Lady Brenna, bohaterka „Rtwaniu", xt\,i iiórcgp pokocbalu, mlnu 'ikon. Któremu dzn rod wcale nic poma^ publikowano jej ; rykmAskśe Iłit ^ Uuc .'od. DC iiAi praed łona! 1 Uk kup; DC FK Iulie Garwood Tytut oryginału The Wedding Copyright © 1996 by Julie Garwood Marzena Wasiiewska Redaklor Małgorzata Żbikowska [lustracja na okładce Robeit Pawlickj Opracowanie okładki Robert Maciej Skład i łamanie MILArfAWEK For the Polish iranslation Copyright © 1997 by Wydawnictwo Da Capo For ihe Polish ćdition Copyrighi © 1997 by Wydawnictwo Da Capo Wydanie 1 ISBN 83-7157-135-6 Mojej siostrze i drogiej przyjaciółce Mary Kathleen Murphy McGuire Primed in Germany by ELSNERDRUCK-BERLIN Prolog Szkocja, rok 1103 Donald MacAlister nie chciał umierać. Resztkami uciekających sil, z wrodzonym sobie uporem, walczył o życie. Pozornie wydawać by się mogło, że starzec powinien niecierpliwie oczekiwać Tej, która skróciłaby jego męki. On jednak był gotów mężnie stawić czoło cierpieniu, gdyż najpierw musiał przekazać jedynemu potomkowi swoje dziedzictwo, a dopiero potem zamknąć na zawsze powieki. A tym dziedzictwem była nienawiść. MacAlister pragnął, by jego syn zapłonął żądzą zemsty. Postanowił walczyć ze śmiercią do czasu, gdy nabierze pewności, że chłopiec zrozumie, jak ważne jest wyrównanie rachunków z wrogiem. Tak wiec czepiał się kurczowo resztek życia i maleńkiej kruchej dłoni synka, wbijając w niego gasnące spojrzenie ciemnych, piwnych oczu. - Pomścij mnie, Connorze MacAlister. Przyjmij mą nienawiść do swego serca, chroń ją i hoduj troskliwie do czasu, gdy dorośniesz. A wtedy zgładź nieprzyjaciół moim mieczem. Nie będę mógł umrzeć spokojnie, dopóki nie dasz mi słowa, że pomścisz zło, jakie wyrządzono twemu ojcu. Przyrzekasz? - Tak. ojcze - odpowiedział Connor z zapałem. - Pomszczę cię. MUŁ Gafwom - Czujesz, że płonie w tobie żądza zemsty? - Czuje. Donald skinął głową z zadowoleniem. Teraz już mógł pogodzić się ze śmiercią gdyż zyskał pewność, że jego pocomek wypełni swą powinność. Connor udowodnił wielokrotnie, że jest niezwykle inteligentny, toteż ojciec ufał mu bezgranicznie. Donald MacAIister dałby wiele za to, by zobaczyć, jak jego syn wyrasta na mężczyznę. Wiedział jednocześnie, iż tylko głupcy pragną rzeczy niemożliwych, a on miał rozpłatany brzuch i złamaną nogę. Bóg okazał się wszakże miłosierny - odebrał starcowi czucie aż po kolana. - Powiedz mi, ojcze, kto to zrobił. - Zaatakowali mnie Kaernowie, ale oni przybyli tu z dalekiej północy. Nie mogło im zależeć na naszej ziemi. Są jednak spokrewnieni z MacNare'amiT podejrzewam więc. że to oni maczali w tym palce. MacNare'owie zawsze byli chciwi. A ich wódz nigdy nie poprzestanie na tym. co ma. Zabij go, nim narobi ci kłopotów. Ale działaj rozważnie - upomniał syna Donald. - Ani Kaernowie, ani MacNare'owie nie są wystarczająco przebiegli, by uknuć tak zuchwały plan. Z pewnością ktoś nimi kierował. Ufam, że poznasz nazwisko zdrajcy. Mam wszakże przeczucie, że wróg zakradł się w szeregi mojego klanu. - Ktoś z naszych cię zdradził? - Connor nie posiadał się z oburzenia. - Rozważam tę możliwość od przedwczoraj. Kaernowie dostali się tutaj tajemnym przejściem. Najwidoczniej ktoś udzielił im wskazówek. Zdrajca pochodzi z naszego gniazda, a twoim zadaniem będzie skrócić go o głowę. Musisz znaleźć wszystkich winnych, nim obmyślisz plan zemsty. A gdy już będziesz gotów, wybij ich do nogi. Sądzę, że należy również zabić dzieci tych nikczemników. - Znikną z powierzchni ziemi, ojcze. Donald zacieśnił uścisk na dłoni syna. - Udzielę ci teraz ostatniej nauki. Przyjrzyj się, jak umieram, a potem idź do lasu. Tam czeka na ciebie Angus. On ci powie, co masz dalej robić. Zaczekał, aż chłopiec skinie głową na znak zgody i znów nabrał powietrza w płuca. - Rozejrzyj się i powiedz, co widzisz. Connor objął wzrokiem otaczającą go ruinę, a w piersiach wezbrał mu szloch. Odór spalenizny i zakrzepłej krwi przyprawiał go o mdłości. - Nasz dom legł w gruzach, ale zamierzam go odbudować. - Z pewnością. Uczyń z niego twierdzę nie do zdobycia. Wyciągnij wnioski z moich błędów, synu. - Nikt nie zdoła się tu wedrzeć. Obiecuję. - Co z moimi ludźmi? - Większość zginęła - wyszeptał chłopiec z rozpaczą w głosie. . - Ale ich synowie powrócą. Przywdzieją twe barwy i okrzykną cię wodzem. Będą cię słuchać tak jak ich ojcowie mnie. Nadchodzi czas rozstania. Opatrz rany, by nie stracić zbyt wiele krwi. Zrób to natychmiast, a ja tymczasem odpocznę. Connor pospiesznie wykonał polecenie, choć nie uważał, by jego obrażenia wymagały bandażowania. Krew pokrywająca ciało pochodziła bowiem głównie z ran ojca. - Na pewno zostaną ci blizny. Będą ci zawsze przypominać o tym czarnym dniu. - I bez nich o nim nie zapomnę. - Z pewnością. Boli cię? - Nie. Donald mruknął z zadowoleniem. Cieszył się, że chłopiec się nie skarży. Miał zadatki na prawdziwego wojownika. - De masz lat, chłopcze? - Pewnie dziewięć lub dziesięć. - Sądząc po wzroście, pozostajesz nadal dzieckiem, ale 1UŁ1L CAKWÓtUl w twych oczach płonie wzrok mężczyzny. Dostrzegam w nich wściekłość i jestem z ciebie dumny. - Mógłbym cię zabrać do lasu. - Nie będziesz przecież wlókł za sobą trupa. - Odczuwasz ból, ojcze? - Już nie. Jestem dziwnie odrętwiały. To prawdziwe błogosławieństwo. Inni mieli gorszą śmierć, - Zostanę, dopóki... - Wyjdziesz, kiedy każe ci wyjść. Musisz ratować życie. Nasi wrogowie z pewnością tu powrócą, by dokończyć dzieła. - Mamy czas, ojcze. Słońce stoi wysoko na niebie, a oni zabrali ze sobą beczki z winem. Nie pojawią się tu wcześniej niż jutro rano. - W takim razie posiedź jeszcze chwilę - zezwolił Donald. - Czy Angus wyśle mnie do Euptiemii? Mam jej powiedzieć, co się stało? - Nie. Nic jej nie mów. - Afe ona jest twoją żoną. - Drugą żona - sprostował Donald. - Nigdy nie ufaj kobiecie, synu. Tylko głupcy tak czynią. A ona i tak się wszystkiego dowie, gdy przyjedzie tutaj z Raenem. Chcę, żebyś wtedy był już bardzo daleko. Nie życzę sobie, by wychowywali cię jej krewni. To pijawki. Connor skinął głową na znak, że rozumie. - Ufałeś mojej matce? W pytaniu chłopca pobrzmiewała nutka niepokoju. I choć Donald pragnął, by jego syn zachował w sercu idealny obraz tej, która wydała go na świat, postanowił mimo wszystko powiedzieć" mu prawdę. - Wierzyłem jej bezgranicznie, co stało się przyczyną mych cierpień. Isabelle była moją słodką umiłowaną żoną i jak mi za to odpłaciła? Umarła, pozostawiając mnie w rozpaczy. Ucz się na moich błędach i oszczędź sobie niepotrzebnego bólu. Teraz rozumiem, że nie powinienem się żenić po raz drugi, ale kierowałem się zmysłem praktycznym i chciałem t pozostawić po sobie spadkobierców, na wypadek, gdyby tobie przydarzyło się jakieś nieszczęście. Popełniłem błąd. Euphemia miała już syna z pierwszego małżeństwa i nie mogła urodzić więcej dzieci. Choć bardzo się starała. Urwał, by pozbierać myśli. ł- Nie mogłem kochać Euphemii ani żadnej innej kobiety. Nie powinienem jednak ignorować twojej macochy. Ona w niczym nie zawiniła. Musisz odkupić moją winę. Traktuj ją z należnym szacunkiem i spróbuj jakoś wytrzymać z jej rozpieszczonym synalkiem. Obowiązuje cię lojalność wobec rodziny. - Będę o tym pamiętał. Dokąd Angus zamierza mnie wysłać? Powinieneś mi powiedzieć - nalegał chłopiec. Specjalnie przeciągał rozmowę, by spędzić jak najwięcej czasu I z ojcem. - Przecież Angus mógł zginąć w drodze do lasu. - Sądzisz, że powierzyłbym tak ważną sprawę jednemu człowiekowi? Nie jestem głupcem. Inni również wiedzą co należy robić. - Chcę usłyszeć ten rozkaz bezpośrednio z twoich ust, ojcze. - Ufam tylko jednemu człowiekowi i do niego właśnie 1 musisz się udać. Opowiedz mu, co się tutaj wydarzyło. - Mam mu wyjaśnić wszystko, co wiem? - Oczywiście. - Mogę mu wierzyć? - Bezgranicznie - odparł Donald. - Ów szlachetny mąż odpowiednio się tobą zaopiekuje. Daj mi słowo honoru, że aż do śmierci będziesz traktował go jak brata. A on na pewno cię nie zawiedzie. Idź już. Idź do Aleca Kincaida. Connor oniemiał ze zdziwienia. - Przecież to (woj wróg, ojcze. Nie mówisz tego poważnie. - Jak najpoważniej - odparł z mocą Donald. - Ałec Kincaid jest dobrym, szlachetnym człowiekiem i jednym z najpotężniejszych mężów w Szkocji, a tobie potrzeba jego siły. ItU.tł: C,MVliX>D Connorowj nadal trudno było się pogodzić z wolą ojca. - Ale ty 2 nim walczyłeś? - zaoponował nieśmiało. - To prawda - odparł Donald z uśmiechem, czym wprawił chłopca w zdumienie. - Jednak sercem byłem daleki od tej wojny, a Kincaid doskonale o tym wiedział. Nasze ziemie sąsiadują ze sobą na wschodzie, zrozumiałe więc, że chciałem się wedrzeć na jego teren. On mi na to oczywiście nie pozwolił, ale rozumiał moje zapędy. Gdyby było inaczej, już dawno by nas pozabijał. - Jest aż tak potężny? - Tak. Nie zapomnij pokazać mu miecza. Chcę, żeby zobaczył krew na jego ostrzu. - Ojcze, żaden z MacAlisterów nie będzie mi towarzyszył, jeśli oddam się pod opiekę tego człowieka. - Zrobisz, jak każę. Jesteś zbyt młody, by to zrozumieć, zaufaj więc memu osądowi. Musisz mi przysiąc, że natychmiast wyruszysz do Kincaida. - Tak, ojcze. - Czas się pożegnać. Już i tak zmitrężyliśmy zbyt dużo czasu, a mnie cudem udało się nie umrzeć, choć czuję, że powoli zapadam w wiekuisty sen. Connor nie mógł się jednak oderwać od ojca. - Będę za tobą tęsknił - szepnął. - Ja za tobą również. - Kocham cię. - Wojownicy nie rozmawiają o takich sprawach, synu. I choć darzę cię miłością nie będę o niej opowiadać. - Ścisnął rękę chłopca i przymknął powieki. Byl już gotów na przyjęcie śmierci. Widział nienawiść w oczach Connora i zyskał pewność, iż zostanie pomszczony. Czegóż więcej mógł pragnąć? Umarł kilka minut później - a umierał tak. jak żył: dostojnie, z godnością, na wyznaczonych przez samego siebie warunkach. Connor siedział przy nim jeszcze chwilę. Nagle usłyszał czyjś szept. Odwrócił się i ujrzał młodego wojownika, który usiłował wstać, lecz brakło mu sił. Connor nie pamiętał imienia tego chłopca i nie wiedział, na ile poważne są jego rany. Dał mu tylko znak, by się nie ruszał i jeszcze raz spojrzał na ojca. Uczyniwszy znak krzyża wziął miecz leżący mu na piersi i podczołgał się do rannego. Wojownik był co najwyżej dwa lata od niego starszy. Na szczęście przypomniał sobie jego imię. - Myślałem, że nie żyjesz, Crispinie. Połóż się, a opatrzę ci rany. W przeciwnym razie umrzesz. - Nie mamy czasu. Oni przyszli was zabić. Słyszałem, jak się przechwalali. Odejdź, nim tu wrócą i zobaczą, że im się nie udało. - Nasi wrogowie odpoczywają. Nie przyjdą tutaj, nim wino nie wywietrzeje im z głów. Rób, co mówię. Crispin przetoczył się na plecy, co najwyraźniej sprawiło mu ból. - Twój ojciec nie żyje. prawda? - Tak - odparł Connor. - Ale zdążył mi powiedzieć, co powinienem uczynić. Umarł w spokoju. - Mój pan nie żyje - załkał Crispin. - Nie. Twój pan klęczy przy tobie - oświadczył Connor tonem nie znoszącym sprzeciwu. Opatrując mu rany. opowiadał, jak mogą odpłacić wrogowi za jego okrucieństwo. Dzięki temu udało mu się wlać w serce młodzieńca coś potężniejszego niż gniew i cierpienie. Była to nadzieja. Mimo iż młody wojownik przerastał go wzrostem, Connor zdołał go przenieść w bezpieczne miejsce. Ukrywszy Crispina w puszczy, wrócił po dwóch następnych rannych. Pierwszym był Angus, drugim rówieśnik Connora - Quinlan, który zaledwie przed tygodniem rozpoczął służbę. Odniósł poważne obrażenia i cierpiał tak bardzo, że błagał, by pozostawiono go w spokoju. Connor jednak okazai się głuchy na wszelkie prośby. - To ja decyduje, kiedy masz umrzeć. Chłopiec przestał z nim walczyć, a nawet starał się być pomocny. Connor pragnął wynieść wszystkich rannych, lecz nieprzyjaciel najwyraźniej zamierza! przystąpić do ponownego ataku jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Na wzniesieniu majaczyły już cienie koni. Chłopiec wiedział, że nie wolno mu ryzykować, a musiał jeszcze usunąć pozostawione przez siebie ślady. Gdy się z tym uporał, nakazał rannym, by pozostali przy życiu i czekali na pomoc. Dotarłszy na niziny zsiadł z konia i puścił się biegiem przed siebie. Pędził niczym młody źrebak, a kiedy nogi zaczęły odmawiać mu posłuszeństwa, zwolnił kroku i szedł dalej, podpierając się mieczem jak laską. Żelazna wola dodawała mu sił. Nie czuł zimna, bólu ani nawet żalu. Myślał wyłącznie o tym, by jak najszybciej dotrzeć do Aleca Kincaida. Musiał wywiązać się z obietnicy danej ojcu. Niebo rozjaśniały pomarańczowe smugi zachodzącego słońca, co wróżyło rychłe nadejście zmroku. Wiedział, że w ciemnościach nie znajdzie drogi, szedł więc coraz szybciej. Musi dotrzymać przysięgi. Ponownie zaczął biec. Czuł, że znajduje się niedaleko granicy dzielącej ziemie MacAlisterów od Kincaida, lecz nie był tego pewien. Wtedy właśnie usłyszał krzyki. Biegnący ku niemu wojownicy nakazywali, by sie zatrzymał. Connor pomyślał, iż wpadł w ręce wrogów. Usiłował iść dalej, lecz nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Dobry Boże, przegrał już na samym początku. Nie zdoła dochować przysięgi danej ojcu. - Możesz mówić, chłopcze? Co ci się stało? Jesteś cały zakrwawiony. Otaczający go żołnierze nosili chusty klanowe Kincaida. Gdy wreszcie to do niego dotarło, poczuł dziwną miękkość w kolanach i osunął się na ziemię. Chciał bodaj na chwilę przymknąć powieki, ale nie śmiał. Jeszcze nie. Nie wolno mu było zasnąć przed rozmową z Kincaidem. Musiał mu powiedzieć, co się wydarzyło. Musiał... Potrząsnął głową, starając się zebrać myśti. Zaczerpną] głęboko powietrza i odrzucił głowę do tyłu. - Zabierzcie mnie do mego brata! - krzyknął. - A kimże on jest? - spytał jeden z wartowników. - Z woli mego ojca, począwszy od dziś, mym bratem jest Alec Kincaid. Teraz mógł wreszcie przymknąć oczy. Wypełnił pierwszy rozkaz ojca. Na następne przyjdzie kolej po rozmowie z Kincaidem. Wyjawi swemu bratu, gdzie ukrył rannych, poprosi, by Ałec ich stamtąd zabrał i... Nim stracił przytomność, zdołał odzyskać spokój. Jego ojciec zostanie pomszczony. I tak to się wszystko zaczęło. 1 Anglia, rok 1108 Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Lady Brenna nie chciała być nikomu przedstawiana. Miała zupełnie inne plany. Niestety, jej opiekunka, bogobojna kobieta o surowym wyrazie twarzy i wystających zębach, zupełnie się nie liczyła z opinią dziewczynki. Znalazłszy małą na tyłach stajni, pociągnęła ją za sobą na wzgórze i dalej na zabłocony dziedziniec. Ani na chwilę nie przestawała mówić. - Przestań się wreszcie wyrywać. Jestem silniejsza i nie zamierzam cię puścić. Znowu zgubiłaś buty, prawda? Nawet nie próbuj kłamać. Dlaczego wleczesz za sobą tę uzdę? Brenna wzruszyła ramionami. - Zapomniałam położyć ją na miejsce. - Natychmiast ją zostaw. Zawsze o wszystkim zapominasz. A wiesz chociaż, dlaczego? - Bo nie myślę, co robię, choć stale zwracasz mi na to uwagę. - Ty mnie w ogóle nie słuchasz. Sprawiasz mi więcej kłopotu niż wszystkie inne dzieci razem wzięte. Nawet twoja maleńka siostrzyczka jest od ciebie grzeczniej sza, choć jeszcze ssie palec i moczy się w nocy. Ostrzegam cię. Brenno: jeśli się nie zmienisz i nie dasz swym rodzicom choć chwili wytchnienia, sam Pan Bóg przerwie pracę i zejdzie na ziemię, by ci powiedzieć parę gorzkich słów. No i co ty na to? Wszak nie lubisz, jak tata sadza cię na kolanach i łaje za twe okropne zachowanie? - Pewnie, że nie lubię. Ja naprawdę się staram być grzeczna. Zerknęła na Elspeth, chcąc sprawdzić, czy niania uwierzyła w jej skruchę. Oczywiście Brenna udawała żal, bo w głębi duszy nie czuła się winna. - Nie patrz tak na mnie tymi niewinnymi niebieskimi oczkami, młoda damo. Dobry Boże, ależ ty cuchniesz! Czym się tym razem upaprałaś? Brenna spuściła głowę. Przed godziną bawiła się z prosiętami, dopóki parobek nie zagonił ich z powrotem do chlewu. Nawet jeśli rzeczywiście dziwnie pachniała, wcaJe jej to nie przeszkadzało. Tak wspaniała zabawa warta była każdej ceny. Teraz jednak czekały ją ciężkie chwile. Mimo iż myła się dokładnie zaledwie przed tygodniem, Elspeth zmusiła ją do kąpieli. I to w dodatku w samym środku dnia. Niania wyszorowała ją od stóp do głów. Łzy dziewczynki nie zrobiły na niej żadnego wrażenia. Dała w końcu za wygraną i nawet nie protestowała, gdy opiekunka zaczęła ją ubierać w błękitną sukienkę i przyciasne pantofelki tego samego koloru. Potem Elspeth uszczypnęła podopieczną w policzki, by nabrały rumieńców, a na koniec ułożyła jej jasne włosy w loki. Starsza siostra Brenny, Matilda, siedziała już w komnacie obok matki. Była tam też kucharka, która omawiała jadłospis ze swoją panią. - Nie chcę wychodzić do gości, mamo. To mnie strasznie męczy. Elspeth dźgnęła ją palcem w ramię. - Cicho bądź. Nie wolno narzekać. Pan Bóg nie lubi takich kobiet. - Tata stale na coś narzeka, a Wszechmogący go lubi. Dlatego tatuś jest taki duży. Tylko Pan Bóg go przerasta. [r> r - Kto ci naopowiadał takich głupstw? - Tatuś. Teraz chciałabym wyjść na dwór. Nie będę gonić prosiaczków, obiecuję. - Zostaniesz tutaj, bo muszę cię mieć na oku. Dzisiaj powinnaś być grzeczna jak aniołek. A jeśli coś spsocisz, to chyba wiesz, co cię czeka. Brenna wskazała palcem w dół. - Pójdę tam - powtórzyła znaną jej groźbę. • Nie wiedziała, co to znaczy, ale taka perspektywa napawała ją przerażeniem. Według Elspeth nie miała szans trafić do nieba, choć było to marzenie wszystkich grzecznych dzieci. Tatuś wytłumaczył jej, gdzie jest niebo. Było daleko, po drugiej stronie chmur. Może nawet by jej się tam spodobało, ale na razie nie chciała zaprzątać sobie tym głowy. Najważniejsze, by znów się nie zgubić. Nadal, przynajmniej raz w tygodniu, prześladowały ją koszmary. Straszne wspomnienia gnieździły się gdzieś głęboko w podświadomości dziecka, by przy dogodnej sposobności wyskoczyć nagle z mroku. Krzyki Brenny budziły jej siostrę Faith. Podczas gdy EIspeth uspokajała rozbudzone niemowlę, Brenna zabierała kołdrę do sypialni rodziców. Pod nieobecność ojca, który wypełniał akurat jakieś ważne zadanie dla króla, dziewczynka zwijała się na jego miejscu, obok matki. A jeśli ojciec był akurat w domu, kładła się na zimnej podłodze, jak najbliżej Odwagi - pięknego miecza ze srebrną rękojeścią. Matka Brenny twierdziła, że małżonek kocha Odwagę równie mocno jak własne dzieci. Dziewczynka czuła się najbezpieczniej, kiedy ojciec był w domu, gdyż jego głośne chrapanie działało na nią usypiająco. Wtedy nawet demony nie ośmielały się zakradać przez okno do pokoju; nie nawiedzały jej również żadne koszmary. - Proszę cię, mamo, powiedz Brennie, żeby chociaż przy gościach trzymała buzię na kłódkę. Kiedy ona wreszcie przestanie wykrzykiwać każde słowo? W dodatku jestem pewna, że robi to naumyślnie. [a - Wkrótce, kochanie - odparła matka z roztargnieniem. Brenna przysunęła się do siostry. Matilda zawsze była l apodyktyczna, lecz od niedawna stalą się wręcz nieznośna. Zazdrościła bowiem braciom, którzy przygotowywali się do t służby u króla. - Jesteś jak wrzód na tyłku, Mattie. - Zabraniam ci używać takiego języka! Rozumiesz? - krzyknęła gniewnie matka. - Przecież tatuś często powtarza, że go bob tyłek. - Nie denerwuj mnie, dziecko. Brenna wtuliła głowę w ramiona. - Wszyscy bez przerwy zwracają mi na coś uwagę. Na-| prawdę jestem taka okropna? Nikt mnie nie lubi? Matka nie miała zamiaru jej pocieszać. - Siadaj, Brenno - powiedziała tylko, wskazując rząd krzeseł rozmieszczonych pod przeciwległą ścianą. - I nawet I nie próbuj się odzywać, dopóki ci na to nie zezwoię. Dziewczynka powlokła się niechętnie na swoje miejsce. - Nie powinna zostawać zbyt długo sama. Przez te pożało- ¦ wania godne zdarzenia stała się bardzo nerwowa. Tatuś mówi, że trzeba czasu, by doszła do siebie. Mattie wyraźnie jej broniła, ale Brenna nie była zaskoczona I takim dowodem lojalności. Pod nieobecność braci to właśnie Matilda miała się nią opiekować. Dlaczego jednak siostra r wspomniała o czymś, co na zawsze powinno zostać zapomniane? Przecież wiedziała, że Brenna nie życzy sobie żadnych rozmów na ten temat. - Tak, kochanie - odparła matka. - Trzeba czasu i cierpliwości. - 1 tak spokojnie o tym mówisz, mamo? - wybuchnęła Mattie. - Nie dręczą cię wyrzuty sumienia? Rozumiem, że raz mogłaś zapomnieć o jednym ze swoich dzieci, ale tobie się to Ł przydarzyło dwukrotnie! Aż dziw bierze, że Brenna nie I trzyma się kurczowo twojej spódnicy po tym, co przeżyła. JtlliB (JAkWtWH - Bardzo się boję, że dla tej malej nigdy nie znajdzie pani męża - wtrąciła Elspelh. Brenna przysłoniła sobie dłońmi uszy. Niańka mówiła o niej tak bezosobowo, jakby była przedmiotem czy jednym z prosiąt. - Sama go sobie złapię! - wrzasnęła. W tej samej chwili do pokoju weszła Joan i usłyszała zuchwałe oświadczenie młodszej siostrzyczki. - Co tym razem zmalowałaś? - Nic. - Dlaczego w takim razie siedzisz sama pod ścianą? Zwykle nie opuszczasz ani na krok mamy i zagadujesz ją na śmierć. Powiedz, co narozrabiałaś. Przyrzekam, że nie będę prawić ci morałów. - Zdenerwowałam mamę. Czy tatuś już złapał dla ciebie męża? - Czy złapał męża? - powtórzyła Joan. Nie wybuchnęła śmiechem, by nie zranić delikatnych uczuć dziewczynki. - Sądzę, że tak - odparła z całą powagą. - Pomogłaś mu? - Nie. Zobaczę mego małżonka dopiero w dniu ślubu. - A może on jest szkaradny? - szepnęła Brenna. - Nieważne, jak wygląda. Tatuś twierdzi, że to doskonały mariaż - odparła cicho Joan. - Czyt to dobrze? - Z pewnością. Nawet król zaaprobował nasze małżeństwo. - Rachel twierdzi, że należy kochać męża ze wszystkich sil - Bo jest młoda i głupia. Gdy dorośnie, poślubi jakiegoś MacNare'a, choć nie widziała go na oczy. On nawet nie mieszka w Anglii, ale tatuś wcale się tym nie martwi. Ujęły go podarunki i obietnice tego Szkota. - Elspeth twierdzi, że tata nie znajdzie mi męża. Jest zbyt zajęty, żeby zaspokoić moje zachcianki. Będę musiała sama sobie poradzić. Pomożesz mi? - Martwisz się na zapas, ale z przyjemnością ci pomogę. Kł waPtZ. - Więc od czego mam zacząć? Joan udała, że się zastanawia. - Myślę, że najpierw powinnaś sobie upatrzyć odpowiedniego kandydata na męża, a potem go poprosić, żeby cię BE poślubił. Jeśli twój wybranek mieszka daleko, wyślij do niego posłańca. Tak, chyba mniej więcej w ten sposób trzeba postąpić. Ale ojciec chyba nie byłby zadowolony, że roz- ¦ mawiamy na takie lematy - dodała, zniżając głos. - Wybór męża należy do jego obowiązków. Dlaczego tak cicho mówisz? - Bo mama zabroniła mi się odzywać. I Joan wybuchnęła śmiechem, co zaalarmowało Elspeth. - Proszę nie zachęcać jej do rozmowy, lady Joan. Brenno, matka kazała ci miłczeć, już zapomniałaś? - Przepraszam. - Nie, tobie wcale nie jest przykro - prychnęła niańka oburzona i uniosła oskarżycielsko palec. - Pewnego dnia sam I Pan Bóg zstąpi z niebios i udzieli ci reprymendy. Dopiero wtedy będziesz żałować. Wspomnisz moje słowa. Wszechmogący nie lubi takich nieznośnych dziewczynek jak ty. W końcu Elspeth dała jej spokój i dziewczynka mogła się wreszcie zdrzemnąć, znudzona oczekiwaniem na gości. Obudziła ją Rachel i obie dołączyły do starszych sióstr. Brenna schowała się za plecami Rachel i wyszła dopiero wtedy, gdy wywołano jej imię. Była zbyt zawstydzona, by ¦ spojrzeć na gości, toteż gdy tylko ojciec zakończył pean pochwalny na jej cześć, znów skryła się za siostrą. Nikt z przybyłych nie zwracał na nią najmniejszej uwagi, skorzystała więc z pierwszej sposobności, by wymknąć sie na dwór. Zerknęła za siebie, zrobiła krok w stronę drzwi i stanęła jak wryta. Przy wejściu stało trzech olbrzymów. Najbardziej zaintere-[ sował ją ten w środku. Nie spuszczała z niego wzroku, a gdy rodzice podeszli przywitać gości, zauważyła, że len olbrzym I jest wyższy od taty. . JtIUL GaHWOD Pochwyciła Rachel za rękę. - O co chodzi? - syknęła dziewczyna. - Czy tojesl Pan Bóg?-spytała, wskazując ciemnowłosego wielkoluda. - Z całą pewnością nie - odparła Rachel, wznosząc oczy ku niebu. - Więc tata mnie okłamał? Powiedział mi, że tylko Bóg jest większy od niego. - Nie, tatuś cię nie okłamał. Po prostu z ciebie zażartował. Nie musisz się bać- Brenna natychmiast odczuła ulgę. Tata jej nie oszukał, a Pan Bóg nie zamierzał na razie prawić jej morałów. Mogła jeszcze zmienić swe grzeszne, jak twierdziła Elspeth, życie. Spojrzała na ojca dopiero wtedy, gdy usłyszała jego serdeczny śmiech. Ucieszyła się, że tata tak dobrze się bawi i przeniosła wzrok na wielkoluda. Olbrzym zafascynował ją i postanowiła dokładnie mu się przyjrzeć. Mama mówiła wprawdzie, że nie najeży się na nikogo gapić, ale Brenna wolała na razie o tym zapomnieć. Wielkolud musiał poczuć na sobie spojrzenie dziewczynki, bo również na nią popatrzył. Brenna chciała, by tatuś był z niej dumny, postanowiła więc zachować się jak prawdziwa dama. Uniosła suknię i skłoniła się uprzejmie. Natychmiast jednak straciła równowagę i z pewnością uderzyłaby głową o podłogę, gdyby nie przechyliła się do tyłu i nie wylądowała bezpiecznie na pupie. Prędko się podniosła, puściła fałdy spódnicy i zerknęła na wielkoluda, by zobaczyć, co też on sądzi o jej nowych umiejętnościach. Uśmiechał się. Gdy tylko odwrócił wzrok, Brenna pociągnęła Rachel za suknię. - Wyjdę za niego za mąż - szepnęła. - To dobrze. Tak, (o był naprawdę wspaniały pomysł. Teraz pozostało jej tylko poprosić olbrzyma, żeby zechciał się z nią ożenić. Zaraz potem ojciec pozwolił im odejść. Gdy siostry udały się do swoich pokoi, Brenna wybiegła na dwór. Postanowiła wybrać sobie jakiegoś prosiaczka, by mieć wreszcie własne zwierzątko. Właściwie to wolałaby pieska, ale tata rozdał wszystkie szczeniaki jej braciom i siostrom, toteż postanowiła sama sobie wynagrodzić lę okropną niesprawiedliwość. Szczęście jej sprzyjało. Maciora wyszła z chlewika i spała teraz w kałuży, na tyłach stajni. Choć Brenna starała się zachowywać jak najciszej, wpadła w błoto i narobiła trochę hałasu. Świnia jednak nie podniosła nawel łba. Dziewczynka otworzyła więc drzwi, przekonana, że nikt jej nie zauważył. Prosiaczki ułatwiły jej zadanie, bo zwinęły się w małe kuleczki i poukładały jeden na drugim. Brenna opatuliła pierwszego z brzegu w spódnicę i przycisnęła go czule do piersi. Postanowiła ukryć swą zdobycz w kuchni i z pewnością by jej się to udało, gdyby prosię nie zaczęło przeraźliwie kwiczeć. Nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa, dopóki nie wyszła z chlewu. Wtedy bowiem usłyszała straszliwy ryk. Świnie na ogół nie fruwają ale patrząc na rozjuszoną maciorę, można było odnieść wrażenie, że ona opanowała tę umiejętność. Z pochyloną głową przebierała nogami tak szybko jak błyskawica, wydając z siebie dźwięki, jakich sam diabeł by się chyba nie powstydził. Brenna postanowiła odpłacić jej pięknym za nadobne i wrzasnęła jak potępieniec. Zbyt przerażona, by myśleć, zaczęła uciekać przed maciorą, rozpryskując kałuże i wołając na pomoc ojca. Ani na chwilę jednak nie wypuściła prosiaczka z rąk. Oczom rodziców Brenny ukazał się przerażający widok. Ich słodki mały aniołek biegał w kółko jak kogut skrócony o głowę. JilUŁ G/MWÓOD Wszyscy popędzili w jej kierunku w tym samym momencie. Pierwszy dopadł jej olbrzym, który bez trudu prześcignął ojca dziewczynki. Uczynił to akurat w chwili, gdy maciora przyciskała małą do ziemi. Brenna przestała krzyczeć, ale otworzyła oczy dopiero wówczas, gdy wielkolud przeskoczył przez płot. Ledwo mogła uwierzy*;, że on naprawdę dokonał tej sztuki. Dopiero wtedy, dysząc ciężko, nadbiegł ojciec. Natychmiast zaczął pytać wszystkich, dlaczego zwierzę zaatakowało jego ukochaną maleńką Faith. Brenna nawet się nie obraziła. Ojciec zawsze mylił ich imiona. Wiedziała, że tata i tak sobie przypomni, a potem będzie musiała spędzić dłuższy czas na jego kolanach, wysłuchując kolejnego kazania. Wolała nie myśleć, co by było, gdyby odkrył, co ukrywa w fałdach spódnicy. Miała jednak błogą nadzieję, że ojciec nigdy się tego nie dowie. Popatrzyła na swego wybawiciela, który, rzecz jasna, zauważył prosiaka. Na widok zwierzątka zrobił bardzo zdziwioną minę, ale natychmiast się uśmiechnął, gdy prosiaczek kwiknął z przerażenia. Brenna bardzo się ucieszyła, że wielkolud nie jest na nią zły, więc zanim zdążyła się zawstydzić, odwzajemniła uśmiech. - Wszystko w porządku, Connorze? - spytał jeden z przyjaciół olbrzyma, podchodząc do płotu. Mężczyzna chciał odwrócić ku niemu twarz, lecz w tej samej chwili Brenna położyła mu rękę na policzku i udaremniła ten zamiar. A gdy olbrzym znów na nią spojrzał, wyszeptała swoją prośbę. On jednak najwyraźniej jej nie usłyszał, bo schylił głowę tak nisko, że ich czoła niemal się zetknęły i nadstawił ucha. - Nic nie mów. Wielkolud ryknął serdecznym śmiechem, a kiedy Brenna położyła palce na ustach, by go uciszyć, zaśmiał się jeszcze głośniej. Dochował jednak sekretu, loteż gdy postawił ją na ziemi, dziewczynka przemknęła zręcznie obok ojca. nim ten odkrył jej zdobycz. - Wracaj tu natychmiast! Udała, że nie słyszy i popędziła dalej. Dopiero w bezpiecznej kryjówce, pod kuchennym stołem, z prosiaczkiem na kolanach, przypomniała sobie, że nie poprosiła olbrzyma, żeby się z nią ożenił Nie przejęła się tym zbytnio, lecz postanowiła naprawić swój błąd następnego dnia. Na wypadek odmowy przygotuje kolejny plan. Tak czy inaczej zamierzała złapać wielkoluda na męża i oszczędzić tacie kłopotu. 2 Szkocja, rok U19 W dniu ślubu twarz Connora MacAlisiera zdobiły barwy wojenne. Connor był równie ponury jak kolor farby na jego policzkach i szyi. Nie cieszyła go myśl o tym, co się miało wydarzyć w najbliższej przyszłości, lecz jako człowiek honoru postanowi! uczynić wszystko, co w jego mocy, by sprawiedliwości stało się zadość. Żądza zemsty opanowała mu serce i umysł, lecz on nic widział w tym nic szczególnego. Każdy Szkot, wart swego miecza, brał odwet na wrogach. I nikogo to nie dziwiło. Connor zabrał ze sobą pięciu towarzyszy, którzy wprawdzie też mieli barwy wojenne na twarzach, lecz serca lżejsze. To nie im groziło dożywotnie więzienie u boku angielskiej małżonki. Quinlan - pierwszy dowódca - jechał tuż obok Connora. Równie wysoki, lecz nie tak mocno zbudowany, nie dorównywał mu siłą. Nie z tego jednak powodu pozostał w klanie MacAlistera Podziwiał inteligencję Connora, jego bezkompromisową walkę o sprawiedliwość, a także niewątpliwe zdolności przywódcze. Dlatego trwał wiernie u jego boku i w razie potrzeby, bez chwili wahania, oddałby za niego życie. Tym bardziej, że Connor już raz ocalił go od śmierci i na pewno uczyniłby to jeszcze niejednokrotnie, nie bacząc na ryzyko. Pozostali wojownicy czuli podobnie, gdyż MacAlis-ter traktował ich zawsze jak drogich sercu członków rodziny. - Jeszcze możesz zmienić plany - przypomniał Quinlan Connorowi. - Na pewno istnieje jakiś inny sposób, by wziąć odwet na MacNare'ach. - Nie. Zawiadomiłem już macochę, że się żenię i nic nie zmieni mego postanowienia. - Sądzisz, że ona wróci? - Wątpię - odparł Connor. - Nie chce oglądać ziemi, na której zginął ojciec. Do dziś go opłakuje. - A co z twoim bratem? Przecież Kincaid nakazał ci zakończyć ten konflikt, a ty obiecałeś, że będziesz mu posłuszny. - Tak. Ale przedtem dam MacNare'owi nauczkę, którą zapamięta na długie lata. I to będzie musiało mi wystarczyć. Przecież ten wieprz marzył o koligacjach z Anglikami. Wykorzystamy jego zachłanność. Pamiętaj, przyjacielu, że on upokorzył i zniesławił twoją rodzinę. - My zaś walczymy z nim od wielu lal. - Ale nie wystarczająco skutecznie. Dopiero teraz twój ojciec będzie mógł spokojnie podnieść głowę. Pomszczę jego krzywdę i uratuję honor. - Myślę, że Pan Bóg maczał w tym palce - roześmiał się Quinlan. - Wszak dopiero dziś poznaliśmy imię panny, którą zamierzasz pojąć za żonę. Pamiętasz ją jeszcze? - A jakże by inaczej? Teraz zresztą wreszcie znajdę jakieś argumenty dla Aleca. - I tak będzie na ciebie wściekły. - Nie. Ucieszy się, gdy się dowie, że ta Angielka już od dawna pragnęła mnie poślubić. - Co mu powiesz? - Prawdę. Przecież ona sama mnie prosiła, żebym wziął ją za żonę. Śmiałeś się z tego przez tydzień. XI JUUF. GM&0GO RtwW. Quinlan skinął głową. - Zwracaia się z tą propozycją aż trzykrotnie, ale to było dawno temu... Na pewno zdążyła już o wszystkim zapomnieć. - Czy to ma jakieś znaczenie? - uśmiechnął się Cbnnor. Lady Brenna doznała nagle dziwnego wrażenia, że ktoś ją obserwuje. Klęcząc nad płytkim strumykiem, wycierała sobie właśnie twarz i ręce haftowaną serwetką, gdy wyczuła czyjąś obecność. Nie wykonała jednak żadnego gwałtownego ruchu. Doskonale wiedziała, że nie wolno jej uciekać, gdyż pogorszyłoby to jedynie sytuację. Gdyby się okazało, że w pobliskich krzakach czai się dzik lub inny zwierz, jakiekolwiek impulsywne działanie mogłoby go tylko rozwścieczyć'. Wyciągnęła zatem sztylet z pokrowca i odwróciła się wolno w stronę zarośli. Nic tam jednak nie dostrzegła. Czekała przez chwile, ale wszędzie panował spokój. Słyszała jedynie głośne bicie własnego serca. Postąpiła nierozważnie, odchodząc tak daleko od obozowiska. Sama jest sobie winna. Gdyby tak bardzo nie potrzebowała chwili samotności, zastanowiłaby się pewnie nad ewentualnymi konsekwencjami takiego spaceru. Na pewno by z niego nie zrezygnowała, ale przynajmniej zabrałaby łuk i strzały. Czyżby zostawiła instynkt w domu? Chyba tak właśnie musiało się stać", gdyż nadal czuła na sobie czyjś wzrok, a to jupełnie nie miało sensu. Doszła w końcu do wniosku, że uległa złudzeniu. Ojciec :zęsto powtarzał, że ma wspaniały słuch. Chwalił sie nawet srzyjaciołom, że córka siyszy szelest pierwszego jesiennego iścia spadającego na pole bitwy. Oczywiście przesadzał, ale cryła się w tym jednak odrobina prawdy. Brenna bowiem : łatwością wychwytywała najcichsze dźwięki. Teraz jednak nic nie słyszała, doszła więc do wniosku, że najwidoczniej jest przemęczona. Podróż okazała się wyczerpująca i znużenie dawało o sobie znać. Pan MacNare. Wszystkie jej myśli zwracały się nieuchronnie w stronę tego mężczyzny, co zawsze wywoływało silne torsje. Dziękowała Bogu, że dziś nic nie jadła, bo znów dostałaby mdłości. Nie znała MacNare'a i być może niesprawiedliwie go oceniała, a te straszliwe opowieści, jakimi ją raczono, były z pewnością przesadzone. Boże, spraw, żeby MacNare okazał się sympatyczny. Nie chciała wychodzić za mąż za okrutnika, nawet nie była w stanie sobie tego wyobrazić. Nalomiast bardzo usilnie starała się nakłonić ojca, by zmienił zdanie, lecz on nie chciał jej słuchać. Zresztą nigdy się nie uczył z opinią córek.. O swej decyzji poinformował Brennę chłodno i bez emocji. W środku nocy kazał pomóc matce i pokojówkom pakować bagaże, gdyż już o świcie miała wyruszyć do Szkocji. Wychodząc z jej sypialni, wyjaśnił tylko, że dzięki temu małżeństwu umocni swoje wpływy na północy. Ponieważ zaś król postanowił, iż Rachel poślubi jednego z baronów, ojciec musi oddać Brennę MacNare'owi. Z jego słów wynikało - choć nie powiedział tego wprost - że owszem, bardzo ją kocha, ale jeszcze bliższa jest mu władza i potęga. No i oczywiście podarunki, pomyślała. MacNare potrafił wkupić się w łaski ojca. Król nie wiedział jeszcze o zaręczy-nach, których z pewnością by nie zaaprobował, ale w owładniętym chciwością sercu Hayneswortha nie zostało już miejsca na bojażń czy rozwagę. Kiedy wreszcie Brenna przestała płakać, matka usiłowała udzielić jej sensownej rady na przyszłość. Twierdziła, ze wszystko dobrze się ułoży, o ile dziewczyna zapomni o swych głupich, dziecięcych marzeniach. Myśl o rodzicach budziła w niej tęsknotę, której zresztą nie była w stanie pojąć, gdyż to oni właśnie zmusili ją do tego jru> aumcoo niefortunnego mariażu. Bardzo jednak pragnęła wrócić do domu. Brakowało jej rodziny, a nawet starej niani, która, jak dawniej, wszystkimi dyrygowała. Dość tego użalania się nad sobą, pomyślała. Jeszcze chwila, a się rozpłacze. Tylko Bóg mógł odmienić jej los. Eskortujący ją żołnierze chcieli już zapewne ruszać w drogę. Nawet jeśli dotarli już na ziemie MacNare'a, to i tak od jego warowni dzieli! ich przynajmniej dzień jazdy. Brenna zaczęła pospiesznie poprawiać warkocz, który rozplótł się, gdy myła twarz nad strumieniem. Zaraz jednak zmieniła zdanie. Wszystko jedno, jak będzie wyglądać. Przeczesała palcami luźne pasma, wypuszczając z ręki zarówno wstążkę, jak i sztylet. Podnosiła go właśnie z ziemi, kiedy usłyszała krzyk Harolda, który dowodził towarzyszącym jej oddziałem. Zebrawszy fałdy spódnicy, puściła się pędem w stronę obozowiska. Wybiegła jej na spotkanie Beatrice - służąca i opiekunka zarazem. Złapała ją za ramię i pociągnęła w stronę lasu, W jej oczach malowało się takie przerażenie, że Brenna zadrżała mimowolnie. - Uciekajmy! - krzyknęła Beatrice. - Zaatakowały nas demony! Proszę się schować, zanim będzie za późno! Te dzikusy wybiją wszystkich żołnierzy, ale najbardziej zależy im na lobie, pani. Spieszmy się! - Kim oni są? - spytała Brenna trwożliwym szeptem. - Myślę, że to złoczyńcy. Nawet nie mogłam ich policzyć. Mają niebieskie twarze i szatańskie oczy. A wielcy są jak jakie olbrzymy. Harold nie chciał im powiedzieć, gdzie pani jest, więc mu zagrozili, że go zabiją. - Ale nie powiedział. - Oczywiście, że wszystko wypaplał. Jak na spowiedzi. Rzucił miecz i opisał dokładnie, dokąd pani poszła, a ja tymczasem czmychnęłam. To i tak nie ocali im życia. Ci poganie czekają tylko na swego dowódcę, a potem rozpocznie się rzeź. Pożrą nas żywcem. JO Beatrice dyszała histerycznie. By skłonić swą panią do pośpiechu, wbiła jej boleśnie paznokcie w ramię. Brenna wyrwała się z uścisku. - Ale gdy uciekałaś, wszyscy jeszcze żyli? - upewniła się. - Tak, ale zaraz zginą. Na miłość boską proszę uciekać. - Nie mogę ich tak zostawić. Ty idź. Musisz się ratować. - Chyba straciłaś rozum, pani. - Jeśli lo na mnie im zależy, być może wysłuchają moich próśb i zostawią żołnierzy ojca w spokoju. Wiem, że to dla < nich kiepski interes, lecz mimo wszystko spróbuję. - Zginiesz przez tę głupotę, pani - mruknęła Beatrice, po czym uciekła do lasu. Dziewczyna najchętniej by za nią pobiegła, ale zebrała całą swoją odwagę i nie uiegła pokusie. Wiedziała, że jeśli służąca mówi prawdę, pozostało jej zaledwie parę minut życia. Boże. jakże się bała. Śmierć wymagała siiy moralnej - tej szlachetnej cechy, jaką najprawdopodobniej zostawiła w domu. Nie mogła jednak pozwolić na to, by Harold i inni żołnierze zginęli z powodu jej tchórzostwa. Nawet jeśli istniała zaledwie niewielka szansa na uratowanie im życia, musi ją wykorzystać. Pospieszyła więc na polanę, wznosząc modły do Boga. Nie traciła czasu na omawianie każdego grzechu z osobna, gdyż zajęłoby to co najmniej miesiąc. Poprosiła tylko o wybaczenie całego zla, jakie komukolwiek wyrządziła w swoim krótkim życiu. Na koniec błagała Wszechmogącego, by zesłał jej jakiś pomysł, dzięki któremu będzie mogła ocalić głowę. - Boże, Boże, Boże - modliła się żarliwie. Wychodząc na ścieżkę, prowadzącą do obozu, drżała tak silnie, że z trudem utrzymywała się na nogach. Przypomniała sobie o sztylecie, schowała rękę za plecy i zaczerpnęła głęboko powietrza. Zdawała sobie sprawę, że barbarzyńcy z pewnością nie zechcą posłuchać kobiety. Tym bardziej nie wolno jej było zdradzić, że się boi. Musi zachować twarz. 31 Juuł Gtttwooo Prosząc żarliwie Boga o ratunek, odzyskiwała powoli siły, W końcu wplotła w swe modły życzenie o bezbolesnej śmierci, jeśli okazałoby się. że nie ma dla niej ratunku. Czekali na nią. O mało nie zemdlała na ich widok. Usłyszała, że wstrzymują oddech. Byli najwyraźniej zaskoczeni, choć przecież nie miało to sensu, bo właśnie na nią czekali. Stali przy wejściu do jaskini. Nie było ich tak wielu, jak twierdziła Beatrice. Zaledwie pięciu. To jednak wystarczyło, by dziewczyna poczuła dziwną miękkość; w kolanach i kurcze żołądka. Rzuciła im jedno krótkie spojrzenie, a potem skupiła całą uwagę na swoich żołnierzach. Harold i pozostali wojownicy klęczeli na polanie z pochylonymi głowami. Ręce trzymali za plecami, choć - jak zauważyła, gdy podeszła bliżej - nie byli wcale związani. Ku swemu zdumieniu przekonała się również, że nie doznali żadnego uszczerbku. Zmusiła się, by jeszcze raz popatrzeć na złoczyńców. Mogli się przyśnić w nocy, ale na pewno nie byli demonami. To tylko ludzie, powtarzała sobie w duchu. Bardzo wysocy mężczyźni. Służąca nie myliła się jednak twierdząc, że są dzicy. Niebieska farba na twarzach była zapewne częścią jakiegoś rytuału. Oby się tylko nie okazało, że to wstęp do składania ofiar... Natychmiast jednak odpędziła od siebie tę straszliwą myśl. Ubrania dzikusów, aczkolwiek prymitywne, wydały się jej znajome. Mieli bowiem na sobie wełniane stroje w zielono--brązowo-żółtą kratę oraz buty ze skóry łosia obwiązane rzemykami na łydkach. Musieb" być Szkotami. Czyżby wrogowie MacNare*a wdarli się na jego teren? Może zamierzali ją zabić w zemście za zbrodnie, jakie popełnił jej przyszły małżonek. Nie bardzo miała ochotę umierać za człowieka, którego nawet nie widziała. W ogóle nie była zachwycona perspektywą rychłej śmierci. Dlaczego oni nic nie mówią? - przemknęło jej przez myśl. I Miała wrażenie, że gapią się już na nią dłuższy czas, choć minęła zaledwie chwila. Muszę być odważna, powtarzała sobie w duchu. Dzielna i nieustraszona. Boże, Boże, Boże... - Jestem lady Brenna. Myślała, że barbarzyńcy natychmiast ruszą do ataku, lecz żaden z nich nawet nie drgnął. Kiedy miała zażądać, by wyjawili jej swe zamiary, ku jej zaskoczeniu padu na kolana, skłaniając nisko głowy i przyciskając ręce do piersi. Ta jednomyślna manifestacja szacunku przyprawiła ją o gwałtowne bicie serce. Nie. nie, myślała gorączkowo, oni z pewnością ze mnie kpią. Tego jednak również nie była pewna. Zaczekała, aż wstaną i poszukała wzrokiem ich przywódcy. Nie wiedziała jednak, jak go rozpoznać. Wszyscy mieli jednakowo ponure, niebieskie twarze. Wbiła wzrok w najwyższego z nich o ciemnych włosach. Boże. Boże. Boże... - Dlaczego milczycie? - Czekamy, pani - odparł brunet z uśmiechem. Zmarszczyła brwi, nie była pewna, jak rozumieć tę odpowiedź. Ponieważ mężczyzna mówił po celtycku, postanowiła odpowiedzieć w tym samym języku. Ojciec nalegał, by wszystkie jego dzieci nauczyły się celtyckiego. Teraz błogosławiła jego upór. - Na co? - spytała. Szkot wbił wzrok w przestrzeń, starając się ukryć zdziwienie. - Czekaliśmy, aż skończysz modlitwę, pani - powiedział. - Modlitwę? - powtórzyła zaskoczona. - Utknęłaś na samym początku, milady. Nie pamiętasz dalszego ciągu? - spytał inny. - Boże. Boże, Boże... - Znowu zaczyna - szepnął wojownik, stojący najbliżej bruneta. łiaa&UH/ota Dobry Boże w Niebiesiech! Modli się na głos! - Błagałam o cierpliwość - odparła z godnością. - Kim jesteście? - Ludźmi MacAlistera. - To nazwisko nic mi nic mówi. Powinnam go znać? Wojownik z blizną biegnącą od czoła do nosa wystąpił przed swych kompanów. - Znasz go bardzo dobrze, milady. - Mylisz się, panie. - Proszę mówić do mnie Owen. Byłbym tym zaszczycony. Zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego ci poganie zachowują się w stosunku do niej tak uprzedzająco grzecznie, zważywszy na sytuację, w jakiej się znalazła. Mieli zamiar ją zabić, czy nie? - Dobrze, Będę zwracała się do ciebie po imieniu. Zrobił uszczęśliwioną minę. - Powiedz mi, Owenie, czy naprawdę chcesz zabić mnie i ludzi mego ojca? Popatrzyli na nią wyraźnie zaskoczeni. - Nie, milady - odezwał się w końcu wojownik o szarych oczach. - Nie moglibyśmy zrobić ci krzywdy. Ślubowaliśmy, że będziemy się tobą opiekować aż do końca naszych dni. Pozostali skinęli głowami. Brenna doszła do wniosku, źe musieli chyba postradać - Dlaczego, na miłość boską, mielibyście się mną opie- kować? - Ze względu na naszego pana - odparł Owen. Najwyraźniej zamierzali mówić o swoim panu, co jej zupełnie nie przeszkadzało, bo i tak nie mogła się skupić na rozmowie. Odczuła ulgę. Jeśli ten szarooki nie kłamie, nikt nie jest zagrożony, a jej panika okazała się przedwczesna. Dzięki Ci, Boże! Wciąż jednak nie wiedziała, czego właściwie ci dziwni ludzie od niej chcą. Szkoci nie przybyli tu przecież w celach towarzyskich. Postanowiła dowiedzieć się, czemu zawdzięcza to spotkanie, a dopiero potem zmusić ich jakoś do odejścia. - Wiem, że jesteście Szkotami - zaczęła ostrożnie, zdumiona drżeniem własnego głosu. - Chciałabym jednak wiedzieć, skąd pochodzicie. Szarooki zmarszczył brwi. - Zwą mnie Quinlan i pochodzimy z gór, oczywiście. Inni skwapliwie przytaknęli. Widocznie w tym regionie nadal kultywuje się anachroniczne zwyczaje przodków. Świadczył o tym wyraźnie ubiór barbarzyńców, a także barwy wojenne na ich twarzach. Nie chciała jednak krytykować swoich nowych znajomych, bo mogliby się rozgniewać. - Rozumiem. Dziękuję, że zechciałeś mi to wyjaśnić. - A ja pragnę ci wyrazić dozgonną wdzięczność, milady, za zainteresowanie, jakim raczyłaś obdarzyć twego pokornego sługę. Westchnęła z irytacją. - Proszę, nie zrozum mnie źle, ale nie chcę, żebyś mi służył. Uśmiechnął się, ale nic nie odpowiedział. - Zapewne nie zamierzacie odjechać? - zapytała z nieskrywanym żalem w głosie. Oczy błysnęły mu szatańsko. - Nie, milady - odparł Quinlan. - Naprawdę nie pamiętasz naszego pana? - spytał Owen. - Dlaczego miałabym go pamiętać? Nigdy w życiu go nie - Prosiłaś go, by się z tobą ożenił, pani. - Mylisz się, Owenie. Niczego takiego nie uczyniłam. - Mówiono mi, że zwracałaś się do niego trzy razy z tą prośbą. - Trzy razy... Urwała. Nie, on chyba nie mówi o... Potrząsnęła głową 7. niedowierzaniem. Tyle już lat minęło... Skąd mógłby wiedzieć... Niemożliwe. W swój plan wtajemniczyła jedynie siostrę. Nikt prócz niej nie wiedział, że Brenna zamierza sama poszukać sobie męża. Nie pamiętałaby zapewne, że komukolwiek się oświadczała, gdyby nie Joan, która uwielbiała wspominać tę historię. Szczególnie zaś upodobała sobie incydent z prosiakiem. Brenna nie potrafiłaby teraz wytłumaczyć, dlaczego chciała sama znaleźć sobie małżonka, ani też z jakiego powodu marzyła o własnej śwince. Usprawiedliwiał ją tylko bardzo młody wiek. - To dawne dzieje - rzeki Owen. A wiec wiedzieli. Ogarnęło ją takie przerażenie, że nie byfa w stanie zebrać myśli. - Ale on mi odmówił, prawda? Quinlan potrząsnął przecząco głową. - Dwukrotnie odmówił, ale nie ustosunkował sie jeszcze do trzeciej propozycji. Mniemam, iż nadal czekasz na odpowiedź, milady. - Wcale nie. - My jesteśmy przeciwnego zdania. Boże! Oni wcale nie żartują. Mówią zupełnie poważnie! Co robić? Co robić? - Jakoś nie widzę, żebyście się z tego śmiali. Milczeli. Odniosła wrażenie, że ta rozmowa sprawia im przyjemność. Wydawało się również, że celowo ją przeciągają. Czyżby na coś czekali? Brenna nie potrafiła być cierpliwa. Musiała poznać ich plany, nim oni sami zechcą je wyjawić. Nie wierzyła, że ci wojownicy przybyli tu wyłącznie po to, by wspominać zdarzenia z przeszłości. Nie mogli również sądzić, iż jej propozycja jest nadal aktualna. I dlaczego właściwie chcieli się nią opiekować? Postanowiła przyłapać ich na kłamstwie. - Powiedziałeś, że jesteś moim pokornym sługą Quinlanie. , Mówiłeś prawdę? Nim odpowiedział, popatrzył w stronę lasu. - Przybyłem tu po to, by cię bronić i dochować ci wierności aż po grób. Moi towarzysze również - odparł z uśmiechem. - Zrobisz więc to. co ci rozkażę? - Oczywiście. - A zatem rozkazuję wam odejść. Nawet nie drgnął, co oczywiście wcale jej nic zdziwiło. - Widzę, że nadał tu jesteś. Nie zrozumiałeś mnie? Olbrzym z trudem powstrzymał śmiech. ¦ - Jeśli odejdę, nie będę mógł się tobą opiekować, pani. Chyba to rozumiesz. Nie rozumiała. Chciała go zapytać, co by zrobił, gdyby to ona odeszła, ale okazało się, że Quinlan również ma coś do powiedzenia. ! - Twoja oferta, pani... - Znów powracasz do tego tematu? Skinął głową. - Złożyłaś tę propozycję memu panu, milady. - Tak. Istotnie. Ale zmieniłam zdanie. Czy ten człowiek jeszcze żyje? Z pewnością jest już bardzo stary. On cię tu przysłał? - Tak - odparł Quinian. - A gdzie on jest? Uśmiechnął się szeroko. Inni również wyszczerzyli zęby. - Stoi za mną, prawda? Pomyślała, że tym razem słuch ją zawiódł. Wszyscy jak na komendę skinęli głowami. - Cały czas tu był? - Nie, dopiero co przyszedł - odrzekł Quinlan. A więc dlatego czekali. Powinna się była domyślić. Gdyby nie była tak zdenerwowana, na pewno wzięłaby pod uwagę taką możliwość. JL'Uł-1 GAMWOMl Nie chciała się odwracać, a duma nie pozwalała jej uciec. Zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu i przygotowała się na to, co miała zobaczyć. Wreszcie się odwróciła... Tak, rzeczywiście stał tuż za nią. Był wysoki jak sosna, barczysty. Nawet nie sięgała mu do podbródka. Nadal nie widziała jego twarzy. Cofnęła się instynktownie, a on natychmiast zrobił krok do przodu. Musiała popatrzeć mu w oczy, by nie uznał jej za tchórza. Gdyby zaczęła uciekać, pomyślałby, że ją przeraził. Dlaczego, na miłość boską, nie przychodzi jej do głowy żaden pomysł? Podniosła na niego wzrok akurat w chwili, gdy zaczynał tracić cierpliwość. Sam był zdumiony własną reakcją. Jej uroda zapierała dech w piersiach. Już wówczas, gdy rozplatała warkocz nad strumieniem, wydała mu się ładna, ale stał za daleko, by przyjrzeć się dokładniej. Zresztą nie miał na to ochoty. Była niezwykle piękną kobietą. Nie mógł oderwać od niej oczu. Czuł się jak zamroczony, choć zaledwie przed chwilą wściekał się w duchu na swoich ludzi za sposób, w jaki na nią patrzyli. Miała nieskazitelną, alabastrową cerę, jasnoniebieskie, błyszczące oczy i czerwone usta, które przywodziły na myśl najrozmaitsze grzeszne przyjemności. Przeniósł wzrok na jej czoło, by odzyskać równowagę. Długo łapał oddech. Czuł. że ta kobieta da mu wiele radości, choć niewątpliwie zmąci również spokój ducha. Jej uroda sprawi, że MacNare odczuje jego zemstę jeszcze boleśniej. W Anglii nie było przecież zbyt wielu pięknych kobiet, a ten rzadki skarb sam wpadł mu w ręce. Wszystko poszło zaskakująco łatwo. Żaden z jej ludzi nie stawiał oporu. Kazał im uklęknąć, a oni zrobili, co chciał. Zachowywali się potulnie jak baranki. Tchórze! Niektórzy nawet odrzucili miecze, choć wcale ich o to nie prosił. Tylko jeden z nich próbował ją ostrzec, mimo iż sam 38 umierał ze strachu. Connor słyszał to, gdy pilnował Brenny przy strumieniu. Oczywiście Quinlan natychmiast uciszył śmiałka, ale dziewczyna z pewnością usłyszała krzyk, bo upuściła wstążkę i ruszyła do obozowiska. Zaraz jednak zatrzymała ją ta druga Angielka i zaczęła coś bredzić o demonach. Lady Brenna jednak nie uciekła, tylko wróciła do obozu, choć z pewnością myślała, że biegnie na spotkanie ze śmiercią. Jedno życie za dwanaście... Tak właśnie mówiła. Connora zdumiało jej zachowanie. Przyszła małżonka okazała się niepodobna do wszystkich znanych mu Anglików. Do tej pory nie spotkał żadnego, który wykazałby się prawdziwą odwagą. Dopiero dziś ta słaba kobieta uratowała honor swych rodaków. Zamierzał napomknąć coś na ten temat, ale zrezygnował. Pomyślał, że na razie nie powinien z nią rozmawiać. Lady Brenna musi najpierw przestać się go bać. Milczenie było w tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem. Założywszy ręce za plecy, czekał, aż dziewczyna przyjdzie do siebie. Czyżby nadal uważała go za złego ducha? Jej oczy mówiły, że to wcale niewykluczone. Ten pomysł wydał mu się tak zabawny, że z trudnością powstrzymał uśmiech. Musiał ją jakoś do siebie przyzwyczaić. Przecież zamierzał wziąć ją do łoża. I to jeszcze dziś wieczór. Nie chciał jej jednak zdradzać swoich planów. Niezależnie od tego, jak długo przyjdzie mu nakłaniać ją do małżeństwa. Gotów był zmilreżyć nawet cały dzień, byleby tylko jego wybranka uspokoiła się na tyle, by go wysłuchać. Brenna postanowiła ukryć przerażenie i uważała, że doskonale jej się to udało. Do tej pory nie wiedziała, czy ten mężczyzna jest przystojny, czy też brzydki jak sam diabeł. Niebieska farba uniemożliwiała jej osąd. Owszem, zwróciła uwagę na jego oczy - duże i ciemne, o żywiołowym wejrzeniu niczym ocean podczas sztormu. Rysy twarzy miał ładne: prosty nos, wystające kości policzkowe, męskie, zacięte usta. Czarne włosy sięgały mu niemal do ramion i ku jej ogromnemu zdumieniu były czyste. 39 IWt fiMtwrkttt Poczuła nagle, że wielkolud bierze ją za rękę. Zdumiona patrzyła, jak ten Szkol delikatnie wyciąga jej sztylet z zaciśniętej dłoni. Pomyślała, że pewnie ciśnie go na ziemię, choćby dla potwierdzenia swej siły. toteż bardzo się zdziwiła, gdy wsunął go do pochewki wiszącej u jej pasa. - Dziękuję - szepnęła, nim zdołała się powstrzymać. Co. do pioruna, w nią wstąpiło? Dlaczego mu dziękuje? Czyż nie powinna go raczej zwymyślać? Boże! Chyba rzeczywiście zwariowała! Jakżeby mogła na niego krzyczeć, skoro nie była w stanie dobyć z siebie głosu? A ten mały nożyk nie zrobiłby mu krzywdy. Pewnie dlatego dostała go z powrotem. Od tego olbrzyma biła tak wielka siła, że pewnie nawet by nie mrugnął, gdyby usiłowała go zranić. Z pewnością jednak nie miała do czynienia ani z bóstwem, ani z diabłem, tylko z człowiekiem. Prymitywnym, przerażającym mężczyzną. A przecież każdy, komu nie brakowało oleju w głowie, wiedział, że kobiety są inteligentniejsze. Matka powtarzała jej tę prostą prawdę, ilekroć ojca nie było w pobliżu. Potrafiła być szczera, czasem nawet aż do bólu, ale nigdy nie powiedziała niczego, co mogło zranić uczucia mężczyzny. Brenna nie zamierzała brać z niej przykładu. Postanowiła być uprzejma, ale nie do końca uczciwa. Wiedziała, że nigdy nie wypłacze się z tej kabały, jeśli powie całą prawdę. - Nie pamiętam cię. panie. Wzruszył ramionami. Najwyraźniej zupełnie go to nie obeszło. - Wydaje mi się, że opacznie mnie, panie, zrozumiałeś - zaczęła znowu. - Nie oczekiwałam od ciebie żadnej odpowiedzi. - Tym razem jej głos zabrzmiał bardziej stanowczo. - Byłam wtedy jeszcze dzieckiem. Z pewnością nie rozważałeś mojej propozycji przez tyle lat. Czyżby mężczyźni naprawdę nie mieli nic lepszego do roboty? - Twoi ludzie tylko sobie żartowali, prawda? Potrząsnął przecząco głową. Najchętniej wrzasnęłaby na niego. Temu człowiekowi brakowało piątej klepki, podobnie jak jego ludziom. A w dodatku okazał się jeszcze mnie rozmowny niż oni. W jaki sposób mogła do niego dotrzeć? Gdyby ojciec Brenny dowiedział się, że składała jakiemuś mężczyźnie takie propozycje, z pewnością by ją zabił. Najpierw jednak musiałby pokonać tego olbrzyma o kamiennej twarzy i jego towarzyszy. Nie wspominając już o wojownikach MacNare'a. Właśnie, MacNare. Byłby wściekły, gdyby odkrył zuchwalstwo swej przyszłej małżonki. Dostrzegła tylko jedno wyjście z tej opresji. Musi znaleźć jakiś sposób, by przemówić barbarzyńcy do rozumu. - Czas na mnie. Pan MacNare z pewnością nie wybaczy mi spóźnienia. Miał wysłać po mnie eskortę. Nie chciałabym, żeby któryś z was doznał krzywdy z powodu tej drobnej pomyłki. Olbrzym położył jej ręce na ramionach, jakby na znak protestu. Zrobił to jednak delikatnie. Popatrzyła na niego ze zmarszczonymi brwiami, próbując odnaleźć jakiś sens w tym szaleństwie. - Wasze przybycie nie ma nic wspólnego z moimi oświadczynami, prawda? Nic. Ani słowa. Nie skinął nawet głową. Jakby mówiła do drzewa. Poczuła, że policzki zalewa jej rumieniec. Wydała z siebie zupełnie niekobiecy odgłos, do złudzenia przypominający jęk. - Dobrze. Załóżmy, że przybyłeś tutaj, by odpowiedzieć na moją propozycję. Jak już jednak wyjaśniłam, ja ciebie nie pamiętam. Gdy byłam małą dziewczynką, chciałam sama poszukać sobie męża, więc jedna z sióstr powiedziała mi. co należy zrobić. Joan ani przez chwilę nie sądziła, że jej posłucham. Mój ojciec niepotrzebnie ze mnie żartował i to on ponosi za wszystko odpowiedzialność. Ty zresztą również. panie, bo byłeś dla mnie mity. Z naszego spotkania zapamiętałam tylko twój uśmiech. I zawsze go będę pamiętać. Angielskie damy nie oświadczają się mężczyznom. To nie wypada - dodała głośniej. - Bóg mi świadkiem, iż braknie mi już sil, by jeszcze cokolwiek tłumaczyć. - A co kazałaś powiedzieć posłańcowi, milady? Pamiętasz swoją ostatnią propozycję? - zapytał Quinlan. Jak, u licha, mogła to pamiętać? Czyż oni jej nie słuchali? Nie mogła odwrócić się do (Juinlana, bo olbrzym nie wypuszczał jej z uścisku. - Zapewne ..Czy pojmiesz mnie za małżonkę" - odpowiedziała. Connor błysnął zębami w uśmiechu, po czym przyciągnął ją do siebie do siebie i ucałował gorąco. Następnie popatrzył jej w oczy. - Oczywiście, że tak, Brenno. 3 On najwyraźniej oszalał. Naprawdę zamierzał ją poślubić. Jej zdanie zupełnie się dla niego nie liczyło. A przecież wszelkimi możliwymi sposobami próbowała przemówić mu do rozsądku. Kłóciła się z nim, prosiła, błagała. Wszystko na darmo. Uciekła się nawet do metod, jakich damy w żadnym wypadku nie powinny stosować. By wreszcie zaczął jej słuchać, nastąpiła mu mocno na nogę. Nawet się nie skrzywił. Ona natomiast musiała się przytrzymać jego ramienia, by nie stracić równowagi. Na szczęście szybko cofnęła dłoń. A potem rozpoczęła przemowę. Spokojnie, nie podnosząc głosu, przedstawiła mu ze stu powodów, dla których nie mogła go poślubić. Okazało się jednak, że żadne argumenty nie zrobiły na nim wrażenia. Milczał jak zaklęty. Nie była nawet pewna, czy w ogóle oddycha. Słuchał jej z ramionami skrzyżowanymi na piersiach i śmiertelnie znudzoną miną. Gdy wyliczyła już wszystkie możliwe konsekwencje tego szalonego postępku, chwycif ją za rękę i pociągnął w stronę koni. Za wszelką cenę musiała się z tego wyplątać. Opracowywała właśnie kolejny plan, wznos2ąc od czasu do czasu modły do Boga, gdy nagle rozległo się wołanie. ' - O co chodzi? - zapytał Connor. Jrut: Caxwboo Quinlan wskazał głową eskortujących ją wojowników. - Zabij ich - rozkazał krótko olbrzym. - Nie! - krzyknęła przeraźliwie. - Nie? - powiedział zdziwiony. - Dlaczego? Dobry Boże! Co z niego za człowiek, skoro zadaje takie pytania? Przynajmniej wzbudziła jego zainteresowanie. Patrzył na nią teraz oczekując na odpowiedź. Wciąż jednak trzymał ją za rękę. - Są bezbronni - zaczęła. - Odebrałeś im miecze. - To nieprawda. Sami rzucili je na ziemię, kiedy wkroczyliśmy do obozowiska. Podaj mi choć jeden powód, dla którego miałbym zosiawić ich przy życiu. Co jest ich obowiązkiem? Świętym, jedynym obowiązkiem? Wyczuła, że ogarnia go wściekłość. Ściskał boleśnie jej palce, a głos twardniał z każdym słowem. - Ich obowiązkiem jest obrona. Rozluźnił uścisk. - A kogo powinni bronie? - Przede wszystkim króla, a w następnej kolejności barona, któremu ślubowali wierność. - I kogo jeszcze? Zbyt późno zrozumiała jego intencje. Nie potrafiła jednak wykręcić się od odpowiedzi. - Mnie. - A bronili? - To już nie twoja sprawa, panie. - Oczywiście, że moja. Ci ludzie utracili honor, zasługują więc na śmierć. - Nie do ciebie należy decyzja w tej sprawie. - Oczywiście, że do mnie, gdyż zostaniesz moją żoną. - To ty tak twierdzisz. - Nie, ja to wiem - rzucił twardo. - Nie daruję życia takim tchórzom. - Jest jeszcze jeden powód, dla którego nie należy ich zabijać... - Urwała. Boże, dobry Boże, pomóż mi, błagała w myślach Stwórcę. Pochyliła głowę i wbiła wzrok w ziemię, szukając gorączkowo jakiegoś przekonywającego argumentu. - Czekam. Tak. tylko Pan Bóg najwyraźniej nie zamierzał udzielić jej pomocy. - I tak tego nie zrozumiesz, panie - szepnęła. - Czego nie zrozumiem? - Tego, że jeśli zabijesz moich żołnierzy, nie będę mogła cię poślubić1. - Czyżby? Odniosła wrażenie, że olbrzym z Irudem powstrzymuje śmiech. Zerknęła na niego ukradkiem, lecz był śmiertelnie poważny. - Owszem. Wiedziałam, że nie zrozumiesz. Gdybyś nie był poganinem... - Nie jestem. Nie uwierzyła. Przecież był cały usmarowany farbą Tylko poganie uznawali taki bezbożne rytuały. Connor stracił już zbył wiele cennego czasu na dyskusje. Zerknął na Quinlana, gotów puścić żołnierzy wolno, oczywiście nie z powodu słabych protestów Brenny. Nie chciał po prostu, żeby dziewczyna się go bała. Strach jest mile widzianym gościem w sercach wrogów, lecz żona nie powinna lękać się swego męża. Niestety Brenna nie dała mu czasu, by mógł okazać wspaniałomyślność. - Zaczekaj! - krzyknęła. - Czy małżeństwo ze mną jesl dla ciebie ważne? Wzruszył ramionami. Zrozumiała to jako odpowiedź twierdzącą. - A mimo to nie chcesz mi wyjaśnić, dlaczego. - Nie muszę ci niczego wyjaśniać. lilUE GĄMWPOZJ - W takim razie ja chciałabym wyłożyć swoje racje - odparła. - Skoro nie jesteś poganinem, w jaki sposób zamierzasz mnie zmusić do małżeństwa? Ogłosisz po prostu przyjaciołom i rodzinie, że bierzesz sobie żonę? Czy też przewidujesz uroczystą ceremonię przed ołtarzem, z księdzem, który pobłogosławi nasz związek. - Będzie i ksiądz. Zmarszczyła brwi. - Prawdziwy? Wreszcie się uśmiechnął. Boże, co za podejrzliwa z niej kobieta! - Najprawdziwszy - zapewnił. Zwycięstwo znalazło się nagle w zasięgu ręki. Szybko zmówiła modlitwę dziękczynną. - W takim razie jak zdołasz mnie skłonić do wypowiedzenia przysięgi małżeńskiej? - Złożysz ją dobrowolnie. - Czyżby? Zapędziła go w kozi róg. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo mu zależy na jej zgodzie. Jeśli o niego chodzi, poradziłby sobie z nią bez trudu, ale martwił się o Aleca Kincaida. który mógł narobić mu kłopotów. Gdyby dowiedział się, że Connor poślubił tę kobietę wbrew jej woli, rozpętałoby się piekło. Z tym również jakoś by się uporał, ale Kincaid mógł dojść do wniosku, że Brenna należy do MacNare*a, a wtedy Connor musiałby wystąpić przeciw własnemu bratu. Zauważyła z satysfakcją, że olbrzym przestał się uśmiechać. - Myślę, że teraz rozumiesz - powiedziała. - Chciałabym, żebyś puścił wolno tych żołnierzy. Niech jadą do pana MacNarc'a lub wracają do mego ojca. Ta niewinna istota myślała, że ratuje tym ludziom życie. On natomiast wiedział, że MacNare podda ich najokrutniejszym torturom, a ojciec Brenny również będzie musiał ich zabić, gdyż zniesławili jego dobre imię. - A jeśli przystanę na twoje warunki? - spytał, starając się zachować powagę. - Czy wtedy zgodzisz się mnie poślubić? Bardzo mi na tym zależy. - Co to za różnica? - Kiedyś zrozumiesz. - Spodziewasz się, że przyklasnę czemuś, co stanowi dla mnie zagadkę? - A ty sądzisz, że daruję życie dwunastu tchórzom, zatruwającym powietrze, którym oddycham? Zmarszczył gniewnie brwi, jakby zamierzał zmienić zdanie. Postanowiła nie przeciągać struny. 1 tak przecież odniosła znaczące zwycięstwo. - Zgadzam się - powiedziała krótko. - Masz miękkie serce. Zadziwił ją tym komplementem. - Dziękuję. - Nie zamierzałem cię chwalić - warknął. - Uważam to za przejaw słabości. Oniemiała. Jak zresztą mogła dyskutować z tak osobliwą opinią? Jego towarzysze byfi równie dziwni jak ich pan. Gdy bowiem otrzymali rozkaz, by zostawić Anglików w spokoju, nawet nie próbowali kryć rozczarowania. Wygięli tylko usta w podkówkę. zupełnie jak zawiedzione dzieci. Patrzyła na nich z niedowierzaniem, a Quinlan miał nawet czelność się do niej uśmiechnąć. Natomiast człowiek, któremu właśnie oddała rękę. w ogóle nie raczył się do niej odezwać. - Brenno? - zapytał, kiedy odeszli na tyle daleko, że nikt nie mógł ich słyszeć. - Tak? - Nie zawsze będę taki wielkoduszny. Zrozumiała, że mówi poważnie i choć miała ochotę wybuchnąć śmiechem, poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Traciła zupełnie panowanie nad- sobą. Postanowiła uczynić wszystko, by się uspokoić. Musi odzyskać jasność myślenia i znaleźć jakieś wyjście z tej opresji. Dobry Boże. w co ona się wpakowała? Niech to piekło pochłonie! Nie czulą się w najmniejszym stopniu winna. Wątpiła, by ktokolwiek z rodziny, z ojcem na czele, zrozumiał sytuację, w jakiej się znalazła. Przecież się odgrażała, że zrobi coś strasznego. Z pewnością pomyślą, że dotrzymała słowa. - Jeśli ojciec będzie miał do mnie pretensje, powiesz mu prawdę, parne. Musisz mi to obiecać. Nie odpowiedział. Wiedziała jednak, że słyszy każde słowo. - Musisz mi to przyrzec - zażądała ponownie. Wsadził ją na konia i choć było to uprzejme z jego strony, nie raczyła mu podziękować. - Proszę - powtórzyła, chwytając go za rękę. - Nie sądzę, byś jeszcze kiedykolwiek spotkała się z rodziną, więc chyba niepotrzebnie się martwisz. Uważał, że rozumuje logicznie. Ona zaś uznała go z okrutnika. Na samą myśl o tym, że może już nigdy nie zobaczyć ojca, mamy, braci i sióstr, znów zebrało się jej na płacz. Odepchnęła jego rękę. - Na pewno się z nimi spotkam. Chyba nie sądzisz, że... Czy matka nie mówiła ci, panie, że nie należy nigdzie odchodzić, gdy ktoś do ciebie mówi? Connor nie wierzył własnym uszom. Ta kobieta ośmiela się go krytykować. Nikt nigdy nie odezwał się do niego z lak jawną dezaprobatą, a już zupełnie nie wyobrażał sobie, by jakakolwiek białogłowa mogła pozwolić sobie na tego rodzaju zachowanie. Zupełnie nie wiedział, jak powinien zareagować. Gdyby obraził go mężczyzna, nie miałby takich wątpliwości, ale ona była kobietą. Taką jak Brenna widział po raz pierwszy w życiu. Większość niewiast go unikała, a inne - śmielsze Iftmud '. - milkły w jego obecności i wbijały wzrok w podłogę. Ta zaś prowokowała go do śmiechu nawet wtedy, gdy się na niego złościła. Nie potrafił sobie wyobrazić, że padnie przed nim na kolana, z drugiej jednak strony nie mógł pozwolić, by traktowała go tak obrażliwie. Nie byłby to dobry początek związku. Już wkrótce miał stać się jej panem i władcą, a ona powinna zrozumieć, co to oznacza. Na razie jednak postanowił okazać wyrozumiałość, ścisnął tylko delikatnie jej udo i spo-> jrzał w oczy. I - Nic jeszcze nie rozumiesz, więc ci wybaczam - powiedział. I - Czego nie rozumiem? - Roli, jaką przyjdzie ci pełnić w moim domu. Wkrótce się przekonasz, jak ogromnego zaszczytu dostąpiłaś. I - Czyżby? - Tak. I - Może lepiej by było, gdybyś scedował te zaszczyty na ¦ kogoś innego. Zignorował jej uwagę. - Dopóki się nie nauczysz cenić tego ogromnego daru, jakim jest małżeństwo ze mną proszę, byś wyrażała swoje zdanie wyłącznie wówczas, gdy cię o to poproszę. Nie mogę ¦ tolerować zuchwalstwa. Przyrzeknij, że będziesz o tym pa- ¦ miętała Nie przejęła się tym zanadto. W końcu wiele można znieść, a ona była przekonana, że za chwilę ten koszmar się skończy. - Nie wolno mi zatem wyrażać własnych poglądów? - Nie przy ludziach - uściślił. - Gdy będziemy sami, ¦ możesz robić, co chcesz. - Chcę wrócić do domu. - Wykluczone. Westchnęła. Powrót oznaczałby spotkanie z ojcem, a na to nie miała ochoty. Ktoś musiałby najpierw mu wytłumaczyć. co się właściwie stało... . Ii U9 .....KJua - Zgodzę się na wszystko, jeśli obiecasz, że powiesz . prawdę mojemu ojcu. - Nie ugnę się przed tobą - Ja również nie zamierzam d ulegać, panie. Pominą! milczeniem tę bezczelną przechwałkę. - Jednak biorąc pod uwagę twój lęk przed przyszłością, | tym razem zrobię wyjątek. Jeśli kiedykolwiek spotkam się z baronem Haynesworthem, powiem mu, co zaszło. - Ale nie powiesz mu o moich propozycjach? Ojciec na I pewno by mi nie wybaczył, mimo iż byłam wtedy dzieckiem. - Nawet o tym nie wspomnę. Uśmiechnęła się promiennie. - Dziękuję. - Nic powinnaś okazywać uczuć w obecności moich ludzi. "i Wyrwała mu rękę. - Niczego podobnego nie uczyniłam. - Ależ tak. Ostatnie słowo należało do niego, dokładnie lak jak Jubił, Gdy się od niej odwracał, dostrzegła uśmiech na jego twarzy. Ten człowiek miał zupełnie spaczone poczucie humoru. Czyżby wszyscy szkoccy górale byli tacy? Miała jednak nadzieję, że jakoś dojdzie z nimi do ładu. Dobry Boże, ona się zastanawia, jak będzie wyglądało jej życie z tym barbarzyńcą! Nie pojmowała, co się z nią dzieje. Powinna raczej szukać sposobów ucieczki, a nie snuć plany na przyszłość. W dodatku odczuła ulgę, gdy dzikus obiecał, że nie zdradzi jej przed ojcem, a przecież nie istniał żaden powód, dla którego mogłaby mu wierzyć. Może doprowadził ją do obłędu? Beatrice też zachowywała się tak. jakby tknęło ją pomieszanie zmysłów. Właśnie... Beatrice... Zupełnie zapomniała o pokojówce. Pewnie umiera gdzieś ze strachu. Zeskoczyła z konia i popędziła w stronę żołnierzy, którzy ze zwieszonymi głowami chowali miecze do pochew. Żaden nie zareagował na jej wołanie, więc zdecydowała się podejść bliżej. I Wtedy jednak jak spod ziemi wyrósł przed nią Quinlan i zablokował przejście. Pozostali odgrodzili ją całkowicie od wojowników. Gdyby była naiwna, pomyślałaby, że usiłują ją obronić przed jej własną eskortą. Uznawszy tę koncepcję za absurdalną doszła do wniosku, że to tylko kolejna demonstracja siły. - Chciałabym porozmawiać z żołnierzami mego ojca, Quinlan potrząsnął głową. - Twój pan nie byłby rym zachwycony, milady. On nie był jej panem. Kłótnią jednak nic nie wskóra. - Nie sądzę, by wasz pan miał coś przeciwko temu. To i zajmie mi tylko chwilkę. Quinlan niechętnie ustąpił. Stanął u boku Brenny i założył ręce za plecy. - Teraz możesz mówić, pani. Nie traciła czasu. - Haroldzie, proszę, nie zapominajcie o Beatrice. Schowała się gdzieś niedaleko strumienia. Byłabym wam wdzięczna, gdybyście zabrali ją do domu. Harold skinął głową, nie patrząc jej w oczy. - Powiesz moim rodzicom. ż.eby się nie martwili? Wymamrotał coś, czego nie zrozumiała. Zrobiła więc krok do przodu, lecz Quinlan natychmiast zagrodził jej drogę. Spojrzała gniewnie na Szkota i znów odwróciła się do Harolda. - Co mówiłeś? - spytała. - Nie dosłyszałam. Podniósł na nią wzrok. - Pani ojciec pomści tę zniewagę, milady. Serce stanęło jej w gardle. - Nie, nie chcę, by przeze mnie rozpętała się wojna. Spróbuj mu wszystko wytłumaczyć. - Glos jej się załamał, więc urwała i zaczerpnęła głęboko powietrza. - Nie chcę się stać przyczyną konfliktu. Powiedz ojcu. że pragnęłam tego małżeństwa Sama o nie prosiłam. - Chciałaś poślubić MacNare'a, pani? - upewnił się Harold, który najwidoczniej opacznie zrozumiał jej słowa. - Nie, nigdy. Pragnęłam poślubić... - Boże, nie mogła przypomnieć sobie jego imienia. - Pragnęłam... - Spojrzała niepewnie na Quinlana. _ Jak i nazywa wasz pan? - Connor MacAlister. - Pragnęłam poślubić Connora MacAlistera. Przypomnij ojcu, że zna mego przyszłego męża, choć widzieli się bardzo dawno temu. - Czas na nas, pani - powiedział Quinlan, dojrzawszy, że i Connor łypie na nich zza krzaków. Nie podobało mu się to. co widział. - Jeszcze chwila. Nie zostawiła Quinlanowi czasu na dyskusje. - Powiedz ojcu, żeby nie próbował mnie odbić. Chcę, by cieszył się moim... moim szczęściem - dokończyła z trudem. Kiedy Connor do niej podszedł, siedziała już na koniu. Zręcznie wskoczył na grzbiet czarnego ogiera, który wyglądał równie groźnie jak jego pan. Zerknęła na Connora i od razu tego pożałowała. W jego oczach bowiem płonął taki gniew, że Brenna szybko chwyciła wodze i odwróciła wzrok. Nie chciała, by wiedział, że dostrzega jego zły nastrój. Ale on nie pozwolił się zignorować. Czyżby ta kobieta naprawdę chciała, by uwierzył, iż chce go uchronić przed gniewem jej ojca? Nie wiedział, czy ma się śmiać, czy obrazić. Podjechał do niej. ujął za podbródek i zmusił, by spojrzała mu w oczy. - Dlaczego? Domyśliła się, o co pyta. - Bo wojna oznacza śmierć - odparła. - Dla niektórych tak - potwierdził, wzruszając ramionami. - Już jeden zabity to zbyt dużo - powiedziała. - Nie chcę, by ktokolwiek o mnie walczył. Ojciec ma ogromną armię, ale pościg za mną kosztowałby go zbyt wiele trudu i wysiłku. Na pewno zechce stanąć na czele swego wojska, a ja się boję, że ty. panie... I - Co? I- Mógłbyś go zabić. Udało się jej ugłaskać potwora. Żałowała, że nie jest na tyle silna, by zrzucić go z konia. Connor byt równie dumny, jak pewny siebie, toteż obróciła obie te wady na swoją korzyść, dając mu wyraźnie do zrozumienia, kogo typuje na zwycięzcę ewentualnej wojny. MacAlister górował fizycznie nad jej ojcem, ten z kolei dysponował potężną armią. Doszłoby do rzezi, ale to Connor poległby jako pierwszy. Dlaczego w takim razie skłamała Haroldowi? Nie potrafiła tego wytłumaczyć. Wiedziała, że pali za sobą mosty. Wyobrażała sobie, w jaki straszny gniew wpadnie jej ojciec, gdy . posłaniec przekaże mu fatalną wiadomość. Nie wierzyła, by rodziciel zadał sobie trud i dokładnie wszystko przemyślał. Nie przyjdzie mu do głowy, że to ona mogłaby wymyślić tak perfidny podstęp. A przecież zwyczajnie zabrakłoby jej na to czasu. Ojciec się jej wprawdzie wyrzeknie, ale przynajmniej ¦ zostanie przy życiu. I inni również. - Za nic na świecie nie chciałabym sprawiać kłopotów memu ojcu. Po głębszym zastanowieniu dochodzę jednak do wniosku, iż moje intencje nie będą miały wielkiego wpływu na przebieg wypadków. Pan MacNare wysłał po mnie swoich ludzi i jestem przekonana, że dojdzie do rozlewu krwi. - Nie. Nikt cię nie będzie szukał. Powiedział to z głębokim przekonaniem, a ona nie miała już siły na dyskusje. Tak bardzo tęskniła za rodziną, że z Irudem powstrzymywała się od płaczu. Niestety mogła do woli rozpamiętywać swa rozpacz, gdyż nikt nie odezwał się do niej aż do wieczora. Jechafa między dwoma wojownikami o kamiennych twarzach, którzy nawet na nią nie spojrzeli. A Gilly - jej urocza klacz - była równie niezadowolona z ich towarzystwa. Connor pojechał przodem, a nikt inny nie miał ochoty bawić jej rozmową. Wszyscy bezustannie penetrowali las w poszukiwaniu wroga. Mimo iż wydawało się to dziwne, Brenna odzyskała poczucie bezpieczeństwa. Bolało ją natomiast siedzenie, toteż postanowiła pójść za radą matki i ofiarować swój ból na intencję dusz potępionych. Nie rozumiała wprawdzie, dlaczego jej trywialne dolegliwości miałyby im pomóc, ale postąpiła zgodnie z wpajanymi jej przez lata zasadami. Tak, nie miała nic przeciwko cierpieniu, gdyż mogła w ten sposób odkupić grzechy. Nie chciała jednak dręczyć Bogu ducha winnego konia. Gilly wyraźnie zwolniła kroku. Nie nadawała się do tak forsownej podróży. Biedne stworzenie było wyrainie u kresu sił. Brenna nie wiedziała, do kogo powinna się zwrócić z prośbą o postój. Oczywiście jej wybór padłby na Connora, ale on zniknął z pola widzenia i musiałaby chyba zacząć krzyczeć, by ją usłyszał. Poza tym nie byłby to najlepszy pomysł. Z zasępionych twarzy Szkotów domyśliła się, że są na terytorium wroga. Zastanawiała się przez chwilę, czy Connor ma jakichkolwiek przyjaciół, po czym doszła do wniosku, że z pewnością nie. Nikt nie chciałby się zadawać z rozjuszonym niedźwiedziem. Uśmiechnęła się w duchu, ale zaraz przypomniała sobie o Gilly. Postanowiła, że podzieli się swymi obawami z Quin-lanem i dotknęła jego ramienia. Zareagował tak gwałtownie, jakby go uszczypnęła. Cofnął się i zmarszczył gniewnie brwi. Zanim zdołała wyszeptać swoją prośbę, położył znacząco palce na ustach. Brenna AOfcUet I szybko wskazała mu Gilly w nadziei, że wojownik nie jest ślepy. Klacz ledwo trzymała się na nogach ze zmęczenia. Quinlan nie podzielał jednak jej obaw. Zmusił swego rumaka do galopu i zniknął za drzewami. Nie zostawił jednak Brenny bez opieki. Natychmiast bowiem miejsce u jej boku zajął inny wojownik. Jechali dalej. Zaczynała odczuwać zmęczenie. Sądziła, że Quinlan pojechał po Connora, ale minęły już wieki, a oni nie wracali. Przymknęła oczy. Może na minutę, najwyżej dwie. » Tak jej się przynajmniej wydawało. Kiedy jednak je otworzyła, Connor właśnie zdejmował ją z siodła i sadzał sobie na kolanach. Zabrakło jej sił, by go odepchnąć, lecz nim zasnęła, podjęła mocne postanowienie, iż się o niego nie oprze. Niestety, gdy znowu otworzyła oczy, stwierdziła ze zgrozą, że obejmuje go w talii, a co gorsza przyciska mu twarz do szyi. Bijące od niego ciepło ogrzewało ją lepiej niż tuzin wełnianych kołder. I byłoby jej naprawdę przyjemnie, gdyby nie czuła się tak upokorzona. Spała z otwartymi ustami, co uznała za ¦ wyjątkowo obrzydliwe. Na szczęście przypomniała sobie o Gilly, dzięki czemu natychmiast zapomniała o wstydzie. To biedne stworzenie nie ujechałoby daleko, dźwigając ją na grzbiecie. Odsunęła się od Connora, by poprosić go o postój. Klacz musiała odpocząć. On jednak objął ją tylko mocniej w talii i zmusił do pozostania na miejscu. 1 Musiała go uszczypnąć, by zwrócić na siebie uwagę. I W odpowiedzi otoczył ją ramionami tak mocno, że omal jej nie udusił. Nie widziała jego twarzy, ale mogła dać głowę, że ¦ łypie na nią spod oka. Jednak bardzo się myliła, bo Connor się uśmiechał. Roz- F bawiła go niemal do łez zuchwałość dziewczyny. Doskonale wiedział, że Brenna się go boi, a mimo to zdecydowała się go uszczypnąć. Co za niekonsekwentna istota! Skoro budził w niej lęk, nie powinna go prowokować. Postanowił, że k' kiedyś, kiedy nie będzie-nual ważniejszych spraw na głowie, spróbuje ją nakłonić, by mu wyjaśniła powód tak dziwnego zachowania. Tymczasem Brenna postanowiła, że zacznie wrzeszczeć, ale w tej samej chwili Connor zarządził poslój. Dziewczyna ucieszyła się tak bardzo, że zapomniała zrobić mu awanturę za nieczułość, jaką okazał Gilly. Biedna klacz zasłużyła na przynajmniej tydzień odpoczynku. Connor zsiadł z konia i pomógł Brennie. - Nie używasz siodła - zauważyła - Żaden z nas go nie używa Minąwszy go bez słowa, podeszła do klaczy, krzywiąc się z bólu przy każdym kroku. Mogła sobie wyobrazić, jak czuje się Gilly. Zauważyła, że jeden z ludzi Connora uwolnił nieszczęsne stworzenie od siodła, czym zaskarbił sobie jej względy. Connor nie pozwolił jej jednak zajmować się koniem. Powierzył to zadanie Owenowi - wojownikowi z blizną i miłym uśmiechem. Podziękowawszy mu za opiekę nad klaczą, patrzy-ła, jak prowadzi Gilly na małą polankę rozjaśnioną światłem księżyca. Gilly szła za nim bez oporów, co nie wróżyło nic dobrego. Wielokrotnie już bowiem usypiała czujność stajennych, a potem gryzła ich znienacka. Brenna ostrzegła Owena, po czym udała się na poszukiwanie swego bagażu. Connor wybrał na nocleg piękną dolinę w samym sercu puszczy. Wokół pyszniły się dostojne drzewa, a z ziemi wyrastały fioletowe kwiatki, które obudziły się właśnie z zimowego snu. Konary złotozielonych drzew przepuszczały akurat tyle światła, by Brenna mogła dojść bezpiecznie do jeziora położonego nieco dalej na południe. Nareszcie mogła zostać sama i zaspokoić swoje potrzeby. Po dziesięciu minutach Connor uznał, że najwyższy czas przyprowadzić ją z powrotem do obozowiska. Zastał ją klęczącą obok kufra Mrucząc coś pod nosem, przeszukiwała swój bagaż. Wokół walały się różne części garderoby. Robiła to zupełnie bezwiednie; myślała bowiem o tym, jak wyplątać się z tej kabały. Na szczęście czas pracował dla niej, toteż była przekonana, że gdy tylko przyjdzie do siebie, podejmie jakieś rozsądne działania. Connor stał nad nią w milczeniu, czekając, aż raczy go zauważyć. Po kilku minutach podał jej myjkę, znalezioną fwiele godzin wcześniej, przy strumieniu. . - Tego szukasz? - Tak. dziękuję - odparła z roztargnieniem. - Pewnie upuściłam ją przed chwilą. W przeciwnym wypadku na pewno 'zauważyłabym jej brak Jestem bardzo spostrzegawcza. Nie zaprotestował. Nie oddał jej też błękitnej wstążki, którą zgubiła nad strumieniem. Postanowił ją zatrzymać, by mu przypominała, że naprawdę się ożenił. W przeciwnym razie mógłby zapomnieć o tak nieistotnym fakcie. - Umyj twarz. Masz umalowane usta. Wyprostowała się tak szybko, że omal nie upadła. - Ja nie maluję twarzy - odparła z przerażeniem. Tylko kobiety zmierzające prostą drogą do piekła hołdowały tym pogańskim obyczajom. - Ubrudziłaś się moją farbą - Jak... A, już wiem. Kiedy zmusiłeś mnie, żebym ponownie zaproponowała ci małżeństwo, ośmieliłeś się mnie pocałować, nie pytając nawet o zgodę. - Tak - zgodził się dla świętego spokoju, byle tylko nie przedłużać rozmowy. Jego zdaniem to niewinne muśnięcie warg trudno było nazwać pocałunkiem. Potraktował je wyłącznie symbolicznie. - Ksiądz czeka. Pospiesz się. Nie wierzyła własnym uszom. - Ksiądz? Czeka na nas? Dlaczego? - zapytała, zerwawszy się na równe nogi. Connora zdumiało jej zachowanie. Była najwyraźniej przerażona, a on nie widział ku temu żadnego powodu. lvur GAKWoco - Bo musi wreszcie zrobić to, co do niego należy. - Czyli? - Już zapomniałaś? Udzieli nam ślubu. - Teraz?! - krzyknęła. - Chcesz się ze mną ożenić już zaraz? Przeczesała palcami włosy i splotła dłonie. Zdawała sobie sprawę, że krzyczy, ale zupełnie nie mogła przestać. Jego kamienny spokój był nie do zniesienia. Chyba /wariował, skoro wierzył, że ona wyjdzie tak nagle za mąż. - A jak ty sobie to wszystko wyobrażałaś? Była zbyt przerażona, by odpowiedzieć. - Czego się spodziewałam? Sądziłam, że dasz mi trochę czasu. - Na co? Na wymyślenie jakiegoś sposobu, żeby się z tego wykaraskać. miała ochotę wrzasnąć, ale na szczęście ugryzła się w język. - Na... przygotowania do wesela. Myślałam, że najpierw zabierzesz mnie do domu. - A więc oszczędziłem ci kłopotu. Możesz mi jednak podziękować później. - Żywiłam również nadzieję, że wróci ci rozum - wybuchnęła. - Wiem, co robię. Czuła, że za chwilę zemdleje. Obróciła się więc i usiadła na brzegu. Przymknąwszy oczy, próbowała się skupić, gdy tymczasem cały świat wirował wokół niej jak oszalały. Tak, potrzebny był jej plan. Jakikolwiek plan. Wpadła w taką panikę, że rozum odmówił jej posłuszeństwa. Wiedziała, że przede wszystkim musi przywitać iię z księdzem. Tak. przywita się z księdzem, zaprosi go na wspólny posiłek i zaproponuje, by odpoczął. Mógł przecież zaczekać z ceremonią do rana, a najlepiej miesiąc lub dwa. a może nawet dziesięć. Wszak zawarcie małżeństwa to poważna decyzja. Jeśli po takim czasie Connor nie zmieniłby zdania, nie pozostałoby jej nic innego, jak szyć suknię ślubną. Connor zaczynał się niecierpliwić. Człowiek ma w końcu ograniczoną wytrzymałość, a upór tej kobiety najwyraźniej nie znał granic. Postanowił więc, że zaczeka jeszcze chwilę, :a potem weźmie sprawy - a także Brennę - w swoje ręce. Zanurzył szmatkę w wodzie i nim dziewczyna zdążyła się odsunąć, wytarł jej twarz. Nie starał się być delikatny. Gdy skończył, policzki Brenny płonęły żywym ogniem. Connor nie wiedział, czy szorował je zbyt mocno, czy leż może wypłynął na nie rumieniec. - Czas na nas - powiedział. Wstał, chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą. - Wreszcie rozumiem. Ja umarłam, prawda? Umarłam ze strachu, a teraz odbywam pokutę. Boże, czy naprawdę zasłużyłam na tak surową karę? Connor udał, że nie słyszy jej narzekań i z trudem ukrył uśmiech. Jakaż ona uczuciowa! Ale przynajmniej nie płacze. W przeciwnym razie ksiądz mógłby pomyśleć, że została zmuszona do małżeństwa. Choć istotnie tak się stało, Connor nie chciał wtajemniczać w całą sprawę ojca Sinclaira. Poza tym nie przepadał za beksami. Z dwojga złego wolał złośnice. Brenna miała raczej ochotę kogoś zabić, niż płakać. Na ofiarę oczywiście upatrzyła sobie Connora. Za jakie grzechy musiała go poślubić? Ślub. Jej własny ślub. Kiedyś marzyła, że ta wzniosła ceremonia odbędzie się w kaplicy jej ojca, w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Teraz okazało się, że świadkami uroczystości będą tylko prymitywni wojownicy. Ksiądz natomiast wydał się jej za młody jak na poważnego duchownego. Jednak duma nie pozwoliła jej zrobić sceny. Wszyscy obecni nie spuszczali z niej wzroku, toteż stanęła pokornie u boku Connora, a gdy razem podeszli do księdza, uniosła wdzięcznie rąbek spódnicy i złożyła młokosowi ceremonialny ukłon. - Możemy zaczynać? - spytał ksiądz, patrząc z troską na MacAIistera. s* -..I JOUEGA.HWOOD - Już? - wyrwało się Brennie. Connor westchnął głęboko. - Ile razy zamierzasz o to pytać? - Czy coś nie w porządku? - Młody duchowny zmarszczył brwi. - Nie jestem zachwycony barwami wojennymi na twojej twarzy, panie, i będę musiał zdać sprawozdanie z tej ceremonii zarówno swoim zwierzchnikom, jak i Alecowi Kincaidowi. Co im mam powiedzieć? - Co ksiądz sobie życzy. Mój brat na pewno mnie zrozumie. Ksiądz skinął głową. - W porządku. Czy przyszłaś tu z własnej woli, pani? Zgadzasz się poślubić Connora MacAlistera? Zebrani wbili w nią wzrok. Ona tymczasem myślała gorączkowo, co ma teraz zrobić. Dała przecież słowo. Żołnierze jej ojca zostali przy życiu, a więc teraz nadeszła jej kolej, by dotrzymać umowy. Ksiądz nie przejmował się specjalnie jej zdenerwowaniem. Zdążył się już przyzwyczaić do załzawionych panien młodych. Odkąd otrzymał święcenia kapłańskie, udzielił już wielu ślubów i wiedział, że podczas takich uroczystości można się wszystkiego spodziewać. - Ksiądz czeka na odpowiedź, Brenno - przypomniał jej Connor. - Rzeczywiście, czeka - wtrącił Quinlan, starając się nadać głosowi jak najłagodniejsze brzmienie. W końcu musiała stawić czoło nieuniknionemu. - Tak, ojcze, ale... - Odpowiedz pełnym zdaniem. Prawo kościelne wymaga, być oświadczyła, że chcesz poślubić Connora MacAlistera z własnej nieprzymuszonej woli - Teraz? - Przysięgam, że jeśli jeszcze raz to powtórzysz... - zaczął Connor. Brennie w końcu zaświtała w głowie pewna myśl. - Ojcze, nie zostaliśmy sobie odpowiednio przedstawieni. Nie znam nawet twego nazwiska, choć powinnam je znać, prawda? Sądziłam, że zjemy kolację, ty wypoczniesz, a jutro pojedziemy do twojej kaplicy. Nawet jeśli takowa nie istnieje, moglibyśmy poszukać innej, a ty przygotowałbyś mnie jakoś do przyjęcia sakramentu małżeństwa. Nagle zamarła. - Barwy wojenne? Czy ojciec powiedział „barwy wojenne"? Connor MacAlister zamierza mnie poślubić z barwami wojennymi na twarzy? Nie chciała oczywiście krzyczeć na księdza, ale jej cierpliwość się wyczerpała. Przestało ją obchodzić, kto zostanie przy życiu, a kto zginie, nawet jeśli to ona sama miałaby umrzeć. Ważna była tylko jedna rzecz. Barwy wojenne na twarzy Connora. I właśnie przeciw niemu obróciła swój gniew. Była na niego tak wściekła, że aż łzy napłynęły jej do oczu. - Wykluczone - oświadczyła twardo. Ksiądz otworzył usta ze zdziwienia. Jeszcze nie słyszał, by ktokolwiek ośmielił się odezwać w ten sposób do Connora MacAlistera. Mógł sobie na to pozwolić jedynie Alec Kincaid. Ta drobna kobietka wykazała ogromną odwagę. Postanowił zapamiętać każde słowo, by móc wszys±o opowiedzieć przyjaciołom i znajomym. Connor zamierzał postraszyć Brennę gniewem bożym, ale zmiękł na widok jej łez. Nie rozumiał, dlaczego tak ją zdenerwowała ta farba, a!e najwidoczniej istniał ku temu jakiś powód. Boże, co za nieznośna dziewczyna, przemknęło mu przez myśl. - Nie podnoś na mnie głosu - powiedział podejrzanie spokojnym tonem. - A ty nie maluj się tak ohydnie w dniu naszego ślubu - odparowała. Znów zaimponowała mu swoją odwagą. - Chcę mieć to wreszcie za sobą. Puściła jego ramię i skrzyżowała ręce na piersiach. - Zaczekamy. - Jeśli sądzisz... - Już nigdy więcej o nic cię nie poproszę. Do diabla! Wyglądała tak, jakby miała zamiar rozszlochać się na dobre. Czyżby nie rozumiała, że zostanie jego żoną? To przecież był zaszczyt, a nie wyrok śmierci. Najwyraźniej jednak nic zdawała sobie z niczego sprawy. Jedno z nich musiało wszakże wykazać rozsądek, toteż Connor postanowił przyjąć na siebie tę odpowiedzialność. - Naprawdę tak ci na tym zależy? Nie mogła uwierzyć, że zadał tego rodzaju pytanie. Przecież barwy wojenne na twarzy w dniu ślubu obrażały Boga, Kościół i księdza, nie wspominając już o niej samej. - Bardzo. - W takim razie zmyję farbę, ale po raz ostatni ulegam twoim żądaniom. Connor popatrzył na swych towarzyszy. Wszyscy kiwnęli głowami na znak zgody. - Czy wyraziłem się dostatecznie jasno? - Tak. (jestem ci za to wdzięczna. Miała ochotę się uśmiechnąć, ale opanowała się. Connor odszedł ciężko wzdychając. I wtedy po raz pierwszy poczuła, że nie boi się przyszłości. Connor jednak ustąpił. Może nie był aż takim barbarzyńcą. Nie wystarczy to zapewne do szczęśliwego małżeństwa, ale i tak drobne zwycięstwo ją cieszyło. Wtedy przypomniała sobie o jego kompanach. - Zamierzaliście uczestniczyć w uroczystości? - spytała, marszcząc brwi. Nie musiała nic dodawać. Quinlan i reszta skłonili się pokornie i ruszyli za swym panem. Żaden z nich nie próbował nawet zaprotestować. Przeciwnie. Kilku z nich obdarzyło ją nawet uśmiechem. Widocznie Ił chcieli, by ich polubiła. Oczywiście nie ufała tym ludziom, toteż postanowiła się przekonać na własne oczy, czy zrobią co kazała. Nie przyszło jej jednak do głowy, źe zanim się umyją będą I musieli najpierw zdjąć ubranie. Była zbyt zajęta fetowaniem swego sukcesu, by myśleć logicznie. Najpierw na ziemię spadły ich ciężkie, skórzane pasy. § Stanęła jak wryta, przymykając oczy. Nie zrobiła tego jednak wystarczająco szybko i zdążyła jeszcze dostrzec ich nagie 15 siedzenia. Posłyszała śmiech olbrzymów. Na pewno wiedzieli, źe idzie za nimi. r Zupełnie nieoczekiwanie pojawił się przy niej ksiądz. - Nie zostaliśmy sobie przedstawieni, pani. Nazywam się Kevin Sinclair, jestem synem Angusa Sinclaira z Neatherhills. - Miło mi cię poznać, ojcze. Mam na imię Brenna. Jestem córką barona Haynesworth, ale wątpię, czy kiedykolwiek o nim słyszałeś. Urodziłam się w Anglii i lam spędziłam całe życie. - Tak właśnie sądziłem. - Łatwo rozpoznać Angielkę po ubraniu i akcencie, prawda? . - Tak - przyznał z uśmiechem, równie uroczym jak jego ¦ wymowa. \ Emanowały z niego ciepło i dobroć. Brenna poczuła się więc znacznie lepiej. - Muszę przyznać, że jak na Angielkę, świetnie mówisz po ¦ celtycku. | - Ależ, ojcze, uczę się tego języka od lat. - Proszę o wybaczenie - wyjąkał. - Chciałem cię pochwalić, a nie obrazić, pani. - Wcale się nie gniewam. Po prostu jestem zaskoczona. Znów się uśmiechnął. - Ciekaw jestem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, że ¦ w zdenerwowaniu mieszasz angielski z. celtyckim? - Nie, nie wiedziałam'. Kiedy ksiądz to zauważył? '.''' Jt/Lff;Giutwcx)t> - Gdy zirytowałaś się tą farbą pani. Ja też byłem zły, ale zaraz mi przeszło. Zaimponował mi sposób, w jaki stawifaś czoto Connorowi. Nie wątpię, że jemu również. Nikł nie ośmieliłby się przemówić do niego z takim gniewem. Dalibóg, było na co popatrzeć. - Teraz mi wstyd. Takie zachowanie nie przystoi damie. Powinnam się nauczyć poskramiać swój język. Gdybyśmy mieli czas, chętnie odbyłabym przedślubną spowiedź. - Byłbym szczęśliwy, milady, - Czy to znaczy, że gdzieś w pobliżu jest kaplica? - Niestety, w tych .stronach mamy niewiele świątyń, ale, jeśli tylko nie będziemy na siebie patrzeć w czasie spowiedzi, wszystko odbędzie się zgodnie z prawem kościoła. Miał już nawet na sobie stulę. Poszli wiec na polanę i tam znaleźli odpowiednie miejsce. Ojciec Sinclair przysiadł na zwalonym pniu, po czym nakazał Brennie, by uklękła. Pochyliła zatem głowę i przymknęła oczy. Uczyniwszy znak krzyża, ksiądz skinął głową dziewczynie. Szybko wyliczyła swoje grzechy, a gdy skończyła, zarzuciła go pytaniami, pragnąc odwlec to, co i tak musiało się stać. - Czy grzeszę, obawiając się przyszłości? Nie znam Con-nora zbyt dobrze. Ojcze, czy naprawdę jestem głupia? Nie zamierzał jej wyjawiać, że on również lęka się Connora. Nie wstydził się tego, bo wszyscy drżeli ze strachu przed MacAlisterem. Nie mógł jednak powiedzieć tego dziewczynie, która oczekiwała od niego wsparcia i pociechy. - Ja też nie znam go zbyt dobrze, ale wiem o nim wystarczająco dużo, by rozumieć, dłaczego jest takim twardym człowiekiem. Bardzo wcześnie stracił ojca, wychowywał go Alec Kincaid. którego Connor uważa za brata. - Jestem pewna, że polubię pana Kincaida - szepnęła, modląc się w duchu, by tak się stało. Ksiądz wiedział, że Alec wzbudzi w niej przerażenie. IRŁW.1NA Gdyby jednak wyraził głośno swe obawy, pogorszyłby tylko i tak już wystarczająco trudną sytuację. - Nigdy nie musiałem zważać na słowa w jego obecności i nie czułem potrzeby, by iść dwadzieścia kroków za nim. Wiek nauczył Kincaida, iż najpierw należy myśleć, a potem działać. Dlatego też nie onieśmiela mnie tak jak... i- Connor? - Nie, dziecko. Nie próbuj zgadnąć, co chcę ci powiedzieć. Pamiętaj, że Pan Bóg czuwa nad tobą a Jego zamiary nie zawsze są dla nas zrozumiałe. Czy to miało ją pocieszyć? Jeśli tak, to dlaczego chciało jej się płakać? - Zostanę sama, ojcze - szepnęła. - Nie, to nieprawda. Pan Bóg cię nie opuści, a i ja nie mam takiego zamiaru. Wyznaczono mnie na następcę spowiednika pana Kincaida. W tych stronach brakuje księży, więc będę zapewne bardzo zajęty, ale jeśli kiedykolwiek zapragniesz mnie widzieć, wystarczy, że powiesz słowo. Ta obietnica podniosła ją na duchu. Natychmiast zapewniła ojca Sinclaira, że wysoko sobie ceni jego pomoc i przyjaźń Connor i jego towarzysze obserwowali ich z niewielkiej ł odległości. Quin!an przestępował nerwowo z nogi na nogę, a Connor oparł się o drzewo, krzyżując ręce na piersiach. - Chyba tak prędko nie skończą - zauważył Quinlan. - Myślę, że powinniśmy coś zjeść. To był ciężki dzień. - Zaczekamy, ale Bóg mi świadkiem, że tracę cierpliwość. ł, Przecież nikt aż tak bardzo nie grzeszy. A ona nawet by nie zdążyła. - Może opowiada o twoich występkach - podsunął Quinlan z uśmiechem. - Bo jeśli tak, możemy tu stać nawet miesiąc. Rozbawiony własnym żartem roześmiał się głośno, co wzbudziło głęboką dezaprobatę ojca Sinclaira. - A może twoja pani ma jakiś ukryty cel. Niewykluczone, że naumyślnie tak wszystko przeciąga - powiedział Owen. JL Przerwał jej chóralny rechot. Connor im nie zawtórował, ale przynajmniej się uśmiechnął. Serce zabiło jej mocniej. Miał piękne białe zęby. Inni wojownicy również. Nie mogła pojąć, że ci sami ludzie, którzy nakładali na twarz jakieś obrzydliwe smarowidła, dbają jednocześnie o zęby. Wątpiła, ¦ czy kiedykolwiek ich zrozumie. |f - Kobiety nie dostępują tego zaszczytu. \K Nie rozumiała, o czym on mówi. E.ł - Jakiego zaszczytu? I i? - Tylko wojownicy malują twarze - wyjaśnił. I Najwyraźniej nie żartował, bała się więc roześmiać, choć I kosztowało ją to wiele wysiłku. - Nigdy przedtem nie widziałaś Szkota, pani? Wiesz o nas cokolwiek? - spytał szeptem Giric, rumieniąc się aż po nasadę I włosów. j - Kiedy byłam mała, sądziłam, że wiem o was wszystko. ; Nawet i to. gdzie mieszkacie. B - Czyli gdzie, milady? - spytał Donald z uśmiechem, dostrzegając błysk rozbawienia w oczach swej pani. - Pod moim własnym łóżkiem. Wychodziliście tylko w nocy, kiedy spałam. Budziłam się z krzykiem i biegłam jak r szalona do pokoju rodziców. jol/e ocmńoe Sądziła, że wzbudzi tym wyznaniem ich wesołość. Niestety żaden z nich nie zrozumiał żartu. Dwaj sprawiali wrażenie zmieszanych, trzej najwyraźniej się przerazili. - Chciałaś nas obrazić, pani? - Nie, tylko żartowałam. Na miłość boską, nie widzicie różnicy? Potrząsnęli głowami. Quinlan z trudnością skrył uśmiech. - Twoja żona marzy o tobie od lat, panie - powiedział. - Na to wygląda - odparł Connor. Nie zamierzała nawet kryć irytacji. Jej wysiłki, by prowadzić z nimi uprzejmą rozmowę, okazały się daremne. - Czy mogę odejść? - zwróciła się do Connora. Skłoniwszy głowę, obróciła sie na pięcie i - nie czekając na pozwolenie - ruszyła w stronę jeziora, zabrawszy ze sobą szczotkę do włosów, koc i czyste ubranie. W pewnym momencie zatrzymała się - Quinlanie? - Tak, pani? - To nie były marzenia tylko koszmary. Roześmiali się dopiero wówczas, gdy zniknęła im z oczu, ale tak głośno, że słychać ich było chyba po drugiej stronie jeziora. Nie sądziła jednak, by zrozumieli ten żart. Nie wierzyła w ich intelekt. Przypuszczała, iż to Connor poprawił im humor. Wystarczyło, że wspomniał coś na temat tortur lub morderstwa. Ci ludzie mieli przecież kompletnie wypaczone poczucie humoru. Widziała, jak się uśmiechali, kiedy MacAli-ster kazał im pozabijać angielskich żołnierzy. A potem, gdy zmienił zdanie, wykrzywili usta jak skrzywdzone dzieci. Ogarnęło ją nagłe poczucie winy. Nie chciała zbyt pochopnie osądzać Connora. On przecież nie mógł nic na to poradzić, że został wychowany jak dzikie zwierzę, wskutek czego wyrósł na barbarzyńcę i poganina. Poza tym przecież go poślubiła. Była na niego skazana do końca życia i powinna mu okazać choć odrobinę sympatii. Czyżby zamierzał zabrać ją dziś do swego łoża? Próbowała odpędzić od siebie to straszne przypuszczenie, lecz bez skutku. Na samą myśl o tym, że Connor mógłby jej dotknąć, czuła przypływ paniki. Zdawała sobie sprawę z tego, że nie zachowuje się rozsądnie. Była wszakże dorosłą kobietą nie dzieckiem i wiedziała, czego się od niej oczekuje. Matka tłumaczyła jej, że po uroczystościach weselnych mężowie zabierają swe małżonki do sypialni. Nie podała jednak córce zbyt wielu szczegółów. Brenna miała zatem dość ogólne pojęcie o nocy poślubnej i wielu rzeczy tylko się domyślała. Wszystko, co było z tym związane, wydawało się jej bardzo dziwne i nieprzyjemne. Nie chciała jednak teraz się tym martwić. Pomyślała, iż być może uda się jej zasnąć, kiedy Connor zabierze ją do łóżka. Uśmiechając się do siebie, zdjęła ubranie i nim zdążyła się rozmyślić, wskoczyła do wody. zacisnęła zęby i szybko się umyła. Gdy wychodziła z wody, usłyszała, że ktoś nadchodzi. Natychmiast wbiegła z powrotem do jeziora i zanurzyła się w nim po szyję. Nad brzegiem pojawił się Connor z chustą przewieszoną przez ramię. - Wychodź. - Dobrze, ale zostaw mnie samą. - Dlaczego? Zdziwiło ją to pytanie. - Bo cię o to proszę. - Zamarzniesz na śmierć. Wychodź. - Powiedział to bardzo stanowczo, nie pozostawiając miejsca na zbędne dyskusje. - Nie. Nie mam nic na sobie. Muszę się najpierw ubrać. Udał, że nie słyszy, iż znowu podniosła na niego głos. - Przecież nikogo tu nie ma - powiedział. Jt'tjt tjA/twwin - Ty jesteś. Nie wyjdę, dopóki nie odejdziesz. Tym razem nie wytrzymał. - Nie mów do mnie takim tonem. Najwyraźniej tracił cierpliwość. Przypomniała sobie, co mu obiecała. Zęby jej szczekały, usta drżały, więc w ogóle ledwo mogła mówić. - Dobrze. Nie będę krzyczeć. Czy mógłbyś odejść? - Nie. Nie mogła więc liczyć na jego wyrozumiałość. Za chwilę jednak zamarznie na śmierć. - W takim muszę tu zostać. - Dlaczego? Czyżbyś się mnie wstydziła? - zapytał ze zdziwieniem. Przymknęła oczy, pomodłiła się o cierpliwość i dopiero wówczas zdecydowała się odpowiedzieć. - Oczywiście, że tak. - Żona nie powinna wstydzić się męża. Chcesz, żebym po ciebie poszedł? - Utopię się, jeśli to zrobisz. Ta groiiba wyraźnie go rozśmieszyła. - Czy poczujesz się swobodniej, jeśli ja również zdejmę ubranie? - Nie. Nie wyczula kpiny w jego głosie, ale bardzo się bała, że jeśli jeszcze raz na niego krzyknie, Connor naprawdę może wejść do wody i wyciągnąć ją na brzeg. - Czy zechcesz przynajmniej się odwrócić? Westchnął głęboko. - Naprawdę głupio się zachowujesz. Nie przejęła się tą uwagą, bo przecież postawiła na swoim. Gdy Connor w końcu odwrócił głowę, pospieszyła na brzeg i szybko się wytarła. W obawie, że Connor nie da jej zbyt wiele czasu, nie zawracała sobie głowy wkładaniem koszuli, tylko od razu narzuciła na siebie suknię, zawiązywaną na różowe wstążeczki. Zmarznięte palce odmówiły jej jednak posłuszeństwa, zrezygnowała więc z kokardek, dochodząc do wniosku, że gruba tunika i tak zasłoni jej nagie piersi. Problem polegał jednak na tym, by się do niej dostać. Wisiała bowiem na drzewie i chcąc zdjąć ją z gałęzi musiała przejść obok Connora. Nie zamierzała pokazywać mu się w takim stanie, mogła więc jedynie go poprosić, żeby podał jej ubranie. Zamiast spełnić jej życzenie, natychmiast się odwrócił. Zrobiła instynktownie kilka kroków do tyłu, pośliznęła się na śliskiej ziemi i z pewnością by upadła, gdyby Connor jej nie podtrzymał. Chciała mu podziękować, ale na widok jego rozgniewanej miny ugryzła się w język. Zmarszczyła tylko gniewnie brwi i ściągnęła suknię na piersiach. - Nie powinnaś się mnie bać. Mam się tobą opiekować, a nie krzywdzić. - Wcale się ciebie nie boję. - Przed chwilą przede mną uciekłaś - przypomniał jej sucho. - Na pewno ze strachu. Potrząsnęła głową. Wstążka podtrzymująca włosy wylądowała w wodzie, więc ciężkie sploty opadały jej teraz luźno na ramiona. Jej wygląd sprawił mu wielką przyjemność. Żadna kobieta tak na niego nie działała. Można było się zatracić w tych niebieskich oczach i zapomnieć o całym świecie, patrząc na tę dziewczynę. Co się z nim, u diabła, działo? Przecież nie rzuciła na niego uroku, a zachowywał się jak zaczarowany. Natychmiast poczuł złość na samego siebie. Nie mógł stracić przez tę kobietę kontroli nad sobą. a myślał tylko o tym, by się z nią kochać do upadłego. Gdyby wiedziała, co-mu chodzi po głowie, umarłaby ze BO SI JtliJZ G*KWCXif> strachu. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo go pociąga. I pewno nie patrzyłaby na niego z takim oburzeniem, gdyby rozumiała, że jeszcze chwila, a wyląduje na najbliższym kocu. - Znowu mi się sprzeciwiasz. Nie potrząsaj tak gtową, bo lo doprowadza mnie do szału. - Chciałam ci po prostu uświadomić, że wcale się ciebie nie boję. Nie wiedziałam, że masz zamiar się odwrócić. Martwi mnie twój brak ogłady. Uśmiechnąf się, a ona spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Nie dbasz o to? - Nie. - Ale przecież powinieneś. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzyła, czując pustkę w głowie. Nie mogła wymyślić choćby jednego powodu, dla którego Connor powinien się zatroszczyć o swoje maniery. Patrzył na nią tak ciepło i czule, że nagle o wszystkim zapomniała. Zrobiła krok w jego kierunku. - Jesteś zadziwiaj acym człowiekiem - szepnęła. - Ponieważ jednak nie zamierzam zwariować, będę musiała cię zrozumieć. 1 lepiej by było, żeby mój wysiłek nie poszedł na marne. A teraz możesz mnie już puścić - dodała, jakby po namyśle. On jednak wcale nie miał na to ochoty i - przyzwyczajony do tego. że zawsze robi, co chce - zignorował prośbę swej małżonki. - Czyżby nikt przede mną się do ciebie nie zalecał? - Ojciec chciał mnie wydać za pewnego barona, ale on umarł, zanim dorosłam do małżeństwa. Nigdy go zresztą nie widziałam. Tatuś nie pozwalał nam na żadne kontakty z mężczyznami. Szczególnie pilnował Rachel. bo zawsze była najładniejsza. - Czy baron, za którego miałaś wyjść, poległ w bitwie? [ - Nie, umarł w swoim własnym łożu. - W łożu? - Nie widzę w tym nic zabawnego. - Tylko Anglik może umrzeć w łożu. Nawet nie zamierzała dyskutować z tą bzdurą. I - Nie ściskaj mnie tak mocno, bo to boli. I Natychmiast się zreflektował. I - W dalszym ciągu się mnie wstydzisz? - Trochę. - Absolutnie sobie tego nie życzę. Masz w tej chwili ¦ przestać. Zanim zrozumiała, że Connor mówi śmiertelnie poważnie, wybuchnęła głośnym śmiechem. ( - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jakim jesteś arogantem? Zimno mi - dodała, nie czekając na odpowiedź. - Gdybyś był łaskaw mnie puścić, mogłabym się wreszcie E ubrać. 1 - Po co? Przecież idziemy do łóżka - stwierdził takim tonem, jakby wybiera) się na wojnę. Wpadła w panikę i udała, że go nie rozumie. - Razem? - Oczywiście. - Teraz? Chcesz iść teraz do łoża? - Tak, teraz. - Wolałabym nie. - A ja wolałbym tak. - Powinieneś wiedzieć, że się tego boję. Nie chciałabym I urazić twoich uczuć, ale muszę być z tobą szczera. Nie I chcesz przecież niczego na mnie wymuszać... Co ty wyprawiasz? - Okrywam cię chustą. Czy przestaniesz wreszcie się cofać, I ilekroć się do ciebie zbliżam? Strasznie mnie to denerwuje. I Odgarnij włosy. ł- Pragnę, byś zostawił mnie w spokoju. 83 JUUŁ GwtwoOD - Nie nadużywaj mojej cierpliwości. Czyżby on naprawdę nic nie rozumiał? Spróbowała jeszcze raz. - Nie mam doświadczenia w tych sprawach. Uważała, że nie musi już niczego wyjaśniać. Dosłyszał chyba napięcie w jej glosie i wyczul, że drży. Inny mężczyzna na pewno próbowałby dodać jej otuchy. - Ale ja mam. - I to wszystko, co masz mi do powiedzenia? - krzyknęła. -Uważasz, że mnie pocieszyłeś? - Oczekujesz ode mnie pociechy? - Byl tym najwyraźniej przerażony. Spodziewała się zupełnie innej reakcji. Czuła, że za chwilę zacznie krzyczeć. Nabrała głęboko powietrza, by się uspokoić. Nie pomogło. - Tak, właśnie tego od ciebie oczekuje. Po raz pierwszy zabrakło mu słów. Żadna kobieta nigdy go o coś podobnego nie prosiła. Wszystkie natomiast bardzo chętnie ofiarowywały mu swoje ciała, jeśli miał ochotę je przyjąć, a zwykle tak było. Wiedział, że powinien obchodzić się z nimi delikatnie i pilnował, by one również czerpały przyjemność ze zbliżenia. Nie sypiał jednak z dziewicami, nigdy by się na to nie zdobył. Jego kochanki potrafiły świetnie zaspokoić mężczyznę i zwykJe znały się na sztuce miłości lepiej niż on sam. Ale zawsze odchodziły zadowolone. Ta dama zaś bardzo się od nich różniła. Była jego żoną, niewiastą, która miała nosić jego nazwisko i urodzić mu dzieci. Powinien okazać jej szacunek i uczynić wszystko, by przestała się bać. Nigdy nie interesowały go potrzeby emocjonalne kobiet, ale uznał, że jeśli trochę pomyśli, na pewno potrafi skorzystać z poczynionych dotychczas obserwacji. Po chwili doszedł jednak o wniosku, że nie da sobie rady. I ponieważ nigdy nie zastanawiał się, jak inni mężczyźni radzą I sobie z małżonkami. I co teraz? Przecież nie mógł jej powiedzieć prawdy. Na pewno zaczęłaby płakać, a on nie umiałby jej uspokoić. Alec zawsze wychodził w takich sytuacjach, a wracał, gdy jego żona była już spokojna. On jednak nie zamierzał brać • z niego przykładu, bo gdyby sobie poszedł, nie zabrałby Brenny do łoża, a ona na pewno pomyślałaby, że wyrok został odroczony. Pozostawało mu tylko jedno wyjście. Musiał jej jakoś pomóc przezwyciężyć te głupie lęki, nawet gdyby to miało I trwać całe wieki. Modlił się o coś, co dotąd było dla niego nie do pomyślenia: I o wyrozumiałość. - Spróbuję cię pocieszyć. I- Naprawdę? - spytała trwożnie. - Tak. Pod warunkiem, że mi powiesz, co należy robić. I Zaczynaj. - Nie czas teraz na żarty - Ani mi to w głowie. - Mówisz prawdę? Najwyraźniej nie lubił, gdy powątpiewano w jego słowa, bo natychmiast zmarszczył brwi. - Oczywiście. Przepraszam. Przecież byś nie skłamał. - Wróćmy lepiej do tematu. Przytaknęła, ale nie odezwała się ani słowem. - Brenno... - Właśnie próbuję zebrać myśli, więc mnie nie ponaglaj, bo zaczynam się denerwować. A sprawa jest dość skomplikowana. Wydawało mu się, że Brenna zamilkła na wieki. Nie rozumiał, nad czym się tak długo zastanawia. Przecież nie prosił jej o rozwiązanie trudnej zagadki. Tracił powoli panowanie nad sobą. Czyżby ta kobieta nie zdawała sobie 8S JUUE GĄKWOOO sprawy, co się z nim dzieje? Oczywiście, że nie. Interesował ją wyłącznie problem niesienia pociechy. I zapomniała języka w gębie. Zapomniała również o tym, że jest na wpół naga. Widział delikatny zarys jej piersi. Z trudem odwrócił wzrok. Jeśli natychmiast jej czymś nie zasłoni, straci zupełnie panowanie nad sobą. Najchętniej zdarłby z niej suknię i przesunął dłonią po jej delikatnym ciele. W takiej chwili nie chciałaby pewnie, by ją pocieszał. Okrył szybko Brennę chustą muskając przy tym piersi i poczuł, jakby go piorun strzelił. By poskromić" żądze, popatrzył tępo w przestrzeń. - Cieszę się, że myślimy o tym samym. Przeniósł na nią zaintrygowane spojrzenie. - To znaczy? - O niesieniu pociechy. Nie roześmiał się. Brenna nie zrozumiałaby przecież, co go tak rozbawiło, a on musiałby jej to wyjaśnić. - Nadal nie powiedziałaś, czego ode mnie oczekujesz. - Kiedy byłeś mały, twoja matka z pewnością... - Ona nie żyje. - Przykro mi. - Dlaczego? - Bo nic żyje. A twój ojciec? Nigdy nie próbował dodawać ci otuchy? - Nie. - Dlaczego? - Bo też umarł. Oto dlaczego. - W takim razie kto się tobą opiekował? - Mój brat Alec. - Zatem to on cię pocieszał, gdy było ci smutno. - Oczywiście, że nie, do diabła. - Już sam pomysł budził w nim niesmak. - Więc nikt się o ciebie nie troszczył? - Miałem macochę, ale ona nie czuła się na siłach, by kogokolwiek podnosić na duchu, bo od śmierci mego ojca sama nie może odzyskać równowagi. Nadal zresztą cierpi. - Pewnie bardzo go kochała. - Oczywiście - odparł zniecierpliwionym tonem. - Czy pocieszanie zajmuje dużo czasu? Jak, na miłość boską, miała mu udzielić odpowiedzi na to pytanie? - Nie sądzę - odparła wreszcie. - Niektórzy mężowie poklepują po prostu swe żony po ramieniu. Tak robił mój ojciec. Muszę jednak przyznać, że nie jestem pewna, czy to wystarczało mojej matce. Wzruszyła bezradnie ramionami. Ta rozmowa okazała się trudniejsza, niż sądziła. - Być może - zaczęła - inni mężczyźni przytulają swoje żony i... - A ty co byś wolała? - Słucham? - Mam cię poklepać czy przytulić? - spytał zniecierpliwionym tonem. Doszła do wniosku, że ma do czynienia z beznadziejnym przypadkiem. Współczucie powinno płynąć prosto z serca. Oczywiście, można się było również tego nauczyć, żyjąc w otoczeniu kochającej, troskliwej rodziny. Gdyby nie denerwowała się tak bardzo tym, co miało nastąpić, z pewnością potrafiłaby wszystko wytłumaczyć Connorowi. Tymczasem nie pamiętała nawet swojego nowego nazwiska. - To nic lekcja szermierki. Musisz być szczery, spon-taniczny j... Urwała, bo nic już nie przychodziło jej do głowy. - Sama nie bardzo wiesz, co powiedzieć, prawda? - Rzeczywiście - przyznała z westchnieniem. - Po co w takim razie tracimy czas? - spytał gniewnie. - Nie wiedziałam, że aż tak ci się spieszy i... Zaraz, co ty wyprawiasz? HI luut GAttwuoa - Wyjmuję ci włosy spod chusty. - Dlaczego? - Bo lak mi się podoba. - Czy zawsze robisz, co chcesz? Zawsze, prawda? - Gdyby tak było. już dawno zaniechalibyśmy wszelkich rozmów. Kiedy musnął delikatnie jej szyję, poczuła, że przechodzi ją dziwny, przyjemny dreszcz. Connor nie zamierzał dłużej czekać. Pochwycił swą małżonkę za rękę i powiódł w stronę w łoża, które zdążył wcześniej przygotować. Przestała mu się opierać", co bardzo go zadziwiło. - Nie jestem jeszcze gotowa - wybuchnęła nagle. - Nie szkodzi. - Dokąd my właściwie idziemy? W jej głosie pobrzmiewała panika. Boże, jak on nienawidził czekania. Czy wszystkie dziewice są równie nieznośne? - Co mam zrobić, żebyś wreszcie przestała się bać? - Na początek mógłbyś przestać na mnie krzyczeć. - Odpowiedz na pytanie. - Powiedz coś miłego o... - Nocy poślubnej? Mógłby mówić godzinami, ale wyłącznie o własnych odczuciach. - Twoje wahanie budzi we mnie niepokój - szepnęła. - Na pewno ujdziesz z życiem. - Ujdę z życiem? I to wszystko? Uśmiechnął się. - To ci się na pewno spodoba. Ale nie od razu. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem, ale przynajmniej nie zwolniła kroku. - Wątpię - szepnęła, gdyż zbliżali się do obozowiska. Nie chciała, by ktoś usłyszał ich rozmowę. - Z drugiej strony, bardzo pragnę mieć dzieci. - Więc w jaki sposób zamierzałaś się o nie postarać? Udała, że nie słyszy sarkazmu w jego głosie. - A ty? Zależy ci na potomstwie? - Oczywiście. Przecież miedzy innymi dlatego się z tobą ożeniłem. - Nie wiedziałam. Obiecałeś, że mi wszystko wyjaśnisz. - Później. - Inne kobiety również mogłyby obdarzyć cię dziećmi. Dlaczego wybrałeś właśnie mnie? Przystanęli na środku polany. Ludzie MacAlistera leżeli pokotem na ziemi i udawali, że śpią. Między nimi znajdowało się wolne postanie. Brenna wpadła w panikę. Czyżby Connor sądził, że spędzą tu noc poślubną? Tak. najwyraźniej był o tym przekonany. Ten człowiek nie miał pojęcia o subtelnych potrzebach kobiecego serca Nie mogła jednak zrobić mu awantury przy jego ludziach, bo znów by się rozzłościł. Co robić? Nie może pozwolić, by dotykał jej przy tych ludziach. Jak go powstrzymać? Już i tak okazał jej wyrozumiałość. Próbował ją uspokoić. Nie każdy mężczyzna poszedłby na takie ustępstwa. Uśmiechnęła się do siebie. Jej mąż wcale nie był takim potworem, za jakiego go uważała. Wiedziała, że musi postępować bardzo dyplomatycznie. Przy odrobinie sprytu mogła postawie1 na swoim. Chwyciła go za rękę, akurat w chwili, gdy zaczął zde-jmać but - Chodź ze mną - szepnęła, podnosząc koc. - Co się znowu stało? - spytał podniesionym tonem. - Tradycja nakazuje, abym to ja posłała małżeńskie łoże Wiedziała, że jej nie uwierzył, ale szybko ruszyła naprzód, nim zdążył ją powstrzymać. Na skraju polany przystanęła, obdarzyła go zachęcającym uśmiechem i poszła dalej. Jl-Uf. GMWtob Connor nie ruszył się z miejsca. Przez chwilę podziwiał ruchy jej bioder, a polem policzył do dziesięciu. - Nigdy o tym nie słyszałem - odezwał się nagle Quinlan. Siedział oparty o pień drzewa, z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. Connor mógł wreszcie wyładować swój gniew. - Powiedz jeszcze słowo, a poderżnę ci gardło. - Nie sądzisz, że powinieneś się położyć, zanim będziesz musiał wstać? - spytał Quinlan, ignorując ostrzeżenie. Kiedy Connor zrobił krok w jego stronę, natychmiast podniósł się z ziemi. - Ona chce zostać z tobą sama. Dlatego zabrała posłanie. - Wiem - warknął MacAlister. Nigdy by się nie przyznał. że w ogóle o tym nie pomyślał. Odszedł bez jednego słowa i dogonił Brennę przy jeziorze. Wrócili zatem dokładnie w to samo miejsce, gdzie rozpoczęli rozmowę. - Zamierzałaś spędzić noc poślubną w Anglii? ^JfV Tu będzie dobrze - odparła. Na swe weselne łoże wybrała skrawek ziemi między dwoma sosnami. Mimo iż Connor wątpił, czy w ogóle się tam zmieści, po raz ostatni postanowił ulec jej prośbie. Zdejmując buty, z trudem powstrzymywał gniew. Brenna rozłożyła koc z zadziwiającą szybkością, a potem zrzuciła buty, wyprostowała się i spojrzała mu w oczy, czekając, aż ją dotknie. Nawet nie drgnął. Napięcie rosło, a Brenna nie mogła już dłużej wytrzymać nieznośnej ciszy. - Pomyślałam, że zostanę w ubraniu. Pokręcił wolno głową. - Teraz jednak doszłam do wniosku, że chyba je zdejmę. Nadał czekał. Słowo się rzekło, więc drżącymi palcami odpięła skórzany pas i chusta, którą ją otulił, spadła z szelestem na ziemię. Początkowo zamierzała się skryć za drzewem, lecz pokonała strach. Nie wiedziała, czy powinna mu się przyznać, że pod suknią jest zupełnie naga. Doszła jednak do wniosku, że wkrótce sam się o tym przekona. Serce waliło jej jak młotem, lecz bała się nieco mniej niż przedtem. Wierzyła, że Connor nie zrobi jej krzywdy. On zresztą stał jak słup i nawet jej nie dotknął. Miała wrażenie, iż panuje nad sytuacją a ta świadomość dodała jej otuchy. Zebrawszy się na odwagę, popatrzyła na niego, po czym wolno zdjęła suknię. Bardzo się bała, iż Connor da wyraz swemu niezadowoleniu lub rozczarowaniu. Zdawała sobie bowiem w pełni sprawę ze swoich wad. Miała zbyt duże piersi, za wąskie biodra, a nogi były wręcz nieproporcjonalnie długie w stosunku do reszty ciała. Gdyby MacAlister choćby lekko się skrzywił, umaiłaby zapewne ze wstydu. Przyglądał się Brennie bardzo długo i uważnie, błądząc wzrokiem po jej rozchylonych ustach, pełnych piersiach, szczupłej talii i pięknych nogach. Aż wstrzymał oddech z wrażenia Dobry Boże, poślubił skończoną piękność. Nigdy by nie przypuszczał, że takie kobiety w ogóle istnieją. Gdyby nie był realistą, pomyślałby zapewne, iż Brennę zesłali mu bogowie, nagradzając go za trud, z jakim szukał pomsty na wrogach swego świętej pamięci ojca. Zapragnął wziąć ją w ramiona i wejść głęboko w jej cudowne ciało. Nie uległ jednak pożądaniu i pozwolił, by ta kobieta ponownie przejęła inicjatywę w swoje ręce. Nie wiedzieć czemu, wbiła sobie do głowy, że do niej należą wszelkie decyzje. Doszedł do tego wniosku, gdy Brenna zdjęła ubranie, choć tuż przedtem oświadczyła stanowczo, że się nie rozbierze. Tak czy inaczej zrobiła to, co chciał. Twarz płonęła jej rumieńcem. Próbowała ukryć strach, ale była wyraźnie zdenerwowana. Stała sztywno i bezwiednie zaciskała palce. Czekała na jego atak. Kiedy jednak Connor nawet się do niej nie zbliżył, odetchnęła z ulgą. Zastanawiała się. dlaczego dotąd nie zdjął ubrania i postanowiła mu pomóc. - Myślałam, że sam się rozbierzesz, ale może chcesz, żebym ci pomogła. To taki stary, angielski zwyczaj. 92 fl,-.<-,-./ Wiedział, że zmyśla, ale skoro dzięki temu mniej sie bała,' nie zamierzał protestować. - Chcesz, żebym cię rozebrała? Nauczony doświadczeniem, odpowiedział jedynie ruchem głowy. Nabrała spazmatycznie powietrza i sięgnęła nieśmiało do jego paska. Gdy chusta opadła na ziemię, Brenna cofnęła się o krok. Nie nosił bielizny - zauważyła to od razu i natychmiast przeniosła wzrok na jego podbródek. Jednak to, co zdążyła dostrzec, wystarczyło, by zapragnęła wrócić do Anglii. - Jesteś pewien, że coś z tego wyjdzie? Rozbawiło go przerażenie w jej głosie. Boże, jakaż ona niewinna. I taka młoda. Wziął ją w ramiona i mocno przytulił. - Tak - zapewnił. Zdziwiło go. że w ogóle dobył z siebie glos, bowiem myślał jedynie o dotyku miękkich piersi dziewczyny. Zaczynał wierzyć, że warto było czekać. Jego cierpliwość wyczerpała się jednak całkowicie. Zarówno ciało jak i dusza domagały się spełnienia. Oczekiwał kolejnych niespodzianek, toteż wcale się nie zdziwił, gdy Brenna pozwoliła mu się pocałować. Choć początkowo mocno zaciskała usta, dzięki jego łagodnej perswazji stopniowo zaczęła się odprężać. Usłyszawszy, czego od niej żąda. pomyślała wprawdzie, że ma do czynienia z wariatem, ale zrobiła, o co prosił i rozchyliła wargi. Wtedy dopiero pocałował ją tak. jak to sobie od początku wymarzył. Rzeczywistość przekroczyła jednak najśmielsze oczekiwania. Brennie również spodobał się ten pocałunek. Zarzuciła Connorowi ręce na szyję i zaczęła badać językiem wnętrze jego ust; najpierw wstydliwie, później coraz śmielej, jakby nabrała nagie ochoty, by czerpać z tego przyjemność. ¦6 Jiiuł- Gamvohu W końcu jęknęła cicho i zadrżała. Zapragnął posiąść ją zaraz, natychmiast, ale z największym wysiłkiem powstrzymał swe żądze. Nie chciał, by się przestraszyła, nie chciał również zadać jej bólu, gdyż jeszcze nie była gotowa na jego przyjęcie. Musiał działać niezwykle rozważnie, toteż drażnił czule jej zmysły, by skupiła się na pieszczotach i zapomniała o tym, co miało się stać. Chciał zalać ją swą czułością, smakiem i dotykiem. W końcu jednak przestał się kontrolować, a podniecenie sięgnęło szczytu. Nie przerywając pocałunków, wziął ją na ręce, ułożył na posłaniu i przykrył swym potężnym ciałem. Zanurzywszy twarz w pachnącym cudownie zagłębieniu jej szyi, jęknął z rozkoszy. Brenna nie spodziewała się, że to wszystko okaże się tak niezwykle przyjemne. Oczekiwała jedynie strasznego bólu i strachu. Tymczasem doznawała cudownego uczucia, a jej ciałem wstrząsały ekstatyczne dreszcze. Nie wiedziała, czy Connor jest z niej zadowolony - choć miała nadzieję, że tak - ale zapragnęła, by on również reagował w podobny sposób na jej pieszczoty. Zatracała powoli zdolność myślenia, słyszała tylko jego gorący, zmysłowy szept, a wzbierająca w niej tęsknota stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Jego ręce były wszędzie. Kiedy dotknął jej piersi, na co absolutnie nie powinna mu pozwolić, wygięła ciało w łuk. domagając się, by kontynuował tę podniecającą pieszczotę. Chciała zaprotestować, czując jego rękę między udami, ale zrobiła to zbyt późno. Connor musiał się przekonać, czy jest już gotowa na jego przyjęcie. Gdy tylko poczuł wilgoć, pożądanie wzięło nad nim górę. Pragnął wejść w nią gładko i szybko, toteż rozchyliwszy jej uda, wykonał jedno mocne pchnięcie. Brenna krzyknęła rozpaczliwie, a jej głos rozniósł się echem wśród sosen. IttMUti I Connor pozwolił jej oswoić się z bólem dopiero wówczas, gdy wszedł głęboko w ciasne wnętrze. Nie mógł powstrzymać głośnego jęku zadowolenia. A może był to okrzyk zwycięzcy? 1 Nie bardzo wiedział, co robi. Wydawało mu się, że znalazł się w niebie, gdyż doznawał iście anielskich, dotąd nie znanych mu rozkoszy. Po raz pierwszy w życiu ogarnęła go tak wielka •ł namiętność. A Brenna cierpiała jak potępieniec. Płacząc, usiłowała ¦ odepchnąć go od siebie, ale on krzyknął nagle i zamarł w bezruchu. Nie wiedziała, czy jesl na nią zły, czy też rozczarowany jak ona. Connor dostrzegł wreszcie jej łzy. - Wszystko będzie dobrze. Ból minie. - Skąd wiesz? - Wiem. • Powiedział to z takim przekonaniem. Musiała mu zatem I uwierzyć, tym bardziej że nieprzyjemne pulsowanie powoli I słabło. W dalszym ciągu jednak pragnęła jak najszybciej f z tym wszystkim skończyć. Właśnie zamierzała go o to poprosić, gdy znowu ją pocałował i nagle zapomniała, co i chciała powiedzieć. Zaczął się poruszać, gotów przerwać, gdy Brenna go o to poprosi. Ona jednak zarzuciła mu tylko ręce na szyję. Potrzebował znacznie więcej, aniżeli tylko jej aprobaty. Nim zadał swej żonie ból, zdążył wyczuć jej pożądanie i zapragnął znowu się nim rozkoszować. Między gorącymi pocałunkami szeptał jej do ucha słodkie obietnice i komplementy, które zupełnie nie miały sensu. Ona jednak zdawała ¦ się tego nie dostrzegać. Jego cierpliwość została nagrodzona, gdy Brenna wypchnęła biodra do góry, wychodząc mu na spotkanie. Oparł się na łokciach i zajrzał jej w oczy, w których wciąż lśniły łzy. ale było w nich coś jeszcze: namiętność? Miał nadzieję- że tak. ¦ Nie chciał, by cierpiała, postanowił więc, iż jednym silnym »* 9i ;.¦ i ¦¦, (Suttppos pchnięciem obdarzy ją swym nasieniem, o ile sama tego zażąda. - Chcesz, żebym przestał? - spytał ochrypłym z emocji głosem. Gdy dostrzegła jego zaciśnięte szczęki i krople potu na czole, pomyślała, że się na nią gniewa. Czyżby zrobiła coś źle? Nie mogła jednak o tym myśleć, bo dziwne wewnętrzne pulsowanie stawało się coraz przyjemniejsze. Podciągnęła lekko kolana, by wchłonąć go głębiej i doznała tak upojnego wrażenia, że poruszyła się jeszcze gwałtowniej. Jęknął gardłowo. - Jesteś na mnie zły? - wyszeptała. Potrząsnął tylko głową. - Chcesz, żebym przestał? - zapytał powtórnie. - Nie - odpowiedziała. Wycofał się powoli i uśmiechnął, kiedy zacisnęła uda, starając się go zatrzymać, po czym pchnął znowu, wypatrując oznak bólu na jej twarzy. Zacisnęła powieki, jęknęła i kazała mu to powtórzyć. Tylko takiej zachęty było mu trzeba. Zaczął się w niej poruszać coraz gwałtowniej i mocniej, a jej zmysłowe jęki doprowadzały go do szaleństwa. Wciąż jednak uważał, że panuje nad sytuacją. Wiedział, co się z nią za chwilę stanie. Wiedział, że odda mu swoje ciało, duszę i umysł. Wypełni ją nasieniem, gdy tylko zawładnie nią orgazm i osiągnie satysfakcję, jak zawsze zresztą. Wbiła mu paznokcie w plecy, jęcząc z rozkoszy i coraz szybciej poruszając biodrami. - O Boże! - Mam na imię Connor. Nie rozumiała, co do niej mówi. bo ogamęfo ją tak wspaniałe uczucie, że mogła tylko prosić, by nie przestawał. Namiętność Brenny potęgowała jego własną. To ona przejęła teraz inicjatywę, pieszcząc go i dotykając w sposób, jakiego I nigdy dotąd nie doświadczył. Przywarła do jego ust w długim namiętnym pocałunku, zmuszając go, by odpowiedział z rów-I nym żarem. Wyzwalała w nim uśpione dotąd siły. Gotów był jej powierzyć najskrytsze zakamarki duszy. Nagle świat rozpadł się na kawałki. Kochał się z nią teraz szybko i gwałtownie, aż w końcu jednym silnym pchnięciem ¦ wlał w nią nasienie, wykrzykując głośno jej imię. W chwili, gdy ich serca zabiły wspólnym rytmem, a dusze połączyły się I w jedność, również i ona odnalazła spełnienie. • Przywarłszy do męża tak mocno, jakby od tego zależało całe jej życie, poczuła, jak nieruchomieje. Poddała się ogarniającej ją fali. Jej orgazm trwał całą wieczność, a mimo wszystko skończył się o wiele za wcześnie. Wyczerpana, nasycona i bardzo z siebie dumna, położyła mu twarz na ramieniu i cicho zapłakała. Dopiero po dłuższym czasie przestała drżeć i odzyskała oddech. Connor również ciężko dyszał. Trzymał Brennę w objęciach, dopóki się nie uspokoiła i nie opuściła nóg. Wówczas chciał się z niej zsunąć, lecz ona nie wypuszczała go z objęć. Gdy poczuł jej łzy na ramieniu, postanowił, że jeszcze chwilę zaczeka. Sprawił jej ból i zdawał sobie z tego sprawę. Była przecież dziewicą, więc musiała się do wszystkiego przyzwyczaić. Kochał się z nią gwałtownie, to prawda, ale nie mógł się powstrzymać. Ona zresztą wcale nie protestowała. Reagowała wspaniale. Zaczęty mu przychodzić różne dziwne myśli do głowy, o czułości, bliskości i oddaniu. Natychmiast je od siebie odepchnął. Potrzebował czasu, by przyjść do siebie i spokojnie wszystko przemyśleć. Siły opuściły go zupełnie. Wdychając jej cudowny, kobiecy zapach zrozumiał, że jeśli natychmiast nie zaśnie, znów zada jej ból. Brenna nie chciała spać. Pragnęła, by Connor wyznał jej. ¦-': Jt'Ut: Gakwooh jak wielką sprawiła mu przyjemność. Gdy jednak usryszała jego miarowy oddech, zrozumiała, że czeka na darmo. Odsunąwszy się lekko, data mu kuksańca. Nawet nie otworzy! oczu. Nie zamierzała jednak rezygnować. Duma. którą tak niedawno odczuwała, zaczęła ją powoli opuszczać. Nie chciała żatować tego, co się stało. Czy on naprawdę nie rozumiał, jak bardzo potrzebuje teraz jego czułości? Oczywiście, że nie. Ten niewrażliwy niedźwiedź nie wiedział nawel, jak ważna jest umiejętność niesienia pociechy. Postanowiła dać mu ostatnią szansę i trąciła go mocno w ramię. Chciała zapytać go wprost, czy jest z niej zadowolony. Gdyby powiedział, że tak - w co mocno wierzyła - niczego nie brakowałoby jej już do szczęścia. Connor nadal nie otwierał oczu, ale przynajmniej się poruszył, niestety, wyłącznie po to, by się z niej zsunąć. Gdy zobaczyła, jaką krzywdę mu wyrządziła, serce jej zamarło. Na ramionach i plecach Connora widniały czerwone zadrapania. Jak mogła zrobić coś podobnego? Zachowała się jak dzikie zwierzę, a nie dobrze wychowana dama. Nic dziwnego, że Connor ją ignorował. Sprawiła mu ogromny zawód, nie mogła więc mieć do niego pretensji. Po tym wszystkim nie będzie mogła spojrzeć mu w twarz, prędzej umrze ze wstydu. Wytłumaczyła sobie jednak, że co ma być to będzie i najpierw postanowiła się umyć. Poczuła się lepiej, bo miała przynajmniej jakieś zajęcie. Starała się nie robić hałasu, choć była przekonana, że Connor i tak się nie obudzi. Wstając z ziemi, skrzywiła się z bólu. Natychmiast zerknęła na Connora. po czym sięgnęła po chustę. Dojrzała na niej plamy krwi. Nie wpadła w panikę, gdyż matka ją o lym uprzedziła. Zaleciła również córce, by podczas zbliżenia w ogóle się nic ruszała, dzięki czemu oszczędzi sobie przykrości. Zatem sama jest sobie winna. Zdziwiło ją tylko, dlaczego matka twierdziła, te to wszystko irwa zaledwie parę sekund. Widocznie chciała ją pocieszyć. Uznawszy, że mogło być znacznie gorzej, ruszyła nad jezioro. Po kąpieli ubrała się i wyjęła z buta drewniany naszyjnik w kształcie słońca, wykonany własnoręcznie przez barona Hayneswortha, który ofiarował podobne medaliony wszystkim swoim dzieciom. Chciał, by - ilekroć znajdą się w tarapatach - mogły przesłać naszyjnik swym siostrom i braciom na znak prośby o pomoc. Trzymając w ręku symbol związków rodzinnych, zapragnęła nagle znaleźć się w domu. Ogarnął ją taki smutek, że zaczęła płakać. Odzyskała równowagę dopiero wówczas, gdy wylała wszystkie łzy. Wtedy zawiązała pieczołowicie rzemyk na szyi i ukryła pod suknią. Spoczął między piersiami, dokładnie nad sercem. Płacz podziałał na nią uspokajająco. Poczuła się lepiej i mogła teraz ocenić sytuację bez zbędnych emocji. Drewniany medalion należał do przeszłości; najważniejsza była przyszłość z Connorem. Musi być w stosunku do niego lojalna. Miłość nie jest przecież najważniejsza. Tak przynajmniej twierdziła matka, a mimo wszystko rodzice Brenny byli szczęśliwi. Connor udowodnił już, że będzie dla niej dobry. Dotykał jej tak delikatnie i czule... Westchnęła na samo wspomnienie tych pieszczot, a zaraz potem głośno ziewnęła. Zapragnęła wrócić do Connora, poczuć ciepło bijące z jego ciała. Pogodziła się z myślą, że na komplementy będzie musiała zaczekać. Powinna zresztą na nie zasłużyć, udowadniając, jak cudowną jest żoną a w przyszłości matką. Słysząc zbliżające się kroki Connora poderwała się z ziemi, wytarła twarz do sucha, przeczesała włosy, poprawiła suknię i wyruszyła mu na spotkanie. MacAlister zatrzymał się na skraju lasu. Nie chciał podchodzić bliżej, gdyż najpierw musiał zapanować nad emocjami. Tak bardzo pragnął wziąć ją w ramiona i znów się z nią kochać. Nie mógł jednak przestać o tym myśleć. Musi jej powiedzieć, że nie powinna była odchodzić na tak długo. Kiedy zacznie się z nim spierać, zamknie jej usta pocałunkiem. Uwielbiał ich smak. Boże, ależ ona była piękna. Lecz nie lylko uroda go w niej pociągała. Jego małżonka okazała się niezwykle zmysłową kobietą. Podziwiał sposób, w jaki się poruszała, ciepło jej kuszącego uśmiechu, subtelność. Najbardziej jednak cenił w niej godność i siłę. Ta kobieta zyskała nad nim przedziwną władzę. Bał się tylko, że mogłaby ją kiedyś wykorzystać przeciw niemu. Im dłużej na niego patrzyła, tym szybciej biło jej serce. Ledwo widoczny w gęstej mgle. przypominał jej baśniowego olbrzyma. Emanowała z niego siła i męstwo. Potężne mięśnie drgnęły, kiedy wyciągnął ku niej rękę. Podbiegła do niego natychmiast. - Sądziłam, że śpisz - szepnęła. - Nie mogę odpoczywać, skoro ty czuwasz. - Dlaczego, Connorze? Podobał mu się sposób, w jaki wypowiedziała jego imię. Tak miękko, delikatnie, czule... Boże, ależ musi być zmęczony. skoro chodzą mu po głowie takie głupstwa. - Bo jestem za ciebie odpowiedzialny. Co robiłaś tak długo? Doskonale wiedział, co zajęło Brennie tyle czasu. W kącikach oczu dziewczyny wciąż lśniły łzy. Zadał jej to pytaniu tylko po to, by sprawdzić, czy przyzna się do słabości. - Płakałam jak niemowlę. Dlaczego cię to bawi? - Uśmiechnąłem się, bo powiedziałaś mi prawdę. - Kłamstwa wszystko niepotrzebnie komplikują Czy zawsze spacerujesz nago? - spytała, jakby taka ewentualność budziła w niej niepokój. - Zawsze wtedy, kiedy muszę szukać nieodpowiedzialnych kobiet, a zwłaszcza mojej żony - rzucił lekko. Błądziła myślami zupełnie gdzie indziej, więc nawet nie zrozumiała żartu. - Dlaczego się ze mną ożeniłeś? - Jutro ci wytłumaczę. Odwrócił się. gotów, by znów zaciągnąć ją na koc, lecz mocniej ścisnęła go za rękę i zatrzymała. - Obiecałeś, że mi to wyjaśnisz zaraz po ślubie. Pewnie sądzisz, że prawda nie wzbudzi mojego zachwytu. Dlatego zwlekasz? - Najpierw wróćmy na posłanie. - Przecież zaraz zaśniesz... - Nie dokończyła, bo porwał ją w objęcia. Miał tak cudownie ciepłą skórę, że natychmiast zapragnęła się do niego przytulić. Nie uległa jednak pokusie. Zarzuciła mu lylko ręce na szyję i spojrzała głęboko w oczy. - Dlaczego płakałaś? - Myślałam o rodzinie. - Teraz ja jestem twoją rodziną. Ku jej wielkiemu zdziwnieniu szorstki ton Connora podziałał na nią jak balsam. Nie chciała mu się zwierzać ze swoich zmartwień, ale MacAlister patrzył na nią tak, iż mogłaby mu zdradzić wszystkie swoje tajemnice. - Sprawiłam ci zawód - szepnęła. - Nie. - Naprawdę? - Przecież bym nie kłamał. Czekała, żeby powiedział więcej, lecz on milczał. Nie należał do gadatliwych. Widocznie nie potrafił również prawić komplementów. Tak czy inaczej poczuła ogromny przypływ dumy, a to tylko dlatego, że nie rozczarowała swego męża. Miała za sobą długi, ciężki dzień, zapewne więc dlatego reagowała na wszystko tak emocjonalnie. Connor zaniósł ją na posłanie, wziął w ramiona i złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Kiedy odzyskała oddech, chciała wstać, lecz on jej na to nie pozwolił. Przyciągnął ją do siebie i otoczył ramionami. Wiedział, że nie będzie zachwycona tym. co miał jej powie- WIJE GMIWOOti dzieć. Nie zdziwiłby się. gdyby obraziła się na niego i zaczęła uciekać, a zupełnie nie czul się na siłach, żeby ją gonie. Kobiety stanowiły dla niego zagadkę. Jakże łatwo było zranić ich uczucia. Jamie, żona Aleca, często płakała z byle powodu, a Brenna była chyba jeszcze bardziej wrażliwa. Wydawało się jej na przykład, że sprawiła mu zawód, czego zresztą nie omieszkała mu powiedzieć. Potrzebowała jego aprobaty, co go dziwiło i cieszyło zarazem. - Connorze, obiecałeś... - Pragnąłem mieć synów. - I córki - dodała. - I córki. Już ci to przecież mówiłem. Chciała popatrzeć mu w oczy, ale tulił ją tak mocno, że nie mogła ruszyć głową. Położyła mu więc policzek na ramieniu i ziewnęła. - Ale dlaczego wybrałeś akurat mnie? W Szkocji jest wiele kobiet. - Bo sama rai się oświadczyłaś. - Przestań się wykręcać. Przecież nie potraktowałbyś poważnie dziecięcej prośby i oboje o tym wiemy. - Nie. nie zrobiłbym tego. - Potrafiłbyś sobie przypomnieć, jak wtedy wyglądałam? Pamięiał doskonale spotkanie z baronem Haynesworthem. - Już nigdy nie pozwolisz mi zasnąć? - zapytał poirytowanym tonem. - Przepraszam. Odbiegam od tematu. Sądzę, że powód, dla którego mnie poślubiłeś, ma jakiś związek z moim ojcem, prawda? - Nie - odparł. - Moim wrogiem jest MacNare, który napadł na rodzinę Quinlana. Spalił ich dom, zniszczył zbiory, pozabijał trzodę. Zamierzał przywłaszczyć sobie ich ziemie. Wkrótce potem podniósł rękę na domostwo innego wojownika z mego klanu. - A ponieważ twoi ludzie są ci bardzo oddani, postanowiłeś wypowiedzieć MacNare'owi wojnę? - Tak. - Musi chyba istnieć jeszcze inny powód, ponieważ nie był ¦ to zapewne pierwszy przypadek, gdy ktoś wyrządził krzywdę twoim ludziom. Nie mógłbyś się za każdym razem żenić, ¦ prawda? 11 - Jest inny powód, ale nie mam ochoty o nim rozmawiać. - Kiedyś mi powiesz? Ł "Tak- |p - A więc dobrze. Na razie chcę tylko wiedzieć, co ten w: konflikt ma wspólnego ze mną. - Przecież to jasne. MacNare pragnął cię poślubić. - Więc odbiłeś mu narzeczoną. Dlaczego mnie po prostu } nie zabiłeś? - Bo nie zabijani kobiet. - Nie chciałam cię urazić. Nie zabijasz kobiet, ale wykorzystujesz je bez skrupułów, prawda? j - Tylko wtedy, kiedy to konieczne. - Nie mogłeś prowadzić dalej tej wojny? Poniosłeś zbyt »'. wielkie straty? - Straty są bez znaczenia, jeśli w grę wchodzi honor Szkota. Żaden z moich ludzi zresztą nie zginął. Kilku odniosło rany. . Alec zażądał, żebym się wycofał. A mój brat pełni na naszym terenie rolę mediatora i dysponuje odpowiednią siłą by zmusić każdego do posłuszeństwa. Małżeństwo z tobą było moją... - Ostatnią szansą, by wziąć odwet na wrogu? - No tak. Skoro sądzisz, że MacNare się tym przejmie, to tak... - A co by go najbardziej zabolało? - Gdybym zniszczył mu pola, pozabijał konie, nie wspominając już o ludziach, bo to naprawdę poważna sprawa. Ale H małżeństwo... Przywiązujesz do niego zbyt wielką wagę. i Rozumujesz jak typowa kobieta. - Nigdy w życiu nie zdecydowałabym się na ślub, jedynie po to, by zrobić komuś na złość. - Ale ja jesiem synem swego ojca. Należę również do ludzi praktycznych. Powiedział jej prawdę, tak jak chciała, a mimo to poczuła, jak Łzy same napływają jej do oczu. Usiłowała sobie wmówić, że mogło być znacznie gorzej, choć nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nie chciała stać się narzędziem w ręku Connora. Nie odpowiadałoby to chyba żadnej kobiecie. Wątpiła jednak, czy jej małżonek potrafiłby ją zrozumieć. - Ja też postaram się być praktyczna - szepnęła. Głos jej zadrżał i milczała przez chwilę w obawie, że się rozpłacze. Wolałaby jednak umrzeć, niż okazać, że swym wyznaniem pogrzebał na zawsze jej marzenia i sny. Skoro chciał, by myślała rozsądnie, niech tak będzie. Zapomni o uczuciach i nigdy więcej nie pozwoli się skrzywdzić. Natychmiast jednak pojęła, że nie potrafi żyć bez miłości. Zdawała sobie przy tym sprawę z tego, jak trudno będzie wzbudzić w Connorze wyższe uczucia. Już łatwiej było wykrzesać iskry z mokrego kamienia. Przymknąwszy oczy, natychmiast postanowiła skupić się na modlitwie i odegnać smutne myśli. Connor natomiast starał się nie myśleć o krzywdzie, jaką wyrządził Brennie, nie chciał bowiem, by prześladowało go poczucie winy. Dopiero gdy wyjawił jej prawdę, zrozumiał, że dla tej wrażliwej kobiety musiał to być straszny cios. Nienawiść do MacNare'a płonęła w jego duszy gorącym płomieniem, choć nie mógł mu udowodnić, iż to przez niego poniósł śmierć Donald MacAIister. Wierzył jednak w to, co powiedział mu ojciec, że to rodzina MacNare'a zaplanowała atak na ich twierdzę. Postanowił zabić wszystkich zaangażowanych w spisek, przedtem upewniwszy się, czy klan MacNare'a rzeczywiście wystąpił przeciw MacAlisterom. Do tego czasu mógł sobie jedynie pozwolić na drobne potyczki. Alec nie ułatwiał mu zadania. Nie znalazłszy dowodów winy MacNare'a, uznał podejrzenia umierającego Donalda za bezzasadne. Ostatnio zażądał, by Connor zaprzestał wszelkich prowokacji, MacAIister miał jednak nadzieję, że z czasem jego brat odzyska rozsądek. Pozostało mu jedynie czekać. - Kiedy postanowiłeś się ze mną ożenić? Jej pytanie natychmiast sprowadziło go na ziemię. - Jak tylko usłyszałem, że MacNare zamierza poślubić jedną z córek barona Hayneswortha. Czyż on nigdy nie przestanie jej obrażać? - W takim razie nie wiedziałeś, że właśnie ja mam zostać jego żoną? Moje dziecięce oświadczyny nie miały i tym nic wspólnego. A zatem to wyłącznie ty ponosisz odpowiedzialność za tę całą sytuację. Wyobraź sobie, że początkowo mój ojciec przeznaczył mu Rachel. Tę najładniejszą - dodała. - Więc dlaczego w końcu przyjechałaś ty? - Bo król już dawno obiecał moją piękną siostrę jednemu ze swoich baronów. - A ojciec wysłał ciebie do MacNare'a? - Tak. Zdziwiły go obyczaje Anglików oraz fakt, że ojciec może tak surowo traktować własną córkę. - Kiedy się dowiedziałaś, że masz go poślubić? - To nieważne. - Odpowiedz. - W dniu wyjazdu. Niepotrzebnie mi wmawiałeś, że ożeniłeś się ze mną dlatego, że ci to kiedyś proponowałam. - Będę się trzymał tej wersji. - Dlaczego? - Ze względu na mojego brata. On na pewno zażąda wyjaśnień. - I chcesz, mu powiedzieć, że to ja... ' - Alec przede wszystkim ciebie o wszystko zapyta. - A jeśli nie zechcę z nim rozmawiać? KM 10) ifui GmrooD Już sam pomysł wydal mu się zabawny. Nikt przy zdrowych zmysłach nie mógf sprzeciwić się Kincaidowi. - Na pewno zechcesz. - Nawet nie próbujesz mi współczuć. - A czy ojciec okazał ci zrozumienie, gdy wymieniał jedną córkę na drugą? Wszak to on postąpił nagannie, nie ja. Szkoci nie traktują tak bezwzględnie swoich dzieci. - Ojciec miał na pewno swoje powody. Jestem pewna, że bardzo ważne. - Ciekaw jestem, czy król zaakceptował tę wymianę i wyraził zgodę na ślub. - Nie było czasu, by prosie go o pozwolenie, ale sądzę, że nie zgłosiłby sprzeciwu. - Ośmieiam się wątpić. A teraz nie dręcz mnie już pytaniami, żono. Powinnaś być mi wdzięczna. Ocaliłem cię przed MacNare'em. Ogarnęła ją taka złość, że przestała się kontrolować. - Udało ci sie. Żaden mężczyzna mnie już teraz nie zechce. Przynajmniej mógłbyś mnie odwieźć z powrotem do domu. - Daj mi syna, a będziesz wolna. Natychmiast pożałował tych słów, lecz było już za późno. by je cofnąć. Wiedział przecież, że nigdy nie pozwoli jej odejść. 6 Gniewała się na niego aż do następnego popołudnia. Potem jednak przypomniała sobie swoje postanowienie. Musiała jakoś porozumieć się z tym okropnym człowiekiem, poza tym nie lubiła się długo smucić. Miała znacznie przyjemniejsze rzeczy do roboty. Kiedy jednak Connor stwierdził, że pozwoli jej odejść, gdy tylko urodzi mu syna. poczuła się do głębi urażona. Jedynie taki potwór jak on mógł sądzić, że jakakolwiek kobieta zostawiłaby swoje własne dziecko i wróciła do rodziców. Nie, on nie był potworem. Był tylko mężczyzną i w tym właśnie tkwił problem. Ponadto Connor odznaczał sie wyjątkowym wręcz uporem i brakiem zmysłu praktycznego. W niektórych sprawach okazał się również ignorantem. Czas jednak leczy rany i po południu Brenna popatrzyła mniej wrogo na swego małżonka. Doszła do wniosku, że zbyt wcześnie posądziła go o bezduszność. Troszczył się przecież o Gilly. Zwolnił nawet tempo jazdy, by klacz zbytnio się nie zmęczyła, co chwila spoglądał na nią stroskanym wzrokiem. Gdy minęli łąkę porośniętą koniczyną i wrzosem, i znaleźli się na skraju puszczy, zarządził postój. - Quinlanie, weź ludzi i ruszaj przodem. Zaczekacie na nas przy najbliższej grani. lin Brenna dostrzegła zdziwioną minę Quinlana. który najwyraźniej miał ochotę zaprotestować. W końcu jednak spojrzą! na nią współczująco i wykonał polecenie. Gdy tylko jego ludzie zniknęli 7. pola widzenia, Connor popatrzył na nią z wściekłością. - Przestań się natychmiast na mnie boczyć. - Zatrzymałeś się tylko po to, żeby mnie skarcić? - spytała po chwili wahania. - Nie, chcę cię o coś zapylać. - Słucham. - Nadal cię boli? Natychmiast opuściła wstydliwie wzrok i zaczerwieniła się aż po nasadę włosów. - Czekam na odpowiedź. - Czy naprawdę musimy rozmawiać na len temat? - Odpowiedz - poprosił znacznie łagodniej. - Nie. Już nie. - Byłem zbyt brutalny? Zraniłem cię? - Nic mi nie jest. Nie zawracaj sobie mną gtowy. - Czy ty kiedyś przestaniesz się mnie wstydzić? - Mam nadzieję, że tak. Uśmiechnął się. W gfosie Brenny wyraźnie pobrzmiewała desperacja. Musiał się jednak upewnić, czy mówi prawdę. - Skoro nic cię nie boli. dlaczego wciąż wiercisz się w siodle? Zdziwiła się, że to zauważył. Przecież prawie na nią nie patrzył. - Nie wiedziałam, że taki świetny z ciebie obserwator. - Jestem bardzo spostrzegawczy. Moi ludzie również. Między innymi dlatego żyjemy. - A zauważyłeś, że złamałeś mi serce? - Niczego podobnego nie zrobiłem - odparł z irytacją. - Pokłóciliśmy się i... - Wcale nie. - Więc jak mam to nazwać? - Ty zadawałaś pytania, a ja na nie odpowiadałem. Doszła do wniosku, że Connor naprawdę nic nie rozumie i to odkrycie przyniosło jej ulgę. - Co jeszcze zwróciło twoją uwagę? - spytała. Chciał jej powiedzieć, że wszystko: jej zachwyt, gdy przejeżdżali przez ukwieconą łąkę, jej uśmiech, a potem gniew, kiedy nie wyraził zgody na postój. - Ilekroć na mnie patrzysz, marszczysz gniewnie brwi. Westchnęła. - Bo nic już z tego nie rozumiem. Twierdzisz, że nie złamałeś mi serca, choć to ja chyba wiem lepiej, co czuję. Myślałam, że się pokłóciliśmy, a ty uznałeś to za zwykłą wymianę poglądów. - Dlaczego tak się wiercisz? - Bo jednak trochę mnie boli - szepnęła. Zdjął ją z siodła i posadził sobie na kolanach. I - Teraz lepiej? j; - Tak. Dziękuję. - Chyba nie pozwolisz mi się dziś dotknąć, prawda? Dosłyszała rozczarowanie w jego głosie, ale pomyślała, że kpi. Nie dostrzegła jednak uśmiechu na twarzy Connora. - A chcesz tego? - spytała. - Oczywiście. Przecież było mi z tobą dobrze i w dodatku pragnę mieć dzieci. Natychmiast się od niego odsunęła. - Zaraz po tym, jak... zaraz po... no wiesz... mówiłeś, że nie sprawiłam ci zawodu, ale odniosłam przeciwne wrażenie. - Dlaczego? - Bo od razu się odwróciłeś i przestałeś mną interesować. Nie musisz udawać. Tak czy inaczej postanowiłam się poprawić. - Chyba nie zamierzasz mnie wykończyć? Poczerwieniała jak burak. irw li ;:> t, ,i;\\" kielich z winem o mało nie wypadł mu z ręki. Usiłował się jeszcze łudzić, że słowa jego małżonki nie dotrą do Aleca. - Powinniśmy się obrazić - stwierdził Kincaid, kiedy wyszły służące. - Tak. Dlaczego one udają, że nic się stało. I jak, do diabła, Brenna skaleczyła się w głowę? t - Istnieje tylko jeden sposób, by się dowiedzieć. - Jaki? I Alec tylko się uśmiechnął. - Grace! - zawołał. Dziewczynka wolno do niego podeszła. Alec posadził sobie córkę na kolanach i pocałował ją w czoło, a potem kazał jej wszystko opowiedzieć. - Ta pani krzyczała na mamusię. - Ona ma na imię Brenna. Powiedz prawdę. - Grace na pewno nie kłamie - wtrącił Connor. - A co mama na to? - Płakała. t - Nie jesteś zaskoczony? - spytał Alec Connora. - Nie. ! - Mama też krzyczała. - A ty co zrobiłaś? - LV - Nic. Alec nie uwierzy) w ani jedno słowo. - Co jeszcze masz mi do powiedzenia? - Ta pani się śmiała, kiedy mamusia znowu zaczęła płakać. - Dziewczynka była tak zadowolona z siebie, że aż uniosła dumnie podbródek. - Zamierzam porozmawiać z twoją żoną na temat jej skandalicznego zachowania - stwierdził Kineaid. - Nie pozwolę ci jej obrazić. - Ta pani nie płakała, tatusiu. - Naprawdę? - spytał Alec. - Mama wbiła jej igłę w czoło. - W jaki sposób Brenna się skaleczyła? - Spadła ze schodów. - A co ona tam robiła, na miłość boską? - - Jeśli będziesz na nia krzyczał, lo się w ogóle niczego nie dowiesz - stwierdził Alec. - Pamiętaj, że rozmawiasz z dzieckiem. - Nie sądziłem, że to tak długo potrwa. - Ta pani... Brenna powiedziała, że mama zwariowała. - Wytłumacz mi, skąd ona się wzięła na schodach - zażądał Alec. - Kocham cię, tatusiu. Podstęp nie odniósł zamierzonego celu. - Odpowiedz mi. Grace. - Musiała mnie złapać. Alec domyślił się, co się stało. Connor jednak nie znał się na dzieciach. - Nic nie rozumiem - powiedział bezradnie. - Dlaczego moja żona straciła równowagę? - Pokaż wujkowi, jak Brenna cię złapała. Grace wyciągnęła rączki do góry i podskoczyła. - Doprowadzisz mnie do obłędu. - Wiem. tatusiu. Już mi to mówiłeś - Pańską żonę również - odezwała się kucharka. | - Córka spadła ze schodów, prawda, Elyne? - spytał Alec. - Nie widziałam, jak to się stało. Pani opowiadała mi tylko, że mała zleciała ze schodów jak wystrzelona z katapulty, a żona pana Connora ją złapała. - Obie mogły skręcić kark. - To prawda - przyzna! Alec i poprosił służącą by mu wyjaśniła, dlaczego żadna z kobiet nie wspomniała o tym słowem. Elyne musiała mu powiedzieć o zakładzie- Wkratce Jamie i Brenna wróciły do jadalni. Ratując Grace przed upadkiem, Brenna zaskarbiła sobie dozgonną wdzięczność Aleca, który i tak zdążył ją polubić. A kiedy usłyszał, jak ta dzielna kobieta prosi jego żonę, by zdjęła gobelin z Williamem, wpadł w euforię. Jamie oczywiście kategorycznie odmówiła. - W takim razie wypruj chociaż te złote nitki z aureoli. Nie możesz beatyfikować Williama tylko dlatego, że uważasz go za świętego. - William zostanie świętym, kiedy tylko Kościół się tym zajmie. Brenna potrząsnęła głową. - Dlaczego, na miłość boską, kazałaś powiesić w swoim domu wizerunek byłego króht ...glii? Nawet ja wiem, że to nietakt. Zdejmij natychmiast te gobelin. Mój Boże, a ja za każdym razem się przed nim zegnałam. Nie masz żadnego portretu króla Szkocji? - Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz? - Bo jesteś Szkotką. - Przecież urodziłam sie w Anglii i tam się wychowałaro-Nie wiedziałaś? - spytała, wytrącając Brennie argument z ręki. - Mówisz z celtyckim akcentem i nikt... - Urwała, łypiąc na Connora. - Nikt nie raczył mnie o tym poinformować. - Mężowie nigdy niczego nie mówią swoim żonom. Nie- Juuf. GMtwoao mniej jednak uważam, że powinnaś być raczej zadowolona niż zła. - Oczywiście, że jestem zadowolona. Nic dziwnego, że od razu przypadłaś mi do serca. - Mary również ci się spodoba. Ach Jaka jestem szczęśliwa! Będę miała jeszcze jedną siosirę. Brenna musi ją poznać jak najszybciej. - Możemy do niej wstąpić w drodze do domu - zaproponowała Brenna. - Trochę na to za późno - sprzeciwił się Connor. - Ale odwiedzimy ją. prawda? - spytała, kładąc mu rękę na ramieniu. - Dobrze. Brenna poklepała go z wdzięczności po plecach, a Alec odwrócił się natychmiast, by nie dostrzegła uśmiechu na jego twarzy. Ubawiła go surowa mina Connora, który udawał, że mało go to obeszło. Connor potrząsnął głową. - Nie przypisuj temu zbyt wielkiego znaczenia - powiedział, patrząc Alecowi w oczy. - A ty zbyt małego. Brenna nie miała pojęcia, o czym oni mówią. - Uważajcie w drodze powrotnej, - Kincaid gwałtownie zmienił temat. - Connor jest bardzo ostrożny - stwierdziła Brenna z przekonaniem. - On może czekać na ciebie na twojej ziemi - powiedział Alec, nie spuszczając wzroku z Connora. - Bardzo bym się cieszył. - Twoja arogancja z pewnością zaprowadzi cię kiedyś do grobu. Przecież obaj wiemy, że ten wieprz zechce ją odbić. Brenna wreszcie zrozumiała, o kim oni mówią. Stłumiwszy okrzyk, chwyciła Connora za rękę. - MacNare? - szepnęła. 154 Connor uśmiechnął się. Wreszcie zaczęła rozumieć, że dokonała właściwego wyboru, wychodząc za niego za mąż. - Tak. MacNare. - Ale ty tego nie zrobisz. - Czego? - Nie oddasz mnie. Spoważniał. - A jak sądzisz? - Sądzę, że nie. Skinął głową i mocno ją przytulił. - Moja żona jest Angielką i dlatego nic nie zrozumie - powiedział. - Czego niby nie rozumiem? - spytała ze złością. - Nigdy nie oddajemy lego, co do nas należy. A zwłaszcza żon - wyjaśnił Alec. - Nie znasz jeszcze swojej wartości, prawda, Brenno? - Nie - odpowiedział za nią Connor. - Anglicy również potrafią dbać o swoją własność. Nasi baronowie są równie zaborczy. - W takim razie co tu robisz? - spytał Alec. - Czyżby twdj •' ojciec sądził, że MacNare zapewni ci właściwą opiekę? - Jedno nie ma z drugim nic wspólnego. - To znaczy? Nie chciała, by uznali jej ojca za chciwca. - Jestem tutaj z własnej woli. - Skąd wiedziałaś, że Connor nie zamierza cię oddać? - nie dawał za wygraną Alec. - Czyżbyś aż tak dobrze go znała? - Nie. Zauważyłam tylko, że jest uparty. W mojej rodzinie... - My jesteśmy teraz twoją rodziną. - Tak, ale chciałam coś powiedzieć na temat mojego rodzeństwa. - Twoją siostrą jest Jamie, a bratem Alec. - I.Raen - dodał Kincaid. iUUFr GMTWDOP - Tak, Raen - zgodził się Connor. - Bardzo dawno go nie widziałem. - Dlaczego nie pozwalasz mi mówić o mojej rodzinie? - Bo my nią jesteśmy. Alec rozumiał doskonale intencje brata i całkowicie je popierał. Connor pragnął, by jego żona zapomniała o dawnym życiu. On sam musiał bardzo się starać, by Jamie przestała wreszcie tęsknić za domem. Postępował jednak wobec niej nieco bardziej subtelnie. - Odpowiedz wreszcie na pytanie - polecił Connor. - Miałaś wyjaśnić, skąd wiedziałaś, że nie oddam cię MacNare'owi. - Bobym ci na to nie pozwoliła. - No oczywiście - zgodziła się Jamie. Zaczęli zbierać się do odjazdu. Connor przepuścił Brennę przodem, a Jamie szepnęła mu coś do ucha. - Odwiedzajcie nas częściej - dodała głośno. Na widok swej pani Quinlan otworzy! szeroko oczy ze zdziwienia. Dostrzegłszy wyraz jego twarzy, Brenna przyłożyła palec do ustach i potrząsnęła głową, by włosy opadły jej na czoło i zasłoniły szwy. Gdy Connor pożegnał się z bratem, wskoczył na konia i objął żonę w talii. - To nie będzie długa podróż - szepnął. Jamie poszła szukać Grace, a Kincaid spojrzał na Brennę z rozbawieniem. - Moja żona przyjedzie do was w przyszłym tygodniu, żeby zasadzić kwiaty - powiedział Alec, kładąc rękę na jej dłoni. - Gdybym nie był ci tak wdzięczny za uratowanie mojej córki, pewnie bym się pogniewał. Jak mogłyście sądzić, że niczego nie zauważymy? - Źle nas oceniłyście - dodał Connor. - Pozwoliliśmy ci wygrać zakład - uzupełnił Alec. - Chyba nie - odparła ze śmiechem Brenna. - Specjalnie udawaliśmy, że niczego nie dostrzegamy. »- Tak. ale nie wasza spostrzegawczość stanowiła przedmiot zakładu. - W takim razie co? - zapytał Connor. - Jamie twierdziła, źe gdy tylko mnie zobaczysz, natychmiast zażądasz wyjaśnień. Ja natomiast byłam przekonana, że nie powiesz ani słowa i tak właśnie się stało. - Na jedno wychodzi. - Czyżby? - spytała z niewinnym uśmiechem. - Przyznaj, że Brenna uczciwie wygrała ten zakład - po-I wiedział Kincaid. - Dobrze, niech wam będzie. Alec klepnął go po plecach na pożegnanie, a Brenna przytuliła się mocniej do swego małżonka. - Przykro mi, że nie zdążyłam się pożegnać z Grace I - szepnęła, gdy wreszcie ruszyli w drogę. - Ona na pewno ma co innego do roboty. Tłumaczy się I przed ojcom. - Czy on zamierza ją ukarać? To był tylko wypadek. Mam I nadzieję. Że Alec nie będzie zbyt surowy. - Przypomni jej tylko, że musi słuchać rodziców. - A jakie są inne dzieci Kincaidów? - Chłopcy wstydzą się obcych, ale tak w ogóle to wcielone F diabły. Są jeszcze bardziej nieznośni niż Grace. - Ona zawsze będzie moją ulubienicą, ale postaram się nie I faworyzować żadnego z moich dzieci. Dłuższy czas jechali w milczeniu, eskortowani prze? dużą f grupę wojowników Kincaida. - Bardzo cię boli? - spytał w końcu Connor, widząc, że Brenna nie może spokojnie usiedzieć w siodle. - Wcale mnie nie boli. Anglik okazałby swej żonie odrobinę ¦ współczucia - mruknęła pod nosem. - Nie jestem Anglikiem. - Rzeczywiście, nie jesteś. Czy możesz mi coś opowiedzieć o swoim domu? - spytała, zmieniając temat. JUUL GwWOOD - A co cię interesuje? - Kiedy tam dojedziemy? - Spójrz na to wzniesienie przed nami, a od razu zobaczysz moich wartowników. Natychmiast poprawiła włosy i uszczypnęła się w policzki. - Co ty, u diabla, wyprawiasz? - Chcę mieć rumieńce. Potrząsną! tylko głową. Nigdy w życiu nie słyszał podobnych bzdur. - Daleko jeszcze? - Bardzo blisko. - W takim razie będę mogła często odwiedzać Jamie i Aleca. - Kiedy tylko zapragniesz. Powitały ich chóralne okrzyki wojowników. - Czy zawsze tak żywo reagują na twój widok? - Nie, tylko wtedy, gdy nie ma mnie długo w domu. - A kiedy wyjechałeś? - Ponad trzy tygodnie temu. Co on robił tyle czasu? Miała właśnie go o to zapytać, gdy przypomniała sobie barwy wojenne na jego twarzy i natychmiast zmieniła zamiar. Nie chciała się dowiedzieć niczego, co zepsułoby jej humor. Mijając wojowników, uśmiechnęła się do nich. lecz oni nie odpowiedzieli jej tym samym. Zaniepokoiło ją to. - Czyżby nie lubili mnie za to, że miałam zostać żoną MacNare^a? - Nie. - Ale żaden z nich nawet się do mnie nie uśmiechnął. - Oczywiście, że nie. - Dlaczego? - Bo jesteś moją żoną. Darzą cię szacunkiem. - A jeśli się okaże, że nie zasłużyłam na ich szacunek? - Przecież zasłużyłaś Natychmiast nabrała podejrzeń. - Dlaczego? - Bo ja cię wybrałem. - Nie. to ja cię wybrałam. Już zapomniałeś? - Lubisz się ze mną kłócić, prawda? To musiało jej wystarczyć za odpowiedź. - Spodoba mi się twój dom? - Na pewno. - Już się nie mogę doczekać. Czy jest tak wspaniały jak warownia Aleca? Jeśli nie, wcale nie będę rozczarowana - zapewniła szybko. - Nie musi być duży. Uśmiechnął się. - Jest równie wspaniały, jak mego brata. - Wyczuwam dumę w twoim głosie. - I słusznie. Będziemy tam bezpieczni. - Ale jak on wygląda? - Jak niezwyciężona forteca. Nie mogła dojść z nim do ładu. Pozostało jej tylko czekać. Connor uważał, że powiedział jej wszystko, co trzeba. Pomyślał, że powinien jak najszybciej wzmocnić mury warowne. Gdy mijali ruiny twierdzy, w której mieszkał niegdyś jego ojciec, Connor natychmiast stracił humor. - Czyja to była siedziba? - spytała Brenna. - Mego ojca. - Czy on tutaj umarł? - Tak. - Ty też tu mieszkałeś? - Tak. Chłód w głosie Connora nakazał jej zmienić temat. Postanowiła dowiedzieć się, dlaczego jej mąż stal się takim twardym, surowym człowiekiem, ale zdawała sobie sprawę, że będzie musiała zaczekać. Najpierw musiała zaskarbić sobie jego zaufanie i zmiękczyć mu serce. 160 JOUE GAAWOOb Widywała już spalone domostwa, ale w ruinach warowni MacAlisterów było coś niezwykłego. Dopiero po chwili zrozumiała, co tak ją uderzyło. Na zgliszczach nie rosły chwasty. Ktoś starannie je wypielił. Dlaczego Connor nie kazał zburzyć spalonej fortecy? Czy zachował te zgliszcza ku przestrodze? Zachowaj cierpliwość, upomniała się w duchu. Z czasem wszystkiego dowiesz. Tymczasem zmówiła modlitwę za duszę Donalda MacAlis-tera i drugą za jego małżonkę. Kilka minui później ujrzała swój nowy dom i znów zaczęła się modlić. Błagała Stwórcę, by to, co zobaczyła, okazało się złudzeniem. Niestety, monstrualna budowla nie znikała. Widocznie naraziła się Panu, skoro przywiódł ją w tak straszne miejsce. Najpewniej sprawiła swym rodzicom zbyt wiele zmartwień i zasłużyła na pokutę. Przecież to nie Pan Bóg zbudował to okropieństwo, natychmiast się zmitygowała. Tylko Connor. Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, postanowiła dopatrzyć" się w tej szkaradnej twierdzy czegoś ładnego. Obejrzała ją dokładnie i uśmiechnęła się radośnie. Warownia była ogromna. To dla Connora z pewnością stanowiło zaletę. Budowla miała trzy, może nawet cztery kondygnacje. Brenna nie mogła dokładnie policzyć pięter, gdyż nie widziała okien. Gdy wreszcie je dostrzegła, o mało nie rozpłakała się ze szczęścia. A więc nie zamieszka w grobie. Postanowiła jak najszybciej pozdejmować z okien obrzydliwe brązowe płótno. Klóż mógł powiesić równie ohydne zasłony? Pomyślała, że nawet kwiaty niewiele tu pomogą. Jedynie cud mógł zamienić tę ohydną budowle w prawdziwy dom. Natychmiast zawstydziła się swoich myśli i postanowiła pomyśleć cieplej o tym szkaradzieństwie. - Brenno, czy coś się stało? - Dlaczego pytasz? - Dyszysz, jakbyś nie mogła złapać powietrza. RtW.Utf Nie chciała kłamać. - Bo na widok twojej siedziby dech mi zaparło. Wiedziała, że powinna dodać coś jeszcze. - Masz ogromny dom. - Tylko tyle przyszło jej do głowy. Connor nie odpowiedział. - Nigdy niczego podobnego nie widziałam. Nadal milczał. - Jest już ukończony? - Mówisz o tyłach? - Nie, raczej o froncie. - Tak. - Rozumiem - szepnęła. - Zbudowałeś wspaniałe wały obronne. - Owszem. - Są bardzo wysokie. To dziwne, że drewno przybrało taki kolor... Przytulił ją mocno. - Brenno? - Tak? - Wszystko będzie dobrze. Przytaknęła dopiero po dłuższej chwili, a potem zmówiła modlitwę o cierpliwość i siłę. Nigdy nie unikała trudnych sytuacji i nie zamierzała się poddawać. Wszystko można osiągnąć, jeśli się odpowiednio wykorzystuje przymioty umysłu. Doszedłszy do takiego wniosku, od razu poczuła się lepiej. Kiedy minęli zwodzony most, popatrzyła na swój nowy dom zupełnie nowym okiem. - Zająłeś pół góry, prawda? - To nie góra, lecz wzgórze, żono. - Ciekawa jestem, czy twoi rycerze ćwiczą czasem walkę na dziedzińcu? - Czasem tak. Rozglądała się ciekawie dookoła. In: IŁ1 JlSŁIŁ GAJfWIKJD Zanim dotarli na dziedziniec, Connor zatrzymał orszak. Zsiadłszy z konia, poda! rękę Brennie, odpowiadając jednocześnie na pytania wojowników. Gdy ktoś wyjął mu wodze z ręki. pomyślał, że to Quinlan lub Owen zamierzają odprowadzić" ogiera do stajni. Tylko ich ognisty rumak do siebie dopuszczał. Kobiety i mężczyźni przepychali się do przodu, by porozmawiać ze swoim panem. Rozzłoszczony koń natychmiast się cofnął i natarł na Brennę. szarpiąc łbem. Dziewczyna nie przeraziła się jednak gwałtownej reakcji ogiera, szarpnęła wodze i zmusiła zwierzę do posłuszeństwa. Po krótkiej szarpaninie rumak zrozumiał, że nie ma szans i poszedł za nią potulnie jak baranek. Na stopniach prowadzących do drzwi stał rycerz, gotów złożyć Connorowi meldunek. - Wszystko w porządku - oznajmił. Tłum uciszył się natychmiast, by wyłowić dokładnie każde słowo. - Miałem taką nadzieję, Crispinie. Dlatego powierzyłem ci dowództwo. - Twoja macocha czeka w wielkim hallu. - To dobra wiadomość - uśmiechnął się Connor. - Lady Euphemia pragnie poznać kobietę, którą pojąłeś za małżonkę. Inaczej by tu nie przyjechała. - Chyba tak. Może uważa moje małżeństwo za początek nowego życia. Czuje się dobrze? - Tak sądzę. Jak powinienem ją tytułować? - Lady MacAlister. Była żoną mego ojca i nie wyszła powtórnie za mąż. - Nada! go opłakuje. Nie zdjęła żałoby. Chciałbym powiedzieć ci o jeszcze jednej sprawie. - Nie możesz z tym zaczekać? - To ważne. Hugh wysłał ci coś. co zostało na granicy. Uważa, że będziesz chciał to zobaczyć. - Co to może być? - spytał Quinlan. - Nie mogłem wyciągnąć żadnych szczegółów od jego ludzi. Mieli jednak bardzo zafrasowane miny. Twierdzą, że ich pan nic tu nie zawinił - relacjonował Crispin. - Nic z tego nie rozumiem - mruknął Quinlan. - Nie chcieli niczego tłumaczyć. - W takim razie zaczekamy - powiedział Connor. - Jak się udała wyprawa, panie? - zapytał Crispin. którego już zżerała ciekawość. - Bardzo dobrze. - A więc jednak się ożeniłeś? - Tak. - A gdzie jest twoja żona? Connor sądził, że Brenna idzie za nim i właściwie 0 niej zapomniał, skupiając całą uwagę na sprawozdaniu Crispina. Poszukał jej wzrokiem w tłumie, lecz Brenny nigdzie nie było. - Dlaczego nie jesteś w stajni. Owenie, przy moim koniu? - spytał, idąc dziedzińcem. - Bo ktoś inny się tym zajął, panie. - Gdzie jest moja żona? - spytał Connor, patrząc groźnie na Quiulana. - Chyba zostawiłeś ją na podzamczu. Tłum rozstąpił się przed Connorem. - Quinlanie. już zdążyłeś wrócić ze stajni? - Nie zajmowałem się koniem. - W takim razie kto? Davis? - spytał Connor, sądząc, iż stajenny przejął rumaka pod opiekę. - Nie. - Kto? Mówże wreszcie! - Ktoś. kto poradził sobie z tą piekielną bestią znacznie lepiej niż Davis. Connor dosłyszał nutkę rozbawienia w głosie Quinlana 1 zrozumiał, że nie wszystko jeszcze zostało powiedziane. ' I IM juueGakwood Przestał się jednak obawiać, że Brenna została sama z ogierem, bo gdyby coś jej się staio. Quinlan nie byłby taki zadowolony. - Zapomniałeś o niej. Connorze? - Nic podobnego. Kto poradził sobie z koniem lepiej niż Davis? Dość już tych żartów. Nie jestem w nastroju. - Wcale nie żartuję, ale i tak mi nie uwierzysz. Konia zabrała twoja żona. - Nie wierzę ci. Quinlan szturchnął Crispina. - Naprawdę o niej zapomniał - szepnął. Kiedy dotarli do stajni. Connor pchnął bramę, nim którykolwiek z towarzyszących mu ludzi zdołał go uprzedzić. Nadbiegł stajenny, skłonił się przed Connorem i już zamierzał wygłosić mowę powitalną na cześć swego pana, gdy ten bezpardonowo mu przerwał. - Czy mój ogier jest w stajni, Davisie? - Tak. Jeszcze nigdy nie widziałem tej bestii w tak świetnym humorze. - Więc nie sprawił ci kłopotu? - Pańska żona oszczędziła mi trudu. Ona naprawdę potrafi postępować ze zwierzętami, ale sam chyba wiesz o tym najlepiej, panie. Connor zrozumiał, że Davis mówi prawdę, choć trudno mu było w to uwierzyć. - Gdzie jest teraz pani MacAlister? - Z żoną Ewansa, panie. Connor skinął głową i odwrócił się z zamiarem odejścia. - Dokonałeś znakomitego wyboru, panie - rzucił za nim Davis. Brenna wyszła już jednak z domu Ewansów. Żona Ewansa pozostawała nadal pod wrażeniem tej wizyty. - Chciała wziąć na ręce mojego synka - oświadczyła spłoniona - choć jeszcze nie zdążyłam go wykapać. Pani MacAlister naprawdę lubi dzieci. Mój najmłodszy bardzo się boi obcych, ale do niej przylgnął od razu. Co za cudowna 7. niej osoba! Mimo że Angielka, niech jej Pan Bóg przebaczy. Kiedy zobaczyła, że Brocca patrzy na nią przez okno, natychmiast do niej poszła. Gdy Connor wreszcie odnalazł żonę, znajdował się już u kresu wytrzymałości. Brenna wyszła właśnie z domu Brocców i zamierzała zapukać do kolejnych drzwi. Nie uszczęśliwił jej specjalnie widok małżonka. - Zapomniałeś o mnie. prawda? - spytała, marszcząc brwi i skrzyżowała ramiona na piersiach. Connorowi nie podobało się jej zachowanie. - Nie mów do mnie takim tonem - zażądał, podchodząc bliżej. Tym razem się nie cofnęła. - Mogę mówić otwarcie. Connorze? - spytała słodkim głosem. - Nie, nie możesz. Wolno ci jednak pójść ze mną do domu.. Odwrócił się. ale Brenna stała w miejscu jak skała. - Sprzeciwiasz mi się? - zapytał. - Nie. Po prostu czekam. - Na co? - Żebyś wreszcie się przyznał, że mnie zostawiłeś. - Nic takiego nie zrobiłem. - A więc nie zamierzasz przeprosić? Na jego twarzy pojawił się wyraz niedowierzania, zrozumiała więc, że nawet mu to przez myśl nie przeszło. Przekształcenie tego barbarzyńcy w troskliwego męża nie było łatwym zadaniem i wymagało ogromnej cierpliwości. Tego dnia już i tak wystarczająco dała mu się we znaki, postanowiła więc nie przeciągać struny. Connor właśnie zamierzał przerzucić ją sobie przez ramię i zanieść do domu. gdy uśmiechnęła się promiennie. Nie znał wprawdzie przyczyn tej nagiej przemiany, lecz postanowił o nic nie pytać. Już i tak wystarczająco dał się jej we znaki JWJt Gakwood jak na jeden dzień. Doszedł do wniosku, że nie będzie przeciągał struny. Gdy wycofał się na ścieżkę, Brenna dostrzegła, że obok Quinlana stoi ktoś jeszcze. - W przyszłości wolałbym cię nie szukać. Skinęła gfową gdyż, jak sądziła, tego właśnie od niej oczekiwał, a potem zerknęła na Quinlana. ~ Zapomniał o mnie, prawda? Connor ścisnął jej rękę. - Chyba tak. pani. - Dzięki, że mu przypomniałeś. - To nie ja - odparł Quinlan. - To Crispin - dodał wskazując na niego głową. Uśmiechnęła się do wojownika. - Dzięki, Crispinie. Chciała się przedstawić rycerzowi, ale powstrzymał ją oszołomiony wyraz jego twarzy. - Nigdy nie widziałem, żeby jakakolwiek kobieta wytrąciła Connora z równowagi - powiedział Crispin, gdy odszedł wraz z Quinlanem na bezpieczną odległość. - Ale ona nie jest jakakolwiek kobietą, tylko jego żoną. Myślę, że nasz pan bardzo lubi jej towarzystwo. - Ja również bym lubił na jego miejscu. To niezwykle piękna niewiasta. - Aż ci dech zaparło na jej widok - uśmiechnął się Ouinlan. - Ale Connor nawet tego nie zauważa- Roześmieli się. Brenna obejrzała się i uśmiechnęła do nich. - Lady Brenna nie da się łatwo zastraszyć. - W głosie Crispina brzmiał podziw. - Gdyby była nieśmiała, Connor na pewno by ją stłamsił. Pamiętasz, co mówił na temat Isabelle? - Bardzo niewiele. Nie pamięta swojej matki. - Tak, ale to, co słyszał o niej od Donałda. zapadło mu głęboko w serce. Rewanż - Ojciec Connora nazywał ją „swoją słodką Isabelle", Bardzo ją kochał. - Właśnie. - Ale tuż przed śmiercią przestrzegł syna przed popełnieniem tego samego błędu. - Connor wiedział, że ojciec prosi go tylko, by zachował rozwagę. A gdybyś widział, jak oni na siebie patrzą doszedłbyś do tego samego wniosku, co ja. - To znaczy? - Że nasza pani będzie „słodką Brenna" Connora. Crispin zamyślił się nad słowami przyjaciela. On również pragnął, by Connor odnalazł spokój i szczęście. Ale miłość? Nie posądzał swego pana o zdolność do takich uczuć. - Nigdy nie słyszałem, żebyś tak mówił. - A ja nie widziałem, żeby Connor zachowywał się w ten sposób. - Czyli jak? - Od samego początku przelatywały między nimi jakieś iskry. Connor wyglądał tak, jakby go piorun strzelił. Odda serce tej kobiecie, bo nie będzie mógł nic na to poradzić. Nie krzyw się, ona zasługuje na miłość. Brenna nie wiedziała, źe stanowi główny temat rozmowy. Connor szedł tak szybko, że ledwo mogła za nim nadążyć. W końcu miała dość. - Dlaczego się zatrzymałaś? - Bo jestem zmęczona. Uśmiechnął się. - Mogłaś mi powiedzieć, że idę za szybko. - Chciałam dotrzymać ci kroku. Po kolacji na pewno poczuję się lepiej. - Przecież jedliśmy wieczerzę u Aleca. Chyba nie jesteś głodna? - Coś bym przegryzła - odparła, wzruszając ramionami. - U Aleca byłam bardzo zdenerwowana i nie mogłam się I6f '(.'i skupić najedzeniu- Nie rozumiem, dlaczego się śmiejesz. Nie powiedziałam nic zabawnego. Oczywiście nie przeprosił jej. Zaczęła wątpić, czy on w ogóle wie. jak to się robi. Przynajmniej przestał się śmiać. Dobre i to. - Może wziąć cię na ręce? - Wówczas twoi ludzie pomyślą, że poślubiłeś mimozę. Już wolałabym się czołgać. Uniosła dumnie głowę, wyszarpnęła mu rękę i dziarsko ruszyła do przodu. Nie uszła jednak daleko, gdyż Connor i natychmiast chwycił ją w talii i mocno przytulił. A ona nie miała siły z nim walczyć. Rozluźniła się i westchnęła głęboko. Nie odważyła się jednak zamknąć oczu, gdyż bardzo się bała, . że w każdej chwili może zasnąć. Przecież już jej się to zdarzyło. - Miałaś trudny dzień. - Nie. - Musisz zaprzeczać wszystkiemu, co powiem? - Chciałam tylko wyrazić własny pogląd. Jeszcze się nie kłócimy. Jak zaczniemy, wtedy zobaczysz różnicę. Proszę. puść mnie. kiedy wejdziemy na dziedziniec. Nie chcę, by twoi żołnierze pomyśleli, że ustawicznie potrzebuję opieki. Przeczesując palcami włosy, skrzywiła się boleśnie, gdyż niechcący dotknęła skaleczenia. - Wydaje mi się, że nigdy nie mówię tego. co chciałbyś usłyszeć. Ale ja naprawdę nie lubię chaosu, a odkąd cię poznałam, moje życie strasznie się poplątało. Nade wszystko pragnę spokoju. - Teraz będzie inaczej. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Obiecujesz? - Obiecuję - odparł z uśmiechem. Odwzajemniła uśmiech i od razu poczuta się lepiej. - Nie przepadam za niespodziankami - dodała. - Chyba, że dowiaduję się o nich z wyprzedzeniem. Powiedziała to tak szczerze, jakby nie dostrzegała sprzecz-I ności w tym stwierdzeniu. - Jeśli o czymś wiesz z góry, to już nie jesi niespodzianka. - Oczywiście - przyznała. - Powiedz, dlaczego będzie inaczej. - Wkrótce przestaniesz się martwić, bo bywam tu bardzo rzadko. - I tak się nie martwię. Ale dlaczego bywasz tu rzadko? Przecież to twój dom. - Tak. - I ja tu jestem. - Wiem. Będziemy się widywać od czasu do czasu. Doszli na wyludniony dziedziniec. - Od czasu do czasu? - powtórzyła, nie panując nad drżeniem głosu. Ale on myślał już o czymś innym. Ich południowy sprzymierzeniec przesyłał mu coś. co zostało na granicy. Connor - podejrzliwy z natury - obawiał się. że nie wróży to nic dobrego. Nie należał do niecierpliwych, gdy w grę wchodziły sprawy poważne, toteż przed podjęciem jakichkolwiek działań, postanowił dobrze się zastanowić. Pytanie Brenny oderwało go od własnych myśli. - Co to znaczy „od czasu do czasu"? - Raz, dwa razy w miesiącu. - Mówisz poważnie? - Tak. Im więcej mówił, tym mniejszą miała ochotę go słuchać. - Mąż powinien przebywać w towarzystwie żony częściej niż raz w miesiącu. - Mam inne ważne obowiązki. Poczuła się tak, jakby ją porzucał. A co gorsza, odniosła wrażenie, że Connor naprawdę zamierza to zrobić. - Dlaczego w ogóle tu przyjeżdżasz? Zignorował jej gniewny ton. 171 jj Julie oaku/ood - Z różnych powodów. Najważniejszym jesteś ty. - Ja? - szepnęła w nadziei, że doczeka się komplementu. - Pragnę potomstwa. Miała ochotę go uderzyć. - Wspominałeś już o tym. - Cieszę się, że pamiętasz. - Pamiętam wszystko, co mi mówiłeś. Również i to, że ożeniłeś się ze mną tylko po to. by zrobić na złość Mac-Nare'owi. Nie zapomniałam, że będę mogła odejść, kiedy tylko dam ci syna. I nigdy nie zapomnę. - Wolałabyś, żebym skłamał? Potrząsnęła głową. - Nie. Żałuję tylko, że w ogóle poruszyliśmy ten temat. Możesz go rozwinąć następnym razem, jak będziesz tędy przejeżdżał. A teraz, jeśli pozwolisz, chciałabym wejść do środka. - Zwołam swoich ludzi i dokonam prezentacji, kiedy tylko wróci Donald z młodszymi wojownikami. - Nie rób sobie kłopotu. I tak już mam skazę, nie zaszkodzi mi więc następna - zawołała, odchodząc. - Jaką skazę? - zapytał. Zatrzymał się zdumiony na środku dziedzińca. Brenna pobiegła naprzód, ale nie weszła do środka. Chodziła tam i z powrotem wzdłuż murów obronnych. Widocznie ją zmartwił, ale zupełnie nie wiedział czym. Zamierzał przecież sprawić jej przyjemność, tymczasem Brenna była bliska płaczu. Na wieść o tym, że rzadko bywa w domu zareagowała tak. jakby ją zdradził. Doszedł do wniosku, że nigdy nic zrozumie tej kobiety. - O jakiej skazie mówisz? - powtórzył. - Jestem Angielką, na miłość boska, i wszyscy wiedzą, że jechałam tutaj, by poślubić MacNare'a. A w dodatku okropna ze mnie niezdara. Nigdzie nie widzę schodów. Co z nimi zrobiłeś? - Są po drugiej stronie. - U Aleca spadłam ze schodów, pamiętasz? - Milady spadła ze schodów? - zaniepokoił się Crispin, który właśnie do nich podszedł. - Tak - odparł Connor. - Idziesz w złym kierunku, Brenno. Natychmiast się odwróciła. - Powinny wychodzić na dziedziniec. Taka obowiązuje teraz moda. A dziś zamierzam spać w łóżku, a nie na podłodze. Masz tutaj jakieś łóżka? Popatrzyła groźnie na męża. by dać mu do zrozumienia, że nie zamierza dłużej wysłuchiwać opowieści o jego planach na przyszłość. Już sama myśl o tym, że będzie go widywać najwyżej dwa razy w miesiącu, przyprawiała ją o mdłości. Na widok Crispina i Qitinlana zmusiła się do uśmiechu. Wojownicy z pewnością uznali ją za wariatkę i choć najprawdopodobniej było już za późno, by mogli zmienić zdanie, postanowiła spróbować. - Wszystko będzie dobrze, prawda? - zawołała, udając, że nic się nie stało. - Skoro tak uważasz, pani - odparł Crispin. - Co się stało? - spytał Quintana. - Nie chce. żebyśmy się domyślili, że Connor sprawił jej przykrość. - Ale ja jej nic nie zrobiłem - oburzył się Connor. - Tak ci się tylko wydaje. Connor odsunął ich i ruszył do żony. Nie przestała się uśmiechać nawet wówczas, gdy dostrzegła, że schody nie są zakończone podestem. Pochyliła się i chwyciła za klamkę. Drzwi jednak ani drgnęły. Albo były zaryglowane od wewnątrz, albo się zacięły. Z najwyższym trudem uchyliła je o parę centymetrów, co jednak nie wystarczyło, by mogła wejść do środka. Connor natychmiast pospieszył jej z pomocą i jednym szarpnięciem otworzył uparte podwoje. mlii <;akwow> - Myślałam, że są zablokowane - powiedziała, by nie wziął jej za słabeusza. - Teraz możesz wejść. Dlaczego tak stoisz? Usiłowała sie przygotować na kolejny wstrząs. - Chce przedłużyć te cudowne chwile oczekiwania. Connor wzniósł oczy do nieba, a Brenna przekroczyła próg i zatrzymała się tuż przy wejściu, by przyzwyczaić wzrok do ciemności. Po lewej stronie stał wartownik, skinęła mu więc głową i rozejrzała sie ciekawie dookoła. Nie było tak źle, jak się spodziewała. Tuż przed nią wyrastały kamienne schody, prowadzące zapewne do sypialni, a dalej znajdowały sie podwójne drzwi. Gdy jednak chciała je otworzyć, Connor położył jej rękę na ramieniu. - Nie wchodź tam. W środku są wojownicy wyższej rangi. Zanieść cię na górę? Nie zostawił jej czasu na odpowiedź. Zanim zdążyła odpowiedzieć, już stali na podeście. Po lewej stronie dostrzegła przestronny hali, nieco jednak mniejszy i gorzej umeblowany niż ten u Kincaidów. Choć w murowanym palenisku buzował ogień, w pomieszczeniu było chłodno. W oknach wisiały wstrętne, brudno-brązowe kotary, przy ścianie stał stół, a obok niego dwie ławy. Hal] był ciemny i ponury. Brenna postanowiła jak najszybciej wprowadzić tu niezbędne zmiany. Zdecydowała, że najpierw przystroi drewnianą podłogę wiklinowymi matami, a później zawiesi kolorowe gobeliny na ścianach. Piękny obrus zasłoniłby z pewnością odrapany blat stołu, a poduszki na ławach pozwoliłyby gościom rozsiąść się wygodnie przy biesiadzie. - Czy mogę tu wprowadzić kilka zmian? - Klasnęła w ręce i uśmiechnęła się słodko, czekając na przyzwolenie- - Przecież to twój dom. Możesz robić, co chcesz. - A mogę cię pocałować? Zaskoczyła go tym pytaniem. ni - Zapomniałaś, że się na mnie gniewasz? - Nie, ale złość już mi minęła. Chyba wiesz, dlaczego - stwierdziła raczej niż zapytała, zniżając głos do szeptu. - Nie. nie wiem - odparł. - Bo oto stoimy obok siebie w naszym nowym domu i właśnie zdałam sobie sprawę, że powinniśmy zacząć wszystko od nowa. Pocałuj mnie na dobry początek. - Nie możemy zaczynać od nowa tylko dlatego, że poprawił ci się humor. Musnęła wargami jego usta. Nie zareagował, więc pocałowała go mocniej. Wreszcie przestał się opierać i wziął ją w ramiona. Nadal jednak kręcił głową. - Nie, nie możemy zacząć od początku. - Przecież już zaczęliśmy - odparła z błyskiem w oku. Nie dopuszczając go do głosu, przywarła do jego warg i wsunęła język do wnętrza. Po raz pierwszy wyraźnie zamierzała go uwieść. Nie zdawała sobie jednak sprawy, jak silnie na niego działa, a Connor miał nadzieję, że to na zawsze pozostanie jego słodką tajemnicą. Jęknęła z rozkoszy i i otoczyła jego szyję ramionami. Stwierdził z satysfakcją że on sam doskonale panuje nad uczuciami, czego nie dałoby się powiedzieć o jego małżonce. Brenna kierowała się emocjami, była wyjątkiem w świecie kłamstwa i niedomówień. Connorowi bardzo odpowiadała jej bezpośredniość. Nagle poczuł, jak wzbiera w nim żądza. Pocałunki przestały mu wystarczać. Pragnął czegoś więcej. Właśnie zamierzał zanieść ją do łóżka, gdy gwałtownie odwróciła twarz. - Nie jesteśmy sami - szepnęła mu do ucha. - Nikt by się nie ośmielił nam przeszkadzać - odparł, usiłując ją pocałować. - Kłoś nas obserwuje. Puść mnie, proszę. Zrobił, co kazała i odwrócił się w stronę intruza. Na podeście wiodącym do sypialni stała Euphemia. Gniew maGtKwBOD opuścił go równie szybko, jak się pojawił, i Connor uśmiechnął się z radością. - Jak dobrze cię znów widzieć. Euphemio! - wykrzyknął. Brenna poczuła, że uginają się pod nią kolana. Przecież Euphemia miała ich odwiedzić dopiero następnego dnia. Przybyła jednak wcześniej i widziała, jak jej szalona synowa uwodzi bezwstydnie swego męża. Pierwsze wrażenia bywają mylące, pocieszała się Brenna, patrząc na macochę Connora. Stara kobieta przypominała jej kruka - odziana w czerń, ze skulonymi ramionami, stała na najwyższym stopniu i wpatrywała się w nią przenikliwie. Instynkt podpowiedział Brennie, by zachować ostrożność. Nim jednak zdążyła zganić się w duchu za te nierozsądne myśli, została naocznym świadkiem przeobrażenia, jakiemu uległa Euphemia. Szacowna dama bowiem wyprostowała i poczęła schodzić ze schodów z iście królewską gracją. Uśmiech wygładzi! zmarszczki na jej twarzy, a ciepłe spojrzenie chwyciło Brennę za serce. Ta naglą zmiana w wyglądzie Euphemii wprawiła ją w osłupienie- Macocha Connora oczywiście nie odmłodniała. ale teraz nie wydawała się Brennie starsza od jej własnej matki. Posiwiałe przedwcześnie włosy i bruzdy na twarzy stanowiły jedynie świadectwo jej wielkiego cierpienia. Na wezwanie Connora skłoniła się przed Euphemia, która uśmiechnęła się z rezerwą. - Cała przyjemność po mojej stronie - rzekła, ponownie wprawiając Brennę w zdumienie, gdyż miała głos młodej kobiety. Z pewnością musiała być niegdyś niezwykle piękna. - Przyjechałam tu z twojego powodu - ciągnęła Euphemia. - Bardzo chciałam poznać dziewczynę, której w końcu się udało usidlić Connora. Przekonywałam go całe lata. że powinien się ożenić. Teraz muszę przemówić do rozsądku Raenowi - dodała. - On jest jeszcze bardziej uparty. Obawiam się, że prędzej osiwieje, niż znajdzie sobie żonę. 176 KirtKl Brenna przysłuchiwała się w milczeniu, jak oboje rozprawiają o zdrowiu i szczęściu Raena. Connor chciał się dowiedzieć, pod czyim sztandarem służy teraz syn Euphemii, lecz ona zaproponowała, by sam porozmawiał na ten temat ze swym przyrodnim bratem. - Czy on też tu jest? - spytała Brenna. - Nie - odparła Euphemia. - Przyjedzie jutro. Connor zaproponował, by dokończyli rozmowę przy stole. Euphemia dalej rozprawiała o Raenie, po czym popatrzyła na Brennę w oczekiwaniu na komentarz. - Chętnie poznam taki ideał - wypaliła dziewczyna i natychmiast ugryzła się w język. - Mówisz o nim, pani. zupełnie tak samo jak moja mama o swoich synach - dodała, nie chcąc, by posądzono ją o złośliwość. - Ona również wierzy, że moi bracia są wspaniali. I zapewne się nie myli, podobnie jak ty, pani. - Tęsknię za Raenem - powiedziała Euphemia. - Nie widziałam go od pół roku. Mój syn był bardzo zajęty, a ja nie chciałam się mieszać w jego sprawy. - Jaką miałaś podróż? - spytał Connor. - Skłamałabym, twierdząc, że była łatwa - odparła. - Ale i też nie taka zła, jak się spodziewałam - dodała, utkwiwszy wzrok w Brennie. - Kiedy byłaś tu pani po raz ostatni? - spytała dziewczyna, szczęśliwa, że Euphemia stara się włączyć ją do rozmowy. - Szesnaście lat i trzy miesiące temu. Czasem wydaje mi się, że Donald opuścił mnie zaledwie przed paroma dniami i znów ogarnia mnie smutek. Connor pokiwał głową ze zrozumieniem. Dostrzegłszy łzy w oczach macochy, natychmiast zmienił temat. Gawędzili tak dłuższy czas. ale Brenna chętnie przedłużyłaby rozmowę, gdyż przyniosła ona spokój Connorowi. który najwyraźniej kochał i szanował tę kobietę. Pomyślała o własnej matce i natychmiast łzy napłynęły jej do oczu. Nie chcąc pogrążyć się w melancholii, odepchnęła 177 Juue Głuwottn od siebie te myśli i zaczęła się zastanawiać, co najchętniej zjadłaby na wieczerzę. - Wybaczcie, ale podróż jednak mnie wyczerpała - odezwała się Euphemia - Już nie jestem taka młoda i męczą mnie nawet krótkie przejażdżki. Jeśli pozwolicie, udam się na spoczynek, a na kolację poproszę o bardzo lekkie danie. Connor wstat i zaofiarował jej ramię. - Pozwolisz, że ci pomogę, pani - zaproponowała Brenna. - Zapewne nie zdążyłaś się jeszcze rozpakować. - Służąca już się tym zajęła. Dziękuję ci. dziecko. Brenna skłoniła głowę i życzyła jej dobrej nocy. Connor zasugerował, by zaczekała na niego w hallu. a on odprowadzi macochę do jej komnaty. Najwyraźniej chciał porozmawiać z nią w cztery oczy. Nie mogła mu mieć tego za zte. Kiedy wreszcie wrócił, Brenna była już bardzo głodna i zmęczona. - Na górze są cztery komnaty - oznajmił krótko. - Kuchnia jest w innym budynku, za hallem. Wziął ją za rękę i poprowadził na górę. - Naprawdę jesteś głodna? - Zjadłabym coś. Dlaczego tu nie ma poręczy? - Żeby było łatwiej zrzucać wrogów na dół. Sądziła, że żartuje. On jednak się nie uśmiechał. - To niezbyt uprzejmy sposób traktowania gości. Nie wyczuł kpiny i nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć. - Nasza sypialnia jest dokładnie na wprost - mruknął, gdy znaleźli się na podeście. Pociągnął ją za sobą do komnaty. W środku było zupełnie ciemno. Connor przeszedł przez pokój i odsłonił okna. Brenna odetchnęła z ulgą gdyż pomieszczenie było o wiele ładniejsze niż myślała. W jednym końcu znajdował się ogromny kominek, w przeciwnym loże. Po obu stronach łoża stały szafki ze świecami na blatach. Nad drzwiami wbito parę haków na ubrania. I to było wszystko. UH Podbiegła do okna i natychmiast tego pożałowała. Zobaczyła dziedziniec i ruiny zamku Donalda. Był to przygnębiający widok. Odwróciwszy wzrok od spalonej twierdzy, podeszła do łóżka, by sprawdzić, czy jest miękkie. - Bardzo ładne - stwierdziła. - Nasza komnata też mi się podoba. Odnoszę jednak wrażenie, że nie przepadasz za luksusem. - Masz coś przeciwko temu? - Nie. Mogę sie umyć? - Jutro zabiorę cię nad jezioro. - Wolałabym dzisiaj, dobrze? - Każę przygotować kąpiel - ustąpił. - Będziesz tylko musiała zaczekać na wodę. Potrząsnęła głową. - Nie chcę sprawiać kłopotu służbie. Lepiej będzie, jeśli pójdę do kuchni. Nie zaskoczyła go jej delikatność, gdyż już zdążył zauważyć, że Brenna zawsze przedkłada cudze dobro nad własne, nawet gdyby miała przez to znosić niewygody. A nawet narażać życie, przemknęło mu przez głowę, kiedy przypomniał sobie o Grace. - Dobrze. Wykąp się w kuchni. - 1 mogę tam zjeść? - Jeśli chcesz. Otworzył drzwi, lecz zatrzymał się w progu, bowiem dostrzegł, że Brenna ma sińce pod oczami. Czul się odpowiedzialny za jej zmęczenie. To przez niego znosiła tyle trudów, lecz nie mógł inaczej postąpić. MacNare i jego ludzie siedzieli im na karku, musiał więc myśleć przede wszystkim o bezpieczeństwie swej małżonki, a dopiero później ojej wypoczynku. - Chcę, żebyś się położyła. - Ale ty przyjdziesz do mnie? - Tak. - Nadal zamierzasz wyjechać? Mimo wizyty Euphemii? - Tak. - Sądzisz, że wywarłam na niej dobre wrażenie? - Oczywiście. Niepotrzebnie o to pytasz. - Jak długo ona tu zostanie? - Myślę, że długo. Nie pytałem. - Connorze? - Tak? - Nie zapomnij posłać jednego z twoich lud/i po Gilly. - Dobrze. Coś jeszcze? Podbiegła do drzwi, stanęła na palcach i pocałowała go namiętnie w usta. Objął ją w talii i oddał pocałunek. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu Brenna odsunęła się raptownie i odwróciła do okna, z trudem kryjąc uśmiech. Dopiero w połowie schodów zrozumiał, źe właśnie został odprawiony, - Dlaczego się uśmiechasz, panie? - spytał Quinlan. - Nie mam pojęcia - odparł szczerze Connor. Mimo iż wydawało się to niemożliwe, zgliszcza przybliżyły się do warowni. Brenna nie mogła oderwać od nich wzroku. Wiedziała, że właśnie tam umarł ojciec Connora, lecz czy jego syn był wówczas przy 'nim? Te smutne rozmyślania przerwało jej pukanie do drzwi. Jeden z wojowników wniósł do komnaty to. co pozostało z, bagażu Brenny. Gdy tylko została sama, wyjęła z worka ubranie, szczotkę, dwie wstążki i pospieszyła na dół. Zarówno tu, jak i na zewnątrz panowała kompletna cisza. Bardzo jej się to nie podobało. Wchodząc do izby, niemal zderzyła się z kucharką. Z miejsca przypadła jej do serca. Była to wysoka i pulchna kobieta, która natychmiast skłoniła się nisko i przemówiła do niej równie słodko i łagodnie jak to zwykła czynić matka. I okazała się tak samo apodyktyczna. Miała na imię Ada, Gdy pomogła wejść swej pani do balii z parującą wodą, oświadczyła, że nie poda jej mydła, dopóki Brenna nie zrezygnuje z mycia głowy. Rozmawiały ze sobą po celtycku i na migi. Brenna zrozumiała w końcu, że poczciwa służąca nie chce zamoczyć szwów na jej czole. Owijając ją w koc. Ada wypytywała o okoliczności wypadku, w którym Brenna odniosła tak liczne obrażenia. Zrozumiała jednak wyłącznie tyle, iż jej pani spadła ze schodów. Brenna chciała włożyć znalezione w torbie ubranie, lecz kucharka stanowczo się temu sprzeciwiła i podała jej przygotowane uprzednio szaty. Chwilę później nowa pani na zamku MacAlistera miała na sobie jasnozłota suknię i klanową chustę. Później służąca poprowadziła ją do stołu i podała kolację tak smakowitą że Brenna poprosiła o dokładkę, nic wiedząc nawet dokładnie, jaką spożywa potrawę. Kiedy wyszła z kuchni, usłyszała podniesione męskie głosy dochodzące z dziedzińca. Postanowiła sprawdzić, co się tam dzieje. Zanim dotarła na miejsce, głosy umilkły i Brenna ujrzała nagle wojowników ustawionych w półkole, wpatrzonych w coś, czego ona nie była w stanie dostrzec. Odniosła wrażenie, że zgromadzeni osłupieli z przerażenia. Sądząc po chustach, trzej mężczyźni nie należeli do klanu MacAlistera. Byli jednak równie przerażeni. Zerkali co chwila niespokojnie na Connora, który z pewnością zobaczyłby Brennę, gdyby nie to. że - podobnie jak inni - wpatrywał się w ziemię. Wyczuwając, że stało się coś strasznego, Brenna podeszła bliżej, wspięła się na palce i usiłowała wypatrzeć coś ponad głowami wojowników. Wtedy właśnie jeden z nich odsunął sie, a oczom Brenny ukazał się straszliwy widok. Na ziemi leżały szczątki zwierzęcia ze sznurem na szyi. Z pięknego konia pozostała jedynie krwawa miazga i różowa wstążeczka zawiązana na idealnie równą kokardkę. Brenna poczuła, że zbiera jej się na mdłości i jęknęła głucho. Patrzyła bowiem na swoją ukochaną Gilly- imi 9 Connor czekał, aż Brenna wreszcie na niego spojrzy. Przez chwilę miał nadzieję, że jego małżonka nie rozpozna konia. Dlaczego nie kazał usunąć tej przeklętej wstążeczki? Gdyby nie ona, Brenna nigdy by się nie dowiedziała, co się siało. Na widok bólu w oczach żony o mało nie stracił panowania nad sobą. Całą siłą woli zmusił się do pozostania na miejscu. Brenna jęknęła. Jeden z ludzi Connora pomyślał widocznie, że zrywa się wiatr, gdyż spojrzał w niebo. Brenna przycisnęła rękę do szyi, cofnęła się o krok i poszukała wzrokiem Connora. Pragnął do niej podejść, ale nie ruszył się z miejsca. Nie mógł jej pocieszać w obecności obcych wojowników. Ci natychmiast opowiedzieliby o wszystkim swemu panu, a Connor wolałby umrzeć, niż zdradzie, jakie wrażenie wywarła na nim wiadomość od MacNarea. Bał się. że Brenna zacznie krzyczeć albo dostanie histerii. Nawet nie mógłby jej o to winić, gdyż wiedział, jak kochała swoją klacz. Mimo to modlił się w duchu, by dała upust swej rozpaczy dopiero, gdy zostaną sami. Wiedział jednak, że wymaga od niej zbyt wiele. Właśnie zamierzał nakłonić żonę do powrotu, gdy dostrzegł, że wracają jej rumieńce. Brenna wyprostowała plecy, zadrżała i popatrzyła na niego ze zrozumieniem. To. co zrobiła później, przeszło jednak najśmielsze oczekiwania Connora. Dziewczyna popatrzyła bowiem na wojowników Hugha i zdobyła się na słaby powitalny uśmiech. Dobry Boże, jakże był 7. niej dumny. Udając umiarkowane zainteresowanie zbiegowiskiem, Brenna omiotła wzrokiem wojowników, po raz ostatni spojrzała na Connora, skłoniła się i odeszła majestatycznie niczym królowa. Przy stołbie czekała na nią służba, która śledziła uważnie każdy ruch swej pani, - Na co oni patrzą, milady? - zapytała jedna z pokojówek. - Na martwego konia. Nic ciekawego - powiedziała i poszła dalej z dumnie podniesioną głową. Dopiero gdy znikneła im z oczu, wojownicy Hugha przenieśli wzrok na Connora, który patrzył na nich z krzywym uśmiechem na twarzy. - Nasz pan bardzo się martwi - odezwał się przywódca emisariuszy. - Nie chce, byś myślał, że maczał w tym palce. Crispin zrobił krok do przodu. - Nie ma powodu do niepokoju. Nasz pan wie, kto przesłał mu te wiadomość - powiedział groźnie. - Wypełniliście swoją misję - odezwał się Quinlan. - A teraz odejdźcie i pozwólcie nam wrócić do ważniejszych zajęć. Kilku wojowników MacAlistera przytaknęło na znak aprobaty. - Mam przekazać, że wasz pan nie lubi, by zakłócać mu spokój? - upewnił się posłaniec. - Powiedzcie, co chcecie - odparł Connor. - Mnie to nie robi różnicy - dodał l uśmiechem. - A co ze szczątkami, panie? - Zostawcie je naszym psom - odpowiedział Crispin. Connor skinął tylko głową i odszedł. Emisariusze nie zapomną tego, co widzieli. Kiedy staną Jltf& GAIIWtOti przed swoim panem, powiedzą jedynie, iż Connor MacAlister wydawał się rozbawiony wiadomością, jaką otrzymał od MacNare'a. Gdy Brennie minęły wreszcie mdłości, usiadła na łóżku, złożyła ręce na kolanach i spróbowała zebrać myśli. Po-wstrzymała łzy, gdyż sądziła, że należy je zachować na czas żałoby, a opłakuje się ludzi, nie zwierzęta. Kosztowało ją lo jednak sporo wysiłku. Biedna Gilly. Wszak to wierne stworzenie nie wyrządziło nikomu żadnej krzywdy. Posłuszna, łagodna klacz dostarczała jej wielu powodów do radości. Pozostawała jedynie nadzieja, że nieszczęsne zwierzę nie męczyło się długo, nim zginęło z rąk sadystycznych morderców. Któż mógł zrobić coś podobnego? Jakiż potwór zgładził najsłodszą pod słońcem klacz w imię tak podłych racji? MacNarc. To z pewnością jego dzieło. Rozsierdzony bezowocnym pościgiem, obrócił całą swoją wściekłość przeciwko Gilly. Brenna aż do tej pory nie zdawała sobie sprawy, że ludzie są zdolni do podobnej nikczemności. Gdy ojciec kazał jej poślubić MacNare'a. była bardzo zmartwiona, lecz nie odczuwała strachu przed swym przyszłym małżonkiem. A teraz bała się go jak ognia. Jeśli postąpił tak okrutnie ze zwierzęciem, jak potraktowałby człowieka? Jedna myśl pociągała za sobą następną i oto Brenna doszła do wniosku, że gdyby Connor jej nie porwał, byłaby teraz żoną diabła w ludzkiej skórze. Na samą myśl o tym znowu zebrało jej się na mdłości. Nie wiedziała, jak długo siedziała na łóżku, rozmyślając o tym, co się stało, lecz gdy Connor wszedł do komnaty, pokój spowijały ciemności. Zaryglował za sobą drzwj i rozpalił ogień. Spodziewał się, że Brenna zacznie na niego krzyczeć. Ona jednak milczała, co bardzo go martwiło. Pragnął, by jak najszybciej wylała z siebie złość i spokojnie zasnęła. - Drżysz. Stań przy ogniu. Podeszła posłusznie do kominka, czym znowu go zaskoczyła. Otoczył ją więc ramionami i oznajmił, że może na niego krzyczeć. - Ale ja nie chce - odparła zaskoczona. - Wiem, że jesteś na mnie zła. Powiedz wszystko, co ci leży na sercu. Nie chowaj urazy. - Wcale się na ciebie nie gniewam. - Przecież to ja zostawiłem twojego konia na polanie. - Tak, ale nie miałeś innego wyjścia. Odwróciła wzrok i zapatrzyła się w ogień. - Wszystkiemu winien MacNare. - Tak. - Torturowanie Gilly sprawiło mu przyjemność, prawda? - Nie myśl o tym. - Odpowiedz - zażądała nieco ostrzej, niż zamierzała. - Wydaje mi się, że tak - Chyba się nie męczyła, prawda? - Z pewnością nie - skłamał, patrząc jej prosto w oczy. - Skąd wiesz? - Wiem - powiedział z mocą. Uwierzyła. - Niepotrzebnie przypięłam jej tę kokardkę. Oprawcy wiedzieli, że klacz należy do kobiety. - I tak by się domyślili. Gilly była niniejsza od naszych - Jesteś taki spokojny - stwierdziła, wysuwając się z objęć. - Nie miałbyś ochoty krzyczeć? - A co by to dało? Wiedziała, że mąż ma rację. Wrzaski i rozpacz nie przywróciłyby Gilly do życia. Mimo to chłodna reakcja Connora wzmagała tylko jej gniew. IW JPUŁ Gurw/toti - Dlaczego MacNare przysłał nam jej szczątki? - Chciał, bym wiedział, co zrobił. Idź spać. Musisz wypocząć". - Czy ta wiadomość była dla ciebie, czy dla mnie? - Dla mnie. - Ale Gitly należała do mnie. - Ty jednak jesteś moją żoną. - Co on chciał przez to powiedzieć? - Ludzie Hugha twierdzą, iż MacNare nazwał tę przesyłkę podarunkiem. - Connor przyciągnął Brenne do siebie i zaczął zdejmować z niej ubranie. Nie opierała się, dopóki nie rozwiązał troczków koszuli. - Będzie mi zimno. - Ogrzeję cię. Widzę, że masz na szyi medalion od ojca. Przecież kazałem ci go wyrzucić. Tak naprawdę nic go ten wisior nie obchodził. Wiedział, że Brenna nie nosi go po to, by mu dokuczyć. - Nie zrobiłam tego. - Widzę - odparł z uśmiechem. - Musisz być bardzo wyczerpana. - Tak, ale chyba nie zasnę. Jestem nadat zła i... - I co? Potrząsnęła głową. Nie chciała, by wiedział, jak bardzo się boi. - Idziesz spać? - Jeszcze nie. Mam parę rzeczy do zrobienia. - To coś ważnego? - Tak. - Zostań jeszcze chwilę. Nie chciała się położyć, póki nie zdjął butów i nie spoczął przy niej. Rozciągnął się wygodnie na łożu i zapatrzył w sufit. Brenna nie spuszczała wzroku z Connora. Sprawiał wrażenie człowieka, który nie ma żadnych zmartwień. Gdyby nie widziała go na dziedzińcu, pomyślałaby zapewne, że nic nie wie o Gilly. Zachowanie męża nie przynosiło jej ukojenia. Wolałaby spać bliżej drzwi, ale Connor wyznaczył jej miejsce przy oknie. Nie miała ochoty patrzeć na ruiny, lecz widok obojętnej miny męża również nie sprawiał jej przyjemności, toteż w końcu, idąc za jego przykładem, utkwiła wzrok w suficie. Nie rozumiała, jak można być tak spokojnym. Już na dziedzińcu Connor patrzył na Gilly zupełnie bez emocji, lecz wówczas sądziła, że to tytko udawany spokój na użytek emisariuszy Hugha. Teraz jednak ogarnęły ją wątpliwości. Niewykluczone, że on naprawdę się nie przejął. Czyżby był zupełnie wyzuty z uczuć? Jak by się zachował na widok zmasakrowanego człowieka? Miała nadzieję, że jednak inaczej. - Czy możesz mi przypomnieć, kto przysłał do nas tych emisariuszy? - spytała w końcu, upewniwszy się, że nie zasnął. - Hugh. - To sojusznik MacNare^a? - Gdyby tak było. wybiłbym jego ludzi co do nogi. - W takim razie uważasz go za swego sprzymierzeńca? - Hugh udaje, że nim jest, kiedy tak mu wygodniej. Graniczymy ze sobą na południu, ale ja go nie tykam, więc i on trzyma się ode mnie z daleka. - Nie ufałabym mu. - Nie ufam. Connor patrzył, jak Brenna walczy z sennością. Co chwila ziewała i przymykała powieki, lecz nie chciała się poddać. Rozmowa na temai tego, co się stało, była jej wyraźnie bardziej potrzebna niż sen. Wziął ją więc w ramiona i zaczął gładzić po plecach. - MacNare to diabeł, a diabły nikogo się nie boją - powiedziała Brenna. - I właśnie dlatego są takie groźne. Przymknął oczy i czekał, aż mu wyzna, że ona również umiera ze strachu przed tym draniem. Jum- gmiwood - Szczególnie kobiety mają powody do obaw - przyznała w końcu okrężną drogą. - Ale nie ty. Przecież wiesz, że nie pozwoliłbym ci zrobić krzywdy. - Wiem. Ja natomiast nie pozwolę, by tobie coś się stało. Pochyli! się i pocałował ją w czoło. - MacNare nie jest nieśmiertelny. I dręczą go takie same obawy, jak innych ludzi. A pewien człowiek od dawna ostrzy sobie na niego zęby. - Kto to jest? - spytała. W oczekiwaniu, by wymieni! nazwisko, zapadła wreszcie w sen. Obudził ją szczek opuszczanego mostu. Connora przy niej nie było. Zanim postawiła stopy na podłodze, domyśliła się. że jej małżonek opuścił bezpieczne mury warowni. Owinęła się w chustę, stanęła przy oknie i wyjrzała na zewnątrz. Jej oczom ukazał się przerażający widok. Orszak jeźdźców ciągnął za sobą końskie zwłoki, które obijały się ze stukotem o deski. Na czele tej ponurej świty jechał Connor. Gdy dotarli do ruin, wszyscy zeskoczyli na ziemię. Czterej wojownicy zaczęli kopać grób. Ich muskularne sylwetki pobłyskiwały w świetle pochodni. Dół był głęboki. Jeden z wojowników pomógł swym towarzyszom wydostać się z niego, a potem wszyscy razem pociągnęli za liny. Zwłoki Gilly wpadły do środka. Wojownicy szybko zasypali otwór, po czym ruszyli w stronę mostu. Brenna wypatrywała męża. Gdy w chwilę później do zamku powróci! Ouinlan z Cris-pinem, cofnęła się do cienia, by nie mogli jej dostrzec. Pomyślała, iż Connor zapewne podążył wraz ze swoimi ludźmi do jeziora, by się umyć. Zobaczyła go dopiero później i aż wstrzymała oddech 7 wrażenia. W świetle pochodni MacAlister przypominał • szczerozłoty posąg. Nie zauważyła jednak, iż bije od niego grozą, dopóki nie podjechał bliżej. Wyglądał jak rozbójnik gotów zaatakować swą ofiarę. Emanowała z niego taka siła, że Brenna poczuła przyspieszone bicie serca. Drżącymi rękami otuliła się szczelniej chustą. Wiedziała, że ponosi ją fantazja. Patrzyła wszak na swego męża. a nie na łupieżcę. Instynkt ostrzegał ją jednak przed tym człowiekiem, a gdy Connor zjawił się na dziedzińcu, [ Brenna zrozumiała, że nie bez powodu się go boi. Wyczuła jego furię, nim zdolal dać jej upust. Ze zwieszoną głową podjechał do grobu Gilly, wzdrygnął się, wyprostował i popatrzył w niebo. W migającym świetle pochodni widać było bruzdy na jego wykrzywionej twarzy. Trawiła go wściekłość. Brenna patrzyła prosto w zimne oczy barbarzyńcy, którym miotała nienawiść. Connor wyrzuci! pochodnię w powietrze, uniósł miecz nad głowę i obiema rękami wbił go głęboko w zakrwawioną ziemię. Brenna zamarła ze strachu. Nie mogła oddychać ani się poruszyć, a już tym bardziej zawołać swego męża. Spojrzawszy na ruiny, zrozumiała gniew Connora. Przecież tu umarł jego ojciec. Teraz już wiedziała, z czyjej zginął ręki. Odetchnęła głęboko i przeniosła wzrok na swego małżonka. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę, a potem Connor wyrwał miecz z ziemi i wrócił na ścieżkę. Wykrzyknęła głośno jego imię. Gdy znów na nią spojrzał, w jego oczach nadal czaiła się żądza mordu. I choć powinna była się przestraszyć, nie odczuwała lęku. Uniosła dłoń i przywołała go do siebie. Czekała na Connora na środku komnaty. Odgłos jego ciężkich kroków stawał się coraz wyrażniejszy. Nie spuszczając wzroku z drzwi, czuła, jak mocno bije jej zniecierpliwione serce. Pragnęła pochwycić męża w ramiona i ukoić jego I gniew czułym słowem i delikatną pieszczotą. Była świadkiem jegc gwałtownej przemiany i nie miała już m wątpliwości, jak brzmi nazwisko człowieka, którego tak bardzo obawiał się MacNare. Nie znalazła jednak w swym sercu współczucia dla tej świni. Connor nie mógł się skupić na swoich obowiązkach. Myśli 0 żonie nie dawały mu spokoju. Zachował się w stosunku do niej jak zwierzę. Powinien był przeczekać atak furii nad jeziorem i zostać tam całą noc, ale Brenna zawołała go z okna, a on nie był w stanie oprzeć się pokusie. Niepotrzebnie go dotknęła. Gdyby tylko trzymała się od niego z daleko, być może udałoby mu się poskromić żądze. Nie, na pewno nic by z tego nie wyszło. Od początku, już od chwili gdy znalazł się na schodach, pragnął ją posiąść. Nie chciał jednak postępować jak dzikus. Czy aby jej nie zranił? Wcale nie był tego pewien. Ona jednak nawet nie próbowała się opierać, nie starała się go powstrzymać. Na pewno by jej posłuchał. Przypomniał sobie, jak podbiegła i zarzuciła mu ręce na szyję. Gdyby wiedziała, co zamierza, raczej wyskoczyłaby przez okno. Dlaczego miałaby mu wybaczyć? Przecież bezwstydnie ja wykorzystał, robił rzeczy, które z pewnością ją przeraziły 1 dwukrotnie ją posiadł. Pragnął jej tak bardzo głównie dlatego, że targał nim gniew, a Brenna była uosobieniem delikatności. - Connorze, dusisz Petera. - Crispin położył swemu panu rękę na ramieniu. Connor odepchnął Pelera. Ten stracił na chwilę równowagę, zaczerpnął kilka głębokich oddechów i znów się wyprostował. - Mogłeś zabić człowieka - wychrypiał Connor. - Gdybym nie wytrącił ci miecza, pozbawiłbyś życia jednego z moich wiernych ludzi. Nie będę tolerować takiej głupoty. - Panie... ja... - zaczął Peter. 190 Connor uciszył go gestem ręki. - Nie chcę słuchać twoich usprawiedliwień. Quinlan zde-I cyduje, co z tobą zrobić. Crispin uważał, że Peter jest wyjątkowym głupcem i najchętniej odesłałby go do domu. Quinlan w zasadzie się z nim zgadzał, lecz postanowił zaczekać z podjęciem decyzji do czasu, gdy minie mu gniew. - W jaki sposób zamierzasz wziąć odwet na tym łajdaku? \ - spytał Crispin. by zmienić temat. - Wyruszymy jeszcze dziś. Wybierz ośmiu, dziesięciu ludzi. - Chcesz najpierw porozmawiać z Kincaidem? Obiecałeś mu. że zaniechasz potyczek. I- Rzeczywiście, muszę najpierw pomówić z bratem. Oczywiście będzie wściekły. Jeśli jednak usłyszy o podarunku MacNare"a, z pewnością uzna, że ta świnia zasłużyła na karę. Nie zabiję go jednak, nim nie znajdę potrzebnych dowodów. Najważniejsza jest dla mnie obietnica, jaką dałem ojcu. Crispinie, pozbieraj lud/i przed zachodem słońca, a ty, I Quinlanie. chodź ze mną na dziedziniec. Chcę. byście przenie-1 śli moją żonę do innej sypialni. - Czyżby lady Brenna była przeciwna zemście? - Nie rozmawiałem z nią na ten temat. Dlaczego sądzicie, że powinienem pytać ją o radę? - Bo jest twoja żoną Connorze. • - Tak - przyznał Connor. - Czy to jednak wystarczający powód, bym musiał się przed nią tłumaczyć? Ouinlan roześmiał się na widok jego niepewnej miny. Connor najwyraźniej nigdy nie brał pod uwagę takiej moż! liwości. I- Żony lubią gdy mężowie zdradzają im swoje uczucia. - Czyżby? - W takim razie przenosisz ją do innej sypialni z ważniej-i szych powodów? - To nie twoja sprawa. iUUŁ (iMtWOOD - Racja. Lecz jako przyjaciel muszę cię ostrzec, że lady Brenna poczuje się urażona taką decyzją. Chyba zauważyłeś. że ona darzy cię uczuciem. - Z pewnością i dlatego chce ją przenieść do innej komnaty. Connor nie chciał kontynuować rozmowy. Polecił tylko Quinlanowi, by zajął się swoimi obowiązkami i wszedł do hallu. Netta - służąca odpowiedzialna za sprzątanie na pierwszym pięirze - na widok Connora o mało nie upuściła szmatki, którą wycierała stół, po czym odskoczyła, skłoniła się niezręcznie i wybąkała słowa powitania Zawsze drżała na jego widok, czego Connor zupełnie nie rozumiał. Służyła u niego od ponad roku, a on jeszcze nigdy nie podniósł na nią głosu. - Idź na górę i powiedz pani, że chce z nią porozmawiać. - Czy mam ją obudzić jeśli jeszcze śpi? - Nie, jest jeszcze wcześnie. Jeżeli lady Brenna od razu nie zareaguje na pukanie, zostaw ją w spokoju. I postaraj się zachowywać bardzo cicho. Lady Euphemia wypoczywa jeszcze po podróży. Służąca potknęła się dwa razy w drodze na górę, a Connor tymczasem przemierzał tam i z powrotem pusta komnatę, starając się wymyślić jakieś sensowne usprawiedliwienie dla Brenny. Nic jednak nie przychodziło mu do głowy. Poza tym nie umiał przepraszać, gdyż nigdy tego nie robił. Rozpalił właśnie ogień, gdy wróciła Netta z wiadomością że pani nie ma w pokoju. Rozkazał więc, by wysłała służbę na poszukiwania, a sam zaczął miotać się po komnacie, jak tygrys uwięziony w klatce. Zastanawiał się, czy Alec zwierzał się Jamie ze swoich uczuć. Nie... z pewnością nie. Mężczyźni nie robią takich rzeczy. Potrząsnął głową z niezadowoleniem. Małżeństwo komplikowało życie. Powinien o tym pomyśleć, nim zdecydował się na ślub. Teraz było już za późno na zmianę decyzji; Brenna należała do niego i nie zamierzał jej opuścić. Nie sądził, • że jakakolwiek kobieta tak bardzo mu się spodoba. Nawet teraz czekał z niecierpliwością na spotkanie z własną żoną. To odkrycie popsuło mu humor. Jeszcze chwila, a zakocha się w niej bez pamięci. A wtedy ona umrze. Nie chciał cierpieć, musiał więc bronić się przed miłością. ICrispin zaanonsował przybycie Kincaida. Zrobił to odrobinę za późno, gdyż ten zdążył już wejść do hallu. Connor ' - pochłonięty myślami o Brennie - nawet go nie zauważył. - Taka nieostrożność może cię kiedyś kosztować życie I - warknął Kincaid. - Nigdy nie stój plecami do wejścia. - Ale ty jesteś moim bratem, więc póki co, nic mi nie ¦ grozi. Czuję się zaszczycony twoją wizytą - dodał oficjalnym ¦ tonem Connor, skłoniwszy się przed Kincaidem. - Twoje maniery pozostawiają wiele do życzenia. - Wszystkiego nauczyłem sie od ciebie. Widzę, że ktoś cię rozgniewał. Przypasałeś miecz. - Istotnie, wpadłem w złość - przyznał Alec. - Na dole I czekają moi wojownicy. Chcemy roznieść w pył śmiałka, który wystąpił przeciwko mnie, a ty pojedziesz z nami. - Oczywiście. Alec skinął głową, zadowolony, że Connor nie pyta nawet o nazwisko człowieka, z którym zamierzał walczyć. Założył z właściwą sobie pychą iż posłuszeństwo brata zawdzięcza swym metodom wychowawczym. Opadłszy na jedyne w komnacie krzesło, wskazał Connorowi miejsce na ławie. - Dawson chyba nie rozumie, że ja wcale nie żartuję. Przynieś mi wody, dziewczyno! - zawołał do służącej. Dziewczyna wyraźnie się zatrwożyła. Connor pomyślał, iż f służąca nie wie, co ma zrobić z trzymanymi w ręku rzeczami. W, Zanim zdążył jej powiedzieć, by zostawiła je na schodach, ¦ l; Netta podbiegła do stołu, i skłoniwszy się - położyła mu je I przed nosem. I'J2 !?J - Wysłałam za panią trzy kuchenne, ale one znalazły tylko te rzeczy. Lady Brenna widocznie zgubiła je po drodze. Nadal jej szukamy. Connor potrząsnął tylko z niedowierzaniem głową. Gdy służąca stawiała przed Kincaidem kielich i dzban, drżały jej ręce, co nie zaskoczyło Connora. Wszystkie kobiety panicznie się bały jego brata. - Zgubiłeś żonę? - spytał ironicznie Kincaid. - Oczywiście, że nie - odparł Connor. Alec najwyraźniej miał ochotę go podręczyć. - A co my tu mamy? - spytał, biorąc do ręki żółtą wstążeczkę. - Przecież widzisz, że to kokardka, sztylet i sakiewka. Jak Boga kocham, nie wiem, jak Brenna to robi. Bez przerwy coś jej ginie. Potrafi nawet zgubić buty w trakcie spaceru. Nie mam pojęcia, jak ją przekonać, by była nieco ostrożniej sza. Alec roześmiał się serdecznie i zaproponował, by Connor postawił specjalną skrzynię w hallu. do której wojownicy i służba mogliby wrzucać rzeczy swej pani. - Zaraz się tym zajmę - zaofiarował się Crispin. - Chcesz, żebym poszukał twej małżonki? - spytał Quinlan. - Wolałbym raczej, żebyście zostali z nami. To, co chcemy omówić, dotyczy was obu - powiedział surowo Kincaid. - Nie będzie nas tydzień lub dwa - zaczął, gdy wojownicy zajęli już miejsca naprzeciwko Connora. - Dawson i jego ludzie skryli się gdzieś wysoko w górach, trzeba więc nam trochę czasu, by ich stamtąd wykurzyć. - Nie zauważyłem, żebyś się spieszył - wtrącił Connor. - Bo Dawson nigdzie się nie wybiera. Ten głupiec sądzi. że jest bezpieczny - dodał Alec. kręcąc z niedowierzaniem głową. - Nie wiem, skąd mu przyszedł do głowy ten pomysł. - Ilu ma ludzi? - spytał Crispin. - Nie jestem pewien. Quinlanie. czy to twoim obowiązkiem jest bronie twierdzy pod nieobecność Connora? - Tak. panie. - Na twoim miejscu podwoiłbym liczbę strażników na I murach i dziedzińcu. - Już wydałem odpowiednie rozporządzenia. Nie musisz się o to kłopotać - powiedział Connor. - Co nam grozi? - spytał Crispin. ł- Alec zawsze przewiduje najgorsze, a my powinniśmy brać z niego przykład - odpowiedział za brata Connor. - Podobno MacNare wpadł w furię na wieść o tym, że J odebrałeś mu narzeczoną. Dowiedział się od żołnierzy barona, że Brenna poszła z tobą bez oporów, toteż wini o wszystko zarówno ją jak i ciebie. - Ona nie ponosi żadnej odpowiedzialności za to. co się stało! - krzyknął Connor. - Wojownicy eskortujący Brennę pojechali do MacNare'a, zamiast wrócić do barona? - spytał Quinlan z niedowierzaniem. I - Co za głupcy. - Nie podjęli tej decyzji samodzielnie - wyjaśnił Alec. - Możecie sobie chyba wyobrazić sytuację, w jakiej się znalazł MacNare. Na wesele czekała ponad setka krewnych i przyjaciół, a on oczekiwał Brenny na dzień przed planowa- • nym ślubem. Gdy się nie pojawiła, wysłał na poszukiwania swoje oddziały. Mówiono mi. że został upokorzony w obecności wszystkich zebranych. Do diabła, Quinlanie. przestań I się śmiać. - Przecież to bardzo zabawne - powiedział Quinlan. - Ja również tak uważam - wtrącił Connor. - I ja - dodał Crispin. Ich lojalność wobec siebie nie znała granic. Wszyscy trzej I uważali się za braci i choć Kincaid rozumiał, jakie łączą ich więzy, sądził, iż taka beztroska powinna zostać ukarana. Z drugiej strony jednak nie mógł ich winić za kpiny z Mac- Nare'a. Nie był hipokrytą. Sam nieźle się ubawił, słuchając i opowieści o ślubie, który nie doszedł do skutku, lecz nigdy by Jf.JJE <&jUNMV się do tego otwarcie nie przyznał. Chciał raczej załagodzić konflikt między Connorcm a MacNare'em, a nie rozjątrzać go. - Rozumiem wasze uczucia, sam nie lubię tego człowieka, ale nie przekonaliście mnie jeszcze, że on i jego ojciec ponoszą winę za śmierć Donalda MacAlistera. Uniósł rękę. by powstrzymać Crispina, który chciał przerwać jego wywód. - Przypominam, że dopóki nie dostarczycie mi dowodów ich zbrodni, miecz Donalda pozostanie na mojej ścianie i nie pozwolę żadnemu z was zabić MacNare'a. Czy wyrażam się j;i^nLi" - Tak - odparł Connor. - I uszanuje twój rozkaz. - Jestem o tym przekonany - rzucił ironicznie Kincaid. Connor z trudem hamował wybuch gniewu. Choć mógł wyrażać swoje zdanie, ilekroć przyszła mu na to ochota, nie mógł sprzeciwiać się bratu w obecności Quinlana i Crispina, gdyż podważyłby autorytet Kincaida. - Lekcja skończona? - zapytał. Alec popatrzył na niego twardo. - Obiecałem ci dawno temu, że nie zabiję MacNare'a, gdyż to twoje prawo, o ile oczywiście zdołasz udowodnić mu winę. Niemniej jednak nie przyrzekałem, że daruję życie tobie, więc przestań mnie prowokować. Pan Bóg powierzył mi zadanie niemożliwe do spełnienia - ciągnął. - Przyjąłem je na siebie z chwilą gdy wpuściłem waszą trójkę pod swój dach. Przysiągłem wtedy, że uchronię was od śmierci, choć byliście jedną nogą w grobie. Moja żona pielęgnowała was przez cały tydzień. Nigdy nie zapomnę, jakich narobiliście mi kłopotów. - Pamiętam - powiedział Connor. - Mówiłeś, że nie pozwolisz mi umrzeć. - A ty kazałeś mi przywieźć innych rannych - zaśmiał się Alec i wydał długie, przeciągłe westchnienie. - Od tego czasu wciąż wydajesz mi polecenia. Zmusiłeś mnie na przykład, bym przyrzekł, że ocalę przed śmiercią również Crispina i Ouinlana. No oczywiście, że nie pamiętasz. Nie zmienię twojej przeszłości, Connorze. ale mogę jeszcze wpłynąć na przyszłość. Mam ci do przekazania pewne użyteczne informacje. Otóż jeden z angielskich wojowników powiedział Mac-Nare'owi, że Brenna oczekiwała twego przyjazdu. Ale to nieprawda, jak sądzę. - Oczywiście, że nieprawda. - Twierdziłeś ponadto, że do niczego jej nie zmuszałeś. Bo nie zmuszałem. Niemniej jednak w tej opowieści zabrakło pewnych istotnych szczegółów. - Na przykład? Alec nie od razu odpowiedział na jego pytanie. - Dwaj ludzie MacNare'a i trzech wojowników z eskorty Brenny jadą teraz do zamku barona Hayneswortha. - Kim jest baron Haynesworth? - spytał Crispin. - Ojcem Brenny - odparł Connor. - O ile sobie przypominam, eskorta lady Brenny liczyła dwunastu ludzi - powiedział Quinlan. - Zostało trzech. MacNare nie lubi złych wiadomości. Uważa, że Haynesworth jest wszystkiemu winien, gdyż źle wychował swoją latorośl. Żąda natychmiastowej rekompensaty. Nie znam barona, więc trudno mi przewidzieć, jak on postąpi. Ja na jego miejscu odnalazłabym córkę i wysłuchał, co ona ma do powiedzenia na ten temat. - Innymi słowy uważasz, że baron sprowadzi tu swoje oddziały? - Niewykluczone. - Co będzie, to będzie - mruknął Connor, wzruszając ramionami. - A co zrobisz, jeśli Haynesworth wyzwie cię na pojedynek? - Nikt mi jej nie odbierze. Nikt - rzekł /. mocą Connor. - Zabiłbyś go? - spytał Crispin z umiarkowanym zainteresowaniem. 1*7 JVUŁG/WfOOD - Brenna prawdopodobnie miałaby mi to za złe - odparł Connor. - Prawdopodobnie? - powtórzy! Alec. - Naturalnie, że tak. - Postaram się do tego nie dopuścić. Zobaczę najpierw, co zrobi jej ojciec. Alec skinął głową na znak aprobaly. Ucieszył się, że jego brał nie planuje - przynajmniej na razie - żadnych gwałtownych kroków. - Na twoim miejscu nie wspominałbym o niczym Brennie. Nie widzę powodu, by przedwcześnie ją denerwować. Kobiety, sądząc po Jamie, zamartwiają się z byle powodu, co zresztą uważam za niezwykle irytujące. Moja żona rozpłakała się na wieść o tym, co MacNare zrobił z koniem Brenny, Muszę jednak przyznać, że mną to również wstrząsnęło. A w dodatku Jamie domagała się szczegółowego opisu. - Odwiedził cię Hugh? - spyta! Quinlan. - Musiałby jechać całą noc - zauważył Crispin. - Nie, przybył wczoraj późnym wieczorem. Eskortował go jeden z moich wartowników. Hugh był bardzo zdenerwowany, ale po kilku piwach przyszedł do siebie i opowiedział mi parę interesujących historii. Jak wiecie, on nigdy nie pragnął sojuszu z żadnym z was. Dawno temu zwrócił się do mnie z prośbą o ochronę na wypadek, gdybyś usiłował go zmusić do uległości. Zapewniłem go, że mój brat nie chce z nim walczyć. Uwierzył. Niestety nie mogłem brać odpowiedzialności za postępowanie MacNare'a. Hugh chce żyć w spokoju. Nie dysponuje równie liczną armią jak jego sąsiedzi i dba wyłącznie o to. by się nikomu nie narazić. Przez całe życie nie podniósł na nikogo ręki, toteż obiecałem mu opiekę. To stary, nieszkodliwy człowiek, Connorze, i nie życzę sobie, by miał przez ciebie kłopoty. - Przyrzekłem mu wsparcie. - Wiem, ale gdyby Hugh przyjął twoją ofertę, jego ludzie natychmiast zginęliby z ręki MacNare'a, zanim zdążyłbyś się 198 obejrzeć. Król darzy tego starca wyjątkową sympatią i on również byłby bardzo niezadowolony, gdyby Hugh padł ofiarą waszych waśni. Wyjaśniłem wszystko MacNare"owi i powiedziałem mu jasno, że jako królewski mediator musze zapewnić starcowi spokój. - A MacNare usiłował go przeciągnąć na swoją stronę? - Owszem - odpari Alec. - Hugh został zaproszony na wesele, ale się spóźnił, toteż byl mimowolnym świadkiem rzezi. - Rozumiem, że mówisz o tych dziewięciu z eskorty - Crispin nie lubił niedopowiedzeń. - Torturował ich zapewne tak samo, jak tę nieszczęsną klacz? - Hugh przeżył głęboki wstrząs - powiedział Alec, patrząc Connorowi w oczy. - Mam nadzieje, że uda się nam ukryć prawdę przed Brenną. Niestety, jego nadzieje okazały się płonne, gdyż Brenna słyszała każde wypowiedziane przez nich słowo. Wśliznęła się do zamku tylnym wejściem, a na dźwięk głosu Aleca zatrzymała się, by poprawić wygląd. Nie zamierzała podsłuchiwać, dopóki nie padło jej imię. Wtedy postanowiła, że nie wyjdzie z ukrycia, gdyż nie chciała, by mężczyźni przerwali rozmowę. Ani Alec, ani Connor nie mówili szeptem, lecz ton ich głosu wskazywał na poważny charakter dysputy. Wiedziała, że postępuje niestosownie, ale zupełnie ją to nie obchodziło. Omal nie zdradziła swej obecności, gdy Alec wyjawił Connorowi prawdę o losie jej eskorty. Gdy wyobraziła sobie, co wycierpieli, poczuła mdłości. Modlitwa za ich dusze pomogła jej jednak zachować spokój. Przy okazji podziękowała również Bogu za to, że zesłał jej Connora. Gdyby nie MacAUsler. byłaby teraz żoną szatana. Na myśl o tym, znowu poczuła mdłości. Poprzysięgła sobie, że wypłacze się do woli, kiedy tylko zostanie sama. po czym znów skupiła się na rozmowie. - A Hugh, mimo że stary, pozostał naiwny jak dziecko - ciągnął Alec. - Wróci! do domu w sianie głębokiego szoku, a następnego ranka dowiedział się od jednego ze swoich ludzi, że MacNare życzy sobie, by lo właśnie on przesłał ci szczątki konia, Connorze. Uznał, że będziesz mu wdzięczny i zrobił, o co go proszono. A lak na marginesie, nie wiem, czy słyszałeś, że MacNare nazwał martwa, klacz podarunkiem? - Owszem - odparł Connor. - No i Hugh wysłał do ciebie swoich ludzi - podsumował Quinlan. - Chciałbym omówić z tobą jeszcze jedną sprawę, Connorze. Nie jest tak istotna, ale zastanawia mnie pewna informacja, o której wspomniał Hugh. - A cóż on takiego powiedział? - Podobno jeden z Anglików twierdził, iż Brenna złożyła ci propozycję matrymonialną, będąc jeszcze dzieckiem. Pominąłeś skrupulatnie ten ważny szczegół, prawda? Teraz więc nakazuję ci przysiąc, że nie zlekceważyłeś mego polecenia, by zostawić MacNare'a w spokoju - powiedział groźnie Kincaid, uderzając pięścią w stół. - Dzień dobry! Co za wspaniała niespodzianka! - zawołała w tym momencie Brenna. Gniew malujący się na twarzy Kincaida natychmiast ustąpił miejsca radości, a Quinlan i Crispin odetchnęli z ulgą na widok swej pani. Zerknąwszy na Connora, który przyglądał się jej podejrzliwie, Brenna podeszła do Aleca i entuzjastycznie chwyciła go za rękę. Natychmiast jednak zrozumiała swój błąd i cofnęła. Alec jednak był raczej przyjemnie zaskoczony tym spontanicznym wyrazem uczuć. - Cała przyjemność po mojej stronie, Brenno. Jak się czujesz? - spytał, patrząc na szwy na jej czole. - Bardzo dobrze, dziękuję. Jakżeby zresztą mogło być inaczej? Wszak mamy taki piękny dzień! - Przecież pada - zauważył Crispin. 200 GBKUS f - Właśnie przestało - odparła. - Proszę, siadajcie. Przerwałam wam ważne spotkanie. Jeśli lak. to bardzo przepraszam. Czy Jamie przyjechała z tobą panie? - Została w domu. I - Jakże mi przykro. Mam jednak nadzieję, źe zobaczę ją przy następnej okazji. Gdy poprosiła ich znowu, by usiedli, posłusznie spełnili jej I prośbę. Następnie podeszła do Connora i położyła mu rękę na ramieniu, by nie tyle podkreślić swe uczucia, lecz lojalność I w stosunku do męża. - Jak ona się miewa? - zapytała. I - Przypuszczam, że dobrze - odparł Alec. - Ale niestety I nie mogę nic powiedzieć na pewno, bo Jamie ze mną nie I rozmawia - dodał ze smutkiem. - O mój Boże - szepnęła Brenna. - Jamie bywa równie uparta, jak jej małżonek - zauważył ¦ złośliwie Connor. - To prawda - przyzna! Kincaid. - Gniewa się na mnie. bo Inie pozwoliłem jej pojechać do Mary Kathleen. Moja córka spodziewa się pierwszego dziecka i Jamie sądziła, że obecność matki pomoże jej w tych trudnych chwilach - wyjaśnił. - Lady Kincaid zyskała sobie w tych stronach sławę uzdrowicielki - powiedział Quinlan. - Nie rozumiem, dlaczego nie wyraziłeś zgody, panie - powiedziała cicho Brenna. Connor wiedział, że kieruje nią jedynie ciekawość. Zamierzał później wytłumaczyć bratu, iż Brenna nie zamierzała kwestionować jego decyzji. - Ona zapytała mnie dokładnie o to samo - odparł Alec, (który wcale się nie obraził. - Ale ja naprawdę nie mogę jej teraz towarzyszyć, a nie życzę sobie, by jechała sama. Jamie na pewno i tak zechce postawić na swoim, skoro się przekona, że nie zmienię zdania. - Moja żona zawsze zrobi, co każę. Prawda, Brenno? .lun Głkwooo - Ale ty pozwoliłbyś mi pojechać. - Nie. - W takim razie, dla dobra naszej córki, musiałabym znaleźć jakieś inne wyjście z sytuacji. Alec miał wyraźnie rozbawiona minę. - Taka jesteś sprytna? - Wydaje mi się, że tak. Mam siedmioro rodzeństwa i nauczyłam się. że bez sprytu nic nie można osiągnąć. Quinlan roześmiał się głośno. - Sądzisz, że to czcze przechwałki? - spytała. - Postanowiłam przecież, że zostanę żoną Connora i, jak widzisz, osiągnęłam swój cel. Connor rzucił jej wściekłe spojrzenie, a cala reszta parsknęła śmiechem. Brenna uznała, że czas najwyższy zostawić ich samych, ale gdy chciała odejść, Alec uniemożliwi! jej ten zamiar. - Właśnie poznałem twego przyjaciela, Brenno. Zrobiłaś na nim ogromne wrażenie. Ów człowiek uważa się nawet za twego protektora. - To na Connorze ciąży obowiązek opieki nad małżonką - oburzył się Quinlan w imieniu przyjaciela. - Któż jest na tyle śmiały, by odmawiać mu tego prawa? - Właśnie - mruknął solidarnie Crispin. Brenna nie próbowała nawet ukryć irytacji. - Sama potrafię o siebie zadbać. Serdeczne dzięki. - Ku jej wielkiemu zdziwieniu zebrani byli szczerze ubawieni tym stwierdzeniem. - A kimże jest ten przyjaciel? - Mówiłem o ojcu Sinclairze. - Gdybym wiedział, że to jego miałeś na myśli, milczałbym jak grób - zawstydził się Quinlan. - On wychwala cię pod niebiosa, Brenno - dodał Kincaid. ignorując uwagę rycerza. - Po co on do ciebie przyjechał? - spytał Connor. - Wyznaczono go na następcę Murdocka. Oczywiście nie I pozwolę mu zostać, gdyż wszyscy nadal opłakujemy naszego ¦ drogiego spowiednika. Jeszcze nie zdążyłem mu o tym powiedzieć, ale gdy wrócę do domu, natychmiast go odeślę. Oczywiście pozwolę mu przenocować. Nic więcej nie mogę I zrobić - dodał, wzruszając ramionami. - Jak możesz go odtrącać? - spytała Brenna. - Nie jest to trudne. - Ale z jakiej przyczyny nie życzysz sobie, by został? - Po prostu go nie chcę. I tak jestem bardzo uprzejmy. On I najwyraźniej bardzo źle się czuje w moim towarzystwie. - W obecności Connora też - mruknął Quinlan. - Nie wierzę własnym uszom - wyjąkała. - Przecież księża ł stanowią w tych stronach prawdziwą potęgę. Tak przynajmniej twierdził Connor. - Tak, o ile potrafią z niej korzystać. Zapewniamy im ochronę i zostawiamy w spokoju. - Ale dlaczego go nie chcesz? - Bo nie. - Ale ja go chcę - wybuchnęła Brenna. - Nie możesz go mieć - warknął Connor. - Naprawdę chciałabyś mieć spowiednika? - spytał Alec. »J - Nie - odparł Connor. t - Tak - powiedziała w tym samym czasie Brenna. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Przyślę go tutaj, I gdy tylko wrócę z wyprawy. - Alec..-zaczął Connor. • - Nie mogę odmówić twej małżonce - uciął Kincaid. Udając, że nie zauważa rozgniewanej miny Connora, podziękowała obu braciom za spełnienie jej prośby i szybko odwróci-J ła się z zamiarem odejścia, by uniknąć dalszych dyskusji. - Muszę wracać do swoich obowiązków - powiedziała. - A wy z pewnością macie wiele spraw do omówienia. - Przecież ty nie masz żadnych obowiązków - zdziwił się I Connor. :i-j jfl- Jn.it: OłKwoao - Wręcz przeciwnie. Powinnam znaleźć jakieś odpowiednie miejsce... - Odpowiednie miejsce? Na co? - Na kaplicę, oczywiście. Ojciec Sinclair powinien mieć swoją świątynię. Natychmiast ugryzła się w język, ale już było za późno. Connor patrzył na nią tak, jakby chciał ją zamordować. Nie powiedział jednak, że jest przeciwny jej planom. Właściwie w ogóle się nie odezwał. Brenna miała zatem nadzieję, że przy odrobinie szczęścia budowa kaplicy zostanie ukończona, zanim Connor wróci do lematu. - Lubisz narzucać mi swoją wole, co. Alec? - spytał Connor. - Bardzo - przyznał Kincaid. szczerząc zęby w uśmiechu. - Teraz już możesz odejść. Brenno - dodał, patrząc na nią ciepło. Znajdowała się już w połowie drogi, gdy znów ją zatrzymał. - Byłaś mądrym dzieckiem? - Tak mi mówiono. - A ile miałaś lat, gdy poprosiłaś mego brata, by się z tobą ożenił? - Nie pamiętam - odparła po chwili namysłu. - A tak mniej więcej? - Może pięć lub sześć. Tak jak twoja Grace. Wtedy oświadczyłam się Connorowi po raz pierwszy, ale, jak zapewne pamiętasz, ponawiałam jeszcze dwukrotnie tę propozycję. Jestem nie tylko mądra, ale i wytrwała. Intryguje mnie twoje zainteresowanie tą kwestią, gdyż prowadziliśmy identyczną rozmowę przy okazji pierwszego spotkania. I wyznałam ci wtedy, że Connor do niczego mnie nie zmuszał. Bardzo się cieszę, że zostałam jego żoną. Jakże zresztą mogło być inaczej? Tak długo pragnęłam go poślubić. Mój Boże! Gdzie się podziały moje maniery? Powinnam cie była zapytać, jak się czuje Grace. ¦,..: - Dobrze - odparł Alec. - Najadła się wczoraj strachu, mam więc nadzieję, że nie prześladowały jej koszmary. Wiesz, gdy się nad tym zastanowię, widzę, że Pan Bóg ma jakieś wielkie plany w stosunku do twojej córki. Udafo się jej obudzić ciekawość Aleca. Na więcej nie mogła liczyć. - Dlaczego tak uważasz? - Jestem wręcz tego pewna. Sam Pan Bóg bowiem sprawił, że byłam wczoraj u was i na czas ją spostrzegłam. Na pewno bardzo by się potłukła, gdybym nie zdążyła jej pochwycić. Spadała głową w dół. mogła więc nawet skręcić kark. Pewnie pomyślisz, że jestem głupia, ale ja i tak wierzę w zrządzenie Opatrzności. No bo sam pomyśl, co by się stało, gdybym wyszła za MacNare'a? Czy Grace czułaby się dzisiaj tak samo dobrze? Ojej, gadam i gadam, a wy przecież macie tyle ważnych spraw. Żywię jednak nadzieję, że wystarczają ci moje wyjaśnienia. Tu skłoniwszy się, odeszła. - Choć czasem nie rozumiemy wyroków Opatrzności, nie należy się jej sprzeciwiać - dodała jeszcze, nie odwracając głowy. Na chwilę zapadło całkowite milczenie. Mężczyźni kontemplowali słowa Brenny. - Twoja żona postawiła mnie w kłopotliwej sytuacji - rzekł w końcu Kincaid. - Jestem pewien, że zrobiła to celowo. Jak sądzisz, od którego momentu przysłuchiwała się naszej rozmowie? - Od początku - odparł Connor bez wahania. - Nie powinna tego robić. - Masz nację. - Powinienem się na nią gniewać. - Tak. - Dlaczego więc chce mi się śmiać? Koniec rozmów na IM m Gutwaoo temat nie dotrzymanych obietnic, Connorze. Zdecydowałem się przyjąć do wiadomości to, co mówiła Brenna. Jesteście dla siebie stworzeni. - Nigdy ci się nie sprzeciwiałem, bracie. Kazałeś mi zaprzestać ataków, więc cię posłuchałem. Nie możesz jednak wymagać ode mnie posłuszeństwa po tym, co się stało z koniem Brenny. - Mógłbym - odparł Alec - ale nie chcę. Zrób, co uważasz za stosowne. Nie przekraczaj jednak pewnych granic. Pamiętaj, że mścisz się za zabitego konia. Connor skinął potulnie głową. - Poślubiłeś wyjątkowo mądrą kobietę. Lepiej o tym pamiętaj - dodał Kincaid, wychodząc. Connor nie wziął sobie jego rady do serca, lecz pożałował tego znacznie później. Drogo zapłacił za swój błąd. 10 Jjady Brenny zupełnie nie ucieszyła wiadomość o tym. że ma się przenieść do innej sypialni. Connor nie raczy! zakomu-[ • nikować jej osobiście swej decyzji, a Quinlan marzył, by ten {. niemiły obowiązek przypadł komu innemu. Wiedział bowiem, '. że jego pani będzie przykro. Slarał się porozmawiać z nią na j' osobności, lecz gdy Brenna wyraziła niepokój o swoje rzeczy, • które zdążył już przenieść do innej komnaty, nie pozostało mu nic innego, jak przekazać jej tę niemiłą nowinę w obecności lady Euphemii. Ale lady Brenna nie poczuła się urażona. Gorzej. Była wyraźnie załamana. Quinlan współczuł jej z całego serca i zmobilizował wszystkie swoje siły. by udać, że niczego nic dostrzega. Postępowanie Connora niezmiernie go rozzłościło. Chciał mu nawet oznajmić, że wołi poddać się torturom, niż zanosić tak przykre wieści swej ukochanej pani. Litość, jaką Brenna dostrzegła w jego oczach, przepełniła czarę goryczy. Lady Euphemia taktownie oznajmiła, że musi poszukać czegoś w swojej komnacie. Brenna zaofiarowała jej swą pomoc, choć kosztowało ją to sporo wysiłku. 2(17 tata GwHoaa Gdy nie uzyskała odpowiedzi, odwróciła się do Quinlana. - Dzięki za wyjaśnienie. - A więc widzisz, pani. że z rzeczami nic się nie stało. Z pewnością odczuwasz ulgę - wymamrotał. - Oczywiście. Czy Connor powiedział, dlaczego chce. bym zajęła inną komnatę? - Nie, pani. - A gdzie on teraz jest? - Pojechał z bratem na polowanie. - Dawno? - Wyszli dosłownie przed chwilą. - A więc jeszcze mogę go dogonić? - Jeśli się pospieszysz, pani. Quinlan pomógł jej otworzyć ciężkie drzwi, lecz nie wyszedł za nią na dziedziniec. Był przekonany, że Brenna zamierza nakłonić męża do zmiany zdania. Bardzo się jednak pomylił, gdyż Brenna pragnęła jedynie powiedzieć Connorowi, co sądzi na temat lej decyzji. Biegła tak szybko, że ledwo mogła złapać oddech. Gdy ujrzała Aleca dosiadającego swego wierzchowca, pomachała mu tylko na pożeganie, bo nie miała siły krzyczeć. Stajnie tonęły w półmroku. Na widok Connora Brenna zmusiła się do uśmiechu. Jej małżonek wybrał właśnie konia na polowanie, a stajenny usiłował bezskutecznie uspokoić ogiera swego pana, który był wyraźnie zazdrosny o rywala. - Mogę cię prosić o chwilę rozmowy? - spytała słodko, zagradzając Connorowi drogę. Nawet na nią nie spojrzał. - Wolałbym to odłożyć do czasu, gdy wrócę. - A kiedy należy się ciebie spodziewać? Przed wieczorem? - Nie. Uśmiech niemal kosztował ją życie, ale stajenny nie spuszcza! z nich oczu, nie mogta więc okazać swych praw- 208 dziwych uczuć. Zresztą Connor w ogóle nie zwracał na nią ' - Davisie, co się dzieje z moim koniem? - Nie wiem, panie. Wszystko było w porządku, póki nie pojawiłeś się w stajni. - Pewnie jest zdenerwowany - stwierdziła Brenna. - To widzę. Zesztywniała. słysząc tę protekcjonalną uwagę. - Oczywiście - odparła. - Nie wiem jednak, czy znasz powody takiego stanu. Koń dostaje szału, bo go ignorujesz. A ja świetnie go rozumiem - mruknęła na tyle cicho, by Connor jej nie usłyszał. - Twój rumak chce ci towarzyszyć. Jest zazdrosny i zawiedziony, że wybrałeś innego. Jeśli I podejdziesz i chwycisz go za uzdę, z pewnością się uspokoi. - Ciekawy pomysł. - Davis obdarzył Brennę uśmiechem. - To chyba dobra rada, panie. Należy spróbować. - Mam nadzieje, że się nie mylę - powiedziała Brenna tak słodko, że omal nie zrobiło się jej niedobrze. - Dobrze się czujesz? - spytat Connor. - Wyczuwam I jakieś napięcie w twoim głosie. - Wszystko w porządku. Ale dzięki za troskę. I- Dość tych głupstw - mruknął trochę bezsensownie, bo właśnie zrobił tak, jak mu poradziła Brenna, a koń od razu stał się potulny jak baranek i trącił nosem dłoń swego pana, domagając się pieszczoty. - Musisz go dosiąść. W przeciwnym wypadku zranisz jego - Ten ogier potrzebuje wypoczynku. A poza tym konie nie mają uczuć. Czy on zawsze musi się jej sprzeciwiać? Brenna zaczęła się modlić o spokój, bo miała ochotę krzyknąć na męża. Connor zaczepił uzdę o hak, kazał Davisowi wyprowadzić rumaka, którego wybrał poprzednio i wreszcie popatrzył na Brennę. JutlK fa/twtttlfi - Czego chces/.? - spytał, gdy Davis wreszcie opuścił stajnię. - Zastanawiałam się, dlaczego się ze mną nie pożegnałeś. Czyżbyś uczynił to i rozmysłem? Drżenie w jej głosie świadczyło aż nadto wyraźnie 0 zdenerwowaniu. Wiedział, skąd się wzięło. Spodziewała się przeprosin, a nie doczekawszy się na nie, uznała, że jej małżonek nie czuje się winny. Nie wiedziała jednak, iż on nadal pragnie uzyskać wybaczenie za to, jak ją potraktował ubiegłej nocy. Przeniesienie jej rzeczy do innej sypialni stanowiło swoistą formę przeprosin. Każda inna kobieta - a Brenna uważała się wszak za osobę niezwykle inteligentną - już dawno wszystkiego by się domyśliła i odczuła natychmiastową ulgę. Najwyraźniej jednak Quinlan nie przekazał jej jeszcze wiadomości o przeprowadzce. - Nie mam zwyczaju się z nikim żegnać. - Ale ja jestem twoją żoną i powinieneś powiedzieć mi do widzenia. - JruLzr coAV - Zamierzałeś wrócić? - Przecież tu mieszkam. Czy dlatego mnie zatrzymujesz? - Nie. Chciałam z tobą porozmawiać na zgoła inny temat. Proszę tylko, żebyś mi nie przerywał, dopóki nie skończę. - Mówże wreszcie - ponaglił ją gniewnie. Zacisnęła zęby. - Właśnie odkryłam, że przeniosłeś mnie do innej komnaty 1 zapewne chciałbyś się dowiedzieć, co o tym sądzę. Z przyjemnością ci odpowiem, ale najpierw muszę się upewnić, czy wolno mi wyrazić swe poglądy bez ogródek. - Kiedy jesteśmy sami, możesz mówić, co chcesz. Tylko się pospiesz. - Dobrze - przyrzekła ochrypłym szeptem. - Mogłaś zaczekać z podziękowaniami do mojego powrotu. Co się dzieje z twoją powieką? Wygląda, jakby drżała. Zerknęła przez ramię, by ocenić odległość, jaka dzieliła ją od wyjścia i zaczerpnęła głęboko powietrza. Wiedziała, że przyjdzie jej salwować się ucieczką, toteż ujęła w dłonie fałdy spódnicy, by później nie marnować cennego czasu i spojrzała na niego. - Nie zamierzałam ci dziękować. Niemniej jednak musze cię poinformować, co sądzę o twojej decyzji. Uważam, że jesteś obrzydliwą arogancką i bezduszną świnią. Jak śmiałeś mnie obrazić? Po tej wspaniałej miłosnej nocy postanowiłeś mnie tak obrzydliwie upokorzyć? Chyba wyszłam za mąż za kozła. Tym razem jednak przebrałeś miarę, bo nigdy ci nie wybaczę tej zniewagi. Powinna była przestać mówić, widząc jego reakcję. Connor zacisnął mocno szczęki, co samo w sobie było wystarczająco wymowne. Nie pamiętała, jakich jeszcze użyła słów, ale chyba nie powstrzymała się nawet od nazwania swego męża końskim zadkiem. Connor przymrużył oczy i, nim zdołała się zorientować, odciął jej drogę odwrotu, zamykając drzwi od stajni, a potem chwycił ją za rękę i pociągnął w głąb. - Boże, zmiłuj się nade mną - westchnęła; - Jeśli musisz się modlić, rób to w jednym języku. O ile wiem, Pan Bóg woli celtycki. Gdy prychnęla z niedowierzaniem, zacisnął tylko mocniej rękę na jej przegubie i wepchnął ją do pustego boksu. Zaczęła się wyrywać dopiero wtedy, gdy spojrzała mu w oczy, lecz wtedy było już za późno, bo Connor przygwoździł ją do ściany. - Powtórz to, co powiedziałaś - polecił z podejrzanym spokojem. - Nie. dziękuję. JL-UI G.UtMHM - Nalegam. Brenno. Chcę usłyszeć każde słowo. Nie podobał jej się sposób, w jaki to powiedział, choć nie mogła go winić o to. że się rozzłościł. Nic miała jednak najmniejszego zamiaru go przepraszać. Zbyt głęboko ją zranił. - Niestety, nie mogę. bo prawie wszystko zapomniałam. Mówiłam jednak z całą pewnością, że mnie zawiodłeś. - Nazwałaś mnie świnią. - Czyżby? - I to aż w dwóch językach. - Naprawdę? - Owszem. - To pewnie z pośpiechu. - Przede wszystkim ze złości. - Pozwoliłeś mi wyrazić swoje poglądy bez żadnych ograniczeń. - Ale nie masz prawa mnie wyzywać. Zabraniam ci używać tak obraźliwych słów. Rozumiesz? - Zamierzasz nadał mnie krzywdzić? - Nie czas leraz na negocjacje. Za wszelką cenę usiłowała wymyślić coś, co mogłoby go uspokoić. - Gdybym pamiętała wszystko, co mówiłam, zapewne chciałabym cofnąć większość... - Ja niczego nie zapomniałem. W jakim języku mam cię zacytować? Po angielsku czy po celtycku? Bo ty nie potrafiłaś się zdecydować. - Nie życzę sobie... Urwała, bo zaczął ją cytować. Gdy doszedł do „świni" i „kozła", aż przymrużyła powieki, a gdy skończył, pochyliła wstydliwie głowę. - Nie powinnam była ci tego mówić. - Całkowicie się z tobą zgadzam. - Dlaczego wyrzuciłeś mnie z sypialni? - A chciałaś zostać po tym. co ci zrobiłem? - Dlaczego sądzisz, że nie chciałabym zostać? - Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie. - Oczywiście, że chcę zostać! - wrzasnęła. - Jestem twoją żoną! - Wyrządziłem ci krzywdę. - Na samą myśl o tym, jak brutalnie ją potraktował, odczuwał gniew na samego - Owszem. Już ci to mówiłam. Nie słuchałeś? Chyba pamięć cię nie zawodzi? Sprawiłeś mi taką przykrość akurat wtedy, gdy zrozumiałam, jak bardzo... - Co jak bardzo? Potrząsnęła głową. Nie chciała przyznać, że zaczyna jej na nim zależeć. - Upokorzyłeś mnie podwójnie, przekazując tę decyzję przez Quinlana. - O czym ty mówisz? Zacisnęła dłonie w pięści. Jak on śmiał udawać, że nie rozumie? Czy naprawdę uważał ją za naiwną gęś? A może nie obchodziła go do tego stopnia, że nawet nie pamiętał, co zrobił? - Chcesz mnie sprowokować, prawda? Teraz już rozumiem. Pomyślałeś sobie, że się w tobie zakochałam i chcesz temu zapobiec, raniąc mnie w szczególnie okrutny sposób? Nic z tego. I tak będzie ci na mnie zależało. Ju?. ja się o to postaram. Chyba że najpierw zabije mnie twój chłód. Nie jestem byle dziewką i nie pozwolę się poniżać. Moja matka wypłakałaby sobie oczy, gdyby się dowiedziała, jakiego doznałam upokorzenia. Nawet się nie pofatygowałeś, by mi zakomunikować swoje postanowienie. Wysłałeś Quinlana. A teraz, wyjeżdżasz bez uprzedzenia. Chciałam prosić ojca. by wyrzeźbił ci medalion, dzięki któremu mógłbyś tnnie Zawsze do siebie przywołać. Ale ty byś go nie nosił, prawda? Bo honor ci na to nie pozwala. Kazałeś mi wyrzucić mój wisior. si;UŁG*xwv*n> ffOłMY? by mi pokazać, że to. co jest ważne dla mnie. dla ciebie nic nie znaczy. Postanowiła, że już nie powie ani słowa, ale po chwili zmieniła zdanie. - Zanim wrócę do domu i zacznę udawać, że nie jestem twoją żoną. powiem ci jeszcze jedno. Mężowie żegnają się ze swymi połowicami przed odjazdem, a w dodatku całują je na do widzenia. Dopiero gdy poczuła łzy w oczach, zorientowała się, że płacze. Zupełnie straciła nad sobą panowanie. Nie dość, że go nawyzywała, to jeszcze zupełnie się rozkleiła. Nie miała szans, by wzbudzić w swym mężu jakiekolwiek uczucia, skoro raz zachowywała się jak złośnica, a drugi raz jak mimoza. Teraz już za późno, by cokolwiek naprawić. Od całkowitego poniżenia uratowało ją wołanie Aleca. Kincaid zniecierpliwił się i kazał bratu się pospieszyć. - Wystarczająco długo cię zatrzymałam - szepnęła. Nie odezwał się słowem i nie ruszył z miejsca. Po prostu stał nieruchomo i patrzył na nią. Sądząc po wyrazie jego twarzy, można było pomyśleć, że Brennie wyrosły rogi, a on zupełnie nie wie, co ma z tym zrobić. Dobry Boże, wprawiła go w osłupienie. Usiłował przypomnieć sobie wszystko, co powiedziała. Z pewnością nie nazwała go ponownie świnią ani kozłem. Czyżby użyła jeszcze bardziej obrażliwych określeń? Nie, z pewnością nie. Niech Pan Bóg ma w swojej opiece jej braci, bo to od nich nauczyła się tak wulgarnego języka. - Jeśli obrzuciłam cię obelgami, to widocznie tkwiły one w mojej podświadomości od czasu, gdy byłam mała i przysłuchiwałam się rozmowom braci. To oni... - Urwała, łapiąc się na tym, że usiłuje go ułagodzić. - Dlaczego nie idziesz? Wyglądasz, jakbyś zamierzał się na mnie rzucić. Proszę bardzo. Nie musisz się krępować. - Nie pamiętasz, co powiedziałaś? 2 \* Poczuła się jeszcze gorzej. - Niezbyt dokładnie. Wiem tylko, że straciłam panowanie nad sobą. Zapewne mówiłam coś. czego nic powinnam była mówić. Prawda? Boże, co za eufemizm! Od chwili gdy weszła do stajni, popełniała same gafy. - Muszę jechać. - Tak - przyznała z ulgą. Otwor/ył bramę i puści! ją przodem. Czuła na sobie jego spojrzenie, ale nie podniosła nawet głowy. Nie chciała patrzeć, jak odjeżdża, bo się bała. że zacznie wyć z rozpaczy jak potępieniec. - Do widzenia - szepnęła, stojąc na środku stajni. - Niech Pan Bóg czuwa nad tobą. Minął ja bez słowa i wyszedł na zewnątrz. Obejrzał się i z pewnością zauważył, że jest przygnębiona. Na pewno się ucieszył, że to właśnie on ją doprowadził do takiego stanu. I już go nie było. Usłyszała łoskot opuszczanego mostu, a potem brzęk mieczy uderzających o metalowe pochwy i stuk kopyt na deskach. Wyobraziła sobie, jak jej mąż śmieje sie i żartuje z bratem na tematy znacznie przyjemniejsze niż nieobliczalna żona. Pomodliwszy się w duchu za Connora, najpierw się upewniła, że łzy obeschły, po czym wyszła ze stajni. Udawała, że wcale się nie spieszy i nic ją nie martwi. Próbowała nawet się uśmiechać. Gdy znalazła się w pobliżu dziedzińca, usłyszała za sobą grzmot. Zerknąwszy na niebo, instynktownie przyspieszyła kroku, lecz natychmiast zwolniła, bo nie zauważyła nawet jednej ciemnej chmury. Nie zdawała sobie sprawy, co sie wokół niej dzieje, myśląc tylko o tym, że zniszczyła szansę na szczęśliwe życie z mężem, który by ją kochał i uwielbiał. Żołnierze krzyczeli do niej. by się cofnęła. Gdyby nie wiedziała, że to niemożliwe, pomyślałaby, że ziemia drży jej pod siopami. Przypuszczała, iż lo któryś z koni wymknął się Davisowi i galopuje w stronę warowni. W mgnieniu oka uskoczyła za drzewa, gdyż tętent stawał się coraz głośniejszy. Nagle stało się coś niezwykłego: uleciała w powietrze. Przerażenie zaparło jej dech w piersiach. To Connor pochwycił ją w talii i porwał na konia, nawet nie zadawszy sobie trudu, by ściągnąć wodze. Straszliwie ją przeraził. Gdy spoczęła bezpiecznie w jego ramionach, natychmiast odzyskała równowagę. Strach uleciał gdzieś bezpowrotnie. Odchyliła się i uniosła ręce w górę, jakby chciała dotknąć słońca, a potem przymknęła oczy. Ufała swemu małżonkowi całkowicie i bez skrupułów powierzyła mu swoje bezpieczeństwo. Connor długo nie mógł przyjść do siebie ze zdziwienia. Wezbrała w nim radość. Zatrzymawszy konia, czekał, aż Brenna wreszcie na niego spojrzy. A ona zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała delikatnie w policzek. Ta pieszczota głęboko go poruszyła. Zaległa pełna napięcia cisza. A potem Connor wyszeptał czule słowa pożegnania i złożył na ustach Brenny gorący pocałunek. W taki właśnie sposób wybaczał swej małżonce, prosząc ją jednocześnie o przebaczenie. Najchętniej zapomniałby o Alecu. Gdy uniósł głowę, zobaczył, że wokół nich zebrał się spory tłumek gapiów, którzy nie mogli się nadziwić osobliwemu zachowaniu swego pana. Mężczyźni pootwierali usta ze zdziwienia, a kobiety były uszczęśliwione, że ich pan wreszcie zachowywał się jak prawdziwy mąż. W głębi duszy liczyły na to, że dzięki temu ich małżonkowie również zaczną traktować je inaczej. Skoro pan MacAlister całował swoją żonę na do widzenia, znaczyło to. iż jego podkomendni powinni brać z niego przykład. Connor powiódł wzrokiem po zebranych i uznał, że nadszedł czas, by przedstawić Brennę swemu klanowi. Uniósł rękę, nakazując wszystkim ciszę. - Lady MacAlister jest waszą panift. Przyjmijcie ją do swych serc, strzeżcie jej i służcie wiernie tak, jak dotąd służyliście mnie. bo jest moją żoną. Opuścił dłoń i skinął głową przyjmując przychylnie rozlegające się zewsząd wiwaty, następnie pomógł zejść Brennie na ziemię. Tymczasem ona wciąż pozostawała pod wrażeniem tego cudownego, pożegnalnego pocałunku. Kiedy Connor odjechał, długo odprowadzała go wzrokiem. Zatrzymał się tylko raz, by zamienić parę słów z Quinlanem, który ani na chwilę nie przestawał się uśmiechać. Westchnęła z zadowoleniem. Już dawno nie czuła się tak szczęśliwa. Wszystko ułożyło się lepiej, niż mogła oczekiwać. II Wraz 7 przybyciem Racna życie lady Brenny stało się koszmarem. Najdroższy syn Euphemii zjawi) się w twierdzy już w kilka god/in po wyjeździe Connora. W lym czasie Brenna przebywała w kuchni, loteż jako ostatnia dowiedziała się o jego wizycie. W czasie gdy cala służba jej szukała. Brenna usiłowała porozumieć się z kucharką Adą. Postanowiła, że pierwszy posiłek, jaki miała spożyć w towarzystwie macochy Connora. będzie dorównywał ucztom przygotowywanym przez baronową Haynesworth. Usiłowała więc wytłumaczyć Adzie, kiedy i co należy podać. Zamierzała wywrzeć przy tym jak najlepsze wrażenie na Euphemii, by ta zyskała pewność, iż Connor poślubił właściwą kobietę. Omawianie jadłospisu okazało się jednak nad wyraz trudnym zadaniem i Bóg jeden wie, jakie potrawy pojawiłyby się na stole, gdyby nie interwencja Netty, która bez trudu przetłumaczyła Adzie, czego życzy sobie Brenna. Netta okazała się prawdziwym skarbem. Mimo iż była zaledwie pięć lat starsza od Brenny i pracowała u Connora dopiero od roku, mieszkała na ziemi MacAlistera równie długo jak on sam, w związku z czym wiedziała o wszystkim, co się tam działo. Kiedy Brenna wyjaśniła jej, jak chciałaby urządzić wielką sień, służąca zaproponowała, że wszystkim się zajmie. Podjęła się również wyszorowania podłogi i wyłożenia jej matami. - Ale na razie ich nie kładźmy, dopóki nie uszyję poduszek i nie zdobędę paru innych potrzebnych rzeczy. Dopiero kiedy skończę, wprowadzimy jednocześnie wszystkie zmiany. Obu służącym udzielił się zapał ich pani. - Jeśli chodzi o krzesła podobne do tego, na którym zwykle siada pan. to ma takie garbarz Lothar. Chciał ich użyć na podpałkę, będzie więc zaszczycony, mogąc ofiarować je tobie, pani. Może zresztą znalazłoby się u niego coś jeszcze, ale to gaduła i jeśli tylko go odwiedzisz, prędko cię nie wypuści. - Posiedzę z nim tak długo, jak będzie chciał - zapewniła Właśnie zamierzała spytać Nettę o drogę do chatki garbarza, gdy ta przypomniała sobie, z jakiego to powodu szukała swej pani. - Przybył syn lady Euphemii - oznajmiła. Na tę wieść Brenna podskoczyła jak oparzona i podbiegła do drzwi. Gdyby Ada nie dała Netcie mocnego kuksańca, ta z pewnością nie przekazałaby Brennie jej prośby. - Czy możesz poświęcić nam jeszcze chwilę, pani? Brenna zatrzymała się w progu. - Ada boi się. że ją zwolnisz, pani, bo cię nie rozumie. Ona naprawdę... - Urwała, gdy Brenna podbiegła do staruszki i ujęła ją za rękę. - Będziesz rządzić w kuchni, jak długo zechcesz. Ado - obiecała. - To ja mam problemy z celtyckim, ale obiecuję, że się poprawię. Netta przetłumaczyła-natychmiast jej słowa. Vi III i;*KWOOD Uspokojona tym wyjaśnieniem kucharka ścisnęła rękę swej pani na znak. że rozumie i otarła zapłakane oczy. Niebo było prawie całkowicie zasnute ciemnymi chmurami i zanim Brenna dobiegła do warowni, lunął rzęsisty deszcz. Zamknęła za sobą drzwi niezwykłe cicho, gdyż nie chciała przeszkadzać Euphemii i Raenowi. Postanawiając, iż wejdzie do hallu dopiero wówczas, gdy zapadnie cisza, oparła się o framugę i czekała. Zamierzała się przywitać, zapytać, czy im czego nie trzeba i pójść do swej komnaty. W tej jednak chwili usłyszała szept Euphemii. - Nie wiem. czy Connor dokonał właściwego wyboru. Brenna jest niewątpliwie bardzo ładna, lecz stanowczo zbyt młoda, by właściwie poprowadzić dom. Zachowuje się jednak niezwykle lojalnie i wykazuje jak najlepsze chęci. Szkoda, że nie ma tu doświadczonej kobiety, która mogłaby jej służyć radą, lecz wkrótce to i tak będzie bez znaczenia. W tym domu może rządzić tylko jedna pani. nieprawdaż? - Jest ładna, mówisz? Jak ona wygląda? - zapytał Raen. - Na miłość boską, co za różnica, jak ona wygląda! - wykrzyknęła Euphemia. - Nie wystarczą ci folwarczne dziewki? Porzuć jakiekolwiek grzeszne myśli związane z żoną innego mężczyzny. Niczego się jeszcze nie nauczyłeś? Zepsujesz cały plan, jeśli... - Uspokój się, matko - rzucił Raen poirytowanym tonem. - Pytałem z czczej ciekawości. Obrażasz mnie, sugerując, że chciałbym uwieść mężatkę. - Już ci sie to zdarzało - przypomniała. - I to nawet kilkakrotnie. - Ale wtedy byłem młody i głupi - odparł. - Connor zapewne ją kocha? - Nie wiem, czy ją kocha. Nie spędziłam z nią dość dużo czasu, by się czegokolwiek domyślić. Ot - Jeśli satysfakcjonuje go w łożu, czegóż więcej mógłby chcieć? - Myślisz tylko o jednym. - Jak większość mężczyzn. Niczym się nie różnię od innych, nie patrz więc na mnie z taką dezaprobatą. - Nie wiem na pewno, ale odnoszę wrażenie, że ona i pod tym względem go zawiodła. Connor przeniósł ją dziś rano do innej sypialni. Poszła potem do niego i błagała, by zmienił zdanie albo też przypomniała mu, że separując ją od swego łoża. traci szansę na potomstwo. - I co? Przekonała go? - Tak - odparła Euphemia. - Nie dalej jak godzinę temu widziałam jak jeden z ludzi Connora przenosi jej rzeczy z powrotem na miejsce. - Biedak chyba nie ma powodów do radości - parsknął Raen. - Nie będę mu współczuć. Ożenił się z, tą kobietą wbrew naszej woli i sam jest sobie winien. Czy ty wiesz, że on nawet nie porwał tej, którą ścigał? - Co to za nonsens? - Szczera prawda. Ojciec Brenny przyrzekł MacNare'owi jedną córkę, a potem przysłał mu drugą - Jakież to angielskie - mruknął Raen. Policzki Brenny zapłonęły żywym ogniem. Czyżby krewni Connora zapomnieli, że nie należy poruszać tematów związanych z małżeńską alkową? Gdy jednak Euphemia stwierdziła, że Connor zamierzał pojmać inną kobietę, dziewczyna poczuła jeszcze większe zażenowanie. Euphemia najwyraźniej wyrobiła sobie zupełnie fałszywy pogląd na całą sprawę. Connor nie wiedział, ani nawet nie chciał wiedzieć, którą z sióstr przyrzeczono MacNare'owi. On po prostu chciał wykraść narzeczoną swego wroga. Skąd jednak macocha Connora zaczerpnęła tak szczegółowe informacje na temat zamiany? Czyżby od niego samego? JUUB GAirWOaD Dlaczego jednak Connor miałby mówić Euphemii takie rzeczy? To byłoby niepodobne do kogoś, kto zwierzał się tylko Crispinowi i Quinlanowi, no i oczywiście Alecowi. Oparłszy się ciężko o drzwi, Brenna próbowała rozwiązać tę zagadkę. Czyżby Connor okazał się nielojalny? Nie. miał wiele wad, ale na pewno nie chciałby świadomie upokorzyć swej małżonki. Postanowiła, że kiedy już zaskarbi sobie przyjaźń Euphemii, sama ją o to zapyta. Gdyby udało jej się zyskać sympatię rodziny Connora, on również zadbałby o poprawne stosunki z rodziną Hayneswor-Ihów. Może przynajmniej zechciałby poznać imiona jej braci i sióstr. Odetchnęła głęboko, otworzyła drzwi i zatrzasnęła je za sobą na tyle głośno, by Euphemia i Raen mogli ją usłyszeć, po czym weszła do środka z uśmiechem na ustach. - Dzień dobry, lady MacAlister - zawołała od progu. - Witaj. Brenno. Cieszę się, że przyszłaś. Czekamy na ciebie od dłuższego czasu. - Przepraszam. Omawiałam jadłospis z kucharką. - Podejdź, dziecko. Chcę cię przedstawić memu synowi. Zirytowana tym protekcjonalnym traktowaniem, Brenna z trudem powstrzymała gniew. Jakim prawem Euphemia nazywa ją „dzieckiem"? Odzyskała jednak panowanie nad sobą i podeszła do kominka, przy którym stał młody mężczyzna. - Oto mój syn Raen i sądząc z wyrazu jego twarzy. wywarłaś na nim piorunujące wrażenie - powiedziała Euphemia. - Gdzie się podziały twoje maniery, synu? - dodała słodkim głosem. On jednak nadal milczał, nie spuszczając wzroku z Brenny, co wprawiło ją w niemałe zakłopotanie. - Mi!o mi cię poznać, panie - wybąkała w nadziei, że Raen wreszcie się odezwie. 212 Nie był podobny do Euphemii. Zapewne wdał się w ojca, który chyba nie odznaczał się szczególną urodą. Syn Euphemii miał bowiem nieciekawy, pospolity wygląd i choć dorównywał Connorowi wzrosłem, nie dbał najwyraźniej o leżyznę fizyczną. A co gorsza, nie przestawał świdrować Brenny swymi piwnymi oczami. Napatrzywszy się do syta na jej usta. przeniósł wzrok na piersi. Zachowywał się doprawdy skandalicznie, lecz dziewczyna doszła do wniosku, że nie powinna oczekiwać zbyt wiele od barbarzyńcy z północy. - Jesteś bardzo piękną kobietą Brenno - szepnął, biorąc ją I za rękę. - Ufam, iż Connor docenia twą urodę. - Nie wygląd stanowi o wartości kobiety, lecz to, co ona I nosi w sercu. Zapewniam cię, panie, że mój małżonek dostrzega moje zalety. Dziękuję jednak za komplement - dodała pospiesznie, by się nie obraził- - Tak, z pewnością. - Raen skłonił się nisko i mówiąc, jak bardzo się czuje zaszczycony, pocierał kciukiem wnętrze jej dłoni. Gdy jednak usiłowała wyrwać mu rękę, przytrzymał ją w żelaznym uścisku. Wtedy postanowiła, że będzie w stosunku do niego uprzejma, lecz nigdy go nie polubi. - Chodźcie do stołu! - zawołała Euphemia. Korzystając z okazji. Brenna wyzwoliła się z kleszczy », Raena. - Może wolałabyś usiąść na krześle z wysokim oparciem, lady Euphemio? - spytała uprzejmie. - Chcesz, bym pod nieobecność Connora siedziała na honorowym miejscu? - upewniła się, po czym nie czekając na odpowiedź, skorzystała z propozycji. - To bardzo miłe z twojej strony, dziecko. - Brenna nie jest dzieckiem, mamo - powiedział Raen, kładąc ręce na ramionach dziewczyny. - Przecież widać już na pierwszy rzut oka. że to kobieta. Jt.'UE GUHMO0 - Raen. nie rób mi uwag. - Usiądź przy mnie i opowiedz mi o swoim ślubie - szepnął Raen do ucha Brenny, ignorując matkę. - Nie chcę przeszkadzać wam w spotkaniu - odparła, kryjąc niechęć". - Przecież widziałem się z matką przed tygodniem. - Wydawało mi się, że wasza rozłąka trwała znacznie dłużej. Ale nawel tydzień to wieczność dla kochającej matki, prawda, milady? - Niezupełnie - odparła Euphemia. - Synu, stoisz stanowczo zbyt blisko Brenny. Nie pozwolę się dłużej zaniedbywać. Podejdź tutaj i spocznij przy mnie, proszę. - Nie zdawałem sobie z tego sprawy - odparł z tak szczerym zdziwieniem, że jego matka z pewnością dała się na to nabrać. Brenna natomiast odetchnęła z ulgą gdy wreszcie podszedł do stołu. - Możesz wracać do swoich obowiązków, dziecko - zezwoliła łaskawie Euphemia. - A tobie, synu, chcę przekazać niezwykle interesujące nowiny. Brenna pomknęła do wyjścia, nim Euphemia zdążyła zmienić zdanie. Zatrzymał ją Raen. - Słyszeliśmy grzmot. Czyżby padało, kiedy tu wchodziłaś? - Owszem, padało. - To dlaczego masz suche ubranie? - Służące trzymały mi pelerynę nad głową - skłamała. - Może niedługo przestanie. - Raena najwyraźniej zadowoliło lo wyjaśnienie. - Nie lubię tkwić w zamknięciu. Brenna pomyślała, że wojownicy Connora wykonują swoje obowiązki niezależnie o pogody. Raen w niczym jednak nie przypominał tamtych mężczyzn. Matka rozpieściła go do granic możliwości i nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Jak ona wytrzyma wspólną kolację? Sam widok Raena odbierał jej apetyt. 124 Wieczór jednak okazał się milszy, niż mogła się spodziewać. Euphemia była miła, a Raen siedział grzecznie naprzeciw Brenny i zabawiał obie panie opowiastkami z mło-I dości. Następnego dnia syn Euphemii zachowywał się równie czarująco. Brenna doszła więc do wniosku, że zbyt pochopnie go oceniła i postanowiła dać mu jeszcze jedną szansę. Trzeciego dnia po wyjeździe Connora obudziło ją słońce. I I choć początkowo zamierzała zrobić wiele pożytecznych rzeczy w domu. w końcu wybrała spacer po wzgórzach. W hallu spotkała Nettę. - Czy lady MacAlister zeszła już na dół? - spytała ją I Brenna. - Nie, ale jej syn udał się na przejażdżkę. Mówił, że nie ¦ wróci przed wieczorem. - Wyjechał z ludźmi Connora? - Nie. Sam. To ryzykowne, prawda? - Widocznie on tak nie uważa - odparła Brenna, wzruszając I ramionami. - Ciekawa jestem, jakie ma plany. - Nie wypadało mi pytać. Raen istotnie zjawił się dopiero na kolacji. Był najwyraźniej zmęczony, ale jego zachowaniu trudno było cokolwiek za-I rzucić. Wstał od stołu dokładnie tym samym momencie, co Brenna. Na schodach ujął ją z galanterią pod łokieć i opowiedział historyjkę, która oboje rozbawiła. Chwytając za klamkę, musnął piersi dziewczyny z tak niewinną miną, jakby w ogóle nie zdawał sobie z tego sprawy. Brenna złapała sie na tym, że znów zaczyna go podejrzewać o nieuczciwe zamiary. Zastanawiała się, skąd wynika jej nadwrażliwość i w końcu t doszła do wniosku, że to walka o aprobatę Euphemii tyle ją kosztuje. Ta kobieta mogłaby nawet świętego wyprowadzić z równowagi. Brenna przez cały czas musiała się kontrolować, by nie wybuchnąć. Choć macocha nigdy otwarcie jej nie krytykowała, robiła różne złośliwe uwagi na lemat jej po- Następnego ranka Raen znów wybrał się na przejażdżkę, a Brenna musiała przez cały dzień nadskakiwać Euphemii. Wieczorem, przy kolacji, nadaremnie usiłowała wciągnąć Raena do rozmowy. Syn Euphemii milczał uparcie i nawet nie stara! się być miły. Pożerał Brennę wzrokiem, a Euphe-mia tego nie dostrzegła. Miłość do syna zupełnie ją zaślepiła. Gdy posprzątano wreszcie ze stołu, a służący opuścili komnatę, Euphemia zdecydowała się otwarcie wyrazić swoje niezadowolenie z posiłku. - Wiem, Brenno, że nie bytaś przygotowana na gości i nie miałaś czasu, by omówić dokładnie spis dań z kucharką, toteż nic nie mówiłam. Nie mogę jednak dłużej tolerować takiego stanu rzeczy i muszę cię prosić, byś zwolniła tę kobietę. Nigdy w życiu nie jadłam takiego paskudztwa. Mięso tonęło w tłuszczu, a placki były gorzkie i gumowate. Czyżby Connor zadawalał się tą namiastką posiłków? - Matko, Brenna mieszka tu za krótko, by to wiedzieć - warknął Raen. - Masz wypieki, kochanie - Euphemia nie spuszczała wzroku z Brenny. - Jesteś zmęczona? - Tak, pani. - Dlaczego się nie położysz? Raen z przyjemnością dotrzyma mi towarzystwa. Brenna wstała od stołu, a Raen natychmiast skorzystał z okazji Na schodach schwycił dziewczynę za ramię i przycisnął ją mocno do siebie. - Nie musisz mnie odprowadzać. Masz z pewnością ciekawsze rzeczy do roboty. - Już raz spadłaś ze schodów, a te są wyjątkowo strome - odparł i pociągnął ją na górę. - Skąd wiesz o mojej przygodzie? St' h iv - Spytałem jedną ze służących, w jaki sposób zraniłaś się w głowę. Zaniedbałbym swoje obowiązki wobec brata, gdybym się nie starał zapewnić ci bezpieczeństwa. - Spadłam, bo nie uważałam. Teraz jest inaczej. Objął ją w talii. - Puść mnie, proszę - syknęła. - Tęsknisz za Connorem? Na pewno ci go brakuje. Szczególnie w nocy, w łożu - dodał z lubieżnym uśmiechem. - Nie waż się mówić do mnie w ten sposób! - krzyknęła, starając się wyrwać z jego uścisku. - Mógłbym go zastąpić - szepnął. - Tylko nie zamykaj na noc drzwi. - Jeśli natychmiast mnie nie puścisz, zacznę krzyczeć! - Dlaczego? - spytał zdziwiony i dotknął jej piersi. Gniew dał jej siłę pięciu mężczyzn. Gdy Brenna wbiła Raenowi łokieć pod żebra, ten jęknął tylko z bólu i natychmiast odskoczył. Przesuwając się w stronę sypialni sięgnęła po sztylet, lecz nie znalazła go w przypiętym do paska pokrowcu. Raen jednak nie próbował już jej dotknąć. Otworzył tylko przed nią drzwi i zszedł na dół. pogwizdując wesoło. Drżąc z oburzenia i strachu, Brenna zaryglowała komnatę i wybuchnęła płaczem. Cóż ona miała począć? Przerażała ją myśl, że Raen znowu mógłby ją dotknąć. W nocy spała na miejscu Connora, a rankiem zeszła do hal I u o wiele później niż zwykle. Była jednak spokojniejsza, gdyż wiedziała, że Raen nie ośmieli się jej tknąć przy świadkach. Do powrotu Connora musi sama zadbać o swoje bezpieczeństwo. Nie będzie nikogo informować o zachowaniu Raena. Mąż musi się o tym dowiedzieć jako pierwszy. Gdyby jednak syn Euphemii znów zaczął ją napastować, zawsze może zażądać, by opuścił jej dom. W razie protestów Quinlana postanowiła powiedzieć mu o wszystkim lub uciec do Kin-caidów. 11! Jl'UZ. QWKQQQ Przy kolacji nie zwracała uwagi na Raena i poprosiła Euphemię, by coś jej o sobie opowiedziała. Macocha Connora była najwyraźniej zachwycona tym pomysłem i ponad godzinę wygłaszała peany pochwalne na swoją cześć, co zmęczyło ją lak bardzo, że postanowiła udać się na spoczynek. Brenna zaproponowała, że odprowadzi ją do sypiaJni. - Chciałam porozmawiać z tobą na temat posiłków, pani. - Ja również. Czyżbyś nie posłuchała mego polecenia i nie zwolniła kucharki? - Oczywiście, że posłuchałam. Nawet opracowałam pewien plan. w nadziei, że go zaaprobujesz. Masz większe doświadczenie niż ja I chcę cię poprosić o radę. - Jesteś jeszcze młoda, dziecko. Wszystko przyjdzie z czasem - odpowiedziała protekcjonalnie Euphemia. - Poleciłam pięciu kobietom, by na zmianę przygotowywały posiłki, a pod koniec tygodnia chcę cię poprosić, byś oceniła ich umiejętności. - Dobrze - odparła Euphemia, wzruszając ramionami. Podziękowawszy jej serdecznie, Brenna poszła do sypialni, gdzie zastała Nettę. - Czy lady Euphemia zaakceptowała twój plan. pani? - zapytała służąca. - Tak - odparta Brenna z uśmiechem. - Przypomnij Adzie, żeby do końca tygodnia nie pokazywała się jej na oczy. - Ona o tym wie i jest ci. pani, wdzięczna. Boi się tylko. że lady Euphemia wszystkiego się domyśli. Pyta, czy nie wolałabyś, pani. zatrudnić kogoś innego. - Oczywiście, że nie, Ada jest doskonałą kucharką. Macocha naszego pana ma wyjątkowo trudny charakter. A my tylko pragniemy ją zadowolić. Nic będziemy wobec nikogo nielojalne. - Tak, ale czy milady przypadkiem, nie wie, jak długo jeszcze ona i jej syn planują tu pozostać? - Nie. ale zapewniam cię. Netto, że będzie to pierwsze pytanie, jakie zadam memu mężowi. - Czy coś panią trapi? Zauważyłam, Że nie tknęłaś, pani, jedzenia, a i twarz masz, milady, białą jak płótno. Brenna nic zamierzała jej nic mówić o Raenie. gdyż mogłoby to pociągnąć za sobą nieobliczalne konsekwencje. - Nie byłam głodna - odparła. Służąca wyszła. Zaryglowawszy drzwi. Brenna usiadła na łóżku i zajęła się szyciem. Ada podarowała jej piękne płótno do przykrycia stołu, na którym zamierzała wyhaftować barwy klanowe MacAlisterów. Żeby zdążyć, postanowiła pracować do późna w nocy, gdyż rano, gdyby była pogoda, chciała nauczyć się jeździć konno na oklep. Przecież to nie mogło być trudne. 12 Kilkakrotnie omal się nie zabiła. Davis przysięgał Quinlanowi, że gdyby znał zamiary swojej pani, nie pozwoliłby się jej zbliżyć do ogiera ich pana. Ale Brenna nie mogła pojąć, dlaczego jej mąż zostawił swego ulubieńca w stajni i twierdziła, że zwierze potrzebuje trochę ruchu. Poprosiła koniuszego, by pozwolił jej wyprowadzić rumaka na spacer, Davis wyraził zgodę, ale kazał jej obiecać. że szybko wróci. Zdążył już zauważyć, że koń polubił Brennę. Już pierwszego dnia bez najmniejszych kłopotów przyprowadziła go do stajni. Gdy patrzył, jak ogier drepcze potulnie u jej boku, upewnił się, że podjął słuszną decyzję. Z pewnością nabrałby podejrzeń, gdyby lady Brenna poprosiła go o siodło, ale ona niczego podobnego nie uczyniła. - Nie twierdzę, że nasza pani kłamała, Quinlanie. Ani mi to w głowie. Pewnie zmieniła zdanie po drodze. Wspinając się na wzgórze, pewnie odczuła pokusę, której nie potrafiła się oprzeć. Ale nie musisz się denerwować. Już nigdy nie pozwolę się zwieść. Nie to, żeby ona chciała mnie oszukać- Broń Boże! Będę tylko pamiętał, że czasem nasza pani miewa dziwne pomysły. 330 Quin!an przyjął do wiadomości wyjaśnienia Davisa. Tak samo jak koniuszy nie sądził, by lady Brenna ponownie zdecydowała się na tak ogromne ryzyko, gdyż z pewnością odzyskała rozum, kiedy wyleciała w powietrze jak orzeł, któremu nagle odcięło skrzydła. Następnego dnia, kiedy Quinlan dokonywał przeglądu wart, Brenna znów wyprowadziła rumaka na spacer. Szła jednak tak sztywno i niepewnie, że Davis nie widział powodów do zmartwienia. Niestety nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego pani jest zupełnie zwariowana. Tak się przynajmniej tłumaczył przed Quinlanem. błagając go o jednocześnie o wybaczenie za swoją śmiałość. - Wykołowala mnie - mówił. - Nie. nie. Nie kłamała mi prosto w oczy. Wcale nie to chciałem powiedzieć. Tym razem wymogłem na niej, by mi obiecała, że nie dosiądzie tej bestii. A ona się lylko uśmiechnęła. Cóż miałem myśleć? Ale bądź spokojny. Lady Brenna już nie zrobi ze mnie wariata. A jednak Brenna dokonała tej sztuki i to już następnego popołudnia. Na wieść" o jej wyczynach Davis uznał, że najlepiej będzie jak najszybciej zniknąć z horyzontu. Chował się jednak przed Quinlanem zupełnie niepotrzebnie, gdyż ten doszedł do wniosku, że sam musi przejąć sprawy w swoje ręce. zanim lady MacAlister postrada życie. Zdecydowany nie dopuścić do katastrofy, zakradł się między sosny, na szczyt wzgórza. Kiedy jednak usłyszał jej serdeczny śmiech, natychmiast poczuł wyrzuty sumienia. W chwilę później ujrzał swoją panią na grzbiecie ogiera. Radość malująca się na jej twarzy zmusiła go do uśmiechu. Stal i gapił się na Brennę jak urzeczony, choć wiedział, że powinien natychmiast położyć kres tej niebezpiecznej błazenadzie. Zdołała utrzymać się na grzbiecie rumaka przez dłuższy czas, zanim spadła. Quinlan czekał, aż wsianie, ale ona nawet nie drgnęła. Jak JULfE tiAkmU)t> później opowiada! Connorowi, o mało serce mu nie zamarło, gdy ogier ruszył ku niej jak burza. Był przekonany, że bestia stratuje Brennę. Tymczasem rumak trącił ją delikatnie pyskiem w ramie, a niesforna amazonka natychmiast przewróciła się na plecy, chwyciła za wodze i wybuchnęła śmiechem. - Myślałem, że nie żyjesz, pani - szepnął Quinlan, pomagając jej wstać. - Leżałaś jak kłoda... - My się po prostu bawimy. Jeśli się nie ruszam, Willie podchodzi na tyle blisko, bym mogła chwycić go za wodze. W przeciwnym wypadku ucieka i muszę go gonić". Quinlan w ogóle jej nie słuchał. Pilnował się jedynie, by nie podnieść na nią głosu. Była przecież jego panią, a nie młodszą siostrą. - Straciłaś rozum, mitady? - Nie sądzę. - Jeśli naprawdę chcesz się zabić, zrób to podczas warty Crispina. Musisz mi przysiąc, paru, że nigdy więcej nie będziesz jeździła na oklep. I zapewniam cię, że nie pozwolę się zwieść uśmiechem. - Jesteś mądrzejszy ode mnie, Quinlanie. Nigdy bym się nie ośmieliła ciebie oszukać. Nieco uspokojony przypomniał jej, że jeszcze niczego mu nie obiecała. - Czy mógłbyś mówić nieco ciszej? Głowa mi pęka. - Proszę o wybaczenie, milady - wyjąkał Quinlan, przerażony swym zachowaniem. Nie wiem, co mnie napadło. - Przestraszyłam cię - przypomniała mu. - Powiedz mi teraz, jaki popełniam błąd. Dlaczego nie mogę się utrzymać na grzbiecie wierzchowca? - Siedzisz za blisko ogona - odparł Quinlan. - A wracając do twej obietnicy... - Jeszcze wczoraj mogłabym wykorzystać tę radę. Biedny Willie. Na pewno sądzi, że jestem głupia jak but. Quinlan pomyślał, że koń wykazał więcej rozsądku niż jego pani. - Dziwię się, że ta bestia nie zadeptała cię na śmierć - mruknął. - Willie? Czy ja się nie przesłyszałem? Naprawdę nazwałaś go Willie? - Tak, ale przedtem sprawdziłam, czy aby Connor nie nadał mu imienia. Davis twierdził, że nie. - Mnie również nic o tym nie wiadomo. - W takim razie mój mąż chyba się na mnie nie pogniewa. - Dlaczego akurat Willie? - spytał Quinlan. - To zdrobnienie od Williama - odparła Brenna. Odebrała Quinlanowi wodze i ruszyła w kierunku stajni. - Tak ma na imię mój brat - ciągnęła. - Ale jeśli nie zdradzę tej tajemnicy Connorowi, nie będzie się denerwował. On nie lubi, kiedy mówię o mojej rodzinie. - Dlaczego tak sądzisz? - Bo ilekroć wspominam swoich bliskich, marszczy brwi i usiłuje zmienić temat. Nie rozumiem, dlaczego tak się zachowuje. Przecież on ich nawet nie zna. Może ten temat go nudzi - dodała, patrząc pytająco na Quinlana. - Wątpię, pani. - Zapewne jest jakiś inny powód - westchnęła, wzruszając ramionami. - Ale wolałabym, żebyś mu nie mówił, dlaczego nadałam ogierowi takie imię. - Nie powiem, chyba że Connor sam mnie o to zapyta. Ty obiecaj mi natomiast, że już nie będziesz jeździła na oklep. - A co byś zrobił, gdybym złamała obietnicę? Oczywiście nigdy bym czegoś podobnego nie zrobiła, ale jestem ciekawa konsekwencji. - Zamknąłbym cię w pokoju i nie wypuścił aż do powrotu Connora. - Naprawdę byś to zrobił? - Z przykrością, lecz muszę mieć wzgląd na twoje dobro, pani. 233 ItSlJH Li4jTWWKł - Pewnie zdobyłbyś się również na to. by wygnać kogoś z zamku? - Z pewnością nie ciebie - uspokoi! ją Connor. - Ale czy jesteś władny, by to zrobić? - Tak. o ile mógłbym przekonać Connora, że to było słuszne. - Czy mnie również wolno podjąć taką decyzję? Nie patrz tak na mnie. Nigdy bym ciebie stąd nie wyrzuciła. Nawet gdybyś się ośmielił uwięzić mnie w sypialni. Miałam na myśli inne osoby. - Jeśli ktoś przysparza ci kłopotów, powinnaś powiedzieć o tym mnie lub zaczekać na swego męża. Zrozumiała, że nie ma takiej władzy. Nie może grozić Raenowi, bo on i tak nie potraktowałby jej poważnie. Westchnąwszy ciężko, poszła dalej. Pocieszała się myślą, że musiałaby się uciec do tak drastycznych środków jedynie wówczas, gdyby Raen znów zaczął ją napastować. A ona przecież już wiedziała, jak się przed nim uslrzec. Quinlan nie rozumiał zupełnie tej nagłej zmiany nastroju pani. - Chcesz mieć taką władzę, milady? Nie odpowiedziała. Przez dłuższą chwilę nic mówiła w ogóle ani słowa. - Skoro coś cię dręczy, pozwól sobie pomóc. Potrząsnęła głową. - To problem natury osobistej i dotyczy członka rodziny. Quinlan odetchnął z ulga i miał ochotę się uśmiechnąć. Nic uczynił tego wyłącznie dlatego, że nie chciał zranić delikatnych uczuć Brenny. - Pewnie masz kłopoty z Euphcmią, pani. - Nie dał jej czasu na odpowiedź. - Może powinnaś pomówić z Raenem On na pewno coś wymyśli. Potrząsnęła głową, tym razem bardziej stanowczo. - Jakoś dam sobie radę, a gdy wróci Connor, u niego będę szukać pomocy. Hf.WANŻ - Jak sobie życzysz, milady. t Zmieniła temat. - Odkąd tu przyjechałam, usiłuję zrozumieć wiele rzeczy. Wydaje mi się, że funkcjonują u was zasady, które rozumieją ¦ wszyscy poza mną. Pewnie dlatego cały czas się boję, że nieświadomie kogoś obrażę. Byłabym ci wdzięczna za pewne I wyjaśnienia. - Z przyjemnością ci pomogę, pani. - W takim razie może zechcesz towarzyszyć mi przy ¦ posiłku. Zaproś jeszcze dwóch innych rycerzy. Moglibyśmy I wtedy dokończyć naszą rozmowę, no i dowiedziałabym się I czegoś o MacAlisterach. Wszak jestem teraz jedną z was. - Będę zaszczycony. A ja odczuję ulgę, pomyślała. - Nie chcę jednak nikogo wyróżniać, toteż proszę, byś do I powrotu Connora zapraszał na kolację kolejnych wojowników. I W ten sposób będę miała okazję ich poznać. - Oczywiście. - Kiedy spodziewasz się powrotu Connora? - Nie potrafię powiedzieć. - Wydaje mi się, że od jego wyjazdu minęły wieki. A tak bardzo pragnę z nim porozmawiać. Ouinlan pomyślał, że Euphemia naprawdę zalazła Brennie za skórę. Był tylko zaskoczony, że jego pani tak łatwo pozwoliła się wyprowadzić z równowagi Wieczorem doszedł jednak do wniosku, że problem jest znacznie poważniejszy niż przypuszczał. Gdy wracał do kwater wojowników, zatrzymała go Netta. - Pani jakoś dziwnie się zachowuje. Nie słyszała, jak pukam do sypialni, a gdy weszłam, krzyknęła i sięgnęła po nóż. Była naprawdę przerażona. Brocca - przyjaciółka kucharki - przypadkiem podsłuchała ich rozmowę. - Ada też się martwi. Lady Brenna w ogóle nic nie je. I l JŁ-1JL f:iKWHttli Może jest chora? Bo chyba jeszcze nie nosi dzieciątka? - zafrasowała się służąca. Quinlan - skłonny uznać ich niepokój za przesadny - sam się wkrótce przekonał, że kobiety mają rację. W tej sytuacji mógł jedynie zabrać Brennę do lady Kincaid. Ona jedna wiedziałaby, jak ją uzdrowić. Brenna nie miała pojęcia, że Quinlan się o nią niepokoi. Po raz pierwszy od wielu dni czuła się bowiem znacznie lepiej. Wojownicy opowiadali zabawne historie z dawnych czasów i nawet Euphemia była im przyjazna. Jedynie Raen miał minę skrzywdzonego dziecka. Szybko dokończy! posiłek, popatrzył groźnie na Brennę. trzasnął kielichem o stół i wypadł jak burza z komnaiy. Wojownicy zupełnie się jednak nie przejęli jego obrazowym zachowaniem. Quinlan natomiast zauważył, że Brenna znów ma sińce pod oczami i zdecydował, że czas zakończyć biesiadę. Jeden ze starszych wojowników podał jej ramię i odprowadził do sypialni. Stal potem na podeście, dopóki jego pani nie weszła do komnaty. Gdy odwróciła się. by życzyć mu dobrej nocy, zobaczyła, że z tyłu czai się Raen. który zniknął jednak w swoim pokoju, nim zdążyła zażądać wyjaśnień. W sypialni zastała Nette. - Czy będę jeszcze potrzebna? - Nie, dziękuję. Już jestem bezpieczna... to znaczy chciałam powiedzieć, źe dam sobie radę. Powiedz mi tylko, czy nie znasz kogoś, kto potrafiłby wyrzeźbić medalion w drewnie? - Alan ma zręczne ręce i chyba najlepiej się do tego nadaje. Mogę panią jutro do niego zaprowadzić. Po wyjściu Netty Brenna natychmiast zaryglowała za nią drzwi. Zanim poszła spać, popracowała jeszcze nad obrusem, a gdy wreszcie zdmuchnęła świece i naciągnęła na siebie kołdrę, usłyszała pukanie do drzwi. Nie odezwała się słowem. 13 Connor powróci! wreszcie w domowe pielesze. Dopiero jednak gdy przejechał przez zwodzony most, zrozumiał, dlaczego tak bardzo się spieszył. Pragnął jak najszybciej zobaczyć Brennę. Wcale go to zresztą nie cieszyło. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Kiedy tylko zamykał powieki, jej wizerunek jawit mu się przed oczami. Pocieszający był jedynie fakt, że Alec również tęsknił za żoną i wciąż o niej mówił. Kincaid zauważył niepokój brata przy ostatniej wspólnej kolacji, a gdy Connor odszedł od obozowiska, natychmiast za nim podążył. - Gdy tak na ciebie patrzę, przypominam sobie, jak ja się czułem po ślubie z Jamie. - A co widzisz? Niepotrzebnie pytam, bo i tak się przecież dowiem. - Oczywiście - odparł Kincaid. - Ucz się na moich błędach i oszczędź sobie przykrości. - To samo mówił mój ojciec. - Opowiadał ci o matce? - Tak - odparł Connor. - Nazywał ją swoją słodką Isabeile. Alec skinął ze zrozumieniem głową. J!lJł. t^MWOOH - Stoczyłeś trudną bitwę, ale najwyższy czas się poddać. Nie mogę już na to patrzeć. - O czym ty mówisz, na miłość boską? - Ty już dobrze wiesz, o czym. Za wszelką cenę starasz się nie kochać żony, prawda? Oczywiście rozumiem, dlaczego. Ty się po prostu boisz. - Boże, gadasz zupełnie jak wścibska baba. Alec udał, że tego nie słyszy. - Nie sądzę, by ostrzeżenia ojca specjalnie ci pomogły. Donald kochał Isabelle, a gdy umarła, poczuł się lak, jakby go zdradziła. Chciał, by jego syn uniknął podobnych cierpień. - Nie rozumiem, po co my o tym mówimy. Kincaid milczał przez dłuższą chwilę, pozwalając Con-norowi zastanawiać się nad sobą. Czuł, że usiłuje sobie wmówić, że nie kocha Brenny. Niektórzy ludzie byli na tyle głupi, by sądzić, że miłość odbierze im silę. - Czasem się zastanawiam, czy zrozumiałbym, że kocham Jamie, gdybym o mało jej nie utraci! - odezwał się wreszcie. - Być może tak, bo jestem starszy i bardziej doświadczony. Tobie radzę, byś poniechał wszelkich wysiłków. Przestaniesz się męczyć. - Jak do tej pory tylko jeden mężczyzna budził we mnie lęk, a na pewno nigdy nie będę się bał kobiety. Obrażasz mnie sugerując, że moja małżonka ma nade mną taką władzę. - A któż to budził w tobie lęk? - spytał Afec z zaciekawieniem. - Ty. Bałem się, że nie udzielisz mi pomocy. - Twój ojciec byl jednak pewien, że się tobą zaopiekuję. Już wówczas wykazywałeś skłonności do cynizmu. Twoja żona jest zupełnie inna. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że ona usiłuje cię bronić. - Bo to prawda. Ona nie wie, co to strach. Jak tak dalej pójdzie, nie przeżyje nawet roku. - Brenna jesl inteligentna i silna. Tak jak Jamie. Nie wykluczam, że nasze małżonki są nawel inteligentniejsze od nas. Ale widzę, że się ze mną nie zgadzasz. Jak sądzisz? Gdzie one dzisiaj śpią? - W naszych łożach. - A my? - W mokrej, zimnej puszczy - zaśmiał sie Connor. - Odpocznij, Alecu i nie zawracaj mi głowy tą głupią gadką. - Jeszcze jedno. Jeśli powtórzysz komuś tę rozmowę, na pewno cię zabiję. Crispin od razu dostrzegł pochmurną minę swego pana. - Co cię trapi? - Jestem potwornie zmęczony. Podobnie jak ty. - Obaj pobrudziliśmy się też błotem i krwią. Śmierdzimy jak padlina. Gdy tylko oporządzę konia, zamierzam się wykąpać. Mam nadzieję, że ty zrobisz to samo. - Którejże lo pannie chcesz się spodobać? - Mógłbym wymienić nawet kilka. Natomiast ty, panie, pomyśl, jak zareaguje na twój widok lady Brenna. Gotowa uciec w przeciwną stronę. Quinlan czekał na niego niedaleko stajni. Connor nigdy przedtem nie widział u niego lakiego wyrazu twarzy. Miał wrażenie, iż przyjaciel odczul wyraźną ulgę na jego widok. Crispin był podobnego zdania. - Widocznie miał jakieś kłopoty - powiedział, zeskakując z konia. - Wszystko w porządku, Connorze - powitał ich Quinlan. - Patrząc na ciebie, mógłbym przysiąc, że coś się stało. Chyba się cieszysz, że wróciliśmy. - Gdybym nie był mężczyzną, skakałbym do góry z radości. - A więc były jakieś problemy? - Nie problemy, a raczej drobne niedogodności. Przysięgam, że nigdy sie nie ożenię - dodał, patrząc na Connora. - Zatem to moja żona utrudniała ci życie? tu :w h lnr. ti.utwaat> - Ależ skąd. panie - powiedział bez cienia uśmiechu, co uznał za nie byle jaki wyczyn. Davis i jeden z młodszych wojowników wyszli ze stajni, by zająć się końmi. - Dobrze, że wróciłeś, panie. Twój ulubieniec nadal stoi na swoim miejscu. - Niczego innego się nie spodziewałem - odparł Connor, zaskoczony uwagą koniuszego. - A ja od tygodnia sam nie wiem, co myśleć. - Czyżby ogier sprawiał ci kłopoty? - Nie, a już na pewno nie kłamał mi w żywe oczy. Zanim Connor zdążył poprosić go o wyjaśnienia, Quinlan chwycił Davisa za ramię. - Twoja pani na pewno cię nie okłamała. Ona po prostu się do ciebie uśmiechnęła. Nie widzisz różnicy? Koniuszy przytaknął niepewnie, skłonił się przed Connorem i wszedł z powrotem do stajni. - O co tu chodzi? Czyżby Davis dostał pomieszania zmysłów? - zapytał Crispin. - Oni wszyscy dostali pomieszania zmysłów - odparł Ouinlan. - Ja jeden zachowałem odrobinę zdrowego rozsądku i przejrzałem jej grę. Crispin z trudem powstrzymał śmiech. - Czyżbyś mówił o naszej pani? - Tak. Niemniej jednak nic się jej nie stało. - Mam nadzieję - mruknął Connor. Crispin nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. Ouinlan zerknął na niego krzywo. - Możesz się śmiać do woli. Pamiętaj jednak, że lady Brenna nie postradała życia, kiedy to ja byłem za nią odpowiedzialny. Zakładając, że Quinlan wyolbrzymia problemy, Connor potrząsnął niecierpliwie głową i ruszył ku drzwiom. Pragnął się naocznie przekonać, że jego małżonka jest cała i zdrowa. - Nie zamierzam się zajmować takimi drobiazgami - powiedział na odchodnym. - Masz mi coś ważnego do powiedzenia? - Nie. Jakoś wybrnąłem z kłopotów. - Ciekaw jestem, dlaczego on tak narzeka - wtrącił Crispin. - Możesz mi się zwierzyć, Quinlanie, jeśli ci to cokolwiek pomoże. - Lady Brenna prosiła, żebym nic nie mówił jej mężowi, tym bardziej więc nie mogę powiedzieć tobie - zaśmiał się Quinlan. - A cóż lakiego chciała przede mną ukryć? - zainteresował się Connor. - Przygotowała dla ciebie niespodzianki. Nie chce, żebym je popsuł. Skoro jednak nalegasz... - Nie, niech sama mi powie. Ale pewnie nie będę zadowolony, prawda? - To się okaże. - A gdzie ona teraz jest? - Dokonuje pomiarów. - Co takiego? - Zaprosiła na dziś ojca Sinciaira. Chciała, żeby się wypowiedział na temat projektu kaplicy. Connor milczał przez dłuższą chwilę. - A gdzie ona dokonuje tych pomiarów? - Na dziedzińcu. - Chyba żartujesz? - Nie. Lady Brenna chce umieścić kaplicę dokładnie na samym środku. Zarówno Connor jak i Crispin patrzyli na niego z niedowierzaniem, co sprawiło Quinlanowi ogromną satysfakcję. Obaj najwyraźniej zaczynali rozumieć, przez co on przeszedł. - Ale powstrzymałeś ją prawda? - Oczywiście. Kiedy tylko zorientowałem się w sytuacji. powiedziałem lady Brennie, że powinna zaczekać na ciebie. Muszę się jeszcze do czegoś przyznać. Groziłem twej małżonce , że ją zamknę w komnacie. - 2 powodu kaplicy? - Nie. Były jeszcze inne sprawy... - I jak ona na to zareagowała? - spytał Crispin. - Wiedziała, że blefuje. Bardzo tęskni za Connorem, więc jest cały czas poirytowana. Podskakuje do sufitu przy najmniejszym szeleście. Poza tym niewiele je. Zabrałem ją do lady Kincaid, ale ona twierdzi, że nasza pani jest zupefnie zdrowa. 1 pewnie ma rację, bo kiedy przyjechał ojciec Sinclair, od razu lepiej się poczuła. A na wieść; o twym powrocie nie posiadała się z radości. - Czy Jamie zdjęła jej szwy? - Nie. Pani sama je zdjęła. - Widzę, że znów postawiłeś Ewana na warcie. Przecież pragną! się zmieniać z innym wojownikiem, by doskonalić sztukę walki - przypomniał Connor Quinlanowi. - Miałem swoje powody. - Jakie? - On jeden nie dalby się okpić twojej żonie. A ona wybierała się nad jezioro. - Ale ty nie wyraziłeś zgody. - Nic. - Mimo to nadał próbowała? - spytał Crispin. - Właśnie dlatego chciałeś ją zamknąć w komnacie? - Nie. nie dlatego - odparf Quinlan z westchniem. - W takim razie... - Connor urwał, gdyż w tym momencie ujrzał dziedziniec i odjęło mu mowę. Wszędzie były głębokie dziury. Zbezczeszczenie ukochanej ziemi wywołało w nim gniew. A co gorsza, kobieta odpowiedzialna za ten stan rzeczy przyglądała się właśnie swemu dziełu. Connor najchętniej zacząłby wyć, ale na szczęście udało mu się nad sobą zapanować. 341 nMtt9 Brenna była odwrócona plecami do swego małżonka i stała na tyle daleko, by nie zdawać sobie sprawy z jego obecności. O ścianę opierali się dwaj wojownicy, którzy na widok swego pana natychmiast stanęli na baczność. Na ich twarzach malował się wyraz głębokiej ulgi. Connor wiedział doskonale, komu to przypisać. Im dłużej patrzył na wykopy, tym większa ogarniała go wściekłość. Brenna znieruchomiała, a potem gwałtownie się odwróciła. W ręku trzymała sztylet. Nie krzyknęła, ale poznał po jej minie, że przez chwilę miała taki zamiar. Zdziwił go strach malujący się w jej oczach. Zaraz jednak przerażenie ustąpiło miejsca radości. Rzuciła sztylel i puściła się pędem w stronę swego małżonka. - Mówiłem ci. że ona dziwnie się zachowuje - zauważył Quinlan. Connor skinął głową i w tym momencie Brenna padła mu w ramiona. Zachowała sie oczywiście niestosownie, ale on nie miał jej tego za złe. Przytulił ją serdecznie i poczuł się jak człowiek, którego marzenia wreszcie sie spełniły. - Jaka ja jestem szczęśliwa - szepnęła mu do ucha. Przycisnął ją jeszcze mocniej i zaraz potem wypuścił z objęć. - Mam ci tyle do powiedzenia. - Spodziewam się - mruknął Connor. - Idź umyć twarz. Pobrudziłem cię. Quinlan i Crispin przyglądali mu się z zainteresowaniem. W głosie Connora wyraźnie pobrzmiewało napięcie. Quinlan podziwiał go za stoicki spokój, a Crispin wiedział, że jego pan wyładuje gniew później, w czasie ćwiczeń z wojownikami. - Dokąd teraz idziesz? - spytała Brenna. I- Nad jezioro. - Pójdę z tobą. - Nie. - Ale... - Inni również tam będą. 24] h-UŁ GtMWOOD - Nie mógłbyś wejść ze mną na chwilę do środka? Przygotowałam ci niespodziankę. - Czy to nie może zaczekać? - Pewnie może. Czekał, żeby odeszła, a ona nie ruszała się z miejsca w nadziei, że jej małżonek zmieni zdanie. - Ciekawa jestem, jak długo będziesz zajęty. - Aż do wieczora. - Cieszysz się, że mnie widzisz? - Tak. Zmarszczka na jego czole sugerowała zupełnie co innego, więc Brenna skinęła mu tylko głową na pożegnanie. - Jeśli zamierzasz wracać po ciemku, uważaj. W ziemi jest pełno dziur. - Zauważyłem! - krzyknął. Cała trójka czekała w milczeniu, aż Brenna zniknie za węglem. - Nie zapomniała podnieść sztyletu - zauważył Crispin. - Nie rozstaje się z nim - powiedział Quinlan. - Choć o innych rzeczach nadal zapomina. Podziwiam cię - dodał. - Nie pozwoliłeś się wyprowadzić z równowagi. - Nie widzę w tym nic zabawnego. Na dziedzińcu jest ponad dwadzieścia dziur. Każ je natychmiast zasypać. To powiedziawszy, poszedł z Crispinem do stajni, by zmienić konie. Miał nadzieję, że do czasu spotkania z Brenna jakoś wyładuje swój gniew. Nie chciał jej denerwować, co wydawało mu się godne pochwały, jako że ta szalona kobieta postanowiła umieścić kaplicę tuż pod jego nosem. - Na pewno chciała mi zrobić przyjemność. Nie wolno mi o tym zapominać, ilekroć usłyszę choćby najmniejszą wzmiankę na temat kaplicy. - Ojciec Sinclair chciałby zamienić z tobą parę słów, zanim powróci do Kincaidów! - zawołał Quinaln. Connor natychmiast do niego podszedł. m - Czy wiesz, ojcze, czego ona się boi? - spytał księdza bez I wstępu. - Nie mogę ci powiedzieć. - Słyszałem, że bardzo dziwnie się zachowywała, a po spotkaniu z tobą odzyskała spokój. Spowiadała się? - Nie mogę ci powiedzieć. - Spowiadała się czy nie? - Tak. - Wyznała, co ją dręczy? - Nawet jeśli tak, obowiązuje mnie tajemnica. Connor skinął głową na znak zrozumienia. - A o czym chciałeś ze mną mówić? - Pragnąłem ci podziękować za to, że pozwoliłeś mi tu zostać. Nie sprawię ci kłopotów - obiecał Sinclair. - I na pewno nie będę tu przebywał zbyt często. Moim obowiązkiem [ jest udzielanie posług w całej okolicy. - Powinieneś raczej wyrazić wdzięczność mojej żonie. To ona się za tobą wstawiła. - Już to zrobiłem. Na zawsze pozostanę jej dłużnikiem. Lady Brenna życzy sobie, bym zajął jedną z komnat, ja jednak sądzę, że powinienem zamieszkać osobno, tak, by móc zawsze służyć twym wojownikom. - Każe przygotować dla ciebie miejsce. Kiedy do nas wrócisz? - Jak tylko otrzymam stosowne pozwolenie od pana Kin-caida. Poza tym muszę pojechać do Anglii, by wyjaśnić tę zamianę moim przełożonym. - Zapewnię ci eskortę. - Nie ma potrzeby. Dopóki noszę sutannę, nikt nie ośmieli się mnie skrzywdzić. Nawet ci, których dusze należą już do szatana. - Dzikie zwierzęta nie czują respektu przed duchownymi. I- Będę się trzymał głównego szlaku. - Jak sobie życzysz. 2« /IUJ (JlJWOOD - Chcesz może skorzystać z okazji i przesiać jakąś wiadomość do Anglii? Connor potrząsnął głową i zaczekał, aż ksiądz odejdzie. Myślami był jednak zupełnie gdzie indziej, oczywiście przy swojej żonie. Brenna potraktowała duchownego bardzo uprzejmie, dbając o to, by nie urazić jego dumy i uczuć. Żywił głęboka nadzieje, że i on również doczeka się z czasem takiego traktowania. Brenna mogłaby na przykład zostawić w spokoju dziedziniec. Boże, jak dobrze znowu być w domu! 14 Niespodziankom nie było końca. Connor zdawał sobie sprawę, że jego małżonka chciała go uszczęśliwić, nie rozumiał jednak, dlaczego sądziła, iż ucieszy go widok kaplicy na dziedzińcu. A może kryło się za tym coś jeszcze? Coś. czego nie potrafił się domyślić? Pocieszał się myślą że nic gorszego już się nie może wydarzyć. Jakże bardzo się mylił! Zrezygnował ze spotkania z Euphemią. gdyż nie chciat przechodzić przez rozkopany dziedziniec. Musiał najpierw ukoić skołatane nerwy. Do stajni powrócił dopiero o zachodzie słońca i od razu zauważył, że ogiera nic ma w boksie. - Gdzie jest mój rumak? - spytał Davisa, który właśnie usiłował wymknąć się tylnym wyjściem. - Na zewnątrz, panie. Ta odpowiedź go nie zadowoliła. - Dlaczego chciałeś przede mną uciec? - Bo się bałem, że zauważysz brak konia. - Rozumiem. A gdzie on jest? 247 JitUE GAMWOOU - Zażywa świeżego powietrza. - Kto wydał taki rozkaz? Davis stropił się wyraźnie. - Twoja żona, panie. - Kazała ci wyprowadzić ogiera ze stajni? - upewnił się Connor. - No, niezupełnie. - Zatem prosiła o to Qiiinlana lub Crispina? - Nie. Connor tracił powoli cierpliwość. - Słój spokojnie. Nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie odpowiesz na wszystkie moje pytania. Czy moja żona spaceruje z nim sama? - Ouinlan już ją pewnie dogonił. Zwykle mu się to udaje. Nie pojmuję tylko, dlaczego mówisz o spacerze. Twój rumak nie wybrał się na przechadzkę. Connor poczuł przyspieszone bicie serca. - Czyżby ktoś na nim jeździł? - Tak. - Kto? Quinlan? - Z trudnością powstrzymywał gniew. - Kto ośmielił się go dosiąść? - No, na przykład twoja żona, panie - odparł koniuszy drżącym głosem. - Ale nie jestem pewien. Dlaczego Quinlan pozwolił Brennie na takie szaleństwo, myślał gorączkowo Connor. Nawet najlepsi jeźdźcy nie potrafili sobie poradzić z tą bestią. - Jeśli koń wyrwie się Quinlanowi, na pewno ją stratuje. Gdzie oni są? - Panie, ty chyba nic nie rozumiesz. Quinlan nie zajmuje się twoim ogierem. On tylko pilnuje pani. - Boże... przecież... - Na pewno nic jej się nie stało. - Skąd wiesz? - Bo już ktoś by ci dawno o tym doniósł. Obserwuje ją przecież tłum. m - Jak to? - Już od tygodnia przychodzą na nią popatrzeć. A ja tylko słucham. Jeśli wydają jęki zawodu, to znaczy, że koń ją zrzucił. I zawsze wiwatują, jeżeii udaje jej się utrzymać na grzbiecie tej bestii. A ostatnio zdecydowanie częściej wiwatują niż jęczą. Pani szybko się uczy. - Gdzie oni są? - Po drugiej stronie wzgórza. Za budynkami kuchennymi. O. słyszysz panie? Jęczą. Czyżby... - Nie dokończył, gdyż jego pan odjechał, nie czekając na dalsze wyjaśnienia. Connor nie wierzył własnym oczom. Jego żona dosiadała ogiera i to w dodatku na oklep! A jak wspaniale trzymała się na koniu! Serce aż podskoczyło mu z dumy. Mimo iż Quinlan porozrzucał wokół siano, by złagodzić ewentualne upadki, Connor i tak postanowił obedrzeć go ze skóry. Tłum wiwatował coraz głośniej na cześć jego małżonki, jakby zachęcał ją do skoku... Ouinlan zamachał rozpaczliwie rękami, ale Brenna potrząsnęła tylko głową i omal nie spadła przy tym na ziemię. Tego było już za wiele. Niewiele myśląc, Connor gwizdnął przeraźliwie. Koń usłyszał wezwanie ponad wrzaskami tłumu, zastrzygł uszami i zmienił kierunek galopu. Brenna nie rozumiała zupełnie, co się dzieje. Mimo usilnych starań nie mogła skłonić Williego do posłuszeństwa. Wszystko jednak stało się dla niej jasne, gdy ujrzała na wzgórzu swego męża. Mina Connora nie wróżyła nic dobrego, toteż Brenna zdwoiła wysiłki, by zawrócić. Uparty koń nie reagował jednak na żadne polecenia. Zatrzymał się o krok przed swym panem, niepomny na jej zaklęcia. - Zdrajca - szepnęła mu prosto do ucha. Connor wolał się nie odzywać, gdyż nie chciał ranić jej uczuć. Widać było jednak, że jest wściekły. Brenna postanowiła tego nie dostrzegać. Nie był to najlepszy plan, ale nic innego nie-przyszło jej do głowy. - Podoba ci się moja niespodzianka? - spytała niewinnie. On jednak odwróci! się bez słowa i ruszył w stronę stajni. Po chwili dołączy! do nich Quinlan. lecz on również milczał jak grób. Dopiero gdy dotarli na miejsce, Connor nakazał Crispinowi pomóc Brennie. a sam wszedł do stajni z Quinlanem. - Żądam wyjaśnień - powiedział podniesionym głosem, oddając wodze Davisowi. - Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Powinieneś mnie zwolnić ze służby. - Jestem wściekły, ale nie straciłem jeszcze rozumu - mruknął Connor. - Nie potrafisz zapanować nad kobietą? Musisz się tego nauczyć. Jak mogłeś jej pozwolić na takie szaleństwo? Czy wyście wszyscy powariowali? - Pozwolić? Ty chyba żartujesz. Łatwiej byłoby nakłonić deszcz, by przestał padać, niż wyperswadować cokolwiek twojej żonie. Usiłowałem ją przechytrzyć, ale na próżno. - Davis! - wrzasnął Connor, widząc, że koniuszy znów usiłuje się wymknąć. - Spróbuj tylko, a popamiętasz! - Nie chciałem przeszkadzać - tłumaczył się nerwowo służący. - Czy masz jeszcze do mnie jakieś pytania? - Lepiej z nim nic rozmawiaj, bo jeszcze bardziej się zdenerwujesz - poradził Quinlan. - To niemożliwe. Jak zapewne wiesz, Davisie. ja zawsze najpierw słucham, a dopiero potem działam. - Tak, wiem - przyznał koniuszy. - Czy moja żona weszła do stajni i włożyła koniowi uzdę? - Nie. - Więc kto to zrobił? - Ja. - Rozumiem. A ty wiedziałeś, że ona zamierza go wyprowadzić? - Tak. Właśnie dlatego w ten sposób postąpiłem. Widząc, że Quinlan z trudnością powstrzymuje uśmiech. Connor spiorunował go wzrokiem i kontynuował przesłuchanie. - Wytłumacz mi to dokładniej. - Ona naprawdę ślicznie się uśmiecha. - Ślicznie się uśmiecha? - powtórzył Connor i niedowierzaniem. - Tak. pozwoliłem się wywieść w pole. Ale nie chcę być nielojalny w stosunku do twojej małżonki, panie, bo ona ma złote serce. - Złote serce? - Anielskie. I w dodatku myśli jak mężczyzna. Skąd mogłem przypuścić, co ona planuje. Nawet mnie nie okłamała. - Więc dlaczego pozwoliłeś jej wyprowadzić ogiera? - Bo się uśmiechnęła. - Ten znowu swoje - mruknął Quinlan. - Kiedy pani się uśmiecha, od razu widać, że ta niewiasta ma anielskie serce. - Lepiej już idź. I na razie nie pokazuj mi się na oczy - warknął Connor. Davisowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Czmychnął, jakby swędziały go pięty. - Czy mam powiedzieć Brennie, że nie wolno jej się do nikogo uśmiechać? - Niegłupi pomysł - odrzekł Quinlan. - I jeszcze zakaż jej stanowczo myśleć po męsku. - Co to znaczy, u licha? - Ona jest inteligentniejsza od Davisa. - Od ciebie również? - Nie wiem - westchnął rycerz. - Ale na pewno dorównuje mi sprytem. - Wystraszyła mnie na śmierć. - Znam to uczucie. Nic wiedzieb. który z nich nie wytrzymał pierwszy, ale obaj zaczęli nagle ryczeć ze śmiechu. - Już ja sobie z nią porozmawiam - wykrztusił z trudem Connor. - Powiedz mi tylko jedno, zanim stąd wyjdziemy. Czy Brenna przygotowała dla mnie inne niespodzianki? - Ja wiem tylko o jednej, Connor wygląda! przez chwilę tak, jakby zrobiło mu się słabo. - Nie ma powodu do zmartwienia. Wprowadziła trochę zmian w wielkiej sieni. Ale to nic groźnego. - Obyś miał rację - mruknął Connor. - Nigdy nie zapomnę widoku mojej żony na koniu - dodał ciszej. - Jeszcze się teraz trzęsę. Byłem pewien, że skręci sobie kark. Quinlan też najadł się strachu, ale znacznie wyżej cenił umiejętności swej pani. - Muszę przyznać", że świetna z niej amazonka - szepną) nagle Connor. 15 Chcę porozmawiać z tobą na osobności - powiedział Connor. wychodząc ze stajni. - Oczywiście - odparta Brenna. udając, że niczym się nie martwi. Natychmiast jednak doszła do wniosku, że obrała złą taktykę i naprawiła swój błąd. robiąc minę obrażonej niewinności. - Bardzo się cieszę. Najwyższy czas, byś wreszcie poświęcił własnej żonie chwilę uwagi, Kiedy chcesz ze mną mówić"? Jej plan się nie udał. - Jeśli chcesz ukryć zdenerwowanie, przestań się cofać, ilekroć zaczynam do ciebie mówić. I nie patrz tak przez ramię, jakbyś szukała drogi ucieczki. Zerknęła na Crispina. ale on wydawał się nie słuchać. Wpatrywał się w dal z takim wyrazem twarzy, jakby zobaczył coś niesłychanie interesującego- Quinlan natomiast łowił każde słowo swego pana, jakby się cieszyf. że Brennę czeka bura. - Chcę porozmawiać z tobą tu i teraz - oświadczył Connor. Przez chwilę szli obok siebie w milczeniu. - Nie podobała ci się moja niespodzianka? Prychnął tylko w odpowiedzi. Irut G*x*oob - Jesteś zły, bo Willie to twój koń i nie chcesz, by ktokolwiek inny na nim jeździł? - Ile razy spadłaś? Była pewna, że Connor i lak dowiedział się wszystkiego od Quinlana, toteż musiała zdobyć się na szczerość. - Straciłam rachubę. - Jak sądzisz, co by się stało, gdybyś nosiła w tonie moje dziecko? W ogóle nie brała pod uwagę takiej możliwości. - Nie, nie oczekuję dziecka. Nigdy nie naraziłabym naszego maleństwa na niebezpieczeństwo. - Nie dosiądziesz więcej tego ogiera. - Nawet jeśli go osiodłam? - To by mu się nie spodobało, bo nigdy nie jeździł pod siodłem. - Dobrze. Czy coś jeszcze? - Nie nazywaj go Willie. - Zgoda. Czy ty wiesz, że nawet mnie nie pocałowałeś? - wybuchnęła. - Pewnie ci to nawet do głowy nie przyszło? Connor nie myślał w zasadzie o niczym innym, ale chciał się z nią podroczyć. - Bo do tej pory nie byliśmy sami. Pocałuję cię wieczorem. Musisz mi tylko przypomnieć. Nie zdawała sobie sprawy, że z niej kpi. - Ja też pewnie zapomnę. Wcale mi zresztą na tym nie zależy. - Owszem, zależy ci. Uważaj, gdzie idziesz. Jeszcze nie zasypali wszystkich dziur. - Skoro mowa o dziurach... - Później. - Słucham? - Nie chcę słyszeć ani słowa na temat kaplicy. A już na pewno nie teraz. Rozumiesz? - Ależ z ciebie uparciuch! 2J4 REW.łSŻ Brenna zrozumiała, że Connor nie chce, by kaplica zasłaniała wieżę. Musiała znaleźć jakiś sposób, by mu przedslawić swoje racje. Nie mogła jednak tak po prostu powiedzieć, że fronton jest wręcz szkaradny. - Dziś wieczorem muszę z tobą poważnie porozmawiać - powiedziała cicho. - 1 nie będziesz zadowolony z tego - dodała szybko. - Wiec lepiej od razu mi wszystko powiedz. - Nie. Muszę cię najpierw przygotować na złe nowiny. Ku jej ogromnemu zdziwieniu Connor ryknął śmiechem. - To poważna sprawa. - Bądź spokojna. Wytrzymam. No. mówże wreszcie. - Mam czas. Czeka cię kolejna niespodzianka i nie chcę psuć nastroju. Nagle pożałowała swej decyzji, bo znów poczuła, że ma węzeł zamiast żołądka. Wszak zamierzała wywołać1 bratobójczą wojnę. Raen nic pozostawił jej jednak innego wyboru. Ojciec Sinclair nalegał, by opowiedziała wszystko mężowi. Był również zdania, że należy powiadomić jego wojowników. Długo przekonywała go, że Connor musi poznać prawdę jako pierwszy. Ustąpił dopiero wówczas, gdy obiecała mu ostrożność. Głos Connora wyrwał ją z zamyślenia. - Mąż kucharki chce ci podarować szczeniaka. Czeka, by się dowiedzieć, czy przyjmiesz podarunek. - Da mi szczeniaka? Dlaczego? - Bo to wszystko, co ma. - Ale... - Pragnie ci się odwdzięczyć za dobroć, jaką okazałaś jego - Bardzo mi miło. A ty nie masz nic przeciwko temu? Potrząsnął głową. - Tylko go nie zgub. - Dlaczego chcesz mi popsuć humor? W odpowiedzi objął ją tylko ramieniem. - Nie jesteś zawiedziona, że to pies? Spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Oczywiście że nie. Dlaczego tak sądzisz? - Bo pewnie wolałabyś prosiaczka - odparł ze śmiechem. - Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? - Oczywiście. Trzymałem cię w ramionach, a ty nie ważyłaś nawet tyle co piórko. Bytaś mniej więcej w wieku Grace. - Nie, miałam osiem lat. - Pachniałaś jak ta świnka, którą schowałaś w fałdach spódnicy. - Na pewno nie. Tuż przedtem brałam kąpiel. Tak przynajmniej iwierdziły moje siostry. - Już wtedy mi rozkazywałaś. Powinienem był się tego spodziewać. Patrzył na nią tak ciepło, że nie mogła się skupić na rozmowie. Jakiż on był przystojny! - Spodziewać czego? - spytała bez tchu. - Że zaleziesz mi za skórę. Nic milszego do tej pory od niego nie usłyszała, wiec podziękowała mu szczerze za komplement. A on nawet się nie roześmiał, tylko wziął ją w ramiona i pocałował. Wtedy zapragnęła, by trzymał ją tak do końca życia i zrozumiała, że jest w nim zakochana. Świadomość tego wcale jej nie uszczęśliwiła. Wręcz odwrotnie. Przecież nie mogła liczyć na wzajemność. Connor tolerował ją wyłącznie dlatego, że chciał, by dała mu potomstwo. Patrzył ca nią z uwagą. - Dlaczego płaczesz? - To wszystko zdarzyło się zbyt szybko - wyjąkała. - Nie miałam pojęcia... - Urwała. - O czym ty mówisz, na miłość boską? Wreszcie się opanowała. Przecież nie mogła wyznać mu miłości. Wolałaby już raczej pójść nago do kościoła. - Odpowiedz. - Tęskniłam za tobą - wydusiła. - Wcale nie chciałam tęsknić, a jednak bardzo mi ciebie brakowało. Zadowolony z tej odpowiedzi musnął ustami jej wargi i poprowadził po schodach na górę. - Kiedy cię nie było, przeprowadziłam kilka ciekawych rozmów, dzięki którym wiele zrozumiałam, - Co na przykład? - Poznałam prawdę o twoim życiu. Wiem, co się stało z twoim ojcem. Wreszcie pojęłam, dlaczego nie pozwoliłeś zlikwidować tych ruin. Będą tu stać dopóty, dopóki go nie pomścisz. - Sam mogłem ci to wyjaśnić. - W takim razie od tej chwili będę o wszystko pytać. Nie krzyw się. Chcę. żebyś był w dobrym humorze. Pamiętaj o niespodziance. Skinął głową na znak, że przynajmniej postara się ucieszyć. - Quinlan mówił, że niczego nie zniszczyłaś. - A dlaczego miałabym cokolwiek zniszczyć? - Urwała na wspomnienie dziur w dziedzińcu. - Zajmę się tym bałaganem - obiecała. - Najpierw jednak trzeba powbijać słupy. - Tak? - Nie będziemy teraz rozmawiać o kaplicy. - Oczywiście, że nie. Rozchmurz się, mężu. Przecież wróciłeś do domu. Poza tym Euphemia może nas zobaczyć. Nie chcę, by myślała, że jesteś nieszczęśliwy. - Dlaczego obchodzi cię jej zdanie? - Wolałabym, żeby darzyła mnie sympatią. Przecież to twoja macocha i kazałeś mi ją szanować. - Naprawdę? - Nie wiem. Tak czy inaczej, ona z pewnością zasługuje na specjalne traktowanie. - Oczywiście. Pchnął drzwi i puścił Brennę przodem. - Jeszcze jedno. Dziś wieczorem, gdy usiądziemy przy siole... - Zawahała się. - Tak? - ponaglił. - Proszę, patrz mi w oczy i udawaj, że słuchasz każdego mojego słowa. Nic czekając na odpowiedź, ruszyła do wejścia. Czekający swego pana tłum wojowników skłonił się przed nią. Brenna zwracała się do każdego po imieniu, co uszczęśliwiłoby Connora, gdyby nie złapał się na tym. że on już patrzy jej w oczy i spija z ust każde słowo. - Zaczekaj na mnie w hallu. żono. Skłoniwszy się przed nim układnie, posłusznie wykonała polecenie. Zamierzała stanąć obok kominka, by zobaczyć, jaką minę zrobi Connor na widok wprowadzonych przez nią zmian. Jakież było jej zdziwienie, gdy stwierdziła, że komnata wygląda tak samo ponuro jak przedtem. Zniknęly nawet wiklinowe maty. Co się stało, na miłość boską? Gdzie się podział piękny obrus, nad którym tak pilnie pracowała? - Wielmożna pani? - szepnęła Netta zza filaru. Brenna pospiesznie do niej podeszła. - Co się stało? Gdzie są poduszki? - Lady Euphemia usiadła na jednej z nich i dostała szału. Wypróbowała następną i kazała mi je usunąć. Twierdziła, że nikt nie wytrzyma takich tortur. Mówiła, że najlepiej będzie je spalić, byś, pani, uniknęła kompromitacji. - A obrus... co z obrusem? Netta potrząsnęła bezradnie głową. - To był wypadek - szepnęła. - Tak przynajmniej twierdzi | 1 lady Euphemia. Widzisz, pani, ona poprosiła o wino do posiłku. No i przewróciła kielich... Taki śliczny obrus. Nawet Quinlanowi bardzo się podobał. Starając się ukryć rozczarowanie, Brenna poklepała Nettę łpo ręku. - Takie rzeczy się zdarzają. Nie wiedziałam jednak, że poduszki są niewygodne... Ale skoro lady Euphemia... - Bardzo narzekała. - Rozumiem. No nic. Następnym razem uszyję lepsze. Ale tmaty? Wszak one z pewnością dodawały komnacie uroku. Nie mówiąc już o kwiatach, bo ich też nie widzę. - Lady Euphemia potknęła się o jedną z nich, idąc do stołu. Mówiła, że źle widzi i kazała mi je natychmiast usunąć. Była pewna, że milady to zrozumie. - Tak. oczywiście. - Co do kwiatów... Powiedziała, że ich nie lubi, gdyż przywodzą na myśl pogrzeb. Brenna wtuliła pokornie głowę w ramiona. - Nie przypuszczałam.... Muszę jakoś naprawić swój błąd. - Nie mogłaś, pani, wiedzieć. A krzesło odesłałam Lo-tharowi. Niepotrzebnie je polerował. - Dlaczego kazałaś je oddać? - Bo lady Euphemia nie chciała nawet na nim usiąść. Podobno się kiwało. Zapewniałam ją, że się myli, ale nie I chciała mnie słuchać. Pewnie się boi o swoje kości. - Z wiekiem każdy staje się ostrożny. Musimy to uszanować. - I jeszcze coś. Właściwie wolałabym nie mówić... - Mów - poleciła dzielnie Brenna. - Lady Euphemia pytała, jakie jeszcze zmiany zamierzasz tu wprowadzić, powiedziałam więc o sztandarze. Mówiłam, że jest piękny. Oczywiście chciała go zobaczyć. I bardzo się ucieszyła, gdy jej zdradziłam, że tak długo nad nim pracowałaś. 259 - No i co? - Kiedy go zobaczyła, była bardzo rozczarowana. Cmokała i potrząsała głową. Brenna poczuła, że ze wstydu palą ją policzki. - Mówiła coś? - Tak. Twierdziła, że haft jest nierówny, bo nie masz wprawy. - A gdzie jest teraz ten sztandar? - Lady Eupheraia nie chciała, byś doznała upokorzenia, pani. - W oczach Netty znów pojawiły się łzy, co jeszcze bardziej zawstydziło Brenne. Czuła się jednocześnie zażenowana i zła. To tak, jakby Euphemia atakowała pośrednio jej matkę, która nie potrafiła odpowiednio wykształcić swej córki. - Gobelin też zabrała? - Tak. Pruła haft już od południa. Do kolacji zostały tylko nitki. - Brenno! - Connor właśnie zakończył rozmowę z wojownikami i wszedł do hallu. Netta pochwyciła Brennę za rękę. - Mnie się to wszystko bardzo podobało - szepnęła. Ostatnią rzeczą, jakiej Brenna potrzebowała, była litość. Uśmiechnęła się jednak, by nie urazić Netty. - Następnym razem zrobię wszystko o wiele lepiej. Służąca skłoniła się przed swą panią i wróciła do kuchni. - Skończyłeś już rozmowę z wojownikami? Pytanie żony wywołało uśmiech na jego twarzy. Wszyscy jego ludzie prosili bowiem o zwrot rzeczy. Connor nie rozumiał początkowo, o co im chodzi, dopóki nie pokazali mu skrzyni przy wejściu. Leżący tam sztylet przypominał do złudzenia nóż Brenny. Żaden z wojowników oczywiście nie oskarżył swej pani o kradzież. Brenna była znana z roztargnienia i wojownicy bronili jej przed Connorem. - Kiedy pani się spieszy albo błądzi myślami gdzie indziej, zapomina o bożym świecie - wyjaśnił Emmett. - Ale dzięki niej nasze żony czują się ważne. Byłoby im na pewno bardzo przykro, gdyby się dowiedziały, że ją ukarałeś. Bo lady Brenna przecież niczego umyślnie nie zabiera. Równie często zapomina o swoich rzeczach, jak przywłaszcza sobie cudze. Taka już jej natura - doda! na obronę swej pani. Connor obiecał, że nie będzie jej robił wymówek, a wojownikom poradził, by ilekroć zajdzie taka potrzeba, szukali swych zgub w skrzyni. - Widzę po twojej minie, że spotkanie było owocne - zauważyła Brenna. - Tak - odparł Connor. - Rozwiązałem problem, nie likwidując jego przyczyny. - Ale to również ci się uda. Zaśmiał się głośno. - Wątpię. Poza tym nawet nie będę próbował. - Dlaczego? - Bo... lubię tę przyczynę. Tylko nie każ mi niczego tłumaczyć. Pokaż lepiej tę niespodziankę. I tak już wystarczająco długo kazałem ci czekać. - Nie mogę. - Dlaczego? Zmieniłaś zdanie? - Tak - odparła. - Zmieniłam. - Dlaczego? - Dlaczego? - Gorączkowo szukała w myślach jakiegoś wyjaśnienia. Nie chciała, by Connor czegokolwiek się domyślił. Na szczęście przypomniała sobie o medalionie. Początkowo zamierzała zachować go na koniec, ale teraz nie miała innego wyjścia. - Chcesz to teraz zobaczyć? Mogę pójść i... - A co ty byś wolała? - Zaczekać. JCUE iiAKWOOn - W takim razie zaczekam. - Dziękuję. Przywitałeś się już z Euphemią? - Nie. - A z Raenem? - Również nie. ale on wróci później. To jego ostatnia noc pod moim dachem. Jutro wyjeżdża na dobre. - Wyjeżdża? Nie udało się jej powstrzymać okrzyku radości. Connor aż uniósł brwi ze zdziwienia. - Raen wraca jutro na służbę. - To znaczy dokąd? - spytała z udaną obojętnością. - Daleko. Nie zobaczymy go pięć", może nawet dziesięć lat. Brenno, czy coś się stało? - Nie, oczywiście, że nie. - Dlaczego w takim razie tak kurczowo się mnie trzymasz? Odsunęła się szybko. Nie mogła przecież mu powiedzieć, że sama wzmianka o Raenie budzi w niej lęk. - Bo bardzo za tobą tęskniłam. - Już o tym wspominałaś. - Tak, ale czułam potrzebę, by to powtórzyć. A teraz wybacz, muszę iść do kuchni. Gdy nie wyraził sprzeciwu, pocałowała go na do widzenia. - Co tu się stało? - spytał Quinlan, stając w drzwiach. - Gdzie? - zdziwił się Connor. - W hallu... wygląda tak jak przedtem. Connor nie miał pojęcia, o czym on mówi. Słuchając wyjaśnień Quinlana, założył ręce za plecy. - Czy twoja żona ci wyjaśniła, dlaczego to wszystko zniknęło? - Powiedziała tylko, że niespodzianka jest na górze. - Ale dlaczego miałaby zabierać poduszki, obrus i krzesło do sypialni? - Może zmieniła zdanie? - zasugerował Crispin, który wszedł razem z Quinlanem. - Mówiłem ci, że ona dziwnie się zachowuje. Co zrobiła z matami? - Nie wiem - odparł Connor. - To wszystko jest naprawdę bardzo tajemnicze... - zaczął Quinlan, ale Connor nie pozwoli! mu dokończyć. - Przestań wreszcie - warknął ze złością. - Mojej żonie nic nie dolega. Widocznie miała jakiś powód, by tak postąpić. W chwile później na dół zeszła Euphemią. Connor pokłonił się macosze i przysunął jej krzesło, a później miał wysłuchać opowieści o swoim ojcu. Raen wszedł do halki w chwili, gdy na stole pojawiły się nakrycia. - Connorze! Jakże się cieszę, że wróciłeś! Uścisnęli się po bratersku. - Świetnie wyglądasz - doda! Raen. - Widać małżeństwo ci służy. Connor siedział między Raenem a Euphemią, Brenna zajęła dalekie miejsce po przeciwnej stronie stołu. - Tak długo czekałam, byśmy się tu zebrali i teraz wreszcie czuję, że żyję - oznajmiła Euphemią ze łzami w oczach. Brenna również doznawała silnych emocji. Nie towarzyszyła jej jednak radość, lecz głęboki smutek. Connor był tak zadowolony z przybycia Raena... Jakże mogła mu powiedzieć, co się wydarzyło? Na samą myśl o tej rozmowie, zbierało się jej na mdłości. Connor mówit bardzo niewiele podczas posiłku. Zauważył, że jego dowódcy traktują Brennę z szacunkiem. Jego małżonka zaskarbiła sobie również sympatię Netty, która z kolei najwyraźniej nie przepadała za jego macochą. Doszedł do wniosku, że rozgryzł całą tę tajemniczą historię. Brenna z pewnością walczyła z Euphemią o wpływy. I miała oczywiście ku temu pełno prawo. Nie zamierzał się jednak wtrącać, by nie pomyślała, że uważa ją za niezdarę. MHU. GfiKWtKtlt Przekonał się również, że Quinlan nie przesadzał. Brenna istotnie straciła apetyt. Nie rozbawiła jej również historyjka Raena. - Dobrze się czujesz? - spytał Connor. - Tak, jestem tylko trochę zmęczona. - Idź się położyć. Zaraz do ciebie przyjdę. - Odprowadzę twoją żonę na górę - zaofiarował się Raen. - Zdaje się, że już raz spadła ze schodów - dodał na wypadek, gdyby Connora zdziwiła ta propozycja. - Dziękuję - odparła Brenna. siląc się na spokój - ale muszę pomówić z Crispinem. Do jutra zapomnę, o co mi chodziło. Dobranoc. Crispin poczuł się mile zaskoczony. - Chciałaś ze mną porozmawiać5, pani - przypomniał jej, gdy stanęli już pod drzwiami sypialni. - Tak? Rzeczywiście - przyznała, usiłując wymyślić coś naprędce. Niestety nic nie przychodziło jej do głowy, toteż postanowiła wyznać mu całą prawdę. - To był tylko pretekst. - Nie masz mi nic do zakomunikowania? - Nie. Nie chciałam, żeby Raen odprowadzał mnie na górę, więc skłamałam. - Z jakiego powodu? - Musiałam mu to uniemożliwić. Rozumiesz? - Nie, pani. Crispin okazał się równie uparty jak Quinlan. - Przyrzeknij, że się nie wygadasz przed Connorem. Ja i tak mu wszystko powiem, ale na razie nie mam siły. Choć może zdobędę się na odwagę już dziś wieczorem. - O co chodzi, pani? - O to, że ja bardzo nie lubię jego brata - wyjaśniła w końcu - Wiem, że Connor bardzo sobie ceni jego towarzystwo. Na pewno widziałeś, jak sie ucieszył na jego widok. HI - Connor doskonale potrafi ukrywać swoje prawdziwe uczucia. Zachowam jednak milczenie. - Dziękuję. - Możesz mi odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie, pani? - Słucham. - Quinlan zupełnie nie rozumie, dlaczego zrezygnowałaś z tych wszystkich upiększeń w hallu. Uważa, że to bardzo dziwne. - Bo rzeczy, które zamierzałam tam umieścić, okazały się niestosowne. Dlatego zostały usunięte. - Nie pozostawiając mu czasu na odpowiedź, pożegnała się szybko i zamknęła za sobą drzwi. Rozebrawszy się pospiesznie, umyła całe ciało mydłem różanym, po czym włożyła pantofle i szlafrok. Czekając na Connora, usiłowała wymyślić jakiś sposób, by powiedzieć mu o Raenie. Może najlepiej by było nic mu nie mówić, skoro ten potwór i tak zamierza wyjechać? - przemknęło jej przez myśl. Nie, nie mogła ukryć prawdy przed Connorem. Przecież Raen ośmielił się jej dotknąć. Zdradził tym samym własnego brata. I Czekanie okazało się prawdziwą torturą. Dopiero teraz, gdy Connor wrócił do domu, zmęczenie wyraźnie dawało jej 0 sobie znać. Usłyszawszy głos męża, otworzyła zasuwkę 1 stanęła przy oknie. Zamierzała przywitać męża pocałunkiem, zdjąć mu ubranie i wręczyć medalion, a dopiero na samym końcu powiedzieć o Raenie. Kiedy jednak zarzuciła mu ręce na szyję, zmieniła plany. Oboje zapragnęli w tej samej chwili, by wreszcie się połączyć w upragnioną jedność. - Kocham cię - szepnęła, kiedy rozkosz osiągnęła szczyt. Potem długo przychodziła do siebie. I- Chyba tego właśnie najbardziej mi brakowało - wyznała cicho, uśmiechając się dó Connora. MS JutiF. GMMKtu - Też mi się tak wydaje - przytaknął z właściwą sobie arogancją. - Bardzo mi się podobała ta niespodzianka - dodał ze śmiechem. - Ale ja mam dla ciebie coś jeszcze. - Nigdy dotąd nie dostałem prezentu. A już na pewno nie zasłużyłem na dwa podarunki w ciągu jednej nocy. - Dwa? Jaki był pierwszy? - Już nie pamiętasz, co mówiłaś, nim osiągnęłaś spełnienie? Zmarszczyła brwi z namysłem. - Kazałam ci się pospieszyć? - zażartowała, - To też - odparł 7, uśmiechem, - Ale nie lylko... - Nic pamiętam. A jakże, pomyślał. Wyznałaś, że mnie kochasz. - Z czego się cieszysz? Przecież jeszcze nie dostałeś prezentu. - Sprawiłaś mi wystarczająco dużo radości. - Zbyt mało. - Więc przytul się do mnie, tak samo jak przedtem. Potrząsnęła głową. - Najpierw opowiem ci dwie historyjki. - Jedną. - Dwie. - Dobrze - ustąpił z przesadnym westchnieniem. - Pierwsza dotyczy czegoś, co mi się przydarzyło we wczesnym dzieciństwie. Nie pamiętam dokładnie, jak do lego doszło. Mój ojciec... - Urwała. - Nie krzyw się. Muszę czasem mówić o swojej rodzinie. - Oczywiście. Doskonale to rozumiem. - Czyżbyś zmieni! zdanie? - Nie. To ty się zmieniłaś. - Jak to? Bo teraz twoje serce należy do mnie, pomyślał. - Wyjaśnię ci to później. Mów dalej. - Ojciec twierdził, że zapoczątkowałam nową tradycję rodzinną. Jechaliśmy właśnie do wuja, ale musieliśmy się zatrzymać na posiłek. Wszyscy chcieli rozprostować nogi, a gdy nadszedł czas, by ruszyć dalej, ojciec zapomniał policzyć. - Policzyć? - Było nas ośmioro rodzeństwa. Ojciec zawsze nas liczył, żeby sprawdzić, czy nikogo nie brakuje. - Ale wtedy tego nie uczynił. - Nie. Myślał, że jestem pod opieką najstarszego brata, Gilliana, a ten z kolei był przekonany, że Arthur się mną opiekuje. Ja odeszłam jak zwykłe daleko i rodzice zorientowali się, że mnie zostawili, dopiero gdy stamtąd odjechali. Connor zmarszczył brwi. Wyobraził sobie, jak ona musiała się bać. - W końcu znalazł mnie Gillian. Podobno krzyczałam tak głośno, że pewnie było mnie słychać na dworze królewskim. I tego wieczoru ojciec wprowadził nowy zwyczaj. - Medaliony? Przytaknęła. - Starsze rodzeństwo od razu zaczęło je nosić. Mnie pozwolono wkładać naszyjnik tylko na czas podróży. Mama bardzo się bała, że rzemyk może mi się zacisnąć na szyi. Z tego samego powodu nie dała wisiora mojej najmłodszej siostrze. Chwilę patrzyła mu w oczy, a potem pogłaskała delikatnie blizny na jego dłoni. W jej oczach nie było jednak odrazy czy litości, jedynie smutek. - Pewnie bardzo się przestraszyłaś - powiedział, by odwrócić uwagę żony od pamiątek z przeszłości. Chciał cofnąć dłoń, ale Brenna mocno ją ściskała i nie zamierzała puścić. - Jakoś wróciłam do równowagi. Czego jednak nie da się powiedzieć o tobie, Connorze - dodała szeptem. - Bo moja sprawa nie została jeszcze zakończona - wyjaśnił. - Pewnie jesteś ciekawa, skąd się wzięły te blizny. 267 JtjijL GARwnoa - Nie. Doznał jednocześnie ulgi i zawodu. - Te blizny to ślady twojej przeszłości - powiedziała cicho i ucałowała czule jego dłoń. Pieszczota napełniła ciepłem serce Connora. Zamknął oczy. Bó! zniknął, pozostała tylko miłość Brenny i jej pocałunki. Włożyła mu medalion do ręki. Otworzywszy oczy, zerknął na rzeźbione drewno. - Dawno, dawno temu żył sobie chłopiec imieniem Dawid - zaczęła Brenna. - Ziemi, na której mieszkał, zagrażał straszliwy wielkolud zwany Goliatem. I lak się jakoś stato, że to właśnie Dawidowi przyszło z nim walczyć. Był oczywiście zbyt młody, by posługiwać się mieczem, lecz podobnie jak ry zdołał udźwignąć miecz swego ojca. W przeciwieństwie do ciebie natomiast nie musiał się czołgać przez gorejące węgle. Obaj, już za młodu, odznaczaliście się ogromną odwagą, toteż mniemam, że on też zdołałby wynieść rannych z pożogi, gdyż był równie szlachetny, jak ty, Connorze. Długo nie mógł dobyć z siebie głosu. Wiedział, że nie zasłużył na takie pochwały, gdyż przez tyle lat nie zdołał pomścić ojca. - Dawid potrafił strzelać z procy - ciągnęła Brenna. - Kiedy więc stanął twarzą w twarz z Goliatem, sięgnął po kamień. A ly wierzysz, iż o twojej sile stanowi ten miecz, prawda? Nie odpowiedział. Długo patrzyła mu w oczy. - To nieprawda - rzekła w końcu. - Twoja moc jest w tobie. Składają się na nią twe umiejętności, cierpliwość, umiłowanie sprawiedliwości. Dawid zabił Goliata i ocalił swój lud. A ty uratowałeś życie wojowników. - Ale nie pokonałem wroga. - Rozejrzyj się tylko, a zobaczysz, co ci się udało osiągnąć. Dawid będzie symbolem tego, kim byłeś i do czego doszedłeś. Stałeś się wartościowym człowiekiem. Uniosła medalion, by Connor dokładniej mógł mu się przyjrzeć. - To jest twoja przeszłość i teraźniejszość. - Odwróciła wisior. - A oto twoja przyszłość. Rozpoznał widniejący na rewersie symbol, gdyż taki sam wyrzeźbiono na medalionie jego żony. - Słońce. Ofiarowywała mu miłość, modląc się o wzajemność. Nie odezwał się ani słowem, ani nie obiecał, że da jej to, czego tak bardzo pragnęła. Miał odległy, nieobecny wyraz twarzy. - Musisz otworzyć swoje serce. Connorze. Położyła mu medalion na dłoni i musnęła ustami jego wargi. A on przyciągnął ją do siebie i zaczął całować tak, by nie mogła go błagać o słowa, których nie potrafił wyrzec. Kochali się gwałtownie i dziko. Kiedy zaś Brenna wreszcie usnęła, Connor uświadomił sobie swoją słabość. Ta kobieta go przerażała. 16 G d y Netta zapukała rano do sypialni. Connora nie było już w łożu. Brenna poleciła służącej, by zaczekała, po czym sięgnęła po szlafrok. Pod szlafrokiem leżał medalion, co bardzo ją rozczarowało. Wytłumaczyła sobie jednak, że mąż nie szukał wisiora, gdyż nie chciał jej obudzić. Netta nie weszła jednak do środka. - Przyjechał ojciec Sinclair - oznajmiła, stojąc w progu. - Ale nie musisz się spieszyć, pani. Spowiada teraz wojowników i służbę. - Jesteś pewna? - spytała Brenna. - Nie chciałabym, by na mnie czekał. - Jeżeli Fionna dotrzyma obietnicy i również będzie się spowiadać, ksiądz będzie zajęty co najmniej do wieczora. - Pan Bóg cię skarze, zobaczysz - zaśmiała się Brenna. - Przecież mówię prawdę, a to nie grzech. Mam pomóc przy ubieraniu, milady? - Nie. dziękuję. - W takim razie pójdę na dół. Już mi skóra cierpnie na samą myśl o tym, kto tam siedzi z miną obrażonej królowej. - Mówisz o lady MacAlister? Netta przytaknęła, a Brenna natychmiast zaczęła robić jej wymówki. - Musisz traktować ją z szacunkiem. Lady Euphemia jest macochą twego pana. Bądź łaskawa o tym nie zapominać. - Jak sobie życzysz, pani. - Postaraj się. Netto. Bardzo mi na tym zależy, choć wiem, że lady Euphemia ma trudny charakter. - Oj ma. Jak ona mogła zabrać te wszystkie śliczne rzeczy? A poduszki wcale nie były twarde. Brenna podziękowała służącej i odesłała ja. na dół. W trakcie toalety robiła plan zajęć na dzień. Przede wszystkim musi wreszcie powiedzieć Connorowi o Raenie. Chciała wykorzystać pierwszą dogodną sposobność, by spytać męża, jak długo jeszcze Euphemia zamierza gościć pod ich dachem. Następnie - jak co rano - zmówiła modlitwę, w której prosiła Boga o pomoc w zdobyciu sympatii tej okropnej kobiety i przemknęła przez hali tak, by Euphemia jej nie zauważyła. Gdzież się podział Connor? Przecież obiecał jej. że nie wyjedzie, a nie mógłby złamać danego słowa. Wybrał się pewnie albo nad jezioro, albo do ruin. Postanowiła zapytać o to Crispina, którego odnalazła w dolnym zamku. - Czy mogę zamienić z tobą parę słów? - spytała. - Oczywiście, pani - odparf Crispin, podchodząc nieco bliżej. - Szukam wszędzie mego męża. Nic wiesz przypadkiem, gdzie on jest ? - Wyjechał bardzo wcześnie. Nie mówił, kiedy wróci. - Wyjechał? Dokąd? - Do posiadłości lorda Hugha. Przypuszczam, że nie należy oczekiwać go wcześniej niż za trzy dni. Reakcja Brenny zaskoczyła Crispina. Lady MacAlister chwyciła go bowiem za rękę i zbladła na twarzy tak, jakby miała za chwilę zemdleć'. JvuL i;i,viv..h,,, - Gdzie jest Raen? - wykrztusiła, rozglądając się w popłochu. - Również wyjechał. Towarzyszyło mu trzech ludzi Finleya. Też skierowali się na północ. Zawsze bezpieczniej podróżować w grupie - dodał na wypadek, gdyby nie zrozumiała. Brenna odczuła tak wielką uigę, że miała ochotę się rozpłakać. - Więc Raen już tu nie wróci? - Nie, pani. Z pewnością nie. - Dzięki Bogu! Zamierzałam porozmawiać z mężem, ale nie zdążyłam, a teraz... Dlaczego on wyjechał, Crispinie? Mówił, że nie ma takiego zamiaru. Crispin poklepał ją po ręku. usiłując delikatnie oswobodzić ramię. - Wczoraj w nocy umarł Hugh. Twój małżonek, milady, chciał złożyć kondolencje jego rodzinie. Pan Kincaid również się tam wybiera. Nagle wszystko stało się jasne. Connor wcale jej nie okłamał. Wszak nie mógł przewidzieć Śmierci przyjaciela. - Bardzo mi przykro. Mam nadzieję, że Hugh nie cierpiał? - Podobno umarł we śnie. Czy to cię cieszy, pani? Uśmiechasz się. Poczuła się jak idiotka. - Wesoło mi, bo nie zawiodłam się na mężu. A nowina o śmierci Hugha bardzo mnie zmartwiła. Poszukam ojca Sinclaira. Niech się pomodli za jego duszę. - Zajęty jest teraz spowiedzią. Przyślę go do ciebie, pani, kiedy tylko będzie wolny. Brenna wreszcie puściła Crispina. - Nie wiem, co mi się stało. Ale nagle ogarnął mnie... - Strach? Przytaknęła. - W istocie. Ale już jest dobrze. Skinęła mu głową na pożegnanie i ruszyła z powrotem do zamku. :;: RWWŹ - Bałaś się Raena, prawda? Udała, że go nie słyszy, więc Crispin pobiegł za nią by powtórzyć pytanie. Popatrzyła na niego z uśmiechem. - Nie. Zrozumiawszy, że jego pani mu nie ufa, poczuł ukłucie zawodu. - Byłam śmiertelnie przerażona. - Dlaczego, milady? - Najpierw powinnam wyjawić całą prawdę mężowi, ale w razie, gdyby Raen jednak wrócił, powiem ci wszystko, Crispinie. Rozumiesz? - Tak - odparł bez wahania. - Raen jest przyrodnim bratem Connora i musisz o tym pamiętać. Żałuję tylko, że nie zdążyłaś porozmawiać z mężem. - Ja również - odparła, choć w głębi duszy wiedziała, że nie zmieniłaby niczego, co się wydarzyło ostatniej nocy. - Jakie masz plany na dzisiaj, pani? Widząc przerażenie w jego oczach, roześmiała się serdecznie. - Nie martw się. Nie dosiądę ogiera. Wiele czasu upłynęło jej na rozmowach z żonami wojowników, toteż do wieży wróciła dopiero po południu. - Słyszałaś już o śmierci Hugha? - spytała Euphemia, gdy tylko Brenna pojawiła się w hallu. - Tak. - Ten człowiek zmarnował życie. Do niczego nie doszedł. - Jestem pewna, że jego rodzina nie myśli w ten sposób - odparła Brenna. - Nigdy się nie ożenił. Żadna kobieta go nie chciała. O mój Boże, nie przekazałam Connorowi wiadomości od Raena! Z wiekiem tracę pamięć. Kiedy twój mąż wróci do domu, z pewnością znów o tym zapomnę! - To może powiesz, 6 co chodzi? - zaproponowała Bre1"13- 273 Jfj'JJL GMWUCtD Cały czas siała przy stole, czekając, aż macocha poprosi ją. by usiadła. Nie chciała, by znów zwracała jej uwagę. - Siadaj, dziecko, bo nie lubię lak zadzierać głowy. Otóż wyobrai sobie, że Raen udał się wczoraj na przejażdżkę. Pojechał sam, czego bardzo nie lubię, bo to niebezpieczne. Na szczęście dziś jestem spokojna, bo mojemu synowi towarzyszą trzej wojownicy. Przy nich nic mu nie grozi. - A jakie to nowiny, milady? Kto mu je przekazał, skoro był sam? Euphemia myślała dłuższą chwilę. - Spotkał oddział wojowników jadących na południe. Byli wśród nich dwaj, których znał. Dowiedział się, że MacNare mimo wszystko zamierza się ożenić. Żal mi tej kobiety. - Mnie również - szepnęła Brenna. - Wątpię, czy będzie ją dobrze traktował. Trzeba jednak mieć nadzieję. Zaraz, jak ona się nazywa? Wiem tylko, że jest Angielką. Pochodzenie tej nieszczęsnej istoty nie interesowało Brenny. Ważny był tylko jej los. - Pewnie jest za późno, by jej pomóc? - Pytasz mnie, czy już przybyła do siedziby MacNare'a? - Tak. - Nie sądzę. Ślub odbędzie się dopiero za kilka tygodni. Oczywiście MacNare może zawsze zmienić zdanie i posłać po nią wcześniej. - Albo w ogóle się z nią nie ożenić. - Na to bym nie liczyła. Podobno jest zdecydowany. - Czy Raenowi udało się ustalić, kim jest ta kobieta? - Tak, ale wyleciało mi to z głowy. Wiek... sama rozumiesz. - Tak. oczywiście - skinęła głową Brenna. - Ona nosi takie charakterystyczne nazwisko.,. Może jeszcze sobie przypomnę - dodała, wzruszając ramionami. - Szkoda, że mój syn już wyjechał. Na pewno chciałby uczestniczyć w pogrze-bie Hugha. Zapewne jednak dowie się o wszystkim w drodze. - I wróci? - spytała Brenna, próbując za wszelką cenę zachować spokój. - Być może. - Zatrzyma się tutaj? - Czy to cię niepokoi? Masz taką zafrasowaną minę. - Zastanawiam się tylko, kiedy wreszcie będę mogfa porozmawiać z Connorem. - Jeśli coś cię dręczy, nie zawracaj głowy mężowi. Jestem tu po to, by służyć ci radą - Wątpię, bym kiedykolwiek musiały przebywać sam na sam z twoim synem, toteż... - Sam na sam? O co ci chodzi? Czy ty się go boisz? Brenna nieśmiało przytaknęła. - On próbował... Chciał... wykorzystać sytuację... Przyciskał mnie... ocierał się o... A kiedy chciałam się wyrwać, nie pozwalał mi na to. I jeszcze mówił bardzo niestosowne... - Dosyć! - warknęła Euphemia. Jej oczy ciskały błyskawice. Brenna nie była tylko pewna, przeciwko komu zwrócony jest jej gniew. - Mój syn po prostu ci współczuje - odezwała się lady MacAlister już znacznie spokojniej. - Kiedy był jeszcze dzieckiem, zawsze wybierał sobie najsłabsze szczenię z miotu. Litował się nad pokrzywdzonymi. Zapewne więc zauważył, że Connor traktuje cię chłodno i pragnął ci to jakoś wynagrodzić. Myślę, że kiedy w końcu nauczysz się być dobrą żoną twój mąż zacznie cię cenić. Wszak wczoraj wieczorem traktował cię bardzo uprzejmie. - Ale co z Raenem? - Czy ty aby nie przesadzasz? - Na pewno nie- - Raen jest brałem Connora. Sądzę, że powinnaś go słuchać. - Sugerujesz, że... - Musisz spełniać wszystkie jego życzenia - przerwała Euphemia. - Dostąpiłaś ogromnego zaszczytu, gdyż mój syn Tli ira Jiiut G.wvtOQD raczył cię obdarzyć swym zainteresowaniem. I nie wspominaj 0 niczym Connorowi, bo on wpadnie w szal. Nie pozwoli ci obrażać dobrego imienia swego brata. Właśnie. Skoro o imionach mowa... Chyba mi się przypomniało. Narzeczona Mac-Nare'a nazywa się Faith i jest córką barona Hayneswortha. - MacNare chce się ożenić z Faith? Z córką barona Hayneswortha? Przecież [o moja siostra! Nie, nie - Brcnna pokręciła głową. - Ojciec nie popełniłby po raz drugi takiego samego błędu. Już się chyba dowiedział, z jakim łotrem ma do czynienia. - I co z tego? Skoro ubili interes, nie możesz im przeszkodzić. Widocznie MacNare chce się na tobie zemścić. Pewnie wie. że bardzo kochasz siostrę i jeśli zajdzie taka potrzeba, weźmie ją choćby siłą. - Nie! - krzyknęła rozpaczliwie Brenna. - Bardzo mi przykro - Euphemia poklepała ją delikatnie po ręce - Ale nic nie możemy w tej sprawie zrobić. - Przecież ktoś musi coś zrobić! - Damy nie powinny podnosić głosu - stwierdziła Euphemia 1 zaraz potem krzyknęła, by przywołać Nettę. - Myślę, że ona jest w kuchni - szepnęła Brenna. - Nie. Kazałam jej posprzątać moją sypialnię. O, już idzie! Ile razy mam ci powtarzać - zwróciła się do służącej - że powinnaś siać przy drzwiach i czekać na moje rozkazy? - Tak. pani. - Netta patrzyła z niepokojem na Brennę. - Czy coś się stało? - Chyba widzisz - rzuciła z pogardą Euphemia. - Przynieś chusteczkę. Naprawdę nie wypada płakać przy służbie, dziecko. To i tak nic nie pomoże. - Connor położy kres temu szaleństwu - szepnęła Brenna. - A niby w jaki sposób? Przecież nie pojedzie do Anglii w sytuacji, gdy MacNare chce zawładnąć ziemią Hugha. - Skąd to wiesz, pani? - Tylko ty jedna nie zdajesz sobie z niczego sprawy. Gdzie 21k się podziała ta leniwa dziewczyna? Gdybym nie zamierzała wkrótce wyjechać, kazałabym ją zwolnić. - Nettę? - Skup się, moja droga. A o siostrze radzę ci zapomnieć. I tak jej nie pomożesz. - Przecież Connor mógłby porozmawiać z moim ojcem. - Jak możesz coś takiego mówić? Przecież oni by się pozabijali. Zresztą to wszystko jego wina. Nie trzeba było wchodzić w drogę MacNare'owi. Tobie pozostała jedynie modlitwa. - Tak, będę prosić Wszechmogącego o łaskę dla Faith - odparła żarliwie Brenna. Ukłoniła się macosze i wstała z zamiarem odejścia. - Mam nadzieję, że zdołasz odzyskać panowanie nad sobą. Zauważyłam, że wczorajsza kolacja bardzo wszystkim smakowała. Tak jak mówiłam, należało zmienić kucharkę. Brenna popatrzyła na nią z niedowierzaniem. Dlaczego, na miłość boską Euphemia uznała, że nadszedł stosowny moment, by mówić o jedzeniu? Netta natychmiast pospieszyła jej z pomocą. - Kazałaś zwolnić Adę. pamiętasz, pani? - spytała, patrząc na nią porozumiewawczo. - Tak - odparła Brenna stłumionym głosem. - Idź już wreszcie - rozkazała Euphemia. - Twój widok wytrąca mnie z równowagi. Brenna wybiegła na dwór, w obawie że za chwilę zacznie krzyczeć. Dobiegłszy do drzew, padła na kolana i wybuchnęła płaczem. Connor... Dobry Boże, kiedy on wróci? Tak bardzo był jej potrzebny. Wiedziałby, co robić. I dałby sobie radę z samym diabłem. Ale przecież musiał ratować klan Hugha. MacNare nie cofnie się przed niczym. A gdyby nawet Connor nie byl JUIJE GA#wrfc»D zajęty, czy zdecydowałaby się posiać go na śmierć? Nie. Kogo w takim razie może prosić o pomoc? Chciwość. Żądza władzy. Od lego wszystko się zaczynało i na tym kończyło. Jej ojciec dobił targu z MacNareem, a niewinni cierpieli. Nie. Faith nie zasłużyła na taki los. Brenna wolałaby umrzeć, niż dopuścić do tego ślubu. Boże! - myślała gorączkowo. Proszę, pomóż mi. Pochyliła głowę i przycisnęła ręce do serca. W tej chwili jej modlitwy zostały wysłuchane. Był przecież ktoś, kto przysiągł, że uczyni dla niej wszystko. Ktoś silniejszy od Connora. Ktoś, kto nie mógłby jej odmówić. Rozpoczęła się wojna. Connor obserwował ze wzgórza zamek Hugha. Myślami był jednak daleko w przeszłości. Tam właśnie kryła się odpowiedź, której szukał przez tyle lat. - MacNare bawi się z nami w kotka i myszkę, Connorze. O co mu właściwie chodzi? - Chce, abyśmy pilnowali granicy do czasu, gdy wspomogą go sprzymierzeńcy. Ziemia Hugha nie jest jego ostatecznym celem. Zajmie ją bez trudności, jak tylko mnie zaatakuje. - Nie jestem pewien, czy ten wojownik mówił prawdę. Może MacNare nie chce się wcale żenić z Faith, a jedynie rozdrobnić nasze siły. - Umierający zwykle nie kłamią. Teraz jednak to nie ma znaczenia. Muszę się upewnić, czy siostrze Brenny na pewno nic nie grozi. - Chyba wreszcie nadchodzi dzień, na który tak długo czekałeś - powiedział Quinlan. - Upomnij się o miecz u Kincaida i zakończ tę sprawę raz na zawsze. - MacNare z pewnością wie coś, o czym ja nie mam pojęcia. Przecież teraz z łatwością moglibyśmy go pokonać. Dlaczego ten tchórz stał się nagle taki agresywny? - Nie wiem. ale najchętniej uprzedziłbym jego atak. - Cierpliwości, Quinlanie, Należy zachować ostrożność. Nie wolno nam narażać ludzi na niebezpieczeństwo. Zanim zabiję MacNare'a, chcę poznać nazwiska innych zdrajców. - Sądzisz, że on jesi tylko narzędziem w czyimś ręku? - Oczywiście. Kimkolwiek jest, odznacza się niezwykłym sprytem. - Jak w takim razie chcesz pomóc Faith? Przecież nie możesz jechać teraz do Anglii. - Ja nie, ale ty tak. Wyruszysz jutro o świcie. Weźmiesz ze sobą dziesięciu ludzi. To może być pułapka. - Co mam z nią zrobić, gdy już ją znajdę? Uśmiech Connora wprawił go w zakłopotanie. - O czym myślisz? - spytał. - Najwyższy czas, żebyś się ożenił, nie sądzisz? Walki na granicy przybierały na sile i choć Connor bez trudu bronił swoich pozycji, nadal nie mógł wrócić do domu. Sypiał zaledwie kilka godzin na dobę i pod osłoną nocy przenosił ludzi Hugha w bezpieczne miejsce. Wyliczył, że nie potrwa to dłużej niż dwa dni. Reszta zależała wyłącznie od jego brata. Kincaid miał się dowiedzieć, kto spiskuje z MacNare'em, ale na razie Connor nie otrzymał od niego żadnej wiadomości i bardzo się bal, że przyjdzie mu umrzeć, nie poznawszy nazwiska zdrajcy. Przez kilka dni Brenna usiłowała zachować spokój i myśleć wyłącznie o domowych zajęciach. Wracała właśnie od Lolhara, gdy dogoniła ją Netta. Służąca od razu zauważyła, że jej pani nie ma szyi medalionu. ' JlłIJE GĄtfltOM* - Nie włożyłaś medalionu, pani. - Rzeczywiście. - Ale przecież nigdy się z nim nie rozstajesz. Może go zgubiłaś? Brenna rozpuściła włosy, by zakryć dekolt. Nie chciała, by Crispin również dostrzegł brak wisiora. Trudno by jej było okłamać przyjaciela Connora. - Znajdzie się - powiedziała obojętnie. - Nie widzę powodu do zmartwienia. Netta nie zakończyła jeszcze rozmowy. - Wiem, że nie ma go w sypialni, bo dopiero co skończyłam tam sprzątać. Ale medalion pana leży na toaletce. Sprawdzałaś w skrzyni, pani? - Jeszcze nie - odparła Brenna. - Jak ci się udało wymknąć lady Euphemii? - Teraz odpoczywa. Gdy tylko się obudzi, mam zacząć pakować jej rzeczy. - Wyjeżdża? - Dziewczyna z trudem skryła zadowolenie. - Nie chce już dłużej czekać na pana Connora, toteż zamierza wyruszyć z samego rana. Chyba się na niego obraziła. - Przecież wie, jak bardzo jest zajęty. - Dziś też dostałaś, pani, od niego wiadomość? - Tak. Connor zapewnia mnie, że wszystko jest w porządku. Wkrótce wróci do domu. - Ale to samo przekazał wczoraj. - Tak czy inaczej, mój mąż bardzo się o mnie troszczy, - Czy mogę o coś prosić, milady? - Oczywiście. - Kiedy już lady MacAlister wyjedzie, powiesz mi, dlaczego wtedy płakałaś? Wiem, że nie powinnam cię o to pytać, pani, ale bardzo się martwię. Ada zresztą też. Obie darzymy cię wielką sympatią. - I ja was również. Kiedy tylko się przekonam, że problem został rozwiązany, powiem ci, co mnie tak zasmuciło. - Wracasz do domu, milady? - Tak. Ale zaraz potem wybieram się na przejażdżkę. Niestety Davis schował przede mną czarnego ogiera. Brenna patrzyła, jak Netta przemierza dziedziniec, ale jej myśli krążyły wyłącznie wokół siostry. Tak trudno było jej czekać na dobre wieści o Faith. Powierzyła jednak całą sprawę Bogu i na razie nie mogła zrobić nic więcej. Otworzywszy drzwi, dojrzała sztylet leżący na skrzyni obok loża i wsunęła go z powrotem do pokrowca z mocnym postanowieniem, że odtąd będzie lepiej pilnować swoich rzeczy. Usłyszawszy skrzypnięcie drzwi, pomyślała, że to wiatr. Kiedy jednak usiadła na łożu, by zdjąć buty, szczęknęła klamka. Zanim się odwróciła, wiedziała, kto wszedł do komnaty. Przy drzwiach stał Raen i wolno zdejmował koszulę. Crispin dowiedział się o przybyciu Raena od jednego z wartowników stojących przy zwodzonym moście. - Wrócił jakieś parę minut temu. Jego lowarzysze czekają na niego na łące. Powiedział mi, że wpadł tylko na chwilę pożegnać się z matką. Sugerował nawet, bym nie podnosił mostu, bo zaraz będzie jechał z powrotem, ale oczywiście się nie zgodziłem. Crispin natychmiast ruszył do zamku. Jego pani mówiła mu przecież, że boi się Raena, więc nie mógł jej zostawić samej. Być może lady Brennie naprawdę groziło poważne niebezpieczeństwo. I wtedy usłyszał jej krzyk. Zaklął głośno i natychmiast sięgnął po miecz. Wszyscy biegli w stronę dziedzińca. W zamku nastała cisza, którą przerwał nagle wrzask mężczyzny. W oknie stał Raen: Jedną ręką trzymał się za ramię i z trudem utrzymywał równowagę. Nagle zachwiał się, wydal głośny okrzyk przerażenia i runął w dół iwarzą do ziemi. Boże, spraw, by jej nic się nie stało. Spraw, by żyła. modlił się w duchu Crispin. Przeskoczywszy przez Raena. pognai jak szalony do wejścia i otworzył drzwi w chwili, gdy stanęła w nich Brenna. Znieruchomiał. Wyraz jej twarzy przeraził go znacznie bardziej niż ciche błaganie o pomoc. Całe ubranie Brenny pokryte było krwią kapiącą z ręki rozpłatanej głęboko od barku aż po nadgarstek. Twarz dziewczyny okrywała trupia bladość. Chciał zatrzymać swą panią, lecz ona go wyminęła i jak szalona zbiegła po schodach. - Pospiesz się - zatkała. - Musisz mi pomóc! Trzeba go ukryć. Ciało otaczał już tłum wojowników. Na ich twarzach malował się strach i odraza. - Nie wypchnęłam go przez okno... Naprawdę... Zaplątał się w chustę, kiedy go kopnęłam. Musiałam... bo on chciał... Trzymał mnie... w ręku miałam nóż... on przewrócił się na plecy i wtedy... a potem wypadł. Nie rozumiesz? Trzeba go gdzieś schować. Ona nie może go zobaczyć w takim stanie. Boże... co powie Connor? Ale ja nie mogłam mu pozwolić... On mnie dotykał... Euphemia mówiła, że powinnam go słuchać, ale... To straszne! - krzyknęła. - Euphemia zażądała, byś uległa Raenowi? - spytał Crispin z oburzeniem. - Tak, aleja nie mogłam. I on wypadł, zanim... Chwyciła Raena za nogi. próbując odciągnąć ciało nieco dalej. - Proszę go puścić, pani. Pomogę - powiedział Crispin. - Tak. dobrze. Ukryjemy go, zanim ona się dowie, że wrócił - Oczywiście - obiecał, by ją uspokoić. 10 u >¦¦.' - Mam wyjąć pani sztylet, milady? - spytał szeptem Owen. - Wciąż tkwi mu w plecach. - Nie, nie! - krzyknęła. Crispin zgromił go wzrokiem. - Connor nigdy mi lego nie wybaczy. Boże! Co ja zrobiłam! Zabiłam jego brata! Oni nie powinni go zobaczyć. Kiedy wróci Connor? Wolno wyciągnął ku niej rękę. - Nie! - krzyknęła dziko. - Jestem brudna. On mnie dotykał! A potem sama padła mu w ramiona. - Zabierz mnie nad jezioro, dobrze? - Dobrze, pani- skłamał Crispin. -Zabiorę cię nad jezioro. - Dziękuję - odparła, klepiąc go po ramieniu. - A więc jednak to zrobiłam. - Co zrobiłaś, pani? - Zabiłam go. - Nie, on sam się zabił. I zasłużył na śmierć. Connor i tak by się na nim zemścił. - Czy on mnie znienawidzi? Zemdlała, nim Crispin zdołał odpowiedzieć. Donald pociął swoją chustę na pasy i przewiązał jej rany. - Przejmujesz dowodzenie - oznajmił szeptem Crispin. - Ja zabieram panią do lady Kincaid. Trzeba to zeszyć. Giric, weź swoich ludzi ł otoczcie tych łajdaków na łące. Przyprowadźcie ich tutaj. Niech czekają przy stajni. - A co z macochą Connora? - Donald powie jej. co się stało. Jeśli chce zabrać ciało syna do domu, proszę bardzo, ale niech nie liczy na eskortę. - Tak jest - odparł Donald. - Aedenie, ruszaj natychmiast do Connora i opowiedz mu o wszystkim. Zapewnij go, że lady Brennie nic nie będzie. Nie odmalowuj niczego w czarniejszych barwach niż to konieczne. - Czy ona umrze? - spytał Owen z przerażeniem. h-ut G.wtmob - Nie, nie umrze. Donaldzie, nie wpuszczaj nikogo do twierdzy, dopóki nie wróci tu Connor albo Quinlan. - Zostawisz ją u Kincaidów? - Nie, będę lam czekał na Connora. A ci trzej z taki niech jadą z Euphemią. Donald skończył opatrywać ranę i pobiegł do stajni po konie. - Nie ruszajcie tego noża - nakazał Crispin. - Euphemią kazała żonie Connora ulec Raenowi. Niech ją Pan Bóg ma w swojej opiece, gdy Connor się o tym dowie. - Mam mu powiedzieć? - Tak. ale uspokój go jakoś. Zapewnij Connora, że jego żona nie umrze. Odwróciwszy się, splunął z odrazą na ciało Raena. Brenna odzyskała przytomność dopiero na dziedzińcu Kincaidów. Na jej widok Alec zbladł jak płótno, a Jamie zaczęła płakać. Crispin uległ prośbie swej pani i pozwolił jej wejść do zamku o własnych siłach. Opierając się ciężko na jego ramiu, Brenna zrobiła kilka niepewnych kroków w stronę schodów. Widząc jej szkliste spojrzenie, Crispin pomyślał, że minie wiele czasu, nim ranna dojdzie do siebie. - Zabiłam przyrodniego brata Connora - szepnęła, skłoniwszy się przed Kincaidem. - A teraz ona już nigdy mnie nie polubi - dodała, przenosząc wzrok na Jamie. Alec wziął ją na ręce i zaniósł do środka. - Wszystko będzie dobrze, Brenno. Twój mąż cię lubi i my także. - Alecu? - Słucham? - Tak mi przykro. 17 Quinlan wrócił z Anglii z pustymi rękami. Zmartwiony i zdenerwowany składał sprawozdanie Connorowi. - MacNare zdążył już wysłać swoich ludzi do Anglii. Szliśmy ich śladem. Wszyscy opuścili już zamek barona Hayneswortha. - Ilu ich było? - Dwudziestu sześciu. W pełnym rynsztunku bojowym. - Ale Faith z nimi nie było? - Nic. - Jesteś pewien? - Oczywiście. - 1 co potem zrobiliście? - A jak sądzisz, panie? Connor pokiwał głową na znak aprobaty. - Ilu moich ludzi brało udział w bitwie? - Jedenastu. - W takim razie była to uczciwa walka. Czy ktoś z naszych ucierpiał? - Donovan został poważnie zraniony w udo. I pewnie by nie przeżył, gdyby... - Gdyby co? 2»5 JtyUE GaRWOOB - To bardzo dziwna historia, panie. Żołnierze barona obserwowali bitwę z wieży. Właśnie zamierzałem wtargnąć do warowni i poszukać Faith. gdy oni nagle opuścili most. Na czele oddziału stalą matka twojej żony. - Quinlan uśmiechnął się radośnie. - Ta kobieta mówi po celtycku jeszcze gorzej niż lady Brenna. Wojownicy byli oczywiście uzbrojeni, ale szybko się zorientowałem, że oni po prostu bronią lady Haynesworth. A ta kobieta zeskoczyła z konia i spytała o dowódcę. Zanim zdążyłem jej odpowiedzieć, wypatrzyła Donovana. On, rzecz jasna, nie życzył sobie, by go dotykała, ale lady Haynesworth miała przy sobie wszystko, co było potrzebne do opatrzenia rany. - A ty co robiłeś? - Opowiadałem o twojej żonie. Chyba się o nią martwiła, choć zapewniała mnie, że wcale tak nie jest. Mówiła, że gdyby lady Brenna znalazła się w opałach, przysłałaby im medalion, a do tej pory tego nie uczyniła. Prosiła o przekazanie ci wiadomości. - Jakiej? - Żebyś dobrze ją traktował lub zwrócił rodzinie. Słyszeli, co się stało z eskortą łady Brenny. Nie zdawali sobie sprawy, że MacNare jest takim łotrem. Prosiła, żeby przekazać ci podziękowania za ocalenie córki. Connor potrząsnął z niedowierzaniem głową. - A co z Faith? - Zniknela. Dopóki nie pojawili się żołnierze MacNare'a, jej rodzice zamartwiali się na śmierć. Ale potem doszli do wniosku, że ktoś pomógł ich córce. Nawet domyślają się kto. - Czyli? - Ty, panie. - Co mam powiedzieć żonie, Quinlanie? Nie mogę dłużej utrzymywać jej w niewiedzy, W Szkocji plotki szybko się rozchodzą. - Odnoszę wrażenie, że ktoś nas uprzedził i dotarł do Faith znacznie wcześniej. ftBUW - Chyba wiem, kto to mógł być. - Kto, panie? - Mój brat. Tylko on mógł zadać sobie tyle trudu. - Przecież on nienawidzi Anglii. - Ale lubi Brennę. Mam nadzieję, że Alec umieścił Faith w bezpiecznym miejscu. Chcesz mi powiedzieć coś jeszcze? Quinlan wzruszył jedynie ramionami. - Lady Haynesworth przesyła podarunki dla córki i... - I co? - Pocałowała mnie w policzek. Nie chciałem jej odpychać. Jest matką lady Brenny. Z czego się śmiejesz? Czułem się bardzo dziwnie. Powiedziała, że mam przekazać ten pocałunek jej córce. - Chce. żebyś pocałował moją żonę? - Connor przestał się śmiać. - Tak. - Nie zrobisz tego. - Oczywiście, że nie. I na tym zakończyła się rozmowa. Obaj podążyli na południowo-wschodni kraniec granicy, gdzie toczyły się walki. Jakiś czas później zjawił się Aeden. - Twoja żona miewa się dobrze! - wykrzyknął, zeskakując z konia. - Ale mieliśmy kłopoty. Connor zachował stoicki spokój, dopóki Aeden nie opowiedział mu wszystkiego, co się wydarzyło. Wierny wojownik powtórzył również każde słowo Brenny. Connor zatrząsł się z wściekłości. - Gdzie jest moja żona? - FKincaidów. Jest z nią Crispin. Donald pilnuje twierdzy. - Jak ona się czuje? - Dobrze. - Jesteś pewien? .¦»¦. W XUŁJUt<3*MO0D - Tak. Connor starał się za wszelką cenę opanować strach, który przeszkadzał mu w koncentracji. - A Euphemia? - spytał. - Crispin spodziewa się, że zabierze ciało syna na północ. - Czy Brennie na pewno... - Nic jej nie będzie - powtórzy! Aeden. - Przecież bym cię nie okłamał, panie. Trzeba założyć jej szwy, ale wyzdrowieje. Wszystkie kobiety chciały z nią jechać. Donald musiał zatrzymać je siłą. Connor z trudem powstrzymywał krzyk rozpaczy. Powinien był zostać przy Brennie. Powinien był wszystkiego się domyślić. A ten bydlak ośmielił się jej dotknąć. - Co mam robić, panie? - spytał Aeden. Connor zmusił się do myślenia, ale Aeden musiał powtórzyć pytanie, by wreszcie usłyszeć odpowiedź. MacAlister przywołał do siebie Douglasa, najstarszego z wojowników pełniących straż na granicy i kazał mu przejąć dowodzenie. - Przeprowadź resztę ludzi Hugha, a potem wracajcie do domu. Aeden będzie wam towarzyszył. - A ty. panie? - Jadę do żony. Quinlanie, pilnuj fortecy, dopóki nie wrócę. Ona naprawdę chciała zmusić Brennę do uległości? - krzyknął za Aedenem i nie czekając na potwierdzenie, chwycił wodze i ruszył galopem. Quinlan podążył za nim. Zamierzał eskortować swego pana aż do miejsca, gdzie będzie musiał skręcić na północ, do domu. Connor wybrał jednak krótszą drogę. Kiedy oddalił się już na dobre, ryknął dziko jak ranne zwierzę. Euphemia. Nie mógł nawet wymówić spokojnie jej imienia. Ta kobieta straciła prawo do nazwiska MacAlisterów, a także ich barw klanowych. Nigdy więcej nie wpuści jej pod swój dach. Quinlan zdumiał się. gdy zobaczył, że Connor zatrzymuje konia. - Connorze, musisz się uspokoić. Rozumiem, co czujesz, ale jestem pewien, że Brenna nie ma do ciebie żalu. Przestań gapić się w ziemię i powiedz coś - poprosił. - Spójrz na ziemię? - warknął Connor. - Świeże ślady! - wykrzyknął Quinlan, idąc za jego wzrokiem. - Cztery konie... Nie, pięć. Idą wolno, jeden za drugim. - Ilu ludzi miał ze sobą Raen? - Trzech - odparł Connor. Nagle wyprostował się jak struna. - Matka tego bydlaka zapewne wraca do domu. Szkoda. Chętnie bym z nią porozmawiał. - A potem zabił. Connor potrząsnął głową. - Nie. Śmierć to zbyt łagodna kara. Wolałbym, żeby cierpiała do końca swych dni. - Jeśli zamierzają pochować Raena, to pojechali w złym kierunku. Myślę, że powinniśmy ich dogonić i zobaczyć, co knują. - Muszę jechać do Brenny. - Wiem. Na twoim miejscu zacząłbym ćwiczyć. - Co? - Wyznania miłosne. Connor wyjechał na skraj lasu, by zobaczyć ze wzgórza, jak daleko jest Euphemia. Quinlan dogonił go w chwile później. W dole rozciągała się długa, wąska łąka, po której wolno posuwał się kondukt żałobny. Nagle 7. gęstwiny drzew wyłoniła się jakaś postać. Connor i Quinlan natychmiast rozpoznali MacNare'a. Obserwowali, jak Euphemia zsiada z konia i podbiega uściskać swego sprzymierzeńca. Teraz już wiedzieli, kto zdradził starego Donalda MacAlistera It.ut {iMtvixm Connor zeskoczył z konia dopiero na dziedzińcu Kincaidów i pognał na górę. Pod pokojem Brenny czuwał Crispin. MacAlister odepchnął go od drzwi i wpadł jak burza do środka. Wiedział, że zachowuje się jak wariat, ale nie mógł nic na to poradzić. Musiał powiedzieć swej małżonce, jak bardzo mu przykro, że nie zdołał jej ochronić. Nie wyobrażał sobie, jak będzie dalej żył. jeśli Brenna mu nie przebaczy. Dopiero gdy stanął na środku komnaty, zobaczy! ją przy oknie obok Jamie. Nie był przygotowany na lak straszny widok. Jego delikatna drobna żona wyglądała, jakby zaatakowały ją dzikie bestie. Na twarzy miała fioletowe siniaki, zabandażowaną rękę, a na szyi ślady ostrych paznokci. Ale żyła. Connor powtórzył to w myślach dwa razy, zanim uspokoił się na tyle, by do niej przemówić. Nic umarła. W przeciwnym razie nic stałaby przecież przy oknie. - Nie umarłam - odezwała się cicho i Connor zrozumiał, że wypowiadał na głos swe myśli. Wychodząc z komnaty, Jamie szepnęła mu do ucha: - Dałam jej środek nasenny, ale ona z nim walczy. Myślę, że chciała ci najpierw wszystko wytłumaczyć. Spróbuj położyć ją do łóżka. Podszedł do Brenny, by złapać ją na wypadek gdyby straciła przytomność. Nie chciał jej jednak przestraszyć. Wiedział, że wygląda strasznie. Na jego twarzy wciąż widniały barwy wojenne, a w oczach płonął gniew. Pragnął, by się do niego przytuliła, ale nie widział powodu, dla którego miałaby to uczynić po tym, jak haniebnie ją zawiódł. Podczas gdy on zajmował się obroną bezużytecznego kawałka ziemi, ona sama musiała stawić czoło wrogom. - Na pewno byś wolała, żebym zmył tę farbę - wyszeptał ochryple. - Nie przeszkadza mi to. ABKWt - Nie? - Muszę ci coś powiedzieć, Connorze. - Najpierw się połóż. - Jamie dała mi lekarstwo, po którym nie obudzę się "- Wiem - odparł. - Jeśli się położę... - Powinnaś to zrobić. Nie ruszyła się. - Raen wypadł przez okno. - Wiem, kochanie. - Nie wypchnęłam go. Nie zamierzałam go również zasztyletować. On sam upadł na ostrze. Ja próbowałam go tylko skaleczyć w rękę, bo zatykał mi usta i nie mogłam krzyczeć. Proszę, uwierz mi. Nie chciałam, by umarł. Musiałam się tylko jakoś od niego uwolnić. - Przykro mi, że nie mogłem ci pomóc. - Co byś zrobił? - Wyrzuciłbym łajdaka przez okno. Zdumiona potrząsnęła głową. - Musze ci jeszcze coś wyznać. Próbowałam traktować z szacunkiem twoją macochę, ale już dłużej nie potrafię. To źle, że stanęłam między tobą a twoją rodziną. Euphemia jest dla ciebie bardzo ważną osobą, a na pewno już cię nigdy nie odwiedzi. Znienawidzi mnie, gdy się dowie, że jej syn nie żyje. Powiedziała, że mam ustępować Raenowi we wszystkim. Ja jej jednak nie posłuchałam, czego wcale nie żałuję. Nie powinna była tak mówić. - Masz rację, kochanie. Zaniosę cię do łoża. Zachowywała się tak, jakby go nie słyszała. - Ona mi nigdy nie wybaczy. Zresztą wcale mi na tym nie zależy. Nie lubię jej. Musisz zdecydować, klóra z nas jest dla ciebie ważniejsza. Wiem. że nie powinnam tego od ciebie wymagać, ale... 291 Juui; trAKwanp - Brenuo... - Nie. pozwól mi wyjaśnić - krzyknęła. - Przecież widzę, jaki jesteś rozgniewany. Walczyła ze snem, ale środek Jamie okazał się silny i Brenna ledwo irzymala się na nogach. W chwili gdy głowa opadła jej na piersi, Connor chwycił żonę w ramiona. Zasnęła. Pochylił się i pocałował ją w czoło. Nie ruszał się dłuższy czas, szczęśliwy, że czuje ciepło bijące z jej ciała. Jamie wróciła do pokoju, by posiedzieć przy Brennie. Na widok cierpienia w oczach Connora zebrało się jej na płacz. - Ona musi wypocząć. Połóż ją do łoża. - Nic chce. by znowu była sama. - Nie będzie. Właśnie otrzymaliśmy wiadomość, że jedzie tu ojciec Sinclair. Och, nie, Connorze, Brenna nie umiera - dodała natychmiasl, widząc jego przerażoną minę. - Ojciec Sinclair nie udzieli jej ostatniego namaszczenia. Pragnie posiedzieć przy niej. - Czy możesz mi obiecać, że gdyby stan Brenny uległ pogorszeniu, natychmiast mnie o tym zawiadomisz? - Oczywiście. Wiedział, że jeśli za chwilę nie wyjdzie z komnaly, straci panowanie nad sobą. Jamie poszła za nim do drzwi. - Dokąd jedziesz? - Muszę to zakończyć. - Co mam powiedzieć Brennie? Potrząsnął głowa. Nie chciał martwić żony, ale kłamstwo było jeszcze gorsze. - Powiedz, że jadę do macochy. W korytarzu zrzucił maskę spokoju. Wyjął miecz z pochwy, oddaf go Crispinowi i zszedł na dół. Na jego twarzy malowała się żądza zemsty. Alec. który czekał na niego w hallu, zamarł w napięciu. Connor nie odezwał się ani słowem. Oszalały z gniewu zerwał ze ściany miecz ojca. Nie musiał wydawać żadnych rozkazów. Quinlan i Crispin natychmiast stanęli u jego boku. Kincaid również się nic wahał. Pochwycił swój miecz i ruszył za bratem na dziedziniec. Wreszcie, po tylu latach, Donald MacAlister doczeka się zadośćuczynienia. Wie mieli litości. Otoczywszy fortecę MacNare'a, przebijali się skutecznie przez oddziały nieprzyjaciela. MacNare nie miał pojęcia, że spisek wyszedł na jaw. Jego ludzie mieli zaatakować siedzibę Connora dopiero za dwa dni, o świcie, ale przybycie Euphemii zrujnowało jego plany. Sam nie chciał się angażować w bitwę - wolał pozostać wewnątrz warowni. Otoczony przez wroga, pospiesznie pakował złoto, które zamierzał wynieść tajemnym przejściem. Jak szczur przemykał się przez hali w poszukiwaniu kolejnego worka, a Euphemia deptała mu po piętach. - Podejmij walkę - przekonywała. - Musisz tylko zabić Connora i Aleca, a ich ludzie natychmiast się rozpierzchną. - Ciszej, kobieto, bo przebiję cię mieczem! - wrzasną! MacNare. - To chuć twojego syna ściągnęła tu MacAlisterów. - On nie wie, że przywiozłam tu ciało Raena. Sądzi, że udałam się na północ. - W takim razie dlaczego mnie zaatakował ? - Bo chciałeś zająć ziemie Hugha! - krzyknęła. - Ruszaj do boju. - Dlaczego ci na tym zależy? Teraz twój ukochany synalek nie żyje. Nie zostanie naczelnikiem klanu MacAlisterów. Wszystko straciłaś. Drzwi do hallu otwarły sie z łoskotem, a po podłodze zaczął ścielić się dym. ' ¦'¦¦ I - Pomóż ml napełnić te worki - jęknął. - Pospiesz się, oni już tu idą! Głośny huk wskazywał wyraźnie na to, że barykada została zburzona. Na kamiennej podłodze stukały ciężkie buty. Nieprzyjaciel był tuż tuż. Rzuciwszy worek, spojrzał z żalem na rozsypane złoto, chwycił miecz i ruszył do tajnego wyjścia. - Nie bądź głupcem! - krzyknęła Euphemia, zastępując mu drogę. - Ani Connor, ani Alec nie wiedzą, że zawarłam przymierze z Buchananatni, którzy za dwa dni zaatakują fortecę MacAlistera. Możesz na tym skorzystać. Zostań tu i walcz! Jeśli natychmiast nie zabijesz Connora, sama cię do niego zaprowadzę. W ten sposób Aiec dowiedział się, że człowiek, którego uważał za sprzymierzeńca, przeszedł na stronę wroga. Connor szarpnął drzwi, lecz Kincaid odepchnął brata i wyważył je silnym pchnięciem. Potem cofnął się o krok, zaczekał, aż Connor chwyci za miecz i położył mu rękę na ramieniu. - Potraktuj go równie łaskawie, jak on potraktował twego ojca. Quinlan i Crispin asekurowali Connora. Z tyłu stał Alec, ochraniany przez swoich ludzi. - Zejdź mi z drogi! - wrzasnął MacNare do Euphemii. Kiedy się nie ruszyła, podniósł miecz i przebił ją na wylot w chwili, gdy Connor wkraczał do komnaty. MacAlister nie zareagował na krzyk śmiertelnie rannej macochy, toteż MacNare nawet go nie zauważył. Wyciągnął miecz z brzucha Euphemii, odepchnął ją na bok jednym kopnięciem i zaczaj szukać jak oszalały klapy w podłodze, pod którą znajdowało się sekretne przejście. - Czyżbyś się gdzieś wybierał? - spyta! Connor. MacNare odwrócił się gwałtownie. - Nie masz prawa mnie atakować. Kincaid o wszystkim się dowie. 3M ttl V. iv-- - Jestem tutaj, głupcze! - wrzasnął Alec. MacNare poszarzał na twarzy, jakby zobaczył śmierć. - Nie miałem nic wspólnego z atakiem na twierdzę Donalda. Byłem wtedy chłopcem, podobnie jak ty. Małym chłopcem. - Miałeś pomid dwadzieścia lat! - krzyknął wściekle Alec. - Wtargnąłeś do warowni Donalda, odziany w chustę Kaernów, łajdaku! Donald MacAlister był moim przyjacielem. Szturchnął Connora w plecy. - Nie mogę patrzeć na tego tchórza. Skończ z nim. - Najpierw cię zabiję! - krzyknął MacNare. Rzucił się na Connora z mieczem, lecz ten odparował cios. - Pomóż mi, Connorze - krzyknęła Euphemia. Nawet na nią nie spojrzał. MacNare podbiegł do tajnego przejścia. Gdy się odwracał, usłyszał świst miecza i uskoczył w prawo. Ale Connor przewidział jego ruch. Miecz Donalda MacAlistera wbił się w grdykę MacNare'a. przygważdżając go do drzwi, przez które ten zamierzał uciec. - Ratuj mnie, synu! - zawołała Euphemia. - Miejże litość nad matką. Nikt jednak nie pospieszył jej z pomocą. Crispin spytał tylko Connora, czy chce zabrać miecz Donalda. MacAlistar potrząsnął głową. - Ojciec życzyłby sobie, by go tam zostawić. Nie oglądając się za siebie, Connor wyszedł z komnaty. Goniły go słabnące krzyki Euphemii. 18 A więc Connor dokonał wyboru. Gdy Brenna dowiedziała się od Jamie, że jej mąż pojechał do macochy, ogarnęło ją przemożne poczucie klęski. Nie pozostało jej zbyt wiele nadziei na szczęśliwą przyszłość, gdyż Connor tkwił po uszy w przeszłości i nic nie mogło tego zmienić. Od tej chwili zamknęła się w sobie i nie chciała wyjaśnić Jamie, co ją trapi. Niepokoiła ją bodaj najmniejsza wzmianka na temat Connora. Szybko jednak dochodziła do zdrowia. Z twarzy zaczęła znikać opuchlizna, sińce bladły, a ramię powoli się goiło. Czwartego dnia wstała z łoża. Jamie zastała ją siedzącą na krześle przy oknie. - Jak się dziś czujesz? - spytała. - O wiele lepiej. - Brenna bardzo się starała, by jej słowa brzmiały radośnie, lecz widocznie nic z tego nie wyszło, gdyż Jamie natychmiast przyłożyła jej rękę do czoła. - Nie mara gorączki. Naprawdę nic mi nie jest. - Szybko dochodzisz do siebie, ale bolejesz nad tym, co się stało. Mam dla ciebie wspaniałą niespodziankę. Ojciec Sinclair chciałby z tobą rozmawiać. Wyobraź sobie, że widział się z twoją matką. Szkoda tylko, że lak późno mi o tym powiedział. Brenna nie posiadała się z radości. - Naprawdę tu jest? - No, nareszcie - ucieszyła się Jamie. - W końcu się uśmiechnęłaś! Ojciec Sinclair jest u nas już od wczoraj. Czuwał przy tobie wczorajszej nocy. Mam go poprosić? - Tak. Kiedy tylko ksiądz stanął w drzwiach, Brenna poderwała się z krzesła. - Tak się cieszę, że cię widzę, ojcze! - To świetnie, ale usiądź - poleciła Jamie. Brenna potulnie wykonała polecenie, a ojciec Sinclair przesunął sobie drugie krzesło do okna. - Podróż się udała, ojcze? - Tak - zapewnił. - Naprawdę? - Oczywiście - potwierdził, wkładając jej medalion do ręki. Brenna wybuchnęfa płaczem. - Czy to niedobra wiadomość? - zatroskała się Jamie. - A może coś cię boli? Powiedz, proszę, co się stało. - To ze szczęścia - wyjaśnił Sinclair. - Tak - wyjąkała Brenna. - Nie wiedziałam, że zgubiłaś naszyjnik - szepnęła Jamie. - Ach nie - zaprzeczył ksiądz. - To jedyna rzecz, której Brenna pilnuje jak oka w głowie. - W takim razie dlaczego... - zaczęła Jamie i urwała. - Nie martw się o mnie. - Martwię się, bo cię kocham. Twój mąż również. Zostawiam was samych, ojcze. Przekonaj Brennę, że mąż jej nie opuścił. - Wolałabym wysłuchać wieści z domu. Jamie skłoniła się księdzu i wyszła z komnaty. - Twoi rodzice przyjęli mnie bardzo serdecznie - zaczął ojciec Sinclair. - Faith przebrała się w sutannę i ruszyliśmy do Gilliana, ale niestety go nie zastaliśmy. Wtedy pomyślałem JL'U& GAMWtł 0 klasztorze. Mnisi zazwyczaj mają parę wolnych pokoi dla strudzonych wędrowców. W podróży staraliśmy się, rzecz jasna, unikać głównych szlaków. - Jakże ci się odwdzięczę? - spytała Brenna. - Nie musisz. Pan Bóg czuwał nad nami i bez kłopotu dotarliśmy na miejsce. Twoja siostra jest uroczą młodą kobietą. 1 zna tyle zabawnych historii. Gdy ojciec Sinclair opowiadał jej o Faith, Brenna kilkakrotnie roześmiała się w głos. co podziałało jak balsam na jego skołatane serce. Element zaskoczenia działał na korzyść Connora. W ciągu trzech dni pokonał nieprzyjaciela, choć bitwa była krwawa. Opatrywanie rannych zajęło znacznie więcej czasu niż sama walka, ale żaden z braci nie chciał zostawić swych żołnierzy w fortecy MacNare'a. Najciężej rannych przewieziono do Jamie, która troskliwie się nimi zajęła. Na szczęście żaden z wojowników nie potrzebował ostatniego namaszczenia, gdyż ojciec Sinclair wyjechał, by załatwić pewne ważne sprawy w opactwie Dunkady. Miał wrócić nie wcześniej niż za dwa tygodnie. W ogólnym chaosie nikt nie zauważył zniknięcia Brenny. Jamie odkryła jej nieobecność dopiero na godzinę przed przybyciem Aleca. Natychmiast rozpoczęto intensywne poszukiwania, ale na darmo. Kiedy pojawił się małżonek, lady Kincaid wprost umierała ze zmartwienia. Wiedziała, jak zareaguje Connor, toteż zdecydowała, że to Alec powinien zakomunikować bratu fatalną nowinę. - Dzięki Bogu, że jesteś! - wykrzyknęła, rzucając mu się w ramiona. - Zgubiłam Brennę! Musisz ją znaleźć - dokończyła z płaczem. Alec z początku w ogóle jej nie uwierzył. Przecież nikt nie miał prawa opuszczać zamku bez zezwolenia. W godzinę później chciał już pozabijać wszystkich wartowników. Jednak to i tak było nic w porównaniu z Connorem, który ryczał na Kincaida jak ranny łoś. - Jak mogłeś do tego dopuścić? Dlaczego nikt jej nie pilnował? - Może wróciła do domu? - Wstąpiłem tam na chwile, by zabrać coś. co sprawiłoby przyjemność mojej żonie. Nie było jej tam. - Tak mi przykro, Connorze - powiedziała Jamie. - To wszystko moja wina. Codziennie rano zaglądałam do sypialni Brenny. Nigdy jej jednak nie budziłam, a kotary przy łóżku były zaciągnięte. Gdy wracałam wieczorem, również sądziłam, że śpi. - A służące? - spytał Connor. - Nie pozwoliłam, by ktokolwiek ją niepokoił. Dlatego nawet nie wiemy, kiedy zniknęła. - Zabierz żonę na górę - powiedział Connor do brata. - To naprawdę nie twoja wina. Jamie - dodał, patrząc w zapłakane oczy kobiety. Alec wziął małżonkę na ręce. - Przez ostatni tydzień prawie w ogóle nie spałaś, prawda? - Zajmowałam się rannymi. Jutro wypocznę. Teraz muszę poszukać Brenny. zanim... - Ja się tym zajmę. Ty idziesz do łoża. Była zbyt zmęczona, żeby protestować, a poza tym i lak nie mogłaby pomóc. Położyła głowę na ramieniu Aleca. - Kocham cię. Co zamierzasz uczynić, by ją znaleźć? - Najpierw przeszukamy dokładnie całą twierdze. Nadal nie wierzę, że jej tu nie ma. Alec nakazał Quinlanowi, by zatrzymał Connora w hallu, po czym zaniósł żonę na górę. - Nie zapomnij zawiadomić dzieci o swoim powrocie - powiedziała. - I wiesz co? Potrzebuję cię, mężu. Obudzisz mnie, gdy się położysz? ¦^u Zasnęła, nim zdążył odpowiedzieć. Rozebrał ją, przykrył, ucałował w czoło i zszedł na dół. Wspólnie z Connorem przeszukał wszystkie komnaty w zamku. Bez rezultatu. Następnie zaczęli szukać na zewnątrz i gdy dotarli do mostu, wiedzieli już, że Brenna przepadła na dobre. Connor czuł, że tracą czas. Gniew przerodził się w panikę. - Przecież ona nie da sobie rady... Nie przeżyje sama. - Przeżyje - warknął Alec. - A ty nie gadaj głupstw, bo mi w ten sposób nie pomagasz. Gdy wrócili do hallu, Connor był już tak przerażony, że nie mógł nad sobą zapanować. Chodził nerwowo, starając się domyślić, dokąd poszła Brenna. - Rozmawiałeś już ze wszystkimi ludźmi? - Niektórzy wrócą ze służby dopiero po wschodzie słońca. - Powiedz mi, gdzie oni są - zażądał Connor. - Natychmiast ich wypytam. - Nie. Alec znał dobrze swego brata, toteż przewidział jego reakcję i zawczasu go zatrzymał. - Postawię na warcie dziesięciu ludzi, na wypadek, gdybyś chciał się wymknąć. Nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie ustalimy, gdzie ona może być. Jest zupełnie ciemno, więc nie wolno ci się stąd ruszyć. - Nic nie rozumiesz. Muszę ją znaleźć. Brenna nie poszła w żadne konkretne miejsce, więc niczego się nie dowiemy... - O co ci chodzi? - Ona po prostu ode mnie uciekła. Wini mnie o to, że nie obroniłem jej przed Raenem. Powinienem był z nią zostać. Powinienem był się domyślić... Jeśli cokolwiek się jej stanie... - Znajdziemy ją - powiedział twardo Kincaid. Connor przez całą noc przesiedział samotnie przy stole, czekając na świt. Wyobrażał sobie wszystkie możliwe nieszczęścia, jakie mogły spotkać jego żonę, aż w końcu w ogóle przestał myśleć. iill Była to najdłuższa noc w jego życiu. Następny dzień nie był o wiele lepszy. Ludzie Kincaida nic nie wiedzieli, toteż Connor postanowił wrócić do domu w nadziei, że uzyska jakieś informacje od służących. - A może ona pojechała do Faith? - zasugerował Quinlan. Connor odrzucił tę możliwość. - Nie wiedziała, że siostrze grozi niebezpieczeństwo. A gdzie ty właściwie ulokowałeś tę dziewczynę, Alecu? Jego brat w ogóle nie zrozumiał, o czym on mówi. Quinlan opowiedział więc Kincaidowi całą historię, a Connor tymczasem przemierzał nerwowo komnatę. Zjawiła się Jamie. Usiadłszy przy stole, słuchała, co wojownicy mówią jej mężowi. - Oczywiście, że Brenna wiedziała - odezwała się nagle. - Nieważne, kto jej o tym powiedział. O, Boże! Medalion! - wykrzyknęła, podbiegając do Connora. - Myślałam, że go zgubiła, ale ojciec Sinclair twierdził, że nie. Rozumiecie? Ona zwróciła się o pomoc do ojca Sinclaira. Dała mu medalion, by Faith wiedziała, że to przyjaciel. Brenna zawsze odznaczała się inteligencją ale tym razem naprawdę mnie zadziwiła. Jeszcze raz wypytali strażników i wreszcie wszystko stało się jasne. Do twierdzy wpuszczono tylko jednego księdza, a wyszło z niej dwóch duchownych. - Czy mogę coś powiedzieć, panie? - spytał Neil, który pełnił w tym czasie wartę. - Mów - warknął Connor. choć najchętniej rozerwałby go na strzępy. - Ojciec Sinclair nie wiedział, że ktoś za nim idzie. Jechał na tym swoim pstrokatym wałachu i ciągnął za sobą klacz objuczoną bagażami. Ten drugi ksiądz skrył się za końmi. - I nie przyszło ci do głowy, że to podejrzane? - ryknął Alec. - Ten drugi był malutki, panie. Sądziłem, że jeszcze nie 301 JCIJL GAR*VQi> został wyświęcony i musi wędrować na piechotę, by odpokutować za grzechy. - Teraz musimy się tylko dowiedzieć, dokąd oni się udali - powiedział Alec. - Do opactwa Dunkady! - krzyknęła Jamie. - Jesteś pewna? - spytał Connor. - Tak. - Jeśli ksiądz mówił prawdę - mruknął sceptycznie Alec. - Zlituj się, mężu! Toż to sługa boży! Jakżeby mógł kłamać? - Wyruszam natychmiast - oznajmił Connor. - Jadę z tobą - powiedzieli chórem Jamie i Kincaid. MacAllister potrząsnął głową. - Tę sprawę muszę załatwić sam. - Bez wojowników nigdzie się stąd nie ruszysz. Nie chcąc kłócić się z bratem, Connor nakazał Quinlanowi zebrać eskortę. - Dogonicie mnie! - krzyknął. Klasztor znajdował się zaledwie dzień drogi stąd. Jeśli Brenna dosiadła jucznej klaczy, zapewne potrzebowała więcej czasu. Myślał teraz tylko o jednym, musi odzyskać swoją żonę. Bez niej życie traciło sens. Brenna była niepocieszona. Nie mogła jeść, spać i przestać płakać. Faith uniosła tylko ręce w geście rozpaczy. Wręczywszy Brennie chusteczkę do otarcia łez, usiadła obok niej na wąskim łóżku. - Musisz się uspokoić. Przez ciebie wyrzucono nas z kaplicy, bo za bardzo hałasowałaś. - Nikt nas nie wyrzucał. Poproszono nas tylko, żebyśmy wróciły do komnaty. RBUHł - A ojciec Sinclair? On nawei nie może się skupić na modlitwie. Dlaczego nie chcesz nas słuchać? Przecież twierdzisz, że kochasz męża. - Nie rozumiesz? On dokonał wyboru, jadąc do Euphemii. Nie pragnie ani mnie, ani mojej miłości. Nigdy jej zresztą nie chciał. A macocha przypomina mu o przeszłości, której Connor nie zamierza się wyrzec. Nie wrócę. To byłoby zbyt bolesne. - Po raz, pierwszy w życiu widzę cię w takim stanie. Jeśli miłość może tak bardzo unieszczęśliwić kobietę, przysięgam, że nigdy się nie zakocham. Mam nadzieję, że nie będę zmuszona do zamążpójścia. Gdybyś wróciła i spróbowała raz jeszcze... - On wie, co do niego czuję. Jest inteligentny. Ja zresztą również - dodała. - Wyczuwam, kiedy mnie nie chce. Nie potrzebuję i nie będę o tym dłużej rozmawiać. - A jeśli po ciebie przyjedzie? Potrząsnęła głową. - Na pewno nie. - No, ale, gdyby jednak się tu zjawił? Westchnęła. - Pomyślałabym, że kieruje nim urażona duma. Czy możemy zmienić temal? Faith udaia. że nic słyszy. - A jeśti Gillian nie zechce cię zabrać? Co wtedy? Zostaniesz do końca życia w klasztorze na utrapienie tych wszystkich zacnych mnichów? - Mój brat nie odmówi mi wsparcia. Czy już ci mówiłam, że Connor nawet nie wie, jak liczna jest nasza rodzina? - Nie omieszkałaś mi o tym wspomnieć. Myślę, że nawet ze sto razy. Poza tym pragniesz dzieci, prawda? Jeśli wrócisz... - Tak, zależy mi na dzieciach, ale nie zostawiłabym ich Connorowi. - Co ty pleciesz? Wracaj do męża. zanim będzie za późno. 309 JUUŁ GaSWOP - Przestali. - W takim razie wyjdź chociaż na świeże powietrze. Przespacerujemy się po ogrodzie. - Nie wolno nam opuścić uświęconej ziemi. - Nie rozumiem. - Przy końcu ścieżki jest drewniany krzyż. Gdybyśmy zboczyły z drogi, nic już nas nie ochroni. Lepiej zostańmy tutaj. Poza tym w każdej chwili może przyjechać Gillian. - Chcesz się chować, dobrze. Ale przynajmniej wpuszczę tu trochę słońca. - Nie czekając na zgodę Brenny, Faith zrzuciła z okien zasłony. - Jak cudownie - szepnęła, a potem wyjrzała na zewnątrz. - O... Boże... jacy oni są ogromni! - wyjąkała nagle. - Czy coś się stało? - spytała Brenna. Faith była jednak tak oszołomiona, że nie mogła nawet kiwnąć głową. Po pomocnej stronie klasztoru zaroiło się bowiem od wielkoludów odzianych jedynie w przepaski na biodrach i szerokie pasy materiału udrapowane na ramionach. Wszystkim przydałaby się kąpiel, przyzwoite ubranie i strzyżenie. Przewodził im wojownik sprawiający wrażenie szaleńca. Dobry Boże! To byli dzicy ludzie! - Nie wolno ci wracać do domu. - Faith okręciła się na pięcie, patrząc z przerażeniem na Brennę. - Powinnaś zamieszkać z Gillianem. Twój brat bardzo cię kocha. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że oni są.. Och, Brenno. jak zdołałaś tak długo pozostać przy życiu? - Co ty pleciesz? Faith potrząsała tylko uparcie głową, modląc się w duchu, by Brenna nie podeszła do okna. I tak już się dostatecznie nacierpiała. Najlepszym dowodem były blizny na jej czole i ramionach. - Przykro mi... - jąkała. - Nie wiedziałam... dopóki ich nie zobaczyłam. Nie, nie. to wykluczone! xt - Co jest wykluczone? - spytała Brenna, wstając gwałtownie z łóżka. Faith natychmiast osadziła ją na miejscu, po czym zaryglowała drzwi. - Nie wolno ci się stąd ruszyć na krok. Robi się zimno. Lepiej będzie, jeśli znów powieszę zasłony. Podeszła do okna w nadziei, że to wszystko okaże się jedynie koszmarnym przywidzeniem. Ale nie. Upiorni jeźdźcy nie zniknęli i wydawali się jeszcze groźniejsi niż przedtem. - Powiedz mi coś o swoim mężu - poprosiła, przypinając zasłony. - Dlaczego? - Bo umieram z ciekawości - mruknęła Faith. - Jest bardzo przystojny. - Żartujesz? - Nie. Naprawdę. - Ale jak wygląda? Czy mogłabyś opisać go dokładniej? - Ma ciemne włosy, piwne oczy, prosty nos. Jest wysoki, silny. Wystarczy? - Ma długie włosy? - Wszyscy MacAlisterowie mają długie włosy. Do ramion. Na co tak patrzysz? - Na ojca Sinclaira - odpowiedziała. Nie skłamała, gdyż ksiądz biegł właśnie w kierunku wojowników. Czyżby nie widział, że są uzbrojeni? - przemknęło jej przez myśl. Brenna podeszła do misy z wodą i umyła twarz i ręce. - W takim razie możemy wyjść - oznajmiła. - On nie pozwoli ci zejść ze ścieżki. - Nie baliście się podróżować bez eskorty? - zapytała Faith. - Nie było innego wyboru. Poza tym przebrałam się za mnicha, a wszyscy Szkoci darzą duchownych ogromnym szacunkiem. - Boże! - krzyknęła Faith. - Zasłona spadła! Materiał wylądował na ścieżce, zaledwie o krok od księdza, który spojrzał w górę ze zdziwieniem. - Przepraszam, ojcze. Wyśliznęło mi się! - zawołała Faith i szybko odeszła od okna, by uniknąć reprymendy. Quinlan uśmiechnął się z zadowoleniem. - Ona będzie moja - oświadczył stanowczo. - Przecież od ciebie ucieknie - zauważył Crispin. - I na tym polega cała zabawa. - Chcesz się z nią ożenić? - A jakże. W tym momencie Connor uniósł rękę. Od strony wzgórza nadjeżdżali Anglicy. Co najmniej sześćdziesięciu jeźdźców. Crispin i Quinlan natychmiast stanęli u boku swego pana. Ojciec Sinclair w ogóle nie zauważył, co się dzieje, bo po raz kolejny tłumaczył Connorowi, że nie pomógł Brennie uciec od Kincaidów, a ona zdradziła mu swą obecność dopiero w lesie. - Czy ty nigdy nie patrzysz za siebie? - spytał Connor. - Po co? Przecież w klasztorze jestem bezpieczny. Zapewniam cię, że twojej żony pilnowałem jak oka w głowie. Nie mogłem jej przecież zostawić, a nie chciała wrócić" do domu. - Skoro nic się jej nie stało, nie żywię do ciebie urazy. Przyprowadź ją tutaj. - Nie zechce przyjść. Ale spróbuję. - Daj jej to - powiedział Connor, wręczając mu medalion. - Nie odmówi. - A co mam powiedzieć? - Wystarczy, że jej lo pokażesz. Zrozumie. - Gdybyś zostawił miecz przed drzwiami, pozwoliłbym ci wejść. - Obejrzyj się. ojcze - zaproponował Connor w odpowiedzi. - O mój Boże. Gillian! - szepnął ksiądz, patrząc na wzgórze jak zahipnotyzowany. - Muszę się pospieszyć. Nie róbcie żadnych głupstw, dopóki nie wrócę. - Nie zrobimy - przyrzekł Connor. - Jeśli oczywiście nic zostaniemy sprowokowani. Zebrawszy fałdy sutanny, ksiądz pobiegł w stronę klasztoru. - Zostaw już te włosy, Brenno - powiedziała Faith. - Ojciec Sinclair tu idzie. A właściwie biegnie... Ciekawe... Ojej. - Co się stało? - Właśnie przybył Gillian. Brenna rzuciła szczotkę i usiadła na łóżku. Nadszedł czas, by na zawsze pożegnać się ze Szkocją. Łzy stanęły jej w oczach. Pochyliwszy głowę, zaczęła się modlić. - Dlaczego jest mi tak ciężko? - zatkała. - Nie wiem, Brenno. Może twój mąż mógłby ci pomóc, bo ja nie potrafię - szepnęła Faith. - Nie. - On tu jest. Brenna zesztywniała, nie wyrzekła jednak ani słowa. - To znaczy, że... - Uraziłam jego dumę. - Wiedziałam, że tak powiesz. - Faith wychyliła się przez okno i pomachała do brata. - Natychmiast odejdź od okna! - Powinnam chyba jakoś przywitać twego męża, - Jemu z pewnością na tym nie zależy. Usłyszawszy pukanie, Faith odsunęła rygiel i wpuściła do środka ojca Sinclaira. - Ona nie chce do niego wyjść, ojcze. Usiłowałam ją przekonać, ale nadaremnie. - Connor był jednak przekonany, że się z nim zobaczysz, pani. Przesyła ci to - dodał, wręczając Brennie medalion. Patrzyła w milczeniu na drewniany krążek, po czym zerwała się z łóżka i podbiegła do okna. Chciała wyrzucić naszyjnik, gdyż Connor zaczął nosić go dopiero wówczas, gdy już było za późno. I wtedy go zobaczyła. :.,», 1flV - Boże! Wygląda na zmęczonego - wyszeptała. - Musisz wyjść. pani. W przeciwnym wypadku rozpocznie się walka. Twój mąż chce wiedzieć, czy zdecydowałaś się wrócić z nim, czy pojechać z bratem. - Przecież Gillian nie ma pojęcia, że ja też tu jestem - odparła Brenna, odchodząc od okna. - Nie szkodzi. Gillian może sobie pomyśleć, że Connor zamierza uprowadzić Faith. - Zmuszę mego męża do powrotu. - W jaki sposób? - spytała Faith. - Zapytam go po prostu, czy mnie kocha. Nie będzie mógł odpowiedzieć twierdząco i sam zrozumie, że powinnam wrócić do Anglii. - A jeśli się mylisz? - Connor nie uczyni niczego, na co nie wyrażę zgody. - Już zapomniałaś, jak on wygląda? Może mieć wszystko, czego zapragnie i nikt mu w tym nie przeszkodzi. - Rozumie, co oznacza słowo „nie". - Ty go kochasz, dziecko - bardziej stwierdził niż zapylał ksiądz. - Tak. ale to nie wystarczy. Ojciec Sinclair podszedł do drzwi, ale zatrzymał się w progu. - Wyjdziesz pierwsza, Faith. Biegnij do brata i zatrzymaj go tak długo, dopóki się nie przekona, że MacAlisierowie nie stanowią dla niego żadnego zagrożenia. - Sądzisz, że Gillian mógłby ich pozabijać? - Nie, ale sam może zginąć. - Przecież ma dwa razy więcej ludzi. - Widziałem, jak ci Szkoci walczą. Wiem. co mówię. - Zrobię, co każesz - powiedziała, po czym wybiegła z klasztoru i padła bratu w ramiona. Potem przez dłuższą chwilę słuchała opowieści Gilliana o tym, jak Connor wysłał swoich wojowników, by uchronić ją przed MacNare'em. - A mama bardzo polubiła dowódcę tej bandy i nie nioże się doczekać jego powrotu - dodał Haynesworth. - Dokończysz później - szepnęła Faith. widząc, że Brenna wychodzi z klasztoru. - Chcę poznać jej męża. Nim zdążył zaprotestować, zebrała fałdy spódnicy i podbiegła do MacAlisterów. Ojciec Sinclair musiał natychmiast uspokoić mnichów, którzy bardzo się obawiali, iż żołnierze zamierzają zbezcześcić uświęconą ziemię. - To tylko rodzinne spotkanie - zapewnił i nawet się nie zająknął. Kiedy Faith dotarła do końca ścieżki, zwróciła uwagę na jednego z MacAlisterów. Choć wojownik nie uczynił żadnego gestu, ani nawet się nie odezwał, dziewczyna odniosła wrażenie, że ten mężczyzna czegoś od niej chce. Zauważyła, że Brenna nagle się zatrzymała, chwyciła ją więc za rękę i pociągnęła w stronę męża. Ona jednak nawet tego nie zauważyła, gdyż całą uwagę skupiła na Connorze. Serce jej się krajało na myśl, że będzie musiała go opuścić. Czyż on naprawdę nie rozumie, że zadaje jej ból? Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Faith dala siostrze lekkiego kuksańca, lecz ona nie zareagowała. - To kiedyś stanowiło twoją własność - rzekła, wręczając Connorowi medalion. - I nadal należy do mnie - odparł. - Podobnie jak ty. Teraz i na zawsze. Potrząsnęła głową. - Dłużej lego nie zniosę - wyjąkała. Connor oddał miecz Crispinowi. zsiadł z konia i podszedł bliżej. - Pomogę ci. Nie płacz. Wiem, że wyrządziłem ci krzywdę. Ojciec Sinclair zamierzał podać Brennie chusteczkę, ale pochwyci! groźne spojrzenie Connora i natychmiast się cofnął. Brenna miała wrażenie, że cały świat runą! jej na głowę. Nie zaprotestowała, gdy Connor ujął ją pod ramię i poprowadzi! w stronę ogrodów. Czekała, aż zostaną sami, by ostatecznie się z nim pożegnać. - Wiem, że zrobiłem ci krzywdę - powtórzył. - Nie uchroniłem cię przed Raenem. Pewnie nigdy mi nie przebaczysz, ale... - Nie winie cię za to, co się stało. Powinnam ci była powiedzieć, jak on się zachowuje, ale zabrakło mi odwagi. Potem on wyjechał i myślałam, że już nie wróci. Lecz to i tak nie ma znaczenia. Wszak wybrałeś Euphemię. Spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Czy poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, że ona nie żyje? - Dobry Boże! Nie! - A czy uwierzysz, że pojechałem do mojej macochy tylko ze względu na ciebie? Czuł. że za chwilę nie wytrzyma i porwie ją w ramiona. Odsunął się jednak i czekał, aź Brenna sama do niego podejdzie. - Co się stało z Euphemią? - To długa historia. Chcesz jej wysłuchać? Emanował z niego taki smutek, że Brennie pękało serce. - A pragniesz mi o tym opowiedzieć? - Tak - odparł z rozpaczą w glosie. - Więc mów - szepnęła, robiąc krok w jego stronę. Na twarzy Connora pojawił się wyraz ulgi. - Lothar zapewne ci mówił, że postanowiłem zburzyć ruiny, dopiero gdy pomszczę ojca. Chcę ci teraz opowiedzieć. w jakich okolicznościach on umarł, i co mu przyrzekłem, gdy - Powiedział mi, że jako mały chłopiec byłeś świadkiem tej masakry. Naprawdę czujesz potrzebę, by wracać do tych strasznych wspomnień? Skinął głową. 310 - Mój ojciec cierpiał straszliwie... Wyrzucał z siebie krótkie, urywane zdania. Pamiętał, jak bardzo się wówczas ba! i jak czuł się bezradny. Brenna wyobraziła sobie, jak ten mały chłopiec przyciska do serca ojcowski miecz i ogarnął ją podziw, że już jako dziecko Connor odznaczał się większą odwagą niż najbardziej szlachetni rycerze. Nic dziwnego, że go kochała. - Zemsta stała się moją obsesją. Musiałem dotrzymać słowa - zakończył swą opowieść MacAlister. Skinęła głową na znak. że rozumie. - Pragnę cię o coś zapytać. - Tak? - Czy i ty również postawiłbyś swemu synowi podobne wymagania? Nawet się nie zawahał. - Ostrzegłbym go tylko i prosiłbym, by odkrył, kto jest zdrajcą. Nigdy natomiast nie żądałbym od niego, by mnie pomścił. Nigdy, Brenno - powiedział z mocą, nie zdając sobie sprawy, że właśnie zdecydował o swym losie. Wyciągnął przed siebie ręce, by mogła się przyjrzeć jego bliznom i szramom. - To moje dziedzictwo. Nie mogę zmazać tych śladów, ani też zmienić swojej przeszłości. Ucałowała jego dłonie. - Kiedy tylko na nie spojrzysz, przypomnisz sobie, że jesteś człowiekiem honoru. - Nie uciekłabyś ode mnie. gdyby lak było. Srodze cię zawiodłem. - Nie. Sądziłam tylko, że nie zdołasz uciec od swej przeszłości i przekażesz swemu synowi dziedzictwo nienawiści. Nie traciłam jednak nadziei, dopóki nie pojechałeś do Euphemii. Myślałam, że dokonałeś wyboru. Dlaczego jednak kazałeś jej opuścić twierdzę? Jty.lł CMWfifW - Bo wyrządziła ci krzywdę. Nawet nie wiesz, ile dla mnie znaczysz. Kiedy się dowiedziałem, co zrobił Raen, wpadłem w straszliwy gniew. Chciałem ją nawet zabić. - MacAlisterowie nie zabijają kobiet. - To prawda. Zamierzałem jednak pozbawić ją praw do naszych barw klanowych i nazwiska. Ponieważ wyjechała, podążyłem jej śladami i wtedy ujrzałem, jak wita się czule z MacNare'em. - A więc to ona zdradziła twego ojca - wyjąkała Brenna. - Tak. - I co było dalej? - Wszystko ci później wyjaśnię. Mówiłaś, że powinienem tylko otworzyć przed tobą serce, pamiętasz? - Pamiętam. Objął ją i przyciągnął do siebie. - Chciałaś, bym darzył cię uczuciem, prawda? Powinienem już wtedy ci powiedzieć, że cię kocham. - Nie... - pokręciła głową z niedowierzaniem. - Ty tylko... - Kocham cię - powtórzył, a z oczu Brenny popłynęły łzy. Otarł je delikatnie i pogłaskał żonę po policzku. - Bałem się tylko, że możesz umrzeć, jeśli cię pokocham. Ale i tak nic na to nie mogłem poradzić". Było za późno. Ale czułem się jak odrodzony. I nie pozwolę ci odejść. Zasługujesz na więcej niż mogę ci dać, lecz jesteś moja. - Nie, nie pozwolę się pocałować - szepnęła, odsuwając się od Connora. - Najpierw musisz mnie przeprosić". - Za to. że nie zdołałem cię obronić? - Gorączkowo szukał słów, dzięki którym mógł uzyskać wybaczenie. - Nie. Za to. że złamałeś mi serce. Powiedziałeś, że kiedy tylko dam ci syna, odeślesz mnie do Anglii. Jak mogłeś być tak okrutny? - Opłakiwałaś swoją rodzinę. Chciałem, byś miała na co czekać. Więc... - Dokończ. - Skłamałem - wyznał z bezczelnym uśmiechem. - Skłamałeś? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym ci wrócić do Anglii. - Oczywiście, że potraktowałam cię poważnie. Masz jeszcze coś na sumieniu? Wzruszył ramionami. - Być może. - Masz tego więcej nie robić. - Powiedziałem Jamie, że jadę do Euphemii. Właściwie to nie skłamałem. Rzeczywiście do niej pojechałem, lecz jedynie po to, by dopaść MacNare'a. Chwyciła się ręką za serce. - Pojechałeś do... - Później, kochanie. Mogę cię wreszcie pocałować? - Nie - odparła stanowczo. - Ja pocałuje ciebie. Teraz wszystko się zmieni. Już nigdy nie wyjedziesz z domu bez słowa. Jeśli się kiedykolwiek obudzę i zobaczę, że cię nie ma, niech ci Pan Bóg przebaczy. - Więc mnie kochasz? - I będziesz nosił medalion. Mówię poważnie. - Tak, o ile pozwolisz mi go przyszyć do chusty. Twarz jej się rozjaśniła. - Wymienisz frontowe drzwi? Nadal nie potrafię sobie z nimi poradzić. - Oczywiście. - Chciałabym też jeździć na tym czarnym ogierze. - Wykluczone. Objęła go za szyję. - Obiecaj, że to przemyślisz. - Nie. Roześmiała się, gdy jej przypomniał o obiecanym pocałunku. A potem szeptał jej do ucha słowa pełne miłości. - Będziemy dziś spać na dworze? - spytała. - Nie będziemy spać - odparł. - AJe jeśli chcesz zostać na IJJ rlli Jvtif. Gakwihih powietrzu, proszę bardzo. Tylko musisz mi przyrzec, że już nigdy mnie nie opuścisz. - Obiecuję. Chodź. Musisz poznać moją siostrę. Co ona, na miłość boską, wyprawia? Zaiaz minie krzyż. Ale chyba żaden z MacAlisterów nie zamierza... - Owszem. Quinlan. - Co ty mówisz? - Na pewno skorzysta ze sposobności. - Niech on tak na nią nie patrzy. - Ale jej to wcale nie przeszkadza. Podchodzi do niego coraz bliżej. - Faith, chodź tu natychmiast! - krzyknęła Brenna. Siostra nie zwróciła jednak na nią najmniejszej uwagi. - Connorze. przywołaj do siebie Quinlana i Crispina. - Mogę spróbować, ale oni nie przyjdą. I tak powinnaś być z nich dumna. - Dlaczego? - Bo nie zabili jeszcze Anglików. Dobry Boże! Zapomniała o Gillianie. - Musisz poznać mego brata. - Nie. - A jeśli to on do ciebie podejdzie? - Jeśli z mieczem, to będę musiał z nim porozmawiać... Wiedziała, co Connor ma na myśli. - Bez miecza. Przyprowadzę go. - Nie. Zrozumiała, że go nie przekona. Na szczęście ojciec Sinclair przyszedł jej z pomocą. Po chwili Connor i Gillian stali już na wprost siebie pośrodku ścieżki. Kiedy Brenna dziękowała Gillianowi za to, że przyjechał po Faith, ojciec Sinclair poszedł po ich niesforną siostrę. I dobrze sie stało, bo złapał ją za rękę w chwili, gdy schodziła ze ścieżki. - Przykro mi. że musiałeś na mnie tak długo czekać - powiedziała Faith, podchodząc do brata, klóry natychmiast schował ją za sobą. Wyrwała mu się i podbiegła do siostry. A Connor i Gillian nadal patrzyli na siebie wrogo. - Nie cieszysz się, że mnie widzisz, Gillianie? - spytała Brenna. - Oczywiście, że się cieszę. Wracasz ze mną do domu? - Nie, jadę z mężem. Zapewniam cię, że będziemy szczęśliwi. I powiedz ojcu, że mu wybaczam. - On naprawdę nie wiedział, że MacNare to taki łajdak. I nie ma pojęcia, że wyszłaś za mąż. - Myśli, że żyjesz w grzechu - wyjaśniła szeptem Faith. - Twoja siostra otrzymała błogosławieństwo kościoła, Gillianie - wtrącił ojciec Sinclair. - A zatem wzięłaś ślub? - Tak. I żałuję, że rodzice nie mogli wziąć udziału w tej uroczystości. - Ceremonia odbyła się w kościele? - W najpiękniejszej kaplicy świata. Wszędzie było pełno kwiatów, a nad głową miałam zielone gałęzie, świeżo zroszone kroplami rosy. w której odbijały się szczerozłote promienie słońca. Gdy składaliśmy przysięgę małżeńską owiewał nas zapach wrzosu. Patrząc w jej wilgotne od łez oczy, Gillian zobaczył w nich szczęście. - Czy wiesz, Gillianie, że Connor MacAlister ocalił jej życie? - spytał ojciec Sinclair wzruszonym głosem. - Tak, zdaję sobie z tego sprawę. - Brenno, najwyższy czas wracać do domu - odezwał się Connor. - Tak, mężu. Wstała, podeszła do brata i pocałowała go w policzek. - Kocham cię. Giłlianie. - Ja ciebie również. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. Juur GAirwtHNi - Jestem. - To widać. Mężczyźni patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, aż w końcu Gillian schylił lekko głowę. Connor odklonił się w odpowiedzi i objął żonę ramieniem. - Chwileczkę! - zawołała Faith, widząc, że MacAlistcr zbiera się do odejścia. - Czy wiesz, jak liczne rodzeństwo ma twoja żona? - Urodziła się jako przedostatnia z waszej ósemki. Ty jesteś najmłodsza. - Zgadza się. Znasz również nasze imiona? - Faith, nie widzę potrzeby... - przerwała Brenna. - Podejdź tu, Faith - poprosił Connor. Nie ociągała się nawet przez chwilę. - Tak? - Tak, panie - poprawiła Brenna. - Przecież on jest teraz moim bratem. Czy muszę nazywać go panem? - Tak, ponieważ nie pozwolił ci jeszcze, byś zwracała się do mego po imieniu. Odebrałyśmy równie dobre wychowanie, toteż nie bardzo rozumiem twoje wątpliwości. Faith roześmiała się głośno. - Nie odpowiedziałeś mi, panie. - Gilłian, William, Arthur, Matilda, którą nazywacie Mattie, Joan, Rachel, moja żona i ty. - Skoro wiesz wszystko o mojej rodzinie, dlaczego nie pozwoliłeś mi o niej mówić? - spytała Brenna. - Nie chciałem, żebyś tęskniła. - Resztę powiesz mi później. Faith, czas się pożegnać. Będę za tobą tęsknić. - Ja za tobą również. Zapomniałam ci podziękować, panie - dodała, patrząc na Connora. - Wszak wystałeś swoje oddziały, by broniły mnie przed MacNare'em. - Twoi ludzie byli w Anglii? - nie mogła uwierzyć Brenna. - Tak - odparła Faith. - Mama była nimi oczarowana. A tatuś bardzo się ucieszył na wieść o tym, że twój mąż zada! sobie tyle trudu. Ciekawa jestem... - Tak? - zachęcił ją Connor. Dochodzili właśnie do granicy sanktuarium. Quinlan uśmiechnął się znacząco. Connor znał swego przyjaciela na tyle dobrze, by wiedzieć, że dzielny wojownik liczy każdy krok dzielący Faith od neutralnego terytorium. - Ciekawa jestem- ciągnęła -czy jest wśród was dowódca tych oddziałów. Pragnę mu podziękować, a nie wiem nawet, jak ma na imię. - Quinlan. Niedługo obejmie schedę po wuju i zostanie panem własnego klanu. Jest tutaj. Właśnie na ciebie patrzy. - Dziękuje ci zatem, Quinlanie, z całego serca - powiedziała Faith. Mówiła po celtycku znaczej lepiej niż Brenna. Quinlan pomyślał, że ten język brzmi w jej ustach jak najpiękniejsza muzyka. Nie odezwał się jednak. Zanim skłonił głowę, zauważył, że gdy Faith się uśmiecha, robią się jej dołeczki w policzkach. - Podobasz się bardzo mojej mamie, która pyta, czy cię jeszcze kiedyś zobaczy. - Ta dziewczyna ułatwia ci sytuację - mruknął Connor. - Tak - zaśmiał się Quinlan, a Brenna i Faith nie miały pojęcia, o czym oni mówią. - Powiedz matce, że z pewnością ją odwiedzę, gdyż posiada coś, na czym mi zależy. - W takim razie pewnie się zobaczymy. - Faith uważała, że nie wypada prosić o wyjaśnienia. - Nie zamierzam na razie wychodzić za mąż, bo jestem za bardzo rozpieszczona i na pewno się nie zmienię. Muszę znaleźć sobie barona, który zechce ulegać wszystkim moim zachciankom. To jednak może okazać się trudne. Jeśli mimo wszystko wyjdę za mąż,, zanim nas odwiedzisz, pamiętaj, że zawsze będę się za ciebie modlić. Ukłoniła się nisko, pocałowała Brennę i Connora, czym wprawiła go w osłupienie, a potem podbiegła do brata, który łypał na nią srogo wielce zniecierpliwiony. - Będzie mi jej brakowało - przyznała Brenna. - Niedługo się zobaczycie - odparł Connor. - Wątpię - westchnęła. - I przykro mi, że Quinlan nas opuszcza. Crispin straci zastępcę. - Crispin obejmuje dowództwa w twierdzy Hugha. Podsadził ją na czarnego rumaka, po czym szepnął do ucha, jak bardzo ją kocha. - Zaczynamy od nowa, prawda? - Jeśli chcesz tak myśleć, nie będę ci się sprzeciwiał. Zresztą postanowiłem, że będę miły i taktowny. - Już jesteś. Nic dziwnego, że cię kocham. Tak się tylko zastanawiam, czy... - Czy co? - Chciałabym znów pojeździć na oklep. Gdybyś zechciał mi towarzyszyć, dosiadłabym innego rumaka. - Dobrze. Pod warunkiem, że zostaniemy na dziedzińcu. Widzisz, jak się zmieniłem, żono? - Tak - potwierdziła. - A skoro już jesteś w tak wspaniałym humorze... n - Tak, kochanie. - Jeśli chodzi o te kaplicę... Epilog Aachód słońca był magiczną porą dnia. Dzieci biegały boso po alejkach, zanosząc się od śmiechu, a ich mama pilnowała swej najmłodszej jasnowłosej córeczki, która - chwiejąc się na tłustych nóżkach - z diabelskim błyskiem w oku wyrywała z ziemi dopiero co zasadzone kwiatki. Tata zostawiał miecz w sypialni, a potem przychodził do ogrodu, by bawić się z dziećmi. Przedtem jednak podchodził do okna, by popatrzeć na cudowne, fioletowe wrzosy porastające miejsce, gdzie niegdyś były tylko ruiny. Zapach miodu mieszał się z wesołym śmiechem. Dom dawał mu radość i szczęście, o jakim nawet nie śnił.