Cliff McNish

Obietnica czarodzieja

Mojej mamie - od nas ipszystkich
Szkoły bez dzieci
Ledwo Rachel otworzyła oczy, jej zaklęcia informacyj- 
ne automatycznie omiotły cały dom w poszukiwaniu za- 
grożenia. Byłyjak dodatkowy komplet zmysłów, służący wy- 
łącznie do ochrony. Wślizgnęły się do wszystkich pokojów
Sytuacja w normie, raportowały. Mama jak co dzień 
brała poranną kąpiel. Tata gimnastykował się w gabinecie, 
bezskutecznie usiłując dosięgnąć palców stóp. Zaklęcia 
popłynęły dalej.
W ogrodzie dwie żabki zastanawiały się, czy zaryzyko- 
wać wypad na niebezpieczną łąkę. Pies sąsiadów odpoczy- 
wał właśnie w cieniu swojej budy. Miał nadzieję, że nikt 
poza nim nie wie, gdzie jest pewna soczysta kość.
Rachel uśmiechnęła się, wyglądając przez okno sypial- 
ni. Na niebie widać było lecący klucz gęsi. Przez chwilę -
7
kiedy patrzyła na ptaki i słyszała znajome odgłosy domu 
i ogrodu - przez tę krótką chwilę wydawało się, że świat 
jest dokładnie taki sam, jaki był kiedyś.
Wtedy horyzont przecięła grupka bardzo niepełnolet- 
nich.
Maluchy trzymały się w zwartym szyku. Przewodził 
im chłopczyk, najwyżej trzyletni. Wszystkie dzieci karnie 
trzymały ręce wzdłuż tułowia i dumnie unosiły główki. 
Ich błyszczące oczy przybrały charakterystyczną niebieską 
barwę - barwę zaklęcia latania.
Ostatnie gęsi z szeregu rozproszyły się nerwowo, kie- 
dy dzieci przecięły im drogę.
Rachel przeczesała długie ciemne włosy, po czym ze- 
szła do kuchni.
Przy stole siedział jej młodszy brat Eryk. Przed nim 
stała apetyczna miseczka chrupiących płatków kukurydzia- 
nych.
-	Gdybym mógł czarować - mamrotał, wcinając śnia- 
danie - nie zawracałbym sobie głowy lataniem czy innymi 
głupotami. Użyłbym tylko jakiegoś zaklęcia, żeby smak 
płatków kukurydzianych trwał wiecznie.
-	Bardzo szybko miałbyś go dosyć - odparła Rachel.
-	To niemożliwe - powiedział poważnie Eryk. Mach- 
nął łyżką w kierunku odlatujących maluchów. - Te szkra- 
by to prawdziwi długodystansowcy. Strasznie dużo trenu- 
ją. Są tacy poważni... W ich wieku myślałem tylko o tym, 
czym by tu w ciebie rzucić.
-	Mhm. - Rachel rozejrzała się, szukając wzrokiem 
prapsiąt, niesfornej parki dziwacznych stworzeń o pierza- 
stych tułowiach kruków i twarzach dzieci. Prapsięta słu-
8
żyły kiedyś wiedźmie w innym świecie. Eryk zwykle na- 
puszczał je na siostrę, gdy tylko zeszła rano na śniadanie.
-	A gdzie właściwie są chłopcy? - spytała ostrożnie 
Rachel.
-	Wypuściłem ich dziś wcześniej, tak dla odmiany - 
odparł Eryk. - Mają mi znaleźć jakiś ciekawy prezent.
-	Daleko ich wysłałeś?
-	Do Chin.
-	Świetnie.
Rachel popatrzyła w górę, na dachy budynków mia- 
steczka. To był zwyczajny poranek, po całym niebie krą- 
żyły gromadki dzieci. Niektóre, wysoko w górze, ćwi- 
czyły ostre hamowanie na podstępnym kwietniowym 
wietrze. Inne jak zwykle zbierały się w grupki i ze śmie- 
chem gawędziły z przyjaciółmi. Kilka domów dalej Ra- 
chel zobaczyła gruchającego chłopczyka. Jego głos przy- 
wabił dwa gołębie z pobliskich zarośli. Obok unosiła się 
leniwie jakaś dziewczynka, szarpiąc ogrodowe koty za 
ogony. Zwierzaki sunęły za nią po ziemi, protestując głoś- 
nym miauczeniem.
-	Patrz! - krzyknął Eryk. - Łowcy błyskawic! 
Sześcioro nastolatków mknęło na południe, z rękami
wyprężonymi do przodu jak włócznie.
-	To taka nowa zabawa. Wymyślili ją ryzykanci - po- 
wiedział Eryk. - Szukają burz, a kiedy już je znajdą, grają 
w zbijaka z piorunami. Większość zawodów odbywa się 
w Tropikach, gdzie naprawdę nieźle wali. Założę się, że 
właśnie tam lecą te dzieciaki. - Popatrzył tęsknie za łowca- 
mi, którzy zniknęli już za linią horyzontu.
-	Co się dzieje, jeśli kogoś trafi?
9
- Chyba coś nieprzyjemnego. Ale cała zabawa polega 
na tym, żeby ryzykować. Inaczej byłaby nudna, nie?
Rachel wzruszyła ramionami. Te nowe magiczne gry 
specjalnie jej nie interesowały. Bardziej obchodziłyją dzieci 
na podniebnych posterunkach, wypatrujące, czy nie nad- 
ciągają wiedźmy.
Minął już prawie rok, odkąd Yemi, malutki chłopczyk, 
uwolnił magię uśpioną w dzieciach z całej Ziemi. To wspa- 
niałe Przebudzenie wyzwoliło tak potężne magiczne siły, 
że przywódca czarodziejów Larpskendya mógł przenieść 
wszystkich ludzi - dzieci i dorosłych - na planetę Trin.
Trin... Samo wspomnienie o tym świecie, w którym 
niebo miało fioletowy kolor, a ziemię porastały bujne ro- 
śliny sprawiało Rachel ból. Język liści z Trin był tak boga- 
ty, że nawet czarodzieje tylko próbowali odgadywać zna- 
czenie ich subtelnych poruszeń.
I te cudowne rośliny umierały. Dla zwykłego kaprysu 
wiedźmy zatruły ziemie Trin. W miarę, jak ulatywała ich 
magiczna moc, rośliny traciły władzę nad umysłem. Każ- 
dego roku wielkie liście miotały się coraz bardziej bezład- 
nie, próbując się wzajemnie usłyszeć.
Ludzie nie mogli pozostać na Trin zbyt długo. Magicz- 
ne moce wywołane przez Przebudzenie gasły bardzo szyb- 
ko. Dorośli i dzieci musieli wracać do domu. Wszyscy zada- 
wali sobie jedno pytanie: skoro wiedźmy z czystej złośliwości 
wyrządziły tak dużo szkód na Trin, który nic ich nie obcho- 
dził, co zrobią, kiedy ludzie powrócą na Ziemię? Dlatego 
przez wiele miesięcy dzieci ćwiczyły zaklęcia obronne, 
w dzień i w nocy patrolowały niebo i przygotowywały się 
na zmasowany atak wiedźm. Nic się jednak nie wydarzyło.
10
Ool - świat wiedźm - spowijał cień tajemnicy. Czaro- 
dzieje domyślali się, że toczy się tam wielka bitwa. Bitwa
0	władzę między Wielkimi Wiedźmami, z którymi walczy- 
ła kiedyś Rachel i inne dzieci, ajeszcze bardziej przerażają- 
cymi, krwiożerczymi Griddami. Już od dłuższego czasu 
z Ool nie dochodziły żadne wieści.
Larpskendya był pewien, że zwyciężyły Griddy I bar- 
dzo go to martwiło. Czarodzieje wiedzieli o tych stworach 
tak mało.
Wielkie Wiedźmy wyhodowały niegdyś w podziemiach
001	Griddy, którym miały służyć jako dzikie wojownicz- 
ki, rodzaj tajnej broni. Poprzednia przywódczyni Wielkich 
Wiedźm, Heebra, popełniła jednak fatalny błąd - wypu- 
ściła je z ukrycia. Teraz, kiedy Griddy zakosztowały już 
wolności, zwróciły się przeciwko tym, które je stworzyły.
Rachel patrzyła wysoko w niebo, podpierając dłonią 
szczupłą piegowatą twarz. Zastanawiała się, czy ludzie na 
Ziemi są gotowi na spotkanie z Griddami. Myślała też 
o swoim przyjacielu.
-	Ciekawe, co słychać u Morpetha - powiedziała sama 
do siebie. - Bardzo za nim tęsknię.
-	Przecież nie ma go dopiero od paru dni - zdziwił się 
Eryk.
-	I co z tego? Ja już za nim tęsknię.
-	Właściwie to ja też. Ale wiesz, on nie był na Ithrei od 
wieków. A Larpskendya zgarnie go stamtąd za parę tygodni.
Rachel rozmyślała właśnie z sympatią o Morpecie, kie- 
dy obok stawu w ogrodzie wylądowały trzy dziewczynki. 
Ruszyły przez trawnik, machając z nadzieją w kierunku 
szklanych drzwi patio.
11
-	No nie, znowu ktoś z twojego fanklubu -jęknął 
Eryk. - Czy one się nigdy nie odczepią?
Wokół domu Rachel zawsze kręciło się kilkoro dzieci. 
Przyciągałyje zarówno opowieści o niej, jak i sama moc ma- 
gii. Każde dziecko na Ziemi chciałoby być blisko Rachel.
-	Te trzy już tu widziałem - ciągnął Eryk. - Dwa dni 
temu. Okropnie padało, deszcz dosłownie lał się strumie- 
niami, ale co to dla nich? Fanatyczki. - Zrobił minę, która 
jego zdaniem powinna przestraszyć dziewczynki. -Jazda 
stąd! - wrzasnął.
W odpowiedzi fanki Rachel uśmiechnęły się słodko.
-	One chyba w ogóle mnie nie słuchają. Mogłabyś im 
zafundować jakąś przykrą niespodziankę. Na przykład 
wysłać je na Antarktydę czy coś w tym stylu. Mielibyśmy 
co najmniej godzinę spokoju, zanim by wróciły.
Dwie dziewczynki przepychały się do przodu, starając się 
zwrócić uwagę Rachel. Trzecia patrzyła uważnie na Eryka.
Chłopiec, nieco zbity z tropu, nieśmiało przygładził 
workowatą pidżamę.
-Widzę, że nie tylko ja mam wielbicieli - zaśmiała się 
Rachel.
-	Nie możesz się ich pozbyć?
-	Hm, myślę, że powinniśmy wpuścić tu tę ładną 
dziewczynkę - odparła Rachel. - Coś mi się wydaje, że ma 
ochotę z tobą pogadać.
-	Ani mi się waż!
Fanki stały na dworze, najwyraźniej w nadziei na roz- 
mowę. Ale Rachel miała już dosyć zabawiania wielbicie- 
lek. Odwróciła się od nich i nagle zapragnęła wydostać się 
z domu.
12
-	Chodź - powiedziała. - Wybierzmy się na spacer.
-	Chyba żartujesz! - odparł Eryk. - Nie mamy szans 
wymknąć się stąd po cichu. Niebo jest aż gęste od dzieci.
-	Mogę nas przenieść.
-	Dokąd?
-	Poszukajmy prapsiąt. Mam ochotę trocheje nastra- 
szyć.
-	Niezły pomysł. Tylko się ubiorę.
-	Sama mogłabym cię ubrać.
-	Nic z tego! - warknął Eryk. - Twoje zaklęcia nie 
będą mi grzebać w pidżamie.
Wbiegając po schodach, zderzył się z mamą.
-	Ostrożnie - westchnęła mama, upinając włosy. 
Uśmiechnęła się do Rachel. -Wychodzisz, skarbie?
-Mhm.
-W takim razie potrzebujesz jakiegoś przebrania, żeby 
nie dopadli cię fani. - Zmierzyła córkę krytycznym wzro- 
kiem. - Co powiesz na starszy wygląd? Może byś tak do- 
dała sobie ze trzy lata i usunęła piegi? Piętnastoletnia blon- 
dyna będzie w porządku?
-	Blond to już przeszłość, mamo. - Rachel uśmiech- 
nęła się z wyższością. - Mody się zmieniają.
-	A jakie włosy są teraz na czasie?
-	Chłopcy powinni mieć długie, srebrne i zaczesane 
do tyłu. Dziewczynyjakiekolwiek, byle zwariowane.
Mama wzruszyła ramionami. W końcu ostatnio dzie- 
ci regularnie używały magii, żeby się postarzyć. Już nic nie 
powinnojej zdziwić.
-	Może polecisz z nami? Zabiorę cię, dokąd tylko ze- 
chcesz.
13
-	Nie, nie, idźcie sami i bawcie się dobrze. Ja pokręcę 
się tutaj.
Eryk wrócił ubrany w dżinsy i długą wełnianą kurtkę.
-	Gotowy? - spytała Rachel.
-	Od urodzenia. - Stawiając kołnierz, zauważył zmie- 
nioną twarz siostry. - Ekstraprzebranie - pochwalił. - 
Wyglądasz tak głupio, że aż wiarygodnie. Lepiej schowaj 
też magiczny zapach.
Rachel posłuchała brata, delikatnie pocałowała mamę 
w policzek, po czym ona i Eryk błyskawicznie przenieśli 
się o kilka kilometrów od domu. Nie miało to nic wspól- 
nego z lataniem. Rachel jako jedno z niewielu dzieci na 
świecie posiadała szczególny dar - umiejętność natychmia- 
stowego przenoszenia się z miejsca na miejsce.
Znaleźli się na przedmieściach. Nad nimi przeleciał chło- 
piec z tatą na plecach; najwyraźniej mieli jakieś ważne spra- 
wy do załatwienia. Rachel usłyszała ich śmiech. Wpraw- 
dzie magiczna moc ginęła wraz z wejściem w dorosłość, 
ale rodzice mogli rozkoszować się lataniem dzięki swoim 
dzieciom.
Rachel i Eryk wlekli się ścieżką prowadzącą do starej 
szkoły z internatem, w której dziewczynka kiedyś się uczy- 
ła. Teraz bramę zamykał gruby łańcuch. Nigdzie nie wi- 
siało żadne wyjaśnienie - bo też nikt go nie potrzebował.
-	Zamknięta? Nie wiedziałem - powiedział Eryk.
-	Tak jak wszystkie - odparła Rachel. - Ta była ostat- 
nia. Zamknęli ją w zeszłym tygodniu. Wiesz, jakie są ma- 
luchy. Chciałyby się tylko bawić.
Na początku, kiedy dzieci przestały pojawiać się w szko- 
łach, wydawało się, że to groźny znak. Ale po co siedzieć
14
w klasie, jeśli można latać? Najlepsi nauczyciele szybko 
zrozumieli, że tradycyjna szkoła nigdy nie dorówna fascy- 
nującym możliwościom oferowanym przez magię. Po co 
ślęczeć nad podręcznikiem geografii, skoro cały świat stoi 
przed tobą otworem? Dzieci szukały teraz wiedzy wszę- 
dzie, a ci nauczyciele, którzy nie bali się latać, podróżowali 
w ramionach swoich uczniów.
-	To niesamowite - opowiadał Eryk. - Mówiłem ci 
już, że kilku chłopaków z mojej szkoły zabrało wczoraj 
profa od matmy na wycieczkę? Chcieli się dowiedzieć cze- 
goś o wektorach i jakichś tam siłach ciągu. Podobno mia- 
ło im to ułatwić manewrowanie na silnym wietrze.
-1 co, profesor im pomógł?
-	Mhm. Ćwiczyli z nim wczoraj w nocy - odparł Eryk.
-	Co? Zabrali go po ciemku?
-Jasne. Czemu nie? W gruncie rzeczy sam tego chciał. 
To taki prawdziwy test dla tych wszystkich jego teorii. Po- 
dobno nawet mu się spodobało, ale na chwilę odjęło mu 
mowę.
Tuż obok Rachel śmignęła grupka sprinterów. Lecieli 
nisko nad ziemią, smuga wiatru za nimi zburzyła Rachel 
fryzurę. Eryk zaśmiał się. Dobrze wiedział, że pewnie pró- 
bowali pociągnąć Rachel za sobą.
Powietrzne wyścigi były ostatnio najpopularniejszym 
sportem. Szybkie, wymagające ogromnej sprawności wzbu- 
dzały spore emocje. Rządziły nimi bardzo proste reguły. Li- 
czyła się tylko rywalizacja. Rachel wygrałaby bez trudu 
dowolną konkurencję - dlatego lokalne drużyny stale usi- 
łowały ją zwerbować - ale taka pokazowa magia nigdy jej 
nie interesowała.
15
Poprowadziła Eryka na pobliski plac zabaw. Stało na 
nim kilka zardzewiałych huśtawek i zdezelowany koń na 
biegunach. Tylko niektóre dzieci wciąż jeszcze przycho- 
dziły na takie stare place.
-	Słabizny - powiedział Eryk, patrząc na chłopca 
i dziewczynkę siedzących na drewnianym koniu.
-	Nie mów tak! - warknęła Rachel. - Nie znoszę tego 
słowa.
-	Tak właśnie ich nazywają, Rach. Nawet jeśli ci się to 
nie podoba.
Chłopiec miał na sobie szorty i wiatrówkę. Wyglądał 
na zmarzniętego. Dziewczynka nosiła długą białą spód- 
niczkę, którą podwinęła, żeby wdrapać się na konia. Parka 
bujała się w tył i w przód, najlepiej, jak umiała.
-	Chcesz się z nimi pobawić, prawda? - westchnął 
Eryk, spoglądając na Rachel.
-	Tylko przez chwilkę.
-	Zawsze tak mówisz, a potem siedzisz całe godziny.
-	Lubię z nimi być - odparła Rachel z uśmiechem. - 
Poza tym tych dwojga jeszcze nie znam. Właśnie zamie- 
rzam im się przedstawić. I nie nazywaj ich słabiznami.
Dzieci na bujanym koniu należały do tych najmniej 
utalentowanych. Dar magii nie został równo rozdzielony. 
Po wielkim wybuchu magii okazało się, że w każdym kra- 
ju garstka maluchów ma bardzo mało magicznej mocy 
i praktycznie jej nie wyczuwa. W świecie, gdzie wiele dzie- 
ci latało bez najmniejszego trudu, niektóre mogły tylko 
marzyć o tym, by oderwać się od ziemi. Nie byłyby oczy- 
wiście w stanie wziąć udziału w grach zaklęć, ulubionych 
zabawach ich uzdolnionych rówieśników. Dlatego Rachel
16
musiała stworzyć dla najsłabszych specjalny program. Dzię- 
ki niemu najzdolniejsi mieli spędzać czas z tymi, którzy 
nie mogli sami korzystać z daru zaklęć.
W chmurach pojawił się mały chłopiec, równolatek 
dziewczynki. Patrzyła za nim zazdrośnie, dopóki nie znik- 
nął za wzgórzami.
-	Cześć! Jak się nazywacie? - spytała Rachel, ruszając 
w stronę dzieci. Dziewczynka wyciągnęła ręce, prosząc, 
żeby Rachel ją podniosła. Jej brat usunął się nieśmiało.
-Wsiadajcie - powiedziała Rachel, schylając się na tyle, 
by dali radę wejść jej na plecy. Potem delikatnie uniosła się 
w powietrze.
-Wcale się nie boję -wyszeptał chłopiec drżącym głosem.
-	Nie wątpię! - roześmiała się Rachel.
-	Wyżej, wyżej! - prosiła jego siostra. - Leć szybciej! 
Rachel bez trudu zwiększyła prędkość, a dziewczynka
natychmiast zaczęła krzyczeć:
-	Ratunku! Spadam!
-	Nie ma mowy - wyszeptała jej do ucha Rachel. - 
Nigdy nie dam ci spaść!
Dziewczynka objęła ją za szyję, zachwycona, że dziec- 
ko obdarzone magiczną mocą poświęciło jej odrobinę 
uwagi.
Przez jakiś czas Rachel posłusznie wykonywała pole- 
cenia rodzeństwa. Dzieci chciały się w coś zamienić, więc 
zabrała ich na wycieczkę do Azji. Już po chwili, w prze- 
braniu, dziewczynka i jej brat przedzierali się przez dżun- 
glę w poszukiwaniu małych tygrysiąt.
Wreszcie Rachel udało się zmęczyć maluchy wieloma
magicznymi sztuczkami i wrócili do domu.
-	Mogę jutro znów tu przyjść, jeśli macie ochotę - 
powiedziała.
-	Naprawdę? - spytała dziewczynka, ssąc kciuk.
-	Pewnie - obiecała Rachel.
Pomachała im na pożegnanie, po czym przeniosła się 
z powrotem do internatu.
-	Co jest grane? - Eryk zawył na jej widok. - Sterczę 
jak baran przy tych huśtawkach i czekam na ciebie już 
całe wieki. Mieliśmy poszukać prapsiąt!
-	Zaraz poszukamy. Nie jęcz, tylko wskakuj.
Eryk wdrapał się na plecy Rachel, a wjej umyśle nagle 
odezwały się niektóre ulubione zaklęcia, te od latania. Po- 
czuła, że cała drży z podniecenia, gdy budzi się ich cu- 
downa moc.
Eryk zobaczył tysiące błękitnych ogników migoczą- 
cych w oczach siostry.
-	Przygotuj się - powiedziała, balansując na czubkach 
palców.
-	Uuu - mruknął. - No to szykuje się nam jakaś 
dłuższa wycieczka. Dokąd zamierzasz nas wyciągnąć?
-Jeśli ci powiem, nici z niespodzianki.
-	Nie bądź taka. Powiedz chociaż, jak daleko.
-	Everest!
-	Pieczone kurczaki! Tylko nie znowu te Himalaje! - 
Brat chwycił ją za kołnierz.
-Jesteś gotowy czy nie?
-	Tak. Chyba tak. - Eryk wziął głęboki oddech i przy- 
mknął oczy. - Ałe dopilnuj, żebym tym razem nie zmarzł. 
Ostrzegam cię, Rach. Ostatnio prawie odpadły mi...
Rachel wystrzeliła w chłodne niebo.
18
Griddy
D
o komnaty-oka wkroczyła Gultrathaka, przywódczy- 
ni Gridd.
Jak zawsze towarzyszyli jej strażnicy. Nad bezpieczeń- 
stwem Gultrathaki czuwały pająki żyjące w szramach, któ- 
re pokrywały całą twarz Griddy. Kiedy Gultrathaka prze- 
mierzała komnatę, pająki błyskawicznie spłynęły z jej ciała 
w poszukiwaniu zagrożenia. Niektóre obiegły szmarag- 
dowe okno-oko. Inne krążyły wokół stóp Griddy, pierz- 
chając przed każdym krokiem. Reszta czekała w koryta- 
rzu.
Gultrathaka mierzyła cztery metry, czyli dwa razy tyle 
co Wielkie Wiedźmy. Miała imponującą pomarańczową 
głowę o kwadratowym kształcie. Cała czaszka składała 
się z kości, a te jej fragmenty, które chroniły mózg, były
19
niezniszczalne. Jak u każdej Griddy, nos i usta Gultratha- 
ki wtapiały się w idealnie płaską twarz. Wróg nie znajdo- 
wał na tej głowie żadnej wrażliwszej części, którą mógłby 
zaatakować. Z czaszki Griddy wystawało tylko pięć szczęk. 
Cztery z przodu, piąta z tyłu głowy. Ogromne, twarde jak 
kamień oczy pokrywały ponad połowę twarzy.
- Na co czekacie? Za mną! - rzuciła Gultrathaka, wci- 
skając swoje cielsko do komnaty. Pająki-strażnicy, widząc, 
że nie ma żadnego niebezpieczeństwa, wesoło roiły się na 
jej twarzy.
Gridda otworzyła okno-oko. Spojrzała w dół z wyra- 
zem triumfu.
U stóp Gultrathaki leżały ruiny największego miasta 
wiedźm, Thun. Od tysięcy wieków Wielkie Wiedźmy bu- 
dowały sobie wieże-oka sięgające wysoko w niebo, podczas 
gdy Griddy tkwiły uwięzione pod ziemią. Pierwszą rzeczą, 
jaką zrobiły Griddy po pokonaniu Wielkich Wiedźm, było 
zniszczenie tych wież. Wiedząc, jak bardzo wiedźmy je ko- 
chały, Griddy miażdżyły je po kolei w swoich żelaznych 
szponach. Pozostała tylko jedna, symbol królestwa wiedźm. 
Stara siedziba Heebry - Wielka Wieża.
U jej podnóży leżały ostatnie walczące wiedźmy. Na 
samym końcu, kiedy już wszystkie wieże zostały zdobyte, 
niedobitki wiedźm przybyły właśnie tutaj, żeby stawić ostat- 
ni opór. O dziwo, przez wiele dni udało im się bronić 
wieży Heebry przed całą potęgą i furią Gridd. Ale ich bo- 
haterstwo szybko zostało zapomniane. Wielkie Wiedźmy 
otulił wiecznie padający szary śnieg Ool. Śnieg przykrył 
czarne splątane szaty, czerwone twarze umierających 
wiedźm i ich ukochane dusze-żmije. Teraz Gultrathaka
20
zobaczyła na dole już tylko jedną wiedźmę, kołyszącą się 
nad stertą ciał sióstr. Wreszcie i ona opadła bez sił. Raz 
jeszcze spojrzała w górę z bezbrzeżną pogardą, po czym jej 
oczy wypełnił szary śnieg, na zawsze skrywając tatuaże 
Wielkiej Wiedźmy.
Gultrathaka zamierzała zniszczyć ostatnią z wież. Naj- 
pierw jednak chciała przespacerować się po dawnych po- 
siadłościach Heebry, ścisnąć w szponach wszystkie te 
przedmioty, które tak długo należały do przywódczyni 
Wielkich Wiedźm. Miała i inny powód.
-	Podejdź bliżej. Boisz się? - spytała.
Jarius, młoda wojowniczka z oddziału Gultrathaki, 
drżała, stojąc jak najdalej od okna. Jeszcze nigdy nie znala- 
zła się tak wysoko, całe życie spędziła w tunelach.
-Jak ty to wytrzymujesz? - spytała.
-	Musimy wznieść się o wiele wyżej, żeby opuścić ten 
świat - odparła Gultrathaka. - Trening cię tego nauczy, 
tak jak nauczył mnie.
Jarius zbliżyła się z wahaniem. Ogromne kostne na- 
roślą piętrzyły się najej piersi i ramionach. Masywne ciało 
Griddy pokrywało grube brązowe futro nie do zdarcia. 
Pod nim pęczniały kolejne warstwy mięśni, w których bez- 
ustannie pulsowała krew. W każdej chwili, nawet podczas 
snu, Gridda była gotowa do ataku. Oczywiście dopóki 
tkwiła biernie w podziemnym tunelu, cała ta energia szła 
na marne. Ale Wielkie Wiedźmy miały swój plan. Z roz- 
mysłem trzymały Griddy w zamknięciu. Gdyby doszło do 
inwazji na Ool, wiedźmy same skryłyby się w podziemiach, 
gdzie Griddy zapewniłyby im bezpieczeństwo. To była ich 
jedyna rola. Od początku Griddy rodziły się, rozmnażały
21
i umierały w tunelach, czekając tylko, aż kiedyś zostaną 
wezwane do obrony.
Jarius zmusiła się, żeby podejść bliżej do okna. Na 
zewnątrz było ciemno, niemal zupełnie czarno, ale Grid- 
dzie przeszkadzała nawet odrobina światła. Jarius opuściła 
zasłony na oczy, po czym popatrzyła w niebo. Nie śmiała 
spojrzeć w dół - nawet jej własne pająki nie zniosłyby 
tego widoku.
-	To miejsce jest takie obce - wydyszała, ściskając 
Gultrathakę. - Boję się. Strasznie się boję.
-Wiem. Podejdź bliżej.
-	Nie rób mi tego.
-	Muszę - odparła Gultrathaka. - Nie możemy zo- 
stać w tunelach, jeśli mamy zmierzyć się z Larpskendyą.
Jarius podniosła się powoli, wyglądając przez okno- 
-oko. Przez kilka minut patrzyła przed siebie. Jakoś to znio- 
sła, ale tylko dlatego, że nie miała wyboru. Gultrathaka 
nie pozwoliłaby jej odejść.
-	A teraz wystaw głowę na zewnątrz - rozkazała Gul- 
trathaka.
-	Nie! - Jarius próbowała się odsunąć. Gultrathaka 
siłą skierowała jej głowę w dół. Kiedy Jarius usiłowała 
opuścić zasłony na oczy, zatrzymały je żelazne szpony przy- 
wódczyni Gridd. Z twarzy przerażonej Jarius wybiegły 
kolejne pająki-żołnierze, po czym obiegły szpony Gultra- 
thaki, starając się rozluźnić uścisk. Na ich spotkanie ru- 
szyli żołnierze Gultrathaki. Siły były równe, wywiązała 
się walka.
Gultrathaka długo trzymała Jarius przy oknie. Kiedy 
wreszcie ją puściła, uwolniona Gridda rzuciła się do tyłu,
22
wciskając ciało w najciemniejszy kąt komnaty. Tak bardzo 
chciała poczuć się bezpiecznie. Pająki-żołnierze przerwały 
walkę. Przez chwilę dwa zastępy stały naprzeciw siebie, 
mierząc się uważnie wzrokiem. Potem powróciły do szczęk 
właścicielek.
-	To było konieczne - powiedziała Gultrathaka. 
-Dlaczego?!
-	Musiałam ci pokazać, co można osiągnąć. Popatrz 
w dół. Teraz już to potrafisz.
Odrobinę spokojniejsza, Jarius wróciła do okna. Zerk- 
nęła na odległą ziemię. Wyjrzała tylko na chwilę, ale przy- 
najmniej tyle jej się udało!
-	Czy takiego traktowania mamy się spodziewać? - 
spytała ostro.
-	Czekają nas gorsze rzeczy niż to - odparła Gultra- 
thaka. - Myślisz, że wiedząc, jak jesteśmy groźne, czaro- 
dzieje pozwolą nam mieszkać spokojnie w tunelach Ool? 
Nic z tego. Zdają sobie sprawę, że teraz wyszłyśmy na 
wolność. Zrobią wszystko, żeby nas zniszczyć, dopóki jesz- 
cze tkwimy na Ool, skupione wjednym miejscu. Właśnie 
dlatego musimyjak najszybciej opuścić ten świat.
-	Dokąd możemy pójść?
-	Gdziekolwiek, Jarius. Właściwie wszędzie. Widzia- 
łam stworzenia z innych, słonecznych światów. Nawet 
sobie nie wyobrażasz, jakie są słabe w porównaniu z nami.
Jarius została przy oknie. Wiedziała, że powinna teraz 
jakoś zaimponować Gultrathace. Już raz się skompromi- 
towała -jako ostatnia z całego oddziału opuściła tunele. 
Co gorsza, dopiero po wielu próbach udało jej się wyjść 
na powierzchnię za dnia. Przerażał ją śnieg. Żadna Gridda
23
poza Jarius nie krzyczała, kiedy po raz pierwszy poczuła 
go na swoim ciele.
Przyprowadziła mnie tutaj na próbę, pomyślała Jarius. 
Jeżeli tym razem zawiodę, oddział mnie porzuci.
Zachęcona przez swoich żołnierzy, Jarius odważnie 
wystawiła głowę na zewnątrz. Spojrzała w dół.
-	No proszę - powiedziała Gultrathaka. - A jednak 
można.
-	Oczywiście. Nie mam już z tym żadnych problemów.
-	Na pewno?
-	Na pewno - odparła Jarius mocnym głosem. I żeby 
udowodnić, jak bardzo jest opanowana, wychyliła się głę- 
biej z okna. Wszystkie jej pająki przyjęły demonstracyjnie 
rozluźnione pozy, udając, że niczym się nie przejmują.
Gultrathaka nie dała się zwieść pająkom. Sama dobrze 
rozumiała Jarius. Minął dopiero rok, odkąd Wielka Wiedź- 
ma wyciągnęła Gultrathakę z tunelu. Jak żałośnie przy- 
wódczyni Gridd skomlała wtedy o litość! Upokorzyła się, 
płakała jak małe dziecko, byle tylko nie zmierzyć się z kosz- 
marem światła.
W końcu jednak jakoś się przyzwyczaiła. Już następ- 
nego dnia pomagała innym dowódczyniom oddziałów 
znosić śnieg. A po tygodniu nauczyła się latać - może nie 
tak elegancko jak Wielkie Wiedźmy, ale jednak. W końcu 
nadszedł taki moment, że wychodziła na powierzchnię 
nawet bez groźby kary. Gultrathaka zaczęła w końcu do- 
browolnie otwierać oczy - i sprawiało jej to przyjemność. 
Pewnego wyjątkowego ranka ramię w ramię z nią polecia- 
ła Heebra we własnej osobie. Razem wybrały się na wy- 
cieczkę wokół miasta -jak siostry z jednego oddziału.
24
Oczywiście Jarius nie miała o tym wszystkim pojęcia. 
Z wysiłkiem trzymała twarz za oknem, wzdragając się pod 
dotykiem płatków śniegu.
Gultrathaka nie zamierzała się nad nią litować. Wszyst- 
kie Griddy z oddziału Jarius zostały poddane próbie. Gdyby 
Jarius nie poradziła sobie z wieżą-okiem, znaczyłoby to, 
że do nich nie pasuje. A Gultrathaka nie mogła sobie po- 
zwolić na współczucie dla Gridd, które baty się opuścić 
rodzinny tunel. Nawet jeśli należały do jej sióstr.
Jarius starała się zapanować nad drżeniem. Żołnierze 
przekonali ją, żeby odrobinę bardziej odsłoniła oczy.
-	Jak to było naprawdę? Jak się czułaś jako pierwsza 
Gridda, która opuściła Ool, żeby walczyć z czarodziejami? 
- spytała Jarius, nadal spoglądając na ziemię.
-	Byłam okropnie wyczerpana. I przerażona - zaśmiała 
się Gultrathaka.
Przypomniała sobie tamte chwile. Wraz z innymi 
skrzętnie wyselekcjonowanymi Griddami czekała na skra- 
ju chmur, aż Heebra rozkaże im wyruszyć w nieskończo- 
ną pustkę kosmosu. To miała być ostatnia ofensywa prze- 
ciwko czarodziejom. Po raz pierwszy wiedźmy wypuściły 
Griddy z podziemi, żeby siały panikę i spustoszenie.
-	To nie miejsce dla nas - powiedziała Jarius, patrząc 
z obrzydzeniem na niebo. - Zostałyśmy stworzone do ka- 
miennych podłóg i sufitów, a nie do czegoś takiego.
-	Tylko tak ci się wydaje - odparła Gultrathaka. - Tak 
kazały ci myśleć Wielkie Wiedźmy. Ale one nie miały poję- 
cia, do czego jesteś zdolna.
-	Nigdy nie będę latać. Przynajmniej dobrowolnie.
-	To oczywiste - potwierdziła Gultrathaka.
25
Kilka pająków-lekarzy kręciło się wokół zasłon na oczy 
Jarius. Pająki badały, czy Gultrathaka niczego sobie nie 
uszkodziła. Ponieważ nic nie znalazły, tylko wypolerowa- 
ły twardą powierzchnię oczu.
-	Słyszałam, że nie odnaleziono jeszcze Calen, nowej 
przywódczyni wiedźm.
-	Zostawją mnie - odparła Gultrathaka. -Jest nikim 
w porównaniu ze swoją nieżyjącą matką Heebrą.
-Ale przecież dopóki Calen żyje, te uwięzione wiedź- 
my mogą być dla nas groźne. Ciągle nie rozumiem, dla- 
czego po prostu ich nie zabijesz.
-	To byłoby zbyt proste.
-	Zbyt proste?
-	Nie wiesz, co wiedźmy nam odebrały. 
Jarius popatrzyła na nią pytająco.
-	Powiedz mi - zaczęła Gultrathaka - co jest twoim 
zdaniem najbardziej obrzydliwe wwiedźmach?
-	Ich dusze-żmije - odpowiedziała Jarius bez namy- 
słu.
-	Tak sądzisz? Dowiedz się zatem, że my, Griddy też 
kiedyś miałyśmy dusze-żmije. Rozumiałyśmy, ile znaczy 
ich przyjaźń. Naszymi przodkami były same Wielkie 
Wiedźmy.
Jarius wpatrywała się w nią z niedowierzaniem.
-	Wiele się dowiedziałam, odkąd opuściłam tunel - 
tłumaczyła Gultrathaka. - Griddy to taki eksperyment 
wiedźm. Potrzebowały stworzeń lepiej przystosowanych 
do życia w tunelach. Wybrały więc spomiędzy siebie kil- 
ka wiedźm i uwięziły je w ciemnościach. Dusze-żmije 
dołączyły do nich pod ziemią. Ale po setkach pokoleń
26
tak bardzo się zmieniłyśmy, że żmije nie mogły już znieść 
smaku naszej skóry. Opuściły nas. - Gultrathaka unio- 
sła muskularne ramię. - Te wszystkie mięśnie i nasza żą- 
dza walki też są pomysłem Wielkich Wiedźm. Kiedyś by- 
łyśmy inne.
Jarius potrząsnęła głową. Nie mogła w to wszystko 
uwierzyć. Starsze Griddy z oddziału nigdy nie opowiadały 
jej ważnych rzeczy, może dlatego, że miała tak żałośnie 
niską pozycję.
-	Na przykład o wiele wolniej dojrzewałyśmy - ciąg- 
nęła Gultrathaka. - Wiedźmy wołały, żebyśmy rozmnaża- 
ły się błyskawicznie i tak jak one odżywiały własne jaja. 
W ten sposób mogły w każdej chwili mieć do dyspozycji 
armię Gridd. Oczywiście musiały uważać, żeby nie zrobi- 
ło się nas za dużo - zagrażałybyśmy wtedy ich władzy. 
Wyobraź sobie tylko, że Griddom zachciałoby się nagle 
dzielić z wiedźmami jedzenie i bezcenne niebo! Wielkie 
Wiedźmy szybko rozwiązały ten problem. Regulowały na- 
szą liczebność.
-	Regulowały? Jak?
-	Część szła na odstrzał. Nigdy się nie zastanawiały- 
śmy, co się dzieje z siostrami z oddziału, dlaczego nie wra- 
cają z wojen. Po co miałybyśmy to robić? Przecież podob-
I
no ginęły bohatersko w wielkich bitwach. A prawda była 
taka, że wiedźmy wcale nie chciały naszego udziału w tych 
wojnach. Po prostu co jakiś czas zabijały określoną liczbę 
Gridd. Dzięki temu kontrolowały, ile nas jest.
Jarius odeszła od okna. Taka śmierć wydawała jej się 
okropnie poniżająca - tak bardzo, że nie mogła wymówić 
ani słowa.
27
-	Rozumiesz już, dlaczego uwięziłam niektóre wiedź- 
my w najgorszych tunelach - powiedziała Gultrathaka. - 
Niech tam gniją. Nigdy ich nie uwolnię.
Jarius opuściła głowę, przygnębiona tym, czego się 
dowiedziała.
-	Wielkie Wiedźmy zawsze nami gardziły - mówiła 
dalej Gultrathaka. -Ale teraz ich czas się skończył. Już nic 
nam nie zrobią. A Griddy rozmnożą się tak bardzo, że 
wiedźmy nawet nie byłyby w stanie sobie tego wyobrazić.
-	Jak my się pomieścimy w tych tunelach? - spytała 
Jarius. -Już dzisiaj są przepełnione.
-	To nieważne. Kiedyś przestaniesz wreszcie myśleć 
w kategoriach tuneli. Musisz się tego nauczyć, bo już nie- 
bawem opuścimy ten świat.
-Jak daleko dotrzemy, skoro czarodzieje stoją nam na 
drodze?
-	Niezbyt daleko, jak sądzę. Musimy najpierw znaleźć 
Orin Fen, świat czarodziejów, i zabić ich tam na miejscu. 
Dopóki tego nie zrobimy, Larpskendya i jego towarzysze 
będą zawsze bezpieczni. A my nie.
-Wiedźmom nigdy nie udało się znaleźć Orin Fen.
-	Może źle szukały - odparła Gultrathaka. - Może 
trzeba było użyć do tego celu dziecka.
-	Dziecka?
-	Heebra nie zginęła z ręki czarodzieja. Zabiło ją ludz- 
kie dziecko. Wiedźmy, którym udało się powrócić, opo- 
wiadały, że nigdy jeszcze nie widziały takiego talentu, jak 
ten chłopiec Yemi. Myślę, że dzięki niemu dotrzemy do 
Orin Fen. Albo wykorzystamy jakieś inne jego dary. - 
Gultrathaka przyłączyła się do Jarius przy oknie. - Już
28
bardzo długo patrzysz prosto w dół i nawet nie musiałaś 
się odwracać. Wiedziałaś o tym?
-	Nie - przyznała Jarius. - Naprawdę? - Zdała sobie 
sprawę, że wielu jej strażników zupełnie zapomniało 
o wcześniejszych obawach. Pająki zerkały teraz ze zwykłą 
ciekawością na śnieg uderzający w kamienie i szkło. Jarius 
na zmianę wyglądała przez okno i odskakiwała od niego. 
Mogła spoglądać na ziemię niemal bez drgnienia. Ciągle 
jeszcze trochę się bała, ale panowała już nad lękiem.
Jarius jest gotowa, pomyślała Gultrathaka. Przynaj- 
mniej na tyle, na ile może w ogóle być.
-	Nasze najmłodsze siostry będą lepiej przystosowane 
od nas - stwierdziła. - Prawie nie znają tuneli. Bez trudu 
przyzwyczają się do nowego życia. - Wciągnęła nosem po- 
wietrze, wyczuwając woń małych Gridd. Na jej żądanie 
doprowadzono jeden oddział na powierzchnię.
-	Chciałam, żebyś przy tym była - powiedziała do 
Jarius. - Po raz pierwszy Griddy są wynoszone na zewnątrz 
prosto z komnat, w których się rodziły. Zaraz zobaczą świat. 
Popatrzmy, jak się zachowają.
U wylotu tunelu prowadzącego do stóp wieży poja- 
wiła się grupa dopiero co wyklutych Gridd. Pierwsza z nich 
jęknęła, kiedy światło poraziło jej oczy. Nie poszłaby da- 
lej, gdyby nie presja sióstr, które napierały na nią z tunelu. 
Wreszcie cały oddział, dwadzieścia cztery młode Griddy, 
stłoczyły się na powierzchni, zbite w ciasną grupkę, walcząc 
ze śniegiem, jak gdyby miękkie płatki były ich wrogami. 
Nagle w twarze powiał im ostry wiatr. Wywarł na Griddach 
tak silne wrażenie, że wszystkie pająki spanikowały. Gwał- 
townie tworzyły wątłe osłonki wokół szczęk właścicielek,
29
własnymi ciałami usiłowały je chronić przed atakiem wia- 
tru.
Jarius wydawało się, że młode Griddy nigdy się nie 
wyprostują. Ale dorosła Gridda popchnęła je do przodu. 
Maluchy ruszyły niezgrabnie, starając się wyminąć star- 
szą Griddę. W końcu dotarły do wieży Heebry. Za nimi 
spieszyły pająki, które się bały, że zostaną w tyle. Małe 
Griddy poruszały się długimi skokami, niemal nie roz- 
prostowując pleców, jakby ciągle tkwiły w tunelach. Nie 
przyszło im do głowy sprawdzić, jak wysoka jest wieża 
Heebry. Pod ziemią nigdy nie miały powodu, żeby popa- 
trzeć w górę.
Wreszcie ostatnia Gridda została wepchnięta do środ- 
ka. Drżenie młodych ciał przenosiło się na kamienne scho- 
dy w miarę, jak biegły na górę.
-	Co z nimi zrobisz? - zapytała Jarius.
-	Poddam je próbie.
-Jak? -Jarius przeszyła ją spojrzeniem.
-	Chcę sprawdzić, jak szybko można przystosować 
noworodki do życia na powierzchni. Zamierzam popchnąć 
je do okna i wyrzucić na zewnątrz.
-	Co? Przecież one nie umieją latać! Nawet nie wie- 
dzą, jak to się robi!
Dzieci były już blisko. Jarius słyszała nawet wystra- 
szone szepty. Pierwsze pająki-strażnicy, malutkie jak ich 
właścicielki, pojawiły się już w drzwiach. Odwróciły się 
nagle, ostrzegając Griddy przed dziwnym zielonym świa- 
tłem okna.
-	Nie powinnaś tak wcześnie ich tu przyprowadzać! - 
protestowała Jarius.
30
Gultrathaka roztrzaskała szybę. Pokój zasypały odłamki 
szkła i lodu, wirujące na wietrze.
- Zgadzam się - odparła. - Właśnie dlatego najpierw 
przygotowałam ciebie. Pokażesz im, jak to się robi. Chcę, 
żebyś skoczyła pierwsza.
Kraje bez granic
D
aruj sobie ten bieg dla turystów. Może byśmy tak po- 
latali? - narzekał Eryk.
-	A może byś się tak zrelaksował? Podziwiaj widoki - 
odparła Rachel.
-Już podziwiałem.
-	Szybkość -jęknęła Rachel. - Tylko to ci się podoba?
-	A co innego ma mi się podobać?
Rachel leciała nad szczytami Himalajów z Erykiem na 
plecach. Pod nimi roztaczała się wspaniała panorama naj- 
wyższych gór świata. Wokół piętrzyły się masywy K2, Nan- 
ga Parbat, majestatyczne przepaście pasma Annapurna. 
Mroźny wiatr orzeźwiał płuca Rachel i burzył jej włosy.
Nagle zobaczyła grupkę dzieci nurkujących w głębo- 
kim śniegu nieco powyżej Makalu, piątego co do wysoko-
32
ści szczytu Ziemi. Kiedy ich ciała uderzyły w północną 
grań, od skały oderwał się potężny biały płat. Dzieci zjeżdża- 
ły razem z lawiną, ścigając się na zboczach.
-	Masz ochotę się zabawić? - zaproponowała Rachel. 
-No jasne!
Rachel błyskawicznie wzięła kurs na najbliższą skałę. 
Kontrolę nad lotem przejęły zaklęcia sterujące. Eryk starał 
się zachować zimną krew.
-	Dobra, powiedz mi, kiedy skręcić - rzuciła Rachel. 
- Tylko się nie pomyl.
Eryk usiłował wyliczyć, ile zostało im do grani, ale 
mknęli za szybko.
-Już nie mogę...zwolnij... Teraz! - wrzasnął, zaci- 
skając oczy tak mocno, jak tylko potrafił.
Rachel cierpliwie czekała na właściwy moment. W ostat- 
niej sekundzie włączyły się zaklęcia manewrowe. Drasnę- 
ła butami zbocze. Eryka zasypał grad lodowych odpry- 
sków.
-	Bardzo śmieszne - wymamrotał.
-	Za szybko jak dla ciebie?
-	Wcale się nie bałem - powiedział sztywno, strzepu- 
jąc śnieg i lód z kaptura. - Poleć takjeszcze raz, a natych- 
miast się przekonasz, ile mnie to rusza.
-	Może później. Sprawdźmy, co się dzieje na innych 
szczytach.
Rachel zawróciła na wschód, przecinając powietrze nad 
Everestem. Niewielu dorosłym udało się wejść na chociaż 
kilka z tych gór. Dzieci zdobyły je wszystkie. Na oczach 
Rachel setki młodych lataczy zataczało kręgi po mroźnym 
niebie. Jedni nieśli na plecach rodziców, inni pomagali
3 - Obietnica czarodzieja
33
przyjaciołom, którzy nie umieli latać na takich wysoko- 
ściach. Tego dnia widzialność była niemal idealna, co wy- 
korzystywało wielu najlepszych lataczy na świecie. Jedna 
z nich, nastolatka, która bez trudu wystrzelała w górę i bły- 
skawicznie nurkowała, uczyła swoich sztuczek całą rzeszę 
zachwyconych nowicjuszy.
Eryk wypatrywał znajomych twarzy, ale żadnej nie 
spostrzegł.
-	A co z prapsiętami? - spytał. - Mieliśmy ich poszu- 
kać.
-	Najpierw trochę się poopalamy.
-	Gdzie? Na Karaibach? - Eryk wzruszył ramionami.
-	Może.
Rachel skierowała się na zachód i oddała dowodzenie 
zaklęciom przenoszącym.
-	Zatoka Floryda - ogłosiła, kiedy dotarli na miejsce. 
Od brzegu dzieliło ich prawie siedem kilometrów.
Wokół kręciło się kilkoro dorosłych, płynących na jach- 
tach, ale ta garstka ginęła w tłumie dzieci. W tych szeroko- 
ściach geograficznych wody były aż gęste od dzieci niepo- 
trzebujących łódek. Dzięki magii potrafiły pływać równie 
dobrze, jak zwierzęta wodne. Rachel dostrzegła grupę 
chłopców, którzy bez trudu ścigali się z delfinami skaczą- 
cymi na powierzchni wody. Dwie dziewczynki wyginały 
plecy, naśladując polujące barakudy.
-	Co on właściwie robi?! - zawołał Eryk.
Pośród fal przemykał się samotnie jakiś szczupły chło- 
piec. Poruszał się za pomocą delikatnych podwodnych 
kopnięć, podążając wzdłuż zerwanej liny rybackiej. Na 
końcu liny wił się marlin. Kiedy chłopiec do niego dotarł,
34
przytrzymał uwięzioną rybę i wyciągnął haczyk z jej pasz- 
czy. Eryk zasalutował małemu, który odpowiedział takim 
samym gestem, po czym wyruszył na otwarte morze.
Rachel leciała za nim przez chwilę. Tak daleko od brze- 
gu zapuszczało się niewiele dzieci - głównie te, które po- 
siadały szczególny dar zaklęć podwodnych. Mogły pene- 
trować nawet jamy i rowy na samym dnie oceanów.
-	Nurkowie! - krzyknęła Rachel, obracając głowę. - 
Patrz, są dokładnie pod nami!
Ponad kilometr niżej nurkowie igrali z wielorybami, 
licząc na spotkanie z gigantyczną kałamarnicą. Dzięki za- 
klęciom informacyjnym Rachel rozpoznała wśród nich 
znajomy magiczny zapach. Należał do pewnego chłopca 
z Francji, któremu zepsuła kiedyś tęczę w gorący letni dzień.
Uśmiechnęła się i włączyła zaklęcia przenoszące.
Błyskawicznie znalazła się nad parującymi, wiecznie 
zielonymi polami Florydy. Przeleciała nad dzieckiem czule 
klepiącym rogowaty grzbiet aligatora i nad parą braci ści- 
gających się z szopami. Dzieci dawały zwierzętom fory.
Zwyczajne widoki.
Zleciały się tu maluchy z całego świata. Granice państw 
nigdy nie znaczyły dla nich wiele, teraz zaś w ogóle prze- 
stały istnieć.
-	I co ty na to, Rach? Spróbowałabyś tego?
Eryk śmiał się, patrząc na małą dziewczynkę, która 
klęczała w grubej warstwie pyłu w towarzystwie błyszczą- 
cego czarnego grzechotnika. Wprawdzie wąż był najwy- 
raźniej zajęty własnymi sprawami, ale dziewczynka chcia- 
ła się pobawić. Oparła całe ciało na łokciach i szturchnęła 
nosem płaską głowę gada. Najwyraźniej go prowokowała.
35
-	To banalne - odparła Rachel. 
-Nie żartuj!
-	Tylko jeden wąż i w dodatku niezbyt jadowity... - 
rozejrzała się, próbując wybrać jakiś nowy kierunek.
-	Poleć prosto - rzekł Eryk i poprowadził ją wokół 
Florydy.
Rachel prędko zrozumiała, o co mu chodziło. 
W oparach rzeki Okeechobee stał chudy chłopiec 
w szortach i brudnej koszuli z długimi rękawami.
-	Spektrum - wyszeptał podniecony Eryk.
Rachel ruszyła przez zamuloną wodę w kierunku 
dziecka. Chłopiec nawet ich nie zauważył. Stał nierucho- 
mo, nawet powieki mu nie drżały.
-	Bardzo rzadko można spotkać spektra - powiedzia- 
ła Rachel. - Jeszcze nigdy nie widziałam żadnego z tak 
bliska.
-	To ich przywódca - zauważył Eryk. - Sam Albertus 
Robertson.
-	Naprawdę? Jesteś pewien?
-	Znam wszystkie spektra.
-	Jak ty ich rozróżniasz? Dla mnie wyglądają iden- 
tycznie.
-	Wcale nie. - Eryk potrząsnął głową.
Albertus Robertson okazał się dziesięcioletnim chłop- 
cem o piwnych oczach i delikatnej twarzy. Długich, skoł- 
tunionych włosów nie.czesał chyba od tygodni. Jak każde 
spektrum był trochę za niski jak na swój wiek, a jego oczy 
miały charakterystyczny nieobecny wyraz. Albertus przy- 
pominałby pod każdym względem normalne dziecko, gdy- 
by niejeden szczegół - niezwykłe uszy. Nienaturalnie duże,
36
szerokie i cienkie sprawiały niemal komiczne wrażenie. 
Mógł nimi poruszać we wszystkich kierunkach dzięki spe- 
cjalnym stawom.
Rachel obserwowała Albertusa Robertsona od dłuż- 
szej chwili, kiedy spostrzegła drobny ruch, tak nieznacz- 
ny, że wykryły go jej zaklęcia, nie oczy. Głowa chłopca 
przekręciła się o jeden stopień, a on sam zaczął badać wy- 
brany fragment nieba.
-	Zdaje się, że ostatnio nie dbał przesadnie o higienę - 
mruknęła Rachel.
-	Pewnie miał ważniejsze rzeczy do roboty.
-	Na przykład? - spytała z nadzieją, że Albertus jej nie 
słyszy. - Czego on tak wypatruje?
-	Nie wiem, Rach. Albertus też nie wie. Właśnie to 
tak mnie fascynuje w spektrach. Całymi dniami gapią się 
w niebo, chociaż nie mają najmniejszego pojęcia, po co to 
robią.
Rachel jeszcze przez chwilę patrzyła na Albertusa Ro- 
bertsona. Ani drgnął. Nawet w odmienionym świecie, peł- 
nym niezwykłych dzieci, spektra bardzo się wyróżniały. 
Tylko one przeobraziły się fizycznie. Przed Przebudzeniem 
wyglądały i zachowywały się jak wszystkie inne dzieci. Po 
nim w ciągu kilku dni stopniowo zmieniły się zarówno 
ich uszy, jak i zachowanie.
-	Nie latają i nie znają najprostszych zaklęć - powie- 
dział Eryk.
-	Słyszałam, że nawet nie mówią.
-	To chyba nieprawda. Każdy przecież mówi. Do nas 
pewnie się nie odezwą, ale rozmawiają miedzy sobą. Albo 
przynajmniej będą.
37
-	Skąd wiesz?
-	Nie wiem. Tak mi się wydaje. - Eryk nie mógł ode- 
rwać oczu od Albertusa Robertsona.
-	Wydaje ci się? A mnie się wydaje, że coś cię z nimi 
wiąże - powiedziała Rachel. - Dostrzegasz w nich różne 
rzeczy, których inni nie widzą. Przecież nikt nie słyszał, że 
to Albertus jest ich przywódcą. Skąd ty możesz o tym wie- 
dzieć?
Eryk wzruszył ramionami.
-	Spektra nawet się nie spotykają - ciągnęła Rachel. - 
Pewnie nie mają żadnego przywódcy. Są samotnikami.
-	Na razie się nie spotykają - odparł. - Myślę, że to 
także się zmieni.
Na te słowa Albertus Robertson gwałtownie obrócił 
głowę. Patrzył na Eryka z zainteresowaniem. Jeszcze ni- 
gdy żadne spektrum tak się nie zachowało - te dzieci nie 
reagowały na obecność innych ludzi. Tymczasem piwne 
oczy Albertusa przez chwilę badały Eryka, po czym jego 
głowa powróciła do poprzedniej pozycji.
-Jest jeszcze coś - ciągnął Eryk, głęboko poruszony 
tym, co się stało. - Wokół spektrów często kręcą się ryzy- 
kanci.
-	Poważnie?
Ryzykantami nazywano najbardziej lekkomyślne dzie- 
ci, które lubiły wystawiać swoją magię na najtrudniejsze 
próby. Rachel nie miała pojęcia, co może łączyć tych ka- 
skaderów magii z nieruchomymi jak posągi spektrami.
-	Ciekawe, nie? Sam nie rozumiem, o co tu chodzi, 
ale jestem pewien, że nawet w tej chwili kręci się tutaj 
jakiś ryzykant. Właściwie to go nawet czuję.
38
Rachel także zdała sobie sprawę, że w pobliżu działa 
jakaś magiczna siła, chociaż stara się nie ujawnić.
-	No dobra, lepiej już nie przeszkadzajmy Albertusowi. 
- powiedział Eryk. - On tak lubi tę swoją ciszę i spokój.
-	Skąd ty to wiesz? - spytała ze zdumieniem Rachel.
-	Po prostu wiem i już. - Szturchnął siostrę. -A co z prap- 
siętami? Obiecałaś ich poszukać! Znowu zapomniałaś?
-	Nie. Tylko usiłowałam jakoś to odwlec - oparła Ra- 
chel.
-	Tak naprawdę to ty kochasz chłopców! 
-Mhm.
Rachel oderwała wzrok od Albertusa i przeniosła się 
razjeszcze.
Tym razem wylądowali w południowych Włoszech. 
Miejscowe dzieci bawiły się właśnie w Wezuwiuszu, ale 
Rachel wolała się zapuścić w kręte uliczki Neapolu. Eryk, 
nareszcie na ziemi, był szczęśliwy, że może zwyczajnie po- 
spacerować po mieście. Kiedy tak razem zwiedzali, natknęli 
się na ekskluzywny sklep jubilerski.
-	Popatrz tylko - powiedział Eryk, wskazując ciężkie 
stalowe drzwi, a raczej powyginane zawiasy, które po nich 
zostały. Przed zniszczonym wejściem stało troje dzieci, pil- 
nując sklepu. - Pewnie kręci się tu sporo złodziei.
Rachel smutno pokiwała głową. Ogrodzenia, mury, 
druty kolczaste i inne tradycyjne zabezpieczenia nie stano- 
wiły żadnego problemu dla naprawdę utalentowanych 
dzieci.
-	Znam gorsze widoki - powiedziała. - Szczególnie 
w Afryce, w Kairze, Nairobi, Lagos. Tam ciągle dzieją się 
straszne rzeczy.
39
Nagły wybuch magii przyniósł ze sobą nie tylko ra- 
dości, ałe i problemy. W biednych krajach rozwinęły dzia- 
łalność złodziejskie gangi. Po Przebudzeniu miliony dzieci, 
które nigdy nie miały co jeść, nie wahały się ani chwili dłu- 
żej. Po prostu zaczęły brać to, czego potrzebowały. Na Ith- 
rei, w pewnym specjalnym pomieszczeniu, Rachel umiała 
tworzyć jedzenie za pomocą magii - ale tylko dzięki sztuczce 
wiedźmy. W ludzkim świecie nawet najbardziej utalento- 
wane dzieci tego nie potrafiły.
Złodzieje najczęściej przybywali nocą, kradli zboże 
i mięso, zanim dorośli zdążyli ich chociażby zauważyć. Nie- 
które dzieci za wysokie stawki wynajmowały się do pil- 
nowania cennych posiadłości lub do ścigania gangów, ale 
na tak nudną pracę decydowały się tylko nieliczne - i to 
na ogół wtedy, gdy chodziło o ich posiadłości rodzinne. 
Zresztą gdyby nawet udało się złapać sprawcę napadu, kto 
mógłby go ukarać? Dorośli nie mogli się już mierzyć 
z dziećmi pod względem możliwości fizycznych. W pew- 
nych krajach, które desperacko walczyły o utrzymanie 
kontroli nad złodziejstwem, dzieci zostały zaprzysiężone 
w siłach ochronnych, a sądy przyznały im nawet specjalne 
uprawnienia. Ale i to nie pomagało. Dzieci z łatwością wy- 
mykały się z więzień. Jeśli nawet nie miały wystarczają- 
cych talentów, mogły korzystać z pomocy przyjaciół.
Od tych myśli oderwało Eryka i Rachel nagle trzepo- 
tanie skrzydełek.
-Wreszcie! To oni! - wykrzyknął Eryk. - Moi chłop- 
cy!
Skoczył w jakąś bardziej ustronną aleję i patrzył, jak 
prapsięta radośnie zmierzają w jego stronę. Kierowały się
40
dokładnie na Eryka, lecąc z niewiarygodną szybkością 
w idealnie prostych liniach. Nawet najlepsi latacze nie byli 
w stanie ich dogonić - a wielu już próbowało.
Prapsięta - niezwykle do Eryka przywiązane - ostat- 
nio coraz częściej wybierały się na dalekie wycieczki. Szu- 
kały dla niego prezentów, przy czym oczywiście każde z nich 
starało się znaleźć coś piękniejszego niż drugie. Eryk pstryk- 
nął palcami. Prapsięta wylądowały mu na głowie idealnie 
w tym samym momencie. Miały zaróżowione policzki, 
a pot spływający z ich twarzy kapał Erykowi na czoło. Ale 
to mu nie przeszkadzało.
-	I jak, chłopcy, co tam macie?
Jedno prapsię przyniosło w swojej bezzębnej buzi zła- 
many grzebień. Nie czekając na komentarz Eryka, dziec- 
ko-ptak spróbowało uczesać jasne kręcone włosy chłopca.
-	Będziesz przystojny - obiecało, grzebiąc Erykowi za 
uchem.
-	Skąd ono wytrzasnęło ten grzebień? - spytała Ra- 
chel. -Jest strasznie brudny.
-1 co z tego? Mogę umyć włosy. Za bardzo się wszyst- 
kim przejmujesz, Rach - odparł Eryk, wzruszając ramio- 
nami. Obrócił się do drugiego prapsięcia. - A co ty masz 
dla mnie?
Prapsię wyciągnęło w jego stronę grudkę gumy do 
żucia.
-	Skąd to masz? Wyciągnąłeś komuś z ust? - spytał 
Eryk.
-	Nie, nie. Wcale nie! - skomlało prapsię. - Nie dał- 
bym ci używanego towaru. Jest świeża. Moja.
-	No to w porządku.
41
Eryk otworzył usta, a prapsię wrzuciło mu w nie prze- 
żutą gumę.
-	No dalej - powiedziało wyczekująco. - Zacznij żuć!
-	Jest zupełnie bez smaku - odparł Eryk. - Pewnie 
jużjąjakiś czas marniałeś, co?
-	Powinieneś raczej zapytać, gdzie ją znalazło - za- 
uważyła Rachel.
-	Na płocie - odparło prapsię radośnie. - Było na niej 
trochę kurzu... i mucha... i troszkę śmierdziała, ale wszyst- 
ko zlizałem.
Eryk wypluł gumę.
-	Pieczone kurczaki! Czy wy chcecie mnie wykoń- 
czyć?
-	Nie podoba ci się mój prezent? - zaskrzeczało pra- 
psię, krzywiąc się żałośnie. Z trudem powstrzymywało łzy. 
- Przepraszam. Ty byś wolał z tą muchą i z kurzem, tak? 
Nie wiedziałem... - Prapsię odwróciło się do swojego to- 
warzysza. - To wszystko twoja wina! Ty mi kazałeś zlizać 
kurz, głupi wróblu!
Drugie prapsię uśmiechnęło się złośliwie.
-	No już, ruszajcie - odpędził je Eryk. - Macie mi 
znaleźć jakiś przyzwoity prezent. Coś naprawdę dobrego!
Dzieci-ptaki natychmiast zerwały się do lotu. Aż się 
trzęsły z podniecenia.
-	Co byś chciał? Co byś chciał? - piszczały.
-	Coś ładnego i smacznego. I żadnych much!
Prapsięta wystrzeliły w górę, dogryzając sobie nawza- 
jem. Rachel słyszała ich przekomarzania nawet wtedy, gdy 
już dawno zniknęły im z oczu.
Tokio
R
achel wyrzuciła grzebień, który wciąż tkwił we wło- 
sach Eryka.
-	Chodźmy już - powiedziała. - Ciągle mam ochotę 
na zakupy.
-	Naprawdę musimy? 
-Tak.
-	No to gdzie w takim razie? Do Nowego Jorku?
-	Do Japonii!
Przeniosła ich na Daleki Wschód, goniąc słońce zni- 
żające się powoli na niebie.
Zachód słońca w Tokio. Przez chwilę unosiła się nad 
drapaczami chmur ze szkła i metalu w dzielnicy Shinjuko, 
położonej w zachodniej części miasta. Bardzo lubiła te okoli- 
ce, zwłaszcza masywne wieże czterdziestoośmiopiętrowego
43
budynku rządu. W dzień pracowało tu trzynaście tysięcy 
miejskich urzędników, ale w nocy cały obiekt należał do 
dzieci.
-	Sprawdź, gdzie są gangi - powiedział Eryk. - Ostat- 
nio ich tu nie widziałem.
Kilka rywalizujących grup dzieci obserwowało się na- 
wzajem z dachów wieżowców. Każdy gang ubierał się ina- 
czej, tak żeby nie było wątpliwości, kto z kim trzyma.
-	Widzisz strefy zakazane? - Eryk wskazał na szpary 
pomiędzy budynkami, niewidoczne miejsca, gdzie nie la- 
tały żadne dzieci. Wokół kręciło się kilkoro dorosłych, a at- 
mosfera powoli gęstniała. Jakiś samotny mały chłopiec 
przeciął kilka takich stref. Dzieciaki z gangów śmiały się, 
szydząc z jego chybotliwego lotu.
Eryk uniósł palec i wymierzył nim w członków gan- 
gu, jak gdyby to był dymiący pistolet.
-	Pif paf- syknął. - Mam dać tym dzieciakom lekcję 
dobrych manier? Na przykład zwalić je z nieba?
-	Kusi cię? - Rachel patrzyła, jak brat z rezygnacją 
opuszcza palec.
-	Bez przerwy. Ajuż szczególnie, kiedy widzę takie typy. 
Eryk miał szczególny dar rozwiązywania rzuconych
zaklęć. Ta umiejętność zadziwiała nawet przywódcę czaro- 
dziejów Larpskendyę. Jeszcze nigdy, na żadnym świecie 
nie spotkał się z podobnym talentem. Po Przebudzeniu 
Larpskendya sądził, że dar ten pojawi się i u innych dzieci. 
Ale tak się nie stało.
Eryk był wyjątkowy.
Rachel wiedziała, że jej brat marzy o trenowaniu anty- 
magii, ale nie dano mu na to szans. Kiedy tylko niszczył
44
zaklęcie jakiegoś dziecka, niszczył je raz na zawsze. To dziec- 
ko nigdy nie mogło go potem użyć. A zaklęcia miały nie- 
ocenioną wartość, nawet te najprostsze. Nikt dobrowol- 
nie nie zgodziłby się, żeby mu którekolwiek odebrano.
-	Nie szkodzi - powiedział Eryk. - I tak robię postę- 
py. Nawet nie ćwicząc, jestem coraz lepszy - dodał pół- 
głosem.
-	Lepszy w czym?
-	Umiem wykrywać zaklęcia na odległość. Nawet sła- 
be zaklęcia docierające z bardzo daleka.
-	Jak daleka?
-	Wiesz, gdzie są teraz prapsięta?
Magiczny zapach prapsiąt bardzo trudno było śledzić, 
bo poruszały się niezwykle szybko. Po dłuższej chwili za- 
klęcia informacyjne Rachel wytropiłyje ponad półtora ty- 
siąca kilometrów na północny zachód od Tokio.
-	Są nad pustynią Gobi - powiedziała. - Lecą na po- 
łudnie.
-Jak blisko siebie lecą?
-	Nie mam pojęcia! Z tej odległości ledwo je znala- 
złam - odparła Rachel, patrząc na brata ze zdziwieniem.
-	Nie? - Eryk uniósł brwi. - W takim razie ci po- 
wiem. Trzymają się bardzo blisko siebie, dzieli je najwyżej 
trzydzieści centymetrów. Lecąjak wróble, jedno odrobinę 
wyżej niż drugie. Chyba jest im zimno, bo zwolniły aż 
o sześć procent. A są - dodał żywo -jakieś cztery kilome- 
try nad ziemią. Bardzo to lubią. Chyba przypominają so- 
bie w ten sposób wszystkie te wieki, które spędziły na nie- 
bach Ithrei.
Rachel patrzyła na niego zaszokowana.
45
-	Od kiedy potrafisz wykrywać takie szczegóły? Nic 
mi o tym nie mówiłeś!
-	Uczyłem się stopniowo. - Eryk wzruszył ramionami.
-	Musimy natychmiast poinformować Larpskendyę. 
-Jasne. Musimy.
-	Przecież nie możesz zachować czegoś tak ważnego 
w tajemnicy. Sam dobrze o tym wiesz. Jeśli...
-	Dobra, dobra. Daj spokój. Chciałem powiedzieć 
Larpskendyi jutro, kiedy zabierze nas do Yemiego. A skoro 
mowa o Yemim - właśnie lecą do nas jego rusałki.
Niebo nad Tokio przykrył ogromny cień. Miliony żół- 
tych motyli właśnie mijały miasto. Dzieci tak dobrze zna- 
ły ten widok, że nawet nie podnosiły głów.
-	Nadal nie rozumiem, po co Yemi rozsyła je na wszyst- 
kie strony - powiedział Eryk.
-A ja chyba tak.
Rachel wyobraziła sobie Yemiego, dwuletniego chłop- 
czyka z Nigerii, i uśmiechnęła się. Nawet jej wspaniałe 
zaklęcia nie mogły dorównać jego magii. Tak jak ona umiał 
przenosić się i zmieniać kształt, ale potrafił o wiele więcej. 
W dodatku jego magia dojrzewała z każdą chwilą. Nikt 
nie wiedział, jakie będąjego możliwości.
-	Te piękne motyle to dar. Yemi stara się przynieść 
światu odrobinę szczęścia - powiedziała Rachel, patrząc 
w górę. -1 nie tylko. Zwróciłeś uwagę, jak zwierzęta inte- 
resują się tymi motylami? Ciekawe, o co tu chodzi?
-	To ich magia - odparł Eryk.
-	Jak to, zwierząt?
-	Tak. Nie są do nas podobne, ale mają swoje metody. 
Odpowiadają Yemiemu i jego motylom.
46
-Jesteś pewien?
-	Na sto procent.
Rusałki z gracją frunęły nad miastem. Setki takich ro- 
jów przecinały niebo w dzień i w nocy. Żółte chmury trze- 
poczących skrzydełek docierały do każdego miejsca na 
świecie.
-	Odpocznijmy trochę od tych gangów - zapropono- 
wała Rachel, kiedy ostatnie rusałki zniknęły na horyzon- 
cie. - Wciąż nie zrobiłam zakupów. Chcesz iść w jakieś 
konkretne miejsce?
-	Nie. Ale jestem głodny. 
-Ja też.
Przeniosła ich dojednego z największych światowych 
centrów handlowych - skrzyżowania Ginza-chrome 
w Tokio. Przez chwilę, przebrani zajapońskie dzieci, snuli 
się pośród jasno oświetlonych barów i stoisk z sushi. Zje- 
dli kurczaka yakitari, a na deser lody i ruszyli na spacer 
szerokimi ulicami. Gdy skręcili w Chou-dori, Eryk wy- 
szeptał:
-	Stop.
-	Zaklęcie zatrzymujące - powiedziała Rachel.
-	Tak. A ktokolwiek jest wjego mocy, nie próbuje się 
bronić.
-	Pewnie jakiś dorosły.
-	Mam zniszczyć to zaklęcie?
-	Nie. Najpierw zobaczmy, o co chodzi.
Rachel uniosła Eryka i przez chwilę razem przemie- 
rzali sieć bocznych uliczek, aż dotarli do ciemnego zauł- 
ka. Ukryta za koszami na śmieci siedmioletnia dziew- 
czynka stała nadjakimś starszym mężczyzną. Jedne zaklęcia
47
przytrzymywały staruszka na ziemi, podczas gdy inne prze- 
szukiwały mu kieszenie.
-	Przestań! - krzyknęła Rachel po japońsku. Wtedy 
zdała sobie sprawę, że dziewczynka wcale nie jest Japonką. 
Przeszła na angielski. - Zostaw go w spokoju!
Widząc, że dziewczynka nie rozumie, powtarzała wia- 
domość w najróżniejszych językach.
Wreszcie dziewczynka pojęła. Splunęła na ziemię obok 
Rachel.
-	Ona chce z tobą walczyć - ostrzegł Eryk. - Już się 
szykuje.
-	Nie sądzę - odparła Rachel. - Chyba jest inteligent- 
na. Wie, że nie ma szans.
-	Kto on? - spytała dziewczynka łamaną angielszczy- 
zną. - Twój tato? Twój ta?
-	Nie - powiedziała Rachel. - Oczywiście, że nie. 
-Więc... czemu ty pomóc? - Dziewczynka była szcze- 
rze zdumiona.
-	Wiesz, ja... - Rachel przerwała. Jeśli ta mała nie 
rozumie, że nie należy terroryzować dorosłych, jak mogła 
ją o tym przekonać?
Dziewczynka obróciła się na pięcie. Przywołała do sie- 
bie parszywego kota i odeszła w sąsiednią uliczkę, tuląc go 
w ramionach.
Staruszek podniósł się i chwiejnie podążył w przeciw- 
nym kierunku.
-	Niech pan zaczeka - powiedziała do niego Rachel. - 
Nic się panu nie stało?
Staruszek najwyraźniej chciał jak najszybciej zniknąć 
jej z oczu. Rachel była dzieckiem, więc bał się jej, chociaż
48
przed chwilą mu pomogła. Przemknął obok Rachel i Ery- 
ka, kłaniając się wielokrotnie, lecz nie podnosząc oczu.
-	W nocy na ogół nie spotyka się dorosłych bez opie- 
ki, szczególnie w dużych miastach. Dziwne, że nie zabrał 
ze sobą dzieci w tak niebezpieczne miejsce - powiedział 
Eryk.
-	Nie każdy ma własne dzieci - odparła Rachel. - Czy 
dlatego powinien wiecznie tkwić w domu i nigdy nie wy- 
chodzić?
-	Albo nie wychodzić, albo pogodzić się z ryzykiem. 
Znasz prawo wielkich miast: dorośli po dziesiątej siedzą 
w domu, a jak nie, to muszą liczyć się z konsekwencjami.
-	To prawo wymyśliły gangi - rzuciła Rachel gniew- 
nie. - Mówisz jak jeden z tych dzieciaków.
-	Rodzice też w swoim czasie wymyślili kilka praw.
-	I twoim zdaniem pora teraz wyrównać rachunki?
-	Wcale tak nie twierdzę. To wszystko nie podoba mi 
się tak samo jak tobie, ale dorośli naprawdę powinni uwa- 
żać i nigdy nie wychodzić z domu bez opieki dziecka. A po- 
za tym...
-	Ten człowiek mógł być naszym tatą - przerwała mu 
Rachel.
-	Zabezpieczyłaś dom? - spytał Eryk z niepokojem.
-	Oczywiście. Problem polega na tym, że niektórzy 
dorośli nie mają żadnej ochrony. I nie powinni jej potrze- 
bować. - Spojrzała w górę. Rzesze dzieci na niebie nagle 
wydały się jej złowieszcze. Staruszek jeszcze biegł alejką, 
szukając schronienia. Wyglądał, jakby pochodził z inne- 
go świata. Rachel nie spuszczała z niego wzroku, dopóki 
nie dotarł do jakichś drzwi. Drżącymi rękami usiłował
4 - Obietnica czarodzieja	49
otworzyć zamek. Może za tymi drzwiami będzie bezpiecz- 
ny, a może nie? - pomyślała.
W większości miejsc na świecie dorosłym nic specjal- 
nie nie zagrażało, ale w największych miastach kontrolę 
przejmowały stopniowo małoletni. Uliczne gangi istniały 
od zawsze, tyle że teraz uzbroiły się w magię. Na ogół 
starsi mogli bez przeszkód zajmować się swoimi sprawa- 
mi. Jednak w pewnych rejonach po zmroku krążyły agre- 
sywne dzieci, które zachowywały się całkiem nieprzewi- 
dywalnie. Niektóre specjalizowały się w terroryzowaniu 
dorosłych po prostu dla zabawy.
Ręce staruszka trzęsły się tak bardzo, że nie potrafił 
pokonać zamka. Co chwila zerkał niepewnie na Rachel, 
jakby się bał, że ta dziewczynka wyrządzi mu jakąś strasz- 
ną krzywdę. Mogła otworzyć zamek zaklęciem, ale to tyl- 
ko jeszcze bardziej przeraziłoby staruszka. Aby choć tro- 
chę go uspokoić, odeszła kawałek w dół uliczki, jednak 
niezbyt daleko. Chciała zobaczyć, czy dostał się bezpiecz- 
nie do środka.
Świat stanął na głowie, pomyślała.
Prawie wszystkie zmiany były na lepsze. Rodzice nie 
musieli już chodzić do pracy, chyba że tego chcieli. Ich 
dzieci mogły przy użyciu magii wykonać większość czyn- 
ności domowych. Ale rodzicom trudno było przyzwyczaić 
się do nowych warunków, nie tylko z powodu szalejących 
gangów. Kiedyś wychowywanie dzieci i ich przywiązanie 
dawały im poczucie własnej wartości. Teraz potrzeby dzie- 
ci bardzo się zmieniły. Na ogół utrzymywały serdeczne 
związki z rodzicami, ale większość swojego czasu poświę- 
cały magii. Pojawiła się też zazdrość. Niektórzy rodzice
50
zazdrościli własnym dzieciom. Dlaczego tylko one miały 
magiczny talent? Dorośli także pragnęli latać...
Staruszek wreszcie uporał się z zamkiem i zniknął za 
drzwiami. Rachel zastanawiała się, jak wygląda jego życie. 
Wydawał się taki nieszczęśliwy. Miała nadzieję, że nie miesz- 
ka sam. Samotny w mieście dziecięcych gangów. Czy moż- 
na sobie wyobrazić coś gorszego? Nad jej głową jakieś 
malutkie dziecko ścigające nocnego ptaka zachichotało 
wlocie. Gdzie jest teraz jego matka? Czy nie martwi się, 
że lata tu, tak daleko od niej?
Nagle Rachel zapragnęła wrócić do domu i spraw- 
dzić, czy rodzice są bezpieczni.
Gdzieś na wolności kryją się Griddy, pomyślała. Jeśli 
Wielkie Wiedźmy trafiły do naszego świata, Griddom też 
się to uda. I na pewno nie będą tracić czasu na zabawy, 
dziecięce gangi czy nieporadnych dorosłych. Czy kiedy- 
kolwiek będziemy gotowi na ich nadejście?
- Wracajmy - powiedziała do Eryka. - Czas do domu.
Ogień bez żaru
S
późnia się - powiedziała Rachel. 
-Już niedługo tu będzie. Na pewno. - Mama ścisnę- 
ła ją za rękę.
Rachel skinęła głową. Bujała się w tył i w przód na 
kuchennym krześle, a obok niej na talerzu leżało kilka 
nietkniętych kanapek. Przed wizytą Larpskendyi nigdy nie 
mogła jeść. Za bardzo się niecierpliwiła.
Eryk snuł się w pobliżu, przeglądając komiks. Prap- 
sięta kłóciły się właśnie z rodziną kruków na drzewie, kil- 
ka ogrodów dalej.
-	Co oni znowu wymyślili? - zapytała mama obojęt- 
nym tonem.
-	Mówią, żeby kruki przestały się wygłupiać i zrobiły 
jakieś porządne miny.
52
Mama przewróciła oczami.
-	Ty też się denerwujesz? - szepnęła do niej Rachel. - 
Czy, kiedy ma przyjść Larpskendya, ty też się czujesz jakoś 
- przycisnęła rękę do serca -jakoś tak?
-	Za każdym razem - odparła matka. - Ale to miły 
rodzaj zdenerwowania, prawda?
Matka i córka uśmiechnęły się do siebie.
Minęło kolejnych kilka minut. Rachel wygładziła 
spódnicę. Mama zrobiła herbatę, której nie wypił nikt 
oprócz Eryka. Prapsięta, znudzone zabawą z krukami, przy- 
cisnęły twarze do szyby, prosząc o wpuszczenie do środka. 
Mama sprawdziła, czy nie przyniosły żadnego paskudz- 
twa, zanim pozwoliła im polecieć do Eryka.
-1 jak wam się gadało, chłopcy? - zapytał, kiedy dzie- 
ci-ptaki usiadły mu na ramionach.
-	Nie chciały się bawić. Wcale nie stroiły min - za- 
skrzeczało smutno jedno prapsię.
-	Powiedzieliście im coś do słuchu?
-Jasne, że tak, ale one po prostu odleciały. Zawsze to 
robią.
-	Wiecie dlaczego? - spytał Eryk. - One się wstydzą. 
Przecież są tylko pospolitymi krukami, a wy genialnie latacie, 
umiecie mówić i tak dalej. Kruki czują się głupio w waszym 
towarzystwie. Wiedzą, że nie mogą się z wami mierzyć.
Prapsięta pisnęły radośnie. Takie wytłumaczenie ni- 
gdy nie przyszło im do głowy.
Zaskrzypiały drzwi patio i zjawił się tata. Szedł prosto 
z garażu, wciąż jeszcze wycierał ręce z samochodowego 
smaru. Był wysokim przystojnym mężczyzną o szpako- 
watych włosach.
53
-	Prawie skończyłem - powiedział, podchodząc do zle- 
wu, żeby umyć ręce. - Silnik już chodzi. Jeszcze tylko kil- 
ka godzin roboty i będzie gotowy.
Rachel mogła oczywiście naprawić samochód, ale wie- 
działa, jak tata lubi w nim grzebać.
Długo szorował ręce pod kranem, metodycznie usu- 
wając ślady oleju. Potem usiadł przy kuchennym stole.
-	Spóźnia się, prawda? - spytał chrapliwym głosem. 
Mama potaknęła. Nikt nie miał wątpliwości, o kogo
chodzi. Tata sięgnął po dzbanek, żeby nalać sobie herbaty, 
ale zamarł w połowie ruchu. Zapomniał o herbacie. Wszy- 
scy wyczuli to w tej samej chwili - i w tej samej chwili 
uśmiechnęli się szeroko. Niebo zadrżało w oczekiwaniu, 
orły wstrzymały lot, a chmury już wiedziały, kto się zbliża.
-	To on! To on! - szepnęła Rachel.
Tata wyprostował się, żeby odzyskać spokój. Prapsięta 
podskakiwały z podniecenia na kaloryferze. Eryk pobiegł 
do salonu - liczył, że uda mu się zobaczyć, jak czarodziej 
przedziera się przez chmury.
Ale spóźnił się. Larpskendya już wylądował w koryta- 
rzu.
Pierwsze były prapsięta. Szukając prezentu dla czaro- 
dzieja, natknęły się na odrobinę kurzu z dywanu. Larp- 
skendya z wdziękiem przyjął ten dar, po czym obrócił się 
w stronę Rachel, która biegła do niego przez korytarz. Nie 
musiała pytać o pozwolenie. Czarodziej po prostu otwo- 
rzył szeroko ramiona, a ona rzuciła mu się na szyję i przy- 
tuliła z całej siły.
54
-	Larpskendya! - wykrzyknęła.
Wszystkie zaklęcia cisnęły się jej do oczu jak szalone - 
każde chciało zobaczyć czarodzieja pierwsze. Larpskendya 
roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu, po czym zupełnie 
nieoficjalnie ucałował Rachel, Eryka i ich rodziców.
Tata jak zwykle nie mógł oderwać wzroku od czaro- 
dzieja. Co w nim było takiego niezwykłego? Na pozór 
Larpskendya wyglądał jak każdy człowiek. Ale w jego 
oczach, o zwykłym ludzkim kształcie, błyszczała pasja nie- 
znana jakiemukolwiek człowiekowi.
Rachel uczepiła się kremowej szaty czarodzieja i opo- 
wiedziała mu o swoich postępach w magii. Sprawiał wra- 
żenie, jakby od dawna o wszystkim wiedział, ale nie prze- 
rwał jej ani razu. Po krótkiej rozmowie z mamą i tatą wziął 
za ręce Rachel i Eryka. Prapsięta krążyły wokół jego gło- 
wy jak muchy. Czuły, że zaraz coś się wydarzy. Czarodziej 
chwyciłje szybkim, prawie niezauważalnym ruchem i ukrył 
w koszuli Eryka.
-	Lepiej trzymaj je dzisiaj przy sobie - doradził chłop- 
cu.
-	Dlaczego?
-	Mogłyby cię dla kogoś porzucić. Yemi bardzo się 
zmienił, odkąd go ostatnio widzieliście.
Eryk i Rachel wymienili porozumiewawcze spojrze- 
nia.
-	Gotowi? - spytał Larpskendya.
Eryk zapiął kurtkę, przyciskając do siebie główki prap- 
siąt.
-	Dokąd nas zabiera Larpy? - spytało jedno z nich.
-	Ciii. Nie nazywajcie go tak - szepnął Eryk.
55
-	Czemu? Czemu?
-	To... to nie jest najlepszy pomysł
-	Miewałem już gorsze przezwiska. - Larpskendya 
roześmiał się i włączył zaklęcie przenoszące. Nikt nie po- 
czuł najmniejszych oznak ruchu czy lotu. Nawet Rachel 
nigdy nie umiała przenosić się z taką łatwością i elegancją. 
Chwilę później - i kilka tysięcy kilometrów dalej - Rachel 
i Eryk mogli już puścić jego ręce. Mrugali w półmroku.
Znaleźli się wpodziemnej jaskini. Kiedyś zapewne była 
to zwyczajna grota, ale magia Yemiego zupełnie ją odmie- 
niła. W środku zamiast okien roztaczały się bezkresne kraj- 
obrazy. Tuż obok Rachel płonęło ognisko, które jednak 
nie grzało. Nad głową Eryka spływał wodospad i nawet 
go nie zamoczył. Wokół szalały małpki, które pojawiały 
się znikąd, piszczały, po czym znikały, by po chwili wró- 
cić. W powietrzu krążyły ukochane dźwięki i zapachy 
Yemiego - te, które przypominały mu jego dom, Afrykę, 
Fiditi. W ciepłej, wilgotnej jaskini unosiły się zapachy do- 
mowej kuchni i płonącego drewna i krzyki nocnych pta- 
ków. Jeden dźwięk dominował nad wszystkimi innymi - 
szelest wiecznie zielonych lasów tropikalnych.
Ten cudowny szum wciskał się w każdy kąt.
-	To tylko jedna z siedzib Yemiego - powiedział Larp- 
skendya, wprowadzając ich do środka. - Wyczarowuje so- 
bie nowe wszędzie, dokąd tylko się uda.
Skręcili za róg, do głównej części groty. Tam zobaczyli 
małego chłopca, który aż tryskał energią.
-	Yemi! - krzyknęła Rachel, biegnąc w jego stronę. 
Na dźwięk znajomego głosu Yemi przeniósł się prosto
w ramiona Rachel. Przez chwilę przytulał się do niej, pa-
56
trząc w oczy w szczególny sposób - który mówił zarazem 
wszystko i nic. Od ostatniej wizyty Rachel minęły już trzy 
miesiące. Yemi prawie się nie zmienił - wciąż był malu- 
chem o krótkich kręconych włosach, skórze koloru kości 
słoniowej i łagodnych brązowych oczach. Jak zwykle miał 
na sobie proste ubranie - niebieskie szorty i pomarańczo- 
wą koszulkę. Ale Rachel nawet tego nie zauważyła. Za- 
uważyła natomiast zwierzęta. Yemiego otaczały najróżniej- 
sze stworzenia z całej Ziemi - myszy, psy, łosie, małpy 
i koty, wielkie koty i potężne syberyjskie tygrysy.
-	Nie wiemy, w jaki sposób Yemi je tu przyciąga ani 
po co to robi - powiedział Larpskendya. - Ale chyba żad- 
ne zwierzę nie umie mu się oprzeć.
Eryk zerknął na prapsięta skryte pod jego koszulą. 
Odpowiedziały uspokajającym spojrzeniem.
Rachel kołysała Yemiego w ramionach, kiedy nagle 
wskoczył na nią gibbon i zaczął bawić się jej włosami. Za- 
śmiała się, gdy małpka połaskotała ją za uszami i pochyliła 
głowę, żeby pocałować Yemiego w usta.
Chłopczyk cofnął się nagle, krzyknął na Rachel i ode- 
pchnąwszy ją gwałtownie, odleciał w odległy kąt jaskini.
-	Przepraszam - powiedział jakiś głos z ciemności. - 
Powinnam była was uprzedzić.
Przed nimi pojawiła się siostra Yemiego, Fola. Miała 
tyle lat co Rachel, ale była od niej wyższa. Włosy nosiła 
splecione w warkocz, a jej pełne usta często się uśmiecha- 
ły. Przywitała się z Rachel i Erykiem, po czym uklękła 
i pieszczotliwie zmierzwiła Yemiemu czuprynę.
-	On nie chcieć nikogo blisko. Nigdy nie pozwala, 
nie długo.
57
Yemi podbiegł do swoich tygrysów. Przysiadły tak, że 
ich łby służyły mu za oparcie pod ręce. Króciutki napad 
złości minął Yemiemu błyskawicznie. Wrócił do Rachel - 
najwyraźniej chciał ją przeprosić.
-	Chyba wiem, dlaczego nie lubi, by go całować - 
powiedziała, mocno przytulając Yemiego. - To z powodu 
Heebry. Wsączyła mu przez usta zaklęcie śmierci. On pew- 
nie się teraz boi.
Yemi zażądał, by go postawić, po czym zaklaskał, żeby 
przyciągnąć uwagę wszystkich.
-	Pieczone kurczaki! - zachłysnął się Eryk.
Do tej pory zobaczyli tylko część zwierząt, które miesz- 
kały z Yemim. Reszta właśnie nadciągała ze wszystkich 
stron. Myszy biegły obok kotów, kobra obejmowała szyję 
łabędzia, a jastrząb leciał tuż nad kurczakiem, nie myśląc 
nawet o tym, żeby go porwać.
Z małej sadzawki z pluskiem wydobyło się kolejne 
zwierzę -jeszcze dziecko. Tłuściutkie i pulchne, wypełzło 
z trudem na powierzchnię i powlokło się w stronę Eryka 
na pięciopalczastych płetwach. Spojrzało na niego, posa- 
pując z wysiłku.
-	Foczka - powiedział Larpskendya. - Z Antarktyki. 
Przybywają tu za Yemim zwierzęta z całego świata. - Cza- 
rodziej podniósł małą. - Dotarła tu niemal sina z zimna. 
Pewnie całymi nocami płynęła przez ocean, żeby tylko być 
z Yemim. Wyobrażacie sobie?
-	Dużo zwierząt tak się za nim włóczy? - spytał zdzi- 
wiony Eryk.
-	Nie bardzo. Yemi ciągle przenosi się w coraz to inne 
miejsca, więc tylko najbardziej zdesperowane nadążają za nim.
58
Eryk nachylił się nad jednym z jastrzębi. Prapsięta na- 
tychmiast wykorzystały okazję, żeby uwolnić się z jego 
koszuli.
-	Hej, wracajcie natychmiast! - wrzasnął.
Ale one już wdrapały mu się na ramiona. Na ich wi- 
dok Yemi podskoczył z podniecenia i wyciągnął rączki. 
Prapsięta jednak nawet nie drgnęły, co wprawiło go w osłu- 
pienie.
-	Chodź, chodź - powiedział śpiewnym niskim gło- 
sem. - Chcę.
-	Zauważyłem - odparł zimno Eryk.
-	Chcę.
-	Nie obchodzi mnie, czego chcesz. Nie dostaniesz.
-	Proszę. -Yemi uśmiechał się błagalnie. 
Eryk postawił oba prapsięta na podłodze.
-	Wasz wybór, chłopcy - powiedział. - Jeśli wolicie 
być z Yemim, nie będę was zatrzymywał.
Prapsięta natychmiast pofrunęły z powrotem na ra- 
miona Eryka.
-	Wiemy, z kim wolimy być - powiedziało jedno 
z nich.
-	Myślę, że chłopcy już wybrali - rzucił Eryk, zerka- 
jąc naYemiego.
Yemi nie wiedział, jak zareagować. Jeszcze nigdy nic 
takiego mu się nie przytrafiło. Próbował wszelkich spo- 
sobów, żeby nakłonić prapsięta do zmiany zdania. Uno- 
sił brwi, tupał nogami i wygrażał im piąstkami. W końcu 
zaczął je błagać, a kiedy mimo wszystko odmawiały, wy- 
buchnął płaczem. Jeden z tygrysów podszedł, by go po- 
cieszyć.
-	Musisz mi dokładnie wytłumaczyć, jak to zrobiłeś - 
powiedział Larpskendya do Eryka. - Do tej pory nie wi- 
działem, żeby jakakolwiek istota oparła się Yemiemu.
-	Nic nie zrobiłem - odparł Eryk. - Zupełnie nic. 
-To niemożliwe. Jeszcze nikt nie odmówił Yemiemu,
tego jestem pewien.
-	No cóż - zaczął Eryk - małe dzieci nie zawsze mu- 
szą dostawać to, czego chcą. To chyba źle na nie wpływa, 
prawda?
Popatrzył na Yemiego, a ten odpowiedział mu spoj- 
rzeniem. Przez chwilę Rachel czuła, że chłopcy mierzą się 
wzajemnie wzrokiem. Nie rozumiała tylko, co właściwie 
oceniają.
-	No już, już - mówiła Fola, przytulając braciszka. - 
Widzisz? Nie można mieć wszystkiego.
Żal Yemiego rozproszył dopiero jeden z tygrysów, który 
polizał go po twarzy. Yemi wybuchnął radosnym śmie- 
chem i natychmiast powrócił mu pogodny nastrój. Wsko- 
czył na grzbiet tygrysa i uderzył go piętami po bokach, 
oczekując przejażdżki.
-Yemi niejestjuż zwykłym dzieckiem, prawda? - spy- 
tała Rachel.
-	Nie jest tylko dzieckiem - odparł Larpskendya. - 
Ale przez większość czasu zachowuje się tak jak jego ró- 
wieśnicy. Lubi słodycze i zabawki. Często bawi się w cho- 
wanego.
-	O tak! - dodała Fola. - Nie znosi, jak zwierzęta cho- 
wać się za długo. Ale one nie mają znaleźć jego, o nie, 
nigdy! On być ciągle malutkie dziecko, pikin. On być taki. 
- Zdjęła braciszka z grzbietu tygrysa i zaczęła go podrzu-
60
cać na kolanach. Yemi śmiał się głośno, zachwycony. -1 te 
humory. I musi mieć wszystko, jak chce. Płakać bez po- 
wodu!
Rachel zerknęła na tygrysy. Jeden z nich coraz bar- 
dziej ją niepokoił. Nie mógł być zwykłym tygrysem, to 
wiedziała na pewno. Poruszał się zbyt precyzyjnie, takjak- 
by każdy gest miał ściśle obliczony. A kiedy tylko zaczyna- 
ła mu się przyglądać, przerywał to, co akurat robił i spo- 
glądał na nią w zamyśleniu. Jak człowiek, pomyślała.
Yemi powiedział coś do tygrysa. W odpowiedzi kot 
wsadził mu swój mokry nos do ucha i zaczął szeptać. Ra- 
chel usłyszała słowa.
- To nie jest zwierzę! - krzyknęła.
Serpantha
R
achel przyciągnęła do siebie Eryka. Osłaniając go, ze- 
brała wszystkie zaklęcia obronne.
-	Nie bójcie się - powiedział tygrys, przeobrażając się 
błyskawicznie.
Rachel spodziewała się zobaczyć wiedźmę, ale przed 
nią pojawił się czarodziej w prostej niebieskiej szacie. Miał 
nieco ponad dwa metry wzrostu - tak jak Larpskendya, 
i takie samo wielobarwne, nieodgadnione spojrzenie. Nie 
mogła znieść jego widoku dłużej niż przez chwilę. Zerk- 
nęła na Eryka i zobaczyła, że on czuje to samo.
-	Nazywam się Serpantha - przedstawił się czarodziej. 
Jego głos był jasny i dźwięczny, wydawało się, że brzmi 
nieco młodziej niż głos Larpskendyi.
62
Rachel po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, ile lat 
mają czarodzieje.
-	Jestem zaszczycony, że nareszcie was spotykam - 
powiedział Serpantha, kłaniając się nisko. - Chociaż właś- 
ciwie czuję, że już doskonale was znam. Larpskendya ma 
rację. Widzę w was siłę, której nie pokona nikt ani z tego, 
ani z innego świata.
Yemi pociągnął Serpanthę za rękaw, żeby zachęcić go 
do zabawy.
-	Jesteś bratem Larpskendyi - stwierdziła Rachel. - 
Nie mylę się?
-	Mówiłem, że się domyśli - mruknął Larpskendya. - 
Nie sposób zachować przed nią tajemnicy.
-	Ale jesteś starszy od Larpskendyi - zauważył Eryk. 
Masz młodszy głos, ale jesteś dużo starszy. Czuję to po 
twojej magii.
-	Jak to odgadłeś?! - Serpantha popatrzył na niego 
niemal z obawą.
-	Twoja magia jest już na wyczerpaniu, czuję to - od- 
parł Eryk. - Walczy od tak dawna, że coraz trudniej ci to 
wytrzymać. I nie chce już tego ciągnąć, wcale nie chce...
Serpantha podszedł do Eryka i objął go drżącymi rękami.
-	Tak. Bardzo wiele od niej wymagałem przez ostatnie 
lata - westchnął. - A potem prosiłem o coraz więcej i wię- 
cej. Wojna nie dała nam chwili wytchnienia, ani mnie, ani 
Larpskendyi. - Opuścił wzrok. - Powiedz mi, ile jeszcze 
mocy zachowały moje zaklęcia? Sam nigdy nie mogę być 
tego pewien.
-Jeszcze długo cię nie zawiodą - odparł Eryk chrapli- 
wym głosem.
-	Dobrze to słyszeć - powiedział Serpantha weselszym 
tonem. Podniósł Yemiego i posadził go sobie na ramio- 
nach. - Spędziłem tu trochę czasu z tym młodym czło- 
wiekiem.
-Jesteś tu, by chronić go przed Griddami? - spytała 
Rachel.
-	Częściowo. Typowa Gridda od razu spróbowałaby 
zabić Yemiego, chyba że najpierw postanowiłaby go wy- 
korzystać. Ale nie tylko dlatego trzeba mieć na niego oko. 
Nie mówię, że jest zły. Oczywiście, że nie jest. Lecz nie- 
które jego idealistyczne myśli mogłyby spowodować wiele 
strat w waszym świecie. - Serpantha ucałował Yemiego 
i szepnął mu do ucha: - Pamiętaj, że nawet najradośniej- 
sze myśli mogą być niebezpieczne.
Rachel przypomniała sobie historyjkę z misiami. Na 
drugie urodziny Yemi dostał od Foli brązowego niedźwiad- 
ka. Był zachwycony prezentem i chciał, żeby wszyscy lu- 
dzie cieszyli się tak jak on. Dlatego następnego ranka dzie- 
ci i dorośli obudzili się w swoich łóżkach w towarzystwie 
ślicznego misia.
-	Z podobnym problemem mamy do czynienia w przy- 
padku wszystkich utalentowanych dzieci. - Serpantha 
spojrzał wymownie na Larpskendyę, który wybuchnął 
śmiechem. -Ale moc Yemiego przerasta wszystko, z czym 
się kiedykolwiek zetknąłem. Próbuję go nauczyć, że nie 
można mieć wszystkiego, czego się pragnie. Powoli zaczy- 
na to akceptować. Ma piękną, troskliwą siostrę, która mu 
w tym pomoże. - Uścisnął Folę, która uśmiechnęła się do 
niego nieśmiało. - Fola nie będzie tak uniwersalnym to- 
warzyszem zabawjakja - Serpantha zwrócił się do Rachel
64
-	ale może dzięki tobie Yemi nie będzie za mną tak bardzo 
tęsknił. I dobrze, bo muszę was opuścić.
-	Opuścić? - Rachel sama nie wiedziała, dlaczego do 
oczu napłynęły jej łzy.
-	Pojawiła się wyjątkowa okazja, jakiej nigdy się nie 
spodziewaliśmy - powiedział Serpantha. -Wielkie Wiedź- 
my żądają spotkania.
-	Myślałam, że Griddy zabiły wszystkie wiedźmy.
-	Nie, niektóre są uwięzione, a inne przetrwały w tu- 
nelach. Jedna z nich zdołała uciec z Ool i przesłać nam 
wiadomość. Potem jednak umarła od ran, których nawet 
Larpskendya nie potrafił uleczyć. Wiadomość pochodziła 
od Calen.
-	Przecież Calen to córka Heebry! - zawołała Rachel.
-	Jej matka zginęła w naszym świecie. Jak możecie ufać 
Calen? Ona nas nienawidzi.
-	Masz rację - odparł Serpantha. - W innej sytuacji 
na pewno bym jej nie uwierzył. I wcale nie jestem przeko- 
nany, czy powinienem zrobić to teraz. Bardzo, bardzo dłu- 
go nie ufałem Wielkim Wiedźmom. Niestety, teraz muszę 
zmienić zdanie, choć przychodzi mi to z trudem. - Poła- 
skotał Yemiego, który zachichotał radośnie, po czym spoj- 
rzał z powagą na Rachel. - Nawet sobie nie wyobrażasz, 
jak źle się teraz powodzi Wielkim Wiedźmom. Są napraw- 
dę zdesperowane. Dlatego zamierzam się z nimi spotkać.
-	Sam? - spytała.
-	Jeśli to pułapka, dziesięciu czarodziejów nie pora- 
dziłoby sobie lepiej niż jeden. Ja...
-	Nie rób tego - powiedział nagle Eryk. - Proszę.
-	Dlaczego?
5 - Obietnica czarodzieja	65
-	Nie wiem. Po prostu tego nie rób. Nie chcę, żebyś 
tam leciał.
W jaskini zapadła cisza.
-	Muszę, Eryku - powiedział wreszcie Serpantha. - 
Nasza wojna z wiedźmami trwa od wieków. Nie chcę, by 
ciągnęła się także przez całe wasze życie. To może być je- 
dyna okazja, aby ją skończyć. Griddy są zupełnie inne. 
Nie sądzę, by ich przywódczyni Gultrathaka miała ochotę 
z nami negocjować. W dodatku Griddyjuż niebawem mogą 
znaleźć Ithreę. Staraliśmy sieją chronić, ale nasze zaklęcia 
nie powstrzymają ich na długo.
Morpeth, pomyślała Rachel, a serce ścisnął jej lęk.
-	Sami rozumiecie - ciągnął Serpantha. - Te sprawy 
wiążą się nie tylko z bezpieczeństwem waszego świata. 
Chociaż zdaję sobie sprawę z ryzyka, podejmę je samot- 
nie. - Czarodziej zwrócił się do Larpskendyi: - No cóż, 
bracie, czas na mnie. Yemi nie jest zachwycony, ale stara 
się być dzielny. Ty też powinieneś.
Larpskendya milczał. Nie mógł spojrzeć bratu w oczy, 
kiedy ściskali się na pożegnanie.
-	Żałuję, że nie spędziłem z wami więcej czasu - powie- 
dział Serpantha do Eryka i Rachel. -Wierzę jednak, że to nie 
jest nasze ostatnie spotkanie. -Wziął Yemiego za rączkę.
Wszyscy odprowadzili go w milczeniu na powierzch- 
nię. Wiał delikatny ciepły wiatr. Promienie słoneczne 
oświetlały pola usiane bławatkami i makami. Rachel na- 
wet nie zwróciła uwagi na piękne kwiaty. Myślała tylko 
o tym, jak bardzo pragnie, by Serpantha był blisko niej.
-	Nie możesz odejść - powiedziała. - Kto będzie chro- 
nił Yemiego?
66
-	Fola i jeszcze ktoś, kogo zresztą osobiście szkoliłem 
- odparł czarodziej. - Chyba dobrze się znacie.
Z nieba przybyła jasnowłosa dziewczynka o oczach 
tak intensywnie niebieskich, że ten, kto widział ją po raz 
pierwszy, nie dostrzegał nic poza nimi.
-	Heiki! - wykrzyknęła Rachel.
Ucałowały się jak prawdziwe przyjaciółki, którymi 
w rzeczywistości były.
Serpantha patrzył, z jaką łatwością się dogadują.
-	Kiedyś walczyłyście ze sobą, jak gdyby nic poza wal- 
ką nie miało znaczenia - przypomniał im. - Ale to się 
zmieniło. Wiele jeszcze rzeczy może się zmienić, a my 
musimy się na to przygotować.
Heiki zamieniła kilka słów z Erykiem i Rachel i zajęta 
swoje miejsce przy Yemim. Jej oczy od razu zaczęły badać 
niebo w poszukiwaniu zagrożenia.
-Jesteś gotowy, bracie? - spytał Serpantha. - Potrze- 
buję teraz twojej mocy.
Czarodzieje zetknęli się głowami. Rachel wyczuła dzia- 
łanie sił tak potężnych, że niemal nie mogła ich pojąć.
Yemi patrzył na Serpanthę z uwielbieniem. Nawetjego 
zwierzęta wyczuły, że chce z nim zostać sam na sam, jak 
długo to tylko będzie możliwe. Widząc, że czarodziej od- 
chodzi, Yemi nie potrafił już być dzielny. Złapał Serpan- 
thę za nogę i za nic nie chciał jej puścić.
Serpantha z ogromną czułością rozchylił paluszki chłop- 
ca. Spojrzał ostatni raz na pole i wspaniałe zielone wzgórza.
-	Kocham ten świat - powiedział do Rachel i Eryka. - 
I kocham waszą rasę. Najbardziej utalentowani spośród 
was tak wiele z siebie dają. Nie zawsze tak bywa.
67
Objął ich w mocnym uścisku, a oni nie potrafili już 
dłużej tego znieść. Czuli się, jakby właśnie tracili coś, za 
czym tęsknili przez cale życie. Fola niezgrabnie dotknęła 
twarzy Serpanthy. Eryk wspiął się na palce.
-	Żałuję, że nie poznałem cię lepiej - powiedział. - 
Naprawdę żałuję.
-	Jeszcze się spotkamy - obiecał mu Serpantha, po 
czym zniknął
Pasja
S
erpantha ostrożnie szedł przez tunele. Odjakiegoś cza- 
su zmierzał ciągle w dół, tam, dokąd prowadził go 
magiczny zapach Wielkich Wiedźm. Teraz woń była tak 
silna, że wiedźmy musiały być bardzo blisko. Słyszał już 
ich stłumione szepty. Tunele Ool pokrywały warstwy błysz- 
czących żyjątek, które lśniły słabym beżowym światłem. 
Dzięki temu Serpantha widział, gdzie jest, ale specjalnie 
mu to nie pomagało. Jego paznokcie nie były stworzone 
do czepiania się skał. Nie znajdując żadnych punktów opar- 
cia na idealnie gładkich ścianach, poleciał tam, gdzie tune- 
le opadały najstromiej. Na samym dole ujrzał wejście do 
ogromnej jaskini.
Czarodziej wyprostował się i śmiało wkroczył do środ- 
ka.
69
Wiedźmyjuż na niego czekały. Było ich dziesięć - dzie- 
sięć dorosłych Wielkich Wiedźm. Różnie zareagowały na 
jego widok. Większość wycofała się z obawą do tyłu jaski- 
ni, a ich dusze-żmije syczały. Niektóre zostały na swoich 
miejscach, ściskając mocno szczęki, tak żeby nie rzuciły 
się na czarodzieja.
Serpantha właśnie takich reakcji oczekiwał. Nie chciał 
sprowokować wiedźm do ataku, zachował więc odpowiedni 
dystans i cierpliwie czekał.
Przez chwilę żadna z wiedźm nie odważyła się do nie- 
go podejść. Potem nagle rzuciły się wszystkie jednocześnie 
i brutalnie wyciągnęły go z jaskini.
Czarodziej nie był zdziwiony takim traktowaniem. Nie 
stawiał oporu, chociaż kamienie kaleczyły mu skórę. Wiedź- 
my wlokły go przez kolejne korytarze, aż wreszcie porzuci- 
ły u stóp innej wiedźmy. Jeśli ona również przejęła się wi- 
dokiem Serpanthy, umiała to ukryć. Jej żółta dusza-żmija 
przypatrywała się czarodziejowi ze szczerą ciekawością.
- Witaj, Serpantho - powiedziała wiedźma.
-Witaj, Calen.
Przez dłuższą chwilę przyglądali się sobie nawzajem. 
Czarodziej i Wielka Wiedźma spotkali się poza polem bit- 
wy po raz pierwszy od dwustu tysięcy lat. Wreszcie Ser- 
pantha skłonił się głęboko. Wyciągnął ręce przed siebie 
niemal zapomnianym gestem, by przywitać Calen w tra- 
dycyjny sposób.
Nylo, dusza-żmija Calen, wolałaby uniknąć kontaktu 
z czarodziejem, ale wiedźma zmusiła ją, by owinęła się
70
wokół nadgarstków Serpanthy. Ku zaskoczeniu obojga, 
dotykając się, doznali głębokiego poczucia straty, tak doj- 
mującego, że przez chwilę żadne z nich nie było w stanie 
przemówić. Na moment oboje zapomnieli o celu swojego 
spotkania. Mierzyli się tylko wzrokiem.
Calen latami zastanawiała się, czy dobrze by wypadła 
w walce z legendarnym Serpanthą. Teraz, kiedy naprawdę 
stal przed nią, zrozumiała, jak głupie były takie myśli. Jedno 
spojrzenie uświadomiło jej całą potęgę czarodzieja. Nawet 
matka Calen, Heebra, nigdy nie patrzyła z tak przenikliwą, 
potężną inteligencją. W oczach Serpanthy błyszczała powa- 
ga, słodycz i piękno. Piękno? Calen przyłapała się na niebez- 
piecznej myśli. Oczy czarodzieja piękne? Nylo wciąż podzi- 
wiała Serpanthę, ignorując polecenia Calen. Wiedźma cofnęła 
się nieco, zakłopotana. Jeszcze nigdy tak się nie czuła. Obez- 
władniło ją spokojne majestatyczne spojrzenie czarodzieja.
Serpanthą także bardzo przeżywał to spotkanie, lecz 
starał się nad sobą panować.
-	Spodziewałem się cieplejszego powitania - rzucił 
śmiało, strzepując pył z ramion.
-	Nie wątpię - odparła Calen. - Sprawdzić wszystkie 
tunele, czy nie ma gdzieś innych czarodziejów - syknęła 
do swoich wiedźm.
-	Przybyłem sam - zapewnił ją Serpanthą.
-	Chyba nie oczekujesz, że ci uwierzę na słowo. - 
Calen posłała zwiadowców, żeby powęszyli w sąsiednich 
tunelach. Czekając na ich raport, próbowała zrozumieć 
swoje uczucia. Co właściwie się z nią działo? Przecież to 
idiotyczne! Tak długo przygotowywała się do tej rozmo- 
wy. Od jej wyniku zależał los wszystkich wiedźm!
?
71
Kiedy zwiadowcy wrócili, opanowała się i ponownie 
odezwała się do Serpanthy:
-	Nie jestem tu dla przyjemności - rzekła. - Czy mó- 
wisz w imieniu wszystkich przedstawicieli twojego gatun- 
ku?
-	Każdy czarodziej mówi w imieniu wszystkich. Za- 
wsze.
-Jeśli to ma być jakaś czarodziejska sztuczka...
-	To ty żądałaś tego spotkania, nie ja. 
Calen uśmiechnęła się słabo.
-	Heebra uprzedzała mnie, że nie ma sensu rozma- 
wiać z czarodziejami.
-	Czyżby? Skąd mogła wiedzieć? Nigdy nie spróbo- 
wała, chociaż wielokrotnie ją zapraszaliśmy. Czego tak bar- 
dzo bała się twoja matka?
Calen starała się myśleć trzeźwo. Oczy Serpanthy cią- 
gle rozpraszały jej uwagę. Były mniejsze od jej oczu, a tyl- 
ko odrobinę większe od ludzkich. Nagle nabrała absur- 
dalnej chęci, żeby zbadać delikatne brwi czarodzieja, ale 
zdołała się przed tym powstrzymać.
Serpantha zastanawiał się, czy Calen wiedziała. A może 
po tak długim czasie wiedźmy zatraciły już pamięć prze- 
szłości?
-	Czy zdajesz sobie sprawę, że czarodzieje i wiedźmy 
pochodzą z tego samego świata? - zaczął - Kiedyś należe- 
liśmy do jednej rasy. Łączyło nas wszystko. - Czekał na 
reakcję wiedźmy.
-	Nie wierzę! - zaprotestowała Calen. Odsunęła się, 
obserwując go uważnie. Czy to możliwe? Szczęki czaro- 
dzieja były o wiele mniejsze od jej własnych, a zęby takie
72
delikatne. - Nigdy nie miałyśmy takich szczęk jak wy - 
powiedziała.
-	Nie - zgodził się Serpantha. - Na początku wasze 
szczęki były znacznie mniejsze od naszych. Potem je prze- 
obraziłyście.
-	Kłamiesz!
-	Po co miałbym kłamać?
Zastanawiała się nad jego słowami, więc popatrzył na 
inne wiedźmy. Kiedyś Wielkie Wiedźmy przywiązywały 
ogromną wagę do wyglądu. Jeśli zostały ranne, starały się 
maskować obrażenia za pomocą magii, przynajmniej tak 
długo, jak mogły. Te wiedźmy, brudne i wychudzone, miały 
na sobie strzępy czarnych sukien, a ich słabnące szczęki 
z trudem dźwigały ciężkie zęby. To mogło znaczyć tylko 
jedno - wiedźmy umierały.
Albo tylko udają, pomyślał Serpantha.
Jego zaklęcia informacyjne automatycznie jeszcze raz 
zbadały dokładnie wiedźmy. Obrażenia okazały się praw- 
dziwe. Czarodziej wierzył swoim zaklęciom, nie zawiodły 
go przez całe długie życie. Nie w sprawie tej wagi. Naj- 
bliższa wiedźma bardzo niechętnie odsunęła rękę Serpan- 
thy, kiedy pogładził jej zranione ramię.
-	Bardzo cierpiałyście - mruknął. - Widzę, jak bar- 
dzo.
-	Nadal jesteśmy groźne! - krzyknęła Calen.
-	Nie wątpię.
Trzymając Nylo blisko siebie, Calen zastanawiała się, 
co dalej robić. Czuła, że Serpantha nie okłamał jej co do 
wspólnych korzeni. Na przemian ogarniałyją wstręt i pod- 
niecenie. Ale czy zmieniało to cokolwiek między nimi?
73
Calen nie mogła sobie pozwolić na błąd. Już teraz niektó- 
re wiedźmy traciły koncentrację i nagle ośmielone, powoli 
zbliżały się do czarodzieja. Jedna z nich wyciągnęła szpo- 
ny w jego stronę - a Calen zaskoczyła sama siebie, odtrą- 
cając jej pazur. Wciąż walczyły w niej skrajne uczucia. 
Serpantha policzył wiedźmy w jaskini.
-	Czy to wszystkie Wielkie Wiedźmy, które przeżyły? 
- spytał.
-	Nie. Niektóre kryją się jeszcze w tunelach. Nie wiem 
o wszystkich, na wypadek gdybym została schwytana.
-	Griddom z pewnością bardzo zależy na znalezieniu 
córki Heebry - rzekł Serpantha
-	Mam nadzieję! - Calen roześmiała się chrapliwie. 
-Jak udało wam się przed nimi ukryć?
• - Nie ukrywamy się przed Griddami - odparła Calen. 
-Jeśli wyczujemy je odpowiednio wcześnie, uciekamy. Je- 
śli nie - walczymy. Jak widzisz, walczyłyśmy już nieraz. 
Teraz, kiedy Griddy wygrały główną bitwę, interesują się 
nami znacznie mniej. Bardziej obchodzi je ktoś inny: ludz- 
kie dziecko o imieniu Yemi.
Serpantha starał się ukryć troskę.
-	Powiedziałyście im o chłopcu?
-	Nawet Wielką Wiedźmę można torturami skłonić 
do wyznań. Griddy były ciekawe, dlaczego pięćset najlep- 
szych wojowniczek Heebry wróciło z Ziemi pokonane, 
a wszystkie mówiły o jakimś zaklęciu, które uwolnił Yemi.
-	Co wiedzą Griddy?
-	Wszystko to co my. Znają jego zapach i umiejętno- 
ści. I niewinność. - Calen zerknęła na czarodzieja. - Twoi 
strażnicy nawalają, Serpantho. Griddy wiedzą o każdej
74
waszej podróży na Ziemię. Dziwię się, że nie zostawiłeś 
tam więcej czarodziejów, żeby ochraniać tego chłopca.
-	Dwóch wystarczy- odparł Serpantha. - Inaczej przy- 
ciągalibyśmy zbyt wiele uwagi.
-	Tylko dwóch? Dziękuję - powiedział nowy głos.
Z cienia wynurzyły się setki pająków - strażników 
i żołnierzy. Nadciągały zewsząd jak fala przypływu, po czym 
w mgnieniu oka rozpierzchały się we wszystkich kierun- 
kach. Za nimi wkroczyły Griddy.
Serpantha zareagował błyskawicznie. Jeszcze nigdy 
zasadzka tak go nie zaskoczyła, ale nie miał czasu się nad 
tym zastanawiać. Natychmiast włączyła się jego sieć za- 
klęć obronnych. Najpierw wysłał grupę zaklęć, które miały 
zablokować wejście. Kolejna seria uniemożliwiała wszelki 
atak na jego ciało, zapach czy strukturę chemiczną. Trze- 
cia składała się z szybkich zaklęć śmierci. Odwracały uwa- 
gę wroga, ułatwiając czarodziejowi ucieczkę.
Ale tym razem żadna z nich nie zadziałała.
Wszystkie zaklęcia szamotały się w umyśle Serpanthy, 
krzycząc ze strachu o czarodzieja.
Dwa pełne oddziały Gridd otoczyły go, a kiedy zajęły 
swoje pozycje, z sufitu zeskoczyła na ziemię ostatnia, naj- 
ważniejsza.
-	Jestem Gultrathaka - powiedziała, podniósłszy się 
na pełną wysokość.
-Wiem.
-	A wiesz, co z tobą zrobię?
Serpantha wiedział także to. Usiłował się przenieść, 
ale jego magia nie potrafiła uchwycić żadnego punktu do- 
celowego.
75
-	Zaklęcie blokujące - wyjaśniła Gultrathaka. - Dzia- 
ła tylko poprzez skórę. W tym wypadku przez skórę Nylo. 
Nie mogłeś się tego domyślić. Nawet Wielkie Wiedźmy 
nie używały tego zaklęcia. Kiedy wypróbowałyśmy je na 
nich, były tak samo zdziwione.
-	Postąpisz, jak zechcesz - powiedział Serpantha, pa- 
trząc jej w oczy. - Nic wam nie powiem.
-	Zobaczymy.
Kilka Gridd związało mu ręce i nogi sznurami zaklęć. 
Czarodziej zwrócił się do Calen:
-	Co ty zrobiłaś? -Jego głos drżał z żalu i litości. - 
O, Calen, czy naprawdę wierzysz, że Griddy dotrzymają 
jakiejkolwiek umowy?
Calen z trudem przychodziło go ignorować. Zmie- 
rzyła wzrokiem Gultrathakę.
-	Spełniłam twój warunek. Teraz pora na ciebie. Uwol- 
nij moje Wielkie Wiedźmy.
Gultrathaka uderzyła ją w twarz. Calen upadła na pod- 
łogę z dwiema złamanymi szczękami.
-	Przecież obiecywałaś! - krzyczała. - Związałyśmy 
się przysięgą, na węże i pająki! Nie wolno zrywać umów!
-	Czy myślałaś, że zamierzam się przejmować waszy- 
mi przysięgami? - Gultrathaka patrzyła na Calen z pogar- 
dą. - Zdradziłaś wszystkie swoje wiedźmy.
Calen z trudem wstała.
-	Dałyśmy się wam pokaleczyć! Pozwoliłyśmy wam 
na to! Zęby tylko przekonać tego czarodzieja... - Twarz 
wiedźmy wykrzywiła się z gniewu. - I tak nas wszystkich 
nie znajdziesz! - wrzasnęła. - Jest nas więcej, niż ci się 
wydaje!
76
-	Ty idiotko - wycedziła Gultrathaka. - Wiemy, gdzie 
są twoje Wielkie Wiedźmy, co do jednej. Hałasujecie tak 
okropnie, że nawet najmłodsza Gridda usłyszałaby, jak się 
zbliżacie.
Calen patrzyła na Serpanthę, kiedy wyprowadzano 
ją z jaskini. Czarodziej zmieniał się z każdą sekundą. 
Twarz mu bladła, oczy się zamgliły. Ciało szybko wytra- 
cało ciepło.
-	Co się dzieje? - spytała jedna z Gridd, prztykając go 
w policzek.
-	To nie nasza sprawka - odparła Gultrathaka. - Cza- 
rodziej chowa się do jakiejś wewnętrznej kryjówki. Myśli, 
że go tam nie znajdziemy. Myli się. W końcu powie nam 
wszystko o Yemim. Może nawet doprowadzi nas do same- 
go Larpskendyi.
Serpantha leżał bez ruchu w ramionach Gridd. Spo- 
kój rozlał się po całym jego obliczu. Zamknął oczy. Gul- 
trathaka siłą podniosła jego powieki i zobaczyła, jak kolo- 
ry, niegdyś tak żywe, zaczynają blednąc. Oddział Gridd 
powlókł ciało Serpanthy do pomieszczeń, w których od- 
bywały się przesłuchania.
-	Szybko! - wrzasnęła Gultrathaka.
Lałające koale i inne śliczności
E
ryk szedł pewnym krokiem krętą ścieżką. 
Znajdował się w samotnym lesie, setki kilometrów od 
domu. Towarzyszyły mu prapsięta, podlatujące od czasu 
do czasu, żeby za nim nadążyć. Jak do tej pory udało im 
się nie zirytować przesadnie wielu leśnych zwierząt, za co 
w innych okolicznościach Eryk z pewnością by je nagro- 
dził. Tego dnia jednak nie było czasu na zabawy. Eryk nie 
bez powodu poprosił Rachel, żeby go tu przyniosła. Mu- 
siał zadać kilka pytań Albertusowi Robertsonowi.
Zachowanie wszystkich spektrów zmieniło się, odkąd 
Larpskendya opuścił Ziemię, by ustalić, dlaczego Serpan- 
tha nie wrócił z Ool. Przedtem całymi dniami spektra sta- 
ły w kompletnym bezruchu, teraz zaczęły się szybko prze- 
mieszczać. W dodatku przyłączyli się do nich ryzykanci,
78
którzy niegdyś starali się unikać bycia na widoku. Od nie- 
dawna ryzykanci zaczęli jawnie pomagać spektrom, prze- 
nosząc ich, dokąd tylko chcieli.
Eryk zapuścił się w gąszcz drzew.
-	Daleko jeszcze? - zapytało jedno z prapsiąt.
-	Ciii - szepnął Eryk. - Nie możemy go spłoszyć - 
dodał, po czym obszedł na palcach jeden z krzewów.
W małym prześwicie ujrzeli Albertusa Robertsona.
Stał na jednej zgiętej nodze, a drugą zawiesił nad zie- 
mią, zupełnie jak gdyby coś zatrzymało go w pół kroku. 
Ze wszystkich dzieci na świecie tylko spektrum mogło 
wytrzymać w takiej pozycji dłużej niż kilka sekund.
Przez chwilę Eryk wpatrywał się w niego, starając się 
zrozumieć swoje uczucia. Spektra przyciągały go do siebie 
z jakąś tajemniczą siłą. To, z czego śmiały się inne dzieci, 
Erykowi wydawało się fascynujące.
Albertus nie zwracał na niego uwagi. Wąskie ramiona 
i cienka szyja spektrum sprawiały wrażenie zbyt słabych, 
żeby utrzymać głowę. Eryk pomyślał, że pewnego dnia 
jakiś silny powiew mógłby mu ją zwyczajnie oderwać.
Chciał zagadnąć Albertusa, ale zniechęciła go obec- 
ność ryzykantów. Wokół chłopca kręciły się dwie nasto- 
latki - co samo w sobie wydało się Erykowi dziwne. Ni- 
gdy jeszcze nie widział, żeby spektrum miało więcej niż 
jednego ryzykanta. Ręce obu dziewczynek niemal dotyka- 
ły Albertusa, gotowe, by natychmiast przenieść go w do- 
wolne miejsce.
Jedna z ryzykantek spojrzała gniewnie na Eryka. Naj- 
wyraźniej nie była zachwycona jego przybyciem.
-	Cześć - powiedział. Dziewczynka milczała.
79
-	Obudź się, kiedy Eryk do ciebie mówi! - zaskrze- 
czało jedno z prapsiąt.
-	W porządku, chłopcy - mruknął Eryk. - Nie dener- 
wujcie się.
Druga ryzykantka obróciła się w jego stronę jak auto- 
mat.
-	Proszę, odejdź. Zostaw nas w spokoju.
-	Nie chcę wam przeszkadzać. Muszę tylko o coś za- 
pytać.
-	Nie możemy ci odpowiedzieć.
-	Dlaczego?
-	Ze względu na umysł. Mówienie osłabiłoby kon- 
centrację.
-	Czyją? Albertusa?
-Oczywiście. Idź już, rozpraszasz go. Jesteśmy w nie- 
bezpieczeństwie.
-Co nam grozi?-Erykpodszedł bliżej dojednej z ry- 
zykantek. Natychmiast przyjęła postawę obronną. Poczuł, 
jak uaktywniają się jej zaklęcia ataku. W tym samym mo- 
mencie druga ryzykantka objęła Albertusa, szykując się, 
by przenieść go w bezpieczne miejsce.
-	Nie jestem waszym wrogiem - przekonywał Eryk. 
- Nie rozumiecie tego?
-	Idź stąd! - zażądała dziewczyna.
Ryzykantka kompletnie ignorowała prapsięta, które 
wirowały nad jej głową, wykrzykując różne wyzwiska.
Eryk spojrzał z desperacją prosto w oczy Albertusa 
Robertsona. Uszy spektrum były zwrócone ku niebu, a na 
jednym z nich osiadł listek. Ryzykantka błyskawicznie rzu- 
ciła się, by go strącić.
80
-	Odezwij się do mnie - poprosił Eryk. - Mówię 
w imieniu Rachel i innych, którzy troszczą się o nasze bez- 
pieczeństwo. Czuję, że ty też do nas należysz, ale musisz 
mi coś wytłumaczyć. Czego wy wszyscy tak wypatrujecie? 
Skąd to nagłe poruszenie? Co...
Albertus Robertson gwałtownie przechylił głowę. Eryk 
liczył na to, że mu odpowie, ale szybko zrozumiał, że ruch 
spektrum nie miał żadnego związku z ich rozmową. Al- 
bertus wyprężył szyję. W jego oczach pojawiła się panika. 
Rozpaczliwie poruszał niemymi wargami, starając się coś 
powiedzieć. Ryzykantki spojrzały po sobie, po czym jed- 
nocześnie podniosły go i wystrzeliły ponad drzewa.
-	Co się dzieje?! - krzyknął za nimi Eryk. - Mówcie 
natychmiast!
Nagle zachłysnął się i upadł na ziemię. Już wiedział.
Prapsięta patrzyły na niego w napięciu. Dotknęłyjego 
twarzy koniuszkami skrzydeł, jak zawsze, kiedy były prze- 
rażone.
-	Eryku? Co się stało? Eryku!
-	Znajdźcie Rachel - szepnął zdławionym głosem. - 
Tylko błagam, pospieszcie się, chłopcy!
W spokojną przestrzeń okołoziemską wtargnęło dzie- 
więć oddziałów Gridd.
Dzięki swoim szpiegom Gultrathaka doskonale wie- 
działa, kiedy zaatakować. Larpskendyi nie było, a w sieci 
strażników patrolujących niebo powstała znacząca wyrwa. 
Sprawa mogłaby być prostsza, ale Serpantha niczego Gul- 
trathace nie ułatwił. Milczał twardo podczas wszystkich
6 - Obietnica czarodzieja
81
przesłuchań. Gultrathaka patrzyła na jego opór z niedo- 
wierzaniem. Jak mógł wytrzymać tak długo niesłabnący 
grad zaklęć, które Griddy wdmuchiwały mu w usta? Nie 
była nawet pewna, czy udało jej się sprawić czarodziejowi 
prawdziwy ból. Ukrył się w jakimś własnym świecie spo- 
koju i ciszy, gdzie Griddy nie potrafiły go dosięgnąć.
Gultrathaka musiała zatem radzić sobie sama. Na 
szczęście Wielkie Wiedźmy w czasie ostatniej wizyty na 
Ziemi zostawiły na niej mnóstwo wzmacniaczy, żeby przy- 
spieszyć komunikację między obydwoma światami. Tysią- 
ce Gridd - wszystkie, które nauczyły się przenosić - spły- 
nęły dzięki nim na kontynenty Ziemi.
Nie mając żadnych konkretnych danych, zaczęły szu- 
kać dziecka, którego magiczny zapach wyróżniałby się wśród 
innych. Larpskendya zabezpieczył wprawdzie Yemiego, 
otaczając go zaklęciem kamuflującym, ale chłopczyk po- 
traktował to jako zabawę - i sam je zniszczył.
Griddom sprzyjało szczęście. Heiki, odpowiedzialna 
za bezpieczeństwo Yemiego, już od wielu dni nie wypusz- 
czała go na zewnątrz. Ale tego ranka Yemi wymknął się 
i przeniósł na ukwieconą łąkę. Heiki nie zdołała go skło- 
nić do powrotu do jaskini. Griddy ujrzały Yemiego w peł- 
nym słońcu, gdy bawił się ze zwierzętami.
Heiki pierwsza dostrzegła Griddy. Ich widok bardzo 
ją zdziwił. Spodziewała się zobaczyć zakrzywione szpony 
i rozwarte paszcze, a nie takie dziwadła. Zdumiona, zawo- 
łała Folę, która rozmawiała właśnie z braciszkiem.
-	Tak? - zapytała Fola.
-	Rzuć Yemiemu hasło ostrzegawcze.
-	Co się stało?
82
- Po prostu to zrób!
Fola odwróciła się, by zobaczyć, o co chodzi. Gdyby 
Griddy zjawiły się w swojej prawdziwej postaci, od razu wy- 
szeptałaby do uszka brata słowa, które tyle razy z nim ćwi- 
czyła. Hasło, które mówiło: niebezpieczeństwo! uciekaj!
Gultrathaka wzięła to pod uwagę.
Początkowo zamierzała skorzystać z tradycyjnych me- 
tod - zastraszyć Yemiego i jego najbliższych. Słyszała jed- 
nak, z jaką łatwością chłopczyk poradził sobie z wiedźma- 
mi. Czuła, że Griddy nigdy nie dałyby rady zmusić "Yemiego, 
by z nimi poszedł. W takim razie należało go do tego za- 
chęcić. Griddy przybyły w przebraniu.
Wielkie Wiedźmy wyznały im na torturach, co lubią 
małe dzieci. Griddy przebrały się za puszyste pieski i prze- 
rośnięte kotki, latające koale i inne śliczności. Przybyły 
pod postacią delfinów rozkosznie chlapiących ogonami. 
Przybyły przebrane za wymyślone zwierzęta. Wszystkie były 
ciepłe, miękkie i kolorowe. Uśmiechały się do Yemiego 
i wyciągały do niego łapki. Łagodnie opadały z nieba na 
ziemię, wydając wesołe odgłosy.
Fola zbyt późno zareagowała na ostrzeżenie Heiki. 
Zanim zdołała otworzyć usta, zaklęcie Griddy związało jej 
język. Dawała Yemiemu znaki, ale on, zafascynowany, pa- 
trzył tylko na zbliżające się stworzenia.
Pomyślał, że te zwierz ;ta nie są prawdziwe, i bardzo 
go to zainteresowało. Serpantha często przemieniał się 
w różne dziwne istoty. Chłopczyk wiedział, że wszystkie 
te stworzenia, które machają do niego ogonami i podają 
łapki, to nie czarodzieje w przebraniu; sądził jednak, że 
tak czy owak zwierzęta mają w sobie magiczną moc. Co
83
z tego, że nie były prawdziwe. On sam stworzył przecież 
wiele nieprawdziwych rzeczy, a te nigdy go nie skrzywdziły.
Heiki zmierzyła wzrokiem jedną z Gridd. Udało się 
jej przygasić na chwilę fałszywy uśmiech maskujący praw- 
dziwe oblicze potwora. Nie miała jednak wystarczającej 
siły. Nagle poczuła szorstkie uderzenie - Gridda zakne- 
blowała ją i obezwładniła. Nie mogła jej zabić, bo Yemi 
mógłby to zauważyć.
Oszołomiona Heiki leżała bezwładnie na pięknym polu 
porośniętym trawą i kwiatami.
Griddy wylądowały na ziemi. Zwierzęta Yemiego spo- 
tkały nowych towarzyszy zabaw, świecących i kolorowych. 
Dla każdego znalazła się jakaś sympatyczna Gridda.
Tymczasem do Yemiego podbiegł puchaty szczeniak 
i porwał go z ziemi. Otoczony słodkimi stworzonkami 
chłopczyk nie zauważył, że jego prawdziwi przyjaciele zo- 
stali na łące. Silny podmuch oszukańczej magii uniósł go 
ponad ziemską atmosferę.
Rachel i Eryk przybyli za późno.
Heiki wciąż siedziała na łące, a policzki płonęły jej 
z udręki. Zwierzęta kręciły się wokoło, rozpaczliwie prze- 
szukując trawę - może gdzieś tutaj zapodział się Yemi?
Eryk wyczuł słaby zapach magii Yemiego, ale potem 
nawet ten ślad zniknął, zatarty przez Griddy.
Rachel wysłała alarmującą wiadomość do Larpsken- 
dyi i zajęła się Heiki. Dziewczynka była zbyt załamana, by 
cokolwiek powiedzieć. Patrzyła tylko w chmury, jakby to 
one ją zdradziły.
84
Wkrótce przybyły z nieba inne dzieci, zaszokowane 
szybkością, z jaką to wszystko się stało.
Przezjakiś czas wszystkie zwierzęta, przyjaciele Yemiego 
pełzały, chodziły i latały wokół, szukając chłopczyka. Nie- 
które kopały głębokie doły, myśląc, że odnajdą go pod zie- 
mią. Nagle, w tej samej sekundzie, wszystkie zwierzaki 
znieruchomiały, patrząc w górę z wyczekiwaniem.
-	O co chodzi? - spytał Eryk. - Co one robią? 
Zaklęcia informacyjne Rachel zbadały cały teren.
-	Nie wiem. Nic tu nie wyczuwam.
-	Motyle Yemiego - powiedziała Heiki. - Zwykle o tej 
porze tędy przelatywały.
Na niebie nic się nie pojawiło.
Rachel i Eryk przeszukali resztę świata. Stada rusałek 
żałobników zniknęły. Na całym świecie zwierzęta zadzie- 
rały głowy, wypatrując ich przylotu - bez skutku.
-	Przynajmniej będzie miał przy sobie siostrę - po- 
wiedział Eryk ochrypłym głosem. - Ciekawe, czemu Grid- 
dy zabrały także Folę? Przecież nie jest specjalnie utalento- 
wana.
Rachel i Heiki wymieniły spojrzenia.
-	Zrobiły to, żeby pomogła im kontrolować Yemiego 
- odparła Heiki.
-	Dopóki same się tego nie nauczą - dodała Rachel.
9pekłra
W
ieść o porwaniu Yemiego odmieniła świat. 
Starsze dzieci musiały skończyć z zabawami, bo Hei- 
ki, gnana jakąś szaloną energią, wszystkie ich talenty skon- 
centrowała wokół jednego celu. Od tej chwili w dzień 
i w nocy dzieci z całej Ziemi ćwiczyły zaklęcia obronne. Tre- 
nowały zawzięcie, dopóki tylko były w stanie utrzymać się 
na niebie.
Zwierzęta ciężko przeżywały utratę Yemiego. Szukały 
go wszędzie, na lądzie i na morzu. Ptaki wszystkich ga- 
tunków latały tak gęstymi chmarami, że ich czarne klucze 
niemal przykryły niebo. A stworzenia, które miały szczę- 
ście poznać chłopczyka osobiście, straciły wszelką wolę 
życia. Przestały jeść i dbać o siebie.
Najgwałtowniej zareagowały spektra.
86
Tuż po tym, jak Yemi zaginął, przybyły ze wszystkich 
krajów, by spotkać się na równiku. Uformowały tam linię, 
która objęła cały świat. Razem z nimi zjawili się ryzykanci. 
Teraz nie tylko dbali o bezpieczeństwo spektr, ale pomagali 
im we wszystkim. Karmili i ubierali spektra, kąpali je i zwil- 
żali ich wyschnięte gardła. Spektra nadal milczały. Wciąż tyl- 
ko metodycznie badały każdy fragment nieba.
Pewnego wieczoru wszystkie spektra zaczęły wysyłać 
impulsy energii. Niektóre fale płynęły prosto w kosmos, 
inne krążyły pomiędzy spektrami. Niezwykłe dzieci roz- 
mawiały, a ich ponaddźwiękowa komunikacja zakłóciła 
pracę większości urządzeń elektronicznych na Ziemi.
Rachel i Eryk uważnie śledzili rozwój sytuacji, ale naj- 
bardziej niepokoiły ich losy Larpskendyi i Serpanthy. Ty- 
godnie mijały bez żadnych wieści. Eryk rozwinął zdolno- 
ści wykrywania magii do tego stopnia, że nikt już nie mógł 
mu dorównać. Rachel zabierała go czasem do wyższych 
warstw atmosfery, licząc na to, że odnajdzie ślady czaro- 
dziejów.
Heiki instalowała nowe pasy obronne wzdłuż całej 
Ziemi. Były o wiele ściślejsze niż dotychczas. Wszyscy cze- 
kali na to, co się wydarzy.
Pewnego popołudnia, kiedy Rachel rozmawiała w do- 
mu z rodzicami, Eryk nagle się ożywił.
»
- Larpskendya! - wykrzyknął i twarz wykrzywiła mu 
się boleśnie.
-	Co się stało? - zapytała Rachel.
-	Nic podoba mi się jego lot.
1
87
Rachel dosięgnęła czarodzieja za pomocą własnych 
zaklęć informacyjnych.
-Jest ranny - powiedziała.
-	Poważnie? - spytał tata.
-	Straszliwie.
-	Larpskendya nawet się nie przeniósł. On ledwo leci 
- rzekł Eryk.
Wszyscy czworo podbiegli do okien. Zwykle nie po- 
trafili uchwycić momentu, w którym lądował czarodziej. 
Tym razem mieli aż za dużo czasu. Larpskendya leciał z ta- 
kim trudem, że Rachel musiała wybiec do ogrodu i pod- 
trzymać go przy lądowaniu. Pod czarodziejem uginały się 
kolana. Wreszcie wstał, zachwiał się, ale próbował uspo- 
koić wszystkich uśmiechem. Rachel wzięła go pod ramię 
i z pomocą taty i Eryka niemal zaniosła do domu.
-	Nie puszczaj mnie - wychrypiał Larpskendya.
-	Nie zamierzam.
Przez chwilę czarodziej opierał się na niej niemal ca- 
łym ciężarem. Podtrzymując go, Rachel zdała sobie spra- 
wę, że tylko kruche ludzkie ramię powstrzymuje czaro- 
dzieja przed upadkiem. Ta myśl wywróciiajej świat do góry 
nogami. Ze wszystkich sił starała się nie krzyczeć, nie krzy- 
czeć z rozpaczy i przerażenia.
-	Ciii - mruczał Larpskendya. - Nie przejmuj się tak 
bardzo.
-	Przerażasz mnie.
-	Nie bój się, błagam. Tylko nie ty. Nie zniósłbym tego. 
Zaklęcia informacyjne Rachel wykryły rany niemal na
całym ciele czarodzieja. Gdyby nie jego magia, już dawno 
zginąłby od ataków Gridd.
88
Larpskendya starał się wysunąć z objęć Rachel, ale ona 
na to nie pozwoliła. Razem upadli na podłogę. Leżeli 
w milczeniu, dopóki Larpskendya nie odzyskał nieco sił.
-	Griddy zabrały Yemiego do Ool - rzekł słabym gło- 
sem.
-	Co one z nim zrobią? - spytała Rachel ze ściśniętym 
gardłem.
-	W tej chwili jest bezpieczny - odparł Larpskendya. - 
Griddy pokonały wiele kilometrów, żeby go znaleźć. Nie 
skrzywdzą Yemiego, przynajmniej nie od razu. Bardziej 
martwię się o Serpanthę.
-	Czy on żyje? - odważył się zapytać Eryk.
-	Tak, ale jeśli dostał się w ręce Gridd, byłoby dla nie- 
go lepiej, gdyby nie żył. - Larpskendya zadrżał. - To ja 
powinienem być teraz w Ool - powiedział. - Ale Serpan- 
tha nie pozwolił mi tam lecieć. On... zawsze mnie chro- 
nił. .. - Czarodziej zatrząsł się z bólu. - O mój bracie! Co 
one ci zrobiły? Co się z tobą teraz dzieje?
Wybuchnął niepowstrzymanym płaczem. Rachel i Eryk 
zapłakali razem z nim. Byli tak przejęci, że nawet się nie 
zastanawiali, dlaczego szlochają. Larpskendya płakał, i to 
wystarczyło. Prapsięta błyskawicznie podleciały i przytu- 
liły się do twarzy czarodzieja.
W końcu Larpskendya zdołał powstrzymać łzy. Wstał 
powoli i oznajmił poważnym tonem:
-	Nadszedł moment, bym coś wam wyjaśnił. Nie okła- 
małem was, ale nie powiedziałem całej prawdy - dodał, 
patrząc na Rachel.
-	O co chodzi, Larpskendyo? - zapytała, wciąż trzy- 
mając skraj jego szaty.
89
-	Stwory, które nazywacie Wielkimi Wiedźmami, nie 
różnią się od nas tak bardzo, jak sądzicie. A kiedyś nie 
różniliśmy się wcale.
Rachel spojrzała mu w twarz i gwałtownie odskoczy- 
ła do tyłu. Larpskendya nie ukrywał już prawdy. Z jego 
oczu wyglądały tatuaże, takie same, które wyzierały z bez- 
litosnych źrenic Dragweny, Heebry i Calen. Gdy czaro- 
dziej zbliżył się, żeby pocieszyć Rachel, zaczęła krzyczeć.
-	Rozumiem, jak trudno ci się z tym pogodzić - po- 
wiedział, zatrzymując się w pół drogi. - Kiedyś należeli- 
śmy do tego samego gatunku. Żeńskie istoty znane wam 
jako Wielkie Wiedźmy nie różniły się od nas bardziej niż 
kobiety i mężczyźni w waszym świecie. Żałuję, że musia- 
łem ukryć to przed ludźmi, a szczególnie przed tobą, Ra- 
chel. Proszę, wybacz mi. Nie chciałem was okłamywać.
Rachel poczuła się zdradzona, oszukana. Chwyciła 
matkę za rękę i wycofała się w głąb pokoju. Eryk uspokoił 
przerażone prapsięta. Nie odsunął się jednak od czarodzieja 
tak jak siostra.
-	Wiedziałeś, Eryku? - Larpskendya nie krył zasko- 
czenia.
-	Nie do końca, ale coś wyczuwałem. Czasem używa- 
liście zaklęć o podobnym schemacie jak wiedźmy. Zasta- 
nawiałem się, dlaczego. Teraz rozumiem.
-	Opowiedz nam wszystko, Larpskendyo - poprosił 
tata.
-	Nasz gatunekjako pierwszy odkrył w sobie magicz- 
ną moc. Zaczęliśmy latać, tak jak wy. Badaliśmy nasz świat. 
Badaliśmy też nasze wnętrza. Wykształciliśmy w sobie zdol- 
ności, które wy na razie tylko sobie wyobrażacie. Podró-
90
żowaliśmy. - Urwał i popatrzył na Rachel, ale ona nie 
mogłajeszcze odpowiedzieć najego spojrzenie. - Od wie- 
lu wieków - podjął - czarodzieje i wiedźmy działali ra- 
zem. Niestety, w miarę jak rozwijaliśmy swoje magiczne 
talenty, narastały spory, jak je wykorzystywać. Sekta sil- 
nych wiedźm zdecydowała, że nie będzie się dłużej pod- 
porządkowywać naszym magicznym prawom. Zniknęły 
i przez wiele pokoleń nie mieliśmy o nich żadnych wieści. 
Ale potem zaczęły zostawiać po sobie ślady w cywiliza- 
cjach innych światów. I zawsze były to ślady destrukcji. 
Tak zaczęła się nasza długa wojna.
-	Dlaczego teraz wiedźmy wyglądają zupełnie inaczej 
niż wy? - spytał tata.
-	Przede wszystkim dlatego, że nie chciałyjuż być do 
nas podobne - odparł Larpskendya. - Poza tym wygląd 
miał odzwierciedlać ich agresywny charakter.
-	Byłeś przy tym? Widziałeś, jak zaczęła się ta wojna? 
- zapytał Eryk.
-	Nie. Jestem wprawdzie bardzo stary, ale kiedy się 
urodziłem, wojna trwała już od dawna. I wypełniła całe 
moje życie. Przygotowania do wojny, walki i ciągły strach. 
Strach o tych, którzy zostali w nią wciągnięci, tak jak wy.
-	Dlaczego nic nam nie powiedziałeś?! - Rachel nagle 
odzyskała głos. - Przecież bym zrozumiała! Czemu mi nie 
zaufałeś?
-	Bardzo chciałem to zrobić - odparł Larpskendya. - 
Naprawdę. Ale bałem się kolejnej porażki.
-	Kolejnej?
-	My, czarodzieje, przybyliśmy już kiedyś na Ziemię, 
wieki temu, ale popełniliśmy błąd. Wiedźma Dragwena
91
zdominowała wasz świat, zanim się pojawiliśmy. Zaszcze- 
piła w dzieciach strach przed czarodziejami. Nie chciałem 
rozbudzać tych wspomnień sprzed wieków. - Westchnął.
-	Postaraj się mnie zrozumieć. Nie mogłem powiedzieć ci 
prawdy, bo spodziewałem się, że nadejdą chwile, w któ- 
rych będę potrzebował twego bezgranicznego zaufania.
-	Przecież je miałeś! - zawołała Rachel.
-	Jesteś pewna? - odparł Larpskendya. Próbował do 
niej podejść, ale Rachel odsunęła się.
-	Nawet teraz nie potrafisz pogodzić się z prawdą - 
rzekł. - Teraz, kiedy znasz mnie tak dobrze. Czy zaufała- 
byś mi wtedy na biegunie północnym, gdybyś wiedziała, 
jak bliskie więzy łączą mnie z wiedźmami? Czy wierzyła- 
byś we mnie, gdybym ci powiedział, że Heebra może zabić 
ciebie i Eryka? Czy spojrzałabyś mi głęboko w oczy, te 
wytatuowane oczy, i powierzyła mi swoje serce?
Rachel wahała się przez chwilę.
-	Nie...tak... nie wiem. Może i nie. Tylko że to... to 
zbyt wiele! - Cała się trzęsła z emocji. - Prawda i kłam- 
stwa.... Skąd mam wiedzieć, że teraz mówisz szczerze? - 
Spojrzała na niego. - Dlaczego wysłałeś Serpanthę do Ool? 
Przecież tylko on wiedział wszystko o Yemim, o jego słabo- 
ściach i sposobach obrony. Jeśli rzeczywiście tak długo wal- 
czyłeś w tej wojnie, czemu teraz popełniłeś tak głupi błąd?
-	Nie mogę ci tego wytłumaczyć, Rachel. Może nigdy 
nie będę mógł.
-	Kolejne sekrety? Co jeszcze przede mną ukrywasz?
-	Policzki Rachel pokryły się rumieńcem.
Larpskendya milczał. Eryk czuł, jak bardzo czarodziej 
słabnie.
92
-	Mógłbym cię zmusić, żebyś uwierzyła we wszystko, 
co ci powiem - odezwał się w końcu. - Mam takie zaklę- 
cie. Nie wykorzystam go, chociaż bardzo mnie kusi. Spo- 
czywa na mnie więcej, niż mogę unieść. Jestem w trudnej 
sytuacji. Musiałem zostawić tych, których los głęboko 
mnie obchodzi, żeby wrócić na Ziemię i zbadać, jak moż- 
na uratować Yemiego. Jeśli...
-	Zaczekaj - przerwał mu Eryk. - Coś się do nas zbli- 
ża. To Griddy.
-	Wiem - odparł spokojnie Larpskendya. - Jest ich 
tylko kilka. Kręcą się wokół waszego Księżyca. Pewnie to 
jakieś niedobitki tych, które mnie zaatakowały.
-	Nie, nie mówię o nich. Czuję znacznie więcej od- 
działów. Są gdzieś między Saturnem a Jowiszem.
Larpskendya spojrzał na niego ze zdumieniem.
-	Nawet moje zaklęcia nie działają na taką odległość. 
Jesteś pewny, Eryku?
-	Tak. Na sto procent.
-	W takim razie muszę was natychmiast opuścić.
-	Co mówisz, Larpskendyo?! - krzyknęła Rachel, wy- 
chylając się wjego stronę. - Nie wolno ci teraz odchodzić! 
Zmierzyłam twoje siły. Wciąż możesz się przenosić, ale je- 
śli zaatakują ci jakieś Griddy...
-Jeśli zostanę, sprowadzę niebezpieczeństwo na was 
wszystkich - odparł Larpskendya, kładąc jej rękę na ra- 
mieniu. - Nie chcę tego.
Rachel czuła, że wyczerpane zaklęcia czarodzieja bła- 
gają ją o pomoc. Były jeszcze zbyt słabe, potrzebowały 
chwili na odpoczynek. Starała sieje pocieszyć, a one bła- 
gały, by została z Larpskendya i pomogła mu odzyskać
93
siły. Zapomniała o swoich wątpliwościach i przytuliła się 
mocno do czarodzieja.
-	Nie możesz odejść - szepnęła, usiłując coś wymyślić. 
- Nie wolno ci odejść. Wezwę Heiki i dzieci, które szkoli. 
Obronimy cię tu, na Ziemi. Wszyscy będziemy cię chronić.
-	Nie - odparł pewnym głosem. - Nie jesteście jesz- 
cze gotowi na spotkanie z Griddami. Jeśli zginę, oddam 
wam tylko ostatnią przysługę, odwlekając ich atak.
Rachel błagała go, by zmienił zdanie, ale Larpskendya 
nie dał się przekonać. Nagle przez okno dobiegł ich jakiś 
dźwięk.
Usłyszeli narastający odgłos niepokoju i lęku.
-	Co się dzieje? - spytała mama, zasłaniając uszy dłońmi. 
Zaklęcia informacyjne Rachel wykryły nasłuchujące
dzieci.
-	To spektra - szepnął Eryk. - One do nas mówią. 
Na całym świecie spektra uniosły się w przestworza
i podtrzymywane przez swoich ryzykantów zajęły pozy- 
cje, z których każde dziecko mogło usłyszeć ich wiado- 
mość. Nie składała się z sylab i słów, ale była zadziwiająco 
jasna i zrozumiała. Głosy spektrów potęgowały się. Śpie- 
wały, dopóki starczyło im tchu, a ktoś zawsze podtrzymy- 
wał cichnący dźwięk, by nie przerwać niezwykłej pieśni.
Żadne z dzieci jeszcze nigdy nie słyszało takiej wiado- 
mości, ale ich magia natychmiast ją zrozumiała. W salonie 
tylko tata i mama stali bezradnie, patrząc na Eryka.
-	Nasz świat jest zagrożony - powiedział. - To ostrze- 
żenia przywódcy spektrów: Niebezpieczeństwo! Uwaga! 
Chrońcie swoje domy!
On i Rachel nasłuchiwali jeszcze przez chwilę.
94
-	To ty jesteś w niebezpieczeństwie. - Rachel obróciła 
się gwałtownie do Larpskendyi.
Czarodziej pokiwał głową.
-	Czy wiecie, kim są teraz spektra? - spytał. 
Rachel nie miała już wątpliwości - tak samo nie mia- 
ło ich w tej chwili już żadne dziecko na świecie.
-	To strażnicy. Oni nas chronią, prawda?
-	Tak. Są wyjątkowi. Do tej pory tylko raz udało mi 
się zaobserwować rozwój spektrów. To strażnicy gatunku. 
Pojawili się od razu po Przebudzeniu. Żyją po to, by wam 
służyć. Ich własne bezpieczeństwo nie ma dla nich zna- 
czenia. Znają tylko swoje zadania: nasłuchiwać, ostrzegać 
przed zagrożeniem, doradzać i wreszcie walczyć, jeśli nie 
zostało nic innego. Wszystkie swoje siły wykorzystają do 
obrony ziemskich dzieci. - Larpskendya przerwał na chwilę. 
-Wygląda na to, że zaniepokoiły ich moje kłopoty. Myślą, 
że jeśli zginę, zagrożona będzie cała Ziemia. Zobaczymy. 
W każdym razie cieszę się, że dane mi było ujrzeć nadcho- 
dzącą erę spektrów. To przywróciło mi nadzieję. Może jed- 
nak czeka was lepszy los. Cóż, nie mam już czasu...
Pospiesznie pożegnał się z całą rodziną.
-	Znajdź Yemiego - powiedział, ujmując dłonie Ra- 
chel. - Znajdź go.
-Jak? Bez ciebie?
-	Nie znasz swoich możliwości? - Czarodziej niemal 
krzyczał. -Jeszcze nigdy nie widziałem, żebyjakieś dziec- 
ko zmierzyło się z wiedźmą tak odważnie jak ty!
Uścisnął ją mocno i dodał:
-	Musisz to zrozumieć. Ja mogę już nie wrócić. Wiele 
razy udało mi się oszukać Griddy, ale teraz... Posłuchaj:
95
magia Yemiego przekracza wszystko, z czym czarodzieje 
kiedykolwiek się zetknęli. Jest jeszcze tak mały, że Griddy 
mogłyby zdobyć na niego jakiś wpływ. Musisz dotrzeć do 
Yemiego, zanim im się powiedzie. Na pewno ci się uda. 
Puścił Rachel i zwrócił się do Eryka:
-	Teraz od twoich decyzji zależy więcej niż kiedykol- 
wiek przedtem. Może nawet wszystko. Zaufaj swojej in- 
tuicji. Masz w sobie moc, którą trudno pojąć.
Ucałował ich wszystkich i rozejrzał się po raz ostatni. 
Prapsięta patrzyły na niego uważnie. Rachel starała się ja- 
koś wyrazić, co czuje, ale umysł odmawiał jej posłuszeń- 
stwa.
-	Kto teraz będzie pocieszał moje zaklęcia? - szepnął 
czarodziej i uśmiechnął się.
Przymknąwszy oczy, wezwał zaklęcia do ostatniego 
wielkiego wysiłku i po chwili zniknął im z oczu.
Wdzięczność pająków
G
ultrathaka wezwała Jarius, gdy tylko Yemi przybył do 
Ool.
Jarius wcale nie chciała iść. Okryła się hańbą, odma- 
wiając skoku z wieży Heebry. Gultrathaka musiała ją wy- 
pchnąć. Jakie to poniżające! Nawet małe Griddy nieźle się 
przy tym ubawiły!
Tym razem Gultrathaka zaprosiła Jarius do o wiele groź- 
niejszego miejsca - Komnaty Prób, gdzie testowano jakość 
zaklęć Gridd. Jarius z trudem przeszła ostatnią próbę.
Jakim cudem mogłoby tam przetrwać ludzkie dziec- 
ko? - zastanawiała się.
Idąc w stronę komnaty, zauważyła, że w tym samym 
kierunku zmierza mnóstwo żyjątek z tuneli. Gryzonie, 
drobne insekty i wszystkie nieśmiałe stworzonka, które
7 - Obietnica czarodzieja	97
dotychczas kryły się głęboko w ziemi na sam widok Grid- 
dy, teraz biegły tuż obok niej, niesione jakąś potężną siłą.
Oczywiście w końcu wpadły w pułapki. Wygłodniałe 
małe Griddy już na nie czekały. Jarius słyszała ich jęki 
dochodzące przez ściany tunelu. Co chwila na świat przy- 
chodziły nowe Griddy. Gdyby Jarius nadstawiła uszu, wie- 
działaby, kiedy kolejna mała przegryza się przez skorupę 
jaja i wydaje pierwszy krzyk. Każda Gridda wykluwała się 
wściekle głodna, a jedynym jej pragnieniem było rozwi- 
nąć mięśnie do rozmiarów, które zaimponowałyby siostrom 
z oddziału.
Zbliżając się do Komnaty Prób, Jarius uspokoiła wszyst- 
kie swoje pająki. Żołnierze, czujni i pełni napięcia, uloko- 
wali się w kącikach jej szczęk. Strażnicy szukali szpar 
w drzwiach, tak aby zajrzeć do pomieszczenia, nie otwie- 
rając ich. Nagle ze środka dobiegł głos.
-	Witam - powiedziała Gultrathaka.
Jarius ostrożnie uchyliła drzwi i zobaczyła, że komna- 
tę zalewa jasne światło. Cofnęła się z krzykiem. 
Gultrathaka siłą wciągnęła ją do środka.
-	Musisz to znieść! - nakazała.
Jarius próbowała włączyć zaklęcie ściemniające, ale 
jeszcze nigdy go nie używała, a przerażenie tamowało jej 
myśli. Gdyby nie zasłony na oczy, które automatycznie 
natychmiast się zamknęły, z pewnością by oślepła.
Oczy jej wiernych pająków-strażników pozostały bez 
żadnej ochrony przed palącym światłem. Pająki myślały 
jednak, że to atak na Jarius, więc zapominając o własnym 
bólu, badały każdy zakątek komnaty i wykrzykiwały, co 
widzą.
98
Nagle jasność ustąpiła mrokowi. 
Jarius odważyła się uchylić powieki.
-	Co., co się stało? - wyjąkała.
-	Yemi wyczuł twój strach - odparła Gultrathaka. - 
I strach twoich pająków.
Jarius spojrzała na chłopczyka. Siostry z oddziału opo- 
wiadały jej, jak małe są ludzkie dzieci, ale Yemi wydawał się 
wyjątkowo kruchy i delikatny. Był niewiele większy od świe- 
żo wyklutej Griddy. Mogłaby go przypadkiem zdeptać.
Chłopiec wyciągnął do niej rączki. Na jego twarzycz- 
ce malowała się troska.
-	Co on robi? - spytała Jarius, cofając się nieco.
-	Przeprasza. Bardzo mu przykro, że cię zranił.
-	Przeprasza? -Jarius zamrugała z zaskoczenia. - Czy 
on nie wie, co to za miejsce i co go tu może spotkać?
-	Nie. Pozwól mu podejść bliżej.
Yemi ruszył w stronę Jarius. Nie jest nagi, pomyślała 
Gridda, kiedy poczuła szorstki dotyk jego koszulki. Tak 
wygląda ludzkie ubranie -jak suknie Wielkich Wiedźm. 
Chłopczyk odsłonił zęby w uśmiechu, a Jarius natych- 
miast sprawdziła szponem ich ostrość. Yemi zaśmiał się na 
widok jej zdziwionej miny. Wdrapał się na Jarius, gawo- 
rząc rozkosznie. Jak alpinista pokonał jedną z jej szczęk, 
potem oparł się stopą o drugą, aż wreszcie dosięgnął po- 
liczków. Wychylając się nieco, pocałował wiedźmę w oczy. 
Jarius poczuła, jak pod jej powiekami rozlewa się jakiś cu- 
downy balsam. Spojrzała na Yemiego z uwagą. Nie mogła 
nic wyczytać z jego twarzy. Za bardzo różniła się od tych, 
które dotąd znała. Nie wątpiła jednak w dobre zamiary 
tego ludzkiego dziecka. Magiczne powitanie Yemiego
99
z pewnością znaczyło, że chłopczyk chciał zostać jej przy- 
jacielem. Zdumiewające! Szczera propozycja!
Nie odpowiadała na jego sygnały, więc Yemi poklepał 
ją uspokajająco po ramieniu, zupełnie jakby spotkał już 
wiele Gridd, które dziwiło jego zachowanie. Zsunął się 
z Jarius i pobiegł w stronę innej istoty swojego gatunku.
-	Fola - oznajmił dumnie.
Jarius zobaczyła starsze ludzkie dziecko, prawdopo- 
dobnie rodzaju żeńskiego. Miało więcej włosów i całe było 
owinięte czerwonym materiałem.
Fola patrzyła na nią z przerażeniem.
-Jeszcze jedna -jęknęła. - Zawsze jest jakaś następ- 
na! Chcesz oberwać tak jak poprzednie? Chcesz żeby ona 
to widziała? - pytała, wskazując na Gultrathakę.
Jarius nie rozumiała słów Foli, ale wyczuła jej gniew. 
Dzięki temu błyskawicznie się opanowała. Takie zacho- 
wanie nie niepokoiło jej.
-	Ta ludzka istota jest słaba. Boi się nas. -Jarius spojrzała 
na Gultrathakę z satysfakcją. - A czego boi się chłopiec?
-	Ciemności - odparła Gultrathaka. 
Tego Jarius nie mogła pojąć.
-	Ludzie uwielbiają światło. Potrzebują go do życia - 
wytłumaczyła Gultrathaka.
-	W takim razie dlaczego je zgasił, kiedy weszłam?
-	Yemi chce, żebyś była szczęśliwa. Chce się z tobą 
zaprzyjaźnić - powiedziała Gultrathaka obojętnym tonem.
-	Przecież on jest naszym więźniem? Nie rozumie tego?
-	Nie, nie rozumie. - Gultrathaka zaśmiała się chra- 
pliwie, po czym podeszła do Jarius i zbadała jej oczy. - 
Twoje niewielkie obrażenia udało mu się naprawić poca-
100
łunkiem. Poprzednie Griddy nie miały tyle szczęścia. Kie- 
dy wchodziły, Yemi myślał, że coś jest nie tak z ich oczami 
i próbował je odmienić za pomocą zaklęcia. Dopiero krzy- 
ki wielu Gridd uświadomiły mu, że się myłił.
-	Przecież wygląda tak bezbronnie...
-	Owszem - zgodziła się Gultrathaka. - Może dlatego 
Heebra nie doceniła jego mocy. Nie zamierzam popełnić 
tego samego błędu.
Jarius patrzyła zafascynowana na Folę. Dziewczynka 
trzymała Yemiego w jakiś niezwykły sposób. W dodatku 
dziwacznie grzebała mu we włosach palcami pozbawiony- 
mi szponów. Yemi chichotał w ramionach siostry.
-	Nie rozumiem, co oni robią - powiedziała Jarius. - 
Ta żeńska istota ma bardzo mały talent. Czym ona jest dla 
Yemiego? Żywym pokarmem?
-	Nie. Oni tworzą taki mały oddział. Yemi ją chroni.
-	Przecież jest strasznie słaba!
-	Mimo wszystko zależy mu na niej. A ona troszczy 
się o Yemiego. To właśnie znaczą te dziwne gesty.
Jarius poczuła nagle obrzydzenie. Z przykrością pa- 
trzyła, jak ktoś poświęca swoją uwagę jakiejkolwiek słabej 
istocie. Niepełnowartościowe Griddy duszono tuż po uro- 
dzeniu. Nikt nie pytał, dlaczego. Jarius także nie pytała. 
Wiedziała, że to jedyny sposób, by oddziały były silne.
-	Nie doceniasz tej małej - powiedziała Gultrathaka. 
- Ona wcale nie daje sobą manipulować. Przez to, że nie 
współpracuje, trudno mi zdobyć zaufanie Yemiego.
-Jeśli Fola nam przeszkadza, dlaczegojej nie zabijesz?
-	Próbowałyśmy to zrobić. Yemi zareagował zaskaku- 
jąco - po raz pierwszy się rozgniewał.
101
-Zemścił się jakoś?
-	Tak. W dodatku ukarał nie tylko tę Griddę która 
zaatakowała Folę, ale także wszystkie siostry z jej oddzia- 
łu. Były rozproszone w trzech miastach, tysiące kilome- 
trów stąd, ale jego zaklęcia odnalazły je bez trudu. Griddy 
poczuły tylko cząstkę tego, czego miała doświadczyć Fola, 
jednak ja potraktowałam to ostrzeżenie poważnie.
-	A co udało ci się osiągnąć do tej pory?
-	Nic - odparła Gultrathaka. - Spodziewałam się, że 
do tej pory uda mi się zdobyć zaufanie Yemiego albo przy- 
najmniej zmusić go do użycia zaklęć, które mogłybyśmy 
wykorzystać. Ale on zaskakuje mnie na każdym kroku. 
Kiedy mu grożę, traktuje to jak zabawę. Robi, co chce.
-Jak to? Przecież musi być na niego jakiś sposób!
-	Obym go znalazła jak najszybciej.
\emi chichotał, przyglądając się stopom Jarius. Kiedy kiw- 
nął paluszkiem, Gridda poczuła, jak opuszczają ją pająki.
Krzyknęła z przerażenia. Pająki dzieliły ze swoimi pa- 
niami wszystkie troski i wiernie im służyły aż do śmierci. 
Opuszczały Griddę dopiero wtedy, gdy pająki-łekarze ogło- 
siły jej śmierć. Jeśli ich pani została zabita przez inną Griddę, 
prosiły, by zwyciężczyni je przyjęła. Jeśli jednak Gridda 
zginęła w wypadku albo rozszarpał ją jeden z drapieżni- 
ków grasujących w tunelach, pająki uważane były za współ- 
winne tej porażki. Nie chciała ich żadna inna Gridda, więc 
ginęły samotnie w tunelach. Tysiące stworzeń specjalizo- 
wało się w łapaniu porzuconych pająków.
Jarius trzęsła się w panice, niezdolna wydobyć z siebie 
słowa. Sprawdzała, czy nie ma jakiś nieznanych obrażeń, 
rozpaczliwie przepytując pająki-lekarzy.
102
-	Przecież ja nie umieram -jęczała, patrząc błagalnie 
na Gultrathakę. -Jestemjeszcze młoda i zdrowa. To nie- 
możliwe!
Coraz więcej pająkówją opuszczało. Zostali tylko naj- 
starsi, lojalni żołnierze, którzy strzegliby nawet jej mar- 
twego ciała. Reszta wypełzała pośpiesznie ze szczęk i oczo- 
dołów Jarius i pędziła po podłodze do Yemiego.
-	Nie umierasz - powiedziała Gultrathaka. - Moje 
pająki też do niego zwiewają.
-	Dlaczego?
-	Chyba przyciąga je magia tego chłopca, ale nie tylko 
to. - Gultrathaka zerknęła na Jarius. - Pewnie nie zwróci- 
łaś uwagi, ale wielu twoich strażników oślepło, wchodząc 
do komnaty. Yemi chce je wyleczyć.
-	Wyleczyć? On naprawdę o nie dba?
Jarius nigdy nie wpadłaby na pomysł, żeby troszczyć 
się o swoje pająki. Przecież w jej ciele ciągle rodziły się 
nowe, by zastępować stare i schorowane.
Yemi zajął się cierpiącymi strażnikami, złagodził ich 
ból i wyleczył im oczy. Potem odesłał je dojarius. Kiedy 
nie chciały od niego odejść, delikatnie odpędził je wierz- 
chem dłoni.
-	Lubią go - powiedziała Gultrathaka. - I nie tylko 
one.
Wskazała na setki innych zwierząt, które otoczyły 
Yemiego, kiedy tylko pająki sobie poszły. Z cieni wyłaziły 
najdziwniejsze istoty z całego świata Ool, nie zabrakło 
nawet kilku bezmózgich, oślizgłych pełzaczy, które żyły 
w najgłębszych zakamarkach pod tunelami Gridd. Wszyst- 
kie stworzenia wiły się teraz wokół stóp chłopczyka.
103
Pełzacze znalazły sobie przytulne miejsce w szwach jego 
kieszeni.
Wtedy cicho nadeszła para huraków.
Jarius instynktownie cofnęła się, przygotowując do 
obrony.
Ze wszystkich stworzeń, które panoszyły się w tunelach 
Ool, tylko huraki naprawdę przerażały Griddy. Były ogrom- 
ne, wielkości samej Jarius, a ich potężne, ciężkie szczęki bez 
trudu zmiażdżyłybyjej czaszkę. Co najgorsze, oddech hura- 
ka zawierał silne substancje usypiające pająki-strażników. Po- 
twór mógł zaatakować Griddę zupełnie nieoczekiwanie.
Huraki usiadły przed Yemim i Folą, pozwalając chłop- 
czykowi głaskać swoje granatowe futra.
-	Nawet huraki do niego przychodzą. Przy Yemim 
zachowują się bardzo spokojnie, ale kiedy jakaś Gridda 
zbyt gwałtownie się do niego zbliża, natychmiast rzucają 
się w jego obronie. Te dwa przylazły tu dziś rano.
-	Skąd się wzięły?
-	Nie mam pojęcia.
Jarius spojrzała naYemiego, który odpowiedział uśmie- 
chem.
-	Czy on nie próbuje się stąd wydostać?
-	Bez przerwy. Zdecydowanie nie chce tu być i coraz 
trudniej nam go zatrzymać. Przełamuje każdą barierę ma- 
gii. Przez cały czas komnatę otacza ponad tuzin Gridd, 
wymyślających coraz to nowe zaklęcia.
-	Musi być jakiś sposób, żeby go zastraszyć!
-	Nie. On jest szczęśliwy.
-	Szczęśliwy? Tu, w komnacie? A jakim próbom go 
poddałaś?
104
-Wszystkim,jakie tylko przyszły mi do głowy. Nawet 
go to bawiło. Niestety, nie nadążam już z wymyślaniem 
nowych. Yemi zaczyna się nudzić.
-	Nie wierzę.
-	Czyżby? - Gultrathaka odsunęła się od Jarius. - 
W takim razie sama pokaż, co potrafisz. Może powiedzie 
ci się lepiej niż twoim poprzedniczkom.
Fola wiedziała już, co się teraz stanie. Tyle razy na to 
patrzyła.
-	Iro! Nie! - krzyknęła ostrzegawczo do Jarius. - Nie 
atakować Yemi! Nie wolno!
Oczywiście nie miało to żadnego sensu. Griddy, które 
próbowały tu swoich sił, za bardzo bały się Gultrathaki, 
żeby się jej sprzeciwić.
-Yemi cię skrzywdzi! - krzyczała Fola. - Nie chce, ale
I
to zrobi! Nie zmuszaj go do tego! 
Jarius spojrzała z obawą na Gultrathakę. Już nie po 
raz pierwszy zastanawiała się, po co ją tu wezwano. W jej 
oddziale zostało wiele wyżej postawionych sióstr, którejesz- 
cze nie walczyły z Yemim. Dlaczego właśnie ona?
Dlatego, że jestem na wylocie, odpowiedziała sama 
sobie. To moja ostatnia szansa. Propozycja nie do odrzu- 
cenia.
Roztrzęsiona, próbowała odnaleźć to miejsce w kom- 
nacie, w którym ukryto zaklęcia ataku. Mogła ich używać 
pojedynczo albo w grupach. Główna zaleta komnaty po- 
legała na tym, że Gridda miała w niej o wiele więcej zaklęć 
do dyspozycji niż normalnie. Kiedy Yemi zobaczył, dokąd 
zmierza Jarius, zaczął podskakiwać z radości.
-	Sere! Sere! Sere! - krzyczał w podnieceniu.
105
-	To chyba znaczy: zabawa - wyjaśniła Gultrathaka. 
Yemi klaskał w rączki. Nie mógł się już doczekać no- 
wej gry.
Jarius odwróciła się, próbując ukryć zdenerwowanie. Ja- 
kim cudem miała pokonać tego chłopca, skoro nie udało się to 
Gultrathace? Jej jedyną szansą było zaklęcie, które sama stwo- 
rzyła, specjalne zaklęcie budzące paniczny strach. Obezwład- 
niało wroga i opanowywało jego umysł przed właściwym ata- 
kiem. Może podziała na kogoś tak młodego jak Yemi...
Opanowała się i odwróciła twarzą do chłopczyka. Yemi 
cofnął się gwałtownie, zasłaniając oczy rękami.
Naprawdę jest przerażony, stwierdziła triumfalnie Ja- 
rius. Potem zauważyła, że Yemi podgląda przez palce. Ra- 
czej udaje, żeby się lepiej bawić, dodała w myślach.
Raz jeszcze spojrzała na Gultrathakę - i zrozumiała, 
że zginie, jeśli będzie się dłużej wahać.
Jarius rozwarła szczękę, wysyłając zaklęcie strachu.
Yemi zareagował w ułamku sekundy, zanim zdołało 
do niego dotrzeć. Wyłowił zaklęcie w powietrzu i dokład- 
nie zbadał. Gultrathaka wychyliła się, żeby lepiej widzieć. 
Wreszcie Yemi odesłał zaklęcie z powrotem do Jarius.
-	Lepsze! - powiedział. 
Jarius wyciągnęła szpon.
-	Nie! - wrzasnęła Fola. - Nie bierz!
Za późno. Odesłane zaklęcie natychmiast dotarło do 
serca Jarius. Ale to nie byłojuż zaklęcie strachu, które tak 
dobrze znała. Yemi bardzo je wzmocnił. W umyśle Griddy 
pulsowały fale panicznego lęku. Upadła na podłogę, zwi- 
jając się z przerażenia. Wpychała sobie szpony w szczęki, 
żeby stłumić krzyk.
106
Na ten widok chłopczyk podbiegł do niej, rozumiejąc 
swój błąd. Wyłączył zaklęcie i rozkazał pająkom Jarius, żeby 
ją pocieszyły.
Gultrathaka westchnęła. Przeszła nad drżącym ciałem 
Jarius, zupełnie nie interesując się jej cierpieniem.
Kolejna klęska, pomyślała. Kolejna stracona Gridda - 
tym razem członkini jej własnego oddziału. No cóż, Ja- 
rius nigdy się specjalnie nie wybijała... Gultrathaka popa- 
trzyła na Folę, która odpowiedziała jej spojrzeniem peł- 
nym furii.
- Dlaczego to zrobiłaś?! Dlaczego?! - krzyknęła Fola.
Gultrathaka nie raczyła się odezwać. Odeszła od Ja- 
rius, której nieustanne kwilenie ją rozpraszało. Co jeszcze 
mogła zrobić, żeby dopaść tego chłopca? Czy nie spróbo- 
wała już wszystkiego? Zaklęcia, groźby, pokusy, perswa- 
zje... Wszystko na nic! Jakie właściwie są te ludzkie dzieci, 
zastanawiała się Gultrathaka. Niektóre Wielkie Wiedźmy 
dobrze poznały ich język i zwyczaje. Szczególnie te, które 
należały do pokonanej armii Heebry. W trakcie przesłu- 
chań zeznały, że Yemi wybija się spośród innych dzieci. 
Ale Fola była raczej przeciętna. I na pewno dawała się za- 
straszyć.
Za wiele czasu straciłam na te próby, pomyślała Gul- 
trathaka. Potrzebuję świeżego podejścia. Im dłużej Yemi 
wytrzymywał eksperyment w Komnacie Prób, tym słab- 
sze stawały się Griddy Jeśli malutkie ludzkie dziecko tyle 
potrafiło, co mogły osiągnąć starsze? Przez niego Gultra- 
thaka wyglądała coraz marniej...
107
Kiedy przywódczyni Gridd udała się do więzień, żeby 
przesłuchać garstkę Wielkich Wiedźm, Jarius wciąż leżała 
na podłodze. Nadal trzęsła się ze strachu. Nie odpowiada- 
ła na pocieszenia Yemiego, więc chłopczyk postanowił bar- 
dziej jej pomóc. Wahał się jeszcze przez chwilę, bo bał się 
dotykać paszcz Griddy, nie widział jednak innego sposo- 
bu. Uklęknął obok Jarius, pochylił się nad twarzą wiedź- 
my i delikatnie dotykając usteczkami jej wielkiej szczęki, 
wysłał w nią kojące zaklęcia.
Strach Jarius natychmiast ustąpił miejsca nowemu, 
nieznanemu dotąd Griddzie uczuciu. Ogarnął ją nieopi- 
sany, błogi spokój, który jak balsam spływał do serca. Ja- 
rius zapomniała, gdzie się znajduje. Zapomniała o lęku. 
Czuła tylko oddech Yemiego.
Pozwoliła mu objąć swoją wielką głowę i kołysać nią 
jak dzieckiem.
Zaproszenie
R
achel siedziała w ogrodzie, wpatrując się w puste nie- 
bo. Minęły już trzy tygodnie, odkąd po raz ostatni 
widziała Larpskendyę.
-	Ta strefa ochronna Heiki wcale mi się nie podoba - 
powiedziała do Eryka. - Wolałam, kiedy dzieciaki się tu 
kręciły.
-	Pieczone kurczaki! Przecież to wspaniałe, nareszcie 
cisza i spokój - odparł. - Poza tym Heiki ma rację, że cię 
chroni. - Eryk zerknął wymownie na siostrę. - Jeszcze 
przed porwaniem Yemiego wiedźmy przyleciały na Ziemię 
wyłącznie po ciebie.
Najlepsze i najskuteczniejsze drużyny Heiki otaczały 
dom, zajmując strategiczne pozycje na sąsiednich ulicach.
109
Tylko najwierniejsi fani nadal usiłowali przeniknąć przez 
kordon, ale nikomu się to nie udało.
Rachel spojrzała w górę, na komin, gdzie jak zawsze 
siedział Albertus Robertson. Pojawił się natychmiast po 
zniknięciu Larpskendyi i od tego czasu tkwił na górze nie- 
ruchomo, jakby był przyklejony do dachu.
Rachel cieszyła się z jego obecności. Ufała mu, choć 
sama nie wiedziała dlaczego. To uczucie dzieliły teraz 
wszystkie dzieci.
-	Genialny, prawda? - powiedział Eryk. - Mógłbym 
się na niego gapić cały dzień.
-	Na ogół tak robisz - odparła Rachel z uśmiechem. 
- Siedzę tu już od rana, a jemu przez ten czas nie nawet 
nie drgnęła powieka.
-	Poruszy się, jeśli coś go zainteresuje. Te uszy są nie- 
samowite. On nie tylko wszystko słyszy. Może także wy- 
chwytywać promienie rentgena, promienie gamma, fale 
radiowe wszystkich długości... - zapalił się Eryk.
-	Mhm. Tak, ale dlaczego nigdy nie mówi, co właści- 
wie o nich myśli. To naprawdę dziwne, że spektra wcale 
się nie odzywają. Po tamtej pierwszej wiadomości nie wy- 
dali z siebie ani słowa.
-	Powiedzą wystarczająco wiele, kiedy będziemy po- 
trzebowali ich rady - odparł Eryk.
Albertusa nie odstępowały dwie ryzykantki. Na zmia- 
nę podtrzymywały go, odgarniały mu włosy z czoła, cza- 
sem nawet myły te wspaniałe uszy, oczyszczając je dokład- 
nie z najmniejszych pyłków.
-	Ciekawe, dlaczego spektrom towarzyszą tylko ryzy- 
kanci - zastanawiała się Rachel.
110
-	Nie rozumiesz? Z powodu niebezpieczeństwa - 
wyjaśnił Eryk. - Tylko ryzykanci są na tyle szaleni, żeby 
przenosić spektra wszędzie tam, gdzie trzeba. - Spojrzał 
na nią poważnie. - Robi się coraz groźniej. Spektra to czu- 
ją i tylko o tym mogą teraz myśleć. Dlatego są tak bezna- 
dziejne w najprostszych sprawach, typu jedzenie. Spektra 
po prostu nie mają czasu na takie bzdury
Rachel zdała sobie sprawę, że Eryk nie zgaduje. On to 
wiedział.
-	Czy ty... ty się z nimi jakoś porozumiewasz?
-	Tak - głos Eryka lekko zadrżał. - Odbieram tylko 
strzępy, ale mogę ci coś powiedzieć. Spektrom bardzo na 
nas zależy. Są przerażone, nie mogą znieść myśli, że coś 
nam się stanie. Ale Albertus, hm... on troszczy się szcze- 
gólnie o ciebie.
-	O mnie?
-	Tak. O ciebie.
Rachel zerknęła w stronę dachu.
-	Naprawdę? Dlaczego?
-	Nie wiem. Tylko czuję, że się niepokoi.
Rachel ciągle jeszcze patrzyła na Albertusa, kiedy nie- 
bo przecięła drużyna obrońców. Jednostki obronne stwo- 
rzyła oczywiście Heiki. Weszły do nich tylko najzdolniej- 
sze dzieci. Po kilku tygodniach szkolenia Heiki udało się 
zbudować sprawne i silne drużyny. Trenowała je głównie 
w nocy, wiedząc, że Griddy wychowane w tunelach, naj- 
prawdopodobniej zaatakują po zmroku.
Rachel patrzyła na nie pełna zwątpienia.
-	Obrońcy - mruknęła. - Co z tego że są zdyscyplino- 
wani, odważni i tak dalej. Myślisz, że jakiekolwiek dzieci
111
byłyby w stanie pokonać Griddy? Pamiętasz, co te wiedź- 
my zrobiły Larpskendyi? A przecież Larpskendya jest cza- 
rodziejem. To chyba nie...
-Ciii!
Nad ich głowami Albertus Robertson drgnął.
Ryzykantki jak szalone obracały nim w kółko. Eryk 
ścisnął głowę rękami, gdy spektra z całego świata gwal- 
townie nawiązywały kontakt. Najbliższy oddział obroń- 
ców nagle zmienił kurs, zataczając krąg wokół Rachel 
i Eryka. Heiki błyskawicznie przeniosła się do nich z dru- 
giego końca świata. Wylądowała w pośpiechu i natych- 
miast ruszyła w ich stronę. Na jej twarzy malowało się 
przerażenie.
-	Griddy - powiedział Eryk, patrząc na Rachel. 
-Wiem - odparła. -Już tu są.
Heiki leciała prosto do Rachel.
-	Stało się - wymamrotała. - Przyleciały!
-	Nie panikuj - uspokajała ją Rachel. - Twoje oddzia- 
ły cię potrzebują. Przecież wiesz, że świetnie je przygoto- 
wałaś. Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie.
Heiki pokiwała głową. Opanowała się już na tyle, by 
wydać odpowiednie komendy. Drużyny zajęły najlepsze 
pozycje do obrony przed niespodziewaną inwazją.
Albertus Robertson nadal stał jak zesztywniały. Tylko 
głowa mu drżała, gdy zewsząd bombardowało go tysiące 
wiadomości od innych spektrów.
Eryk nagle westchnął, a wjego westchnieniu zabrzmia- 
ła cudowna ulga.
112
-	Trzy! Tylko trzy Griddy!
-	Jesteś pewny? - spytała Rachel. - Może następne 
dopiero tu lecą?
-	Na sto procent.
-	W takim razie chyba nie zamierzają atakować.
Eryk zawołał prapsięta i jak zwykłe ukrył je pod koszu- 
lą. Heiki kazała otoczyła Rachel i Eryka kordonem obroń- 
ców, po czym poszybowała dalej, żeby zebrać więcej sił.
-	Griddy lecą jakoś dziwnie wolno - powiedział Eryk. 
- Podejrzanie wolno. Jakby chciały, żebyśmyje zauważyli!
-	Może naprawdę o to im chodzi - odparła Rachel. 
Pobiegła na chwilę do domu wytłumaczyć mamie i tacie, 
co się dzieje i błagać, żeby zostali wewnątrz.
-	Zbliżają się w tym kierunku - mruknął Eryk, kiedy 
wróciła.
-Wiem. One lecą do nas. Przynajmniej nie ściągajmy 
ich pod sam dom.
Wzięła Eryka za ręce, po czym poleciała na południe. 
Wylądowali na wielkich jałowych polach, dziesiątki kilo- 
metrów dalej. Po drodze przyłączyły się do nich kolejne 
cztery oddziały, dowodzone przez Heiki. Przyleciały także 
spektra, niesione z oszałamiającą prędkością przez wier- 
nych ryzykantów.
-	Ciekawe, czy Griddy przybyły na rozmowę - po- 
wiedział Eryk. - One wcale nas nie atakują.
-	Nie bądź taki pewien - odparł mu głos, którego 
jeszcze nigdy nie słyszeli.
Glos Albertusa Robertsona.
Pojawił się tuż obok Rachel, z nieodłącznymi ryzykant- 
kami. Wszyscy patrzyli na niego z ogromnym zaskoczeniem.
8 - Obietnica czarodzieja	113
Rachel zawsze myślała, że głos spektrum powinien przy- 
pominać jego mechaniczne ruchy. Tymczasem Albertus 
mówił zupełnie zwyczajnie.
-	Co właściwie masz na myśli? - zapytała.
-	Ja... - Krtań Albertusa nie była przyzwyczajona do tak 
długich wypowiedzi. Kiedyjego głos przeszedł w szept, ryzy- 
kantki zaczęły masować mu gardło. Albertus znowu przemó- 
wił, wyrzucając z siebie słowa z oszałamiającą szybkością. - 
Gdybym był Griddą i chciał zaatakować Ziemię, nie narażając 
się na większe straty, zacząłbym od eliminacji najniebezpiecz- 
niejszych dzieci. Po\emim są to, w kolejności: Rachel i Eryk, 
następnie Heiki, spektra, nurkowie, obrońcy, wreszcie...
Jedna z ryzykantek przerwała Albertusowi, zmuszając 
go do wzięcia oddechu.
-	Czy on nie mówi za szybko? - spytała dziewczyna 
Rachel.
-	Nie, ja... wszystko rozumiem.
-	Zęby cię zabić - ciągnął Albertus. - Tak, żeby zabić 
ciebie i Eryka, Griddy muszą się dostać jak najbliżej was. 
Ajak to zrobić? Jak uśpić podejrzenia ludzi? Najlepiej zja- 
wić się tak jak te Griddy. W małej grupie, która nas nie 
przerazi. Nie ukrywać się, nie lecieć zbyt szybko. Przybyć 
tu jakjakaś delegacja. Demonstrować pokojowe nastawie- 
nie. Wtedy uda im się was stąd wyciągnąć.
-	Co nam radzisz w tej sytuacji? - spytała Rachel.
-	Właśnie szukam właściwej strategii.
Przez kilka sekund Albertus obracał głowę, nasłuchu- 
jąc rad innych spektrów.
-	Za mało danych - powiedział w końcu. - Więk- 
szość z nas uważa, że trzy Griddy przyleciały tu albo jako
114
pluton egzekucyjny, albo jako zwiadowcy, żeby sprawdzić 
naszą gotowość.
-	Naszą gotowość do czego? - spytał Eryk.
-	Do obrony. Ataku. Walki.
-	W takim razie zbierzmy jak najwięcej dzieci - po- 
wiedział Eryk. - Musimy im pokazać, że się nie boimy.
-	Niekoniecznie - odparł Albertus. - Po co wystawiać 
rzesze dzieci przeciwko tylko trzem Griddom? Czy to zro- 
bi na nich wrażenie? Po co demonstrować tyle sił, jeśli 
czujemy się pewnie?
-	Nie możemy po prostu ich zignorować - zaprote- 
stowała Heiki.
-	Wręcz przeciwnie. W gruncie rzeczy właśnie tak 
powinniśmy zrobić - powiedział Albertus. -Jednak Grid- 
dy mogą to uznać za dowód naszej słabości. Albo poczuć
I
się urażone. Każda z tych reakcji spowodowałaby kon- 
flikt. Moja rada jest taka. Eryk i Rachel nie spotkają się 
z Griddami. Polecę do nich sam, chroniony przez druży- 
ny obrońców. W ten sposób pokażemy, że nie unikamy 
walki. Zyskamy też trochę czasu, żeby poznać prawdzi- 
we zamiary Gridd. Jednocześnie Eryk i Rachel będą bez- 
pieczni, a jeśli to wszystko jakaś pułapka, nie wpadnie 
w nią wiele dzieci.
-	Twoim zdaniem wszędzie kryje się jakaś pułapka? - 
spytał Eryk.
-	Tak - odparł Albertus Robertson z kamienną twa- 
rzą. - Albo przynajmniej może się kryć.
Rachel spojrzała na zebrane wokół dzieci.
-	Nie - powiedziała. - Nie chcę, żeby ktokolwiek prze- 
ze mnie ryzykował.
115
-	Musisz zgodzić się na to, co jest najlepsze dla nas 
wszystkich! - krzyknął gniewnie Albertus. - Drużyny 
obrońców nawet nie wiedzą jakie są sprawne - dodał, głasz- 
cząc ją po policzku. - Pozwól, żebyśmy to załatwili.
-	Za późno - powiedziała Heiki. - Griddy przyspie- 
szają. Spotkamy się z nimi w powietrzu. Obrońcy! Pilnuj- 
cie Rachel i Eryka.
Nie było czasu na dalsze dyskusje. Albertus trzymał 
się blisko Rachel, szepcząc jej do ucha ostatnie instrukcje.
-	Nie mów nic o Serpancie - ostrzegał. - Może Grid- 
dy nic o nim nie wiedzą.
-	To one - powiedział Eryk.
Trzy Griddy spokojnie nurkowały w warstwach kłę- 
biastych chmur. Na widok pomarańczowych głów i brą- 
zowych włochatych cielsk dzieci zamarły z wrażenia.
-	Pieczone kurczaki! - wykrzyknął Eryk, ściskając 
prapsięta.
-	Nie reagujcie na ich wygląd - poradził im Albertus. 
Tylko spektra były w stanie go posłuchać. Inne dzieci
przeraziły się kościstych głów, rozrośniętych mięśni i prze- 
rażających paszcz Gridd. Rachel zastanawiała się, czy wiedź- 
my bardziej przypominają smoka, czy diabła. Doszła do 
wniosku, że jednak demona.
Przybyszki przypominały Wielkie Wiedźmy, ale nawet 
Dragwena miała w sobie jakiś rys kobiecości, podczas gdy 
twarze Gridd trudno byłoby chociażby od siebie odróż- 
nić. Każdy najmniejszy fragment ich czaszki, nawet naj- 
drobniejsza kosteczka czy ząb, wydawał się straszliwie zde- 
formowany. A oczy? Ogromne, zajmujące niemal pół 
twarzy oczy Gridd rzeczywiście stanowiły jakiś znak roz-
116
poznawczy. Jak na gust ludzi zajmowały jednak stanow- 
czo zbyt wiele miejsca. Kiedy Griddy zatrzymały się w po- 
bliżu, Rachel ścisnęła Eryka za rękę.
Przez chwilę dzieci i Griddy mierzyły się wzrokiem.
-	Jako przywódczyni wszystkich Gridd z Ool przy- 
padł mi w udziale zaszczyt powitania ciebie, Rachel. Je- 
stem Gultrathaka - przedstawiła się największa z Gridd.
Dzieci milczały zdziwione, słysząc, że z przerażającej 
czaszki wydobywa się łagodny kobiecy głos. Rachel wy- 
czuła, że większość z nich nieco się uspokoiła.
-	To oszustwo - szepnął do niej Albertus Robertson. 
- Taki stwór nie może mówić ludzkim głosem. Gridda 
robi to specjalnie, żeby uśpić naszą czujność. Bądź ostroż- 
na. Nie dopuszczaj do fizycznego kontaktu.
Gultrathaka zachęcająco wyciągnęła do Rachel szpo- 
ny.
Uścisk dłoni? Pokojowy, rozbrajający niemal gest? 
Rachel wydał się tak ludzki i naturalny, że omal nie po- 
wierzyła ręki ogromnym szponom Gultrathaki. Te wiedź- 
myjuż mnie znają, pomyślała. Znają też wszystkie ludzkie 
zwyczaje, mówią jak prawdziwe kobiety. Nawet to powi- 
tanie, takie eleganckie, wręcz wytworne. A co my tak na- 
prawdę wiemy o Griddach? Co wie o nich sam Larpsken- 
dya? W gruncie rzeczy zupełnie nic.
Tymczasem dzieci stojące najdalej od Gridd wyraźnie 
się rozluźniły, tracąc koncentrację. To nierozsądne, uświa- 
domiła sobie Rachel i natychmiast nad sobą zapanowała.
-	Dlaczego porwałyście Yemiego? - zapytała ostro.
-	Musiałyśmy się bronić. Po cóż by innego? - odpar- 
ła Gultrathaka cicho i spokojnie. - Jesteśmy pewne, że
117
Larpskendya chce wyszkolić tego chłopca na mordercę. 
Nie mogłyśmy mu na to pozwolić.
-	Chyba nie sądzisz, że ci uwierzę - prychnęła Ra- 
chel.
-	Nie, nie sądzę. Larpskendya zawsze nastawiał ludzi 
przeciwko Griddom, a wy, niestety, wierzycie we wszyst- 
ko, co on powie. Cóż, pomylił się co do nas.
Rachel milczała, zbita z tropu. Zupełnie inaczej wy- 
obrażała sobie Gułtrathakę.
-	Gdzie jest Larpskendya? - spytał Eryk. - Czy on...
-	Żyje, jeśli to chciałeś wiedzieć. Udało mu się uciec. 
Dzieci nawet nie próbowały ukryć ulgi.
-	Kochacie go, prawda? - powiedziała Gultrathaka. - 
Zwodzi was najróżniejszymi obietnicami. I wy mu wie- 
rzycie, bo należycie do niezbyt skomplikowanego gatun- 
ku. Oceniacie głównie po pozorach. Larpskendya wmó- 
wił wam, że Griddy to potwory bez sumienia, ale to 
nieprawda. Mamy swój honor. Wyglądamy jak bezlitosne 
morderczynie, więc sądzicie, że nimi jesteśmy.
Rachel nie potrafiła odpowiedzieć. Poczuła na ramie- 
niu rękę Albertusa, który próbował dodać jej odwagi.
-	To my ryzykujemy, przybywając tutaj - ciągnęła 
Gultrathaka. - Myślisz, że łatwo nam się wybrać do wa- 
szego świata, strzeżonego przez tylu czarodziejów?
-	Uważaj, nie mów jej nic o czarodziejach, a zwłasz- 
cza o tym, ilu ich jest - szepnął AJbertus. - Nie potwier- 
dzaj, ale i nie zaprzeczaj.
-	Nikt się nie boi Larpskendyi - zauważył Eryk.
-	Czyżby? - Gultrathaka popatrzyła mu prosto w oczy. 
- Gdybyś kiedykolwiek zobaczył czarodziejów w walce,
118
zmieniłbyś zdanie. Nikt nie bije się tak zaciekle jak oni. 
Co wy właściwie wiecie o czarodziejach? 
-Wiemy, że możemy im ufać!
-	Tak, rzeczywiście ufacie Larpskendyi. Tylko powiedz- 
cie mi jeszcze, gdzie on jest teraz, kiedy go potrzebujecie?
-	To wyście go zaszczuły! - rzucił gniewnie Eryk.
-	Nie bez powodu. Ale pozwólcie, że zapytam: dlacze- 
go w takim razie nie wrócił do was z innymi czarodzieja- 
mi? Miał wystarczająco dużo czasu. Gdyby naprawdę mu 
na was zależało, byłby tu teraz z wami. Na Orin Fen są 
miliony czarodziejów. Dlaczego żaden nie pofatygował się 
na Ziemię, gdy Larpskendya załatwia te swoje tajemnicze 
sprawy? Czy nie wydaje się wam to dziwne?
Rachel zerknęła na Eryka, który w zamyśleniu zmarsz- 
czył brwi.
Gultrathaka skrzywiła się, a wtedy ze wszystkich za- 
kamarkówjej twarzy powyłaziły ukryte dotąd pająki. Wiele 
dzieci krzyknęło z przerażenia, nawet Rachel z trudem za- 
chowała spokój.
-	Tak właśnie wyglądamy. Stworzono nas do obrony 
wiedźm. Dlatego nasze ciała są tak odrażające. Teraz, kiedy 
pokonałyśmy Wielkie Wiedźmy, nie mamy już żadnych 
powodów do walki. Wojna między czarodziejami a Wiel- 
kimi Wiedźmami to nie nasza sprawa. Griddy chcą poko- 
ju. - Ogromne oczy Gultrathaki wpatrywały się w Rachel 
bez jednego mrugnięcia. - Chcemy pokoju nawet z czaro- 
dziejami, jeśli na to pozwolą. Nie pragniemy podbojów. 
Zostaniemy na Ool... - Gridda urwała i popatrzyła uważ- 
nie na swoich słuchaczy. - Widzę, że nikt z was mi nie 
wierzy. Nie wierzycie, bo myślicie o Griddach tak, jak wam
119
kazał Larpskendya. Ale on nic o nas nie wie. Trzeźwe spoj- 
rzenie zmąciła mu odwieczna wojna z Wielkimi Wiedź- 
mami. Teraz jednakja tu jestem, ajego nie ma. Proponuję 
twojemu światu przyjaźń, Rachel. Co mi odpowiecie? 
Rachel spojrzała na Albertusa Robertsona.
-	Skończ tę dyskusję jak najszybciej - doradził jej po- 
spiesznie.
-	To wszystko gładkie słówka - powiedziała Heiki. - 
Przecież porwałyście Yemiego!
-	Nic mu nie grozi - zapewniła Gultrathaka. - Ani 
jemu, ani jego siostrze. Możecie się zresztą sami o tym 
przekonać. Zapraszam was wszystkich na Ool. - Popa- 
trzyła badawczo na Rachel. - Czy wybierzesz się ze mną 
do świata Gridd? Obiecuję, że zostaniesz przyjęta z hono- 
rami.
-Jaki mam dowód, że mnie nie okłamujesz? - spytała 
Rachel.
-	A dlaczego miałabyś mi nie wierzyć? - odparła Gul- 
trathaka. - Zaufałaś Larpskendyi bez żadnych dowodów. 
Czemu ode mnie oczekujesz więcej? Zostawię tu moje to- 
warzyszki, jako zakładniczki. Jeśli zechcesz, mogę przy- 
słać nawet więcej Gridd. Zabierając cię na Ool, zdradzę ci 
położenie planety. W każdej chwili będziesz mogła tam 
wysłać armię. Ja ryzykuję o wiele więcej niż ty. Wątpię, czy 
Larpskendya kiedykolwiek się na tyle zdobył. Z pewno- 
ścią nie proponował wam odwiedzin na Orin Fen. - Gridda 
przypatrywała się uważnie reakcjom dzieci.
-	Dlaczego Yemi i Fola nie mogą wrócić na Ziemię? - 
spytał Albertus Robertson. -Jeśli naprawdę pragniesz zgo- 
dy, wypuść ich na wolność.
120
-	To niemożliwe - powiedziała Gultrathaka. - Zbyt wiel- 
kie jest ryzyko, że czarodzieje znów pochwycą Yemiego. Na 
pewno wiecie także, że nie można rozdzielać go z siostrą.
-Jeśli się zgodzimy, kto miałby polecieć na Ool?
-	Zapraszam wszystkich chętnych. Oczywiście tych, 
którzy umieją się przenosić. Droga jest zbyt długa, by po- 
konać ją w inny sposób.
Czy to prawda? - zastanawiała się Rachel. Już chciała 
powiedzieć, że tylko ona i Heiki opanowały zaklęcia prze- 
noszące, ale w ostatniej chwili powstrzymało ją ostrzegaw- 
cze spojrzenie Albertusa. Nieopatrznie wypowiedziane zda- 
nie mogło ich wszystkich bardzo drogo kosztować. Rachel 
spojrzała ciekawie na Gultrathakę. Czuła, że Gridda ni- 
gdy nie popełniłaby takich głupich błędów.
-	Co się stanie, jeśli nikt z tobą nie poleci?
-	Większość Gridd sądzi, że czarodzieje już was cał- 
kiem omamili - odparła Gultrathaka. -Jeśli żadne dziec- 
ko nie wróci ze mną na Ool, jak mam je przekonać, że to 
nieprawda? Szczególnie, jeśli ty się tam nie pojawisz, Ra- 
chel. To właśnie tobie zawdzięczamy rozwiązanie kłopo- 
tów z Heebrą. Wiele Gridd szczerze cię podziwia. Sama 
czuję, że jesteśmy ci bardzo wiele winne.
Zanim Rachel zdołała cokolwiek odpowiedzieć, Al- 
bertus Robertson zakończył rozmowę.
-	Dziękujemy. Rozważymy twoją propozycję - oświad- 
czył.
-	O nic więcej was nie proszę. - Gultrathaka zgięła 
szyję w ukłonie. Dla stwora o tylu mięśniach zbitych na 
klatce piersiowej elegancki ukłon to wcale nie taka prosta 
rzecz. Najwyraźniej sporo ćwiczyła.
121
Zaufanie
H
eiki zostawiła większość drużyn, by pilnowały Gridd, 
po czym poleciała z Rachel, Erykiem i Albertusem do 
domu. Musieli zdecydować, co robić.
Rachel już od progu zaczęła opowiadać o rozmowie 
z Gultrathaka. Tata wpuścił ich do środka, a mama za- 
mknęła za nimi drzwi.
-	I co o tym wszystkim myślicie? - spytała wreszcie 
Rachel, biorąc głęboki oddech.
-	Te Griddy są takie dziwaczne - powiedziała Heiki, 
potrząsając głową. -Ale jedno mi się w nich podoba. One 
naprawdę nie znoszą Wielkich Wiedźm! Gultrathaka jest 
niesamowita, tylko czy na pewno powinniśmy jej ufać? 
Nie sądzę. Nieważne, jakich słów używa. To jeszcze o ni- 
czym nie świadczy. Ciekawi mnie co innego. Sama musia-
122
łaś to zauważyć. Gultrathaka w kółko mówiła o pokoju, 
a japrzez cały czas czułamjak budzą się jej zaklęcia śmierci.
-	Tak - odparła Rachel z namysłem. - Też zwróciłam 
na to uwagę. Z drugiej strony, jak wiele z zebranych tam 
dzieci jej groziło? Chyba nie możemy oceniać Gridd tak 
samo jak Wielkich Wiedźm. One są zupełnie inne.
-	Oszalałaś?! - wykrzyknęła Heiki. -Wiedźmy się nie 
zmieniają!
-Jesteś pewna? - Rachel spojrzała na nią wymownie.
-	Tobie się udało.
-	Nawet jeśli... - odparła Heiki, opuszczając wzrok. 
Rachel przeszła przez pokój.
-	Posłuchajcie. Wiem, że Griddy są przerażające, i sama 
nie bardzo im ufam. Pomyślcie jednak: czy ktoś kiedykol- 
wiek dał im szansę? Nawet Larpskendya... Cóż, Gultra- 
thaka ma sporo ciekawych rzeczy do powiedzenia o czaro- 
dziejach.
-	Może bez przesady! Wolałbym jednak poczekać tu- 
taj na jego odpowiedź, niż lecieć na Ool z tym potworem
-	zaprotestował Eryk.
-	I masz rację - oświadczyła mama stanowczo. - Za- 
ufać Griddom to jakiś szalony pomysł. Nawet nie myślcie 
o podróży na Ool.
-	A co na to spektra? - spytała Rachel Albertusa.
Przez chwilę ciszę panującą w pokoju mącił tylko ci- 
chy trzask łamanych herbatników. To ryzykantki znalazły 
na stole porzucone tam rano ciastka. Sprawdziły, czy na- 
dają się do jedzenia, po czym zmiękczyłyje w ustach i na- 
karmiły nimi Albertusa. Tata obserwował ryzykantki z nie- 
pokojem i fascynacją. Chłopiec prawie nie zwrócił uwagi
123
na podane mu jedzenie. To dlatego one je zmiękczają, po- 
myślał tata. Inaczej mógłby się udławić.
-	Nie potrafimy podjąć decyzji - powiedział wreszcie 
Albertus Robertson. - Wczasie rozmowy z Gultrathaką spek- 
tra mierzyły jej temperaturę, puls i tętno. U ludzi to nieza- 
wodna metoda wykrywania kłamstw czy nawet niedomó- 
wień. Niestety, Griddy bardzo się od nas różnią. Ich ciała są 
zawsze gorące, a serca biją jak oszalałe przez cały czas.
-	Mimo wszystko to na pewno nie był jej prawdziwy 
głos - stwierdził Eryk.
-	Masz rację - odparł Albertus. - Prawdopodobnie 
Gultrathaką zmieniła go właśnie ze względu na dzieci. 
Może nie chciała nas przerazić albo się bała, że jej nie zro- 
zumiemy.
Mama niestrudzenie krążyła po pokoju.
-	Nie wiemy nic na pewno. Oczywiście oprócz tego, 
jak wielkie są te szpony - powiedziała. - I zęby - dodała, 
patrząc na Rachel. -Widzę po twojej minie, że już podję- 
łaś decyzję. Ale musisz ją zmienić. Nigdzie cię nie puszczę, 
słyszysz?
-	Słyszę, mamo - odpowiedziała Rachel. - Pamiętam 
też, co powiedział nam Larpskendya na pożegnanie. Kazał 
mi znaleźć Yemiego. Znaleźć go, zanim Griddy zrobią mu 
coś strasznego. A do Yemiego prowadzi tylko jedna droga. 
Na Ziemi nie potrafię mu pomóc - ciągnęła z uporem 
Rachel widząc, że mama chce jej przerwać, - Nie zostawię 
Yemiego i Foli w świecie wiedźm. Do tej pory nie wiedzie- 
liśmy, jak się do nich dostać. Teraz wreszcie mamy szansę. 
- Podejmując decyzję, czuła, że wszystkiejej zaklęcia drżą. 
-Jeśli będzie trzeba, polecę tam sama.
124
-	No nie! -jęknął Eryk, słysząc krzyk mamy. 
Tata wstał.
-	Posłuchajcie mnie przez chwilę - zaczął. - Proszę, 
uspokójcie się trochę. Szczególnie ty, Rachel. Wszyscy tu- 
taj troszczymy się o Yemiego i Folę. Wszyscy pragniemy im 
pomóc.
-	Oczywiście, masz rację... ja... Przepraszam, tato - 
Rachel kiwnęła głową.
-	Dobrze. Zatem nasze pytanie brzmi: czy można za- 
ufać Gultrathace? Wątpię, czy damy radę to rozstrzygnąć.
-	Jeszcze jeden drobiazg, Rach - powiedział Eryk. - 
Kiedy opuścisz Ziemię, już nikt nie będzie cię chronił. 
Gultrathaka mogłaby spokojnie zamordować cię gdzieś 
w przestrzeni.
-	Wiem - odparła Rachel. - Myślisz, że leciałaby tu 
taki kawał tylko w tym celu? Przecież to bez sensu.
Mama podeszła do Rachel i ścisnęła jej dłonie.
-	Proszę cię, zostań - szepnęła, patrząc córce prosto 
w oczy.
-Ja wcale nie chcę lecieć - wykrztusiła Rachel przez 
łzy. - Tylko że... nie mogę zostawić tam Yemiego! Na- 
prawdę nie mogę!
Albertus wstał i bez pomocy ryzykantek podszedł do 
Rachel.
-Wiem, o czym myślisz - powiedział, klękając przed 
dziewczynką. - Wyobrażasz sobie Yemiego, Folę, a nawet 
Serpanthę. Widzisz, jak tkwią uwięzieni w jakimś strasz- 
nym miejscu, opuszczeni przez wszystkich. Nie możesz 
tego znieść. Wydaje ci się, że kiedy polecisz na Ool, bę- 
dziesz w stanie coś dla nich zrobić. Może tak, może nie.
125
Ale pomyśl tylko: co, jeśli Gultrathaka przybyła na Ziemię 
wyłącznie po ciebie? Jeśli sama nie potrafi zmusić Yemie- 
go, by jej służył, i chce użyć ciebie, żebyś pomogła jej 
w tym... lub innym celu, którego nigdy nie odgadniemy? 
Mama uściskała Albertusa.
-	No właśnie - powiedziała. - To kończy dyskusję. Ja 
posłucham rady Albertusa. A ty?
Rachel nie chciała się zobowiązywać.
-	Zgodzisz się z nim? - naciskała mama. 
Rachel kiwnęła głową z ociąganiem. 
Albertus popatrzył na mamę poważnie.
-	Obawiam się, że zostałem źle zrozumiany. Rachel 
grozi realne niebezpieczeństwo. Ale są ważne powody, dla 
których jej obecność na Ool jest dla nas bardzo pożądana. 
Rada wszystkich spektrów zdecydowała, że Rachel powin- 
na tam polecieć.
Mama zbladła jak ściana i zachwiała się lekko.
-	Oto główne powody - ciągnął Albertus, patrząc na 
Rachel. -Jeśli zginiesz, świat poniesie ogromną szkodę, to 
prawda. Ale utrata Yemiego oznaczałaby dla nas całkowitą 
katastrofę, szczególnie gdyby Griddy wykorzystały go prze- 
ciw nam. Jeśli zatem istnieje choćby mała szansa, że uda ci 
się temu zapobiec, musimy zaryzykować. Mówię to z wiel- 
kim trudem, bo jestem twoim spektrum. Bardzo dużo dla 
mnie znaczysz. Dopóki żyję i dopóki żyjesz ty, będę nad 
tobą czuwał, ale w tej sytuacji muszę kierować się dobrem 
wszystkich dzieci. Może dzięki podróży na Ool nie doj- 
dzie do wojny. Zdaniem spektrów dzieci nie są w stanie 
wygrać z Griddami. W końcu to możliwe, że Gultrathaka 
nas nie okłamała. A nawet jeśli, to choćby twoja wizyta
126
tylko opóźniła atak wiedźm, dla nas każda chwila będzie 
bezcenna. Da nam czas na przygotowanie się na atak.
-Jakie są szansę, że Rachel nic się nie stanie? - spytała 
mama, patrząc z goryczą na Albertusa.
Albertus spojrzał na Rachel.
-	Nie sądzę, żebyś kiedykolwiek stamtąd wróciła - 
rzekł.
-	Mimo wszystko uważasz, że powinnam polecieć 
z Gultrathaką?
-	Tak. Proszę cię o to.
-W takim razie już podjęłam decyzję - odparła Rachel.
Mama desperacko usiłowała nakłonić córkę, by zmie- 
niła zdanie. Eryk poczuł, że nie może zwlekać. Gdyby cze- 
kał jeszcze chwilę, tylko bardziej zraniłby rodziców.
-Ja także - oświadczył.
-	Co takiego? Wykluczone! - wybuchnął tata. - Ni- 
gdzie się nie wybierasz!
-	Tato, mamo, posłuchajcie mnie. Ja naprawdę mogę 
z nimi walczyć. Nie sądzę, żeby zdawały sobie sprawę z mo- 
cy mojej antymagii.
Rachel potrząsnęła głową.
-	Nie, Eryku. Nie pozwolę, żebyś i ty się narażał.
-	Niech Albertus zdecyduje - nalegał Eryk.
Albertus i obie jego ryzykantki patrzyli na niego uważ- 
nie. Na twarzy jednej z dziewcząt po raz pierwszy pojawił 
się strach.
-	Ty masz fatalny dar - powiedziała drżącym głosem.
-	Co? Co to znaczy?
-	To spektra tak o tobie mówią - odparł Albertus. - 
Potrafisz niszczyć magię. Naszym zadaniem na Ziemi jest
127
chronić zaklęcia dzieci. Przerażasz nas z powodu swoich 
zdolności. Ajeśli chodzi o Ool, nie wiem, co ci poradzić. 
Na chwilę zaległa cisza. Wszyscy myśleli nad słowami 
Albertusa.
-	Fatalny dar - powiedział Eryk do ryzykantki. - Mó- 
wisz, jakbym był jakimś potworem.
-	To nieprawda - zaprzeczył stanowczo Albertus. - 
Nie jesteś potworem. Teraz jednak musisz sam zdecydo- 
wać, co powinieneś zrobić.
Ryzykantka podeszła do Eryka tak blisko, że jej długie 
ciemne włosy opadły mu na kolana. Jeszcze nikt tak na 
niego nie patrzył. Dziewczyna wyglądała, jakby chciała go 
pocałować albo ugryźć, a może wszystko naraz. Odciąg- 
nęłająjej towarzyszka.
Eryk siedział nieruchomo, głaszcząc prapsięta, żeby się 
uspokoić.
-	Larpskendya powiedział, że ode mnie może zależeć 
znacznie więcej niż przedtem. Radził, bym kierował się 
intuicją. A ona każe mi lecieć.
Tata, walcząc z własnym przerażeniem, podtrzymywał 
mamę, której twarz zszarzała na popiół.
-	Lecę z wami - powiedziała Heiki. -Jeśli tylko...
-	Nie, proszę cię, zostań tutaj - błagała Rachel, ści- 
skając ją za rękę. - Ziemia potrzebuje kogoś silnego. Ko- 
goś, kto pokieruje drużynami.
Heiki skinęła głową. Wszyscy spojrzeli na Albertusa 
Robertsona.
-	Nie zdałbym się wam na wiele - stwierdził rzeczo- 
wo. -Jedynie połączona inteligencja spektrów może słu- 
żyć Ziemi. Kiedy stracę kontakt z innymi, będę tylko zwy-
128
kłym dzieckiem. W dodatku nie mam nawet własnej mocy. 
O ile się nie mylę, a nie mylę się na pewno, nawet ty, 
Rachel, nie możesz się przenosić na ogromne dystanse 
z więcej niż jedną osobą.
Rachel nie umiała spojrzeć w oczy rodzicom.
-W takim razie polecimy sami - powiedziała do Eryka.
Griddy przeniesiono w bezpieczniejsze miejsce, a Ra- 
chel i Eryk spędzili jeszcze kilka godzin z rodzicami. I choć 
nie potrafili zakończyć bolesnej dyskusji na temat podró-
(
ży, musieli się także przygotować na spotkanie z Ool. Ra- 
chel mogłaby im wprawdzie wyczarować w każdej chwili 
dowolne stroje, ale nie była pewna, czyjej magia będzie 
działać w świecie Gridd. Wybrała zatem praktyczne lekkie 
kombinezony, podbite futrem, wodoodporne i dobrze izo- 
lowane. Strój Eryka miał wyjątkowo duże kieszenie. Pra- 
psięta, rzecz jasna, nie zgodziły się zostać w domu.
Przed odejściem Rachel szepnęła jeszcze kilka słów 
Albertusowi, ale on właściwie ich nie potrzebował. Spek- 
tra już dawno wypracowały strategie obronne o wiele lep- 
sze od tych, jakie mogła im doradzić Rachel. Pożegnali się, 
a Albertus ją ucałował.
Czekałojąjeszcze wiele innych pożegnań.
Wreszcie nie można było już dłużej zwlekać.
Rachel zapięła biały kombinezon, a tata długo spraw- 
dzał, czy strój jest szczelny. Mama wygładziła włosy Eryka 
skryte pod kapturem. Dzieci spojrzały na nią ze smutkiem.
129
I
Nikt się nie odezwał. 
- Zaopiekuję się nimi - szepnęła Heiki do Rachel.
9 - Obietnica czarodzieja
-	Dziękuję. Polecisz z nami w górę? 
-Oczywiście.
Wzbili się w ciepłe poranne niebo, które akurat tego 
dnia wydawało się Rachel zadziwiająco piękne. Zegnały 
ich tłumy. Miliony dzieci wzleciały w górę na tyle wyso- 
ko, na iłe pozwoliła im magia, a potem tylko machały, 
wołając, o czym marzą, "wreszcie zniknęły im z oczu.
Niektóre spektra wysłały za nimi swoich ryzykantów, 
by strzegli Rachel. Dla ryzykantów rozstanie ze spektrami 
okazało się jednak tak trudne, że Rachel z ulgą patrzyła, 
jak wracają na Ziemię, gdy ona i Eryk wchodzili w stratos- 
ferę. Tu, w najrzadszym powietrzu, gdzie nie latały nawet 
ptaki, towarzyszyły im tylko najbardziej uzdolnione dzie- 
ci. Między nimi nie zabrakło Paula i Marshalla, starych 
przyjaciół z innych czasów, kiedy też trzeba było podej- 
mować trudne decyzje. Chłopcy uśmiechali się z wysił- 
kiem, żeby dodać jej odwagi. Wreszcie Rachel otuliła Ery- 
ka ochronną powłoką z ciepła i tlenu i wzbiła się poza 
zasięg nawet tych dwojga wyjątkowych dzieci.
Została z nimi już tylko jedna dziewczynka.
-	Czyjesteś pewna, że dobrze robisz? - wymamrotała 
Heiki.
Rachel nie odpowiedziała. Odwróciła się od wszyst- 
kich, których tak dobrze znała, i spojrzała na Gultrathakę.
-	Którędy prowadzi droga? - zapytała. Nagle wydało 
jej się, że na twarzy Griddy dostrzega uśmiech. Nawet 
w gąszczu szram i strzaskanych kości Rachel bez trudu 
rozpoznała ten wyraz.
-	Leć za mną - odparła Gultrathaka.
Hołd
R
achel często całymi godzinami ćwiczyła swoje zaklę- 
cia przenoszące, nigdy jednak nie musiała korzystać 
z nich tak długo i na tak ogromnych odległościach. A za- 
klęcia, zamiast się zmęczyć, ciągle chciały jeszcze więcej. 
Chociaż Rachel niosła Eryka już pół dnia, wciąż czuła się 
świeżo i rześko i pragnęła osiągać coraz większe prędkości. 
Wyczuwając to, Gultrathaka przyspieszyła. Przenosiła się 
coraz większymi skokami.
Chce mnie sprawdzić, pomyślała Rachel. Ja też mogę 
przetestować ciebie, Gultrathako. Jeśli prawie całe życie 
spędziłaś pod ziemią, na pewno nie latasz bez proble- 
mów.
Kędy tylko Gultrathaka zwiększała prędkość, Rachel jesz- 
cze bardziej parła do przodu. Leciały teraz ramię w ramię,
131
mierząc się nawzajem wzrokiem. Szukały najdrobniejszych 
słabości, defektów, skaz.
W pośpiechu mijały piękne konstelacje, niemal ich nie 
zauważając. Gultrathaka nie była tak rozmowna jak na 
Ziemi, przez całą drogę wydawała się zamyślona.
-	To już niedaleko - powtarzała tylko z roztargnie- 
niem co jakąś godzinę. Poza tym prawie wcale się nie od- 
zywała.
-	No i gdzie się podział jej urok? - Eryk dyskretnie 
spytał Rachel. - Myślałem, że w drodze Gultrathaka zaba- 
wi nas jakąś opowieścią o Ool. Nie zadała sobie tego tru- 
du. Dlaczego?
-	Nie wiem. Co sądzisz o tych pająkach? 
Strażnicy Gultrathaki oblegali każdy skrawek jej twa- 
rzy. Ani na chwilę nie spuszczali oczu z Rachel.
-	Myślisz, że ona zamierza nas zabić? To dlatego wciąż 
milczy? - szepnął Eryk.
-	Gdyby tak było, nie zwlekałaby z tym tak długo.
-	A jeśli tylko czeka na wsparcie z Ool? 
Rachel sama się nad tym zastanawiała.
W tej podróży nie zaplanowano przystanków. Jedli 
podczas lotu. Gultrathaka trzymała swój prowiant w fał- 
dach skóry - tylko lekkie przekąski, małe żywe stworzon- 
ka. Widok jedzącej Griddy był wyjątkowo odrażający, ale 
Rachel celowo nie odwracała wzroku. W końcu na Ool 
mogła zobaczyć o wiele gorsze rzeczy. Czy Gultrathaka 
przypominała typową Griddę? Czy one wszystkie zacho- 
wywały się tak obrzydliwie?
-	Prapsięta zgłodniały - poskarżył się Eryk po kilku 
godzinach. - Nie wziąłem dużo jedzenia, bo powiedzia-
132
łaś, żebyśmy się specjalnie nie przygotowywali. Daleko jesz- 
cze?
-Już bardzo blisko. - Gultrathaka starała się zapano- 
wać nad podnieceniem. -Witajcie w Ool. Witajcie w świecie 
Gndd!
Nagle go dostrzegli. Z daleka przypominał wielki czer- 
wony cień, miejscami tak głęboki, że aż czarny. Rachel 
usiłowała dostrzec jakieś szczegóły na powierzchni, ale nic 
się tu nie wyróżniało. Jakieś słońce oświetlało łagodnie 
całą planetę, jednak jego promienie tamowała gigantyczna 
warstwa chmur, jak forteca broniąca Ool przed blaskiem 
i ciepłem.
Zanim Rachel zdążyła wysłać swoje zaklęcia informa- 
cyjne nieco głębiej, Gultrathaka wskazała jej coś szponem.
-	Nadchodzą nasze młode.
Niezliczone małe Griddy nadlatywały od strony Ool. 
Latanie wciąż przychodziło młodym z trudem, ale gwał- 
townymi żabimi kopnięciami nóg udawało im się prze- 
drzeć w kosmos. Tak bardzo chciały przybyć jako pierw- 
sze, że pogryzły własną dowódczynię.
Rachel przeszedł dreszcz przerażenia. Czy to komitet 
powitalny? Niemożliwe! Raczej pluton egzekucyjny. Może 
wszystko skończy się już tutaj, zanim dowiedzą się czego- 
kolwiek o losie Yemiego.
Prapsięta szalały z niepokoju w kieszeniach kombine- 
zonu Eryka.
-	Lepiej przygotuj się do obrony - powiedział do 
Rachel, z wysiłkiem przytrzymując dzieci-ptaki na miej- 
scu.
Za późno. I jest ich za dużo, pomyślała Rachel.
133
Gultrathaka wydawała się zakłopotana reakcją Eryka.
-	Młode nie zrobią ci żadnej krzywdy - zapewniła. - 
Pozwólcie się dotknąć. To jedyna metoda kontaktu, jakiej 
uczą się w tunelach.
Rachel starała się nie uchylać, kiedy nadciągnęły małe 
Griddy.
Natychmiast w jej stronę wysunęły się nieśmiało 
pierwsze szpony. Młode z fascynacją badały dziwnego stwo- 
ra o nieostrych kształtach, pozbawionego pazurów i kan- 
tów. A te malutkie, delikatne oczy! No i gdzie ona ma 
szczęki? - Griddy przyglądały się ze zdumieniem bladej 
skórze Rachel. Najchętniej spróbowałyby, jak smakują te 
długie, rozpuszczone włosy. Eryk zamknął oczy, kiedy 
Griddy zaczęły obwąchiwać jego ciało. Gdzie on trzyma 
pająki? Dźgnęły kontrolnie kombinezon, jakby myślały, 
że ta dziwna powłoka potrafi się bronić.
-	Wara! - krzyknął ostrzegawczo, kiedy któraś z mło- 
dych dotknęła prapsięcia.
Na dźwięk podniesionego głosu Eryka najbliższe Grid- 
dy gwałtownie się cofnęły, tylko po to jednak, by zrobić 
miejsce następnym, napierającym od tyłu. Wszystkie ru- 
szyły prosto na Rachel i Eryka, macały ich ciała i ocierały 
się o kombinezony. Jedna Gridda upuściła nawet na nogi 
Rachel garść pająków.
-	To prezent od wielbicielki - wyjaśniła Gultrathaka.
-	Wielbicielki? - Rachel patrzyła na małą z zaskocze- 
niem, starając się dostrzec jakiś wyraz na kościstej twarzy.
-	Zabierz je od nas natychmiast! - wrzasnął Eryk, który 
poczuł, że nie zniesie tego już ani chwili dłużej. - Zabierz 
je! Zabierz!
134
Gultrathaka wykonała tylko jeden nieznaczny gest, 
strzyknęła palcami i młode żabimi skokami wróciły na Ool. 
Ta, która ofiarowała Rachel pająki, wessała je z powrotem 
do paszcz i z ociąganiem ruszyła za siostrami.
Gultrathaka poprowadziła ich w stronę powierzchni 
planety, a Rachel usiłowała zebrać myśli. Jak wielka jest 
Ool? - zastanawiała się. Jej zaklęcia informacyjne zmie- 
rzyły obwód planety- była niemal trzydziestokrotnie więk- 
sza od Ziemi.
Tymczasem wlecieli już w atmosferę, gdzie niebo przy- 
brało odcień ciemnego metalu.
Przedzierali się między ogromnymi śnieżnymi chmu- 
rami. Nawet na Ithrei śnieg nigdy nie padał tak mocno. 
W innych okolicznościach Rachel z pewnością zauważy- 
łaby, jak piękne są szare płaty, w tej chwili jednak zbyt 
wyraźnie czuła zagrożenie. Sam śnieg wydawał się niebez- 
pieczny. Nie opadał -jak na Ziemi - maleńkimi płatkami, 
przez które widać cały świat, ale był tak gęsty, że napierał 
na całe ciało Rachel niczym jakaś żywa istota. Przyciągnę- 
ła do siebie brata i otarła mu oczy ze śniegu. Prapsięta 
tuliły się do jego piersi, skąd mogły patrzeć Erykowi pro- 
sto w twarz i słyszeć uspokajające bicie serca.
Wreszcie chmury rozrzedziły się nieco - dotarli do bar- 
dziej przejrzystej warstwy powietrza.
- To Detaclyver - powiedziała bezbarwnym tonem 
Gultrathaka, wskazując w dół. - Królestwo śmierci. Żad- 
na Gridda nie przeżyłaby tu długo.
Widok zapierał dech w piersiach. Rachel zobaczyła 
ogromny łańcuch górski pokrywający niemal całe zachod- 
nie i południowe kontynenty Ool.
135
-	Rachel! On się rusza! On żyje! - wykrzyknął Eryk. 
Całe pasmo Detaclyvera wznosiło się i opadało jak
jakaś ogromna fala przypływu, który mógłby zalać cały 
świat. Na północnych krańcach szczyty nie strzelały pro- 
sto ku niebu. Sterczały w bok, wdzierając się na obce 
terytorium.
-	Widzisz, co go trzyma w miejscu?! Poznajesz?! - za- 
wołała Rachel. - Trąby powietrzne!
Dragwena stworzyła kiedyś podobne wiry na Ithrei. 
Ale tamte bezduszne miniaturowe huragany w niczym nie 
przypominały prawdziwych, żyjących trąb powietrznych 
z Ool. Setki ogromnych wirów sięgających od nieba aż do 
samej ziemi obwarowało granice Detaclyvera.
-	To odwieczna bitwa - wyjaśniła Gultrathaka. - Oba 
gatunki żyły na Ool o wiele wcześniej, zanim pojawiły się 
tu wiedźmy. Wielkie Wiedźmy nigdy nie zdołały okiełznać 
Detaclyvera, ale w końcu udało im się zapanować nad 
umysłami trąb powietrznych. A teraz trąby przeszły pod 
naszą kontrolę.
-	Nie rozumiem. Po co wam te wiry? - spytała Ra- 
chel.
-	Musimy chronić nasze domy przed Detaclyverem - 
odparła Gultrathaka. - On nas nienawidzi. Chce znisz- 
czyć miasta Ool.
Rachel spojrzała w dół. Wydawało się, że nic nie mo- 
głoby przeżyć wśród tych niegościnnych skał. Ajednakjej 
zaklęcia informacyjne wykryły życie i ślady magii. Tuż pod 
nią zamieszkiwały setki stworzeń. Część kryła się w wiecz- 
nym śniegu, a część pod nim, na samym ciele Detaclyvera. 
Rachel wyczuła zapachy istot obdarzonych co najmniej
136
taką 
magicz
ną siłą 
jak 
wiedź
my, 
chociaż 
istoty 
te z 
pewno- 
ścią 
wiedź
mami 
nie 
były.
Na
gle 
usł
ysz
ała 
sze
pt 
Er
yk
a:
-
	
Yemi. 
Czuję 
go. Jest 
jeszcze 
daleko i 
głęboko 
pod 
ziemią, 
ale żyje 
- rzekł z 
uśmiec
hem. - 
Fola 
także.
Zd
umiona 
Gultrat
haka 
błyska
wiczni
e 
odwróc
iła się 
do 
chłopc
a.
-	P
otrafisz 
wykryć 
Folę z 
tak 
ogromn
ej 
odległo
ści? 
Ten jej 
słabiutk
i ślad? 
Co 
jeszcze 
umiesz
?
-	N
ic - 
warknął 
Eryk. 
Zerknął 
na 
prapsięt
a. 
Odpo- 
wiedzia
ły mu 
spojrze
niem 
pełnym 
niepoko
ju. 
Siedzą 
wy- 
jątkowo 
cicho, 
pomyśl
ał. Od 
przybyc
ia na 
Ool nie 
ode- 
zwały 
się 
słowem. 
Głaszcz
ąc je 
poczuł, 
jak 
mocno 
drżą.
-	E
ryk
u... 
ten 
śni
eg! 
- 
wy
jąk
ało 
jed
no 
z 
nic
h.
-	D
obrze, 
dobrze. 
Śniegje
st 
wszędzi
e. 
Trzyma
jcie tyl- 
ko 
głowy 
w dół, a 
ja już 
zajmę 
się 
resztą - 
odparł 
chłopie
c.
-
	
Nie 
o 
to 
cho
dzi. 
On 
pad
a w 
od
wr
otn
ą 
str
onę. 
Wi
elk
ie 
ch
mu
ry 
śni
egu 
wy
strz
elił
y 
ze 
szc
zyt
ów 
De
-
taclyve
ra. 
Uniosł
y się 
wysok
o, po 
czym 
zmienił
y 
kieru- 
nek i 
zaczęły 
zmierz
ać 
prosto 
na 
Gultrat
hakę.
To 
nie jest 
zwykły 
śnieg, 
pomyśl
ała 
Rachel. 
Płatkó
w 
nie 
przywi
ał tu 
wiatr. 
Same 
przedzi
erały 
się 
przez 
powie- 
trze, by 
dotrzeć 
do 
Griddy. 
Ten 
śnieg 
żył.
-
	
Ki
m 
one 
są?! 
- 
krz
yk
nęł
a 
Ra
che
l.
-
	T
o Essy 
- 
wyjaśn
iła 
Gultrat
haka. - 
Służą 
Detacl
yve- 
rowi. 
Przygo
tujcie 
się na 
atak.
Ra
chel 
włączy
ła 
zaklęci
a 
obronn
e. 
Gultrat
haka 
ruszyła 
w 
stronę 
silniejs
zych 
wiatró
w. Za 
nią 
pomkn
ęły 
Essy - 
milion
y 
wirując
ych 
żyjątek 
uformo
wały 
wielki 
łuk, 
żeby 
przecią
ćjej 
drogę.
137
-	Co... co ja mam robić? - spytał Eryk. - Użyć anty- 
magii?
-	Nie, jeszcze nie teraz - odszepnęła Rachel. 
-Ale one się zbliżają!
-	Zaczekaj!
Mała grupka Ess dotarła do Rachel. Krążyły wokoło 
i aż drżały z ciekawości, wysyłając sygnały prosto do umy- 
słu przybyszki. Rachel wyczuwała ich zainteresowanie 
i ogromną nadzieję. Wiedziała, że nie chcą jej skrzywdzić. 
Ich celem była Gultrathaka.
Próbując pozbyć się Ess, Gridda wleciała w najgęstsze 
chmury. Ale one i tak ją dopadły - wylądowały na szczę- 
kach, pokonały pająki-żołnierzy i wleciały do gardła. Spo- 
wolniły na chwilę lot Griddy, która z trudem je wykasłała 
i uciekła poza granice Detaclyvera.
Kilka Ess zostało przy Rachel. Te drobinki życia same 
przypominały płatki śniegu. Maleńkie, ckpłe Essy przy- 
lgnęły na chwilę do twarzy Rachel - zaciekawione, naj- 
chętniej zasypałyby ją pytaniami, ale musiały wrócić do 
domów, na szczyty Detaclyvera. Rachel wyciągnęła ręce, 
prosząc, żeby zostały
-	Chyba cię polubiły - stwierdziła Gultrathaka z roz- 
bawieniem. Potem poprowadziła Rachel i Eryka na pół- 
noc, dalej od Detaclyvera. Kiedy dotarli do trąb powietrz- 
nych, kazała im się rozstąpić, a wiry natychmiast jej 
usłuchały.
Za nimi ukazała się gładka tafla lodu.
-	Morze Prag - poinformowała ich Gultrathaka. - 
Znakomite tereny łowieckie. Oczywiście tylko dla odważ- 
nych.
138
Zaklęcia informacyjne Rachel wykryły pod po- 
wierzchnią miliony żywych ryb. Wszystkie były szczelnie 
opancerzone, by ich krew nie straciła temperatury wrze- 
nia. Tylko dzięki temu mogły się przedzierać przez war- 
stwy lodu.
Wreszcie przecięli obszary nad morzem Prag i dotarli 
do ogromnych śnieżnych nizin. W miarę, jak zbliżali się 
do granicznego pasma gór, Rachel dostrzegała coraz dłuż- 
szą linię strzaskanych wież-oczu, które niegdyś wyznacza- 
ły krańce miasta.
-	Pod nami jest kilka Wielkich Wiedźm - szepnął Eryk, 
nachylając się do siostry.
-	Pozostałe nie żyją - odpowiedziała mu Gultrathaka. 
- Zostawiłyśmy parę, żeby młode miały się czym bawić.
Kiedy przelatywali nad ruinami wież, Rachel starała 
się ocenić rozmiary zniszczeń.
-	Thun - ogłosiła Gultrauiaka. - Zburzona stolica. 
Za życia Heebry mieszkały tu najsławniejsze z Wielkich
(
Wiedźm, chociaż Gaffiles i Tamretis to bardziej okazałe 
miasta. Zresztą także je zniszczyłyśmy.
Z wieży-oczu nie pozostał nawet ślad. Gdy obniżyli 
lot, Eryk dostrzegł, że w ruinach buszują młode Griddy. 
Niektóre chowały się w stosach kamieni, inne nurkowały 
w podziemnych wejściach, krzycząc ze strachu lub pod- 
niecenia - Eryk nie umiałby tego określić. Wiele małych 
Gridd - z lepszym lub gorszym skutkiem - próbowało
^
latać. 
W centrum Thun Rachel zobaczyła małą trąbę po- 
wietrzną, o wiele słabszą od tych, które otaczały Detacly- 
vera.
139
-	To młody wir - wyjaśniła Gultrathaka. - Taki plac 
zabaw dla naszych małych.
Pokazała im podstawę trąby, gdzie wiatry były słabe. 
Wokół koziołkowały młode Griddy.
-	Tu mogą bez obaw uczyć się latać.
W wyższych warstwach wiru Rachel spostrzegła więk- 
sze Griddy. Walczyły w małych grupkach pod kierunkiem 
trenerek. Od czasu do czasu któraś z nich spadała na zie- 
mię, gdzie natychmiast padała ofiarą młodych, witających 
ją pogardliwym wyciem.
-	Prawdziwe walki toczą się na samej górze, tam gdzie 
wiatry bywają najsilniejsze - ciągnęła Gultrathaka.
Rachel zobaczyła, jak jakaś Gridda spadła z wysokiej 
warstwy trąby powietrznej. Kiedy uderzyła o ziemię, jej 
pająki rozsypały się dookoła. Zanim zdołała je zebrać, małe 
Griddy zmiażdżyły wszystkie.
-	Dlaczego to zrobiły? - spytała Rachel, starając się 
ukryć drżenie głosu.
-A dlaczego nie? Przecież nieudolną magię trzeba ka- 
rać. - Gultrathaka patrzyła na Rachel ze szczerym zdu- 
mieniem.
Dziewczynka zrozumiała, że takie okrucieństwo ni- 
kogo na Ool nie dziwiło. Pomyślała o Yemim i Foli. Co 
Griddy im zrobiły?
Z wiru wyłoniła się grupka młodych. Jedna z nich 
podleciała do Gultrathaki.
Przywódczyni Gridd roześmiała się. Rachel nauczyła 
się już rozpoznawać jej śmiech.
-	Podziwiają cię - powiedziała Gultrathaka. - Długo 
marzyły, by poznać tę, która pokonała Heebrę.
140
Młode przyglądały się uważnie każdemu szczegółowi 
jej ciała. Potem się ukłoniły. Rachel nie mogła wątpić 
w szczerość tego gestu. Małe spojrzały na nią po raz ostat- 
ni i odleciały na wschód, wołając siostry.
-	Czy teraz zabierzesz nas do Yemiego? - spytała Ra- 
chel.
-	Najpierw jeszcze coś - odparła Gultrathaka, zatrzy- 
mując się w powietrzu.
Kilkanaście dorosłych, pełnowymiarowych Gridd zbli- 
żało się powoli do Rachel i Eryka. Przybywały bez pośpie- 
chu, w eleganckim szyku. Rachel zauważyła, że Gultra- 
thaka zna każdą z nich osobiście - najwidoczniej należały 
do elity. Griddy popatrzyły na nią nieśmiało, po czym po 
kolei opuściły głowy, eksponując całą długość szyi.
Co to mogło znaczyć? To wojowniczki, wyjaśniły Ra- 
chel jej zaklęcia informacyjne. Prezentują swoje najwraż- 
liwsze miejsce tylko po to, żeby cię uhonorować.
Dowódczynie oddziałów Gridd długo wyciągały na- 
gie szyje. Wreszcie podniosły głowy.
-	Mamy nadzieję, że spodobało ci się uwielbienie ma- 
łych. Dlatego poprosiłyśmy je, aby cię powitały. Griddy, 
które stoją teraz obok mnie, to najwyższe dowódczynie 
oddziałów z Ool. One także zebrały się tutaj, by okazać 
swój szacunek. Podziwiamy was, Rachel i Eryku. Nawet 
nie wiecie, jak wiele znaczy dla nas śmierć Heebry - po- 
wiedziała uroczyście Gultrathaka.
Dowódczynie skłoniły głowy, a podkomendne powtó- 
rzyły ich gest. Efekt był taki, jakby przez miasto przeszła 
jakaś wielka fala. Rachel nie mogła w to wszystko uwie- 
rzyć. Griddy składały jej prawdziwy hołd. Przeżyła podróż.
141
Przeżyła powitanie. Zaklęcia Rachel natychmiast wypeł- 
niły jej oczy nadzieją.
-	A teraz czas, żeby młode uczciły cię po swojemu - 
ogłosiła Gultrathaka.
Poprowadziła Rachel i Eryka w stronę wschodnich 
krańców Thun, a pozostałe Griddy trzymały się w sto- 
sownej odległości za nimi. Lecieli przez miasto, przed ocza- 
mi migały im ruiny budowli wiedźm. Stopniowo resztki 
wież pojawiały się coraz rzadziej, aż wreszcie zupełnie znik- 
nęły. Griddy i dzieci opuściły miasto. Nadal towarzyszyły 
im małe. Większość leciała. Te, które jeszcze tego nie po- 
trafiły, ciągle wpadały i przewracały się na siebie.
Gultrathaka wyleciała na śnieżną równinę, po czym 
zwolniła. Zaległa cisza, umilkły nawet najmniejsze Griddy.
Rachel zobaczyła to od razu, choć z początku nie ro- 
zumiała, co widzi. Przed nią wyrosła ogromna owalna 
masa, wysoka i szeroka na kilkadziesiąt metrów. Wokół 
gigantycznej bryły śniegu kręciła się grupka małych Gridd, 
tych samych, które wcześniej przyglądały się jej z taką 
uwagą. Właśnie skończyły pracę.
-	A niech mnie - wyjąkała Rachel.
To była jej twarz, wyrzeźbiona w śniegu.
Rzeźba patrzyła na nią z takim samym zamyśleniem, 
z jakim Rachel spojrzała na młode. Griddy idealnie uchwy- 
ciły podobieństwo. Na prawe oko opadał kosmyk wyrzeź- 
bionych włosów. Nos śnieżnej Rachel tworzyły dwie 
ogromne jaskinie, a warstwy grubo ciosanego śniegu ukła- 
dały się w brwi. Na jednej z nich siedział malutki pająk.
Rachel dotknęła ręką swojej prawdziwej twarzy. Pająk 
rzeczywiście tam tkwił, bez ruchu. Delikatnie go strząsnęła.
142
Przez chwilę panowała cisza. Griddy pokornie czeka- 
ły na ocenę swego dzieła. Aż wreszcie do uszu Rachel za- 
czął docierać jakiś narastający dźwięk. Jeszcze nigdy cze- 
goś takiego nie słyszała.
Gultrathaka nakazała wszystkim Griddom z całego 
miasta stawić się w tym jednym miejscu. Wypełniły więc 
niebo i ziemię, było ich niemal tyle co płatków śniegu.
A potem, na oczach zdumionych dzieci, wiedźmy roz- 
warły paszcze i wyskrzeczały swój hołd.
Rozstanie
H
ołd Gridd był tak ogłuszający, że Rachel i Eryk mu- 
sieli zasłaniać uszy. Ilekroć jego natężenie słabło, Gul- 
trathaka podejmowała okrzyk z nową siłą. Wreszcie do- 
wódczynie uniosły szpony i nastała cisza. 
Gultrathaka odwróciła się do Rachel.
-	A teraz uczcimy cię w inny sposób - powiedziała. - 
Każda Gridda marzy, by walczyć z tobą jako pierwsza. 
Wybierz spośród nas godną przeciwniczkę.
-	Walczyć... ze mną?
-	Oczywiście. A czego się spodziewałaś?
-	Nic nie rozumiem. Przecież nie musimy się bić. Prze- 
cież. . .przybyliśmy tu, żeby zawrzeć pokój.
-	Naprawdę tak sądziłaś? - Gultrathaka patrzyła na 
nią z pogardą.
144
I
- Ale ja zupełnie... ja nie chcę walczyć - wykrztusiła 
Rachel. 
Po twarzach dowódczyń przemknął wyraz obrzydze- 
nia. Gultrathaka z trudem je uspokoiła.
-	Nie wolno ci się zhańbić! - W tonie Griddy za- 
brzmiała groźba.
-	Nie będę walczyć!
-	Nie masz wyboru. Już nie możesz się wycofać. 
Rachel spojrzała na Eryka, przygotowując zaklęcia
przenoszące.
Oczy Gultrathaki zabłysły niebezpiecznie.
-Spróbuj, proszę bardzo! Ale chyba zdajesz sobie spra- 
wę, że nie uciekniesz przede mną z Erykiem na karku. 
Zostaw go tu. Daj sobie szansę.
-	Powinniśmy byli cię zabić na Ziemi! - wykrzyknął 
gniewnie Eryk.
-	To prawda, popełniliście błąd - przyznała Gultra- 
thaka. - Od razu się zorientowałam, jacy jesteście słabi. 
Musiałam tyłko przekonać moje Griddy. One pamiętają, 
że zabiłaś Heebrę, Rachel. Szanują cię. Ale najwyższy czas, 
żeby popatrzyły na ciebie realnie. Kiedy zobaczą, jak łatwo 
można się ciebie pozbyć, z większym spokojem zaatakuje- 
my twój świat.
-	Proszę... - zaczęła Rachel, ale urwała, widząc wyraz 
twarzy Gultrathaki. Żaden argument nie zmienilbyjej zda- 
nia. - Co z Erykiem? - spytała. - Czy jeśli zgodzę się na 
wasze warunki, to..
-	Puszczę go wolno? Nie. Zamierzam dać go młodym 
do zabawy.
I
-Jak możesz? Przecież ja... 
10 - Obietnica czarodzieja	145
-	Nie poniżaj się! - rzuciła Gultrathaka. Gestem dłoni 
kazała zabrać Eryka. Chłopiec przygotował się do niszczenia 
zaklęć, a prapsięta natychmiast wskoczyły mu na ramiona.
-	Zaczekaj - powiedziała szybko Rachel. - Zostaw 
go! Ja... ja to zrobię... Będę zabawiać małe zamiast niego.
-	Niech będzie - odparła Gultrathaka doskonale obo- 
jętnym tonem. -W końcu obiecałam im jakąś rozrywkę. 
W takim razie twoją pierwszą próbę przeniesiemy na ju- 
tro. - Zanim Rachel zdążyła się zastanowić, co to właści- 
wie znaczy, Gridda dodała: - Teraz pożegnaj się z bratem. 
Widzisz go po raz ostatni.
-	Nie! - Rachel wyciągnęła ręce do Eryka, ale Griddy 
brutalnie je odtrąciły.
-	Mam użyć antyzaklęć? - spytał pospiesznie Eryk. - 
Szybko! Mam ich teraz użyć?
Siostra patrzyła na niego w męce.
-	Tak. Nie. Jeszcze nie, Eryku!
Gultrathaka rozdzieliła ich, zanim Rachel zdołała wy- 
krztusić coś więcej. Dwie młode Griddy strąciły prapsięta 
z ramion Eryka, chwyciły go w szpony i uniosły nad mia- 
stem. Prapsięta poleciały za nimi, skrzecząc przeraźliwie, 
co o nich sądzą.
-	Proszę - błagała Rachel, kiedy inne Griddy ciągnęły 
ją w drugą stronę - pozwól mi chociaż ...
-	Jesteś wojowniczką - odparła Gultrathaka. - Nie 
potrzebujesz łzawych pożegnań.
-	To nieprawda! - Rachel wykręcała szyję, żeby zoba- 
czyć, co się dzieje z Erykiem.
-	Nie bądź żałosna! - warknęła Gultrathaka. - Wy- 
prostuj się!
146
-	Pozwól mi z nim porozmawiać!
-	Nie.
Eryk byl już zbyt daleko, by mogła go usłyszeć -jego 
czy też prapsięta. Griddy zabrały ich na południe, przeci- 
nając ciemniejące niebo.
Czując, że Gultrathaka ją podnosi, Rachel włączyła 
zaklęcia przenoszące. Nie odpowiedziały.
-	No, przynajmniej próbowałaś - syknęła jadowicie 
Gridda.
Rachel czuła, jak słabnie cała jej magia. Była przera- 
żona.
-	Co ty mi zrobiłaś?
-	Użyłam zaklęcia, które działa tylko przez kontakt ze 
skórą - odparła Gultrathaka. - To ono ogranicza twoje 
zdolności. Muszę przecież dać moim małym jakąś szansę, 
prawda? Nie możesz się przenosić. Nie możesz latać. Aha, 
i nie możesz jeszcze zmieniać kształtów. Wszystkie pozo- 
stałe zaklęcia funkcjonują bez zarzutu.
-	Zabrałaś mi wszystko!
-	Wszystko? Nie powiedziałabym. Twoje zaklęcia 
śmierci pozostały nietknięte. Będziesz ich dzisiaj potrze- 
bowała.
Rachel zadrżała. Zaklęcia śmieci od samego początku 
stanowiły cząstkę jej magii. Od początku też usiłowała je 
ignorować, tłumić, ukrywać... Chociaż tak bardzo ich nie- 
nawidziła - wciąż w niej tkwiły.
Chwyciwszy ją za ramię, Gultrathaka poleciała aż do 
zachodnich krańców Thun, których Rachel jeszcze nie 
znała. To tutaj wieża-oko Heebry wciąż jeszcze dumnie 
strzelała prosto w niebo.
147
-	To stosowne miejsce dla ciebie - powiedziała Gul- 
trathaka. - Gdybyś była Wielką Wiedźmą, nie mógłby cię 
spotkać większy zaszczyt. Tę noc spędzisz w wieży samej 
Heebry! Widzisz, ja nadal honoruję twoje zasługi.
-	Twoje pojęcie honoru nic mnie nie obchodzi! 
-A obchodzi cię los dzieci z twojej planety?
-	Oczywiście!
-	W takim razie lepiej zabij się od razu. Nawet naj- 
nędzniejsza z Gridd zrobiłaby to bez wahania. Im dłużej 
pożyjesz, tym więcej się od ciebie dowiemy. Zbadamy two- 
je zaklęcia, nauczymy się je pokonywać. Będziemy wie- 
działy, czego się spodziewać po dzieciach na Ziemi. Chcesz 
tego?
Rachel nie znalazła odpowiedzi.
-	Co zrobisz z Erykiem? - spytała drżącym głosem.
-	Co tylko mi się spodoba. - Gultrathaka cisnęła Ra- 
chel przez rozbite okno-oko na podłogę komnaty. -W grun- 
cie rzeczy mogę mieć z niego jakiś pożytek. Wielkie Wiedź- 
my twierdzą, że umie niszczyć zaklęcia, ale może nie 
zauważyły jakichś ciekawszych talentów
Gultrathaka odleciała. Na zewnątrz, w gęstniejącym 
mroku zarysowały się sylwetki małych Gridd.
Młode niezgrabnie przedzierały się przez połacie śnie- 
gu. Zmierzały prosto do wielkiej wieży I Ieebry.
SsWaK,
Długa noc na Ool
R
achel stała przy strzaskanym oknie-oku, obserwując 
małe Griddy.
Dopóki świeciło słońce, młode tkwiły u stóp wieży, 
patrząc na nią spod przymkniętych powiek. Wszystko zmie- 
niło się wraz z błyskawicznym nadejściem nocy. Na Ool 
ciemność uderzała nagle - nie było łagodnych zmierzchów 
i zachodów słońca. Wjednej chwili panował dzienny pół- 
mrok, a w następnej resztki światła znikały bez śladu. Ra- 
chel instynktownie starała się odnaleźć chociaż smużkę 
słonecznego blasku. Szukała rozpaczliwie, jak ktoś, kto 
bez światła musiał zginąć. Czuła się, jakby umierała z gło- 
du, a słońce mogło jej dostarczyć jedynego pożywienia. 
Gdzieś daleko na wschodzie wypatrzyła jaśniejszą plamę -
149
ostatni gasnący błysk słońca Ool. Potem i tam dotarł głę- 
boki cień, który pochłonął cały ten świat.
Nastała ciemność.
Rachel poczuła nadciągający powiew zimna. Z jej włas- 
nym wyczerpanym oddechem zaczęło się mieszać wiele 
innych, obcych - to młode Griddy wspinały się po ścia- 
nach wieży.
Mrugała intensywnie w nadziei, że jej oczy w końcu 
przyzwyczają się do ciemności. Nie pomogło. Źrenice 
gwałtownie się powiększyły, szukając jakiegokolwiek świa- 
tła, ale nie znalazły nic. Nad Ool nie świecił żaden księ- 
życ, a gwiazdy nigdy nie przebłyskiwały zza chmur. Ra- 
chel była tak przerażona, że z przyjemnością zobaczyłaby 
chociaż szmaragdowozielone światło opromieniające wie- 
żę-oko za życia Heebry. Ale Griddy na zawsze usunęły ten 
kolor ze swojego świata.
Magia natychmiast przyszła jej z pomocą. Na począ- 
tek stworzyła ciepły blask świec. Na widok Gridd Rachel 
wzmocniła światło, żeby je odstraszyć. Skoro nie mogła 
ani latać, ani opuścić wieży-oka, musiała znaleźć jakieś 
w miarę bezpieczne miejsce. Wybrała środek podłogi, tak 
aby widzieć, co czai się za oknem, i jednocześnie być bli- 
sko drzwi wiodących na korytarz. W ciemnościach otwo- 
rzyły się jej srebrne nocne oczy.
Na Ool jeszcze nikt nie oglądał takiego blasku.
Mimo wszystko najodważniejsze młode uparcie po- 
suwały się naprzód. Szybko przyzwyczaiły się do srebr- 
nych promieni i nie zamierzały zostawić Rachel w spoko- 
ju. Ich ciekawość podsycał nie tylko dziwny wygląd ludzkiej 
istoty, ale też tajemnicze historie, jakie opowiadały o niej
150
dorosłe Griddy. Dlatego, ośmielając się nawzajem, wkrót- 
ce wcisnęły się wszędzie tam, gdzie tylko znalazły skrawek 
miejsca - w komnacie-oku, na schodach wieży, nawet w za- 
spach śniegu na zewnątrz. Czepiały się występów muru 
i zaglądały do środka przez okno.
Pierwsze małe bały się wejść do komnaty, a Rachel 
nie ukarała tych, które ośmieliły się podejść najbliżej. To 
był błąd. Teraz już wszystkie młode chciały ją dokładnie 
obejrzeć. Wydawała się im tak zdeformowana. Dlaczego 
nie zabito jej tuż po urodzeniu?
Rachel nie odważyła się spuścić ich z oka chociażby 
na moment. Była głodna, spragniona i zziębnięta. Potrze- 
bowała chwili czasu na odpoczynek, spokojne zebranie 
myśli, a przede wszystkim na sen. Ale tej nocy nie dano jej 
na to żadnych szans. Bez przerwy musiała budować osło- 
ny i iluzje, żeby trzymać Griddy z daleka. Jeszcze nigdy 
nie musiała korzystać z pomocy magii przez tyle godzin 
bez przerwy.
Młode miały zasłony na oczy i mnóstwo czasu. Uczy- 
ły się omijać kolejne bariery Rachel, a ona, pozbawiona 
możliwości łatania i zmiany kształtu, w kółko naprawiała 
i udoskonalała systemy obrony. Co gorsza wiedziała, że 
walczy tylko z grupką ciekawskich dzieci. Prawdziwa pró- 
ba nawet się nie zaczęła...
Mijała godzina za godziną. Straciłajuż nadzieję, że kie- 
dykolwiek nadejdzie świt. Mrok pogłębiał się z każdą mi- 
nutą, a młode Griddy nie wykazywały śladu zmęczenia. 
Nagle jedna z nich przebiła się przez osłonę. Wtedy Ra- 
chel po raz pierwszy w życiu obudziła zaklęcia śmierci. 
Często przysięgała sobie, że nigdy tego nie zrobi, ale teraz
151
pozwoliła, by zaklęcia śmierci zalśniły czarnym blaskiem 
wjej oczach.
Małe bez trudu zrozumiały, co to znaczy i wycofały 
się z lękiem. Na chwilę zostawiły Rachel w spokoju. Ona 
zaś była bliska płaczu. Nagle poczuła się strasznie słaba. 
Tyle razy powtarzała szlachetne postanowienie, by nigdy 
nie używać zaklęć śmierci. Wystarczyło, że zagroziła jej jed- 
na mała Gridda, a już zapomniała o pięknych zamiarach.
Pomyślała o Eryku - ale nie miała czasu nawet na to. 
Młode wróciły i zebrało się ich więcej niż kiedykolwiek. 
Nie obawiały się już ani jej srebrnych oczu, ani żaru kom- 
naty-oka. Czuły, że zaklęcia obronne powoli tracą moc. 
Rachel zorientowała się, że drży. Najcenniejsze zaklęcia ze 
wszystkich sił starały się jej coś podpowiedzieć. Zaklęcia 
śmierci robiły to, co potrafiły najlepiej - pokazywały śmierć. 
Umiały ją przedstawiać na tak wiele sposobów, że Rachel 
poczuła obrzydzenie, wybierając te najbardziej przerażające 
dla małych Gridd. Mimo wszystko ciągle sięgała po nowe.
W końcu nie wiedziała już, jak powstrzymać napór 
młodych. Griddy otoczyły ją ciasnym kręgiem. Niektóre 
drapały szponami jej nogi. Zaklęcia śmierci napierały na 
nią wściekle, by nareszcie pozwoliła im działać. Rachel z co- 
raz większym trudem zachowywała nad nimi kontrolę.
Dajcie mi jakiś wybór, zażądała.
Magia jeszcze nigdy nie zawiodła Rachel, nie w obli- 
czu zagrożenia życia. Teraz także podpowiedziała jej, co 
robić. Rachel przedarła się do rogu komnaty i włączyła 
właściwe zaklęcie.
Małe Griddy nigdy czegoś takiego nie widziały. Ra- 
chel uniosła ręce w ostrzegawczym geście, a potem z jej
152
oczu wystrzelił nowy promień. Jego blask uderzył we 
wszystkie ściany, odbijał się od krawędzi rozbitego szkła, 
przeniknął nawet samo powietrze, pochłaniając wszystko, 
czym Gridda mogłaby oddychać. Komnata rozbłysła po- 
marańczowym światłem, które rozproszyło mroki ostat- 
nich nocnych godzin.
Tak oto, po raz pierwszy w całej jej długiej historii, 
w wieży Heebry zapłonął ogień.
Eryk osunął się na kamienną posadzkę.
Prapsięta leżały po obu stronach jego twarzy. Czuł na 
sobie ich wzrok i słyszał pospieszne pikanie małych ser- 
duszek.
Jego cela była zwykłą okrągłą dziurą wyrąbaną w ska- 
łach pod Thun. Nie więziła go tam żadna magia, żadne 
subtelne zaklęcia, których Griddy potrzebowały dla Yemiego 
i Rachel. Dla Eryka wystarczyły kamienne ściany.
Siedział pod ścianą już od dłuższego czasu, walcząc ze 
snem. Bał się zasnąć. Gultrathaka po raz pierwszy tej nocy 
dała mu chwilę wytchnienia. Dlaczego? Zęby go rozdraż- 
nić? Uśpić jego czujność przed kolejnym atakiem? Eryk 
bardzo potrzebował snu. Jeszcze bardziej potrzebował chwili 
spokoju, a najbardziej na świecie pragnął zapomnieć o tym, 
co się stało od chwili jego przybycia. Tylko jak mógłby za- 
pomnieć o tych wszystkich wiedźmach, które skrzywdził?
Gultrathaka rozpoczęła swój eksperyment, kiedy tyl- 
ko chłopiec wszedł do celi.
Pierwsza próba wiązała się z magicznym zwierzęciem, 
którego nigdy jeszcze nie widział. Przypominało psa,
153
a przywódczyni Gridd osobiście wpuściła je do komnaty. 
Ktoś rozmyślnie doprowadził zwierzę do wściekłości, jesz- 
cze zanim zobaczyło Eryka. Niemal od progu rzuciło się 
do ataku.
Eryk nie miał czasu na zastanowienie. Zanim pomy- 
ślał o możliwych skutkach, instynktownie skierował na 
psa swoją moc. Nigdy przedtem nie próbował wykorzy- 
stać całej potęgi antymagii - nawet nie przyszłoby mu to 
do głowy. Zwykle niszczył tylko pojedyncze zaklęcia. Tym 
razem spanikował i posunął się o wiele dalej. Pies okazał 
się zwykłym drapieżnikiem - używał zaklęć tylko po to, 
by udoskonalić działanie kłów.
Nie był partnerem dla Eryka.
W przerażeniu chłopiec sięgnął po wszystkie zaklęcia, 
nie biorąc pod uwagę nikłej mocy swojego przeciwnika 
To co się stało, przyprawiło go o szok, ale za to zaintereso- 
wało Gultrathakę. Pies zatrzymał się w pół skoku, nagle 
tracąc całą energię, i opadł bezwładnie na podłogę, nie- 
zdolny chociażby podnieść głowy. Dyszał, leżąc bez sił.
Potem zjawiły się dziesiątki innych magicznych stwo- 
rzeń.
"wreszcie Gultrathaka nasłała na chłopca poważniej- 
szego przeciwnika: Wielką Wiedźmę, jedną z uwięzionych. 
Eryk zdziwił się, że lekkomyślna wiedźma od razu ruszyła 
prosto na niego. Prapsięta spróbowały swoich zwykłych 
sztuczek.
-	Hej, tu jesteśmy! - zaskrzeczało jedno, fruwając po 
celi.
-	Tutaj, tutaj, potworze!
-	Łap nas! Łap nas!
154
Taktyka prapsiąt często skutkowała. Magiczne zwie- 
rzęta łatwo traciły z oczu właściwy cel, dzięki czemu Eryk 
miał dość czasu, by je rozbroić. Rozbroić tak, żeby nie 
wyrządzić im niepotrzebnej krzywdy.
Z Wielką Wiedźmą to się nie mogło udać.
Zignorowała prapsięta i leciała prosto na Eryka. Jak 
wszystkie Wielkie Wiedźmy, ta też żyła tylko dzięki magii. 
Zaklęcia karmiły jej ciało, ożywiały umysł i serce. To im 
zawdzięczała siłę fizyczną i moc intelektu. Ta, która zaata- 
kowała Eryka, już od siedmiuset lat zrastała się ze swoją 
magią i bez ukochanych zaklęć nie potrafiła zrobić nawet 
najprostszych rzeczy.
Eryk zadrżał na wspomnienie tego, co się stało. Czy 
musiała zaatakować go z tak szaloną energią? Nie mogła 
zaczekać chociaż chwili? Nie dała mu nawet sekundy na 
zastanowienie. W samoobronie sięgnął głęboko do wnę- 
trza wiedźmy i wymazał wszystkie jej zaklęcia. Potem pa- 
trzył w męce, jak potężne ciało rozpada się na strzępy.
Po niej nadciągnęły kolejne wiedźmy, czasem nawet 
po kilka naraz. Gultrathaka chciała odkryć granice mocy 
Eryka. Wiedźmy jak huragan wpadały do celi, ale chłopiec 
szybko opanował pierwszy atak paniki. Nauczył się do- 
stosowywać do tempa stworzeń, które nasyłała na niego 
przywódczyni Gridd. Nie musiał już zabijać wiedźm. Zna- 
lazł lepsze sposoby, żeby je unieszkodliwiać.
Sprawa utknęła w martwym punkcie, a Gultrathaka 
już od godziny zastanawiała się, co z nim dalej zrobić.
Eryk leżał na kamiennej podłodze. Była zimna, ale 
nie lodowata. Najwyraźniej Gultrathaka chciała go mieć 
żywego.
155
Prapsięta przytuliły się do piersi Eryka, żeby posłu- 
chać uspokajającego bicia jego serca. On także poczuł się 
dzięki nim o wiele lepiej, ale nigdy by się do tego nie przy- 
znał. Wolałby, żeby prapsięta uciekły. Dla nich nie stano- 
wiło to problemu. Cela nie miała dachu. Eryk nie wspiął- 
by się po sześciometrowej nagiej ścianie, ale prapsięta 
w sekundę mogły wylecieć na zewnątrz i ominąć dowolną 
liczbę strażników. W celi trzymała je tylko miłość i przy- 
wiązanie do Eryka.
Czuł na piersi cichutkie bicie małych serduszek. Ryt- 
miczne uderzenia coraz bardziej go usypiały.
-	Śpij - szepnęło jedno z prapsiąt. - My będziemy 
czuwać.
-	Wy też powinnyście się przespać - wymamrotał.
-	Przecież śpimy. Na zmianę. -Jedno z prapsiąt uło- 
żyło się na jego piersi i zamknęło oczy. Drugie zaczęło 
obchodzić Eryka wkoło.
-	Dobrze. Niech będzie na zmianę - ustąpił. - Wy- 
starczy mi godzina. Potem przejmę wartę.
-	Tak, tak.
Wyczerpany chłopiec niemal od razu zapadł w głębo- 
ki sen. Kiedy nareszcie zaczął oddychać spokojnie i ryt- 
micznie, prapsię, które udawało, że śpi, podniosło się po- 
woli i wbiło czujny wzrok w drzwi. Przez resztę nocy oba 
prapsięta, ciche i poważne, strzegły snu Eryka.
Kiedy Eryk odpoczywał, a prapsięta trzymały wartę, 
na południu Ool zapanowało wielkie poruszenie. Maleń- 
kie, szare jak śnieg Essy pytały w podnieceniu: co się dziś
156
stało? Jakiś cud? Kim były te niezwykle stwory? Przecież 
to nie Griddy, te kościste wielbicielki pająków. Nie dum- 
ne Wielkie Wiedźmy, które ostatnio jakoś zniknęły z ho- 
ryzontu. Coś nowego. Nieopierzone, małe, giętkie. Bez 
pancerza! Kruche i pełne sympatii, ale... czemu przybyły 
z Griddami? Kto to? Przyjaciel czy wróg? Przyjaciel! Na 
pewno przyjaciel! Essy tak myślały, ale one zawsze patrzy- 
ły na wszystko z nadzieją. Jak by tu się czegoś więcej do- 
wiedzieć?
Biedny Detaclyver. Taki stary, taki zmęczony, tak całkiem 
pokonany. Ale jak bardzo kochający! Gdyby go spytały, na 
pewno by im nie pozwolił lecieć do obcych. Powiedziałby, że 
przesadzają z optymizmem. I że nie cenią wystarczająco włas- 
nego życia. Wypuść nas! Wypuść nas! - błagałyby Essy. Do 
Thunjest za daleko. Nie dacie rady- odpowiedziałby Detac- 
lyver. One: Uda nam się! Naprawdę! Aon: Nie!
Tylko że dla Detaclyverajuż od bardzo dawna nie było 
żadnej nadziei.
Nikt inny nie doleci tak daleko jak my, przekonywały 
same siebie Essy, drżąc z podniecenia. Nie wiedziały, czy 
zdołają dotrzeć na miejsce i zachowają dość sił, by wrócić. 
A z drugiej strony - tak chciałyby poznać przybyszów! 
Cała noc drogi to okropnie niebezpieczna wyprawa. Czy 
na pewno dadzą radę?
Wreszcie, nie pytając nawet Detaclyvera, Essy ruszyły.
Skierowały się na północ w małych grupkach, tak żeby 
nie zwracać niczyjej uwagi. Wiatry im nie sprzyjały, ale 
Essy nie zamierzały się poddawać. Cicho, kryjąc się mię- 
dzy płatkami nocnego śniegu, przemknęły między trąba- 
mi powietrznymi. Przeleciały wysoko nad morzem Prag
157
i mroźnymi nizinami Ool. Kiedy nareszcie dotarły do 
Thun, wiele opadało już z sił. Część wróciła do domu, do 
Detaclyvera, ale inne pofrunęły dalej.
W tunelach pod nimi spały miliony małych Gridd. 
W więzieniach odpoczywały Wielkie Wiedźmy, a Calen le- 
żąca w brudnej celi wciąż myślała o wyborze, którego kie- 
dyś dokonała. Essy przeleciały nad Yemim i Folą. Wiele 
Gridd bezustannie rzucało coraz to nowe zaklęcia, dniami 
i nocami pracowało nad tym, by Yemi nie uciekł.
Griddy ukryły chłopczyka zbyt głęboko pod ziemią, 
by Essy mogły mu pomóc. Maleńkie stworzonka poszu- 
kały zatem wiatrów, które zaniosły je w stronę wieży Hee- 
bry. Nie sposób było jej przeoczyć tej nocy, kiedy lśniła 
pomarańczowym blaskiem. Essy zobaczyły, jak obca przy- 
byszka o długich włosach broni się przed małymi Gridda- 
mi. Wiele Ess omal nie zamarzło w czasie podróży, a teraz, 
kiedy pomknęły w stronę ognia, prawie że wpadły prosto 
w płomienie. Zatrzymały się w ostatniej chwili i patrzyły 
z podziwem na ten cud, który ogrzewał ich malutkie skrzy- 
dełka. Być tak blisko i nie móc jej pomóc! Essy marzyły, 
żeby opowiedzieć wszystko Detaclyverowi, ale miały jesz- 
cze jedno ważne zadanie.
Wyruszyły na poszukiwania drugiego przybysza.
Gdzie on mógł być? Trudno powiedzieć - przecież nie 
zostawiał własnych magicznych śladów. Essy wślizgnęły 
się do wszystkich kryjówek Gridd, przefrunęły ich długie 
korytarze i tunele. Niektóre zgubiły się w podziemiach 
i nie wiedziały jak się wydostać. Tylko kilku udało się od- 
naleźć jamę, w której siedział chłopiec, strzeżony przez 
dwa dziwne stwory.
158
Essy z wahaniem podleciały do dziwacznych istot.
Prapsięta przeskakiwały z nogi na nogę, nie bardzo 
wiedząc, jak się zachować. Essy dotknęły ich dziecięcych 
twarzy i nawiązały kontakt z umysłem.
-	Możecie go unieść? - spytały.
-Jest za ciężki - poskarżyło się jedno z prapsiąt. 
Essy wylądowały na Eryku i sprawdziły, ile waży.
-	Rzeczywiście - stwierdziły.
Już prawie świtało. Za dnia ktoś mógł zauważyć dziwny 
śnieg tak głęboko pod ziemią. Essy bardzo chciały zostać 
z drugim przybyszem, żeby go pocieszyć, ale nie miały już 
czasu. Musiały wracać do Detaclyvera. On na pewno wie- 
działby co robić. Poza tym były już bardzo zmęczone. 
Gdyby wiatr zmienił kierunek, nie udałoby im się dotrzeć 
do domu.
Pocałowały zatem prapsięta, Eryka i siebie nawzajem, 
po czym wzbiły się ponad kamienne ściany celi.
Trąby powietrzne
W
raz z nadejściem świtu młode Griddy otaczające wieżę 
Heebry rozeszły się do swoich tuneli. Wyczerpana 
Rachel niemal tego nie zauważyła. Kiedy nareszcie została 
w komnacie sama, ugasiła ogień i położyła się, żeby roz- 
masować obolałe nogi. Podłogę przecięło kilka pająków 
pozostawionych na pewną śmierć przez niedbałe właści- 
cielki. Rachel przeczołgała się kawałek dalej i zasnęła.
Chwilę później do wieży Heebry wkroczyła Gultra- 
thaka. Przez chwilę przyglądała się Rachel, patrząc, jak 
podnosi się i opada jej klatka piersiowa. Wreszcie upuściła 
dziewczynce na rękę odrobinę jedzenia. Żywego szczura.
Rachel otrząsnęła się gwałtownie.
Gultrathaka podniosła gryzonia za ogon i ponownie 
zaproponowała go Rachel.
160
-	Brzydzisz się? Wszystkie moje Griddy takie jedzą. 
-Ja nie chcę.
-	Musisz go zjeść. Jak zamierzasz walczyć, skoro nie 
masz siły?
Rachel przyjrzała się szczurowi. Była bardzo głodna, 
ale wiedziała, że nawet gdyby zwierzę nie żyło, mogłaby je 
zjeść tylko bliska śmierci z wycieńczenia. Gridda pożarła- 
by go bez wahania, pomyślała. Zęby mieć jakąkolwiek szan- 
sę w walce, muszę zachowywać się tak jak one. Na przy- 
kład zjeść to coś.
Wyciągnęła rękę, ale natychmiast ją cofnęła. Nie mo- 
gła zjeść szczura. Kiedyjuż się o tym przekonała, opuściła 
ją cała odwaga.
Nie przeżyję tego dnia, uznała. W myślach stanął jej 
obraz Eryka. Omal nie krzyknęła z rozpaczy. Co takiego 
radziła jej Gultrathaka? Zabij się, zanim coś z ciebie wy- 
ciągniemy. Rachel poprosiła o wsparcie magię. Wezwała 
zaklęcia, które pomogłyby jej umrzeć. Odmówiły. Nawet 
zaklęcia śmierci nie słuchały próśb Rachel. Za bardzo ją 
kochały.
Gultrathaka puściła gryzonia, który błyskawicznie 
uciekł do kąta.
-	Przetrwałaś noc z młodymi - powiedziała. - Wiele 
dowódczyń nie spodziewało się tego po tobie. Ja też się nie 
spodziewałam.
Komplementy? Rachel postanowiła ją zignorować. 
Wyprostowała się, wygładzając na sobie kombinezon. Po- 
myślała o Heiki, spektrach, rodzicach i wszystkich tych, 
których los mógł od niej zależeć. Zmusiła się do spojrze- 
nia na Gultrathakę.
11 - Obietnica czarodzieja	161
-	Kiedy zacznie się próba?
-	Natychmiast. Chyba że potrzebujesz odpoczynku. 
O tak, pomyślała Rachel. Naprawdę go potrzebuję.
-	A jeśli przeżyję próbę? - spytała.
-	Chyba znasz odpowiedź.
-	Wtedy po prostu będzie następna, prawda? I kolej- 
na. Dopóki nie zginę.
-	To dobrze, że się rozumiemy. Masz teraz kilka chwil 
na przygotowanie - powiedziała Gultrathaka i wyszła 
z komnaty. Za Griddą pomknęły nieodłączne pająki.
Kiedy wybiegł ostatni z nich, Rachel osunęła się na 
podłogę.
Czy dałaby radę uciec? Nie, przecież nie mogła latać 
i zmieniać kształtów Co w takim razie powinna zrobić? Pro- 
sić o litość? Jaki sens miało błaganie Gultrathaki o współ- 
czucie?
Najlepsze zaklęcia Rachel starały się dodać jej odwagi. 
Mówiły, jak bardzo są z niej dumne, i że nigdy jej nie 
zawiodą. Słuchając swoich zaklęć, Rachel zastanawiała się, 
jak mogła żyć bez nich, zanim odkryła magię.
Zakłęcia śmierci przemawiały innym tonem. Przypo- 
mniały, że ciągle jest pod obserwacją. Jej próba była dla 
Gridd znakomitą okazją do tego, żeby się przekonać, do 
czego są zdolne ziemskie dzieci. Walcz! - wzywały Rachel. 
To jedyna okazja, by je odstraszyć! Musisz się zdobyć na 
wszystko, na co cię tylko stać!
Naprawdę? Kiedy tylko Rachel poświęciła im odrobi- 
nę uwagi, zaklęcia śmierci natychmiast rozpanoszyły się 
w jej umyśle. Może jeśli uda ci się walczyć zaciekle, inteli- 
gentnie i okrutnie, Griddy zastanowią się dwa razy, zanim
162
zaatakują Ziemię. Albo przynajmniej wstrzymają się choć 
chwilę, dając Heiki i drużynom obrońców czas na przygo- 
towanie. Czy nie po to przybyłaś do Ool? Czy nie dlatego 
kazał ci tu przylecieć sam Albertus Robertson, chociaż naj- 
bardziej na świecie pragnął twojego bezpieczeństwa?
Rachel słuchała zamyślona. Zastanawiała się, ile Gridd 
musiałaby zabić, żeby wywrzeć odpowiednio silne wraże- 
nie. Czy mogła się na to zdobyć? Czy tego dnia powinna 
poznać bliżej własne zaklęcia śmierci? Rachel odsunęła od 
siebie głód, zmęczenie i inne wymówki. Zbadała swoje 
serce, pytając, czy potrafi być bezlitosne.
Wejście Gultrathaki poprzedziła grupa strażników.
-	Czy jesteś gotowa?
-	Tak.
-	Twoją pierwszą przeciwniczką będzie któraś z ma- 
łych - oświadczyła Gultrathaka, kiedy schodziły po krę- 
tych schodach.
-	Nie będę walczyć z dzieckiem - odparła Rachel. - 
Chcę się zmierzyć z dorosłą Griddą.
Gultrathaka kiwnęła głową z aprobatą.
Wychodząc z wieży Heebry, Rachel zauważyła, że wo- 
kół zebrał się tłum Gridd. Przyszły obejrzeć jej próbę. Czy 
te wiedźmy potrafią rozpoznać na ludzkiej twarzy strach? 
Rachel bardzo się starała, ale nie potrafiła całkiem ukryć 
lęku. Uniosła podbródek, wyprostowała plecy i odważnie 
ruszyła przez śnieg.
-	Wybierz sobie przeciwniczkę - powiedziała Gultra- 
thaka, rozkładając ręce.
Rachel rozejrzała się. Dla niej wszystkie Griddy wy- 
glądały tak samo. Ogromne, kanciaste i przerażające.
163
-	Dowolną przeciwniczkę? - upewniła się.
-	Owszem.
-	W takim razie wybieram ciebie, Gultrathako.
Kiedy tylko wymówiła to imię, zaklęcia śmierci wez- 
brały wjej oczach czarną falą. Nie starała się ich powstrzy- 
mywać. Chciała, żeby Gultrathaka je widziała. Przeciwko 
tej Griddzie musiała zebrać wszystkie siły, najlepsze i naj- 
gorsze z jej zaklęć.
-	Cóż za niespodziewany zaszczyt - odparła Gultra- 
thaka. - Widzę, że twoje zaklęcia śmierci są już gotowe, 
nawet jeśli tyjeszcze nie jesteś.
-	Masz nade mną sporą przewagę, Gultrathako - po- 
wiedziała Rachel na tyle głośno, by usłyszały ją wszystkie 
Griddy. - Podobno cenisz sobie honor. W takim razie po- 
zwól, że ja wybiorę miejsce próby. Będę z tobą walczyć 
u podnóży Detaclyvera.
Gultrathaka zawahała się, ale szybko zauważyła wy- 
czekujące spojrzenia dowódczyń Gridd. Dobrze rozumia- 
ły, jakie wyzwanie postawiła przed nią Rachel.
-	Zgoda - rzekła. - Ale ostrzegam cię, Rachel. Pewnie 
ci się wydaje, że znalazłaś dobrego sojusznika w Essach. 
Pamiętaj jednak, że one nic nie znaczą dla doświadczonej 
Griddy. - Gultrathaka uśmiechnęła się, na jej twarzy sza- 
lały pająki.
-	Oddaj mi moje zaklęcia! - zażądała Rachel. 
Gultrathaka dotknęła jej policzka.
-	To nie wszystko. Możesz teraz latać, ale nie przenie- 
siesz się ani nie zmienisz postaci. Nie pozwolę ci uciec 
w ten sposób. Jeśli spróbujesz polecieć gdziekolwiek poza 
Detaclyverem, zginiesz. Obie dostaniemy eskortę.
164
Gultrathaka wybrała dwanaście dorosłych Gridd, które 
miały im towarzyszyć. Połowa otoczyła Rachel.
-	Tylko jedna z nas może wrócić żywa. Gdybyś użyła 
jakichkolwiek zaklęć, zanim znajdziemy się w środku, 
eskorta cię zabije. Jesteś gotowa?
Nie, pomyślała Rachel.
-	Tak! - wykrzyknęła.
Gultrathaka wessała wszystkie swoje pająki i wystrze- 
liła w jaśniejące niebo.
Eskorty poprowadziły Rachel i Gułtrathakę na połu- 
dnie. Minęły granice miasta i rytmicznymi ruchami przedar- 
ły się przez niebo nad rozległymi nizinami Ool. Przez ja- 
kiś czas próbowały za nimi nadążyć młode Griddy, ale nie 
mogły jeszcze dotrzymać kroku dorosłym. Z oddali do- 
chodziły ich ostre krzyki rozdzierające chmury.
Wreszcie słychać było tylko gwizd powietrza.
Gultrathaka leciała pewnie i z oszałamiającą prędko- 
ścią. Rachel trzymała się blisko za nią, próbowała oszczę- 
dzać siły na to, co miało nastąpić. Gdzieś nad morzem 
Prag nagle ogarnęło ją pragnienie, żeby zobaczyć prawdzi- 
wy wschód słońca. Półmrok Ool w niczym nie przypomi- 
nał jasnych ziemskich dni. W świecie Gridd słońce nie 
dawało ciepła, nie budziło kolorów, nie ożywiało ponure- 
go nieba.
Rachel starała się nie patrzeć na Griddy. Ich umię- 
śnione, twarde ciała ostro przecinały powietrze, silne ra- 
miona wystrzelały do przodu, a wiatr gładził brązowe fu- 
tra. Griddy wyglądały jak ucieleśnienie fizycznej mocy.
165
Wreszcie Rachel zobaczyła falujące szczyty i przepa- 
ście Detaclyyera. Przed nimi wyrósł majestatyczny krąg 
trąb powietrznych, niczym kolosalny wał obronny opasu- 
jący cały świat Ool.
Griddy ruszyły prosto na trąby powietrzne. Wystar- 
czyło jedno skinięcie Gultrathaki, by wiry natychmiast się 
przed nimi rozstąpiły.
Zbliżając się do granicy wichru, Rachel słyszała już 
tylko ogłuszający szum i dzwonienie. Instynktownie wtu- 
liła głowę w ramiona i w obronnym geście wyciągnęła 
przed siebie ręce. Nagle ryk ucichł. Rachel znalazła się 
wjakimś spokojnym, cichym i ciepłym miejscu. Uniosła 
głowę. Wszystkie Griddy już dawno pokonały trąby po- 
wietrzne. Tylko ona została na granicy.
Wiry delikatnie zamknęły ją w swoim kręgu.
Wstrzymała oddech, kiedy usłyszała.... Och, co to mo- 
gło być? Wyciągnęła ręce, zanurzając palce w wirach. To, 
czego dotknęła, wcale nie przypominało wiatru. Rachel 
wsłuchała się w umysły trąb powietrznych, które tuliły ją 
do siebie. Zrozumiała, że wiry nie chcą jej skrzywdzić i że 
bardzo boją się Gridd, których zaklęciom muszą być po- 
słuszne. Przede wszystkim wyczuła miłość wirów, ich nie- 
zmierzoną, ślepą i gotową na wszelkie poświęcenia miłość 
do Detaclyyera. Zawsze, odkąd tylko sięgały pamięcią, Wiel- 
kie Wiedźmy rozdzielały je z odwiecznym partnerem. Całe 
rodziny trąb powietrznych tkwiły korzeniami w ziemi, za- 
klęcia wiedźm zmuszały je, by dzień i noc walczyły z na- 
pierającym Detaclyyerem. Akażdyjego ruch, to bezustan- 
ne falowanie, było niczym więcej jak tylko próbą dotarcia 
do starych towarzyszy.
166
Rachel obmywała twarz w wirach, pragnęła zastać 
w nich na zawsze. Spojrzała w górę, jakby oczekiwała, że 
napotka tam jakieś ludzkie oczy.
-	Pomóżcie mi. Proszę. Tak się boję.
Trąby odpowiedziały bezgranicznie smutnym jękiem, 
obejmując jej głowę.
-	Nie możemy. Zbyt silne są zaklęcia, które nas wiążą. 
Musimy cię wypuścić. Nie mamy sił, by cię zatrzymać.
Rachel wtuliła się w wiry. Chociaż tak bardzo chciały, 
żeby została, moc zaklęć okazała się zbyt wielka. Trąby raz 
jeszcze westchnęły na pożegnanie i wypuściły ją z objęć. 
Przez kilka chwil Rachel leżała roztrzęsiona poza ich gra- 
nicami.
Wtedy ujrzała Detaclyvera.
Jeszcze żadna istota nie zdołała go opanować zaklęcia- 
mi. Detaclyver doskonale rozumiał, jaką krzywdę Griddy 
wyrządziły jego ukochanym wirom. Na widok eskort 
szczyty Detaclyvera natychmiast się najeżyły.
Griddy zareagowały błyskawicznie. Rozprysły się po 
niebie, starając się odwrócić uwagę Detaclyvera od Gul- 
trathaki, która zniżyła nieco lot. Szukała odpowiedniego 
miejsca do wejścia pod jego skórę. Znalazłszy je, natych- 
miast zanurkowała i wgryzła się do środka.
Ledwo zniknęła w ciele Detaclyvera, powietrze zaro- 
iło się od szarych płatków.
Wielkie chmary Ess odpychały pozostałe Griddy od 
Rachel. Inna grupka otoczyła dziewczynkę. Niosły ją 
w kierunku Detaclyvera, trzepocząc na powitanie maleń- 
kimi skrzydełkami.
-	Chodź do środka! Chodź! - wołały.
167
-	A Gultrathaka? Przecież...
-	Nie! Nie! Zaufaj nam! Leć do środka, a potem w górę 
i będziesz wolna!
Widząc, że Rachel się waha, Essy z trudem zachowały 
spokój. Czemu ona nie rozumie? Droga przyjaciółko wia- 
trów, nie wiesz, że tam nic ci nie grozi? Budzisz w nas 
takie nadzieje! Chodź, chodź!
Rachel czuła, że Essy z całych sił starają się, by im 
zaufała. Tak bardzo się troszczyły - o nią, o Detaclyvera, 
Eryka, prapsięta. Te maleństwa żyją tylko nadzieją, pomy- 
ślała. Jak udało im się przetrwać w tym surowym świecie? 
Rachel zrozumiała wszystko, kiedy odkryła ich magię. 
Chyba żadne stworzenia nie potrzebowały jej bardziej od 
nich. To zaklęcia pozwalały Essom trzymać się razem. 
Dzięki magii odnajdywały właściwy kierunek i siebie na- 
wzajem. Inaczej tak słabe istoty nie przeżyłyby bezdennie 
czarnych, lodowatych nocy Ool.
Rachel nie opierała się dłużej. Essy zaniosłyją do wej- 
ścia, które prowadziło w głąb Detaclyvera.
-	Trzymaj się! Trzymaj się! - wołały Essy.
-	To wy... nie polecicie ze mną?
-	Nie! Nie! - Essy własnym ciałem zasłoniły wlot 
przed napierającymi Griddami. - Detaclyver się tobą za- 
opiekuje. Idź! Idź do niego! Do samego środka!
Wślizgnęła się ostrożnie do wnętrza. Nigdzie nie było 
śladu Gultrathaki. Rachel spodziewała się przeprawy przez 
skórę i chrząstki, a tymczasem trafiła do jakiegoś tunelu. 
Chłodne powietrze uderzyło ją w twarz tak mocno, że
168
omal się nie przewróciła. Po chwili ciepły wiatr popchnął 
Rachel w plecy.
To nie tunel, wyjaśniły zaklęcia informacyjne. To dro- 
gi oddechowe Detaclyvera.
Rachel nieśmiało zrobiła krok do przodu. Nagłe pod 
jej stopami zalśniło łagodne światło, wskazujące drogę. 
Kolejny krok - więcej blasku. Następny -jeszcze więcej. 
Doszła do jakiegoś rozgałęzienia. W prawo czy w lewo? 
Światło zabłysło po lewej stronie.
On mnie prowadzi, pomyślała Rachel. Detaclyver wie, 
że tu jestem. Ciekawe, czy mnie czuje? A co, jeśli zacznę 
biec?
Ruszyła biegiem. Zaufała Detaclyverowi. Gdyby nie 
światło, już dawno by się zgubiła. Kolejne tunele coraz 
bardziej się rozszerzały, a Rachel spostrzegła, że biegnie 
teraz szerokim, jasno oświetlonym szlakiem. Minęła jesz- 
cze jeden zakręt, aż nagle ktoś stanął jej na drodze.
Gultrathaka.
Z początku Rachel jej nie poznała. W Griddę uderzał 
tak mocny snop światła, że nie tylko ona sama, ale i Ra- 
chel nie mogła tego znieść. Wokół Gultrathaki szalały ośle- 
pione pająki.
- Detaclyver zrobił wszystko, co mógł, żeby mnie za- 
trzymać - wycharczała ciężko. - Ale i tak cię widzę. Widzę 
cię!
Rachel nie wiedziała dokąd uciekać. Gultrathaka blo- 
kowała jej przejście, ale wokół było mnóstwo mniejszych 
tuneli odchodzących od głównej drogi. W żadnym nie pa- 
liło się światło. Gultrathaka rzuciła się do ataku, więc Ra- 
chel błyskawicznie wybrała najbliższy skręt.
169
Natychmiast spod jej stóp wystrzeliły kolce. Wpadła 
w pułapkę.
Runęła na ziemię. Kiedy próbowała wstać, nogi tylko 
się pod nią ugięły. Kolce zaczynały się już chować, pozo- 
stawiając po sobie małe dziurki. Co się stało? Rachel nie 
czuła bólu. Nie czuła zupełnie nic.
Zaklęcia informacyjne rzuciły się, żeby zbadać jej kost- 
ki, ale nie mogły odnaleźć drogi. Były tak osłabione, że 
minęły całe wieki, zanim zdołały jej donieść, co wykryły.
Trucizna, oznajmiły w końcu.
Zaklęcia lecznicze natychmiast wpłynęły do żył Ra- 
chel, ale jej umysł tracił powoli przytomność. To samo 
działo się z magią. Zaklęcia nie potrafiły już dotrzeć do 
właściwych miejsc. Rachel z trudem zdołała usiąść.
Tuż nad nią stała Gultrathaka.
- Zegnaj, Rachel - powiedziała. - Popatrz jeszcze na 
światło. Specjalnie ci je zostawiam.
Rachel słyszała przez chwilę, jak oddalają się ciężkie 
kroki Griddy. Potem całkiem o niej zapomniała. Jej ciało 
ogarnęło dziwne uczucie głębokiego zadowolenia. Czy kie- 
dykolwiek była taka szczęśliwa? Zaklęcia Rachel wiedzia- 
ły, że coś jest nie w porządku, ale już nie rozumiały, co. 
Zdawała sobie sprawę z działania trucizny, lecz nie chciała 
się dłużej opierać. Już nie.
Jad dotarł do jej serca, a ona nawet nie zaprotestowała.
Wreszcie Rachel przestało na czymkolwiek zależeć. 
A kiedy to nastąpiło, poddały się także zaklęcia. Te naj- 
wspanialsze, które zawsze tak bardzo ją kochały, teraz cał- 
kiem zobojętniały. Opuściły jej oczy, odbierając im cały 
blask.
170
Leżała na boku, z rękami pod głową. Powieki same jej 
opadały Pozwoliła im na to. Nie mogła się ruszyć i nie 
pytała, dlaczego. Już nie. To nie miało znaczenia. Jej usta 
otworzyły się bezwładnie, kiedy trucizna dotarła do mię- 
śni szczęki.
Rachel umierała.
Powoli zapominała o Gultrathace. O Yemim. O ma- 
mie, tacie, Eryku... Wreszcie zapomniała o wszystkim.
Więzienny świat
E
ryk siedział po turecku na podłodze celi. Prapsięta mil- 
czały już od dłuższego czasu. 
-Jak tam, chłopcy? - wymamrotał. - Nic nie mówicie.
-	Wszystko w porządku - odpowiedziały jednocześnie.
-	Mogliście mnie wcześniej obudzić. Tak jak was pro- 
siłem.
-	Nie byliśmy wcale zmęczeni. Nie jesteśmy. Popatrz.
Prapsięta rozprostowały skrzydełka, żeby mu poka- 
zać, jak świetnie się czują. Odkąd znalazły się w celi, ani 
razu nie zaczęły marudzić. Eryk pogłaskał ich upierzone 
szyje, tak jak najbardziej lubiły. Myślał o Essach. Drobin- 
ki życia. Śnieżne stworzonka. Gdyby nie to, że widział je 
po drodze do Thun, uznałby, że prapsięta do reszty zwa- 
riowały.
172
Czy Essy potrafią mu pomóc?
Nie, odpowiedział sobie. Nie rób tego. Ciągle czekasz, 
że ktoś cię uratuje.
Tym razem nie mógł liczyć nawet na Rachel. Wyczu- 
wał, że odległy magiczny zapach siostry ostatkiem sił utrzy- 
muje się przy życiu. Co Griddy z nią zrobiły? Eryk odnalazł 
jeszcze jeden ślad, magię, która wydawała się jeszcze bliżej 
cienkiej granicy śmierci niż Rachel. Poznał Serpanthę.
I jak? - znów zapytał sam siebie. Zrobisz coś w tej 
sprawie? Sam?
Od rana wjego myślach nieustannie pojawiał się Larps- 
kendya. Co miała znaczyć uwaga czarodzieja, że teraz wszystko 
może zależeć od niego? Kim jajestem? - zastanawiał się Eryk. 
Tylko zwykłym dzieckiem, bez żadnej magii. Nie umiem się 
nawet wydostać z tej żałośnie niskiej celi. Każdy maluch po- 
trafi włączyć najprostsze zaklęcia ogrzewające, aleja nie. Prap- 
sięta muszą tu przeze mnie zamarzać...
Jak mógłby walczyć z Griddami? W głowie Eryka za- 
częły się formować pierwsze pomysły, ale plany te wydały 
mu się zbyt szalone, żeby potraktować je poważnie.
Przynajmniej eksperymenty skończyły się na jakiś czas. 
Miał spokój przez całe rano aż do powrotu Gultrathaki, 
która, co ciekawe, była mocno potłuczona. Cokolwiek jej 
się stało, natychmiast wznowiła próby. Tym razem kazała 
zaatakować Eryka Griddom. Nie zbliżały się do niego, prze- 
ciwnie, rzucały zaklęcia z absurdalnie wielkich odległości 
- daleko spoza granic Ool.
Prapsięta miały sińce pod oczami. Mimo protestów 
Eryka nie zasnęły ani na chwilę. Nie spuszczały wzroku 
z drzwi i otwartego dachu celi.
173
-	Polatalibyście sobie, chłopcy? - powiedział Eryk, 
chcąc je rozweselić. - Na pewno umieracie z nudów, kie- 
dy tak tkwicie bez ruchu. No, przelećcie się kawałek.
Błyskawicznie wzbiły się w powietrze i zatoczyły kil- 
ka szybkich kółek, ale widać było, że robią to tylko dla 
niego. Szybko wróciły na swoje miejsca. Jedno obserwo- 
wało korytarz celi, a drugie odwróciło się do Eryka.
-	Pewnie jesteście głodni - powiedział.
-	Nie - skłamało prapsię. - A ty?
-	Skąd. Świetnie się czuję. - Unikali nawzajem swo- 
jego wzroku.
-	Nie zimno ci, Eryku?
-	Ani trochę.
-	Mogę się do ciebie przysunąć, jeśli chcesz.
-	Dobrze. Tylko nie myśl przypadkiem, że zmarzłem. 
Prapsię przytuliło się do policzka Eryka. Jednym okiem
obserwowało pusty sufit.
-	Ona znowu tu leci - szepnęło. - Gultrathaka.
-	Wiem - odparł Eryk. - Nie martwcie się, chłopcy 
Jestem gotowy na to spotkanie.
Gultrathaka leciała w stronę celi Eryka. Starała się 
unikać wszelkich gwałtownych ruchów. Nie powinna go 
zaskakiwać. Wiedziała, jak szybko potrafi zniszczyć ciało 
magicznej istoty.
Po drodze pająki-lekarze zajęły się ranami Gultratha- 
ki. Wzdrygnęła się na wspomnienie furii Detaclyvera. Miała 
szczęście, że w ogóle się stamtąd wydostała. A w dodatku 
Essy ścigały ją aż po krańce morza Prag.
174
Gultrathaka dotarła do celi i zajrzała do środka przez 
sufit.
Eryk. Niemal polubiła tego chłopca. To jego wyzywa- 
jące zachowanie. Nie śmiał się i nie próbował namawiać 
Griddy do zabawy, tak jak Yemi. Traktował ją z olśniewa- 
jącą pogardą! Teraz najej widok twarz Eryka ożywił wspa- 
niały gniew i nienawiść.
I
- Zejdziesz w końcu czy nie, ty pokrako? - warknął. 
- Chwileczkę - odparła Gultrathaka, próbując się 
opanować. 
Pomyślała o szczególnym talencie chłopca. Ten talent 
dojrzał niemal najej oczach. Sam dar niszczenia zaklęć był 
zadziwiający, ale Gultrathakę znacznie bardziej zaintereso- 
wały kolosalne odległości, z jakich Eryk umiał wykryć 
magię. Nawet wiedźmy czy czarodzieje nie mogliby mu 
w tym dorównać. Zęby w pełni wypróbować Eryka, Gul- 
trathaka wysyłała zaklęcia z miejsc niesłychanie odległych, 
zmuszając Griddy do wysiłków, jakich jeszcze nigdy dotąd 
nie podejmowały. A on bezbłędnie wyczuwał wszystkie 
zaklęcia, bez względu na to, z jak daleka płynęły.
Z każdym eksperymentem rosły ambicje Gultrathaki. 
Nie wiedziała tylko, czy uda jej się skłonić Eryka do współ- 
pracy. No cóż, może znajdzie jakiś sposób. Eryk nie przy- 
pominał Yemiego. Eryka można było zastraszyć. Nawet 
już tego dokonała. Najwyższa pora, żeby niespodziewanie 
uwolnić go od strachu.
Jeśli obiecam mu życie siostry, będzie chciał mi wie- 
rzyć, myślała Gultrathaka. Kiedy zagwarantuję mu bez- 
pieczeństwo, szczególnie dla prapsiąt, przyjmie tę propo- 
zycję z wdzięcznością.
175
Ale Gultrathaka wahała się, stojąc na krawędzi celi. 
W tak delikatnej sytuacji bardzo łatwo o błąd. Musiała się 
zdobyć na całą swoją subtelność, a to nie przychodziło jej 
łatwo.
Nie wszystko, co mu powiem, będzie prawdą, pomy- 
ślała. Muszę także skłamać w pewnej bardzo ważnej spra- 
wie. Czy Eryk się zorientuje?
Kontrolując rosnące podniecenie, Gultrathaka zajrza- 
ła do środka celi.
Eryk spojrzał na nią wrogo.
-	Co tym razem? - syknął. - Kogo na mnie naślesz? 
Kogo poświęcisz? Ty tchórzu! Dlaczego sama nie odwa- 
żysz się mnie zaatakować? Sądzisz, że tam na górze jesteś 
bezpieczna, poza moim zasięgiem?
-	Wiem, że możesz mnie tu dopaść - powiedziała 
Gultrathaka najsłodszym tonem, na jaki ją było stać. - Ale 
proszę, nie rób tego. Obiecuję, że już niczego na ciebie 
nie naślę. Dam ci spokój, niezależnie od tego, czy zechcesz 
mi pomóc, czy nie.
-	Obiecujesz, tak? Wiesz co? Chyba ci nie uwierzę!
-	Schodzę.
-Jeśli to zrobisz, zabiję cię! Mówię poważnie!
-	Kiedy usłyszysz moją propozycję, nie będziesz już 
chciał mnie zabić. Zamierzam cię wypuścić - powiedziała 
Gultrathaka. Widząc, że zyskała jego uwagę, opuściła się 
wolno, lądując w rogu celi. Ukryła pająki w szramach na 
twarzy, żeby nie drażniły chłopca.
-	Słucham - mruknął Eryk, krzyżując ramiona.
-	Uwolnię cię - oświadczyła Gultrathaka. - I dostar- 
czę ci Rachel.
176
-Jej zwłoki, chciałaś powiedzieć.
-	Nie. Rachel, całą i zdrową. Gwarantuję.
-	Och, nie wątpię!
(
Głos Eryka przepełniał sarkazm, ale gdzieś głęboko, 
we wnętrzu, obudziła się gwałtowna nadzieja. Usiłował 
z nią walczyć. Wiedział, że to tylko kolejna gra Gultratha- 
ki. Jak ona śmiała! Eryk poczuł nagle, że nienawidzi tej 
Griddy bardziej niż czegokolwiek na świecie. Proszę bar- 
dzo, niechby poszczuła na niego całe stado wiedźm! Mógłby 
przynajmniej nadal udawać wariata. Obrzucać ją wyzwi- 
skami jak szaleniec. Teraz, kiedy słuchał tej nowej, przy- 
milnej Gultrathaki, pomyślał, że gdyby chociaż na sekun- 
dę jej uwierzył, uznał, że sytuacja nie jest beznadziejna 
i wszystko dobrze się skończy... Wtedy nie zdobyłby się 
już na to, by zrealizować plan. A plan był jedyną rzeczą, 
która trzymała go przy życiu.
-	Nie zrobię ci krzywdy - mówiła Gultrathaka. - 
Wypuszczę cię stąd. Yemiego i Folę także. Możecie wracać 
na Ziemię. Griddy przestaną wam zagrażać. My... ja... to 
wszystko moja wina. Popełniłam fatalny błąd. Źle potrak- 
towałam waszą rasę. Wybacz mi.
Eryk kiwał głową, tak jakby słuchał z uwagą. Właśnie 
wyobrażał sobie, jak miło by było zobaczyć ciało Gultra- 
thaki wiotczejące niczym zgnieciona papierowa torba. Nie- 
mal widział, jak z Griddy zostaje tylko mokra plama. A co 
najlepsze, w każdej chwili mógł urzeczywistnić swoje ma- 
rzenia. Magia Gridd nie różniła się specjalnie od magii 
Wielkich Wiedźm. Gultrathaka starała się ukrywać przed 
nim zaklęcia, ale on przejrzał ją na wylot.
Nie miała pojęcia, co potrafiłby jej zrobić.
12 - Obietnica czarodzieja	177
-Jeszcze nigdy nie wykorzystałeś w pełni wszystkich 
talentów, prawda? - Gultrathaka nie wiedziała, jak postą- 
pić, więc uciekła się do komplementów. - Popatrz, jaki 
groźny się stałeś! Skończyły się czasy wskazywania palusz- 
kiem. Nie musisz już używać rąk, żeby niszczyć zaklęcia.
Eryk pomyślał, że Gultrathaka ma rację. I pomyślał 
też, że bardzo za tymi czasami tęskni. Wskazywanie palca- 
mi zaklęć należało do jakiejś jego starszej wersji, wersji, 
którą bardzo chciałby odzyskać.
-	W zamian za uwolnienie nie będziesz musiał zdra- 
dzić ani czarodziejów, ani własnego gatunku. Proszę cię 
tylko o jeden drobiazg. Naprawdę nic wielkiego. Chciała- 
bym, żebyś mi pokazał drogę do świata uwięzionych Gridd.
-	Co takiego?
Gultrathaka wbiła szpony w kamienną podłogę.
-	Nie jesteś tu bez powodu. Ta cela należy do jednego 
ze starych tuneli. Mieszkały tu pierwsze pokolenia Gridd. 
Nie różniły się wtedy od Wielkich Wiedźm, tak samo ko- 
chały latać. Wiedźmy uwięziły je w ciemnościach, żeby 
ich oczy powiększyły się lub poszerzyły. Eksperymento- 
wały z nimi... z nami na wiele sposobów.
Eryk wiedział, że Gultrathaka mówi przynajmniej ja- 
kąś część prawdy. Wyczuwał, że w ścianach więzienia na 
zawsze wyryły się ślady zaklęć dawnych Gridd.
-	Większość Gridd od początku żyła w więziennym 
świecie - ciągnęła Gultrathaka. - Wiedźmy nie chciały, 
żebyśmy szpeciły sobą Ool. - Zniżyła głos i popatrzyła 
gdzieś w przestrzeń poza nim. Kiedyś widziała, że tak wła- 
śnie robią ludzie, jeśli pragną wyrazić głębokie uczucie. - 
Więzienny świat to straszliwe miejsce. Griddy są związane
178
łańcuchami. Dawniej pilnowało ich kilka Wielkich Wiedźm. 
Karmiły swoje więźniarki. Teraz, odkąd opanowałyśmy 
Ool, wątpię, czy nadal to robią. Nasze Griddy umrą, jeśli 
im nie pomożemy.
Eryk milczał, patrząc uważnie na Gultrathakę.
-	Potrafisz wykrywać magię na ogromne odległości. 
Proszę cię tylko, żebyś pomógł nam odnaleźć więzienny 
świat. Kryją go zaklęcia Wielkich Wiedźm. Miały strzec 
tego świata nie tylko przed czarodziejami, ale także przed 
nami. Czy wiesz, gdzie on jest?
Gultrathaka zadała to pytanie tak obojętnym tonem, 
że Eryk od razu zrozumiał jego wagę. Popatrzył na twarz 
Griddy. Czy to smutek? Nie umiał stwierdzić, czy melan- 
cholijne spojrzenie nie zostało przeznaczone wyłącznie na 
jego użytek, ale widział, że Gultrathaka drży. To nie ulega- 
ło wątpliwości.
Przez chwilę trzymał ją w napięciu.
-	Tak. Wiem, gdzie on jest - odparł w końcu.
Gultrathaka z trudem ukrywała podniecenie. Nie wie- 
rzyła, że chłopiec potrafi wykryć tak odległe miejsce. To 
musiał być Orin Fen! Podobne zaklęcia nie skrywały żad- 
nej innej planety. Czy to możliwe, żeby świat czarodzie- 
jów był w zasięgu jej szponów?
-Jak daleko stąd jest ten... więzienny świat? - wyją- 
kała, starając się zapanować nad głosem.
-	Dlaczego miałbym ci to powiedzieć?
-	Nie powiesz mi?
-	Nie. Jeśli to zrobię, natychmiast mnie zabijesz. Tym 
razem przyślesz mi jakieś zwierzę nieobdarzone magią, któ- 
re rozerwie mnie na strzępy.
179
-	Nie, Eryku! Nie zrobię tego...
-	Zamknij się! - rzucił. - Daj mi pomyśleć. 
Chodził w kółko po celi, mrucząc coś do prapsiąt.
Potem położył się z rękami pod głową, udając, że odpo- 
czywa. Wreszcie wstał i podszedł do Gultrathaki.
-	Nie powiem! - krzyknął. - Ale pokażę ci, gdzie to 
jest, jeśli przysięgniesz, że dotrzymasz słowa w sprawie 
Rachel, Yemiego, Foli i Serpanthy.
-	Przysięgam. - Gultrathaka zadrżała.
Eryk spojrzał na nią uważnie. Widział, że w tej chwili 
dałaby mu wszystko, czegokolwiek by zapragnął.
-	A może jednak ci nie pokażę - powiedział. - Obie- 
cuję, że się nad tym zastanowię. Ale w tej norze nie będę 
się nad niczym zastanawiał. Życzę sobie jakiegoś lepszego 
miejsca.
-	Oczywiście, Eryku. Cokolwiek zechcesz.
-	Powiem ci, czego chcę, ty pokrako! Masz natych- 
miast ogrzać tę celę i dać prapsiętom i mnie porządny po- 
siłek!
Gultrathaka energicznie kiwnęła głową.
-W takim razie obiecujesz, że nam pomożesz?
-	Odpowiem ci, kiedyjuż się namyślę. Wynoś się. 
Jeszcze nikt tak nie potraktował Gultrathaki. Jej szczęki
aż się rwały, żeby go zabić, ale tę przyjemność trzeba było 
odłożyć. Nie chcąc zirytować Eryka, wyciągnęła szpony, 
naśladując ludzki gest pożegnania.
-	Idź już i zostaw mnie w spokoju - mruknął Eryk, 
odwracając się do niej plecami.
Gultrathaka zacisnęła szczęki i płonąc z wściekłości, 
wyleciała z celi.
180
Kiedy tylko zniknęła, Eryk zaczął się trząść. Jak on się 
do niej odzywał! Widział, że Gultratliaka tylko marzy, żeby 
go zabić! Jak mógł tak ryzykować! Ale przynajmniej się 
przekonał, że jest dla niej bezcenny. Krążył po celi, próbu- 
jąc się uspokoić. Prapsięta towarzyszyły mu krok w krok.
-	Niedługo dostaniemy jedzenie - powiedział. - Coś 
dobrego. I już nie będzie tak zimno.
-	Nie ufaj jej, Eryku - powiedziało jedno z prapsiąt, 
biegnąc, żeby za nim nadążyć.
-	Nie wierz tym zębatym potworom - szepnęło dru- 
gie.
-	Cicho. Wiem.
Patrzył na ściany celi, myśląc o swoim planie. Może 
ten plan wcale nie jest taki nierealny? Gultrathaka miała 
ogromne ambicje, ale Eryk także snuł swoje projekty. Mil- 
czał przez dłuższą chwilę, a prapsięta nie spuszczały z nie- 
go wzroku.
-	O czym tak myślisz? - spytało jedno. - O czym tak 
mocno myślisz?
-	O niczym szczególnym - odparł.
Chociaż łamało mu to serce, nie mógł zdradzić pra- 
psiętom swojego planu.
-	Nie rób nic, co może rozgniewać Griddy - błagały 
prapsięta. - My się bardzo poprawiłyśmy. Teraz będziemy 
cię lepiej pilnować.
-	Wiem, wiem - szepnął Eryk, podnosząc je delikat- 
nie. - Wszystko w porządku. Gultrathaka nic mi już nie 
zrobi. Nie skrzywdzi nikogo z nas.
Ani przez chwilę nie wierzył w to, co mówiła Gridda. 
Wiedział, że nie uwolni Yemiego. A nawet gdyby wypuściła
181
Rachel, to tylko po to, by ją zabić, kiedy już nie będzie 
potrzebna.
Ale czy powiedziała prawdę o świecie uwięzionych 
Gridd?
To możliwe. Gdy tylko Gultrathaka o nim wspomnia- 
ła, Eryk poszukał śladu magii tego odległego świata. Zna- 
lazł gęstą sieć zaklęć ochronnych i niewidzialnych osłon. 
Tak wspaniała magia mogła strzec tylko Orin Fen. Eryk 
przedarł się przez zaklęcia niewidzialności. Spodziewał się 
odnaleźć tam nie uwięzione Griddy, lecz miliony czaro- 
dziejów, którzy od wieków strzegli swojego świata przed 
oczami wrogów.
Nikogo tam nie było. Czarodzieje na pewno staraliby 
się ukryć magiczny zapach, ale Eryk wyczułby ich i tak, 
cokolwiek by zrobili.
Na tej planecie nie mieszkał ani jeden czarodziej.
Może więc Gultrathaka naprawdę chciała zabrać go 
do świata pełnego Gridd?
Eryk właśnie tego pragnął.
Tunele
R
achel, gasnąca powoli, w miarę jak trucizna docierała 
do wszystkich jej żył, nie mogła już tego poczuć. 
Tylko zaklęcia informacyjne usłyszały tajemniczy dźwięk 
dobiegający z najgłębszych otchłani świata. To stamtąd 
przybywał silny strumień ciepłego wiatru. Oddech De- 
taclyvera.
Z jego powiewem zjawiły się Essy. Nie musiały nawet 
machać skrzydełkami. Detaclyver niósł ich malutkie ciała 
z największą szybkością, z jaką tylko mógł. Nie wiedziały 
tylko, czy zdążą. Czy dotrą na czas? Wielokrotnie już po- 
magały, kiedy Griddy usiłowały otruć Detaclyvera. Ale ta 
przybyszka była o wiele delikatniejsza.
- Prędko przez ten tunel! Minąć płuca! Do góry! Do 
góry! - wołały Essy.
183
Zanim dotarły na miejsce, żyły Rachel już poczernia- 
ły od trucizny. Nie zastanawiając się, co im może grozić, 
Essy wleciały do jej otwartych ust.
-	Szybko, szybko! Tylko najmłodsze!
Najmniejsze Essy zeskakiwały z gardła Rachel i wci- 
skały się w najdrobniejsze naczynia krwionośne. Własnym 
ciałem wchłaniały toksyny, a kiedy były już bliskie pęk- 
nięcia, z trudem wylatywały przez jej tchawicę. Lądując 
chwiejnie na kombinezonie Rachel, wypluwały truciznę, 
po czym natychmiast wracały po kolejną porcję. Groma- 
dy Ess krążyły nieprzerwanie po ciele Rachel, dopóki nie 
usunęły najgorszych skutków działania trującego jadu.
Wtedy starsze Essy z dumą uniosły wyczcipane maluchy 
i oddaliły się nieco. Nie chciały przestraszyć przybyszki.
Stopniowo skóra Rachel nabierała zdrowszego kolo- 
ru. Na sinej twarzy pojawiły się rumieńce. Paraliż ustępo- 
wał. Essy pomogły Rachel otworzyć oczy. Dziewczynka 
zamrugała. Essy nieśmiało odpowiedziały jej tym samym.
Poznała je od razu i leciutko uniosła rękę. Takie za- 
proszenie w pełni im wystarczyło. Do Rachel dotarło ty- 
siące ciekawych i troskliwych głosów. Witały ją, przedsta- 
wiały się, czule dotykały twarzy.
-	Spokojnie! Nie wszystko naraz! - Rachel niemal się 
uśmiechnęła. - Powiedzcie mi coś o sobie.
Ale Essy chciały opowiadać tylko o Detaclyverze.
0	tym, jak kiedyś panował nad całym światem. O tym, że
001	była kiedyś ciepła, a Detaclyver wędrował swobod- 
nie, dokąd tylko zechciał, otoczony przez dostojne trąby 
powietrzne i nieodłączne Essy. Wszystko się zmieniło, kie- 
dy przybyły Wielkie Wiedźmy. Zepchnęły Detaclyvera na
184
południe, zniewoliły wiry i uwięziły ryby w zamarznię- 
tych oceanach. Potem rozpoczęły budowę wież-oczu.
Ale wiedźmy bardzo się pomyliły, myśląc, że Detaclyver 
tak łatwo wybaczy im krzywdę wyrządzoną wirom. Wyru- 
szył, żeby zniszczyć fundamenty wspaniałych miast Ooł. 
W odpowiedzi wiedźmy próbowały go zagłodzić. Próbowały 
go też zamrozić, odbierając Ool cały słoneczny blask. Od 
tego momentu padał tu tylko nieskończony szary śnieg.
To jeszcze nie powstrzymało Detaclyvera. Ani jego 
wiernych Ess. Wbrew wszystkim jego życzeniom zdecy- 
dowały się walczyć dalej. Musiały same upodobnić się do 
śniegu - i zrobiły to. Już od wieków kryły się wśród sza- 
rych płatków, żeby kochać i bronić. Broniły Detaclyvera, 
jeśli tylko mogły, a kochały trąby powietrzne, którym przez 
całe mroczne lata szeptały słowa pociechy, zapewniając je, 
że Detaclyver nigdy ich nie porzuci.
Kiedy Griddy pokonały Wielkie Wiedźmy, w Essy na
I
chwilę wstąpiła nadzieja. Niestety, nic się nie zmieniło. 
Griddy robiły dokładnie to samo, co ich poprzedniczki.
Rachel wysłuchała Ess w spokoju, pozwalając swoim 
zaklęciom leczniczym usunąć resztki trucizny. Kiedy tylko 
poczuła się odrobinę lepiej, podniosła się niepewnie.
-	Jeszcze nie wydobrzałaś - powiedziały Essy, chwy- 
tając ją za ramię.
-	Muszę. Mój brat... Eryk... Muszę go znaleźć.
-	Eryk? - Essy ułożyły się tak, by pokazać obraz śpią- 
cego chłopca i przytulonych do niego prapsiąt.
-	Wiecie, gdzie on jest? - spytała Rachel. - Czy może- 
cie go znaleźć?
-	Tak, ale nie teraz! Jeszcze nie teraz!
185
-	Nie mamy czasu - powiedziała Rachel. - Eryk nie 
przeżyje bez magii, jeśli...
-	Nie! Nie! - wołały podniecone Essy.
Nie wiedziały, czy powinny uspokajać Rachel, czy 
wskazać jej inne zadanie.
-	O co chodzi?
Essy uformowały nowy kształt. Najciemniejsze z nich 
udawały brązowe plamki, kilka utworzyło odwłok i czuł- 
ki. To był motyl.
-	Yemi! - krzyknęła Rachel
Essy kręciły się podekscytowane, opowiadając jej, co 
widziały.
-	Znajdziemy go, pewnie, że tak - odparła Rachel. - 
Skoro jednak Yemi do tej pory jakoś dawał sobie radę, to 
wytrzyma jeszcze trochę. Eryk potrzebuje...
-	Nie. Najpierw Yemi! Yemi! - nalegały Essy. - Szep- 
ty. My słyszymy wszystko. Szepty w tunelach. Rozumiesz? 
On nie przeżyje. Nie może. Griddy go zabiją!
Rachel myślała szybko. Griddy uwięziły Eryka i Yemie- 
go w tunelach pod Thun. Jak miała się tam dostać?
-	Nie mogę zmieniać kształtów ani się przenosić - 
powiedziała Essom. - Potraficie mnie ukryć, jeśli wylecę 
na zewnątrz?
-	Tak - zapewniały. - Na chwilę.
Wiele z nich poleciało do wnętrza Detaclyvera powie- 
dzieć mu o swojej decyzji. Po ich powrocie wszystkie Essy 
obiegły całe ciało Rachel.
-	Fiuuu! Detaclyver nas wystartuje! - zawołały. 
Daleko od nich, głęboko pod ziemią, skurczyła się ol- 
brzymia przepona. Rachel poczuła, jak coś unosi jej stopy.
186
Zaklęcia natychmiast zatrzymały ją na miejscu. Essy, tań- 
czące jak szalone na tym nowym wietrze, prosiły, by je 
wyłączyła.
Rachel dała się nieść potężnemu podmuchowi. Wzno- 
siła się wraz z Essami, stopniowo nabierając prędkości. 
Szczyt nad nimi roztrzaskał się na tysiące lodowych odłam- 
ków. Rachel instynktownie osłoniła twarz, ale Essy tylko 
się zaśmiały. Nie dotarł do niej ani okruszek. Rachel lecia- 
ła coraz wyżej i wyżej, prosto w szare niebo. Zanim De- 
taclyver wystrzelił ją prosto w chmury, na mgnienie oka 
nawiązała bezpośredni kontakt z jego umysłem.
Wyczuła pasję Detaclyvera, poznała wszystkie jego 
skryte życzenia.
A chwilę potem była już na niebie, drżąca z emocji 
i schowana pod szczelnym płaszczem dzielnych małych 
Ess. Skierowała się na północ, w stronę Thun.
Minęła trąby powietrzne, które obróciły się majesta- 
tycznie, tak żeby Griddy nie zobaczyły, kto leci. Przemknęła 
nad zamarzniętym morzem Prag, z którego wyglądały ty- 
siące ryb. Kiedy wygasł oddech Detaclyvera, dowództwo 
przejęły zaklęcia latania Rachel. Ukryta w chmurze Ess, 
wybierała najwyższe partie nieba, gdzie spodziewała się 
spotkać najmniej wrogich oczu. Dopiero kiedy wleciała 
w chmury ponad śnieżnymi nizinami Ool, na horyzoncie 
ukazały się pierwsze Griddy. Wiatr zmienił kierunek, więc 
Essy leciały teraz odwrotnie niż prawdziwy śnieg.
-	Nie leć dalej! Tam jest niebezpiecznie! - ostrzegły.
-	Przecież do Thun jeszcze daleko. Nie możemy tu 
zostać.
-	Zaczekaj. - Essy zatrzymały się.
187
Rachel poczuła, jak drżą.
-	Na dół! Na dół! - poprosiły.
Rachel opadła łagodnie na ziemię, naśladując śnieg. Przy 
lądowaniu słyszała, jak Essy zniżają głosy Bały się o nią. 
Same już wiele razy odważyły się wejść do tuneli huraków, 
ale Rachel była zbyt duża, żeby przemknąć niepostrzeżenie. 
Niebieskie koty na pewno by ją znalazły. Ich oddechy uśpi- 
łyby Rachel tak samo, jak usypiały pająki Gridd.
Essy niechętnie powiedziały jej o tunelach huraków 
biegnących pod równinami Ool. Niektóre prowadziły do 
samego Thun.
-	Nie ma innej drogi? - spytała Rachel, widząc niepo- 
kój Ess.
-	Nie, ale polecimy z tobą - odparły bez wahania. 
Rachel chciała je przytulić, ale jak mogła uścisnąć tak
małe istotki, nie robiąc im krzywdy?
Zaklęcia informacyjne zbadały teren. Wjednym miej- 
scu tunel biegł tuż pod powierzchnią. Natychmiast sko- 
czyła w tę stronę.
-	Trzymajcie się blisko mnie - powiedziała, kiedy za- 
klęcia przewiercały warstwy śniegu i skałę pod spodem.
Ukazała się pierwsza smuga światła z tunelu. Rachel 
odskoczyła. Z jamy biłjaskrawoniebieski blask.
-	Dlaczego tu tak jasno?
-	Griddy tego nie lubią - wyjaśniły Essy. - To dlatego. 
Małe grupki Ess wyruszyły przed Rachel, żeby chro- 
nić ją przed niebezpieczeństwem.
-	Lećcie za mną - zaprotestowała. - Użyję zaklęć. 
Kilka upartych stworzonek wdrapało się na jej czoło.
Pozostałe Essy strzegły pleców dziewczynki albo zajęły
188
pozycje na ramionach, tak aby obserwować boczne tune- 
le. Strój Rachel wydawał im się dziwnie śliski. Zbadały 
dokładnie wszystkie szwy, sprawdzając, czy ich malutkie 
nóżki nie ślizgają się po tym dziwnym materiale. Kiedy 
były już usatysfakcjonowane, Rachel włączyła zaklęcie 
wyciszające odgłos jej stóp - i zrobiła pierwszy krok.
Kierowała się mniej więcej na północ, ale tunele hu- 
raków rzadko biegły .prosto w jakimkolwiek kierunku. 
Wypełniałyje setki pułapek na Griddy. Splątane ślepe ścież- 
ki, wnyki, jamy, wreszcie ciemne rowy, idealne miejsca, by 
się zaczaić. Zaklęcia informacyjne wskazywały Rachel wła- 
ściwą drogę, a Essy na każdym zakręcie spodziewały się 
poczuć usypiający oddech huraków. Ale nie znalazły na- 
wet śladu błękitnych kotów.
Rachel czołgała się do przodu, w bezpieczniejszych 
miejscach ostrożnie podlatywała. Zdziwienie Ess narasta- 
ło w miarę, jak zbliżały się do miasta. Co się stało z hura- 
kami? Nigdy nie zostawiały swoich tuneli bez ochrony. 
Grupka Ess zbadała korytarz prowadzący do tuneli Gridd.
-	Pusto! Pusto! - raportowały. - Nie ma Gridd! 
Przedostały się do nowej sieci tuneli. Siedziby Gridd
były większe i wygodniejsze. I zupełnie opuszczone. Ra- 
chel latała od jaskini dojaskini, kierując się świeżymi śla- 
dami wiedźm. Wszystkie prowadziły w jednym kierunku 
- do serca Thun.
-	Posłuchaj - powiedziały Essy.
Rachel nie wychwyciła żadnego dźwięku.
-	Pułapki najedzenie - tłumaczyły Essy. - Powinny- 
śmy je słyszeć. Nigdy nie są cicho, dzień i noc łapią różne 
stworzenia dla małych Gridd.
189
Rachel wysłała zaklęcia informacyjne. W promieniu 
wielu kilometrów nie znalazły żadnej żywej istoty.
-	Nawet zwierzęta zniknęły - stwierdziła.
-Wiele z nich nie ma ani nóg, ani skrzydeł.Jak mogły 
się stąd wydostać? - pytały Essy.
-	Dokąd prowadzą te wszystkie tunele?
-	Głęboko, bardzo głęboko. Do Komnaty Prób. Tam 
jest\emi!
-	Złapcie się mnie. Tak mocno, jak tylko możecie.
-	Co chcesz zrobić?
-	Zaufajcie mi, proszę.
Essy wczepiły się nogami w jej kombinezon i weszły 
we włosy. Kiedy już się usadowiły, oczy Rachel zabłysły 
na niebiesko. Ich kolor przyćmił nawet blask tuneli hura- 
ków, tak że Essy popatrzyły na nią niemal z obawą.
Rachel dała pełną swobodę swoim zaklęciom latania 
i pełna wiary w moc magii pomknęła śladami Gridd do 
najgłębszych podziemi Ool.
Plany
C
zekając na decyzję Eryka, Gultrathaka złożyła wizytę 
dawnej towarzyszce z oddziału - zhańbionej, prze- 
klętej Jarius.
Co się z nią stało przez ten krótki czas, który spędziła 
sama z Yemim? Kiedy Jarius została wywleczona z Kom- 
naty Prób, Gultrathaka uznała, że\emi zaraziłjąjakąś ludzką 
chorobą. Ale przyjrzawszy się jej dokładniej, stwierdziła, iż 
Jarius jeszcze nigdy nie wyglądała tak zdrowo. Dawniej 
przypominała kłębek nerwów. Teraz nabrała pewności sie- 
bie. Udało jej się nawet zwrócić uwagę strażniczek, a co 
gorsza, niektóre zaczęły słuchać tego, co wygadywała na 
temat zgody i zakończenia wojny.
Gdy Gultrathaka weszła do jej izolatki, Jarius wyłoni- 
ła się z ciemności. Aż bił od niej ten dziwny nowy spokój.
191
-Witaj, siostro - powiedziała.
-	Nie jesteś moją siostrą.
Gultrathaka czuła się upokorzona przez sam fakt, że 
Jarius ciągle żyje. Ile już razy próbowała ją zabić! Niestety, 
Yemi chronił Jarius nawet z odległości Komnaty Prób. 
W dodatku chronił ją z taką samą pasją jak Folę.
Jarius smutno potrząsnęła głową.
-	O, potężna Gultrathako. Obraża cię fakt, że ciągle 
tu jestem. Zdradziłam oddział Gridd dlajednego chłopca, 
którego nawet nie potrafisz skrzywdzić. Ale spójrz na to 
inaczej. Nie jestem twoim wrogiem, siostro.
-	Owszem, jesteś.
-	Nie. Rozejrzyj się tylko. Strażniczki już zaczynają 
szeptać po kątach. Jest za dużo młodych. Tunele pękają 
w szwach. Wszędzie bałagan i zamieszanie. Kolejne nowe 
oddziały walczą o odrobinę miejsca. To nie do zniesienia. 
Sama słyszałam małe. Niezmordowanie włóczą się po tu- 
nelach, bez przerwy prowokują dorosłych. Co będzie, kiedy 
stracisz nad tym kontrolę? Jak to sobie wyobrażasz?
-	Nie martw się o mnie. Panuję nad wszystkim - od- 
parła Gultrathaka z uśmiechem.
-	Naprawdę? Z trudem panujesz nad sobą. Wiem, co 
czujesz, Gultrathako. Pożera cię żądza walki, mordu, krwi. 
Zbyt długo już jesteś bezczynna. Jak każda Gridda rwiesz 
się do wojny - tylko dlatego występujesz przeciwko czaro- 
dziejom i dzieciom. Świetnie cię rozumiem. Wielkie Wiedź- 
my zaszczepiły to nam wszystkim. Ale możemy pokonać 
instynkty. Yemi pokazał mi, jak żyć inaczej.
-	Nie gadaj mi tu o pokoju. Walcz! Bez pomocy chłop- 
ca. Usunę stąd strażniczki.
192
-	Dlaczego nie chcesz niczego zrozumieć? - ciągnęła 
Jarius. - Wszędzie widzisz konflikty. Ty przeciwko mnie, 
oddziały przeciwko Yemiemu, Griddy kontra dzieci. Wyj- 
rzyj poza tunele! Musisz pokonać nie tylko czarodziejów. 
Bunt ogarnął cały Ool. Detaclyver jeszcze nigdy nie był 
tak ożywiony. W głębinach szaleją Essy. Huraki powoli 
wyłażą ze swoich tuneli. Znajdź Rachel, póki jeszcze czas. 
Zrób wszystko, żeby ją znaleźć.
-	Rachel nie żyje.
-	Żyje, siostro. Rachel żyje. 
Gultrathaka starała się ukryć zdumienie.
-	Yemi wie więcej niż twoi szpiedzy- powiedziała Ja- 
rius. - Znajdź Rachel, uwolnij ją i zawrzyj pokój z dzieć- 
mi Ziemi i czarodziejami. Oni naprawdę tego chcą. Nie 
ma innej drogi.
-	Po moim trupie - syknęła Gultrathaka. 
-Wiem. To właśnie jest najstraszniejsze.
-	Nie - odparła Gultrathaka, podchodząc do Jarius. - 
Najstraszniejsze jest to, że zupełnie zapomniałaś, jak wspa- 
niałe są wojny. Już wysłałam oddziały na Ziemię. Mają 
zabić wszystkich ludzi, dzieci i dorosłych.
-	Dlaczego? Co to nam da? Czy potem Griddy ruszą 
szukać nowych wrogów? Wieczne zabijanie to twoja jedy- 
na propozycja dla Gridd?
-	Każda Gridda marzy o życiu wypełnionym walką - 
stwierdziła Gultrathaka. - Nie wyobraża sobie większej 
chwały. Kiedyś to rozumiałaś.
-	Myślisz, że czarodzieje do tego dopuszczą? Nigdy. 
Wszystkie Griddy mogą zginąć. Jesteś gotowa na takie ry- 
zyko? Co daje ci prawo decydowania o ich życiu?
13 - Obietnica czarodzieja	193
Gultrathaka wpatrywała się w tę dziwną Griddę, któ- 
ra bardzo starała sieją przekonać, że troszczy się o wszyst- 
ko i wszystkich. Co gorsza, miała przy tym tę samą irytu- 
jącą minę, której Gultrathaka tak nie znosiła u Foli, Rachel 
i innych dzieci. Co za obrzydliwość.
-Nawet jeśli wszystkie zginiemy, to wcześniej dojdzie 
do wspaniałej bitwy - odparła. - A co się liczy poza tym? 
Dlaczego chcesz wyglądać w przyszłość dalej niż do na- 
stępnej walki?
-	Sama tego nie wymyśliłaś. To Wielkie Wiedźmy ka- 
zały ci tak myśleć.
-1 akurat pod tym względem miały rację. 
Kiedy Gultrathaka szykowała się do odejścia, Jarius 
stanęła jej na drodze.
-	Nie wysyłaj oddziałów przeciw Ziemi! Dojdzie do 
strasznej rzezi!
-	Strasznej? Tak, strasznej! O, Jarius, prawie mi cię 
żal. Co on ci zrobił, że nie drżysz z radości na myśl o bi- 
twie? Wojna to wszystko, czego pragnę, czego pragną Grid- 
dy. Nie tylko wojna z dziećmi. Masz rację co do młodych 
- one naprawdę są niezmordowane. Potrzebuję dla nich 
zajęcia i właśnie coś ciekawego znalazłam. Dam im do za- 
bawy czarodziejów. Wpuszczę je do świata Orin Fen.
-	Nie znajdziesz go. Wielkim Wiedźmom nigdy się to 
nie udało.
-	Wielkie Wiedźmy nie miały Eryka.
Wtedy - nareszcie! - Gultrathaka ujrzała na twarzy 
Jarius cień niepokoju.
194
Eryk leżał na swoim nowym łóżku. Myślał.
Druga cela była wygodniejsza od pierwszej, znacznie 
wygodniejsza. Gultrathaka zadbała o mięciutkie fotele i cie- 
ple koce. Gdyby poprosił, z pewnością przyniosłaby mu 
nawet pluszowego misia. Dostał też poduszki. Z falban- 
kami. Eryk nie mógł się temu nadziwić - czy Gultrathaka 
naprawdę sądziła, że przekonają go poduszki z falbanka- 
mi? Tak, uznał, tak właśnie sądziła. W ogóle go nie rozu- 
miała.
Znakomicie. To znaczyło, że jego plan miał jakieś szan- 
se powodzenia.
Ręce Eryka dotykały lekko główek prapsiąt. Każde z nich 
dostało własną malutką poduszkę. W domu doszłoby pew- 
nie do przepychanek, która jest dla kogo, ale tutaj prapsięta 
nawet nie zwróciły uwagi na łóżko. Chciały tylko być bli- 
sko Eryka. Zawsze włóczyły się za nim wszędzie, ale przez 
ostatnie kilka godzin niemal go nie odstępowały. Kiedy Eryk 
wstawał, by się przeciągnąć, one przeciągały się tuż obok. 
Jeśli chodził w kółko po celi, prapsięta dreptały za nim krok 
w krok. A gdy - tak jak w tej chwili - zdecydował się poło- 
żyć, bez słowa kładły się po jego bokach. Ani na chwilę nie 
spuszczały wzroku z jego twarzy.
-	Jak tam, chłopcy? W porządku? - spytał, ściśnięty 
między nimi.
-	Tak, Eryku - odparło jedno z prapsiąt. - Ale z tobą 
nie. Z tobą nie jest w porządku, prawda?
-	Czuję się świetnie.
-	Nie, Eryku, nie czujesz się świetnie.
-	Dość tego. Cicho bądźcie - wymamrotał Eryk, a one 
natychmiast zamilkły.
-	Potrzebujesz czegoś, Eryku? - zapytało prapsię po 
chwili.
-	Tylko waszego towarzystwa. Prześpijcie się wreszcie. 
Ile razy mam wam to powtarzać. Czy wy już mnie wcale 
nie słuchacie?
Prapsięta milczały.
-	Słuchamy. Zrobimy, co nam każesz - powiedziało 
jedno po chwili.
-	Zrobimy dla ciebie wszystko - dodało drugie.
-	Wiem. Wiem o tym, chłopcy - odparł Eryk łamią- 
cym się głosem.
Teraz naprawdę musicie dać z siebie wszystko, pomyślał.
Zanurzył palce w piórkach prapsiąt, próbując się skon- 
centrować na planie. Kiedy odtwarzał go punkt po punk- 
cie, czuł, jak ogarnia go strach. Postanowił to zignorować. 
Zamiast tego skupił się na swojej nienawiści do Gridd. 
Wtedy widział wszystko jaśniej.
Czy miał jakieś szanse? Za każdym razem, kiedy o to 
pytał, przechodził go dreszcz przerażenia. Zęby się uspo- 
koić, wystrzelił zaklęcia wykrywające. Tak, on tam był, ten 
wymarzony świat Gultrathaki. Czy to naprawdę planeta- 
-więzienie, pełna Gridd? Możliwe. Dochodziły z niej sy- 
gnały różnych wiedźm, ale żadnych czarodziejów.
Plan, jego plan. W kółko powtarzał sobie, co robić, 
wszystko po kolei.
Griddy żyły w podziemiach Thun i dwóch innych 
ogromnych miast Ool. Eryk nie wiedział nic o tamtych 
miastach, ale to nie znaczyło, że nie potrafił dotrzeć do 
zamieszkujących je Gridd. Znał każde zaklęcie ich magii. 
Gultrathaka sądziła, że nic im nie grozi. Myślała, że Eryk
196
nie może zaatakować ich z dystansu. W czasie prób naj- 
trudniejsze było dla niego czekanie na ostatni możliwy mo- 
ment, żeby zareagować. Czekanie, aż zaklęcia dotrą do jego 
celi. Gultrathaka nie miała pojęcia o prawdziwym zasięgu 
jego talentu. W dodatku, gdyby nie testowała go z takich 
odległości, sam Eryk nie poznałby swojej mocy. Ogromnej 
mocy. Jego antymagia potrafiła dosięgnąć każdej Griddy 
na Ool. Nawet teraz, kiedy leżał na łóżku, mógłby zabić je 
wszystkie.
Ta świadomość budziła w nim obrzydzenie i zatruwa- 
ła mu myśli.
Chociaż zniszczenie wszystkich Gridd z Ool wydawa- 
ło się sporym przedsięwzięciem, Eryk miał jeszcze większe 
ambicje. Planował usunąć także te z więziennego świata. 
Zamierzał przekonać Gultrathakę, żeby zabrała ze sobąjak 
najwięcej oddziałów. Nawet gdyby nie udało mu się zabić 
wszystkich Gridd, przynajmniej mocno byje zranił. A by- 
łyby za daleko, żeby wrócić na Ool.
Eryk czuł całą grozę bijącą z tego planu. Taka wizja go 
przerażała. Jednak czuł także, że musi myśleć dokładnie 
w ten sposób. Larpskendya powiedział przecież, że teraz 
wszystko może zależeć od niego, Eryka. A kto inny miał- 
by zrobić porządek z tymi obrzydliwymi Griddami? Nikt. 
Essy nie wróciły. Serpantha przypominał teraz tylko smuż- 
kę życia, ukrytą gdzieś głęboko w lochach. A Rachel... 
Eryk wyczuwał, jak pędzi w stronę Thun. I nikt nie wie- 
dział lepiej od niego, co zamierzała. Tylko że w świecie 
pełnym Gridd nie miała żadnych szans.
Lepiej, żeby on coś zrobił, zanim Rachel zginie wjego 
obronie.
197
Nikt inny, powtórzył Eryk. Musisz działać sam. Właś- 
nie ty.
Najbardziej bolało go to, że nie widział możliwości 
ocalenia prapsiąt. Gdyby jego plan się powiódł, gdyby za- 
bił wszystkie Griddy, on i dzieci-ptaki musieliby zginąć 
razem z nimi w kosmosie. Oczywiście nie powiedział im 
o tym. Nie chciał ich jeszcze bardziej wystraszyć. Prapsię- 
ta leżały teraz tuż obok niego - nigdy zresztą nie musiał 
ich specjalnie szukać. Drżały, wpatrując się w drzwi. Czuj- 
ność prapsiąt już tyle razy ratowała Erykowi życie. Tak 
bardzo mu ufały -już sam ten fakt często podtrzymywał 
go na duchu.
-	To nieważne. Muszę to zrobić. - W oczach stanęły mu 
łzy. - Zrobię to - powiedział nagle głośno wbrew swojej woli.
Zerknął na prapsięta, które przez cały czas wbijały 
w niego ogromne niebieskie oczy.
-	Co zrobisz, Eryku? Powiesz nam?
-	Nie mogę.
-	Powiedz nam, Eryku!
-	Nie mogę! Nie mogę!
Eryk nie wytrzymał tego dłużej. Zeskoczył z łóżka.
-Jestem gotowy! - krzyknął. - Podjąłem decyzję. Prze- 
każcie Gultrathace, że chcę z nią rozmawiać.
Kiedy Gridda weszła do jego celi, zachowywała się 
uprzejmie i delikatnie, jak nigdy dotąd.
-	Niestety, nie udało nam się jeszcze odnaleźć Rachel 
- zaczęła przepraszającym tonem.
-	Zakładam, że dotrzymasz słowa - uciął Eryk. - Nie 
zamierzam dłużej tu siedzieć. Jeśli mamy lecieć do tego 
więziennego świata, ruszajmy od razu.
198
-	Griddy są już gotowe - odparła Gultrathaka. - Ja 
osobiście będę cię chroniła. Nic ci się nie stanie, obiecuję.
-	Mam nadzieję, że twoja armiajest duża - powiedział 
Eryk, nawet na nią nie patrząc.
-	Zabieram większość Gridd. To daleko?
-	Bardzo daleko.
-	Dobrze robisz, Eryku. - Gultrathaka pokiwała gło- 
wą.
-	Wiem o tym - odparł Eryk ostro.
Po wizycie u Eryka Gultrathaka drżała z podniecenia. 
Czy naprawdę jej się udało? Nawet nie śmiała pytać. Wy- 
dała ostatnie instrukcje dowódczyniom oddziałów. Przed 
odlotem zaszyła się jeszcze na chwilę w swoim prywat- 
nym tunelu.
Jedna armia już zmierzała w stronę Ziemi. Na pewno 
narobi tam sporego zamieszania i skupi na sobie uwagę 
przynajmniej części czarodziejów.
Tylko czy mogła polegać na reszcie swoich oddziałów? 
Czy naprawdę polecą za nią aż na Orin Fen?
Czekając na główną armię, Gultrathaka poszła do 
Yemiego po raz ostatni. Po drodze do Komnaty Prób mu- 
siała się przedrzeć przez setki tunelowych stworzeń. Stada 
zwierząt, które pchały się do Yemiego, zablokowały nie- 
mal wszystkie wejścia. Pomiędzy nimi gromadziło się co- 
raz więcej groźnych huraków. Wyglądało na to, że są tam 
wszystkie niebieskie koty z okolicznych tuneli.
Gultrathaka zauważyła zmęczone spojrzenia kilkudzie- 
sięciu Gridd. Wyczerpywało je samo więzienie Yemiego
199
w środku. Żaden oddział nie wytrzymywał dłużej niż parę 
godzin, jeśli chłopczyk naprawdę chciał go wypróbować. 
Wszystkie Griddy opuszczały komnatę zdesperowane, zbie- 
rając swoje zniszczone zaklęcia, nad którymi pracowały 
przez całe życie.
Yemi odprowadził ostatnią zmianę do korytarza, ga- 
worząc beztrosko. Na widok Gultrathaki przespacerował 
się po podłodze i uśmiechnął się do niej radośnie.
Ten uśmiech doprowadzał ją do furii. Jak ona go nie- 
nawidziła!
-	Sere - powiedział.
-	Nie - odparła. - Nie będzie więcej zabaw ani gier. 
Wszystkie wygrałeś, dodała w myślach. Nie mamyjuż
nic, żeby cię zaatakować.
Yemi zawołał swojego nieodłącznego towarzysza, hu- 
raka. Wskoczył mu na grzbiet i chwycił szpiczaste uszy jak 
kierownicę. Pod jego dotykiem ogromna bestia mruknęła 
z zachwytu jak kociak.
Gultrathaka nienawidziła w Yemim wszystkiego. I tro- 
chę się go bała. Tylko głupcy nie boją się tego, czego nie 
potrafią przestraszyć. Patrzyła na delikatną, kruchą czasz- 
kę chłopczyka. Chętnie by go ugryzła, ale powstrzymały- 
by ją huraki. Zresztą gdyby nawet one zawiodły, ochroni- 
łaby go magia.
A magia Yemiego nie zawodziła nigdy.
Gultrathaka już dawno straciła nadzieję, że wykorzy- 
sta Yemiego jako broń. Wiedziała, że jego ucieczka jest tyl- 
ko kwestią czasu. A co potem? Oczywiście chłopczyk wróci 
na Ziemię. Dzieci i czarodzieje w końcu znajdą sposób, 
żeby wykorzystać jego niezmierzoną potęgę. Gridda nie
200
mogła na to pozwolić. Nie miała wyboru - musiała go 
zabić, zanim zdoła jej to uniemożliwić.
Jak to zrobić? Komnata Prób sama w sobie dawała 
sporą moc. Do tego Gultrathaka dodała w myślach siłę 
najzdolniejszych Gridd. Uważne obserwacje chłopczyka 
i doświadczenia wielu lat walki pozwoliły jej sądzić, że na- 
wet Yemi nie oprze się zmasowanemu atakowi ogromnej 
liczby Gridd. Zresztą dała oddziałom pewną przewagę. Yemi 
nie mógł już się przenosić. Gultrathaka podstępnie wyko- 
rzystała jego kontakt z Jarius. Czy już zdał sobie z tego 
sprawę? Chyba nie. Ale niebawem musiał to sobie uświa- 
domić. Przed drzwiami komnaty zebrały się świeże od- 
działy.
Fola jak zawsze czuwała nad bratem.
-	Czemu nas nie wypuszczasz? Czemu? - spytała 
gniewnie. - Szkoda, że Yemi cię nie skrzywdził. Prosiłam 
go, ale on nie rozumie, kim jesteś.
-	Niebawem zrozumie - odparła Gultrathaka. - Wy- 
starczy, że zobaczy, ile Gridd zgromadziłam przeciwko nie- 
mu.
-	Co masz na myśli?
Fola spojrzała na Yemiego i zobaczyła, jak jego zwykły 
uśmiech przygasa. Szybkimi gestami wezwał swoje zwie- 
rzęta. Otoczyły go ciasnym kręgiem.
Gultrathaka patrzyła na chłopczyka z niezmierną sa- 
tysfakcją. Nareszcie starła mu z twarzy ten okropny uśmiech! 
Wychodząc z komnaty, zauważyła niepewną minę Yemie- 
go. Już się go nie bała.
201
Po południu oddziały szykowały się do odlotu w wy- 
znaczonych punktach. Gdy miliony Gridd opuszczały 
Tamretis i Gaffilex, niebo zrobiło się pomarańczowobrą- 
zowe. Gultrathaka wleciała aż na szczyt wieży Heebry, żeby 
podziwiać oddziały z Thun. Godzina za godziną, Griddy 
wynurzały się z tuneli i wzlatywały w chmury. Na widok 
młodych serce Gultrathaki pęczniało z dumy. Znowu słu- 
chały rozkazów. Teraz, kiedy miały przed sobą kosmiczną 
podróż i w perspektywie niebezpieczeństwa, trzymały się 
posłusznie u boku starszych Gridd. Do oddziałów powró- 
ciła prawdziwa dyscyplina.
Gultrathaka uroczyście wzniosła szpony wysoko w gó- 
rę. Przelatująca grupa powitała ją ogłuszającym krzykiem. 
Pozostałe Griddy szybko do nich dołączyły. Zapomniały 
już o wszelkich wątpliwościach. Oddziały zatoczyły ogrom- 
ny łuk, żeby oddać honory swojej dowódczyni.
Gultrathaka zamierzała polecieć z nimi, ale przedtem 
miała jeszcze coś do zrobienia.
Ponownie przedarła się przez gromady zwierząt i we- 
szła do Komnaty Prób. Yemi spojrzał na nią już bez uśmie- 
chu.
Tysiące Gridd nie bez powodu okrążyły komnatę.
- Zaczekajcie, aż oddziały opuszczą Ool - rozkazała 
im Gultrathaka. - Potem macie go zabić.
Wolność
R
achel leciała z oszałamiającą prędkością przez tunele 
Gridd, skryte głęboko pod Thun.
Niektóre z nich były tak wąskie, że musiała się kłaść 
na boku, inne, najwyraźniej należące do najważniejszych 
dowódczyń, przypominały olbrzymie pieczary. Wszystkie 
były puste. Nawet bardziej niż puste. Rachel wiedziała, że 
coś ważnego dzieje się na powierzchni - czuła, że z Ool 
odlatuje mnóstwo żywych magicznych istot.
Przelatując nad dziurą w którymś z tuneli, nagle się 
zatrzymała.
-	Nie! - powiedziały Essy. - Yemi jest głębiej.
-	Poczekajcie. - Rachel uklękła. Z dziury dobiegał zna- 
jomy magiczny zapach. Normalnie jej zaklęcia informacyjne
203
już dawno by go pochwyciły. Ale teraz zapach był słaby, 
okropnie stłumiony.
-	Serpantha - szepnęła.
Wszystkie Essy zamilkły. Kiedy Serpantha po raz pierw- 
szy zjawił się potajemnie na niebie Ool, chciały za nim 
polecieć, ale przemieszczał się zbyt szybko, by mogły za 
nim nadążyć. Popatrzyły ponad ramieniem Rachel, wytę- 
żając oczy w ciemnościach.
-	Wiem, że Yemi nas potrzebuje - powiedziała Ra- 
chel. - Ale nie zostawię Serpanthy. Musimy po niego po- 
lecieć.
Essy błyskawicznie sprawdziły wlot do tunelu. 
-Nie jest sam. Griddy...
-	Wiem - odparła Rachel, zerkając do dziury. Kory- 
tarz wiódł pionowo w dół przez ponad kilometr. Z dna 
docierała dziwna woń.
-	Noworodki - stwierdziły Essy. - To ich zapach, za- 
pach wylęgarni. Co Serpantha może tam robić?
-	Nie wiem. Lecimy. - Rachel usiadła na krawędzi 
dziury, machając nogami w powietrzu dla uspokojenia.
-	Najpierw stopy - powiedziała.
Essy zajęły pozycje na jej sznurowadłach i obsiadły 
czubki butów, czekając na spotkanie z nieznanym. Kiedy 
już były gotowe, przywarły do niej z całych sił.
-	Ruszaj. Ruszaj.
-	Trzymajcie się mocno.
-	Dobrze - obiecały.
Zsuwała się wolno, używając magii jako hamulca. 
Droga prowadziła prosto w dół, po czym nagle zakręciła, 
wyrzucając Rachel jak z procy. Essy natychmiast się ze-
204
rwały, żeby zbadać teren. Znalazły się na niższych pozio- 
mach wylęgarni.
Rachel zdecydowanym krokiem wdarła się do środ- 
ka.
Jeszcze niedawno powitałyby ją tysiące młodych Gridd 
i ich wrzask - krzyk nowego życia. Zamiast nich w po- 
mieszczeniach leżała tylko garstka noworodków, które 
popatrzyły z ciekawością na przybyszki. Były zbyt małe, 
żeby się bać. Kilka z nich dopiero przegryzało skorupki 
swoich jaj, inne niepewnie ślizgały się po podłodze. Gdzieś 
w rogu grupka małych bawiła się w dziwną grę.
To nie gra, zrozumiała nagle Rachel. Od strony mło- 
dych Gridd dobiegał znajomy magiczny zapach.
Podeszła do nich energicznie, otoczona chmurą Ess. 
Najbliższa Gridda syknęła na jej widok, a pozostałym tak 
się to spodobało, że zaczęły ją naśladować.
- Zostawcie go! - wrzasnęła Rachel z furią. Biła od 
niej taka moc, że pojęły ją nawet noworodki i prędko wy- 
cofały się do sąsiedniego tunelu.
Rachel i Essy zostały z Serpanthą.
Usta czarodzieja spowijały magiczne sznury. Essy po- 
mogły Rachel usunąć więzy. Starały się robić to bardzo 
delikatnie, by nie zranić go jeszcze bardziej. Sznury wiąza- 
ły też jego język. Kiedy Rachel usunęła ostatnie strzępy, 
poczuła, jak wszystkie wiekowe zaklęcia Serpanthy wzdy- 
chają z ulgą.
On żyje, pomyślała. Żyje!
Essy fruwały radośnie wokół czarodzieja. Chciałyby 
wślizgnąć się do jego ciała, ale nie wiedziały, czy nie jest na 
to zbyt słaby. Zamiast pomóc, mogłyby go skrzywdzić.
205
Z twarzy Serpanthy zniknął wszelki cień dawnego 
wewnętrznego blasku, cera poszarzała od jadu Gridd. Oczy 
miał zamknięte, a ręce owijały kolejne sploty sznura za- 
klęć. Kiedy Rachel uwalniała palce czarodzieja, poczuła 
ślady ostatnich ataków młodych. Gultrathaka po prostu 
wydała Serpanthę na pastwę małych Gridd. Jak worek tre- 
ningowy.
Rachel zastanawiała się, czy powinna go podnosić. 
Przyłożyła ucho do jego piersi, nasłuchując bicia serca. 
Wciąż szemrało, wolno i niepewnie. I nie tylko serce żyło 
jeszcze wcielę Serpanthy. Zaklęcia czarodzieja natychmiast 
wyczuły, że Rachel jest już przy nich.
-	Ratuj go! Pomóż nam! Pomóż! - wołały do niej 
w uniesieniu.
Essy nie czekały dłużej. Wdarły się do ust Serpanthy, 
ale czarodziej był w tak strasznym stanie, że nawet nie 
wiedziały, od czego zacząć. Zaklęcia czarodzieja doradziły 
im jednak, co robić i Essy rozpoczęły swoją pracę. Wresz- 
cie wyłoniły się znowu.
-	Możesz go teraz poruszyć - poradziły Rachel. - Tyl- 
ko ostrożnie.
Błękitną szatę Serpanthy pokrywała gruba warstwa 
brudu. Rachel oparła ciało czarodzieja o lewe ramię. Aż 
westchnęła, kiedy poczuła, jakie jest lekkie. Wydawało się, 
że jedyną rzeczą, jaka trzymała je przy życiu, była moc 
magii Serpanthy.
Rachel nie wiedziała, jak go unieść. Najchętniej trzy- 
małaby czarodzieja w ramionach, ale musiała być bar- 
dziej praktyczna. W końcu jedną ręką objęła Serpanthę 
w pasie.
206
-	Potrzebujesz obu rąk. Weźmiemy go! Pozwól nam! 
- prosiły Essy.
Rachel już chciała oddać im Serpanthę, kiedy Essy 
nagle ją powstrzymały. Gwałtownie wzbiły się w powie- 
trze.
-	Co to?! Co to jest?! - krzyczały.
Rachel jeszcze nigdy w życiu czegoś takiego nie prze- 
żyła. Zaklęcia, tysiące zaklęć. Śmiertelne zaklęcia Gridd. 
Przez chwilę stała jak wrośnięta w ziemię. To nie wygląda- 
ło na atak jednej Griddy, czy nawet całego oddziału. Za- 
klęcia tworzyły niespotykaną, gigantyczną masę. I cała ich 
potęga była zwrócona przeciwko jednej istocie.
Przeciw Yemiemu.
Rachel wyczuła, jak moc jego magii, przywiedziona 
do granic możliwości, wyłania się spomiędzy smug zapa- 
chów Gridd. Ale tysiące wiedźm stopniowo wyczerpywały 
jej siłę. Mocno przyciągnęła do siebie Serpanthę i wypry- 
snęła z wylęgarni. Nie potrzebowała magii, żeby odnaleźć 
Yemiego. Wystarczał jej koszmarny wrzask, okrzyk bojo- 
wy Gridd. Prowadził Rachel w górę tuneli - najwyraźniej 
Yemi próbował uciekać.
-	Trzymajcie się mnie! - rozkazała Essom.
F
Jej zaklęcia latania dały z siebie wszystko, kiedy prze- 
dzierała się przez kręte tunele. Lecąc do góry, omijała Grid- 
dy, które spieszyły się na powierzchnię. Wyższe tunele były 
już tak pełne Gridd, że nawet magia Rachel nie umiała ich 
omijać. Dziewczynka musiała zwolnić - na tyle, że wiedź- 
my mogły ją wyczuć - i odbić gdzieś w bok.
207
-	Nie próbuj ich omijać - poradziły jej zaklęcia infor- 
macyjne. - To nie jest najszybsza droga.
-	To którędy mam lecieć?
-	Prosto w górę.
Skała nad nimi wyglądała na twardą, nie była jednak 
zbyt twarda dla zaklęć Rachel. Roztrzaskałyją z łatwością. 
Ochraniając głowę Serpanthy Rachel przebiła się na po- 
wierzchnię. Essy leciały tuż za nią. Przez chwilę wszystkie 
mrugały, oślepione nagłym blaskiem.
Potem zobaczyły grupę Gridd.
-	Szybko! Szybko! - Niektóre Essy dobijały się do ust 
Rachel. Chciały być teraz tam, gdzie mogły jej najlepiej po- 
móc, gdyby została zraniona. Rachel wpuściła je do środka, 
niemal nie czując łaskotania w gardle. Pozostałe Essy stanęły 
przed nią w obronnym szyku. Wykrzykiwały słowa otuchy.
Rachel usłyszała jeszcze jeden głos - cichy, stłumiony 
i ludzki.
Głos Yemiego.
Essy szukały go jak szalone, ale Rachel już od dawna 
wiedziała, gdzie jest. Wysoko na stalowoszarym niebie, nie- 
mal niewidoczny pod masą atakujących Gridd.
Tymczasem z Ziemi dobiegały dziwne odgłosy. Ra- 
chel spojrzała w dół, ale nie wierzyła własnym oczom. Kie- 
dy tylko jakaś Gridda usiłowała wyjść z tunelu, natych- 
miast atakowałyją gromady stworzeń. Wokół tuneli zebrały 
się najgroźniejsze zwierzęta-huraki. Niebieskie koty wal- 
czyły z oddziałami Gridd, poważnieje przerzedzając.
Rachel zauważyła nagle inne dziwne rzeczy i aż po- 
trząsnęła głową ze zdumienia, starając się zrozumieć, co 
się właściwie dzieje.
208
Nie tylko huraki przybyły Yemiemu z pomocą. Tuż 
obok nich stały zwarte szeregi szczurów, a jakieś wściekłe 
owady kąsały szponiaste stopy Gridd. Ryjce wciąż starały 
się zbić wiedźmy z tropu. Nawet oślizgłe pełzacze dotarły 
tu z podziemnych głębin. Te nieśmiałe stworzenia jeszcze 
nigdy przedtem nie opuściły mrocznych tuneli. Dla Yemie- 
go znosiły teraz oślepiające światło i całymi malutkimi ciał- 
kami rzucały się na ogromne Griddy. Zwierzęta z Ool 
wyłaniały się spod ziemi, spadały razem ze śniegiem i przy- 
latywały z wiatrem. Z południa przybyły kolejne Essy, nie- 
sione oddechem Detaclyvera.
Niewzruszone Griddy nadal atakowały Yemiego. Cho- 
ciaż Essy obsiadły im paszcze, wiedźmy wciąż uderzały 
w niego nowymi zaklęciami, fala za falą, bez przerwy, bez 
wytchnienia.
Rachel wystrzeliła w kierunku Gridd, a na jej spotka- 
nie wyruszyły natychmiast dwa oddziały - w sumie co 
najmniej sto wiedźm. Essy same się domyśliły, co mają 
robić. Natychmiast odebrały Serpanthę od Rachel i unio- 
sły go w bezpieczne miejsce na niebie.
Rachel nie miała czasu na zastanowienie. Ledwo od- 
zyskała swobodę ruchów, natychmiast zanurkowała w po- 
wietrzu - leciała prosto do Yemiego. Całą swoją magiczną 
mocą uderzyła w atakujące Griddy. Nie potrafiła powstrzy- 
mać zaklęć, ale przynajmniej na moment zahamowała ich 
^ strumień. To wystarczyło Yemiemu, który błyskawicznie 
wyrwał się z okrążenia.
Wystrzelił wysoko ponad napierające Griddy.
Serce Rachel zabiło gwałtownie, kiedy zobaczyła jego 
główkę, a potem pomarańczową koszulkę i szorty. Jedną
14 - Obietnica czarodzieja
209
ręką Yemi odpędzał młode Griddy, a drugą podtrzymywał 
siostrę. Wiedźmy rzuciły się za nim, starając się oddzielić 
go od Foli. Rachel z początku myślała, że Yemi ucieknie. 
Chwilę później zaklęcia informacyjne powiedziały jej, jak 
niewiele sił mu zostało. Po tylu atakach nawet magia Yemie- 
go powoli słabła.
-	Przenieś się, Yemi! Dlaczego się nie przenosisz?! - 
krzyczała Rachel. Aż nagle zrozumiała, że Yemi nie może 
tego zrobić. - Chodź tutaj! Chodź tu do mnie! - wołała, 
lecąc w jego stronę.
Usłyszał. Wychwycił głos Rachel nawet w gąszczu 
wrzasków Gridd. Popatrzył na nią, a kiedy to zrobił, Ra- 
chel wyczuła, że płyną do niej nowe zaklęcia. Zaklęcia osła- 
niające Yemiego. Myślał, że Rachel potrzebuje jego pomo- 
cy i resztkami sił próbował ją chronić.
-	Nie! Nie! - krzyknęła Rachel. - Przestań! Nie rozu- 
miesz mnie!
Yemi nie wiedział, co robić. Rachel leciała coraz bliżej 
Gridd. Dlaczego? Dlaczego nie uciekła? Usiłował zatrzy- 
mać Rachel, nie przestając jej bronić zaklęciami.
-	Nie rób tego! Nie! -jęknęła.
Nagle oddział Gridd uderzył w nią kombinacją za- 
klęć. Ich moc odrzuciła Rachel daleko do tyłu. Gdyby nie 
osłona Yemiego, nie przeżyłaby tego ataku.
To wyssało z niego resztki sił. Yemi nie mógł już dłu- 
żej jednocześnie chronić Foli i Rachel. Nie potrafił wy- 
brać między nimi. Osłabł - a Griddy bezlitośnie przeła- 
mały jego opór.
Z triumfalnym wyciem ścigały go po niebie. Dwie 
młode Griddy postanowiły się wykazać i porwały ze sobą
210
Folę. Potem powlokły ją na powierzchnię, do innych 
Gridd.
Yemi krzyknął zamierającym głosem. Z niedowierza- 
niem patrzył na rękę, którą przed chwilą obejmował sio- 
strę. Wreszcie ruszył za Folą. Nie przestając chronić Ra- 
chel, wbił się w oddziały Gridd. Huraki ruszyły z pomocą, 
ale nie mogły go dosięgnąć. Rachel z trudem sama odpie- 
rała atak wiedźm. Na horyzoncie Essy, wyczerpane niesie- 
niem Serpanthy, omal nie wpadły w ręce młodych.
Wtedy powrócił Yemi. Ściskając Folę, wzbił się w nie- 
bo, a Griddy szarpały go za nogi. Uratowanie siostry kosz- 
towało go resztkę energii. Jeszcze jedna krótka seria ata- 
ków wystarczyła, by strzaskać jego obronne barykady. 
Osłona Rachel rozprysła się w proch. Yemi popatrzył na 
nią z żalem, szepcząc przeprosiny. Zerknął na Folę, która 
jęknęła rozdzierająco. Pocałował siostrę, na jego twarzy 
malowała się desperacja.
Aż nagle rysy Yemiego stwardniały. Popatrzył Grid- 
dom prosto w twarze.
- Iro! - zagrzmiał.
Potem obrócił się, spoglądając na południe w stronę 
Detaclyvera. To stamtąd zaczął dochodzić dziwny dźwięk, 
którego nie słyszała jeszcze żadna Gridda.
Yemi wezwał na pomoc trąby powietrzne.
Przybyły. Najpierw na niebie ukazały się cienie. Potem 
zawył wiatr, porywający ze sobą wszystko, co napotkał na 
drodze. Nareszcie wolne po tylu wiekach służby wiedźmom 
wiry strzaskały lód na morzu Prag, porwały ze sobą kłęby 
śniegu z nizin Ool i rozbiły siły Gridd. Wiedźmy nie miały 
nawet dokąd uciekać. Ostatnie ruiny wież-oczu zostały
211
zmiażdżone. Nic nie mogło powstrzymać trąb powietrz- 
nych. Grupka młodych, zmuszona przez dowódczynię, 
poleciała do ataku. Wir wessał je jak nic nieznaczące dro- 
binki.
Kiedy trąby dotarły do serca Thun, Griddy nagle prze- 
rwały atak i uciekły, żeby ukryć się w tunelach.
Do Yemiego dotarł jeden silny wir. Wiatry uspokoiły 
się na chwilę, a Yemi wyciągnął do niego rączki. Kiedy 
trąby powietrzne zobaczyły, że Yemi i Fola są już bezpieczni 
we wnętrzu wiru, zajęły nowe pozycje do ataku. Chłop- 
czyk przyciągnął ich uwagę i potrząsnął głową bez słowa. 
Nie.
Wiry błyskawicznie się uspokoiły.
Yemi rozejrzał się zatroskanym wzrokiem. Rozumiał, 
co mu grozi. Wiedział, że jest zbyt słaby, by zostać. Tysiące 
Gridd nadal chciały go zabić. Ale to oznaczało, że musi 
opuścić wszystkich przyjaciół. Ze łzami w oczach patrzył 
na dostojne wiry, nieśmiałe szczury, zwykłe, pozbawione 
magii owady i oślizgłe pełzacze, o które nigdy nikt się nie 
troszczył. Pomyślał o Jarius, zastanawiając się, czy mógł 
dla niej więcej zrobić. Na ziemi stały jego wierne huraki. 
Podnosiły pyski i wyły do niego na mrozie.
Rachel uniosła rękę, żeby mu pokazać, że nie jest po- 
ważnie ranna. Uśmiechnął się i pomachał do niej. Fola 
uniosła jego drugą rączkę tak, żeby wszystkie zwierzęta ją 
zobaczyły. Zapadła cisza. Każde stworzenie na Ool czuło, 
co musi teraz nastąpić.
Yemi ze szlochem wtulił twarz w sukienkę Foli. Po- 
tem ich wir powoli wzniósł się po niebie, pomiędzy rdzawe 
chmury. Na granicy kosmosu musiał się zatrzymać. Cze-
212
kał. Yemi zamrugał w ciemnościach otaczających Ool. 
Wciąż nie mógł się przenosić, nie wiedział jeszcze, jak 
złamać zaklęcie Gultrathaki. Na razie jednak mógł latać. 
A nikt nie potrafił pojąć, jak szybko Yemi umie latać. 
Nawet sam chłopczyk nie zdawał sobie z tego sprawy. 
Trzymając Folę za rękę, wystrzelił w kierunku chłodnych 
gwiazd.
Przez chwilę wszyscy patrzyli, jak potężna trąba po- 
wietrzna wraca na ziemię. Potem Essy, które dbały o bez- 
pieczeństwo Serpanthy poprosiły Rachel, by się nim zaję- 
ła. Chciały polecieć do swoich towarzyszek.
-	Czyjest dla nas nadzieja? Dla Detaclyvera?
-	Tak. Dopóki Yemi żyje, zawsze jest jakaś nadzieja - 
odparła Rachel.
Odwróciła się, żeby popatrzeć na Ool. Thun opusto- 
szało po bitwie. Ostatnia wieża - wieża-oko Heebry - ob- 
róciła się w proch pod naporem wirów. Niespokojne wia- 
try hulały po niebie. Trąby powietrzne wzburzyły takie 
masy śniegu, że chmury Ess z trudnością odnajdywały dro- 
gę do domu. Huraki ciągle jeszcze tkwiły na powierzchni, 
grzebiąc tęsknie w śniegu. Wir, który wyniósł Yemiego 
w kosmos, nadal nie chciał odlecieć.
Griddy całkiem się rozproszyły. Ciągle jeszcze ogłu- 
szone siłą wirów krążyły beznadziejnie po niebie albo plą- 
tały się w śnieżnych chmurach, poszukując zaginionych 
towarzyszek.
Rachel nagle zrozumiała, że coś jest nie tak. Wysłała 
zaklęcia do Gaffilex i Tamretis.
213
-	Odleciały - powiedziała po chwili. - One wszystkie 
zniknęły. Już wcześniej to czułam... Tylko te Griddy po- 
zostały jeszcze na Ool.
Eryk? Rachel zadrżała, szukając jego zapachu. Nie 
magicznego, ale tego prawdziwego ludzkiego zapachu, albo 
przynajmniej spokojnego bicia serca. Nie znalazła. Zaklę- 
cia Rachel nawet bez jej prośby wykorzystały wszystkie 
swoje umiejętności, żeby wykryć najmniejszy magiczny 
ślad prapsiąt. Nic nie wyczuły. Usiłowały ukryć to przed 
Rachel, ale ona zbyt dobrze je znała. Z oczu Rachel po- 
płynęły łzy, mocząc najbliższe Essy.
-	Dokąd... dokąd poleciały Griddy? - wykrztusiła.
-	Do twojego świata - odpowiedziały Essy, chwytając 
jej łzy. - Tak myślimy. Essy usłyszały w tunelach. Griddy 
mówiły.
-	Muszę wracać do domu — szepnęła Rachel, patrząc 
w niebo. - Muszę ich ostrzec.
-	Polecimy z tobą! - oznajmiły Essy. - Detaclyver nas 
o to prosił, ale i tak same chciałyśmy. Jesteśmy zdecydo- 
wane.
-	Nie - zaprotestowała Rachel. - Zrobiłyście już wy- 
starczająco wiele. Ja...
-	Nieprawda! Wcale nie wiele! - nalegały Essy. -Weź 
nas ze sobą! - Z tymi słowami szybko zagrzebały się 
w ubraniach Rachel, która nie chciała im się dłużej sprze- 
ciwiać.
Griddy zaczęły zbierać swoje oddziały, więc Rachel po- 
stanowiła nie zwlekać. Wzbiła się w chmury razem z Essa- 
mi. Ale zanim opuściła Ool, zobaczyła coś, co zaparło jej 
dech.
214
Na południe powracały trąby powietrzne. Na jej 
oczach pierwsze dotarły do Detaclyvera i tuliły się do nie- 
go w obłąkanej niemal radości.
Cokolwiek się stanie, pomyślała Rachel, Ool już ni- 
gdy nie będzie taki sam jak kiedyś. Odwróciła się, a łzom 
radości towarzyszył głęboki smutek w jej oczach i sercu.
- Gdzie jesteś, Eryku? - szepnęła.
Odloł
E
ryk wskazywał drogę do Orin Fen, a Gultrathaka wio- 
dła za nim swoje potężne oddziały. Jeszcze nigdy nikt 
nie zebrał tak ogromnej armii Gridd. Gultrathaka nawet 
nie widziała jej kresu, w kosmicznej nocy szybowała fala 
za falą, oddział za oddziałem, miliony Gridd.
Tylko niektóre z nich potrafiły się przenosić, więc 
Gultrathaka musiała poprzestać na wolniejszych zaklęciach 
latania. Mimo wszystko nie narzekała na tempo - nikt 
przecież nie czekał na słabsze Griddy, które nie nadążały 
za resztą. Także te, które traciły rozum w labiryncie gwiazd, 
zwyczajnie porzucano po drodze. Niewielkie straty nic nie 
znaczyły dla kolosalnej armii.
To uświadomiło Griddom, że już nigdy nie wrócą na 
Ool, nie wślizgną się do bezpiecznych tuneli.
216
Między młodymi a starszymi Griddami ciągle docho- 
dziło do spięć. Kiedy tylko małe oswoiły się z kosmosem, 
natychmiast zaczęły podważać autorytet dowódczyń. Za- 
chowywały się hałaśliwie i agresywnie. Gultrathaka tole- 
rowała ich niezdyscyplinowanie, wiedząc, że będzie po- 
trzebowała tej młodej energii. Inaczej nie miała co marzyć 
o pokonaniu czarodziejów. Dowódczyniom udało się 
utrzymać chociaż względny porządek.
To starsze Griddy potrzebowały najwięcej pomocy. 
Wiele z nich nigdy nie odkryło przyjemności latania. Te- 
raz zaś zmuszono je do wyprawy bez widocznego celu w pu- 
stą przestrzeń kosmosu.
Pewna Gridda wydawała się jednak całkiem spokojna. 
Ta, która sama się tu wprosiła, Jarius. Gultrathaka z począt- 
ku nie chciała jej zabierać, ale w ostatniej chwili zmieniła 
zdanie. Griddy nie znały większego, bardziej niewybaczalne- 
go przestępstwa od zdrady sióstr z oddziału. Gultrathaka chcia- 
ła, by Jarius znalazła się w pierwszym szeregu. Gdyby odmó- 
wiła walki albo okazała się zbyt słaba, siostry z pewnością by 
ją zabiły. Gultrathaka nie miałaby nic przeciwko temu.
Jednak Jarius najwyraźniej nie troszczyła się specjal- 
nie o swój los. Nie zwracała uwagi na inne Griddy, nawet 
kiedy ją gryzły. O wiele bardziej martwiła się o kogoś in- 
nego - nie spuszczała wzroku z Eryka.
Eryk! Ten tajemniczy Eryk!
Gultrathaka zastanawiała się, co z nim zrobić. Bez 
szemrania pokazał jej drogę do Orin Fen, ale powiedział 
tak mało, jak tylko mógł. W drodze Gultrathaka podtrzy- 
mywała bajeczkę o więziennym świecie i Eryk wydawał 
się usatysfakcjonowany. Nie zadawał żadnych pytań. Może
217
wcale jej nie wierzył? Gultrathaka nie miała czasu się tym 
martwić. Troszczyła się wyłącznie o to, żeby sprawnie prze- 
mieścić armię. Po drodze nie było miejsc na odpoczynek, 
żadnych skalistych schronień. Griddy jadły w podróży. Za 
pomocą gróźb i szturchańców dowódczyniom udawało się 
przeprowadzać Griddy od jednej konstelacji do drugiej.
-	Zbliżamy się do celu - powiedział wreszcie Eryk.
-	Daleko jeszcze? - spytała Gultrathaka.
-	Nie wiesz? - Eryk spojrzał na nią badawczo.
-	Nie. Nie mam takiego talentu jak ty.
Jeszcze przez chwilę mierzył ją wzrokiem, po czym 
odwrócił się do prapsiąt, zapadając w zwykłe milczenie.
Gultrathaka podzieliła się nową wiadomością z do- 
wódczyniami. Myśląc o nieobliczalnych konsekwencjach 
swojej decyzji, czuła przyspieszone bicie serca. Jakich prze- 
ciwników znajdą w świecie czarodziejów? Sam Larpsken- 
dya dysponował ogromną mocą, a przecież byli tam jesz- 
cze inni, równie potężni. Tacyjak Serpantha, który opierał 
się Gultrathace zadziwiająco długo. Żadna Gridda nie wy- 
trzymałaby tego co on.
Ilu takich czarodziejów znajdą na Orin Fen?
Nie było szans, by to sprawdzić. A tylko wyzwanie tej 
wagi mogło jeszcze.utrzymać porządek w oddziałach. Gul- 
trathaka miała też inny, osobisty powód, żeby wyruszyć 
na podbój Orin Fen. Jarius mówiła prawdę. Gultrathaka 
czuła się stworzona do walki. Instynkt Griddy pchał ją do 
krwawych bitew.
Wszystko, wszystko zależało tylko od Eryka.
Jak mu najlepiej dogodzić? Gultrathaka otoczyła Ery- 
ka rękami, tak jak Fola obejmowała Yemiego. Pozwoliła
218
mu odpoczywać. Zresztą nie miał chyba ochoty na poga- 
wędki. Ona zatem także milczała. Nie potrafiła wpraw- 
dzie dobrze naśladować ziemskich rodziców, ale od czasu 
do czasu szeptała jakieś nonsensy do ucha Eryka w ten 
sam poufały sposób, w jaki Fola mówiła do Yemiego.
Podróż ciągnęła się w nieskończoność. Przez cały ten 
czas Gultrathaka starała się dbać o bezpieczeństwo Eryka. 
Pozwoliła mu przylgnąć do swojego ciała. Nie groziła. 
Odzywała się uprzejmym tonem. Czasem burzyła jasne 
włosy chłopca. Dosyć trudno było jej wykonać ten dziw- 
ny gest, nie uszkadzając przy tym czaszki Eryka, ale jemu 
chyba się to podobało. W każdym razie nie protestował. 
Gultrathaka nauczyła się nawet znosić prapsięta. Ilekroć 
ich okrągłe buzie wyskakiwały nagle spod koszuli Eryka, 
Gridda miała ochotę je chapnąć. Panowała jednak nad sobą, 
a kiedy prapsięta na nią pluły, udawała, że się śmieje.
Dziwaczne zwyczaje Eryka w kwestii jedzenia wyma- 
gały osobnej uwagi. Nie mogła go karmić żywym albo 
surowym mięsem, które lubiły jej Griddy. Specjalnie dla 
niego podgrzewała posiłki, w dodatku wszystko musiało 
być tak pokrojone, żeby Eryk nie rozpoznał, z jakiego zwie- 
rzęcia pochodzi.
Sam ten fakt sporo mówił o ludzkich istotach!
Ale i tak Gultrathaka marzyła o tym, by przeniknąć 
umysł Eryka i czytać w jego myślach. Griddy usiłowały 
właśnie ominąć ogromne pole grawitacyjne jakiegoś wiel- 
kiego słońca, a Gultrathaka zastanawiała się, czy chłopiec 
majakieś szczególne troski. Wydawało się, że nie. Od czasu 
do czasu pytał o siostrę, co było zrozumiałe. Poza tym zwy- 
czajnie pilotował armię Gridd. Taka współpraca wystarczała
219
Gultrathace, ale czy mogła mu zaufać? Nie. Eryk ukrywał 
przed nią wiele rzeczy. Nie chciał opisać trasy, wolał sam 
ją wskazywać. Zakazał prapsiętom obrzucać Gultrathakę 
wyzwiskami. To znaczyło, że jej nie ufał. Nie wierzył, że 
ich nie skrzywdzi.
Zresztą to nie miało znaczenia. Nadal próbowała po- 
prawić mu humor i trzymała jak najbliżej siebie. Bez jej 
wiedzy nie mógł nawet odetchnąć.
- Daleko jeszcze? - pytała co jakiś czas.
-Już nie - odpowiadał.
Wtedy próbowała się uśmiechać, jakby naprawdę go 
lubiła.
Gultrathaka uznała, że prawdopodobnie Eryk także 
przygotował jakiś plan. Może coś bardzo prostego. Nie 
lekceważyła jego zdolności. Dobrze rozumiała, czym gro- 
żą z bliskich dystansów. Pomyślała, że jeśli dotrą do Orin 
Fen, a Eryk zorientuje się, co to za świat, nie wiadomo, do 
czego się posunie. Na przykład mógłby ją zabić. Gultra- 
thaka pogodziłaby się ze śmiercią, gdyby zginęli czarodzie- 
je, a chociaż część jej oddziałów przeżyła. Szkoda byłoby 
tylko przegapić bitwę. Mimo wszystko Gridda nie zamie- 
rzała tanio sprzedać skóry. Gdyby Eryk próbował przy- 
sporzyć jej kłopotów, skorzystałaby z własnego prostego 
planu.
Eryk przytulił się do Gultrathaki, udając, że jest w sta- 
nie znieść jej dotyk.
Obejmowała go z subtelnością prasy mechanicznej. 
No i co takiego? On i tak potrafił to wytrzymać. Znosił
220
nawet to dziwaczne drapanie pazurami po głowie. Wciskał 
się głębiej w objęcia Griddy, jakby sprawiało mu to przy- 
jemność. Zresztą nie musiał wtedy przynajmniej oglądać 
koszmarnej armii Gridd. Narzekał trochę na podróż. Nie 
za dużo, tylko tyle, żeby udowodnić, że nie ukrywa swo- 
ich uczuć. Czasem nawet pytał o Rachel, chociaż go to 
bolało. Jednak za wszelką cenę starał się zachowywać na- 
turalnie. Pytał, żeby pokazać Gultrathace, że ufa jej obiet- 
nicom jak małe wystraszone dziecko.
Czy jestem wystraszonym dzieckiem? - zapytał sam 
siebie.
Tak, pomyślał. Owszem. Nie było w tym nic złego, 
dopóki nie przeszkadzało mu to w wykonaniu planu.
-	Eryku, co się stało z twoją twarzą? Czemu tak się 
skrzywiła? - zawołało jedno prapsię, kiedy mijali kolejny 
gwiazdozbiór.
-	Nic, nic - odparł Eryk, tuląc mocno oba prapsięta. 
- Wszystko w porządku.
-	Zimno ci, Eryku?
-	Chybajuż wam mówiłem, żebyście mi nie przeszka- 
dzali. Wiecie, że jestem zajęty, chłopcy. Myślę o czymś waż- 
nym.
-	Wiemy, ale czy nie jest ci zimno, Eryku? 
-Nie.
Prapsięta umilkły.
-	A wam? - spytał Eryk.
-	Nam jest zimno.
Eryk pochylił się nad nimi i zrozumiał, że żadne z prap- 
siąt nie zmarzło. Powiedziały to tylko po to, żeby na nie 
spojrzał.
221
-	Co tak sobie wyobrażasz? - szepnęło jedno.
-	Nic specjalnego - odparł Eryk. - I nie zadawajcie 
mi więcej pytań.
-	Dlaczego, Eryku? Dlaczego nie możemy?
-	Bądźcie cicho, chłopcy. Myślę.
-	O czym myślisz?
Chciałbym wam to powiedzieć, mruknął do siebie 
w duchu. Tak bardzo chciałbym się tym z wami podzielić! 
Prapsiętom mógł oczywiście zaufać, ale gdyby Gultratha- 
ka usłyszała cokolwiek albo nabrała podejrzeń, zabiłaby je 
bez wahania.
Eryk nie był już w stanie spokojnie patrzeć na prapsię- 
ta, więc przestał w ogóle na nie patrzeć. Zamiast tego usiło- 
wał pozbyć się sentymentów Musiał być gotowy, żeby po- 
zbyć się ich bez wahania, kiedy przyjdzie właściwy moment. 
Ćwiczył zatem ignorowanie prapsiąt. Pełne napięcia mil- 
czenie, które nagle zaległo, tylko pogorszyło sprawę. Ciągle 
czuł na sobie zdziwione spojrzenia dzieci-ptaków. W koń- 
cu, gdy cisza wyjątkowo się przedłużała, nie wytrzymał.
-	Zrobiliście okropne głupstwo, chłopcy - powiedział.
-	Kiedy, Eryku? Jakie głupstwo?
-W celi. Najpierw usiłowaliście ściągnąć na siebie ataki 
tych wszystkich zwierząt i wiedźm. A potem zostaliście 
tam, chociaż mogliście spokojnie odlecieć. Sam kazałem 
wam uciekać. Gdyby nie wasza głupota, bylibyście teraz 
wolni, schowani gdzieś bezpiecznie razem z Essami.
-	Zrobiliśmy to dla ciebie, Eryku.
-	To było po prostu głupie. Mogliście uciec.
-	Nie chcieliśmy. Nie chcieliśmy uciekać bez ciebie. 
Eryk milczał przez chwilę.
222
-Jestem z was strasznie dumny - powiedział w koń- 
cu wyjątkowo miękko. A kiedy dzieci-ptaki zaczęły się do 
niego łasić, nagle usłyszał słowa, których wcale nie chciał 
wypowiadać. Powinien był starać się trzymać je na dystans, 
teraz, kiedy planował to, co planował. - Nie zostawiajcie 
mnie - szepnął.
- Zawsze będziemy przy tobie, Eryku. Zawsze.
Eryk odwrócił się od nich, zamykając oczy Bezsku- 
tecznie usiłował choć przez chwilę nie myśleć o prapsię- 
tach. Dla ułatwienia skoncentrował się na Gultrathace. 
Chyba nabrała jakichś podejrzeń. A co, jeśli nabrała ich 
tyle, że postanowiła nie lecieć z nim przez całą drogę? Jeśli 
zabije go jeszcze przed przybyciem na miejsce?
Co za szaleństwo! Ciągle się starał, żeby Gridda była 
z niego zadowolona.
Eryk zrozumiał w końcu, że na Gultrathakę nie dzia- 
ła poza grzecznego chłopczyka. Zależało jej wyłącznie na 
dotarciu do nowego świata. Zatem wskazywał jej drogę, 
coraz bardziej pewny, że nic mu nie grozi, przynajmniej 
dopóki nie dotrą do celu.
Tylko nie popełnij teraz błędu, pomyślał. Nie, kiedy 
jesteś tak blisko.
Prawie dotarli do więziennego świata, czy cokolwiek 
to było. Wiodły do niego dziwaczne ścieżki nieróżniące się 
niczym od zwykłych tras wiedźm i Gridd. Nie powiedział 
o tym Gultrathace. Tylko on mógł je zobaczyć. Od czasu 
do czasu wysyłał też zaklęcia w stronę Ziemi. Oczywiście 
wiedział, że druga armia Gridd zmierza właśnie w tamtym 
kierunku -jak mógłby przegapić taką masę magii? Ale 
ku swojemu zaskoczeniu znalazł jeszcze jeden cudownie
223
znajomy zapach, ślad Yemiego, który z niesłychaną pręd- 
kością wracał właśnie do domu.
Wiedząc o tym, Eryk poczuł się lepiej.
W chwilach, kiedy nie potrafił już kłamać Gultratha- 
ce, patrzeć na prapsięta ani myśleć o planie, przyglądał się 
Griddom. Co dziwne, wydawało mu się, że wjednej z nich 
ma prawdziwą przyjaciółkę. Nie znał jej imienia, ale od- 
powiadała mu spojrzeniem za każdym razem, kiedy na nią 
zerkał. Teraz zauważył na twarzy Griddy dziwny wyraz. 
Gdyby wiedźmy były zdolne do wyrażania uczuć, uznał- 
by tę minę za wyjątkowo życzliwą. Eryk odwrócił się gwał- 
townie. Po co się łudzić? Tak czy inaczej, powinien wy- 
rzucić z umysłu także tę dziwaczną Griddę. Kiedy włączy 
swoją antymagię i uderzy nią we wszystkie Griddy, nie 
będzie mógł zrobić dla niej wyjątku. Tajemniczą przyja- 
ciółkę musi spotkać ten sam los, co jej siostry. W myślach 
Eryk objął całą armię potęgą swojej destrukcji.
Zabójca zaklęć, powiedział sam do siebie. Właśnie nim 
jestem. Zabójcą zaklęć. Starał się przyzwyczaić do tej my- 
śli. Nie potrafił, ale i tak nadal powtarzał sobie w kółko, 
co musi zrobić. W którymś momencie wjego myśli wdarł 
się głos Gultrathaki.
-Jesteśmyjuż na miejscu? - pytała po raz kolejny.
-	Prawie - odparł Eryk.
-	Uwolnimy nasze siostry - zaczęła Gultrathaka. - 
Nie widziałyśmy ich od wielu pokoleń. Nie poproszę cię 
już o nic więcej, Eryku. Dotrzymam wszystkich obietnic. 
Postaram się dostarczyć ci bezpiecznie Rachel. Zabiorę was 
na Ziemię. W moich wspomnieniach zawsze będziesz 
zajmował honorowe miejsce. Nie będzie też żadnej wojny
224
między Griddami a dziećmi Ziemi. Wreszcie nastanie po- 
kój. Jestem ci wdzięczna za wszystko, co robisz. Wszystkie 
jesteśmy.
- Dziękuję - odparł Eryk chrapliwym głosem.
15-
Drużyny obrońców
R
achel wyruszyła, by dogonić Griddy zmierzające 
w stronę Ziemi. W ramionach trzymała Serpanthę. 
Wyczerpana po walce o Yemiego, jeszcze nigdy nie musia- 
ła tak bardzo zaufać swoim zaklęciom latania. Stopniowo 
zbliżała się do armii Gridd. Potem ominęła ją wielkim łu- 
kiem i przez chwilę mogła sobie wyobrażać, że poza nią, 
Serpanthą i Essami nikt nie mąci spokoju gwiazd. W koń- 
cu jednak jej zaklęcia zaczęły słabnąć. Niesienie Serpan- 
thy kosztowało je więcej, niż chciały przyznać.
-Jeszcze troszkę - nalegała Rachel.
- Dobrze - odparły, dając jej z siebie to, czego już nie 
miały.
Serpanthą spoczywał cicho w jej ramionach. Chociaż 
nie powrócił nawet ślad po jego dawnej mocy, dzięki nie-
226
strudzonej pracy Ess czarodziej mógł przynajmniej my- 
śleć. I myślał o Rachel. Wyczuł, jak bardzo jest zmęczona, 
wypytał Essy i ocenił odległość do Ziemi.
Za daleko, uznał. Griddy złapałyby Rachel, zanim zdo- 
łałaby tam dotrzeć. Chyba że by jej pomógł.
-	Witaj, odważna dziewczyno - powiedział, otwiera- 
jąc wielobarwne oczy.
Rachel poczuła, jak ogarniają wielka radość.
-	Obudziłeś się! Nareszcie! - krzyknęła, ściskając go 
mocno, po czym natychmiast rozluźniła uchwyt w oba- 
wie, czy nie sprawia mu bólu. - Serpantho!
-	To podłe z mojej strony. Nie mogę ci w żaden spo- 
sób pomóc, a tylko opóźniam twój lot - rzekł czarodziej, 
patrząc na nią czule.
-	Nie mów tak! Liczy się tylko to, że wracasz do zdro- 
wia! Potrzebujesz czegoś? Mogę ci jakoś pomóc? Powiedz!
-Już tak wiele dla mnie zrobiłaś - odparł Serpantha. 
-Aleja mam jeszcze jedną prośbę.
-	Dla ciebie wszystko.
-	Zostaw mnie, Rachel. Inaczej nie zdążysz na Ziemię 
na czas.
-	Przecież to nieprawda.
-	Prawda, Rachel. I ty też o tym wiesz. Twoje zaklęcia 
powtarzają ci to od jakiegoś czasu, ale tyje ignorujesz.
Rachel usiłowała patrzeć wszędzie, tylko nie na Ser- 
panthę. Czuła, jak jego oczy przewiercają ją na wylot.
r
- Nie mogę! -jęknęła. - Nie zostawię cię! 
- Musisz! - zażądał Serpantha mocnym głosem. - Od 
tego, czy zdołasz ostrzec Ziemian, może zależeć wszystko. 
Czy chcesz, żeby Griddy dotarły do twojego domu przed
227
tobą? Zabiły twoich rodziców? Tak właśnie się stanie. 
Naprawdę tego chcesz?
-	Spektra wyczują, że się zbliżamy - odparła Rachel, 
przekonując sama siebie. - Na pewno. Heiki będzie wie- 
działa, co robić. Będą przygotowani.
-	Nie mamy pewności - powiedział Serpantha. - Nie 
możesz ryzykować wszystkiego dla mnie. Nie pozwalam 
ci na to.
Rachel odwróciła od niego głowę, z nową energią od- 
bijając od armii Gridd.
-	Wciąż nie mogę się przenieść - powtarzała z upo- 
rem. - Dlaczego zaklęcia nie działają? Dlaczego?
-	Rachel, proszę. Przecież możesz po mnie wrócić po- 
tem.
Rachel wiedziała, że potem nie będzie już miała po co 
wracać. Serpantha także zdawał sobie z tego sprawę. Griddy 
rozszarpałyby czarodzieja na strzępy, gdyby go tylko znala- 
zły. Dla Serpanthy lepiej byłoby umrzeć od razu, szybko 
i bezboleśnie.
Spojrzała na czarodzieja, czując, jak budzą się jej za- 
klęcia śmierci.
Serpantha wyczuł je także. Nie protestował.
-	Użyj ich - powiedział.
Rachel myślała o rodzicach. O wszystkich mieszkań- 
cach zagrożonej Ziemi. Ich życie leżało teraz na szali. 
A ona miała tylko jeden wybór. Serpantha także o tym 
wiedział.
-W porządku - szepnął. - Możesz to zrobić. Możesz 
to zrobić.
Zaklęcia śmierci wściekle miotały się wjej umyśle.
228
-	Oto moja odpowiedź. Dla ciebie i dla zaklęć. - Ra- 
chel popatrzyła na czarodzieja. Objęła go mocniej i po- 
wlokła się w stronę Ziemi.
-	Zostaw mnie, Rachel!
-	Nie - odparła lekko, głaszcząc go po twarzy. - Nie 
w ten sposób.
Zignorowała zaklęcia śmierci. Jeszcze mocniej przy- 
tuliła Serpanthę. Czarodziej próbował z nią walczyć, ale 
nie rozluźniła uścisku. Powierzyła się wiernym zaklęciom 
latania, niosącym ją do domu.
Stopniowo armia Gridd zaczęła ich doganiać. W za- 
sięgu wzroku ukazały się przednie straże. One też ich zo- 
baczyły, a Rachel nie miała już sił, by uciekać. 
, - Pomóżcie mi! - krzyknęła do Ess.
-Pomagamy! Pomagamy! Leć, Rachel! Leć!
Rachel nawet nie zauważyła, że Essyjuż od dłuższego 
czasu z całej mocy wspierają jej gasnące zaklęcia.
Wciąż wyprzedzała nieco armię Gridd. Upłynęła kolej- 
na godzina. Przed nimi ukazał się znajomy widok. Układ 
Słoneczny. Rachel minęła Plutona. Przecięła orbitę Neptu- 
na. Czy ciągle jeszcze niosły ją zaklęcia latania, czy to ona 
wlokła je na wpół umarłe na Ziemię? Zostawiła za sobą 
Jowisza. Pierścienie Saturna. Marsa.
Nareszcie. Zobaczyła przepiękną kremowoniebieską 
kulę, ale nie mogła zdążyć na nią na czas.
Essy także to zrozumiały. Przez całą drogę milczały, 
wszystkimi siłami wspierając magię Rachel. Teraz, dodając 
sobie wzajemnie odwagi, zostawiły ją, by zmierzyć się
229
z nadciągającymi Griddami. Jeśli taki ma być koniec Ra- 
chel, to one będą z nią do ostatniej chwili, szepcząc jej do 
uszu słowa oddania.
To był już koniec.
Nagle jakiś niski glos oświadczył, że jeszcze nic.
Nowe zaklęcia wzmocniły wyczerpaną magię Rachel.
-Jestem tu, Rachel - powiedział głos. -Jestem przy 
tobie.
Rachel poczuła, że się przenosi, na jej plecy padły promie- 
nie słońca, ciepłego słońca. Powiew prawdziwego wiatru przy- 
niósł ze sobą zapach dzieci. Jakaś dziewczynka obejmowała 
Rachel w pasie, a wicher burzył jej wspaniałe białe włosy.
-	Heiki! - szepnęła Rachel.
Rachel leciała w ramionach przyjaciółki, wciąż kur- 
czowo trzymając Serpanthę. Wreszcie Heiki udało się nie- 
co rozluźnić jej uścisk.
-	Mam go - powiedziała. - Rachel! Już dobrze! Wy- 
prostuj palce. Możesz go wypuścić.
Rachel niosła Serpanthę już tak długo, że lot bez jego 
ciężaru w ramionach wydał jej się niemal dziwny. Płacząc 
z ulgi, pozwoliła Heiki go objąć.
-	Yemi wrócił - powiedziała Heiki. - A teraz ty... 
Chyba naprawdę mamy szansę! Musimy ją mieć!
-	Griddy... - zaczęła Rachel.
-	Wiem. Wkrótce tu będą. Albertus i inne spektra śle- 
dzą je już od dawna.
Rachel próbowała spokojnie pomyśleć. Heiki przenio- 
sła ją w nieznane niebo nad polami, których strzegła dru-
230
żyna obrońców. Świat kąpał się w promieniach zachodzą- 
cego słońca. Wystraszone Essy schowały się za uszami Ra- 
chel, która okryła je delikatnie włosami, żeby światło ich 
nie oślepiało.
~ Hej! A to co takiego?! - spytała Heiki, zerkając do 
tyłu.
Rachel tak bardzo się przyzwyczaiła do Ess, że prawie 
nie czuła ich dotyku.
-	To moje sojuszniczki - odparła z uśmiechem. - Czu- 
wają nade mną. Doradzają mi. Są jak druga para oczu. I coś 
w rodzaju szpitala. Także towarzyszki. No i przyjaciółki.
Heiki patrzyła na nie zafascynowana, ale kiedy wyciąg- 
nęła rękę, Essy błyskawicznie uskoczyły.
-	Musisz zapracować sobie na ich szacunek - powie- 
działa Rachel.
-	Zdaje się, że dzięki Griddom będę miała okazję - 
odparła Heiki.
Serpantha odzyskał siły na tyle, że mógłjuż sam utrzy- 
mać się w powietrzu.
-	Larpskendya? - zapytał. 
Heiki potrząsnęła głową.
-	Nic nie słyszeliśmy. A... Eryk?
-	Nie jesteśmy pewni, ale sądzimy, że zabrała go więk- 
sza armia - powiedział Serpantha. - Na Ziemię leci mnós- 
two Gridd, ale gdyby Gultrathaka naprawdę chciała was 
zniszczyć, wysłałabyjeszcze potężniejsze siły. To musi być 
pułapka. Ta Gridda ma z pewnością ambitniejsze plany - 
urwał. - Zresztą jeśli Gultrathaka porwała Eryka, to znam 
tylkojedno miejsce, gdzie mogli polecieć.
-	Jakie?
231
-	Orin Fen.
Przed nimi zjawił się chłopiec niesiony przez dwie ry- 
zykantki. Albertus Robertson.
Na widok Rachel rozjaśnił się z radości. Po chwili jed- 
nak znowu spochmurniał.
-	Griddy naruszają orbitę ziemską nad obszarami 
wszystkich wielkich populacji - raportował. Głowa mu 
drżała, kiedy odbierał świeże informacje od innych spek- 
trów. - Pekin. Kair. Nowy Jork. Kalkuta. Sao Paulo... Tak 
jak oczekiwano, Griddy zamierzają pochwycić jak najwię- 
cej dzieci wjednym, decydującym uderzeniu.
-	Gdziekolwiek są, będziemy z nimi walczyć - powie- 
działa Heiki.
-Jak to? Przecież nie wyślesz dzieci przeciw Griddom! 
- Rachel spojrzała na nią ze zdziwieniem.
-	Nie damy się po prostu zmiażdżyć. Musimy się bro- 
nić! Co innego nam pozostało?
-	Ty nie widziałaś, ile ich jest.
-	One też nas wszystkich nie widziały - odparła Hei- 
ki. - Zresztą przekonaj się sama.
Dzieci nadciągały ze wszystkich kierunków. Elitarne 
oddziały, pomyślała Rachel. Drużyny obrońców, najlepiej 
latające i doskonale wyszkolone dzieci. Kilkanaście jedno- 
stek ustawiło się w szyku, czekając na rozkazy.
-	To nie wystarczy. Przecież chyba sama rozumiesz... 
-Jest nas więcej - powiedziała Heiki.
Za drużynami zleciały się inne dzieci. Łowcy błyskawic 
i złodzieje. Nurkowie, wciąż ociekający wodą oceanów. Ra- 
mię w ramię przybywały wrogie gangi ze wszystkich miast. 
Nie zabrakło lawinowców i innych wielbicieli mocnych
232
wrażeń. Zjawiły się też całe gromady maluchów. Niektóre 
z nich niespodziewanie wyrwane ze snu ciągle jeszcze prze- 
cierały zaspane oczy, pomagając sobie nawzajem wciągać 
kurtki i szaliki. Za nimi zbierały się kolejne zadyszane grup- 
ki. Bracia i siostry, paczki przyjaciół ze wszystkich miast 
i wiosek tej części świata. Zwykłe dzieci nie potrafiły latać 
tak wspaniale jak obrońcy, ale to ich nie powstrzymało. Wy- 
starczyło, że udało im się jakoś wzbić w powietrze.
Niektóre dzieci wydawały się o wiele mniej wystra- 
szone od innych, albo przynajmniej lepiej ukrywały lęk. 
Te dzieci były tak cenne, że tylko największym drużynom 
przydzielono choć jedno z nich.
Spektra.
Rachel patrzyła, jak nadlatują. Kiedy tylko zauważały 
ją albo Serpanthę, ich przestraszone twarze natychmiast 
się wypogadzały.
-	One myślą, że... że to od nas wszystko zależy - po- 
wiedziała.
-	Mylą się - odparł Serpantha. - Tylko jedna istota 
może nas teraz uratować. Yemi. Rachel,jestemjeszcze bar- 
dzo słaby, musisz mnie do niego zanieść. Jak najszybciej.
-	Poczekajcie! - Heiki zatrzymała Rachel. - Próbowa- 
liśmy z nim rozmawiać. Yemi nikogo nie słucha. Wszyst- 
kich ignoruje i tylko unosi się na niebie, otoczony gromadą 
zwierząt. Proszę cię, Rachel, zostań! Musisz nam powie- 
dzieć wszystko o Griddach. Jakie mają taktyki, uzbroje- 
nie. Jak walczą. Jakich zaklęć używają. Co...
-	Czy ty nic nie rozumiesz? - Rachel chwyciła ją za 
ramię. - Dzieci nie są w stanie ich pokonać! Nawet małe 
Griddy ani na chwilę nie przestają wałczyć. Widziałam je.
233
Nigdy się nie poddają. Nie będą liczyć strat, które poniosą 
z rąk obrońców.
-	Musimy chociaż spróbować! - krzyknęła Heiki. - 
Przecież i tak nas zabiją! Mamy im to ułatwić? Nie będę 
siedziała z założonymi rękami. Liczę na ciebie. Proszę, do- 
łącz do tamtego oddziału, oni potrzebują...
-	Nie - przerwał jej Albertus Robertson. - Spektra 
zgadzają się z Rachel. Teraz możemyjuż obserwować Grid- 
dy z bliska. Kilka drużyn przez chwilę da radę stawić im 
opór. Zwykłe dzieci nie przetrwają ataku. Czekajcie... - 
Odwrócił głowę. - Pierwsze Griddy już wkroczyły w at- 
mosferę ziemską.
-	Gdzie? - spytała Heiki. 
-Wszędzie.
Drużyny dowiedziały się o tym od własnych spektrów 
i czekały na instrukcje.
-	Największa koncentracja sił Gridd występuje nad 
wschodnią Azją - powiedział Albertus. - Nad Huang He, 
nad Morzem Żółtym, między Chinami a Koreą. Tam zlo- 
kalizowaliśmy Yemiego - dodał.
-	Griddy wiedzą, że to Yemi jest dla nich największym 
zagrożeniem - stwierdził Serpantha.
Rachel uniosła czarodzieja, a jej zaklęcia informacyjne 
zaczęły szukać najkrótszej drogi do Yemiego.
-	Chwileczkę - zatrzymał ją Albertus. - Skoro nie 
możemy wygrać tej bitwy, powinniśmy negocjować. Mamy 
wiele do zaoferowania. Zwierzęta i inne jedzenie, złoża me- 
tali, naszą lojalność, albo chociaż jej pozory, wreszcie...
-	Griddy nie będą zainteresowane - odparła Rachel. - 
One chcą tylko walczyć.
234
Albertus Robertson zamrugał, nasłuchując innych 
propozycji od spektrów.
-	Obecnie nie widzimy lepszej opcji - powiedział. - 
A zatem będziemy próbować.
-	To nic nie da. Nie leć do nich. Te Griddy nie przy- 
były tutaj, żeby porozmawiać.
-	Nawet jeśli, możemy na chwilę zająć ich uwagę. To 
opóźni główne uderzenie, a ty i Serpantha zdążycie opra- 
cować z Yemim nową strategię. -Albertus uśmiechnął się, 
muskając ustami twarz Rachel.
Potem, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, wierne 
ryzykantki uniosły go w chmury, na spotkanie Gridd.
Widząc te dwie dziewczyny, które bez wahania wy- 
strzeliły z nim w niebo, Rachel nareszcie zrozumiała, dla- 
czego spektra wybrały sobie na towarzyszy akurat ryzy- 
kantów. Tylko najodważniejsze dzieci mogły bez namysłu 
wzlecieć teraz w chmury.
Essy do tej pory milczały. Nareszcie przyzwyczaiły się 
do światła i zaczęły ciągnąć Rachel do przodu.
-	Znajdź Yemiego! - wołały. - Zabierz nas do niego! 
Zabierz nas!
Serpantha chwycił rękę Rachel. Połączyli siły i razem 
wzbili się ponad ziemski świat.
Trzy poziomy
W
miarę jak armia zbliżała się do Orin Fen, Gultra- 
thaka coraz bardziej zwalniała tempo lotu. Wreszcie 
zatrzymała główne siły z dala od planety i wysłała oddzia- 
ły zwiadowcze, żeby zbadały, na ile czarodzieje są przygo- 
towani do obrony.
- Musimy się upewnić, czy Wielkie Wiedźmy nie wy- 
stawiły straży - powiedziała Erykowi, chcąc uśpić jego 
podejrzenia. - Nie chcemy, żeby dowiedziały się o naszej 
obecności.
Eryk kiwnął głową w roztargnieniu. Prawie jej nie sły- 
szał.
Gultrathaka pragnęła walki aż do bólu. Jej siostry już 
dawno zaczęły prężyć muskuły Szykowały się do boju. 
Oddałaby wszystko, żeby do nich dołączyć, ale ciągle mu-
236
siała uważać na Eryka. Nie wiadomo, jak by zareagował 
na wojenne skowyty młodych.
Gultrathaka nie wątpiła, że czarodzieje są przygoto- 
wani na przyjęcie Gridd. Tak ogromna armia nie mogła 
pozostać niezauważona. Mimo wszystko nie mogła się 
doczekać rozpoczęcia bitwy. Wygrają czy nie wygra... 
W gruncie rzeczy jakie to miało znaczenie? Griddy nie były 
stworzone do budowania imperiów. W przeciwieństwie do 
Wielkich Wiedźm nie bawiło ich powolne powiększanie 
potęgi i prestiżu. Żądały tylko wojny, nadziei na wojnę, 
a w najgorszym razie obietnicy wielkiej bitwy.
Stworzone do wojennej zawieruchy, tylko w niej znaj- 
dowały spełnienie. Co poza nadzieją walki mogło prze- 
nieść Griddy przez szaleństwo kosmosu?
Heebra na wysokościach swojej wieży-oka marzyła 
o takiej okazji przez tysiące wieków, myślała Gultrathaka. 
Ale to Griddy, nie Wielkie Wiedźmy, będą się cieszyć tą 
chwilą. Serce Gultrathaki waliło z podniecenia. Gridda 
próbowała się uspokoić. Uciszyła żołnierzy. Pająki-leka- 
rze już zaczęły w panice wpuszczać jej do żył krople prze- 
ciwbólowe. Kazała im chwilę poczekać. Tylko strażnicy 
mieli nadal nie spuszczać oczu z Eryka.
Nawet pająki przeżywały ten wielki dzień, wszystkie 
podekscytowane i bardzo aktywne.
Wszystkie, z wyjątkiem pająkówjarius.
Gultrathaka z trudem ją poznawała. Na twarzy Jarius 
pojawił się ten sam wyraz, który tyle razy przybierała twarz 
Foli uwięzionej w Komnacie Prób. Strach. Tylko najgłup- 
sze zwierzęta nigdy się nie boją, ludzie i stworzenia będące 
pod ich wpływem najwyraźniej są pełne strachu, pomyślała
237
Gultrathaka. Lęk czai się w ich oczach. Co jest z nimi nie 
tak? Czego się obawiają?
Gridda popatrzyła na Jarius z nagłym współczuciem.
Kiedy Eryk i Gultrathaka nagle się zatrzymali, dowód- 
czynie oddziałów nie mogłyjuż zapanować nad młodymi.
-	Orin Fen! Orin Fen! - syczały między sobą Griddy. 
Gultrathaka czuła, że planeta znajduje się już niemal
na wyciągnięcie jej szponów. Zaczęła węszyć, badając ja- 
kość zaklęć niewidzialności. Nie mogła ich nawet pojąć. 
A pod osłoną niewidzialności kryły się zaklęcia ochronne. 
Gultrathaka zorientowała się błyskawicznie, że są niemal 
nieprzepuszczalne. Zniszczenie ich zajęłoby Griddom ty- 
siące lat, albo nawet całą wieczność.
A jak Eryk by sobie z nimi poradził?
Gultrathaka uścisnęła go lekko. Jeśli myliła się co do 
Eryka, jeśli chłopiec nie złamie zaklęć czarodziejów, więk- 
szość jej Gridd zginie. Młode nie przeżyłyby drogi powrot- 
nej na Ool. Były na to zbyt słabe.
Oddziały zwiadowcze powróciły z dziwnymi wieścia- 
mi. Nie miały czego raportować. Nie znalazły ani śladu 
czarodziejów. W takim razie gdzie się ukryli? - zastana- 
wiała się Gultrathaka. Tchórzliwie schowali się za barierą 
zaklęć? Czekają, aż my pokażemy się pierwsze?
-	Eryku, czy... czy możesz rozbić zaklęcia chroniące 
ten świat? - spytała Gultrathaka.
-	Chwileczkę.
Eryk patrzył w pustą przestrzeń, w której musiała się 
kryć tajemnicza planeta. Jej osłony były perfekcyjne, 
skomplikowane niczym gęsty labirynt i doskonale zapla- 
nowane. Nie poradziłyby sobie z nimi nawet miliony
238
Gridd. I to właśnie zaskoczyło Eryka. Wyczuwał magię 
czarodziejów- co do tego nie miał wątpliwości. Tylko gdzie 
się podziali sami czarodzieje? Znalazł zaledwie kilka sta- 
rych śladów. O co tu chodziło? Dlaczego czarodzieje tak 
troskliwie ochraniali świat uwięzionych Gridd?
Mogło być wiele powodów, których Eryk nie zamie- 
rzał w tej chwili rozważać. O wiele ważniejsze wydało mu 
się, że na tym świecie wyraźnie czuje obecność wiedźm. 
Zdał sobie sprawę, że magiczny zapach bardziej przypo- 
mina Wielkie Wiedźmy niż Griddy, i to się nawet zgadza- 
ło. Skoro właśnie wiedźmy rządziły planetą, prawdopo- 
dobnie same strzegłyjej nieba.
Pod warstwą niewidzialności ukryte były trzy pozio- 
my fortyfikacji. Po zniszczeniu ostatniego z nich musiał 
działać błyskawicznie. Gultrathaka z pewnością zamierza- 
ła go zabić, gdy tylko przestanie jej być potrzebny. Może 
pozostaną mu jedynie sekundy, żeby zarzucić sieć anty- 
magii na wszystkie wiedźmy i Griddy.
To dobrze, uznał. Nie będę miał czasu myśleć o tym, 
co właściwie robię.
Prapsięta towarzyszyły mu w całkowitym milczeniu. 
Przestały zadawać pytania, przestały drażnić się z Gultra- 
thaka, przestały się nawet do siebie odzywać. Nie wierciły 
się już niespokojnie. Z całych sił wtulały się w Eryka, któ- 
ry nie śmiał na nie spojrzeć. Nie w takiej chwili.
Eryk nagle poczuł się jak Gridda, a przynajmniej jak 
to, co Gridda sobą reprezentowała. Żywe narzędzie do za- 
bijania. Przeszył go zimny dreszcz. Wydawało mu się, że 
cały zmienił się w wykwalifikowane zaklęcie śmierci, takie 
jak najbardziej znienawidzona magia Rachel. Tyle że nad
239
nim nie miały władzy żadne inne, szlachetniejsze zaklęcia. 
Przez całą podróż udoskonalał swoją zdolność do destrukcji 
i wiedział już dokładnie, jak niszczyć ciała Gridd. To było 
straszliwe zadanie, nieludzka praca. Mógł ją jednak wyko- 
nać. Więcej. Musiał.
Otaczały go młode, które wrzeszczały do siebie histe- 
rycznie. Eryk zmusił się do patrzenia. Chciał, żeby ten 
obraz utkwił mu w umyśle. Przypomniał sobie, co te Grid- 
dy zrobiły Rachel i Larpskendyi, Serpancie, Yemiemu.
Postanowił rozproszyć uwagę Gultrathaki, która pa- 
nowała nad sobą znacznie lepiej od innych Gridd.
-	Ta planeta ma wiele różnych poziomów zaklęć 
ochronnych - powiedział Eryk.
-	Potrafisz je przełamać?
-	Tak, jeśli mi pomożesz. Sam sobie z nimi nie poradzę.
-	Czego potrzebujesz?
-	Kiedy rozbiję powłokę niewidzialności, wszystkie 
Griddy powinny uderzyć swoimi zaklęciami w pozostałe 
poziomy fortyfikacji. Myślę, że to osłabi je na tyle, że sam 
dokończę zadanie. Między poszczególnymi poziomami 
będziemy musieli odpoczywać.
-	Odpoczywać? 
-Jest ich sporo.
Gultrathaka popatrzyła bacznie na Eryka. Jego mina 
nie mówiła absolutnie nic. Czy on coś knuł? Wiedział, co 
się kryje pod fortyfikacjami? Nieistotne. Dopóki był po- 
trzebny do zniszczenia zaklęć ochronnych, nic innego nie 
miało znaczenia. A potem... Już czekały na niego szpony 
Gultrathaki.
Rozkazała Griddom okrążyć Orin Fen.
240
-	Proszę, pospiesz się, Eryku! - powiedziała. - Uwię- 
zione Griddy na pewno straszliwie cierpią.
-	Jestem gotów - odparł Eryk.
Nie skłamał. Wszystkie Griddy i wiedźmy na planecie 
były wjego zasięgu. Przygotował jeszcze jedną niespodzian- 
kę. Aby zaskoczyć Griddy, zebrał wcześniej całą potrzebną 
antymagię. Jednym miękkim ruchem myśli mógł zburzyć 
wszystkie trzy poziomy fortyfikacji w jednej chwili.
-	Boisz się, Eryku? - spytała Gultrathaka, widząc, że 
chłopiec drży.
Zignorował pytanie. Usunął powłokę niewidzialno- 
ści. Przed oczami wszystkich ukazał się ogromny żółto- 
brązowy świat. Gultrathaka dała znak Griddom, które 
wypaliły swoje zaklęcia. Ledwo zadrasnęły pierwszy po- 
ziom ochronny.
Eryk zapanował nad sobą.
-	Przepraszam, chłopcy - szepnął, ściskając prapsięta.
Otoczył antymagią pierwszy poziom fortyfikacji opa- 
sujący planetę. Strzaskał go bez trudu. Błyskawicznie roz- 
bił następny - tak błyskawicznie, że nawet Gultrathaka 
tego nie zauważyła. Zanim zmierzył się z ostatnim, nie 
wytrzymał i popatrzył na prapsięta. A one spojrzały na 
niego. Zresztą czy od początku tej podróży chociaż na chwilę 
spuściły z niego wzrok?
-	Nie rozumiemy, Eryku - wymamrotało jedno.
-	Wybaczcie mi, chłopcy - szepnął.
-	Co takiego? - Gultrathaka spojrzała ostro na Eryka. 
Zorientowała się, że bez żadnej pomocy poważnie
uszkodził kolejny poziom zaklęć. Nie potrzebował wspar- 
cia Gridd.
16-Obietnica czarodzieja	241
Kłamał. Eryk poczuł jej szpon na kręgosłupie. Zrozu- 
miał, że zwleka zbyt długo. Już dawno powinien był znisz- 
czyć trzeci poziom! Dlaczego tego nie robisz? - zapytał 
sam siebie.
Ale dobrze wiedział dlaczego. Bał się umierać. Teraz, 
kiedy nadszedł ostatni moment, uchwycił się kurczowo 
Gultrathaki, jakby to ona mogła go ocalić. Bał się umierać 
i bał się zabijać. Bał się wszystkiego.
Nie mógł tego zrobić, ale nie miał innego wyjścia.
Podniósł ręce. Były prymitywnym narzędziem anty- 
magii, ale jeszcze nigdy go nie zawiodły. Wyciągnął jedną 
w górę. Wymierzył palec wskazujący w południowy kra- 
niec planety, szukając punktu na jej krawędzi.
Nie czekał dłużej. Usunął ostatni poziom fortyfika- 
cji. Zamknął oczy.
Przygotował się na to, co musiało nastąpić.
Gultrathaka także. Wyczuła już, jak powoli otaczają 
jakaś przerażająca siła, ale wciąż jeszcze miała czas. Jej szpon 
skradał się do serca Eryka.
Nie użyła go jednak. Zawahała się. Eryk także się za- 
wahał. Gultrathaka spodziewała się zobaczyć legiony cza- 
rodziejów płynące z Orin Fen. Eryk spodziewał się poto- 
ku wiedźm i Gridd.
Kiedy ujrzeli, jakie stworzenia unoszą się nad tym świa- 
tem, żadne z nich nie było w stanie w to uwierzyć.
Huang He
W
poszukiwaniu Yemiego Rachel, Serpantha i Essy 
przecięli niebo nad czterema morzami i dwoma kon- 
tynentami.
Wreszcie jego magiczny zapach doprowadził ich tam, 
gdzie szare wody Huang He łączą się z Shindao, nad wy- 
brzeże Chin. Yemiego otaczały ptaki. W uroczystej ciszy 
wokół chłopczyka krążyły gatunki z Chin i takie, których 
nigdy jeszcze na Wschodzie nie widziano.
Pod nimi rozpościerał się bardziej niezwykły widok. 
Wokół stały gromady zwierząt, stłoczone przy samym brze- 
gu. Nawet zaklęcia informacyjne Rachel nie były w stanie 
oszacować ich liczby. Panowało całkowite milczenie. Dra- 
pieżniki siedziały spokojnie tuż obok swoich ofiar. Żad- 
ne ze zwierząt nie zdradzało nawet cienia niepokoju czy
243
paniki. Tkwiły w bezruchu, z zamkniętymi oczami i otwar- 
tymi paszczami, jakby uczestniczyły w jakimś misterium. 
Wszystkie głowy kierowały się w jedną stronę. Tam, gdzie 
na niebie unosił się chłopczyk w jasnopomarańczowej 
koszulce.
-	Yemi! - krzyknęły Essy. Zęby się do niego dostać, 
musiały się przebić przez całe chmary ptaków, które wro- 
go nastroszyły pióra. Wtedy nadleciały żółte motyle Yemiego 
i - przepychając się między ptakami - utworzyły ścieżkę 
dla Ess. Rachel wraz z Serpanthą podążyła za nimi.
Kiedy rusałki prowadziły Rachel do Yemiego, dziew- 
czynka słyszała w ciszy bicie własnego serca. Chłopczyk 
miał zamknięte oczy. Wydawało się, że śpi, z brodą wysu- 
niętą w stronę zwierząt.
-	Czy kiedykolwiek widziałeś coś takiego? - spytała 
Serpanthę.
-	Nie. Ani ja, ani żaden inny czarodziej.
-	Co oni robią?
-	Nie wiem. Czujesz magię, która łączy go z zwierzę- 
tami? Czujesz, jaki spokój ogarnął ich umysły?
Tak. Rachel czuła to doskonale. Ten błogi spokój bił 
nie tylko z umysłów Yemiego i zwierząt. Nawet morze nie 
falowało. Wiatry ucichły. Jakiś rekin, sunący pod powierzch- 
nią wody, dopiero w oddali znów poruszył płetwami. Słoń- 
ce, przefiltrowane przez warstwę chmur, rzucało łagodne 
światło na Yemiego i jego zwierzęta. Wokół nie było żad- 
nych cieni, nie było jaśniejszych lub ciemniejszych miejsc 
- czy to na brzegu, czy na koszulce Yemiego - zupełnie 
jakby zwykły kontrast między światłem a mrokiem mógł- 
by zakłócić medytację.
244
Rachel wiedziała, że jakiekolwiek słowa są teraz zbęd- 
ne, ale nie mogła milczeć. Jeszcze chwila, a sielankowy 
nastrój zburzyłaby armia Gridd.
Fola, całkiem przytomna, unosiła się w powietrzu obok 
Yemiego.
-	Co oni robią? - spytała Rachel.
-	Nie wiem - odparła Fola. - Yemi przyleciał tutaj. 
Nie wiem dlaczego. Zwierzęta poszły za nim. I od tej pory 
tak stoją. - Potrząsnęła bratem. - Próbowałam go obu- 
dzić, ale się nie dał!
-	Są w jakimś transie - stwierdził Serpantha. - Zwie- 
rzęta i Yemi. Trudno powiedzieć, czy on zdaje sobie spra- 
wę z zagrożenia.
Essy szarpały powieki Yemiego, żeby wreszcie oprzy- 
tomniał. Rachel i Serpantha użyli wszelkich możliwych 
zaklęć budzących.
-	Co możemy zrobić?! - wołały Essy. - Czemu on nie 
słucha?!
Ponad nimi rozległ się ogłuszający, nieludzki wrzask. 
Pochodził z płuc oddziałów Gridd. Jeśli cokolwiek mogło 
zburzyć spokój Yemiego, był to właśnie ten dźwięk. Chłop- 
czyk nawet nie drgnął.
Wysoko na niebie na atak Gridd czekała już drużyna 
obrońców. Jak wszystkie jednostki, samotnie strzegła 
ogromnego terytorium. Dowódca drużyny właśnie wy- 
krzykiwał ochryple ostatnie instrukcje. Nie odstępowała 
go mała dziewczynka z długimi rudymi włosami. Spek- 
trum.
Na widok ich odwagi Rachel poczuła, jak budzi się 
w niej gniew. Gultrathaka okłamała ją w wielu sprawach,
245
ale czy także w kwestii czarodziejów? Rachel nie myślała 
przedtem o jej oskarżeniach. Teraz jednak spojrzała Ser- 
pancie prosto w oczy.
-	Gdzie są inni czarodzieje? - spytała ostro. 
Serpantha patrzył na nią zmieszanym wzrokiem.
-	Ktokolwiek mógł przybyć, zrobił to - odparł.
-	Co to ma znaczyć? - powiedziała Rachel gniewnie. 
- Czy nie macie całego świata czarodziejów? Larpskendya 
bez przerwy mi o tym opowiadał. A teraz nawet on nie 
raczył się zjawić. Gdybym nie zaryzykowała dla ciebie włas- 
nego życia, na Ziemi nie byłoby żadnego z was. Co po- 
winnam o tym myśleć?
-	Rachel, to nie czas na takie rozmowy.
-	Czy to dlatego, że wasz cenny świat jest zagrożony? 
Dlatego nikogo tu nie ma?
-	Wytłumaczę ci wszystko, ale nie teraz. Musisz mi 
pomóc dotrzeć do Yemiego.
-	Pomóc?! Tobie?! - krzyczała Rachel, wskazując na 
niebo. - Te dzieci dają z siebie wszystko z powodu Larp- 
skendyi, z powodu tego, co im obiecał! Gdzie są pozostali 
czarodzieje?
-	Ja daję siebie - powiedział Serpantha, patrząc jej 
w twarz. - Nic więcej nie mogę wam zaofiarować.
Rachel chciała wrzeszczeć z bezsilnej złości.
-	Czy tylko tyle jesteśmy dla was warci? Zycie jedne- 
go czarodzieja? Po tym wszystkim, co się stało? Od po- 
czątku tyle właśnie dla was znaczyliśmy?
-	Nie. Zasługujecie na o wiele więcej.
-	Tak. To prawda! - Rachel odwróciła się do niego 
plecami. - To prawda!
246
Nad ich głowami ukazał się oddział Gridd. Kwadra- 
towe głowy wiedźm kierowały się prosto w dół. Sam ich 
widok odstręczał obrońców, ale jakoś udało im się zacho- 
wać dyscyplinę. Wystrzelili w powietrze, żeby zająć pozy- 
!cje do ochrony Yemiego. Rachel poczuła ostre uszczyp- 
nięcia. Zdenerwowane Essy już nie wiedziały, co robić, 
więc kłuły ją w policzki. 
- Patrz! - krzyknęły. 
Dziewczynka z rudymi włosami opuściła swoją jed- 
nostkę. Ryzykant uniósł spektrum w stronę Gridd.
-	Chce negocjować - powiedziała Rachel głucho. - 
Taka była ostatnia instrukcja Albertusa. Pewnie wszystkie 
spektra robią właśnie to samo.
Griddy nie zwolniły jednak na widok dziewczynki. 
Pędziły prosto na nią. Rachel trzęsła się z hamowanego 
gniewu.
-	Widzisz, co ona zamierza?! - wrzasnęła do Serpan- 
thy, z trudem wyrzucając z siebie każde słowo. - Gdzie są 
czarodzieje? Gultrathaka powiedziała, że nic was nie ob- 
chodzimy. Czy przez cały ten czas po prostu nas wykorzy- 
stywaliście? Mieliśmy walczyć z Wielkimi Wiedźmami, 
a potem spędzić Griddy na Orin Fen? Tam czarodzieje już 
na nie czekają, prawda? Griddy wpadną w pułapkę, a wy 
pozbędziecie się ostatniego wroga.
Serpantha popatrzył jej głęboko w oczy.
-	Naprawdę w to wierzysz, Rachel?
-	A w co innego mogę wierzyć?
-	Nie ma żadnej pułapki - odparł Serpantha. - Grid- 
dy nie znajdą na Orin Fen żadnego czarodzieja, chyba że 
mojemu bratu udało się tam wrócić. Nigdy nie rodziło się
247
wielu czarodziejów, a większość z nas zginęła w czasie 
odwiecznej wojny z Wielkimi Wiedźmami. Ci, którzy przeży- 
li, zostali zabici przez Griddy, po tym jak Heebra je uwolniła. 
Larpskendya ukrył to przed tobą. Ja także. Musieliśmy to 
zrobić. Tylko strach przed nami hamował Wielkie Wiedź- 
my. Gdyby kiedykolwiek dowiedziały się, jak niewielu nas 
jest, żaden świat nie byłby już nigdy bezpieczny. - Serpan- 
tha pogładził rozpalony policzek Rachel. - Dlatego Larp- 
skendya tak rzadko przylatywał na Ziemię. Myślisz, że kie- 
dykolwiek wystawiłby was na niebezpieczeństwo, gdyby 
miał jakikolwiek wybór? Myślisz, że ja bym tak postąpił? 
Zrozum, dlatego tylko my pojawiliśmy się w waszym świe- 
cie, bo poza nami nie został już nikt. Larpskendya i ja 
jesteśmy ostatnimi z czarodziejów.
Na niebie ponad ich głowami rudowłosa dziewczyn- 
ka czekała na Griddy. Starała się uspokoić swojego ryzy- 
kanta, spoglądając mu głęboko w oczy. W końcu chłopiec 
odwrócił się i odleciał. Wiedział, że tylko w ten sposób 
może ocalić jej życie. Wrócił do drużyny.
Oddział Gridd rozdzielił się na mniejsze grupy, które 
wybierały sobie określone cele wśród dzieci. Dowódca 
obrońców kontrolował szyki drużyny, dbając o zachowa- 
nie spokoju.
Serpantha usiłował objąć umysłem wszystkie dzieci. 
Rachel poczuła, jak czarodziej tworzy potężne zaklęcie 
ochronne, ale nie odzyskał jeszcze wszystkich sił. Nie mógł 
utrzymać osłony. Rachel pomyślała, że nawet gdyby dys- 
ponował całą swoją mocą, nie wygrałby walki z tyloma 
Griddami naraz. Przygotowała własne zaklęcia, choć wie- 
działa, że i one nie pomogą.
248
Griddy wystrzeliły pierwsze zaklęcia. Drużyny błyskawicz- 
nie stworzyły barierę ochronną. Z trudem zatrzymały atak.
-	Obudź się! Obudź! - mamrotały Essy.
Yemi przecierał oczy z resztek snu. Zwierzęta na brze- 
gu przeciągały się, prostując łapy i szyje. Ptaki zatrzepota- 
ły skrzydłami.
Rachel wzięła Yemiego w ramiona.
-	Rozumiesz, co się dzieje? - Zwróciła jego twarz 
w stronę Gridd.
Yemi spojrzał na nie i popatrzył na Rachel bez śladu 
zaniepokojenia.
Fola szarpnęła go za ramię.
-	Głuptas! Ode! Nie widzisz? - Zerknęła w górę. - 
Nie widzisz tych potworów?!
Yemi pocałował siostrę z uśmiechem.
-Yemi, proszę. Musimy chronić wszystkie dzieci. Po- 
staraj się zrozumieć - powiedziała Rachel.
Essy nerwowo dopadły jednej z mew otaczających 
Yemiego. Przyprowadziły ją do chłopca. Rachel rozłożyła 
ręce, próbowała pokazać, że wszystkie dzieci potrzebują 
ochrony. Jak miała mu to wytłumaczyć?
-Yemi - powiedziała. - Nie mogę nas przenieść. Ale 
musimy się stąd wydostać. Wszyscy.
Nad nimi rozległ się jęk. To prysła bariera obrońców.
Nadciągnęły kolejne dzieci. Z zachodu przyleciały trzy 
drużyny pod komendą Heiki. Wystrzeliły swoje zaklęcia. 
Flanka Gridd uciekła w rozsypce. Wiedźmy próbowały 
zewrzeć szyki, ale Heiki nie zamierzała dać im na to czasu. 
Na jej znak oczy wszystkich obrońców zalśniły na czarno. 
Drużynyjednocześnie wypaliły zaklęcia śmierci.
249
Rachel jeszcze nigdy nie poczuła takiej mocy. Nawet 
dowódczyni Gridd zadrżała, widząc, co zmierza wjej kie- 
runku. Tuż przedtem, zanim zaklęcia dotarły do Gridd, 
Yemi spojrzał w górę. Błyskawicznie osłonił Griddy. Za- 
klęcia śmierci prysły, bezużyteczne.
- Co ty robisz?! - wrzasnęła Rachel. - Dzieci! Chroń 
dzieci, a nie Griddy!
Yemi spojrzał na nią wzrokiem, którego nie sposób 
opisać. Zamknął oczy. Zwierzęta na brzegu zrobiły to samo. 
Nagle wszyscy - nawet Griddy - poczuli, że ktoś zatrzy- 
mał ich w bezruchu.
Yemi zachichotał i otworzył szeroko ramiona.
Dotyk wiedźm
W
iedźmy. Wiedźmy wszędzie. Niebo pełne wiedźm. 
Miliony za milionami wzlatywały w krystaliczne nie- 
bo Orin Fen.
Eryk zobaczył to w chwili, gdy rozbił trzecią osłonę. 
Ale nie były to ani Wielkie Wiedźmy, ani Griddy. 
Wpatrywał się z niedowierzaniem w olśniewającą pla- 
netę. Oglądał oceany, kwitnące miasta, góry bez śladu śnie- 
gu-
Czy to miała być jakaś sztuczka Gultrathaki?
Jeden rzut oka na jej osłupiałą twarz udowodnił mu, 
że się myli. Eryk zbadał zaklęcia tych nowych wiedźm. 
Przypominały trochę magię Wielkich Wiedźm. Przeraża- 
jące Griddy też najwyraźniej były ich dalekimi krewnymi.
Czy to możliwe?
251
Eryk nie mógł zrozumieć, co się dzieje. Najpierw za- 
uważył, że wiedźmy są piękne. Piękne w ten sam sposób 
jak Larpskendya i Serpantha. To ich kolory olśniewały. 
Sądził, że widział już wszystkie barwy oczu czarodziejów, 
ale się mylił. Dopiero w oczach tych wiedźm, w jaskra- 
wym świetle potężniejszego słońca Orin Fen, dostrzegał 
każdy odcień.
Samo słońce wydawało się bardzo stare, ale nie tak 
stare jak wiedźmy. Eryk z trudem znosił ich widok.
Wiedźmy z Orin Fen przypominały wzrostem Wielkie 
Wiedźmy, chociaż były od nich szczuplejsze. Nie miały 
szponów, a ich ludzkie twarze mieściły tylko jedną, skrom- 
ną szczękę.
To prawdziwe wiedźmy, pomyślał Eryk. Nie wszyst- 
kie żeńskie istoty opuściły Orin Fen miliony lat temu. 
Prawdziwe wiedźmy zostały z czarodziejami.
Wiedźmy wolno zajmowały pozycje, aż w końcu opa- 
sały całą planetę. Wtedy jednocześnie otworzyły ramiona.
Zaproszenie? Gultrathaka nie posiadała się ze zdumie- 
nia. Oczekiwała oddziałów czarodziejów, a nie czegoś ta- 
kiego. Jej dowódczynie nerwowo zadawały pytania. Gdzie 
oni się schowali? Może się przebrali? Może to zasadzka, 
a te istoty miały tylko odwrócić naszą uwagę?
Wiedźmy nie robiły nic, co mogłoby zaniepokoić Grid- 
dy. Czekały cierpliwie, aż przybyszki dojdą do siebie. Nie 
wykonały żadnych gwałtownych gestów - tylko spokoj- 
nie rozwarły ramiona.
Ten przyzywający gest!
Gultrathaka trzęsła się od hamowanych emocji. Jakaś 
jej cząstka chciała rzucić się w te ramiona, pozwolić się
252
prowadzić na powierzchnię, dalej od tego koszmarnego 
słońca. Czy to zadziałała magia? Nie. To było coś innego, 
co tkwiło w samych wiedźmach.
Gultrathaka walczyła z pragnieniem, by się z nimi po- 
łączyć.
Wokół niej Griddy przeżywały podobne rozterki. Od- 
działy szykowały się do walki na śmierć i życie, a nie do takie- 
go powitania! Czy powinny zaatakować nieznajome stwory? 
Griddy były gotowe do bitwy, ale wiedźmy nie wykazywały 
cienia agresji, która mogłabyje sprowokować do ataku. Prze- 
ciwnie. Patrzyły z ogromną troską - patrzyły na Griddy tak, 
jakby widziały w ich rysach nieopisane cierpienie.
Pierwsze zareagowały młode. Mimo hałaśliwej brawu- 
ry małe naprawdę bardzo się zmęczyły długą podróżą. 
Marzyły o przytulnym schronieniu. Marzyły o tunelach 
i o tych wiedźmach. Wyruszyły w ich kierunku. Potrzeba 
dotyku wydała im się zupełnie naturalna, więc bez tchu 
zaczęły badać ten nowy świat. Widząc, że małym prze- 
szkadza silne światło, wiedźmy przyciemniały je, dopóki 
miasta Orin Fen nie pogrążyły się w cieniu, a młode nie 
otworzyły szeroko swoich wielkich oczu.
Dowódczynic Gridd zatrzymały niektóre małe, ale nie 
udało im się schwytać wszystkich. Potem dołączyły do 
młodych starsze Griddy. Prześlizgnęły się przez linię dzie- 
lącą szeregi armii od wiedźm. Szyki Gridd zaczęły się ła- 
mać. Dowódczym, którą opuścił nagle cały oddział, spoj- 
rzała na Gultrathakę z rozpaczą w oczach. Wiedźmy i Griddy 
mieszały się powoli, dotykając i badając swoje ciała, jed- 
nocześnie zafascynowane sobą nawzajem i pełne obrzy- 
dzenia.
253
Ale nie walczyły! Nie walczyły! Gultrathaka widziała, 
jak słabnie żądza krwi Gridd. Ich wojenne instynkty za- 
stępowało coś, czego nie umiała nazwać.
- Nie! Nie! - krzyknęła. - To podstęp! -Jak szalona 
przeleciała przed szeregami armii. - Czarodzieje to tchó- 
rze! Ukryli się przed nami! Znajdźcie ich!
Kilka Gridd posłuchało jej rozkazu, ale kiedy tylko 
dotarły do wiedźm z Orin Fen, zwolniły, zatrzymały się 
i dołączyły do młodych.
Gultrathaka zrozumiała, że nawet najwierniejsze do- 
wódczynie przestały się z nią liczyć.
Prawie zapomniała o Eryku. Wciąż trzymała go w ra- 
mionach, a chłopiec patrzył oszołomiony na to, co się dzie- 
je. Prapsięta kiwały się z podniecenia na jego ramionach.
Gultrathaka spojrzała na swoje Griddy. Już nie nazy- 
wała ich armią. Griddy i wiedźmy latały swobodnie ramię 
w ramię i wcale się z tym nie kryły. Niektóre w dodatku 
rozmawiały ze sobą. Gultrathaka usłyszała śmiechy. Na- 
wet jej własne siostry z oddziału porzuciły pozycje obron- 
ne.
To nie była sztuczka czarodziejów. Gultrathaka do- 
skonale o tym wiedziała. Wiedźmy naprawdę nie miały 
wobec nikogo złych zamiarów, a Gultrathaka sama ma- 
rzyła o tym, by znaleźć się wśród nich. Jak bardzo tego 
pragnęła! Coś ją jednak powstrzymało.
Jarius latała zupełnie swobodnie razem z siostrami. 
Nikt jej nie pilnował. Nikt nie pamiętał ojej hańbie.
Gultrathaka nie mogła na to pozwolić. Przygotowała 
zaklęcie śmierci. Ono zawsze dawało jej tę samą prostą 
radę, co ułatwiało wszelkie wybory. Jedna z wiedźm z Orin
254
Fen zbliżyła się do Gultrathaki z zatroskanym, wręcz nie- 
śmiałym uśmiechem.
Gultrathaka spojrzała na nią i wystrzeliła zaklęcie. 
Wiedźma zginęła natychmiast. Na ten widok wiedźmy 
znajdujące się najbliżej po raz pierwszy włączyły zaklęcia 
obronne.
To wystarczyło. Griddy zareagowały instynktownie. 
Właściwie automatycznie - tak jak wpoiły im to Wielkie 
Wiedźmy. Ich ciała nabrzmiały krwią, a szpony rozrosły 
się błyskawicznie. Gultrathaka ruszyła w stronę swoich 
oddziałów, nakazując im całkowite posłuszeństwo - Griddy 
zerwały kontakt z wiedźmami.
Gultrathaka wystrzeliła kolejne zaklęcie śmierci. Albo 
raczej tylko próbowała go użyć.
Eryk skutecznie jej to uniemożliwił, a Gultrathaka zro- 
zumiała, że na zawsze straciła swoje ulubione zaklęcie. Ale 
to już nie miało znaczenia. Inne Griddy zaatakowały wiedź- 
my, które wycofały się, odlatując w stronę powierzchni 
planety.
Pościg!
Wiedźmy popełniły błąd. W Griddach natychmiast 
obudził się instynkt łowcy i z błyskiem w oku ruszyły za 
nimi. Oddział za oddziałem zaczynał gonić uciekające 
wiedźmy.
-	Proszę, nie - szepnął Eryk. - Gultrathako, możesz 
jeszcze to zatrzymać.
-	Owszem, mogę - zgodziła się Gridda. 
A potem go kopnęła.
Eryk spadał bez tchu, walcząc z bólem. Nie miał 
nawet szans pomyśleć o jakimś antyzaklęciu. Prapsięta
255
koziołkowały w powietrzu obok niego, próbując jakoś wy- 
hamować upadek.
Eryka uratowała Jarius. Siostry z oddziału próbowały ją 
powstrzymać, ale Jarius wyrwała się do Eryka. Poderwała go 
do góry, wtłaczając mu w płuca życiodajny tlen. Nieprzy- 
tomny chłopiec i prapsięta spoczęli w ramionach Griddy.
Wiedźmy wracały do miast Orin Fen ścigane przez 
Griddy. Teraz, kiedy zaczęła się prawdziwa walka, Jarius 
stwierdziła, że wiedźmy nie umieją się bronić. Może i miały 
więcej magii od Gridd, ale walczyły znacznie gorzej.
Jarius leciała najszybciej, jak mogła, ale przed oddzia- 
łami nie było ucieczki. Obarczona Erykiem i prapsiętami 
stanowiła łatwy cel. Ruszyło za nią wiele jej własnych sióstr.
Jarius nie miała wyboru. Ostatkiem sił wyślizgnęła się 
ze szponów jakiejś małej i pomknęła w kierunku planety.
Dokąd mogła uciekać? Dokąd?
-
Larpskendya patrzył na to wszystko ukryty w koronie 
słońca nad Orin Fen.
Jego zaklęcia wciąż odzyskiwały siły. Od tygodni Grid- 
dy ścigały czarodzieja po całym kosmosie, ani na chwilę 
nie dając mu spokoju. Wreszcie zaklęcia przenoszące zdo- 
były się na jeden ostatni wysiłek i zaniosły go do domu.
Kiedy Larpskendya zobaczył, co się tu dzieje, niemal 
tego pożałował.
Ukrył się z rozmysłem, wiedząc, że jeśli Griddy go 
spostrzegą, nie zawahają się przed atakiem ani sekundy.
A potem patrzył, jak piękne, szlachetne wiedźmy 
z Orin Fen próbują swoich metod. Ale czy te otwarte ra-
256
miona mogły coś zdziałać przeciwko brutalnej przemocy 
Gridd? To się nie mogło udać, a przecież prawie się udało.
Po twarzy Larpskendyi spływały łzy. Ale nawet łzy nie 
miały już sensu. Od wieków wszystkie siły ostatnich cza- 
rodziejów koncentrowały się na ochronie Orin Fen. Kie- 
dy popełnili błąd? Czy mogli przewidzieć coś takiego jak 
talent Eryka? Przecież dotąd nie narodził się nikt o jego 
mocy.
Gdybyśmy pozwolili wiedźmom walczyć w odwiecz- 
nej wojnie, pewnie byłyby teraz lepiej przygotowane, po- 
myślał Larpskendya. Same wiedźmy zawsze o to prosiły. 
Ale my za bardzo je kochaliśmy. Trzymaliśmy je z dala od 
bitew - co za straszny błąd.
Wtedy Larpskendya zobaczył Jarius i przez moment 
znów poczuł nadzieję. Gridda broniła Eryka ze wszyst- 
kich sił.
Kiedy Jarius także go zawiodła, niosąc Eryka w stronę 
Orin Fen, czarodziej zrozumiał, że pora się ujawnić. Nie 
był w stanie ocalić wiedźm, nie przed taką masą Gridd. 
Zamierzał tylko zrobić wszystko, co w jego mocy, by im 
pomóc. To pozwoliłoby im przynajmniej dotrzeć do miast, 
gdzie miałybyjakieś szanse się bronić.
Larpskendya ruszył w kierunku Gridd.
Gultrathaka poznała go, zanim się jeszcze jej ukazał. 
Ten pojedynczy potężny zapach nie mógł należeć do niko- 
go innego. Wraz ze swoim oddziałem poleciała w stronę 
czarodzieja. Larpskendya wysłał jej tajny sygnał Gridd.
- Nie - powiedziała ze śmiechem. - Nie będziemy się 
pojedynkować. Nie dam ci tej satysfakcji. Sama wybiorę, 
wjaki sposób zginiesz, czarodzieju.
17 - Obietnica czarodzieja
257
Rozkazała trzem oddziałom wystąpić naprzód.
Tysiące wiedźm z Orin Fen zawróciło i z desperacją 
pomknęło w stronę Larpskendyi. Griddy zatrzymałyje po 
drodze.
- Nikt ci nie pomoże, czarodzieju -powiedziała Gul- 
trathaka.
Larpskendya zebrał zaklęcia obronne. Nawet trzy duże 
oddziały Gridd zadrżały, gdy poczuły ich moc. Ale nie na 
długo. Czarodziej był sam, sam przeciwko wielu, wielu 
Griddom, z których każda urodziła się wyłącznie po to, 
by walczyć. Wielkie Wiedźmy tak je zaprogramowały, że 
Griddy nie zawahałaby się atakować nawet wtedy, gdy nie 
miały żadnych szans na zwycięstwo. Gultrathaka wiedzia- 
ła, że Larpskendya może zniszczyć wszystkie trzy oddzia- 
ły. Ale nawet on nie pokona całej jej armii.
Czarodziej unosił się w powietrzu, samotny wobec 
całego ogromu kosmosu. Oddziały Gridd leciały prosto 
na niego.
Nagle się zatrzymały.
Popatrzyły w oszołomieniu na roje motyli i dzieci.
Fatalny dar
N
ad Orin Fen zjawiły się wszystkie dzieci z całej Ziemi. 
Yemi przeniósł ze sobą nurków, złodziei i gangi, naj- 
zdolniejszych i najmniej utalentowanych, znakomitych la- 
taczy i tych, którzy nigdy nie potrafili wzbić się w powie- 
trze. Oddziały obrońców zniknęły z Ziemi w środku bitwy. 
Spektra zjawiły się niesione przez nieodłącznych ryzykan- 
tów. Wokół migotały w słońcu żółte skrzydła motyli.
Najmłodsze dzieci zebrały się koło Yemiego, wodząc 
wzrokiem zajego spojrzeniem. Wszyscy mrugali, oślepieni 
wspaniałym blaskiem słońca Orin Fen.
- Co się dzieje? Co się dzieje? - pytały Essy, szarpiąc 
Rachel.
Świat Orin Fen przyzywał je do siebie. Rachel też to 
wyczuwała. Tak jak Essy, z jakichś niewytłumaczalnych
259
powodów ze wszystkich sil pragnęła polecieć na powierzch- 
nię planety.
-	Muszę znaleźć Eryka - powiedziała Serpancie.
-	Wiem - odparł. - A ja poszukam mojego brata. 
Eryk ciągle leżał w objęciach Jarius. Rachel zbliżyła
się z obawą.
-	Wszystko w porządku - zapewnił ją Eryk. - Nie bój 
się tej Griddy. Nie wiem, jak się nazywa, ale nas chroni. 
Uratowała życie mnie i prapsiętom.
Rachel spojrzała w kanciastą twarz Jarius. Essy pa- 
trzyły nieufnie na Griddę.
-Ja się nimi zaopiekuję - obiecała Jarius, odwracając 
się do Rachel. - Leć do Yemiego. On może próbować... 
zrobić zbyt wiele.
-	Leć już - powiedział Eryk. - Znajdź Yemiego, ale 
pamiętaj, trzymaj się z dala od Gultrathaki. Lepiej na nią 
uważać.
Tymczasem Gultrathaka patrzyła z niedowierzaniem 
na powitanie Serpanthy i Larpskendyi. O co tu chodzi? 
Zjawił się czarodziej, który miał nie żyć, przybyły dzieci 
niezdolne do tak dalekiej podróży, przyleciały nawet jej 
własne Griddy, wysłane do inwazji na Ziemię. Griddy, 
wyrwane z samego środka wojennej wrzawy, nie mogły 
się doczekać, żeby dalej walczyć - nie wiedziały tylko, kogo 
zaatakować.
Gultrathaka ponownie oceniła rozkład sił. Nie miała 
już przewagi liczebnej, nie teraz, kiedy te dzieci stanęły po 
stronie wiedźm z Orin Fen.
Jeśli Griddy podejmą walkę, mogą stracić wszystko, 
pomyślała.
260
Zbliżając się do Yemiego, spodziewała się zobaczyć ten 
jego irytujący uśmiech. Tym razem jednak chłopczyk nie 
śmiał się do niej - może nareszcie zrozumiał, jak bardzo ją 
to denerwuje. Kiedy się odwróciła, Serpantha i Larpsken- 
dya ruszyli w jej stronę.
-	Skończ to nareszcie - powiedział Larpskendya. - 
Możesz jeszcze wszystko zatrzymać, Gultrathako. Wystar- 
czy jeden twój rozkaz.
-	Co takiego? Jeszcze zanim zaczęła się walka? - od- 
parła Gultrathaka.
-	Ile Gridd ma zginąć? - zapytał Serpantha. 
Gultrathaka popatrzyła na niego ostro.
-	Więc jeszcze żyjesz? Co mam zrobić, żeby cię zabić?
-	Powinnaś zadać inne pytanie. Na przykład: jak mogę 
powstrzymać Griddy? Jeśli nie wydasz innego rozkazu, 
rzucą się do walki.
-	Dlaczego miałabym im przeszkadzać?
-	Nie możesz wygrać tej bitwy. Wszystkie Griddy zgi- 
ną.
-	Naprawdę uważasz, że Gridda wyżej ceni sobie ży- 
cie niż bitwę, niezależnie od jej wyniku? Zanim umrę, za- 
biję cię, Serpantho, przysięgam.
Larpskendya zmierzył ją wzrokiem.
-	Proponujemy ci inne wyjście.
-	Niech zgadnę - parsknęła Gultrathaka. - Pewnie 
pokój. Jak to żałośnie brzmi. Myślisz, że Griddy zgodzą 
się na współpracę z kimkolwiek? Wolimy wojnę, czaro- 
dzieju. To wszystko, co znamy.
-	Nieprawda! - Larpskendya objął wzrokiem wszyst- 
kie oddziały. - Większość Gridd zna tylko pokój. Młode
261
nigdy nie walczyły, nie licząc zabaw w wylęgarniach. To 
byłaby ich pierwsza bitwa.
-	Swoją pierwszą bitwę wspominam najlepiej ze wszyst- 
kich.
-	Odważysz się poprowadzić małe inną drogą? 
Gultrathaka uśmiechnęła się drwiąco.
-	Co miałybyśmy twoim zdaniem zrobić? Schować 
zaklęcia śmierci, żeby pobawić się z dziećmi?
-	A ty myślisz, że co się tutaj dzieje? - zapytał poważ- 
nie Larpskendya. - Mówisz jak Wielkie Wiedźmy, które 
we wszystkich widziały wrogów. Nie masz żadnych wro- 
gów. Dzieci nigdy nie walczyły z Griddami. Czarodzieje 
również nie. Tylko Wielkie Wiedźmy pragnęły tej wiecz- 
nej wojny. Popatrz, co zrobiły przez to Griddom. Trzyma- 
ły was w podziemiach, hodowały jak żywą broń, poniżały, 
odmawiały wszystkiego...
-	Zemściłyśmy się za to - powiedziała Gultrathaka. - 
Teraz to już tylko nasz wybór. I wybieramy walkę.
-	Nie - zaprotestował Larpskendya. - Nadal idziecie 
tropami wiedźm. One stworzyły was do walki, ale zasłu- 
gujecie na więcej.
Gultrathaka zerknęła na Jarius.
-	Już widziałam, jaką mam alternatywę. Wolałabym 
umrzeć, niż stać się taka jak ona.
-Jesteś pewna? - Larpskendya zbliżył się do Gultra- 
thaki. - Nie wszystkie Griddy chcą wojny. Myślę, że o tym 
wiesz. Sama to czujesz. Widziałem, jak Griddy zareagowa- 
ły na widok wiedźm z Orin Fen. Nawet w tobie coś drgnę- 
ło, Gultrathako. Patrzyłem na ciebie.
-	Nie chciałam tego. Działo się to wbrew mojej woli.
262
-
	
Możliw
e. - 
Larpske
ndya 
urwał, 
ważąc 
w 
myślac
h 
słowa. - 
Wielkie 
Wiedź
my 
zaproje
ktowały 
was w 
ten, a 
nie 
inny 
sposób, 
ale zew 
krwi to 
tylko 
instynkt, 
nic 
więcej. 
Gdyby 
Heebra 
była 
tutaj w 
tej 
chwili, 
oczeki
wałaby, 
że 
rzucicie 
się do 
walki. 
Ale 
Heebra 
myliła 
się co 
do 
Gridd. 
Niejest
eście 
tylko 
maszyn
ami. 
Już raz 
to 
udowod
niłyście, 
opuszcz
ając 
tunele. 
Teraz 
znów 
stoicie 
przed 
wyzwa
niem.
Gul
trathaka 
zaczęła 
się 
wahać. 
Czy jej 
instynkt
y się 
myliły? 
Całe 
ciało 
Griddy 
krzycza
ło, 
domaga
jąc się 
walki. 
Dowód
czynie 
tak jak i 
ona 
przez 
całe 
życie 
przygot
owy- 
wały 
się do 
tej 
chwili. 
Gultrat
haka 
spojrzał
a na 
Yemieg
o, 
pragnęł
a 
zobacz
yć i 
zmiażd
żyć ten 
jego 
uśmiec
h. 
Chłop- 
czyk 
zachow
ał 
kamien
ną 
twarz. 
Gridda 
zerknęł
a na 
mło- 
de. 
Gdyby 
wznieci
ła teraz 
okrzyk 
wojenn
y, małe 
na pew- 
no by 
go 
podchw
yciły. 
Ale czy 
po 
dłuższy
m 
kontakc
ie 
z 
wiedźm
ami z 
Orin 
Fen 
nadal 
tak 
ochocz
o 
rzuciły
by się 
do 
walki? 
Czy 
aby na 
pewno?
Z 
drugiej 
jednak 
strony, 
jak 
można 
akcepto
wać 
warun- 
ki 
czarodz
ieja, 
czyjeko
lwiek 
warunki? 
Wszyst
ko z 
wyjątki
em 
wojny 
nie 
oznacz
ałoby 
zwycię
stwa - a 
przynaj
mniej 
nie jej, 
Gultrat
haki, 
zwycię
stwa. 
To 
byłoby 
zwycię
stwo 
Larpsk
en- 
dyi i 
Serpant
hy. 
Triumf 
wiedźm 
z Orin 
Fen, w 
pewny
m 
sensie 
także i 
Eryka, 
Yemieg
o, a 
może 
nawet 
Jarius.
Gu
ltrathak
a nie 
mogła 
znieść 
tej 
myśli. 
Przygot
owała 
swoje 
ulubion
e 
zaklęci
e 
śmierci. 
Nie dla 
Yemieg
o - on 
był 
wpraw
dzie jej 
wymar
zonym, 
ale 
także 
nieosią
galnym 
ce- 
lem. 
Wymie
rzyła 
zaklęci
e w 
Serpant
hę.
-
	
Nie rób 
tego! - 
ryknął 
Larpsk
endya. 
Gultrat
haka 
wydała 
okrzyk 
wojenn
y. 
Odniós
ł 
zamie- 
rzony 
efekt. 
Młode 
natych
miast 
odzysk
ały 
pewnoś
ć.
Gultrathaka rozkazała oddziałowi wystąpić i wydała ko- 
mendę ataku. Sądziła, że Larpskendya będzie chronił brata, 
ale czarodziej usunął się, zostawiając Serpanthę samego.
-	Co ty robisz?! - wykrzyknął Eryk.
-	Nie mieszaj się w to - odparł Larpskendya.
-	Nie masz pojęcia, co teraz potrafię - powiedział Eryk.
-	Mam, Eryku. Trzymaj się z daleka. 
Rachel zerknęła nerwowo na Serpanthę.
-	Na pewno nie chcesz żadnej pomocy? Wszyscy je- 
steśmy gotowi. Wiesz o tym, prawda?
-	Tak, wiem - odparł Serpantha, uśmiechając się do 
Rachel. - Odsuń się na bezpieczną odległość - dodał jesz- 
cze i zamilkł.
Czekał.
Griddy nie mogły zrozumieć, co się dzieje. Popatrzyły 
na Gultrathakę. Na jej znak wszystkie naraz wystrzeliły 
zaklęcia śmierci.
Yemi błyskawicznie przeniósł się przed czarodzieja. 
Zaklęcia roztrzaskały się o jego osłonę.
Kiedy Gultrathaka wydała kolejny rozkaz, Heiki wy- 
mieniła z Albertusem wystraszone spojrzenia.
-	Chyba powinniśmy coś zrobić? - spytała. - Przecież 
musimy!
-	Absolutnie nie - odparł Albertus. - Ta wojna ciąg- 
nie się już całą wieczność. Niech rozstrzygną ją między 
sobą Griddy i czarodzieje. Trzymajmy się z dala.
-	Aleja nie potrafię bezczynnie na to patrzeć.
-	Nie? - Albertus spojrzał na Heiki. - Griddy także 
tego nie potrafią. Muszą wciąż walczyć. Czarodzieje zdają 
sobie z tego sprawę.
264
Gultrathaka stopniowo zwiększała liczbę atakujących 
Gridd, aż w końcu w Serpanthę celowały pokaźne oddzia- 
ły, wysyłające najróżniejsze typy zaklęć. Bez żadnego skut- 
ku. Serpantha nawet nie musiał się bronić. Yemi odpierał 
każdy strzał.
-	Ten chłopiec nie ma nieograniczonej mocy - powie- 
działa Gultrathaka.
-	Nic mi nie zrobisz - ostrzegł Serpantha. - Nie ro- 
zumiesz tego? Nawet jeśli zwyciężysz Yemiego, każde dziec- 
ko będzie mnie broniło. Mnie albo innych, których zaata- 
kujesz.
Oddziały przesuwały się jak na procesji, nieprzerwa- 
nie wystrzeliwując swoje najlepsze zaklęcia. Bez efektu. 
W końcu siły Gridd się wyczerpały. Gultrathaka nie wy- 
dała żadnego rozkazu, ale ataki stopniowo słabły. Wreszcie 
zupełnie ustały.
Serpantha wyszedł z nich bez szwanku, Yemi także. 
Griddy słaniały się ze zmęczenia.
-	Myślisz, że to już koniec? 
Niedostrzegalnym kiwnięciem szpona Gultrathaka
wystrzeliła ciche zaklęcie śmierci prosto w Eryka. Zrobiła 
to tak niespodziewanie, że chłopiec nie zdążył go znisz- 
czyć. Błyskawicznie wyskoczyło przed niego jedno z pra- 
psiąt. Zaklęcie uderzyło w koniuszek jego skrzydełka, ła- 
miąc je.
-	O, Eryku - zakwiliło prapsię. - Eryku.
Drugie prapsię natychmiast podleciało, żeby podtrzy- 
mać zwisające bezwładnie skrzydełko.
-	I co?! - Gultrathaka wrzasnęła na Eryka, widząc, że 
chłopiec wpadł w furię. - Skoro masz taką moc, wykorzystaj
265
ją! Zabij mnie! Zabij nas wszystkie! - Popatrzyła na swoją 
armię, wiedząc, że jest już pokonana.
Eryk słuchał cichutkich jęków prapsięcia.
-	Nie! - syknęła Rachel, lecąc w jego stronę.
-	Nie wtrącaj się do tego - powiedział twardo Eryk, 
chociaż zadrżał na dźwięk jej głosu.
Widząc, że chłopiec się waha, Gultrathaka wystrzeliła 
kolejne zaklęcia, tym razem wycelowane prosto w prapsięta. 
Yemiemu udało się je zatrzymać, ale intencje Griddy nie 
budziły wątpliwości.
-Jak śmiesz! Jak śmiesz! - wykrzyknął Eryk.
Nawet nie musiał się zastanawiać. Już dawno dopro- 
wadził do perfekcji technikę zabijania Gridd. Wiedział, jak 
wymazać ich magię. Mógł zabić je od razu albo przeciągać 
agonię w nieskończoność.
Yemi stworzył zasłonę ochronną wokół Gridd. Kiedy 
spojrzał na Eryka, Rachel po raz pierwszy w życiu zoba- 
czyła na twarzy chłopczyka wyraz przerażenia.
-	Z drogi, Yemi! - ostrzegł Eryk. -Już podjąłem de- 
cyzję.
Yemi potrząsnął głową.
Eryk zbadał jego osłonę. Zawierała niemal nieskoń- 
czoną liczbę zaklęć stworzonych, by chronić Griddy, ale 
Eryk znał jeszcze więcej sposobów, by ją zdemontować. 
Czując, że jego osłona pęka, Yemi pisnął żałośnie. Wezwał 
na pomoc motyle, które natychmiast otoczyły chłopczyka 
i przesłały mu całą swoją moc. Na darmo.
Wtedy Yemi zasłonił paluszkami oczy i zaczął błagać 
przez łzy.
-	Przestań, proszę! Eryku, przestań! Eryku! Eryku!
266
Chłopiec usłyszał jego wołanie. Usłyszał wszystkich. 
Rachel, Larpskendyę, Serpanthę i Albertusa, wszystkich 
tych, którzy go kochali, a którzy teraz krzyczeli, rozpaczli- 
wie próbując go powstrzymać.
Nie, pomyślał. Zamierzam z tym skończyć. Z łatwo- 
ścią pokonywał kolejne zaklęcia obronne Yemiego. Zorien- 
tował się nagle, że już nie musi ich niszczyć. Potrafił je 
omijać, mógł je nawet zmieniać. Wreszcie usunął zasłonę. 
Dotarł do serc Gridd. Był zabójcą zaklęć. To on miał fatal- 
ny dar. W końcu zrozumiał, dlaczego spektra tak bardzo 
się go bały.
Żadna magia na świecie nie zdołałaby go zatrzymać.
Griddy powoli konały. Niektóre samotnie, inne w ob- 
jęciach wiedźm z Orin Fen. Wiedźmy starały się chronić 
Griddy, jak tylko mogły. Eryk dostrzegł Gultrathakę. Trzę- 
sła się, czując, jak magia opuszcza wszystkie jej komórki. 
Larpskendya dotarł do niej w kilku niespokojnych ruchach. 
Gridda drżała w ramionach czarodzieja jak małe dziec- 
ko, a po twarzy Larpskendyi spływały łzy, gdy próbował ją 
ocalić.
Eryk poczuł powiew ciepła koło ucha.
- Eryku - powiedziało prapsię ze złamanym skrzy- 
dłem. - Eryku, nie.
Całując Eryka w oczy, zmusiło go, by popatrzył w dół. 
Zobaczył Jarius, która wciąż nie wypuszczała go z objęć. 
Twarz Griddy wykrzywiał ból.
Eryk rozejrzał się dookoła. Spojrzał na Folę, która nie 
potrafiła ukoić Yemiego. Spojrzał na płaczące piękne wiedź- 
my. Spojrzał na łzy w oczach Serpanthy.
Nareszcie to przerwał.
267
Griddy znów odetchnęły z ulgą.
Wszystkie poza jedną, która nie chciała już oddychać. 
Gultrathaka marzyła o śmierci, ale Larpskendya utrzymy- 
wał ją przy życiu siłą swego uścisku.
Obiełnica czarodzieja
E
ryk przerwał destrukcję w ostatniej chwili. 
Griddy unosiły się bezwładnie rozrzucone po całym 
kosmosie. Nie wiedziały już, co się z nimi dzieje. Młode 
instynktownie skupiały się w małe grupki. Starsze wsłu- 
chiwały się w swoje ciała. To, co słyszały, nie było pocie- 
szające.
Prapsięta tuliły się do Eryka. Usiłowały go pocieszyć 
po tym, czego omal nie zrobił. Chłopiec drżał na całym 
ciele, wyglądając spomiędzy ich ciepłych piórek. Gdzie- 
kolwiek spojrzał, wszędzie biegały pająki. Żołnierze bez- 
skutecznie szukali wrogów. Pająki-lekarze wołały się na- 
wzajem, przerażone stanem swoich właścicielek. Nie 
wiedziały nawet, jak je ratować.
269
Jednak na Orin Fen Griddy otrzymały taką pomoc, 
o jakiej pająki nawet nie marzyły.
W niebo wzbiły się eleganckie szyki wiedźm. Każda 
z nich zajęła się jedną Griddą, biorąc ją w ramiona. Część 
Orin Fen zasnuł głęboki cień. Tam właśnie wiedźmy za- 
niosły Griddy, aby odpoczęły w mroku.
Gultrathaka dotarła na miejsce jako jedna z ostatnich. 
Także na nią czekała wiedźma gotowa do pomocy, ale Larp- 
skendya sam wziął ją w objęcia. W milczeniu tulił do sie- 
bie Griddę - Gultrathaka nie była jeszcze gotowa na sło- 
wa, a on sam nie wiedział, co mówić. Patrzyli na siebie, 
ajakieś dziwne uczucie doprowadziło ich oboje do łez. 
Larpskendya znalazł miejsce, w którym wylądowały sio- 
stry Gultrathaki. Czy powinien ją tak zostawić? Czaro- 
dziej za nic nie chciał tego zrobić.
Ponad nim Jarius wciąż trzymała w ramionach Eryka. 
Jedna z wiedźm objęła Jarius, żeby zabraćją na powierzch- 
nię, ale Eryk zaprotestował.
-	Nie, zaczekaj. Ja nawet... Jak ci na imię? Nawet nie 
wiem, jak ci na imię.
-	Nazywam się Jarius - odparła.
-	Dziękuję - wymamrotał Eryk, dotykając jej twarzy. 
- Dziękuję, Jarius.
Jarius oddała Eryka i prapsięta pod opiekę Rachel.
-	Chciałabym wrócić do oddziału - powiedziała do 
niosącej ją wiedźmy. - Potrzebują mnie teraz.
Rachel w mgnieniu oka wyleczyła złamane skrzydeł- 
ko. Potem razem z Erykiem i prapsiętami odprowadziła 
Jarius w zacienione rejony Orin Fen. Wokół nich zebrali 
się wszyscy oprócz Larpskendyi, który został z Gultratha-
270
ką. Przez kilka chwil nikt nic nie mówił. Dopiero prapsię- 
ta przerwały milczenie. Były głodne i miały dosyć wiecz- 
nego siedzenia cicho. Erykowi nieźle zmyły głowę i wie- 
dział, że na tym nie koniec.
Wszyscy patrzyli, jak ostatnia Gridda znika w cienistej 
dolinie.
-	Co się teraz stanie? - spytała w końcu Rachel. - Co 
będzie z Griddami?
-Wiedźmy zaopiekują się nimi, dopóki nie wydobrze- 
ją. - odparł Serpantha. - Potem będą musiały podjąć pew- 
ne decyzje. Nas też to czeka.
-	Griddy będą jeszcze chciały walczyć?
-	Możliwe, ale jestem pełen nadziei - powiedział cza- 
rodziej z uśmiechem. - Jeśli cokolwiek może je do tego 
zniechęcić, to dokonają tego z całą pewnością troska i po- 
święcenie wiedźm.
-	A wy? Co się stanie z czarodziejami? - spytała Ra- 
chel, patrząc Serpancie głęboko w oczy. - Zostało was tyl- 
ko dwóch. Kiedy umrzecie...
Czarodziej ucałował ją.
-	Nie bój się o nas. W każdym pokoleniu przychodzi 
na świat kilku czarodziejów. Jeśli wreszcie skończy się ta 
wojna, Larpskendya i ja wkrótce nie będziemy już sami. 
Nie mogę się tej chwili doczekać. Tego i wielu innych rze- 
czy.
Eryk znowu zaczął się trząść. Prapsięta natychmiast 
ucichły i próbowały go pocieszać.
-	Mało brakowało, a bym je wszystkie zabił - szeptał 
Eryk, wyrzucając w górę ręce. - Byłem do tego zdolny. 
Omal tego nie zrobiłem.
271
-Ale umiałeś się w porę zatrzymać-powiedział Serpan- 
tha. - Ta decyzja wymagała znacznie większej mocy. - Czaro- 
dziej uniósł podbródek chłopca. - Masz w sobie potęgę.
-	Boję się - odparł Eryk, patrząc na ręce Serpanthy. - 
Czym ja właściwie jestem?
-Jesteś zwiastunem. Od ciebie weźmie swój początek 
zupełnie nowy gatunek. Na świecie nie pojawił się dotąd 
nikt taki jak ty. Myślę, że odmienisz los nas wszystkich. Ty 
i ci, którym przewodzisz.
-	Ci, którym przewodzę?
-	Naprawdę nie rozumiesz? - spytał jakiś głos. - Na- 
wet teraz?
Głos należał do Albertusa Robertsona. On i inne spek- 
tra zebrały się wokół Eryka, patrząc na niego z uwagą.
-	Czego nie rozumiem? - powiedział Eryk.
Obie ryzykantki Albertusa wybuchnęły śmiechem. 
Popatrzyły sobie w oczy, uścisnęły dłonie i uśmiechnęły 
się na pożegnanie. Potem jedna z nich ujęła twarz Alber- 
tusa w dłonie. Ucałowała go i odetchnęła głęboko. Od- 
wróciła się do Eryka, patrząc na niego z tęsknotą i wycze- 
kiwaniem.
-	Co się dzieje? - spytał chłopiec.
-	Nie jestem prawdziwym przywódcą spektrów - od- 
parł Albertus.
-Nie?
-	Nie, Eryku. To ty nim jesteś.
-Jak to? Przecież nie mam takich uszu... 
Albertus potrząsnął głową.
-	Ciągle oceniasz wszystkich po wyglądzie? Chybajuż 
się przekonałeś, że to nie najlepszy sposób... Zresztą moż-
272
liwe, że niedługo spektra znów się przeobrażą. Trudno mi 
na razie powiedzieć, jak.
-	Ale skąd wiecie, że ja jestem waszym przywódcą?
-	Zawsze to czuliśmy - odparł Albertus. -Jednak czuli- 
śmy także, że nie powinniśmy ci tego mówić. Aż do teraz. 
Był jeszcze jeden powód. Baliśmy się tego, co możesz zrobić.
Ryzykantka, która opuściła Albertusa, wciąż patrzyła 
na Eryka. Chciała do niego podejść, ale czekała na pozwo- 
lenie.
-	Ciągle się mnie boicie? - zapytał Eryk Albertusa. 
-Nie.
Przez twarz Albertusa przemknął dziwny wyraz. Na- 
gle Eryk usłyszał tysiące głosów. To głosy wszystkich spek- 
trów stały się dla niego słyszalne. W masie dźwięków nie 
było śladu chaosu, Erykowi udawało się wyłowić każdą 
pojedynczą myśl, każdy konkretny ton.
Dziewczynka nie mogła już dłużej wytrzymać.
-Jestem twoją ryzykantka - powiedziała. - Oczywi- 
ście, jeśli mnie zechcesz. Zgódź się, proszę. Tak długo już 
na to czekam.
-	Przecież ja nie potrzebuję... - zaczął Eryk, ale ona 
nie pozwoliła mu odmówić.
Wzięła go w ramiona. Kiedy tylko poczuł jej dotyk, 
zrozumiał, że tak właśnie miało być. Nawet nie czuł się 
zakłopotany.
Prapsięta obserwowały ich w milczeniu. Zobaczyły, 
jak Eryk spojrzał na dziewczynę - tym samym wyjątko- 
wym wzrokiem, którym patrzył na nie. Posmutniały, ale 
nie chciały psuć mu tej ważnej chwili. Zaczęły udawać, że 
ich w ogóle nie ma.
18 - Obietnica czarodzieja
273
-	Co z wami, chłopcy?
-	W porządku, Eryku.
-	Myśleliście, że o was zapomniałem, co? Chodźcie tu 
zaraz, głupie wróble. Przedstawcie się grzecznie. Będzie 
się musiała do was przyzwyczaić, więc pomóżcie jej tro- 
chę.
Prapsięta zerwały się z jego ramion i zaczęły krążyć 
wokół ryzykantki.
-	Przywitajcie się zaraz - rozkazał Eryk.
A gdy ona im odpowiadała, nad Orin Fen błysnął pro- 
mień wschodzącego słońca.
Większość dzieci, zwabiona cudownym światłem i za- 
proszeniami wiedźm, już od dawna zwiedzała planetę. Jed- 
ne nurkowały w złotych oceanach, odkrywając cudowne 
stworzenia. Inne wystrzeliły w wysokie góry Orin Fen, gdzie 
zamiast śniegu musiało przecież być coś ciekawego. Ryzy- 
kanci wirowali jak szaleni na żółtobrązowych niebach tej 
planety. Na chwilę nawet spektra porzuciły swoje obowiąz- 
ki i urzeczone wpatrywały się w oszałamiające widoki.
Rachel zobaczyła, jak utalentowane dzieci opiekują się 
mniej zdolnymi kolegami. Dodawały im odwagi, ucząc 
nieśmiałych badać ten dziwny świat. Wypatrzyła wśród 
nich Marshalla, Paula i wiele więcej odważnych maluchów, 
których imion nie potrafiłaby wymienić.
-	Mej, Rach! Mam ochotę tam polecieć, a ty nie? - 
spytał Eryk, szczypiąc ją w bok.
Rachel wahała się przez chwilę.
-	O co chodzi? Wolisz wybrać się gdzieś indziej?
-	Do domu - odparła, po czym się roześmiała. - Ale 
najpierw chcę wrócić na Ool! Muszę odprowadzić te małe
274
- wskazała na Essy, który tańczyły radośnie wokół jej gło- 
wy - i zobaczyć wiry, i porozmawiać z Detaclyverem. 
A przede wszystkim powinnam lecieć na Ithreę. Spraw- 
dzić, czy Morpethjest bezpieczny.
-	No cóż. Nie mogę cię tam zabrać - odparł Eryk. - 
Ale mogę zrobić coś innego.
Rachel usłyszała okrzyki radości, które dobiegały z jej 
wnętrza. Eryk uwolnił zaklęcia przenoszące. Oczy Rachel 
natychmiast rozbłysły błękitnym światłem. Zaklęcia na- 
pływały jej do oczu, pragnęły znaleźć się miedzy latający- 
mi i zobaczyć, co straciły.
-Jasne nieba! Jasne nieba! - krzyczały Essy na widok 
tych barw.
-	Ach, więc to wam się podoba - powiedziała Heiki 
i chcąc zwabić Essy, rozświetliła oszałamiająco własne oczy.
Serpantha wpatrywał się w pustkę kosmosu.
-	O czym myślisz? - spytała go Rachel.
-	O wielu sprawach - odparł. - Nie chciałbym opóź- 
niać twojego powrotu do domu czy wyprawy we wszyst- 
kie te miejsca, o których mówiłaś, ale czułbym się zaszczy- 
cony, gdybyś zdecydowała się towarzyszyć mi na Ool. 
Calen i ostatnie Wielkie Wiedźmy nadal są uwięzione. Za- 
mierzam je uwolnić i pragnąłbym, żebyś przy tym była.
-	Czy one... nie zdradziły czarodziejów? - spytała 
Heiki. -A szczególnie ciebie?
-	Masz rację, zdradziły. Tyle było zdrad... Ale kto za- 
czął? Kto może teraz osądzić, co sprowadziło Wielkie 
Wiedźmy na ich straszliwą drogę? Czy czarodzieje na pewno 
są całkiem bez winy? Czy wówczas, gdy jeszcze nie mu- 
sieliśmy walczyć o dominację, nasi przodkowie zrobili
275
cokolwiek, by zatrzymać odchodzące wiedźmy? Larpskcn- 
dya i ja obiecaliśmy sobie kiedyś, że nigdy nie przestanie- 
my wierzyć. Ani w ciebie, ani w wiedźmy, gdziekolwiek 
nie zawiodłoby ich zaślepienie. - Serpantha uśmiechnął 
się smutno. - Zresztą, czy wypada na zdradę odpowie- 
dzieć zdradą? Czy chciałabyś, żebym zostawił wiedźmy 
w łańcuchach?
-	Nie - odparła Heiki - nie chciałabym.
-	Lecę z tobą - powiedziała Rachel do Serpanthy - 
Jasne, że tak.
Zatopiła się na chwilę wjedwabistej szacie czarodzie- 
ja. Potem spojrzała w niebo. Chociaż wszystkie dzieci były 
już na Orin Fen, Yemi pozostał w tyle. Patrzył tęsknie na 
powierzchnię planety, ale nie poleciał wjej stronę. Zamiast 
tego przytulił się do Foli, spoglądając wyczekująco na Ra- 
chel.
-	Co się stało, Yemi? - spytała Rachel, podlatując bli- 
żej.
-	Nie chce cię zostawić - odparła Fola. - Mówiłam 
mu, że ty nie mieć żalu, ale Yemi i tak nigdy mnie nie 
słucha - dodała ze śmiechem. - Twierdzi, że ciągle cię opusz- 
cza, że nie chce, ale..
-Wiem. To nic nie szkodzi. - Rachel przytuliła moc- 
no Yemiego. Grupka Ess nie wytrzymała i przyłączyła się 
do chłopczyka. -Jest coś, co powinieneś zrobić, prawda? 
- szepnęła Rachel.
-	Tak! Próbował już wcześniej, ale nie umiał. Teraz na 
pewno mu się uda! - śmiała się Fola.
W oczach Yemiego zabłysły rośliny pod fioletowym 
niebem Trin.
276
-	Leć tam. Nie czekaj na mnie. Dołączę do ciebie, 
kiedy będę mogła. Leć do nich, Yemi - powiedziała Ra- 
chel.
Yemi objął spojrzeniem zachwycające barwy i blaski 
Orin Fen rozświetlające teraz wszystkie dzieci. Nie musiał 
nic mówić, Rachel doskonale wiedziała, co czuje. Popa- 
trzył na nią jeszcze raz, a potem on, Fola i żółte rusałki 
zniknęli wśród śmiechów i trzepotów małych skrzydełek. 
Została po nich złota smuga iskierek, które błyszczałyjesz- 
cze bardzo długo.
Rachel dostrzegała przez łzy, że wiedźmy zapraszają ją 
elegancko na dół, na powierzchnię planety.
-	Jeśli mamy lecieć na Ool, ruszajmy od razu - po- 
wiedziała do Serpanthy. - Chciałabym tylko wiedzieć, czy 
Morpeth jest bezpieczny.
-Jest - wymamrotał jakiś głos. -Jest.
To Larpskendya powrócił z cieni Orin Fen.
-	Słyszałem, że chcecie stąd odejść, więc pomyślałem, 
że możecie to zrobić bez pożegnania. Moje zaklęcia nigdy 
by na to nie pozwoliły! - Czarodziej chwycił Rachel za 
ramiona. Oczy błyszczały mu radośnie. - Ithrei już nic 
nie grozi, Rachel. Griddy nigdy jej nie odkryły, ale nawet 
gdyby im się udało, wątpię, czyby ją podbiły. Trimak, Fe- 
nagel, Leifrim, Morpeth - podziwiam ich oddanie. I wa- 
sze. - Larpskendya popatrzył na Rachel. - Czy wybrała- 
byś się ze mną w krótką podróż, zanim odlecisz na Ool 
z moim bratem? Chciałbym ci pokazać mój świat. Tak by- 
łoby sprawiedliwie, skoro ja miałem zaszczyt poznać twój.
-	Tu jest tak pięknie - powiedziała Rachel, patrząc na 
Orin Fen.
277
-	Tak, ale nie bardziej niż na Ziemi - odparł Larp- 
skendya. - Piękno kryje się wszędzie. Na twojej planecie 
widziałem prawdziwe cuda, i to nie tylko te magicznej na- 
tury. Nigdzie indziej nie widziałem takiej czułości i odda- 
nia jak te, które wykazują ziemscy rodzice. I nigdy nie 
widziałem nikogo odważniejszego od dzieci. A właściwie 
- od jednego dziecka. Od ciebie, Rachel.
-	Przecież ja... ja nie zrobiłam nic takiego - powie- 
działa dziewczynka, opuszczając głowę. - Nie mam takiej 
mocy jak Yemi. Ani takiego daru jak Eryk. To oni okazali 
się najważniejsi.
Larpskendya spojrzał jej prosto w oczy.
-	Nieprawda. A nawet gdyby tak było... czy sądzisz, 
że kochałbym cię chociaż odrobinę mniej?
Rachel wtuliła twarz wjego szatę. 
Larpskendya uniósł jej głowę i ucałował. Po chwili się 
roześmiał.
-	Mam prowadzić czy ty to zrobisz?
Zanim zdołała odpowiedzieć, prapsięta zaczęły gonić 
Essy. Marzyły o tym od chwili, kiedyje po raz pierwszy zoba- 
czyły. Ale nawet Essy nie dałyby sobie rady z prapsiętami.
-	Zachowujcie się, chłopcy - powiedział Eryk, mru- 
gając do nich porozumiewawczo. Potem spojrzał na Orin 
Fen. - Dokąd się najpierw wybierzemy, Rach? Te miasta 
wyglądają całkiem nieźle.
Essy szepnęły coś do ucha dziewczynki. Rachel za- 
śmiała się wesoło.
-	No i? Już postanowione? - spytał.
Czekał. Heiki także czekała. I Serpantha, Larpsken- 
dya, oni wszyscy...
278
Rachel uśmiechnęła się, ruszając w stronę Orin Fen. 
Nie kierowała się do miast. Szukała cichszych, spokoj- 
niejszych miejsc, wysoko ponad szczytami gór tego pięk- 
nego świata.