ale potrafię zrozumieć cudzą wiarę. Więcej: 
całym sercem pojmuję, że ktoś może znać swego boga i wiernie mu służyć. - Stuknął palcami 
o szkatułkę z harfą. - Mój dar jest tu, Finna - gdzie indziej, ale nie znaczy to, by któryś był 
słabszy. A jego wiara jest może gorętsza od mojej, więc chętniej poddaje się swemu losowi. - 
Uśmiechnął się. - Tahlmorra lujhala mei wiccan, cheysu. Jakże wymowne to słowa.
- Czy wy mawiacie podobnie? Zaśmiał się w głos.
- Nie potrafiłbyś tego powtórzyć, nie masz ellazjańskiego gardła. - Uderzył pięścią w 
szkatułkę. - Ale te słowa nie są zbyt trudne: Yhana Lodhi, yffennog faer. Człowiek idzie przez 
życie z dumą, gdy pokornie stąpa śladami Lodhiego.
W tym samym momencie powrócił Finn. Na dwóch nogach, z bladą twarzą. Nie było 
już czasu, by filozofować. Podałem mu cugle, ale nie zadałem żadnego z licznych pytań, 
które kłębiły mi się w głowie. Sama jego mina pozbawiła mnie głosu.
- Zniszczony - przemówił szeptem. - Zburzony, spalony. - Twarz miał przerażająco 
bladą. - Nie ma już Obozu.
Nim go w pełni pojąłem, spiąłem już kuca do skoku ponad zrujnowanym kamiennym 
murem. Konik był za mały, by dać susa ponad nim. Potknął się, bijąc kopytami w okryte 
śniegiem sterty głazów, złączonych murarską zaprawą. Nagle zrozumiałem, co to takiego. 
Mur w kształcie półksiężyca otaczał każdy Obóz. Ten był zdruzgotany, rozbity na kawałki.
Ściągnąłem gwałtownie cugle, ratując przed upadkiem i konia, i siebie. Siedziałem 
sztywno w siodle swego małego wałacha, przyglądając się temu, co pozostało z Obozu. 
Przesuwałem oczy z jednego miejsca na drugie, nie mogąc zmusić się do tego, by ogarnąć 
wzrokiem jednocześnie całe pobojowisko.
Niemal wszystko zasypał śnieg, ale padlinożercy wykopali szczątki. Ujrzałem długie 
słupy, przerąbane na pół, osmalone ogniem. Widziałem strzępy zbrukanego płótna, 
zesztywniałe od mrozu, wyblakłe od słońca i wiatru. Kamienne kręgi ognisk, leżące dawniej 
przed każdym namiotem były porozrzucane stopami wrogów i kopytami ich wierzchowców. 
Wszystko przepadło. Pozostały tylko smętne szczątki tak pysznego dawniej Obozu.
Oczyma ducha zobaczyłem go takim, jak ostatnio. Rozbity mur wspinał się znów 
wysoko, broniąc Obozu. Różnobarwne namioty falowały na wietrze, rozświetlone 
wymalowanymi jaskrawą farbą lirami. Usłane derkami leża dla lirów. Dzieci nie lękające się 
nawet dzikich zwierząt. Bały się jednak Homanów.
Przekląłem na głos. Przekleństwo wypadło mi z ust wraz z kroplami śliny. 
Pomyślałem o Duncanie, głowie klanu, ale przede wszystkim o Alix.
I ruszyłem przed siebie. Wprost do tego miejsca. Pamiętałem je doskonale, choć teraz 
niczym nie różniło się od innych. Ześliznąłem się z siodła. Moje członki były zbyt zdrętwiałe, 
bym mógł zeskoczyć lekko, z gracją. Padłem na kolana.
Z zaspy wyrastał słup, sterczący wysoko jak sztandar. Z drzewca wciąż zwisał strzęp 
tkaniny, sztywny od mrozu. Pociągnąłem za koniec, płótno oderwało się i rozpadło w mych 
dłoniach. Było szare, lekko połyskiwało złotem i brązem. Należało do Caia, sokoła Duncana.
Ani przez myśl mi nie przeszło, że oni mogą być martwi. Ani razu w ciągu wszystkich 
tych lat spędzonych na wygnaniu nie pomyślałem, że mogą już nie żyć. Oni i Finn stanowili 
jedyny stały element mego życia. Tak często wspominałem Obóz, namiot przywódcy, dumną 
postać Duncana, silną Alix, i przyświecającą im nadzieję na nie narodzonego jeszcze syna. 
Ani razu nie pomyślałem, że może ich tu nie być, że nikt mnie nie powita.
Nie brakowało mi jednak powitania, lecz przekonania o tym, że żyje gdzieś ktoś 
bliski. Tu życia nie było.
Zza pleców dobiegł mnie jakiś dźwięk. Wiedziałem, że to Finn. Powoli podniosłem 
się na nogi, starszy o wiele lat. Dygotałem jak w gorączce, przepełniał mnie wielki smutek, 
gniew i trawiący duszę żal.
O, bogowie! Przecież oni nie mogą być martwi!
Lachlan wydał z siebie dziwny dźwięk. Popatrzyłem na niego, nic nie widząc, myśląc 
tylko o Alix i Duncanie. Nagle w jego wzroku dostrzegłem błysk zrozumienia.
Finn też to ujrzał. Skoczył przed siebie, nadal w ludzkiej postaci. Złapałem go w pół 
drogi.
- On wiedział!
Słowa uderzyły mnie między oczy. Jednak nie wypuszczałem Finna z objęć.
- Poczekaj. Jeśli go zabijesz, to niczego się od niego nie dowiemy. Poczekaj!
Lachlan stał jak wryty. Jedną rękę wyciągał przed siebie, jakby chciał nas przed czymś 
powstrzymać. Miał bladą twarz.
- Powiem wam wszystko! Wszystko, co tylko mogę! Puściłem Finna, gdy upewniłem 
się, że niczego nie zrobi.
Przynajmniej dopóty, dopóki nie będzie miał powodu.
- A więc Finn ma rację! O wszystkim wiedziałeś! Lachlan skinął sztywno głową.
- Wiedziałem. Lecz zdążyłem zapomnieć. To wydarzyło się trzy lata temu.
- Trzy lata temu... - Rozejrzałem się po szczątkach Obozu. - Co tu się stało, harfiarzu?
Popatrzył mi prosto w oczy i odrzekł:
- Ihlini.
Finn syknął słowami Dawnej Mowy. Nie mogłem się doczekać dalszych wyjaśnień, 
lecz zapytałem o jedno:
- Jesteśmy w Ellasie. Czy to znaczy, że wpływy Tynstara sięgają aż tak daleko?
Twarz Lachlana pokryła bladość.
- Tego nie powiedziałem. Ellas wolny jest od rządów Tynstara. Lecz jeden jedyny raz 
nastąpił najazd. Ihlini i Solindyjczycy przedarli się przez granicę, polując na Cheysuli, którzy 
schronili się w tym królestwie. - Napiął mięśnie szczęk. - Śpiewa się o tym pieśni, ja jednak 
nie lubię przypominać sobie tych wydarzeń. Niemal je zapomniałem.
- Więc sobie przypomnij - rzucił krótko Finn. - Przypomnij sobie wszystko.
Lachlan rozłożył dłonie.
- Przybyli Ihlini. To oni zniszczyli obóz. Zamordowali tylu Cheysuli, ilu tylko mogli.
- To znaczy ilu? - Finn domagał się odpowiedzi.
- Nie wszystkich. - Muzykant masował skroń, jakby chciał uwolnić się od srebrnego 
diademu, sygnalizującego jego po wołanie. - Nie wiem aż tyle, ile być może powinienem.
- Wiesz jednocześnie za mało i zbyt wiele - orzekł ponuro Finn. - Harfiarzu, 
powinieneś był wcześniej nam o tym po wiedzieć. Wiedziałeś, że podążamy do Obozu.
- Jakże miałbym znać je wszystkie? - jęknął Lachlan. - Wysoki Król daje Cheysuli 
schronienie, ale nie liczy ni młodych, ni starych. Wątpię, by sam Rhodri potrafił powiedzieć, 
ile Obozów, czy ilu Cheysuli znajduje się w Ellasie. Po prostu przyjmujemy tu wszystkich.
Tym razem na twarz Finna wystąpiły rumieńce. Tylko na chwilę, bo smutek i napięcie 
zaraz powróciły nań na nowo, znacząc ją głębokimi zmarszczkami. Znów przybrał swą 
sztywną maskę samotności, prywatności, odosobnienia.
- Może wszyscy zginęli i zostałem tylko ja... - rzekł i zamilkł.
Lachlan odetchnął głębiej.
- Słyszałem, że ci, co przeżyli, powrócili do Homany. Ruszyli na północ, przez Rzekę 
Błękitnego Kła.
Finn nachmurzył się.
- To za daleko - mruknął, zerkając na Storra. - Nawet jak na więź z lirem.
Spojrzałem na Lachlana.
- Jak na człowieka, który niewiele pamięta, to słyszałeś całkiem sporo. Mówisz, że 
uszli do Homany, na północ, przez rzekę. Czyżbyś był wtajemniczany w wieści, do których 
my nie mamy dostępu?
Nawet nie drgnął.
- Harfiarze dużo wiedzą. Nie powinno cię to dziwić. Nie miałeś harfiarza w Homana-
Mujhar?
- Było ich tam wielu - odrzekłem oschle. - Dopóki Bellam nie uciszył ich muzyki.
Finn odwrócił się do nas plecami. Znów wpatrzył się w szczątki szarego namiotu 
Duncana. Widziałem, że usiłuje zebrać się w garść, lecz nie byłem pewien, czy mu się to uda.
- Chciałbym coś zaproponować - ozwał się Lachlan. - Możecie wykorzystać mój talent 
muzyczny, by przebudzić twych ziomków. Mógłbym chodzić po karczmach i śpiewać Pieśń o 
Homanie. Zbadałbym ich uczucia, bo jak inaczej można poznać ludzkie myśli? I jak inaczej 
mogliby odpowiedzieć na wezwanie swego prawowitego króla?
- Pieśń o Homanie? - Finn odwrócił się do Lachlana z powątpiewaniem w głosie.
- Słyszeliście ją przecież - odparł harfiarz. - Wiecie, ile jest w stanie zdziałać. Ta pieśń 
ma w sobie magię.
Mówił prawdę. Gdyby pojawił się w gospodach Homany, śpiewając pieśń swej Pani, 
dowiedziałby się łatwiej niż ktokolwiek inny, do czego zdolni są moi ludzie. Jeżeli Bellam ich 
zastraszył, to obudzenie w nich bojowego ducha zajmie nam sporo czasu. Jeśli są tylko 
wściekli i rozeźleni, mógłbym to wykorzystać.
Skinąłem na Lachlana.
- Trzeba opatrzyć konie.
Przez chwilę z zaskoczeniem marszczył brwi, aż wreszcie pojął. W milczeniu przejął 
od nas cugle i oddalił się, pozostawiając nas samych, byśmy mogli rozmówić się na 
osobności.
- Pozwalam ci odejść - rzekłem do Finna po prostu. W jego oczach rozjarzył się 
ognik.
- Nie trzeba.
- Owszem. Musisz odejść. Twój ród, twoi bliscy udali się na północ, przez Rzekę 
Błękitnego Kła. Wrócili do Homany, dokąd i my zmierzamy. Musisz ich odnaleźć i odzyskać 
spokój ducha.
Nie poruszył się nawet.
- Ratowanie Homany jest ważniejsze od szukania rodziny.
- Naprawdę? - Potrząsnąłem głową. - Powiedziałeś mi kiedyś, że Cheysuli są 
najbardziej w świecie zależni od więzów krwi. Nigdy o tym nie zapominam. Masz moje 
pozwolenie, możesz odejść, byś mógł powrócić do mnie znów cały i zdrowy. - Uniosłem rękę 
w rozkazującym geście. - Nim się obejrzysz, smutek przeżre ci duszę jak rak.
Na twarzy nie drgnął mu żaden mięsień.
- Nie opuszczę cię, nie zostawię w rękach wroga. Pokręciłem głową.
- Nie wiemy przecież, czy on na pewno jest wrogiem.
- Wie zbyt wiele - rzekł ponuro Finn. - Zbyt wiele i za mało. Nie ufam mu.
A więc zaufaj mnie. - Wyciągnąłem przed siebie dłoń w rękawicy, uniosłem ją i 
rozczapierzyłem palce. - Czyż nie nauczyłeś mnie całej znanej sobie sztuki przeżycia w 
najgroźniejszych okolicznościach? Nie jestem już tym samym żółtodziobem, książątkiem, 
które wiozłeś na wygnanie. Wydaje mi się, że potrafię zatroszczyć się o własne sprawy. - 
Uśmiechnąłem się. - Powiedziałeś, że moją tahlmorrą jest odzyskanie Tronu Lwa. Jeśli 
rzeczywiście tak jest, to dostanę tron, i nikt ani nic nie zdoła temu zapobiec. Nawet nasze 
rozstanie. Powoli pokręcił głową.
- Tahlmorrę można złamać. Nie wierz w to, że wszędzie i zawsze jesteś bezpieczny.
- Nie wierzysz we mnie - zbeształem go. - Jedź na północ, odszukaj Alix i Duncana. I 
przyprowadź ich tu. - Zmarszczyłem na chwilę brwi. - Zawieź ich do gospodarstwa Torrina. 
Dawniej był to dom Alix, a jeśli Torrin żyje, to jego zagroda będzie dla nas wszystkich 
schronieniem.
Spojrzał na zniszczony namiot, pokryty warstwą śniegu. Potem zerknął na Storra. I 
westchnął.
- Zbierz ludzi, panie Homany. A ja przywiozę Cheysuli do domu.

ROZDZIAŁ 6

Mujhara! Wyrastała nad równinami Homany, jak orzeł wzbijający się nad gniazdem. 
Otaczały ją różowo-rude mury, wysadzane kratami bram. Homana-Mujhar była podobna: 
różowa, z murami i bramami. Pałac stał na wzgórzu w środku miasta. Nie był bardzo wysoki, 
lecz górował nad pozostałymi zabudowaniami. Wjechaliśmy z Lachlanem przez główną 
bramę Mujhary i od razu wiedziałem, że jestem w domu.
Tylko że tak naprawdę nie byłem wcale u siebie. W mym domu roiło się od 
solindyjskich żołnierzy, przybranych w kolczugi i garbowane skóry, z przypasanymi 
srebrnymi mieczami. Wpuścili nas do Mujhary, gdyż nie przypuszczali, że prawowity pan 
Homany tak chętnie przybędzie prosto do swego wiezienia.
Na ulicach Mujhary słyszało się więcej języka Solinde niż mowy Homany. Dla 
bezpieczeństwa porozumiewaliśmy się z Lachlanem po ellazjańsku. Chyba jednak jakkolwiek 
bym mówił, i tak nie zostałbym zdemaskowany. Żołnierze Bellama byli znudzeni, 
rozpuszczeni. Skoro od pięciu lat nie groziło im żadne niebezpieczeństwo zza murów, 
spokojnie żyli w ich cieniu.
Miastu brak było dawnej wspaniałości. Najpierw myślałem, że po tylu latach 
spędzonych w obcej ziemi nie umiem już docenić jego piękna. Było jednak inaczej. Tak 
dumne dawniej miasto przestało o siebie dbać. Mieszkał w nim Mujhar, który skradł tron, zaś 
Homanom nie spieszno było chwalić jego imię. Dlaczego więc mieliby sławić to miasto? Z 
miejsc, gdzie kiedyś okna błyszczały szybami, dziś patrzyły ciemne, puste oczy, zakopcone 
dymem, zakitowane w rogach ziemią i brudem. Pobielone dawniej ściany stały szare i 
odrapane, poznaczone strużkami uryny. Bruk ulic wykruszył się, zniszczał, a nad nim unosiły 
się smrodliwe opary. Homana-Mujhar z pewnością była nadal godna króla, jednak reszta 
miasta była w opłakanym stanie. Lachlan popatrzył na mnie.
- Nie rób takiej wściekłej miny, bo poznają się na tobie.
- Niedobrze mi - oświadczyłem oschle. - Mam ochotę zwymiotować na całą tę ohydę. 
Co oni zrobili z moim miastem?
Harfiarz potrząsnął głową.
- To, co zawsze robią przegrani. Żyją, ciągną dalej. Nie możesz nikogo za to winić. 
Ich życie pozbawiono sensu. Bellam nałożył wysokie podatki, wiec nie mają pieniędzy na 
strawę, nie mówiąc już o tym, by mieli za co malować swe domy. A jeśli chodzi o ulice, to po 
co czyścić je z łajna, skoro na tronie siedzi wielki osioł?
Rzuciłem mu przenikliwe spojrzenie. Nie mówił jak człowiek Bellama, chcący 
wkupić się w moje łaski, lecz jak ktoś, kto pojmuje przyczyny tak żałosnego wyglądu stolicy. 
Być może nienawidził owych przyczyn podobnie jak i ja, ale potrafił je łatwiej znieść. Może 
dlatego, że był Ellazjańczykiem, harfiarzem, który nie musiał walczyć o swój tron.
- Niezmiernie mi przykro, że oglądasz miasto w takim stanie - ozwałem się 
płomiennym tonem. - Kiedy tylko ja... - Przerwałem. Po co przepowiadać przyszłość, która 
może się nie zdarzyć?
Lachlan wyciągnął palec.
- Tu jest jakaś gospoda. Wejdziemy? Może tu poszczęści nam się bardziej niż w 
przydrożnych karczmach.
Cóż, gorzej już być nie mogło. Prześladował nas pech. Rozumiałem zresztą, dlaczego. 
Trudno spodziewać się, że biedni chłopi porzucą resztkę swego dobytku, by odpowiedzieć na 
wezwanie wygnanego księcia. Najbardziej potrzebowałem wyćwiczonych żołnierzy. Później 
przyjdzie pora na zebranie reszty ludzi.
Ponuro przyjrzałem się gospodzie. Wyglądała tak samo jak inne - szara, brudna, 
odrapana. Przeniosłem wzrok na Lachlana.
Skrzywił usta w cierpkim uśmiechu.
- Oczywiście. Jedźmy do innej. Sam dokonasz wyboru. Zeskoczyłem z siodła i 
wdepnąłem w łajno. Zakląłem i oczyściłem podeszwy o poluzowane kocie łby.
- Ta się nada. Bierz harfę i chodź.
Lachlan wyjął z juków swą Panią i ruszył do gospody. Przystanąłem, by puścić go 
przodem, i wszedłem chwilę po nim, otwierając jednym pchnięciem wąskie, nabite 
gwoździami odrzwia.
Musiałem schylić głowę. Drewniana powała wisiała tak nisko, że aż się w sobie 
skuliłem. Pod nogami miałem ubite klepisko, pobrużdżone i nierówne, jakby przesuwano po 
nim ławy i stoły to w tę, to we w tę. Podniosłem rękę, by zerwać lepką pajęczynę, zwisającą z 
belki tuż koło mojej głowy. Przykleiła mi się do palców, musiałem więc wytrzeć je o 
popękaną, twardą skórę kamizeli.
Pod środkową belką, czarną od sadzy, kołysała się na haku jedyna tu latarnia. Rzucała 
drgające światło na niewielką izbę. Na stołach kopciło kilka tłustych świec. Pomieszczenie 
było ciemne, wypełnione brunatnym dymem i rozświetlone tylko słabą żółtawą poświatą.
Harfiarza powitano z otwartymi ramionami. W sali siedziało około dwudziestu 
mężczyzn. Natychmiast zrobili Lachlanowi miejsce, przynieśli stołek i poprosili, by 
zaśpiewał. Ja sam siadłem przy stole koło drzwi i kazałem karczmarzowi przynieść piwo. 
Napój był ciemnobrązowy, orzeźwiający i krzepiący. Z rozkoszą wypiłem od razu całą 
szklanicę.
Lachlan rozpoczął od żwawej ballady, na rozgrzewkę. Słuchacze klaskali, wiwatowali, 
zachęcając go do dalszych występów. Zaśpiewał więc smutną pieśń o dziewczynie i jej 
kochanku, którego zabił jej ojciec. Tym razem publika klaskała z mniejszym entuzjazmem, 
nadal jednak wychwalano talent grajka. Wtedy Lachlan dobył pierwsze dźwięki Pieśni o 
Homanie.
Dotarł może do połowy swej opowieści, gdy nagle jakiś żołnierz w solindyjskiej 
kolczudze, który wypił stanowczo zbyt wiele wina, zerwał się na równe nogi i wyciągnął 
miecz.
- Zdrada! - wrzasnął. Zakołysał się na boki. Pojąłem, że jest kompletnie pijany. - 
Sławisz tu zdradę! - Słabo mówił w języku Homany, lecz wszyscy doskonale go zrozumieli.
Podobnie zresztą, jak i jego zamiary, które podkreślił, unosząc w górę błyszczący 
miecz.
Natychmiast zerwałem się z miejsca, chwytając swoją broń. Ale inni mężczyźni już 
pochwycili żołnierza i sadzali go siłą na stołku, odbierali broń. Miecz odbił się od ziemi, ktoś 
odesłał go kopniakiem w kąt. Lachlan zdążył odstawić swą Panią na stół. W dłoni ściskał nóż.
Czterech ludzi trzymało żołnierza na stołku, piąty stanął mu za plecami.
- Jesteś tu sam, Solindyjczyku - rzekł. - Zupełnie sam. To jest homańska karczma, a 
my jesteśmy Homanami. Chcemy, by harfiarz dokończył swą pieśń. Siedź tu i słuchaj, dopóki 
cię nie puścimy. - Skinął na kogoś głową. - Związać go i zatkać mu gębę!
Żołnierz został momentalnie spętany i zakneblowany. Tkwił na stołku, jak owca 
przygotowana do zgolenia wełny. Tyle że traktowano go z mniejszym uważaniem. Młody 
mężczyzna, który kazał go związać, omiótł salę uważnym spojrzeniem pociemniałych w 
słabym świetle oczu. Na chwilę zatrzymał i na mnie swój wzrok; dziwnie przenikliwy, choć 
na pozór obojętny.
Nagle się uśmiechnął. Był młody, nie miał więcej jak osiemnaście czy dziewiętnaście 
lat. Jego oszczędne ruchy przypominały zachowanie Finna, podobnie jak kruczoczarne włosy 
i ciemna karnacja twarzy.
- Uciszyliśmy głupca - ozwał się cicho. - A teraz pozwólmy harfiarzowi dokończyć 
pieśń.
Schowałem miecz do pochwy i powoli usiadłem. Wyczuwałem obecność ludzi, którzy 
ustawili się za moimi plecami i oparli o ścianę. Zauważyłem, że drzwi były zamknięte. A 
więc nie był to odosobniony przypadek. Polowano na Solindyjczyków.
Nie mogłem skryć lekkiego uśmiechu.
Lachlan dokończył swą pieśń. Ostatni dźwięk drżał przez chwilę w zupełnej ciszy, by 
wreszcie zgasnąć. Po plecach przebiegły mi nieprzyjemne ciarki, zapowiadające jakieś 
nieszczęście. Zadrżałem, lecz nie mogłem się z nich otrząsnąć.
- Wspaniała pieśń - pochwalił w końcu ciemnooki młodzieniec. - Jak widać, potrafisz 
wczuć się w nasze dusze. Mimo żeś Ellazjańczyk.
- Zgadza się, jestem z Ellasu. - Muzykant podniósł do ust szklankę wody i pociągnął z 
niej łyk. - Ale podróżuję po wielu krainach, a Homanę podziwiam od dawien dawna.
- A cóż tu można podziwiać? - skrzywił się Homanin. - Jesteśmy podbitym narodem.
- Na razie. Czyż nie czekacie tylko na powrót swego księcia? - Z uśmiechem na 
twarzy trącił strunę swej harfy. Dźwięk na chwilę zawisł w powietrzu, lecz zaraz zamarł. - 
Sława, o której śnicie, znów powraca... może powrócić.
Młodzieniec wychylił się ku niemu.
- Powiedz mi coś. Mówisz, że dużo podróżujesz. Jak ci się wydaje, czy Carillon 
wysłucha naszych próśb? Jeśli śpiewasz tę pieśń, gdziekolwiek się znajdziesz, to z pewnością 
ktoś na nią odpowiedział!
- Panuje powszechny strach - odparł cicho Lachlan. - Ludzie boją się zemsty Solinde. 
Jakąż armię mógłby zebrać Carillon, gdyby tylko powrócił do domu?
- Mówisz o lęku? - mężczyzna skinął głową. - O tak, panuje tu lęk. Cóż więcej 
pozostało w tej krainie? Potrzebny nam pan; człowiek, który wznieciłby w królestwie 
powstanie. - Miał w sobie fanatyczne oddanie sprawie, a jednak nie było w nim krzty 
szaleństwa. Był po prostu zrozpaczonym człowiekiem. Jak ja sam. - Nie chcę skłamać 
mówiąc, że byłoby to łatwe. A jednak twierdzę, iż Carillon znalazłby niejednego męża, 
gotowego zaciągnąć się pod jego sztandar.
Przypomniałem sobie chłopów, mruczących coś nad winem i piwem. I pomyślałem, 
że jak dotąd nie mieliśmy dość szczęścia, by się dowiedzieć, jak bardzo Homana pragnie 
mego powrotu.
- A co byście zrobili, gdyby on tu wrócił? - spytał Lachlan. Mężczyzna roześmiał się 
gorzko, śmiechem starego, doświadczonego człowieka.
- Przyłączylibyśmy się do niego. Wszyscy, jak tu jesteśmy. Nie ma nas wielu, ale 
starczy na dobry początek. Poza tym rzeczywiście jest nas więcej. Spotykamy się w 
tajemnicy, jak spiskowcy. Chcielibyśmy pomóc Carillonowi ze wszystkich swoich sił. Mamy 
nadzieję, że kiedyś do nas powróci.
- Lecz Bellam jest potężny - ostrzegł Lachlan. Zastanowiłem się, co on jeszcze 
ukrywa.
Homanin pokiwał głową.

- Faktycznie, jest mocarzem, rozkazuje ogromnym, oddanym szeregom. A dopóki ma 
u boku Tynstara, dopóty będzie silny. Ale Carillon przyprowadził już kiedyś Cheysuli do 
Homana-Mujhar i niemal pokonał Ihlini. Tym razem może odnieść zwycięstwo.
- Ale nie sam. Ktoś musi mu pomóc.
- I pomoże.
Lachlan lekko skinął głową.
- Między wami są obcy. Na przykład ja, Ellazjańczyk.
- Jesteś harfiarzem. - Młodzieniec zmarszczył brwi. - Harfiarza nikt nie tknie. Zaś 
tego żołnierza trzeba będzie zabić.
Lachlan rzucił spojrzenie w kąt sali, na mnie.
- A tamtego?
Homanin uśmiechnął się lekko. Za moimi plecami stało już kilku mężczyzn. Kazali mi 
oddać miecz i nóż. Po chwili wahania złożyłem broń w ich ręce. Dwóch pozostało z tym, 
trzeci stanął po mej lewej ręce. Widać młodzieniec wolał nie ryzykować.
- Oczywiście on też zostanie zabity.
Oczywiście... Uśmiechnąłem się do Lachlana, który cały czas czekał tylko na 
odpowiedni moment.
Mój nóż przeszedł w ręce młodzieńca. Przyjrzał mu się szybko, marszcząc czoło nad 
caledońskimi runami, i odłożył go na stół. Wziął w dłoń mój miecz, lecz tego nie odłożył już 
tak szybko. Z podziwem popatrzył na ostrze, a kiedy ujrzał runy wyryte w srebrze, oczy 
rozszerzyły mu się ze zdziwienia.
- Cheysulska robota! - rzucił mi bystre spojrzenie. - Skąd to wziąłeś? - Przez chwilę 
twarz mu drgała. - Pewno znalazłeś przy zwłokach. Cheysulskie miecze to prawdziwa 
rzadkość.
- Nie - ozwałem się. - Miecz mam od kogoś żywego. A teraz, zanim mnie zabijesz, 
wykonasz wpierw moje polecenie.
- Polecenie? - Brwi uniosły mu się pod czarną czuprynę. - Możesz mnie najwyżej 
błagać, a i tak nie wiem, czy spełnię twą prośbę.
Nawet nie drgnąłem.
- Przetnij tę skórę.
Położył dłoń na rękojeści. Przyglądał się owijającej ją skórze, dotykał jej naprężonej 
powierzchni. Mocno ją związałem, i wkrótce znów to uczynię.
- Przetnij skórę.
Rzucił mi szybkie, wyzywające spojrzenie. Lecz potem wyciągnął nóż i spełnił me 
żądanie.
Skóra wypadła mu z rąk. Wpatrzył się w rękojeść, w skaczącego królewskiego lwa z 
najczystszego cheysulskiego złota, w cyzelowany metal, w masywny rubin, ujęty pomiędzy 
wygięte zęby. Wspaniałe Oko Mujhara.
- Powiedz na głos, co widzisz. Niech cię wszyscy usłyszą - poleciłem cicho.
- To lwie ostrze Homany. - Przeniósł wzrok z rękojeści na moją twarz. Uśmiechnąłem 
się.
- Kto nosi to ostrze, ów miecz? Twarz mu pobladła.
- Ludzie z królewskiego rodu Homany. - Zamilkł na chwilę, by wybuchnąć potokiem 
słów: - Mogłeś skraść ten miecz!
Zerknąłem znacząco na pozostałych.
- Rozbroiłeś mnie. Powiedz, że mogę do ciebie podejść.
- Więc chodź.
Odzyskał rumieńce. Był młody, gniewny i obawiał się tego, co miał za chwilę 
usłyszeć.
Wstałem, odtrącając stołek. Powoli ruszyłem, nie odrywając oczu od młodzieńca. 
Zatrzymałem się o krok od niego. Był wysoki jak Cheysuli, jednak ja przewyższałem go o 
głowę.
Podciągnąłem w górę lewy rękaw koszuli, odsłaniając bliznę, znaczącą nadgarstek.
- Widzisz? Na prawej ręce mam taką samą. Chyba je pamiętasz, Rowanie. - Drgnął z 
zaskoczenia. - Byłeś więźniem Keougha z Atvii, tak jak ja. Zostałeś wychłostany, bo 
splamiłeś winem szaty samego Keougha. Chociaż prosiłem, by ci darowano, otrzymałeś razy. 
Na plecach musisz nosić ich ślady, jak ja noszę ślady żelaza na rękach. - Puściłem rękaw 
koszuli. - Czy teraz mogę dostać swój miecz?
Sztywno opuścił głowę, by spojrzeć na trzymaną w rękach broń. Nagle, jakby w 
jednej chwili pojął historię ukrytą w tym ostrzu, wyciągnął je do mnie. Wziąłem miecz i z 
miejsca poczułem się bezpieczniej. Wówczas on padł na kolana.
- O, panie! - szepnął. - Panie, wybacz mi! Wsunąłem miecz do pochwy.
- Nie mam ci nic do wybaczenia. Postąpiłeś tak, jak powinieneś.
Spojrzał mi w twarz. Widziałem, jak w świetle świec jego oczy jarzą się żółtą barwą. 
Zawsze sądziłem, że jest Cheysuli, choć on sam temu przeczył.
- Kiedy podejmiemy walkę, panie? Rozbawiła mnie jego niecierpliwość.
- Kończy się zima. Zebranie ludzi zajmie nam trochę czasu. Może będziemy mogli 
zaatakować wiosną. - Skinąłem dłonią. - Wstawaj, nie pora na to. Jeszcze nie jestem 
Mujharem.
Nie dźwignął się z kolan.
- Czy przyjmiesz mnie do siebie na służbę?
Złapałem go za wełnianą koszulę, za skórzaną kamizelę, i podźwignąłem na nogi.
- Kazałem ci wstać z ziemi - powiedziałem łagodnym tonem. Byłem zaskoczony, że 
on tak wyrósł. Kiedy go ostatnio widziałem, miał zaledwie trzynaście lat.
Rowan wygładził strój.
- Tak jest, panie.
Zwróciłem się teraz do pozostałych. Byli to ludzie Rowana, niecierpliwie gotujący się 
do powstania. Z uwagą obserwowali rozgrywającą się przed ich oczami scenę. Nie mogli 
uwierzyć, że obiecany książę zstąpił pomiędzy nich.
Odchrząknąłem.
- Większość z was jest za młoda, by pamiętać Homanę sprzed dni qu’mahlin, kiedy to 
mój stryj, Mujhar, rozkazał wybić Cheysuli do nogi. Dorastaliście w strachu przed nimi, jak ja 
sam. Ale tak jak ja nauczyłem się im ufać, tak musicie i wy. - Uniosłem rękę w rozkazującym 
geście. - Czy któryś z was widział kiedykolwiek wojownika Cheysuli? - Zaprzeczyli chórem, 
do którego dołączył nawet Rowan. Przyjrzałem się każdemu z nich z osobna. - Nie dopuszczę 
do rozlewu krwi miedzy moimi ludźmi. Cheysuli nie są naszymi wrogami.
- Ale... - odezwał się któryś, lecz zaraz skulił się pod mym spojrzeniem.
- Niełatwo zapomnieć coś, czego nas nauczono, w co uwierzyliśmy - ciągnąłem już 
ciszej. - Wiem o tym lepiej, niż się wam wydaje. Twierdzę jednak, że kiedy już zwalczycie 
swój przesądny strach przed czymś, czego nie potraficie pojąć, zrozumiecie, że oni nie są 
różni od pozostałych. - Znów przerwałem na chwilę. - Lepiej, żebyście to zrozumieli.
Za moimi plecami rozległ się krótki śmiech Rowana. Pobrzmiewała w nim ulga.
- Czy będziecie mi służyć? - spytałem. - Nawet, jeśli będę miał Cheysuli u boku?
Skinięcia głowami, żadnych sprzeciwów. W ich oczach nie wyczytałem niechęci.
- Tak więc Pieśń trwa - ozwał się Lachlan, na co ja roześmiałem się w głos.
Rowan opowiedział mi o moich bliskich - o tych, którzy przeżyli, mej matce i siostrze. 
Siedzieliśmy we dwóch przy stole w kącie sali i rozprawialiśmy o armii, którą planowaliśmy 
zebrać. Wypowiadał się bez ogródek, szczegółowo. Spędził wiele czasu na rozważaniu tego, 
jak przeprowadzić powstanie. Byłem mu wdzięczny za tę troskę. Bardzo ułatwi to 
przygotowania. Kiedy jednak w końcu nadmienił mimochodem, że moja matka bez wątpienia 
tęskni za mą siostrą, podniosłem rękę, każąc mu zamilknąć.
- Czy Tourmaline nie mieszka w Joyenne? Rowan potrząsnął głową.
- Bellam wziął ją jako zakładniczkę. Wiele lat temu, chyba jeszcze zanim uciekłeś z 
Homana-Mujhar.
Uciekłem... Tynstar pozwolił mi odejść! W zamyśleniu stukałem palcami w 
poznaczony nożami stół. W końcu kazałem Rowanowi mówić dalej.
Wzruszył ramionami, nie wiedząc, o czym ma opowiadać.
- Pani Gwynneth trzymana jest pod strażą w Joyenne. Księżniczka Tourmaline, jak 
już wspomniałem, jest w Homana-Mujhar. Bellam łapie się wszystkiego, co mogłoby cię tu 
przywieść. Nie odważy się przywrócić im wolności, gdyż obawia się, że wzniecą powstanie.
- One, nie ja? - Zanurzyłem palce w brodzie, by podrapać się po podbródku. - No cóż, 
teraz przeze mnie będzie miał pełne ręce roboty. Nie musi więzić dwóch bezbronnych kobiet.
- Ale nigdy nie wypuści ich na wolność - odrzekł Rowan. Zamilkł na chwilę, 
przyglądając mi się uważnie. - Mówi się nawet, że pragnie poślubić twą siostrę.
Zmełłem w ustach przekleństwo, podrywając się na nogi i sięgając dłonią po miecz. 
Lecz opanowałem się, usiadłem i wbiłem nóż w stół, już i tak dość pocięty.
- Torry nie dopuści do tego - ozwałem się stanowczym głosem, wiedząc jednak, że 
ona będzie miała najmniej do powiedzenia. Kobiet nie pytano, w czyje ręce mają pójść.
Rowan się uśmiechnął.
- Słyszałem, że nie jest zbyt uległym jeńcem. A gdy do tego na zamku są dwie 
kobiety... - Roześmiał się w głos ze szczerym rozbawieniem.
- Dwie?
- Jest jeszcze jego córka, księżniczka Electra. - Zmarszczył brwi. - Mówi się, że jest 
nałożnicą Tynstara.
- Tynstara... - Patrzyłem na niego zaskoczony. - Bellam oddaje swą córkę temu 
zwierzęciu?
- Podobno Tynstar taką wyznaczył sobie zapłatę. - Rowan poruszył się na ławie. - 
Panie, niewiele więcej mogę ci powiedzieć. Większość z tego, co wiem, to zwykłe plotki, nie 
ważyłbym się podać ich jako faktów.
- W plotkach zawsze jest ziarno prawdy - zamyśliłem się, podnosząc piwo do ust. - 
Jeśli księżniczka jest metresą Tynstara, to znakomicie posłuży mym planom.
- Chcesz wykorzystać kobietę przeciwko czarownikowi? - Rowan potrząsnął głową. - 
Za pozwoleniem, panie, myślę, że jesteś w błędzie.
- Książę nigdy się nie myli. - Błysnąłem zębami, widząc jego konfuzję. - Cóż, tak 
naprawdę mylą się wszyscy, a jeśli ktoś sądzi, że jest nieomylny, to nazwę go głupcem. A 
teraz musimy rozważyć nasz plan. Potrzeba dwóch ludzi; jeden odbije mi matkę z Joyenne, 
drugi uwolni Torry z Homana-Mujhar. - Zmarszczyłem czoło żałując, że nie ma przy mnie 
Finna. Jak tu zastawiać pułapki bez niego? Znów spojrzałem na Rowana. - Jak na człowieka, 
który zarzeka się, iż nie jest Cheysuli, wyglądasz zupełnie jak ich wojownik.
Przez twarz Rowana przeszła chmura.
- Wiem. To moje przekleństwo.
- Przy mnie jesteś bezpieczny. Mógłbyś swobodnie przyznać się do tego...
- Do niczego się nie muszę przyznawać! - Ucieszyłem się, że swego gniewu nie 
skrywa nawet przed księciem. Zdradzieccy są ludzie, co chylą się w służalczych pokłonach i 
nie pozwalają zajrzeć sobie do serc. - Powiedziałem już, że nie jestem Cheysuli... panie! - 
powtórzył raz jeszcze.
Rozbawił mnie ten dorzucony z opóźnieniem tytuł. Jednak uśmiech zamarł mi na 
ustach, gdyż usłyszałem, że Lachlan trąca struny harfy, rzucając czar z pomocą swej Pani.
Odwróciłem się i spojrzałem na swego zagadkowego sprzymierzeńca. Ellazjańczyk, 
obcy, który twierdzi, że pragnie być mi przyjacielem. Czy jest pod rozkazami Bellama? A 
może Tynstara? Czy sam jest sobie panem, bo zbyt jest przebiegły, by służyć innym? Wciąż 
nie miałem do niego zaufania.
Uniosłem się powoli. Rowan wstał również, tylko z grzeczności, bo w jego spojrzeniu 
widziałem zaskoczenie. Podszedłem do stołu Lachlana. Jego niebieskie oczy ściemniały w 
żółtym świetle świec.
Natychmiast przestał grać, nie zdejmując jednak rąk z migoczących strun harfy. 
Grupka słuchaczy na widok mej twarzy cofnęła się w milczeniu.
Wyciągnąłem miecz z pochwy. W oczach Lachlana mignął strach. Z instrumentu 
dobył się cierpki, zdławiony dźwięk, potem harfa zamilkła. Świece pogasły.
Zapanowała ciemność. Nie było jednak kompletnie czarno. Widać było cienie, bo 
magiczny zielony kamień Pani Lachlana rzucał delikatną poświatę.
Jego palce spoczywały na strunach. Podobnie jak koniec mego miecza.
W jego oczach ujrzałem lęk przed tym, że zniszczę jego harfę, zabiję ją, jak zwierzę 
czy człowieka. Jakby drewno czy metalowe struny żyły własnym życiem.
- Odłóż swą Panią - rzekłem spokojnie. Jej magię poznałem już dwukrotnie.
Nie ruszył się z miejsca. Światło klejnotu spływało po ostrzu miecza, rozjarzając runy. 
W poświacie tej wyczułem moc - starą, silną, prawdziwą moc.
Ostrze miecza tkwiło między strunami, nie dotykając żadnej z nich. Powoli obróciłem 
nim. Jedna ze strun zaprotestowała płaczliwie. Nie dawałem jej jednak umrzeć.
Lachlan pochylił się lekko, zdejmując harfę z ostrza. Ostrożnie położył swą Panią na 
stole i odsunął się od niej. Stał w milczeniu, czekając z pustymi rękoma.
Chwyciłem lewą ręką za ostrze miecza, tuż poniżej rękojeści, którą podsunąłem 
Lachlanowi.
- Widzisz tego solindyjskiego żołnierza, harfiarzu? - spytałem cicho. - Zabij go dla 
mnie.

ROZDZIAŁ 7

- Wybacz panie, że śmiem pytać - szepnął Rowan - ale czy mądrze czynisz, idąc tam 
zupełnie sam?
Siedziałem na przegniłym pniu drzewa, na wzgórzu górującym ponad gospodarstwem 
Torrina. Przybrany ojciec Alix jeszcze żył. Był niepomiernie zdumiony, gdy zobaczył mnie 
całego i zdrowego, kiedy przybyłem do jego domu parę tygodni temu. Przytoczył historie o 
napaści Ihlini, bardzo podobną do wersji Lachlana, i potwierdził wiadomość, wedle której 
żyjący członkowie rodu Cheysuli udali się na północ, przez Rzekę Błękitnego Kła. Teraz 
więc, urzędując w gospodarstwie Torrina jak w tymczasowej kwaterze, zbierałem swe 
wojsko. Tu byłem bezpieczny, nikt o mnie nic nie wiedział. Żołnierze obozowali w 
schronieniu lasu, na wzgórzach za doliną. Uczyli się władać mieczem i nożem.
Poruszyłem się i otrząsnąłem śnieg z butów, uderzając piętami o pniak. Dzień był 
jasny. Mrużyłem oczy w promieniach słońca.
- Mądrze, pod warunkiem, że nikt mnie nie nakryje. - Zerknąłem na Rowana, który 
stał o kilka kroków ode mnie w postawie wiernego sługi. Miałem nadzieję, że po jakimś 
czasie zmieni się i zacznie służyć mi z głębi serca, a nie tylko ze względu na poświęcenie 
sprawie. - Nikomu prócz ciebie i Torrina nie wyjawiłem mego planu.
Rowan pokiwał głową. Na jego opalonej twarzy rumieńce to pojawiały się, to znikały. 
Nie nawykł do tego, bym pokładał w nim taką ufność. Nie pasowało mu to, jako że uważał się 
jedynie za prostego sługę, choć nieraz powtarzałem mu, że dla mnie znaczy o wiele więcej.
- Jest jeszcze harfiarz - podsunął mi nieśmiało. Chrząknąłem, poprawiając się na pniu.
- Lachlan sądzi, że dowiódł swej wartości, zabijając żołnierza. Niech tak dalej uważa. 
W pewnym sensie stało się tak... lecz nie do końca. - Schyliłem się i podniosłem z ziemi 
kamień. Bezmyślnie odrzuciłem go w krzaki. - Powiedz mi, Rowanie, co ci leży na sercu. 
Zrób to na moją prośbę.
Skłonił głowę w geście uniżenia. Ręce miał złożone na plecach, nie patrzył na mnie, 
lecz na usłaną śniegiem ziemię pod stopami.
- Nadal nie dowierzasz harfiarzowi, bo nie znasz go zbyt dobrze. Panie, sądzę, że 
mnie znasz niewiele lepiej.
- Wystarczająco dobrze - przerwałem. - Pamiętam tego trzynastolatka, który wraz ze 
mną gnił w niewoli Atviańczyków. Pamiętam tego chłopca, któremu, choć był zakuty w 
kajdany, bity i popychany, kazano usługiwać samemu Keoughowi. - Rowan spojrzał na mnie 
z zaskoczeniem. - Ja też byłem wtedy w tym namiocie, Rowanie. Nie mogłeś o tym 
zapomnieć. Widziałem, co zrobili z twoimi plecami.
Ramiona mu drgnęły, napięły się, poruszyły pod skórą i wełną przyodziewku. 
Wiedziałem, co czuje, przypominając sobie razy bata. Nie mógł zapanować nad tym 
odruchem, tak jak ja, kiedy przypominałem sobie żelazne kajdany, wbijające mi się w 
nadgarstki.
W tym samym momencie poczułem skurcz. Roztarłem nadgarstki, jeden po drugim. 
Nie musiałem dotykać szram i tak doskonale wiedziałem, że je noszę.
- Wiem, kim był ten chłopiec - powiedziałem drżącym głosem. - Nikt, kto przeżył coś 
podobnego, nigdy nie zechce służyć wrogowi. A już na pewno nie wówczas, gdy powrócił 
jego prawowity pan.
Znów wpatrzył się w ziemię. Napinał ramiona.
- Zrobię wszystko, czego zażądasz, panie - ozwał się bardzo cicho.
- Chcę więc, byś pozostał tu, kiedy odjadę, i byś czuwał nad wszystkim. - 
Uśmiechnąłem się. - Lachlan może nas wystrychnąć na dudka, będąc dokładnie tym, za kogo 
się podaje, ja jednak wolę poznać wroga, nim oddam mu swą szyję. Mam zaufanie do ciebie i 
Torrina. Dopilnujcie tego, by harfiarz nie uciekł do Mujhary, by donieść Bellamowi o miejscu 
mego pobytu. Dopilnujcie tego, by nas nie wydał.
Zza drzew doszedł nas szczęk mieczy i gniewne krzyki mistrza. Żołnierze ćwiczyli 
bez przerwy, aż do upadłego, przeklinając te nauki, choć wiedzieli, że są konieczne. Wielu z 
nich zapomniało już wojaczki, inni nigdy jej nie zasmakowali. Ludzie zjeżdżali tu z wiosek i 
miast, z najodleglejszych dolin. Posłyszeli wieści i przybyli. „Carillon!” - mówiły wici. - 
„Carillon wrócił do domu!” Podźwignąłem się na nogi, uderzając się dłońmi po udach. Śnieg 
topniał, zamieniał się w grząską breję. Niedługo przyjdzie odwilż. Ale jeszcze nie teraz. 
Modliłem się, by jeszcze poczekała. Daleko nam jeszcze było do liczebności armii, zaś na 
wiosnę chciałem rozpocząć swą kampanię przeciwko ludziom Bellama.
Uśmiechnąłem się. Tak, ruszymy na wiosnę, gdy zaczną się prace w polu i nikt nie 
będzie się spodziewał wojny. Kampanię rozpoczyna się dopiero w lecie. Rozbiję wojsko 
Bellama w pył!
Miejmy nadzieję...
- On się szybko dowie - odezwał się Rowan. - Król Solinde wyśle swych ludzi na 
przeszpiegi.
Skinąłem głową.
- Zabierz żołnierzy w głąb lasu, całe mile stąd. Nie zostawiaj nikogo w zagrodzie 
Torrina. Nie chcę narażać go na niebezpieczeństwo. Nie pragnę teraz żadnej walki. Lepiej 
więc się ukryć jak dzieci bawiące się w chowanego, niż oddać się w ręce ludzi Bellama. 
Dopilnuj tego, Rowanie.
Skrzyżował ramiona na piersi, jakby nagle zmarzł.
- Panie, uważaj na siebie. Błysnąłem zębami.
- Jeszcze za wcześnie, bym przepadł. Jeśli kiedyś tak się stanie, to tylko na polu walki.
Podszedłem do konia i zdjąłem cugle z gałęzi małego drzewka. Był to wciąż ten sam 
mały, ciemnobrązowy konik stepowy, nadal kosmaty, nieporządny i brzydki. Tak inny od 
konia bitewnego, którego pięć lat temu podarował mi ojciec.
Na twarzy Rowana zastygła nieszczęśliwa, zaniepokojona mina. Wszystkie myśli 
można było wyczytać mu z oczu: sądził, że zginę, a powstanie padnie.
Skoczyłem na siodło i ściągnąłem cugle.
- To moja matka. Chcę, by wiedziała, że żyję. Skłonił lekko głowę.
- Ale czy musisz jechać tam, gdzie aż się roi od żołnierzy?
- Spodziewają się wojsk, a nie samotnego jeźdźca. - Dotknąłem owiniętej w skóry 
rękojeści miecza przytroczonego do siodła. - Nic mi się nie stanie.
Nie obejrzałem się za siebie, pozostawiając tego młodzieńca, któremu nauczyłem się 
ufać. Mimo to wiedziałem, że stoi w cieniu drzew, mrużąc oczy przed słońcem.
Od soku z orzecha moje włosy stały się ciemne, sztywne i matowe. Tłuszcz dodał im 
połysku i ohydnego zapachu. Jedno pasmo, związane rzemieniem, zwisało mi nad lewym 
uchem. Miałem już czarną brodę, jakiej nie widział nikt, kto znał mnie jako osiemnastolatka.
Miałem zdrowe zęby i wciąż chlubiłem się ich kompletem. Wtarłem w nie żywicę, by 
przydać im żółtego odcienia i zabarwić język. Odzienie pożyczyłem, choć raczej go już nie 
zwrócę. Człowiek, któremu oddałem swe najlepsze szaty, bez wątpienia polubił je bardziej 
niż swoje łachmany. Miałem teraz na sobie wytartą wełnianą koszulę, kiedyś ciemnozieloną, 
dziś brunatną od błota i brudu. Pasowały do niej wełniane spodnie, wypchane na kolanach i 
sięgające mi zaledwie do kostek. Zdjąłem swe długie buty i zamieniłem je na skórzane 
chodaki.
Rzemienie na nadgarstkach maskowały blizny, na które wartownik mógłby zwrócić 
uwagę. Bellam opisał mnie na pewno jako wysokiego mężczyznę, ciemnego blondyna o 
niebieskich oczach, ze szramami po kajdanach na obu nadgarstkach. Nadal byłem wysoki, 
lecz teraz garbiłem się, utykałem na jedną nogę, stąpałem z przekrzywionym ramieniem, 
jakby źle nastawiono mi złamaną kość. Gdy tak szedłem w stronę wioski otaczającej Joyenne, 
nie było we mnie nic z samozwańczego księcia, którego szukał Bellam. Nie miałem przy 
sobie nawet miecza ani kuszy, bo broń mogłaby mnie wydać. Zakopałem je pod jarzębiną 
rozłupaną uderzeniem pioruna. Niosłem tylko nóż, ukryty pod koszulą, na piersiach.
Brnąłem przez śnieg i mokrą breję, osłaniając się kopniakami przed psami, 
biegnącymi za obcym sobie człowiekiem. Joyenne była zaledwie małą wioską, która urosła 
wokół zamku. Kilkanaście chat rozsianych tu i tam, żadnych murów. Przypadkowi 
przechodnie nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi.
Czułem, że potwornie cuchnę. Czułem też smród swej poniżonej ojczyzny. Znałem tę 
wioskę, gdy było to miejsce pełne gwaru i krzątaniny. Jak w każdej osadzie, tak i tu zdarzały 
się wyrzutki, jednak większość mieszkańców wiodła spokojny, szczęśliwy żywot. Znałem ich 
dość dobrze jako młody chłopak. Pamiętałem parę kobiet, które zawsze chętnie dogadzały 
synowi swego pana. I po raz pierwszy w życiu zastanowiłem się, czy któraś z nich powiła mi 
dzieci.
Główna droga prowadziła prosto do zamku. To była właściwa Joyenne, wybudowana 
na wzgórzu, otoczona murami i wieżami, połyskująca obramowanymi ołowiem szybkami. 
Mój ojciec z radością budował swój dom i zawsze był z niego dumny. W Joyenne mieszkał, a 
nie walczył. Nie była bastionem, odgradzającym mieszkańców od wroga, lecz domem dla 
dorastających dzieci. Niestety, bogowie uparli się, by zsyłać mu tylko martwe noworodki, 
dopóki na świat nie przyszła Torry, a potem ja.
Joyenne pławiła się w promieniach słońca, lśniła barwami złota i brązu. Dobrane 
przez ojca brunatno-żółte kamienie wyblakły, przybierając łagodny, stłumiony kolor. Słońce 
odbijało się od załomów i okapów. Na tle pokrytego śniegiem wzgórza zamek wyglądał, jak 
otoczona murami i wałami ogromna sterta głazów z wznoszącymi się z niej basztami i 
wieżyczkami. W głównej bramie tkwiła żelazna krata, lecz rzadko kiedy ją spuszczano. 
Przynajmniej za czasów mego ojca. Wówczas bramy Joyenne były otwarte dla każdego, kto 
chciał pomówić ze swym panem.
Jednakże teraz wielka kamienna gęba błyszczała żelaznymi kłami. Po murach 
przechadzali się żołnierze z halabardami w dłoniach. Ich kolczugi słały srebrne refleksy. Na 
każdej baszcie zatknięto proporzec Bellama - wschodzące białe słońce na błękitnym tle.
Jako że byłem biedakiem, pokrytym brudem wielu lat, nie wszedłem w główną bramę. 
Skierowałem się natomiast do bocznego wejścia, garbiąc się, kuląc, ciągnąc za sobą nogę. 
Strażnicy z miejsca mnie zatrzymali, przemawiając w łamanym homańskim. Czegóż ja 
mógłbym tu chcieć?
Odparłem uprzejmie, iż chcę zobaczyć się z matką. Mówiąc to, odsłoniłem splamione, 
gnijące zęby. Rozszedł się paskudny smród, od którego żołnierze aż się cofnęli o krok. 
Powtórzyłem ochrypłym, skrzeczącym głosem, że przyszedłem do matki. Do tej, co służy na 
zamku.
Wymieniłem imię, wiedząc z całą pewnością, że kobieta taka rzeczywiście pełniła 
kiedyś służbę na dworze. Nie wiedziałem, czy jeszcze żyje, bo gdy odjeżdżałem na wojnę, 
była dość stara. Wartownicy mogli jednak sprawdzić, że nie kłamię. Kobieta ta miała kiedyś 
syna - wiedziałem o tym. Syn był pokrzywiony chorobami dzieciństwa. Wiecznie przynosił 
jej wstyd, aż wreszcie odszedł do innej wsi. Teraz powraca, choćby na chwilę.
Żołnierze naradzali się, patrząc na mnie z niesmakiem i pogardą w oczach. Mówili w 
języku Solinde, którego w ogóle nie znałem, ale zdradził ich ton głosu. Odór, brud i 
powykręcane członki ocaliły mnie od dokładnego przeszukania.
Spytali burkliwie, czy mam broń.
Nie miałem. Wyciągnąłem do nich ręce, jakbym zachęcał ich do sprawdzenia mnie. 
Nie chcieli. Machnęli, żebym już poszedł.
I tak Carillon powrócił do domu, by zobaczyć się z matką.
Utykałem, włóczyłem nogami, garbiłem się, ocierałem nos rękawem, rozcierając po 
twarzy brud i walając sobie brodę. Powoli przeszedłem przez brukowany most, jakbym się 
wahał, obawiał, że mnie zawrócą. Mijający mnie Solindyjczycy patrzyli na mnie z ukosa. Mój 
smród był dla nich odrażający. Pokazywałem im pożółkłe od żywicy zęby w psim uśmiechu, 
okazującym przywiązanie, podporządkowanie, dowodzącym, że wiem, gdzie moje miejsce.
Ze względu na swój wygląd powinienem trzymać się kuchni - lub ustępów. To 
właśnie w kuchni pracowała moja „matka”. Lecz ta prawdziwa była gdzie indziej. Minąłem 
więc kuchnie i wspiąłem się do komnat, szurając mokrymi chodakami o drewnianą podłogę.
Było tu niewiele sług. Bellam pewnie odesłał większość z nich, próbując w ten sposób 
upokorzyć moją matkę. On, uzurpator, nawet przeciwko kobiecie musi toczyć wojnę. 
Gwynneth z Homany była poślubiona bratu Mujhara. Teraz została wdową, ale wdową 
królewskiego rodu. Poniżając ją, dowiódłby swej władzy. Chyba jednak nie udało mu się 
zrealizować tych zamiarów, choć na murach ustawił aż tylu wartowników, choć na basztach 
kazał zatknąć tak wiele solindyjskich flag.
Odnalazłem właściwe schody, pnące się spiralą aż na najwyższe piętro. Zacząłem 
wchodzić po nich czując, jak łomoce mi serce. Dotarłem aż tu, tak daleko, lecz nawet jeden 
błąd może mnie zgubić. Mściwy Bellam bez wątpienia każe mi żyć jeszcze przez długie lata. 
Uwięzi mnie, upodli, każe torturować.
Ze schodów wyszedłem na krużganek wyłożony drewnem o złotej barwie miodu. To 
była komnata mego ojca, pyszniąca się oprawionymi w ołów oknami, od których zamek tak 
błyszczał w promieniach słońca. Ale wosk, którym polerowano drewno, wykruszył się i 
sczerniał, zeskorupiał na krawędziach belek. Pokój był od dawna nie używany, nie 
zamieszkany.
Przez rozdarty materiał wsunąłem rękę pod brudną koszulę i zacisnąłem palce na 
kościanej rękojeści caledońskiego noża. Przez chwilę stałem bez ruchu pod drzwiami 
oszklonej komnaty mej matki nasłuchując, czy nie dobiega zza nich jakiś dźwięk. Niczego nie 
usłyszałem. Być może mieszka w innym pokoju. Wiedziałem jednak, że ludzie, którzy 
znaleźli się w opalach, trzymają się miejsc, gdzie kiedyś dobrze się czuli. Dla niej takim 
miejscem był właśnie ów słoneczny pokój. Kiedy więc upewniłem się, że jest tam sama, 
pchnąłem naoliwione zawiasy.
Wszedłem na palcach i zamknąłem bezszelestnie drzwi. Stałem w komnacie, patrząc 
na swoją matkę i widząc, jak się postarzała.
Głowę miała pochyloną nad kółkiem do haftowania. Nie miałem pojęcia, co takiego 
wyszywa, lecz widziałem, że pochłania to całą jej uwagę. Promienie słońca świeciły przez 
szyby i padały na materiał, rozjarzając barwne nitki, kontrastujące z szarością pokoju. W 
powietrzu wyczułem zapach stęchlizny, jakby ciepłu ognia, tlącego się w kominku, nie udało 
się wypędzić z sali zimowej wilgoci. Dawniej była to ciepła, przytulna komnata, teraz ziało tu 
pustką i chłodem.
Haftowała uważnie, ze zmarszczonym czołem, odwrócona do mnie profilem. Zaś jej 
dłonie...
Dłonie miała kruche i delikatne, palce powykręcane, poznaczone na knykciach 
zgrubieniami, przez co przypominały zagięte szpony. Wyszywała starannie, choć takimi 
dłońmi mogła ledwie przebić płótno igłą, z trudem zważając na wzór. Choroba odebrała jej tę 
wspaniałą umiejętność.
Wówczas przypomniałem sobie wyraźnie, jaki ból zadawały jej ręce, gdy nastawała 
wilgotna pora. Nigdy nie narzekała, a jednak z miesiąca na miesiąc robiła się coraz bardziej 
bezradna i obolała. Teraz choroba doszczętnie zniszczyła wdzięk jej dłoni, które ojciec tak 
podziwiał i kochał.
Ubrana była w biały kwef, pod którym schowała włosy, lecz pojedyncze ich pasmo 
umknęło spod czepka i zawinęło się na jej policzku. Było zupełnie siwe! Dawniej miała jasne 
włosy, jak ja. Jej twarz poznaczona była delikatnymi, krętymi zmarszczkami, jak zmięty 
jedwab.
Miała na sobie błękitne szaty - to zawsze był jej ulubiony kolor. Wydawało mi się, że 
poznaję jej starą suknię, którą przestała nosić jakieś siedem lat temu. A jednak ubrana była w 
tę wytartą, cienką, nie przystojącą jej godności szatę.
Musiałem się poruszyć, bo uniosła z zaciekawieniem wzrok i spojrzała na mnie.
Podszedłem do niej i ukląkłem. Wszystkie słowa, które wcześniej sobie ułożyłem, 
wypadły mi z pamięci. W głowie miałem pustkę i ciszę, gardło dławił mi bolesny skurcz.
Wpatrzyłem się w haft, spoczywający na jej kolanach. Upuściła w roztargnieniu 
materiał, więc mogłem dojrzeć znajomy, choć krzywo wyszyty wzór. Wysoki, brodaty 
żołnierz na ogromnym kasztanowym rumaku, prowadzący wojsko Mujhara. Jako dziecko 
uwielbiałem ten obraz, bo matka mówiła, że ów żołnierz to ojciec. To dziwne, ale teraz 
widziałem w nim siebie.
Położyła mi rękę na głowie. Wpierw chciałem odskoczyć pamiętając, jaki jestem 
zbrukany i śmierdzący, lecz się nie ruszyłem. Drugą ręką podniosła mą brodę do góry, by 
lepiej mi się przyjrzeć. Wspaniale było zobaczyć ten szeroki uśmiech. Po jej twarzy potoczyły 
się łzy.
Dotknąłem rąk matki delikatnie, lękając się, że je złamię. W moich dłoniach były tak 
kruche. Czułem się zbyt wielki, niezgrabny, zbyt szorstki, by przyjąć jej pieszczoty.
- Pani. - Głos z drżeniem dobywał mi się z gardła. - Byłem nazbyt opieszały, 
zwlekałem z przybyciem. Nie wysyłałem wiadomości...
Położyła mi rękę na ustach.
- Nie. - Ostrożnie dotknęła mej brody, przeczesała rękoma brudne włosy. - Czy to był 
twój wybór, czy też zapomniałeś o dbałości, której cię kiedyś uczyłam?
Roześmiałem się, choć mój śmiech był głuchy i drżący.
- Obawiam się, że wygnanie zrobiło z twego syna zupełnie innego człowieka.
Zmarszczki wokół jej oczu, tak błękitnych jak moje, pogłębiły się. Po chwili cofnęła 
ręce od mej twarzy, jakby kończyła ze mną rozmowę. W tejże chwili pojąłem, że wyrzeka się 
chęci posiadania, zaborczości, jaką chciała mi okazać. W jej oczach ujrzałem radość, dumę i 
wdzięczność. Uznała, że jej syn wyrósł na mężczyznę. I zwracała mi wolność.
Uniosłem się na nogi tak chwiejnie, jakbym od wielu dni głodował. Uśmiechnęła się 
jeszcze szerzej.
- Fergus żyje w tobie.
Podszedłem do okna zupełnie bez sił i wyjrzałem, choć nie widziałem nawet 
strażników, chodzących powoli po wałach. Odwróciłem się do niej, kiedy już mogłem znów 
na nią spojrzeć.
- Wiesz, dlaczego przybyłem.
Uniosła głowę. Na jej szyi schodziły się delikatne fałdy jedwabnego kwefu.
- Byłam żoną twego ojca przez trzydzieści pięć lat. Powiłam mu szóstkę dzieci. 
Bogowie postanowili, że tylko dwójka dożyje wieku dojrzałego, ja zaś jestem przekonana, że 
oboje nauczyli się, jak mają postępować członkowie rodu Homany. - Przepełniała ją duma, 
dzięki której nagle odmłodniała. - Oczywiście wiem, dlaczego przybyłeś.
- I jaką dasz mi odpowiedź? Zdziwiła się.
- Jak można odpowiedzieć, gdy wzywa obowiązek? Ty jesteś teraz spadkobiercą 
królewskiego rodu Homany, Carillonie. Cóż innego ci pozostaje, jeśli nie odebrać tron 
Bellamowi?
Nie spodziewałem się usłyszeć od niej niczego innego, a jednak zaskoczył mnie tak 
rzeczowy ton w głosie matki.
Kiedy podobne słowa wypowiada ojciec, nigdy się nad nimi nie zastanawiamy, 
przyjmujemy je jako oczywiste. Lecz ja nie miałem już ojca. I oto matka dawała mi 
przyzwolenie, bym szedł na wojnę. Odsunąłem się od okna.
- Czy pójdziesz ze mną? Uciekniesz? Uśmiechnęła się.
- Nie.
Niecierpliwie machnąłem ręką.
- Wszystko zaplanowałem. Ubierzesz się w strój kuchennej posługaczki i wyjdziemy 
stąd razem. Uda się tego dokonać! Mnie się to udało. To zbyt proste, by ktokolwiek zaczął 
coś podejrzewać! - Dotknąłem swej brudnej twarzy, powalanej brody. - Namaść włosy, 
pobrudź swe szaty, przybierz zachowanie sługi. Na szali waży się twe życie. Uda ci się na 
pewno!
- Nie - powtórzyła. - czy zapomniałeś już o swej siostrze?
- Torry jest w Homana-Mujhar. - Wydawało mi się, że to dostateczna odpowiedź. 
Znów wyjrzałem przez szybkę. - Trudniej mi będzie dostać się do pałacu, ale kiedy uda nam 
się bezpiecznie stąd zbiec, zajmę się ratowaniem Torry.
- Nie - rzekła znów i w końcu tym skupiła na sobie mą uwagę. - Carillonie, nie 
wątpię, że wszystko dokładnie obmyśliłeś, lecz nie możesz przeprowadzić swego planu. 
Tourmaline jest w niebezpieczeństwie. Jest zakładniczką Bellama, zabezpiecza go właśnie 
przed takimi wypadkami. Czy sądzisz, że on założy ręce? - Spojrzała na moją nachmurzoną 
twarz. W jej wzroku kryła się obawa. - Wkrótce dowiedziałby się od strażników, że uciekłam, 
i postanowiłby ukarać twą siostrę.
Rzuciłem się ku niej, schylając się, by chwycić ją pod łokcie.
- Nie mogę cię tu zostawić! Czy myślisz, że mógłbym żyć spokojnie wiedząc, że cię 
tu więżą? Spójrz tylko na ten pokój, ograbiony z piękna, zimny. Zamarzniesz tu! Matko...!
- Nikt mnie tu nie tknie - odparła twardo. - Nikt mnie nie bije, mam co jeść. Trzymają 
mnie tu tylko jak biedaczkę. - Jej powykręcane palce spoczęły na mych nadgarstkach, 
okręconych rzemieniem. - Wiem, czym ryzykowałeś, przedostając się tu. Gdyby tylko 
Tourmaline była bezpieczna, poszłabym z tobą. Ale nie oddam jej na żer wściekłego Bellama.
- Zrobił to celowo, by zabezpieczyć się przed moim powrotem. - Powinienem był 
zrozumieć tę prawdę dawno temu. - Wystarczy podzielić skarb na dwoje, a złodziej niczego 
nie zdziała. - Zmełłem w ustach przekleństwo, gryząc się w język, bo stałem przed matką.
Uśmiechnęła się z rozbawieniem, choć w oczach miała łzy.
- Nie mogę. Rozumiesz mnie? Myślałam, że ty nie żyjesz, a moja córka przepadła na 
zawsze. Ale oto stoisz przede mną cały i zdrowy, przywracając mi nadzieję. Odejdź stąd i 
czyń swą powinność, ale idź sam, bo ja będę ci tylko zawadzać. - Rozłożyła dłonie, gdy 
zacząłem coś mówić. - Widzisz, jaka jestem stara? Byłabym ci ciężarem. Nie chcę tego, skoro 
ty musisz odzyskać królestwo.
Roześmiałem się smutno.
- A więc wszystkie moje wspaniałe plany runęły. Chciałem oswobodzić cię stąd i 
zabrać do obozu mej armii, gdzie byłabyś bezpieczna. Potem miałem zabrać się do 
uwolnienia Torry i podbicia Homana-Mujhar. - Westchnąłem i pokręciłem głową, czując ból 
w głębi ducha. - Przywołałaś mnie do porządku.
- Porządek zapanuje, gdy zasiądziesz na tronie w Homana-Mujhar. - Powstała, wciąż 
ściskając me dłonie w swych kruchych, powykręcanych palcach. - Jedź, odzyskaj należny 
sobie tron, uwolnij swą siostrę. A wtedy pójdę z tobą tam, gdzie zechcesz.
Złapałem ją w ramiona i nagle z przerażeniem odsunąłem się od niej, rzucając 
zduszonym głosem brzydkie przekleństwo. Przecież byłem taki brudny!
Roześmiała się. Dotykała brudnej plamy na swym jedwabistym policzku i śmiała się. 
A potem zaczęła płakać i gdy tym razem uściskałem ją, nie puściłem już tak szybko.

ROZDZIAŁ 8

Z Joyenne wymknąłem się podobnie, jak przybyłem, czyli z największą ostrożnością. 
Garbiłem się i dygotałem, kulałem i chyliłem głowę, starając się nie spieszyć. Wyszedłem 
przez tę samą bramę, którą wcześniej wszedłem, mrucząc coś do solindyjskich żołnierzy, 
którzy odpowiedzieli stekiem przekleństw i usiłowali wepchnąć mnie w kałużę końskiego 
moczu, rozchlapanego na bruku. Najsprytniej byłoby oczywiście upaść, lecz mój wrodzony 
refleks zaważył, więc zachwiałem się tylko, gdy czyjaś noga dosięgła mej kostki. 
Natychmiast przypomniałem sobie o swym przebraniu i pospiesznie potknąłem się, krzycząc 
w głos. Gdy stawałem znów na nogi, wokół mnie rozlegał się śmiech i rzucane półgłosem 
obraźliwie brzmiące solindyjskie słowa. Tak więc uszedłem ze swego domu i udałem się do 
wioski, by się namyślić.
Moja matka miała słuszność. Jeślibym zabrał ją z Joyenne, Bellam zaraz by wiedział, 
że powróciłem. Któż inny odważyłby się uwolnić mą matkę? Spędziła już pięć lat niewoli w 
swym domu i nikt nie starał się jej wykraść. Tylko ja miałbym czelność stawić czoło 
solindyjskiej straży.
To szalenie poniżające uczucie, gdy człek się dowie, iż wszystkie jego plany nie zdały 
się na nic, w dodatku winien był pojąć to dużo wcześniej. Pomyślałem, że Finn rozegrałby to 
inaczej. Lub nic by nie zrobił.
Odebrałem mego rumaka od koniuszego z gospody i ruszyłem bez zwłoki, choć 
okrężną drogą, pod jarzębinę, gdzie zakopałem miecz i kuszę. Gdy wreszcie wziąłem je w 
ręce, poczułem się bezpieczniej i opadło ze mnie napięcie wywołane wyprawą do Joyenne. 
Na powrót przypiąłem miecz do pasa, cheysulską kuszę przerzuciłem przez plecy i znów 
wskoczyłem na konia.
Wyjechałem na zaśnieżone pola i skierowałem się znów w stronę domu - innego domu 
i wojska, w którym moi ludzie szykowali plany, ćwiczyli i czekali. Do domu, w którym 
czekała przyszłość Homany. Zastanowiło mnie, jak to się dzieje, że ludzie czynią królestwo 
swą wyłączną własnością, kiedy bogowie stworzyli je dla wszystkich.
Przypomniałem sobie też o Lachlanie i jego bezpiecznym stanie kapłańskim. 
Opowiadał mi, jakie prowadzi życie; o tym, że służba Lodhiemu nie stawia wymagań 
celibatu, życia w klasztorze czy podobnych głupstw. Jego zadaniem było tylko mówić o 
Lodhim wszystkim, którzy zechcą słuchać, w nadziei, iż nauczą się iść właściwą drogą. 
Respektowałem jego wybór wiedząc, iż dla mnie bogowie obrali inny los, on zaś nigdy na 
mnie nie naciskał, i za to byłem mu naprawdę wdzięczny.
Słońce złociło się na lazurowym nieboskłonie, połyskiwało na śniegu. Mój koń pocił 
się, ja również. Tłuszcz pokrywający mą skórę śmierdział tak obrzydliwie, że chciałem 
zwymiotować i w ten sposób pozbyć się smrodu. Lecz dopóki się nie wykąpię, muszę go 
znosić.
Wówczas ujrzałem jakieś postacie, odcinające się na tle nieba. Czterech ludzi stało na 
wzgórzu. Widziałem ledwie ich kontury. Promienie słońca skrzyły się na kolczugach. 
Wszyscy zakuci byli w stal oprócz jednego, który miał na sobie czarne szaty. Był bez zbroi, 
bez miecza nawet.
Serce trzepotało mi w piersiach w przeczuciu niebezpieczeństwa. Umyślnie nie 
tknąłem rękojeści miecza i jechałem naprzód po wąskiej ścieżce ubitego, topniejącego śniegu. 
Ludzie są na tyle wolni, by wędrować wedle własnego życzenia. Czy są Solindyjczykami, czy 
też nie, mają przecież prawo wędrować, gdzie zechcą. A ja postąpię roztropniej, nie zwracając 
na siebie uwagi demonstracją siły czy broni.
Wzgórze rozciągało się przede mną, nieco na prawo. Jechałem skulony i 
przygarbiony, nie okazując dumy czy ciekawości. Owa czwórka czekała na szczycie wzgórza, 
w milczeniu tkwiąc w siodłach. Z tej odległości wciąż były to jeno drobne sylwetki żołnierzy. 
Jednak patrzyli w moją stronę, obserwowali mnie.
Nie poganiałem konia, nie czyniłem nic, by zwrócić ich uwagę, a jednak czułem, że 
patrzą. Przyglądali mi się, czekali, podczas gdy ja sunąłem przed siebie u stóp wzgórza. 
Miałem je wciąż z prawej strony. Wznosiło się ponad rozpadliną, z której wypływał cieniutki 
strumyczek stopniałego śniegu. Płynął po mojej lewej, jechałem więc pomiędzy wodą a 
wzgórzem. Koń parsknął; zwyczajnie, bez lęku, a jednak musiał wyczuwać moje napięcie.
Kolczugi zaiskrzyły się w jaskrawych promieniach słońca. Teraz wiedziałem, że to 
Solindyjczycy. Zbroja homańska była ciemniejsza, bardziej matowa, w słońcu odbijała mniej 
światła.
Mniej też błyszczała w rozświetlonych światłem gwiazd ciemnościach, w których 
wojska szykowały zasadzki. Ojciec mnie tego nauczył, ale może Bellam bezgranicznie ufał w 
potęgę swych ludzi i nie widział potrzeby działania w tajemnicy.
Jechałem dalej. A oni wreszcie ruszyli.
Tylko trzej, ci w kolczugach. Kierowali się w dół, prosto ku mnie. Chcieli zajechać mi 
drogę. Spostrzegłem, że wyciągają miecze. To nie miała być pogawędka, niewinne spotkanie 
nieznajomych. Pragnęli rozlewu krwi, ja zaś nie mogłem do tego dopuścić.
Zorientowałem się, że im nie ucieknę. Śnieg był gruby i miękki, to zdradliwy grunt dla 
każdego konia, a już szczególnie dla mojego, o krótkich nogach i drobnej budowie. A jednak 
kuc był gotów - gdy spiąłem go do galopu, rzucił się naprzód bez opamiętania.
Bity kopytami śnieg tryskał w górę delikatną, mokrą mgiełką. Skuliłem się, 
wychyliłem w przód, przenosząc swój ciężar nad dygoczące w biegu barki wierzchowca. 
Słyszałem tylko charczący oddech konia i okrzyki ścigających mnie mężczyzn.
Mój konik potknął się, odzyskał równowagę, lecz nagle runął na kolana. Jako że 
byłem wychylony do przodu, przekoziołkowałem nad jego głową. Spodziewałem się tego, 
więc natychmiast poderwałem na nogi i obróciłem na pięcie w stronę nadjeżdżających ludzi, 
ściągając kuszę z pleców.
Napiąłem cięciwę, uwolniłem strzałę. Trafiła pierwszego z nich w samo gardło, spadł 
z konia. Druga strzała dosięgła piersi kolejnego z nich, jednak trzeci był już przy mnie i nie 
było czasu na kolejne strzały.
Miecz jednym cięciem wyrwał mi kuszę z rąk. Potknąłem się, poślizgnąłem na 
mokrym śniegu, upadłem na kolana, lecz zdążyłem wyciągnąć miecz z pochwy. Ręce 
zacisnąłem na owiniętej w skórę rękojeści. Podźwignąłem się na nogi.
Solindyjczyk cofnął się, ściskając konia kolanami. Słońce zaiskrzyło się na ostrzu jego 
miecza. Zbliżał się do mnie. Na piersiach miał godło Bellama - białe słońce na błękitnym tle.
Zaszarżował. Osadził nagle konia, by zadać mi śmiertelny cios. Umknąłem spod 
ostrza i pchnąłem swym mieczem prosto w brzuch wierzchowca. Zwierzę zarżało, zachwiało 
się i padło na kolana. Żołnierz natychmiast zeskoczył z jego grzbietu i stanął naprzeciwko 
mnie.
Jego miecz uniósł się wysoko i spadł na mój lewy bark. Odparłem ostrze własnym 
orężem, odepchnąłem je w górę, napinając mięśnie nadgarstków owinięte rzemieniami. 
Cofnął się błyskawicznie i zadał niskie pchniecie, które zablokowałem, stawiając miecz 
pionowo. Zmienił strategię, przesunął się, by dostać mnie z drugiej strony, lecz ja bez trudu 
pchnąłem ostrze od dołu, wbijając je w kolczugę, między jego żebra. Przez krótką chwilę stal 
miecza zgrzytała przeraźliwie o metalową zbroję, aż wreszcie cofnąłem ostrze, a jego martwe 
ciało osunęło się na śnieg.
Odwróciłem się bez zwłoki, szukając wzrokiem człowieka, który nie miał kolczugi ni 
miecza, lecz nikogo nie ujrzałem. Stok wzgórza był pusty. Nasłuchiwałem, stojąc bez ruchu, 
lecz słyszałem tylko plusk wąskiego strumyczka, płynącego w rozpadlinie.
Solindyjski rumak bitewny był martwy. Konie, należące do tych dwóch, których 
zgładziłem strzałami, uciekły już zbyt daleko, bym mógł je doścignąć. Ostał się mój kudłaty 
konik stepowy, próbujący otrząsnąć się z upadku.
Wsunąłem miecz do pochwy, podniosłem kuszę i pobrnąłem w stronę kuca, 
przeklinając pod nosem mokre kamasze i igiełki lodu, kłujące mnie w skórę. Szmaty, w które 
byłem odziany, przemokły od upadku i walki. Nadal cuchnąłem.
Wyciągnąłem rękę, by chwycić zwisające luzem cugle, gdy nagle poczułem, że coś 
drapie mnie w nadgarstek. Uderzyłem weń otwartą dłonią, przeklinając wszy i pchły. 
Ponownie klepnąłem rękę, gdyż swędzenie się powtórzyło. Położyłem dłoń na rękojeści 
caledońskiego noża i poczułem, że ten się porusza.
Błyskawicznie wyciągnąłem go z pochwy i obejrzałem w słońcu. Przez moment 
wpatrywałem się w ostrze i kościaną rękojeść, gdy wtem spostrzegłem jakiś ruch.
Napiąłem wszystkie mięśnie. Koń parskał nerwowo za moimi plecami. Stałem w 
miejscu i patrzyłem szeroko otwartymi oczyma na kość, która się przeobrażała.
Rosła mi w dłoni. Gładka, zagięta rękojeść wydłużyła się i uwolniła z uchwytu stali. 
Runiczne napisy wtopiły się w kość, jakby rzeźbione znakami fragmenty uchwytu się 
przemieniały.
I wówczas poczułem, że ktoś mnie obserwuje.
Podniosłem wzrok na niski grzbiet wzgórza, z którego wcześniej zjechali 
Solindyjczycy. A tam, na tle błękitnego nieba, widniała ciemna postać czwartego z nich, tego 
bez zbroi czy miecza. Był zbyt daleko, bym mógł dojrzeć jego twarz, lecz wiedziałem, że 
czeka i patrzy.
Natychmiast pojąłem, że to Ihlini.
Odrzuciłem nóż gwałtownym ruchem. Sięgnąłem po kuszę, chcąc nałożyć strzałę. 
Jednak powstrzymałem się, gdyż strzała jest niczym w walce z czarami.
Kość. To kość udowa potwornej bestii, tak mówił król Caledonu. Ihlini zawezwał 
teraz właściciela tej kości i przeciwstawił mi go na śnieżnych polach Homany.
Kości się zbierały. Pojawiła się pierwsza, potem druga i następna, aż wreszcie 
połączyły się i utworzyły szkielet. Kręgosłup, długi i karbowany. Masywna konstrukcja 
barków. I czaszka, biała jak perła, z pustymi otworami w miejsce oczu.
Potem, jeszcze szybciej, pojawiły się trzewia. Mózg. Żyły toczące krew. Mięśnie 
wyrastające na kościach. I w końcu skóra.
Patrzyłem teraz na bestię. Oczywiście wiedziałem, co to takiego. Mój ród miał ją w 
swym godle, odwołującym się do siły i odwagi mitycznego potwora, który dawno temu 
zniknął z powierzchni ziemi.
Lew Homany.
Ruszył. Zebrał się w sobie, skoczył prosto na konia i zgarnął go jednym machnięciem 
ogromnej łapy. Usłyszałem tępy trzask pękającego kręgosłupa i ujrzałem, że bestia zwraca się 
ku mnie.
Wypuściłem z rąk kuszę i zacząłem biec. Lew rzucił się za mną pędem. Był jak wielka 
żółtozłota błyskawica. Ciemna grzywa opadała mu na barki, ogon prężył się jak wąż. 
Biegłem, lecz nie byłem w stanie mu uciec. Więc odwróciłem się, wyciągnąłem miecz i 
postanowiłem nadziać lwa na ostrze.
Zwierzę skoczyło wysoko w powietrze, tylne łapy skuliły się, by odepchnąć potwora 
od ziemi, przednie wyciągnęły w górę. Siejący grozę ryk wypełnił mi uszy, a po chwili nie 
słyszałem już nic, prócz tętnienia uderzającej mi do głowy krwi.
Łapa wyciągnęła się, celując w mą głowę. Instynktownie schyliłem się i dzięki temu 
ocaliłem życie. Gdyby cios był celny, natychmiast zdruzgotałby mi szyję. Jednakże i tak łapa 
dosięgła mnie, powaliła na ziemię. Nie byłem pewien, czy szczękę mam jeszcze całą. Z nosa 
tryskała mi krew.
Padając, wciąż unosiłem miecz. Ujrzałem, jak ostrze przebija szeroką klatkę 
piersiową, rozrywa sierść. Dotarło do kości i zazgrzytało, pociągnięte ciałem bestii.
Leżałem na plecach, jednak zerwałem się natychmiast, zbyt przerażony, by poddawać 
się bólowi czy oszołomieniu. W głowie mi dudniło, w ustach czułem smak krwi. Mieczem nie 
sprostam lwu, chyba że uderzę w jego czułe miejsce. Lecz by to uczynić, musiałbym podejść 
zbyt blisko, znaleźć się w zasięgu jego łap. Nie miałem ochoty karmić potwora swym ciałem. 
Lew warknął chrapliwie, jak koń. Jego ciemna, splątana grzywa odcinała się od jaskrawej 
sierści. Mięśnie prężyły się pod złotym futrem. Rana nie osłabiła go zbytnio. Jucha szła z 
cięcia, lecz lew na to nie zważał.
Instynkt podpowiedział mi, że zwierzę nie padnie, że nie zabiję go tradycyjną bronią. 
Bestię zawezwał potężny czarownik.
Cofając się przed lwem, poczułem pod stopami coś twardego. Zrozumiałem, że 
zatoczyłem koło i wróciłem do punktu wyjścia. Martwy koń leżał w miejscu, gdzie powalił go 
lew. Zaś pod moją stopą leżała kusza.
Rzuciłem miecz i podniosłem kuszę. Wyciągnąłem strzałę z kołczanu. Gdy bestia 
ponownie spięła się do skoku, załadowałem kuszę i wystrzeliłem...
Niech leci. Niech dosięgnie nie lwa, lecz człowieka.
Strzała utkwiła w piersi czarownika. Zachwiał się, chwycił strzałę dłońmi, padł na 
kolana. Nagle otoczyła go kula szkarłatnego ognia. Strzała wybuchła purpurą jasnych 
płomieni, a człowiek padł martwy.
Obróciłem się w miejscu. Z bestii pozostała tylko kość, jedna jedyna kość leżąca na 
śniegu.
Powoli opadałem na kolana, pochylałem do przodu, aż wreszcie oparłem się na 
sztywno wyprostowanych rękach. Oddychałem z głębi piersi, ze świstem łapiąc powietrze w 
palące płuca. Z nosa wciąż ciekła mi krew, plamiła biel śniegu. Głowa bolała mnie od ciosu. 
Wyplułem ząb i czekałem w krańcowym wyczerpaniu, aż odzyskam siły.
Gdy wreszcie mogłem stanąć na nogi, słaniałem się jak człowiek, który nadużył wina. 
Trząsłem się cały. Potykając się, ruszyłem do strumyka roztopionego śniegu, przykląkłem i 
lodowatą wodą czyściłem twarz i usta z krwi i ziemi, usiłując uwolnić umysł od drętwoty.
Znów dźwignąłem się na nogi. Powoli, ruszając się jak wiekowy starzec, podniosłem z 
ziemi kuszę i miecz. Kościaną rękojeść noża pozostawiłem w śniegu. I tak już nigdy nie 
chciałbym go użyć.
Ihlini był martwy. Trup zapadł się w swe szaty, jakby strzała odebrała mu nie tylko 
życie, ale i moc. Pozbawione jej ciało wyglądało jak skurczona skorupa. Wciąż jeszcze ciało, 
lecz już nie człowiek.
Jego koń stał w pewnym oddaleniu na stoku wzgórza. Ciemnokasztanowy wałach, nie 
najlepszy, lecz dla mnie w sam raz. Koń Ihlini - czy jest zaczarowany?
Podniosłem cugle z ziemi i przyciągnąłem wierzchowca. Był większy od mojego 
konika. Gubił zimową sierść. Miał ciepłe oczy, przyciętą grzywę, krótki ogon. Na łbie 
widniała samotna biała plamka. Poklepałem go po szyi i wskoczyłem na grzbiet.
Nieomal stoczyłem się na ziemię. W głowie kręciło mi się i łomotało, uderzenie lwa 
pozbawiło mnie zmysłu równowagi. Przez długą chwilę kołysałem się w siodle z 
zamkniętymi oczyma czekając, aż ból i mdłości ustąpią.
Ostrożnie dotknąłem swej twarzy i pod palcami wyczułem obrzęk. Bez wątpienia lico 
mi sczernieje jeszcze przed zmrokiem. Ale nos miałem cały, choć bolał potwornie. Kiedy już 
porachowałem swe rany, zawróciłem konia i odjechałem na wschód.
Pies Torrina wybiegł mi na spotkanie. Przez tych parę tygodni od naszego przyjazdu 
wyrósł ze szczeniaka na całkiem duże zwierzę, lecz był niezmiennie żywiołowy. Podążał 
susami przed mym wierzchowcem, szczekaniem oznajmiając panu mój powrót. Niepotrzebnie 
- Torrin stał przy studni, wyciągając wiadro wody.
Przez ostatnich pięć lat nie zmienił się wcale. Siwe, rzednące włosy nadal miał 
przycięte krótko przy samej skórze. Na ciele wciąż nosił dawne blizny, a na dłoniach odciski. 
Praca w obejściu zmieniła postawnego żołnierza w lekko przygarbionego człowieka, lecz 
nadal emanował spokojem i wewnętrzną siłą. Urodził się, by służyć broni, nie ziemi, a jednak 
dla Alix zrezygnował ze swego powołania. Shaine chciał się jej pozbyć, lecz Torrin nie mógł 
znieść myśli o tym, że infantka ma umrzeć.
Jechałem bez pośpiechu. Koń podszedł do studni i zanurzył chrapy w wiadrze 
podtrzymywanym przez Torrina. Ten spojrzał na mnie piwnymi oczyma, obramowanymi 
zmarszczkami i potrząsnął głową.
- To solindyjska robota?
Miał na myśli mą spuchniętą twarz. Dotknąłem jej i zaprzeczyłem.
- Ihlini. Zawezwał bestię... Lwa. Jego połyskliwa twarz pobladła.
- A więc Bellam wie...
Pokręciłem głową, nie dając mu skończyć.
- Może i nie. Ludzie, którzy chcieli mnie zgładzić, nie żyją. Nie wątpię, że wie o 
moim powrocie, jak zresztą większość ludzi, lecz nikt mu nie powie, gdzie jestem. Myślę, że 
jeszcze przez pewien czas nic nam nie grozi.
Miał stroskaną minę, ale nie miałem czasu, by się nad tym rozwodzić. Pochyliłem się i 
powoli zsunąłem z konia, krzywiąc się z bólu. Pozostawiłem wierzchowca Torrinowi i 
niespiesznie oddaliłem się w stronę zagrody. W powietrzu rozchodził się dym.
- Panie, sądzę, że...
Odwróciłem się w drzwiach, przerywając mu zmęczonym głosem.
- Masz tu balię? Zostawiłem ci ubrania. Potrzebuję mydła i wody, byle gorącej. Chcę 
zmyć z siebie ten smród.
Skinął głową, marszcząc brwi.
- Czy chcesz, bym...
- Nie. - Machnąłem ociężałą ręką. - Sam się tym zajmę. Nauczyłem się tego na 
wygnaniu. Nie potrzebowałem służących, żadnych tam: przynieś, wynieś, pozamiataj.
- Panie - zaczął znów, lecz ja już wszedłem do chaty. I stanąłem jak wryty. W środku 
była Alix.
Stała przy stole koło ognia, ubielonymi mąką rękami ugniatała na desce kawał ciasta 
na chleb. Jej ciemnokasztanowe włosy były już długie, splecione w warkocze i upięte 
srebrnymi spinkami, które połyskiwały w promieniach słońca, wpadających przez uchylone 
drzwi.
Znów ujrzałem tę dziewczynę, z którą zaprzyjaźniłem się jako młody książę, który nie 
miewa zbyt wielu prawdziwych przyjaciół. Znów ujrzałem dziewczynę, przez którą Finn 
mnie pojmał. Znów ujrzałem tę, której cheysulska tahlmorra była tak ściśle związana z moim 
własnym homańskim losem.
Lecz przede wszystkim ujrzałem dziewczynę, która stała się kobietą. Jakże 
pożałowałem straconego czasu!
W jej wzroku kryło się pytanie, zaskoczenie. Nie poznała mnie, brudnego i 
śmierdzącego, z brodą i siniakami. Przypomniałem sobie, kim byłem pięć lat temu i kim 
jestem teraz, i zaśmiałem się w głos.
I nagle, gdy jej wargi ułożyły się w kształt mego imienia, przemierzyłem malutki 
pokoik i pochwyciłem ją w ramiona.
Objęła mnie tak mocno, jak ja ściskałem ją. Bez przerwy powtarzała me imię. 
Pachniała świeżym ciastem i dymem i śmiała się bez końca.
- Jakiś ty brudny - wykrztusiła wreszcie. - I pokorny. Tak, pokorny nigdy nie byłem. 
Lecz śmiałem się wraz z nią, bo mówiła prawdę, choć całej nie znała. Rzeczywiście, nauczyło 
mnie pokory to samo uczucie, które uskrzydlało innych - pożądanie. Nie mogąc powstrzymać 
się przed nagłym odruchem, złapałem jej twarz w dłonie i ucałowałem ją.
Tylko jeden raz całowałem ją wcześniej, do tego w okolicznościach, dzięki którym 
mogła myśleć, że w ten sposób składam jej podziękowanie. Ale wtedy, gdy wyratowała mnie 
z rąk Atviańczyków, była już oddana Duncanowi i nosiła w swym łonie jego dziecię.
Teraz nie wyratowała mnie przed nikim, a moją intencją nie była wdzięczność, którą 
mogłaby sobie tłumaczyć pocałunki. Przez pięć lat miałem dość czasu, by rozmyślać o Alix i 
żałować tego, co miedzy nami nigdy nie zaszło. Dziś nie mogłem skryć swoich uczuć.
Lecz mimo wszystko miedzy nami stał Duncan.
Wypuściłem ją z objęć. Pragnąłem jej dotyku, lecz puściłem ją. Stała w milczeniu 
przede mną, na policzkach miała rumieniec, w oczach tajemniczy spokój. Znała mnie lepiej 
niż ja sam.
- Tyle możesz dostać, skoroś sam sobie wziął - przemówiła cicho - lecz nie więcej.
- Czy lękasz się tego, co mogłoby wyniknąć z takiego początku?
Potrząsnęła głową.
- Z takiego początku nic nie wyniknie. Tutaj niczego nie ma. - Dotknęła lewej piersi, 
wskazując na serce. Patrzyła na mnie spokojnym wzrokiem.
Mało brakowało, a wybuchnąłbym śmiechem. Co za niezwykła zmiana! Zdobyła 
wiedzę i doświadczenie, była świadoma tego, kim jest. Zniknęła tamta dziewica, targana 
potrzebami ciała i nagłymi uczuciami. Przede mną stała dojrzała kobieta, żona i matka. 
Wiedziała już, że nie mnie potrzebuje.
- Myślałem o tobie przez te wszystkie lata - rzekłem. - Każdej nocy spędzonej na 
wygnaniu.
- Wiem. - Jej głos nie załamał się ani na moment. - Gdybyś był Duncanem, czułabym 
to samo. Lecz ty nim nie jesteś. Jesteś sobą. Dla mnie jesteś kimś szczególnym, to prawda, 
lecz już od dawna za późno na coś więcej. Kiedyś, może raz... Ale ten czas już minął.
Odetchnąłem głęboko, usiłując się opanować.
- Nie chciałem tego robić, miałem zamiar tylko się z tobą przywitać. Lecz widać tak 
jak dawniej nie potrafię trzymać się od ciebie na dystans. - Uśmiechnąłem się krzywo. - 
Prawie żaden mężczyzna nie przyznałby się do tego przed kobietą, która go nie chce.
Uśmiechnęła się.
- Finn mówił podobnie. I podobnie się witał.
- A Duncan?
- On był... gdzie indziej. Potrafi zrozumieć.
- Zawsze potrafił. - Westchnąłem i podrapałem się po brodzie. - No, dość tego. 
Przyszedłem się wykąpać, jak widzisz.
- To doskonale. - Napięcie ustąpiło, w jej oczach pojawiło się światło. Były to te same 
ciepłe, bursztynowe oczy, które tak dobrze pamiętałem, jakże doskonałe połączenie cech 
Cheysuli i Homanów, dla mnie piękniejsze niż każdy ród z osobna. - Chyba nie zniosłabym 
dłużej tego smrodu. - Odwróciła się do ognia trzaskającego w niskim kamiennym kominku. 
Przyklękła, by dołożyć drewna, i zerknęła na mnie przez ramię. - Nalałbyś wody do kotła? - 
Twarz zalał jej rumieniec, jakby przypomniała sobie, że pochodzę z królewskiego rodu, że 
jestem ponad takie przyziemne czynności.
Uśmiechnąłem się.
- Przyniosę wody i przygotuję kąpiel. Zapomniałaś już? Te lata spędziłem z Finnem. 
Nie jestem już tym samym człowiekiem, którego dawniej znałaś.
Podniosłem ciężki kocioł i wyszedłem, by napełnić go wodą. Torrin siedział na 
krawędzi kamiennej studni i palił glinianą fajkę. Na mój widok uniósł siwe brwi.
- Chciałem cię uprzedzić, że ona tu jest - wymamrotał, trzymając w zębach ustnik.
Chrząknąłem, kręcąc korbą.
- Nie wiedziałem, że to tak oczywiste dla każdego.
- Dla mnie tak. - Torrin podniósł się, by złapać wynurzające się wiadro. Uniósł je i 
przelał wodę do kotła. - Kiedy ją poznałeś, była taka młodziutka. Nie mogła uwierzyć w 
swoje pochodzenie, tak mało wiedziała o zawiłościach dynastii. No, i oczywiście był jeszcze 
Duncan.
To imię uderzyło mnie, jak ciśnięty kamień.
- Tak, on był rozumniejszy ode mnie. Wiedział, czego chce, i sięgnął po to.
- Walczył o to - zaoponował cicho Torrin. - Mój panie, jeśli chcesz mu ją odebrać, 
lepiej się zastanów. Byłem jej ojcem przez siedemnaście lat. Nawet dziś czuję, że jest moja. 
Nie pozwolę, by stała się jej krzywda, by była nieszczęśliwa. Kocha go gorąco. - Puścił puste 
wiadro i spojrzał mi prosto w oczy bez drgnienia powiek. Tak samo patrzył pewno w stalowe 
oczy mego wuja. - Jesteś Mujharem i masz prawo czynić, co zechcesz, nawet z Cheysuli. 
Lecz sądzę, żeś zbyt rozważny, by to zrobić.
Przez większą część życia dostawałem wszystko, czego sobie zażyczyłem, włączając 
w to kobiety. Alix straciłem, nim jeszcze pojąłem, jak bardzo jej pragnę. A teraz, gdy 
wreszcie w pełni to zrozumiałem, czułem, jak trudno jest zaakceptować porażkę.
Zwłaszcza gdy zwycięzcą jest Duncan.
W drzwiach pobielonej chaty krytej strzechą i zwieńczonej szarym kamiennym 
kominem pojawiła się Alix.
- Ogień gotowy - rzekła. Na jej szyi lśnił złoty wisior w kształcie lecącego jastrzębia z 
rozpostartymi skrzydłami i rozwartym dziobem, trzymającego w zaciśniętych szponach 
bryłkę bursztynu. Wisior lira, cheysulski podarek zaręczynowy. Zrobił go dla niej Duncan.
Podźwignąłem kocioł, zaniosłem do chaty i zawiesiłem na żelaznym haku, wbitym w 
osmaloną kamienną ścianę kominka. Siadłem na taborecie i czekałem, świadom każdego jej 
ruchu. Wpatrywałem się w ogień, ona zaś dalej ugniatała ciasto.
- Kiedy przybyłaś? - spytałem wreszcie.
- Przed ośmioma dniami. Finn nas tu przywiózł. - Jej twarz rozświetlił ciepły, jasny 
uśmiech.
- Wrócił? - Od razu poczułem się lepiej.
- Przywiózł nas z północy. - Srebrne szpile w jej zwiniętych warkoczach błyszczały w 
słońcu. Fałdy jej zielonej jak mech tuniki zmieniały kształt przy każdym ruchu. Narzucona na 
wierzch kamizela z wywróconego na lewą stronę owczego runa zabarwiona była na blady 
żółtawy kolor i przeszyta jaskrawozieloną nicią. Sięgała jej do kolan, w talii przewiązana była 
brązowym skórzanym pasem ze złotą klamrą. To dzieło Cheysuli, nie Homanów. Należała 
teraz bez reszty do Cheysuli.
Podrapałem się po swędzącym policzku.
- Dobrze się ma?
- Finn? O, tak. Czy kiedykolwiek bywa inaczej? To przecież cały Finn. - Znów się 
uśmiechnęła, uciskając ciasto dłońmi. - Chociaż wydaje mi się, że zajmuje go teraz coś 
zupełnie innego.
- Kobieta - zaryzykowałem. - Znalazł sobie kogoś w klanie?
Roześmiała się.
- Nie, to nie kobieta, lecz mój syn. - Uśmiechnęła się szeroko. - Czasami Donal 
bardziej przypomina swego su’fali niż jehana. A teraz, kiedy zostali również bliskimi 
przyjaciółmi, tylko Finna mogę winić za brak manier mego synka. Już jeden Finn potrafił 
narobić dość kłopotu, a teraz mamy dwóch.
- Dwóch Finnów? - Zamyśliłem się nad tym, śmiejąc się cicho. Alix potrząsnęła 
głową.
- Czy mam ich tu zawołać? - spytała, wciąż przyklękając. - Musiałabym tylko 
porozumieć się z Caiem i Storrem.
Przypomniałem sobie o mocy, którą władała, o potężnej magii, jaką miała we krwi. To 
była Dawna Krew, podarunek od bogów. Alix i tylko ona jedna potrafiła porozumieć się z 
każdym bez wyjątku lirem. A także przybrać dowolny kształt.
- Nie - odparłem. - Sam tam pójdę, kiedy tylko oczyszczę się z tego brudu.
Sprawdziłem wodę, była już prawie gorąca. Spytałem o balię. Alix powiedziała mi, 
gdzie jest, wyciągnąłem ją z wąskiego przedpokoju - o ile można tak powiedzieć o tej części 
malutkiej chaty. Spięta była miedzianymi obręczami i pachniała słabo popiołem, co zdradzało 
jej dawną funkcję. W Homana-Mujhar zwykłem brać kąpiel w łączonych srebrnymi 
obręczami baliach z dębowego drewna, wypolerowanych do gładkości, bym nie był narażony 
na złośliwe drzazgi. Ta nie była równie wspaniała, lecz powinna wystarczyć. Na wygnaniu 
nauczyłem się korzystać z każdej okazji.
Poturlałem balię do niewielkiej sypialni Torrina, gdzie leżał siennik, stał kufer i 
krzesło. Postawiłem szaflik na podłodze i zacząłem napełniać go wodą z kotła. Gdy kąpiel 
była gotowa, udałem się na poszukiwanie mydła i ręcznika.
Dała mi je Alix.
- Torrin nic tu nie zmieniał od mego wyjazdu - wyjaśniła z nostalgicznym uśmiechem 
na ustach. Zastanowiłem się, czy pamięta jeszcze ten dzień, kiedy Finn wykradł nas oboje.
Jakże mogłaby zapomnieć, skoro ja pamiętałem wszystko bardzo dokładnie. Aż 
nazbyt dokładnie. Ten dzień i zmiany, jakie po nim nastąpiły.
Patrzyłem na nią przez dłuższą chwilę, w rękach trzymając wytarte płótno i twarde 
brązowe mydło. Żałowałem, że nic więcej nie mogę jej powiedzieć. W końcu jednak 
odważyłem się i rzekłem:
- Nie chcę obrazić ani ciebie, ani twego męża, prześladując cię, skoro mnie nie chcesz.
Znów oblała się rumieńcem. Zauważyłem, że ostatnie lata pozbawiły ją okrągłości 
młodego wieku i nadały jej twarzy charakterystyczne ostre rysy Cheysuli. Była bardziej 
podobna do Finna niż kiedykolwiek przedtem. W potomstwie grała krew ojców.
- Nie musiałeś mi tego mówić - odparła cichym głosem.
- Musiałem, bo inaczej nie mógłbym odpowiadać za swe czyny. - Lekko musnąłem jej 
twarz dwoma palcami. - Alix, kiedyś mogliśmy tyle ze sobą dzielić. Postarajmy się zachować 
z tego jak najwięcej.
Cofnąłem rękę i wróciłem do ciemnej sypialni, w której kłębiła się para. Zasłoniłem 
kotary i ściągnąłem ohydne szmaty.
Nie mogłem przestać myśleć o niej; o tym, że jest tuż za ścianą, że wyrabia ciasto. 
Wiedziałem, że ma przy sobie Duncana. Pomyślałem o nich, skrytych w ciemnościach nocy. 
O niej takiej, jaką ją dawniej znałem - słodkiej dziewczynie o młodzieńczym wdzięku i 
wewnętrznej prawości, którą niewielu może się poszczycić.
I pomyślałem, jakie to dziwne, że dwoje ludzi może mieszkać w jednej chacie, 
wiedząc doskonale, co czuje ta druga osoba, lecz pojmując również, że nigdy nie nastąpi 
spełnienie.
Spełnienia nie będzie, tylko ból.

ROZDZIAŁ 9

Na nieszczęście balia nie mogła pomieścić człowieka mego wzrostu. Wziąłem wiec 
niewygodną kąpiel. Tkwiłem tak z kolanami podkurczonymi pod samą brodę, wciśnięty 
plecami w drewnianą ściankę. Ale woda była gorąca i mogłem szorować swe członki z całych 
sił, wymywając tłusty brud nawet z czupryny i brody.
Kiedy znów byłem w stanie głębiej odetchnąć, nie czując smrodu, odprężyłem się 
wreszcie. Przewiesiłem nogi przez brzeg balii i oparłem się wygodniej, kładąc głowę na 
drewnianej krawędzi. Twarz miałem wciąż obolałą od ciosu lwiej łapy, w pozostałych 
członkach również doskwierał mi ból. Poczułem się nagle o wiele starszy niż w 
rzeczywistości. Lew pozbawił mnie siły dzięki złej magii Ihlini.
Woda stygła, nie tak jednak szybko, bym musiał zaraz z niej wyskoczyć. Nie 
spieszyłem się więc. Uspokoiłem oddech, rozluźniłem mięśnie i wkrótce spałem w najlepsze.
- Carillonie!
Brutalnie wytrącono mnie z drzemki. Moje plecy otarły się o chropowate drewno, 
wiec zmełłem w ustach przekleństwo. W drzwiach stał Finn. Zasłonił za sobą kotarę, choć raz 
szanując moją wstydliwość - a może skłoniła go do tego obecność Alix, Wyprostowałem 
plecy i wciągnąłem nogi do balii, rzucając Finnowi rozeźlone spojrzenie. On się tylko 
uśmiechał, rozbawiony tym, że przydybał mnie w takim stanie. Opierał się o ścianę, nagie 
ręce splecione miał na piersiach. Zdjął zimowe skóry w hołdzie roztopom. Ujrzałem ciężkie 
złote naramienniki, ściskające mu muskuły powyżej łokci. Były to szerokie i piękne ozdoby, 
tłoczone runami i postaciami wilków. Miał na sobie wygodne skórzane odzienie, wąskie 
spodnie i kamizele. U pasa zwisał mu stepowy nóż. Przypomniałem sobie czary, których 
byłem świadkiem.
- Kiedy wróciłeś? - spytał niemal szeptem.
Wstałem ociekając wodą i sięgnąłem po ręcznik, który Finn podniósł z siennika.
- Nie dość dawno, bym miał czas napełnić sobie żołądek.
- Ale na kąpiel miałeś czas.
Mówił bezbarwnym głosem, jednak bez trudu odgadłem jego intencję. Nie miałem z 
tym kłopotów już od wielu lat.
- Gdybyś mnie widział, czy raczej powąchał, sam byś mnie wepchnął do balii. - 
Wyszedłem z wody, włożyłem ciemno brązowe spodnie i schyliłem się, by wciągnąć długie 
buty. Potem przyszła kolek na zieloną koszulę, brunatną kamizelę przewiązaną pasem z 
klamrą z brązu. - Chyba pójdę zobaczyć wojsko. Idziesz ze mną?
- Ach, wojsko? - Uśmiechnął się ironicznie. - Wiec tak ich nazywasz.
Popatrzyłem na niego z wściekłością, rozczesując palcami mokre, splątane włosy, 
które opadały mi na ramiona i moczyły koszulę i kamizelę.
- Rowan zrobił wszystko, co mógł, by zebrać ludzi skorych do walki. Posłużę się tym, 
czym mogę. Spodziewałeś się, że zbiorę tysiące żołnierzy, jak Bellam?
- To i tak bez różnicy. - Ruszył za mną do drugiej izby, gdzie Alix klęczała, wieszając 
nad ogniem sagan z ciastem. - Będziesz miał Cheysuli, a oni z pewnością wystarczą. - 
Wyciągnął dłoń do Storra siedzącego koło stołu.
Parsknąłem kpiąco.
- Mam ciebie. I bez wątpienia również Duncana, i być może tych wszystkich, których 
zdołał przekonać, aby się do mnie przyłączyli.
Wziąłem do ręki gliniany dzbanek z kwaśnym winem Torrina, nalałem sobie pełny 
kubek, i drugi, dla Finna, bo skinął głową, że też jest spragniony.
- Masz nas więcej niż tylko paru. - Wziął ode mnie wino bez słowa podziękowania i 
jednym haustem wychylił pół kubka. - Gdybyś mógł mieć więcej wojska, to o ile byś prosił?
Odstawiłem dzbanek na półkę koło kominka i przysiadłem na stole, popijając z wolna.
- Cheysuli to najlepsi wojownicy w całej Homanie. - Nie zareagował na ten 
komplement, gdyż był to powszechnie znany fakt. - Z każdym żołnierzem zyskuję też lira, co 
podwaja naszą liczebność. - Wzruszyłem ramionami. - Jeden Cheysuli wart jest co najmniej 
pięciu zwykłych żołnierzy, a razem z lirem nawet dziesięciu. - Pokręciłem głową. - 
Głupstwem byłoby jednak pragnąć tego, czego mieć nie mogę. Niemniej byłbym wielce 
szczęśliwy mając setkę wojowników.
- Co powiesz na trzy setki? - uśmiechnął się Finn. - A może i więcej?
Wpatrywałem się w niego, zapomniawszy o winie.
- Czyś zmienił się w czarownika, co potrafi zawezwać nie istniejących ludzi?
- O, nie. - Finn rzucił pusty kubek w stronę Alix. Ta złapała naczynie w locie i 
odstawiła je na miejsce koło dzbanka. - Wezwałem ludzi, których uważałem za martwych. 
Widzisz, Shaine nie zabił ich aż tylu.
Postawiłem kubek dokładnie na samym środku stołu.
- Czy chcesz rzec...?
- Tak. - Znów błysnął zębami. - Szukając swego klanu, natknąłem się na inne. 
Północne Pustkowia wiele mają takich miejsc, gdzie klan może się skryć, ja zaś znalazłem ich 
kilka. Zajęło to dużo czasu, lecz zebraliśmy wszystkich wojowników, których mogliśmy 
znaleźć. - Wzruszył ramionami. - Są tu już wszystkie klany, za wzgórzem szykujemy Obóz.
Powiedział to tak naturalnie: „Są tu już wszystkie klany, za wzgórzem szykujemy 
Obóz”.
Nadal się w niego wpatrywałem. Obóz? Z trzema setkami wojów i ich lirami?
Krzyknąłem z radości, zerwałem się na równe nogi i ścisnąłem go w ramionach 
mocno, bardzo mocno. Bez wątpienia był to nadmierny wybuch emocji jak na gust Finna, ale 
znał przecież jego przyczynę. Uśmiechnął się, a gdy go wreszcie puściłem, cofnął o krok.
- To prezent ode mnie - rzekł swobodnie. - Chodź, a pokażę ci ich.
Bez zwłoki wyszliśmy z izby. Alix została, by pilnować chleba. Finn przyprowadził 
konia Ihlini. Patrzył na niego ze zdziwieniem, bo pamiętał mojego gniadego konika, lecz 
poczekał, aż oddalimy się od chaty i podjedziemy do wzgórza, nim zapytał o niego, a i to nie 
wprost.
- Torrin mówił mi, że pojechałeś do Joyenne.
- Tak, chciałem uwolnić matkę.
- I dopiąłeś swego?
- Nie, lecz tylko dlatego, że nie chciała uciec. - Słońce oślepiało nas, wiec osłoniłem 
ręką oczy przed jaskrawym blaskiem. - Od jakiegoś czasu Bellam więzi Tourmaline, moją 
siostrę. Nie wątpię, że jest bezpieczna, gdyż chroni ją rola zakładnika, lecz pragnę uwolnić 
Torry. - Przekląłem w gniewie, który mnie nagle przepełnił. - Na bogów, ten człowiek grozi, 
że ją poślubi!
Jechaliśmy równo ramię w ramię, Storr biegł przed nami. Finn zmarszczył brwi, 
pokiwał głową, lecz powiedział niewiele.
- Tak zwykli czynić królowie, zwłaszcza ci z własnego mianowania.
- Nie pozwolę, by uzurpował sobie prawo do mej siostry!
- Chcesz więc wślizgnąć się do Homana-Mujhar tak łatwo, jak do Joyenne?
Dowiedziałem się w ten sposób, co sądzi o mych ostatnich czynach. Spojrzałem na 
niego z próżnym gniewem.
- Jak wszedłem, tak i wyszedłem bez kłopotu. Byłem ostrożny, nikt mnie nie 
rozpoznał.
- Sam więc poznaczyłeś twarz ranami?
Niemal o tym zapomniałem. Sięgnąłem ręką do brody, dotknąłem obrzmiałej szczęki.
- Ihlini to zrobił, czy raczej bestia, jaką wyczarował.
- Ach! - Finn skinął głową, na pozór usatysfakcjonowany tą odpowiedzią. - Mówisz, 
że nie miałeś kłopotów w Joyenne, tyle że Ihlini nasłał na ciebie bestię. - Westchnął, kręcąc 
głową. - Po cóż mam troskać się o twój los? Ty potrafisz tylko potykać się z pachołkami 
Tynstara.
Jego ironia jak zawsze uraziła mnie.
- Dość! To nie moja wina, że ci ludzie mnie znaleźli. Mogli mnie odszukać i tu.
- Ludzie? Najpierw był tylko Ihlini i jego bestia. Teraz jest ich więcej. - Gestem 
wskazał drogę na wzgórze.
Przyjrzałem się mu.
- Może zmusisz mnie do wyznania prawdy, tak jak przymusiłeś do niej Lachlana?
- Sądziłem, że jesteś na tyle rozważny, by powiedzieć mi wszystko z własnej woli.
Westchnąłem i pochyliłem się w przód, bo koń piął się po stoku w kierunku linii 
drzew.
- Nie musisz się martwić. Wszystkich ich zgładziłem, nawet tego Ihlini.
- Nie mam powodów do zmartwienia - przytaknął. - Cóż takiego uczyniłem, oprócz 
złożenia przysięgi krwi, że zawsze będę ci służył? - Dopiero teraz odcień gniewu zabarwił 
jego głos. - Czy sądzisz, że tracę swój czas? Czy chcesz sam wszystkiego dokonać? Pomyśl 
tylko, ile to już razy zostałbyś zabity, gdyby nie ja. A kiedy na twoją prośbę opuściłem cię, by 
odszukać swój klan, ty pakujesz się w niebezpieczeństwo, jakiego nie ryzykowałoby nawet 
bezmyślne dziecko.
- Finnie, dość już!
- Nie, nie dość! - Spojrzał mi prosto w oczy. - Tobie poświęciłem część swego życia. 
Teraz już i jego resztę. To, co robimy, czynimy nie tylko dla ciebie, Carillonie, nie tylko dla 
Homany, ale także dla Cheysuli. - Zacisnął usta i ściągnął cugle, by dotrzymać mi kroku. - 
Jeśli zginiesz teraz przez jakieś bezrozumne przedsięwzięcie, które wpadnie ci nagle do 
głowy, powstanie nie wybuchnie, a Bellam będzie rządził do końca. Z przyjemnością poślubi 
twą siostrę, spłodzi z nią synów i posadzi ich na tronie. Czy tego pragniesz?
Wyciągnąłem rękę i schwytałem za cugle jego konia, zatrzymując go w miejscu. 
Gniew i frustracja zbierały się we mnie jako bezbrzeżna pycha.
- Jestem twoim księciem!
- A ja twym lennikiem! - Nie zwracał uwagi na napięte, drgające cugle. - Czy myślisz, 
że mi łatwo jest patrzeć na ciebie, jak na syna? Nie jestem twym jehanem, Carillonie, a tylko 
twym wasalem. I chyba jeszcze dalekim krewnym, bo mój jehan uważał za stosowne sypiać z 
hardą homańską księżniczką, choć w domu miał cheysulę.
Nigdy przedtem nie pozwolił sobie powiedzieć tak wiele. Czy to skutek powrotu do 
domu? W sobie dostrzegłem duże zmiany, może więc i Finn się zmienił.
Puściłem jego cugle i chwyciłem swoje, choć nie ruszałem dalej.
- Jeśli służba u mnie jest niewygodna, poszukaj sobie innej - rzuciłem ostro.
Roześmiał się krótko i szczekliwie.
- Jak? Bogowie związali mnie z tobą. Więcej, zamknęli twą szyję w żelazną obręcz, 
moją takoż, i sprzęgli nas, jak parę wołów.
Patrzyłem w oślepiające złote światło popołudniowego słońca i milczałem. Kiedy 
wreszcie przemówiłem, zadałem pytanie, które nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy:
- Czego oczekujesz od życia?
Był zaskoczony. Poznać to mogłem po oczach. Znakomicie rozumiał, o co pytam i 
dlaczego, lecz odpowiedź dał wymijającą.
- Chcę, byś zasiadł na tronie Homany.
- A oprócz tego? - drążyłem. - Co jeszcze?
- Żeby Cheysuli byli wolni, by znów mogli żyć po swojemu.
- I co jeszcze? - Jeśli będę musiał, będę go o to pytać aż do wschodu księżyca.
Mrużąc oczy, popatrzył w tarczę słońca, jakby światło miało skryć przede mną jego 
uczucia bądź złagodzić ból odpowiedzi. Zdawało się, że nie ma zamiaru nic mi odrzec, lecz 
tym razem mu nie przepuszczę.
- Finnie - ciągnąłem cierpliwie, z największą powagą, na jaką mogłem się zdobyć. - 
Gdyby bogowie chcieli dać ci wszystko, czego zechcesz, o co byś poprosił?
Wreszcie spojrzał na mnie. Promienie słońca, przedzierające się przez korony drzew 
jak jaskrawe włócznie, były mymi niczego nieświadomymi sprzymierzeńcami. W pełnym 
świetle dusza Finna nie mogła mieć przede mną żadnych tajemnic. Tylko raz, w tej chwili, 
lecz to mi wystarczy.
- Nie widziałeś Donala, prawda?
Pomyślałem, że to pytanie ma odwrócić mą uwagę od poprzedniego, tak jak sprytny 
lis zwodzi psa.
- Syna Alix? Nie, dopiero co przyjechałem. Finnie... Lecz on mnie nie zwodził.
- Gdybym mógł, prosiłbym o syna.
Słowa te wyrzucił z siebie gwałtownie, jakby już samo przyznanie się do tego 
marzenia było dlań zagrożeniem i ruszył naprzód stwierdziwszy, że zbyt wiele wyznał.
Nic nie świadczyło o tym, że przebywać tu może wojsko. Nie było śladu dymu ponad 
linią drzew; nic, czym Bellam mógłby się posłużyć, próbując mnie odnaleźć. Finn 
zaprowadził mnie głęboko w las, z dala od doliny, gdzie się schowali wojownicy. Rowan 
usłuchał mej prośby i zwiększył środki ostrożności. Nawet ja bym nie odgadł, że gdzieś 
blisko obozuje wojsko, moje własne wojsko.
Drzewa w lesie porośnięte były winoroślą, pnączami, otoczone dzikimi jeżynami i 
innymi krzakami. Powój zwisał z pni, oplatał koniom pęciny, czepiał się mych butów. 
Jemioła rozrastała się w rozwidleniach gałęzi, nogi grzęzły nam wśród plątaniny łodyg. 
Homana! Nareszcie! Znów jestem w domu, po tylu latach spędzonych na wygnaniu!
Promienie słońca przeciekały przez liście, znaczyły leśną ściółkę złotem, zielenią, 
brązem. Finn, który jechał pierwszy, wypłoszył z krzaków bażanta. Ptak zatrzepotał w locie 
skrzydłami, bijąc w liście, wzbijając świetlny pył w drodze ku niebiosom. Nagle 
przypomniałem sobie, jak jadłem pieczeń z bażanta w Homana-Mujhar, na przyjęciu 
wydanym na cześć gościa, z którym mój wuj zawarł przymierze. Minęło zbyt wiele czasu. Za 
długo jestem najemnikiem, a nie księciem.
Usłyszałem dźwięk harfy i z wrażenia ściągnąłem cugle. Nie było słychać nic, prócz 
stąpania końskich kopyt po ściółce, powojach i pnączach. A jednak muzyka harfy przerwała 
absolutną ciszę, ja zaś rozpoznałem dłoń trącającą struny.
- Lachlan - rzekłem na głos.
Finn, który ściągnął cugle i jechał teraz u mego boku, skinął głową.
- Przychodzi co dnia, by dzielić się z nami swą muzyką. Kiedyś mogłem być na nią 
nieczuły, uznawać ją za bezmyślny kaprys, dziś myślę inaczej. W tej harfie kryje się czar, 
większy od wszystkich, które widziałeś, Carillonie. Lachlan zdołał ofiarować Cheysuli to, 
czego było nam brak od wielu lat: spokój ducha. - Uśmiechnął się nieco krzywo. - Już dawno 
zapomnieliśmy muzykę naszych przodków, myśli swe kierując ku wojnie. Ellazjańczyk 
przypomniał nam ją, oddał nam jej część. W Obozie chyba znów zapanuje muzyka.
Przedarliśmy się przez ostatnią zasłonę liści i powojów i dotarliśmy do Obozu. Nie był 
to jednak prawdziwy Obóz, gdyż brakło tu wysokiego kamiennego muru, który zwykle 
otaczał namioty. Tak, to nie był prawdziwy Obóz, jakie dawniej widywałem, a jeno spora 
grupka namiotów porozrzucanych po całym lesie. Nie znać tu było jakiejkolwiek organizacji, 
porządku.
Finn uchylił się przed zwisającą nisko gałęzią, chwycił ją i odsunął, bym mógł 
przejechać. Ujrzał moją zdziwioną minę. - Na razie jeszcze nie, ale przyjdzie i na to pora, gdy 
Homana będzie na tyle bezpiecznym miejscem, że powstaną w niej stałe Obozy. - Puścił 
gałąź i dogonił mnie. - Ten łatwo będzie bronić, łatwo zwinąć, gdyby przyszło nam znów 
gdzieś ruszyć. Namioty kuliły się przy ziemi, jak grzyby pod drzewem. Miały barwy ziemi - 
ciemnozielone i bladozielone, szare i rude, brunatne i czarne, i najjaśniejsze, kremowe. Były 
małe i proste, nie widniały na nich zapamiętane przeze mnie sylwetki lirów. Tymczasowe 
namioty. A jednak było to obozowisko Cheysuli, choć nieco niezwykłe.
Uśmiechnąłem się, nie zważając na obolałą szczękę. Nie potrafiłbym ich zliczyć. Tak 
świetnie były skryte, że nie potrafiłem dostrzec wszystkich, choć umiałem dobrze szukać. Zaś 
Bellam? Jego ludzie, gdyby zapuścili się aż tu, bez wątpienia zupełnie Obóz przeoczyliby.
Łatwo go będzie bronić... Tak, bo wróg go nie zauważy, nim będzie za późno. Łatwo 
zwinąć... O, tak, tylko chwili trzeba na ściągnięcie tkaniny. Wspaniałe, przenośne 
obozowisko. Obóz pełen Cheysuli.
Roześmiałem się w głos i zatrzymałem konia. Wokół mnie rozciągał się 
zamaskowany, niewidoczny, nieruchomy i cichy Obóz. Gdy ruszę na czele Cheysuli i wojska, 
Bellam nigdy mnie nie powstrzyma.
- Tahlmorra lujhalla mei wiccan, cheysu - rzekłem cicho. „Los człowieka zawsze 
spoczywa w rękach bogów”.
Finn, dotąd milczący, uśmiechnął się lekko.
- Witamy w Homanie, panie. W ojczyźnie mego ludu. Potrząsnąłem głową z 
zaskoczeniem.
- Nie zasłużyłem sobie na tak wiele. - Byłem o tym w pełni przekonany. Nie dorosłem 
do tak wielkiego zadania.
- Jeśli nie ty - odparł mój wasal - to i nikt inny.
Po chwili ruszyłem między namioty, w duchu dziękując bogom za mych Cheysuli.

ROZDZIAŁ 10

Las przepełniała pieśń harfy; melodia delikatna, subtelna, a mimo to jakże silna. 
Przyzywała mnie jak kobieta zapraszająca do swej sypialni. Pani Lachlana wołała mnie, 
mężczyznę, który znał jej czar. Zapomniałem o wojownikach, których obiecał mi pokazać 
Finn, i podążałem za tą pieśnią czując, jak jej magia koi mą duszę.
Ujrzałem go wreszcie. Siedział na pniu powalonego buka, wielkiego drzewa o 
atłasowym pniu, które dawno temu umarło, stanowiąc dziś wygodną ławę, a raczej tron dla 
harfiarza. Promienie słońca przebijały się przez otaczającą go zasłonę gałęzi i konarów, jak 
wrogie włócznie, użyte przeciwko samotnemu nieprzyjacielowi - harfie; tej Pani, tak ciemnej, 
starej i mądrej, z jedynym zielonym okiem i złotymi strunami. Jakże wymowny głos mnie 
przyzywał, jakże targał mą duszę. Zatrzymałem konia przed bukiem i czekałem, aż pieśń 
dobiegnie końca.
Lachlan się uśmiechnął. Jego długie, zręczne palce zamarły na połyskujących 
strunach, muzyka ucichła, czar prysł. Przede mną siedział zwykły człowiek; harfiarz 
obdarzony przez Lodhiego niezwykłą umiejętnością.
- Wiedziałem, że przyjdziesz - przemówił swym miękkim, jedwabnym głosem.
- Czarownik - rzuciłem. Zaśmiał się.
- Niektórzy tak mnie zwą. Niech tam. Lecz ty znasz mnie lepiej. - Przez chwilę w 
oczach igrała mu jakaś tajemnicza iskierka. - Przyjacielu - rzekł. - Bądźmy przyjaciółmi.
Zorientowałem się, że jesteśmy sami. Finn został gdzieś z tyłu. Już choćby dlatego 
zacząłem lękać się tego ellazjańskiego muzykanta.
Natychmiast to wyczuł. Siedział bez ruchu na pniu buka, a jego ręce spoczywały na 
instrumencie.
- Przyszedłeś, bo chciałem, żebyś się zjawił, i dlatego, że ty tego chciałeś - mówił 
cicho. - Nie pragnąłem widzieć Finna, jeszcze nie. Ale przyjdzie i on. I Duncan. - Słoneczny 
blask zalewał mu twarz. Nie znać było na niej podstępu, zdrady, a tylko szczerość i pewne 
poświecenie. - Jestem harfiarzem - rzekł dobitnie. - Harfiarzom, by mogli wykonywać swą 
pracę, potrzebni są bohaterowie legend. Ty, panie, jesteś legendą dla wielu, a na pewno dla 
mnie. - Uśmiechnął się. - Czyż nie dowiodłem swej lojalności?
- Ludzie zabijają kogo tylko im się rozkaże, jeżeli mają ku temu wystarczające 
powody. - Nie schodziłem z konia, gdyż nie ufałem mu w pełni, skoro w rękach trzymał 
harfę. - Ty zgładziłeś tego, którego kazałem ci zabić, lecz byle szpieg potrafi tego dokonać, 
by dowieść swej niewinności.
Podniósł ręce znad instrumentu i rozłożył je.
- Nie jestem szpiegiem, chyba że twoim.
- Moim? - Z zaskoczenia nie mogłem przez chwilę wykrztusić słowa. Spojrzałem mu 
głęboko w oczy. - Czy ty, Ellazjańczyk, będziesz służyć mnie, Homaninowi, i robić wszystko, 
co ci rozkażę?
- Pod warunkiem, że zgodne to będzie z mym sumieniem - odparł natychmiast. - 
Jestem kapłanem Wszechmocnego Ojca i nie działam wbrew jego naukom.
Uspokoiłem go ruchem ręki.
- Nikogo nie proszę, by działał wbrew swemu powołaniu, wbrew własnym bogom. 
Chcę tylko przekonać się, czy będziesz wobec mnie lojalny.
- Więc mi rozkazuj - odrzekł. - Jestem tu, gdyż taka jest moja wola, a nie dlatego, że 
przysłał mnie jakiś ihliński czarownik, czy solindyjski władca. A gdyby i tak było, czy nie 
zawiózłbym im już tych wieści, które pragną usłyszeć? Czy czekałbym tu, miast powiadomić 
ich o miejscu pobytu Cheysuli i twych wojsk?
- Przebiegły szpieg knuje w każdych okolicznościach - odparłem ostro. - Zająca, który 
za szybko wyjdzie z nory, lis złapie bez trudu.
Roześmiał się. Śmiech Lachlana był ciepły i szczery; pozwalał wejrzeć mu w duszę.
- Lecz ja nie lękam się lisa, panie, ale wilka. Wilka Cheysuli. - Jego wzrok 
powędrował za moje plecy. Nie odwracałem się wiedząc, kto tam stoi.
- A więc cóż takiego chcesz zrobić? - spytałem. Śmiech umilkł. Muzykant spojrzał 
znów na mnie.
- Szpiegować dla ciebie, Carillonie. Wniknąć do Mujhary, do samego pałacu, i 
zbadać, co szykuje Bellam.
- To ryzykowne - ozwał się z tyłu Finn. - Zając prosi, by pozwolić mu uciec.
- Zgadza się - przytaknął Lachlan. - Lecz któż inny mógłby tego dokonać? Na pewno 
żaden Cheysuli, ani też Homanin, bo którego z nich Bellam wpuściłby do pałacu bez znanej 
sobie przyczyny? Lecz ja, ja jestem harfiarzem, który wędruje, dokąd tylko zechce.
To prawda, że muzykanci wpuszczani są tam, gdzie nikt inny nie ma dostępu. 
Wiedziałem o tym od dziecka, kiedy to mój wuj gościł w Homana-Mujhar harfiarzy z 
najdalszych zakątków świata. Taki harfiarz to idealny szpieg, co do tego nie ma 
najmniejszych wątpliwości.
A jednak...
- Lachlanie z Ellasu - rzekłem. - Jakie oddasz mi usługi? Jego palce zatańczyły na 
strunach. Popłynęła żywa melodia, przypominająca tańce, śmiech, młodość. Przed mymi 
oczyma pojawił się obraz młodej kobiety, pięknej i gibkiej, o ciemno-kasztanowych włosach i 
jasnych, błękitnych oczach. Moja siostra, Tourmaline; taka, jaką zapamiętałem! 
Dziewiętnastoletnia, jak wtedy, gdy widziałem ją po raz ostatni, choć dziś ma dwadzieścia 
cztery wiosny.
Tourmaline - zakładniczka samego Bellama! Lachlan wiedział, kogo mi pokazać...
Natychmiast zeskoczyłem z konia i w kilku susach dopadłem powalonego pnia. 
Wyciągnąłem ręce, by zatrzymać jego palce trącające struny, lecz nie uczyniłem tego. 
Poczułem bowiem nagle uderzenie o tak wielkiej sile, że niemal odrzuciło mnie od harfiarza. 
Niespodziewanie, wbrew własnej woli, cofnąłem się o krok i stałem bez ruchu.
Palce muzykanta zamarły, melodia milkła, aż wreszcie w powietrzu rozbrzmiewało 
samo jej echo. A potem i ono ucichło, a między nami wzniósł się mur ciszy.
- Nie - rzekł cicho Lachlan. - Żaden człowiek nie ucieknie przed prawdą.
- Nie waż się rzucać na mnie czaru!
- Ja czaru nie rzucam - skinął głową. - Wszelka moc pochodzi od Lodhiego, a nie 
jego pokornego sługi. Ale jeśli zechcesz zniszczyć mą Panią, ona zniszczy ciebie. - Mówił z 
powagą. - Nie życzę ci, panie, nieszczęścia, tak jak i mej harfie, lecz nieszczęście może 
przydarzyć się człowiekowi, który chce mnie skrzywdzić.
Gardło ściskała mi narastająca fala gniewu.
- Nie chciałem cię skrzywdzić - odparłem ochrypłym głosem. - Chciałem tylko, byś 
przestał...
- Moja Pani nie słucha niczyich rozkazów - odrzekł łagodnie. - Bellam sprawił, że 
myślisz wciąż o swej siostrze, jego zakładniczce. Chciałem ci to uświadomić, byś wiedział, co 
mogę uczynić.
Finn znalazł się u mego boku.
- Co takiego uczynisz? - zapytał. - Uwolnisz jego siostrę z lochów?
Lachlan potrząsnął głową.
- Tak wiele nie mógłbym dokonać, nawet z pomocą Lodhiego. Lecz mogę jej zanieść 
wieści, jakie zechcesz jej przekazać, a także wybadać plany Bellama i Tynstara.
- O bogowie! - warknąłem w złości. - Gdybym tylko mógł ci zaufać...
- Zaufaj mi więc, panie - rzekł cicho. - Lub jeśli mi nie ufasz, zaufaj swemu 
wasalowi. Czyż on nie wybadał mych intencji?
Wypuściłem z płuc całe powietrze, aż klatka piersiowa zapadła mi się głęboko. 
Spojrzałem na poważną, skupioną twarz Finna. Jest taki podobny do Duncana - pomyślałem. 
Co za dziwne czasy nastały.
Finn patrzył na muzykanta. W promieniach słońca jego złote ozdoby błyszczały 
zupełnie jak struny harfy. Żaden z nich się nie odzywał; mierzyli się wzrokiem. Poczułem, że 
nie potrafię dokonać wyboru; zdecydować, co powinienem zrobić. Byłem zmęczony i głodny, 
a konieczność podjęcia decyzji zupełnie mnie przerastała.
- Zaufaj mu - przemówił wreszcie Finn z lekkim wyrazem dezaprobaty na twarzy. - 
Cóż złego może zdziałać? Najwyżej powie Bellamowi, gdzie jesteśmy. - Uśmiechał się 
gorzko. - Jeśli tak postąpi, jeśli Bellam przyśle tu żołnierzy, to po prostu wybijemy ich do 
nogi.
To było zupełnie prawdopodobne dzięki trzem setkom wojowników Cheysuli. 
Lachlan zaś z pewnością zdawał sobie z tego sprawę.
Podniósł się z pnia, trzymając swą Panią w ramionach. Powoli ugiął kolano i, nie 
wypuszczając harfy z rąk, skłonił lekko głowę - on, dumny Lachlan. Ten hołd był całkiem 
niespodziewany. Nie pasował do jego roli; to on powinien przyjmować hołdy, a nie je 
składać.
- Będę ci służył tak, jak ty służyłbyś mnie, gdyby nasze role się odwróciły. - Twarz 
miał napiętą, poważną, lecz w jego wzroku spostrzegłem zwykły spokój, pewność własnego 
losu.
Zupełnie jak Finn i jego tahlmorra. Skinąłem głową.
- Dobrze więc. Jedź do Homana-Mujhar i służ mi dobrze.
- Panie.
Klęczał jeszcze przez chwilę, korząc się przed królem, miast przed swym bogiem, 
wreszcie wstał. Zniknął niemal od razu, rozpłynął się w zaroślach, nie żegnając się nawet 
słowem. Ale, rzecz dziwna, pieśń harfy brzmiała nadal, jakby wyczarowana z niczego.
- Chodź - rzekł w końcu Finn. - Duncan czeka.
Po chwili podniosłem na niego wzrok.
- Duncan? Skąd wie, że wróciłem? Finn błysnął zębami.
- Zapominasz, panie, że jesteśmy w Obozie. Są tu liry. Oraz plotkujące kobiety. - 
Znów się uśmiechnął. - Możesz uważać, że wie dzięki mnie, Storrowi, czy nawet Caiowi, 
który, jak twierdzi Storr, powiedział Duncanowi o twoim przybyciu. On czeka; mój rujho 
oczekuje cię z niecierpliwością.
- Duncan nigdy w życiu nie okazał zniecierpliwienia. - Z irytacją podszedłem do 
mego wierzchowca i wskoczyłem na siodło. - Będziesz mi towarzyszyć, czy mam jechać 
sam?
- No i kto tu jest niecierpliwy?
Nie czekał na odpowiedź, której i tak nie zamierzałem mu udzielić. Wskoczył na 
konia i ruszył przodem.
Spostrzegłem Duncana, nim on zobaczył mnie, bo zajmował się właśnie swym 
synkiem. Odgadłem, że to jego syn - chłopiec miał wzrost siedmiolatka, a na twarzy wyraz 
powagi, który tak często widywałem u jego ojca. Wyglądał jak mały wojownik Cheysuli, miał 
na sobie skóry i buty, lecz nie nosił złotych ozdób, bo nie był jeszcze mężczyzną i nie miał 
swego lira. Na to dopiero przyjdzie czas.
Chłopiec słuchał z uwagą. Czarne włosy, kręcone, jak to często bywa u cheysulskich 
dzieci, otaczały ciemną twarz o przenikliwych żółtych oczach. Pomyślałem, że jest mało 
podobny do Alix, lecz kiedy się uśmiechnął, ujrzałem jej wierne odbicie i pojąłem, jak może 
boleć sama świadomość, że Donal jest synem Duncana, a nie moim.
Nagle ojciec pochylił się i schwycił chłopca w ramiona, unosząc go wysoko i sadzając 
sobie na ramieniu. Odwrócił się ze znajomym, krzywym uśmiechem na twarzy - uśmiechem 
Finna - i pojąłem, że go prawie wcale nie znam. Zawsze widziałem w nim wyłącznie rywala, 
mężczyznę pragnącego tej samej kobiety, co ja; człowieka, który ją zdobył, podczas gdy ja 
przegrałem. Znałem go jako tego, który przeprowadził wygnaną rasę z krawędzi śmierci ku 
obietnicy nowego życia. Nie myślałem o nim inaczej, jak w kontekście samego siebie. Teraz 
zastanowiłem się, kim on jest dla Cheysuli - i dla chłopca siedzącego mu na ramionach.
Chłopczyk roześmiał się czystym, dziewczęcym sopranem, młodym nie speszonym 
głosem, nie lękającym się niczego. Donal musiał wiedzieć, co znaczy bać się, bo przez całe 
swe krótkie życie musiał się ukrywać, a jednak nie złamało to jego młodego ducha. Duncan i 
Alix dopilnowali, by korzystał z dostępnych swobód.
Obóz nagle wtopił się w las. Dźwięk rozmów i śmiech innych dzieci były tylko tłem 
dla tej chwili. Patrząc na Duncana i jego synka, wiedziałem, że mam przed sobą przyszłość 
Homany. Ten mężczyzna spłodził syna, który z pewnością zajmie miejsce swego ojca i będzie 
rządził, gdy czas Duncana przeminie. Czy mój syn będzie rządził wraz z nim? Homański 
Mujhar i cheysulski przywódca klanu. Pod ich wodzą naród odrodzi się z popiołów wojny i 
rozpocznie nowe życie, lepszy i silniejszy niż kiedykolwiek przedtem.
Roześmiałem się w głos, mój śmiech rozległ się basem, mieszając z cienkim 
chichotem Donala. Z twarzy Duncana wyczytałem zaskoczenie, potem wyraz rozpoznania i 
wreszcie przyjazny znak powitania. Zdjął synka z ramion i czekał, aż zejdę z konia.
Najpierw podszedłem do Donala, a nie jego ojca. Chłopiec przy Duncanie zdawał się 
drobny i w dodatku przestraszony mą obecnością. O obcych wiedział tyle, że często 
przynoszą niebezpieczeństwo.
Górowałem nad nim, będąc jeszcze wyższy niż Duncan. Przyklęknąłem na jedno 
kolano, by nie spoglądać na niego z góry, jak wygłodzony demon. Tak znaleźliśmy się na tym 
samym poziomie: wysoki książę i mały chłopiec; dwaj wojownicy, przeszłość, przyszłość i 
teraźniejszość.
- Jestem Carillon - powitałem go - i dziękuję bogom, że przybyłeś tu z pomocą.
Lęk zniknął z jego twarzy, zastąpił go przyjacielski uśmiech. Z oczu chłopca 
wyczytałem zaskoczenie, niepewność i bezradność, ale także i dumę. Donal puścił rękę ojca i 
stał przede mną, patrząc uważnie spod zmarszczonych brwi, rumieniąc się lekko. Był 
ślicznym chłopcem. Wyrośnie z niego przystojny mężczyzna. Bo jednak Cheysuli nie są 
brzydką rasą.
- Mój jehan jest u ciebie na służbie - rzekł cichym głosem.
- Tak.
- I mój su’fali też.
Pomyślałem o Finnie czując, że stoi gdzieś z tyłu.
- Tak, doskonale.
Donal nie spuszczał wzroku. W jego oczach nie było znać wahania, czy braku 
zdecydowania. Dostrzegłem w nich wyraz zrozumienia i pojąłem, iż chłopiec wie dokładnie, 
co chce powiedzieć, nim jeszcze otworzy usta.
- A więc ja też chcę ci służyć.
Tak padła przysięga z ust malutkiego chłopca. A jednak nie wątpiłem w jej szczerość 
ani w jego honor. To uczucie tkwi głęboko w każdym Cheysuli, krąży mu w żyłach. Donal 
zostanie wojownikiem dopiero za wiele lat, lecz ja nie wątpiłem w prawdziwość jego 
postanowienia.
Położyłem ręce na drobnych ramionach Donala. Nagle poczułem się zbyt wielki; jak 
wtedy, gdy rozmawiałem z matką. Nie było we mnie krzty delikatności... ani ojcostwa.
Lecz wiem, co to honor i duma, i potrafię je docenić.
- Gdybym miał mieć u swego boku tylko jednego Cheysuli, wybrałbym ciebie - 
powiedziałem otwarcie.
Uśmiechnął się.
- Przecież masz już mojego su’fali? I ja się roześmiałem.
- To prawda i jestem z tego bardzo zadowolony. Nie wątpię, że będzie mi służył 
jeszcze długo. Lecz gdybym potrzebował kogoś innego, wiem, do kogo mam się zwrócić.
Ogarnęła go nieśmiałość. Był dopiero małym chłopcem... Nić porozumienia nagle 
pękła; ja znów byłem księciem, a on tylko synkiem Duncana. Czas przysiąg minął.
- Donalu - odezwał się zza mych pleców Finn. - Jeśli chcesz służyć swemu panu, tak 
jak ja, to zajmij się jego wierzchowcem, wyczyść go dobrze.
Chłopiec natychmiast zniknął. Odwróciłem się, podźwignąłem na nogi i ujrzałem 
jeszcze jego rozświetloną radością twarz - biegł wykonać polecenie Finna. Chwycił cugle 
konia i poprowadził go ostrożnie do „stajni” w głębi lasu. Finn ruszył za chłopcem z wyrazem 
bezbrzeżnego szczęścia na twarzy. Rzeczywiście, przydałby mu się syn.
- Zaszczyciłeś mnie tymi słowami - rzekł Duncan. Spojrzałem na niego. W głosie jego 
pobrzmiewał dziwny ton, mieszanina zaskoczenia, ukorzenia i dumy. Czego w takim razie się 
spodziewał - że odprawię chłopca? Nie mógłbym postąpić tak okrutnie z synem Alix.
I nagle zrozumiałem, o co mu chodzi. Nie zapomniał tego, co stało między nami, 
może nawet bał się tego spotkania. Nie, „bał” to złe słowo - Duncan znał mnie zbyt dobrze, by 
się bać. Może po prostu z mej strony spodziewał się antypatii.
No cóż, była i ona. I pozostanie. Między nami wciąż stała Alix.
- Zaszczyciłem ciebie - odparłem - ale i samego chłopca. Spędziłem pięć lat w 
towarzystwie Finna i poznałem nieco wasze obyczaje; wiem, jak wychowujecie dzieci. Nie 
mógłbym odprawić Donala jak dzieciaka, skoro on jest po prostu wojownikiem, który jeszcze 
nie urósł.
Duncan odetchnął. Smutek przegonił z jego twarzy obecną tam niemal stale powagę. 
Potrząsnął głową.
- Wybacz, Carillonie, że cię nie doceniałem. Roześmiałem się z niespodziewanie 
lekkim sercem.
- Za to musisz podziękować swemu bratu. To Finn uczynił mnie tym, kim jestem.
- Mam nadzieję, że nie na swoje podobieństwo.
- Nie zniósłbyś ich dwóch?
- Na bogów - odrzekł strwożonym głosem. - Dwóch Finnów? Już jeden to zbyt wiele!
Jednakże w jego głosie dało się słyszeć cieplejsze uczucie, a na twarzy pojawił się 
uśmiech. Dopiero teraz pojąłem, że on musiał tęsknić za Finnem, tak samo jak Finn tęsknił za 
nim. I nieważne było, jak bardzo nie zgadzają się ze sobą, kiedy są razem.
Wyciągnąłem dłoń i klepnąłem go po ramieniu w przyjaznym cheysulskim geście 
powitania.
- Dziękuję ci za niego, Duncanie. W jego osobie ocaliłeś mi życie wiele razy.
Zacisnął dłoń na mym ramieniu.
- Finn nauczył się wszystkiego nie ode mnie - odrzekł. - Jest w nim jeno mała cząstka 
mnie. Choć bogowie wiedzą, jak się starałem - Uśmiechnął się, przerywając narzekanie w pół 
słowa. - Finn nie skłamał, gdy rzekł, że wróciłeś do domu jako mężczyzna.
Roześmiałem się na to.
- Na pewno nie powiedziałby tego przy mnie.
- Może i nie - przytaknął Duncan. - Ale przy mnie tak mówił, a ja powtarzam to tobie.
Mężczyźni oceniają się nawzajem po uścisku dłoni. Uścisk naszych dłoni trwał 
dłuższą chwilę; jedna nie była słabsza od drugiej. Łączyło nas wiele, wiele dzieliło, i żaden z 
nas nigdy o niczym nie zapomni.
Kiedy w końcu puściliśmy swe dłonie, wydało mi się, że jesteśmy inni, niż byliśmy 
jeszcze przed chwilą. Pomiędzy nami nastąpiło jakieś tajemne porozumienie - on rozpoznał 
we mnie kogoś innego, niż byłem dawniej, gdy spotkał mnie po raz pierwszy, ja zaś 
dojrzałem w nim tego, kim był naprawdę. Nie był mi rywalem, lecz przyjacielem; 
człowiekiem, w którego ręce mógłbym oddać swe życie. A to nie jest łatwe wyznanie dla 
kogoś, czyją głowę ukoronował król.
- Mój namiot jest zbyt mały dla Mujharów - ozwał się cicho. Przyjrzałem mu się 
uważnie i spostrzegłem iskierki humoru w jego oczach. - A zwłaszcza zbyt mały, by 
pomieścić ciebie. Pójdź ze mną, a dam ci tron może lepszy od wszystkich innych. 
Przynajmniej na razie, nim zgładzisz tego, który zawładnął twoim.
Nic nie odrzekłem. W jego głosie pobrzmiewał ponury ton. Pojąłem, że Duncan 
potrafi nienawidzić tak, jak ja. Nie myślałem o tym wcześniej; byłem zajęty swą własną, 
czasem zbyt samolubną misją. Chciałem zdobyć tron zarówno dla siebie, jak i dla Homany. 
Duncan pragnął, bym na nim zasiadł, mając ku temu własne powody.
Zaprowadził mnie z dala od namiotów, ku stercie wielkich granitowych głazów; 
szarych, zielonkawych, omszałych. Promienie słońca przemieniały ten mech w szafirowy 
płaszcz, gruby, bogaty i połyskujący tak, jak kamień Pani Lachlana. Tron stanowił ogromny, 
płaski kamień, wciśnięty w inny, tworzący z kolei oparcie. Mech słał to siedzisko. Finn 
powiedziałby, że to dzieło bogów. Spocząłem na nim i uśmiechnąłem się.
- Nędzny to podarunek dla prawowitego Mujhara. - Duncan przysiadł na sąsiedniej 
skale. Zwisająca nad naszymi głowami zasłona z gałęzi kołysała się na wietrze, słońce i cień 
igrały mu więc na twarzy, odsłaniając na niej góry i doliny, i stale goszczący tu wyraz 
powagi. Duncan zawsze mniej był skory do śmiechu niż Finn, stateczniejszy, bardziej 
zrównoważony, często nawet chmurny. Wydawał się stary, choć mierząc ludzką miarą wciąż 
jeszcze był młody. Był młody jak na przywódcę klanu. Rządził, gdyż starszych pozbawiła 
życia qu’mahlin Shaine’a.
- Wystarczy, nim nie zdobędę innego - odrzekłem beztrosko.
Duncan nachylił się i wyciągnął z rozmokłej ziemi łodygę dzikiego zboża. Przez 
chwilę wpatrywał się w żółtozieloną roślinę, jakby ta pochłaniała całą jego uwagę. Duncan 
nie ma przecież w zwyczaju odpowiadać wymijająco - pomyślałem. Chyba że to ja 
postarzałem się na tyle, że wolę otrzymać szybką odpowiedź, udzieloną bez namysłu.
- Nie będzie ci łatwo pogodzić Homanów i Cheysuli.
- Ale nie wszystkich. - Pojąłem go od razu. - Można się spodziewać tego, że z 
niektórymi pójdzie trudniej. Lecz nie chcę mieć pod swymi rozkazami ludzi, którzy służyć 
będą niechętnie, czy to u mego boku, czy u boku Cheysuli. - Wyprostowałem się na 
granitowym podwyższeniu. Jakże było inne od Tronu Lwa! - Duncanie, położę kres 
qu’mahlin, jak szybko się da. A zacznę od swego wojska.
Nie uśmiechnął się nawet.
- Gada się o naszych czarach.
- Zawsze będzie o tym mowa. To tego zrazu się przestraszono. - Przypomniałem 
sobie zapamiętane z dzieciństwa płomienne przemowy wuja, który twierdził, iż Homana boi 
się Cheysuli, gdyż on uczynił z nich postrach. Wołał też, że zmiennokształtni chcieli tylko 
zniszczyć królewski ród Homany i w miejsce jego tronu postawić swój własny.
Swój własny... Wedle cheysulskich legend, to ich ród stworzył Homanę i władzę w 
niej oddał mej dynastii.
- I jest jeszcze Rowan - rzekł nagle. W pierwszej chwili nie zrozumiałem.
- Rowan dobrze mi służy, nie znalazłbym lepszego porucznika dla swego wojska.
- To człowiek tkwiący między dwoma światami. - Duncan spojrzał mi prosto w oczy. 
- Znasz go dobrze, Carillonie. Nie widzisz, jak cierpi?
Zmarszczyłem czoło.
- Nie rozumiem... Szczęki mu zadrgały.
- Jest Cheysuli. Teraz Homanowie już o tym wiedzą.
- Zawsze przeczył, by... - Przerwałem. Tak było, zawsze przeczył, by był Cheysuli. A 
ja i tak zawsze zastanawiałem się, czy nim nie jest, a to z powodu barwy jego skóry.
- Cai potwierdził jego pochodzenie - rzekł Duncan. - Wezwałem tu Rowana, by mu o 
tym powiedzieć, lecz on wciąż się wypiera. Twierdzi, że jest Homaninem. Jak można było... - 
On też przerwał, jakby wiedział, że nie ma to nic do rzeczy. - Mówię o Rowanie, gdyż jest 
najlepszym przykładem kłopotów z twoim wojskiem. Masz, Carillonie, Homanów i Cheysuli 
i sądzisz, że będą walczyć razem. Po trzydziestu latach qu’mahlin Shaine’a?
- Cóż mi innego pozostaje? - spytałem. - Potrzebni mi ludzie; jak najwięcej 
wojowników. Potrzebuję i Homanów, i Cheysuli. Jakże bowiem mógłbym wygrać tę wojnę? 
Bellam nie dba o to, kto skąd się wywodzi. Jeśli mu tylko pozwolimy, to zgładzi wszystkich. 
Nie mogę dopuścić w swej armii do podziałów z powodu szaleństwa mego wuja!
- Tym szaleństwem zaraziła się większość Homanów. - Duncan potrząsnął głową, 
zacisnął usta w linię. - Nie powiedziałem, że wszyscy nas nienawidzą. Taki na przykład 
Torrin... Niemniej jednak, jeśli dopuścisz do podobnej wrogości, będziesz musiał walczyć z 
własnymi ludźmi zanim jeszcze stawisz czoło Bellamowi. Nim więc zaczniesz batalię 
przeciw niemu, wpierw zrób porządek w swej armii.
- Robię, co tylko w mojej mocy. - Poczułem się nagle bardzo stary i zmęczony. Na 
bogów, robię, co mogę! Cóż więcej można bowiem uczynić?
- Wiem. - Przyglądał się łodydze zboża. - Wiem o tym. Lecz w tobie pokładam całą 
swą nadzieję.
Westchnąłem ciężko i przygnieciony powagą chwili oparłem się o omszony tron.
- Możemy ponieść klęskę.
- Tak, lecz bogowie są po naszej stronie. Zaśmiałem się krótko, bez krzty radości w 
głosie.
- Zawsze jesteś poważny, Duncanie. Czy nie potrafisz się śmiać? I czy nie obawiasz 
się, że bogowie Ihlini są silniejsi od twoich?
Nawet nie drgnął. Wpatrywał się we mnie swym spokojnym, chłodnym wzrokiem i 
znów poczułem się jak młody, rozzłoszczony chłopak, obserwowany przez starszego, 
mądrzejszego mężczyznę.
- Będę się śmiać dopiero wtedy, gdy nie będę musiał lękać się o los swego syna, tylko 
dlatego, że ma żółte oczy.
Skuliłem się, gdyż słowa te uderzyły mnie w samo serce. Na jego miejscu myślałbym 
podobnie. Lecz cóż on zrobiłby na moim miejscu?
- Gdybyś był Mujharem... - ozwałem się, lecz umilkłem na widok ognika w jego 
oczach. - Duncanie?
- Nie jestem nim. - Rzekł tylko tyle. Ognik zgasł. Zmarszczyłem brwi i 
wyprostowałem się na kamiennym tronie.
- Odpowiedz mi. Gdybyś był Mujharem, to jak byś postąpił?
Uśmiechnął się z absolutnym spokojem.
- Odzyskałbym tron. Tu się zgadzamy, panie. Nie musisz się obawiać; nikt inny nie 
pożąda twego tronu. Lew wzywa tylko ciebie.
Pomyślałem o tamtym tronie, Tronie Lwa skrytym w murach Homana-Mujhar. Stał w 
Wielkiej Sali, na marmurowym podwyższeniu; ciemny, ciężki, masywny, pokryty 
szkarłatnymi poduchami i złotymi rzeźbieniami, wyrytymi głęboko w starym, poczerniałym 
drewnie. Jak był stary? Nie wiadomo. Był prastary, odwieczny.
- Cheysulski tron - rzekłem na głos wbrew własnej woli.

Na twarzy Duncana pojawił się ciepły uśmiech, wokół jego - siateczka zmarszczek. 
Ponura mina zniknęła, twarz mu ładniała.
- Tak jak i cała Homana, panie. Lecz my przed wiekami przyjęliśmy niewiernych. Czy 
ty nas też przyjmiesz?
Ukryłem twarz w dłoniach. W oczy kłuł mnie piasek, musiałem potrzeć je, podrapać 
policzki napięte od zmartwień. Mam tak wiele do zrobienia i tak mało czasu. Muszę 
zjednoczyć dwie wojujące ze sobą rasy i odzyskać królestwo, na które padł czar tak potężny, 
tak niewyobrażalnie potężny.
- Nie jesteś sam - rzekł cicho Duncan. - Nie lękaj się. Przy tobie stoję ja i Finn, i... 
Alix.
Siedziałem przygarbiony, z oczyma zamkniętymi, zakrytymi dłońmi, jakby ich ucisk 
mógł uwolnić mnie od cierpień i bólu, bitew i wojen, nawet konieczności odzyskania tronu. 
Gdyby tak było, nie musiałbym więcej stawiać czoło ryzyku, strachowi, klęsce.
Jednak nic nie przychodzi łatwo, a każdy człowiek uczy się dzięki temu, co sam 
przeżyje, nie dzięki temu, co go omija.
Na ramieniu poczułem czyjąś dłoń. Podniosłem wzrok i spojrzałem w oczy Duncana; 
mądre, smutne, pełne współczucia. On współczuł człowiekowi, który chciał zostać jego 
królem! Znów poczułem się mały i słaby.
- Tahlmorra lujhalla mei wiccan, cheysu - rzekł cicho, czyniąc ów gest prawą dłonią. - 
A teraz, panie, zechciej udać się ze mną na posiłek. Z pustym brzuchem przegrywa się wojnę.
Poderwałem się ze skały, odpychając od niej ręką. „Los człowieka spoczywa zawsze 
w rękach bogów”.
Czyich bogów? - pomyślałem. Moich? Czy Bellama?

ROZDZIAŁ 11

Cai siedział na żerdzi z polerowanego drewna, wbitej w ziemię obok szarawego 
namiotu Duncana. Swoje masywne skrzydła złożył z największą pieczołowitością, wszystkie 
piórka miał starannie wygładzone. Wielki zakrzywiony dziób błyszczał w słabym świetle 
ogniska i czerwonej poświacie zachodzącego słońca. Czarny, ostry, niosący śmierć dziób. 
Oczy, jakże bystre i uważne, rejestrowały najdrobniejszy ruch w Obozie.
Stałem przed namiotem. Duncan, Finn i chłopczyk byli w środku i kończyli jeść 
kolację - gorący gulasz, świeży chleb, ser i cheysulski pitny miód. Alix, która przywiozła tu 
chleb z zagrody Torrina, poszła już do innego namiotu.
Miałem na sobie cheysulski płaszcz; owinąłem się fałdami szorstkiej wełny, 
odpędzając od siebie wieczorny chłód. Materiał miał barwę tak głębokiej zieleni, że 
wtapiałem się w otaczające ciemności, mimo że padało na mnie światło ognia. Już nie dziwiła 
mnie cheysulska sztuka kamuflażu: gdy stoi się bez ruchu, łatwo jest się ukryć. Wystarczy 
tylko mieć odpowiedniego koloru strój i czekać, aż wróg się zbliży.
Cai, potężny jastrząb, odwrócił głowę i spojrzał prosto na mnie, połyskując ciemnymi 
oczami w zamierającym świetle dnia. W jego spojrzeniu kryła się człowiecza natura, a nawet 
coś więcej, gdyż był lirem, a lir to coś więcej niż człowiek - tak przynajmniej twierdzą 
Cheysuli. Ja w to nie wątpiłem. Storra znałem od dawna, umiałem docenić jego wyjątkowe 
umiejętności i zaciągnąć u niego dług wdzięczności.
Zadrżałem, choć nie z powodu chłodu nocy, lecz z wszechogarniającego przeczucia 
przeznaczenia, obecnego w cheysulskim Obozie. Bo przecież Obóz jest tam, gdzie człowiek i 
jego lir - a oto lir siedział tuż obok. Cai, wielki czarny jastrząb o wiedzy starca, znał 
przyszłość, lecz nie wyjawi jej nigdy nikomu, nawet Duncanowi, który służył swym bogom 
lepiej niż ktokolwiek inny. Jak trudna była służba; wymagająca poświęceń, a nawet ofiary z 
własnego życia. Cheysuli w swych sercach nosili ciężar, któremu ja bym nie podołał. 
Umiejętność zmiany kształtu była czystą magią, lecz ja nie chciałbym płacić za nią tak 
wysokiej ceny.
Wróciłem do namiotu i odsunąłem ręką zasłonę nad wejściem. Słabe światło, padające 
z małego żelaznego kociołka, wypełniało cieniami wnętrze namiotu. Spojrzały na mnie trzy 
pary żółtych oczu.
Oczu bestii...
Nawet przyjaźń nie potrafi zdławić strachu, jaki wzbudzają takie oczy.
- Pójdę teraz do obozowiska mej armii. Już zbyt wiele czasu spędziłem z dala od 
swych ludzi.
Finn powstał natychmiast, podając swój kubek Duncanowi. Stepowy nóż u jego pasa 
błysnął światłem i przypomniał mi, że ja swój straciłem. Caledońskie ostrze i kościana 
rękojeść leżały gdzieś w śniegu nieopodal Joyenne.
Finn podniósł płaszcz barwy nocy i zarzucił go sobie na ramiona. Peleryna skryła 
złoto ozdób, brunatna opalenizna sczerniała w słabym świetle dnia, rozpuszczone włosy 
zakryły kolczyk. Widziałem już tylko żółte oczy. Nagle w obecności tych trzech Cheysuli ja, 
książę Homany, poczułem się nie na miejscu.
Finn się uśmiechnął.
- Idziemy?
W jego towarzystwie nie potrzebowałem broni. Był mi zarazem nożem, kuszą i 
mieczem.
- Tak.
Spojrzałem na Duncana i synka u jego boku.
- Przemyślę jeszcze to, co mi powiedziałeś. Porozmawiam z Rowanem, wejrzę w 
cierpienie jego duszy, bym nie miał pod sobą ludzi trapionych nieszczęściem.
Uśmiechnął się. W przyćmionym świetle wydawał się starszy, lecz odmładzał go 
siedzący przy nim chłopiec. Był przyszłością swej rasy.
- Może Homanie wystarczy samo przybycie Mujhara. Wyszedłem z namiotu, Finn 
ruszył za mną. Poszliśmy w ciemnościach do swych koni, przywiązanych do żerdzi i 
osiodłanych. Tak blisko Mujhary żaden Cheysuli nie ufa nikomu. Ja też.
- Wojsko jest niedaleko. - Finn uchylił się przed jakimś konarem. - Chyba nawet 
Homanowie znają wartość trzech setek Cheysuli.
- Na pewno poznają, gdy porachujemy się z wrogiem. Zaśmiał się cicho. W 
zapadających ciemnościach był niemal niewidzialny.
Odwiązałem swego czarnego ihlińskiego konia i wskoczyłem na siodło. Finn również 
dosiadł swego wierzchowca i ruszył przodem, klucząc między drzewami, prowadząc swego 
pana. Storr stąpał za mymi plecami, jak tylna straż. To wymagająca służba, lecz tych dwóch 
wykonywało ją z łatwością.
Księżyc w pełni podnosił się nad naszymi głowami, nad nagimi, czarnymi szkieletami 
drzew - srebrny talerz na ciemnym, nocnym nieboskłonie. Spojrzałem na zasłonę gałęzi 
wygiętych w górę nad moją głową. Za nią jarzyły się białe oczy gwiazd, wpatrzonych w 
ziemię. Rozlegał się trzask gałęzi i konarów łamanych kopytami koni, miękkie uderzenia 
żelaznych podków o torfowe podłoże. Las rozsiewał zapachy i rozbrzmiewał dźwiękami 
nocy, na które dawno temu przestałem zwracać uwagę. Świerszcze oznajmiały nasze 
przybycie, ćma zatrzepotała mi na policzku, lecąc ku światłu. Lecz tu, tak głęboko wśród 
drzew, nie było żadnych świateł.
I wówczas mą pierś przepełniła taka radość, że znów jestem w Homanie, takie 
uniesienie, iż ledwie mogłem oddychać. Na chwilę zamarłem, poddałem się uczuciu, lecz 
moment ten nie trwał długo. Finn odnalazł magię swej rasy, tajemną nić porozumienia z 
lirami. Mnie brak było tylko Homany. Nawet wypędzony Mujhar odnajdzie na wygnaniu 
szczęście, jeśli żywi nadzieję, że kiedyś wróci do domu.
Jechaliśmy po stoku wzgórza, wznosząc się coraz wyżej ku koronom drzew, a potem 
opadając w dół, jak woda cieknąca strużką wśród kamieni. Finn poprowadził mnie w małe 
zagłębienie, dolinkę, trzymając się jej krawędzi, by pozostać pod osłoną drzew. W 
ciemnościach nocy wśród cieni migotały światełka, drobne jak główki od szpilek, niewiele 
jaśniejsze od świetlików. Tak jak Cheysuli, moje wojsko roznieciło słabe, dające niewiele 
światła i ciepła ogniska. By je dojrzeć, trzeba się było dobrze wpatrzeć. Ja spodziewałem się 
je zobaczyć, więc łatwiej było mi je odszukać. Tu jedna świetlna plamka, tam druga, a 
wszystkie zagubione w mroku, skryte wśród drzew i krzaków.
Świetlisty okrąg wieńczył misę dolinki, jak królewski diadem wyłożony połyskliwymi 
kamieniami, migocącymi w ciemnościach. Podjechaliśmy bliżej, wciąż pozostając wśród 
drzew, i pojąłem, jak dobrze strzeżone jest to wojsko.
- Stać! - krzyknął ktoś. Usłyszałem szelest liści i zlokalizowałem zbliżających się 
pięciu mężczyzn, ustawionych w półkole. - Powiedz kto jest twym panem?
Polecenie było krótkie i zwięzłe, głosowi brakło arystokratycznej nuty, lecz bez 
wątpienia należał do Homanina.
- Carillon, wasz Mujhar - odparłem wiedząc, że akcent Finna zdradziłby jego 
pochodzenie. W tych ciemnościach mógłby zginąć na miejscu.
- Ilu was? - padło pytanie.
- Trzech. - Uśmiechnąłem się w duchu. - Homanin, Cheysuli i... lir.
Domyśliłem się raczej, niż usłyszałem, jak cała piątka wstrzymuje oddech. Dobrzy 
żołnierze. Byłem z nich zadowolony, choć po grzbiecie przebiegały mi ciarki.
- Tyś Homanin?
- Tak. Chcecie, bym mówił dalej i mową dowiódł swej rasy?
To byłaby doskonała próba. Solindyjczycy nie potrafią naśladować naszej mowy, 
akcent wyda więc wroga.
- Powiedziałeś dość. Jaką macie broń?
- Miecz, kuszę i cheysulskiego wojownika. Ta broń nam wystarcza.
Chrząkniecie.
- Naprzód. Dalej pojedziecie pod strażą.
Ruszyliśmy. Finn jechał przodem w otoczeniu mężczyzn. Nie sprostaliby mu, gdyby 
zechciał ich zgładzić. Ja mógłbym zająć się dwoma, może nawet trzema, Storr jeszcze 
kilkoma.
By nas powstrzymać, trzeba by było dziesięciu, może więcej niż tuzin żołnierzy. 
Spodobały mi się te proporcje.
Z krzaków znów dobiegły szelesty, zaskrzypiał ścięty mrozem śnieg. Wreszcie 
zatrzymaliśmy się na krawędzi świetlnego kręgu. Ujrzałem blask ostrzy. Obserwowali nas 
milczący, skryci w cieniu ludzie o poważnych twarzach i podejrzliwych oczach. Najbardziej 
badawczo patrzyli na Storra, jak każdy, kto pozna w nim wilka. Spoglądali na Finna, 
owiniętego w czerń, z kruczoczarnymi włosami, ciemną twarzą i żółtymi oczyma. Na mnie 
ledwie rzucili okiem i po to tylko, by oszacować moją siłę.
Ich przywódca wkroczył w krąg światła. U pasa miał długi nóż, na plecach miecz. Był 
masywny, dobrze zbudowany, miał krótko ścięte, siwiejące rude włosy i jasnozielone oczy. 
Jego ciało domagało się żołnierskich skór i kolczugi, lecz nosił wełniane odzienie. Miał w 
sobie wewnętrzną moc urodzonego przywódcy. Zrazu poznałem, że musi być weteranem 
wojen, jakie wuj mój toczył z Solinde.
Nowi mężczyźni zbierali się wokół małego ogniska. W słabym świetle trudno było 
wyraźnie ich dojrzeć. Widziałem tylko ręce, nogi, twarze na poły skryte w ciemnościach. 
Panowała cisza, natężone wyczekiwanie charakterystyczne dla tych, na których ktoś poluje. 
Bellam ich takimi uczynił.
- Jak się zowiesz? - spytałem przywódcę.
- Zared - odparł dobitnie. - A ty? Uśmiechnąłem się.
- Najemnik. To Finn. A ten wilk to Storr. - Poruszyłem się w siodle. Ręce 
powędrowały ku rękojeściom mieczy. - Odłóżcie broń, jestem Homaninem. Chcę iść na 
wojnę. Imponują mi wasze umiejętności, lecz wystarczy już tego. - Zamilkłem na chwilę. - 
Jam jest Carillon.
Zared zmrużył oczy.
- Zejdź z konia.
Zeskoczyłem z siodła i stanąłem przed nim. Wpatrywał się uważnie w moją twarz.
- Walczyłem pod księciem Fergusem, ojcem Carillona - rzucił ostro. - Widziałem, jak 
chłopca pojmał sam Thorne. Chcesz mi wmówić, żeś ty jest tym chłopcem?
W jego głosie pobrzmiewała nuta niedowierzania. Nie było mi jednak do śmiechu. 
Wyciągnąłem ręce i podciągnałem wysoko rękawy. W przyćmionym świetle blizny na moich 
nadgarstkach zdawały się niemal czarne, jak bransolety wrzynające się w ciało. Zarad 
przyjrzał się im, a po chwili podniósł wzrok na mą twarz. Znów przymrużył oczy.
- Mówią, że cię zgładzono na wygnaniu.
- Nie. Żyję i stoję przed tobą. - Opuściłem ramiona. - Jakiego chcesz jeszcze dowodu?
- Niejednego skuto łańcuchami.
Dziwny był to argument, lecz pojąłem go w lot.
- Podajcie mój miecz.
Ruszył dłonią. Jeden z mężczyzn podszedł do mego konia, odwiązał pochwę i podał ją 
Zaredowi. Ten wyciągnął nieco ostrze z pochwy. Runy zatańczyły na mieczu, lecz rękojeść, 
owinięta skórzanym pasem, wyglądała jakby nie była wykończona.
- Przetnij skóry - rozkazałem jak kiedyś.
Rozciął nożem pasy i odsłonił złoto. Na rękojeść padło światło; skaczący lew, lew 
Homany, zaiskrzył się jasno. A na końcu miecza zajaśniał rubin.
- Znam ten miecz - ozwał się z ukontentowaniem Zared i oddał mi broń.
- Jeśli myślałeś, że nie żyję, czemu wstąpiłeś do wojska? - spytałem z ciekawości.
- Jestem żołnierzem - odparł z prostotą. - Służę Homanie. Nawet gdyby zabrakło 
Mujhara, homańskiego Mujhara, będę walczyć w obronie swej ziemi. Lecz sam bym tego nie 
dokonał, a dotychczas niewielu chciało ryzykować. - Na jego twarzy pojawił się słaby 
uśmiech, który poznaczył bruzdami jego zniszczoną twarz. - Teraz, panie, mamy ponad tysiąc 
ludzi i księcia, który ich poprowadzi.
Pozostali mężczyźni patrzyli na mnie. Usłyszeli na własne uszy, jak ich przywódca 
nazywa mnie swym panem. Ludzi poraża czasem sam widok władcy, jeśli dotąd znali go 
tylko z imienia.
Wróciłem do konia i na powrót przywiązałem miecz do siodła.
- Prowadź mnie do Rowana.
- Rowana? - W głosie Zareda pobrzmiewało zaskoczenie. - Chcesz z nim rozmawiać?
- Czemu nie? To on zaczął zbierać wojsko. - Wskoczyłem na siodło. - Czy może 
powiesz mi, że dokonał tego kto inny, nie Rowan?
Twarz mu pobladła.
- Lecz panie... Gadają, że to Cheysuli. A Cheysuli nie będzie wodzem Homanów!
Głos miał ostry, słowa miotał z zawziętością. Nie spojrzał nawet na Finna.
Poraziło mnie zaślepienie, z jakim to wykrzyczał. Zareda uznałem za człeka 
uczciwego, dobrego żołnierza, wartego każdej rangi, jaką mógłbym mu nadać. A on, znając 
przecież umiejętności Cheysuli, nadal brzydził się ich obecnością.
Wciągnąłem powietrze do płuc, uspokoiłem oddech i ozwałem się niezwykle 
spokojnym głosem.
- Odeślemy stąd każdego, kto nienawidzi Cheysuli. Każdego. Nie będziemy spierać 
się o to, co czystki mego wuja wtłoczyły wam do głów... a był to kawał dobrej roboty... lecz 
nie możemy tolerować nienawiści we własnym wojsku. Ci, którzy chcą kontynuować politykę 
wyniszczania Cheysuli, prowadzoną przez Shaine’a, mogą odejść. Nie chcemy was tu. Zared 
patrzył na mnie z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami.
- Mój panie...
- Nie chcemy was tu - powtórzyłem. - Walczmy z Bellamem i Tynstarem, lecz z 
nikim innym. Nie z Cheysuli. Służą nam zbyt dobrze. - Zebrałem cugle w garść. - 
Natychmiast prowadź mnie do Rowana.
Zared wskazał ręką dalekie światło.
- Tam, panie. Tam.
- Przemyśl to, co ci powiedziałem - rzekłem jeszcze. - Kiedy wygramy tę wojnę, 
Cheysuli odzyskają swą wolność. Ja będę prowadzić taką, nie inną politykę. I to od zaraz.
- Panie...
Nie słuchałem już jego słów. Spiąłem konia i pogalopowałem tak szybko, jak mógł 
mnie unieść.
Rowan siedział w samotności przy malutkim ogniu. Otaczały go grupki drzew, jakby 
zgromadził wokół siebie królewską straż, milczącą i niewzruszoną. A jednak pośród tych 
wartowników siedział samotny człowiek, obojętny na wszystko, prócz swego rozgoryczenia. 
Zdemaskowano go, nie potrafił dłużej ukryć swej tajemnicy.
Ognisko było zbyt małe, by dać mu ciepło, czy choćby podgrzać kubek z winem, 
zaciśnięty w skostniałych palcach. Ale w głębokich ciemnościach słaby płomień rzucał 
poświatę na jego twarz. Wyczytałem na niej posępny wyraz rozpaczy.
Zeskoczyłem z siodła i powoli zbliżałem się do ogniska, by miał czas mnie rozpoznać. 
Uniósł głowę. Przez chwilę patrzył obojętnie, pogrążony jeszcze w smętnej zadumie, 
wreszcie wolno wychylił się w przód i przyklęknął ruchem starego, niewesołego człeka.
Wejrzałem w głąb jego duszy, przedarłem się przez zewnętrzną skorupę rozpaczy i 
zdruzgotania aż do samego jądra rezygnacji.
Od dawna znał tajemnicę swego pochodzenia.
- Od jak dawna? - spytałem. - I dlaczego kryłeś to przede mną?
- Całe życie - odparł szorstko, klęcząc wciąż na ziemi. - A jeśli chcesz wiedzieć, 
czemu to krylem... Jakiż inny miałem wybór? Niewielu Homanów przypomina ciebie, panie. 
Bałem się, że mnie odrzucą. I tak się stało.
Wypuściłem z rąk cugle, zbliżyłem się do niego i podniosłem go z kolan. Wolnym 
ruchem osunął się na stołek. Kubek drżał mu w rękach.
- Opowiedz mi o tym - rzekłem cicho.
Na chwilę zacisnął powieki. W jaśniejszym świetle wyglądał jak demon z koszmarów 
dzieciństwa. Jak Cheysuli.
- Miałem pięć lat - zaczął słabym głosem - gdy widziałem, jak ludzie Mujhara 
mordują mych krewnych. Zabili wszystkich z wyjątkiem mnie. - Skrzywił na moment twarz. - 
Dopadli nas między drzewami, krzyczeli, że znaleźli gniazdo demonów. Uciekłem. Mój 
jehan, jehana i rujholla nie zdołali zbiec. Zostali zamordowani.
Padające z ust Rowana cheysulskie słowa były dla mnie szokiem. Zawsze mówił z 
homańskim akcentem, nie znał Dawnej Mowy, a teraz okazało się, że miał do niej większe 
prawo niż inni.
Za moimi plecami rozległy się kroki Finna. Podszedł do mego konia. Nie oglądałem 
się, lecz Rowan zerknął przez ramię. Byli do siebie tak podobni, jak dwa liście z tej samej 
gałęzi, niemal jak ojciec i syn. Może nawet łączyło ich jakieś pokrewieństwo.
- Nie miałem wyboru - ciągnął Rowan. - Znalazło mnie bezdzietne małżeństwo. Byli 
Ellazjańczykami, lecz osiedlili się w Homanie. Ich dolina położona była na uboczu, z dala od 
ludzi, nikt tam nigdy nie widział Cheysuli. Byłem więc bezpieczny. I starałem się zapewnić 
sobie bezpieczeństwo, aż znalazłem się tutaj.
- Musiałeś przecież wiedzieć, że w końcu wszystko się wyda.
Wzruszył ramionami.
- Wiedziałem, że to możliwe. W Mujharze byłem ostrożny. Lecz ludzie, którzy chcieli 
walczyć z Bellamem, byli młodzi jak ja, a do tego nigdy nie widzieli zmiennokształtnych. 
Mówiłem wiec, że jestem Homaninem, a oni mi wierzyli. Tyle już wody upłynęło, odkąd 
Cheysuli mogli wędrować swobodnie... Większa część Homany nie zna swej prastarej rasy. - 
Zerknął na mnie. - Tak, zawsze wiedziałem, kim jestem. I kim nie jestem - Odwrócił twarz w 
stronę ognia. - Nie mam lira.
W pierwszej chwili nie pojąłem tych słów, lecz zaraz przypomniałem sobie o więzi 
Finna ze Storrem i jej wysokiej cenie. Wiedziałem już, o czym mówi Rowan.
- Nie chcesz chyba powiedzieć, że będziesz szukać śmierci!
- Nie ma takiej potrzeby - ozwał się Finn. Zeskoczył z konia i wszedł w krąg światła. 
U jego boku stąpał Storr. - Nigdy nie miał lira, a to co innego, niż go postradać. Kiedy nie 
było straty, człowiek nie jest skazany na śmiertelny rytuał.
Twarz Rowana pobladła, zalała ją jaskrawa poświata ognia.
- Rytuał taki, choć homański, już się odbył. Nazwano mnie zmiennokształtnym i 
pozbawiono resztek honoru.
Przypomniałem sobie tych mężczyzn z gospody, gdzie wraz z Lachlanem znalazłem 
Rowana. Tamci szli za nim chętnie. To Rowan zgromadził większość przybyłych tu 
żołnierzy. Rozpuszczone wici ściągały wciąż nowych, lecz wszystko zaczęło się dzięki 
niemu.
- Nie wszyscy myślą w ten sposób - rzekłem, celowo pomijając postawę Zareda. - 
Ludzie prawi nie osądzają innych po oczach, czy po złocie.
Zdałem sobie sprawę, że on nie nosi złotych ozdób. Nie zasłużył sobie na nie.
- Bogowie nie dostrzegają cię - ozwał się cicho Finn. Spojrzałem na niego z 
przerażeniem.
- Czy chcesz zniszczyć i ten wrak człowieka, który z niego pozostał?
- Nie, mówię mu tylko tyle, ile sam wie. Zapytaj go o to. - Ton głosu Finna był 
nieubłagany, oczy nieprzejednane. - Brak mu lira, jest nie spełniony, bez duszy; połowa 
całości. Nie jest wybrańcem, jak ty, choć to Cheysuli, nie Homanin. - Mówił dalej, nie 
zwracając uwagi na moje protesty. - Skoro nie ma lira, nie może być wojownikiem klanu. Nie 
ma dostępu przed oblicze pradawnych bogów.
Położyłem mu rękę na ramieniu. Zaciskając palce, poczułem napięte pod warstwą 
mięśni ścięgna. Nigdy jeszcze nie podniosłem na niego ręki w gniewie.
Zamilkł i czekał. Gdy cofnąłem dłoń, wyjawił mi resztę.
- Wyzbył się tego z własnej woli. A teraz musi za to cierpieć.
- Cierpieć?!
- Tak. - Omiótł wzrokiem skuloną postać. - Gdybym to ja musiał dokonać takiego 
wyboru, podjąłbym ryzyko.
- I zginął - odparłem w złości.
- O, tak - dokończył obojętnie. - Lecz żyć tak bym przecież nie mógł.
- Nie słuchaj go - zwróciłem się do Rowana zmęczonym głosem. - Finn gada czasem 
głupstwa, choć lepiej by zrobił, zachowując swe słowa dla siebie.
- Niech mówi - odezwał się Rowan. - Na słowa te czekałem całe życie. Panie, tyle 
jeszcze nie wiesz o Cheysuli. I ja też nie, bo zaprzedałem swą duszę. - Słaby, gorzki grymas 
wykrzywił mu usta w parodii uśmiechu. - O, tak, wiem, kim jestem. Brak mi duszy i lira, 
jestem niepełny. Lecz takiego dokonałem wyboru, gdyż zbyt się bałem, by szukać śmierci. 
Zresztą, gdy przyszedł czas związania się z lirem, myślałem, że umrę.
- Wiedziałeś? - Patrzyłem, nic nie rozumiejąc. - Wiedziałeś, kiedy przyszedł ten czas?
- Jakżeby nie? Przez wiele dni chorowałem, moi przybrani rodzice lękali się, że umrę. 
Ach, ta tęsknota, ta pustka, to pragnienie w mej duszy... - Twarz wykrzywił mu okropny 
grymas. - Ból wyparcia się...
- Wystarczyłoby, byś odpowiedział na to wołanie - ozwał się szorstko Finn. - 
Bogowie przygotowali ci lira, a ty wydałeś go na śmierć. Ku’reshtin! Powinieneś był za to 
umrzeć.
- Dość! - krzyknąłem. - Finnie, na bogów! Oczekuję od ciebie wsparcia, nie zaś 
potępiania człowieka, którego potrzebuję.
Finn wytknął palcem zwieszoną głowę Rowana.
- Lir zginął, a on przeżył. Nie pojmujesz, co to oznacza? On jest mordercą, Carillonie! 
Zniszczył to, co podarowali mu sami bogowie.
- Dość! - powtórzyłem. - Dość już!
- Spójrz na Storra - warknął Finn. - Pomyśl o tym, co by się z tobą stało, gdybym ja 
zaprzepaścił swą szansę związania się z nim. Zginąłby, bo lir, który nie łączy się z Cheysuli, 
gdy nadejdzie jego czas, musi ponieść śmierć. One też płacą tę cenę, nie tylko wojownik, 
którego lira zabito.
Na moment obnażył zęby, jak wilk szykujący się do skoku. Wilk - Finn.
- Zostaw Rowana w spokoju - uciąłem dyskusję. - Powiedziałeś więcej, niż było 
trzeba.
- Powtórzyłbym to jeszcze raz i znów, gdybym tylko wiedział, że on pojmie to, co 
uczynił.
- Wiem, com uczynił! - Rowan zerwał się na równe nogi i podniósł ręce, jakby bronił 
się przed tym, o czym mówi Finn. - Na bogów, czy myślisz, że nie cierpiałem? Żem się nie 
przeklinał? Żyję z nieustającą świadomością tego, że jestem zmiennokształtny! I ta 
świadomość nigdy mnie nie opuści.
Zrozumiałem wtedy, że cierpią obydwaj. Rowan za to, czego nigdy nie miał, Finn - bo 
nie potrafił pojąć, że Cheysuli mógłby wyprzeć się swej rasy i żyć dalej. To ja różniłem się od 
nich, nie Rowan. Ja, Carillon, Homanin, który nie mógłby nigdy zrozumieć, co to znaczy 
mieć lira i co oznacza wyrzeczenie się go.
- Potrzebuję was obu - przemówiłem w końcu. Mierzyli się wzrokiem, stojąc po 
dwóch stronach ogniska. - Nie dopuszczę do tego, by moi ludzie się kłócili. Nie będzie tu 
sporów ani między Cheysuli a Homanami, ani też miedzy ludźmi tej samej rasy; 
błogosławionej czy wyklętej. - Westchnąłem z niesmakiem. - Na bogów, czy ja w ogóle 
cokolwiek wiem o Cheysuli? To wszystko wydaje mi się teraz nie do pojęcia.
- Ja wiem tyle - rzekł Rowan, nie spuszczając wzroku z Finna - że żaden człowiek, nie 
naznaczony błogosławieństwem bogów, nie dozna ich łaski ani nie zrozumie przepowiedni.
Finn zaśmiał się szczekliwie.
- A więc nie jesteś do cna pozbawiony duszy? Chociaż na tyle starcza ci sił!
Napięcie z miejsca ustąpiło, choć wciąż patrzyli na siebie, jak dwa drapieżniki - mądry 
wilk i człowiek, który nie miał w sobie daru połączenia z lirem, a mimo to przejawiał dziwną 
charyzmę swej rasy.
- Człowiek nie naznaczony błogosławieństwem! - burknąłem. - Na bogów, teraz już 
obaj gadacie bzdury!
I poszedłem ku swemu koniowi, ihlińskiemu wierzchowcowi, który tak jak i ja był 
obcy w tym cheysulskim świecie.
Następnego dnia zebrałem w dolinie wszystkich swych żołnierzy, Cheysuli i 
Homanów. Obserwowałem ich przybycie, siedząc w milczeniu na koniu, czekając aż 
wypełnią misę doliny. Była niewielka, a jeszcze mniejsza się zdała, gdy wypełniała ją moja 
armia, złożona z ludzi niemal dorównujących mi wzrostem. Codziennie przybywali nowi, 
płynąc ku nam wraz z roztopami.
Chciałem wygłosić przed nimi mowę, zasypując ich argumentami i komendami, by 
odeszli, czując w swych ustach smak zemsty. Byłem wściekły, że moi Romanowie odwracają 
się od Cheysuli, gdy mnie potrzebny jest każdy człowiek. Czy chcą przegrać tę wojnę? Ale 
rozumiałem ich, bo i mnie wychowano w nienawiści do tej rasy i strachu przed nią. Później 
poznałem prawdę, lecz dopiero po ciężkich zmaganiach. Większość stojących przede mną 
Romanów nie miała takiego nauczyciela, jak ja.
Zamiast głosić przemowy, mówiłem więc prosto, czy raczej krzyczałem, bo cichszy 
głos nie dotarłby do wszystkich. Jednakże mówiłem bez gniewu. Powiedziałem im, co nas 
czeka, że siły nasze są niewielkie. Nie chciałem, by później gadali, iż poprowadziłem ich na 
wojnę, nieświadomych niebezpieczeństwa. Jeśli chcieli wybrać się na śmierć, to musieli 
poznać podejmowane ryzyko.
Podzieliłem ich na drużyny, wyjaśniłem swą strategię. Było nas zbyt mało, bym mógł 
pozwolić sobie na żywiołowe bitwy, na tracenie ludzi w próżnych atakach. Będziemy 
posuwać się naprzód krok po kroku, nękając patrole Bellama. Tamtych będzie teraz mniej, bo 
nadszedł czas pracy w polu. Będziemy mieli większe szansę, by ich zaskoczyć.
Utworzyłem odrębne drużyny dla Homanów, osobne dla Cheysuli; nie chciałem 
mieszać ich ze sobą. Wielu z moich rodaków było w takim wieku, że pamiętali jeszcze czasy 
sprzed qu’mahlin i wiedzieli, że Cheysuli są doskonałymi żołnierzami; tych postawiłem na 
czele oddziałów. Liczyłem na to, że zdławią każde zarzewie niezadowolenia. Wszyscy znają 
zaciętość i niezwykłe zdolności Cheysuli. W końcu docenią również fakt, iż walczą oni po 
naszej, nie po przeciwnej stronie.
Nie zadawano mi prawie żadnych pytań. Zastanawiałem się, ilu z nich przybyło tu w 
przekonaniu o słuszności mych celów, a ilu wyłącznie z chęci odmiany codziennego życia. 
Niektórzy bez wątpienia podobni byli do Zareda i szczerze pragnęli oswobodzić Homanę 
spod jarzma Bellama. Jednakże inni szukali pewnie zmiany swego losu, chcieli przeżyć coś 
niezwykłego. Do domu wrócą odmienieni - o ile w ogóle powrócą.
Mianowałem dowódców, wśród nich Rowana. Umieściłem go na czele ludzi, których 
zebrał wówczas w gospodzie wiedząc, że dopóki nie dowiedzie swej lojalności, nie będzie 
miał posłuchu wśród innych Homanów. Sądząc po reakcji Finna, stwierdziłem, że Cheysuli 
też go nie zaakceptują.
Odprawiłem ludzi do poszczególnych drużyn, obarczając dowódców zadaniem 
zorganizowania wycieczek złożonych z tych, którzy będą gotowi błyskawicznie napadać na 
solindyjskie patrole, wybijać jak najwięcej wrogów i znikać równie szybko, jak się zjawili. 
Bez straty czasu i naszych żołnierzy. To cheysulska sztuka wojenna, skuteczniejsza od innych 
metod. Wiedziałem, że sprawdzi się, jeżeli tylko moi ludzie zechcą walczyć w ten sposób.
- Przekonałeś ich i wymusztrowałeś - odezwał się Finn, siedzący na koniu kilka 
kroków za mną.
Uśmiechnąłem się, obserwując rozchodzące się wojsko.
- Doprawdy? Głuchyś chyba, że nie słyszałeś mamrotanych pod nosem skarg.
- Ludzie zawsze i na wszystko narzekają. Taka już ich natura. - Spiął konia i stanął 
koło mnie. - Chyba podbiłeś ich serca.
- To dobrze. Chcę, by byli skorzy do walki za mnie.
- Pewnie tak będzie. - Wyciągnął coś zza pasa i podał mi w wyciągniętej dłoni. Broń. 
Długi cheysulski nóż o srebrnej rękojeści, zwieńczonej błyszczącą głową wilka. Mój własny; 
podarunek od Finna sprzed wielu lat. - Wyjąłem z twoich rzeczy - wyjaśnił cicho. - Mujhar 
zawsze nosi przy sobie nóż.
Pomyślałem o tym, który zostawiłem na śniegu, z kościaną rękojeścią. I o tym, który 
nim zastąpiłem - homańskim nożu wojskowym, moim własnym nożu, skrywanym od tak 
dawna. Gwałtownie wyciągnąłem dłoń, wziąłem cheysulska broń. I opowiedziałem Finnowi, 
w jakich okolicznościach straciłem poprzedni. Powiedziałem mu o czarowniku i o lwiej 
bestii.
Słuchał i coraz bardziej marszczył brwi. Z jego twarzy zniknął spokój wiernego 
lennika, zabarwiony zwykle odcieniem kpiny. Słuchał mych słów i myślał, a kiedy 
skończyłem mówić, skłonił lekko głowę, jakbym nie powiedział mu nic nowego.
- Ihlini - rzekł z westchnieniem, uważając widocznie, że nic więcej nie musi mówić.
- Co do tego nie mam wątpliwości.
Przez chwilę patrzył na mnie, widział jednak coś więcej. Potem jego wzrok stał się na 
powrót bystry i znów spojrzał na mnie z tak dobrze mi znanym ponurym uśmiechem.
- Nie masz wątpliwości? Cóż, to był z pewnością czarownik, lecz nie skorzystał z 
pełni swej potęgi.
- Z pełni? - Byłem zaskoczony. - Czyżby użył tylko jej części?
Skinął głową i poprawił się w siodle.
- Nie wiem zbyt wiele o Ihlini; otoczeni są zasłoną tajemnicy. Wiem jednak, że mają 
dar podobny naszemu.
Patrzyłem na niego, wstrząśnięty tą wiadomością.
- Czyżbyś chciał rzec, że potrafią zmieniać kształt?
Nie, to umiejętność Cheysuli. - Jego stroskana mina zmieniała się w gradową chmurę. 
- Lecz potrafią odmienić kształt takich przedmiotów, jak broń. - Zerknął na cheysulski nóż w 
mej dłoni. - Gdybyś miał przy sobie ten, nie mógłby wyczarować bestii. Rozumiesz? Wziął 
to, co nieożywione, co nie wyszło z rąk Cheysuli, i zmienił to w twego przeciwnika. - 
Potrząsnął głową. - Słyszałem o tym, choć na własne oczy nigdy nie widziałem.
Poczułem, jak żołądek podchodzi mi do gardła. Stawiłem czoło lwu wiedząc, że jest 
wyczarowany, a jednak myśląc, iż jest prawdziwy, homański, i że muszę go zabić, nim on 
zabije mnie. Wiedziałem, że powstał z kościanej rękojeści caledońskiego noża - bo jakże 
inaczej mógłby się zjawić? - lecz nie dopuszczałem do swej świadomości konsekwencji tego 
faktu. Jeżeli Ihlini posiedli taką moc nad przedmiotami, to miałem przed sobą przeciwnika 
potężniejszego, niż sądziłem.
- Co jeszcze potrafią? - spytałem. - Jakich czarów mogę się po nich spodziewać?
Podmuch lekkiego wiatru poruszył pasmo ciemnych włosów nad lewym barkiem 
Finna. Błysnął złoty kolczyk. Gdy tak siedział na czarnym koniu, odziany w czarne skóry, 
przypominał mi legendarną postać pół-człowieka, pół-konia, złożoną z dwóch 
nierozerwalnych części. Finn był tak samo całością, tyle że wespół ze swym lirem.
- Po Ihlini - odrzekł - spodziewać się można wszystkiego.
Ostatni Homanin zniknął wśród drzew, spiesząc na zbiórkę ze swym dowódcą. 
Żołnierze mieli teraz układać plany i wykonywać moje rozkazy, by pozbawić Bellama jego 
armii i władzy, w wyniku czego mógłbym zająć należne mi miejsce. W żołądku poczułem 
nagle mdłości.
- Boję się - ozwałem się krótko, spodziewając się po nim drwin lub czegoś gorszego.
- Każdy człowiek, przed którym stanęłoby takie zadanie, odczuwałby strach - odparł 
spokojnie Finn. - Chyba żeby skłamał. A ty nie jesteś kłamcą.
Zaśmiałem się nieco dziwnie.
- Nie, nie jestem kłamcą. Może głupcem, lecz kłamcą nie. - Potrząsnąłem głową, 
czując w ustach kwaśny posmak lęku. - Czeka nas...
- To, co nas czeka - dokończył za mnie. - Zgodnie z wolą bogów. - Uczynił znajomy 
gest. - Tahlmorra, panie. Ona trwa.
Gwałtownie machnął ręką i zacisnął dłoń w pięść - mocną, opaloną pięść, 
przepowiednię nadchodzącej śmierci.

ROZDZIAŁ 12

Pierwsze nasze potyczki z Bellamem były zwycięskie. Moi żołnierze brali solindyjskie 
patrole przez zaskoczenie, tak jak chciałem, wyrzynali ich do nogi i znikali równie szybko, 
jak się pojawiali. Lecz Bellam nie był głupcem i wkrótce zaczął się bronić. W ciągu dwóch 
miesięcy jego patrole wybiły wielu moich ludzi. Jednak przybywało mi coraz więcej 
żołnierzy. Zjeżdżali na wieść, że wróciłem, by odzyskać tron. Z początku miałem trzynaście 
tysięcy wojska, Cheysuli i Homańczyków. Później ich liczba urosła aż cztery razy, i wciąż 
zjawiali się nowi.
Dzieliłem ich rozważnie na drużyny i wysyłałem, by nękali Bellama ze wszystkich 
stron. Kilku najlepszych dowódców, samych doświadczonych weteranów, skierowałem z 
wojskiem w odległe zakątki Homany. Powoli, lecz ze wszystkich stron kraju, zbliżać się będą 
do Mujhary, gdzie stały główne siły Bellama. Krok po kroku dążyć będą ku stolicy, 
wygryzając dziury w wojennej materii samozwańczego króla, aż tkanina ta puści w szwach. 
Dokuczliwe komary rozłożą nawet tak wielką armię.
Pochłaniały mnie teraz wojenne sprawy. Miałem niewiele okazji, by samemu wziąć 
udział w walkach, lecz gotów byłem stawić wrogowi czoło, i korzystałem z nadarzających się 
sposobności. Finn walczył u mego boku, tak samo Storr, Rowan i jego ludzie. A kiedy nie 
mogłem stawać w polu, bo zbyt byłem zajęty innymi sprawami, ćwiczyłem, kiedy tylko 
mogłem, mieczem, kuszą i nożem.
Zared często stawał jako mój przeciwnik. Ten rudowłosy żołnierz okazał się 
nieocenionym wojownikiem. Przyszedł do mnie po którejś z pierwszych potyczek z 
przeprosinami za swe niesprawiedliwe słowa o Rowanie. Słuchałem w milczeniu, czekając aż 
skończy mówić, a potem posłałem po Rowana, by Zared mógł powtórzyć swą mowę temu, 
któremu się należała. Zjawił się bez zwłoki, słuchał w milczeniu, jak ja sam, i przyjął 
przeprosiny. Chyba podniosły go one na duchu.
Od tej pory byłem z Zaredem w przyjaznych stosunkach i lepiej go poznałem. Wojnę 
znał dobrze, bo przez lat wiele walczył pod rozkazami mego ojca i już za to byłem mu 
wdzięczny. Nie zostało wielu z tych, którzy mogli pamiętać tego, co mnie spłodził, bo wraz z 
nim zginęły tysiące. To wspomnienie wciąż przepełniało mnie bólem. Ja ocalałem, lecz mój 
ojciec nie. Wszystko dlatego, że byłem spadkobiercą Mujhara Shaine’a, i w odróżnieniu od 
ojca - człowiekiem nie do zastąpienia.
Między jedną potyczką z patrolami Bellama a drugą ćwiczyliśmy z Zaredem w 
leśnych ostępach. Nie obozowaliśmy w jednym miejscu dłużej jak przez dni kilka wiedząc, że 
gdybyśmy osiedli gdzieś na stałe, łatwiej byłoby nas wyśledzić. Stale wędrowaliśmy, nie 
narzekając na swój los. Wojsko moje pojmowało, że jego bezpieczeństwo zależy od 
utrzymania tajemnicy.
Tego dnia rozebrałem się do spodni i butów, rozgrzany ćwiczeniem odsłoniłem pierś 
na ciepłe podmuchy wiosny. Zared też był lekko odziany. Byłem od niego dużo wyższy i 
cięższy, wydawało się więc, że szansę mamy nierówne, lecz dzięki temu mogliśmy 
przećwiczyć różne style walki. On doskonale władał mieczem, a ja potrzebowałem takiego 
nauczyciela. Finn nie nauczył mnie walki tą bronią, bowiem Cheysuli nie uznają miecza, gdy 
mogą walczyć nożem. Wszystkiego, co umiałem, nauczyłem się od mistrzów w Homana-
Mujhar i nieco na wygnaniu.
Nasze ćwiczebne zmagania trwały już dłuższy czas. Paliły mnie uda, bolały ramiona. 
A jednak nie chciałem wołać o przerwę, bo Zared uznałby się za zwycięzcę. Najczęściej 
wygrywałem ja, bo byłem młodszy i silniejszy. On odnosił zwycięstwo tylko wybiegiem i 
wówczas krzyczał na cały las, by wszyscy wiedzieli, że pokonał swego Mujhara. Po pierwszej 
porażce nauczyłem się powściągać swą dumę, lecz moje posiniaczone ciało gorzej radziło 
sobie z przegraną. Walczyłem przecież po to, by zwyciężać!
Zared, mierząc we mnie mieczem, nagle zachwiał się w tył. Wykorzystałem to, 
pchnąłem ostrze i prawie go przebiłem, bo nie uchylił się przed ciosem. Stał jak wryty, 
patrząc na jakiś punkt za moimi plecami. Dłoń, w której dzierżył miecz, opadła w dół. Na 
jego twarzy ujrzałem wyraz oszołomienia, zdziwienia i pożądania. Obróciłem się, by poznać 
tego przyczynę.
Kobieta... W żadnym wojskowym obozie kobiety nie należą do rzadkości, nawet w 
moim, za którym nie wędrował lud. Ta jednak była inna. To nie była żołnierska nałożnica, 
córka chłopa, szukająca żołnierza do łoża.
Zapomniałem o tym, że w ręku trzymam miecz, że jestem obnażony do pasa, spocony, 
z mokrą głową, zmęczony. Zapomniałem zupełnie, kim jestem, wiedząc tyle tylko, że jestem 
mężczyzną, który pożąda kobiety.
Poczułem skurcz w podbrzuszu i zrozumiałem, czego mi trzeba. Chciałem i 
potrzebowałem tego. Nagle rozpoznając palące mnie uczucie, wiedziałem już, że chcę mieć tę 
kobietę w łożu, nim minie dzień.
Nie przybyła tu z własnej woli, to było jasne. Finn wykręcał jej ramię. Wreszcie 
podprowadził ją do mnie, niezwykle dumny ze swego wyczynu. Nigdy nie widziałem na jego 
twarzy takiego wyrazu radości, choć inni, a już zwłaszcza ta kobieta, mogli go nie dostrzegać. 
W przyćmionym świetle ostępów radość ta łyskała tylko w jego oczach, wykrzywiała mu 
lekko linię warg, zbyt spokojnych jak na Finna. Nie uśmiechał się, lecz wyczułem, że duszę 
jego przepełnia śmiech.
Podprowadził ją do mnie, a ja przypomniałem sobie, jakim mnie ogląda. Tym razem 
nie byłem już zadowolony ze swego wasala. Bez wątpienia wziął ją w niewolę, mógł jednak 
dać mi czas na nałożenie czystej koszuli i otarcie potu z czoła. Ciężkie krople skapywały mi z 
włosów i brody, łaskocząc mnie w nagą pierś.
Z gniewu zesztywniała cała, powłóczyła nogami. Jej jasne włosy wymknęły się spod 
prostej jedwabnej przepaski, opadając na szczupłe ramiona, nakryte szarym aksamitem. 
Suknię miała w strzępach i brudną, spod rozdartych szwów wyglądało ciało. Mimo to była 
pełna dumy. Nawet gdy stanęła przede mną w takim stanie, w biały dzień, na oczach 
wszystkich, jej duma była tak wielka, że uśmiech zgasł mi na wargach.
Wbiła we mnie przenikliwe spojrzenie wielkich, szarych oczu o kształcie migdałów, 
spokojnych jak woda, patrzących ze zjadliwą pogardą. Zaiste, z takim uczuciem patrzyła na 
mnie, cuchnącego zmęczeniem, dzierżącego nagie ostrze miecza w stwardniałej dłoni.
W oczach Finna znów ujrzałem błysk szaleństwa.
- Pochwyciliśmy orszak zmierzający z Mujhary do samego Solinde.
Znów spojrzałem na kobietę. Była blada jak śmierć, lecz nagle na jej twarz wypełzł 
rumieniec gniewu i wyzwania. A wtedy przemówiła.
- Chcesz mi wmówić, zmiennokształtny, że ten tu człek jest samozwańczym 
księciem?
- Jam Carillon z Homany - rzekłem, a w mej głowie zakiełkowało pewne 
przypuszczenie. Zerknąłem na Finna, oczekując potwierdzenia swych podejrzeń, i ujrzałem 
jego uśmiech. Musiałem się również uśmiechnąć. - A więc jestem samozwańcem? Choć 
urodziłem się, by wstąpić na tron? Chyba nie, pani. To raczej twój ojciec nosi koronę ze 
swego nadania. On jest samozwańcem, a ty jesteś jego córką. - Roześmiałem się prosto w jej 
rozgniewaną twarz. - Electra! - zawołałem. - O, tak się cieszę, że przybyłaś! Dziękuję bogom 
za ich dar!
Obnażyła na moment zęby jak zwierzę, jak czasem czynił to Finn. Lecz nie było w 
niej nic cheysulskiego. Była blada, tak blada, jak zimowy śnieg. I jej lodowate, szare oczy - 
biel na bieli. Na bogów, co to była za kobieta!
- Electra - powtórzyłem, nie przestając się uśmiechać, i machnąłem na Finna. - 
Zaprowadź ją do mego namiotu. I każ dobrze jej strzec, bo nie mogę jej stracić.
- Nie możesz, panie. - Mierzył mnie wzrokiem. Najwyraźniej było po mnie znać, 
czego pragnę najbardziej. Chciałem ją dostać, tak jak jej ojca.
Patrzyłem, jak ją prowadzi, trzymając w opalonej na złoto dłoni jej wykręcone ramię. 
Porozdzierana suknia nie kryła już ciała. Największym wysiłkiem woli wysłałem Zareda po 
koszulę i wino. Gdy powrócił, otarłem pot, wypiłem dwie szklanice kwaśnego czerwonego 
wina i założyłem koszulę i skórzaną kamizelę. Nie wyglądałem pewnie na księcia, lecz nie to 
zaprzątało mi teraz głowę.
Wreszcie poszedłem do namiotu. Electra stała na samym jego środku, śmiało 
odwracając się plecami do Finna, a i do mnie. W mym wojskowym namiocie mało było 
kosztownych bibelotów. Stało tu proste łóżko, stół i taboret, stołek na trzech nogach i kocioł z 
drewnem. Na więcej nie wystarczyłoby miejsca.
Chyba że na nią.
Finn odwrócił się ku mnie. Nie uśmiechał się już, lecz z jego zaciśniętych ust, 
napiętych mięśni twarzy wyczytałem wszystko. Zastanowiłem się, co takiego mogła zrobić 
czy powiedzieć, że doprowadziła go do ostateczności. Rzadko widywałem go takim, 
zwłaszcza z powodu kobiety.
Mierzyliśmy się przez chwilę wzrokiem, lecz Electra przerwała ciszę, zwracając się do 
mnie.
- To nie przystoi, Mujharze. Rozdzielono mnie od mych dam i pozostawiono z tym 
zmiennokształtnym.
- Idź do swoich ludzi - rzuciłem krótko Finnowi. - Możesz ją ze mną zostawić.
Wiedział, co robić, gdy go odprawiałem. Rzadko kiedy bawiliśmy się w pana i wasala, 
będąc tak bliskimi przyjaciółmi. Teraz jednak usłuchał rozkazu. Nie chciałem, by zabrzmiał 
ostro, lecz było już za późno. Dla Finna nie było tu miejsca.
Uśmiechnął się ponuro.
- Uważaj na swą broń, Mujharze.
Słysząc to eufemistyczne określenie, znów oblała się rumieńcem. Zastanowiłem się, 
na ile zna mężczyzn. Bellam twierdził, że jego córka jest dziewicą, lecz ja w to wątpiłem. Nie 
patrzyła przecież na mnie z dziewiczym lękiem i ciekawością. Nadal była zagniewana i 
niepokorna, lecz jej oczy mówiły, iż wie, że jest obiektem męskiego pożądania.
Namiot wykonany był z cienkiego, bladego materiału. Choć nad wejściem wisiała 
zasłona, przez szpary wpadało do wnętrza trochę światła, zalewając wszystko słabą łuną. 
Dach zwisał ze słupa fałdami, trącał mnie w czubek głowy. Lekki wiatr poruszał płóciennymi 
ścianami. Stała bez ruchu pośrodku namiotu z uniesioną głową i opuszczonymi rękoma, ostra 
jak nóż. Przypomniałem sobie, że u pasa mam nagi miecz, który jej zdaje się wyzwaniem.
Podszedłem do stołu i położyłem na nim broń. Odwróciłem się ku niej, a ona ku mnie. 
Patrzyłem na jej urzekające ruchy. Wiedziała, co wisi w powietrzu. Obserwowała mnie, tak 
jak ja ją.
- Electro. - Gdy przemówiłem, zmrużyła oczy. - Czy wiesz, jak na ciebie mówią?
Jej głowa, wieńcząca bladą, wiotką szyję, uniosła się. Złoto błysnęło w jej uszach i na 
szyi. Uśmiechnęła się leniwie, nie urażona obraźliwym tonem mych słów.
- Wiem.
Nalałem pełny kubek wina i umyślnie trzymałem go w dłoniach, nie proponując jej 
napitku. W żaden sposób nie dała po sobie poznać pragnienia. Nagle poczułem się śmiesznie. 
Odstawiłem kubek tak gwałtownie, że wino chlupnęło przez jego brzeg i rozlało się po stole, 
pełznąc po pergaminie mapy, jak szkarłatny wąż szukający swej jamy.
- Zwą cię nałożnicą Tynstara - dokończyłem. - Ihlińską dziwką.
Jej blade oczy patrzyły chłodno i spokojnie z nieskazitelnej twarzy. Mierzyła mnie 
wzrokiem od stóp do głów. Obserwowałem ją również czując, jak gorąco rozlewa mi się z 
żołądka na twarz. Zaciskałem pięści, by nie rzucić się na nią.
- Jesteś księżniczką Solinde - przypomniałem jej zupełnie bez potrzeby. - Pamiętam o 
tym, choćbyś ty sama zapomniała. A może Bellam nie dba o to, co mówią o jego córce?
Uśmiechnęła się. Wyciągnęła powoli dłoń, wzięła ze stołu kubek z winem i uniosła go 
do ust. Nie odrywając wzroku od mych oczu, pociągnęła trzy łyki i odrzuciła kubek 
władczym gestem. Czerwone wino zabarwiło jej usta, a ja jeszcze pełniej zdałem sobie 
sprawę z jej obecności, choć nie potrzebowałem tego przypomnienia.
- Cóż jeszcze mówią, panie? - Ochryple cedziła słowa. - Mówili, żem czarownica, nie 
zwykła kobieta?
- Jesteś kobietą. Czy potrzebujesz większej magii od swej kobiecości?
Słowa te wymknęły mi się wbrew woli. Włożyłem broń w jej dłonie, choć może i tak 
dzierżyła ją już od początku.
Wybuchnęła gardłowym śmiechem i ozwała z arystokratyczną nutą:
- Tak, samozwańczy książę, może i tak. A jednak wyznam ci prawdę. - Szczupłą, 
zgrabną dłonią odgarnęła z twarzy pasmo bladych włosów. - Jak myślisz, Carillonie, ile mam 
lat?
Moje imię rozbrzmiało śpiewnym solindyjskim akcentem. Nagle zapragnąłem, by 
powtórzyła je znów w mych ramionach, w moim łożu, bym mógł dać upust swemu 
pożądaniu.
- Ile masz lat? - powtórzyłem z roztargnieniem.
- Zapewne potrafisz określić mój wiek. Ach, kobieca próżności!
- Jakieś dwadzieścia. Zaśmiała się.
- Kiedy Lindir z Homany... czy nie była to twoja kuzynka?... została zaręczona z moim 
bratem, miałam dziesięć lat. - Zamilkła na chwilę. - Jeśli nie umiesz liczyć, panie, było to 
trzydzieści lat temu.
Ciarki przebiegły mi po plecach.
- Nie...
- O, tak, Carillonie. - Dwoma palcami przesuwała po złotym naszyjniku o kształcie 
spirali; prostym, a jednak subtelnie wytwornym. - Czyż sztuka Tynstara nie jest wielka?
Pożądanie uszło ze mnie, jak ziarno z podartego worka. Sztuka Tynstara... Nałożnica 
Tynstara. O, bogowie!
- Electro - zacząłem. - Wydaje mi się, że język masz ostry, lecz nie doceniasz mej 
inteligencji.
- Doprawdy? Nie wierzysz mi? - Aksamit na jej ramionach uniósł się w geście 
bezradności. - No cóż, wierz w to, co zechcesz. Tak postępują wszyscy mężczyźni, choć mają 
się za inteligentną rasę. - Uśmiechnęła się. - A więc tyle tylko masz; ten nędzny, ciasny 
namiot. A chcesz odebrać tron memu ojcu.
- To mój tron, pani.
- Bellam odebrał go Shaine’owi - rzekła spokojnie - i teraz należy do królewskiego 
rodu Solinde.
Uśmiechnąłem się z pewnością, której w jej obecności było mi nagle brak.
- A ja go jemu odbiorę.
- Naprawdę? W jaki sposób? Sprzedasz mnie? - Jej chłodne oczy zwęziły się w 
szparki. Ta mina nie pasowała do jej sennego spojrzenia. - Co ze mną zrobisz, panie?
- Tego jeszcze nie postanowiłem.
- Zażądasz okupu? Zabijesz mnie? Zmarszczyłem brwi.
- Ja miałbym cię zabić? Ja? Czemuż miałbym pragnąć twej śmierci?
- A dlaczego nie? Jestem córką twego wroga. Roześmiałem się.
- I kobietą wspanialszą od innych. Miałbym cię zabić? Nigdy! Nie teraz, kiedy mogę 
zrobić tyle innych rzeczy.
Dojrzałem subtelną zmianę kształtu jej warg, zarysu szczęk. To ona mnie miała na 
smyczy, nie ja ją. I wiedziała o tym. Uśmiechnęła się lekkim, słabym, uwodzicielskim 
uśmiechem, który poruszył me trzewia. Obrzuciła mnie swymi migdałowymi oczyma, a ja 
zastanowiłem się, czego może być mi brak.
Electra ruszyła się nagle, gwałtownie wyciągając rękę po cheysulski miecz, leżący na 
stole koło mnie. Obróciłem się i schwyciłem ją w pasie. Choć trzymałem ją mocno, wciąż 
wyciągała dłonie po oręż. Złapała go w obie ręce i uniosła ze stołu. Ostrze błysnęło w 
bladym, stłumionym świetle. Chwyciłem ją za nadgarstek i uderzyłem jej łokciem o swe 
zgięte kolano. Syknęła z bólu i wypuściła miecz, który upadł na klepisko.
Zasłona jasnych włosów opadła jej na twarz, zakryła oczy. Blade pasma czepiały się 
mej skórzanej kamizeli. Puściłem jedną jej rękę i odgarnąłem włosy z zagniewanej twarzy, 
nieubłaganie przyciągając ją ku sobie. I wtedy, choć mocno ścisnęła moją szyję, przywarłem 
wargami do jej ust.
Smakowała jak najlepsze wino; łagodne, a jednak mocne i idące do głowy. Pocałunek 
rozbroił mnie, zaćmił mi zmysły, przesłonił wzrok. Tonąłem w nim, pijąc wciąż i tonąc, chcąc 
pociągnąć ją za sobą. Nigdy nie chciałbym jej wypuścić ze swych ramion. Ona nie 
protestowała, przyciągając mnie dłońmi za mokre włosy. Lecz nagle ugryzła mnie w dolną 
wargę, zacisnęła zęby. Przekląłem na głos i cofnąłem gwałtownie twarz.
- Chcesz mnie zgwałcić? - spytała.
- Kto jest gwałcicielem, ty czy ja? - odparłem. - Wydaje mi się, żeś tak tego ciekawa, 
jak ja sam.
Nie wypuszczałem jej jeszcze. Trzymałem ją nadal, jedną dłonią przyciskając 
krwawiącą wargę. Czułem każdy fragment jej ciała, mocno przyciśniętego do mnie. Bogowie, 
jakże łatwo byłoby powalić ją na ziemię i wziąć tu i teraz.
- Electro - ozwałem się ochryple. - Czy jesteś nałożnicą Tynstara?
- A jakie to ma znaczenie? - Jej piersi unosiły się, dotykały mnie. - Czy w ogóle ma 
jakieś znaczenie, samozwańcze?
Moja warga wciąż krwawiła. A jednak mało dbałem o ból. Chciałem dzielić go wraz z 
nią.
- O, tak, ma. Bo on drogo za ciebie zapłaci. Stężała mi w ramionach.
- A więc chcesz wziąć okup...?
- Chcę tego, co mogę dostać - rzekłem ostro. - Na bogów, kobieto, co ty chcesz mi 
zrobić? Rzucić na mnie czar?
Uśmiechnęła się.
- Robię, co mogę. - Dotknęła delikatnie mej wargi. - Czy mam ukoić twój ból?
- Wiedźma! - rzuciłem.
- Kobieta...
Teraz i ona była napastnikiem. Zrobiła jednak to, co obiecała. Ukoiła ból w mej 
wardze, lecz i przeniosła go o wiele głębiej; tam, gdzie traciłem nad sobą kontrolę.
- Czego za mnie zażądasz? - wyszeptała mi do ucha.
- Mej siostry. Uniosła głowę.
- Tourmaline?
- Tak. O złoto nie dbam, tylko chcę ją oswobodzić.
- Mój ojciec nigdy nie zapłaci tak wysokiej ceny.
- Zapłaci. Ja bym to zrobił.
Wypowiadając te słowa, pojąłem, że wydostała ze mnie prawdę. Zaśmiała się.
- Oj, Carillonie, już zacząłeś gadać? Tak szybko poddałeś się mym czarom?
Z wysiłkiem odsunąłem ją na bok. Czułem się słabo, jakbym cierpiał na jaką 
gorączkę. Było mi to gorąco, to zimno, w głowie huczało mi zarówno od wysiłku, jak z 
pożądania.
Z zaskoczeniem zdałem sobie sprawę, że miecz wciąż leży miedzy nami na ziemi. Nie 
schowałem go jeszcze. Leżał tak z obnażonym ostrzem, jakby przepowiadał to, co stanie 
między nami w przyszłości.
Electra stała przy stole. Jej usta były wciąż czerwone od wina, splamione moją krwią. 
Migdałowe oczy mierzyły mnie ze spokojem, jakby osądzała mnie w duchu. Nie odważyłem 
się spytać, co takiego widzi.
Schyliłem się i podniosłem miecz. Powoli wsunąłem go do pochwy i odłożyłem na 
stół, w zasięgu ręki. Wystarczyłoby, żeby znów wyciągnęła po niego rękę.
Zaśmiała się.
- O, panie, jesteś dla mnie za szybki i za mocny. Widzisz, ty jesteś mężczyzną, ja 
tylko kobietą.
- Tylko? - spytałem z niesmakiem, widząc jej zadowolony z siebie uśmieszek. - Nie 
zgwałcę cię - zapowiedziałem - choć sądząc po tym, czego już zaznałem, nie byłabyś chyba 
niechętna. Lecz o gwałcie zapomnij.- Uśmiechnąłem się. - Nie zgwałcę tej, którą dostanę za 
żonę.
- Żonę?! - krzyknęła. Wreszcie udało mi się wytrącić ją z równowagi.
- Tak - odrzekłem spokojnie. - Gdy zgładzę twego ojca i Tynstara i na powrót obejmę 
swój tron, uczynię cię królową Homany.
- Nie! - zawołała. - Nigdy na to nie pozwolę!
- Czy myślisz, że będę cię pytał o zdanie? - spytałem łagodnym tonem. - Będziesz 
moją żoną, Electro. Nikt mnie już teraz nie powstrzyma.
- Ja cię powstrzymam! - Była tak rozjuszona, że balem się nawet odetchnąć. - Ty 
marny głupcze, ja cię powstrzymam!
Uśmiechnąłem się tylko i podałem jej kubek z winem.
Finn, który siedział na stołku w moim namiocie, omal nie wypuścił szklanicy z rąk. - 
Co takiego chcesz zrobić?!
- Poślubić ją. - Siedziałem na brzegu łóżka. Miałem ściągnięte buty, w ręku 
trzymałem kubek z winem. - Czy masz jakiś lepszy pomysł?
- Idź z nią do łóżka - odrzekł krótko. - Wykorzystaj ją, ale nie żeń się. Mujhar 
Homany miałby poślubić córę Bellama?
- Zgadza się - przytaknąłem. - Tak właśnie zawiera się sojusze.
- Sojusze! - żachnął się. - Przybyłeś tu po to, by odebrać tron człowiekowi, który go 
sobie przywłaszczył, a nie iść w zaloty, jako konkurent do ręki jego córki! Na bogów, któż 
wtłoczył ci do głowy podobną głupotę?
Rzuciłem mu gniewne spojrzenie.
- Mówisz, żem głupiec? Czyś oślepł, Finnie? Tu nie chodzi o mężczyznę i kobietę, ale 
o dwa królestwa i ich mieszkańców! - Poprawiłem się na łóżku. - Nie możemy skazywać 
Homany na wieczną wojnę. Kiedy zgładzę Bellama i odzyskam Tron Lwa, pozostanie jeszcze 
Solinde. To wielkie i potężne królestwo, wolałbym nie wojować z nim bez końca. Gdybym 
ukoronował swe zwycięstwo, żeniąc się z Electra, mógłbym przypieczętować trwały pokój.
Teraz Finn nachmurzył czoło. Nie tknął nawet swego wina.
- Czy pamiętasz, panie, jak zaczęła się qu’mahlin?
- Pamiętam doskonale - rzuciłem niecierpliwie. - I nie wątpię, że Electra nie zechce 
wziąć mnie za męża, tak samo jak Lindir odrzuciła zaloty Ellica. Ale kiedy zasiądę na tronie, 
nie będzie miała wyboru.
Finn wymamrotał coś tonem głębokiego niesmaku, lecz słów nie rozumiałem, bo była 
to Dawna Mowa. Wyciągnął rękę i lekko szarpnął Storra za ucho, jakby prosił go o 
podpowiedz. Zastanowiłem się, co wilk mógł mu powiedzieć.
- Wiem, co należy robić - dodałem spokojnie.
- Doprawdy? Skąd wiesz, że nie jest uczennicą Tynstara? Skąd masz pewność, że nie 
zamorduje cię w małżeńskim łożu?
Teraz ja przekląłem w głos, lecz po homańsku.
- Kiedy ta wojna dobiegnie końca, Tynstar będzie trupem.
- A na razie, co chcesz z nią zrobić?
- Więzić ją tu. Gdy Bellam przyśle wieści o uwolnieniu Torry, oddamy mu jego 
córkę. - Uśmiechnąłem się. - O ile jeszcze będzie żył.
Finn potrząsnął głową.
- Rozumiem, że chcesz ją więzić jako narzędzie oswobodzenia twej rujholli. Ale 
żeby ją poślubić? O nie, znajdź sobie inną cheysulę.
- A więc chcesz, bym poślubił cheysulską kobietę? - warknąłem. - Homańczycy 
nigdy się z tym nie pogodzą.
- Cheysulskie kobiety biorą śluby z mężczyznami własnej rasy - odparł stanowczo. - 
Żadna nie szuka męża poza swym klanem.
- A mężczyźni? - spytałem. - Nie widzę, by wojownicy trzymali się swych klanów. 
Włączając w to ciebie. - Uśmiechnąłem się na widok jego podejrzliwej miny. - Była przecież 
Alix, tylko pół krwi Cheysuli, która w dodatku nie znała swego pochodzenia. - Zamilkłem na 
chwilę. - I może jeszcze Electra...
Wyprostował się tak gwałtownie, że wino wylało się z kubka i chlupnęło na łeb 
Storra. Wilk poderwał się równie szybko, jak jego pan, potrząsając głową i rozpryskując 
naokoło krople. Zerknął na Finna oczyma pełnymi wściekłości. Nie mogłem powstrzymać się 
od śmiechu, choć mój przyjaciel najwyraźniej nie uznał sytuacji za zabawną.
Wstał i odstawił kubek na stół, nadal rzucając mi gniewne spojrzenia.
- Nie pragnę Electry.
- Zapominasz, jak dobrze cię znam. Widziałem cię już w towarzystwie kobiet. Ona 
tobą poruszyła tak mocno, jak mną.
- Nie pragnę jej - powtórzył.
Zaśmiałem się na to, lecz zaraz uśmiech zamarł mi na wargach. Zmarszczyłem brwi.
- Jak to jest, że pociągają nas te same kobiety? Najpierw była Alix, potem ta 
rudowłosa w Caledonie, a teraz...
- Wasal winien znać swe miejsce. - Te słowa zaskoczyły mnie. - Czy naprawdę 
uważasz, że twój lennik pożądałby kobiety, którą jego pan chce uczynić królową?
- Finnie... - Wstałem, bo odwrócił się ode mnie. - Finnie, znam cię przecież dobrze.
- Doprawdy? - Na jego twarzy widniał wyraz niezwykłej powagi. - Chyba nie. Nie 
znasz mnie wcale.
Odstawiłem na bok kubek z winem.
- Wezmę ją na żonę, bo na to zasługuje. Inaczej jej nie dostanę.
- Wyciągnij tylko dłoń - odparł Finn. - Przyjdzie do ciebie, jak kot do mleka.
Między nami wyrastał mur; powoli, kamień po kamieniu. Dawniej nazywał się Alix, 
teraz nosił imię Electry. I choć wiedziałem, że uczucie, jakie żywi do niej, bliższe jest 
niechęci niż miłości, nie potrafiłem znów rozbić tej ściany. Cóż, sprawy królestwa są 
ważniejsze nawet od przyjaźni.
- Król musi czasem postąpić cynicznie - rzekłem cicho.
- Tak, Mujharze. Odszedł, a za nim ruszył wilk.

ROZDZIAŁ 13

Odrzuciłem na bok zasłonę i wyszedłem z namiotu, przytraczając do pasa miecz, 
ciągnący mnie ku ziemi ciężarem cheysulskiego złota. Już nie zawijałem rękojeści w skóry, 
by schować pod nią rzeźbienia i rubin. Wszyscy wiedzieli, że w końcu wróciłem, wszyscy 
łącznie z Bellamem, ja zaś nie miałem już ochoty, by ukrywać swą obecność czy tożsamość.
Finn czekał przy koniach. Tak jak ja miał przerzuconą przez ramię kuszę. Nie nosił 
jednak kolczugi czy garbowanych skór, które chroniłyby go przed ciosami. Żaden Cheysuli 
nie nosił zbroi. Ja też chętnie zrzuciłbym swoją, gdybym tylko potrafił przybrać zwierzęce 
kształty.
Wziąłem od niego cugle i chciałem wskoczyć na siodło. Jednakże zatrzymałem się w 
pół drogi i odwróciłem na wołanie Rowana.
- Panie, poczekaj! - Podbiegł do mnie, grzechocząc kolczugą i mieczem. Tak jak i 
my, szykował się, by poprowadzić szturm na jeden z patroli Bellama. - Pani cię prosi - 
wykrztusił wreszcie zadyszanym głosem.
- Electra o nic nie prosi - poprawiłem go łagodnym głosem. - Chciałeś pewno rzec, że 
po mnie posyła.
Rumieniec oblał mu twarz.
- Tak jest - odparł. - Posłała mnie - westchnął - po ciebie. Skinąłem głową. Electra 
posyłała po mnie często; dwa razy dziennie lub więcej. Zawsze po to, by poskarżyć się na 
niewolę i zażądać bezzwłocznego oswobodzenia. Oboje uprawialiśmy dziwną grę. Ona 
świetnie wiedziała, co czuję, gdy na nią patrzę. I umiała wykorzystać to uczucie.
Przez sześć tygodni, odkąd Finn ją pojmał, nic się między nami nie zmieniło, 
włączając w to wzajemny pociąg do siebie. Wiedziała o tym tak dobrze, jak ja sam. Pozornie 
byliśmy wrogami, lecz również potencjalnymi kochankami. To była wyłącznie kwestia czasu 
i sprzyjających okoliczności. Gdybym tylko chciał, mógłbym ją posiąść, nim jej niewola 
dobiegłaby końca. Lecz ja grałem o wyższą stawkę - o zawładnięcie nią na stałe, w mym 
królestwie i domu, i ona to pojmowała. I wykorzystywała. Tak więc ów przedziwny rytuał 
naszych zalotów trwał nadal.
- Czeka - Rowan przypomniał mi o swej obecności. Uśmiechnąłem się.
- Niech czeka.
Wskoczyłem na konia i wziąłem cugle widząc, że moi ludzie na mnie spoglądają. I 
odjechałem galopem, nim Rowan zdołał wyrzec choć słowo.
Finn dogonił mnie już za obozem. Za nami jechał kontyngent żołnierzy, trzydziestu 
Homanów uzbrojonych po zęby, gotowych do boju. Zwiadowcy przynieśli nam wieści o 
trzech solindyjskich patrolach. Ja zajmę się jednym z nich, Rowan następnym, ostatnim 
Duncan. Od kilku miesięcy ten styl walki dobrze spełniał swoją rolę. Bellam mógł tylko 
wykrzykiwać czcze pogróżki z wyżyn skradzionego tronu.
- Jak długo jeszcze będziemy ją trzymać? - spytał Finn. Nie musiał dodawać, o kogo 
chodzi.
- Dopóki nie odzyskam Torry. - Zmrużyłem oczy w oślepiającym słońcu. - Ostatnie 
wieści od Bellama mówiły, że wyśle Torry z Mujhary pod eskortą, wraz z Lachlanem. Electra 
już niedługo wróci do tatusia.
- Wypuścisz ją?
- Tak - odrzekłem spokojnie. - Nietrudno mi będzie rozstać się z nią, skoro już 
wkrótce ją odzyskam.
Uśmiechnął się.
- Nie ma już w tobie ni krzty niepewności. Ani skromności.
- Nie ma - zgodziłem się z krzywym uśmiechem. - Powróciłem do domu, by 
odzyskać swój tron, i uda mi się tego dokonać. A co do Bellama, to nękamy go już zbyt 
długo. Za miesiąc, dwa, góra trzy, wyjdzie z Mujhary, by walczyć. A wtedy dokona się 
dzieło.
- A jego córka?
Popatrzyłem mu prosto w oczy, czując w ustach smak wojennego piasku, bo 
zbliżaliśmy się już do pola bitwy.
- Ona jest nałożnicą Tynstara. Wszyscy tak twierdzą, nawet ona sama. Już choćby 
dlatego uczynię ją swą żoną.
- Zemsta? - Twarz miał poważną. - Rozumiem to doskonale, Carillonie, sam jej 
zasmakowałem. Jednak sądzę, że jest w tym coś więcej.
- Strategiczna ostrożność - zapewniłem go z szyderstwem w głosie. - Ona jest cennym 
narzędziem.
Nachmurzył twarz, ponuro ściągnął brwi.
- W naszych klanach jest inaczej.
- Owszem - przytaknąłem. - Wy w klanach bierzecie sobie kobiety wedle swej woli i 
nie dbacie o konsekwencje takiego czynu. - Obejrzałem się na swych żołnierzy. Jechali zbici 
w ciasną grupę, połyskującą stalą mieczy, noży i kolczug. - Mężczyźnie potrzebna jest żona i 
dzieci - dodałem cicho. - Król potrzebuje o wiele więcej.
- Więcej - powtórzył z niesmakiem, wpatrując się - w Storra. Wilk sadził susy przy 
boku jego konia. Podniósł srebrny łeb i spotkali się wzrokiem. Para dziwnych żółtych oczu 
wpatrywała się w parę bursztynowych ślepi bestii. A przecież nie mógłbym orzec, który z 
nich był bestią.
Ani czy któryś z nich bestią był.
Nasza ekspedycja spadła nagle na patrol Bellama, ścinając wartowników. 
Zatrzymałem konia w niedużej odległości od potyczki i zacząłem puszczać strzały do 
wybranych celów. Choć atvijskie łuki były dobre na krótki dystans, nie miały mocy mej 
cheysulskiej kuszy. Dopóki nie skończą mi się strzały, będę niemal nie do pokonania.
Tak przynajmniej myślałem, dopóki zbłąkana atvijska strzała nie wbiła się we 
wrażliwe chrapy mego konia, przyprawiając go o paroksyzm bólu. Nie mogłem go okiełznać. 
Woląc już wystawić się na strzały, niż paść pod oszalałym wierzchowcem, zeskoczyłem z 
siodła i dalej walczyłem już na własnych nogach.
Moi Homanowie bili się świetnie, dowodząc swej wartości. Nie okazywali ni krzty 
wahania, nawet mając przeciwko sobie łuczników, którzy tak ich zmasakrowali sześć lat 
temu. Jednakże ludzie Bellama mieli przewagę liczebną. Rzucili się zaciekle na moje wojsko, 
tnąc mieczami, wywijając nożami, wrzeszcząc jak zupełni szaleńcy, wpadając w wir walki. 
Ileż już razy opadaliśmy ich jak chmura komarów. Tym razem jednak umieli się odgryźć.
Gdy skończyły mi się strzały, odrzuciłem kuszę i sięgnąłem po miecz. Rzuciłem się na 
najbliższą kupę walczących, tnąc wroga. Niemal natychmiast w szranki ze mną stanął jakiś 
Atvijczyk, dzierżący potężny miecz. Ostrze odparłem ostrzem. Sapnąłem ciężko, gdy siła 
ciosu rozeszła się z mych ramion na barki, sięgając napiętych mięśni. Odepchnąłem go, 
zamierzyłem się mieczem i wbiłem ostrze głęboko w jego pierś.
Człowiek zwalił się na ziemię. Wyszarpnąłem miecz z trupa i przeskoczyłem przez 
niego, uchylając się przed następnym ostrzem, które zafurkotało mi koło głowy. Obróciłem 
się na pięcie i odciąłem ramię, ściskające to ostrze. Solindyjczyk padł na kolana z wrzaskiem, 
krew trysnęła na zdeptaną darń, już splamioną juchą. Wystarczyło mi jedno spojrzenie, by 
zorientować się, że przebieg walki zmienia się na korzyść przeciwnika.
Teraz sztuką było się wycofać. Konia zostawiłem za polem bitwy, lecz większość sił 
wroga również poruszała się pieszo, bo wpierw uderzyliśmy w ich wierzchowce. Zawody w 
chodzeniu wygrywa zwykle ten, który ma dość rozumu, by zacząć biec. To było jedyne 
wyjście.
Rozejrzałem się za Finnem i dostrzegłem go niedaleko, jak zwykle. Wykrzykiwał coś, 
mierząc się z solindyjskim żołnierzem. Finn miał ludzką postać, bojąc się widać ryzyka, jakie 
niesie zmiana kształtu w bitewnym zamęcie. Kiedyś powiedział mi, że przemiana jest kwestią 
utrzymania wewnętrznej równowagi. Cheysulski wojownik pozostaje nadal sobą nawet w 
formie lira, gdyby jednak przeszkodzić mu podczas przemiany, kiedy przekracza ową 
magiczną granicę, mógłby już na zawsze pozostać zwierzęciem.
Nie dopuszczałem do siebie myśli, że Finn mógłby na zawsze zmienić się w wilka. O 
nie, zbyt go potrzebowałem w ludzkiej postaci.
Wówczas ujrzałem, jak spomiędzy dwóch ludzi wyskakuje Storr. Z wyprężonym 
ogonem gnał jak błyskawica przez skrwawione pole bitewne. Uszy położył po sobie, kły miał 
obnażone. Wiedziałem, że biegnie na pomoc Finnowi. Lecz było już za późno.
Miecz spadł nagle, wbijając się w lewy bark wilka. Jego bolesny skowyt przedarł się 
przez bitewny zgiełk jak kosa. Finn usłyszał go albo też zorientował się poprzez swą 
magiczną więź. Bezradnie patrzyłem, jak odwraca się od przeciwnika, by wzrokiem odszukać 
Storra.
- Nie! - krzyknąłem, próbując biec po śliskiej darni. - Finnie, broń się!
Lecz on się nie bronił. Atvijska włócznia wbiła mu się w prawe udo i utknęła w ziemi.
Rzuciłem się poprzez trupy i rannych, przez wroga i własnych ludzi. Finn leżał na 
plecach, usiłując wyszarpnąć ostrze z ciała. Jednak włócznia przeszła na wylot i na dobre 
przyszpiliła go do ziemi. Na próżno próbował złamać drzewce.
Atvijski wojownik widząc, że ma przewagę, wyciągnął z pochwy miecz i zamachnął 
się.
Wówczas spuściłem swój miecz potężnym łukiem i wbiłem go w skóry, kolczugę i 
ciało. Człowiek runął w przód. Złapałem trupa, nim zwalił się na Finna, odciągnąłem go na 
bok i rzuciłem na ziemię. Zakląłem szpetnie na widok tego, co zdążył zrobić nożem. Lewa 
połowa twarzy Finna ziała krwawą raną, biegnącą od oka aż do szczęki.
Strzaskałem w rękach drzewce włóczni i przetoczyłem Finna na bok. Szczęśliwie 
stracił przytomność. Wyciągnąłem resztę drzewca z wierzgającej nogi. Z rany popłynął 
strumień krwi i rozlał się kałużą na zdeptanej darni. Dźwignąłem swego wasala, zarzuciłem 
go na plecy i wyniosłem poza pole bitwy.
Finn wykrzykiwał imię Storra, rzucał się w mych objęciach. Przyciskałem go do 
siennika, próbując uspokoić go cichymi słowy i prośbami, lecz on był zbyt pogrążony w bólu 
i gorączce, by mnie usłyszeć. Może nawet nie był świadom mej obecności.
W ciasnym namiocie cuchnęło od krwi i gorąca. Medycy zrobili wszystko, co leżało w 
ich mocy, zszywając mu twarz jedwabną nicią i pokrywając ją ziołowymi okładami, lecz 
nadal była obrzękła, brzydka i groźna. Ranę w nodze oczyścili i również obłożyli okładami, 
lecz jeden z nich stwierdził wprost, że nogę trzeba odciąć. Zrazu tego wzbroniłem, 
zszokowany na samą myśl o amputacji, lecz teraz, gdy upłynęło wiele czasu i nic się nie 
zmieniało, zaczęła do mnie docierać konieczność takiego kroku.
Jeśli w ranie była trucizna, Finn mógłby umrzeć. A ja nie chciałem skazywać go na to.
Klęczałem sztywno przy jego boku, zbyt odrętwiały i wystraszony, by odejść. Zasłonę 
nad wejściem opuszczono, by nie zleciały się muchy i gzy, więc powietrze było ciężkie, 
duszące. W ciemnościach namiotu stał przy mnie Rowan. Milczał, lecz wiedziałem, że jego 
też przepełnia lęk i trwoga. Finn zawsze zdawał się niepokonany, nawet tym, co go ledwie 
znali. Zaś tym z nas, którzy znali go najlepiej...
- On jest Cheysuli - rzekł Rowan, chcąc podnieść mnie na duchu.
Spojrzałem na bladą, spoconą twarz naznaczoną ohydną raną. Nawet po zszyciu 
wyglądała potwornie. Blizna przecinała twarz od oka aż do szczęki, ściągając skórę na 
podobieństwo skręconego, wilgotnego węża. Tak, on był Cheysuli.
- Oni też umierają - ozwałem się ochryple. - Nawet Cheysuli umierają.
- Nie tak szybko, jak inni. - Zbliżył się o krok. Podobnie jak ja, zbryzgany był krwią. 
Jego ludzie wydostali się z pola bitwy bez jednej ofiary. Ja straciłem większość swych 
podkomendnych, a teraz mogę stracić Finna. - Panie... Wilka nie ma.
- Wysłałem ludzi na poszukiwania...
Nic więcej nie rzekłem. Zwłok Storra nie odnaleziono na bitewnym polu. A przecież 
widziałem, jak miecz wbija mu się w bark.
- Może kiedy go znajdą...
- Jak na Cheysuli niewiele wiesz o waszych zwyczajach. Ugryzłem się w swój 
niewyparzony język. Nie pora na to, by łajać Rowana za coś, na co nie miał wpływu. 
Spojrzałem na jego zmęczoną twarz i pojąłem, że angażując się w tę wyprawę, ryzykował tak, 
jak ja. Wysiliłem się na przeprosiny. Potrząsnął tylko głową.
- Nie, panie, wiem przecież, o czym mówisz. Masz rację. Jeśli wilk jest już martwy 
bądź dogorywa, to stracisz swego lennika.
- I tak mogę go stracić.
Nadzieja na to, że przeżyje, zdawała się płonna. Gdybym zaś kazał amputować mu 
nogę...
- Carillonie... - To był głos Alix. Odsłoniła drzwi. Patrzyłem na nią z zaskoczeniem. - 
Posłano po mnie. - Weszła do namiotu, opuszczając za sobą kotarę. Dostrzegłem jej bladość. - 
Duncana tu nie ma?
- Po niego też posłałem.
Podeszła bliżej i uklękła koło mnie, wpatrując się bursztynowymi oczami w Finna. 
Spojrzałem i ja, starając się wczuć w jej widzenie i musiałem odwrócić wzrok. Na twarzy 
wypisaną miał śmierć.
Alix wyciągnęła rękę i dotknęła jego nagiego ramienia. Złote ozdoby, rzeźbione 
postaciami wilków, wysmarowane były krwią i ziemią. W nich też wyrażała się jego śmierć. 
Lecz ona dotknęła jego zwiotczałej ręki i ścisnęła ją mocno, jakby nie pozwalała mu odejść.
Przyglądałem się jej. Klęczała u jego boku i delikatnie ściskała mu dłoń. W oczach 
Alix widniały smutek i przerażenie, jakby pojęła, że ma utracić tego, kto przywrócił jej 
należne miejsce, i jakby ta świadomość burzyła stojący między nimi mur. Zawsze rzucali się 
sobie do gardeł, ranili ostrymi słowy, zadawali uczuciowe rany. Łączyła ich jednak krew i coś 
więcej. A ona wreszcie to zrozumiała.
Odchyliła głowę do tyłu. W jej oczach zagościła tak mi znana pustka. Stały się 
nieobecne, ciemne, obce. Nagle wydała się bardziej cheysulska niż kiedykolwiek przedtem. 
Poczułem, że w jej duszę wstąpiła potęga. Jakże łatwo zebrała tę moc! Wreszcie westchnęła 
głęboko.
- Storr żyje.
Patrzyłem na nią w osłupieniu.
- Jest poważnie ranny. Umiera. - Smutek wyrzeźbił w jej twarzy głębokie bruzdy. - 
Musisz po niego iść. Jeśli go szybko przywieziesz, może uda nam się ocalić ich obu.
- Gdzie to jest?
- Niedaleko. - Znów wpatrywała się w Finna, ściskając jego dłoń. - O jakąś milę stąd, 
na północny zachód. Jest tam wzgórze, na szczycie rośnie samotne drzewo. I jest kopiec. - Na 
chwilę zamknęła oczy, jakby przywoływała wspomnienie o mocy. - Carillonie, jedź już. Z 
Duncanem porozumiem się przez Caia.
Zerwałem się na równe nogi, nie zważając na protesty obolałych członków. Nie 
potrzebowałem jej mówić, by go doglądała. Wyszedłem z namiotu, wciąż odziany w 
skrwawiony pancerz ze skór i metalu i zawołałem o konia.
Rowan wychodził właśnie z namiotu, gdy nadjechałem, ściskając Storra w objęciach. 
Ostrożnie zszedłem z siodła, nie chcąc oddawać wilka w cudze ręce. Rowan usłużnie 
przytrzymał odchyloną zasłonę. Wszedłem do namiotu i posłyszałem muzykę harfy, trącanej 
zręcznymi palcami Lachlana.
Siedział na stołku u boku Finna. Panią swą trzymał opartą o pierś i kolano. I grał. Cóż 
to była za muzyka! Ze złotych strun ulatywały złote dźwięki, jakże słodkie i czyste. Głowę 
miał pochyloną, oczy zamknięte. Na twarzy malował mu się wyraz natężonego skupienia. Nie 
śpiewał, pozwalając harfie robić to za siebie. Widziałem jednak, jaki rzuca czar.
Mówił o sobie: uzdrowiciel. Teraz starał się uzdrawiać.
Ukląkłem i najdelikatniej, jak potrafiłem, ułożyłem Storra koło Finna. Ostrożnie 
przeniosłem wiotką, brązową dłoń przyjaciela na srebrne futro i cofnąłem się. Pieśń wciąż 
płynęła, w końcu umilkła i zapanowała cisza.
Lachlan poruszył się nieco, jak obudzony ze snu.
- Ja nie potrafię mu pomóc. Ani nawet sam Lodhli. To Cheysuli... - przerwał, bo 
powiedział już wszystko.
Alix stała w cieniu. Gdy tylko wszedłem, cofnęła się od łoża, czyniąc miejsce dla 
Storra. Teraz stanęła pośrodku namiotu. Warkocze miała upięte na czubku głowy. Nie 
błyszczały już, bo w namiocie panował półmrok, ciemność.
- Idzie Duncan - ozwała się cicho.
- Zdąży?
- Nie wiem.
Założyłem ręce na piersiach, jakbym dzięki temu mógł ukryć swe cierpienia.
- Na bogów, on jest mą prawą ręką! Nadal go potrzebuję!
- Wszyscy go potrzebujemy. - Łagodnymi słowy upomniała mnie za mój egoizm, choć 
pewnie nie taka była jej intencja.
Lachlan poruszył się na stołku, z jego harfy dobył się samotny dźwięk. Natychmiast 
go stłumił.
- A ty jak się czujesz, Carillonie?
- Dość dobrze - odrzekłem niecierpliwie i dopiero po chwili pojąłem, że ma na myśli 
moją splamioną krwią kolczugę. - Nie jestem ranny. Zamiast mnie raniono Finna.
Wilk leżał na posłaniu. Nie wydał ani jednego dźwięku, lecz wciąż oddychał. Tak 
samo jak Finn. Dzięki wam, o bogowie!
- Panie! - Rowan odważył się ozwać. - Czy mam rzec księżniczce, że harfiarz 
powrócił?
Przez chwilę nie rozumiałem, o czym mówi. Wreszcie pojąłem. Lachlan przybył z 
dworu Bellama, by przeprowadzić transakcję wymianę Electry za Tourmaline. W mej głowie 
zapanował chaos.
Lachlan spojrzał na mnie.
- Twa siostra ma się dobrze, Carillonie. Jest nieco znużona długą niewolą, lecz nie 
ucierpiała ani trochę. - W jego głosie dźwięczał dziwny ton. - Ma się dobrze... i jest taka 
piękna!
Rzuciłem mu uważne spojrzenie. Nie było jednak czasu, bym zastanawiał się nad 
niuansami jego przemowy czy poddał się emocjom chwili. Co innego było teraz pilniejsze.
- Gdzie ona jest?
- Niedaleko stąd. Bellam wysłał ją w towarzystwie solindyjskich strażników i pod mą 
pieczą. Oni jej pilnują, ja mam przyprowadzić księżniczkę Electrę i odebrać Tourmaline. - 
Przerwał i poprawił się na stołku. - Księżniczkę Tourmaline.
Nie chciałem myśleć teraz o Electrze, czy nawet o Tourmaline. A mimo to nie 
mogłem o niej zapomnieć. Niecierpliwie skinąłem głową na Rowana.
- Powiedz jej, że Lachlan powrócił, niech się szykuje. Gdy nadejdzie czas, 
przeprowadzimy wymianę.
Rowan pokłonił się i wyszedł bez zwłoki, wdzięczny za obarczenie go tym 
obowiązkiem. Nie ma bowiem równie beznadziejnych chwil, jak te spędzone na bezradnym 
przyglądaniu się czyjejś śmierci.
Nagle ktoś odrzucił gwałtownie zasłonę. W drzwiach stał Duncan. Zza jego pleców do 
namiotu wpadły promienie słońca, wypełniły go blaskiem. Z początku widziałem tylko 
sylwetkę mężczyzny na jaskrawym tle. Po chwili dostrzegłem jednak rysy jego twarzy, 
zastygłe w przerażeniu.
- Alix!
Natychmiast podeszła ku niemu. Na mnie nawet nie spojrzał, cała swą uwagę 
koncentrując na Finnie.
- Harfiarzu - rzekł - wdzięczny ci jestem, lecz to jest sprawa między nami, Cheysuli.
Lachlan usłuchał odprawy z dostojeństwem. Bez zwłoki wstał i się odsunął. Duncan 
odepchnął stołek i przykląkł wraz z Alix przy łożu. Do mnie się nie odezwał.
- Nigdy jeszcze tego nie robiłam. - W głosie Alix pobrzmiewał lęk.
Ciężkie złote ozdoby na ramieniu Duncana zalśniły w półmroku, odbijając smugę 
światła, która wpadała przez szpary wokół zasłony.
- Płynie w tobie Dawna Krew, cheysulo. Nie musisz się obawiać. Wezwiemy magię 
ziemi. Musisz ją tylko przywołać, a ona przez ciebie uleczy Finna. I Storra. - Na moment 
schwycił jej dłoń i przycisnął do swego ramienia. - Obiecuję ci, że się uda.
Ona już nic nie mówiła. Duncan puścił ją i dotknął rany w boku wilka. Lir zdawał się 
trzymać życia słabiej niż jego pan. Gdyby zaś padł, nim uleczono by Finna, wszelkie wysiłki 
na nic by się nie zdały.
- Zapomnij o wszystkim - przemówił Duncan. - Wniknij głęboko w ziemię, aż zniknie 
wszystko prócz strumienia życia. Nie obawiaj się, rozpoznasz go bez trudu. Dotknij go i 
pozwól, by przez ciebie przepłynął w ciało wilka. To lir, więc wie, co się dzieje.
Obserwowałem zmiany zachodzące na twarzy Alix. Wpierw wahała się, potrzebowała 
pomocy Duncana, lecz po chwili ujrzałem oznaki jej własnej mocy. Klęczała tak u boku wilka 
z rękoma złożonymi na padołku, zamkniętymi oczami wpatrując się w głębię swej duszy. 
Przez moment chwiała się, lecz zaraz wyprostowała. Na jej twarzy odmalowało się skupienie 
i zdziwienie. Z tego świata przeszła w inny.
Mało brakowało, bym jej dotknął. Podbiegłem, chcąc złapać ją w ramiona, lecz silą 
woli powstrzymałem ten odruch. To, co robiła; to, kim była, przerastało mą wiedzę, znałem 
jednak Duncana i wiedziałem, że nigdy nie szafowałby jej życiem. Nawet po to, by ocalić od 
śmierci własnego brata.
Z jej ust dobył się cichy dźwięk i nagle zniknęła. Jej ciało pozostało w namiocie, 
nieruchome i sztywne, lecz Alix odeszła. Znalazła się gdzieś głęboko pod ziemią, gdzie 
szukała źródła uzdrowicielskiej sztuki swej rasy. U jej boku zaś stąpał Duncan. Wystarczyło 
spojrzeć na jego twarz, by ujrzeć tę samą nieobecność. Sama świadomość tego, że mężczyzna 
i kobieta mogą połączyć się ze sobą tak mocno, choć bez-cieleśnie, tylko po to, by uratować 
wilka, była niezmiernie poruszająca.
Cheysulskie czary wnikają w ziemię, ożywiają moc pradawnych bóstw i kierują ją ku 
tym, którzy mają wyzdrowieć. Rana od miecza nadal ziała w barku Storra, lecz nie cuchnęła 
już, nie wyglądała na zepsutą. Oddech lira uspokoił się, z oczu ustąpiła mgła. Poruszył się, 
przez całe jego ciało przeszedł gwałtowny dreszcz. Storr powrócił do naszego świata.
Alix się zachwiała. Duncan pochwycił ją w ramiona i przycisnął do piersi, tak jak 
Lachlan ściskał swą Panią. Na twarzy Cheysuli dostrzegłem strach i zmęczenie. Nie 
wiedziałem, czy nie skłamał, mówiąc jej, że czary nie są groźne, gdy w rzeczywistości 
odbierały człekowi część duszy. Może dla Finna jednak zaryzykowałby życiem Alix.
Ogarnął mnie gniew nie do opisania. Po chwili jednak wściekłość zniknęła, gdyż 
potrzebowałem tych dwojga... Potrzebowałem ich wszystkich!
- Dość - rzekł Duncan. - Storr już wyzdrowiał. Teraz muszę uleczyć Finna.
- Lecz nie sam! - Wyprostowała się, odsunęła od niego. - Czy myślisz, że pozwolę ci 
pójść tam, skąd przed chwilą wróciłam? Nie, Duncanie, zawezwij tu innych, połącz się z 
nimi. Nie musisz robić tego w pojedynkę.
- Muszę - odparł łagodnym losem. - To mój rujho. I nie jestem sam... Będzie przy 
mnie Cai. - Uśmiechnął się. - Dzięki ci za troskę, lecz twe obawy są nieuzasadnione. 
Zachowaj je dla Finna, gdy już się przebudzi.
I wtem zniknął, nim mogła zaprotestować, przeciekł jej przez palce jak woda. Jego 
cielesna powłoka pozostała, lecz on sam znikł. To, co było Duncanem, odeszło w inne rejony, 
tym razem dalej i na dłużej. Zawędrował tak daleko, nie wracał tak długo, iż myślałem już, że 
straciłem ich obu.
- Alix!
Wiedziałem, że chce pójść za nim. Schyliłem się, by po-dźwignąć ją na nogi. 
Odwróciła ku mnie swą rozzłoszczoną twarz.
- Puść mnie, Carillonie, nie zatrzymuj mnie! Czy myślisz, że zniosłabym taką stratę? 
Nigdy! Nawet dla Finna!
- Już kiedyś ryzykowałaś swym życiem; dla mnie, choć o to nie prosiłem - odrzekłem 
stanowczo. - Byłem skuty atvijskimi kajdanami, a ty przybyłaś w postaci sokola, by mnie 
oswobodzić. Czy myślisz, że pozwoliłbym ci postąpić tak nierozważnie? - Potrząsnąłem 
głową. - Duncan czyni to, co zechce. Gdyby potrzebował twej pomocy, poprosiłby o nią.
Odrzuciła w tył głowę, by patrzeć na swego męża. Klęczał u boku Finna. Był tu, a 
jednocześnie gdzie indziej. Finn, leżący bez sił na sienniku, nawet nie drgnął.
- Nie potrafiłabym dokonać wyboru - rzekła łamiącym się głosem. - Zawsze 
myślałam, że wybiorę Duncana i nikogo innego, lecz nie potrafiłabym. Chcę mieć ich obu...
- Wiem, ja również. Lecz o tym zadecydują bogowie.
- Czy Lachlan zmienił cię w kapłana? - Uśmiechnęła się gorzko. - Nie słyszałam nigdy 
z twych ust takich proroctw.
- Nie głoszę proroctw. Jak chcesz, możesz uznać, że to tahlmorra. - Uśmiechnąłem się 
i wykonałem ów gest. - Cóż możemy zrobić, jeśli nie czekać na to, co ma się wydarzyć?
Wówczas Duncan wymówił zmęczonym głosem niewyraźny zlepek słów Dawnej 
Mowy. Wreszcie się odezwał! Poruszył się, jakby chciał, choć nie mógł powstać, i padł na 
ziemię, uderzając głową o taboret. Lachlan natychmiast odstawił swą Panią i pochylił się, by 
go podźwignąć, Alix zaś wyszarpnęła się z mego uścisku.
- Głupcze - przemówił słabym głosem Finn. - Nie wolno robić tego w pojedynkę!
Wpatrywałem się w niego, nie wiedząc, czy nie zawodzi mnie słuch. Lecz powiedział 
to właśnie on, Finn, blady jak śmierć. W jego oczach kręciły się łzy.
Z pomocą Lachlana Duncan stanął na nogi. Potem usiadł z rozstawionymi szeroko 
nogami, wciąż oszołomiony, jakby nie mógł dojść do siebie. Gdy Alix przyklękła obok niego, 
zdawał się jej nie poznawać.
Finn oparł się na łokciu i uniósł lekko na sienniku. Znów musiałem przytrzymać go na 
posłaniu.
- Leż, nie ruszaj się!
- Duncanie... - zawołał ochryple w próżnym proteście.
- Wracaj! - krzyknęła Alix. - Na bogów, ty głupcze! Z całej siły uderzyła Duncana w 
twarz otwartą dłonią. Jego policzek zaczerwienił się jaskrawym szkarłatem, lecz do oczu 
powróciła mu świadomość. Popatrzył na Alix, na mnie, na Finna, i znów był sobą.
- O, bogowie - rzekł słabym głosem. - Nie wiedziałem...
- Nie wiedziałeś - przytaknął Finn. Przyciskałem mu pierś na wypadek, gdyby znów 
próbował wstać. - Nic nie wiedziałeś, durniu. Czy myślisz, że zgodziłbym się na to, byś oddał 
za mnie swe życie? - Wykrzywił twarz i syknął z bólu, bo szwy wrzynały mu się w 
spuchniętą twarz. - Na bogów, ten Atvijczyk...
- Nie żyje - dokończyłem za niego. - Czy sądzisz, że pozwoliłbym mu dokończyć to 
dzieło?
Finn odszukał dłonią skołtunione futro Storra. Zamknął oczy, rozluźnił mięśnie bladej 
jak popiół twarzy. Pomyślałem, że znów stracił przytomność.
- Rujho - ozwał się Duncan. - Jest coś, co musisz natychmiast zrobić.
- Później - odrzekł Finn przez mocno zaciśnięte wargi.
- Teraz! - Duncan uśmiechnął się. - Jesteś winny podziękowania Carillonowi.
Spojrzałem na niego z zaskoczeniem. Oczy Finna rozchyliły się - wąskie, ciemne 
szparki połyskujące utrzymującą się gorączką.
- Ale to ty...
- Tak - przerwał mu Duncan. - Lecz to właśnie Carillon wyciągnął cię z pola walki. 
Inaczej teraz leżałby tam twój trup.
Wiedziałem, o co mu chodzi. Finn nigdy nie był skory do okazywania wdzięczności, 
choć często wiedziałem, że ją odczuwa. Ja sam miewałem trudności z wyrażeniem swych 
uczuć. Dla niego było to jeszcze trudniejsze. Wpierw chciałem zaprotestować, lecz w końcu 
dałem spokój. To Duncan, nie ja, wychował się wraz z Finnem. Finn westchnął i znów 
przymknął oczy.
- Powinien był mnie tam zostawić. Nie musiał ryzykować życia.
- Nie - zgodził się Duncan. - Lecz tak właśnie postąpił. A teraz winny mu jesteś 
podziękowanie.
Myślałem, że usnął. Nie poruszał się, nie dał po sobie poznać, że usłyszał cokolwiek. 
Ale usłyszał i pojął. Wreszcie spod obrzękłych powiek rzucił mi krótkie spojrzenie.
- Leijhana tu’sai - wymamrotał. Zamrugałem oczyma i się roześmiałem.
- To Dawna Mowa. Nie wiem nawet, czy mi podziękowałeś, czy przekląłeś.
- Podziękował ci - odparł z powagą Duncan. I dodał: - Leijhana tu’sai, Carillonie.
Zdałem sobie sprawę z tego, że tylko ja stoję. Nawet Lachlan klęczał u boku Duncana. 
Jego Pani połyskiwała na stole. Dziwne to było uczucie, gdy ujrzałem tych ludzi w uniżonych 
pozach, chociaż wiedziałem, że przyjdzie dzień, gdy stanie się to dla mnie zwyczajne.
Spojrzałem na harfiarza.
- Musimy dokonać wymiany.
Powstał i zabrał instrument. Nim jednak wyszliśmy z namiotu, rzuciłem okiem na 
Finna. Spał.
- Leijhana tu’ sai - rzekłem. - Za to, że nie umarłeś.

ROZDZIAŁ 14

Wyszedłem z namiotu na trzęsących się nogach. Czułem wciąż jeszcze zmęczenie i 
napięcie. Przystanąłem na chwilę, opuszczając zasłonę, i wpatrzyłem się przed siebie, nie 
widząc namiotów rozrzuconych w pozornym nieładzie po wrzosowisku. Tę strategię 
zapożyczyłem od Cheysuli, choć brakło tu drzew, wśród których moglibyśmy się skryć. 
Obozowaliśmy na porośniętej trawą równinie. Lasy pozostały za nami. Zbliżaliśmy się do 
Mujhary, do Bellama i mego tronu. Nasze obozowisko było zaledwie zbieraniną namiotów i 
rozpalonych między nimi ognisk, lecz dobrze nam służyło.
Wziąłem głęboki oddech, najgłębszy jak tylko mogłem, napełniając płuca powietrzem. 
Smród wojskowego obozu stracił wszelkie znaczenie, gdy przejęła mnie myśl o tym, jak mało 
brakowało, bym stracił Finna. Doskonale wiedziałem, że gdyby moi medycy przeforsowali 
pomysł odjęcia mu nogi, znalazłby inny sposób, by umrzeć. Jak mi kiedyś powiedział, 
okaleczony wojownik jest dla klanu bezużyteczny. W przypadku Finna byłoby jeszcze gorzej 
- uważałby się za bezużytecznego dla Mujhara, co podważyłoby jego tahlmorrę i odebrało mu 
sens istnienia.
Lachlan prześlizgnął się przez wejście, otarł dłoń o szeleszczącą materię namiotu. 
Niewielu z nas miało teraz dach nad głową. Mnie, jako Mujharowi, należał się największy 
namiot, lecz i on był dość skromny. Ten z kolei służył za prowizoryczny lazaret. Gdy 
przywiozłem Finna, medycy wynieśli z niego innych chorych. Podczas rekonwalescencji 
będzie miał własną izbę.
Tym razem ręce Lachlana były puste.
- Finn przeżyje, nie musisz się lękać.
- Pytałeś o to Lodhiego?
Nie dał po sobie poznać, czy moja uwaga go dotknęła.
- Nie było potrzeby. Wcześniej prosiłem Go o pomoc, lecz Finnowi nie mogłem 
dopomóc. Przebywał zbyt daleko od naszego świata, nazbyt zatracił się w bólu, rozpaczy z 
braku Storra. Lecz kiedy Duncan i Alix użyli swej magii... - Przerwał na chwilę z uśmiechem 
na ustach. - Wielu rzeczy nie jestem w stanie pojąć. Dopóki nie poznam lepiej Cheysuli, nie 
mogę nawet marzyć o tym, by układać o nich pieśni.
- Wielu ludzi nie rozumie Cheysuli - odrzekłem. - A jeśli idzie o pieśni, to chyba nie 
będą o nie prosić. Zbyt wiele już legend krąży na ich temat. - Patrzyłem na mały wojskowy 
namiot, ustawiony daleko od miejsca, w którym staliśmy. Otaczało go sześciu zbrojnych. - Ilu 
ludzi strzeże mej siostry?
- Bellam wysłał ją pod pięćdziesięcioosobową eskortą. - Na jego twarzy malowała się 
powaga. - Panie, nie masz chyba zamiaru pójść sam...
- Jest moją siostrą. - Ruszyłem w stronę szafranowego namiotu. Lachlan deptał mi po 
piętach. - Winny jestem oddać Tourmaline honory, a te ostatnio potaniały. Nie wyślę nikogo 
w swym zastępstwie.
- Ale zapewne weźmiesz ze sobą zbrojnych. Uśmiechnąłem się, zastanawiając się 
zarazem, czy pyta o to tylko z ciekawości.
- Nie.
- Carillonie...
- Jeśli to ma być pułapka, to ich szczęki kłapną w powietrzu. - Dałem znak 
żołnierzom, strzegącym namiotu Electry. Bezzwłocznie się usunęli, bym mógł zostać z nią na 
osobności. Pozostali jednak w zasięgu mego głosu. - A może ty wiesz, co wyszykował mi 
Bellam?
Przystanąłem przed namiotem. Harfiarz się uśmiechał.
- Niestety, nie wyjawił mi swych planów. Przyjął mnie jako muzykanta, nie swego 
zausznika. Nie wiem, czy wysłał żołnierzy po ciebie, sądzę jednak, że to wielce 
prawdopodobne. - Jego wzrok ześlizgnął się ze mnie i padł na chaotycznie rozrzucone 
namioty. - Zrobiłbyś dobrze, biorąc ze sobą znaczną eskortę.
- Bez wątpienia - odrzekłem z ironią. Odwróciłem się i odsunąłem ręką zasłonę, 
jednak nie wchodziłem jeszcze do wnętrza namiotu. Nie potrafiłbym tego uczynić szybko. 
Jaskrawe promienie słońca wpadły do środka i oświetliły siedzącą tam kobietę. Ubrana była 
w ciemnobrązową suknię, przetykaną u szyi i na mankietach miedzianobrunatnym 
jedwabiem, przepasaną cienkim skórzanym paskiem barwionym na żółto, spiętym miedzianą 
klamrą. Alix podarowała jej hojnie tunikę własnej roboty w miejsce splamionej szarej 
atłasowej sukni, którą Electra miała na sobie, gdy pojmał ją Finn. Nowy strój pasował na nią 
jak ulał, bo obie kobiety były jednego wzrostu.
Electra czekała cierpliwie, siedząc na trójnogu pośród fałd ciemnej sukni, piętrzących 
się u jej stóp jak fale bijące o brzeg. Siedziała sztywno wyprostowana, subtelna linia jej 
wiotkiej szyi łagodnie przechodziła w zarys szczęki, podkreślając czystość jej 
arystokratycznej krwi. Włosy splotła w luźny, wijący się jak wąż warkocz, przełożony przez 
ramię i rozsypujący się u pasa. Gładka, blada skroń domagała się ozdoby z tłoczonego złota, 
czy lepiej ze srebra, które kontrastowałby z jej wspaniałymi migdałowymi oczyma.
Wiedziałem, że Rowan wszystko jej już przekazał. Czekała więc z rękami złożonymi 
poniżej grubego sznura połyskujących włosów. W milczeniu siedziała na taborecie, zaś 
promienie słońca przenikały przez szafranowy materiał namiotu, barwiąc ją pastelową 
poświatą w kolorze ochry. Na szyi miała spiralny naszyjnik ze złota, który błyszczał w 
świetle dnia.
Na bogów, i ona sama świeciła cała. Tak bardzo pragnąłem zatracić się w jej 
poświacie. W niej. O bogowie, co też kobieta potrafi zrobić z mężczyzną! Nawet ze swym 
wrogiem...
Ona twierdziła, że ma czterdzieści lat. A ja zawsze w to wątpiłem.
Podałem jej dłoń, polecając wstać. Nie ruszyła nawet palcem, niczego mi nie 
obiecywała, choć ja obiecywałem sobie po niej tak wiele.
- Stoczyłeś więc bitwę. - Jej głos był tak chłodny jak zawsze, zabarwiony miękkim 
solindyjskim rytmem.
Nie zdjąłem jeszcze pancerza pokrytego skorupą krwi. Włosy, na których wysechł już 
pot, spadały mi sztywno na ramiona. Na pewno cuchnąłem bitwą, lecz nie zwracałem uwagi 
na takie szczegóły, gdy musiałem toczyć wojnę.
- Pójdź, pani, ojciec twój czeka.
- Czy wygrałeś tę bitwę? - Pozwoliła wyprowadzić się z namiotu, nie trudząc się, by 
wyszarpnąć dłoń z mego uścisku.
Potrząsnąłem głową. Na zewnątrz czekał Rowan z czwórką koni. Nie widziałem 
powodów, by ją zwodzić, przecząc swej porażce i zyskać chwilę nietrwałego 
samozadowolenia. Bitwę przegrałem, lecz Bellam jeszcze nie dostał samozwańczego księcia.
Electra przystanęła na widok pustych siodeł. Tylko cztery konie i żadnego 
towarzystwa.
- Gdzie moje sługi?
- Odesłałem je już dawno. - Uśmiechnąłem się do niej. - Tylko ciebie tu 
przywieziono. Zostałaś pohańbiona już w chwili, gdy cię pojmano. A zresztą, jakie to ma 
znaczenie, Electro, nałożnico Ihlini.
Jej twarz oblała się rumieńcem, którego nie spodziewałem się ujrzeć. Nagle wydala mi 
się młodą, niedoświadczoną kobietą, a jednak w jej oczach dojrzałem światło wielkiej wiedzy. 
Poczułem się nieswojo, zapytując się w duchu, czy sztuka Tynstara rzeczywiście przywróciła 
jej młodość.
- Czy to właśnie cię gryzie? - zapytała. - Czy dlatego pragniesz naznaczyć mnie, 
wymazać piętno Tynstara? - Uśmiechnęła się słabo, jej doskonałe wargi wygięły się w łuk. - 
Głupcze! Nigdy nie mógłbyś zająć jego miejsca.
- Wkrótce się tego dowiemy.
Bez dalszych uwag podsadziłem ją na siodło, wyczuwając sztywność i nieustępliwość 
jej ciała. W jakiś sposób ją zraniłem, lecz i ona zadała mi wiele ran. Skinąłem głową na 
Rowana.
- Każ tu przysłać Zareda.
Gdy ten przybył, wpierw pokłonił mi się nisko. Jego posiwiałe rude włosy nadal były 
przycięte krótko przy samej skórze, jak zwykli je nosić żołnierze. Ja sam nie przyjąłem tego 
zwyczaju, gdyż w Caledonie wystarczyło zapleść warkocz i przewiązać go szkarłatną wstążką 
najemnika. A wówczas byłem najemnikiem.
- Dopilnuj, by zwinięto obóz - poleciłem. - Nie chcę tu gościć Bellama, a możemy być 
pewni, że córeczka opowie mu, gdzie ją trzymano. - Nawet nie potrzebowałem na nią patrzeć, 
by wyczuć jej wytężoną uwagę. - Gdy dokonam wymiany, odnajdę wojsko.
- Tak jest, Mujharze.
Skłonił się znów z powagą i pokorą i pobiegł wypełnić mój rozkaz.
Lechlan wskoczył na siodło wierzchowca stojącego koło mnie, Rowan na konia obok 
Electry. Księżniczka była przez nas dokładnie otoczona. Nie mogłem pozwolić sobie na to, by 
stracić ją w chwili, gdy miałem odzyskać siostrę.
Electra rozejrzała się, patrząc kolejno na nasze twarze.
- Nie odprowadza cię straż?
- A czy jej potrzebuję? - uśmiechnąłem się. Spojrzałem na Lachlana, który wyciągnął 
dłoń w stronę zachodu, ku Mujharze i Tourmaline, mej siostrze.
Staliśmy na szczycie wzgórza. Słońce paliło nas w głowy. Nasze sylwetki odcinały się 
od nieba. Już od wielu miesięcy tej zaciekłej wojny starałem się nie przebywać na otwartej 
przestrzeni, lecz tym razem celowo wystawiłem się na widok. Chciałem, by Tourmaline 
ujrzała mnie jeszcze przed transakcją, by miała pewność, że to my, a nie kolejna podła 
sztuczka Bellama.
U naszych stóp rozciągała się równina. Wiosna już się kończyła, nadchodziło lato. 
Słońce przypiekło zieleń traw, zmieniając ją w żółć, ochrę i bursztyn. Spod kopyt 
pięćdziesięciu wierzchowców wzbijały się tumany kurzu, wisiały w powietrzu, jak kłęby 
dymu. Jak przez mgłę widziałem ludzi przybranych w barwy Bellama, ich połyskujące 
kolczugi i miecze. Spora drużyna skupiła się wokół kobiety, jak dłoń zaciśnięta na rękojeści.
Tourmaline nie widziałem zbyt wyraźnie. Lecz zauważyłem cętkowanego konia, jej 
wiotką, wyprostowaną sylwetkę, odzianą nie w zbroję, lecz w błękitną tunikę. Nie miała na 
sobie podróżnej opończy, która osłaniałaby jej szaty przed kurzem podróży. Głowę też miała 
odsłoniętą, a jej ciemne włosy opadały luźno aż na szary grzbiet wierzchowca.
Usłyszałem, że Lachlan wstrzymuje oddech. Posłyszałem i swoje westchnienie, lecz 
brakło w nim tej nuty, która pobrzmiewała w jego spazmie. Zerknąłem na niego. Z wytężoną 
uwagą śledził zbliżającą się drużynę, wpatrywał w tę kobietę. Nie moją siostrę, lecz właśnie 
kobietę.
Wówczas wyzbyłem się wszelkich wątpliwości, pojąłem, iż Lachlan nie knuje spisku 
czy zdrady. Nagle byłem tego pewien. Taki czyn zagroziłby bezpieczeństwu Tourmaline, a na 
to nigdy by nie pozwolił. Wystarczyło spojrzeć na jego oczy, wpatrzone w jej twarz, by 
poznać tę prawdę.
Będzie więc lojalny wobec mnie, choćby ze względu na mą siostrę. Dawał mi do ręki 
potężną broń. Może kiedyś zechcę z niej skorzystać.
Solindyjska drużyna zatrzymała się u stóp wzgórza. Promienie słońca odbijały się od 
rzędów ich koni, od ich kolczug, ich niejasnych intencji. Pięćdziesięciu zbrojnych, 
zdecydowanych pojmać wroga Bellama; wroga, który u swego boku miał tylko niewielką 
eskortę.
Na szczycie wzgórza prażyło słońce. Powietrze drżało, ciszę przerywało tylko 
pobrzękiwanie końskich uprzęży i brzęczenie zbłąkanych owadów. W nosie kręcił mnie 
wysuszony kurz, w ustach miałem gorzkosłony smak rozgrzanych letnich równin. Gdy 
nadejdzie jesień, darń zazieleni się znów w łagodniejszym słońcu. Gdy przyjdzie zima, śnieg 
okryje świat. Gdy zacznie się wiosna, ja będę królem.
A może nawet wcześniej.
Pośród stłoczonych jeźdźców widziałem skarb, którego strzegli tak starannie. 
Tourmaline, księżniczka Homany; kobieta, którą Bellam pragnął poślubić, lecz nie mógł, 
gdyż pojmałem jego córkę. Wymienimy jedną księżniczkę na drugą.
Siedziała spokojnie w siodle, w rękach trzymając cugle. Nie była jednak wolna. Po 
obu stronach strzegli jej żołnierze, zaś jej koń przywiązany był grubym sznurem do 
wierzchowca mężczyzny jadącego tuż przed nią. Nie mieli zamiaru zbyt łatwo jej wypuścić, 
pilnowali jej na wypadek, gdybym wdał się z nimi w walkę.
Ciężki oddech Lachlana dobywał się z głębi płuc i świszczał, przedzierając się przez 
ściśnięte gardło. Rowan zerknął na niego z zaskoczeniem, Electra - ze zrozumieniem. Ona 
wiedziała; wiedziała, co czuje harfiarz - mężczyzna zakochany w kobiecie, patrzący na nią z 
pożądaniem.
- No, cóż - ozwałem się w końcu. - Czy będziemy tak gapić się na siebie w milczeniu 
cały dzień, czy też mamy coś pilnego do zrobienia?
Lachlan wysiłkiem woli skierował na mnie uwagę.
- Mam odwieźć Electrę na dół i zabrać stamtąd Torry.
- Jedź więc.
Potarł dłonią skroń tuż za srebrnym diademem.
- Tylko tyle?
- Czyżbyś chciał mnie ostrzec przed jakim podstępem? - Uśmiechnąłem się. - Czyń 
to, co jak twierdzisz, musi się dokonać. Chcę odzyskać swą siostrę.
Poruszył mięśniami szczęk i zerknął na Electrę. Siedziała na koniu spokojnie, 
podobnie jak Torry, bez drgnienia rąk, dzierżących cugle. Dostrzegłem jednak, że jej palce 
sztywnieją, że nieznacznie poprawia się w siodle. Chciała uciec nim oswobodzono by 
Tourmaline.
Wyciągnąłem rękę i mocno ścisnąłem jej nadgarstek.
- Nie - rzekłem cichym głosem. - Nie zapominaj, że mam kuszę.
Natychmiast spojrzała na cheysulską broń. I niedawno napełniony kołczan.
- Kilku może byś zabił - przyznała chłodnym głosem. - Wątpię jednak, byś zdołał 
wybić wszystkich, nim by cię dostali.
- Nie - zgodziłem się - czy jednak mówiłem coś o strzelaniu do mężczyzn?
Pojęła w lot. Jej twarz natychmiast oblała się rumieńcem gniewu. Senne, 
lodowatoszare oczy pociemniały z poczucia bezradności, lecz tylko na chwilę. Uśmiechnęła 
się.
- Więc mnie zabij, a na pewno ściągniesz na siebie wściekłość Tynstara.
- Nie wątpię, że już tak się stało - odparłem spokojnie. - Za moją siostrę warto jest 
zginąć. Lecz za ciebie?
- Tak, o ile to ty zginiesz.
Nie spojrzała na mnie więcej. Patrzyła prosto na drużynę, którą przysłał po nią ojciec.
Zaśmiałem się i puściłem jej dłoń.
- Więc jedź, Electro. Powiedz ojcu i czarownikowi, co tylko chcesz. Lecz pamiętaj, że 
ja i tak wezmę cię za żonę.
Na jej twarzy pojawiła się nienawiść.
- Nie dostaniesz mnie, samozwańcze. Tynstar tego dopilnuje.
- Panie! - W głosie Rowana pobrzmiewał niepokój. - Jest ich pięćdziesięciu na nas 
trzech.
- Wiem. - Skinąłem na Lachlana. - Odwieź ją i przyprowadź tu moją siostrę.
Harfiarz wyciągnął rękę po cugle Electry, lecz ta nie oddała panowania nad koniem. 
Spięła wierzchowca i zaczęła zjeżdżać ze wzgórza. Lachlan dogonił ją już po chwili. 
Patrzyłem, jak zbliżają się do drużyny. Zdjąłem z pleców kuszę, by ich dowódca widział mą 
broń, choć nie miałem zamiaru jej użyć. Może w ogóle nie będę jej potrzebował.
Solindyjscy żołnierze bez zwłoki otoczyli Electrę, mój cel zniknął mi z oczu. Chyba 
że mierzyłbym do solindyjskiego dowódcy i jego ludzi. Lecz Electra miała rację; nie 
mógłbym wybić ich wszystkich, nawet z pomocą Rowana.
Ten ostatni poruszył się teraz w siodle.
- Panie...
- Cierpliwości - zganiłem go łagodnie.
Lachlan czekał przed utworzoną przez ludzi ścianą, najeżoną wieloma parami oczu. 
Słońce okrutnie obeszło się z jego farbowaną fryzurą, pozbawiając ją połysku i życia. Tylko 
błyszczące srebro na skroni nadawało mu autentyczność i harfa. Znów zastanowiłem się, co 
czyniło go tym, kim był i jak to jest być kapłanem.
Drużyna się rozdzieliła. Tourmaline ruszyła naprzód na swym cętkowanym siwku. 
Podobnie jak Electra, podążała niespiesznie, lecz jej ciało było napięte i sztywne. Bez 
wątpienia lękała się, że nie dojdzie do drugiej części wymiany.
Cóż, jeszcze się nie skończyła.
Lachlan podał jej rękę. Przez chwilę ściskała ją w swej dłoni, jakby chciała 
podziękować mu za troskę. Patrzyłem na nich z zaskoczeniem. Harfiarzom wolno było 
kochać księżniczkę, a sądząc z ich pieśni, zdarzało się to dość często. Nie byłem jednak 
pewien, czy cieszy mnie oczywiste zainteresowanie, okazywane mu przez Tourmaline. On 
był muzykantem, ona powinna poślubić księcia.
- Jadą - rzekł Rowan, raczej do samego siebie niż do mnie. Rzeczywiście ruszyli. 
Jechali ramię w ramię, nie trzymając się już za ręce, odwróceni plecami do solindyjskich 
żołnierzy.
Kurz wzbił się tumanem z ziemi i spowił ich swą zasłoną. Tourmaline mrużyła oczy, 
zbliżając się do nas. I wtem roześmiała się, wykrzyknęła moje imię i spięła konia do galopu.
Nie zsiadałem z wierzchowca, choć na ziemi łatwiej by było się przywitać. Naparła 
lekko swym koniem na mojego, otarliśmy się kolanami, wychyliła się i objęła mnie za szyję. 
Trudno było witać się z siodeł, lecz uściskaliśmy się mocno. Jednak gdy otwierała usta, by 
coś powiedzieć, gestem nakazałem jej milczenie.
- Panie! - Rowan zwrócił się do mnie, wskazując na zbliżającego się ku nam Lachlana. 
- Jadą!
Jechali, niemal cała pięćdziesiątka. Szarżowali na wzgórze, by dosięgnąć nas, jak 
uzbrojona dłoń.
Uśmiechnąłem się ponuro. Spodziewałem się tego. Z młodej twarzy Rowana 
wyczytałem bezradny, próżny gniew. Sięgnął dłonią do miecza, lecz nie wyciągał go z 
pochwy. Nie było po co, gdyż już znaleźliśmy się w pułapce.
Lachlan przemówił w swej ellazjańskiej mowie. Nie zrozumiałem słów - może było to 
przekleństwo, a może modlitwa do Wszechmocnego Ojca. Cokolwiek rzekł, brzmiało to tak, 
jakby miał zamiar pogruchotać kości napastnikom, gdyby tylko zanadto się zbliżyli.
Pobladła Tourmaline rzuciła mi spojrzenie, wyrażające pełne zrozumienie dla 
zwięzłości naszego powitania. Malująca się na jej licu obawa tyczyła się nie jej losu, lecz 
mojego; jej brata, którego wyglądano od sześciu lat i który nareszcie powrócił. A teraz został 
pojmany.
Solindyjski dowódca miał na głowie hełm, spod którego wyglądała kwadratowa, 
harda, pokryta bitewnymi bliznami twarz o piwnych oczach, które bez wątpienia widziały 
niejedną wojnę, teraz zaś patrzyły z zaskoczeniem przemieszanym z niedowierzaniem. Jego 
homański zabarwiony był solindyjskim akcentem, lecz i tak go zrozumiałem.
- Dziecko chyba lepiej by wiedziało, co robić.
Mój koń przebierał nogami, uderzyłem pośladkami o siodło. Nie odpowiadałem na 
zaczepkę.
- Jesteś Carillonem z Homany? - spytał żołnierz, jakby nie mógł uwierzyć, że pojmał 
właściwą osobę.
- Jestem Mujharem - przytaknąłem spokojnie. - Czy chcesz zabrać nas do 
samozwańca, który ukradł mi tron?
Tourmaline wstrzymała oddech. Lachlan podjechał nieco bliżej mej siostry, jakby 
chciał jej strzec. To ja powinienem tak postąpić, nie on, lecz byłem zajęty czymś innym.
- Twój miecz - zażądał dowódca. - Nie masz szans na ucieczkę.
- Nie? - uśmiechnąłem się. - Miecz jest mój, więc go zatrzymam.
Przez moją twarz przesunął się jakiś cień, który za chwilę przesłonił oczy 
solindyjskiego żołnierza. Po chwili pojawił się drugi i kolejny. Ziemię poznaczyły nagle 
przesuwające się plamy czerni, jakby opadła nas plaga cieni. Wszyscy poza mną unieśli 
głowy i ujrzeli krążące w górze ptaki.
Były ich setki. Jastrzębie i orły, sokoły, puchacze i kruki, i jeszcze inne, i następne. 
Tańczyły w powietrzu z rozpostartymi szeroko skrzydłami, podwiniętymi ogonami. To 
wzlatywały, to zniżały lot, wirując wokoło jakiegoś niewidzialnego celu.
Rowan zaczął się śmiać.
- Panie - wykrztusił wreszcie - wybacz, że w ciebie zwątpiłem.
Ptaki nurkowały z wrzaskiem, rzucały się na wrogów i biły skrzydłami o ich szeroko 
otwarte oczy, aż wreszcie solindyjscy żołnierze zaczęli krzyczeć z bólu i strachu. Żadnego z 
nich nie zabito, żadnego nawet nie zraniono, a jednak ich duma, godność i bitewne 
umiejętności zostały rozbite w drobny mak. Wroga można pokonać na wiele sposobów, nie 
tylko mieczem. W tym przypadku połową naszego zwycięstwa była sama już świadomość 
tego, kim są Cheysuli.
Połowa ptaków sfrunęła na ziemię z szelestem rozpostartych skrzydeł. Łopotanie piór 
umilkło. Nie były już ptakami, zmieniły się w ludzi. Wszystkie przeszły przemianę.
Solindyjska drużyna wrzeszczała w skrajnej panice. Kilku z nich ze strachu 
zwymiotowało. Inni zmagali się z wierzgającymi końmi. Jeszcze inni siedzieli bez ruchu w 
siodłach, wlepiając przed siebie przerażone oczy, nie śmiąc nawet sięgnąć po broń.
Uśmiechałem się. Machnąłem na Rowana, swą siostrę i Lachlana, i utorowałem im 
drogę wśród wrogów. Wydostaliśmy się ze zmiażdżonej pięści na wolność. Gdy staliśmy 
oddzieleni od napastników murem pół setki wojowników, skinąłem lekko głową.
- Zabić ich - poleciłem. - Z wyjątkiem pięciu. Ci niech odwiozą panią do jej ojca.
- Panie...? - Rowan nie mógł się pogodzić z darowaniem życia choćby i pięciu 
żołnierzom, którzy wkrótce znów będą stawać z nami w szranki.
- Chcę, by Bellam się o tym dowiedział - rzekłem. - Niech wścieka się na to, co 
zrobiłem.
- Oddasz mu córkę? - spytał Lachlan.
Spojrzałem w dół, na pięciu mężczyzn strzegących Electry u stóp wzgórza. Wyczułem 
ich napięcie. Zaciskali ręce na broni. Sama Electra była zbyt daleko, bym mógł dojrzeć jej 
twarz. Siedziała nieruchomo na swym wierzchowcu. Bez wątpienia była przekonana, iż znów 
ją pojmam. Na pewno wiedziała, że tego właśnie pragnę.
- Tak, oddam mu córkę - odparłem w końcu. - Niech czeka w Homana-Mujhar i 
zastanawia się nad tym, kiedy przybędę.
Popatrzyłem na cheysulskich wojowników, otaczających pojmanych Solindyjczyków. 
Konie drżały, podobnie jak ich jeźdźcy. Pomyślałem, że to będzie właściwa nauczka.
Wtedy ujrzałem Duncana. Stał z boku, na jego ramieniu siedział spokojnie Cai. Wielki 
złotobrunatny jastrząb kontrastował z czarnymi włosami Duncana. Przywódca klanu trzymał 
go niemal bez wysiłku, choć ptak ważył niemało. Nagle przypomniałem sobie tę chwilę 
sprzed sześciu lat, gdy zostałem pojmany przez Cheysuli, gdy Finn trzymał mnie mocno i mi 
ubliżał. Choć u Cheysuli rządy sprawuje się wspólnie, nie pod przewodem jednego człowieka, 
nimi dowodził Duncan. Nie było wątpliwości, do kogo należy władza w klanie. Teraz 
również nikt w to nie wątpił.
Cai zerwał się i wzleciał w powietrze, podrywając szeroko rozpostartymi skrzydłami 
tumany kurzu. Poszybował ku niebu wraz z innymi lirami. Cienie wciąż przesuwały się po 
ziemi, podżegając przerażenie wroga.
Duncan miał poważną twarz.
- Czy mam zacząć od dowódcy?
Odetchnąłem głębiej i skinąłem głową. Wreszcie spojrzałem na Tounnaline.
- Czas, byśmy wrócili do obozu.
Jej szeroko otwarte oczy, błękitne jak moje, wpatrywały się w Cheysuli. 
Przypomniałem sobie, że nigdy ich nie widziała, choć słyszała o nich, jak ja sam tyle lat temu. 
Jej z pewnością wydawali się barbarzyńcami, gorszymi niż zwierzęta.
Nie odezwała się jednak, mając tyle rozsądku, by nie wypowiadać się w obecności 
wroga. Byłem jednak przekonany że kiedy tylko znajdziemy się sam na sam, przemówi. 
Chodź - rzekłem cicho i poprowadziłem jej wierzchowca.

ROZDZIAŁ 15

Gdy słońce zachodziło, zaczął wiać wiatr. Wjeżdżaliśmy do niedawno rozbitego 
obozu. Wiatr smagał nas piaskiem po twarzach, plątał włosy Tourmaline, aż wreszcie 
chwyciła je w dłoń, rozgarnęła palcami i poskromiła. Lachlan wymamrotał coś po ellazjańsku 
- jak zwykle tyczyło to Lodhiego - zaś Rowan mrużył oczy przed kurzem. Ja sam cieszyłem 
się z wiatru - rozdmucha smród krwi i śmierci. Bo prowadziłem swych ludzi na śmierć i nie 
mogłem o tym zapomnieć.
- Burza - ozwała się Torry. - Czy myślisz, że spadnie deszcz?
Ogniska rozrzucone na otwartej przestrzeni skwierczały i płaszczyły się smagane 
wiatrem. Wyczułem zapach pieczonego mięsa i przełknąłem ślinę. Nie pamiętałem już, kiedy 
ostatnio jadłem - czy nie dziś rano?
- Deszczu nie będzie - odparłem wreszcie. - Tylko wiatr i odór śmierci.
Tourmaline rzuciła mi bystre spojrzenie. Widać było, że nęka ją jakieś pytanie, lecz 
nie zadawała go. Spojrzała na Lachlana, jakby chciała się o czymś upewnić, w końcu 
skierowała całą swą uwagę na konia. Spytałem przypadkowego żołnierza o drogę i 
poprowadziłem ich do swego namiotu.
U wejścia zeskoczyłem z siodła i podszedłem do wierzchowca Torry. Ześlizgnęła się z 
niego prosto w moje ramiona. Wyczułem jej zmęczenie. Podobnie jak ja, potrzebowała 
odpoczynku, strawy i snu. Chciałem szybko zabrać ją do namiotu, by mogła wypocząć, ona 
jednak objęła mnie za szyję i ścisnęła z całej siły. Na policzku poczułem jej cieple łzy. 
Wiedziałem, że płacze za nas oboje.
- Wybacz mi - wyszeptała mi w zlepione zaschłym potem włosy. - Przez wszystkie te 
lata, nawet wtedy, gdy Bellam cię ścigał, modliłam się, by bogowie pozwolili ci przeżyć. A 
teraz, gdy powróciłeś, witam cię tak nieczule. Gdy kazałeś ich zabić, pomyślałam, że stałeś 
się okrutny i oschły, lecz powinnam przecież być mądrzejsza. Czyż ojciec nasz nie był 
żołnierzem?
- Torry...
Uniosła głowę i spojrzała mi prosto w oczy. Gdy tak trzymałem ją w ramionach, 
zdawała się dorównywać mi wzrostem.
- Lachlan powiedział mi, jakie sobie postawiłeś zadanie i jak się do niego szykujesz. 
Nie mam prawa łajać cię za twe metody. Trudne czasy wymagają okrutnych działań. Bogowie 
wiedzą, że wojna nie jest dla tkliwych słabeuszy.
- Nie wyłajałaś mnie wcale. Jeśli zaś idzie o tkliwość, to nie ma już we mnie dla niej 
miejsca. - Postawiłem ją na ziemi i wyciągnąłem dłoń, by zmierzwić jej włosy. To była nasza 
dawna zabawa. Spostrzegłem, że ona też ją pamięta. Nadal była starszą siostrą, która mówi 
młodszemu od siebie chłopcu, co ma robić. Tyle że ten chłopiec wreszcie dorósł.
- W głębi ducha - rzekła cichym głosem - łajałam cię. To moja wina, że oczekiwałam 
czegoś innego. Gdy powróciłeś, myślałam, że wciąż jesteś tym samym Carillonem, któremu 
dawniej dokuczałam. Widzę jednak, że przede mną stoi nowy Carillon.
Wokół nas byli obcy - obcy, choć znalem ich dobrze. Nie mogliśmy powiedzieć sobie 
wprost tego, o czym myśleliśmy. Na razie jednak wystarczało, że widzę ją znów całą i 
zdrową, nareszcie bezpieczną. Rzekłem więc to, co czułem.
- Przepraszam. Powinienem był wcześniej powrócić. Powinieniem był jakoś tu 
dotrzeć...
Położyła mi dłoń na ustach.
- Nie, nie mów tak. Nareszcie jesteś w domu. Uśmiechnęła się tak cudownie, jak nasza 
matka. Z jej twarzy zniknęły głębokie bruzdy zmęczenia. Zapomniałem już, jak piękną mam 
siostrę. Wreszcie pojąłem, dlaczego Lachlan był pod tak silnym wrażeniem.
Wiatr załopotał fałdami płótna namiotu. Koń Lachlana stąpał nerwowo. Harfiarz 
ściągnął poluzowane cugle. Spojrzałem na Rowana, mrużąc oczy przed piaskiem.
- Dopilnuj, by dostała jedzenie i wino. Masz za zadanie doglądać jej.
- Panie - odparł. - Będzie mieszkać w twoim namiocie?
- Teraz już należy do niej. - Uśmiechnąłem się. - Ja nauczyłem się, jak sypiać na 
twardej ziemi.
Lachlan roześmiał się, lecz zaraz spoważniał.
- Nie zapominaj, że harfiarzom przysługują pewne honory, a wśród nich prawo do 
własnego namiotu. Jeśli nie uchybi to twej dumie i godności Mujhara, możesz dzielić go ze 
mną.
- Niczemu to nie uchybi - odparłem. - Zgadzam się pod warunkiem, że powstrzymasz 
się od śpiewania i odmawiania modłów przez sen. - Spojrzałem znów na Torry. - To 
wojskowy obóz; prosty i mało wygodny. Nie przestrzegamy tu form, muszę więc prosić cię, 
byś puszczała mimo uszu to, co możesz przypadkiem usłyszeć.
Roześmiała się, dorzucając celną ripostę;
- Dobrze więc, wybaczę twym ludziom, lecz nigdy tobie.
Wiatr dmuchnął pasmem jej rozpuszczonych włosów w moją pierś. Wplątały się w 
kółka mej kolczugi, odczepiłem je ostrożnie, by jej nie zabolało. W swych splamionych 
krwią, pokrytych odciskami dłoniach poczułem czysty jedwab. Przypomniałem sobie, w 
jakiego człowieka zmienił się jej brat.
Nic więc dziwnego, że mnie łajała, choćby tylko w duchu.
Odsunąłem zasłonę i gestem zaprosiłem ją do środka namiotu.
- Rowan przyniesie ci wino, jedzenie i wszystko, o co poprosisz. Jeśli chcesz, to śpij. 
Później będzie dość czasu na rozmowy.
W jej oczach dostrzegłem jakieś pytania, jednak natychmiast z nich zrezygnowała. 
Skinęła głową i weszła do namiotu. Wnętrze rozświetlone było płomieniem świecy. Nie 
będzie musiała siedzieć w ciemnościach.
Zerknąłem na Lachlana. Patrzył, jak opada za nią zasłona namiotu. Uśmiechnąłem się 
w duchu, próbując ostrza tej broni. Jednak na pozór zachowywałem się zwyczajnie.
- Z pewnością cieszyłoby ją towarzystwo.
Jego twarz wpierw zaczerwieniła się, potem pobladła. Nie zdawał sobie widać sprawy, 
jak łatwo było zauważyć jego uczucie. Dotknął dłonią srebrnego diademu, jakby zbierał siły.
- Z pewnością, lecz chyba twoje, nie moje.
Dałem mu spokój wiedząc, że będę mógł później skorzystać z tego środka, by tym 
mocniej przywiązać go do siebie. Dzięki Tourmaline poznam prawdziwe intencje harfiarza.
- Chodź więc. Musimy opowiedzieć Finnowi o tym, co się stało. To był jego plan, 
więc powinien się wszystkiego dowiedzieć.
Rowan popatrzył z zaskoczeniem.
- Jego plan? Pokiwałem głową.
- Pewnej nocy, jeszcze w Caledonie, gdy nie mieliśmy nic lepszego do roboty, 
ułożyliśmy ten plan. - Uśmiechnąłem się wspominając te czasy. - To była letnia noc, podobna 
do dzisiejszej, lecz bezwietrzna i ciepła. Wieczór przed bitwą. Gadaliśmy o planach, 
strategiach, podstępach; o tym, jaki to byłby świetny fortel, gdyby wpuścić ptaki w sam 
środek wojska Bellama. - Mój uśmiech zgasł. - Lecz tamtej nocy nie wiedzieliśmy jeszcze, 
czy w ogóle kiedyś powrócimy do domu, ani też tego, że przeżyje aż tylu Cheysuli.
Materia namiotu znów zaszeleściła. Lachlan zeskoczył z konia.
- Ale oni przeżyli, panie, a ty powróciłeś do domu.
Spojrzałem na jego matowe, kasztanowe włosy, poskromione srebrnym diademem. 
Zamyśliłem się nad jego miłością do mojej siostry.
- Zagrasz mi dziś na harfie? - spytałem. - Zaśpiewaj mi Pieśń o Homanie.
Pierwszą rzeczą, jaką ujrzałem po wejściu do lazaretu, była harfa; Pani Lachlana z 
pysznym zielonym okiem. Podczas gdy za naszymi plecami opadała zasłona, harfa patrzyła 
na nas. Przyszła mi do głowy dziwna myśl, że jest jak lir. Nie dziwiłem się, że Lachlan jej 
służy, wiedziałem, że i ona służy Lachlanowi. Miałem okazję poczuć magię, jaką władała ta 
para.
- Ach! - ozwał się Finn. - A więc nie zapomniał o mnie. Uczeń przypomniał sobie o 
mistrzu.
Uśmiechnąłem się, bezbrzeżnie szczęśliwy na dźwięk jego głosu, tak pełnego życia. 
Jednakże gdy na niego spojrzałem, nie mogłem powstrzymać się od wzdrygnięcia, choćby 
tylko w duchu. Szwy połatały mu twarz, lecz blizna pozostanie na niej na zawsze. To ją 
mężczyźni i kobiety dostrzegać będą przede wszystkim.
Lachlan prześlizgnął się obok mnie, by wziąć harfę w ramiona. Większość dnia 
spędził w oddaleniu od swej Pani - czy cierpiał?
Finn nie uśmiechał się, lecz znając go dobrze, dostrzegłem w jego oczach ogniki 
radości i chyba ulgi. Czy bał się, że już nie wrócę?
- Zostawili cię samego? - Przyciągnąłem sobie nogą stołek. Roześmiał się ochryple. 
Wciąż był słaby, lecz teraz na pewno przeżyje. Czary zapewniły choć tyle, mimo że nie 
uzdrowiły go do końca.
- Alix przesiedziała przy mnie cały dzień, dopiero niedawno udało mi się ją wygonić. 
- Poprawił się nieco na sienniku, jakby nogę przeszywał mu ból. - Powiedziałem jej, że 
pragnę samotności. To prawda. Nie potrzebuję niańczenia.
- Alix na pewno cię nie niańczyła. - Przyjrzałem się uważniej jego twarzy i 
dostrzegłem jej ziemisty odcień. Dawał więcej nadziei niż popielata bladość śmierci, jednak 
nie był naturalną barwą jego skóry. Najwyraźniej nie miał gorączki, lecz wciąż był zmęczony. 
- Czy mam ci coś przynieść?
- Mujhar będzie mi służył? - Tym razem na jego wargach pojawił się słabiutki 
uśmiech. - Dziękuję, niczego mi nie trzeba. Alix zrobiła więcej, niż powinna była. Więcej 
niżbym się po niej spodziewał.
- Może w ten sposób chce ci coś wynagrodzić? - podsunąłem mu z poważną miną.
- Być może - zgodził się z ironią w głosie. - Wie, czego jej brak. Uświadamiałem jej 
to już kilkakrotnie.
Lachlan, oparty o stół, dobył z harfy ton.
- Mógłbym ułożyć o tym pieśń. Jak to zalecałeś się do panny, która cię nie chciała. Jak 
twój brat wygrał konkury.
Finn rzucił mu wściekłe spojrzenie, nieco mniej przenikliwe niż zwykle.
- Zrobisz lepiej, harfiarzu, zajmując się swymi kobietami, moje zostawiając w 
spokoju.
Uśmiech zamarł Lachlanowi na ustach, oczy zaszły mu mgłą. Wiedziałem, że myśli o 
Torry. Koniuszkami palców trącał połyskujące złote struny, posłyszałem oddech melodii. 
Przywołała ona obraz kobiecego wdzięku i dostojeństwa. Natychmiast pomyślałem o 
Electrze. Tamten pewno rozmyślał o mej siostrze, Finn bez wątpienia wyobrażał sobie Alix. 
Taką Alix, jaką była, nim poznała Duncana.
- Dokonaliśmy wymiany - ozwałem się cicho. - Moja siostra jest tu bezpieczna, 
Electra wraca do ojca.
- Myślałem, że ją zatrzymasz. Zmarszczyłem brwi, słysząc ironię w jego słowach.
- Nie. Postanowiłem zdobyć tron, nim zdobędę tę kobietę. Gdybym musiał dokonać 
wyboru, sam wiesz, po które z nich bym sięgnął.
Finn uniósł lekko brwi.
- Ostatnio nie byłem tego już taki pewien.
Poruszył się nieco niespokojnie. Twarz wykrzywił mu nagły kurcz. Leżący na 
sienniku Storr przysunął się do niego. Brązowym ramieniem przyozdobionym ciężkim złotem 
Finn obejmował wilka, jakby obawiał się go puścić.
- Dojdziesz do siebie? - spytałem nieco ostrzejszym tonem, niż zamierzałem. - Czy 
magia ziemi nie wyleczyła cię w pełni?
Machnął wiotką ręką.
- Ona nie zawsze przywraca ciało do zdrowia; po prostu pomaga w leczeniu. 
Wszystko zależy od rodzaju rany. - Przez krótką chwilę badał palcami bandaże, opasujące mu 
udo. - Czuję się nieźle, jak na kogoś, kto powinien był umrzeć.
Westchnąłem głęboko i dostrzegłem cienie krążące po namiocie. Byłem taki 
zmęczony...
- Nasz plan udał się doskonale. Duncan sprowadził wszystkie skrzydlate liry. 
Solindyjczycy nie mieli szans.
- Nie mieli - zawtórował. - Dlatego właśnie to proponowałem.
Lachlan zaśmiał się cicho.
- Czy Carillon nie robi nic bez twej rady?
Przez chwilę obrzęknięta twarz Finna, poznaczona wilgotnymi szwami, przybrała 
gniewny wyraz. - Czasami robi aż za wiele.
- Na przykład wybierając sobie przyszłą żonę. - Uśmiechnąłem się do harfiarza, który 
patrzył z zaskoczeniem. - Pani, która wraca teraz do ojca, zostanie królową Homany.
Jego brwi powędrowały wysoko ku linii włosów.
- Bellam może nie chcieć...
- Bellam będzie już trupem, gdy poślubię jego córkę.
Pokręciłem głową w obie strony, rozluźniając napięte mięśnie szyi. Plecy też miałem 
zesztywniałe, lecz nie mogłem nic na to poradzić. Będę musiał doprowadzić się do porządku 
snem i ćwiczeniami. Na sen mogę nie mieć czasu, lecz ćwiczyć muszę.
- Słyszałem, że jest obiecana następcy Wysokiego Króla Rhodriego. - Palce Lachlana 
dobywały ze strun śpiewny rytm.
Wzruszyłem ramionami.
- Bellam mógł ją obiecać, lecz nie słyszałem odpowiedzi Rhodriego. Jednak ty, jako 
ellazjańczyk i jego poddany, możesz wiedzieć coś więcej na ten temat.
Lachlan wydął w namyśle usta.
- Wątpię, by chciał stanąć ci na drodze. Wszystkiego, co wiem o Cuinnie, 
dowiedziałem się z pierwszej ręki, będąc podejmowanym na zamku. Wysoki Książę to 
wałkoń, choć dość sympatyczny. Nie myśli jednak szybko się żenić. - Wzruszył ramionami. - 
Rhodri jest i tak potężny, nie będzie chyba domagać się od swego następcy prędkiej 
żeniaczki. Lecz kimże ja jestem, by przemawiać w imieniu królów? - Uśmiechnął się do 
mnie. - Weźmy choćby ciebie, mój panie. Cóż ja o tobie wiem?
- Wiesz, że mam siostrę. Twarz mu zastygła.
- Owszem, wiem o tym. - Rzucił Finnowi krótkie spojrzenie. - Lecz jeśli powiesz coś 
więcej, rozśmieszysz swego wasala do łez.
Finn się uśmiechnął.
- Czyżby księżniczka wpadła ci w oko? Jakżeby inaczej, przecież jesteś harfiarzem!
Złote dźwięki pobrzmiewały w powietrzu. Lachlan się nie uśmiechał.
- Jestem nim dzięki mocy Lodhiego. Czasem jednak żałuję, że nikim więcej.
Po to, by księżniczka na niego spojrzała? Lecz choć harfiarze podejmowani są na 
królewskich dworach z wszelkimi honorami, nie wystarczy to, by mógł poślubić kobietę 
rodzaju Torry.
Nachyliłem się, pocierając palące od piasku oczy. Wtem posłyszałem krzyk.
Finn natężył się cały, by się unieść, lecz padł bez sił. On pewnie się obawiał, że to 
Alix, lecz ja wiedziałem, do kogo należy ten głos. To był krzyk mojej siostry.
Nie pamiętam, w jaki sposób znalazłem się nagle przy własnym namiocie; nie wiem, 
jak zjawił się tam Lachlan. Stanęliśmy tam w jednej chwili. Harfiarz obejmował swą Panią, 
połyskującą harfę, i miotał przekleństwa. Ledwie je słyszałem. Miast nich w mej głowie 
pobrzmiewało echo krzyku Torry i dudnienie krwi w skroniach.
Wokół namiotu stali mężczyźni. Ktoś odsunął na bok i przywiązał zasłonę. W środku 
kłębiły się jakieś cienie, sylwetki. Przedarłem się przez tłum i wpadłem do namiotu, nie 
zważając, kogo odpycham.
Tourmaline stała w rogu, przyciskając do siebie luźną zieloną tunikę, którą jej 
posłałem. Dymiąca świeca rzucała na wnętrze namiotu słabą poświatę, barwiąc jej bladą, 
napiętą twarz i odbijając od złota wpiętego we włosy.
Spostrzegła mnie i uniosła dłoń, jakby chciała mnie zatrzymać; dać mi znak, że nie 
ucierpiała. Pomyślałem wówczas, że moja siostra jest w rzeczywistości silniejsza, niż 
przypuszczałem. Nie miałem jednak czasu zastanawiać się nad tym. Spojrzałem na Rowana, 
który pochylał się nad jakimś ciałem.
- Nie żyje? - spytałem.
Potrząsnął głową, sięgając po nóż tkwiący nadal w zaciśniętej pięści mężczyzny.
- Żyje, panie. Uderzyłem go tylko rękojeścią miecza wiedząc, że będziesz chciał go 
wypytać.
Podszedłem bliżej i złapałem za kolczugę napastnika. Jej kółka wbiły mi się w dłoń. 
Poderwałem go do góry i odwróciłem, by mu się przyjrzeć. Nieomal wypuściłem go z rąk, 
gdy światło świecy padło na twarz Zareda.
Był na wpół przytomny. Mrugał oczami, przewracał nimi. Głowa kołysała mu się na 
boki.
- No i co? - zwróciłem się do Rowana. - Miałeś za zadanie strzec jej.
- Przed Zaredem? - odparł z niedowierzaniem. - Już chyba prędzej przed samym sobą!
Gniew rozlał mi się gorącem po żołądku.
- Gdyby była taka potrzeba, każę jej strzec przed tobą! Odpowiedz na moje pytanie!
Twarz mu pobladła. Z ust Tourmaline usłyszałem słowa protestu, lecz całą swą uwagę 
skupiałem na Rowanie. Przez moment w jego żółtych cheysulskich oczach błysnął gniew, 
lecz zaraz skłonił głowę, bez wstydu, ze zrozumieniem i akceptacją. To dobrze - nie potrzeba 
mi ludzi, którzy ukrywają swe żądła.
- Usłyszałem jej krzyk - odparł. - Natychmiast wpadłem do środka i zobaczyłem 
człowieka nachylającego się w ciemnościach nad łożem. W ręku trzymał nóż. - Rowan uniósł 
broń. - Więc powaliłem go mieczem. Dopiero kiedy padał, spostrzegłem, że to Zared.
- Tourmaline? - spytałem łagodniej niż uprzednio.
- Zgasiłam świecę, by zasnąć - odparła już spokojnie. - Nic nie słyszałam; wszedł 
bardzo cicho. Nagle dostrzegłam jakąś postać, więc krzyknęłam. Myślę jednak, że w ostatniej 
chwili zorientował się, że to nie ty.
Zared odzyskiwał przytomność. Rozluźniłem uścisk. Kolczuga wbijała mi się w 
dłonie, lecz nie dbałem o to. Podźwignąłem go, wyrzuciłem z namiotu prosto w tłum. Upadł 
na ziemię. Otoczył go krąg ludzi w połyskujących zbrojach, lecz nikt go nie tknął. Czekali, co 
zrobię.
Zared doszedł do siebie. Drgnął, jakby chciał wstać, lecz osunął się na kolana, zaś 
tłum obstąpił go nieco ciaśniej. Był świadom nastawienia tych ludzi. Był świadom mego 
gniewu.
Dotknął opuszkami palców swego karku w miejscu, gdzie uderzył go Rowan. Na 
chwilę zerknął na Torry, stojącą w odsłoniętym wejściu, wreszcie spojrzał na mnie.
- Nie chciałem zranić pani - zwrócił się do mnie cichym głosem. - Przyznaję otwarcie: 
to ciebie chciałem zabić.
- Dzięki za to wyznanie - odparłem ponuro. - Gdybym wiedział, że chcesz zgładzić 
moją siostrę, twoje trzewia już by się piekły na wolnym ogniu.
- Niech będzie i tak - odrzekł natychmiast. - Zwróć mnie bogom.
Przyjrzałem mu się; klęczącemu na ziemi potężnemu weteranowi solindyjskich wojen 
mego wuja, dawnemu człowiekowi mego ojca, który dziś chciał zabić jego syna.
- Dopiero wtedy, gdy się wytłumaczysz - zgodziłem się.
Odwrócił głowę i splunął.
- Oto moje wytłumaczenie. - Ze świstem wciągnął powietrze do płuc. Przez 
zgromadzony wokoło tłum przeszedł szmer. - Nic ci nie jestem winien, niczego ci nie dam. 
Nie usłyszysz żadnych wyjaśnień.
Ruszyłem ku niemu ze złością, chcąc uderzyć klęczącego, lecz na ramieniu poczułem 
dłoń Lachlana.
- Nie - ozwał się. - Pozwól, że ja to zrobię.
Więcej nie musiał mówić. Położył palce na strunach swej Pani, trącił je, a dźwięk 
uciszył wszystkich.
Namiot łopotał za mymi plecami. Słyszałem oddech wiatru, smagającego pobliskie 
ogniska. Torry wyrzekła jakieś słowo, wydała pojedynczy dźwięk, a potem już wszyscy 
milczeli.
Muzyka harfy dotarła do zgromadzonych. Czułem ją wyraźniej, niż słyszałem. 
Wniknęła w moją duszę i pozostała w niej. A ja zagłębiłem się w nią. Wiatr dmuchał mi 
piaskiem w oczy, ale nie mrugnąłem okiem. Czułem, jak ziarenka piasku odbijają się od mej 
twarzy, lecz nawet nie drgnąłem, by je zgarnąć. Stałem bez ruchu, podobnie jak pozostali, i 
słuchałem słodkich obietnic Lachlana.
- Nie doceniasz jej, Zaredzie - przemówił. - O, jakże się mylisz, nie doceniając mej 
Pani. Ona potrafi przywrócić wzrok ślepcowi, dobyć słowa z gardła niemowy. Lecz i 
pozbawić zmysłów...
Zared krzyknął, skulił się i zakrył uszy dłońmi. Pieśń jednak trwała, rzucając na nas 
wszystkich swój czar. Weteran wpijał zesztywniałe palce głęboko w ciało, jakby to miało 
powstrzymać muzykę. Ta jednak brzmiała nadal, kojąc nasze dusze, wdzierając się głęboko w 
umysł Zareda.
- Lachlanie... - powiedziałem, lecz z mych ust nie padł żaden dźwięk.
Ręce Zareda zwisły bezwładnie. Klęczał i wpatrywał się przed siebie, jak dziecko 
wlepiające oczy w nieskończony cud. Szczęka mu opadła, ślina pociekła z ust, oczy wyszły 
na wierzch z bezmiernej radości.
Pieśń pobrzmiewała wciąż dyszkantem, niesiona przez wiatr, subtelna, uwodzicielska, 
podstępna. Lachlan, z rozwianym włosem i wpatrzonymi w jeden punkt błękitnymi oczyma, 
uśmiechał się w poczuciu swej mocy. Jego twarz odmieniła się w obecności boga, nie był już 
zwykłym harfiarzem, lecz instrumentem Lodhiego, może właśnie harfą, naczyniem magii. 
Dotknijcie go, a ona się odezwie, głosem jakże słodkim i przenikliwym. Dotknijcie jej, a on 
drgnie, zadygocze na wietrze.
Ja również zadrżałem. Przejmujący dreszcz przeszedł mnie od stóp do głów. Znów 
drgnąłem. Poczułem, jak włos mi się jeży, jak duszę ogarnia lodowaty powiew.
- Lachlanie... - błagałem. - Przestań...
Pieśń harfy spowiła Zareda dziwną mgiełką. Siedział tak bez ruchu, a ona wnikała mu 
w duszę i ogałacała ją, wywlekając na wierzch wspomnienia.
Namiot. W środku. Barwy ochry, bursztynu, szarości. W półmroku tli się świeca. 
Światło odbija się od kolczugi i matowej rękojeści miecza. Mężczyzna stoi w milczeniu, 
nachylając czerstwą twarz. Nie śmie spojrzeć na panią.
Weszła w krąg światła odziana w brunatną tunikę, przepasaną żółtym pasem. U jej 
szyi i u rąk połyskiwał jedwab w kolorze miedzi. Ale to włosy i jej nieziemskie piękno tak ją 
wyróżniały.
Uniosła dłoń. Nie tknęła go. On na nią nie spojrzał. Kiedy jednak wyciągnęła palce, 
padła na nie słaba poświata. Chyba liliowa... Nie, purpurowa. Głęboki szkarłat magii Ihlini.
W powietrzu narysowała runiczny znak. Zasyczał, zajaśniał, trzymając się cienia, 
plując skrami i językami ognia. Zared ze strachem uniósł głowę.
Jego wzrok padł na znak. Przez chwilę chciał odwrócić oczy, by spojrzeć na nią, lecz 
nie miał w sobie dość mocy. Mógł patrzeć tylko na ten znak. Delikatny ślad najczystszej 
purpury lśnił w powietrzu, a on na polecenie Electry podniósł dłoń.
- Dotknij go - rozkazała. - Weź. Zatrzymaj. Da ci odwagę, której potrzebujesz.
Zared dotknął runu drżącym palcem. Znak natychmiast rozlał się po jego ciele, 
obejmując dłoń mężczyzny sinym płomieniem. Ten krzyknął i potrząsnął ramieniem, jakby 
chciał go odrzucić. Jednak było za późno. Run, jak żywy, chciwie przepełzł mu z ramienia na 
twarz, przeniósł się na nos i wreszcie wślizgnął się w nozdrza.
Zared krzyczał, lecz z jego gardła nie dobywał się żaden dźwięk. Jego ciało ogarnęły 
drgawki. Oczy wyszły mu na wierzch, z nozdrzy pociekła krew - dwie cienkie strużki ciemnej 
juchy. I nagle, gdy już sięgał po nóż, drgawki ustały, a Electra dotknęła jego dłoni.
- Dokonało się - ozwała się cicho. - Przyglądałeś mi się od tak dawna, tak mnie 
pożądałeś, że musiałam spełnić twoje życzenie. Będę twoja, lecz dopiero wtedy, gdy to się 
stanie. Czy będziesz mi służył?
Zared tylko skinął głową, utkwiwszy wzrok w jej twarzy. A Electra wyznaczyła mu 
zadanie.
- Zabij go - rzekła. - Zabij samozwańczego księcia.
Muzyka harfy zamarła. Pani Lachlana umilkła. Słyszałem, jak wiatr niesie strzępy 
melodii, jak pobrzmiewa ona echem w mej duszy. Dokonał tego tak łatwo!
Zared siedział skulony na ziemi. Głowę zwiesił na piersi, jakby nie mógł znieść mego 
wzroku. Może i tak było - w końcu podniósł rękę na swego pana.
Poczułem się bardzo stary. Moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Chciałem 
podejść do niego i przemówić łagodnie, lecz mięśnie nie słuchały mych rozkazów. Wówczas 
ponownie usłyszałem harfę. Pieśń się zmieniła, podobnie jak spojrzenie muzykanta.
- Lachlanie! - krzyknąłem, lecz było już za późno.
Przywołał obraz Electry, jej doskonałą, drobną twarz o delikatnych rysach i 
nieskalanej skórze, łuki jej brwi i usta roztapiające serca mężczyzn. Lachlan ukazał nam jej 
piękno, a potem ją go pozbawił.
Zdjął z niej skórę, oderwał ciało od kości i rzucił je we wstrętnych bryłach w kurz 
ziemi. Ujrzałem puste zagłębienia, z których zniknęły oczy, wyszczerzone zęby o barwie 
kości słoniowej, zawiasy szczęk i łuki policzków, odsłonięte i nagie, i wreszcie całą czaszkę, 
gładką jak perła, wpatrzoną w nas wszystkich.
Nikt się nie poruszył. Wszyscy stali bez woli. Lachlan spętał nas swą muzyką.
Pieśń nagle zamilkła, a wraz z nią serce Zareda.
Zachwiałem się na nogach, odzyskałem równowagę i zamrugałem oczami pełnymi 
kurzu. Sięgnąłem ręką do twarzy, by zetrzeć z niej piasek, i nagle zamarłem, bo na twarzy 
harfiarza dostrzegłem łzy.
Znieruchomiałe dłonie trzymał nadal na strunach. Zielony kamień osadzony w 
gładkim ciemnym drewnie był ciemny i nieprzejrzysty. A on patrzył prosto na Torry.
- Gdybym mógł zawrócić czas, uczyniłbym to - rzekł pełnym rozpaczy, nienaturalnie 
brzmiącym głosem. - Lodhi dał mi umiejętność leczenia, a ja odebrałem teraz życie. Lecz dla 
ciebie, pani, za to, co niemal ci zrobił... Nie miałem innego wyboru.
Torry uniosła dłoń, przyciskając fałdę zielonej wełnianej tuniki do ust. Twarz jej 
pobladła, lecz jej oczy patrzyły ze zrozumieniem.
- Lachlanie... - Głos wiązł mi w gardle. Przełknąłem ślinę, odchrząknąłem i 
spróbowałem jeszcze raz. - Lachlanie, nikt nie ma do ciebie żalu o to, co zrobiłeś. Może twoja 
metoda była nieco... niespodziewana, lecz kierujące tobą przesłanki są oczywiste.
- Nie tego się obawiam - odparł - lecz tego, iż pomyślałem o tak nędznej zemście. - 
Westchnął i dwoma palcami trącił struny swej Pani, delikatnie dotknął zielonego kamienia. - 
Moc, jaką daje Lodhi, można wykorzystać w złych i w dobrych zamiarach. Teraz znasz już 
obie strony monety.
Rzuciłem badawcze spojrzenie na stojący wokoło, wpatrzony w nas tłum. Należało 
coś jeszcze powiedzieć.
- Czy jest ktoś inny, kto chce odebrać mi życie? Kolejny mężczyzna chętny służyć tej 
kobiecie? - Wskazałem rozciągniętego na ziemi trupa Zareda. - Chcę, byście dobrze się 
zastanowili, nim ogarnie was chęć zgładzenia mnie.
Wiedziałem, że to wystarczy, choć coś głęboko we mnie domagało się, bym 
wykrzyczał im prosto w twarz, że jestem niepokonany. Lecz to byłoby kłamstwo. Królowie i 
książęta częściej umierają z ręki zamachowca niż ze starości. Mimo to wątpiłem, by teraz - po 
tym, co zaszło - ktokolwiek odważył się jeszcze nastawać na me życie.
Spojrzałem na zwłoki. Przypominały dziecko w łonie matki - kiedyś widziałem, jak na 
świat przyszedł martwy noworodek. Zared ramionami obejmował podkulone kolana, zaciskał 
na nich palce. Obute stopy zesztywniały. Głowa leżała dziwnie wykręcona, oczy miał 
otwarte. Patrzyły przed siebie. Pomyślałem, że mogę zyskać sobie reputację człowieka 
otaczającego się zmiennokształtnymi i ellazjańskimi czarownikami, lecz nie przerażało mnie 
to. Niech każdy, kto chce pozbawić życia swego króla, dobrze się nad tym zastanowi.
- Ruszajcie - ozwałem się łagodniejszym głosem. - Mamy jeszcze wiele bitew do 
stoczenia, wiele bukłaków wina do opróżnienia.
Ujrzałem uśmiechy, posłyszałem ciche komentarze. To, czego byli świadkami, nie 
odejdzie w zapomnienie, wzbogaci już istniejące legendy. Spiją się do nieprzytomności, 
rozprawiając o śmierci, lecz przynajmniej usną. Ja chyba nie będę mógł zasnąć.
Dotknąłem ramienia Lachlana.
- Postąpiłeś najlepiej, jak mogłeś.
Nie podniósł na mnie wzroku. Wpatrywał się w moją siostrę, która spoglądała na trupa 
Zareda.
- Czy sprawia ci przyjemność świadomość, jak bardzo Electra pragnie twojej śmierci? 
- spytał nagle Finn.
Odwróciłem się na pięcie. Był blady, spocony, wokół zaciśniętych ust jaśniała biała 
plama. W linii jego ramion ujrzałem ogromne napięcie. Szwy znaczyły jego twarz, jak piętno. 
Stał przede mną tak sztywno, że nie ważyłem się go dotknąć, podeprzeć, choć bałem się, że 
upadnie.
- Nie sprawia mi to żadnej przyjemności - odparłem prosto. - Ani mnie też nie 
zaskakuje. Myślałeś, że będzie inaczej? - Potrząsnąłem głową. - A mimo to nie wiedziałem, 
że włada tak wielką mocą.
- Jest meijhą Tynstara - rzekł dobitnie Finn. - Czyli dziwką, by nie plamić Dawnej 
Mowy jej imieniem. Czy sądzisz, że pozwoli ci żyć w spokoju? Nie bądźże ślepcem, 
Carillonie! Ujrzałeś na własne oczy, czego potrafi dokonać. Napełni twój puchar cierpką 
trucizną, gdy będziesz myślał, że napijesz się nektaru.
- Dlaczego? - spytała ostro Torry. - O czym ty mówisz? Uniesioną dłonią nakazałem 
mu milczenie, lecz ręka zwisła mi luźno. Finn nigdy nie pozwalał, by cisza krępowała rnu 
język, kiedy miał ochotę coś powiedzieć.
- Nie powiedział ci nic? On chce się z nią ożenić!
Tunika zatrzepotała wokół niej, jak chmura jaskrawozielonej wełny. Podbiegła do 
mnie. Włosy rozsypały się jej wokół talii, zafalowały wokół kolan. Uniosła zaciśnięte pięści.
- Z Electra? Nie zrobisz tego! Carillonie, miejże rozum! Widzisz przecież, do czego 
ona dąży! Electra pragnie twej śmierci!
- Tak samo jak Bellam, Tynstar i każdy Solindyjczyk w Homanie. Czy sądzisz, że 
oślepłem? - Chwyciłem ją za nadgarstek. - Chcę ją poślubić, gdy skończy się wojna, gdyż 
tylko tak mogę zapewnić pokój pomiędzy dwoma krainami, które walczą od dawien dawna. 
Tak właśnie się czyni, wiesz o tym dobrze. Lecz tym razem, Tourmaline, tym razem może 
wreszcie się uda.
- Przymierze? - spytała. - Czy myślisz, że Solinde zgodzi się na taki alians? Gdy 
Bellam zginie...
- ...w Solinde zapanuje bezkrólewie - dokończyłem. - Ja będę ich królem, a nie żaden 
ihliński czarownik. Przypomnij sobie, do czego zmierzał Shaine, zaręczając Lindir z 
Ellikiem! Pragnął trwałego pokoju, który uciąłby bezrozumną wojnę! Teraz ja mam szansę na 
zaprowadzenie pokoju i dołożę wszelkich starań, by tak się stało. Poślubię Electrę, tak jak ty 
któregoś dnia wyjdziesz za obcego księcia.
Jej dłoń zwiotczała w mym uścisku. Twarz jej pobladła.
- Carillonie... Poczekaj chwilę...
- Będziemy służyć swemu rodowi, tak jak przed nami nasi przodkowie - rzekłem 
dobitnie. - Czy mam ich wymienić? Sam Shaine poślubił Ellindę z Erinn, nim pojął za żonę 
Homankę Lorsillę. A jeszcze wcześniej...
- Wiem! - wykrzyknęła. - Na bogów, Carillonie, jestem starsza od ciebie. Kto dał ci 
prawo decydowania o tym, kogo wezmę sobie za męża!?
- To prawo brata - odparłem ponuro, bo cierpiałem, sprawiając jej ból. - Prawo 
ostatniego żywego mężczyzny z naszego rodu. Lecz przede wszystkim - prawo Mujhara.
Jej dłoń nadal zwisała bezwładnie w mym uścisku. Nagle jednak zesztywniała i Torry 
wyszarpnęła się z moich rąk.
- Z pewnością jednak dasz mi pewien wybór...
- Jeśli tylko będę mógł - odparłem łagodnym głosem. - Lecz obcy posłowie zwrócą 
się do Mujhara Homany, nie jego siostry na wydaniu. - Przerwałem wiedząc, jak ją ranię, 
wiedząc też, kogo pragnie i pamiętając, że on stoi nieopodal. - Czy myślałaś, że będziesz 
zwolniona z tego obowiązku?
- Nie - odparła wreszcie. - Nie, niezupełnie. Lecz dyskusja o tym, kogo poślubię, 
wydaje mi się nieco przedwczesna, skoro nie odzyskałeś jeszcze Tronu Lwa.
- To tylko kwestia czasu. - Potarłem dłonią obolałe skronie i zwróciłem się do Finna. - 
Jeśli wydam ci rozkaz, czy go usłuchasz?
Czarna brew uniosła się lekko.
- Na tym polega moja służba. Zazwyczaj...
- Wracaj więc do cheysulskiego Obozu jak możesz najprędzej. - Otworzył usta, by 
zaprotestować, lecz nie dałem mu dojść do słowa. - Wysyłam tam Torry, by była bezpieczna, 
nie narażała się na podobne zajścia, jak to ostatnie. - Nie dodałem, że będzie również 
przebywać z dala od Lachlana, który mógłby okazać jej nadmierną troskę. - Chcę, byś się 
wyleczył - ciągnąłem. - Alix z pewnością pragnie wrócić do Donala, tak więc może 
towarzyszyć Torry. Zostaniesz tam, dopóki w pełni nie wyzdrowiejesz. I jest to, mój drogi 
lenniku, rozkaz.
Nie był z niego zadowolony, lecz nie protestował. Pozbawiłem go wolności wyboru. 
Zanim zdążyłem wyciągnąć do niego pomocną dłoń, odwrócił się i odszedł, lekko utykając.
Wpatrywaliśmy się w jego plecy. Wiatr rozwiewał włosy Tourmaline. Gdy się 
odezwała, w jej głosie zadźwięczało zaskoczenie i groza. Przypomniałem sobie, jak niewiele 
wie o Cheysuli. Znała tylko legendy i pieśni.
- W nim jest siła - rzekła - i duma, jakiej nigdy nie widziałam.
Uśmiechnąłem się.
- Bo to - rzekłem po prostu - jest Finn.

ROZDZIAŁ 16

Na dworze było jasno, w głowę palił mnie słoneczny żar. Siedziałem na trójnogu, 
szeroko rozstawiając nogi, a na mych udach spoczywał cheysulski miecz. Mrużyłem oczy 
przed jaskrawymi refleksami lśniącego ostrza, starannie badając jego krawędź. W powietrzu 
unosiła się i drżała dochodząca z niedaleka muzyka Lachlana.
Pójdź, pani, usiądź przy mnie,
rozłóż swe suknie na pustych wzgórzach zieleni
i wysłuchaj mej pieśni,
bom jest harfiarzem
i oddam wszystko, co mam,
właśnie tobie.
Rowan stał przy mnie, czekając na moje uwagi. Poświęcił wiele godzin, ostrząc i 
polerując ostrze. Z początku nie miałem zamiaru obarczać go tym zadaniem, gdyż jeszcze w 
Cale-donie nauczyłem się dbać o broń tak, jak o swe życie. Nie byliśmy jednak w Caledonie, 
lecz w Homanie, gdzie przystało mi zachowywać się jak król. A do królewskiego obejścia 
należało wydawanie podwładnym poleceń zadbania o broń, pancerz i konia. Jednak dopiero 
tego poranka zdecydowałem się powierzyć swój miecz obcym rękom.
Rubin, Oko Mujhara, połyskiwał jasno w rękojeści. Przytrzymujące go złote zęby 
oplatały go ściśle, jak pazury lwa, co wydawało się jak najbardziej na miejscu w tym 
królewskim mieczu. Skacząca bestia, wyryta na rękojeści, lśniła od starannego polerowania. 
Efekt był zadowalający. Koniuszkami palców dotknąłem runów, przejechałem po subtelnych 
wcięciach, i skinąłem głową.
- Dobra robota, Rowanie. Powinieneś zostać zbrojmistrzem.
- Wolę już być dowódcą - odparł. - Dopóki pozostaję w twej służbie.
Uśmiechnąłem się i starłem miękką szmatką odciski swych palców ze wspaniałej stali.
- Nie jestem bogiem, lecz człowiekiem, jak ty sam.
- Wiem o tym. - Część podniecenia uszła z jego głosu. - Lecz gdybym miał wybierać, 
chciałbym pozostać w służbie Mujhara. Czy będzie on człowiekiem, czy też nie.
Podniosłem wzrok i ujrzałem jego uśmiech.
Cienka zasłona kurzu wisiała w powietrzu wokół ludzi, którzy wzbijali nogami gęste 
tumany. Dochodziły mnie odgłosy ćwiczebnej potyczki bronią, zapasów, kłótni i śmiechu. 
Słyszałem też harfę i wymowny głos Lachlana.
Pójdź, pani, i usłysz mą pieśń, będę dla ciebie śpiewał i grał, czekał na ciebie, za 
ciebie się modlił, byś powiedziała, że kochasz mnie, tak jak ja kocham ciebie.
Podniosłem z ziemi pas i wsunąłem koniuszek ostrza w otwór pochwy. Powoli 
schowałem w niej miecz, lubując się dźwiękiem jego okrutnej pieśni. Stal napotkała 
garbowaną skórę, ostrze rowało po wnętrzu pochwy. To był dźwięk o wiele przyjemniejszy 
niż odgłosy stali tnącej ciało, czy gruchoczącej kość.
- Hej, wy w obozie! - zawołał ktoś z dala. - Wieści od Bellama!
W obozowisku wzbiły się tumany pyłu. Nadjechało czterech mężczyzn: trzej 
wartownicy i Homanin, którego widziałem tylko raz, gdy wydałem mu pewien rozkaz.
Wartownicy przywiedli go do mnie i odprowadzili konia, gdy zeskoczył już z siodła i 
przykląkł na jedno kolano, oddając szybki, niecierpliwy hołd. Jego oczy błyszczały z emocji. 
Gestem kazałem mu powstać.
- Panie, wiozę wieści z Mujhary.
- Mów więc.
- Od Bellama, panie. Żąda prawdziwej bitwy dwóch armii w otwartym polu. Nie chce 
tracić więcej czasu ni krwi na bezowocne potyczki.
Uśmiechnął się. Znał już odpowiedź.
Ja również rozszerzyłem wargi w uśmiechu.
- Bezowocne potyczki? Tak bezowocne, że teraz błaga, bym powstrzymywał swych 
ludzi, gdyż podważyliśmy jego władzę w Homanie? Tak bezowocne, że chce wreszcie 
dokonać ostatecznego rozrachunku? - W piersiach grało mi radosne wyczekiwanie. Nareszcie. 
Nareszcie! - Czy masz coś więcej?
Był zdyszany, usiłował chwycić oddech. Przyjąłem strategię rozsyłania swych ludzi 
na posterunki wzdłuż głównych dróg. Wyglądali na wędrowców, chłopów, kupców, lecz nie 
na żołnierzy. Kilku wysłałem aż do samej Mujhary, by z pierwszej ręki wywiedzieli się, 
czego tylko mogli, poszerzając naszą wiedzę na temat zamiarów Bellama, które i tak już 
poznaliśmy dzięki czarom Lachlana.
- Panie - odparł wreszcie przybyły. - Bellam robi wrażenie wściekłego i 
zniecierpliwionego. Postanowił, że musi cię wreszcie pokonać. Wyzywa cię, panie, na bitwę 
na polach Mujhary. To ma być ostateczna walka, która zadecyduje o zwycięstwie.
- Doprawdy? - Uśmiechnąłem się do Rowana. - Bez wątpienia swe słowa doprawił 
stekiem wyzwisk.
Posłaniec roześmiał się.
- Oczywiście, panie! Cóż więcej może zrobić, skoro zbiera cięgi? Klnie więc, krzyczy 
i grozi ci, gdyż wie, że jego siły słabną. - Na jego twarz wystąpiły rumieńce. - Panie mój, 
Carillonie, Bellam twierdzi, iż wdajesz się w drobne potyczki, bo nie potrafiłbyś dowodzić 
całym wojskiem podczas prawdziwej bitwy. Mówi, że polegasz na czarach rzucanych przez 
Cheysuli na jego patrole, gdyż sam nie masz wojskowych umiejętności. Panie! Czy ruszymy 
do walki?
Rzekł to z widoczną ochotą. Inni zbierali się wokół nas, niezbyt blisko, by się nie 
narzucać, lecz wystarczająco, by usłyszeć moją odpowiedź. Nie przeszkadzało mi to. Bez 
wątpienia wszyscy moi ludzie czuli tę samą niecierpliwość, która łaskotała w pięty Bellama.
- Ruszymy do walki - przytaknąłem, powstając ze stołka. - Niech ci dadzą jedzenie i 
wino, jakie zechcesz. Odpoczywaj. Dziś w nocy urządzimy ucztę na cześć zwycięstwa nad 
Bellamem. A jutro ułożymy plan walki.
Odszedł w ukłonach, by wykonać polecenie. Pozostali rozeszli się, by przekazać 
wszystkim moje słowa. Wiedziałem, że ludzie ci to prawdziwy nerw tej armii, że dotrą ze 
swymi wieściami do każdego, czego ja sam dokonać bym nie mógł, bowiem było ich już zbyt 
wielu.
Rowan westchnął.
- Panie, dobrze się stało. Nawet ja chętnie przystąpię do bitwy.
- Wiedząc, że możesz w niej zginąć?
- Zginąć mogę podczas każdej zbrojnej wycieczki - odparł. - Co to za różnica, czy 
zginę u boku dwudziestu czy dwóch setek ludzi? Czy nawet i dwóch tysięcy?
W dłoni czułem rozgrzaną rękojeść miecza. Królewski rubin jaśniał lekką poświatą.
- Rzeczywiście, cóż to za różnica? - Zapatrzyłem się na obóz, na grupki swych ludzi. - 
Czy siłę Mujhara mierzy się liczbą ludzi, których krew popłynie, czy tylko tych, którym on 
sam krwi upuści? - Zmarszczyłem brwi i otrząsnąłem się z zadumy. - Znajdź mi Duncana. 
Gdy go ostatnio widziałem, siedział u Finna, swego szczęśliwie uzdrowionego brata. Musimy 
teraz omówić to i owo.
Rowan skłonił się i zniknął. Zapiąłem na klamrę swój pas i ruszyłem do namiotu, by 
przestudiować mapy. Nagle jednak stanąłem jak wryty.
Pójdź, pani, i spróbuj mego wina,
skosztuj mych owoców
i usłysz glos mego serca,
bo ja tęsknię do ciebie, wołam cię,
cierpię za ciebie i za ciebie się boję,
że do mnie nie przyjdziesz.
Skrzywiłem się i wplotłem palce w brodę, drapiąc się po szczęce. To nie Torry nie 
chciała przyjść, lecz brat jej tak nakazywał. Przez całe osiem tygodni, odkąd ją odesłałem do 
cheysulskiego Obozu, Lachlan pogrążył się w rozmyślaniach i grał na harfie, zapominając o 
bliskiej przyjaźni, jaka nas dotychczas łączyła.
- Głupiec - mruknąłem. - Głupiec, który mierzy zbyt wysoko. Jako harfiarz powinien o 
tym wiedzieć.
Może wiedział o tym kiedyś, gdy wiódł życie na królewskich dworach. Lecz nie 
zawsze mężczyzna może wybrać, kogo chce pokochać, tak jak księżniczka nie zawsze może 
wybierać sobie męża.
Pieśń harfy zamilkła, ucichła. Stałem przed swym namiotem, nasłuchując świstania 
wiatru po ubitej, piaszczystej ziemi. Wreszcie zmełłem w ustach przekleństwo i wszedłem do 
środka.
- Carillonie...
Za drzwiami stał Finn. Gdy kazałem mu wejść, odsunął tylko na bok zasłonę i czekał 
w cieniu, mając za plecami ciemności nocy.
Usiadłem na łóżku, trzeźwiejąc natychmiast. I tak ledwie mogłem drzemać, 
rozmyślając wciąż o tym, że już wkrótce przyjdzie mi zmierzyć się ostatecznie z Bellamem. 
Zapaliłem świecę, spojrzałem na Finna i zmarszczyłem czoło. Nagle wydał mi się obcy, 
dziwny w swej przytłaczającej mnie obecności.
- Weź miecz i pójdź ze mną.
Zerknąłem na broń, spoczywającą w pochwie. Czekała na mnie tak, jak ja 
wyczekiwałem tego właśnie świtu. Wiedząc, że Finn niczego nie robi bez przyczyny, 
wciągnąłem buty i byłem gotów, bo w obozie sypiało się w pełnym rynsztunku.
- Dokąd? - Wyciągnąłem miecz z pochwy.
- Tędy. - Rzekł tylko tyle czekając, aż pójdę za nim. Więc ruszyłem tuż za Storrem, aż 
do stóp wzgórza. Obóz został daleko za nami - przyćmiona dymem poświata na stoku 
wzgórza. Czekałem na wyjaśnienia.
Z początku Finn milczał, spoglądał na ziemię, jakby szukał jakichś śladów, 
wskazówek. Ujrzeliśmy je jednocześnie.
Pięć gładkich kamieni, ułożonych w idealny okrąg. Uśmiechnął się i przykląkł, 
dotykając każdego z nich koniuszkami palców, jakby je liczył czy też oznajmiał im swoją 
obecność. Wymamrotał pod nosem jakieś nieznane mi słowa Dawnej Mowy, jeszcze bardziej 
zagadkowe niż inne. To nie był ten Finn, do którego przywykłem.
Zerknął w górę, wciąż klęcząc. Unosił głowę, zadzierał ją coraz wyżej. Wpatrzył się w 
niebiosa, w ciemne nocne niebo, dywan błyszczących gwiazd. Wiatr zdmuchnął mu z twarzy 
kosmyki włosów. Znów ujrzałem siną bliznę, przecinającą mu policzek i szczękę. 
Spostrzegłem jednak coś więcej - człowieka, który opuszcza swe ciało i udaje się gdzieś 
daleko.
- Ja’hai - odezwał się. - Ja’hai, cheysu, Mujhar.
Wilk obszedł kamienny krąg. Dostrzegłem blask jego bursztynowych oczu. Finn 
zerknął na niego, porozumiewając się z nim swą tajemną, niesłyszalną mową. Zastanawiałem 
się, o czym mówią.
Noc była chłodna. Wiatr smagał mą twarz ziarenkami piasku, które utykały mi w 
brodzie. Uniosłem dłoń do ust, chcąc otrzeć wargi, lecz zamarłem, gdyż Finn wykonał gest, 
którego nigdy wcześniej nie widziałem. Idąc w jego ślady, zadarłem głowę do góry i ujrzałem 
girlandę gwiazd.
Było ich pięć. Tworzyły okrąg, jak naszyjnik wokół szyi kobiety. Jeszcze przed chwilą 
były tylko kilkoma spośród wielu świetlnych punktów, zagubionych w oceanie tysięcy sobie 
podobnych. Teraz jednak oddzieliły się od pozostałych.
Finn znów delikatnie dotknął palcami każdego z kamieni. Następnie położył 
rozpostartą dłoń na ziemi, jakby udzielał jej lub też prosił ją o błogosławieństwo. Drugą dłoń 
przyłożył do serca.
- Zaufaj mi. - Pojąłem, że tym razem zwrócił się do mnie. Dopiero po chwili byłem w 
stanie odpowiedzieć. Jego bezruch onieśmielał mnie.
- Czy kiedyś straciłem do ciebie zaufanie?
- Zaufaj mi. - Widziałem czarną głębię jego oczu, tak wielkich w otaczających nas 
ciemnościach.
Otrząsnąłem się ze złych przeczuć.
- Chętnie. Moje życie należy do ciebie. Twarz miał wciąż poważną.
- Twe życie zawsze należało do mnie. Teraz jednak bogowie wyznaczyli mi kolejne 
zadanie... - Na chwilę przymknął oczy. W świetle księżyca jego twarz była jak maska 
pozbawiona resztek człowieczeństwa. Przede mną na ziemi kulił się cień, widmo. - Wiesz, co 
nas jutro czeka. - Wpatrywał się w moje oczy. - Rozumiesz, że szansę mamy niewielkie. 
Wiesz też, że gdybyśmy przegrali, a Bellam zatrzymałby Homanę, byłby to koniec 
cheysulskiej rasy.
- Homanowie...
- Nie mówię o nich. - Głos Finna dochodził jak z wielkiego oddalenia. - Mówimy 
teraz o Cheysuli i o bogach, którzy stworzyli te krainę. To nie czas Homanów.
- Ja jestem Homaninem...
- Jesteś częścią naszej przepowiedni. - Przez chwilę na jego twarzy igrał znany mi 
ironiczny uśmieszek. - Gdyby pozostawiono ci wybór, bez wątpienia zadecydowałbyś inaczej, 
Carillonie, podobnie zresztą, jak ja sam. Jednak nie mamy wyboru. Jeśli ja jutro zginę, jeśli ty 
polegniesz w następnych dniach w bitwach z Bellamem, to Homana i Cheysuli sczezną wraz 
z tobą.
Poczułem ucisk w żołądku.
- Finnie, obarczasz mnie ciężkim brzemieniem. Czy chcesz, bym się pod nim 
załamał?
- Jesteś Mujharem - ozwał się łagodniej. - Takie jest sedno naszego zadania.
Poruszyłem się nerwowo.
- Co chciałbyś, żebym zrobił? Mam zawrzeć układ z bogami? Powiedz mi tylko, jak.
Nie uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Nie chodzi o żaden układ - odparł. - Bogowie nie układają się z ludźmi. Proponują 
ludziom ich los, a ci mogą go przyjąć bądź odrzucić. Zbyt często go odrzucają. - Podparł się 
dłonią o ziemię i podźwignął na nogi. Jego złoty kolczyk zamigotał w świetle księżyca. - To, 
co ci dziś powiem, nie jest przyjemne dla żadnego z nas, a już na pewno nie dla króla. 
Powiem ci to jednak ze względu na wszystko, co wspólnie przeżyliśmy. I dlatego, że to jest 
ważne.
Powoli wciągnąłem powietrze głęboko do płuc. Finn nie był już Finnem. Lecz nie 
znałem innego imienia.
- Mów więc.
- Ten miecz - wskazał na moją broń - miecz, który trzy masz, wyszedł spod 
cheysulskich rąk mego jehana Hale’a. Mówiono, że gotuje go dla Mujhara, lecz w obozie 
znaliśmy prawdę. - Na jego twarzy gościła powaga. - Nie wykonano go dla Shaine’a, choć to 
Shaine’owi przyszło go nosić. Nie zrobiono go dla ciebie, chociaż to tobie Shaine go 
podarował za naszą zgodą. Miecz ten był przeznaczony dla Mujhara, lecz nie homańskiego, a 
cheysulskiego Mujhara.
- Słyszałem o tym już wcześniej - odparłem ponuro. - Wydaje mi się, że te słowa, 
bądź niezwykle podobne, padały często z ust Duncana.
- Walczysz o ocalenie Homany - ciągnął Finn. - My również walczymy, by zachować 
Homanę, ale i cheysulski sposób życia. Istnieje pewna przepowiednia. Wiem, Carillonie - 
uniósł dłoń, nakazując mi milczenie - wiem, że nie przykładasz do niej zbytniej wagi. Lecz ja 
tak, podobnie jak wszyscy, którzy połączyli się z lirem. - Jego wzrok padł na Storra, który stał 
cicho, nieruchomo w ciemnościach nocy. - Ta przepowiednia mówi prawdę. Pewnego dnia 
ludzie wszystkich ras zjednoczą się w pokoju; cztery wojujące królestwa i dwie magiczne 
rasy. - Uśmiechnął się. - Wnosząc z twojej miny pomyśleć by można, że owa przepowiednia 
to twoje przekleństwo.
- Do czego zmierzasz? - Jego zachowanie poczęło mnie irytować. - Co wspólnego ma 
przepowiednia z moim mieczem?
- Ten miecz wykonano dla kogo innego. Hale wiedział o tym, szykując ostrze z 
gwiezdnego kamienia. Zaś obietnicę przyszłości zawarto w nich. - Palcami wskazał runy, 
pokrywające ostrze. - Cheysulski miecz, gdy tylko zostanie skończony, czeka na dłoń tego, 
komu go przeznaczono. To nie twoja dłoń, a jednak ty poniesiesz ten miecz do walki.
Nie mogłem skryć wrogości czającej się w mym głosie.
- Cheysulskie przeznaczenie? - spytałem. - Znów je do tego mieszasz?
- Nie idzie o to - odparł. - Dobrze służysz temu ostrzu, ono nieraz uratowało ci życie, 
lecz zbliża się dzień, w którym przejdzie on w inne ręce.
- W ręce mego syna - odrzekłem twardo. - Wszystko, co mam, przejdzie kiedyś w 
posiadanie mego syna. To podstawowa zasada dziedzictwa.
- Być może - przytaknął - jeśli bogowie tego chcą.
- Finnie...
- Odłóż miecz, Carillonie.
Zmierzyłem go wzrokiem przez zasłonę ciemności.
- Czy żądasz, bym się go wyrzekł? - Ostrożnie ważyłem miecz w dłoni. - Czy chcesz 
mi go odebrać?
- Nie leży to w mojej mocy. Ten miecz zostanie dobrowolnie przekazany temu, dla 
kogo go przeznaczono. - Przez chwilę milczał, jakby wsłuchiwał się w brzmienie swych słów. 
Wreszcie się uśmiechnął. Przelotnie dotknął mego ramienia przyjacielskim gestem, tak 
nietypowym dla siebie. - Odłóż miecz, Carillonie. Tej nocy należy on do bogów.
Pochyliłem się, położyłem miecz na ziemi i wyprostowałem się na powrót. Leżał, 
połyskując w świetle księżyca złotem, srebrem i szkarłatem.
- Twój nóż - dodał Finn.
Rozbroił mnie więc. Stałem jak nagi, całkiem osamotniony, przed sobą mając 
wojownika i wilka. Czekałem na ostateczną odpowiedź, która mogła w ogóle nie paść. Finn 
rzadko kiedy odsłaniał swe zamysły, zaś tej nocy zdawało mi się, że niczego się od niego nie 
dowiem. Czekałem jednak.
Trzymał nóż w dłoni, tej samej, która wykonała tę broń. Długi cheysulski nóż z 
rękojeścią ciosaną w kształt wilka, tak różny od homańskiego oręża. I nagle wszystko 
pojąłem.
Tej nocy był Cheysuli, pełniej niż kiedykolwiek wcześniej. Strząsnął z siebie 
zapożyczone homańskie obejście, jak żołnierz zrzuca z siebie opończę. Nie był już tym 
Finnem, którego znałem, zmienił się w inną, spokojniejszą duszę. Przepełniała go magia 
bogów. Gdybym nie docenił w nim tego, kim rzeczywiście był, natychmiast bym tego 
pożałował. Lecz przecież nie widywałem go takim na tyle często, by wyzbyć się lęku przed 
nim.
Oto znalazłem się samotnie na równinach Homany, ze zmiennokszałtnym u boku, i 
poczułem bezbrzeżny lęk.
Schwycił w dłoń nadgarstek mej lewej ręki. Nim zdążyłem zaprotestować, odsłonił 
go, uniósł ku bogom i ciął głęboko przez skórę.
Zasyczałem zza zaciśniętych zębów i próbowałem wyszarpnąć rękę. Trzymał mnie 
mocno, ściskając za ramię, a moja dłoń trzepotała i drżała od zadanej rany.
Zapomniałem już, jaki jest silny w swej zwierzęcej determinacji, która kpiła sobie z 
mego wzrostu. Ściskał mnie tak łatwo, jak ojciec trzymający dziecko, nie zważając na 
mamrotane przeze mnie protesty. Opuścił mą dłoń, nie wypuszczając jej ze swych rąk, i 
rozluźnił palce, pozwalając krwi toczyć się z rany szerokim strumieniem.
Popłynęła mi po nadgarstku, zebrała się w dłoni, skapywała z zesztywniałych palców. 
Finn trzymał mą rękę nad plamą odsłoniętej ziemi i leżącym na niej kręgiem pięciu gładkich 
kamieni.
- Uklęknij.
Pociągnął mnie w dół za zranioną rękę. Usłuchałem polecenia i przykląkłem.
Puścił mą dłoń. Czułem w niej tępy ból, krew nadal płynęła. Uniosłem prawą rękę, by 
ścisnąć ranę, lecz powstrzymał mnie przed tym wyraz twarzy Finna. Żądał, bym dokonał 
czegoś więcej.
Podniósł z ziemi mój miecz i stanął przede mną.
- Musimy uczynić go twoim, choćby na pewien czas - odezwał się łagodnym głosem. - 
Pożyczymy go od bogów. Tylko na jutro, dla Homany. Musisz dysponować jakąś magią. - 
Wskazał palcem na skrwawioną ziemię. - Ludzka krew, ciało ziemi. Zjednoczone dla 
wspólnego celu... - Pchnął miecz w dół, ostrze wbiło się w ziemię, wsuwając w nią, jak w 
pochwę, aż rękojeść znalazła się na wysokości mej twarzy. Nadal klęczałem, patrząc na 
wypolerowaną, lśniącą rękojeść z rubinowym okiem, osadzonym głęboko na jej końcu. - 
Połóż na niej dłoń.
Instynkt podpowiedział mi, którą dłoń. Lewą, w krwawej rękawicy.
Dotknąłem rękojeści. Dotknąłem skaczącego lwa. Dotknąłem czerwonego oka 
czerwienią swej krwi i zacisnąłem na nim dłoń.
Krew popłynęła po rękojeści aż do jej końca, splamiła ostrze. Runy wypełniły się 
ciemną czerwienią, odbijającą srebrne światło księżyca, zamazującą ich kontury. Szkarłatna 
wstęga sięgała wciąż niżej i niżej, aż dotknęła ziemi, napotkała mokrą od krwi glebę, zaś 
rubin rozjarzył się wewnętrznym światłem.
Poświata zalała me oczy szkarłatnym ogniem, oślepiła mnie. Nie widziałem już Finna, 
samego siebie... Wszystko zalewał purpurowy płomień.
- Ja’hai - szepnął spokojnym głosem Finn. - Jahai, cheysu, Mujhar...
Pięć gwiazd. Pięć kamieni. Jeden miecz. I jedna bitwa, którą muszę wygrać.
Gwiazdy się poruszyły. Drgnęły na niebie i ruszyły ze swych miejsc, rosnąc i ciągnąc 
za sobą płomienne ogony. Przeleciały łukiem przez nieboskłon, jak strzały wypuszczone z 
kusz, kierując się ku ziemi. Widywałem już spadające gwiazdy, te jednak były inne. To byli...
- Bogowie - wyszeptałem ochryple. - Czy człowiek musi zobaczyć, by uwierzyć?
Zachwiałem się na kolanach. Finn podtrzymał mnie, podźwignął na nogi, choć bałem 
się, że upadnę ku własnemu wstydowi. Jego dłoń zacisnęła się na mej ranie i zatamowała 
krwawienie. Uśmiechnął się krótko, lecz zaraz jego oczy stały się puste i nieobecne. 
Wiedziałem, że przyzywa magię ziemi.
Kiedy puścił mój nadgarstek, rana zniknęła, nie pozostawiając na nim żadnej blizny 
poza tymi od atvijskich kajdan. Strząsnąłem dłoń, poruszyłem palcami i spostrzegłem 
znajomy, przekorny uśmiech Finna.
- Mówiłem ci, żebyś mi zaufał.
- Ta ufność w ciebie przyprawia mnie o senne koszmary. - Niepewnie spojrzałem w 
niebo. - Widziałeś te gwiazdy?
- Gwiazdy? - Twarz znów miał poważną. - To tylko kamienie - odparł. - Tylko 
kamienie.
Podniósł je z ziemi, podetknął mi pod nos. Rzeczywiście, w ręku trzymał kawałki 
skał. Wziąłem je w dłoń, zważyłem, zastanawiając się, jakie to czary widziałem.
Spojrzałem na Finna. Wyglądał na zmęczonego, wyczerpanego. W jego oczach kryło 
się coś więcej. Nie potrafiłem jednak odczytać znaczenia.
- Zaśniesz teraz. - W zamyśleniu marszczył brwi. - Bogowie ześlą ci sen.
- A ty? - spytałem ostro.
- To moja sprawa, co otrzymuję od bogów. - Znów wpatrywał się w niebo.
Miałem uczucie, że chce powiedzieć coś więcej. Jednak zasznurował usta i milczał, a 
ja nie miałem prawa o nic go wypytywać. Położyłem więc drugą dłoń na wetkniętym w 
ziemię mieczu i zacisnąłem palce na skrwawionym złocie rękojeści. Wyciągając ostrze z 
ziemi, wiedziałem, że nie poproszę Rowana o oczyszczenie broni.
- Kamienie - mruknął Finn i odszedł. A za nim ruszył Storr.
Otworzyłem zaciśniętą dłoń i popatrzyłem na nie. Pięć gładkich kamieni i nic więcej.
Jednak nie wyrzuciłem ich w krzaki. Zatrzymałem je.
O świcie Rowan podniósł wysoko długą popielatą żerdź. Spowijała ją mgła, kropelki 
rosy spływały po drzewcu i skapywały na wilgotną ziemię, tak jak moja krew spływała po 
ostrzu miecza. Chorągiew zwisała luźno ze szczytu żerdzi - draperia szkarłatnego materiału, 
nieruchoma w spokoju poranka. Pośród jej jedwabnych fałd spał czarny lew Homany, 
czekając na swą ofiarę z otwartą paszczą i wyciągniętymi pazurami.
Koniec drzewca wbił się w ziemię, pchnięty ręką Rowana. Napierał, obracał go, 
wciskał w wilgotny, gąbczasty grunt, aż wreszcie żerdź utkwiła w nim na dobre. Wówczas 
wyczekująco cofnął ręce i sprawdził, czy nie upadnie.
Z tłumu dobył się okrzyk. Romański, bo Cheysuli milczeli. Czekali obok 
wierzchowców tuż za mymi plecami, nieco z boku od Homanów. Ich sztandarem były liry, 
stojące u ich boków, siedzące im na ramionach.
W ustach czułem słaby posmak obawy, zmieszanej z wyczekiwaniem. Nigdy nie 
pozbyłem się tego uczucia, choć stoczyłem już tyle potyczek. Siedziałem na koniu, z 
mieczem przypasanym do siodła, odziany w kolczugę. I wiedziałem, że się boję. Lecz ten lęk 
pchał mnie naprzód w wysiłku, by go pokonać. A jednocześnie - modliłem się o to - pokonać 
wroga.
Wroga miałem za plecami. Wojska Bellama oczekiwały nas na równinie. Od broni i 
kolczug odbijały się refleksy wschodzącego słońca. Byli zbyt daleko, bym mógł odróżnić 
pojedynczych żołnierzy. Jawili mi się jako jedna wielka masa gotowych do walki zbrojnych. 
Tysiące i jeszcze tysiące.
Odwróciłem się do nich plecami, by spojrzeć na swoje wojsko. Rozlewało się po 
wzgórzu, jak powódź ludzkich rąk, nóg, twarzy. W odróżnieniu od drużyn Bellama, nie 
wszyscy tu mogli pochwalić się pancerzem ze skóry i stali. Wielu ludzi miało na sobie, co 
tylko mogli znaleźć - skórzane kamasze, sztywne skórzane spodnie i skórzane koszule. Tu i 
ówdzie napierśnik, czasem utwardzony hełm. Wielu z nich nosiło tylko wełniane odzienie, 
lecz i tak rwali się do walki. Mojej armii brak było okazałości odzianych w jedwabie 
legionów Bellama, lecz nie brak jej było odwagi i determinacji.
Wyciągnąłem miecz z pochwy. Powoli uniosłem go, zacisnąłem swą stwardniałą dłoń 
na ostrzu, tuż przy końcu. Wyrzuciłem ręce w powietrze, pchnąłem miecz rękojeścią do góry. 
Rubin rozjarzył się płomieniem wschodzącego słońca.
- Obnażcie swe kły! - krzyknąłem. - Wyciągnijcie pazury! I niech Lew zaryczy!

ROZDZIAŁ 17

Słońce już zachodziło. Pola kwitły szkarłatem, pomarańczą, żółcią. Nie byłem pewien, 
czy winna tej czerwieni była rozlana krew, czy zachodzące słońce.
Zapadałem się kolanami w błotnistą ziemię, w gęstą, wysuszoną trawę, lecz nie 
podnosiłem się z klęczek. Opierałem się o wbity w ziemię miecz i wpatrywałem w Oko 
Mujhara. Być może to właśnie ów ogromny rubin nadawał otoczeniu purpurowe zabarwienie. 
Może to on barwił równinę czerwienią.
Lecz ja znałem prawdę. Pola były czerwone, bure, czarne od krwi, od matowego 
koloru trupów. Padlinożerne ptactwo już kołowało po niebie, odprawiało swój odwieczny 
taniec, opiewając swe zwycięstwo, podczas gdy ludzie skamleli po porażce. Był to jeden 
dźwięk, jeszcze jeden dźwięk, wypełniający mą skołataną głowę.
Opadły ze mnie siły, drżałem osłabiony zmęczeniem, docierającym do szpiku kości, 
zamieniającym me członki w galaretę. Nie pozostało we mnie nic, poza słabą świadomością, 
że dokonało się, a ja przeżyłem.
Za mymi plecami zaszeptał step. Odwróciłem się natychmiast, uniosłem miecz i 
skierowałem go w stronę mężczyzny.
Stał poza zasięgiem mych dłoni, a jednak wystarczająco blisko, bym mógł się na niego 
rzucić. Nie uczyniłem tego. Nie musiałem, bo Finn nie był wrogiem.
Koniec mego miecza opadł, dotknął ziemi. Zwilżyłem językiem wyschnięte wargi, 
marząc o łyku wina, a choćby i wody, by ochłodzić spieczone gardło. Gdy się odezwałem, to 
ledwie ochrypłym cieniem swego zwykłego głosu. Pozbawił mnie go krzyk.
- Stało się wiec - rzekł cicho Finn.
- Wiem. - Przełknąłem ślinę i odzyskałem głos. - Wiem o tym.
- Czemu więc klęczysz wciąż, jakbyś błagał o coś tego Wszechmocnego Ojca 
Lachlana?
- Może i błagam... - Wciągnąłem powietrze głęboko do płuc i chwiejnie stanąłem na 
nogach. Ów wysiłek niemal mnie powalił. Zachwiałem się. Każda z mych kości bolała, każdy 
mięsień rozdarty był na strzępy. Przeciągnąłem zakutym w kolczugę przedramieniem po 
twarzy, ścierając z niej pot i krew.
I wówczas rzekłem to, czego wcześniej bałem się przyznać, na głos czy choćby w 
duchu. - Bellam został pokonany. Homana jest moja.
- Tak, Mujharze. - Jak zwykle ton jego głosu był ironiczny i lekceważący.
Westchnąłem i posłałem mu najbardziej nachmurzone spojrzenie, na jakie mogłem się 
zdobyć.
- Dzięki ci za ochronę, Finnie.
Przypomniałem sobie, jak strzegł mnie w samym środku całodziennej bitwy, jak nie 
dozwalał, by jakikolwiek przeciwnik rozdzielił mnie od mych ludzi. Nawet w wirze walki ani 
razu nie pozostałem sam.
Wzruszył ramionami.
- Przysięga krwi zobowiązuje.
Uśmiechnął się nagle i uczynił płynny gest, którym sygnalizował swe zrozumienie. 
Często porozumiewaliśmy się tak w milczeniu, nie potrzebując słów.
Potem wyciągnął rękę i złapał mnie za ramię. Ten hołd przyjąłem bez słowa, gdyż nie 
znałem słów, którymi mógłbym go przerwać. Wreszcie spytałem:
- Myślałeś kiedyś, że tego dożyjemy?
- O, tak. Przepowiednia... Przerwałem mu machnięciem obolałej ręki.
- Dość, dość już tego. Zmęczyły mnie już twoje namolne proroctwa. - Westchnąłem 
głęboko i uspokoiłem oddech. - Wciąż jeszcze musimy oswobodzić Mujharę. Nasze dzieło 
nie jest skończone.
- Lecz już niedługo - odparł spokojnie Finn. - Przybyłem, by zaprowadzić cię do 
Bellama.
Rzuciłem mu przenikliwe spojrzenie.
- Pojmałeś go?
- Duncan go... znalazł. Chodź a zobaczysz.
Powoli ruszyliśmy przez bitewne pole. Wokół nas ścielił się śmiertelny całun, unosił 
odór strachu i bezradności. Przed chwilą siekano tu ludzi na kawałki, dobijano mieczami i 
włóczniami. Z trupów wystawały strzały. Gdy tak szliśmy, ptactwo pokrzykiwało, krakało, 
podrywając się do lotu i wracając, gdy tylko minęliśmy jego biesiadny stół. Zaś ludzie; tak 
wrogowie, jak i sprzymierzeńcy, leżeli rozciągnięci na zgniecionej, skrwawionej trawie w 
nieprzyzwoitym akcie kopulacji ze śmiercią.
Zatrzymałem się nagle i spojrzałem na miecz, który nadal ściskałem w dłoni. Miecz 
cheysulski, roboty Halego, z ciężkim, gorejącym rubinem. Okiem Mujhara. A może to moje 
oczy nabiegły krwią od drugiej wojaczki?
Finn położył mi dłoń na ramieniu. Ocknąłem się z zadumy, schowałem miecz do 
pochwy i ruszyłem dalej.
Duncan, Rowan i kilku mych dowódców stało na szczycie niewielkiego wzgórza, w 
które wetknięte były strzaskane drzewce chorągwi Bellama. Na wdeptanej w ziemię tkaninie 
białe słońce wschodziło na błękitnym tle. Lecz słońce Bellama już zaszło.
Był martwy. Nie wiem, co go powaliło, lecz wyglądał okropnie. Nie był już nawet 
podobny do człowieka.
Od razu pojąłem - to sprawka Tynstara. Nie znałem jednak przyczyny takiej śmierci. 
Pewno nigdy jej nie poznam.
Trup, w którym nie znać już było mężczyzny, leżał zwinięty w kłębek, jak 
nienarodzone dziecię. Jego szaty i kolczuga spłonęły, roztopiły się. Zwłoki spoczywały w 
kołysce z popiołów. Kółka zbroi, dymiące jeszcze od sprowadzonego czarem ognia, leżały w 
kupach stygnącego metalu. Ciało skurczyło się jak krucha, nie wygarbowana skóra. 
Podbródek wbijał się w kolana, ramiona obejmowały nogi; nos i uszy stopiły się. Bellam 
uśmiechał się do nas ustami bez warg, patrzył pustymi oczodołami.
Zaś na osmolonej czaszce widniał diadem z najczystszego złota.
Gdy odzyskałem głos, a gardła nie dławiła mi już żółć, wypowiedziałem jedynie dwa 
słowa.
- Spalić to.
- Panie! - odważył się odezwać Rowan. - Co teraz zrobisz?
- Teraz? - Spojrzałem na niego z wymuszonym uśmiechem. - Teraz ruszę na Mujharę, 
by wreszcie odzyskać tron.
- W pojedynkę? - Był wstrząśnięty. - Teraz?
- Tak, teraz, lecz nie w pojedynkę - odrzekłem. - Wraz ze mną ruszą Cheysuli.
Miasto stawiało niewielki opór. Solindyjsy żołnierze i ich atvijscy sprzymierzeńcy 
walczyli co prawda w obronie skradzionego przez siebie pałacu, lecz wieści o śmierci 
Bellama rozniosły się lotem błyskawicy, siejąc istne przerażenie. Zastanawiał mnie czyn 
Tynstara - Solindyjczycy z pewnością znienawidzą go zań, choć będą się go nadal lękać. 
Czyż nie złamał tradycyjnego przymierza, zawartego przez Bellama i Ihlini? A może czary 
okażą się silniejsze od strachu i zmuszą Solindyjczyków do pójścia w jego ślady?
Szybko przełamaliśmy opór Homana-Mujhar. Przejechałem przez bramy z brązu i 
drewna, wysyłając Cheysuli z ich lirami w zakamarki tysiąca krużganków i sal, w labirynt 
wieżyczek i baszt, na różowe mury stolicy. Zeskoczyłem z konia prosto na marmurowe 
schody, pod zwieńczonym łukami wejściem do pałacu i stąpałem wolno po stopniach, w dłoni 
dzierżąc obnażony miecz. Na bogów, to mój pałac...
Rzeczywiście tak było. Znów przypomniałem sobie te schody.
Finn i Duncan stąpali nieco z tyłu, towarzyszyły im liry. Nagle poczułem jednak, że 
jestem sam. Stałem przed kutymi srebrnymi wrotami Wielkiej Sali. Zza moich pleców 
dochodziły odgłosy walki, lecz nie zważałem na nie. Miałem przed oczami moją tahlmorrę.
Uśmiechnąłem się. Tak, tahlmorra. To była właśnie ona. Pchnąłem odrzwia i 
wszedłem do środka.
Wspomnienia osaczyły mnie, spadły mi na głowę, jak zrujnowane ściany, cegła za 
cegłą. Przypomniałem sobie wszystko...
Shaine stał na marmurowym podwyższeniu i grzmiał z niezadowolenia... Alix też tam 
była, skinęła na Caia, a rozpostarte skrzydła wielkiego jastrzębia zdmuchnęły wszystkie 
świece... Znów pojawił się Shaine, mój wuj, lżąc Cheysuli wśród tych samych ścian, które oni 
wznieśli dawno temu. Mój wuj zniszczył ów czar, który trzymał Ihlini z dala od tych murów, i 
ściągnął klęskę na Homanę... Zacisnąłem dłoń na rękojeści. Na bogów, jakże doskonale 
pamiętałem to nieszczęście!
Ruszyłem dalej, ku podwyższeniu. Nie zważałem na solindyjskie godła, zwisające ze 
ścian, na błękitne draperie ze znakiem Bellama. Przeszedłem obok wygaszonego kominka, 
rozciągającego się na całą długość sali, pyszniącego wspaniałym zwieńczeniem z drewna w 
kolorze miodu ciosanego w postacie zwierząt. Nie, nie zwierząt - lirów. Cheysuli dawno temu 
przestali rzeźbić liry w zamkach i zaczęli malować je na swych namiotach. Lecz prawda o 
nich pozostała w tych wnętrzach, choć my przerobiliśmy ją w kłamstwo.
Zatrzymałem się przed podwyższeniem. Marmur, jakże inny od chłodnych, szarych 
kamieni posadzki, miał jasną, ciepłą barwę różu przeplatanego żyłkami złota. Pomyślałem, że 
to odpowiednie wyniesienie dla spoczywającego na nim tronu.
Lew odpychał się od ziemi skulonymi łapami i zagiętymi pazurami, a zza oparcia 
tronu wyglądał łeb z rozwartą paszczą. Było to ciemne, pradawne drewno, połyskujące 
woskiem, złocone na rzeźbieniach. Nogi oplatały złote spirale, siedzenie wysłane było 
szkarłatnym jedwabiem, a na jego fałdach spoczywał skaczący lew. Chociaż tego Bellam nie 
zmienił. Pozostawił mego lwa w spokoju.
Mego Lwa!
Czy jednak był mój?
Odwróciłem się. Stał tam, gdzie się go spodziewałem.
- Jest twój? - spytałem. - Czy mój?
Duncan nie próbował nawet udawać, że nie rozumie mych słów. Wsunął tylko do 
pochwy skrwawiony miecz, założył ręce na piersiach i się uśmiechnął.
- Jest twój, panie. Na razie.
Zza jego pleców dochodziły odgłosy walki. Stał w otwartych odrzwiach, otoczony 
srebrem kutych liści. Czarne włosy spadały mu na ramiona, jak moje pokryte krwią i potem. 
Na twarzy miał rany, siniaki. Jednak nawet pomimo swego zabrudzonego pancerza, mimo że 
cuchnął śmiercią, wydawał się potężny, większy od tej sali.
Głos uwiązł mi w gardle. Doszedłem tak daleko, tylko po to, by okazać się mało 
znaczącym chłystkiem.
- Tron - rzekłem ochryple - przeznaczony jest dla cheysulskiego Mujhara. To twoje 
słowa.
- Kiedyś tak będzie - przytaknął. - Lecz dzień ten przyjdzie wtedy, gdy ani ciebie, ani 
mnie nie będzie już wśród żywych.
- A więc jest jak z tym mieczem - dotknąłem gorejącego rubinu. - Wykonano go dla 
kogoś innego.
- Pierworodni powrócą. - Duncan uśmiechał się. - Lecz jeszcze musimy na nich 
poczekać.
Naszych uszu doszedł nagle cichy, świszczący szept.
- A czy zaczekacie i na mnie?
Odwróciłem się na pięcie, wyszarpując miecz z pochwy. Tynstar! Wyślizgnął się z 
niszy przy samym tronie. Uniesioną dłonią zatrzymał Duncana w miejscu.
- Nie, zmiennokształtny! Nie ruszaj się, bo on zginie. - Uśmiechnął się. - Czy nie 
zasmuciłaby cię strata Mujhara w tym samym dniu, gdy doprowadziłeś go do tronu?
Nie zmienił się ani trochę. Wieczny Ihlini szczerzył w uśmiechu zęby. Na jego 
brodatej twarzy malował się spokój, włosy wciąż były gęste, czarne, choć przyprószone 
siwizną. Miał na sobie ciemny pancerz, w ręku dzierżył srebrny miecz.
W mym sercu zakotłował się gniew, strach, frustracja. Tynstar, zawsze on! Narzucał 
nam swą wolę, igrał nami, jak zabawkami.
- Czemu zabiłeś Bellama? - spytałem, gdy odzyskałem głos.
- Zabiłem? - Uśmiechnął się. On się uśmiechał!
Nagle przypomniał mi się Zared i jego śmierć wywołana muzyką harfy Lachlana. 
Przypomniałem sobie, jak wyglądał skurczony, zwinięty w kłębek trup Zareda, jak wyglądały 
zwłoki Bellama.
Przez chwilę wahałem się, lecz przecież miałem tyle rozumu, by nie pozwolić 
Tynstarowi wodzić się za nos.
- Dlaczego?
Wymowne wzruszenie ramion.
- On się... zużył. Już nie był mi potrzebny. Był zbyteczny.
Niedbałym ruchem dłoni odesłał Bellama w niebyt. Pamiętałem jednak, jak odszedł i 
jak wyglądał jego trup.
- Co jeszcze?-spytałem podejrzliwie. - Przecież musiało być coś więcej.
Tynstar się uśmiechnął. Jego ciemne oczy rzucały władcze spojrzenia. Na palcu lśnił 
białoniebieski płomień. Pierścień. Kryształ oprawiony w srebro.
- Było coś jeszcze - przyznał. - Drobna obietnica, o której raczył był zapomnieć. 
Bellam był tak głupi, by żądać od ellazjańskiego księcia jego pięknej córki, podczas gdy to 
mnie ją obiecano. - Na jego twarzy ukazało się szczere rozbawienie. - Lecz ja oznajmiłem 
mu, że umrze, jeśli stawi ci czoło. Czasami twoi bogowie są potężniejsi od moich.
W ręku dzierżyłem miecz. Jakże chciałem go użyć, lecz na razie nie mogłem. Miałem 
jednak inną broń.
- Electra - rzekłem. - Twoja nałożnica, jak mówią. Cóż, zapomnę o jej przeszłości i 
dam jej przyszłość jako mej żonie i królowej Homany.
W jego oczach błysnął gniew.
- Nie weźmiesz Electry za żonę.
- Owszem. - Uniosłem miecz, odsłaniając gorejący rubin. - Jakże mógłbyś mnie 
powstrzymać, skoro nawet bogowie są po mojej stronie?
Tynstar znów się uśmiechnął. Gdy pchnąłem miecz, schwycił za ostrze.
- Umieraj - ozwał się łagodnym głosem. - Dość tej dziecinnej zabawy.
Coś uderzyło mnie w dłoń, fala bólu rozeszła się aż do ramienia. Ostrze wbiło się w 
jego ciało, lecz on nie krwawił. Zamienił miecz w narzędzie swej mocy i odesłał cios prosto 
we mnie.
Przeleciałem w powietrzu aż do tronu. Upadając niemal strzaskałem sobie kręgosłup. 
Miecz wymknął mi się z dłoni. Tynstar trzymał go za ostrze, kierując rękojeść w moją stronę. 
Rubin pociemniał.
- Czy mam zwrócić tę broń przeciwko tobie? - Jego czarne oczy błyszczały tak jasno, 
jak jego kryształowy pierścień. - Wystarczy, bym dotknął cię lekko tym kamieniem, a rządy 
nieszczęsnego Carillona dobiegną końca.
Miecz zbliżył się do mnie; mój miecz, który teraz służył jemu. Poderwałem się na 
kolana, chcąc rzucić się głową w przód, przetoczyć po posadzce, lecz Tynstar był szybszy.
A jednak nie zdążył. W momencie gdy rubin, teraz ciemny i matowy, dotknął mej 
głowy, w ramię Tynstara wbił się nóż. Nóż Duncana, rzucony aż z końca sali. A sam Duncan 
podążał śladem noża.
Padłem twarzą na marmur. Nagle leżałem jak placek, a miecz był w zasięgu mej ręki. 
Lecz rubin, dawniej tak jasny, przypominał teraz oczy Tynstara.
Duncan skoczył i powalił czarownika na podium, nie opodal miejsca, gdzie leżałem. 
Lecz ten podniósł się na nogi, a Cheysuli legł bez sił na stopniach, oszołomiony twardym 
lądowaniem. Brunatne ramię, spięte połyskującą złotą ozdobą, leżało bez sił w poprzek 
marmurowych kamieni, złoto na złocie. Na posadzkę kapała krew. - Tynstarze!
Salę przemierzał skokami Finn. W ręku dzierżył nóż. Jak świetnie się składa - 
pomyślałem - że Tynstar zginie od królewskiego homańskiego ostrza.
Lecz nie zginął. Gdy Finn już go dosięgał, Ihlini wyrwał nóż Duncana z ramienia i 
rzucił go na posadzkę. Pospiesznie nakreślił w powietrzu runiczny znak, otoczył się 
lawendową mgłą i zniknął.
Zmełłem w ustach przekleństwo i spróbowałem się podnieść, lecz żałośnie opadłem z 
powrotem na podwyższenie. Zaprzestałem więc dalszych wysiłków i leżałem, usiłując złapać 
oddech. Zaś Finn uklęknął przy swym bracie.
Duncan wymamrotał coś, odepchnął się od posadzki i zastygł nagle, jakby to Finn 
powstrzymywał go przed upadkiem.
- To chyba żebro - rzucił zza zaciśniętych zębów. - Będę żył, rujho.
- Skąd tyle krwi?
- Tynstara. - Duncan skrzywił twarz, siadając na najwyższym stopniu. Rękę 
przyciskał do klatki piersiowej. - Nóż stracił pęd, nim go dosięgnął, bo inaczej by zginął. - 
Zerknął na mnie i machnął na brata. - Finnie, obejrzyj Carillona.
Finn podźwignął mnie i oparł plecami o tron. Moja głowa spoczęła na podkurczonej 
łapie z wystawionymi pazurami.
- Myślałem, że go zabiję - wyjaśniłem - i nie będziemy musieli się martwić, że jest na 
wolności.
Finn podniósł miecz z posadzki. Gdy spojrzał na rubin - na czarny rubin - jego twarz 
zalała słaba poświata.
- On to zrobił?
- Chyba tak. - Przełknąłem ślinę czując, jak bolą mnie wszystkie kości. - Wziął ostrze 
w dłoń i kamień sczerniał, jak widzisz.
- Wykorzystał go, by wzmocnić swą potęgę - rzekł Duncan. - Miecz odebrał 
Carillonowi całą wolę i moc i uderzył w niego z podwojoną siłą. Przeszła przezeń zła magia. - 
Zmarszczył brwi. - Rujho, ten miecz zawsze był zwykłym mieczem. By Ihlini mógł 
wykorzystać go do swych czarów, musiała zagościć w nim magia. Czy wiesz coś o tym?
Finn unikał wzroku Duncana. Patrzyłem na niego w osłupieniu, próbując domyślić się, 
co czuje, lecz Finn schował się w swą skorupę.
- Rujho - powtórzył ostrzej już Duncan. - Czy przyzywałeś magię gwiazd?
- Wezwał ją. A przynajmniej coś w tym rodzaju. - Wzruszyłem ramionami. - Pięć 
kamieni i krew, a gwiazdy spadły z nieba. Powiedział... - Przerwałem na chwilę, 
przypominając sobie te słowa. - Ja’hai, cheysu, Mujhar.
Poraniona twarz Duncana pobladła, z początku zdawało mi się, że ze strachu, lecz w 
końcu wiedziałem, że z gniewu. Wykrztusił jakieś niezrozumiałe dla mnie słowa Dawnej 
Mowy. Może i dobrze, że ich nie znałem, bo w tonie jego głosu kryła się wściekłość. Nigdy 
nie widziałem tak rozeźlonego Duncana. I widok ten mnie fascynował. Byłem zadowolony, 
bardzo zadowolony, że to nie ja jestem obiektem jego gniewu.
Finn machnął ręką: krótki, urywany gest nakazujący milczenie. Widywałem go 
rzadko, bo uważany był za nieprzystojny, na Duncanie nie wywarł jednak żadnego wrażenia.
Nie podnosił głosu, mówił dość cicho, lecz z taką gwałtownością, że było jeszcze 
gorzej, niż gdyby krzyczał. Poruszyłem się niespokojnie i chciałem się wtrącić, lecz nie była 
to moja kłótnia. To musiało rozegrać się między dwoma braćmi.
Finn gwałtownie zerwał się na nogi. Wciąż trzymał w dłoni miecz, rubin połyskiwał 
matową czernią. Nawet runy wydawały się zaśniedziałe.
- Dość! - krzyknął, a jego głos odbił się echem od sklepienia sali. - Czy chcesz 
zupełnie pozbawić mnie godności? Przyznaję, że byłem w błędzie, przyznaje to, ale nie 
musisz mi tego więcej wypominać! Postąpiłem tak, jak musiałem.
- Musiałeś? - Duncan spojrzał na niego ze zdziwieniem. Twarz miał wciąż bladą, choć 
znaczyły ją czerwone plamy gniewu i bólu. - A gdyby bogowie ci odmówili, to co byś zrobił? 
Co zrobilibyśmy dla króla?
- Króla? - powtórzyłem widząc, że i ja mam swój udział w tej potyczce. - Duncanie, o 
czym ty mówisz?
Finn powtórzył urywany gest. Duncan znów go zignorował.
- Poprosił bogów o magię gwiazd. Przypuszczam, że jej udzielili, skoro wciąż żyjesz.
- Wciąż żyję? - Wyprostowałem się nieco. - Czy chcesz rzec, że mogłem umrzeć?
Duncan trzymał się za pierś.
- Czyni się to rzadko, tylko wtedy, gdy nie ma już innego wyboru. Ryzyko jest 
wielkie. Przez ponad sześćset lat tylko dwóch ludzi przeżyło tę ceremonię.
W ustach poczułem nagle suchość.
- Teraz już trzech.
- Dwóch - powtórzył Duncan bez śladu uśmiechu. - Wliczyłem i ciebie.
Popatrzyłem na Finna.
- Więc dlaczego?
- Potrzebowała tego Homana. - Unikał naszego wzroku. Swą uwagę skupił na 
trzymanym w dłoniach mieczu. - Potrzebowali tego Cheysuli.
- Potrzebowałeś tego dla samego siebie - przerwał Duncan. - Wiesz równie dobrze, jak 
ja, że tylko wojownik spokrewniony z twórcą miecza może prosić bogów o magię. To była 
twoja szansa, by zająć miejsce jehana. Hale odszedł, lecz Finn żyje, więc syn postanowił 
odziedziczyć moc ojca. - Spojrzał na mnie. - Nie tylko ty ryzykowałeś. Gdyby waszej prośbie 
odmówiono, magia zabiłaby was obu.
Spojrzałem znów na Finna. Wciąż był blady, nadal rozzłoszczony reakcją brata. Po 
mnie bez wątpienia spodziewał się najgorszego. Nie byłem pewien, czy nie zasłużył sobie 
właśnie na najgorsze.
- Dlaczego? - powtórzyłem swe pytanie.
Wciąż wpatrywał się w kamień.
- Chciałem tego - odparł bardzo cichym głosem. - Całe życie chciałem o to poprosić. 
By sprawdzić, czy rzeczywiście jestem synem mego jehana. - Twarz wykrzywił mu gorzki 
grymas. - We mnie jest mniejsza jego część niż w Duncanie, jego bu’sali. Chciałem tylko 
tego, co mogłem dostać, lecz sam musiałem po to sięgnąć. Więc tak postąpiłem. I znów to 
uczynię, gdyż wiem, że się uda.
- Jak to? - zaprotestował Duncan. - Nie masz żadnej gwarancji.
- Tym razem mam. Wystarczy wysłuchać przepowiedni. W sali zapadła cisza. 
Przerwał ją dopiero śmiech Duncana.
Mało w nim było humoru, lecz napięcie prysło.
- Przepowiednia! - zawołał. - Na bogów, mój rujholli mówi o przepowiedni! I 
rozmawia z bogami! - Westchnął i potrząsnął głową. - To pierwsze sam czynię dość często, 
lecz jeśli chodzi o to drugie... Ach, ta druga rzecz nie jest czymś dla bu’sali. O nie, to sprawa 
naturalnego syna, nie wychowanka. - Przez chwilę Duncan sprawiał wrażenie zmęczonego 
starca. - Wszystko bym oddał za to, by być prawdziwym synem Halego. A tymczasem to ty 
wystawiasz bogów na próbę. Składasz im ofiarę. Och, Finnie, czy ty nigdy nie zmądrzejesz?
Finn spojrzał na swego starszego brata. Brata przyrodniego. Wspólną mieli tylko 
matkę, lecz patrząc na nich, w obu widziałem jednego ojca, choć ten spłodził tylko Finna.
Przez dłuższą chwilę milczałem. Nie przychodziły mi do głowy żadne słowa, którymi 
można by wypełnić ciszę. Wreszcie podźwignąłem się na nogi i wyjąłem z dłoni Finna miecz. 
Dotknąłem pociemniałego rubinu, schowałem broń do pochwy.
- Dokonało się - rzekłem w końcu. - Warto było podjąć ryzyko. Gdybym musiał, znów 
bym to zrobił.
Finn spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem.
- Mimo to, że znasz prawdę?
- Mimo to. - Wzruszyłem ramionami i usiadłem na tro nie. - Cóż innego można było 
zrobić?
Duncan westchnął. Wyciągnął do góry otwartą dłoń z szeroko rozstawionymi palcami 
i wykonał znany mi gest. Uśmiechnąłem się i poszedłem w jego ślady.

ROZDZIAŁ 18

Solindyjskich posłańców przyjąłem odziany w szaty przy-stojące mej godności. 
Zniknęła splamiona kolczuga i popękany skórzany pancerz żołnierza. Zastąpiły je aksamit, 
brokat, satyna koloru bursztynu i rdzy. Włosy i brodę miałem przycięte, namaszczone 
wonnym olejkiem. Po raz pierwszy w życiu poczułem się prawdziwym królem.
Gdy sześciu solindyjskich dostojników stąpało przez Wielką Salę, widzieli kogoś 
innego, niż spodziewali się zobaczyć. Niemal siedem lat temu, gdy Bellam podbił Homanę, 
byłem ledwie chłopcem. Byłem może wysoki i silny jak mężczyzna, lecz nie zachowywałem 
się jak on. Siedząc na Tronie Lwa, wspominałem te tak dawne dzieje. Przypominałem sobie, 
jak to syn Keougha odebrał mi miecz i zakuł mnie w kajdany. Pamiętałem nie kończące się 
noce, gdy sen omijał mą duszę. Wspomniałem moje bezmierne zdumienie na widok Alix, 
która przybyła z pomocą. I uśmiechałem się.
Solindyjczycy nie znali powodu tego uśmiechu, lecz to mnie nie kłopotało. Niech 
myślą, co tylko chcą, niech osądzą mnie po pozorach. Wkrótce wszystko stanie się przejrzyste 
i jasne. Nie czekałem sam. Celowo dobrałem sobie gwardię honorową złożoną z Cheysuli. 
Finn, Duncan i sześciu innych wojowników rozstawiło się po obu stronach tronu, strzegąc 
postumentu. Mieli poważne twarze, milczeli, patrzyli niewzruszonymi żółtymi oczyma.
Rowan, który przeprowadził solindyjskich wysłanników przez ozdobioną homańskimi 
symbolami salę, przedstawiał teraz kolejno każdego z nich. Książę taki, baron owaki, 
rozmaite solindyjskie tytuły, o których nawet nie słyszałem. Mój młody cheysulsko-homański 
dowódca sprawował się nienagannie, mówił odpowiednio neutralnym głosem, nieco tylko 
zabarwionym protekcjonalnym tonem. My byliśmy zwycięzcami, oni - pokonanymi, którzy 
przyszli teraz do mojego pałacu.
Essien, posłaniec o najwyższej godności i odpowiadającym jej poziomie arogancji, 
odziany był oczywiście w błękit, lecz ktoś wypruł mu na lewej piersi z jedwabnej tuniki 
wraże godło. Widziałem jednak lekki zarys wschodzącego słońca Bellama. Była to świadoma 
obraza, na tyle subtelna, że nie mogłem nań nic poradzić. Na pozór nie wzdragał się przed 
złożeniem mi hołdu. Gdybym próbował mu coś zarzucić, bez wątpienia obarczyłby 
kosztowną wojnę winą za brak lepszych szat. Tak więc zignorowałem tę oznakę buntu. Teraz 
już mogłem sobie na to pozwolić.
Jego ciemnokasztanowe włosy były starannie sczesane z wysokiego czoła, ręce nawet 
mu nie drgnęły. Jednakże kiedy składał mi hołd, jego piwne oczy nie spoglądały z 
szacunkiem.
- Panie - ozwał się spokojnym głosem. - Przybywamy w imieniu Solinde, by uznać 
zwierzchnictwo Mujhara Carillona.
- Znacie moje warunki?
- Oczywiście, panie. - Zerknął na pozostałą piątkę. - Wszystko dokładnie 
omówiliśmy. Jak wiesz, Solinde zostało pokonane. O koronę nikt się nie ubiega. - Na moment 
napiął zauważalnie mięśnie szczęk. - Nie mamy króla... solindyjskiego króla. - Spojrzał mi 
prosto w oczy z gorzką ironią. - Tron nasz jest wolny, panie, prosimy cię więc pokornie, byś 
zechciał na nim zasiąść.
- Czyżby Bellam nie miał następcy? - Uśmiechnąłem się dyplomatycznie, miną 
dopowiadając znaczenie swych słów. Rozprawianie o tym, co wszyscy i tak wiedzą, jest tylko 
kwestią formy. - Ellic rzecz jasna nie żyje od lat, lecz Bellam z pewnością pozostawił dzieci z 
nieprawego łoża.
- I to wiele - Essien uśmiechnął się ponuro. - Niemniej jednak żadne z nich nie jest w 
stanie zebrać wystarczającego poparcia. Doszłoby do... niezgody - Uśmiechnął się wąskimi 
wargi. - Chcemy uniknąć podobnych trudności, skoro nasz pan nie żyje. Ty, panie, okazałeś 
się... odpowiedni, by zasiąść na naszym tronie.
„Odpowiedni...” Essien dziwnie gadał, doprawiając swą wypowiedź pauzami i 
niuansami, które łatwo było pojąć komuś, kto uważnie słuchał, kto dorósł na królewskim 
dworze, w otoczeniu doradców i dworzan, jak ja.
- Dobrze więc - zgodziłem się łaskawie po odpowiednio długim milczeniu. - Sądzę, że 
pozostanę odpowiedni dla waszego tronu. Był jednak jeszcze inny warunek.
Twarz Essiena drgnęła.
- Tak, panie mój, Mujharze. Był to warunek, by zapewnić ci pierworodnego. - Wziął 
tak głęboki oddech, aż się nadęła jego błękitna tunika. - Jako symbol pełnego przyzwolenia 
Solinde na twój świeżo zdobyty prymat nad naszą ziemią, oddajemy ci rękę księżniczki 
Electry, jedynej córy Bellama. Jedynego żyjącego dziecka Bellama z prawowitego łoża. - 
Skrzydełka jego nozdrzy poruszyły się lekko. - Syn zrodzony z Solinde i Homany będzie miał 
prawo dziedziczyć tron.
- Mój pierworodny - ozwałem się w zadumie. - Dobrze więc, pojmiemy panią tę za 
żonę. Możecie jej przekazać od Mujhara Carillona, że ma miesiąc na zebranie swego dobytku 
i służby. Jeśli nie przybędzie do nas w wyznaczonym terminie, wyślemy po nią Cheysuli.
Essien i pozostali posłańcy zrozumieli mnie w lot. Patrzyli szeroko otwartymi oczyma 
na ośmiu odzianych w skóry wojowników, barbarzyńsko ozdobionych lśniącym złotem, 
objuczonych bronią - nożami, mieczami i lirami. Wystarczyło im spojrzeć na same już liry, 
by pojąć groźbę.
Essien skłonił się, dając znak, że zrozumiał rozkazy. Wydawało się, że audiencja 
dobiega końca, lecz ja chciałem jeszcze zadać im jedno pytanie.
- Gdzie jest Tynstar?
Essien poderwał głowę. Przygładził włosy nerwowym gestem. Grdyka mu drgnęła, 
dwukrotnie przełknął ślinę. Zerknął na swych towarzyszy, lecz ci odwracali wzrok. To Essien 
przewodził poselstwu.
- Nie wiem - odparł w końcu, zbyt wyraźnie. - Nikt nie wie, dokąd wędrują Ihlini. 
Nikt, panie. Oni po prostu... odchodzą. - Uśmiechnął się zaciśniętymi wargami, z nutką 
triumfu, ale i rozbawienia... moim kosztem. - Bez wątpienia zamierza nadal krzyżować ci 
szyki, jak tylko będzie mógł, lecz ja nie mogę ci powiedzieć nic o jego planach. Tynstar to... 
Tynstar.
- Nie wątpię również, że wkrótce zginie - odciąłem się bez zwłoki. - W Solinde Ihlini 
sprawują władzę, lecz do czasu. Ich panowanie... jego panowanie... będzie tylko cieniem swej 
dawnej sławy, gdyż teraz mamy Cheysuli.
Essien spojrzał prosto na Finna.
- Lecz nawet w Solinde słyszeliśmy, że ich magia rozpływa się, znika, gdy Ihlini stawi 
im czoło. - Jego wzrok spoczął znów na mnie. - Czyż tak nie jest?
Uśmiechnąłem się.
- Spytajcie o to Tynstara, może on wam wytłumaczy dziwy, jakie dzieją się przy 
spotkaniu dwóch ras.
Z uwagą obserwowałem jego twarz. Spodziewałem się, miałem nadzieję, że dostrzegę 
na niej jakieś wymowne oznaki. Jeśli wiedział, gdzie jest Tynstar, powinien zdradzić się 
choćby drobnym gestem czy słowem. Lecz w jego spojrzeniu nie dominował już triumf, 
raczej lekki niepokój, jakby zastanawiał się nad czymś, o czym chciałby wiedzieć, a 
jednocześnie zdawał sobie sprawę, że niczego się nie dowie, nim nie odkryje źródła wiedzy. 
Nie skłamał więc.
Uniosłem dłoń w geście odprawy.
- Ustanowimy w Lestrze homańskiego regenta. Royce będzie odpowiednim 
człowiekiem; zaufanym, nieprzekupnym. W naszym imieniu sprawować będzie władzę nad 
Solinde, reprezentując nasz ród, aż do czasu, gdy na tronie zasiądzie nasz syn. Służcie dobrze 
naszemu regentowi, a przekonacie się, że sprawiedliwy z nas pan.
Essien zacisnął zęby.
- Tak jest, panie mój, Mujharze.
- Wraz z nim wyślemy Cheysuli. - Uśmiechnąłem się na widok przerażonych min 
Solindyjczyków. - Teraz możecie odejść.
Gdy wyszli, spojrzałem na swą gwardię. Duncan powstrzymywał uśmiech.
- Finn wiele cię nauczył.
- Nie bez kłopotu. - Krzywy uśmiech przecinał się na twarzy Finna z pionową blizną. 
- Jednak to, co dziś widziałem, pozwala mi sądzić, iż nie był to stracony czas.
Wstałem z tronu i rozprostowałem członki, aż trzasnęły mi stawy.
- Electra nie będzie zbyt zadowolona, gdy przekażą jej moje słowa.
- Nie będzie zadowolona z niczego, co powiesz, czy uczynisz - odparł Finn. - Lecz 
przecież gdybyś chciał spokojnego małżeństwa, to nie wątpię, że mógłbyś poślubić inną.
Roześmiałem się na to i ściągnąłem z głowy złoty diadem, wykładany diamentami i 
szmaragdami. Dawniej należał do Shaine’a, dziś był mój.
- Podobno nudne małżeństwo to żadne małżeństwo. - Zerknąłem na Duncana. - Lecz 
ty pewnie wiesz coś o tym.
Przez chwilę swym ironicznym uśmiechem przypominał mi Finna. Wreszcie wzruszył 
ramionami.
- Z Alix nigdy nie było nudno.
Uderzyłem diademem o wnętrze dłoni, rozmyślając o zupełnie innej kobiecie.
- Przybędzie tu - mruknąłem, marszcząc brwi. - Przyjedzie, a ja muszę być gotowy na 
jej powitanie. Nie biorę sobie do łóżka jakiejś cichej i drżącej dziewicy. To jest Electra.
- Tak - oschle dopowiedział Finn. - A ty uczynisz ją królową Homany.
Spojrzałem na Rowana. Milczał, unikał mego wzroku. Wojownicy tacy jak on nie 
cofali się przed niczym, lecz ja nie potrafiłem czytać im w twarzach, jeśli tylko chcieli 
zachować swe uczucia dla siebie. Za to doskonale znałem myśli tak Duncana, jak i Finna.
W swym łóżku położę żmiję... Westchnąłem. Nagle przypomniałem sobie, jaką moc 
miała ta żmijka nad wszystkimi mężczyznami, a już zwłaszcza nade mną. Nie mogłem 
powstrzymać ucisku w dołku. Na bogów, jedna noc z nią może być warta tego, by 
zaryzykować własne życie. Ja to ryzyko podejmę.
Znów popatrzyłem na Finna.
- Dzięki temu w Homanie zapanuje pokój. Twarz miał ponurą.
- Kogo chcesz przekonać?
Zmarszczyłem brwi i zszedłem z marmurowych stopni podium.
- Rowanie, pójdź ze mną. Powierzę ci zadanie sprowadzenia tu z Joyenne mej matki, 
gdy tylko będzie mogła odbyć podróż. Trzeba też przywieźć Torry... Choć Lachlan z 
pewnością wolałby sam tego dopilnować. - Westchnąłem ciężko i zawróciłem. - Finnie, 
zajmiesz się zorganizowaniem eskorty dla Tourmaline?
Bez słowa skinął głową. Wciąż chyba nie mógł pogodzić się z moją decyzją 
poślubienia Ełectry. Lecz to nie było dla mnie istotne. Z Finnem ślubu nie brałem.
Jakiś dźwięk.
Nawet nie hałas, po prostu nie cisza. Cichy oddech, odgłos subtelny i świszczący. 
Natychmiast usiadłem na łożu.
Moja ręka powędrowała pod poduszkę, gdzie trzymałem nóż. Nawet w Homana-
Mujhar nie rezygnowałem z tego przyzwyczajenia. Miecz i nóż sypiały ze mną od tak dawna, 
że bez nich nie potrafiłem czuć się bezpieczny. Odrzuciłem na bok draperie, ześlizgnąłem się 
z łoża, i pojąłem, że dałem się podejść. Cóż, każdy człowiek jest słaby w porównaniu z chey-
sulską magią.
Wpierw ujrzałem jastrzębia. Przysiadł na oparciu krzesła; bez zmrużenia powiek 
wpatrywał się w światło pochodni. A żagiew dzierżył Duncan.
- Chodź - powiedział tylko.
Odłożyłem nóż. Drugi już raz Cheysuli budził mnie z głębi snu. Lecz tego człowieka 
nie znałem zbyt dobrze. To, co o nim wiedziałem, wzmagało tylko mą podejrzliwość.
- Dokąd? Dlaczego?
Uśmiechnął się słabo. W świetle pochodni jego twarz wyglądała jak zagadkowa 
maska. Jego oczy świeciły żółto wokół punkcików źrenic. Kolczyk w kształcie jastrzębia 
migotał mu we włosach.
- Czy mam odłożyć nóż?
Poczułem, jak me policzki oblewa gorący rumieniec.
- Dlaczego? - odparłem. - Bez noża zabiłbyś mnie równie łatwo.
Duncan się zaśmiał.
- Nigdy nie sądziłem, że możesz się mnie bać!
- Nie boję się - rzekłem. - Nigdy byś mnie nie zgładził. Sam mówiłeś, jak istotnym 
jestem elementem twego proroctwa. Jednak motywy, które tobą kierują, wydają mi się 
podejrzane.
221
- Carillonie - zbeształ mnie. - Tej nocy uczynię cię królem. W sercu poczułem kolec.
- Mnie uczynisz królem? - spytałem mocno akcentując każde słowo. - A może 
stworzysz mi innego króla?
- Pójdź ze mną, to się przekonasz.
Wciągnąłem spodnie i koszule, jakie tylko nawinęły mi się pod rękę. Zawiązałem 
buty. I ruszyłem za nim. Cai miał rozkaz pozostać, my poszliśmy w głąb pałacu.
Szedł przed siebie z niezachwianą pewnością, jak człowiek, który doskonale zna 
każdy zakamarek. A przecież wiedziałem, że nigdy nie bawił długo w Homana-Mujhar. Hale 
przywiózł go tu kiedyś ze sobą, lecz Duncan był jeszcze dzieckiem; był zbyt młody, by 
poznać labirynty przejść i komnat. A jednak trafiał bezbłędnie, jakby się tu urodził.
Zaprowadził mnie oczywiście do Wielkiej Sali. Tam zdjął ze ściany drugą pochodnię, 
zapalił ją od tej, którą przyniósł, i wręczył mi obie żagwie.
- Tam, gdzie idziemy - ozwał się - panują ciemności. Lecz jest przynajmniej czym 
oddychać.
Poczułem, jak włos mi się jeży. Powstrzymałem się jednak od zapytania, dokąd 
podążamy. Patrzyłem w milczeniu i z zaskoczeniem, zaś on ukląkł przy kominku.
Zaczął odsuwać na bok kłody. Popiół wzbił się w powietrze i osiadał mu na włosach. 
Nagle zmienił się w starca bez zmarszczek na twarzy. Jego czarne włosy przyprószyła 
siwizna. Na ramieniu połyskiwało mu złoto. Pył wzbił się jeszcze wyżej, zakręcił mnie w 
nosie. Zakasłałem, kichnąłem. Duncan wkrótce skończył porządki w kominku. Wyciągnął 
rękę i chwycił za żelazne kółko, którego nigdy wcześniej nie widziałem na oczy.
Zmarszczyłem czoło, zastanawiając się, jakie jeszcze sekrety tego pałacu zna Duncan. 
Postanowiłem jednak wykazać się cierpliwością. Bez słowa patrzyłem, jak się koncentruje. 
Potrzebna mu była siła obu rąk, by w końcu pociągnąć kółko do góry.
Przymocowane było do osadzonej na zawiasach żelaznej płyty, przykrywającej 
tajemne wejście. Powoli odciągnął pokrywę, aż odsłonił się otwór. Rozsypując na boki 
kożuch popiołu, oparł płytę o obmurowanie kominka i skrzywił się na widok swych 
powalanych skór.
222
Wychyliłem się w przód i zajrzałem. Schody. Zmarszczyłem brwi.
- Dokąd...?
- Pójdź, a zobaczysz.
Zabrał mi jedną pochodnię i przeszedł przez otwór. Schodził po stopniach, aż zniknął 
z pola widzenia. Z niepokojem poszedłem w jego ślady.
Tak jak obiecał, było tu powietrze; wilgotne i stęchłe, ale zawsze. Żagwie płonęły 
nadal, nie kopcąc nawet, więc nic nam nie groziło. Tak więc ruszyłem w dół za Duncanem, 
zastanawiając się, skąd on zna takie miejsca.
Schody były wąskie, stopnie niewysokie. Musiałem schylać głowę, by nie szorować 
nią o sklepienie. Duncan, który był mojego wzrostu, też się kulił, choć Finn pewnie by się tu 
zmieścił. Nagle pożałowałem z lekkim niepokojem, że nie ma go u mego boku. Lecz cóż, 
posłałem go po siostrę, i pozostawiłem swój los w rękach jego brata.
- Tędy. - Duncan zszedł po dwóch ostatnich stopniach prosto do płytkiej niszy w 
kamiennym murze. Położył palce na skale. Ujrzałem runy; stare, zzieleniałe od wilgoci. 
Brunatne palce Duncana, teraz szare od popiołu, zostawiały na ścianie jasne rysy. Przejechał 
ręką po runicznych znakach, mamrocząc coś pod nosem, i skinął głową. - Tędy.
- Co chcesz... - Nie musiałem kończyć. Nacisnął na jeden z kamieni i oparł się o 
ścianę. Jej fragment zachrzęścił i zapadł się, otworzył jak drzwi.
Kolejne schody? Nie, komnata. Loch. Skrzywiłem się. Jakby krypta.
Duncan wsunął pochodnię do środka i zajrzał. Po chwili cofnął rękę i gestem nakazał 
mi, bym szedł przodem.
Obserwowałem go z rosnącym przerażeniem.
- Wybieraj - ozwał się Duncan. - Albo wejdziesz tu jako książę, a wyjdziesz jako 
Mujhar... albo odejdziesz i zawsze już będziesz wiedział, że czegoś ci brak.
- Niczego mi nie brak! - wykrzyknąłem nerwowo. - Czyż nie jestem tym ogniwem 
przepowiedni, o którym mówiłeś?
- Każde ogniwo trzeba zahartować. - Spojrzał gdzieś za mnie, na pnące się w górę 
stopnie. - Tam jest twoja ucieczka, Carillonie. Chyba jednak nie zdecydujesz się na nią? Mój 
rujholli nigdy nie służyłby tchórzowi ani głupcowi.
Obnażyłem zęby w ponurym uśmiechu.
- Takie słowa na mnie nie podziałają, zmiennokształtny. Chętnie przyjmę oba te 
miana, jeśli któreś z nich da mi szansę przeżycia. A jeśli mnie nie zgładzisz, czego podobno 
nie pragniesz, to wyjdę stąd jako Mujhar, nawet jeśli nie wkroczę do tej komnaty. - 
Zmrużyłem oczy w niewyraźnym świetle roztańczonej pochodni. - Widzisz, nie jesteś 
Finnem, i choć wiem, że powinieniem ci ufać, to nigdy między nami nie układało się zbyt 
dobrze.
- To prawda - przytaknął. - Lecz rozdzielała nas kobieta, a tu nawet Alix się nie liczy. 
Decyzja należy do ciebie.
- Zostawiłeś Caia. - W jakiś sposób fakt ten dodatkowo go obciążał.
- Tylko dlatego, że on byłby tu zbytecznym lirem.
Popatrzyłem na niego szeroko otwartymi oczyma. Zbytecznym lirem! Na bogów, jeśli 
wykazał taką chęć, by pozbyć się drugiej połowy swej duszy, to chyba mogłem mu zaufać.
Westchnąłem ciężko, przełknąłem ślinę przez zaciśnięte gardło. Skierowałem przed 
siebie żagiew i ruszyłem naprzód.
Zbyteczny... Tak, byłby zbyteczny. Bo tu zebrały się wszystkie liry świata, i nie 
byłoby miejsca na jeszcze jednego.
To nie była krypta, lecz swego rodzaju pomnik, czy może raczej kaplica. Miejsce 
poświęcone było Cheysuli, ich lirom i bogom. Bowiem ściany wykonane były z setek lirów 
ciosanych w bladym, kremowym marmurze.
Światło pochodni spływało ze ścian, jak woda. Z gładkiego, miękkiego kamienia 
wyskoczył nagle orzeł z rozwartym dziobem i obnażonymi szponami. Niedźwiedź, garbaty 
choć wyprostowany, wyciągał łapę, by zadać cios. Zwinny lis o ogonie jak pędzel zadzierał 
głowę do góry. A dzik z błyszczącymi kłami łypał złośliwymi, małymi oczkami.
Było ich więcej, o wiele więcej. Poczułem, jak tracę dech, obracając się bez końca w 
jednym miejscu, wpatrując w ściany. Co za przepych, co za sztuka, jakie niezrównane piękno 
pochowano tak głęboko pod ziemią.
Jastrząb i sokół dotykały się końcami skrzydeł. Pyszny ryś skakał ze skał. I wilk... 
Oczywiście - wilk! Podobny do Storra, ze złotymi oczami. Każdy cal tych murów, od sufitu 
do samej podłogi, pokryty był lirami.
Zbyteczny... Tak samo jak ja.
Pod powiekami zapiekły mnie łzy. Piersi przeszył mi niespodziewany ból. Jakże 
marnie okazało się nagle być jeno Homaninem pozbawionym błogosławieństwa bogów i 
magii lira. Jak mało znaczącą osobą był Carillon z Homany.
- Ja’hai - przemówił Duncan. - Ja’hai, cheysu, Mujhar. Gwałtownie odwróciłem 
głowę i spojrzałem na niego. Stał w odrzwiach komnaty, unosząc wysoko żagiew, 
przyglądając się lirom z malującym się na twarzy podziwem.
- Co to znaczy? - spytałem. - Finn wypowiedział te słowa, rozprawiając z bogami, a 
ty przecież mówiłeś, że nie powinien był tego robić.
- To był Finn. - Jego głos zaświstał w cieniu lirów. - Teraz mówię to ja, przywódca 
klanu; człowiek, który mógł zostać Mujharem. - Uśmiechnął się tylko, gdy otworzyłem usta 
w niemym proteście. - Nie chcę nim być, Carillonie. Gdybym chciał, nie sprowadziłbym cię 
tu. To tu, w Łonie Jehany, odrodzisz się, staniesz prawdziwym Mujharem.
- Te słowa - powtórzyłem uparcie. - Co one znaczą?
- Od Finna wystarczająco nauczyłeś się Dawnej Mowy, by wiedzieć, że nie da się jej 
dokładnie tłumaczyć. Są w niej niuanse, niedopowiedzenia, znaczenia przekazywane bez 
słów. Jak gesty... - Uczynił w powietrzu znak tahlmorry. - Jahai, cheysu, Mujhar jest w 
gruncie rzeczy modlitwą do bogów. Błagalną prośbą. Homanin powiedziałby: „Przyjmijcie 
tego człowieka, niech będzie Mujharem”.
Zmarszczyłem brwi.
- Nie brzmi to jak modlitwa.
- Prośba, czy modlitwa, jaką odmówił Finn, jaką ja przed chwilą wypowiedziałem, 
nigdy nie pozostaje bez odpowiedzi. Bogowie zawsze na nią reagują, zsyłając życie... lub 
śmierć.
Znów ogarnęło mnie przerażenie.
- A wiec mogę tu zginąć?
- Tak. Lecz tym razem sam podejmiesz to ryzyko.
- Skąd wiedziałeś o istnieniu tej komnaty? - krzyknąłem. - Czy to Hale ci o niej 
powiedział?
Na twarzy Duncana panował spokój.
- Powiedział mi, czym ona jest. Lecz większość Cheysuli wie o jej istnieniu. - Na jego 
ustach pojawił się słaby uśmiech. - Nie jest chyba taka straszna, co? To tylko Łono Ziemi.
Po plecach przeszły mnie ciarki.
- Jakie łono? Jakiej ziemi? Duncanie!...
Pokazał coś ręką. Przyjrzałem się dotąd tylko ścianom, nie zwracając uwagi na 
posadzkę. Teraz spojrzałem w dół i ujrzałem w samym środku komnaty jamę.
Studnia-pułapka, z wahadłowymi drzwiami, otwierającymi się tylko do środka, jak 
zapadnia. Można było zginąć w czymś takim.
Instynktownie cofnąłem się o krok, niemal dotykając plecami stojącego w drzwiach 
Duncana. On zaś po prostu wyjął mi z dłoni pochodnię. Odwróciłem się do niego żwawo, 
sięgając do pasa po nóż, który przecież zostawiłem na górze. Lecz on osadził pochodnie w 
uchwytach koło drzwi. Komnata nadal wypełniała się światłem. Światłem? Rozlewało się po 
podłodze, docierało do ciemnego otworu i natychmiast w nim znikało.
- Wejdziesz do Łona Ziemi - przemówił spokojnie Duncan. - Zaś kiedy zeń wyjdziesz, 
narodzisz się jako Mujhar.
Przekląłem cicho. Miałem ochotę złamać mu kark, lecz nie byłem wcale pewien, czy 
udałoby mi się tego dokonać. Nie miałem dotąd innego wyboru, jak pozostać w komnacie. 
Lecz Łono to już zupełnie inna historia.
- Mam tam wejść? Ale jak? Jest tam jakaś lina albo oparcie dla rąk i nóg? - 
Zamilkłem widząc, że moje pytania są dziecinnie głupie. Takie studnie buduje się po to, by 
nikt z nich nie wyszedł. Z tą będzie nie inaczej - nie ułatwi mi wymknięcia się.
- Musisz wskoczyć do środka.
- Wskoczyć? - Zacisnąłem pięści, wbijając sobie paznokcie we wnętrze dłoni. - 
Duncanie!...
- Im wcześniej wejdziesz, tym prędzej wyjdziesz. - Twarz miał poważną, lecz w jego 
oczach dostrzegłem błysk rozbawienia. - Ziemia jest jak każda, jehana, Carillonie. Łatwo ją 
rozgniewać, jest oschła, czasem niecierpliwa, lecz jednocześnie hojna, daje z głębi serca. Daje 
dziecku życie. W twoim przypadku idzie nam o narodziny Mujhara.
- Ale ja już się urodziłem - przypomniałem mu. - Na świat wydała mnie Gwynneth z 
Homany. Raz wystarczy. Przynajmniej tamtego razu zupełnie nie pamiętam! Zapomnijmy o 
całej tej nieprzyjemnej sprawie i pójdźmy gdzie indziej. Nie mam ochoty na żadne łona. Jego 
dłoń spoczęła na moim ramieniu.
- Zostaniesz tu. Dokonamy tego dzieła. Jeśli będzie trzeba, to cię do niego przymuszę.
Odwróciłem się do niego plecami i skierowałem się w odległy kąt komnaty, z daleka 
obchodząc krawędź jamy. Stanąłem cierpliwie i oparłem się o kamień. Wtem rzeźbione 
skrzydła sokoła trąciły mnie w szyję. Poderwałem się znów.
- Nie jesteś Cheysuli - ozwał się Duncan. - Nie możesz nim zostać. Lecz możesz się 
nauczyć, jak to jest myśleć i czuć tak, jak Cheysuli.
- I to uczyni mnie mężczyzną? - Nie potrafiłem ukryć swego oburzenia.
- Uczyni cię to, choćby na krótko, jednym z nas. - Jego poważna twarz odbijała 
światło pochodni. - Nie potrwa to długo, lecz przez krótki moment poczujesz, jak to jest być 
Cheysuli, dzieckiem bogów. - Znów uczynił gest tahlmorry. - A to sprawi, że będziesz 
lepszym Mujharem.
W gardle dawno już mi zaschło.
- „Mujhar” to cheysulskie słowo, prawda? A „Homana”?
- Mujhar znaczy „król” - odparł cicho. - Homana to całe wyrażenie: „Z jednej krwi”.
- „Król z jednej krwi”. - Coś ściskało mnie w dołku. - A więc skoro nie możesz 
posadzić na tronie Cheysuli, uczynisz wszystko, co w twojej mocy, by ze mnie zrobić swego 
ziomka.
- Ja’hai, cheysu - odparł. - Ja’hai, cheysu, Mujhar.
- Nie! - krzyknąłem. - Skazujesz mnie na wyrok bogów? Duncanie, ja się boję...
Ostatnie słowo rozbrzmiało echem. On zaś czekał cierpliwie.
Wreszcie coś się we mnie przełamało. Czułem, że pot spływa mi spod pach, moje 
ciało cuchnęło strachem. Przez moje członki przebiegł dreszcz, włos mi się zjeżył, trzewia 
zmieniły w galaretę, w kiszkach czułem parcie.
- Przed bogami stanąć trzeba nago.
A więc każe mi się jeszcze rozebrać! Z ponurą miną wiedząc, że zauważy moje 
skurczone ze strachu genitalia, ściągnąłem buty, koszulę, i w końcu wąskie czarne spodnie. 
We wzroku Duncana nie było ani krzty politowania czy nawet rozbawienia lecz raczej 
współczucie i pełne zrozumienie.
Podszedł do żagwi, zdjął je ze ściany i wyniósł na korytarz. Drzwi do komnaty stały 
otworem, lecz wiedziałem że nie wyjdę przez nie.
- Gdy zasunę ścianę, musisz skoczyć.
Zasunął ścianę.
Skoczyłem...

ROZDZIAŁ 19

Ja’hai, cheysu, Mujhar...
Te słowa pobrzmiewały mi w uszach.
Ja’hai, cheysu, Mujhar...
Spadałem i spadałem, coraz niżej, prosto w ciemność, w absolutną pustkę, głębiej i 
głębiej...
Krzyknąłem.
Mój wrzask odbił się echem od ścian studni, których nawet nie mogłem dojrzeć. 
Powrócił wzmocniony po wielokroć i uderzył we mnie.
Spadałem.
Zastanawiałem się, czy Duncan słyszał mój krzyk. Zastanawiałem się... nie 
zastanawiałem... po prostu spadałem.
Ja’hai, cheysu, Mujhar...
Studnia pochłonęła mnie, powracałem do Łona, nie wiedząc, czy wyjdę zeń żywy.
Duncanie, ach, Duncanie, nie ostrzegłeś mnie należycie... Czy jednak istnieje należyty 
sposób postępowania? A może trzeba spadać i dopiero spadając nauczyć się wszystkiego?
W dół...
Zatrzymałem się. Zostałem schwytany. Zawisłem w połowie drogi. Coś złapało mnie 
za nadgarstki i stopy. Ręce? Nie, coś innego; coś, co wypełzło z ciemności i chwyciło mnie 
mocno za ręce i nogi, oplotło mą pierś i biodra. Wisiałem tak zawieszony głową w dół w 
kompletnych ciemnościach.
Zwymiotowałem. Żółć wezbrała z głębi mych trzewi, wypełniła mi usta i popłynęła w 
głębię Studni. Moje kiszki i pęcherz opróżniły się, pozostała ze mnie tylko pusta powłoka 
trzęsącego się ciała. Wisiałem bez ruchu, nie mając odwagi, by drgnąć, by odetchnąć, modląc 
się, by to, co mnie złapało, już mnie nie puściło.
O, bogowie, nie pozwólcie mi spadać, już nie chcę...
Sieć? Może z jakichś niewidzialnych występów w ścianach korytarza zwisała 
naprężona, cienka sieć. Patrząc w otwór, nie widziałem nic prócz ścian, lecz może studnia nie 
była zupełnie gładka. Może było stąd jakieś wyjście.
Liny nie wpijały mi się w ciało, po prostu podtrzymywały mnie tak, że nie dotykałem 
niczego prócz powietrza. Nie zwisałem pokracznie, gdyż oprócz rąk i nóg liny oplatały 
również moje piersi i biodra. Coś podpierało mnie od dołu choć nie widziałem żadnych 
podpór.
Łożysko. Byłem jak dziecko, unoszące się wewnątrz Łona głową w dół.
- Duncanie? - szepnąłem, bojąc się, że głośniejszy dźwięk naruszy delikatną 
równowagę. - Czy tak ma być?
Lecz Duncana tu nie było. Zostawił mnie samego. Wiedziałem, czemu tak postąpił. 
Finn nie opowiadał mi zbyt wiele o męskich rytuałach inicjacyjnych; większość wojowników 
uznawano za dojrzałych po prostu na podstawie ich więzi z lirem. Przypuszczałem jednak, że 
istnieje coś więcej. Ja zaś, jako Homanin, czyli niewierny, nigdy nie poznam prawdy, chyba 
że w ten sposób dowiem się, co czyni Cheysuli Cheysuli.
„Tej nocy uczynię cię królem.”
Królem? A może szaleńcem? Strach łamie przecież dusze.
Nie poruszałem się. Wisiałem tak i nasłuchiwałem. Zastanawiałem się, czy Duncan 
wróci, by zobaczyć, jak mi poszło. Usłyszałbym go. Posłyszałbym tarcie kamienia o kamień, 
a nawet ciche odgłosy jego kroków. Usłyszę go, bo nasłuchiwałem uważnie, z determinacją 
człowieka, który pragnie pozostać przy zdrowych zmysłach. Jeśli wróci, krzyknę, by mnie 
wypuścił.
Może nawet będę go błagał.
„Wejdziesz księciem, a wyjdziesz Mujharem.”
O, bogowie, czy będzie to tego warte?
Powietrze. Odetchnąłem głębiej. Nie miało zapachu ani nieprzyjemnego odoru 
stęchlizny; było najzwyczajniejsze w świecie. Skądś płynęło powietrze, które utrzymywało 
mnie przy życiu. Może są tu dziury, przez które mógłbym uciec.
Wisiałem w zupełnej ciszy. Gdy powoli zwróciłem w bok głowę, usłyszałem, jak 
strzela mi w szyi, jak włosy przesypują mi się po ramionach. Nie były to nawet dźwięki, 
raczej szepty, a jednak je posłyszałem.
Usłyszałem też jakieś uderzenia: pa-tam, pa-tam, pa-tam.
Kroki? Nie. Duncan? Nie.
Pa-tam, pa-tam, pa-tam.
Wisiałem w powietrzu; nagi i samotny, zagubiony w ciemnościach.
Łono Ziemi. Znów byłem dzieckiem, nie narodzoną duszą ukrytą w Łonie. To, co 
słyszałem, to było bicie mego serca, dudniąca cisza w mej głowie. Znów byłem dzieckiem 
czekającym na narodziny.
- Duncaaaaanie!...
Zamknąłem oczy. Wisiałem. Moje przerażenie zaczynało ustępować. Straciłem zmysł 
dotyku, zapomniałem, że coś mnie podtrzymuje.
Unosiłem się w powietrzu.
Cisza.
Unosiłem się...
Nie było ciepła, nie było zimna. Pustka. Unosiłem się, nie znając światła, dźwięku, 
dotyku, smaku ni zapachu. Nie istniałem.
Czekałem z nieskończoną cierpliwością.
Szczęknięcie, jakby miecz zadzwonił o miecz. Dźwięk. Hałas...
Wypełniał mi głowę, aż mogłem go poczuć, posmakować. Spłynął mi na język 
cierpkim smakiem krwi. Czy ugryzłem się w wargi? Nie. Nie było już krwi w pustym ciele 
zawieszonym na linach.
Oczy miałem otwarte, wpatrzone w przestrzeń. Lecz byłem ślepy. Widziałem tylko 
ciemności, zupełny brak światła. I nagle pojawiło się, uderzyło mnie w twarz, zalało mnie 
światło tego świata.
Krzyknąłem. Za dużo, za dużo na raz. Chcesz, bym oślepł?
„Uczyni cię to, choćby na krótko, jednym z nas”.
- Duncanie?
Mój szept przerodził się w krzyk. Zadrżałem w objęciach lin i przypomniałem sobie, 
że mam ciało. Ciało! Dwoje ramion, dwie nogi, głowa. Jestem człowiekiem, mężczyzną, 
Carillonem z Homany!
„Przez krótki moment poczujesz, jak to jest być Cheysuli.” Nic nie czułem. Nic nie 
wiedziałem. Myślałem tylko o narodzinach.
Posłyszałem łopot skrzydeł. Poczułem draśnięcie szponów. Cai? Nie. Duncan zostawił 
go przecież.
Szelest skrzydeł, rozkładanych, rozpościeranych, składanych, czyszczonych. Wysoki 
krzyk sokoła, przenikliwy pisk polującego jastrzębia. Wrzask rozzłoszczonego orła.
Ptaki. Otaczały mnie ptaki. Czułem, jak muskają skrzydłami mą twarz, jak pieszczą ją 
piórami. Jakże chciałem dołączyć do nich, poczuć w skrzydłach wiatr, poznać podniebną 
wolność. Tańczyć, ach, tańczyć na wietrze...
Podstępna pokusa. Otworzyłem usta i krzyknąłem:
- Jestem człowiekiem, a nie ptakiem! Człowiekiem, nie zwierzęciem! Człowiekiem, a 
nie zmiennokształtnym!
Ogarnęła mnie kojąca cisza. Pa-tam, pa-tam, pa-tam.
Szept.
DemonDemonDemon...
Unosiłem się.
DemonDemonDemon...
Poruszyłem się. Nie!
ZmiennoKSZTAŁTNYzmiennoKSZTAŁTNYzmienno - KSZTAŁTNY...«
„NieNieNie”. - Uśmiechnąłem się. - „CzłowiekCzłowiekCzłowiek”.
Zmieniasz Zmieniasz Zmieniasz...
„Daru bogów” - zauważyłem - „nie można odrzucić”.
ZwierzęZwierzęZwierzę...
„Nie! Nie! Nie!”
Unosiłem się. I stałem się zwierzęciem.
Biegłem, biegłem na czterech łapach. Gnałem, wywijając ogonem. I poznałem 
wspaniałą wolność otwartych przestrzeni.
Ciepła ziemia pod mymi łapami, uderzana zakrzywionymi pazurami. Zapach drzew i 
nieba, trawy i krzaków. Radość i swoboda ruchu, skoki przez strumienie. Czerwone, parujące 
mięso złowionej zwierzyny, jego smak na języku. Lecz przede wszystkim wolność; pełna, 
doskonała wolność, pozwalająca odrzucić troski i myśleć tylko o chwili. Nie o dniu 
wczorajszym czy jutrzejszym - o tym dniu. O chwili. Teraz.
I jeszcze to, że jestem lirem.
Lirem? Stanąłem jak wryty w cieniu szerokiego pnia buka. Promienie słońca przesiane 
przez liście padały na ścieżkę jak cenne kamienie.
Lirami
Wilkiem. Jak Storr miałem srebrną sierść, bursztynowe oczy, płynność ruchów, o 
której człowiek może tylko śnić.
Jak to? - spytałem. - Jak to jest możliwe?
Finn nigdy nie był w stanie wytłumaczyć mi tego w zrozumiałych dla mnie słowach. 
„Lir i wojownik, i lir” - powiedział, nie znając innego sposobu, by to wyrazić. Rozdzielić ich, 
znaczyłoby wydać ich na śmierć, szybszą lub powolną. Potworna, ziejąca pustka 
doprowadziłaby ich do szaleństwa, a już prędzej do śmierci.
Po raz pierwszy pojąłem przemianę. Czułem ją w kościach, czy to wilczych, czy 
człowieczych. Czułem, jak pełnia mej osobowości wnika w ziemię i przyzywa magię.
Pustka. Dziwny, zniekształcony obraz człowieka zmieniającego kształt. Przemieniał 
się z własnej woli, oddając ludzką postać ziemi. Wychodziła z niego, spływała z kości, które 
też przechodziły przemianę. To, czego nie potrzebował pod postacią lira - szaty, broń, 
nadmiar ciała - wędrowało do ziemi, gdzie czekało pod ochroną magii. Zamiana. Oddawało 
się nadmiar, by otrzymać mniejszą postać.
Magia, potężna magia z samego wnętrza ziemi. Poczułem, jak długi włos jeży mi się 
na szyi. Zobaczyłem przemianę, przemianę ciała i duszy.
Pojąłem też pustkę; zrozumiałem, po co istnieje. Bogowie uczynili z niej zasłonę dla 
przerażonych oczu tych, którzy obserwowali przemianę. Nawet najsilniejsi mogliby nie 
znieść obrazu ciała i kości rozpuszczających się w ziemi, przyjmujących nową postać. Tak 
więc przemianę otaczała tajemnica, magia, czar. Żaden człowiek, który obejrzałby pełną 
przemianę, nie nazwałby Cheysuli ludźmi.
Teraz zaś ja nie mogłem więcej zwać ich ludźmi.
Ogarnął mnie przemożny strach. Zadygotałem w objęciach lin.
Liny... Wisiałem w studni. Byłem człowiekiem, nie wilkiem, nie zwierzęciem. Jednak 
dopóki nie poznam prawdy o Cheysuli, nie będę mógł być Mujharem.
Homana należała do Cheysuli.
Usłyszałem, że z mych ust dobywają się słowa szaleństwa.
- Przyjmijcie go! - krzyknąłem. - Przyjmijcie tego człowieka, Mujhara!
Cisza.
- Ja’hai! - krzyknąłem.- Ja’hai, cheysu, ja’hai... Ja’hai, cheysu, Mujhar!
- Carillonie.
- Ja’hai - wykrztusiłem. - Ja’hai! O, bogowie, przyjmijcie! O, bogowie, 
przyjmijciePrzyjmijciePrzyjmijcie...
- Carillonie.
Jeśli nie... jeśli oni nie...
- Carillonie!
Ciało dotknęło ciała. Ciało dotykało ciała. Mą głowę wspierała czyjaś ręka.
- Jehana?- rzekłem ochryple. - Jehana? Ja’hai... jehana, ja’hai...
Dwie ręce dotykały mej głowy, podtrzymywały ją, podpierały jak główkę dziecka zbyt 
słabego, by unieść się o własnych siłach. Leżałem na plecach na zimnej kamiennej posadzce, 
a nade mną nachylał się jakiś cień.
Moje oślepłe oczy widziały tylko zarys sylwetki. Mężczyzna. Nie moja jehana.
- Jehan! - wydusiłem z siebie.
- Nie - odparł. - Rujhotti. W tej chwili jesteśmy tu razem. - Ręce napięły się na chwilę. 
- Rujho, dokonało się.
- Ja’hai?
- Ja’hai-na - odrzekł łagodnym głosem. - Ja’hai-na Homana Mujhar. Narodziłeś się.
„NarodziłemNarodziłemNarodziłem”.
- Ja’hai-na?
- Zostałeś przyjęty przez bogów - odparł cicho. - Narodził się król pełnej krwi.
Przemówiłem znów po homańsku, lecz głos mój nie był człowieczy.
- Lecz nim nie jestem. - Pojąłem to nagle w pełni. - Ja jestem tylko Homaninem.
- Przez cztery dni byłeś Cheysuli. Wystarczy. Przełknąłem ślinę.
- Nie ma światła. Nie widzę cię.
Bo widziałem tylko jego ciemną sylwetkę na tle kremowych ścian, a nad nią kształt 
lira.
- Pochodnię zostawiłem w korytarzu, drzwi są zamknięte. Tak będzie lepiej, póki nie 
będziesz gotów.
Oczy mnie paliły od tej odrobiny światła, które wpełzało do komnaty przez szczelinę 
w ścianie. Odbijała się od jego złotych ozdób i oślepiała mnie blaskiem. Na jego twarzy 
widniała czarna krecha blizny.
Blizna. To nie Duncan. To Finn.
- Finnie...
Próbowałem się podnieść, lecz nie mogłem. Brak mi było sił. Pchnął mnie lekko na 
posadzkę.
- Nie spiesz się. Nie jesteś jeszcze... w pełni sobą. Nie w pełni sobą? A więc czym 
jestem?
- Finnie... - ozwałem się znów. - Czy wyszedłem? Wyszedłem ze studni?
Sama już myśl o tym wydawała się absurdalna.
Na jego skrytej w cieniu, skupionej twarzy pojawił się uśmiech, który sprawił, że 
uszło z niej całe napięcie i zmęczenie.
- Wyszedłeś z Łona Ziemi. Czyż nie rzekłem, że się narodziłeś?
Leżałem nago na twardym marmurze. Podciągnąłem nogi, by spojrzeć na swoje 
kolana, by przekonać się, że jestem cały i zdrów. Byłem cały, przynajmniej cieleśnie.
- Czy oszalałem? Czy to miałeś na myśli?
- Może w pewnym stopniu. Lecz to przejdzie. Nie jest to... - Zamilkł na chwilę. - 
Takie wymuszone narodziny to nie jest coś, co robimy często. Nie są dobre dla dziecka.
Uniosłem się gwałtownie, poderwałem z zimnej kamiennej Posadzki. Nagle byłem już 
innym człowiekiem. Nie Carillonem - czymś innym. Coś rzuciło mnie na kolana. Klęczałem 
przed Finnem, patrząc mu w oczy, tak żółte nawet w ciemnościach, tak doskonale zwierzęce...
Podniosłem rękę do własnych oczu. Nie potrafiłem wyczuć ich barwy. Dotąd były 
błękitne - jakie będą teraz? Kim teraz jestem?
- Jesteś człowiekiem - rzekł Finn.
Zamknąłem oczy. Siedziałem bez ruchu w ciemnościach, wiedząc o istnieniu światła 
tylko dzięki słabej czerwieni pod powiekami. Usłyszałem swój oddech, tak jak wcześniej 
słyszałem go w studni.
I znów: pa-tam, pa-tam, pa-tam.
- Ja’hai-na - ozwał się cicho Finn. - Ja’hai-na Homana Mujhar.
Wyciągnąłem rękę i złapałem go za nadgarstek, nim zdążył się uchylić. Po raz 
pierwszy wyprzedziłem go, przewidziałem jego ruch. Zaciskałem palce na jego ręce, jak on 
kiedyś ściskał moją, zanim przeciął skórę. Nie miałem przy sobie noża, lecz on miał. 
Wystarczyłoby, bym wyciągnął drugą rękę i go pochwycił.
Uśmiechnąłem się. W palcach czułem jego ciało, pod skórą krążyła krew. Krwawiłby 
tak, jak kiedyś ja. Był człowiekiem, śmiertelnikiem, a nie czarownikiem, który żyje wiecznie.
Nie był taki jak Tynstar. Był Cheysuli, nie Ihlini.
Spojrzałem na jego dłoń. Nie próbował jej wyszarpnąć. Po prostu czekał.
- Czy trudno jest tego dokonać? - spytałem. - Gdy oddajesz ziemi siebie, przyjmujesz 
cudzą postać. Widziałem, jak to robisz, pamiętam wyraz twej twarzy, póki jeszcze jest twarzą, 
nim zmieni się w pustkę. - Przerwałem na chwilę. - Jest we mnie potrzeba, by się tego 
dowiedzieć.
Jego źrenice rozszerzyły się, oczy wypełniła mu czerń.
- Nie istnieją takie homańskie słowa...
- Więc mów jak Cheysuli. Mów w Dawnej Mowie. Uśmiechnął się.
- Sul’harai, Carillonie. To właśnie to.
Słyszałem już to słowo. Kiedyś w Caledonie przegadaliśmy całą noc, popijając usca i 
rozprawiając, jak to mężczyźni, o kobietach. O wielu sprawach nie mówiliśmy głośno, lecz i 
tak się rozumieliśmy. W głowach mieliśmy wtedy Alix. Z tej rozmowy pozostało mi w 
pamięci jedno skomplikowane słowo: sul’harai. Oznaczało ono wszystko, co doskonałe w 
jedności mężczyzny i kobiety, jakąś świętość. Choć homańska mowa nie miała 
odpowiedniego wyrażenia, zrozumiałem wszystko z tonu, jakim to wypowiadał.
Sul’harai. Kiedy mężczyzna jest kobietą, a kobieta mężczyzną, gdy są połowami 
całości na tę krótką, ulotną chwilę. A więc w końcu pojąłem przemianę.
Finn podszedł do ściany i usiadł, opierając się o nią plecami, kładąc ręce na 
podkurczonych kolanach. Czarne włosy spadły mu na twarz - znów powinien je przyciąć. 
Zauważyłem natychmiast, jak bardzo przypomina, nawet w swej ludzkiej postaci, kształty 
lirów, wyciosane na ścianie. Jest w Cheysuli coś z drapieżcy, co czyni ich dzikimi.
- Kiedy wróciłeś? Znów się uśmiechnął.
- To pytanie podobne do Carillona. Chyba doszedłeś do siebie. - Poprawił się na 
podłodze. Za nim widniał jastrząb z rozpostartymi skrzydłami. Skała kryła niejako jego 
ramiona, zdawało się więc, że Finnowi wyrosły u nich skrzydła. Lecz nie, to przecież był dar 
jego brata. - Przybyłem dwa dni temu. W pałacu panował zamęt; mówiono, że Mujhar 
przepadł bez wieści. Zamach? Nie. Dopiero Duncan powiedział mi w sekrecie, że 
przyprowadził cię tu, byś się narodził.
Podrapałem się po głowie.
- Wiedziałeś o istnieniu tego miejsca?
- Wiedziałem, że gdzieś tu jest, lecz nie byłem pewien, gdzie. Nie miałem również 
pojęcia, że on miał takie zamiary. - Zmarszczył brwi. - Czynił mi wyrzuty, że ryzykowałem 
twe życie, przywołując magię gwiazd, a sam sprowadził cię na dół i znów położył je na szali. 
Nie rozumiem, czemu.
- Mógł zostać Mujharem - powiedziałem w zadumie, czując łaskotanie w gardle. - 
Duncan mógł zająć moje miejsce. Gdyby Homanowie nigdy nie wstąpili na tron...
Finn wzruszył ramionami.
- Lecz przecież sięgnęli po władzę, tak jak i ty sam. Nie liczy się to, co mogłoby się 
stać. Duncan jest przywódcą klanu, a jak na Cheysuli to i tak dużo.
Uniosłem dłoń i przyjrzałem się jej. Skóra ciasno opinała kości. Skóra poznaczona 
odciskami. A mnie się wydawało, że to łapa zwierzęcia.
- Przywidzenia - wymamrotałem.
- Nic nie mów - rzekł Finn. - To ty jesteś Mujharem, nie ja. Zatrzymaj dla siebie 
wiedzę o tym, co się zdarzyło. Dzięki temu magia będzie potężniejsza.
Ręka mi opadła, spoczęła na kolanie. Czułem się zbyt słaby, by wstawać.
- Jaka magia? Jestem Homaninem.
- Lecz narodziłeś się po raz drugi z Łona Ziemi. To prawda, że nie płynie w tobie 
nasza krew, że nie masz daru lira... Lecz masz swój udział w magii. - Uśmiechnął się. - Już 
sama pamięć o tym, co przeżyłeś, to prawdziwe czary.
W żołądku poczułem pustkę.
- Jeść. Na bogów, jestem głodny!
- A więc czekaj. Mam coś dla ciebie.
Wstał i wyszedł z komnaty. Patrzyłem tępo w ścianę, aż wreszcie powrócił. W ręku 
dzierżył bukłak z winem. Przełknąłem kilka łyków, lecz się zakrztusiłem.
- Usca?
- Mleko jehany - przytaknął. - Będzie ci teraz potrzebne. Pij. Nie musisz wypić dużo. I 
nie śliń się jak dzieciak.
Wymusiłem na twarz słaby uśmiech, niemal mdlejąc z wysiłku.
- Bogowie, potrzebuję jedzenia!
- Załóż więc ubranie, a wyjdziemy stąd.
Ubranie? Nieswojo zerknąłem na stertę szat. Koszula, spodnie, buty. Chyba nie będę 
miał siły naciągnąć choćby koszulę.
Nagle przypomniałem sobie, jak w studni straciłem kontrolę nad sobą. Oblała mnie 
fala gorąca.
- Bogowie - wykrztusiłem. - Dalej tak być nie może. Finn przyniósł ubranie i zaczął 
mnie odziewać, jakbym był dzieckiem.
- Jesteś za wielki, bym mógł cię zanieść - ozwał się, gdy wreszcie stanąłem na 
chwiejnych nogach. - Zresztą mogłoby to nadszarpnąć nieco twą reputację. Mujhar Carillon 
spił się do nieprzytomności w jakimś kącie pałacu. Cóż by powiedziały twoje sługi?
Dość wyraźnie wyjaśniłem mu, co myślę o sługach odzywających się bez pytania. 
Powiedziałem to w żargonie używanym w wojsku, gdzie razem służyliśmy. Uśmiechnął się 
na to i złapał mnie na chwilę pod ramię.
- Ja’hai-na. To żaden wstyd.
Niemrawo odwróciłem się ku drzwiom, zza których wpadała smużka światła. Wciąż 
chwiałem się na nogach.
- Ruszaj, panie mój, Mujharze. Twoja jehana i rujholla też czekają.
- Schody...
- Wspinaj się więc - poradził mi. - Chyba że wolisz latać. Przez krótką, króciusieńką 
chwilę zastanawiałem się, czy bym potrafił. Wreszcie westchnąłem wiedząc, że nie, i 
zacząłem wspinać się w górę schodów.

ROZDZIAŁ 20

Patrzyłem na swe odbicie w lśniącej, polerowanej srebrnej tafli, zawieszonej na 
ścianie. Włosy miałem przycięte, nie plątały mi się już na ramionach, brodę też miałem 
przystrzyżoną. Wyglądałem porządniej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich lat. Prawie siebie 
nie poznawałem.
- Nie jesteś już księciem-najemnikiem - rzekł Finn.
Jego też widziałem w zwierciadle. Podobnie jak ja, wystroił się na tę okazję, choć był 
odziany w skóry, a nie w aksamit. Skóry były jasne, więc jego cera wydawała się ciemniejsza. 
Miał też złoto - na ramionach, w uchu, u pasa. I królewski miecz ze skaczącym lwem. Choć 
przy zaślubinach nikt prócz Mujhara nie nosił broni, Cheysuli obowiązywały inne prawa. A 
zwłaszcza Finna. Nie był zwykłym człowiekiem, przyozdobionym w złoto. Był 
wojownikiem, nie weselnym gościem. Był Cheysuli.
- A ty? - spytałem. - Kim ty jesteś? Uśmiechnął się.
- Twym wasalem, Mujharze. Odwróciłem się od lustra, marszcząc czoło.
- Ile zostało nam czasu?

- Dość - odparł. - Carillonie, nie chmurz się. Czy myślisz, że nie przybędzie?
- W Wielkiej Sali zgromadziły się setki ludzi - rzekłem poirytowanym głosem. - Jeśli 
Electra zechce mnie upokorzyć, opóźniając ceremonię, to uda jej się to na pewno. Już czuję 
się nie najlepiej. - Złapałem się za brzuch. - Na bogów, nigdy nie powinienem był godzić się 
na to...
Finn roześmiał się w głos.
- Więc pomyśl o niej, jak o wrogu, a nie pannie młodej. Przecież jest wrogiem. Jak 
więc stawisz jej czoło?
Rzuciłem mu gniewne spojrzenie i dotknąłem diademu, poprawiając go sobie na 
czole.
- Już chętniej spotkałbym się z nią w łożu niż przed kapłanem.
- Mówiłeś mi, że wszystko to po to, by ustanowić pokój między królestwami. 
Czyżbyś zmienił zdanie?
Westchnąłem i położyłem dłoń na rękojeści miecza. Jego widok przypominał mi 
podły czyn Tynstara. Rubin wciąż był ciemny.
- Nie - odrzekłem. - To musi się dokonać. Lecz wolałbym nie tracić wolności.
- Ach... - Uniósł brwi. - Więc teraz dostrzegasz sens samotnego żywota. Czy na moim 
miejscu... - zaczął, lecz przerwał nagle. - Nie jesteś na moim miejscu. Zaś gdyby mi przyszło 
wybierać... - Znów wzruszył ramionami. - Zresztą, wszystko będzie dobrze.
- Carillonie. - W drzwiach mej komnaty stała Torry, odziana w brązowe jedwabie, 
ozdobione naszyjnikiem z pereł. - Electra jest prawie gotowa.
Ogarnęło mnie coś na podobieństwo strachu. Nagle pojąłem, że to nic innego, jak 
właśnie strach.
- O, bogowie, co mam robić? Jak mam postąpić? - Zerknąłem na Finna. - Byłem 
głupcem...
- Często nim bywasz - przytaknęła Torry. Podeszła do mnie i zrzuciła moją dłoń z 
miecza. - Lecz teraz będziesz musiał pokazać innym, że nim nie jesteś. A zwłaszcza Electrze. 
Myślisz może, że nic nie powie, gdy zobaczy cię w takim stanie?
Wygładziła zmarszczki na mym zielonym aksamitnym kubraku, które dostrzegła, choć 
me sługi tak starannie go przygotowały. Niecierpliwie odtrąciłem jej dłoń.
- Na bogów, jeszcze podarunek ślubny. Nieomal zapomniałem.
Podbiegłem do marmurowego stolika i podniosłem wieczko szkatułki z kości 
słoniowej. Na błękitnej aksamitnej poduszeczce pobłyskiwało srebro. Wziąłem w dłoń 
przepaskę, kapiącą od pereł i szafirów. Srebrne ogniwa będą opinać pas Electry, zwisać u 
przodu jej sukien.
- Carillonie! - Torry z zachwytem patrzyła na klejnoty. - Gdzie znalazłeś coś takiego?
Ze szkatułki wyjąłem również naszyjnik, wąską srebrną spiralę z szafirem i perłą po 
obu stronach. Na aksamicie spoczywały jeszcze kolczyki, nie miałem już jednak wolnej ręki, 
by je wziąć.
Finn gwałtownie wyrwał mi naszyjnik z rąk. Wypuściłem go zaskoczony, widząc 
gniew w jego oczach.
- Czy wiesz, co to takiego? - zapytał.
Patrzyłem na niego razem z Tourmaline, nie rozumiejąc przyczyny jego wybuchu. 
Wreszcie pokiwałem głową.
- Należały do Lindir. Trzy tygodnie temu przyniesiono mi wszystkie królewskie 
klejnoty, bym mógł wybrać coś dla Electry. Pomyślałem, że to...
- Wykonał je Hale. - Twarz Finna pobladła, blizna odcinała się na niej wściekłą 
czerwienią. - Mój jehan zrobił je własnymi rękami, tak zręcznymi i starannymi. A ty chcesz 
dać to jej?
Powoli odłożyłem przepaskę do szkatułki.
- Tak - odparłem cicho. - Przykro mi, lecz nie wiedziałem, że to robota Halego. Lecz 
jeśli idzie o ich przeznaczenie, to zgadza się: chcę je oddać Electrze.
- Nie wolno ci! One należały do Lindir! - Jego usta zacisnęły się w wąską, bladą linię. 
- Nie dbam o pamięć homańskiej księżniczki, dla której porzucił nas jehan, lecz to, co on 
wykonał, ma dla mnie ogromną wartość. Oddaj je Torry.
Spojrzałem na mą siostrę. Jej twarz również pobladła. Nie dziwiłem się temu - nie 
podnosząc głosu, Finn wyraźnie zakomunikował nam swe uczucia.
Jego palce zaciskały się na naszyjniku. Srebro było tak delikatne, iż bałem się, że 
zniszczy klejnot. Powolnym gestem uniosłem rękę i dałem znak palcem.
- Carillonie... - ozwała się Torry, lecz nie pozwoliłem jej skończyć.
- Oddaj to - poleciłem Finnowi. - Jak rzekłem, jest mi przykro, lecz te klejnoty 
przeznaczone są dla Electry. Dla królowej.
Finn nie wypuszczał naszyjnika z rąk. Nim zdążyłem mu przeszkodzić, odwrócił się i 
zarzucił go Torry na szyję.
- Proszę - rzekł z pogardą. - Jeśli chcesz, to zabierz go swej rujholli.
- Nie! - krzyknęła ostro Torry. - Nie będę kością waszej niezgody! Nie z takiego 
powodu.
Jednym ruchem ściągnęła naszyjnik i złożyła go w mych dłoniach. Przez moment 
mierzyli się wzrokiem, wreszcie Finn odwrócił się do niej tyłem.
Schowałem naszyjnik na powrót do szkatuły i zatrzasnąłem wieko. Przez krótką 
chwilę wpatrywałem się w nią, wreszcie uniosłem ją w dłoniach.
- Torry, weźmiesz to? To będzie mój ślubny dar dla niej. Finn położył dłoń na 
szkatułce.
- Nie. - Potrząsnął głową. - Jeśli ktokolwiek ma prawo do rozdawania tego, co wyszło 
spod rąk mego jehana, to chyba tylko ja. Nie pojmujesz? Tak musi być!
- Dobrze - przytaknąłem mu. - Niech i tak będzie. Ale jeśli coś się nie uda...
- Wszystko pójdzie dobrze. - Finn nie dał mi dokończyć. - Czyż nie jestem twym 
wasalem?
Obrócił się na pięcie i wyszedł z komnaty, ściskając szkatułę w dłoniach. Uniosłem 
rękę do skroni i potarłem ją, pragnąc móc zrzucić już ciężki diadem.
- Nigdy nie widziałam go tak zagniewanego - ozwała się wreszcie Torry. - Nawet w 
Obozie, gdy Alix kazała mu odpoczywać w namiocie, a on chciał polować z Donalem.
Roześmiałem się zadowolony z tego, że mogę na chwilę zapomnieć o wściekłości 
Finna.
- Alix często doprowadza Finna do złości, a on ją. To stara historia...
- Dlatego, że ją wykradł? - Torry uśmiechnęła się na widok mego zaskoczonego 
spojrzenia. - Tak, opowiedział mi o tym... gdy go zapytałam. Powiedział mi więcej. - Znów 
wygładzała mój kubrak. - Mówił, że gdyby kiedyś jeszcze pożądał kobiety tak, jak pragnął 
Alix, to nie pozwoliłby na to, by ktokolwiek stanął między nimi. Ani ty, ani jego brat. - Jej 
ręka, dotykająca mej piersi, zesztywniała nagle, spojrzenie stało się intensywniejsze. - A ja 
mu wierzę.
Pochyliłem się i ucałowałem ją w czoło.
- Przemawia przez niego gorycz. Nigdy nie zapomniał ° swym uczuciu do Alix. - 
Wsunąłem jej dłoń pod swe ramię. - A teraz chodź. Czas już odbyć zaślubiny.
Wielka Sala była pełna arystokratów z Solinde i Homany, a także dumnych Cheysuli. 
Czekałem na Electrę u wielkich kutych drzwi, patrząc z lękiem na zgromadzony tłum. Nie 
przypuszczałem, że aż tylu zechce zobaczyć akt połączenia dwóch królestw, które od dawien 
dawna ze sobą wojują. Może zresztą sądzili, że rzucimy się sobie do gardeł pod samym 
nosem kapłana.
Usiłowałem strząsnąć z siebie napięcie, rozluźnić mięśnie. Rozbolały mnie zęby, gdyż 
mocno je zaciskałem. Nie myślałem, że ślub może być równie przerażający. I to ja tak się 
bałem, ja - żołnierz... Uśmiechnąłem się cierpko. Nie, dziś nie jestem żołnierzem, lecz po 
prostu przejętym, podenerwowanym panem młodym.
Homański kapłan czekał cierpliwie na podwyższeniu, tuż obok tronu. Goście 
podzieleni na grupki stali, wypełniając salę jak pszczoły garnące się do swej królowej. Lub do 
Mujhara.
Szukałem wzrokiem znajomych twarzy. Finn był blisko tronu. Nieopodal niego 
Duncan i Alix - on jak zwykle ponury, ona dość nieoczekiwanie zasmucona. Matka siedziała 
na krześle, przy niej stała moja siostra. Matka wciąż miała na głowie kwef i woalkę, kryjące 
siwość włosów, lecz zrzuciła z siebie nędzne łachmany. Była teraz matką króla, nie matką 
buntownika, i musiało to znaleźć odbicie w jej szatach. Zaś Tourmaline, śniada piękność, 
rozświetlała salę swą obecnością. Lachlan, stojący blisko niej, doskonale zdawał sobie z tego 
sprawę.
Westchnąłem. Biedny Lachlan, do cna zagubiony w ślepej czci, jaką żywił dla mojej 
siostry. Ostatnio niewiele mogłem poświecić mu czasu, on zaś w obecności Torry przechodził 
istne katusze. Lecz przecież nijak nie mogłem mu pomóc. Więcej, on sam nie mógł sobie 
pomóc. Mógł tylko z godnością znosić swój bolesny los.
- Panie...
Zamarłem. Więc chwila ta nadeszła. Był to bowiem głos Electry. Odwróciłem się do 
niej po chwili wahania.
Była nieodrodną córką Bellama. Odziana była w biel, kolor żałoby, jakby nie 
wypowiadając nawet słowa chciała dać do zrozumienia, co myśli o tych zaślubinach. Cóż, nie 
spodziewałem się po niej niczego innego.
Patrzyły na mnie jej wielkie szare oczy o ciężkich powiekach i długich rzęsach. 
Kaskada jasnych włosów spadała jej na ramiona, osuwała się aż do kolan. Nie były 
przewiązane, jak przystało dziewicy. Pragnąłem zanurzyć w nie dłonie i przycisnąć ją do 
swych bioder.
- Widzisz? - rzekła. - Mam na sobie twój ślubny podarek. Oddawała sprawiedliwość 
srebru i szafirom. O, bogowie, co to była za kobieta!
Lecz w tej chwili przypominała mi nie kobietę, a drapieżcę. Jej pewność siebie nie 
pozostawiała miejsca na żadne wątpliwości, ja jednak pragnąłem jej bardziej niż 
kiedykolwiek wcześniej. Bardziej niż byłbym w stanie opisać słowami.
Podałem jej ramię.
- Pani, jestem zaszczycony...
Wsunęła bladą, gładką dłoń pod zielony aksamit mego rękawa.
- Panie... To najmniej, co mogę ci dać.
Ceremonia była krótka, lecz ja i tak na nią nie zważałem. Coś w głębi duszy domagało 
się mojej uwagi, choć starałem się ignorować to uczucie. Dezaprobata Finna, dość oczywista 
mimo że na jego twarzy malowała się zwyczajowa uprzejmość, co chwilę wypływała na 
powierzchnię mej świadomości. Za każdym razem, gdy zerkałem na Electrę, widziałem w 
niej kobietę - ideał piękna - i wiedziałem tylko jedno: że jej pożądam.
Wypowiedziałem przysięgę, która związała nas ze sobą, a której homańskie słowa 
zawierały namacalny ślad cheysuls-kiej tradycji. Wydawało się to jak najbardziej na miejscu. 
Homana i Cheysuli byli nierozdzielni. Ja zaś wreszcie wiedziałem, dlaczego.
Electra powtórzyła za mną ślubną formułę, cały czas patrząc mi prosto w oczy. Jej 
solindyjskie usta zniekształcały słowa, obracając je w parodię przysięgi. Zastanowiło mnie, 
czy robi to celowo. Nie, była przecież Solindyjką, i bez wątpienia miała świadomość każdego 
wypowiadanego przez siebie słowa.
Kapłan położył jedną dłoń na jej głowie, drugą na mojej. Na chwilę zapadło ciężkie 
milczenie. Przyklękliśmy. Kapłan uśmiechnął się i wygłosił słowa błogosławieństwa dla 
nowego Mujhara i jego połowicy.
Pojąłem więc tę kobietę za żonę. Teraz już mi nie ucieknie. Electra wreszcie była 
moja.
Gdy weselne obrządki dobiegły końca, udaliśmy się do drugiej sali audiencyjnej, 
nieco mniejszej, lecz równie pysznej, co Wielka Sala z Tronem Lwa. Wzdłuż jej bocznych 
ścian biegły galerie. Do biesiady przygrywały lutnie, flety, bębny i harfy, śpiewał chłopięcy 
chór. Wkrótce rozgrzani winem mężczyźni zaniechali rozmów o polityce i czekali, by 
poprowadzić swe panie w tany na czerwonej kamiennej posadzce.
Lecz tańce nie mogły się rozpocząć, nim Mujhar wraz ze swą królową nie postawią 
pierwszych kroków. Tak więc powiodłem Electrę na sam środek lśniącej posadzki i dałem 
znak do rozpoczęcia tanów.
Z gracją ruszyła w skomplikowany układ kroczków i obrotów. Nasze dłonie zetknęły 
się i rozeszły. Taniec był jak konkury, subtelne zaloty mężczyzny do kobiety i odwrotnie. 
Świadom byłem wpatrzonych w nas oczu, uśmiechniętych twarzy, choć niewiele z nich 
należało do solindyjskich gości. Wśród tamtych nie panowała radość.
- Powiedz mi coś - rzekłem, zbliżając się ku niej przelotnie pośrodku sali. - Gdzie jest 
Tynstar?
Zesztywniała i niemal straciła rytm. Złapałem ją za ramię i podtrzymałem. 
Przyglądałem się Electrze z szyderczym uśmiechem. Była wstrząśnięta.
- Myślałaś może, iż cię o to nie spytam?
Oddaliłem się od niej tanecznym krokiem, lecz za chwilę znów się zeszliśmy.
Wciągnęła powietrze głęboko do płuc, szafiry rozbłysły na bladej skórze jej szyi. 
Przepaska pobrzękiwała wśród fałd sukni.
- Panie, zaskoczyłeś mnie tym pytaniem.
- Nie sądziłem, by można cię było czymkolwiek zaskoczyć, Electro. - Uśmiechnąłem 
się do niej. - Gdzie on jest?
Taniec znów nas rozdzielił. Czekałem cierpliwie, bacznie przyglądając się jej twarzy. 
Poruszała się bez wysiłku, z wrodzoną gracją, lecz nie myślała o tańcu.
- Carillonie...
- Gdzie jest Tynstar?!
Ciężkie powieki przysłoniły na chwilę jej oczy, a kiedy znów się uniosły, w jej 
wzroku dostrzegłem wrogość.
- Zniknął. Nie wiem, gdzie się podziewa.
Chwyciłem ją za rękę, jak nakazywał mi taniec. Jej palce były jak zawsze chłodne. 
Przypomniałem sobie ich dotyk.
- Lepiej będzie, jeśli zadowolisz się mną, Electro. Jesteś moją żoną.
- I królową? - odcięła się szybko. Uśmiechnąłem się znów.
- A więc pragniesz założyć koronę?
Na jej twarzy pojawiła się królewska duma.
- Jestem jej warta! Nawet ty nie możesz temu zaprzeczyć!
Znów spotkaliśmy się w tańcu. Chwyciłem jej dłoń i poprowadziłem Electrę przez 
salę. Zawróciliśmy, znów przemierzyliśmy salę przy oklaskach gości. Zaloty dobiegły końca. 
Pani wygrała.
- Być może nie odmówię ci korony - zgodziłem się. - Skoro masz być matką mego 
następcy.
Na chwilę obnażyła zęby.
- A więc taka jest twoja cena? Chcesz dziecka?
- Syna. Daj mi syna, Electro.
Na krótką chwilę w jej oczach zagościła zaduma. Potem się uśmiechnęła.
- Może jestem już za stara, by urodzić ci dzieci. Nigdy nie przyszło ci to do głowy?
Z całej siły ścisnąłem jej dłoń.
- Nie gadajże bzdur, pani. Nie wątpię, że Tynstar, dając ci wieczną młodość, nie 
pozbawił cię płodności.
Jej policzki się zarumieniły. Taniec dobiegł końca, nie musiała już stąpać za mną. A 
jednak przyglądano się nam, zaś my nie chcieliśmy, by ktokolwiek słyszał, o czym 
rozprawiamy.
Uśmiechnęła się zaciśniętymi wargami.
- Jak sobie życzysz, mężu. Dam ci dziecko, o które prosisz. Wówczas pomyślałem, że 
wesele zbyt się przeciąga. Nie mogłem jednak poprowadzić już Electry do alkowy - 
Przyzwoitość nakazywała pozostać tu jeszcze trochę.
Trochę... To może trwać zbyt długo.
Spojrzała na mnie z ukosa. Widziałem pochyloną głowę, domysł w jej oczach. 
Mierzyła mnie wzrokiem, tak jak ja ją. Schwyciłem jej palce i uniosłem do ust.
- Pani, oddaję ci cześć! - wymamrotałem. Electra tylko się uśmiechnęła.
Później doszedłem do wniosku, że w tej chwili świat się zmienił, choćby nieznacznie. 
A może zmienił się bardzo... Coś, co powstało z pożądania i jego zaspokojenia, przerodziło 
się w coś innego, wspanialszego. Nie w miłość, lecz w lepsze poznanie się nawzajem. 
Wzajemne obwinianie się ustępowało teraz zrozumieniu, lecz od samego początku, odkąd 
tylko zaczęliśmy zbliżać się do siebie, wiedziałem, że nie będzie to łatwe. Zbyt długo byliśmy 
sobie wrogami.
Nogi Electry splatały się z moimi, jej włosy opadały mi na pierś. Głowę złożyła na 
mym ramieniu, jak na poduszce. Oboje patrzyliśmy, jak pierwsze różowe światło poranka 
przedziera się przez zasłony łoża.
Szybko wymówiliśmy się od tańców i resztę nocy strawiliśmy, konsumując nasze 
małżeństwo. Żadne z nas nie było wprawdzie zaskoczone tym, jak doskonale byliśmy dobrani 
- to było zrozumiałe od samego początku. Teraz jednak, przebudzeni i świadomi wszystkiego, 
co nastąpiło miedzy nami, leżeliśmy, dumając w milczeniu nad życiem, które jeszcze nas 
czeka.
- Zapomniałeś już? - spytała. - Byłam nałożnicą Tynstara. Uśmiechnąłem się ponuro, 
wbijając wzrok w zasłony, dzięki którym nie docierał do nas chłód poranka.
- Teraz dzielisz łoże ze mną, nie z Tynstarem, wiec tamto już się nie liczy.
- Doprawdy? - Podobnie jak ja, ona też się uśmiechała, choć pewnie z innych 
powodów.
Westchnąłem głęboko.
- Dobrze więc, liczy się, sama zresztą wiesz, Electro. Lecz to mnie, nie jego 
ostatecznie wybrałaś, a wiec niech trzyma się z daleka od naszego małżeństwa.
- Nie sądziłam, że mi to przyznasz. - Przysunęła się do mnie jeszcze bliżej. - 
Myślałam, że to mnie o wszystko obwinisz.
Ruszyłem ręką, by zanurzyć palce w jej włosach.
- A powinienem winić ciebie?
- Nie - odrzekła. - Mnie nie wiń, bo nie miałam w tej kwestii wyboru. - Wysunęła się 
spod mego ramienia, uniosła i przyklękła na łożu. - Nie wiesz, co to znaczy być kobietą, mieć 
świadomość, że jest się nagrodą dla zwycięzcy. Wpierw zażądał mnie Tynstar, byłam jego 
ceną za pomoc udzieloną memu ojcu. A potem ty, ty sam oświadczyłeś, że poślubisz mnie, 
gdy wojna się skończy. Rozumiesz? Zawsze byłam nagrodą przyznawaną mężczyznom.
- Byłaś ceną Tynstara? - Zmarszczyłem czoło. Electra pokiwała głową. - Ceną za 
pomoc Ihlini... - Potrząsnąłem głową. - O tym nie pomyślałem.
- Sądziłeś, że sama go wybrałam? Zaśmiałem się krótko.
- Niemal mnie o tym przekonałaś. Zawsze rzucałaś mi te słowa prosto w twarz...
- Byłeś mym wrogiem! - Zdawała się zdumiona, że tego nie rozumiałem. - Czy 
miałam z własnej woli oddać się w twoje ręce? Czy miałam dopuścić do tego, byś wziął mnie, 
jak łatwą zdobycz? Carillonie, jesteś taki jak wszyscy inni. Uważasz, iż kobieta pragnie tylko 
tego, by mężczyzna jej pożądał. - Zaśmiała się w głos. - A przecież są jeszcze inne sprawy, 
jak na przykład władza...
Przyciągnąłem ją na powrót do siebie.
- A więc wojna miedzy nami skończona?
Jej twarz rozświetlona była łagodną poświatą.
- Nie chcę wojny w alkowie. Lecz jeśli zamierzasz skrzywdzić moje królestwo, to 
zrobię wszystko, co w mojej mocy, by cię powstrzymać.
Powiodłem palcami po zarysie jej szczęk, dotknąłem szyi.
- Czy więc znów będziesz chciała mnie zamordować? Zesztywniała nagle, 
gwałtownie odwróciła twarz.
Czy zawsze będziesz mi to wypominał? Pochwyciłem pasmo jej włosów, by nie 
mogła odwrócić się do mnie tyłem.
- Zaredowi mogło się udać. Co gorsza, mógł zabić mą siostrę. Czy sądzisz, że mogę 
to przebaczyć... zapomnieć?
- Tak, chciałam, byś zginął! - krzyknęła. - Byłeś mym wrogiem! Cóż więcej mogłam 
zrobić? Gdybym była mężczyzną, panie mój, nie podważałbyś słuszności mych intencji. Czyż 
nie jesteś żołnierzem? Czy ty sam nie zabijasz? Dlaczego ja miałabym być inna? - Jej policzki 
płonęły rumieńcem. - Powiedz więc, że źle robiłam, próbując zgładzić człowieka, który groził 
śmiercią memu ojcu. Powiedz, że ty na moim miejscu postąpiłbyś inaczej. Że nie powinnam 
była użyć tej broni, jaką miałam pod ręką: magii, noża czy słów. - Twarz miała poważną, 
wpatrywała się we mnie przenikliwie. - Nie jestem mężczyzną, nie pójdę na wojnę. Lecz 
jestem córką swego ojca. Gdybym musiała, znów postąpiłabym podobnie... Lecz jego nie ma 
już wśród żywych. Cóż więc mogłabym zdziałać? Solinde należy do ciebie, mnie uczyniłeś 
królową Homany. Gdybyś zginął, Solinde musiałoby upaść. Tam kobieta nie może rządzić. - 
Zagrały jej mięśnie szczęk. - A więc poślubiłam cię, mój panie, dzielę z tobą łoże, bo niczego 
więcej kobieta nie może dokonać. Po chwili milczenia wziąłem głęboki oddech.
- Jest jeszcze coś, co możesz zrobić - rzekłem łagodnym głosem. - Możesz powić mi 
syna.
- Syna! - odparła z goryczą. - Syna dla Homany, by rządził nią po twojej śmierci. A 
co dobrego przyniesie to Solinde?
- Dwóch synów - dokończyłem. - Powij mi dwóch, Electro, a drugi będzie rządził 
twoją ojczyzną.
Jej wielkie oczy patrzyły nieufnie, podejrzewała mnie o podstęp. Ja jednak byłem z 
nią szczery.
- Naprawdę tak będzie?
- Twój syn dostanie Solinde. Wysoko uniosła podbródek.
- Mój syn - szepnęła i uśmiechnęła się z triumfem. Znów spadałem w studni, lecz tym 
razem schwyciła mnie kobieta i odgoniła ode mnie lęk.
- Ja’hai - wymamrotałem. - Ja’hai, cheysu, Mujhar. „Przyjmijcie tego człowieka, 
Mujhara...”
Lecz słów tych nie kierowałem do bogów.

KSIĘGA II

ROZDZIAŁ 1

Patrzyłem na Finna cierpiętniczym spojrzeniem.
- Dlaczego nie chce się urodzić?
Choć się nie uśmiechnął, w jego wzroku dostrzegłem lekkie rozbawienie.
- Dzieci przychodzą w swoim czasie. Nie można ich poganiać. Czasami zaś spóźniają 
się, jak teraz.
- Dwa dni. - Zdawało się, że to cała wieczność. - Jakżeż Electra to znosi? Ja... ja nie 
mógłbym czekać ni chwili dłużej.
- Może dlatego zadanie rodzenia dzieci bogowie wyznaczyli kobietom, a nie 
mężczyznom. - W głosie Finna brak było cierpkiego tonu ironii, której się spodziewałem. 
Mówił z większą wyrozumiałością, niż kiedykolwiek wcześniej. - W klanie nie jest im ani 
odrobinę łatwiej, lecz my zostawiamy wszystko w rękach bogów.
- Bogów... - wymamrotałem, wpatrując się w ciężkie drewniane drzwi poznaczone 
żelaznymi główkami gwoździ. - To nie bogowie spłodzili to dziecko, lecz ja.
- A tym samym dowiodłeś swej męskości. - Finn wreszcie się roześmiał. - Carillonie, 
Electrze nic nie będzie. To silna kobieta...
- Dwa dni - powtórzyłem. - Może od tego umrzeć.
- Nie - zaprotestował. - Nie ona. Jest o wiele silniejsza niż przypuszczasz.
Przerwałem mu ruchem ręki. Nie mogłem tego spokojnie słuchać. Przez ostatnie dni 
byłem nieco rozdrażniony, gdyż pochłonięty byłem narodzinami mojego dziecka. Myślałem 
wyłącznie o Electrze, leżącej na łożu po drugiej stronie drzwi, w otoczeniu służek i akuszerki 
czekającej w pełnej gotowości. Ja zaś wyczekiwałem na korytarzu, jak sługa.
- Carillonie - cierpliwie ozwał się Finn. - Dziecko przyjdzie na świat wtedy, gdy 
będzie gotowe.
- Alix straciła raz dziecko. - Przypomniałem sobie bezradny gniew, który ogarnął 
mnie, gdy dowiedziałem się o tym od Duncana. Atak Ihlini na obozowisko spowodował, że 
poroniła, zaś Duncan twierdził, że prawdopodobnie nigdy nie będzie już mogła mieć dzieci. 
Znów pomyślałem o Electrze i o tym, jak delikatna i słaba może być nawet najsilniejsza 
kobieta. - Nie jest taka młoda, na jaką wygląda. Może stracić życie przy porodzie.
Finn zamknął usta, zmarszczył brwi. Jak niemal każdy, tak i on zapominał, że Electra 
ma dwadzieścia lat więcej, niż wskazywałby jej wygląd. Przypominając mu to, dawałem 
jednocześnie jasno do zrozumienia, że ona jest kimś więcej niż kobietą i moją żoną. Miała też 
w sobie czar, na zawsze łączący ją z Tynstarem. Mogła nie być już jego meijhą, lecz nadal 
nosiła piętno, czy może błogosławieństwo jego magii.
Oparłem się o drzwi i uderzyłem głową o drewniane belki.
- O, bogowie, wolałbym już iść na wojnę, niż tak cierpieć... Finn się skrzywił.
- To jednak nie to samo...

- Co ty możesz wiedzieć - warknąłem. - To ja spłodziłem to dziecię, nie ty. Ty nie 
możesz chełpić się choćby bękartem.
- Nie - zgodził się. - Nie mogę.
Przez chwilę wpatrywał się w Storra, który siedział spokojnie u jego boku. Oczy wilka 
były zmrużone, zaspane, jakby znudzone sytuacją. Szkoda, że ja nie mogłem być równie 
spokojny. Zamknąłem oczy.
- Dlaczego nikt nie przyjdzie, by mi powiedzieć, że się narodziło?
- Bo jeszcze się nie narodziło. - Finn położył mi rękę na ramieniu i odciągnął od 
drzwi. - Jeśli tak bardzo tego chcesz, to porozmawiam z nią. Wykorzystam swój trzeci dar i 
każę jej urodzić to dziecko.
Popatrzyłem na niego z zaskoczeniem.
- Możesz tego dokonać?
- Niczym nie będzie się to różnić od poprzednich razy, gdy z niego korzystałem. - 
Wzruszył ramionami. - Nie zawsze naginamy ludzką wolę po to, by zadawać ból. Można 
również nakłonić do innego posłuszeństwa, na przykład przyspieszyć poród. - Uśmiechnął się 
lekko. - Żadna ze mnie akuszerka, ale ona może rzeczywiście się boi. Jak mówisz, nie jest tak 
młoda, na jaką wygląda. A może lęka się też tego, że to nie będzie syn. Zmełłem w ustach 
przekleństwo.
- Cieszyłbym się, gdyby bogowie dali mi syna, lecz wolałbym, by ona przeżyła. 
Potrafisz tego dokonać? Umiesz sprawić, by bezpiecznie powiła dziecko?
- Mogę kazać zrobić jej to wszystko, co czynią kobiety w połogu - odparł z powagą. - 
I sądzę, że uda się sprawić, by dziecko przyszło na świat.
Zmarszczyłem brwi.
- To brzmi dość barbarzyńsko.
- Może i tak, ale dzieci się rodzą, a kobiety powijają następne. Nie stanie się jej 
krzywda.
- Idź więc i nie trać już czasu. - Zastukałem do drzwi. Otworzyła je jedna z kobiet. 
Nie zważając na jej protesty, pchnąłem drzwi. Stanęły otworem. - Chodź - poleciłem Finnowi. 
Po chwili wahania ruszył za mną.
Grupka wstrząśniętych naszym widokiem kobiet utworzyła wokół łoża istną barykadę. 
Już moja tu obecność była co najmniej niewłaściwa, a co dopiero Finna, zmiennokształtnego? 
W ich oczach obaj obłożeni już byliśmy klątwą.
Przedarłem się przez to koło i uklęknąłem przy łożu. Pod oczyma Electry widniały 
ciemne kręgi, włosy miała wilgotne i skołtunione. Zniknęło podziwiane przeze mnie 
absolutne piękno, lecz zastąpiło je coś o wiele ważniejszego. Ta kobieta miała powić moje 
dziecię.
- Electro?
Otworzyła przymknięte oczy. Przez nakryty jedwabnym prześcieradłem, wydęty 
brzuch przebiegł skurcz.
- Carillon!? Na bogów, zostaw mnie w spokoju! Nie mogę...
Zakryłem jej usta dłonią.
- Cicho, nic nie mów. Przyszedłem złagodzić twe męki. Finn sprawi, że dziecko 
przyjdzie na świat.
Jej oczy na poły nieprzytomne z bólu odwróciły się ode mnie i spoczęły na Finnie, 
czekającym wciąż w drzwiach. Przez chwilę wpatrywała się w niego, niczego nie rozumiejąc, 
lecz nagle otworzyła usta i krzyknęła coś w solindyjskiej gwarze.
Przywołałem go skinieniem ręki wiedząc, że to jedyny sposób, by skrócić jej 
cierpienia. Znów jednak krzyknęła, próbując mnie odepchnąć. Była niemal nieprzytomna, 
lecz na jej twarzy malował się strach.
- Odeślij go! - wykrztusiła. Zza jej zaciśniętych warg dobyło się zduszone warknięcie. 
- Odeślij go, Carillonie! - Twarz jej się wykrzywiła. - Na bogów, rób, co mówię!
Kobiety szeptały coś miedzy sobą, zacieśniały krąg. Pozwoliłem solindyjskim 
służkom Electry towarzyszyć jej przy porodzie, gdyż wiedziałem, że w otoczeniu samych 
Homanów czułaby się samotna. Teraz jednak zapragnąłem, by zniknęły. Irytowały mnie i 
przeszkadzały.
- Finnie! - zawołałem. - Nic nie możesz zrobić?
Powoli podszedł do nas, nie widząc nawet, że kobiety zabierają spod jego nóg rąbki 
swych sukni. Czyniły jakieś tajemnicze gesty, mamrotały dziwne zaklęcia. Czyżby naprawdę 
uważały go za demona? To było możliwe - były Solindyjkami, wyuczonymi przez ihlińskich 
czarowników.
Finn spojrzał na Electrę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Był poruszony, jakby 
nagle zdał sobie sprawę z wagi, jaką należało przykładać do narodzin tego dziecka i kobiety, 
która je miała powić; jakby wreszcie pojął, co to znaczy spłodzić dziecię. Najwyraźniej 
uświadomił sobie coś istotnego, dojrzał w Electrze kogoś zupełnie innego. Od dziewięciu 
miesięcy widziałem, jak obserwują się nawzajem z ostrożnością, zawsze czujni, wiecznie 
niepewni. Teraz jednak, gdy przykucnął przy jej łożu, w jego wzroku obudził się podziw.
Duma Electry zniknęła. Nie była już meijhą Ihlini, hardą księżniczką Solinde, królową 
Homany, która poślubiła jego pana. Była tylko kobietą. Patrząc na Finna zrozumiałem, iż 
popełniłem fatalny w skutkach błąd.
Już chciałem go odesłać, lecz nim zdążyłem wyrzec choćby jedno słowo, on mimo jej 
protestów ujął dłoń Electry w obie ręce i było już za późno.
Był nagle nieskończenie cierpliwy, łagodny. Nie poznawałem go. Dawny Finn 
zniknął. A jednak patrząc na niego nie mogłem wyzbyć się uczucia, że widzi w niej nie 
Electrę, a kogoś innego. Zaszła w nim nagła przemiana.

- Ja’hai - ozwał się dobitnie, a wiedząc, że ona nie rozumie Dawnej Mowy, zaczął 
tłumaczyć każde wypowiadane słowo. - Ja’hai... przyjmijcie. Cheysuli i’halla shansu. - 
Przerwał na chwilę. - Shansu, meijhana... spokój. Niech zstąpi na ciebie cheysulski spokój.
- Nie dbam o twój cholerny spokój! - wykrztusiła Electra, wijąc się w bólach.
Wówczas Finn dokonał tego. Ujrzałem, jak jego oczy stają się mętne, nieobecne, 
puste. Przyzywał magię. Przypomniałem sobie jamę w ziemi, czekającą na mnie studnię z 
zapadnią, swe ówczesne odczucia. Drgnąłem, bo po plecach przeszły mnie ciarki, włos mi się 
zjeżył. Teraz magia wzbudzała we mnie jeszcze większą grozę niż przedtem. Choć Cheysuli 
uważali się za ludzi, wiedziałem, że nie są ludźmi. Byli czymś więcej, czymś znacznie więcej.
Finn drgnął. Zmrużył oczy i znów je otworzył. Głowa opadła mu na piersi, jakby 
przysnął, zaraz jednak poderwał ją do góry. Ciemności w jego oczach pogłębiły się i nagle 
wiedziałem, że coś jest nie w porządku. Był... inny. Jego ciało stało się twarde jak głaz, twarz 
mu pobladła, tylko blizna pulsowała krwistą czerwienią.
Electra krzyknęła, a wraz z nią wrzasnął Finn.
Posłyszałem warczenie. Storr wskoczył do komnaty i przedarł się przez tłumek kobiet. 
Usłyszałem krzyk, wrzask, solin-dyjskie przekleństwa miotane przez Electrę. Warkot 
narastał... Na bogów, w komnacie był Storr!
Finn był blady jak śmierć, jego usta - popielate. Położyłem mu rękę na ramieniu, 
dotykając naprężonych mięśni. Znów drgnął i zaczął dygotać, jakby złapał go skurcz. Wargi 
rozchyliły mu się bezwiednie, poczerniały język zapadał w gardło.
I wówczas spostrzegłem, że to Electra trzyma go za rękę, a on nie może uwolnić dłoni 
z jej uścisku.
Schwyciłem ich za nadgarstki i szarpnąłem mocno, usiłując rozdzielić ich dłonie. 
Zrazu nie dałem rady, bo Electra wbijała paznokcie w jego skórę, raniła go do krwi, która 
wypływała ciemna i gęsta. Wreszcie rozerwałem uścisk i uwolniłem Finna. To nie był jednak 
dawny Finn. Padł na plecy, wciąż dygocąc. Oczy mu się zapadły, widać było tylko ich białka. 
Łokciem szorował po ścianie. Myślałem, że stracił przytomność, on jednak był świadom 
wszystkiego... Zbyt świadom.
Zmrużył oczy i na powrót je otworzył. Znów ujrzałem żółte tęczówki, tak szerokie, że 
źrenice wyglądały jak drobne kropeczki. Patrzył przed siebie dzikim wzrokiem drapieżcy.
Rozległ się warkot. Nie dobywał się z paszczy Storra, lecz z ludzkiego gardła Finna. 
On jednak stracił swe człowieczeństwo.
Poderwał się na nogi. Złapałem go za ramiona i uderzyłem nim o ścianę. Nie było 
wątpliwości, kto padnie jego ofiarą. Wyciągał ramię w jej kierunku, palce miał zakrzywione 
jak szpony.
- Finnie!
Napiął wszystkie mięśnie, zebrał w sobie wszystkie siły, one jednak nie mogły równać 
się z mym strachem. Trzymałem go mocno, przyciskałem do ściany. Wiedziałem, że jeśli 
tylko go puszcze, to zabije Electrę.
Wyprężył plecy i nagle się skulił. Zacisnął dłoń na mym ramieniu, próbując się 
uwolnić, ja jednak łokciem zgniatałem mu krtań. Warkot uwiązł mu w gardle, lecz na twarzy 
pozostał dziki grymas. Wyszczerzył białe zęby, ludzkie zęby, wyglądające zza bezbarwnych 
warg. Język odzyskał wreszcie swój naturalny kolor.
Zacisnąłem szczęki i oparłem się mocniej, wciskając łokieć we wrażliwy punkt jego 
tchawicy i modląc się, bym zdołał go utrzymać.
- Finnie!
I wtedy szaleństwo uszło zeń tak nagle, jak go ogarnęło. Zachwiał się na nogach. Nie 
upadł, gdyż go podtrzymywałem, ale jego głowa opadła mi na ramię. Zagryzł dolną wargę. 
Myślałem już, że zemdleje, a jednak kontrolował się na tyle, by nie stracić przytomności. 
Storr wcisnął się miedzy mnie a swego lira. Oczy Finna na powrót stały się przytomne.
Wyprostował się, uderzył głową o ścianę. Wciągnął powietrze chrapliwie, głęboko, aż 
po żołądek, i nie wypuszczał przez dłuższą chwilę. Z ust ciekła mu krew. Zmarszczył brwi, 
jakby nie wiedział, co się dzieje. Znów się zachwiał, lecz natychmiast odzyskał równowagę. Z 
wysiłkiem się wyprostował, ocierając złotymi naramiennikami o ścianę. Znów obnażył białe 
zęby, tym razem w grymasie bólu i oszołomienia. - Finnie?
Wypuszczając z płuc powietrze, wykrztusił jakieś słowo, ja jednak nie zrozumiałem 
go, gdyż Finn ze zmęczenia wymówił je nader niewyraźnie. Brzmiało jak pojedynczy dźwięk, 
wyrzucony z krtani wraz z powietrzem. Na twarz powrócił mu rumieniec. Wiedziałem już, że 
utrzymałby się na nogach o własnych siłach, nie puszczałem go jednak.
- Tynstar... - Cichy szept, chrapliwy i wzburzony. - Tyns - tar... tu...
Kobiety stały murem wokół łoża. Wiedziałem, że muszę zabrać stąd Finna. Electra 
krzyczała ze strachu i wyczerpania, jej ciało przeszywały skurcze. Zaciągnąłem Finna do 
drzwi i wypchnąłem na korytarz. Storr deptał mi po piętach warcząc, strosząc sierść na 
grzbiecie.
Finn nawet nie zauważył, że posadziłem go pod ścianą. Miał ruchy pijaka; bezsilne, 
niezgrabne. To nie był mój Finn.
- Tynstar - wykrztusił znów. - Tynstar... tu... Przyciskałem go mocno do ściany.
- Na bogów, czy wiesz, coś uczynił? Finnie!
Gdybym go puścił, mógłby upaść. Miał to wypisane na twarzy.
- Tynstar - powtórzył tylko. - Carillonie... To był Tynstar!
- Nie było go tu! - krzyknąłem. - Skąd miałby się tu wziąć? Chciałeś zamordować 
Electrę!
Zakrył dłonią twarz. Palce mu drżały. Przesunął palcami po włosach, zgarniając je z 
twarzy. Na policzku i szczęce widniała blizna.
- On... tu... był... - Akcentował każde słowo. Mówił wyraźnie i dobitnie, jak pijany czy 
wstrząśnięty człowiek, ostrym i zagniewanym głosem znaczonym strachem, jakiego nigdy nie 
słyszałem. - Tynstar zastawił pułapkę...
- Dość o Tynstarze! - krzyknąłem i nagle zamilkłem. Z komnaty dobiegł rozkazujący 
krzyk noworodka i poruszone głosy kobiet. Nagle zapragnąłem być tam, nie tu. A jednak 
wiedziałem, że Finn mnie potrzebuje. Tym razem to on mnie potrzebował. - Odpocznij - 
rzekłem krótko. - Zjedz coś, napij się. Pójdziesz sam? Idź, bo będę musiał cię stąd zabrać.
Puściłem go. Opierał się o ścianę, siedział z podciągniętymi nogami. Pod skarpetami 
prężyły się napięte mięśnie. Patrzył na mnie z zaskoczeniem, gniewem i zupełnym brakiem 
zrozumienia.
- Finnie - powtórzyłem bezradnie. - Pójdziesz? Odepchnął się od ściany, zachwiał i 
ukląkł na podłodze.
Przez krótki moment myślałem, że klęka, by mnie przeprosić. Było inaczej. Myślałem, 
że się modli. Nie odmawiał modlitw.
Po prostu wziął Storra w ramiona i przycisnął go najmocniej, jak mógł.
Oczy miał przymknięte. Wiedziałem, że to zbyt intymna chwila, by chciał ją dzielić z 
kimkolwiek, nawet ze mną. A może zwłaszcza ze mną. Zostawiłem ich więc - człowieka i 
wilka. Udałem się, by zobaczyć moje dziecko.
Gdy wszedłem, jedna z kobiet pospiesznie zawinęła noworodka w lnianą szmatkę, 
otarła mu twarz i podała mi go. Służki Electry były co prawda Solindyjkami, lecz ja byłem 
ich królem. I pozostanę nim, dopóki nie spłodzę drugiego syna.
Gdy jednak spojrzałem na ich twarze, zrozumiałem, że nie mam nawet pierwszego.
- To dziewczynka, panie mój, Mujharze - dobiegły mnie homańskie słowa, 
wyszeptane z silnym cudzoziemskim akcentem.
Spojrzałem na maleńką twarzyczkę. Nie było w niej jeszcze ducha osoby ludzkiej, 
była zaledwie zbieraniną zmarszczek i wałeczków ciała. Rozpoznałem w niej jednak własne 
rysy.
Któż nie czuje tchnienia nieśmiertelności, trzymając w ramionach swe dziecię? Nagle 
przestało liczyć się to, że nie mam jeszcze syna. I tak kiedyś go dostanę. Na razie zaś mam 
córkę, która mi w zupełności wystarczy.
Powoli ruszyłem ku łożu, obejmując dziecko z ogromną troskliwością i wielką uwagą. 
Było tak małe i bezbronne. Przy nim wydawałem się ogromny, jednak podobnie bezbronny. 
Zakrawało na cud, że to ja spłodziłem owe dziecię. Ukląkłem przy łóżku i pokazałem Electrze 
jej córkę.
- Twój następca - szepnęła. Pojąłem, że nie wie, że jeszcze jej nie powiedziano.
- To nasza córka - odparłem łagodnie.
Nagle spojrzała w pełni przytomnie, wpatrzyła się we mnie oczyma szklanymi od 
strachu.
- Czy powiedziałeś, że to dziewczynka?
- Księżniczka - przytaknąłem. - Electro, to piękna dziewczynka. - A przynajmniej 
będzie piękna - pomyślałem. Mam nadzieję... - Przyjdzie czas i na synów. Na razie mamy 
córkę.
- Na bogów! - krzyknęła. - Tyle bólu dla dziewczynki? Nie mam syna dla Homany, 
nie mam syna dla Solinde... - Po policzkach pociekły jej łzy krańcowego wyczerpania. - Jak 
zdołam dotrzymać naszej umowy? Już ten poród nieomal mnie zabił...
Skinieniem ręki nakazałem jednej z kobiet zabrać dziecko. Potem wsunąłem rękę pod 
plecy Electry i objąłem ją, jakby sama była dzieckiem.
- Bądź spokojna, Electro, nie ma pośpiechu. Mamy córkę, będziemy mieć i synów, ale 
nie dziś czy jutro. Bądź spokojna. Nie chcę, byś zamartwiała się dlatego, że powiłaś 
dziewczynkę.
- Dziewczynkę - powtórzyła. - Co za pożytek z dziewczynki, można ją tylko wydać za 
mąż. Ja chciałam mieć syna!
Poprawiłem ją na poduszkach, naciągnąłem wyżej prześcieradło.
- Śpij. Wrócę później. Muszę rozgłosić dobre wieści. I odszukać Finna... - Przerwałem. 
Nie powinienem mówić przy niej o Finnie. Nie teraz.
Lecz ona już spała. Odgarnąłem jej z czoła wilgotne włosy, jeszcze raz spojrzałem na 
śpiące dziecię i wyszedłem z komnaty, by obwieścić radosną nowinę.
Już niedługo rozesłano heroldów, rozbrzmiały dzwony. Słudzy gratulowali mi, 
składali życzenia. Gdy kroczyłem korytarzami w stronę komnat Finna, ktoś włożył mi w dłoń 
puchar wina. Ludzkie twarze zlewały się w jedno. Nie poznawałem ich, nie pamiętałem ich 
imion. Miałem córkę, lecz również pewien kłopot.
W komnacie Finna nie było. Nie było go też w kuchniach, gdzie pomocnicy i 
kucharze gięli się w ukłonach, zaszczyceni obecnością Mujhara. Wszędzie o niego pytałem, 
nikt go jednak nie widział. Ruszyłem dalej.
Wreszcie odszukał mnie Lachlan. Miał stroskaną, poważną minę. Nie trzymał w 
ramionach swej Pani, za to towarzyszyła mu moja siostra. Najpierw pomyślałem, że oni 
również przyszli złożyć mi życzenia. Mieli jednak wiadomości o Finnie.
- Zabrał wilka i odszedł - rzekł cicho harfiarz. - Nie wziął konia.
- Przybrał więc postać lira - odrzekłem ponuro.
- Wydał mi się... dziwny. - Torry miała bladą twarz. - Nie był sobą. Nie chciał jednak 
odpowiadać na nasze pytania. - Bezradnie wzruszyła ramionami. - Lachlan grał dla mnie na 
harfie. Nagle zjawił się Finn. Miał niezdrowy wygląd. Rzekł, że musi odejść.
- Odejść?! - Coś ścisnęło mnie w żołądku. - Dokąd?
- Do Obozu - odparł Lachlan. - Mówił, że musi oczyścić się z czegoś, co popełnił. 
Rzekł też, byś po niego nie posyłał ani sam nie przyjeżdżał. - Przez chwilę patrzył na Torry. - 
Powiedział, że to cheysulski zwyczaj i że więzy klanu mają czasami pierwszeństwo, są 
ważniejsze od innych zobowiązań.
Poczułem się nieco słabo.
- Tak, lecz on rzadko się do nich odwołuje... - Przerwałem na wspomnienie jego 
dzikiego spojrzenia, warczenia dochodzącego mu z gardła. - Czy mówił, jak długo tam 
pozostanie?
Torry patrzyła ze strachem w oczach.
- Rzekł, iż charakter oczyszczenia zależy od rodzaju wykroczenia. I że jego postępek 
był bardzo zły. - Chwyciła się ręką za gardło. - Carillonie... Co on takiego zrobił?
- Próbował zabić królową. - Wypowiedziałem te słowa beznamiętnie, jakby 
przemawiał przeze mnie kto inny. - Na bogów! - wykrzyknąłem ze ściśniętym gardłem. - 
Muszę go dogonić! Nie widzieliście, jak się zmienił...
Ruszyłem do drzwi i wpadłem na Rowana.
- Panie mój! - Złapał mnie za ramię. - Panie, poczekaj!
- Nie mogę! - Odtrąciłem go i chciałem wybiec, on jednak ponownie schwycił me 
ramię. - Rowanie!
- Panie, niosę wieści z Solinde - nie ustępował. - Od Royce’a, twego regenta w 
Lestrze.
- Dobrze - odparłem niecierpliwie. - Czy to nie może poczekać? Wrócę najszybciej, 
jak tylko będę mógł.
- Finn mówił, byś go nie ścigał - powtórzył Lachlan. - Bez wątpienia ma powody...
- Carillonie! - Rowan zapomniał nagle o mym tytule i wszelkich oficjalnych 
zwrotach. Znaczyło to, iż ma mi do przekazania wieści niezwykłej wagi. - Chodzi o Thorne’a 
z Atvii. Szykuje się do najazdu!
- Chce najechać Solinde? - Spojrzałem na niego ze zdumieniem.
- Homanę, panie! - Puścił mą dłoń, gdy ujrzał, że stoję jak wryty. - Wieści dotarły do 
nas z Lestry, Royce wysłał posłańca. Twierdzi, że mamy jeszcze trochę czasu, lecz Thorne 
już nadciąga. Panie mój... - Przerwał na chwilę. - On chce podbić Homanę, pokonać ciebie. 
Nie może przebaczyć ci śmierci swego ojca i wszystkich Atvijczyków, którzy zginęli w 
wojnach Bellama. Posłaniec przyniósł tę wiadomość. - Jego młoda twarz stężała z napięcia. - 
Thorne chce wziąć Hondarth...
- Hondarth! - wybuchłem. - Nie postawi swej stopy w żadnym homańskim mieście, 
pókim żyw!
- Zamierza wezwać na pomoc Solindyjczyków - dodał cicho Rowan. - Chce przybyć 
lądem, poprzez Solinde, i statkami przez Ocean Idriański, aż do Hondarth.
Pomyślałem o tym mieście położonym na południu, na wybrzeżu Oceanu 
Idriańskiego, bogatym porcie uzależnionym od flot rybackich i statków handlowych z innych 
krain. Lecz przecież do Hondarth droga daleka: dwa tygodnie szybkiej jazdy i jeszcze dłuższy 
marsz. Zaś bagna spowolnią przejście wojsk.
Na moment przymknąłem oczy, usiłując zaprowadzić porządek w swych myślach. 
Najpierw szalony czyn Finna, potem narodziny mej córki, a teraz jeszcze to. Było tego za 
wiele.
Położyłem dłoń na ramieniu Rowana.
- Gdzie ten posłaniec? Odszukaj mych doradców. Musimy posłać po tych, którzy udali 
się do swych posiadłości. Zajmie to sporo czasu... O bogowie, jeśli znów mamy iść na wojnę, 
to musimy na nowo zebrać wojsko. - Przetarłem piekące oczy. - Finn będzie musiał zaczekać.
Gdy tylko mogłem wymknąć się z narady wojennej, pojechałem wreszcie do Obozu. 
A kiedy przemierzałem szerokie równiny, natknąłem się niespodziewanie na Finna.
Opuścił Mujharę pieszo, teraz jednak miał konia. Pożyczył go z Obozu, a może nawet 
był to jeden z jego własnych wierzchowców. Tego mi nie powiedział. W ogóle niewiele 
mówił. Zamknął się w sobie. Padł na niego jakiś ponury cień. Jego żółte oczy były dziwne.
Spotkaliśmy się pod szarym niebem, na którym zawisły ciężkie chmury. Szło na 
deszcz. Przyszła już jesień, za cztery miesiące ziemię pokryje gruby kożuch śniegu. Na razie 
było jeszcze zielono, ja jednak miałem na sobie wełnianą opończę, Przykrywającą brązowe 
myśliwskie skóry. Finn wciąż miał nagie ramiona, nie nosił płaszcza. Zatrzymał konia i 
czekał na mnie. Wiatr zwiewał mu włosy z twarzy, odsłaniając szkarłatną bliznę. Mógłbym 
przysiąc, że w jego kruczoczarnych włosach dostrzegłem srebro siwizny. Wydawał się nieco 
starszy niż dawniej, a zarazem bardziej nieugięty. A może tylko ja tego dotąd nie 
zauważyłem?
- Bardzo chciałem przyjechać - ozwałem się. - Lachlan ostrzegał mnie, żebym nie 
jechał, lecz ja i tak się na to zdecydowałem. Byłeś taki wstrząśnięty. - Wzruszyłem 
ramionami. Milczał, przez co czułem się nieswojo. - Przybył posłaniec z Lestry... - 
Przerwałem, gdyż na jego kamiennej twarzy nie malowała się nawet najmniejsza oznaka 
zainteresowania.
- Słyszałem o tym.
Jego koń uderzył kopytem w ziemię. Był to ciemny gniadosz z białą kreską na 
chrapach i plamką na jednym oku. Finn nie zwrócił uwagi na stąpnięcie wierzchowca, lecz 
poprawił się nieco w siodle.
- Czy dlatego wróciłeś?
Wskazał brodą odległe ziemie za moimi plecami.
- Mujhara jest tam. Jeszcze nie wróciłem.
Jego głos był beznamiętny, pozbawiony intonacji. Próbowałem przeniknąć przez tę 
maskę. Nie byłem jednak biegły w czytaniu z cheysulskich twarzy. Oni zresztą dobrze 
wiedzą, jak się maskować.
- Czy zamierzasz powrócić?
Blizna na jego twarzy napięła się na moment.
- Poza nią nie mam gdzie pójść. Zaskoczyło mnie to. Przecież wyjechał!
- A Obóz?
- Jestem lennikiem Mujhara. Moje miejsce jest nie w klanie, lecz u jego boku. Duncan 
powiedział... - Urwał nagle, odwrócił twarz. - Duncan nie... nie rozgrzeszył mnie z tego, co 
próbowałem zrobić. Jak mówi shar tahl, jeśli ktoś lęka się czegoś, to może wyzbyć się 
strachu jedynie stawiając czoło jego przyczynie. - Wiatr zmienił kierunek i zagarnął mu włosy 
prosto na twarz. Niczego nie potrafiłem z niej wyczytać. - Tak więc znów muszę stawić temu 
czoło. Nie potrafiłem przyznać się do swego strachu. I’toshaa-ni nie dokonała się. Nie 
zostałem oczyszczony.
- Czemu chcesz znów stawić czoło? - spytałem niepewnie. - Wolałbym, żebyś nie 
spotkał się więcej z Electrą.
Popatrzył mi teraz prosto w oczy dziwnym, tajemniczym wzrokiem.
- Ja także wolałbym jej nigdy więcej nie widzieć. Lecz tyś ją poślubił, a moje miejsce 
jest u boku Mujhara. Nie mamy wielkiego wyboru, panie mój.
„Panie mój...” Powiedział to bez krzty ironii czy humoru, poczułem, jak strach narasta 
mi w piersiach.
- Czy rzeczywiście chciałeś ją zabić?
- Nie ją - odparł spokojnie. - Tynstara.
Gniew zawładnął mną bez reszty. Dotąd nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo się 
bałem, że może mu się udać, jak mało brakowało, bym stracił ich oboje. Oboje! Gdyby 
bowiem Finn zamordował Electrę, musiałby również zginąć.
- Electra to nie Tynstar! Czyś oślepł? To moja żona...
- Była meijhą Tynstara - odrzekł cichym głosem. - Nie mam wątpliwości, że on wciąż 
ją wykorzystuje. Jeśli nie jej ciało, to przynajmniej duszę.
- Finnie!
- To ja stanąłem na krawędzi śmierci! - Znów odżył, wybuchnął gniewem. Lecz w 
tym gniewie krył się również strach. - Ja, a nie Electrą, gdyż ona jest zbyt silna. I ja, mimo 
cheysulskiej krwi i wszystkich swoich... - Ze świstem wciągnął powietrze do płuc, 
instynktownie obnażając białe zęby. - Mało brakowało, bym zginął. To był Tynstar. Uwierz 
mi, to był on!
- Jedź więc - odparłem ze złością. - Jedź do Homana-Mujhar i czekaj tam na mnie. 
Weźmiemy się do tego, czemu musisz stawić czoło, i zniszczymy to. Są jednak pewne 
kwestie, które muszę wpierw omówić z Duncanem.
Jego włosy rzeczywiście przyprószyła siwizna. Teraz widziałem to wyraźnie, tak 
samo jak smutek w jego oczach.
- Carillonie...
- Jedź - powtórzyłem już łagodniej. - Znów muszę myśleć o wojnie. Chcę cię mieć u 
swego boku.
Wiatr wciąż rozwiewał mu włosy. Promienie miedzianego, matowego słońca, 
wyglądającego zza chmur, odbijały się refleksami od jego złotych ozdób, kontrastujących z 
szarością dnia. Jego twarz wydała mi się obca. Znów przypomniałem sobie komnatę ze 
studnią. Czy to ja się tak zmieniłem, czy on?
- A więc będę czekać - odparł wreszcie - tak długo, jak tylko będę mógł.
Dziwna to była obietnica. Zmarszczyłem brwi i już chciałem go spytać, co ma na 
myśli, lecz nachylił się w siodle i puścił przed siebie galopem. Odwróciłem głowę, by za nim 
popatrzeć. Gnał w stronę Mujhary. A przy nim biegł wilk.

ROZDZIAŁ 2

Gdy wjeżdżałem do Obozu, rozszalała się burza. Spadł ulewny deszcz, który z miejsca 
przemoczył mą opończe, przesiąkł przez skóry i wełniane koszulę. Kaptur na nic się nie zdał. 
Poddałem się więc i odrzuciłem go na ramiona, puszczając konia galopem przez kałuże i 
błoto, prosto do szarego namiotu Duncana. Zbliżał się wieczór. Pozostałych namiotów w 
ogóle nie byłoby widać, gdyby nie słaba poświata żarzących się w nich ognisk.
Zeskoczyłem z konia na śliską ziemię i zmełłem w ustach przekleństwo. Nagle 
zauważyłem, że Cai nie siedzi jak zwykle na swojej żerdzi. Pewnie poszukał sobie 
schronienia w gęstych koronach drzew, a może nawet skrył się w namiocie. Ja też chciałem 
się ukryć przed deszczem.
Zawołałem w stronę namiotu. Ktoś podbiegł do mnie i odprowadził konia. 
Podziękowałem mu i podszedłem do odsłoniętego wejścia. Opuściłem głowę i ujrzałem 
Donala. Patrzył na mnie z zaskoczeniem, wreszcie się uśmiechnął.
- Widzisz?
Oczywiście, że widziałem. Na jego szczupłych ramionach, wciąż jeszcze odsłoniętych 
z powodu ciepłego końca lata, ciążyły złote ozdoby, nieco tylko lżejsze od masywnych 
naramienników, które nosili wojownicy. Zaś w jego czarnych włosach błyskał kolczyk. Nie 
widziałem wyraźnie jego kształtu. Jaki on młody - pomyślałem - jak bardzo młody.
Szeroka dłoń Duncana spoczęła na główce Donala i delikatnie odsunęła go na bok.
- Skryj się przed deszczem, Carillonie. Wybacz memu synowi brak dobrych manier.
Wszedłem do środka.
- Ma prawo być z siebie dumny - zaprotestowałem. - Lecz czy nie jest zbyt młody?
- W klanie nikt nie jest zbyt młody - odparł z westchnieniem Duncan. - Któż może 
wiedzieć, jaka jest wola bogów? Tydzień temu ogarnęło go to pragnienie, więc go puściliśmy. 
Zaś wczorajszej nocy otrzymał złoto lira w Ceremonii Honoru.
Poczułem ukłucie zranionej dumy.
- Czy nie mogłem wziąć w niej udziału? Twarz Duncana nawet nie drgnęła.
- Nie jesteś Cheysuli.
Lecz kiedyś byłem Cheysuli przez całe cztery dni. A mimo to odmawiano mi tego 
honoru. Spojrzałem teraz na Alix.
- Musisz być z niego dumna.
Stała po drugiej stronie ogniska. Światło tańczyło jej na twarzy. W półmroku miała 
ciemną cerę, zdawała się bardziej cheysulska niż zwykle. Poczułem, że jestem tu nie na 
miejscu.
- Jestem dumna - przytaknęła sicho. - Mój syn jest teraz wojownikiem.
Był jeszcze taki mały. Miał może siedem lat - nie znałem jego wieku. Był młodziutki.
- Siadaj proszę - rzekł Dunacn. - A Donal zabierze stąd swojego wilka.
Wówczas go dostrzegłem. Na jednej ze skór pokrywających klepisko spało wilcze 
szczenię. Również było młodziutkie i spało jak zabite, a przynajmniej bardzo zmęczone. Było 
wilgotne; w namiocie rozchodził się zapach mokrego futra. Donal na pewno biegał wraz z 
wilczkiem, gdy spadła ulewa.
Chłopiec w lot pochwycił polecenie ojca. Przyklęknął i wziął szczenię w ramiona. 
Wilczek wyglądał jak worek kości, był drobny, lecz już ciężki. Donal przeciągnął go na bok. 
Zwierzę miało rudą sierść, inną od srebrnego futra Storra. Gdy otworzyło jedno oko, 
dostrzegłem piwną tęczówkę.
- Nie podoba mu się to - rzekł z urazą Donal. - Chciał zostać blisko ognia.
- Lorn ma więcej włosów niż ty - odparła Alix. - Nic mu nie będzie w tym kącie. Dziś 
gościmy samego Mujhara.
Machnąłem ręką.
- Dla niego jestem Carillon. Przecież jest moim krewnym. - Uśmiechnąłem się do 
chłopca. - Jesteśmy jakby kuzynami.
- Taj nudzi się w towarzystwie Caia - ozwał się znów śmiało Donal. - Czy też może 
wejść do środka?
- Taj jest sokołem i zostanie na zewnątrz - odrzekł twardo Duncan, obchodząc mokre 
wilcze. - Cai znosi każdą pogodę od tylu lat, więc Taj też się przyzwyczai.
Donal ułożył wreszcie Lorna i usiadł tuż przy nim, zanurzając małą rączkę w wilgotne 
futro. Jego żółte oczy, pełne nieposkromionej młodości, wpatrywały się we mnie żywo.
- Mam dwa, wiesz?
- Dwa liry? - Spojrzałem na jego rodziców. - Myślałem, że każdy wojownik dostaje 
tylko jednego.
- Zwykle tak - odparł sucho Duncan, wskazując mi najbliższą derkę. Alix nalała mi 
kubek gorącego miodu. - Ale widzisz, w żyłach Donala płynie Dawna Krew.
Alix uśmiechnęła się, podając mi napój.
- Tak, ma ją ode mnie. W nim żyją Pierworodni. - Przysiadła na piętach tuż obok 
Duncana. - Gdy jeszcze nosiłam go w swym łonie, dwukrotnie przybierałam postać lira; raz 
wilka, a raz sokoła. No i proszę, takie są skutki.
Pociągnąłem łyk gorącego, słodkiego miodu. W namiocie było ciepło, choć nieco 
duszno. Przywykłem do większych pomieszczeń. Jednak wnętrze było przytulne. Pełno tu 
było skór, skrzyń, bibelotów należących zwyczajowo do przywódcy kłanu. Z centralnego 
słupa namiotu zwisała ciężka kotara, przedzielająca wnętrze na dwie części, z których jedna 
była chyba sypialnią Alix i Duncana. Zaś Donal spał pewnie przy ogniu w drugiej części 
namiotu, teraz już z własnym wilkiem.
- Jak tam twoja dziewczynka? - spytał Duncan. Uśmiechnąłem się.
- Ma dopiero dwa miesiące, a już jest piękna. Nazwaliśmy ją Aislinn na cześć matki 
mej matki.
- Oby odziedziczyła całą mądrość swego jehana - rzekł poważnie Duncan.
Roześmiałem się.
- Byle nie mój wygląd.
Alix też się uśmiechnęła, jednak po chwili na jej twarzy zagościła zaduma.
- Pewno przybyłeś tu, by zobaczyć się z Finnem. Ale on już wyjechał.
Miód w mych ustach stał się nagle gorzki. Z trudem przełknąłem ostatni łyk.
- Wiem, spotkałem go po drodze. Jedzie do Homana-Mujhar. Ale nie przybyłem tu, by 
z nim rozmawiać, przyjechałem mówić o Homanie.
Opowiedziałem im wszystko. Słuchali w milczeniu; cała trójka. Donal szeroko 
otwierał oczy, patrzył ze zdziwieniem. Zapewne po raz pierwszy słuchał o wojnie od samego 
Mujhara. Wiedziałem, że na zawsze zapamięta tę rozmowę. Ja sam pamiętałem, jak 
siedziałem ze swym ojcem, słuchając o planach i strategiach, które go w końcu zabiły. Lecz 
byłem pewien, że Donal nie myśli o śmierci. Był Cheysuli i myślał tylko o walce.
- Muszę mieć sprzymierzeńców - dokończyłem. - Potrzebuję więcej niż samych 
Cheysuli.
- A więc zaproponujesz komuś przymierze. - Duncan z namysłem kiwał głową. - Co 
jeszcze masz do zaofiarowania?
- Mą siostrę - odparłem beznamiętnie, z góry wiedząc, jak to zabrzmi. - Mogę 
zaproponować rękę Tourmaline i już to zrobiłem. Wysłałem propozycje do Ellasu, do Falii, 
do Caledonu. W każdym z tych krajów mają księcia-kawalera.
Alix zakryła dłonią usta i spojrzała na męża.
- Och, Carillonie, nie! Nie handluj swą własną siostrą!
- Torry przeznaczona jest dla jakiegoś księcia - odparłem niecierpliwie. - I tak w 
końcu wyda się ją za któregoś, po cóż więc zwlekać? Ja potrzebuję ludzi, a Torry męża. 
Odpowiedniego męża. - Nie mogłem wyzbyć się myśli o Lachlanie. - Wiem, nie jest w 
cheysulskim zwyczaju, by swatać kobiety w ten sposób. Jednak tak dzieje się w większości 
królewskich rodów. Jakże inaczej można by znaleźć małżonka o odpowiedniej pozycji? Torry 
i tak jest już starą panną, trzeba więc będzie zwiększyć posag. Będą też wątpliwości co do jej 
dziewictwa. - Znów spojrzałem na Donala, przyszło mi bowiem do głowy, że jest zbyt młody. 
On jednak był Cheysuli, a ci zawsze zdawali się dojrzalsi niż ludzie. - Bellam więził ją przez 
wiele lat, a nawet miał zamiar ją poślubić. O to też będą pytać. Lecz ona jest moją siostrą, a 
już samo to jest wiele warte. Znajdę dla niej odpowiedniego księcia.
- A dla Homany sprzymierzeńca. - Duncan mówił bez namiętnie, co najlepiej 
świadczyło o tym, co myśli. - Czy Cheysuli ci nie wystarczą?
- Nie tym razem - odparłem stanowczo. - Thorne najedzie nas z kilku stron. Bellam 
rzucił na nas całe swe wojsko jednocześnie, lecz Thorne jest przebiegły i umie wyciągać 
wnioski z błędów. Wkradnie się przez moje granice w kilku miejscach. Jeśli rozdzielę 
cheysulskich wojowników, to tak jakbym łamał swą najlepszą broń. Potrzebuję więcej wojsk, 
by odpowiednio je rozesłać.
Duncan wpatrywał się we mnie z namysłem. Wreszcie się uśmiechnął. Był to cień 
uśmiechu.
- Myślałeś, że nie ruszymy z tobą?
- Nie mogę wam kazać walczyć wraz ze mną - odparłem cicho. - Mogę tylko prosić.
Jego uśmiech się rozszerzył. Ujrzałem błysk białych zębów. Nie zostały obnażone, jak 
zwykł to robić Finn. Duncan uśmiechał się ze szczerym rozbawieniem.
- Zbierz swoje armie, Carillonie. Otrzymasz pomoc od swych Cheysuli. Rób to, co 
musisz, postępuj tak, jak musisz, by pozyskać sobie sprzymierzeńców. I razem odeślemy 
Thorne’a do jego wyspiarskiego królestwa. - Przerwał na chwilę. Pod warunkiem, że przeżyje 
tę konfrontację.
Alix zerknęła na niego, a potem spojrzała prosto w me oczy.
- Co powiedział ci Finn, gdy spotkaliście się na drodze?
- Niewiele.
- Lecz wiesz, dlaczego tu przybył... Poprawiłem się na derce.
- Powiedziano mi, że chodziło o jakieś oczyszczenie, swego rodzaju rytuał.
- Tak - rzekł Duncan. - Lecz potem musiał powrócić. Kubek wystygł mi w dłoniach.
- Powiedział, że nie ma innego miejsca, gdzie mógłby się udać. Że, mówiąc oględnie, 
odesłaliście go z Obozu.
Usiłowałem nadal mówić beznamiętnym głosem, lecz mi się nie udało. Oznaką więzi 
istniejącej miedzy mną a Finnem był już sam fakt, że nawet jego brata oskarżałem o 
niewłaściwe zachowanie.
- Finn jest tu zawsze mile widziany - zaprotestował Duncan. - Żadnemu Cheysuli nie 
odmawia się prawa wstępu do świątyni, gdy tego potrzebuje, i tak się właśnie stało. Jednakże 
miejsce Finna jest u twego boku.
- Nawet, gdy jest tam nieszczęśliwy? Alix miała stroskaną twarz.
- Mówiłam, że nie powinien stąd wyjeżdżać...
- Sam musi się nauczyć, jak sobie z tym radzić. - Duncan wziął mój kubek, napełnił go 
kolejną porcją gorącego napoju i podał mi go. Wielkim wyróżnieniem było otrzymać miód 
prosto z rąk przywódcy klanu... ale dla mnie to był po prostu Duncan. - Finn zawsze zamykał 
oczy na wiele rzeczy, jakie działy się za jego plecami. - Wymownym gestem ręki wskazał za 
siebie. - Czasami, kiedy tylko mogę, przypominam mu o ich istnieniu.
- Coś wytrąciło go jednak z równowagi. - Zmarszczyłem brwi i napiłem się miodu. - 
Jest... inny. Nie potrafię tego wytłumaczyć... - Potrząsnąłem głową, przypominając sobie jego 
dziwny wzrok. - Przeraziło mnie to, co stało się z nim i Electrą. Nigdy go takim nie 
widziałem.
- Dlatego właśnie tu przybył - potwierdził Duncan. - I dlatego został tu tak długo. 
Przez osiem tygodni. - Twarz miał nachmurzoną. - Rzadko się zdarza, by lennik opuścił 
swego pana na tak długi czas, chyba że chodzi o więzy krwi, czy zobowiązania wobec klanu. 
Jednakże nie mógł żyć spokojnie ze świadomością swego czynu, tak wiec przybył tu, by się 
odnowić, by znowu zaznać magii ziemi poprzez i’toshaa-ni. - Nagle wydał mi się bardzo 
zmęczony. - Każdemu z nas zdarza się doznać potrzeby oczyszczenia się.
Ostatnie słowa, choć homańskie, miały w sobie jakiś nie-odgadniony niuans. Duncan 
mówił o rzeczach, jakich nie doświadczył żaden Homanin; nawet ja, który kiedyś przeżyłem 
ulotny fragment cheysulskiego życia.
Co za hermetyczny system kodów i honoru - pomyślałem. Czy ja potrafiłbym oddać 
się czemuś tak ostatecznie?
Duncan popijał miód. Zauważyłem, że jego włosy są zupełnie czarne, bez śladów 
siwizny. To dziwne, przecież on był starszym z dwóch braci.
- Nie jestem pewna, czy on się oczyścił - ozwała się cichym głosem Alix. - Jest nadal... 
nieszczęśliwy. - Zerknęła na Duncana. - Lecz to jego prywatna sprawa.
- Czy nie może jednak mi o tym powiedzieć? - Nie potrafiłem ukryć nuty desperacji w 
głosie. - Na bogów, byliśmy sobie tak bliscy. Razem udaliśmy się na wygnanie, choć to ja 
byłem banitą, on przecież mógł zostać. - Patrzyłem na nich, jakbym błagał, by pomogli mi to 
zrozumieć. - Czy nie może mi nic powiedzieć?
- To jego prywatna sprawa - powtórzył Duncan. - Nie może ci o niczym powiedzieć, 
gdyż za dobrze cię zna.
Rzuciłem przekleństwo i ugryzłem się w język, zerkając na Donala. Ale przecież 
chłopcy szybko dorastają, a on bez wątpienia już słyszał podobne słowa. Cheysulskich 
wyzwisk nauczył mnie Finn.
- A więc powiedział wam, co zrobił? Co zrobił Electrze?
- Tynstarowi - rzucił krótko Duncan.
W ciszy, która nagle zapadła, rozlegało się jeno trzaskanie ognia. W górę wzbił się 
syszący snop iskier.
- Tynstarowi? - powtórzyłem niepewnie.
- Tak. Nie chciał przecież zabić Electry. A może tak właśnie sądziłeś? - Zmarszczył 
brwi. - Nic ci nie powiedział?
Przypomniałem sobie słowa, które Finn powtarzał po wielekroć, ochrypłym, drżącym 
głosem: „Tynstar tu był”. A ja nie zwróciłem na nie uwagi!
- Coś tam powiedział.
- Tynstar zastawił pułapkę - wyjaśnił Duncan słowami użytymi wcześniej przez 
Finna. - Zastawił ją w głowie Electry tak, by każdy, kto użyje na niej magii ziemi, padł ofiarą 
szaleństwa.
Drgnąłem z zaskoczenia.
- Szaleństwa!
Ogień rzucał bursztynową poświatę na nasze twarze. Dym unosił się w górę, prosto do 
otworu w dachu, a jednak w powietrzu wisiała kąśliwa brunatna mgiełka. W tym 
przyćmionym świetle Duncan wydał się zlepiony ze złota, brązu i czerni. Wzrok mój przykuł 
kolczyk w kształcie jastrzębia. W namiocie pachniało dymem, mokrym futrem i miodem, 
słodkim miodem o gorzkawym posmaku przypraw.
- Ihlini mają taką moc - dodał cicho Duncan. - Stanowi ona przeciwwagę dla naszego 
daru. Dlatego właśnie używamy go oszczędnie. Nie chcemy, by mówiono o nas, że podobni 
jesteśmy do Ihlini. - Zmarszczył lekko brwi, wpatrując się w dno kubka. - Kiedy jednak z 
niego korzystamy, nie odbieramy nikomu jego duszy. Sugerujemy coś tylko, niejako 
wypożyczając wolę tej osoby na krótką chwilę. - Znów zmarszczył brwi. Poczułem, że coś 
przede mną ukrywa. - Kiedy zaś robią to Ihlini, to ludzka dusza w całości przepada. W 
całości... I nigdy już nie jest zwracana właścicielowi.
Cisza. Duncan wyciągnął rękę i dotknął swego syna, rozgarniając mu włosy gestem 
zdradzającym ojcowską troskę. Donal przysunął się bliżej, wpełzł między ojca a swego lira. 
Duncan wiedział chyba, jak uważnie słucha nas chłopiec, i chciał odgonić od niego wszelkie 
obawy. Zaś bogowie wiedzieli, że w mojej głowie aż się kłębiło od obaw.
- Finn zareagował w taki sposób, jak postąpiłby każdy Cheysuli. A może nawet ty 
sam. - Twarz wciąż miał poważną. - Usiłował wykorzystać pułapkę, by zabić jej twórcę. To 
jest zupełnie... zrozumiałe. - Podniósł wzrok i spojrzał mi prosto w oczy. - W owej chwili ona 
nie była w jego oczach Electrą czy nawet kobietą. Widział w niej samego Tynstara. Tynstar 
był tam...
Nachmurzyłem czoło.
- A wiec Tynstar wiedział, że pochwycił właśnie Finna.
- Bez wątpienia - odparł dobitnie Duncan. - Pułapki Ihlini są po to, by zabijać. Nie 
miał zamiaru puścić go żywcem. Lecz coś... ktoś zapobiegł jego śmierci, niszcząc więzy 
pułapki.
- To ja je przerwałem.
Przypomniałem sobie, jak Electra chwyciła dłoń Finna, drapiąc go paznokciami aż do 
krwi, jak on nie mógł się uwolnić ze śmiertelnego uścisku.
I nagle przypomniałem sobie też, jak zabił homańskiego napastnika w ellazjańskiej 
zamieci śnieżnej ponad rok temu. I jak twierdził, że wyczuł Tynstara, który wyznaczył temu 
człowiekowi zadanie do wypełnienia.
Wstałem gwałtownie. Do gardła podniosła mi się żółć. Nim zdążyli wyrzec choć 
słowo, pochyliłem się, podniosłem przemoczoną opończę i pędem wypadłem z namiotu, 
wołając o konia.
Alix wybiegła na deszcz i złapała mnie za rękę, gdy zarzucałem płaszcz na ramiona.
- Carillonie, czekaj no! Co ty robisz?
Kaptur opadł mi na plecy, twarz zalewały mi strumienie deszczu.
- Nie rozumiesz? - Byłem zadziwiony, jak może być tak ślepa. - Finn pomyślał, że 
przez Electrę zabił Tynstara, a Tynstar sądził, iż zniszczył Finna. - Wskoczyłem na siodło. 
Jeśli ktoś lęka się czegoś, to może wyzbyć się strachu, jedynie stawiając czoło jego 
przyczynie.
- Carillonie! - krzyknęła, lecz mnie już nie było.
Wjeżdżając do Homana-Mujhar posłyszałem wycie. Wycie? Na bogów, czy Finn 
zmienił się w wilka?
Blade twarze rozmywały się w deszczu, lecz głosy słyszałem wyraźnie.
- Mój panie!
- Panie mój, Carillonie!
- Mujharze!
Przedarłem się przez tłum, nie odpowiadając na wołania, świadom jeno łomotu serca 
w swych piersiach.
Wycie. Na bogów, to głos Storra, nie Finna. Lecz ten krzyk - to była Electra!
Czując na ramionach ogromny ciężar, wskoczyłem na czerwone kręte kamienne 
schody. Zdarłem z lewego ramienia zapięcie opończy, rozerwałem materiał. Ciężki, 
wyszywany złotem płaszcz ześlizgnął się na posadzkę. Zapięcie szczęknęło o kamień, 
przemoczona wełniana materia z plaśnięciem opadła na schody.
- Panie! - krzyczał ktoś, lecz ja biegłem w górę.
Odepchnąłem jakieś służki i wpadłem do komnaty. Wpierw ujrzałem Electrę, bladą, 
rozwrzeszczaną. Lachlan uspokajał ją, mówił, by nie krzyczała, bo jest bezpieczna, cała i 
zdrowa, a wilk został osaczony.
Electra była więc nietknięta. Stała w rogu komnaty, a Lachlan trzymał ją za ramiona, 
przyciskał do ściany. Przytrzymywał...
...z dala od Finna, który stał w drugim kącie, pilnowany przez Rowana, dzierżącego 
obnażony miecz i jeszcze jednego zbrojnego. Grozili mu ostrzami, błyszczącymi śmiertelną 
stalą. Wilk w ludzkiej postaci był w pułapce.
Krwawił. Otworzyła mu się rana, twarz miał zalaną posoką, która plamiła skórzaną 
kamizelę i spływała mu aż na uda. Te też krwawiły: prawa noga w miejscu, gdzie przebiła ją 
atvijska włócznia. Spodnie miał rozcięte, a na mieczu Rowana czerwieniła się utoczona jucha.
Finn opierał się plecami o ścianę, głowę miał odchyloną w tył, gardło odsłonięte. 
Krew sącząca się z otwartej blizny skapywała mu na szyję - szkarłat na brązie. W powietrzu 
unosił się odór strachu. O bogowie, strach go ogarnął, strach bezgraniczny!
Zerknąłem na Electrę, usłyszałem wystraszone głosy kobiet. Niewiele rozumiałem z 
ich rozmowy, tyle tylko wiedząc, że mówią po solindyjsku. Lecz jej krzyk był jednoznaczny.
Podszedłem do niej i położyłem rękę na ramieniu Lachlana. Spostrzegł mnie, lecz jej 
nie puszczał. Wiedziałem, czemu to robi. Za paznokciami miała krew, w oczach zbrodnię. 
Obłupiłaby Finna żywcem ze skóry.
- Electro - przemówiłem. Wrzask zamilkł.
- Carillonie...
- Wiem - przerwałem. Wciąż słychać było wycie Storra, uwięzionego gdzieś w pałacu. 
Zamkniętego na klucz przez swego lira.
Odwróciłem głowę i znów spojrzałem na Finna. Oczy miał szeroko otwarte, a w nich 
błysk szaleństwa. Oddychał chrapliwie. Choć stałem daleko od niego, widziałem, jak drży, 
jak dygocą mu wszystkie członki.
- Wynocha! - krzyknąłem na służki. - Obejdzie się tu bez waszych solindyjskich 
jęzorów!
Natychmiast zaprotestowały, a wraz z nimi Elecra. Na nic jednak nie zważałem. 
Czekałem tylko, a gdy ujrzały, iż niczego nie wskórają, zebrały swe suknie i czmychnęły z 
komnaty. Zatrzasnąłem za nimi ciężkie drzwi i podszedłem do Finna.
Drugi zbrojny, Perrin, natychmiast zszedł mi z drogi. Rowan zawahał się, nadal 
trzymając Finna na końcu ostrza, więc odepchnąłem go szorstkim gestem. Podszedłem do 
swego wasala, złapałem go za kamizelę i oderwałem od ściany.
- Ku’reshtin! - rzuciłem cheysulskie przekleństwo, z góry wiedząc, że na homańskie 
nie odpowie. - Tuhalla deil - „Pan rozkazuje lennikowi”. Na tę komendę musi zareagować.
Poczułem, jak jego ciało drży. Zacisnął pięści i znów rozluźnił dłonie; ludzkie, bez 
szponów, a jednak zdradzieckie. Na szyi Electry widniały wymowne ich ślady.
Słyszałem jego ciężki oddech. Przez korytarze pałacu niosło się wycie. Człowiek i 
wilk doprowadzeni byli do ostateczności. Lecz przynajmniej Storr wiedział z grubsza, co się 
dzieje.
Rzuciłem Finna w kąt między dwoma kamiennymi ścianami. Zamachnąłem się i 
zmiażdżyłem mu twarz pięścią. Głową uderzył o kamień, z rozciętej wargi pociekła krew.
- Nie! - Rowan złapał mnie za rękę.
- Wynoś się! - odtrąciłem go. - Nie chcę go zabić, a jedynie przywrócić do 
przytomności!
Na mym nadgarstku zacisnęła się czyjaś dłoń. To była ręka Finna; bezwładna i 
bezsilna.
- Tynstar... Przynajmniej odzyskał głos.
- Finn, głupcze jeden! Ty głupcze! To była pułapka. Pułapka! - Z rozpaczą 
potrząsnąłem głową. - Dlaczego znów to zrobiłeś? Po co dałeś mu kolejną szansę?
- Tynstar... - zasyczał skrwawionymi wargami. - Tynstar... tu...
- Nieomal mnie zabił! - Electra ozwała się chrapliwym, łamiącym się głosem. - Twój 
zmiennokształtny próbował mnie zabić!
- Tynstar tu był...
- Nie. - Poczułem, że me wysiłki są próżne. - Och, Finnie, nie, nie było Tynstara, 
tylko Electra. To była pułapka...
- Tynstar. - Przez chwilę marszczył brwi, usiłując podźwignąć się na nogi. Wiedział, 
że go podtrzymuję, i chyba pojmował, dlaczego. - Puść...
- Nie - potrząsnąłem głową. - Znów się na nią rzucisz. To do niego dotarło. Oczy mu 
oprzytomniały, lecz znów ogarnął go bezgraniczny strach.
Zerwał się z posadzki. Jeszcze raz pchnąłem go z całych sił na ścianę. Electra znów 
krzyknęła, tym razem po solindyjsku. W jej głosie pobrzmiewała furia. Nie tylko strach, choć 
ten też. Była w nim wściekłość i dzika, szaleńcza nienawiść.
- Finnie...
Wbiłem mu łokieć w gardło i poczułem, jak natychmiast drętwieje. Już kiedyś przez to 
przeszliśmy.
- Panie! - Rowan mówił z przerażeniem. - Co zrobisz?
- Meijha Tynstara - wycharczał Finn. - Tynstar tu był... Puściłem go. Wypuściłem z 
rąk jego dłoń, zabrałem łokieć z gardła i odsunąłem się o krok. Teraz jednak dzierżyłem w 
dłoni miecz, mój własny miecz. Drgnął, gdy koniec ostrza dotknął jego gardła.
- Nie - ostrzegłem go. - Poczekaj. I tak wydobędę z ciebie całą prawdę. - W jego 
oczach dostrzegłem oszołomienie. - Finnie, rozumiem, co się stało. Duncan powiedział mi, co 
to było. Pamiętam też, co zdarzyło się w ellazjańskiej śnieżycy. - Przerwałem na moment, 
wypatrując zrozumienia w jego oczach. - Nie pogarszaj sytuacji.
Wciąż był blady jak śmierć. Z otwartej blizny kapała krew. Był doprowadzony do 
ostateczności. Wyraźnie dostrzegałem srebro w jego włosach. Bez względu na upływ krwi 
jego twarz była posępna, wymizerowana, zapadnięta. W ciągu dwóch miesięcy postarzał się o 
dziesięć lat.
- Finnie - powiedziałem z rosnącą trwogą. - Czyś chory?
- Tynstar - odparł tylko. I znów: - Tynstar. Położył na mnie łapę.
Zerknąłem na Rowana, który stał przy mnie, milcząc z zaskoczenia.
- W jaki sposób się tu znalazłeś? Przełknął dwa razy ślinę, nim odpowiedział.
- Królowa krzyknęła, panie. Wszyscy przybiegliśmy. - Wskazał dłonią Lachlana i 
Perrina. - Było nas więcej, ale ich odesłałem. Pomyślałem, że wolałbyś, aby sprawę załatwić 
po cichu.
Poczułem się nagle stary, zmęczony, wyczerpany. Na końcu ostrza trzymałem swego 
lennika. Wystarczyło jednak spojrzeć na jego twarz, by zrozumieć, że to konieczne.
- Co zobaczyłeś, gdy przybiegłeś?
- Królowa była... stargana. Finn zaciskał jej ręce na gardle. - Rowan był zmieszany i 
rozzłoszczony. - Panie, nie mogłem postąpić inaczej. On próbował zabić królową.
Zrozumiałem, że mówi o ranie w nodze Finna. Czy była poważna? Cheysuli stał teraz 
o własnych siłach, lecz na jego ponurej, skrwawionej twarzy malował się grymas bólu.

Wreszcie odezwał się Lachlan.
- Carillonie, nie chcę go potępiać, lecz taka jest prawda. Chciał odebrać jej życie.
- Każ go zgładzić. - Głos Electry był natarczywy, naglący. - Carillonie, on próbował 
mnie zabić.
- To był Tynstar - rzekł wyraźnie Finn. - Chciałem zabić Tynstara.

- Lecz zamordowałbyś właśnie Electrę. - Przez krótki moment miecz drżał mi w 
dłoni. - Ty głupcze - szepnąłem. - Dlaczego mi to zrobiłeś? Wiesz, jak muszę teraz postąpić...
- Nie! - wybuchnął nagle Rowan. - Panie mój nie możesz...
- Nie - przytaknąłem ze zmęczeniem. - Tego zrobić nie mogę. Ale jest jeszcze inne 
wyjście.
- Każ go zabić! - krzyknęła znów Elecra. - Nie ma innego wyjścia! Chciał zgładzić 
królową!

- Nie pozwolę go zabić! Pierwszy pojął mnie Lachlan.
- Carillonie! W ten sposób odsłonisz się przed wrogiem!
- Nie mam wyboru. - Spojrzałem na Finna, nadal nieruchomego na końcu mego 
miecza. - Czy pojmujesz, coś zrobił?
Podniósł ręce i zacisnął je na ostrzu, dotykając runów, które wyrył jego ojciec.
- Nie. Trząsłem się cały.
- Ale gdybyś mógł, znów byś to zrobił, prawda?
Na jego twarz wypełzł znajomy grymas. Obnażył zęby, z ludzkiego gardła dobył się 
cichy warkot.
- Tynstar...
- To Electra - powtórzyłem. - Znów byś to zrobił?

- Tak... - Z jego ściśniętego gardła dobył się świszczący dźwięk.
- Finnie - rzekłem. - Niech wiec tak będzie. Nie mam wyboru. Twoja służba dobiegła 
końca. - Przerwałem. Dokończyłem, gdy odzyskałem już głos. - Twoja przysięga krwi 
została... odrzucona.
Nie odrywał wzroku od mych oczu. Nie mogłem znieść jego spojrzenia, lecz nie 
odwracałem twarzy. Jego nieszczęście było przecież i moim.
Cofnął ręce z ostrza. We wnętrzu jego dłoni odcisnęły się czerwone linie, lecz nie 
płynęła z nich krew. Już i tak dość krwawił; ciałem swym i duszą.
Ozwał się szeptem.
- Ja’hai-na - rzekł tylko. „Przyjąłem”.
Odłożyłem miecz. Stal wsunęła się ze świstem do pochwy z garbowanej skóry. Na 
rękojeści widniał nieruchomy lew, błyskał ciemny rubin.
Finn wyjął zza pasa nóż i podał mi go. Królewskie ostrze ze złotą homańską 
rękojeścią kiedyś należało do mnie.
Niemal się wtedy przełamałem.
- Finnie - rzekłem. - Nie mogę.
- Przysięga krwi została odrzucona. - Twarz miał zastygłą, postarzałą. - Ja’hai, panie 
mój, Mujharze.
Wyjąłem ostrze z jego dłoni. Na złotej rękojeści zakrzepła krew.
- Ja’hai-na - odparłem w końcu, zaś Finn wyszedł z komnaty.

ROZDZIAŁ 3

Gdy tylko byłem w stanie się ruszyć, opuściłem komnatę i zanurzyłem się powoli w 
mrok korytarza. Pochodnie były wygaszone. W holu nie było nikogo. Słudzy znali swego 
pana i zostawili mnie w spokoju.
Wycie umilkło. Zapadła cisza. Storr zniknął wraz z Finnem. Czułem, że moja dusza 
zgasła, jak te wygaszone pochodnie.
Poszedłem w samotności do Wielkiej Sali i przystanąłem w ciemnościach. W 
kominkach żarzyły się węgle. I tu jednak nie płonęły żadne światła.
Cisza.
Wsunąłem homańskie ostrze za pas wraz z cheysulskim nożem i trąciłem butem 
ułożone w kominku polana. Odtrąciłem na bok węgle i zdmuchnąłem warstwę popiołu, 
odsłaniając żelazny pierścień. Wziąłem do ręki żagiew, zatknąłem jej koniec za pierścień i 
pociągnąłem. Ciężka płyta uniosła się i otworzyła, uderzając o ścianę kominka. Popiół wzbił 
się wielkim tumanem.
Przede mną widniały schody. Zapaliłem pochodnię i zacząłem schodzić. Tym razem 
policzyłem je - stopni było sto i dwa. Stanąłem przed pionową ścianą. Deszczówka wsiąkła w 
czasie burzy w ziemię, ściany były śliskie, błyszczały od wilgoci. Runy jaśniały słabą zielenią 
na tle ciemnych kamieni. Dotknąłem ich opuszkami palców, zbadałem ich tajemne kształty i 
odnalazłem właściwy przycisk. Gdy go pchnąłem, ściana otworzyła się z chrzęstem.
Stanąłem w wejściu. Zewsząd patrzyły na mnie postacie lirów, kremowe ze złotymi 
żyłkami. Niedźwiedź i dzik, orzeł, jastrząb i sokół. Wilk i lis, kruk, kot i jeszcze inne. W 
świetle syczącej pochodni milcząco, zwinnie poruszały się na jedwabiście gładkich 
kamieniach.
Wszedłem do komnaty. Otoczyła mnie cisza.
„Głupiecgłupiecgłupiec” - pomyślałem.
Wyjąłem z pochwy cheysulski nóż. Światło odbiło się od niego srebrnym refleksem. 
Spojrzałem na rękojeść z łbem szczerzącego kły wilka o oczach z nieobrobionych 
szmaragdów. Kiedyś był to nóż Finna.
Podszedłem do krawędzi studni. Jak dawniej, tak i teraz światło nie przenikało przez 
jego ciemności. Jakże były głębokie, ponure, miękkie. Przypomniały mi się dni, spędzone w 
studni, dzięki którym stałem się kimś zupełnie innym. Przez cztery doby myślałem, że jestem 
Cheysuli.
Zamknąłem oczy. Pod powiekami miałem żółtą poświatę pochodni. Niczego poza tym 
nie widziałem, lecz wszystko pamiętałem doskonale. Łagodne trzepotanie łopocących 
skrzydeł, piskliwy krzyk sokoła, stroszącego pióra. Uczucie kłusowania przez lasy w wilczej 
skórze. Wolność, absolutna wolność, nie skrępowana niczym, prócz tego, czym obdarzyli 
mnie sami bogowie.
- Ja’hai.
Wyciągnąłem nóż, by wrzucić go do studni.
- Carillonie.
Obróciłem się na pięcie, zachwiałem na krawędzi jamy, zaś pochodnia zasyczała mi w 
ręku.
Mogłem spodziewać się tu Finnna. Lecz nie Tourmaline.
Miała na sobie ciężką brunatną opończę podróżną, utkaną z wełny. Kaptur odrzuciła 
na plecy, w jej kasztanowych włosach odbijało się światło pochodni.
- Odesłałeś go - rzekła - a więc odrzuciłeś także i mnie. Chciałem gorączkowo 
zaprotestować, wykrzyczeć z siebie wszystkie możliwe uczucia - zniecierpliwienie, 
zdenerwowanie, irytację, zaskoczenie, wreszcie błagania. Żadne jednak nie pasowało do 
sytuacji. Pojąłem nagle całą okrutną prawdę. Zrozumiałem: to nie Lachlan. Nie Lachlan 
dostanie Torry.
Fragmenty gry przeznaczenia rozsypały się nagle z kuferka na stół, rozłożyły przed 
mymi oczyma w skomplikowany, zawiły wzór, który zwie się przepowiednią. Kości i 
patyczki rzeźbione runami objawiły mi się pod postacią mej starszej siostry. Wreszcie 
dostrzegłem ich ostateczny układ.
- Torry - powiedziałem tylko. Nazbyt była do mnie podobna. Nikomu nie pozwoliła 
zawrócić się z drogi, którą raz obrała.
- Nie mieliśmy śmiałości powiedzieć ci o tym - ciągnęła cichym głosem. - 
Wiedzieliśmy, jak byś postąpił. On opowiadał - popadła już więc w tę manierę kobiet, które 
wciąż mówią o swym mężczyźnie - że w klanie nigdy nie swata się kobiet i wojowników, że 
pozostawia się im ostateczną decyzję i nikt nie przymusza ich do związku wbrew ich woli.
- Tourmaline... - Nagle poczułem się zmęczony, obolały. - Torry, wiesz dlaczego 
musiałem to zrobić. Rody królewskie swata się między sobą. Chciałem znaleźć ci księcia, 
gdyż zasługujesz na to; co najmniej na to. Torry... Nie chciałem czynić cię nieszczęśliwą. 
Lecz potrzebuję pomocy innego królestwa...
- Czy przyszło ci do głowy, by mnie chociaż zapytać? - Powoli potrząsnęła głową. Jej 
włosy rozbłysły w świetle po chodni. - Nie. Czy pomyślałeś, że mogłabym mieć coś 
przeciwko takiemu mariażowi? Nie. Czy sądziłeś, że będę protestować? - Uśmiechnęła się 
słabo. - Co ty, Carillonie, czułbyś, będąc na moim miejscu?
Za plecami miałem otwór studni. Teraz zaś poczułem się tak, jakby druga otchłań 
zionęła wprost przede mną.
- Torry - zacząłem znów. - Czy myślisz, że ja miałem wolny wybór przyszłej 
małżonki? Książęta i królowie nie mają więcej do powiedzenia, niż ich kobiety. Nie mogłem 
postąpić inaczej.
- Mogłeś mnie zapytać. Ale nie, ty wolałeś rozkazywać. Mujhar Homany nakazuje 
siostrze poślubić tego, którego jej wybierze. - Uciszyła mnie podniesioną dłonią. Jej palce 
wydawały się ostre jak noże. - Tak, wiem, zawsze tak było i zawsze tak będzie. Lecz tym 
razem... Tym razem się nie zgadzam. Chcę pójść swoją drogą.
- Nasza matka...
- Wyjechała do domu, do Joyenne. - Zaskoczony zmarszczyłem brwi. - Powiedziałam 
jej o wszystkim. Tak jak i ty, uważa, że jestem szalona. Lecz ma na tyle rozwagi, by mi się 
nie sprzeciwiać. - Uśmiechnęła się swobodniej. - Wychowała sobie samowolne dzieci, które 
czynią, co zechcą, przynajmniej jeśli chodzi o małżonków, - Zaśmiała się cicho. - Czy 
myślisz, że i mnie oszukałeś z tą swoją Electrą? Och, Carillonie, nie jestem ślepa. Nie 
przeczę, iż dała ci Solinde, ale dla ciebie ona znaczy więcej. Chciałeś ją poślubić, bo jak 
wszyscy mężczyźni, którzy widzieli ją choćby raz, po prostu jej pożądałeś. A to najlepiej 
świadczy o jej potędze.
- Tourmaline...
- Odchodzę - rzekła cicho, z chłodnym spokojem kobiety, która zdobyła wybranego 
przez siebie mężczyznę. - Lecz powiem ci jeszcze jedno o sobie i o nim: niczego nie 
ukartowaliśmy. - Uśmiechnęła się i dostrzegłem w niej kogoś, kogo musiał widzieć w niej 
Finn. Nie księżniczkę, nie pionka w królewskiej grze, nawet nie siostrę Carillona. Kobietę... 
tylko i aż tyle. Nic dziwnego, że jej pragnął. - Odesłałeś go do obozu, by wydobrzał z 
odniesionych ran. Mnie wysłałeś tam, abym była bezpieczna. Doglądałam go, zastępując 
Alix, i zastanawiałam się, co to musi być za człowiek, skoro chciał służyć sprawie mego 
brata. On zaś dał mi poczucie bezpieczeństwa, którego tak potrzebowałam. A wkrótce potem, 
o wiele więcej. - Potrząsnęła głową. - Nie chcieliśmy nikomu zaszkodzić, ale stało się. On jest 
dziś zwolniony ze swej tahlmorry, moja zaś każe mi za nim podążać.

- Tahlmorra to sprawa Cheysuli - ozwałem się ponurym głosem. - Nie, Torry, nie 
chcę stracić i ciebie.
- Więc przyjmij go z powrotem na służbę.
- Nie mogę! - Krzyk odbił się echem od ścian komnaty, pełnych milczących lirów. - 
Nie rozumiesz tego? Electrą jest królową, a on tylko Cheysuli, zmiennokształtnym. 
Nieważne, co powiem na jego obronę, zawsze będą go podejrzewać o pragnienie zabicia 
królowej. Zresztą, jeśli tu zostanie, znów może podnieść na nią rękę. Nie powiedział ci o tym, 
czego usiłował się dopuścić?
Wargi miała blade.
- Powiedział. Lecz nie miał wyboru.
- I ja go nie mam. - Pokręciłem głową. - Czy myślisz, że nie chciałbym go odzyskać? 
Na bogów, Torry, nie wiesz, ile przeżyliśmy razem na wygnaniu. Był przy mnie zbyt długo, 
by łatwo było mi zdecydować się na rozstanie. Ale tak musi się stać. Cóż innego można 
zrobić? Nigdy nie odzyskałbym do niego zaufania, jeśli idzie o Electrę...
- Może to jej nie powinieneś ufać.
- Wziąłem ją za żonę - odparłem z powagą. - Potrzebuję jej. Gdybym pozwolił 
Finnowi zostać, a Electrze coś by się stało, to czy wiesz, jakie by były konsekwencje dla 
Homany? Solinde powstałoby przeciw nam. Żadna, armia nie jest w stanie sprostać 
rozwścieczonemu narodowi. Nastąpiłaby rzeź. - Powoli kręciłem głową. - Torry, czy myślisz, 
że qu’mahlin dobiegła końca? O, nie! Nie bądź naiwna. Coś takiego można powstrzymać, ale 
nie zapomnieć. Cheysuli nienawidzono od zbyt dawna. To się jeszcze nie dokonało. - 
Pochodnia syczała, kopciła, rzucała cienie na jej twarz. - Tym razem zniszczono by całą rasę. 
A wraz z nią bez wątpienia upadłaby również Homana.
Po policzkach popłynęły jej łzy, połyskujące w słabym świetle.
- Carillonie - wyszeptała. - W łonie noszę jego dziecię. Gdy odzyskałem już głos, 
wyrzekłem drżącym szeptem jego imię. I zacząłem łajać samego siebie, mówiąc:
- Jakże mogłem być tak ślepy!?
- Zamykałeś oczy, o nic nie pytałeś. A teraz jest już za późno. - Zebrała w dłonie 
suknie, fałdy opończy. - Carillonie, on czeka. Czas już, bym cię opuściła.
- Torry...!
- Pójdę - odrzekła cicho. - Pójdę tam, gdzie chcę być.
Patrzyliśmy na siebie w migotliwym świetle pochodni, stojąc na samym środku 
komnaty pełnej marmurowych lirów. Posłyszałem cichy krzyk jastrzębia i sokoła, wycie 
polującego wilka. Pamiętałem, co to znaczy być Cheysuli.
Wrzuciłem pochodnię w otchłań studni.
- W ciemnościach nie widzę nikogo. Ktoś mógłby tu zostać lub odejść, a ja nic bym 
nie wiedział.
Zza jej pleców, ze schodów padało słabe światło. Ktoś trzymał w ręku pochodnię. 
Ktoś czekał na Torry.
Podeszła do mnie, by mnie ucałować. Na jej policzku dostrzegłem łzę. I nagle 
zniknęła, a ja zostałem sam, w ciemnościach, wśród lirów.
Wypuściłem pokrywę z rąk. Trzasnęła głośno, zamykając wejście. Powiew powietrza 
rozdmuchał pył. Ten osiadł mi na szatach, lecz nie dbałem o to. Kopnąłem węgle, pchnąłem 
kłody drewna z powrotem na miejsce, zakryłem popiołem żelazny pierścień i wyszedłem 
znów sam z Wielkiej Sali.
Mogłem pójść do łóżka, lecz miałem pewność, że nie usnę. Chciałem zatopić smutek 
w winie, ale wiedziałem, że pozostanę trzeźwy. Próbowałem o wszystkim zapomnieć 
wiedząc, że to daremne.
Pójdź, pani, i słuchaj mej duszy, bo słaba magia harfiarza nie potrafi zachować serca 
pięknej pani, która trzyma je w klatce.
Stanąłem jak wryty. Muzyka unosiła się w powietrzu, oplatała mnie swym czarem. Od 
razu pomyślałem o Lach-lanie. O harfiarzu i jego Pani. O muzykancie, który śpiewał swe 
ballady tylko dla Torry.
Pójdź, pani, i słuchaj, uczynię ci muzykę nie z tego świata, jeśli przy mnie poczekasz, 
zostaniesz przy mnie, i przy mnie uśniesz... Oddam ci siebie i harfę, na której gram.
Ruszyłem za muzyką, jak po nitce, i znalazłem Lachlana w jego komnacie, podobnej 
małemu gniazdu, uwitemu w przepastnych dziedzinach pałacu. Na podłodze leżały poduszki, 
lecz on siedział na trójnogu wysłanym jedwabiem, pieszcząc swą Panią jak kochankę. 
Stanąłem w drzwiach i spojrzałem na złoto strun, na połyskujący zielono kamień.
Głowę nachylał nad harfą. Zatracił się w swej muzyce. Jego zwinne palce trącały 
struny, gładziły je, pieściły Panią. Oczy miał zamknięte, twarz spokojną, jej szlachetne rysy 
wygładziły się. Harfiarze rozmawiają przecież z bogami, a to daje im pewność siebie, dumę i 
spokój.
Muzyka zamilkła. Zapadła cisza. Podniósł wzrok i gdy mnie ujrzał, gwałtownie 
zerwał się ze stołka.
- Carillonie! Sądziłem, że poszedłeś spać.
- Nie. Zmarszczył brwi.
- Twarz masz bladą jak popiół, wciąż jesteś mokry. Czy nie uważasz, że lepiej byś 
zrobił...
- On odszedł - przerwałem mu. - A wraz z nim Tourmaline. Patrzył na mnie, niczego 
nie pojmując.
- Torry? Torry...!
- I Finn. - Chciałem, by nie miał złudzeń, by rana szybciej się wykrwawiła, by ból 
minął.
- Lodhi! - Jego twarz była biała jak kość. - O, Lodhi, nie...! - Zrobił dwa czy trzy 
kroki, obejmując w ramionach swą Panią, wreszcie przystanął. - Carillonie, powiedz, że to 
nieprawda...
- Skłamałbym.
W jego oczy wkradł się ból. Twarz zastygła mu w grymasie cierpienia. Nagle zmienił 
się w dziecko przerażone jakimś sennym koszmarem, usiłujące cokolwiek zrozumieć.
- Ale... Mówiłeś, że ją wydasz, oddasz za żonę jakiemu księciu...
- Księciu, owszem - przytaknąłem. - Ale nie harfiarzowi. Lachlanie...
- Czyżbym czekał zbyt długo? - Zesztywniałymi ramionami przyciskał do piersi 
instrument. - Lodhi, czy zbyt długo czekałem?
- Lachlanie, wiem, że była ci droga. Zauważyłem to już dawno. Nie ma jednak sensu 
żywić nadziei, które nie mogą się ziścić.
- Odzyskaj ją! - wykrzyknął natarczywie. - Odbierz mu ją! Nie pozwól jej odejść...!
- Nie - odparłem twardo. - Pozwoliłem jej odejść, gdyż nie znałem sposobu, by ją 
powstrzymać. Zbyt dobrze znam Fin - na. Dość jasno powiedział kiedyś, że nikomu nie 
pozwoli odebrać sobie kobiety, której pragnie.
Lachlan podniósł rękę do skroni, poprawił srebrny diadem, jakby ten go uwierał. 
Nagle, jakby dopiero co wszystko zrozumiał, zerwał go z głowy i zacisnął w pięści, drugą 
ręką przytrzymując swą Panią.
- Harfiarz! - Przemawiał przez niego ból i gorycz. - Lodhi, jakim byłem głupcem!
- Lachlanie... Potrząsnął głową.
- Carillonie, czy nie możesz sprowadzić jej z powrotem? Obiecuję ci, że będziesz 
zadowolony z takiego obrotu spraw. Mogę powiedzieć jej coś...
- Nie. - Tym razem przemówiłem łagodniej. - Lachlanie, ona nosi w swym łonie 
dziecko Finna.
Jego twarz przybrała barwę popiołu. Usiadł gwałtownie na trójnożnym stołku. Przez 
chwilę wpatrywał się tępo w drewnianą podłogę. Wreszcie sztywnymi dłońmi odłożył na 
podłogę swą Panią i diadem, jakby się ich wyrzekał.
- Chciałem zabrać ją do domu - powiedział tylko.
- Nie - powtórzyłem raz jeszcze. - Lachlanie, przykro mi niezmiernie...
Wolnym ruchem wyciągnął zza pazuchy rzemyk, ściągnął go z szyi i podał mi jakieś 
świecidełko.
Świecidełko? To był pierścień. Uniosłem go do świecy i ujrzałem zawiły wzór - harfę 
i koronę Ellasu.
- Jest siedem takich pierścieni - rzekł beznamiętnym głosem. - Pięć z nich noszą moi 
bracia. Ostatni ma na palcu mój ojciec. - Wreszcie podniósł na mnie wzrok. - O tak, wiem, jak 
rzeczy się mają w królewskich rodach, gdyż sam z takiego pochodzę.
- Lachlanie... - wykrztusiłem. - Czy to twoje prawdziwe imię?
- Tak. Nazywam się Cuinn Lachlan Llewellyn. Ojciec mój zna wiele pięknych imion. 
- Zmarszczył brwi, dziwnie nieobecny, niemal nieprzytomny. - Dobrze się składa, bo ma 
przecież jedenaścioro dzieci.
- Wysoki Książę Cuinn z Ellasu. - Pierścień wypadł mi z dłoni, zawisł na rzemieniu. - 
Na miłość wszystkich bogów Homany! Dlaczego trzymałeś to w tajemnicy!?
Wzruszył lekko ramionami.
- To sprawa miedzy mną a mym ojcem. Widzisz, nie jestem takim następcą tronu, 
jakiego życzyłby sobie Rhodri. Od sprawowania rządów wolę grę na harfie, leczenie rannych 
przedkładam nad chodzenie w konkury. - Uśmiechnął się kącikami ust. - Nie byłem gotów, by 
wziąć na siebie taką odpowiedzialność. Nie chciałem wiązać się z żoną, z zamkiem. Wolałem 
opuścić Rheghed i podróżować po Ellasie; w samotności, bez świty. Wstąpienie na tron to tak 
wielki obowiązek. - Tym razem się uśmiechnął, przypominając mi dawnego Lachlana. - 
Zresztą chyba sam doskonale to rozumiesz.
- Ale żeby nic nie powiedzieć ani Torry, ani mnie! - Znów poczułem się 
wystrychnięty na dudka. - Gdybyś powiedział choć słowo, to nic podobnego nigdy by się nie 
zdarzyło.
- Nie mogłem. To sprawa między ojcem a mną.
Potarł skronie, wpatrując się w harfę. Siedział na stołku z przygarbionymi ramionami. 
Światło świec połyskiwało matowo na jego barwionych na brązowo włosach.
Barwionych na brązowo... Nie były więc siwe, jak twierdził, przyznając się do 
rzekomej próżności. Miały zupełnie inny kolor.
Usiadłem na podłodze, oparłem się plecami o zimną ścianę i czekałem, myśląc o 
Torry i Finnie, jadących przed siebie przez ciemności i deszcz, o Lachlanie, siedzącym tuż 
obok mnie.
- Dlaczego?
Westchnął i przetarł pięścią oczy.
- Z początku była to gra, którą się bawiłem. Jak można lepiej poznać własne 
królestwo, niż przemierzając wzdłuż i wszerz nieznane rejony? Więc ojciec wyraził zgodę, 
mówiąc jednak, że jeśli chcę zabawić się w coś równie niemądrego, to muszę być 
konsekwentny. Zabronił mi ujawniać prawdziwe imię i godność, chyba że znalazłbym się w 
niebezpieczeństwie.
- Ale żeby kryć je przede mną... - Potrząsnąłem głową.
- Chodziło właśnie o ciebie. - Skinął głową na widok mej skupionej twarzy. - Gdy 
tylko spotkałem cię i pojąłem, kim jesteś, natychmiast napisałem do ojca o tym, czego 
zamierzasz dokonać. Byłem przekonany, że ci się nie powiedzie. Miałbyś odebrać Bellamowi 
Homanę? Niemożliwe, nie miałeś przecież ludzi, wojska. Tylko Finna... i mnie. - Uśmiechnął 
się. - Poszedłem za tobą z własnej woli, gdyż chciałem przekonać się, na co cię stać. I jeszcze 
dlatego, iż mój ojciec, gdy dowiedział się o twych zamiarach, życzył ci zwycięstwa.
Poczułem, jak w piersiach budzi mi się giew.
- Nie przyszedł mi jednak z pomocą...
- Tobie, samozwańczemu księciu Homany? - Lachlan po kręcił głową. - Zapominasz, 
że Bellam osaczył Ellas. Zaofiarował rękę Electry następcy Rodhiego. Wspieranie Carillona, 
walczącego o tron, nie leżało w interesie Ellasu. - Złagodził nieco ton swego głosu. - 
Choćbym szczerze chciał udzielić ci wszelkiej możliwej pomocy, musiałbym wpierw myśleć 
o królestwie mego ojca. Mamy wielu wrogów. Tę bitwę musiałeś stoczyć sam.
- Ale przecież poszedłeś za mną, ryzykując własne życie.
- Niczym nie ryzykowałem. O ile pamiętasz, nigdy nie walczyłem, grając rolę 
harfiarza. - Znów potrząsnął głową. - Nie było to łatwe. Od dziecka szkolono mnie na 
wojownika. Lecz ojciec zabronił mi wdawać się w walkę, co wydawało się rozsądnym 
rozwiązaniem. Kazał mi również uważnie wszystko obserwować i uczyć się. Wreszcie 
obiecał, że jeśli wygrasz wojnę i utrzymasz w swej władzy królestwo przez dwanaście 
miesięcy i jeden dzień, to Rhodri zaproponuje ci przymierze.
- Minęło już więcej czasu. - Nawet nie musiałem naprędce liczyć dni.
- A czy nie posłałeś wieści do innych krain, oferując rękę swej siostry? - Na jego 
twarz wystąpiły rumieńce. - Nie będę proponował ci czegoś, co nie leży w mej gestii. Ojcem 
mym jest Wysoki Król. To on musi przyjąć twą propozycję, a ja muszę czekać. - Na chwilę 
przymknął oczy. - O, Lodhi! Sądziłem jednak, że ona również poczeka...
- I ja też. - Kamienna ściana ziębiła mnie w plecy. - Lachlanie, gdybym tylko 
wiedział...
- Rozumiem. Lecz ja nic nie mogłem wyjawić. - Twarz wykrzywił mu brzydki 
grymas. - Taki już los książąt.
- Czy jej też nie mogłeś o niczym powiedzieć? Wpatrywał się w podłogę zasłaną 
poduszkami.
- Prawie mi się udało. Próbowałem więcej razy, niż mógł bym zliczyć. Kiedyś 
rzekłem nawet coś o następcy Rhodriego, lecz ona kazała mi milczeć. Nie chciała myśleć o 
małżeństwie. - Westchnął ciężko. - Zawsze łagodnie obchodziła się z mymi uczuciami, 
próbując powstrzymać mnie, harfiarza, przed sięganiem zbyt wysoko. Tak samo jak jej brat, 
Mujhar. - Twarz miał poważną. - A ja w swej zarozumiałości sądziłem, że kiedy tylko dowie 
się prawdy, zmieni zdanie. I ty również odmienisz swoje. Tak więc cierpliwie czekałem.
Zamknąłem oczy i oparłem głowę o kamień. Przypomniałem sobie, jak to w 
ellazjańskiej gospodzie harfiarz obudził we mnie wspomnienia, jak patrzył na mnie ze 
zrozumieniem, choć traktowałem go z pogardą, nazywałem szpiegiem, podczas gdy on był mi 
przyjacielem.
I jak kazałem mu zabić człowieka, by się przekonać, czy jest do tego zdolny.
Tyle nas łączyło, tyle dzieliło. Wiedziałem jednak, jak postąpi.
- Nie miałeś wyboru - ozwałem się w końcu. - Bogowie wiedzą, iż pojmuję, co 
znaczy służyć swemu przeznaczeniu i wypełniać swe obowiązki. Lecz ty nie powinieneś się 
winić. Cóż innego mogłeś zrobić?
- Mogłem wyjawić prawdę, nie zważając na zakazy ojca. - Wciąż patrzył na podłogę, 
kuląc ramiona. Nagle on, zawsze tak silny, wydał się wrażliwy na ciosy. - Powinienem był 
komuś powiedzieć.
A przecież to niczego by nie zmieniło. Obaj to rozumieliśmy, lecz nie mówiliśmy o 
tym głośno, by nie zadawać sobie bólu. Mężczyzna może pokochać kobietę, która kocha 
innego, lecz nikt nie może zmusić jej do miłości.
- Na Ojca Wszechmocnego - ozwał się zmęczonym głosem Lachlan. - Chyba niewarte 
to takiej rozpaczy.
Podniósł swą Panią i stanął na nogi, biorąc w drugą rękę srebrny diadem. Miał do 
niego niewątpliwe prawo, tyle że klejnot powinien świecić królewskim złotem.
Dźwignąłem się na zesztywniałe nogi i popatrzyłem na niego. Wreszcie podałem mu 
pierścień na rzemyczku.
- Lachlanie... - zacząłem, by zaraz przerwać. Wiedział, co chcę powiedzieć. Wziął do 
ręki pierścień, spojrzał na godło, które czyniło z niego zupełnie innego człowieka - księcia - i 
na powrót założył rzemyk na szyję.
- Przybyłem jako harfiarz - oznajmił spokojnie - i jako harfiarz odejdę o poranku.
- Jeśli i ty mnie opuścisz, przyjacielu, zostanę sam jak palec. - Tylko o to mogłem go 
prosić. O nic więcej nie będę go błagał.
W jego oczach znów zagościło cierpienie.
- Przybyłem wiedząc, iż kiedyś będę musiał wyjechać. Nie znałem dnia ani godziny, 
lecz byłem pewien, iż kiedyś nadejdą. Przez krótki czas żywiłem jednak nadzieję, że nie 
wyjadę stąd sam. - Szczęki miał zaciśnięte. Gracja i zwinnność harfiarza zniknęły. W miejsce 
muzykanta pojawił się człowiek, którym Lachlan był od zawsze, choć niewielu o tym 
wiedziało. - Jesteś królem, Carillonie, a królowie są zawsze samotni. Pewnego dnia i ja się o 
tym przekonam. - Wyciągnął do mnie rękę i chwycił mnie za ramię w rytualnym geście 
przyjaźni. - Yhana Lodhi, yffennog faer.
- Krocz przed siebie w pokorze, harfiarzu - odparłem łagodnym głosem.
Wyszedł z komnaty, zanurzył się w ciemności korytarzy. Jego Pieśń o Homanie 
dobiegła końca.
Powróciłem do swych komnat. Czekała na mnie w mroku rozpraszanym przez jedną 
świecę. Miała na sobie jedną z mych nocnych koszul z winnopurpurowego aksamitu, 
obrębionego cętkowanym srebrnym futrem, o wiele na nią za dużą. Widziałem tylko końce jej 
palców, drobne stopy.
Przystanąłem. Nie byłem w stanie stawić jej teraz czoło. Już patrząc na nią, 
przypominałem sobie ów czyn, który doprowadził do wygnania Finna, do odejścia Torry i 
Lachlana. Przyglądając się jej, spoglądałem w twarz samotności, a tego nie potrafiłem znieść.
- Nie - odezwała się, gdy chciałem odejść. - Zostań. Jeśli chcesz, ja stąd wyjdę.
Nadal kryła się w półmroku. Aksamit barwy wina roztapiał się w ciemnościach. W jej 
rozpuszczonych, opadających aż do kolan włosach tańczyły świetlne refleksy.
Usiadłem, gdyż nie miałem sił, by stać. Przycupnąłem na brzegu wielkiego łoża. Tak 
jak powiedział Lachlan, byłem blady jak popiół, wciąż mokry od deszczu. Pewno jeszcze 
śmierdziałem mokrą wełną, dymem i spalenizną.
Wstała i podeszła do mnie.
- Pozwól, że odegnam od ciebie ten smutek. Spojrzałem na jej posiniaczoną szyję. 
Ślady rąk opętanego szaleńca.
Przyklękła i ściągnęła z mych nóg ciężkie buty. Obserwowałem ją bez słowa, 
zaskoczony tym, że trudzi się czynnością, którą szybciej wykonałby jakiś sługa lub nawet ja 
sam.
Jej dłonie były delikatne i zwinne. Zdjęła ze mnie szaty i uklękła przy mnie.
- Panie mój, nie martw się tak. Zadajesz sobie cierpienie. Zastanowiłem się, czy 
kiedyś klęczała tak przed Tynstarem. Dotknęła mego uda. Miała chłodne palce. Przez skórę 
jej dłoni wyczuwałem delikatny puls.
Znów spojrzałem na ślady na jej szyi. Powoli wyciągnąłem ręce i położyłem je tam, 
gdzie dusił ją Finn. Jej skóra była tak gładka.
- To z twego powodu.
- Tak. - Nie odwróciła wzroku od mych oczu. - Jest mi żal, panie mój, że musiał 
odejść.
Ścisnąłem ją mocniej. Nie drgnęła, nie odsunęła się.
- Nie jestem Tynstarem, moja pani.
- Nie. - Twarz wciąż miała poważną.
Przesunąłem dłonie ku górze i objąłem nimi jej głowę, zwój połyskujących włosów. 
Koszula rozchyliła się, zsunęła jej z ramion i spadła na podłogę, tworząc kałużę winnego 
aksamitu. Była naga.
Podźwignąłem ją z podłogi, pochwyciłem w ramiona, pociągnąłem na łóżko. By 
wyzbyć się poczucia samotności, położyłbym się u boku samego demona.
- Pragnę cię - wyszeptałem jej w policzek. - Na bogów, kobieto, jakże cię pragnę...

ROZDZIAŁ 4

Namiot-lazaret śmierdział krwią i odorem spalonego ciała. Wojskowy medyk oderwał 
rozżarzone żelazo od ramienia Rowana, przyjrzał się przypalonym brzegom rany i skinął 
głową.
- Zatamowana. Nie będzie już krwawić, panie dowódco. Z pomocą bogów powinieneś 
uratować rękę.
Rowan siedział sztywno na stołku. Miał pobladłą twarz, cały drżał. Miecz ciął go w 
przedramię, lecz nie rozerwał mięśni czy kości. Ręka mu wyzdrowieje, odzyska w niej 
władanie, choć teraz czuł się pewno tak, jakby już mu ją odcięto.
Powoli wypuścił powietrze z płuc. Zasyczało miedzy zaciśniętymi zębami. Prawą 
dłonią złapał szklankę kwaśnego wina, którą podawał mu Waite. Zacisnął palce na szklanicy 
tak mocno, że aż knykcie mu pobielały, i podniósł wino do ust. Uśmiechnąłem się. Waite 
dosypał doń proszku, który złagodzi nieco ból. Rowan odżegnywał się od takich środków, 
lecz nie zauważył lekarstwa. Pił teraz, o niczym nie wiedząc, a wkrótce ból trochę zelżeje.
Zerknąłem przez ramię na szparę w zasłonie nad wejściem. Na dworze było szaro, 
ponuro, na niebie wisiały ciężkie chmury, a w powietrzu zimowa mgła. Mój oddech uciekał z 
ciepłego wnętrza namiotu i skraplał się w powietrzu, jak biały dym.
- Dzięki, panie mój. - W głosie Rowana wciąż pobrzmiewało napięcie, lecz było ono 
słabsze dzięki magii cudownego proszku.
Zaczął naciągać na plecy skóry podbite futrem, choć każdy ruch potęgował ból. Nie 
spieszyłem mu z pomocą, gdyż wiedziałem, że nie pozwoli się trudzić swemu Mujharowi. 
Poza tym zraniłoby to jego dumę. Bowiem jak każdy Cheysuli miał ów szorstki, arogancki 
honor, przez niektórych odczytywany jako wywyższanie się. Zwykle jednak była to pewność 
swego miejsca na planszy boskiej gry. Zaś Rowan, choć w swych zwyczajach bardziej 
podobny był Homanom niż Cheysuli, przepełniony był taką właśnie honorową dumą, nawet 
nie zdając sobie z niej sprawy.
Poruszyłem się nieco i skrzywiłem, gdyż wszystkie moje mięśnie jednogłośnie 
zaprotestowały. Ciało miałem posiniaczone i obolałe, lecz z ostatniej potyczki tego dnia 
wyszedłem bez szwanku. W odróżnieniu od Rowana nie straciłem ani kropli krwi, jeśli nie 
liczyć nosa rozbitego o grzbiet mego własnego konia. Od uderzenia na krótką chwilę 
pociemniało mi w oczach. Stałem się łatwą zdobyczą, lecz zdołałem utrzymać w siodle. I to 
właśnie Rowan rzucił się, by odparować miecz napastnika i przyjąć na siebie cios 
przeznaczony dla mnie. Obaj mieliśmy szczęście, że ten Atvijczyk chybił. - Jesteś głodny? - 
spytałem.
Rowan skinął głową. Podobnie jak każdy z nas, był wychudzony. Została z niego 
skóra i kości. Ponieważ miał cheysulskie rysy, jego twarz zdawała się jeszcze bardziej 
wymizerowana niż moja. A że ja miałem brodę, nikt i tak nie zauważył, czy jestem 
wychudzony, czy nie. Miało to swoje dobre strony. Rowan wyglądał marnie, a ja nie. Nie 
znosiłem, gdy mnie pytano o zdrowie. Czułem się wtedy słaby, choć przecież byłem mocny. 
Cóż, taka jest cena bycia królem...
Rowan delikatnie naciągnął rękawice, choć każdy ruch przyprawiał go o cierpienie. 
Stracił tyle krwi, że wciąż był blady, bez śladu brązowej opalenizny typowej dla Cheysuli. 
Oczy pociemniały mu od lekarstwa. Wyglądał bardziej na Homanina niż na Cheysuli.
Biedny Rowan - pomyślałem. Na zawsze utknął miedzy dwoma światami.
Przeciągnął zdrową ręką po gęstych włosach i zerknął na mnie, zmuszając się do 
słabego uśmiechu. - Nie boli, panie mój. Waite odłożył narzędzia i odchrząknął z 
niesmakiem.
- W mojej obecności czujesz ból, przy Mujharze zaś nie. Panie mój, Mujharze, 
posiadasz cudowną moc uzdrawiania. Może powinniśmy zamienić się miejscami?
Rowan oblał się pąsem. Uśmiechnąłem się i odgarnąłem zasłonę, wbrew jego 
protestom puszczając go przodem. Mgiełka natychmiast schłodziła nam czoła. Rowan skulił 
się od zimna i podkurczył obolałe ramię.
- Naprawdę już mi lepiej, panie mój.
Nie wspomniałem o proszku, a tylko wskazałem ręką najbliższe ognisko.
- Idź tam. Gorące wino i pieczony dzik czekają. Na pewno poczujesz się jeszcze 
lepiej, gdy napełnisz sobie żołądek.
Stąpał ostrożnie po ubitej, przemarzniętej ziemi, starając się nie urazić zranionej ręki.
- Panie mój... Przepraszam.
- Za to, że jesteś ranny? - Potrząsnąłem głową. - Dostałeś moją ranę. To ja winien ci 
jestem wdzięczność, a nie ty mi jakieś tam przeprosiny.
- Przeciwnie. - Stężały grymas wykrzywiał jego młodą twarz. Patrzył pod nogi, twarz 
zakrywały mu gęste czarne włosy. - Finn sprawiłby się lepiej u twego boku. Nie jestem 
twoim... lennikiem. - Rzucił mi szybkie, badawcze spojrzenie pociemniałych od lekarstwa 
oczu. - Nie jestem na tyle biegły, by cię chronić, mój panie.
Przystanąłem przy ogniu i skinąłem głową na doglądającego pieczonego dzika 
żołnierza. Natychmiast odciął kilka płatów zatłuszczonym nożem.
- Nie jesteś Finnem i nigdy nim nie będziesz - odpowie działem wyraźnie. - Lecz i tak 
chcę, byś służył u mego boku.
- Panie...
Przerwałem mu gwałtownym gestem.
- Gdy sześć miesięcy temu odprawiłem Finna, wiedziałem czym ryzykuję. A jednak 
musiało się tak stać dla dobra nas wszystkich. Nie przeczę, że jego obecność była dla mnie 
bardzo ważna. Więzy łączące cheysulskiego lennika z jego Mujharem są święte, lecz gdy 
zostaną zerwane, nie można ich odnowić. - Chwyciłem go za zdrowe ramię wiedząc, że pod 
futrem i skórami nie nosi złotych ozdób lira. - Nie szukam drugiego Finna. Cenię sobie 
ciebie. Nie rozczaruj mnie więc, poniżając się w swych oczach. - Żołnierz rzucił kawał mięsa 
na kromkę twardego chleba i podał mi. Ja oddałem Rowanowi. - A teraz jedz. Musisz 
odzyskać siły, byś znów mógł walczyć.
Mgła poznaczyła mokrymi koralikami jego włosy, opadające w nieładzie na ramiona. 
Twarz miał bladą, niewesołą, skórę mocno naciągniętą na wystające kości. Jednak przyczyną 
jego cierpienia nie było li tylko zranione ramię.
Przy ognisku grzał się bukłak z winem. Podniosłem go, nalałem pełną szklankę i 
podałem ją Rowanowi. Gdy odwracałem się, by nalać i dla siebie, posłyszałem, że ktoś wola 
do mnie.
- Mięsa, panie mój? - spytał żołnierz od dzika.
- Za chwilę.
Wstałem i odwróciłem się w kierunku, z którego dobiegały krzyki. We mgle trudno 
było odnaleźć ich źródło, lecz po chwili z szarego mleka wyłoniły się jakieś postaci. Trzech 
konnych. Dwóch Homanów, moich ludzi, i jakiś obcy.
Owinięci byli w futra, skóry, wełniane koce. Ujrzałem ich wyraźniej, gdy rozgarnęli 
mglistą zasłonę, która opadła znów tuż za ich plecami.
- Panie mój! - Jeden z nich zeskoczył z konia, przykląkł przede mną na jedno kolano, i 
zaraz powstał. - Posłaniec, panie.
Wskazał ręką obcego, wciąż siedzącego w siodle. Jak każdy posłaniec, dosiadał 
dobrego wierzchowca, lecz nie mogłem dojrzeć żadnego herbu. Jeździec odziany był w 
ciemne skóry i jeszcze ciemniejsze wełniane szaty. Na głowie miał czapkę, spod której 
wyglądała nie znana mi twarz.
Gorące wino sparzyło mnie w dłonie mimo grubych rękawic.
- Atvijczyk? - spytałem ostro. Nieznajomy ściągnął z twarzy wełniany szal.
- Nie, panie, Ellazjańczyk. - Gdy odsłonił usta, słowa dobiegły wyraźniej. - Przysyła 
mnie Wysoki Książę Cuinn.
Lachlan. Nie mogłem opanować uśmiechu.
- Zejdźże wiec z konia, dobry posłańcze. Witaj w mym obozie.
Zeskoczył z siodła, zbliżył się do mnie i przykląkł w pospiesznym hołdzie. Bardzo 
zgrabnie. Miał ciepłą, przyjazną twarz, był młodziutki, a jednak obyczajny. Spod nakrycia 
głowy wyjrzały rude włosy, brwi miał tej samej barwy, do tego zielone oczy. Na nosie 
widniały piegi.
- Panie, służę Wysokiemu Księciu. Książę polecił mi przekazać wam to.
Sięgnął do skórzanej torby u pasa i wyciągnął złożony pergamin. Zapieczętowany był 
kleksem niebieskiego wosku z odbitym na nim królewskim godłem - harfą i koroną Ellasu. 
Przed oczyma stanął mi Lachlan i jego Pani. Widziałem go takim, jak wówczas, gdy wyjawił 
mi swą tożsamość.
Złamałem pieczęć i rozłożyłem pismo. Pergamin trzasnął w mokrej mgle, lecz zaraz 
zaczął namakać, tracił sztywność. Słowa były jednak jeszcze czytelne.
Gdy powróciłem do domu, do Rheghed, ojciec mój, król, powitał mnie z otwartymi 
ramionami. Jego radość była tak wielka, że obsypał mnie prezentami. Wśród nich znalazła się 
i drużyna, na wypadek, gdybym chciał kiedyś użyć wojsk. Śmiem przypuszczać, iż Rhodri nie 
sądził, że będę na tyle hojny, by użyczyć tobie daru, lecz decyzja już zapadła. Moi ludzie 
należą do ciebie tak długo, jak będziesz ich potrzebował. Zaś gdybyś zechciał odwdzięczyć mi 
się jakim podarkiem, proszę tylko o to, byś był życzliwy wobec Ellasu, gdy zaproponujemy ci 
przymierze.
Skreślone ręką Wysokiego Księcia Cuinna Lachlana Llewellyna
Uśmiechnąłem się, a potem roześmiałem w głos i włożyłem kubek gorącego wina w 
dłonie posłańca.
- Bądźcie więc mymi gośćmi - rzekłem. - Ilu was i gdzie jesteście?
Gdy już się napił, odwzajemnił uśmiech.
- O pół mili na wschód, panie. Co do liczby, jest nas pięć tysięcy. To ellazjańska 
gwardia królewska.
Znów się roześmiałem.
- Ach, Lodhi, dzięki ci za te wieści! Lecz jeszcze większe dzięki za przyjaźń 
Lachlana! - Poklepałem posłańca po ramieniu. - Jak się nazywasz?
- Gryffth, panie mój.
- A twój dowódca?
- Meredyth. Jest zaufanym samego Wysokiego Księcia. - Gryffth uśmiechnął się 
ponownie. - Wybacz, panie, lecz wszyscy znamy zamierzenia księcia Cuinna. I wszyscy aż 
się do ich realizacji palimy. Czy mam więc posłać po drużynę?
- Pięć tysięcy... - Potrząsnąłem głową, uśmiechając się do swych myśli. - Thorne 
padnie w ciągu jednego dnia.
Gryffth się rozpromienił.
- A więc zwycięstwo jest blisko?
- Zwycięstwo mamy już w garści - odparłem. - Ale teraz będzie ono jeszcze słodsze. 
O bogowie, dzięki wam za tego harfiarza!
Wziąłem kubek z rąk posłańca, który wskoczył na konia i zniknął we mgle w 
towarzystwie swych homańskich przewodników.
- No cóż, panie mój - ozwał się Rowan. - A więc dokonało się.
- Na szczęście - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. - Nie powinieneś walczyć ze 
zranioną ręką, no i nie musisz.
- Panie mój... - zaprotestował, lecz już go nie słuchałem, odczytując jeszcze raz pismo 
Lachlana.
Mapa zrobiona była z garbowanej, miękkiej skóry. Miała bladokremowy kolor, na 
którym połyskiwała farba. W namiocie paliły się świece. W ich blasku linie i runiczne znaki 
świeciły jaskrawo.
- Tu. - Wskazałem palcem punkt na mapie. - To Mujhara. Jesteśmy tutaj, o jakieś 
czterdzieści mil na północny zachód od miasta. - Przesunąłem palec na lewo. - Cheysuli stoją 
tu, bliżej Lestry, ale jeszcze w Homanie. - Podniosłem palec i przesunąłem go jeszcze dalej, 
aż do solindyjskiego portu o nazwie Andemir. - Thorne przybył tędy. Atvia odległa jest 
zaledwie o osiem mil przez Ocean Idriański, prosto na zachód od Solinde. Wybrał się 
najkrótszą drogą morską i najkrótszą drogą lądem. - Wytyczyłem na mapie niewidoczną linię. 
- Widzicie? Przybył tędy, przecinając Solinde na pół. To w tym właśnie miejscu nasza granica 
wyciąga pięści do Solinde, i tu właśnie skierował się Thorne.
- Lecz ty go powstrzymałeś. - Ellazjański dowódca skłonił głowę. - Zajechałeś mu 
drogę i nie mógł iść dalej.
Choć wszyscy dowódcy mówili po homańsku, w ich głosie wyczuwało się ów dziwny, 
twardy akcent. Bowiem tu, w namiocie było więcej Ellazjańczyków, stanowiących dar 
Lachlana. Chciałem, by dokładnie wiedzieli, co się dzieje.
- Thorne nie krył tego, że podzielił swą armię - wyjaśniłem. Chciał przybyć lądem, 
przez Solinde, zbierając po drodze popierających go buntowników. Lecz wysłał również flotę; 
tak mówili moi szpiedzy. Posłał statki aż do Hondarthtu. - Położyłem palec na oznaczającej 
port kropce, która widniała na samym dole mapy, dokładnie na południe od Mujhary. - Lecz 
to nie była prawdziwa flota, jeno fortel.
Meredyth skinął głową.
- Chciał, byś podzielił swe wojska i wysłał połowę ludzi do Hondarth, by mógł 
przybyć tu w pełni sił i stawić czoło osłabionym homańskim legionom. - Uśmiechnął się. - 
Całkiem sprytne. Lecz ty, panie mój, Mujharze, jesteś jeszcze bardziej przebiegły.
Potrząsnąłem głową.
- Na szczęście mam dobrych szpiegów. Dowiedziałem się o podstępie i 
przedsięwziąłem kroki, by zawrócić tych, których wysłałem już do Hondarth. Dzięki bogom, 
nie zajechali zbyt daleko. Dopadliśmy Thorna, lecz ten nie podda się zbyt łatwo. Będzie 
wysyłał przeciwko mnie swych ludzi aż do ostatniego.
- A co z pomocą Solindyjczyków, na którą liczył?
- Była mniejsza, niż się spodziewał. - Meredyth był starszy ode mnie o co najmniej 
dwadzieścia lat, lecz słuchał z uwagą. Z początku obawiałem się mówić z nim szczerze, lecz 
Lachlan dokonał dobrego wyboru. To był człowiek, który potrafił słuchać, starannie ważył 
każde słowo i dopiero wtedy wypowiadał swe sądy. - Przybył do Solinde, spodziewając się, 
że przyłączą się doń tysiące, lecz czekało na niego ledwie kilka setek ludzi. Jako że wysłałem 
tam swych Cheysuli, Solindyjczycy boją się zerwać przymierze.
Meredyth miał na twarzy wyraz spokojnej uprzejmości.
- Czy królowa miewa się dobrze?
Wiedziałem, o co pyta. Nie chodziło mu jedynie o zdrowie Electry. Od owocnego 
małżeństwa zależała przyszłość Solinde. Za trzy miesiące Electra powije mi drugie dziecko, 
jeśli będzie to syn, Solinde znajdzie się o krok bliżej autonomii i wolności. Dlatego właśnie 
Thorne nie zyskał sobie zbyt wielu popleczników. No, i jeszcze dzięki Cheysuli.
- Królowa ma się doskonale - odparłem. Meredyth uśmiechnął się słabo.
- A co z Ihlini, panie mój? Czy nie wspomogli Thorne’a?
- Nie słyszałem nic o ich obecności w armii atvijskiej. - Dzięki bogom, dodałem już w 
myślach. - Stawiamy więc czoło Atvijczykom i kilku setkom solindyjskich buntowników. - 
Machnąłem gwałtownie ręką. - Tak, Thorne jest bystry i wie, jak mnie podchodzić. Nie 
zmiażdżyłem go jeszcze, czego mógłbym sobie życzyć, a to dlatego, że używa przeciwko 
mnie mych własnych metod. Nie staje w otwartym polu, wdaje się tylko w potyczki, zastawia 
pułapki, jak czyniłem ja sam w wojnie z Bellamem. Jak widzisz, tkwimy tu od sześciu 
miesięcy. Tej wojny nie wygra się łatwo. A gdyby Lachlan nie przysłał swego daru, nie 
można by nawet o tym śnić.
Meredyth skłonił głowę w podzięce.
- Sądzę, panie mój, że wrócisz do domu na czas, by być świadkiem narodzin swego 
następcy.
- Jeśli bogowie dadzą. - Znów stuknąłem palcem w mapę. - Thorne posłał niemal 
połowę swych wojsk tutaj, w miejsce, gdzie rozlokowałem Cheysuli. Lecz większa część 
wrogiej armii pozostała tu, nie opodal naszego obozu. Ostatnia potyczka miała miejsce dwa 
dni temu. Wątpię, by znów nas zaatakował, nim minie jeszcze jeden dzień. Na razie więc 
proponuję zwołać naradę.
Thorne z Atvii natarł na nas swym wojskiem dwa dni później. Nie bawił się już w 
chowanego, nie stosował mych własnych sztuczek. Tym razem stanął do walki z determinacją 
człowieka pewnego przegranej, świadomego, że klęska oznaczać będzie śmierć. Wraz z 
Ellazjańczykami odparliśmy jego atak, zagradzając mu przejście do Homany. Choć mierzono 
do nas z celnych łuków, niszczyliśmy rzednące szeregi wroga.
W ogniu bitwy szukałem tylko Thorne’a. Chciałem nadziać go na ostrze swego 
miecza, tak by był świadom tego, kto zadał śmiertelny cios. To właśnie on niemal siedem lat 
temu odebrał mi mój miecz na bitewnym polu pod Mujharą. To on zakuł mnie w kajdany, 
kazał wychłostać Rowana. To Thorne o mało nie zabił Alix, która przeżyła tylko dzięki 
interwencji Cheysuli. To właśnie on obraził mnie sądząc, iż może zniszczyć mój ród i 
zastąpić go na homańskim tronie.
Gdy strzała zatopiła się w kolczugę i skórzany pancerz, myślałem, że nie zostałem 
raniony. Zachwiałem się w siodle, poczułem na lewym ramieniu uderzenie stalowej pięści, 
lecz nie sądziłem, że grot dosięgnął mego ciała. Dopiero gdy spiąłem swego konia, szarżując 
na nadjeżdżającego Atvijczy-ka, zorientowałem się, iż ramię mam sparaliżowane.
Przekląłem na głos. Atvijczyk galopował wprost na mnie, unosząc nad głową miecz. 
Popędzał konia kolanami, gnając ślepo przed siebie, pragnąc mnie zabić. Miałem zamiar 
zrobić z nim to samo, lecz nie mogłem. Władałem tylko jedną ręką.
Jego wierzchowiec wpadł na mego konia. Siła uderzenia była tak wielka, że fala bólu 
rozeszła się z mego ramienia aż pod sklepienie czaszki. Natychmiast się skuliłem, trzymając 
siodła, a z góry spadł na mnie atvijski miecz. Ostrze szczęknęło o ostrze, stal zazgrzytała o 
stal, skontrowany cios minął mnie o włos i spadł na me siodło. Zawróciłem konia w miejscu. 
Atvijczykowi miecz wyślizgnął się z dłoni. Tkwił pionowo, wbity w me siodło, jak dość 
niebezpieczne oparcie, gdyż jeden niezręczny ruch mógł rozpłatać mi pośladki. Przynajmniej 
jednak rozbroiłem napastnika. Stanąłem w strzemionach, unikając ostrza, i ujrzałem, iż znów 
na mnie naciera.
Nie miał broni. Krzyczał. I rzucił się z konia, by zacisnąć obie dłonie na kółkach mej 
kolczugi.
Straciłem miecz. Poczułem, jak wymyka mi się z dłoni, spada w dół. Na mych 
piersiach zawisł ciężar. Żołnierz był wielki, zbyt wielki, a do tego nie był ranny. Wpijając 
palce obu rąk w moją kolczugę, ściągnął mnie z konia.
Spadając szarpnąłem się, usiłując uwolnić się od niego. Lecz uderzenie o ziemię 
niemal pozbawiło mnie zmysłów. Moje lewe ramie wciąż było sparaliżowane, bezużyteczne.
Ciężar żołnierza był nie do zniesienia. Wciskał mnie w ziemię. Atvijczyk przygniatał 
mój brzuch kolanem i sięgał po nóż. Z trudem wypuściłem powietrze z płuc. Mimo wszystko, 
zaciskając zęby, udało mi się wyciągnąć zza pasa sztylet i wbić mu w lędźwie.
Wrzasnął przeraźliwie. Upuścił broń, zgiął się w pół, obiema rękami chwytając się za 
podbrzusze. Krew trysnęła mu z rany i obryzgała moją twarz. Wciąż jednak nie mogłem się 
ruszyć, wyślizgnąć spod niego. Moje piersi uciskał ogromny ciężar, ramię przeszywał mi ból.
Znów go ciąłem. Zachłystywał się krzykiem, wrzeszczał bez opamiętania z 
oszołomienia, bólu, wściekłości. Patrzył nic nie widzącym spojrzeniem. Wiedziałem już, że 
wykrwawi się na śmierć.
Pochylił się w przód, zaczął osuwać na ziemię. Kolanem zdusił mi gardło. Wreszcie 
upadł, a ja chwyciłem oddech, choć ciężki trup wciąż na mnie leżał. Jego prawa dłoń znalazła 
się na mej twarzy, wpychając mi w usta mą własną kolczugę. Na języku poczułem metaliczny 
posmak krwi. Krew! Na bogów, tyle tu było krwi, także i mojej...
Poruszyłem się. Wyciągnąłem zdrowe ramię i usiłowałem zrzucić go z siebie. Nie 
miałem jednak sił, by dalej walczyć z ciężarem, nie mogłem poradzić sobie z jego potworną, 
przeogromną masą, spotężniałą śmiertelnym bezwładem. Spadałem, opadałem w ciemną 
studnię, i nikt mnie nie łapał...
Jakieś cienie. Ciemności. Iskierka światła. Rzuciłem się w jej stronę, wołając czyjeś 
imię.
- Nie ruszaj się, panie - rzekł Rowan. - Nie ruszaj się.
Waite podniósł zwój skrwawionego lnu. Pojąłem, iż opatruje mi ramię. Krew... Na 
bogów, czy będzie przypalać mi ranę? Nic dziwnego, że Rowan był tak cichy. Poczuł już 
kiedyś pocałunek gorącej stali, a teraz czekał, aż i mnie to spotka.
Zamknąłem oczy. Strugi potu spływały mi po twarzy. Już zapomniałem, co znaczy 
ból, prawdziwy ból. Od dawna nie odniosłem podobnych ran. Raz czy dwa w Caledonie 
byłem ciężko ranny, lecz zapomniałem już, czym jest ów ból i słabość, które potrafią złamać 
najhardszą duszę.
- Strzałę wypuszczono z bliska - ozwał się Waite gawędziarskim tonem. - Twój 
pancerz wyhamował jej pęd, lecz nie do końca. Mimo wszystko rana nie jest poważna. 
Wyciągnąłem już grot. Jeśli poleżysz przez parę dni, to powinna się zasklepić.
Rozchyliłem odrobinę jedno oko.
- Nie będzie wypalania?
- A chcesz?
- Nie! - Syknąłem z bólu, gdyż uraziłem chorą rękę. - Na bogów! Nie możesz dać mi 
tego, co Rowanowi?
- Podejrzewałem, że coś mi daliście - wymamrotał Rowan. - Zbyt twardo spałem 
tamtej nocy.
Waite przycisnął do rany kolejny kawał lnianego płótna. Nie nasiąknęło mocno krwią, 
lecz ból wciąż pulsował w mym barku.
- Postąpię, jak mi każesz, panie. Na tym między innymi polega praca medyka. - 
Uśmiechnął się na widok mego wściekłego spojrzenia. - Poczekaj, aż skończę z opatrunkami, 
a dostaniesz swój proszek. - Machnął na Rowana. - Panie dowódco, podnieś go, ale ostrożnie, 
jakbyś obchodził się z jajem.
Gdybym tylko miał siły, to bym się roześmiał. Lecz mogłem się najwyżej uśmiechnąć. 
Kiedy jednak Rowan uniósł mnie nieco, by Waite mógł owinąć mi pierś bandażem, niemal 
wrzasnąłem z bólu.
- O, bogowie! Czy pogruchotaliście mi wszystkie kości?
- Nie. - Waite przycisnął do rany lniany opatrunek i zaczął owijać moją pierś wąskimi 
pasami. - Znaleziono cię pod trzystoma funtami atvijskiego mięsa. Musiałeś spędzić pod nimi 
dobrych kilka godzin, podczas gdy bitwa trwała w najlepsze. Nic dziwnego, że czujesz się 
zdruzgotany... Proszę, panie dowódco, skończyłem. Połóż go teraz, ale delikatnie. Nie stłucz 
naszego jajeczka.
Znów przymknąłem oczy. Pot wysychał mi na skórze. Po chwili Waite przytknął do 
moich ust szklanicę.
- Pij, panie. Teraz najlepszy będzie dla ciebie sen.
W naczyniu było słodzone wino. Wypiłem do dna i położyłem głowę na poduszce, 
usiłując zapomnieć o bólu. Rowan klęczał przy mym boku i obserwował stroskanymi oczami.
Cały drżałem. Waite nakrył mnie derką i skórami tak dokładnie, że wyglądał spod 
nich jeno czubek mego nosa. Wokół mego łoża tliły się kociołki z węglem. Zimą nawet 
najmniejsza rana potrafi zabić.
Wargi miałem obolałe, pewno dlatego, że uderzono mnie moją własną kolczugą. 
Dotknąłem końcem języka opuchniętej rany i się skrzywiłem. Co za idiotyczny sposób, by tak 
spędzić całą bitwę!
- Przypuszczam, że wygraliśmy - rzekłem. - Gdyby było inaczej, leżałbym teraz w 
atvijskim namiocie, i to na pewno nie w towarzystwie swego medyka i dowódcy. - 
Przerwałem na chwilę. - Chyba że i was pojmano.
- Nie. - Rowan potrząsnął głową. - Zwyciężyliśmy, panie, i to ostatecznie. 
Wygraliśmy nie tylko bitwę, ale i wojnę. Atvijczycy ponieśli klęskę. Ci, którzy jeszcze mogli, 
zbiegli do Solinde. Wątpię, by chcieli nas jeszcze nękać.
- A Thorne?

- Nie żyje, panie. Westchnąłem głęboko.
- Chciałem sam go zgładzić.
- Ja również. - Rowan miał ponurą minę. - Nie uprzedziłem cię, panie, ale też wziąłem 
udział w bitwie. Lecz nie zdołałem go odnaleźć w ferworze walki.
Lekarstwo zaczynało działać. Straciłem sporo krwi, więc szybko zacząłem zapadać się 
w ciemności. Coraz trudniej było mi mówić.
- Dopilnuj, by pochowano go z należnymi honorami - powiedziałem jeszcze. - Nie 
oddajcie jednak jego zwłok Atvijczykom. Gdy mój ojciec poległ od ran na polach Mujhary, a 
ja sam zostałem pojmany, poprosiłem dla niego o homański pochówek. Thorne nie spełnił 
mego życzenia. Więc teraz ja nie dopuszczę do atvijskiego rytuału.
- Tak jest, panie - odparł Rowan niskim głosem. Z wysiłkiem otwierałem oczy.
- Ma jeszcze następcę. Spłodził przecież dwóch synów. Każ im przekazać, że Mujhar 
Homany żąda złożenia hołdów. Przyjmę ich w Homana-Mujhar i odbiorę od nich przysięgę 
na wierność. - Zmarszczyłem czoło. Ciężkie powieki opadały mi na oczy. - Rowanie, dopilnuj 
tego...
- Tak jest, panie.
Jeszcze raz rozchyliłem powieki.
- O świcie wyruszamy stąd. Chcę wrócić do Mujhary.
- Nie będziesz w stanie podróżować - zdecydowanie sprzeciwił się Waite. - Sam 
zresztą obaczysz, panie.
- Nie mam nic przeciwko lektyce - wymamrotałem. - Sądzę, że moja duma jakoś to 
zniesie.
Rowan się uśmiechnął.
- O tak, panie. Nie pojedziesz konno, lecz w lektyce. Zamyśliłem się. Wieści z 
pewnością dotarły już do Electry.
Nie chciałem, by się zamartwiała.
- Wysiądę z niej pół mili przed Mujharą - oznajmiłem. - I dalej pojadę już konno.
- Oczywiście, panie. Osobiście wszystkiego dopilnuję. Zanurzyłem się w 
ciemnościach.
Niestety, Waite miał rację. Lektyka czy nie lektyka, rano nie byłem w stanie sprostać 
podróży. Dopiero trzeciego dnia poczułem się nieco lepiej. Odziałem się w swe najcieplejsze 
szaty, starając się nie zważać na przeszywający mi ramię ból, i wyszedłem, by rozmówić się z 
Meredithem i pozostałymi ellazjańskimi dowódcami.
Ich służba pod mymi rozkazami dobiegła końca. Pomogli mi zadać Thorne’owi 
klęskę, lecz teraz musiałem odesłać ich do domu. Dopilnowałem, by każdy dowódca zabrał 
do Ellasu worek złota, a każdy żołnierz otrzymał monetę. Wojna z Thornem nie zrujnowała 
mnie, lecz bogactw miałem niewiele. Wysokiemu Królowi mogłem ofiarować jedynie 
przyjacielskie przymierze, lecz Meredyth wydawał się zadowolony, że zawiezie takie 
posłanie. Poprosił mnie jeszcze o przysługę, na którą chętnie przystałem - oto Gryffth chciał 
pozostać w Homana-Mujhar, by służyć już nie jako posłaniec Ellasu, lecz jego ambasador. 
Tak więc ellazjańska gwardia królewska powróciła do domu uboższa o jednego rudzielca.
Ja również skierowałem się ku domowi. Jako że byłem nazbyt wyczerpany, by jechać 
konno, wsiadłem do lektyki i przespałem większą część podróży, przez resztę czasu 
rozmyślając o przyszłości. Atvia była moja, jeśli tylko będę chciał ją zatrzymać, choć istniało 
pewne prawdopodobieństwo, że synowie Thorne’a mogą mi się sprzeciwić. Sądziłem jednak, 
że są na to zbyt młodzi, choć nie potrafiłem przypomnieć sobie ich wieku. Jednakże 
sprawowanie przeze mnie rządów nad Atvią graniczyło z niemożliwością. Wyspa położona 
była zbyt daleko. Już ustanowienie regenta w Solinde nie było najlepszym rozwiązaniem, w 
tym jednakże przypadku nie miałem innego wyjścia. I Solinde nie chciałem, lecz Bellam 
umierając przekazał mi je niejako w spadku, przypieczętowanym dodatkowo późniejszymi 
zaślubinami. Choć nie miałem nic przeciwko dołączeniu dwóch jeszcze krain do mej 
ojczyzny, nie byłem aż tak chciwy. W dawnych czasach nazbyt rozległe państwa opróżniły 
skarbiec niejednego króla. Nie chciałem wpaść w podobną pułapkę. Atvia należała do 
Atvijczyków. Jeśli zaś Electra da mi tym razem następcę, następnemu z przyjemnością oddam 
Solinde.
Podróż lektyką trwała dobrych parę dni. Wreszcie przesiadłem się na konia, dużo 
wcześniej niż pół mili od stolicy. Rana wciąż mnie bolała, lecz powoli zaczynała się goić Jeśli 
tylko się nie przeforsuję, to powinienem wytrzymać resztę drogi w siodle.
Kiedy jednak przejechałem w końcu przez główną bramę mego pałacu o murach 
barwy róży, poczułem ogromne zmęczenie. Zaćmiło mi umysł tak, że ledwo mogłem myśleć. 
Chciałem tylko wskoczyć do łóżka - do swego własnego łoża, nie na jakiś wojskowy siennik. 
I trzymać w ramionach Electrę.
Odpowiedziałem na powitanie sług i natychmiast udałem się na trzecie piętro pałacu, 
kierując swe kroki do komnat Electry. Jednak przed drzwiami stała solindyjska służka. 
Powiedziała, że królowa się kąpie. Czy nie mógłbym poczekać?
Odparłem, że nie mogę czekać, że poczekać może kąpiel. Ona jednak zachichotała i 
rzekła, iż na wieść o mym powrocie królowa przygotowała specjalne powitanie. Byłem zbyt 
zmęczony, by protestować. Nie miałem pojęcia, co szykuje Electra, wiec odwróciłem się na 
pięcie i odszedłem.
Jeśli nie mogę się zobaczyć z żoną, to może dopuszczą mnie choć do mojej córki? 
Wszedłem do jej komnaty i ujrzałem ośmiomiesięczną Aislinn. Spała jak suseł. Leżała w 
kołysce z dębowego drewna i kości słoniowej, strzeżona przez trzy niańki. Owinięta była w 
lniane płachty i koce, lecz spod przykrycia wymknęła się jej drobna rączka. Przyciskała ją do 
buzi...
Uśmiechnąłem się, pochyliłem i przyłożyłem tę rączkę do swego policzka. Była taka 
miękka, taka drobna... Nie potrafiłem uwierzyć, że to moje dziecko. W porównaniu z jej 
delikatnym ciałkiem, moje własne dłonie były takie wielkie, twarde, pełne odcisków. 
Miedzianorude włoski opadały jej na różowe czółko, kręciły się wokół uszu. Wreszcie 
otworzyła na chwilę swe szare oczka, obrębione żywym złotem. Odziedziczyła całe piękno 
swej matki. Na szczęście nie przejęła po ojcu wzrostu.
- Księżniczko Homany - szepnąłem jej do ucha. - Kto będzie twoim księciem?
Aislinn nie odpowiedziała. Ja zaś, coraz bardziej zmęczony, pomyślałem, że lepiej 
będzie jej nie niepokoić. Tak więc udałem się do swych komnat, odprawiłem sługi i rzuciłem 
się na łóżko, by pójść w ślady swej córki.
Wynurzyłem się z ciemności i stwierdziłem, że nie mogę oddychać. Coś wysysało 
powietrze z mych płuc. Nie mogłem krzyczeć, wołać, mówić. Dyszałem tylko, jak ryba 
wyjęta z wody, trzepocąca się na brzegu.
Nie czułem bólu, a tylko bezradność i zaskoczenie. Lecz te zadają dość cierpienia, 
jeśli człowiek wie, że znalazł się w pułapce. I gdy nie wie, dlaczego.
Mej skroni dotknęła czyjaś chłodna dłoń. Wynurzyła się z ciemności, samotna, bez 
ramienia. Wreszcie pojąłem, że resztę ręki zakrywa rękaw.
- Carillonie, o mój ty biedny Carillonie. Jakże triumfujesz na wojnie, jaki bezradny 
jesteś w swym łóżku.
To był głos Electry, to była jej dłoń. Czułem zapach jej perfum. Bierze kąpiel - 
powiedziała mi służka. Przygotowała specjalne powitanie.
Chłodny palec prześledził linię mego nosa, delikatnie dotknął powiek.
- Carillonie, to już koniec. Ta parodia małżeństwa dobiega końca. Ty sam kończysz 
swe życie, panie. - Dłoń dotarła do mego policzka, pieściła rozchylone wargi. - Czas już, bym 
odeszła.
W ciemnościach pojawił się run, zajaśniał szkarłatny znak, w którym dojrzałem 
odbicie swej żony. Była owinięta w czerń, a mimo to spostrzegłem jej wielki brzuch. 
Dziecko. Następca tronu Homany. Czy odważy się odebrać mi go?
Electra uśmiechnęła się. Włosy zakrywał jej kaptur, spod którego wyglądała tylko 
oświetlona na czerwono twarz. Dłonią podtrzymywała swój brzuch.
- Ono nie jest twoje - rzekła łagodnym głosem. - Naprawdę myślałeś, że będzie twoje? 
Nie, Carillonie. Należy do innego. Czy sądziłeś, że będę stała przy tobie, skoro mogę mieć 
miłość mego prawdziwego pana? - Nieco się odwróciła, a za jej plecami ujrzałem właśnie 
jego.
Usta ułożyły mi się w kształt jego imienia, zaś jego wargi rozszerzyły się w słodkim, 
rozbawionym uśmiechu, który już kiedyś widziałem.
Wysunął się z ciemności. To jego run oświetlał pokój ognistą poświatą, tańczył mu w 
dłoni.
Tynstar dotknął dłonią knota świecy, stojącej przy łóżku. Ta wybuchła płomieniem. 
Nie był to czysty, żółty płomień zwykłej świecy, lecz dziwny purpurowy ognik, syczący i 
buchający pióropuszami iskier.
Runiczny znak zamigotał mu na dłoni. Znów się uśmiechnął.
- Byłeś godnym przeciwnikiem. Z zainteresowaniem obserwowałem, jak dorastasz, 
stajesz się mężczyzną, uczysz się sztuki władzy. Nauczyłeś się, jak manipulować ludźmi, jak 
naginać ich do swojej woli tak, by nawet nie byli tego świadomi. Jesteś lepszym królem, niż 
przypuszczałem, gdy wypuściłem cię z tego właśnie miejsca osiem lat temu.
Nie mogłem się ruszyć. Ciało miałem bezwładne, duszę przepełniała mi rozpacz. 
Zginę bez protestu, nie będąc w stanie wykrztusić ani słowa. Gdybym mógł wydać choć jeden 
dźwięk...
- Możesz winić jedynie samego siebie - rzekł spokojnie Tynstar. - Umożliwiłeś mi 
działanie, odprawiając tego Cheysuli. Gdybyś zatrzymał go przy sobie... - Uśmiechnął się. - 
Ale nie mogłeś, prawda? Przecież on zagrażał życiu królowej. Musiałeś myśleć o Electrze, 
zamiast troszczyć się o siebie. To godne pochwały, Mujharze, gdyż świadczy o twym 
honorze. Lecz czyn ten przyniesie ci śmierć. - Runiczny znak tańczył na knocie świecy, 
rzeźbiąc twarz Tynstara na podobieństwo śmierci. Było w niej niezrównane piękno. - Finn 
znał prawdę. On wszystko pojął. To on dojrzał mnie w łóżku Electry. - Obnażył na moment 
zęby widząc, jak rzucam się na prześcieradłach. Wyciągnął rękę do brzucha mej żony.
Usiłowałem ześlizgnąć się z łoża, lecz członki odmawiały mi posłuszeństwa. Tynstar 
się zbliżył, wszedł w krąg światła i dotknął mnie.
- Zabawa się skończyła - powiedział. - Teraz ja sięgnę po władzę. - Zaśmiał się 
krótko. - Czy pamiętasz, jak wyglądał Bellam, gdy znaleźliście go na polu walki?
Znów się szarpnąłem, lecz czarownik tylko się roześmiał. Electra wpatrywała się we 
mnie wzrokiem jastrzębia, który obserwuje królika i zwleka z atakiem do ostatniej chwili.
- Cheysuli i’halla shansu - rzekł Tynstar. - Przekaż bogom moje pozdrowienia.
Poczułem, że moje ciało przechodzi przemianę. Choć usiłowałem ją zwalczyć, moje 
mięśnie się naprężyły, członki podkurczyły. Pośladki, stopy i kolana skuliły się aż do bólu, 
nogi wygięły się i wbiły w pierś. Moje dłonie zacisnęły się w pięści, wargi wykrzywił skurcz. 
Obnażyłem zęby w drapieżnym grymasie. Czułem, jak ciało tężeje mi na kościach, jak 
twardnieje, wysycha.
Ostatnim wysiłkiem głucho jęknąłem. Wiedziałem, że jestem już martwy. Tynstar 
zabił swą ofiarę.
„Cheysuli i’halla shansu” - powiedział. „Niech zstąpi na ciebie cheysulski pokój”. 
Dziwne pożegnanie jak na Ihlini, zwracającego się do Homanina. Żaden z nas nie władał 
cheysulską magią, a jednak Tynstar mi ją przypomniał. Przywołał wspomnienie czterech dni, 
które spędziłem w ciemnej studni, uważając się za Cheysuli.
Czemu nie mógłbym tego powtórzyć? Czy wisząc w kompletnych ciemnościach, nie 
zasmakowałem mocy tej rasy?
Oczy miałem szeroko otwarte. Zacisnąłem powieki. Czując, że kości wrzynają się w 
mięśnie i ciało, sięgnąłem głęboko na dno swej duszy, przywołując coś, czego kiedyś 
doświadczyłem, co uczyniło mnie Cheysuli.
Wówczas przez cztery dni byłem blisko bogów. Czy nie mogę znów się do nich 
przybliżyć?
Usłyszałem syk stali wyciąganej z pochwy. A po chwili wszystko ucichło.

 ROZDZIAŁ 5

Cisza. Ciemności zniknęły, pod moje powieki wciskało się światło dnia, barwiące 
wszystko na żółto, pomarańczowo, purpurowo.
Leżałem bez ruchu. Nie oddychałem - nie śmiałem odetchnąć, aż wreszcie serce 
zaprotestowało przeciwko brakowi tlenu, łomocąc jak szalone w mych piersiach. Ostrożnie 
wciągnąłem powietrze do płuc.
Wówczas ujrzałem jakiś cień. Ciemna plama przesłoniła słońce. Szeptała, szeleściła, 
jak lekki wiatr na łące. Jak rozpościerane skrzydła jastrzębia.
Bojąc się, że niczego nie zobaczę, a jednak chcąc się rozejrzeć, otworzyłem oczy i 
ujrzałem go. Na oparciu krzesła przycupnął jastrząb, jego haczykowaty dziób połyskiwał w 
promieniach słońca, z oczu wyzierała nieskończona mądrość. I cierpliwość, bezgraniczna 
cierpliwość. Cal był niezmiernie cierpliwym ptakiem.
Obróciłem głowę, spoczywającą na poduszkach. Zasłony łoża odciągnięto na boki, 
przywiązano szkarłatno-złotymi sznurami do drewnianych słupów, podtrzymujących 
baldachim. Słońce wpadało przez okno, rozświetlało komnatę. Wszędzie było pełno złota - na 
mym łożu, na ramionach Duncana. Usłyszałem swój chrapliwy oddech, schrypnięty głos.
- Tynstar mnie zabił.
- Jedynie próbował.
Pod sobą czułem miękki materac. Wydało mi się, że na mnie prze, uciska, 
jednocześnie pieszcząc ciało. Wszystko było nienaturalnie wyraźne. Słyszałem najcichsze 
dźwięki, widziałem kolory, jakich nie znałem nigdy przedtem, czułem fakturę prześcieradeł. 
Przede wszystkim jednak wyczuwałem napięcie li Duncana.
Siedział na stołku sztywno wyprostowany, nieruchomy, i czekał. Obserwował mnie 
uważnie, spodziewał się czegoś więcej niż moje słowa. Nie rozumiałem, o co może mu 
chodzić - przecież już omówiliśmy los Finna. A przecież wiedziałem, że on się czegoś boi.
Duncan miałby się bać? O, nie, on nie lękał się niczego!
Znów zebrałem siły, by przemówić.
- Czy wiesz, co się zdarzyło?
- Wiem tyle, ile powiedział mi Rowan.
- Rowan? - Zmarszczyłem brwi. - Nie było go tu, gdy Tynstar przyszedł mnie 
zgładzić.
- Był. - Duncan uśmiechnął się na moment. - Podziękuj lepiej bogom za to, że tu był, 
bo inaczej ciebie nie byłoby już wśród żywych. To właśnie dzięki temu, że Rowan zjawił się 
na czas, Tynstar nie zdołał wykonać swego zadania. - Przerwał na chwilę. - Dzięki Rowanowi 
i... mocy, której użyłeś prze ciwko Tynstarowi.
Poczułem w piersiach skurcz.
- A więc przywołałem magię! Skinął głową.
- Przez chwilę sięgnąłeś tam, gdzie my podróżujemy. Nie wystarczyło to, by 
powstrzymać Tynstara na długo, za chwilę by cię zabił, lecz Rowan zjawił się w samą porę. 
Obecność Cheysuli, choćby i bez Kra, jeszcze bardziej osłabiła jego moc. Nic już nie mógł 
zrobić, chyba że chciał zginąć od miecza Rowana. Więc odszedł. Lecz wcześniej zranił cię 
mocno. - Znów przerwał. - Omal nie umarłeś, Carillonie. Nie myśl, że nic ci nie jest.
- Odszedł?
- Tynstar? - Duncan skinął głową. - Electra jednak została.
Zamknąłem oczy. Przypomniałem sobie, jak wynurzyła się z ciemności, by wyjawić 
mi prawdę o dziecku. Na bogów, to bękart Tynstara!
Znów spojrzałem na Duncana. Pod powiekami miałem kłujący piasek. Język 
sztywniał mi w ustach.
- Gdzie ona jest?
- W swych komnatach, pod cheysulską strażą. - Twarz mu nawet nie drgnęła. - 
Dowiodła swej prawdziej mocy, Carillonie, nie chcemy więc ryzykować.
- Rozumiem. - Oparłem się łokciem o materac i usiłowałem podźwignąć, lecz żaden z 
członków nie był mi posłuszny. Cały obolały, zesztywniały, czułem się gorzej niż po 
najtrudniejszej bitwie, jakbym miał połamane wszystkie kości. Dotknąłem ramienia, 
przypomniawszy sobie o gojącej się ranie. Nie było już bandaży. Pod palcami wyczułem 
jedynie fragment zabliźnionej skóry. - Uleczyliście mnie...
- Próbowaliśmy. - Był poważny, wręcz ponury. - Z raną od strzały poszło łatwo. Z tą... 
drugą, już gorzej. Carillonie... - Na chwilę przerwał, zmarszczył czoło. - Nie myśl, że potęgę 
Ihlini łatwo przezwyciężyć. Nawet magia ziemi nie jest w stanie odnowić tego, co zabrano 
twej duszy. Tynstar ma niemałą moc. Tego, co ci odebrał, nigdy już nie odzyskasz. Jesteś 
teraz... jaki jesteś.
Wpatrywałem się w niego, aż wreszcie spojrzałem na siebie, w głąb siebie. Na oko nie 
było tu żadnej różnicy. Cały byłem sztywny, poobijany, lecz poleżę w łóżku i szybko 
wydobrzeję.
Duncan czekał. Znów usiłowałem usiąść, ponownie stwierdziłem, że brak mi sił, lecz 
wytężyłem się i zwyciężyłem. Przeniosłem nogi za krawędź łóżka, krzywiąc się na dźwięk 
trzeszczenia w stawach, i usiadłem, cały się trzęsąc.
Wtedy zobaczyłem swe palce. Knykcie spuchły niebywale, skóra napięła się na 
kruchych kościach. Ścięgna zaczęły się roztapiać, pozbawiając mnie siły, której 
potrzebowałem do władania mieczem. Cztery palce nieznacznie odchyliły się od kciuka. 
Wszystko mnie bolało. Skąpany w ciepłych promieniach słońca, czułem głęboko w kościach 
tępy ból.
- Jak długo to trwało? - spytałem gwałtownie wiedząc, że w łóżku leżałem dłużej niż 
parę dni.
- Dwa miesiące. Nie mogliśmy dobudzić cię ze śpiączki. Oderwałem się od materaca i 
nago przekuśtykałem przez komnatę do wiszącego na ścianie zwierciadła. Polerowane srebro 
pokazało mi moją twarz. I ujrzałem, co zrobił ze mną Tynstar.
Carillon nadal był sobą, wciąż dawał się rozpoznać, lecz był starszy, posunął się w 
latach co najmniej o dwadzieścia wiosen.
- Ależ to mój ojciec - rzekłem w oszołomieniu, przypominając sobie tę twarz z 
dalekiej przeszłości. Ciemnokasztanowe włosy przyprószone były siwizną, tak samo jak 
broda. Wokół oczu, wzdłuż nosa i ust widniały zmarszczki, chowające się w brodę. Zaś w 
nadal jeszcze błękitnych oczach krył się nieskończony ból.
Nie było w tym nic dziwnego. Cierpiałem na chorobę swej matki. Miałem teraz jej 
wykręcone palce, łamliwe kości, opuchnięte, obolałe stawy. Zaś z roku na rok ból i kalectwo 
będą narastać.
Tynstar położył na mnie swą rękę, na zawsze pozbawiając młodości.
Odwróciłem się powoli i usiadłem na najbliższym kufrze. Dygotałem, lecz nie tylko z 
bólu, ale i świadomości nieszczęścia.
Duncan wciąż czekał, nic nie mówił. W jego spojrzeniu wyczułem współczucie.
- Czy nie możecie mnie z tego uleczyć? - Machnąłem bezradnie ręką. - Mogę żyć z 
siwizną, starością, lecz ta choroba... Wystarczy spojrzeć na mą matkę.
Przerwałem, gdyż odpowiedź miał wypisaną na twarzy. Po chwili ciszy przemówił.
- Po pewnym czasie poczujesz się lepiej, nie będziesz aż tak zesztywniały. Dwa 
miesiące przeleżałeś w łóżku, więc to naturalne... Zobaczysz, że nie jest tak źle, jak ci się 
teraz wydaje. Lecz jeśli idzie o chorobę... - Potrząsnął głową. - Tynstar nie dał ci od siebie nic 
nowego, nie sprawił niczego, czego nie dokonałby czas. Po prostu zabrał ci część życia, 
zmieniając każdy miesiąc w dziesięć lat. Owszem, jesteś starszy, lecz nie stary. Masz jeszcze 
przed sobą wiele wiosen.
Pomyślałem o Finnie. Przypomniałem sobie siwiznę w jego włosach, napiętą skórę 
twarzy. I powróciły do mnie słowa, które wypowiedział o Tynstarze: „Położył na mnie swą 
rękę”.
Kufer ziębił, uwierał mnie w nagie pośladki.
- Będę już stary, gdy moja córka dorośnie. Zamiast ojca będzie miała dziadka.
- Lecz nie będzie cię przez to ani trochę mniej kochać.
Spojrzałem na niego z zaskoczeniem. Cheysuli gada o miłości? Może dlatego, że 
chwila wymaga odrobiny szczerości, która doprowadziłaby mnie do zdrowych zmysłów.
Moje ciało protestowało gwałtownie przeciwko chłodowi komnaty. Wstałem i 
ruszyłem - nie, powlokłem się sztywno z powrotem do łoża, sięgając po koszulę, 
pozostawioną na krześle przez sługi.
- Muszę rozprawić się z Electrą.
- Tak. Lecz ona wciąż jest królową Homany.
- I to ja sam uczyniłem ją królową. - Pokręciłem głową. - Powinienem był cię 
posłuchać. Ciebie, Finna... Kogokolwiek.
Uśmiechnął się tylko.
- Lepiej ode mnie znasz się na królowaniu, Carillonie. Te zaślubiny przyniosły 
Homanie pokój, przynajmniej z Solinde, więc nie mogę cię winić za to, coś zrobił. Ale...
- Ale poślubiłem kobietę, która szykowała mi śmierć od pierwszej chwili, gdy mnie 
spotkała. - Nagły ból przeszył mi lędźwie. - Na bogów, powinienem był zgadnąć, wystarczyło 
na nią spojrzeć. Twierdziła, że ma ponad czterdzieści lat, mogłem się więc domyślić, że 
Tynstar może nie tylko przywracać młodość, ale i ją odbierać. - Przetarłem dłonią 
pomarszczoną twarz, w koniuszkach palców poczułem ból. - Powinienem był wiedzieć, że 
moc Trynstara zatriumfuje, gdy nie będzie przy mnie Cheysuli. Mego lennika.
- Tynstar i Electrą wszystko sobie zaplanowali - przytak nął Duncan. - Najpierw 
pułapka, która miała zabić Finna, otwierając im wolną drogę. Skoro nie podziałała, 
wykorzystali ją, by wciągnąć go w kolejną zasadzkę. Finn pewno przyłapał Electrę z 
czarownikiem, choć tylko z nią chciał się zmierzyć. Nie mógł pokonać Tynstara, który go 
zranił i odszedł, pozostawiając Finnowi Electrę. Lecz gdy powiedział ci o jego obecności, ty 
myślałeś tylko o pierwszej pułapce. - Duncan potrząsnął głową, kolczyk zamigotał w 
promieniach słońca. - Bawili się nami, Carillonie. I o mały włos nie wygrali tej potyczki.
- Wygrali - odparłem spod fałd koszuli. - Mam jedynie córkę, zaś Homanie potrzebny 
jest następca tronu.
Duncan powstał, podszedł do Caia i wyciągnął doń rękę, jakby chciał go pogłaskać. 
Lecz nie dotknął go. Palce mu drżały.
- Jesteś wciąż młody, choć czujesz się starcem. - Widziałem tylko jego plecy. - Weź 
sobie inną cheysulę i spłódź następcę dla tronu Homany.
Wpatrywałem się w jego napięte, nieruchome ramiona.
- Znasz homańskie zwyczaje. Byłeś na ceremonii zaślubin, pamiętasz więc chyba 
małżeńską przysięgę? My, Homanowie, nie rozwodzimy się. To nie tylko zwyczaj, ale i 
prawo. Ty, tak kurczowo trzymający się cheysulskich obyczajów, potrafisz pewnie 
zrozumieć, do czego mnie to zobowiązuje. Nawet mnie, Mujhara.
- Czy ten zwyczaj pozostaje ważny nawet wtedy, gdy żona usiłuje zabić swego męża?
W jego głosie wyczułem ironiczny ton.
- Nie. Lecz ona nie dopięła swego, więc wiem, co powie moja Rada: uwięź ją, lecz nie 
łam przysięgi, gdyż będzie to pogwałceniem homańskiego prawa. Rada nigdy nie 
pozwoliłaby na coś takiego.
Duncan obrócił się na pięcie i spojrzał na mnie.
- Electrą jest meijhą Tynstara! Nosi w swym łonie jego dziecko! Czy homańska Rada 
wolałaby z dwojga złego, byś zginął?
- Nic nie rozumiesz - rzuciłem. - Wszystko wymknęło mi się z rąk. Gdyby 
Tourmaline nie odeszła z Finnem, ale poślubiła Lachlana, to ona mogłaby powić następcę 
tronu. Gdyby zresztą poślubiła jakiegokolwiek księcia, to Homana miałaby swego następcę. 
Lecz niestety, odeszła z Finnem i odebrała mi ostatnią szansę.
- Porzuć Electrę - rzekł natarczywie. - Jesteś Mujharem; wszystko ci wolno.
Powoli pokręciłem głową.
- Jeśli zacznę sam stanowić prawo, zmienię się w tyrana. Stanę się Shainem, który 
pragnął tylko zniszczyć cheysulską rasę. Nie, Duncanie. Electrą pozostanie moją żoną, choć 
pewnie odeślę ją z pałacu. Nie mam ochoty patrzeć na nią i jej bękarta.
Na moment przymknął powieki. Zrozumiałem wreszcie, czego tak się boi.
Byłem zmęczony. Ból zagnieździł mi się w kościach. Czułem ciężar tego, czemu 
przyjdzie mi jeszcze sprostać. Nie mogłem jednak niczego uniknąć.
- Nie ma powodów, by się mnie bać - rzekłem cicho.
- Doprawdy? - Duncan patrzył ponuro przed siebie. - Wiem dobrze, co zrobisz.
- Nie mam wyboru.
- To mój syn...
- Twój i Alix, zaś ona jest moją krewną. - Przerwałem na widok cierpienia malującego 
się na twarzy ukochanego Alix. - Od jak dawna podejrzewałeś, że do tego dojdzie?
Duncan roześmiał się głucho, rozpaczliwie.
- Chyba całe życie. Odkąd poznałem swą tahlmorrę. - Potrząsnął głową i usiadł na 
stołku. Przygarbił ramiona, wpatrywał się tępo w podłogę. - Zawsze lękałem się ciebie, 
przeszłości i przyszłości; tego, co przepowiednia mówiła o moim synu. Czy myślisz, że 
zdobyłem Alix z samego tylko pożądania? - Wyraz powagi zastąpiła teraz malująca mu się na 
twarzy udręka. - Alix była częścią mej tahlmorry. Wiedziałem, że jeśli ją poślubię i spłodzę 
syna, to będę musiał go oddać. Wiedziałem! Dlatego kiedy znowu zaszła w ciążę, miałem 
nadzieję, że zostanie nam choć drugie dziecko. Ale Ihlini i to nam odebrali. - Westchnął 
ciężko. - Nie miałem wyboru. Żadnego.
- Duncanie - odezwałem się po chwili milczenia. - Czy nie można sprzeciwić się 
tahlmorrze?
Natychmiast potrząsnął głową.
- Wojownik, który odwraca się od swojej tahlmorry, może odmienić proroctwo, a 
przez to zaprzepaścić tahlmorrę swej rasy. Homana upadłaby; nie za rok, dziesięć, 
dwadzieścia, czy nawet za sto lat, ale upadłaby, a kraina dostałaby się we władanie Ihlini i im 
podobnych. - Przerwał na chwilę. - I jeszcze jedno. Wojownik, który sprzeciwi się 
tahlmorrze, wyrzeka się życia po śmierci. A chyba żaden z nas nie byłby skłonny tak 
postąpić.
Wyobraziłem sobie, że Tynstar i jemu podobni rządzą Homana. Nie! Nic dziwnego, że 
Duncan nigdy nie myślał o tym, by odmienić swą tahlmorrę.
Zmarszczyłem brwi.
- Czy chcesz powiedzieć, że jeden wojownik, który sprzeciwi się swej tahlmorrze, 
może odmienić losy swej rasy?
On również marszczył czoło. Zdawał się szukać odpowiednich słów, jakby wiedział, 
że w homańskiej mowie nie da się opisać tego, o co pytam. Lecz nie mógł posłużyć się 
Dawną Mową, gdyż znałem ją zbyt słabo. Nauczyłem się trochę od Finna, on jednak nigdy 
nie rozmawiał ze mną o tak hermetycznych zjawiskach. Wreszcie Duncan westchnął głęboko.
- Chłop przyjeżdża do stolicy o dzień za wcześnie. Jego syn wpada do studni. 
Dziecko ginie. - Wykonał ruch zwróconą do góry dłonią z rozczapierzonymi palcami. - 
Tahlmorra. Ale gdyby chłop pojechał w wyznaczonym terminie, czy dziecko by nie umarło? 
Tego nie wiem. Czy śmierć służy jakimś nadrzędnym celom? Być może. Czy gdyby chłopak 
przeżył, zniszczyłoby to cały z góry założony plan? Może... lecz nie mam pewności. - 
Wzruszył ramionami. - Skąd miałbym znać boskie zamiary?
- Lecz ślepo im służysz.
- O, nie. Oczy mam szeroko otwarte. - Twarz miał poważną. - Bogowie dali nam 
przepowiednię, byśmy wiedzieli, ku czemu dążyć. Wiemy, co możemy stracić, jeśli się jej 
wyrzekniemy. Ja sam uważam, iż pewne zdarzenia, kiedy już zajdą, mają wpływ na inne. Jeśli 
zmieni się parę najdrobniejszych okoliczności, odmieni się również ich ogólny wynik. A 
może nawet przepowiednię Pierworodnych.
- Tak więc żyjecie skuci łańcuchami. - Nie potrafiłem pojąć głębi jego oddania dla 
sprawy.
Duncan uśmiechnął się lekko.
- Na głowie nosisz koronę, Mujharze. Z pewnością więc znasz jej ciężar.
- To co innego...
- Doprawdy? Nawet w tej chwili stoi przed tobą odpowiedzialne zadanie znalezienia 
sobie następcy. By na tronie Homany zasiąść mógł książę, odbierzesz mi syna.
Wpatrywałem się w niego tępym wzrokiem. W duszy miałem pustkę, osłabiającą me 
obolałe ciało.
- Nie mam wyboru.
- Ja również, panie. - Duncan wydał się nagle znużony. - Lecz memu synowi gotujesz 
ciężki los.
- Będzie księciem Homany. - W moim mniemaniu godność ta wynagradzała 
wszystkie cierpienia.
Twarz Duncana nawet nie drgnęła.
- Kiedyś ten tytuł przysługiwał tobie. Przez niego stanąłeś na krawędzi śmierci. Nie 
umniejszaj więc prawdziwego niebezpieczeństwa.
- Donal jest Cheysuli.
Przez chwilę nie byłem w stanie wykrzesać z siebie nic więcej, bowiem w tejże chwili 
pojąłem, że nawet ja służyłem bogom. Duncan nieraz powtarzał, że Tron Lwa należał niegdyś 
do Cheysuli, i że pewnego dnia miejsce homańskiego Mujhara zajmie pan z ich rasy. Teraz 
zaś ja sam w kilku zaledwie słowach dopełniłem tej przepowiedni.
Czy ludzie nigdy nie pojmą bogów, służąc im ślepo?
- Jest Cheysuli - powtórzył jak echo Duncan. - A więc dokonało się.
Spojrzałem na Caia. Przypomniałem sobie sokoła i wilka, z którymi związał się Donal 
- dwa liry, nie jeden. Wszystko się zmieniało. Czas płynął, niekiedy nawet zbyt szybko. Zaś 
jedne wydarzenia miały wpływ na następne.
Westchnąłem i klepnąłem się po kolanach.
- Homanowie nie przyjmą go owacyjnie. Choć płynie w nim homańska krew, jest 
Cheysuli aż do szpiku kości.
- Tak - zgodził się Duncan. - A więc zaczynasz dostrzegać jakieś zagrożenia.
- Mogę je zmniejszyć. Mogę odebrać im wolny wybór. Sprawić, by niektórzy 
zaakceptowali go bez szemrania.
Duncan potrząsnął głową.
- Położyłeś co prawda kres qu’mahlin Shaine’a, lecz dopiero niecałe osiem lat temu. 
To niezbyt długo. Pewnych rzeczy nie osiąga się łatwo.
- Nie. Ale potrafię wszystko przyspieszyć.
- W jaki sposób?

- Oddając mu rękę Aislinn. Duncan zerwał się z miejsca.
- Ależ to tylko dzieci!
- Na razie tak, lecz dzieci szybko dorastają. - Niechętnie patrzyłem na jego 
zaskoczoną, rozgniewaną twarz, lecz musiałem wytrzymać to spojrzenie. - Zaręczyny odbędą 
się z dużym wyprzedzeniem. Królewskie rody często tak postępują. Za piętnaście lat Donal 
skończy... ile, dwadzieścia trzy lata? Aislinn będzie miała szesnaście wiosen, dość, by wyjść 
za mąż. A wówczas uczynię go swym następcą.
Duncan zamknął oczy. Sztywną ręką uczynił wymowny gest.
- Tahlmorra lujhalla mei wiccan, cheysu.
W jego głosie kryła się bezradna rozpacz, przepełniająca mu duszę. Duncan nie 
potrafił maskować się w chwilach przygnębienia.
Westchnąłem, powtórzyłem jego gest i dodałem na głos cheysulskie słowa, życząc mu 
pokoju:
- Cheysuli i’halla shansu.
- Pokój!? - wykrzyknął z goryczą. - Mój syn nigdy go nie zazna.
Znów odczułem kruchość swych kości. Otuliłem się szczelniej grubą koszulą.
- Myślę, że i ja nie wiem, czym jest pokój. A ty?
- O, tak - odparł gwałtownie tym samym gorzkim głosem. - Wiem lepiej niż ty, 
Carillonie. To do mnie zwróciła się Alix.
Uderzył mnie w czuły punkt. Skrzywiłem się, pomyślałem o Electrze i o tym, że już 
wkrótce będę musiał rozprawić się z tym uczuciem. Na bogów, Tynstar odebrał mi niejedno!
- Poślę po Alix - rzekłem w końcu, kuląc się od chłodu, którego on wydawał się nie 
czuć. - I po Donala. Wszystko im wytłumaczę. Kazałbym ci wysłać Caia, lecz dla ciebie mam 
inne zadanie. - Spodziewałem się sprzeciwu, lecz on milczał. Siedział znużony i patrzył, 
jakby już wszystko wiedział. Zawsze zresztą wyprzedzał mnie o krok. - Duncanie, przykro 
mi. Nie miałem zamiaru przywłaszczyć sobie twego syna.
- Nie przepraszaj za zamiary bogów. - Przywołał jastrzębia na ramię. Nie wiem, jak 
potrafił utrzymać tak ciężkiego ptaka. - Jeśli zaś idzie o owo zadanie, to zgoda. Przynajmniej 
pozwoli mi to wymknąć się z tych murów. - Przez chwilę garbił się jak ja, lecz z innych 
powodów. - Jakże one złoszczą, jak krępują cheysulską duszę.
- Ale to przecież Cheysuli wybudowali ten pałac. - Za skoczyła mnie gorycz jego 
głosu.
- Wybudowaliśmy go, a potem opuścili. - Potrząsnął głową. - I ja go opuszczam. Mój 
syn będzie musiał nauczyć się żyć w tej ciasnej klatce. Ja jestem na to za stary, nie potrafię 
wyrzec się swych nawyków.
- Stary jak ja - odparłem gorzko. - Tynstar mnie takim uczynił.
- On odmienił twe ciało, lecz nie duszę - odparł. - Niech ciało nie zmieni teraz serca.
Uśmiechnął się na chwilę, słabo, ledwo zauważalnie i wyszedł.
Udałem się do komnaty Electry. Siedziała przy oknie. Słońce odbijało się refleksami 
od jej włosów, oślepiało ją. Dopiero gdy drzwi trzasnęły, zamykając się za mną, odwróciła 
głowę i spostrzegła mnie.
Nie wstała. Siedziała nadal na ławie, owinięta w czarny płaszcz, jak w mgłę 
wyczarowaną przez Tynstara. Kaptur leżał na jej ramionach, włosy miała odsłonięte, 
bliźniacze warkocze przewiązała srebrem, połyskującym na tle opończy.
Brzuch miała wielki, a w nim kryło się dziecko Tynstara. Kiedyś mieszkała w nim 
moja córka. Rozgniewało mnie to, nie na tyle jednak, bym coś po sobie pokazał. Stałem tylko 
przy drzwiach i patrzyłem na nią, ukazując jej swe zniszczone czarnoksięską magią ciało, 
odmienione przez jej zdradę.
Uniosła lekko brodę. Nie straciła ani krzty swej dumy i hardości, choć wiedziała, że 
jest w pułapce.
- Zostawił cię więc - ozwałem się. - Czy ma to świadczyć o jego względach?
Wargi drgnęły jej lekko. Posypałem sól na otwartą ranę.
- Pozostanę jego, chyba że mnie zabijesz.
- Lecz nie sądzisz, bym mógł cię zabić? Uśmiechnęła się.
- Jestem matką Aislinn, królową Homany. Nic mi nie możesz zrobić.
- A gdybym cię oskarżył, że jesteś czarownicą?
- Proszę bardzo - odparła. - Każ mnie spalić, a zobaczysz, co zrobi Solinde.
- O ile pamiętam, chciałaś oswobodzić swą ojczyznę. - Zbliżyłem się do niej o krok. - 
Uwolnić ją spod homańskiego jarzma.
- Tynstar tego dopilnuje. - Nie spuszczała wzroku z mych oczu. - Widziałeś, co 
potrafi zdziałać. Odczułeś to na własnej skórze.

- Owszem - powiedziałem cichym głosem, wciąż się do niej zbliżając. - Odczułem to, 
tak jak i ty, choć konsekwencje w obu przypadkach były inne. Chyba dostały mi się wszystkie 
te lata, które z siebie zrzuciłaś, Electro, i bardzo chcę je sobie zatrzymać. Zgadzam się, że to 
wielka szkoda, lecz nie straciłem przez to tronu. Wciąż jestem Mujharem Homany, a Solinde 
jest mym lennem.
- Ile jeszcze pożyjesz? - spytała. - Teraz masz czterdzieści pięć lat. Nie jesteś już 
młodziutkim Mujharem. Za pięć, dziesięć lat będziesz starcem. Starcem! W czasach wojny 
starcy szybko umierają. A ty zaznasz jeszcze wojny, Carillonie, obiecuję ci to.
- Lecz ty jej już nie zobaczysz. - Schyliłem się i pochwyciłem ją za nadgarstek, 
podrywając na nogi. Była ciężka dzieckiem Tynstara. Wolną ręką ujęła ostrożnie swój pękaty 
brzuch, przykryty grubą opończą. - Pójdziesz na wygnanie, Electro, do końca swych dni.
Rumieńce wystąpiły jej na twarz, lecz nie pokazała po sobie strachu.
- Dokąd mnie wyślesz?
- Na Kryształową Wyspę. - Uśmiechnąłem się. - Widzę, że nazwa nie jest ci obca. O 
tak, to wspaniałe miejsce dla wszystkich wrogów Homany. Rodzinna wyspa Cheysuli pod 
specjalną opieką bogów. Tynstar nigdy cię tam nie znajdzie. Nigdy! Ta wyspa będzie twym 
więzieniem. - Wciąż ściskałem jej nadgarstek. Drugą ręką pochwyciłem jej warkocz, 
wplotłem w niego palce. - Będziesz tam traktowana stosownie do swej godności. Dostaniesz 
sługi i piękne szaty, dobrą strawę i wino; wszystko, czego ci będzie trzeba. Wszystko z 
wyjątkiem wolności. I właśnie tam, z jego dzieckiem u boku, zestarzejesz się i umrzesz. - 
Szerzej rozwarłem uśmiechnięte wargi, dotykając jej jedwabistych włosów. - Dla kogoś 
takiego jak ty, będzie to odpowiednia kara.

- Powiję dziecko za niecały miesiąc. - Usta miała blade, zaciśnięte. - W podróży 
mogłabym je stracić.
- Jeśli pragną tego bogowie - odparłem ze sztuczną uprzejmością. - Wysyłam cię o 
świcie pod eskortą Duncana i oddziału Cheysuli. Możesz wypróbować na nich swe sztuczki, 
jeżeli bawi cię taka strata czasu. W odróżnieniu ode mnie, są na nie odporni.
W głębi jej oczu dostrzegłem ogniki. Poczułem nagle, jak wielką mocą włada. 
Rumieńce powróciły jej na twarz. Uśmiechnęła się słabo wiedząc, że i ja wiem, zaś jej 
migdałowe oczy przyciągały mnie, kusiły jak dawniej. Na zawsze już pozostanie mym 
przekleństwem.
Puściłem rękę, warkocz, i objąłem dłońmi twarz Electry. Całowałem ją, jak topielec 
trzymający się drewnianej kłody. Na bogów, ona wciąż mnie pociągała, wciąż potrafiła 
sięgnąć na samo dno mej duszy...
...i zranić.
Odepchnąłem ją od siebie starannie wymierzonym ruchem. Na twarzy Electry 
odmalowało się zaskoczenie. Pojęła wreszcie.
- To już koniec, Electro. Musisz teraz zapłacić za swe szaleństwo.
Słońce zamigotało na srebrnej wstążce we włosach, odbiło się od łez spływających na 
policzki z jej wielkich oczu.
Lecz znałem Electrę zbyt dobrze. To były łzy gniewu, me strachu. Wyszedłem z 
komnaty z poczuciem klęski.

ROZDZIAŁ 6

Mistrz cofnął się o krok, opuszczając miecz.
- Panie mój, zaniechaj tego. To istna parodia. Syknąłem zza zaciśniętych zębów.
- Będzie nią aż nauczę się ją pokonywać. - Schwyciłem rękojeść swego cheysulskiego 
miecza i znów uniosłem ostrze. - Nacieraj na mnie, Cormacu.
- Panie...- Znów się cofnął, potrząsając strzyżoną głową. - To nie ma sensu.
Rzuciłem mu brzydkie przekleństwo. Strawiłem niemal godzinę, usiłując odzyskać 
choć część utraconych zdolności, a on nie chciał dać mi nawet jednej szansy. Opuściłem 
miecz i stałem tak, pocąc się niemożebnie w swej ćwiczebnej tunice i wąskich spodniach. Na 
chwilę przymknąłem oczy, próbując zapomnieć o bólu. Gdy znów je otworzyłem, z piwnych 
oczu Cormaca wyczytałem współczucie.
- Ku’reshtin! - warknąłem. - Zachowaj tę litość dla kogo innego! Mnie nie jest 
potrzebne żadne takie... - Rzuciłem się na niego, unosząc miecz i zadając mu cios, który odbił 
w ostatniej chwili.
Cofnął się, zatańczył w miejscu, uchylił przed mym rozkołysanym mieczem. Swój 
własny uniósł, by odparować cios. Zanurkowałem i ciąłem go prosto w brzuch. Przyjął 
pchnięcie, odskoczył, zakręcił się i zaszedł mnie z boku. Zablokowałem jego cios, 
podważyłem miecz i odepchnąłem jego ostrze na bok.
Rytm walki powrócił. Był jeszcze nieco nierówny, powolny, lecz ja odzyskiwałem 
dawne siły. Wciąż byłem ociężały, lecz wystarczyło, bym się nauczył, jak przezwyciężać 
sztywność stawów, jak zapominać o bólu.
Cormac zagryzł wargi. W jego oczach zapaliły się dwa ogniki. Jego miękki but 
zaszurał po podłodze. Przesuwał się w tył, ustępował, uchylając się przed mymi ciosami. Nie 
walczyliśmy na śmierć i życie, ćwiczyliśmy jeno, lecz wiedział, że zamierzam go pokonać. 
Nie chciał ułatwiać mi zadania, choćbym go o to prosił.
Wreszcie moje obolałe ręce z opuchniętymi knykciami zawiodły mnie. Przez te kilka 
tygodni, odkąd przyszedłem do przytomności, poznałem już ich słabość. Kolana bolały mnie 
bez przerwy, jakby jakiś demon wyżerał je od środka, chcąc wydostać się na zewnątrz. Kiedy 
jednak się poruszałem, zapominałem o bólu. Prawie. Gdy bowiem przystawałem, w kościach 
znów zaczynało mnie łamać. W walce na miecze najważniejsze jednak były obie dłonie, i to 
właśnie one stanowiły największą przeszkodę w odzyskaniu utraconej zręczności.
Moje nadgarstki dzielnie wytrzymywały nacisk jego miecza, lecz palce straciły 
oparcie. Wykrzywiły się, posyłając w górę mych ramion falę przeszywającego na wskroś 
bólu. Miecz wyleciał mi z rąk, szczęknął o kamień. Przekląłem się w duchu za to, że go 
wypuściłem. Lecz gdy Cormac pochylił się, by podnieść mą broń, postawiłem na niej nogę. - 
Zostaw, dość już. Wrócimy do tego później. Skłonił się szybko i wyszedł, zabierając ze sobą 
swój miecz. Mój leżał nadal na posadzce, szydząc ze mnie, gdy usiłowałem chwycić oddech. 
Zacisnąłem zęby, znosząc mężnie ból w dłoniach. Po chwili pochyliłem się, krzywiąc się od 
nagłego skurczu w plecach, i podniosłem miecz jedną ręką.
Twarz miałem zalaną potem. Przetarłem ręką palące mnie oczy. Wreszcie ze 
zrezygnowaniem usiadłem na najbliższej ławie. Ostrożnie wyciągnąłem nogi i na chwilę 
poddałem się bólowi, przeszywającemu mi kolana. Plecy i głowę oparłem o ścianę i 
usiłowałem o wszystkim zapomnieć.
- Panie, wyglądasz znacznie lepiej niż ostatnio. Zwróciłem głowę na bok i ujrzałem 
Rowana.
- Doprawdy? A może po prostu usiłujesz mi to wmówić?
- Nie chciałbym stawać z tobę w szranki - rzekł stanowczo, podchodząc nieco bliżej. - 
Ale nie możesz przecież spodziewać się natychmiastowej poprawy. To zabierze ci trochę 
czasu, panie.
- Nie mam już czasu, Tynstar mi go skradł. - Wyprostowałem się, szorując plecami po 
ścianie, podciągając nogi, krzywiąc twarz. Bolały mnie nawet kostki stóp. - Czy przychodzisz 
w jakiejś sprawie, czy też po prostu chcesz prawić mi komplementy?
- Przybył pewien gość.
Podał mi srebrny pierścień, zwieńczony zwykłym czarnym kamieniem. Obróciłem go 
wolno w dłoni.
- Kto to? Czy go znam?
- Zwie się Alaric, jedzie z Atvii, panie. A dokładniej, jest księciem.
Gwałtownie podniosłem wzrok.
- Thorne nie żyje. Jeśli to jego syn, to zajął teraz jego miejsce, jako pan Atvii. Czemu 
więc pomniejsza swe godności?
- Alaric nie jest następcą tronu. Jego starszy brat, Osric, zasiadł na atvijskim tronie. - 
Przerwał na chwilę. - I pozostał w Atvii, panie.
Zmarszczyłem brwi.
- A więc Osric nie przybył?
- Nie, panie.
Zazgrzytałem zębami i przekląłem w duchu. Nie byłem w odpowiednim nastroju do 
dyplomatycznych rozmów z jakimś dzieciakiem.
- Gdzie ten młodzieniaszek? Rowan się uśmiechnął.
- W przedsionkach Wielkiej Sali. Tam go zostawiłem. Czy mam go zaprowadzić...
- Nie. Wielka Sala poczeka na jego brata.
Wsparłem się o ścianę i dźwignąłem na nogi. Przez chwilę czekałem, aż minie 
najgorszy ból, wreszcie podałem Rowanowi swój miecz. Zamknąłem pierścień w zaciśniętej 
pięści i wyszedłem z sali ćwiczeń.
Jak się okazało, chłopiec był oszołomiony przepychem pałacu. Wielka Sala 
zadziwiłaby go do reszty, lecz nie miałem nastroju na podobne igraszki. Alaric wyglądał na 
jakieś sześć czy siedem lat, więc pewnie i tak nie pojąłby politycznej wagi sytuacji.
Gdy wszedłem, uniósł się na sztywnych nogach. Zdążył się już przebrać w czyste 
szaty. Pokłonił się w krótkim, niemal niezauważalnym hołdzie, graniczącym wręcz z 
arogancją. W jego piwnych oczach czaiła się chłodna wrogość. Twarz miał napiętą.
Podszedłem do mahoniowego krzesła, wyściełanego poduszkami, i usiadłem, nie 
dając poznać po sobie bólu. Po forsownym ćwiczeniu zdążyłem już zdrętwieć.
- Tak więc Atvia przybywa do Homany.
- Nie, panie - odrzekł cicho Alaric. - Brat mój, Osric, pan Atvii, przysyła mnie, by ci 
oznajmić, że Atvia nie przybędzie do Homany nigdy, chyba że po to, by ją podbić.
Popatrzyłem na chłopca z niemałym zaskoczeniem. Ubrany był stosownie do swej 
godności, jego ciemnobrązowe włosy były starannie uczesane. Po dokładnej obserwacji 
okazał się starszy, niż sądziłem. Miał może rok czy dwa więcej niż Donal, jednakże 
promieniejącym z oczu doświadczeniem dorównywał dojrzałym mężczyznom.
Pozwoliłem sobie na uśmiech, choć nie było w nim odrobiny rozbawienia.
- Mój panie Alaricu, zabiłem twego ojca, gdyż przyszło mu do głowy, by zniszczyć 
mój ród. Mógłym zrobić dokładnie to samo z twoim rodem, zaczynając od ciebie. - 
Przerwałem na chwilę. - Czy brat twój ma na to gotową odpowiedź?
Jego drobna figurka zesztywniała.
- Owszem, panie. Mam ci przekazać, że nie uznajemy twego zwierzchnictwa.
Oparłem brodę na dłoni, wbijając łokieć w poręcz krzesła.
- Osric posyła cię prosto w paszczę lwa, wkładając w usta podobne słowa, mój ty 
młody atvijski orzełku. Co byś powiedział na to, by pozostać tu w charakterze zakładnika?
Na twarz chłopca wystąpił rumieniec gniewu, lecz nawet się nie zachwiał.
- Brat mój powiedział, że muszę być na to przygotowany. Zmarszczyłem brwi.
- Ile lat ma Osric?
- Szesnaście. Westchnąłem ciężko.
- Jest taki młody i jakże chętny ryzykować życie własnego brata i los całego 
królestwa.
- Mój ojciec mawiał, że zawsze byłeś wrogiem Atvii, i że trzeba cię powstrzymać. - W 
piwnych oczach błysnął gniew, usta drgnęły lekko, lecz chłopiec szybko odzyskał swój 
chłodny spokój. - Wraz z mym bratem oddam hołd swemu ojcu, kontynuując jego walkę. W 
końcu zwyciężymy. A przynajmniej cię przeżyjemy. Jesteś starym człowiekiem, panie. Ja i 
Osric jesteśmy jeszcze młodzi.
Poczułem skurcz w żołądku. Czy jestem stary? W jego oczach pewnie tak.
- Jesteście zbyt młodzi, by umierać - rzekłem ponuro. - Czy mam więc kazać cię 
zabić, Alaricu?
Twarz mu pobladła, nagle znów był tylko małym chłopcem.
- Uczynisz, co zechcesz, panie. Jestem gotów na wszystko. - Głos drżał mu lekko.
- Nie! - odparłem gwałtownie. - Nie jesteś! Tak ci się tylko wydaje! By wiedzieć, 
czym jest śmierć, trzeba spojrzeć jej w twarz. A gdybyś ją znał, to nie oczekiwałbyś jej tak 
beztrosko. - Podźwignąłem się z krzesła, tłumiąc w gardle przekleństwo, które chciałem 
wykrzyczeć. - Służ swemu panu, chłopcze, służ mu ze wszystkich sił. Lecz czyń to w domu, 
w Atvii. Ja nie zabijam ani nie więżę małych chłopców.
Rzuciłem mu ciężki pierścień, pochwycił go w locie. Na twarzy malowało mu się 
osłupienie.
- Mam wracać do domu?
- Wracaj do domu i powiedz bratu, że zwracam jego następcę, choć pewnie wkrótce 
znajdzie innego, kiedy tylko weźmie sobie kobietę.
- Ma już żonę, mój panie. Przyjrzałem mu się uważnie.
- Przekaż mu też, że dwa razy do roku homańskie statki będą przypływać do Rondule. 
Na te okręty Osric składać będzie daninę dla Homany. Jeśli chcecie, by Homana nie odebrała 
wam wolności, mój młody panie, to musicie płacić nam okup. - Przerwałem na chwilę. - I 
powiedz mu jeszcze, że jeśli kiedy ruszy na mnie z wojskiem, to go zabiję.
Drobna twarzyczka wyglądała na zdruzgotaną.
- Powiem mu wszystko, panie. Jeśli jednak idzie o daninę...
- Będziecie ją składać - powtórzyłem. - Rano zawieziesz swemu bratu list z 
dokładnym jej opisem. Musicie zapłacić za swą szaleńczą próbę podbicia Homany. - 
Skinąłem na czekającego z boku sługę. - Dopilnuj, by dostał jedzenie i odpowiednią komnatę. 
O świcie zaś niech rusza do domu.
- Tak, panie.
Położyłem dłoń na ramieniu chłopca i obróciłem go w stronę sługi.
- Pójdź z Bremanem, mój młody, dumny książę. W Homana-Mujhar jesteś 
bezpieczny.
Lekko popchnąłem go opuchniętą dłonią. Ruszył za Bremanem. Po chwili obaj 
zniknęli. Rowan odchrząknął.
- Czy nie byłby cennym zakładnikiem?
- Owszem. Lecz to tylko chłopiec.
- Sądziłem, że to niczemu nie przeszkadza. Czy książęta nie wychowują się na 
zaprzyjaźnionych dworach? W tym przypadku byłoby podobnie.
- Nie chcę odbierać mu dzieciństwa. - Zadrżałem w wilgotnym chłodzie komnaty. - 
Osric ma już żonę, wkrótce narodzą mu się synowie, a wtedy Alaric straci na wartości. 
Ponieważ nie przypuszczam, by jego starszy brat zdecydował się ruszyć na Homanę w 
najbliższej przyszłości, niczym nie ryzykuję, wypuszczając chłopca.
- A jeśli dorośnie i stanie z tobą w szranki?
- Wówczas będę się o to martwił. Rowan westchnął.
- A co z Osrikiem? Szesnastolatek to już nie dziecko, a jeszcze nie mężczyzna.
- Gdyby on tu przybył, zakułbym go w kajdany. - Przerwałem na chwilę. - I zamknął 
mu tę niewyparzoną gębę.
Rowan się uśmiechnął.
- Jeszcze możesz mieć po temu okazję, panie.
- Być może. - Popatrzyłem mu prosto w oczy. - Lecz jeśli podobny jest do swego 
ojca, czy nawet Keougha, swego dziadka, to spotkamy się na polu bitwy. I jeden z nas zginie.
- Panie! - wołał od drzwi jakiś sługa, kłaniając się nisko. - Mujharze, chłopiec 
przyszedł.
- Breman zajmie się Alarikiem - odparłem. - Należy go traktować z pełnymi 
honorami.

- Nie, panie, inny chłopiec. Cheysuli. Zmarszczyłem brwi.
- Gadaj, kto zacz.
- Twierdzi, że jest twoim krewnym, panie. Ma wilka i sokoła.
Roześmiałem się na głos.
- Donal! Oczywiście, jest moim krewnym! Ale prócz lirów powinna towarzyszyć mu 
matka.
- Nie, panie. - Sługa miał stroskaną minę. - Jest sam, nie licząc zwierząt, i wydaje się 
nieco poturbowany.
Natychmiast rzuciłem się w korytarz. Na żyrandolu pełnym wygaszonych świec 
siedział sokół. Wilk stał przy nodze chłopca, ciekawsko wysuwając pysk do przodu. Sam 
Donal miał potargane włosy, na jego twarzy malowała się rozpacz, na szyi widniały czerwone 
bruzdy.
Spostrzegł mnie i zapatrzył się szeroko otwartymi oczyma. Pojąłem, kogo widzi - nie 
tego człowieka, którego znał.
- Donalu - powiedziałem. Poznał mnie i podbiegł natychmiast.
- Zabrali moją jehanę... - Głos mu się trząsł. Na chwilę zmrużył oczy, kryjąc łzy, i 
znów usiłował mówić. - Zabrali ją... i zabili Torrina w zagrodzie!
Przekląłem pod nosem. Donal przytulił się do mnie, zawisł na mej kamizeli, a ja 
niczego nie pragnąłem bardziej, jak pochwycić go w ramiona. Lecz powstrzymałem się, 
znając cheysulską dumę, przepełniającą nawet małe dzieci.
Wtulił twarz w me piersi. Położyłem mu na głowie dłoń i nagle pomyślałem o Aislinn. 
Ciekawe, co sobie o nim pomyśli, gdy dorośnie? Ten chłopiec będzie przecież moim 
następcą.
- Chodź - rzekłem, prostując się. - Pomówimy o tym gdzie indziej. - Odwróciłem się, 
by go poprowadzić, lecz on złapał mnie za rękę. Z miejsca zapomniałem o swym 
postanowieniu i schyliłem się, by ponieść go na ławę w jakiejś cieplejszej komnacie. 
Posadziłem go sobie na kolanach, krzywiąc się z bólu. - Musisz mi opowiedzieć, co się stało, 
najdokładniej jak tylko możesz. Nic nie będę mógł zrobić, póki wszystkiego się nie dowiem.
Lorn przysiadł mi u stóp z głuchym chrząknięciem. Nie spuszczał Donala z oczu. 
Przyleciał sokół, znalazł sobie żerdź i popiskiwał z przejęciem.
Donal przetarł szkliste oczy. Był wycieńczony, leciał mi przez ręce, musiałem jednak 
dowiedzieć się, co zaszło. Pojawił się Rowan, więc skinąłem, by nalał chłopcu kilka łyków 
wina.
- Jechaliśmy tu z jehaną - zaczął Donal. - Mówiła, że po nas posłałeś. Nie było jednak 
pośpiechu, więc chciała zatrzymać się w gospodarstwie. - Przerwał na chwilę, gdyż Rowan 
podał mu kubek. Przytrzymałem mu go przy ustach, poczekałem, aż wypije, i oddałem puste 
naczynie Rowanowi. Donal otarł usta i mówił dalej: - Gdy tam byliśmy, przyjechali jacyś 
ludzie. Z początku pokłonili się mej jehanie, poczęstowali nas winem, a potem obserwowali 
nas bacznie. Po chwili Torrin ijehana leżeli bez zmysłów. Oni... podcięli Torrinowi gardło. 
Zabili go!
Przytuliłem go mocniej. Rowan patrzył na chłopca ze współczuciem. Donal wcześnie 
przeszedł chrzest dorosłości, choć Rowan doświadczył go jeszcze wcześniej.
- Mów dalej, Donalu. Mów, opowiedz mi wszystko. Odzyskał wreszcie swój 
normalny głos, może właśnie dzięki winu.
- Chciałem wezwać Taja i Lorna, ale oni powiedzieli, że zabiją jehanę. Więc kazałem 
lirom odejść. - Nowa fala bólu wykrzywiła mu twarz, zmąciła wzrok. - Położyli ją na sienniku 
i związali... Skuli mi szyję łańcuchem i powiedzieli, że udamy się na Północne Pustkowia...
Zerknąłem na Rowana. Na jego twarzy malowała się konsternacja. Północne 
Pustkowia leżały za Rzeką Błękitnego Kła. Nie było powodów, by zabierać tam Donala czy 
Alix.
- Powiedzieli, że zabiorą nas do Tynstara... - wyszeptał cicho chłopiec.
W ułamku sekundy wszystko pojąłem. Rowan przeklął po homańsku, ja zaś 
wyrzekłem coś w Dawnej Mowie, ku zadziwieniu Donala. Nie mogłem jednak straszyć 
chłopca.
- Czy zdarzyło się coś jeszcze? Zmarszczył twarz w skupieniu.
- Nic z tego nie rozumiałem. Dużo rozmawiali, ale nic nie pojąłem. Mówili, że 
Tynstar chciał pojmać nasienie przepowiedni, niby mnie, i moją jehanę. Żeby służyła mu w 
miejsce kobiety, którą mu zabrałeś. - Donal podniósł na mnie wzrok. - Ale po co mu moja 
jehana?
- Na bogów...
Zamknąłem oczy, widząc już Alix w rękach Tynstara. Pięknie odpłaci mi za wysłanie 
Electry na Kryształową Wyspę. Pewnie nie zawaha się, by wykorzystać Alix. Już wcześniej 
mieli ze sobą na pieńku.
Rowan odciągnął uwagę Donala od mej rozgniewanej twarzy.
- Jak się uwolniłeś?
Chłopczyk uśmiechnął się na chwilę.
- Myśleli, że nie jestem wojownikiem, tylko zupełnie dzieckiem bezbronnym. Moje 
liry uważali za oswojone zwierzaki. Pewnej nocy, kiedy oni spali, porozmawiałem z Tajem i 
Lornem i wytłumaczyłem im, że muszę uciec. Nauczyli mnie więc, jak przybrać postać lira, 
choć było na to nieco za wcześnie. - Znów zmarszczył nos. - Jehan mówił, że muszę jeszcze 
poczekać, ale przecież nie mogłem. Musiałem to zrobić.
- Przebyłeś całą drogę w postaci lira? - Wiedziałem, jakie to wyczerpujące, zwłaszcza 
dla dziecka. Pamiętałem Alix, gdy zbyt często zmieniała postać i jak wyglądał Finn po długim 
czasie spędzonym w ciele wilka. Naruszało to wewnętrzną równowagę.
- Najpierw leciałem. - Donal nachmurzył czoło. - A gdy już nie mogłem, zmieniłem 
się w wilka. Kiedy było mi już słabo, szedłem dalej w ludzkiej postaci. To było trudne, o 
wiele trudniejsze, niż przypuszczałem. Myślałem, że to żadna sztuka dla wojownika.
Objąłem go mocno.
- Nic nie przychodzi łatwo, jeśli ciąży nad tobą boskie przeznaczenie. - Podźwignąłem 
się i postawiłem go na pod łodze. - Teraz idź. Najedz się, wykąp, odpocznij w wygodnym 
łóżku, a potem znów się zobaczymy.
Donal popatrzył na mnie.
- Ale jehana mówiła, że mój jehan tu jest.
- Twój ojciec pojechał do Hondarth i jeszcze nie powrócił. Będzie tu za jakiś tydzień. 
Musisz poczekać wraz ze mną. - Rozgarnąłem mu ciężkie czarne włosy, które nie były już tak 
mocno skręcone, jak dawniej. - Donalu, obiecuję ci, że odnajdziemy twoją jehanę. Wszystko 
będzie dobrze. Obiecuję.
Z ciemnej cheysulskiej twarzy patrzyły na mnie wielkie żółte oczy. Cheysuli nie ufają 
nikomu pochopnie, on jednak mi wierzył. Będzie musiał mieć do mnie pełne zaufanie. A ja 
uczynię go królem.
Donal opierał łokcie o blat stołu, głowę podtrzymując dłońmi. Z fascynacją 
obserwował, jak wskazuję palcem zaznaczone na mapie Caledonu miejsca bitew. Przez 
ostatnich dziesięć dni wiele godzin strawiliśmy nad mapami.
- To było tutaj - pokazałem granicę między Caledonem i Stepami. - Ruszyliśmy wraz 
z twym su’falim i Caledończykami i wjechaliśmy na Stepy w tym miejscu.
- Ile czasu trwała bitwa?
- Cały dzień i noc. Lecz była to ledwie jedna bitwa z wielu. Ludzie z nizin walczą 
inaczej niż Homanowie. Finn i ja musieliśmy nauczyć się ich sztuczek. - Właściwie tylko ja 
byłem do tego zmuszony, gdyż metody walki stosowane przez Finna znakomicie pasowały do 
okoliczności.
Donal marszczył w skupieniu czoło. Wyciągnął malutki paluszek i dotknął skórzanej 
mapy.
- Mój su’fali walczył u twego boku, tak samo mój jehan... Czy ja też będę walczył przy 
tobie, gdy zostanę księciem?
- Mam nadzieję, iż uda mi się zachować pokój miedzy Homaną i sąsiednimi krainami 
- odparłem zgodnie z prawdą. - Lecz gdyby mimo mych starań do wojny jednak doszło, to 
jasne, że będziesz walczył wraz ze mną. Może przeciw Atvii, jeśli Osric zechce podnieść na 
mnie rękę, a może z Solinde, jeśli regencja się nie utrzyma...
- Upadnie? - Przeszywał mnie uważnym spojrzeniem żółtych oczu, ściągając swe 
ciemne brwi.
- Może. Odesłałem od siebie Electrę, co nie spodobało się Solindyjczykom. - Nie 
widziałem potrzeby, by ukrywać przed nim prawdę. Cheysulskie dzieci szybko dorastają. 
Poza tym Donal był synem przywódcy klanu i bez wątpienia zasmakował już w swym życiu 
polityki.
Chłopiec westchnął. Coś odwróciło jego uwagę. Odsunął stół, zeskoczył ze stołka i 
usiadł na podłodze przy Lornie. Wilk przeciągnął się, ziewnął i położył łapę na udzie Donala, 
który usiłował wciągnąć go sobie na kolana. Siedzący na oparciu krzesła Taj pisnął z 
podnieceniem i w tej chwili w drzwiach stanął Duncan.
- Jehan!
Donal zerwał się na równe nogi, porzucił Lorna i rzucił się pędem przez komnatę. 
Duncan chwycił syna w ramiona, uśmiechem przeganiając z twarzy zmęczenie. Podniósł 
chłopca i przemówił do niego w Dawnej Mowie. A więc jeszcze o niczym nie wiedział. Mnie 
pozostawiono przekazanie smutnych wieści.
- Czyżbyś odciągał Carillona od jego obowiązków? - spytał Duncan. Chłopiec 
obejmował go za szyję.
- Jehanie, och, jehanie... Dlaczego tak długo nie wracałeś? Bałem się...
- A czegóż miałbyś się bać? - Duncan się uśmiechał. - Chyba że o mnie, a i to bez 
potrzeby. Widzisz przecie, żem cały i zdrów. - Zerknął na mnie ponad ciemną główką swego 
syna. - Carillonie...
- Jehanie? - Donal nie dawał mu dojść do słowa. - Jehanie, pojedziesz? Pojedziesz za 
rzekę? Przywieziesz ją?
- Dokąd mam jechać? Dlaczego? Kogo przywieźć? - Wciąż się uśmiechał. 
Przemierzył komnatę i usiadł na ławie, sadzając sobie Donala na kolanach, choć chłopiec był 
już duży i ciężki. To dziwne, że postępował z synem tak poufale. Cheysuli nie wierzyli w 
miłość, w ich języku nie było nawet takiego słowa. A jednak właśnie miłość objawiała się w 
ruchach i słowach Duncana. - Kogo zgubiłeś, malutki?

- Jehanę - szepnął Donal. Twarz Duncana stężała. Natychmiast spojrzał na mnie.
- Gdzie Alix?

- Alix została... pojmana. - Z trudem wciągnąłem powietrze do płuc. - Wygląda to na 
sprawkę Tynstara.
- Tynstara... - Twarz Duncana miała barwę popiołu.
- Niech lepiej Donal sam ci wszystko opowie - dodałem cicho. - On uciekł i przybył 
tu, by opowiedzieć mi, co się stało.
Duncan nagle ścisnął syna w ramionach.
- Donalu, mów, co zaszło. Powiedz wszystko: co widziałeś, co słyszałeś.
Chłopczyk też pobladł. Nigdy chyba nie widział swego ojca w takim stanie. Kuląc się 
na kolanach Duncana, jeszcze raz przytoczył całą historię. Na twarzy starszego Cheysuli 
toczyła się jakaś walka. W porównaniu z nią moje odczucia były ledwie cieniem 
prawdziwego cierpienia.
Wreszcie Donal skończył opowieść, jego głos ucichł. Czekał wraz ze mną, aż ojciec 
przemówi. Lecz ten milczał. Siedział tylko i wpatrywał się w przestrzeń, jakby niczego nie 
usłyszał.
- Jehanie...? - odezwał się Donal z kolan ojca płaczliwym wystraszonym głosem.
Duncan wreszcie przemówił. Rzekł coś synowi w Dawnej Mowie, uspokoił go 
kojącymi słowy. Chłopiec rozluźnił napięte mięśnie.
- Powiedz, malutki, czy zrobili jej krzywdę?
- Nie, jehanie. Lecz niemal nie mogła mówić.
Twarz Donala posmutniała na samo wspomnienie. Znów się wystraszył.
Duncan spokojnie, delikatnie gładził syna po głowie. Lecz w środku cały był spięty.
- Shansu, Shansu... Odnajdę twoją jehanę. Lecz musisz mi obiecać, że będziesz tu 
grzecznie czekał, dopóki nie przyjedziemy.
- Tutaj? - Donal aż się wyprostował w ramionach ojca. - Nie odeślesz mnie do 
Obozu?
- Jeszcze nie. Gdy wrócę z jehaną, zabierzemy cię tam. Jego oczy wpatrzone były w 
jakiś odległy punkt ponad głową Donala. Duncan wydawał się nieobecny, choć przecież 
obejmował synka. Wreszcie pojąłem, że rozmawia z Caiem, korzysta z magicznej więzi.
Gdy się ocknął, w jego wzroku dostrzegłem nieudolnie maskowany strach. Na chwilę 
zamknął oczy, zagradzając drogę do swej duszy. Wreszcie jeszcze mocniej przycisnął synka.
- Shansu, Donal. Pokój... Odnajdę twoją jehanę. Wiedziałem jednak, patrząc na niego, 
że przemawia nie do syna, a do samego siebie.
- Duncanie. - Odczekałem, aż otrząśnie się z oszołomienia i spojrzy na mnie. - 
Rozmawiałem z twoim zastępcą w Obozie... i z Homanami. Jesteśmy gotowi ruszyć z tobą.
- Dokąd? - spytał. - Wiecie? Czy wiecie choć, gdzie ona jest?
- Sądziłem, że liry ją odnajdą.
- Nie muszą. Ja wiem. I wiem, co on zamierza zrobić. - Postawił synka na ziemi, 
kazał mu zabrać swe liry i odejść. Chłopiec zaprotestował, jednocześnie wystraszony i 
urażony, lecz Duncan nie ustępował.
Wreszcie zostaliśmy sami. - Gdzie?
- W Yalgaardzie. - Nie znałem tej nazwy. - To siedziba Tynstara, forteca w wąwozach 
Solinde. Wystarczy przeprawić się przez Rzekę Błękitnego Kła i ruszyć prosto na północ, w 
góry. Potem przebyć Przełęcz Molon, wjechać do Solinde i już jest się na miejscu. Nie można 
jej przeoczyć. - Wstał i zaczął chodzić w kółko niepewnym krokiem. - Tam ją zabrał.
- A więc musimy udać się do Yalgaardu i ją uwolnić. Obrócił się na pięcie. Jedną dłoń 
trzymał na rękojeści noża.
Pewnie chciał krzyczeć, tłuc głową o ścianę, a jednak się powstrzymywał. Dziwne... 
Było w nim to samo zacięcie, które gościło na twarzy jego brata. Wtedy wiedziałem od razu, 
by trzymać się od Finna z daleka. Teraz jednak nie mogłem.
- W Yalgaardzie znajdują się Wrota - rzucił krótko nieprzyjemnym tonem. - Czy 
wiesz w ogóle, na co chcesz się porwać? - Potrząsnął głową. - Nie masz pojęcia. Nie wiesz, 
czym są Wrota.
- Przyznaję, że jest wiele rzeczy, o których mi nic nie wiadomo.
Duncan ze złością przemierzał komnatę sztywnymi krokami. Nagle wydał mi się 
podobny do górskiego kota, podkradającego się do ofiary.
- Wrota - powtórzył. - Wrota Asar-Sutiego. Brama do świata Sekera.
Dziwne to były słowa. Nie należały do Dawnej Mowy, ale języka znacznie starszego, 
pełnego nienawiści.
- Demony - wykrztusiłem, nie mogąc się powstrzymać.
- Asar-Suti to więcej niż demon. Jest bogiem podziemnego świata, Sekerem, który 
uczynił ciemności i w nich panuje. Jest źródłem potęgi Ihlini. - Przestał nagle chodzić w 
kółko, stanął nieruchomo. - W Yalgaardzie ma źródło część mocy Tynstara.
Przypomniałem sobie, z jaką łatwością schwytał mnie w pułapkę w mym własnym 
łóżku, chcąc odebrać życie. Wspomniałem, jak sprowadził ciemność na szkarłatny rubin. Jak 
skradł Homanę memu wujowi. Przypomniałem sobie też zwłoki Bellama. Jeśli Tynstar 
potrafił dokonać takich rzeczy poza Valgaardem, to na co go stać w samej fortecy?
Duncan był już przy drzwiach. Odwrócił jednak twarz, naznaczoną przez smutek i 
determinację.
- Nikogo nie śmiałbym prosić o ryzykowanie życia w tak potwornym miejscu.
- Alix ryzykowała dla mnie, gdy leżałem skuty atvijskimi kajdanami.
- Alix nie była Mujharem Homany.
- Nie - odparłem z powagą. - Lecz w łonie nosiła nasienie wyroczni, zaś jedne 
wydarzenia wpływają na inne.
Popatrzył na mnie z zaskoczeniem. Ryzyko, o którym mówił, faktycznie istniało, nie 
było jednak większe od tego, które podjęła Alix. Gdyby, idąc mi na ratunek, umarła lub 
straciła dziecko, to przepowiednia mogłaby przepaść, nim jeszcze zaczęła się spełniać.
- Pojadę z tobą - powtórzyłem cicho. - Nie pozostaje mi nic innego.
Stał w drzwiach. Przez długą chwilę milczał, nie mogąc wykrztusić ani słowa. 
Wreszcie skłonił lekko głowę.
- Jeśli staniesz do walki z Tynstarem, Carillonie, to będziesz miał w ręku potężną 
broń.
Czekałem bez słowa.
- Electra poroniła.

ROZDZIAŁ 7

Moje homańskie wojsko zatrzymało się nagle jak jeden mąż. Posłyszałem mamrotane 
uwagi, przekleństwa i przysięgi, modlitwy kierowane do bogów. Nikomu nie miałem tego za 
złe. Czegoś takiego trudno się było spodziewać.
Wyjątkiem byli Cheysuli. Ich to miejsce nie zdawało się niepokoić. Po prostu czekali 
w siodłach, owinięci w swe opończe, zaś promienie słońca odbijały się od ich złotych ozdób.
Przeszedł mnie dreszcz. Otrząsnąłem się i mocniej chwyciłem cugle mego trzęsącego 
się wierzchowca. Duncan zawrócił i podjechał do mnie, by spytać o przyczynę postoju.
- Rozejrzyj się - odparłem ponuro. - Czy widziałeś kiedy coś podobnego?
Wzruszył ramionami.
- Przebyliśmy Przełęcz Molon. To już Solinde. Wjeżdżamy do królestwa Tynstara. 
Czy myślałeś, że będzie tu jak w domu?
Nie byłem pewien swych oczekiwań. Ale myśl o czymś takim w ogóle nie przyszła mi 
do głowy. Takie miejsca śnią się tylko w nocnych koszmarach.
Dwanaście dni po opuszczeniu Mujhary przebyliśmy Rzekę Błękitnego Kła. Było nas 
dziewięciu Homanów i tyluż Cheysuli, do tego Rowan i Gryffth, ja i Duncan - w sumie 
dwudziestu dwóch ludzi zmierzających na ratunek uwięzionej przez Tynstara Alix. Patrząc na 
swych towarzyszy, zwątpiłem nagle w powodzenie naszej misji.
Północne Pustkowia leżały już za nami, tak jak i Przełęcz Molon. Przed sobą mieliśmy 
Solinde i złowieszczy Yalgaard. Było jasne, że zbliżamy się do celu - otoczenie zmieniało się 
coraz bardziej.
Z przełęczy wiał lodowaty wicher. W Homanie zima się skończyła, lecz na drugim 
brzegu rzeki chłód nigdy nie ustępował. Dziwiło mnie, jak Cheysuli mogą podróżować z 
odkrytymi ramionami. Wiedziałem jednak, że lepiej niż Homanowie znoszą surowe warunki.
Śnieg leżał wciąż pod drzewami, w załomach skał. Wokół ciągnęły się wąwozy i 
kaniony; ciemne, puste, mokre od topniejącego lodu. Wokół nas wszystko było ogromne, 
czarne, śliskie, ociekające wilgocią. Kraina była spustoszona.
Nawet drzewa świadczyły o cierpieniu tej ziemi - skurczone, powykręcane tak, jakby 
uderzyła w nie jakaś wielka, zimna, rozwścieczona pięść. Skały popękały na połowy, 
ćwiartki, niektóre rozsypały się w proch. Jednakże większość z nich przybrała jakiś kształt; 
ohydny, odrażający, jakby były zaklętymi w kamień koszmarami.
- Zbliżamy się do Yalgaardu - oznajmił Duncan. - To jest pole ćwiczebne Ihlini.
Spojrzałem na niego ze zdziwieniem.
- O czym ty mówisz?
- Moc Ihlini jest wrodzona - wyjaśnił - lecz muszą oni dopiero nauczyć się, jak nią 
władać. Ihlińskie dziecko nie jest ani trochę bardziej świadome swej potęgi niż mały 
Cheysuli. Obaj wiedzą co prawda, że władają pewną potęgą, ale nie mają pojęcia, jak jej 
użyć. Muszą więc ćwiczyć.
Rozejrzałem się z niedowierzaniem.
- To znaczy, że te dziwne kształty to robota Ihlini?
Koń Duncana poruszył się, uderzył podkutym kopytem w czarną skałę. Dźwięk odbił 
się echem od ścian wąwozu.
- Wiesz o trzech cheysulskich darach - odparł cicho Duncan. - Sądziłem więc, iż 
znasz również władzę Ihlini.
- Wiem tyle, że potrafią wykrzesać życie z martwych przedmiotów - rzekłem. - 
Kiedyś jeden z nich zmienił nawet nóż w lwa.
- Zgadza, się - przytaknął Duncan. Wskazał ręką skały. - Mają moc zmieniania 
kształtów martwych przedmiotów. Poznałeś również ich kolejną umiejętność; zmieniania 
wieku.
Dotknięciem ręki Ihlini potrafi postarzyć człowieka, przyspieszając upływ jego lat. - 
Wiedziałem o tym aż nazbyt dobrze, lecz milczałem. - Jest też coś, o czym ci już mówiłem: 
odbierają ludziom dusze. Potrafią też uniemożliwić gojenie się ran. I jeszcze znają sztukę 
zsyłania złudzeń, tworzenia miraży, rzeczy, które w rzeczywistości nie istnieją. Mają 
wszystkie te dary... i im podobne. Takie jest ich dziedzictwo, otrzymane od Asar-Sutiego, 
Sekera, który użycza swej magii tym, którzy go o to poproszą.
- Ale przecież wszyscy Ihlini władają magią...
- To prawda. Lecz Tynstar jest tylko jeden. - Popatrzył na powyginane drzewa, 
przemienione skały. - Widzisz już, jak wielka jest potęga Tynstara i jak uczy jej innych. 
Zbliżamy się do Wrót Asar-Sutiego.
Spojrzałem na swych ludzi. Pobledli, zamilkli, spoważnieli. Bez wątpienia ogarnął ich 
strach - sam przecież się bałem - lecz nawet lęk nie skłoni ich do powrotu. Cheysuli nie 
musiałem nawet pytać o zdanie. Ich życie należało do bogów, których potęga, miejmy 
nadzieję, przewyższa moc Tynstara i Asar-Sutiego, Sekera z podziemnego świata.
Duncan ruszył naprzód.
- Musimy rozbić obóz. Słońce już zachodzi. Jechaliśmy w milczeniu, kuląc się i 
pochylając głowy, jako że jakaś okrutna moc wisiała w powietrzu, przenikała ziemię, jak 
wilgoć z wiosennych roztopów.
Obóz rozbiliśmy w odnodze wąwozu, pod skalną półką, która chroniła nas przed 
nocnym wiatrem. Na skale leżała cienka skóra gleby, spod której tu i ówdzie wyglądał 
kamienny szkielet, połyskujący w promieniach zachodzącego słońca kroplami wilgoci. 
Korzenie drzew wiły się po ziemi, jak węże szukające ciepła. Jeden z mych Homanów, 
zbierając drewno na ognisko, chciał odciąć nożem kilka wrzecionowatych konarów, 
szarpanych przez wiatr, i przez przypadek wyrwał ze ściany wąwozu całe drzewo. Było 
niewielkie, karłowate, i uzmysławiało nam, jakże nędzne jest życie w okolicach Yalgaardu.
Przygotowaliśmy strawę, wyjmując z juków zapasy - suszone mięso, płaskie bochenki 
chleba, po miarce słodkiego, ciemnego cukru. I wino. Wszyscy mieliśmy bukłaki. 
Nakarmiliśmy konie przywiezionym obrokiem - trawy prawie tu nie było - napoiliśmy je 
wodą z roztopionego śniegu. Kiedy już napełniliśmy wszystkie żołądki, zaczęliśmy się 
zastanawiać, co dalej.
Zbyt długo siedziałem w siodle, opatulony swym najcięższym płaszczem. Nie mogłem 
teraz zapomnieć o bólu we wszystkich kościach, nie mogłem pozbyć się świadomości, że 
wszyscy możemy zginąć. Kiedy tylko byłem w stanie niepostrzeżenie wymknąć się z obozu, 
zostawiłem innym wymuszone pogawędki i grę w kości, i poszedłem odnaleźć Duncana.
Szukałem go długo i chciałem już dać za wygraną, gdy wreszcie go zobaczyłem. Stał 
przy ścianie wąwozu i wpatrywał się w ciemniejący horyzont. Nie ruszał się, zesztywniał 
cały, więc był niemal niewidoczny, wydało go dopiero światło księżyca, odbijające się od 
jego kolczyka. Podszedłem więc powoli czekając, aż mnie zauważy.
Narzucił jednak opończę, czarną jak moja, zlewającą się z ciemnościami nocy. W 
uchu połyskiwał mu kolczyk.
- Co on jej zrobi? - zapytał. - Co on jej może zrobić? Sam się nad tym zastanawiałem, 
lecz zdołałem wykrztusić kilka uspokajających słów.
- Ona jest silna, Duncanie, silniejsza od niejednego mężczyzny. Tynstar zmierzy się z 
godnym przeciwnikiem.
- Ale to Yalgaard - odparł chrapliwie. Przełknąłem ślinę.
- W jej żyłach płynie Dawna Krew.
Odwrócił się gwałtownie, oparł plecami o kamienną ścianę, skrył twarz w mroku.
- Tu Dawna Krew może być niczym.
- Nie wiadomo. Przecież Donal uciekł tym Ihlini, przybrał pod ich bokiem postać 
lira. Może Alix sama ich pokona.
- Ru’shalla-tu - odparł z rozpaczą w głosie. „Oby tak się stało”. Spojrzał na mnie 
swymi ciemnymi oczyma, w których dostrzegłem strach. Nie mówił jednak więcej o Alix. 
Przykucnął, znów oparł się o skałę, owinął szczelniej opończą.
- Czy zastanawiasz się, gdzie podziewa się Tourmaline? - zapytał. - Co stało się z 
Finnem?
- Myślę o tym każdego dnia - odrzekłem natychmiast. - I co dzień żałuję tego, co się 
stało.
- A czy stałoby się inaczej, gdyby przyszedł do ciebie z prośbą o rękę twej rujholli.
Przysiadłem na pniu powalonego drzewa. Duncan cierpliwie czekał na odpowiedź.
- Potrzebowałem przymierza z Rhodrim - odparłem w końcu. - Zawarlibyśmy je, 
gdybym oddał swą siostrę jego synowi.
- I tak ci dopomógł.

- To Lachlan przyszedł mi z pomocą. Do dziś nie zawarłem z Rhodrim przymierza. - 
Wzruszyłem ramionami. - Pewno dojdzie do tego, gdy sprawy się ułożą, lecz na razie nie ma 
formalnego paktu. To była jedynie pomoc harfiarza dla najemnika, nie dar Wysokiego księcia 
Ellasu dla Mujhara Homany. A to ogromna różnica.
- Różnica - powtórzył z goryczą. - tak jak istnieje różnica pomiędzy Cheysuli i 
Homanami.
Kopnąłem jakiś kamyk.
- Czy jesteś zły, że Donal musi poślubić Aislinn? Że Cheysuli pojmie za żonę 
Homankę?
- Żałuję tylko tego, że Donal zazna innego życia, niżbym mu tego życzył. - Duncan 
wyglądał jak czarny kleks na kamiennej ścianie. - W klanie byłby po prostu wojownikiem, 
chyba że obrano by go na przywódcę. Takie życie jest łatwiejsze od życia księcia. Tego bym 
mu życzył; nie losu, który mu zgotowałeś.
- Nie mam wyjścia. Bogowie... wasi bogowie nie pozostawili mi żadnego wyboru.
Przez chwilę milczał.
- A więc należy założyć, iż istnieją pewne powody dla takiego losu mego syna.
Uśmiechnąłem się gorzko.
- Ty, Duncanie, jesteś w dobrej sytuacji; oto zobaczysz, jak syn twój zostaje królem. 
Ja zaś muszę wpierw umrzeć, by Donal zasiadł na tronie.
Milczał przez dłuższą chwilę. Księżyc skrył się za chmurami, Duncan wtopił się w 
ciemną skałę. Nie widziałem go, lecz słyszałem, jak przesypuje piasek między palcami.
- Zmieniłeś się - rzekł w końcu. - Wpierw myślałem, że wcale lub tylko niewiele. 
Teraz wiem, że się myliłem. Finn dobrze zahartował stal, lecz dopiero rządy wyostrzyły 
miecz.
Skuliłem się pod opończą.
- Jest jak mówisz, tron zmienia ludzi. Nie miałem jednak wyboru.
- Brak wyboru również odmienia - dodał cicho. - Mnie przynajmniej zmienił. Mam już 
prawie czterdzieści lat, a w tym wieku człowiek winien znać już swoje miejsce i bez 
narzekania przyjmować tahlmorrę. Ja jednak ostatnio myślę bez przerwy, co by się stało, 
gdyby los zrządził inaczej. Zawsze się zastanawiamy nad tym, czym byłaby wolność od 
tahlmorry.
Księżyc znów się pokazał. Duncan potrząsał głową.
- Co by się stało, gdybym zatrzymał sobie syna? Przepowiednia nie zostałaby 
dopełniona, Pierworodni, którzy dali nam swe słowo, nigdy nie powróciliby na ziemię. Nie 
bylibyśmy już Cheysuli. - Uśmiechnął się smutno. - Cheysuli, dzieci bogów. Dzieci jednak 
bywają nieposłuszne.
- Duncanie - odezwałem się. - Odnajdziemy ją. I uwolnimy.
Światło księżyca padło na jego twarz.
- Kobiety giną tak łatwo - mówił cicho. - Umierają przy porodzie, z choroby, od 
wypadku. A wojownik może rozpaczać tylko w zaciszu swego namiotu. Nie wolno mu 
okazać swych uczuć członkom klanu; to nie uchodzi. Takie rzeczy zatrzymuje się dla siebie. - 
W dłoni miał kilka kamyków. - Lecz gdyby ten demon odebrał mi Alix, nie dbałbym o to, czy 
ktoś widzi moją rozpacz. - Kamienie wysypały mu się z ręki jeden po drugim. - Gdybym ją 
stracił, byłbym pusty...
Koło południa wjechaliśmy do wąwozu, w którym krył się Yalgaard. Z wąskiego 
przesmyku trafiliśmy do wielkiego kanionu. Po obu stronach wysoko wyrastały pionowe 
skalne ściany. Jechaliśmy jeden za drugim, gdyż z początku nie było dość szeroko na jazdę w 
rzędzie. Wkrótce jednak ściany rozeszły się, aż wreszcie byliśmy tylko małymi kamykami 
toczącymi się w głębokiej kamiennej szczelinie.
- Tam! - Duncan wyciągnął przed siebie rękę. - Widzicie?
Rzeczywiście. Yalgaard widniał przed nami, jak orzeł siedzący na gnieździe. Forteca 
tworzyła trzecią ścianę wąwozu, była jak kamień zawieszony na łańcuchu. Jednakże już po 
chwili żadne z tych porównań nie wydawało się odpowiednie - to nie był szlachetny kamień 
czy dostojny orzeł. Najwyżej padlinożerca, krążący nad trupami.
Wkraczaliśmy prosto w pułapkę. Za nami była droga ucieczki, przed nami Yalgaard. 
Poczułem się nieswojo.
- O, Lodhi - sapnął Gryffth. - Nigdy czegoś takiego nie widziałem.
Ja również. Yalgaard wyrastał z czarnego, połyskliwego bazaltu, jak bryła twardego, 
ciemnego lodu, polerowana na kształt klejnotu. Były tu baszty i wieżyczki, mury i wały 
obronne. Forteca błyszczała jak szkło, zaś wokół niej unosiła się chmura dymu. Choć byliśmy 
jeszcze daleko, już czuliśmy swąd.
- Wrota - ozwał się Duncan. - Skryte są w fortecy. Yargaard to ich strażnica.
- To stamtąd dobywa się dym?
- To oddech boga - odparł. - Wrota zioną ogniem. Słyszałem, że w skale pulsuje 
krew; gorąca, biała magma. Jeśli jej dotkniesz, musisz umrzeć.
W wąwozie nie było śniegu, nic nie zakrywało skalistego podłoża z gładkiego, 
błyszczącego bazaltu. Brakło tu trawy i drzew. Zima zmieniła się w lato, lecz chyba 
przyjemniej było już w chłodzie.
- Asar-Suti - mówił Duncan. - Sam Seker. - Z rozmysłem splunął na ziemię.
- Co to za dziwne kształty? - spytał Rowan, mając na myśli wielkie głazy, 
porozrzucane naokoło jak kości do gry. Czarne, nie obrobione bloki walały się wszędzie. 
Były ogromne, za każdym z nich można by się ukryć.
Lub zginąć, gdyby spadł niespodziewanie z nieba.
- To bestiarium Ihlini - wyjaśnił Duncan. - Kpina z lirów. Podjechaliśmy bliżej i 
przyjrzeliśmy się skałom pojmując, o czym mówi. Każda z nich miała określony kształt, 
będący monstrualną parodią różnych zwierząt. Ich pyski i członki nie przypominały jednak 
żadnych znanych stworzeń. Było to czyste szyderstwo, istna profanacja, dalekie echo boskich 
kształtów lirów. Asar-Suti zaklęty w kamień. Bóg o wielu postaciach. Bóg potwornej 
groteski.
Powstrzymałem mdłości. To była wcielona plugawość.
- Dalej powinniśmy jechać ostrożnie.
Duncan ściągnął cugle, bym mógł dotrzymać mu kroku, i skinął lekko głową.
- Gdybyśmy ruszyli śmiało, jak wielu dawnych męczenników, byłoby to dość dla nich 
zaskakujące, lecz również nieroztropne. Nie chcę umierać jak głupiec. Znajdźmy więc 
kryjówkę i pomyślmy, jak wślizgnąć się tam niepostrzeżenie.
- Mamy dostać się do środka? - Rowan potrząsnął głową. - To chyba niemożliwe.
- Zawsze istnieje jakiś sposób, by dostać się do środka - odparł Duncan. - Trudniej 
będzie z wydostaniem się na zewnątrz.
Skinąłem niepewnie głową.
To Gryffth wymyślił, jak możemy wejść do fortecy. Gdy zaofiarował się, że to 
umożliwi, byłem zaskoczony - przecież może ugotować się żywcem we krwi boga! Lecz 
zdawało się, iż to jedyne możliwe rozwiązanie. Zgodziłem się więc, gdy wszystko dokładnie 
wytłumaczył.
Przykucnęliśmy za czarnymi, zastygłymi w kamieniu postaciami. Byliśmy zbyt 
daleko, by można było dostrzec nas z murów fortecy. Biały, cuchnący dym kłębił się w 
wąwozie, zapewniając nam dodatkową zasłonę, zaś wielkie głazy rzucały chłodny, przyjemny 
cień.
Gryffth wyjął jakiś pierścień z torby u pasa.
- Panie, to powinno wystarczyć. Jest to oznaka królewskiego posłańca. Dzięki niej 
bezpiecznie wjadę do fortecy.
- Być może - odparłem powątpiewającym tonem. - A jeśli nie?
Gryffth uśmiechnął się słabo. Jego rude włosy skrzyły się w słońcu.
- Nie powinienem mieć żadnych kłopotów. Sam Wysoki Król mawiał, że mam dar 
giętkiego języka. Owinę sobie Tynstara wokół palca. - Uczynił obraźliwy gest. Wszyscy 
Romanowie zarechotali. Kiedy tylko ten Ellazjańczyk wstąpił do mnie na służbę, od razu 
zjednał sobie wielu przyjaciół. Był dowcipny, inteligentny, a do tego sympatyczny.
Rowan się zadumał.
- Ale co powiesz, gdy staniesz przed Tynstarem? Pierścień nie przemówi za ciebie.
- Nie, ale dzięki niemu wjadę do środka. A wtedy powiem czarownikowi, że przysyła 
mnie Wysoki Król Ellasu. Że chce zawrzeć przymierze.
- Rhodri nigdy by tak nie postąpił! - wykrzyknął Rowan. - Myślisz, że Tynstar w to 
uwierzy?
- Może tak, może nie. To nieistotne. - Piegowate oblicze Gryfftha spoważniało na 
podobieństwo ponurej twarzy Duncana. - Powiem, że Wysoki Książę Cuinn bardzo zagniewał 
swego ojca, wysyłając żołnierzy na pomoc Mujharowi. Wytłumaczę, że Rhodri nie ma 
zamiaru zawierać sojuszu z Homaną, lecz prosi o ihlińską pomoc. To powinno dać 
Tynstarowi do myślenia. Każe mi zostać co najmniej na jedną noc, ja zaś pod osłoną nocy 
otworzę bramy i wpuszczę was do fortecy. - Na twarz powrócił mu ciepły uśmiech. - Gdy już 
wjedziecie, to wszystkich nas czeka zwycięstwo lub śmierć. Przestanie więc liczyć się to, co 
czarownik pomyśli o mojej bajce.
- Możesz jednak zginąć - rzekł Rowan zagniewanym głosem.
Gryffth wzruszył ramionami.
- Każdy kiedyś umrze. Nie wybiera się swego losu. Lodhi będzie miał mnie w swej 
opiece.
Duncan się uśmiechnął.
- Gadasz prawie jak my. Mógłbyś być Cheysuli. Gryffth się zamyślił. Wychował się w 
Ellasie, nie znał Cheysuli, lecz nie uważał ich za demonów. Najwyraźniej uznał więc tę 
uwagę za komplement.
- Dzięki ci, Duncanie, ale Lodhi może mieć inne plany.
- Nazywacie go Wszechwiedzącym - odparł Duncan. - A więc musi wiedzieć i to, że 
życzę ci jak najlepiej.
Gryffth uśmiechnął się i położył mu rękę na ramieniu.
- Już za to, przywódco klanu, z przyjemnością zrobię wszystko, co w mojej mocy, by 
pomóc ci odzyskać Alix.
Duncan chwycił go za rękę.
- Ellazjańczyku! Cheysuli i’halla shansu! - Roześmiał się widząc, że Gryffth nie 
rozumie ani słowa. - Niech zstąpi na ciebie cheysulski pokój.
Gryffth skinął głową.
- Dzięki, przyjacielu. A ty doznaj wiedzy Lodhiego. - Zwrócił się teraz do mnie. - 
Jeśli pozwolisz, panie, to ruszę już. Zaś w nocy, jeśli będę mógł, otworzę bramę.
Ale jak się o tym dowiemy? - spytał Rowan. - Nie możemy podjechać zbyt blisko, ty 
zaś nie możesz rozpalać ognia.
- Poślę Caia - ozwał się Duncan. - Mój lir spostrzeże Gryfftha i powie nam, która z 
bram jest otwarta.
Rowan westchnął ciężko, pocierając ze zmęczenia skroń.
- To wszystko jest zbyt ryzykowne...
- Zgoda, istnieje ryzyko - przytaknąłem. - Warto jednak spróbować.
Gryffth podniósł się na nogi.
- Jadę więc, panie, i zrobię wszystko, co w mojej mocy. Ja również powstałem i 
uściskałem go.
- Niech ci się powiedzie. I niech Lodhi ma cię w swej opiece.
Pochwycił w rękę cugle, zawrócił konia i wskoczył na siodło. Zerknął na Rowana, 
swego wiernego druha, i się uśmiechnął.
- Nie martw się, alvi. To mój wolny wybór.
Ruszył konno w kierunku fortecy. Ponad skałą wisiała chmura oparów, dymna 
zasłona, cuchnący oddech boga.


ROZDZIAŁ 8

Księżyc wisiał wysoko na tle ciemnego nieba i rzucał na cały wąwóz nieziemską 
poświatę. Krztusiliśmy się cuchnącymi kłębami dymu, grzejącymi nas wbrew naszej woli. 
Cienie wypełzły spod wielkich kamiennych głazów, wyciągnęły ku nam swe szpony, 
połknęły nas w swe paszcze. Moi Homanowie mamrotali coś o demonach i ihlińskich 
czarownikach - dla mnie było to jedno i to samo.
Siedzący koło mnie Duncan zrzucił z ramion opończę i dźwignął się na nogi.
- Cai mówi, że Gryffth wyszedł z zamku i jest w zewnętrznym pierścieniu murów. 
Musimy ruszać.
Zostawiliśmy konie uwiązane do skał i poszliśmy pieszo. Miecze i noże ukryliśmy 
pod opończami, by nie połyskiwały w świetle księżyca. Szliśmy po błyszczącym bazalcie, z 
każdym krokiem wzbijając tumany popiołu i sproszkowanych skał. Podążaliśmy od jednego 
głazu do drugiego, kryjąc się i zbliżając coraz bardziej do fortecy. Ziemia pod naszymi 
stopami rozgrzewała się. Dym z sykiem i pogwizdywaniem uchodził ze szczelin w podłożu, 
unosząc się do gwiazd.
Podeszliśmy wreszcie do murów, połyskujących w księżycowej poświacie. Były 
jeszcze wyższe niż ściany Homana-Muj-har, jakby Tynstar chciał mnie wykpić. Na każdym 
ich zakręcie, a także w pół drogi między załamaniami murów stały wieże, baszty, 
wynurzające się z bazaltu, zwieńczone spadzistymi dachami i bez wątpienia obsadzone przez 
pomniejszych Ihlini. Śmierdziało tu złą magią.
Brama była nieduża, może prowadziła do jakiegoś wąskiego krużganka. 
Podchodziliśmy do niej z flanki, omijając główną bramę fortecy, która połknęłaby nas, jak 
bezbronne dzieci. Brama rozwarła się, uchyliła, i w szparze pomiędzy murem a ciemnym 
drewnem spostrzegłem twarz Gryfftha.
Skinął na nas ręką. Ruszyliśmy w milczeniu, bez słowa, przyciskając do siebie broń, 
by nie szczęknęła. Gdy dotarliśmy do bramy, Ellazjańczyk otworzył ją szerzej.
- Tynstara tu nie ma - szepnął świadomy, ile to dla mnie znaczy. - Chodźcie, może uda 
nam się uniknąć najgorszego.
Po kolei prześlizgnęliśmy się przez bramę. Nad naszymi głowami przeleciały 
skrzydlate liry. Przez bramę przemknęły też wilki, lisy i górskie koty. Czy będą jednak 
walczyć? Finn mówił, że boskie prawo zabrania lirom atakować Ihlini.
Gryffth zamknął za nami bramę. Pod murami leżały dwa nieruchome ciała. 
Spojrzałem na Ellazjańzyka, ten jednak nic nie powiedział. I tak byłem mu niezmiernie 
wdzięczny. Podobnie jak Lachlan, służył mi tak, jakby się do tego urodził. Był nawet skłonny 
zabijać.
Staliśmy w niewielkim krużganku, z dala od zamku. Yalgaard rozpościerał się przed 
nami. Z kamiennego monolitu patrzyły okna korytarzy i komnat. Najgorsze chyba mieliśmy 
już za sobą.
Ruszyliśmy naprzód, przez krużganek i otwartą przestrzeń. Staraliśmy trzymać się w 
cieniu murów. Wyciągnęliśmy miecze, połyskujące w świetle księżyca. Stąpaliśmy po 
kamiennej posadzce, podążając ku wewnętrznemu pierścieniowi ścian. Jak długo jeszcze 
będziemy bezpieczni, skryci pod zasłoną tych murów?
Wkrótce okazało się, że niedługo. Gdy Gryffth prowadził nas na wewnętrzny 
dziedziniec, usłyszałem dziwny syk i spostrzegłem, że z jednej z baszt strzela w górę jasny 
płomień. Sypnął na nas iskrami, zalał wszystko fioletową poświatą. Za chwilę cienie ustąpią 
miejsca jaskrawemu światłu słońca i nie będziemy już mogli kryć się w ciemnościach.
- Rozdzielamy się! - krzyknąłem, wbiegając pędem w najbliższy korytarz.
W ręku dzierżyłem miecz. Za plecami posłyszałem jakieś kroki. Obróciłem się na 
pięcie i zobaczyłem wroga, unoszącego rękę, by zakreślić runiczny znak. Szybko 
zamachnąłem się i pchnąłem ostrze w jego gardło. Padł na ziemię, zalewając się krwią.
Rowan stał tuż za mną, za nim z kolei Gryffth. Wbiegliśmy w korytarz ustawieni w 
klin, unosząc miecze. Cheysuli zniknęli, wślizgnęli się w niezliczone korytarze, lecz 
słyszałem szczęk oręża Homanów. Skoro Tynstar był nieobecny, mieliśmy większe szansę, 
lecz mimo to walka nie będzie łatwa. Nie mieliśmy czasu do stracenia.
- Brać ich! - krzyknąłem na widok czterech mężczyzn. Zbliżali się do nas, wyciągając 
miecze i noże. Spodziewałem się magii, gdy tymczasem oni sięgnęli po stal.
Uniosłem miecz, lecz w dłoniach poczułem przeszywający ból. Mimo ćwiczeń z 
Cormakiem nie byłem w stanie pozbyć się zdrętwienia opuchniętych palców. Na razie 
zdołałem utrzymać rękojeść, lecz opadły ze mnie wszystkie siły. Musiałem więc liczyć nie 
tyle na swoje umiejętności bitewne, co na szybkość i zwinność. Tynstar to sprawił, że moja 
sztuka władania mieczem była ledwie przeciętna.
Gryffth wyciągnął z pochwy nóż i rzucił go przed siebie. Jeden z Ihlini dostał prosto w 
piersi i został wyeliminowany z walki. Teraz było trzech na trzech, lecz już po chwili, nim 
zdążyłem oszacować ich pozycje, Rowan zasiekł mieczem następnego. Przeciwnicy na razie 
ignorowali mnie, widocznie wiedząc, że moje możliwości nie są zbyt duże. Zdecydowałem 
się unikać walki. Jeśli Ihlini chcą mnie pojmać, to mnie dostaną. Jeśli nie, postaram się ich 
wyminąć.
- Powstrzymajcie ich! - rzekłem krótko i wbiegłem w najbliższy korytarz. Kamienna 
posadzka była nierówna, powykrzywiana, pochyła, jakby miała uniemożliwić mi ucieczkę. 
Na ścianach paliło się kilka pochodni. Domyśliłem się, że ta część fortecy jest rzadko 
używana albo też Ihlini zabrali stąd żagwie, biegnąc do walki.
Echa bitwy ucichły, pobrzmiewały tylko gdzieś daleko w korytarzu przypominającym 
wąski tunel. Nie zatrzymywałem się, słysząc jedynie swoje kroki na kamiennej posadzce i 
czekając na atak, który z pewnością nastąpi.
Wchodziłem coraz głębiej do wnętrza fortecy. Wokół mnie czarny bazalt połyskiwał 
w świetle pochodni. Ściany zdawały się pochłaniać światło, ostrze mego miecza pociemniało, 
jak rubin. Wytężałem wzrok, by widzieć, którędy podążam. Kilka pochodni syczało, kopciło 
w ciemnościach, dając trochę światła. Wystarczyłoby, aby Tynstar wynurzył się nagle z 
ciemności, i cała moja odwaga czmychnęłaby jak szarak.
Posłyszałem chrzęst kamienia trącego o kamień. Odwróciłem się natychmiast, gotując 
się na najgorsze. Lecz człowiek, który wyszedł z niszy w ścianie, był mi nie znany. Oczy miał 
puste, zapadnięte. Wydawało się, że postradał swą duszę.
Bez słowa zbliżył się do mnie. Jego miecz błyszczał w świetle świec najczystszą stalą. 
Odskoczyłem przed ciosem, gdy broń zaświszczała mi nad głową, i podniosłem miecz, by go 
powalić. W dłoniach czułem ból, lecz nie śmiałem puścić rękojeści.
Znów zaatakował. Uchyliłem się, odskoczyłem, ostrze zachrobotało o skałę. Lecz 
kiedy natarłem w kontrataku, zablokował mój cios i wytrącił mi miecz z rąk. Nie musiał 
nawet się wysilić, by moja broń szczęknęła o czarną kamienną posadzkę. Piekący ból knykci 
wżerał mi się w samą duszę.
Ostrze znów skierowało się na mnie, mierząc w mój brzuch. Cofnąłem się o krok, 
umykając przed pchnięciem, jednak broń weszła w mój pancerz, przecięła koszulę i trafiła 
między żebra. Nie była to głęboka rana; ot, draśnięta kość, lecz skłoniła mnie do myślenia.
Podskoczyłem wysoko, chwyciłem pochodnię i zerwałem ją ze ściany. Ihlini znów 
natarł, lecz ja uniosłem żagiew i rzuciłem rozszalały płomień prosto w jego twarz.
Czarownik wrzasnął i upuścił miecz, łapiąc się dłońmi za lico. Wijąc się z bólu, 
wzywał bez przerwy Asar-Sutiego, aż wreszcie osunął się na kolana. Cofnąłem się o krok, 
gdyż ujrzałem, że czyni dłonią zawiły gest.
- Sekerze... Sekerze... - zaintonował, kołysząc się na kolanach. Jego poparzona twarz 
błyszczała w świetle pochodni.
Wciąż trzymałem żagiew w prawej dłoni. Gdy Ihlini wezwał swego boga i zakreślił w 
powietrzu runiczny znak, płomień spełzł po żelaznym uchwycie i polizał mnie po dłoni.
Natychmiast odrzuciłem pochodnię pod ścianę. Dłoń przeszywał mi potworny ból. 
Płomień rozlał się na kamieniu i zaczął pełznąć po podłodze korytarza w moją stronę. Ihlini 
nadal mamrotał zaklęcia, przyciskając dłonie do twarzy.
Znów odskoczyłem, mniej już pewien swych szans. Mój miecz leżał wciąż na 
podłodze. Za chwilę przepadnie w ogniu, który rozlewał się na posadzce jak woda, podążając 
ku mnie.
- Sekerze, Sekerze, niech spłonie!
Lecz Ihlini popełnił śmiertelny błąd. Chciał, by wróg spłonął, nie sprecyzował jednak, 
o kogo mu idzie. Klęczał wciąż na podłodze, więc kiedy kamienne płyty zapaliły się od rzeki 
żywego ognia, on również stanął w płomieniach. Ogień wspiął się po nim, ogarnął go całego. 
Szybko kopnąłem miecz, odsunąłem go na bok i zacząłem deptać po ostrzu, by ostudzić stal. 
Wreszcie pochwyciłem broń i pobiegłem przed siebie, pozostawiając za sobą tę żywą 
pochodnię.
W tym samym momencie posłyszałem krzyk. To był głos Alix! Brzmiała w nim nuta 
strachu, rozpaczy, ale i gniewu. Niemal jednocześnie rozległ się dźwięk szamotaniny i czyjś 
wrzask.
Ruszyłem pędem, skręciłem w odnogę korytarza i uniosłem miecz, gotów rozpłatać 
wroga na pół. Nie musiałem się jednak fatygować. Ihlini leżał na ziemi, zwrócony twarzą do 
dołu. Krwawił obficie. Alix przyklękła przy nim, by zabrać mu nóż. W ręku trzymała już 
miecz.
Odwróciła się na pięcie, zerwała na nogi. Wypuściła nóż, obiema dłońmi chwytając 
rękojeść miecza. Nagle rozpoznała mnie i broń wypadła jej z dłoni. Uśmiechnąłem się. - 
Alix... Co za spotkanie!
Była tak blada, iż pomyślałem, że za chwilę zemdleje, lecz trzymała się prosto. Jej 
oczy zdawały się ogromne na tle wychudzonej, posiniaczonej twarzy, splątane włosy opadały 
jej na plecy w jednym wielkim warkoczu. Miała na sobie nocną koszulę splamioną krwią. 
Krew nie była jednak jej, lecz człowieka, którego zgładziła.
Zapomniałem już, że twarz mam pomarszczoną, włosy posiwiałe, że poruszam się już 
inaczej niż dawniej. Zapomniałem o tym, co zrobił mi Tynstar. Dopiero na widok przerażenia 
w oczach Alix wszystko sobie przypomniałem. I znów powrócił ból. Wyciągnąłem dłoń, nie 
zważając na obolałe, spuchnięte knykcie.
- Pójdziesz ze mną?
Zerknęła szybko na trupa Ihlini. Pochyliła się, podniosła nóż i podeszła do mnie. 
Podała mi chłodną, drżącą dłoń. Przez chwilę staliśmy tak, cuchnąc krwią, brudem, własnym 
strachem, wreszcie odłożyliśmy broń i objęli się mocno na jedną krótką chwilę.
- A Duncan? - spytała, gdy w końcu wypuściłem ją ze swych ramion.
- Też tu jest, nie martw się. Jak jednak przechytrzyłaś Ihlini?
Znów spojrzała na trupa.
- Był dość głupi, by otworzyć drzwi mej komnaty. Chciał ponoć gdzieś mnie zabrać. 
Nie spodziewał się żadnego oporu. Złapałam pochodnię i poparzyłam mu rękę.
Dotknąłem dłonią jej zapadniętych policzków.
- Jak się czujesz?
Popatrzyła na mnie z nagłym dystansem w oczach.
- Później ci powiem. Chodź za mną. Tdy.
Chwyciła rąbek koszuli i ściskając w drugiej ręce nóż, ruszyła przed siebie.
Pobiegliśmy korytarzami i zaczęliśmy się wspinać po krętych schodach; Alix 
przodem, ja tuż za nią. Wchodziliśmy coraz wyżej. Krzywiłem twarz, czując kąśliwy ból w 
kolanach. Uda drżały mi z wysiłku, straciłem dech. Wreszcie pchnęła wąskie drzwi, tak małe, 
że musiałem się schylić. Wyszliśmy na wały fortecy. Alix wyciągnęła przed siebie rękę.
- Ta baszta to część komnat Tynstara. W dół prowadzą schody. Jeśli uda nam się 
dostać do środka, to zbiegniemy niezauważeni aż na dziedziniec.
Chwyciłem ją za rękę i ruszyliśmy pędem. Zewsząd dochodziły odgłosy walki. Wróg 
miał przewagę liczebną. Okrążyliśmy basztę, szukając drzwi. Nagle stanąłem jak wryty. Na 
murach stała znajoma postać.
- Duncanie!
Obrócił się ku mnie jak osaczone zwierzę. Wzrok miał przerażony, pełen rozpaczy.
- Nie! - krzyknął.
Alix wyrwała dłoń z mego uścisku i rzuciła się ku niemu, wykrzykując jego imię, lecz 
coś w jego wzroku kazało mi złapać ją, powstrzymać.
- Alix, poczekaj...
Światło księżyca rozświetlało jego twarz. Pierś unosiła mu się w nierównym oddechu, 
po szyi i włosach spływał pot.
- Uciekajcie stąd, szybko! Alix, nie czekaj na mnie!
Znów próbowała wyszarpnąć dłoń, lecz ściskałem ją z całych sił.
- Duncanie, co ty mówisz? Nie mogę cię usłuchać! - Na moment odwróciła ku mnie 
głowę. - Puszczaj...!
Duncan postąpił o krok w naszym kierunku i znów przystanął, zwracając twarz ku 
ciemnemu niebu. Zerknął ku mnie i pokazał na Alix.
- Zabierz ją stąd, Carillonie... - Gwałtownie wciągnął powietrze do płuc, omal nie 
padając z wysiłku. Z lewej ręki tryskała mu krew. - Czy słyszysz? Uciekajcie, zanim...
Reszta jego słów utonęła w huku, który rozległ się nad naszymi głowami. Cofnąłem 
się, przywarłem do ściany, przyciskając do siebie Alix. Wraz z hałasem wybuchło światło tak 
jaskrawe i oślepiające, że wszystko wokół stało się białe i niczego już nie widzieliśmy.
- Czy teraz mam już wszystkich? - rozległ się urokliwy głos Tynstara.
Wówczas go ujrzałem. Szedł ku nam po murach od sąsiedniej baszty. Duncan 
znajdował się pomiędzy Ihlinim a nami. Znów wyciągnął do mnie rękę i ostatni raz spojrzał 
na Alix.
- Zabierz ją stąd, Carillonie! Czy nie po to przybyliśmy? Puściłem się pędem, ciągnąc 
ją za sobą, nie zważając na protesty. Choć raz wykonam polecenie Duncana, nie zadając mu 
żadnych głupich pytań.
Nie ośmieliłem się wziąć konia dla Alix, gdyż obawiałem się, że tym samym 
pozbawię kogoś wierzchowca, każąc mu wracać pieszo. Skoczyłem więc na swego rumaka, 
posadziłem ją za sobą w siodle i zostawiliśmy z tyłu drugie cienie kamiennych bloków.
Alix mocno obejmowała mnie w pasie.
- Carillonie, poczekaj, nie możemy go tak zostawić... Spiąłem konia ostrogami, 
popędzając go, by tym szybciej wyjechać z cuchnącej dymnej zasłony, spowijającej czarną 
fortecę. Uciekaliśmy w wąwóz, ku wolności.
- Carillonie...
- Ufam jego sprytowi. I szanuję jego wybór - odparłem, przekrzykując stukot kopyt. - 
A ty nie?
Koń potykał się, ślizgał po bazalcie. Przycisnęła się do mnie jeszcze mocniej.
- Wolałabym zostać, by mu pomóc.
To tam - przerwałem. - Widzisz? Tam zmierzamy! Nagle jedna z kamiennych postaci 
oderwała się od ziemi, rzuciła w naszą stronę, wyciągając przed siebie łapy najeżone 
szponami ze szklistego bazaltu.
Alix krzyknęła, wtuliła się we mnie. Ściągnąłem gwałtownie cugle, skierowałem 
konia w bok, krzycząc do Alix, by się schyliła. Przylgnęliśmy do grzbietu wierzchowca, 
uchylając się przed szponami. Wyciągnąłem miecz i pchnąłem w brzuch bestii. Ostrze 
uderzyło w skałę jak nóż o osełkę, posypały się skry, rozległ zgrzyt stali.
Minęliśmy potwora w galopie. Koń z trudem utrzymywał równowagę. Podkowy 
waliły o bazalt, kamienne drzazgi biły nas po twarzach. Wtem spostrzegłem, że wszystkie 
skalne głazy zaczynają się poruszać, dźwigać ponad ziemię, ścigać nas. Brak im było 
szybkości czy gracji ruchów żywych zwierząt, lecz rozpędzały się coraz bardziej. Większość 
z nich miała niezdarne, grubo ciosane, trudne do rozpoznania kształty, lecz szeroko otwarte 
paszcze miały tylko jeden cel: pogruchotać nam kości.
Kolejna bestia zastąpiła nam drogę. Ściągnąłem cugle, zatrzymałem wierzchowca. 
Koń przysiadł na zadzie, szorując pęcinami po twardej skale. Alix krzyknęła, złapała się 
mych pleców, z trudem utrzymując się w siodle. Bezlitośnie dźgnąłem konia ostrogami, 
podrywając go na nogi. Wielkie łapy zamachały nad nami.
Niedźwiedź...? Nie, to nie był niedźwiedź. Miał niewyraźne, rozmyte kształty. Gnał za 
nami, strosząc sierść na wielkim grzbiecie, niezdarnie skacząc na szkliste łapy. Za chwilę 
jednak mógł nas dopaść, gdyż mój rumak słabł.
Ze wszystkich stron spod ziemi dobywały się obłoki dymu - oddech boga. Kłąb dymu 
uderzył w moją twarz. Poczułem oddech boga. Palił mnie, wżerał się w mą brodę, lecz nie 
śmiałem unieść ręki do twarzy z obawy, że stracę kontrolę nad koniem. Nie chciałem też 
wypuszczać miecza z dłoni.
Dym strzelał w górę, syczał wściekle, sięgał w naszą stronę. Cuchnął smrodem 
zgnilizny. Nagle wierzchowiec uskoczył na bok, nieomal zrzucając nas ze swego grzbietu. 
Alix krzyknęła raz jeszcze, przechyliła się na jedną stronę, pochwyciła mój rękaw i poprawiła 
w siodle. Znów rozległ się świszczący oddech dymu, rzygającego z podziemi.
Wąwóz zwęził się, najeżył skałami, lecz już widać było przesmyk. Jeszcze tylko 
kawałek i uwolnimy się od ścigających nas bestii. Lecz jeśli koń do reszty osłabnie, nigdy tam 
nie dotrzemy.
Przed nami rozwarła się kolejna szczelina, buchnął dym. Koń przeskoczył nad nią, 
poczuł na brzuchu gorąco i zarżał z bólu. Skulił się, wierzgnął, schował głowę między kolana 
i zrzucił nas z grzbietu. Upadliśmy na kamienie, lecz uszliśmy cało, podczas gdy koń dostał 
się w łapy niedźwiedzia.
Poderwałem się na nogi, czując we wszystkich kościach potworny ból. Wciąż jednak 
miałem miecz i wszystkie członki, nie zamierzałem więc zwlekać. Podbiegłem do Alix, która 
już doszła do siebie po upadku, chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem do góry.
- Biegniemy! - krzyknąłem. I pobiegliśmy. Uskakiwaliśmy przed kamiennymi 
bestiami, przeskakiwaliśmy dym, gnając wciąż naprzód. Krztusiliśmy się, kasłali, dusili 
odorem, lecz w końcu dotarliśmy do końca wąwozu i przebiegliśmy przez szczelinę w 
skałach, zbyt wąską, by któryś z potworów mógł się przez nią przecisnąć. Uciekliśmy z 
gorąca, z kłębów dymu, wprost w inny świat.
Na ziemi leżał śnieg. Pokręcone drzewa zwisały z pionowych skalnych ścian, sięgając 
korzeniami do ziemi, szukając pożywienia w płytkiej glebie. Spowita dymem kryjówka 
potworów została za nami.
Alix szła utykając. Wciąż trzymała mnie za rękę. Była bosa, na pewno poraniła sobie 
stopy. Koszulę miała podartą, powypalaną. Lecz nie narzekała, uparcie szła przed siebie. 
Schowałem miecz do pochwy.
Poprowadziłem ją do kilku potarganych wiatrem drzew, wtulonych w ścianę wąwozu. 
Tu mogliśmy się skryć, złapać oddech, poczekać na pozostałych. Usiadłem sztywno na 
powalonym pniu, sycząc z bólu. Nadwerężyłem sobie obolałe stawy. Czułem się tak, jakbym 
miał ze sto lat. Choć żyłem dopiero dwadzieścia pięć wiosen, nie byłem już w stanie 
funkcjonować jak młody mężczyzna. Moje ciało postarzało się przecież o dwadzieścia lat.
Alix przystanęła koło mnie, położyła mi rękę na głowie, gładziła po siwiejących 
włosach.
- Carillonie, tak mi przykro... Widzisz, Tynstar zranił nas wszystkich.
Spojrzałem na nią z uwagą.
- Zranił cię? Wzruszyła ramionami.
- Co się stało, to się nie odstanie. Nie chcę o tym mówić.
Położyła mi jednak dłoń na ustach, nakazując milczenie. Po chwili przykucnęła i 
objęła mnie za szyję.
- Dzięki ci - rzekła łagodnym głosem. - Leijhana tu’sai. To, co mi dałeś, i to, co dla 
mnie straciłeś, warte jest więcej, niż zasługuję.
Zmusiłem się do zmęczonego uśmiechu.
- Twój syn będzie księciem Homany. Jego jehana znaczy wiele dla nas obu.
- Nie zrobiłeś tego dla Donala. Westchnąłem ciężko.
- To prawda. Zrobiłem to dla ciebie, dla siebie... i dla Duncana. A może zwłaszcza dla 
Duncana. - Uniosłem spoconą dłoń, rozgarnąłem jej splątane włosy. - On ciebie potrzebuje; 
bardziej niż można to sobie wyobrazić.
Nie odpowiedziała. Siedzieliśmy blisko siebie, w milczeniu czekając na pozostałych.
Wojownicy wracali jeden po drugim, pieszo i na koniach, niektórzy w postaci lira, 
skacząc wielkimi susami, lecąc ponad drzewami. Nie byliśmy już na tyle blisko warowni, by 
ich magia miała nie działać. Kiedy jednak się zebrali, pojąłem, że co najmniej czterech nie 
powróciło. To wysoka liczba jak na Cheysuli. Poczułem się jeszcze gorzej.
Rowan wrócił o świcie. Jechał razem z Gryffthem na jednym wierzchowcu. Pancerz 
Rowana poplamiony był krwią kapiącą z rany na głowie, wyglądało jednak na to, że jest cały 
i zdrów, co najwyżej zmęczony. Trącił łokciem Gryfftha, który przywarł mu mocno do 
pleców. Wstałem żwawo, czując pstryknięcie w kolanach, i schwyciłem konia za cugle. 
Ellazjańczyk miał ranę w barku i głębokie cięcie na przedramieniu. Oba miejsca zostały już 
dokładnie zabandażowane.
Rowan niepewnie zsunął się z konia i usiadł, zamykając oczy i ściskając ręką skronie. 
Alix przykucnęła przy nim i rozgarnęła mu włosy, by przyjrzeć się ranie. Gdy dotknęła 
opuchlizny, Rowan skrzywił się i głośno przełknął ślinę.
- To nie od miecza - rzekła wreszcie z konsternacją.
- Nie. Miecz mu pękł, więc natarł na mnie z pochodnią. Umknąłem przed ogniem, 
lecz uderzył mnie żelaznym uchwytem. - Znów się skrzywił. - Zostaw, samo się zagoi.
Alix odsunęła się od niego i popatrzyła po pozostałych. Wszyscy, którzy przyszli jej 
na ratunek, odnieśli rany. Widać było, jak ciąży jej świadomość tego. Wrócili sami Cheysuli, 
nie licząc mnie i Gryfftha.
Ellazjańczyk oparł się o skalny blok, drugą rękę przycisnął na wysokości żeber. W 
słabym świetle poranka jego piegowata twarz była popielata, cała poznaczona krwią i sadzą. 
Lecz jego zielone oczy były jak zawsze pełne życia. Przesunął dłonią po włosach, nastroszył 
je.
- Dzięki Wszechmocnemu! - ozwał się zmęczonym głosem. - Większość z nas 
przeżyła, no i uwolniliśmy panią.
- A za to ja wam dziękuję - dobiegł z tyłu głos Duncana. Alix odwróciła się 
gwałtownie.
Podbiegł do niej i złapał ją w ramiona, z całej siły przyciskając ją do piersi. Policzki 
wtulił w jej rozczochrane włosy. Twarz miał bladą, krew ciekła mu nadal z rany w barku, 
kapiąc na jego pancerz, na jej koszulę. Lecz żadne z nich o to nie dbało.
Podźwignałem się z pniaka, ruszając się sztywno i przeklinając samego siebie za tę 
powolność. Wreszcie stanąłem na nogi i przypatrywałem się ich powitaniu. Choć tyle 
mogłem zrobić - wstać.
- Czuję się dobrze. - Odparł na pytanie, które wyszeptała mu do ucha. - Nie jestem 
poważnie ranny, nie niepokój się o mnie. - Wsunął dłoń w jej rozpuszczony warkocz. - A ty 
jak się miewasz? Co on ci zrobił?
Alix, wtulona w jego ciało, potrząsnęła głową. Jej lica nie widziałem, lecz jemu 
patrzyłem prosto w twarz. Widać było na niej skrajne wyczerpanie. Jak my wszyscy, 
powalany był krwią i ziemią, cuchnął oddechem podziemnego świata. Jak my, ledwie trzymał 
się na nogach.
Lecz w jego oczach pojawiło się coś jeszcze - świadomość ogromnej straty.
I już wiedziałem.
Duncan wypuścił Alix z objęć i posadził ją na pniu, z którego dopiero co wstałem. Bez 
słowa ściągnął z ramion złote ozdoby i położył jej na kolanach. Zwinnymi palcami wyjął z 
ucha kolczyk. Bez swych magicznych atrybutów był nagi. Choć wciąż miał na sobie skórzany 
pancerz, był nagi bez złotych ozdób.
Bez swego lira był martwy.
Wsunął kolczyk w jej dłonie.
- Tahlmorra lujhalla mei wiccan, cheysu.
Poderwała się z krzykiem, złoto posypało się jej z rąk i kolan.
- Duncanie! Nie...!
- Niestety - odparł spokojnym głosem. - Tynstar zabił mego lira.
Powoli, ostrożnie, drżąc cała, wyciągnęła do niego ręce. Dotknęła go najpierw 
delikatnie, później śmielej, wręcz zaborczo. Ciemne palce Alix zacisnęły się na jego nagich 
ramionach, dotykając skóry, która nigdy nie widziała słońca, gdyż zawsze osłaniały ją złote 
naramienniki. Chwyciła go mocno za ramiona, jakby ten gest mógł go zatrzymać.
- Jestem pusty - ozwał się znów. - Bez duszy nie jestem już cały. Tak żyć nie mogę.
Jeszcze mocniej zacisnęła palce.
- Jeśli odejdziesz - zaczęła - jeśli mnie opuścisz, również będę pusta. Nie będę już 
sobą.
- Shansu - odparł. - Nie mam wyboru. Taka jest cena więzi z lirem.
- Myślisz, że pozwolę ci odejść? - zawołała. - Sądzisz, że będę pokornie patrzyć, jak 
mnie zostawiasz? Uważasz, że nic nie zrobię?
- Nie. I dlatego ja zrobię to... - Chwycił ją, nim zdążyła zaprotestować, ujął jej głowę 
w swe dłonie. - Cheysulo, zawsze cię kochałem i dlatego chcę umniejszyć twe cierpienia.
- Nie! - Usiłowała wyrwać się z jego uścisku, lecz trzymał ją mocno. - Duncanie! - 
krzyknęła. - Nie rób tego...
Opadła mu bezwładnie w ramiona. Jej oczy zamknęły się, pobladła twarz zastygła. 
Pochwycił ją, podtrzymał i spojrzał na mnie.
- Musisz zabrać ją w bezpieczne miejsce. Wież ją do Homana-Mujhar. - 
Bezskutecznie próbował powstrzymać drżenie w głosie. - Spać będzie długo. Nie zdziw się, 
jeśli po przebudzeniu niczego nie będzie pamiętała. Później wspomnienia powrócą i pewno 
wpadnie w głęboką rozpacz. Lecz na razie jest to najlepsze wyjście dla nas obojga...
Przełknąłem ślinę i wykrztusiłem zza zaciśniętych zębów:
- Co z Tynstarem?
- Żyje - odrzekł ponuro Duncan. - Kiedy zabił Caia, byłem zupełnie bezradny. - Znów 
spojrzał na lico Alix, uśpionej w jego obnażonych ramionach. Podszedł do mnie i oddał mi ją 
w objęcia. - Otocz ja swą miłością, Mujharze. Niech będzie jej oszczędzone cierpienie.
W jego oczach stały łzy. Cofnął się o krok i potknął o naramiennik, leżący wciąż na 
ziemi. Jedna ozdoba szczęknęła o drugą. Duncan przystanął. Dotknął swego nagiego 
ramienia, jakby nie mógł uwierzyć w poniesioną stratę, i powoli odszedł.

ROZDZIAŁ 9

Młoda twarz Donala pobladła, wykrzywiła się. Siedział milcząco na stołku i słuchał 
mych słów, lecz chyba do niego nie docierały. Duchem był gdzie indziej, kroczył własnymi 
drogami. Nie winiłem go za to - przed chwilą dowiedział się o śmierci swego ojca.
Wpatrywał się w podłogę, ręce trzymał na podołku; złożone, jakby nie mogły znieść 
rozłąki. Knykcie napięły się do białości.
- Jehana? - spytał tylko.
- Twoja matka czuje się dobrze... Śpi. Ojciec sprowadził na nią ten sen.
Skinął raz głową, zdawał się wszystko rozumieć. Nagle prawą ręką dotknął lewego 
ramienia, zbadał palcami złotą ozdobę. Jego myśli były dla mnie czytelne, jak otwarta księga 
- był Cheysuli powiązanym ze swymi lirami. Tak samo, jak jego ojciec.
Podniósł na mnie wzrok. Spojrzenie miał nadal nieobecne. Wyrzekł jedno tylko 
słowo:
- Tahlmorra.
Był ledwie ośmiolatkiem. Ja w jego wieku mógłbym nie znieść podobnego bólu. 
Płakałbym, rozpaczał, nawet krzyczał z żalu. Donal był spokojny. Był Cheysuli i znał cenę 
więzów z lirem.
Chciałem go wpierw wziąć w ramiona, pocieszać, dowodzić, że sprawa warta była 
ryzyka, gdyż Duncan oswobodził swą żonę. Chciałem też złagodzić jego cierpienia i poczucie 
winy, dzieląc się z nim własnymi odczuciami. Lecz gdy tak na niego patrzyłem, pojąłem, że 
nie ma takiej potrzeby. Był o wiele dojrzalszy ode mnie.
Obcy - pomyślałem. - Jest taki obcy. Czy Homana cię przyjmie, chłopcze?
Zdjąłem Alix z konia. Była lekka jak piórko - zbyt lekka. Jej twarz miała popielaty 
kolor. Nareszcie, w sześć tygodni po śmierci Duncana, powróciła do domu, do jego namiotu. 
Wiedziałem, że nie poradzi sobie ze swymi uczuciami.
Bez słowa trzymałem ją w ramionach. Patrzyła na szary namiot z wymalowanym na 
złoto jastrzębiem i wspominała życie, jakie dzieliła ze swym mężem. Zapomniała nawet o 
Donalu, który powoli zsunął się z konika i patrzył na mnie niepewnym wzrokiem.
- Wchodź - zachęciłem go. - Teraz jest twój.
Donal domknął zasłony nad wejściem. Po chwili wślizgnął się do środka.
- Carillonie - ozwała się Alix. Rzekła tylko jedno słowo, lecz w jej głosie zawarła się 
niewysłowiona rozpacz.
Przytuliłem ją do piersi, jedną ręką gładząc po ciężkich włosach.
- Widzisz więc sama, że to nie jest miejsce dla ciebie. Chciałem już wcześniej ci to 
wytłumaczyć, lecz wiedziałem, że nie odniosłoby to skutku. Musiałaś przekonać się na 
własne oczy.
Obejmowała mnie za szyję. Jej ramionami wstrząsał szloch.
- Wracaj ze mną - mówiłem dalej. - Pojedziemy do Homana-Mujhar. Tam jest teraz 
twoje miejsce, przy mnie. - Łagodnie kołysałem ją w ramionach. - Alix, chciałbym, żebyś ze 
mną została.
Odwróciła ku mnie twarz.
- Nie mogę.
- Nie martw się z powodu Electry, ona nie będzie żyć wiecznie. Gdy umrze, poślubię 
cię. Zostaniesz królową Homany. A na razie... będziesz musiała zadowolić się tytułem 
księżniczki. - Uśmiechnąłem się. - On ci się należy; jesteś moją krewną, a z tym wiążą się 
pewne godności.
Powoli potrząsnęła głową.
- Nie mogę.
Zgarnąłem jej włosy z twarzy.
- Siedem czy osiem lat temu byłem jeszcze zarozumiałym głupcem. Widziałem tylko 
tyle, co kazał mi widzieć wuj, do którego czułem odrazę. Lecz teraz jestem trochę starszy... 
jeszcze starszy, niż na to wyglądam. - Zaśmiałem się, myśląc o swej siwiejącej brodzie i 
obolałych kościach. - Jestem trochę mądrzejszy i mniej skłonny do podporządkowywania się 
zwyczajom czy pozycji. Zawsze cię pragnąłem, dziś też. Powiedz, że ze mną wrócisz.
- Jestem Duncanowi coś winna.
- Ale nie życie w samotności. Alix, poczekaj... - Chciała mnie zostawić. Objąłem ją 
mocniej.
- Wiem, jaki czujesz ból, jak mocno krwawisz, jak głęboko cię to zraniło. Lecz on nie 
miałby nic przeciwko naszemu małżeństwu. - Przypomniałem sobie ostatnie słowa Duncana. 
Przecież się tego spodziewał. - Alix, nie będę nalegał, dam ci czas do namysłu. Lecz nie 
odmawiaj mi po wszystkich tych latach.
- Czas nie gra tu roli. - Wyprostowała się sztywno. - Te lata już minęły. Dokonało się, 
Carillonie. Nie mogę być ani twoją meijhą, ani żoną.
- Na bogów! - krzyknęła. - Noszę w łonie dziecko Tynstara!
Wypuściłem ją z objęć. W jej wzroku czaiło się przerażenie.
- On zrobił ci coś takiego...?
- Nie bił mnie - odparła silnym głosem. - Nie zranił mnie, nie zmuszał. - Na chwilę 
zamknęła oczy. - Po prostu odebrał mi wolną wolę i spłodził ze mną dziecię.
Pomyślałem o Electrze zesłanej na Kryształową Wyspę; o Electrze, która straciła 
dziecko czarownika. Jego następcę; spadkobiercę nie mej godności, lecz mocy Tynstara. 
Utracił jedno dziecko, więc spłodził następne.
Stałem bez ruchu. Chciałem dotknąć jej, powiedzieć, iż to dla mnie nieważne, lecz 
przecież ona znała mnie na wylot. Nie mogłem się poruszyć, myśląc tylko o Ihlinim i jego 
bękarcie w jej łonie.
Alix odwróciła się ode mnie i powoli podeszła do namiotu. Odciągnęła na bok 
zasłonę, lecz nie wchodziła do środka.
- Wejdziesz? Czy wracasz?
Zacisnąłem powieki. Świadomość, że znów ją straciłem, sprawiała mi ból. Lecz tym 
razem nie na rzecz Duncana czy jego pamięci, jak mógłbym się spodziewać.
Tego jednak nie przewidziałem. Odebrał mi ją Tynstar! Odchodziła z ihlińskim 
bękartem w brzuchu!
Na bogów, jakże to bolało. Jak nóż wbity w lędźwie. Mdliło mnie od bólu.
Aż nagle pomyślałem o jej cierpieniu. Odetchnąłem głęboko i popatrzyłem na nią. Jej 
ból był więc jeszcze większy! Nie chciałem jeszcze go wzmagać, poprzysięgając Tynstarowi 
zemstę. To było zbyteczne, gdyż taka obietnica i tak istniała. A pewnego dnia dokona się.
Podszedłem do niej, zdjąłem jej rękę z zasłony i pokazałem, by weszła do środka. 
Podążyłem za nią. Przy ognisku siedział Finn.
Światło padało na jego twarz. Policzek i szczękę nadal znaczyła szkarłatna blizna, 
jego włosy siwiały. Gdy wstał, spostrzegłem, że wychudł. Złote ozdoby na jego ramionach 
wydawały się cięższe, masywniejsze.
- Meijha - ozwał się. - Przykro mi, lecz prawemu człowiekowi... a mój rujho zawsze 
był takim... nie wolno odrzucić tahlmorry.
Alix stała nieruchomo, oddychając głęboko.
- Wiedziałeś...?
- Wiedziałem, że umrze. Sam to wiedział. Nie jak, kiedy, z czyjej ręki... tyle tylko, że 
się to wydarzy. - Przerwał na chwilę. - Meijhano, przykro mi. Gdybym tylko mógł, zrobił 
bym wszystko, by do ciebie powrócił.
Podeszła do niego niepewnym krokiem, a on objął ją ramionami i, wtulił w jej 
miękkie włosy policzek naznaczony blizną. Jej ból odzwierciedlił się na jego twarzy.
- Gdy ginie lir - powiedział - inne natychmiast się o tym dowiadują. Storr o wszystkim 
mi powiedział, lecz nie mogłem pojawić się wcześniej. Miałem jeszcze coś do zrobienia.
W mojej głowie kłębiły się sprzeczne uczucia. Chciałem spocząć, lecz nadal stałem, 
czekałem. Nagle spostrzegłem Donala. Siedział z dala od ognia, między dwoma wilkami - 
małym rudym Lornem i starszym, mądrzejszym, bursztynowookim Storrem.
Alix wyślizgnęła się z objęć Finna, lecz nie cofała się. Jego dłoń nurzała się w jej 
włosach, jakby nie chciał jej wypuścić. Dziwna to zaborczość w świetle jego związku z Torry. 
Nie winiłem go jednak o nic - Alix potrzebowała pociechy, zaś Finn najlepiej wiedział, jak 
podnieść ją na duchu. Był jej bratem, lecz również bratem Duncana. Łączyły ich bliskie więzy 
krwi.
Westchnąłem głęboko.
- Electra została wygnana na Kryształową Wyspę. Nie mam już wątpliwości, że wraz 
z Tynstarem uknuła spisek na moje życie. Jeśli chcesz, to znów możesz zająć swoje miejsce.
Nie uśmiechnął się nawet.
- To już przeszłość. Złamanej przysięgi krwi nigdy się nie odnawia. Wrócę do domu, 
zamieszkam znów w Obozie, lecz nie uczynię nic więcej. Tu jest teraz moje miejsce. Obrano 
mnie przywódcą klanu.
Alix spojrzała na niego bystro.
- Ty na miejscu Duncana? - Złapała oddech i dodała: - Myślałam, że to nie dla ciebie.
- To prawda, na takich sprawach znał się mój rujho - zgodził się z powagą, 
przypominającą nieco jego starszego brata. - Lecz wszystko się zmienia. Ludzie nie są wciąż 
tacy sami. Torry mnie odmieniła. - Wzruszył ramionami. - Nauczyłem się, jak żyć w pokoju. - 
Użył homańskiego słowa. - Dziś wolę shansu.
- Przepraszam, że przeze mnie straciłeś tak wiele czasu - rzekłem. - Nie powinienem 
był cię odsyłać.
Potrząsnął głową.
- Nie miałeś wyboru. Pojąłem to dopiero dzięki Torry. Nie winie cię o nic. Pozwoliłeś 
jej odejść ze mną, a przecież mogłeś ją zatrzymać.
- Żebyś mi ją zabrał? - Pokręciłem głową. - O nie, ja wiedziałem, jakim szaleństwem 
byłoby sprzeciwiać się tobie.
- Powinieneś był spróbować - odparł. - Zatrzymać ją przy sobie, wydać za 
ellazjańskiego księcia. Bo wtedy jeszcze by żyła.
Poczułem, że powietrze uchodzi mi z płuc. Namiot zawirował wokół mnie. Ogień 
zmienił się w plamę światła, płonącego wewnątrz mej głowy.
- Torry nie żyje!?
- Umarła dwa dni przed tym, jak Duncan stracił swego lira. Dlatego właśnie nie 
mogłem przybyć wcześniej.
- Finnie... - ozwała się Alix. - Och, Finnie, nie...!
- Niestety - odparł szorstko. W jego oczach krył się ból podobny mojemu cierpieniu.
Odwróciłem się do wyjścia. Nie mogłem tu zostać, nie potrafiłem znieść widoku tego, 
kogo ona kochała. Chciałem pobyć sam na sam ze swym żalem.
Nagle usłyszałem płacz dziecka. Ten dźwięk przeszył mnie, jak ostrze noża.
Finn puścił Alix, odwrócił się i odsunął kotarę. Przykląkł i podniósł z siennika jakiś 
tobołek. Zrobił to z ogromną delikatnością, nie pasującą do niego, a jednak uroczą.
Przyniósł tobołek w ramionach i odgarnął koc z malutkiej twarzyczki.
- Nazywa się Meghan - objaśnił. - Ma cztery miesiące i jest ciągle głodna. Torry nie 
mogła jej karmić, więc zostałem złodziejem. - Uśmiechnął się lekko. - Krowy nie zawsze 
chciały dawać mleko.
Meghan ciągle płakała. Finn zmarszczył brwi, ułożył ją wygodniej w swych 
ramionach, lecz wreszcie do akcji musiała wkroczyć Alix. Wzięła niemowlę od Finna i 
wysłała Donala na poszukiwanie jakiejś karmiącej kobiety. Zanim ruszyła za Donalem, 
zerknęła jeszcze na Finna.
- Nie będziesz już musiał kraść mleka, rujho. Uratuję twą reputację i znajdę jej 
mamkę.
Wyszła z namiotu, a na wargach Finna zatańczył cień znanego mi uśmiechu. Jego 
twarz przybrała łagodniejszy wyraz; ból zniknął. Wreszcie pojmowałem to dziwne cierpienie. 
Stracił nie tylko brata.
Ja zaś straciłem siostrę.
- Na bogów! - zawołałem. - Co się stało? Jak umarła? Dlaczego? Dlaczego!?
Uśmiech zniknął z jego oblicza. Usiadł, pokazując, bym poszedł w jego ślady. 
Wreszcie po dziecięciu miesiącach znów byliśmy razem.
- Ona nigdy wcześniej nie zaznała prostego życia - zaczął. - Miała w sobie siłę, dumę, 
i determinację, lecz nie potrafiła żyć w surowych warunkach. Do tego była w ciąży... - 
Potrząsnął głową. - Po trzech miesiącach od chwili gdy opuściliśmy Homana-Mujhar, 
zorientowałem się, że jest chora. Twierdziła, że to nic takiego, ot, gorączka, jaką miewają 
czasem ciężarne kobiety. Posłuchałem jej, bo skąd miałem znać prawdę. A z jej strony nie 
spodziewałem się kłamstw.
Przesunął palcami przez włosy, przejechał dłonią po twarzy. Był wychudzony, 
wymizerowany. Jemu też niełatwo było znosić wyrzeczenia.
- Mów dalej - poleciłem głuchym głosem.
- Gdy spostrzegłem, że nie zdrowieje, zabrałem ją do wioski. Pomyślałem, że 
potrzebne jej towarzystwo innych kobiet i lepszy dach nad głową niż mój prosty namiot. Ale 
w wiosce nas nie chcieli. Nazwali mnie zmiennokształtnym, demonem. Na nią wołali, że 
dziwka, co w brzuchu nosi zarodek diabła. - Patrzył z gniewem. Przez krótką chwilę znów 
przypominał mi dzikie zwierzę. - Shaine nie żyje, qu’mahlin skończona, lecz wielu nadal się 
do niej stosuje. Tak więc Torry urodziła córkę w namiocie. Potem słabła już z dnia na dzień. - 
Zamknął oczy. - Bogowie nie chcieli wysłuchać mej prośby, choć gotów byłem oddać za nią 
swe życie. Więc kiedy umarła, pochowałem ją na cheysulski sposób i przywiozłem Meghan 
do domu.
Pomyślałem o Torry; chorej, osłabionej, w dodatku w ciąży. I o Homanach, którzy 
obrzucili ją przekleństwami z powodu rasy Finna, w wyniku okrutnej qu’mahlin Shaine’a. I 
jeszcze o tym, że jako król nie byłem w stanie wyplenić nienawiści, którą posiał mój wuj.
- Przykro mi, Carillonie - powiedział Finn. - Nie chciałem, byś tracił ją dwa razy.
- To wina Shaine’a - odparłem zmęczonym głosem. - To wuj zabił moją siostrę. - 
Spojrzałem na niego ponad ogniskiem. - Czy chcesz wychowywać tu Meghan?
- To jej dom - odrzekł. - Gdzie indziej miałaby mieszkać?
- W Homana-Mujhar. Jest księżniczką Homany. Popatrzył na mnie ze zdziwieniem.
- Niczego się nie nauczyłeś? Nadal krępują cię takie pojęcia jak tytuł, godność? Na 
bogów, Carillonie, myślałem, żeś zmądrzał.
- Owszem, zmądrzałem. Nie chcę ci jej zabierać. Lecz pomyśl sam: Torry zmarła, 
gdyż nie potrafiła żyć w surowych warunkach. Czy tak samo chcesz potraktować swą córkę?
- Zostanie w Obozie - odparł cicho. - Otrzyma to, czego domaga się jej krew: 
cheysulski spadek.
Uśmiechnąłem się.
- I kto tu mówi o godności? Nigdy chyba nie uważałeś się za Homanina?
Wzruszył ramionami.
- Jesteśmy tacy, jakimi uczynili nas bogowie.
Roześmiałem się. Podżwignąłem się na nogi, uginając kolana, usiłując rozruszać 
stawy. Jazda na koniu nadwerężyła me siły. Finn też wstał, lecz bez słowa. Czekał na coś.
- Proste życie zmieniło cię w cień dawnego Finna - burknąłem. - Niechże Alix cię 
odkuruje. Wyglądasz starzej niż wskazywałyby na to twoje lata.
Uniósł brwi.
- Kto mówi o wieku, niech sam spojrzy w srebrne zwierciadło.
- Już spojrzałem - odparłem. - A potem odwróciłem je do ściany. - Uśmiechnąłem się 
i złapałem go za ramię. - Opiekuj się więc Meghan i często mnie odwiedzajcie. W jej żyłach 
płynie nie tylko krew zmiennokształtnych. Chcę, by była tego świadoma.
Finn mocno ścisnął moją dłoń.
- Twoja córka pewno będzie potrzebować towarzystwa. Jeśli zaś idzie o Mujhara 
Homany, to nie wystarczy mu jeden tylko wasal. Wszystkie cheysulskie klany zawsze przyjdą 
mu z pomocą.
- Niemniej jednak chciałbym, żebyś przyjął na powrót mój nóż.
Wyjąłem broń z pochwy. Złota rękojeść ze skaczącym homańskim lwem, ostrze z 
najczystszej stali połyskiwały w świetle ogniska.
Sądziłem, że go nie przyjmie. Za pasem nosił przecież inny nóż cheysulskiej roboty. 
Lecz wyciągnął dłoń i wziął ode mnie broń, tyle że gestowi nie towarzyszyła już przysięga 
krwi.
- Ja’hai-na - rzekł cichym głosem. W milczeniu wyszedłem z namiotu.
Mój koń czekał tuż obok. Wziąłem w dłoń cugle, lecz jeszcze nie wskakiwałem na 
siodło. Pomyślałem o Alix troskliwie opiekującej się dziewczynką, noszącej dziecko w swym 
łonie. Gdy bękart Tynstara przyjdzie na świat, ona będzie potrzebować Finna, Meghan, całej 
cheysulskiej potęgi. Lecz tej będzie mieć pod dostatkiem.
Odczekałem jeszcze chwilę i posłyszałem jakiś znajomy dźwięk. Wpierw nie 
wiedziałem, co to takiego, wreszcie pojąłem: słodkie brzmienie cheysulskiego fletu. Melodia 
była bardzo prosta, doskonale ją znałem. Ostatnio słyszałem ją jednak w wykonaniu mistrza, 
trącającego palcami struny harfy. Wtedy były to palce Lachlana, jego Pieśń o Homanie. Teraz 
zagościła ona w Obozie.
Uśmiechnąłem się, wreszcie roześmiałem w głos. Wskoczyłem na konia, zawróciłem 
gotów do odjazdu, lecz na mej drodze stał Donal. Zatrzymałem wierzchowca. Chłopiec 
podniósł rękę i pogłaskał go po chrapach. Przy boku miał Lorna.
- Kuzynie - ozwał się Donal. - Czy mogę jechać z tobą?
- Wracam do Homana-Mujhar.
- Jehana powiedziała, że mogę jechać. - Uśmiechnął się tak, jak nigdy dotąd.
Pochyliłem się, wyciągnąłem rękę i pochwyciłem go w locie. Usadowił się za mną w 
siodle.
- Trzymaj się - ostrzegłem. - Królewski rumak może nas zrzucić.
Przytulił się do moich pleców.
- Niech no spróbuje. Roześmiałem się.
- Chciałbyś zobaczyć, jak robię koziołka?
- Nie spadłbyś. Jesteś przecież Mujharem Homany.
- Koniowi o tytułach nic nie wiadomo. On zna tylko mój ciężar.
Ściskając kolanami kazałem wierzchowcowi ruszać naprzód. Koń lekko wygiął 
grzbiet, lecz po chwili się uspokoił. Obok nas kłusował wilk.
- Widzisz go? - spytał Donal. Na niebie spostrzegłem małą kropeczkę. To był Taj.
- Widzę - odparłem. - Pojedziemy galopem?
- Pewnie! - zawołał. I pogalopowaliśmy.