L. Sprague de Camp & Fletcher Pratt

Żelazne zamczysko

Tytuł oryginału The complete compleat enchanter
Przełożył Robert Lipski
KSIĘGA PIERWSZA 
ŻELAZNE ZAMCZYSKO
1
— Posłuchaj, koleś — powiedział ten, który oddychał ustami — daruj sobie i nie 
bujaj nas. 
Jesteśmy z policji, kapujesz? Możemy strzec was obojga, ale póki nie poznamy 
faktów, nie 
jesteśmy w stanie nic zrobić. Na pewno nie przysłali ci żądania okupu?
Harold Shea gwałtownie przesunął dłonią po włosach.
— Zapewniam, panie władzo, że jakiekolwiek żądanie okupu nie wchodzi w rachubę. 
To 
sprawa parafizyki. Mojej żony nie ma na tym świecie.
— Nareszcie do czegoś dochodzimy — mruknął ten z czerwoną twarzą.
— Gdzie ją ukryłeś?
— Nigdzie, nie miałem z tym nic wspólnego.
— A więc wiesz, że ona nie żyje, ale nie masz pojęcia, kto to zrobił, zgadza 
się?
— Nie. Wcale nie powiedziałem, że ona nie żyje. Szczerze mówiąc, prawdopodobnie 
miewa 
się całkiem nieźle i dobrze się bawi. Tyle że nie w naszej czasoprzestrzeni.
— Coraz lepiej — mruknął Dychawiczny. — Sądzę, że będzie lepiej, jeśli pójdziesz 
z nami na 
komendę. Porucznik chce się z tobą zobaczyć.
— To znaczy, że jestem aresztowany? — spytał Shea.
Rumiany spojrzał na partnera, a ten skinął głową.
— Zabieramy cię tylko na przesłuchanie.
— Jest pan równie logiczny jak Da Derga! Bądź co bądź to moja żona zaginęła, a 
pan nie 
potrafi pojąć, co naprawdę czuję. Może pogada pan z moim kumplem, zanim mnie 
zabierze?
Dychawiczny popatrzył na kolegę.
— Czemu nie — mruknął. — Może dowiemy się czegoś ciekawego.
Shea wstał i natychmiast został sprawnie obszukany od stóp do głów.
— Nic — rzucił Rumiany, wyraźnie rozczarowany. — Kim jest ten twój koleś i gdzie 
go 
znajdziemy?
— Ja go sprowadzę — zaproponował Shea.
— Prędzej ja sprowadzę cię do parteru. Siedź spokojnie, Pete go przyprowadzi.
Rumiany gestem nakazał Shea, by ponownie usiadł na krześle i wyjąwszy z kabury 
groźnie 
wyglądający pistolet, sam rozsiadł się na drugim.
— W porządku. Zapytaj o doktora Waltera Bayarda w barze obok.
— Idź, Pete — powiedział Rumiany.
Drzwi się zamknęły. Shea obserwował swojego gościa, odrobinę zniesmaczony. Lekki 
świr z 
gatunku podejrzliwych; analiza mogła przynieść wiele interesującego materiału. 
Shea miał 
jednak zbyt wiele własnych zmartwień, by zagłębiać się w odkrywanie tłumionych 
skłonności 
policjanta do tańca w balecie.
Gliniarz przez chwilę beznamiętnie przyglądał się Haroldowi.
— Masz tu fajne trofea — powiedział i skinął w stronę wiszących na ścianie dwóch 
strzał 
Belphebe.
— Skąd je wytrzasnąłeś?
— To strzały mojej żony. Przywiozła je z Krainy Czarów. Szczerze mówiąc, 
najprawdopodobniej obecnie tam właśnie przebywa.
— Dobra, daruj sobie — gliniarz wzruszył ramionami — bo pomyślę, że wy, eksperci 
od 
głów, powinniście zacząć od własnych… — Wykrzywił usta z dezaprobatą, wywołaną 
faktem, iż 
zatrzymany nie miał ochoty porozmawiać z nim o czymś bardziej przyziemnym.
Z korytarza dobiegł odgłos kroków, drzwi się otworzyły i stanął w nich 
Dychawiczny, za 
którym kroczył potężny, powolny blondyn — Walter Bayard — i ktoś, kogo Shea nie 
miał 
ochoty widzieć, młodszy specjalista psychologii w Instytucie Garadena, Vaclav 
Polacek, znany 
też jako „Wacek” albo „Wścibski Czech”.
— Walter! — krzyknął Shea. — Na miłość boską, czy…
— Zamknij się, Shea — rzucił Rumiany — teraz my mówimy.
Odwrócił się energicznie w stronę Bayarda.
— Znasz żonę tego faceta?
— Belphebe z Krainy Czarów? Naturalnie.
— Wiesz, gdzie się obecnie znajduje?
Bayard zamyślił się, na jego twarzy odmalował się wyraz powagi.
— Szczerze mówiąc, nie. Ale zapewniam, że…
Oczy Vaclava zabłysły, schwycił Dychawicznego za ramię.
— Hej! Ja wiem, kto może wam powiedzieć! Doktor Chalmers!
Policjanci wymienili spojrzenia.
— A kto to taki? — spytał jeden z nich.
Bayard przeszył młodego asystenta srogim spojrzeniem.
— W rzeczy samej dr Chalmers zaledwie przedwczoraj wyjechał na dość długą 
ekspedycję 
badawczą, obawiam się więc, że nie będzie mógł służyć panom pomocą. Czy 
zechcielibyście 
panowie zaznajomić mnie z naturą zaistniałej kłopotliwej sytuacji?
Rumiany, bystrzejszy od swego kolegi, zauważył:
— Przedwczoraj, tak? To mamy już dwoje. Wiesz, dokąd pojechał?
— Uhm, hmm…
— Czy jest możliwe, aby zniknął wraz z panią Shea?
Mimo powagi sytuacji Shea, Bayard i Polacek zanieśli się śmiechem.
— W porządku — rzucił Rumiany — skreślmy to. Jeszcze jedno. Co panu wiadomo na 
temat 
przedwczorajszego pikniku przy Gaju Seneki?
— Jeżeli pyta pan, czy tam byłem, to odpowiadam, że nie. Ale wiem, że się odbył.
— Myślę, że on też kręci, Jake — mruknął Dychawiczny. — Mówi jak wódz Chytry 
Lis.
— Pozwól, że ja się tym zajmę — burknął Rumiany. — Doktorze Bayard, jest pan 
fizykologiem, podobnie jak dr Shea. Jak pan wytłumaczy następującą sytuację: w 
czasie pikniku 
dr Shea i jego żona idą do lasu, ale wraca stamtąd tylko on. Chodzi jak śnięty 
powtarzając raz po 
raz: „Ona zniknęła!”.
— Potrafię to wytłumaczyć, oczywiście — rzekł Bayard. — Choć nie wiem, czy 
będzie pan w 
stanie pojąć moje wyjaśnienie.
— W porządku, chyba pójdzie pan z nami i opowie wszystko porucznikowi. Mam 
powyżej 
uszu tego kręcenia. Zabierz go, Pete.
Pete, czyli ów Dychawiczny, chwycił Bayarda za łokieć. Efekt był jednak taki, 
jakby policjant 
dotknął przycisku wyzwalającego reakcję jądrową. Pete, Bayard, Polacek i Shea 
ujrzeli, jak 
światła w pokoju zawirowały, tworząc szaro połyskujący krąg. Usłyszeli Jake’a 
krzyczącego 
cienkim głosem: „Nie, nie możecie!” Jego krzyk przeszedł w skowyt i bardziej 
poczuli, niż 
zobaczyli pomarańczowy błysk płomienia wykwitający z lufy groźnie wyglądającego 
pistoletu. 
Kula jednak nie dosięgła żadnego z nich, gdyż — PUF! — podłoga pod ich stopami 
zrobiła się 
zimna.
Shea zebrał się w sobie i rozejrzał wokoło. Wszędzie marmur — wyglądało, że 
ciągnie się 
kilometrami w każdą stronę, ułożony w czarno–białą szachownicę, którą otaczały 
kolumny, 
wysmuklę i pełne gracji wspierające mauretańskie łuki. Zdawało się, że nie mają 
końca. 
Wykonano je z jakiegoś przezroczystego materiału, którym zarówno mógł być 
alabaster, jak i 
zwykły lód.
Styl orientalny, pomyślał Shea.
— Słuchaj — rzekł Pete — jeśli w ten sposób próbujesz uciec, tylko się 
pogrążasz. To nie jest 
Nowy Jork, w tym kraju działa prawo Lindbergha.
Puścił ramię Bayarda i wyciągnął pistolet, bliźniaczo podobny do tego, którym 
wymachiwał 
Rumiany.
— Nawet nie próbuj strzelać — powiedział Shea. — Broń i tak nie zadziała.
Bayard rozejrzał się nerwowo.
— Cóż to, Haroldzie, czyżbyś przećwiczył na nas którąś z tych swoich cholernych 
formuł 
logiki symbolicznej?
— Święty Wieńczysławie! — jęknął Wacek, wskazując ręką. — Spójrzcie tam!
Z mroku podcieni wyłoniła się procesja. Na jej czele kroczyło czterech eunuchów. 
To musieli 
być eunuchowie — niewiarygodnie grubi, uśmiechnięci, z turbanami na głowach i w 
niebieskich, 
jedwabnych, szerokich spodniach. Każdy uzbrojony był w długi, zakrzywiony miecz. 
Za nimi 
podążała grupa półnagich Murzynów z kolczykami w uszach, niosących na głowach 
sterty 
poduszek.
— Jesteś aresztowany! — krzyknął Pete i wymierzył w Harolda, po czym odwrócił 
się do 
Polacka. — Chcesz, żeby sprawiedliwości stało się zadość? Więc pomóż mi go stąd 
zabrać.
Eunuchowie opadli na kolana i pochylili głowy, podczas gdy Murzyni, krocząc 
uroczyście 
zbliżyli się do czterech przybyszów i rozchodząc się w prawo i w lewo rozrzucili 
za nimi 
poduchy. Pete niepewnie odwrócił głowę, po czym natychmiast spojrzał na Shea. 
Instynktownie 
położył palec na spuście. Broń wydała głośny trzask.
— Mówiłem, że nie zadziała — rzekł Shea. — Rozgość się. Jak dotąd tylko on jeden 
poczuł 
się jak w domu.
Polacek kręcił głową tak mocno, iż wydawało się, że lada moment mu odpadnie. 
Bayard 
patrzył na Shea z wyrazem wściekłego zakłopotania, a policjant co chwila 
naciskał spust i 
odciągał zamek, sprawdzając, czemu broń nie działa. Tymczasem za Murzynami 
pojawiła się 
nowa grupa. Z czerni wychynęli mężczyźni o nalanych twarzach, niosący cytry, 
mosiężne gongi i 
dziwnie wyglądające instrumenty strunowe. Ustawili się po jednej stronie.
— Nic na to nie poradzicie, naprawdę — powiedział Shea, po czym zwracając się do 
Bayarda 
dodał: — Walterze przecież wiesz coś niecoś o tej teorii. Usiądź.
Bayard opadł wolno na poduchy. Osłupiały Polacek i Pete nieufnie poszli w jego 
ślady. Jeden 
z eunuchów klaszcząc jął pląsać przed muzykantami, ci zaś natychmiast 
zaintonowali melodię 
będącą osobliwą mieszanką jęków, skowytów, wrzasków i pomruków, brodaty 
wokalista zaś 
przekrzykiwał cały ten zgiełk z taką zawziętością, jakby stado dzikich rysiów 
wyszarpywało mu 
wnętrzności. Jednocześnie gdzieś tam w ciemnościach kolumnady otwarły się chyba 
jakieś 
drzwi. Podmuch powietrza załopotał strojami muzykantów, pośród rzępolenia dał 
się słyszeć 
odległy szum płynącej wartko rzeki.
— Rozchmurzcie się — rzekł Shea. — Nadchodzi obsługa. Ciemnoskóry karzeł z 
wielką 
egretą przypiętą do turbana szmaragdową spinką szedł w ich stronę, niosąc 
naręcze poduszek. 
Rzucił je na podłogę przed czwórką gości, skłonił się nisko i odszedł. W rym 
momencie kocia 
muzyka raptownie się zmieniła, wszystkie instrumenty wydały siedem wysokich, 
piskliwych 
dźwięków. Między filarami, tam gdzie znikł karzeł, coś się poruszyło i z 
ciemności wyłoniło się 
siedem dziewcząt.
Przynajmniej wydawało się, że to dziewczęta. Miały na sobie orientalne stroje, 
podobne barwą 
i krojem do tych, które widuje się na zdjęciach w kalendarzach. Długie, luźne 
piżamy wykonano 
z grubej wełny, podobnie jak kwefy zakrywające twarze dziewcząt z wyjątkiem ich 
oczu i 
włosów. Szerokie staniki skrywały ciało od pasa w górę. Jazgot muzykantów 
przybrał na sile, 
dziewczęta zaś jęły wykonywać osobliwe wygibasy, które od biedy można by nazwać 
tańcem.
— Marny wodewil — rzekł Polacek — chociaż ta z tyłu jest nawet całkiem całkiem.
— Nie chciałbym zobaczyć go w akcji w haremie — mruknął Bayard.
— Nic bym nie zdziałał — odparł Polacek. — Wątpię czy ona zna angielski.
— Prawdopodobnie sam nie mówisz po angielsku — rzekł Shea. — Odpręż się.
Ponieważ dziewczęta miały zasłonięte twarze trudno to było stwierdzić, ale Shea 
miał prawie 
stuprocentową pewność, że wśród tancerek nie ma Belphebe.
Policjant siedział na poduchach sztywno, jakby kij połknął, a rozłożony pistolet 
położył na 
kolanach. Z wyrazem pewnego zakłopotania oglądał naboje, które również 
rozpracował, 
przypatrywał się wgnieceniom pozostawionym na każdej ze spłonek przez iglicę 
broni. Wreszcie 
podniósł wzrok.
— Nie wiem, jak żeście to zrobili, chłopaki — mruknął — ale mówię wam po raz 
ostatni, 
żebyście nas stąd wydostali albo wpakuję was do pudła na dłużej niż trwała 
prezydentura 
Roosevelta.
— Chciałbym to zrobić — powiedział Shea — ale doktor Bayard potwierdzi, że to 
nie my 
ściągnęliśmy pana tutaj.
— W takim razie co? Daliście mi po łbie i teraz jestem nieprzytomny? A może 
wszyscy już 
nie żyjemy? Nie wygląda to na niebo, o jakim mówiono w szkółce niedzielnej 
kościoła 
metodystów.
— Niezupełnie — odparł Shea — ale ciepło, ciepło. Na pewno zdarzało się panu 
zastanawiać 
przez sen, czy to co się w nim dzieje, nie jest prawdziwe, zgadza się?
— Taa.
— Albo jeśli przydarzy się panu na jawie coś niezwykłego, czy nie zastanawia się 
pan, że to 
może sen? Właśnie, a my tu odkryliśmy, że we wszechświecie jest podobnie. 
Istnieje wiele 
różnych światów, które zajmują tę samą przestrzeń, a dzięki operacjom myślowym 
można 
przenosić się z jednego do drugiego.
Pete potrząsnął głową.
— Znaczy się, że można dostać się na Marsa, czy gdzie indziej tylko myśląc o 
tym?
— Niezupełnie. To nie jest Mars, ale świat, który mieści się w zupełnie innym 
wszechświecie 
i działają w nim inne prawa. Musimy się tylko na nie przestawić.
— Coś takiego! Do licha, skoro tak twierdzisz, muszę się z tym zgodzić. 
Myślałem, że to 
może jakiś numer, tylko że…
Siedem dziewcząt znikło za filarami. Z drugiej strony natychmiast nadeszła druga 
grupa 
tancerek. Te miały sięgające kostek pantalony i luźne, haftowane kamizelki z 
czymś, co 
wyglądało na parę filiżanek pod spodem.
— Cześć, dziewczynki! — rzucił nieśmiało Polacek.
Podniósł się, zrobił dwa kroki i wyciągnął rękę ku najbliższej z tancerek, ta 
jednak wyminęła 
go, nie gubiąc rytmu.
— Usiądź, durniu! — warknął Shea.
Tancerki minęły ich i zaczęły się wycofywać.
— Jak sądzisz, ile to potrwa? — spytał Bayard.
Shea wzruszył ramionami. — Nie mam pojęcia. Naprawdę.
Jakby w odpowiedzi muzykanci zmienili rytm i ton, bębenki i instrumenty strunowe 
zaczęły 
brzmieć z pełną mocą. W miejsce znikających tancerek pojawiło się kolejnych 
dwóch eunuchów. 
Pokłonili się przed czwórką przybyszów, odwrócili do siebie i znów zgięli w 
ukłonie. Spomiędzy 
nich wyszły cztery dziewczyny niosące mosiężne małe tacki z dziwacznymi słojami. 
Bayard 
wstrzymał oddech, Polacek zagwizdał, policjant jęknął:
— Matko Boska!
Odzienie dziewcząt, choć okrywało je od stóp do głów, było tak cienkie, jakby w 
ogóle nie 
miały nic na sobie. I nikt, kto na nie patrzył, nie mógł wątpić, iż były to 
istoty z krwi i kości. 
Przesunęły się, stanęły naprzeciw gości i jakby na komendę skłoniły się z 
precyzją baletnic. 
Wtedy dopiero opadły na poduszki u stóp czterech mężczyzn.
— Nie przekupicie mnie — warknął Pete. — W ten sposób tylko zarobiliście jeszcze 
jedno 
oskarżenie o obrazę moralności.
Poruszając się wciąż w takt muzyki, dziewczęta zdjęły ze słojów nakrętki, 
włożyły do środka 
dłonie, a kiedy je wyjęły, ich palce oblepiała żółta, kleista maź. Wyciągnęły 
dłonie w stronę 
gości. Shea otworzył usta i zlizał z podsuniętych mu palców warstewkę miodu. 
Usłyszał 
czknięcie Bayarda, okrzyk: Nie! — a gdy się odwrócił, ujrzał, że mężczyzna 
usiłuje odwrócić się 
przed zbliżającą się ku jego twarzy dłonią. Gliniarz Pete wycierał chustką 
umazaną w miodzie 
twarz, podczas gdy jego hurysa za wszelką cenę usiłowała zaaplikować mu słodką 
maź, jeżeli nie 
do wewnątrz, to przynajmniej na zewnątrz ciała.
— Lepiej się nie opierajcie — poradził Shea. — One są tu po to, żeby nam dać ten 
miód.
— Nie dam się przekupić — powtórzył Pete.
— Ja naprawdę nie lubię słodyczy — jęknął Bayard. — Wolę piwo i precle.
Tymczasem Shea dostrzegł kątem oka jak Polacek obejmując swoją hurysę jedną 
ręką, drugą 
maczał w miodzie i karmił dziewczynę odwzajemniając się za porcje, które zjadał. 
Był pojętnym 
uczniem. Shea także nie zasypiał gruszek w popiele.
— O księżycu moich rozkoszy — usłyszał głos dziewczyny policjanta — czyżby twa 
pierś 
zapadła się? Wiesz przecie, że moje serce goreje z miłości do ciebie i pierwej 
utopię się w 
oceanie łez, niźli ujrzę mego pana niezadowolonym. Co mogłaby uczynić dla pana 
swego, jego 
niegodna służka?
— Poproś ją o coś do picia — zaproponował Bayard i wzdrygnął się dotknąwszy 
językiem 
palca, który ponownie znalazł się przed jego twarzą.
— Zaprawdę, czyż takie jest życzenie pana mego? Każde życzenie jest dla mnie 
rozkazem.
Dziewczyna wyprostowała się, trzykrotnie klasnęła w dłonie i choć Pete wzbraniał 
się, 
ponownie przypadła do jego nóg. Gliniarz oniemiał. Prowadzący orkiestrę upuścił 
swój 
instrument i również klasnął, a zza kolumny znów wyłonił się karzeł. Tym razem 
zamiast 
poduszek miał tacę, na której połyskiwały cztery ozdobne, srebrne dzbany. Bayard 
podniósł się, 
by zajrzeć do tego, który mu podano i jęknął.
— Mleko! Pasuje do całego tego bajzlu. Kto, u diabła, chciałby wobec tego iść do 
Nieba? 
Dobry Boże.
Shea patrząc nad głową swojej hurysy uznał, że jeśli w dzbanach faktycznie 
znajduje się 
mleko, to jest ono doprawdy przedziwne, pływały w nim bowiem małe, przejrzyste 
bryłki. Zanim 
jednak zdążył umoczyć usta, Połacek krzyknął:
— O kurde mol, chłopaki, spróbujcie tego! To najlepszy koktajl, jaki 
kiedykolwiek piłem!
Podobieństwo do koktajlu mogło być przypadkowe, ale zapach i smak napoju były 
wspaniałe, 
a moc nieograniczona. Kiedy Shea pociągnął spory łyk, poczuł w gardle 
rozlewającą się falę 
ciepła. Podsunął dzban dziewczynie i zapytał:
— Jak nazywacie ten napój, maleńka?
Złożyła pocałunek dokładnie w tym miejscu, w którym usta Shea dotykały naczynia, 
kiedy pił 
i spojrzała nań figlarnie.
— O ukochany młodzieńcze, wszak to nic innego jak Rajskie Mleko.
Bayard usłyszał to.
— Rajskie? — zawołał. — Haroldzie! Wacku! Założę się, że wiem, gdzie nas 
rzuciło. Nie 
pamiętacie?
…On miodną rosę z liści sączył!
On rajskie mleko pił! O
— Co nam próbujesz powiedzieć? — dopytywał się Pete.
— To Xanadu — wyjaśnił Bayard. — Xanadu Coleridge’a.
W Xanadu kazał Kubla Chan
Wznieść pyszny paląc, tam, gdzie płynie
W pieczarach, których myśl człowieka
Nie zmierzy Alph, Święta rzeka,
Co w mrocznym morzu ginie…*
— Alph! Alph! — wykrzykiwały dziewczęta, poderwały się i ukłoniły w stronę, skąd 
było 
słychać szum rwącej rzeki.
— A, tu was mam — ucieszył się Bayard. — Alph, która najprawdopodobniej bierze 
swój 
rodowód z legend dotyczących greckiej rzeki Alphaios…
— Dokładnie — przytaknął Shea. — Niech pan posłucha, panie władzo. Nie wiem, jak 
się tu 
dostaliśmy, ale on ma rację. Zaraz, zaraz… poczekaj Walterze. Jest pewien 
kłopot. Pamiętasz, że 
poemat jest niedokończony? Jak się orientuję, wylądowaliśmy w niekompletnym 
kontinuum 
czasoprzestrzennym, zatrzymanym w określonej części akcji. Jak igła gramofonu, 
która wciąż 
wraca do tego samego rowka. Całe to przedstawienie może trwać w nieskończoność.
Bayard złapał się za głowę, policjant burknął coś zrezygnowany i tylko Polacek 
zadowolony 
pomachał pustym dzbanem.
— Mnie w to graj! — wrzasnął uszczęśliwiony i ponownie wyciągnął rękę do 
dziewczyny. — 
Poradzimy sobie jakoś, prawda dziecinko?
W tej samej chwili orkiestra zagrała na ostrzejszą nutę. Dziewczyna, którą 
chciał ułapić 
Polacek, odepchnęła jego rękę, zręcznym ruchem zgarnęła tacę i uciekła.
Spomiędzy filarów wyłoniła się kolejna grupka siedmiu tancerek. Jedna z nich, 
zapewne 
solistka, zaczęła wywijać trzymanymi w rękach dwoma krótkimi zakrzywionymi 
mieczami.
— Posłuchaj Haroldzie — rzucił Bayard. — Nie mógłbyś coś z tym zrobić? Mówiłeś, 
że w 
światach, gdzie działa magia nieźle dawałeś sobie radę. Nie możesz nas wyciągnąć 
z tej 
przeklętej wodewilowej pułapki?
— Tak — potaknął gliniarz. — Powiem ci coś, Shea. Ubiję z tobą interes. Znam 
gościa w 
prokuraturze i namówię go, żeby… tak… żeby wycofał oskarżenie. Może nawet… ja 
sam 
zapomnę o tym nieprzyzwoitym występie — dodał, najwyraźniej Rajskie Mleko trochę 
go 
rozgrzało.
— Mogę spróbować — odparł Shea. — Ale nie wiem, czy w tym hałasie to zadziała.
— Ja się tym zajmę.
Gliniarz niepewnie, dwoma susami dopadł jednego z zaskoczonych eunuchów, 
usiłując 
wyrwać mu scimitar. Muzykanci szemrząc przerwali grę. Jeden trzykrotnie uderzył 
w gong. Zza 
filarów wyłonił się spory oddziałek ponuro wyglądających janczarów, uzbrojonych 
w długie 
lance. W tym momencie Shea wyrwał Pete’owi scimitar, pokłonił się eunuchowi i 
oddał mu broń.
— Najpokorniejszy z twych sług korzy się przed tobą — powiedział i odwrócił się 
do Pete’a, 
z którego powstrzymaniem Bayard miał spore trudności.
— Ty… cholerny, beznadziejny bałwanie — wycedził. — Nie obchodzi mnie, czy 
jesteś gliną 
nr w Ohio, a nawet jeśli jesteś, to tu nic nie znaczy. Chciałbyś może zobaczyć 
własną makówkę 
zatkniętą na czubek jednej z tych paskudnych pik?
Pete potrząsnął głową, jakby miało mu się od tego w niej przejaśnić.
— Jak mógłbym ją wówczas zobaczyć?
— A może chcesz spędzić resztę życia w szczególnie chłodnej celi?
Teraz Shea zwrócił się do Bayarda.
— Pamiętasz „Groźne to miejsce” i „A w pieczarach lód”? Raj ma swoje ciernie. 
Albo 
zatańczysz, jak ci zagrają, albo będziesz żałował.
Ruszył wolno w stronę poduszek.
Janczarzy zniknęli, a zza filarów nadeszła kolejna grupa tancerek. Te 
specjalizowały się w 
tańcu brzucha. Pete rzucił się ciężko na poduszki, a Walter Bayard usiadł 
przygnębiony.
— No już dobrze chłopaki — powiedział Shea. — Spróbujcie mi nie przeszkadzać, 
kiedy będę 
wprowadzał soryty w ruch.
— Jeżeli istnieje takie c, że phi równe x jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy, 
gdy x jest c a nie 
na odwrót, c zaś równa się phi, przeto phi… — Urwał i jeszcze przez chwilę jego 
wargi 
poruszały się bezgłośnie.
Polarek obserwował go z uwagą, Pete z głową wtuloną w ramiona mamrotał.
— I to ja, żonaty facet!
Jednakże wnioskowanie Shea nie zostało zakończone. Przez kopulasto sklepioną 
budowlę, 
daleko poza kolumnadą przepłynął gromki, niemal kosmiczny głos, niczym głos Boga 
skierowany do czcicieli Złotego Cielca:
— O do licha, chyba się pomyliłem!
Głos należał do doktora Reeda Chalmersa.
Shea i Wścibski Czech poderwali się na równe nogi, muzykanci przerwali grę, a 
tancerki 
zamarły w bezruchu.
Naraz muzykanci, dziewczęta, otoczona kolumnami sala, wszystko to zaczęło się 
kręcić coraz 
szybciej i szybciej, aż roztopiło się w feerii wirujących barw. Wreszcie kolory 
przeszły w mglistą 
szarość. Ta najpierw wyrzucała z siebie kolorowe pasma, które stopniowo blakły 
stając się 
konturami innego pomieszczenia — małego pokoju, pustawego i zwyczajnego.
Shea razem z Polackiem znaleźli się przed stołem, za którym siedział niski 
mężczyzna i blada, 
lecz piękna czarnowłosa dziewczyna. Mężczyzną tym był sam doktor Reed Chalmers. 
Na głowie 
miał barwny turban, spod którego wysuwały się kosmyki szpakowatych włosów. Dało 
się też 
zauważyć, że z jego twarzy znikło nieco zmarszczek.
— Miło cię widzieć Haroldzie — powiedział. — Miałem nadzieję… Na miłość boską, 
ściągnąłem tu także Vaclava?
2
— A jakże, ściągnąłeś i mnie — zgodził się Polacek. — Prosto z wdechowej 
prywatki. 
Waltera także.
Shea rozejrzał się.
— Ale gdzie on jest?! — krzyknął. — Siedział przecież na swych poduszkach… O 
rany 
doktorze! Walter musi być ciągle tam, w Xanadu. Razem z tym gliną oglądają marne 
tańce i 
objadają się świeżym miodem. A Walter nie znosi jednego i drugiego!
— Xanadu? O rety. To niedobrze… prawdziwa rozpacz — biadolił Chalmers kartkując 
nerwowo leżące przed nim papiery. — Haroldzie, chciałem tylko nawiązać z tobą 
kontakt, i 
zapewniam cię, że ściągnięcie tu innych nastąpiło zupełnie przypadkowo. Doprawdy 
nie wiem…
Shea uśmiechnął się krzywo.
— Doprawdy nie wiem, doktorze, czy powinienem ci dziękować, czy wręcz 
przeciwnie. Co 
zrobiłeś z Belphebe? Ją także ściągnąłeś, prawda? Przynajmniej mam taką 
nadzieję. Belphebe 
znikła akurat wtedy, kiedy byliśmy razem na pikniku. Potem chcieli mnie 
aresztować za 
zamordowanie czy porwanie jej albo coś w tym rodzaju.
— Taak… hm… istnieją pewne trudności. — Palce Chalmersa poruszyły się nerwowo. — 
Obawiam się, że… ehm… popełniłem dość poważny błąd. Mogę zrozumieć powody tak 
wielkiego zdenerwowania i konsternacji policji. Mimo to wydaje mi się, że nie 
powinieneś 
obawiać się kłopotów natury prawnej. Zważywszy na okoliczności, przedstawienie 
corpus delicti 
byłoby prawie niemożliwe.
— Tego akurat nie możesz być pewny, doktorze. Gertruda Mugler była na pikniku i 
to właśnie 
ona ściągnęła blacharza, kiedy poszliśmy z Belphebe na spacer, a wróciłem już 
bez niej. Prawie 
odchodziłem od zmysłów, bo nie wiedziałem czy jakiś mag nie ściągnął jej 
przypadkiem na 
powrót do Krainy Czarów.
— Tak, Gertruda Mugler mogłaby załatwić dostateczne corpus delicti, jak również 
silną grupę 
pod wezwaniem, aby ugotować winowajcę we wrzącym oleju. Ona naprawdę może to 
uczynić.
Blada dziewczyna chrząknęła.
— Proszę o wybaczenie, lady Florimel — powiedział Shea. — Przedstawiam pani 
Vaclava 
Polacka, który jest znany w naszym kraju jako Wścibski Czech.
— Witaj, szlachetny panie — rzekła dziewczyna. — Tytuły obowiązujące w państwie 
waszym 
wydają mi się nieco osobliwe. Wszakże nie dziwniejsze niż strój jaki nosisz.
Teraz dopiero Shea uprzytomnił sobie, że ciągle ma na sobie gustowny, elegancki 
garnitur w 
prążki.
— To samo mógłbym powiedzieć o nakryciu głowy sir Reeda. Tylko trzy pytania. Co 
tu 
robicie tacy wystrojeni? Po co mnie tu ściągnęliście? I gdzie my właściwie 
jesteśmy?
— Wykazujesz nienaukową tendencję — zaczął Chalmers — do mieszania w głowach 
przez 
jednoczesne żądanie informacji należących do różnych kategorii. Pozwól mi 
przynajmniej 
pozbierać myśli i fakty… Dobrze. Już. Przypominam, że to ty zastosowałeś na 
Dolonie zaklęcie 
przeciw magom i czyniąc to spowodowałeś swoje przeniesienie do naszego… hm… 
punktu 
wyjścia. Muszę przyznać, że nie mam pojęcia, w jaki sposób przeniosłeś ze sobą 
tę młodą damę.
— Trzymałem ją za rękę. Teraz jesteśmy małżeństwem.
— Serdeczne gratulacje. Wierzę, że związek będzie szczęśliwy i… hm… owocny. 
Pamiętaj, 
że twoim przenosinom towarzyszyło kompletne zniszczenie Krainy Magów, ja 
natomiast 
stanąłem przed problemem znacznie przekraczającym moje możliwości. Ściślej 
mówiąc chodziło 
o to, jak zmienić bałwana ze śniegu w istotę z krwi i kości. — Zerknął w stronę 
Florimel, a ta 
spojrzała nań z niekłamanym uczuciem. — Dlatego właśnie…
— Ma pan krzesło, doktorze? — przerwał mu Polacek.
— Vaclavie, nagłymi wtrąceniami przeszkadzasz jeszcze bardziej niż Harold. Bądź 
uprzejmy 
usiąść na podłodze i pozwól mi kontynuować. Na czym to ja skończyłem? Aa, po 
przeanalizowaniu dostępnych informacji zostałem nagrodzony odkryciem, że w 
Krainie Czarów 
istnieje werbalny wzorzec innego wszechświata z taką wektorową organizacją 
czasoprzestrzeni, 
która umożliwia dotarcie do niego stamtąd dzięki zwykłym metodom logiki symboli. 
Ten inny 
świat to świat Orlanda Szalonego Ariosta.
— Dlaczego wejście do niego miałoby być tak łatwe? — spytał Shea.
— Uhm. Właśnie miałem to wyjaśnić. Lodovico Ariosto był włoskim poetą, który 
napisał 
Orlanda Szalonego na początku szesnastego wieku. Jego dzieło stało się głównym 
źródłem 
pomysłów dla wielkiego naśladowcy, Spensera, który pisząc Glorianę, Królową 
Krainy Czarów 
właśnie stamtąd czerpał natchnienie. Kiedy zaś światy zawierają ten sam 
podstawowy wzorzec 
myślowy, nietrudno wyobrazić sobie sposoby na przedostanie się z jednego z nich 
do drugiego. 
To naprawdę dość proste, a ja byłem przekonany, iż znajdę tu wielu biegłych w 
sztuce praktyków 
magii. Vaclavie, widzę, że nie nadążasz za mną.
— Fakt — dobiegł z podłogi głos Polacka. — I wątpię, żeby nadążała panna… lady 
Florimel.
— Niekoniecznie musi. Wszelako dla waszej wiadomości wyjaśnię, że podobieństwo 
podstawowego wzoru mentalnego sprawia, tak jak w tym, że powstają między dwoma 
światami 
pewne łączące je drogi. Po nich właśnie porusza się nasz mentalny wehikuł logiki 
symboli, a my 
możemy ze stuprocentowym niemal prawdopodobieństwem dotrzeć do wybranego punktu 
przeznaczenia.
Polacek pomacał się po kieszeniach.
— Czy ma ktoś papierosa? Wierzę panu doktorze, skoro tak pan twierdzi, ale wciąż 
nie mogę 
pojąć, po co było ściągać tu Harolda i czemu wszyscy musieliśmy wylądować w tym 
kabarecie.
Chalmers znów niespokojnie jął kartkować papiery. — Znanemu wam procesowi 
towarzyszyły pewne… ee… komplikacje. Mogę je wam przybliżyć, jeśli pozwolicie, 
układając 
rzeczy w jakiś porządek. Na początek powiem, że miejsce, gdzie się obecnie 
znajdujemy, to 
zamek jednego z najważniejszych magów Orlanda, Atlantesa de Careny. Jesteśmy w 
Pirenejach, 
przy granicy francusko–hiszpańskiej. Dla twojej wiadomości, Vaclavie, muszę 
wyjaśnić, że te 
miejsca wcale nie są tymi, które się nam kojarzą z ich nazwami w naszym świecie.
— Dobra, ale dlaczego ściągnąłeś mnie tutaj? — natarł na Chalmersa Shea. — 
Przynajmniej 
mogłeś mnie najpierw zapytać.
— Z pewnością zdajesz sobie sprawę, Haroldzie, że posługiwanie się logiką 
symboli to nie to 
samo, co używanie telefonu. W istocie pewne problemy, o których mówiłem, stały 
się tak 
poważne, że nie miałem innego wyboru. Być może się omyliłem. Praca z Atlantesem 
jest 
wyjątkowo interesująca, naprawdę wyjątkowa. Uzyskałem możliwość skorygowania 
wielu 
prawideł magii z punktu widzenia nieco innych praw, jakie nią rządzą tutaj. 
Zresztą czuję, że 
jestem coś winien siedzącej tu młodej damie, mam wobec niej pewne zobowiązania. 
— Chalmers 
wskazał na Florimel i zarumienił się, kiedy Shea i Polacek jednocześnie 
parsknęli śmiechem.
— Och, Atlantes okazał się wielce pomocny, niemniej mam nadzieję, że uprzejmość 
magów 
wywarła na mnie dużo słabsze wrażenie niż dawniej. Nie tylko Atlantes nie zdołał 
nic zrobić dla 
Florimel, ale przede wszystkim dlatego, że ci ludzie są muzułmanami uznającymi, 
rzec by 
można, nieco osobliwe kanony moralności. Mam przeświadczenie, sięgające omalże 
pewności, 
że już wkrótce przyjdzie mi otoczyć Florimel dodatkową ochroną. Sprawy bowiem 
wyglądają 
tak, albo przynajmniej wyglądały, nim pozwoliłem sobie dość może niefrasobliwie 
przetransportować was tutaj, że tylko ja jeden stanowiłem niezłomną barierę 
między nią, a 
naszym nie najlepiej usposobionym gospodarzem.
— Nie łapię tego wszystkiego — mruknął Shea. — Czemu nie zabrałeś jej gdzieś 
indziej?
— Ale dokąd, mój drogi Haroldzie? Właśnie w tym tkwi cała trudność. Powrócić do 
naszego 
świata oznaczałoby utracić młodą damę, ponieważ jest ona wytworem magii, we 
wzorcu 
mentalnym natomiast nie ma miejsca na czary. Nie, to nie wchodzi w rachubę 
przynajmniej do 
czasu, aż Florimel uzyska w pełni cechy ludzkie. Dałoby się, na ten przykład, 
przenieść stąd do 
świata Dantego, ale nie jestem pewien, czy atmosfera Piekła wyszłaby na zdrowie 
komuś, kto 
został ulepiony ze śniegu. Co więcej, Atlantes, który jest wyjątkowo 
kompetentnym magiem, 
byłby w stanie z pewnością podążyć śladem Florimel lub powstrzymać ją od 
ucieczki.
— Wyjątkowo natarczywy, uparty rozpustnik — zauważyła Florimel.
Chalmers poklepał jej dłoń i uśmiechnął się promiennie.
— Chyba jestem winien wam przeprosiny, tobie i Vaclavowi. Jednak jedną z cech 
przyjaźni 
jest to, że w razie potrzeby można liczyć na bliskie osoby. Mniemam, że i wy 
uznacie mnie za 
taką.
Polacek machnął ręką, a Shea odpowiedział za niego:
— W porządku, doktorze. Z przyjemnością pomogę, zwłaszcza że przeniosłeś tutaj 
Belphebe, 
choć przez to mogę jeszcze mieć kłopoty z glinami. A propos, gdzie jest 
Belphebe?
Chalmers wpadł w jeszcze większe zakłopotanie.
— A to… hm… jest właśnie problem, z powodu którego winien ci jestem najgorętsze 
przeprosiny. Wszystkiemu niewątpliwie winien błąd selektywności. Taak, wcale nie 
zamierzałem 
wyciągać jej z naszego świata. O ile znasz Orlanda, Haroldzie, z pewnością 
przypomnisz sobie, 
że wśród podróbek Spensera znalazła się postać o imieniu Belphegor… zbieżność 
imienia z 
Belphebe nieprzypadkowa… kiedy młoda dama niespodziewanie pojawiła się tutaj, 
doszło u niej 
do pewnych hm… zaburzeń tożsamości, wskutek czego Belphebe zapomniała swojego 
imienia, a 
także, niestety, wyleciało jej z pamięci całe poprzednie życie. W tej chwili 
naprawdę nie potrafię 
powiedzieć, gdzie się znajduje, choć bez wątpienia jest gdzieś w tym świecie.
— Chcesz powiedzieć, że moja żona nawet mnie nie zna? — jęknął Shea.
— Obawiam się, że nie. Nie potrafię wyrazić…
— Nie próbuj. — Shea ponuro rozejrzał się dookoła. — Muszę ją odnaleźć. Może być 
w 
niebezpieczeństwie.
— Myślę, Haroldzie, że nie powinieneś się bać. Ta młoda dama doskonale umie o 
siebie 
zadbać.
— O tak! — potwierdziła Florimel. — Niedawno kiedy sir Roger usiłował ją 
powstrzymać od 
opuszczenia zamku, tak dała mu w ucho, że chyba ciągle jeszcze kręci mu się w 
głowie. Bądź 
przeto spokojny, sir Haroldzie.
— A kimże jest ten sir Roger? — rzucił Shea i popatrzył groźnie.
— Myślę, że lepiej będzie, jeśli przedstawię was moim… waszym towarzyszom — 
rzekł 
Chalmers.
Paroma szybkimi krokami ominął stół i skierował się w stronę drzwi, znajdujących 
się za 
Chalmersem i Polackiem. Powietrze było przesycone słabą wonią oliwy. Kiedy 
przestąpili próg, 
ich stopy wydobywały z podłóg dziwny, metaliczny dźwięk.
— A właśnie — rzekł Chalmers. — Chyba przeoczyłem jedno wyjaśnienie. Ten zamek 
jest 
zbudowany z żelaza. Wiążą się z tym pewne niedogodności. Proszę tędy, panowie.
Następny korytarz odchodził od tego, którym właśnie szli, i opadał w dół aż do 
podwójnych 
drzwi. Wisząca na łańcuchach lampa oliwna rzucała słabe światło. Kiedy dotarli 
na miejsce, Shea 
usłyszał dochodzące zza drzwi zawodzenie jakie wydawał z siebie instrument 
muzyczny, 
podobny do tych, które widzieli wcześniej w Xanadu. Oczy Polacka rozbłysły.
— Kobietki? — spytał, oblizując wargi.
Chalmers nie odpowiedział, tylko machnął ręką, a na ten gest drzwi otwarły się 
bezgłośnie. 
Ujrzeli plecy siedzących w kucki na podłodze dwóch muzyków, ubranych w arabskie 
stroje. 
Jeden z nich grał na flecie, drugi wolno uderzał palcami w bębenek o średnicy 
około dziesięciu 
centymetrów. Oprócz nich była tam śniada dziewczyna w przezroczystych szatach, 
które 
rozwiewały się w rytm jej powolnych kroków. W tle można było dostrzec kilkunastu 
mężczyzn 
oświetlonych nikłym blaskiem liczniejszych w tym pomieszczeniu lampek oliwnych. 
Byli ubrani 
w jasne, orientalne stroje, upstrzone, chyba świadomie, plamami tłuszczu. 
Rozparci na 
poduszkach, poważni, z nikłym zainteresowaniem obserwowali tancerkę, od czasu do 
czasu 
zamieniając słowo. Patrzyli raczej w odległy kąt komnaty, gdzie siedział jakiś 
człowiek. 
Wydawało się, że czekają na znak od niego. Mężczyzna ten był wyjątkowo rosły i 
postawny. 
Miał posturę zapaśnika. Jego młodą twarz o wyrazistych rysach wykrzywiał grymas 
niezadowolenia i rozdrażnienia. Elegancko ubrany, drobny siwobrody starzec, z 
daleka 
przypominający brązową myszkę, szeptał mu właśnie coś prosto do ucha, 
gestykulując 
zawzięcie. Usłyszawszy kroki przybyszów odwrócił głowę, wyszedł im na spotkanie. 
Skłonił się 
przed Chalmersem.
— Niech boski pokój stanie się waszym udziałem — powiedział i schylił się znowu. 
— Kim 
są ci lordowie?
Zgiął się w ukłonie po raz trzeci. Chalmers odwzajemnił się pokłonem tylko raz.
— Niechaj niezmącony boski pokój i ciebie nie omija, lordzie Careno, o 
najczarowniejszy 
pośród czarodziejów. Ci przybysze są lordami z innego kraju. Sir Harold de Shea 
i wielmożny 
Vaclav Polacek.
— O najszczęśliwszy z dni! — wykrzyknął Atlantes de Carena, kołysząc się niczym 
okręt na 
falach. — O dniu łaski Allacha, który przywiodłeś tu tych dwóch możnych lordów 
Frankonii, 
byśmy mogli nacieszyć nasze niegodne oczy ich widokiem! — Skłonił się. — 
Niewątpliwie 
przez omyłkę trafiliście do tej nędznej rudery, co jest dla mnie wielkim 
zaszczytem. — Ukłon. — 
Hej, służba! Przygotować najlepsze pokoje i ceremonialne szaty dla przezacnego 
sir Harolda 
Shea oraz wielmożnego Vaclava, bo za ich sprawą niechybnie spłyną na nas łaski 
Pana! — 
Ukłon.
Shea i Polacek skłonili się raz czy dwa na początku, ale potem przerwali, by nie 
dostać 
zawrotu głowy. Mały człowieczek, najwyraźniej zadowolony, że pozyskał ich 
uznanie, kolejno 
brał każdego z przybyszów za rękę i oprowadzał dookoła sali. W ten sposób 
poznawali się z 
każdym z zebranych z osobna, kłaniali, a schemat ten powtarzał się raz po raz, 
jakby kolejna 
przedstawiana im osoba nie słyszała, co powiedziano poprzednim. Byli tam lord 
Mosco, emir 
Thrasy i sir Audibrad — ten ostatni w średniowiecznym, europejskim kubraku i 
rajtuzach, bez 
turbanu, oraz dwóch czy trzech innych.
W przerwach między poznawaniem kolejnych gości Polacek nieznacznie odwracał 
głowę, aby 
obserwować tancerkę, ale w końcu Atlantes to zauważył.
— Czy pragniesz tej służki, szlachetny panie? — zapytał. — Na Allacha, warta ona 
nie mniej 
niż sto sztuk złota, ale stanie się twą nałożnicą, o ile tylko nasz Roger, od 
którego wszystko 
zależy, nie zechce jej dla siebie. Wówczas to odkryjesz w niej perłę bezcenną, 
źrebicę 
nieujeżdżoną, klejnot…
Polacek poczerwieniał.
— Powiedz, że nie chcesz! — szepnął mu Shea gwałtownie. — Nie możemy sobie 
pozwolić, 
aby w cokolwiek się tu mieszać.
— Ale…
— Powiedz, że nie chcesz.
Atlantes nie odrywał od nich oczu i wydawało się, że na jego ustach nad rzadką 
bródką 
pojawił się wesoły uśmieszek.
— Posłuchaj — rzekł Polacek — porozmawiamy o tym później. Jestem tu po raz 
pierwszy i 
chciałbym najpierw poznać zamek, a dopiero potem… cieszyć się twoją 
gościnnością. Mimo 
to… ee… dzięki składam Waszej Lordowskiej Mości.
— Słucham i jestem posłuszny — odparł Jego Lordowska Mość i poprowadził ich 
dalej w 
stronę poduch, o które wspierał się ponury młodzieniec o twarzy wykrzywionej 
niezadowoleniem.
— A oto światłość tego świata, ramię islamu, najwspanialszy z paladynów i 
towarzyszów 
Careny, Roger.
— Co, znowu jacyś Frankowie? — rzucił zwracając się do Atlantesa. — Czy są aby 
lepszym 
omenem niźli ta rudowłosa ulicznica, którą sprowadził ostatnio frankoński 
czarodziej?
Na te słowa Shea zamarł, a jego serce zabiło gwałtowniej. Tymczasem światłość 
tego świata 
zwrócił się wprost do niego.
— Czy to wy jesteście owymi kuglarzami — akrobatami, których obiecał mi mój wuj? 
Mimo 
że me serce przepełnia powaga, z prawdziwą przyjemnością obejrzę wasze sztuczki.
Shea zmierzył go lodowatym spojrzeniem.
— Posłuchaj no, zabawna gębo. Rycerzem uczynił mnie ktoś lepszy od ciebie i nie 
w smak mi 
ton, jakim mówisz o rudowłosej. Ulicznica? Wyjdźmy na zewnątrz, a jak mi Bóg 
miły, pokażę ci 
kilka niezłych sztuczek.
Roger niespodziewanie rozchmurzył się, a na jego twarzy zagościł pełen 
uprzejmości 
uśmiech.
— Na brodę proroka (którego wspiera Bóg) — rzekł. — Nawet nie myślałem, że 
spotkam tak 
wspaniałego Franka. Od miesięcy nikogo nie zabiłem i moje muskuły zastały się 
bez ćwiczeń. 
Sam tego chciałeś, chodźmy więc!
— Lordowie! Światłości moich oczu! Spokojności mego serca! — Wybuchnął Atlantes. 
— 
Nie potrzebujesz kolejnej śmierci i dobrze wiesz, że gdyby w tym zamku ktoś 
umarł naglą 
śmiercią, przypieczętowałoby to naszą zgubę, wiedz przy tym, że oddałbym własne 
życie za 
moich szlachetnych gości, lordów w gronie magów, klnę się na wszystko. Chodźcie 
panowie, 
pozwólcie mi wskazać wasze kwatery, które, mimo że to tylko parę sienników w 
bocznym 
skrzydle, są najlepszymi pośród tych, jakie może zaoferować Carena.
— Podzielę się z wami zawsze — powiedział Hadżi — nawet jeżeli to, co mam, jest 
zaledwie 
potową precelka.
Postąpił naprzód i poprowadził ich jak kwoka kurczęta. Sienniki w bocznym 
skrzydle okazały 
się komnatami wielkości auli uniwersyteckiej, obwieszonymi jedwabiem i 
zastawionymi bogato 
zdobionymi meblami. Ściany i sufit, na których można było dostrzec główki nitów 
spinających 
żelazne płyty konstrukcji przypominały jednak Shea wnętrze okrętu wojennego.
Atlantes starał się ich uspokoić:
— Zaraz przyniosą wam kawę i nowy przyodziewek. Ale na Allacha, biegli w magii 
lordowie, 
pozwólcie, aby głos przyjaźni wstrzymał porywczą rękę. Nie chowajcie w sobie 
złości i urazy 
wobec krewniaka waszego oddanego przyjaciela. Ot, młodość! — Przetarł dłonią 
oczy, a Shea 
zaskoczony dostrzegł, że Atlantes ściera w ten sposób najprawdziwszą Izę, która 
połyskiwała mu 
na palcach.
— Chwała Kordoby. Czasami zdumiewam się , że perfumowana woda z łaźni Hamana nie 
zamarza z rozpaczy nie mogąc dorównać takiemu pięknu. Czyż więc być może, że 
taki ktoś 
więcej myśli o przelewie krwi niźli o piersiach dziewczęcia?
Skłonił się kilkakrotnie i już go nie było.
3
— Na miły bóg, Haroldzie! — rzucił Polacek lustrując z niesmakiem powłóczyste 
szaty. — 
Mamy nosić te koszule nocne?
— Czemu by nie? Jeśli wlecisz między wrony, musisz krakać jak i one. Poza tym 
jeżeli chcesz 
wpaść w oko którejś z tutejszych piękności, musisz być modnie ubrany.
— Pewno tak… Ten mały czarodziej to niezły cwaniak. A to co? Szalik?
Shea podniósł długą czerwoną wstęgę.
— Sądzę, że to twój turban — odpowiedział. — Musisz omotać go sobie dookoła 
głowy, no, 
wiesz jakoś tak.
— Jasne, kapuję — odrzekł Polacek i z nonszalancją jąl owijać sobie głowę 
materiałem.
Naturalnie pokręcone zwoje natychmiast zsunęły mu się na szyję. Kolejna próba 
przyniosła 
taki sam efekt. Wysiłki Shea dały nieco lepszy rezultat, aczkolwiek turban 
trzymał się wyłącznie 
dzięki temu, że opierał się na jego jednym uchu, a koniec materiału zwisając 
łaskotał go w 
policzek. Polacek rozejrzał się i zrobił zabawną minę.
— Myślę, że musimy zawołać krawca albo poczekać, aż wydadzą nam bardziej 
tradycyjne 
nakrycia głowy.
Shea zmarszczył brwi.
— Vaclavie, dam ci dobrą radę, wyluzuj trochę, dobra? W miejscach takich jak to 
musisz być 
trochę mniej nadęty. Jeżeli nie spuścisz z tonu, prędzej czy później poderżną 
nam gardła.
Polacek uniósł jedną brew.
— Coś takiego? I kto to mówi? Małżeństwo faktycznie cię odmieniło. A skoro o tym 
mowa, 
jakie tu panują prawa? Bo wiesz, chciałbym skorzystać z propozycji Atlantesa i 
uderzyć do tej 
tancerki. Jest zbudowana jak…
Drzwi otwarły się z trudem i pojawiło się w nich długowłose, wielkouche 
indywiduum, 
którego fizjonomia przypominała pysk psa rasy nowofunlandzkiej. Bez zbędnych 
ceregieli 
indywiduum rzuciło:
— Lord Roger!
I cofnęło się, by przepuścić najwspanialszego z paladynów i rycerzy. Shea ze 
zdumieniem 
zauważył, że jak na tak olbrzymiego mężczyznę, paladyn porusza się wyjątkowo 
lekko. Byłby 
rzeczywiście niebezpiecznym przeciwnikiem.
— O, cześć — pozdrowił gościa chłodno.
— I powiedz, bo jestem tu nowy, czy zawsze wchodzicie bez pukania? — dodał 
Polacek.
— Lord jest panem swoich salonów — odparł Roger wyniośle, jakby pochodził co 
najmniej z 
Hohenzollernów. Odwrócił się do Harolda. — Dotarło do mnie, człowieku, żeś 
istotnie z 
rycerskiego rodu, mogę przeto bez wstydu i przeszkód utoczyć trochę twojej krwi. 
Jako żem 
doświadczonym wojownikiem, mężem znanym z dzielności i waleczności, mógłbym dać 
ci fory i 
nie założyć do tego pojedynku zbroi, podczas gdy ty wystąpisz w pełnym 
rynsztunku. To 
wszystko jednak, pod warunkiem, że magowie zdejmą zaklęcie uniemożliwiające 
przelewanie 
krwi w zamku.
Gdyby Shea miał ze sobą szpadę, która tak dobrze służyła mu w Krainie Czarów, 
być może 
przyjąłby tę propozycję. A tak skłonił się tylko.
— Dzięki, to miło z twojej strony. Powiedz, proszę, czy właściwie zrozumiałem, 
że Atlantes 
jest twoim wujem?
— Nie ma innej możliwości — odparł Roger ziewając i dyskretnie palcami 
przysłaniając 
otwarte usta — choć jest on raczej jak stara babka, jednooka niania, która 
wszystkich tutaj trzyma 
z dala od brutalnych sportów i zachowania urągającego dobrym manierom. To jednak 
mogłoby 
się skończyć, gdyby znalazł się ktoś, kto prócz chęci do walki znałby się trochę 
na rzucaniu i 
zdejmowaniu zaklęć.
Roger mówił, a Shea przez cały czas miał wrażenie, że spoza maski znudzenia i 
obojętności 
obserwują go czujne oczy paladyna. Powoli zaczął też pojmować cel wizyty 
postawnego 
mężczyzny, nie chciał jednak przedwcześnie tego zdradzić.
— Uhm — hm. Może powiedziałbyś mi łaskawie, o co właściwie chodzi? Sir Reed 
uważa, że 
Atlantes bardzo się czymś frasuje. A może spodziewasz się ataku chrześcijańskich 
rycerzy?
— Ha! Nie lękałbym się, nawet gdyby zebrał się ich cały tuzin — odparł Roger i 
napiął 
mięśnie. — Nic jednak nie wiem o ifrytach i czarach, a odkąd książę Astolph 
ukradł Atlantesowi 
hipogryfa, niewiele jest tu rozrywek.
Shea znieruchomiał, świdrując Rogera wzrokiem.
— A propos, co takiego mówiłeś o rudowłosej dziewczynie?
Roger nie dostrzegł pozornej obojętności, z jaką zadano to pytanie.
— Nie ma Boga prócz Allacha; było to ledwie parę dni temu, gdy przebywał wśród 
nas lord 
Dardinell; wtedy właśnie Atlantes i czarodziej, wasz przyjaciel, odnieśli sukces 
prokurując 
pewne zaklęcie. Pojawił się wielki ogień i słychać było jęki złych duchów. 
Początkowo nic na to 
nie wskazywało, jednak ta dziewka najwyraźniej przynosi pecha. Dobrze zbudowana, 
ubrana 
jednak zupełnie nie po kobiecemu, jak łowczyni. I te rude włosy, które już same 
w sobie zdają się 
zapowiadać nieszczęście. Utrata hipogryfa może być zaledwie początkiem. Czy 
spotkałeś kiedy 
tę nieszczęśnicę?
— To moja żona — odpowiedział Shea.
— W imię Allacha! Czy w twoim świecie nie ma dziewek zwiastujących dobre wieści, 
że 
wiążecie się z tymi od złych? Niewątpliwie wniosła ci w posagu ogromne wiano.
Shea pominął tę kwestię milczeniem i mruknął:
— Czy ktoś coś o niej słyszał, odkąd opuściła zamek?
— Dotarło do mnie, że jeden z myśliwych widział ją w górach z księciem 
Astolphem. Byli 
pieszo. Ich komitywa kładzie się cieniem trwogi na sercu mojego wuja, choć on 
nie wie, co może 
oznaczać.
— A nawiasem mówiąc, kim jest książę Astolph?
— Niechaj Allach wybaczy ci niewiedzę. Astolph to jeden z tych, których 
chrześcijanie, 
niechaj będą przeklęci, zwą paladynami. Dzielny to rycerz i rad z nim fechtuję, 
bo zaiste 
przyjemność to nie lada, chociaż pochodzi z wyspy na dalekiej Północy, gdzie 
panuje taki ziąb, 
że ludzie mają całkiem sine twarze, choć są Frankonami.
— Powiedz, Rogerze — wtrącił nagle Polacek — dlaczego, skoro tak nienawidzisz 
chrześcijan, masz chrześcijańskie imię?
Straszny grymas wykrzywił kamienne dotąd oblicze paladyna, a Shea tylko czekał, 
kiedy 
Wścibski Czech za swą bezczelność dostanie po pysku; Roger jednak, choć nie bez 
wysiłku, 
zdołał się opanować.
— Odpowiem, choć nie dlatego, że zadałeś pytanie, które było jak warknięcie psa, 
proszącego 
o baty — powiedział — lecz z szacunku dla rycerza proponującego mi ofiarę ze 
swej krwi. 
Wiedz przeto, o nieoświecony, że my w Carenie zbyt szlachetnego jesteśmy ducha, 
by mieszać 
się w spory książąt, lecz walczymy z honorem pod takim sztandarem, pod jakim nam 
przyjdzie 
wojować. Jeśli zaś bój jest zażarty, nie ma znaczenia, w czyim imieniu go 
toczymy. — Roger 
parsknął i spiorunował Polacka wzrokiem. — A co przed chwilą powiedziałeś o 
niewolnicy, 
która tańczyła ku waszej uciesze?
— Cóż… — mruknął Polacek — Atlantes złożył mi bardzo… hmm… hojną ofertę i 
właśnie 
się zastanawiałem, czy nie powinienem jej przyjąć… choćby z uprzejmości.
— Dość, barbarzyńco — rzekł Roger. — Wiedz, że ten zamek i wszystko, co w nim 
jest, 
zostało zbudowane dla mojej przyjemności. Jeżeli wolą moją będzie wziąć tę 
dziewkę za swą 
konkubinę, po prostu to uczynię i już. Pokój z wami — warknął i wyszedł.
Psiogłowiec zamknął za nim drzwi.
— Widzisz, Wacku? Igranie z takimi typami jak ten, to jak napomknięcie 
Capone’owi, że nie 
podoba ci się kolor jego krawata. A teraz wskakuj w swe łaszki i chodźmy 
zobaczyć się z 
doktorem. Zauważyłem, że rozgryzł już technikę wiązania turbana i może będzie 
mógł nam 
pomóc.
Poprowadził Vaclava do apartamentu Chalmersa. Doktor akurat zbijał bąki i wesoło 
przy tym 
podśpiewywał.
Magią paramy się tajemną,
By ze zmarłymi poplotkować.
Efekty czasem są zabawne,
Czasem tragiczne, lecz bez obaw,
Napój miłosny sprokurujem
W ilościach…
— Co mogę dla ciebie zrobić, Haroldzie?
— Pomóż nam z tymi okropnymi szarfami. — Shea patrzył jak doktor szybkimi, 
wprawnymi 
ruchami zawiązuje turban na głowie Polacka i następnie zaczął manipulować przy 
jego własnym. 
— Roger mówi, że Belphebe jest gdzieś w górach, niedaleko. Możesz pomóc mi się 
stąd 
wydostać, abym mógł jej poszukać.
Chalmers zmarszczył brwi.
— Nie widzę potrzeby tak nagłego wyjazdu — mruknął. Ta młoda dama 
niejednokrotnie 
dowiodła, że potrafi o siebie zadbać. Łączy w sobie zdolności adaptacyjne 
zarówno biologicznej, 
jak i psychologicznej natury. Poza tym w obecnej chwili twoje zniknięcie byłoby 
nie na miejscu. 
Musimy… ee… wymyślić coś innego, co posłużyłoby naszym wspólnym interesom, a 
obecnie 
stanąłem przed nader ważnym problemem…
— Och, przecież Wacek może tu zostać i zająć się nią — odrzekł Shea.
— Vaclav to światły, młody człowiek, lecz obawiam się, iż nazbyt 
nieodpowiedzialny — 
powiedział z naciskiem Chalmers, ignorując protesty ze strony Polacka. — 
Wykazuje on również 
godną ubolewania słabość do płci pięknej, nie mówiąc już o tym, że brak mu 
wyszkolenia w 
posługiwaniu się nawet najprostszą odmianą magii. Ty jesteś jedyną osobą, na 
której mogę 
polegać.
Shea uśmiechnął się ponuro.
— W porządku — rzucił krótko. — Wiedziałeś, że ten argument mnie przekona. Ale 
gdy 
tylko uporządkujemy twoje sprawy, będziesz musiał pomóc mi odnaleźć Belphebe.
— Chętnie pomogę, jeśli tylko będę mógł, Haroldzie, jeżeli tylko uda się nam 
trudna sztuka 
uczłowieczenia Florimeł.
Shea odwrócił głowę, aby ukryć błysk gniewu w oczach. Wiedząc, jak uparty bywa 
Chalmers 
nie chciał się z nim spierać. Był jednak doświadczonym psychologiem i 
podejrzewał, iż okaże 
się, że przemianie Florimeł może asystować również przebywając poza zamkiem 
Carena.
— Posłuchajcie, wy dwaj — rzekł Polacek. — Chyba ja też na coś się tu przydam. 
Może 
pokazalibyście mi, jak właściwie działa ta magia?
— Już zaplanowałem cykl wykładów na ten temat — oznajmił Chalmers. — Zaczniemy 
od 
podstawowych założeń, jak na przykład różnice między magią współczulną a 
czarami…
— A co wy na to, bym już teraz mógł się nauczyć paru solidnych zaklęć? — rzucił 
Polacek. 
— Takich, których od razu mógłbym używać? Teorię odłożylibyśmy na potem, a ja 
pojąłbym ją 
lepiej, gdybym przyswoił sobie magię w praktyce.
— To nie byłoby właściwe nauczanie — zaoponował Chalmers. — Powinieneś wiedzieć, 
że 
nie należę do tych tak zwanych postępowców, którzy wierzą, że uczeń najlepiej 
przyswaja 
materiał podawany mu w chaotyczny, niesystematyczny sposób.
— Ale — wykrztusił Polacek — ale ja mam powód…
— Taa? — burknął Shea. — Cóż to ci chodzi po głowie, Wacku? — To moja sprawa.
— Jak nam nie powiesz, to się nie dowiesz.
— Vaclavie! — warknął ostrzegawczo Chalmers.
Polacek przez kilka chwil zmagał się ze sobą.
— Chodzi o tę małą kobietkę — wyjaśnił. — Tę tancerkę. Naturalnie, w normalnych 
okolicznościach, w ogóle bym się nie przejmował…
Na te słowa Shea ryknął śmiechem.
— Właściwie jeszcze nie zostaliśmy sobie przedstawieni, ale jedno jest pewne — 
ciągnął 
Wścibski Czech — ten wielki osioł, nie będzie mi mówił, co mam robić. Pomyślałem 
sobie, że 
gdybyście nauczyli mnie paru zaklęć, mógłbym rzucić je na niego i…
— Nie! — krzyknęli jednocześnie Shea i Chalmers.
— Już i tak tkwimy po uszy w kłopotach — powiedział doktor — i nie potrzeba nam 
dodatkowych komplikacji. Nie wiem, na przykład, jak uwolnić się od tego 
natrętnego Atlantesa, 
który wciąż marudzi o klątwie ciążącej na zamczysku.
— Ten wielkolud coś mi o niej wspominał — rzekł Polacek. — Ale o co właściwie 
chodzi? 
Wydaje się, że jakiś czas temu na zamek rzucono czar; podejrzewam, iż stało się 
to podczas jego 
budowy. Sprawa przedstawia się tak: jeżeli w obrębie tych murów zostanie 
przelana krew, jeżeli 
ktoś umrze, cała budowla zostanie obrócona w perzynę. Nie będę zanudzał was 
szczegółami, 
które są niewiarygodnie skomplikowane. W normalnych okolicznościach z 
przyjemnością 
pomógłbym Atlantesowi, teraz jednak dochodzę do wniosku, że może zaklęcie 
powinno pozostać 
w mocy. Inaczej nasz przyjaciel Roger mógłby nie powstrzymywany już żadnym 
zakazem 
porąbać ciebie albo Harolda na kawałki, i to wyłącznie folgując swemu pragnieniu 
doskonalenia 
sztuki fechtunku.
— Nie boję się tego wielkiego osła — mruknął Shea. — Założę się, że jedyne, co 
wie, to jak 
machać mieczem, choć i to nie na pewno.
— Być może. Niemniej jednak powinienem zaopatrzyć się w jakąś broń. Byłoby 
wyjątkowo 
smutne, gdyby krwawo i brutalnie położono kres naszej przyjaźni. Co więcej, 
przypomnę ci, jako 
młodemu żonkosiowi, o pewnych… hmm… obowiązkach, które masz do wypełnienia.
Shea omal nie zapadł się pod ziemię. Było mu wstyd, że na kilka minut zapomniał 
o żonie.
— A ja wciąż uważam, że powinieneś nauczyć mnie kilku zaklęć — upierał się 
Polacek. — 
Obiecuję, że nie zamienię Rogera w żółwia błotnego ani nic w tym rodzaju. 
Niemniej 
powinienem móc się w jakiś sposób obronić.
— Wiedza przyswojona pospiesznie niewiele by ci pomogła — odrzekł stanowczo 
Chalmers. 
— Wykłady odbędą się zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią.
Polacek poderwał się na nogi.
— Jesteście okropni. Mam zamiar spotkać się z Atlantesem. Może on zna parę 
sztuczek — 
powiedział i wybiegł z komnaty zatrzaskując za sobą drzwi.
Shea spojrzał na Chalmersa, na którego pociągłym obliczu odmalowało się 
zaniepokojenie.
— Jak sądzisz, doktorku, powinienem go powstrzymać? Raz już o mało nie napytał 
sobie 
biedy.
— Wątpię aby Atlantes był na tyle nieroztropny, by podzielić się tajemną wiedzą 
z naszym 
popędliwym, młodym przyjacielem, wiedząc, iż mógłby narazić na niebezpieczeństwo 
nas, jak i 
całe zamczysko. — Chalmers pokręcił głową. — W rzeczy samej, chyba będzie nawet 
lepiej, 
jeśli nasz gospodarz uzyska na twój temat dość — hmm — niepochlebną opinię, od 
swego 
gorącoglowego gościa. Teraz, gdybyś zechciał mi pomóc i przytrzymać atanor, 
dokończę 
przygotowywanie mikstury i będziemy mogli udać się na spoczynek.
Ostatnie słowa doktora wywołały w głowie Shea istną gonitwę myśli, tak że 
spojrzał ostro na 
Chalmersa.
— Odmładzasz się, prawda? — zapytał. Chalmers pokraśniał.
— To wydawało się wskazane, z uwagi na — hę — aktywny tryb życia, jaki obecnie 
wiodę. 
Ale jak zapewne zauważyłeś, stosowałem tę miksturę szalenie ostrożnie. Nie 
chciałem 
przedawkować i stać się nastolatkiem.
Shea uśmiechnął się złośliwie, trzymając w ręku atanor.
— To niezbyt mądrze doktorku. Nie wiesz, co statystyki mówią na temat 
nastolatków?
4
Haroldowi śniło się, że tonął w oceanie oliwy, zbyt gęstej, by w niej pływać. Za 
każdym 
razem, gdy udawało mu się pochwycić znajdujący się nad powierzchnią występ 
skalny, i gdy 
próbował wspiąć się nań, ogromny Roger z sadystycznym uśmiechem na rozdrażnionym 
obliczu, 
tępym końcem lancy spychał go z powrotem.
Obudził się, by ujrzeć Vaclava Polacka, siedzącego na brzegu łóżka i 
przytykającego chustkę 
do zaczerwienionego nosa. Całe pomieszczenie cuchnęło zjełczałym olejem. Shea 
chwiejnie 
podszedł do okna przesłoniętego kremową zasłoną. Kiedy ją niezdarnie odchylił, 
poczuł na 
twarzy powiew chłodnego, świeżego powietrza. Wdychał je łapczywie. Hen, poza 
zamkowymi 
blankami ujrzał ośnieżone turnie łańcucha górskiego, różowiejące się w porannym 
słońcu.
— Co u diaska? — mruknął Shea, bo nagle przyszło mu na myśl, że ktoś może 
próbował ich 
otruć.
Stojąc możliwie najbliżej otwartych okiennic przebrał się w przygotowane dlań 
powłóczyste 
szaty i nie tracąc czasu na zawiązywanie turbanu wyszedł na korytarz. Tu odór 
był jeszcze 
silniejszy. Kiedy skręcił za róg, nieomal zderzył się z emirem Thrasy, który 
właśnie tamtędy 
przechodził. Emir trzymał pod nosem przekrojoną pomarańczę.
— Co tu tak diabelnie cuchnie, mój szlachetny przyjacielu? — spytał Harold.
— W rzeczy samej, mój panie, diabelny to smród, który zda się napływać wprost z 
otchłani 
piekielnych. Co się jednak tyczy przyczyny onego, doniesiono mi, iż to Atlantes 
(oby muchy 
zalęgły mu się w uszach!) zapomniał powtórzyć zaklęcie.
— Jakie zaklęcie?
— Nie inne niż to, które sprawia, że odór jest niewyczuwalny, tak jak pieczęć 
Salomona 
utrzymuje w ryzach złośliwe demony. Pewne jest wszak, że nie istnieją zaklęcia 
przeciwko rdzy i 
dlatego zamek ten musi być należycie naoliwiony, bo w przeciwnym razie zagłada 
przyszłaby 
nań wcześniej niż później. Niestety, zaklęcie zmieniające ciężki smród oliwy w 
miły dla nosa 
zapach jest ulotne niczym poranna bryza i trzeba je dość często powtarzać, by… — 
Przerwał, bo 
zza załomu korytarza wyłonił się mocno poruszony Atlantes.
— W imię Allacha, którego sławimy — pozdrowił ich. — Najszlachetniejsi panowie, 
nie 
rzucajcie gromów na waszego uniżonego sługę. — Kłaniał się jak metronom. — 
Raczcie 
obdarzyć mnie łaską swojego wybaczenia, bym uwolnił się od obaw, a serce me 
przestało bić tak 
szybko. — Znów pokłonił się kilka razy. — Dopraszam się waszej łaskawości i 
proszę, byście 
udali się wraz ze mną na śniadanie. Czujecie? Oto powietrze już się oczyszcza, a 
każdy powiew 
jest dla płuc tym, czym łyk świeżej wody dla spragnionego! A jak tam wasz 
giermek, szlachetny 
panie? Czy młodzieniec ma się dobrze?
Apetyt, który zwykle Haroldowi dopisywał, znikł gdzieś pod wpływem wstrętu 
wywołanego 
odorem oliwy. Mimo to zawołał Polacka, a emir Thrasy szczęśliwie wybawił go od 
odpowiedzi.
— Zaprawdę — rzekł — wszelkie nasze dolegliwości i niedogodności pryskają na 
myśl o 
czekających nas rozkoszach, tak jak wtedy, gdy czuć było fetor trupów, kiedy to 
lord Roger u 
wrót Pampeluny wyrżnął w pień dwa tysiące niewolników i w morderczym szale tak 
się 
rozpędził, że zapomniał zostawić przy życiu choć jednego, który mógłby uprzątnąć 
ciała.
Gospodarz zaprowadził ich na śniadanie. Podano pieczone jagnię i kwaśny, białawy 
płyn, 
który Shea zidentyfikował jako mleko, choć raczej nie pasteryzowane. Roger leżał 
na 
poduszkach pod przeciwległą ścianą, naprzeciw Harolda. Posilał się bardzo głośno 
i łapczywie. 
Doktor Chalmers nie pojawił się. Kiedy kwiat rycerstwa skończył śniadać, co 
zamanifestował 
cmokając i wysysając resztki ze szpar między zębami, wstał i zbliżywszy się do 
Shea rzucił 
znacząco:
— Skoro zgodnie z rozkazem mego wuja nie możemy ze sobą walczyć — mruknął. — Czy 
zechciałbyś, panie, okazać honor i potykać się ze mną przy palach?
— Gdzie? — zapytał Polacek.
Ignorując ostentacyjnie jego pytanie, Shea odrzekł:
— Z przyjemnością. Lecz ktoś będzie musiał pożyczyć mi miecz. Wyruszyłem w takim 
pośpiechu, że zostawiłem swój w domu.
Pale okazały się być rzędem starych, marnie wyglądających słupów wbitych w 
ziemię na 
dziedzińcu. Za ich linią grupka mężczyzn w turbanach z herbami zamkowymi 
strzelała do tarcz z 
krótkich, podwójnie łamanych łuków. Wyglądali osobliwie, gdyż mieli głowy 
pawianów.
Kiedy Shea i Roger wyszli na dziedziniec, lord Mosco, Saracen tak gruby, że 
fałdy tłuszczu na 
jego ciele przelewały się, gdy szedł, stał właśnie naprzeciwko jednego z pali ze 
scimitarem w 
jednym i okrągłą tarczą w drugim ręku. Wydał przeciągły okrzyk bojowy, rzucił 
się naprzód 
wyjątkowo lekko jak na człowieka jego budowy i ciął zamaszyście. Posypały się 
drzazgi. Mosco 
jął tańczyć dookoła słupa i wykonawszy kolejne cięcie, ryknął na całe gardło:
— Allach–il–Allach! Mahmud! Mahmud! — Nagle przerwał i wrócił do stojącej na 
uboczu 
grupki mężczyzn.
— Lordzie Margean, czy zechcesz opatrzyć mój pokaz swym nienagannym komentarzem?
Margean miał na głowie bezkształtną czapę zamiast turbanu, a jego nos sprawiał 
wrażenie, iż 
co najmniej raz musiał zostać poważnie złamany.
— Spisałeś się umiarkowanie dobrze — ocenił. — Podczas ataku dwakroć odsłoniłeś 
lewy 
bok, a twój okrzyk wojenny nie zabrzmiał jak należy. Wróg zawsze traci ducha na 
dźwięk słów 
wykrzyczanych z zapałem. Niechaj imię Pańskie będzie błogosławione — westchnął 
Mosco z 
rezygnacją.
— Obawiam się, że jestem już zgubiony, chyba że strzec mnie będą anioły i ręka 
mego 
mistrza… Ale, ale, czyż nie moglibyśmy nasycić naszych oczu widokiem 
frankońskich 
wojowników?
Rozległ się pomruk aprobaty.
— Nie pozostaje wam, panie, nic innego, jak wykonać popisowy atak na któryś z 
pali — 
zwrócił się Mosco do Polacka.
— Lepiej powiedz, że nadwerężyłeś sobie nadgarstek — mruknął Shea.
Polacek miał jednak inny pomysł.
— Poradzę sobie. Obserwowałem go, no nie? Skąd mogę wziąć jeden z tych tasaków? 
Emir 
podał mu swoją, nieco zużytą, pokrytą mnóstwem szczerb szablę. Polacek podszedł 
do słupa i 
zawołał:
— Ha… ha… ha… Harold! — I zamachnął się, by ciąć z dołu do góry. Źle ocenił 
jednak 
wysokość słupa, cios chybił celu, a Polacek stracił równowagę. Nogi mu się 
poplątały i aby nie 
upaść musiał przytrzymać się pala.
— To taki mój specjalny atak — wyjaśnił po chwili z grymasem wstydu na twarzy. — 
Najpierw finguję cięcie, a następnie przechodzę do zwarcia, przewracam 
przeciwnika i już jest 
mój.
Nikt jednak nie uznał tego epizodu za zabawny. Oblicze Margeana wyrażało 
pogardę, inni 
odwracali wzrok, tylko Roger patrzył na Shea, jakby przypominając, że teraz 
kolej na niego.
Shea zważył w dłoni szablę Thrasy’ego. Nawet pomijając szczerby broń była źle 
wyważona, 
przynajmniej dla stylu walki, który uprawiał.
— Czy ktoś mógłby mi pożyczyć prosty miecz?
Lord Margean, który sprawiał wrażenie tutejszego trenera, klasnął w dłonie i coś 
zawołał. Po 
chwili zjawił się sługa z wielbłądzią głową, przynosząc żądaną broń. Harold 
zważył ją w ręku. 
Klinga była raczej prosta, lecz wyraźnie przeznaczona do cięć jak u szabli, 
czubek ostrza 
zaokrąglony, rękojeść krótka jak dla dziecka. Za to wyważenie było lepsze i mimo 
że broń — 
nieco za ciężka — nie najlepiej nadawała się do fechtunku, mogła okazać się 
niezła, gdyby nią 
trochę poćwiczyć. Shea zbliżył się do pala bez okrzyku.
Najpierw wykonał proste pchnięcie, następnie pchnięcie z wypadem, wreszcie fintę 
i wypad. 
Po paru minutach był już spocony jak szczur, lecz z zadowoleniem przyjął pomruk 
widzów, po 
części zaintrygowanych, ale też pełnych uznania.
— Zaprawdę, szlachetny rycerzu — rzucił Margean — osobliwy to sposób fechtunku. 
Zda mi 
się, że gdybyś miał swój frankoński miecz, nanizałbyś nań jednego lub i dwóch 
wrogów.
Wszyscy zaczęli nagle głośno analizować styl walki zaprezentowany przez Shea.
— Zważcie, panowie, gdyby klinga miała mocny i ostry szpic, można by przebić z 
łatwością 
kolczugę nawet z damasceńskiej stali… Nie, nie dla mnie te nowe, a osobliwe 
sztuczki… 
Spójrzcie wszelako jaki zyskuje się w ten sposób zasięg… W ferworze walki 
człowiek i tak tnie 
na oślep… Oho! (tak podsumowano wysiłki sir Audibrada, który nieporadnie 
usiłował 
naśladować wypad Shea) — widać wyraźnie, że sztuczek szlachetnego sir Harolda 
nie sposób 
nauczyć się pomiędzy jedną a drugą filiżanką wieczornej kawy.
Tylko Roger miał pogardliwą minę. Bez zbędnych wstępów podszedł do najbliższego 
pala i 
dziedziniec zamkowy wypełnił się bojowym wrzaskiem. Zamachnął się zakrzywioną 
szablą. 
Łup! Ostrze zagłębiło się w drewnie… Lup, łup, łup. Wraz z ostatnim ciosem górna 
połowa słupa 
odpadła i poleciała wysoko. Roger odwrócił się do Shea i uśmiechnął zjadliwie. 
Shea przełknął 
ślinę.
— Świetna robota, o chlubo swoich czasów.
Roger wsunął szablę z powrotem do pochwy i oddał służącemu.
— O, Frankonie — to jedynie dziesiąta część tego, co mógłbym zaprezentować, 
gdybym w 
boju spotkał godnego przeciwnika. Nie ciebie wszak, synu niepowodzeń, bo 
tańczysz jeno i 
prężysz się jak tancerki mego wuja.
Kiedy Shea i Polacek dokonali ablucji stojąc w cebrzykach i polewając się 
nawzajem wodą, 
ten ostatni zapytał:
— Jaki mamy program na resztę dnia?
— Sądzę, że w większości całe popołudnie zejdzie nam na próżnowaniu, a wieczorem 
Atlantes zaprezentuje nam swój spektakl.
— Można by pomyśleć, że tym ludziom znudziło się życie!
— Rogerowi na pewno. Ma ochotę komuś przyłożyć, lecz nie do końca rozumiem, 
dlaczego 
Atlantes mu na to nie pozwala. Poza tym dzieje się coś dziwnego, choćby ta 
sprawa z naszym 
staruszkiem, który próbuje załatwić sprawę z Florimel. Żałuję, że nie znam 
lepiej Orlanda 
szalonego bo przynajmniej wiedziałbym, z czym przyjdzie się nam zmierzyć. Teraz 
mamy 
spotkanie z doktorkiem, no wiesz, chce nam przedstawić swoje nowe teorie, nad 
którymi właśnie 
pracuje. Gotów?
— Dobra, chodźmy.
Gdy dotarli do apartamentu Chalmersa, przypuszczenie, że smród oliwy pochodzi 
właśnie 
stąd, zmieniło się w pewność. Chalmers był zmartwiony.
— Skłonny jestem uważać, że nieudane powtórzenie zaklęcia z oliwą nie całkiem 
było 
wypadkiem przy pracy — odparł, gdy Shea zadał mu pytanie.
— Zauważyliście chyba, że odór jest tu silniejszy. Atlantes jest wyjątkowo 
przebiegły i nie 
wątpię, że w pełni zdaje sobie sprawę z… hmm… wrażliwości Florimel. To sprawiło, 
że młoda 
dama poczuła się niezdrowa.
— Ciekawe, dlaczego miałby tego chcieć? — zastanawiał się Shea. — Może jest 
sadystą. 
Zgodnie z regułą, patologiczne wzorce seksualne powinny być na porządku dziennym 
w świecie 
muzułmańskim, gdzie jak wiadomo, wszystkie szanowane kobiety trzymane są w 
zamknięciu. 
Poza tym jego osobowość przywodzi mi na myśl innego sadystę, którego profil 
kiedyś 
opracowywaliśmy. Wie pan o kogo mi chodzi, o tego maniaka, którego potem dopadło 
Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami.
— Van Gildera? — Chalmers pokręcił głową. — Po pierwsze, związki, o których 
mówisz, nie 
wychodzą poza sferę domniemywań. Poza tym byłby to wyjątkowy przypadek, aby 
prawdziwy 
sadysta uciekał się do tak niebezpośrednich metod.
— Sądzi pan — rzekł Polacek — że prawdziwy sadysta to taki, który sam miażdży 
karki 
swoim ofiarom?
Chalmers pokiwał głową.
— A przynajmniej jest stale obecny i nadzoruje całą operację. Istnieje wiele 
wyjaśnień 
tłumaczących złowrogie knowania takich typów, ale sadyzm możemy raczej 
wykluczyć. 
Powiedziałbym raczej, że w grę wchodzą jakieś ukryte pobudki.
— To znaczy jakie? — wtrącił Shea.
— Może Atlantes ma nadzieję zmusić mnie do zdjęcia klątwy, która rzekomo ciąży 
na 
zamczysku. Haroldzie, choćby z tego tylko powodu, nie daj się sprowokować i 
wciągnąć w 
śmiertelny pojedynek. Nigdy nie wiadomo, kiedy to zaklęcie zacznie działać.
— Nie boję się go — odparł Shea, choć bez przekonania.
— Wygląda na to, że przeważająca większość tutejszych facetów tylko czeka, żeby 
dać komuś 
po łbie — wtrącił Polacek. — Dlaczego nic pan z tym nie zrobi?
— Wszystko zależy od zwykłego zachowania ostrożności i rozwagi — rzekł z 
naciskiem 
Chalmers. — Zwycięzcą w tej gromadzie typów spod ciemnej gwiazdy, w której i my 
się 
znaleźliśmy, będzie ten, kto najdłużej zdoła powstrzymać się od nieprzemyślanych 
i 
impulsywnych poczynań. A teraz, panowie, od czego zaczniemy?
Pół godziny później:
— …elementarne zasady podobieństwa i przenoszenia — ciągnął — są możliwe do 
zastosowania w dziedzinie magii. Po pierwsze, budowa zaklęć. Normalny czar 
zawiera w sobie 
dwa składniki, które można określić jako słowne i somatyczne. Pod względem 
struktury słownej, 
liczy się to, czy zaklęcie jest oparte na zawiadywaniu rzeczami, które mamy w 
posiadaniu, czy 
też wymagane jest odwołanie się „do wyższej instancji”.
— To nieco inna teoria niż ta, którą prezentowałeś dotychczas — rzekł Shea.
— Bo to nieco inne kontinuum czasoprzestrzenne. Usiłuję powiązać wszystko z 
naszymi 
obecnymi problemami, więc proszę, nie przerywajcie. Najważniejsza jest, jak 
sądzę prozodia. 
Wers powinien być tworzony w poetyckiej konwencji obowiązującej w określonej 
kulturze i 
odpowiadać rzeczom, do jakich się odnosi. Na przykład w Asgardzie wers powinien 
być 
aliteracyjny, natomiast w Krainie Czarów metryczny i rymowany. W świecie 
mitologii japońskiej 
wers musi zawierać określoną liczbę sylab, w innym…
— Ale czy nie jest tak, że każdy wiersz, który układamy w określonym celu ma z 
natury 
rzeczy właściwą formę? — spytał Shea.
— To możliwe. Chciałem tylko powiedzieć, że do osiągnięcia upragnionego wyniku, 
to 
znaczy skutecznego zaklęcia, potrzeba minimalnej wprawy w układaniu wierszy. 
Dlatego 
właśnie ty, Haroldzie, obdarzony talentem literackim osiągasz często tak 
niezwykłe efekty…
— Posłuchajcie — odezwał się Polacek. — W tej krainie jednym z najpoważniejszych 
problemów jest ogólna abstynencja. Czy zatem jeśli złożę parę wersów i wyśpiewam 
je o tak:
Piwko, piwko, chłodne piwko
Wypełnij mnie, nie zwlekaj
Lej się szybko, lej!
To dostanę jasne zimne z pianką?
— Vaclavie! — rzucił srogo Chalmers. — Błagam, zanim coś powiesz, najpierw się 
dobrze 
zastanów. Gdyby układ słów był właściwy, mógłbyś nagle zostać wypełniony żądanym 
napojem, 
a wątpię czy twoje organy wewnętrzne zniosłyby ten eksperyment. Szczególna 
precyzja wyrażeń 
jest absolutnie niezbędna. Śmiem zauważyć, że wierszyk, który tak nieudolnie 
zadeklamowałeś, 
zawierał prośbę, abyś został wypełniony piwem, a chyba chciałeś je raczej wypić. 
Dobrze, o 
czym to ja mówiłem? A, o czarach. Obawiam się, że magia, podobnie jak 
psychiatria z 
wspomnianych przeze mnie przyczyn na zawsze pozostanie sztuką. Istnieje wszelako 
również 
somatyczny aparat zaklęć, podlegający bardziej ścisłym zasadom. Niestety, jak 
dotąd trudno mi 
go jeszcze wychwycić, lecz mam nadzieję, że dokonam tego obserwując Atlantesa 
lub któregoś z 
was, moi panowie. Jestem pełen atencji dla jego wprawy w posługiwaniu się 
czarami, a w 
szczególności prezentowanej przez niego zdolności teleportacji, zarówno ludzi 
jak i półłudzi…
Chalmers mówił dalej, ale Shea już go nie słuchał. Myślami był już daleko. 
Większość z tego, 
o czym mówił, wykoncypowali już wcześniej w Krainie Czarów z Belphebe. Belphebe! 
Musiała 
być obecnie Belphegorem, o którym wspominał doktor. Opalonym i piegowatym 
Belphegorem o 
sprężystym kroku. Pytanie, w jaki sposób można przywrócić jej poprzednią 
osobowość, wiązało 
się ze wspomnianym somatycznym elementem, który tak intrygował Chalmersa. 
Należało poznać 
sekrety Atlantesa i…
Nagły wybuch Polacka wyrwał Harolda z zamyślenia. Wścibski Czech poderwał się i 
wykrzyknął:
— Oczywiście doktorze! Już kapuję! Przejdźmy do eksperymentów! Obserwujcie tę 
poduszkę, którą za chwilę zamienię w…
— Nie! — wrzasnęli jednocześnie Chalmers i Shea.
— Dajcie spokój — jęknął Polacek. — Sądzicie, że człowiek nie jest w stanie 
niczego się 
nauczyć?
— Pamiętasz — rzekł Shea — jak na drugim roku chemii wysadziłeś w powietrze 
laboratorium i o mało nie postradałeś przy tym życia? Dlatego zanim spróbujesz 
wyczarować 
choćby mysz, musisz najpierw dowiedzieć się trochę więcej o magii. Najpierw 
teoria, potem 
praktyka.
— Dobrze, dobrze, wiem, ale przecież możecie kontrolować wszystkie moje 
poczynania, a 
poza tym…
Dyskusję przerwało pojawienie się Fłorimel.
— Wróciłam już trochę do siebie, mój panie — rzekła do Chalmersa.
To wynikło jednak ze sprawą wykładu o czarach. Shea wyszedł, aby wszystko sobie 
poukładać, a tymczasem Chalmers podjął się trudnego zadania pohamowania zapędów 
Polacka.
5
Nad blankami zamku wstawał dzień. Od gór wiał lekki, orzeźwiający wietrzyk. Za 
załomem 
muru, w cieniu baszty chroniącej zarówno przed wiatrem, jak przed słońcem, 
Harold Shea 
natknął się na Atlantesa, siedzącego na miękkich poduchach i szukającego czegoś 
w 
pergaminowych zwojach.
Mały czarnoksiężnik poderwał się na równe nogi.
— O, bądź pozdrowiony rycerzu naszych czasów. Czy przyjaciel mego przyjaciela 
zechce 
napić się sorbetu?
— Nie, dziękuję, szlachetny gospodarzu — odrzekł Shea. — Tak się tylko 
rozglądałem, 
chciałem się zorientować, co gdzie jest. Ty zapewne masz w tym rozeznanie, jakiś 
plan czy coś w 
tym rodzaju.
— Wiedz, panie, że niewiele to daje. Wszystkiego, co tylko sobie zamarzy, może 
oczekiwać 
ten, co ukoi serce i przyniesie ulgę lordowi Rogerowi.
— Nie zdawałem sobie sprawy, że uczyniłem w tym względzie coś szczególnego. 
Przygotowujecie dla niego coś ekstra na dzisiejszy wieczór?
Atlantes pstryknął palcami i wzruszył ramionami.
— Zaprawdę, nie mogę wam przedstawić nic z wyjątkiem owych siedmiu dziewic z 
Zerikanii, 
o twarzach niby księżyce. Wszystkie grają na lutniach, śpiewają lub wiodą 
dysputy na temat 
praw Proroka niczym Kazi, a handlarz, który mi je sprzedał twierdzi, że są one 
siostrami — 
bliźniaczkami. Już samo to wydaje się osobliwe. Ty wszelako, pomyślny panie, 
ujrzysz cuda, 
które w porównaniu z nimi są niczym słońce wobec księżyca.
Powiedziawszy to przekrzywił głowę i popatrzył spod oka. Na kogo tym razem 
zastawiał sieć?
— O dwakroć pomyślny panie! — rzekł Shea. — Pewne jest, żem nigdy nie widział 
czegoś 
podobnego. Rzeknij mi jednak — zniżył głos — czy wasz bratanek, lord Roger, 
będzie tym tak 
zachwycony jak ja? Wydaje się niespokojny.
Mały człowieczek uniósł wzrok ku czystemu, błękitnemu niebu.
— Zaprawdę nie ma Boga prócz Allacha, a Mahomet jest Jego Prorokiem! Prawdę 
rzekłszy, 
Roger jest nie tyle niespokojny, co raczej rwie się do bitwy, jak rumak 
wyścigowy do biegu.
— Czemu wobec tego nie pozwalasz mu walczyć?
Atlantes raz czy dwa stuknął się dłonią w okolice mostka, który to gest Shea 
odczytał jako 
bicie się w piersi.
— Mogę wam, panie, powiedzieć wyłącznie samą prawdę. Wiedz tedy, że istnieje 
przepowiednia, o której dowiedziałem się dzięki mym czarnoksięskim zdolnościom. 
Mówi ona, 
że jeśli cud stulecia i syn mego brata wyruszą w bój w blasku pełni księżyca, 
będzie on stracony 
dla Islamu, gdy oddali się na dziesięć mil od Careny. W tej chwili na szczęście 
nie prowadzimy 
wojny, nie ma także pełni, aczkolwiek to mnie przyszłoby odpowiedzieć przed 
Allachem 
sprawiedliwym i wszechmocnym gdyby skazany został na Gehannę.
— Tak, rozumiem znalazłeś się między młotem a kowadłem. Mag schwycił Shea za 
rękę.
— Albowiem powiedziane jest: „Chociaż nie ma drzwi, istnieje klucz, który je 
otwiera”. 
Zaprawdę, od miesięcy już nie widziałem syna mego brata równie zadowolonego jak 
dziś, gdy 
przypatrywał się twoim ćwiczeniom. Niewątpliwie znasz zaklęcie, które chroniłoby 
cię przed 
śmiercią od oręża?
Shea doszedł do wniosku, że nigdy jeszcze równie uprzejmie nie proszono go, by 
dat się 
zabić.
— Cóż trzyma tu lorda Rogera? — zapytał po chwili. — Skoro tak mu pilno wyrwać 
się stąd i 
przetrzepać komuś skórę, czemu po prostu nie opuści zamku?
— Prawdę rzekłszy, odpowiedź na to pytanie o ile wiem jest już znana, słyszałeś 
zapewne o 
pentaklach przeciwności.
— Pojmuję, to miejsce, w którym się znajdujemy, to jakby pozłacana klatka, złota 
ciupa, tak? 
Chyba nie myślisz, że można w ten sposób zatrzymać sir Reeda i mnie?
Atlantes zaczął załamywać ręce.
— Niechaj psy rozszarpią me ciało, gdyby kiedykolwiek taka myśl powstała w mej 
głowie! 
Bynajmniej, pomyślny panie, gdybyś tylko zapragnął wybrać się na łowy w góry, 
gdzie i ja 
częstokroć polowałem, kiedy jeszcze ciało me przepełniała młodzieńcza werwa, z 
przyjemnością 
wasz uniżony sługa przydzieliłby wam myśliwego do towarzystwa. Gdybyś zaś 
zechciał 
pofechtować ze światłem Islamu, pentakle mogą zostać zdjęte.
Atlantes był nieugięty.
— Nie, dzięki, nie teraz — zaoponował Shea. Siwobrody trącił go łokciem i 
zarechotał 
zbereźnie.
— Dobrze się nad tym zastanówcie, panie. Dotarło do moich uszu, że w wioskach są 
dziewki 
nadobne jak gazele, przeto na wyprawie polować można nie tylko przy użyciu 
łuków.
— Nie, dziękuję ci, o krynico mądrości — powiedział Shea, zastanawiając się, ile 
prawdy 
było w słowach tamtego, na temat proroctwa. — Obecnie bardziej interesuje mnie 
sprawa 
Florimel, doktorka, czyli sir Reeda, i jego plany wobec niej. Najpierw interesy, 
potem 
przyjemność, sam zresztą wiesz. A nawiasem mówiąc, jak tam twoje sprawy?
Atlantes znów zaczął walić się kułakiem w piersi.
— Nie ma Boga prócz Allacha. Nie został mi jak dotąd wyjawiony sposób, w jaki 
można by 
było rozsupłać ten węzeł, choć przywołałem na pomoc cały legion dżinnów.
— Może ja mógłbym trochę pomóc — mruknął Shea. — Sporo wiem o magii i od czasu 
do 
czasu potrafię pokonywać przeszkody, przed którymi nawet sir Reed musi się 
ugiąć.
— Zaprawdę, mistrzu magii, byłby to cud większy aniżeli wody płonące żywym 
ogniem. Z 
radością przeto i dobrą wolą pozwolę sobie przywołać was, gdy nadejdzie godzina, 
gdy twa 
pomoc będzie mi potrzebna. Obecnie jednak nie ma dla mnie nic ważniejszego nad 
zaspokojenie 
pragnień syna mojego brata.
Znów! Czy ten mały cwaniak nigdy nie przestanie nakłaniać mnie, bym pozwolił 
skrócić się o 
głowę? Shea ostentacyjnie zignorował ostatnie słowa maga.
— A właściwie czym się teraz zajmujesz? — spytał. — Moglibyśmy porównać wyniki.
— Gdyby tak się stało, moje serce przepełniłaby niewysłowiona radość. Niestety z 
punktu 
widzenia naszej religii jest to zakazane. Nie wolno nam zdradzać arkanów naszej 
sztuki 
magicznej ludziom nie będącym muzułmanami. Gdybym złamał ten zakaz, ifryt 
straszniejszy od 
lwa, o kłach metrowej długości natychmiast rozerwałby cię na strzępy.
Drobny człowieczek najwyraźniej miał już dość pogawędki. Ruszył w stronę 
schodów. Jego 
stopy poruszające się pod połami długiej szaty przywodziły na myśl rzędy odnóży 
krocionoga.
Na podeście przystanął i odwróciwszy się, raz jeszcze się pokłonił. Nagle coś 
przyszło mu na 
myśl. Uniósł dłoń do góry.
— O pomyślny panie — zawołał do Shea — przyjmij te słowa ostrzeżenia. Nasze góry 
są 
niebezpieczne, pełne pułapek niosących śmierć. Niechaj przyjazna ręka powstrzyma 
zdradziecki 
cios i w imię Allacha, błagam cię, nie próbuj usuwać pentakli i nie czyń nic bez 
mojej wiedzy i 
pomocy.
Popołudniowe słońce zaczęło malować panele cieni w wyższych partiach gór. Shea 
krążył 
wzdłuż blanków, zastanawiając się, gdzie w tym świecie mogła przebywać Belphebe. 
Tęsknił za 
nią. Ten cholerny Chalmers, jak mógł wpakować ich w taką kabałę? A doprawdy była 
to kabała 
nie lada. Pożegnalne słowa Atlantesa, mimo iż rzucone niby przyjaznym tonem, 
były w istocie 
dobrze zawoalowaną pogróżką, jedną z tych, których się nie zapomina. Co 
uczyniłby ten stary 
cap, gdyby Shea ot tak, zwyczajnie zniwelował działanie pentakli i opuścił 
zamczysko? Trudno 
było jednak lekceważyć doświadczenie jego wieku. Byłoby to jawne wystąpienie 
przeciw 
proroctwu — jeżeli takowe faktycznie istniało.
Shea zadawał sobie to pytanie mijając żelazną, zgrzytającą wieżę strzelniczą. 
Doszedł 
wreszcie do wniosku, że proroctwo najprawdopodobniej było prawdziwe. Atlantes 
był 
dostatecznie sprytny, by wpleść w swoje słowa umiejętnie zakamuflowane prawdy i 
półprawdy, 
omijając przy tym szczegóły, które pragnął zachować dla siebie.
Jedyne, na co Shea mógł liczyć i czym tłumaczył sobie takie a nie inne 
zachowanie maga, to 
chęć znalezienia recepty na nudę Rogera. Shea zastanawia) się nad tym przez 
chwilę. Wydawało 
się, że olbrzym nie dba o nic poza walką. Czy nie było sposobów, aby sprostać 
jego życzeniom i 
dać mu coś w zamian? W Ohio, kiedy dzieci spragnione bijatyk zaczynają sprawiać 
kłopoty, 
sprawę załatwia się kupując im książki przygodowe. Tutaj to rozwiązanie nie 
wchodziło w 
rachubę. Naraz Shea złajał się w duchu, że też nie pomyślał o tym wcześniej! 
Ołowiane 
żołnierzyki. Albo drewniane. Oczywiście z pewnością gdzieś w pobliżu Careny 
musiał mieszkać 
ktoś, kto potrafiłby wyrzeźbić udatnie figurki wojowników, a on i Chalmers 
powinni znaleźć 
sposób, by czarami uczynić z nich miniaturowe armie. Myśl o doskonałym paladynie 
dowodzącym batalionami sześciocalowych drewnianych wojów na zamkowym dziedzińcu 
wydala mu się tak kusząca, że plasnął dłonią o krawędź blanki i wybuchnął 
śmiechem.
I wtedy ktoś pociągnął go za rękaw.
Był to jeden ze służących, ptasiogłowy. Głowę miał wielką, okrągłą i długi dziób 
jak z 
bohomazów Tenniela.
— O co chodzi? — spytał Shea.
Mimo że wydawało się, iż rozumie jego język, w odpowiedzi stwór wydobył z siebie 
dźwięk 
przypominający świszczące chrapnięcie. Pociągnął go za rękaw tak natarczywie, że 
Shea 
wreszcie ruszył za nim. Ptasiogłowy od czasu do czasu oglądał się przez ramię i 
pogwizdując z 
zadowoleniem poprowadzi! Shea wzdłuż jednego z metalowych korytarzy do schodów, 
by w 
końcu pozostawić go sam na sam z Polackiem.
— Cześć Haroldzie — powiedział Vaclav przyjaźnie, tonem wynalazcy, który właśnie 
stworzył statek kosmiczny o napędzie atomowym. — Powiedz, że potrzebujecie mnie, 
chłopaki, 
w miejscach takich jak to. Złapałem jednego z tych hobgoblinów, dzięki którym 
możemy mieć 
wszystko, czego nam potrzeba. Jedyny kłopot, że nie mogę odnaleźć jej.
— Czego nam potrzeba? Jakiej jej?
— No, tej małej śniadej, która tańczyła wczorajszej nocy. Jedyne, co wiem na jej 
temat, to jak 
ma na imię — Sumurrud, czy jakoś tak. A czego nam potrzeba? Nalewki do 
przepłukania gardła 
oczywiście.
— Widzę, że nieźle sobie radzisz. Zdobyłeś nalewkę, tylko nie miałeś szczęścia z 
dziewczyną. 
Jeśli Roger nie zabrał jej do siebie, aby ci dopiec, zapewne Atlantes wysłał ją 
z powrotem tam, 
skąd ją ściągnął za pomocą czarów.
— Święty Wieńczysławie! Nigdy bym nie przypuszczał… — Wścibski Czech wydawał się 
rozdrażniony. — Zaraz sprokuruję zaklęcie, które uczyni go…
— Nie!
— Dobra, co powiesz na to? Może pójdę do Atlantesa i zapytam, czy nie zechciałby 
wysłać tej 
malutkiej laluni do Ohio? Z takim ciałkiem jakie ma…
— Nie! Dość już mamy kłopotów. Nawet jej nie znasz, Wacku. — Ale…
Shea westchnął.
— Jak na wykształconego faceta masz dość specyficzny, rzekłbym, prostacki gust.
— Co z tobą? Już ci się znudziło? — uciął zjadliwie Polacek i ruszył w dół 
krętych schodów 
jednej z zamkowych wież.
Shea osiągnął jednak swój cel. Podobnie jak osiągał go za każdym razem goblin 
pracujący na 
zmywaku. Miał wielką, przerośniętą głowę i zdumiewająco chude nogi. W jednym 
kącie leżał 
wielki wychudzony pies, między jego przednimi łapami stała miska wody. Goblin 
unosił do góry 
brudny talerz i gwizdał przeciągle. Pies reagował natychmiast oblizując leżącą 
przed nim miskę. 
Jednocześnie talerz w dłoni goblina stawał się czysty.
— Fuj — żachnął się Polacek. — Jak ci smakował obiad?
Shea uśmiechnął się.
— Nie bądź nadwrażliwy. Brud z naczynia trafia do wnętrza psa, który tak 
naprawdę nawet go 
nie dotyka.
Goblin przydreptał do nich na swych pałąkowatych nogach.
— Masz to, Odoro? — spytał Polacek. — On też chciałby trochę — dodał, wskazując 
na 
Harolda.
— Móc mieć — odparł Odoro. — Mieć pieniądze? Moja chcieć.
Udali się do laboratorium Chalmersa po pieniądze. Kiedy zapukali, ze środka 
dobiegły 
podejrzane szelesty i szuranie, wchodząc ujrzeli Florimel stojącą w pewnym 
oddaleniu od 
Chalmersa, jej sukienka była pognieciona i w nieładzie. Oboje patrzyli na 
intruzów wilkiem. 
Doktor bez słowa wręczył im kilka dziwnie wyglądających monet. Wracając do 
swojej komnaty 
Shea i Polacek zaśmiewali się w głos.
— Patrząc na tych dwoje można by pomyśleć, iż trzymanie dziewczyny na kolanach 
tu 
uważane jest za zbrodnię.
— Prawdopodobnie nigdy wcześniej tego nie robił — zauważył Polacek. — Cóż, jeśli 
chce tej 
śnieżynki, niech ją sobie zatrzyma. Ja wezmę małą Sumurrud. Widziałeś, że 
puściła do mnie 
oko?
Goblin zjawił się przy nich niemal natychmiast, wyjmując spod pachy małą, 
skórzaną butelkę 
owiniętą w postrzępiony skrawek turbanu. Vaclav podał mu kilka dziwnych monet, z 
których 
każdą goblin sprawdził, przygryzając zębami. Odwrócił się wreszcie, by odejść.
— Jeszcze chwilę, Odoro — powstrzymał go Shea. — Twój pan ma dość surowe zasady, 
jeśli 
chodzi o alkohol, czyż nie?
— O tak, okropne. Prawo Proroka. — Odoro dotknął dłonią czoła.
— Co by się stało, gdyby się dowiedział, że masz ukryty zapas i odsprzedajesz go 
ludziom?
Goblin wzdrygnął się.
— Klątwa drugiej kategorii. Rozgrzane do czerwoności kleszcze w ciele. — Uśmiech 
zniknął 
z jego twarzy. — Wy nie powiedzieć, nie?
— Zobaczymy.
Odoro pobladł jak ściana i jął przestępować z nogi na nogę. Po chwili zaczął 
podskakiwać.
— Nie, wy tego nie robić! Spełnić wasza prośba. Jeden raz, ale dobrze! — 
zapiszczał. — 
Skoro wy nie chcieć wino, wy oddać.
Trzema krokami zbliżył się do Harolda, wyciągając obie ręce. Shea uniósł butelkę 
wysoko nad 
głową i odrzucił do Polacka, który pochwycił ją jak piłkarz podczas końcówki 
meczu ostatniej 
szansy.
— Spokojnie, bez nerwów — rzucił Harold do goblina. — Pamiętaj, że też jestem 
czarodziejem i jeżeli zechcę mogę cię zamienić w czerwoną mrówkę. To jest dowód. 
Żądam 
jedynie kilku informacji. Jeśli ich nam udzielisz, nie będziesz musiał się 
obawiać, że powiemy 
cokolwiek.
— Nie mieć informacji — odparł posępnie Odoro. Wodził oczyma wkoło, a jego głowa 
kiwała się na wszystkie strony.
— Nie? Wacku, znajdź Atlantesa i powiedz mu, że mamy tu bimbrownika, a ja 
tymczasem 
popilnuję naszego małego przemytnika alkoholu. O, nie chcesz, żeby szedł po 
twojego pana? 
Może jednak coś wiesz? Tak myślałem. No to powiedz mi, czy istnieje 
przepowiednia dotycząca 
Rogera?
— Tak, tak, okropne proroctwo. Jeśli on odejść przed pełnia księżyca, on 
dołączyć do 
niewierni i walczyć z prawdziwy wyznawca. Insz Allach!
— No, czyż nie pięknie? Dobra, a teraz powiedz mi, dlaczego Atlantes nie pozwala 
Rogerowi 
w ogóle opuszczać zamku? Przecież jest czarodziejem i wiedziałby, jak daleko ten 
może oddalić 
się od zamczyska.
— Bać się księcia Astolpha. On też być mag, ukraść hipogryfa.
— To wyjaśnia przynajmniej jedną kwestię. Ale zastanów się, skoro Roger tak 
bardzo pragnie 
wydostać się stąd, czemu nie weźmie się ostro do dzieła: nie utnie Atlantesowi 
głowy lub nie 
zrobi czegoś w tym stylu.
— Nie wiedzieć. Ja kląć się na broda proroka, nie wiedzieć. Myśleć — Atlantes 
robić coś, no 
wiecie — z umysł… — Odoro dotknął ręką głowy. — Kierować Roger jak koniem. Ale 
Roger 
nie mieć wielki umysł, więc trudno nim kierować.
Shea roześmiał się.
— Jestem tego samego zdania. Daj mu jeszcze jedną monetę Wacku. Widzisz, Odoro, 
pokumałeś się z nami i wszystko będzie w porządku. A teraz powiedz, co Atlantes 
knuje 
względem Florimel?
— Proroctwo. Znaleźć w księga czarów.
— Nie wątpię. Jakie proroctwo?
— Stracić Roger przez kobieta rycerz, co przybyć na hipogryf. Przecież gdzieś 
tam, w górach 
była Belphebe, jak również hipogryf.
— Ale co ma z tym wspólnego Florimel?
— Nie wiedzieć. Myśleć może on zamienić jej ciało z ciałem kobieta rycerz i 
potem spalić, 
puf!
— Niezły pasztet. Jakiego zaklęcia użyje?
— Nie wiedzieć.
— Przecież znasz magię i to nieźle, prawda?
— Tego nie wiedzieć. Atlantes wielki mag.
— Dobra, Wacku, myślę, że musisz jednak poprosić wielkiego maga, aby się tu 
pofatygował…
— Nie wiedzieć! Nie wiedzieć! — jęknął Odoro. — Ja na to za głupi. — Znów zaczął 
podskakiwać.
— Może naprawdę nie wie — rzucił z politowaniem Polacek.
— Może. Albo wykorzystał okazję, że schodząc na temat Flo — rimei, przestaliśmy 
go pytać 
o Rogera. Zmykaj, Odoro. Jeśli ty nic nie powiesz, to i my nie puścimy pary z 
ust.
— Fiu, fiu — gwizdnął Polacek, kiedy za fioletowym człekokształtnym zamknęły się 
drzwi. 
— Ty to masz nerwy, Haroldzie. Z twoim szczęściem i moją kiepełe… Chyba się 
napijemy.
Shea wygrzebał dwa cynowe kubki z niskiej szafki stojącej w kącie komnaty, 
odkorkował 
butelkę, powąchał i napełnił oba naczynia. Wino było słodkie i ciemne, prawie 
czarne, miało 
aromat portwajnu, choć Shea nie wątpił, iż okaże się o wiele słabsze.
Pociągnął łyk, i z miną doświadczonego konspiratora oznajmił:
— Takim najemnym sługom nie ma co zadawać pytań, jeśli ich wcześniej nie 
przyciśniesz. 
Mogą cię okłamać albo natychmiast donieść swemu panu, że próbowałeś ich o coś 
wypytywać. 
Wydaje mi się, że od dziś ten głupol będzie grał w naszej drużynie, ale i tak 
nie podoba mi się to, 
co powiedział o planie przygotowywanym przez Atlantesa.
— Miał na myśli Belphebe, prawda? — Ni to stwierdził, ni zapytał Polacek 
wyciągając kubek 
po dolewkę.
— Tego się obawiam. Nie, Wacku, więcej nie pijmy. Musimy zachować trochę wina, 
by 
utrzymać w szachu Odoro. Poza tym Atlantes mógłby wyczuć od ciebie alkohol i 
zorientować 
się, że coś jest nie tak. Musimy mieć się na baczności.
6
Od razu dało się zauważyć, że podczas przyjęcia Roger nie bawi się dobrze, choć 
siedem 
dziewic z Zerikanii nie odstępowało go prawie na krok. Harold Shea w gruncie 
rzeczy wcale mu 
się nie dziwił. Popisy taneczne były miernymi popłuczynami po tandetnych 
choreografiach 
kabaretowych i nawet dałoby się je obejrzeć, gdyby znalazło się wygodne miejsce 
do siedzenia, a 
na dodatek coś do picia i palenia. Reed Chalmers przeprosił zebranych i ulotnił 
się w miarę 
wcześnie. Wolał cieszyć się towarzystwem Florimel. Taniec trwał nadal. 
Dziewczęta 
wykonywały właśnie jakąś skomplikowaną figurę, kiedy Roger poderwał się 
raptownie.
— Na Allacha! — krzyknął. — Wuju, to zaiste najgorsze z twoich przedstawień. 
Flaki mi się 
przewracają, gdy na nie patrzę, i pomóc mi może tylko polowanie na niedźwiedzie 
w górach.
Atlantes przerwał rozmowę z jednym z lordów i jął wykonywać dłońmi delikatne 
ruchy, jego 
gestom towarzyszyły szeptane z cicha zaklęcia. Jednak te zabiegi nie przyniosły 
żadnego 
widocznego efektu, a Roger, niepowstrzymany, ruszył ku drzwiom.
— Słuchaj, mam pewną myśl! — rzucił siedzący obok Harolda Polacek.
Poderwał się i pomaszerował za Rogerem. Nikt, poza siedmioma tancerkami, nie 
zwrócił na to 
uwagi, nawet Atlantes powrócił do przerwanej konwersacji. Niemniej jednak, 
Harold z każdą 
chwilą coraz bardziej się niepokoił. Polacek miał talent do pakowania się w 
różne kłopoty i nie 
powinno się pozostawiać go na dłużej samego. Zwłaszcza poza zamczyskiem; tym 
bardziej że 
coś właśnie zaświtało mu w głowie. Shea wstał i wyszedł na korytarz.
Ani śladu Czecha czy Rogera. Przeszedł przez hali i skręcił za załom korytarza, 
nie dostrzegł 
tam jednak niczego szczególnego. Już miał wracać, kiedy jego wzrok padł na 
boczny korytarz, na 
końcu którego znajdowały się drzwi. Przyćmione światło kaganka ukazało 
widniejące na nich 
przeplatające się pentagramy, chroniące magów mających do czynienia ze złymi 
mocami. 
Laboratorium Atlantesa! W tej samej chwili coś odwróciło jego uwagę. 
Czarnoksiężnik był 
wszak bardzo zajęty, a on szukał Rogera. Shea podszedł do ozdobionych symbolami 
drzwi. Nie 
było w nich klamki, a gdy je pchnął, nawet nie drgnęły. Teraz nie miał już 
wątpliwości. Drzwi 
zamykało zaklęcie. Obecnie wiedział już o magii tyle, że mógł poradzić sobie z 
niespodziewaną 
przeszkodą. Sięgnął do turbanu i z ozdoby nad czołem wyjął dwa krótkie sztywne 
włosy, oderwał 
nitkę od lamówki i związał nią włosy ułożone w znak krzyża. Następnie wyciągnął 
je na dłoni w 
stronę drzwi i szepnął:
Pentagramy jawne, pentagramy skryte
Zniknijcie natychmiast, nawet te wyryte.
Szemhamforasz!
Przerwał mając nadzieję, że w pomieszczeniu nie pozostawiono na straży 
bazyliszka. Na 
szczęście nie. Komnata była dłuższa i niższa niż sądził. Po jednej stronie na 
długim stole stały 
rzędem alembiki i inne czarodziejskie urządzenia, połyskujące w szarobłękitnej 
fosforyzującej 
poświacie rzucanej z oczu stojących na dolnej półce sowy i krokodyla. Zwierzaki 
nie poruszały 
się, musiał to być rzeczywiście prywatny system oświetleniowy Atlantesa, choć 
raczej nigdy nie 
przyjmie się na szerszą skalę wśród dekoratorów wnętrz. Na półce ułożono rzędy 
zwojów, a 
przegrody pomiędzy nimi zaopatrzone były w plakietki z napisami. Na grzbietach 
woluminów 
widniały litery, które Shea bezskutecznie usiłował zidentyfikować. Dopiero po 
chwili zdał sobie 
sprawę, że nie dysponując odpowiednią instrukcją w tym kontinuum 
czasoprzestrzennym nie 
będzie w stanie czytać po angielsku ani w żadnym innym języku. Z plakietkami 
przy zwojach 
poradził sobie znacznie lepiej: „O prawidłach magiji, takoż zaklęciach demony 
przywołujących”, 
„Traumy naturalne”, „Prawowite imiona Allacha”, „Tysiąc użytecznych klątw”, 
„Wzywanie 
dżinów pomniejszych”, — ,,A. — Quasiba techniki przemian magicznych”…
Aha! Ta mogła zawierać wszystko, czego szukał. Shea wyjął zwój i przyjrzał mu 
się w świetle 
rzucanym przez zwierzęta. Tekst wydawał się mocno teoretyczny, jak Chalmers, o 
praktyce nie 
było w nim ani słowa. Jeden rzut oka wystarczył Haroldowi, aby stwierdzić, że 
zwoju nie 
zaopatrzono ani w spis treści, ani tym bardziej w indeks. Styl zaś, w jakim 
napisano ów traktat, 
był tak kwiecisty, że wyłowienie z potoku zbędnych słów czegoś sensownego 
zabrałoby mu z 
tydzień. Shea odłożył zwój na półkę i odwrócił się, aby obejrzeć resztę 
pomieszczenia. Jeśli 
czarnoksiężnik rzeczywiście miał zamiar zamienić ciała Florimel i owej 
tajemniczej i groźnej 
wojowniczki, Harold powinien dostrzec ślady przygotowań do tego arcytrudnego 
zadania. Aparat 
wszelako wydał się nie używany, a ogromny porysowany, drewniany stół był pusty. 
Atlantes był 
solidnym czarnoksiężnikiem. Gdzie mógł przechowywać swoje notatki? Za stołem 
znajdował się 
zydel, a dalej niski, wpuszczony w ścianę sekretarzyk. Podobnie jak drzwi, on 
również nie 
otwierał się w normalny sposób. Gdy Shea nachylił się nad nim, ujrzał, że przód 
mebla zdobiły 
pentagramy. Wystarczyło jednak lekkie dotknięcie, aby sekretarzyk stanął 
otworem. Harold 
stwierdził, że jego kontrzaklęcie musiało usunąć zaklęcia w całym zamczysku. 
Myśl, że tej nocy 
grasujące w okolicy ifryty i demony mogły wedrzeć się do fortecy i urządzić w 
niej piekło, 
sprawiła, że mimo trwogi zachichotał.
Sekretarzyk był obszerny, z półkami w głębi. Przed nimi wisiał na haku długi, 
prosty miecz w 
pochwie. Prawdopodobnie broń była zaczarowana, ale przeciwzaklęcie podziałało i 
na nią. Shea 
miał właśnie, ominąwszy miecz, sięgnąć do tego, co krył sekretarzyk, lecz w tym 
momencie 
dobiegł go dochodzący z korytarza głos, nakazujący otwarcie drzwi. Shea w 
okamgnieniu 
pochwycił miecz i na czworakach ruszył za wielki stół, gdzie przycupnął skulony. 
Stół na 
szczęście był obudowany płaskorzeźbami sięgającymi prawie podłogi. Drzwi się 
otwarły. Shea 
przez obudowę wokół stołu niczego nie mógł dostrzec, jednak światło płynące z 
korytarza rzuciło 
na przeciwległą ścianę cień. Był to kształt człowieka z głową pawiana, jednego z 
najbardziej 
antypatycznych służących Atlantesa. Stwór, jak poprzednio Shea, stał przez 
chwilę w wejściu 
niezdecydowany. Wreszcie gdy drzwi jęły zamykać się za nim, ruszył w stronę 
półek ze 
zwojami. Zrobiło się cicho — za cicho; Shea usłyszał, że stwór zaczyna węszyć, 
raz, drugi i 
trzeci posapując jak mała lokomotywka — zabawka. Oczywiście stwór miał węch 
znacznie 
lepszy od człowieka i teraz, cały czas pociągając nosem, podążał śladem intruza. 
Najpierw do 
stołu z alembikami, potem tą samą drogą, którą wcześniej szedł Harold, zupełnie 
jak po 
odczytanych na dywanie śladach. Shea oczami wyobraźni widział ohydny łeb 
przesuwający się z 
boku na bok… Naprężył mięśnie i zmienił pozycję, aby przerzucić do przodu lewą 
rękę, w której 
trzymał miecz. W myślach zastanawiał się, jak najefektywniej dobyć oręża, aby 
wykonać przy 
tym minimum ruchów.
Pawianogłowy dotarł do skraju stołu, węsząc i sapiąc niczym lokomotywa w 
panującej w 
komnacie grobowej ciszy.
W tej samej chwili w zamku rozpętało się piekło. Chór wrzasków i donośnego 
łoskotu odbił 
się echem od ścian korytarza. Pawianogłowy przystanął na chwilę, po czym prawie 
bezgłośnie 
podreptał do drzwi i wyszedł. Shea zmusił się, by doliczyć do siedmiu, po czym 
wstał i podążył 
za nim. Służący skręcał już za załom korytarza, lecz tupot jego stóp wciąż 
rozbrzmiewał 
metalicznym echem.
Shea pobiegł w stronę sali przyjęć, skąd dobiegał hałas, przystając tylko na 
chwilę w bocznym 
korytarzu, by przytroczyć miecz do pasa, pod powłóczystą szatą. Teraz poczuł się 
nieco lepiej.
Gdy dotarł do sali przyjęć, zorientował się, że źródło hałasu znajdowało się 
jeszcze dalej. 
Pędem dotarł do długich, kręconych schodów i po nich wbiegł na podest. Stamtąd 
od razu ujrzał 
Atlantesa i jego gości. Szli z mieczami, maczugami i instrumentami muzycznymi w 
dłoniach, 
osaczając olbrzymiego wilka wielkości jałówki. Drapieżnik pobiegł w kierunku 
Harolda, lecz 
ogon miał podkulony i wyglądał nader żałośnie.
Shea próbował uchylić się, przypomniał sobie o mieczu, nim jednak zdążył wydobyć 
go spod 
powłóczystej szaty, stwór już był przy nim. Nie rzucił mu się wszelako do 
gardła, lecz przewrócił 
się na podest i jął się tarzać trąc grzbietem o żelazną podłogę. Zamachał łapami 
w powietrzu, a z 
gardzieli wyrwało się zupełnie nie wilcze: łau, łau! łau! łau! Przewrócił się na 
grzbiet, po czym 
ległszy na brzuchu zaczął lizać Shea po butach.
— Hej, zaczekajcie chwilę! — krzyknął Shea do tłumu prześladowców, którzy jeden 
przez 
drugiego usiłowali zadać zwierzęciu cios. — Ten wilk jest zupełnie niegroźny. 
Chce, żeby się z 
nim bawić. Atlantesie, mógłbyś rzucić na niego okiem?
Mag rzucił trzymaną w ręku lutnię i postąpił naprzód.
— To doprawdy wyjątkowe i rzadkie stworzenie. Cud prawdziwy. Może zrobisz mi 
trochę 
miejsca, sir Haroldzie?
Kucnął i wejrzał w ślepia zwierzęcia. Wilk zaskomlał.
— Nie ma Boga prócz Allacha! To zaiste wilkołak. Moi panowie, wraz z pojawieniem 
się tej 
istoty, dla zamku Carena wybiła zła godzina! — krzyknął Atlantes, sięgnął do 
kołnierzyka swej 
szaty i naderwał go. — A teraz muszę wykorzystać cały mój kunszt i dowiedzieć 
się, w jaki 
sposób ta bestia przedostała się przez nasze magiczne zabezpieczenia. Bez 
wątpienia jest to 
dzieło owego chrześcijańskiego maga, paladyna Malagigiego, syna wieprza i suki, 
choć, jak 
słyszałem, gnije on teraz w lochach w Albracca. — Czarnoksiężnik rozejrzał się 
dokoła. — Moi 
panowie, musimy znaleźć srebrny oręż, by jeden z was mógł zabić tę paskudę, bo 
mnie, jako 
magowi to nie uchodzi.
Okazało się, że potrzebnej srebrnej broni nikt z zebranych nie ma akurat przy 
sobie.
— O największy z czarnoksiężników — zaczął Margean — czy nie moglibyśmy nabić 
paru 
srebrników na drewnianą pałkę i zatłuc nią tę bestię?
Wilk zawył żałośnie. Chalmers, który wyszedł z komnaty, zaaferowany hałasem, 
usłyszał 
ostatnie słowa Margeana i nie omieszkał wtrącić swoich trzech groszy.
— Uhm — hm, czy nie byłoby roztropniej spróbować wpierw odczarować to zwierzę? 
Jeśli 
dobrze zrozumiałem, utraciłoby ono w ten sposób swoją nadludzką odporność.
Atlantes pochylił głowę.
— Szczęśliwa to godzina, w której przybyłeś do nas, sir Reedzie! W rzeczy samej 
to prawda. 
Niemniej jednak, jeżeli o to chodzi, jestem jedynie twym nędznym naśladowcą. 
Masz wielką 
wprawę w tej dziedzinie, przeto upraszam cię, byś dokonał tej sztuki dla dobra 
nas wszystkich.
— Hm, gdybyśmy mieli choć odrobinę wody święconej, byłoby to znacznie mniej 
skomplikowane, lecz mimo wszystko spróbuję — rzekł Chalmers, odwracając się do 
nich 
plecami i podparłszy dłonią podbródek zamyślił się głęboko. — Nie jestem pewien, 
czy 
wersyfikacja okaże się właściwa — dodał — ale spróbujmy :
Wilku, wilku z góry wichrów,
Wilku, co strach budzisz,
Przez tych czarów moc tajemną
Idź precz, z dala od ludzi!
Poruszył energicznie palcami. Wilk zadrżał i powoli przeistoczył się w Vaclava 
Polacka, 
tarzającego się wprawdzie po podłodze, lecz całego i zdrowego.
— Na świętego Wieńczysława! — zawołał, podnosząc się na nogi. — O mało nie 
umarłem ze 
strachu. Czemu nie odpuściliście sobie, gdy powiedziałem wam, kim jestem?
— Nie powiedziałeś — zaoponował Shea.
— Przecież mówiłem. Powtarzałem do znudzenia, na miłość boską, Haroldzie, to ja, 
Wacek.
— Może inny wilk zrozumiałby cię bez trudu, ale nie my — wyjaśnił Shea. — 
Powiedz lepiej, 
jak wpakowałeś się w tę kabałę? Czyżbyś natknął się na tego Malagigiego, o 
którym wspominał 
Atlantes?
Wśród zebranych dał się słyszeć pomruk aprobaty, zaś Atlantes bacznie 
przypatrywał się 
rozmawiającym.
— To było tak — zaczął Polacek, po czym chrząknął kilkakrotnie i zaczął swoją 
opowieść: — 
Widzicie, chodzi o to, że Roger przy bliższym poznaniu wcale nie jest takim złym 
facetem. 
Chciałem wybrać się na polowanie, czy jakoś tak, rozmawialiśmy o tym, ale 
powiedział mi, że 
nie może opuścić zamku z powodu jakiegoś zaklęcia, na co odparłem, że 
studiowałem co nieco 
magię i chyba dałbym radę mu pomóc. Poszliśmy razem do bramy i okazało się, że 
faktycznie, 
wrota były zamknięte. Ale ja się nie poddałem. Zapamiętałem parę czarodziejskich 
gestów, o 
których wspomniał doktorek, wykonałem kilka z nich i, na rany, drzwi stanęły 
otworem…
Polacek umilkł. Shea wzdrygnął się, miał tylko nadzieję, że Atlantes tego nie 
zauważył.
— Mów dalej! — rzucił ostro Chalmers.
— No cóż, wtedy doszedłem do wniosku, że być może wiem o czarach dostatecznie 
dużo, by 
ściągnąć tu ponownie tą małą, no tę — Polacek spojrzał na Atlantesa — z którą 
miałeś zapoznać 
mnie bliżej. Ułożyłem sobie krótką formułę, dokładnie tak jak pan powiedział, 
doktorze. — Tu 
zwrócił się do Chalmersa. — Ale efekt był taki, że zamieniłem się w wilka. To 
tyle. Przepraszam, 
że narobiłem tyle kłopotów.
— To zapewne przez twoje słowiańskie pochodzenie — zauważył Shea. — W Czechach 
znają 
mnóstwo historii o wilkołakach i…
Nie zauważył, że czoło Atlantesa spochmurniało. I zaraz rozpętała się burza.
— Ty psi synu! — krzyknął do Polacka. — Gdzie duma rycerstwa, najszlachetniejszy 
ze 
szlachty, który wart jest tysiąc razy więcej od ciebie?
— Jak to gdzie, udał się na łowy — odparł Polacek. — Obiecał wrócić, nim się 
rozwidni i 
przynieść coś dobrego.
Tym razem Atlantes naprawdę walił się kułakiem w piersi.
— Biada mi. Nadszedł dzień zguby! — Zwrócił się do trzech Amerykanów: — A co się 
tyczy 
was, psy nazareńskie, którzy spiskujecie przeciwko mnie, wykorzystując do tego 
swego sługę, 
choć powitałem was chlebem i solą, dzieląc się wszystkim, co mam, zasługujecie, 
by obedrzeć 
was żywcem ze skóry, a wasze truchła winno się utopić w gnojówce.
— Ejże — zaoponował Shea. Podszedł do Atlantesa i ujął go za ramię. — Tam, skąd 
pochodzimy, takie słowa uchodzą za obraźliwe. Jeśli szukasz zwady…
— Haroldzie! — przerwał Chalmers. — Pozwól, że ja się tym zajmę. Nie chcemy…
— Nie będzie brudas pluł nam w twarz. Nie pojmuje pan, doktorze, do czego on 
zmierza?
— Nieważne, Haroldzie — odparł Chalmers. — Dostarczyłeś mi wystarczająco dużo 
informacji. Będę bronił… uch… siebie i młodej damy, o ile to się okaże 
konieczne.
Furia Atlantesa nieco osłabła, tylko jego spojrzenie wciąż pozostawało groźne.
— O magowie sprowadzający nieszczęścia! Czy wiecie, że całe to zamczysko zostało 
zbudowane dzięki sztuce, której jestem mistrzem? W tych ścianach mam moc tak 
wielką, że 
mógłbym zamienić was w nieporadne żuczki i trwałoby to niewiele dłużej niż 
pstryknięcie 
palcami. Mimo to w imię Allacha wszechpotężnego i miłosiernego oszczędzę wasze 
głowy, 
byście mogli odwrócić szkody, które wyrządziliście, napisane jest bowiem, że raz 
w życiu 
człowiek może przedłożyć miłosierdzie nad sprawiedliwość, nie tracąc przez to 
nadziei na 
osiągnięcie wrót raju. — Wyciągnął przed siebie obie ręce, zamknął oczy i 
zaintonował 
donośnie: — Beshem hormots vahorimas, tesovev he–esch, asher anena esh, et 
metzudart 
habsitel!
Zagwizdało, zaszumiało jak włączony wentylator w sąsiednim pokoju i na twarz 
Atlantesa 
powrócił uśmiech, który zwykle go nie opuszczał; mag zaczął się też znowu 
kłaniać.
— Wiedzcie, drodzy koledzy, znawcy najznamienitszej ze sztuk — odezwał się mag — 
że 
jeżeli spojrzycie poza mury tego zamku, ujrzycie, że otacza go zewsząd mur 
płomieni, które są w 
stanie upiec jagnię w czasie krótszym niż minuta. Nawet dla najtwardszego z 
mędrców, próba 
przebycia tej zapory równa się śmierci. Gdyby próbowała przejść przez nie 
Florimel, która niby 
jest kobietą, a jednak nią nie jest, w okamgnieniu zmieniłaby się w obłoczek 
pary, jak ten, który 
unosi się nad filiżanką kawy. Jestem jednak tak pełen laski i miłosierdzia, że 
zgaszę owe 
płomienie, z chwilą gdy potęgą waszych sztuk magicznych przywiedziecie tu Rogera 
z 
powrotem. Wówczas dodam wam jeszcze sakwy pełne klejnotów, tak wielkich i 
wspaniałych, że 
trzech mężów z trudnością je podźwignie. Niechaj pokój jednego prawdziwego Boga 
towarzyszy 
wam w waszych medytacjach.
Skłonił się i odwrócił do nich plecami.
Lordowie spojrzeli ponuro na trzech Amerykanów (z wyjątkiem Audibrada, którego 
sympatie, 
sądząc z faktu, że próbował ukryć wymuszony uśmiech, kierowały się raczej w 
drugą stronę) a 
Chalmers wykrztusił niepewnie:
— Nie jestem pewien czy wystarczająco opanowałem sztukę przenoszenia, którą 
uważam za 
coś wyjątkowego…
— Pst — uciszył go Shea. — Jeżeli czary nie wypalą, urwę się stąd i sam wyruszę 
na 
poszukiwanie Rogera. Nie dbam o to, że osmalę sobie przy tym brwi.
Atlantes, który najwyraźniej miał słuch lepszy od kota, odwrócił się nagle.
— Wiedz, popędliwy młodzieńcze — powiedział — że te płomienie spopielą twoje 
ciało na 
proch, a resztki kości wiatr rozwieje na wszystkie strony świata. Niemniej 
jednak podsunąłeś mi 
myśl, która dotąd nie zaświtała mi w głowie, a mianowicie, że łatwiej będzie 
przenieść nam Perłę 
Wschodu z powrotem do zamku, jeżeli odnajdą go ludzkie oczy, a nie magiczne 
sztuki. Poza tym 
za tymi murami mój bratanek z rozkoszą poderżnie ci gardło od ucha do ucha. Idź 
więc. Sprawię, 
byś przeszedł bez szwanku przez płomienie.
— Ja też chciałbym iść — odezwał się Polacek.
Jego mina wskazywała, że po przygodzie, jaką była przemiana w wilka, nie 
spodziewa się, by 
w zamku mogło go spotkać coś dobrego.
— Ruszajcie więc i niech Allach nie dam wam spokoju ani długiego żywota, jeśli 
nie 
przywiedziecie mego bratanka z powrotem do zamku. — Mag odwrócił się raz jeszcze 
i tak już 
pozostał.
Shea zwrócił uwagę, że Chalmers przygląda mu się bacznie.
— Zastanawiam się, Haroldzie, czy twoja decyzja o odnalezieniu Rogera wzięła się 
z tego, że 
chciałeś pomóc mnie i Florimel? Czy to jest prawdziwy powód twojej decyzji?
Shea uśmiechnął się.
— Niech pan uważa to za oficjalny powód mojej wyprawy, doktorze. I to powinno 
panu 
wystarczyć.
7
Następnego ranka na dziedzińcu zebrali się wszyscy mieszkańcy zamczyska. Chcieli 
na 
własne oczy ujrzeć, jak Shea i Polacek wyruszają na poszukiwania Rogera. 
Poprzedniego 
wieczoru Chalmers spróbował nawiązać kontakt myślowy z niezrównanym kawalerem, 
co miało 
stanowić wstęp do przeniesienia go na powrót do zamku wyłącznie za pomocą 
czarów. Wkrótce 
jednak doktor musiał porzucić ów plan, doszedł bowiem do wniosku, iż z uwagi na 
niski poziom 
umysłowy Rogera, kontakt mentalny z nim był niemożliwy. Przeszkodą mogły być 
również 
ściana ognia lub nieokreślona bliżej interwencja ze strony Atlantesa. Tak czy 
inaczej powodzenie 
misji zależało wyłącznie od dwóch asystentów Chalmersa.
Doktor nie wierzył, że groźba przeprowadzenia planu Atlantesa — wymiany ciał 
pomiędzy 
Florimel a kobietą–rycerzem — mogła stanowić rychłe niebezpieczeństwo. Być może 
później!
— Róbmy, co do nas należy, Haroldzie — powiedział ochoczo. — Jeżeli o mnie 
chodzi, 
postaram się wykorzystać ten czas, aby nawiązać kontakt z tym chrześcijańskim 
magiem 
Malagigim. Cóż, żałuję, że nie pomyślałem o tym wcześniej przed przybyciem do 
Careny. 
Przypuszczam, że zbyteczne jest, życzyć wam powodzenia?
Za bramą i zwodzonym mostem przerzuconym nad wyschniętą fosą wykwitła falująca 
ściana 
płomieni przesłaniających leżące nieopodal szczyty. Shea, stojąc przy końcu 
mostu, czuł na 
twarzy żar ognia, podczas gdy Atlantes zanurzył palec w małym flakonie z olejem 
i na czole 
Harolda namalował nieduży trójkąt równoramienny, następnie nad nim prostokątny, 
przez cały 
czas szepcząc pod nosem jakieś zaklęcia. Tę samą czynność powtórzył z Polackiem 
oraz 
nadwornym łowczym Zamku Carena, Echegarayem, człowiekiem o szerokich barach i 
śniadej 
cerze. Atlantes rozpływał się w uśmiechach, jakby wczorajsza rozmowa w ogóle nie 
miała 
miejsca, Shea wszelako usłyszał, że zebrani w pobliżu lordowie jęli urządzać 
zakłady o to, kto i 
jak szybko pierwszy odnajdzie Rogera.
Echegaray ruszył wraz z nimi w stronę płomieni, przez ramię przerzuconą miał 
kuszę. Szedł 
pewnie, kiedy jednak zbliżył się do migoczącej bariery, przystanął i spojrzał 
pytająco na Shea.
Płomienie bezgłośnie wznosiły się wysoko, ku niebu. Blask był tak intensywny, że 
nieomal 
ranił oczy, wszystko wyglądało prawdziwie i przeraźliwie, chociaż trawa w 
miejscu, skąd 
wyrastała ściana ognia, wydawała się nietknięta. Shea także miał ochotę się 
zatrzymać, jednak 
obserwowany przez myśliwego, czując na sobie wzrok wszystkich ludzi z zamku 
musiał 
przezwyciężyć to pragnienie. Wypiął pierś i dziarsko przemaszerował przez ogień. 
Dwa kroki i 
już był po drugiej stronie.
Jego towarzysze pojawili się dopiero po dłuższej chwili. Najpierw rozległ się 
zduszony krzyk i 
jego oczom ukazał się Echegaray wlokący za sobą Polacka. Myśliwy spojrzał na 
Shea, splunął i 
wskazał palcem na Czecha, który aż trząsł się z oburzenia, lecz wciąż nie był w 
stanie wydobyć z 
siebie słowa.
— Chcieć się w ostatniej chwili wycofać — wyjaśnił myśliwy. — Tędy.
Droga była zaledwie ścieżką biegnącą w dół zbocza góry, na szczycie której 
wznosiło się 
zamczysko. Do tego tak stroma, że każdy musiał zachować największą ostrożność, 
stale 
obserwując plecy idącego przed nim towarzysza. Gdy weszli w las schylili głowy, 
gdyż konary 
drzew zwisały dość nisko. Chłodny, górski wietrzyk szumiał pośród sosen i 
poruszał gałęziami 
tak, że muskały turbany Shea i Polacka.
Harold odwiązał od pasa miecz zabrany z pracowni Atlantesa, wyjął go i zanim 
ostentacyjnie 
przytroczył do szarfy na biodrach, wysunął z pochwy i obejrzał. Podobnie jak 
szabla, którą 
przetestował na dziedzińcu, miał on zaokrąglony sztych, ostrze było ciężkie i 
grube, niezdatne do 
pchnięć i z trudem nadające się do parowania, przystosowane bardziej do 
zamaszystych cięć z 
konia, niż dla wprawnego w fechtunku szermierza.
— Sądzisz, że może się nam przydać? — zapytał Polacek z oczyma rozszerzonymi ze 
zdziwienia. Odwrócił się do Echegaraya i wskazał na wiszący u jego boku długi 
nóż o szerokim 
ostrzu. — Ej, ty, może pożyczyłbyś mi go na chwilę? W razie kłopotów, byłoby 
lepiej żebyśmy 
wszyscy byli uzbrojeni.
— Nie. Mój — odparł krótko myśliwy i natychmiast ruszył w dalszą drogę.
Dotarcie do podnóża góry zabrało im trzy godziny. Tam droga zaczęła się to 
wznosić, to 
znowu opadać, ciągnąc się poprzez liczne parowy przecinające zbocze od szczytu 
po prawej 
stronie. Las stawał się tu gęstszy. Echegaray poprowadził ich prosto w gardziel 
doliny, gdzie 
strumień tworzył liczne, małe wodospady i o dziesiątej rano promienie słońca nie 
sięgały jej dna. 
Wąwóz rozszerzył się w podmokłą dolinę, w niektórych miejscach musieli brodzić 
po kostki w 
wodzie. Shea aż podskoczył, a Polacek stanął jak wryty na widok białej skóry i 
muślinowych 
skrzydeł istot, wodnych wróżek, czy może innych stworzeń, które gdy się 
pojawili, pierzchły w 
popłochu. Echegaray parł jednak do przodu i nie oglądał się wstecz, musieli 
więc, chcąc nie 
chcąc, iść za nim.
Dolina znów się zwężała. Skalna ściana tak ostro zamknęła im drogę po tej 
stronie strumienia, 
że musieli przejść na drugą stronę po kładce z pnia drzewa. Echegaray 
przemaszerował po nim 
tak swobodnie jak po szerokiej grobli. Shea miał drobne kłopoty, wymachiwał 
rękoma dla 
równowagi, na koniec musiał nawet ratować się zeskokiem. Polacek zatknął kciuki 
za pas i 
próbował naśladować beztroski krok myśliwego, lecz zapomniał, iż należy patrzeć 
pod nogi i 
plusnął w wodę.
— Pora coś przekąsić — rzucił myśliwy, kiedy Vaclav z trudem wygramolił się z 
wody, 
rozmasowując stłuczoną goleń i klnąc na czym świat stoi.
Echegaray usadowił się na końcu pnia tworzącego prowizoryczny most, rozsupłał 
swój 
węzełek i wyjął zeń kawałek chleba oraz połeć suszonego mięsa, po czym jedno i 
drugie 
starannie pokroił nożem na trzy części. — Woda — rzucił wskazując ręką na 
strumień.
Kiedy jedli i przeciągali zmęczone mięśnie, Polacek rzekł:
— Powiedz Haroldzie, skąd wiesz, dokąd mamy iść i czy znajdziemy tam Rogera… nie 
żebym tego chciał, ale…
— Nie mam pojęcia — odpowiedział Shea i zwrócił się do myśliwego: — Skąd masz 
pewność, że idziemy we właściwą stronę, by odnaleźć Rogera?
— Najlepsze miejsce — odparł Echegaray.
— Tak, ale gdzie my właściwie jesteśmy? — Wyjął kawałek pergaminu, na którym 
Atlantes, 
kiedy już zapadła decyzja o ich wyprawie, naszkicował pobieżny plan. — W tej 
dolinie tyle 
kluczyliśmy i lawirowaliśmy, że nie jestem nawet pewien, w którą stronę trzeba 
iść, chcąc wrócić 
do zamczyska.
— Magia? — zapytał Echegaray, wskazując palcem rysunek.
— Nie. To tylko mapa. — Co?
— Mapa. No, wiesz. Na tym pergaminie jest narysowany twój kraj. Ze wszystkimi 
drogami, 
zamkami i całą resztą.
— Magia — zawyrokował kategorycznie Echegaray.
— Dobra. Niech ci będzie, że magia. A teraz, czy mógłbyś pokazać nam na mapie, 
gdzie teraz 
się znajdujemy…
— Nie znajdujemy się — rzucił Echegaray.
— Jak to nie znajdujemy się? Nie mogliśmy zajść tak daleko, żeby mapa nie 
obejmowała tego 
miejsca.
— Nie ma nas na mapie. Jesteśmy na kładce.
— Chcę tylko, żebyś pokazał mi na mapie miejsce, odpowiadające temu, w którym 
jesteśmy 
obecnie — warknął z rezygnacją Shea i westchnął.
Echegaray pokręcił głową.
— Nie rozumieć magii — mruknął.
— Ech, do diabła z magią. Spójrz tutaj. To Zamek Carena.
— Nie, Zamek Carena daleko stąd. My iść szybko.
— Nie, nie! To miejsce na mapie oznacza Zamek Carena. A teraz chcę wiedzieć, 
gdzie my 
jesteśmy, na mapie.
Echegaray zsunął do tyłu skórzaną czapkę, która przeczesała jego krótkie czarne 
włosy. Nagle 
uniósł brwi, w przypływie zrozumienia.
— Chcieć nas na mapie?
— Nareszcie załapałeś — odetchnął Shea.
Łowca wziął mapę z rąk Shea, obrócił parę razy, położył na ziemi, wygładził i… 
stanął na niej 
obiema stopami.
— Hej! — krzyknął Shea i schwyciwszy Echegaraya za ramiona odepchnął go z całej 
siły.
— Po jakie licho włazisz na mapę?
Echegaray usiadł, wyraźnie zrezygnowany.
— Powiedzieć, chcieć nas na mapie. Latający dywan, tak?
— Nie. Wcale nie chciałem, żebyś właził na mapę z buciorami — odparł Shea i 
zasępił się.
Jak u licha wytłumaczyć takiemu tępakowi zasady semantyki?
— Czemu ty tak powiedzieć? Najpierw chcieć nas na mapie. Potem nie. Ty nie móc 
się 
zdecydować. Ja nigdy nie widzieć takie ludzie.
Shea złożył papier i wsunął z powrotem za pas.
— Zapomnij. Powiedz mi tylko, skąd wiesz, że idąc w tym kierunku powinniśmy 
odnaleźć 
Rogera?
— Najlepsze miejsce.
— Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem — policzył Shea dla uspokojenia. 
— Dlaczego 
to najlepsze miejsce?
— Rozstaje. Rycerze zawsze walczyć na rozstajach dróg — oznajmił myśliwy. — 
Odłamał 
gałązkę i nożem zmniejszył do rozmiarów wykałaczki. Następnie zaczął nią dłubać 
w zębach, 
przerywając tę czynność tylko kiedy mu się odbijało. — Gotowi? — przywrócił 
zaniepokojonych 
towarzyszy teraźniejszości.
Obaj potaknęli skinieniem głowy. Echegaray przymocował swój tobołek, podniósł 
kuszę i 
ruszył przodem. Strumień towarzyszył im aż do kolejnej kaskady, gdzie jakiś 
niewidoczny 
zwierz przebiegł z hałasem wśród zarośli. Myśliwy ochoczo schwycił swą broń. 
Shea nie mógł 
pojąć jak Belphebe — jeśli to była ona — mogła polubić ten kraj. Ścieżka 
poprowadziła ich 
przez kolejne wzniesienie i zagajnik do rozwidlenia, skąd odchodziły dwie drogi. 
Ślady na nich 
były liczniejsze, szersze i poorane kopytami. Echegaray pierwszy dotarł do 
rozstajów, spojrzał w 
jedną, potem w drugą stronę i zasępił się.
— Co się stało? — spytał Shea. — Nie widzę tu naszego przyjaciela Rogera. Czy to 
cię tak 
zmartwiło?
Myśliwy spojrzał na niego z politowaniem, jakby uważał, że szkoda strzępić język 
na 
mówienie o sprawach oczywistych, po czym wyciągnął rękę przed siebie, wskazując, 
wedle 
położenia słońca, na południe.
— Skrzyżowanie, wioska. Cztery mile. — Następnie odwrócił się i pokazał w drugą 
stronę. — 
Skrzyżowanie. Wioska. Dwanaście mil. Dokąd? — Spojrzał na Shea, oczekując na 
decyzję.
— A co ty na to — zaproponował nagle Polacek — żebyśmy się rozdzielili? W 
pojedynkę 
mamy większe szansę przekonać tego wielkiego byka do powrotu. Poza tym znam się 
na magii 
na tyle, że potrafię o siebie zadbać.
— Nie — odparł z naciskiem Shea. — Spróbuj rzucić jeszcze jedno zaklęcie, a tak 
cię 
załatwię, że popamiętasz do końca życia. — Zwrócił się do Echegaraya: — Jak 
sądzisz, w którą 
stronę mógł pójść lord Roger?
— W jedną lub w drugą. Ty powiedz.
Shea się zamyślił. Niby dlaczego nie miał pozwolić Vaclavowi pójść z Echegarayem 
w jedną 
stronę, podczas gdy on sam, mógłby wybrać drugą ze ścieżek. Czech nie powinien 
napytać sobie 
biedy mając ze sobą tego prostego, jako ta ziemia, co go nosiła, tubylca. On sam 
natomiast 
wolałby pozbyć się towarzystwa nieobliczalnego Czecha, zwłaszcza gdyby udało mu 
się 
odnaleźć Belphebe. Droga na północ wiodła wśród drzew.
— Posłuchaj, Wacku — powiedział — może to wcale nie taki głupi pomysł. Zróbmy 
tak — ty 
i Echegaray ruszycie na południe, a ja na północ. W ten sposób nic się nam nie 
powinno 
przydarzyć. Wypatruj Belphebe, dobrze? Rzekomo krąży gdzieś w okolicy i nie 
chciałbym, aby 
przydarzyło się jej coś złego.
— Ja również — mruknął Polacek. — Rany, ależ miałbym ochotę łyknąć jeden z 
koktajli, 
które tak wybornie przyrządza! Robi je lepiej od ciebie, odkąd ją tego 
nauczyłeś.
Uścisnęli sobie dłonie, a Shea zapytał:
— Masz jakieś pieniądze? To dobrze. Może w wiosce kupisz sobie jakąś broń. 
Prawdopodobnie maczugę, ale lepsze to niż nic. Poza tym do machania palą nie 
potrzeba wielkiej 
wprawy. Za cztery dni bez względu na to, czy znajdziecie Rogera, czy nie, ruszaj 
w drogę 
powrotną.
— O mnie się nie martw! — zapewnił Polacek. — Chyba wiem, jak sobie radzić z 
tymi 
kmiotami. Przypomnij sobie, jak w zamku świetnie dogadałem się z tym fioletowym 
typem od 
gorzałki, podczas gdy wy siedzieliście smętnie z nosami na kwintę i nic.
Shea ruszył w swoją stronę. Obejrzał się tylko raz, aby pomachać swoim 
towarzyszom, oni 
jednak zniknęli już za wzniesieniem, skąd droga wiodła w las. Zastanawiał się, 
jak Polacek ze 
swymi krótkimi nogami zdoła dotrzymać kroku łowcy. To właśnie w takim borze po 
raz 
pierwszy ujrzał rączą dziewczynę z piórkiem przy kapeluszu, która o swej 
obecności dała znać, 
zabijając jedną strzałą Losela. Jego stopy przyjęły szybki rytm, niemal bez 
świadomego udziału 
umysłu, wiedział jedynie, że porusza się naprzód. I tak do siebie pasowali… Nie, 
las nie był taki 
sam. Ten był znacznie rzadszy, drzewa nie tak strzeliste i krzewów też jakby 
mniej. Można z 
łatwością dostrzec…
Z łatwością mógł dostrzec kogoś, kto poruszał się pośród drzew po prawej, ów 
ktoś był zbyt 
duży i zbyt niepohamowany jak na zwierzę. Shea skupił się, dobył szabli i ukrył 
się za drzewem. 
W tej samej chwili coś odpowiedziało na jego poczynania gromkim:
— Ole!
I ukazało mu się w pełnej krasie: Echegaray.
— Co do kroćset zrobiłeś z Polackiem? — rzucił ostro Shea, nie chowając broni, 
gdy myśliwy 
potruchtał w jego stronę.
— Zostawiłem. Za dużo gadać. Iść z tobą.
— Nie wiesz, że on jeszcze nie dorósł do wychodzenia z domu bez niańki? — 
burknął 
zagniewany Shea. — Musisz natychmiast tam wrócić i nie wolno ci spuszczać z 
niego oka!
W odpowiedzi myśliwy tylko wzruszył ramionami i z obojętną miną wbił wzrok w 
wierzchołek wysokiego drzewa. Shea poczuł, jak wzbiera w nim gniew, ale nic nie 
był w stanie 
na to poradzić; co najwyżej mógł wrócić po Polacka albo połaskotać Echegaraya 
szablą. W 
końcu zadzierając nos w górę ruszył dalej swoim szlakiem. Echegaray podążył za 
nim.
Las stawał się coraz gęstszy; teren wznosił się stromo. Shea zdyszał się szybko, 
choć myśliwy, 
znacznie grubiej od niego odziany, maszerował dziarsko, bez śladu zmęczenia, 
niczym maszyna. 
Stromizna, którą się wspinali, przechodziła na szczycie w mały płaskowyż z 
kolumnadą drzew. 
Shea oparł się o gruby pień, oddychając ciężko; Echegaray stanął przy drugim, z 
wykałaczką w 
kąciku ust.
Puf! Puf! Drzewo zadygotało pod uderzeniem. Shea skoczył, a raczej próbował, 
gdyż okazało 
się to niemożliwe. Długa strzała z białym drzewcem przyszpiliła mu rękaw do 
pnia, a druga 
utkwiła tuż przy prawej nodze. Przez mgnienie oka dostrzegł śniade, zdumione 
oblicze 
Echegaraya, który legł plackiem na ziemi i teraz czołgał się jak wąż pod osłonę 
powalonego 
drzewa, ciągnąc za sobą kuszę. Wyjął z buta zakrzywiony żelazny pręt i nałożył 
jeden jego 
koniec na gwint z boku kuszy. Wsunął bełt do rowka prowadnicy, odciągnął 
metalowy wichajster 
i kusza została napięta. Ale teraz nikt już nie strzelał, a las wydawał się 
zupełnie cichy. Prawą 
ręką Echegaray odnalazł leżący na ziemi kamyk i cisnął nim w krzaki przy drugim 
końcu pnia, za 
którym się ukrywał, wypatrując jednocześnie ukradkiem, spoza kłody.
— Padnij! — zwrócił się suflerskim szeptem do Harolda.
— Nie mogę — odparł Shea.
Myśląc o tym, jak wspaniały musi stanowić teraz cel dla niewidocznego łucznika, 
lewą ręką 
próbował wyrwać strzałę, która go unieruchamiała. Znajdował się jednak w nader 
niewygodnej 
pozycji, toteż mimo wysiłku nie był w stanie wyciągnąć mocno wbitego grota ani 
też ułamać 
drzewca strzały.
Ubranie, z ciężkiej, szewiotowej wełny krępowało mu ruchy i niełatwo było je 
rozerwać czy 
naderwać by strzała przeszła na wylot przez materiał. Szarpnął mocno, po czym 
podjął uciążliwą 
próbę wyjęcia ręki z rękawa, kątem oka dostrzegł, że Echegaray bacznie lustruje 
las dookoła, a 
następnie wolno unosi kuszę i…
Puf! Bełt śmignął między drzewa brzęcząc jak wielka pszczoła. Z oddali dobiegł 
czyjś śmiech, 
a Echegaray jednym energicznym ruchem dźwigni ponownie napiął cięciwę kuszy.
Zanim zdążył nałożyć kolejny bełt, rozległo się przeraźliwe:
— Hurraa! Bij, zabij, śmierć i zniszczenie!
Monstrualnej wielkości mężczyzna pojawił się znikąd i wymachując dwuręcznym 
mieczem o 
prostym, krzyżowym jelcu stanął nad myśliwym. Miał czerstwą twarz o rysach tak 
regularnych, 
że mogłaby służyć za model do rzeźb Apolla. Na szyi nosił szal w ukośne, 
czerwone i niebiesko–
brązowe pasy, którego końce wetknięte były pod kołnierz skórzanej kurtki.
Spod lekkiego, stalowego hełmu wysuwały się falujące blond włosy okalające 
oblicze rycerza. 
Przez plecy przewieszony miał długi kręty róg. Echegaray przeturlał się dwa 
razy, poderwał na 
klęczki, wyjął nóż, lecz w tej samej chwili tuż przed jego twarzą pojawił się 
czubek długiego 
miecza. W tej sytuacji myśliwy musiał zrewidować swoje plany co do użycia 
kordelasa. 
Zrezygnowany upuścił broń i rozłożył ręce.
Naraz wśród drzew, gdzie poleciał bełt z kuszy, pojawił się kapelusz z piórkiem. 
Dyndał na 
końcu kija trzymanego przez dziewczynę w tunice sięgającej kolan, dziewczynę 
piegowatą, o 
rudych włosach upiętych w długi warkocz. Ruszyła ku nim z taką lekkością, jakby 
za chwilę 
miała zacząć tańczyć. Kij z kapeluszem trzymała w jednej ręce, w drugiej zaś 
długi łuk, z 
nałożoną na cięciwę strzałą.
— Belphebe! — zawołał Harold Shea, a serce załomotało mu w piersi jak szalone.
Dziewczyna, która właśnie przyglądała się Echegarayowi, zwróciła się ku niemu i 
uniosła 
brwi w wyrazie zdziwienia.
— Co rzekłeś, Saracenie? Zwą mnie Belphegor.
Shea pobladł.
— Nie pamiętasz? To ja, Harold Shea. Twój małżonek. Piknik. Przypomnij sobie.
— Nie mam męża ani kochanka — zaśmiała się. — A gdyby nawet, to z pewnością nie 
byłby 
on synem czarnego Mahmuda.
— Nie znasz nikogo o imieniu Belphebe?
Zmarszczyła brwi. Shea z drżącym sercem przypomniał sobie, co Chalmers mówił mu 
o 
zaniku pamięci i zmianach, jakie zaszły w Belphebe. Ta tymczasem odwróciła się 
do wielkiego 
rycerza.
— Zda mi się, lordzie Astolphie, że nikczemnik ów w pole wywieść nas się stara.
— Chyba tak. A ten drugi to zapewne myśliwy Atlantesa, czyż nie?
— Zaiste — przyznała dziewczyna. — Niewiele zeń wyciągniemy, gdyż z pewnością 
ostrożnym będzie nad wyraz. Zali przypominasz sobie, kiedy schwytaliśmy go 
pierwszy raz? 
Bełty, mistrzu Echegaray!
Wyciągnęła rękę a łowca, mrucząc coś pod nosem o „przeklętych dziewkach, co to 
prząść 
powinny, a nie…” podał jej posłusznie pełną garść bełtów do kuszy.
— To wszystkie? Pewien waść jesteś? — dziewczyna sięgnęła do bandoliera 
myśliwego i 
wyłuskała zeń jeszcze jeden bełt. — Ćwik z niego.
Echegaray wzruszył ramionami.
— Warto było spróbować — mruknął z rezygnacją.
— Już dobrze, człowieku, możesz odejść — rzucił w jego stronę rycerz, którego 
nazwano 
Astolphem. — I radzę ci, byś więcej nie zapuszczał się w te strony. Trzymaj się 
po waszej stronie 
granicy.
Echegaray podniósł swoją kuszę i bez słowa znikł wśród drzew.
Olbrzym zwrócił się do Shea:
— Teraz pora, byśmy zamienili kilka słów z naszym drugim saraceńskim ptaszkiem — 
rzekł, 
podszedł do drzewa i bez słowa wyjął strzały unieruchamiające Harolda. — Nie 
wydaje mi się, 
byśmy się wcześniej spotkali. Utrzymujesz zatem, że znasz Belphegor?
— Posłuchaj — rzekł Shea. — Ani ze mnie Saracen, ani ptaszek, ale wiem jedno, 
albo 
poślubiłem tę dziewczynę, albo ma ona siostrę bliźniaczkę. Tylko nie wiem czemu 
mnie nie 
pamięta.
— Otóż to. Ale, wiesz, zapominanie jest przywilejem kobiet. Nazywają to zmianą 
zdania, he, 
he. W tym przypadku w grę nie wchodzi ani jedno, ani drugie. Nie możemy po 
prostu pozwolić, 
żebyście wy z Careny szwendali się tutaj traktując ludzi tak jak Atlantes tę 
młodą damę. 
Posłuchaj przeto. Sprawa jest prosta. Pieniądze albo życie. I zważ, byś drogo 
cenił swoją głowę, 
jeżeli chcesz zachować ją na karku.
— Pieniądze albo życie! — zaperzył się Shea. — Posłuchaj, ty Dicku Turpinie, a 
może tak ty 
dałbyś mi…
— Dicku Turpinie? Czy to nie był ten tandetny rozbójnik, grasujący w Starej 
Anglii? Ha, ha. 
Dobrze powiedziane, zaiste. Ale, ale, skąd o nim wiesz? Gdzie o nim słyszałeś?
— A ty?
— To my zadajemy pytania, młody człowieku. Belphegor, celuj w niego przez cały 
czas. Kim 
jesteś, na Jowisza, nie mów mi, żeś magiem z mego własnego uniwersum, tego, 
które utworzone 
jest wokół wysp brytyjskich?
— Nie wiem, w jakim stopniu mogę uważać się za maga, ale to fakt, że pochodzę 
właśnie 
stamtąd. Ściślej mówiąc ze stanu Ohio.
— Amerykanin, jako żywo! Niezwykli ludzie z tych Amerykanów. .. daj mi milion 
dolarów 
albo potnę cię na plasterki. Czy to w Ohio znajduje się ta słynna kolebka kina… 
jak jej tam… 
Hollywood? Nie, to chyba gdzieś na Florydzie. Jesteś gangsterem? Zakładam, że 
tak, w 
przeciwnym razie nie byłbyś w dobrej komitywie z niewiernymi z Careny.
— Nie jestem gangsterem i powtarzam, że nie jestem też Saracenem. Jeżeli tylko 
wejdziecie 
ze mną głębiej w las, postaram się wam to udowodnić. Ubranie, które mam na 
sobie, dostałem od 
nich. — I Harold w skrócie opowiedział im wszystko.
— Najwyraźniej ten twój koleś, Chalmers musi być niezłym czarodziejem — 
skomentował 
Astolph. — Nie wiem, czy byłbym w stanie mu dorównać. Malagigi owszem. Niestety 
wpadł w 
ich łapy. Znasz może mego starego przyjaciela Merlina?
— Masz na myśli tego słynnego walijskiego czarnoksiężnika? On tu jeszcze jest?
— Jasne. Spotkałem go w Sphinx Club w Londynie. Znasz go?
— Niestety, nigdy nie spotkałem go osobiście — odparł Shea. Przystojne oblicze 
Astolpha 
spochmurniało.
— Wielka szkoda. Rozumiem, że w obliczu tak wielkiego zagrożenia, groźby wojny 
wiszącej 
nad nami nie możemy tolerować obcych czarodziejów szwendających się po 
terytorium domeny 
cesarza Karola, ktoś musi za ciebie poręczyć.
— Jest tu doktor Chalmers.
— Jeszcze jeden Amerykanin. Niewątpliwie kolejny gangster.
— Echegaray.
— Człowiek Atlantesa. Dajże pokój, chyba nie sądzisz, że przyjąłbym takie 
gwarancje, no 
nie? Wszystko, co powiedziałby na twoją korzyść, przemawiałoby i tak przeciw 
tobie, 
zakładając, że cokolwiek by z siebie wydusił.
— Cóż, jest jeszcze lord Roger. Ale on nic nie powie na moją korzyść.
— Głupiec.
— Mam tu gdzieś jeszcze jednego przyjaciela, z którym przybyłem…
— Jeszcze jeden gangster! — wykrzyknął Astolph. — Tylko pogarszasz sprawę stary, 
w tej 
sytuacji nie mogę pozwolić ci odejść. Jako jeniec też na nic mi się nie zdasz, 
bo jak dotąd wojna 
jeszcze się nie zaczęta. Pozostaje tylko jedno… — lord zawiesił głos.
Shea aż się spocił z wrażenia.
— Belphegor! — krzyknął przeraźliwie.
Na twarzy kobiety pojawił się wyraz zakłopotania, ale w końcu tylko pokręciła 
głową.
— Wygląda na człeka uczciwego — rzekła — ale ja go nie znam.
— Sprawiedliwość leży w moich rękach — zawyrokował Astolph, jakby wszystko już 
zostało 
postanowione, i zwrócił się do Harolda: — Klęknij.
— Ani myślę — rzucił Shea, dotykając szabli i nie bacząc, iż Belphegor wciąż 
mierzy doń z 
łuku.
— Dobrze więc — powiedział Lord Astolph, powstrzymując dziewczynę ruchem ręki. — 
Ale 
jeszcze jedno. Jesteś szlachetnie urodzony? Większość Amerykanów nie jest.
— Nie jestem księciem — odparł Shea — ale jeżeli ci to wystarczy, zostałem 
pasowany na 
rycerza przez Sir Artegalla z Krainy Czarów.
— Doskonale. Stoczymy więc pojedynek i tak sprawiedliwości stanie się zadość. 
Jeśli chcesz 
odejść stąd wolny, musisz mnie pokonać. Jaka szkoda, że nie możesz się 
wyspowiadać.
Shea wyciągnął szablę i szybko pozbył się powłóczystych, muzułmańskich szat. Gdy 
tylko 
znalazł się w zasięgu miecza, Astolph przyjął postawę, uniósł swój potężny oręż 
i ciął z góry na 
dół, jak drwal siekierą. Brzdęk! Brzdęk! Brzdęk! Shea parował ciosy niezgrabną 
szablą, choć siła 
uderzeń Astolpha niemal wytrącała mu ją z ręki. Sam wykonał cięcie z lewej, 
które Astolph odbił 
bez wysiłku, po czym wykonał drugie z prawej, lecz jego przeciwnik odskoczył ze 
zwinnością 
niezwykłą jak na osobę tak ogromnych rozmiarów. Odpowiedź Astolpha była tak 
szybka, że 
Harold musiał się cofnąć.
Książę był niezłym szermierzem, ale nie dość dobrym. Po trzeciej wymianie ciosów 
Shea 
doszedł do wniosku, że jest w stanie odparować wszystkie uderzenia wielkiego 
miecza. Niestety, 
po następnym ataku Haroldowi ubyło nieco pewności siebie. Zasięg ramion i 
długość klingi 
sprawiły, że niepodobieństwem było podejść do niego bliżej i uczynić z szabli 
właściwy użytek. 
Mógł parować cięcia, lecz nie zadawał ich sam, przeto prędzej czy później atak 
Astolpha 
pozbawi go sil. W kolejnym natarciu o mało nie stracił szabli. Rękojeść była 
śliska od potu. 
Harolda zaczęła ogarniać wściekłość na tego nieuczciwego osiłka i niemal w 
ostatniej chwili 
przypomniał sobie zasadę, że wkurzony szermierz to szermierz martwy.
Astolph znów zmusił go do rejterady, tym razem niemal przyparł Harolda do drzewa 
i opuścił 
na moment miecz, by wykonać czyste pchnięcie. Widok odsłoniętej piersi wielkiego 
rycerza 
obudził w Shea szermiercze instynkty. Jego prawe ramię wystrzeliło do przodu, 
wzmocnione 
całym ciężarem ciała i wyćwiczonego wypadu. Zaokrąglony sztych szabli trzasnął w 
pierś 
olbrzyma. Astolph, nie spodziewając się pchnięcia, stracił równowagę i klapnął 
na ziemię.
— Poddaj się! — ryknął Shea, stając nad przeciwnikiem i przykładając ostrze 
szabli do 
obnażonej szyi Anglika.
Książę lewą ręką, grubą i potężną niczym kafar podciął Haroldowi nogi. Shea 
upadł, a chwilę 
potem, opleciony morderczym zapaśniczym chwytem Astolpha, usłyszał głos 
dziewczyny:
— Dość tego, starczy! Mocą lasu i wody, stanowiących tę domenę rozkazuję wam 
przestać!
Shea poczuł, że Astolph niechętnie rozluźnił chwyt i podniósł się niespiesznie. 
Uderzony 
przez Shea głową książę miał rozkwaszony nos. Harold zaś podbite oko i 
rozwiązany turban, 
którego sploty spadały mu na szyję niczym węże oplatające Laokoona.
— Ależ moja droga — rzekł Astolph — nie wolno ci tego robić. Walka musi zostać 
rozstrzygnięta, a to, co pozostanie z przegranego, powinno być spalone. Poskarżę 
się Cesarzowi. 
— Pochylił się, sięgając po miecz.
— Stój, mospanie! A może chcesz, bym połechtała cię między żebrami grotem mojej 
strzały? 
— Napięła cięciwę i wymierzyła strzałę w splot słoneczny rycerza. — Nie dbam ni 
o Cesarza 
Karola, ni o Lorda Circassi w tej domenie. Powiadam jednak, że człek ów walczył 
dzielnie i 
oszczędził cię, gdy miał w swojej mocy, przeto Saracen czy nie, od tej pory 
między wami winien 
zapanować pokój.
Astolph uśmiechnął się do Shea i podał mu rękę. Uścisk był zaskakująco 
serdeczny.
— Cóż, o losach wojen często decyduje konieczność. Rad jestem, żeś nie pchnął 
mnie szablą z 
ostrym sztychem, bo wtedy ani chybi przeszyłbyś mnie na wylot. Zda mi się, że 
mógłbyś 
pokazać mi parę ciekawych sztuczek. Co ty na to, byśmy połączyli nasze siły?
— Jeszcze nie wiem — odrzekł Shea. — Co teraz zamierzasz? — spytał i pomyślał: 
„Gdybym 
tylko mógł zabrać Belphegor do Chalmersa, doktorek mógłby przywrócić jej pamięć. 
Póki co, 
nawet najgroźniejsze ifryty Atlantesa nie mogłyby odciągnąć mnie od niej ani na 
krok”.
— Zamierzam przedsięwziąć kampanię przeciwko temu cholernemu — wybacz pani — 
Zamkowi Carena — wyjaśnił Astolph i tym samym wyrwał Harolda z zamyślenia: — 
Atlantes 
nie bez przyczyny przetrzymuje tam Lorda Rogera. Istnieje bowiem proroctwo, 
mówiące że nie 
wygramy wojny, póki nie nawrócimy go na naszą wiarę.
Shea zachichotał.
— O ile znam tego faceta, nawrócenie go na coś wbrew jego woli będzie długim i 
żmudnym 
procesem. Roger nie grzeszy inteligencją, trudno odmienić jego serce.
Astolph machnął ręką.
— To by się zgadzało. Lord Roger ujrzał pewnego dnia przy Fontannie Miłości 
wojowniczkę 
imieniem Bradamant i gdy napił się wody, natychmiast się w niej zakochał. Uczyni 
dla 
Bradamant wszystko, przynajmniej dopóki działa zaklęcie. Atlantes miał zamiar 
wysłać Rogera 
do Fontanny Zapomnienia, ale ja stanąłem im na drodze.
Haroldowi ulżyło.
— Chcesz powiedzieć, że to Bradamant jest kobietą wojowniczką, która ma wyrwać 
Rogera z 
szeregów Saracenów? Obawiam się… — urwał i pospiesznie wyjaśnił im sytuację 
Chalmersa i 
Florimel na zamku, a także powiedział dlaczego sam zdecydował się wyruszyć 
śladem Rogera, 
by go odnaleźć.
Kiedy skończył, Belphegor rzekła:
— Panie mój, Książę, czyż nie miałam racji, mówiąc że to człek prawy i 
szlachetny? Pragnę 
podziękować ci za uprzejmość, jaką mnie obdarzyłeś. Składam ci uszanowanie i 
wiedz, że 
zawsze możesz na mnie liczyć. — Płynnym ruchem wyciągnęła zza pasa nóż, który 
zabłysnął jak 
żywe srebro, zdjęta czapkę i wprawnie rozcięła tkwiące w nim pióro na dwie równe 
części. Jedną 
podała Haroldowi. — Uczyń mi tę łaskę i przyjmij je — powiedziała.
Był nieco zawstydzony i czuł się niezręcznie, lecz nie chciał dać tego po sobie 
poznać. To 
głupie, że na tym etapie ich związku miał wszystko zaczynać od początku, od 
umizgów i 
dworskich zalotów…
— — Powiadasz więc, że Roger wybrał się na wyprawę łowiecką? — rzekł Astolph. — 
To 
ciekawe, winieneś był powiedzieć mi o tym wcześniej. Głupiec z niego, ale człek 
to mężny i 
wprawny wojownik. — Zamilkł na chwilę, po czym dorzucił: — Wiesz co, 
przyjacielu, to nie 
będzie takie proste, jak może się nam wydawać. To prawda, w pewnym sensie wciąż 
jesteśmy 
rywalami. Obaj chcemy dopaść szejka Rogera i Bradamant także ma na niego 
chrapkę, choć 
szczerze mówiąc, nie pojmuję dlaczego. Niemniej, zaproponuję ci rozejm. Możemy 
zagrać o 
pierwszeństwo w kości albo w cokolwiek innego, byle tylko nie uciekać się do 
czarodziejskich 
sztuczek. A propos, czy naprawdę jesteś czarnoksiężnikiem?
Shea spuścił wzrok.
— Cóż, obawiam się, że nie jestem w tym zbyt dobry.
— Dajże pokój młodzieńcze — rzekł Astolph. — Bez fałszywej skromności. Rzuć 
jakieś 
zaklęcie i pokaż jak ono działa. Grunt, byśmy nabrali do siebie wzajem zaufania. 
Bez niego 
daleko nie zajdziemy.
— W końcu idzie tu o naszą skórę — przytaknął Shea. — A trening czyni mistrza.
Belphegor–Belphebe patrzyła na niego wyczekująco, a on jak na złość nie mógł 
sobie 
przypomnieć ciągu somatycznych elementów wiersza, który był tak ważny dla magii 
w tym 
kontinuum czasoprzestrzennym. Ale, ale… chwileczkę. Istniało pewne nieszkodliwe 
zaklęcie; 
Chalmers użył go któregoś dnia i sprawił, że roślina zaczęła się na jego oczach 
gwałtownie 
rozrastać. Była to akurat lwia paszcza, ale czy gatunek miał jakieś znaczenie? 
Trawa nadawała 
się do tego równie dobrze. Shea wyrwał źdźbło, które wydawało mu się 
odpowiednie, położył je 
na ziemi, klęknął nad nim, po czym zmrużył powieki, wysilając pamięć. Wreszcie 
wyszeptał:
Choć w trudzie rośnięcia
Nie ma krzty słodyczy,
W ogólnym rozrachunku
Tylko to się liczy,
Rośnij pod nieboskłon aż,
Tylko to zadanie masz.
Kiedy ponownie otworzył oczy, po źdźble nie było śladu. Znikła też trawa. Zaczął 
się 
zastanawiać, jaki tym razem popełnił błąd.
Astolph patrzył na niego.
— Na Jowisza! Całkiem nieźle, Sir Haroldzie. Prawie tak dobrze, jak sprawiłby 
się Malagigi. 
Wybacz mi, stary.
— Ale co takiego? — zapytał Shea.
Jego głos wydawał się stłumiony, zupełnie jakby Harold mówił przez gruby koc. I 
tak właśnie 
było. Shea dotknął dłonią twarzy i pomacał. Broda rosnąca z prędkością cala na 
sekundę sięgała 
mu już do piersi i promieniście rozchodziła się wzdłuż barków. Jej końce 
skręcały się jak cienkie, 
wścibskie robaczki. Wkrótce spadła do ramion, a potem do pasa.
Harold, na wpół oszalały, usiłował wykoncypować przeciwzaklęcie, miał wrażenie, 
że znalazł 
się nagle w Piekle, bo jedyne, co przychodziło mu do głowy, to Chalmers z jego 
zaklęciem na 
powiększanie roślin. Żywe rośliny wyrastające z ludzkiej twarzy, uch! A może 
węże? Broda 
sięgnęła jego kolan, kostek, dotknęła ziemi.
— Brawo! — rzekł z emfazą Astolph.
Opadające na ziemię włosy zaczęły się piętrzyć, tworząc coś, co przypominało 
stóg siana. 
Gdyby proces ustał choć na chwilę, Harold miałby szansę spokojnie pomyśleć. 
Zastanawiał się 
rozpaczliwie, jak długo zaklęcie pozostałoby efektywne, gdyby nie udało mu się 
go przerwać. 
Przypomniał sobie młynek, który wypełnił ocean solą. Była to co prawda legenda, 
ale we 
wszechświecie, gdzie działa magia, nie istniało najwyraźniej nic, co mogłoby 
przerwać ów 
proces, zanim zwoje włosów wypełnią cały las i uniosą się niczym fale wokół 
czarodziejskich 
płomieni otaczających obecnie Zamek Carena. Cofnął się o krok i o mało nie 
upadł, zaczepiając 
piętą o korzeń. Gdyby te kudły go przygniotły… chwileczkę, a może powinien 
poprosić o pomoc 
Astolpha? Skoro Książę był rzekomo znajomym Merlina, powinien wiedzieć co nieco 
o magii.
— Wystarczy? — zawołał do Astolpha przez wełniany kłąb, prawie nie dostrzegając 
zza niego 
postawnego rycerza.
— Tak, dzięki.
— Dobrze więc, ale i ty pokaż co potrafisz. Zobaczymy, czy uda ci się 
powstrzymać mój czar.
— Nie ma problemu. — Książę przerzucił swój wielki miecz do lewej ręki i machnął 
nim w 
powietrzu, wykonując prawą dłonią kilka skomplikowanych gestów przy wtórze 
mamrotanego 
półgłosem zaklęcia. Góra pierwszorzędnej wyściółki zniknęła nagle, a Astolph 
delikatnie musnął 
gładkie policzki Shea. — Któregoś dnia musisz koniecznie spotkać się z Merlinem 
— rzekł 
Książę. — Nikt tak jak on nie przepada za dobrymi żartami. Ale, ale wróćmy do 
rzeczy. Wiesz, 
wydaje mi się, że cała sprawa stałaby się znacznie prostsza, gdybyśmy zdołali 
wydostać twojego 
przyjaciela z zamczyska Carena.
— Nie jestem pewien, czy zechce je opuścić — odparł Shea. — Nie bez Florimel.
— To żaden problem, stary. Z takimi czarodziejami jak ty i twój nauczyciel, 
powinniśmy 
sobie poradzić z uwolnieniem Ma — lagigiego z Albracci, a przyznaję, że byłbym 
wielce 
zaskoczony gdyby on nie potrafił pomóc tej damie. Niemniej naprawdę nie pojmuję… 
— Zasępił 
się.
— Co cię tak zmartwiło? — zapytał Shea.
— Ściana ognia. To poważne utrudnienie. Widzisz, wiem jak sobie z nią poradzić, 
tyle ze 
niestety, ten sposób nie wchodzi w rachubę.
— Sir Harold jest uodporniony na działanie magicznego ognia — rzekła Belphegor.
— Tak, ale problem nie w tym, jak wprowadzić go do zamku, lecz jak wydostać 
stamtąd tę 
damę… Florimel. Widzisz, jest tak… — olbrzym zwrócił się do Shea, rozkładając 
szeroko ręce: 
— Lady Bradamant ma czarodziejski pierścień, prawdziwe cacko, który chroni 
osobę, która go 
nosi od wszelkiego rodzaju zaklęć, i który, gdy go włożyć do ust, czyni 
człowieka 
niewidzialnym. To byłoby wyjście dla naszej Florimel. Sama Bradamant chciała go 
użyć, by 
wślizgnąć się cichcem do zamczyska po Rogera, lecz nie wiedzieć czemu, pożyczyła 
go 
Rolandowi, a ten durny matoł przez przypadek napił się z Fontanny Zapomnienia i 
całkiem 
odebrało mu rozum. Zapomniał wszystko. Nie wie, gdzie zostawił pierścień, nie 
pamięta, że go w 
ogóle miał. Nie przypomina sobie nawet własnego imienia.
— Chyba już pojmuję — przerwał Księciu Shea. — Jeżeli zdołamy sprawić, by Roland 
odzyskał pamięć, to przypomni on sobie, co zrobił z pierścieniem, a wtedy jeden 
z nas wykradnie 
Florimel z zamczyska i cała zabawa zacznie się od początku. Ale kim jest Roland? 
Czy to ktoś 
znaczący?
— Rety, stary! Przecież to jeden z dwunastu. Jeden z paladynów. Przybocznych 
Cesarza 
Karola. Nie ma sobie równych w boju.
— O kurczę! — rzucił Shea.
Przyszło mu na myśl, że kłopoty z pamięcią Rolanda mogły nie mieć nic wspólnego 
z magią, 
lecz stanowić wyzwanie dla dobrego psychologa. Najzwyklejszy przypadek amnezji, 
tak to 
przynajmniej zabrzmiało, a Harold wierzył, że techniki stosowane w Instytucie 
Garadena w Ohio 
mogły okazać się równie skuteczne w Stanach, jak tu w czarodziejskiej krainie.
— Myślę, że znam zaklęcie, które przywróci pamięć Rolandowi — rzekł Shea.
Pomyślał, że skoro można to zrobić z Rolandem, to czemu nie z Belphegor? Uznał, 
że przy 
najbliższej nadarzającej się okazji spróbuje szczęścia.
— Naprawdę? To byłoby cudowne. Do dzieła zatem. Jaskier musi być gdzieś w 
pobliżu.
Włożył dwa palce do ust i gwizdnął przeciągle. W lesie coś się poruszyło i po 
chwili ich 
oczom ukazał się hipogryf truchtający wolno, ze skrzydłami złożonymi gładko 
wśród boków. 
Były białe, połyskujące tęczowo tu i ówdzie. Zwierzę zastrzygło uszami i 
szturchnęło Astolpha 
dziobem. Ten podrapał je między piórami.
— Jest mi posłuszny bardziej niż kiedykolwiek Atlantesowi — rzekł książę. — Ci 
brudni 
Saraceni nie wiedzą, jak postępować ze zwierzętami.
— Co on jada? — zapytał jak zawsze praktyczny Shea. — Nie mogę sobie jakoś 
wyobrazić, 
jak głowa orła może korelować z końskim korpusem i układem trawiennym.
— Przede wszystkim pąki pewnych afrykańskich roślin, jak mi się zdaje. Jaskier 
nie je zbyt 
wiele. No doorze, wszyscy na pokład! Trochę ciasno, nie? Co wy, Amerykanie 
zwykle wołacie, 
przeganiając bydło? Nawiasem mówiąc, bardzo to brutalne. Nie pojmuję, dlaczego 
po prostu nie 
wypasacie bydła, zamiast tak je przeganiać w tę i nazad. To jak to było? Ach, 
tak: Juupi jeej! 
Juupi jeej!
8
Hipogryf kołysząc się na boki gnał kłusem pod górę. Shea sądził, że zwierzę nie 
będzie na 
ziemi zbyt szybkie, skoro przednie nogi ma zakończone pazurami, tylne zaś 
kopytami. Gdy 
dotarli do granitowej grani górnego szczytu, pazury hipogryfa bezpiecznie 
chwytały się skalnych 
występów, za to kopyta chwilami osuwały się niepokojąco. Shea obejmował w pasie 
Belphebe — 
Belphegor, a ona Astolpha, który jednak nie miał nic przeciw temu. Hipogryf 
człapiąc wzdłuż 
grani rozpostarł skrzydła, zamachał nimi, zachybotał się nad — stopową 
stromizną, wzbił w 
powietrze, runął w dół i gładkim łukiem, z ledwością omijając wierzchołki drzew 
pofrunął w 
górę.
— Łał! — rzucił Shea. Zimny wiatr owiewał mu twarz, a w żołądku zagnieździła się 
lodowata 
gula. — Sir Astolphie, myślę, że Jaskrowi przy starcie przydałoby się rakietowe 
wspomaganie.
— To nie przejdzie — mruknął Astolph przez ramię. — Prawa natury są róż… granice 
zależności…
Jego słowa ulatywały z wiatrem, Shea natomiast dopiero teraz uświadomił sobie, 
że zgodnie z 
prawami dynamiki hipogryf nie miał wręcz prawa oderwać się od ziemi. Bezpośredni 
kontakt z 
Belphebe sprawił, że Harold poczuł mrowienie w ramionach. Pragnął zabrać ją stąd 
w ustronne 
miejsce i odbyć długą, solidną rozmowę. Ona wydawała się całkiem świadoma uczuć, 
jakie w 
nim wzbudzała.
Hipogryfowi najwyraźniej nie w smak był potrójny ciężar, który musiał dźwigać, 
bo za 
każdym razem, gdy dostrzegał w dole łąkę, próbował skręcić w tamtą stronę i 
wylądować. 
Astolph musiał go ostro karcić, aby zwierzę nie zbaczało z kursu. Podobna 
sytuacja powtarzała 
się trzykrotnie, wreszcie Shea dostrzegł rozległy pas otwartego terenu. 
Znajdowała się na nim 
nieduża wioska z chatami o słomianych dachach, otoczona kobiercem pól uprawnych, 
gruntów 
ornych i porośniętych chwastami łąk. Hipogryf, którego końska część była mocno 
spocona, 
ochoczo przyziemił, wytracił prędkość i wylądował na czterech łapach z takim 
impetem, że Shea 
aż szczęknął zębami. Harold zsiadł z grzbietu zwierzęcia i wyciągnął rękę, aby 
pomóc Belphebe, 
ona jednak nawet na niego nie spojrzawszy, żwawo zeskoczyła na ziemię, czym 
wprawiła Shea 
w zakłopotanie. Usiłując ukryć swe uczucia ruszył w stronę zabudowań. W tej 
samej chwili od 
strony chat doszły go przeraźliwe, gardłowe wrzaski. Mężczyźni i kobiety biegli 
pędem w ich 
stronę, jakby sam diabeł deptał im po piętach. Byli dziwnie mocno, wręcz 
podejrzanie opaleni. 
Większość nosiła długie, brudne, postrzępione koszule. Wszyscy gnali tak szybko, 
że nawet nie 
zauważyli hipogryfa i trojga jeźdźców. Za umykającą zgrają podążało dwóch 
mężczyzn. Niższy, 
przystojny młodzieniec miał wyjątkowo silne ręce, co łatwo można było ocenić po 
muskułach, i 
wyraźnie starał się uspokoić drugiego. Jego kompan nosił średniowieczny strój z 
rajtuzami i 
ciżmami z wywiniętą cholewką. Shea widział już takie ubiory w Krainie Czarów, 
tyle ze tam 
kurtki były sznurowane, a końce troków zwieszały się swobodnie. Twarz wyższego 
mężczyzny 
była nieogolona, a wzrok dziki i błędny. Machał zaciśniętymi pięściami i mówił 
warkliwym 
głosem.
— Na mą duszę! — rzekł Astolph. — Bądźcie pozdrowieni, waszmościowie, i takie 
tam.
Niższy łypnął na nich, machnął ręką, zacisnął dłoń na nadgarstku drugiego i 
poprowadził go w 
stronę księcia. Shea doszedł do wniosku, że ten dzikus mógłby nawet w 
towarzystwie uchodzić 
za przystojnego, gdyż miał raczej latynoską urodę, wcześniej jednak musiałby 
doprowadzić się 
do porządku.
— Bądź pozdrowiony, szlachetny Astolphie — zaczął niższy, starając się ukłonić, 
co nie było 
proste, gdyż stale miał baczenie na swego kompana. — I ty również nadobna 
Belphegor. Nasz 
wielki towarzysz ponownie gniewem był owładnięty. Gdybym mu nie przeszkodził ani 
chybi 
wyciąłby w pień pół wioski. Prawdę rzekłszy, nie była to w zupełności jego tylko 
wina.
— Zaiste? Opowiedz nam o tym, mój drogi — rzekł Astolph.
— Czy uwierzycie w to, nadobna pani i wy, szlachetni panowie? Przyniosłem do 
domu połeć 
dziczyzny, najwspanialszy, jaki ujrzało oko ludzkie w blasku rozmigotanych 
gwiazd. Zaiste 
królewski to posiłek, rzec by można, danie wprost godne stołu wielkiego władcy. 
Powinno się 
upiec to mięsiwo lubo przyrządzić je na inny, godziwy sposób. Ci zaś tutaj 
hultaje ugotowali je, 
jak to się zwykło czynić ze sztokfiszem w Lentii. Mięso stanęło mi w gardle, 
lecz ten tutaj, nasz 
przyjaciel Roland przełknął dobre dwa kęsy. Przy trzecim doszedł chyba do 
wniosku, że potrawa 
nie spełnia podstawowych wymogów dobrej kuchni, ryknął przeto jak lew i dalejże 
brać się za 
tych łotrzyków, waląc ich pięściami po łbach na prawo i lewo. Po co to, jednak, 
pytam? Tych 
tępych łotrów nawet argumenty siłowe nie natchną niezbędną wiedzą o sztuce 
kulinarnej. — 
Zlustrował wzrokiem całą grupę; zatrzymał spojrzenie na Shea. — O, Poganin, ha! 
Dzięki ci, 
lordzie Astolphie, kawał mięsiwa z jego udźca zrekompensuje mi utracony połeć 
dziczyzny. — 
Zaniósł się rechotem, co miało upewnić wszystkich, że jedynie żartuje.
Harold również się zaśmiał, choć z pewnym przymusem.
— Ach… ach… — mruknął Astolph — Lordzie Reinaldzie z Montalban, pragnę ci 
przedstawić Sir Harolda de Shea, niezłego ćwika z Anglii, jednej z naszych 
zaprzyjaźnionych 
prowincji. — Zwrócił się do Shea.
— Rad byłbym, mogąc przedstawić was, panie, hrabiemu Rolandowi d’Anglante, 
jednak jak 
widzicie nieszczęśnik ów i tak by was nie rozpoznał.
Hrabia, który sprawiał wrażenie kompletnego dzikusa, na przemian ssał palec i 
stukał nim w 
otwartą dłoń, przegub której wciąż ściskał żelaznym chwytem lord Reinald. 
Wyglądało, iż 
sprawia mu to ogromną satysfakcję.
— Sir Harold również szuka Rogera z Careny. Prawda jaki ten świat mały?
— Pogoń za nim może okazać się dłuższa niż za Angeliką — rzekł Reinald i sięgnął 
wolną 
ręką za pazuchę. Wyjął stamtąd coś, co pocałował, nim podjął przerwany monolog. 
Shea nie 
rozpoznał, co to było. — Chłopi donieśli nam, że sir Roger podążał tędy bladym 
świtem i gnał 
tak szybko, jakby sam Belzebub deptał mu po piętach.
— Doprawdy! — zawołał Astolph. — Chyba się starzeję. Nie pojmuję, jak mógł 
przemknąć 
się obok mnie niepostrzeżenie, to dla mnie coś równie niepojętego jak 
kanonizacja 
wspomnianego przez ciebie Belzebuba.
Reinald wzruszył ramionami, powstrzymując stanowczo szarpiącego się kompana.
— Nigdy nie zaszkodzi zapalić ogarka Lucyferowi. Sprawa jest pewna, chyba że 
wątpisz w 
moje słowa.
— Nie — odparł Astolph — aczkolwiek weź pod uwagę, że to sprawa istotna dla 
samego 
Cesarza. Czemuś go nie zatrzymał?
— Czyż człek jest w stanie żyć wiecznie w celibacie? Roland spał. Przywiązałem 
go do słupa 
i zawarłem bliższą znajomość z pewną dziewką, która wcześniej przy fontannie 
dawała mi 
wyraźne znaki.
— Zbereźnik z ciebie i łajdus! — krzyknął Astolph. — Miast zajmować się czymś 
konstruktywnym, oddajesz się rui i poróbstwu!
Reinald skrzywił się.
— Angelika zaginęła, nadobna Belphegor zaś trzyma mnie na dystans strzałami 
ostrzejszymi 
niźli groty Kupidyna. Cóż mi pozostało z życia?
Nic więcej nie było do dodania. Ruszyli wolno w kierunku wioski. Astolph drapał 
się po 
brodzie. W pewnej chwili oznajmił:
— Wiecie co, wydaje mi się, że sir Roger skierował się na zachód, aby potem 
zawrócić i 
przyłączyć się do armii Agramanta. Takie postępowanie w jego mniemaniu musi 
uchodzić za 
iście diabelski fortel. — Twój przyjaciel — gangster o dziwacznym imieniu na 
pewno go nie 
zajdzie — zwrócił się do Shea. — Wskazany na początku kierunek będzie klasyczną 
podwójną 
zmyłką…
Przerwał; zmusił hipogryfa, by pochylił łeb, po czym szepnął mu do ucha coś, co 
przypominało serię krótkich, niskotonowych gwizdów. Zwierzę odpowiedziało 
inteligentnym 
spojrzeniem i znieruchomiało. Między chatami, pod jednym z drzew stał drewniany 
stół. 
Ustawiono na nim dwie ogromne, drewniane misy z gotowanym mięsiwem wydzielającym 
silny, 
czosnkowy zapach i nurzającym się w krzepnącym z wolna sosie. W zasięgu wzroku 
nie było 
innych mis ani czegokolwiek do picia.
Podczas gdy towarzysze Reinalda czekali cierpliwie, on sam krążył od drzwi do 
drzwi, 
nawołując, bez widocznych rezultatów, aż w końcu wrócił i pokręcił głową, 
zrezygnowany.
— Szczury prysnęły ze spiżarni — rzucił posępnie. — Dziwna to zagadka, której 
nie jest w 
stanie rozwiązać człek myślący racjonalnie. A jak to jest w twoim kraju, sir 
Haroldzie? Czy 
wieśniacy nie powinni cieszyć się niepomiernie, że przybyli do nich z wizytą 
lordowie samego 
króla Karola, by bronić ich przed wszelkim złem?
Shea uniósł brwi.
— Zapewne tak, czy nie sądzisz wszelako, że tutejsi chłopi lękają się wybuchu 
gniewu twego 
towarzysza?
— Tak sądzisz? Naprawdę? — zdumiał się Reinald, a jego oczy rozbłysły. Pokiwał 
głową, 
jakby nagle przejaśniło mu się w głowie. — To całkiem podobne do tych nisko 
urodzonych 
półgłówków. Cóż, kompan mój usieka trzech lub czterech, ale nie więcej. Żaden z 
tych chłopów 
nie był wszak szlachetnie urodzony. Myślę, że chodzi tu o coś innego. Strach 
przed śmiercią jest 
bardziej dojmujący dla tych, którzy wiedzą, że nie umierają dla zabawy. Ot i 
cała tajemnica.
Cała piątka rozsiadła się na ławach z nieheblowanych desek, po czym podzieliła 
mięso nożami 
należącymi do Reinalda i Astolpha, popijając posiłek wodą przyniesioną w wiadrze 
z wioskowej 
studni. Shea miał nadzieję, że wśród fauny tej krainy nie występują bakterie 
tyfusu, a 
wewnętrzny głos zapewnił go uspokajająco, że najbardziej zabójczą chorobą w owym 
miejscu 
była zapewne malaria towarzysząca nocnym chłodom. Kiedy jednak ujrzał raka 
wczepionego w 
mech na dnie wiadra, wypił parę łyków ignorując, skądinąd z wzajemnością, 
nieduże stworzenie.
Reinald zgrzytnął zębami o kość i podniósł wzrok na Astolpha.
— Zaczynamy dziś wieczorem, czy czekamy na Bradamant, kobietę będącą uosobieniem 
prawdziwego męstwa?
— Nie wierzę, że wyruszając jeszcze tej nocy możemy cokolwiek zyskać — odparł 
Astolph. 
— Poza tym, z hrabią Rolandem w jego obecnym stanie byłoby nam trudno 
podróżować. Nic nie 
tracimy, zwłaszcza że Roger nie jest raczej zdolny do odbycia długiego nocnego 
marszu. Przeto 
wstaniemy bladym świtem… i… Ale, zaraz, zaraz, przecież nasz młody przyjaciel 
jest 
wspaniałym, biegłym w sztukach czarnoksięskich magiem i twierdzi, że zna 
zaklęcie mogące 
przywrócić zmysły zacnemu Rolandowi.
Reinald przeżegnał się.
— Święty Wergiliuszu, chroń nas. Jego zmysły przepadły na zawsze przez czarnego 
Mahmuda!
— Byłoby łatwiej…
Hrabia Roland, który śliniąc się pałaszował mięsiwo odwrócił się nagle, by 
spojrzeć na Shea i 
donośnym głosem zaryczał:
— Ty Saracenie! Zabiję cię! — To rzekłszy poderwał się zza stołu, wyciągając 
przed siebie 
ociekające tłuszczem łapska.
— Łapcie go… — zawołał Astolph, lecz zanim ktokolwiek zdążył zareagować, hrabia 
był już 
przy Haroldzie.
Shea mógł uczynić tylko jedno, aby ocalić skórę, zanurkował pod prawą rękę 
hrabiego, podbił 
ją swoją lewą, a prawą z całej siły wyrżnął napastnika w żołądek. Miał wrażenie, 
jakby huknął w 
napompowaną oponę ciężarówki, ale Roland cofnął się chwiejnie dwa kroki, niemal 
przewracając stół i usiadł ciężko na ławie, dysząc niczym wyjęta z wody ryba, a 
potem zapłakał.
Shea potrząsnął obolałą dłonią i niemal wybuchnął śmiechem na widok 
rozdziawionych ust 
Reinalda.
— Na Boga świętego! — krzyknął z podziwem przyjaciel Rolanda. — To ci dopiero 
silny 
cios!
— O tak — zgodził się Astolph. — Nasz młody towarzysz umie uderzyć z wypadu. 
Niedawno 
o mało nie nadział mnie jak kapłona na rożen. Gdyby przyszło ci z nim walczyć, 
lordzie 
Reinaldzie, trzymaj gardę i strzeż się jego wypadu. Wróćmy teraz do naszych 
spraw, bo chyba 
możemy dojść do jakiego takiego porozumienia. O ile dobrze pojmuję, sir Harold 
pragnie dopaść 
Rogera, aby wymienić go na swoich przyjaciół uwięzionych i przetrzymywanych 
przez łajdaka 
Atlantesa w Zamku Carena. — Astolph zwrócił się do Reinalda: — Mniemam, że gdyby 
sir 
Harold przywrócił rozum rannemu Rolandowi, trzech takich jak my paladynów 
mogłoby mu 
pomóc i raz na zawsze załatwić wszelkie problemy.
Reinald zamrugał raz i drugi, w sposób który niezbyt przypadł Shea do gustu.
— Nie wątpię, że i lady Bradamant zechciałaby nas wspomóc — powiedział. — Czy 
potrzeba 
ci do czynienia czarów czegoś bardziej złożonego, sir Haroldzie?
— Nieee. Chyba nie, chyba że masz światło nocne.
— Tego akurat nie posiadam. Skoro jednak nie trzeba ci nic naprawdę istotnego, 
pozostaje 
jedynie zabrać się do dzieła. A żywo. Prawo mówi wszak, że wasal, nim otrzyma 
wynagrodzenie 
za swoją służbę, musi wpierw wypełnić swoje obowiązki.
Shea spojrzał na Belphegor, którą w myślach wciąż nazywał Belphebe — ona jednak 
zaraz 
odwróciła wzrok. Nie był do końca pewny, czy dobrze zrozumiał słowa Reinalda, a 
w myślach 
wciąż kołatało mu się pragnienie choć krótkiego t?te–?–t?te z żoną. Na tyle 
jednak, na ile mógł 
się zorientować, dwaj paladyni zaproponowali mu pewien układ; jeśli zdoła 
przywrócić zmysły 
Rolandowi, oni w zamian pomogą mu wydostać Chalmersa i Florimel z Zamku Carena. 
Wyglądało na to, że Roland cierpi na klasyczną amnezję wsteczną. Shea westchnął 
i wziął się do 
dzieła, odwracając się ku wciąż pochlipującemu z cicha paladynowi.
— No już dobrze, dobrze, przecież wcale tak bardzo nie bolało, prawda? Widzisz, 
kiedy mali 
chłopcy są niegrzeczni, należy przetrzepać im skórę…
Słysząc te słowa Belphegor aż rozdziawiła usta ze zdumienia, dziki wojownik zaś 
ni stąd, ni 
zowąd, spojrzał na Harolda z zaciekawieniem i, objąwszy za szyję, wilgotnymi od 
tłuszczu 
wargami cmoknął go w policzek. Reinald roześmiał się w głos. Astolph tymczasem 
zdawał się 
mieć kłopoty z oddychaniem i koniec końców oznajmił, że udaje się na spoczynek. 
Shea spojrzał 
głęboko w jasnoniebieskie oczy, gapiące się nań z uwielbieniem.
— Chcesz usłyszeć jakąś historyjkę? — zapytał. — Jeśli będziesz grzeczny, 
opowiem ci bajkę 
o trzech smokach. — Shea wiedział co robi. Wojownik cofnął się pod względem 
umysłowym do 
wieku dziecięcego, osiągając mentalność trzyletniego chłopca. — To zajmie trochę 
czasu, 
zakładając że zaklęcie w ogóle zadziała. Póki co musicie stąd wyjść i zaczekać, 
aż skończę. 
Mógłbym wywołać szok insulinowy, ale nie mam tu odpowiednich ingrediencji, więc 
najprawdopodobniej przez pół nocy przyjdzie mi użerać się z Rolandem na inne 
sposoby.
Oddalili się nad wyraz chętnie, ziewając w ostatnich promieniach dogasającego 
słońca. 
Roland z wielkim zaciekawieniem wysłuchał bajki o trzech misiach, które Shea 
sprytnie 
przerobił na smoki i jął domagać się kolejnej.
— Nie — rzekł Shea. — Teraz twoja kolej. Musisz mi coś opowiedzieć albo usnę jak 
nic. 
Potem opowiem ci następną historyjkę.
Roland zaśmiał się uradowany.
— To wiejskie bajki, opowiadane na dobranoc dzieciom, o czym chcesz posłuchać?
— Może na początek powiesz mi, kim jesteś.
— Jestem mną.
— Oczywiście. I mieszkasz w jaskini, prawda?
Shea w myślach przypomniał sobie fragmenty Orlanda Szalonego. A może to była 
Pieśń o 
Rulandzie? Żałował, że nie ma tych tekstów ze sobą. Byłoby prościej. Mimo to 
czuł, że postępuje 
słusznie, gdyż jego pacjent cały czas uważnie go słuchał.
— Twoja matka nazywa się Madame Berthe? Jak ona na ciebie woła?
— Wesołek–fiołek. Bo jest taki bialo–czerwony.
Shea skrzywił się pod nosem. Ta masa muskułów, włosów i brudu zupełnie nie 
kojarzyła się z 
fiołkiem, ale może te barwy oznaczały jakiś postęp. Zapewne tak, gdyż były to 
barwy Rolanda. 
Tak podawała je książka.
— Jak cię jeszcze nazywała?
— Ruffy.
Niewiele wynikało z tej odpowiedzi.
— Jaki jest twój ojciec?
— Nie wiem — odparł Roland, wydymając wargi. — Poszedł walczyć z Anglosasami.
— Nie wrócił?
— Nie wiem — odparł tamten żałośnie.
— Owszem, wiesz. Ty mi nie powiesz, to i ja nic nie opowiem tobie.
Roland zachlipał, a Shea wcale go za to nie potępiał. To musiało być okropne, 
przenieść się z 
zamku do jaskini i cierpieć głód. Pozostał jednak niewzruszony. Roland po jakimś 
czasie 
uspokoił się i odpowiedział:
— Mama mówiła, że ojciec zyskał wielką sławę, a syndykowie uparli się, że musimy 
opuścić 
nasz dom. Było mi zimno, walczyłem, potem ujrzałem tego grubego mężczyznę, 
siedzącego w 
gospodzie, ktoś zaczął grać, nie spodobało mi się tu i jestem głodny.
Pierwsze lody zostały przełamane. Shea poczuł w sercu radość i odruchowo 
rozejrzał się, 
poszukując Belphegor, lecz ta gdzieś zniknęła. Z wyszukaną i pełną ekspresji 
drwiną w glosie, 
psycholog zagrał va banque:
— Ee, tam. Znam o wiele lepszą historię.
— Na pewno nie! Ten tłuścioch był prawdziwym królem i bratem mojej matki…
Księżyc wzeszedł majestatycznie i jął przesuwać się po niebie, barwiąc liście 
srebrzystym 
blaskiem; znikał już prawie za horyzontem, gdy Shea wciąż mozolił się, wysilając 
pamięć, by 
przypomnieć paladynowi szczegóły jego utraconej przeszłości. W pewnej chwili był 
już prawie 
pewien, że zawiódł na wszystkich frontach i stracił go za zawsze, kiedy Roland 
wymienił imię 
Angelica, pochylił głowę i szlochał przez prawie pięć minut. Jakiś czas później 
jego wysiłki omal 
nie zakończyły się gwałtownym sukcesem, kiedy Harold rzucił nagle imię olbrzyma 
Ferragusa. 
Paladyn zerwał się wtedy na równe nogi i schwyciwszy ze stołu kość, ryknął na 
całe gardło.
— Montjoie!
Zaraz potem jednak znów zaczął bełkotać niezrozumiale. Było już dobrze po 
północy, kiedy 
Roland ponownie się podniósł i przyłożył obie dłonie do oczu.
— Sire — powiedział. — Nie wiem, jak was zwą ani kimże jesteś, niemniej nie 
ośmielę się 
złożyć na twym policzku pocałunku oznaczającego pokój. Stan mój bowiem nie jest 
na razie dość 
stabilny, jak winien być dla rycerza i człeka prawego serca. Chylę przed wami 
czoło. Czy 
jesteście, panie, nekromantą?
— Cóż, znam się co nieco na czarach — odparł skromnie Shea.
— Tuszę przeto, że kara dana wam przez Najwyższego będzie możliwie jak najniższa 
— 
powiedział Roland. — Czy tylko mi się zdaje, czy byli tu z nami jeszcze 
przyjaciele nasi? — 
Spojrzał w stronę skąd płynął blask zachodzącego księżyca. — Poszukajmy ich. 
Teraz wiem już 
wszystko. Na koń i ruszajmy w drogę, bo czas nas goni. Czy jest z nimi lady 
Bradamant?
9
Lady Bradamant nie było w chacie naczelnika wioski, gdzie odpoczywali książę 
Astolph i 
Reinald. Ten ostatni leżał na wznak i chrapał jak silnik diesla. Dla Shea było 
jednak ważniejsze, 
że w chacie nie było również Belphegor. Czuł się zdeprymowany, tymczasem hrabia 
Roland 
ewidentnie tryskał entuzjazmem.
— Hola! — ryknął prawy paladyn głosem, od którego w całej chacie zadrżałyby 
szyby, gdyby 
rzecz jasna była tu choć jedna. — Zamierzacie tu tak leżeć, śpiochy, gdy tyle 
jest do zrobienia? 
Wstawać, powiadam!
W półmroku panującym w chacie Shea dostrzegł, jak Astolph przewrócił się na bok 
wymachując gwałtownie rękami. Chrapanie Reinalda ucichło na moment, zaraz jednak 
rozległo 
się ponownie, na jeszcze wyższą nutę.
— Wstawać, psiakrew! — ryknął ponownie Roland i nieoczekiwanie wymierzył potężne 
kopnięcie w leżące w baraku ciało; Astolph momentalnie poderwał się na nogi. 
Reinald podniósł 
się zwinnie jak kot, sięgając ręką do pasa, Shea dostrzegł błysk stali, Roland 
jednak wybuchnął 
śmiechem i, rozłożywszy szeroko ramiona, zawołał:
— Nie, nie, szlachetny panie i dzielny przyjacielu, zali chcesz poderżnąć mi 
gardło, gdy nad 
Francją wciąż czai się cień zuchwałych pogan?
Reinald warknął i rozluźnił się. Astolph dorzucił polano do dogasającego ognia, 
a gdy 
płomienie strzeliły wyżej, znów spojrzał uważnie w twarz Rolanda.
— Zda mi się, że znów jest sobą — zauważył.
— Zaiste, tak. Wróciłem do siebie dzięki temu młodemu rycerzowi. — Roland 
wskazał ręką 
na Shea. — Sir Haroldzie, gdybym nie ślubował ubóstwa, wiedz, że darowałbym ci w 
zamian za 
to, co dla mnie uczyniłeś, wszystkie skarby Babilonu, a i one byłyby marną 
nagrodą. Oddaję ci 
całe moje serce i obiecuję pomoc we wszystkim, co nie będzie pozostawało w 
sprzeczności z 
mymi powinnościami lennymi wobec króla Karola. Masz pierścień. Teraz zaś, 
panowie, pora 
nam już ruszać w drogę. — Roland przekrzywił głowę. — Posłuchajcie, to dźwięk 
myśliwskiego 
rogu!
— Musi dmący w róg wytropił niedźwiedzia — zauważył sucho Reinald.
— Posłuchaj, zacny Rolandzie, poszukiwania Rogera nocą nic nam nie dadzą, 
zwłaszcza że 
jest z nami Astolph, który dzięki hi — pogryfowi może w dzień łatwo wyśledzić go 
z powietrza. 
Nocny marsz nie ma sensu. Odpocznij teraz. Wyruszymy o świcie, a fortuna z 
pewnością będzie 
nam sprzyjać.
— Wiesz co, on ma rację — przytaknął książę Astolph i ziewnął. — Poza tym 
przydałaby ci 
się kąpiel i nowa broń, bądź co bądź szykuje się nam poważna rozgrywka, a tej 
nocy raczej 
wątpliwe jest, byś zdołał znaleźć gdzieś…
Przerwał i spojrzał ponad ramieniem Shea, ten odwrócił się gwałtownie i serce 
podeszło mu 
do gardła. W progu chaty stała Bełphegor. W dłoniach trzymała napięty łuk, a jej 
twarz 
wyglądała naprawdę pięknie w blasku płomieni rzucanym przez ogień z paleniska. 
Dziewczyna 
postąpiła kilka kroków do wnętrza chaty i zatrzymała się:
— Usłyszałam harmider i pomyślałam…
— Że dzieje się coś złego, na tyle złego, byś mogła poszukać ukojenia w moich 
ramionach? 
— dokończył Reinald.
— Nie, panie, dzisiejszej nocy śpię sama — odparła zdecydowanie — i następnej 
również, i 
następnej… gdyby przyszło mi mieć ciebie za towarzysza łoża.
Zwolniła cięciwę i włożyła strzałę do kołczana.
— Ejże, ejże — odezwał się Shea. — Chciałbym pomówić przez chwilę z tobą sam na 
sam. 
Skoro ta prastara technika zdziałała cuda w przypadku Rolanda, istnieje całkiem 
spore 
prawdopodobieństwo, że…
Dziewczyna spuściła głowę.
— Waszmość rycerzu — powiedziała — jestem twą uniżoną sługą. Możesz porozmawiać 
ze 
mną w miejscu mego spoczynku.
— To znaczy gdzie? — spytał, gdy dotarli do drzwi.
— Umościłam sobie legowisko w gałęziach wielkiego dębu, który góruje nad okolicą 
— 
odparła dziewczyna. — Takie jest moje samotne łoże.
Shea uśmiechnął się posępnie.
— A więc wciąż utrzymujesz, że nie pamiętasz o łączącym nas związku małżeńskim? 
— 
zapytał i pomyślał, że najprawdopodobniej znów będzie ją musiał wyleczyć z 
klaustrofobii. 
Bycie mężem dziewczyny, która nie sypia w zwykłym łóżku, lecz na wolnym 
powietrzu wśród 
gałęzi, urastało do rangi niepowtarzalnego doświadczenia.
Cofnęła się odrobinę.
— O nie, szlachetny panie. Znów pragniesz mnie uwodzić? Nawet gdybyś był 
zręczniejszym 
uwodzicielem niźli lord Montalban, twoje umizgi i tak nic nie dadzą.
Shea uśmiechnął się.
— Miałem nadzieję, że ten wielki byczek nie ma u ciebie żadnych szans. Powiedz 
mi, proszę, 
naprawdę nic nie pamiętasz?
— Nie, nie piłam jak Roland Wody Zapomnienia. Widzę las, wychodzę zeń… jest 
jakieś 
miejsce, ścieżka. Nie wiem, jak dotarłam do Zamku Carena, pamiętam tylko, że 
znalazłam się w 
jego murach obok siwowłosego maga, którego zwą sir Reed, i jego nadobnej 
narzeczonej. — Tu 
wykonała lekceważący gest ręką.
— A o cóż niby chodzi z sir Reedem?
— Nie chodzi o niego, lecz o tego wielkiego, gburowatego cymbała Rogera. To było 
nie do 
zniesienia, przynajmniej do przyjazdu lorda Dardinella i jego giermka Medora.
— Że co? — rzucił z niepokojem Shea. — Co z tym Medorem?
— To bardzo słodki chłopak — odparła Belphegor. — Ujął się za mną, podczas gdy 
inni 
trzymali mnie tam jak królika w klatce. Przekonałam się, że mogę na niego liczyć 
i że będzie mi 
bardziej oddany niż religii, która pozwala mu mieć cztery żony.
— Mój Boże, nie możesz tego zrobić! — wrzasnął Shea. — To bigamia. Może lepiej 
będzie, 
jeśli…
— Sir — dziewczyna przerwała wybuch Harolda. — Stracisz wiele przychylności, 
jeżeli nadal 
będziesz grał na tę samą nutę, jak muzykant szarpiący wciąż jedną i tę samą 
strunę swego 
instrumentu.
— Dobrze, już dobrze. Naprawdę, kochanie, ja staram się tylko… w porządku, 
zapomnijmy o 
tym. Jak wydostałaś się z zamku?
— Jak? Jeden z wartowników przysypiał oparty na drzewcu włóczni. Pożyczyłam ją 
od niego, 
przyłożyłam po głowie temu i owemu i hajda za bramę!
— Ścigali cię?
— Naturalnie, ale ja mam naprawdę bardzo lekki chód.
W to akurat Shea nie wątpił. Gdy przystanęła pod wielkim dębem spojrzał na nią 
wygłodzonym wzrokiem, i przypomniał ją sobie w czerwonym stroju kąpielowym, jak 
z 
łatwością dystansowała jego i jego przyjaciół, podczas biegu po plaży nad 
Jeziorem Erie.
— Jasne. Cofnijmy się odrobinę. Nie pamiętasz, jak w Krainie Czarów spotkałaś 
mnie i 
Chalmersa, mierząc z łuku do ścigającego nas Losela? Nie pamiętasz, jak 
przyłączyłaś się potem 
do nas w kampanii przeciwko Kapitule Czarnoksiężników? A co z walką powietrzną z 
Busyranem i jego smokiem?
— Nie. A powinnam to pamiętać? — spytała Belphegor z niedowierzaniem. — Te 
rzeczy 
brzmią obco i jakby z barbarzyńska.
— Oczywiście, że powinnaś — ciągnął Shea. — To i inne rzeczy. Myślę, że mógłbym…
— Rzucić na mnie czar, bym uległa twojej woli? Nie, wiedz, że w ten sposób 
musisz popaść u 
mnie w niełaskę, wszelako upraszam cię, byś nie porzucał mego towarzystwa, gdyż 
nadal pragnę 
ci służyć.
— Przepraszam — rzekł Shea. — Naprawdę.
Zastanawiał się, czy powinien uklęknąć na jedno kolano i ucałować jej dłoń, ale 
uznał, że 
pierwej go piekło pochłonie. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia.
— No dobrze. W dalszym ciągu możesz na mnie liczyć w każdej sytuacji. Nie 
dlatego, że 
uroczo mnie przeprosiłeś, lecz z innego powodu. Po prostu my z lasów nie znosimy 
niesprawiedliwości.
— Jakiej znowu niesprawiedliwości? — zdumiał się Shea.
— Czy zdaje ci się, że tworzysz z tymi tu lordami zgraną drużynę? Skoro tak 
myślisz, 
zastanów się raz jeszcze. Może książę Astolph jest wobec ciebie przychylnie 
nastawiony, ale lord 
Reinald nie; jego misją jest tępienie i zabijanie Saracenów, do których zalicza 
również ciebie i 
twoich przyjaciół.
— Tego się właśnie obawiałem. — Shea uśmiechnął się. — Cóż, będę się miał na 
baczności i 
tyle.
— Niewiele ci to da, a Astolph zamierza rzucić dziś na ciebie czar głębokiego 
snu. O świcie 
on i jego druhowie odjadą, pozostawiając cię tutaj. Zaproponował, że weźmie mnie 
ze sobą i 
uczyni swą nałożnicą, ale ja nie chcę mieć z nim nic wspólnego.
— To… — Shea zamyślił się przez chwilę. — Inaczej. Wybacz mi, co sobie 
pomyślałem. 
Sądziłem że Astolph może stanowić wzór cnót wszelakich.
— Ależ tak — zgodziła się dziewczyna. — To naprawdę dobry człek i prawy. 
Niemniej, jak 
wszystkich Anglików obowiązują go pewne prawa, a kiedy lord Reinald przypomniał 
mu o 
obowiązkach służenia władcy, przynależnych lennikowi, i o tym, że po opuszczeniu 
przez 
Rogera zamku zwycięstwo chrześcijaństwa zostanie opóźnione za sprawą waszego 
sporu, o to 
kto ma go pojmać, książę Astolph musiał się ugiąć.
Shea zamyślił się.
— Sądzisz, że Roland pozwoli im na coś takiego? Wydawał się bardzo wdzięczny za 
to, co 
dla niego uczyniłem. Chyba jest mi winien przysługę.
Belphegor zaśmiała się dźwięcznie.
— Nie dałabym złamanego grosza, za jego lojalność. To najznakomitszy ze 
znamienitych 
rycerzy, ale na pierwszym miejscu zawsze postawi swoje obowiązki wobec Cesarza, 
któremu 
przysięgał wierność. Pod tym względem będzie nawet bardziej surowy niż lord 
Astolph. Czy 
odnalazł pierścień lady Bradamant?
— Tak powiedział.
— Wobec tego jest jeszcze gorzej. Zastanów się. Zamek Carena to miejsce, gdzie 
działają 
czary niewiernych. Jest istnym gniazdem żmij, a dzięki mocy pierścienia można 
się tam dostać. I 
to właśnie zamierza Roland. Chce wejść tam i wszystko zniszczyć. Czynem tym 
zapewni sobie 
wieczną sławę i chwałę.
Prawdopodobnie miała rację. Shea pamiętał, że hrabia Roland obiecał wprawdzie, 
że uczyni 
dlań wszystko, zastrzegając przy tym, iż nie może to kłócić się z jego 
obowiązkami wobec 
Cesarza.
— Wygląda na to, że będę zmuszony odnaleźć Rogera na własną rękę — powiedział ze 
smutkiem. — A co ty zamierzasz uczynić?
— Ja? Wieść życie na swobodzie, wśród lasów i strumieni… może z Medorem. Odkąd 
Roger 
znalazł się poza murami zamku, czuję się zwolniona z obietnicy danej księciu 
Astolphowi.
— Czemu wobec tego nie miałabyś pomóc mi znaleźć Rogera?
— A dlaczego miałabym ci pomóc? Shea zrobiło się sucho w gardle.
— Och… choćby po to, aby pokonać niesprawiedliwość, dla czystego umiłowania 
przygody… albo z jakichś innych względów — dokończył bez przekonania, po czym 
dodał: — 
Poza tym obiecałaś pomóc Astolphowi.
— Bo mam u niego dług. Nie kto inny, lecz właśnie Astolph przyszedł mi z 
odsieczą, gdy 
ścigano mnie na koniach i z psami.
— Co takiego? Nic mi o tym nie wspominałaś! — Shea przez chwilę miał ochotę 
zabić Reeda 
Chalmersa, który też przemilczał ten szczegół, chociaż musiał wiedzieć o 
wszystkim. Sir Reed 
postanowił najwyraźniej wybrać mniejsze zło i zataić to i owo.
— Ano tak — odparła Bclphegor. — Zabił jednego Saracena, a resztę zmusił do 
ucieczki. Ale, 
ale, dajmy temu pokój, panie, bo zmitrężysz tylko czas, przeznaczony na sen. Nie 
nakłonisz 
mnie, bym ci pomogła, dopóki nie znajdziesz naprawdę przekonujących po temu 
argumentów. 
Musisz mnie przekonać, że powinnam ci dopomóc w poszukiwaniach.
— No cóż… Roger ma udać się do obozu Saracenów, aby wziąć udział w wojnie, czyż 
nie? 
Może tam właśnie znajdziesz Medoro.
— Wstyd waści, sir Haroldzie! Zaliż chciałbyś, abym szła za mężczyzną jak ta 
wielka, hoża 
baba — rycerz, Bradamant? Masz złe mniemanie o tych, którym pragniesz złożyć 
wizytę, nie 
żebyś się specjalnie pomylił, wiedz jednak, że Medoro, chociaż poeta, w godzinie 
próby na 
dźwięk trąb stanąłby do boju, jak na mężczyznę przystało. Nie, ten argument 
przemawia akurat 
przeciw memu udziałowi w tej wyprawie. Wymyśl coś innego, coś bardziej 
przekonującego.
A więc ten głupek jest poetą, pomyślał Shea, i po chwili rzucił stanowczo:
— Nie znam żadnych innych powodów, za wyjątkiem tego, że pragnę być blisko 
ciebie, bo cię 
zwyczajnie kocham.
Belphegor–Belphebe przez chwilę wstrzymała dech, po czym wyciągnęła rękę.
— A więc jednak udało ci się znaleźć sposób — rzuciła. — Zaprawdę jesteś mym 
rycerzem. 
Tak każe zwyczaj. Spotkamy się tutaj, gdy paladyni w końcu usną. Teraz idź, bo 
zaczną coś 
podejrzewać.
— Ale co zrobimy? Ukradniemy im konie?
— Nie, hipogryfa? Poza tym wierzchowiec Rolanda, wielki rumak bojowy Bayard, 
natychmiast obudziłby swego pana.
— O cholera. Znam faceta nazwiskiem Bayard, ale on nigdy by nikogo nie obudził. 
Co 
jeszcze…
— Idź już, panie. Nie będzie żadnych uścisków.
— Dobranoc — rzekł Shea i ruszył w stronę chaty. Nadzieja, jaka go przepełniała, 
była niemal 
tak silna jak wtedy, gdy oboje zostali uwięzieni przez Da Dergę w Krainie 
Czarów.
Zastał paladynów siedzących przy niedużym ogniu gorejącym na palenisku pośrodku 
izby. 
Przez dziurę w dachu wydostawała się zaledwie jedna trzecia dymu. Astolph 
przeciągnął się, 
ziewnął jak ktoś, kto szykuje się do długiego snu, i zaczął starannie rozwijać 
swój czerwono–
niebiesko–brązowy szal. Gdy zorientował się, że jest obserwowany, powiedział:
— Szkoła. Jak sam wiesz, w tym kraju nie nosi się krawatów. W zamian za to, 
noszę swoje 
barwy na tym szalu.
— Co to za szkoła?
— Winchester — odparł z dumą w głosie. — Wiesz, najstarsza ze wszystkich. Merlin 
jest 
jednym z członków jej rady. Wspaniała izecz, system szkolnictwa publicznego, 
choć nie wiem co 
z niego zostanie przez ten socjalizm.
— Ja chodziłem do podstawówki w Cleveland.
— Zapewne — rzucił Astolph, mierząc go pogardliwym spojrzeniem.
Shea doszedł do wniosku że nie skierował tej rozmowy na właściwe tory. Nim 
jednak zdążył 
powiedzieć coś więcej, leżący obok na słomie Reinald podniósł głowę i rzucił 
gromko:
— Spokój tam, wy dwaj! Niech was zaraza zeżre, nie dajecie spać porządnym 
ludziom.
— To fakt — potaknął Astolph. — Najpierw jednak dopilnuj, by sir Harold nie 
zgotował nam 
nocą niemiłej niespodzianki. Zaprawdę, sir Haroldzie, jesteś człekiem honoru i 
wesołym 
kompanem, ale to niezbędny środek ostrożności. Mówiąc te słowa, Astolph poderwał 
się miękko, 
niczym kot, podniósłszy swój wielki miecz i wymierzył go w Shea. — Połóż się 
spokojnie, 
staruszku, i weź swoje lekarstwo.
Zlegnij na kołderce z chmur miękkiej niby puch,
Zaśnij uśnij śpij głęboko przez calutką noc,
Twe powieki są już ciężkie, nie wprawiasz ich w ruch.
Jesteś senny i ospały snu cię zmoże moc
Shea, świadom, że ma do czynienia z zaklęciem usypiającym, usiłował zachować 
trzeźwy 
umysł i wymyśleć na nie przeciwzaklęcie. Było coś o papierze… nie, to na 
zaklęcie 
osłabiające… nie… myśli Harolda stawały się niespójne.
Przybywajcie o duchy natchnione męskością
I bracia wasi, co władacie sennością.
Zaklęcie działało jak hipnoza. Naprawdę trudno było utrzymać wzrok z dala od 
palców 
Astolpha, którymi ów wykonywał czarnoksięskie gesty. Właściwie nie warto było z 
tym walczyć. 
Bo i po co?
Przybądźże Morfeuszu, Somnusie i Como.
Przypomniał sobie takie opowiadanie, w którym bohater nie powinien był zasnąć. 
Król Złotej 
Rzeki? Nie… Kim… o chłopcu, który mówił „Stoliczku nakryj się”? Ta myśl skłoniła 
go do 
wysiłku. Trzy razy trzy równa się dziewięć… gdyby tylko zdołał utrzymać oczy 
otwar… to było 
zbyt proste… sześć razy siedem równa się czterdzieści dwa, sześć razy osiem…
Zaklęcie zdawało się nie mieć końca… jedenaście razy trzynaście równa się sto 
czterdzieści 
trzy…
I tą mocą daną mi rozkazuję tobie — śpij!
Było po wszystkim. Shea leżał z zamkniętymi oczami, ale jego mózg pracował 
normalnie. 
Obecnie obliczał, ile wynosi siedem razy czternaście.
— Będzie spal aż do jutra? — rozległ się zdumiony głos Reinalda, jakby paladyn 
miał usta 
zatkane grubym futrem.
— Może nawet parę dni — wyjaśnił Astolph. — Dostał solidną dawkę.
— Niewiele brakowało, a ja sam bym usnął — zauważył Reinald.
Obrócił się i minutę później dało się słyszeć jego gromkie chrapanie, które 
przerwał dopiero 
kopniak Rolanda.
Shea leżał i czekał, aż przestanie swędzieć go nos i na to by Astolph, który 
położył się tuż 
obok, wreszcie pogrążył się we śnie. Wówczas mógłby się swobodnie podrapać, nie 
ryzykując, 
że ktoś go na tym przyłapie. Nagle jednak poczuł swędzenie na wysokości brwi, a 
potem w wielu 
innych miejscach na twarzy, tak dokuczliwe, że nie mógł już dłużej wytrzymać. 
Astolph poruszył 
się, a Shea zamarł w bezruchu, zastanawiając się, czy chrapanie zabrzmiałoby 
przekonująco. 
Uznał, że jednak nie i odkrył, że swędzenie przeniosło się teraz do wnętrza jego 
lewego ucha. 
Książę się odwrócił, westchnął z zadowoleniem i najwyraźniej odpłynął w niebyt. 
Mimo to 
minęło jeszcze całe dziesięć minut, które Shea skrzętnie odliczył, nim odważył 
się otworzyć 
oczy.
Palenisko pośrodku izby wciąż żarzyło się czerwono, w półmroku majaczył szary 
prostokąt 
drzwi. Na zewnątrz budził się już blady świt, księżyc dawno zaszedł, i pozornie 
wszystko 
wskazywało na to, że tylko chwile pozostawały do ukazania się na niebie słońca. 
W mroku chaty 
widać było trzy ciemne sylwetki śpiących mężczyzn. Leżeli spokojnie, oddychając 
miarowo, 
może prócz Reinalda, który wciąż pochrapywał. Z pewnością spali, mimo to Shea 
postanowił 
odczekać jeszcze dziesięć minut, zanim poruszył ręką. Nagle ciemnoszara plama 
drzwi zmieniła 
się w jasnoniebieską, by zaraz znów pomrocznieć. Z oddali dobiegł stłumiony 
grzmot.
Shea pomyślał dość sceptycznie o swoim szczęściu i pogodzie. Gdyby zaczęło 
padać, woda 
wpadając przez dziurę w dachu ani chybi obudzi Astolpha i Rolanda. Jeżeli Harold 
ma się stąd 
wydostać, musi to uczynić teraz. Natychmiast. Przesunął wolno dłońmi po słomie, 
podniósł 
turban, który służył mu za poduszkę, i swój miecz. Gdy znowu zagrzmiało, wstał z 
klepiska, 
postąpił dwa kroki naprzód i zdjął z kołka powieszone tam wierzchnie odzienie. 
Po kolejnych 
dwóch krokach był już na zewnątrz.
W świetle błyskawicy ukazały się wiszące nisko, czarne burzowe chmury, grzmot 
rozległ się 
znacznie bliżej. Przez ulicę w wiosce przetoczył się silniejszy podmuch wiatru. 
Hipogryf z 
opuszczonym łbem i zmrużonymi ślepiami stał tam, gdzie go zostawił Astolph. 
Dygotał przy 
każdym kolejnym błysku, a wiatr mierzwił mu pióra. Kiedy Shea dotknął 
zwierzęcia, gryf, 
związany zaklęciem Astolpha, nawet nie podniósł łba. Odczarowanie go zabrałoby 
mnóstwo 
czasu, wysiłku, a i tak nie wiadomo było, czy Harold posiadał po temu niezbędne 
umiejętności.
Pierwsza kropla deszczu zrosiła mu dłoń.
Błysnęło i huknęło potężnie. Shea, któremu wydało się, że usłyszał krzyk 
dochodzący z chaty 
naczelnika, otulił się dżelabą i pobiegł co sił, smagany deszczem, w kierunku 
drzewa Belphebe. 
Gdy znalazł się na skraju lasu, dziewczyna wyszła mu na spotkanie. Wydawała się 
rozbudzona i 
nie przejmowała się, że lało jak z cebra.
— Czy oni… — zapytała.
Grzmot zagłuszył dalszą część pytania.
— Myślę, że burza ich obudziła — odparł Shea, zdejmując z ramion płaszcz i 
otulając nim 
dziewczynę. — Jak się stąd wydostaniemy?
— Jesteś czarodziejem i nie wiesz? — zaśmiała się wesoło, po czym odwróciła się 
i cicho 
gwizdnęła.
Pośród szumu wiatru i ulewy dźwięk był prawie niesłyszalny. Shea spojrzał w 
kierunku 
wioski. W świetle błyskawicy ujrzał ciemne, poruszające się sylwetki.
— Pospieszmy się — rzucił gwałtownie.
Wtem usłyszał za sobą ciężkie kroki, a potem jakiś głos krzyknął.
— U–ha–ha. Kto nas wzywa?
Zanim ucichł, tuż obok odezwał się inny, wyższy głos:
— Kto nas przyzywa?
— Bel… Belphegor z boru… córka… — Jej głos brzmiał osobliwie.
— W czyim imieniu nas przyzywasz? — dopytywał się pierwszy glos.
— W imieniu Sylvanusa, Ceres i Źródła Łaski.
— Czego pragniesz?
— Oddalić się stąd szybciej, niż może biec człowiek, szybciej niż pędzi zwierzę.
Cienie ludzi zbliżały się. Shea poczuł zapach końskiego potu. Kolejna błyskawica 
rozcięła 
mrok i Harold ujrzał przed sobą centaury — na przedzie szedł stary centaur o 
gęstej, 
zmierzwionej brodzie. On też przemówił.
— Belphegor z gór, znamy wszystkie twe przydomki, jednak kimże jest ten 
człowiek? Czy i 
jego będziemy musieli zabrać?
— Tak.
— Czy zna on sekrety borów, wrzosowisk i strumieni?
— Nie, a przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Ale ja je znam, a on jest mym 
druhem w 
potrzebie.
— U–ha–ha. Wiąże nas przysięga straszliwsza od śmierci, zgodnie z którą nie 
wolno nam 
zabierać nikogo, kto nie znałby tajników trzech wielkich sekretów.
— Ejże! — Zawołał Shea. Przy kolejnym błysku pioruna ujrzał trzech paladynów 
prowadzących swe wierzchowce prosto ku nim. — O czym wy mówicie? Ci faceci będą 
tu za 
parę minut.
— Istnieją pewne zwyczaje, rytuały i przysięgi, które muszą poznać ci wszyscy, 
co pragną żyć 
zgodnie z naturą lasu, sir Haroldzie — rzekła Belphegor. — Wtajemniczenie trwa 
wiele dni.
— Dobra, darujmy to sobie. Wejdę na drzewo i ukryję się.
— Nie uda ci się. Nie umkniesz przed czarami księcia Astolpha. Wystarczy, że raz 
zadmie w 
swój wielki róg i spadniesz na ziemię jak dojrzały orzech. Co wtedy? Stawisz im 
czoło? Pada, 
więc mój łuk jest bezużyteczny, ale ponieważ tworzymy zespół, gdyby doszło do 
walki, będę 
bronić twych pleców moim myśliwskim nożem.
— To się nie uda, dziecino — mruknął Shea. — Choć to bardzo miło z twojej 
strony.
Prześladowcy byli o jakieś dwieście jardów od nich. Astolph dobył miecza, 
światło błyskawic 
odbijało się od lśniącej klingi. Wtem Haroldowi przyszedł do głowy pewien 
pomysł.
— Poczekaj no. Byłem kiedyś skautem i nie tylko musiałem zdać egzamin, lecz 
również 
złożyć stosowną przysięgę. Czy to nie czyni mnie wtajemniczonym?
— O czym on mówi? — spytał brodaty centaur. — Nic nie wiem o żadnych…
Shea pokrótce opowiedział im o organizacji skautowskiej, jej ideach i zdobytej 
ongiś 
sprawności człowieka lasu. Raz po raz oglądał się przy tym przez ramię. Kiedy 
Harold skończył 
swój wykład, brodaty centaur ponownie przemówił.
— Wydaje się, że zgodnie z naszym prawem możemy cię zabrać, choć pierwszy raz 
słyszymy 
o organizacji, w której byłeś, a twoja wiedza o prawach lasu jest dość 
ograniczona. Tak czy owak 
wsiadajcie!
Zanim zdążył dokończyć kwestię, Belphegor zwinnie wskoczyła mu na grzbiet, a 
Shea, nieco 
mniej zręcznie dosiadł drugiego centaura. Stwór był mokry i śliski.
— Aija! Gotowy bracie? — zapytał wierzchowiec Harolda, orząc ziemię kopytem 
przedniej 
nogi.
— Gotów. U–ha–ha!
— U–ha–ha! — ryknął centaur i ruszył z kopyta.
Shea nie przyzwyczajony do takiej jazdy zaczął podskakiwać i kiwać się na boki, 
na co 
centaur odwrócił głowę.
— Obejmij mnie za szyję i trzymaj mocno — rzucił za siebie.
Harold ze zdumienia omal nie wylądował na ziemi, gdy centaur wykonał pierwszy 
skok, a 
wołanie dobiegło go z tyłu. To był centaur samica.
Obejrzał się przez ramię. Ostatnia błyskawica oświetliła ścigających ich 
paladynów, którzy 
wcześniej pozostawali ukryci wśród drzew. Hipogryf, ze zmierzwionymi, 
nastroszonymi piórami 
wyglądał jeszcze bardziej melancholijnie niż zwykle i widok ten na zawsze już 
miał pozostać w 
jego pamięci.
10
Centaury zatrzymały się na łagodnym pagórku. Za nimi wznosiły się stoki 
zachodnich 
Pirenejów, a przed nimi rozciągał się płaskowyż Hiszpanii. Słońce właśnie 
zaróżowiło odległe 
turnie.
— Tutaj odpoczniemy — rzekł centaur, którego dosiadała Belphegor. — Nie możemy 
zawieźć was dalej, stąd bowiem widać już obóz Emira, a nasze bory pozostały hen, 
za nami.
Shea zsunął się na ziemię. Nogi miał sztywne, oczy zaczerwienione, zadek 
odrętwiały, a w 
zębach zgrzytał mu piasek. Belphegor gładko zeskoczyła z grzbietu centaura, czym 
ponownie 
wzbudziła zachwyt Harolda. Podziękowali centaurom, które pomachały im na 
pożegnanie i 
pognały z powrotem tak szybko, jakby całonocny bieg był tylko drobną rozgrzewką, 
zawodząc w 
głos:
— U–ha–ha!
Harold odwrócił się w drugą stronę i przysłonił oczy dłonią.
Wśród porannej mgiełki dostrzegł wioskę o chatach z bielonymi ścianami i 
płaskimi dachami, 
leżącą jakieś trzy, cztery mile ad nich. Nieco dalej dostrzec można było 
brązowe, spiczaste 
kształty namiotów obozowiska Agramanta, Przywódcy Wiernych.
Shea popatrzył badawczo na Belphegor, nie zauważając u niej żadnych oznak 
zmęczenia po 
całonocnej przejażdżce.
— Czy domeną wszystkich twych ziomków jest gapienie się w taki sposób? — 
zapytała 
chłodno.
— Wybacz. Zastanawiałem się właśnie, co sprawiło, że podczas spotkania z 
centaurami 
zająknęłaś się, podając swoje imię i zmieniłaś je.
Zmarszczyła brwi.
— Szczerze mówiąc, nie wiem. Zupełnie jakby ktoś podniósł zasłonę, a ja 
znalazłam się na 
granicy światów wypowiadając słowa wymawiane przez kogoś innego.
— Mogę sprawić, że to się już nie powtórzy.
— Nie, żadnych więcej zaklęć, panie Czarodzieju. Niechaj to będzie warunkiem 
podczas całej 
naszej wyprawy. Musisz obiecać, że pod żadnym pozorem nie będziesz próbował 
rzucać na mnie 
swych zaklęć. — Spojrzała na Harolda wyczekująco i nagle ziewnęła.
— Wydaje mi się, że nie potrzebowałbym silnych zaklęć, aby cię uśpić, czyż nie?
— Ostrzegam cię, posuwasz się za daleko. Gdybym tylko mogła znaleźć jakiś 
zagajnik. — 
Rozejrzała się wokoło. — Tyle że ta kraina jest łysa jak księżowska tonsura.
— Do kata! A może raczej spróbowałabyś znowu przespać się w normalnym łóżku?
— Znowu? Przecież nie spałam…
— Jasne, jasne, wiem. — Shea skrzywił się. — Jednak mnóstwo ludzi sypia w 
łóżkach i jakoś 
od tego nie umierają. Po pewnym czasie mogą nawet znajdować w tym przyjemność. — 
Spojrzał 
w stronę wioski. — W tej osadzie powinna być gospoda, a żeby mieć jakąkolwiek 
szansę 
znalezienia Rogera, musimy udać się właśnie w tym kierunku.
Nie ukrywając wątpliwości podążyła za nim, w dół zbocza, ku ścieżce ciągnącej 
się aż do 
wioski. Kwestia, o której rozmawiali, pozostała w zawieszeniu, choć dotarłszy do 
osady gospodę 
znaleźli bez trudu. Był to nieduży dom, różniący się od pozostałych zabudowań 
tym, że nad 
drzwiami płożyły się jakieś wysuszone pnącza.
Shea zastukał do drzwi rękojeścią miecza. Okiennica jednego z okien na pięterku 
rozchyliła 
się na oścież. W oknie pojawiła się jakaś zakazana gęba i zlustrowała bacznie 
nie ogolonego 
mężczyznę w stroju Saracena i rudowłosą dziewczynę z łukiem. Dopiero teraz 
pojawił się w 
drzwiach właściciel drapiąc się ostentacyjnie pod skórzaną kamizelką, której 
rzemyki zwisały 
luźno po bokach. Wydawało się, że pytanie o pokój i śniadanie mocno go 
zdeprymowało.
— Szlachetny panie — powiedział. — Wiedz, że ani w tej wiosce, ani w obrębie 
wielu mil 
wokół nie znajdzie się dość jedzenia, by wykarmić wróbla, jadło znaleźć można 
jeno w obozie 
Emira Agramanta, niechaj miecz jego będzie błogosławiony.
— Hej–ho — rzuciła Belphegor. — Zatem pójdziemy spać na dodniaka i snami 
nasycimy 
nasze dusze.
Oberżysta wydawał się jeszcze bardziej strapiony.
— Klnę się na mą głowę i oczy, aby Allach nie dopuścił, byś cierpiała przeze 
mnie 
niewygody, pani, wszelako przyznać muszę, a nie ma w mej gospodzie izby, w 
której tak 
wspaniała niewiasta mogłaby zatrzymać się wraz ze swoim panem. Widzicie bowiem, 
nie mamy 
tu ani oddzielnych alkierzy, ani łaźni, byście mogli zażyć w nich ablucji na 
modłę Wuzu.
Dziewczyna zaczęła nerwowo stukać nogą o ziemię. Shea załagodził sytuację, 
mówiąc:
— Niech to was nie martwi, panie. Pragniemy jedynie snu i odpoczynku, a poza tym 
jesteśmy 
chrześcijanami, przeto brak kąpieli przed udaniem się na spoczynek nie zrobi nam 
wielkiej 
różnicy.
Oberżysta spojrzał na Harolda, a na jego twarzy odmalowała się przebiegłość.
— Zaprawdę, jeśli jesteście chrześcijanami, możecie wejść, uiściwszy przedtem 
opłatę w 
wysokości dziesięciu drachm, takie jest bowiem postanowienie księcia tego 
miejsca, światła 
Islamu, lorda Dardinella.
Shea usłyszał, jak dziewczyna łapie gwałtownie powietrze, i zaraz przypomniał 
sobie, że to 
właśnie za sprawą lorda Dardinella Belphegor zainteresowała się poetą o imieniu 
Medoro. 
Doszedł także do wniosku, że właściciel gospody kłamał lub oszukiwał go — a może 
jedno i 
drugie. Dla tych wieśniaków przybysz z innej osady czy kraju idealnie nadawał 
się do tego, by go 
oskubać z pieniędzy.
Shea, coraz bardziej rozdrażniony, sięgnął po resztę monet otrzymanych od 
Chalmersa. 
Wyłuskał kilka i podał oberżyście, łypiąc nań gniewnie.
— Posłuchaj, ty połciu słoniny — warknął groźnie. — Nie mam czasu, aby się z 
tobą 
targować, a pani jest, jak widzisz, zmęczona. Weźmiesz te pieniądze i znajdziesz 
dla nas jakąś 
wolną izbę, gdzie moglibyśmy się przespać albo posmakujesz tego. — Dotknął 
znacząco 
rękojeści miecza.
— Tak się stanie — wymamrotał oberżysta cofając się o kilka kroków. — Wejdźcie 
zatem, w 
imię Wszechobecnego Allacha.
Sień była ciemna i odrobinę cuchnęła, w prawo odchodziły kamienne schody. 
Oberżysta 
dwukrotnie klasnął w ręce. W tej samej chwili z tyłu otworzyły się drzwi i 
pojawił się w nich 
półnagi, ciemny jak węgiel Murzyn, mały, prawie karzeł. Wyszczerzył się od ucha 
do ucha, a 
prędkość z jaką się pojawił, sugerowała ze podsłuchiwał rozmowę. Gospodarz chyba 
nie był 
zadowolony z jego usłużnej miny, bo huknął go w ucho tak, że biedaczysko 
poleciał w tył i 
wyrżnął w ścianę.
— Ty żałosny pajacu, wieczne pośmiewisko! — wrzasnął oberżysta. — Zaprowadzisz 
tych 
gości do pokoju na górze i zadbasz, jak to mamy w zwyczaju, by dostali swoją 
wieczorną kawę. 
Są od dawna w podróży i pragną się przespać, chociaż jest jeszcze dzień.
Karzeł wstał, jedną ręką rozmasował ucho i policzek, a drugą wskazał Belphegor i 
Shea 
schody. Pokój na górze miał szerokość całej gospody. Wyposażony był w dziesięć 
niskich łóżek, 
wyglądających jak sofy, podłogę zaś wyłożoną cienkimi, nadżartymi przez mole 
perskimi 
dywanami.
Belphebe patrzyła na to wszystko z niesmakiem.
— Sir Haroldzie — rzekła w końcu — nie pojmuję jak ludzie wytrzymują w takich 
obskurnych pomieszczeniach, skoro mogą przecież żyć wśród czystych drzew.
Zaczęła krążyć nerwowo po izbie, raz po raz wyglądając przez okno.
— Faktycznie, moglibyśmy trafić lepiej — zgodził się Shea. — Ale przynajmniej 
nie kapie 
nam na głowę. No dalej mała, przynajmniej spróbuj.
Ziewnął. W chwilę potem w izbie pojawił się karzeł niosąc miedzianą tacę z 
dwiema 
filiżankami, z których unosiła się aromatyczna woń kawy. Karzeł postawił tacę na 
jednym z 
łóżek i pokłonił się nisko. Harold, bardziej z przyzwyczajenia niż z jakiejś 
innej przyczyny 
postanowił dać słudze napiwek. Wyłuskał z kieszeni jedną z monet o dziwacznym 
kształcie i 
podał mu. Mały czarny człowieczek sięgnął po nią niepewnie, jakby spodziewał 
się, że Shea 
zamierzał w niewybredny sposób zabawić się jego kosztem.
— No dalej, bierz — zachęcał Shea. — To dla ciebie. Naprawdę. Służący zwinnym 
ruchem 
przechwycił monetę i jął obracać ją w palcach, tuż przed oczami. Shea podniósł 
filiżankę; 
pociągnął spory łyk i o mało się nie zakrztusił. Kawa była gęsta i słodka jak 
syrop.
— Tylko taką kawę tu macie?
— Kawa jak kawa. A jaka miałaby być? — zdziwiła się dziewczyna i wypiła łyk.
— Jak to jaka? — oburzył się Shea. — Wiesz przecież, jaką lubię… — Zmitygował 
się, gdyż 
stwierdził, że z uwagi na amnezję żony nie mógł użyć tego argumentu.
— Nic, nic. Po prostu znam wiele innych. Ej, George! Sługa podszedł natychmiast, 
kłaniając 
się trzykrotnie.
— Czy mógłbyś przynieść mi kawę bez cukru? — spytał Shea. Służący zaczął 
zachowywać 
się tak, jakby ni stąd, ni zowąd dotknęła go jakaś bolesna choroba. Przyłożył 
obie dłonie do 
brzucha, zakołysał się z boku na bok, wskazał na filiżanki, przytknął złożone 
dłonie do ucha i 
zamknął oczy. Następnie podskoczył, podbiegł do okna, wykonał gest, jakby 
wyskakiwał na 
zewnątrz i wskazał na Harolda.
— Co się stało? — zapytał Shea. — Nie możesz nic powiedzieć? W odpowiedzi mały 
człowieczek tylko otworzył usta i wskazał je palcem.
Nie miał języka.
— Niedobrze, George. — Shea odwrócił się do dziewczyny. — Co on próbuje nam 
powiedzieć?
Zaśmiała się krótko.
— Zdaje się, że on próbuje cię przestrzec, iż napar jest tak mocny, że po 
kolejnej filiżance 
wyskoczyłbyś przez okno. Cóż, na mnie ma wręcz odwrotny skutek. — Odstawiła 
filiżankę i 
zakryła usta dłonią, ziewając. Wybrawszy sobie jedno z mniej brudnych łóżek, 
położyła się na 
nim.
— Na mnie tez ta kawa nie zrobiła większego wrażenia — zgodził się Shea.
Zresztą sprawa wydawała się nie warta zachodu. Harold położył się na sąsiednim 
łóżku. 
Łóżko musiało być wypchane słomą, lecz Harold wolał tę niewygodę niż spanie na 
ziemi.
— Słodkich snów, mała — rzucił cicho. Znaczna ilość łóżek sprawiła zapewne, że 
Belphegor 
powstrzymała się przed poproszeniem go, by jak w średniowiecznych romansach 
Harold położył 
pomiędzy nimi miecz. Chociaż, jeżeli facet nie miał dość ikry by przejść na 
drugą stronę klingi…
Dopiero gdy zaczął zapadać w sen, Haroldowi przyszło na myśl, że być może karzeł 
próbował 
ostrzec ich przed piciem kawy, w której rozpuszczono środek nasenny, ale nie 
miał możliwości 
zrobić tego na czas….
Wtem Harold poczuł, że ktoś nim potrząsa, a zaraz potem jedna strona twarzy 
zapiekła go, po 
nader siarczystym policzku. Ten przeklęty oberżysta!
— Idź precz! — warknął Shea, czując w głowie mętlik i szamocząc się niezdarnie. 
Trzask!
Tego już było za wiele. Poderwał się na nogi i wziął szeroki zamach, a raczej 
próbował, gdyż 
w jednej chwili ktoś wykręcił mu ręce do tyłu. Odzyskawszy ostrość widzenia 
spostrzegł, że 
znalazł się pośrodku kręgu uzbrojonych Saracenów. W drugiej, większej grupie 
mężczyzn, 
spośród których kilku odwróciło się, kiedy wstał, dostrzegł rdzawy błysk włosów 
Belphegor. 
Trzymało ją dwóch Saracenów. Jeden miał podbite oko, drugi zaś zgubił turban, a 
jego twarz 
pokrywały liczne, głębokie zadrapania.
— Panie mój — dobiegł z tyłu głos oberżysty — czyż nie ostrzegałem was, że to 
Frankowie i 
do tego wielce niebezpieczni?
— Zaiste, prawdziwa z ciebie wieża mądrości — dobiegł władczy głos. — Jakiej 
mógłbyś 
oczekiwać nagrody za dostarczenie tak bezcennej perły do mego łóżka i silnego, 
zbrojnego 
ramienia do mojej armii?
— Panie, nie oczekuję niczego, prócz twej przychylności i zwyczajowej opłaty za 
me usługi. 
Ten nieszczęsny Frank ma przy sobie dość monet, które, nawiasem mówiąc, zdobył 
zapewne 
obrabowując wierne sługi Allacha.
Dowódca Saracenów spojrzał na nich. Był wysoki i miał twarz nieprzyjemną, płaską 
jak 
talerz.
— Obszukajcie go i sprawdźcie, czy to prawda — polecił jednemu z ludzi, którzy 
trzymali 
Shea.
Harold uświadomił sobie, że opór jest bezcelowy i nawet się nie poruszył.
— To prawda, lordzie Dardinell — rzekł ten, który go przeszukiwał. — Ma przy 
sobie 
czterdzieści i pół drachmy.
— Daj je oberżyście — rozkazał lord Dardinell i dodał: przyjdź do mego namiotu 
jutro, po 
drugiej modlitwie, kiedy będę wiedział już wszystko o tej frankońskiej dziewce. 
Jeżeli jak 
twierdzisz, okaże się dziewicą, otrzymasz dziesięciokrotnie wyższe 
wynagrodzenie, jeżeli nie, 
dostaniesz tylko dwa razy tyle co zwykle.
— Ejże! — zakrzyknął Shea. — Nie możesz tego zrobić. Ona jest moją żoną!
Jeden z tych, co go trzymali, uderzył go w szczękę, a Dardinell zwrócił się do 
dziewczyny.
— Czy to prawda? — zapytał.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, ktoś powiedział wysokim głosem:
— To raczej niemożliwe, lordzie Dardinell. Kiedy ostatnio widzieliśmy tę dziewkę 
w Zamku 
Carena nie była niczyją żoną ani też wdową, lecz wolną dziewicą z puszczy, 
natchnieniem dla 
poetów.
Płaska Twarz oblizał czerwone wargi.
— Tak czy inaczej, jest na to jedna rada. Należy po prostu oddzielić od tułowia 
łeb tego 
frankońskiego psa. Wówczas, nawet jeśli dziewka jest mężatką, stanie się wdową 
do wzięcia.
— Niemniej zapisane jest — rzekł głos, należący, jak się zorientował Shea, do 
młodzieńca o 
śniadej cerze i delikatnych rysach — że nawet niewiernych nie należy traktować 
niesprawiedliwie, gdyż w dniu ostatnim obróci się to przeciw nam. Wedle prawa 
dziewka, nawet 
owdowiała, obowiązana jest do odbycia trzydniowego rytuału oczyszczenia, zanim 
weźmie ją 
inny mężczyzna. Dlatego twierdzę, panie, że powinieneś zamknąć ich oboje w 
bezpiecznym 
miejscu, aż uczony Kazi oddzieli ziarna prawdy od plew kłamstwa. Poza tym, o 
waleczny książę, 
czyżeś ty sam nie wspominał, iż chciałbyś mieć kogoś takiego w służbie Proroka, 
niechaj imię 
Jego będzie błogosławione? Cóż ci po zbrojnym ramieniu, skoro brak mu będzie 
głowy, by nią 
kierować?
Lord Dardinell oparł podbródek na dłoni, a ozdobiony spiczastym kolcem hełm na 
jego głowie 
przechylił się lekko do przodu.
— O Medoro — rzekł w końcu z przesadną atencją. — Znajdujesz argumenty trafniej 
niźli 
doktor prawa, a po słowach twych można by sumptować, żeś sam jest zainteresowany 
oną 
dziewką. Cóż, mimo to potrafię dojrzeć drobną skazę w twoim rozumowaniu.
Shea, który przez dłuższą chwilę wstrzymywał oddech, wypuścił go teraz 
przeciągle, a 
Saraceni zamruczeli z wyraźną aprobatą. Dardinell podszedł do Shea i pomacał go 
po muskułach.
— Jakżeś tu trafił, Franku? — zapytał.
— Rzec by można, iż doszło do drobnej utarczki pomiędzy mną a cesarskimi 
paladynami — 
odparł w nadziei, że te słowa ukażą go Dardinellowi w lepszym świetle, ponadto 
było to szczerą 
prawdą.
Dardinell pokiwał głową.
— Czy jesteś wytrawnym wojownikiem?
— Brałem udział w ładnych kilku potyczkach — odparł Shea. — Jeśli chcesz abym 
zademonstrował ci moje umiejętności, każ temu osiłkowi puścić moją prawą rękę, a 
wtedy…
— To nie będzie konieczne — odparował Dardinell. — Czy w tej wojnie będziesz 
dzielnie i 
wiernie służył Emirowi Agramantowi?
Dlaczego nie? — pomyślał Shea. Paladynom nic nie był winien, a w ten sposób mógł 
pożyć 
dostatecznie długo, by wysmażyć jakiś sprytny fortel.
— Dobra. Idę na to — rzucił Harold. — To znaczy przysięgam służyć tobie i 
miłościwemu 
Emirowi itepe, itepe, tak mi dopomóż Allach.
Dardinell ponownie skinął głową.
— Nie myśl sobie wszelako, że nawet jeśli Kazi uznają, twój ślub z tą oto 
dziewką za 
prawowity, iż znów stanie się ona twą własnością, wolą moją jest bowiem, byś 
wypowiedział 
wobec niej znaną formułę rozwodową. Jeśli się dobrze sprawisz, dostaniesz w 
zamian szesnaście 
innych dziewek. Wiedz, że na tym nie stracisz, ich oblicza są bowiem piękne jako 
księżyc w 
pełni. Jak cię zwą?
— Sir Harold Shea.
— Sir Harr al–Sheikh. Posłuchajcie jeno, w jego mowie są akcenty zarówno 
chrześcijańskie, 
jak i muzułmańskie! Jak to się stało?
— Odziedziczyłem je — odparł mętnie Shea. — Sam rozumiesz, rodzina z pogranicza 
— 
dodał, przypominając sobie dzieje rodu Carenów.
Poczuł, że uścisk na jego rękach nieco zelżał. Rozejrzał się wokoło. Nie, nie 
miał szansy, aby 
niespodziewanym atakiem utorować sobie drogę i uwolnić Belphegor. Zbyt wielu 
było wokół 
Saracenów ze scimitarami w dłoniach.
Lord Dardinell skupił teraz swą uwagę na dziewczynie.
— Zwiążcie ją — polecił — ale delikatnie, jedwabnymi chustami. Medoro, wprowadź 
tego 
nowego wojownika do swego oddziału i daj mu broń, pamiętaj, że jesteś odtąd za 
niego 
odpowiedzialny.
Gdy ją odprowadzano, Belphegor miast na Shea, spojrzała tęsknie na Medoro, a 
Haroldowi aż 
ścisnęło się serce.
Na ulicy przed gospodą stało wiele uwiązanych wierzchowców. Jednego z nich 
wskazano 
Haroldowi. Shea żałował, że nie nadarzyła się sposobność, aby przyłożyć 
oberżyście. Cóż, 
skonstatował, odłoży to na później. Z pewnością nadarzy się okazja.
Znalazłszy się w siodle, Shea skrzywił się i zachybotał, bo po długiej jeździe 
na centaurze 
mięśnie ud i krocza wciąż miał zesztywniałe i napięte jak postronki. Wkrótce się 
jednak 
rozluźnił, gdyż wysokie siodło skutecznie masowało mu plecy i podczas jazdy Shea 
odczuwał 
tylko lekki dyskomfort. Kawalkada ruszyła w stronę słońca, którego położenie 
wskazywało, że 
właśnie minęło południe. Shea uznał, że po tym, co się stało, będzie potrzebował 
czegoś więcej 
niż czarów, by przekonać swoją żonę do przespania choć jednej nocy w normalnym 
łóżku.
11
Namioty rozstawione były wszędzie, jak okiem sięgnąć, w dodatku zaś chaotycznie, 
bez 
żadnego ładu i składu. Nad całością unosił się fetor, świadczący o tym, że 
sanitariaty w 
obozowisku były nader prymitywne. Muzułmanie różnego wzrostu i wyglądu snuli się 
między 
namiotami i prawie nic nie wskazywało, że są żołnierzami potężnej armii. 
Obozowisko 
wyglądało raczej jak wschodnie targowisko podczas festynu. Ludzie zbici w małe 
grupki kłócili 
się i targowali, załatwiali rozmaite interesy. Niektórzy spali, nie zwracając 
uwagi na spacerujące 
po ich ciałach muchy, z oddali dochodził metaliczny głośny brzęk, mogący 
świadczyć, że 
znajdowała się tam kuźnia. Kiedy kawalkada posuwała się między namiotami, 
zwaśnieni 
przerywali kłótnie, a śpiący budzili się.
Zainteresowanie i niewybredne komentarze budziła przede wszystkim Belphegor. 
Shea 
poczuł, że się czerwieni i jął wymyślać dla każdego z mężczyzn najbardziej 
wyszukane rodzaje 
tortur. Belphegor tymczasem trzymała głowę uniesioną wysoko i nie zwracała na 
nic uwagi, gdy 
prowadzono ją przy siodle wierzchowca otwierającego kawalkadę. Odkąd ich 
pojmano, 
właściwie nie zamienili ze sobą słowa. Nie miał jej tego za złe, bo winę za to, 
co się stało w dużej 
mierze ponosił sam, nie potrafiąc przejrzeć dwulicowości oberżysty i nie 
zrozumiawszy 
właściwie ostrzeżeń karła. Nie była to najlepsza odpłata za pomoc, której 
udzieliła mu, kiedy 
musiał uciekać przed paladynami. Wpadli z deszczu pod rynnę. Pozostawało 
pytanie, w jaki 
sposób…
Wtem Medoro dotknął ramienia Harolda.
— My jedziemy w tę stronę — oznajmił i skręcił w lewo, a za nim trzech lub 
czterech 
konnych.
Zatrzymali się przed wielkim, pasiastym namiotem, przed którym stał słup ze 
zwisającym 
czymś, co przypominało koński ogon. Medoro zeskoczył z siodła i odchylił 
płachtę.
— Zechcesz wejść, O Harr? — spytał i spojrzał na Harolda.
W środku było przynajmniej chłodniej niż na zewnątrz. Medoro ruszył w stronę 
sterty 
kobierców, w pobliżu zasłony oddzielającej jedną część namiotu od drugiej. 
Usiadł po turecku na 
drugiej stercie. Shea nie należał co prawda do ekspertów w dziedzinie tkactwa 
artystycznego, 
niemniej, jak zdołał oszacować, wszystkie zgromadzone tu dywany były wyjątkowo 
cenne. 
Młodzieniec klasnął w dłonie, a gdy pojawił się przed nim brodaty służący, 
polecił:
— Przynieś chleb i sól. A także sorbet.
— Twe życzenie jest dla mnie rozkazem — odparł sługa i znikł za kotarą.
Medoro przez blisko minutę gapił się na leżący przed nim dywan, po czym zapytał:
— Czy miałbyś ochotę skorzystać z usług balwierza? O ile wiem, frankoński 
zwyczaj 
nakazuje golenie zarostu, a zarówno tobie, jak i mnie oczyszczenie takowe już od 
dawna nie było 
dane.
— To niezła myśl — rzuci! Shea przesuwając palcem po zarośniętym policzku. — 
Jednak 
wpierw powiedz mi, co oni zamierzają z nią zrobić? — rzucił ochrypłym tonem.
— Napisane jest, że drzewo przyjaźni może rosnąć jedynie obok źródła 
bezpieczeństwa — 
odparł Medoro i zamilkł, dopóki nie zjawił się służący wraz z dwoma innymi 
mężczyznami.
Pierwszy miał dzbanek z wodą i pustą miskę. Gdy Medoro uniósł nad nią dłonie, 
sługa polał je 
wodą i podał mu ręcznik. Następnie powtórzył tę czynność wobec Harolda. Shea 
cieszył się, że 
może spłukać z siebie choć trochę brudu. Drugi mężczyzna trzymał tacę, na której 
leżało coś, co 
wyglądało jak karbowany wafel. Obok stał maleńki talerzyk z solą. Medoro odłamał 
kawałek 
wafla, posypał szczyptą soli i tak przygotowany specjał podsunął Shea pod samą 
twarz. Ten 
sięgnął po jedzenie, lecz Medoro zwinnie cofnął dłoń i podsunął ułomek jeszcze 
bliżej jego warg. 
Shea zrozumiał, że powinien otworzyć usta. Tak też uczynił, a Medoro wsunął w 
nie posolony 
kawałek chlebka. Placek był nieznośnie ostry. Uznawszy, że tak właśnie powinien 
uczynić, 
Harold odłamał kawałek wafla i podał gospodarzowi. Służący zniknął. Medoro 
sięgnął po swoje 
naczynie z sorbetem i upił spory łyk.
— W imię Allacha Miłosiernego i litościwego — rzekł Medoro — przełamaliśmy się 
chlebem 
i solą. Co oznacza, że nie będziemy żywić względem siebie wrogich odczuć. 
Napisałem o tym 
wiersz; czy miałbyś chęć go usłyszeć?
Wiersz był długi, i zdaniem Shea, kompletnie bez sensu. Medoro akompaniował 
sobie na 
wygiętej esowato lutni, którą wydobył zza sterty dywanów, pobrzękując na 
instrumencie z 
zapałem amatora. Shea siedział, popijał sorbet (który okazał się być sokiem ze 
świeżych 
pomarańczy) i czekał. Medoro znajdował się właśnie w połowie kolejnej zwrotki, 
gdy z zewnątrz 
dobiegł ich gwar licznych głosów. Młodzieniec odrzucił lutnię, schwycił jeden z 
mniejszych 
dywaników i wybiegł na zewnątrz, na wieczorne modły.
Kiedy wrócił, ponownie opadł na miękkie dywany.
— O Harr, zaprawdę wy, szejkowie frankońscy, wiecie o Allachu, którego Mahomet 
jest 
prawdziwym i niezłomnym Prorokiem tyle co świnie o truflach, którymi się karmią. 
Teraz 
musisz wyznać mi prawdę i tylko prawdę. Czy naprawdę jesteś doświadczonym 
wojownikiem?
Shea zamyślił się przez chwilę.
— Skąd mam to wiedzieć? — odparł w końcu. — Walczyłem trochę, to fakt, gdy 
musiałem, 
nigdy jednak nie brałem udziału w regularnej bitwie, jeżeli o to ci chodzi.
— Tak. Na chleb i sól, nie mogę tego dłużej ukrywać. Czuję się jak patyk wbity w 
piasek. 
Jeżeli ktokolwiek mnie wielbi, to tylko z uwagi na moje wiersze. Pochodzę jednak 
z wielkiego 
rodu i tradycja jego świetności nakazuje mi walczyć.
Znów sięgnął po lutnię i zagrał kilka melancholijnych akordów.
— Oby zostało mi to wybaczone — ciągnął leniwie — albo przynajmniej nie było 
policzone, 
gdy nadejdzie Dzień Ostateczny. Lord Dardinell powiedział tylko, że mam znaleźć 
dla ciebie 
oręż. Czy należysz do tych Franków, którzy zwykli walczyć na kopie? — Nagle się 
rozpromienił. 
— Napisałem kiedyś poemat o krwi. Czy ukoiłby on twą rozkołataną duszę?
— Może później — odparł Shea. — Czy nie uważasz jednak, że najpierw powinniśmy 
znaleźć 
dla mnie jakieś żelastwo? Lord Dardinell zechce to niewątpliwie sprawdzić, a gdy 
stwierdzi, że 
wciąż jestem nie uzbrojony, zapewne nie będzie zadowolony.
— O Allachu, uchroń mnie od ciężarów życia, które tak mnie przytłaczają! — 
jękną! Medoro 
i cisnął lutnię na drugi koniec namiotu. Instrument z trzaskiem uderzył w coś 
twardego. Medoro 
po chwili milczenia, klasnął w ręce i rozkazał służącemu o rzadkiej bródce: — 
Przyprowadzić mi 
tu zbrojmistrza.
Zbrojmistrz okazał się być krępym, muskularnym mężczyzną o czarnych, krótko 
przyciętych 
włosach i czarnych oczach. Shea podejrzewał, że mógł on być Baskiem, jak 
Echegaray, jednak 
jego mowa zdradzała muzułmanina.
— Czy zacny pan, prawdziwy klejnot swego rodu, zechciałby wstać? Uhm — hm. Mam 
odpowiednią kolczugę, która winna na was pasować, o światło Islamu, ale jakby 
was tu uzbroić? 
Tarcza, uhm, hm. Bez wątpienia wasza prześwietność zechce również wytrawny 
scimitar?
— Dobrze by było, gdybyś znalazł dla mnie mniejszy, prosty miecz z ostrym 
sztychem — 
odparł Shea.
Medoro zdawał się drzemać z ustami ułożonymi w ciup.
O szejku O Harr — powiedział zbrojmistrz — jest całkiem możliwe, że 
znaleźlibyśmy taki 
oręż wśród łupów z Canfrano, lecz nie da się ukryć, że miecze Franków nie 
wytrzymują w starciu 
z naszymi szablami.
— Zobaczmy je mimo wszystko. Jeśli będą kiepskie, wezmę najdłuższy i najbardziej 
prosty 
scimitar, jaki zdołasz znaleźć. Z ostrym sztychem.
. — Niechaj Allach sprawi, że zaraz padnę tu trupem, jeżeli nie jesteś panie 
jednym z tych, 
którzy w walce używają pchnięcia z wypadem! Mój ojciec, który był kawalerem 
przed czasami 
księcia Hindu, opowiadał mi, że w tej krainie walczono w taki właśnie sposób, 
nigdy jednak nie 
dane mi było zachwycić oczu oglądaniem podobnej sztuki.
Medoro otworzył oczy, klasnął w dłonie i zwrócił się do służącego.
— Przynieś mi drugą lutnię i poleć kucharzowi, by przygotował mięsiwo na 
wieczerzę dla 
mojego gościa.
— Nie zjesz ze mną? — zapytał Shea.
— Ja karmić się dziś będę wyłącznie strawą duchową — odparł Medoro. Wziął drugą 
lutnię i 
kilkakrotnie uderzył w struny, dobywając z nich długą, jękliwą nutę, brzmiącą, 
jakby ktoś 
zazgrzytał szpilką o szybę.
Płatnerz wciąż korzył się i kłaniał.
— O szlachetny panie, w obecnej sytuacji, zda mi się, że będziesz potrzebować 
kolczugi o 
wzmocnionej i znacznie bardziej wytrzymałej plecionce na ramieniu i prawym 
barku…
Medoro odłożył lutnię.
— Idź precz! — ryknął. — Zejdź mi z oczu, ty hałaśliwe bydlę, którego matka 
musiała parzyć 
się z wieprzem! Jeżeli musisz, przygotuj taką broń i kolczugę, jaką uznasz za 
stosowne, i przyślij 
ją tutaj, ale przestań jazgotać!
Zbrojmistrz natychmiast opuścił namiot, a sługa jął rozstawiać przed Shea 
naczynia. 
Młodzieniec, uspokojony, znów miał możność oddać się muzyce i śpiewowi. Nie był 
to jednak 
najlepszy akompaniament do posiłku. Shea robił, co mógł, radząc sobie bez 
widelca z lepką, 
kleistą breją, którą miał na talerzu. Była mocno przyprawiona, ale Haroldowi 
kiszki tak grały 
marsza, że nie miało to dlań większego znaczenia. Potem podano kawę, równie 
słodką jak ta w 
gospodzie. Medoro umilkł na chwilę, by sięgnąć po filiżankę. Gdy uniósł 
delikatne naczynie do 
ust, Shea zwrócił się do niego z pytaniem:
— Co właściwie cię tak zżera? Zachowujesz się jakbyś stracił ostatniego 
przyjaciela.
— Nie — uciął krótko Medoro. — Raczej znalazłem nowego, ale…
Odstawił filiżankę, podniósł lutnię i zaśpiewał:
Serce tak pełne jest goryczy, kiedy miłości się wyzbywa
Słońce zachodzi, noc zapada,
A z moich oczu łza wypływa
Chociaż Shea nie dał się przygnieść patosowi tej poezji, Medoro nagle odłożył 
lutnię i 
zaszlochał.
— Weź się w garść, stary — rzucił Harold. — Czy to wszystko z powodu naszej 
przyjaciółki 
— Belphebe — to znaczy Belphegor?
— Właśnie tak — wyznał przez łzy Medoro. — Czy nie kłamałeś, kiedy mówiłeś, że 
była 
twoją żoną? A może był to jeno fortel aby okpić lorda Dardinella?
— Cóż… — mruknął Shea. — To długa i skomplikowana historia…
— Nie lękaj się otworzyć swej duszy przed przyjacielem, który przełamał się z 
tobą chlebem i 
podzielił solą. Prawdziwa przyjaźń wyrasta ponad słabość wynikłą z zazdrości, 
jak powiada 
filozof Iflatun.
Shea rozważał odpowiedzi ze skrupulatnością snajpera.
— Znam tę dziewczynę od pewnego czasu. Jednak co do reszty, jej status jest 
dokładnie taki 
sam jak w Zamku Carena, gdzie ją Spotkałeś. Czy nie czujesz się przez to lepiej?
Kiedy Medoro westchnął przeciągle, Shea dorzucił.
— Chyba powinniśmy wynająć jakiegoś prawnika czy jak…
— Zaprawdę, szejku Harr — przerwał mu młodzieniec — nie pojmujesz obecnej 
sytuacji, 
pozwól więc, że ci ją wyjaśnię. Wiedz, iż mędrcy Kazi z całą pewnością uznają, 
że zgodnie z 
prawem dziewka należy się lordowi Dardinellowi, bo jeżeli nawet ty nie wypowiesz 
formułki 
rozwodowej, on zmusi ją, by uczyniła to za ciebie. Ach, cóżem uczynił, że byle 
dziewka ściąga 
na mą głowę tak wiele smutku i rozpaczy? Oczywiście można się było domyśleć, że 
kobieta o 
złocistoczerwonych włosach może przynieść mężczyźnie jedynie same nieszczęścia. 
Biada mi! 
Zdołałem jedynie opóźnić to, co nieuniknione, o trzy dni, tyle bowiem trwa 
obrzęd oczyszczenia.
— Tak czy inaczej — odezwał się Shea — wiedz, że każdy, kto zechce zmusić naszą 
przyjaciółkę do uczynienia czegoś bez jej przyzwolenia, srodze się zawiedzie.
Medoro tymczasem znów się rozpłakał. Shea usiadł wygodniej, zastanawiając się 
gorączkowo. Ten mięczak był dlań równie przydatny jak trzecia noga, niemniej 
uczucia Shea 
wobec młodzieńca oscylowały pomiędzy zazdrością o miłość Medoro do Belphegor, a 
wdzięcznością, bo przecież, jakby nie było, wtedy, w karczmie poeta uratował mu 
życie. 
Niemniej jednak Medoro znał zasady, ale istniał pewien atut, którego Harold 
dotąd nie 
wykorzystał — swej wiedzy na temat czarów.
— Dokąd ją zabrali? — zapytał.
— Gdzieżby indziej, jeśli nie do namiotu — haremu lorda Dardinella?
— Nie wiesz może, czy Roger, ten z zamku, przyłączył się do waszej armii?
Smętne oblicze Saracena wykrzywił grymas nie skrywanej pogardy.
— Dotarła do mnie wieść, że ten plugawy psi syn rzeczywiście jest tutaj z nami.
— Nie lubisz go, co?
— Na Allacha! — zakrzyknął Medoro — gdyby kubek wody mógł ocalić go od czeluści 
piekielnych, dałbym mu ognia, aby się napił! W Zamku Carena, kiedy recytowałem 
mój tren 
pamięci Farragusa, nawiasem mówiąc najdłuższy i najlepszy utwór, jaki 
spłodziłem, ten gbur 
wyrwał mi z rąk lutnię.
Shea po raz pierwszy poczuł pewną dozę sympatii względem osiłkowatego bratanka 
Atlantesa, ale nie dał tego po sobie poznać.
— No dobrze. Widzisz, abym mógł załatwić kilka swoich spraw, potrzebny jest mi 
Roger. 
Ściślej mówiąc, zamierzam go porwać i dostarczyć z powrotem do zamku. Pomożesz 
mi w tym, 
a ja w zamian pokażę ci, jak wydostać Belphegor z więzienia.
Na przystojnym obliczu młodzieńca odmalował się strach.
— O Harr, Roger jest tak potężny, że nawet dziesięciu zbrojnych nie dałoby mu 
rady. Niechaj 
nas Allach chroni, lecz w porównaniu z Rogerem my dwaj jesteśmy jak mysz przy 
orle.
— Decyduj się — mruknął lodowato Shea.
Tak naprawdę pragnął jednego — wyciągnąć stąd Belphegor i przywrócić do zdrowia, 
ale 
Belphegor mogła odzyskać pamięć jedynie z pomocą doktora Chalmersa, 
dysponującego 
ogromną wiedzą z niezbędnych w tym przypadku dziedzin — psychologii i magii. 
Jeśli Medoro 
nie zechce mu pomóc, istniała spora szansa, że cały plan spali na panewce.
Przed wejściem do namiotu ktoś zawył przeciągle. Służący wypełzł na zewnątrz i 
zaraz wrócił 
z pakunkiem zawierającym broń i zbroję. Shea przyjrzał się im uważnie, podczas 
gdy Medoro 
pogrążył się w czarnych myślach; żądany miecz okazał się zakrzywioną lekko 
szablą ze środkiem 
ciężkości przesuniętym ku sztychowi, który był wspaniale wyprofilowany i 
wyśmienicie 
naostrzony. Oprócz lekkiej kolczugi płatnerz dorzucił również stalowy szyszak ze 
spiczastym 
zwieńczeniem i kolczą ochroną na kark, sztylet, a także niedużą okrągłą mosiężną 
tarczę.
Shea odłożył wszystko i odwrócił się do Medora.
— No i jak?
Młody Saracen spojrzał na niego chytrze.
— O lordzie Harr, jak to możliwe byś był władny dokonać tego, co nie udałoby się 
nawet 
połowie zgromadzonych tu wojsk?
— To już pozostaw mnie — uciął Shea i uśmiechnął się. — Wiedz jedno, znam się 
trochę na 
czarach.
Medoro przytknął obie dłonie do skroni.
— Nie ma Boga prócz Allacha i zapisane jest, że nikt z nas nie umrze, zanim nie 
wybije jego 
godzina. Rozkazuj, a ja będę wypełniał twe polecenia niczym wierny Mameluk.
— Czy Roger przyjdzie tutaj, jeżeli go poprosisz?
— Nie. Raczej wychłosta mego niewolnika i każe mu iść precz.
— W takim razie my musimy pójść do niego. Wiesz, gdzie go znaleźć?
— Mniej więcej.
— W porządku. Na razie jednak musimy się wstrzymać. Dopiero układam plan. Jak 
duży 
masz tu posłuch?
— O szejku, u lorda Dardinella jestem dowódcą ośmiu dziesiątków ludzi.
Shea pomyślał, że nie jest najlepiej z tymi Saracenami, skoro powierzają 
dowództwo takim 
mimozom. Był jednak zbyt zajęty aby roztrząsać ten problem.
— Czy możesz sprowadzić ich tu, po trzech lub czterech?
— Uczynię, co rozkażesz — odrzekł Medoro i, skłoniwszy się, zaczął wstawać.
— Spokojnie — osadził go Harold, któremu nie spodobało się spłoszone, pełne 
trwogi 
spojrzenie poety. — Najpierw ściągnij tu jednego, wypróbujemy na nim moje czary 
i 
sprawdzimy, czy skutkują.
Medoro usiadł wygodniej i klasnął w ręce.
— Sprowadź tu Tarico Al–Malika. Ma tu przybyć niezwłocznie, jeśli mu życie miłe 
— 
oznajmił służącemu.
Potem podniósł lutnię i zagrał kilka akordów, klejnoty w jego bransoletce 
błysnęły w blasku 
kaganka, który przyniesiono im wraz z wieczerzą.
— Pożycz mi jedną z tych bransolet — poprosił Shea.
Kiedy zjawił się strażnik, Shea i Medoro rozkazali mu, by usiadł i rozluźnił 
się, a potem 
postawili kaganek przed żołnierzem. Shea, podsunąwszy bransoletę pod oczy 
żołnierza, zaczął 
kołysać nią wahadłowym ruchem, powtarzając równocześnie, półgłosem zapamiętane 
fragmenty 
zaklęcia usypiającego, którego użył wobec niego książę Astolph. Czy była to 
magia, czy hipnoza, 
tak czy inaczej metoda wydawała się niezbyt ortodoksyjna, ale grunt, że 
skutkowała. Oczy 
mężczyzny zmatowiały, on sam zakołysał się i gdyby nie to, że opierał się o 
ścianę namiotu, 
pewnie by się przewrócił.
— Słyszysz mnie? — zapytał Shea.
— Tak.
— Będziesz posłuszny moim rozkazom.
— Będę cię słuchał jak własnego ojca.
— Emir chce niespodziewanie odwiedzić obóz. Należy zaostrzyć dyscyplinę. Czy to 
pojmujesz?
— Będzie, jak każesz, panie.
— Gdy tylko wieczorne modły dobiegną końca, weźmiesz swój miecz i przebiegniesz 
przez 
cały obóz przecinając linki od namiotów.
— Tak jest — odparł żołnierz.
— Przetniesz tyle linek, ile zdołasz, niezależnie od tego, co będą ci mówić.
— Tak jest — powtórzył żołnierz.
— A teraz zapomnisz o tym rozkazie aż do chwili, gdy nadejdzie pora, by go 
wypełnić.
— Tak jest.
— Zapomnisz także, kto wydał ci ten rozkaz.
— Tak jest. — Obudź się!
Mężczyzna zamrugał i przyszedł do siebie, choć wiercił się, jakby zdrętwiała mu 
noga.
— Jakie masz rozkazy? — spytał Shea.
— Strzec dziś w nocy wejścia do namiotu lorda Dardinella. O ile mnie pamięć nie 
myli, lord 
Medoro nie wydawał mi innych.
— Nie pamięta. Poślij po następnych czterech. Nieprawdaż, Medoro?
— Skoro tak sobie życzysz — odparł leniwie poeta. — Jeszcze…
— To wszystko — rzucił stanowczo Shea. Łypnął na Medoro a ten odłożył lutnię i 
spojrzał na 
niego.
— Zaprawdę, Sheikh Harr — powiedział Medoro — wyglądało to tak jak w czasach, 
gdy po 
ziemi wędrowali prorocy. Czy on faktycznie poprzecina linki od namiotów, jak mu 
kazałeś?
— Jeżeli tego nie zrobi, rzucę na niego zaklęcie, które sprawi, że zeżre swoją 
własną głowę — 
odparł Shea, który doszedł do wniosku, że może liczyć na współpracę ze strony 
tego mięczaka, 
wtedy tylko, jeśli ów będzie czul, że bierze we wszystkim udział. — Posłuchaj, 
kiedy przyjdą 
następni, brzdąkaj na swojej lutni jak dotychczas, dobra? Myślę, że to w jakiś 
sposób wzmacnia 
działanie mojego zaklęcia.
12
Kiedy ostatni z osiemdziesięciu strażników otrzymał swoje rozkazy, Shea poczuł 
się 
zmęczony. Medoro zasłoniwszy usta dłońmi powiedział:
— Uczyniliśmy tak wiele, że z pewnością na obóz padł już eblijski cień; 
powinniśmy bez 
trudu uwolnić dziewkę i uciec z nią. Jestem zmęczony, ale ponieważ twój plan 
jest znakomity, 
nie odczuwam niepokoju. Na razie prześpijmy się, a potem przekonamy się, co nam 
zgotował 
Allach.
— Nie ma mowy — odparł Shea. — W moim kraju mówi się, że Allach pomaga tylko 
tym, 
którzy potrafią pomóc sobie sami. I to jest jedna z takich sytuacji. Chodzi o 
Rogera. Pamiętaj, co 
obiecałeś.
Wstał, nałożył stalowy szyszak, przypiął miecz i zatknął za pas sztylet. Z 
kolczugi 
zrezygnował, bo podczas akcji, jaką zamierzał przeprowadzić, każde dodatkowe 
obciążenie 
mogło jedynie utrudnić jej wykonanie. Medoro, z posępną miną naśladował jego 
poczynania.
Na zewnątrz cienie płożyły się w poprzek doliny, poniżej stoku, na którym 
rozbito obóz. 
Chociaż Shea nie wiedział, o jakiej godzinie rozpoczną się wieczorne modły, 
podejrzewał, że 
stanie się to niebawem. To oznaczało, że musieli się spieszyć, jeżeli chcieli w 
ramach tej złożonej 
operacji pojmać Rogera. Gdyby udało mu się zniknąć w ogólnym zgiełku, z 
pewnością już by go 
nie odnaleźli. Medoro tymczasem ociągał się i szedł, niemal powłócząc nogami, 
jakby owładnął 
nim demon powolności. Co chwila zatrzymywał się, by kogoś pozdrowić i wydawało 
się, że 
wszyscy napotkani nie marzą o niczym innym, jak o nie kończącej pogawędce na 
rozmaite 
miałkie tematy.
Shea pomyślał, że ci ludzie są największymi na świecie gadułami.
Posłuchaj — rzekł w końcu do Medora — jeżeli nie przyspieszysz kroku, rzucę na 
ciebie czar, 
który zmusi cię, byś wyzwał Rogera na pojedynek.
Shea słyszał o ludziach, którym zęby szczękały jak kastaniety, lecz dopiero 
teraz miał okazję 
ujrzeć to na własne oczy. Medoro przyspieszył tempa. Roger, jak się okazało, 
mieszkał w 
namiocie równie wspaniałym, jak ten należący do poety, lecz wyposażonym Z iście 
spartańską 
prostotą. Przed wejściem straż trzymało dwóch brodatych mężczyzn o dzikim 
wzroku. W rękach 
dzierżyli obnażone scimitary i krążyli nerwowo w tę i z powrotem.
— Chcemy zobaczyć się z Rogerem z Careny — powiedział Shea do jednego z nich.
Drugi przystanął i dołączył do swego kompana, który bacznie przyglądał się 
gościom.
— W obozie jest wiele namiotów — odparł wartownik. — Poszukajcie innego, o 
lordowie, bo 
wszak w oczach Allacha wszyscy jesteśmy przyjaciółmi.
Niejako na wszelki wypadek uniósł szablę na wysokość pasa. Shea spojrzał ponad 
jego 
ramieniem i stwierdził, że słońce prawie już zaszło.
— Ale my musimy spotkać się z nim jeszcze przed wieczornymi modłami — rzucił 
nagląco, 
usiłując równocześnie uwolnić się od ręki Medora, szarpiącej go za rękaw. — To 
nasz przyjaciel. 
Poznaliśmy się w Zamku Carena.
— O panie, książę Roger usycha z tęsknoty. Jednakże zapisane jest, że lepiej, by 
cierpiał jeden 
człowiek, bowiem udręka jego skończy się w godzinie wyznaczonej przez Allacha, 
niż gdyby 
dwóch miało stracić życie. Wiedzcie bowiem, że gdyby Roger obudzony został przed 
wieczornymi modłami, my dwaj zapłacilibyśmy za to głowami. Roger klął się na 
wszystkie 
włosy w swej brodzie, że tak właśnie uczyni.
— Przecież on nie ma brody — zauważył Shea.
Tymczasem Medoro szarpnął go mocniej za rękę i wyszeptał:
— Nic tu po nas. Musimy zrezygnować z tego planu i wymyślić inny, bo ci dwaj 
prawi 
wojownicy nie wpuszczą nas do namiotu. A może chcesz orężem utorować sobie drogę 
i 
spróbować okryć hańbą islam?
— Nie — odparł Shea. — Ale mam inny pomysł.
I obrócił się na pięcie. Medoro niepewnie podążył za nim, dopóki nie znaleźli 
się za ścianą 
boczną sąsiedniego namiotu. Shea dobył sztyletu i z jednego z kołków namiotowych 
wyciął 
osiem długich drewnianych drzazg. Dwie z nich włożył za obręcz hełmu, tak że 
wyglądały jak 
rogi, a dwa kolejne pod górną wargę, by imitowały kły. Następnie w ten sam 
sposób odmienił 
wygląd kompletnie zdezorientowanego Medora.
To powinno odpowiadać somatycznej części zaklęcia, o której wspominał dr 
Chalmers. Jeżeli 
zaś chodzi o stronę werbalną, cóż mogłoby być lepszego do Szekspira, naturalnie 
odrobinę 
zmodyfikowanego na tę okoliczność? Shea jął obracać się wokół własnej osi i 
wykonując dłońmi 
gesty zaobserwowane ongiś u Chalmersa zanucił cicho:
Demony dobre, demony złe
Zlejcie się razem, zlewajcie się.
Urok brzydotą, szpetota pięknem,
Tymże zaklęciem kształt nasz odmieńmy!
— W porządku — rzekł do Medoro. — Ruszajmy.
Wyłonili się zza namiotu. Strażnik, który wcześniej z nimi rozmawiał, patrzył 
akurat w tę 
stronę. Wystarczyło mu jedno spojrzenie.
— Dżinny! — zawołał na całe gardło, rzucił miecz i wziął nogi za pas.
Jego kompan także się obejrzał, zrobił się dziwnie blady i również wrzasnął: — 
Dżinny!
Z tymi słowy runął na ziemię, usiłując ukryć twarz w gęstej trawie.
Shea odchylił zasłonę i dziarsko wmaszerował do środka. W namiocie nie paliło 
się żadne 
światło, pomieszczenie pogrążone było w mroku rozświetlonym jedynie nikłą 
poświatą 
zmierzchu. Mimo to Harold nie miał wątpliwości, że góra mięsa leżąca na stercie 
dywanów 
musiała być Rogerem. Shea skierował się w tamte stronę, lecz w ciemnościach 
potknął się o coś i 
runął do przodu. Nie zdołał utrzymać równowagi i upadł prosto na brzuch 
Rogerowi, wbijając 
weń obie ręce, jak człowiek ugniatający ciasto w wielkiej dzieży.
Roger przebudził się natychmiast, i poderwał na nogi z niewiarygodną wręcz 
szybkością.
— La Allach il Allach! — wrzasnął i schwycił wiszący na ścianie namiotu wielki, 
zakrzywiony miecz. — Ha, Dżinn! Nigdy dotąd nie walczyłem z dżinnem!
Zamachnął się mieczem, a Medoro aż skulił się ze strachu.
— Czekaj — zawołał Shea.
Scimitar znieruchomiał.
— Zaczekaj chwilę, dobra? — rzucił Shea. — Prawdę mówiąc jesteśmy przyjaciółmi. 
Zaraz ci 
to udowodnię. Podszedł do niego wypowiadając przeciwzaklęcie i pociągając za 
sięgające do 
podbródka kły, w które zamieniły się wetknięte pod wargi poety drewniane 
drzazgi. Bez skutku. 
Kły nie puściły. Między nimi usta Medora wciąż wykrzywione były w ni to 
trwożliwym, ni to 
głupkowatym uśmiechu, a powyżej z otworów w hełmie poety wciąż sterczały dwa 
wielkie, 
bycze rogi. Shea powtórzył przeciwzaklęcie, tym razem głośniej, i odkrył, że 
również jego rogi i 
kły nie mają zamiaru zniknąć. Szarpnął za jedne i drugie, lecz bez rezultatu.
Tymczasem gdzieś w oddali rozległo się przeciągłe, jękliwe zawodzenie. Był to 
zapewne głos 
imama, któremu spieszył się budzik lub inne urządzenie, służące do odmierzania 
czasu. Głos 
wzywał wiernych na wieczorne modły. Wkrótce dołączą do niego inni.
Shea spojrzał na Rogera i rzekł ze spokojem:
— Posłuchaj, przedyskutujmy to. W porządku, przyznaję, jesteśmy dżinnami. 
Przysłał nas tu 
wielki szef, abyśmy zmierzyli się z największym wojownikiem świata spośród 
śmiertelników. 
Ale, Bo wiesz, dysponujemy wieloma potwornymi mocami i dlatego chcemy dogadać 
parę 
spraw, żeby nasza przewaga nie była zbyt… hmm… miażdżąca.
Harold uznał, że musiało to zabrzmieć okropnie pompatycznie i fałszywie jak 
cholera, ale 
Roger tylko uśmiechnął się szeroko i opuścił scimitar.
— Na Allacha Wszechmocnego! — krzyknął. — Wybiła dla mnie godzina szczęścia. Nie 
mogła mnie spotkać większa przyjemność jak starcie w boju z dwoma dżinnami.
Opadł ciężko na barwne kobierce, prawie odwracając się do Harolda plecami, a 
Shea 
energicznie dał Medorowi znak, aby usiadł obok kolosa. Shea miał nadzieję, że 
młodzieniec 
domyśli się iż ma czynić to, co umie najlepiej, czyli gadać. Poeta był 
najprawdopodobniej zbyt 
przerażony, by mógł robić cokolwiek innego, bo klapnąwszy przy Rogerze 
wymamrotał 
bełkotliwie:
— Wiesz co, mamy u nas pewien poemat, o pojedynkach Dżinnów. Czy wasza lordowska 
mość zechciałby go wysłuchać? Gdybym tylko miał lutnię…
— O Dżinnie, prawdę rzekłszy, chce mi się tego słuchać, jak wierszy o psach 
oddających 
mocz na ulicy. Wiedz, że w Zamku Ca — rena utraciłem do cna swe zainteresowanie 
poezją, 
gdyż złożył był nam wizytę najgorszy ze znanych wierszopisarz, niejaki Medoro.
Shea dostrzegł błysk oburzenia w spojrzeniu, jakie Medoro rzucił mu przez ramię, 
ale nie 
przerwał swojej przechadzki po namiocie i nie zamierzał włączać się do rozmowy. 
Na ścianie 
wisiał spory sztylet z inkrustowaną złotą, rzeźbioną rękojeścią. Harold odpiął 
go i ujął za 
pochwę, spoglądając na potylicę Rogera.
— Wiedz tedy, lordzie Rogerze — rzucił nagle poeta — że świat rozwija się 
właśnie poprzez 
poezję i muzykę. Takie jest bowiem, prawo Proroka niechaj imię Jego będzie 
błogosławione…
Ze środka turbanu Rogera wystawał stalowy szpic, co wskazywało, że pod tkaniną 
znajdował 
się hełm. Gdyby Shea uderzył go teraz w głowę, sztylet odbiłby się tylko z 
brzękiem od szyszaka, 
a wojownik odwróciłby się do niego i natychmiast zaatakował. Harold wcale nie 
miał ochoty na 
zapasy z tym osiłkiem. Z ust Medora wciąż wypływał potok słów i choć sens ich 
był wątpliwy, 
skutecznie odwracały uwagę Rogera.
Shea sięgnął ręką i popchnąwszy szpic szyszaka, zrzucił go z głowy rycerza.
— Ejże! — krzyknął Roger zdumionym głosem, unosząc obie ręce w górę.
Łup! Rękojeść sztyletu trafiła prosto w wygoloną potylicę Rogera. Osiłek runął 
jak ścięty, a 
Shea został z jego hełmem i turban w lewej dłoni. W tej samej chwili z zewnątrz 
dobiegi chór 
głosów nawołujących do modłów.
Strużka śliny ściekła po podbródku Medora obok lewego kła, jego dłonie 
zatrzepotały 
nerwowo.
— Nnie ma Boga pprócz AAllacha — wybełkotał. — I co teraz zrobimy?
— Zostaw to mnie — odparł Shea — a sam znajdź lepiej parę turbanów. Jak dotąd 
szło nam 
nieźle, no nie?
Medoro, obeznany z obozowym życiem, bez trudu odnalazł turbany za zasłoną w 
głębi 
namiotu. Użyli kilku, by skrępować Rogera, i uczynili to tak dokładnie, że kiedy 
skończyli, 
wyglądał niczym bekon. Mimo to oddychał normalnie. Shea miał nadzieję, że nie 
uszkodził mu 
czaszki. Czasu pozostawało jednak coraz mniej i lada chwila na zewnątrz powinno 
rozpętać się 
piekło.
— O lordzie Harr — rzekł Medoro — jestem prawie pewien, że nie uda się nam go 
stąd 
wynieść. I co z naszym przerażającym wyglądem, który zawdzięczamy twojemu 
zaklęciu?
— Zamknij się — uciął Shea. — Myślę.
— Gdybyśmy mieli latający dywan z Bagdadu…
Harold pstryknął palcami.
— To jest to! Wiedziałem, że o czymś zapomniałem. Znajdź coś, co będzie palić 
się małym 
płomieniem, ale narobi masę dymu. Czy znajdzie się tu gdzieś pióro? Nie 
sprzeczaj się ze mną, 
do licha. To ważne, jeśli chcesz jeszcze kiedyś ujrzeć Belphegor.
Kiedy Medoro wrócił z wewnętrznej części namiotu niosąc kilka gałązek i egretę z 
ceremonialnego turbanu, stwierdził, że Shea na dobre wziął się do pracy. 
Wędrowny czarodziej 
złapał kilka wielkich, niebieskich much, które w dużych ilościach krążyły pod 
sufitem, omotał je 
jedwabnymi nitkami, wyciągniętymi z turbanów unieruchamiających Rogera, drugie 
ich końce 
zaś przymocował do frędzli przy największym dywanie Rogera. Puścił muchy, a one 
natychmiast 
spróbowały wzbić się w powietrze.
— Ułóż te gałązki w stos i podpal — polecił Shea, odwijając dywan, by 
przygotować ognisko.
Kiedy Medoro krzesał ogień za pomocą krzemienia, krzesiwa i hubki, Shea 
rozszczepiwszy 
egretę, jął wplatać jej fragmenty w kobierzec, przywiązując je do frędzli. Na 
zewnątrz coś 
zaczęło się dziać. Kiedy ogień strzelił wyżej, krzyki i odgłosy bieganiny były 
już dobrze 
słyszalne.
Płonące gałązki przepełniły wnętrze namiotu wolnym dymem, a Shea jął deklamować 
ułożone 
przez siebie zaklęcie.
Bądź lekki — kchy, kchy — jak liście na wietrze,
Bądź lekki jak chmura, co płynie w powietrzu.
Wzbij się w niebo w tej godzinie
I niech moc twa na nas spłynie.
Wywiedź nas — kchy, kchy, kchy, stąd,
Niech jak Rok czy dżinny ulecimy,
Aż prześladowców naszych w tyle zostawimy.
Duchy niebios nas wspierajcie,
Wpaść w kabałę nam nie dajcie.
Kchy, kchy, kchy!
Dym rozproszył się. Tymczasem dywan jął się wić i falować, jego brzegi unosiły 
się i opadały 
z cichym szelestem, podczas gdy na zewnątrz tumult stawał się coraz głośniejszy. 
Dżinn — 
Medoro przetarł łzawiące oczy.
— O Sheikh Harr — powiedział — nie najgorszy był to wiersz, jednak wyraźnie 
brakowało 
mu akompaniamentu lutni. Co więcej, pierwszy wers jest trochę kulawy, a i 
końcówka też ma 
pewne wady.
— Daj spokój konstruktywnej krytyce i pomóż mi wciągnąć tego słonia na dywan — 
burknął 
Shea.
Przetoczyli Rogera na latający dywan i owinęli drugim, zwyczajnym. Shea miał 
nadzieję, że 
kobierzec faktycznie się uniesie. Roger otworzył oczy i spojrzał na nich 
żałośnie. Mięśnie jego 
twarzy poruszały się jak przy modlitwie. Shea odsłonił wejście do namiotu i 
wyjrzał na zewnątrz. 
W zapadającym zmierzchu bez wątpienia coś się działo. Ludzie biegali we 
wszystkie strony, 
słychać było mieszające się ze sobą wrzaski. W tej samej chwili wielki 
prostokątny namiot z 
proporcem u szczytu opadł ciężko na ziemię.
— Siadaj i trzymaj się — nakazał Harold Medorowi.
Sam także wskoczył na dywan, który nawet pod ciężarem Medoro wił się 
niespokojnie.
Shea wyprostował się i ciął szablą dach namiotu. Poły matęjjalu rozchyliły się 
na boki 
ukazując niebo o barwie indygo, na Irtórym mrugała pojedyncza gwiazda. Harold 
przykucnął i 
wyrecytował:
Przez dach wyleć ten
Aż ku niebu, hen.
Ciach! Szabla przecięła linkę namiotu.
Ciach! Pękła następna.
— Przestańcie, w imię Allacha! — zawołał czyjś głos.
Shea dokończył:
Leć chyżo
I śmiało
Żeby się nam udało!
Namiot runął, ale dywan śmignął już w górę przez wycięty otwór, a jego frędzle 
zatrzepotały 
na wietrze.
13
Mężczyzna z gołą głową i jeden ze strażników, którym Shea kazał poprzecinać 
linki namiotów 
kłócili się tak zawzięcie, że nawet nie zauważyli dywanu, przelatującego nad ich 
głowami. W 
obozie poniżej rozpętało się prawdziwe piekło. Gdziekolwiek spojrzeć, widać było 
tylko 
chwiejące się i upadające namioty. Pod płachtami namiotów przewracały się 
zgarbione kształty, 
tu i ówdzie rozpętały się drobne bójki. Jeden z namiotów, stojący na krawędzi 
stoku, po 
przecięciu linek, runął prosto w ognisko. Natychmiast objęły go płomienie, a 
Saraceni jęli biegać 
dokoła, usiłując zdusić ogień lub też ugasić go polewając wodą z małych wiader.
Tymczasem dywan podnosił się i opadał, falując niczym wąż. Shea szybko 
zorientował się, że 
może nim sterować, pociągając w odpowiednim kierunku za wiszące z przodu 
frędzle. Jednakże 
dalsze eksperymenty wykazały, że dywan jest nader czuły i należy postępować z 
nim wyjątkowo 
delikatnie, aby manewr nie okazał się zbyt gwałtowny. Roger o mało nie spadł z 
dywanu, gdy 
Shea nagle wziął szeroki zakręt i obniżył pułap. Medoro, choć wcześniej niczego 
nie jadł, zdawał 
się mieć kłopoty z utrzymaniem w żołądku wszystkiego, co w nim zostało.
— Gdzie to jest? — zakrzyknął Shea.
Medoro wskazał na jeden z największych namiotów, stojący znacznie wyżej na 
zboczu. Z jego 
licznych szczytów zwieszały się całe pęki proporców. Był to wielki namiot 
Dardinella. Shea 
pociągnął za frędzelki dywanu, wykonując łagodny skręt w obranym kierunku.
Pawilon Dardinella tworzył nieduże miasteczko. Wokół głównego namiotu 
rozstawiono 
mniejsze, połączone z nim baldachimami. W oddali dostrzec można było sylwetkę 
Dardinella, 
który konia, otoczony swymi oficerami, usiłował zaprowadzić porządek wśród 
ogarniętych 
paniką podwładnych.
— Gdzie jest harem? — zapytał Shea.
Medoro przyłożył dłoń do kłów, tłumiąc mdłości, a drugą ręką wskazał na długi 
namiot, 
połączony z głównym pawilonem.
Gdy dywan jął opadać, na dźwięk głosu Shea wiele głów uniosło się ku górze. 
Rozległ się 
głośny krzyk i natychmiast wszyscy wznieśli oczy ku nadlatującym; ktoś cisnął 
oszczepem. Za 
nim pomknęły ku nim następne, dywan przeleciał nad namiotami lordów i znalazł 
się poza polem 
rażenia. Nadlatywali w kierunku namiotu–haremu. Shea sterując dywanem lewą ręką, 
prawą 
wyszarpnął szablę i zrobił dwudziestostopowe rozcięcie w materiale dachu. Dywan 
zakołował 
nad szczeliną.
— Pochyl się! — rzucił do Medoro.
Starannie manipulując dywanem skierował go ku otworowi, poszerzonemu jeszcze 
przez 
naprężone linki. Shea zahaczył jednym z rogów o materiał, ale rozerwał go i 
uwolnił szpic.
Znaleźli się w środku, w pomieszczeniu pełnym kobiet, zawisając nad nimi tak 
nisko, że 
wystarczyło wyciągnąć rękę, by ich dotknąć. Kobiety jednak najwyraźniej nie 
miały na to ochoty 
— biegały w kółko, krzycząc przeraźliwie.
— Dżinny! Dżinny!
Shea ożywił je jeszcze bardziej wychylając się przez krawędź dywanu i mamrocząc 
coś pod 
nosem. Dywan przeleciał gładko do sąsiedniego pomieszczenia i zatrzymał się. 
Jego brzeg 
zafalował dotykając zasłony, a boki falowały niczym prymitywny, morski organizm. 
Shea 
wyciągnął rękę, rozpłatał zasłonę z wielbłądziej wełny i poleciał dalej. 
Następne pomieszczenie 
było kuchnią, pustą, jeżeli nie liczyć mebli. W następnym siedziało dwóch 
eunuchów i grało w 
kości. Wrzasnęli wysokimi głosami, a jeden z nich próbował przeczołgać się pod 
zasłoną na 
zewnątrz, gdy tymczasem Harold przebił się już przez sąsiednią ścianę.
— Cholerny labirynt — mruknął Shea.
Wiszące dookoła grube tkaniny niemal zupełnie tłumiły panujący na zewnątrz 
zgiełk. Minęli 
jeszcze dwa pomieszczenia, nawiasem mówiąc, oba puste. Ich twarze omiótł 
chłodny, wieczorny 
wietrzyk. Na tle jęzorów ognia płonącego nieco niżej w dole zbocza Harold ujrzał 
przebiegających obok kilku pieszych i jednego konnego. Pospiesznie wykonał skręt 
i wydawszy 
kolejny otwór w ścianie namiotu, znalazł się w jego wnętrzu. Znów trafił do 
kuchni. Co gorsza, 
jak stwierdził, skomplikowana konstrukcja namiotu naruszona kolejnymi 
rozcięciami chwiała się 
coraz bardziej. Nie zważając na to, skierował dywan ku jedynej, nie naruszonej 
dotąd ścianie. 
Wystarczyło jedno cięcie i znaleźli się u celu.
Pokój, gdzie lord Dardinell zażywał zapewne intymnych przyjemności, był pełen 
różnych 
precjozów. Pod ścianą, gdzie z sufitu zwieszała się kadzielnica wydzielająca 
aromatyczną woń, 
na stercie bezcennych kobierców spoczywały dziesiątki drogich, miękkich poduch, 
tworząc 
najwymyślniejsze łoże, jakie dane było oglądać Haroldowi. Pośrodku niego leżała 
skulona 
postać. Shea próbował zatrzymać dywan pociągając za jego brzeg, ale sprawił 
tylko, że kobierzec 
uniósł się pod sam sufit. Dociskając skraj dywanu w dół opadli ciężko na 
podłogę. Harold 
zakładał, że po prostu wciągnie dziewczynę na dywan, przelatując nad nią, jak 
kowboj 
prezentujący jeździecki kunszt wychylając się w siodle galopującego wierzchowca, 
podnosi z 
ziemi chustkę, jednak po namyśle uznał ten plan za zbyt ryzykowny. Musiał jedną 
ręką 
manipulować dywanem, a na pomoc Medora nie mógł liczyć.
Zakołował raz jeszcze wewnątrz pomieszczenia i wyrecytował:
Na moje rozkazanie
Niechaj ten dywan stanie,
Bym zabrał dziewczynę mą
I mógł odlecieć z nią.
Dywan stanął. Niestety do ziemi było dość daleko, a Harold nie mógł pozwolić 
sobie na 
zwichnięcie kostki. Mimo to schwycił się frędzli u brzegu dywanu i skoczył. 
Wylądował na 
czworakach na poduchach i ukląkł.
Leżąca na łożu postać odwróciła się. Łypnęła nań spod czupryny siwych włosów, 
mamrocząc 
coś, przez krępujący usta knebel.
— Uuuch! — jęknął z góry Medoro. — Toż to sam Agramant! Naprawdę wybita nasza 
ostatnia godzina. Nie ma Boga nad Allacha!
W rzeczy samej, na posianiu z poduch leżał nie kto inny jak Emir Agramant, 
Przywódca 
Wiernych, Obrońca Ubogich, prawy i miłościwy lord Hiszpanii, związany i 
zakneblowany 
własnym turbanem.
— Tam do licha! Znowu czary! — rozległ się głos Belphegor.
Shea odwrócił się i ujrzał szykującą się do skoku dziewczynę; w dłoni dzierżyła 
sztylet.
— Stój! — zawołał. — To ja, Harold. Nie poznajesz mnie?
— Rogaty demon lordem Shea? Nie… ale ten głos…
— Daj spokój, przecież mnie znasz. To tylko przebranie. Magiczny kostium. Ten 
drugi, w 
górze, na dywanie to Medoro. Teraz rozumiesz? Przybyliśmy tu, aby cię ocalić.
— Nie, to z całą pewnością jakieś niecne sztuczki — zaprotestowała Belphegor. — 
Nie 
podchodź bliżej, czyżeś człekiem czy potworem, bo jak nic poderżnę ci gardło.
— Medoro! — zawołał Shea. — Ona nie wierzy, że my, to my. Wykoncypuj na 
poczekaniu 
jakiś wiersz, dobra?
Sądząc po wyrazie twarzy Medora, jego muza nie była tego dnia w najlepszej 
formie, niemniej 
mężnie odchylił się i zaczął recytować jękliwym głosem:
Nieskromnie rzeknę, piękna pani,
Żeśmy tu przylecieli dla niej.
Za sprawą czarów lorda Harra,
Który niesporo się postarał,
Ja zaś śmiem dodać po cichutku:
Allachu dzięki, żeś do skutku
Misyję ową doprowadził
I na kobiercu tym posadził.
— Cóż… może i jest, jak mówicie — rzekła Belphegor — Zaprawdę to prawdziwy głos 
Medoro, choć ciało jego wygląda zgoła inaczej. Co zamierzacie, o uczeni 
przyjaciele?
— Pragniemy opuścić ten obóz na tym oto latającym dywanie — odparł Shea. — 
Dokładnie 
tak, jak się tu dostaliśmy.
— Ale jak tam wejść? — dziewczyna stanęła na palcach i wyciągnęła ręce.
— Potrzebujemy więcej turbanów — odparł rzeczowo Shea. — Gdzie można je znaleźć?
Belphegor w kilku krokach znalazła się na drugim końcu pomieszczenia.
— W tym kufrze.
Energicznie uniosła wieko. Skrzynia pełna była starannie złożonych jedwabnych 
tkanin, 
przeznaczonych do wiązania turbanów. Harold solidnymi węzłami związał trzy 
turbany w jedną 
linę i rzucił jeden koniec Medorowi. Ten za drugim razem schwycił linę i 
oplótłszy się nią w 
pasie, zaparł się stopami o dywan, podczas gdy Belphegor zwinnie jak wiewiórka 
wdrapała się na 
górę. Wówczas Shea schwycił najniższy węzeł i także zaczął piąć się w górę. W 
pewnej chwili 
lina straciła naprężenie, Harold runął na ziemię, ądując na tyłku, a sznur spadł 
mu na głowę.
— Hej! — zawołał Shea, bo kiedy się podniósł nastąpił na Emira i o mało znowu 
się nie 
przewrócił.
W tej samej chwili ujrzał Medora, który zmrużywszy dżinnie ślepia przesunął się 
na dywanie 
do przodu i jął coś szeptać. Brzeg dywanu zatrzepotał i nieznacznie zmienił 
pozycję. Shea 
powiedziałby coś więcej, ale nim zdążył wykrztusić choć słowo, Belphegor 
wychyliła się ponad 
krawędź dywanu.
— Rzuć mi drugi koniec! — krzyknęła.
Złapała go bez wysiłku i gdy okręciła się liną w pasie zawołała:
— Wspinaj się, sir Haroldzie!
Shea zawahał się, bo ogarnął go strach, że ściągnie dziewczynę z dywanu. Mimo iż 
nie wątpił 
w jej siłę, wiedział, że sam waży} prawie osiemdziesiąt kilogramów. Nie miał 
jednak czasu do 
namysłu, gdyż do namiotu wpadł właśnie oddział eunuchów, wrzeszcząc, wskazując 
na nich 
rękami i wymachując szerokimi na prawie stopę scimitarami. Harold wspinał się 
wolno, lecz 
nieustępliwie po linie z turbanów, którą nagle tuż przy nim przeciął rzucony 
sztylet.
— Odsuń się i daj poprowadzić ten dywan prawdziwemu facetowi — rzucił do Medora.
Przemówił do kobierca i po chwili statek powietrzny gładko przepłynął przez 
otwór w ścianie 
na zewnątrz, w zapadający szybko zmierzch.
Ogień po drugiej stronie obozowiska wciąż płonął, a z tej odległości wydawało 
się, że wokół 
niego tańczą małe ludzkie postacie. Shea wzniósł dywan na wysokość, na której 
nie mogły 
dosięgnąć ich strzały Saracenów i odezwał się gniewnie do Medora.
— No i co, jakie masz alibi? Lepiej żebyś miał naprawdę solidne 
usprawiedliwienie.
— Ja… ja… — bąknął Medoro. — Przyjacielu Harr, niechaj tarcza rytuału chleba i 
soli 
powstrzyma miecz twego gniewu. Prawdę mówi al Quasun, że ten, kto potrafi 
wejrzeć w serce 
wielu, rzadko kiedy zdoła zajrzeć w swoje własne. O ja nieszczęśliwy! — Pochylił 
głowę i 
uderzył się kilkakrotnie w piersi. — Kiedy lina wyślizgnęła mi się z ręki, nie 
myślałem o niczym 
innym, tylko o tym, że wspomnienie owego zdarzenia będzie prześladować mnie do 
końca życia. 
Lecz Allach jest miłosierny i pozwolił, abyś, panie, znów mógł być radością dla 
naszych oczu.
— Ty dwulicowa łajzo — wycedził Shea przez zęby. — A więc tak to sobie 
zaplanowałeś. 
Chciałeś pozbyć się mnie i zniknąć, a potem ułożyć na ten temat poemacik, co? 
Dobrze 
kombinuję, prawda?
— Nie, jestem jeno trzciną na wietrze twego gniewu, ale jeśli tego pragniesz, 
bracie, oto moja 
pierś, przebij ją, proszę — odparł Medoro i sięgnąwszy do rozcięcia szaty przy 
szyi, teatralnym 
gestem rozdarł ją niemal do piersi. (Shea zauważył, że materiał był w tym 
miejscu wielokrotnie 
zszywany, widocznie gest ten wszedł młodzieńcowi w krew).
— Skoro nie ma innej możliwości, muszę umrzeć. — Dwie wielkie łzy stoczyły się 
po jego 
policzkach i zatrzymały się, błyszcząc na jego kłach.
Belphegor objęła go ramieniem.
— Nie rozpaczaj, nieszczęsny biedaku — rzuciła pocieszająco i spojrzała na Shea. 
— Sir 
Haroldzie, ostrzegam cię, byś nawet nie myślał o stosowaniu wobec niego 
przemocy, wszak to 
trubadur jeno i uważam, że nie po rycersku traktować Medora w ten sposób, 
przecież, bądź co 
bądź, ostatnio dzielnie cię wspierał w twoich poczynaniach.
— Dobrze, już dobrze — burknął Shea. — To bohater i zwierzątko pokojowe w jednej 
osobie. 
Nie pojmuję tylko, po co się tak trudziliśmy, aby cię uwolnić. Kiedy się 
zjawiliśmy, całkiem 
nieźle dawałaś sobie radę.
Teraz z kolei Belphegor poczuła się urażona, co Harold zauważył z odrobiną 
mściwej 
satysfakcji.
— Wstyd waści! — syknęła. — Jeśli swoimi czarami przemienisz mnie w najbardziej 
niewdzięczną z dziewek, odzyskam wszystkie moje przymioty.
Jej nozdrza zadrżały nerwowo, a Shea poczuł się fatalnie, przeto skoncentrował 
całą uwagę na 
prowadzeniu dywanu. To był wspaniały wyczyn, powinni być podnieceni i pełni 
radości. A 
jednak… Po chwili Shea odzyskał nad sobą kontrolę i zrozumiał, że wyładowując 
się na Medorze 
zachował się co najmniej niedojrzałe — bądź co bądź poeta był — typem 
schizofrenika, który 
pod wpływem stresu kompletnie się rozkleił. W innych okolicznościach Harold 
zapewne 
próbowałby mu pomóc się pozbierać.
— No dobrze — powiedział głośno. — Myślę, że wystarczy kłótni jak na jeden 
dzień. — Shea 
miał świadomość, że w dużej mierze sam je spowodował, ale był dowódcą całej 
wyprawy i nie 
mógł przyznać się do błędu, gdyż umniejszyłby w ten sposób swoją pozycję. — To 
co, lecimy 
prosto do Zamku Carena?
— Mój łuk — rzekła Belphegor. — Bez niego jestem jak bez ręki. — Może znajdziemy 
go w 
gospodzie, gdzie nas pojmano. Czy uczynisz mi tę łaskę i pozwolisz, bym 
spróbowała go 
odzyskać, sir Haroldzie? — Ton jej głosu był chłodny.
— Świetna myśl — zgodził się Shea i nie zwlekając skierował dywan w stronę 
wioski. — Z 
przyjemnością zamienię kilka słów z tym oberżystą, zwłaszcza że przybyło mi parę 
argumentów. 
— To rzekłszy, pogładził się po sterczących kłach.
Dziewczyna usadowiła się wygodnie z tyłu, na zawiniętym w dywan Rogerze. W tej 
samej 
chwili z wnętrza kobierca dobył się ni to jęk, ni to zduszony warkot. Belphegor 
zerwała się na 
równe nogi tak gwałtownie, że dywan przechylił się niebezpiecznie.
— Cóż to? — zapytała ostro. — Czy twoje czary sprawiają, że dywany prócz tego że 
latają, 
także mówią?
Shea z uśmiechem obejrzał się przez ramię.
— To twój dawny chłopak, Roger z Careny. Odwozimy go do jego wuja.
— Naprawdę? — dziewczyna odchyliła brzeg dywanu i zajrzała w głąb. Po chwili 
wybuchnęla perlistym śmiechem. — No nic, to ci dopiero zabawa. Za radość, jaką 
mi sprawiłeś 
— zwróciła się do Harolda — przywracam ci, mój rycerzu, wszelkie względy, jakimi 
cię dotąd 
obdarzyłam. Nie mogę jednak oprzeć się pokusie, by nie wziąć sobie jako trofeum 
jednego ucha 
tego niedźwiedzia.
Wyjęła mały nóż myśliwski, a dywan aż zadygotał, gdy Roger jął szarpać krępujące 
go więzy. 
Oblicze dżinna, które nosił teraz Medoro, wyraźnie pozieleniało.
— Przestań już, dobrze? Jesteśmy na miejscu.
W dole pod nimi rozciągała się wioska, okna gospody rzucały cytrynowe refleksy. 
Shea 
obleciał budynek dokoła i zatrzymał dywan pod jednym z okien sypialni na 
piętrze. Wewnątrz 
nie było chyba nikogo, na małym stoliku migotał zapalony kaganek.
— Nie widzę go — rzekł Harold. — Gdzie go zostawiłaś?
— Chyba położyłam go wraz z kołczanem na łóżku sąsiadującym z moim — odparła.
— Teraz nic tam nie ma. Medoro, obaj mamy w takim razie zadanie do wykonania. 
Trzeba 
troszkę poszperać tu i tam. Ty, moja piękna, zostaniesz i będziesz pilnować, aby 
dywan nie 
oddalił się zbytnio od okna, bo w drodze powrotnej może się nam trochę spieszyć. 
Byłoby 
przykro, gdybyśmy wyskakując przez okno stwierdzili, że nasz dywan akurat gdzieś 
się 
zawieruszył. Możesz nim sterować pociągając za te frędzle, ale rób to naprawdę 
delikatnie i z 
wyczuciem. Gdyby Roger sprawiał ci kłopoty, możesz mu uciąć dwoje uszu.
— O panie mój i bracie — rzekł Medoro — czyż nie byłoby lepiej, gdybym zaczekał 
tu na 
ciebie? Powody są po temu dwa — po pierwsze mógłbym obronić dywan w razie 
ewentualnego 
ataku, a po drugie, nie znam się na łukach i skąd mam wiedzieć, że znalazłem 
akurat ten 
właściwy?
— Nie — rzucił krótko Shea. — Idziesz ze mną.
Ostrożnie wszedł przez okno do izby i wyciągnął rękę, by pomóc Medorowi. 
Przepatrzyli całą 
sypialnię wzdłuż i wszerz, zaglądając pod dywany i we wszystkie kąty, ale łuku 
nigdzie nie było.
— Insz Allach! — szepnął Medoro. — Od początku wiadomo tyło, że nie powinniśmy… 
— 
Przerwał, bo nagle dał się słyszeć tętent zbliżających się koni. Po chwili na 
dole rozległy się 
głosy. Shea podszedł do szczytu schodów.
— Wuju — odezwał się ktoś — czy w twoim karawanseraju znaleźli może schronienie 
ludzie, 
którzy zbiegli przed sprawiedliwością Przywódcy Wiernych?
— Klnę się na moją głowę, że nie — odparł oberżysta. — Gdyby tu dotarli, ani 
chybi zaraz 
oddałbym ich w ręce sług księcia, powiązanych skrzętnie sznurami. Czyż jednak 
nie ma w 
okolicy innej gospody?
— Na Allacha — rozległ się ten sam co przed chwilą głos. — Zaiste nad całą tą 
wyprawą, 
która miała na celu osłabienie potęgi chrześcijan, zawisły jakoweś złe moce. Nie 
dziwota, że 
trudno nam z nimi walczyć, skoro nasi przeciwnicy posługują się czarną magią. Na 
dodatek lord 
Dardinell musiał przywieźć do obozu dziewkę z rodu Franków, o włosach, których 
barwa 
zwiastuje same nieszczęścia. Musiał tym sposobem obudzić zazdrość samych synów 
Szatana. O 
zachodzie słońca bowiem wydarzyło się coś strasznego. Na obóz napadła armia 
rozszalałych 
dżinnów, istot wzrostem przewyższających rosłe drzewa i zaopatrzonych każda w 
cztery 
mosiężne skrzydła, które poprzewracały nasze namioty, niczym dziecinne zabawki. 
Z łaski 
Allacha uśmierciliśmy kilku z nich, choć reszta uciekła w panice. Próbujemy ich 
schwytać, aby 
odprowadzić do obozu, gdzie przypieczemy im stopy nad ogniem i dopilnujemy, by 
nigdy już 
żaden nam nie uciekł.
Gospodarz poszedł zapewne pokazać przybyłym pokoje na dole, bo jego głos stał 
się 
przytłumiony i dały się słyszeć kroki. Po chwili znów dały się słyszeć słowa 
oberżysty.
— …są sypialnie, ale w tej chwili nikogo tam nie ma.
Medoro szarpnął Shea za ramię i błędnym wzrokiem spojrzał na okno. Harold dobył 
szabli i 
zbliżywszy usta do ucha swego kompana — dżinna, wyszeptał:
— Dobądź miecza, a we dwóch, po tej historii, którą tu przed chwilą 
opowiedziano, 
wystraszymy ich na śmierć! Kiedy wyskoczę na nich i zacznę wyć, ty zrób to samo!
Machnął kilka razy swoją szablą. Medoro również dobył broni, choć nie miał tak 
pewnej ręki 
jak Harold. Na schodach rozległy się odgłosy kroków. Shea wyskoczył na podest 
rycząc jak 
potępieniec i ujrzał przed sobą trzech zbrojnych, których prowadził na piętro 
oberżysta. Dla 
patrzących w górę schodów żołnierzy Shea musiał mierzyć dobre sto stóp wzrostu, 
gdy wyłonił 
się nagle przed nimi wymachując błyszczącą stalą. Za Haroldem postępował Medoro, 
którego 
drżące wycie chyba jeszcze bardziej mroziło krew w żyłach. Mężczyźni na schodach 
odpowiedzieli przerażonym zawodzeniem, dźwięk ten mieszał się z brzękiem 
porzucanej broni i 
przewracających się oraz wpadających na siebie w panice ciał. Wszyscy rzucili 
się bowiem do 
ucieczki. Przez kilka sekund u podnóża schodów leżało kłębowisko splątanych ze 
sobą ciał. W 
końcu jednak żołnierze zdołali się pozbierać i wzięli nogi za pas. Ostatnim, 
który się podniósł, 
był sam oberżysta, po prostu był najmniejszy i rośli wojownicy przetoczyli się 
po nim niczym 
huragan. Poruszał się zbyt wolno, aby uciec. Na zewnątrz tętent końskich kopyt 
zaczynał właśnie 
cichnąć. Shea zauważył, że mężczyzna uniósł obie ręce w tak popularnym w owym 
kraju geście 
rozdzierania szat, a jego usta otwarły się do krzyku, ale szok i przerażenie 
zaparły mu dech w 
piersiach. Shea nie zamierzał z zimną krwią zabijać oberżysty, przeto zadowolił 
się tylko 
rozkwaszeniem mu nosa silnym lewym sierpowym. Mężczyzna padł na ziemię jak 
bokser wagi 
ciężkiej i zwinąwszy się w kłębek, wtulił głowę w ramiona oczekując na swój 
koniec.
— Rozejrzyj się za łukiem, a ja trochę się zabawię, z naszym ptaszkiem — rzekł 
Harold i 
czubkiem buta kopnął oberżystę w żebra.
Medoro wyminął go i odwrócił wzrok, pewien że Shea zamierza porąbać leżącego 
nieszczęśnika na kawałki. Harold zadowolił się jedynie kłuciem oberżysty 
sztychem swojej 
szabli, aż w końcu młody Saracen znów się pojawił, wywijając nad głową 
znalezionym łukiem.
— Dzięki niech będą Allachowi Wszechmogącemu, znalazłem wszystko!
— Wujaszku, czy jak cię tam zwą — syknął Shea — jeżeli chcesz jeszcze trochę 
pożyć, to leż 
tu, póki nie doliczysz do stu. Później możesz wstać i opowiedzieć, komu tylko 
zechcesz, o tym, 
jak dżinn darował ci twoje nędzne życie. Dobra, idziemy, Medoro.
Kiedy dywan ponownie wzbił się w powietrze, Medoro przesunął się nieco do przodu 
i 
poklepał Shea po nodze.
— Wiedz, lordzie Harr, że czyn, którego dokonaliśmy, wart jest zapisania, 
rzekłbym, boskimi 
wersami, złotymi zgłoskami srebrnych tablicach. Prorok, niechaj imię Jego będzie 
błogoslawione, obdarzył poetów darem wnikania do umysłów ludzi i gdybym tylko 
miał teraz 
lutnię, ułożyłbym…
— Szkoda, że jej nie masz — stwierdził Shea. — Teraz jednak bardziej interesuje 
mnie 
odnalezienie najkrótszej drogi do Zamku Carena.
— Sir Haroldzie — wtrąciła Belphegor. — Droga, o którą pytasz, ciągnie się tam, 
prawie pod 
samym gwiazdozbiorem Lwa i prowadzi wprost do zamczyska. Spójrz na te trzy 
gwiazdy, kieruj 
się na najbliższą z nich. Dziękuję ci, żeś pomógł Medorowi w znalezieniu mej 
broni. Postąpiłeś 
po rycersku, gdyś zechciał mu towarzyszyć.
Shea patrzył w dół, na pagórkowaty krajobraz usłany plamami cieni i oszacował, 
że musieli 
lecieć z prędkością — mil na godzinę. Gdy łagodne wzniesienia ustąpiły miejsca 
skalistym 
turniom, chcąc je ominąć musiał wprowadzić dywan na wyższy pułap. Cała trójka, 
ubrana w 
lekkie szaty, zaczęła się trząść z zimna. Medoro szczękał zębami. Shea 
pozazdrościł Rogerowi, 
który był owinięty w dywan. To podsunęło mu pewną myśl. Musieli oddalić się od 
obozu 
Agramanta na dostatecznie dużą odległość, by jej przebycie zajęło Saracenom 
dobrych parę dni. 
Czemu nie mieliby doczekać świtu w znośniejszych warunkach? Shea lotem ślizgowym 
skierował dywan ku niskiemu pagórkowi i posadził na nim kobierzec, szepcąc pod 
nosem 
zaklęcie (by nie usłyszał go Medoro), które miało sprawić, że ich statek 
powietrzny pozostanie na 
tym miejscu dopóki nie zdecydują się na kontynuowanie podniebnej podróży.
Gdy dywan opadł na kamienie, z wnętrza kobierca dobiegł zduszony jęk Rogera. 
Harold nie 
widział potrzeby, aby temu tępemu osiłkowi miało być przyjemnie i ciepło, 
podczas gdy 
Belphebe–Belphegor trzęsła się z zimna, więc odwinął kobierzec. Zainteresował 
się także, co 
postawny rycerz mógł mu mieć do powiedzenia, toteż wyjął z jego ust knebel.
Wzór cnót wszelkich miał im do powiedzenia całkiem sporo. Nazwał ich bękartami 
Maridów i 
jednookich wieprzy, obsobaczył z góry na dół wszystkich ich przodków, by na 
koniec zagrozić, 
że jego wuj wpakuje ich do mosiężnych butli, zalakuje i opatrzy pieczęcią 
Salomona.
Shea, zaciekawiony tą tyradą z naukowego punktu widzenia odnotował, że pod 
koniec 
monologu kwiecistość inwektyw, pozostawiała wiele do życzenia. Tępy umysł osiłka 
nie potrafił 
poradzić ze sprzecznością wynikającą z faktu, iż stojące przed nim mówiły 
głosami Shea i 
Medora. Poeta pociągnął Harolda za rękaw.
— O, bracie — powiedział — czy nie powinniśmy uwolnić go na noc? Jest bowiem 
sprzeczne 
z prawami Proroka aby człowiek nie mógł ulżyć swym potrzebom. Jak powiada Abu 
Nowas…
— Nie ma mowy — uciął Shea. — Ja tak powiadam i tak właśnie będzie. Nie 
zamierzam 
czuwać przez całą noc pilnując tego tłuka, zresztą jeżeli Bradamant dostanie go 
w swoje ręce i 
tak zapomni aa zawsze o prawach Proroka.
W tej samej chwili ze zdumieniem usłyszał żałosny jęk wielkoluda, a kiedy na 
niego spojrzał, 
w blasku gwiazd dostrzegł łzę, która zawisła na powiece Rogera. Bardziej 
zaskakujące było 
jednak co innego — rycerz zupełnie zamilkł.
Belphegor i Medoro odeszli kawałek i usiedli na skale, rozmawiając o czymś i 
gapiąc się na 
usiane gwiazdami niebo. Shea zauważył, że Medoro objął dziewczynę ramieniem i 
pomyślał z 
nadzieją, że być może na tym się skończy. W tej sytuacji rozpalenie ogniska 
mijało się z celem. 
Zerwał gałązkę z pobliskiego krzaka i zaczął ją ssać, jakby trzymał w ustach 
prawdziwą fajkę. 
Przypomniała mu się reklama jednego z gatunków tytoniu: „Pocieszycielka 
dżentelmena”! 
Pocieszycielka! Tego właśnie potrzebował Shea. Po cóż było przemierzać 
nieskończone 
wszechświaty, leżące gdzieś poza granicami rzeczywistości i nic z tego nie mieć? 
Co powinien 
teraz uczynić? Sprawa prosta — wrócić do Instytutu Garadena, zrobić doktorat, 
stać się sławnym 
psychiatrą, udzielać porad różnym bogatym wykolejeńcom i alkoholikom oraz robić 
pieniądze. 
Za forsę można mieć wszystko — nawet uczucie. Przypomniał sobie jedną ze 
statystyk 
sporządzoną na uczelni, wedle której ponad 60% kobiet oświadczało, iż 
potrafiłoby odnaleźć 
szczęście i zaangażować się w związek z partnerem zapewniającym im naprawdę 
dostatni byt. 
Jednak sprawa nie była tak prosta, jak by się wydawało. Ta piękna rudowłosa 
kobieta była jego 
żoną i wiedział ze żadna inna jej nie zastąpi. Poza tym był człowiekiem 
odpowiedzialnym. 
Poślubił ją i przyrzekł chronić, w tym także przed ludźmi pokroju Medora. Znał 
wiele podobnych 
przypadków, silnych kobiet zakochujących się w przystojnych słabeuszach, 
mięczakach którym 
potrzeba raczej matek niż żon. W takich związkach kobiety szybko stają się 
nieszczęśliwe, a gdy 
zaczynają pogardzać partnerami, wszystko się kończy.
I co z tego? Przecież Shea nie mógł ot tak, zabić Medora. To byłoby sprzeczne z 
zasadami, 
którym hołdował, a na dziewczynę miałoby zapewne odwrotny wpływ, niżby sobie 
życzył. Co 
gorsza, mogłoby to utrwalić w psychice Belphebe wyimaginowany obraz uczucia, 
jako coś, 
czego pragnęła i co bezpowrotnie utraciła. Poza tym Shea wcale nie chciał 
zabijać Medora. Ten 
facet zdawał sobie sprawę z własnych słabości, wiedział, że nie jest wojownikiem 
ani 
człowiekiem czynu, i nie musiał się tego wstydzić. Został błędnie obsadzony w 
roli 
saraceńskiego wojownika, tak samo byłoby, gdyby jeden z braci Marx chciał zagrać 
Hamleta. Tu 
potrzebny był doświadczony reżyser…
Obecnie najważniejszą sprawą było dotarcie do Chalmersa, który będąc silną 
osobowością nie 
wahał się rozdzierać na strzępy żywotów innych ludzi, by wyłuskać potrzebne mu 
do analizy 
elementy.
Na razie dobrze byłoby zdrzemnąć się choć trochę. Medoro mógł popilnować Rogera 
przez 
pierwszą część nocy. Shea miał nadzieję, że ten idiota nie popełni żadnego 
głupstwa, na przykład 
nie wypuści na wolność szlachetnego rycerza. Pocieszał się myślą, że w takim 
przypadku Roger 
najpierw zająłby się poetą, a towarzyszący temu hałas z pewnością zbudziłby 
Harolda i 
Belphegor.
Z oddali dobiegło wycie wilka. Na ten dźwięk wszyscy poruszyli się niespokojnie. 
Po chwili 
rozległ się skowyt drugiego. Drapieżniki zaczęły w końcu wyć w duecie. Ich głosy 
rozbrzmiewały coraz krócej i coraz bliżej, aż w końcu umilkły zupełnie. Odezwał 
się za to 
Medoro. Mamrotał coś pod nosem, zapewne recytował swój nowy wiersz.
Szczęściarz, pomyślał Shea, mając na myśli wilka.
14
— Gdzie my jesteśmy, u licha? — dopytywał się Harold Shea. Poniżej widać było 
jedynie 
skaliste szczyty, stoki porośnięte sosnowym lasem i głębokie parowy, w otchłani 
których od 
czasu do czasu można było dostrzec metaliczny błysk wody.
— Lecimy dobrych parę godzin, a krajobraz w ogóle się nie zmienia. Chyba 
powinniśmy 
zatrzymać się przy najbliższej stacji benzynowej i zapytać o drogę.
Belphegor–Belphebe zmarszczyła brwi.
— Jak to często bywa ostatnimi czasy, stwierdzić muszę, sir Haroldzie, że nie 
wiem, o czym 
mówisz.
— Chodzi mi o to — wyjaśnił Shea — że lecimy od dobrych paru godzin i poza tym, 
że końca 
podróży nie widać, przydałoby się zdobyć coś do jedzenia.
Spojrzała na niego, po czym szybko odwróciła wzrok i zerknęła w dół.
— Dziwię się, że masz już dość naszej wspólnej przygody, skoro jednak jest lak, 
to wiedz, że 
pod nami biegnie droga, która, o ile się nie mylę, doprowadzi nas do Zamku 
Carena.
— Ale ty masz wzrok, mała! Gdzie ona jest?
Wskazała mu ją. Był to górski szlak, jakich po drodze widzieli już kilka, biegł 
w dół ściany 
parowu, przez strumień, po sterczących z jego nurtu kamieniach i dalej, po 
zboczu, pod górę.
Shea wprowadził dywan w skręt i skierował do ścieżki. Belphegor wskazała ręką 
cztery 
kropki widoczne w oddali na szlaku. G się do nich zbliżyli, okazało się, iż był 
to poganiacz i trzy 
uginające się pod ciężarem ładunku osły. Shea podprowadził dywan w stronę 
poganiacza i 
zatrzymał na wysokości jego głowy.
— Ej, ty!
Mężczyzna uniósł wzrok i krew odpłynęła mu z twarzy Wrzasnął przeraźliwie i 
rzucił się do 
ucieczki; osły potruchtaly za nim. Dywan gładko pokonał ostry zakręt i szerokim 
łukiem wyszedł 
na prostą. Shea zawołał do dziewczyny:
— Ty z nim pogadaj!
— Może lepiej nie — protestowała. — Twój widok tak go przeraził, że jeśli się 
zbliżysz, 
niechybnie rzuci się w przepaść, wybierając śmierć niźli strach przed czymś 
niepojętym.
— Allach nam sprzyja — wtrącił Medoro. — To zaiste wspaniały widok. Nigdy 
jeszcze nie 
widziałem równie przerażonego kupca.
— Nie, ona ma rację — uznał Shea i skierował dywan w górę, w przeciwnym kierunku 
niż 
ten, w którym umknęli kupiec i jego osły. — Tylko że nasz problem wciąż 
pozostaje nie 
rozstrzygnięty. Ale czy wyglądając tak, jak wyglądamy teraz, możemy zbliżyć się 
do 
kogokolwiek, aby zapytać o drogę?
— A niby po co pytać? — burknęła Belphegor. — Przecież mniej więcej wskazałam 
kierunek. 
Wystarczy tylko zaczekać do nocy. Wzniesiemy się wtedy na naszym osobliwym 
rumaku 
wysoko w górę i niechybnie dostrzeżemy z łatwością pierścień ognia otaczający 
Zamek Carena.
Shea spojrzał w dół, aby się upewnić, czy nie zboczył z kursu.
— Nie chodzi tylko o znalezienie zamczyska — wyjaśnił. — Musimy również 
opracować 
taktykę działania. Przecież gdzieś tutaj krąży książę Astolph ze swoim 
przeklętym hipogryfem, a 
w porównaniu z nim nasz dywan jest piekielnie powolny. Nie chciałbym, żebyśmy 
runęli w dół 
w jęzory magicznych płomieni, zwłaszcza z tobą na pokładzie, skarbie.
— Wielkie dzięki, że tak o mnie myślisz, szlachetny panie — odparła dziewczyna — 
ale 
zobowiązuję cię, dopóki nie zakończymy tej wyprawy, byś nie traktował mnie jako 
kobiety — 
kochanki, lecz jako wierną towarzyszkę boju.
Były to dość ostre słowa, ale czy istotnie w tonie jej wypowiedzi brzmiała 
stanowczość? Nie 
miał teraz czasu na roztrząsanie tego problemu, bo wyglądając poza przednią 
krawędź dywanu 
Shea dostrzegł w oddali na zboczu góry nieduży wachlarz detrytusu, było to 
zapewne wejście do 
kopalni.
— Tam wylądujemy — poinformował załogę. — Belphebe… to znaczy Belphegor… Ty 
wejdziesz pierwsza do środka i oczyścisz teren.
Dywan łagodnie obniżył lot i wylądował przed szybem, który, jak się okazało z 
bliska, wcale 
nim nie był. Kiedy Shea wstał, aby rozruszać zdrętwiałe mięśnie, w niskim 
wejściu ukazał się 
jakiś człowiek. Był stary, zarośnięty, ubrany w brudnoszarawą sukmanę, 
przewiązaną w pasie 
sznurem. Przez chwilę patrzył na gości szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, 
potem cofnął się 
o krok, stanął pewnie i uniósł dłoń, wyprostowawszy dwa palce.
— Na świętego Antoniego i Maryję Dziewicę! — powiedział głośno. — Znikajcie mary 
przeklęte!
Shea poczuł, że rozluźniają mu się mięśnie twarzy a gdy dotknął jej ręką 
stwierdził, że nie ma 
już kłów. Spojrzał na Medora i stwierdził, że on także odzyskał dawny wygląd.
— Nie ma się czego obawiać, ojczulku — zwrócił się do starca. — Nie jesteśmy 
żadnymi 
marami, to tylko takie czary. Zostaliśmy zaklęci, a przybyliśmy do ciebie, by 
zapytać o drogę.
Starzec rozpromienił się.
— Z pewnością mój synu. Wśród ludzi twej rasy wielu jest prawych i szlachetnych. 
Szukają 
drogi do Boga, choć nieco bardziej osobliwymi metodami. Wszyscy jednak szanują 
pustelnika, 
który wyzbył się wszelkich dóbr doczesnych. Dokąd zmierzacie?
— Do Zamku Carena — odparł Shea.
Doszedł do wniosku, że jeżeli nawet stał przed nimi najświętszy pustelnik 
Hiszpanii, jego 
oddanie ubóstwu nie zabraniało mu zuchwale schlebiać samemu sobie.
— Ależ właśnie tą droga, moje dzieci. Za następną przełęczą leży dolina Pau, za 
nią zaś 
wioska o tej samej nazwie, gdzie stoi kościół pod wezwaniem świętej Maryi z 
Egiptu. Wikarym 
jest w nim brat Austin. Dalej droga się rozwidla…
— Uhm–hm — mruknął Shea, zwracając się do Belphegor: — To musi być ta dolina, 
gdzie 
rozstałem się z mym przyjacielem, który udał się tropem Rogera, zanim spotkałem 
ciebie i 
księcia Astolpha.
Ponownie spojrzał na eremitę.
— Czy widziałeś jakichś chrześcijańskich rycerzy zmierzających w tym kierunku?
Na twarzy starca pojawił się wyraz zakłopotania.
— Nie, moje dzieci — odparł. — Zaprawdę nie wiem nic o zbrojnych ani o tym, co 
czynią. 
Wszystko to marność, podobnie jak złoto.
Medoro pociągnął Shea za rękaw.
— Skoro mowa o prawdzie… — szepnął. — Jestem przekonany, że ten człek łże jak 
pies 
pohański. Na pewno wie więcej, niż nam mówi. Zacznijmy wypytywać go używając 
mocniejszych argumentów — dokończył, muskając dłonią rękojeść sztyletu.
Kątem oka Shea dostrzegł, jak gładkie rysy Belphegor zmienił wyraz niesmaku.
— Nie ma mowy — odparł zdecydowanie. — Nie znasz chrześcijańskich eremitów. W 
obliczu przemocy stają się jeszcze bardziej uparci i nieustępliwi, a poza tym 
byłoby to wielce 
niestosowne. Poza tym teraz kiedy uwolniliśmy się już od wizerunku dżinnów, 
możemy zapytać 
o drogę kogokolwiek. Bywaj, pustelniku.
Pomachał starcowi, który znów uniósł dwa palce i rzekł na pożegnanie:
— Niech cię Bóg błogosławi, mój synu.
Wszyscy troje zasiedli na dywanie, a Shea wyrecytował:
Wzbij, się teraz do góry,
Prawie pod same chmury ponad turnie i hale
Coraz dalej i dalej.
Nic się nie wydarzyło.
Shea powtórzył zaklęcie, potem kilkakrotnie spróbował dokonać w nim drobnych 
poprawek. 
Rezultat był taki sam. Eremita uśmiechnął się dobrotliwie.
— Myślę, że mogę to wyjaśnić, sir Haroldzie — odezwała się dziewczyna. — Ten 
świątobliwy mąż nie tylko nas pobłogosławił, lecz poddał swoistym egzorcyzmom 
przeciw 
czarom wszelakim, przeto moc, jaką posiadał ów kobierzec, prysła i nie powróci, 
przynajmniej w 
obecności tego eremity. Dzieje się tak nie po raz pierwszy i z pewnością nie 
ostatni.
— Czy naprawdę jesteś świątobliwym mężem? — zwrócił się Shea do pustelnika.
— Z całą skromnością muszę przyznać — odparł starzec i bezwiednie wzruszył 
ramionami — 
że usiłuję wieść bezgrzeszny żywot.
— O Boże — jęknął Shea. — Chyba przyjdzie nam iść dalej pieszo.
— Dla waszych dusz będzie lepiej, gdy pójdziecie pieszo w trudzie i znoju, 
rozkrwawiając 
sobie stopy, niż podróżując z taką łatwością jak dotychczas — rzekł pustelnik.
— Bez wątpienia — odparł Shea — ale w tej chwili głowę mą zaprząta kilka spraw 
ważniejszych niż zbawienie duszy. Jedną z nich jest uwolnienie mego dobrego 
przyjaciela. — 
Harold mówił do pustelnika przez ramię, bo właśnie rozwiązywał Rogerowi nogi, a 
z 
powiązanych turbanów sporządził zgrabny kantar.
Z wnętrza groty dobiegł nagle dziwny odgłos. Shea przekrzywił głowę. — Czyżbyś 
miał osła, 
ojczulku? — zapytał.
Wyraz spokoju na twarzy eremity zastąpił nagle grymas lęku.
— Chyba nie ograbisz mnie ze wszystkiego, co mam, nie pozbawisz mnie jedynego 
przyjaciela, mój synu?
— Nie, przecież mówiłem ci, że jesteśmy uczciwymi ludźmi — odparł Shea. — 
Zastanawiałem się tylko, czy nie zechciałbyś go odsprzedać.
Ze zdumiewającą skwapliwością eremita zniknął w pieczarze i po kilku sekundach 
wrócił z 
osłem. Zwierzę było duże i wyglądało na silne, powinno okazać się przydatne w 
czekającej ich 
podróży. Shea zapytał o cenę. Pustelnik odparł, że służba Bogu nie mogła być 
wyceniona na 
mniej niż pięć bizantów, na co Belphegor aż otworzyła usta ze zdumienia. Shea 
sięgnął do pasa i 
zaraz przypomniał sobie, że jego zapas monet przywłaszczył sobie oberżysta. 
Kiedy zaś widział 
się z nim ostatnio, zapomniał je odebrać.
— Cholera — mruknął. — Medoro, masz jakieś pieniądze?
— Panie mój i bracie. — Medoro szeroko rozłożył ręce — gdybym miał chociaż 
miedziaka, z 
chęcią bym ci go użyczył. Niestety, Zgodnie z obowiązującym nakazem, wszystkie 
pieniądze 
przechowywałem w szkatułce, która znajduje się obecnie w obozie błogosławionego 
przywódcy 
Wiernych.
— Uhm–hm — zastanawiał się Shea. — Wobec tego daj mi jedną z tych błyskotek — 
wskazał na jedną z bransolet Medora wysadzanych drogimi klejnotami. Mężczyzna 
skrzywił się.
— Nie da się ukryć, że ta bransoleta warta jest tuzin takich nędznych, chudych 
bydląt jak to, 
które stoi przed nami. A poza tym, czy ów chrześcijański imam nie wspominał 
czasem, że złoto 
nic dla niego nie znaczy?
— To już jego ryzyko — odparł Shea, składając dywan i narzucając na grzbiet 
osła, dzięki 
czemu zyskał wspaniałą miękką derkę.
— Pomoże mi w osiągnięciu większej świętości — powiedział pustelnik i 
odwiązawszy sznur, 
którym był przepasany, sporządził prowizoryczne cugle.
Shea odwrócił się do Rogera, który dotąd nie odezwał się słowem.
— W porządku, wielkoludzie, czeka cię mała przejażdżka.
Te słowa najwyraźniej trafiły rycerza w czuły punkt, bo niespodziewanie 
wybuchnął potokiem 
zjadliwych słów:
— Plugawy robaku! Niechaj mnie Allach ukarze, jeśli nie poćwiartuję cię na 
kawałki! Skoro 
jednak uczyniłeś mi ten wątpliwy zaszczyt, oddając lepsze miejsce, policzę ci to 
jako przysługę i 
w swojej łaskawości uśmiercę cię przed innymi, o Alhamodillach!
— To miło z twojej strony — skwitował Shea oburzenie Rogera, wiążąc mu stopy pod 
brzuchem osła. — Niemniej pomysł nie jest najlepszy. W twojej obecnej sytuacji 
masz marne 
szansę uwolnić się i urządzić nam krwawą jatkę.
Wyruszyli. Ścieżka, którą podążali, nie była przeznaczona dla ruchu kołowego i 
mimo iż 
uczęszczana, z trudem mogło zmieścić się na niej dwóch idących obok siebie 
ludzi. Z całą 
pewnością była to mniej wygodna forma podróży niż latanie dywanem. Shea szedł 
pierwszy, 
prowadząc osła. Mniej więcej po godzinie uniósł dłoń, zatrzymując wszystkich.
— Jacyś ludzie przed nami — powiedział.
Belphegor podeszła do niego nakładając strzałę i napinając cięciwę łuku. Rzekomi 
ludzie 
okazali się trzema dorodnymi osłami, które pałaszowały trawę obficie porastającą 
pobliskie stoki, 
a ich poganiacz, twardy mężczyzna o ogorzałym obliczu, siedział w cieniu i 
odpoczywał. Kiedy 
Shea i jego towarzysze pojawili się na ścieżce, poderwał się nagle, sięgając po 
nóż.
— Dzień dobry panu. Jak tam interesy? — zagadnął Harold.
— Pokój z tobą, przyjacielu, niechaj sprzyja ci szczęście — poganiacz wyraźnie 
się rozluźnił. 
— Interesów akurat żadnych nie robię, — ale liczę, że po zmierzchu to się 
odmieni. Zmierzam 
bowiem do Pau gdzie za dwa dni odbędzie się egzekucja. Spalą na stosie 
pogańskiego 
czarnoksiężnika. Jako że taka robota wzbudza pragnienie, wiozę tam spory zapas 
wina.
Wskazał na osły. Shea dojrzał, że zwierzęta objuczone były pękatymi, skórzanymi 
workami, z 
wnętrza których dobiegał głośny chlupot. Harold pomyślał o Wacku i doktorze 
Chalmersie, co 
więcej nie spodobało mu się użyte przez mężczyznę określenie — „pogański 
czarnoksiężnik”. 
Nim jednak zdążył o cokolwiek zapytać, wtrąciła się Belphegor.
— Ani słowa więcej na ten temat. Teraz wiesz już, Medoro, dlaczego miłuję 
swobodę leśnych 
ostępów. Jeśli jedni ludzie mogą robić innym takie rzeczy, trudno się dziwić. 
Czy macie, panie, 
jeszcze jakoweś nowiny?
— Nowin jako takich nie mam, o pani, ale skoro zapytałaś odpowiem — rzekł 
mężczyzna, 
niewzruszony. — To właściwie drobnostka, którą można przytaczać jako anegdotę 
lub też 
klechdę przy kominku. Gdybym był człekiem bojaźliwym, opowieść ta byłaby zapewne 
nieco 
dłuższa i miała nieszczęśliwe zakończenie jednak. ..
Belphegor tupnęła nogą.
— Krótko mówiąc — ciągnął jednym tchem poganiacz — gdy szedłem z Doredano, 
szlakiem 
przez góry, napadły mnie latające demony z wielkimi rogami i kłami, bez 
wątpienia wysłał je ten 
sam czarnoksiężnik, którego pojutrze usmażą na wolnym ogniu. Gdybym tym oto 
nożem nie 
utorował sobie drogi, nie ujrzelibyście mnie tutaj i nie dowiózłbym na miejsce 
mego towaru. 
Straciłbym pieniądze. A wy? Do którego z lordów wieziecie swego więźnia?
— Zabieramy go do jego damy — odparł stanowczo Shea. — Ma czworo ciemnoskórych 
dzieci i nic płaci alimentów. Jak sądzę, może ona potrzebować silnego mężczyzny, 
by został jej 
strażą przyboczną. To musi być ktoś, kto niczego się nie boi. Zarekomenduję cię 
jej. Do 
zobaczenia.
Nie zważając na wściekłość rycerza Rogera, ruszyli dalej. Droga do przełęczy 
zabrała im cały 
dzień. Na prośbę Medora robili coraz częstsze odpoczynki. Wreszcie poeta 
stwierdził, że ma 
poodparzane stopy. Belphegor obejrzała je ku niezadowoleniu Harolda i 
stwierdziła, że pęcherze 
wyglądają na tyle źle, iż Medoro powinien odtąd jechać na ośle. O mało nie 
doszło do kłótni. 
Shea bowiem obawiał się siły Rogera i jego wprawy we władaniu bronią, Belphegor 
natomiast 
oponowała, że poeta stanowi jedną trzecią ich sił i byłoby z nimi kiepsko, gdyby 
stał się 
kompletnie bezużyteczny.
Naturalnie postawiła na swoim. Medoro usiadł na osła, a Rogerowi rozwiązano 
nogi, aby 
mógł iść. Shea sporządził jednak z turbanów pętlę i zarzucił rycerzowi na szyję; 
w ten sposób, 
gdyby Roger spróbował jakichś sztuczek, Harold jednym szarpnięciem mógł pozbawić 
go tchu. 
Na jakiś czas zapanował między nimi rozejm. Shea rozpoczął dyskusję i zaraz tego 
pożałował, 
gdyż olbrzym jął wyrzucać z siebie potok słów, którymi obrazowo opisywał 
rozbijanie czerepów 
i wypruwanie wnętrzności. W przypływie desperacji Harold powrócił do tematu 
Bradamant, 
której wspomnienie wywarło wcześniej na Rogerze piorunujące wrażenie. Efekt był 
lepszy, niż 
się spodziewał. Olbrzym wlepił wzrok w ziemię i zachichotał
— Jak ona wygląda? — zapytał Shea. — Nigdy jej nie widziałem.
Roger przez dłuższą chwilę toczył ze sobą wewnętrzną walkę, potem jednak zdobył 
się na 
wysiłek i zaczął opowiadać.
— Nie ma Boga nad Allacha, a Mahomet jest jego prorokiem. Ramiona jej są niby 
jesiony, a 
pośladki jak dwa księżyce w pełni. Jeśli los tak zechce i połączymy się, z tej 
okazji nie 
omieszkam zmierzyć się z tobą na ubitej ziemi. Ufam jednak, że twoja śmierć nie 
uczyni mnie 
panem twej frankońskiej dziewki niewolnej o włosach złowróżbnej barwy, bo 
pierwej wolałbym 
pójść do łożnicy z najbardziej odrażającymi córami piekieł.
Sytuacja się odwróciła, uznał Shea, i pogrążyli się w rozmyślaniach, aż do czasu 
gdy przebyli 
przełęcz i pokonawszy jeszcze milę lub dwie, zatrzymali się, by rozbić obóz na 
polance przy 
strumieniu. Do zmierzchu pozostało trochę czasu, ale Belphegor oświadczyła, że 
jeśli chcą coś 
upolować, muszą wyruszyć natychmiast i wraz z Medorem udała się na łowy, podczas 
gdy Shea 
zajął się rozpaleniem ogniska.
Wrócili po pół godzinie, roześmiani, niosąc cztery króliki. Belphebe 
zademonstrowała swe 
umiejętności, które Harold tak dobrze pamiętał, oprawiając zwierzęta i 
przygotowując posiłek. 
Shea pomyślał, że nigdy nie jadł czegoś równie smakowitego. Również nigdy nie 
widział równie 
zabawnej sceny, jaka właśnie grywała się na jego oczach. Medoro odrywał kawałki 
mięsa i 
wkładał je Rogerowi do ust, które ów pożerał łapczywie i tak szybko, jakby 
chciał odgryźć 
poecie palce.
Po posiłku wszyscy poczuli się lepiej. Roger zachowywał się wręcz łagodnie i 
lgnął do 
towarzystwa, z wyjątkiem sytuacji, kiedy trzeba było go odprowadzić w krzaki. 
Medoro 
błyszczał. Układał zabawne wierszyki, parodiował całkiem zresztą udanie, 
zachowanie i gesty 
lorda Dardinella. Znakomicie naśladował też Atlantesa, rzucającego skomplikowane 
zaklęcia, 
oraz konsternację, gdy czar się nie udał. Był tak przekonujący, że Shea 
roześmiał się w głos, na 
co Medoro, niespodziewanie spoważniał i odezwał się stanowczo:
— Lordzie Harr — powiedział — teraz, kiedy się zrelaksowałeś, chciałbym cię 
poprosić o 
radę, jak wuja lub męża uczonego w prawie. Zgodnie z najwspanialszą księgą 
Proroka 
natchnionego przez Boga, niechaj imię Jego będzie błogosławione, każdy 
muzułmanin, może 
zgodnie z prawem wziąć sobie za żonę kobietę, której pożąda. Jest tam również 
napisane, że 
jedna żona to za mało, dwie będą tylko kłócić się ze sobą, dwie będą knuć 
przeciw trzeciej, 
należy więc mieć cztery, bo tak będzie najbezpieczniej. Ta wszelako kobieta, 
którą zamierzam 
poślubić, będzie moją jedną i jedyną żoną.
Shea uśmiechnął się krzywo. To ci dopiero pytanie! No dobrze, zagrajmy w tę 
twoją grę.
— To rzeczywiście trudny przypadek — mruknął z powagą. — Jeżeli ją poślubisz, 
wystąpisz 
przeciw swojej religii. Jeżeli ona wyjdzie za ciebie, wedle obrzędu, który 
wyznajesz, sprzeciwi 
się swojej religii, jeżeli jest wierząca, ma się rozumieć. W tej sytuacji 
pozostaje wam pójść na 
kompromis. Proponuję abyście oboje zostali zoroastranami.
— A kim są ci zoroastranie? — spytała dziewczyna, sylabizując trudny wyraz.
— To wyznawcy bardzo pięknej religii, przynajmniej wedle mego uznania. Wierzą 
oni w 
istnienie równych sobie, lecz przeciwstawnych sił, dobra i zła. Ormuzda i 
Arymana. Darujmy 
sobie bardziej szczegółowe wyjaśnienia. Doktorzy teologii wciąż głowią się nad 
jedną zasadniczą 
kwestią. Skoro dobro jest wszechmocne, to czemu istnieje zło?
— To brzmi prawie… — zaczęła dziewczyna, ale przerwał jej okrzyk przerażenia, 
jaki wydał 
z siebie Medoro.
Jego usta otwierały się teraz i zamykały bezgłośnie jak u karpia w sadzawce. 
Wreszcie jednak 
odzyskał głos.
— Geberowie! — krzyknął. — Zostać alchemikiem czczącym ogień! Wszak to ohydni 
kanibale, co tańczą nago i żywią się ciałami ludzkimi! Nie poślubiłbym nawet 
królowej Wysp 
Diamentowych, choćby dysponowała ogromną wiedzą i znała sztukę miłości jak 
kobiety z 
Etiopii, gdyby należała do Geberów. Nawet gdyby była najbardziej nadobną ze 
śmiertelników, 
wiedziałbym, iż tak naprawdę jest ona jeno plugawą dziewką sprzedajną karmiącą 
się 
gotowanym szczurzym mięsem i zażywającą uciech cielesnych z czarnymi 
niewolnikami.
Belphegor zaczerpnęła tchu.
— Panie mój, Medoro — powiedziała z naciskiem — to chyba trochę nieuprzejmie z 
waszej 
strony. Przemyślcie to sobie do głębi, a my udamy się na spoczynek. — Podniosła 
się zwinnie. 
— Ja wchodzę na drzewo — oznajmiła odchodząc.
Następnego ranka dojedli resztki królików. Medoro utyskiwał na brak soli, a 
Roger biadolił, 
że nie ma z nimi imama, który o właściwej godzinie nawoływałby na modlitwę.
— Z naszego dotychczasowego tempa, w jakim się poruszamy, wnoszę — oświadczył 
Shea 
— że nie mamy szans aby dotrzeć dziś do zamczyska. Chyba, że w Pau zdobędziemy 
kilka 
zwierząt, które nas tam dowiozą.
— Na Allacha! — Medoro spojrzał na Belphegor. — Nawet jeżeli dotrzemy na miejsce 
dopiero za czas jakiś, będę rad, gdyż natychmiast poproszę tamtejszego Kazi, aby 
udzielił nam 
ślubu.
Shea chciał zaprotestować, ale dziewczyna tym razem go ubiegła.
— Nie, drogi Medoro — powiedziała. — Nie pobierzemy się od razu. Zaręczyłam 
słowem 
mym i honorem, że stać będę u boku Harolda aż do końca tej wyprawy. Gdy idzie o 
dochowanie 
takiej przysięgi, nie można się wycofać.
Po tych słowach Medoro nieco sposępniał, ale na krótko, nadszedł czas wymarszu, 
znów stał 
się wesół i serdeczny. Shea ruszył z Rogerem w stronę osła, poeta wyprzedził ich 
jednej chwili 
wskoczył na grzbiet zwierzęcia.
— Ej! — rzucił Shea. — Ty jechałeś wczoraj. Patrz na mnie, gdy ciebie mówię. — 
Medoro 
spojrzał na niego.
— Niechaj Allach wypali mi wątrobę, jeśli dziś nie pojadę na ośle. O synu, 
hańbę…
Łup! Dystans był dość duży, ale Shea trafił Medoro prawym prostym w szczękę, 
zwalając go 
z oślego grzbietu na ziemię. Poeta podźwignął się na łokciu, podczas gdy Shea 
oglądał stłuczenie 
i bolące kłykcie, zastanawiając się, co wywołało w nim tę niekontrolowaną 
reakcję. Kiedy uniósł 
wzrok, ujrzał Belphegor, która stanęła pomiędzy nimi, opierając dłoń na 
rękojeści noża.
— De Shea! — wychrypiała gniewnie — tego już za wiele. Cóż za niegodziwa, 
prostacka 
zapalczywość. Dopóki nie przeprosisz za swój czyn, nie jesteś ani mym rycerzem, 
ani ja twą 
damą. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.
I tak Medoro jednak pojechał na ośle. Shea wlókł się z tyłu dzierżąc w dłoni 
koniec 
płóciennego lassa, którego pętla zaciskała się na szyi Rogera i rozmyślał o 
nieprzychylnościach 
losu.
Szli w posępnych nastrojach, a niezgoda, jaka zapanowała między nimi, sprawiła, 
że nic 
odzywali się do siebie ani słowem. Po południu, gdy do Pau wciąż jeszcze mieli 
kawałek drogi, 
Belphegor zapowiedziała, że jeśli chcą zjeść coś na kolację, musi udać się na 
polowanie. Tym 
razem nie towarzyszył jej Medoro. Poeta zsiadł z osiołka i osłaniając oczy od 
słońca zakrzyknął:
— Insz Allach! lordzie Harr, spojrzyj jeno, jakie cuda. To drzewo to z pewnością 
brzoskwinia, 
drzewo jakie rośnie w Cyrkazji, i Prorok mi świadkiem, będziemy mieć dziś na 
deser smakowite 
owoce.
To rzekłszy, pobiegł w jego stronę i po chwili wrócił z naręczem dojrzałych 
brzoskwiń.
Wtedy też Shea doznał olśnienia.
— Usiądź i zajmij się Rogerem, a ja przygotuję owoce.
Medoro spojrzał na niego spode łba, wietrząc jakiś podstęp.
— Odpręż się — rzucił Harold. — Przepraszam, że rano tak cię potraktowałem.
Poeta uśmiechnął się od ucha do ucha.
— Prawdę powiadają, lordzie Harr, że Frankowie w gniewie tracą nad sobą 
panowanie, w 
przyjaźni wszelako potrafią być nad wyraz hojni.
Ujął koniec sznura z pętlą i odprowadził Rogera na bok. Shea zdjął hełm, 
odwrócił i wbił w 
ziemię kolec, którym zwieńczone było nakrycie głowy. W ten sposób uzyskał 
znakomitą misę do 
ponczu. Wrzucił do niej cztery brzoskwinie, na pozostałych zaś wyrył sztyletem 
litery C, H i O, 
po czym ułożył tak jak doktor Chalmers w Krainie Czarów, kiedy niespodziewanie 
udało mu się 
wyprodukować szkocką whisky. Wtedy był to przypadek, ale teraz Shea zamierzał 
powtórzyć 
jego wyczyn zgoła świadomie. Pochylił się nad hełmem i rzuciwszy okiem w stronę 
Medora, 
recytującego Rogerowi swój poemat o bohaterstwie i bitwach, powtórzył cicho 
fragment 
zapamiętanego zaklęcia Chalmersa:
Kiedy myślami w przeszłości powracam,
Z teraźniejszością ją konfrontując
Stwierdzam, że smutek wciąż do mnie wraca.
I inni również to samo czują.
Radości trza nam, czegoś, co zmieni
Nastrój posępny, chmury rozwieje,
Humor przywróci, rozproszy cienie.
Jak noc odchodzi, rankiem gdy dnieje,
Niechaj czar ten zaraz sprawi,
Że alkohol się pojawi.
Przez moment Shea obawiał się, że wypowiedziane słowa sprawią, iż owoce zmienią 
się w 
zgniłą pulpę, ale kiedy otworzył oczy hełm był pełen po brzegi złocistego płynu, 
w którym 
pływały pestki i skórki brzoskwiń. Wyłowił kawałek i skosztował. Faktycznie, w 
hełmie 
znajdowała się przepyszna brzoskwiniowa brandy, o wspaniałym smaku i aromacie, 
jak ta 
produkowana w jego własnym świecie.
— Hej, Medoro! — zawołał. — Przyprowadź tu Rogera. — Zrobiłem trochę 
brzoskwiniowego sorbetu.
Poeta wstał, ciągnąc za sobą więźnia. Pochylił się nad hełmem i pociągnął nosem.
— Na Allacha, ten napój ma naprawdę szlachetny zapach, lordzie Harr. Przydałoby 
się 
wszelako trochę śniegu, aby ów sorbet schłodzić.
— Skoczę w góry i zaraz trochę przyniosę — zaśmiał się Harold.
Medoro ukląkł i, przyłożywszy usta do brzegu hełmu, upił spory łyk.
— Na Allacha! — zawołał. — Zaprawdę przydałby się nam ten śnieg, bo twój sorbet 
pali jak 
ogień. Lecz jeśli to trucizna. — Spojrzał badawczo na Harolda.
— Wówczas ja też się otruję — odparł Harold i pociągnął łyk trunku.
Płyn rzeczywiście nieźle rozgrzewał.
— Zaklinam was, na Allacha — upomniał się Roger — Dajcież i mnie tego sorbetu.
Shea ostrożnie wyjął szpikulec hełmu z ziemi i przytrzymał rycerzowi naczynie, 
aby mógł się 
napić.
Kiedy Roger uniósł głowę znad naczynia, Medoro powiedział ochoczo:
— Wielki panie i bracie mój, niechaj Allach obdarzy cię swymi laskami, chciałbym 
dostać 
jeszcze trochę tego sorbetu, bo ziąb okrutny, a napój ten wspaniale rozgrzewa od 
środka.
Hełm zaczął wędrować w koło, z rąk do rąk. Shea także sobie nie żałował. Dzięki 
paru łykom 
sprawa obrażonej Belphegor zeszła w jego myślach na dalszy plan. I tak o tym 
zapomni, kiedy 
odzyska dawną osobowość, konstatował. Mógł wymyślić tuzin, dwa, a nawet trzy 
tuziny 
sposobów, aby do tego doprowadzić. Był pewien, że wystarczy dopracować tylko 
parę 
szczegółów. Mógł zająć się tym praktycznie w każdej chwili, tymczasem zaś Medoro 
okazał się 
dlań jednym z najbardziej fascynujących rozmówców, jakie” go spotkał w życiu. 
Nawet Roger 
zyskiwał przy bliższym poznaniu. Saraceński paladyn opowiedział ciekawą historię 
o swych 
przygodach w Kitaju, którą Medoro przerobił na balladę o wyjątkowo złożonych 
rymach. 
Niestety, co trzeci wers gubił ów rym i Shea musiał go poprawiać. Wtem pojawiła 
się obok nich 
Belphegor, trzymając w dłoni kilka czarno upierzonych ptaków.
Medoro spojrzał na nią i aż rozdziawił usta ze zdziwienia.
— Niechaj ifryty zaciągną mnie w najgłębsze otchłanie oceanu jeśli zaraz nie 
posiądę tej 
dziewki! — zawołał i spróbował wstać, ale w efekcie ciężko klapnął na ziemię.
Ściągnął brwi, z wysiłkiem spróbował podnieść się raz jeszcze i rym razem mu się 
udało. 
Belphegor rzuciła ptaki na ziemię.
— Kocham cię za twoją nadzwyczajną urodę i niezrównane piękno — rzekł Medoro — 
ty zaś 
pozwolisz mi zaspokoić me cielesne żądze, bo jak powiada Ali ben Hayat:
Mężczyźni o łaskę błagają obie ręce wznosząc,
Kobiety zaś wznoszą nogi zmiłowania prosząc.
Nuże bierz się do dzieła fedrując szczelinę,
Niech nas Allach prowadzi w rozkoszy godzinę!
Zachichotał na widok przerażonego oblicza dziewczyny, czknął i rozkładając 
szeroko ręce 
pobiegł w jej stronę. Trzask! Medoro wylądował ciężko na tyłku.
— Cóż za niegodziwa, wieśniacza zapalczywość! — zawołał Shea triumfalnie.
Młody Maur podniósł się z wysiłkiem. Jego oblicze wykrzywiał osobliwy grymas.
— Na Allacha! — zakrzyknął. — Zaiste jesteś najbardziej plugawą spośród 
lesbijskich i 
tanich dziewek sprzedajnych, skoro odrzucasz lekce miłość męża z rodu Hassanów 
na rzecz 
jakichś prostackich czarnuchów! Zegnaj więc! Wyruszam na poszukiwanie obozu, 
gdzie są 
chłopcy po tysiąckroć bardziej wierni i wspaniali.
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, Medoro trzema wielkimi susami znalazł się 
przy 
osiołku, wskoczył nań i uderzeniami przyobleczonego w pochwę scimitara ponaglił 
do galopu, 
kierując zwierzę w stronę, skąd przybyli.
Belphegor stała przez chwilę jak skamieniała, po czym szybkim ruchem schwyciła 
łuk i 
posłała strzałę za uciekającym. Za późno.
— Seeer Harrollzie — wybełkotał Roger. — Jees dokładnie taa jaa powiedziaaeem. 
Ta ruda 
frankonka przynosi nam peecha. Lepiej jo utop w morzu, zanim wpadniesz przez nią 
w jeszcze 
gorsze tarapaty.
Shea zignorował go i podał hełm Belphegor.
— Masz, napij się — powiedział.
Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, po czym drżącymi « nieznacznie dłońmi 
ujęła 
naczynie; drżenie ustało.
— Wielkie dzięki, sir Haroldzie — rzekła. — Oby szczęście zawsze ci sprzyjało. 
Wydaje mi 
się, że tobie zawdzięczam to jak… — jak… — Szukała odpowiednich słów.
— Po łacinie mówi się in vino veritas — podpowiedział Shea.
— No tak. Nie kpij sobie ze mnie. Pojmuję, że już wcześniej winnam była go 
przejrzeć, 
zobaczyć takim, jakim był naprawdę, kiedy jeszcze w namiocie chciał cię zostawić 
albo wziąć na 
tortury tego pustelnika. Układanie rymów i uczone gadanie nie czyni z człowieka 
prawdziwego 
mężczyzny.
Usiadła i ukryła twarz w dłoniach. Shea usiadł przy niej i objął ramieniem, ale 
Belphegor 
odtrąciła jego rękę.
— Czymaj się z dala od tej pechowej dziewki — wyrecytował Roger.
Shea nie był pewien, czy dziewczyna płacze, czy nie i serce mu się krajało, bo 
nie wiedział, co 
ma teraz począć. Żałował, że wypił trochę za dużo brzoskwiniowej brandy, umysł 
miał mętny, 
myśli mieszały mu się w głowie.
Ona zaś opuściła ręce i spojrzała na niego ze smutkiem.
— Nie, to wszystko moja wina — oznajmiła posępnie. — Ty przez cały czas byłeś 
moim 
wiernym rycerzem i ocaliłeś mnie przed tym łajdakiem. Hejże–ho! — zakrzyknęła, 
podnosząc się 
z ziemi. — Nadciąga zmierzch i jeśli mamy wyruszyć rankiem w dalszą drogę, 
musimy zabrać 
się wkrótce za przyrządzanie kolacji. Nie, żadnego całowania po rękach. Nie 
znoszę tej 
wydumanej kurtuazji i zbędnych gestów.
15
W blasku wstającego dnia schodzili do Pau.
— Przypuszczam, że uda się nam tam zdobyć jakieś konie — zauważył Shea, 
spoglądając na 
rząd krytych strzechą chałup. — Czy ktoś z was ma pieniądze? Ja jestem bez 
grosza przy duszy, 
a nie ma już z nami Medora z jego złotymi bransoletami.
Belphegor zaśmiała się.
— Ja nie mam nic. Dla ludzi lasu pieniądze stanowią tabu. Shea spojrzał na 
Rogera.
— O panie — rzekł paladyn — wiadomą jest rzeczą, iż nawet najcięższa jazda 
lepsza jest od 
najłatwiejszego marszu, jak zwykł mawiać al Qasaf. Po cóż ci jednak pieniądze? 
Masz miecz, by 
wziąć siłą, co zechcesz, i znasz czary, by móc je uzyskać, jak czyni mój wuj 
Atlantes, kiedy 
potrzebuje gotówki.
Shea spojrzał na Rogera ze zdumieniem. Po raz pierwszy ten osiłek wpadł na 
całkiem niegłupi 
skądinąd pomysł. Sęk w tym, że Harold nie wiedział, jakiego typu zaklęcie 
potrzebne było do 
wytworzenia pieniędzy. Wiersz mógł jakiś sklecić, ale co z czynnikiem 
psychosomatycznym? 
Pozostawało podjąć próbę. Nie dalej jak sto jardów za nimi na zboczu znajdowało 
się osuwisko z 
łachą błyszczącego, złocistego piasku. Nabrał dwie garście i wsypał na rozłożoną 
chustkę, po 
czym związał razem jej rogi. Odłożył tę prowizoryczną sakiewkę na ziemię i 
nakreślił dwa 
przeplatające się pentakle, identyczne jak te na drzwiach pracowni Atlantesa w 
Zamku Carena. 
Belphegor bacznie mu się przyglądała i to trochę go deprymowało.
— Odprowadź naszego więźnia trochę dalej i pilnuj — poprosił dziewczynę. — Nie 
pozwól 
mu patrzeć.
A teraz zaklęcie, pomyślał Harold, no jasne, dobry, stary Kipling:
Żelazo jest dla żołnierza, srebro ma dziewczyna,
Miedź jest dla rzemieślnika, dla garncarza glina,
Piasek żółty dla wszystkich jest jeno marnotą,
Lecz to wszystko z łatwością przebija dziś złoto.
Chustka napęczniała i wydawała się teraz dość ciężka. Shea podniósł ją i 
usłyszał dobiegający 
ze środka, zachęcający brzęk.
— W porządku — zawołał. — Chyba możemy już ruszać. Zbliżając się do Pau odnieśli 
wrażenie, że cała wioska jest jakby wymarła. Na polach nie było pracujących 
mężczyzn, przed 
domami brakowało kobiet i dzieci. Shea zastanawiał się, co może być tego 
przyczyną i nagle 
przypomniał sobie o egzekucji, o której wspominał handlarz. Uznał, że powinni 
się pospieszyć, 
ale w tym samym momencie z oddali dobiegł donośny dźwięk. Harold wytężył wzrok i 
ujrzał 
kuźnię oraz kowala stojącego na podwórzu przed swoim warsztatem i tłukącego w 
kowadło. 
Shea poprowadził więźnia w tę stronę i uprzejmie powitał pracującego mężczyznę.
— A gdzież to się dziś wszyscy podziali? — zapytał. Kowal wskazał palcem 
kierunek.
— Poszli w tę stronę. Do grobu Świętego — wyjaśnił. — Będą tam dziś palić 
potwora. Ja też 
muszę się pospieszyć, jeśli chcę zdążyć na czas.
Uniósł młot, dając tym jasno do zrozumienia, że chce możliwie najszybciej 
dokończyć zaczętą 
pracę. Shea uznał, że Baskowie są wyjątkowo mało komunikatywni. Mimo to 
spróbował jeszcze 
raz.
— Potwora? Jakiego potwora?
— Diabla. Wygląda jak wilk. Złapali go w wilczym dole.
To mógł być Wacek. Nie ulegało wątpliwości, że powinni się spieszyć, a jadąc 
konno 
nadrobiliby sporo czasu.
— Chcielibyśmy kupić konie. — Potrząsnął brzęczącą chustką.
Kowal przymrużył oczy. — Mam kilka — odparł. — Chodźcie, obejrzyjcie je sobie.
— To zbędne. Widzisz, spieszymy się, aby jak najszybciej odtransportować tego 
więźnia, a 
wydane pieniądze i tak zwróci nam baron, do którego prowadzimy tego osiłka.
Na chytrym obliczu kowala pojawił się wyraz podejrzliwości. Najwidoczniej nie 
przywykł do 
ubijania interesów z klientami, którzy decydują się na kupno, nim usłyszą żądaną 
cenę.
— Dziesięć bizantów — rzucił beznamiętnie.
— W porządku — zgodził się Shea. — Przyprowadź je. Rozsupłał chustkę i wyjął 
garść 
lśniących złotych monet. Te jednak, kiedy tylko dotknęły kowadła zmieniły się na 
powrót w 
sypki piasek.
— Co to ma znaczyć? — spytał kowal, spoglądając to na piasek, to na Harolda.
— Cha, cha, taki dowcip. — Shea zaśmiał się sztucznie, czując, że robi mu się 
gorąco. Znów 
sięgnął do prowizorycznej sakiewki i zaczerpnął z niej kolejną garść monet, by 
podać je 
kowalowi. Jednak podejrzliwość nakazała rzemieślnikowi sprawdzić, każdy złoty 
krążek z 
osobna. Rzucał je na kowadło, a one natychmiast obracały się w piach.
— Łajdacy! Oszuści! Czarodzieje! — zawył mężczyzna, chwytając młot obiema 
rękami. — 
Precz! Precz! Dajcie tu księdza!
Szczęśliwie nie przyszło mu do głowy, by ścigać troje przybyszów, którzy czym 
prędzej 
wzięli nogi za pas. Za późno, bo dopiero na szlaku Shea przypomniał sobie, że u 
Kiplinga żelazo, 
a nie złoto uznawane było za najpotężniejszy z metali. Dlatego zaklęcie nie 
poskutkowało. 
Harolda drażniło, że Roger mimo pętli na szyi podrwiwał sobie z niego 
bezczelnie. Shea zwrócił 
się do dziewczyny:
— Posłuchaj, to nie ma nic wspólnego z naszą wspólną wyprawą — zerknął wymownie 
na 
Rogera — ale wydaje mi się, że mój przyjaciel jest w tarapatach. Czy żądałbym 
zbyt wiele, 
prosząc, byśmy nieco przyspieszyli tempa? Dzięki temu nasza wyprawa zyska 
odrobinę 
pikanterii.
Uśmiechnęła się. Właściwie nie potrzebował innej odpowiedzi.
— Prowadź.
Wyjęła strzałę z kołczanu i zaczęła kłuć nią Rogera, by go ponaglić.
— Zaczekaj — odezwała się nagle. — Jest tu ktoś, kto strasznie rozpacza, a 
zgodnie z 
rycerskim obyczajem, nie wolno odtrącać nikogo, kto jest w potrzebie.
Shea odwrócił się. Rzeczywiście, w rowie przy drodze stała, odwrócona do niego 
plecami 
dziewczyna. Czarne włosy miała ułożone starannie i była całkiem zgrabna, co 
przemawiało za 
tym, by zainteresować się bliżej przyczyną jej głębokiego strapienia.
Kiedy podeszli do niej bliżej, zwróciła ku nim swą bez wątpienia urodziwą twarz. 
Była zalana 
łzami i trochę brudna.
— Oni… oni… chcą zabić mojego ukochanego — wychlipała.
— Sir Haroldzie — rzekła Belphegor — niezależnie od zasadniczego celu naszej 
wyprawy, ta 
sprawa usuwa w cień wszystkie inne. Oto bez wątpienia białogłowa, która 
niesprawiedliwie 
znalazła się w kłopotach. Do dzieła więc.
— Nic mi nie wiadomo o jakiejkolwiek niesprawiedliwości — burknął Shea — ale 
cóż, 
dowiedzmy się, o co chodzi. Kim są ci „oni”? — zwrócił się do zrozpaczonej 
dziewczyny. — 
Masz na myśli ludzi, którzy chcą spalić na stosie rzekomego potwora?
— Tak. Ale z niego taki sam potwór jak i ze mnie. Rozłożyła szeroko ręce, a Shea 
zauważył, 
że dziewczyna ma na sobie suknię z dużym dekoltem.
— Zaprawdę, Izami nie zaszyje się rozerwanego stanika — mruknęła cierpko 
Belphegor.
— K–k–ksiądz zabrał go do Świętego Krzyża. Chcą go tam spalić! — mówiła przez 
Izy 
dziewczyna. — Ratujcie go!
Shea zawahal się i spojrzał na Belphegor. Ta zmarszczyła brwi, po czym rzuciła z 
naciskiem:
— Sir Haroldzie, zda mi się, że jej ukochanym może być twój przyjaciel, o którym 
wspomniałeś.
— Też się tego obawiam — odparł Shea. — Weź… Nie, do strzelania z luku 
potrzebujesz obu 
rąk, podczas gdy ja, aby robić szablą tylko jednej… Chodź no tu Rogerze.
Wyjął szablę z pochwy. Płacząca dziewczyna podreptała za nimi.
Droga pięła się teraz kreto pod górę; w oddali, na tle nieba dostrzec można było 
poruszające 
się postaci. Jedna czy dwie odwróciły się, ale żadnej nie zaskoczył widok 
Saracena i rudej 
dziewczyny z lukiem ciągnących za sobą na sznurze związanego, postawnego 
mężczyznę. 
Dopiero kiedy dotarli do szczytu wzniesienia i podeszli bliżej, Shea zrozumiał, 
dlaczego nikt się 
ich nie przestraszył, droga biegła tu wzdłuż skraju szerokiego, naturalnego 
tarasu, który 
uformował się na zboczu wzgórza. Cała przestrzeń pomiędzy ową drogą a stromizną 
wypełniona 
była tłumem chłopów. Była ich co najmniej setka. Między nimi wznosił się pal 
przypominający 
symbol falliczny, ozdobiony u szczytu czymś, co wyglądało jak aureola. Przed tym 
gigantycznym fallusem wzniesiono olbrzymi stos. Płomienie strzelały już wysoko, 
a przed 
stosem, przywiązany do pala za szyję i wszystkie cztery łapy stał wielki, szary 
basior. Kłody, na 
których stał, jarzyły się blaskiem rozżarzonych węgli, płomienie dookoła 
przeżarły krępujące go 
więzy, ale poza tym, że wywiesił z pyska ozór, wilk nie sprawiał wrażenia, by 
przejmował się 
swą obecną sytuacją. Shea przypomniał sobie zaklęcie, którym Altantes obłożył 
jego samego i 
Polacka, by mogli przebyć ognistą zaporę otaczającą zamczysko i nagle zachciało 
mu się śmiać.
— Witajcie, ludziska — rzucił donośnie.
Pogaduszki ucichły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Mężczyzna w 
połatanej, 
czarnej szacie, który dorzucał drwa do ognia, odwrócił się od stosu i podszedł 
do Harolda. 
Mrugał oczami jak krótkowidz.
— Co się dzieje, ojcze? — spytał Shea.
Ksiądz wysunął przed siebie rękę, w której ściskał krzyż, i zaczął mamrotać coś 
pod nosem.
— Dobra, już dobra — rzucił Shea. — Nie jestem żadnym Saracenem, tylko 
przyjacielem 
pustelnika z gór. — Wskazał na swego jeńca. — Widzisz? Pojmaliśmy Rogera z 
Careny.
Kapłan przyjrzał się twarzy więźnia. Roger drgnął i splunął, ale jedynym tego 
efektem była 
dodatkowa plama na brudnym odzieniu zakonnika. Kapłan przydreptał do Harolda.
— Szlachetny panie — powiedział — tuszę żeś wielce potężny i jesteś dobrym 
chrześcijaninem. Ufam, że możesz nam pomóc. Oto jest bowiem demon z piekła 
rodem, 
monstrum z najgłębszych otchłani domeny Belzebuba, lecz jego pan, Władca Ognia, 
nie pozwala 
mu spłonąć.
— Nie wydaje mi się, aby on był tak zły, jak sądzisz, ojcze — odparł Shea. — Czy 
nie 
przyszło ci na myśl, że może to być prawy człowiek, na którego ktoś rzucił czar? 
— Harold 
postąpił kroki i zawołał do wilka:
— Czy ty jesteś Vaclav Polacek?
— Wilk szczeknął dwa razy i energicznie pokiwał łbem, a potem, jakby chcąc 
podkreślić, że 
jest nim istotnie, podniósł łapę i rozerwał krępującą go nadpaloną linę. 
Rozległo się gromkie:
— Ooooo!
Tłum cofnął się nieznacznie.
— Chyba doktor Chalmers mówił ci, żebyś więcej tego nie próbował — burknął Shea 
z 
wyrzutem. — Możesz się uwolnić?
— Wwo! Wwo! Wwewno! — odparł wilk.
— Dobrze, a teraz, na Boga, zaczekaj chwilę, aż skończę z niezbędnymi 
wyjaśnieniami. — 
Zwrócił się do kapłana. — Jest tak, jak powiedziałem. To prawy chrześcijanin, na 
którego 
rzucono czar. Jestem Harold de Shea.
Harold starał się, aby jego wystąpienie wyglądało możliwie najefektowniej. Mimo 
to kapłan 
wciąż łypał nań z nie skrywanym sceptycyzmem.
— Wacku! — rzekł Shea. — Ten człowiek nie wierzy, że jesteś prawym człowiekiem. 
Jeżeli 
sznury, które cię krępują, już się poprzepalały, przyjdź tu i poliż jego stopy.
— Wrrgdy! — zawarczał wilk i szarpnął się z całych sił.
Więzy puściły. Przez tłum zgromadzony na tarasie przebiegł jęk trwogi. Gdy 
zwierzę ruszyło 
przez płomienie rozrzucając na wszystkie strony płonące kawałki drewna wieśniacy 
rozpierzchli 
się na boki. Ksiądz stał jak wrośnięty w ziemię, a jego oblicze pobladło ze 
zgrozy. Nerwowo 
przesuwał w dłoniach paciorki różańca, gdy tymczasem wilk podszedł do niego i 
polizał mu 
stopy. Po chwili ksiądz opuścił jedną rękę i energicznie poklepał zwierzę po 
łbie. Zaraz ją jednak 
cofnął, gdy z doliny dobiegł ich nagle dźwięk rogu. Tu–tu–tu–tu — a przynajmniej 
odgłosy te 
przypominały wydawane przez róg myśliwski.
Wszyscy zebrani odwrócili wzrok w tę stronę. Pod górę pięła się kolumna konnych, 
prowadzona przez trzech jeźdźców zaopatrzonych w smukłe piki z brudnymi 
proporcami z 
barwionej wełny, zbyt ciężkie, by mogły rozwinąć się i zatrzepotać na wietrze, 
podczas ich 
mozolnej, powolnej wspinaczki. Za nimi jechał trębacz, a jeszcze dalej trzej 
rycerze w pełnym 
rynsztunku bojowym z hełmami zawieszonymi u siodeł. Shea rozpoznał hrabiego 
Rolanda 
d’Aglante i Reinalda z Montalban. Trzeci miał znacznie delikatniejsze rysy, a na 
kolczugę 
narzuconą biało–czerwoną opończę, spiętą pośrodku złotą spinką. Za nimi posuwało 
się na 
koniach kilkunastu zbrojnych w szyszakach i kolczugach z nakładających się na 
siebie 
metalowych łusek. Shea odwrócił wzrok od nadjeżdżających, bo nagle Roger 
wykrztusił coś 
niezrozumiale, jakby zaczął mieć kłopoty z oddychaniem, choć pętla na jego szyi 
wcale nie 
zadzierzgnęła się mocniej.
Nie było sensu niczego ukrywać. Shea dziarsko wyszedł na środek drogi i unosząc 
dłoń do 
góry jak policjant z drogówki zakrzyknął:
— Hej, tam!
Trębacz zadął w róg i kawalkada zatrzymała się.
— Ten rycerz w turbanie! — zawołał Reinald. — Jakże mu było… Sir Harol de… du 
Chaille? 
Nieważne. Witaj, cna Belphegor.
— Patrzcie! — krzyknął wysokim głosem rycerz w opończy. — Toż to Roger z Careny! 
Spętany! Być nie może!
Rycerz zeskoczył z siodła, a Shea zorientował się, że ma przed sobą niebrzydką 
dziewczynę o 
kasztanowych włosach, wysoką jak tancerki rewiowe. Wyciągnęła sztylet zza pasa. 
Roger 
sprawiał wrażenie, jakby chciał wykopać nogą dziurę w ziemi i zapaść się w nią, 
tak nerwowo 
grzebał w niej obcasem. Wzrok miał spuszczony i smętny.
Shea wszedł pomiędzy tych dwoje.
— Posłuchaj no — rzucił gromko — to mój jeniec.
Hrabia Roland spojrzał na nich łaskawie.
— Dajże pokój, moja pani i droga kuzynko Bradamant. Tak każe prawo. Ten młody 
człowiek 
był pasowany na rycerza. Zwie się Harold de Shea, a jeśli wziął w niewolę lorda 
Rogera, to z 
pewnością zwyciężył go w uczciwym pojedynku.
— Wobec tego wyzwę go na pojedynek! — postanowiła Bradamant i sięgnęła do pasa 
po 
rękawicę. — Całą moją dumą, całym sercem pragnę Rogera i odzyskam go z rąk 
każdego, kto 
zechciałby go pojmać i więzić. Lordzie Reinaldzie, bądź mym sekundantem.
— Uspokój się! — rzucił oschle Reinald.
Roland zeskoczył ze swego konia pobrzękując jak garnek w kuchni podczas 
trzęsienia ziemi.
— W takim razie ja muszę zostać jego sekundantem, aby było sprawiedliwie. Wiele 
bowiem 
zawdzięczam temu zacnemu rycerzowi. Do dzieła Durandal! — wykrzyknął i dobył 
wielkiego 
miecza — którego rękojeść i jelec układały się w znak krzyża. Belphegor cofnęła 
się o kilka 
kroków, wyjęła strzałę z kołczanu i wymierzyła z łuku, lecz nie w Bradamant, a w 
Rogera. Shea 
z podziwem obserwował jej poczynania, dumny z przytomności umysłu swojej żony, 
choć tak 
naprawdę niezupełnie była sobą. Reinald sposępniał, a Bradamant zmitygowała się 
i w końcu 
zachichotała cicho.
— Zaprawdę, mości panowie, nie zaczynajmy sporów, gdy za sąsiednim wzgórzem 
łopoczą 
sztandary Saracenów, postarajmy się jakoś załagodzić tę sytuację. Sir Haroldzie, 
oto moja ręka 
— rzekła i obróciwszy sztylet rękojeścią w stronę Shea, podała mu go.
Harold przyjął broń.
— W porządku, waćpani — powiedział. — Pozwolisz teraz, że wyjaśnię, iż człek ów 
potrzebny mi jest do załatwienia pewnej sprawy. Przyjaciel mój przetrzymywany 
jest w Zamku 
Carena. Atlantes otoczył warownię murem ognia i nie uwolni mego druha, póki nie 
dostarczę mu 
Rogera.
— Och, ale on jest mi więcej niźli przyjacielem, jest mym najdroższym ukochanym 
— 
odparła wojowniczka.
Pomachała do Rogera, a ten wyszeptał pod nosem: O Allachu! — i pogrążył się w 
milczeniu.
— To nie po rycersku tak nas rozdzielać — dodała Bradamant.
— Mimo to większym afrontem byłoby dla Sir Harolda — wtrąciła Belphegor — gdyby 
zawiódł swego przyjaciela i wasala w jednej osobie. Uznajmy, że spór da się 
załagodzić drogą 
pertraktacji. — Włożyła strzałę na powrót do kołczana. — To sprawa o wiele 
większej wagi
— Zaiste i spycha na plan dalszy sprawę mniej znaczącą — rzuciła Bradamant.
— Dostarczając lorda Rogera do tego Saracena, sir Harold złamie przysięgę wobec 
cesarza 
Karola, który jest panem nas wszystkich.
— Moim nie jest — zaprzeczył szybko Shea.
Trzech rycerzy westchnęło ciężko, a oblicze Rolanda wykrzywił osobliwy grymas.
— Mości rycerzu — oznajmił. — Proponuję przerwać tę jałową dyskusję. Wiesz, że 
jestem 
twoim przyjacielem, czy zdasz się na mój sąd w tej sprawie?
Shea spojrzał na otaczających go zbrojnych. Czemu nie miałby zdać się na 
Rolanda, który 
skądinąd nie wydawał się złym facetem.
— Jasne — rzekł po chwili zastanowienia. — Cokolwiek powiesz, tak się stanie.
— A ty, Bradamant? — spytał rycerz.
— Ja również się zgadzam.
— Tedy posłuchajcie.
Roland znów dobył swego miecza i ucałował rękojeść.
— Oto mój wyrok, wydany honorowo, jakby sam święty Michał pomagał mi w powzięciu 
tej 
decyzji. Harold de Shea przekaże lorda Rogera obecnej tu Bradamant. Ponieważ 
jednak w jej 
posiadaniu znajduje się pierścień niwelujący wszystkie czary, użyje owego, aby 
ocalić 
uwięzionego przyjaciela sir Harolda i wydostać go z Zamku Carena. Musi ona 
przysiąc na swój 
honor, że dopełni tego obowiązku i żaden inny nie może stanąć jej na 
przeszkodzie, póki zadanie 
owo nie zostanie wykonane.
Belphegor klasnęła w dłonie.
— Świetnie pomyślane! — zawołała raźno.
Oblicze Bradamant również pojaśniało ze szczęścia. Podeszła do swego 
wierzchowca, odpięła 
miecz, prawie tak duży jak oręż Rolanda, i podała mu. Roland podsunął obnażoną 
klingę do ust 
kobiety, a ta złożyła na niej pocałunek. Następnie podniosła prawą rękę i 
oznajmiła głośno:
— Przysięgam, że tak uczynię. — Po czym zwróciła się do Shea: — A teraz 
oficjalnie przekaż 
mi swego więźnia.
— Niby co mam zrobić? — spytał Harold.
— Ujmij go za rękę i podaj mi ją.
— Nie mogę, bo jest związany.
— To go rozwiąż, pusta głowo! — Tupnęła nogą.
Shea nie był przekonany, czy to dobry pomysł, ale nikt się nie sprzeciwiał, 
toteż stanął za 
plecami osiłka i rozsupłał więzy na jego nadgarstkach, a gdy wielkolud 
przeciągnął się i 
odetchnął z ulgą, ujął go za rękę i przekazał Bradamant.
— Czy przenosisz na mnie wszystkie prawa wojenne należne ci i tego człowieka, 
wraz z 
okupem za niego? — spytała wojowniczka.
— Jasne.
— Wobec tego odtąd należy on do mnie. — Puściła dłoń Rogera — i zamaszystym 
ruchem 
wymierzyła mu siarczysty policzek.
— Dalejże, chodź no tu, pachołku! — rozkazała.
Roger wolno podniósł zdrętwiałą rękę, ale zamiast ją uderzyć, niespodziewanie 
zachichotał.
— Będziesz nam towarzyszyć w drodze do Zamku Carena — oznajmiła.
Roger zbladł.
— O pani, upraszam cię, nie zabieraj mnie tam, mój wuj każe zamknąć mnie w 
ciemnicy, jak 
pospolitego rozbójnika!
— Zamilcz! Czyż nie mam pierścienia, który niweczy wszelkie czary Atlantesa? Sir 
Haroldzie, czy pójdziesz z nami?
— Oczywiście — odparł Shea i rozejrzał się dokoła.
Wilk, który był Vaclavem Polackiem, jakby rozpłynął się w powietrzu.
16
Shea zastanawiał się intensywnie. Bradamant była prawdopodobnie osobą godną 
zaufania, a 
gdyby nawet, nie stanowiła bezpośredniego zagrożenia dla Doktora i Florimel. 
Zagrożenie dla 
Vaclava było jednak całkiem poważne. Gdyby znów wpadł w ich ręce, ktoś z 
pewnością wpadłby 
na pomysł, aby go udusić albo miast nieskutecznego ognia potraktować srebrną 
kulą. Zresztą to, 
że go dopadną było bardzo prawdopodobne. Zwrócił się do pozostałych:
— Wydaje mi się, że w Zamku Carena będzie wam wygodniej działać bez naszego 
udziału. 
Mój przyjaciel znalazł się w kłopotach i wydaje mi się, że będę musiał mu jakoś 
pomóc. Bel… 
Belphegor, to ukochany tej dziewczyny. Zostaniesz ze mną?
Przyłożyła dwa palce do ust.
— Tego nie było w naszym planie, ale dobrze, zostanę. Dokąd się udamy?
— Sądzę, że będzie szukał dziewczyny. Może powinniśmy wrócić do miejsca, gdzie 
ją 
spotkaliśmy.
— Wydaje ci się, że odważy się przejść przez wioskę, gdzie dopiero co próbowano 
spalić go 
żywcem?
— Niestety tak. Wacek to świrus nie z tej ziemi, ale wydaje mi się, że zostało 
mu jeszcze na 
tyle rozumu w głowie, by wybrać okrężną drogę.
— Ruszajmy więc — zdecydowała Belphegor. — Znam się trochę na tropieniu śladów. 
— 
Zwróciła się do paladynów: — Bywajcie waćpanowie i do następnego szczęśliwego 
spotkania.
Zbrojni unieśli ręce w pożegnalnym geście, zadęto w rogi, kolumna ruszyła. 
Przyprowadzono 
rumaka dla Rogera. Shea ze zdziwieniem zauważył, że olbrzym i Bradamant trzymali 
się za ręce, 
nie przejmując się za bardzo tym, dokąd zmierzali. W obecnym stanie jakim cudem 
zdołają 
uwolnić doktora z zamczyska, zachodził w głowę.
Za Świątynią znajdował się ostry uskok, a jeszcze dalej wzniesienie, porośnięte 
krzewami, za 
którymi wyrastała ściana lasu. Belphegor wodziła wzrokiem dokoła.
— Jest trop — rzekła, pokazując ręką.
Shea nie widział nic, co przypominałoby ślad wilka, gdy jednak, depcząc po 
piętach 
dziewczynie pokonał następną stromiznę i on także zauważył na jednym z krzaków 
złamaną 
gałązkę, a nieco dalej, wskazany przez Belphegor, odciśnięty w miękkiej ziemi 
ślad wilczej łapy.
— Hej! — krzyknął Shea. — Czy nie byłoby krócej, gdybyśmy po prostu poszli 
wzdłuż 
drogi?
Odwróciła ku niemu roześmiane oblicze.
— Nie, któż bowiem idzie drogą, gdy może pójść na przełaj przez las? Co więcej, 
zwyczajem 
wilków jest kluczyć, nawet jeżeli nie jest to w pełni uzasadnione. Wierzaj mi, 
rychlej go 
dogonimy idąc tą drogą. O spójrz, teraz skoczył w lewo.
Ruszyła szybciej, niż Shea się spodziewał. Promienie słońca przebijające się 
przez korony 
drzew tworzyły na poszyciu efektowne mozaiki światłocieni, od czasu do czasu 
rozlegało się 
świergotanie ptaków, a niekiedy spłoszony ptak z trzepotem wzbijał się W niebo. 
Saraceński strój 
nieco przeszkadzał Haroldowi, ale i tak nie popsuło mu to dobrego humoru.
Belphegor westchnęła, pochyliwszy się nad śladem odnalezionym przy następnej 
kępie 
krzaków.
— Tutaj zboczył ze szlaku, aby pobiec za jakąś drobną zwierzyną — oświadczyła. — 
Zapewne był to królik. A tu położył się, by odpocząć. Jesteśmy już blisko, 
pospieszmy się zatem.
Naprawdę była niestrudzona. To Harold dwa razy musiał poprosić o przerwę na 
odpoczynek. 
Koło południa zrobili trzeci odpoczynek, nad brzegiem niedużego strumienia, 
gdzie zjedli 
połowę tego, co zostało z ptaków z ostatniej kolacji, popijając wodą. Nagle 
dziewczyna 
zmarszczyła czoło.
— Sir Haroldzie — powiedziała — może to wydawać się dziwne, lecz jest w tym coś 
znajomego i wcale nie niemiłego, jakby wszyst ko już się kiedyś wydarzyło. A 
przecież pewna 
jestem, że nigdy dotąd nie wędrowaliśmy wspólnie po lesie.
— Ależ tak — sprzeciwił się Shea. — Wędrowaliśmy i… — urwał bo zdał sobie 
sprawę, że 
może to wywołać w niej wewnętrzne opory hamujące odzyskiwanie utraconej pamięci. 
— 
Sądzisz, że go znajdziemy? — zmienił temat.
— O tak. Już niebawem — odparła. — Chodźmy, nie należy tego przedłużać.
Podniosła się jednym, wdzięcznym ruchem i poprowadziła Harolda dalej. Wilk 
rzeczywiście 
sporo kluczył, jakby nie mógł zdecydować się na nic konkretnego, a może 
zwyczajnie zgubił 
drogę. Jeszcze dwukrotnie natrafili na miejsca, gdzie odpoczywał, aż wreszcie, 
gdy pokonali 
kolejny strumień, dziewczyna nagle wyciągnęła rękę. Shea dostrzegł świeży ślad, 
który dopiero 
zaczęła rozmywać woda. Zatrzymał się, nabrał powietrza i zakrzyknął w głos:
— Vaclavie!
Coś w krzakach zaszeleściło i zza drzewa wybiegł, ciężko dysząc, wielki, szary 
wilk. Jęzor 
miał wywieszony. Potrząsnął łbem i otrzepał się radośnie.
— Co się stało? — spytał Shea. — Zgubiłeś się?
— Arf! — szczeknął wilk, jakby na potwierdzenie.
— W porządku, a teraz już się znalazłeś. Posłuchaj, ty patentowany idioto. O 
mało nie 
schrzaniłeś całego naszego planu. Odtąd nie wolno ci oddalać się od nas choćby 
na krok. Znam 
się trochę na czarach, ale mój stopień wtajemniczenia jest zbyt niski, bym mógł 
przywrócić ci 
ludzką postać. Musimy z tym zaczekać, póki nie odnajdziemy doktora. I tak masz 
cholerne 
szczęście, że Atlantes obłożył cię zaklęciem chroniącym od ognia, zanim znów nie 
przemieniłeś 
się w wilkołaka.
Wilk podkulił ogon i wydał z siebie jęk skruchy. Shea tymczasem zwrócił się do 
Belphegor:
— Czy mogłabyś wyprowadzić nas z powrotem na drogę do Zamku Carena?
— Jak najbardziej. Biegnie tamtędy — odparła dziewczyna, wskazując kierunek. — 
Ale czy 
nie moglibyśmy iść lasem, w którym czuję się tak swojsko?
— Nie o to chodzi maleńka. Mamy pilne sprawy do załatwienia. Potem możemy wrócić 
tu, 
jeśli zechcesz i… Do czarta z tym, ajmy.
Zapadający zmrok zastał ich jeszcze wśród drzew. Podczas gdy Shea przygotowywał 
ognisko, 
wilk otrzymawszy ścisłe zalecenia, udał się wraz z Belphegor na łowy, naganiając 
jej zwierzynę 
nosząc ustrzelone sztuki. Wrócili z paroma królikami, dwiema przepiórkami i 
jakimś większym 
ptakiem.
— Jeśli mamy kontynuować naszą przygodę, muszę zdobyć nowe strzały — oświadczyła 
Belphegor. — Dwie właśnie zgubiłam, a mimo iż potrafię je zrobić, potrzeba mi do 
tego narzędzi 
oraz odpowiedniego drewna.
Choć wieczorny posiłek wydawał się suty, wilk spałaszował resztki i nadal 
głodnym 
wzrokiem rozglądał się za dokładką.
Shea cieszył się, że do końca ich podróży, było już niedaleko. Karmienie tego 
wygłodzonego 
zwierzęcia mogło okazać się męczące, zarówno dla niego, jak i dla Belphegor.
Słońce stało już wysoko na niebie, gdy następnego dnia znaleźli się na trakcie. 
Wyszli na 
drogę kilkaset jardów od miejsca, gdzie Harold rozstał się z Polackiem po 
wyruszeniu z 
zamczyska na poszukiwanie Rogera. Teraz było już z górki. Wilk, który na 
przemian to 
wysforowywai się przed nich to zostawał w tyle jął nagle skamleć i wydawać 
rozdzierające jęki.
— Co jest, stary? — rzucił Shea.
Wilk podskoczył na sztywnych łapach, po czym jął trącać Harolda nosem, wskazując 
kierunek 
do Pau.
— Chyba chce, żebyśmy zawrócili i odnaleźli tę dziewczynę — mruknął Shea.
Wilk znowu zawył i chwytając zębami za nogawkę spodni próbował pociągnąć Harolda 
w 
kierunku, który pokazywał wcześniej:
— Posłuchaj, nie zamierzam… — zaczął Shea i dopiero w tym momencie dostrzegł, co 
zwierzę usiłowało mu pokazać.
Nad traktem wisiała wielka chmura kurzu, w której dostrzec można było ludzkie 
głowy. 
Belphegor ocieniła dłonią oczy i pisnęła cichutko.
— Saraceni! Do licha ciężkiego, jak udało się im przemknąć …. obok hrabiego 
Rolanda? Jest 
z nimi Medoro.
— Musiał przejść przez przełęcz i natrafił na oddział, który wysłano za nami — 
zauważył 
Shea — albo ten przeklęty kowal powiedział im, że nas widział.
Jeźdźcy na czele nagle gwałtownie przyspieszyli.
— Zobaczyli nas! — krzyknęła Belphegor — Szybko, na tamto zbocze! Jeśli uda się 
nam na 
nie wspiąć, zanim tu dotrą, może zdołamy skryć się między drzewami.
Jeźdźcy zbliżali się szybko. Było ich około dwudziestu. Gromkie wrzaski 
potwierdzały, że 
Saraceni faktycznie dostrzegli swoje ofiary.
Shea i Belphegor dotarli do zakrętu drogi i zagajnika niewysokich dębów. Powyżej 
mieli stok 
z łupkowej skały. Zanurzyli się w piaskach niemal po kolana, rozpoczynając 
mozolną 
wspinaczkę. Najmniejszy ruch powodował ześlizgiwanie się, które nie tylko 
opóźniało ich 
ucieczkę, lecz sprawiało, że cofali się o spory kawałek. Była to zaiste syzyfowa 
praca.
Tymczasem u podnóża stoku kilku konnych szukało ścieżki aby wjechać na szczyt, 
inni 
rozglądali się na prawo i lewo. W łupkowe zbocze ponad głową Harolda nagle wryła 
się strzała. 
Shea żałował, że nie zna jakiegoś szybko działającego, nie wymagającego wiele 
zachodu 
zaklęcia.
— To bez sensu — zauważył z powagą, kiedy obsunęli się po raz kolejny. — 
Będziemy 
musieli walczyć.
Chwycił dziewczynę za rękę i razem zbiegli kilkanaście kroków, do dębowego 
zagajnika, 
który wcześniej mijali. Saraceni kręcili się u podnóża pagórka, wydając 
przeraźliwe okrzyki. 
Kilku z nich szyło z łuków do uciekinierów.
Belphegor przykucnęła za skalą i posłała strzałę w jednego z Saracenów. Chybiła, 
strzała 
pękła uderzając w skałę za celem. Następna trafiła w konia, który stanął dęba, 
zrzucając z 
grzbietu jeźdźca. Belphegor uchyliła się, gdy w odpowiedzi o skałę, gdzie się 
ukrywała, 
zagrzechotało pół tuzina strzał.
Medoro siedział na pięknym, białym rumaku, poza zasięgiem rażenia z łuku. 
Nawoływał do 
swoich ludzi.
— Nie strzelajcie, bo jeszcze ją zranicie! — krzyczał. — Trzeba ją wziąć żywcem, 
ale za 
głowę mężczyzny daję pięć tysięcy drachm!
W tej samej chwili jeden z jeźdźców wyrzucił obie ręce w górę i wyleciał z 
siodła. Strzała 
przeszyła go na wylot. Pozostali Saraceni cofnęli się, zsiedli z koni i 
pozostawiając dwóch, by ich 
pilnowali ruszyli pędem ku skałom z włóczniami i szablami w rękach. Wtem zza 
skały wyłonił 
się wielki, szary i kudłaty kształt. Jednym skokiem dopadł najbliższego z 
napastników, rzucając 
mu się na plecy. Dobry, stary Vaclav! Mężczyzna upadł, wrzeszcząc przeraźliwie, 
jego krzyk 
umilkł nagle zlewając się z brzękiem cięciwy łuku Belphegor.
Świst! Na ziemię padł kolejny z napastników, przyciskając obie dłonie do brzucha 
i tarzając 
się w konwulsjach po trawie. Znów frunęła strzała i z brzękiem odbiła się od 
hełmu następnego 
Saracena. Świst! Przywódca atakujących padł jak ścięty, ze strzałą sterczącą z 
oczodołu.
— Allach Akbar! — zawołał Medoro — Daję dziesięć tysięcy drachm.
Jeszcze jeden Saracen stanął jak wryty, gdy strzała przeszyła mu ramię. Inni 
przekrzykując się 
nawzajem ruszyli ławą, atakując ze wszystkich stron, przechodząc nad ciałami 
trafionych przez 
łuczniczkę kompanów. Wilk chwycił ostatniego z biegnących za nogę. Zwierz i 
wojownik zwarli 
się w walce i potoczyli w dół zbocza, Saracen zaś zawył przeraźliwie, 
stwierdziwszy, że nie jest 
w stanie dosięgnąć szablą swego przeciwnika. Belphegor przeszyła strzałą gardło 
kolejnego 
Saracena.
— Została mi ostatnia strzała Haroldzie — zawołała dziewczyna.
Sprytna z ciebie osóbka, pomyślał Shea, posyłała strzały tam, gdzie miała 
pewność, że trafi. 
Harold zaatakował z wypadu. Zakrzywiona szabla niezupełnie nadawała się do stylu 
walki, który 
J»preferował, ale sztych trafił prosto w usta najbliższego Saracena. Shea 
odparował sztyletem 
wymierzone weń cięcie i uderzył znowu. Przeciwnik miał jednak hełm, klinga 
szabli trafiła w 
metal głośnym, przejmującym brzękiem i pękła tuż przy jelcu. Siła .uderzenia 
była jednak tak 
duża, że Saracen runął do tyłu i spadając w dół zbocza podciął nogi kolejnym 
nadbiegającym.
Któryś z napastników cisnął w Harolda włócznię. Broń chybiła celu i wbiła się w 
pień dębu. 
Shea i Belphegor jednocześnie rzucili się po nią. Shea był pierwszy. Wyrwał 
włócznię z pnia i 
przełamał ją na kolanie. Następnie ujął część z grotem jak rapier i złożył się 
do próbnego 
pchnięcia.
— Na drzewo! — krzyknął do dziewczyny.
Saraceni zbliżali się szybko. Shea ledwie zdążył się odwrócić a już musiał 
stanąć do walki. 
Natarł na najbliższego przeciwnika uchylił się przed cięciem i wykonał 
precyzyjne pchnięcie. 
Ostrze dosięgło Saracena tuż poniżej podbródka. Kolejny z atakujących okazał się 
sprytny. 
Cofnął się i Shea nawet z wypadu nie zdołał go dosięgnąć. Odskoczył w tył 
parując swym 
prowizorycznym rapierem cięcie boczne. Saraceni zaczęli okrążać Harolda. Nie 
mógł walczyć z 
trzema przeciwnikami naraz, a parowanie cięć nawet jednego wymagało pełnej 
koncentracji 
uwagi. Cios w skroń zamroczył go; gdyby nie hełm, ostrze niewątpliwie 
rozłupałoby mu czaszkę.
Wtem jakiś dźwięk zagłuszył okrzyki Saracenów. Był to dźwięk rogu, głęboki, 
donośny, 
ryczący. Jak głos rogu Heimdalla, od którego trzęsły się góry lodowe, ten jednak 
miał ton tak 
przenikliwy, że Harolda przeszły silne dreszcze i rozbolały go wszystkie zęby. 
Ogarnęła go 
dojmująca zgroza, o mały włos, a rozpłakałby się i padł na kolana. Róg zagrzmiał 
ponownie i w 
jednej chwili Saraceni w popłochu popędzili w dół zbocza. Niewiele brakowało, by 
Shea pobiegł 
za nimi.
Jakiś cień przetoczył się nad wzgórzem. Harold spojrzał w niebo i na jego tle 
zobaczył księcia 
Astolpha siedzącego na grzbiecie hipogryfa. Widział wyraźnie, jak rycerz po raz 
kolejny zadął w 
róg, a na ten dźwięk Saraceni wycofali się jeszcze dalej w głąb doliny.
Ale nie wszyscy. Shea w porę spojrzał w dół. Zobaczył niskiego, brodatego typa, 
który 
klęcząc na jednym kolanie właśnie mierzył do niego z luku. Musiał być kompletnie 
głuchy, skoro 
nie zareagował na dźwięk rogu. Saracen zwolnił cięciwę, a Shea uchylił się 
instynktownie. 
Strzała przeleciała mu tuż nad głową.
Niemal w tej samej chwili usłyszał za sobą krzyk. Belphegor sięgała po 
upuszczony scimitar i 
strzała trafiła ją w bok.
Shea rzucił się na ciemnoskórego łucznika. Ten cisnął łuk na ziemię i wydobył 
krótki jatagan. 
Przez sekundę promienie słońca odbijały się od srebrnych kling. Shea odparował 
cięcie i wbił 
ostry koniec złamanej włóczni w przedramię Saracena, dokładnie pomiędzy kości. 
Ranny upuścił 
jatagan i zatoczył się w tył, wyrywając drzewce z ręki Harolda.
Shea natychmiast sięgnął po oręż wroga. Saracen padł na kolana, unosząc zdrową 
rękę.
— Na Allacha! — zawołał. — Czy mógłbyś usiec bezbronnego?
— Pewno, że tak — odparł Shea i tak też uczynił. Odcięta głowa łucznika 
potoczyła się w dół 
zbocza. Shea podbiegł do Belphegor, leżącej wśród skał. Twarz miała powieki pół 
przymknięte. 
Wziął ją w ramiona.
— Haroldzie — szepnęła.
— Tak, najdroższa?
— Teraz pamiętam wszystko. Jestem Belphebe z Lasów, córka Chrysongego, a tyś 
jest mym 
ukochanym mężem.
Szok bywa często znakomitym środkiem na amnezję. Ale co im to teraz da? 
Przełknął ślinę.
— Urodziłabym ci synów — rzekła cicho. — To była wspaniała wyprawa, świetnie się 
bawiłam, naprawdę…
— Nie jest chyba aż tak źle…
— Obawiam się, że niestety jest. Odchodzę do Ceres i Sylvanusa. Pocałuj mnie, 
zanim odejdę.
Tak uczynił. Spojrzał na dziewczynę, uśmiechnęła się słabo, a on położył dłoń na 
jej piersi. 
Serce jeszcze biło, ale powoli i słabo. Westchnęła.
— Cóż za wspaniała walka…
— A to co znowu! — Z tyłu rozległ się znajomy, głęboki głos. Astolph stanął nad 
nimi. W 
jednej ręce trzymał róg, a w drugiej wodze hipogryfa.
— Czy młoda dama jest ranna? To niedobrze. Pozwól, że zerknę. — Obejrzał strzałę 
wystającą z boku dziewczyny. —Sprawdźmy puls. Ha, jeszcze go czuję, ale jeśli 
nic nie zrobimy, 
— niebawem ustanie. Krwotok wewnętrzny, tu jest pies pogrzebany. Szybko młody 
człowieku, 
przynieś trochę gałązek i suchej trawy. Rozpal ogień. Myślę, że potrafię 
poradzić sobie z tą raną, 
ale będziemy musieli bardzo się spieszyć.
Shea szybko przyniósł opał, ale skrzesanie ognia za pomocą krzesiwa i hubki szło 
mu 
nadspodziewanie opornie. Astolph patykiem obrysował wokół nich wielki pentagram, 
z gałązki 
zaś zrobił imitację strzały, której lotki symbolizowało kilka źdźbeł trawy. 
Cisnął ją do ognia i 
wyszeptał zaklęcie. Wokół nich zaczęły zbierać się kłęby gryzącego dymu, o wiele 
gęstsze, niż 
można by się spodziewać po tak małym ognisku. Leżącej obok Belphebe w ogóle nie 
było widać.
Shea poderwał się gwałtownie, bo nagle, tuż za obrębem pentagramu, na wysokości 
swej 
twarzy dostrzegł parę oczu. Same oczy o czarnych jak węgiel źrenicach. Po chwili 
zjawiło się ich 
więcej, niektóre poruszały się lub zerkały z ukosa, jakby ich niewidzialni 
właściciele poruszali 
się wokół kręgu.
— Zostań tam, gdzie jesteś — rzucił ostrzegawczo Astolph pomiędzy kolejnymi 
zaklęciami.
Rozłożył ręce szeroko, a Harold ujrzał, jak czarodziej wymachuje nimi, pośród 
kłębów dymu, 
wypowiadając śpiewne zaklęcia w kilku językach naraz.
Ni stąd, ni zowąd w głowie Shea zakiełkowała pewna myśl. Coś w nim szeptało:
— Tu jest wspaniale. Wyjdź stąd. Wyjdź. Uczynimy cię wielkim. Wyjdź. To będzie 
coś, 
czego dotąd nie przeżyłeś, pójdź z nami…
Coś sprawiło, że musiał odwrócić wzrok w stronę tajemniczych oczu. Zrobił spory, 
choć 
niepewny krok, nim udało mu się odzyskać nad sobą panowanie. Z wysiłkiem zmusił 
się, aby 
stanąć. Na jego czole zaperlił się pot. Mimo to udało się.
Nagle ogień wygasł, dym zniknął, jakby został wessany w ziemię, a oczy 
rozpłynęły się w 
powietrzu. Astolph stanął obok stygnących popiołów, na jego twarzy błyszczały 
krople potu. 
Wokół ust pojawiły się zmarszczki.
— Było ostro — powiedział. — Miałeś szczęście, że nie wyszedłeś poza obręb 
pentagramu.
Belphebe usiadła i uśmiechnęła się. Strzała tkwiąca w jej boku gdzieś znikła. Na 
kaftanie 
pozostała tylko plama zakrzepłej krwi.
— Z chęcią pozbyłbym się także tej plamy — wtrącił Astolph. — Ale, jak widzisz, 
nie bardzo 
znam się na takich czarach.
— Szlachetny panie, zaprawdę uczyniłeś więcej, niż można by oczekiwać — 
powiedziała 
dziewczyna podnosząc się niepewnie. — Ja…
— Dobra, dobra — ryknął książę. — Teraz trzeba opatrzyć ciebie, sir Haroldzie.
Dopiero po tych słowach Shea zdał sobie sprawę, że jest ranny. Krew spływała mu 
po twarzy, 
bo chociaż szabla Saracena trafiła w hełm, uderzenie było potężne. Miał także 
rozcięte ramię i 
udo. Astolph wszelako w mig poradził sobie z jego ranami. Kiedy książę skończył, 
Belphebe 
sięgnęła po dłoń Harolda.
— A zatem jesteśmy w końcu cali, zdrowi i znowu razem — szepnęła. — Czy 
wybaczysz 
grubiańskie zachowanie tej, która nie była przecież sobą?
— Posłuchaj, mała — odparł Shea. — Czy naprawdę muszę ci odpowiedzieć na to 
pytanie? 
— I wziął ją w ramiona.
Astolph dyskretnie odwrócił wzrok.
17
— Jeżeli nie sprawiłoby to wam kłopotu — odezwał się po kilku minutach Astolph — 
chciałbym, żebyście mi coś wyjaśnili. Dziwi mnie, jakim cudem znaleźliście się 
tu razem, ale… 
Belphebe roześmiała się w głos.
— Książę Astolphie — rzekła — wiedz, że mężczyzna, którego tu widzisz, sir 
Harold de 
Shea, jest mym prawowitym i umiłowanym mężem. Gdyby nie rana, którą zaleczyłeś 
dzięki swej 
olbrzymiej wiedzy magicznej, za co jestem ci bezgranicznie wdzięczna, nie 
przypomniałabym 
sobie o tym. Teraz wiem jednak, że mocą czarnoksięską ściągnął nas do tego 
świata sir Reed.
— Doprawdy? — zdumiał się książę. — Miło to słyszeć. Wspaniała rzecz, małżeństwo 
powoduje wzrost populacji. A tak niewiele brakowało, aby wszystko źle się 
skończyło. Masz 
szczęście, że twój wybranek jest tak dzielnym mężczyzną. — Astolph rozejrzał się 
dokoła. — 
Sześć, siedem, osiem — głośno liczył leżące na stoku ciała. — Myślę, że będziesz 
chciała 
odzyskać tkwiące w nich strzały, czyż nie, dziewczyno? O, a ci tutaj padli od 
miecza. Nie wiem, 
czy poradziłbym sobie z tyloma na raz. Coś jednak musi być w tej twojej sztuce 
fechtunku, 
chłopcze.
— Och, mimo ich przewagi liczebnej, to my byliśmy w lepszym położeniu. Przyjmij, 
książę, 
gorące podziękowania za uratowanie nam życia. Powiedz także, co sprawiło, że 
zjawiłeś się tu, w 
tak dogodnym momencie?
— Nic szczególnego — odparł Astolph. — Byłem na zwiadach, bo doszły mnie słuchy 
o 
wymarszu wojsk Agramanta. Podejrzewam, że niebawem będziemy mieli wielką bitwę. 
Szkoda, 
że nie mamy po naszej stronie Rogera, w boju jest jak sam szejtan, jedynie 
Roland mógłby 
dotrzymać mu pola. Słyszałem, że dotarł do obozu muzułmanów.
— Już go tam nie ma — oznajmił Shea z uśmiechem. — Wiem o tym najlepiej, bo sam 
go 
stamtąd wykradłem. Ostatnio widziałem go jak wyruszył z Bradamant, by wyzwolić 
mojego 
przyjaciela, sir Reeda, z Zamku Carena.
Astolph zmarszczył brwi.
— Doprawdy? To wielki wyczyn, przyznaję. Wet za wet, co? Podejrzewam, że cesarz 
przyzna 
ci za to honorowy tytuł. O do licha, cóż to za zwierz tu zmierza?
— Wilkołak, jako żywo wilkołak! — zawołał Astolph. — Nie do wiary! Przecież to 
stworzenie nie należy do naszej czasoprzestrzenni!
Shea udzielił mu niezbędnych wyjaśnień, a książę za pomocą wielu wersów i ruchów 
rąk 
przywrócił Polackowi ludzką postać. Wacek drgnął i po chwili zdołał wykrztusić z 
siebie kilka 
słów.
— Ten ostatni gość omal mnie nie udusił — wyznał. — Ale ostatecznie, to ja go 
załatwiłem. 
Wciąż jeszcze czuję wszystkie kości, po tym jak chłopi obili mnie kijami. Boże, 
kiedy tak wzięli 
się za mnie, byłem naprawdę szczęśliwy, że do zabicia wilkołaka potrzebna jest 
broń ze srebra. 
Inaczej niechybnie wyzionąłbym ducha.
— Ale jak udało ci się przybrać tę postać? — zapytał Astolph. — Wystarczająco 
znam się na 
magii, by stwierdzić, że nie ciąży na tobie klątwa likantropii.
Polacek uśmiechnął się z zażenowaniem.
— Ja… ee… tego, no… zmęczyło mnie chodzenie i zapragnąłem stać się orłem, aby 
móc z 
powietrza wypatrywać Rogera. Ale miast tego zmieniłem się w wilkołaka. Widać 
popełniłem 
jakiś błąd.
— Bez wątpienia — potaknął Astolph. — Posłuchaj młodzieńcze, na twoim miejscu 
więcej 
bym już tego nie próbował. Łatwo może się bowiem zdarzyć, że przemienisz się w 
wilkołaka na 
stałe, co zapewne okazałoby się dla ciebie nader krępujące.
— Nawet teraz niewiele mi brakowało — przyznał Polacek. — Nabrałem nagle 
wielkiego 
apetytu na ludzkie mięso. Belphebe była na drzewie, nie mogłem jej zatem 
dosięgnąć, ale ty 
Haroldzie leżałeś tuż–tuż. Nawet nie wiedziałeś, że ostatniej nocy o mało nie 
zostałeś pożarty 
przez wilkołaka.
Shea nerwowo przełknął ślinę. Astolph roześmiał się i rzekł:
— No, kochani, naprawdę już muszę uciekać. Teraz, kiedy poradziliśmy sobie ze 
zwiadem, 
cesarz zechce zapewne, byśmy wykorzystali tę dolinę do przeprowadzenia działań 
bojowych i 
utrzymali ją. Bywajcie. Ruszamy, Jaskier!
Po chwili już ich nie było.
— Na wypadek gdybyśmy mieli znów natknąć się na wrogie wojska, przydałoby nam 
się 
trochę ekwipunku — mruknął Shea. — Chodź, Wacku, zobaczymy, co uda się zdobyć.
Ruszyli wolno w dół zbocza, oglądając każdą sztukę broni, na jaką się natknęli. 
Belphebe 
odzyskała swoje strzały, sprawdziła też kilka należących do Saracenów, ale 
strzały do krótkich, 
podwójnie łamanych łuków były dla niej bezużyteczne. Stojąca u podnóża 
wzniesienia 
dziewczyna zawyła, zakrywając usta dłonią.
— Panie mój — rzuciła — najdroższy, padam z nóg i nie wątpię, że ty również. 
Może 
odpoczniemy choć przez chwilę?
— Tak, odpoczniemy, ale nie tutaj — odparł Shea. — Za dużo trupów. To trochę jak 
zdrzemnąć się w kostnicy.
Przeszli przez dolinę. Poruszali się wolno, bo podłoże było kamieniste, w końcu 
dotarli jednak 
do polany, gdzie trawiaste zbocze opadało poza linię drzew, rozciągając się w 
szeroki płaskowyż.
— W tej chwili marzę tylko o jednym — wyznał Polacek. — O potrójnej kanapce z 
żytniego 
pieczywa i filiżance kawy. Co ty na to, Haroldzie? Mógłbyś to wyczarować?
— Mógłbym, ale prawdopodobnie nie dałoby się tego przełknąć — odparł Shea. — Nie 
pojmuję do końca wszystkich tych czarodziejskich prawideł. Sam jestem ciekaw, co 
poszło nie 
tak z tym zaklęciem, które zmieniło mnie i Medoro w dżinny…
Nagle urwał. Belphebe wtuliła głowę w zagłębienie jego ramienia. Miał wrażenie, 
że zmrużył 
powieki zaledwie na kilka chwil, ale kiedy znów je otworzył, słońce chowało się 
już za stok 
pobliskiej góry. Polacek spał twardo, pochrapując.
— Hej! — krzyknął Shea. — Wstawać wszyscy! Mamy towarzystwo!
Faktycznie, z oddali dobiegał tętent podkutych kopyt. To zaten dźwięk obudził 
Harolda. W 
głębi doliny widać było jeźdźców. Gdy się zbliżyli, rozpoznał w nich Bradamant, 
ogera, 
Chalmersa i Florimel, która jechała na damskim siodle, chwili podjechali do nich 
i wymienili 
zwyczajowe pozdrowienia.
— Nie byłem pewien, czy uda się wam dokonać tego bez pomocy — odezwał się w 
końcu 
Shea. — Jak to zrobiliście?
— Mości panie rycerzu, jeśli rzeczywiście nim jesteś — odparła Bradamant — 
wiedz, że moc 
mojego pierścienia jest w stanie obrócić w niwecz wszystkie zaklęcia, a jego 
siła jest zaiste 
ogromna. Włożyłam go do ust i przez cały czas trzymałam Rogera za rękę, dzięki 
czemu 
pokonanie ściany ognia przed zamczyskiem okazało się błahostką. Następnie w ten 
sam sposób 
wyprowadziłam z zamku twoich przyjaciół. Czy mam rozumieć, że spłaciłam dług, 
który miałam 
wobec ciebie?
— Tak — odparł Shea. — Jesteśmy kwita.
— Wobec tego udam się niezwłocznie na północ, by dołączyć do armii cesarskiej, 
wraz z 
moim jeńcem i giermkiem w jednej osobie.
Skinęła na Rogera, który znów zachichotał i poruszył się w siodle tak 
energicznie, że o mało 
nie spadł na ziemię.
— W porządku — mruknął Shea. — Dzięki i bywajcie zdrowi.
Podniósł rękę, by uścisnąć jej dłoń, ale nim tego dokonał, potężny błysk rozdarł 
wieczorne 
niebo i dał się słyszeć ogłuszający huk, po czym strzaskane drzewo, rosnące przy 
drodze 
rozprysło się obsypując stojących na trakcie kaskadą spalonych odłamków.
Wszyscy odwrócili się jak na zawołanie, by ujrzeć Atlantesa z Careny, stojącego 
na 
dymiącym pniu, otoczonego blaskiem migoczącego światła; w dłoni trzymał 
czarodziejską 
różdżkę.
— Chwyćcie się za ręce, wszyscy! — krzyknął Chalmers, który jako pierwszy 
odzyskał zimną 
krew. — Nie będzie mógł nam nic zrobić, gdy znajdziemy się pod opieką 
pierścienia Bradamant!
— Podli zdrajcy! — ryknął czarnoksiężnik. — Wiedzcie, że już dawno spotkałby was 
los po 
trzykroć gorszy niż śmierć, gdyby nie to, że jest między wami paladyn, mój 
bratanek, perła 
naszych czasów. Teraz jednak mimo wszystko gotów jestem wyładować na was cały 
swój gniew. 
Nie uciekniecie mi już, o nie. — Wskazał różdżką na Chalmersa i zaczął 
wypowiadać zaklęcie.
Koniec pałeczki rozjarzył się na niebiesko, ale poza tym nic się więcej nie 
wydarzyło.
— Spróbuj z drugiej lufy — zauważył Shea. — Ten nabój to był niewypał.
Atlantes tupnął i skrzywił się.
— Niechaj mnie Allach skaże, żem zapomniał o pierścieniu! — krzyknął wściekle i 
uderzył 
się otwartą dłonią w czoło. — Powiadają jednak, że nie ma zwycięstwa bez goryczy 
porażki. — 
Jął kreślić w powietrzu jakieś symbole. — Ruszcie się tylko — zagroził — a 
dostaniecie to, na co 
zasłużyliście, nikczemni zdrajcy!
— Trzymaj mnie mocno za rękę, Haroldzie — szepnął Chalmers i ukucnąwszy 
naznaczył na 
ziemi krąg, otaczając nim całą grupę. Potem dorysował jeszcze kilka elementów 
geometrycznych 
i utworzył pentagram, jednocześnie zaś, wzorem Atlantesa recytował swoje 
zaklęcia.
— No i już — zwrócił się do Harolda, kiedy skończył. Puścił jego rękę. — 
Chwilowo 
jesteśmy bezpieczni, choć tylko w obrębie tego kręgu.
— O rety!
Atlantes znów uniósł swą różdżkę, a cała gromadka odczuła jak nad nimi 
przetoczyły się 
potężne masy powietrza. W chwilę potem skala po drugiej stronie drogi rozjarzyła 
się silnym 
światłem i pękła na dwoje. Belphebe nałożyła strzałę na cięciwę.
— Nie bardzo chce mi się wierzyć, młoda damo, że ta broń na cokolwiek może się 
przydać — 
zauważył Chalmers. — Obawiam się też, Haroldzie, że ów dżentelmen jest o wiele 
lepszym 
czarodziejem ode mnie i w tej sytuacji mogę zaoferować jedynie prowizoryczne 
zabezpieczenie…
— Może mnie by się udało — wtrącił Polacek.
— Nie! — zawołali jednocześnie Shea i Chalmers. Po chwili doktor podjął swój 
wywód:
— Jakkolwiek ty, Haroldzie posiadasz raczej niezwykłą umiejętność wykorzystania 
w magii 
elementów poetyckich; może wspólnie zdołalibyśmy coś wykombinować.
— Wątpię, doktorze — odparł Shea. — Możemy naturalnie spróbować, ale niestety, w 
tym 
świecie moje zaklęcia nie skutkują najlepiej.
Opisał mu w skrócie swoje perypetie z rosnącą brodą i przemiana w dżinny. 
Tymczasem 
słońce znikło już za górami, a na polanie jęły płożyć się długie cienie. 
Atlantes wciąż nie ustawał 
w swych czarnoksięskich praktykach i wkrótce wśród skał pojawiła ę horda 
zniekształconych, 
pokracznych hobgoblinów. Najwyraźniej szykował się do oblężenia.
— Wielkie nieba, coś mi tu nie pasuje — oświadczył Chalmers. — Na pewno układ 
wersów 
był właściwy?
Shea wyjaśnił, że inspirację do swoich wierszy czerpał z Szekspira i 
Swinburne’a.
— No to mi ulżyło. Wyjaśnienie jest wobec tego całkiem proste.
— Tak jak we wszystkich na pół muzułmańskich krainach, tak i w tej poezja 
odgrywa 
ogromną rolę, a użyłeś do swych zaklęć kwiecistych i nader wyrafinowanych strof, 
jednakowoż 
innych niż są popularne w tym kontinuum, efekt wydostał się spod twej kontroli. 
To tłumaczy 
także sytuację w jakiej się znaleźliśmy, i powinniśmy wyciągnąć z tego wnioski. 
Czy pamiętasz 
jakieś cytaty z wierszy mówiących o postępie albo poruszaniu się naprzód?
— Może coś z Shelleya? — zaproponował Shea.
— Tak, to chyba całkiem niezły wybór. Jesteś gotów? Dostosuj tempo recytacji do 
moich 
gestów — zaczął wykonywać dłońmi ruchy jak dyrygent, a Shea wyrecytował:
Moje rumaki chyże sycone piorunami
Co ze strumienia tornad popijać zwykły wodę,
Gdy słońce krwawo wschodzi o świcie nad szczytami
Sil nabierają, aby móc z wichrem iść w zawody
O dzieci oceanu przybądźcież ze swej zagrody!
Rezultat był trochę zaskakujący. Cztery wierzchowce, na których przybyli 
uciekinierzy z 
Careny wzbiły się nagle w powietrze, i nim ktokolwiek zdążył je powstrzymać, 
rzuciły się na 
hordę goblinów Atlantesa rozgniatając je swymi potężnymi kopytami na krwawą 
miazgę, jak 
przejrzałe pomidory. Roger zaniósł się śmiechem.
— Przyznam, że… — zaczął nieco zakłopotany Chalmers, ale nagle przerwał i 
spojrzał w 
górę.
Na tle wieczornego nieba widać było wyraźnie hipogryfa z siedzącym na jego 
grzbiecie 
księciem Astolphem.
— Wzywałeś mnie, przyjacielu? — zwrócił się do Harolda. — Mam nadzieję, że to 
coś 
ważnego. Zaklęcie dzieci oceanu ma fatalny wpływ, ale jako Anglik nie mogłem mu 
się oprzeć. 
A, już pojmuję. Małe problemy z naszym starym przyjacielem, Atlantesem.
Pan na zamczysku Carena stał tymczasem za obrębem pentagramu podrwiwając z 
uwięzionych w nim ludzi.
— O szlachetni i możni lordowie — szydził — zda mi się, że nie macie wyboru i w 
obecnej 
sytuacji będziecie musieli wypuścić mego drogiego bratanka, perłę Islamu. Wiecie 
bowiem, że 
mam moc większą niźli wszyscy magowie Franków, z wyjątkiem może Malagigiego, ale 
on 
wciąż tkwi w niewoli. — Astolph przekrzywił głowę i mruknął: — Zaiste — chcesz, 
by cię 
uwolniono, Rogerze?
Perła Islamu miał chyba spore problemy z oddychaniem. Roger na przemian 
popatrywał to 
pod nogi, to na Bradamant.
— Na Allacha, nie! — wykrzyknął, kiedy w końcu zdołał wydobyć z siebie głos.
Astolph odwrócił się do czarnoksiężnika i rzekł:
— Powiem ci, co teraz uczynię, starcze. Złożę ci bardzo uczciwą propozycję, 
wygląda na to, 
że mój przyjaciel pragnąłby, aby dama jego serca uzyskała ludzką postać. Wyzywam 
cię 
niniejszym na pojedynek. Ten, kto tego dokona, bierze wszystko, w tym również 
Rogera.
— Na Allacha! — krzyknął Atlantes. — Znowu jakaś frankońska sztuczka.
— Zdecyduj się, starcze, przecież wiesz, że mógłbym zabrać ich stąd w jednej 
chwili. Mój 
Jaskier tylko na to czeka.
Astolph podrapał zwierzę za uchem. Czarnoksiężnik uniósł obie ręce ku niebu.
— Mam wrażenie, jakby opadli mnie wszyscy synowie Szejtana — jęknął. — Mimo to 
przyjmuję twoje wyzwanie.
Obaj magowie zaczęli wykonywać energiczne ruchy rękami. Książę nagle zniknął, a 
wokół 
pentagramu zaczęła kłębić się nagle mgła, opary gęstniały i gęstniały, aż w 
końcu widzowie tego 
spektaklu nie mogli dostrzec nawet siebie nawzajem. Powietrze przepełnił głośny 
szelest. Nagle 
mgła przerzedziła się i rozwiała. Florimel również zniknęła z obrębu pentagramu 
i pojawiła się w 
kręgu Atlantesa. Mag powiedział tylko:
— Spójrzcie, oto… — i przerwał, bo wtem oczom wszystkich ukazał się Astolph, w 
towarzystwie wysokiego, jak on sam, mężczyzny o długiej, starannie ułożonej 
brodzie i gęstych, 
siwych włosach. Miał na sobie elegancki kaftan, spodnie w różowe prążki, 
kamaszki i cylinder 
zawadiacko przekrzywiony na bakier oraz różowy goździk w klapie.
— Pozwólcie, że przedstawię — rozpoczął oficjalnie Astolph — szanownego 
Ambrożego 
Sylwestra Merlina, C.M.G., C.S.I., D.M.D., F.C.C., F.R.G.S., F.R.S., F.S.A. i 
czegoś tam jeszcze.
— Ta dziewczyna to w pewnym sensie iluzja — oznajmił Merlin głosem dźwięcznym 
jak 
dzwon. — To tylko sztuczka, ale zaraz ściągnę tu prawdziwą.
Wyjął zza pazuchy różdżkę, wyrysował własny pentagram i wziął się do dzieła. 
Znów 
pojawiła się mgła, tym razem jednak od czasu do czasu biły z niej promienie 
światła. Pięć minut 
później mgła ponownie zniknęła i oczom wszystkich ukazały się dwie identycznie 
ubrane i 
wyglądające Florimel. Merlin ze spokojem schował różdżkę do kieszeni i podszedł 
do 
dziewczyny stojącej bliżej:
— Ta jest prawdziwa — orzekł. — A może nie, moja droga? — Szarmancko uchylił 
kapelusza.
— W istocie, drogi panie — odparła dziewczyna i westchnęła z zadowoleniem. — 
Nareszcie 
czuję, że mam w żyłach krew zamiast śniegu.
Merlin podniósł do góry palec. Na jego końcu pojawił się mały płomyk, 
rozświetlając 
gęstniejący mrok.
— Spójrzcie. Reakcja jak u każdego normalnego człowieka. — Zdmuchnął płomyk. — 
Dobrze, muszę już zmykać, Astolphie. Wiesz, w klubie Fidiasz trwa właśnie 
wystawa 
numizmatyczna.
— Wielkie dzięki, stary przyjacielu — odparł książę, a czarodziej natychmiast 
zniknął.
— Pomiocie przeklęty! — wykrzyknął Astolph. — Spójrz, oto stoi przed nami 
prawdziwa 
Florimel!
Shea zauważył, że Chalmers wykonuje dłońmi magiczne gesty. Druga Florimel, ta w 
pentagramie Atlantesa zamrugała raz i drugi, jakby budziła się ze snu i zaraz 
potem zmieniła się 
w wieśniaczkę, którą Harold widział zapłakaną przy drodze niedaleko Pau.
Polacek wydał okrzyk radości.
— Hej, Cassie! — zawołał.
Dziewczyna spojrzała na Polacka i rzuciła się ku niemu. Z jej oczu ciekły łzy. — 
Mój ty 
wilczku! — wychlipała.
— Chyba to zamyka całą sprawę — zauważył Astolph. — Chodź, Rogerze.
— Nie! — zaoponował Atlantes. — Niechaj moje włosy przemienia się w skorpiony, 
jeśli na 
to pozwolę.
— Trudno będzie ci się temu przeciwstawić — zauważył książę z niewzruszonym 
spokojem. 
— Twoje zaklęcia nie mogą już skrzywdzić tych ludzi. Jak sam wiesz, prawa magii 
stanowią, że 
od chwili gdy przystałeś na proponowany układ, wszelkie zaklęcia usiłujące go 
złamać, są 
skazane na niepowodzenie.
— Na siedem impów szejtana, książę! — krzyknął czarnoksiężnik. — Nie 
zawieraliśmy 
układu, który mógłby zabronić mi zabrać twoją głowę. To rzekłszy Atlantes uniósł 
różdżkę i 
znów zaczął miotać zaklęcia. Astolph niezwłocznie uczynił to samo.
Shea dotknął ramienia Chalmersa.
— Zabierajmy się stąd — rzekł półgłosem. — Mam wrażenie, że zaraz zrobi się tu 
gorąco.
Trzej psycholodzy i ich damy odwrócili się jak na komendę i w zapadającym 
zmierzchu 
ruszyli w stronę Pau. Nie przeszli jednak więcej niż kroków, gdy z tyłu za nimi 
huknęło jak z 
armaty i całe niebo rozjarzyła błękitna poświata. Jeden z czarodziejów cisnął w 
drugiego 
piorunem.
— Pospieszmy się! — rzucił Chalmers.
Pobiegli co sił w nogach. Grzmoty rozlegały się jeden po drugim, zlewając się w 
niemal nie 
cichnący, rozdzierający uszy łoskot. Pod stopami biegnących zatrzęsła się 
ziemia. Od stoku 
oderwał się wielki głaz i minąwszy ich, potoczył się w noc. Zbocze wzgórza 
niknęło wśród 
gęstej, skłębionej, czarnej jak smoła burzowej chmury. Las poniżej zaczął już 
płonąć. Fragment 
stoku oderwał się i runął w dół z przeraźliwym hukiem. Pośród rozbrzmiewających 
bez przerwy 
grzmotów dał się słyszeć przenikliwy dźwięk rogu księcia Astolpha.
— Słowo daję — rzucił doktor i przerwał na chwilę. Był zmęczony. — Dopiero teraz 
uświadomiłem sobie, że muszę najpierw jeszcze ociupinkę odmłodzić się, zanim 
podejmę kolejną 
próbę bicia rekordów w biegach długodystansowych. Powinienem również nadmienić, 
Haroldzie, 
że znam powód, dla którego Astolphowi tak bardzo zależało, by nas tu zatrzymać. 
Najwyraźniej 
nie poznał sekretu, który umożliwia przenoszenie się pomiędzy różni 
czasoprzestrzeniami, choć 
jeżeli chodzi o inne odmiany magii, radził sobie znakomicie.
— Obawiam się, że nie dane mu już będzie zgłębić tajemnicę i podróży — zauważył 
Shea 
ponurym tonem, odwracając się, ujrzeć, że na stoku gdzie trwała walka 
czarodziejów miejsce 
Pożarnej chmury zajęło coś, co wyglądało niczym wielka trąba powietrzna.
— No i dobrze — dokończył Chalmers.
— A skoro już o tym mowa — wtrącił Polacek. — Czy wymyśliliście już w jaki 
sposób 
moglibyśmy pomóc Walterowi?
— O rany! — jęknął Shea. — Na śmierć o nim zapomniałem. Przecież on pozostał w 
Xanadu 
i chyba od tygodnia obżera się tamtejszym miodem, a raczej za nim nie przepadał. 
Chyba nie jest 
tym zachwycony.
Twarz Wacka wykrzywił szeroki uśmiech.
— To nie wszystko — dodał. — Pamiętacie, jak długo zabawiliśmy w Xanadu? Całe 
godziny, 
choć zorientowanie się, że popełnił błąd, zajęło doktorowi zaledwie kilka minut.
— Wielkie nieba! — rzucił Chalmers z przejęciem. — Wobec tego doktor siedzi tam 
już z 
miesiąc albo i dłużej. Muszę niezwłocznie się tym zająć.
— Ja natomiast — odezwał się Shea — chciałbym wiedzieć, w jaki sposób 
przeniesiemy 
naszego gliniarza z powrotem do Ohio. Choć szczerze mówiąc, wątpię by ta sprawa 
w 
najbliższym czasie spędzała mi sen z powiek.
I to rzekłszy mocno uścisnął dłoń Belphebe.
KSIĘGA DRUGA 
ŚCIANA WĘŻY
1
Poczta ułożona była staranie na stoliku w hallu frontowym.
— Pani Dambrot wydaje cocktail piętnastego powiedziała Belphebe. — To czwartek, 
nieprawdaż? Tu jest bilecik od tej damy, biedaczka. W niedzielę Morrisonowie 
urządzają garden 
party, my również zostaliśmy zaproszeni. A to powinno ci się spodobać; od tego 
napaleńca, Mc 
Carthy’ego, który był w zeszłym semestrze w twojej klasie. Pyta, kiedy może do 
nas zadzwonić, 
aby porozmawiać o ps… psionice.
— A, o to chodzi — mruknął Harold Shea. Odgarnął do tyłu grzywę czarnych włosów 
i 
pogładził się po długim nosie.
— I czy zechcesz przekazać pięć dolarów na Fundusz…
— Diabla tam! — ryknął Shea.
Uniosła brwi i przyglądała mu się badawczo. Pomyślał, jak była piękna i 
wspaniale 
przystosowała się do jego kontinuum czasoprzestrzennego, odkąd sprowadził ją z 
wszechświata 
Królowej Czarów, a następnie uratował z krainy Orlanda Szalonego dokąd całkiem 
przypadkowo 
porwał ją jego bliski współpracownik Chalmers, nakłaniając Shea do pomocy w 
rozwiązaniu 
pewnego osobistego kłopotu.
— Najsłodszy, najukochańszy panie mój — powiedziała — ośmielam się łagodnie 
zaprotestować przeciwko temu wybuchowi. Kiedy podstępem skłoniłeś mnie, bym cię 
poślubiła, 
obiecywałeś, że moje życie stanie się istnym rajem.
Objął ją ramieniem i pocałował, zanim zdążyła się uchylić. — Z tobą życie zawsze 
i wszędzie 
jest prawdziwym rajem. Ale przyjęcia ogrodowe! i pięć dolarów na dom dla 
bezdomnych pudli!
Belphebe wybuchnęła śmiechem.
— Morrisonowie to ludzie łagodni. Będzie lemoniada i kanapki. I 
najprawdopodobniej 
będziemy grać w szarady miast uciekać przed barbarzyńskimi Maurami.
Shea ujął ją za ramiona i spojrzał uważnie w jej szeroko rozstawione, przepojone 
niewinnością 
oczy.
— Gdybym cię nie znał, mała, pomyślałbym, że usiłujesz mnie nakłonić, byśmy 
gdzieś 
wyruszyli, ale to ja powinienem rzucić konkretną propozycję. To typowe u kobiet.
— Najmilszy panie mój! Jestem tylko pokorną żoną, która z radością wypełnia 
wszelkie 
życzenia i zachcianki swego męża.
— Oczywiście o ile nie kłócą się z twoimi. W porządku. Ohio cię nudzi. Ale chyba 
nie chcesz 
wracać do Zamku Carena i zgrai tych osiłków w kolczugach, prawda? Nie 
dowiedzieliśmy się, 
czy magiczny pojedynek wygrał Atlantes czy Astolph.
— Nie, mężu. Ale pozwól proszę, byśmy wspólnie rozważyli tę sprawę.
Poprowadziła go do saloniku.
— Co prawda wróciliśmy tu niedawno, a to twoje Ohio okazało się krainą uśmiechu, 
spokoju i 
porządku, śmiem przypuszczać, że nieco zbyt pochopnie obiecaliśmy sobie 
nawzajem, że nigdy 
już nie wyruszymy w podróż.
— Chcesz powiedzieć — zaczął Shea — że masz już dość spokoju i porządku? Nie 
powiem, 
że ci się dziwię. Doc Chalmers mawiał, że powinienem zająć się polityką albo 
zostać 
najemnikiem zamiast psychologiem do stu piorunów…
— Nie to miałam na myśli — odrzekła. — Czy otrzymałeś jakieś wieści od twych 
przyjaciół, 
którzy ostatnio nam towarzyszyli?
— Dziś jeszcze nie sprawdzałem, ale we wczorajszej poczcie nic nie było.
Wydawała się strapiona. Podczas ich przygody w kontinuum Orlanda Szalonego 
pozostawiła 
w tamtejszych światach ni mniej ni więcej tylko czwórkę swoich przyjaciół i 
niewinnych 
obserwatorów.
— Minął już tydzień od naszego powrotu.
— Tak — mruknął Shea. — Nie powiem żebym winił Doca Chalmersa i Vaclava Polacka 
za 
to, iż zostali w świecie Orlanda Szalonego, bądź co bądź dobrze się tam bawili. 
Ale Walter 
Bayard i gliniarz Pete utknęli, o ile mi wiadomo, w Xanadu Coleridge’a — i nie 
sądzę, by byli z 
tego zadowoleni. Doktor miał odesłać ich z powrotem, ale albo zapomniał, albo 
nie był w stanie 
tego dokonać.
— A co z tymi — spytała Belphebe — którzy, jeżeli oni nie wrócą, pojmą to zgoła 
opacznie? 
Czyż nie mówiłeś mi, że byłeś przesłuchiwany przez policję, kiedy zaginęłam w 
krainie Zamku 
Carena?
— Faktycznie. Zwłaszcza że jeden z nich jest policjantem. W tym kraju pokoju i 
porządku 
gorzej zadzierać z gliniarzem niż z profesorem.
Spuściła wzrok i oparła dłoń na krawędzi leżanki.
— Lękam się również… Haroldzie…
— Czego, maleńka?
— Istnieje pewna wiedza, którą my ludzie lasów posiadamy, a o której mieszkańcy 
miast nie 
mają zielonego pojęcia. Dziś kiedy wyszłam z mieszkania, przez cały czas byłam 
śledzona, choć 
nie udało mi się stwierdzić przez kogo ani w jakim celu.
Shea poderwał się gwałtownie:
— Dlaczego, wy śmierdzące skunksy! Ja wam…
— Nie, Haroldzie. Nie bądź taki zapalczywy. Czy nie mógłbyś sam pójść do nich i 
powiedzieć, jak było naprawdę?
— Nie uwierzyliby mi, tak jak ostatnim razem. A gdyby nawet, mogłoby to 
zapoczątkować 
masową migrację do innych kontinuów czasoprzestrzennych. Nie, dziękuję. Nawet 
Doc 
Chalmers nie określił jeszcze wszystkich reguł transferu i kto wie, może się 
okazać to równie 
niebezpieczne jak sprzedawanie bomb atomowych w supermarketach.
Belphebe oparła brodę na dłoni.
— Tak. Przypominam sobie, jak zostaliśmy wydaleni z mej ukochanej Krainy Czarów, 
by już 
nigdy tam nie powrócić i to pomimo twej logiki, która zmienia wszystkie wrażenia 
odbierane 
przez zmysły. — Chodziło jej o ostatnie rozpaczliwe zaklęcie, którego użył Shea 
w pojedynku z 
czarownikiem Dolonem. Dolon został zniszczony, ale Shea wytworzył tak ogromny 
potencjał 
magiczny, że został przerzucony z powrotem do swego wszechświata, Zabierając ze 
sobą 
Belphebe. Uniosła brwi: — Nigdy dotąd nie widziałam cię tak wypranego z 
pomysłów. A może 
nie masz ochoty na kolejną wyprawę? Ha! — czyż nie ma świata, do którego 
moglibyśmy się 
udać, by odnaleźć magię wyższą od mocy Xanadu? W ten sposób moglibyśmy zajść 
nasze 
problemy z flanki, zamiast prowadzić bezpośredni atak.
Shea zauważył, że uznała sprawę swego udziału w tej wyprawie za ustaloną; trwał 
w związku 
małżeńskim dostatecznie długo, aby nie robić z tego problemu.
— Tak, to niezła myśl. Hmm. Może Brytania arturiańska. Nie, tam wszyscy magowie 
byli źli 
z wyjątkiem Bleysa i Merlina. Bleys się nie liczy ze względu na chwiejność i 
niewielką moc, a co 
do Merlina, nie wiadomo, czy udałoby się nam go znaleźć, skoro spędza tyle czasu 
w naszym 
kontinuum.
Merlin pojawił się w ostatniej scenie przygody w krainie Orlanda Szalonego. W 
Iliadzie i 
Odysei nie ma zawodowych magów poza czarodziejką Kirke, a to doprawdy twarda 
sztuka i 
wątpię, by zechciała nam pomóc. W Zygfrydzie czy Beowulfie również brak 
czarodziejów 
wartych wspomnienia.
— Zaczekaj, chyba mam. Kalewala!
— Co to takiego?
— Epos fiński. Praktycznie wszystkie tamtejsze grube ryby to czarodzieje i 
poeci. 
Vejnemejnen chyba mógłby nam pomóc — Vejnemejnen, wiekowieczny pieśniarz. Gość z 
sercem wielkim jak balon. Ale jeśli tam dotrzemy, będziemy potrzebować sprzętu. 
Ja miecza, a 
ty weź lepiej nóż i dobry łuk. Ta wyprawa może okazać się niebezpieczna.
— Ten wspaniały łuk ze stopu magnezu z celownikiem — Belphebe rozpromieniła się 
— 
którego używałam ostatnio podczas zawodów o mistrzostwo Ohio?
— Nnie. Lepiej nie. W fińskich warunkach może okazać się zawodny. Obawiam się, 
że 
mógłby popękać. Lepiej weź ten stary, drewniany. I drewniane strzały, a nie 
stalowe, z ery 
maszyn, za którymi tak przepadasz.
— Skoro Finlandia leży tam, gdzie leży, to czy nie będzie nam za zimno? — 
spytała.
— Jeszcze jak. Nie licz na wieczne lato, takie jak w twojej Krainie Czarów. Mam 
dość 
ciepłych ubrań i sporządzę dla ciebie stosowną listę. Podczas tej wyprawy bez 
grubych spodni i 
wysokich butów ani rusz.
— Jaki jest ten kraj?
— O ile wiem, to jedno wielkie subarktyczne trzęsawisko. Równinny teren 
porośnięty tundrą i 
wiele jezior.
— A więc — skonstatowała — przydadzą się nam również kalosze.
Shea pokręcił głową.
— Nic z tych rzeczy. Z tego samego powodu, co magnezowy łuk. W tym schemacie 
mentalnym guma może okazać się zawodna. Popełniłem podobny błąd wśród nordyckich 
bogów 
i przez to o mało nie straciłem głowy.
— Ale…
— Posłuchaj mnie i zrób, co mówię. Skórzane buty, sznurowane i dobrze 
natłuszczone. 
Wełniane koszule, skórzane kurtki, rękawice… lepiej kup dla siebie mitenki z 
jednym palcem. 
Gdy już dotrzemy na miejsce, załatwimy sobie nowe ubrania. Tamtejsze. Tu masz 
listę — aha, 
jeszcze wełniana bielizna. I pamiętaj, jedź wolno, dobrze? — Rzucił jej 
najsroższe ze swoich 
spojrzeń. Belphebe miała tendencję do prowadzenia chevroleta Shea jak 
odrzutowego myśliwca.
— Och będę wzorem roztropności i rozwagi. — Zrobiła krok do przodu.
— A kiedy ciebie nie będzie — ciągnął — wyjmę karty z symbolami i nasmaruję nasz 
sylogizmobil.
* * *
Kiedy po dwóch godzinach Belphebe wróciła, Harold Shea siedział po turecku na 
podłodze w 
saloniku, z rozłożonymi przed sobą kartami. Przypominały nieco zenerowskie karty 
do badań 
potencjału możliwości paranormalnych, ale miast figur geometrycznych i układów 
linii zawierały 
wizerunki symboli logicznych. Zamówił te karty na koszt Instytutu Garadena, 
kiedy sprowadził 
Belphebe z Krainy Czarów do swego kontinuum, i otrzymał je po powrocie z 
uniwersum Orlanda 
Szalonego. Powinny ułatwić przeskok z jednego wszechświata do drugiego i 
posłużyć dużo lepiej 
niż symbole rysowane na pustych kartach bądź kartkach papieru.
Przed Shea leżał egzemplarz Kalewali, do którego zaglądał od czasu do czasu, 
usiłując ustalić 
logiczne przesłanki kontinuum w celu właściwego ułożenia kart.
— Czołem, złotko — rzucił mimochodem, kiedy weszła niosąc pokaźne zawiniątko. — 
Wydaje mi się, że dobrałam wszystko tak trafnie, abyśmy mogli się znaleźć od 
razu na 
frontowym podwórzu Chaty Vejnemejnena.
— Haroldzie!
— Tak?
— Ogary ciągle są na naszym tropie. Teraz jestem już pewna. Dwaj ludzie w wozie 
policyjnym śledzili mnie przez całą drogę powrotną do domu.
— Ohoho. Co się stało?
— Rozmyślnie trochę kluczyłam i przez pewien czas udawało mi się ich zwodzić, 
ale…
— O rety. Na pewno spisali numer rejestracyjny i lada chwila tu będą.
— Piekło i szatani! Niech ich zaraza zeżre! Co jeszcze mam zabrać? Będę gotowa 
za połowę 
godziny.
— Nie ma tyle czasu. Wyruszamy natychmiast. Nie ruszaj się. Nie, nie próbuj się 
przebierać. 
Ściśnij mocno zawiniątko i przeniesie się z nami. Weź swój łuk i rzeczy.
Poderwał się i popędził schodami na górę. W chwilę potem z wnętrza szafy dobiegł 
jego nieco 
zduszony głos:
— Belphebe!
— Tak?
— Gdzie są, do cholery, moje grube wełniane skarpety?
— W dużym kartonie. Nie używałeś ich od ubiegłej zimy.
— W porządku… A ten żółty szalik? Nieważne, sam znajdę… Kilka minut później 
wrócił do 
saloniku z naręczem ubrań i wyposażenia.
— Masz swój łuk — zwrócił się do Belphebe. — To dobrze. I zapas strza…
W tej samej chwili rozległ się dzwonek przy drzwiach. Belphebe ukradkiem 
wyjrzała przez 
okno.
— To oni! Widzę ich pojazd! Co robić?
— Zmykamy do Kalewali i to migiem. Usiądź na dywanie obok mnie, weź mnie za rękę 
i 
wciśnij mocno pod pachę zawiniątko z rzeczami.
Znów zadzwonił dzwonek. Shea przyjął pozycję lotosu i skupił się na rozłożonych 
na ziemi 
kartach.
— Jeżeli A nie jest nie B i B nie jest nie A…
Pokój rozmył się.
Nie było przed nimi nic oprócz kart ułożonych w kwadrat rorzony z pięciu rzędów 
po pięć 
kart w rzędzie kart.
— …i jeśli C będzie Krainą Bohaterów, Kalewalą…
Zaklęcie zaczęło działać. Karty zmieniły się w milion maleńkich świetlnych 
punkcików 
wirujących w rigadoonie swych własnych, osobliwych znaczeń. Shea ścisnął mocniej 
dłoń 
Belphebe i zawiniątko ze swoimi rzeczami.
Potem pojawiło się wrażenie latania, pławienia się w powietrzu, unoszenia przez 
prądy silnych 
wiatrów. Barwy. Ledwo słyszalne dźwięki. Wrażenie spadania. Shea przypomniał 
sobie, jak 
bardzo był przerażony, gdy przytrafiło mu się to po raz pierwszy i jak zamiast w 
żądanym 
irlandzkim micie znalazł się w czas Ragnaröku wśród Bogów Północy…
Wirujące światła utworzyły zwarty, logiczny wzorzec, skonsolidowały się i 
urzeczywistniły. 
Siedział wśród długich, wygniecionych traw mając u swego boku Belphebe i dwa 
stosiki 
ciepłego odzienia.
2
Trawy, kołyszące się w podmuchach łagodnego wiatru, rozciągały się wokół nich 
jak okiem 
sięgnąć. Niebo przesłaniały kłęby niskich, szybko płynących chmur. Powietrze 
było chłodne i 
przesycone wilgocią. Przynajmniej nie znaleźli się w samym środku jednej z tych 
przerażających 
fińskich zim.
Shea podkurczył nogi i podniósł się ze stęknięciem, pomógł również wstać 
Belphebe. Teraz 
mógł dostrzec że znajdowali się na rozległej łące. Po prawej sięgała skraju 
mieszanego, 
brzozowo–jodłowego lasu. Po lewej…
— Hej, maleńka! Spójrz tylko na to — rzekł Shea.
„To” okazało się stadkiem zwierząt skubiących trawę wokół wielkiego, starego 
samotnego 
dębu. Shea zauważył trzy konie, dość małe i kosmate i zwierzę, które musiało 
należeć do rodziny 
jeleni. Miało rogi. Karibu albo bardzo duży renifer.
— Na brak mięsa nie powinniśmy narzekać — rzekła Belphebe. — Jest to z całą 
pewnością 
szlachetny jeleń, zbyt dumny, by odczuwał lęk.
Zwierzęta, obrzuciwszy wędrowców czasoprzestrzeni leniwym, zamyślonym 
spojrzeniem 
znów zaczęły się paść.
— To musi być renifer — stwierdził Shea. — Używają ich tu jako zwierząt 
pociągowych.
— Jak ten rozdający prezenty jowialny grubasek nazywany Świętym Mikołajem z 
legend 
Ohio?
— Tak. Zanieśmy cały nasz majdan pod tamten płot i przebierzmy się w ciepłe 
rzeczy. Niech 
to szlag, zapomniałam o szczoteczkach do zębów. I dodatkowej bieliźnie…
Pomyślał również o innych rzeczach, przeoczonych wskutek pośpiechu, z jakim 
wyruszyli w 
tę podróż, takich jak na przykład t do butów. Ważne jednak że mieli po parze 
ciepłego obuwia, 
jego wierną szpadę oraz łuk Belphebe, nie mówiąc już o magii, jaką władał. 
Dzięki powyższym 
atutom, w tym otoczeniu powinni większego trudu zdobyć wszystko inne, czego 
mogli 
potrzebować. Płot był drewniany, w stylu lincolnowskim. Kiedy podeszli bliżej 
podnosząc 
wysoko nogi, by przebrnąć przez wysoką trawę, las nieco się przerzedził i Shea 
dostrzegł na wpół 
ukrytą wśród grupkę niskich chat z długich drewnianych bali. Z otworu w dachu 
jednej z nich 
unosiła się cienka smuga niebieskiego dymu. Dał się słyszeć przytłumiony, cichy 
gwar.
— Ludzie — powiedział Shea.
— Zali tuszę, że są przyjaźnie nastawieni — rzekła Belphebe zerkając w stronę 
chałup i 
oparłszy się o płot zaczęła ściągać sukienkę przez głowę.
— Nie przejmuj się, maleńka — rzucił Shea. — Vejnemejnen to najlepsze jajo w 
całym 
kontinuum czasoprzestrzennym.
Zaczął przebierać się w ciepłe odzienie.
— Och, Haroldzie — powiedziała Belphebe — nie zabraliśmy ze sobą torby 
pielgrzymiej ani 
plecaka, aby mieć do czego włożyć nasze rzeczy. Tak mi żal zostawić tę wspaniałą 
suknię. To 
pierwsza, jaką mi kupiłeś, kiedy byliśmy w Nowym Jorku.
— Załóż ją, a ja zrobię z mojej koszuli tobołek. Hej, ho, mamy towarzystwo!
Pospiesznie dokończyli przebierania i właśnie zasznurowali buty, kiedy 
mężczyzna, który 
nadszedł od strony chat, dotarł do furtki w płocie i zbliżył się do nich.
Był niski, mniej więcej w wieku Harolda Shea (czyli innymi słowy dobiegał 
trzydziestki), 
miał zadarty nos, szerokie, mongoloidalne kości policzkowe i krótką, czarną 
brodę. Kciuki 
zatknął za szeroki, wyszywany skórzany pas opinający zachodzącą połami na 
wełniane 
workowate spodnie płócienną bluzę — koszulę. Nogawki spodni wetknięte były za 
cholewy 
wysokich butów, pokrytych od zewnątrz futrem. Na głowę nałożoną miał zawadiacko 
przekrzywioną czapkę z przedniego futra.
Shea zapiął pas z przytroczoną doń szpadą w pochwie i rzekł:
— Bądź pozdrowiony, panie! — Był przeświadczony, że dzięki przejściu do tego 
kontinuum 
automatycznie, język, którym władał zmieni się na tutejszy.
Mężczyzna przekrzywił głowę i przeczesał palcami brodę lustrując ich oboje od 
stóp do głów. 
W końcu przemówił:
— Och, witajcie mi przybysze,
Chociaż śmiesznie wyglądacie,
Na rzut oka pierwszy widać,
Żeście są z innego kraju!
Opowiedzcie, nieznajomi,
Kimże byli przodki wasze,
Jakie drogi oraz jakie cele
W dzień ten piękny was przywiodły
Do krainy bohaterów?
O nie, nie pomyślał Shea. Czytałem Kalewalę i wiem, że jeśli ktoś poda swój 
rodowód, staje 
się on bezbronny wobec całej gamy zaklęć. Na głos zaś rzekł uprzejmie:
— Jam jest Harold Shea, a to moja żona Belphebe. Pochodzimy z Ohio.
Harolsjei, Pelviipi? Ouhaio? — rzekł mężczyzna
Prawdę rzekłszy, owe nazwy są
Zupełnie mi nieznane,
Widno tedy, że naprawdę
Pochodzicie z obcych krajów,
Dalszych niż kraina Hüsi
Czy straszliwe głębie Many.
Przebyliście długa drogę,
Bądźcie zatem pozdrowieni,
Wiedzcie także, iż gościna
Rada tutaj na was czeka,
Cna Pelviipi swą urodą
Wam obojgu szlak wygładzi
Swym uśmiechem, co jaśnieje
Niby słońca snop promieni.
— Dzięki — rzekł oschle Shea. — I jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym, abyś 
jednak 
zaczął posługiwać się prozą. Moja żona została kiedyś ugryziona przez poetę i od 
tej pory cierpi 
na dotkliwą alergię. Jeśli nie przestaniesz, będzie źle.
Mężczyzna spojrzał podejrzliwie na Shea, a zaraz potem otaksował wzrokiem 
Belphebe.
— Słuchaj więc, o Harolainen… — zaczął ale Belphebe stosując się do roli 
natychmiast się 
skrzywiła i czknęła głośno, na co brodacz umilkł i zniżając głos zapytał: — Czy 
w tym waszym 
odległym Ouhaio nie trzymacie kobiet w ryzach?
— Nie, wręcz przeciwnie — odrzekł pospiesznie Shea.
Belphebe zmarszczyła brwi; nieznajomy uśmiechnął się przymilnie.
— W naszej szlachetnej krainie bohaterów mamy zwyczaj uczyć kobiety, gdzie jest 
ich 
miejsce. Pozwól teraz, że złożę ci najwspanialszą z możliwych propozycję — 
wymienimy się 
żonami, jedna za jedną, a kiedy zacna Pelviipi powróci do ciebie, będzie 
posłuszna jak baranek, a 
w dodatku posiądzie wiedzę o poezji uzyskaną od największego pieśniarza w całej 
Kalewali, 
krainie bohaterów.
— Co mówisz? — mruknął Shea. — Nie, chyba nie przystanę na ten układ… — Zauważył 
że 
tamten spochmurniał. — Przynajmniej dopóki nie dowiem się czegoś więcej o twojej 
krainie. 
Czy Vejnenejnen jest teraz w jednej z tych chat?
Nieznajomy prowadził ich w stronę przejścia w płocie. Rzekł posępnie:
— Nie ma go i nigdy nie będzie.
— Och — mruknął Shea, stwierdzając, że musiał widać popełnić błąd pozycyjny.
— W takim razie do kogo należą te chaty?
Mężczyzna przystanął, wyprężył dumnie pierś i rzucił buńczucznie
O Przybyszu, widać tedy,
Żeś niedługo w Kalewali,
Kto zna bohaterów ziemię,
Nigdy nie mógłby pomylić
Mistrza Kaukomieli o którym
Zwykł wspominać Saarelainen.
Być nie może, aby sława
Oraz chwała Lemminkainena
Do ojczyzny twej nie dotarła
— Och, och — rzekł Shea — Miło mi cię poznać Lemminkainenie. Tak, twoja sława 
dotarła 
aż do Ohio.
Rzucił nerwowe spojrzenie Belphebe. Nie czytała Kalewali, a zatem nie zdawała 
sobie sprawy 
w jak poważnych znaleźli się tarapatach. Błąd pozycyjny był poważniejszy niż mu 
się wydawało. 
Miast z godnym zaufania starym Vejnemejnem nawiązali kontakt z najbardziej 
zdradziecką i 
fałszywą postacią w całym kontinuum — Lemminkainenem, nierozważnym czarodziejem 
i 
zatwardziałym rozpustnikiem.
Gdyby jednak zechcieli teraz się oddalić, tylko pogorszyliby sprawę. Shea mówił 
dalej:
— Nie masz pojęcia, jaka to przyjemność spotkać prawdziwego bohatera.
— Spotkaliście największego — rzekł skromnie Lemminkainen. — Bez wątpienia 
potrzebujecie pomocy, gdyż zapewne żar, ptak lub smok morski pustoszy waszą 
krainę.
— Niezupełnie — powiedział Shea, gdy dotarli do furtki. — Po prostu mamy paru 
przyjaciół, 
którzy zabłądzili i zagubili się w innym świecie, magia zaś naszego własnego nie 
jest 
dostatecznie silna, by ściągnąć ich z powrotem. Pomyśleliśmy, że udamy się do 
kraju, gdzie żyją 
prawdziwi czarodzieje i znajdziemy kogoś, kto będzie dysponował dostateczną mocą 
do 
wykonania tego zadania.
Na szerokim obliczu Lemminkainena ukazał się grymas wielkiej chytrości.
— Jaką proponujecie cenę za tę szczególną taumaturgiczną usługę?
Niech to szlag, pomyślał Shea, czy ten człowiek nie może mówić normalnym, 
prostym 
językiem? Na głos zaś rzekł:
— A jakiej ty mógłbyś na ten przykład zażądać? Niski krępy mężczyzna wzruszył 
ramionami.
— Ja, potężny Lemminkainen nie mam dziś zbyt wielu potrzeb, znacznie mniej niż 
inni, pod 
dostatkiem jest u mnie trzody wszelkiej oraz ptactwa, pola żyzne i urodzajne, 
pełne ryżu i 
jęczmienia, dziewcząt moc do całowania oraz wielu rabów, co mi służą.
Shea wymienił spojrzenia z Belphebe. Kiedy tak stał zastanawiając się, czy 
wspomnieć o 
swojej szczególnej odmianie magii, nminkamen ciągnął swój monolog.
— Może gdyby zacna Pelviipi…
— Nigdy w życiu! — uciął ostro Shea.
Lemminkainen ponownie wzruszył ramionami i wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Jak sobie życzysz, O Harolainen. Nie zamierzam się targować — a poza tym mam 
kilka 
własnych błędów do naprawienia. Pozostaje sprawa klątwy nałożonej na Panią 
Pohjoli, która 
zgodzi ja się, bym poślubił jej córkę, ponadto nie zostałem zaproszony na jej 
ślub z kowalem 
Ilmarinenem. W pień wyrżnę tych plugawych mieszkańców krainy mgieł i ciemności!
Gwałtownym ruchem zdarł z głowy czapkę, cisnął ją na ziemię i podeptał w 
napadzie dzikiej 
wściekłości. Shea próbował przypomnieć sobie treść Kalewali. Było tam coś o 
wyprawie, której 
cel stanowiła krwawa zemsta i o ile sobie przypominał, nie zakończyła się ona 
dla 
Lemminkainena szczęśliwie.
— Chwileczkę — powiedział — chyba jakoś się dogadamy. Wygląda na to, że owa 
Pohjola to 
twardy orzech do zgryzienia. Jeśli zabierzesz nas ze sobą, możemy ci pomóc go 
rozłupać.
Lemminkainen przestał się pieklić i znieruchomiał.
— Czyż bohater lęka się krainy mrozu i północy? — zapytał. — Jesteś wyrośnięty, 
ale brak ci 
potężnych mięśni, jakimi szczycą się herosi Kalewali. Moglibyście pomóc najwyżej 
w walce z 
dziećmi. Spójrz zatem — powiedział Shea — może faktycznie nie jestem zbudowany 
jak koń 
pociągowy, ale różne rzeczy potrafię. Posługując się tym.
Wyjął swoją szpadę.
Kiedy Shea dobył broni, dłoń Lemminkainena w mgnieniu foka sięgnęła rękojeści 
prostego, 
obosiecznego miecza. Nie wysunął go jednak z pochwy, uświadomiwszy sobie, że 
Shea nie 
zamierza go zaatakować. Spojrzał na szpadę.
— Niewątpliwie to oręż o najbardziej osobliwym ostrzu, jakie widziano w Kalewali 
— 
stwierdził. — Używasz go jako wykałaczki czy jako igły którą, łatasz swoje 
bryczesy?
Tym razem to Shea się uśmiechnął:
— Dotknij tego czubka.
— Jest ostry, ale cerowaniem zajmuje się moja żona, Kylliki.
— Niemniej chyba nie wyszłoby ci na zdrowie, gdybym przeszył cię tym ostrzem, 
prawda? 
Już dobrze, w porządku. Chcesz, abym pokazał ci, jak nią władam?
Lemminkainen wydobył z pochwy swój krótki miecz o szerokim ostrzu.
— Nie, Haroldzie — rzekła Belphebe kładąc na ziemi swoje zawiniątko i zaczęła 
napinać 
swój łuk.
— Nic się nie bój, maleńka. Miewałem już do czynienia z szermierzami. Pamiętasz 
wzgórze 
niedaleko Zamku Carena? Poza tym to tylko walka treningowa.
— Czy pragniesz, by uderzenia zadawane były wyłącznie płazą?
— Absolutnie. Gotów?
Brzdęk, zgrzyt, ciach! zagrała broń. Lemminkainen, prący naprzód był wprawnym 
szermierzem, najlepszym, z jakim Shea miał okazję skrzyżować ostrza. Zadawał 
cięcia z boku, z 
góry i na ukos, niezwykle szybko, a mimo to nawet nie dostał zadyszki. Jego 
teoria zdawała się 
potwierdzać, uderzał tak szybko i mocno jak to było możliwe. Do diabła z 
konsekwencjami.
Shea, wycofując się krok za krokiem parował ukośnie zajadłe cięcia rozważając, 
co by się 
stało, gdyby jedno trafiło w cienkie ostrze szpady pod kątem prostym na tyle 
silnie, by je złamać. 
Każde z tych uderzeń mogło okaleczyć lub zabić człowieka, nawet ciosy zadawane 
były płazą 
broni. Raz Shea spróbował zripostować, lecz Lemminkainen z kocią zwinnością 
uskoczył w tył. 
Shea poruszał się po okręgu cofając się miarowo i starając się oszczędzać 
oddech. W którymś 
momencie źle stanął i cios krótkiego miecza o mało go nie dosięgnął. Shea 
chwiejnie cofnął się o 
trzy kroki, a w jego uszach rozbrzmiało głośne: — Och! — Belphebe. W końcu 
jednak szaleńczy 
atak stracił nieco na sile. Szpada śmignęła i drasnęła Lemminkainena w 
przedramię.
— Potrafisz ukłuć tą swoją słomką — przyznał bohater. Ponownie się zamachnął, 
lecz tym 
razem niezbyt dokładnie. Shea uchylił szpadę na bok, a potem dźgnięciem z wypadu 
zranił 
Lemminkainena w ramię.
— Jak widzisz — powiedział Shea.
Lemminkainen warknął, ale jego kolejny atak został zatrzymany, gdy czubek 
wszędobylskiej 
szpady wpił się w jego ciało na wysokości przepony. Heros nawet nie spróbował 
sparować 
cięcia, tak było szybkie.
— Co by się stało, gdybym pchnął? — zapytał Shea.
— Chełpliwy przybyszu, muszę przyznać, że szczęście ci sprzyja. — To był tylko 
przypadek.
— Czyżby? W takim razie spróbujmy jeszcze raz.
Brzdęk, ciach, zgrzyt, świst — zagrała broń. Tym razem Lemminkainen, choć w 
dalszym 
ciągu nie zdyszany, wydawał się przesadnie czujny i jakby zasępiony. Po kilku 
skrzyżowaniach 
ostrzy został wytrącony z równowagi i ponownie Shea krótkim sztychem przyłożył 
szpic szpady 
do szerokiej piersi swego przeciwnika.
— To z pewnością nie był przypadek, przyjacielu — powiedział Shea. — Przypadek 
nie 
zdarza się dwa razy pod rząd.
Lemminkainen wsunął miecz do pochwy i pogardliwie machnął ręką. — W walce z 
przeciwnikiem nie przyodzianym w zbroję dzięki tym swoim sztuczkom mógłbyś 
zyskać parę 
minut życia. Ale lud czarnej Pohjoh wyrusza na wojnę w kolczugach i zbrojach. 
Uważasz, że tym 
cienkim rożnem mógłbyś wyrządzić im jakąś szkodę?
— Nie wiem, jakiego rodzaju zbroi używają, ale byłoby dla nich lepiej, gdyby 
szczeliny 
między złączami nie były zbyt szerokie, chyba że chcą zapoznać się bliżej z mym 
orężem.
— Zabiorę cię ze sobą do Pohjoli, nie wiem jednak, czy dla ciebie zrobię użytek 
z mojej 
magii. Możesz być moim sługą.
Shea rzucił spojrzenie Belphebe. Dziewczyna odezwała się.
— Sir Lemminkainenie, zda mi się, że mężowie w tej krainie słyną z ogromnej 
chełpliwości, 
lecz nie jestem pewna, czy ich słowa znajdują odbicie w czynach. Jeśli jednak 
przegrana w 
pojedynku może uczynić kogoś czyimś sługą, ty będziesz mym giermkiem. Wielkie 
byłoby 
bowiem moje zdziwienie gdybyś ty, lub któryś z twych rodaków okazał się lepszym 
ode mnie 
łucznikiem. Shea pohamował rozbawienie.
Belphebe nie była wytrawnym psychologiem, ale wiedziała jak radzić sobie z 
pyszałkami, a 
sztuczka polegała na tym, że należało przewyższyć ich chełpliwością w czym 
uważali się za 
niepokonanych.
Lemminkainen, zmrużywszy nieco powieki, spojrzał na Belphebe i rzekł:
— Harolsjei, cofam propozycję. Patrząc na twą żonę widzę jędzę, której należy 
się 
odpowiednia nauczka! Czekaj tu, rychło powrócę!
Znajdowali się blisko chat. Shea dopiero teraz zauważył szereg nędznie 
przyodzianych 
niewolników, którzy z otwartymi ustami przyglądali się pojedynkowi.
— Moja broń! — ryknął Lemminkainen i niewolnicy cofnęli się trwożnie. Po chwili 
wrócił z 
kuszą pod pacha i garścią bełtów zatkniętych za pasem. Shea zauważył, że broń 
miała stalowy 
kabłąk, miedziany odciąg i okładziny ze srebra. Prawdziwe i na dodatek 
śmiercionośne cacko.
— Haroldzie — powiedziała łagodnie Belphebe — nie jestem pewna, czy potrafię 
pokonać 
tego człeka. Mocna stalowa kusza we wprawnych rękach może okazać się zabójczą 
bronią.
— Daj z siebie wszystko, maleńka. Wykończysz go — rzucił Shea z trochę sztuczną 
pewnością siebie.
— Pragniesz strzelać do nieruchomego celu, rudowłosy bagażu, czy mam polecić 
jednemu z 
mych rabów, aby uciekał, a tym samym dostarczył nam przedniejszej rozrywki?
— Może być nieruchomy cel — powiedziała Belphebe. Sprawiała wrażenie jakby 
jedynym 
ruchomym celem, do którego chciała mierzyć, był Lemminkainen. Heros machnął 
ręką.
— Widzisz ten sęk w płocie o czterdzieści kroków od nas?
— Widzę. Może być.
Lemminkainen uśmiechnął się, naciągnął kuszę i zwolnił cięciwę. Zakończony 
stalowym 
grotem bełt trafił w płot z głośnym trzaskiem o 3, 4 cale powyżej sęka.
Belphebe nałożyła strzałę, napięła cięciwę odciągając ją aż do ucha i po 
sekundzie zwłoki 
wypuściła strzałę. Drzewce musnęło deskę płotu i ze świstem znikło w wysokiej 
trawie.
Lemminkainen uśmiechnął się szerzej.
— Jeszcze raz?
Tym razem sprawił się jeszcze lepiej; jego bełt trafił .deskę ukośnie o cal nad 
sękiem. W 
chwilę potem strzała Belphebe drgając wbiła się w drewno w takiej samej 
odległości, poniżej 
celu.
Lemminkainen wypuścił jeszcze jeden bełt, po czym ryknął:
— Tym razem nie dam się prześcignąć. Wszystko wskazywało, iż nie były to czcze 
przechwałki — jego bełt utkwił ukośnie w samym środku sęka. Belphebe nieznacznie 
zmarszczyła brwi. Naciągnęła cięciwę, przytrzymała przez kilka sekund po czym 
opuściła łuk i 
podniosła ponownie by jednym pełnym ruchem posłać smukłe drzewce ku niewielkiemu 
celowi.
Strzała wbiła się w sęk tuż obok bełtu. Shea powiedział:
— Wydaje mi się, że oboje jesteście równie doskonali… Ej, a może byście tak 
spróbowali do 
tego?
Wskazał ręką olbrzymią wronę, która trzepocząc skrzydłami i kracząc chrapliwie 
wzbiła się w 
powietrze, przelatując ponad łąką.
Lemminkainen uniósł kuszę i wystrzelił. Bełt pomknął ze świstem w górę i zdawało 
się, że 
przeszył ptaka na wylot. W powietrzu zawirowało kilka czarnych piór, lecz wrona 
wyrównawszy 
lot, znów frunęła przed siebie. W tej samej chwili dźwięcząc pomknęła w niebo 
strzała Belphebe 
i dosięgła ptaka przy wtórze mocnego mlaśnięcia. Wrona zniżyła lot i jedna po 
drugiej śmignęły 
kolejne trzy strzały. Jedna chybiła lecz dwie dosięgły celu i czarne ptaszysko 
runęło jak kamień 
na ziemię z trzema strzałami krzyżującymi się w jej truchle.
Lemminkainen aż rozdziawił usta ze zdumienia. Niewolnicy stojący przy chałupach 
zaczęli 
szemrać. Belphebe rzuciła spojrzenie: — Panie, teraz pragnęłabym odzyskać moje 
strzały.
Lemminkainen machnął ręką dając znak sługom, by się tym zajęli. Nagle 
rozpromienił się i 
grzmotnął pięścią w pierś.
— Ja, wesoły Lemminkainen, jestem w dalszym ciągu większym bohaterem — 
stwierdził — 
ponieważ okazałem swą wyższość w dwóch pojedynkach, podczas gdy każde z was 
tylko w 
jednym. Nie sposób wszakże zaprzeczyć, że oboje posiadacie ogromną biegłość we 
władaniu 
bronią i jeśli mi pomożecie, spełnię wasze życzenie i zaśpiewam dla was 
czarodziejskie runy–
pieśni.
3
Kiedy dotarli na miejsce niewielkim orszakiem z niewolnikami dźwigającymi teraz 
ich bagaże 
w drzwiach największej chaty pojawiły się dwie kobiety. Jedna z nich była stara, 
o 
pomarszczonej skórze, drugą młoda, dość hoża dziewoja. Shea miał wrażenie, że z 
odrobiną 
makijażu i w sukni od Mainbochera wyglądałaby na całkiem smakowity kąsek. 
Najwyraźniej 
Lemminkainen miał niezły gust.
Kobiety do kuchni. — powiedział. — Już wkrótce zjemy posiłek, aby nie mówiono, 
że wielki 
Vaukomieli w najmniejszym choćby stopniu uchybił przyjmowanym gościom.
Kiedy obie kobiety zaczęły odchodzić, Belphebe postąpiła naprzód i wyciągnęła 
rękę do 
starszej.
— Łaskawa pani — rzekła — wybacz sir Lemminkainenowi ów pozorny brak ogłady. Nie 
wątpię, że nas sobie nie przedstawił, ponieważ umysł jego zaprzątają kwestie 
wyższej materii. 
Jestem Belphebe z Krainy Czarów, żona tu obecnego Sir Harolda Shea.
Stara kobieta ujęła dłoń Belphebe. Jej oczy napełniły się łzami i wyszeptała coś 
niezrozumiale, po czym odwróciła się i pośpiesznie znikła wewnątrz chaty. 
Smakowity Kąsek 
przedstawiła się:
— Znają mnie jako Kylliki, dziewka z Saari, żona Lemminkainena — oświadczyła — a 
ta 
tutaj to jego matka. Witajcie.
Lemminkainen spojrzał na nią kwaśno
— Kobiety zawsze muszą paplać — mruknął. — Pójdźcie, o goście z Ouhaio, 
usiądźcie 
wygodnie i opowiedzcie o zaklęciu, jakiego sobie życzycie. Muszę poznać nazwiska 
i pozycje 
osób, które pragniecie tutaj sprowadzić; kim byli ich przodkowie, gdzie mogą być 
teraz, 
wszystko co wam o nich wiadomo. Ponadto mimo iż wasza moc w porównaniu z moją 
zdać się 
może znikoma, dobrze byłoby, gdybyście dodali do moich również wasze zaklęcia, 
nie ukrywam 
bowiem, iż ściąganie ludzi z jednego świata do drugiego to wyjątkowo trudne 
zadanie.
Shea zmarszczył brwi.
— O jednym z nich mogę opowiedzieć ci całkiem sporo. Dr Walter Simms Bayard, 
doktorat z 
psychologii, absolwent Uniwersytetu Kolumbia, rocznik — chyba . Urodził się w… 
chyba w… 
Atlantic City, New Jersey… tak mi się wydaje. Jego ojciec, Oswald Bayard był 
biznesmenem. 
Miał dom towarowy w Atlantic City. Zmarł kilka lat temu.
— Osobliwe i szorstkie są wymieniane przez ciebie nazwy, O, Harolu! — rzekł 
Lemminkainen. A matka tego Payarta? Muszę znać możliwie jak najwięcej szczegółów 
na temat 
jego pochodzenia i otoczenia.
Shea udzielił mu niewielu informacji, jakimi dysponował, na temat matki Bayarda 
mieszkającej w Nowym Jorku z drugim synem, którego on, Shea, miał okazję kiedyś 
spotkać.
Lemminkainen zamknął oczy, wytężając pamięć, po czym zapytał:
— A ten drugi, którego pragniesz sprowadzić do krainy bohaterów?
Shea podrapał się po głowie.
— Z tym będzie gorzej. Wiem o nim jedynie, że to detektyw pracujący w naszej 
policji, że ma 
na imię Pete i oddycha przez usta. Musi mieć trzeci migdał albo coś w rym 
rodzaju. Podejrzliwy 
typ, nieszczególnie bystry.
Lemminkainen pokręcił głową.
— Choć powszechnie wiadomo że jestem jednym z największych i najpotężniejszych 
czarodziejów, nie mogę mieć władzy nad kimś, kogo opisano mi tak pobieżnie i 
ogólnikowo.
— Czemu nie spróbujesz najpierw sam sprowadzić tutaj Waltera? — wtrąciła się 
Belphebe. — 
Może w Xanadu, gdzie obecnie przebywa, zdołał dowiedzieć się dostatecznie dużo 
na temat tego 
Pete’a, aby wspomóc Lemminkainena informacjami, koniecznymi do jego zaklęć?
— W porządku, mała. Chyba masz rację. Zacznijmy od Bayarda, Lemminkainenie, o 
Pete’a 
będziemy martwić się później.
W tej samej chwili z kuchni wyszły kobiety prezentując nowe nader szorstkie, 
surowe 
odzienie i emanując aurę służalczej uległości; wszystkie trzy niosły wielkie 
drewniane michy. W 
każdej z nich znajdował się wielki kawał ryżowego chleba, parę wieprzowych 
żeberek i gomółka 
sera wielkości kułaka Shea.
— Jedzcie, ile dusza zapragnie — rzucił Lemminkainen. Niechaj ta mała przekąska 
pobudzi 
wasz apetyt na sutą kolację.
Shea wybałuszył oczy. Zwrócił się do Belphebe:
— Zastanawiam się, co ci ludzie nazywają prawdziwym posiłkiem.
— Musimy pochłonąć całe góry wszelakich wiktuałów by odpowiednio nastawić nasze 
dusze 
na tak ważką podróż — odparł Lemminkainen.
Stara kobieta, jego matka zachlipała:
— Nie jedź, mój synu. Nie jesteś odporny na śmierć.
— Nie, to już zostało zadecydowane — rzekł Lemminkainen z pełnymi ustami. — Choć 
bohater tak mężny jak ja nie potrzebuje pomocy innych, prawdę rzecze stare 
przysłowie, iż nagie 
to plecy, za którymi nie ma ciała brata, a owi przybysze z dalekiej Ouhaioli 
mogą okazać się 
wielce przydatni.
— Przecież obiecałeś, że nie pojedziesz — rzekła Kylliki.
— To było, zanim spotkałem tych nieznajomych z osobliwym mieczem i osobliwym 
łukiem.
Stara kobieta zapłakała, ocierając oczy rąbkiem sukni.
— Nie chcą cię tam. Kiedy tylko dowiedzą się, że przybywasz, rozłożą na twej 
drodze 
magiczne pułapki i ani nieznajomi, ani twa własna siła nie uchronią cię przed 
śmiercią.
Lemminkainen zaśmiał się spryskując blat stołu drobinami sera.
— Strach jest właściwy niewiastom, a i to nie wszystkim — stwierdził spoglądając 
z 
podziwem na Belphebe.
Shea zaczął się zastanawiać, czy trochę się nie pośpieszył przekonując tego 
jelenia, aby 
przyjął ich pomoc.
— A teraz przynieś mi najprzedniejszą koszulę, gdyż nie zamierzam dłużej zwlekać 
z 
pokazaniem wężom z Pohjoli, jak ucztujemy tu, w krainie bohaterów.
Wstał i obszedł stół zbliżając się do Kylliki, a zarazem odchylając rękę w bok. 
Shea 
zastanawiał się, czy bohater zamierzał ją uderzyć, i zachodził w głowę, jak by 
się w takiej 
sytuacji zachować, aczkolwiek Smakowity Kąsek wybawiła go z kłopotu, podrywając 
się 
spiesznie i truchcikiem wybiegając z pokoju.
Lemminkainen wrócił na swoje miejsce przy stole, pociągnął długi łyk piwa i 
otarł usta 
wierzchem dłoni.
— Zajmijmy się naszymi zaklęciami, O Harolu — powiedział uprzejmie. — Muszę 
odczekać 
chwilę, póki wersy nie zaczną płynąć wartkim nurtem.
— Ja również — mruknął Shea wyjmując z kieszeni ołówek oraz kartkę papieru i 
zajął się 
kreśleniem wniosków łańcuchowych. Nie spieszyło mu się, bo stwierdziwszy, że 
element 
poetycki w fińskiej magii był rzeczywiście bardzo silny, domyślał się że 
przygotowania były 
równie długotrwałe.
Belphebe przesunęła się na koniec ławy, gdzie siedziała matka Lemminkainena, i 
zaczęła 
rozmawiać z nią półgłosem. Najwyraźniej osiągnęła pewne wyniki, jako że starsza 
pani 
wydawała się teraz wyraźnie mniej zatroskana i zbolała.
Po kilku minutach wróciła Kylliki niosąc czystą, białą koszulę i odzienie ze 
skóry z naszytymi 
jak łuski metalowymi, zachodzącymi jedna na drugą płytkami, które położyła na 
ławie obok 
Lemminkainena.
Bohater nagrodził ją, sadzając obok siebie.
— Teraz usłyszysz jedno z mych najpotężniejszych zaklęć — powiedział — 
skomponowałem 
je bowiem należycie i sumiennie. Jesteś gotów, Haroldzie?
— Jak najbardziej — rzekł Shea.
Lemminkainen odchylił się do tyłu, zamknął oczy i zaczął i śpiewać czystym, 
donośnym 
tenorem:
Usłysz mię Valterze Payart
Pochwycony w Xanadu czarze.
Ojca twego znam wybornie,
Wszak na imię miał on Osvalt…
Nie była to pieśń, a jednak wydawało się jakby wersy czarodzieja miały swoją 
własną 
melodię.
Osvalt hen z Atlantic City,
Matką twą zaś była Linda
Z New York City Jacksons rodem,
Wiem ja wszystko o tych ludziach…
Mówił tym samym śpiewnym tonem, podczas gdy Shea próbował skupić się na 
sorytach. W 
głębi duszy musiał przyznać, że ten olbrzym wyglądał na całkiem niezłego 
czarodzieja. Miał 
wyjątkowo chłonną pamięć, gdyż nie pominął najdrobniejszej informacji dotyczącej 
biografii i 
koneksji Bayarda, pomimo iż słyszał je tylko raz.
Wersy Lemminkainena napływały coraz szybszymi falami, aż w pewnej chwili, gdy 
głos 
czarodzieja osiągnął największą moc, śpiewne zaklęcie dobiegło końca.
Przybądź tu Valterze Payart
Z kopuł przyjemności Kubli
Do Krainy Kalewali,
Dokąd wzywam cię mym śpiewem.
Już nie możesz mu się oprzeć,
Więc przybywaj tu niezwłocznie
I w tej chwili stań przed nami!
Lemminkainen wykrzyczał ostatnie słowa, wstał i zamachał obiema rękami nad głową 
wykonując całą scenę magicznych gestów.
Szszuuuu!
W powietrzu rozległ się szum, zagrzechotały drewniane miski i nagle w pokoju 
pojawił się 
doktor psychologii Simms Bayard z Instytutu Garadena.
Ale nie stanął przed nimi. Siedział po turecku na podłodze, a na jego podołku 
leżała na wznak 
złączona z nim w roznamiętnionym pocałunku jedna z hurys z Xanadu, mająca na 
sobie równie 
skąpy przyodziewek, jak rewiowa striptizerka w kulminacyjnym momencie występu.
Bayard oderwał usta od warg dziewczyny, aby rozejrzeć się wokoło, z niekłamanym 
zdziwieniem.
— Oto jawny dowód — stwierdził Lemminkainen — żem jest faktycznie największym 
spośród czarodziejów. Nie tylko bowiem mocą śpiewnych rymów sprowadziłem tego 
człeka z 
innego świata, lecz wraz z nim przywiodłem również tę oto dziewkę służebną. O 
Vatar Payarcie, 
zważ, iż powinieneś mi ją podarować w nagrodę za me usługi.
Kiedy Bayard puścił dziewczynę i oboje zaczęli wstawać z ziemi, Belphebe 
pociągnęła Shea 
za rękę.
— Spójrz na Kylliki — rzuciła cicho, prawie szeptem. — Wygląda, jakby chciała 
wydrapać 
komuś oczy.
— Przejdzie jej — mruknął Shea. — Poza tym o ile znam Waltera, śmiem twierdzić, 
że 
przyjmie kapitalny pomysł Lemminkainena z równie wielką aprobatą, jak ja.
— O to mi właśnie chodzi, Haroldzie — Jeszcze bardziej zniżyła głos — Czyż nie 
jest 
prawdą, że w tym kontinuum, jeżeli wiesz wszystko o danej osobie, możesz rzucić 
na nią 
zaklęcie?
— Tak, masz rację, maleńka. O tym nie pomyślałem. Będziemy musieli mieć oko na 
Waltera.
4
Twarz bayarda przybrała z wolna barwę dojrzałej truskawki.
— Posłuchaj, Haroldzie — rzekł — te twoje sztuczki…
— Wiem — mruknął Shea — właśnie się aklimatyzowałeś.
Belphebe zachichotała, a Lemminkainen parsknął śmiechem.
— Odpuść sobie, nie mamy czasu na tego typu gadki. To Lemminkainen. Bohater 
przez duże 
B.
— Bardzo mi miło — rzekł z udawaną wyniosłością Bayard i wyciągnął rękę.
Muskularny mężczyzna, promieniejący uśmiechem po tak obiecującym wstępie, zdawał 
się 
tego nie zauważyć, ale siedząc na lawie, kurtuazyjnie skłonił głowę. Shea uznał, 
że zwyczaj 
podawania ręki na powitanie najprawdopodobniej nie był znany w tym kontinuum.
Bayardowi chyba nie przyszło to na myśl. Zasępił się srodze, zmarszczył brwi, i 
objąwszy 
ramionami swoją hurysę burknął: — To panna Dunyazad — pani Shea, pan Harold 
Shea. A 
teraz, Haroldzie, gdybyś zechciał powiedzieć mi, jak wyrwać się z tego 
norweskiego domu 
wariatów, byłbym ci wielce zobowiązany. Nie mam ci naturalnie za złe, że mnie tu 
ściągnąłeś, 
nie mniej nie podzielam twego zamiłowania do gonitwy za przygodą.
— To nie Norwegia, lecz Finlandia — poprawił Shea z uśmiechem. — I wątpię, aby 
udało ci 
się stąd wydostać. Nie sądzę, aby ci wyszło na zdrowie, gdybyś pojawił się w 
Instytucie 
Garadena z panną Dunyazad, natomiast bez gliniarza Pete’a. Tak przynajmniej 
uważamy ja i 
Belphebe. Nawiasem mówiąc, mam nadzieję, nie dał się wbić na pal ani nic w tym 
rodzaju?
Bayard nieco się uciszył, a hurysa mocniej przytuliła się do niego.
— Och, robi, co może, a choć nie może wiele, mimo wszystko bardzo się stara. To 
doprawdy 
prawdziwy prezbiterianin, diakon swego kościoła. Ostatnio, jak słyszałem, 
próbował wyjaśnić 
jednej dziewcząt doktrynę grzechu pierworodnego. A propos, czy można tu zjeść 
coś 
konkretnego? Mam już po dziurki w nosie tych kleistych paskudztw, jakimi karmili 
nas w 
Xanadu.
Lemminkainen ziewnął szeroko ukazując migdałki i jeszcze trochę więcej. Wreszcie 
z 
kłapnięciem zamknął usta.
— Prawdą jest, szlachetni goście, że zmęczony czarowaniem całkowicie zapomniałem 
o 
powinnościach gospodarza. Kylliki! Matko! Przygotuj wieczerzę! — Policzył gości 
na palcach. 
— Dwa tuziny kaczek powinny wystarczyć. Valtarpayarcie, widzę, że twa służka 
jest 
przyodziana jak do kąpieli, czy pragnie, by ją dla niej przygotowano?
— Nie — odburknął Bayard. — Ale wydaje mi się, że przydałoby się jej odzienie, 
jeśli tylko 
macie tu jakieś na zbyciu. Nieprawdaż, moja droga?
Dunyazad niepewnie pokiwała głową, a gdy Lemminkainen rykiem zażądał odzienia, 
Bayard 
podprowadził ją do ławy. Shea zauważył, że starał się ją posadzić możliwie 
najdalej od 
Lemminkainena.
— Nie chcę się czepiać, Haroldzie — rzekł Bayard — ale nie rozumiem, dlaczego 
konieczne 
było, abyś włączył mnie w kolejną z twoich eskapad.
Shea wyjaśnił magiczne przyczyny flankowego ataku na Xanadu.
— W dalszym ciągu jednak nie mamy policjanta Pete’a, a jeżeli chcielibyśmy 
powrócić do 
Ohio, lepiej byśmy zrobili pojawiając się tam w komplecie. Co o nim wiesz? To 
Irlandczyk, tak?
— Skądże! Sporo z nim rozmawiałem i zdołałem dowiedzieć się, że pomimo iż jest 
prezbiterianinem, naprawdę nazywa się Brodsky i jest Irlandczykiem tak samo jak 
Jawarharlal 
Nehru. Chciałby być Irlandczykiem i dlatego opowiada irlandzkie dowcipy i śpiewa 
irlandzkie 
piosenki. Z polipem czy co tam zalega mu w kulfonie, jego wyniki są jednak 
mizerne i nie 
przyjęliby go do Metropolitan Opera.
Pojawiła się Kylliki pachnąca pieczoną kaczką, niosąc długą, luźną suknię, którą 
raczej 
rzuciła, niż podała Dunyazad. Lemminkainen przez długą chwilę bacznie i z 
podziwem 
obserwował hurysę, która się ubierała. Po czym ziewnął i rzekł:
— Krótka jest opowieść, jaką mnie uraczyłeś na temat tego Piita, którego 
szukasz.
— Dobrze — wtrącił Bayard. — Zobaczmy, co o nim wiemy. Za sprawą Duponta dostał 
awans na detektywa drugiego stopnia. Słyszałem to z tuzin razy. Jego matka miała 
na imię Maria, 
a ojciec, również Pete, był murarzem i chciał, aby syn, kiedy dorośnie, 
prowadził bar. On sam 
zawsze pragnął zostać zawodowym futbolistą. Czy to wystarczy?
Lemminkainen ze smutkiem pokręcił głową.
— Tylko tak wielki zaklinacz jak ja mógłby pokusić się o próbę rzucenia czaru 
przejścia 
dysponując tak małą ilością danych. A nawet ja muszę przedtem odbyć całonocne 
medytacje, 
gdyż zadanie, jakie mnie czeka, jest zaiste przeogromne.
— Czemu nie teraz? — szepnął Bayard do Shea. — Chciałbym zobaczyć, jak się to 
robi. 
Może mógłbym to jakoś wykorzystać.
— Nic z tego, Walterze. Serio. — Shea pokręcił głową. — Nie wiesz podstawowych 
rzeczy 
na temat magii. Ma ona racjonalne zasady, ale opiera się na zupełnie innych 
prawach logiki niż 
te, które znamy. Poza tym nie radziłbym ci być w pobliżu, kiedy Lemminkainen 
zacznie 
wyławiać Pete’a z Xanadu. Wypracowałeś w ten sposób niemały potencjał magiczny. 
Istnieje 
możliwość, że jeśli Lemminkainen przeniesie Pete’a do tego świata, a ty będziesz 
znajdował się 
zbyt blisko, zostaniesz przeniesiony na powrót do Xanadu, po linii osłabienia, 
utworzonej przez 
zaklęcie sprowadzające. Pamiętasz, jakie mieliśmy kłopoty, kochanie?
— Oczywiście, mój mężu — odparła Belphebe. — Ale nie frasujmy się tym teraz, 
gdyż 
właśnie podano wieczerzę.
W tej chwili pojawił się orszak złożony z siedmiu służących. Każdy z nich niósł 
drewnianą 
tacę, na której stos chleba otaczały trzy w całości upieczone kaczki, z 
wyjątkiem jednego, który 
obsługiwał Lemminkainena. Ten miał aż sześć. Kiedy bohater pochłonąl ostatnią, w 
tym także 
jedną odstąpioną przez sytego już Shea, ponownie ziewnął i burknął:
— Harolu, przyjacielu i pomocniku wesołego Lemminkainena, dzisiaj będziesz spać 
w jego 
łożnicy. Czy zaprowadzisz do niej Pelviipi? Co do pozostałych gości, mogą ułożyć 
się na 
spoczynek na ciepłych niedźwiedzich skórach przy kominku. Pójdź, Kylliki, i 
zaprowadź mnie 
do łóżka, gdyż nie dotrę tam o własnych siłach.
Shea stwierdził, że zaklęcie musiało srodze uszczuplić siły chełpliwego osiłka, 
widział, jak 
potężny mężczyzna chwiał się na nogach zmierzając ku komorze sypialnej, niemniej 
jednak 
cieszył się, iż Lemminkainen dotrzymał swojej części umowy, nawet jeśli 
posługiwał się tą 
fałszywą poezją.
Jeden ze służących trzymający w ręku trzcinową pochodnię zaprowadził Shea i 
Belphebe do 
łożnicy na końcu wielkiej chaty. Była nieco większa niż pulmanowski wagon i z 
braku poduszek 
musieli podłożyć sobie pod głowy zrolowane ubrania.
* * *
— Co się dzieje, do cholery? — mruknął Shea siadając sztywno i przechylając ucho 
w stronę 
nóg łóżka.
Belphebe zachichotała.
— Mój najmożniejszy i przemiły panie wygląda na to, że bohater i jego małżonka 
kłócą się w 
swych domowych pieleszach. Ha! Właśnie nazwala go ropuszym pomiotem.
Shea zerknął na przepierzenie oddzielające ich od komory Lemminkainena.
— Cóż, mam nadzieję, że wkrótce skończą — stwierdził. Ty masz tak wyszkolony 
słuch, że 
rozumiesz, co mówią, i możesz się tym radować, ale dla mnie to tylko piekielny 
jazgot i hałas.
Rzeczywiście kłótnia skończyła się niebawem. Teraz jednak okazało się, że skóry 
renów 
służące im za przykrycie są zbyt cieple, bez nich zaś było zdecydowanie za 
zimno. Poza tym 
maty ze słomy przypominały plastyczną mapę Himalajów, a Harold nie przywykł spać 
w pokoju 
bez okien, nawet jeśli przez szpary w ścianach wpływało dostatecznie dużo 
powietrza.
Coś zaskrobało do drzwi.
Shea nasłuchiwał przez chwilę, po czym próbował zasnąć.
Coś znowu zaskrobało, tym razem był to wyraźny sygnał: raz dwa, trzy.
Shea usiadł prosto w łóżku wielkości pulmanowskiej koi, następnie 
prześlizgnąwszy się do 
drzwi, nieznacznie je uchylił, W głębi chaty, przed dogasającym kominkiem leżały 
dwie skąpane 
w czerwonym blasku postacie — Bayard i Dunyazad. Światła było dość, aby Shea 
zdołał 
dostrzec kulącą się przed drzwiami sylwetkę Smakowitego Kąska, Kylliki. 
Przyłożyła palec do 
ust i skinęła na niego.
Serce Shea przeszyło uczucie grozy, gdy pomyślał, że znalazł się w rękach 
groźnej 
morderczyni wilczycy, ale Kylliki rozwiała jego obawy i wątpliwości uchylając 
drzwi szerzej.
Obudziła Belphebe i przysiadła na łóżku. Kiedy oboje przycupnęli obok niej, 
nachyliła się i 
rzuciła teatralnym szeptem:
— Szykuje się zdrada.
— Ho ho — mruknął Shea. Jakiegoż rodzaju?
— Mój mąż, bohater Kaukomieli. Któż zdoła mu się oprzeć?
— Nie wiem, ale mimo wszystko możemy spróbować. Co zamierza?
— Właśnie się dowiedziałam. Będzie próbował uniknąć rzucenia kolejnego czaru, 
mającego 
sprowadzić tu z innego świata waszego drugiego przyjaciela. Podobne magiczne 
sztuczki zawsze 
go osłabiają i wyczerpują, jak mogliście przekonać się na własne oczy tego 
wieczoru.
— Dlaczego… — zaczął Shea sięgając po szpadę. Belphebe weszła mu w słowo:
— Wstrzymaj się Haroldzie, zda mi się, że ta sprawa wymaga raczej sprytu niż 
przemocy. — 
Zwróciła się do Kylliki: — Czemu nam o tym powiedziałaś? Nie twoją jest rzeczą, 
czy ów Pete 
zostanie tu sprowadzony, czy też nie.
W ciemności wyraźnie usłyszeli zgrzytnięcie zębów dziewczyny.
— Z powodu drugiego skrzydła ptaka jego myśli — wybuchnęła. — Zamiast do Pohjoli 
wybierze się na jeziora z tą bezwstydną diablicą, która nie nosi przyodziewku.
— Dunyazad. Co chcesz, abyśmy uczynili?
— Wyjedźcie — odrzekła Kylliki. — Zabierzcie go do Pohjoli. O świcie. To 
mniejsze zło.
Shea pomyślał o potężnej jak beka, piersi Lemminkainena i grubych niczym pniaki, 
sękatych 
ramionach.
— Nie mam pojęcia, jak moglibyśmy przekonać go do czegoś, na co sam nie miałby 
ochoty 
— stwierdził.
Kylliki położyła mu rękę na ramieniu.
— Nie znasz mojego pana. Tej nocy, wskutek parania się magią jest słabszy niźli 
nowo 
narodzone źrebię renifera. Mam linę. Zwiąż go, póki leży ogarnięty niemocą i 
wywieź stąd.
— Zda mi się, Heroldzie, że ona ma coś, co pomoże nam uporać się z kłopotami — 
powiedziała Belphebe. Jeśli dzisiejszej nocy zwiążemy Lemminkainena, możemy 
trzymać go w 
niewoli, dopóki nie rzuci zaklęcia sprowadzającego tu Pete’a. A wówczas będzie 
mniej skłonny 
do tego, by myśleć o zemście.
— Masz rację, maleńka — przytaknął Shea podnosząc się i sięgając po spodnie. — W 
porządku, ruszajmy. Ale myślę, że przyda się nam pomoc Waltera.
Obudzenie Waltera było trudniejsze niż mogło się wydawać. Po przedłużonym 
urlopie w 
Xanadu spał snem sprawiedliwego i potrząsanie wywołało jedynie serię 
przeciągłych chrząknięć 
zadowolenia. Spod niedźwiedzich skór wyjrzała jednak głowa Dunyazad i omiótłszy 
krowimi 
oczyma stojących nad nią troje nocnych gości, nie odezwała się ani słowem, nawet 
gdy Kylliki 
zasyczała na nią jak kotka. Shea uznał, że Dunyazad musiała być, najogólniej 
mówiąc, słodką 
idiotką.
Zdawało się, że trwało to całe wieki, ale Bayard zdołał w końcu oprzytomnieć i 
podążył za 
Shea do komory Lemminkainena, gdzie w świetle trzcinowej pochodni Kylliki 
ujrzeli leżącego 
na posłaniu, całkiem ubranego i chrapiącego jak tartak bohatera. Nawet nie 
drgnął, gdy Shea 
ostrożnie uniósł jego nogę, by ścisnąć ją rzemieniem, i tylko rytm jego 
posapywania zmieniał się, 
gdy turlali nim, by obwiązać niczym indyka szorstkimi, grubymi pętami.
Kylliki powiedziała:
— To się nie spodoba jego matce, tej starej wiedźmie. Ona nie chce dopuścić, aby 
synalek 
wymknął się spod jej kontroli. Poza tym nie przejmuje się niczym. Mogłabym jej 
powyrywać 
wszystkie kudły!
— Czemu nie miałabyś tego zrobić? — poddał Shea ziewając.
— Dobrze, a teraz, maleńka, chodźmy się troszkę zdrzemnąć.
Wyrwał się z drzemki trwającej zdawałoby się dziesięć minut i pognał za Bayardem 
do 
sąsiedniej komory, obudzony majestatycznymi, godnymi bohatera rykami.
Lemminkainen turlał się po podłodze, klnąc na czym świat stoi i usiłując 
rozluźnić pęta, 
podczas gdy Kylliki wykrzywiając zmysłowe usta w pogardliwym grymasie szczodrze 
obrzucała 
go inwektywami. Nagle bohater rozluźnił się i z uśmiechem na ustach zanucił:
Wypełniłem swą powinność
I żądania wasze wszystkie,
Wy mi za nie odpłacacie
Lżąc mnie w moim własnym domu?
Jeszcze patrzeć będę snadnie,
Jak wy wszyscy, nieznajomi,
Z wyjątkiem zacnej Dunyazad
W czeluść Many powpadacie
Ina dno Królestwa Hüsi.
Czy sądzicie, że ta lina
Może jakoś mnie powstrzymać,
Mnie, Kaukolainena maga?
Tylko patrzeć, jak z mych członków
Te rzemienie w mig opadną!
Shea spojrzał — rzeczywiście. Pęta wokół stóp zaklinacza rozluźniły się. 
Usiłował wymyślić 
przeciwzaklęcie.
— Ej, ty, przestań! — ryknął Bayard. — Wydawało się, że zwraca się do miejsca 
oddalonego 
o stopę lub dwie od Lemminkainena.
— Co przestań? — spytał Shea.
— Rozwiązywać go. — Ale jeśli ta magia…
— Magia, dobre sobie. Mówię o staruszce.
— Jakiej staruszce? — mruknął Shea.
— Chyba to matka Lemminkainena. Jesteś ślepy?
— Najwyraźniej tak. Chcesz powiedzieć, że ona tam jest, niewidzialna i 
rozwiązuje go?
— Oczywiście, ale ona wcale nie jest niewidzialna.
Zwoje rzemieni rozluźniły się i opadły ze stóp, kostek i kolan.
Lemminkainen uśmiechając się triumfalnie targnął całym ciałem i wstał.
— Zrób coś, na miłość Boską, powstrzymaj ją — krzyknął Shea.
— Co? A, tak, chyba powinienem…
Bayard podszedł do miejsca, gdzie stał Lemminkainen, lecz schwytał tylko 
powietrze. Rozległ 
się krzyk i o dwie stopy przed bohaterem zmaterializowała się jego matka, włosy 
opadały jej na 
oczy, łypała gniewnie na unieruchamiającego jej dłonie Bayarda. Kylliki 
spojrzała na nią.
— Spokojnie, spokojnie — rzekł Shea. — Nie zamierzamy skrzywdzić pani syna. 
Pragniemy 
jedynie, by wywiązał się z umowy.
— To zła umowa. Doprowadzi go do śmierci — stwierdziła starucha.
— A ty zrobisz z niego bohatera pantoflarza — ucięła Kylliki.
— Otóż to — wtrąci! Shea. — Muszę przyznać, że mnie rozczarowałeś, Kauko.
Uśmiech na twarzy Lemminkainena zastąpił posępny grymas.
— Jak śmiesz? — rzucił oschle.
— Sądziłem, że jesteś największym bohaterem Kalewali, ale jak widzę, obleciał 
cię strach 
przed wyprawą do Pohjoli.
Lemminkainen wydał nieartykułowany okrzyk, który po chwili przeszedł w głośny 
ryk.
— Twierdzisz, że jestem tchórzem? Na Jumalę, uwolnij mnie z tych więzów, a 
skrócę cię o 
głowę i udowodnię, że nie lękam się niczego!
— Nic z tego, słodziutki. Najpierw sprowadzisz Pete’a z Xanadu; a potem pogadamy 
o 
zmianie planów.
Bohater zapytał z filuternym uśmieszkiem.
— Czy jeśli sprowadzę z Xanadu waszego przyjaciela detektywa, czy ty, Pajarcie, 
oddasz mi 
zacną Dunyazad?
— Naprawdę nie sądzę… — zaczął Bayard.
— Nic z tego — uciął bezceremonialnie Shea. — Nie było tego w oryginalnej 
umowie. Albo 
zrobisz, co mówię, albo zapomnijmy o całej ugodzie.
— Dobrze więc. Najpierw jednak musisz uwolnić mnie z tych więzów, w przeciwnym 
razie 
moje zaklęcia zawiodą.
Shea zwrócił się do Kylliki.
— Czy mogę mu zaufać? — zapytał.
Uniosła głowę.
— Głupcze! Mój mąż nigdy nie łamie danego słowa… Jednak może rzucić na Payarta 
czar 
nakazujący, by przekazał mu dziewkę.
Shea podszedł do Lemminkainena i zaczął rozwiązywać supły.
— Otóż to, Walterze. A poza tym istnieje niebezpieczeństwo, że mocą zaklęcia 
mógłbyś 
zostać przeniesiony na powrót do Xanadu. Lepiej wyjdź stąd i odejdź możliwie jak 
najdalej od 
chaty. Nie wiem, jaki jest lokalny zasięg tej magii, ale z pewnością nie może 
być zbyt duży.
Bayard pospieszył ku drzwiom. Kiedy pęta spadły z jego ramion, Lemminkainen 
uniósł je nad 
głowę, usiadł i zmarszczył czoło w zamyśleniu. Na koniec rzekł:
— Jesteś gotowy, Haroldzie? Dobrze — zacznijmy przeto. — Odchylił głowę do tyłu 
i 
zaśpiewał:
Znam ja clę Peterze Protsky i z Xanadu przywołuję…
Śpiewał nieprzerwanie. Shea pospiesznie przygotował soryty. Głos Lemminkainena 
stawał się 
coraz mocniejszy, aż w chwili gdy osiągnął poziom przeciągłego ryku, drzwi 
komory otwarły się 
i pojawiła się w nich Dunyazad z pytającym wyrazem na wdzięcznym obliczu.
— Czy widzieliście mego pana? — zapytała.
— …byś w te pędy do nas przybył! — dokończył Lemminkainen na wysokim C.
W powietrzu rozległ się szum; przez chwilę w miejscu, gdzie znajdowała się 
hurysa, widać 
było oślepiający snop iskier, a kiedy zgasły, pojawił się postawny, wysoki, 
mocno zbudowany 
mężczyzna w pomiętym, brązowym, urzędniczym garniturze.
5
— Co to ma być, do diaska? — rzucił Pete, a jego wzrok padł na Harolda Shea. — 
Shea! 
Jesteś aresztowany! Pod zarzutem porwania i stawiania oporu funkcjonariuszowi na 
służbie!
— Myślałem, że już to przerabialiśmy — odrzekł Shea.
— Och, czyżby? Co ty powiesz! Sądziłeś, że możesz zostawić mnie ot tak, w tej 
pochrzanionej krainie baśni, a sam będziesz się napawał wolnością? Świetnie, 
teraz do innych 
oskarżeń dojdzie jeszcze odgrywanie niewybrednego przedstawienia. Jak ci się to 
podoba? Lepiej 
chodź ze mną.
— Ale dokąd? — rzucił Shea.
— Hę? — Pete Brodsky rozejrzał się po pokoju, zerknął na przygarbionego 
Lemminkainena. 
— Rety, co to za syf? Gdzie my jesteśmy?
— W Kalewali.
— To znaczy gdzie? W Kanadzie?
— A oto żona, którą rzekomo porwałem czy zamordowałem — wyjaśnił Shea. — 
Kochanie, 
to detektyw Brodsky. Pete, to Belphebe. Czy wygląda na trupa?
— Naprawdę jest pani ta damą, która zniknęła podczas owego pikniku w Ohio? — 
zapytał 
Brodsky.
— Naturalnie — rzekła Belphebe. — I nie było w tym wcale winy mego męża.
— A po drugie — ciągnął Shea — jesteś poza swoim rewirem. Nie masz tu żadnych 
uprawnień.
— Wy, oszuści, zawsze pogrywacie ostro, co? Tylko że nie słyszałeś chyba o 
prawie 
kontynuacji pościgu. Innymi słowy przez cały czas kontynuuję pościg, który 
rozpocząłem jeszcze 
w Ohio Gdzie jest najbliższy amerykański konsulat?
— Lepiej zapytaj Lemminkainena. On jest tu szefem.
— Ten wielki facet? Mówi po angielsku?
Shea uśmiechnął się.
— W Xanadu dałeś sobie radę, nieprawdaż? Mówisz również po fińsku, nawet choć 
nie 
zdajesz sobie z tego sprawy.
— Dobra. Powiedz mi pan…
Lemminkainen siedział mocno przygarbiony. Słysząc te słowa uniósł głowę.
— Przeniosłem cię stamtąd tutaj. Pozwól mi tedy smucić się w milczeniu — dodał. 
— Za 
moje wysiłki obiecano mi możność zamknięcia w ramionach nadobnej Dunyazad! — 
Spojrzał na 
Shea. — Człowiek złych omenów — burknął. — Gdybym tylko miał dość sił, 
policzylibyśmy 
się.
— Wiele sił zyskuje ten, kto spożywa smakowite jadło — wtrąciła Kylliki.
Na tę myśl Lemminkainen wyraźnie się rozpromienił.
— Czemu przeto tracisz czas gadając po próżnicy, gdy tutaj brakuje strawy? — 
rzucił 
bezceremonialnie, a Kylliki a za nią matka zaklinacza wyszły z komory.
Shea udał się na poszukiwanie Bayarda, by wyjaśnić mu, co się stało z Dunyazad. 
Psycholog 
nie wydawał się zbytnio poruszony stratą.
— Doskonały przykład libido — stwierdził. — Obawiam się jednak, że po pewnym 
czasie 
stałaby się uciążliwa. Ludzie tacy jak ona, obdarzeni niską inteligencją często 
uważają, że urodą 
mogą zaskarbić sobie najwyższe względy.
Wrócił wraz z Shea do chaty na śniadanie.
Lemminkainen zabrał jadło do sypialni, a pozostałych troje zjadło posiłek z 
Peterem 
Brodskym, który błyskawicznie rozprawił się z pieczonym mięsiwem, serem i piwem, 
przypieczetowując biesiadę solidnym czknięciem.
— Może źle was ludziska skapowałem — burknął, wytarłszy usta brudną chustką. — 
Może 
macie rację, ale wolałbym dowiedzieć się czegoś więcej. Opowiedzcie mi po kolei, 
oświećcie 
mnie.
Shea możliwie najdokładniej opowiedział mu, co wydarzyło się w kontinuum Orlanda 
Szalonego Ariosta i dlaczego Vaclav Polacek i dr Reed Chalmers wciąż tam 
przebywają.
— Ale — ciągnął z ożywieniem — nie mogliśmy przecież pozwolić, abyście ty i 
Walter 
Bayard pozostawali dłużej w Xanadu, zgadza się?
— Kapuję — mruknął Brodsky. — Stwierdziłeś, że musisz nas wyciągnąć, bo jak nie, 
skrupi 
się na tobie, zgadza się? Cwaniaczek z ciebie. Co dalej?
Shea opowiedział mu o projekcie Pohjola. Brodsky sposępniał.
— I co? Teraz mamy tam pojechać i zrobić zadymę? Tam będzie kupa ludzi! Jeżeli 
chodzi o 
mnie, wcale mi się to nie podoba. Czemu nie mielibyśmy wrócić teraz prosto do 
Ohio? Załatwię 
jakoś tę sprawę.
Shea pokręcił głową.
— Nie da rady. To nie w moim stylu. Zwłaszcza po tym w jaki sposób nakłoniłem 
Lemminkainena do wypełnienia jego części umowy. Posłuchaj, jesteś w miejscu, 
gdzie działa 
magia i to jest całkiem zabawne. Kiedy dostajesz coś obiecując w zamian coś 
innego, a potem nie 
wywiązujesz się z umowy, musisz liczyć się z tym, że stracisz to, czego 
pragnąłeś.
— Chcesz przez to powiedzieć że jeżeli sobie odpuścisz, Bayard i ja znów wrócimy 
do tego 
luksusowego bajzlu?
— Coś w tym guście.
Brodsky pokręcił głową.
— Masz farta, stary, że jest przy tobie ktoś, kto wierzy w przeznaczenie. Dobra, 
kiedy 
wyruszamy?
— Prawdopodobnie jutro. Lemminkainen zmachał się ściągając cię z Xanadu i do 
rana nie 
podźwignie się z wyra.
— Kapuję — rzekł Brodsky. — To co robimy dzisiaj? Mamy stulić uszy po sobie?
Shea odwrócił się i wyjrzał przez okno.
— Chyba tak — stwierdził. — Wygląda, że się rozpadało.
Był to długi dzień. Kylliki i matka Lemminkainena przychodziły i wychodziły 
zanosząc tace z 
jadłem bohaterowi odpoczywającemu po trudach i od czasu do czasu pozostawiając 
jedną na 
stole w sieni, gdzie Brodsky i Walter Bayard rozpoczęli nie kończącą się dysputę 
na temat 
przeznaczenia, grzechu pierworodnego i kartezjanizmu. Po pewnym czasie Shea i 
Belphebe 
oddalili się, aby nie przeszkadzać im w dyskusji, jako że ani Kylliki, ani matka 
Lemminkainena 
nie były zbyt rozmowne. Miało się już ku zachodowi, niebo wyraźnie pociemniało, 
choć nie 
zapalono jeszcze żagwi, kiedy Bayard i Brodsky podeszli do małżeńskiej pary.
— Posłuchajcie — rzekł detektyw — ja i Bayard trochę pogłówkowaliśmy i 
znaleźliśmy 
całkiem niezłe rozwiązanie. Znasz się na magii. Czemu nie mógłbyś rzucić czaru 
na tego 
Wielkiego Przyjemniaczka, aby odpuścił sobie wycieczkę do Pohjoli, ot tak, po 
prostu sobie 
odpuścił? A potem mógłby jeszcze przenieść nas do naszego świata. Co ty na to?
Shea miał wątpliwości.
— Nie jestem pewien. To dość porywczy zaklinacz i działa na własnym terenie, zna 
wszystkie 
reguły, a ja nie. Poza ty, ostrzegałem cię, co się stanie, gdy spróbujesz złamać 
czarodziejską 
obietnicę.
— Ale posłuchaj — rzekł Bayard — nie proponujemy niczego nieetycznego, nawet w 
kategoriach magii. Sugerujemy jedynie rzucenie zaklęcia, dzięki któremu 
przychyliłby się do 
naszej prośby. Przyjął nasz punkt widzenia. Zyska ogromną sławę za swój wkład w 
uratowanie 
nas, co, o ile mi wiadomo, baśniowi bohaterowie cenią sobie nade wszystko. W 
formie 
gratyfikacji materialnej mógłbyś zostawić mu jeden z waszych artefaktów. Na ten 
przykład swój 
miecz albo łuk Belphebe.
Shea zwrócił się do żony.
— Co ty na to, maleńka?
— Niezbyt mi się to podoba, niemniej nie widzę przeciwwskazań. Zrób, jak 
uważasz, 
Haroldzie.
— Cóż, wydaje mi się, że lepiej robić coś niż nic. — Wstał i dodał: — Dobrze, 
spróbuję.
Zdołał przekonać matkę Lemminkainena, aby opowiedziała mu co nieco na temat 
swego syna 
bohatera, świadom, że jednym z wymagań magii w Kalewali była niemal intymna 
zażyłość z 
osobą lub rzeczą, na którą zamierzało się rzucić zaklęcie. Było to jak 
wpuszczenie mydła do 
gejzera — staruszka zaczęła mleć ozorem w niewiarygodnym tempie i niebawem Shea 
stwierdził, że nie ma takiej pamięci jak Lemminkainen, kilkakrotnie musiał 
prosić o powtórzenie, 
by nie opuścić ważniejszych szczegółów.
Proces ów trwał podczas kolejnego z gigantycznych kalewańskich posiłków. Kiedy 
dobiegł 
końca, Shea zajął miejsce przy kominku i z kuflem piwa zaczął pracować nad 
pieśnią w 
jambicznych tetrametrach, takich jakich używał Lemminkainen. Forma ta była mu 
raczej obca, 
toteż nadwęglonym patyczkiem usiłował zapisać kilka kluczowych słów na podłodze. 
Podczas 
gdy on pracował, pozostali udali się na spoczynek. Bayard już pochrapywał pod 
stertą 
niedźwiedzich skór, kiedy Shea, wreszcie zadowolony, wziął jedną z trzcinowych 
żagwi, ruszył 
do drzwi sypialni bohatera i niskim głosem odśpiewał swoją kompozycję.
Kiedy skończył, coś błysnęło mu przed oczami i zakręciło mu sęc w głowie. Może 
to piwo, 
lecz uznał, że zaklęcie raczej zadziałało i chwiejnym krokiem pomaszerował do 
łożnicy, z trudem 
trafiając przy wkładaniu żagwi do obsady na ścianie.
Belphebe usiadła podciągając skóry pod brodę; wyraz jej twarzy nie był ani 
trochę 
zachęcający.
— Cześć, kochanie — rzekł Shea. Czknął lekko, usiadł na posłaniu i zaczął 
zdejmować buty.
— Wyjdźcie stąd, panie — oznajmiła Belphebe. — Jestem oddaną i wierną żoną.
— Hę? — burknął Shea. — A kto twierdzi inaczej? I po co te nerwy?
Wyciągnął do niej rękę. Belphebe wyślizgnęła mu się i odeszła na sam koniec 
posłania, a jej 
głos nagle przybrał wysoki ton.
— Haroldzie! Walterze! Na pomoc, jestem napastowana!
Shea spojrzał na nią, osłupiały. Dlaczego go unikała? Przecież nie zrobił nic 
złego. I dlaczego 
wołała Harolda, skoro był z nią w łożnicy?
Zanim zdołał wymyślić coś inteligentnego, za jego plecami rozległ się głos 
Bayarda.
— Znowu zaczyna, doigra się, złap go i zwiąż, dopóki nie zjawi się Harold, aby 
się z nim 
porachować. On będzie wiedział co na to zaradzić.
— Czy wszyscy poszaleli? — krzyknął Shea i poczuł, jak Brodsky chwyta go za 
rękę.
Wyrwał mu się i wymierzył detektywowi cios, przed którym jednak ten uchylił się 
lekkim 
ruchem głowy. Potem zgasło światło.
Shea obudził się z przeraźliwym bólem głowy, w ustach czuł nieprzyjemny smak. Za 
dużo 
piwa, a na dodatek był związany skuteczniej niż Lemminkainen ubiegłej nocy. Było 
już po 
brzasku — z zewnątrz dochodził brzęk metalu, to służący krzątał się po domu. 
Dwie sterty 
niedźwiedzich skór leżące obok niego na podłodze musiały być Bayardem i 
Brodskym.
— Ej, wy! — zawołał. — Co się stało?
Chrapanie ucichło, uniosła się głowa i rozległ się głos Brodsky’ego:
— Posłuchaj no, tępaku. Daliśmy ci po łbie, bo sam się o to prosiłeś. Jak nie 
zamkniesz 
paszczy, dostaniesz drugi raz.
Shea sarknął w duchu. Sądząc po bólu, jaki przeszywał jego czaszkę, Brodsky 
musiał dość 
solidnie przygrzmocić mu w łeb pałką. Perspektywa ponownego z nią spotkania 
wcale nie 
przypadła mu do gustu. Nie pojmował jednak, dlaczego wszyscy traktowali go w ten 
sposób — 
chyba że może Lemminkainen rzucił na niego jakiś urok. Tak, właśnie tak musiało 
być, uznał 
Shea i jął się zastanawiać nad odpowiednim do tutejszych warunków 
przeciwzaklęciem. Czyniąc 
to, ponownie zapadł w drzemkę. Obudził go gromki śmiech.
Było całkiem jasno. Wszyscy zebrali się wokół niego, w tym również poważnie 
zatroskana 
Belphebe, śmiech zaś dobiegał z ust Lemminkainena, który, zgięty w pół rechotał 
w niebogłosy. 
Bayard wydawał się zaskoczony.
Pan domu odzyskał w końcu oddech, by wydusić z siebie:
— Przynieś mi cebrzyk wody, Kylliki — ho, ho, ho, a przywrócimy właściwy wygląd 
synowi 
Ouhaioli.
Kylliki przyniosła cebrzyk. Lemminkainen wypowiedział nad nim zaklęcie, po czym 
chlusnął 
wodą prosto w twarz Shea.
— Haroldzie! — zawołała Belphebe. Rzuciła się na ziemię obok prychającego Shea, 
zasypując jego mokrą twarz pocałunkami.
— Drżałam z niepokoju, gdy nie przyszedłeś do mnie poprzedniej nocy. Myślałam, 
że 
wpadłeś w jakąś pułapkę.
— Pomóż mi uwolnić się z tych więzów — rzekł Shea. — Co chcesz powiedzieć, 
mówiąc, że 
do ciebie nie przyszedłem? A jak sądzisz, dlaczego wpakowałem się w tę kabałę?
— Teraz już wszystko rozumiem — stwierdziła Belphebe. — Przybrałeś wygląd 
Lemminkainena. Chciałeś mnie wypróbować?
— Tak — oznajmił Brodsky. — Przepraszam, że cię grzmotnąłem, Shea, ale skąd, u 
licha, 
mogliśmy wiedzieć?
Shea rozprostował zdrętwiałe ręce i potarł zarośnięty podbródek. Poprzedniej 
nocy dołączył 
do zaklęcia słowa: „Jakbyśmy byli bliźniakami” i dopiero teraz uświadomił sobie, 
że popełnił 
błąd.
— Próbowałem rzucić takie małe zaklęcie — stwierdził — i chyba coś mi nie 
wyszło.
— Byłeś bliźniakiem Lemminkainena — rzekł bohater. — Wiedz, o dziwny przybyszu z 
Ouhaioli, że prawa magii mówią nam, kiedy czar jest fałszywie utkany, a wówczas 
wszystkie 
rzeczy stają się inne niż zamierzone. Nigdy nie stawaj w szranki z mistrzem 
magii, dopóki nie 
będziesz mógł mu dorównać. Musisz jeszcze wiele się nauczyć. Matko! Kylliki! 
Musimy coś 
zjeść, bowiem czeka nas długa droga.
Belphebe zwróciła się do Shea:
— Haroldzie, niech to będzie dla ciebie ostrzeżeniem. To stwierdzenie, że jeśli 
zaklęcie nie 
jest dokładne, rzeczy jakimi je pamiętamy, nie będą już takie same.
— Tak, prawa magii są tu diametralnie różne. Szkoda tylko, że nie wiedziałem 
tego ubiegłej 
nocy.
Zajęli miejsca przy stole. Lemminkainen tryskał humorem, podrwiwając z 
zasępionego Shea i 
chełpiąc się, co uczyni z Pohjolanami, kiedy do nich dotrze. Najwyraźniej 
zapomniał o Dunyazad 
czy ostatnich, niezbyt miłych dlań przypadkach.
Jego matka wpadała w coraz większą melancholię. W końcu rzekła:
— Jeśli nie chcesz mnie wysłuchać dla twego własnego dobra, zrób to przynajmniej 
dla mnie. 
Czy gotów jesteś zostawić własną matkę samą i bezbronną?
— Nie potrzeba większej ochrony — stwierdził bohater. — Dam ci jednak wszystko, 
czego 
pragniesz. Zostaną z tobą ten tu Payart i Piit. Chociaż przyznam, że nawet oni 
dwaj nie 
dorównują w jednej trzeciej takiemu bohaterowi jak ja.
— Haroldzie… — zaczął Bayard.
— Co jest, nie jedziemy z wami? — spytał Brodsky.
Lemminkainen stanowczo pokręcił głową.
— Nigdy się na to nie zgodzę. To zadanie dla bohatera. Harolsjei udowodnił, że 
jest całkiem 
wprawnym wojownikiem, a ta oto dziewka okazała się niezgorszą łuczniczką, choć 
nie tak dobrą 
jak ja, ma się rozumieć, ale wy, ropuchy z Ouhaio, co właściwie potraficie?
— Posłuchaj no, tłuku — warknął Brodsky podrywając się na nogi. — Wyjdź na 
zewnątrz, to 
ci pokażę. I wcale się nie przejmuję, że jesteś wielki jak Finn Mc Cool.
Bayard powstrzymał go, kładąc mu dłoń na ramieniu.
— Zaczekaj, Pete. Wydaje mi się, że on ma rację. To, w czym jesteśmy dobrzy, 
akurat w tym 
kontinuum nie cieszy się szczególnym uznaniem, a zatem bylibyśmy znacznie 
bardziej użyteczni 
broniąc tutejszej bazy. — Zerknął na Kylliki. — Poza tym wydaje mi się, że czas 
mógłby 
upłynąć nam całkiem miło. Wątpię, czy którykolwiek z tych ludzi słyszał o 
przeznaczeniu i 
grzechu pierworodnym.
— Masz całkiem niezły pomysł — rzekł Brodsky i usiadł. — Może gdybyśmy dobrze 
spożytkowali ten dar, udałoby się nawrócić kilka duszyczek.
Lemminkainen był już na nogach zmierzając ku drzwiom. Zdjął z kołka długi 
rzemienny lariat 
i znalazłszy się na zewnątrz, ruszył w stronę łąki, gdzie pasły się zwierzęta. 
Zaczęły się 
rozchodzić; bohater zakręcił liną i zarzucił pętlę na rogi najbliższego z renów. 
Następnie, 
śpiewając coś o reniferze Hiisi, ściągnął linę, zarzucając pętlę na szyję 
rogacza. Renifer szarpnął 
całym ciałem — Lemminkainen pociągnął jeden raz i zwierzę padło na kolana. Pete 
Brodsky 
szeroko otworzył oczy.
— Panie! — wyszeptał. — Chyba postąpiłem słusznie rezygnując ze zmierzenia się z 
tym 
osiłkiem.
Lemminkainen ruszył z powrotem przez łąkę ciągnąc renifera za sobą jak 
szczeniaka na 
smyczy. Nagle przystanął i zesztywniał. Shea podążył za jego spojrzeniem, i 
ujrzał stojącego w 
drzwiach największej chaty mężczyznę, zbyt dobrze ubranego jak na sługę i 
pogrążonego w 
rozmowie z Kylliki. Kiedy podeszli bliżej, okazało się, że mężczyzna był prawie 
wzrostu 
Lemminkainena, ale potężniejszy, bardziej krępy, z wielką, siwą jak u Świętego 
Mikołaja, brodą. 
Odwrócił się i rzucił bohaterowi promienny uśmiech; uściskali się serdecznie 
poklepując się 
nawzajem przyjaźnie po piewcach, następnie stanęli w odległości wyciągniętego 
ramienia. 
Przybysz wyrecytował:
Witaj, o, Lemminkainenie,
Czy to prawda, że zamierzasz
Wkrótce Turji kraj odwiedzić,
By z pomocą obcych wojów
Lekcję dać Upotarowi?
Padli sobie wzajem w ramiona i znów poklepali jeden drugiego po plecach.
— Wybierz się ze mną do Pohjoli — ryknął Lemminkainen.
— Nie, wciąż szukam nowej żony! — krzyknął siwobrody i obaj wybuchnęli śmiechem, 
jakby 
usłyszeli właśnie wyjątkowo cięty dowcip.
Brodsky i Bayard zbliżyli się do Shea półgłosem zadając pytania. — Ten stary to 
musi być 
Vejnemejnen, wielki minstrel i zaklinacz — odrzekł Shea.
— Kurczę, gdybym wiedział, gdzie go znaleźć nie musiałbym przystawać na ten 
układ…
— Jaki stary? — zapyta! Bayard.
— Ten, co rozmawia z Lemminkainenem i wali go po plecach. Ten brodaty.
— Nikogo takiego nie widzę — rzekł Bayard. — Toż to tylko gołowąs. Ma jeszcze 
mleko pod 
nosem.
— Co!
— Nie ma pewno więcej niż dwadzieścia lat.
W takim razie musimy mieć do czynienia z czarodziejską iluzją — wykrzyknął Shea. 
— Coś 
się święci. Miej go na oku!
Pseudo–Vejnemejnen usiłował zadawać Lemminkainenowi pytania, ale ledwie wyrzucił 
z 
siebie kolejnych pięć lub sześć linijek wiersza, znów padli sobie w ramiona, 
poklepując się po 
plecach. Nagle w chwili gdy przybysz rozpoczął kolejną deklamację, Brodsky 
skoczył, chwytając 
obcego za nadgarstek gdy ten zaczął opuszczać dłoń. Detektyw wykonał zwinny 
skręt ciałem, 
przeniósł wyprostowaną rękę z unieruchomionym nadgarstkiem nad swoim prawym 
barkiem i 
pochylił się do przodu. Stopy mężczyzny uniosły się w górę i nieznajomy upadł na 
głowę w kępę 
gęstych, wysokich traw, trzymając w dłoni paskudnie wyglądający nóż. Brodsky z 
premedytacją 
przykopał mu w żebra. Nóż wysunął się spomiędzy palców przeciwnika.
Mężczyzna usiadł przyciskając dłoń do boku, a oblicze Świętego Mikołaja 
wykrzywił grymas 
bólu. Lemminkainen wydawał się zdumiony.
— Walter mówi, że ten człowiek nie jest tym, kim się wydaje — rzekł Shea. — 
Spróbuj go 
zmusić, by powrócił do swego pierwotnego wyglądu.
Lemminkainen rzucił śpiewne zaklęcie i splunął na głowę mężczyzny. Pojawiło się 
posępne, 
młode oblicze. Bohater rzekł:
— A więc moi kuzyni z Pohjoli przesyłają mi pozdrowienia z okazji podróży. 
Pochyl głowę, 
szpiegu Pohjoli. — Dobył miecza i kciukiem sprawdził ostrze.
— Ej! — rzucił Brodsky. — Nie możesz go, ot tak po prostu rozwalić!
— A to dlaczego? — spytał Lemminkainen.
— Nic właściwie nie zrobił. Co z waszym prawem?
Lemminkainen pokręcił głową w szczerym zdziwieniu.
— Piit, jesteś zaiste najdziwniejszym z ludzi, a twoje słowa pozbawione są 
znaczenia. 
Szpiegu, pochyl głowę. Czy mam rozkazać mym niewolnikom, aby rozprawili się z 
tobą na swój 
sposób?
— Oni nie mają tu sędziów ani nie urządzają procesów — rzekł Shea do Pete’a. 
Powiedziałem 
ci, że ten facet to tutejsza szycha. On stanowi tu prawo.
Pete pokręcił głową.
— A co z powiązaniami, stary — rzekł, gdy miecz Lemminkainena przeciął ze 
świstem 
powietrze. Głowa mężczyzny z głuchym stuknięciem spadła na trawę, buchnęły 
strugi krwi.
— Słudzy, zakopcie to ścierwo! — zawołał Lemminkainen, po czym odwrócił się w 
stronę 
gości z Ohio.
Shea zauważył, że w jego przebiegłych oczach znów pojawiły się iskierki.
— Zaskarbiłeś sobie wdzięczność bohatera — zwrócił się do Brodsky’ego.
— Nigdy nie widziałem podobnego zapaśniczego chwytu.
— Dżiu–dżitsu — odparł Pete. — Każdy szmondak zna dzisiaj takich sztuczek.
— Pojedziesz z nami do Pohjoli, możesz się nam przydać. — Zlustrował wzrokiem 
całą 
gromadkę. — Który z was jest na tyle wprawny w sztukach magicznych, że zdołał 
przeniknąć 
kokon iluzji — który zawiódł nawet mnie, mistrza zaklinaczy?
— Cóż, chyba ja — stwierdził Bayard nieśmiało. — Tyle tylko, że wcale nie mam 
wprawy w 
magicznych sztukach. Nie tak jak Harold.
— I być może to jest właśnie powodem, Walterze — odezwał się Shea. — Właśnie 
dlatego 
doktor Chalmers nie mógł wydostać się z Xanadu. A pamiętasz, jak zobaczyłeś 
matkę 
Lemminkainena rozwiązującą jego pęta, gdy żadne z nas nie było jej w stanie 
dostrzec? Twój 
racjonalizm — czy coś w tym rodzaju — sprawił, że zaklęcie zmieniające wygląd 
zupełnie na 
ciebie nie podziałało. — Zwrócił się do Lemminkainena. — Ten gość może okazać 
się podczas 
podróży bardziej pomocny niż my wszyscy razem wzięci.
Bohater zamyślił się głęboko. Wyglądało, że myślenie przychodzi mu z ogromnym 
wysiłkiem. 
W końcu przemówił:
— Niechaj zatem tak się stanie; dzięki swym oczom udasz się z nami w tę podróż, 
nie będę 
bowiem ukrywał, o Valterpayarcie, że na drodze do krainy mgieł i ciemności 
czekać nas będą 
rozliczne i osobliwe magiczne przeszkody.
6
Pod kierunkiem Lemminkainena słudzy wyciągnęli największe z czterech sań 
stojących w 
szopie zawalonej uprzężą i różnym innym sprzętem.
— Co to ma być? — spytał Pete Brodsky. — Czy ten wielkolud wybiera się na kulig?
— Wszyscy się z nim wybieramy — odrzekł Shea. — To jedyny sposób, w jaki się tu 
podróżuje.
Detektyw pokręcił głową.
— Jak opowiem o tym po powrocie na komendzie, pomyślą, że zacząłem ćpać. Czemu 
nie 
wymyślą czegoś bardziej fikuśnego? Ej, Shea, może moglibyśmy im pomóc sklecić 
coś fajnego. 
To nie musiałby być żaden złoty bojler, tylko coś, co by głośno i mocno buczało. 
Ci faceci lubią, 
jak sądzę, porządne, głośne brzmienie.
— I tak by nie zadziałało, nawet gdybyśmy mogli to tutaj zbudować — odparł Shea.
— Tak jak twój rewolwer. Musisz pamiętać, że żadna z tych rzeczy nie została 
jeszcze 
wynaleziona.
Odwrócił się, by patrzeć, jak słudzy wynoszą stosy jelenich skór, i wielkie 
worki prowiantu, 
które przymocowali do sań długimi, rzemiennymi pasami. Dwóch wytoczyło beczkę 
piwa i 
dołożyło do całej góry rzeczy. Mogło się wydawać, że renifer Hiisi zaprotestuje 
przeciw takiemu 
obciążeniu, że nie podoła, lecz spoglądając na olbrzymie zwierzę Shea uznał, iż 
zdoła sprostać 
czekającemu je zadaniu. Lemminkainen zawołał, by przyniesiono rzeczy i 
cieplejsze odzienie dla 
Byarda i Brodsky’ego, których dwudziestowieczne ubrania budziły w nim 
nieskrywaną pogardę.
Wreszcie przygotowania dobiegły końca. Wszyscy słudzy wyszli z chaty i utworzyli 
szereg — 
dwie kobiety Lemminkainena stały pośrodku. Ucałował je siarczyście, zawołał do 
pozostałych, 
by siedli na sanie, i sam też wskoczył. Strzelił z bata i wielki renifer z 
wysiłkiem ruszył naprzód. 
Słudzy i kobiety odchylili głowy do tyłu, by zaintonować przeciągły, wysoki, 
smętny śpiew. 
Większość najwyraźniej nie znała słów, a ci co je pamiętali, raczej nie mieli 
słuchu.
— Boże! — rzekła Belphebe — Radam, Haroldzie, że owe pożegnania nie są częstsze.
— Ja również — powiedział Shea, przesłaniając usta dłonią. — Ale Lemminkainena 
najwyraźniej to wzruszyło. Ten olbrzym ma łzy w oczach!
— Szkoda, że z moim kulfonem nie jest najlepiej — burknął Brodsky. — Gdybym 
zaśpiewał 
Matkę Machree, roniliby ślozy całymi kubłami.
— I może dlatego cieszę się, że masz tego polipa czy co ci tam dolega, dzięki 
czemu nie 
możesz śpiewać — wtrącił Bayard i schwycił się sań, gdy renifer Hiisi przeszedł 
w kołyszący 
trucht, a płozy poczęły obijać się i podskakiwać na błotnistej wiodącej na 
północ ścieżce.
— A teraz posłuchajcie… — zaczął Brodsky, gdy nieoczekiwanie gruda błocka spod 
kopyt 
zwierzęcia trafiła go prosto w twarz. — O Jezu! — wrzasnął, po czym zerknął na 
Belphebe. — 
Zapisz to na lodzie, młoda damo, dobra? W całym tym harmiderze zapomniałem, że 
powinniśmy 
wszystko przyjmować z ochotą, co wyłożone nam zostało w księdze Pana, nawet 
jeśli nie jest to 
nam w smak.
Lemminkainen odwrócił głowę.
— Osobliwy jest język Ouhaio — stwierdził. — Lecz jeśli właściwie zrozumiałem, o 
Piit, 
chciałeś rzec, że nikt nie jest w stanie zejść z drogi, jaką mu wytyczono.
— W rzeczy samej — rzekł Brodsky.
— Tedy — zaczął bohater — gdyby ktoś znał odpowiednie inkantacje, mógłby 
przywołać 
duchy przyszłości, by powiedziały mu, co go czeka.
— Nie, nie, wróć… — zaczął Brodsky.
— Jest to możliwe w niektórych kontinuach — ubiegł go Shea.
— Może warto byłoby spróbować również w tym, Haroldzie — powiedział Bayard.
— Jeśli, jak mówisz, wzorzec myślowy jest właściwy, umiejętność przewidywania 
skutków 
oszczędziłaby nam mnóstwa problemów. Czy nie sądzisz, że z twoją magią…
W tej chwili płozy uderzyły w kamień, Shea upadł wprost na Belphebe, jedyną 
osobę w ich 
zespole, która zdołała znaleźć sobie na rozkołysanych saniach miejsce siedzące. 
Droga wcale nie 
była teraz dużo gorsza niż poprzednio, jednak niepokój, jaki ich ogarniał na 
myśl o 
nadchodzących wydarzeniach i podskoki na wybojach skutecznie uniemożliwiły 
dalszą 
rozmowę.
Pnie brzóz i świerków śmigały blisko z obu stron jak bale ostrokołu, baldachim 
łączących się 
w górze gałęzi ukazywał jedynie drobne skrawki nieba w wąziutkich szczelinach 
pośród zieleni. 
Droga biegła zygzakiem — nie, o ile zdążył to stwierdzić Shea, z przyczyn natury 
topograficznej, 
gdyż teren był tu płaski jak deska do prasowania — lecz dlatego, że mało kto się 
tutaj zapuszczał. 
Od czasu do czasu w oddali, pośród rzednących drzew można było dostrzec 
niewielką farmę albo 
jeziorko. Raz napotkali inne sanie ciągnione przez konia i wszyscy musieli zejść 
na ziemię, by 
oba pojazdy mogły przejechać obok siebie.
Wreszcie, kiedy dotarli do jednego z jezior, Lemminknainen ściągnął wodze swego 
wielkiego 
rena i rzeki:
— Zróbmy tu postój, aby się posilić.
Zeskoczył z sań i zaczął gmerać wśród tobołków. Kiedy skończył wreszcie 
pochłaniać 
gigantyczną porcję przekąsek, czknął, otarł usta wierzchem dłoni i ryknął:
— Valterpayarcie i Piicie, pozwoliłem, byście towarzyszyli mi w tej podróży, 
lecz mimo 
waszych umiejętności będziecie dla mnie całkiem bezużyteczni, dopóki nie 
nauczycie się 
walczyć. Zabrałem dla was miecze, więc skoro mamy teraz wolną chwilę, nauczycie 
się ich 
używać pod okiem największego fechmistrza w całej Kalewali.
Wydobył z bagażu dwa toporne, obosieczne ostrza i podał im, po czym usiadł na 
pniu, 
najwyraźniej zamierzając dobrze się zabawić.
— Tnij go, O Valterpayarcie! Spróbuj uciąć mu głowę.
— Ej! — zawołał Shea, spoglądając na spochmurniałe oblicza swoich towarzyszy — 
Nic z 
tego. Oni nie mają na ten temat zielonego pojęcia i ani chybi porąbią się na 
kawałki. Serio.
Lemminkainen odchylił się do tyłu.
— Albo nauczą się fechtunku, albo nie jadą dalej.
— Ale przecież powiedziałeś, że mogą jechać z nami. To nieuczciwe.
— Tego nie było w umowie — stwierdził stanowczo bohater. — Pojechali wyłącznie 
za moją 
zgodą, a teraz właśnie mi się odwidziało. Albo zaczną trenować, albo wrócą do 
domu na 
piechotę.
Wyglądało na to, że nie żartował, i Shea musiał przyznać mu poniekąd rację. 
Belphebe 
wtrąciła jednak:
— W Krainie Czarów, kiedy chcemy nauczyć młodych posługiwania się mieczami, aby 
nie 
zrobili sobie krzywdy, używamy kijów.
Po drobnych perswazjach Lemminkainen przystał na tę zmianę. Obecnie dwaj 
mężczyźni prali 
się radośnie przy wtórze drwiących komentarzy zaklinacza, używając gałęzi 
wyciętych z 
młodych drzewek. Dla ochrony dłonie owinęli kawałkami materiału. Mimo że Bayard 
był 
wyższy i miał dłuższe ręce, natomiast wyszkolony w dżiu–dżitsu Brodsky okazał 
się tak szybki, 
że kilkakrotnie nieźle przygrzmocil przeciwnikowi, a raz uderzeniem w wierzch 
dłoni wytrącił 
mu z ręki kij.
— Tym razem obcięta ręka — rzekł Lemminkainen. — No cóż, przypuszczam, że nie 
każdy 
może być tak wielkim szermierzem i bohaterem jak Kaukomieli.
Odwrócił się, by ponownie zaprząc renifera do sań. Belphebe położyła dłoń na 
ramieniu Shea, 
aby przypadkiem nie wspomniał bohaterowi o ich małym turnieju.
Popołudnie było powtórką porannej podróży przez nie zmieniające się terytorium, 
równie 
monotonne w wyglądzie jak wyboje, na których raz po raz podskakiwały ich sanie. 
Shea nie 
zdziwił się, kiedy nawet Lemminkainen zgodził się, by wcześniej rozbili obóz. 
Wraz z Bayardem 
i Brodskym postawił trójkątny szałas z gałęzi, podczas gdy Belphebe i zaklinacz 
udali się do lasu, 
by ustrzelić coś na wieczerzę.
Obgryzając kości ptaka wielkości kurczaka, smakiem przypominającego kuropatwę, 
Lemminkainen wyjaśnił, że miał odbyć wyprawę do Pohjoli, gdyż dowiedział się 
dzięki czarom, 
że wydają tam wielką ucztę weselną, na którą on nie został, nie wiedzieć czemu, 
zaproszony.
— Rozbijemy przyjęcie, co? — spytał Brodsky. — Nie rozumiem. Dlaczego ich po 
prostu nie 
olejesz?
— To mocno podkopałoby moją reputację — odrzekł Lemminkainen. — A poza tym 
będzie 
to zarazem wielki pokaz magii. Bez wątpienia utraciłbym pokaźną część mych mocy, 
gdybym to 
sobie odpuścił.
— Zawarliśmy układ, że będziemy ci towarzyszyć, sir Lemminkainenie — wtrąciła 
Belphebe 
— i nie chcemy się z tego wycofać. Jeśli jednak na tak wielkiej uczcie będzie 
tyle osób, nie 
wydaje mi się, by nawet nasza czwórka mogła zdziałać więcej od ciebie samego 
Lemminkainen 
wybuchnął śmiechem.
— O, dziweczko. O, zacna Pelviipi, muszę przyznać, że popisałaś się tu 
błyskotliwością. 
Każda magia musi mieć swój początek. Z ciebie i twego łuku mogę utworzyć setkę 
łuczniczek; z 
wprawnego Harolainena szereg tysiąca szermierzy — ale by tego dokonać, musicie 
być obecni 
na miejscu.
— On ma rację, maleńka — stwierdził Shea. — To dobra współczulna magia. 
Pamiętam, że 
Doc Chalmers urządził mi kiedyś wykład na ten temat. Co ty tam masz?
Lemminkainen wyrwał kilka długich piór ze skrzydeł i ogona przerośniętej 
kuropatwy, po 
czym starannie je wygładził. Jego oblicze przybrało podstępny lisi wyraz, który 
Shea już 
kilkakrotnie u niego spostrzegł.
— W Pohjoli wiedzą już zapewne, że zbliża się ku nim największy z bohaterów i 
zaklinaczy 
— oznajmił. — Dobrze przygotować się odpowiednio na wszystko, co może nas 
spotkać w 
drodze.
Włożył pióra do jednej ze swych przepastnych kieszeni, zerknął na ognisko 
jaśniejące w 
gęstniejącym zmroku, po czym poczłapał na swoje posłanie.
— Jestem pod wrażeniem, Haroldzie — stwierdził Bayard — magia w tym kontinuum 
jest 
niepomiernie większa i potężniejsza niż te, z jakimi mieliśmy okazję spotkać się 
do tej pory. A 
skoro Lemminkainen może utworzyć z ciebie tysiące szermierzy, czy inni nie są w 
stanie 
dokonać czegoś podobnego? Powiedziałbym, że to raczej nie wróży nic dobrego.
— Pomyślałem dokładnie o tym samym — mruknął Shea i również ułożył się na 
posłaniu.
* * *
Następny dzień upłynął tak samo jak poprzedni, tyle tylko że Brodsky i Bayard 
byli tak 
zesztywniali, że ledwie zwlekli się ze skórzanych posłań, aby odbyć trening, 
który 
Lemminkainen zarządził przed śniadaniem. Jadąc saniami prawie nie rozmawiali, 
kiedy jednak 
wieczorem zebrali się przy ognisku, Lemminkainen począł opowiadać im o swoich 
wyczynach, 
dopóki Shea i Belphebe nie oddalili się poza zasięg jego głosu.
I tak na okrągło. Piątego dnia południowy trening walki na kije okazał się tak 
dobry, że 
Lemminkainen sam włączył się do walki i kilkoma celnymi ciosami wygarbował 
Brodsky’emu 
skórę. Fakt ten znacznie wpłynął na poprawę ogólnych stosunków — detektyw 
przyjął lanie z 
pokorą; bohater zaś przez cały wieczór tryskał optymizmem.
Następnego ranka jednak, wkrótce po wyruszeniu w drogę zaczął machać ręką 
wypatrując i 
węsząc.
— Co ci się stało? — zapytał Shea.
— Czuję czary, silne czary Pohjoli. Patrz uważnie, Valterpayarcie.
Nie było to konieczne. Wkrótce między drzewami ukazała się wyraźna łuna, a kiedy 
wyjechali 
z lasu, ich oczom ukazało się niezwykłe, jedyne w swoim rodzaju widowisko.
Z prawej strony opadało skręcające w oddali zagłębienie przypominające koryto 
wyschniętej 
rzeki. Miast wody jednak depresję wypełniała ognistoczerwona poświata, a 
kamienie i piach na 
jej dnie lśniły niczym rozpalony do czerwoności metal. Po lewej stronie owego 
fenomenu 
wznosiła się strzelista turnia, na której wierzchołku siedział olbrzymi orzeł, 
wielkości plażowego 
domku.
Kiedy Shea przesłonił oczy przed blaskiem, orzeł poruszył głową i uważnie 
przyjrzał się 
nadjeżdżającym.
— Nie było potrzeby wstrzymywać renifera Hiisi — Lemminkainen zwrócił się do 
Bayarda. 
— Co powiesz na to, oczy Ouhaioli?
— Rozpalony do czerwoności chodnik, który wygląda jak gościniec Piekieł i orzeł 
wielokrotnie potężniejszy od normalnego Jest jeszcze poświata — nie, jest tu 
jedno i drugie, w 
porządku.
Wielki ptak powoli rozpostarł jedno skrzydło.
— Uhm — hm — mruknął — Miałeś rację, Walterze. To…
Belphebe zeskoczyła z sań, zbadała uniesionym palcem kierunek wiatru i poczęła 
napinać łuk. 
Brodsky zerkał wokoło, rozjuszony, ale bezradny.
— Oszczędź sobie strzał zacna Pelviipi — rzekł Lemminkainen. Ja, potężny 
zaklinacz, znam 
kilka bardziej użytecznych sztuczek na tę potworę.
Gigantyczny orzeł wzbił się w powietrze.
— Mam nadzieję — rzekł Shea, że wiesz co robisz, Kauko. — Dobył szpady, choć 
czuł, że 
nie na wiele mogła mu się ona przydać. Nie była dłuższa niż jeden ze szponów 
ptaka i znacznie 
od niego cieńsza.
Orzeł wzleciał spiralnie w górę, po czym zaczął opadać na silnych prądach 
znoszących; 
Bayard aż wstrzymał dech. Lemminkainen nawet nie sięgnął po broń, cisnął w 
powietrze pióra 
wielkiej kuropatwy i ostrym, choć cichym głosem zaczął wyśpiewywać słowa, 
których Shea nie 
mógł zrozumieć.
Pióra przemieniły się w stadko kuropatw, które rozpierzchło się z trzepotem 
skrzydeł, 
brzmiącym jak warkot starego motocykla. Orzeł, znajdujący się niemal tuż nad 
nimi — Shea 
widział ruchy koniuszków skrzydeł i ogon balansujący w powietrzu — wydal 
przeraźliwy skrzek, 
załopotał gwałtownie mknąc w ślad za kuropatwami. Niebawem znikł im z oczu poza 
wierzchołkami gór na zachodzie.
— Oto dowód, żem jest największym z zaklinaczy — rzekł Lemminkainen, wypinając 
pierś 
— Ale czarowanie bardzo mnie trudzi, a przed nami rozciąga się wszak jeszcze 
rzeka ognia. 
Haroldzie, jesteś magiem. Zaradź coś na ten kłopot, podczas gdy ja przekąszę, by 
odzyskać siły.
Shea stał zasępiony, patrząc na strugę czerwieni. Migocące błyski miały nań 
równie 
hipnotyczny wpływ jak dogasające ognisko. Porządna ulewa powinna załatwić 
sprawę; zaczął 
przypominać sobie zaklęcie sprowadzające deszcz, nad którym pracowali z 
Chalmersem chcąc 
usunąć ognistą barierę wokół Zamku Caret podczas ich przygód w świecie Orlanda 
Szalonego. 
Wymówił zaklęcie i wykonał odpowiednie ruchy. Nic się nie stało.
— No i? — rzekł Lemminkainen z ustami pełnymi chleba i sera. Kiedy zaklęcie 
zacznie 
działać?
— Próbowałem — rzekł Shea, zakłopotany — Ale…
— Głupcze z Ouhaioli! Czy muszę uczyć cię twego fachu? Jak możesz liczyć, że 
zaklęcie 
zadziała, skoro go nie wyśpiewałeś?
Zgadza się, pomyślał Shea. Zapomniał, że magia Kalewali była nierozłącznie 
związana z 
muzyką. Jego zdolność wersyfikacji, gesty o których Lemminkainen nie miał 
pojęcia i śpiew 
powinny dać w połączeniu piorunującą mieszankę. Uniósł obie ręce, aby ponownie 
wykonać 
konieczne ruchy i zaśpiewał na całe gardło. Zaklęcie było iście piorunujące. 
Kiedy skończył, coś 
czarnego pojawiło się na niebie nad jego głową, a w powietrzu zaroiło się od 
czarnych, wielkich 
jak śnieg, płatków sadzy. Shea natychmiast odwołał zaklęcie.
— Zaiste, cudowny to mag! — zawołał Lemminkainen kaszląc i usiłując zetrzeć z 
odzienia 
przylegające doń płatki.
— Teraz, kiedy pokazał nam, jak utworzyć sadzę z rzeki ognia, może nauczy nas, 
jak 
sprowadzać mgłę do Pohjoli!
— Nie, nie możesz być tak niewdzięczny wobec mego pana. Twierdzę, że jest 
wprawnym 
magiem — lecz nie wtedy, gdy musi śpiewać, gdyż ma drewniane ucho, jest zupełnie 
niemuzykalny — szepnęła Belphebe i wyciągnęła rękę w geście pocieszenia.
— Gdybym mógł coś wykombinować, żeby zrobić porządek z moim kinolem — rzekł 
Brodsky — może wspólnie jakoś byśmy na to zaradzili.
— A więc muszę zrobić to sam — burknął Lemminkainen. Wylał z kubka zabrudzone 
sadzą 
piwo, nalał nową porcję z baryłki, upił potężny łyk, odchylił się do tyłu, 
pomedytował chwilę i 
zaśpiewał:
Lody hen z gór Sariola
Zbite z dekadowych śniegów,
Wy w lodowce Turji skute,
Co spływacie w dół po zboczach,
By do morza wpaść z łoskotem…
Przez chwilę nie było wiadomo, do czego konkretnie zmierzał. Nagle coś lśniącego 
pojawiło 
się w powietrzu nad ognistym rowem i stopniowo stwardniało migocząc zimnym 
blaskiem. 
Lodowy most!
Kiedy jednak Lemminkainen dotarł do punktu kulminacyjnego swojej pieśni, którą 
miał 
zmaterializować lód i nadać mu zwartą, solidną budowę, coś mu nie wyszło. Most 
rozpadł się na 
kawałki i runął w głąb rozpadliny, by z sykiem zniknąć w chmurach gęstej, 
mlecznobiałej pary.
Lemminkainen z okrzykiem wściekłości cisnął czapkę na ziemię i zatańczył na 
niej. Bayard 
wybuchnął śmiechem.
— Drwisz ze mnie — wykrzyknął zaklinacz — cudzoziemski śmieciu!
Podniósł z ziemi kubek i chlusnął piwem w twarz Bayarda. W naczyniu nie było 
więcej niż 
cal płynu, ale to wystarczyło, by Bayard efektownie się zapienił.
— Nie! — zawołał Shea, sięgając po szpadę, podczas gdy Belphebe ścisnęła w dłoni 
łuk.
Jednakże miast poderwać się gniewnie, czy choćby otrzeć piwo z twarzy, Bayard 
wpatrywał 
się w ognisty rów mrugając oczami i marszcząc brwi. W końcu się odezwał:
— To wszystko jest tylko iluzją! Nie ma tam nic, prócz rzędu małych, torfowych 
ognisk, które 
mają wyglądać na wielką, gorejącą rzekę, a płoną jedynie w kilku miejscach. — 
rzekł Shea. — 
Nie pojmuję, czemu nie dostrzegłem tego wcześniej.
— To chyba alkohol w piwie. Iluzja była tak silna, że nie byłeś jej w stanie 
przejrzeć — rzekł 
Shea — dopóki nie dostał ci się do oczu. Coś podobnego przytrafiło mi się w 
kontinuum 
norweskich bogów.
— Zaklęcia Pohjoli są coraz silniejsze, w miarę jak zbliżamy się do warowni — 
stwierdził 
Lemminkainen, zapominając o gniewie.
— Cóż przeto powinniśmy teraz uczynić? Jestem zbyt wyczerpany rzucaniem zaklęć, 
by 
podjąć trud przełamania tak silnego czaru.
— Moglibyśmy zaczekać do jutra, kiedy odzyskasz dawny wigor — zaproponował Shea.
Lemminkainen pokręcił głową.
— Tam, w Pohjoli będą wiedzieć, co się stało, a jeśli pozwolimy się zatrzymać 
jednemu 
czarowi, następne będą coraz silniejsze i w końcu ugrzęźniemy na dobre. Droga 
stanie się nie do 
przebycia. Jeśli jednak teraz zdołamy się przebić, ich magia znacznie osłabnie.
— Posłuchajcie — rzekł Bayard. — Chyba mam na to rozwiązanie. Jeśli dasz mi dość 
piwa do 
przemywania oczu, mogę poprowadzić. Przejdziemy swobodnie, jest dość miejsca, 
nawet dla 
sań.
Renifer Hiisi prychnął i zaczął stawiać opór, ale Lemminkainen był bezlitosny i 
poprowadził 
go zdecydowanie w ślad za Bayardem idącym wolno, raz po raz maczającym chustkę w 
kubku 
piwa i przykładającym ją do oczu. Shea stwierdził, że choć było nieprzyjemnie 
gorąco, żar był 
zdecydowanie mniejszy, niż się spodziewał — ani oni nie upiekli się na skwarki, 
ani sanie nie 
zajęły się ogniem. Znalazłszy się po drugiej stronie, wspinali się po 
niewielkiej stromiźnie. 
Bayard zawrócił w stronę sań i stanął jak wryty, wskazując na wysoką, uschniętą 
sosnę.
— To człowiek! — zawołał.
Lemminkainen niezdarnie wyskoczył z sań, dobywając miecza. Shea i Brodsky byli 
tuż za 
nim. Kiedy zbliżyli się do sosny, jej gałęzie jakby zapadły się przy wtórze 
cichego szumu; chwilę 
potem ujrzeli przed sobą krępego mężczyznę postawą dorównującemu 
Lemminkainenowi, na 
jego obliczu malował się wyraz nieskrywanej goryczy.
— Tak myślałem, że w pobliżu musi być jakiś zaklinacz, wytwórca iluzji — ryknął 
radośnie 
Lemminkainen. — Pochyl głowę, magu Pohjoli.
Mężczyzna pospiesznie i rozpaczliwie rozejrzał się dookoła.
— Jestem Vuohinen, mistrz, i rzucam wyzwanie — oznajmił.
— Co to znaczy? — spytał Shea.
— Prawdziwy mistrz może zawsze rzucić wyzwanie, nawet znalazłszy się w czyimś 
domu — 
wyjaśnił Lemminkainen. — Ten, kto wygra, zabiera głowę drugiego lub czyni zeń 
swego 
niewolnika. Którego z nas wyzywasz?
Mistrz Vuohinen powiódł wzrokiem po ich twarzach i wskazał na Bayarda.
— Tego. Jaka jest jego domena?
— Nie — odparł ostro Lemminkainen. — Jego domeną jest bowiem patrzenie, 
przenikanie 
wzrokiem wszelkiej magii i jeśli go wyzwiesz, już przegrałeś, bo to on przejrzał 
twój kamuflaż. 
Możesz wybrać tego tu Harola, walczącego cienkim mieczem, albo wojowniczkę 
Pelviipi z 
łukiem, Piita, zapaśnika, bądź też mnie mistrza szerokiego, obosiecznego miecza. 
— Uśmiechnął 
się. Vouhinen ponownie zlustrował ich wzrokiem.
— Nie wiem nic o wąskim, spiczastym mieczu — stwierdził. — A mimo iż wątpię, by 
na 
świecie istniał łucznik choć w połowie tak dobry jak ja, nie znam dla kobiet 
innego 
przeznaczenia, niż zarzynanie ich jak świnie. Wybieram tedy Piita i walkę wręcz.
— A nie wesołego Kaukomieli! — rzekł ze śmiechem Lemminkainen. — Sądzisz, że 
dokonałeś bezpiecznego wyboru. Wiedz jednak, że przybysze spoza Kalewali znają 
wiele obcych 
nam i osobliwych sztuk. Będziesz z nim walczył, Piit?
— Dobra jest — rzekł Brodsky i zaczął zdejmować koszulę. Vuohinen już zrzucił 
swoją.
Krążyli po okręgu zataczając koła rękoma, jak dwie słabo wytresowane małpy. Shea 
stwierdził, że ramiona Vuohinena przypominają opony do ciężarówek, przy nim 
detektyw 
prezentował się raczej mizernie. Nagle Vuohinen skoczył i wykonał chwyt. Brodsky 
ucapił go za 
barki i rzuciwszy się w tył wbił podeszwę stopy w przeponę Vuohinena, by padając 
wypchnąć 
nogę z całej siły w górę; przeciwnik przeleciał nad nim i z ciężkim plaśnięciem 
wylądował na 
plecach.
— Ułożę o tym pieśń! — ryknął śmiechem Lemminkainen. Vuohinen wstał z trudem 
krzywiąc się z bólu i gniewu. Tym razem podchodził ostrożniej, a gdy znalazł się 
w odległości 
prawie metra od Brodsky’ego, gwałtownie rzucił się na detektywa; palce jego 
lewej dłoni 
mierzyły w oczy Pete’a. Shea spostrzegł, że Belphebe gwałtownie wstrzymała 
oddech, w tej 
samej chwili Brodsky odrzucił głowę wstecz i z nadzwyczajną szybkością, prawie 
niezauważalnie schwycił zgięty kciuk atakującego swoimi mocarnymi palcami jednej 
ręki, a 
mały palec drugą ręką, po czym przyjąwszy stabilną, mocną pozycję, wykonał silny 
skręt.
Rozległ się trzask; Vuohinen poszybował w powietrzu i wylądował na boku, a kiedy 
usiadł, 
jego twarz wykrzywiał grymas bólu; dotknął uszkodzonego nadgarstka lewej ręki — 
dłoń i palce 
zwisały bezwładnie.
— W Chi był jeden fetniak, który próbował na mnie podobnej i — rzekł przyjaźnie 
Brodsky.
— Masz już dość, czy chcesz jeszcze?
— To była sztuczka — zaskrzeczał Vouhinen. — Mieczem…
Lemminkainen radośnie postąpił naprzód — Życzysz sobie jego głowy jako trofeum, 
czy ma 
ci służyć po kres swoich dni?
— Ach — jęknął Brodsky — przypuszczam, że z tą uszkodzoną grabą nie przyda mi 
się na 
wiele, ale poczekamy, zobaczymy. Niech dochodzi do siebie. Pastor dobrałby mi 
się do skóry, 
gdybym dał mu po łbie pałą.
Podszedł do Vuohinena i przykopał mu z satysfakcją.
— A to za wpychanie paluchów tam, gdzie nie trzeba. Wstawaj!
* * *
Gdy Vuohinen wsiadł do sań zrobiło się jeszcze ciaśniej, a choć, jak powiadał 
Brodsky, 
pociecha zeń, jako ze sługi była niewielka, ulżył im nieco wieczorem przy 
zbieraniu drew na 
ognisko. Trzeba dodać, że zwycięstwo Brodsky’ego znacznie poprawiło jego 
stosunki z 
Lemminkainenem. W dalszym ciągu nalegał, aby Bayard codziennie ćwiczył z 
detektywem — 
doszli do etapu, w którym posługiwali się już prawdziwymi mieczami — ale obecnie 
również 
sam bohater prawie codziennie ćwiczył chwyty, rzuty i pady dżiu–dżitsu. Był 
pojętnym uczniem.
Powietrze pochłodniało; z nozdrzy wędrowców i chrapów rena wydobywały się kłęby 
pary. 
Słońce prawie całkiem znikło za zasłoną chmur. Drzew było coraz mniej, tylko 
nieliczne, sękate i 
poskręcane porastały szczyty małych, trawiastych pagórków. Czasami Belphebe 
przez cały 
wieczór nie mogła niczego upolować. Zwykle na jej łup składały się lub króliki, 
tak więc 
Lemminkainen, zjadłszy swoją część, sięgał do wora z prowiantem.
Sanie sunęły na północ, podskakując na wybojach, brnąc grząskim traktem, aż 
wreszcie 
pewnego popołudnia, gdy pokonali kolejne wzgórze i wyłonili się spomiędzy drzew, 
Lemminkainen zawołał:
— Wielki Jumalo! Spójrzcie tylko!
Przed nimi w poprzek doliny rozciągała się w obu kierunkach niezwykła zapora. 
Rząd 
palików oddalonych o stopę jeden od drugiego zdawał się sięgać horyzontu 
pochmurnego; jednak 
to widok poprzecznych łączy sprawiał, że lodowate ciarki przeszły Shea po 
plecach. Paliki były 
bowiem połączone ogromną ilością węży oplatających się wokół nich i wokół 
siebie, choć nie 
sposób powiedzieć, czy znalazły się tam z własnej woli, czy też ktoś powiązał je 
tak groteskowo.
Kiedy sanie podjechały bliżej, renifer drżąc trwożnie zaczął parskać i bić 
kopytami, węże zaś 
zwróciły głowy ku wędrowcom i jęty syczeć jak tysiąc czajników.
— To musi być złudzenie — stwierdził Bayard — choć obecnie nie widzę niczego 
oprócz 
mnóstwa węży. Daj mi piwa.
Lemminkainen napełnił bukłak z baryłki. Na twarzy Vuohinena pojawił się wyraz 
tryumfu. 
Przyczyna ujawniła się z chwilą, gdy Bayard prysnął sobie płynem do oczu i 
spojrzawszy 
ponownie na to niezwykle ogrodzenie, pokręcił głową.
— W dalszym ciągu wyglądają jak węże — stwierdził. — Wiem, że to niemożliwe, ale 
tak 
właśnie jest.
— Czy nie moglibyśmy po prostu uznać, że to iluzja, i wyrąbać sobie przejście 
mieczami? — 
spytał Shea.
Lemminkainen pokręcił głową.
— Wiedz, o Harolu z Ouhaio, że w tej domenie magii wszystko posiada swoją moc, 
nawet 
iluzja, chyba, że poznasz jej prawdziwe imię.
— Rozumiem. A teraz zmierzamy wprost do Pohjoli, gdzie ich magia jest naprawdę 
silna. Nie 
mógłbyś spróbować sam rzucić jakiegoś zaklęcia, aby zdjąć ten czar, czymkolwiek 
on jest?
— Nie, chyba że zdołam zidentyfikować iluzję — odrzekł bohater.
— Może moglibyśmy podejść do tego praktycznie — rzekł Shea i odwrócił się do 
Belphebe. 
— Co ty na to, żeby spróbować strzelić do jednej z tych bestii? O ile dobrze 
zrozumiałem, 
gdybyśmy zabili choć jedną, powróciłaby do swojej pierwotnej postaci.
— Niezupełnie, o Harolainenie — poprawił Lemminkainen. — Byłby to po prostu 
martwy 
wąż, dopóki nie poznalibyśmy jego prawdziwej formy. A są ich tysiące.
Przez dłuższą chwilę wpatrywali się jeszcze w ten niesamowity widok. Był 
przerażający, ale 
węże najwyraźniej nie miały zamiaru opuścić swych miejsc na palach. Nagle Pete 
Brodsky 
powiedział:
— Ej, mam pewien pomysł!
— To znaczy? — zapytał Shea.
— Ten facet należy do mnie, no nie? — Brodsky wskazał kciukiem Vuohinena.
— Wierzę, że tak, zgodnie z prawami tej krainy — rzekł Shea.
— Jest twoim niewolnikiem — dodał Lemminkainen. — I on maczał paluchy w tej 
magicznej 
sztuczce?
Shea rzekł:
— Wszystko na to wskazuje. To najprawdopodobniej on utworzył rzekę płomieni i 
orła 
olbrzyma.
Brodsky wyciągnął rękę i schwycił Vuohinena za kołnierz.
— W porządku, śmieciu! Jak brzmi prawdziwe imię tej spageciarni na chińskich 
pałeczkach?
— Jau! — jęknął Vuohinen — Nigdy nie zdradzę…
— Cenisz sobie własną głowę? To się zastanów, bo jak nie puścisz pary, to cię o 
nią skrócę. 
Przemyśl to dobrze. — Tu wskazał znacząco na miecz wiszący u boku Lemminkainena.
— Au! — jęknął Vuohinen, gdy detektyw chwycił go mocniej za kołnierz. — Są 
zrobione z 
jagód lingona.
Walter Bayard zawołał: — Faktycznie!
Podszedł do syczącej i szczerzącej kły zapory, sięgnął ręką i oderwawszy łeb 
jednemu z węży, 
zjadł go ze smakiem. Lemminkainen wybuchnął śmiechem:
— Teraz czeka nas już tylko zdejmowanie czarów, a potem posiłek okraszony 
deserem z 
jagód lingona.
Dziękuję ci, Piit, mój przyjacielu.
7
Mur lingonów zmienił się pod wpływem czarów Lemminkainena w splątaną matę 
roślinności, 
za którą rozbili obozowisko. Bohater tryskał humorem, bez przerwy żartując, z 
czego nie śmiał 
się nikt prócz Brodsky’ego, i zarykując się śmiechem z powodu własnej 
przebiegłości, dopóki 
Shea nie zapytał:
— Rany koguta, Kauko, co w ciebie dzisiaj wstąpiło? Zachowujesz się, jakbyś 
wygrał właśnie 
pierwszą nagrodę.
— Czyż nie jest tak, Harolu? Wiem wszak doskonale, że właśnie pokonaliśmy 
ostatnią 
barierę, jaką wzniesiono przeciwko nam, i nazajutrz dotrzemy do Pohjoli, gdzie 
być może czeka 
nas walka.
— Rozumiem, że to ma być najwspanialsza rzecz, jaka się może wydarzyć — rzekł 
Shea.
On sam nie miał równie dobrego nastroju nawet rano, gdy ich oczom zaczęły się 
ukazywać 
pola uprawne, a na nich zwierzęta domowe. Pośród wierzchołków niskich drzew 
dostrzec można 
było teraz rozległe pole. Lemminkainen cmoknął na rena Hiisi, a wielki ren 
zatrzymał się przy 
wolno płynącym strumieniu, ciągnącym się meandrem poprzez bezkształtny 
krajobraz.
Bohater sięgnął do bajowego zawiniątka umieszczonego w tyle na saniach po 
kolczugę i 
włożył ją.
— Dla was, przyjaciele, również mam odzież ochronną — oznajmił — nie gorszą od 
mojej.
Wydobył cztery sięgające bioder kurty bez rękawów, uszyte z podwójnych skór, tak 
sztywno 
wygarbowane, że Shea po jej włożeniu nie mógł się ruszyć. Była ona ciężka jak 
stalowy pancerz, 
choć nie tak niezgrabna i mniej skuteczna, choć, jak sądził Shea, poziom 
metalurgii Kalewali nie 
pozwalał na wykonanie tego typu produktu.
Belphebe włożyła kurtę, po czym natychmiast ją zdjęła.
— O rety! — rzekła. — Możesz zatrzymać swój chitynowy pancerz — sir 
Lemminkainenie. 
Jeżeli mam iść na wojnę, muszę mieć wolne ręce.
Lemminkainen wyjął dla każdego z nich misiurkę z takiej samej grubej skóry, z 
kawałkami 
żelaza na otoku i parą półkolistych pasków, schodzących się na czubku głowy 
noszącego. Te 
były dobrane znacznie lepiej, choć Brodsky miał wrażenie, że nosi kapelusz derby 
bez ronda.
Ponownie wspięli się na sanie. Renifer Hiisi przebrnął strumyk biegnąc w 
kierunku 
niewielkiej grupki chat.
— Ci goście nie żartują! Spójrzcie tylko na te ozdobniki! — zauważył Brodsky.
Shea spostrzegł, że pobliskie wzgórze ozdabiał rząd kołków — było ich z 
pięćdziesiąt — na 
każdym zatknięto odrąbaną ludzką głowę. Głowy znajdowały się w różnym stadium 
rozkładu, 
tylko jeden z palików nie nosił upiornej dekoracji. Stado kruków zerwało się 
skrzecząc, kiedy się 
zbliżyli, a Bayard mruknął:
— Cieszę się, że tylko jedno miejsce jest wolne.
— Już wkrótce przekonasz się, że w Pohjoli pali jest pod dostatkiem — odrzekł 
posępnie 
Vuohinen.
Lemminkainen odwrócił się, uderzył go na odlew w ucho i rzekł:
— A teraz, przyjaciele, zobaczycie, że przystojny Kaukomieli jest równie wprawny 
w magii 
jak w posługiwaniu się mieczem.
Zatrzymał renifera, zeskoczył na ziemię i zebrał naręcze gałązek z poskręcanych 
drzew, po 
czym pomrukując pod nosem, jął układać je w rzędy. W końcu, gdy uznał, że zebrał 
wystarczającą . ilość — cofnął się i uniósł głos, wykonując dłońmi różne gesty. 
Shea wiedział, że 
miały związek z magią, podobne widział w innych kontinuach czasoprzestrzennych, 
ale 
Lemminkainen poruszał się zbyt szybko, aby mógł ogarnąć wzrokiem pełny, 
precyzyjny 
wzorzec. Powietrze zaszumiało i w miejscu, gdzie znajdowała się pierwsza 
gałązka, Shea ujrzał 
swego sobowtóra, włącznie ze szpadą, skórzaną kurtką i obitą metalem misiurką.
Kolejni Haroldowie jeden po drugim pojawiali się na śniegu cały rząd Haroldów 
Shea, którzy 
natychmiast jęli się tłoczyć wokół sań.
Belphebe pisnęła cichutko.
— Czy jestem zaślubiona im wszystkim? — zawołała.
Jednak w tej samej chwili sobowtóry Shea przestały się pojawiać, a ułożone na 
śniegu gałązki 
zaczęły przybierać kolejno wygląd Belphebe. Wojowniczki zmieszały się z 
sobowtórami Shea i 
nagle głos zaklinacza wzniósł się o jeszcze jeden ton, a do powiększającego się 
tłumu dołączyły 
kopie Brodsky’ego, ściskając sobie nawzajem dłonie i poklepując po plecach.
Pieśń Lemminkainena dobiegła końca; sanie otaczała co najmniej setka sobowtórów 
Shea, 
Belphebe i Pete’a. Pozostał tylko jeden Lemminkainen, jeden skwaśniały Vuohinen 
i jeden 
Bayard. Ten ostatni rzekł:
— Świetna robota, Lemminkainen, ale, ale, czy te sobowtóry mogą coś komuś 
zrobić, czy są 
to zwyczajne fantomy? Moim zdaniem prezentują się rześko, ale nie sprawdzałem, 
jak 
wyglądają, z piwem w oczach.
— Spróbuj zmierzyć się z jednym z Piitów, to się przekonasz — odrzekł 
Lemminkainen. — 
Mają pełną moc żywego człeka, dopóki ktoś nie zorientuje się, który z nich jest 
prawdziwy, a 
które są tylko cieniami, i nie rzuci przeciwzaklęcia, używając prawdziwego 
imienia tej osoby.
— Chwileczkę — rzucił Bayard — czy nie towarzyszy nam ktoś, kto może 
zidentyfikować 
ich wszystkich dla Pohjolan? — Wskazał na Vuohinena.
— Do kroćset! — ryknął Lemminkainen. — Nie ulega wątpliwości, żem jest równie 
rezolutny 
jak dzielny, nikt inny bowiem nie pomyślałby, aby zabrać w tę podróż osobę jak 
ty, potrafiącą 
dostrzec w lot ewentualne kłopoty. Piit, Harolu, Pehviipi, musicie zmieszać się 
z pozostałymi i 
wpuścić kilku z nich na sanie, w przeciwnym razie lud Turji was odnajdzie.
Shea przyglądał mu się przez chwilę, po czym rzekł do Belphebe:
— On ma rację, malutka. Zobaczymy się później. — Uścisnął jej dłoń i zeskoczył w 
tłum.
Walter patrzył za nim.
— Nie chcę sam stracić z oczu prawdziwego ciebie — mruknął. Za nimi trzech lub 
czterech 
Brodskych usiłowało jednocześnie wgramolić się do sań. Ten, który wdrapał się 
pierwszy, z 
rozmysłem kopnął Vuohinena.
— Tylko uważaj, śmieciu. Miej się na baczności. Spróbujesz coś wykombinować, to 
gorzko 
pożałujesz — zagroził.
Shea zauważył, że w czasie gdy stadko Brodskych rozprawiając ruszyło zwartą 
grupą za 
saniami, sobowtóry jego i Belphebe dobierały się w pary. Jedna samotna Belphebe 
podeszła i 
ścisnęła go za rękę. Nie mogła być prawdziwa, a jednak jej dotyk wydawał się tak 
chłodny i 
pewny a krok lekki, jakby nią była. Przyszło mu na myśl, że jeżeli w niedługim 
czasie nikt nie 
rzuci przeciwzaklęcia, w kontinuum mieszczącym około trzydziestu pięciu replik 
Shea i 
Belphebe oraz tyle samo towarzyszących im emocji mogą pojawić się poważne 
problemy natury 
małżeńskiej.
— Jedna sprawa, Haroldzie — rzekł Bayard. — Mam wrażenie, — że niezbyt trudno 
dojść do 
przekonania, w jaki sposób nasza obecność może wpłynąć na przebieg wydarzeń. 
Posiadamy 
wszystkie atuty. Wiemy, co stało się w oryginalnej historii, i posiadamy dość 
dokładne 
informacje o nas samych. Wydaje mi się, że można by ułożyć równanie…
— Tak, dla jednej z tych elektronicznych maszyn myślących — odparował Shea.
— Tyle tylko, że nie dysponujemy taką maszyną, a gdybyśmy ją nawet mieli, byłaby 
kompletnie bezużyteczna.
— W Krainie Czarów była kiedyś czarownica — wtrąciła idąca obok Belphebe — która 
ostrzegała ludzi przed niebezpieczeństwem, zaglądając w czarodziejski sposób do 
sadzawki, 
gdzie widziała przyszłość.
— I o to mi właśnie chodzi — rzekł Bayard. — Wszystko wskazuje, że w tym 
kontinuum 
można w magiczny sposób robić rzeczy, których nie jest w stanie wykonać maszyna 
myśląca. 
Gdybyśmy mogli przed rozpoczęciem całej akcji — to znaczy nim dotrzemy na 
miejsce — 
dowiedzieć się — czy wszystko pójdzie po naszej myśli, czy też nie, moglibyśmy w 
razie czego 
zmienić przyszłość, decydując się na inny tryb działania.
— To stek bzdur — rzekł jeden z Brodskych, zrównawszy się z nim.
— Mógłbyś wreszcie zmądrzeć. Wszystko, co się dzieje, od zarania dziejów 
zachodzi z woli 
Boga. Tak mówi Pismo Święte.
— Posłuchaj przyjacielu, wyznawco idei przeznaczenia — mruknął Bayard.
— Z prawdziwą przyjemnością udowodnię ci, że jest inaczej
— Ale nie przy pomocy magii — rzekł Shea. — Jesteś jedynym, na którego ona 
obecnie nie 
działa i jeśli zaczniesz rzucać zaklęcie, możesz utracić swą nietykalność. Ej, 
zauważyli nas.
W stronę jednej z chat, skąd dobiegały odgłosy biesiady, gnał z krzykiem jakiś 
mężczyzna. 
Drzwi otworzyły się w chwili, gdy sanie stanęły, a w otworze pojawiło się kilka 
szerokich, 
okolonych czarnymi brodami twarzy. Shea zauważył, że jeden z jego sobowtórów 
objął 
ramieniem Belphebe, i sam poczuł przypływ dość niedorzecznej zazdrości, na myśl, 
że akurat ta 
mogła być prawdziwa.
Lemminkainen zeskoczył z sań, a tuż za nim Shea, Belphebe i Brodsky, 
unieruchamiając 
Vuohinena chwytem za nadgarstek. Z wielkiej chaty zaczęli wychodzić ludzie, 
stawali naprzeciw 
gromady gości, tworzącej dość dziwny szereg. Wyglądali jak inni Kalewalanie, 
choć byli nieco 
niżsi i mieli bardziej mongoidalne rysy. Uzbrojeni, sprawiali ogólnie 
nieprzyjemne wrażenie. 
Shea poczuł, że jeżą mu się krótkie włoski na karku i wysunął szpadę z pochwy.
Na Lemminkainenie groźny widok najwyraźniej nie zrobił większego wrażenia.
— Bądźcie pozdrowieni, kuzyni z Pohjoli! — zawołał. — Czy chcecie, bym stał na 
dworze 
przed salą biesiadną?
Nikt mu nie odpowiedział, biesiadnicy tylko zmarszczyli czoła.
— Cna Pelviipi — rzekł Lemminkainen — pokaż swój kunszt, niechaj dowiedzą się, 
że 
nieroztropnie sprzeciwiać się przyjaciołom bohaterskiego Kaukomieli.
Jak na komendę, trzydzieści pięć Belphebe umieściło stopy na końcach swych łuków 
i napięło 
cięciwy. Następnie jednocześnie nałożyło strzały, cofnęło się o krok i 
rozejrzało w poszukiwaniu 
celu. W tej samej chwili jeden z kruków z głośnym kraa poderwał się z palisady i 
wzbił się w 
powietrze.
Zabrzęczało trzydzieści pięć zwolnionych cięciw; kruk spadł na ziemię, 
przypominając 
poduszkę do igieł, podziurawiony tyloma strzałami, ile zdołało zmieścić się w 
jego truchle.
— Niezła robota, maleńka — pochwalił Shea, zanim uświadomił sobie, że mówi do 
sobowtóra.
Pohjolanie zdumieli się. Wymienili kilka komentarzy, po czym para zniknęła 
wewnątrz chaty. 
W chwilę później wrócili, I goście poczęli znikać wewnątrz budynku.
— Za mną! — rzekł Lemminkainen — i raźno ruszył za nimi.
Shea przyspieszył kroku, nie chcąc zostać za drzwiami, i dotarł do nich 
równocześnie ze 
swym sobowtórem, który znajdował się w saniach.
— Przepraszam — rzekł drugi Shea — ale przybyłem na to przyjęcie razem z moją 
żoną.
— Ona jest również moją żoną — stwierdził Shea, wybierając na chybił trafił 
jedną z 
Belphebe i przeprowadzając ją przez drzwi za inną parą. Dzięki Bogu kobiet było 
dostatecznie 
dużo, by starczyło dla każdego sobowtóra.
Wewnątrz płonęły trzcinowe pochodnie. W kominku na środku buzował ogień, 
rozjaśniając 
pomieszczenie; zazwyczaj w domach Kalewali panował półmrok. Wnętrze długiej 
chaty 
zastawione było ławami i stołami, przy których siedziały dziesiątki mężczyzn i 
znacznie mniej, 
choć także sporo kobiet. Wszystkie głowy zwróciły się ku nowo przybyłym.
Shea patrzył, jak Lemminkainen zmierza ku środkowej części chaty, gdzie w pewnym 
oddaleniu stał pojedynczy stół, przy którym bez wątpienia znajdowało się 
honorowe miejsce. 
Zajmował je najwyższy Kalewalanin, jakiego Shea miał okazję widzieć, z całą 
pewnością pan 
młody. Obok niego siedziała muskularna kobieta o ostrych rysach i sterczących 
zębach — nie 
ulegało wątpliwości, że była to Louhi, Pani na Pohjoli. Krępy mężczyzna o sennie 
opadających 
powiekach, trzymający pełny kubek, musiał być Panem na Pohjoli. Dziewczyna w 
dziwacznym 
nakryciu głowy ozdobionym koronkami musiała być panną młodą, córką Louhi.
Sobowtór Shea dotknął jego ramienia.
— Jeszcze smaczniejszy kąsek niż Kylliki, no nie? — wyszeptał.
Dziwnie było słyszeć własne myśli płynące z ust sobowtóra.
Lemminkainen podszedł do najbliższej ławy, zrzucił siedzącego na jej skraju 
mężczyznę na 
podłogę. Następnie z tupnięciem postawił ubłocony bucior na ławie i zawołał:
— Bądźcie wszyscy pozdrowieni,
Gdyż na ucztę doń przybywam,
Wielki Panie na Pohjoli,
Hearhenie, zaliż macie
W tym domostwie kubek piwa,
Abym gardło mógł przepłukać,
Gdyż strudzonym po podróży…
Louhi poczęstowała męża kuksańcem w żebra. Mężczyzna zmusił się, by otworzyć 
oczy i, 
głośno chrząknąwszy, odparł:
— Jeżeli zgodzisz się stanąć spokojnie w kącie między garnkami, gdzie wiszą 
podkowy, nie 
będziemy ci niczego wzbraniać.
Lemminkainen roześmiał się, ale widać było, że jest wściekły.
— Zda mi się, że nie jestem tu mile widziany — rzekł i zaśpiewał:
Gdyż nie uraczyliście piwem
Gościa, co wszedł w wasze progi.
— Nie jesteś gościem — zawołała Louhi — ale sprawiającym kłopoty gołowąsem, 
któremu 
nie godzi się zasiadać wśród starszych. Cóż, na Likko, jeśli szukasz kłopotów, 
będziesz je miał!
— Tak? — zapytał Lemminkainen i siadając ciężko na ławie zaśpiewał:
O, niedobra Pani Pohjoli,
Długozęba Pani Pohjoli,
Źle wyprawiasz ucztę weselną,
Na sposób psi ją wydajesz.
Śpiewał dalej, porównując Louhi do najróżniejszych pogardzanych przez wszystkich 
gatunków fauny i rozszerzając zakres porównań na większość jej gości. Wydawało 
się, iż jest to 
rutynowa czynność — przynajmniej takie wrażenie odniósł Harold Shea — inni 
siedzieli w 
całkowitym milczeniu, czekając, aż Lemminkainen skończy.
Z tyłu, za nim duplikat Shea rzekł do Bayarda:
— W porządku, przyznaję, że to może zadziałać, i mieści się ; w granicach praw 
magii. Ale 
jeśli ktokolwiek miałby spróbować, pozwól to zrobić mnie. Nie masz w tych 
sprawach większego 
doświadczenia, Walterze.
— Co mogłoby zadziałać? — zapytał Bayard. Jego bliźniak odparł:
— Walter obserwował Lemminkainena i uważa, że wymyślił „czarodziejską metodę 
określenia przyszłościowych rezultatów na bazie łańcucha teraźniejszych 
wydarzeń.
— Chcę po prostu udowodnić, że predestynacja… — zaczął Bayard.
— Ciii… — szepnął duplikat Shea. — Właśnie zakończyli oficjalne powitania. Pora 
na 
gwóźdź programu.
Pan na Pohjoli otworzył wreszcie oczy i wyśpiewał zaklęcie. Pomiędzy stołem 
honorowym a 
kominkiem pojawiła się sadzawka.
Pan zawołał:
Oto rzeka, byś się napił
I sadzawka do kąpieli.
— Ha, Ha! — ryknął Lemminkainen i odparł:
— Jam nie cielę, które dziewki
Wiodą wnet do wodopoju
Anim byk, co bez ochyby
Pija wodę z nurtu rzeki
Lubo też z błotnistych stawów.
Zniżył ton i bez najmniejszego wysiłku utworzył śpiewnym zaklęciem olbrzymiego 
wołu, pod 
którego kopytami zaskrzypiały niepokojąco deski podłogi. Wół, potoczywszy mętnym 
wzrokiem 
dokoła, jął chłeptać mętną wodę z sadzawki.
Shea rzekł do Belphebe:
— Prawdopodobnie często przebywał w salonach, więc ani trochę się nie przejmuje.
Pan na Pohjoli pracował już przy kolejnym zaklęciu. Rezultatem był wielki, szary 
wilk, który 
spojrzał na wołu i rzucił się na niego. Wół parsknął przerażony, odwrócił się i 
wypadł przez 
drzwi, podczas gdy Pohjolanie przepychali się spiesznie, by zejść mu z drogi.
Wielkie zwierzę wypadło na zewnątrz, wyrywając przy tym część framugi, i znikło, 
a za nim 
wielki basior.
— Zostałeś pokonany w magicznej próbie, o Kaukomieli — prychnęła Louhi. — A 
teraz 
odejdź, bo inaczej spotka cię coś złego.
— Nikt, kto zasługuje na swe imię, nie może pozwolić, by przegnano go z miejsca, 
w którym 
pragnie pozostać — odparł Lemminkainen.
— A już na pewno nie bohater taki, jak ja. Rzucam wyzwanie. Pan na Pohjoli 
wstał. Jak na 
otyłego mężczyznę, poruszał się nader raźno.
— Zmierzmy tedy swe miecze, zobaczymy, który jest lepszy. Lemminkainen 
uśmiechnął się i 
dobył długi obosieczny miecz.
— Nie zostało wiele z mojego potężnego ostrza, gdyż poszczerbiło się na 
roztrzaskiwanych 
kościach. Niemniej jednak pójdź, zmierzymy je.
Gospodarz podszedł do ściany i zdjął z kołka swój miecz. Belphebe stojąca obok 
Shea 
odezwała się:
— Mam nałożyć strzałę na cięciwę?
— Raczej nie — odparł. — Wątpliwe, abyśmy mieli do czynienia z ogólną rozróbą, 
chyba że 
ktoś złamie reguły. A oni, jak zauważyłem, są dość wyczuleni jeżeli chodzi o te 
łuki.
Szermierze stanęli na środku chaty, mierząc swe miecze. Shea spostrzegł, że 
ostrze 
Gospodarza było nieco dłuższe. Goście chcąc patrzeć otoczyli walczących kręgiem, 
ci, z tyłu, 
zaczęli pokrzykiwać by nie zasłaniano im widoku, aby ci, którzy stoją przed 
nimi, usiedli. 
Wreszcie Gospodarz nakazał, by wszyscy wrócili na swoje miejsca.
— I wy, nowo przybyli, również! — zakrzyknął. — Cofnijcie się pod ścianę!
Najwyraźniej to przypomniało o czymś Lemminkainenowi.
— Zanim rozpoczniemy — powiedział — pragnę wyzwać wszystkich tu obecnych na 
pojedynek na miecze z moim towarzyszem Harolem lub do walki zapaśniczej z mym 
kompanem 
Piitem. Oglądanie tych pojedynków, kiedy już skończę z tobą, będzie zaiste 
olbrzymią 
przyjemnością.
Sobowtór Shea rzekł:
— Cóż za szczodrość, nieprawdaż?
Jedna z Belphebe położyła mu dłoń na ramieniu i natychmiast poczuł się lepiej.
— Nie będziesz oglądał żadnych więcej pojedynków — odciął Gospodarz.
— Jesteś gotów?
— Gotów — mruknął Lemminkainen.
Gospodarz dał susa do przodu, unosząc miecz do potwornego cięcia, zupełnie jakby 
serwował 
grając w tenisa. Cios nie doszedł jednak do skutku, ponieważ ostrze z głośnym 
stuknięciem wbiło 
się w belkę stropową. Lemminkainen ciął na odlew, ale jego przeciwnik zwinnym 
susem 
odskoczył w tył.
Lemminkainen ryknął śmiechem.
— Cóż uczyniła ci owa belka — drwił — że tak srogo ją karzesz? Tak zawsze bywa, 
gdy 
maluczcy stają w obliczu prawdziwego bohatera. Pójdź, za mało tu miejsca. I czy 
nie uważasz, że 
twa posoka lepiej będzie widoczna na zewnątrz na trawie?
Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi, przepychając się bezceremonialnie. Gdy 
Shea pospieszył 
za nim, Lemminkainen nachylił się i z filuternym uśmieszkiem na twarzy 
wyszeptał:
— Myślę, że niektórzy z nich są jedynie ułudami. Niech twój przyjaciel Bayard 
obserwuje 
uważnie.
Zanim Shea zdążył odpowiedzieć, nadeszli inni. Na zewnątrz widmowa kompania 
stalą lub 
siedziała na trawie, głośno rozprawiając. Shea zastanawiał się, czy kiedy 
zaklęcie przestanie 
działać, będzie pamiętał, o czym mówili. Żałował, że nie ma w pobliżu .doktora 
Chalmersa — 
były takie chwile, kiedy magia sprawiała dość dużo kłopotów nie mającemu wprawy 
czarodziejowi.
Gospodarz i Lemminkainen zatrzymali się na podwórzu między największą chatą i 
pagórkiem 
ozdobionym rzędem kołków. Kilku niewolników przyniosło olbrzymią krowią skórę, 
którą 
rozłożyli na trawie, zapewniając walczącym lepsze oparcie dla stóp. Lemminkainen 
stanął w 
pozycji na jej skraju, i tupiąc badał powierzchnię skóry. Następnie wskazując 
kciukiem w stronę 
głów rzucił:
— Kiedy skończymy, ostatni pal nie będzie już wstydził się swojej nagości. 
Jesteś gotów?
— Jam jest — odrzekł Pan na Pohjoli.
Shea popatrzył na swych kompanów. Sobowtór Belphebe stojący najbliżej niego z 
rozważnym, wystudiowanym wyrazem twarzy mającym świadczyć, iż pojedynki nie były 
dla niej 
niczym nowym.
Jeden z Brodskych rzeki:
— Shea, może przesadzam, ale te kordelasy nie są sztuczne. Gdybyśmy mogli zrobić 
z tego 
audycję w TV bylibyśmy dość…
— Cii — rzekł Bayard — skupiam się.
Dzyń! — brzęknęly ostrza, gdy Gospodarz zaatakował pierwszy. Jego ostrze 
przecinało 
powietrze z góry na dół i śmigało z boku na bok.
— Cudowne nadgarstki — rzekł jeden z sobowtórów Shea. Lemminkainen nie cofając 
się 
nawet o cal parował każdy cios. W jego stylu walki praca nóg praktycznie nie 
istniała. Walczący 
stali naprzeciw siebie siekąc, jakby rąbali drzewo; co pewien czas odpoczywali 
chwilę, po czym 
wracali do przerwanej, co nieco topornej czynności.
Raz ostrze Gospodarza zsunęło się po ramieniu Lemminkainena, ale dosięgło go pod 
kątem i 
kolczuga należycie spełniła swoje zadanie, odbijając cios w bok. W tej samej 
chwili wymierzył 
cięcie w szyję Gospodarza, którego ów nie zdążył na czas odparować. Z ranki 
pociekła krew.
— Ho ho! — zawołał Lemminkainen. — Hearhenie, Gospodarzu Pohjoli, prawdą jest, 
że twa 
krew jest tak zepsuta i czerwona jak słońce o poranku!
Gospodarz, cofnąwszy się o pół kroku, lekko spuścił wzrok, na ułamek sekundy, 
jakby chciał 
oszacować rozmiar obrażenia. W mgnieniu oka Lemminkainen, zbliżywszy się tak 
szybko, że 
Shea nie zdążył zarejestrować samego ruchu, ciął ponownie. Ostrze rozrąbało 
szyję Gospodarza. 
Głowa zawirowała w powietrzu i spadła zgrabną parabolą, a ciało runęło bryzgając 
krwią na 
rozłożoną krowią skórę. Tłum wydał zduszony jęk. Louhi krzyknęła.
Lemminkainen, uśmiechając się od ucha do ucha, zawołał:
— To tyle, jeśli chodziłoby o bohaterów Pohjoli!
Postąpił naprzód, starannie otarł miecz o spodnie trupa i wsunął ostrze do 
pochwy. Następnie 
podniósł głowę i nadział ją na pusty kół.
— A teraz, parszywcy, dajcie mi piwa! — ryknął.
Shea odwrócił się, by powiedzieć coś najbliżej stojącej Belphebe. Dopiero w tej 
chwili 
przypomniał sobie słowa Bayarda: „Skupiam się”.
Odwrócił się i spojrzał.
Istotnie, dostrzegł towarzysza odwróconego plecami do odbywającego tryumfalny 
marsz 
Lemminkainena. Bayard przykucnął na ziemi nad małą kupką trawy. Shea wydawało 
się, że 
tamten coś mamrocze pod nosem, ze sterty trawy uniosła się w górę smużka dymu.
— Walterze, nie! — krzyknął Shea i rzucił się w jego stronę. Za późno.
Błysnęło, w powietrzu rozległ się szum i w okamgnieniu wszystkie sobowtóry Shea, 
Belphebe 
i Brodsky’ego zniknęły. Shea i Bayard turlając się po ziemi usłyszeli gniewny 
krzyk 
Lemminkainena.
— Głupiec! Kretyn! Zdrajca! Twoje zaklęcie zniweczyło moje. Umowa wygasła!
Shea klęknąwszy spostrzegł, że bohater nie biegnie, lecz idzie, z dobytym 
mieczem w 
kierunku sań. Nikt nie kwapił się, by go zatrzymać.
Od strony, gdzie gromadziła się grupka kibiców Pohjoli, dał się słyszeć na wpół 
zduszony 
krzyk i spomiędzy splecionych ciał wysunęła się noga, ponętna nawet w 
workowatym, ciepłym 
odzieniu.
— Belphebe! — zawołał Shea, podnosząc się z ziemi, i jednocześnie sięgając po 
szpadę. Nim 
jednak zdążył ją wyjąć z pochwy, on również runął pod nawałą ciał. Zdążył tylko 
zwrócić uwagę, 
że atakujący nie myli się zbyt często i że Brodsky powalił jednego zręcznym 
ciosem swojej pałki, 
a potem został kompletnie unieruchomiony i postawiony obok Bayarda.
— Wtrącić ich do twierdzy! — rozkazała Pani na Pohjoli. Wyraz jej twarzy 
świadczył, iż nie 
było to powszechnie uczęszczane miejsce tutejszych rozrywek.
Kiedy związanych jeńców odprowadzano pospiesznie w stronę twierdzy, Shea 
dostrzegł 
niknącego w oddali rena Hiisi, ciągnącego za sobą wielkie sanie.

8
Wszyscy czworo zostali brutalnie ciśnięci na kamienną posadzkę. Shea usłyszał 
trzask 
zamykanych drzwi i szczęk przesuwanych potężnych zasuw. Wstał i pomógł wstać 
Belphebe.
— Nic ci nie jest, maleńka? — zapytał.
— Nie, nic — potarła obolały od czyjegoś zbyt mocnego uścisku nadgarstek. — Ale 
wolałabym znajdować się teraz gdzie indziej.
— Niezłe pudło, nie ma co — mruknął Brodsky. — Możecie mnie pytać, jak się stąd 
wyrwać, 
wiem tyle, co i wy.
Rozejrzał się wokoło, lustrując pomieszczenie słabo oświetlone blaskiem płynącym 
przez 
ośmiocalowe okienko, rzecz jasna silnie okratowane. Samo więzienie zbudowane 
było z 
potężnych pni drzew, a dach wydawał się niezwykle wręcz masywny.
— To ci pech — szepnęła Belphebe. — A co się stało z naszymi sobowtórami, które 
do 
ostatniej chwili tak pięknie zwodziły gospodarzy?
— Walter się nimi zajął — odparł Shea. — Przyznaję, iż cieszę się, że mam tylko 
jedną żonę, 
ale on zbytnio się pospieszył. Coś ty, u licha, powyczyniał, Walterze? Po co ci 
to było?
— Próbowałem — rzekł Bayard — dzięki pewnemu drobnemu zaklęciu zrealizować swoje 
zamierzenie dotyczące przewidywania przyszłości. I muszę przyznać, że 
zadziałało…
— To znaczy? — przerwał Shea.
— Próbowałem dowiedzieć się, kto wygra pojedynek. Na ziemi pojawiły się 
maleńkie, ogniste 
litery, układające się w wyraz „Lem”. Bardzo wyraźne.
— To ci dopiero pomoc — rzekł Shea. — Zwłaszcza, że w chwilę potem nasz 
zaklinacz 
odrąbał tamtemu głowę.
— Zasada została ustalona — skonstatował Bayard. — Skąd miałem wiedzieć, że mój 
czar 
zniesie zaklęcie Lemminkainena? Nikt mnie nie ostrzegł przed taka 
ewentualnością. A nawiasem 
mówiąc, co jest logicznym nexusem pomiędzy tymi dwoma?
Shea wzruszyłramionami.
— Nie mam zielonego pojęcia. Może rozpracujemy to w wolnej chwili. Póki co 
musimy 
jednak obmyśleć jakiś plan, aby się stąd wydostać. Tutejsi ludzie nie są skorzy 
do żartów, a stara 
wiedźma właśnie straciła męża.
Podszedł do małego okienka i wyjrzał. A raczej próbował, gdyż widok przesłaniało 
mu 
znajome, wąsate oblicze; Vuohinen splunął mu w twarz przez kraty.
Shea uchylił się, otarł ramię mankietem i zwrócił się do Brodsky’ego:
— Pete, to twój niewolnik. Może rozkażesz mu, aby…
— Ha! — ryknął Vuohinen — On ma mi rozkazywać? Teraz jestem wolny i polecono mi 
dopilnować, byście wy, cudzoziemscy magicy, stąd nie uciekli, zanim Pani na 
Pohjoli nie 
wymierzy wam stosownej kary.
— To znaczy?
— Nie znam wszystkich szczegółów, ale z całą pewnością kara będzie niezwykła. 
Prawdopodobnie każe was obedrzeć ze skóry, obtoczyć w soli, a potem smażyć na 
wolnym 
ogniu.
Shea cofnął się i rozejrzał dokoła. Ten, kto sporządził plan ciemnicy, zrobił 
dobrą robotę. 
Masywna prostota ścian nakazywała porzucić wszelkie myśli o wyrwaniu się stąd 
powszechnie 
znanymi metodami. Od wewnątrz na przykład, nie widać było obrysu drzwi, przez 
które można 
by się wydostać.
— Znam wasze imiona! — zawołał od okna Vuohinen. — Wasze zaklęcia nie mają na 
mnie 
żadnego wpływu.
Zapewne miał rację. Jednak Shea przyszedł do głowy pewien pomysł. Podszedł do 
okna.
— Posłuchaj — rzekł — jestem mistrzem i wyzywam cię.
Vuohinen pokręcił głową.
— Nie jestem już mistrzem, odkąd przegrałem pojedynek z Piitem, i nie mogę 
podjąć 
wyzwania, dopóki on nie zostanie skrócony o głowę.
— Chwileczkę — rzekł Bayard — a jeżeli…
— Tak — zawoła! Vuohinen — wiem, do czego zmierzacie. Wiedzcie, że dopilnuję, 
aby 
wasze głowy spadły z karków pierwsze, jego zaś ostatnia.
To rzekłszy, odwrócił się i oddalił od okna. Shea rzekł do Brodsky’ego:
— Pete, powinieneś wiedzieć, jak wydostać się z tego miejsca. Jak, twoim 
zdaniem, 
przedstawiają się nasze szansę?
Brodsky, który dreptał wolno wewnątrz celi, postukując i ostuchując, pokręcił 
ponuro głową.
— To naprawdę mocne pudło. Wydostanie się stąd, to nie kaszka z mleczkiem, nie 
wolno nam 
zapominać, że na zewnątrz czyha jeszcze oddziałek groźnie wyglądających osiłków 
z mieczami.
— A nie moglibyśmy zwabić Vuohinena do krat, a potem złapać go i udusić? — 
spytał 
Bayard.
— Po co? — odparł Brodsky. — Co ci to da, oprócz osobistej satysfakcji? On nie 
ma kluczy.
— Śmiem twierdzić, że mamy pewną szansę — wtrąciła Bel—phebe — ponieważ ty, 
Haroldzie, jesteś wprawnym czarodziejem. —Podeszła do okna i zawołała: — Ej, 
Vuohinen!
— Czego ropucho?
— Rozumiem, że jesteś na nas wściekły. Jak możemy liczyć na twe współczucie, 
skoro tak 
okrutnie obeszliśmy się z twoją ręką. Chcielibyśmy jednak naprawić tę szkodę. 
Jeśli opowiesz 
nam coś o sobie, panie, który znasz potężne czary, uzdrowimy cię.
— Starałaś się, maleńka — wyszeptał Shea i uścisnął jej dłoń. — Ale Vuohinen i 
tak cię 
przejrzał.
— I stanę się więźniem waszej mocy? Nic z tego, ręka zagoi się sama i to już 
wkrótce, kiedy 
tylko wasze głowy zostaną zatknięte na palach.
— Twardziel z ciebie, co? — powiedział Shea.
— Owszem, tak.
— Rozumiem — odparł Shea. — Tam, skąd pochodzę, też mamy takich twardzieli, ale 
obawiam się, że nie sięgamy ci do pięt. To pewnie dieta albo coś w tym stylu. A 
nawiasem 
mówiąc, jak osiągnąłeś ten stan? Jakim sposobem stałeś się tym, kim jesteś?
— Ha! — burknął Vuohinen. Podchlebiasz mi, aby później łatwiej ci było mnie 
przekonać, 
bym was uwolnił. Nie jestem taki głupi.
— Wygląda na to — rzekł Bayard — że również zna się na psychologii, nieprawdaż? 
Jest 
uodporniony.
— W świecie nordyckich mitów, kiedy wtrącano mnie za kratki, psychologia 
podziałała — 
westchnął Shea.
— Problem w tym — rzekł Bayard — że to zwierzę jest Finem. W naszym świecie 
Finowie są 
chyba najbardziej upartą rasą. Tak jak Holendrzy, czy na przykład, Baskowie. To 
element ich 
narodowej kultury. Nie sądzę, abyś zdołał się z nim dogadać… Zastanawiam się, 
ile czasu 
jeszcze nam zostało.
— Haroldzie, mój kochany — powiedziała Belphebe — mam wrażenie, że odpowiedź 
mamy 
pod ręką, tyle tylko że znając fragmenty rozwiązania, nie potrafimy dostrzec 
pełnego obrazu. 
Czemu nie mielibyśmy opuścić świata Kalewali tymi samymi drzwiami, którymi 
weszliśmy, 
czyli dzięki magii symboli?
Shea klepnął się po udzie.
— Otóż to! Chwileczkę… Każdy rodzaj magii w tym kontinuum wymaga sporej dawki 
muzyki, a niestety, mój głos zupełnie się do tego nie nadaje. I stąd wszystkie 
kłopoty.
— Co do mnie, obawiam się, że nie mogę ci wiele pomóc —dodała Belphebe. — 
Wprawdzie 
nie skrzeczę tak ochryple, jak ty, ukochany, ale mój głos jest po prostu zbyt 
słaby. Mogłabym 
zagrać na harfie, gdybyśmy ją mieli. Timias, mój narzeczony w Krainie Czarów, 
nauczył mnie tej 
sztuczki.
Bayard pokręcił głową.
— Ja się wcale nie wymawiam — rzekł Brodsky — ale przez ten mój zapchany kinol…
— Chwileczkę! — przerwał mu Shea — Chyba mam pewną myśl… Próbowałeś kiedy usunąć 
tego polipa, Pete?
— Nie.
— A czemu?
— Byłem zajęty… A poza tym nie chciałem, żeby jakiś łapiduch wziął mnie ostro w 
obroty 
— bronił się Bayard.
Shea jednak nie ustępował.
— Czemu nie można by było wyleczyć twego polipa za pomocą magii? Zaklęcie nie 
powinno 
być szczególnie trudne, a gdybyś odzyskał głos, moglibyśmy spróbować czegoś 
mocniejszego.
— Może i masz rację. Ale jak zamierzasz tego dokonać bez muzyki?
— Podejrzewam, że głos Belphebe z akompaniamentem harfy powinien wystarczyć w 
przypadku łatwiejszego zaklęcia. Potem Belphebe mogłaby ci pomóc, a ja spróbuję 
wykoncypować trudniejsze zaklęcie. Zaczekaj! Spróbuję! — Podszedł do okna — Ej, 
Vuohinen! 
— zawołał.
— Co znowu?
— Wiesz, co to kantele?
— Przecież wie to każde dziecko.
— Świetnie. Czy mógłbyś przynieść nam jedną, aby ożywić pieśnią nasze ostatnie 
godziny?
— A niby dlaczego miałbym ożywiać pieśnią wasze ostatnie godziny, plugawcy? — 
rzekł i 
odwrócił się od nich.
Shea znów westchnął.
— Zero współpracy, to największy kłopot w tym kontinuum — mruknął.
— Co to takiego kantele? — zapytał Bayard.
— Prymitywna harfa. Wynalazek Vejnemejnena, który utworzył ją z rybiej szczęki i 
ości, tyle 
tylko że nie miałem pewności, czy to już nastąpiło i dlatego zapytałem faceta, 
czy wie, co to jest.
— Gdybyśmy mieli rybi łeb…
— Moglibyśmy wykonać ja sami. Tak, wiem. Ale nasze szanse na otrzymanie choćby 
jednego 
rybiego łba od tego beznamiętnego typa są równie duże, jak na przebicie się 
gołymi rękami przez 
te diabelskie belki.
— Mogę to załatwić — oznajmił nagle Brodsky.
— Och, naprawdę? — spytał Shea — Nie żartujesz?
— O, nie — odrzekł stanowczo Brodsky i znów zbliżył się do okna. — Ej, ty, 
głąbie — 
zawołał. — Jutro pozbierasz nasze makówki. W porządku. Ale co z pożegnalną 
ucztą?
— Cóż po uczcie wam, którzy już wkrótce nie będziecie pożądać żadnej strawy?
— Świetnie, zgrywaj idiotę, głąbie. Ale powiem ci coś — pochodzimy z Ohio, 
kapujesz? W 
naszym kraju, jeżeli skazaniec nie dostanie na ostatni posiłek tego, czego sobie 
życzy, jego duch 
powra ca do frajera, który zrobił go w konia i w trymiga gość idzie do piachu 
albo do czubków.
— To kłamstwo — burknął Vuohinen. Powiódł jednak wzrokiem po twarzach 
pozostałych i 
Shea poczuł, że serce podskoczyło mu w piersi. Skinął głową, by poprzeć słowa 
detektywa.
— To prawda — potaknął Bayard.
— Chłopie! — ryknął radośnie Brodsky. — Ale to będzie ubaw, patrzeć na ciebie, 
odrąbującego sobie paluchy!
— Może powinniśmy zmusić go, aby odciął sobie również nos i uszy, skoro już o 
tym mowa 
— dodał Shea.
— Otóż to — ciągnął Brodsky. — Nie mogą to być smażone uszy wieprzowe. Tylko 
ryba. 
Jakakolwiek.
Głowa zniknęła. Shea odwrócił się do Brodsky’ego.
— Jesteś lepszym psychologiem ode mnie. Skąd wiedziałeś, co do niego przemówi?
— Nie ma takiego tępego osiłka, który nie nabrałby się na gładką, ostrą gadkę — 
odrzekł 
skromnie Brodsky. — Strach sprawia, że pękają jak przebite balony.
Wyglądało na to, że jego monolog zadziałał. Na zewnątrz dał się słyszeć tupot 
stóp i gwar 
głosów. Po dłuższym oczekiwaniu zgrzytnęły otwierane rygle, a gdy otwarły się 
drzwi, stanął w 
nich Vuohinen w otoczeniu drużyny czarnobrodych, pohjolańskich wojów. Niósł 
wielki, 
drewniany talerz.
— Opowiedziałem naszej Pani o waszym cudzoziemskim zwyczaju — wyjaśnił. — I choć 
uważa, że magia wystarczy jej za wszelką ochronę, postanowiła jednak uszanować 
waszą 
tradycję.
Postawił głośno talerz i wyszedł. Shea pochylił się, by zerknąć na talerz. Była 
tam bez 
wątpienia ryba, dosyć duża, z rodziny łososiowatych.
— Świetnie — powiedział. — Mamy harfę. Walterze, pomóż mi wyjąć szczęki z łba 
tego 
potwora.
— Czym? Zabrali nam noże i wszystko inne.
— Paznokciami. Nie możemy sobie pozwolić na utyskiwania. Musimy być twardzi. 
Ciii, 
dajcie mi pomyśleć. Muszę wykoncypować wersy zaklęcia dla Belphebe.
— A teraz — rzekł Shea — Czy mogłabyś dać mi kilka swoich włosów, kochanie?
Belphebe zrobiła to. Shea przywiązał włosy do rybiej szczęki rozpinając je na 
zębach jak 
struny harfy. W pomieszczeniu było mroczno, więc to zadanie zajęło mu sporo 
czasu.
Belphebe dotknęła strun i nachyliła głowę.
— Okropnie małe i słabe — rzekła po chwili. — Nie wiem…
— Też o tym myślałem — mruknął Shea. — Posłuchaj uważnie, maleńka, i zapamiętaj, 
bo 
będziesz musiała zrobić to wszystko sama. Zniż głos, jakbyś śpiewała kołysankę, 
by dostosować 
się do dźwięków harfy. Ja wykonam odpowiednie gesty, ot, tak na wszelki wypadek, 
choć może 
wcale nie są one konieczne.
Belphebe usiadła na podłodze trzymając harfę na kolanach, zbliżyła ucho do strun 
i zaczęła:
— Harfo ze szczęk wielkiej ryby,
Witaj, magiczna kantelo…
W tym czasie Shea wykonał pospiesznie kilka szybkich gestów, jakie czynił już w 
Krainie 
Czarów. Pochodziła stamtąd i mogło jej to pomóc. Belphebe dokończyła:
dziesięć razy większa stań się.
I runęła na plecy, gdy wielka harfa z rybiej szczęki wytrąciła ją z równowagi. 
Shea pomógł jej 
wstać, po czym dziewczyna szybkim ruchem dotknęła strun.
— Trzeba ją nastroić.
— Świetnie, zajmij się tym, a ja wymyślę pieśń na usunięcie polipa. Pete, jak ma 
na imię 
twoja żona i do jakiego chodzicie kościoła?
Niebawem byli gotowi. Pete zajął miejsce na wprost nich, Belphebe szarpnęła 
struny harfy, a 
jej czysty, dźwięczny sopran wyśpiewał zaklęcie usuwające polipa.
Brodsky ryknął:
— Auć! O mało nie straciłem migdałków!
Pociągnął nosem i w półmroku rozbłysł jego promienny uśmiech (na zewnątrz 
właśnie 
kończył się kolejny letni dzień).
— Powiedz, Shea… — odezwał się, ale już nie dokończył.
Nagle pociemniało, a gdy odwrócili się w kierunku okna, ujrzeli w nim wściekłą 
twarz 
przyglądającego się im Vuohinena.
— Skąd to wzięliście? — ryknął. — Czary! Czary! Znam wasze imiona! Ja was… 
brodata 
twarz zniknęła w okamgnieniu.
— Śpiewaj! — zawołał Shea do Brodsky’ego. — Śpiewaj cokolwiek, co tylko 
przyjdzie ci do 
głowy! Szybko! Ja zajmę się sorytami. Belphebe, dołącz do niego, Walterze, weź 
go za jedną 
rękę. A teraz, skoro się powiedziało A…
Pete Brodsky odchylił głowę do tyłu, i tenorem, którego nie powstydziłby się 
John Mc 
Cormack, zaintonował:
Ma dzika różo irlandzka,
Najsłodszy kwiecie, co rośniesz…
Na zewnątrz słychać było dochodzące z oddali krzyki i tupot biegnących stóp.
Jak okiem sięgnąć, tyś wszędy…
Zdawało się, że ściany więzienia jęły kręcić się wokoło, jakby całe 
pomieszczenie 
umieszczone było na obrotowej scenie, i tylko czworo ludzi siedzących dokładnie 
pośrodku celi 
pozostawało w kompletnym bezruchu. A kiedy głos Pete’a coraz bardziej przybierał 
na sile, 
solidne ściany stały się nagle szare i rozpłynęły się, a wraz z nimi cały świat 
Kalewali.
KSIĘGA TRZECIA 
ZIELONY MAG
1
W chwili zawieszenia, gdy wokół nich poczęły wirować szare, mgły, Harold Shea 
uświadomił 
sobie, że choć wzorzec był doskonale wyrazisty, szczegóły częstokroć zawodziły.
Doskonała okazja, by stwierdzić za doktorem Chalmersem:
— Świat, w którym żyjemy, składa się z wrażeń odbieranych zmysłami, gdyby zaś te 
były 
dostrojone na odbiór innego rodzaju bodźców i wrażeń, niechybnie przyszłoby nam 
żyć w innym 
spośród nieskończonej liczby możliwych światów.
Udowodnienie tego stanowiło sukces zarówno naukowy, jak i osobisty, przerzucenie 
dzięki 
użyciu sorytów logiki symboli mostów ponad szczelinami oddzielającymi 
poszczególne z nich.
Kłopoty pojawiały się natychmiast po przybyciu na miejsce. Należało okazać 
bystrość, 
ponieważ po dokonaniu przeskoku czasoprzestrzennego człowiek znajdował się w 
zupełnie 
nowym środowisku i musiał całkowicie przyjąć panujące w danym otoczeniu warunki. 
Próby 
wystrzelenia z rewolweru albo zapalenia latarki w świecie nordyckich mitów 
spaliły na panewce 
— te przedmioty nie były częścią tamtejszego wzorca mentalnego i pozostawały 
kompletnie 
bezużyteczne. Z drugiej strony magia…
Mgła zgęstniała i zawirowała. Shea poczuł, że Belphebe szarpnęła go za rękę 
ściskając ją 
rozpaczliwie, jakby coś ciągnęło ją w przeciwnym kierunku. Kolejne szarpnięcie 
uświadomiło 
Shea, że mogli wylądować w zupełnie innych miejscach z uwagi na to, że ich różne 
tła mentalne 
rozszerzały swój wpływ podczas generalizowania zaklęć na odmiennych wzorcach 
czasoprzestrzennych.
— Trzymaj się — zawołał i mocniej ścisnął rękę Belphebe.
Gdy Shea poczuł ziemię pod stopami, coś uderzyło go w głowę. Zdał sobie sprawę, 
że stał w 
pionowych strugach ulewnego deszczu, siekącego z taką silą, że widoczność we 
wszystkich 
kierunkach ograniczona była zaledwie do kilku jardów. Pierwsze spojrzenie posłał 
Belphebe — 
ta rzuciła mu się w ramiona i pocałowała namiętnie.
— Przynajmniej — rzekła odsuwając się trochę — ty jesteś ze mną, mój najdroższy 
panie, i 
nie mam się czego obawiać.
Rozejrzeli się wokoło; woda spływała im z nosów i podbródków. Ciężka wełniana 
koszula 
Shea była już tak przemoczona, że przylepiała mu się do skóry, a Belphebe 
przypominała 
utopionego szczura. Wskazała na coś ręką i krzyknęła:
— Tam jest jeden!
Shea spojrzał w kierunku bryłowatej, niezgrabnej masy, przypominającej w pewnym 
stopniu 
Pete’a Brodsky’ego. Usłyszeli wołanie:
— Shea?
Nie czekając na odpowiedź bryła podreptała w ich stronę. W tej samej chwili 
ulewa zelżała i 
zrobiło się jaśniej.
— Niech to diabli, Shea! — burknął Brodsky, podchodząc bliżej. — Co to za 
dziura? Istna 
granda, można się pochlastać szarym mydłem! Gdybym był większym służbistą, sam 
zamknąłbym cię w ciupie za czarnowidztwo! Gdzie my u licha jesteśmy?
— Mam nadzieję, że w Ohio — odparł Shea. — I wybacz, stary, ale, jeśli mnie 
rozumiesz, 
wydaje mi się, że jesteśmy obecnie w dużo korzystniejszej sytuacji. Zgadzasz się 
ze mną? 
Przykro mi z powodu deszczu, ale nie było tego w programie.
— Miejmy nadzieję że się nie mylisz — rzekł ponuro Brodsky. — Dostanie ci się za 
porwanie 
oficera na służbie i wcale nie jestem pewien, czy zdołam jakoś zatuszować ten 
raban. A co z tym 
drugim?
Shea rozejrzał się wokoło.
— Walter może być tutaj, ale wygląda na to, że raczej się nie przedostał. I 
dobrze mu tak! Jeśli 
chcesz znać moje zdanie, kwestia nie polega na tym gdzie, ale kiedy jesteśmy. 
Nic nam po Ohio, 
jeśli dotrzemy tam w roku , czyli w okresie, kiedy wyruszyliśmy w podróż. Gdyby 
tylko 
przestało padać…
Nagle ulewa ustala, ściana deszczu oddalała się od nich. Silny wiatr przeganiał 
chmury, 
pojawiały się większe i mniejsze skrawki nieba: podmuch przenikał przez 
przemoczony materiał 
bluzy Shea, powodując silne dreszcze. Od czasu do czasu spomiędzy chmur 
przeświecało słońce 
muskając okolicę.
Krajobraz prezentował się zachęcająco. Shea i jego towarzysze stali w wysokiej 
trawie na 
jednym ze wzniesień w mocno pofałdowanym terenie. Jak się okazało, wierzchołek 
płaskowyżu 
opadał stromo w prawo. Omszałe głazy wystawały wśród traw ozdobionych tu i 
ówdzie kępami 
kwitnących fioletowo wrzosów i stokrotek kołyszących główkami pod wpływem 
podmuchów 
wiatru. Tu i ówdzie rosły pojedyncze drzewa, ale dno doliny poniżej płaskowyżu 
porastały liczne 
drzewa, najprawdopodobniej wierzby i dęby.
W oddali, co stwierdzili patrząc z zachwytem na piękno krajobrazu, wznosiły się 
wierzchołki 
błękitnych gór.
Pokrywa chmur gwałtownie się rozrzedziła, tu i ówdzie błysnęło niebo. 
Przejaśniło się na tyle, 
że zauważyli wyraźnie w pewnej odległości dwie kolejne, pomniejsze chmury 
burzowe ciągnące 
za sobą szarawe welony deszczu.
W promieniach słońca przesuwających się raźno i lekko po ziemi, okolica mieniła 
się 
osobliwą żywą zielenią i wcale nie przypominała żadnego z zakątków Ohio. Brodsky 
przemówił 
pierwszy:
— Jeżeli to Ohio, to jestem cesarz chiński. Posłuchaj Shea, czy muszę powtarzać, 
że masz 
niewiele czasu? Jeśli łapsy z biura prokuratora okręgowego zabiorą się za tę 
sprawę, równie 
dobrze możesz palnąć sobie w łeb i oszczędzić im kłopotu. Facio zamierza 
startować w 
jesiennych wyborach i potrzebuje dobrej, łatwej sprawy. I są jeszcze charty z 
FBI, oni uwielbiają 
pogoń za zwierzyną i bądź pewien, że gdy zwęszą twój trop, już im się nie 
wywiniesz. Tak więc 
lepiej odstaw mnie z powrotem, zanim ludzie zaczną zadawać pytania.
— Pete, robię co mogę. Szczerze — odparł Shea z desperacją. — Nie mam zielonego 
pojęcia 
gdzie, ani w jakim okresie jesteśmy. Dopóki nie będę tego pewien, nie odważę się 
wyruszyć w 
inne miejsce. Przybywając tu i tak już mocno namieszaliśmy w magicznym 
potencjale, a każde 
zaklęcie rzucone bez wiedzy, jaki rodzaj czarów użytkowany jest na tym terenie, 
mogłoby 
sprawić, że zniknęlibyśmy na zawsze albo trafili na samo dno Piekła — wiesz, 
tego 
prawdziwego, czerwonego piekła z ogniem, smołą i całą resztą, jak w kościołach 
fundamentalistów.
— Dobra — rzekł Brodsky. — Wydaje mi się, że masz rację. Ja osobiście sądzę, że 
masz 
najwyżej tydzień na odesłanie nas z powrotem.
Belphebe uniosła rękę.
— Mężu, czyż to nie owce?
Shea przysłonił oczy.
— Masz rację kochanie — stwierdził.
Obiekty wyglądały jak stadko wszy na kawałku zielonego rypsu, ale Shea ufał 
fenomenalnemu wzrokowi swej żony.
— Owce — mruknął Brodsky. Kiedy rozglądał się wokoło, niemal słychać było zgrzyt 
trybików w jego mózgu.
— Owce. — Oblicze Pete’a rozpromieniło się. — Shea, to twoja sprawka! Raz, dwa, 
trzy i 
jesteśmy w Irlandii! A jeżeli tak, możesz palnąć mnie w łeb, gdybym kiedykolwiek 
chciał 
opuścić te strony.
Shea podążył za jego wzrokiem.
— Niezbyt to mi wygląda na Irlandię — mruknął. — Ale, kiedy…
Coś śmignęło obok nich z potężnym świstem. Uderzyło w pobliski głaz z potwornym 
hukiem 
i rozprysło się na tysiące odłamków, które rozsypały się na wszystkie strony 
niczym szrapnel.
— Kryć się! — ryknął Shea rzucając się płasko na ziemię i pociągając za sobą 
Belphebe.
Brodsky ukucnął i ściągnąwszy wargi, szybko i ostrożnie kręcąc głową starał się 
dociec skąd 
nadleciał pocisk. Nic więcej się nie wydarzyło. Po minucie, Shea i Belphebe 
wstali i podeszli, by 
obejrzeć dwudziestofuntowy kawał piaskowca.
— Ktoś tu zabawia się ciskaniem stufuntowymi głazami — rzekł Shea. — Może to i 
jest 
Irlandia, ale mam nadzieję, że nie trafiliśmy w okres Finna Mc Coola albo 
Strongbowa.
— Kurde — burknął Brodsky. — A ja nie mam gnata. Podobnie jak ty swego rożna.
Shea skonstatował, że niezależnie w jakim okresie trafili do tego miejsca, był 
faktycznie — 
jak nigdy dotąd — całkiem bezbronny. Wspiął się na głaz, o który roztrzaskał się 
pocisk, i 
rozejrzał się na wszystkie strony. Nie dostrzegł żadnych oznak życia z wyjątkiem 
pasących się w 
dali owiec — nie było tam ani pasterza, ani psa. Zsunął się na ziemię i usiadł 
na kamieniu, 
opierając się mokrymi plecami o twardą skałę.
— Najdroższa — rzekł do Belphebe — wydaje mi się, że niezależnie od tego gdzie 
jesteśmy, 
najpierw musimy znaleźć jakichś ludzi i zasięgnąć języka. Jesteś przewodniczką. 
W którą stronę 
twoim zdaniem, powinniśmy się udać?
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
— Moja umiejętność orientacji w lesie jest nic nie warta gdy wokoło nie ma 
drzew. Skoro 
jednak o to pytasz, zeszłabym w dolinę. Ludzie bowiem żyją zwykle przy 
strumieniach i 
potokach.
— Świetny pomysł — rzekł Shea — Chodźmy… Szszuuu!
Następny głaz przemknął w powietrzu, ale nie był skierowany w ich stronę. 
Uderzył w ziemię 
o sto jardów dalej, odbił się ciężko, stoczył ze zbocza i zniknął im z oczu. W 
dalszym ciągu 
nikogo nie było widać.
Brodsky warknął, ale Belphebe wybuchnęła śmiechem.
— To zachęta, abyśmy odeszli stąd, jak najszybciej — stwierdziła.
— Pójdź, mój panie, nie zwlekajmy już dłużej.
W tym momencie dał się słyszeć inny dźwięk. Tętent końskich kopyt i turkot 
pojazdu, którego 
koła rozpaczliwie domagały się naoliwienia. Rydwan wtoczył się na pagórek przy 
wtórze 
dudnienia kopyt, brzęku uprzęży i pisku kół. Bardziej przypominał sulki niż 
otwarty rydwan 
grekoromański, z tyłu miał siedzenie, na którym przy odrobinie dobrych chęci 
zmieściłyby się 
trzy osoby, boki zaś były bardzo niskie, co ułatwiało wsiadanie. Rydwan zdobiły 
ćwieki i 
złocenia, a z jego piast wystawały ostrza kos.
Woźnicą był wysoki, chudy piegowaty mężczyzna o rudych włosach wymykających się 
spod 
przepaski i opadających aż do ramion. Nosił zielony kilt i płaszcz ze skóry 
jelenia z otworami na 
ręce na wysokości łokci.
Rydwan natychmiast ruszył w stronę Shea i jego towarzyszy, którzy umknęli przed 
ostrzami 
kos chowając się za głaz. Woźnica w ostatniej chwili wstrzymał konie, zmuszając 
je do stępa i 
zawołał:
— Odejdźcie stąd jeśli chcecie, by wasze głowy pozostały na karkach!
— Dlaczego? — zapyta! Shea.
— Ponieważ On wpadł w srogi gniew. W tym stanie wyrywa drzewa z korzeniami i 
ciska 
głazami, zła godzina wybije dla każdego, kto tego dnia spotka Go na swojej 
drodze.
— Kim jest On? — zapytał Shea.
Prawie w tej samej chwili Brodsky rzucił:
— A kim ty jesteś, do diaska?
Woźnica ściągnął wodze; na jego twarzy malowało się zdumienie.
— Jam jest Laeg mac Riangabra, a komże może być On, jeśli nie Ogarem Ulsteru, 
chwalą 
Irlandii, potężnym Cuchulainnem? Właśnie zabił swego jedynego syna i dlatego 
wpadł w szał. 
Ara! Dlatego tedy obraca w perzynę całą okolicę, a wasz widok. Fomorianie, tylko 
pogorszy Jego 
nastrój.
Woźnica strzelił z bata i konie popędziły w dół zbocza, wyrzucając spod kopyt 
olbrzymie 
grudy ziemi. Od strony, skąd nadjechał, w powietrze wyfrunęło wyrwane z 
korzeniami młode 
drzewko i po chwili spadło na ziemię.
— Chodź! — rzekł Skea ujmując dłoń Belphebe i ruszył zboczem w dół, w ślad za 
rydwanem.
— Ej! — rzekł Brodsky idąc niespiesznie za nimi. — Wróćmy i poznajmy się z tym 
gościem. 
To największy bohater Irlandii. Gruba ryba.
Kolejny głaz grzmotnął na murawę, a z oddali dobiegł przeciągły skowyt.
— Słyszałem o nim — rzekł Shea — i jeśli chcesz, możemy później do niego 
zajrzeć, jednak 
póki co, sądzę, że nie jest to odpowiednia pora na zawieranie z nim znajomości. 
Wątpię, aby był 
teraz w przyjaznym nastroju.
— Mówisz — rzekła Belphebe — że to bohater, a zarazem, że zabił własnego syna. 
Jak to 
możliwe?
— To paskudna historia — wyjaśnił Brodsky. — Został wrobiony. Ten Cuchulainn 
przed laty 
zrobił dziecko swojej kumpeli Aoife, ale zaraz potem się zmyl, kapujesz? Ona 
strasznie się za to 
na niego uwzięła. Jest na niego cięta, czujesz bluesa? No więc, jak dzieciak 
dorósł, wysłała go, 
obłożonego geas do Cuchulainna…
— Chwileczkę — przerwała. — Co to takiego geas?
— Tabu — odrzekł Shea.
— To coś więcej — stwierdził Brodsky. — Jak masz na sobie takie geas, nie jesteś 
w stanie 
zrobić żadnej rzeczy, której ono dotyczy, nawet, kurczę, gdyby miało uchronić 
cię to przed 
krzesłem elektrycznym. Więc jak już mówiłem, ten młody facio, nazywa się anla — 
ale jest 
obłożony geas i nie może powiedzieć nikomu, jak i na imię ani kto jest jego 
ojcem. Tak oto, 
kiedy Aoife wysyła go Cuchulainna, nasz fisza wyzywa chłopaka na pojedynek, a 
potem posyła 
na łono Abrahama. Brudna sprawa.
— Niewątpliwy powód do żałoby — stwierdziła Belphebe. — Skąd pan wie o tych 
wszystkich sprawach, panie Pete? Pochodzi pan z tej rasy?
— Bardzo bym chciał — odrzekł żarliwie Brodsky. — W policji sporo bym przez to 
zyskał. A 
ponieważ nie mam odpowiedniego pochodzenia, musiałem trochę pomóc fortunie. 
Postanowiłem 
chłonąć wiedzę o Irlandii dopóty, dopóki nie będę w tym temacie najlepszy. A 
potem już 
powinno pójść z górki.
Pokonali już sporą część zbocza, trawa plożyła się przed ich stopami, obojętnie 
pasące się 
owce były coraz bliżej.
— Ufam — powiedziała Belphebe — że już niebawem dotrzemy do jakiejś osady. Moje 
kości 
protestują, ponieważ nie spożyłam dotąd obiadu.
— Posłuchajcie — mruknął Brodsky — toż to Irlandia, najwspanialszy kraj na 
świecie. Jeśli 
jesteś głodna, poczęstuj się jedną z tych owieczek. Tutejsi mieszkańcy stawiają. 
To powszechnie 
stosowany zwyczaj.
— Nie mamy noża ani ognia — odrzekła.
— Wydaje mi się, że uda mi się skrzesać ogień za pomocą kawałka metalu, jaki mam 
przy 
sobie, i kamienia — burknął Shea. — A jak zabijemy owcę i rozpalimy ogień, mogę 
się założyć, 
że w try–miga pojawi się ktoś z nożem, by przyłączyć się do naszej biesiady. W 
każdym razie 
warto spróbować.
Podszedł do wielkiego drzewa i podniósł dużą zeschłą gałąź, leżącą u jego 
podnóża. Stojąc na 
nim i szarpiąc ostro ku górze zdołał przełamać gałąź, prawie na równe dwa 
kawałki, po czym 
jeden podał Brodsky’emu. Pałki nie prezentowały się może zbyt ładnie, ale 
powinny okazać się 
efektywne.
— A teraz — rzekł Shea — my ukryjemy się za tym głazem, a Belphebe obejdzie 
stado i 
spłoszy tak, by skierować je wprost na nas.
— Zamierzacie skraść parę naszych owiec, kochaneńcy? — rozległ się głęboki, 
męski głos.
Shea rozejrzał się. Jakby znikąd wyłoniła się grupka mężczyzn stając na zboczu 
za nimi. Było 
ich pięciu, w kiltach lub trewach z długimi płaszczami z jelenich lub wilczych 
skór. Jeden z nich 
dzierżył obitą mosiądzem pałkę, drugi topornie wyglądający miecz, a trzej 
pozostali włócznie.
Zanim Shea zdążył cokolwiek powiedzieć, ten z pałką burknął:
— Głowy mężczyzn ładnie będą się prezentować na ścianie głównej chaty. Ale 
najpierw 
zniewolę ich kobietę.
— W nogi! — krzyknął Shea i postąpił zgodnie z własnym zaleceniem.
Pięciu mężczyzn popędziło za nimi. Belphebe, niczym nie obciążona, szybko 
wysforowała się 
na czoło. Shea ściskał oburącz swoją lagę i w duchu narzekał, że nie dysponuje 
lepszą bronią, z 
którą mógłby stawić czoło przeciwnikom, gdyby go dogonili. Rzut oka do tylu 
ukazał mu, że 
Brodsky upuścił lub cisnął swoją gałąź w prześladowców, aczkolwiek bez 
najmniejszego efektu.
— Shea! — zawołał detektyw. — Biegnij dalej, mają mnie!
W rzeczy samej jego słowa nieco mijały się z prawdą, niemniej nie ulegało 
wątpliwości, że 
już wkrótce staną się one faktem. Shea stanął, odwrócił się, podniósł kamień 
wielkości piłki 
baseballowej i cisnął ponad głową Brodsky’ego w ścigających. Włócznik, w którego 
mierzył, 
uchylił się i mężczyźni złamali szyk, tworząc pólokrąg, aby osaczyć ofiarę.
— Już… nie… mogę… — wychrypiał Brodsky. — Uciekaj.
— Ani myślę — odrzekł Shea. — Nie możemy wrócić bez ciebie. Wspólnie załatwimy 
tego 
typa z pałką.
Ciskane równomiernie kamienie furkotały w powietrzu. Pałkarz uchylił się, ale 
nie dość 
szybko — jeden pocisk trafił w skórzaną myckę i powalił go na trawę.
Pozostali zawyli przeciągle i jęli zbliżać się z wyraźnym zamiarem nadziania 
ofiar na 
włócznie i posiekania ich na plasterki, kiedy nagle przeraźliwy hałas sprawił, 
że wszyscy 
mimowolnie zamarli w bezruchu. Po zboczu zjeżdżał rydwan, który mijał już 
wcześniej Shea i 
jego grupkę. Wysoki rudowłosy woźnica stał z przodu zawodząc coś jakby — 
Ulluulluu — 
podczas gdy z tyłu pojazdu balansował niższy, ciemny mężczyzna.
Rydwan podskakując i turkocząc toczył się w ich stronę. Zanim Shea zdążył się 
zorientować, 
jedno z ostrzy kos umieszczonych na piaście koła dosięgło włócznika, pozbawiając 
go gładkim i 
cieciem obu nóg tuż poniżej kolan. Mężczyzna runął z przeraźliwym krzykiem i w 
tej samej 
chwili niski mężczyzna, odchyliwszy ramię do tyłu, cisnął oszczep przebijając na 
wylot drugiego 
z napastników.
— To On! — zawołał jeden z nich i ci, co ocaleli, rzucili się czym prędzej do 
ucieczki.
Niski ciemny facecik przemówił do woźnicy, a ten natychmiast wstrzymał konie. 
Cuchulainn 
zeskoczył z pojazdu, odpiął od pasa procę i zakręcił nią nad głową. Kamień 
trafił jednego z 
mężczyzn w kark i ten włócznik zwalił się na ziemię jak podcięty. Kiedy upadał, 
Cuchulainn 
zamachnął się procą powtórnie. Shea był pewien, że tym razem chybi, jako że 
mężczyzna 
znajdował się o dobrych sto jardów od nich i gnał co sil w nogach. Pocisk trafił 
go jednak 
bezbłędnie w tył głowy. Mężczyzna runął ciężko na twarz.
— Wyjmij worek na głowy i przynieś moje trofea, kochaneńki — powiedział 
Cuchulainn.
2
Laeg poszperał z tyłu rydwanu i, wyjąwszy spory wór oraz ciężki miecz, spokojnie 
zabrał się 
do dzieła. Belphebe odwróciła się, kiedy ich wybawca podszedł do drzewa. Shea 
ujrzał niskiego 
mężczyznę o kręconych włosach, mniej więcej w jego wieku; miał krzaczaste, 
czarne brwi i lekki 
tylko ślad zarostu na policzkach, w przeciwieństwie do pięciu brodaczy, których 
uśmiercił, był 
nie tylko bardzo przystojny, pod jego odzieniem widać było prężne mięśnie. Na 
obliczu bohatera 
malował się wyraz znudzenia i posępnej melancholii, ubrany był w biały płaszcz o 
długich 
rękawach wyszywany srebrną nicią, narzucony na czerwoną tunikę.
— Wielkie dzięki — rzekł Shea. — Waśnie ocaliłeś nam życie, gdybyś miał 
jakiekolwiek 
wątpliwości. Skąd się tu wziąłeś?
— Laeg przybył do mnie z opowieścią o trojgu obcych, którzy przypominają 
wyglądem 
Fomorian i którzy zmierzali wprost w pułapkę Lagemanów. Obecnie muszę walczyć z 
każdym 
mężem Irlandii, który ośmieli się stanąć przeciw mnie, ale jeżeli nie jesteś 
bohaterem, walka 
dwóch przeciw pięciu nie wydaje mi się wyrównana, przetom uznał, że tym świniom 
Lagemanom należy się solidna nauczka. Teraz pora, byście wy powiedzieli, kim 
jesteście, skąd 
przychodzicie i kędy zmierzacie. Jeżeliście Fomorianie, tym lepiej dla was, w 
roku onym król 
Conchobar pozostaje z nimi w przyjaźni, gdyby nie to, osobiście skróciłbym was o 
głowę.
Shea usiłował przypomnieć sobie coś na temat wzorców kulturowych mieszkańców 
Irlandii z 
okresu Cuchulainna. Wystarczy jedno potknięcie, a ich głowy dołączą do tych, 
które niczym 
arbuzy wypychają worek Laega. Brodsky zupełnie go zaskoczył.
— Kurde mol! — mruknął znacząco. — Nie wyobrażam sobie nikogo kto dotrzymałby 
pola 
takiemu rębajle! Jestem Pete Brodsky. Podaj grabę moim kumplom. To Harold Shea i 
jego żona, 
Belphebe. Wyciągnął rękę.
— Nie pochodzimy z Fomorii, ale z Ameryki, to wyspa poza ich terytorium — 
wyjaśnił Shea.
Cuchulainn dopełnił ceremonii powitania, skinąwszy lekko głową w stronę Shea. 
Zlustrował 
bacznie Brodsky’ego, ale zignorował jego wyciągniętą rękę. Zwrócił się do Shea:
— Dlaczego podróżujesz w towarzystwie tak wielkiej góry szpetoty, kochaneńki?
Kątem oka Shea zauważył, że wola policjanta zaczęły gwałtownie pęcznieć. Rzucił 
szybko:
— Może nie grzeszy urodą, ale jest użyteczny. To nasz niewolnik i straż 
przyboczna, prawy i 
mężny wojownik. Zamknij się, Pete!
Brodsky miał dość oleju w głowie, by wypełnić rozkaz. Cuchulainn przyjął 
wyjaśnienie z tą 
samą smętną kurtuazją i skinął w stronę rydwanu.
— Wsiądziecie na tył mego pojazdu a ja zawiozę was do mego obozu, gdzie 
posilicie się do 
syta przed wyruszeniem w dalszą podróż.
Sam zajął miejsce z przodu rydwanu, podczas gdy troje wędrowców zajęło bez słowa 
miejsce, 
mocno przytrzymując się siedzenia. Laeg, pozbywszy się worka z głowami, dotknął 
wierzchowców złotym ościeniem. Ruszyli. Shea stwierdził, że jazda była wyjątkowo 
uciążliwa, 
pojazd nie miał resorów, a w terenie nie uświadczyłbyś choćby jednej wytyczonej 
drogi niemniej 
Cuchulainn najwyraźniej wcale się tym nie przejmował i miękko siedział na swoim 
miejscu.
W oddali przed nimi na dnie doliny ukazał się niewielki las. Z ogniska unosił 
się dym. Słońce, 
zachodząc, postanowiło w końcu rozstrzygnąć kwestię pory dnia, toteż wnętrze 
kotliny utonęło 
pośród głębokich cieni. Mniej więcej dwudziestu mężczyzn, obszarpańców o dzikim, 
plugawym 
wyglądzie, podniosło się z ziemi i zakrzyknęło radośnie, kiedy rydwan wtoczył 
się do obozu. 
Pośrodku nad ogniskiem wisiał wielki żelazny sagan, w którym coś głośno 
bulgotało, z tylu zaś 
szałas z drewnianych bali, obłożony korą i gałęziami. Laeg zatrzymał rydwan i 
podniósł wór z 
upiornymi trofeami, który to gest spotkał się z jeszcze większym aplauzem.
Cucłiulainn lekko zeskoczył na ziemię, odpowiedział na powitania zdawkowym 
machnięciem 
ręki, po czym odwrócił się do Shea.
— Mac Shea, uważam cię za wielkiego człeka, a jako że we dwoje tworzycie nie 
najbrzydszą 
parę na świecie, spożyjcie posiłek ze mną. — Machnął ręką:
— Podajcie jadło, kochaneńcy.
Ludzie Cuchulainna wzięli się do dzieła, okraszając te czynności pokrzykiwaniem 
i bieganiną, 
mającą świadczyć o wyjątkowym pośpiechu. Jeden podniósł stołek i przeniósł na 
drugi koniec 
polany, a drugi natychmiast odniósł siedzisko na poprzednie miejsce.
— Czy uważasz, że oni są w stanie przygotować dla nas jakiś posiłek? — spytała 
półgłosem 
Belphebe.
Cuchulainn jednak tylko uśmiechnął się pod nosem; najwyraźniej traktował to całe 
przedstawienie jako komplement pod własnym adresem.
Po zdających się trwać w nieskończoność przestawieniach, stołek postawiono w 
końcu przed 
szałasem. Cuchulainn rozsiadł się na nim i machnięciem ręki wskazał, że 
małżeństwo Shea ma 
usiąść przed nim na ziemi. Woźnica Laeg dołączył do nich, choć ziemia po deszczu 
była dość 
wilgotna. Ponieważ jednak ich ubrania nie zdążyły wyschnąć, nie zrobiło to na 
nich większego 
wrażenia.
Mężczyzna przyniósł wielki drewniany talerz, na którym piętrzył się smakowity 
stos, w tym 
połeć gotowanej wieprzowiny, sterta kromek chleba i jeden cały łosoś. Cuchulainn 
położył go 
sobie na kolanach i zaczął pałaszować posługując się przy tym palcami i 
sztyletem. Z 
zagadkowym uśmieszkiem rzucił:
— Teraz, zgodnie ze zwyczajem Irlandii, Mac Shea możesz wyzwać mistrza, by 
zdobyć swoją 
porcję. Człek tej postury winien być nie lada szermierzem, a nigdy dotąd nie 
walczyłem z 
Amerykaninem.
— Dzięki — mruknął Shea — ale nie sądzę, abym mógł zjeść aż tyle, a poza tym 
istnieją — 
jak je nazywasz? — geas wzbraniające mi walczyć z osobą, która zrobiła dla mnie 
coś dobrego, a 
jako że uratowałeś nam życie, pojedynek nie wchodzi w grę. — Zainteresował się 
chlebem na 
którym leżał poleć wieprzowiny i kawał łososia, po czym spojrzał na Belphebe i 
dorzucił: — Czy 
sprawiłoby wiele kłopotu, gdybym poprosił o użyczenie dwóch noży? Wyruszyliśmy w 
drogę w 
pośpiechu i nie zabraliśmy swoich sztućców.
Po obliczu Cuchulainna przemknął cień.
— Nie jest dobrze, gdy człek walki wyrusza na wędrówkę bez broni. Jesteś pewien, 
że nie 
została ci ona odebrana?
— Przybyliśmy tu dzięki magicznemu zaklęciu — wyjaśniła Belphebe — a o czym 
wiesz bez 
wątpienia, niektórych z nich nie sposób zaktywizować w obecności zimnego żelaza.
— Cóż mogłoby być prawdziwszego? — potaknął Cuchulainn. Klasnął w ręce i 
zawołał:
— Przynieście dwa noże, kochaneńcy, żelazne, nie brązowe. — Żuł przez chwilę 
zerkając na 
Belphebe. — A dokąd to podróżujecie, kochaneńcy?
— Wracamy do Ameryki, jak sądzę — odparł Shea. — Po prostu… wpadliśmy na chwilę, 
aby 
ujrzeć największego bohatera Irlandii.
Cuchulainn przyjął ten komplement jako coś zgolą normalnego.
— Przybyliście w złej godzinie. Wycieczka dobiegła końca t? i obecnie wracam do 
domu, by 
odpocząć przy mej połowicy Emer, przeto nie spodziewajcie się żadnych walk.
Laeg uniósł wzrok i rzekł z pełnymi ustami:
— Odpoczniesz, jeśli Podżegaczka Maev i Ailill ci pozwolą, Cucuc. Z pewnością 
znów knują 
jakąś podłość albo nie jestem synem Riangaby.
— Kiedy nadejdzie czas, abym został zabity przez Connachtę, umrę jak z rąk mężów 
z 
Connacht — rzekł ze spokojem Cuchulainn.
W dalszym ciągu patrzył na Belphebe.
— Kto jest tu najważniejszy jeśli chodzi o sztukę magiczną? — zapytała Belphebe.
Cuchulainn odrzekł:
— Zaprawdę tedy, jak rzekliście, obdarzeni jesteście wysublimowanym smakiem w 
kwestii 
magii. Nie masz ani mieć nie będziesz potężniejszego nad Cathbadha z Ulsteru, 
doradcę króla 
Conchobara. Pójdźcie teraz ze mną do Muirthemne, aby wypocząć i wyspać się 
należycie, 
później zaś wspólnie wybierzemy się do Emain Macha.
Odłożył swój talerz i ponownie wlepił wzrok w Belphebe.
Mały człowieczek miał wyjątkowy apetyt, na talerzu prawie nic nie zostało, a 
jego porcja była 
przecież dwukrotnie większa niż Harolda.
— To niezmiernie miło z twojej strony — oznajmił Shea. — Doprawdy, niezmiernie 
milo. 
Było to tak miłe, że aż podejrzane.
— Nic to — odparł Cuchulainn. — Wobec tych, którzy obdarzeni są naturalną urodą, 
miłym 
obowiązkiem jest zachowywać wszelkie wymogi kurtuazji.
W dalszym ciągu gapił się na Belphebe, która wbiła wzrok w ciemniejące niebo.
— Panie mój — rzekła — jestem co nieco zdrożona. Czy nie pora już, byśmy udali 
się na 
spoczynek?
— To niezły pomysł — mruknął Shea. — Gdzie będziemy spać? Cuchulainn machnął 
ręką w 
stronę zagajnika.
— Gdzie tylko chcecie, kochaneńcy. W obozie Cuchulainna nikt was nie będzie 
niepokoił. — 
Klasnął w dłonie. — Zbierzcie mech na posłanie dla mych przyjaciół.
Kiedy zostali sami, Belphebe wyszeptała:
— Nie podoba mi się jego zachowanie, aczkolwiek zawdzięczamy mu wiele dobrego. 
Czy nie 
możesz użyć swej sztuki, by przenieść nas z powrotem do Ohio?
— Rano spróbuję popracować nad odpowiednimi sorytami — mruknął Shea. — Pamiętaj, 
że 
powracając sami, możemy jedynie napytać sobie większej biedy. Musimy zabrać 
Pete’a, w 
przeciwnym razie oskarżą nas o porwanie lub zamordowanie go, a wcale nie 
uśmiecha mi się 
nocny spacer po okolicy w poszukiwaniu naszego wielkiego przyjaciela. Przy tym 
potrzebujemy 
światła, by wykonać odpowiednie gesty.
* * *
Pomimo iż wstali wcześnie, obóz już tętnił życiem, a ognisko było rozpalone. 
Kiedy Shea i 
Belphebe przechadzali się po obozowisku, szukając Brodsky’ego, ich uwagę 
zwróciła osobliwa 
cisza; chaos i zakłopotanie poprzedniego wieczoru przerodziły się w stłumione 
szepty oraz 
głupkowate miny i spojrzenia. Shea złapał za rękę wąsatego desperado spieszącego 
z workiem w 
dłoni, aby spytać, co było powodem tej zmiany.
Mężczyzna nachylił się ku niemu i wyszeptał zjadliwie:
— To oczywiste, że On jest dziś w podłym nastroju i pozostaje w swoim szałasie. 
Nie należy 
czynić wówczas hałasu, chyba że życie ci już zbrzydło.
— Jest Pete — rzekła Belphebe.
Detektyw pomachał ręką i ruszył ku nim od strony drzew. Zdobył skądś płaszcz z 
jeleniej 
skóry zapięty pod szyją mosiężną broszą i wydawał się, nie wiedzieć czemu, cały 
w 
skowronkach.
— Co jest grane? — zbliżywszy się do nich, spytał tym samym co inni, teatralnym 
szeptem.
— Chodź z nami — mruknął Shea. — Spróbujemy wrócić do Ohio. Skąd masz te nowe 
ciuchy?
— Ee, jeden z osiłków myślał, że zna się na zapasach, toteż pokazałem mu parę 
chwytów 
dżiu–dżitsu i wygrałem. Posłuchaj, Shea. Zmieniłem zdanie. Nie wracam. Podoba mi 
się tu.
— Ale my chcemy wrócić — rzekła Belphebe. — A ty jeszcze wczoraj mówiłeś, że w 
razie 
gdybyśmy pokazali się bez ciebie, nasza przyszłość nie będzie wyglądać zbyt 
różowo.
— Dajże spokój. Tu jest moje miejsce i wy również z waszą magią moglibyście się 
tu 
zadomowić. Chcę przynajmniej zobaczyć tę wielką rozróbę.
— Przejdźmy tam — zaproponował Shea oddalając się od centrum obozu do miejsca, 
gdzie 
mogli spokojniej porozmawiać, nie narażając się przy tym na niebezpieczeństwo. — 
Co masz na 
myśli mówiąc o wielkiej rozróbie?
— Dzięki uzyskanym informacjom — wyjaśnił Pete — zdołałem się zorientować, kiedy 
wylądowaliśmy. Maev i Ailill zwołują właśnie pospolite ruszenie i uderzą na 
Cuchulainna. 
Ściągną krewnych wszystkich, których wykończył podczas swoich wycieczek, i 
nałożą na niego 
geas, aby musiał zmierzyć się z nimi wszystkimi naraz, a potem łubudu. Chcę 
zostać i zobaczyć 
odwet.
— Posłuchaj — powiedział Shea — jeszcze wczoraj wspomniałeś, że musimy odstawić 
cię z 
powrotem w ciągu tygodnia. Pamiętasz? Mówiłeś, że ktoś widział, że wszedłeś do 
naszego domu, 
ale już stamtąd nie wyszedłeś.
— Jasne, jasne. A gdybyśmy wrócili, dałbym wam alibi. Ale p co? Uczę tych 
facetów walki 
wręcz, a dzięki twojej magii może udałoby ci się zdjąć geas z naszego małego 
zapalczywca i 
uratować mu tyłek.
— To możliwe — rzekł Shea. — Wygląda mi to na swego rodzaju, stymulowany 
magicznie 
przymus psychologiczny, a skoro w grę wchodzi psychologia i magia, powinienem 
móc tego 
dokonać. Ale nie — to zbyt ryzykowne. Nie zaryzykowałbym, wiedząc, że ten typ 
wpatruje się w 
Belphebe jak cielę w malowane wrota.
Wyszli spomiędzy drzew i znaleźli się na zboczu; poranne słońce ledwie dotykało 
wierzchołków gałęzi nad nimi. Shea mówił dalej:
— Przykro mi, Pete, ale Belphebe i ja nie chcemy spędzić tu reszty życia i jeśli 
mamy się stąd 
wydostać, zrobimy to teraz. Złapcie się za ręce. Podaj mi drugą dłoń, Belphebe.
Brodsky, aczkolwiek wyraźnie skwaśniały, wykonał polecenie. Shea zamknął oczy i 
zaczął:
— Jeżeli A lub (B albo C) jest prawdziwe a C lub D fałszywe…
Wolną ręką wykonał kilka odpowiednich gestów. Ponownie otworzyli oczy. W dalszym 
ciągu 
znajdowali się na irlandzkim wzgórzu opodal zagajnika, obserwując jak dym z 
ogniska unosi się 
ponad drzewa w promieniach słońca.
— Co się stało? — zapytała Belphebe.
— Nie wiem — odparł zrozpaczony Shea. — Gdybym tylko miał coś do pisania, aby 
sprawdzić poszczególne etapy… Nie, chwileczkę. Działanie sorytów zależy od 
radykalnej 
alteracji wrażeń zmysłowych w połączeniu z zasadami logiki symboli oraz magii. 
Wiemy już, że 
magia działa w tym kontinuum, zatem nie stanowi to naszego głównego problemu. 
Aby jednak 
logika symboli spełniła swoje zadanie, trzeba się jej poddać, to znaczy chcieć, 
aby zadziałała. 
Pete, to ty nam bruździsz. Nie chcesz wrócić.
— Nie zwalaj winy na mnie — obruszył się Pete. — Gram fair.
— W porządku. Teraz chcę, abyś przypomniał sobie, że wracasz do Ohio, że masz 
tam dobrą 
pracę, która ci się podoba. Poza tym wysłano cię, abyś nas znalazł, i zrobiłeś 
to. Jasne?
Ponownie złączyli ręce, a Shea marszcząc z wysiłku czoło ponownie wypowiedział 
logiczne 
zaklęcie, zmieniając przy tym kilka czynników, aby wytworzyć jeszcze większą 
energię. Kiedy 
skończył, wydawało się, że na chwilę czas się zatrzymał; nagle gruch — błękitny 
piorun trafił w 
pobliskie drzewo rozłupując je od wierzchołka aż po korzenie. Belphebe pisnęła 
cichutko, a z 
obozu dobiegł chór podekscytowanych głosów.
Shea zlustrował szczątki zniszczonego drzewa i mruknął posępnie:
— Sądzę, że ta błyskawica była przeznaczona dla nas i to chyba na tyle, Pete, 
twoje życzenie 
się spełniło. Przyjdzie nam tu zostać, przynajmniej dopóki nie dowiem się czegoś 
więcej na temat 
praw kontrolujących magię w tym kontinuum.
Kilku ludzi Cuchulainna wypadło spomiędzy drzew i ruszyło w ich stronę trzymając 
włócznie 
w pogotowiu.
— Wszystko w porządku? — zawołał jeden z nich.
— Tak tylko sobie trenowałem. Rozumiecie, czary… — odrzekł ze spokojem Shea. — 
Chodźmy, pora wracać. Dołączymy do reszty.
Gwar głosów na polanie przybrał na sile. Chaos był jeszcze większy niż przedtem. 
Cuchulainn 
z aurą doniosłości i wyższości nadzorował załadunek rydwanu. Kiedy troje 
wędrowców zbliżyło 
się doń, powiedział:
— Tym razem to ja jestem wdzięczny tobie, Mac Shea, gdyż swym czarodziejskim 
zaklęciem 
przypomniałeś mi, iż lepiej jest robić coś w domu niż poza nim. Wyruszamy 
natychmiast.
— Ej! — rzucił Brodsky — Nie zjadłem jeszcze śniadania.
Bohater zmierzył go pogardliwym spojrzeniem.
— Chcesz mi powiedzieć, że powinienem opóźnić wyjazd z powodu pustego żołądka 
niewolnika? — burknął, odwróciwszy się do Shea i Bełphebe dorzucił: — Możemy 
zjeść coś po 
drodze.
Jazda przebiegała łagodniej niż poprzedniego dnia, ponieważ konie szły wolno, by 
zanadto nie 
wyprzedzać kolumny świty bohatera. Rozmowy pośród pisku kół były rzadkie i 
raczej nużące. 
Cuchulainn zaś zdawał się drzemać, oparłszy podbródek na piersi. Niewątpliwie 
jednak 
spodobały mu się komentarze Bełphebe na temat piękna krajobrazu. Z nadejściem 
południa stał 
się nagle gadatliwy zwracając się do niej z niepokojącą dla Shea poufałością, 
aczkolwiek Harold 
musiał przyznać, że mały człowieczek był elokwentny i zawsze pełen nienagannej 
kurtuazji.
Okolica wokół nich stawała się coraz bardziej płaska, po pewnym czasie ponad 
wierzchołkami 
kilku wzniesień Shea dostrzegł wyraźną, błękitnoszarą linię ciągnącą się wzdłuż 
horyzontu — 
morze. Zaczęło padać i wszyscy przemokli, lecz ulewa nie trwała długo, a ubrania 
w prażącym 
słońcu wyschły błyskawicznie. W krajobrazie wciąż przeważały pastwiska, lecz tu 
i ówdzie 
dostrzec można było niewielkie pola uprawne. Od czasu do czasu niezdarnie 
wyglądający, 
brudny rab w łachmanach owiniętych wokół talii przerywał harówkę, by spojrzeć na 
wędrowców 
i pomachać do nich leniwie.
W końcu ponad grzywami koni Shea zauważył warownię. Była zbudowana z drewnianych 
bali i miała olbrzymią, dwuskrzydłową bramę.
Belphebe zlustrowała ją krytycznie i zasłaniając usta dłonią wyszeptała do Shea:
— Można by ją zdobyć używając płonących strzał.
— Nie sądzę, aby mieli tu wielu wprawnych łuczników — odparł równie cicho. — 
Może 
mogłabyś pokazać im to i owo.
Brodaci wojowie otworzyli skrzypiące wrota i zakrzyknęli:
— Bądź pozdrowiony, Cucuc! Niechaj szczęście sprzyja Ogarowi Ulsteru!
Bramę otwarto tak szeroko, by rydwan z kołami zaopatrzonymi w kosy mógł bez 
przeszkód 
wjechać do wnętrza warowni. Kiedy pojazd z turkotem przejechał przez bramę, Shea 
zauważał 
różne duże i małe budynki, z całą pewnością część z nich stanowiły stodoły i 
obory. Największy 
był dwór stojący w centrum warowni, którego dach grubo pokryty słomą sięgał 
nieomal do samej 
ziemi.
Laeg zatrzymał rydwan. Cuchulainn zeskoczył, machnął ręką i zawołał:
— Muirthemne wita was, Amerykanie!
Pozostali zaczęli głośno klaskać, jakby powiedział coś wyjątkowo dowcipnego.
Odwrócił się, by przemówić do otyłego mężczyzny, ubranego znacznie lepiej od 
pozostałych, 
kiedy z dworu wyłonił się kolejny i podszedł do nich szybkim, nerwowym krokiem. 
Nowo 
przybyły był chudym mężczyzną średniego wzrostu, starszym lecz wciąż jeszcze 
żwawym i 
pełnym wigoru, nieco przygarbionym — od czasu do czasu podpierał się laską. Miał 
długą, siwą 
brodę, a fioletowa szata okrywała go od szyi do kostek.
— Oby ten dzień był dla ciebie szczęśliwy. Cathbadh — rzekł Cuchulainn. — 
Szczęśliwa to 
godzina, w której składasz nam wizytę, ale gdzie podziała się moja kochana Emer?
— Udała się do Emain Macha — rzekł Cathbadh. — Wezwał ją Conchobar…
— Ara! — wykrzyknął Cuchulainn. — Czyżem to ja rab, że król posyła po moją żonę 
za 
każdym razem, kiedy przyjdzie mu na to ochota? On jest…
— Nie o to chodzi, absolutnie — wtrącił Cathbadh. — Wzywa również ciebie i 
dlatego 
przysłał mnie miast Levarchama, gdyż wie, że twoja przekora, gorąca krew i 
zapalczywość 
mogłaby sprawić, że byś go nie usłuchał, ja natomiast mogę nałożyć na ciebie 
geas nakazujące, 
byś udał się do niego.
— Czemuż to chce widzieć nas w Emain Macha?
— Czyż mogę znać wszystkie sekrety kryjące się w sercu króla?
— Jesteś nadwornym druidem? — zapytał Shea.
Cathbadh po raz pierwszy zwrócił na niego uwagę, a Cuchulainn dokonał 
prezentacji. Shea 
wyjaśnił:
— Wydaje mi się, że król chce byś stawił się u niego dla twego własnego 
bezpieczeństwa, aby 
uniemożliwić magom Maev rzucenie na ciebie czaru.
— Skąd wiesz? — spytał Cathbadh.
— Dzięki Pete’owi. Czasami wie o tym, co dopiero ma się wydarzyć. W naszym kraju 
nazywamy to drugim wzrokiem.
Cuchulainn zmarszczył nos.
— Ten szpetny rab?
— Tak, ja — rzekł Brodsky, który właśnie się do nich zbliżył. — I lepiej patrz 
uważnie, gdzie 
stąpasz, przystojniaku, bo jeżeli nie będziesz miał się na baczności, możesz 
skończyć wąchając 
kwiatki od spodu.
— Jeśli tak jest mi pisane, nic nie jest w stanie tego zmienić — mruknął 
Cuchulainn. — 
Fergus! Niech zagrzeją wodę na kąpiel. — Odwrócił się do Shea. — Teraz się 
wykąpiecie i 
należycie przyodziejecie, powinniście bowiem wyglądać całkiem znośnie, by wziąć 
udział w 
radzie w mym wspaniałym domostwie. Pożyczę wam do przebrania coś stosownego, 
bowiem 
mierzi mnie widok tych niby–fomoriańskich szmat.
3
Do ściany głównej chaty przylegała alkowa ze ściankami działowymi z wikliny, 
położona tak, 
że zapewniała osobom znajdującym się wewnątrz minimum prywatności. W alkowie 
stała wanna 
Cuchulainna, wielki ozdobny mebel z brązu. Od studni podążał korowód 
zatrudnionych we 
dworze kobiet, niosących dzbany z wodą, którą wlewały do wanny. W tym czasie 
mężczyźni 
rozniecali w drugim końcu chaty ogień podkładając doń kamienie ważące od 5–10 
funtów.
Brodsky zbliżył się do Shea, gdy ten stojąc w bezruchu usiłował przyzwyczaić 
wzrok do 
panującego tu półmroku.
— Posłuchaj, nie chcę być mąciwodą, ale lepiej miej się na baczności. Zgodnie z 
tutejszym 
prawem ten facet może zechcieć zapoznać się nieco bliżej z Belphebe, więc z góry 
cię ostrzegam. 
Nie próbuj wchodzić mu w paradę.
— Tego się obawiałem — mruknął nieszczęśliwy Shea. — Spójrz tam.
„Tam”, czyli na ścianie, znajdował się rząd drewnianych kołków, na których 
wisiały ludzkie 
głowy. Kiedy tak patrzyli, Laeg wniósł worek na głowy i dołączył najnowsze 
trofea do kolekcji, 
nabijając je z całej siły na zaostrzone szpikulce. Niektóre głowy musiały wisieć 
już bardzo długo, 
bowiem nie zostało z nich wiele, jedynie nagie czaszki z wiszącymi na resztkach 
skóry rzadkimi 
pasemkami włosów.
— Kurczę! — rzekł Brodsky. — Jeśli wejdziesz mu w drogę, twoja makówka zawiśnie 
razem 
z tamtymi. Daj mi trochę czasu, spróbuję coś wykombinować, aby pokrzyżować mu 
szyki.
— Z drogi! — ryknął potężny, wąsaty łaziebny. Wszyscy troje uchylili się, gdy 
mężczyzna 
przebiegał obok nich niosąc w szczyp: wielki, dymiący, wyjęty właśnie z ognia 
kamień. Osiłek 
znikł alkowie. Rozległ się plusk i głośny syk. Podczas gdy pierwszy wracał, 
pojawił się drugi 
łaziebny z kolejnym kamieniem. Shea zajrzał za ściankę i zauważył, że woda lekko 
paruje. 
Cuchulainn, minąwszy go, wszedł do łaźni i palcem sprawdził jej ciepłotę.
— Wystarczy, kochaneńcy.
Łaziebni szczypcami wybrali kamienie i ułożyli je w rogu, po czym wyszli zza 
przepierzenia. 
Cuchulainn uniósł ręce, aby zdjąć tunikę, gdy jego wzrok padł na Shea.
— Zamierzam rozdziać się do kąpieli — rzeki. — Za całą pewnością nie jesteś tu 
teraz osobą 
pożądaną.
Shea wrócił do głównego pokoju i w tej samej chwili Brodsky uderzył z całej siły 
pięścią w 
otwartą dłoń.
— Mam!
— Co? — zapytał Shea.
— Sposób, jak obrać ten gorący ziemniak. — Rozejrzał się wokoło, po czym 
przycisnął bliżej 
do siebie Shea i Belphebe. — Posłuchajcie. Kiedy ta wielka szycha przed chwilą 
cię spławiła, coś 
mi się przypomniało. Z chwilą kiedy zacznie się do ciebie dobierać Belle, musisz 
zrobić 
klasyczny numer striptizowy. I to publicznie, żeby wszyscy to zobaczyli.
Belphebe wstrzymała oddech. Shea zapytał:
— Czyś ty z byka spadł? Przecież to dolewanie oliwy do ognia!
— A ja twierdzę, że on tego nie zdzierży — Brodsky mówił cicho ale z przejęciem. 
— To nie 
w ich stylu. Pewnego razu kiedy ten gość miał rozprawić się z całym dworem, król 
wysłał 
gromadkę kobiet z gołymi cyckami, na widok których nasz bohater o mało nie 
zbzikował.
— To mi się nie podoba — szepnęła Belphebe.
— Tabu nagości — rzekł Shea. — To może być element wzorca kulturowego, w 
porządku. 
Czy oni wszyscy mu podlegają?
— Tak i to bardzo poważna sprawa — rzekł Brodsky. — Mogą nawet od tego wyciągnąć 
kopyta. Domyśliłem się tego, kiedy On tak ostro spławił cię, zanim zaczął się 
rozbierać: 
wyświadczył ci przysługę.
Cuchulainn wyszedł z alkowy zapinając pas wokół czystej szmaragdowozielonej 
tuniki, 
wyszywanej złotą nicią. Wytarł włosy ręcznikiem i przeczesał grzebieniem, 
podczas gdy za 
przepierzeniem zniknął Laeg. Belphebe zapytała:
— Jedna woda dla wszystkich?
— Mydlnika jest pod dostatkiem — odrzekł Cuchulainn. Czystość piękności służy. — 
Spojrzał na Brodsky’ego. — Niewolnik może umyć się w korycie na zewnątrz.
— Posłuchaj… — zaczął Brodsky.
Shea położył mu rękę na ramieniu i jakby z głupia frant zapytał:
— Czy wasi druidzi używają zaklęć, aby przenosić się z miejsca na miejsce?
— Niewiele jest rzeczy, których nie potrafią druidzi — radzę ci wszakże, abyś 
nie używał 
zaklęć Cathbadha, chyba że jesteś równie wielkim bohaterem, jak czarodziejem, są 
one bowiem 
nader potężne.
Odwrócił się, by z posępną satysfakcją nadzorować przygotowania do obiadu. 
Właśnie 
pojawił się Laeg, dopełniwszy toalety, z drugiej strony do łaźni weszła dziewka 
służebna niosąc 
świeże ubranie dla Shea i Belphebe. Shea chciał pójść za żoną, ale przypomniał 
sobie, co 
Brodsky mówił na temat tabu, więc postanowił nie ryzykować i nie szokować 
gospodarzy. 
Belphebe wyszła niedługo potem w sięgającej do ziemi szmaragdowej powłóczystej 
szacie 
ozdobionej, co stwierdził z pewnym niesmakiem, identycznym wzorem jak tunika 
Cuchulainna.
Kiedy Shea zażywał kąpieli, woda była już prawie zimna, a ręcznik mokry, 
aczkolwiek 
przygotowane dlań odzienie — szafranowa tunika i obcisłe szkarłatne spodnie w 
kratę — 
wyglądało dość przyzwoicie.
Belphebe obserwowała kobiety siedzące wokół ogniska. W cieniu pod okapem 
siedział Pete 
Brodsky czyszcząc paznokcie brązowym nożem, ów krępy mężczyzna w średnim wieku, 
wprawny w walce wręcz dzięki swej znajomości dżiu–dżitsu i niezłemu refleksowi 
oraz 
niezgorszy kompan. Byłoby wszakże dużo prościej, gdyby nie zepsuł zaklęcia swoim 
pragnieniem pozostania w tym kontinuum. Ale czy faktycznie to było przyczyną?
Stary Cathbadh podszedł postukując laską.
— Mac Shea — powiedział — mały Ogar mówił mi, że także je — ;ś druidem, który 
przybył 
tu z odległego miejsca dzięki sztukom magicznym, i że potrafisz przywoływać 
gromy z jasnego 
nieba.
— To prawda — przyznał Shea. — Nie wątpię, że ty także znasz ; zaklęcia.
— Niewątpliwie — rzucił z osobliwym uśmieszkiem Cathbadh. — Musimy pomówić na 
temat sztuk, jakimi się obaj paramy. Śmiem twierdzić, że przy tej okazji obaj 
moglibyśmy się 
nauczyć kilku no — zaklęć.
Shea zmarszczył brwi. Jedyne zaklęcie jakie go interesowało, to to, które mogło 
przenieść 
jego samego, Belphebe oraz Pete’a na powrót do Garaden w Ohio, lecz Cathbadh 
najprawdopodobniej go nie znał. Kwestia polegała na zebraniu podstawowych 
przesłanek i 
zrobieniu z nich użytku dzięki opracowanej przez siebie samego metodzie. Głośno 
natomiast 
powiedział:
— Sądzę, że możemy się sobie przydać. W Ameryce, skąd pochodzę, opracowaliśmy 
kilka 
podstawowych zasad magii, dzięki czemu konieczne jest jedynie poznanie procedur 
związanych 
ściśle z miejscem, do którego się trafia.
Cathbadh pokręcił głową.
— Twierdzisz przeto — a ponieważ są to słowa druida, zmuszony jestem ci uwierzyć 
— 
aczkolwiek jest to wielce trudne, że druid może podróżować między scytyjskimi 
Grekami lubo 
egipskimi Szkotami pospołu z ich osobliwymi bogami, a zarazem strzeżon przez swe 
zaklęcia nie 
musi się niczego lękać i czuć się może bezpiecznie jak w domu.
Shea w mig zorientował się w tej zawiłej geografii. Jednakże, jak stwierdził, 
ten świat mógł 
znacznie różnic się od tego, z którego wyruszył. Kto wie, może tutejszy Egipt 
zamieszkiwali 
Szkoci.
Właśnie wtedy Cuchulainn wyszedł ze swego pokoju i bezceremonialnie zasiadł u 
szczytu 
stołu. Inni zebrali się wokół niego. Laeg zajął miejsce u boku bohatera, a 
Cathbadh po drugiej 
jego stronie. Shea i Belphebe na dany znak zajęli kolejne siedziska naprzeciw 
siebie. Przystojna 
niewolnica z włosami zaczesanymi do tyłu napełniła wielki złoty puchar stojący 
przed 
Cuchulainnem winem ze złotego dzbana, a następnie mniejsze srebrne puchary Laega 
i 
Cathbadha, a na końcu miedziane kubki Shea i Belphebe. Kolejni biesiadnicy mieli 
skórzane 
kubki i pili jęczmienne piwo.
Cuchulainn zwrócił się do Cathbadha:
— Czy uczynisz teraz ofiarę, kochaneńki?
Druid wstał, uronił kilka kropel płynu na podłogę i odśpiewał pieśń do bogów 
Bila, Danu i 
Lera. Shea wydawało się przez chwilę, że słyszy łopot wielkich skrzydeł i tylko 
fakt, że lada 
moment miano podać posiłek, przepełnił go uczuciem wewnętrznego spokoju oraz 
ogólnego 
komfortu; niemniej nie ulegało wątpliwości, że Cathbadh znal się na swoim fachu. 
On również o 
tym wiedział.
— Czyż to nie było wspaniałe? — zapytał siadając obok Shea. — Potrafisz 
zaprezentować mi, 
cudzoziemcze, coś równie niebywałego?
Shea zamyślił się. Nic nie szkodziło, aby pokazał temu staremu lisowi odrobinę 
współczulnej 
magii, a mogło jedynie pomóc podbudować jego reputację.
— Przesuń swój puchar z winem obok mojego i patrz uważnie — powiedział. — Musiał 
wymyślić zaklęcie wiążące oba naczynia, jeśli zamierzał sprawić, aby wino 
Cathbadha zniknęło, 
po tym jak wypił swoje, ale przychodziło mu do głowy tylko „dublet, dublet” z 
Makbeta. 
Wyszeptał te słowa pod nosem wykonując dłońmi gesty, jakich nauczył się w 
Krainie Czarów. 
Następnie rzekł:
— A teraz patrz. — I podniósł swój kubek do ust.
Szszszuuuuuu!
Gejzer wina wytrysnął z pucharu Cathbadha jak odciągnięty wężem ciśnieniowym i 
znalazłszy się tuż pod sufitem, opadł deszczem migoczących kropel, podczas gdy 
biesiadnicy u 
szczytu stołu poderwali się z miejsc, by znaleźć się poza zasięgiem tego 
fenomenu. Cathbadh był 
szybki — uniósł swoją różdżkę i smagnął strugi opadającego trunku wykrzykując 
głośno kilka 
niezrozumiałych słów. Szkarłatny deszcz ustał i po tym zaklęciu pozostał jedynie 
zalany winem 
stół; służące podbiegły czym prędzej, aby wytrzeć blat.
Cuchulainn przemówił groźnym tonem:
— Mac Shea, to doprawdy wspaniała sztuczka magiczna i rad jestem mieć wśród nas 
tak 
znamienitego druida. Pewien wszak jestem, że nie stroiłbyś sobie z nas 
niewybrednych żartów, 
mam rację?
— Ależ skąd — zaprotestował Shea. — Ja tylko…
Przerwał mu przeraźliwy, dobiegający gdzieś z zewnątrz skowyt — Shea potoczył 
wokoło 
dzikim wzrokiem czując, że przestaje t panować nad sytuacją.
— Nie frasuj się tym, nie ma potrzeby — rzekł Cuchulainn. To tylko Uath, 
ponieważ księżyc 
osiągnął właściwą fazę.
— Nie pojmuję — rzekł Shea.
— Kobiety Ulsteru nie były dość dobre dla Uatha, tak więc udaje się on do 
Connacht w 
konkury do córki druida Ollgaetha. Ów Ollgaeth nie jest zacnym człekiem; bez 
ogródek 
powiedział, że żaden Ultonijczyk nie zdobędzie jego córki, a kiedy Uath nie dał 
za wygraną, 
obłożył go geas, dzięki któremu podczas pełni księżyca musi on wyć niby dzikie 
zwierzę, na 
swoją córkę zaś nałożył takie geas, że wilczy skowyt napełnia ją odrazą. Zda mi 
się, że głowa 
Ollgaetha powinna już znaleźć się w innym bardziej zaszczytnym miejscu. — 
Spojrzał znacząco 
na swoją kolekcję. Shea mruknął:
— Nadal nie rozumiem. Jeśli można obłożyć kogoś geas, czy nie można go później 
zdjąć?
Cuchulainn wydawał się zafrasowany, Cathbadh zakłopotany, a Laeg wybuchnął 
śmiechem.
— Tak oto zasmuciłeś Cathbadha, a nasz drogi Cucuc jest zbyt uprzejmy, by ci to 
wyjaśnić, 
faktem jest jednak że Ollgaeth jako druid nie ma sobie równych i nikt nie jest w 
stanie zdjąć 
nałożonych przez niego zaklęć ani rzucić nań czarów, których nie byłby w stanie 
zdjąć.
Z zewnątrz znów dobiegło żałobne, posępne wycie Uatha. Cuchulainn rzekł do 
Belphebe:
— Czy on cię niepokoi, moja droga? Mogę go uciszyć, nawet raz na zawsze.
W czasie biesiady Shea zwrócił uwagę, że Cuchulainn pochłania olbrzymie ilości 
wina niemal 
przez cały czas rozmawiając z Belphebe, aczkolwiek alkohol zdawał się nie 
wywierać nań 
większego wpływu, a co najwyżej pogłębiał ponury nastrój bohatera. Ale kiedy 
uprzątnięto ze 
stołu, uniósł swój puchar, by go opróżnić, spojrzał na Belphebe ponad stołem i 
pokiwał znacząco 
głową.
Shea wstał i obiegł stół, by położyć dłoń na jej ramieniu. Kątem oka dostrzegł, 
że Pete 
Brodsky również się podniósł. Na twarzy Cuchulainna zagościł cień uśmiechu.
— Racz wybaczyć, że wprawiam cię w tak przykry nastrój — rzekł — takie jest 
jednak prawo 
i nie wchodzi w grę nawet wyzwanie. Tak więc Belphebe, moja droga, racz udać się 
do mego 
pokoju.
Wstał i ruszył ku Belphebe, która również się podniosła i jęła cofać, krok po 
kroku. Shea 
próbował stanąć pomiędzy nimi, a w głębi duszy rozpaczliwie poszukiwał zaklęcia, 
które 
zahamowałoby bieg wypadków. Wszyscy inni wstali i zbili się w ciasną gromadkę, 
by 
obserwować rozgrywający się w sali dramat.
— Mam nadzieję — rzekł Cuchulainn, że nie pragniesz wejść mi w drogę, mój 
kochaneńki 
Mac Shea? — Mówił łagodnym tonem, ale w jego sposobie artykulacji było coś 
dzikiego i 
zajadłego, a Shea natychmiast uświadomił sobie, że stoi naprzeciwko mężczyzny 
uzbrojonego w 
miecz. Na zewnątrz Uath wydał kolejny żałosny skowyt.
Nagle Belphebe rzuciła się w stronę wiszącej na ścianie broni i szarpnęła, 
usiłując zdjąć którąś 
z nich. Na próżno. Kołki były wbite tak mocno, że aby je zdjąć należało użyć 
łomu. Cuchulainn 
wybuchnął śmiechem.
Z tyłu, po lewej stronie Shea rozległ się tubalny głos Brodsky’ego.
— Belle, kretynko, zrób to, co ci mówiłem!
Odwróciła się w stronę podchodzącego Cuchulainna, po czym z determinacją 
skrzyżowała 
ręce i zdjęła powłóczystą zieloną suknię przez głowę.
Stanęła przed nim w samej bieliźnie.
Na ten widok biesiadnicy krzyknęli z przerażenia. Cuchulainn stanął z 
rozdziawionymi 
ustami.
— Dalej! — ryknął z tyłu Brodsky. — Nie zatrzymuj się!
Belphebe sięgnęła, aby rozpiąć biustonosz. Cuchulainn zachwiał się jak po silnym 
ciosie. 
Zasłonił twarz jedną ręką, podszedł do stołu i opuścił twarz na blat, waląc 
jednocześnie pięścią w 
twarde drewno.
— Ara! — ryknął. — Wyprowadźcie ją stąd! Czyżbyście pragnęli uśmiercić mnie, w 
mym 
własnym domu, gospodarza, który uratował wam życie?
— A dasz jej spokój? — zapytał Shea.
— Na tę noc.
— Mac Shea przyjmij jego propozycję — poradził Laeg siedzący u szczytu stołu. On 
również 
jakby trochę pozieleniał. — Kiedy wpadnie w furię nikt z nas nie będzie 
bezpieczny.
— W porządku. To uczciwe — mruknął Shea podając Belphebe suknię.
Rozległo się zgodne, jednoznaczne westchnienie ulgi. Cuchulainn podniósł się 
chwiejnie.
— Nie czuję się dobrze, kochaneńcy — wybełkotał i podniósłszy ze stołu złoty 
dzbanek z 
winem, ruszył do swojego pokoju.
4
Biesiadnicy z ożywieniem rozmawiali między sobą, podczas gdy Belphebe nie 
oglądając się 
na boki wróciła na swoje miejsce, a nawet rozstąpili się, by Shea i Brodsky 
mogli do niej 
dołączyć. Druid zerknął trwożliwie na zamknięte drzwi i powiedział:
— Jeśli Mały Ogar zbyt wiele wypije w samotności, może zacząć się zastanawiać 
nad 
uczynionym przez was afrontem, a wówczas czeka nas smutny dzień. Jeśli wyjdzie 
stamtąd ze 
świetlistą otoczką bohatera wokół głowy, uciekajcie, jeśli wam życie miłe.
— Ale dokąd? — spytała Belphebe.
— Tam skąd przyszliście. Gdzież by indziej?
Shea zmarszczył brwi.
— Nie jestem pewien… — zaczął. Brodsky przerwał mu brutalnie:
— Powiedz sam — burknął — twój szef nie ma przecież tak naprawdę powodu, aby się 
wkurzać. Musieliśmy to tak rozegrać.
Cathbadh zwrócił się do niego:
— A to czemu, niewolniku?
— Nie nazywaj mnie niewolnikiem. Ona jest obłożona silnym geas. Każdy facet, 
który jej 
tknie, dostaje potwornego bólu brzucha i umiera w męczarniach. Wytrzymuje to 
tylko jej mąż, 
ponieważ jest czarodziejem. Całe szczęście, że go powstrzymaliśmy przed 
zaprowadzeniem jej 
do tamtego pokoju, w przeciwnym razie z twojego szefa byłby już zimny trup.
Brwi Cathbadha uniosły się w górę, jak wzbijające się w niebo stado mew.
— On powinien był o tym wiedzieć — mruknął — w Irlandii mniej byłoby rozlewu 
krwi, 
gdyby więcej ludzi wyjaśniało pewne sprawy, nim się w nie brutalnie wmieszają.
Wstał, podszedł do drzwi łożnicy i zapukał. Ze środka dobiegło warknięcie, 
Cathbadh wszedł i 
w kilka minut później wyszedł wraz z Cuchulainnem. Ten ostatni stąpał wyraźnie 
niepewnie, a 
jego melancholia znacznie się pogłębiła. Podszedł do szczytu stołu i ponownie 
zasiadł na swoim 
krześle.
— Zaiste najsmutniejsza to opowieść na świecie, gdym usłyszał, że twoja żona 
obłożona 
została tak paskudnym geas. Cały wieczór poszedł na marne. Mam nadzieję, że nie 
najdzie mnie 
czarny urok, wówczas bowiem, abym mógł dojść do siebie, nie obyłoby się bez 
rozlewu krwi i 
rozlicznych mordów.
Rozległy się zduszone westchnienia, a Laeg wyraźnie się zaniepokoił, ale 
Cathbadh dorzucił 
spiesznie:
— Wieczór wcale nie poszedł na marne, Cucuc. Ten Mac Shea jest jak wszystko na 
to 
wskazuje potężnym druidem i zaklinaczem, ja jednak uważam się za lepszego. Czy 
zauważyłeś, 
jak szybko unicestwiłem jego winną fontannę? Czy twe serce nie uradowałoby się, 
gdybyśmy my 
dwaj stoczyli teraz turniej magów?
Cuchulainn klasnął w dłonie.
— Nigdy nie wypowiedziałeś prawdziwszych słów. Tak zróbcie, kochaneńcy.
Shea burknął:
— Obawiam się, że nie mogę gwarantować…
Belphebe pociągnęła go za rękaw i przyłożywszy usta do jego i ucha wyszeptała:
— Zrób to. Grozi nam wielkie niebezpieczeństwo.
— To się nie uda — odparł równie cicho Shea.
Na zewnątrz znów rozbrzmiało przeraźliwe, posępne wycie Uatha.
— Nie mógłbyś użyć wobec niego psychologii? — spytała i dziewczyna. — Dla nich 
to 
będzie magia.
— Prawdziwa psychoanaliza zajmuje wiele dni — wyjaśnił Shea.
— Zaczekaj chwilę, wydaje się, że w tym świecie typy osobowości histerycznej 
uważane są za 
normalne. To oznacza wysoki stopień podatności na sugestię. Może właśnie 
sugestia 
posthipnotyczna jest dla nas rozwiązaniem.
Cuchulainn siedzący u szczytu stołu wyraźnie zaczął się niecierpliwić.
— Nie zamierzamy czekać tu całą noc. Shea odwrócił się i oznajmił:
— Co ty na to, gdybym zdjął geas z tego tam typa, który trenuje swój barowy 
tenor? 
Rozumiem, że jest to coś, czego Cathbadh nie jest w stanie dokonać.
— Jeśli ci się uda — rzekł Cathbadh — będzie to zaiste wyczyn godny uwagi, ja 
jednak nie 
wierzę w twą moc, póki tego nie zobaczę.
— W porządku — mruknął Shea. — Wprowadźcie go.
— Laeg kochaneńki, przyprowadź nam Uatha — rzekł Cuchulainn. Wziął swój puchar, 
spojrzał na Belphebe i ponownie zrzedła mu mina.
Shea rzucił:
— Potrzebuję czegoś małego. Mogę pożyczyć jeden z twoich pierścieni. Cuchulainn? 
Najlepiej ten z dużym kamieniem.
Cuchulainn zdjął pierścień i położył na stole, tymczasem pojawił się Laeg 
trzymając mocno za 
rękę krępego młodzieńca, który najwyraźniej mu się opierał. Już kiedy byli w 
drzwiach. Uath 
odwrócił głowę i wydał przeciągły, mrożący krew w żyłach skowyt. Laeg pociągnął 
go za sobą i 
wycie ucichło.
Shea odwrócił się do pozostałych:
— Teraz, jeżeli czary mają zadziałać, potrzebuję trochę wolnego miejsca. Nie 
zbliżajcie się do 
mnie podczas aktywizacji zaklęcia, w przeciwnym razie wy również znajdziecie się 
pod jego 
wpływem.
Ustawił dwa krzesła w pewnym oddaleniu od stołu i przywiązał do pierścienia 
nitkę.
Laeg pchnął Uatha na jedno z siedzisk.
— Masz na sobie złe geas, Uath — rzekł Shea. — I przy jego zdejmowaniu będę 
potrzebował 
współpracy z twojej strony. Czy zrobisz wszystko, co ci każę?
Mężczyzna pokiwał głową. Shea unosząc pierścień rzekł:
— Patrz na to. Zaczął delikatnie pociągać za nitkę kciukiem i palcem 
wskazującym, po czym 
pierścień najpierw przez chwilę ccii się w jedną a potem w drugą stronę 
odbijając refleksy 
płonących łuczyw. Tymczasem Shea mówił szeptem do Uatha powtarzając raz po raz: 
„Śpij” 
monotonnym, sennym głosem. Z tylu dochodziły go nerwowe westchnienia, niemal 
czul 
panującą w pomieszczeniu atmosferę napięcia i wyczekiwania. Uath zesztywniał.
— Słyszysz mnie, Uath? — zapytał półgłosem Shea.
— Słyszę.
— Zrobisz, co ci powiem.
— Tak uczynię.
— Kiedy się obudzisz, nie będziesz już odczuwał skutków nałożonego na ciebie 
geas. Nie 
będziesz wył.
— Nie będę.
— Na dowód tego pierwsze, co zrobisz, kiedy się obudzisz, to klepniesz Laega po 
ramieniu.
— Tak się stanie.
Shea kilkakrotnie powtórzył swoje zalecenia zmieniając słowa i zmuszając Uatha, 
aby je 
powtarzał. Nie mógł sobie pozwolić na porażkę. Wreszcie uwolnił Uatha z 
hipnotycznego transu 
pstryknięciem palców i oschłym:
— Obudź się!
Uath rozejrzał się wokoło, jakby zdezorientowany. Następnie wstał, podszedł do 
stołu i 
klepnął Laega po ramieniu. Zebrani zareagowali zgodnym pełnym akceptacji 
pomrukiem.
Shea zapytał:
— Jak się czujesz, Uath?
— Czuję się wyśmienicie. Nie pragnę już wyć do księżyca i mniemam, iż geas 
odeszło na 
dobre. Jestem wam ogromnie wdzięczny, panie. Podszedł do stołu, ujął dłoń Shea i 
pocałowawszy ją, dołączył do reszty zebranych przy końcu stołu.
— To zaiste przednia magia — rzekł Cathbadh — nie wspominając o drobnym 
zaklęciu, jakie 
zastosował na koniec nakazując i Uathowi, by na dowód jego mocy, klepnął Laega 
po ramieniu. 
Prawdą jest również, że nie byłem w stanie znieść tego geas. Jednakowoż jeden 
człek szybciej 
biega, inny natomiast jest lepszym wspinaczem, toteż zademonstruję swe 
umiejętności zdejmując 
geas z twej małżonki z czym, jak wszystko na to wskazuje, nie potrafisz dać 
sobie rady.
— Nie jestem pewien… — zaczął powątpiewająco Shea.
— Nie frasuj się — rzekł Cuchulainn. — Nic jej się nie stanie a w przyszłości 
może okazać 
większy szacunek na dworach, które odwiedzi.
Druid wstał i wymierzył w Belphebe długi, kościsty paluch. Zanucił jakąś 
melodyjną pieśń 
bełkocząc przy tym w jakimś nieznanym języku, a jego mętną inkantację zakończyły 
zgoła 
wyraziste, mocne słowa:
— …I na dąb, jesion oraz cis, przez urodę Aengusa, moc Lera i powagę wysokiego 
druida 
Ulsteru niechaj to geas zostanie z ciebie zdjęte, Belphebe! Niechaj odejdzie! 
Szczeźnij, 
przepadnij. Odejdź, zniknij, pójdź w zapomnienie, aby nikt nigdy więcej o tobie 
nie słyszał!
Wyrzucił w górę obie ręce i usiadł.
— Jak się czujesz kochaneńka?
— Doskonale, tak jak dotychczas — odrzekła Belphebe. — A niby jak miałabym się 
czuć?
— Skąd jednak mamy wiedzieć że zaklęcie podziałało? — zapytał Cuchulainn. — Aha! 
Już 
wiem. Pójdź ze mną.
Wstał i obszedł stół, a widząc wściekłość Shea i konsternację Belphebe dodał: — 
Tylko do 
drzwi. Czyż nie dałem słowa?
Nachylił się do Belphebe, objął ją i chciał ująć za rękę, gdy nagle cofnął się w 
tył, 
przyciskając gwałtownie obie dłonie do brzucha, gwałtownie chwytając przy tym 
powietrze. 
Cathbadh i Laeg poderwali się z miejsc. Podobnie jak Shea.
Cuchulainn zatoczył się i przytrzymał ramienia Laega, po czym otarłszy rękawem 
oczy, 
burknął:
— Amerykanin zwyciężył, bowiem tobie nie udało się znieść zaklęcia, a jej 
dotknięcie omal 
nie przyprawiło mnie o śmierć.
— Radzę ci, abyś sam tego popróbował, Cathbadh, mój kochaneńki.
Druid wyciągnął rękę i ostrożnie dotknął ramienia Belphebe. Nic się nie 
wydarzyło.
— Czyż sługa nie powiedział — wtrącił Laeg — że mag jest odporny na działanie 
tego geas?
— Być może masz rację — odezwał się Cathbadh — aczkolwiek i uważam, że jest po 
temu 
inny powód. Cucuc pragnął zabrać ją i swej łożnicy, podczas gdy ja wcale o tym 
nie myślałem. 
Cuchulainn usiadłszy zwrócił się ku Shea:
— Dobrze, żem był chroniony przed działaniem tego geas, okazało się ono zbyt 
wielkim 
wyzwaniem nawet dla druidów i waszego kraju?
— Zdecydowanie — odparł Shea. — Chciałbym znaleźć kogoś, i mógłby się z nim 
uporać.
Był bardziej niż Cuchulainn zdumiony atakiem kurczów, ale f w krótkiej chwili 
przerwy 
zdołał wytłumaczyć sobie tajemnicę ich ; pojawienia. Po pierwsze, Belphebe nie 
była obłożona 
żadnym geas. Tak więc, kiedy Cathbadh rzucił zaklęcie, aby zdjąć czar, efekt był 
dokładnie 
odwrotny i dziewczyna znalazła się pod wpływem ślicznego i wcale niebanalnego 
tabu. Była to 
jedna z podstawowych zasad magicznych, a Shea w obecnej chwili był Cathbadhowi 
niepomiernie wdzięczny.
— W Ameryce — rzekł Cathbadh nie ma może nikogo, kto uporałby się z tą klątwą, 
ale w 
Irlandii jest człek dość mężny i wprawny, by usunąć ten czar.
— Kto to taki? — spytał Shea.
— Ollgaeth z Cruachan z dworu Aililla i Maev, który nałożył geas na Uatha.
Brodsky stojący obok Shea powiedział:
— Właśnie ten typ rzuci czar na Cuchulainna, zanim wykończy go ta zgraja sępów.
— Hola! — Cathbadh zwrócił się do Shea. — Twój niewolnik oprócz drugiego wzroku 
musi 
mieć również drugi umysł. Kiedy przemówił ostatnim razem, wspomniał tylko, że 
Ollgaeth rzuci 
zaklęcie na Małego Ogara.
— Posłuchaj, śmieciu — rzucił z rozdrażnieniem w głosie Brodsky — powyjmuj sobie 
ze łba 
kamienie. Sprawa jest poważna — ci Maev z Ailill zbiorą do kupy wszystkich, 
którzy żywią do 
Cuchulainna jakąś ansę, a potem obłożą go geas, tak że będzie musiał walczyć z 
nimi wszystkimi 
naraz, a to już nie przelewki.
Cathbadh przeczesał palcami brodę.
— Jeżeli to prawda… — zaczął.
— Nie wciskam ci kitu. Za kogo ty mnie uważasz, co?
— Chciałem powiedzieć, że jeżeli to prawda, to mamy do czynienia z prawdziwą 
katastrofą. I 
nie bardzo wiem, jak moglibyśmy zaradzić tej sytuacji. Gdyby chodziło wyłącznie 
o czary…
Cuchulainn przemówił z posępną powagą, do pewnego stopnia wywołaną alkoholem.
— Pokonałbym ich wszystkich bez geas, jeśli jednak pisane jest mi paść w boju, 
tak właśnie 
będzie. Oto mój koniec. Już po mnie.
Cathbadh zwrócił się do Shea:
— Widzisz sam, jakie z Nim mamy kłopoty. Czy twój niewolnik może sięgnąć nieco 
dalej 
swoim drugim wzrokiem?
— Dobra, sam się o to prosiłeś — warknął Brodsky. — Po jatce urządzonej przez 
Cuchulainna rozpęta się wojna i praktycznie wszystkie postacie dramatu zginą, w 
tym także ty, 
Ailill i Maev. Co ty na to? Jak ci się to podoba?
— Niezbyt, podobnie jak widok twojej twarzy — odparł Cathbadh. Zwrócił się do 
Shea: — 
Czy temu jasnowidzowi można zaufać?
— Nigdy dotąd się nie pomylił.
Cathbadh spoglądał to na prawo, to na lewo: nieomal słychać było, jak 
przekręcają się kolejne 
trybiki jego mózgu. Wreszcie powiedział:
— Wydaje mi się, Mac Shea, że masz coś do załatwienia na dworze Aililla.
— Skąd ten pomysł?
— Na pewno chciałbyś spotkać się z Ollgaethem w sprawie geas twojej żony. Żona z 
geas, to 
jak połowica ze złym okiem, nigdy nie będziesz szczęśliwy, póki zaklęcie nie 
zostanie zupełnie 
zdjęte. Zabierzesz też niewolnika, aby opowiedział swoją historię Maev, niech 
wie, że znamy jej 
plany i przydadzą się jej tyle, co wieprzowi bransolety.
— Słusznie prawi — Brodsky pstryknął palcami i rzekł głośnym szeptem.
Shea mruknął tylko:
— Zastanów się, nie jestem pewien, czy naprawdę chcę odwiedzić dwór Aililla. 
Niby po co? 
A jeżeli ta Maev jest tak zdeterminowana, jak się wydaje, wątpię, abyś zdołał ją 
powstrzymać 
samym stwierdzeniem, że wiesz jakie są jej zamiary.
— Po pierwsze — odparł druid — Cucuc uratował ci życie, za co winien mu jesteś 
wdzięczność, nie mówiąc już o geas. Po drugie, nie tyle pragnę dać do 
zrozumienia Maev, że 
wiemy, co szykuje, lecz raczej Ollgaethowi. Wie on równie dobrze jak ty, że 
skoro wiemy o geas, 
jakie miał nałożyć na Niego, wszyscy druidzi z dworu Conchobara będą śpiewać 
inkantacje 
przeciwko niemu i z wściekłego psa zmieni się w byle kundla, kąsającego jabłko.
— Mmm — zamruczał Shea, tłumiąc ziewanie. — Masz rację, jeżeli idzie o 
wdzięczność, 
nawet jeśli nie w pełni pojmuję znaczenie drugiego argumentu. Jednakowoż 
najbardziej zależy 
nam na powrocie do domu.
— Proponuję udać się teraz na spoczynek, a ostateczną decyzję podejmiemy rano. 
Gdzie 
możemy się przespać?
— Finn zaprowadzi was do komnaty — rzekł Cuchulainn. Ja i Cathbadh zostaniemy 
jeszcze, 
by przedyskutować kwestię dotyczącą Maev. — Uśmiechnął się czarująco i zarazem 
melancholijnie.
Finn zaprowadził parę do gościnnej komnaty na tyłach budynku, podał Shea żagiew 
i zamknął 
drzwi, podczas gdy Belphebe uniosła obie ręce w górę oczekując pocałunku. W 
następnej 
sekundzie Shea zgięty wpół leżał na podłodze powalony potężnym atakiem skurczów 
żołądka.
Belphebe pochyliła się nad nim.
— Coś ci się stało, Haroldzie? — zapytała.
Podniósł się do pozycji siedzącej, opierając plecami o ścianę.
— Nie… to nic poważnego — wysapał. — To geas. Najwyraźniej nie przewiduje taryfy 
ulgowej dla mężów.
Dziewczyna zamyśliła się.
— Nie mógłbyś zdjąć ze mnie tego czaru tak jak z tamtego wyjca?
— Mogę spróbować — sapnął Shea — ale jestem prawie stuprocentowo pewny, że to 
się nie 
uda. Masz zbyt silną osobowość — nie tak jak ci wszyscy histerycy wokoło. Raczej 
wątpliwe, 
aby udało mi się ciebie zahipnotyzować.
— Mógłbyś posłużyć się magią.
Shea zdołał się w końcu podnieść na nogi.
— Nie, dopóki nie dowiem się czegoś więcej. Nie zauważyłaś, że wszystkie moje 
zaklęcia są 
przekalibrowane? Najpierw błyskawica, a potem ta fontanna wina. W tym kontinuum 
coś 
odwraca moją magię.
— Jeżeli takie jest tutejsze prawo — roześmiała się — widzę dla nas doskonałe 
wyjście! 
Wystarczy, że przywołasz tu Pete’a i rzucisz czar, abyśmy tu zostali i trzask, 
prask, wrócimy tam, 
skąd przybyliśmy.
— Nie podejmę tego ryzyka, kochanie. Może by się nam udało, a może nie — a gdyby 
nawet i 
gdybyś powróciła do Ohio w dalszym ciągu obłożona tym paskudnym geas, 
wpakowalibyśmy się 
w nielichą kabałę. Nie zapominaj, że przy przeskoku zabieramy ze sobą wszystkie 
nasze 
przymioty. A poza tym wciąż jeszcze nie wiem, jak mielibyśmy wrócić do Ohio.
— Cóż zatem mamy czynić? — spytała Belphebe. — Jestem pewna, że jak zwykle masz 
jakiś 
plan.
— Wydaje mi się, że jedyne, co możemy zrobić, to iść za radą Cathbadha i złożyć 
wizytę 
Ollgaethowi. Przynajmniej on powinien umieć zdjąć z ciebie to geas.
Tak czy inaczej Shea musiał przespać tę noc na podłodze.
5
Harold Shea, Belphebe i Pete Brodsky jechali niespiesznie : wzdłuż centralnej 
równiny 
Irlandii, małżeństwo Shea na koniach, Brodsky zaś na mule, na którego grzbiecie 
nie było mu 
zbyt wygodnie, prowadząc drugiego muła objuczonego wciśniętym im przez 
Cuchulainna 
ładunkiem ekwipunku i prowiantu.
Ich wyposażenia dopełniały poręczne obosieczne miecze wiszące u bioder Shea i 
Brodsky’ego 
oraz szeroki sztylet wciśnięty za pas Belphebe. Gdy poprosiła o łuk, 
przyniesiono jej nędzny 
substytut, który wysyłał cienkie patyczki na odległość łokcia, a poza zasięgiem 
pięćdziesięciu 
jardów był kompletnie bezużyteczny, toteż nie wzięła go ze sobą.
Przez cały pierwszy dzień pięli się wolno na wyżynę Monaghan. Przez kilka mil 
podążali 
wzdłuż krętego nurtu Erny, by przebyć ją v dogodnego brodu, po czym wjechali na 
trzęsawiska 
zachodniego Cavan. Niekiedy jechali traktem, innym znowu razem po podmokłym, 
trawiastym 
terenie zgodnie ze wskazówkami napotkanych po drodze wieśniaków. Przejeżdżając 
przez las 
spłoszyli stado jeleni, a raz ścieżką przed nimi przebiegł wilk z wywieszonym 
jęzorem, po czym 
zniknął udając się w pogoń za zwierzyną.
Przed zmierzchem mieli za sobą połowę drogi. Brodsky, który zaczął użalać się 
nad sobą, 
odzyskał humor za sprawą wspaniałego posiłku przygotowanego przez Belphebe i 
oznajmił, że 
dość się już naoglądał starej Irlandii i jest gotów do powrotu.
— Nie rozumiem — rzekł — czemu nie możemy się stąd ulotnić, tak jak tu 
dotarliśmy?
— Ponieważ teraz nie mogę tego zrobić — wyjaśni! Shea. — Widziałeś jak Cathbadh 
rzucił 
swoje zaklęcie: zaczął nucić w prastarym języku i uaktywnił geas. Rozumiem 
ogólny sens, ale 
musiałbym nauczyć się tego języka. Chyba że znajdę kogoś innego, kto jest w 
stanie odesłać nas 
z powrotem. Szczerze mówiąc to najbardziej mnie martwi. Jak powiedziałeś, musimy 
się 
pospieszyć. Co masz zamiar im powiedzieć, jeśli po samym powrocie okaże się, że 
zaczęli cię 
szukać?
— Ech, nie przejmuj się — rzekł Brodsky. — Dam sobie radę. Głowa do góry. Wcisnę 
im taki 
kit, że niezależnie od tego, czy mi uwierzą czy nie, przynajmniej nabiorą wody w 
usta.
— Ale byłabym przynajmniej w domu — wtrąciła.
— Wiem, maleńka — rzekł Shea. — Ja też. Gdybym tylko wiedział jak to zrobić.
Rankiem po prawej stronie, pokazały się góry, pośrodku łańcucha widniał lekko 
zaokrąglony 
szczyt. Podróżowali nieco wolniej głównie dlatego, że cała trójka nie najlepiej 
radziła sobie z 
jazdą konną. Wieczorem zatrzymali się na nocleg w chacie bogatszego od innych 
wieśniaka, a 
Brodsky zapłacił za ich wikt i nocleg wiązanką historyjek o swym celtyckim 
rodowodzie. 
Pseudo–Irlandczyk, jak widać, potrafił być użyteczny.
Następnego dnia rozpadało się na dobre i choć wieśniak zapewniał ich, że Rath 
Cruachan 
znajduje się w odległości zaledwie kilku godzin jazdy, z powodu ulewy i mgły 
trzyosobowa 
grupka wędrowców omijając Lock Key dopiero późnym popołudniem dotarła do Magh 
Ai, 
Równiny Wątrób. Płaszcze, w jakie zaopatrzył ich Cuchulainn, wykonane były z 
przedniej wełny 
ale wszyscy troje przemokli do suchej nitki i zapadli w milczenie, póki pośród 
słabnącego 
deszczu w zasięgu ich wzroku nie ukazała się mała grupka chat. Było ich tyle, że 
w ich 
uniwersum uznano by je za sporą wioskę. Domostwa otaczała palisada z pokaźną 
bramą z 
drewnianych bali. Nie ulegało wątpliwości, że mieli przed sobą Cruachan Poetów, 
stolicę 
Connacht.
Kiedy się zbliżali alejką okoloną drzewami i krzewami, zza krzaków wyskoczył 
chłopak, na 
oko trzynastoletni, w szalu i kilcie, uzbrojony w miniaturową włócznię i 
zawołał:
— Stać, nie ruszać się! Kim jesteście i dokąd zmierzacie?
Może lepiej było nie uśmiechać się w obecności tego miniaturowego wojownika. 
Shea 
przedstawił się z powagą i z kolei zapytał:
— A kim wy jesteście panie?
— Jam jest Goistan mac Idha, zawiadowca Cruachan i lepiej , ze mną nie 
zadzierać.
— Przybywamy z dalekich stron — oświadczył Shea — by spotkać się z twoim królem, 
królową i druidem Ollgaethem.
Chłopak odwrócił się i machnął ręką w stronę, gdzie ponad palisadą majaczył 
budynek 
podobny do tego w Muirthemne, lecz bardziej ozdobny, po czym wysforowawszy się 
na czoło 
kolumny, poprowadził wędrowców ku bramie.
U wrót stało dwóch postawnych wojowników, ale włócznie mieli oparte o belki i 
zbyt byli 
zajęci grą w kostki, aby spojrzeć na przybyszów wjeżdżających do osady. Poprawa 
pogody 
najwyraźniej spowodowała ożywienie. Wielu mieszkańców wyszło ze swych chat, a 
większość z 
nich przystawała, by wlepić wzrok w Brodsky’ego; policjant z uporem godnym 
lepszej sprawy 
uparł się, że nie zdejmie spodni od brązowego, wyjściowego garnituru i jego 
ubiór najwyraźniej 
nie pasował do tego miejsca.
Wielka chata została zbudowana z ciężkich dębowych bali, a pokryta była nie 
słomą, lecz 
gontem. Shea zauważył, że w oknach znajdowały się nawet prawdziwe szyby, choć 
płytki miały 
kształt diamentów, były wielkości dłoni i nieregularne, więc nie można było 
przez nie wyglądać.
Odźwierny miał brodę zdecydowanie domagającą się przy — strzyżenia, 
przekrzywioną na 
prawo. Shea zsiadł z konia i zbliżył się do niego ze słowami:
— Jestem Mac Shea, wędrowiec spoza wyspy Fomorian, podróżuję w towarzystwie 
mojej 
żony i straży przybocznej. Czy możemy uzyskać audiencję u ich wysokości oraz 
wielkiego 
druida Ollgaetha?
Odźwierny przyjrzał im się z uwagą i wyszczerzył zęby.
— Przypuszczam — zaczął — że wasz widok, panie, ucieszy naszą królową, a wasza 
pani 
doda temu spotkaniu radości, tak więc nie widzę przeszkód, aby wpuścić was do 
środka. 
Jednakowoż ten potężny i szpetny strażnik nie sprawi nikomu radości swym 
pojawieniem się, a 
jako że oboje królestwo są dziś szczególnie przeczuleni — mamy bowiem dzień sądu 
— mogliby 
poczytać jego obecność na sali za obrazę majestatu i skrócić go o głowę, przeto 
najlepiej będzie 
jeśli zostanie tu na zewnątrz przy waszych koniach.
Shea obejrzał się w momencie, gdy wyraz gniewu na twarzy Brodsky’ego zmieniał 
się w 
typową dla policjantów beznamiętną obojętność, a Pete pomagał Belphebe zsiąść z 
konia.
Wewnątrz chaty na ścianach, zgodnie z panującym w tych stronach zwyczajem, 
wisiały 
miecze i włócznie, znalazło się także miejsce na kolekcję głów, choć nie tak 
pokaźną jak u 
Cuchulainna. Pośrodku chaty otoczone gromadą dworzan i zbrojnych, stojących w 
stosownej 
odległości, wznosiło się drewniane podium ozdobione brązem i srebrem. Znajdowały 
się na nim 
dwa potężne rzeźbione trony, w których nie tyle zasiadała, co tonęła para 
suwerenów na 
Connacht.
Maev zapewne przekroczyła czterdziestkę, ale ciągle jeszcze odznaczała się 
wyjątkową urodą: 
jej oblicze było pociągłe, blade, pozbawione zmarszczek, oczy bladoniebieskie, a 
żółte włosy 
zaplecione w długie, grube warkocze. Jak na blondynkę bez pomocy kosmetyków 
miała 
wyjątkowo czerwone wargi.
Król Ailill był postacią mniej barwną niż jego małżonka, niższy od niej o kilka 
cali, 
korpulentny, żeby nie powiedzieć gruby i rozlazły, o małych, blisko osadzonych, 
poruszających 
się bez przerwy oczach i szpakowatej, szczeciniastej brodzie. Wydawało się, że 
nie jest w stanie 
utrzymać swoich palców choć przez chwilę w bezruchu.
Typowy wrzodowiec, pomyślał Shea, paliłby jednego papierosa po drugim, 
naturalnie gdyby 
tylko w tej części kontinuum czasoprzestrzennego istniał tytoń.
Młodzieniec w niebieskim kilcie z krótkim mieczem o srebrnej rękojeści i w 
tunice 
ozdobionej złotą nicią zdawał się odgrywać rolę woźnego sądowego, pilnując, aby 
nikt nie 
przepchnął się do pary królewskiej bez kolejki. Natychmiast dostrzegł nowo 
przybyłych i ruszył 
w ich stronę.
— Przybyliście, aby uzyskać audiencję, czy jeno po to, by ujrzeć największego 
króla Irlandii? 
— zapytał.
Jednocześnie wprawnym okiem w mig otaksował sylwetkę Belphebe.
Shea przedstawił się, dodając:
— Przybyliśmy, aby złożyć wyrazy szacunku Królowi i Królowej eee… ee…
— Maine mac Aililla, Maine mo Epert — rzekł młodzieniec. To był zapewne jeden z 
licznych 
synów Aililla i Maev, którym nadano to samo imię. On jednak wciąż zagradzał im 
drogę i nic nie 
wskazywało, aby zamierzał ruszyć się z miejsca.
— Czy możemy z nimi porozmawiać? — zapytał Shea.
Maine mo Epert odchylił głowę do tyłu i spojrzał na czubek swego 
arystokratycznego nosa.
— Ponieważ jesteście cudzoziemcami, nie wiecie zapewne, że wedle zwyczaju w 
Connacht 
należy wręczyć jakiś podarek osobie, która prowadzi przybysza przed oblicze 
Króla. Wybaczę 
wam jednak waszą niewiedzę. — Uśmiechnął się czarująco.
Shea spojrzał na Belphebe, która zerknęła nań z konsternacją. Wszystko, co 
mieli, mieli na 
sobie.
— Ale my musimy się z nimi zobaczyć — powiedział. — To bardzo ważne zarówno dla 
nas, 
jak i dla nich.
Maine mo Epert ponownie się uśmiechnął.
— A co byś powiedział na piękny, obosieczny miecz — zapytał Shea — i nieznacznie 
wysunął do przodu rękojeść.
— Mam lepszy — odparł Maine mo Epert z rozdrażnieniem wysuwając do przodu swój. 
— 
Gdyby znalazł się choć jeden klejnot, to może…
— A co z audiencją u druida Ollgaetha?
— Regułą jest, że nie spotyka się z nikim prócz osób, które wysyła doń Królowa.
Shea miał ochotę dobyć miecza i zaatakować opornego woźnego, ale to nie 
zostałoby zapewne 
poczytane za przyjazny gest. Nagle Belphebe, stojąca obok niego, powiedziała:
— Nie mamy klejnotów, panie, ale po twym spojrzeniu mniemam, że jest coś, co 
cenisz sobie 
ponad najdroższe kamienie. Jestem pewna, że zgodnie z waszym zwyczajem, mój mąż 
z radością 
odda mnie tobie na dzisiejszą noc.
Shea wstrzymał oddech i nagle sobie przypomniał. Geas, jakim była obłożona, było 
kłopotliwe, ale mogło okazać się pomocne. Póki co jednak lepiej nie zdejmować 
tego czaru do 
rana.
Maine mo Epert na te słowa wyszczerzył zęby tak, że Shea nabrał jeszcze większej 
ochoty, by 
przefasonować mu facjatę, ale ten klasnął nagle w dłonie i zaczął rozpychać 
ludzi na boki. Shea 
zdążył tylko wyszeptać:
— Świetna robota, maleńka.
Woźny zepchnął dwie osoby z końca ławy, usadził Belphebe i Shea w pierwszym 
rzędzie, 
naprzeciw pary królewskiej. W tej właśnie chwili dwaj włócznicy, przytrzymując 
niewolnika 
przedstawiali dowody na okradzenie przez niego kramu z wieprzowiną.
Maev spojrzała na Aililla, który rzekł:
— Hmm, skoro kradzież wywołana została przez głód, może powinniśmy okazać łaskę 
i 
ukarać go jedynie utratą dłoni.
— Nie bądź durniem — skarciła go Maev — jeżeli nie jest to niezbędnie konieczne. 
Coś 
takiego! Kimże jest człek w Connacht bohaterów, kim jest ów słabeusz i jakimże 
musi być 
durniem, skoro przymiera głodem. Gdybym była królem, kazałabym go powiesić lub 
spalić.
— Dobrze, kochanie — rzekł Ailill. — Niech go powieszą.
Następnie do podium zbliżyły się dwie grupki ludzi popatrujące jedna na drugą z 
jawnym 
gniewem. Maine mo Epert zaczął ich przedstawiać, ale był ledwie w połowie, kiedy 
Maev 
przerwała mu.
— Znam tę sprawę i zapowiada się, że będzie dość długa. Zanim o niej usłyszymy, 
chciałabym dowiedzieć się, co przywiodło do nas dwoje przyprowadzonych niedawno 
przez 
ciebie cudzoziemców.
— Ta para pochodzi z odległej wyspy zwanej Ameryka — oznajmił Maine mo Epert. — 
Mac 
Shea i jego żona Belphebe. Pragną złożyć wyrazy szacunku.
— Niech mówią — przyzwoliła Maev.
Shea zastanawiał się, czy powinien się kornie ukłonić, ale ponieważ nikt przed 
nim tego nie 
robił, postąpił naprzód i rzekł:
— Królowo, twa sława stała się tak wielka, że dotarła nawet do Ameryki i nie 
mogliśmy 
oprzeć się pokusie ujrzenia twego majestatu. Pragnęliśmy również ujrzeć waszego 
sławnego 
druida Ollgaetha, gdyż moja żona obłożona została nad wyraz paskudnym geas, a 
jak mi 
wiadomo, on jest prawdziwym ekspertem od ich usuwania. Poza tym mam pewną 
wiadomość dla 
ciebie, Pani, i dla Króla, ale tę chciałbym przekazać wam na osobności.
Maev oparła podbródek na dłoni i przyjrzała mu się uważnie.
— Przystojny mężczyzno — powiedziała — na pierwszy rzut oka widać, żeś nie 
przywykł do 
oszukiwania ludzi. Masz na sobie szaty z ozdobami z Ulsteru i żądam, byś 
natychmiast wyznał 
mi treść tej wiadomości oraz od kogo ona pochodzi.
— Nie pochodzi stąd — wyjaśnił Shea. — Prawdą jest, że byłem w Ulsterze, ściślej 
zaś 
mówiąc w domostwie Cuchulainna, w Muirthemne. Wiadomość natomiast brzmi, że twój 
plan 
spisku przeciwko niemu spowoduje wielką katastrofę.
Palce króla Aililla na moment przestały się poruszać, jego usta otwarły się 
szeroko, natomiast 
brwi Maev utworzyły prostą kreskę.
— Kto wyjawił ci plany króla Connacht? — zapytała.
Uważaj, rzekł w duchu Shea, stąpasz po cienkim lodzie. Głośno zaś powiedział:
— W moim kraju jestem czymś w rodzaju maga i dowiedziałem się tego dzięki 
zaklęciom.
Napięcie nieco zelżało.
— Magia — stwierdziła Maev. — Przystojny mężczyzno, prawdę rzekłeś, że tę 
wiadomość 
winieneś przekazać nam na osobności. Porozmawiamy jeszcze o tym później. Dziś 
wieczorem 
zasiądziesz przy naszym stole i tam też spotkasz się z Ollgaethem. Teraz zaś 
nasz syn, Main 
Mingor zaprowadzi cię do twojej komnaty.
Skinęła ręką i Main Mingor, nieco młodsza kopia Maine mo Eperta, odłączył się od 
grupy, po 
czym skinął ręką, nakazując, by udali się za nim. Przy drzwiach Belphebe 
zachichotała.
— Przystojny mężczyzna — powiedziała. Shea uciszył ją.
— Posłuchaj…
— Uczyniłam to — stwierdziła Belphebe — i usłyszałam, jak po — ‘, wiedziała, że 
tę 
wiadomość powinieneś był przekazać jej na osobności. Dzisiejszej nocy tobie 
również potrzebne 
będzie geas.
Deszcz ustał, zachodzące słońce lśniło pomiędzy nisko wiszącymi chmurami 
promieniami o 
barwie złota i karmazynu. Wierzchowce uwiązano do pierścieni w ścianie budynku, 
a Pete czekał 
; z wyrazem znudzenia na twarzy. Kiedy Shea odwrócił się, żeby podążyć za Mainem 
Mingorem, 
wpadł na wysokiego, ciemnego mężczyznę, który najwyraźniej właśnie na to czekał.
— Jestżeś przyjacielem Cuchulainna z Muirthemne? — spytało złowrogo indywiduum.
— Spotkałem go, ale nie jesteśmy zaprzyjaźnieni — odparł Shea. — A czemu pytasz?
— Mam swoje powody. Zabił mego ojca w jego własnym domu. I mam wrażenie, że 
niebawem ubędzie mu jeden przyjaciel. — Jego dłoń powędrowała do rękojeści 
miecza.
— Daj temu pokój, Lughaid — rzekł Main Mingor. — Ci ludzie są posłańcami i 
znajdują się 
pod ochroną królowej, mojej matki, przeto wiedz, że jeśli ich tkniesz, będziesz 
miał do czynienia 
pospołu z ludźmi i bogami.
— Jeszcze o tym porozmawiamy, mój drogi Mac Shea — burknął Lughaid i czym 
prędzej 
zawrócił.
Belphebe szepnęła:
— To mi się nie podoba.
— Najdroższa — odrzekł Shea — ja nadal umiem władać bronią, oni nie.
6
Obiad zasadniczo nie różnił się od tego w Muirthemne, Maev i Ailill siedzieli na 
podwyższeniu popatrując na siebie nawzajem ponad blatem stołu. Shea i Belphebe 
nie zajęli tak 
honorowych miejsc jak u Cuchulainna, ale poniekąd niedogodność tę 
zrekompensowała im 
bliskość druida Ollgaetha.
Niemniej tylko częściowo, stało się bowiem jasne, że Ollgaeth, potężny, krzepki, 
mocno 
zbudowany mężczyzna o gęstych, siwych włosach i brodzie należał do ludzi 
zadających pytania 
po to tylko, aby rozpocząć własny monolog. Zapytał Shea o dotychczasowe 
doświadczenia z 
magią i nim ten zdążył napomknąć o wydarzeniach w fińskiej Kalewali, przejął 
pałeczkę.
— Ach, sądzisz więc zapewne, że twe doświadczenie należy do nader rzadkich, czyż 
nie? — 
powiedział upijając łyk jęczmiennego piwa.
— Rzeknę ci zatem, przystojny mężu, że spośród wszystkich miejsc na świecie 
Connacht 
wytwarza najznamienitsze i najcudowniejsze iluzje magiczne. Pamiętam, pewnego 
razu rzucałem 
zaklęcie dla Laerdacha, który chciał, by jego krowa stała się bardziej mleczna — 
byłem właśnie 
w połowie inicjowania czaru, kiedy nagle obok mnie przeszła jego córka tak 
nadobna, że 
przerwałem pieśń, by nacieszyć oczy jej widokiem. Uwierzyłbyś? Mleko popłynęło 
tak silną 
strugą, że utopiłby się w niej jeździec wraz z koniem; ledwie zdążyłem odwrócić 
zaklęcie, nim 
iluzja przerodziła się w rzeczywistość i spustoszyła połowę krainy.
— Ach, rozumiem. Śpiew… — mruknął Shea.
Ollgaeth mówił dalej:
— Za twierdzą Maev wznosi się wzgórze. Wygląda całkiem zwyczajnie, ale jest to 
wzgórze 
wielkiej magii, jeden z pagórków Sidhe, brama do ich królestwa.
— Kim… — zaczął Shea.
— Teraz bramy mają zwykle pozamykane — druid tylko nieznacznie uniósł głos. — 
Jednak w 
taką noc jak dziś, dobry — lub nawet przeciętny druid mógłby otworzyć przejście.
— Dlaczego akurat dzisiejszej nocy? — wtrąciła Belphebe.
— Czyż może być po temu lepsza noc niż Lughnasadh? Czyż nie po to tu 
przybyliście? Nie, 
zapomniałem. Raczycie wybaczyć staruszkowi. — Potarł czoło, by okazać 
zakłopotanie.
— Maine mo Epert zaczął mówić mi, że to ze mną pragnęliście się zobaczyć i 
rzekłbym, że 
nie mogliście postąpić lepiej. Przyjdźcie o północy, kiedy księżyc jest wysoko 
na niebie a pokażę 
wam moc Ollgaetha druida.
— Właściwie to… — zaczął Shea, ale Ollgaeth znów go ubiegł.
— Pamiętam, był kiedyś taki jeden… jak on się nazywał… obłożony geas, wskutek 
którego 
widział wszystko podwójnie. To dopiero była iluzja, niemniej pospieszyłem mu z 
pomocą. Ja…
Shea uniknął wysłuchania opowieści Ollgaetha o uzdrowieniu nieszczęsnej ofiary 
króla 
Aililla, który zastukał w stół rękojeścią noża i rzucił gromko:
— Teraz posłuchamy barda Ferchertne’a, mamy bowiem dzień Lugh i festyn.
Niewolnicy wynieśli resztki po posiłku, a ławy ustawiono tak, by tworzyły krąg 
wokół 
Ferchertne’a. Był to długowłosy młodzik o ponurym wyrazie twarzy. Usiadł na 
zydlu z harfą w 
dłoni, zabrzdąkał w struny i nadętym barytonem jął deklamować epicką opowieść 
„Los Dzieci 
Tuirenn”.
Nie była zbyt interesująca, a głos śpiewaka fatalny. Shea rozejrzał się dookoła 
i zauważył, że 
Brodsky krzywił się za każdym razem, gdy harfista wykonywał utwór ze zbytnią 
ekspresją lub 
wydobywał z instrumentu fałszywą nutę.
Wszyscy byli tak poruszeni, że wydawali się nieomal bliscy płaczu, nawet 
Ollgaeth.
Wreszcie w śpiewie Ferchertne’a dał się słyszeć wyjątkowo rażący dysonans, a 
efektowi temu 
towarzyszyło głośne parsknięcie.
Harfa brzdąknęła i momentalnie ucichła. Shea przeniósł wzrok na detektywa, który 
odpowiedział mu buńczucznym spojrzeniem.
— Nie podoba ci się muzyka, kochaneńki? — zapytała lodowato Maev.
— Nie podoba — odmruknął Brodsky. — Gdybym nie potrafił lepiej, popadłbym w 
czarną 
rozpacz.
— Oby to była prawda — rzekła Maev. — Podejdź bliżej, szpetny człowieku. Eiradh, 
staniesz 
przy nim, z dobytym mieczem i jeżeli dam ci znak, że jego osiągnięcia są choć o 
włos gorsze od 
doskonałości natychmiast przyniesiesz mi jego głowę.
— Hej! — krzyknął Shea.
— Ale ja nie znam słów — rzekł Brodsky.
Protest okazał się daremny. Schwyciło go pół tuzina rąk i pchnęło na zydel obok 
barda. 
Eiradh, wysoki brodacz, miał na twarzy uśmiech radosnego wyczekiwania.
Brodsky rozejrzał się wokoło, po czym zwrócił się do barda.
— Daj se na luz, dobra? — rzucił. — I wróć do ostatniego kawałka, żebym mógł się 
dostosować do melodii.
Ferchertne posłusznie zaczął brzdąkać na harfie, podczas gdy Brodsky nachylił 
się ku niemu 
mrucząc pod nosem, dopóki nie wychwycił rytmu, w jakim płynęły wartko słowa 
ballady. 
Następnie wyprostował się dając jedną ręką znak harfiście, który wziął akord i 
zaczął śpiewać:
— Przytul te główki do piersi swej, O Brianie…
Głos Pete’a Brodsky’ego zagłuszył jego słowa i choć nie formułował konkretnych 
sylab, silny 
i pewny nadal słowom Ferchertne melodyjność jakiej pieśniarz i jego instrument 
wcześniej nie 
mogli osiągnąć. Shea obserwując królową Maev zauważył, że zesztywniala, a 
później, gdy 
melancholijna ballada toczyła się wolnym rytmem, dwie wielkie łzy spłynęły po 
jej policzkach. 
Ailill również szlochał, niektórzy widzowie pochlipywali otwarcie. Jak w 
kulminacyjnej scenie 
opery mydlanej.
Poemat dobiegł końca. Kiedy harfa przestała grać. Pete jeszcze przez chwilę 
przeciągał 
ostatnią, wysoką nutę rzewnej melodii. Król Ailill uniósł rękę i otarł rękawem 
zapłakane oczy, 
podczas gdy Maev osuszyła swoje chusteczką.
— Uczyniłeś więcej niźli obiecałeś, amerykański niewolniku — powiedziała. — 
Nigdy dotąd 
„Los Dzieci” nie przyniósł mi wiekszych wzruszeń. Dajcie mu nową tunikę i złoty 
pierścień. — 
Wstała. — A teraz, przystojny mężczyzno, wysłuchamy co masz nam do powiedzenia. 
Będziesz 
nam towarzyszył, podczas gdy pozostali zatańczą.
Kiedy dwóch kobziarzy postąpiło naprzód, a z ich instrumentów dobyły się 
pierwsze, 
przeraźliwie skowyczące dźwięki, Maev tylnymi drzwiami opuściła salę udając się 
do łożnicy, 
która w porównaniu z panującymi na dworze standardami urządzona była z wielkim 
przepychem. 
Na ścianie wisiały trzcinowe żagwie, przy drzwiach straż trzymał zbrojny 
wojownik.
— Indech! Dołóż do ognia, powietrze po deszczu jest chłodne — powiedziała Maev.
Wartownik poruszył żar pogrzebaczem, oparł włócznię o drzwi i wyszedł. Maev 
najwyraźniej 
nie spieszyła się, by przejść do rzeczy. Niespokojnie kręciła się po pokoju.
— To — rzekła — czaszka należąca do Feradacha mac Conchobara, którego zabiłam z 
zemsty 
za to, że odebrał mi mego drogiego Maine Morgora. Zauważ, kazałam wyłożyć 
oczodoły złotem.
Jej suknia, która w silnym świetle sali wydawała się czerwona, tu miała barwę 
głębokiego 
karmazynu i ponętnie przywierała do krągłych gdzie trzeba kształtów królowej. 
Maev odwróciła 
głowę i jeden z drogich kamieni w jej diademie oślepił oczy Shea silnym 
czerwonym refleksem.
— Czy wypijesz teraz kropelkę hiszpańskiego wina?
Shea poczuł, że na piersi pojawiła mu się drobna strużka potu i ściekała w dół, 
na brzuch: 
zapragnął znaleźć się znów w towarzystwie Ollgaetha. Druid był gadatliwy i 
beznadziejnie 
próżny, niemniej chyba rozumiał, skąd się to brało. W ten sposób starzec mógł 
niejako bez 
przeszkód kontrolować zaklęcia jakimi władał.
— Dziękuję — mruknął.
Maev nalała wina do złotego pucharu dla niego, swój napełniła nieco hojniej po 
czym usiadła 
na stołku.
— Przybliż się do mnie — powiedziała. — Lepiej by nikt nie podsłuchał, o czym 
rozmawiamy. A teraz do rzeczy. O co chodzi z tym planowaniem spiskiem i 
nieszczęściami?
— W moim kraju jestem kimś w rodzaju czarodzieja, druida jak to się tam nazywa — 
powiedział Shea. Dzięki tym właściwościom dowiedziałem się, że zamierzasz zebrać 
razem całą 
gromadę wrogów Cuchulainna, a następnie nałożyć na niego geas, by musiał walczyć 
z nimi 
wszystkimi równocześnie.
Spojrzała nań przez wpółprzymknięte powieki.
— Zbyt wiele wiesz, przystojny mężczyzno — powiedziała, i w jej głosie 
zabrzmiała nuta 
groźby. — A co z tymi nieszczęścia— Jeżeli zrezygnujesz ze swych planów, możesz 
ich uniknąć. 
Z Cuchulainnem ci się powiedzie, ale koniec końców rozpęta się f wojna, w której 
zginiecie ty, 
twój mąż i większość waszych synów.
Upiła łyk wina, po czym poderwała się gwałtownie i jak karmazynowa fala zaczęła 
przechadzać się po pokoju. Shea uznał, że etykieta wymagała najprawdopodobniej, 
aby uczynił 
to samo i również się podniósł.
Nie patrząc na niego Maev powiedziała:
— No i rzecz jasna byłeś w Muirthemne… To znaczy, że powiedziałeś Ogarowi, co 
przeciw 
niemu knujemy… Zatem Cathbadh również to wie… Ha! — Okręciła się na pięcie z 
gracją 
pantery i odwróciła do Shea. — Powiedz mi, przystojny mężu, zaliż nie jest 
prawdą, że to 
Cathbadh przysłał cię tutaj, aby odwieść od naszych planów? Czy cała ta opowieść 
o wojnie, 
śmierci i nieszczęściach nie została wymyślona przez niego i przezeń również 
włożona w twe 
usta?
— Nie jest tak — odparł Shea. — Mówię uczciwie. To szczera prawda. Rozmawiałem z 
Cathbadhem i co prawda pragnął on uczynić coś, by zahamować tę reakcję 
łańcuchową, niemniej 
przybyłem tu z nieco innego powodu.
Tupnęła nogą.
— Nie okłamuj mnie. Przejrzałam cię. Cathbadh nie jest w stanie chronić 
Cuchulainna 
przeciwko geas Ollgaetha, podobnie jak prosię nie umie wspinać się na drzewa, 
toteż przysłał cię 
tu z opowieścią o magii i zagrożeniu.
Sytuacja zaogniała się. Shea rzekł:
— Cathbadh przyznał, że Ollgaeth jest lepszym od niego druidem.
— Podziękuję mu za to, że cię przysłał. — Odwróciła się i, przeszedłszy przez 
pokój, 
otworzyła sporych rozmiarów szkatułkę na klejnoty, skąd wyjęła złotą bransoletę. 
— Podejdź tu.
Shea zbliżył się do niej. Podwinęła mu rękaw i założyła bransoletę.
— Dzięki — wykrztusił Shea — ale chyba nie mogę przyjąć…
— A kimże ty jesteś, że wolno ci mówić, jaki podarek możesz przyjąć od królowej 
Maev? To 
już postanowione; nigdy nie pogodzę się z Cuchulainnem, niezależnie, czy 
przyjdzie mi za to 
zapłacić życiem i utratą rodziny. A teraz chodź.
Ponownie napełniła puchary, ujęła go za rękę, podprowadziła do siedzisk i 
spoczęła obok 
niego.
— Życie jest tak krótkie, że powinniśmy wykorzystać je najlepiej, jak to tylko 
możliwe — 
rzekła, opróżniając puchar i przytulając się do Harolda.
Właśnie wtedy przyszło mu na myśl, że gdyby się uchylił i pozwolił, by ta 
władcza, a 
skądinąd piękna kobieta osunęła się na ziemię, najprawdopodobniej kazałaby 
natychmiast skrócić 
go o głowę. Objął ją w geście samoobrony. Ujęła jego dłoń i ułożyła sobie na 
brzuchu, po czym 
sięgnęła po drugą rękę i przesunęła w stronę paska.
— Zapięcie jest tutaj — powiedziała.
Drzwi otworzyły się i do komnaty wszedł Maine mo Epert, a za nim Belphebe.
— Matko i Królowo… — zaczął młodzian, po czym umilkł. Czego by nie mówić o 
Maevi, 
należy przyznać, że podniosła się z siedzenia z godnością bez widocznego 
zakłopotania.
— Czy już zawsze będziesz zachowywał się, jakbyś właśnie został wyjęty z wnętrza 
skorupy? 
— rzuciła ostro.
— Pragnę złożyć skargę na tę kobietę. Uczyniła mi pewną obietnicę, ale okazało 
się, że jest 
obłożona geas, które sprawia, że mężczyzna czuje, jakby kąpał się w jadzie.
— Tedy sprowadź Ollgaetha, aby zdjął z niej zaklęcie — odrzekła Maev.
— Mamy noc Lugh. Nie sposób go dzisiaj znaleźć.
— Zatem przyjdzie ci spędzić tę noc samotnie — skonstatowała Maev. Spojrzała na 
Belphebe 
z kwaśną miną.
— Wydaje mi się, że na nas też już czas, Haroldzie — rzekła słodkim tonem 
Belphebe.
7
Kiedy wyszli na zewnątrz, Belphebe powiedziała:
— Nie mów mi. Wiem. Wygląda tak uroczo w tej czerwonej sukni, że postanowiłeś 
pomóc jej 
ją zdjąć.
— Serio, Belphebe ja… — mruknął Shea.
— Oszczędź mi tłumaczeń. Nie jestem pierwszą ani ostatnią żoną, której mąż jest 
kruchy, 
jakby był zrobiony ze szkła. A co masz na ramieniu?
— Posłuchaj, Belphebe, gdybyś tylko pozwoliła sobie wytłumaczyć.
Postacią, która wyszła z cienia w księżycowy blask, okazał się Ollgaeth.
— Nadeszła godzina, w której jeśli zechcesz, możesz ujrzeć Wzgórze Sidhe, Mac 
Shea — 
oznajmił.
— Chcesz pójść z nami, maleńka? — zapytał Shea. — To może się nam przydać.
— Nie — odrzekła Belphebe. — Udaję się na spoczynek… Te geas i w ogóle. — 
Uniosła 
dłoń aby stłumić wyimaginowane ziewnięcie.
— Może ja… — zaczął Shea i nagle zamilkł. Nie cierpiał pozostawiać Belphebe 
samej w 
takim jak teraz nastroju, niezależnie czy był on usprawiedliwiony, czy też nie. 
Miał jednak 
wrażenie, że jeśli chciał nakłonić próżnego druida do współpracy, musi kuć 
żelazo póki gorące. 
Było wszak nader ważne, aby poznał możliwie jak najlepiej zasady tutejszej 
magii.
— W porządku — rzucił. — Zobaczymy się później, kochanie.
Odwrócił się, by podążyć za Ollgaethem przez tonące w mroku uliczki.
Strażnicy przy bramie czuwali, co dobrze świadczyło o rządach Maev, ale bez 
problemów 
przepuścili druida i jego towarzysza. Ollgaeth sunąc przed siebie powiedział:
— A teraz co do Sidhe — są oni w posiadaniu czterech największych skarbów 
Irlandii — 
kotła Dagda, z którym człek nigdy nie będzie głodny, kamienia Fal trafiającego 
każdego, w kogo 
zostanie wymierzony, włóczni Lugh i Nuada, wielkiego miecza niosącego śmierć 
wszystkim, 
których ma przed sobą, i chroniącego tego, który nim włada.
— W rzeczy samej — wtrącił Shea. — Przy stole mówiłeś…
— Czy nigdy nie dajesz nikomu dokończyć zaczętej opowieści? — spytał Ollgaeth. — 
A oto 
jak się sprawy mają: sami Sidhe nie mogą korzystać ze swych skarbów, są obłożeni 
geas, na 
mocy którego używać ich mogą jedynie ludzie milezyjskiej krwi. Jak również nie 
chcą ich oddać 
z obawy, aby skarby owe nie zostały użyte przeciwko nim. Wszystkim zaś, którzy 
przybywają do 
ich krainy, traktują nader surowo.
— Śmiem przypuszczać… — zaczął Shea.
— Przypominam sobie, że był kiedyś człowiek imieniem Goli, który usiłował 
wydobyć od 
nich te skarby — rzekł Ollgaeth — ale Sidhe ucięli mu uszy i rzucili je na 
pożarcie świniom, a on 
od tej pory stał się zupełnie innym człowiekiem. Taak, to doprawdy osobliwa rasa 
i prawy musi 
być człek, by mógł zasiąść z nimi przy jednym stole.
W oddali przed nimi zamajaczyło wzgórze, Sidhe.
— Jeśli przyjrzysz się uważnie, przystojny mężu — rzekł Ollgaeth — patrząc na 
lewo od tego 
małego drzewka zobaczysz wśród kamieni ciemniejszą plamę. Podejdźmy nieco 
bliżej. — 
Wspięli się na podnóże pagórka. — A teraz, jeśli tu staniesz, przypatrz się 
uważnie światłu 
księżyca, w jakim skąpane jest to miejsce.
Shea kręcąc głową spojrzał i dostrzegł jakiś blask odbity od skały, nie tak 
wyraźny i silny jak 
zazwyczaj, przypominający światło tańczące na falach na powierzchni stawu. Z 
całą pewnością 
obszar o silnym potencjale magicznym.
— Nie każdemu bym to pokazał — rzekł Ollgaeth — ani nawet o tym powiedział, ty 
wszakże 
wrócisz do swej Ameryki, toteż wiedz, że z powodu zaklęć, jakie sami Sidhe 
położyli na tym 
przejściu, bramy mogą być otwarte bez użycia starożytnego języka. Patrz jak to 
się stanie.
Uniósł obie ręce w górę i zaintonował:
Wodzowie zamorskich podróży,
Skąd synowie Mila przybyli…
Pieśń nie była długa i kończyła się słowami:
Któż może otworzyć bramy Tir na n–Og?
Któż, jeśli nie druid Ollgaeth?
Głośno klasnął w dłonie. Falujący odblask zniknął i Shea nie zobaczył nic prócz 
ciemności, 
jakby przed nim znajdował się tunel wiodący w głąb wzgórza.
— Zbliż się, zbliż się — zachęcał Ollgaeth. — Sidhe nie są groźni, gdy masz obok 
siebie tak 
potężnego druida jak ja.
Shea podszedł bliżej. Faktycznie, patrzył w głąb tunelu, który zdawał się 
prowadzić w 
atramentową czeluść, oświetloną srebrzystym światłem księżyca. Wyciągnął rękę — 
bez 
najmniejszego oporu wsunęła się do otworu, gdzie znajdowała się lita skała. 
Poczuł jedynie 
leciutkie łaskotanie.
— Jak długo pozostanie otwarte? — zapytał Shea.
— Dostatecznie długo, by ten, kto tam wejdzie, dostał się na drugą stronę.
— Sądzisz, że ja też mógłbym otworzyć to przejście?
— Czyż nie jesteś wykwalifikowanym magiem? Dla pewności wszelako lepiej będzie, 
jeżeli 
nauczysz się zaklęcia. Ale musisz dać mi coś w zamian.
— Oczywiście — rzekł Shea. Zamyślił się i do głowy przyszło mu zaklęcie, którego 
użył w 
Krainie Czarów. — Co myślisz o zaklęciu zmieniającym wodę w wino? Rano mogę cię 
go 
nauczyć.
Gdyby sam zrobił z niego użytek, uzyskałby zapewne rum, w dodatku wyjątkowo 
mocny, ale 
ten facet sprawiał wrażenie, że potrafi kontrolować potencjał inicjowanych 
czarów.
Oczy Ollgaetha zalśniły w blasku księżyca.
— Nie mogę się już tego doczekać. A teraz podnieś ręce.
Kilkakrotnie powtórzył za Ollgaethem całe zaklęcie, po czym zrobi} to jeszcze 
raz 
samodzielnie. Migoczące jak fale refleksy zniknęly i w pagórku pojawił się 
tunel.
— Myślę — rzekł Ollgaeth, kiedy wracali do miasta — że roztropnie będzie nie 
wracać tam 
jeszcze raz dzisiejszej nocy. Sidhe z pewnością zauważyli, że ktoś raz po raz 
otwierał i zamykał 
bramę ich krainy i postawią przy niej straże a choć w walce są raczej mizerni, 
mają wyjątkowo 
paskudne charaktery, są też ogromnie porywczy.
— Będę ostrożny — mruknął Shea.
* * *
Znalazłszy się wewnątrz, zapukał do drzwi domu dla gości.
— Kto tam? — usłyszał głos Belphebe.
— Ja, Harold.
Rygiel został odciągnięty, a gdy otwarły się drzwi, zobaczył ją, nadal w pełni 
ubraną, 
zmarszczka zmartwienia przecinała gładkie dotąd czoło.
— Panie mój — powiedziała — błagam o wybaczenie za mój wybuch gniewu. Widzę 
teraz, 
że wina twa nie była większa niż wcześniej moja w Muirthemne. Jednakowoż musimy 
się 
pospieszyć.
— A to czemu?
Zebrała swoje rzeczy. Nie było ich wiele.
— Pete był tu przed chwilą. Grozi nam śmiertelne niebezpieczeństwo, zaś tobie w 
szczególności. Królowa zezwoliła Luighaidowi, który chciał z tobą walczyć, że 
jeśli chce, może 
wziąć twoją głowę.
Shea położył dłoń na rękojeści miecza.
— Niech no tylko spróbuje.
— O słodka naiwności! On nie przyjdzie tu sam, lecz z całą bandą, z pół tuzinem 
opryszków. 
— Pociągnęła go w stronę drzwi.
— Ale gdzie jest Pete? Nie możemy wrócić bez niego.
— W ogóle nie wrócimy, jeśli nie uda się nam przeżyć tej nocy — rzekła 
wypychając go na 
cichą, mroczną uliczkę.
— Pete robi, co może, by dać nam możliwie jak najwięcej czasu. Jego śpiew 
kompletnie ich 
pochłania. Szybko!
— Nie pojmuję, co mamy osiągnąć dzięki tej nocnej ucieczce — mruknął Shea. — 
Ale, ale, 
zaczekaj chwilę. Mogę skontaktować się z Ollgaethem. Masz rację.
Przy bramie stał tylko jeden strażnik, lecz włócznią zagrodził im drogę i 
oznajmił: — Nie 
mogę wypuścić was ponownie tej nocy. Rozkaz królowej.
Belphebe wydala cichy okrzyk. Shea odwrócił się nieznacznie, by ujrzeć iskierki 
światła 
tańczące za nimi wśród domów. Pochodnie. Ponownie się odwrócił, dobywając miecza 
wprawnym, płynnym ruchem i bez ostrzeżenia wymierzył pchnięcie w szyję 
wartownika. 
Żołnierz uniósł tarczę w ostatniej chwili, by czubek ostrza miecza Shea odbił 
się od krawędzi 
ozdoby z brązu. Następnie opuścił włócznię i cofnął energicznie do dźgnięcia.
Shea zebrał się w sobie, odbijając włócznię w bok, ale nie udało mu się ominąć 
tarczy przy 
kolejnym pchnięciu. Wykonał dwie zgrabne finty zamierzając przeniknąć przez luki 
w obronie 
wartownika, lecz za każdym razem lekki ruch tarczy obracał jego manewr wniwecz. 
Żołnierz 
odzyskał równowagę, cofnął włócznię do następnego dźgnięcia i zaklął szpetnie na 
Belphebe, 
która prześlizgnąwszy się obok niego, schwyciła za koniec drzewca jego broni.
— Hola! — krzyknął. — Tutaj! Alarm!
Musieli działać szybko. Shea wymierzył cięcie w głowę mężczyzny, ale tamten 
uchylił się, 
pozostawiając jednocześnie włócznię w dłoniach Belphebe; dziewczyna runęła na 
wznak, a 
wartownik dwoma krokami żwawo odstąpił w bok i wyciągnął miecz z pochwy.
Shea dokonał błyskawicznych oszacowań — twarz i szyja wartownika były zbyt 
trudnym 
celem i zbyt dobrze chronionym przez tarczę, tors zaś podwójnie zabezpieczały 
tarcza oraz 
kolczuga. Nisko.
Ciął w górę, na co żołnierz pospiesznie uniósł tarczę, po czym wbił ostrze w udo 
nad kolanem 
i poniżej skraju kiltu. Poczuł, jak ostrze rozrąbuje ciało, noga mężczyzny 
ugięła się i wartownik 
runął na ziemię przy wtórze brzęku metalu i głośnego stęknięcia.
Z tyłu dobiegły głośniejsze okrzyki — odpowiedzi blask pochodni przybrał na 
sile.
— Chodź — zawołała Belphebe i rzuciła się do biegu. Wciąż ściskała wielką 
włócznię ale 
stąpała tak lekko, jakby ciężar broni nie robił na niej wrażenia. Shea usiłując 
dotrzymać żonie 
kroku usłyszał kolejne, rozlegające się za jego plecami wołania.
— Wzgórze — wysapał i już w biegu, z zadowoleniem uświadomił sobie, że 
Irlandczycy z 
tego okresu nie byli najlepszymi łucznikami.
Drzew było niewiele, lecz blask księżyca, okazał się słaby i zwodniczy. Rzut oka 
wstecz 
wystarczył mu, by stwierdzić, że niosący pochodnie dotarli do bramy i 
rozproszyli szyk. 
Powinien mieć dość czasu, naturalnie jeśli właściwie zapamiętał zaklęcie. 
Niezależnie od tego, 
jakie niebezpieczeństwa czyhały w krainie Sidhe, były z pewnością mniej groźne, 
niż los jaki ich 
czekał, gdyby zostali tutaj.
Dostał zadyszki, choć biegnąca tuż obok Belphebe gnała równie raźno jak zawsze. 
Przed nimi 
zamajaczyło wzgórze, ciemne odkąd księżyc znacznie przesunął się na 
nieboskłonie.
— Tędy — wychrypiał Shea i poprowadził w górę nierównego zbocza.
Dotarli do czarnej skały, która wciąż roztaczała osobliwy, lustrzany poblask. 
Shea uniósł ręce 
nad głową i zaczął śpiewać, z trudem chwytając powietrze.
Wodzowie… zamorskich… podróży…
Skąd… synowie… Mila… przybyli…
Najwyraźniej jeden z uczestników pościgu musiał ich dostrzec, gdyż wydał głośne: 
Uuuuu! 
Kątem oka Shea dostrzegł, że Belphebe odwraca się i unosi włócznię jak do rzutu. 
Nie miał 
czasu, by przerwać i wyjaśnić jej, że owa broń nie nadawała się do tego celu.
— Któż, jeśli nie ja, Harold Mac Shea? — dokończył gromko.
— No, dalej, chodź.
Pociągnął Belphebe w stronę mrocznego, czarnego otworu i w głąb czeluści. Kiedy 
otoczyła 
go ciemność, poczuł na całym ciele lekkie łaskotanie, jakby słaby wstrząs 
elektryczny.
I nagle blask księżyca zastąpiło ostre światło słoneczne. Shea i Belphebe 
znaleźli się na 
spadzistym zboczu innego wzgórza jak to, w głąb którego właśnie weszli. Zdążył 
właśnie 
zauważyć, że tutejszy krajobraz również był zbliżony do krajobrazu krainy, którą 
przed chwilą 
opuścili, gdy coś z impetem spadło mu na potylicę, w mgnieniu oka pozbawiając go 
przytomności.
8
Briun Mac Smettra, król Sidhe z Connacht wychylił się do przodu w swym 
rzeźbionym fotelu 
i zmierzył wzrokiem więźniów. Harold Shea odpowiedział najspokojniejszym 
spojrzeniem, na 
jakie było go stać w obecnej chwili, choć ręce miał skrępowane za plecami i 
potwornie łupało go 
w czaszce. Briun był wysokim, szczupłym osobnikiem o jasnoblond włosach i 
niebieskich 
oczach, które jak na jego twarz wydawały się co nieco za duże. Pozostali 
wyglądali nad wyraz 
krucho i delikatnie, przyodziani z helleńską prostotą w powłóczyste tuniki. 
Wystrój wnętrz 
wydawał się bardziej prymitywny niż w części Irlandii, skąd przybyli — budynek, 
w którym się 
znajdowali, posiadał centralne palenisko z otworem dymnika w suficie, miast 
kominka i 
kominów, jakie widział na dworze Aililla.
— Takie zachowanie nic wara nie da — rzekł król. — Teraz bowiem nie macie już do 
stracenia nic prócz głów, taki bowiem los czeka wszystkich Connachta o czarnych 
sercach, jak 
wy.
— Ale my nie jesteśmy Connachta! — rzekł Shea. — Jak już mówiłem…
Szczupły mężczyzna o czarnych włosach oznajmił:
— Wyglądają jak Gaelowie, mówią jak Gaelowie i są tak przyodziani jak Gaelowie.
— A któż może wiedzieć to lepiej niźli mistrz Nera, który nim stał się jednym z 
nas, również 
był Gaelem? — rzucił król.
— Posłuchaj, królu — powiedział Shea — możemy udowodnić, że nie jesteśmy 
Gaelami, 
ucząc cię rzeczy nie znanych żadnemu Gaelowi.
— Czyżby? — burknął Briun. — A niby czego?
— Myślę że mogę pokazać waszym druidom magię jakiej dotąd nie znali — rzekł 
Shea.
Zawtórował mu czysty, dźwięczny głos Belphebe.
— A ja mogę pokazać wam jak sporządzić łuk donoszący na dwieście jardów.
Briun mruknął:
— Teraz widać wyraźnie, żeście pełni niedorzecznych kłamstw. Powszechnie 
wiadomo, że 
posiadamy już najpotężniejszych druidów na świecie i że żaden łuk nie donosi na 
tak wielką 
odległość. To jeno wymówka, dzięki której pragniecie zyskać na czasie. Widzimy 
to wyraźnie, 
nie potrzeba nam na to żadnych dowodów. Zostaniecie skróceni o głowy. — Uczynił 
oddalający 
gest ręką i zaczął się podnosić.
Czarnowłosy Nera rzucił: — Pozwólcie mi…
— Chwileczkę! — zawołał rozpaczliwie Shea. — Ten facet jest mistrzem, zgadza 
się? A co 
gdybym rzucił mu wyzwanie?
Król ponownie usiadł i zamyślił się.
— Skoro i tak masz stracić głowę — skonstatował — równie dobrze możemy mieć z 
tego 
odrobinę uciechy. Ale nie masz zbroi.
— Nigdy jej nie noszę — rzekł Shea. — Poza tym, jeżeli żaden z nas nie będzie 
miał jej na 
sobie, sprawy potoczą się szybciej.
Usłyszał, że Belphebe obok niego gwałtownie westchnęła, ale nie odwrócił głowy.
— Ha, ha — wybuchnął Nera. — Każ go uwolnić, a ja potnę go na kawałki, byś 
przyozdobił 
nimi poły swego płaszcza.
Ktoś uwolnił Shea z więzów. Harold rozprostował ramiona i rozluźnił mięśnie, by 
przywrócić 
krążenie w zdrętwiałych mięśniach. Zaraz potem dość bezceremonialnie i brutalnie 
pchnięto go 
ku drzwiom, gdzie Tuatha De Danaan utworzyli krąg i gdzie wciśnięto mu do ręki 
miecz. Był to 
typowy oręż irlandzki, prawie pozbawiony czubka i przeznaczony przede wszystkim 
do cięcia.
— Ej! — rzucił. Dajcie mi mój własny miecz, ten który miałem ze sobą.
Briun lustrował go przez chwilę bladymi, podejrzliwymi oczyma.
— Przynieście miecz — rozkazał, po czym zawołał: — Miach!
Szeroki obosieczny miecz został przez Shea zeszlifowany tak, że czubek miał 
ostry jak igła. 
Wysoki starzec o białych włosach i brodzie, dzięki którym wyglądał jak 
dziewiętnastowieczny 
poeta, postąpił naprzód.
— Powiesz mi teraz, czy to ostrze jest obłożone jakimś geas — rozkazał król.
Druid wziął miecz, układając ostrze płasko na dłoniach i kilka razy pociągnął 
nad nim nosem, 
węsząc jak pies myśliwski. — Uniósł wzrok. — Nie znajduję na nim woni geas ani 
żadnej magii 
— stwierdził, po czym jak ogar zmarszczył nos, odwracając głowę w stronę Shea. — 
Ale ten tam 
z całą pewnością ma w sobie coś, co wiąże się z moją profesją.
— To go nie uratuje — stwierdził Nera. — Zbliż się po swoją śmierć, Gaelu.
Uniósł swój miecz.
Shea ledwie zdołał sparować skierowane w dół cięcie. Mężczyzna był silny niczym 
tur i 
całkiem nieźle potrafił posługiwać się toporną bądź co bądź bronią. Przez kilka 
długich minut w 
pomieszczeniu rozbrzmiewał szczęk broni; Shea musiał cofać się krok za krokiem, 
na co 
zgromadzeni widzowie reagowali głośnymi pomrukami uznania.
Wreszcie Nera, wyraźnie zdyszany i coraz bardziej zmęczony, zakrzyknął:
— Ty zdradziecki Greku!
Cofnął się o krok i uniósł broń do potężnego, dwuręcznego pionowego cięcia, 
zamierzając 
samą jego siłą przerąbać ostrze przeciwnika na pół. Shea w mgnieniu oka wykonał 
manewr 
znany jako pchnięcie z wypadu — niebezpieczne wobec fechtmistrza, lecz nie 
takiego 
barbarzyńcy jak Nera.
Dał susa do przodu, wyrzucając prawą nogę i prostując uzbrojoną w miecz rękę. 
Czubek 
ostrza wbił się w pierś Nery.
Zamiarem Shea było wyszarpnąć ostrze skręcając je w bok, by uniknąć opadającego 
w dół 
wrogiego ostrza. Jednak koniec jego miecza utkwił między żebrami przeciwnika i 
nim Harold 
zdążył je uwolnić, ostrze Nery, choć bez wielkiej siły impetu, opadło na lewy 
bark Shea. Poczuł 
ukąszenie stali i w tej samej chwili jego miecz wyślizgnął się z rany, a Nera 
bez jednego słowa 
zgiął się wpół i runął na ziemię.
— Jesteś ranny! — zawołała Belphebe. — Uwolnijcie mnie!
— To tylko małe draśnięcie — mruknął Shea. — Czy zwyciężyłem, królu Briunie?
— Uwolnijcie kobietę — rozkazał jasnowłosy król pociągając palcami za koniuszek 
brody. — 
W rzeczy samej, dokonałeś tego. Możesz być wierutnym łgarzem, ale zarazem jesteś 
bohaterem i 
mistrzem, więc zgodnie z naszym prawem zajmiesz jego miejsce. Jeżeli zechcesz 
jego głowy, by 
ozdobić nią ścianę swej siedziby, otrzymasz ją.
— Posłuchaj, królu — rzekł Shea. — Nie chcę być mistrzem i nie jestem kłamcą. 
Mogę to 
udowodnić. Poza tym mam pewne zobowiązania. Naprawdę przybywam z krainy równie 
odległej 
od ziem Gaelów, jak i od Tir na n–Og i jeżeli niebawem tam nie wrócę, wpakuję 
się w nie lada 
kabałę.
— Miach! — zawołał król. — Czy prawdą jest to, co on rzecze? Druid postąpił 
naprzód i 
powiedział:
— Przynieście mi misę z wodą. A gdy to uczyniono nakazał, by Shea zanurzył w 
niej palec. 
Następnie jednym palcem wykonał w powietrzu kilka szybkich gestów, mamrocząc coś 
pod 
nosem, aż wreszcie uniósł wzrok.
— Zdanie me brzmi następująco — stwierdził — ten oto, Mac Shea, ma w pewnym 
miejscu 
określone zobowiązania i jeśli ich nie wypełni spadną na jego głowę wyjątkowo 
nieprzychylne 
geas.
— Równie dobrze możemy przedyskutować owe kwestie nad kubkiem wybornego piwa — 
rzekł król. — Rozkazujemy byś poszedł z nami.
Belphebe trzymała Shea za rękę. Teraz ścisnęła jego dłoń i ruszyli razem. Wielki 
miecz był 
niewygodny, ale choć zabrano mu od niego pochwę, nie wypuścił broni z ręki. 
Kiedy weszli do 
drugiej komnaty, król rozsiadł się wygodnie i rzekł:
— To trudna sprawa i wymaga namysłu, ale nim wydamy werdykt, musimy znać 
wszystkie 
szczegóły. O co chodzi z tą nową magią?
— Nazywa się magią współczulną — wyjaśnił Shea. — Mogę pokazać Miachowi, jak się 
nią 
posługiwać, ale nie znam starego języka, toteż będzie mi musiał pomóc. Widzisz, 
usiłowałem 
powrócić do swej ojczyzny, ale z tej przyczyny właśnie nie byłem tego w stanie 
dokonać. 
Następnie jął udzielać wyjaśnień związanych z pobytem na dworze Maev i Aililla 
oraz 
konieczności uwolnienia Pete’a i zabrania go w drogę powrotną.
— Teraz — rzekł — jeśli ktoś da mi odrobinę gliny lub wosku, pokażę wam, jak 
korzystać z 
magii wspólczulnej.
Miach postąpił naprzód i pochylił się nieco z zaciekawieniem, podczas gdy ktoś 
przyniósł 
Shea garść mokrej gliny. Harold ułożył glinę na kawałku drewna i uformował z 
niej dość 
toporną, niezbyt udaną figurkę siedzącego króla.
— Zamierzam rzucić zaklęcie nakazujące mu powstać — wyjaśnił Shea — i obawiam 
się, że 
efekt będzie zbyt gwałtowny, jeżeli nie zaintonujecie pieśni. Tak więc ja 
wykonam odpowiednie 
gesty, a ty zaśpiewaj.
— Tak się stanie — rzekł Miach.
Jeden, dwa wersy Shelleya powinny wystarczyć przy prostym zaklęciu powstania. 
Shea 
przepowiedział je w myśli, po czym nachylił się, ujął drewienko w jedną rękę i 
zaczął mamrotać 
pod nosem słowa zaklęcia, podczas gdy jego druga dłoń wykonywała czarodziejskie 
gesty. 
Uniósł kawałek drewna w górę. Śpiew Miacha przybrał na sile.
Podobnie jak krzyki zebranych. Jednocześnie jakiś potworny ciężar opadł na ramię 
Shea, na 
posadzce komnaty pojawiło się zygzakowate pęknięcie, a gdy nieznacznie odwrócił 
głowę, 
spostrzegł, że pałac królewski z całą zawartością, jak kabina windy wznosił się 
ku górze i 
znajdował się prawie na wysokości najniższych gałęzi drzew: jeden z widzów 
rozpaczliwie 
trzymał się progu, wisząc na koniuszkach palców.
Shea przerwał gestykulację i pospiesznie jął powtarzać ostatnią linijkę wspak, 
opuszczając 
drewienko. Pałac obniżył się i zatrząsł tak, że ze ścian pospadały zawieszone na 
nich rzeczy i 
ozdoby, zebrani zaś w sali ludzie wylądowali na ziemi tworząc bezładną plątaninę 
skłębionych 
ciał.
Miach wydawał się zdezorientowany.
— Przepraszam — zaczął Shea. — Ja nie…
— To kompletnie niszczy cały efekt, nieprawdaż? — powiedział król Briun 
poprawiając 
przekrzywioną koronę.
Miach odparł:
— O, królu, śmiem twierdzić, że ten oto Mac Shea nie uczynił nic ponad to, czego 
odeń 
żądano, a jest to zaiste przepiękna i potężna magia.
— Czy mógłbyś tedy zdjąć geas z tej kobiety i przenieść tę oto parę na powrót do 
ich krainy, 
gdzie ich miejsce?
— Tak szybko, jak mknie dziki łabędź.
— Zatem tak oto brzmi mój werdykt — król Briun wysunął rękę do przodu — z 
rozkazu boga 
zadaniem nas wszystkich jest wspomagać innych przy realizacji zaciągniętych 
zobowiązań i tak 
tez uczynimy. Jednakowoż prawdą jest, że za każdą przysługę należy się 
odpowiednia zaplata i 
rzecz to nieuchronna. Ten oto Mac Shea zabił naszego mistrza, a wzdraga się 
przed zajęciem jego 
miejsca. Sytuacji tej należy zaradzić, tak więc życzymy sobie owego luku, o 
którym wspomniała 
jego małżonka a który, jeśli jest równie doskonały jak jego magia, powinien móc 
przebić na 
wylot całe wzgórze.
Przerwał, a Shea pokiwał głową. Wszystko wskazywało na to, że ten facet potrafił 
myśleć 
rozsądnie.
— Po drugie — ciągnął Briun — pozostaje jeszcze sprawa zdjęcia geas z jego 
małżonki. W 
zamian za to zobowiązuje się go do przekazania wiedzy na temat nowej magii 
naszemu druidowi. 
Co się tyczy kwestii przeniesienia owej pary do jej ojczystej krainy, nie ma już 
ona nic, czym 
mogłaby się nam zrewanżować, tedy niechaj w ramach zapłaty Mac Shea uwolni nas 
od Sinecha, 
nader uciążliwego potwora, wszak może tego dokonać, skoro jest wielkim bohaterem 
i 
czarodziejem.
— Chwileczkę — zaoponował Shea — to nie pomoże nam odnaleźć Pete’a ani ściągnąć 
go z 
powrotem, a jeśli tego nie uczynimy, wpakujemy się w paskudne kłopoty. I 
naprawdę 
powinniśmy coś zrobić dla Cuchulainna. Maev nie zrezygnuje ze swoich planów 
przeciwko 
niemu.
— Z wielką chęcią pomoglibyśmy ci w tej materii, ale nie masz nic, czym mógłbyś 
nam za to 
odpłacić.
— Istnieje pewien sposób — powiedział Miach — by zrealizować ich wszystkie 
pragnienia z 
wyjątkiem sprawy człowieka zwanego Petem, którego żadną miarą nie jestem w 
stanie odnaleźć.
— Tedy opowiedz o tym. Nie zwlekaj — rzekł Briun.
— Co się tyczy geas — zaczął Miach — jako że powstało za sprawą czarów i nie 
jest rzeczą 
naturalną, może zostać zdjęte w miejscu i w obecności druida, który je nałożył; 
będę musiał 
jedynie udać się wraz z tą dwójką do miejsca, gdzie to nastąpiło. Co się tyczy 
Sinecha, jest to 
potwór tak przerażający, że nawet dla Mac Shea, odznaczającego się niepoślednią 
bądź co bądź 
mocą, może się okazać zadaniem ponad siły. Sugeruję tedy, żebyśmy pożyczyli mu 
wielki, 
niezwyciężony Nuada, którego sami z powodu ciążących na nas geas nie możemy 
używać, a 
którym on powinien móc posługiwać się bez najmniejszych przeszkód. On z kolei 
mógłby 
użyczyć go później temu bohaterowi, Cuchulainnowi, by dokonał rzezi 
znienawidzonych przez 
nas Connachta, a ja ze swej strony, jako iż będę towarzyszył Mac Shea, 
dopilnuję, by oręż został 
nam, już po wszystkim, zwrócony.
Król oparł podbródek na dłoni i zamyślił się na dłuższą chwilę. Po minucie 
oznajmił:
— Rozkazujemy, aby stało się tak, jak powiedziałeś.
9
Miach był zdolnym uczniem. Już przy trzeciej próbie udało mu się wykonać 
człowieczka, 
który nie rozpadł się na kawałki efektownymi i urokliwymi żółtymi bryzgami, a 
rezultat tak 
bardzo przypadł mu do gustu, że obiecał Shea na polowanie na Sinecha nie tylko 
miecz Nuada, 
ale również buty Iubdan, dzięki którym będzie w stanie stąpać po wodzie. 
Wyjaśnił, że 
przeładowanie magii Shea wynikało z faktu, iż przy wypowiadaniu zaklęć nie 
posługiwał się 
właściwym językiem; ponieważ jednak magia nie zadziałałaby bez koniecznego — 
jakiegokolwiek — zaklęcia, a Shea nie miał czasu na naukę innego języka, 
niewiele mu to dało.
Jeżeli chodziło o Sinecha, jego nadzieje zdecydowanie rosły. Wykonał całą serię 
zaklęć 
dywinacyjnych z misami wody i gałązkami tarniny. Choć sam Shea nie znał magii 
tego 
kontinuum na tyle dobrze, by ujrzeć coś więcej prócz mętnych, niewyraźnych 
ruchów pod czystą 
powierzchnią wypełniającego misę płynu, Miach zapewnił go, że przybywając do 
świata 
legendarnej Irlandii obłożony został potężnym geas, które nie pozwoli mu na 
powrót, dopóki nie 
dokona czynu diametralnie zmieniającego wzorzec tutejszego kontinuum.
— Powiedz mi tedy, Mac Shea — rzekł — czyż nie było tak w innych, odwiedzanych 
przez 
ciebie krainach? Moje dywinacje mówią, że gościłeś już w wielu.
Shea zastanowiwszy się nad tym, jak pomógł w rozbiciu kapituły magów z Krainy 
Czarów i 
uratował swoją żonę przed Sarace — nami z kontinuum Orlanda Szalonego, zmuszony 
był 
przyznać mu rację.
— Jest dokładnie tak, jak mówię, to rzecz pewna — mruknął Miach.
— Myślę też, że to geas jest przy tobie od dnia, kiedy przyszedłeś na świat, 
choć nawet o tym 
nie wiedziałeś. Wszyscy jesteśmy nimi obłożeni, ja również, wskutek czego nie 
wolno mi jeść 
świńskiej wątroby, jednakowoż człek prawy nie ma ze swym geas najmniejszych 
problemów.
Belphebe uniosła wzrok znad strzały, którą właśnie robiła. Z łukiem poradziła 
sobie 
błyskawicznie, natomiast trudno było znaleźć odpowiedni materiał do wyrobu 
drzewców strzał.
— Niemniej, mistrzu druidzie — powiedziała — największym naszym kłopotem jest, 
że 
możemy wrócić do naszej krainy za późno lub też bez naszego przyjaciela Pete’a. 
Napytalibyśmy 
sobie przez to biedy.
— Póki co nie przejmowałbym się tym ani trochę — rzekł Miach. — Geas bowiem ze 
swej 
natury po wypełnieniu określonej misji przestaje stanowić dla człowieka ciężar. 
A czas, spędzony 
w kraju Sidhe, w naszej krainie będzie zaledwie minutą, tak więc nie musicie się 
frasować, 
dopóki nie znajdziecie się znów wśród Gaelów.
— To w dechę — rzuci! Shea. — Chciałbym tylko jeszcze zrobić coś z Petem.
— Dopóki go nie ujrzę, moje zaklęcia na niego nie podziałają — stwierdził Miach. 
— A teraz 
zda mi się, że już pora, abyś przymierzył buty. Król Fergus z Rury został 
pożarty przez tego 
samego Sinecha, ponieważ nie wiedział, jak korzystać z tych butów albo raczej z 
innej, 
identycznej pary.
Wybrał się Shea nad brzeg jednego z mniejszych jeziorek, nie nawiedzanych przez 
Sinecha, 
po czym Harold zaczął wolno stąpać przed siebie. Buty nieznacznie się zapadały, 
tworząc wokół 
menisk, ale choć woda pod podeszwami zdawała się mieć konsystencję galarety, 
była na tyle 
zwarta, że się w niej nie pogrążał. Zwykły chód okazał się w tych warunkach 
nieskuteczny. 
Lepiej było się ślizgać, a Harold w mig uświadomił sobie, że potknięcie się o 
falę mogłoby 
okazać się fatalne w skutkach.
Buty nie utrzymałyby reszty jego ciała ponad powierzchnią, a zanurzywszy się, 
utkwiłby pod 
wodą całkiem bezradny, do góry nogami. Stwierdził jednak, że jest w stanie 
osiągać całkiem 
niezłą prędkość i dopóki noc nie położyła kresu przygotowaniom, wyćwiczył niemal 
do perfekcji 
kilka nader trudnych, gwałtownych zwrotów.
* * *
Następnego ranka całym pochodem udali się do siedziby potwora nad Loch Gara w 
towarzystwie króla Briuna, Belphebe i drużyny wojów z Tuatha De Danaan. Ci 
ostatni uzbrojeni 
byli we włócznie, ale nie wyglądało, by mogli okazać się bardziej pomocni. Dwóch 
czy trzech z 
nich, oddaliwszy się, siadło pod drzewami, by układać poematy, a reszta patrzyła 
wokół 
wzrokiem błędnym, jakby rozmarzonym.
Miach wymamrotał pod nosem zaklęcie druidów, odwinął miecz Nuada i podał oręż 
Haroldowi. Broń była lepiej wyważona niż jego własny miecz, ostrze, szersze przy 
rękojeści, 
zwężało się w kształt liścia laurowego. Kiedy Shea zamachnął się nim na próbę, 
ostrze zalśniło 
jasnym blaskiem, który zdawał się emanować z wnętrza stali.
Rozejrzał się wokoło.
— Posłuchaj, królu — oznajmił. — Zamierzam rozegrać tę walkę z głową. Gdybyś 
rozkazał 
ściąć tamto małe drzewko, a następnie zamocować linę do szczytu drzewa rosnącego 
tuż obok… 
Przygniemy to drugie drzewo do ziemi…
Zgodnie z jego poleceniami Tuatha zrąbali jedno drzewko, a drugie przygięli do 
ziemi, 
oplatając linę wokół pnia pierwszego. Przeciągając linę dalej, Shea zwinął 
resztę w zgrabny 
zwój.
— Gotowi? — zawołał.
— Jesteśmy gotowi — odrzekł król Briun.
Belphebe przyjęła postawę łucznika, wbijając rządek strzał w ziemię obok siebie.
Shea ślizgiem wyjechał na jezioro, rozwijając linę, która ciągnąc się z tyłu za 
nim zanurzała 
się w falach. Potworowi jednak najwyraźniej nie spieszyło się z wypłynięciem.
— Ej! zawołał Shea — Gdzie jesteś, Sinech? Wyłaź, potworze z Loch Ness! Wyłaź, 
Nessie!
Jakby w odpowiedzi nieruchoma powierzchnia jeziora o pięćdziesiąt jardów dalej 
rozprysnęła 
się jak strzaskane zwierciadło.
Z otchłani wynurzyło się coś czarnego i oślizgłego, co znikło i po chwili 
pojawiło się 
ponownie dużo bliżej. Sinech sunął ku niemu z prędkością świadczącą o wielkiej 
sile mięśni.
Shea uchwycił linę oburącz i zawołał:
— Puszczajcie!
Maleńkie sylwetki na brzegu przesunęły się i liną silnie szarpnęło. Mężczyźni 
zwolnili sznur 
opleciony wokół pniaka i przygięte drzewko wyprostowało się gwałtownie. Lina 
szarpnęła tak 
mocno, że Shea został pociągnięty ku brzegowi jak narciarz wodny, ciągnięty 
przez potężną 
motorówkę. Obok niego śmignęła jedna, a potem druga strzała. Shea zaczął 
zwalniać, ale zaraz 
znowu przyspieszył, kiedy drużyna królewska, schwyciwszy za linę, pobiegła co 
sił w nogach, 
oddalając się od brzegu. Założeniem Harolda było wyciągnięcie monstrum na 
mieliznę, gdzie, 
jak przypuszczał, uśmiercenie go za pomocą miecza Nuada, strzał Belphebe i 
włóczni wojów nie 
powinno sprawiać większych trudności.
Jednak królewscy wojowie, jak się okazało, nie byli dość szybcy i prędkość 
ślizgu Shea 
niebawem spadła prawie do zera. W dalszym ciągu oddalony o dobrych dwadzieścia 
jardów od 
brzegu widział piaszczyste dno zaledwie jard pod swymi stopami.
Z tyłu za nim słychać było szum i plusk wody rozcinanej sunącym jak burza 
cielskiem 
Sinecha. Shea spojrzał przez ramię i stwierdził, że potwór przypominał trochę 
prehistorycznego 
mozazaura z wielkimi płetwami po bokach. Tuż za spiczastym, jaszczurczym łbem 
wynurzającym się z wody dostrzegł dwie sterczące ukośnie strzały. Kolejna wbiła 
się w bok 
pyska potwora na wysokości żuchwy, najwyraźniej Belphebe mierzyła w oko.
Shea odwracając się natrafił stopą na głaz wystający jakiś cal ponad 
powierzchnię wody. 
Potknął się o przeszkodę i runął w płyciznę głową naprzód. Szczęki Sinecha 
kłapnęły niczym 
zamykające się odrzwia bankowego skarbca, chwytając puste powietrze, podczas gdy 
Shea 
zanurkował głową w dół, jego twarz zanurzyła się w grząskim, piaszczystym dnie. 
Już pod wodą 
otworzył oczy, ale nie widział nic prócz chmury piasku wzbitej przez tnącego 
fale potwora. 
Woda wokół niego zakipiała i zakotłowała się, gdy Sinech natrafił na twardy 
grunt i jął miotać 
się opętańczo usiłując, na próżno, popłynąć dalej.
Buty Iubdan utrzymywały stopy Shea w górze, a Harold zdołał w końcu odnaleźć 
głaz, o który 
się potknął. Poszorował dłońmi i ramionami po powierzchni głazu i najpierw spod 
wody 
wynurzyła się jego głowa, a następnie rozpaczliwie wierzgające nogi.
Sinech wciąż tkwił na mieliźnie, ale nie został na niej uwięziony definitywnie. 
Raźno i 
zdecydowanie pełzł w kierunku Belphebe, która dzielnie nie rejterowała, śląc w 
stronę monstrum 
jedną strzałę za drugą. Shea stwierdził, że włócznicy Tuatha De Danaan jak jeden 
mąż wzięli 
nogi za pas.
Potwór pochłonięty Belphebe, która jako jedyna pozostała na placu boju, odchylił 
łeb do tylu, 
wydając przeciągły, przeraźliwy syk.
Shea, ślizgając się w stronę potwora dostrzegł, że jego żona pochyliła się 
gwałtownie i 
chwyciła jedną z porzuconych włóczni, by odciągnąć od niego monstrum. Dobywając 
miecz 
Nuada wymierzył wyżyję Sinecha, tuż poniżej łba, wciąż jeszcze zanurzonego w 
wodzie, 
porośniętą gęstą ni to grzywą, ni to szczeciną.
Kiedy zbliżył się do potwora, wielkie ślepie kreatury dostrzegło go i łeb zaczął 
się odwracać. 
Shea z impetem wbił miecz aż po rękojeść w nadziei, że trafi w aortę.
Sinech targnął gwałtownie całym ciałem, odrzucając Shea. Miecz wysunął się z 
rany. Krew 
buchająca w górę była ciemna, prawie czarna, stwór odchylił łeb do tyłu i wydal 
przejmujący, 
jakby żałobny, świszczący ryk agonii. Shea wyprysnął naprzód na swych 
czarodziejskich butach, 
by zadać kolejne pchnięcie, o mało nie potknął się o szyję potwora, ale 
schwyciwszy lewą ręką 
garść gęstej szczeciny, dosiadł monstrum okrakiem, tnąc i dźgając raz po raz.
Sinech gwałtownie odrzucił łeb do tyłu, unosząc go na wysokość trzydziestu stóp. 
Shea 
wypuścił z ręki grzywę zwierzęcia i koziołkując, wyleciał w powietrze. Myślał 
teraz jedynie o 
tym, by nie zgubić miecza. Ledwie zdążył sformułować tę myśl, gdy plecami 
uderzył w wodę 
przy wtórze potwornego plusku.
Kiedy pomimo oporu ze strony butów na przeciwległym końcu jego ciała uniósł 
głowę ponad 
powierzchnię, stwierdził, że Sinech spieniał wodę konwulsyjnymi skurczami swego 
wielkiego 
cielska, a jego długi łeb spoczywał nisko na brzegu; ślepia już zdążyły zajść 
szkliwem. Miecz 
Nuada istotnie okazał się zabójczą bronią. Rany zadane jego ostrzem faktycznie 
były śmiertelne. 
Shea dość niezdarnie, „pieskiem” dopłynął na płyciznę, omijając targany 
ostatnimi drgawkami 
kadłub zdychającego potwora.
Belphebe, nie zważając, że się zamoczy, weszła do wody, aby pomóc Shea. Objęła 
go obiema 
rękami, obdarzając jednocześnie szybkim, gorącym pocałunkiem, po którym Harolda 
natychmiast chwyciły ostre kurcze brzucha. Z tyłu z lasu wyłaniali się Sidhe, 
prowadzeni przez 
króla Briuna, promieniejącego majestatem oraz Miacha, otoczonego aurą 
zadowolenia i 
nieskrywanego zdumienia.
— Zadanie wykonane — rzekł Shea. — Czy widzisz, że to uwalnia mnie od geas, 
które 
jakoby na mnie ciążą?
Miach pokręcił głową.
— Wydaje mi się, że nie. Dzięki temu, co uczyniłeś, w krainie Sidhe wiele zmieni 
się na 
lepsze, ale twoje miejsce jest gdzie indziej, i tam właśnie musisz wypełnić to, 
co jest ci pisane. 
Pora już, byśmy ruszyli w drogę i obaczyli, czy zdołasz uchronić Cuchulainna 
przed czekającą go 
zgubą.
10
Shea i Belphebe w kołyszącym się i chybocącym rydwanie pokonywali drogę z 
obszaru Tir na 
n–Og odpowiadającego Connacht do zaświatowego odpowiednika Muirthemne w 
Ulsterze. 
Zgodzili się z Miachem, który podążał za nimi w drugim rydwanie, że było to 
lepsze wyjście, 
aniżeli powrót drogą, którą tu dotarli, z perspektywą przebijania się przez 
gromady wrogo 
nastawionych Connachta, nawet pomimo iż Shea dysponował obecnie niezwyciężonym 
mieczem 
Nuada.
Kraj wokół nich był bardzo podobny do tego, skąd przybyli, aczkolwiek chaty 
generalnie 
wyglądały na uboższe i było ich znacznie mniej.
W zasięgu wzroku nie dostrzegli ani jednej. Zatrzymali się u stóp porośniętego 
janowcem 
wzgórza, pod kamiennym występem. Miach dał znać woźnicy, aby podjechał bliżej, 
po czym 
oznajmił:
— Właśnie tu znajduje się drugie przejście. Będziecie musieli zaczekać tu 
chwilę, aż 
zainicjuję jedno z mych zaklęć, dziś bowiem nie jest dzień święty i do otwarcia 
bramy potrzeba 
magii o wyjątkowo dużej mocy.
Ze swego rydwanu Shea widział, jak druid wyrzuca obie ręce w górę, dobiegły go 
pojedyncze 
słowa pieśni śpiewanej w starym języku. Czerń, jak się zdawało, pochłaniająca 
całe światło dnia, 
która pojawiła się wokół kamiennego występu, była dużo rozleglejsza niż otwór 
tunelu otwartego 
przez Shea. Woźnice zeszli z pokładów rydwanów, aby przeprowadzić konie, i gdy 
przestąpili 
bramę, znaleźli się na przeciwległym zboczu wzgórza, nieopodal Muirthemne, 
warowni 
Cuchulainna, gdzie z kominów biły w górę słupy czarnego dymu.
— To dziwne — rzekł Shea. — Myślałem, że Cuchulainn był w Emain Macha z królem, 
ale 
wszystko wskazuje na to, że jednak wrócił.
— Zda mi się — powiedziała Belphebe — że osobliwą jego obsesją jest postępowanie 
zgodnie z własną wolą i nawet przepowiednia śmierci nie jest w stanie zmusić go 
do zmiany raz 
podjętej decyzji.
— Nie powiedziałbym… — zaczął Shea, ale przerwał, bo nagle spomiędzy drzew po 
prawej 
wyprysnął jeździec i pogalopował po nierównej stromiźnie w stronę warowni 
Cuchulainna.
Miach zawołał z drugiego rydwanu:
— To z pewnością strażnik obserwator. Śmiem twierdzić, że nasz prawy gospodarz 
spodziewa 
się gości i jest należycie przygotowany na ich przyjęcie.
Spoglądając przed siebie Shea zwrócił uwagę, że młode drzewka i krzewy u szczytu 
zostały 
ścięte, i ułożone w plątaninę gęstych zasieków.
W tej samej chwili z kryjówki wyskoczyła gromada mężczyzn z włóczniami i 
tarczami w 
gotowości.
Jeden z nich zbliżył się do wędrowca.
— Kimże jesteście? — rzucił ostro. — I co was tu sprowadza?
— Jam jest druid Sidhe i wędruję z mymi przyjaciółmi do Muirthemme, aby zdjąć 
geas, 
nałożone na jednego z nich — odrzekł Miach.
— Dziś to nie nastąpi — rzekł mężczyzna. — Mamy rozkaz nie puszczać żadnego 
druida 
bliżej, nie ma dla nich wstępu do Muirthemne, dopóki On nie ureguluje swoich 
rachunków z 
Connachta.
— Jaka szkoda! — rzekł Miach, po czym odwrócił się do Shea: — Widzisz tedy, że 
twe geas 
wciąż jest aktywne. Nie dozwala, abym ci pomógł, nie dopuszczając mnie do 
miejsca, gdzie 
mógłbym użyć swych mocy.
— Oddalcie się, natychmiast! — rzucił mężczyzna, machając groźnie włócznią.
Przesłaniając usta dłonią, Belphebe zwróciła się do Shea:
— Czy nie wydaje ci się, że to trochę do nich niepodobne?
— Na Boga, masz rację, maleńka — rzekł Shea. — To kłóci się z mentalnością 
Connachta i w 
ogóle. — Nachylił się w stronę strażnika. — Ej, ty, kto wydal ten rozkaz i 
dlaczego? Cuchulainn?
— Nie wiem, jakim prawem zwracasz się do mnie z zapytaniem, niemniej odpowiem, 
iż 
uczynił to Fetniak — odparł mężczyzna.
W głowie Shea nagle się rozjaśniło.
— Masz na myśli Pete’a, Amerykanina?
— A kogożby innego?
— My również jesteśmy Amerykanami i byliśmy już tu wcześniej. Sprowadź go do 
nas, 
dobrze? Możemy jakoś to wyprostować. Powiedz mu, że Shea tu jest.
Mężczyzna zmierzył go bacznym spojrzeniem, po czym zerknął na Miacha z jeszcze 
większą 
podejrzliwością.
Oddalił się nieznacznie i zamienił kilka słów z jednym ze swych kompanów, który 
wbił 
włócznię w ziemię, oparł o nią tarczę i potruchtał w stronę Muirthemne.
— Jak to się stało, że Pete wydaje tutaj rozkazy? — zapyta! Shea.
— Ponieważ on jest Fetniak. Shea mruknął:
— Znam to określenie, ale nie pojmuję, jakim cudem Pete wydostał się z Cruachann 
i, 
dotarłszy tutaj, osiągnął taką pozycję.
Z dalszych rozmyślań wyrwał go skrzyp pędzącego rydwanu, który podjechał i 
stanął po 
drugiej stronie zasieków. Wyszedł zeń Pete Brodsky przeistoczony w odpowiednik 
Jankesa na 
dworze króla Artura.
Jego niepoprawne, garniturowe spodnie wystawały spod jaskrawej, jasnoczerwonej 
tuniki 
wyszywanej żółtą nicią: na głowie nosił skórzany toczek, a jego oblicze zdobiła 
gęsta, starannie 
wyhodowana broda. U pasa wisiała mu nie jedna, lecz dwie pałki, 
najprawdopodobniej własnej 
roboty.
— Kurczę blade! — rzucił. — Jak się cieszę, że was widzę. W porządku, ludziska, 
przepuśćcie ich. To moi kumple. Są po naszej stronie.
Shea zrobił mu miejsce, by mógł wejść do ich rydwanu, a włócznicy z szacunkiem 
wyprężyli 
się w postawie zasadniczej, podczas gdy Pete dawał woźnicy wskazówki, jak ma 
przedostać się 
przez kręte przesmyki w umocnieniach.
Kiedy znaleźli się poza linią zasieków, Shea zapytał:
— A nawiasem mówiąc, jak się tu dostałeś?
— Nie odbyło się bez małej przepychania — odparł Pete. — Kazali mi śpiewać, o 
mało nie 
zdarłem sobie gardła. Próbowałem przemówić temu Ollgaethowi do rozumu, aby 
odesłał mnie do 
Ohio, ale on spaprał sprawę i powiedział, że mam przyłączyć się do tej tłuszczy, 
która zjawi się 
tu, żeby wykończyć Cuchulainna. Dobrze wiem, co się stanie z tymi facetami. 
Skończą z 
głowami na tyczkach, rozglądając się za resztą swych ciał, a poza tym doszedłem 
do wniosku, że 
jeśli pojawicie się jeszcze gdziekolwiek po waszym zniknięciu, to na pewno 
tutaj. Tak więc 
któregoś dnia, kiedy Ollgaeth zabrał mnie do królewskiego skarbca, aby pokazać 
parę błyskotek, 
uznałem, że nadarza się dogodna okazja, aby sprawić sobie kilka fajnych 
prezentów. Dałem mu 
zdrowo po łbie, zgarnąłem, co się dało i zwiałem stamtąd, aż się kurzyło.
— Chcesz powiedzieć, że zgarnąłeś klejnoty koronne Aililla? — spytał Shea.
— Jasne. Przecież nic mu nie jestem winny, prawda? Dobra, wracam tutaj, oni 
rozwijają 
dywan i posyłają po Cuchulainna. Ja mu na to w te pędy nawijam, że banda Maev 
wybiera się tu, 
by sprawić mu sosnową jesionkę, przed czym już go wcześniej ostrzegałem, ale 
dodaję, że tamci 
zamierzają jeszcze obłożyć geas wszystkich jego ludzi, żeby się pospali i nie 
mogli walczyć. To 
trochę zmienia postać rzeczy, nie? Oni wszyscy aż palą się do działania, ale nie 
bardzo kumają, 
co z tym począć. Przyjrzałem się nieco temu Ollgaethowi i wykoncypowałem sobie, 
że jeśli nie 
zdoła podejść dostatecznie blisko, nie będzie mógł urządzić tego swojego numeru 
z geas.
— Całkiem nieźle pomyślane — mruknął Shea. — Czy Cathbadh nie mógł odesłać cię 
do 
domu?
— Do domu? Co masz na myśli, mówiąc o domu? Powiedzieli, żebym przejął 
dowodzenie i 
nakazałem otoczyć cały ten teren linią umocnień, tak jak to robiliśmy w wojsku. 
Potem 
mianowali mnie głównym fetniakiem ich wojsk. Wydaje ci się, że chcę wrócić do 
Ohio i 
szlifować bruki jako .,krawężnik”?
— Ale posłuchaj… — zaczął Shea i w tej samej chwili nad nimi zamajaczyła brama 
Muirthemne, obok której stali Cuchulainn, Cathbadh i nadobna, wysoka niewiasta, 
którą musiała 
być Emer.
— Wielce rad jestem — rzekł bohater — że znowu was widzę, kochaneńcy. Wasz 
człowiek 
jest jeszcze mniej urodziwy niż przedtem, mniemam jednak, iż mi go odstąpisz, 
gdyż zda mi się, 
że z jego pomocą zdołam uniknąć przepowiadanej mi zagłady.
Shea zeskoczy na ziemię i pomógł wysiąść Belphebe.
— Posłuchaj — rzekł — Pete zrobił już dla ciebie wszystko, co mógł, a my nie 
śmiemy 
powracać do naszego kraju bez niego.
— Daj spokój, napiszę list albo wyjaśnienie — wtrącił Pete — żeby nikt z policji 
już się was 
nie czepiał. Nie uszczęśliwiaj mnie na siłę. Tu jest moje miejsce. Chcę tu 
pozostać.
— Nic z tego — warknął Shea. — Do roboty, Miach.
Druid uniósł ręce, mamrocząc coś pod nosem, ale niemal natychmiast je opuścił.
— Wciąż masz na sobie geas. Mac Shea — wyjaśnił. — Nie mogę.
— Ach, zupełnie zapomniałem — rzekł Shea i wydobył zza pasa miecz. — Weź to, 
Cuchulainnie, to miecz Nuada. Wypożyczyłem go dla ciebie od Sidhe, i będziesz 
musiał go 
zwrócić, kiedy tylko rozprawisz się z Connachta, którzy nawiasem mówiąc, powinni 
zjawić się tu 
lada chwila. Niemniej ten oręż będzie chronił cię lepiej, niż mógłby to uczynić 
Pete. Czy teraz 
możemy już odejść.
— Wygląda na to, że tak — rzekł Cuchulainn unosząc miecz i przyglądając mu się z 
podziwem.
Światło przepłynęło i zafalowało na całej długości ostrza.
— Teraz, Miach — rzucił Shea.
Miach uniósł ręce w górę.
— Ej, ale ja nie chcę… — zaczął Pete, gdy zabrzmiały pierwsze słowa pieśni.
Szszszuuu!
* * *
Shea, Belphebe i Brodsky przy wtórze szumiącego powietrza zjawili się w salonie 
w Garaden. 
Ohio z takim impetem, że o mało nie powpadali na siebie nawzajem. Znajdujące się 
za nimi 
drzwi do pracowni Shea były otwarte — kiedy cała trójka wylądowała, dwóch 
krępych, silnie 
zbudowanych mężczyzn o dużych stopach odwróciło się i obrzuciło ich zdumionymi 
spojrzeniami; w rękach trzymali gazety Shea.
— To oni! — zawołał jeden. Drugi dodał:
— I, na Boga, toż to Peter Brodsky, nasza zielona koniczynka w garniturze 
papuga!
Obaj wybuchnęli śmiechem.
— Całujcie psa w nos, pętaki — odburknął Pete. — Tak się składa, że Irlandii mam 
ostatnio 
po dziurki w nosie. Od dziś moim hasłem będzie: „Na zdrowie Polska!” Kapujecie?
Shea nie zwracał na nic uwagi. Z zapałem całował Belphebe.
* Coleridge, S.T. „Poezje wybrane” przeł. Zygmunt Kubiak PIW, Warszawa . (przyp. 
tł.)