MARION Z. BRADLEY





ŁOWCY Z CZERWONEGO 
KSIĘŻYCA





Przełożyła 
JOANNA JĘDRZEJCZYK
Tytuł oryginału
Hunters of the Red Moon
      
      
      
      ROZDZIAŁ PIERWSZY
      
      Świetlna plamka tkwiła w tej samej części nieba już od dłuższego czasu. Dane Marsh, 
wyciągnięty leniwie na dziobie Morskiego Dryfu, odziany jedynie w skąpe kąpielówki i luźny 
podkoszulek, obserwował nieruchomy, świetlisty punkt.
      Słoneczny refleks na skrzydle samolotu - pomyślał. - Pierwsza od wielu dni oznaka 
życia. 
      Miał na myśli oczywiście ludzkie życie, bo przecież tu wokół aż się roiło od 
latających ryb i delfinów. W wodzie unosiły się niezliczone miliony drobnych krewetek i 
plankton. Zależy tylko w jakim zakresie chce się rozpatrywać skalę organizacji życia.
      - Lecz przecież jestem z dala od uczęszczanych szlaków lotniczych i regularnych linii 
oceanicznych. Ostatnim statkiem, jaki widziałem był ten tankowiec, dziewiętnaście dni temu.
      Zaczął wyobrażać sobie samolot, a w nim biznesmenów w eleganckich garniturach, 
kobiety w nylonowych pończochach i w futrach, siedzących w równych rzędach, może nawet 
oglądających telewizję, oddalonych o tysiące kilometrów od najbliższego wybrzeża. Właśnie 
tędy, jeszcze dwieście lat temu, kapitan Bligh z dwudziestodwuosobową załogą żeglował 
tygodniami - ba, miesiącami - odkrytą łodzią, wygłodzony i ogorzały od słońca. A teraz 
samoloty Pan American pokonują tę samą trasę w kilka godzin - w czasie wystarczającym w 
sam raz na obejrzenie amerykańskiego porannego programu i wypicie paru drinków.
      - Nie pogardziłbym, zwłaszcza teraz, takim lodowatym napojem - pomyślał Dane.
      Morski Dryf był zaopatrzony w bogaty zestaw potraw, lecz jego kapitan z pewnością 
wolałby teraz chłodny napój z kostkami lodu, podany w smukłym kielichu przez jedną ze 
ślicznych stewardess. Posiadanie lodówki na łodzi o długości dziewięciu metrów byłoby 
rzeczą nieco kłopotliwą.
      Do diabła! Ten samolot się nie rusza! Po prostu trwa zawieszony w tym samym 
miejscu! Rzecz jasna nie może to być samolot - wywnioskował Dane nie ruszając się z 
wygodnego legowiska. Może refleks świetlny na obłoku czy coś w tym rodzaju?
      Wokół, na przestrzeni wielu kilometrów, rozciągała się spokojna powierzchnia 
Pacyfiku. Ocean falował łagodnie, niemal niedostrzegalnie, słaby powiew ze wschodu 
marszczył jego taflę, zamierając na zachodzie w gasnących promieniach słońca. Morski Dryf 
sunął jak duch, próbując schwytać w żagle lekką powietrzną bryzę, zrywającą się zwykle o 
zmierzchu. Teraz jednak wysiłek samotnego żeglarza był daremny.
      Dane Marsh uznał, że pozostało mu jedynie ustawić ster, zejść pod pokład do kajuty 
na filiżankę herbaty, a potem zarzucić linkę w nadziei na jakikolwiek nocny połów.
      Wpływ słońca, oceanu i wszechogarniającej ciszy sprawił, że Dane, jak 
zahipnotyzowany, wpatrywał się w odległy, migotliwy punkt, który z każdą chwilą coraz 
bardziej przypominał charakterystyczny metaliczny odblask na skrzydle samolotu. Wyobrażał 
sobie, że oto w zasięgu wzroku, na pokładzie olbrzymiej maszyny istnieją, nieosiągalne dla 
niego, inne ludzkie istoty... Stewardessy w minispódniczkach...
      Minęły dwieście osiemdziesiąt cztery dni, według moich obliczeń, odkąd ostatni raz 
widziałem kobietę mówiącą po angielsku lub jakimkolwiek innym językiem. Czemu, do 
diabła, zawsze musi dopadać mnie to uczucie? Przecież nie jestem pierwszy, który wybrał się 
w samotny rejs dookoła świata.
      Po prostu przyszedł pomysł w odpowiednim czasie - i ruszył w podróż. Że nie był 
pierwszy? Co z tego? W pogoni za ryzykiem i przygodą zbliżono się do granic ludzkich 
możliwości. Zdobycie Mount Everest, opłynięcie przylądka Horn, dotarcie do bieguna 
północnego - wszystko, z wyjątkiem wyprawy na Księżyc, zostało już dokonane. Do tej 
ostatniej podróży niezbędne jednak było gruntowne wykształcenie i bogaty sponsor - o tym 
Dane mógł jedynie pomarzyć.
      Zazdroszczę facetowi, który pierwszy okrąży Księżyc na własnych nogach. Póki co - 
to przygoda dla kilku cholernych szczęściarzy, ale kiedyś...
      Dane niechętnie otrząsnął się z odrętwienia. - Trzeba odwalić robotę - postanowił.
      Płótno żagli załopotało w pierwszym powiewie nadciągającej wieczornej bryzy. Dane 
nieznacznie opuścił żagiel, ustawił ster na nowy kurs, po czym udał się do kajuty na kolację.
      W kabinie panował zaduch i upał. Zastanawiał się wcześniej nad gorącym posiłkiem, 
lecz sama myśl o pobycie w parowej łaźni wzbudzała niechęć. Postanowił otworzyć paczkę 
zbożowych krakersów i puszkę z serem. Wrzucił też kilka cytrynowych kryształków do wody 
z cukrem i wyszedł z posiłkiem na pokład, aby zaczerpnąć świeżego powietrza.
      Minęło wiele czasu, nim zgasły ostatnie zorze zachodu - jak zwykle o tej porze roku, 
na tej szerokości geograficznej. Słońce ociągało się z odejściem, rzucając znad horyzontu 
ostatnie purpurowe smugi lśniące szkarłatną wstęgą na falujących leniwie wodach oceanu. 
Wątły sierp księżyca, jak skrawek czystego srebra, wznosił się zwolna nad błyszczącą tarczą 
gasnącego słońca. Wysoko w górze migotała gwiazda wieczorna.
      - Nie - rzekł do siebie Dane z niedowierzaniem. - Znów to przeklęte światło! - 
Zmarszczył brwi, zdecydowany rozwiązać zagadkę za wszelką cenę.
      Samolot? Nie, do diabła. Najbliższa trasa lotnicza znajdowała się wiele kilometrów 
stąd. Zresztą odrzutowiec już dawno zniknąłby z pola widzenia. Może to satelita? Nie, on 
poruszałby się również. Czyżby balon meteorologiczny? Cóż, może się jakiś przybłąkał, 
przygnany wiatrem znad Australii, lecz byłby to doprawdy ewenement.
      Dane pogryzał krakersy z serem, wpatrzony w niezwykłe zjawisko pulsujące światłem 
w purpurze zachodu. Obiekt emanował blask i osiągnął rozmiary piłki golfowej.
      - To bez wątpienia jakiś pogodowy fenomen. Choć od piętnastu lat żegluję, spotykam 
się z czymś takim po raz pierwszy. Charakterystyczne podczas morskich podróży jest to, że 
człowiek musi uczyć się wciąż czegoś nowego. Poczciwa staruszka Ziemia gotuje jeszcze 
wiele niespodzianek dla tych, co mają oczy i uszy szeroko otwarte.
      Obiekt rósł z sekundy na sekundę. Osiągnął już wielkość małego talerzyka, 
przybierając nieco eliptyczny kształt.
      Zastanawiam się, czy to właśnie mają na myśli ludzie, donoszący o spotkaniu 
latających talerzy, o przepraszam - Niezidentyfikowanych Obiektów Latających!
      Z pewnością był to najbardziej niezidentyfikowany obiekt, jaki dane mu było w życiu 
zobaczyć. Jego zarysy były dostatecznie wyraziste, lecz odległość uniemożliwiała określenie 
rozmiarów. Opuszczał się coraz niżej, jakby zamierzając osiąść na powierzchni wody. Dane 
patrzył z rosnącym zdumieniem, a w jego głowie szalała burza domysłów. Obiekt ogromniał z 
każdą chwilą, osiągając wielkość wprost niewyobrażalną.
      Latający talerz? Chyba raczej latający wieżowiec! Większy od oceanicznego liniowca. 
Większy od największego tankowca! Nie zbudowano jeszcze samolotu, który miałby takie 
rozmiary. Nawet Rosjanie nie zdołaliby tego dokonać!
      Nagle przeraził się, bynajmniej nie ogromem zjawiska.
      - Czyżbym zwariował? Samotność wyczynia z człowiekiem zdumiewające rzeczy.
      Zacisnął zęby powstrzymując krzyk i z wysiłkiem przeniósł wzrok na maszt 
Morskiego Dryfu, smukły, wciąż narażony na niszczycielskie działanie soli morskiej, który 
lśnił teraz świeżą bielą. Dane odnawiał go sam dwa miesiące temu dłońmi stwardniałymi od 
żeglarskiej zaprawy. Puls, przyspieszony z wrażenia, uspokajał się powoli. Uniósł głowę i 
trzeźwym spojrzeniem ogarnął olbrzymi, obcy, trwający w bezruchu kształt.
      - Nie. Nie zwariowałem. To nie sen, ani halucynacje. To coś jest całkowicie realne, 
mimo że nie ma prawa istnieć. Skoro to widzę, a wzrok mnie nie myli, po prostu musi istnieć! 
A więc... - Dane wstrzymał oddech, podążając krok za krokiem ścieżką nieuchronnej logiki. - 
Jeśli żadne państwo na Ziemi nie stworzyłoby takiego olbrzyma, to musiał on przybyć z 
zewnątrz!
      Zauważył, że jego ręce i nogi dygoczą mimo tropikalnego upału. „Z zewnątrz...” 
Jakby jednym wielkim skokiem przebył odległość, którą nauka pokonywała maleńkimi 
kroczkami w drodze do gwiazd. Ujrzał niezbadane. Na samą myśl przeszył go dreszcz emocji.
      - I pomyśleć, twierdziłem, że nie ma tu miejsca na przygody!
      Wraz z tym odkryciem pojawił się lodowaty strach. Czas mija, a tajemnica ich 
rzeczywistego istnienia została odkryta. Co go czeka, jeśli zauważą obecność niepożądanego 
obserwatora? Co prawda nie miał powodu podejrzewać przybyszów o złe intencje. 
Gigantyczny pojazd, stworzony do pokonywania międzygwiezdnych przestrzeni (swoją drogą  
- z jakiego niezwykłego metalu wykonano ten jasny, opalizujący jak pawie pióro kadłub 
statku?) nie powinien zwrócić większej uwagi na maleńką łupinę Morskiego Dryfu, podobnie 
jak Dane nie zwracał uwagi na małe latające ryby. Co czynił, gdy jedna z tych rybek lądowała 
rankiem na pokładzie? Czasem wrzucał ją do wody, lecz jeśli był głodny - smażył ją sobie na 
śniadanie. Dlatego Dane, poruszając się z jak największą ostrożnością, powoli zaczął 
przygotowywać jacht do odwrotu. Zamierzał opłynąć przybysza i oddalić się na 
bezpieczniejszą odległość. Nie pragnął bynajmniej skończyć na galaktycznej patelni.
      Gdy sięgnął do olinowania, poczuł w ramionach niemoc i niezwykłą ociężałość, a w 
uszach rozległ mu się nieprawdopodobny, buczący dźwięk. Zdawał sobie sprawę z 
konieczności natychmiastowego działania, lecz jego ruchy stały się ciężkie, jakby został 
zanurzony w basenie kleistej melasy. Nie mógł oderwać stopy od pokładu, a narastająca 
obawa utraty rzeczywistości potęgowała przerażenie.
      - Czyżby to były halucynacje? Czy zły sen przeistacza się w koszmar?
      Ostatnim, rozpaczliwym wysiłkiem dźwignął głowę, wpatrując się w olbrzymi, 
wrzecionowaty kształt.
      Właz pojazdu rozsunął się powoli, a z wnętrza buchnął oślepiający blask. Dane padł 
na pokład i znieruchomiał, daremnie pragnąc zwalczyć obezwładniającą senność. W chwili, 
gdy pokład zadrżał pod ciężarem dziwnych, obcych kroków, był już nieprzytomny, choć 
nadal próbował się opierać w swych koszmarnych snach.
      Znajdowali się zbyt daleko od przelotowych tras i uczęszczanych linii oceanicznych 
aby jakieś ludzkie oko na Ziemi mogło ujrzeć gigantyczny pojazd, który oderwał się od 
powierzchni wody i poszybował w przestrzeń, opuszczając Ziemię niecałe 10 kilometrów od 
centrum Pacyfiku.
      Opustoszały Morski Dryf został znaleziony pięć tygodni później przez załogę jachtu 
zmierzającego na Hawaje...
      
      
      
      ROZDZIAŁ DRUGI
      
      Dane odzyskał przytomność. Przeszywający ból w przełyku wyrwał go z sennych 
koszmarów, w których roiło się od dzikich bestii rzucających mu się do gardła w atmosferze 
atawistycznej przemocy. Obraz dopełniały strumienie płynącej krwi, lwy, świeża posoka, 
mdlący odór padliny.
      Otworzył szeroko oczy, ogarniając jednym spojrzeniem zimną biel otoczenia i dwie 
istoty (Koszmar! Ludzkiego wzrostu, lecz o twarzach pozbawionych wyrazu, pokrytych 
futrem, okolonych lwią grzywą), które się nad nim pochylały. Wciąż odczuwał ból gardła. 
Szarpnął się, wytężając z całych sił zwiotczałe mięśnie. Próbował krzyczeć, lecz głos 
zamierał w agonalnych drganiach sparaliżowanej krtani.
      Był przywiązany. Mimo wysiłku spętane muskuły rąk i nóg ani drgnęły.
      Więc tortury! - zacisnął powieki w skurczu przerażenia. Gardło miał chyba 
znieczulone, gdyż nie czuł już bólu, tylko niezwykłe odrętwienie. Może próbowali usunąć mu 
struny głosowe?
      Dwa lwiogłowe stworzenia, o dłoniach niewiele różniących się od ludzkich, 
majstrowały bezboleśnie w jego krtani, odczuwał jedynie dziwny bezwład. Najwyraźniej nie 
zamierzali uczynić mu krzywdy. W jakim bowiem celu zawracaliby sobie głowę 
znieczuleniem?
      Dane rozejrzał się ciekawie. Dziwne metalowe przedmioty zawieszone były w 
oddzielnych, lśniących przegrodach. Ich przeznaczenie stanowiłoby nie lada zagadkę dla 
personelu najnowocześniejszych ziemskich szpitali. Dane przyjrzał się teraz uważnie 
podobnym do lwów istotom. Miały podwójny kciuk, co w niczym nie ograniczało sprawności 
ich dłoni, okrytych cienką, ochronną powłoką. Obydwaj lwiogłowi ubrani byli w obcisłe 
kombinezony z połyskliwego, szaroniebieskiego tworzywa. Dane płonął z ciekawości, aby 
dowiedzieć się, co wyrabiają z jego gardłem.
      Poczuł nagłe szarpnięcie, a jeden z oprawców błyskawicznie pochylił się i wsunął coś 
w operowane miejsce. Ziemianinem wstrząsnął przeszywający ból. Poczuł ukłucie - 
zaszywali ranę. Jeden ze stworów trącił go lekko długą pałeczką o świecącej końcówce i rzekł 
do towarzysza:
      - Sądziłeś, że wcześniej czy później któryś z tych dzikusów zorientuje się wreszcie, że 
nie mamy zamiaru go skrzywdzić, tymczasem każdy, bez wyjątku, walczy jak sam diabeł. 
Choć ten nie wścieka się jak pozostali.
      - Czy już coś kojarzy?
      Dane zamrugał powiekami. Nie wierzył własnym uszom - czyżby oni mówili po 
angielsku? Nie, gdy próbował wychwycić poszczególne słowa, słyszał niezrozumiały 
gardłowy bełkot, lecz pojmował jego sens.
      - Myślę, że już kojarzy - odpowiedział drugi stwór, nieco wyższy. - Zaraz go 
wypróbuję. Nachylił się i rzekł wprost do Marsha - Proszę, nie stawiaj oporu, a pozwolimy ci 
iść samodzielnie. Nie chcemy, byś wyrządził sobie krzywdę. Wszczepiliśmy ci dysk 
translacyjny. Widzisz? Teraz możesz zrozumieć, co mówimy. Odpowiedz proszę, jeśli 
usłyszałeś i zrozumiałeś to, co powiedziałem.
      Dane zauważył, że krepujące go pasy rozluźniły się wystarczająco, aby mógł usiąść, 
ale nadgarstki miał wciąż przywiązane. Przesunął jeżykiem po spieczonych wargach, czując 
palące pragnienie. Jego głos zabrzmiał szorstko i chrapliwie, gdy odparł:
      - Owszem, słyszę cię dobrze. Co... Gdzie ja właściwie jestem? Jak się tu dostałem? Co 
chcecie ze mną zrobić?
      Stwór nie odpowiedział, lecz  ponownie zwrócił się do towarzysza.
      W porządku. Pełen sukces. Nie cierpię tych, co nie próbują zrozumieć i musimy 
traktować ich jak bydło. Dobra robota.
      - Mmm, tak - odparł drugi. - Choć nie było zbyt wiele miejsca na dysk w tym 
osobniku. Obawiałem się, że naruszę nerw. Nie mam szczęścia do małpoludów. Połóżmy go z 
powrotem, niech odpocznie.
      Gadaj, przeklęty! - wrzasnął Dane. - Co chcecie ze mną zrobić? Jak się tu znalazłem? 
Kim jesteście, ludzie, jeśli w ogóle mogę was tak nazywać?!
      Ten moment zawsze mnie porusza - oświadczył stwór ignorując Ziemianina. - Mam 
na myśli moment, gdy zaczynają zadawać pytania. Co za koszmarna robota - wszystko się 
powtarza. - Znów szturchnął „pacjenta” świecącą pałeczką i Dane skręcił się z bólu, porażony 
elektrycznym wstrząsem.
      To niepotrzebne, Ferati  - zaoponował drugi z oprawców - on nie jest z rodzaju tych 
niebezpiecznych. Zresztą, w razie czego mamy tu pola obezwładniające. - Zerknął na 
znękanego jeńca i rozluźnił więzy na jego przegubach. - Nie jest naszym obowiązkiem 
odpowiadać na twoje pytania - rzekł. - Odpowiedź na nie otrzymasz we właściwym czasie. 
Nie masz nic do stracenia, raczej zyskasz, wykazując cierpliwość. Za kilka minut zjawi się 
ktoś, kto zaprowadzi cię do twojej kwatery. Teraz, jeśli będziesz spokojny, pozwolimy ci na 
nieco więcej swobody. Pewnie zaschło ci w ustach? To następstwo znieczulenia i skutek 
działania pola obezwładniającego, które zastosowano, aby dostarczyć cię na pokład. No, 
spróbuj tego - wręczył Dane’owi poręczny kubek wypełniony płynem.
      Ziemianin odkrył, że może swobodnie poruszać jedną ręką. Chwycił naczynie i 
łapczywie pochłonął zawartość. Napój, mimo cierpkiego smaku, znakomicie zaspokoił jego 
pragnienie.
      Nad głową jeńca nadal toczył się dialog.
      - Zastanawiam się, czy nie okaże się on jednym z najbardziej obiecujących, 
inteligentnych osobników rzekł pierwszy stwór.
      Mam nadzieję - odparł drugi. - Nasz stary zawsze nalega, aby schwytać parę 
prawdziwych dzikich bestii, lecz ostatnio... Nie dokończył, gdyż głośnik na ścianie zahuczał 
donośnie.
      Skończone - skwitował jego towarzysz nawet nie podnosząc głowy. Odebrał 
Dane’owi kubek i nakazał gestem, aby wstał. - Pójdź tymi drzwiami. Spotkasz tam kogoś, kto 
odprowadzi cię do twojej kwatery.
      Dane przysiadł na piętach i oświadczył z uporem:
      Nie ruszę się stąd ani na krok, dopóki nie odpowiecie mi na kilka pytań. Doskonale 
wiem, że jestem na pokładzie statku kosmicznego, ale dlaczego? Skąd przybyliście i co 
chcecie ze mną zrobić?
      Oprawca, który poprzednio poczęstował go prądem powtórzył złowrogi gest.
      - Już ci mówiłem - warknął - nie do nas należy odpowiadać na twoje pytania. Rób co 
ci każą, a wyjdziesz z tego cało.
      Dane wstał ze spuszczoną głową. Nagle skoczył naprzód i pochwycił najbliższego 
napastnika jedną wolną ręką, stosując błyskawiczny chwyt judo. W tej samej chwili jakby 
sufit zwalił mu się na głowę i stracił przytomność.
      Gdy odzyskał ją znów, był w klatce. Przynajmniej takie odniósł pierwsze wrażenie. 
Ukośne cienie prętów, łączących strop z podłogą, oddzielały jeńca od źródła oślepiająco 
białego światła. Klatka... Dane wstrząsnął się, usiadł w oszołomieniu, kryjąc twarz w 
dłoniach. Ponowne spojrzenie upewniło go, że nie jest to klatka, ale więzienie. Był to 
przestronny, ogrodzony pokój z wyraźnie widocznymi na jednej ścianie rzędami koi do 
spania, zabezpieczonymi siatką, zapewne dla ochrony przed upadkiem w razie zbyt 
gwałtownych ruchów. W tym całkiem sporym pomieszczeniu przebywało około tuzina ludzi. 
Ludzi - ogólnie rzecz biorąc. Istoty ludzkie podobne do Dane’a stanowiły może połowę 
więźniów. Przynajmniej na oko nie różniły się one od Ziemianina. Pozostałe istoty niewiele 
miały wspólnego z człowiekiem. Nie było między nimi ani jednego zarośniętego stwora o 
lwim pysku, zbliżonego do tych, których Dane spotkał podczas pierwszego przebudzenia, 
czyli najprawdopodobniej w miejscowym szpitalu.
      Wzrok jeńca z Ziemi spoczął najpierw na stworzeniu o wysokości blisko dwa i pół 
metra zdumiewająco podobnym do pająka. Było szare, kosmate i wytrzeszczało niezwykłe, 
ogromne ślepia. Sprawiało wrażenie, że natura obdarzyła je zbyt wielką ilością kończyn, choć 
Dane nie umiał powiedzieć dlaczego. Inna istota, olbrzymia i potężnie zbudowana, pokryta 
była łuskowatą skórą lub czymś w rodzaju ubrania z łusek, które okrywały także jej twarz lub 
maskę. Dla Dane’a  Marsha było to za wiele mocnych wrażeń na raz.
      - O mój Boże! Czyżbym trafił do zoo? Jako kolejny okaz zwierzęcia? - To nie zoo - 
odezwała się nagle kobieta stojąca najbliżej jego pryczy.
      Dane pojął, że ostatnie pytanie zadał na głos. Dźwięk słów dziewczyny brzmiał obco, 
lecz „usłyszał” je i zrozumiał dzięki wibracji translacyjnego dysku wszczepionego do krtani 
przez istoty o lwich pyskach. Nie był w stanie nawet wyobrazić sobie poziomu technicznego 
cywilizacji zdolnej do stworzenia takich mechanizmów.
      - O nie. Nie jesteś w zoo. W każdym razie niezupełnie. Miałbyś szczęście, gdybyś tam 
trafił. To statek Mekharów, łowców niewolników.
      Ziemski jeniec spróbował przerzucić nogi nad barierką koi. Kobieta pochyliła się i 
pomogła mu wyzwolić się z więzów.
      Jak długo byłem nieprzytomny? - zapytał nieznajomej.
      Wiele godzin - odparła. - Musieli obezwładnić cię polem paraliżującym. Jeden z 
emiterów znajduje się w szpitalu. Najwyraźniej posiadają też drugi, dzięki któremu zdołali cię 
schwytać.
      Dane powrócił myślami do ostatnich chwil spędzonych na pokładzie Morskiego 
Dryfu.
      Tak było - potwierdził. - Moje ręce i nogi poruszały się coraz wolniej i w końcu 
musiałem się poddać. Istny koszmar z najgorszego snu.
      - Raczej koszmarna rzeczywistość - stwierdziła ponuro nieznajoma.
      Mogła mieć najwyżej tyle lat co Dane. Miała zmierzwione, płomiennorude włosy 
opadające w puklach na ramiona. Jej spodnie i luźna koszula przywodziły na myśl żołnierski 
ubiór dziewcząt z rosyjskiej czy izraelskiej armii.
      Pochodzisz z którejś z planet Unii? - zagadnęła. - Niewolnictwo dawno poszło w 
niepamięć wśród zjednoczonych światów, lecz statki Mekharów i tak łamią ten zakaz. To zbyt 
opłacalny proceder, aby nie podjąć ryzyka.
      - Wybacz, to dla mnie za dużo, jak na jeden raz - odparł Dane. - Chcesz powiedzieć, 
że ten statek przybył z odległego systemu gwiezdnego?
      - Według moich obliczeń otacza nas około trzydziestu układów słonecznych. 
Niewolnicze kwatery zawsze są wypełnione po brzegi. Wkrótce, jak sądzę, wszyscy 
zostaniemy dostarczeni na któryś z mekharskich targów niewolniczych. Swoją drogą, to do 
nich niepodobne - lądować na obcej planecie i schwytać tylko jednego osobnika. Czyżby twój 
świat posiadał straż, gwarantującą tak znakomitą ochronę przed najeźdźcami polującymi na 
niewolników?
      - Na mojej planecie nie mają nawet zielonego pojęcia o jakichkolwiek najeźdźcach - 
rzekł Dane z przekąsem. - Ci, którzy mówią o przybyszach z gwiazd lądują w wariatkowie 
lub są przedmiotem kpin, jak na przykład lunatycy. Jeśli chodzi o mnie, to po prostu 
żeglowałem sobie samotnie na maleńkim jachcie...
      - Z dala od stałego lądu? - podchwyciła dziewczyna. - To wszystko tłumaczy. Dali 
nura i porwali cię, licząc być może na obecność liczniejszej załogi w twojej łodzi. Pewnie 
teraz w kabinie kontrolnej któryś z wściekłości zaciska pazury.
      Któryś z Mekharów? To te stwory podobne do lwów?... - przerwał, uświadamiając 
sobie, że nowa znajoma może nie wiedzieć, co to jest lew. Najwidoczniej jednak translator 
znalazł właściwy odpowiednik drapieżnika, gdyż dziewczyna odpowiedziała bez wahania.
      Tak. To rasa kotokształtnych i twierdzę, że należy do najdzikszych w całej Galaktyce. 
Jej przedstawiciele pięć razy odmawiali kategorycznie wstąpienia do Unii, jak wiesz... Och, 
przepraszam, jeśli pochodzisz ze świata zamkniętego, skąd możesz wiedzieć, co to jest Unia. 
Czy robicie wyprawy kosmiczne?
      - W niewielkim zakresie. Dotarliśmy na powierzchnie naszego Księżyca i zamierzamy 
wysłać co najmniej dwie ekspedycje na Marsa - najbliższą, sąsiednią planetę - odparł Dane.
      Cóż... Więc posłuchaj - kontynuowała nieznajoma. - Unia to układ, który nazwałbyś 
zapewne luźną Pokojową Federacją Handlową. Tak możemy zdefiniować Stowarzyszenie 
Rozumnych Cywilizacji Wszechświata. Wcześniej rasy pochodzące od drapieżników z 
rodziny kotów patrzyły z góry na istoty wywodzące się od małp czy gadów. Do tej pory 
traktują nas z wyższością, jak zdążyłeś chyba zauważyć, i nic nie jest w stanie tego zmienić. 
Jak ci na imię? - zapytała znienacka.
      Przedstawił się i zasypał ją od razu całym gradem pytań.
      - A jak ty się nazywasz? W jakich okolicznościach cię porwali? Czy w twoim świecie 
również nie wierzą w latające talerze?
      Dziewczyna zaprzeczyła ruchem głowy.
      - Świadomie podjęłam ryzyko. Jestem archeologiem. Otrzymałam pozwolenie na 
prowadzenie badań sztuki prehistorycznej wymarłego satelity i rozwoju stosowanych 
ówcześnie technologii. Dotarło do mnie ostrzeżenie o najeździe Mekharów na sąsiedni system 
słoneczny, lecz uznałam za mało prawdopodobne, że zechcą tu właśnie urządzić sobie 
następny postój. Podjęłam ryzyko i przegrałam. Zabili mojego brata i jednego z trzech 
towarzyszy. Pozostał tylko ten, tam - wskazała palcem na potężnie zbudowanego, 
rudowłosego mężczyznę, niewątpliwie należącego do tej samej co ona grupy etnicznej. Był 
bez reszty pogrążony w rozmowie z wysoką, chorobliwie wątłą kobietą. - Był jeszcze jeden - 
ciągnęła dziewczyna - lecz trafił do szpitala, ciężko zraniony podczas napadu. Pozostanie tam, 
dopóki nie zdecydują pozbyć się go jak bezużytecznej, popsutej zabawki. W jej głosie 
przebijała nieopisana gorycz, którą Dane w pełni pojmował. - Na imię mam Rianna - dodała - 
jeśli to w ogóle ma teraz jakieś znaczenie.
      Korzystając z chwili ciszy, jaka zapadła po tych słowach, Ziemianin zlustrował 
najbliższe otoczenie. Wzdłuż ściany, poza klatką, w której przebywał, ciągnęły się, jak okiem 
sięgnąć, identyczne cele, częściowo okratowane, wypełnione więźniami po brzegi.
      - To niemożliwe, aby opłacało się im lądować na planecie dla jednego jeńca.
      - W normalnej sytuacji, faktycznie, byłoby to niemożliwe - przytaknęła Rianna. - 
Niewolnicy to luksusowy towar i zwykle polują od razu na większą ich ilość. Gdybyśmy nie 
byli cenni, potraktowaliby nas zgoła inaczej... Cena jest tak wysoka, że są zmuszeni zapewnić 
nam wszelkie wygody i pewną swobodę. Wszczepiają nawet translatory dyskowe mimo 
ryzyka, że dzięki nim możemy zacząć spiskować. Czynią tak dlatego, ponieważ uważają, że 
niemożność porozumienia się między sobą fatalnie wpływa na samopoczucie.
      W tym momencie dał się zauważyć pewien ruch w dole korytarza dzielącego szeregi 
okratowanych cel. Równocześnie zabrzmiał niski, rozedrgany dźwięk. Rianna rozpoznała go 
od razu.
      - Czas karmienia zwierząt - oznajmiła z przekąsem.
      Dwa lwiogłowe potwory wtoczyły na korytarz pakowny wózek załadowany po brzegi. 
Gdy tylko zbliżali się do kolejnych drzwi klatek, jeden z nich kierował w nie ostrzegawczo 
cienką, czarną rurkę - najwidoczniej pewnego rodzaju broń - podczas gdy drugi brał z wózka 
po kilka szczelnie opakowanych tacek, oznaczonych różnymi kolorami, i umieszczał w celi.
      Dane znieruchomiał, pochłonięty bez reszty obserwacją najdrobniejszych szczegółów 
tego rytuału. Gdy oprawcy rozłożyli żywność i wyszli, przenikliwy sygnał ozwał się 
ponownie.
      - Teraz możemy podejść i zabrać posiłek - oświadczyła dziewczyna. - Jeśli ktokolwiek 
śmiałby się poruszyć w trakcie rozdziału jedzenia, oberwałby z neurozera. Ta broń nie zabija 
od razu. Wzbudza największe natężenie bólu we wszystkich włóknach nerwowych. Odnosisz 
wrażenie, jakby zanurzono cię we wrzącym oleju. Miałam okazję poczuć to na własnej skórze 
- wzdrygnęła się na samo wspomnienie. - To było wtedy, gdy nas schwytali. Minęły trzy dni, 
nim zdołałam się poruszyć nie wyjąc z bólu...
      - Dlaczego więc - zapytał - więźniowie z jednej celi od razu, wspólnie nie rzucą się na 
strażników? Czy nikt do tej pory nie próbował się wydostać?
      - Jeśli próbował, to pierwszy i ostatni raz - odparła z goryczą. - A nawet gdybyś się 
stąd wydostał, to dokąd pójdziesz? Jest tu około osiemdziesięciu Mekharów rozproszonych 
po całym statku. Może jest ich nawet więcej? A każdy zaopatrzony w neurozer...
      Obróciła się na pięcie idąc w ślady towarzyszy niewoli podeszła do paczek z 
żywnością. Przebierając wśród opakowań wybrała dwa, oznaczone błękitnym i zielonym 
paskiem. - To przyjęte na terenie całej Galaktyki uniwersalne oznaczenie pożywienia - 
wyjaśniła. - Jako człowiek możesz w ostateczności korzystać z żywności oznaczonej kolorem 
niebieskim lub zielonym. Ani się waż sięgać po paczkę ze znakiem czerwonym czy 
pomarańczowym - jest bezwartościowe ze względu na brak odpowiednich witamin i 
składników odżywczych. Natomiast kolor żółty to istna trucizna. Oznacza żywność dla ras 
owadzich.
      Potężny, rudowłosy mężczyzna, towarzysz Rianny zbliżył się do nich z tacką w dłoni i 
wszyscy razem usiedli na podłodze.
      - Witamy na statku przeklętych - zagaił. - Choć Rianna, jak widzę, zdążyła cię już 
powitać. Nazywam się Roxon.
      - Dane Marsh - przedstawił się krótko Ziemianin, powoli otwierając paczkę. Jakiś 
wewnętrzny mechanizm sprawił, że posiłek był wciąż gorący i gdy Dane odważył się go 
spróbować, okazał się zaskakująco dobry. Słodkawa papka, chrupiące lekko słone płatki i 
nieco cierpki napój smakowały wręcz wybornie. - Widzę, że Mekharowie, czy jak ich tam 
zwą, nie zamierzają nas zagłodzić - stwierdził z uznaniem.
      - Dlaczego mieliby tego chcieć? - odezwała się nagle gigantyczna istota o pokrytej 
łuskami skórze. Bez wątpienia była to skóra - z tej odległości Dane stwierdził to z całą 
pewnością. Nieznajomy zbliżył się i przysiadł na posadzce obok grupy ludzi.
      - Witam was, bracia w rozumie, w imię Pokoju i Mądrości Wszechświata - zagrzmiał.
      W łapach dzierżył pakę oznaczoną kolorem żółtym i czerwonym. Dane dyskretnie 
pociągnął nosem. W nozdrza uderzyła go woń siarkowodoru. Najwyraźniej nie zrażała ona 
okrytego łuską przybysza, który z lubością wybierał najsmaczniejsze kąski i przy pomocy 
długich, zręcznych palców podnosił je do ust i chwytał długimi, ostrymi zębami.
      - Dlaczego nie mieliby nas dobrze traktować? - ciągnął niesamowity gość. - 
Stanowimy cały ich majątek, jesteśmy źródłem dochodu. Mój świat zalicza się do ubogich i 
muszę przyznać, że rzadko mogłem najeść się do syta tak, jak tutaj. Lecz co głosi mądrość 
Świętego Jaja, która istniała, nim narodziło się pierwsze ze słońc? „Lepiej łowić muchy w 
cuchnącym bagnie i żyć w pokoju, niż skosztować smakołyków w pałacu, którym rządzi 
wrogość i niezgoda”.
      Dane mimowolnie chrząknął z powątpiewaniem w filozoficzne sentencje głoszone 
przez przerażającego olbrzyma - jaszczura, który usadowił się wygodnie i zwrócił wprost do 
niego, szczerząc przerażające zębiska!
      - Drwisz z mądrości Wszechmądrego Jaja obcy przybyszu? - stwór, biorąc 
chrząknięcie za ironiczny śmiech, zareagował zadziwiająco łagodnie i uprzejmie.
      - Nic podobnego! - zaprzeczył Dane i natychmiast się opanował. - W moim świecie... 
wśród mojej rasy - poprawił się zaraz - istnieje podobne przysłowie zapisane w Wielkiej 
Księdze Mądrości. Uczy ono, że „lepiej pędzić żywot samotnie w klitce na poddaszu, niż 
tkwić w luksusie ze złośliwą babą...”.
      - Mmm... Cóż... - zagrzmiał jaszczur z wahaniem. - Oczywiście, mądrość jest jedna 
dla wszystkich, mój człekokształtny przyjacielu. Nawet w niewoli można znaleźć natchnienie 
dla filozoficznych rozważań. Dlatego, mój bracie, powstrzymaj śmiech i kpiny.
      Dane silił się na wyjaśnienia, ważąc tym razem każde słowo.
      - Wśród ludzi z mojego świata - odparł nieco zakłopotany - słowa wypowiedziane 
przez kogoś takiego... tak przerażającego... zabrzmiałyby nieprawdopodobnie. Według 
naszych wyobrażeń wyglądasz po prostu... strasznie, ale nie chciałem cię urazić - dodał 
szybko na wszelki wypadek.
      - Nie ma sprawy - odrzekł stwór łagodnie. - To oczywiste, że istota potężna, budząca 
lęk, jeżeli chce postępować w myśl głoszonej filozofii pokoju, nie wyrządzi krzywdy 
stworzeniu małemu i słabemu o miłej powierzchowności i przyjaznych zamiarach... - W 
moim świecie nie zawsze przestrzega się tej reguły - westchnął Dane. W najśmielszych 
porywach fantazji nie wyobrażał sobie, że przy obiedzie w towarzystwie gigantycznego 
jaszczura podejmie filozoficzną dyskusje. Rzecz jasna, poziom inteligencji rozmówcy równał 
się z poziomem człowieka. Lecz sama sytuacja była nieprawdopodobna - jak zwariowana 
herbatka Alicji w Krainie Czarów, o ile taka kiedykolwiek miała miejsce.
      - Nazywam się Aratak - oznajmił uprzejmie człowiek-gad i zadumał się głęboko, 
rozważając w myśli imię i nazwisko, jakie wyjawił mu ziemski towarzysz. - Nie mam pojęcia, 
co może oznaczać Dane, lecz słowo Marsh to nazwa mojej ojczyzny.* 
      
*Marsh - ang. - bagna, moczary (przyp. tłum.).

Z tego wynika, że jesteśmy krewniakami, przyjacielu Marsh. Zachowajmy więc braterstwo w 
nieszczęściu, póki wszystkie mokradła nie połączą się, póki wody wszystkich mórz nie zleją 
się w jeden ogromny ocean, a wszystkie moczary nie utworzą bagiennej wspólnoty w akcie 
zjednoczenia Mądrości Wszechświata...
      Dane z aprobatą skinął głową. Zdążył już polubić oryginalność sentencji olbrzymiego 
filozofa.
      - To mi się podoba - stwierdził z entuzjazmem.
      - W chwilach wolnego czasu moglibyśmy zgłębić inne aspekty duchowej filozofii - 
podchwycił z nadzieją Aratak. - Udało mi się potwierdzić swoją wiedzę w praktyce, mimo że 
wcześniej nie potrafiłem w pełni zaufać teorii. Prawda zawarta w Mądrości Wszechświata 
tworzy nie tylko filozofię ducha. Tygodnie niewoli nauczyły mnie jednego: w obliczu niewoli 
może zaistnieć prawdziwe braterstwo pomiędzy człowiekiem a humanoidem. Do tej pory 
wierzyłem w to na słowo. Hołdowałem przekonaniu, że inteligencja nie może być li domeną 
człekokształtnych, gdyż ich system metaboliczny jest zniewolony w najwyższym stopniu 
przez siły popędu rozrodczego. Na mojej planecie małpki są traktowane jedynie jako 
maskotki i nigdy nie było mi dane spotkać przedstawicieli tego gatunku na którymkolwiek ze 
sprzymierzonych statków Unii. Dlatego mam zaszczyt przekazać wam... - Dane i Rianna 
musieli odskoczyć przed przyjacielskim, szerokim gestem szponiastej łapy - bezgraniczne 
wyrazy wdzięczności za pomoc w dokonaniu przełomowego kroku na drodze do pełnego 
duchowego rozwoju.
      - Miejmy nadzieje, że pożyjemy wystarczająco długo, aby sprawdzić, czy wiedza 
duchowa wynagrodzi nam to, co utraciliśmy - skwitował Roxon ponuro. Ponownie zapadła 
głucha cisza.
      Dane wyskrobał resztki jedzenia z dna pojemnika i odstawił go na bok. Czuł się teraz 
znacznie lepiej. Wiedział przynajmniej gdzie jest i nie przerażała go już perspektywa tortur 
czy nagłej śmierci. Z drugiej strony przyszłość nie przedstawiała się zbyt obiecująco. Dane 
Marsh przez całe życie starał się być człowiekiem czynu w pełnym tego słowa znaczeniu, 
jeśli tylko nadarzała się okazja do jakiegokolwiek aktywnego działania. Człowiek urodzony 
we współczesnej cywilizacji miał przed sobą prostą drogę od momentu narodzin, aż do 
śmierci, stroniąc od brawury czy jakiegokolwiek ryzyka, chyba że okoliczności zmusiły go do 
wykazania własnej inwencji. Dane robił wszystko, aby przełamać ten stereotyp. Teraz zaś, 
gdy znalazł się w sytuacji bez wyjścia, poczucie bezsilności doprowadzało go do istnej furii. 
Porwany znienacka... Zamknięty w klatce jak zwierzę. Wbrew woli wyposażony w ten 
przeklęty translacyjny dysk, tworzący bolesne zgrubienie pod skórą na szyi... Co prawda 
urządzenie to ułatwiało mu nawiązanie kontaktu, lecz nadal budziło sprzeciw jako symbol 
ingeren- cji, której dokonano bez jego zgody. Posiłek pokrzepił Ziemianina i sprawił, że 
poczucie bezradności przerodziło się we wściekłość. A niech ci grzeczni obywatele 
galaktycznej cywilizacji wegetują w swoich klatkach w oczekiwaniu na zgotowany im przez 
Mekharów los. On, Dane Marsh, ani myślał pójść w ich ślady.
      Wsłuchał się w pierwszy przenikliwy odgłos brzęczyka na zewnątrz, zanim 
Mekharowie wkroczyli na korytarz aby rozdzielić pożywienie. Zanotował w pamięci tę 
chwilę jako punkt wyjścia do dalszych przemyśleń. Po zebraniu spostrzeżeń zarysował się 
jasny wniosek: w chwili przydziału żywności wszystkie drzwi cel odblokowywał jeden i ten 
sam mechanizm i zamykał je ponownie dopiero po wyjściu Mekharów. Oprawcy, zadufani w 
sobie, ufając potędze strachu wzbudzanego przez ich okrutną broń pozwalali, aby zamki 
pozostawały otwarte przez cały czas ich krótkiej obecności. Dane uznał, że odkrycie to może 
później okazać się przydatne, lecz na razie postanowił uzbroić się w cierpliwość. Zwrócił za 
to baczniejszą uwagę na współwięźniów w sąsiednich celach. W najbliższej znajdował się 
stwór o zbyt wielkiej, jakby się zdawało, ilości rąk i nóg. Ziemianin był wręcz zafascynowany 
nadzwyczajną ruchomością stawów i segmentacją tych nieprawdopodobnych odnóży. 
Dostrzegł również mężczyznę i kobietę - potulną, grzeczną parkę, a także sporych rozmiarów 
istotę o twarzy kretyna, okrytą ciemnym futrem od stóp do głów, pożerającą ostatnie kęski 
posiłku.
      Jedno opakowanie pozostało nietknięte. Przeznaczone było dla człowieka, gdyż 
oznaczono je wyraźnie błękitnym i zielonym kolorem. Dane powiódł wzrokiem wzdłuż ścian 
więzienia zapełnionych rzędami koi. Nie mylił się. Na jednej z najniżej położonych pryczy 
spoczywała bezwładna, drobna postać, spowita w białą, długą szatę. - Co się dzieje z tym 
nieszczęsnym stworzeniem? - zagadnął Ziemianin. - Czy ona jest ranna? Czy może chora? 
Umiera?
      - Umiera... - potwierdziła Rianna. - Odmawia spożywania posiłków od dziesięciu 
cykli karmienia. Jest emfatką. Pochodzi z planety Spica Four. Przemocą wyrwana ze swego 
świata świadomie wybrała śmierć. To nie potrwa długo. Jedyne, co możemy zrobić to 
pozwolić jej skonać w spokoju.
      - Czyli siedzicie na tyłkach i spokojnie pozwalacie jej zagłodzić się na śmierć - 
wybuchnął Dane, wpijając w rudowłosą palące spojrzenie.
      - Oczywiście - oświadczyła Rianna niezwruszenie - mówiłam ci przecież, że oni 
zawsze umierają z dala od swej ojczyzny.
      - I nic cię to nie obchodzi!
      - Owszem, obchodzi - odparła dziewczyna cicho
      - lecz nie mam prawa zabraniać jej własnego wyboru. Nieraz odnoszę wrażenie, że to 
ona ma rację, nie my...
      Dane skrzywił się z dezaprobatą. Bez słowa wstał i sięgnął po nietkniętą, szczelnie 
opakowaną porcję jedzenia.
      Nie mam zamiaru siedzieć i spokojnie patrzeć, jak ta dziewczyna kona z głodu - 
oświadczył zdecydowanie - zwłaszcza, że mogę przynajmniej spróbować coś dla niej zrobić.
      Błyskawicznie skierował się do umierającej, zbulwersowany myślą, że można 
pozostawać w takiej sytuacji obojętnym. Nawet nie drgnęła, gdy się zbliżył. Powziął 
przypuszczenie, że może jest martwa lub może odeszła w nieświadomość zbyt daleko aby 
przywrócić ją życiu, może nie ma już dla niej odwrotu. Przystanął niezdecydowanie, pochylił 
się i zamarł oczarowany niezwykłą urodą kobiety. Bezładne myśli potoczyły się 
nieokiełznaną lawiną. - Oto wcielenie mojej odwiecznej tęsknoty - rzekł cicho. - Goniłem za 
czymś i wydawało mi się, że odnajdę to za następnym szczytem górskim, za następną falą, na 
krańcu tęczowej wstęgi ginącej w bezkresnej dali. Nie wiedziałem, że to może być kobieta. I 
oto ona leży tu... umierająca w niewoli odbierającej nam wszelką nadzieje. Czy objawiono mi 
piękno tej istoty dlatego tylko, że jest już za późno? Czy marzenie przybrało realny kształt 
dlatego tylko, abym pojął, że pozostanie dla mnie nieosiągalne na zawsze?
      Dane pogrążył się w bolesnej zadumie. Obezwładniony zwątpieniem zaciskał 
bezmyślnie w dłoni pojemnik z żywnością. Lekkie westchnienie wyrwało go z odrętwienia, 
dając znak, że w dziewczynie tli się jeszcze iskierka życia. Próżne rozważania nad ulotnością 
piękna przerodziły się nagle w chęć praktycznego działania. Ckliwe bzdury! To po prostu 
konająca, bezsilna kobieta, lecz skoro żyje, tli się jeszcze płomyk nadziei. Melancholia i lęk 
ustąpiły miejsca zwykłemu, ludzkiemu współczuciu.
      Dane uklęknął obok koi. Chciał pogładzić jej ramię. Zanim jej dotknął dziewczyna 
zadrżała i odwróciła się, jakby odgadując jego zamiary. Przepastne, wielkie oczy, głęboko 
osadzone pod ciemnymi, pięknie wykrojonymi łukami brwi, rozwarły się szeroko. Po bladej 
karnacji skóry można się było spodziewać jasnych, błękitnych... Zamarł w zdumieniu, gdy 
napotkał spojrzenie ogromnych, płowobrązowych oczu dzikiej, leśnej łani... Usta nieznajomej 
zadrżały delikatnie, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie miała siły, aby wydobyć głos. 
Ledwo słyszalnym pomrukiem wyraziła sprzeciw.
      - Przyniosłem jedzenie - szepnął Dane. - Spróbuj coś zjeść - zachęcał, lecz 
usłyszawszy odmowny szept, zniecierpliwił się. - To nonsens - rzekł otwarcie. - Póki żyjesz, 
jesteś z nami nierozerwalnie związana. Masz obowiązek chronić swe siły, aby w razie czego 
pomóc nam, gdy nadarzy się sposobność ucieczki. Jeśli nadejdzie odpowiednia chwila, a ty 
będziesz zbyt słaba, będziesz tylko ciężarem i być może staniesz się przyczyną naszej klęski, 
gdyż zamiast uciekać, będziemy zmuszeni opiekować się tobą... To najgorsze, co mogłabyś 
zrobić.
      Jej usta zadrżały jeszcze raz i Dane odniósł ulotne wrażenie, że przemknął po nich 
słaby, bezradny uśmiech. Musiał pochylić się, aby uchwycić ledwo dosłyszalny szept.
      - Czy nie byłoby lepiej, aby któryś z was skorzystał z mojego posiłku?
      Wykluczone! Jesteśmy wszyscy ludźmi i w szczęściu czy w nieszczęściu powinniśmy 
zawsze trzymać się razem - odparł zdecydowanie, choć w duchu zadawał sobie pytanie, czy 
faktycznie tak jest. Jakoś nikt do tej pory nie starał się w najmniejszym stopniu zachować 
dziewczynę przy życiu. Być może z tego powodu wybrała tragiczny los. - W każdym razie dla 
mnie to bardzo ważne. I ja się tobą zaopiekuję - dodał i delikatnie pogładził jej dłoń. - Jeśli 
jesteś zbyt słaba, nakarmię cię. Otworzył paczkę, zaczekał, aż jedzenie podgrzało się 
automatycznie, po czym nabrał łyżką odrobinę zupy i podał dziewczynie do ust. - Przełknij to, 
śmiało - zachęcał. - No, spróbuj, a reszta pójdzie gładko... Przez chwilę stracił nadzieję, że 
dziewczyna rozchyli zaciśnięte z uporem wargi, lecz przemogła się i po ruchu krtani poznał, 
że przełknęła pierwszy łyk pożywnego płynu.
      Z największą ostrożnością podawał łyżkę po łyżce, bacząc, aby nie ujawnić 
ogarniającej go fali emocji. Już po czwartej łyżce uczyniła słaby wysiłek, aby się podnieść. 
Podłożył ramię pod jej plecy, aby się wsparła. Zjadła też nieco gęstej, odżywczej papki z 
takim apetytem, że aż musiał powstrzymać jej zapał.
      - Nie wszystko na raz - doradził łagodnie. - Nie powinnaś jeść zbyt wiele po tak 
długiej głodówce. - Zauważył, że usta dziewczyny rozchyliły się delikatnie w promiennym 
uśmiechu, gdy ułożył ją z powrotem na posłaniu. - Spróbuj zasnąć - szepnął - sen przywróci 
ci siły.
      Jej powieki same zamykały się ze zmęczenia, zdołała jednak na chwilę przezwyciężyć 
niemoc. Otworzyła oczy i zapytała cichutko:
      - Kim jesteś...?
      - Po prostu jeszcze jednym więźniem. Nazywam się Dane Marsh. Wszystkiego 
dowiesz się, gdy nieco nabierzesz sił. Powiedz tylko... jak masz na imię?
      - Dallith... - zaszemrał ledwie słyszalny głosik i dziewczyna natychmiast zapadła w 
sen tak głęboki, że przypominał śmierć.
      Dane jeszcze przez chwilę stał nieruchomo, wpatrzony z rozmarzeniem w wątłą i 
delikatną kobiecą sylwetkę. Tackę z resztkami posiłku postawił na najbliższej półce, odwrócił 
się i odszedł powoli pogrążony w zadumie.
      - Dallith... - Jak słodko brzmiało to imię, jakby odzwierciedlało subtelne rysy jej 
delikatnej twarzyczki rozświetlonej spojrzeniem ogromnych, ciemnopłowych oczu leśnej łani. 
- Będzie żyć - tylko to było teraz ważne, to, że wybrała życie...
      Powracając, zauważył, że więźniowie po skończeniu posiłku rozdzielili się na 
mniejsze grupy. Rianna nie odrywała od niego wzroku. Gdy podszedł bliżej, napotkał jej 
piorunujące spojrzenie.
      - Ty głupcze! - wycedziła z goryczą. - Coś ty narobił?!
      - Będzie żyć - oświadczył Dane, zbulwersowany i zdumiony taką reakcją. - Trzeba 
było tylko odrobiny czułości i zainteresowania, aby zmieniła zdanie. Każdy z was mógł 
dawno zrobić to samo - dodał z wyrzutem, lecz Rianna jakby nie słyszała jego słów.
      - Jak mogłeś jej to zrobić?! - niemal trzęsła się z oburzenia. - Po tym, gdy się poddała 
dawać jej złudną nadzieje na przyszłość, która niesie tylko cierpienie i ból?! Och... Ty 
skończony idioto!
      Ani mi się śni siedzieć i patrzeć, jak ktoś sobie powoli umiera - zaperzył się 
Ziemianin. - „Póki życia, poty nadziei”. Ty żyjesz, nieprawdaż? I chyba nie tęsknisz do 
śmierci?
      Rianna z westchnieniem odwróciła się do niego plecami i na odchodnym rzuciła z 
rezygnacją.
      - Mam jedynie nadzieję, że nigdy się nie dowiesz, jak wielką krzywdę wyrządziłeś...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ TRZECI
      
      Na mekharskim statku przewożącym niewolników nie było żadnych możliwości 
odmierzenia upływu czasu. Wyznaczały go pory posiłków i przerwy na sen, gdy niewolnicze 
kwatery pogrążały się w mroku. Mimo to Dane uznał, że minęło około trzech tygodni bez 
większych incydentów. Całą jego uwagę w tym czasie pochłaniała pielęgnacja Dallith, która 
otrząsnęła się ze stanu rezygnacji i powoli nabierała ochoty do życia. Po pierwszym 
głębokim, kilkugodzinnym śnie Dane nakarmił ją ponownie. Nie minęło wiele czasu, gdy 
podparta ramieniem opiekuna usiadła. Z jego pomocą też wstała i zdołała zrobić parę kroków 
o własnych siłach. Dane poprosił wtedy Riannę, aby zaprowadziła dziewczynę do umywalni i 
toalety mieszczącej się w oddzielnej sekcji dla kobiet. Musiał przyznać, że pospieszył się z 
oceną tej kobiety. Mając w pamięci jej poglądy czy wręcz fakt, że wcześniej akceptowała 
śmierć Dallith, nie chcąc ingerować w jej wybór, Dane był obecnie mile zaskoczony. Rianna 
bowiem nie tylko przejęła większość jego obowiązków wobec chorej, lecz otoczyła ją niemal 
matczyną opieką. Przyjął to z entuzjazmem, ale nie pojmował przyczyn tej odmiany. Przez 
długi czas Dallith była zbyt słaba, aby prowadzić swobodną rozmowę, nie próbował wiec 
nalegać. Siadał w milczeniu obok dziewczyny i za każdym razem odnosił nieodparte 
wrażenie, że przekazuje jej własną moc i energie. Szybko nabierała sił i wreszcie długo 
oczekiwany uśmiech rozjaśnił jej twarz i przemówiła.
      Pochodzisz ze świata, o którego istnieniu nawet nie słyszeliśmy - szepnęła z zadumą. - 
To dziwne, że zaryzykowałeś tak daleką wyprawę. A może wiedzieli, co robią, jeśli twoi 
pobratymcy dorównują ci wytrwałością i siłą?
      - Przez większość życia - rzekł Dane - poszukiwałem przygód, co wydawało się raczej 
dziwaczne w porównaniu z powszechnie przyjmowanym trybem życia. Wcześnie doszedłem 
do wniosku, że nie powinno się rezygnować z możliwości zdobywania nowych doświadczeń, 
nawet jeśli podjęte czyny są ryzykowne, czy z góry skazane na niepowodzenie.
      Dallith roześmiała się cichutko, a był to śmiech tak radosny, jakby zawierał całą 
radość wszechświata.
      - Czy wszyscy twoi bracia są tacy? - zapytała.
      - Nie sądzę. Większość wybiera wygodne, osiadłe życie, choć nieraz odzywa się w 
nich duch przygody. To chyba niezniszczalna i piękna cecha ludzkiej natury.
      W tej samej chwili przypomniało mu się to, co Rianna mówiła o plemieniu Dallith. 
Jego członkowie odizolowani od ojczystego świata zawsze umierali. Już otwierał usta, aby o 
to zapytać, gdy dziewczyna nagle spochmurniała, jakby odgadła jego myśli. Smutek malujący 
się na jej twarzy był równie bezgraniczny, jak poprzednia wesołość. Widocznie w tym 
wątłym, drobnym ciele istniało miejsce tylko na jedno uczucie.
      - Mam nadzieję, że dzięki swej sile i brawurze unikniesz straszliwego losu z ręki 
Mekharów - wyszeptała.
      Jedyne, co mogę zrobić, to uzbroić się w cierpli- wość. Zawsze powtarzam: „póki 
życia, poty nadziei” - rzekł z uśmiechem, lecz dziewczyna posmutniała jeszcze bardziej.
      - Nawet nie marzyłam, żeby udało mi się odzyskać nadzieje i wole życia z dala od 
mego narodu - w jej głosie zadrgała nuta nieutulonej tęsknoty. - Och... Niektórzy opuszczali 
nasz świat, lecz udawali się w podróż w określonym celu i nigdy... nigdy samotnie.
      - Więc to niezwykłe, że odzyskałaś wolę życia. To istny cud, którego nie jestem w 
stanie pojąć - stwierdził Dane.
      Na to Dallith odparła z prostotą.
      - To ty mi ją wróciłeś. Twoja moc i wola przetrwania podbudowały moją wiarę w 
przyszłość i zaufałam, że kiedyś będzie lepiej. Opuściło mnie zwątpienie, śmierć cofnęła swą 
rękę, abym mogła powrócić... Ta chwila zdecydowała. A moje ozdrowienie - wzruszyła lekko 
ramionami - to odruchowa reakcja organizmu. Najważniejsze, że ty chcesz przetrwać, a ja 
mogę dzielić twoje pragnienie.
      Dane zaniknął w dłoni maleńką rączkę, której palce, tak delikatne, że wydawały się 
niemal bezkostne, przywarły miękko do jego skóry.
      - Czy próbujesz mi przez to powiedzieć, Dallith, że odbierasz moje myśli, emocje czy 
coś w tym rodzaju? - zapytał.
      - Oczywiście, a jak myślałeś? - odparła.
      Dane zamyślił się. - Nie śmiem wątpić - przyznał w duchu. - Coś mi się widzi, że 
właśnie tak było. W każdym razie ona święcie w to wierzy...
      Był zakłopotany i nieco bezradny. Do tej pory czuł nieopisane szczęście, obserwując 
szybki powrót dziewczyny do zdrowia i jej rosnące z dnia na dzień przywiązanie. Teraz 
jednak zatrwożył go fakt, że Dallith do tego stopnia uzależniła się od jego woli. Jaki 
spotkałby ją los, gdyby ich rozdzielono? Myśl ta mocno go zaniepokoiła, lecz nie trwała 
długo, gdyż dziewczyna dyskretnie manifestowała swą obecność i nigdy nie domagała się 
opieki. Była w pełni szczęśliwa, mogąc siedzieć w milczeniu u boku Dane’a i nie 
odstępowała go ani na krok, bezszelestna jak cień.
      Minęło wiele dni i tygodni, podczas których Ziemianin próbował wybadać i ocenić 
towarzyszy niedoli. Wiedział, że tylko on jeden - przynajmniej w tej celi - pochodził z 
zacofanego świata. Inni, jak na przykład Rianna, byli w mniejszym lub większym stopniu 
członkami tej samej galaktycznej wspólnoty zjednoczonych cywilizacji i stanowili mieszankę 
różnych ras. Dziwaczny człowiek-pająk pochodził z gorącego, wilgotnego świata, lecz nie 
należał do gatunku dominującego. Jego imię brzmiało jak zlepek niezrozumiałych, syczących 
i świszczących dźwięków. Nawet niezwykły, rozumny jaszczur, Aratak uznał, że wszelkie 
próby porozumienia z tą istotą będą bezowocne, gdyż jej procesy myślowe, niepojęte i tak 
odmienne, uniemożliwiają jakikolwiek kontakt.
      - On jest bardzo dziki - gad poinformował uprzejmie Dane’a. - Nie sądzę nawet, aby 
pojmował, co się tu dzieje. Jego umysł pozostaje w stanie szoku.
      Dane, jako bardziej sceptyczny, w duchu nie dowierzał, że pająkowaty podlega 
jakimkolwiek procesom myślowym, gdyż potrafił tylko zaszyć się w kącie, sycząc na 
każdego, kto akurat przechodził w pobliżu. Gdy przynoszono żywność, błyskawicznie 
przemykał chyłkiem pod ścianą, porywał jedzenie i wracał do swojego kąta.
      Zaś Rianna i Roxon - dwoje zdecydowanych, śmiałych antropologów - mogli odegrać 
znaczącą rolę w jego planach. Dane zapomniał nawet, że nie byli jak on Ziemianami, dopóki 
któreś z nich nie napomknęło we wspomnieniach o obyczajach i codziennych zjawiskach 
panujących na rodzimej planecie, co Ziemianin odebrał jak istne fragmenty filmu science-
fiction. Rianna kontynuowała opowieść o swych czteroletnich badaniach obcych technologii, 
ukoronowanych wyprawą badawczą do strefy asteroidów w celu odnalezienia szczątków 
cywilizacji świata, który eksplodował. Roxon dodał, że w centrum zainteresowań tej 
cywilizacji leżały zdobycze technologiczne istot kotokształtnych, zaś z kompletną ignorancją 
potraktowano osiągnięcia ludzi.
      - Istoty człekokształtne uznano za zacofane dlatego tylko, że te cholerne kociska 
wynalazły sposób na poruszanie się z superszybkością nadświetlną i w swej próżności uznały, 
że Wszechświat należy do nich - zrzędził jak zwykle Roxon pełen wściekłości.
      Aratak w nadzwyczajnie szybkim czasie okazał się znakomitym towarzyszem i - co 
niebywałe - prawdziwym przyjacielem. Potężny jaszczur okazał się bardziej ludzki niż 
niejeden znany Dane’owi człowiek. Szara, zrogowaciała skóra Arataka, olbrzymie szpony i 
kły przestały budzić grozę, zwłaszcza gdy Dane odkrył, że myśli olbrzyma wiodą w tę samą 
stronę, co jego własne. Filozofia jaszczura przypominała wierzenia ludu Wysp Hawajskich i 
Filipin, gdzie trafił podczas swej pierwszej dalekiej wyprawy na wody Pacyfiku. Podstawą 
religii tych plemion była łagodna akceptacja życia i gotowość na wszystko, co przyniesie 
przeznaczenie. W obliczu nieszczęścia jednak nie poddawali się całkowicie, lecz czekali 
cierpliwie na korzystną odmianę losu, godnie przyjmując zarówno szczęście, jak i smutek.
      Jaszczur nie marnował nawet okruszyny jedzenia, spał głęboko i spokojnie, miał też 
zwyczaj zapełniać każdą przerwę w dyskusji sentencją wybraną z Mądrości Dziewiczego 
Jaja. Dane doszedł do wniosku, że odzwierciedleniem tej mądrości w ziemskim wydaniu były 
przewodnie idee mędrców takich, jak Konfucjusz, Lao-Cy, Miller czy Hiawatha. Dzięki 
Aratakowi odzyskał pogodę ducha, a nawet pogodził się z niewolą na tyle,  aby nie wpadać 
we wściekłość przy lada okazji.
      Dane nie zaprzestał jednak dociekań innego rodzaju. Zaczęło się od podejrzeń, lecz 
ósmego czy dziewiątego dnia niewoli przerodziły się one w pewność, gdy więźnia z 
sąsiedniej celi ogarnęło szaleństwo. Donośny sygnał oznajmił, że Mekharowie z codziennym 
posiłkiem są już w drodze i wtedy jakiś człowiek przyczaił się i sprężył do skoku z zamiarem, 
który nietrudno było odgadnąć. Gdy tylko wózek z żywnością znalazł się w polu widzenia 
wyjeżdżając zza zakrętu korytarza, mężczyzna rzucił się do drzwi. Otworzył je i całym ciałem 
naparł na transporter z jedzeniem, który potoczył się w tył godząc w Mekhara i z impetem 
zwalając go z nóg. Dane, spięty, powtarzał w myśli: teraz! Teraz! Jeśli wszyscy zaatakujemy 
naraz! Wszyscy! On sam da radę zabić najwyżej jednego czy dwóch. Dane już zaczął 
gotować się do skoku, gdy z ust buntownika wydarł się krzyk, a raczej chrapliwy, na wpół 
zwierzęcy ryk.
      - Chodźcie tu, sukinsyny - zawył - zabijcie mnie od razu, a nie powoli, po kawałku! 
No już! Wszystkich tutaj czeka ten los! Lepiej zginąć w walce, niż siedzieć i gnić! - Chwycił 
za krawędź transportera i przetoczył z chrzęstem po ciele leżącego na ziemi Mekhara. Z ust 
stwora wydarł się bełkotliwy jęk przechodzący w agonalne rzężenie. Dallith wrzasnęła 
przeraźliwie i ukryła twarz w dłoniach. Aratak zacisnął szpony na prętach koi, a gdy Dane 
spiął wszystkie mięśnie, gotów do ataku, jaszczur wolną łapą szarpnął go w tył. Pazury wpiły 
się w plecy, rwąc koszulkę na strzępy.
      - Nie teraz! Nie wono ci tracić życia w ten sposób. Jeszcze nie teraz! - rzekł Aratak 
rozkazująco, podczas gdy szalony, zbuntowany nieszczęśnik wciąż wył i pomstował, czyniąc 
harmider i potrząsając zdobycznym wózkiem. Nie dostrzegł innego Mekhara, który podniósł 
broń’i dobrze wycelował. Szaleniec pobiegł w górę korytarza prosto na napastnika. W pewnej 
chwili jednak wózek zaczął staczać się w dół, spychając go. Wykorzystał to uzbrojony 
Mekhar i wystrzelił, przekonując Dane’a o skuteczności owej broni. Trafiony nieszczęśnik 
wrzasnął, a raczej wydał z siebie spazmatyczny, potworny skowyt. Padł na podłogę miotając 
się w kenwulsyjnych drgawkach. Ślina pociekła mu z ust, a przez naprężone, do granic 
możliwości, mięśnie przebiegały nienaturalne skurcze. Przeraźliwe zawodzenie było coraz 
cichsze i cichsze... Wreszcie zamilkło, lecz udręczonym ciałem wciąż wstrząsały 
spazmatyczne dreszcze. Mekhar zbliżył się i zawlókł człowieka do jego klatki, grożąc 
pozostałym więźniom wzniesioną bronią, gotową do strzału. I bez tego przerażeni jeńcy 
wycofali się pod ścianę wśród pomruków zgrozy. Mekharowie powrócili do rutynowych 
czynności rozwożąc prowiant, jak gdyby nigdy nic. Dane nie był w stanie przełknąć ani kęsa. 
Dopiero gdy zauważył, że Dallith, biała jak ściana, wybiegła do toalety wstrząsana torsjami, 
zrozumiał, że musi się przemóc. Sięgnął więc po jedzenie i zaczął przeżuwać zawzięcie. Jak 
mógł o tym zapomnieć? Przecież reakcja Dallith była zwierciadlanym odbiciem wrażeń, które 
sam odczuwał. Miał na to kolejny dowód, więc jadł, starając się z całych sił nie myśleć o 
planie ucieczki. Gdy Dallith wróciła, sina i rozstrzęsiona, posadził ją obok i karmił, dopóki 
blade policzki nie nabrały koloru, po czym czuwał przy niej, aż zasnęła.
      Zraniony człowiek w sąsiedniej celi ślinił się, jęczał i skomlał coraz słabiej. W końcu, 
tej samej nocy skonał. Następnego dnia, przy porannym posiłku, Mekharowie usunęli jego 
ciało. W szeregu okratowanych cel zapanowała grobowa cisza. Gdy blokadę zamknięto i 
dzwonek oznajmił odejście Mekharów, napięcie zniknęło i więźniowie zaczęli mówić jeden 
przez drugiego. Dane odnalazł Arataka. Jaszczur, chowając i wysuwając pazury, wsparł lekko 
ogromne łapy na ramionach przyjaciela.
      - Wczoraj przez moment sądziłem, że zamierzasz wyrzec się życia jak ten biedak - 
rzekł zadumany.
      - Bo myślałem o tym - odparł Dane otwarcie. - Lecz samobójstwo jest nie w moim 
stylu i szybko zorientowałem się,co ten człowiek chce zrobić. Oczywiście, gdyby wszyscy 
poszli w jego ślady, udałoby się nam czegoś dokonać.
      - Masz rację - zgodził się jaszczur. - Myślałem i o tym. Lecz wszystko trzeba 
dokładnie przedyskutować, zaplanować. Decydowanie się na atak, mając tylko nadzieję, że 
inni pójdą za nami jest zbyt dużym ryzykiem. Boskie Jajo głosi, że głupi człowiek zbyt 
wysoko ceni swe życie, lecz podwójnie głupi jest ten, kto oddaje je zbyt tanio.
      Dane czujnie rozejrzał się wokół. Dallith na szczęście pogrążona była we śnie. Lęk 
przed wzbudzaniem w niej niepokoju absorbował go cały dzień. Rozważał w duchu, czy to 
miłość? Nie pożądanie, rzecz jasna. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Bardziej liczyło się jej 
dobro, niż jego ryzykowny plan. Jej obecność była wciąż żywa w najgłębszych zakamarkach 
duszy Dane’a. Czy mogło to sprawić coś innego niż miłość?
      - Będziemy działać ramię w ramię. Pójdziesz wraz ze mną - zwrócił się do Arataka. - 
Może wykorzystamy możliwość ucieczki współdziałając w ostrożności. Sądzę, że ci 
Mekharowie nas nie doceniają. Może sądzą, że tylko ich rasa jest zdolna do takich 
przedsięwzięć? Czy zwróciłeś uwagę, że drzwi są otwarte i właściwie nie pilnowane przez 
prawie pół godziny dwa razy dziennie? - Zauważyłem - potwierdził jaszczur. - Przez pewien 
czas podejrzewałem, że to celowe ułatwienie. Tak jakby próbowali skusić nas do ucieczki w 
sobie tylko wiadomym celu. Dlaczego to robią? Czy z czystej żądzy krwi? Mogliby zabijać 
codziennie jednego z nas dla samej przyjemności... Zastanawiałem się nad faktem, który 
poruszyłeś. Myślę, że to przykład zwykłej ignorancji. Po prostu nie chce im się wierzyć, że 
ktokolkwiek spoza ich gatunku skorzysta ze sposobności i podejmie ryzyko. Uznali, że zbyt 
wielki lek budzi w nas ich broń i okrucieństwo - Aratak urwał. W jego spokojnym zazwyczaj 
głosie zadrgała nuta wściekłości. - Czy chciałbyś udowodnić tym diabelskim kocurom jak 
bardzo się mylą? - zapytał. Dane entuzjastycznie uścisnął mu dłoń na znak zgody.
      - Całą duszą jestem z tobą - oświadczył spontanicznie. Gdy ogromna łapa delikatnie 
odwzajemniła uścisk, zamykając w środku całą jego rękę, uświadomił sobie, że nowy 
sojusznik mógłby wzbudzić wśród ludzi istny popłoch.
      Spiskowcy usadowili się w kącie celi, aby opracować plany.
      - Jest nas tylko dwóch - to za mało. Plan wymaga więc wiele czasu i zastanowienia - 
westchnął Dane, a Jaszczur przytaknął.
      - To prawda. Mądrość Boskiego Jaja uczy, że przedsięwzięcie szaleńcze wymaga dwa 
razy więcej mądrości, niż rozsądny plan, aby zakończyło się sukcesem.
      Plan okazał się całkiem prosty, lecz nie tak prymitywny, jak działanie zastrzelonego 
szaleńca. Nie budząc podejrzeń musieli wybadać dokładny czas otwierania blokady krat i 
zebrać zaufaną, gotową na wszystko grupę ludzi, aby wspólnie rozbroić wartownika Mekhara, 
po czym wydostać się z niewolniczych kwater. Dane nie wykluczał możliwości, że on sam 
może być jednym z tych, którzy zginą w pierwszym starciu - Mekhar nie da rady zabić 
wszystkich. Reszta ocaleje. Opuszczą niewolnicze kwatery - i co potem? Staną oko w oko z 
całą załogą swych prześladowców. Należy też wziąć pod uwagę obezwładniające pola 
dźwiękowe na terenie pokładowego szpitala, zainstalowane zapewne też w innych punktach 
statku. Nie. Sami nie damy rady...
      - Nie miałem na myśli tylko nas samych - odparł Aratak. Dane skinął głową.
      - Oczywiście. Sami nie możemy czegokolwiek planować. Niewiele wiem o 
Mekharach. Technika waszych statków kosmicznych jest dla mnie obca. Nie mam pojęcia o 
innych cywilizacjach ani nawet o międzyplanetarnej Unii. Aby opracować sensowny plan, 
musimy znaleźć wspólników i to szybko.
      Masz rację - potwierdził olbrzym. - Musimy też zdecydować, którzy z naszych 
towarzyszy nadają się do pomocy, aby nikogo nie spotkał los tamtej biednej, szalonej istoty. 
Nie możemy pozwolić sobie na panikę, brak rozwagi czy zaufanie komuś, kto złożyłby donos 
Mekharom dla własnej marnej korzyści - o tak, znalazłoby się tutaj nawet kilku zdolnych do 
tego czynu. Brzegi skórzastych szczęk Arataka polśniewały błękitną poświatą. - Muszę 
skonsultować to z Mądrością Jaja - dodał - i przypuszczam, że najpierw wtajemniczysz 
Dallith...
      Dreszcz nagłego strachu ścisnął Dane’a za gardło. Nie bał się o siebie, lecz o 
dziewczynę. Tak bardzo starał się oddalić od niej wszelkie złe emocje. Już ten niepoczytalny 
nieszczęśnik załamał ją tak bardzo, że Dane drżał z obawy, aby nie popadła z powrotem w 
stan, wyniszczającej depresji, prowadzącej do rezygnacji z życia.
      Nie mogę - jęknął - najpierw porozmawiam z Rianną, Dallith trzeba od tego odsunąć i 
chronić, dopóki nie będzie po wszystkim. - Dane dopiero teraz zauważył zmiany, jakie zaszły 
w fizjonomii skórzastej twarzy Arataka. Nie wiedział jednak, jaki rodzaj emocji wywołuje te 
delikatną siateczkę niezwykłego blasku w szczelinach miedzy blaszkami gadzich łusek. 
Aratak był wyraźnie poruszony, czy jednak błękitny blask oznaczał sympatię, czy też 
symptomy wzrastającego buntu, czy zmartwienia - tego Dane nie mógł jeszcze stwierdzić. 
Głos jaszczura brzmiał monotonnie, jak zwykle, gdy rzekł:
      - Cóż, wy człekokształtni o wiele lepiej znacie siebie nawzajem, więc być może masz 
rację. Zbadam to dokładnie i zasięgnę rady u źródeł mądrości. Mów więc z Rianną, jeśli 
chcesz.
      Dane zaczekał do następnego posiłku i gdy wszyscy więźniowie z poszczególnych cel 
odbierali barwnie znakowane tacki i szukali miejsca, aby spokojnie spożyć posiłek, dyskretnie 
położył dłoń na ramieniu Rianny.
      - Muszę z tobą pomówić - rzucił konspiracyjnym szeptem. - Usiądź obok, w tym kącie 
i jedz, jakby nigdy nic - dodał.
      Zerwali barwne paski z otrzymanych porcji i zaczęli jeść. Gdy Dane w kilku słowach 
przedstawił swoje spostrzeżenia dotyczące blokady zamków, ciemne oczy dziewczyny 
zabłysły.
      - Zastanawiałam się, czy ktokolwiek jeszcze był na tyle spostrzegawczy. Już 
myślałam, że całe to zgromadzenie to banda tchórzy lub bezmyślnych głupków. Masz rację, 
trzeba działać, lecz co ja, słaba kobieta, mogę sama zrobić? Całym sercem jestem z tobą, 
Dane, nawet gdyby mieli mnie wziąć na pierwszy ogień.
      Twarz Dane’a wykrzywił nieco kwaśny grymas.
      - Myślałby kto, że w obliczu nieszczęścia należysz do głosicieli biernej rezygnacji. 
Widocznie tak, skoro o mało nie pogodziłaś się ze śmiercią Dallith i pozwoliłaś jej na 
powolne umieranie... - Akceptowałam to, co było dla niej lepsze, opierając się na wiedzy o 
mentalności jej współbraci - odparła Rianna sztywno. - Nikt nie może posądzić mnie o 
ignorancje. Jestem badaczem i w przyszłości mogę zmienić zdanie, gdy poznam inne fakty. 
Przez kilka okresów karmienia obserwowałam Mekharów, a także zachowanie naszych 
towarzyszy niedoli - i zyskałam odrobinę optymizmu.
      - Zatem zdajesz sobie sprawę - ciągnął Dane powoli - że jeśli obejmiemy dowództwo, 
pójdziemy na pierwszy ogień w razie wykrycia spisku? Jak wiesz, nie czeka nas lekka 
śmierć...
      - Jeśli decydujemy się iść na całość, nie powinnam obawiać się o mój późniejszy los, 
nieprawdaż? Ale jeśli przeżyjemy, to co stanie się, gdy stąd wyjdziemy? Nie chcesz chyba 
poprzestać jedynie na ucieczce z celi. Co dalej?
      - Nie wiem - odparł Dane otwarcie. - Właśnie dlatego zwróciłem się do ciebie. Nie 
nadaję się na przywódcę tego przedsięwzięcia. Może będę w stanie pomóc przy 
zorganizowaniu samej ucieczki, lecz gdy już opuścimy więzienie, stanę się przydatny jak 
żagle na statku kosmicznym... Pamiętaj, że pochodzę z zacofanego świata. Gdyby spisać to, 
co wiem o kosmicznych podróżach, wystarczyłby paznokieć małego palca mojej dłoni. Czym 
to jest w porównaniu z tomami wiedzy? Pocieszałem się, że może zatrzymamy kilku 
Mekharów jako zakładników. Ci, korzy mają o sobie najwyższe mniemanie zwykle wysoko 
cenią życie istot swojej rasy, nawet jeśli traktują inne gatunki jak żywy towar. Lecz 
Mekharowie są dla mnie zagadką. Nie znam ich charakteru i zwyczajów. Nawet jeśli 
uśmiercimy lub pojmamy wszystkich przeklętych lwiogłowych, nie będziecie mieć ze mnie 
pożytku. Nie mam pojęcia, jak poprowadzić statek do bezpiecznego portu. Nie wiem nawet, 
który przycisk nacisnąć, aby wezwać pomoc, jeśli wypadniemy z kursu lub zaczniemy spadać 
prosto w słońce...
      - Och, jeśli o to chodzi, Roxon ma dyplom pilota. Choć nie sądzę, aby kiedykolwiek 
sterował statkiem takich rozmiarów. Z pewnością na to nie zdobył licencji. Podróże z 
prędkością nadświetlną są jednak ogólnie znane w całej Galaktyce. Jeśli Mekharowie nie 
zboczyli z kursu, Roxon może lądować gdziekolwiek w obrębie Unii.
      Dane uznał, że jemu samemu niewiele to pomoże, lecz był to drobiazg w porównaniu 
z resztą problemów. Nie mógł zaprzeczyć, że lepiej podlegać pod kodeks cywilizowanych 
praw - choćby zupełnie obcych i niepojętych - niż być ich pozbawionym w ogóle. W każdym 
razie Unia nie uznawała handlu niewolnikami.
      - Wobec tego najwyższy czas wtajemniczyć Roxona w cześć naszego planu - 
stwierdził Dane. - Jeśli uważasz, że jest godny zaufania. Znasz go, w przeciwieństwie do 
mnie, całkiem dobrze.
      - Jak możesz wątpić w jego lojalność?! To obywatel cywilizowanego świata! - odparła 
zgorszona.
      - Przypuszczalnie tak samo, jak ten biedny facet trafiony z neurozera - dodał Dane z 
ironią. - Nie poddaję w wątpliwość lojalności Roxona, po prostu w ogóle go nie znam. Jak 
mogę osądzić, czy jest odważny? Czy nie ulegnie panice? Jak zareaguje w ekstremalnej 
sytuacji? Czy umie trzymać język za zębami i nie wygada się przed kimś niepewnym? Jak 
myślisz, do diabła, dlaczego pytam właśnie ciebie?
      Kąciki jej ust uniosły się w lekim uśmiechu i nagle wydała mu się młodsza i 
prześliczna.
      - Potraktuję to jako zwykły komplement - rzekła.
      - Dzięki, Marsh, pogadam z Roxonem. Znamy się tak długo, że zawierzyłabym mu w 
razie potrzeby wszystko, co mam: moje życie, reputację naukową, majątek... - Wybacz... Nie 
chciałem nikogo urazić... - zaczął Dane zakłopotany, lecz skwitowała to wzruszeniem ramion.
      - Nie ma sprawy. Nie masz powodu mu wierzyć i on nie musi ufać tobie. Zresztą on 
ma uprzedzenie do mieszkańców zacofanych światów, nie należących do Unii.
      - A... czy mogę należeć do tej, jak to nazywasz, Unii, skoro nikt na mojej planecie nie 
został łaskawie wtajemniczony, że coś takiego w ogóle istnieje?
      - Nie powiedziałam, że Roxon ma rację - rzuciła zimno. - Po prostu takie miał 
nastawienie do tej pory. Nie osądzam go, tylko przedstawiam fakty. Chociaż prawdopodobnie 
stwierdzi, że musi być jakiś powód, dla którego pominięto twoją planetę i nie zaproponowano 
wstąpienia do Unii twoim pobratymcom.
      Ten fakt zastanowił Dane’a, lecz nie było teraz czasu na dyskusje. Rianna chciała 
odejść, lecz powstrzymał ją i zapytał:
      - Więc dlaczego ty mi zaufałaś?
      - Kto wie? - rzuciła obojętnie. - Może dla twoich pięknych, niebieskich oczu? A może 
użyłam Dallith jako barometru? Aha, mówiąc o niej... znów wpatruje się w ciebie tym 
tęsknym spojrzeniem. Pewnie nie tknie jedzenia, dopóki nie weźmiesz jej za rękę. Lepiej leć i 
pociesz ją, a ja pogadam z Roxonem. Zachowujmy się naturalnie szczególnie wtedy, gdy 
spiskujemy, bo Mekharowie mogą coś zwęszyć.
      Gdy odeszła, Dane poszukał wzrokiem Dallith, lecz ona unikała jego spojrzenia. Nie 
podszedł do niej od razu, lecz podążał wzrokiem za Rianna. Jakie uczucia rządzą tą kobietą? 
Czy poznał ją na tyle, aby odgadnąć, co się dzieje w jej duszy?
      Rianna uklękła obok Roxona siedzącego samotnie z pustą tacką w dłoniach. Zbliżyła 
twarz do jego twarzy i coś szeptała, a Dane obserwował ich z niepokojem. Nie wolno było 
dopuścić do najmniejszych podejrzeń o spisek. Czy Mekharowie zwróciliby w ogóle na to 
uwagę? Lecz sytuacja stawała się podejrzana, gdy ludzie dzielili się na grupy i prowadzili 
szeptem rozmowy, bacząc, aby nie usłyszał ich nikt niepowołany. Patrzył wiec z zapartym 
tchem jak Roxon odstawił tackę, otoczył Riannę ramieniem i pociągnął za sobą na koję.
      Więc to tak? - pomyślał Ziemianin zaszokowany. - Tutaj? Na oczach wszystkich? W 
tym więzieniu?! - Już wcześniej przykazał sobie surowo nie oceniać innych według własnych 
kryteriów... Kryteriów zacofanego mieszkańca małej planety, gdzieś na peryferiach kosmosu. 
Zresztą także w niektórych zakątkach Ziemi takie zachowanie uchodziło za naturalne. Kilka 
plemion zamieszkujących wyspy Morza Północnego nie tylko propagowało publiczne 
uprawianie miłości, lecz poczytywało sobie za obrazę, gdy gość nie chciał się przyłączyć. 
Jednak gdy Rianna i Roxon spletli się w miłosnym uścisku, Dane odwrócił z zażenowaniem 
wzrok.
      - To nie jest w zgodzie z obyczajami twojego świata. Masz zupełnie inne 
przyzwyczajenia... Lecz tym razem się mylisz - zaszemrał obok szept Dallith. - Czemu się tak 
przejmujesz?
      Dane odwrócił się gwałtownie, zaskoczony i nieco zmieszany.
      - Pamiętaj, że masz do czynienia z dzikusem z zapadłej dziury, nie znającym 
tutejszych zwyczajów, a raczej znającym tylko zwyczaje własnego zacofanego świata...
      - Nie takie są również moje obyczaje - odparła. - Wiesz, kim jestem. Wchłaniam 
emitowane uczucia i powtarzam ci: tym razem nie kieruje nimi namiętność, jeśli tak cię to 
obchodzi...
      - Ani trochę nie obchodzi mnie, co robią - mruk- nął. Czuł, że ma całkiem czerwone 
uszy. Był wściekły na samego siebie, że z taką łatwością Dallith odkryła jego zmieszanie. - A 
dlaczego niby miałbym się tym interesować? - zapytał z udaną obojętnością.
      - Wśród moich nikt nie pyta dlaczego ktoś jest taki, jaki jest - odparła nieco chłodniej 
dziewczyna. - Gdy ktoś z mych współbraci pochwyci emanację uczuć, które są motywem 
danego zachowania, nie musi o nic pytać. Równie dobrze mógłby zadać to pytanie sobie. 
Odczuwałam niepokój tylko dlatego, że ty się przejąłeś, lecz nie znam jego przyczyny. Oni go 
w tobie zapoczątkowali, lecz jeśli dobrze pomyślisz, odnajdziesz właściwy powód ich 
zachowania.
      - Co jak co, ale tego nie mogę pojąć. Dlaczego musieli...
      - Och, czy sądzisz, że w takiej sytuacji Mekharowie posądzą ich o spiskowanie? Jasne, 
że nie. Rianna jest bardzo sprytna - stwierdziła dziewczyna, zwracając swe ogromne, ciemne 
oczy na splecione, półnagie ciała kochanków leżących głowa przy głowie i pogrążonych w 
namiętnym szepcie i roześmiała się cicho. - Wszystko jasne. Jest to jedyna rzecz, jaką mogli 
zrobić, aby nie wzbudzić podejrzeń Mekharów ani nie ryzykować ich ingerencji. Przypomina 
mi się jedna z podstaw filozofii życiowej naszych dumnych prześladowców. Chyba 
zauważyłeś, że istoty kotokształtne traktują nas z góry. Nas czyli potomków małpoludów, 
gdyż... Jakby ci to powiedzieć? Jesteś tak zaaferowany, a ja nie mam na to żadnego wpływu... 
- urwała, patrząc w podłogę i niecierpliwie tupiąc nogą. - Cóż. Właściwie, wytłumaczenie jest 
całkiem proste - kontynuowała po chwili. - My, człekokształtni, jesteśmy dla Mekharów 
przypuszczalnie niewolnikami seksualnego popędu. Gdy ty patrzysz na Roxona i Riannę, 
boisz się, że ich „prywatna rozmowa” może budzić podejrzenia. Tymczasem Mek- harówie, 
patrząc na nich, myślą: „To normalne u małpoludów. Czy obchodzi ich w ogóle cokolwiek 
innego? Tylko czekają na okazje, aby spółkować...”. Teraz chyba pojmujesz, że Rianna 
naprawdę jest sprytna.
      - Jasne - odparł Dane z irytacją - ja bym na to nie wpadł. Nawet Aratak nie omieszkał 
wyrazić kiedyś podobnej opinii: „Wy, człekokształtni jesteście zbyt zdominowani waszym 
popędem rozrodczym”. To nieco upokarzające być członkiem rasy myślącej wyłącznie o 
seksie... - dodał posępnie. - Witajcie, przyjaciele! Oto małpi gaj w naszym zoo. Samice 
zawsze gotowe, zapraszamy na przedstawienie! Och, do diabła!
      Inne rasy nie zwracają uwagi na wybryki małpoludów... a czy on, zwykły Ziemianin 
nie czuł niesmaku na widok wyczynów pary psów na ulicy czy gołębi na parapecie? Myśląc o 
tym Dane odwrócił wzrok od zbyt realistycznego spektaklu, jaki przedstawiali Rianna i 
Roxon. Zresztą nikt, nawet spośród ludzi, nie zwracał na nich uwagi.
      - Miejmy nadzieję, że Rianna zdąży przedstawić mu cały plan i że ten facet go 
zaakceptuje. Bez tego nie będzie wiadomo jak zacząć - pomyślał. - We dwóch z Aratakiem 
nie zdziałamy wiele. I, do cholery, zbyt wiele mam na głowie, obmyślając plan ucieczki, aby 
wnikać w czyjeś sprawy łóżkowe...
      Wraz z myślą o ucieczce powróciły obawy związane z wtajemniczeniem do spisku 
Dallith. Wydawało się, że wie już o wszystkim. Ale jakim cudem? Trudno było stwierdzić, 
czy czyta w myślach, czy odbiera tylko jego emocje. Teraz najwyraźniej przejęła niepokój 
Dane’a. Poczuł delikatne paluszki dziewczyny szukające schronienia w jego dłoni. 
Odwzajemnił uścisk małej, lodowatej rączki, próbując narzucić sobie spokój i rozsądek.
      Zawsze uważał się za łowcę przygód. Dostrzegał jednak granice swoich możliwości, 
umiał ocenić, kiedy może liczyć na pełen sukces, a kiedy poniesie klęskę. Nieraz był 
zmuszony ryzykować i zawsze wtedy stawał twardo do walki.
      - Rzecz jasna, podejmowałem czasem ryzyko - rozważał - jeśli umiałem ocenić jego 
skutki. - Kiedyś zarzucano mi, że ryzykowałem nadmiernie, ale to nieprawda. Robię, 
oczywiście, niebezpieczne rzeczy, ale zawsze mierzę siły na zamiary i wtedy dopiero 
podejmuję decyzję, czy robić to coś czy nie. W każdym razie wtedy podejmowanie decyzji 
miało inny sens, gdyż mogłem polegać tylko na sobie. Teraz pokładam całą nadzieję w 
obcych. Do tego nie każdego z nich da się zaliczyć do rodzaju ludzkiego.
      Dane ufał w siłę i lojalność Arataka, a brawura i zaradność Rianny dodała mu nieco 
optymizmu. Natomiast inni? Byli jedną wielką niewiadomą. Gdy w grę wchodziła wspólna 
walka z wrogiem, wiara we własne siły mogła okazać się niewystarczająca. Puścił dłoń 
Dallith wiedząc, że jej przerażenie wzrośnie, jeśli wyczuje strach.
      - Porozmawiamy później - rzekł tonem usprawiedliwienia. - Muszę zorientować się, 
co o tym wszystkim myśleć.
      Nie okazała sprzeciwu, jak zwykle, i zaakceptowała bez słowa jego decyzję jak 
własną. Powoli oddaliła się w kierunku koi.
      Rianna i Roxon stali teraz osobno. Dane zachodził w głowę, co dziewczyna 
powiedziała mu i jaką otrzymała odpowiedź. Niebezpiecznie byłoby podejść i zapytać w tym 
momencie. Oczywiście mógł symulować nieopanowany przypływ pożądania, natychmiast 
jednak odrzucił takie rozwiązanie. Mogło tylko stworzyć cholernie dużo komplikacji. I 
pomyśleć, że Dallith zapytała: „czy to dla ciebie takie ważne?”. Nie zamierzał ani 
odpowiadać, ani zastanawiać się, czy rzeczywiście tak jest...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ CZWARTY
      
      Rianna ani myślała zbliżyć się do Dane’a. Dopiero przy następnym posiłku, gdy 
odbierali tacki z żywnością, wybrała jedną dla niego i rzuciła szeptem:
      - Roxon się zgadza. Sam nie da rady poprowadzić statku, lecz umie obsługiwać 
system łączności, więc może liczyć na pomoc Centrali Nawigacyjnej. Porozmawia też ze 
znajomymi z sąsiedniej celi. Zaufaj mu. To uczciwy facet. Zaskoczył go fakt, że to ty właśnie 
byłeś inicjatorem planu ucieczki, lecz przyznał się, że w swoich ocenach kierował się 
uprzedzeniami.
      - Cholernie miło z jego strony - skwitował Dane zgryźliwie, lecz nie chciał okazać się 
niewdzięczny. Sam na pewno nie dałby sobie z tym wszystkim rady i właściwie powinien 
podziękować Roxonowi za gotowość do współpracy. Rianna stała w pobliżu nie dłużej niż 
chwilę. Najwidoczniej postanowiła zachować pełną ostrożność, aby uniknąć podejrzeń. W 
jakiś czas później przechodząc obok mruknęła:
      - Obejmij mnie i przytul na minutę... Dane, czy wtajemniczyłeś już Dallith? 
Widziałam was pogrążonych w rozmowie, ale nie miałam okazji jej spytać...
      Dane natychmiast zrobił, co kazała. Jej ciało było delikatne i silne zarazem, o 
kształtach nieco zaokrąglonych, jędrne, sprężyste, a mimo to w pełni kobiece.
      - Jeszcze tego nie zrobiłem - odpowiedział. - Szczerze mówiąc, obawiałem się trochę 
jej reakcji, więc trzymałem się z dala od drażliwych tematów. Po prostu tłumaczyła mi... 
hmm... niektóre obyczaje - naturalne na terenach Galaktyki, a także motywy postępowania 
Mekharów. Czyli sposób, w jaki wszystkie kocury odnoszą się do nas, ludzi... - Czy oczekuje 
teraz, bym się z nią przespał? - przemknęło mu przez myśl. W tej chwili jednak Rianna 
uwolniła się z jego objęć i odeszła, rzucając na odchodnym:
      Powiedz jej jak najszybciej. Pamiętaj, że ona pochodzi z emfatów. Twoje 
niezdecydowanie odbije się w zachowaniu tej dziewczyny i dopiero wtedy Mekharowie 
zaczną mieć powoydy, aby podwoić czujność. Wtedy na pewno nas nakryją. Może się też 
zdarzyć, choć nie znam na tyle emfatów, że Dallith odbierze emocje Mekharów i odkryje ich 
zamiary wobec nas. Będziemy wiedzieć, co myślą, gdzie nas transportują i jak daleko 
jesteśmy od celu.
      - Zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe - westchnął Dane.
      - Możliwe - potwierdziła. - Ja właściwie nigdy nie wierzyłam w umiejętność 
posługiwania się telepatią. Nie możemy jednak zmarnować ani jednej, choćby nikłej, szansy. 
Pogadaj z Dallith - nalegała. - I to zaraz.
      Przyznał rację pięknej rudowłosej. Postanowił też zachować skrajną ostrożność w 
wykonaniu tego zadania. A jeśli przez niego dziewczyna znów pogrąży się w otchłani 
paraliżującego strachu i beznadziejności? Co wtedy?
      Przywykł już do rozkładu „dnia” w niewolniczych kwaterach i z niecierpliwością 
czekał na porę snu. Mniej więcej po godzinie, jak oszacował według własnego poczucia 
czasu, po ostatnim posiłku klatki po obydwu stronach długiego korytarza pogrążyły się w 
mroku, tylko wzdłuż ścian lśniła słaba poświata nocnych lamp. Jarzyły się też oznaczenia nad 
wejściem do toalet. Dane podszedł do przydzielonej koi, którą nazywał z przyzwyczajenia 
„swoją”.
      - Jak szybko potrafimy się dostosować... - pomyślał. - Oto moje łóżko i musze kłaść 
się w nim regularnie w wyznaczonym czasie. Czy to normalne u wszystkich istot 
inteligentnych, nie wyłączając tych kocich potworów, czy tylko zwyczaje ludzi? Lub 
„małpoludów”?
      Poczekał godzinę, aż wszyscy więźniowie w celi pogrążą się we śnie. W górze nad 
nim ciemnoskóry nieznajomy, o pozbawionej wyrazu twarzy sapał i jęczał dręczony przez 
senne koszmary. Tuż obok Aratak wydawał przez sen dziwaczne, chrapliwe dźwięki. Gdy 
Dane bezszelestnie zsunął się z koi, zauważył, że olbrzymi jaszczur jest cały spowity 
delikatnym, błękitnym blaskiem. Na samym końcu pomieszczenia, po przeciwnej stronie, 
otoczony pustymi pryczami, czuwał długołapy, kosmaty człowiek-pająk. Czerwony blask 
lśnił w obracających się, obserwujących każde poruszenie, ślepiach, aż Dane skulił się, czując 
ten wzrok na sobie. Czy było to łakome spojrzenie śledzące potencjalną ofiarę? Czy mogło 
bawić Mekharów umieszczenie w jednej klatce krwiożerczego kanibala i kandydata na jego 
łup?
      Dallith leżała na najniższej koi, obrócona twarzą do ściany, z rozrzuconymi w 
nieładzie włosami - dokładnie tak, jak ją zobaczył po raz pierwszy. Była pogrążona w 
głębokim śnie i gdy Dane delikatnie przysiadł na krawędzi łóżka, nie rozbudziła się 
całkowicie, tylko przesunęła, robiąc mu miejsce, cichutko, przyjacielsko pomrukując. Poznała 
Dane’a nawet przez sen, nie okazując żadnego lęku. Ogarnęła go fala tkliwości. Musnął 
ustami wierzch jej chłodnej rączki. Obudziła się i wybuchnęła cichutkim śmiechem. 
Wyglądała tak rozbrajająco, że przez moment miał skrupuły, że niepokoi tę bezbronną istotę. 
Kierowany jednak poczuciem obowiązku musiał od czegoś zacząć i poruszyć trudny temat.
      - Jaki jest twój świat, Dallith? - zagadnął na wstępie.
      - Cóż mogę ci powiedzieć, Marsh - zaszemrał w odpowiedzi delikatny szept. - To 
moja ojczyzna. Jest piękna. Czy ty mógłbyś określić swój świat inaczej? Czy znalazłbyś 
lepsze słowa na opisanie swojej planety? Moi bracia rzadko opuszczają ojczyznę i prawie 
nigdy nie czynią tego z własnej woli, nie mamy więc możliwości przyrównać ją do innych 
światów, z wyjątkiem poznanych podczas lektury. Podobnie jest z tobą...
      Ciałem Dane’a wstrząsnął dreszcz, odczuł tęsknotę tak boleśnie, że ogarnęła go 
rozpacz. Nigdy więcej nie ujrzeć Hawajów? Nigdy nie ujrzeć olbrzymich przęseł sklepionego 
łuku Golden Gate? Albo panoramy podniebnych, strzelistych wieżowców i ulic tonących 
wiosną w kwiatach rododendronów?
      Poczuł delikatny dotyk dziewczęcej dłoni.
      - Nie chciałam cię zasmucić - szepnęła. - Dane... Dlaczego tu przyszedłeś? Jesteś 
więcej niż mile widziany... Ludzi twojego pokroju znam na tyle, że wiem jedynie, czemu nie 
chcą przyjść. Czy masz mi coś do powiedzenia?
      Bez słowa skinął głową i ostrożnie wyciągnął się obok niej na koi. Uznał, że jeśli 
Mekharowie patrolują korytarz dwa razy w ciągu nocy, nie będą zaskoczeni jego obecnością 
obok dziewczyny, myśląc... to, co zawsze. A niech ich wszyscy diabli... Dlaczego nie? 
Wtulając usta w ucho Dallitch, stłumionym głosem wyjawił jej plan ucieczki. Słuchała w 
całkowitej ciszy, tylko czasem zamierała w napięciu, gdy mówił, że Mekharowie mogą zabić 
wielu z nich. Jednak, wbrew przypuszczeniom, Dallith nie rozpaczała.
      - Przeczuwałam, że o to chodzi - rzekła. - Zbyt często widziałam cię razem z 
Aratakiem, choć nie byłam całkiem pewna przyczyny waszych spotkań. Jeśli potrzebujesz 
teraz wsparcia psychicznego... nie jestem, niestety, silna na tyle, aby rozbroić Mekhara. Cóż 
mogę zrobić? - Mówiła z takim opanowaniem, że Dane nie mógł powstrzymać pytania.
      Nic się nie boisz? Myślałem, że wpadniesz w panikę...
      - Dlaczego? - uśmiechnęła się smutno. - Najgorsze już się stało w chwili, gdy porwali 
mnie z ojczystego kraju, spośród mych braci i sióstr. Teraz nie mam się czego bać. Powiedz, 
co mogę dla ciebie zrobić? - powtórzyła.
      - Nic nie wiem o emfatach... - zaczął, pomny na słowa Rianny, że nie wierzy w 
umiejętności telepatów. - Może uda ci się przynajmniej dowiedzieć, jak długo tu będziemy. 
Czy przygotowują się już do lądowania? Może wiesz, jakimi środkami obrony dysponują? - 
pytał, lecz na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz dezaprobaty.
      - Nie wiem - odparła. - Nigdy nie próbowałam przechwycić myśli Mekharów. Są tacy 
krwiożerczy... lecz spróbuję... Wymagasz zbyt wiele, ale spróbuję...
      - Tylko o to chciałem zapytać - szepnął speszony i chciał wstać, aby powrócić na 
swoją pryczę, gdy Dallith niespodziewanie mocno otoczyła go ramionami.
      - Nie odchodź... - rzekła. - Znów się boję. Zostań blisko mnie...
      - Bierzesz na siebie wielką odpowiedzialność, Dallith   mruknął. - 
Odpowiedzialność... za ludzką naturę. Pozostał. Przytulony do dziewczęcego ciała zatopił się 
w pełnych udręki sennych koszmarach. W widziadłach zapełnionych pułapkami i krwią, 
pośród opustoszałych murów, nieznanych ruin. Zbudził go pisk przerażenia Dallith - protest 
wobec strasznych sennych zjaw. Dopiero gdy zasnął ponownie, zaznał nieco spokoju, 
ponieważ przestały go już dręczyć wizje pościgu i krwawego dramatu śmierci.
      W dwa dni później dziewczyna, posłuszna jego słowom, wzięła udział w 
konspiracyjnym spotkaniu podczas posiłku wraz z Rianną, Roxonem i Aratakiem, zaraz po 
tym, gdy Mekharowie zniknęli z pola widzenia.
      - Musimy się spieszyć - rzekła. - Musimy jak najszybciej zrealizować nasz plan. Oni... 
coś wiedzą i są zdecydowani - ukryła twarz w dłoniach. - Ta ich pewność siebie! Boję się, że 
wejdę pod wpływ ich woli. Musimy naprawdę się spieszyć!
      - Ależ dlaczego, dziecko? - zapytał Aratak łagodnie, lecz Dallilth dygotała z przejęcia.
      - Dlatego... że chcą nas gdzieś dostarczyć, ale nie mogą, dopóki... dopóki coś się nie 
stanie. Nie wiem co. To zależy od... Och, nie mam pojęcia od czego! - kurczowo przycisnęła 
do ust drobne, zwinięte w pięści dłonie. - Nie wiem! Nie wiem! - pisnęła. - Boję się podejść 
zbyt blisko, aby dowiedzieć się...
      Dane obserwował ją z rosnącym niepokojem.
      - Czyżby przygotowywali atak? - zastanawiał się. - Po co? To czysty absurd. Mają nas 
przecież w ręku. Czy zorientowałeś się już, ilu za nami pójdzie? - zwrócił się głośno do 
Roxona. - Możemy dowodzić nawet tuzinem ludzi, jeśli się dobrze zorganizują. Dadzą 
przykład innym...
      - Na razie mam pięciu - odparł Roxon - w tym trzech w sąsiedniej celi. Dali mi znać, 
że znalazło się następnych pięciu chętnych w jednej z dalszych klatek. Dołączą do nas później 
i omówimy resztę. Gdy uda się ich przekonać, że nasza akcja zakończy się sukcesem, 
przyłączą się na pewno.
      - A co z polami obezwładniającymi? - zagadnęła Rianna.
      - Otóż to. Świetne pytanie - pospieszył z wyjaśnieniem Aratak. - Mechanizm, ukryty 
w pasach wartowników pozwala im poruszać się swobodnie na obszarze objętym działaniem 
pól paraliżujących. Po rozbrojeniu wartowników zatrzymamy ich pasy. Kilku z nas, 
najodporniejszych psychicznie, musi być gotowych do założenia ich w każdej chwili, dopóki 
ktoś nie dotrze do strefy zagrożenia i nie zablokuje emiterów pól. Czy podejmiesz się tego 
zadania, Roxonie?
      - Nie wiem, czy dam radę, lecz spróbuję - odparł.
      - Roxon nie może ryzykować! Jest jedynym człowiekiem mającym pojęcie o 
nawigacji statku. Pozwólcie mi wziąć na siebie wszelkie ryzyko związane z tym 
przedsięwzięciem - ofiarowała się Rianna.
      Dane miał nadzieję, że dokonają buntu już dzisiaj. Plan był gotów, dalsze oczekiwanie 
wprowadzało tylko nerwowy nastrój niepewności i niepokoju. Ponadto pojazd Mekharów 
mógł w każdej chwili zatrzymać się jeszcze gdzieś po drodze dla pochwycenia nowych 
niewolników, którzy, umieszczeni pośród spiskowców, oszołomieni nagłą zmianą warunków, 
mogli oszaleć i wydać plan ucieczki oprawcom.
      Im szybciej, tym lepiej - niecierpliwił się Dane. - Każdy wie, co do niego należy. 
Zróbmy to przy następnym posiłku.
      Przerwa między karmieniami nigdy jeszcze nie wydawała się tak długa. Dallith 
podeszła do Marsha i usiadła obok, jak zwykle ujmując jego dłoń w swe drobne paluszki. 
Roxon zbliżył się do kraty oddzielającej sąsiednie cele i rozprawiał szeptem ze znajomymi. 
Rianna, lekceważąc własne, twarde postanowienia, krę- ciła się i wierciła, gnębiona 
niepokojem, dopóki Dallith nie posłała jej piorunującego spojrzenia. W końcu udała się w 
stronę koi, postanawiając przespać czas oczekiwania.
      Aratak ze stoickim spokojem usiadł ze skrzyżowanymi nogami, płatki skrzelowe 
wibrowały leciutko, emanując błękitną poświatę. Dane Marsh przypuszczał, że spokój jego 
jest tylko pozorny. Nie mógł jednak dociec, czy jaszczur rzeczywiście zapanował nad 
emocjami, medytując nad mądrością uduchowionego Boskiego Jaja, czy w duchu jest 
zniecierpliwiony i spięty jak Rianna, ale to ukrywa. Być może niewzruszona, zewnętrzna 
postawa charakteryzuje całą rasę gadów i idzie w parze z budową i cechami zimnokrwistego 
organizmu.
      Czas wlókł się w nieskończoność. I nagle szybkie, spazmatyczne westchnienie śpiącej 
Dallith postawiło wszystkich na nogi. Dziewczyna zamrugała powiekami i usiadła 
wyprężona, ze ściągniętą, zbielałą twarzą. Rianna obserwowała ją spod na wpół 
przymkniętych powiek, po czym zerwała się z koi i zajęła ustaloną pozycję przy kratach. 
Aratak przyczaił się, sprężony do skoku. Niespokojny szept przepłynął między rzędami cel 
zanim pierwszy dzwonek nie oznajmił, że w dalekim końcu korytarza jeden z Mekharów 
wcisnął przycisk zwalniający blokadę zamków. Dane powoli podszedł do drzwi, wyczuwając 
wzrastającą w celi atmosferę niecodziennego napięcia.
      - Niemożliwe, aby inni jeńcy nie zauważyli, że coś się święci. Nie uda nam się 
utrzymać akcji w tajemnicy przed nimi. Możemy mieć tylko nadzieję, że nikt nie zaalarmuje 
Mekharów - pocieszał się w myśli. Słyszał jak dwóch wartowników posuwa się w dół 
korytarza. Przydzielali kodowaną żywność, sunąc od jednej celi do drugiej. Teraz zbliżali się 
do celi, w której Dane z przyjaciółmi, w narastającym napięciu, oczekiwali decydującej 
chwili, gotowi do ataku. Mekhar, zgodnie z codzien- nym rytuałem, wtoczył wózek 
transportowy do środka przez otwarte drzwi i zajął się rozkładaniem prowiantu. Jego 
towarzysz, stojąc tuż za nim, lustrował czujnie otoczenie z neurozerem w pogotowiu. Gdy 
wszystkie tacki trafiły na miejsce, Mekhar obrócił wózek, aby opuścić klatkę. I w chwili, gdy 
transporter na.moment zablokował drzwi, Dane i Aratak skoczyli na plecy wartownika. 
Ziemianin wymierzył w kosmatą szyję jeden potężny, śmiertelny cios karate. Przeciwnik padł 
jak długi z rozdzierającym rykiem.
      Prawie jednocześnie padł strzał z neurozera drugiego Mekhara. Dane, słysząc za sobą 
dźwięk podobny do świstu wypuszczonej z łuku strzały, dał nura w bok. Ktoś wrzasnął 
przeraźliwie, podczas gdy Mekhar, powalony w pierwszym starciu, stanął na własnych 
nogach, wydał chrapliwy ryk i rzucił się do ataku. Dane zdążył jednak przyjąć dogodną do 
walki pozycję. Zadał nogą potężne uderzenie, po którym każdy człowiek zwaliłby się 
sparaliżowany na podłogę. Lecz Mekhar tylko zawył jeszcze głośniej i skoczył z 
rozczapierzonymi pazurami. Za jego plecami Dane spostrzegł mężczyzn z sąsiedniej celi 
krążących wokół drugiego, rozbrojonego wartownika. Odebrali mu wcześniej broń i kopali 
tak długo, aż padł bez czucia u ich stóp. Potężny cios spadł znienacka od tyłu, zadany 
ogromną łapą Arataka, i napastnik Dane’a padł w drgawkach na podłogę. Dallith z kocią 
zręcznością skoczyła i wyrwała neurozer zza pasa pokonanego. Mekhar z wściekłością 
zaatakował, jego pazury zahaczyły ramię dziewczyny, rozdzierając je do krwi, co 
doprowadziło ją do istnej furii. Zadawała cios za ciosem i kopała powalonego wroga. 
Odrzuciła neurozer Riannie, a sama, z dzikim okrzykiem skoczyła Mekharowi do oczu. Dane 
ledwo odciągnął ją od leżącego wartownika.
      - Nie musimy go od razu zabijać - zdecydował. Pod wpływem jego dotyku Dallith 
ucichła, dygocząc ze zgrozy. - Odepnijcie mu pas. Arataku, jesteś najsilniejszy, ty go włożysz 
- komenderował Dane. - Gdy znajdziemy się w strefie pól obezwładniających, możesz 
zdziałać więcej niż my wszyscy razem wzięci. - Drugim pasem Dane przepasał własną pierś. - 
Dwóch ludzi dobrych w walce wręcz jest w stanie rozbroić co najmniej jednego Mekhara. 
Miejmy nadzieję, że nie staniemy od razu oko w oko z osiemdziesięcioosobową załogą - 
rozważał. - Wychodźcie! - rzucił przez zęby. - Wszyscy! Natychmiast opuścić cele! Nie ma 
czasu do stracenia! Nie wiadomo kiedy zorientują się, że wartownicy nie wracają zbyt długo i 
przyjdą, aby sprawdzić, co ich zatrzymało.
      Więźniowie wymykali się chyłkiem na korytarz, a Dane przystanął w przypływie 
zwątpienia. Nie miał pojęcia, jaką obrać drogę aby dojść do kwater pozostałych członków 
zbójeckiej załogi i dotrzeć do przyrządów sterowniczych i kontrolnych statku. Z tym 
problemem zwrócił się do Roxona, który musztrował właśnie grupę bojową, rekrutowaną 
spośród niedawnych więźniów i stłumionym głosem wydawał im rozkazy.
      Wszyscy stoimy przed jedną wielką niewiadomą - rzekł do Dane’a przyjaciel Rianny. 
- Sądzę, że przebywamy na niższych poziomach. Będziemy szli cały czas w górę tak wysoko, 
jak tylko zdołamy.
      Ruszył wzdłuż długiej rampy wznoszącej się coraz wyżej i wyżej i znikającej w 
półmroku za zakrętem. Jeńcy posłusznie podążali za nim krok w krok. Dane błyskawicznie 
ocenił sytuację.
      - Jako prowodyrzy całego zamierzenia musimy trzymać się razem. Reszta dołączyła 
do nas na ślepo, nie wiedząc, jaki jest cel akcji. Ci ludzie mogą wszystko dokładnie popsuć, 
gdy już pójdziemy na całość... - westchnął i ruszył naprzód. Dołączył do grupy i zaraz stanął 
na czele. Dallith przez cały czas nie odstępowała go ani na krok. Rianna przytrzymała ją za 
ramię i potrząsnęła gwałtownie. - Mów! Szybko! Jak dojść do Mekharów? Gdzie są? Dallith 
zamarła w bezruchu, wsłuchując się w siebie.
      Nagle twarz jej stężała, usta zadrgały i dziewczyna krzyknęła z przerażenia. Szlochała, 
wstrząśnięta siłą odebranych wrażeń.
      Dane zauważył, że Rianna zaczęła się nagle słaniać. Walczyła ze wszystkich sił, aby 
utrzymać się na nogach. Pozostali osuwali się bezsilnie na ziemię jeden po drugim.
      - Włączyli pola paraliżujące! - przemknęło Dane’owi przez myśl. On sam, dzięki 
właściwościom zdobycznego pasa nie podlegał działaniu obezwładniających sił. Dallith 
uchwyciła się kurczowo jego ręki, próbując wytrwać w beznadziejnej walce z własnym 
ciałem.
      - Oni wiedzą! Oni o wszystkim wiedzą! Już na nas czekają! - zawodziła jak oszalała.
      Drzwi na końcu rampy wyleciały w powietrze. Pół tuzina Mekharów, widząc 
niezdolnych do walki więźniów, ruszyło do ataku. Nie przewidzieli, że Aratak i Dane nie 
ulegli obezwładniającemu wpływowi wyłączonego teraz pola. Obaj natychmiast stanęli do 
walki.
      Pierwszy z napastników padł z przetrąconym karkiem pod ciosem pięści Arataka. Po 
nim przyszła kolej na drugiego, który wydał przeciągły skowyt, nim padł od strzału. Mimo, że 
pole już nie działało, Roxon nadal leżał na podłodze i skręcał się w konwulsjach. Dane wpadł 
w wir walki. Przedarł się przez kordon przeciwników, zdeterminowany do ostateczności. 
Chciał zabić lub choćby ranić jeszcze kilku Mekharów, zanim sam zginie. Ujrzał Dallith 
osaczoną, walczącą jak dzikie zwierzę - i w tej właśnie chwili morderczy cios w głowę 
powalił go na kolana. Wśród ogarniającej zmysły ciemności Dane zdołał jeszcze pomyśleć:
      - Oni oczekiwali naszego ataku! Byli nim wręcz uradowani! Ale dlaczego? Dlaczego? 
- krzyknął w mrok i zamarł w milczeniu, oczekując odpowiedzi. I wydawało mu się, że trwa 
w tym oczekiwaniu przez milion świetlnych lat...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ PIĄTY
      
      Przeszywający ból rozsadzał czaszkę, a ręce sprawiały wrażenie jakby odrąbano od 
nich dłonie w nadgarstkach. Dane Marsh otworzył oczy. Był w celi, której nie widział nigdy 
przedtem. Ramiona miał opasane ciasną obręczą i omotane dwumetrowym łańcuchem 
przytwierdzonym do ściany. Naprzeciwko siedział Aratak, unieruchomiony w identyczny 
sposób. Podobny los spotkał Riannę, która zwinięta w kłębek na podłodze pogrążona była 
jeszcze we śnie. Dallith trzymała się z daleka, skulona na uboczu i wbijała w Dane’a osowiałe 
spojrzenie.
      - Żyjesz! - krzyknęła, gdy wreszcie uniósł powieki. Natychmiast twarz jej 
rozpromieniła się, wyrażając jednocześnie zdumienie i bezgraniczną radość. - A już w to 
zwątpiłam! Odszedłeś tak daleko...
      - Żyję... - powtórzył smętnie. - I to chyba na swoje nieszczęście. Ty również 
przeżyłaś, jak widzę. A co z całą resztą?
      Rianna ocknęła się nagle.
      - Roxon był jednym z pierwszych, których zabili Mekharowie - powiedziała. - Potem 
załatwili sześciu innych. Rannych dostarczyli trzy dni temu na Gorbahl, na rynek 
niewolników. Dla nas szykują coś ekstra. A co? Wiem tyle, co i wy... - jej usta wykrzywił 
gorzki grymas. - Jak sądzę, jesteśmy przeznaczeni na deser. Załatwiliśmy dwa kocury, a tego 
ich bracia nie puszczą płazem.
      - Wcale nie jest tak źle! - zaperzyła się Dallith. - Oni rzeczywiście ucieszyli się z 
buntu!
      - Co ty gadasz! - wrzasnęła Rianna oburzona. - To twoja wina! Gdyby Dane’owi nie 
przyszło do głowy ratować cię, bylibyśmy już na Gorbahl. Co prawda jako niewolnicy, ale z 
Roxonem i - kto wie - istniałby może dla nas cień szansy!
      Spokojnie, dzieci! - zagrzmiał rozkazująco Aratak. - Dallith jest winna tak samo jak i 
ty, Rianno. Aż paliłaś się do ucieczki, zaś Roxon być może wolał śmierć z rąk Mekharów, niż 
haniebny los niewolnika. Tak czy inaczej, zginął i nie wskrzesi go twoja rozpacz i 
współczucie, natomiast Dallith żyje i jest wśród nas. Wszyscy czworo wpadliśmy po uszy w 
kłopoty. Jeśli teraz zaczniemy szukać między sobą zwady, to faktycznie będziemy bez szans.
      - I tak żadnych szans już nie mamy - syknęła ze złością Rianna i zrezygnowana 
przekręciła się na drugi bok, kryjąc twarz w lśniących, miedzianych włosach.
      - Rianno... - szepnął Dane, chcąc dodać jej otuchy, lecz dziewczyna, obrócona do nich 
plecami, ani drgnęła. - Oskarża właśnie mnie, że namówiłem Roxona i wysłałem go wraz z 
tymi nieszczęśnikami na pewną śmierć... - pomyślał zrozpaczony, nie znajdując nic na swoją 
obronę. Nie śmiał wątpić, że dziewczyna ma rację. On, Ziemianin, nie miał nic do stracenia, 
opuścił swój świat bezpowrotnie. Czy wybór między życiem a śmiercią nie powinien być mu 
obojętny?
      - Wy troje jesteście ludźmi - perorował nieugięty Aratak. - Jesteście istotami 
zrodzonymi z bratniej krwi. Na pokładzie tego statku nie ma ani jednego z moich 
pobratymców. Czy dlatego musze pozostać samotny?
      Dallith przykuśtykała do niego i wsunęła maleńką dłoń w ogromną łapę jaszczura.
      - O tak, Arataku, wszyscy jesteśmy braćmi w nieszczęściu, w obliczu niezgłębionych 
Praw Wszechświata
      - szepnęła. - Wiem o tym. Dane też to odczuwa, a Rianna dojdzie do tego wniosku 
prędzej czy później.
      Dane spontanicznie skinął głową. Przywiązał się z całego serca do potężnego 
przyjaciela i gotów był stanąć oko w oko ze śmiercią u jego boku.
      - W każdym razie daliśmy Mekharom niezłą szkołę
      - rzekł z dumą. - Z premedytacją zakatrupiliśmy te dwa lwiogłowe stwory i to, co nas 
czeka z rąk tych przeklętników, będzie za to zapłatą.
      Aratak przytaknął skwapliwie, a jego łuski znów zabłysły błękitną poświatą.
      Mimo pozornej pewności siebie, Dane’a trawiło wciąż w duchu dręczące pytanie - 
„Co teraz?” Aby zagłuszyć wewnętrzny niepokój zapytał:
      - Czy dostarczają tu posiłki?
      Rianna siadła gwałtownie, odrzucając na plecy rudą grzywę.
      - Jak możesz teraz myśleć o żarciu! Nawet jeśli jest lepsze, niż kiedykolwiek, to 
wsuwają tacki kijem pod kratą i ani myślą choć trochę się zbliżyć!
      - Przynajmniej nie zamierzają zamorzyć nas głodem
      - ucieszył się i dodał z nadzieją - gdyby chcieli nas zabić, już dawno by to zrobili. Nie 
wyglądają na takich, którzy mają jakiekolwiek skrupuły. Pewnie chętnie posiekaliby nas na 
kawałki, ale coś ich powstrzymuje.
      Otóż to! - Dallith wpadła mu w słowo. - Nie wiem, jakie jest nasze przeznaczenie, 
gdyż odbiór ich myśli przyprawia mnie o szaleństwo. O mało nie wpad- łam w obłęd, gdy 
próbowałam... próbowałam...  zadygotała od stóp do głów. - Ja wtedy, przez moment byłam 
Mekharem! - wykrztusiła. - I czułam, że walczę kłami i pazurami, łaknąc krwi. - Umilkła, 
zmartwiała ze zgrozy strasznego wspomnienia. Z wielkim trudem zapanowała nad sobą i 
ciągnęła, świadoma wagi słów: - Jedno wiem. Nie zabiją nas. Przeciwnie - zyskaliśmy w ich 
oczach wielką wartość. I powtarzam zapomnij o śmierci, Rianno! Zbieraj siły i zachowaj 
nadzieję. Już wkrótce przesądzi się nasz los. Jest nadzieja, gdyż żyjemy i pozostajemy razem.
      Stało się jasne, że status czwórki więźniów, jako niebezpiecznych dla otoczenia, 
niewątpliwie wzrósł. Pożywienie było ostrożnie wsuwane między prętami przez Mekhara, 
który nigdy nie odzywał się ani słowem. Zachowywał bezpieczny dystans, przezornie 
trzymając się jak najdalej. Trzy razy dziennie luzowano łańcuchy jeńców, aby mogli 
skorzystać z maleńkiej umywalni i toalety. Resztę czasu spędzali w okowach, zbici w ciasną 
gromadkę, snując domysły co do przyszłości lub pogrążając się w smętnej zadumie. Według 
rachuby Dane’a trwało to już około dwóch tygodni. Skazani na przymusową bezczynność, 
zabijali czas opowiadając po kolei historie swego życia lub snując rzewne wspomnienia 
utraconego świata ojczystych planet. Dzięki temu poznali się bliżej, co zacieśniło więzy 
przyjaźni między przedstawicielami tak różnych kultur.
      Dane starał się jak najlepiej przedstawić historię stosunków politycznych i 
społecznych na Ziemi. Chciał, aby opis wypadł pięknie i ciekawie. Nie mógł powstrzymać 
oburzenia, że jego cywilizowany świat został pominięty przez Unię. Jedynie Rianna podjęła 
się wyjaśnienia.
      - Jesteście zacofani w technice i w naukowych osiągnięciach, to oczywiste - 
tłumaczyła - a i w in- nych dziedzinach pozostajecie daleko w tyle. Może dlatego właśnie nie 
macie kontaktów z mieszkańcami planet Unii? Mówiłeś przecież, Dane, że historia waszej 
Ziemi nie odnotowała żadnej wizyty załóg z innych systemów?
      - Miałem na myśli oficjalną historię. Jakkolwiek wielu uczonych podejrzewa, że 
większość mitów i legend przekazywanych z pokolenia na pokolenie, jeszcze przed 
powstaniem pisma, mówi o wizytach przedstawicieli obcych cywilizacji - sprostował Dane, 
lecz Dallith stanowczo zaprotestowała.
      - To niemożliwe! - rzekła. - Obserwatorzy z terenów Galaktycznej Unii nigdy nie 
ingerują w życie rozwijających się planet i drobiazgowo przestrzegają, aby nie pozostawić po 
sobie najmniejszego śladu.
      - Jeśli lądowały tam jakiekolwiek statki, nikt nie twierdzi, że należały do Unii - 
zauważyła Rianna. - Mogły przybyć z innych światów. Prawdopodobnie Unia przeoczyła ten 
system słoneczny. Jest tyle niezrzeszonych planet, że kilka, kilkadziesiąt czy kilkaset mogli 
po prostu pominąć w katalogu. Powiedziałeś przecież, Marsh, że to jedyny świat w tym 
systemie, na którym rozwinęły się formy żywe. To bardzo rzadkie zjawisko, życie bowiem 
rozprzestrzenia się w całym układzie planet. Możliwe, że badacze, po wylądowaniu na jednej 
czy dwóch peryferyjnych, pustynnych planetach układu słonecznego uznali, że dalsza 
penetracja jest bezcelowa. Naukowcy spartaczyli robotę, coś mi się widzi, że właśnie tak 
mogło się zdarzyć.
      - A może wylądowali na Ziemi jeszcze przed powstaniem życia? - podsunęła Dallith. - 
Albo trafili tam, gdy twoi przodkowie, Dane, jeszcze nie zeszli z drzewa?
      - To nie przeszkodziłoby w nawiązaniu kontaktu - sprzeciwił się tym razem Aratak. - 
Moje plemię było gotowe przyjąć utworzone przez Unię prawa, zanim jeszcze Boskie Jajo 
obdarowało nas dobrodziejstwem wynalazków.
      Myśli Dane’a powędrowały w kierunku problemu często poruszanego przez pisarzy 
science fiction. Głosili oni, że głównym powodem objęcia ludzkości pewnego rodzaju 
kosmiczną izolacją była wrodzona skłonność Ziemian do ciągłych wojen i przelewu krwi. 
Rianna przyjęła tę teorie bez emocji.
      - Gdyby warunkiem przynależności do Unii było zachowywanie trwałego pokoju, 
tworzyłyby ją najwyżej ze dwa tuziny planet zamieszkałych wyłącznie przez emfatów. 
Obecnie zaś należą do niej setki różnych światów. Unia nie ingeruje w wewnętrzne konflikty, 
lecz sam fakt zjednoczenia mobilizuje jej członków do poczucia solidarności i pomaga w 
tworzeniu wewnętrznej harmonii, nawet wśród krańcowo różnych kultur. Obowiązujące na 
terenie Unii prawa tworzą skuteczną zaporę przed międzyplanetarnymi konfliktami. Mimo to 
wiele społeczeństw rozwiązało problem wojen na wcześniejszym od waszego etapie 
historycznym. Możliwe jest też, że na rozwój dziejowy ziemskiej cywilizacji miały wpływ 
warunki klimatyczne, kataklizmy i inne czynniki, które utworzyły naturalne granice, dzielące 
ludzi na odrębne małe grupy etniczne. Z czasem pogłębiały się między nimi różnice 
obyczajowe, kulturowe i językowe. Przyrost demograficzny spowodował ekspansję i pierwsze 
starcia. Taki był początek okresu wojen, który trwa do chwili obecnej. Jakkolwiek muszę 
przyznać, że globalne konflikty na planecie, której cywilizacja przekroczyła przełomową fazę 
rewolucji przemysłowej to ewenement na kosmiczną skalę - zakończyła swój naukowy 
wywód Rianna.
      Dane z ulgą powitał koniec dyskusji nad jego „dziwaczną planetą”. Z ciekawością 
oczekiwał opowieści przyjaciół. Dallith pochodziła ze świata o jednorodnym rozwoju, który 
po długim okresie zlodowaceń, a następnie powodzi osiągnął stadium tropikalnego rozrostu i 
wyzwolił potężną ekspansję sił psychoenergetycznych. Swobodne fluidy eteryczne pod 
wpływem wzbudzonych zjawisk elektrostatycznych stworzyły plazmatyczny zarodek 
inteligentnej rasy. Należeli do niej ludzie o łagodnym usposobieniu. Niewielu z nich odpadło 
w wyniku naturalnej selekcji. Liczył się tam nie stopień rozwoju techniki, lecz filozofia i 
kosmologia, które osiągnęły poziom najwyższy z możliwych.
      Rianna należała do społeczeństwa będącego istnym odzwierciedleniem marzeń 
Dane’a o Raju na Ziemi. Cywilizacja rozwijała się tam równolegle z postępem technicznym. 
Poszukiwania coraz to nowych bogactw naturalnych do eksploatacji, doskonalenie 
technologii i powszechna naukowa dociekliwość znajdowały wyraz w wielkich osiągnięciach.
      Świat Arataka opierał się na krańcowo różnych zasadach, niż cywilizacje klasycznie 
konsumpcyjne. Dominująca rasa wywodziła się od olbrzymich gadów. Nie mieli naturalnych 
wrogów i prowadzili wegetariański tryb życia. Ich eksperymenty techniczne były 
krótkotrwałe, przekonali się bowiem, że najcenniejsze są uczucia, jakie daje filozoficzny 
spokój. Powrócili do życia w gromadzie i stworzyli kulturę zbiorową. Przyswoili zaledwie 
kilka podstawowych wytworów przemysłu i techniki, które ofiarowała im społeczność 
sąsiedniego świata. Jego mieszkańców translator określił jako wspólnotę salamander. W 
zamian za to bracia Arataka dostarczali sąsiadom rudy złóż mineralnych, niewyszukane 
pożywienie i filozofię, która była traktowana jako najcenniejszy przedmiot handlu.
      Faktycznie - dumał Dane - członkowie gadziej rasy podróżowali z misją po całej 
poznanej przestrzeni galaktyki jako nauczyciele etyki i filozofii.
      Traktowano ich z wielkim poważaniem i hojnie wynagradzano w podzięce za 
ogromne poświecenie, za wyrzeczenie się spokojnego życia w ukochanych, ojczystych 
bagnach.
      Chwile wspomnień zapełniały niewielką część spędzanego w niewoli czasu. 
Zostawało go aż nazbyt wiele dla rozmyślań i obaw o niewiadome przeznaczenie. 
Oczekiwanie dłużyło się w nieskończoność. Były chwile, gdy, zwłaszcza Dane’owi, 
wydawało się, że tkwi w więzieniu wiele lat.
      Wreszcie coś się zmieniło. Któregoś ranka, tak się przynajmniej wydawało, że był to 
ranek, podczas pierwszego posiłku po czasie snu, do celi wkroczyło trzech Mekharów 
uzbrojonych w neurozery. Oprawcy nie omieszkali też zastosować przenośnego emitera pola 
paraliżującego o pełnym natężeniu. Odblokowali zamki i uwolnili z więzów Dane’a i 
Arataka.
      - Nie łudźcie się - rzekł prostacko jeden z Mekharów. - Nie otrzymacie - na razie - 
żadnej szansy ucieczki. Jeden podejrzany ruch i pogrążycie się w totalną nieświadomość. Nie 
zostaniecie zabici ani torturowani. Nie pozwolimy wam jednak na jakąkolwiek następną 
próbę. Zbierzcie wszystkie siły. Ostrzegam was, poruszajcie się spokojnie, bo sprzeciw nie 
przyniesie wam pożytku.
      Dane podporządkował się. Nie miał ochoty poczuć na własnej skórze działania 
neurozera. Na zawsze utkwił mu w pamięci skowyt owego śmiertelnie rannego nieszczęśnika. 
Jego całą ciekawość pochłonęło zagadkowe stwierdzenie: „Nie otrzymacie - na razie - żadnej 
szansy ucieczki”. Czy oznacza to, że później będzie jakaś szansa tego rodzaju? Nie do 
pomyślenia. Może mechaniczny translator był zbyt dosłowny. Kiedyś Rianna doprowadzona 
do ostateczności potulnością Dallith rzuciła pod jej adresem kilka pospolitych, obraźliwych 
epitetów, translator zaś przekazał, że Dallith nadaje się jedynie do przynoszenia pokarmu dla 
niemowląt. Niestety, Dane nie znał żadnego ziemskiego odpowiednika tej obelgi i Dallith nie 
znała go także, co jeszcze bardziej rozzłościło Riannę.
      Oczywiście pozostali jeńcy powzięli identyczną decyzje i potulnie podążali za 
Mekharami przez gmatwaninę korytarzy. Wreszcie dotarli do pomieszczenia 
przypominającego mały konferencyjny pokój. Oczekiwało tam sześciu Mekharów ubranych 
w uniformy charakterystyczne dla personelu statku. Honorowe miejsce zajmowało urządzenie 
wyposażone w telewizyjny monitor i rodzaj odbiornika. Była tam niezliczona ilość 
rozmaitych przyrządów i szereg foteli. Usadowieni w nich wzdłuż jednej ze ścian więźniowie 
wyglądali jak ława przysięgłych albo jak muzycy w galerii dla orkiestry. Chwytaki, działające 
automatycznie, prawdopodobnie pod wpływem ciężaru siadającego, zacisnęły się ściśle 
wokół klatki piersiowej każdego z nich, pozbawiając ich zupełnie swobody ruchów. Na tejże 
„ławie przysięgłych” zasiadł ktoś jeszcze... Był to Mekhar, obezwładniony w identyczny 
sposób jak Dane i reszta kompanii buntowników. Dla Ziemianina wszyscy członkowie 
mekharskiej załogi wyglądali identycznie, lecz ten miał w sobie jakby coś znajomego. Dane 
upewnił się, gdy siedząca obok Dallith pochyliła się i szepnęła:
      - To Mekhar, którego rozbroiłeś, wartownik naszej dawnej celi. Myślałam, że go 
zabiliśmy...
      - Najwyraźniej nie spotkało nas to szczęście - odpowiedział ponuro.
      Dane w mgnieniu oka zlustrował pokój, w którym się znalazł. Uwagę jego 
przyciągnęło niezwykłe urządzenie podobne do telewizyjnego ekranu. Obraz pełen był fali- 
stych linii zakłóceniowych. W telewizorze na Ziemi nazywano je „duszkami”. Najwyraźniej 
tę transmisję emitowano na żywo. Inni więźniowie nie raczyli nawet rzucić okiem na ekran. 
Dla Dane’a widok był wstrząsający. Ujrzał planetę o mglistej, ceglastoczerwonej 
powierzchni. Gdzieniegdzie widniały obszary, mieniące się to niebieskim, to zielonym 
kolorem, podobne do oceanów i matowe brunatne plamy - być może pasma górskie lub 
pustynie. W dali, na tle rozgwieżdżonej kosmicznej głębi, zawieszony był olbrzymi, 
czerwony księżyc, satelita dorównujący wielkością połowie oglądanej planety i częściowo 
przez nią zaćmiony.
      Jeden z Mekharów zasiadł przed czymś w rodzaju sterowniczego pulpitu i zaczął 
mówić niskim, monotonnym, jakby dobywającym sję spod ziemi głosem, zbyt cichym, aby 
translator Dane’a mógł uchwycić sens wypowiadanych słów. W tym czasie planeta rosła wraz 
ze swym na wpół przysłoniętym księżycem, nabierając ostrości na ekranie monitora. Dane 
zachodził w głowę, czy jest to rodzimy świat Mekharów i czy będą tam lądować. Jaki los im 
wyznaczono? Obchodzono się z nimi wręcz troskliwie, co napawało Dane’a odrobiną 
optymizmu. Wykluczało to krwawą rzeź. Może czekała więźniów jakaś ciężka próba? Jakaś 
okrutna kara za zgładzenie Mekhara?
      Monotonny szept umilkł znienacka, zakłócony serią stłumionych, przenikliwych 
pisków, trzasków i szmerów emitowanych przez głośnik. Siedzący przy konsoli Mekhar 
rzucił się do regulacji wskaźników. Mikrofon ożył, popłynął z niego dziwaczny, niski, 
bezbarwny głos - zdaniem Dane’a głos robota - który oznajmił:
      Stacja Centralna. Drugi kontynent. Do statku Mekharów: Odebraliśmy wiadomość. 
Jesteśmy gotowi na przyjęcie waszej oferty.
      Mekhar odpowiedział głośno i wyraźnie. Było oczywi- ste, że celowo kontroluje głos, 
aby treść w pełni dotarła do odbiorcy.
      - Mamy dla was pięcioro, o Łowcy. Wyjątkowo niebezpieczni. W pierwszorzędnym 
gatunku. Nie zamierzamy oddać ich za bezcen.
      - Wy, Mekharowie, ubiliście już wcześniej niejeden interes i znacie nasze wymagania 
- odparł mechaniczny głos beznamiętnym tonem. - Czy ci byli przetestowani?
      - Oczywiście - potwierdził Mekhar. - Z sześciorga przywódców tych czworo 
przetrwało podczas zwykłego testu badającego zdolność do ucieczki. Tylko oni byli na tyle 
inteligentni i sprytni, aby dostrzec maleńkie niedopatrzenie i wykorzystać je jako szansę 
wyrwania się z niewoli. Byli na tyle odważni, aby z niej skorzystać, ryzykując postrzał z 
neurozerów, i na tyle zdesperowani, aby podjąć walkę, gdy ujrzeli, że jesteśmy przygotowani 
na spisek. Nie zawiodą was. Mieliśmy nadzieję schwytać żywcem wszystkich sześcioro, lecz 
dwóch musieliśmy zabić, nim udało się opanować bunt.
      - Wspomniałeś, że macie dla nas pięć ofiar - odezwał się głos beznamiętnego 
rozmówcy.
      - Piątym jest jeden z nas - pospieszył z odpowiedzią dowódca Mekharów. - Nasz 
wartownik. Pozwolił, aby więźniowie obezwładnili go i zabrali broń. Jego towarzysz, w myśl 
tradycyjnej szansy wyboru, wolał popełnić samobójstwo niż zostać wystawionym na 
decydującą próbę walki. Ten oto skorzystał z drugiej możliwości, to znaczy wolał aby 
sprzedano go Łowcom jako jedną z ofiar. Oddajemy go za cenę honoru. Jest więc wolny od 
zobowiązań i może legalnie podjąć się jedynej szansy ocalenia.
      - Zawsze radzi jesteśmy, przyjmując Mekhara jako ofiarę - stwierdził głos. - 
Powtarzamy: zgadzamy się na waszą ofertę, gotowi przyjąć waszych zdesperowanych 
kryminalistów na ofiary w każdej chwili! - Naszym ludziom honor nie zezwala, aby 
reprezentowali naszą rasę w Łowach jako kryminaliści. Nie dopuszczamy nawet takiej myśli. 
Ów wartownik był jednym z najlepszych w honorowych pojedynkach, zanim z premedytacją 
daliśmy więźniom szansę ucieczki. Został pokonany, lecz pozostawiliśmy mu wolny wybór 
rodzaju śmierci. Ma prawo, jeśli sobie życzy, zginąć honorowo z waszych rąk...
      - Oddajemy pokłon szlachetnym zasadom Mekharów - oznajmił głos. - Dlatego 
proponujemy premie: 10% do naszej ustalonej ceny za jednego. Jeśli to wam odpowiada, 
możecie przekazać więźniów na ląd już teraz.
      - Zgoda - oświadczył Mekhar.
      Uwagę Dane’a ściągnęła reakcja Rianny, która słaniała się, wstrząsana 
spazmatycznym łkaniem.
      - Łowcy - wyszeptała. - Wiec nie są tylko wytworem legendy! Szansa ucieczki? O tak, 
szansa... Och, mój Boże! Ale jaka szansa?!
      Dane aż się wzdrygnął na te słowa. Zanim jednak zdążył o cokolwiek zapytać, 
podszedł do nich Mekhar-dowódca.
      - Więźniowie - rzekł spokojnie. - Szansa ucieczki lub honorowej śmierci zależy od 
was. Udowodniliście, że jesteście zbyt odważni i zbyt mężni, aby trafić w szeregi 
przeznaczonych na sprzedaż niewolników. Zatem, z całym szacunkiem i przyjemnością, 
mamy zaszczyt zaofiarować wam te alternatywę. Nie obawiajcie się. Otrzymacie niewielką 
dozę niezbyt silnego, usypiającego gazu, nie  pozostawiającego efektów ubocznych, byście 
nie wyrządzili sobie krzywdy w drodze do Świata Łowców. Pozwólcie mi złożyć wam 
wszystkim najszczersze gratulacje i życzyć udanej honorowej ucieczki lub krwawej i godnej 
śmierci...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ SZÓSTY
      
      Gdy ustąpiło działanie usypiającego gazu, Dane uświadomił sobie, że leży na niskim, 
miękkim łóżku, okryty jedwabiście gładką pościelą. Obok spoczywała, pogrążona jeszcze w 
nieświadomości, Rianna. Dallith ułożono w pobliżu na podobnym posłaniu. Aratak zaś, do tej 
pory zwinięty w kłębek na podłodze, podniósł się i usiadł widząc, że Ziemianin otrząsnął się 
już ze snu. Szary olbrzym przeciągnął się boleśnie i ziewnął. Zlustrował otoczenie i zatrzymał 
wzrok na przyjacielu.
      Słowa naszych oprawców sprawdziły się stwierdził spokojnie. - Nawet nas nie 
draśnięto... A co z kobietami? - zagadnął.
      Dane pochylił się nad Rianna. Pierś kobiety falowała miarowo jak podczas głębokiego 
snu. Dallith zaś przeciągnęła się nagle i usiadła. W pierwszej chwili ogarnęła ją panika, lecz 
gdy ujrzała przyjaciół, odetchnęła z ulgą i rozpromieniła się.
      - I oto znów jesteśmy razem - mruknął Dane w zadumie.
      Pomieszczenie, w którym się znaleźli, było przestronne i z pewnością wiekowe. 
Niegdyś pomalowano jego wnętrze na rdzawy kolor, zbliżony do barwy tera- koty, obecnie 
jednak farba spłowiała i wyblakła. Z pułapu zwieszały się pajęczyny, a w rogach zalegały 
warstwy kurzu. Pokój nie wyglądał jednak na zupełnie opustoszały i zaniedbany. Smukłe, 
pozbawione szyb okna przesłonięto matami z wąskich jakby bambusowych listewek, 
spomiędzy których sączył się obcy, czerwonawy blask. Z zewnątrz dobiegał gwar wielu 
głosów, szmer płynących strumieni i plusk spadającej wody. Dane podbiegł do jednego ze 
stylowych okien i zerknął przez szparę między listewkami. Jak okiem sięgnąć, wokół 
rozciągał się bujny ogród lub park. Wzdłuż żwirowych alei wyrastały w szeregach drzewa o 
złocistych szyszkach lub długich, purpurowych strąkach nasiennych. U ich stóp ścielił się 
gąszcz obsypanych kwiatami krzewów, poprzecinany gdzieniegdzie plątaniną kamienistych 
ścieżek. Otoczenie przesycone przepychem roślinnej zieleni... Lecz ani jedno drzewo, ani 
jeden krzew nie wydał się Dane’owi znajomy.
      Nie z tej ziemi - westchnął zachwycony. - Dosłownie nie z tej ziemi.
      Na tle przytłaczającego, ceglastego nieba kłębiły się zwały ciężkich, grafitowych 
obłoków. Olbrzymi księżyc, widziany wcześniej z kosmosu, polśniewał krwawo, skąpany w 
połyskliwej, czerwonej poświacie. Płomienny blask spływał na drzewa, ścieżki i kwiaty. 
Przesycał wartkie strumienie i jasne strugi wody, szemrzące w fontannach tryskających co 
krok w tym niezwykłym ogrodzie. Labiryntem ścieżek przechadzali się ludzie...
      Mówiąc ludzie Dane miał na myśli istoty, które w pierwszych dniach pobytu w 
mekharskim statku traktował jako humanoidalne formy powstałe z niepojętej krzyżówki 
dziwacznych stworzeń z rasą ludzką. Z czasem przywykł do nich i, jeśli była to istota 
rozumna, określał ją jako człowieka, tylko, że o nieco odmiennej postaci. Wszyscy odziani 
byli w szaty o barwie terakoty identycznej z kolorem obić na ścianach pokoju.
      Różnorodność postaci spacerujących alejkami parku przyprawiała Dane’a o zawrót 
głowy. Widział tam zarówno humanoidów, jak i dziwaczne, niesamowite stwory 
przypominające wszystko, tylko nie człowieka. Ujrzał kilka znajomych sylwetek podobnych 
do Mekharów, istotę porośniętą gęstym, długim włosem, zbliżoną do gibbona czy małpy, lecz 
przewyższającą te zwierzęta wzrostem i pewnością ruchów. Niemożliwe było od razu 
sklasyfikować wszystkie występujące tu rodzaje stworzeń.
      A może to inny rynek niewolników? - pomyślał Dane, lecz zaraz odrzucił to 
przypuszczenie. Dowódca Mekharów stwierdził przecież, że są „zbyt bohaterscy, zbyt 
waleczni jak na niewolników”. Zatem jaki czekał ich los?
      Identyczne tuniki o rdzawej barwie i zamknięta enklawa ogrodu niejasno 
podpowiadały Dane’owi, że nieprędko wydostaną się na wolność. Wielka ilość stworzeń na 
terenie parku, a zwłaszcza widok istot podobnych do Mekharów przypominały mu, że 
zesłańców powinno być pięcioro wraz z nim. Rozejrzał się uważnie w poszukiwaniu 
skazanego wartownika. Ich nowy towarzysz niedoli spoczywał na jedwabistym posłaniu 
zwinięty w kłębek. Głowę nakrył łapami, pogrążony w głębokim śnie.
      - Na mój gatunek gaz działa krócej - rzekł Aratak nie ruszając się ze swego leża. - 
Odzyskałem przytomność, zanim stateczek z nami wylądował na tej planecie. Przekupiłem 
Mekharów, byle tylko zostawili mnie w spokoju. Chciałem być z wami, przyjaciele, i z 
niecierpliwością oczekiwałem, aż się przebudzicie. Teraz tylko Mekhar smacznie śpi. 
Widocznie jego metabolizm jest odmienny od waszego. Cóż, mam nadzieje, że nie umarł. 
Może powinniśmy pójść i sprawdzić?
      - Nic mnie to nie obchodzi! Niech zdycha! - parsknęła z wściekłością Rianna. - 
Prawdopodobnie, niestety, nie umarł, gdyż jego ziomkowie muszą chyba znać działanie 
środków usypiających na własny gatunek.
      - Oddycha - potwierdziła Dallith, a Dane zbliżył się do zwiniętej, kocim zwyczajem, 
postaci, wytężając słuch. Mekhar spał i mruczał przez sen. Było to tak zabawne, że Ziemianin 
o mało nie ryknął śmiechem.
      - Wielki, dziki Mekhar mruczący jak mały kotek! Domowy kiciuś! Miejmy nadzieję - 
zwrócił się do przyjaciół - że gdy się zbudzi, nie rozpocznie nowego dnia od wzięcia na nas 
odwetu za to, że tutaj trafił. W ogóle, co oznacza to „tutaj”? Rianno! Zanim opuściliśmy 
statek, dałaś do zrozumienia, że wiesz coś o Łowcach. Mam nadzieję, że podzielisz się z nami 
tą wiedzą.
      Rianna przerzuciła nogi przez krawędź łóżka i zeskoczyła na podłogę. Nerwowym 
krokiem zbliżyła się do okna. Jej wilgotna od potu skóra i ciężkie pukle miedzianych włosów 
odbijały blask krwawej poświaty.
      - Wielu sądzi, że Łowcy to wytwór mitycznych legend - zaczęła z wahaniem. - Ja, 
podczas prac badawczych, odkryłam, że istnieli naprawdę. Sami nadali sobie miano Łowców 
i są nimi w pełnym tego słowa znaczeniu. Odmówili wstąpienia do Unii, choć w świetle jej 
praw i tak nie zaakceptowanoby ich krwiożerczych zwyczajów. Łowcy wybrali niezależność, 
aby podążać własnymi, budzącymi grozę drogami.
      - Dlaczego nazywają się Łowcami? Na co polują? - Dallith mimowolnie poruszyła 
sedno sprawy.
      - Polują na nas... - rzuciła Rianna krótko. Aratak zerwał się na równe nogi, prężąc w 
całej okazałości okryte łuskami cielsko.
      - Zostaliśmy zatem sprzedani, aby zaspokoić krwio- żercze instynkty obłąkanych 
istot? Będziemy zwierzyną przeznaczoną na łup dla myśliwych podczas łowieckiej zabawy?
      Rianna ponuro pokiwała głową.
      - Całą moją wiedzę na ten temat wyniosłam z lektur paru niepokaźnych, 
bibliotecznych zbiorów dotyczących obyczajów Łowców. Obserwacje prowadzone były w 
tajemnicy, gdyż Łowcy odmawiali zgody na lądowanie statków Unii na ich planecie. 
Dowiedziałam się - ciągnęła Rianna - że polowanie jest dla nich największym źródłem 
przyjemności. Religijnym rytuałem. Zawsze będą łaknąć nowej zdobyczy, ofiar zdolnych 
stanąć do równego, honorowego pojedynku. Po setkach lat, gdy już wytępili naturalnych 
wrogów, mieszkańców ojczystej planety, zaczęli kupować zwierzynę.
      - To idiotyczne - wtrącił Dane, zerkając kątem oka na śpiącego Mekhara. - Ale wydaje 
mi się, że wiem, dlaczego kocury tak wyczekiwały naszej ucieczki. W ten sposób wyławiają 
spośród niewolników najodważniejsze sztuki, odpowiadające wymaganiom Łowców i 
osiągające najwyższą cenę... To jasne.
      Rianna uśmiechnęła się ponuro.
      - W takim razie ten cały test jest do niczego. Bowiem, właśnie odwagi nie mogą nam 
teraz przypisać.
      - Może nie tyle zależy im na odwadze, co na desperacji ściganych ofiar? - szepnęła 
Dallith.
      - To dlatego Mekharowie wspomnieli o jeszcze jednej szansie ucieczki. Na czym ona 
może polegać?
      Śpiący człowiek-lew nagle ziewnął, przeciągnął się na posłaniu i, rozbudzony, 
natychmiast skoczył na równe nogi. Widok czteroosobowej grupy niedawnych wrogów tuż 
obok sprawił, że Mekhar sprężył się do skoku. Dane w napięciu oczekiwał ataku, lecz kocur 
nagle zrezygnował i cofnął się o krok.
      - Nie pozwolą nam stoczyć walki w tym miejscu - warknął i ciągnął basem. - Nasza 
zręczność i siła należą obecnie do Łowców. Byliśmy wrogami, możemy nimi być nadal. Ale 
teraz domagam się zawieszenia broni.
      Dane zerknął pytająco na Arataka. Jaszczur właśnie medytował w karkołomnej, 
poplątanej pozycji.
      - Jesteśmy wszyscy towarzyszami niedoli, skazanymi na taki sam los. Powinniśmy 
zaakceptować rozejm - rzekł. - Ze swojej strony przyrzekam w obliczu Boskiego Jaja, że na 
czas zawieszenia broni nie będę próbował cię zabić ani skrzywdzić tak we śnie, jak i na jawie. 
Czy możesz złożyć podobne przyrzeczenie? - zwrócił się do Mekhara, na co ten w 
odpowiedzi ryknął:
      - Przysięgi są dla tych, co zwykli je łamać! Powiedziałem, że nie tknę żadnego z was, 
dopóki otwarcie nie cofnę mego słowa, lecz jeśli ktoś złamie układ, będę z nim walczył tu i 
teraz. Z bronią czy bez - aż do mojej śmierci lub zwycięstwa!
      Dallith i Rianna, jak na komendę, zwróciły wzrok na Dane’a.
      - Mówię w imieniu nas wszystkich - rzekł Dane. - Wpadliśmy w zbyt wielkie tarapaty, 
aby szukać jeszcze zwady między sobą. Nie mam do ciebie żalu, a jeśli nawet bym cię zabił, 
to nic nie zmieni sytuacji. Swoją drogą, twoi kumple zrobili ci niezłe świństwo, pakując cię 
tutaj razem z nami.
      - Jak śmiesz! - zaperzył się człowiek-lew. - Sam postanowiłem okupić honor i 
skorzystałem z prawa wolnego wyboru! - Mekhar z wściekłości na przemian wysuwał i 
chował długie, zakrzywione jak szpony paznokcie.
      - Dobra. To twoja sprawa. Sam wiesz najlepiej - odparł Dane pospiesznie. - Ani myślę 
spierać się z tobą o pojęcie honoru, mimo że mamy na ten temat odmienne zdanie... - w tym 
momencie Dane zastanowił się, czy ta cała dyskusja z facetem, któremu honor pozwala 
porywać ludzi, a potem sprzedawać ich jako niewolników nie jest przypadkiem idiotyczna. - 
W każdym razie - zakończył głośno - jeśli zostawisz nas w spokoju, odpłacimy ci tym 
samym. Mówię także w imieniu kobiet - zaznaczył.
      Żółte oczy Mekhara zwęziły się w szparki, gdy nieufnie mierzył Dane’a od stóp do 
głów. Potem uspokoił się, odprężył i usiadł na podłodze.
      - Nich tak będzie - mruknął. - Dopóki zobowiązuje nas umowa, będzie trwał 
obustronny rozejm. Nie jesteście już niewolnikami, co udowodniliście swoim męstwem. 
Akceptuję wasze słowo jako godne zaufania - oświadczył pojednawczo.
      - Niewiele wiem o Łowcach - zagadnęła Rianna - a twoja rasa najwyraźniej utrzymuje 
z nimi stosunki handlowe. Czy mógłbyś opowiedzieć nam o nich coś więcej?
      Usta Mekhara skrzywiły się w grymasie dezaprobaty i ironii.
      - Wiem tyle, co i wy - burknął. - Nie pozwalają się oglądać obcym. Tylko Ofiara może 
ujrzeć Łowcę w chwili, gdy ma zginąć z jego ręki. To ich święta zasada - dodał.
      Rianna wzdrygnęła się, a Dallith podbiegła do Dane’a i wsunęła rękę w jego dłoń. 
Nawet Aratak przez moment wydawał się zdumiony.
      - Czy ma to oznaczać, że są niewidzialni?! zapytał.
      - Widzialni czy niewidzialni, skąd mogę wiedzieć?! - zezłościł się Mekhar. - Jedno 
wiem, że spośród tych, których znałem, którzy ich widzieli i mogliby o tym opowiedzieć, nikt 
nie powrócił.
      Dane pogrążył się w gorzkiej zadumie. Nie groził im los niewolników z mekharskiego 
statku, najwyraźniej jednak oszczędzono im hańby na rzecz pewnej śmierci w szponach 
potwornych, nieznanych Łowców. Pewien człowiek rzekł niegdyś: Dajcie mi wolność albo 
śmierć, ale on nie był odpowiedzialny za życie innych... Zresztą Dane’owi nie dano wyboru 
miedzy wolnością a śmiercią, lecz miedzy niewolnictwem a śmiercią...
      Dallith, z podziwu godnym wyczuciem, przechwyciła i wcieliła w słowa jego 
wewnętrzną rozterkę.
      - Dlaczego w takim razie - rzekła do Mekhara ze złością - wasz kapitan powiedział, że 
honorowa ucieczka będzie alternatywą godnej i krwawej śmierci?
      Człowiek-lew uniósł brwi ze zdumienia.
      - Myślałem, że wiecie! - odparł. - Chyba nie sądzicie, że moglibyśmy skazać 
jakąkolwiek waleczną istotę na nieuchronną śmierć bez szansy ocalenia. Polowanie - według 
zasad Łowców, które powinny być znane każdemu - odbywa się cyklicznie, w czasie 
dzielącym zaćmienia Czerwonego Księżyca. Kto dożyje do następnego zaćmienia, zwycięża i 
odzyskuje wolność. I nie tylko. Odchodzi z wielką nagrodą i zaszczytem. Ponadto żegnają go 
uroczyście z wielkimi honorami. A wy myśleliście, że po co tu jestem? - wyniośle odwrócił 
się do nich plecami, a jego wąsy drżały z podniecenia.
      Dane przystanął i obserwował go zamyślony, próbując to wszystko pojąć. Szansa... 
Szansa ucieczki przed istotami tak krwiożerczymi i zawziętymi, że miano Łowców określało 
jedyny cel ich istnienia... Strasznymi myśliwymi, którzy budzili lęk nawet wśród Mekharów... 
Szansa czyli walka z przeciwnikami, których ujrzeć można tylko w chwili śmierci czyhającej 
na każdym kroku. Zatem trzeba walczyć lub uciekać. Albo ukryć się i przeczekać gdzieś czas 
dzielący fazy zaćmienia. Lecz nie wiadomo w jakiej postaci jest wróg. Czy, niewidzialny, nie 
spadnie znienacka z powietrza... Przez moment Dane nieomal żałował, że nie znajduje się na 
pokładzie statku z niewolnikami. Całe życie gonił za przygodami, lecz porwanie, podróż 
przez Galaktykę w charakterze żywego towaru i wreszcie Łowy, w których wystąpi jako 
łowna zwierzyna - to dość atrakcji na całe życie nie jednego, ale kilku ludzi.
      Potem Dane odprężył się i odzyskał nieco pogody ducha. Jeśli Łowcy zrobili z 
polowania niemal religijny rytuał, ryzyko musiało być dla nich głównym źródłem satysfakcji. 
Chcieli stanąć oko w oko z niebezpieczeństwem. Myśliwy z Ziemi wie, że to żadna sztuka 
strzelać do królików. Dla łowcy lisów najważniejszą rzeczą jest nie zabicie, lecz schwytanie 
lisa. Prawdziwe misterium polowania dla tego, kto bierze w nim udział, nawet na Ziemi, 
polega na tropieniu, podchodach i dreszczyku emocji w obliczu ryzyka. Dlatego istoty 
ludzkie, tak jak i przedstawiciele innych ras przeznaczeni na Ofiary, będą mieli 
prawdopodobnie szansę uczciwej, równej walki.
      Staję się mięczakiem - skonstatował Dane. - Wypadłem z formy. Zawsze dbałem o 
dobrą bojową kondycję. Nauczyłem się w Japonii aikido, karate... Ciągła żmudna robota i w 
nocy i w dzień podczas samotnych rejsów hartowała mnie, a teraz wystarczyły trzy tygodnie 
bezczynności, żebym się zupełnie rozkleił. Aratak może się nadaje na wojownika - jest 
potężny i czujny. Jeśli chodzi o kobiety - cóż... ich odporność psychiczna... Dallith trzeba 
otoczyć szczególną opieką, chociaż dała wystarczający dowód dzikiej odwagi, walcząc z 
Mekharami na śmierć i życie... Nawet udało jej się jednego zranić. Lecz test nie dotyczył 
wytrzymałości psychicznej. Głównym celem było sprawdzenie gotowości bojowej, siły, 
desperacji i inteligencji potrzebnej do wykorzystania maleńkiej luki w systemie zabezpieczeń, 
pozostawionej dla sprowokowania ucieczki. Dawało to Łowcom gwarancję że Ofiary podczas 
Łowów mężnie staną do walki. - Mimo wszystko, mamy szansę - rzekł głośno Ziemianin. - 
Niezbyt wielką, ale zawsze szansę.
      Dallith nale ścisnęła go za ramię, spazmatycznie chwytając powietrze. Drzwi w 
odległym końcu korytarza rozsunęły się bezszelestnie. Dane obrócił się na pięcie z nadzieją, 
że ujrzy jednego z tajemniczych mistrzów polowania. Lecz oczom jeńców ukazała się 
wysoka, smukła, metalowa kolumna, która posuwała się nie dotykając podłogi jakby jechała 
na niewidzialnych kołach. Miała biegnące w poprzek wąskie szczeliny, zabezpieczone 
zazębiającymi się osłonami, wzdłuż których migotały niewielkie, rozmieszczone w szeregach 
diody. Dane uznał, że musi to być rodzaj robota, zanim jeszcze przybysz przemówił 
mechanicznym głosem. Był to ten sam głos, który słyszeli z głośnika na statku, gdy 
Mekharowie zawierali z Łowcami transakcję.
      - Witajcie w Przybytku Świętych Ofiar - odezwał się bezbarwnym, metalicznym 
tonem. - Zostanie wam dostarczone pożywienie, jakiegokolwiek zażądacie, zechciejcie tylko 
podać zestaw niezbędnych dla was składników pokarmowych. Bądźcie też łaskawi odziać 
się... - tu kolumna zawarczała i stała się węższa, gdyż wysunęła długie, metlowe ramię - w 
szaty odpowiednie dla waszej świętej pozycji. Proszę, obmyjcie wasze ciała w jednym z 
basenów lub wodotrysków i wdziejcie na siebie rytualne szaty.
      Rzeczy trzymane przez mechaniczne ramię miały taką samą ceglastoczerwoną barwę 
terakoty jak tuniki wszystkich istot w wielkim ogrodzie. Czyżby tamci również zaliczali się 
do Świętych Ofiar? Oni wszyscy?!
      Pewna myśl absorbowała Dane’a bez reszty. Czy Łowcy będą ich ścigać pojedynczo, 
czy wypuszczą Ofiary w gromadzie? W tej chwili usłyszał, jak pełen wściekłości Mekhar 
wpadł z pasją na robota. - Ty metalowe zero! - zaryczał. - Mój lud nie ma zwyczaju nosić 
ubrań innych niż jego własne!
      - Niemożliwe jest obrazić istotę skonstruowaną z metalu - odparła beznamiętnie 
maszyna. - Domyśliliśmy się jednak, że miałeś taką intencję i obelga twoja została przez nas z 
uwagą odnotowana i przyjęta do wiadomości.
      Mekhar nachmurzył się, lecz zapytał z cichą nadzieją:
      - Chcesz przez to powiedzieć, że jeśli ubliżę tobie, twoi władcy Łowcy potraktują to 
jako osobistą zniewagę?
      Och, nie - odparł robot tym samym tonem. - Wiemy jednak, że zadufane w sobie, 
rozumne stworzenia odczuwają wielki zawód, gdy chcą kogoś obrazić, a przedmiot ich 
zniewag nie zrozumie obelgi. Naszym najgłębszym pragnieniem jest ochrona przed 
jakąkolwiek frustracją każdej spośród Świętych Ofiar. Dlatego informujemy cię, że jesteśmy 
świadomi obraźliwych intencji. Zwierzyna nie może czuć się zawiedziona.
      Dane gruchnął gromkim śmiechem i za nic nie potrafił go opanować. Robot podjechał 
bliżej i zagadnął troskliwie:
      - Czy rozpaczasz? Może jesteś strapiony?
      Dane, bezskutecznie próbując przybrać normalny wyraz twarzy, wykrztusił tylko, że 
wszystko z nim w porządku. Wtedy robot ponownie zwrócił się do Mekhara, lecz ten 
ostentacyjnie obrócił się do niego plecami. Nie zraziło to maszyny, która cichutko objechała 
go dookoła i znów stanęła z nim twarzą w twarz. Mekhar zmierzył ją niezwruszonym, 
wyniosłym spojrzeniem, a Robot kontynuował jak gdyby nigdy nic.
      - Mimo twojej niechęci do szaty Świętej Ofiary, powinieneś ją włożyć w imię 
odwiecznej tradycji. Jej kolor jest zarezerwowany wyłącznie dla Świętych Ofiar. Będziesz 
zaopatrzony w wystarczającą ilość prowiantu, nie zginiesz w nieszczęśliwym wypadku, ani w 
czasie akcji dyscyplinarnej...
      Dane, słuchając wywodu maszyny, z trudem tłumił nowy napad wesołości.
      - Nie wygrasz z nim, stary - mruknął do Mekhara.
      - Tego wymagają miejscowe obyczaje... Hej, ty! - urwał, nie wiedząc, jak zwrócić się 
do robota.
      - Możesz nazywać mnie Server - podsunął automat.
      - Dobra. Podaj mi więc te obrzędowe szatki, panie Server. Chcę je włożyć - 
zdecydował Ziemianin.
      Aratak nachylił się do jego ucha.
      - Jeśli już muszę być ścigany - rzekł stłumionym głosem - chcę przynajmniej 
wiedzieć, z kim mam do czynienia... Server! Mam pewien problem.
      Robot na dźwięk imienia natychmiast zbliżył się.
      - Jesteśmy na twoje usługi - oświadczył grzecznie.
      - Cóż, Server... Twoja powierzchowność jest źródłem mego niepokoju. To 
intrygujące. Czy jesteś istotą inteligentną? - spytał jaszczur.
      Server stanął nieruchomo przed potężnym potomkiem rasy gadów.
      To zagadnienie nie interesuje nas ani nie ma dla nas znaczenia - odparł.
      - Pozwól mi więc inaczej sformułować pytanie - nie ustępował Aratak. - Czy 
należycie świadomie do Rozumnego Wszechświata? Czy mogę traktować cię jako niezależną, 
inteligentną istotę? Twoje odpowiedzi uwzględniają nawet nieprzewidziane okoliczności i 
niemożliwe do zaprogramowania reakcje. A więc, za kogo mam cię uważać?
      - Nie ma potrzeby uważać nas za coś szczególnego - rzekł Server. - Jesteście Świętymi 
Ofiarami i dlatego podlegacie przemijaniu. My reprezentujemy trwałość, ciągłość istnienia. 
Jeśli raczycie wybaczyć naszą suge- stie, godne czci Ofiary, wolelibyśmy odłożyć wszelkie 
rozważania nad istotą naszej natury, aż zostaną zaspokojone wasze materialne potrzeby. Czy 
masz w tym względzie specjalne życzenia, które z całym szacunkiem postaramy się spełnić? - 
rzekł robot do Arataka. - Czy też wolałbyś zaczekać na decyzję twoich przyjaciół?
      - Owszem. Mam prośbę natury przyziemnej... - przyznał człowiek-gad. - Wspomniałeś 
o kąpieli. W podróży każdy zaspokaja wymagania higieny nieraz dość skromnymi sposobami. 
Czy moglibyście zatem zaoferować mi kąpiel w ciepłym szlamie dla zregenerowania mojej 
cielesnej powłoki?
      Server natychmiast udzielił wyczerpującej odpowiedzi.
      - Przejdziesz przez drzwi obok sklepionej bramy - tłumaczył. - Potem pójdziesz 
ścieżką w kierunku wskazanym przez twój obecny cień. Dotrzesz prosto do sadzawki 
wypełnionej szlamem. Jeśli jego temperatura okaże się nieodpowiednia, powiadom nas o tym 
jeszcze dziś wieczorem, a dołożymy wszelkich starań, aby stworzyć odpowiednie warunki. 
Następnie Server podjechał do pozostałych. - Znajdziecie tu także kąpiele wodne: zimne, 
gorące, chłodnie lodowe, łaźnie parowe lub kąpiele w suchym piasku. Wybór należy do was. 
Zechciejcie teraz przedstawić wasze upodobania dietetyczne.
      Ponieważ Server stał tuż obok Rianny, ona pierwsza udzieliła mu odpowiedzi po 
chwili namysłu.
      - Chcę zamówić posiłek stosowny dla ras człekokształtnych. Zwykle jest to mieszanka 
złożona z niezbędnych protein połączonych z papką węglowodanowo-warzywną w równych 
proporcjach, z niewielkim dodatkiem tłuszczu lub jego substytutem. Jeśli chodzi o walory 
smakowe, to lubię dania słodkie lub nieco słone, ewentualnie lekko cierpkie. Nie znoszę 
goryczy i ostrych przypraw i kwasów. Czy ten opis ci wystarczy?
      - Pochwalamy precyzje, z jaką określiłaś swoje upodobania. Dołożymy starań, aby 
spełnić te żądania. Czy twoi człekokształtni towarzysze podzielają taki wybór potraw? - 
zapytał robot.
      - Może być - potwierdził Dane z pewnym wahaniem. Po wyszczególnieniu 
niezbędnych składników ludzkiej diety przez Riannę, poczułby się idiotycznie, zamawiając 
np. stek, choć był bardzo ciekawy, jak na takie żądanie zareagowałby Server.
      - Mnie również odpowiada taki wybór, ale z jednym zastrzeżeniem - rzekła z kolei 
Dallith. - Nie lubię przypraw słonych, lubię zaś potrawy nieco cierpkie. Moja rasa nie jada też 
ciała zwierząt...
      Diody Servera lekko zamigotały, potwierdzając przyjęcie zamówienia. Teraz robot 
oczekiwał życzenia Mekhara.
      Ten rzucił szorstko - Jestem miesożercą.
      - Wybierasz więc dietę opartą wyłącznie na proteinach zwierzęcych, czy zadowolą cię 
analogiczne składniki? - upewniał się Server. - Dostaniesz to, co zechcesz. Teraz kolej na 
ciebie, szanowny filozofie - rzekł do Arataka.
      Rozpostarte na kształt krezy skrzela jaszczura zalśniły błękitną poświatą, gdy skłonił 
się wytwornie przed metalowym stworem.
      - Filozof korzysta z tego, co w naturalny sposób ofiaruje mu natura - oświadczył 
jaszczur grzecznie. - na szczęście mój metabolizm potrafi adaptować się niemal do każdego 
rodzaju pożywienia, pod warunkiem, że jest go wystarczająco dużo. To jedna z korzyści 
zamieszkiwania surowego świata, gdzie przetrwanie zależy od umiejętności 
przystosowawczych.
      - Wobec tego weźmiemy pod uwagę nie tylko war- tości odżywcze, ale postaramy się 
zadowolić twój zmysł smaku - rzekł Server i oddalił się, sunąc nad podłogą. Dane 
obserwował go z rosnącym zachwytem. Zastanawiał się nad automatem, który potrafił 
dorównać Aratakowi w filozoficznej wymianie grzecznościowych zdań. Jaszczur był 
najwyraźniej zakłopotany.
      - Muszę pomedytować - stwierdził - nad istotą takich inteligentnych stworzeń i ich 
miejscem w Rozumnym Wszechświecie, które są raczej tworem sztucznym, niż organizmem 
powstałym na drodze ewolucji dzięki Modlitwie Boskiego Jaja... Teraz, wybaczcie mi, 
zabiorę rytualne szaty i udam się do kąpieli. Zregeneruję siły w sadzawce z ciepłym mułem... 
- rzekł zadumany i poszedł w kierunku drzwi, które wskazał Server.
      - Gorąca kąpiel... to brzmi jak poemat! - stwierdziła Rianna, patrząc na Dallith. - Może 
warto się za nią rozejrzeć? - zachęcała. Lecz dziewczyna wyczekująco wpatrywała się w 
Dane’a.
      - Nie możemy zostać razem? - zapytała, lecz Dane odparł zdecydowanie:
      - Myślę, że tu jesteśmy bezpieczni. Idź z Rianna. Przyda się wam gorąca kąpiel przed 
kolacją.
      Szczerze mówiąc, nie wiedział, czy wspólne kąpiele są przyjętym zwyczajem na 
planetach jego przyjaciółek i na razie wcale się nad tym nie zastanawiał. Został sam w 
towarzystwie Mekhara.
      - A jaką kąpiel ty wybierasz? - zagadnął i dodał - nie mogę nazywać cię po prostu ty. 
Jak masz na imię?
      - Nazywam się Cliff Climber, zgadzam się abyś mówił do mnie Cliff, przez wzgląd na 
twoje udowodnione męstwo - oświadczył wielkodusznie człowiek-lew i dodał - lubię chłodną, 
spokojną wodę w przestronnym basenie, w którym mógłbym popływać.
      Świetnie! - pomyślał Dane - woda to żywioł, który jednoczy cały świat. Nawet nie 
przypuszczałem, że znajdę godnego towarzysza w osobie wielkiego, przemądrzałego kocura... 
- I ja uwielbiam pływać - rzekł głośno. - Wyjdźmy stąd i poszukajmy czegoś odpowiedniego.
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ SIÓDMY
      
      Na zewnątrz panował dotkliwy chłód. Olbrzymi, czerwony księżyc, przesłaniający 
większą część nieba, oblewał krajobraz świata Łowców szkarłatną poświatą. Blask był tylko z 
pozoru ciepły, Dane błogosławił wełnianą tunikę, podczas gdy uparty Cliff Climber dygotał z 
zimna, zanim uszli pierwsze sto metrów od budynku.
      Koty uwielbiają upał - pomyślał Dane. - W końcu ich przodkowie byli mieszkańcami 
tropikalnego buszu. We wnętrzu kosmicznego statku Mekharów klimatyzacja zapewniała 
wysoką temperaturę, co potwierdza, że upodobania kotokształtnych nie uległy zmianie.
      Ścieżka, którą podążali, kluczyła między zielonymi klombami i rzędami drzew. 
Najwyraźniej ta roślinna enklawa tworzyła przestronny park, ogród lub rozległy rezerwat.
      Zanim jeszcze na dobre oddalili się od Przybytku Świętych Ofiar, natrafili na 
wypełnioną żółtawym szlamem sadzawkę, spowitą oparami siarkowodoru. Na powierzchni 
pękały nieustannie maleńkie pęcherzyki gazu, a całe muliste jeziorko bulgotało, wskazując na 
bardziej aktywne w tym miejscu działanie sił wulkanicznych. Ciężkie kłęby cuchnącej pary 
wyraźnie nie przy- padły do gustu ani Mekharowi, ani Ziemianinowi. Nagle z błotnistej 
topieli wynurzył się znajomy, gadzi pysk, łypiąc uważnie parą bystrych oczu. Dane rozpoznał 
Arataka, który na ich widok wynurzył się z kąpieli.
      - Cudowne uczucie! - zagrzmiał z radością. - Może chcecie do mnie dołączyć?
      Dane zatkał nos, dając najlepszy wyraz swojej opinii.
      - Jeśli to ma być ta twoja cudowna kąpiel to życzę dobrej zabawy. Poszukam czegoś o 
lepszym aromacie... - wysapał.
      - Cóż, zdaj się na własny gust - rzekł nieco zawiedziony Aratak, sadowiąc się z 
powrotem w śmierdzącym szlamie. Wyciągnął się w nim z rozkoszą, zanurzony po szyję. - 
Nie mieści mi się w głowie, że ta delikatna woń może drażnić twoje nozdrza - dodał. - Jeśli 
znajdziesz coś lepszego, będę się radował wraz z tobą, Marsh, w imię nieskończonej 
różnorodności upodobań inteligentnych istot, powołanych do życia w Wielkim Akcie 
Stworzenia.
      Dane zachęcająco skinął na Mekhara i rzekł:
      - Nie krępuj się. Idź w jego ślady, jeśli chcesz...
      Cliff Climber tylko zmarszczył nos i skrzywił się, zdegustowany. Ruszyli więc w 
dalszą drogę. Ominęli z daleka wartki strumień, którego woda była tak lodowata, że Dane aż 
się cały wstrząsnął, gdy zanurzył w nim palec u nogi. Zmierzali prosto do miejsca, gdzie nurt 
gorącego źródła, sztucznie ukierunkowany, wpadał do wielkiego basenu, wokół którego były 
małe, koliste jeziorka, przeznaczone do indywidualnego użytku. W jednym z nich, otoczonym 
- podobnie jak inne - kamiennym murkiem, wylegiwała się Rianna, całkiem naga. Kędziory 
jej płomiennych włosów, lśniące od wilgoci, otulały ciało skręcając się w pierścienie na 
powierzchni wody. Na widok Dane’a uniosła rękę na powitanie, nie okazując najmniejszego 
skrępowania. Jest przepiękna! Co tu dużo gadać... - przyznał w duchu Ziemianin. - I 
pomyśleć, że do tej pory tego nie zauważyłem... Cóż, miałem na głowie inne sprawy. Co za 
kobieta...
      W centralnym, dużym basenie pluskała się i pływała mieszana grupa mężczyzn i 
kobiet. Naliczył ośmiu przedstawicieli niewątpliwie ludzkiego gatunku i mniej więcej sześć 
istot odmiennych. Dawniej może gapiłby się wytrzeszczonymi ze zdumienia oczami, ale tak 
przywykł do niezwykłych form mieszkańców obcych planet na statku Mekharów, że już nie 
budzili w nim najmniejszego zdziwienia.
      No proszę! Zblazowany, doświadczony galaktyczny wyga, który zna kosmos jak 
własną kieszeń! - drwił z siebie w duchu. - Jeden stwór mniej, jeden więcej... O, proszę. 
Następny człowiek-pająk. Normalka... Albo ten stwór: ni to pies, ni to szop, tyle, że niegłupi i 
jakby uczłowieczony... Tylko jak, do diabła, wyglądają ci przeklęci Łowcy? - gryzł się w 
myśli.
      Po przeciwległej stronie kolistego basenu Dane spostrzegł dwóch trzymających się 
zawsze razem osobników, łudząco podobnych do Mekharów. Dokładnie w tej samej chwili 
zobaczył ich towarzyszący mu Cliff Climber, który natychmiast odprężył się i z ulgą schował 
pazury.
      Pójdę tam i sprawdzę, czy to ludzie z mojego świata rzucił przez ramię i już go nie 
było. Dane patrzył, jak Mekhar oddala się okrążając basen i sadząc długimi susami.
      Został sam. Nie zmartwiło go to ani trochę. Umowa - umową, ale niezbyt dobrze 
tolerował towarzystwo dzikiego Mekhara. Woda wyglądała zachęcająco i mimo panującego 
chłodu, odstręczającego pozostałych, Dane postanowił popływać w centralnym basenie. 
Zawahał się przez chwile, nim zdjął ubranie, lecz uznał, że nie obowiązują tu obyczaje w 
ziemskim wydaniu.
      Jeśli jesteś w Rzymie - postępuj jak Rzymianie. W myśl tej sentencji, bez oporów 
zdjął ciepłą tunikę i położył na kamiennej powierzchni kolistego nabrzeża okalającego 
zbiornik. Zanurzając stopę stwierdził, że woda jest cudownie ciepła, jak w domowej wannie. 
Bez wahania skoczył do sztucznej sadzawki i popłynął ku jej środkowi, gdyż przy brzegu 
było zbyt płytko. Rozkoszował się omywającym ciało prądem, który wydawał się prawie 
gorący w porównaniu z zimnym powietrzem. Czuł jak falująca woda uwalnia z jego 
zbolałych mięśni zmęczenie wielu tygodni.
      Straciłem kondycję - stwierdził. - Miejmy nadzieję, że odzyskam formę przed 
rozpoczęciem Łowów. - Odwrócił się na plecy i nagle poczuł, że ktoś w pobliżu woła go po 
imieniu. To Dallith płynęła w jego stronę.
      - Myślałem, że wylegujesz się w małym jeziorku, jak Rianna - rzekł zaskoczony.
      - Byłam tam przez pewien czas. Woda w małych basenach jest cieplejsza i bardziej... - 
urwała, szukając odpowiedniego słowa - bardziej relaksująca. Gdy poczułam, że przechodzisz 
w pobliżu, przypłynęłam aby z tobą pomówić.
      Przez chwilę płynęli obok siebie w milczeniu. Dane zatrzymał się nagle i podniósł 
wzrok na Czerwony Księżyc zawieszony nisko na niebie.
      - Nazywanie tego satelity księżycem jest niesłuszne - rzekła dziewczyna, podążając 
śladem jego myśli. - To prawdopodobnie bliźniacza planeta świata Łowców.
      - Z tej odległości wydaje się większa od słońca tego systemu - zauważył Dane.
      Faktycznie - centralna gwiazda układu wyglądała jak niepozorna, pomarańczowa 
piłeczka, podczas gdy lśniący szkarłatem satelita przesłaniał szóstą część nieba. - Patrzy na 
nas olbrzym. Krwawy, księżycowy człowiek - zażartował Ziemianin, wpatrzony w dziwaczne 
linie, znaczące pełne, czerwone oblicze posępnego towarzysza planety.
      - Już wkrótce my będziemy księżycowymi ludźmi - odparła dziewczyna poważnie.
      - Co chcesz przez to powiedzieć, Dallith? - zdumiał się Dane.
      - To, co usłyszałam od przebywających tu dwóch mieszkańców jednego ze światów 
Unii. Byli zaskoczeni, widząc mnie tutaj, z dala od ojczyzny. Znają moją planetę i panujące 
na niej zwyczaje, mimo że nigdy tam nie byli. Wiedzą, że tylko w ostateczności opuszczamy 
rodzinne strony i nigdy nie podróżujemy samotnie. Zadawali wiele trudnych pytań, lecz w 
zamian powiedzieli mi wszystko, co wiedzą o Łowcach i Łowach.
      - Ruchem ręki wskazała ogromny, czerwony dysk nad głową i szepnęła. - Polowanie 
odbywa się na księżycu... Planeta Łowców i Czerwony Księżyc okrążają się wzajemnie z 
niezmienną prędkością po stałej orbicie. Zaćmienie słońca dla świata Łowców występuje z tą 
samą częstotliwością, co zaćmienie słońca dla Czerwonego Księżyca. W czasie zaćmienia, 
widzianego z Księżyca, Święte Ofiary są przewożone na jego powierzchnię. Pierwsze 
promienie powracającego światła są sygnałem do rozpoczęcia pościgu. Ofiary mają jedynie 
za zadanie przetrwać do chwili, gdy Księżyc pogrąży się w ciemności następnego zaćmienia, 
obwieszczającego zakończenie Łowów. Jeśli Łowcy zwyciężą, zabijając wszystkie Ofiary, 
zabierają ich ciała z powrotem na swoją planetę jako zdobyczne trofea. Urządzają wielki 
festyn połączony z uroczystą obrzędową ceremonią. Natomiast, jeśli chociaż jednej ze 
Świętych Ofiar uda się przeżyć, Łowcy z wielkimi honorami oddają jej cześć, ofiarowują 
kosztowną nagrodę i zapewniają zwycięzcy bezpieczny powrót do ojczyzny lub gdziekolwiek 
zechce.
      - Czy ci twoi informatorzy wiedzą coś o postaci Łowców? - przerwał Dane 
zniecierpliwiony. Dallith zdecydowanie zaprzeczyła.
      - Na pewno nie. Mówiłam ci, że nikt nie zna prawdziwego wyglądu Łowców. Ci 
ludzie potwierdzili, słowo w słowo to, co powiedział nam wcześniej Mekhar, że „Łowcę 
może ujrzeć tylko Ofiara w chwili, gdy ma zginąć z jego ręki”.
      - Bzdura! - parsknął Dane, wzburzony. - Przecież kiedyś musiał się trafić ktoś, kto 
pokonał te bestie... Ktoś, kto ocalał i wyjawił ich sekret innym.
      - A jeśli Łowcy są niezwycieżeni? - rzekła Dallith zadumana. - Ta teoria ma wielu 
zwolenników. Podobno te stwory mają zdolność regeneracji uszkodzonych części ciała.
      - Nigdy w to nie uwierzę - wycedził powoli Ziemianin. - Po co, w takim razie, Łowcy 
ze świętą powagą celebrują rytuał polowania? Im większe znaczenie ma jakieś 
przedsięwzięcie, tym większe musi się z nim wiązać ryzyko. W grze o najwyższą stawkę - o 
życie trzeba postawić życie... Większość religii opiera się na idei głoszącej, że ten, kto 
poświęci wszystko i zwycięży, odniesie triumf nad śmiercią. Twórcy kultu Łowów zapewne 
postępują w myśl prawdziwych łowieckich zasad. Dlatego szukają naprawdę niebezpiecznych 
Ofiar i sami z pewnością ryzykują życiem. Gdyby pociągała ich bezmyślna rzeź, kupowaliby 
jakichkolwiek niewolników pierwszej lepszej rasy. Łowcy płacą za jeńców horrendalne sumy, 
lecz mają nadzwyczaj wysokie wymagania dotyczące ich odwagi i desperacji w 
ekstremalnych sytuacjach. Dlatego kandydatów na przyszłe Ofiary poddają sprawdzianowi 
męstwa. Gdyby nie to, polowanie przybrałoby formę istnej masakry. Dlatego możemy mieć 
szansę - może niewielką, lecz wystarczającą, aby odpłacić śmiercią za śmierć...
      Dane zamilkł. Dallith nawet nie śmiała oponować. Bez słowa podpłynęła do brzegu, a 
on podążył za nią. Przy samej krawędzi basenu wyprostowała się, stając w wodzie ledwie 
sięgającej kolan. Dane wodził spojrzeniem po jej ciele, po raz pierwszy widząc dziewczynę 
zupełnie nagą, bez białej szaty, spowijającej ją zwykle od stóp do głów, zgodnie z jej 
obyczajem.
      Ona również jest prześliczna! - rozmyślał z zachwytem. - Już w chwili, gdy ujrzałem 
ją po raz pierwszy, wydała mi się ideałem kobiecego piękna.
      Nagość Dallith nie budziła w nim jeszcze tego instynktownego dreszczu pożądania, 
który zawładnął nim od razu na widok nagiego ciała Rianny. Czyżby przywykł tylko otaczać 
czułą opieką tę delikatną istotę, a jego jedynym pragnieniem było oddalenie od niej wszelkich 
trosk i obaw? Natychmiast stłumił w sobie jakiekolwiek samcze reakcje wiedząc, że 
dziewczyna, dzięki nadzwyczajnej emfatycznej wrażliwości odgadnie stan jego emocji.
      Kocham ją - rozważał w duchu - Ale jeszcze nawet w połowie nie podnieca mnie tak, 
jak Rianna. Gdy patrzę na tę rudowłosą piękność, leżącą nago w kąpieli, wyłazi ze mnie istny 
barbarzyńca... Gotów byłbym rzucić się na nią natychmiast, na oczach wszystkich, jak każdy, 
zdominowany popędem małpolud. A przecież, Bogiem a prawdą, nawet specjalnie za nią nie 
przepadam...
      Powietrze, po wyjściu z gorącej kąpieli, wydało się Dane’owi ostre i lodowate. 
Pospiesznie narzucił ciepłą tunikę i szczelnie się nią opatulił. Popatrzył krytycznie na swe 
gołe nogi i pomyślał: To śmieszne, jak bardzo nasze samopoczucie zależy od ubioru. Gdyby, 
powiedzmy rok temu, ktoś spytał mnie o zdanie na ten temat, stwierdziłbym bez wahania, że 
ubranie jest po to, aby chronić człowieka przed zimnem. W lecie natomiast zabezpiecza przed 
stróżami moralności publicznej, którzy ścigaliby do upadłego każdego nagusa za obrazę 
obyczajów. Ale nawet nie przypuszczałem, że brak spodni wyczynia tak idiotyczne rzeczy z 
człowiekiem Zachodu. Przecież to właśnie one stały się symbolem męskości. O 
zdecydowanym facecie mówimy: On tutaj nosi długie portki!
      Z mieszanymi uczuciami dołączył do Dallith idącej wzdłuż brzegu basenu. Światło 
słoneczne przygasało. Inni pływacy również opuszczali kąpieliska. Dallith, w długiej, luźnej 
tunice o barwie terakoty prezentowała się ślicznie.
      To takie dziwne... - szepnęła - czuć na sobie spojrzenie tych wszystkich istot...
      - Mnie też jest co najmniej głupio - odparł. - Wspólne, grupowe kąpiele nagich 
mężczyzn i kobiet budzą zgorszenie w części świata, z której pochodzę. Chociaż, rzecz jasna, 
podróżowałem do zakątków Ziemi, gdzie była to wręcz tradycja i wcale nie czułem się 
nieswojo. Trzeba dostosować się do panujących obyczajów. Mówi o tym nawet przysłowie: 
„Jeśli znajdziesz się w Rzymie...” - Rzym to jedno z większych miast na Ziemi - „postępuj jak 
Rzymianin”.
      Mamy podobne powiedzenie - odparła Dallith z uśmiechem. - „Jeśli przybyłeś na 
Lughar, jedz rybę”.
      Aratak prawdopodobnie też znalazłby odpowiednią sentencję, zaczerpniętą z Mądrości 
Boskiego Jaja - roześmiał się Dane. - Natura ras rozumnych zdaje się podążać tymi samymi 
ścieżkami... Czy rzeczwiście decyduje właśnie natura?
      - Prawo Rozumnego Wszechświata - sprostowała Dallith łagodnie - Ty także masz 
rację. Większość istot inteligentnych odkrywa te same prawdy i zamyka ich mądrość w 
przysłowiach.
      Dane skrzywił się z powątpiewaniem.
      A jaka jest rola Mekharów w Rozumnym Wszechświecie? - zapytał pełen irytacji, a 
dziewczyna po chwili namysłu odpowiedziała z rozwagą:
      - To na pewno inteligentna rasa. Wydaje mi się, że ustanowili własny surowy kodeks 
etyczny. Nie dojrzeli jednak na tyle, aby pojąć i zaakceptować prawa obowiązujące na 
planetach należących do Unii. - Panująca wokół cisza pogłębiła jeszcze wagę tych słów. Po 
chwili Dallith odezwała się znowu. - Zanim rozpoczęliśmy dyskusję o przysłowiach i naturze 
istot inteligentnych, wspomniałam, że odnoszę dziwne wrażenie, czując na sobie wzrok 
innych.
      - Więc i wy nie macie zwyczaju kąpać się nago w grupie? - spytał z nadzieją Dane.
      - Och, nie... To jest u nas ogólnie przyjęte. W rzeczywistości rzadko kiedy w naszym 
świecie wdziewamy jakikolwiek ubiór. Chyba, że zaczyna padać śnieg lub, gdy podróżujemy 
w wilgotnych czółnach, wykonanych z surowego drewna, lecz rzadko spoglądamy na swe 
ciała... Nam, emfatom, łatwiej porozumiewać się przez wymianę wrażeń i uczuć drogą 
psychiczną, podczas kontaktu naszych umysłów. Owładnęły mną zdumiewające doznania, 
gdy przechwytywałam psychiczne reakcje ludzi, których myśli koncentrowały się bardziej na 
moim ciele i wyglądzie zewnętrznym, niż na walorach duchowych. Czyżbym wyglądała tak 
okropnie, Dane? - Zabrzmiało to niemal patetycznie, a on zaskoczony zdołał tylko 
wykrztusić:
      - Nie! Nie, przeciwnie. Wyglądasz... Dla mnie jesteś po prostu śliczna!
      Spuściła oczy.
      - A czy... czy na twojej planecie ocenia się kobiety według urody? - spytała nieśmiało.
      - Obawiam się, że przeważnie tak. Rzecz jasna, są też mężczyźni mniej 
powierzchowni, bardziej wrażliwi, którzy poszukują w kobietach głębszych wartości. Cenią 
ich inteligencję, dobre maniery, uprzejmość, miłe usposobienie, łagodny charakter... Niestety, 
ogromna większość przedstawicieli mojej płci patrzy tylko na zalety i usterki kobiecej urody i 
na tej podstawie buduje swą opinię.
      - A czy kobiety również oceniają mężczyzn w ten sposób? - zapytała Dallith i nagle 
zawstydzona, odwróciła się, aby ukryć rumieniec. Dane zdążył jednak zauważyć, że twarz jej 
przybrała niemal barwę tuniki... - Chodźmy poszukać Rianny - szepnęła zmienionym głosem, 
unikając jego wzroku. - Spójrz. Wszyscy wychodzą już z wody...
      Dane towarzyszył dziewczynie z niejasnym poczuciem zakłopotania. Przez cały czas 
zastanawiał się, z jaką siłą odczuła falę jego wzrastającego seksualnego podniecenia. Za 
niespełna dwie minuty dołączyła do nich Rianna. Jej trochę jeszcze wilgotne włosy tworzyły 
lśniącą chmurę miedzianozłotych kędziorów wokół pięknej twarzy. Tunika - pewnie 
przypadkiem - podwinęła się wysoko, odsłaniając jej kolana.
      - Aratak poszedł zmyć to przeklęte, żółte, cuchnące paskudztwo. Dobrze, że w porę 
odkryłam jego zamiary, gdyż najwyraźniej uznał, że pachnie jak najwspanialsze perfumy. 
Zamierzał je pozostawić, aby uszczęśliwić nas podczas kolacji. Ledwo udało mi się go 
przekonać, że najprawdopodobniej nie będziemy w stanie zjeść zbyt wiele, dopóki nie zmyje 
z siebie tego koszmarnego siarkowego smrodu. - Westchnęła z ulgą. - A gdzie Mekhar? - 
zapytała nagle. - Zobaczył swoich dwóch krewniaków i odszedł do nich.
      - Mam nadzieje, że z nimi zostanie - syknęła Rianna nienawistnie. - Nie ufam mu. 
Nigdy nie lubiłam tych wrednych kotokształtnych stworów. To rasa podstępnych, fałszywych 
bandziorów. Ani się obejrzysz, a załatwią cię cichaczem... Możesz im tak zaufać, jak mysz 
kotu - dodała mściwie.
      - To bardzo niesprawiedliwe zarzuty i uprzedzenia, zwłaszcza że płyną z ust badacza - 
zaoponowała Dałlith swym poważnym głosem. - To tak, jakby nazywać człekokształtnych 
tchórzami dlatego, że z natury są ostrożni. W obu przypadkach działa instynkt zachowawczy. 
Przodkowie Mekharów byli drapieżnikami. Podstęp i podkradanie się cichaczem to cechy 
wrodzone, dające szansę przetrwania. Czy twój łowca myszy byłby dobrym myśliwym, 
gdyby nie umiał poruszać się bezszelestnie i schwytać swego obiadu?
      Rudowłosa wzruszyła ramionami.
      - W każdym razie nasz Mekhar znalazł doborowe towarzystwo. Ale próżne nasze 
nadzieje, oto powraca...
      Cliff Climber faktycznie zdążał prosto w ich kierunku. Z tyłu, zanim przekroczyli 
próg Przybytku Świętych Ofiar, usłyszeli ciężki tętent nadbiegającego Arataka.
      - Pozbyłem się woni, która mogła okazać się szkodliwa dla twojego organizmu, 
Rianno - oznajmił skruszonym głosem. Dziewczyna zachichotała.
      - Dzięki, Arataku. Mam świadomość poświęcenia, jakie ponosicie wy, filozofowie, 
podróżując w towarzystwie bandy przeczulonych, człekokształtnych typów... - zerknęła na 
Makhara.
      Cliff Climber, pokryty aksamitnym, gładkim futrem pod ceglastoczerwoną tuniką, 
lśnił czystością, a jego charakterystyczna lwia grzywa okalająca twarz została ułożona w 
kunsztowne kędziory.
      Byłem niemal pewien, że dołączyłeś do swych krewniaków, Cliff - zagadnął Dane, 
zaintrygowany tak szybkim powrotem Mekhara.
      Moich krewniaków?! - parsknął Cliff Climber ze wzgardą i ryknął, dając upust 
wściekłości - to pospolici kryminaliści! Zwykłe łotry, które zbiegły z wiezienia i ukrywają się 
przed surowym sądem Rady Mekharów. Udało im się zmylić naszych Tropicieli i wylądowali 
właśnie tutaj. Woleli zaprzedać się Łowcom niż ponieść słuszną ale okrutną karę za swe 
zbrodnie. To właśnie tacy jak oni hańbią imię Mekharów w obliczu całej Galaktyki.
      - No jasne - wtrąciła Rianna z ironią. - Porywaczy i handlarzy niewolników nie można 
przecież równać z pospolitymi bandziorami!
      Cliff Climber potraktował jej uwagę dosłownie.
      - Oczywiście, że nie można. Za nic nie dołączyłbym do tych ludzi! Po pierwsze, 
zobowiązałem się, że będę w sojuszu z wami. Po drugie, honor nie pozwala mi na 
przebywanie w towarzystwie tych stworzeń. Wole zachować mój gniew i gotowość do 
śmiertelnej walki wyłącznie dla Łowców.
      - Czy honor pozwala ci zatem zadawać się z małpoludami i niedoszłymi 
niewolnikami? - zapytał bez złośliwości Dane, wiedziony autentyczną ciekawością.
      - Nigdy - odparł Mekhar, gdy znaleźli się wewnątrz budynku przeznaczonego na 
tymczasową kwaterę, lecz zaraz dodał. - Wy jednak stanowicie wyjątek. Z determinacją 
dowiedliście swego męstwa, zaś w najbliższej przyszłości zostaniecie moimi towarzyszami 
broni na czas Łowów. Dołożę wszelkich, koniecznych starań, aby zapanowały między nami 
przyjacielskie sto- sunki, gdyż już wkrótce wspólnie stawimy czoła naszym wrogom.
      To prawda przyznał Dane niechętnie. Musimy trzymać się razem. Inaczej wytępią nas 
po kolei, jedno po drugim...
      - Miejmy nadzieję, że nie czeka nas tak haniebny los! - oburzył się Cliff Climber.
      - Czyżbyś zdobył jakieś wiadomości o tym, jaki los nas czeka i kiedy? - zagadnął 
Aratak.
      - Ja się o tym dowiedziałam - wyręczyła Mekhara w odpowiedzi Dallith. Powtórzyła 
dokładnie wszystko, co usłyszała od napotkanych ludzi. Wspomniała o roli, jaką odgrywają 
zaćmienia i o tym, że Łowy odbywają się na Czerwonym Księżycu. Gdy skończyła, Cliff 
Climber dodał:
      Dostarczono nas tu o późnej porze dnia, nie zdążyliśmy więc udać się wraz z innymi 
na ćwiczenia do zbrojowni. Ale gwarantuję, że zaprowadzą nas tam jutro rano... - urwał, gdyż 
w drzwiach ponownie ukazał się Server.
      Tym razem robot miał pięć wysuniętych chwytnych, giętkich ramion, dzierżąc w 
każdym z nich opakowane szczelnie tacki z różnymi rodzajami pożywienia.
      - Bądźcie łaskawi zasiąść wygodnie w najkorzystniejszej dla waszego metabolizmu 
pozycji - zachęcił uprzejmie mechaniczny głos. - Będziemy mieli zaszczyt was obsłużyć.
      Mekhar bez wahania usiadł na podłodze ze skrzyżowanymi nogami. Po krótkim 
namyśle w jego ślady poszedł najpierw Dane, a potem cała reszta z wyjątkiem Arataka, który 
wyciągnął się w zwykłej, na wpół leżącej pozycji.
      - Jak to miło znów móc obiadować w cywilizowanym towarzystwie - stwierdził 
jaszczur radośnie.
      Server bezszelestnie podjechał w kierunku Dallith. - Szanowna Święta Zwierzyno! Ty 
oto zamówiłaś pożywienie złożone z roślinnych składników. Mamy zaszczyt powiadomić cię, 
że proteiny zawarte w twym posiłku pochodzą wyłącznie z roślin strączkowych, pieczonych i 
gotowanych, a tłuszcze wytłoczono z nasion drzew - rzekł, wręczając jej naczynie.
      Dla Dane’a i Rianny dał nieco podobne paczki, które zawierały, jak poinformował, 
mieszane składniki roślinne i zwierzęce. Ziemianin skosztował i przyznał, że nie jest to co 
prawda jego wymarzony stek, ale jedzonko, które smakuje wcale nieźle. Była potrawka z 
grzybów (lub czegoś bardzo do nich podobnego), sałatka z siekanej mieszanki warzywnej, 
płat smażonego mięsa... nie miał pojęcia jakiego. Ponadto kilka gatunków niezwykle słodkich 
owoców.
      Dallith otrzymała podobny zestaw owocowej mieszanki i sałatek, natomiast sztukę 
mięsa zastąpiła porcja ciemnoczerwonego zapiekanego ziarna.
      Cliff Climber pochylał się nad naczyniem, z którego unosiła się dziwna i 
nieprzyjemna woń. Mekhar jednak z pomrukiem zadowolenia i aprobaty zaczął pożerać swój 
przysmak, z rozkoszą rozdzierając go przedtem na kawałki przy pomocy kłów i pazurów.
      Aratak jadł z elegancją i umiarem. Chwytał pożywienie koniuszkami palców i 
podnosił delikatnie do wielkiej, zębatej paszczy. Jego jedzenie wyglądało paskudnie, a 
śmierdziało tak obrzydliwie jak cuchnący, żółtawy szlam z sadzawki, lecz Aratak emanował z 
rozkoszy tą samą błękitną poświatą jak zawsze w chwilach emocji. Z wdzięcznością zwrócił 
się do Servera:
      - Dotrzymałeś obietnicy, że dogodzisz mojemu zmysłowi smaku na równi z 
potrzebami organizmu. Składam ci wyrazy najgłębszej wdzięczności. Takiej obfitości 
przysmaków nie miałem okazji skosztować przez ostatnich sto świetlnych lat. Skazaniec 
przed śmiercią ma prawo po raz ostatni najeść się do syta - mruknął Dane.
      Lwi pysk Mekhara zmarszczył się wyrażając dezaprobatę.
      - Do syta?! - parsknął - Bardzo dużo dla jednego, może być niczym dla drugiego - 
stwierdził sentencjonalnie. Słysząc to Dane z trudem stłumił śmiech. Mekhar, 
zdezorientowany rzucił mu pytające spojrzenie, Ziemianin zaś odparł beztrosko:
      „Co jednemu smakuje, tym się drugi struje” - Cliff jeszcze bardziej wytrzeszczył oczy 
ze zdumienia, więc Dane wyjaśnił rozbawiony - Nie, nie zwariowałem. Po prostu 
dyskutowaliśmy wcześniej o przysłowiach...
      Aratak tymczasem wypytywał Servera.
      Czy jesteś tą samą istotą, która poprzednio tu była?
      To pytanie nie ma dla nas sensu ani znaczenia. Po prostu nas nie dotyczy - odparł 
robot.
      Dane siedział na poduszkach między Dallith a Rianną, która mruknęła:
      - Dlaczego on zawsze mówi o sobie w liczbie mnogiej?
      Też to zauważyłem - odrzekł. - Ciekawe, czy używa on tego dostojnego „My” na wzór 
dawnych władców, czy też mówi „my”, bo ma, powiedzmy, tasiemca?
      Dallith zachichotała.
      - Czy robot może mieć tasiemca?
      - Jasne! - zawtórowała jej śmiechem Rianną. - To pasożyt, który zżera taśmy 
komputerowe.
      Aratak wyglądał na mocno zaaferowanego, gdy tymczasem Server bezszelestnie 
wytoczył się z sali.
      - Muszę to przemyśleć. Pytałem go, czy należy do Rozumnego Wszechświata, a on 
nie umiał lub nie chciał odpowiedzieć. Jest tu wiele stworzeń do posług, widzia- łem co 
najmniej kilkunastu w różnych punktach parku. Pojawia się teraz przed nami następująca 
zagadka - zrobił pauzę dla większego efektu, jakby przedstawiał intrygujący problem na 
seminarium filozoficznym. - Czy istotę pozbawioną poczucia indywidualności można 
zaliczyć do grona przedstawicieli Rozumnego Wszechświata? - Dane’a ucieszył fakt, że może 
zająć myśli tematem oderwanym od problemów zbliżających się Łowów. - Byłem 
przekonany - kontynuował Aratak - że ewolucja rozumu zaczyna się w momencie, gdy 
stworzenie zyskuje poczucie własnej indywidualności i przestaje kierować się pospolitymi 
masowymi instynktami. Powiem krótko, dzieje się to wtedy, gdy dany osobnik zaczyna 
pojmować siebie jako samodzielną jednostkę.
      Nie jestem pewna, czy to ma tak wielkie znaczenie - zaoponowała Rianna. - Jeśli 
Server jest jednostką reprezentującą scentralizowaną inteligencję zbiorową, to chyba zalicza 
się ona do Rozumnego Wszechświata? Jeśli taka jednostka utrzymuje kontakt z 
intelektualnym centrum i pozostałymi jego cząstkami, to każdy Server jest fragmentem tej 
głównej inteligencji...
      Aratak nie wiedział już, co o tym wszystkim myśleć.
      - Zawsze pojmowałem rozum jako świadome doświadczanie uczuć przez 
niepowtarzalną osobowość. A ty, Rianno, jak to rozumiesz?
      - Rozum pojmuję jako zwycięstwo nad bezmyślnym przemijaniem - rzekła krótko. - 
Gdy jakiś gatunek osiąga punkt rozwoju, gdy może posłużyć się zgromadzoną wiedzą o 
swym pochodzeniu i dziejach, wtedy każda generacja może korzystać z zebranych 
doświadczeń przodków, badając historię swej rasy. Jeśli społeczność Serverów posiada 
tradycję opartą na doświadczeniu, uwierzę, że to rasa rozumna.
      Hmm... To całkiem możliwe - mruknął Aratak i zadumany rozchylił paszczę, 
prezentując imponujące zębiska. - A jaka jest definicja rozumu u twojej rasy, Cliff Climber?
      Mekhar nie wahał się ani przez chwilę.
      - To poczucie honoru i godności. Kodeks etyczny. Każdą rasę, która nie uznaje tych 
zasad traktujemy jak zwierzęta, a gatunek, który je kultywuje jako inteligentny. Naturalnie 
was traktuję jako istoty rozumne - dodał, zwracając się twarzą do towarzyszy.
      A ty, Dallith? - pytał dalej jaszczur - jak twój lud pojmuje inteligencję?
      - Dla nas inteligencja to umiejętność wczucia się jednej istoty w położenie drugiej. 
Może po prostu mam na myśli wyobraźnię i kontakt umysłów. Żadne z bezmyślnych zwierząt 
tego nie posiada.
      Każda z waszych odpowiedzi jest dobra - podsumował Aratak. - Dane, kolej na ciebie. 
Nie usłyszeliśmy jeszcze twojej opinii, a pochodzisz z planety, gdzie dominuje tylko jeden 
gatunek istot rozumnych. Czy twoja rasa wypracowała definicję tego pojęcia?
      To podstawowe źródło wszelkich spekulacji filozoficznych - rzekł Ziemianin z 
namysłem. - Naszą planetę zamieszkują gatunki zwierząt takich jak delfiny czy małpy 
człekokształtne, które wykazują pewną inteligencję, co nieraz intrygowało ludzi i skłaniało do 
zastanowienia. Niektórzy twierdzą, że o inteligencji świadczy twórczość artystyczna i 
abstrakcyjne myślenie, które charakteryzuje każdy byt rozumny... ale to tylko takie 
subiektywne sądy.
      W najśmielszych wyobrażeniach Dane’a nigdy nie powstała myśl, że siądzie do 
obiadu w towarzystwie dwóch pięknych dziewczyn, autentycznie „nie z tej Ziemi”, z dzikim 
człowiekiem-lwem, jaszczurem-filozofem i do tego pogrąży się w dyskusji nad 
prawdopodobieństwem istnienia inteligentnego robota. Poczuł przy- pływ nagłej wesołości. - 
Być może - rzekł półżartem - oznaką inteligencji jest ni mniej, ni więcej zadawanie samemu 
sobie pytania, czym jest rozum, albo nawet sama możliwość wzięcia udziału w filozoficznej 
dyskusji nad zagadnieniem inteligencji we wszechświecie. Moim zdaniem w tym 
stwierdzeniu zawierają się wszystkie wasze wnioski - sięgnął po szklankę kwaskowego, 
alkoholizowanego napoju. - Wznoszę toast za sukces!
      Zachodzące słońce z wolna znikało za linią horyzontu. Niebo błyskawicznie 
pociemniało. W kwaterach Świętych Ofiar, pozbawionych oświetlenia, jaśniała jedynie 
czerwonawa, księżycowa poświata. Pięcioro jeńców położyło się do łóżek. Przez jakiś czas 
Dane nie mógł zasnąć. Wreszcie wstał, bezszelestnie podszedł do drzwi i spróbował je 
otworzyć. Zrobił to, aby sprawdzić swoją teorię. Nie były zamknięte. Lecz gdzie więźniowie 
mogliby uciec? W każdym razie ucieczka w obecnej chwili oznaczała, że Łowcy po prostu 
upolują ich wcześniej. Jeśli bowiem później otrzymają broń, o czym zapewniał Cliff Climber, 
mówiąc o zbrojowni, ich szansę wzrosną. Wracając do łóżka Dane minął śpiące kobiety. 
Rianna leżała na plecach naga, okryta tylko cienką jedwabistą materią. Pospiesznie odwrócił 
wzrok i skarcił się w myśli - No proszę! Jedno mi w głowie! Znów czuję instynkty zwykłego 
małpoluda i to akurat teraz, gdy mam inne sprawy na głowie... Dallith oddychała spokojnie, 
pogrążona w słodkim śnie, z twarzyczką na wpół skrytą pod falą długich, jasnych włosów. 
Dane przystanął obok, rozpływając się niemal z miłości i rozczulenia. - Czy po to ocaliłem ci 
życie, Dallith, byś trafiła właśnie tutaj? Rianna miała całkowitą rację... Gwałtownie odwrócił 
od niej wzrok w przypływie żalu i powlókł się w kierunku własnego łóżka. Wiele czasu 
upłynęło zanim zasnął.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ ÓSMY
      
      Następnego ranka podano posiłek złożony z potraw podobnych, pod względem 
obfitości i składu, do dań serwowanych poprzedniego wieczora, lecz różnych pod względem 
smaku i konsystencji. Potem poprowadzono pięcioro więźniów przez wielki park czy też 
rezerwat. Ich przewodnikiem był Server i wraz z nim dotarli wreszcie do olbrzymiego, 
pozbawionego okien budynku. Był zbudowany z cegieł w kolorze terakoty, wszechobecnym 
w tej części planety.
      Oto Zbrojownia - rzekł Server, przeprowadzając ich uroczyście przez próg. - Tu 
możecie ćwiczyć każdego dnia, używając oręża, który sami wybierzecie.
      Ta wiadomość nieco podniosła Dane’a na duchu. Broń... Zbrojownia... Nagle zdał 
sobie sprawę, że mimo własnych śmiałych postanowień ostatniej nocy, dotyczących 
odważnego udziału w Łowach, mimowolnie myślał o walce jako o rozgrywce w stylu 
ziemskiego safari. Tam zwierzyna nie miała innego wyjścia oprócz ucieczki, znalezienia 
dobrej kryjówki lub natychmiastowego ataku za pomocą broni podarowanej przez naturę, 
czyli szponów, pazurów, kłów i ostrych zębów. Nie bez znaczenia były też potężne rozmiary i 
waga ciała oraz wrodzona zwinność i refleks. W przypadku gdy myśliwi posiadali 
nowoczesną, niebezpieczną broń palną oraz specjalne, miotane na odległość liny i sieci, 
błyskawicznie krepujące zwierzynę, gdy w grę wchodziły wielostrzałowe karabiny i pasy z 
nabojami, jedynym ratunkiem mogła być inteligencja i spryt. Mówiąc o ryzyku 
podejmowanym przez Łowców, myślał kategoriami obowiązującymi na Ziemi. Po 
wytropieniu, obławie i osaczeniu ofiar w ostatecznej rozgrywce, obowiązywała ochrona 
zwierząt młodych i ciężarnych samic, aby zapewnić przetrwanie gatunku. Ustanowiono też 
bezwzględny zakaz używania eksplodujących pocisków na wielką skale. Broń - jak 
powiedział Dane - rzeczywiście zwiększała ich szansę, lecz sugerowała, że rozegra się 
prawdziwa walka na śmierć i życie. W tym przypadku prawa Łowów musiały być 
analogiczne do zasad, obowiązujących podczas widowiska, o niemal rytualnym znaczeniu. 
Chodziło o krwawy sport, walkę z bykiem na arenie - corridę. Był to morderczy pokaz, taniec 
ze śmiercią przeplatany seriami autentycznych starć i ciosów śmiercionośnych włóczni. 
Człowiek miał przewagę, lecz nie zawsze wygrywał... Pogrążony w zadumie Dane podążył 
wraz z innymi za Serverem w głąb wielkiego budynku.
      Wnętrze było równomiernie oświetlone, z wyściełaną podłogą i podzielone na 
ogromne, przestronne sale. Przypominało to Dane’owi wielkie gimnazjum lub połączone hale 
treningowe. Cztery albo i pięć drużyn olimpijskich mogłoby tu ćwiczyć, nigdy nie będąc na 
tyle blisko siebie, aby jedna mogła podejrzeć metody treningu drugiej. Jak okiem sięgnąć, na 
hektarach przestrzeni, na całej długości ścian, od góry do dołu rozmieszczone były 
najróżniejsze rodzaje uzbrojenia - niezliczona ilość śmiercionośnego oręża... Czegoś takiego 
Dane jeszcze w życiu nie widział. Były tam wszystkie rodzaje mieczy, jakie kiedykolwiek 
istniały: od olbrzymich, dwuręcznych brzeszczotów, używanych przez krzyżowców czy 
wikingów, krótkich szpad, smukłych rapierów po zakrzywione szable perskie i wschodnie 
kindżały. Zgromadzono też miecze tak cienkie i kruche, że nie zmęczyłyby ręki 
czteroletniego dziecka. Dane nie mógł powstrzymać się od domysłów, jaka rasa posiadała 
kończyny, zdolne uchwycić i utrzymać tak cienką gardę. Z drugiej strony były też ostrza tak 
olbrzymie, że wątpił, aby Aratak mógł dźwignąć je obiema łapami. Miał też do wyboru całą 
kolekcję sztyletów i tarczy, każdego kształtu i rozmiaru. Dalej wisiały włócznie i smukłe, 
lekkie oszczepy, a także tarcze: wielkie czworokątne, okrągłe i trójkątne, kilka małych lekko 
zaokrąglonych ze skóry i plecionki i wiele innych, w tym niektóre o dziwacznym wykroju, 
najwyraźniej nie dostosowane do ludzkiej postaci. Miały po trzy uchwyty, wielce niedogodne 
dla istoty nie mającej co najmniej kilku rąk. Wreszcie Ziemianin ujrzał mniejsze i większe 
maczugi, buławy i pałki, a także broń, której nigdy nie widział i której nie byłby nawet w 
stanie opisać.
      Jakie są wymagania Łowów dotyczące wyboru broni? - zwrócił się do Servera Aratak.
      - Możesz wybrać jakąkolwiek broń według własnego uznania - odparł robot. - I 
musisz nią ćwiczyć do dnia Łowów. Wolno ci wziąć tyle broni, ile zdołasz udźwignąć. Bierz, 
co chcesz.
      Dallith, jak zwykle, wsunęła rękę w dłoń Dane’a.
      A jakim orężem posłużą się Łowcy? - zapytała, odgadując problem nurtujący myśli 
przyjaciela, na co Server odparł beznamiętnie:
      Jeden zabiera to, drugi coś innego... Każdy Łowca ma swoją ulubioną broń.
      Czy zagrażają nam neurozery, czy, powiedzmy, pociski eksplodujące pod wpływem 
jakichś bodźców zewnętrznych? - zainteresowała się Rianna.
      - Nigdy nie posuwają się do takich metod - rzekł Server. - Prawo Łowców, o którym 
powiadają, że powstało wcześniej, niż wspaniała rasa, hołdująca jego zasadom, zabrania 
Łowcom użycia w walce oręża, którego by nie przedstawiono do wyboru Świętym Ofiarom.
      Dane odczuł ogromną ulgę.
      Chcesz powiedzieć, że nie zostanie użyta przeciwko nam żadna inna broń oprócz 
wystawionej tutaj? - upewniał się.
      - Nie ma co do tego wątpliwości. Zbrojownia zawiera pełen asortyment wszelkiego 
dozwolonego uzbrojenia.
      Server odjechał w kierunku następnej grupy istot w tunikach koloru terakoty, 
trenujących w oddali, na samym końcu Zbrojowni. Dane’owi wydawało się, że rozpoznaje 
wśród nich dwóch Mekharów. Rozważał, czy mogli to być ci sami, których Cliff Climber z 
nieopisaną pogardą określił jako wyrzutków bez honoru. Z daleka wyglądali na całkowicie 
pochłoniętych fechtunkiem, ćwicząc tępo zakończonymi kijami, charakterystycznymi dla 
stylu kendo, ale nieco krótszymi. Powiódł wzrokiem po ścianach Zbrojowni, zwracając 
szczególną uwagę na rzędy posegregowanych fachowo, niezliczonych typów broni. - Co 
powiedziałby na to kolekcjoner albo kustosz wojskowego muzeum - pomyślał zafascynowany 
Dane.
      - Zastanawiam się, czy całe to uzbrojenie zostało własnoręcznie wykonane przez 
Łowców na użytek Świętych Ofiar - rzekła Rianna półgłosem - czy jest to autentyczny oręż 
zebrany we wszystkich zakątkach Galaktyki?
      Właśnie rozważałem ten problem - zagrzmiał Aratak. - Wątpię jednak, czy 
kiedykolwiek dowiemy się tego.
      Dane uśmiechnął się zagadkowo.
      - A ja myślę, że znalazłem już właściwą odpowiedź - rzekł, patrząc uważnie na długi, 
lekko zakrzywiony miecz w drewnianej, lakierowanej pochwie wiszący na pobliskiej ścianie. 
- Każda z tych rzeczy jest częścią kolekcji lub pamiątką zatrzymaną dla uhonorowania 
wyjątkowo bohaterskiej i niebezpiecznej zdobyczy... - zdjął miecz ze ściany i pogładził 
lśniący futerał. - Spójrzcie tylko na ten szczególny miecz...
      - To przecież żaden unikat - wpadła mu w słowo Rianna. - Mogę wymienić co 
najmniej kilka planet, na których ten typ mieczy jest używany powszecznie. Jego forma jest 
funkcjonalnie uniwersalna. Co prawda, nie jestem znawcą...
      - Ale ja nim jestem, jeśli chodzi o ten rodzaj mieczy oświadczył Dane, wysuwając 
klingę z pochwy z wręcz przesadną ostrożnością. Powiódł spojrzeniem wzdłuż lśniącego, 
wyczyszczonego na wysoki połysk ostrza, trzymając je w odległości wyprostowanego 
ramienia. - Zwróć uwagę, Rianno, że miecz ten jest zakrzywiony lekkim łukiem na całej 
długości. Być może podobne miecze są rozpowszechnione na obszarze całej Galaktyki. Są 
popularne nawet na mojej zacofanej planecie. Ale ten miecz jest szczególny - spójrzcie tylko 
na ostrze. Jest wykonane z dwóch rodzajów metalu: rdzeń z miękkiego, dającego sprężystość 
żelaza, które może wyginać się, lecz nie pęknie, natomiast krawędzie - z utwardzonej, 
hartowanej stali. Czy widzicie tę falistą smugę? - musnął linię na granicy, gdzie metal 
zmieniał kolor. - W tym miejscu stal została specjalnie zahartowana, aby można było jej 
nadać maksymalną ostrość. W porównaniu z tym ostrzem, wszystkie inne wydają się wręcz 
tępe. Widziałem mistrza fechtunku, który jednym zamachem rozcinał jedwabne kimono, nie 
raniąc tego, co je miał na sobie. Zwróćcie też uwagę na tę zwierciadlaną powierzchnię. Cóż 
za połysk! Ponadto w każdej kulturze posiadającej bogatą tradycję ozdabia się i wykańcza 
broń w pewien charakterystyczny sposób, a ten oto miecz jest niepowtarzalny. Spójrzcie na 
gardę i uchwyt ze skóry rekina, opleciony jedwabnym sznurem, tworzący wzór jedyny w 
swoim rodzaju. Ten miecz został wykonany na Ziemi - zdecydował Dane, kończąc swój 
wywód. - To nie może być zbieg okoliczności! jeśli chcecie ostatecznego dowodu... - tu 
ostrożnie wyciągnął cienki drewniany szpunt z rękojeści. Kilkoma zręcznymi ruchami zsunął 
obudowę i pochylił się, studiując z uwagą odsłonięty metalowy trzpień. Ustawił ostrze pod 
światło, aby móc odczytać wygrawerowane znaki. Teraz zyskał niezachwianą pewność. - To 
japoński miecz samurajów, wykonany przez Mataguchi w 1572 roku, jeden z 
najdoskonalszych, jakie kiedykolwiek wyszły spod ręki mistrzów. Widziałem inne miecze 
Mataguchi, lecz żaden nie był tak doskonały - rzekł z niekłamanym zachwytem Dane.
      Dallith z wrażenia wstrzymała oddech. - Wykonany na twojej planecie?!
      - Tak. Na mojej planecie... - potwierdził posępnie, tknięty podejrzeniem. - Czterysta 
ziemskich lat temu Samurajowie tworzyli kastę najwaleczniejszych rycerzy, jacy 
kiedykolwiek istnieli. I ktoś - lub coś - musiało wylądować w tym czasie na Ziemi i porwać 
co najmniej jednego z nich tutaj, aby walczył z Łowcami - jeszcze raz, niemal z rozczuleniem 
popatrzył na litery, wyryte w metalu ręką Ziemianina, po czym przytwierdził rękojeść na 
miejsce. Rianna wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć ostrza, lecz powstrzymał ją ruchem dłoni. - 
Zrób to, a będziesz zbierać palce z podłogi - ostrzegł. - Mówiłem już. W porównaniu z nim 
ostrze brzytwy wyda się tępe. Okaz ten wisiał nietknięty przez długi czas. Jest nieco 
zakurzony i pokryty patyną, lecz wciąż gotów do natychmiastowego użytku. Te roboty, czy 
jak im tam, musiały się nieźle o to zatroszczyć. - Ostrożnie wsunął ostrze do lakierowanej 
pochwy. - Nie zazdroszczę Łowcy, czymkolwiek by był, który stanął oko w oko z samurajem 
dzierżącym ten wspaniały miecz. Japoński rycerz najprawdopodobniej zginął, lecz z 
pewnością nie oddał tanio swego życia.
      Kto wie? Może był jednym z ocalonych - podsunęła Rianna - a miecz zawieszono w 
Zbrojowni na jego cześć.
      - Nie. To niemożliwe - odparł cicho Dane. - Gdyby przeżył, zabrałby go ze sobą. 
Miecz samuraja, to dusza samuraja. Musieli go zamordować i w ten sposób stali się 
posiadaczami miecza.
      Stał przez chwilę, ważąc futerał w dłoniach. Miecz Mataguchi... Mógł stać się ozdobą 
i bezcennym eksponatem ziemskiego muzeum lub być przekazywanym z pokolenia na 
pokolenie najcenniejszym skarbem starej japońskiej rodziny. Był nieco dłuższy i cięższy niż 
miecze, z jakimi Dane miał do czynienia podczas ćwiczeń. Całe lata minęły od czasu, gdy 
poznawał tajniki japońskiego fechtunku. Musiał przetestować z pół tuzina mieczy tego 
samego typu, zanim któryś z nich okazał się doskonale dopasowany ciężarem do jego dłoni. 
Poczuł dziwną sympatię do bezimiennego, nieznanego japońskiego rycerza z szesnastego 
wieku, który w jakimś nieodgadnionym momencie ziemskiej historii został porwany, i tak jak 
Dane przebył drogę przez połowę wszechświata, aby stanąć twarzą w twarz z niesamowitym 
przeciwnikiem.
      - Myślę, że broń dla siebie wybrałem - rzekł głośno. - Może to dobry omen... - Obrócił 
się do Cliffa Climbera i zagadnął - Czy jest tu coś odpowiedniego dla ciebie? - Tym razem 
lekceważąca mina i pogardliwy pomruk Mekhara nawet podniósł go na duchu. Kocur odparł z 
wyższością:
      - Mówisz o broni? Wystarczy mi tylko to. Miękkim ruchem zamachnął się ogromną 
łapą, wysunął z trzaskiem długie, zakrzywione szpony o tnących, wyostrzonych jak brzytwa 
brzegach i błyszczących jak... Nie, faktycznie wykutych ze lśniącego metalu.
      - Wiedziałem, że można założyć sztuczne kły - pomyślał Dane - lecz te pazury są o 
wiele bardziej niebezpieczne. Przed tym żadna istota, którą spotkam, nie ujdzie z życiem. 
Użycie prostackiej broni byłoby poniżej mojej godności.
      Dane uniósł brew.
      - Zdaje się, że twoja dewiza to „zawsze czujny i gotowy”. Lubisz walkę wręcz. Lecz 
pamiętam, że na statku byłeś uzbrojony w neurozer.
      - Neurozer służy do utrzymania w ryzach stada zwierząt - odparł Mekhar ze wzgardą. 
- Ja jestem członkiem walecznej kasty, a moi wrogowie spłynęli krwią w setkach 
pojedynków. To wszystko - szyderczym gestem głowy wskazał niezliczone ilości oręża na 
ścianach - przygotowano dla niewydarzonych ras, nie obdarzonych przez naturę własną 
bronią. Wasze mizerne pazury i kły zanikły, gdy wasi przodkowie zrezygnowali z naturalnych 
środków obrony i - proszę - sami za to płacicie.
      Ziemianin wzruszył ramionami.
      - Każdy ma jakąś naturalną broń.
      To kwestia zależna od historii gatunku - wtrąciła Rianna zgryźliwie. - Istoty 
człekokształtne nigdy nie były, jak to ująłeś, obdarzone naturalnymi środkami obrony. Po to 
mamy większy mózg, aby wiedzieć jak stawić czoła naszym wrogom. - To, oczywiście, twoja 
własna wersja - odparł Cliff Climber niezrażony.
      - Cóż, to nie moja sprawa - zwrócił się do niego Dane z powagą. - Przypuśćmy jednak, 
że Łowcy wyjdą ci naprzeciw uzbrojeni w długie włócznie, lub coś w tym rodzaju.
      Mekhar zastanowił się przez chwile.
      - Wierze w ich poczucie honoru - rzekł w końcu. - A także w to, że oczekują 
prawdziwie godnej, krwawej rozgrywki.
      - Chciałbym podzielać twoją ufność - mruknął Dane.
      Aratak kontemplował, posuwając się krok za krokiem wzdłuż ścian, rozpatrując 
wszelkie aspekty prezentowanego oręża. Nie wyglądał na zachwyconego.
      - Jesteśmy istotami o łagodnej i pokojowej naturze - rzekł. - Nie znamy się na broni... 
Wiem tylko, że nóż służy do obierania owoców i oprawiania ryb. Muszę to wszystko 
przemyśleć... - Z wysokości swego ogromnego wzrostu mógł zobaczyć sam koniec długiej 
sali, gdzie obcy, na pierwszy rzut oka podobni do Mekharów, odwiesili na miejsce swoje 
ćwiczebne kije i odeszli.
      - Może po prostu ograniczę mój wybór do najcięższej maczugi, jaką zdołam unieść. W 
połączeniu z moją wagą powinna zmiażdżyć w razie konieczności każdego napastnika. Jeśli 
to nie poskutkuje, zacznę podejrzewać, że zostałem uznany przez Kosmiczne Boskie Jajo za 
wystarczająco dojrzałego i gotowego, aby opuścić tę strefę życia. Wtedy stanę się cząstką 
samej istoty nieskończonej mądrości, odniosę więc pożytek z przegranej, kiedy zginę z ręki 
mistrza posługującego się nieznanym orężem...
      Dane po krótkim namyśle zaakceptował wybór jaszczura. Sama myśl o Arataku 
uzbrojonym w najcięższą maczugę, jaką zdoła unieść mogła wzbudzić przerażenię. Ujrzał w 
wyobraźni obraz olbrzymiego, potężnego człowieka-gada, który od ręki mógłby roznieść na 
kawałki sporego nosorożca, gdyby - szczęśliwym trafem - solidnie przywalił mu między 
oczy. Coś, czego Aratak nie potrafiłby załatwić w ten sposób byłoby chyba faktycznie nie do 
pokonania. Gładząc pieszczotliwie samurajski miecz, Dane podszedł do dziewcząt.
      - To wygląda nieprawdopodobnie - rzekł. - Na naszym świecie szermierka jest tylko 
dyscypliną sportową, źródłem rozrywki. W obecnych czasach nikomu nie przyszłoby do 
głowy, żeby pojedynkować się na śmierć i życie...
      - A ja myślałam, że twój świat specjalizuje się w zbrojnych konfliktach i wojnach  - 
zdziwiła się Rianna.
      - Owszem, nie możemy narzekać na brak wojen - potwierdził - ale większość z nich 
prowadzona jest z użyciem bomb, broni palnej i artylerii. Nawet bagnety dawno wyszły z 
mody. Policjanci zaś noszą rewolwery, odkąd okazało się, że pałki to za mało, aby nocą 
przywrócić spokój. - Na jego twarzy pojawił się wyraz konsternacji. - Cóż, muszę przyznać, 
że jestem przygotowany do walki lepiej niż przeciętny Ziemianin, który nigdy nie miał w 
rękach czegoś niebezpieczniejszego od porannej gazety.
      Rianna, zdegustowana, potrząsnęła głową.
      - Mieszkańcy mojej planety nie walczą zbyt często, tym bardziej, że dawno już 
skończyliśmy z wojnami dla zysku. Ja, zaś, przyzwyczaiłam się nosić nóż na wypadek 
nagłego ataku podczas archeologicznych wykopalisk. Złodzieje, gwałciciele i bandyci 
stanowią wciąż zagrożenie i ukrywają się w najdzikszych terenach. Musiałam już użyć 
sztyletu, jeden czy dwa razy. Przy nich twoi nocni przestępcy to tchórze. Ciekawe, czy znajdę 
tu lekki sztylet - taki w sam raz dla mnie - dodała z powątpiewaniem. Jeśli tutaj go nie 
znajdziesz, to prawdopodobnie w ogóle nie istnieje - odparł Dane z przekąsem. - Oferują nam 
cały zbiór sztyletów - od piętnastocentymetrowych „nożyków” do takich, które mają z metr 
długości i są chyba cięższe od ciebie.
      W efekcie Rianna wybrała długi, cienki rapier o ostrzu w kształcie liścia i niewielki 
sztylet, który bez trudu mogła wsunąć do kieszeni spódniczki, gdyby taką miała. Przypasała 
większy z nich, zmrużyła oczy i rzekła:
      - Z czymś takim mogę spokojnie zabrać się do dzieła. Na samą myśl, że użyję tego 
przeciw... przeciw inteligentnemu wrogowi, lub poczuję coś takiego na sobie, nim zginę... - 
błysnęła dziko oczami. Dane jednak wyczuwał doskonale, co dzieje się w duszy dziewczyny. 
Wiedział, że pod płaszczykiem brawury kryje się niepewność i przerażenie.
      - Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie, Rianno - rzekł głośno, aby dodać jej 
odwagi. - Żeby zwyciężyć w Łowach, musimy po prostu przeżyć. Nieważne, w jaki sposób. 
Możemy dokonać tego, stosując strategiczne uniki: kluczyć, kryć się, uciekać - i dopiero w 
ostateczności - walczyć! Ja nie palę się ani trochę do spotkania z Łowcami. Zamierzam 
zwiewać i bawić się z nimi w chowanego tak długo, jak to będzie możliwe... - Równie dobrze 
- dodał w myśli - zamiast tej całej zabawy w nagonkę i podchody mogliby po prostu dać nam, 
Ofiarom, trochę czasu przed walką, abyśmy przygotowali się na śmierć. Naprawdę 
cywilizowany człowiek z miejsca przystałby na takie warunki, zamiast uciekać jak zaszczute 
zwierzę...
      Cywilizacja jednak tworzyła tylko złudną warstewkę na prawdziwej, ludzkiej naturze. 
Co więcej, u niektórych otoczka ta była cieńsza, niż u innych. Przekonał się o tym naocznie 
podczas swej krótkotrwałej służby wojskowej w Wietnamie... Widział tam rekrutów 
delektujących się myślą o zabijaniu i gotowych palić i mordować na jedno skinienie. Owa 
„złudna warstewka cywilizacji” opadała z nich w ciągu jednej sekundy w chwili, gdy rozkaz 
dowódcy wkładał im broń do ręki i rzucał na pole walki. Kilku więcej takich typów w jednej 
dywizji - i tragedia gotowa. Przykładem była masakra w Mylai, gdzie żądza mordu nie 
wygasła, dopóki nie uśmiercono ostatniego mężczyzny, kobiety, starca czy nawet maleńkiego 
dziecka. Żołnierze pozbawieni krwiożerczych instynktów szli w bój, wylatywali w powietrze 
i strzelali na chybił trafił. Nie chcieli zabijać, lecz nie wiedzieli, w jaki obiekt trafiają ich 
pociski - w powietrze, w chatę ze słomy czy w człowieka... Przyjaciel Dane’a, posterunkowy, 
zwierzył mu się kiedyś, że w szeregach policji dzieje się tak samo. Wielu chętnie używało 
broni - nawet zbyt chętnie... Inni uważali to za ostateczność. Strzelali tylko w sytuacji, gdy 
ich własne życie wisiało na włosku. Wielu przez lata służby nie oddało nawet jednego strzału. 
Uważali się za szczęściarzy, odwalając biurową robotę lub doglądając regulaminu.
      Dane nigdy nikogo nie zabił. Zgłębiał tajniki wschodnich sztuk walki typu kendo, 
karate czy aikido - w tym samym duchu, jaki towarzyszył mu w czasie zdobywania górskich 
szczytów czy podczas samotnych rejsów. Podejmował wyzwanie dla sportu, żądny nowych 
doświadczeń. Chciał zachować dobrą formę, wprawę i niezależność. Czy umiałby zabić? 
Tego nie był pewien...
      Musiałbym zadać diabelnie dobry sztych... - rozważał. - Tu trzeba wprawy, na nic 
próżne gadanie! - Jak by nie było, przecież pozostało kilka dni, aby zdążył sobie wmówić, że 
potrafi zabijać. Póki co, trenował ze zdwojoną energią. Czasem jednak popadał w zwątpienie 
jak każdy, kto po raz pierwszy w życiu musi stanąć do walki o życie z mistrzowską 
szermierczą drużyną. Dane miał kiedyś zaszczyt poznać zwycięzcę biegów 
długodystansowych, zdobywcę złotego medalu w mistrzostwach Anglii. Sportowiec wyznał 
mu wtedy, że wszystko - zarówno zwycięstwo, jak i przegrana w wyścigu, a także cały jego 
przebieg - zależy od nastawienia i wcześniejszej decyzji umysłu.
      To ty sam nastawiasz się psychicznie na klęskę lub zwycięstwo - rzekł biegacz. - Gdy 
zbliżasz się do linii mety, musisz się zmobilizować, jakby od tego zależało twoje życie. Gdy 
ją przekroczysz, odczuwasz ulgę, jakbyś wymknął się śmierci. Ale bywa też odwrotnie. W 
najtrudniejszej chwili ludzie rezygnują, w decydującym momencie poddają się.
      Z zabijaniem musi być tak samo - rozmyślał dalej Dane. - Wszystko zależy od 
nastawienia. Tylko Cliff Climber nie potrzebuje psychicznych przygotowań. Jego rasa, to rasa 
zabójców. Jest drapieżcą, ma to we krwi. Z dumą wspominał przecież o śmiertelnych 
pojedynkach. A wielki Aratak? Ma z natury łagodny charakter i miłe usposobienie, lecz 
doprowadzony do furii może być straszny... Ziemianin miał już okazję widzieć go w akcji na 
statku Mekharów i nie zazdrościł tym, którzy wpadli w jego łapy. Rianna, mimo że 
pochodziła z supercywilizowanego społeczeństwa, potrafiła sama, uzbrojona tylko w sztylet, 
bez trudu dać sobie radę z napastującym ją gwałcicielem. W razie niebezpieczeństwa, 
przyparta do muru, zabije napastnika bez skrupułów. Ale jaki los czeka Dallith? Wywodziła 
się spośród ludzi o wrażliwej psychice i pokojowej naturze, była wegetarianką. Sprawiała 
wrażenie kruchej i bezbronnej. Przemoc i przerażenie mogło zmiażdżyć ją w jednej chwili, a 
przecież stawiła Mekharom najdzikszy opór, walczyła najodważniej ze wszystkich... Teraz 
ona była źródłem największej troski Dane’a, dopóki Aratak nie zaproponował, aby wzięli 
dziewczynę pod wspólną opiekę i chronili ją na zmianę, póki sami nie zginą, a wtedy... 
Rozejrzał się wokół, aby ją odnaleźć.
      Właśnie oglądała z zainteresowaniem zawieszoną w szeregach, dziwaczną, na pewno 
nie przeznaczoną dla człowieka broń. Oddaliła się na dość dużą odległość i było coś 
intrygującego w determinacji, z jaką unikała jego wzroku, a w końcu odwróciła się do niego 
plecami. Zatrzymał się więc w pół drogi, gdyż najwyraźniej stroniła teraz od towarzystwa.
      Tak bym chciał ją ochronić - pomyślał z rozpaczą - a przecież nawet nie potrafię... 
Jedno, co mogę zrobić, to podtrzymać w sobie pragnienie życia, aby znów nie ogarnęło jej 
zwątpienie.
      Dane zmobilizował całą wewnętrzną dyscyplinę, aby odrzucić wszelką niepewność. 
Jego lęki mogłyby jedynie podsycić niepokój Dallith.
      Cliff Climber przeszedł połowę drogi zmierzając ku końcowi sali. Jego samotna 
sylwetka tworzyła wyraźną ruchomą formę wśród cieni na dalekiej, przeciwległej ścianie. 
Mekhar wzgardził tradycyjną bronią, choć jego niegodni krewniacy używali podczas walki 
mocnych kijów do kendo...
      Czy Łowcy mogą przypominać Mekharów? - zastanawiał się Dane. - Tylko Cliff 
Climber rozumiał doskonale i akceptował ich zasady. W sali były też inne, obce grupy, 
ćwiczące rozmaitą bronią. - Czy obserwacja treningu innych jest dozwolona? - rozważał w 
myśli i gdy tylko ujrzał Servera, powracającego do ich małej grupy, zadał mu parę dręczących 
go pytań. Ten wyjaśnił, że Święta Ofiara może poruszać się swobodnie na całym obszarze 
zamkniętego Łowieckiego Rezerwatu. Dane nie bardzo miał ochotę sprawdzać teraz, co by 
się stało, gdyby wyszedł na zewnątrz. Dokonał wyboru broni na czas Polowania. Wiedział, że 
zostanie ona zarezerwowana tylko dla niego i nikt inny nie będzie miał prawa jej użyć. Bez 
wahania zdecydował się na samurajski miecz. Może postąpił jak głupiec, gdyż znalazłby tu 
oręż lepiej dopasowany do ręki i skuteczniejszy w walce, lecz sentyment, jaki żywił do 
jedynego przedmiotu z ojczystej planety był nie do przezwyciężenia, choć ten sentyment 
mógł go drogo kosztować...
      Resztę krótkiego dnia spędził oswajając się z ciężarem i kształtem miecza, ułożeniem 
rękojeści w dłoni i wszelkimi sposobami manewrów. Gdy słońce pochyliło się nad 
horyzontem, przybył Server, aby ponownie zarządzić kąpiel przed wieczornym posiłkiem. 
Dane, wciąż zaabsorbowany samurajskim mieczem, odseparował się od innych i zanurzywszy 
się po szyję w jednym z wulkanicznych jeziorek pogrążył się w rozmyślaniach.
      Na Ziemi od niepamiętnych czasów krążyły zagadkowe opowieści o tajemniczych 
zaginięciach ludzi i statków. W samym Charles Fort słyszało się ich tysiące. Relacje o 
kontaktach z „latającymi talerzami” i przybyszami z przestrzeni kosmicznej były na porządku 
dziennym. Źródłem podobnych opowieści była też stara historia statku Mary Celeste, 
dryfującego samotnie po Oceanie Atlantyckim. Znaleziono go w doskonałym stanie, 
całkowicie zdatnego do żeglugi. Na pokładzie nie było żywej duszy, na marynarzy 
oczekiwało przygotowane śniadanie z ciepłą jeszcze kawą. Zbiorowe morderstwo nie 
wchodziło w grę, ludzie po prostu zniknęli. Teraz domyślił się, gdzie mogli trafić, dowodem 
tego był japoński miecz i on sam. Zresztą, czy miało to teraz jakieś znaczenie? Niedługo 
będzie po wszystkim, a na Ziemi i tak nikt nie dowie się prawdy. Nawet jeśli przetrwa jakoś 
Łowy, a tajemniczy Łowcy dotrzymają umowy i zwycięzców puszczą wolno, będzie musiał 
pożegnać się z nadzieją, że kiedykolwiek powróci na Ziemię. Gdyby jednak tego dokonał i 
opowiedział swoją historię i tak nikt by mu nie uwierzył. Pomyślał teraz, że może ten facet, 
który głosił wszem i wobec, że UFO porwało go na Wenus i, że leciał kosmicznym statkiem, 
nie był wariatem, i może wcale nie była to Wenus... Zamknięta na głucho brama przesłaniała 
wszelkie widoki na przyszłość. Czas miał ją uchylić już wkrótce, aby ukazać prawdziwe 
oblicze Łowów... i przeznaczenia.
      Zanurzony w musującej wodzie gorącego basenu, wpatrzony w olbrzymi Czerwony 
Księżyc, przesłaniający ponad jedną czwartą nieba, Dane uświadomił sobie, że dopóki 
wszystko się nie dokona, nie zdoła stworzyć w wyobraźni wizji przyszłego życia. - Skoro 
zostanę zabity, to i tak wszystko jedno - rozmyślał ponuro. - Po co planować przyszłość, 
której prawdopodobnie nie będzie? Nagle otrząsnął się. Nie! Takie desperackie podejście 
prowadzi do pewnej śmierci. Jest tylko jedna droga do przyszłości. To droga, która wiedzie 
przez Łowy. Oznacza trudy, cierpienia, walkę, ale on zrobi wszystko, co w jego mocy, aby 
przetrwać. Nie wyrzeknie się życia, mając za wzór nieznanego Samuraja, którego miecz 
przypasał. Japoński rycerz wierzył prawdopodobnie, że trafił w zaświaty, aby stoczyć bój z 
demonami. Czymkolwiek jednak byli Łowcy, na pewno nie zasługiwali na miano demonów. 
Nie spadną nagle z nieba ze strasznym, nieznanym orężem. Nie są niezwyciężeni ani 
nieomylni. Choć prawa dawały Łowcom przewagę, los Ofiar nie był od razu przesądzony, tak 
jak w corridzie, z góry zakładającej zwycięstwo torreadora, nieraz to byk zabijał swego 
prześladowcę...
      Ciepło wnikało w każdy por jego skóry, gorąca woda omywała i odprężała ciało. 
Dane, zrelaksowany, wylegiwał się na plecach, wpatrzony w Czerwony Księżyc. Wreszcie 
wyskoczył lekko z wulkanicznej sadzawki i zanim ostre powietrze zdążyło go ochłodzić, dał 
nura do letniej wody dużego basenu. Okrążył zbiornik kilkakrotnie, energicznie poruszając 
ramionami, dopóki nie poczuł we wszystkich mięśniach przyjemnego mrowienia, lekkiego 
uderzenia pulsującej krwi, która zaczęła żywiej krążyć w jego żyłach. Wtedy podpłynął do 
krawędzi basenu i wyskoczył z wody. Stanął nagi na brzegu, nie odczuwając już żadnego 
wstydu. Ciało wytarł z grubsza tuniką, odłożył ją i rozpoczął trening karate, zaczynając od 
technik KATA.
      - Ćwiczyłeś w ten sposób cały dzień - rzekła Rianna, stając obok. - To wygląda jak 
święty taniec... Nie sądziłam, że jesteś wyznawcą religii, z którą wiąże się obrzędowy rytuał.
      Dane roześmiał się, nie przerywając płynnej sekwencji rytmicznych, szybkich ruchów 
symulujących na przemian atak i pozycję obroną, następujących po sobie w błyskawicznym 
tempie.
      - Po prostu to mój ulubiony sposób na poprawę formy i zręczności - wyjaśnił. -  Po 
całodziennej zaprawie i rozgrzewającej kąpieli powinienem szybko nabrać wprawy.
      Dane zakończył trening, podniósł tunikę i lekko pochylony wciągał ją przez głowę. 
Nie zauważył, że Rianna, zafascynowana, nie odrywa od niego płomiennego wzroku.
      - Coś mi się wydaje - rzekła - że posiadasz doświadczenie i umiejętności, o których 
nigdy nie wspominałeś.
      - Nie widziałem potrzeby, aby o nich mówić. Nigdy nie sądziłem, że mi się przydadzą 
w praktyce... Trenowałem sztuki walki wschodu dla własnej przyjemności i satysfakcji. Na tej 
samej zasadzie dziewczyna, która uczy się tańca nie musi od razu występować na scenie.
      - Wspaniale to wygląda - Rianna uśmiechnęła się ujmująco. - Efektowna technika... 
Czy to sztuka dla sztuki? Dane przecząco potrząsnął głową.
      - Nie. Karate to jedna z form walki wręcz, dość skuteczna, jak mogłaś zauważyć na 
statku Mekharów. Napotkał jej wzrok i podszedł bliżej, znów ożywiony i podniecony. 
Uświadamiał sobie aż za dobrze, co kryło się w jej spojrzeniu i czego w głębi duszy pragnęła. 
Stała przed nim, z wypiekami na twarzy. Jej rozwiane na wietrze kędziory tworzyły 
miedzianą chmurę wokół kształtnej głowy, a rozszerzone źrenice rzucały nieme wyzwanie, 
podobnie jak tunika, zsunięta z jednego ramienia.
      Bez żadnych wstępów Dane przyciągnął dziewczynę do piersi i otoczył ramionami, 
ośmielony jej uległością. Wiedział, że jest gotowa... Gdzieś na krańcach świadomości 
pochwycił ostatni błysk rozsądku. - To nie miłość... - usprawiedliwiał się przed sobą. - To 
najzwyklejszy instynkt, chęć przetrwania w obliczu bliskiej śmierci... Nieświadome 
pragnienie, aby pozostawić coś z siebie samego...
      W tym momencie jednak Dane był głuchy na głos rozumu. Błyskawicznie rozejrzał 
się wokół, lecz nie spostrzegł nikogo.
      Czy spodziewałem się, że znajdziemy się sami? Czy podświadomie do tego 
zmierzałem? - przemknęło mu przez myśl, lecz w tej samej chwili dostrzegł w pobliżu kępę 
zarośli pośród drzew, które mogły ich ukryć przed ludzkim wzrokiem.
      - Tędy... Tutaj... - wykrztusił urywanym, zmienionym przez pożądanie głosem i 
pociągnął ją za sobą w gąszcz. Wśród bujnych traw przytłoczył ją całym swym ciężarem... 
Kierował nim instynkt, lecz wszystko odbywało się za jej całkowitym przyzwoleniem. Od 
czasu do czasu, zażenowany, wyrzucał z siebie stłumiony szept.
      - Nie powinienem... Nie chciałem w ten sposób... Lecz wtedy przyciągała go mocniej i 
zamykała mu usta pocałunkiem, mrucząc:
      - Nic nie mów, Dane... Czy mamy coś do stracenia?
      Upłynęło dużo czasu... Blask Czerwonego Księżyca ożył i nabrał mocy. Dziewczyna 
podniosła się, skąpana w szkarłatnym blasku i chrząknęła znacząco z udanym zażenowaniem:
      - Nasz kochany Aratak, taki mądry i wyrozumiały, na pewno powiedziałby tylko: „A 
czego można się było spodziewać po parze małpoludów, zaślepionych popędem 
rozrodczym?” Pocałowała go szybko i wybuchnęła śmiechem. - Och Dane, Dane! Nie rób 
takiej zawstydzonej miny! To naturalna reakcja! Naprawdę. Przecież nie jesteśmy 
wyjątkiem...
      Narzucił tunikę, patrząc na Riannę z uśmiechem.
      - Myślę, że lepiej zrobimy wracając na kolację - doradził. - Ten przeklęty robot lub 
któryś z jego komputerowych braci z pewnością nas poszukuje, a nie mam zamiaru tłumaczyć 
jakiejś diabelskiej maszynie, co nas zatrzymało...
      - A ja sądzę, że wcale go to nie zdziwi. Przyzwyczaił się... - odparła swobodnie.
      Ściemniło się na tyle, że zapalono sztuczne oświetlenie. Gdy Dane i Rianna znaleźli 
się w Przybytku Świętych Ofiar, w tymczasowej kwaterze, ich towarzysze zaczęli już 
wieczorny posiłek. Cliff Climber popatrzył spode łba, mlasnął pogardliwie i z drwiącym 
pomrukiem powrócił do jedzenia. Dallith, drobna i zagubiona, siedziała nieruchomo, 
pochylona nad swym talerzem. Gdy weszli, uśmiech zaczai rozjaśniać jej twarz. Więc 
czekała! Czyżby aż tak odczuwała jego brak? Dane oblał się ciemnym rumieńcem.
      Dallith... Mój Boże!  - pomyślał przerażony. - Dowie się! Przecież ją kocham! 
Kocham ponad wszystko, a zupełnie zgłupiałem w krzakach z Rianna... Niech licho porwie 
moje małpie instynkty! Uśmiech Dallith nagle zgasł. Zaczerwieniła się i znów pochyliła 
głowę nad talerzem. Rianna uśmiechała się z przymusem i, czując narastające napięcie, 
ścisnęła dłoń Dane’a wręcz boleśnie. Miał ochotę zapaść się pod ziemię, nie potrafił 
odepchnąć jej ręki. Przeciwnie - wręcz prowokująco otoczył Riannę ramieniem i przytulił do 
piersi wbrew wszystkim i wszystkiemu.
      Nie ofiarowała mi nic, prócz rozkoszy... - pomyślał i westchnął. - Ale Dallith... 
Kochana Dallith... Czy bardzo ją zraniłem? - Z rosnącym niepokojem spoglądał na pochyloną 
z rezygnacją główkę dziewczyny.
      Aratak, wyczuwając napiętą atmosferę, pytająco podniósł wzrok. Na to Rianna 
zagadnęła zaczepnie:
      - No i cóż? Czy Wróżebne Boskie Jajo nie znajduje żadnej mądrej sentencji na 
podobną okoliczność?
      - Istnieją okoliczności, wobec których mądrość nie zawsze jest na miejscu, moje 
dziecko - odparł łagodnie Aratak. - Jedyną mądrością w tej sytuacji może być tylko sentencja: 
„Nawet jeśli wszyscy obrócili się przeciwko tobie, zadbaj najpierw o własny brzuch”. - Zjedz 
swój posiłek, Rianno, póki jeszcze jest ciepły.
      - Coś mi się zdaje, że to diabelnie dobry pomysł - mruknął Dane, odruchowo robiąc 
krok w stronę Dallith, aby zająć zwykłe miejsc, lecz Rianna wciąż kurczowo ściskała jego 
rękę tak, że nie mógł się uwolnić. Sięgnął więc po najbliższy pełny talerz i usiadł na podłodze 
obok Rianny. Podczas posiłku obrzucał przelotnym spojrzeniem Dallith, próbując uchwycić 
jej wzrok. Jednak za każdym razem, gdy na nią spoglądał, pochylała się nad miską, 
całkowicie pochłonięta jedzeniem potrawy przypominającej ryż z sosem. Potem znów zajęła 
się obieraniem wielkiego jasnożółtego owocu. Przez cały czas jej twarz była na wpół ukryta 
pod grzywą luźno spadających, jasnych włosów. Dane nawet nie zjadł jeszcze połowy swojej 
porcji, gdy dziewczyna odstawiła naczynie, wróciła na swoje posłanie i padła tam bezwładnie, 
odwrócona do nich plecami. Natychmiast zasnęła lub udawała, że śpi. Gdy tylko zapadła noc, 
Rianna podeszła do niej i pochyliła się, chcąc coś powiedzieć, lecz oczy Dallith pozostawały 
zamknięte. Nic nie wskazywało, żeby zwróciła na Riannę jakąkolwiek uwagę. Pozostali 
rozeszli się sennie do łóżek, zajmując posłania, na których się zbudzili, gdy przywieziono ich 
na planetę. Dane spał wtedy obok Rianny na obszernym łożu, a Dallith z brzegu, z drugiej 
strony. Aratak ułożył się wygodnie na kamieniu, Mekhar zaś, zwinięty jak kot, zajmował 
najbardziej miękkie posłanie.
      Poprzedniej nocy Dane chciał zapytać kobiety, czy nie wolałyby spać same na 
wielkim łóżku, zaś on wybrałby jakieś inne, lecz powstrzymała go milcząca aprobata, z jaką 
przyjęły taki stan rzeczy. Przyszło mu na myśl, że dla Łowców różnice płci u ludzi są 
prawdopodobnie niepojęte. Przed zaśnięciem Rianna ułożyła głowę w zgięciu jego ramienia.
      - Dane... - rzekła delikatnie. - Dallith jest taka nieszczęśliwa... Czy może być 
zazdrosna?
      Ze wszystkich sił odsuwał od siebie właśnie to przypuszczenie. Jakie miał prawo 
zgadywać, co czuje Dallith?
      - Nie wiem, Rianno. Może po prostu być... zakłopotana, dlatego że i ja czuję się 
nieswojo. Opowiadałem ci trochę o... seksualnych zwyczajach w świecie, z którego pochodzę. 
Dallith odczuła moje zażenowanie wtedy, gdy ty i Roxon... na statku Mekharów... - plątał się 
Dane.
      - A więc wiedziała też wtedy, że Roxon i ja udajemy - ucięła Rianna ostro i zaraz 
dodała łagodniej. -
      - Dane... czy tego żałujesz?
      - Jakże bym mógł! - otoczył ją ramieniem i mocno przytulił. Była tak wyrozumiała dla 
jego pożądania... Co więcej - sama postanowiła je zaspokoić. Nieważne, jak to pojmował - 
zrodziła się miedzy nimi nierozerwalna wieź. Nie miał prawa niczego żałować.
      Rianna przysunęła się bliżej i zapadła w głęboki sen. Lecz Dane leżał nie śpiąc, w 
pełni świadomy co kryło się za pełnym bólem milczenia Dallith. Przypomniał sobie chwilę, 
gdy ujrzał ją po raz pierwszy. Pamiętał, jak wtedy wyglądała i jak reagowała, gdy postanowiła 
umrzeć na mekharskim statku...
      Czy wyczuwa, że jej unikam? Czy czuje się zbyt samotna? - pytał w duchu sam siebie. 
- Nie schlebiaj sobie, Marsh. Żadna na świecie dziewczyna nie umrze z rozpaczy tylko 
dlatego, że kochałeś się z inną. Nawet tak wyjątkowa dziewczyna, jak Dallith. Ale... ona nie 
ma przecież nikogo... Właśnie dlatego chciała wtedy umrzeć... Niech to cholera! - zaklął w 
myśli, zły na samego siebie. - Tak bym chciał, żeby wyrwała się z tego snu!
      W końcu nie mógł dłużej znieść niepewności. Zerwał się i okrążył łóżko, stąpając 
bezszelestnie po podłodze. Aratak, opalizujący błękitem jak zawsze podczas snu, drgnął, 
otworzył jedno oko i pokiwał głową wyrozumiale. Dane poczuł, że znów oblewa się 
rumieńcem wstydu, odgadując, co jaszczur pomyślał, lecz nie zawrócił z drogi. Czerwonawe 
światło wpadało przez szpary między listewkami zaciągniętych żaluzji i kładło barwne pasma 
na rozrzuconych, jasnych włosach Dallith. Dane przysiadł obok na posłaniu i pochylił się nad 
dziewczyną.
      Dallith - szepnął tęsknie - spójrz na mnie. Proszę, kochanie, spójrz na mnie... Przez 
moment nadal trwała w bezruchu, a serce Dane’a omal nie pękło. Czyżby znów stała się dla 
niego nieosiągalna? Widocznie odebrała jego strach, gdyż w odpowiedzi obróciła się nagle. 
Poczuł na sobie spojrzenie jej wielkich, ciemnych, głębokich oczu. - Nie przejmuj się... - 
szepnęła. - Tamto nie ma dla mnie znaczenia.
      Poczuł napływającą złość - w połowie do Rianny, w połowie do Dallith, a w sumie, 
wbrew prawom logiki, do siebie za swą nieporadność i bezsilność.
      - Może dla ciebie nie ma - rzekł głośno - ale nie spodziewałem się, że tak sądzisz i 
chciałem się upewnić... głos Dane’a nagle się załamał. Należał do społeczeństwa, w którym 
powszechna była dewiza: „mężczyzna nigdy nie płacze”, lecz łzy same napłynęły mu do oczu 
i z wściekłością pojął, że zupełnie się rozklei... Padł na posłanie obok dziewczyny i kurczowo 
przycisnął ją do siebie, kryjąc twarz w delikatnym materiale tuniki. Złagodniała i przytuliła go 
mocniej, po czym nagle odsunęła się, rozluźniła uścisk i rzekła z nutą lekkiej pogardy:
      - A także upewnić mnie, że się mylę?
      To podziałało na Dane’a jak kubeł zimnej wody, nie podejrzewał bowiem, że Dallith 
uczy się psychicznej samoobrony, aby chronić swe słabe punkty.
      - Dallith, ja... Ja obawiałem się o ciebie... - tłumaczył niezdarnie. - Och, co więcej 
mogę ci powiedzieć? Wygląda na to, że i tak wiesz wszystko, jesteś teraz tak piekielnie 
pewna siebie!
      - Ach! Więc tylko o tym pomyślałeś? - dziewczyna padła na plecy, jej ogromne, 
smutne oczy kontrastowały z bladością policzków.
      - Kocham cię - wyjąkał. - Potrzebuję cię i pragnę... Wiesz, co czuję i że tak jest! Ty 
wiesz, że tak jest! Nie miej żalu do Rianny, dobrze? To nie jej wina. Ją również zasmuciłaś.
      - Przepraszam za Riannę - rzekła Dallith łagodnie. -Była dla mnie bardzo dobra. To ja 
zachowałam się okropnie. Wiem o tym, Dane - po raz pierwszy w jej głosie zadrgała lekka 
niepewność. - To, co robiliście  nie ma dla mnie znaczenia. Ja to przeczuwałam. Ja nawet... 
Myślę, że tego oczekiwałam.
      Otoczył ją ramionami i szepnął przygnębiony, zbliżając twarz do jej twarzy:
      - Ja... Ja tak chciałem, żebyś to była ty... Podniosła głowę i spojrzała mu głęboko w 
oczy.
      - Nie - rzekła cicho. - Kierował tobą tylko impuls, Dane. Wiesz o tym tak samo 
dobrze, jak ja i Rianna. Ja także odczuwałam twoje pożądanie, lecz je w sobie zwalczyłam. 
Na moim świecie nigdy nie potrafiłabym pragnąć kogoś w taki sposób. Tak po prostu rzucić 
się na kogokolwiek, by jeszcze raz zaspokoić popęd w obliczu śmierci  na ślepo, 
instynktownie... Beznadziejne poczucie pustki i osamotnienia złamało dziewczynę i Dallith 
zapłakała. - Jeśli nie mogłeś się przezwyciężyć, Dane, jeśli tego nie potrafiłeś, nie mogę 
znieść myśli, że nie przyszedłeś do mnie - wyznała łkając.
      Dane przytulił dziewczynę bezradny wobec wybuchu wezbranego w niej żalu. 
Wiedział, że każdy zbyt czuły gest byłby teraz błędem. Dopiero po długim czasie trochę się 
uspokoiła. Zdobyła się nawet na uśmiech i wyraźnie chciała mu ulżyć, twierdząc, że to, co 
było, nie ma dla niej znaczenia. Zachęcała nawet, aby z powrotem położył się u boku Rianny.
      - Nie chce znów sprawić jej przykrości i nie chce, abyś ty to zrobił - ucałowała Dane’a 
gorąco i namiętnie, zanim odszedł. Wciąż jednak coś tu było nie tak i obydwoje doskonale o 
tym wiedzieli.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
      
      To miejsce - rzekł Dane na wpół do siebie, na wpół do towarzyszy - jest 
niewiarygodne.
      - Takie określenie nie jest odpowiednie dla każdego, na przykład abstrakcyjnego, 
przypadku, lecz odnosi się tylko do tych zdarzeń, które można rozważać w porównaniu z 
rzeczywistością!  - Zadudnił w odpowiedzi Aratak.
      Stali na środku Zbrojowni, w posępnym, czerwonawym świetle przedpołudnia. 
Czerwony Księżyc pochłonął już ponad ćwierć powierzchni nieba.
      - Jeśli dany przypadek ma miejsce w konkretnej rzeczywistości, jest wiarygodny 
właśnie przez swoje niezaprzeczalne zaistnienie w świecie realnym - dowodził Aratak z 
powagą.
      Dane zachichotał. Zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, w jakiej formie jego 
zdanie dotarło do Arataka w tłumaczeniu translacyjnego dysku.
      - Mam rozumieć, że ktoś mógłby mieć kłopoty, próbując udowodnić ci w praktyce, że 
to, co uznawał za niemożliwe przed śniadaniem okazało się całkiem realne?
      - Oczywiście istotą rzeczy niemożliwej jest fakt, że stanowi przeszkodę dla 
dotychczasowych przekonań - zaczął Aratak i przerwał, wybuchając nagle grzmiącym 
śmiechem. - Jaki fakt wystawi dla ciebie na próbę swoją wiarygodność - i to właśnie teraz, 
Marsh?
      Dane wskazał robota Servera, który właśnie wytaczał się ze Zbrojowni i ostentacyjnie 
zaprezentował trzymane przedmioty.
      - Parę minut temu - rzekł - przyszło mi do głowy, że powinienem mieć odpowiednie 
materiały do pielęgnacji ostrza tego miecza. Powiedziałem Serverowi, że nie wierzę, aby miał 
akurat te rzeczy, których potrzebuję, lecz byłbym mu bardzo wdzięczny, gdyby mógł zastąpić 
je czymś podobnym. Potrzebowałem trochę miałkiej kredy, choćby kilka dekagramów, trochę 
delikatnego sukna i trochę grubszej tkaniny, krótkiego kijka i kawałka sznurka. Oczekiwałem, 
że powróci niosąc odpowiedni ekwiwalent każdej z tych rzeczy, a on po prostu przyniósł 
wszystko, czego chciałem. - Dane z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Podejrzewam, że 
przez ostatnie kilka dni nic innego nie robił, tylko wypełniał podobne zadania.
      - Może tak właśnie było - włączył się do rozmowy Cliff Climber. - W,sumie nie może 
istnieć więcej, niż kilka sposobów zabezpieczania zwykłego kawałka stali z zaostrzonym 
brzegiem. - Umysł barbarzyńcy rzadko kiedy dochodzi okrężną drogą do lepszych 
wynalazków, ani też nie bywa szczególnie pomysłowy.
      Dane zignorował uwagę Mekhara. Miał dość jego gadania. Usiadł ze skrzyżowanymi 
nogami i zaczął mocować na końcu kija miękką tkaninę. Cliff Climber obserwował go przez 
moment, wzruszył ramionami i oddalił się, żeby kontynuować ćwiczenia polegające na „tańcu 
z cieniem”. Kocur walczył z własnym odbiciem, przybierając bojowe pozycje naprzeciwko 
wysokiego, wąskiego lustra. Zagadnięty przez towarzyszy, uraczył ich legendarną historią, 
której bohaterem był dzielny mekharski wojownik. Osiągnął on najwyższą wprawę i tak 
doskonały refleks, że potrafił ugodzić pazurami lustrzanego sobowtóra, zanim tamten zdążył 
podnieść opancerzone ramię.
      Aratak zbliżył się do Dane’a polerującego miecz.
      - Kiedy skończysz - zagadnął - byłbym ci wdzięczny, gdybyś oddał mi przysługę i 
zechciał zademonstrować niektóre ze swych sposobów w sztuce samoobrony. Jeśli dobrze 
zrozumiałem jesteś ekspertem w tej dziedzinie.
      - Daleko stąd, na Ziemi - odparł Dane - nigdy nie osiągnąłem nawet Czarnego Pasa w 
karate. Długa i ciężka droga prowadzi do stopnia mistrza, określanego jako „pierwszy dań”. 
Mogę ci jednak zaprezentować nieco podstawowych umiejętności. Nie mamy czasu na 
więcej, lecz możemy zacząć trening od zaraz. - Nawet trochę podstaw - pomyślał Ziemianin - 
uczyni z naszego potężnego, pokrytego łuską przyjaciela przeciwnika budzącego jeszcze 
większą grozę...
      - Rianna już nauczyła mnie czegoś - ciągnął Aratak. - Jak zrozumiałem, kobiety na jej 
planecie w celu zabezpieczenia się przed złodziejami i gwałcicielami są rutynowo uczone 
czegoś, co nazywają „sztuką zmuszenia przeciwnika, żeby pokonał sam siebie”. Właśnie 
nazwa zachęciła mnie do tej metody i zwiodła mnie. Myślałem bowiem, że propaguje styl 
zrodzony z filozofii i uznałem to za na wskroś etyczne. Tymczasem Rianna zademonstrowała 
mi tylko, jak agresywna siła nieprzyjaciela obraca się przeciwko niemu... - tu jaszczur zaczął 
tłumaczyć zasady judo, podając je w swojej własnej, niepowtarzalnej wersji. Dane myślał:
      Oczywiście! Metody samoobrony też są podobne, to nic nadzwyczajnego. ‘Choć 
diabelnie szczęśliwie się złożyło, że Rianna przeszła zaprawę bojową. Dziękował- bym niebu, 
gdyby Dallith też miała za sobą takie przygotowanie. Zaabsorbowany tą myślą skończył 
konserwacje miecza i odwiesił go z powrotem na dawne miejsce, po czym ruszył na 
poszukiwanie Dallith. Odnalazł ją, gdy znów apatycznie wpatrywała się w ścianę zapełnioną 
niepojętymi, nie przeznaczonymi dla ludzi rodzajami oręża. Zupełnie nie zwróciła na niego 
uwagi, a on znów poczuł złość, połączoną z nieuzasadnionym poczuciem winy. Coś było nie 
w porządku... A nawet bardzo nie w porządku, jakby wyrosła między nimi niewidzialna 
bariera.
      - Dallith - zagadnął, żeby cokolwiek powiedzieć. - Czy wybrałaś już broń? Musisz 
mieć coś, co będzie cię chronić.
      Gwałtownie obróciła się na pięcie i parsknęła:
      - Nie sądzisz chyba, że oczekuję twojej ochrony?
      Chciałem ci ją ofiarować, ale mogę tylko o tym pomarzyć - pomyślał i nagły lęk 
ścisnął mu krtań. - Czy oczekujesz tego, czy nie, Dallith - rzekł trzeźwo - zrobię, co w mojej 
mocy, lecz nie jestem pewien, czy zdołam. Obawiam się, że przyjdą i zabiorą nas po kolei, 
byśmy pojedynczo stawali z Łowcami oko w oko do pojedynku. - Nie zdawał sobie sprawy, 
jak bardzo analogia Łowów do corridy opanowała jego myśli. Oczyma wyobraźni ujrzał arenę 
i widownię, wypełnioną przez wyjący tłum, dopingujący walczących. Ujrzał istoty bez 
twarzy, których ewolucyjnego podobieństwa do jakiejkolwiek rasy nie mógł się nawet 
domyślać... Być może projekcja jego umysłu udzieliła się również dziewczynie, która 
pobladła jak kreda i spytała:
      - Czy musimy wyjść pojedynczo?
      - Nie wiem. W Bogu nadzieja, że pozwolą nam zostać razem - odparł. Mógłbym 
uczynić z naszej piątki całkiem sprawną grupę bojową - pomyślał i dodał: Ufajmy, że będzie 
lepiej, lecz bądźmy przygotowani na najgorsze. - To głupcy - myślał - jeśli wybrali Dallith na 
łatwą zdobycz. W szalonej desperacji będzie walczyć jak tygrys, lecz skazana na samotność 
podda się i bez trudu rozniosą ją na strzępy. - Z rozczuleniem popatrzył na jej wątłe, 
dziewczęce ciało, blade policzki, cienkie przeguby i szyję tak delikatną, że głowa trzymała się 
na niej jak pąk kwiatu na cienkiej łodydze. Jak mógł w pełni ochronić tak kruchą istotę? 
Wygląda jak jeden z pierwszych chrześcijańskich męczenników, gotowych pójść między lwy 
- natychmiast odsunął od siebie tę myśl. Rozpacz, mogła tylko spotęgować jej bezsilność.
      - Niewiele wiem o tej broni - szepnęła, szerokim gestem wskazując ściany obwieszone 
śmiercionośnym rynsztunkiem. - Moi bracia nigdy nie walczą ze sobą. Chyba że chodzi o 
rozgrywki sportowe i próbę sił w zawodach. Ale nawet wtedy jesteśmy ostrożni. Rozumiesz 
przecież, że ten, kto by kogoś zabił czy nawet tylko zranił przez przypadek, doświadczyłby na 
równi z pokonanym agonii i bólu...
      Emfaci stanowili pełną lęku społeczność, wyczuloną na najlżejszy konflikt, ból czy 
niepokój. Cierpienie jednostki było ważne i raniło pozostałych.
      Dallith zdjęła ze ściany procę do miotania pocisków i zakręciła nią lekko nad głową.
      - Doszłam do wniosku - rzekła niepewnie - że mogłabym użyć tego... Moi bracia 
czasem korzystają z tego, aby wypędzać szkodniki z pól i ogrodów, a także, aby zdobyć 
nagrody w konkurencji trafiania do celu. Zresztą, nieważne... Na zawsze straciłam mój 
świat... - jej oczy były pełne łez. Dane otoczył dziewczynę ramieniem i spytał łagodnie:
      - Dlaczego to wybrałaś, Dallith? Pętla zwisała luźno z jej dłoni.
      - Tylko tego mogę użyć. To moje przeznaczenie. Sądzę, że znalazłam się tutaj właśnie 
przez tę broń. Zaskoczony spojrzał na nią z niedowierzaniem.
      - Zaliczałam się do świetnych strzelców - zaczęła swą opowieść. - Dwukrotnie 
zdobyłam w zawodach jedwabną szarfę. Byłam jednak zbyt dumna z powodu moich 
umiejętności. Nie chciałam stracić zdobytej pozycji i na kilka dni przed porwaniem 
ćwiczyłam celność strzałów w odległej części parku. Zaabsorbowana treningiem nie 
zauważyłam, że ktoś wszedł do ogrodu. Nagle usłyszałam krzyk... płacz... i poczułam ból... 
Straszny ból... Ujrzałam moją najlepszą przyjaciółkę leżącą bezwładnie na ziemi - Dallith na 
samo wspomnienie zadygotała, szlochając spazmatycznie. - Wiedziałam! Wiedziałam, że 
procą można zabić! Nie byłam wystarczająco ostrożna! Ona na szczęście nie umarła, lecz 
przeżyła wielki szok. Wiele dni była nieprzytomna i wszyscy myśleli, że umrze. Kochałam ją. 
Wolałabym raczej sama zginąć. Była córką mego ojca... Gdy niebezpieczeństwo minęło, 
skazano mnie na banicję z terenów zamieszkałych przez ludzi na czas jednego sezonu.
      - Rozumiem - rzekł Dane, tuląc ją do piersi. - Dostałaś wystarczającą nauczkę.
      - Nie ma wystarczającej kary za takie wykroczenie! - rzekła Dallith bezwzględnie. - 
Lecz potem, gdy doszła do siebie, powiedziała do mnie wobec wszystkich, że również była 
nieostrożna, wchodząc do ogrodu i nie oznajmiając mi swej obecności. Dlatego zostałam 
zesłana tylko na jeden sezon, nie na cały rok. Gdy pokutowałam w miejscu odosobnienia, 
przybył statek mekharskich łowców niewolników i porwali mnie. Sam wiesz, co było dalej - 
otarła łzy. - To uświadomiło mi - rzekła - że, jeśli proca nieomal zabiła moją najdroższą 
przyjaciółkę i siostrę, może posłużyć jako broń przeciwko Łowcom. Nie po to wybrałam 
życie, aby dać im się zabić! Nie jestem bezbronna. 
      - Świetnie! I tak trzymaj! - rzekł Dane z entuzjazmem.
      Czy nie zdarzało się nieraz na rzymskiej arenie, że procarz z Wysp Balearskich 
zwyciężał mężczyznę uzbrojonego w sieć i trójząb? Oczywiście, Rzymianie, którzy 
pasjonowali się walkami gladiatorów, nie byli narażeni na strach i ból - chodziło im tylko o 
krwawe widowisko. Większość jednak nie gustowała w zwykłej rzezi... Widzowie mieli 
dusze wojowników czerpiących satysfakcję z pokazu prawdziwej walki godnych siebie 
przeciwników, których siły były zawsze wyrównane. Sprawiało to, że pojedynek trwał dłużej 
i mogli ujrzeć więcej przelanej krwi. Historia Dawida i Goliata uczyła też, że nie zawsze 
wygrywa silniejszy.
      - Jak celny może być strzał z procy? - zapytał Dane z niekłamaną ciekawością i dodał 
- nie jestem z tym zbyt obeznany.
      Dallith uniosła procę i włożyła w pętlę niewielki, okrągły kamyk.
      - Patrz - rzekła, wskazując maleńką, jasną plamkę na ścianie Zbrojowni, gdzie 
wykruszył się mały fragment ceglanego muru. Ślad miał może kilka centymetrów i był 
oddalony o około dwanaście metrów. Dallith naciągnęła procę i strzeliła. Niemal 
równocześnie rozległ się trzask, przypominający wystrzał z dubeltówki i widoczny kawałek 
cegły oderwał się i opadł na podłogę. - Gdyby to była głowa Mekhara - oświadczyła Dallith - 
nie sądzę, aby zdążył nawet mruknąć.
      Dane wiedział, że dziewczyna ma rację. Była przygotowana lepiej, niż sobie 
wyobrażał. Rzecz jasna, nie mieli pojęcia, jak wyglądają Łowcy. Jeśli byli istotami tak 
potężnymi, jak potomkowie gadów, jej pocisk niewiele mógł zdziałać. Dallith jednak 
wiedziała, na co ją stać.
      W przypadku bezpośredniego starcia mogłabyś zrobić użytek ze sztyletu - doradził 
Dane. W pierwszej chwili Dallith okazała sprzeciw, lecz po głębszym zastanowieniu odparła 
rozsądnie:
      - Myślę, że masz rację. Rianna nauczyła się używać noża, więc być może jej sposób 
walki jest przydatny dla kobiety.
      - Owszem. Lecz przeszła wcześniej prawdziwą szkołę. Chodźmy do niej. - Gdyby 
Rianna uczyła Dallith walki na noże, miałby przynajmniej oko na obydwie dziewczyny. Teraz 
marzył tylko o jednym: żeby im pozwolono być razem.
      Przez większą część dnia obserwował Riannę, demonstrującą Dallith sztukę walki 
wręcz z użyciem sztyletu. Dallith była przerażona samą myślą o gwałcicielach. Dane doszedł 
do wniosku, że nic takiego, z pewnością, nie zdarzyłoby się w świecie emfatów. Przypomniał 
sobie słowa Arataka, wręcz zgorszonego umiejętnościami Rianny. Judo nigdy nie leżało w 
zakresie jego zainteresowań, ale, jak każdy karateka, wiedział coś o tym sporcie.
      - Ciekawe, czy szybko sobie z tobą poradzę - rzekł Dane, a Rianna obdarzyła go 
nieszczerym uśmiechem.
      - Spróbuj, jeśli chcesz - powiedziała.
      Podniósł jeden z kijów do kendo, prosząc wcześniej Servera, aby dostarczył mu jakiś 
o ciężarze samurajskiego miecza.
      Robot przyniósł kij równy z mieczem, co do grama.
      - Ten, kto podejdzie do ciebie, Rianno, będzie uzbrojony. Dlatego biorę kij. Nie 
myślisz chyba, że zwyciężysz, gdy to będzie prawdziwy miecz?
      - Prawdopodobnie nie - odparła. - To twoje wspaniałe ostrze odetnie mi rękę, zanim 
zdążę chwycić nóż. Lecz swobodnie dam sobie radę, jeśli chodzi o pałkę, maczugę czy nawet 
krótki sztylet. No, naprzód! Spróbuj! - Nie chce cię skrzywdzić, ale sama się o to prosisz... - 
mruknął i dodał w myśli - odbiorę jej nieco tej pewności siebie. To ocali ją od późniejszych 
kłopotów.
      Podniósł kij zrobiony z lekkiego drewna, przypominającego bambus, i zaatakował. 
Wszystko potoczyło się tak błyskawicznie, że nigdy nie pojął, jak to się mogło stać, nagle 
odkrył, że leży na plecach bez tchu, z kijem wepchniętym we własny żołądek. Pozbierał się 
natychmiast z podłogi, uwalniając kij. Ruszył do natarcia i jeszcze raz jego broń znalazła się 
w rękach Rianny, której stopa trafiła w staw kolanowy. Padł jak długi, błogosławiąc miękką 
wykładzinę podłogi. Odstąpiła o krok i rzekła, parodiując jego słowa:
      Nie chcę cię skrzywdzić, Dane... Jak widzisz, nie obawiam się, że zaatakują czymś w 
rodzaju twego miecza.
      Smętnie pokiwał głową i spojrzał na nią ponuro. Ten eksperyment dał mu nauczkę. 
Nie musiał się już obawiać, że Łowcy użyją jakiejś nieznanej broni lub techniki. Rianna była 
faktycznie gotowa na wszystko. Po pewnym namyśle dobrał do miecza krótki, zakrzywiony 
nóż, inny niż te, których samurajowie używali w uzupełnieniu swych mieczy. Zdążył się 
zorientować, co go czeka, gdy uzbrojony w samurajski sztylet stanie do walki z kimś o 
zręczności Rianny. Zakrzywione ostrze było bardziej przydatne do samoobrony.
      Tego wieczoru skończył konserwację miecza. Pokrył talkiem ostrze na całej długości i 
przecierał delikatnie narzędziem polerskim własnej roboty, czyli kijkiem owiniętym miękką 
tkaniną. Następnie z równą ostrożnością polerował go kawałkiem sukna. Wtedy dopiero 
spostrzegł wytrawiony w metalu ślad tuż obok zakrzywionego końca ostrza, który mogła 
pozostawić tylko krew. Pogrążył się w zadumie nad swym odkryciem. Czy to pamiątka po 
którymś z pojednyków na Ziemi? Czy krew nieznanej istoty na zawsze odbarwiła hartowaną 
stal?
      W ciągu następnych kilku dni Dane skoncentrował się na odzyskaniu dawnej siły i 
zręczności. Spędził też sporo czasu na rozmyślaniach, jak zorganizować z pięciu osób 
skuteczną grupę bojową. Oczywiście, dopóki nie było pewności, czy w ogóle pozostaną 
razem, nie było się nad czym zastanawiać. W pierwszej kolejności wszyscy powinni zadbać o 
jak najlepszą kondycje, aby mogli przeżyć w pojedynkę w ekstremalnych warunkach.
      Nauczenie Dallith walki wręcz nie było bynajmniej przedsięwzięciem łatwym. Lek 
przed zadaniem bólu komukolwiek z nich opanował ją bez reszty. Nieraz objawiał się w 
ostatniej, decydującej chwili, tuż przed zadaniem ciosu cienkim bambusowym kijem, który 
podczas treningu zastępował nóż. Dane jednak miał w pamięci niezapomniany widok, gdy 
oko w oko z Mekharem nagle stała się bezwzględna i dzika. Miał nadzieję, że także teraz, gdy 
podejdzie do niej ktoś o morderczych zamiarach, dziewczyna zareaguje identycznie i da sobie 
radę, przechwytując krwiożerczą wściekłość od napastnika. Toteż skoncentrował się bardziej 
na teorii podstaw skutecznego ataku.
      Nie mogę nauczyć jej wykorzystywania słabych punktów - myślał - bo nie wiem, jakie 
słabe punkty mają Łowcy. Jeśli w ogóle je mają...
      Kim są Łowcy? Ten problem zaabsorbował go bez reszty do tego stopnia, że nie ufał 
nikomu. Dlatego nigdy nie zbliżali się do innych grup „Świętych Ofiar”, aby trenować 
wspólnie z nimi. Obcy zresztą postępowali tak samo. Czy było to niepisane prawo, czy zbieg 
okoliczności, nie dowiedział się nigdy. Liczył na to, że Łowców może nie zadowoli pościg za 
osamotnioną i zdesperowaną Ofiarą. Dawało mu to nieco nadziei, że nie zostaną rozdzieleni, 
aby w pojedynkę znosić katusze oczekiwania na swoją kolej. Czasem przypuszczał, że Server 
lub też cały kompleks mechanizmów, przemawiających głosem robota i występujących w ich 
wspólnym imieniu, obserwuje Ofiary z pewnego dystansu i mógłby interweniować, gdyby 
jeńcy okazali zbytnią ciekawość wobec innych współwięźniów. Po pięciu czy sześciu dniach 
biernej obserwacji Ziemianin stwierdził, że nie ma pojęcia, ile Ofiar przebywa na obszarze 
olbrzymiego parku. Liczby ludzi mógł się tylko domyślać, obserwując ich z oddali lub 
spotykając ich przelotnie na terenie zbrojowni czy kąpieliska. Naliczył około czterdziestu 
istot ludzkich i o wiele więcej niezidentyfikowanych, obcych stworzeń o rozmaitych, 
trudnych do klasyfikacji typach biologicznych.
      Kilka dni później, w zbrojowni, Dane ponownie ujrzał dwóch kotopodobnych, z 
daleka przypominających Mekharów, którzy znów ćwiczyli kijami podobnymi do używanych 
w kendo. Zapytał Cliffa Climbera, czy wie coś na ich temat.
      Czy to ci dwaj, których nazwałeś pospolitymi kryminalistami? - zagadnął. - 
Twierdziłeś, jeśli się nie mylę, że używanie broni jest poniżej godności twoich pobratymców. 
Czyżby ci dwaj używali jej na znak, że nie podzielają twoich zasad?
      Cliff Climber rzucił mu zagadkowe spojrzenie.
      - Oni nie są tacy sami jak moi pobratymcy - rzekł. - Pójdę i sprawdzę ich. Dużo bym 
dał, aby spotkać tutaj moich braci... - Pognał w stronę obcych, poruszając się 
charakterystycznymi, miękkimi susami, lecz po chwili powrócił z wyraźnie nieswoja miną. 
Na dociekliwe pytania towarzyszy odpowiedział: Nie rozmawiałem z nimi, ani nawet nie 
zdążyłem im się przyjrzeć... - jeszcze raz obrzucił wzrokiem pełnym wściekłości odległy 
zakątek sali, czyniąc przy tym ruch charakterystyczny raczej dla uwięzionego w klatce 
dzikiego tygrysa niż dla rozumnej istoty. - To miejsce - warknął - doprowadza mnie do 
szaleństwa! Lustra... odbicia... i ludzie, którzy znikają albo przechodzą przez ściany, gdy 
próbujesz się do nich zbliżyć!
      Oddalił się majestatycznie w poczuciu urażonej godności, a Dane odniósł pocieszne 
wrażenie, że gdyby Mekhar miał ogon (a nie miał), ciskałby nim z wściekłości na boki jak zły 
kot. Nie upłynęło wiele czasu, gdy Cliff Climber znów podszedł do Dane’a z kijem do kendo 
w łapie.
      - Zauważyłem, że nie traktujesz tego jako prawdziwej broni, lecz jako pomoc w 
ćwiczeniu sprawności ciała i ogólnej zręczności. Kij ten może więc posłużyć za całkiem 
praktyczny przyrząd gimnastyczny - rzekł bez zbędnych wyjaśnień. Ziemianin po raz 
pierwszy poczuł nagły i nieoczekiwany przypływ sympatii dla osamotnionego Mekhara.
      - Może chciałbyś nim ze mną poćwiczyć? - zapytał udając, że sam go o to prosi. - Taki 
trening może się okazać całkiem pożyteczny w przyszłości...
      - Nastawiłem się już emocjonalnie na pojedynek z przeciwnikiem o odmiennej formie 
biologicznej - odparł Cliff Climber sztywno. - Ty będziesz dla mnie najodpowiedniejszy do 
wstępnej próby sił.
      - Święta racja - potwierdził z udaną powagą Dane. - Ty dla mnie też... Ponad wszelką 
wątpliwość był pewien, że w potyczce z wrogiem, natknie się na oręż o wiele 
niebezpieczniejszy od okutych stalą pazurów Mekhara. Musiał jednak uzbroić się również 
psychologicznie i nastawić umysł na zabijanie. Musiał przyznać, że Mekhar twardo trzymał 
się na nogach, jemu zaś prędko zaczęła powracać ćwiczona latami zręczność karateki. 
Doszedł też do wniosku, że ktoś taki, jak Aratak lub któryś z jego jaszczuropodobnych 
krewniaków, może się równać z najgroźniejszym przeciwnikiem. Jeszcze tej samej nocy, 
wspólnie z Cliffem Climberem namówili gigantycznego jaszczura, aby wziął udział w 
pojedynku: dwóch na jednego. Pod koniec próbnej sesji Dane, posiniaczony i podrapany, 
musiał wymoczyć całe ciało w gorących wulkanicznych źródłach. Zaakceptował nawet 
propozycje Arataka, aby nałożyć ciepły okład z cuchnącego siarkowodorem szlamu. 
Ziemianin odkrył, że mimo fatalnego smrodu, muł miał znakomite właściwości lecznicze i 
zdrowotne. Po takiej zaprawie czuł się o wiele lepiej przygotowany nawet na spotkanie z 
niewidzialnymi wrogami. W ten sposób przyjaciele zapoczątkowali regularne serie treningów. 
Rianna mogła skorzystać z szansy wypróbowania swej zręczności w starciu z Mekharem. 
Walka ta, jak stwierdził zafascynowany Dane, była jakby żywcem wzięta ze starego 
telewizyjnego serialu, w którym niezwyciężona bohaterka Emma Peel walczy z całą 
menażerią kosmicznych potworów wszelkiej maści - od ludzi-tygrysów do robotów. Później, 
gdy Mekhar i dziewczyna porządnie się zmęczyli, Cliff Climber zerkał na przeciwniczkę z 
zadumą, respektem, a nawet przeprosił Riannę za krwawiące zadraśnięcie na jej ramieniu.
      - Zapomniałem się - tłumaczył, ukazując pazury wzmocnione stalowym okuciem. - Za 
to, coś mi się zdaje, że skręciłaś mi nogę, więc jesteśmy kwita - dodał.
      Widowisko, jakie dali następnie Rianna i Aratak było również rewelacyjne i jedyne w 
swoim rodzaju. Mimo naturalnej przewagi gigantycznego potomka gadów, górującego nad 
dziewczyną wzrostem, wagą i siłą, Aratak zademonstrował dodatkową pomysłowość. Udo- 
wodnił mianowicie, że gdyby wszystko inne zawiodło, może po prostu usiąść na Riannie i to 
wystarczy, aby odnieść zwycięstwo.
      Dallith nie dała się namówić na udział w treningu. Dane, wiedząc, jak łatwo mogła 
eksplodować w niej instynktowna agresja uznał, że tego właśnie dziewczyna się obawia. Po 
prostu boi się zranić w amoku któregoś z przyjaciół. W końcu Dane, za radą Arataka, zostawił 
dziewczynę w spokoju.
      - Ona wie najlepiej, co jest dla niej dobre - stwierdził jaszczur, a Dane przeraził się. 
Czyżby oznaczało to, że Dallith podda się znów i zmarnieje w oczekiwaniu na nieuchronną 
śmierć? Nawet jeśli tak było, on już nie mógł nic dla niej zrobić...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ  DZIESIĄTY
      Nawet w ciągu dnia czerwony blask księżyca był silniejszy niż promienie słońca. 
Czerwony Księżyc pochłonął już niemal połowę nieba. Pewnego wieczoru, gdy przechodzili 
w pobliżu kąpieliska, Rianna zwróciła się do Dane’a:
      - Są tu ludzie - rzekła. - Mam na myśli istoty ludzkie, człekokształtne, bardzo podobne 
do nas, ale nie należące do Unii.
      - Ma się rozumieć, na przykład ja. Czy sądzisz, że Łowcy ograniczają swoje najazdy 
akurat do twojej grupy światów zjednoczonych w Unii?
      - Nie miałam na myśli ciebie. Podeszłam i pozdrowiłam ich, a oni nie chcieli albo nie 
mogli odpowiedzieć. Najwyraźniej nie mieli dysków translacyjnych.
      - Biedne sukinsyny - parsknął Dane. - Zrobili pewnie uroczo zawstydzone minki...
      - Jeśli się spieszyli, to nie okazali tego. Podeszłam aby z nimi porozmawiać - ciągnęła 
poważnie. - Nauczono mnie technik porozumiewania się bez użycia słów, na migi, lecz tamci 
umknęli, zanim zdążyłam się zbliżyć. Nie wiem, gdzie zniknęli... Oczywiście, miejsce to jest 
zagadkowe samo w sobie, ale coś tu jest nie tak i ma to jakiś związek z lustrami...
      Cliff Climber doświadczył podobnego przeżycia.
      - Zastanawiam się... Czy nie przyszło ci kiedyś na myśl - odparł Dane z namysłem - że 
oni mogą być Łowcami lub ich służbą?
      - Służbą? Po co, skoro wokół cały czas krąży Server z całą swoją świtą... Dane! Jak 
myślisz, czy Łowcy mogą być... ludźmi?
      Skinął głową.
      - To całkiem prawdopodobne - rzekł. - Wydaje mi się, że ludzi jest tu tylu, ilu 
przedstawicieli innych gatunków razem wziętych.
      - Ale czy ludzie mogą polować na ludzi?!
      - Robią to przecież dość często - wzruszył ramionami i wyłożył teorie, że Łowcy 
prawdopodobnie wolą zwierzynę, która zapewni im dobrą i wyrównaną walkę. - To całkiem 
niezły sposób, aby kogoś ocenić, obserwując jak trenuje i jakiej broni chce użyć podczas 
Łowów. Może nawet tu i teraz nas obserwują wiedząc, że nic im nie zagraża, gdyż są nikomu 
nie znani. Chcą poznać nasze możliwości... i ocenić, które z nas będzie najlepszym trofeum - 
dodał w myśli. Nie mógł pozbyć się z pamięci potwornego obrazu, który pojawił się mu 
którejś nocy w sennym koszmarze. Była to głowa Samuraja, wciąż tkwiąca w zbroi, 
doskonale zachowana przez czterysta lat jakąś niewiadomą metodą i zawieszona na ścianie w 
domu Łowcy... Dane wzdrygnął się mimowolnie, a Rianna podbiegła i przytuliła się z całej 
siły. Trzymał ją w ramionach, przeświadczony, że jedynie jej ciepło i bliskość mogą mu 
dodać otuchy na tym dziwnym, zimnym, czerwonym, pełnym tajemnic świecie. Naprawdę 
łączyła ich jakaś więź. Nieoczekiwana i niepożądana, ale zawsze więź. Jeśli uda im się 
przeżyć, on i Rianna będą należeć do siebie na zawsze. Po ostatnim wieczornym posiłku, 
Rianna znów podjęła nurtujący ją temat, szukając wzrokiem Arataka.
      - Jeśli Łowcy są ludźmi, to czy decydowaliby się na przeciwnika tak potężnego i 
przerażającego, jak nasz jaszczur?
      - Nawet na moim świecie polowanie na grubego zwierza jest bardziej emocjonujące, 
niż strzelanie do królików - rzekł Dane. - Człowiek, który zabije tygrysa to bohater, a nie 
nazwiesz tak kogoś, kto upoluje jelenia. - Znów zastanowił się, w jakiej formie przekazał te 
słowa translator. Zapytał o to, zaciekawiony, lecz Rianna tylko wzruszyła ramionami.
      - Na mojej planecie, jak i na większości światów, zawsze istnieją jakieś wielkie 
drapieżniki oraz gatunki małe i słabe, ale liczne, stanowiące zwykle źródło pożywienia. Jeśli 
usłyszałbyś nazwę naukową tych stworzeń w moim języku, prawdopodobnie nic by ci nie 
powiedziała i musiałabym ją wytłumaczyć. Dysk translacyjny podaje ekwiwalent o 
najbliższym znaczeniu, zaczerpnięty z twojego języka.
      To wyjaśnienie uświadomiło Dane’owi, że osiągnięcia techniczne innych światów 
były tak oddalone od ziemskich osiągnięć, jak najnowocześniejszy komputer od wynalazku 
koła.
      Cliff Climber potrząsnął grzywą:
      - Nie wierzę w istnienie takiej rasy wśród małpoludów, która dzięki swej waleczności 
w Łowach osiągnęła legendarną sławę - oświadczył, tocząc wokół wyzywającym 
spojrzeniem. - Mogłyby to być jedynie istoty kotopodobne, niewiele różniące się od 
Mekharów. Mogę wyliczyć wielu świetnych kuzynów mej rasy, czy też - abyście lepiej 
zrozumieli - przedstawicieli gatunków biologicznego typu, do którego mam szczęście 
należeć.
      - Nie masz na to żadnego dowodu! - wybuchnęła Rianna. - Możesz tylko powiedzieć: 
że obydwoje należymy do walecznych i groźnych gatunków!
      Aratak zadumał się głęboko, po czym podniósł na nich poczciwe ślepia.
      - Problem, o którym mówiliście jest bardzo interesujący. Moi bliscy są ogólnie znani z 
łagodnego usposobienia i, gdyby któryś z nas, potomków gadów, okazał się drapieżny i 
krwiożerczy, byłbym zaskoczony, a nawet...
      - Wierze, że trudno ci w to uwierzyć - wpadł mu w słowo Dane. - Ale najstraszniejszy 
drapieżnik w historii mego globu - Tyrranosaurus Rex - był protoplastą jaszczurów.
      Aratak uniósłby brwi, gdyby je posiadał, lecz i bez nich dał wyraz zdumieniu.
      - Chcesz przez to powiedzieć, Marsh, że był istotą rozumną?
      - Na pewno nie - przyznał Dane. - Jego mózg nie wytworzył nawet prymitywnej 
mowy.
      - Och, cóż... Zwierzęce gatunki człekokształtnych też są zwykle agresywne i dzikie - 
odparł Aratak. - dzikie w sposób naturalny wymierają, co potwierdza mądrość Boskiego Jaja, 
która głosi, że „kto pożąda krwi innych - napije się własnej”. Odkąd jaszczury osiągnęły 
mądrość, zawsze pragnęły pokojowego współistnienia. Wystarczy podać chociażby 
filozoficzne przyczyny słuszności takiego postępowania. Zapewniam was, że do tej pory nie 
poznałem atawistycznych zachowań na terenie Unii.
      - To prawda, Dane - poparła Arataka Rianna. - Od niepamiętnych czasów nie było 
żadnego przypadku pogwałcenia prawa, z wyjątkiem tych, o których mówią stare legendy.
      Aratak zadowolony skinął głową i kontynuował:
      - Powracam więc do tematu. Jak już mówiłem, jesteśmy stworzeniami łagodnymi i 
ktoś mógłby rzec, że znalazłem się tu przez przypadek. Musze jednak dodać, że wypatrzyłem 
tu jednego z moich. Gdy jednak podszedłem, pozdrawiając go w imieniu Boskiego 
Wróżebnego Jaja, pragnąc powitać w nim towarzysza niedoli, on zniknął niespodziewanie i 
nie mogłem go później odnaleźć. Wóczas to zdarzenie utwierdziło mnie w mniemaniu, że 
byłem świadkiem złudzenia optycznego, lecz teraz mam inną teorię.
      - Przedstaw ją nam - podchwycił Dane, miał bowiem jak najlepszą opinię o 
inteligencji gigantycznego jaszczura-filozofa.
      - Oto ona - odparł Aratak uroczyście. - Łowcy nie są jednolitą rasą, lecz pewnego 
rodzaju klanem czy konglomeratem istot o tych samych upodobaniach. Rekrutują swych 
członków spośród wyrzutków, przestępców, banitów, najbardziej krwiożerczych 
przedstawicieli wszystkich gatunków. Szaleniec czy też wygnaniec z mego plemienia 
znajdzie się tu tak czy inaczej. Większość z nas, gadów, ma usposobienie pokojowe. Ten, kto 
stanowi wyjątek, stanie się wszędzie wyrzutkiem. Jak wspomniałem, właśnie ujrzałem 
jednego z nich. Możliwe, że był podobnie jak my poddawany testom i próbie odwagi. Gdyby 
jednak należał do więźniów, nie powinien mnie unikać...
      - To o niczym nie świadczy - zaprotestowała Dallith nieoczekiwanie. - Mógł być... po 
prostu zawstydzony, że tu się znalazł. Co ma zrobić łagodne stworzenie zmuszone podczas 
testu odkryć w sobie obce i krwiożercze instynkty... Z pewnością bardzo pragnął spotkać 
kogoś, kto zna jego prawdziwą naturę...
      Dane uznał, że Dallith ocenia według siebie. Po raz pierwszy pojął, że dziewczyna 
może być głęboko wstrząśnięta napadem dzikiej furii, który objawiła na statku Mekharów. 
Aratak łaskawie poświecił trochę czasu, aby rozważyć jej teorię, ale w końcu z 
powątpiewaniem potrząsnął głową.
      - Nie - rzekł. - Jako mój kuzyn powinien wiedzieć, że jestem w podobnej sytuacji i 
przyszedłby do mnie, aby złożyć wyrazy współczucia. Doszedłem do wniosku, że to jeden ze 
śledzących mnie Łowców. Nie należą zatem do jednego gatunku, lecz są mieszaniną wielu. 
To powinno również tłumaczyć, czemu wybierają Ofiary spośród różnorodnych ras.
      - To całkiem prawdopodobna teoria - uznał Dane po namyśle. Wyjaśnia, dlaczego 
Łowcy nie posiadali w legendach jednej charakterystycznej postaci. Było też jasne, dlaczego 
nie ukazywali się swoim Ofiarom, lecz nawiązywali kontakty - nawet ze statkami handlarzy 
niewolnków, dostarczającymi im zwierzynę - poprzez mechanicznych Serverów. W ten 
sposób mogli mieć pewność, że tajemnica nie wyjdzie na jaw. Poza tym... Dane nie był 
przekonany czy...
      - Czy zbieranina banitów byłaby w stanie stworzyć tak doskonale ukształtowany 
rytuał Łowów? W jaki sposób żadne wieści o prowadzonym przez nich werbunku nie 
przeniknęły do któregoś z układów Galaktyki?
      Dyskutowali do późna w nocy i położyli się do łóżek pełni wątpliwości. Kim byli i jak 
wyglądali Łowcy? Ten koszmar prześladował Dane’a i w dzień i w nocy. Czerwony Księżyc 
pożerał niebo, aby osiągnąć pełnię, a w jego potwornych snach Łowcy przeistaczali się 
nieustannie z jednej formy w drugą, przerażająco bezkształtni. Odkrył, że mimowolnie 
powtarza w myśli, w kółko, głupi, bezsensowny wierszyk z Ziemi, powracający w najmniej 
spodziewanych okolicznościach: 
                       „Sidła są dziełem innych rąk
                       Czają się w nocy koszmarach
                       Twą walkę zwiastuje zmrok
                       w snu delirycznych oparach”.
      Lecz tym razem właśnie on miał paść ofiarą sideł... A jego los będzie przesądzony, 
gdyż: „wołania nikt nie usłyszy, odejdziesz w pokorze i w ciszy...”. W chwilach takich jak ta 
dobywał samurajskiego miecza i wpatrywał się uparcie w obnażone ostrze, aby nabrać 
otuchy, po czym odkładał go na miejsce. Jeśli „odejdę”, to na pewno nie „w pokorze i w 
ciszy” - przyrzekał sobie. We śnie chwila niepewności przedłużała się w nieskończoność, 
prawie doprowadzając go do szaleństwa. Wtedy Rianna potrząsała nim z całych sił, 
wyzwalając jego świadomość z dna sennego koszmaru. Kiedyś znów Dallith zbudziła się, 
krzycząc dziko i postawiła wszystkich na nogi. Innym razem Cliff Climber, opętany nocną 
wizją, ryczał i walczył przez sen z niewidzialnym wrogiem. Zbudził go dopiero strumień 
zimnej wody, który wylali na jego kudłaty łeb, a Aratak i Dane na długo zachowali krwawe 
szramy po jego stalowych szponach.
      Czas oczekiwania nagle dobiegł końca. Olbrzymi, Czerwony Księżyc, który rósł z 
dnia na dzień, ukazał się w całej pełni. Zawisł tuż nad horyzontem, zalewając okolicę krwawą 
poświatą, silniejszą niż blask słońca. Upiorny satelita był tak olbrzymi, że Dane wzdragał się 
przed podniesieniem wzroku, aby oddalić przytłaczające wrażenie. Zdawało mu się, że 
spaceruje pod ciężkim, ruchomym dyskiem, zawieszonym na niebie siłą woli bezcielesnych 
umysłów. Zjawisko to wywoływało klaustrofobię - wciąż nie mógł pozbyć się lęku przed 
obrazem księżyca, opadającego sennie coraz niżej, aby zmiażdżyć ich swym ciężarem... 
Próbował wyobrazić sobie, co stanie się podczas zaćmienia, a nastąpiło ono jeszcze tej samej 
nocy, gdy powrócili z wieczornej kąpieli. Dane, tknięty przeczuciem, spojrzał w górę i 
dostrzegł cień wkradający się na tarcze olbrzymiego czerwonego dysku. Rzecz jasna, Księżyc 
był o połowę mniejszy od świata Łowców. Gdy planeta przesuwała się miedzy satelitą a 
Słońcem, Czerwony Księżyc ulegał całkowitemu zaćmieniu i pogrążał się w ciemności... Z 
zatrważającą prędkością plama mroku wpełzała na olbrzymie, czerwone oblicze, pożerając 
kawałek po kawałku jego lśniącą szkarłatem powierzchnie. Koloryt krajobrazu ulgał zmianie. 
Stawał się ciemniejszy, coraz bardziej obcy, pełen dziwnych szelestów. Nie wiadomo kiedy, 
zerwał się wiatr, nadleciał i zawirował silnym, porywistym podmuchem. Pięciu więźniów 
zbiło się w gromadkę. Dane stanął miedzy Rianną i Dallith, czując, jak obydwie z trwogą tulą 
się do jego rąk. Nadchodziła ciemność i Czerwony Księżyc wciąż malał. Z wąskiego sierpa 
zrobił się cienki jak skrawek paznokcia, aby przeistoczyć się w nikłą smugę bladoczerwonego 
blasku, który wkrótce zgasł. Wtedy, po raz pierwszy, na planecie zaległa całkowita ciemność. 
W bezkresnej otchłani nieba zabłysły zamglone plamki gwiazd.
      - Koniec cyklu... - szepnęła Dallith. - Wraz z zaćmieniem Łowy na Księżycu dobiegły 
końca.
      W mroku dał się słyszeć szorstki pomruk Cliffa Climbera.
      - Dostarczono już martwych Łowców i martwe Ofiary. Wkrótce przyjdzie kolej na 
nas.
      - Ale kiedy? - rzuciła Rianną w ciemność. Nikt nie odpowiedział. Stali, obserwując 
przez wiele godzin, jak Czerwony Księżyc powoli wyłania się z mroku, a gwiazdy ponownie 
przygasają, przyćmione przez szkarłatlny blask. Gdy Czerwony Księżyc zajaśniał znów w 
całej okazałości, jeńcy udali się do swych kwater, nie mówiąc ani słowa, lecz wszyscy stracili 
apetyt. Dane nie mógł zmrużyć oka przez całą noc. - Czy teraz na nas kolej? - zastanawiał się.
      Następnego ranka Server przyniósł poranny posiłek i rzekł:
      - Ostatnia noc była nocą zaćmienia, która zakończyła Łowy. Dziś Święte Ofiary, które 
przetrwały Polowanie - jeżeli jakieś są - zostaną nagrodzone i uwolnione. Mam zaszczyt 
zaprosić was na uroczysty festyn.
      Po tych słowach stracili ochotę nawet na śniadanie.
      Słońce wznosiło się na niebie coraz wyżej - obce, lśniące ponuro - podczas gdy 
Czerwony Księżyc zniknął w oddali za horyzontem po przeciwnej stronie planety. Wtedy 
jeńcy na krótko udali się do zbrojowni, potem zaś po raz ostatni mieli skorzystać z kąpieli. 
Dano im zbyt mało czasu na treningi i uważali, że nie poczynili wielkich postępów. W pewnej 
chwili Dane powiedział z zadumą:
      - Czasem zastanawiam się jaki los naprawdę czeka tych, co przetrwali Łowy... 
Zobaczymy ich otoczonych bogactwem i wszelkimi honorami, a także, zgodnie z umową, 
wyzwolonych. Mam jednak wątpliwości, czy zwycięzcy zostaną faktycznie wypuszczeni na 
wolność. Może te festyny i nagrody są na pokaz, aby nas zachęcić i zmobilizować do 
desperackiej walki? Może potem zwycięzcy zostaną po cichu sprzątnięci?
      - Miły temat do rozmowy - parsknęła Rianna z przekąsem. - Co ty wyrabiasz, Dane? 
Chcesz nas wszystkich załamać?
      Także Aratak nie miał zamiaru odgrywać roli pocieszyciela.
      - Mnie również przyszła do głowy taka myśl - rzekł.
      Cliff Climber przerwał swój „taniec cieni” przed lustrem i oświadczył stanowczo:
      - Nie. Zwycięzcy zostaną uwolnieni. To jest prawda. Na moim świecie żyje zwycięzca 
- daleki krewny mojego klanu, który powrócił ze Świata Łowców bogaty i otoczony czcią. 
Ufundował muzeum broni ze swej ogromnej wygranej. Zwiedzałem kiedyś’ to muzeum 
świecie przekonany, że krewniak mój umarł, gdy byłem jeszcze młody.
      - I ani słowem nie wspomniał o Łowcach? Nie pozostawił o nich żadnej wzmianki? - 
zawołała Rianna z niedowierzaniem. - Naukowcy od wieków poszukują wiarygodnych 
świadków, którzy mieli do czynienia z Łowcami. Większość ludzi uważa ich za wytwór 
legendy! Ten Mekhar powinien spisać swe przeżycia i doświadczenia!
      - Dlaczego? - zapytał Cliff Climber prawdziwie zdumiony. - Dlaczego kogokolwiek 
miałoby to obchodzić?
      Rianna sprawiała wrażenie oburzonej ignorancją kocura, lecz Dane, dla świętego 
spokoju, przyznał mu racje. Zdążył się przyzwyczaić, że Cliff Climber nie był obdarzony 
cechą, którą większość ludzi nazwałaby naukową ciekawością.
      - Na Ziemi istnieje stare przysłowie angielskie, które mówi: „Ciekawość zabiła kota” i 
zdaje się, że pobratymcy Cliffa dosłownie biorą to sobie do serca... - rzekł do Rianny. - 
Przyjrzyjmy się temu dokładniej. Na dociekaniach naukowych opiera się cała wiedza 
człekokształtnych. Dziećmi zaś rządzi ciekawość sama w sobie, natomiast zwykłe młode 
kociaki rzadko okazują zainteresowanie czymś, co nie jest zdatne do zjedzenia czy do zabawy 
uczącej polowania. Uczą się też zwracać uwagę na rzeczy niebezpieczne i omijają je z daleka. 
Założę się, że nasz Cliff wychował się na podobnych zasadach.
      - Najważniejsze, że ocaleni zostają wypuszczeni na wolność - wtrąciła Dallith 
nieśmiało. Uzupełniła zbiór małych, okrągłych, doskonale gładkich kamyków - pocisków do 
swej procy i wsypała je do sakiewki zawieszonej przy pasku. Wtedy powstali i dokonali 
przeglądu wybranego oręża, przeczuwając, że nadchodzi decydująca chwila. Rianna 
naostrzyła sztylety - jeden mały, poręczny w bliskim starciu do zadawania ran ciętych i drugi, 
smukły i długi, który mógł posłużyć do mocnych, prostych pchnięć. Dane zdjął ze ściany też 
lekką włócznię i wręczył dziewczynie.
      - Weź to - rzekł. - Niewielki masz wybór, ale wśród niezbędnych rzeczy, które musisz 
wziąć, powinna być broń skuteczna na odległość.
      Rianna uniosła włócznię, zakręciła nad głową, zważyła w dłoniach i orzekła:
       - Ta jest dla mnie za długa - po czym wybrała krótszą.
      Dane, widząc, że jest całkowicie zaabsorbowana bronią i myślą o walce, nie miał co 
do jej przygotowania najmniejszych obaw. Starania, aby rozbudzić w dziewczynie bojowego 
ducha powiodły się świetnie, wręcz przerosły jego oczekiwania. W kilku słowach objaśnił 
przyjaciołom plan działania, gdyby pozwolono im walczyć wspólnie. Ustalił już szyk bojowy: 
Rianna miała iść w pierwszej linii, pośrodku, uzbrojona w długą włócznię. Stanowiła 
frontową siłę uderzeniową, mogąc z dystansu razić przeciwnika. Miała też w pogotowiu oba 
sztylety - i stalowe pazury walecznego pomocnika, Cliffa Climbera, gdyby doszło do walki 
wręcz. Na drugiej linii Aratak i Dane zajmowali pozycje po przeciwnych stronach: Dane 
uzbrojony w samurajski miecz, Aratak zaś z wielką maczugą i krótkim toporem 
przytroczonym do pasa. Dallith miała ubezpieczać tyły, gotowa ustrzelić z procy każdego, kto 
próbowałby pójść po ich śladach. Słysząc plan Ziemianina, Cliff Climber zmarszczył brwi z 
dezaprobatą. Niestety, Dane zdawał sobie sprawę, że Mekhar był najsłabszym ogniwem w 
tym łańcuchu. Oczyma wyobraźni kocur widział Łowy jako serie pojedynków - jeden na 
jednego.
      - Czy nie widzisz - tłumaczyła mu Dallith cierpliwie - że Łowcy tylko na to czekają? 
Chcą wyłapać Ofiary po kolei - i zabić. Gdy tworzymy zespół, osłaniamy się wzajemnie i 
mamy większe szansę.
      Cliff Climber spochmurniał, jakby węszył jakiś podstęp, więc Dane doradził Dallith, 
aby pozwoliła przemówić Riannie, gdyż tylko dla niej Mekhar nabrał respektu. Okazała się 
godnym przeciwnikiem w walce, wobec niej musiał rzeczywiście mieć się na baczności. 
Dallith, słaba i krucha, była dla niego nikim. Człowiek-lew patrzył na Riannę, jakby właśnie z 
jej strony oczekiwał poparcia, lecz ona oświadczyła krótko:
      - Dallith ma rację. Kocur wzruszył ramionami.
      - Dałem wam moje słowo. Nikt z was, do tej pory, nie dał mi powodu, abym musiał je 
złamać. Teraz także go nie cofnę. Ale ostrzegam was! Odmawiam udziału w akcji, która 
splamiłaby mój honor.
      Musieli się tym zadowolić. Dane wsparł o kolano samurajski miecz, rozmyślając o 
nieznanym, zmarłym przed wiekami Japończyku. Nie miał pojęcia, jak zginął ziemski 
wojownik, lecz był pewien, że odważnie stawił czoła śmierci. Dane był człowiekiem innej 
epoki, propagującej inne wartości, gdzie ludzka egzystencja była dobrem najwyższym. Dane 
za wszelką cenę chciał żyć. Samuraj prawdopodobnie lepiej zrozumiałby Cliffa Climbera niż 
Dane’a. Mekhar zdecydowany był zginąć, byle z honorem. Dane postanowił, że jeśli już musi 
umrzeć, odda życie tak drogo, jak to tylko możliwe, lecz przede wszystkim zamierzał ocalić 
nie tylko siebie, ale wszystkich towarzyszy.
      Krótki dzień upłynął szybko. Zbliżało się południe. Słońce stało w zenicie, gdy Rianna 
ścisnęła ramię Dane’a i rzuciła półgłosem: - Spójrz!
      Przez salę na samym końcu Zbrojowni kroczyła niezbyt liczna procesja, wyglądająca 
co najmniej dziwnie... Mała armia Sewerów otaczała jedną żywą istotę. Był to stwór ubrany 
w ceglastoczerwoną tunikę Świętej Ofiary. Uginał się niemal, obwieszony wieńcami i 
girlandami kwiatów. Roboty odprawiały tę ceremonię z wielką pompą. Oręż zwycięzcy 
spoczywał na tacach inkrustowanych szlachetnym metalem. Uroczyście zawiesili go na 
honorowym miejscu na ścianie Zbrojowni, chcąc zrobić jak największe wrażenie na 
więźniach.
      Cliff Climber zniżył głos.
      - To musi być zwycięzca tych Łowów - mruknął basem.
      - Jedyny zwycięzca - dodał Aratak ponuro, a jego pokrywy skrzelowe znów zaczęły 
opalizować błękitem.
      - To człowiek-pająk! - wykrztusił zdumiony Dane. - Jeden z tych stworów był na 
mekharskim statku i spędzał większość czasu skulony w kącie, sycząc na każdego, kto akurat 
przechodził. Była to z pewnością ostatnia istota, którą Dane uznałby za wystarczająco 
waleczną, aby przetrwać Łowy. I oto człowiek-pająk stał przed nimi, otaczany czcią i 
honorami. Spotkał Łowców i przeżył... Chciałbym zamienić z nim kilka słów - rzekł 
Ziemianin na wpół do siebie. Ale po ceremonii zawieszenia broni zwycięzca został 
wyprowadzony pod troskliwą opieką gwardii usłużnych Serverów, zabiegających o jego 
względy i nie odstępujących go ani na krok.
      Dobra nasza! - pomyślał Dane. - Nigdy nic nie wiadomo... Jeśli to dziwo umiało 
przetrwać jedenaście dni Łowów z pewnością i my będziemy mieć jakąś szansę.
      - Nie ma co do tego wątpliwości - szepnęła mu do ucha Dallith i Dane znów 
uświadomił sobie, że przechwyciła dokładnie jego myśli. - Może ten pająk miał szczęście, 
albo zaszył się po prostu na całe jedenaście dni w jakiejś kryjówce - dodała.
      - Być może - przytaknął i znów się zamyślił. W takim razie nie czekała ich śmierć na 
wojennej arenie. - Na Księżycu widocznie jest kilka miejsc, w których można się schronić w 
razie potrzeby - wydedukował. Tak czy inaczej będzie musiał tak wszystkim pokierować, aby 
udało mu się zamienić parę słów ze zwycięzcą.
      Słońce zaczęło zniżać się ku zachodowi, gdy Server powrócił, aby zarządzić kąpiel. 
Dla wszystkich przyniósł świeże ubrania o rytualnej, ceglastej barwie terrakoty przeznaczonej 
dla Świętych Ofiar. Tym razem jednak miały niezaprzeczalnie bojowy krój. Tuniki kobiet 
były krótkie, a mogły stać się jeszcze krótsze, gdyby przewiązać je wyżej. Dane, Rianna i 
Dallith otrzymali dodatkowo nowe, grubo podzelowane sandały, gdyż ani Cliff Climber, ani 
Aratak nie potrzebowali zabezpieczenia dla stóp. Server rzekł:
      - Musicie się przystroić na uroczystość zwycięstwa i wręczania nagrody, gdyż 
ujrzyjcie, jakie i was mogą spotkać zaszczyty. Zabierzcie wybraną broń, gdyż zostaniecie 
zabrani prosto z festynu na tereny Łowów.
      Dane’a opętała myśl, która nie raz jawiła mu się jedynie jako mgliste przypuszczenie.
      - Jeśli się nie mylę, jesteś bardzo w to wszystko zaangażowany, Server. Czy mógłbyś 
odpowiedzieć na jedno z moich pytań?
      - Nawet na tuzin, jeśli sobie życzysz - odparł robot bezbarwnym głosem. - jestem tu, 
aby ci służyć, pouczać cię i wspomagać.
      - Czy wy... czy wy, roboty... czy to wy jesteście Łowcami?
      Odpowiedź mogła wyjaśnić wszystko. Na przykład fakt, że jedynie roboty 
kontaktowały się z mekharskim statkiem, a także te szczególną troskliwość, jaką otaczali swe 
Ofiary i powody, dla których nie pozwolili im zbliżyć się do zwycięzcy, którego otaczali 
zwartym murem. Ponoć, aby go chronić i czcić. Dla Dane’a już sama myśl o stanięciu oko w 
oko z grupą niepoczytalnych, nadludzko sprawnych mechanizmów była przerażająca... Teraz 
zamarł w oczekiwaniu na odpowiedź Servera. Gdyby automat, pozbawiony rysów twarzy, nie 
licząc zazębiających się metalowych szczelin, mógł cokolwiek wyrazić, mając ludzkie środki, 
to wytrzeszczyłby zdumione oczy. Był przygotowany na każde pytanie z wyjątkiem tego. Na 
to jedno robot nie miał zaprogramowanej odpowiedzi. Wreszcie przemówił, tym samym 
beznamiętnym i monotonnym tonem.
      Jak już powiedzieliśmy, jesteśmy Serverami. Spotkasz Łowców w odpowiednim 
czasie. Czy teraz możemy asystować ci w drodze do kąpieli?
      Dane zrezygnował z pytań i ruszył za pozostałymi. Nic więcej nie mógł zrobić. - 
Robot nie dał mi jasnej odpowiedzi... - rozważał ponuro. - Powiedział „Jesteśmy Serverami”. 
Nie powiedział „Nie jesteśmy Łowcami”.
      Podkradł się do Dałlith i Rianny, gdy były same, bez Cliffa Climbera i Arataka.
      Osłaniajcie mnie, jeśli te metalowe potworki będą kręcić się i węszyć w pobliżu - 
rzucił pospiesznie. - Idę sprawdzić, czy potrafię pokonać barierę tajemnicy, którą otoczyli 
zwycięzcę na czas tej maskarady. Jeśli tylko złapałbym choć minutę, aby z nim pogadać, w 
chwili nieuwagi obstawy, to sądzę, że nasze szansę przeżycia wzrosłyby co najmniej 
dwukrotnie.
      Rianna z aprobatą skinęła głową. - Jeśli będą ciebie szukali, powiem, że udałeś się 
wraz z Aratakiem skorzystać z kąpieli szlamowej. Gdyby wcześniej właśnie jego szukali, 
powiem, że poszedł popływać.
      Dane pognał na skróty przez ogród. Zapamiętał, w jakim kierunku udała się procesja 
Serverów, adorująca obwieszonego girlandami człowieka-pająka.
      Mam diabelną nadzieje, że jest wyposażony w dysk translacyjny. Rianna mówiła, że 
wielu jeńców go nie posiada - pomyślał, przekradając się ostrożnie przez ogród, wśród 
kwitnących krzewów. Słońce zachodziło szybko. Wzdłuż przeciwległej linii horyzontu 
dziwny, krwawy blask zwiastował wschód Czerwonego Księżyca. Niedługo pełny, czerwony 
dysk ciężko przetoczy się po niebie. - Czy chce tego, czy nie, będę tam jutro rano - pomyślał 
Dane. - Mam to jak w banku. Nagły strach ścisnął go za gardło. Odruchowo sięgnął w 
półmroku do samurajskiego miecza zawieszonego u pasa. Niedaleko wysokiej ściany 
żywopłotu, wyznaczającej granice rezerwatu przeznaczonego dla Ofiar, zwrócił uwagę na 
mniejszy od innych budynek. Domyślił się, co to jest, gdyż drzwi ozdobione były 
identycznymi kwiatami jak wieńce zwycięzcy. Dane ostrożnie zbliżył się do jednego z 
przesłoniętych bambusowymi żaluzjami okien i zajrzał do środka przez szparę między 
listewkami. Człowiek-pająk siedział zgarbiony na podłodze i sprawiał wrażenie 
przygnębionego. Odziany był w długie szaty. Przywiędłe girlandy smętnie zwieszały się z 
jego kosmatych ramion. Dane zagwizdał cichutko, chcąc zwrócić uwagę stwora. Powtórzył to 
jeszcze dwa razy, zanim człowiek-pająk dźwignął głowę i czujnie rozejrzał się dookoła.
      - Hej! Tutaj! - wychrypiał Dane. - Nie bój się. Jestem więźniem, tak jak ty. Podejdź do 
okna. Nie mogę wejść.
      Stwór zerwał się na nogi, poruszając się z błyskawiczną, wrodzoną zręcznością. 
Zlustrował otoczenie jed- nym rzutem oka. Dane, obserwując jego fantastyczną czujność 
pomyślał, że niewielu Łowcom udałoby się niepostrzeżenie do niego zbliżyć. Może to wcale 
nie takie dziwne, że przeżył... Dobiegł go skrzypliwy głos stwora, który zasyczał:
      - Kto tu jessst? Kogo sssłyszszszę? Dane skulił się w cieniu budynku.
      - Jutro stanę oko w oko z Łowcami, przyjacielu. Ty ich widziałeś. Jak wyglądają? Jaką 
mają broń?
      Zanim zdążył do końca wypowiedzieć pytanie, uchwyt, silny jak kleszcze, wykręcił 
mu rękę. Ktoś pojmał go i szarpnął w tył. Drugą ręką Dane próbował dobyć miecza, 
częściowo nawet wyrwał go z pochwy. Prawie natychmiast jego dłoń została unieruchomiona 
w stalowym uścisku - dosłownie stalowym... Metalowa klamra rozluźniła chwyt, gdy puścił 
miecz i beznamiętny głos Servera oznajmił:
      - Szkoda by było złamać takie doskonałe ostrze. Zwierzynie zakazano tu przychodzić. 
Proszę, pozwól nam eskortować cię z powrotem na festyn, Święta Ofiaro, jesteś tam 
niecierpliwie wyczekiwany...
      Dane podzielił się później z dziewczętami spostrzeżeniami, jakie poczynił. Siedział 
pośrodku, między Rianną a Dallith, przy jednym z długich stołów, między którymi krążyli 
niestrudzenie bracia Servera - jego bliźniacze kopie gotowe do usług. Spełniały prośby i 
odpowiadały na pytania, podejmując bez zająknienia każdą rozmowę od miejsca, w którym 
przerwał poprzednik. Serwowali najbardziej wyszukane posiłki i najdziwniejsze potrawy.
      - Właściwie byłem pewien, że nie pozwolą mi podejść do zwycięzcy. Zabawne 
stwory, ci Łowcy. Cholernie zabawne... - westchnął Dane.
      - Myślę, że nie ma w nich nic śmiesznego - zagrzmiał Aratak z powagą, nie 
wyczuwając ironii w głosie  -  przyjaciela, który z rezygnacją powtórzył swą hipotezę, że w 
rzeczywistości Łowcami są roboty.
      - Jeśli tak - warknął Cliff Climber chrapliwie, obracając głowę w ich stronę - całym 
sercem jestem z tobą i będę twym sojusznikiem w czasie Łowów. Pozwoliłem, aby sprzedano 
mnie Łowcom, gotów z własnego wyboru stanąć do pojedynku z najstraszniejszą choćby 
istotą z krwi i kości. Lecz nie zgłosiłem się na ochotnika, aby walczyć z bezcielesnymi 
stworami, skrytymi za metalową skorupą.
      - To przywodzi mi na myśl jeszcze jedną teorie - zareagował żywo Dane. - Może 
Łowcy to ogromne ameby, albo coś w tym stylu, skryte za tym całym żelastwem? Może nie 
są żadnymi robotami? Że też wcześniej nie przyszło mi to do głowy.
      W każdym razie Cliff Climber wreszcie przystał do nich z własnej woli. Dane 
rozejrzał się uważnie, aby sprawdzić, czy - tak jak w Zbrojowni - Łowcy wmieszali się w 
tłum Ofiar. Trudno to było stwierdzić, bowiem sale, w której odbywała się uroczystość 
wypełniało stłumione światło, ledwo rozjaśniające półmrok.
      - Zupełnie jakby nie chcieli, byśmy dobrze przyjrzeli się pozostałym Ofiarom - 
zauważył.
      - Może mają obawy, że utworzymy z nimi wspólnotę! - podchwyciła Rianna. - Co 
prawda wątpię, aby coś takiego kiedykolwiek się zdarzyło, Łowcy jednak wolą nie 
ryzykować.
      Dane zerknął na istotę, z postawy przypominającą Mekhara, a z wielkości - dwóch 
Mekharów razem wziętych. Był to olbrzymi niby-niedźwiedź, pokryty zmierzwionym, 
kudłatym futrem. Ziemianin nie widział kuzynów Arataka - być może ukryli się w ciemności. 
Za to istoty człekokształtne przewyższały liczebnością dwukrotnie innych przedstawicieli. W 
słabym oświetleniu dostrzegał niewyraźnie, że przy stole zasiadało naj- więcej członków rasy 
białej, o nieskazitelnie gładkiej skórze oraz czarnoskórych olbrzymów. Niektórych w ogóle 
nie potrafił sklasyfikować, nie znając pierwowzoru ziemskiego. Na przykład widział dwóch 
wysokich, chudych czerwonoskórych - nie o czerwonobrązowej karnacji amerykańskich 
Indian, lecz o dosłownie płomiennoczerwonej skórze barwy zachodzącego słońca. 
Towarzyszyła im istota - słowo „człowiek” nie przeszłoby mu przez gardło - 
sinawoniebieskiego koloru cyny, o beczułkowatym tułowiu, cienkich kończynach i długich, 
puszystych, białych włosach, które nie pomogły Dane’owi bynajmniej określić wieku ani płci 
maszkary. Wszyscy goście na tej uczcie byli uzbrojeni zarówno w znany mu oręż, jak w broń, 
o której nie miał zielonego pojęcia. Jedzenie było przepyszne, a ilości potraw nie dałoby się 
wprost zliczyć. Dane solidnie sobie podjadł, uważał jednak, żeby się nie przejeść. Nie 
wiedział, jakie wydano zarządzenia co do podziału łowieckiego prowiantu, ani gdzie 
przyjdzie mu spożyć w spokoju następny posiłek, ale nie chiał też być ociężały i senny z 
przejedzenia w chwili rozpoczęcia polowania. Zbliżali się do uroczystego zakończenia 
posiłku. Tradycyjnie podano słodką zupę i ułożone w stosy na paterach owoce, orzechy i 
przeróżne słodycze. Wtedy jeden z niezliczonych sobowtórów Servera wjechał na sam środek 
bankietowej sali, prowadząc spowitego w girlandy człowieka-pająka w ceremonialnych 
szatach.
      - Oddajcie honory Mistrzom Łowów! - zakrzyknął Server i przez ułamek sekundy w 
jego głosie zadrgała jakby nuta emocji.
      Dane nie zareagował ani słowem. Czekał. Czyżby Łowcy spodziewali się, że będzie 
bił brawo? A może oczekiwali ogólnego aplauzu? Pozostali więźniowie najwyraźniej 
podzielali jego zdanie. Przez salę przeszedł jedynie szmer przyciszonych komentarzy. 
Zapanowało lekkie poruszenie, lecz nikt nie okazywał entuzjazmu ani nie zamierzał 
wiwatować na cześć „Mistrzów Łowów”...
      - Oddajcie honory Łowcom! - ciągnął Server nie zrażony milczeniem. - W 964 Cyklu 
Łowieckim naszej długoletniej historii czerdzieści siedem łowieckich indywidualności brało 
udział w rycerskim polowaniu, dziewiętnaście zaś odeszło w chwale, aby dołączyć do swych 
wielkich przodków!
      - Szkoda, że nie więcej! Teraz mogę bić brawa! - syknęła Rianna miściwie, lecz Dane 
uspokajająco uścisnął jej rękę.
      - Tego nie ma w programie - szepnął, gdy robot przemawiał dalej.
      - Oddajcie honory Świętym Ofiarom! Siedemdziesięciu czterech osobników walczyło 
dzielnie i z honorem, zapewniając nam znakomite Łowy. Po raz pierwszy od 398 cyklu jeden 
z nich został zwycięzcą. Przywieźliśmy go tutaj na ceremonie, abyście mogli przekonać się 
naocznie, jak wielkie zaszczyty i nagrody oczekują na Zwycięską Ofiarę!
      Człowiek-pająk niezdarnie wystąpił naprzód, plącząc się w długich, wiszących 
krzywo szatach i potykając o girlandy. Jego zgarbiona, zalękniona postać kuliła się bezradnie 
w ogniu spojrzeń na środku sali.
      - Jak, do licha, właśnie temu udało się przeżyć?! - Dane z niedowierzaniem 
przetrząsnął statystykę: siedemdziesięciu czterech walczyło dzielnie... Może było też kilku 
mniej dzielnych... Tylko jeden przeżył... Łowców było czterdziestu siedmiu - w przybliżeniu 
na dwie Ofiary przypada jeden. I tylko ten pająk ocalał... Kim albo czym byli Łowcy?! - myśl 
ta drążyła wciąż Ziemianina. Nie przywiązywał większej wagi do Serverów 
odprowadzających stwora uginającego się pod ciężarem nagród: szlachetnych metali i 
drogocennych kamieni. Mekharski statek miał go zabrać, gdziekolwiek zechce, bez 
zobowiązań z jego strony, do każdego miejsca w promieniu stu lat świetlnych.
      - Równie dobrze mogli go po prostu przekazać Unii - zauważyła Rianna podejrzliwie. 
- Gdybym tylko wiedziała, z jakiej planety pochodzi...
      - To oznacza - szepnęła z nadzieją Dallith - że gdyby udało się nam przeżyć, i ja będę 
mogła powrócić do mojego świata!
      Dygotała z emocji. Dane mocno chwycił ją za rękę. To gdyby, nierealne i pełne 
niepewności, mogło stać się podnietą, zachętą do działania. Dallith miała motywację do walki 
- mogła powrócić do domu... Tak samo Rianna, Aratak, Cliff Climber... A on? Dane Marsh - 
jak mógł powrócić?
      Odsunął tę myśl nadalej jak potrafił. Zapowiadała się długa i ciężka przeprawa. A 
droga do domu, jeśli w ogóle istniała, wiodła przez Łowy... Przez Łowy, Zaćmienie i 
Czerwony Księżyc!
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ JEDENASTY
      
      Przed odlotem cały tłum Serverów przygotowywał Dane’a do nieznanej podróży. 
Dlatego nie był zanadto zdziwiony, gdy odeszli w mrok, pozostawiając jeńców i mały statek z 
pilotem czekający tylko na załogę. Dla Ziemianina nawet ziemski satelita leżał bardzo daleko 
i był obcy i zabójczy dla człowieka. Ale Czerwony Księżyc był planetą, na której istniała 
atmosfera dająca „zwierzynie” możliwość przeżycia.
      Nikt nie widział pilota tego maleńkiego pojazdu. Lecz Dane był przeświadczony, że 
mógł to być tylko Server. Usiadł, jak zwykle, pomiędzy Dallith a Rianną, trzymając za ręce 
każdą z nich, lecz nie odzywał się ani słowem. Na rozmowy było za późno i zarazem zbyt 
wcześnie. Próbował zachować spokój i pogodę ducha, gdyż Dallith szybko przejmowała jego 
nastroje. Nie było jednak sensu w tym udawaniu spokoju ponieważ ona wyczuwała, że to 
tylko pozory.
      Aratak wyraził myśli w mądrej sentencji, jak zwykle w niepewnych sytuacjach:
      - „Głupcem jest człowiek, który lęka się bez powodu, ale ten, kto nie czuje leku, gdy 
ma powody, to podwójny głupiec...”. - Może i masz rację - mruknął Cliff Climber. - Lecz, 
jeśli mówisz o strachu, zawsze przybiera on dla ciebie jakąś formę.
      Rianna skrzywiła usta w lekkim grymasie.
      - Taki jak ten może mieć wiele kształtów i form - rzekła posępnie.
      Dane rozważał właśnie, czy na statku znajdują się Łowcy. Spojrzał pytająco na 
Dallith, lecz dziewczyna potrząsnęła głową.
      - Nie. W każdym razie nie wyczuwam nic szczególnego, choć wiem, że na pokładzie 
znajduje się wiele obcych istot. Większość z nich jest wrogo do nas nastawiona... Trudno mi 
jednak powiedzieć, czy to Łowcy.
      Dane rozejrzał się w półmroku kabiny, snując ponure domysły - czy niektórzy 
współwięźniowie to Łowcy udający Święte Ofiary po to, aby przyjrzeć im się z bliska? 
Wolałby odrzucić te podejrzenia i nie przywoływać ich po raz drugi...
      Po długim czasie oczekiwania, choć Dane oceniał, że nie dłuższym niż godzina, na 
ekranie pojawił się obraz Czerwonego Księżyca, rosnącego z minuty na minutę, pędzącego 
jak by prosto na nich. W tej samej chwili głośnik z przodu kabiny wydał kilka 
charakterystycznych metalicznych trzasków. W ciemności Dallith ścisnęła rękę Dane’a z 
rozpaczliwą siłą.
      - Godne czci Święte Ofiary - odezwał się głos podobny do głosu Servera, lecz o 
minimalnie zmienionej intonacji.
      Być może to oryginalny wzorzec mowy przekazywany Serverom - pomyślał Dane. 
Przeszył go dreszcz przyprawiający niemal o zawrót głowy. Czuł, że jego ramiona pokrywa 
gęsia skórka.
      Cliff Climber drgnął. Żółte oczy Mekhara błysnęły czujnie, a kunsztownie podkręcone 
wąsy podniosły się i najeżyły jak kolce. - Honorowe, Święte Ofiary! - powtórzył głos. - 
Witamy was na 965 Łowach. Już wkróte zostaniecie wypuszczeni na łowieckie tereny, które 
od dawien dawna służą tylko jednemu celowi. Będziecie mieli czas na ostateczne 
przygotowanie dopóki ciemności nie rozproszy brzask. Możecie poszukać dla siebie 
najkorzystniejszej bojowej placówki. Dajemy wam nasze słowo, które nie zostało złamane od 
713 cykli Łowów, że nie będziecie niepokojeni, zanim słońce nie wstanie nad horyzontem.
      - Ciekaw jestem, co stało się 713 cykli temu... - szepnął Dane, lecz nie dokończył, 
gdyż Rianna niecierpliwie syknęła:
      - Ćśśś... Cicho! - zasłuchana, w niesamowitą instrukcje.
      - Każde Łowy rozpoczynają się o poranku, tak aby zarówno Łowcy, jak i ich Ofiary 
mogli się przedtem pożywić i odpocząć. Obszary oświetlone żółtymi lampami i patrolowane 
przez Serverów wyznaczone są na neutralne tereny. Od zmroku do brzasku żaden Łowca nie 
może znaleźć się w ich pobliżu w zasięgu wzroku...
      Translator Dane’a przekazał mu tę odległość jako trzy i pół kilometra. Ziemianin 
domyślił się, że jego towarzysze również odebrali stosowne określenie tej miary.
      - ...Natomiast obszary położone poza wyznaczoną strefą są w tym czasie pod kontrolą 
Łowców. Żadna Ofiara nie ma prawa na nie wkroczyć. Jeśli złamie zakaz, narazi się tylko na 
pewną i haniebną śmierć.
      To już coś konkretnego - stwierdził Dane. Łowy były rytualnie celebrowane i 
podlegały niepodważalnym regułom od początku do końca. Nie wykluczało to oczywiście 
faktu, że Łowcy mogą zaczaić się w pobliżu terenów neutralnych i wyłapać ich po kolei, gdy 
wyruszą wczesnym rankiem...
      Metaliczny głos kontynuował po krótkiej przerwie.
      - Za kilka chwil podchodzimy do lądowania. Otwarcie Łowów nastąpi o świcie. 
Spotkamy się w śmiertelnej walce. Oddajemy wam zatem honory i pozdrawiamy was Święte 
Ofiary! Niech wszyscy żyjący zobaczą, jak wspaniale wynagradzamy najmężniejszych 
spośród was. Życzymy wszystkim godnego ocalenia i nagród lub krwawej i honorowej 
śmierci - zakończył obcy, a w ciszy zagrzmiał ostatni trzask głośnika. Jeńcy poczuli nagły 
wstrząs i usłyszeli ostry zgrzyt, gdy statek osiadał na podłożu. Rozległ się krótki syk komór 
ciśnieniowych i głęboki, mechaniczny pomruk, towarzyszący kontrolnemu otwieraniu 
włazów. Dane od razu ruszył w ślad za rozbudzonym Aratakiem w stronę wyjścia, ściskając 
gardę miecza. Przy okazji przyjrzał się dokładniej niedźwiedziowatemu olbrzymowi, 
stąpającemu ociężale krok za krokiem. Rianna i Cliff Climber trzymali się bardziej z tyłu, 
podczas gdy Dallith cały czas kurczowo ściskała go za łokieć i szeptała łamiącym się głosem:
      - Panika... Każda z tych istot odczuwa ją na swój własny sposób. Trzymaj mnie 
mocno, Dane. Chcę biec gdzieś przed siebie jak oni. Chcę rozpaść się w proch... Powstrzymaj 
mnie!
      - Tylko spokojnie! - zdecydowanie przytrzymał jej rękę. - To nie twoje reakcje. Nie 
masz powodu do paniki. Jak zwykle dzielisz je z innymi!
      - Jak sądzisz... Czy... Czy mogę się od tego kiedykolwiek uwolnić? - spytała bez 
nadziei na odpowiedź.
      Wynurzyli się z wąskiego korytarza na szczycie schodów urywających się nagle. Dane 
zatrzymał się na moment, ale tłum, napierający z tyłu, zrzucił go na dół. Podniósł się i stanął 
na powierzchni Czerwonego Księżyca. Kilka metrów dzieliło go od ciemności kanciastego 
krajobrazu, pełnego złomów skalnych i wyrw. Gdzieniegdzie czerniały niewyraźne kępy 
kolczastych zarośli. Za nim wznosiły się mroczne wzgórza, a nad głową pociemniały błękit 
nieba zdawał się opadać coraz niżej wśród rozmazanych, bladych obłoków, ledwie 
dostrzegalnych na tle olbrzymiej planety wynurzającej się zza horyzontu. Był to Świat 
Łowców, połyskujący czerwienią na niebieskim sklepieniu i świecący blaskiem bardziej 
krwawym niż Czerwony Księżyc widziany z jego powierzchni. W migotliwej poświacie, 
rozświetlającej mrok silniej niż Księżyc podczas ziemskich „białych nocy”, Dane dostrzegł, 
odcinające się ciemnymi plamami na tle nieba, ruchome kształty przelatujące z krańca na 
kraniec widnokręgu. Dallith potykała się co krok, wiec musiał ją objąć. Dopiero teraz 
zauważył, że drugą rękę wspiera na włochatym barku Cliffa Climbera. Zbliżył usta do ucha 
dziewczyny i rzekł z naciskiem:
      - Nie biegnij! To nie ma najmniejszego sensu. Zatrzymaj się na chwile i pomyśl! 
Pomyśl! Pamiętaj, co postanowiliśmy!
      Aratak cały emanował w ciemnościach delikatnym błękitem. Dane, idąc na czele 
piątki, narzucił równe, marszowe tempo aż do chwili, gdy znaleźli się co najmniej o kilometr 
od statku Łowców.
      - Myślę, że to całkiem niegłupi pomysł, żeby odejść jak najdalej od statku. Nie wiem, 
jakim rodzajem paliwa jest napędzany, lecz wdychanie jego oparów nie wyjdzie nam na 
zdrowie - stwierdził, gdy oddalili się na bezpieczną odległość. - Usiądźmy teraz i 
zdecydujmy, co dalej. Mamy cały ranek, aby opracować wstępną strategię. Sądząc po tym, że 
pozostali rozbiegli się dosłownie na wszystkie strony, powiedziałbym, że każda droga jest dla 
nas dobra. Dobrze, że zostawili nas razem. Co pięć osób, to niejedna. Łowca, który podejdzie 
zbyt blisko, poczuje na własnej skórze, że wpakował się w kłopoty. Dallith? - zwrócił się do 
dziewczyny. Jej głos drżał, lecz odpowiedziała siląc się na spokój. - Jestem, Dane. Co 
mogłabym dla was zrobić?
      - Pamiętasz, jak będąc na statku Mekharów zbyt późno zorientowaliśmy się, że 
szykują na nas pułapkę? Gdybym ciebie posłuchał, zorientowałbym się, że to podstęp. 
Zasugerowałaś wtedy, że Mekharowie chcieli, żebyśmy zaatakowali. Dlatego twoja 
wrażliwość stać się może naszą główną bronią. Jak sądzisz, czy będziesz w stanie zauważyć, 
gdyby ktoś chciał podkraść się do nas i zaatakować?
      Spróbuję - szepnęła.
      - Powiedz mi jeszcze, czy kiedykolwiek czułaś jakieś poruszenie albo wewnętrzny 
niepokój w obecności któregoś z Serverów? - zapytał. Gdyby byli Łowcami, pierwsza byś to 
odkryła. Lecz Dallith zaprzeczyła stanowczo.
      - Nie. Czułam się przy nich jak przy zwykłych robotach. Na samą myśl o 
telepatycznym czy emfatycznym kontakcie z nimi... - potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - 
Nie potrafię sobie tego wyobrazić... Nawet nie próbowałam przechwycić ich uczuć.
      W każdym razie teraz było i tak za późno, więc Dane zaprzestał dalszej dyskusji na 
ten temat.
      - W porządku. Dallith jest więc naszym systemem wczesnego ostrzegania i strzelcem-
procarzem dalekiego zasięgu. Dallith, gdy wyczujesz kogokolwiek zdecydowanego na atak, 
nie czekaj - odstrzel go ze swej procy i obezwładnij, jeśli nie umiesz zabić.
      Następnie zwrócił się do jaszczura. - Aratak, jesteś wojownikiem wagi superciężkiej. 
Każdego, kto się zbliży po ostrzeżeniu Dallith możesz zmiażdżyć jednym ciosem, a ja będę 
gotów zakłuć następnego. Rianna i Cliff Climber będą walczyć ręka w rękę na drugiej linii. 
Jesteśmy zdani na siebie i musimy być w stanie stawić czoła wszystkiemu, co nam zgotują. 
Czy wszyscy przygotowaliście prowiant? - spytał Dane. Sam zebrał pod- czas bankietu sporo 
słodyczy i upchnął je w kieszeniach tuniki. Zachęcał też innych, aby poszli w jego ślady. Na 
szczęście wszyscy to zrobili.
      Nagle rozległ się ryk silników i buchnęły purpurowe płomienie. Niewielki statek, 
który przywiózł jeńców na Czerwony Księżyc oderwał się od powierzchni i błyskawicznie 
zniknął im z oczu. Błysk oświetlił wszystko tylko na chwile, ale oni zdążyli zobaczyć dziki 
krajobraz. Były tam wzgórza, doliny, zarośla i skały. Zbocza wznosiły się i urywały nagle, a 
ściany rozpadlin lśniły przez mgnienie oka w jaskrawym świetle. W oddali, na krańcach 
horyzontu, rysowały się mroczne, niepokojąco regularne kształty. Dane rozważał, czy mogły 
to być budynki w wyznaczonych przez Łowców obszarach neutralnych, gdzie Ofiary miały 
zapewnione bezpieczeństwo podczas nocy i gwarancję uniknięcia „krwawej i honorowej 
śmierci”.
      Dziwne... użyli tych samych słów, co dowódca Mekharów - pomyślał Ziemianin. - 
Lecz czy w istocie oznaczały one dla Łowców to samo? Jeśli jednak rozróżniali pojęcia 
śmierci honorowej i haniebnej, więźniowie mieli szansę większe niż przypuszczał.
      - Czy mamy czekać tutaj do świtu? - zagadnął Aratak.
      - Nie wiem, czy tutaj jakieś miejsce ma jakąkolwiek przewag? nad innymi - odparł 
Dane z namysłem. - Lecz podejrzewam, że w naturalnych kryjówkach Łowcy będą oczekiwać 
na swe mniej rozważne Ofiary. Pamiętajcie, że to także pewnego rodzaju test... 
Prawdopodobnie na pierwszy ogień wezmą słabszą „zwierzynę”, aby poświecić więcej czasu 
i energii dla najsilniejszych i najsprytniejszych uciekinierów. Będzie to walka nie tylko na siłę 
mięśni, lecz także na sprawność umysłu z najbardziej niebezpiecznym z Ofiar. Nie 
zapominajcie, że dopłacili za nas extra premie, ponieważ zdaliśmy test pozytywnie i 
otrzymaliśmy opinie, jako wyjątkowo niebezpieczni. Nawet na Ziemi miłośnicy polowania 
różnią się w podejściu do tego „sportu”. Nieliczni tylko chcą zdobyć łup za pomocą łatwego 
podstępu i zabrać trofeum do domu... - w umyśle Dane’a pojawiło się absurdalne pytanie: czy 
istnieje dzienny limit, określany na Ziemi mianem „pełnej torby” dla każdego z Łowców? - 
Niech pomyślę - rzekł głośno. - A ty powiedz, jaka jest twoja rada, Arataku.
      - Mądrość nie zawiera się sama w sobie - odparł zagadkowo jaszczur. - Radzę, aby 
każdy z nas przespał się lub odpoczął co najmniej godzinę, zanim nastanie świt. Będziemy 
czuwać na zmianę, aby światło dnia nie sprowadziło nam znienacka Łowców na kark. Gdy 
rozwidni się nieco, lecz koniecznie przed wschodem słońca, będziemy mogli pomyśleć 
bardziej trzeźwo nad rodzajem schronienia, które nie wyda się Łowcom oczywistą kryjówką 
dla Ofiar.
      Ten pomysł wszyscy uznali za trafny. W dodatku Aratak podjął się stać na warcie jako 
pierwszy.
      - Na razie nocne czuwanie to czysta formalność - rzekł. - Od polowania dzieli nas 
wiele godzin.
      - Będę ci towarzyszył - oświadczył Cliff Climber. - Należę do gatunku prowadzącego 
częściowo nocny tryb życia. Nie czuję się śpiący.
      Dane, Rianna i Dallith owinęli się w ciepłe płaszcze, które podarowano im wraz z 
tunikami i ułożyli się na ziemi. Grunt wokół pokrywały skały i niskie zarośla, przy czym o 
wiele więcej było głazów, niż zdegenerowanych roślin. Chwilę zaledwie zajęło 
wymoszczenie sobie miękkiego i wygodnego posłania. Zajęli swoje stałe miejsca, czyli Dane 
w środku między kobietami. Rianna odprężyła się i od razu zapadła w sen. Dallith również 
zasnęła i oddychała głęboko, lecz Dane był zbyt spięty, aby zasnąć. Rozmyślał. Zaufał 
Aratakowi bez reszty, były chwile, gdy zapominał, że olbrzymi gad nie jest człowiekiem. 
Natomiast Cliff Climber to co innego, nie wiedział, czego się po nim spodziewać. Po jakimś 
czasie odpłynął na mroczne peryferie świadomości i pogrążył się w nierealnych wizjach 
pełnych koszmarów. Nie zasnął głęboko, trwał w półśnie sprowadzającym budzące grozę 
mary. Nie minęło kilka godzin, gdy kolejny koszmar kompletnie wybił go ze snu. W scenerii 
jakby żywcem wziętej z laboratorium Frankensteina wytrzeszczała na niego oczy zawieszona 
na ścianie głowa Samuraja, wykrzywiona w koszmarnym, nieludzkim grymasie. Potem 
pojawili się Łowcy o tysiącach postaci... Formy podlegające ciągłej metamorfozie. Ciała 
przeistaczające się płynnie jedno w drugie jak woda przelewana do różnokształtnych naczyń. 
I potwory przechodzące te przemiany i witające je żarłocznym gulgotem.
      Zerwał się przerażony i poczuł, że Dallith cała dygocze. Otulił ją płaszczem, 
ostrożnie, aby nie zakłócić jej snu, odwróciła się jednak i wyszeptała: - Nie śpię... - wiec z 
troską otoczył ją ramieniem.
      Powinnaś wypocząć - rzekł. - Jutro zapowiada się dzień pełen wrażeń. - Uświadomił 
sobie cały bezsens tych wszystkich patetycznych słów, którymi przemawiał do przyjaciół i 
czuł, jak narasta w nim idiotyczny, nieodparty śmiech. Zorientował się, że to jeden z 
symptomów histerii, pohamował się wiec jak umiał najszybciej.
      - Cieszę się, że przynajmniej Rianna zdołała zasnąć - westchnęła Dallith.
      Otaczała ich wręcz namacalna cisza. Dane leżał na wznak, dręczony sprzecznymi 
uczuciami. Tuż przy boku czuł dziewczęce ciało, ciepłe i gładkie pod cienkim materiałem 
tuniki.
      Pragnę Dallith... Kocham ją... Że też właśnie w tej przeklętej chwili przychodzi mi to 
do głowy! Jak by to powiedziała Rianna? „Ślepy instynkt w obliczu śmierci...”. Dlaczego 
miałbym być inny od klasycznego małpoluda? - Tak, ale Dallith nie chciała tego w ten 
sposób... Sama mu to mówiła. Nie chciała parzyć się jak zwierzę w obliczu śmiertelnego 
zagrożenia, kierowane instynktem zachowania gatunku. I nagle - ramiona dziewczyny oplotły 
go w ciemności mocno, lecz delikatnie, jakby z nieopisanym współczuciem.
      - Pragnę tego, czego ty pragniesz - wyszeptała - i nic na to nie poradzę. Może sama, w 
głębi duszy nie chciałabym tego... Ale jestem z tobą i odczuwam tak, jak ty. To prawdziwe 
uczucie, Dane. Uwierz mi - jak najbardziej realne.
      Mocno przyciągnął ją do siebie. Poczuł na twarzy oddech dziewczyny i zatracił się 
bez reszty w jej uległym i całkowitym oddaniu. W tej jedynej chwili, zdawałoby się tak 
krótkiej, po raz pierwszy od wielu dni zapomniał o przytłaczającym, ceglastoczerwonym 
dysku Świata Łowców, o samurajskim mieczu, o cieniu śmierci, o Łowach i o Łowcach. 
Jeszcze długo potem trzymał ją w ramionach, a ona tuliła jego głowę do swych drobnych 
piersi.
      - Teraz zaśnij - mówiła. - Proszę, zaśnij, jeśli możesz... - tkliwy szept owionął jego 
usta i Dane zapadł się w bezdenną otchłań snu i ciszy.
      Ciemność pogłębiała się znacznie, gdy czerwony Świat Łowców, zmierzając ku 
zachodowi, zawisł nisko nad horyzontem. Dane zerwał się, czując dotknięcie szponiastej łapy 
Arataka, która nagle spoczęła na jego plecach.
      - Przepraszam, że cię niepokoję - mruknął jaszczur - ale padam z nóg. Cliff Climber 
śpi już od paru godzin.
      Ziemianin usiadł, uwalniając ze swych objęć Dallith która spała cicho u jego boku. 
Przykrył dziewczynę płaszczem i skinął głową na znak zgody.
      - Jasne. Odpocznij trochę - rzekł krótko i zajął miejsce Arataka na najwyżej 
położonym punkcie zbocza niewielkiego pagórka. Olbrzymi gad położył się, zakrywając 
głowę połą płaszcza i znieruchomiał. Cliff Climber, zwinięty w kłębek, wyglądał stąd jak 
pulsująca rytmicznie, ciemna, chrapiąca piłka. Minęło kilka minut i jakiś mroczny kształt 
poruszył się wśród cieni. Dane w mgnieniu oka był na nogach, z mieczem w dłoni, lecz 
Rianna rzekła spokojnie:
      - Nie budź Dallith. Ja się wyspałam, ale myślę, że ona... czuwała większą część nocy.
      Ruchem głowy zachęcił ją, aby usiadła, zadowolony z jej towarzystwa. Milczeli. Po 
jakimś czasie jej dłoń - drobna, lecz mocna, ukradkiem ścisnęła jego rękę. Delikatnie 
odwzajemnił uścisk. Siedzieli tak, ramię w ramię w rzedniejącym mroku, wyczekując 
pierwszego rozbłysku na horyzoncie - zwiastuna nadchodzącego świtu. Wreszcie Rianna 
zerknęła na Arataka, który przez sen odrzucił okrycie i emanował cały w ciemności błękitnym 
blaskiem i rzekła:
      - Gdyby Łowcy mieli jakieś wątpliwości, nasz świecący jaszczur aż za dobrze posłuży 
im za drogowskaz. Przed nastaniem nocy musimy coś na to poradzić.
      - Masz rację - przytaknął Dane i na tym skończyła się rozmowa. Słowa nie były im 
potrzebne. Czuwali w milczeniu, zamyśleni, mając oczy i uszy szeroko otwarte.
      - To dziwne - rzekła w pewnej chwili wśród kompletnej ciemności, bowiem Świat 
Łowców zniknął za krawędzią odległego wzgórza. - Jestem naukowcem. Spędziłam 
większość mojego życia badając pozostałości egzystencji innych ludzi i byłam szczęśliwa, że 
taki zawód wybrałam. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że tak zaangażuję się w walkę o 
własne życie. Przeraziłabym się na samą myśl, że będę gotowa walczyć... Może jestem mniej 
cywilizowana niż sądziłam?
      - Ktoś z kręgów mojej kultury rzekł, że cywilizacja jest jedynie cienką powłoczką 
pokrywającą pierwotną małpę.
      - Obawiam się, że ta warstewka w moim przypadku jest wyjątkowo cienka. Lecz 
prawdę mówiąc, nie czuję się z tego powodu nieszczęśliwa, Dane. W każdym razie nie tak, 
jak Dallith. Ona jest naprawdę cywilizowana.
      Dallith. Czuł jeszcze tamten dotyk na swej skórze...
      - Tego bym nie powiedział - odparł. - Reakcje Dallith są zależne od dominujących 
nastrojów otoczenia. Może jest cywilizowana tylko dlatego, że przebywa wśród 
cywilizowanych ludzi?
      - Może... Dane, co ty w ogóle o tym myślisz?
      - O Polowaniu? - Upewnił się i przerwał, aby zebrać myśli. Uświadomił sobie, że 
właściwie tu, na miejscu nawet ani trochę nie zastanawiał się nad polowaniem. Zły, pełen 
obaw, niechętnie ustąpił przed tą koniecznością. Od samego początku zdawał sobie sprawę, 
że w głębi duszy, niezależnie od rozumu, na samym dnie świadomości czaił się atawistyczny 
odzew na śmiertelne wyzwanie. Przez całe życie był poszukiwaczem przygód, uciekającym 
od cywilizowanego świata, wpadającym z jednych krańcowo niebezpiecznych fascynacji w 
inne. Czemu miało służyć zgłębianie tajników sztuk walki Wschodu? Czy zdobywanie 
niedostępnych szczytów gór? Albo samotna żeglarska wyprawa w podróż dookoła świata? 
Czy nie było to balansowaniem na krawędzi największego ryzyka, igraniem ze śmiercią, grą o 
największą stawkę - o życie? Ale tym razem nie stanął twarzą w twarz ze ślepymi siłami 
natury, takimi jak sztormy czy góry lodowe bieguna północnego, lecz z przebiegłymi, 
żywymi przeciwnikami, gotowymi na wszystko i zdającymi sobie sprawę z jego inteligencji i 
siły. - Przypuszczam - rzekł po dłuższym namyśle - że ja również nie należę do zbyt 
ucywilizowanych...
      Zapadło długie, co najmniej godzinne milczenie. Dopiero blask wstającego słońca, 
który sprawił, że mogli wyraźnie widzieć się nawzajem, skłonił Dane’a do przerwania ciszy:
      - Obudźmy lepiej innych - rzekł z żalem, że zakłóca te, ostatnie może, chwile spokoju. 
Odezwał się jednak nie z powodu przypłwu nagłego leku przed nieuchronnością zbliżających 
się Łowów, lecz dlatego, że w ciągu tych wielu godzin, wśród narastającej burzy uczuć pojął, 
że Rianna razem z nim przygotowuje się do walki. Zdał sobie sprawę, że w ciągu tej jednej 
nocy połączyła ich zażyłość, silniejsza niż seksualny kontakt przed kilkoma tygodniami.
      Zarówno Rianna, jak i Dallith mają racje - stwierdził w myśli - wspominając ulotne 
chwile uniesień. W obliczu niebezpieczeństwa taka reakcja jest bardzo ludzka i naturalna, 
nawet nieunikniona. Żadne z nas nie ponosi za to winy. Byłem skończonym idiotą, 
zawracając głowę sobie i innym w takiej chwili. To nieważne, przynajmniej nie teraz... 
jeszcze nie. Teraz liczą się tylko Łowcy!
      Cliff Climber przeciągnął się, tłumiąc w gardle głęboki pomruk. Wysunął pazury i 
nagle zerwał się, stając błyskawicznie w bojowej pozycji. Wróciła pamięć, a wraz z pamięcią 
opanowanie. Mekhar rozluźnił mięśnie i potoczył wkoło dzikim wzrokiem.
      - Tu gdzieś jest woda - oświadczył. - Jestem za tym, aby szybko umyć się, napić i 
ruszyć na Łowców! Pognał susami w kierunku miejsca, z którego dobiegał szum wodospadu. 
Dane ruszył za nim, oglądając się na Dallith, wygładzającą na sobie tunikę. Czuł się 
nierozerwalnie związany z towarzyszami niedoli i był zadowolony, że ma Cliffa Climbera u 
swego boku. Dane wsunął głowę pod wodospad. Rozkoszny dreszcz przeszył jego ciało 
tysiącami lodowatych igiełek i poczuł napływającą fale adrenaliny.
      Świetnie! Tego mi było trzeba - pomyślał. Obejrzał się. Z sympatią powitał Arataka, 
gdyż olbrzymi jaszczur już pędził ich śladem. Szczegóły otoczenia rysowały się z niezwykłą 
wyrazistością w świetle poranka. Wdzierały się w świadomość lśniącą czystością nowych 
kształtów, jakby dopiero wyszły spod ręki Stwórcy, świeże, lecz zjawiskowe i jakby 
nierealne. Dane ogarnął towarzyszy spojrzeniem pełnym troski i ciepła, nim zdecydował z 
energią:
      - Pozostała nam ledwie godzina do pełnego wschodu słońca. Musimy pomyśleć nad 
znalezieniem dobrego schronienia.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ DWUNASTY
      Powoli nastał dzień. Blask zalał horyzont, gdy pomarańczowe słońce ukazało się 
spoza skłębionych obłoków. Jego promienie rozświetliły skaliste pustkowie, na którym widać 
było ostre kontury wzgórz wyrastających z dolin porośniętych z rzadka kępami skarlałych, 
poskręcanych zarośli. Skaliste zbocza ziały gdzieniegdzie mrocznymi otworami jaskiń. Na 
krańcach widnokręgu zaznaczały się ciemne, regularne kształty, które Dane w nocy uznał za 
budowle. Teraz, okazało się, że są to ruiny miasta: połamane wysokie wieże, fasady 
budynków bez dachu, a nieraz i bez bocznych ścian i przypór... Tam znalezienie kryjówki nie 
powinno nastręczać trudności. Lecz każde wybrane schronienie mogło okazać się pułapką. 
Dane z miejsca odrzucił wiec propozycje Rianny, aby schronić się w jaskiniach, gdyż tam bez 
trudu mogli zostać zaatakowani i zablokowani od strony wejścia.
      - Założę się, że po dziewięćset którymś cyklu Łowów - rzekł Ziemianin przekonany o 
słuszności takiego rozumowania - Łowcy znają skalne labirynty jak własną kieszeń. 
Większość jaskiń ma więcej niż jedno wejście. Byłoby po nas, gdyby zaatakowano, na 
przykład z obydwu stron... Dane zamyślił się. Podobna pułapka mogła czyhać w każdej ze 
zrujnowanych budowli. Trzeba było uciec się do jakiegoś podstępu... Zwołał grupę. Oddalili 
się od wodospadu i ostrożnie ruszyli przez dolinę, zajmując ustalone wcześniej pozycje 
bojowe. Zgodnie z planem Dane’a Aratak kroczył na samym przedzie z olbrzymią, nabijaną 
guzami maczugą i małym toporkiem za pasem. Oczywiście „mały toporek”, jak nazywał go 
jaszczur, lub „podręczna siekierka skautowska chłopców Pana Bunyena”, jak mawiał zwykle 
Dane, był na tyle duży i ciężki, że człowiek z trudem mógłby objąć obiema rękami stylisko 
topora. Zdołałby, co prawda, unieść ostrze nad głowę i z ledwością opuścić, jednakże nigdy 
nie dałby rady zamachnąć się nim po raz drugi.
      Pozycję obok jaszczura Dane wyznaczył sobie. Stąpał więc czujnie w odpowiedniej 
odległości od Arataka, gotów w każdej chwili dobyć miecza.
      W drugiej linii maszerowała Rianna uzbrojona w długą włócznię i sztylety. Po jej 
prawej stronie, nieco z tyłu, bezszelestnie i miękko skradał się Cliff Climber. Bacznie 
obserwował okolicę, mrużąc bystre, złote oczy. Tyły ubezpieczała Dallith gotowa 
błyskawicznie ostrzec przyjaciół i w razie potrzeby użyć swej procy. Dane przestrzegał 
wszystkich, aby nie zblżali się do niskich zarośli, gdyż tylko Rianna i Mekhar byli 
prawdziwymi mistrzami w walce wręcz i posiadali broń przydatną w bliskim starciu.
      Zarówno Aratak, jak i ja potrzebujemy przestrzeni - tłumaczył Dane - dla skutecznego 
zamachu miecza, maczugi czy topora. Dallith natomiast musi mieć przestrzeń do strzału. Jeśli 
jednak zdołają nas podejść, musimy być gotowi na wszystko.
      Wędrowali przez skaliste pustkowie z bronią w pogotowiu i nerwami na wodzy, 
wypatrując wyżej położonego kawałka gruntu, najlepiej szczytu urwistego zbocza, gdzie 
wróg nie mógłby podkraść się niepostrzeżenie. Ziemianin był niemal przekonany, że wraz ze 
wschodem słońca całą okolice pochłonie fala walki, a pogrążona w ciszy przestrzeń wypełni 
się szaleńczym zgiełkiem bitwy i fontannami przelanej krwi. Tymczasem przemierzali krainę, 
jakby nietkniętą do tej pory ludzką stopą, po której, oprócz nich, nie stąpała żadna żywa 
istota.
      Łowy będą trwać dwanaście dni - rzekł do siebie Dane i zaklął w duchu. - Niech to 
diabli! Dwanaście dni i ani chwili wytchnienia! Nie wolno nam osłabić czujności nawet na 
minutę... Długa droga przed nami. Im dalej dojdziemy, unikając bezpośrednich starć, tym 
większa obawa, że zauważą naszą formacje bojową i zdążą się przygotować do decydującego 
spotkania.
      Mijała godzina za godziną. Słońce stanęło w zenicie i sunąc powolnym łukiem 
staczało się ku linii horyzontu. Krótki dzień zamierał, przesycony barwami zmierzchu, a 
Łowcy nie dali znaku życia. Wędrowcy nie dostrzegli też innych Ofiar. Znużeni przystanęli w 
pobliżu sterty głazów, gdzie naturalne źródło tryskało wprost ze skalnej szczeliny. Tam 
posilili się słodyczami i zabranym z uczty prowiantem. Rianna oddaliła się na moment, lecz 
Dane zauważył ją w chwili, gdy zamierzała skryć się za rumowiskiem.
      - Rianno! Wracaj natychmiast! Zapomniałaś?! Zawsze trzymajmy się razem!
      Ze zdumieniem uniosła brwi.
      - Doskonale pamiętam, Dane, twoje przestrogi, lecz co ma zrobić ten, któremu daje się 
we znaki... naturalna potrzeba? - spytała z lekką ironią.
      - Hmm... Przynajmniej weź ze sobą Dallith - rzekł nieco zakłopotany. - I nie 
oddalajcie się poza zasięg głosu. Dopóki nie znajdziemy się w jednej z wyznaczo- nych, 
nocnych stref bezpieczeństwa zaraz po zachodzie słońca, gdzie będziemy mogli posilić się i 
spokojnie wypocząć, nie odłożymy broni nawet na minutę - dodał tonem nie znoszącym 
sprzeciwu.
      - I tutaj mam nad wami przewagę, małpoludy - rzekł Cliff Climber, krzywiąc się 
złośliwie - moja broń jest zawsze w moich rękach i to gotowa do użytku w każdej chwili.
      Mimo przechwałek, gdy tylko Dane oddalił się od grupy w wiadomym celu, Mekhar 
znieruchomiał, czujny, spięty do skoku. Aratak czuwał także, nie wypuszczając z łap 
ogromnej maczugi.
      Łowcy, rzecz jasna, mogą nas śledzić cały czas. Nawet teraz, idąc naszym tropem. 
Chcieliby mieć jakieś pojęcie o naszej broni, sprawności i dyscyplinie - pomyślał Dane. 
Poprawił na sobie ubranie, rozejrzał się i zdecydował, aby zrobić postój nieco dalej. Widniał 
tam kręty, urwisty wąwóz, prowadzący wprost na północ, pomiędzy długim masywem 
potężnych wzgórz u stóp zrujnowanego miasta. - Musimy ominąć wzgórza... pomyślał Dane. 
- Łowcy będą tropić nas do krańca doliny i dopiero tam prawdopodobnie zastawią na nas 
pułapkę. Mimo to musimy dotrzeć do najwyższego punktu w dolinie przed zachodem słońca i 
tam się schronić. Zatrzymamy się i rozejrzymy po okolicy, aby znaleźć neutralne obszary 
oświetlone żółtymi światłami. Łowcy traktują nas jak bydło, które popędzi do wodopoju i z 
pewnością czają się w pobliżu stref bezpieczeństwa aby schwytać nas, zanim wejdziemy do 
środka. Wiedzą, że nie przetrzymamy dwunastu dni bez jedzenia i spokojnego snu...
      Po tych rozważaniach Dane wybrał najdogodniejszą dla grupy drogę, a przyjaciele 
podążyli bez sprzeciwu jego śladem. Idące za Aratakiem kobiety przystanęły u podnóża 
skalistego zbocza, rozglądając się czujnie dookoła. Cliff Climber zaś starał się przez cały czas 
dotrzymywać Ziemianinowi kroku, nie chcąc pozostać w tyle. Dane dotarł pierwszy na szczyt 
wzgórza i oczekiwał na Mekhara. Wreszcie ujrzał zbliżającą się kocimi ruchami sylwetkę i 
postąpił krok w jej kierunku. Opatrzność ostrzegła go w ostatniej chwili.
      - To nie Cliff Climber! - stwierdził zdumiony. Ten miecz! Zanim w pełni uświadomił 
sobie zagrożenie, wiedziony instynktem chwycił za broń. Stanął w pozycji bojowej, celując 
ostrzem w gardło Mekhara, a człowieklew na jego widok sprężył się, gotów do walki. 
Dane’owi zaschło w gardle, czuł przyspieszony łomot serca, a w skroniach pulsujące tętno 
krwi. - To oni! - przemknęło mu przez głowę. Poczuł lęk i ulgę jednocześnie. Wieloletni 
trening zrobił swoje. Serce uspokoiło się powoli. Dane zapanował nad ciałem i przywrócił 
jasność myśli. Wahał się przez chwilę. - Czy to Łowca? Czy jedna ze Świętych Ofiar? Może 
w rzeczywistości nie ma żadnych Łowców? Może podpuszczają nas, abyśmy śledzili się 
nawzajem?
      - Kim jesteś? - wrzasnął do nieznajomego. Głos nie sprawił mu zawodu - nawet nie 
zadrżał. - Czego chcesz?! Czy mnie właśnie ścigasz?! Ziemianin miał zapewne w zanadrzu 
jeszcze parę podobnych pytań, lecz Mekhar ze zwierzęcym rykiem wściekłości skoczył do 
przodu. Dane w ostatnim przebłysku świadomości zdążył jedynie zablokować śmiercionośny 
cios w głowę. Ciało istoty zadygotało, zatrzymane w pół obrotu i Dane kopniakiem powalił 
przeciwnika na ziemię. Kotokształtny sprawnie opadł na cztery łapy, odskoczył na bezpieczną 
odległość i sięgnął po broń. Dane stanął pewniej w lekkim rozkroku, uważnie obserwując 
uzbrojonego napastnika.
      - A więc kolej na lekcję szermierki? - rozochocił się Ziemianin, przyjmując klasyczną 
pozycję. Musiał ją jednak zmienić, gdyż rapier Mekhara był długi, prosty i dużo lżejszy od 
samurajskiego miecza, więc Dane przerzucił go do lewej ręki, aby na chwilę odciążyć prawą. 
Wahał się.
      Dosięgnie mnie! Ma możliwości florecisty! - pomyślał z lekkim strachem. - I robi 
świetne uniki! Oczywiście panuje tu słabsza grawitacja, księżyc jest mniejszy o połowę od 
jego rodzinnej planety - nic dziwnego...
      Nie było czasu na zastanowienie. Długie, smukłe ostrze przemknęło błyskawicznym 
sztychem w kierunku piersi Dane’a, który odparował cios i odskoczył, podczas gdy rapier 
Mekhara śmignął nad jego prawym ramieniem. Następne pchnięcie Dane odbił jednym 
ruchem ręki. Człowiek-lew cofnął się o kilka kroków, ponownie unosząc ostrze nad głową. 
Ze świstem wprowadził je w ruch wirowy i odbił cios, który zamiast rozpłatać mu czaszkę, 
zaledwie ją drasnął. Teraz z kolei Dane odskoczył przed młyncem, zdolnym zwalić z nóg 
każdego w polu rażenia. Stwór zacharczał głucho, wydając dźwięki obce ludzkiej mowie. 
Przeciwnicy mierzyli się wzrokiem, stojąc twarzą w twarz, nie dalej niż trzy kroki od siebie. 
Mekhar ryknął i zaatakował ostro. Krwawił z płytkiej rany na głowie. Dane nie mierzył już w 
gardło przeciwnika. Zamaszystym ruchem podniósł miecz. „Chudan no kamae! Jodan no 
kamae!” okrzyki towarzyszące technikom karate mimowolnie wyłoniły się z zakamarków 
pamięci, a całym ciałem zawładnęły trenowane latami odruchy. Dane, przybierając 
perfekcyjne, niemal taneczne figury, ustawił ostrze pod odpowiednim kątem...
      Człowiek-lew z kocią zwinnością skierował rapier w odsłonięty teraz brzuch Dane’a, 
ten jednak wcześniej rzucił się do przodu. Samurajski miecz dosięgnął ręki Łowcy poniżej 
łokcia. Dłoń ściskająca gardę potoczyła się na ziemię. Mekhar wydał przeraźliwy wrzask bólu 
- skowyt ni to zwierzęcy, ni to ludzki. Nagle obrócił się, zgięty wpół i nadział się prosto na 
ostrze Dane’a, które zanurzyło się w jego krtani. Nieoczekiwanie, wbrew wszelkiej logice, 
kocur rzucił się na ziemie w poszukiwaniu uciętej kończyny. Pochwycił ją i umknął poza 
zasięg ciosów. Pełznąc zygzakiem wdrapał się na najbliższe zbocze. Na mgnienie oka 
zaskoczenie i zdumienie osadziło Dane’a w miejscu, zanim z determinacją ruszył w pogoń. 
Każdą żywą istotę musiała w tych warunkach spotkać pewna śmierć z upływu krwi! 
Stworzenie miało odciętą rękę, nie mówiąc o zabójczej ranie na szyi! Mekhar powinien być 
martwy bez dwóch zdań! A przecież... przecież żył! Co więcej - błyskawicznie wspinał się na 
zbocze i ani razu nawet nie potknął się ani nie zachwiał. Wreszcie stwór - Łowca? - zniknął 
za pojedynczą skałą.
      Ostrożnie, z obnażonym mieczem w dłoni, Dane podążył jego tropem, węsząc 
zasadzkę. Okrążył głaz, podkradając się z boku... Z okrzykiem zaatakował znienacka - i 
zdębiał. Za skałą nie było nikogo. Nikogo! Żadnego Mekhara - ani jego uciętej ręki. Nikogo! 
Nie było śladu krwi, jakby nawet jej kropla nie spadła na ziemię. Powrócił na miejsce walki, 
usta mu drżały, dyszał ciężko z wysiłku i zdumienia. Widział przecież krwawą ranę na głowie 
przeciwnika... Normalna na pozór krew broczyła też z bezwładnego kikuta i odrąbanej dłoni 
stworu. Posoka zrosiła ziemię na polu walki, ale w niewielkim stopniu, zaledwie w promieniu 
półtora metra od miejsca, gdzie Dane pozbawił go sporego kawałka górnej kończyny... 
Wyciekło nie więcej, niż kilka kropli krwi!
      Dane w zadumie schował miecz. Pierwsza przelana krew... - pomyślał z goryczą. - 
Kim lub czym był ten stwór? Jasne jak wszyscy diabli, że na pewno nie Mekharem. Dane 
miał już okazję ujrzeć na własne oczy, jak krwawił Cliff Climber na statku. Stwór jednak 
niewątpliwie do złudzenia przypominał Mekhara... Czyżby jakaś odrębna gałąź rasy 
kotokształtnych? Czy tym właśnie byli Łowcy? Po prostu jakimś odrębnym gatunkiem 
potomków wielkich kotów? Akurat! Myślałby kto! Uczłowieczony kocur, który jak gdyby 
nigdy nic bierze pod pachę swoją uciętą rękę i zmyka żwawo i beztrosko z rozpłataną arterią 
szyjną i nagle rozpływa się w powietrzu!
      Dane powoli schodził ze zbocza, wracając do miejsca, gdzie pozostawił przyjaciół. 
Aratak i Rianna już biegli mu na spotkanie, zaniepokojeni zapewne usłyszanym skowytem 
tajemniczej istoty. Z mieszanymi uczuciami Ziemianin uświadomił sobie, że opuścił 
towarzyszy zaledwie pięć minut temu.
      - Co to było? - wydyszała Rianna. - Łowca? Z początku myślałam, że to Cliff 
Climber...
      - Podobny na pierwszy rzut oka. Też tak sądziłem - odparł Dane ponuro - dopóki nie 
ujrzałem miecza.
      - Cliff Climber był z nami cały czas - wtrąciła Rianna pospiesznie. - Już mieliśmy 
ruszyć na pomoc. Dane... Czy go zabiłeś?
      - Zabiłbym, gdybym miał do czynienia z Mekharem... - westchnął i opisał przebieg 
walki. Przyjaciele wspólnie obejrzeli ślady krwi, lecz nie potrafili znaleźć wytłumaczenia. 
Cliff Climber otwarcie wszystko zlekceważył. Oczywiście nie wierzył w ani jedno słowo z 
opowiadania Ziemianina.
      - Twój ostatni sztych - ten w gardło - rzecz jasna chybił - oświadczył z politowaniem. 
Wtedy tamten po prostu ukrył się za głazem i...
      - I wlazł w skałę? - przerwał mu Dane, zirytowany.
      - Prawdopodobnie skrył się w pobliskich zaroślach - ciągnął niezrażony zarozumialec. 
- W pobliżu może znajdować się wylot jaskini. Pobiegł tam, kiedy nie patrzyłeś. Dane 
popatrzył na Mekhara ze złym błyskiem w oku i rzekł posępnie:
      - Czy ty potrafiłbyś podnieść swoją rękę i uciec, gdybym ci ją obciął, Cliff?
      Mekhar przecząco potrząsnął głową.
      - Prawdopodobnie zdawało ci się tylko, że mu ją obciąłeś. To twoja pierwsza walka, 
byłeś zbyt podekscytowany. Gdybyś go zabił, ciało leżałoby gdzieś w pobliżu. To jasne.
      Dane nie odpowiedział. Nie palił się do pojedynku z Cliffem Climberem, a wiedział, 
że po tym, co teraz odpowie, będzie musiał stanąć z nim do walki. W milczeniu obrócił się na 
pięcie i ruchem ręki przynaglił grupę do dalszej drogi.
      - W każdym razie uważam, że lepiej zrobimy, opuszczając tę dolinę - rzekł. - Jeśli 
pojawił się tu jeden Łowca, równie dobrze możemy natrafić na innych.
      Lecz nie ujrzeli ani żywego ducha podczas wspinaczki na krawędź górującego nad 
doliną urwiska. Bezpiecznie wydostali się na wielką płaszczyznę skalistego, pełnego 
nierówności terenu. Słońce, skryte za ruinami miasta, rozproszyło ostatnie, długie smugi 
płomiennego blasku.
      - Co to? - spytała Dallith, wskazując migotliwe światła na horyzoncie.
      - To księżyc. Nie, wybacz, przecież jesteśmy już na Czerwonym Księżycu. To Świat 
Łowców. Właśnie wschodzi... - stwierdziła Rianna, lecz Dane miał inne zadanie.
      - Nie. To żółte światła - orzekł. - Sygnalizują strefę neutralną i zachód słońca. Na 
dzisiaj koniec Łowów - do brzasku mamy spokój. Lepiej zejdźmy tam i postarajmy się o coś 
do jedzenia.
      Znużeni ruszyli w kierunku żółtych lamp. Dane był wykończony. Rianna dygotała z 
wyczerpania. Nawet Aratak zarzucił maczugę na plecy, zamiast nieść ją jak zwykle beztrosko 
na ramieniu. Światła wydawały się bardzo odległe, jednak sama świadomość ich istnienia 
dodawała otuchy i wzbudzała nadzieję tymczasowego bezpieczeństwa. Toteż Dane ruszył 
ostro w ich kierunku. Zastanawiał się tylko, czy uda im się dotrzeć do celu, zanim padną z 
nóg. Olbrzymi, ceglasty dysk Świata Łowców wynurzył się niemal w całości ponad 
zrujnowanym miastem, gdy wkroczyli w krąg żółtych reflektorów wyznaczających granicę 
strefy neutralnej. Cały ogrodzony obszar emanował olśniewającym blaskiem złocistych kuł 
zawieszonych na nieprawdopodobnie wysokich, metalowych masztach. Wewnątrz 
ogromnego świetlistego kręgu o powierzchni co najmniej czterech akrów nieprzerwanie 
krzątał się tłum Serverów. Roboty krążyły nieustannie to tu, to tam, sunąc tak gładko jakby 
skały, zarośla i omszałe głazy nie stanowiły dla nich przeszkody.
      W obrębie kolistej enklawy prócz potężnego stworzenia, do złudzenia 
przypominającego niedźwiedzia, które spało głęboko zwinięte w kudłatą kulę, nie było innych 
istot żywych. Obok nieznajomego walały się niedojedzone resztki obfitego posiłku.
      A inni? To jasne. Musi tu istnieć wiele innych stref bezpieczeństwa. Reszta Świętych 
Ofiar znalazła schronienie gdzieś indziej - wydedukował Ziemianin. - Dołączymy do nich 
prędzej czy później, jeśli pożyjemy wystarczająco długo.
      W centrum świetlnego pierścienia, w ogromnych koszach, zgromadzono pożywienie 
wszelkiego rodzaju. Każda z ofiar mogła jeść ile dusza zapragnie. Żywność była oznakowana 
kolorowymi nalepkami w taki sam sposób, jak na Mekharskim statku. Oznaką nierozerwalnej 
więzi, jaką połączył Dane’a z towarzyszami miniony dzień i - co stwierdził nie bez satysfakcji 
- zdobycia wśród nich autorytetu przywódcy stał się moment tuż przed rozpoczęciem posiłku. 
Wtedy, jak na komendę, wszyscy zwrócili właśnie na niego pytający wzrok.
      - Najedzcie się do syta i kładźcie się spać lub odpocznijcie choć trochę. Bądźcie 
jednak gotowi na wcześniejszy wymarsz. Musimy uciec stąd jak najdalej jeszcze przed 
północą, zanim Łowy zostaną wznowione - rzekł, walcząc z sennością.
      - Bardziej potrzebuję snu, niż jedzenia - szepnęła Dallith. Mimo to podeszła i 
spróbowała kilka owoców, zanim otuliwszy się płaszczem ułożyła się na mchu i zasnęła. Inni 
szybko poszli za jej przykładem.
      Dane zatrzymał Arataka.
      - Prześpij się kilka godzin, ja będę czuwał. Obudzę cię za jakiś czas i zmienimy się.
      - Twoim zdaniem, Marsh, nie jesteśmy tutaj bezpieczni? Nie dowierzasz Łowcom? - 
zdumiał się dobrodusznie jaszczur.
      - Dowierzam jedynie nazwie, jaką sobie nadali. To łowcy Arataku, przede wszystkim 
łowcy... Przypuszczam, że nic nam tu nie grozi, ale nie mam ochoty wyjść o północy i wpaść 
im prosto w łapy. Spij, przyjacielu, kiedyś ci to wszystko wytłumaczę.
      Olbrzym posłusznie ułożył się na ziemi i wkrótce pochrapywał, emanując jak zwykle 
podczas snu, błękitnym blaskiem. Dane, doglądając śpiących towarzyszy, łamał sobie głowę 
nad strategią dalszego działania. Pozwolił Aratakowi na kilkugodzinny relaks, po czym 
zamienili się i sam trochę się zdrzemnął. Gdy wstał, wiedział już, co ma robić, jakby plan 
skrystalizował się podczas snu. Po cichu zbudził Cliffa Climbera i kobiety.
      - Niech każdy z was weźmie niewielką, poręczną paczkę z prowiantem, który ma 
wystarczyć na dwa-trzy dni - rzekł. - Może Łowcy faktycznie przestrzegają nocnego rozejmu 
i nie tkną nas palcem od zmierzchu do świtu? Ciekawe, czy sami zasypiają wtedy snem 
sprawiedliwego, czy wolą zabawę pod gołym niebem, popijawę przy ognisku i sprośne 
piosenki? Może mają własne enklawy wypoczynkowe? Czy pamiętacie test Mekharów, który 
zdecydował o naszej przyszłości? Założę się, że tutaj sprawy mają się tak samo. Gdybyśmy 
opuszczali strefy w ostatniej chwili, po długim śnie, to jeszcze po pierwszej, drugiej czy 
nawet trzeciej nocy celowo nie zaatakowaliby nas. I tak wcześniej czy później stępiłaby się 
nasza czujność. Nie dajmy się zwieść pozorom bezpieczeństwa, bo ani się spostrzeżemy jak 
nas posiekają na plasterki. Dlatego od tej chwili będziemy obozować na otwartym terenie, 
pilnując się nawzajem i zmieniając warty. Do stref neutralnych będziemy wchodzić na krótko, 
zaraz po zmierzchu i raz na dwa, trzy dni, aby uzupełnić zapasy żywności.
      - To naprawdę ma sens! - zgodził się Cliff Climber. - Myślałem dokładnie tak samo.
      - Świetnie. To do roboty - Dane odszedł, aby wybrać lekkie i kaloryczne pożywienie, 
które powinni zabrać, na przykład: orzechy, suszone owoce, suchary z granulowanego ziarna. 
Gdy zobaczył ogromną masę jedzenia pojął, że kryje się za tym następny test. Łowcy nie 
chcieli zmuszać Ofiar do conocnych wizyt w strefach bezpieczeństwa. Dostarczali dużo 
więcej pożywienia, niż mogło być zjedzone za jednym razem. Chcieli wysortować spośród 
ściganych najinteligentniejszych i najbardziej czujnych, dając im dodatkową szansę, jeżeli 
byli na tyle sprytni, aby z niej skorzystać. Najzdolniejszej „zwierzynie” celowo przedłużano 
czas egzystencji, miała ona także specjalne przywileje podczas pościgu i walki, 
zagwarantowane do samego końca Łowów. Coś mi się zdaje, że nie zrobili tego dla naszego 
dobra - pomyślał Dane - ani dla szczytnej idei uczciwej gry. Chcą po prostu przeciągnąć 
polowanie i bawić się nami jak kot myszą. Jeśli dobrze się postaramy, aby musieli nas tropić 
naprawdę długo, tym bardziej nie ujdzie nam to na sucho. Przeżyje tylko kilku najlepszych - 
tych zostawią sobie na deser i wytłuką do nogi choćby ostatniego dnia Łowów... Jakże 
chciałbym uniknąć tego losu. Gdybym tylko zdołał przeprowadzić do końca całą naszą piątkę 
nietkniętą... Nie. Wybiegam myślą zbyt daleko. Muszę skoncentrować się na tym, jak przeżyć 
następny dzień i gdzie przetrwać dzisiejszą noc. Patrzył na Dallith otulającą się płaszczem, 
gdy chowała sakwy z suszonymi owocami i orzechami z przodu, pod tunikę. Włosy splotła w 
pojedynczy, długi warkocz. Przystanął obok dziewczyny i zagadnął szeptem:
      - Czy masz spinkę, lub coś w tym rodzaju, aby zwinąć i upięć warkocz na głowie? 
Gdy będzie wisieć ten piękny splot tak jak teraz, któremuś ze ścigających może okazać się 
piekielnie przydatny, aby szybciej cię schwytać.
      Dallith uśmiechnęła się nieśmiało.
      - Nie pomyślałam o tym - szepnęła. Drobiazg. Jeśli chcesz, mogę je zaraz obciąć.
      Delikatnie dotknął jasnych włosów i z żalem pogładził je koniuszkami palców.
      - Są takie piękne... - rzekł z wahaniem i odruchowo wtulił w nie usta. - Jeśli 
przeżyjemy, odrosną znowu - zdecydował. - Będę spokojniejszy, jeśli się ich pozbędziesz, 
aby nie ułatwiać sprawy prześladowcom.
      Dziewczyna wyjęła sztylet z jasnego, skórzanego pokrowca i błyskawicznym ruchem 
obcięła warkocz przy samej głowie. Opadł na ziemię. Dallith popatrzyła na Dane’a beztrosko 
się uśmiechając i odeszła. Przez moment śledził ją wzrokiem, po czym odruchowo schylił się 
i podniósł długi, jedwabisty, pachnący wiosną warkocz. Zwinął go w liczne pierścienie i 
wsunął za tunikę na piersi. - Dar damy mego serca... - westchnął, wspominając 
średniowieczny rycerski obyczaj. Gdy spostrzegł, że inni są zaopatrzeni i gotowi do drogi, 
przywołał ich gestem i ruszył w mrok, prowadząc swą małą grupę w nieznane.
      Zanim Świat Łowców znalazł się w zenicie, żółte światła neutralnej strefy skurczyły 
się na tle horyzontu, zamigotały i wreszcie znikły w oddali. Ułożyli się do snu na kilka 
godzin, ukryci za załomami skał na stoku wzgórza. O świcie wspięli się na szczyt, podążając 
w kierunku zrujnowanego miasta.
      W pewnej chwili, gdy niebo całkiem pojaśniało, dał się słyszeć daleki, ostry trzask 
miecza o tarczę i jakiś wysoki, przejmujący wrzask, agonalny skowyt... Potem krajobraz 
znów stał się cichy jak śmierć. Cichy jak śmierć... Cichy, jak każda śmierć, której był 
świadkiem do tej pory. Ile prawdy tkwi w banalnych frazesach...
      Późnym popołudniem dotarli do usypiska skalnego tworzącego podłużny pagórek. 
Przystanęli, aby odetchnąć, przełknąć nieco jedzenia i zaspokoić pragnienie wodą ze 
strumieni obficie spływających z kamienistego zbocza. Dane zdał sobie sprawę, że jest spięty 
do granic możliwości i pełen niepokoju. Nikt nie był w stanie wytrzymać gorączkowego 
napięcia, które narastało w miarę, jak Łowy zbliżały się ku końcowi. Ta gra była jednym 
wielkim szachrajstwem ukartowanym na korzyść Łowców, ponieważ wolno im było tropić 
ofiary, zmęczyć je, a później ruszyć do natarcia i wy tłuc bez pardonu. Oprawcy mogli 
bezpiecznie odpoczywać wiedząc, że ścigani ani nie przepadną bez wieści, ani nie zaatakują 
bez ostrzeżenia.
      Jeśli jakoś przez to przejdę, nigdy już nie będę polować dla sportu - obiecał sobie 
Dane żując mięso, wyglądające jak paski suszonej wołowiny, lecz które prawdopodobnie 
wołowiną nie było. Zerknął na zmęczoną Riannę, której głowa opadła na ramię. Dallith 
skończyła właśnie posiłek i stanęła na skale. Drobna, wychylająca się spomiędzy 
ostrzyżonych włosów twarzyczka czujnie obróciła się w jedną stronę, jakby dziewczyna 
wsłuchiwała się w jakiś daleki dźwięk.
      - Słyszałaś coś? - zagadnął Dane.
      - Nie...Nie sądzę. Nie jestem pewna... - odparła z wahaniem, jej rysy jakby się 
wyostrzyły. Zauważył, że wprost strasznie zmizerniała.
      Co to będzie później, jeśli wygląda tak już drugiego dnia Łowów? Jak długo jeszcze 
wytrzyma?
      Pozwolił towarzyszom odetchnąć jeszcze przez pół godziny, po czym zwołał grupę i 
rozpoczęli wspinaczkę po stoku długiego wzgórza. Jego wierzchołek mógł okazać się dobrym 
miejscem na nocleg, jeśli już zdecydowali się spędzić noc na otwartym terenie. Mogliby bez 
lęku wszyscy spać do północy, a potem czuwać na zmianę, nie obawiając się, że ktoś 
podkradnie się do nich nie zauważony.
      - Na szczycie bądźcie ostrożni - przestrzegał Dane, gdy ruszyli pod górę. - O tej samej 
porze Łowcy podeszli nas wczoraj. Może wolą atakować na krótko przed zachodem słońca?
      Ziemianin przyspieszył kroku, by zająć swe zwykłe miejsce na czele grupy, lecz Cliff 
Climber skoczył naprzód.
      - Teraz ja domagam się prawa do przewodzenia grupie! - rzekł hardo. - Wczoraj ty 
prowadziłeś i tobie w udziale przypadło przelanie pierwszej krwi. Teraz moja kolej. Czy 
chcesz przywłaszczyć sobie całą chwałę?
      Jeszcze będziesz przeklinał tę chwałę, przyjacielu - rzucił w myśli Dane, nie wyrzekł 
jednak głośno tych słów. Powoli zaczynał pojmować, jakie pobudki rządzą umysłem 
Mekhara. Człowiek, będący strategiem, miał wyostrzony zmysł praktyczny i w obliczu 
zagrożenia stawiał na skuteczność działania, aby przetrwać za wszelką cenę i nigdy nie 
zaryzykowałby życia dla niepewnych zaszczytów i chwały. Lecz Cliff Climber nie był 
człowiekiem, do skuteczności przywiązywał wagę nie większą niż do osiągnięć i badań 
naukowych. W gruncie rzeczy współdziałał z nimi wprost znakomicie pod warunkiem, że nie 
ponosił uszczerbku honor i miłość własna. Jeśli kocurowi sprawiało przyjemność dowodzenie 
grupą i, od czasu do czasu, ryzykowanie własną skórą, Dane czuł, że nie powinien mu się 
sprzeciwiać.
      - Jak by nie było i tak mam najczulszy słuch, pozwól mi iść przodem - dodał Mekhar 
gorliwie. Ziemianin wzruszył ramionami.
      - Prowadź więc, panie Bałwanie. Pogoń go włócznią Rianno, gdyby chciał zawrócić.
      Rozpoczęli wspinaczkę. Cliff Climber z zapałem sadził na czele długimi susami. 
Ścieżka była dość stroma. Rianna zostawała coraz bardziej w tyle, a kocur poruszał się 
miękko i zwinnie sunął po podłożu, strącając za sobą grad kamieni. Rianna potknęła się i 
upadła na kolana, z trudem chwytając równowagę dzięki włóczni, którą się podparła. Dane 
podtrzymał jej łokieć, więc szybko stanęła na nogi i ruszyła w dalszą drogę.
      - Pomóż lepiej Dallith rzuciła przez ramię i dzielnie kontynuowała przeprawę wśród 
głazów. Dane pochylił się, aby podać dłoń Dallith. Zauważył, że odległość między członkami 
grupy stale rośnie. Aratak pozostał daleko w tyle, a Cliff Climber zniknął z pola widzenia.
      Co za doskonała formacja bojowa! - pomyślał Dane z irytacją. - Rozproszyliśmy się 
po całym wzgórzu. Co za okazja dla Łowców! - Uniósł głowę. Chciał krzyknąć na Mekhara, 
żeby się zatrzymał i wtedy Dallith spazmatycznie wciągnęła powietrze wstrzymując oddech. 
W pierwszej chwili sądził, że przechwyciła jego obawy, lecz niemal równocześnie dobiegł go 
ostrzegawczy syk. Cliff Climber zeskoczył i przykucnął za okrągłym głazem, gestem 
nakazując innym, aby zrobili to samo. Dane niemal brutalnie pchnął Dallith, a potem Riannę 
w cień pobliskiej ogromnej skały. Sam rozpłaszczył się na kamieniach po przeciwnej stronie, 
Aratak zaś po prostu padł na ziemie. Nie było w pobliżu miejsca, w którym olbrzym mógłby 
znaleźć kryjówkę, lecz posiadając zdolność mimikry wtopił się w otoczenie przybierając 
kolor skał. Dane obserwował, jak Cliff Climber cicho wychylił się z ukrycia i kocim 
sposobem wspinał się zwinnie i bezszelestnie na sam wierzchołek wzgórza.
      Jest godny swego imienia* - pomyślał z uznaniem Dane.
      Dallith wydała stłumiony jęk, gdy człowiek-lew znieruchomiał w pełnym napięcia 
oczekiwaniu.
      Cokolwiek to jest - właśnie nadchodzi! - Dane nie miał co do tego wątpliwości. I 
wkrótce go zobaczył. Był podobny do lwa jak Mekhar. Ziemianin pamiętał kotokształtną 
istotę, którą pokonał i chyba o mało nie zabił. Mimowolnie zacisnął dłoń na rękojeści miecza 
gotów dobyć go w każdej chwili. Nastąpiła nagła, nieuchwytna zmiana w tempie oddechu 
Dallith, lecz zanim Dane zdążył się nad tym zastanowić ujrzał, jak Cliff Climber zerwał się i 
stanął na szczycie wzgórza. Jego sylwetka zarysowała się ostro na tle nieba, dumnie 
wyprostowana naprzeciw przybysza.
      Ten zwariowany Mekhar! Zamierza sam jeden wyzwać go na pojedynek! - wściekał 
się Dane.
      Obcy nie przystanął na widok Cliffa Climbera, lecz ruszył prosto w jego kierunku. A 
wtedy Mekhar - co było już zupełnie idiotyczne - odwrócił się i pomachał do nich beztrosko.
      - Wszystko w porządku - wrzasnął, a w jego głosie brzmiała nuta radości i ulgi.  
Przypiął kokardę mojego klanu. To jeden z moich ziomków! - zawołał jeszcze Cliff, po czym 
zeskoczył ze skały i pobiegł w kierunku obcego, pozdrawiając go słowami zwyczajowego 
powitania: „Bracia w sercu - towarzysze w boju”.
      Źrenice Dallith rozszerzyły się.
      
      
* Cliff Climber - w jęz. ang. - górołaz (przyp. tłum.)
      
      
      - Nie, Cliff, nie! Stój! Wracaj! On jest... - nie dokończyła. Skoczyła z piskiem i 
uczepiła się kurczowo ramienia Dane’a, wbijając boleśnie paznokcie w jego skórę. - Dane! 
zatrzymaj go! Pomóż mu! To podstęp! Pułapka! Nagle schyliła się, chwyciła pierwszy lepszy 
kamień i błyskawicznie naciągnęła procę. Dane z wahaniem podnósł wzrok i ujrzał, jak Cliff 
Climber daje susa w stronę drugiego Mekhara z wszelkimi objawami radości i zaufania. 
Ujrzał błysk słońca na ostrzach stalowych szponów w chwili, gdy zagłębiły się w nie 
osłoniętym gardle Cliffa Climbera... Dopiero teraz Ziemianin z krzykiem chwycił za miecz. 
Żwir i drobne kamyki pryskały mu spod stóp, gdy bez tchu piął się na szczyt, nie bacząc, że w 
każdej chwili może potknąć się i nadziać na ostrze własnej broni. Patrzył z rozpaczą, jak Cliff 
Climber zachwiał się zalany krwią tryskającą z rany na szyi i zatoczył prosto na 
nieprzyjaciela...
      Z tyłu dał się słyszeć grzmiący tętent. Ziemia zadrżała pod stopami Arataka. Dane 
krzyknął po raz drugi, walcząc o utrzymanie równowagi na zdradzieckim stoku. Dwa 
ogromne koty turlały się po ziemi w śmiertelnym uścisku, zbryzgane krwią Cliffa. Mekhar 
usiłował dosięgnąć ślepi wroga, lecz słabł z sekundy na sekundę i gdy Dane dotarł do 
okrągłego głazu, za którym człowiek-lew krył się wcześniej, Cliff Climber zadygotał w 
ostatnim, agonalnym skurczu. Padł na wznak, a krew wciąż tryskała strumieniem z jego 
arterii rozszarpanej Pazurami wroga. Przeciwnik Mekhara powoli uniósł głowę i wpił w 
Dane’a płonący wzrok. Jedna z rąk Cliffa wciąż zaciskała się na szyi Łowcy. - O nie! - 
wzdrygnął się, gdy ujrzał z przerażeniem, że stalowe szpony zmarłego towarzysza tkwią 
głęboko w gardle mordercy, zaciśnięte w przedśmiertnym skurczu. - Biedny Cliff... - 
pomyślał Dane. - Zrobił co w jego mocy. Zabrał sukinsyna ze sobą.
      I wtedy stało się coś nieprawdopodobnego. Obcy przytrzymał obiema rękami martwe 
ramię Mekhara i nieoczekiwanie szarpnął głową w tył. Dane zobaczył na własne oczy, jak 
ostrza na zesztywniałych palcach towarzysza rozcinają krtań Łowcy. Strumień krwi buchnął z 
rany, lecz przestał płynąć równie nagle, jak się pojawił. Kotokształtny stwór wyprostował się 
powoli, bez śladu ran, nienaruszony i gotów do walki. Stanął twarzą w twarz z nadbiegającym 
Ziemianinem. Coś z impetem trzasnęło Łowcę w ramię, aż podskoczył i okręcił się w 
miejscu. - Pocisk z procy Dallith - stwierdził Dane mile zaskoczony. Z tyłu doszedł go odgłos 
miażdżonych i osypujących się kamieni. Te małe lawiny mógł spowodować jedynie Aratak 
swym ogromnym ciężarem, wdzierając się pod górę. Następny wystrzelony kamień 
zazgrzytał na skale za plecami Łowcy, który właśnie chwycił ciało Cliffa Climbera, jakby 
chciał je gdzieś zaciągnąć. Stwór zawahał się jednak, gdy zauważył, że jest w zasięgu ciosu 
Dane’a. Błyskawicznie puścił martwego Mekhara, okręcił się na pięcie i pomknął w górę 
urwiska, poruszając się z nieosiągalną dla człowieka prędkością. Przystanął dopiero na grani 
skalnego usypiska i po chwili ogromny głaz, wyważony ze swego miejsca, z rumorem 
potoczył się w dół, zmuszając Arataka do ucieczki, lecz na szczęście nikogo nie ranił. Po tym 
akcie bezsilnej zemsty Łowca zniknął za grzbietem wzgórza. Dane bez pośpie- chu ruszył pod 
górę. Dotarł do miejsca, gdzie widział intruza po raz ostatni. Jego przypuszczenia były 
słuszne - morderca Cliffa Climbera po prostu ulotnił się bez śladu. Zniknął zupełnie jak 
tamten. Wlazł na zbocze z poderżniętym gardłem! Czyli mój pierwszy śmiertelnie ranny, jak 
sądziłem, przeciwnik wcale nie jest martwy! - rozważał.
      Dane wrócił do towarzyszy. Dallith pochyliła się nad ciałem Mekhara. Przez moment 
sądził, że dziewczyna płacze, lecz obróciła ku niemu suchą, białą jak kreda twarz.
      - Czy to był... Łowca? - spytała urywanym głosem. - Tak. To był Łowca. I niech Bóg 
ma nas w swej opiece.
      Rianna uklękła obok skrwawionego Cliffa Climbera. Jej łzy kapały na płowe, 
zmatowiałe futro. Pochylając się, delikatnie zamknęła jego lśniące, żółte oczy.
      - Jego kapitan życzył mu honorowej ucieczki lub krwawej i honorowej śmierci... - 
szepnęła. - Stało się. Znalazł śmierć... Spoczywaj w pokoju, przyjacielu...
      Dane spojrzał na rozciągniętego u ich stóp martwego towarzysza broni, przejęty 
zgrozą. „Czy pragniesz przywłaszczyć sobie całą chwałę?” - pytał Cliff Climber i zamiast 
zbierać dla tej chwały krwawe żniwo pośród wrogów, padł pierwszy, biegnąc z ufnością 
prosto w objęcia śmierci...
      - Gdyby nie on, ja bym tutaj leżał - rzekł głośno Dane. Nie było jednak czasu ani na 
rozpacz, ani nawet na pogrzeb zabitego. - Jeśli ten Łowca ma gdzieś tutaj paru cwanych 
kumpli, to wpadniemy jak śliwki w kompot, gdy dopadną nas po tej stronie wzgórza.  
Ruszamy! - nakazał bezwzględnie. Rianna szlochając, próbowała protestować, tłumaczył 
więc łagodnie: - Nie pomożemy Cliffowi ginąc wraz z nim, Rianno. Gdyby żył, powiedziałby 
ci to samo. Miejmy nadzieję, że Łowcy wyczerpali swój dzienny limit i nie zechcą niebawem 
powrócić.
      Aratak otoczył Rianne długą, wielką łapą i odciągając ją krok po kroku, dodał:
      - On należy teraz do Wszechmądrości, Rianno. Jego ciało jest prochem, który do 
prochu powrócił. A swoją drogą, ty sama masz do spełnienia obowiązek wobec nas, a my 
wobec ciebie. Pójdź, moje dziecko...
      Dziewczyna uległa i wsparta na ramieniu jaszczura-filozofa odeszła, wstrząsana 
łkaniem. Także Dane odszedł pogrążony w smutku. Nawet nie przypuszczał, że Mekhar tak 
zintegruje się z grupą i stanie się jej niezastąpioną częścią i wiernym towarzyszem. Cliff 
Climber był nie tylko jednym z wojowników tworzących linie obrony, lecz również wielką 
indywidualnością. Dane rozumiał go doskonale i wiedział, że będzie mu brak tego 
zarozumiałego kocura, jego pogody ducha wobec przeciwności losu, a nawet jego totalnej 
arogancji, popedliwości i kompletnie nieobliczalnej natury. O jednego mniej... Czworo musi 
ruszać w dalszą drogę ku tajemnicy zagadkowych istot. Perspektywa nie przedstawiała się 
zachęcająco... Czy te przeklęte stwory w ogóle można zabić?!
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ TRZYNASTY
      
      Wielką udręką podczas tej śmiertelnej rozgrywki był fakt, że dawno już utracili 
poczucie czasu. Dane nie miał pojęcia, czy minął właśnie piąty czy szósty dzień Łowów? 
Czas dłużył się wręcz w nieskończoność. Żyli w ciągłym napięciu, w obawie przed 
nieoczekiwanym atakiem i pewną zgubą. Czuwali w nieustannym, nerwowym lęku jak 
zwierzęta prowadzone na rzeź, instynktownie przeczuwające zbliżającą się śmierć. Od chwili, 
gdy utracili Cliffa Climbera - trzy, cztery czy nawet pięć dni temu? - nie napotkali ani 
Jednego Łowcy. Nikt ich nie niepokoił. Był, co prawda, moment, kiedy Dallith, słysząc jakieś 
chrapliwe odgłosy, ostrzegła pozostałych, aby wstrzymali pochód. Schronili się w zaroślach i 
wtedy z oddali dobiegł ich stłumiony trzask stali o stal i potworny, przedśmiertny skowyt. 
Skuleni, zbici w ciasną gromadkę, pragnęli tylko jednego - schować się choćby pod ziemię 
przed krwawym blaskiem wiszącego nad ich głowami słonecznego dysku. Spodziewali się, że 
zostaną zaatakowani, lecz nic się nie zdarzyło, a Dallith dopiero po dłuższym czasie uspokoiła 
się i odłożyła procę. - Odeszło - westchnęła z ulgą i niedowierzaniem. - Naprawdę odeszło!
      - Odeszło... - podchwyciła Rianna - to znaczy, nie żyje?
      - Skąd mogę wiedzieć... - Dallith bezradnie potrząsnęła głową.
      Teraz, w świetle dnia, Dane ujrzał z przerażeniem, jakie spustoszenie w organizmie i 
psychice dziewczyny uczyniło tych kilka dni pełnych napięcia i niepokoju. Wszyscy troje, nie 
licząc Arataka, byli ogorzali od słońca i pokryci warstwą kurzu. Dallith była bardziej pożółkła 
niż opalona i zdradzała objawy krańcowego wycieńczenia. Z każdym dniem jej ciemne oczy 
zapadały się coraz głębiej w wymizerowanej twarzy. Dziewczyna nigdy nie uroniła jednej 
łzy, nie narzekała, jednak z dnia na dzień sprawiała wrażenie bardziej wyniszczonej i niemal 
nieprzytomnej.
      Potrzebny jej wypoczynek! - myślał Dane z rozpaczą. - Potrzebny spokojny sen... I 
uwolnienie od leku. Wszyscy tego potrzebujemy, lecz Dallith najbardziej. Wyczuwa te 
przeklęte stwory nawet przez sen i być może dzięki niej utrzymaliśmy się przy życiu tak 
długo...
      Nadeszła pora odpoczynku. Usiedli więc, by odetchnąć pod osłoną skalnego urwiska. 
Znajdowali się u podnóża pasma wzgórz, które ujrzeli pierwszej nocy w pobliżu 
zrujnowanego miasta. Ruiny wznosiły się wysoko, na samym szczycie urwiska. Wiodły do 
nich spękane, smagane od wieków wiatrem i słońcem kamieniste, usiane mrocznymi 
otworami jaskiń zbocza, w których wykuto niegdyś labirynt rozpadających się teraz schodów 
i korytarzy.
      Rianna popatrzyła na gruzy budynków i rzekła cicho:
      - Chciałabym wrócić tu kiedyś, aby je zbadać... Ale w nieco innych okolicznościach.
      - A ja nigdy! - wzdrygnął się Dane. - Jeśli ujdziemy z życiem i opuścimy ten przeklęty 
Czerwony Księżyc, będę miał go dosyć na całe życie. Nawet na dwa albo trzy życia!
      - Nic nie rozumiesz - westchnęła Rianna. - Jeśli Łowy odbywają się od wieków 
właśnie tutaj, to miasto może być dziełem samych Łowców.
      - Albo, co bardziej prawdopodobne, dziełem jakichś istot, ściganych przez Łowców 
do upadłego i wymordowanych do nogi... - dodał Aratak i ciągnął posępnie - A kiedy 
wszystkie Ofiary były już martwe, te potwory ani myślały wyrzec się przyjemności 
polowania...
      - Bywają gorsze rzeczy - rzucił Dane, wspominając ziemską historię i szaleństwo 
wypraw krzyżowych. Nie mieściło mu się w głowie, żeby Arataka mogły w jakikolwiek 
sposób dotknąć trudy ostatnich dni. Lecz nawet ten olbrzym był w sposób widoczny 
zmęczony. Od stóp do głów wysmarowali go szarym mułem, gdyż już na samym początku 
Łowów, gdy obozowali na otwartym terenie, doszli do wniosku, że jego błękitny blask mógł 
ściągnąć całe zastępy Łowców. Tylko w taki sposób mogli ukryć tę mimowolną 
luminescencję. Na szczęście jaszczur uwielbiał muł, choć wkrótce uznał, że istnieje poważna 
różnica między rozkosznym ciepłem błotnej kąpieli a zaschniętą szlamową skorupą. Teraz 
skrobał bezmyślnie szarawy szorstki pancerz i wzdychał.
      Z przyjemnością wspominam baseny kąpielowe w rezerwacie... Mam nadzieję, że 
gdzieś wśród ruin znajdziemy wodę. Głos Jaja - oby jego mądrość trwała wiecznie - pouczał 
niegdyś, że „Uczta jest rozkoszą dla głodnego, lecz prawdziwy mędrzec, jeśli nie umiera z 
głodu, zrezygnuje z uczty na rzecz kąpieli”. Niestety! Ostatnio mam sporo okazji, aby na 
własnej skórze sprawdzić genialność wielu przysłów.
      - Święte słowa, przyjacielu - rzekł Dane, chwiejąc się na nogach ze zmęczenia. - 
Myślę, że musimy wejść do miasta i koniecznie znaleźć wodę. Nasza żywność wystarczy 
raptem na jeden dzień, ale wody nie mamy wcale, nawet do picia, nie mówiąc o kąpieli.
      - Mówiłeś, że boisz się jakiejś pułapki w ruinach - przypomniała Rianna.
      - To prawda. Ale miedzy zachodem słońca a północą możemy zaryzykować. 
Księżyc... Do diabła! Dla nas ten glob na niebie to właśnie księżyc - daje wystarczająco dużo 
światła, abyśmy odnaleźli bezpieczną drogę lub odkryli ewentualne zasadzki. O północy 
jednak musimy się stąd oddalić. Podejrzewam, że Łowcy wręcz uwielbiają bawić się tu w 
chowanego. Tym bardziej, że co głupsze Ofiary uznają z pewnością, że ruiny to świetne 
miejsce na kryjówkę.
      Rianna zerknęła na niebo.
      - Niedługo zachód. Dzięki niech będą opatrzności! Dallith ze smutkiem pokiwała 
głową.
      - Musimy wyostrzyć czujność. Zauważyłam, że nasi prześladowcy lubią atakować tuż 
przed zachodem słońca, gdyż wtedy Ofiary są zmęczone po całodziennym marszu. Łowcy 
mają szansę wymordować całą grupę od razu.
      Tak właśnie myślałem - potwierdził Dane. - Czyli najwyższy czas, żeby wybrać 
miejsce na obóz. Chodźmy. Chciałbym wejść do miasta o zmierzchu. Nie musimy się 
spieszyć - unikajmy starcia na obcym terenie.
      Długie dni wędrówki w ciągłej gotowości na ewentualny atak, w sposób naturalny 
utrwaliły najlepszy szyk bojowy. Za każdym razem, gdy co rano formowali go na nowo, Dane 
nie mógł odżałować braku Cliffa Climbera, którego czujność była niezastąpiona. Teraz, gdy 
pokonywali stromą grań niewielkiego pagórka, Dane spostrzegł lekkie drżenie zarośli u 
podnóża zbocza i lekki refleks światła na żółtopłowym futrze. Mekhar lub któryś z jego 
kotopodobnych krewniaków, identyczny jak dwóch poprzednich agresorów, krył się w 
gąszczu... Dane ostrzegł gestem towarzyszy. Zatrzymali się, formując linię obrony. Rianna 
uklękła na jedno kolano, wspierając drzewce włóczni o głaz za plecami. Aratak i Dane zajęli 
pozycje po jej obydwu stronach. Dallith wdrapała się na skałę i zamarła w oczekiwaniu z 
procą gotową do strzału. Człowiek-lew wyłonił się z zarośli, przeszedł parę kroków, lecz na 
ich widok nagle zawrócił biegiem i z powrotem dał nura w krzaki. Dane odetchnął z ulgą i 
opuścił miecz.
      - Nie sądzę, żeby to był Łowca - stwierdziła Dallith za jego plecami. - Był zbyt 
przerażony. Myślę, że to jedna ze Świętych Ofiar, takich jak my.
      - Nie możemy być co do tego stuprocentowo pewni - odparł. - Łowca, nie Łowca, 
ktokolwiek się zbliży - dodał w myśli - będzie przerażony na sam widok gigantycznej 
maczugi Arataka. Mądry myśliwy wolałby zapolować na inny łup. Sama głownia maczugi, 
dwukrotnie większa od ludzkiej głowy, budziła respekt...
      Dallith zeskoczyła ze skały.
      To stworzenie emanowało w inny sposób, niż istota, która zamordowała biednego 
Cliffa Climbera - stwierdziła zdecydowanie. - To emanowało... - tu zawahała się, dobierając 
słowa - jak sam Cliff Climber, tylko nie posiadało tyle odwagi.
      Prawdopodobnie któryś z mekharskich banitów. Jeden z tych, których Cliff nazwał 
pospolitymi opryszkami - podsunął Dane. Ogarnęły go mieszane uczucia. Z jednej strony 
chciał odnaleźć biednego, rannego być może, Mekhara, który, mimo wszystko, był 
krewniakiem ich zabitego towarzysza, choć nie posiadał jego męstwa. Z drugiej zaś strony, 
czuł dziwną awersję do poufałości z kimś, kogo Cliff Climber uważał za gór- szego od siebie 
i niegodnego przyjaźni. - Przydałby się nam jednak wzrok i słuch Mekhara - rzekł głośno. - 
Mogłabyś dzięki temu choć trochę odetchnąć, Dallith. Rianna odłożyła włócznie.
      - Nie mam powodów, aby darzyć Mekharów szczególną miłością - zauważyła ponuro. 
- To oni nas tu przywieźli. Jestem przekonana, że Łowcy werbują ich jak swoich. Cały ten 
rodzaj jest tak samo krwiożerczy...
      Dane nie odrzekł ani słowa, zajęty własnymi myślami. W gruncie rzeczy - doszedł do 
wniosku na koniec - równie dobrze mogliśmy widzieć Łowcę. Dallith nie musi być 
nieomylna. Rola Ofiary już mnie zmęczyła. To ja wolałbym teraz na nich zapolować. Była to 
wyjątkowo głupia myśl i na szczęście Dane o tym wiedział. Głupia dlatego, że nie mieli 
nawet pewności, czy Łowcę w ogóle można zabić. Ktoś, kto potrafi uciekać z rozpłatanym 
gardłem nie jest normalnym stworzeniem z krwi i kości. - Następnym razem, do diaska, zetnę 
łeb zupełnie, aż odpadnie i zobaczymy, czy ten figlarz będzie nadal taki rozbrykany - obiecał 
sobie w duchu.
      - Powinniśmy chyba ruszyć dalej? - przypomniał Aratak. - Nawet jeśli kocur był jedną 
z ofiar, jego śladem mogą iść Łowcy.
      Powoli schodzili w dół zbocza, do doliny po drugiej stronie wzgórza. Wybrali 
łatwiejszą ścieżkę, lecz liczyli się z możliwością zasadzki. Dane analizował przebieg dwóch 
ostatnich pojedynków.
      - Nawet gdybyśmy mieli skrzywdzić któregoś ze ściganych towarzyszy niedoli - 
zdecydował wreszcie - atakujmy każdego, kto przypomina napotkanych do tej pory Łowców. 
Nasi dotychczasowi przeciwnicy mieli postać Mekharów lub ich bliskich krewniaków. 
Kamuflaż był wystarczająco dobry, aby ogłupić Cliffa Climbera, który uznał, że ma przed 
sobą jednego z członków rodzinnego klanu. Musimy trzymać się z dala od każdego, kto 
choćby z grubsza przypomina Mekhara.
      - Wciąż nie jestem o tym przekonany - odrzekł Aratak z uporem. - Przypomnijcie 
sobie tamtego jaszczura ze Zbrojowni, który dokonał tej samej sztuczki ze znikaniem, co 
zabójca Cliffa Climbera. Nadal twierdzę, że w szeregach Łowców są przedstawiciele więcej 
niż jednego gatunku.
      Słońce zachodziło. Okryte futrem postaci obserwowały grupę z bezpiecznego 
dystansu. W pewnym momencie Dallith stwierdziła, że wyczuwa w pobliżu jednego z 
tropicieli, lecz nikt się nie pojawił.
      - W rzeczy samej to, że wędrujemy w grupie do pewnego stopnia nas chroni - 
przyznał Aratak. - Ale większość Ofiar może wziąć taką zorganizowaną formację za 
Łowców.
      - Z kolei Łowcy - dodał Dane - prawdopodobnie zaczną od nich, aby wybić 
najsłabszych. To samo zrobią z mniej sprytnymi lub naiwnymi, których wezmą podstępem 
jak biednego Cliffa Climbera.
      Aratak sposępniał, słysząc te słowa.
      - Chciałbym się mylić, Dane, ale jeśli nasi przeciwnicy należą do różnych ras, to na 
twoim miejscu byłbym bardzo ostrożny na widok człowieka usiłującego podejść zbyt blisko.
      - A niech to diabli! - parsknęła nagle Rianna. - Miałam rozwiązanie na końcu języka, 
ale w żaden sposób nie potrafię go sformułować. Słowo daję, aż głowa mi pęka!
      - Daj sobie z tym spokój. Oszczędzaj energię - przerwał jej Dane spokojnie. - Przed 
nami jeszcze godzina marszu. Będziemy odpoczywać dopiero po zachodzie słońca.
      Dłuższy czas wędrowali w zupełnej ciszy. Wtem, gdy Rianna wyszła z cienia 
rzucanego przez samotną skałę, Dallith podskoczyła jak oparzona, dała znak, aby wstrzymać 
pochód i sama ruszyła czujnie naprzód. Jej przyjaciele znieruchomieli w napięciu jak łanie 
próbujące złowić w nozdrza woń myśliwego. I stali tak, póki się nie odezwała.
      - Jeden z nich jest tuż, tuż... Tropi Ofiarę... Czuję emanacje różnych istot. Są 
przerażone... Ale zbliża się też ktoś inny... Mogę nawet wyczuć, że jest... - Urwała, gdyż tuż 
obok rozległ się przeraźliwy wrzask. Towarzyszył mu szczęk żelaza. - Walczą! Są nieco 
wyżej, na przełęczy! - wyciągnęła rękę w stronę miejsca, gdzie kamienne kolumny wznosiły 
się nad wąską rozpadliną, tworząc jakby niesklepioną bramę. Dane natychmiast wyszarpnął 
miecz z pochwy.
      - Do diabła! - rzekł. - Chcą pozabijać tych paru biednych sukinsynów, zanim dobiorą 
się nam do skóry. Marny nasz los, gdybyśmy nie działali zgraną paczką. Dlatego zachowają 
sobie nas na deser. W miarę możliwości będziemy walczyć z Łowcami ich własną bronią. 
Zacznijmy od zaraz, ratując z opresji tego nieszczęśnika.
      - Oszalał! - rzekła Rianna stanowczo, ale Aratak bez słowa zarzucił na ramię swą 
wielką maczugę i ruszył w kierunku rozpadliny.
      - We wspólnym działaniu tkwi głęboki sens - oświadczył - pod warunkiem, że 
zdołamy dotrzeć w porę z pomocą i odróżnimy oprawcę od ofiary.
      Stateczny chód jaszczura przeszedł w dudniący kłus. Dane pognał za nim. Dallith stała 
przez chwilę jak zamroczona, nim pobiegła ich śladem, a Rianna z ociąganiem ruszyła na 
samym końcu.
      W chwili, gdy Dane przeciskał się przez szczelinę, jego zapał zaczął stygnąć. Może to 
rzeczywiście istne szaleństwo? Wszystko buntowało się w nim na myśl, że mógłby siedzieć 
bezczynnie, gdy tuż obok właśnie kogoś mordują. Z drugiej strony - czy powinien ryzykować 
życie swoje, Arataka i obydwu kobiet, aby pomóc obcej, być może martwej już istocie? I w 
dodatku porywać się na coś, czego chyba nie sposób uśmiercić? Mamy przed sobą jeszcze co 
najmniej pięć dni drogi. Powinniśmy oszczędzać siły - pomyślał. Przedarł się przez szczelinę i 
przystanął. Przed nim, na przełączy w dole, rozciągał się jakby mały, naturalny amfiteatr. 
Rianna zajrzała mu przez ramię i wydała stłumiony okrzyk przerażenia. Jeden z Mekharów 
leżał jak martwy, odrzucony na ubocze. Drugi, wznosząc broń, podobną do popularnego w 
średniowiecznej Europie dwuręcznego miecza, stanął twarzą w twarz z potwornym 
człowiekiem-pająkiem - identycznym ze zwycięzcą ostatniego polowania, którego ujrzeli 
wśród zaszczytów i bogactw w Parku Gier, gdy przywieziono go z powrotem do Świata 
Łowców. Teraz Dane przekonał się naocznie, w jaki sposób ten stwór o wrzecionowatym, 
pozornie kruchym ciele, zdołał przetrwać zwycięsko czas Łowów. Człowiek-pająk w 
błyskawicznym tempie to przypadał do ziemi, to podskakiwał na czterech dziwacznie 
segmentowanych odnóżach, zwinnie unikając ciosów przeciwnika. Dane z zapartym tchem 
obserował będące w ciągłym ruchu cztery górne łapy potwora. Jedna z nich trzymała 
niewielką metalową tarczę, odbijając każde cięcie Mekhara z nieprawdopodobną zręcznością. 
Pozostałe trzy młynkowały z niebywałą szybkością lancami o ostrych, zębatych brzegach. 
Sam grot takiej włóczni był co najmniej tak długi jak ostrze miecza. W pewnym momencie 
Ziemianin ujrzał jak stwór przerzuca tarczę z jednej łapy do drugiej, nie zwalniając obrotów 
wirujących lanc. Pająk, nie przymierzając, żonglował bronią. O śmiercionośnych skutkach 
tego stylu Dane i jego przyjaciele mieli się za chwilę przekonać. Jeszcze nie zdążyli podejść 
do krańca urwiska nad przełęczą, gdy zobaczyli, jak drzewce włóczni zwaliło Mekhara z nóg, 
miażdżąc mu -  z impetem staw kolanowy. Człowiek-lew upadł a drugie zębate ostrze 
śmignęło łukiem, celując w jego głowę, zdołał jednak odparować cios ciężkim mieczem i 
zerwał się natychmiast na równe nogi. Włócznia zakręciła młyńca ponownie. Tym razem 
Dane ujrzał, jak kotopodobny wojownik zaatakował w chwili, gdy twardy trzon uderzyć miał 
w środkowe partie jego ciała. Puklerz pająka odbił cios, odrzucając obosieczny, dwuręczny 
miecz daleko poza pole walki. Śmiercionośne ostrze zawirowało i niemal w tej samej chwili 
lwia głowa potoczyła się po ziemi. Korpus Mekhara zadygotał, fontanna krwi trysnęła z 
rozpłatanej szyi, po czym ciało zwaliło się w konwulsjach na ziemi i znieruchomiało.
      Dallith zachłysnęła się własnym oddechem - przeżywała potworny szok, Dane zaś 
wprost nie mógł oderwać wzroku od pola walki, będąc pod wpływem jakiejś atawistycznej 
fascynacji.
      Załatwił tego diabła! A właściwie nawet dwóch! Ciekaw jestem, jakiej sumy żądają 
Mekharowie za takie pajączki? - pomyślał z uznaniem i rzekł głośno - Jeśli skłonimy go, aby 
do nas dołączył, będziemy niemal niezwycieżeni. Rzucił okiem na istotę w dole - była 
zaaferowana czyszczeniem broni. - Zejdźmy tam! - przynaglił towarzyszy.
      - Weź pod uwagę, Marsh, jak bojaźliwe i wrażliwe są te istoty - przypomniał Aratak. - 
Pozwól, że zejdę pierwszy i pozdrowi? go w imię Mądrości Wszechświata. Chyba go nie 
przestraszę - zagrzmiał olbrzymi jaszczur, rzucił maczugę i ruszył po stoku ku przełęczy, 
wyciągając przed siebie otwarte, puste dłonie na znak pokojowych zamiarów. Dane spokojnie 
schował miecz. Rianna wyczekująco przystanęła za jego plecami, podtrzymując Dallith 
wstrząśniętą potwornym widokiem. Było jasne, że przeżywała przedśmiertną agonie Łowcy 
wraz z nim. Dane obrócił się i troskliwie ujął dziewczynę za ręce. Jej dłonie były lodowate i 
bezsilne. Przestraszył, się, że Dallith traci przytomność. Całkowicie tym zaabsorbowany 
usłyszał nagle głęboki, grzmiący bas Arataka. Zerknął przez ramie i ujrzał, że pająkowaty 
stwór cofa się pod skalną ścianę, osłaniając się tarczą. Długie lance najeżyły się groźnie i 
znów zawirowały w kosmatych łapach.
      - Nie obawiaj się - uspokajał donośnie Aratak. - Nie jestem Łowcą, lecz jedną z Ofiar 
jak ty.
      Dallith potrząsnęła ostrzyżoną główką, najwyraźniej dochodząc do siebie. Nagle 
zamarła w bezruchu, z napięciem wsłuchując się w dudniący głos jaszczura i próbując 
uchwycić sens jego słów.
      - Pozdrawiam cię w imieniu pokoju i Mądrości Wszechświata - perorował filozof. - 
Jeśli razem ruszymy przeciw wspólnym wrogom, nasze szansę przeżycia znacznie wzrosną. 
Czy rozumiesz, co mówię, dzielna istoto? Czy możesz mi odpowiedzieć?
      Dallith zadygotała.
      - Co się tam dzieje? Tam! Na dole! - spytała dramatycznym szeptem i nagle jej oczy 
zrobiły się ogromne z przerażenia. Wyrwała się z objęć Dane’a i Rianny i skoczyła na 
poszukiwanie procy. - Arataku! Arataku, uważaj! - krzyczała - To Łowca!!!
      Dane okręcił się na pięcie i ujrzał, jak stwór robi błyskawiczny wypad w przód, 
celując włócznią prosto w odsłoniętą pierś Arataka. Z bojowym okrzykiem dobył miecza i 
puścił się pędem w dół zbocza. Jaszczur okazał się pojętnym uczniem, gdyż natychmiast 
zastosował blokadę karate, której nauczył go Ziemianin i odrzucił lewą łapą pikę potwora na 
bok, prawą zaś wyrwał topór zza pasa. Wyrzucony z procy Dallith kamień świsnął w 
powietrzu i uderzył z głuchym trzaskiem w kadłub pająka. Stwór drgnął, nie tyle z bólu, co z 
zaskoczenia. Opanował się zaraz, lecz Aratak dzierżył już topór w dłoni. Ryknął i natarł, aż 
ziemia zadrżała mu pod stopami. Ostrze topora spadło z potężną siłą, lecz tarcza pająka 
precyzyjnie odbiła cios. Z jakiego stopu ją wykonano - nie wiadomo. Na pewno był on 
niesłychanie wytrzymały, gdyż o mało nie wyszczerbił stalowej krawędzi topora. Aratak 
musiał umykać przed kolejnym ciosem piki, Dane zaś pojął, że sama tarcza daje pająkowi 
ogromną przewagę, nie mówiąc o śmiertelnie skutecznych, młynkujących lancami ramionach. 
Znalezienie się w ich zasięgu było równoznaczne z wejściem między wirujące płaty 
śmigłowca. Samo drzewce włóczni, wprowadzone w tak szybkie obroty, mogło połamać 
kości każdej żywej istocie. A cóż dopiero te długie, hakowate ostrza o zębatych brzegach...
      Dane był już na dole i gnał na pomoc, powątpiewając czy zdoła uczynić dla 
przyjaciela coś więcej, niż pójść na śmierć razem z nim. Gdyby Aratak dzierżył maczugę, 
miałby wroga w zasięgu ciosu i może istniałaby jakaś szansa. W obecnej sytuacji długość 
włóczni decydowała o przewadze przeciwnika. Jaszczur nie mógł użyć topora, dopóki nie 
zbliży się do wroga na wyciągnięcie ręki. Tymczasem już w odległości pięciu metrów trafiał 
w zasięg wirujących włóczni. Gdyby pająk stosował normalną technikę prostego rzutu lancą, 
szala zwycięstwa przechyliłaby się na stronę Arataka, jeśliby doprowadził do starcia wręcz. 
Niestety, z taką ilością łap, zamienionych w śmiercionośne śmigła stwór mógł dla kaprysu 
strącić sprzed nosa muchę w locie. Następny pocisk przeciął powietrze trafiając stwora w 
środkowe partie ciała, gdzie tułów przechodził w szary, kosmaty odwłok. Pająk zatoczył się, 
zawodząc wrzaskliwie. Na mgnienie oka impet uderzenia zakłócił nawet obrotowy ruch 
włóczni. Ratując sytuację stwór wypuścił jedną z nich, celując w Arataka. Poszybowała 
potężnym łukiem i wirując w powietrzu osiągnęła cel, zwalając jaszczura z nóg. Drzewce 
uderzyło z siłą, która roztrzaskałaby każdą czaszkę, z wyjątkiem czaszki potomka gadziego 
rodu. Aratak zdołał, na szczęście, odtoczyć się poza zasięg ewentualnych ciosów, zanim 
przeciwnik odzyskał pełną kontrolę nad bronią. Właśnie wtedy Dane zakradł się chyłkiem z 
boku, próbując zajść pająka od tyłu. Jednak Łowca zauważył go. Lance skierowały się 
natychmiast w stronę nowego napastnika i tylko uderzenie kolejnego, wyrzuconego z procy 
kamienia, który trafił prosto w jedno z szarych, włochatych ramion, ocaliło Dane’a od pewnej 
śmierci. Ziemianin umknął potworowi z drogi. Nie miał najmniejszego zamiaru atakować, 
lecz chciał odwrócić jego uwagę. Blef udał się i obolały jaszczur zdołał w tym czasie 
dźwignąć się na nogi. Odwrót jednak okazał się nierealny - stwór był zbyt szybki. Następny 
pocisk Dallith świsnął w kierunku Łowcy. Kamień musiał go zranić, gdyż pająk silnie 
zatoczył się w tył. Dane podbiegł błyskawicznie i ciął go przez podbrzusze pokryte popielatą, 
szczeciniastą skórą. Ostrze z łatwością weszło w tkankę o konsystencji topionego sera. Nie 
popłynęła ani kropla krwi... Stwór zareagował natychmiast, lecz włócznia trafiła w ziemię. 
Dane zdążył odskoczyć, ocaliła go słaba grawitacja Czerwonego Księżyca. Na ostrzu jego 
miecza pozostała szara, lepka substancja.
      Śmignął następny pocisk, gdy Dane robił unik przed kolejnym ciosem.
      - Teraz, póki jest rozbrojony! - wrzasnął do Arataka. - Teraz, zanim znów się rozkręci!
      Niestety, jaszczur przestępował z nogi na nogę, próbując unieść topór i chwiał się 
niepewnie na boki, wciąż oszołomiony uderzeniem. I nagle Dane ujrzał Riannę, która 
opuściwszy włócznię jak bagnet, gnała na pole walki.
      Kochana dziewczyna! Może da nauczkę temu... - urwał, przerażony fatalnym 
odkryciem. - Och, mój Boże! Nie! Jej włócznia jest za krótka, a on ma tarcze! Jeśli nie 
zdołam go powstrzymać, i to już, zaraz, to po niej!
      Gorączkowo ocenił sytuacje i natarł, odwracając krzykiem uwagę człowieka-pająka. 
Nie znał żadnych specjalnych technik, aby unieszkodliwić oszczepnika. Zdecydował się wiec 
na tradycyjne, proste ciecie z góry. Wziął potężny zamach, unosząc ostrze aż za głowę. - Nie 
mam pojęcia - przemknęło mu przez myśl - jak dam sobie rade z tym przeklętnikiem... Nie 
jestem Don Kichotem, żeby walczyć z wiatrakami. W samą porę z pomocą przyszedł mu 
Aratak. Stanął u boku Dane’a już w pełni skoncentrowany, ryknął donośnie i zaatakował.
      Wirująca włócznia potwora przyspieszyła, tworząc w powietrzu zarys mglistego 
dysku. Nie wiadomo kiedy zniżyła się, znacząc krwawą rysę na piersi Arataka i wytrąciła 
oręż z rąk Rianny, wyrzucając w powietrze jego połamane szczątki. Śmiercionośny młyn 
sięgnął nóg dziewczyny. Jej straszliwy krzyk rozdarł cisze nadchodzącego zmierzchu. Dane 
bez namysłu, tygrysim skokiem dopadł najbliższego z pajęczych odnóży i ciął z całej mocy. 
Poskutkowało. Powinien pomyśleć o tym wcześniej. Olbrzymi odwłok zakołysał się i 
przeważył w tył. Stwór, tracąc równowagę, przerzucił pikę do drugiej łapy i cisnął, mierząc 
prosto w Dane’a. Ten jednak wytrzymał sił? uderzenia i odparował cios, biorąc następny 
potężny zamach. Jeszcze raz unósł miecz jak najwyżej i z całą siłą wyprężonych ramion 
uderzył w drugą nogę stwora po tej samej stronie.
      Okulawię poczwarę - pomyślał mściwie.  To umożliwi nam przynajmniej ucieczkę.
      Ale poczwara, nauczona doświadczeniem, błyskawicznie wyszarpnęła nogę z linii 
ciosu. Za jej przygarbionymi plecami Dane ze zdumieniem spostrzegł Arataka, który z 
potworną siłą opuścił topór, celując w sam środek kosmatego kadłuba. Nie osiągnął celu. 
Człowiek-pająk, wykazując niesamowity refleks, wyrzucił w tył jedno z uzbrojonych ramion. 
Wprawiona w ruch obrotowy pika trafiła jaszczura w ramię, odrzucając go na odległość kilku 
kroków. Stwór wystrzelił w górę na trzech zdrowych nogach i okręcił się w powietrzu, 
lądując lekko jak piłka w bezpiecznym oddaleniu. Tam przycupnął i skulił się przyczajony, 
łypiąc spode łba rozbieganymi, przekrwionymi ślepiami. Dane na sekundę zwrócił uwagę na 
Riannę, która nieopodal leżała rozciągnięta na ziemi. Żyła, gdyż słyszał jęki. Jedna z jej rąk, 
nienaturalnie wykręcona, była całkiem bezwładna - być może zmiażdżona... Natomiast tunika 
z boku, po jednej stronie, mocno nasiąkła krwią. Aratak jakoś wyszedł cało ze starcia, choć ze 
zbolałą miną pocierał ramię w miejscu, gdzie dosięgło go twarde drzewce włóczni.
      Ciekawe, co knuje ta złośliwa bestia... Chce zwiać czy podstępnie zaatakować? - 
rozważał Dane.
      Człowiek-pająk nagle podniósł łeb i wydał wysoki, płaczliwy skowyt, identyczny z 
zawodzeniem Łowcy pseudo-Mekhara, zranionego przez Dane’a. Niemal w tej samej chwili 
dobiegł ich od strony wzgórza piskliwy krzyk Dallith siedzącej na szczycie skały.
      - Uciekajcie! Szybko! On wzywa pomocy! Błagam - uważajcie!
      Stwór zaatakował. Postawił na ziemi jedną z chwytnych łap, aby zajęła miejsce uciętej 
nogi. Teraz mógł znów posuwać się na czterech kończynach, zachowując równowagę. Ruszył 
z zatrważającą szybkością, dzierżąc włócznię w dwóch górnych łapach. W trzeciej, 
umiejscowionej niżej, trzymał tarczę, osłaniając wciśniętą w ramiona głowę i włochaty tułów. 
Aratak i Dane zaledwie zdążyli stanąć mu na drodze, gdy wystrzelony z procy pocisk trafił w 
jedno z pajęczych odnóży. Stwór zatoczył się na ułamek sekundy i nierozważnie opuścił 
tarcze w obronnym odruchu. Natychmiast jednak z powrotem osłonił łeb.
      Głowa musi być jego słabym punktem, skoro tak się o nią trzęsie - stwierdził Dane, 
bacznie obserwując wroga.
      Łowca był tuż tuż, ale szaleńczy kołowrót lancy zmusił wojowników do odwrotu. 
Ziemianin próbował zliczyć częstotliwość obrotów stalowego ostrza. Gdyby tylko udało mu 
się dopaść głowy potwora, zanim dosięgnie go wirująca śmierć... Kamienie, bez ustanku 
wyrzucane ręką Dallith, ze świstem przecinały powietrze o włos od kosmatego łba poczwary. 
Większość z nich odbijała się z grzechotem od powierzchni tarczy.
      Odgadła, że chodzi o głowę... Dzielna dziewczyna! - uradował się Dane.
      Nagle rozległ się suchy, ostry trzask. Stwór zadrżał, jedno z jego ramion zwisło 
bezwładnie, a włócznia opadła łukiem na ziemię. Dane bez namysłu rzucił się na wroga. 
Teraz albo nigdy! Tarcza na końcu długiej, kosmatej łapy wystrzeliła mu na spotkanie i nagle 
miecz Dane’a został wybity w górę, a odparowany cios odepchnął go w tył. Pogodzony z 
losem, patrzył bezradnie, jak stalowe, pełne zadziorów ostrze nieuchronnie zbliża się do jego 
krtani...
      I nagle potworna głowa Łowcy eksplodowała, bryzgając na wszystkie strony strugami 
lepkiej posoki. To jeden z kamiennych pocisków roztrzaskał czaszkę poczwary. Niemal 
jednocześnie topór Arataka odrąbał ramię, ściskające śmiercionośną pikę. Łowca padł, 
pulsująca krew tryskała rytmicznie ze zmiażdżonego czerepu. Dane, oszołomiony, zatoczył 
się i potrząsnął głową. 
      - Czy to rzeczywiście jest martwe? - spytał z niedowierzaniem. Aratak najwyraźniej 
podzielał jego wątpliwości, gdyż na wszelki wypadek zamachnął się toporem i zatopił go w 
miejscu, gdzie włochaty kadłub łączył się z odwłokiem. Strumień czerwieni ledwo zdążył 
zabarwić ziemię i zniknął równie szybko, jak się pojawił. Upływ krwi został 
niewytłumaczalnym sposobem wstrzymany.
      - Uciekajmy! Nie ma chwili do stracenia - wrzasnęła Dallith. - Nadchodzą! Chodźcie 
tędy! Prędzej!
      Rzeczywiście. Mroczne sylwetki wynurzały się kolejno spoza dalekiej krawędzi 
urwiska. Dane wsunął miecz do pochwy i podbiegł do leżącej na ziemi Rianny. Gdy ją 
podnosił zachłysnęła się z bólu powietrzem, lecz zdrową ręką dzielnie otoczyła jego plecy. Po 
bolesnym grymasie jej ust poznał, że z trudem powstrzymuje się od krzyku, wziął ją więc na 
ręce i, jak mógł najprędzej, podążył w stronę kamienistego stoku. Aratak kroczył tuż obok. 
Wspinali się na zbocze w kierunku wijącej się z niecierpliwości Dallith, która wciąż trzymała 
procę w pogotowiu i gromadziła zapasy nowych pocisków.
      Aratak przystanął, aby podnieść swą maczugę i wtedy Dane zauważył, że towarzysz 
zabrał też włócznię martwego Łowcy.
      - Gdzie teraz? - zapytał krótko jaszczur.
      - W ruiny. Nie mamy innego wyboru. Nie uciekniemy daleko niosąc Riannę - odparł 
Dane dysząc ciężko. - Tam będziemy mogli się ukryć.
      Rianna była drobna, lecz Dane, będący u kresu sił, miał wrażenie, że waży tonę. 
Przypuszczał, że przy normalnej grawitacji w ogóle nie byłby w stanie jej unieść.
      - Tędy! - Aratak zarzucił maczugę na plecy i odebrał Riannę od Dane’a. - Trzymaj 
włócznię - dodał. Ziemia dudniła pod jego stopami, gdy biegł z ranną w kierunku miasta. 
Dane i Dallith pognali za nim. Ziemianin obejrzał się na mgnienie oka, gdy wkraczali w cień 
zmurszałych murów otaczających labirynt budynków. Dallith miała rację - trzeba to 
przyznać! Grupa Łowców - aż pewnością byli to Łowcy - wspinała się po zboczu ich śladem. 
Była wśród nich istota łudząco przypominająca Mekhara. Dwie postaci miały wygląd całkiem 
ludzki, a Ziemianinowi włosy stanęły dęba, gdy ujrzał potwornego pająka.
      Mój Boże, przecież go załatwiliśmy! Byłem pewien, że ten na pewno został zabity! 
Może w szeregach Łowców jest jeszcze jeden? A sądziłem, że taka postać należy do 
rzadkości...
      Sprawną ucieczkę grupy utrudniała konieczność opieki nad Rianną. Łowcy byli coraz 
bliżej, niemal deptali im po piętach. Aratak przemykał pod osłoną rozpadających się ścian 
zewnętrznego muru, szukając wejścia do zabudowanej strefy. Rianną zwisała bezwładnie z 
jego łap, martwa lub nieprzytomna. Dane na próżno próbował to odgadnąć. Dallith potykała 
się co krok.
      - Tędy! - prowadził Aratak dysząc ciężko. Położył Riannę na ziemi i zaczął mocować 
się z głazem blokującym wejście w ścianie. Dallith pokuśtykała pierwsza, Dane podnósł 
pozbawioną życia Riannę i pogrążył się na chwilę w półmroku wiodącej do miasta bramy. 
Aratak przeszedł na samym końcu. Nie omieszkał ułożyć głaz na dawne miejsce. Za nimi, 
widoczne nad murem, zachodzące słońce zniknęło za horyzontem. Zasapany jaszczur 
przypadł do ziemi i zerknął przez szparę w załomie muru.
      - Zachód słońca - stwierdził z ulgą. - Spójrzcie! odchodzą...
      - Jak dla nas, w samą porę! - dodał Dane, a Dallith szepnęła zdumiona:
      - To niemożliwe! Sądziłam, że jeśli podeszli tak blisko... to muszą nas... - 
niekontrolowany szloch wstrząsnął jej ciałem. Teraz, gdy było już po wszystkim, dziewczyna 
musiała popłakać, aby rozładować napięcie. Dane również nie krył zdziwienia - znajdowali 
się tak blisko pościgu, że Łowcy swobodnie mogli ich wykończyć bez względu na to, czy 
słońce zaszło, czy nie zaszło. Był zrozpaczony stanem Rianny. Pochylił się nad dziewczyną, 
przygotowany na najgorsze.
      Oddychała. Zaczął oglądać jej rany. Dallith uklękła tuż obok. Prawe ramię zwisało 
bezwładnie. Jęczała, gdy dotykał w okolicy barku. Ręka mogła być złamana, albo wybita ze 
stawu. Krew na tunice pochodziła z głębokiej, ciętej rany zaczynającej się wysoko na 
pośladku i prowadzącej w dół uda. Cios niemal zahaczył o kości, lecz gdy Dane przyjrzał się 
dokładniej, wytężając wzrok w gasnącym świetle zmierzchu, stwierdził, że tylko zewnętrzna 
warstwa mięśni jest uszkodzona, gdyż sącząca się krew zaczęła już krzepnąć. Aratak podarł 
tunikę na długie pasy, mrucząc pod nosem:
      - Lepiej się jej pozbędę. Moja skóra - w przeciwieństwie do waszej - nie potrzebuje 
dodatkowej ochrony. - Było to tak oczywiste, że Dane i Dallith nie protestowali. W 
normalnych warunkach Aratak nie nosił ubrania w ogóle, zaś tunikę włożył tylko na wyraźne 
polecenie Servera. Jaszczur obandażował nogę Rianny i zbadał jej uszkodzone ramię. - 
Ścięgno w barku jest naderwane - stwierdził. - Jakiś czas nie będzie władać ręką. Gorzej z 
nogą. Mam jednak nadzieję, że zdoła przejść jeszcze kawałek, jeśli zajdzie taka konieczność.
      Dallith poszła szukać wody i powróciła dosłownie za chwilę mówiąc, że niedaleko jest 
kamienny basen z dopływem bieżącej wody, prawdopodobnie pełniący niegdyś rolę fontanny. 
Gdy zanieśli tam Riannę, zapadł już zmrok. Ułożyli ją na rozpostartym płaszczu i otulili 
okryciem Arataka, sami zaś rozsiedli się na murku okałającym kamienną sadzawkę, aby 
odpocząć i zjeść nieco zachowanego prowiantu.
      - Jesteśmy bezpieczni do północy - zaczął Dane - lecz potem nic nie powstrzyma 
Łowców. Wtargną tutaj i pójdą naszym tropem. Sam nie pojmuje, dlaczego nie zrobili tego od 
razu.
      - Ja chyba wiem, dlaczego - odparł Aratak zamyślony. - Czy pamiętacie, jak wysoko 
cenią męstwo i spryt? Najwyraźniej zaskarbiliśmy sobie u nich specjalne względy. 
Stanowimy pewnego rodzaju rarytas i tylko dlatego przestrzegają ustalonych zasad. Możliwe 
też, że są przekonani o śmierci Rianny.
      - Zdaje się, że i my ukatrupiliśmy któregoś z nich - wtrącił Ziemianin. - Jeżeli te 
potwory w ogóle można zabić. A może potrafią później ożyć?! Gdy szliśmy tu, obejrzałem się 
na chwilę i zobaczyłem, że ściga nas człowiek-pająk. Chyba, że był to bliźniaczy brat 
tamtego. A jeśli on rzeczywiście ożył?!
      - Nie możemy wykluczyć i takiej możliwości - westchnął jaszczur. - Z całą pewnością 
są zupełnie nieznaną formą życia - przynajmniej dla mnie.
      Dane zamyślił się.
      Najpierw myślałem, że zabiłem tego Łowcę, który wyglądał jak Mekhar - rozważał - 
lecz stwór uciekł z rozpłatanym gardłem. Za to, żeby uśmiercić pająka, trzeba było zupełnie 
roztrzaskać jego głowę... 
      - Powiedziałeś, że Łowcy nie należą do jednego gatunku - rzucił półgłosem do 
jaszczura. - Czy sądzisz również, że umieją oni, ot, tak sobie, przekazać swym rekrutom 
zdolność regeneracji utraconych części ciała?
      - Może jest to legendarna Kraina Szczęśliwych Łowów? - odparł olbrzym ponuro. - 
Wśród mitologicznych przekazów rasy Salamander, jak w większości wierzeń pierwotnych, 
wojowniczych plemion, zachowała się baśń o istnieniu w zaświatach Krainy Łowów, do 
której trafia po śmierci każdy dobry myśliwy, aby wiecznie rozkoszować się zgiełkiem bitwy. 
Każdego dnia rusza do boju, nocą zaś świętuje, a jego rany goją się, aby nazajutrz znów był 
zdolny do walki. Muszę dodać, że nie jest to bynajmniej moje wyobrażenie raju, lecz 
Salamandry są nim najwyraźniej zachwycone.
      - Jedno z naszych ziemskich plemion zna identyczną legendę. Indianie nazywają ją 
„Yalhalla” - rzekł Dane i wzdrygnął się na samo wspomnienie. - Ani myślę uwierzyć, że 
wszyscy zmarli wojownicy Galaktyki przybywają tu po śmierci, aby pławić się w przelanej 
krwi całą wieczność! - dodał stanowczo.
      - Ja nie powiedziałem, że w to wierzę - sprostował Aratak. - Sugeruję tylko, że 
zostaliśmy postawieni wobec faktu potwierdzającego analogiczne zjawisko... Być może 
poddano nas, na przykład, zbiorowej hipnozie... Łowcy mogą mieć tylko jedną formę, ale 
potrafią tak wpłynąć na nasze umysły, żeby każdy z nas ujrzał ich w postaci, jakiej się 
najbardziej obawia.
      - Nie sądzę - zabrała głos Dallith. - Jeśli chcieliby posiać w nas strach i objawić 
ucieleśnienie naszego przerażenia, nie dopuściliby żebyśmy wszyscy naraz zobaczyli takiego 
samego napastnika. Przerażenie każdego z nas ma inne oblicze. Cliff Climber nie uciekał na 
widok Mekhara, był raczej uradowany ze spotkania. Łowca przybrał tę postać, aby pokonać 
Cliffa podstępem!
      - Chyba się przesłyszałem! Czy wy naprawdę uważacie, że te stwory potrafią zmieniać 
kształt? - parsknął Dane zdegustowany.
      - Nie potrafię tego udowodnić - odparła Dallith, żując suszony owoc. Przełknęła go, 
od niechcenia strąciła kamyk do sadzawki i dodała - ale ja w to wierzę...
      - Może faktycznie są nieśmiertelni - wtrącił Aratak. - Ciekawi ich, jak długo 
utrzymamy się przy życiu. Cała zabawa polega po prostu na przekonaniu się, ile wytrzymamy 
nie dając się zabić. Oczywiście, jeżeli wyzwoli nas Zaćmienie, odnosimy zwycięstwo w tej 
grze. Nie! Nie są nieśmiertelni! - zaoponował Ziemianin. - Pamiętacie festyn? „Z Łowców 
dziewiętnastu odeszło, by dołączyć do sławnych przodków”! Trudno ich uśmiercić, lecz 
założę się, że ten, którego zwyciężyliśmy wspólnie jest trupem.
      Dallith miała jednak wątpliwości.
      - Gdy podążali tuż za nami po walce z człowiekiem-pająkiem, poczułam, że emanuje z 
nich poczucie ulgi, jakby udało im się uniknąć jakiejś strasznej klęski. I to strasznej dla nich, 
oczywiście. Oni potwornie obawiali się czegoś, co możemy im zrobić.
      - Święta racja. Ja nawet wiem co! - mruknął Dane złośliwie. - I zrobię to z rozkoszą! - 
dodał poklepując gardę miecza. Lecz zanim zdążył rozgadać się na dobre, usłyszeli cichy jęk. 
Rianna otworzyła oczy i próbowała usiąść. Dallith podbiegła do niej natychmiast.
      - Nie ruszaj się powiedziała łagodnie. Wszystko będzie dobrze. Odpoczywaj, póki 
możesz.
      W głosie Rianny brzmiała nuta niepewności.
      - Myślałam, że wszyscy zginęliście - rzekła cicho. - I że obudzę się sama pośród 
waszych martwych ciał rozrzuconych po polu walki. Co się właściwie stało? Czy zabiliście tę 
ohydną poczwarę?
      Przekrzykując się nawzajem zdali jej szybką relację z zakończenia bitwy. Powiodła 
wzrokiem po niewyraźnych, pogrążonych w cienistym mroku zarysach ruin. 
Ceglastoczerwony dysk Świata Łowców wznosił się powoli na niebo nad ich głowami.
      - Mam, czego chciałam. Jestem w mieście... - rzekła chora z westchnieniem. - 
Chciałam wiedzieć o ruinach coś więcej, lecz nie jestem w stanie ich zbadać. Cholerne 
szczęście! - Ostrożnie poruszyła ręką i zranioną nogą. - Widzę, że jeszcze całkiem nieźle 
trzymam się kupy... Za to prawie umieram z pragnienia. Słyszę tu gdzieś szum wody... 
Możecie mi dać coś do picia?
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      ROZDZIAŁ CZTERNASTY
      
      Szansa opuszczenia miasta do północy była znikoma, gdyż zraniona noga Rianny 
fatalnie spuchła i nie wytrzymywała ciężaru jej ciała. Twarz dziewczyny była tak rozpalona, 
że Dane zastanawiał się, czy gorączka jest skutkiem wyczerpania, czy spowodowała ją 
infekcja rany. Bandaże, dalekie od sterylnej czystości, były przecież kiedyś tuniką Arataka. 
Użyli ich z konieczności, z braku czegoś lepszego. Nie było sposobu, aby to sprawdzić. W tej 
chwili, bez względu na sytuację, nie wolno było niepokoić rannej. Może zdołaliby nieść ją 
przez jakiś czas, lecz przeprawa z takim obciążeniem do którejś ze stref neutralnych była 
niemożliwa. Natomiast w razie ataku od strony bram miasta, a po ostatniej nocy mogli się go 
spodziewać, nie zdołaliby pokonać napastników, doglądając jednocześnie bezbronnej, 
półprzytomnej dziewczyny. Dane odciągnął Arataka na bok.
      - Sytuacja jest tragiczna - rzekł po cichu bacząc, aby nie usłyszały go kobiety. 
Właściwie nie była potrzebna ta ostrożność. Rianna była zbyt chora, aby cokolwiek kojarzyć, 
a Dallith i tak znała stan jego uczuć. Jaszczur ze smutkiem skinął głową. Zmył już skorupę 
zaschniętego mułu i znów lśnił w ciemności, Dane pomyślał, że jeśli Łowcy są w pobliżu, 
błękitny blask zdradzi miejsce ich pobytu. Cóż... Jeśli faktycznie czają się gdzieś w okolicy, 
to znajdą ich bez względu na iluminację Arataka, po co zatem narażać jaszczura na 
niepotrzebne niewygody, tym bardziej, że życie trojga ludzi zależało głównie od jego 
sprawności bojowej?
      Rozbili obóz na przestronnej, piaszczystej połaci, w sąsiedztwie prastarej fontanny i 
postanowili przeczekać tam do świtu. Dane prawie nie spał, umożliwiając spokojny sen 
Aratakowi i dziewczynom. Dallith co prawda chciała czuwać razem z nim, ale stanowczo 
nakazał, aby położyła się obok Rianny i zabezpieczała ją przed zimnem. Tylko tak mogli 
teraz pomóc chorej. Dane rozważał, czy nie należałoby zmienić bandaży mocno 
przesiąkniętych szlamem, które zrobił ze swej tuniki Aratak, lecz Dallith była innego zdania. 
Dowodziła z powagą, że z pewnością żadne bakterie, ani zalążki grzybicy, zbłąkane w 
ubraniu jaszczura, nie są w stanie zainfekować rany Rianny.
      Odmienne typy biologiczne nie mogą podlegać zakażeniom tego samego rodzaju - 
rzekła. - Poza tym Aratak nie jest nawet ciepłokrwisty. Zarazki chorobotwórcze groźne dla 
niego są prawdopodobnie zupełnie nieszkodliwe dla układu krwionośnego człekokształtnych. 
Za to nasze ubrania mogą stać się dla Rianny zabójcze.
      Gdy towarzysze zasnęli, Dane usiadł zwrócony plecami do zrujnowanego wodotrysku 
i podniósł głowę, wpatrując się w przedziwny glob, ciężko toczący się po niebie, 
pochłaniający co najmniej jedną czwartą jego powierzchni.
      I pomyśleć, że jeszcze trzy miesiące temu spokojnie żeglowałem na pokładzie 
Morskiego Dryfu, sam, zadowolony ze swej samotności... - westchnął. - Nie było wtedy na 
Ziemi żadnej istoty, z którą byłbym w jakikolwiek sposób związany. Teraz zaś nie jestem na 
Ziemi, za to bez wątpienia los związał mnie nie z jedną, lecz z dwiema kobietami, którym 
winien jestem wsparcie i opiekę. A także, po raz pierwszy w życiu zyskałem oddanego 
przyjaciela, w dodatku nie-człowieka, a trzymetrowego jaszczura! - Pogrążony w 
rozmyślaniach ani się obejrzał, gdy czerwona planeta zawisła nisko nad horyzontem. W miarę 
jak zachodziła, niebo rozświetlił mglisty brzask. Ziemianin wspominał właśnie, że pełnia 
ziemskiego księżyca nie trwała dłużej, niż trzy dni. Na Czerwonym Księżycu miesiące trwały 
krócej. Ile dni zdołają jeszcze wytrzymać? Jedzenia było akurat tyle, aby coś od czasu do 
czasu przekąsić i zaspokoić głód. Ostatniej wyprawy do strefy neutralnej po prowiant 
dokonali bowiem kilka dni temu i to w największym pośpiechu. Miało to wystarczyć do 
końca Łowów. Dane niejeden raz wędrował o pustym żołądku, prawie tydzień głodował 
podczas górskich wspinaczek na Ziemi. Wody pitnej, póki co, mieli pod dostatkiem, ale 
trzeba było znaleźć kryjówkę w ruinach do czasu, gdy Rianna nie będzie zdolna do dalszej 
wędrówki. - Uda się! Do diabła, musi się udać! Tak czy inaczej, trzeba próbować - powtarzał 
z nadzieją Dane. O świcie pozwolił kobietom spać jeszcze dłużej - prawie do południa, gdyż 
wokół panował spokój. Potem polecił Aratakowi umieścić Riannę w jednym z większych 
budynków i poprosił Dallith, aby otoczyła ją opieką.
      - Przed zachodem słońca, gdy prawdopodobieństwo ataku jest największe, Dallith 
wejdzie na dach, aby obserwować całą okolicę - komenderował Ziemianin. - W razie czego 
postrzeli z procy ewentualnego napastnika. Tymczasem ja i Aratak będziemy patrolować 
teren.
      Dom, w którym leżała Rianna był tak olbrzymi, że  sprawiał wrażenie starożytnego 
amfiteatru, usianego powalonymi rzędami gigantycznych kolumn z nieregularnych, 
czerwonawych cegieł i pozostałościami kamiennych przypór, ścian i platform, rozrzuconych 
w różnych odstępach. W każdym z tych ocalałych tworów widniały zagadkowe dziuple o 
kształcie dysku, wykute w kamieniu. Dane próbował wyobrazić sobie niezwykłe formy życia, 
które stworzyły je przed wiekami. Tylko Rianna mogłaby odpowiedzieć na te pytania, ale na 
razie nie była w stanie mówić. Sytuacja ponownie skłoniła go do rozmyślań o istocie bytu 
Łowców. Spekulacje jednak prowadziły donikąd. Dane wiedział tylko, że czeka go piekielnie 
trudna lekcja. Łowca mógł się pojawić w każdej postaci!
      - Nawet, jeśli nie będę pewien, że napotkany to prawdziwy Łowca, i tak go zabiję... - 
zdecydował. - Musimy tak postępować, jeśli chcemy przeżyć i do diabła z moralnością i 
obawą, że zatłuczemy niewinną Ofiarę.
      Przed południem zdrzemnął się godzinę, póki nie zbudziła go Dallith i, zgodnie z 
poleceniem, zdała raport. Miasto było ciche i spokojne, dziewczyna nie wyczuwała żadnych 
wrogich emanacji w pobliżu. Dane z uporem przekonywał sam siebie, że są tu bezpieczni, że 
może właśnie to miejsce jest dla Łowców tabu lub nieoznaczoną oazą spokoju w tej 
dziwacznej grze, z której powstał krwawy rytuał.
      Wyszedł na zewnątrz, aby z wysokości murów ostrożnie rozejrzeć się po okolicy. 
Gdyby Łowcy zbliżali się do miasta, zauważyłby ich od razu. Zostawił kobiety z Aratakiem i 
chyłkiem przekradł się przez skwer z fontanną w kierunku długiej, przestronnej ulicy między 
ruinami rozpadających się domów. Zdumiewające, jak mało niezwykłe wydało mu się miasto 
i jego architektura. Budowle nie mogły być kulturowo odległe od relik- tów zamierzchłych 
ziemskich epok, przypominały mu kamienne obeliski w Stonehenge lub ruiny grobowców, 
które widział niegdyś podczas nocnej wyprawy do prastarej Doliny Królów, zanim zatopiły ją 
wody. Nie odmienność, lecz przestrzeń i czas dzieliły to samotne miasto w kosmosie od 
ziemskiej kolebki rodzaju ludzkiego. Budynki były dziełem istot inteligentnych. Nie ma 
znaczenia, jaka rasa je stworzyła. Bez względu na to, czy byli potomkami małpoludów, 
gadów, wielkich kotów czy jakiegokolwiek innego gatunku, mieszkali tu kiedyś, smucili się i 
radowali i w końcu umierali, posłuszni odwiecznemu prawu. Nie tylko ludzka natura, sama 
Mądrość Wszechświata, jak mawiał Aratak, nigdy nie zmieniła swej istoty...
      Wtem ze zdumieniem zauważył, że jego dłoń zaciska się instynktownie na rękojeści 
miecza. Jaki dźwięk ostrzegł go gdzieś na progu świadomości i obudził nagłą czujność? O, 
znów! Tak, teraz Dane usłyszał wyraźnie szelest. Był miękki i cichy, jak stąpanie kocich łap 
po kamieniach. Coś ciemnego mignęło w polu widzenia i zaczęło skradać się za jego plecami. 
Błyskawicznie obrócił się w miejscu i zadał potężny cios. Wtedy ujrzał, jak Mekhar z 
rozprutym brzuchem osunął się w konwulsjach na ziemię i znieruchomiał. Dane schował 
miecz i popatrzył na zabitego z żalem i poczuciem winy. A więc to nie Łowca. Tamci nie dają 
się zabić tak łatwo.
      Najwyraźniej jednak ktoś szedł tropem Mekhara i zapewne nie zmienił zamiarów - 
zabije Dane’a zamiast kocura. A jeśli właśnie Dane był ścigany, a Łowcy przez przypadek 
wypłoszyli Mekhara z ukrycia? Pewnie ten biedny diabeł sądził, że ma dobre miejsce na 
kryjówkę i słysząc Ziemianina pomyślał, że to Łowca...
      Jeśli oprawcy są gdzieś w pobliżu i polują także na nas, słuszniej zrobimy znajdując 
lepsze miejsce na postój... Ten dom, w którym zostawiłem kobiety, nie jest już bezpieczny...
      Zawrócił idąc po własnych śladach, gdy nagle usłyszał przenikliwy krzyk Dalllith 
wzywający pomocy. Zaczai biec, sadząc długimi susami przez wyłożoną brukiem ulice i 
potykając się na nierównościach spękanych kamieni. Samurajski miecz zalśnił znów w jego 
dłoni, gdy wypadł z szerokiej ulicy prosto na skwer z fontanną i ujrzał dziewczynę... Dalej, 
przy brzegu fontanny, z której rozbitych szczątków wyciekała wciąż woda, człowiek, ubrany 
jak on sam w ceglastoczerwoną tunikę, wymachiwał rękami i rzucał się na ziemi z twarzą 
zalaną krwią.
      Dane przede wszystkim zaniepokoił się o Dallith. Stała, z procą luźno przewieszoną 
przez ramie. Jej twarz zastygła w wyrazie absolutnej zgrozy. Gdy ujrzała Dane’a, wydała 
okrzyk ulgi i łkając, rzuciła się w jego ramiona.
      - Wiec to nie byłeś ty! Och, Dane, Dane! Tak się przestraszyłam, że to ciebie 
zabiłam...
      Z trudem odbierał sens jej słów, tłumionych przez nieopanowany szloch.
      - Opowiedz mi wszystko po kolei, kochanie - nalegał, przytulając dziewczynę do 
piersi. I nagle, z mieczem w dłoni odepchnął ją gwałtownie, słysząc jakiś donośny hałas. Był 
to jednak tylko Aratak, który właśnie wkradał się na skwer z uniesioną w pogotowiu maczugą 
wraz z kuśtykającą u jego boku Rianną, wspierającą się na zdobycznej włóczni człowieka-
pająka. Dane znów powrócił myślą do Dallith szukającej schronienia w jego ramionach.
      Jeśli zaczyna się załamywać - przeraził się w duchu - zginęliśmy. Przedtem nie 
płakała, a teraz... - nie dokończył, gdyż jej histeryczny szloch przycichł nieco, a spośród łkań 
wyłowił zrozumiałe słowa. - Przyszłam tu po wodę - opowiadała - aby przemyć ranę Rianny. 
Ona koniecznie chciała mi towarzyszyć, lecz powiedziałam, że mam broń na wypadek 
niebezpieczeństwa, a moja proca obroni mnie lepiej niż ona, poraniona i osłabiona. Wyszłam 
na skwer i schyliłam się przy fontannie, aby nabrać wody. Potem podniosłam wzrok i 
ujrzałam ciebie, Dane. Dzięki swym właściwościom, oczywiście, już po chwili wiedziałam, 
że to nie ty. Że to... ta istota, która zabiła Cliffa Climbera. Pojęłam też, że zamierza zrobić ze 
mną to samo. Tylko... tylko, że w ogóle się nie bałam. Myślałam i odczuwałam jak Łowca. 
Rozumiesz? Stanął tutaj, próbując zwabić mnie i zabić, a ja też zastanawiałam się, co zrobić, 
aby schwytać go w pułapkę. Och, byłam taka wyrachowana i taka okrutna! Wzdrygnęła się na 
samo wspomnienie. - Pomachałam Łowcy z uśmiechem, jakbym rzeczywiście dała się zwieść 
pozorom, że to ty. Przez cały czas odwracałam się do niego bokiem, aby nie zauważył, jak 
wyjmuję procę. Skinęłam ręką, żeby podszedł bliżej i czekałam, a on przemierzał plac 
uśmiechając się słodko. Gdy doszedł właśnie do tego miejsca, trafiłam go prosto między 
oczy! Jej zgroza przemieszała się z fascynacją, gdy kontynuowała swą opowieść. - 
Oczywiście zobaczył procę w ostatniej chwili, ale dla niego było już za późno. I to był 
właśnie najgorszy moment. Ja chciałam, żeby zobaczył moją broń! Chciałam, żeby wiedział, 
że pokonałam go z wyrachowaniem, że byłam sprytniejsza niż on, bardziej podstępna i 
dlatego zwyciężyłam... Ja byłam z tego dumna! Wyprężona w ramionach Dane’a załkała 
spazmatycznie, silniej niż kiedykolwiek. - Och, Dane! Nie cierpię tych stworów! Nigdy 
więcej nie chcę być znów częścią kogoś takiego: myśleć i odczuwać jak on. Łowcy nie chcą 
tak po prostu nas zabić. Śmierć mogłabym jeszcze znieść, Mekharowie byli zawzięci, a nawet 
dzicy, ale tamci... Brak mi słów! Tego, co czułam, nie da się z niczym porównać. Emanowali 
czymś straszliwym i sami byli tego istotą! Cliff Climber - w końcu naprawdę go polubiłam - 
był uczciwy. Traktował walkę jako honorowy pojedynek, jako sprawiedliwą próbę sił. Nigdy, 
przenigdy nie postąpiłby w ten sposób. Powiedziałby, że to tchórzliwe i niegodne! - jej słowa 
znów stłumił szloch. Przez spazmatyczne łkania dziewczyny doszedł Dane’a cichy głos 
Arataka:
      - Dane... - rzekł cicho jaszczur - jeśli możesz... pozostaw na chwile Dallith i podejdź 
tutaj. Widzę coś, co i ty powinieneś zobaczyć, ale ona absolutnie nie powinna.
      Ziemianin usłyszał wyraźnie ostry trzask dartego materiału. Dallith ucichła. Było 
jasne, że usłyszała słowa Arataka.
      - Później... kiedy ta istota... która wyglądała jak ty, umarła... to straszne uczucie 
ustąpiło... - rzekła urywanym, zduszonym głosem. - Nigdy się z czymś takim nie spotkałam. 
Właśnie dlatego zaczęłam krzyczeć. Bałam się... bałam się, że jakiś bezcielesny stwór wszedł 
w twoje ciało i zawładnął twym umysłem, a gdy go zabiłam, zabiłam też ciebie... Umarłabym, 
gdyby tak się stało!
      Wiedział, że dziewczyna nie przesadza. Gdyby nie on, dosłownie nic nie utrzymałoby 
jej przy życiu.
      - Zajmę się nią, Dane - zaproponowała łagodnie Rianna i delikatnie rozplotła ręce 
Dalllith, owinięte wokół jego szyi. Dziewczyna doszła nieco do siebie i zaoponowała słabo:
      - Nie trzeba. Nic mi nie jest, Rianno. To raczej ja powinnam się tobą zająć... - mimo to 
przytuliła się i pozwoliła odprowadzić.
      Dane ruszył w kierunku Arataka, który oczekiwał go z niecierpliwością, wsparty o 
maczugę, wbijając wzrok w martwe ciało Łowcy, rozciągnięte na ziemi. Stwór za życia miał 
postać człowieka... Postać samego Dane’a. Lecz teraz to, co leżało u ich stóp na kamiennym 
bruku, dobrze widoczne, gdyż Aratak rozdarł tunikę od góry do dołu, pozwoliło Dane’owi w 
jednej chwili olśnienia zrozumieć zdumiewający sekret Łowców. To coś wśród poplamionych 
fałd czerwonego materiału miało formę prawie kulistą. Jedynie szybko kurczące się wypustki, 
przypominające czułki jamochłonów, pozwalały się domyśleć, gdzie wcześniej były ręce i 
nogi imitacji ludzkiej istoty. Nie miały już z nią jednak nic wspólnego. Głowa o sferycznej 
czaszce była przedziurawiona kamienym pociskiem Dallith. Najstraszniejszy był fakt, że rysy 
pokrytej kilkudniowym zarostem twarzy Dane’a, tworzyły wciąż galaretowatą, 
półprzeźroczystą warstwę, drgającą na połyskliwych zwojach rozlanego mózgu. Powoli 
jednak ulegały zniekształceniu, przeistaczały się w półpłynną masę i wygładzały. Wkrótce z 
potwornej głowy pozostał tylko strzaskany kulisty czerep o nieregularnych, przepastnych, 
ziejących pustką oczodołach, martwo wpatrzonych w przedwieczorne niebo. U podstawy 
czaszki wyrastała mięsista, zwężająca się ku dołowi struna połączona z kulistym, pulsującym 
tworem, przypominającym pęcherz z przejrzystej, organicznej błony, oplecionej gęstą siecią 
żył i włókien. Wewnątrz przesuwała się jednostajnym ruchem jakaś plazmatyczna substancja, 
lecz i jej powolna cyrkulacja wkrótce ustała. Zanurzone w galaretowatym płynie, 
nienaturalnie zabarwione organy stały się teraz doskonale widoczne przez półprzeźroczystą, 
spęczniała powłokę. Dane z uznaniem zagwizdał przez zęby. Więc Aratak rozerwał tunikę 
Łowcy właśnie po to, aby obserwować proces jego metamorfozy i powrotu do oryginalnej 
postaci. A więc musieli używać hipnozy - nie potrafili ani zmartwychwstać, ani reanimować 
ciał pokonanych. Mając tak skonstruowany organizm byli niezwykle trudni do uśmiercenia, 
jeśli jednak ktoś wiedział, gdzie uderzyć, bezpowrotnie odchodzili na tamten świat. Cały 
sekret polegał na tym, że trzeba było naruszyć ich centra witalne, czyli odpowiedniki mózgu i 
układu krążenia, albo zanurzone w pulsującej plazmie organy spełniające rolę serca i płuc. 
Jeśli uszkodzone zostały wypustkowate twory, wykształcone z przezroczystej powłoki 
zewnętrznej, następowała natychmiastowa regeneracja i odtworzenie ich w oryginalnej 
formie. Dane powinien był się tego domyślić już wtedy, gdy pierwszy napastnik umknął z 
odrąbanym ramieniem i rozpłatanym gardłem. Pająk mógł przeżyć z obciętymi nogami, lecz 
gdy Dallith trafiła go w głowę, zginął na miejscu i tylko nadejście jego sojuszników sprawiło, 
że nie ujrzeli przemiany imitacji insekta w oryginalną formę. Na pewno drużyna Dane’a 
ciężko zraniła jednego Łowcę i zabita co najmniej dwóch. Znając punkty witalne stworów 
mieli teraz większą szansę, aby zabić ich znacznie więcej. Zrozumieli znaczenie słów: 
„Łowcy nie można zobaczyć, widzi go jedynie Ofiara w chwili, gdy ją zabija”. Nie na darmo 
krążyły pogłoski, że Łowcy potrafią zmieniać kształt. Możliwe, że większość nielicznych 
zwycięzców, którym udało się przetrwać Łowy nigdy nie ujrzało Łowców w naturalnej 
postaci. Może ścigali również i zabijali inne Ofiary? Czy teraz Łowcy pozwolą, aby Dane i 
jego towarzysze uszli cało i zabrali ze sobą tajemnice ich życia i śmierci? Boże! A gdyby 
przyjąć, że te krwiożercze stwory mają świadomość zbiorową jak, nie przymierzając, cała 
banda Serverów?! Jeśli Łowcy zaprogramowali roboty, gdyż sami nie mieli poczucia 
indywidualności? Wtedy, gdyby jeden coś wiedział, to wiedzieliby o tym od razu wszyscy. 
Wobec tego, jeśli ostatni przeciwnik pojął przed śmiercią, że Ofiary odkryją największy 
sekret jego rasy... Łowcy uczynią nas celem numer jeden na Czerwonym Księżycu... 
pomyślał z trwogą. Napomknął Aratakowi o swoich przypuszczeniach, lecz gigantyczny 
jaszczur wzruszył ramionami i skwitował krótko:
      - Po co stwarzać sobie dodatkowe problemy? Przecież nie wiemy, czy posiadają 
świadomość zbiorową. A jeśli nawet tak jest, skąd wzięliby tę zawziętość? Skąd czerpaliby 
osobistą satysfakcję ze zwycięstwa w Łowach? Jaki sens miałaby indywidualna radość walki? 
Czyżbyś zapomniał, co w ich obecności odczuwała Dallith?
      Aratak mówił rozsądnie, lecz Dane nie dał się łatwo przekonać. Przypomniał sobie, że 
pszczoły w pewnym sensie również tworzyły społeczność zbiorową, co nie przeszkadzało 
użądlić którejś z nich osobistego wroga lub pojedynczo stoczyć bój z intruzem. Lecz pszczoły 
czy osy nie należały do istot rozumnych, zaś Aratak wyraźnie uzależniał inteligencję od 
poczucia indywidualności. Filozof bez wątpienia miał rację, a Łowcy z pewnością należeli od 
rasy inteligentnej.
      Święta prawda! Po co stwarzać sobie dodatkowe problemy? - powtórzył w myśli 
Dane. - Mamy ich wystarczająco dużo. 
      - Dallith, czy możesz już iść o własnych siłach? - rzekł głośno. - Musimy opuścić to 
miasto, zanim otoczą nas i schwytają. Jeśli Łowcy wiedzą, że tu jesteśmy - a jestem pewien, 
że wiedzą, gdyż przyszło im do głowy, aby wykorzystać moją postać dla zmylenia ciebie - 
zastawią pułapkę... i wszyscy zginiemy.
      - Zrobię, co w mojej mocy - szepnęła Dallith. Jej twarz była zupełnie biała, ale 
wyglądała na zdecydowaną.
      Żaden większy bagaż nie utrudniał im wędrówki. Nie musieli nieść nic ciężkiego, 
prócz broni i pozostałości prowiantu. Tej nocy powinniśmy wejść do neutralnej strefy i 
uzupełnić zapasy - przypomniał Aratak.
      - Zobaczymy... - rzucił Dane zdawkowo i przewiesił płaszcz przez ramie. - Tak w 
gruncie rzeczy nie ufam Serverom. Tworzą świadomość zbiorową, wiec to, co spotyka 
jednego z nich, porusza od razu resztę. Kto wie? Może roboty podpowiadają Łowcom i 
przygotowują decydujące ruchy w tej krwawej grze?
      - Myślisz, że pozwoliłoby na to ich poczucie honoru? - obruszyła się Rianna.
      - Skąd do diabła mogę wiedzieć?! - ryknął Dane z taką irytacją, że przerażona 
dziewczyna natychmiast umilkła. - Ruszajmy! - rozkazał nieco łagodniej. W milczeniu 
pomaszerowali w stronę bram miasta. - Dallith! Miej oko na wszystko - rzekł krótko. - 
Przygotuj się psychicznie i daj nam znać, gdyby któraś z tych istot się zbliżyła.
      Odwróciła się gwałtownie i wyzywająco popatrzyła mu prosto w oczy z wyrazem 
buntu na skurczonej bólem twarzy.
      - Nie! - odparła z determinacją. - Nic z tego. Nie mogę. Nie zniosę po raz drugi 
dotknięcia myśli tych ohydnych stworów!
      Dane rozumiał jej udrękę, lecz musiał być nieustępliwy. Albo przezwycięży 
współczucie w stosunku do dziewczyny, albo będzie musiał iść osobno. Podszedł do Dallith i 
spojrzał na nią z góry, niewzruszony jak głaz.
      - Chcesz żyć czy nie?!
      - Niekoniecznie... - odparła znużonym i monotonnym głosem. - Ale chce, żebyś ty żył 
i oni też... Dobrze, Dane, zrobię co będę mogła. Lecz pamiętaj, jeśli podejdę zbyt blisko, stanę 
się częścią któregoś z nich i zamiast was ocalić, mogę poprowadzić prosto w ich ręce.
      Przez twarz mężczyzny przebiegł skurcz. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że 
dziewczyna może odczuwać nie tylko lek ściganych, lecz także morderczy instynkt Łowców.
      - Chodźmy - rzekł wreszcie i ruszył w kierunku bram. Włosy niemal stanęły mu dęba, 
gdy przechodzili na ukos przez skwer z fontanną. Wiedział, że ktoś śledzi każdy ich krok.
      Atak, który nadszedł, był niespodziewany i tak chaotyczny, że jedno, co zapamiętał do 
końca życia, to nagłe pojawianie się co najmniej czterech postaci, które otoczyły ich grupę. 
Wtedy Dallith wrzasnęła dziko, Rianna zaś, kuśtykając, cofała się krok za krokiem i wsparta 
na włóczni, ściskała sztylet zdrową ręką. Maczuga Arataka wciąż podnosiła się i opadała, 
wreszcie zmiażdżyła coś z chrzęstem. Dane ciął mieczem z całej siły, trafiając w brzuch 
olbrzymiego stwora, jakiego w życiu nie widział i którego najchętniej nazwałby „psem 
Baskervillów”. Raniony potwór ryknął i padł chlustając krwią, Łowców przybywało. Dallith 
porwała porzuconą włócznię Rianny i przeszyła pierś następnej poczwary. Ziemianin po raz 
ostatni tego wieczoru ujrzał Riannę, gdy chowała się w cieniu labiryntów ruin. W ferworze 
walki Dane poczuł, że osuwa się na ziemię i rozpaczliwie, na oślep, zadał cios, celując w 
jakąś świetlistą postać.
      Był wieczór. Ziemia wokół usiana była szczątkami ciał, rozpływającymi się w 
martwe, kuliste formy, nieraz posiekane na kawałki. Pozostali Łowcy odeszli lub zniknęli nie 
wiadomo gdzie. Rianna również...
      
      
      
      ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
      
      Dane z dwojgiem przyjaciół przeszukał całe zrujnowane miasto, chcąc odnaleźć 
Rianne przed nadejściem nocy. Ich nawoływania i krzyki zbudziłyby umarłego, lecz w 
trwodze o jej życie nie zważali na ostrożność. Penetrowali najbliższe budynki, znajdując 
jedynie ślepe, wiodące donikąd przejścia i mroczne nisze. Ani śladu Rianny.
      Słońce zaszło już dawno. Dane niejasno przypominał sobie, że zamierzali wyruszyć 
do strefy neutralnej, lecz teraz było to bez znaczenia. Zjedli ostatnie zapasy żywności i 
odpoczęli parę godzin. Dane nie mógł zasnąć, nękany myślami pełnymi goryczy. Miał 
nadzieje, że przeprowadzi przez Łowy zwycięsko całą swoją drużynę.
      Straciłem Cliffa Climbera, a teraz Rianne... - urągał sobie. Dallith leżała obok, 
przytulając go do siebie. Płakała i Dane wiedział, że podziela jego smutek i poczucie 
niepowetowanej straty, jakby to ona sama wydała ich na zatracenie. Z całych sił uchwycił się 
myśli, że jeszcze nie znaleźli ani ciała Rianny, ani nawet kropli jej krwi. Lecz gdzie mogła 
pójść, samotna i pokaleczona, bez jedzenia i wody, niemal umierająca? Może kona gdzieś w 
pobliżu, a my bezczynnie czekamy - rozmyślał zrozpa- czony. Wreszcie, nie mogąc znaleźć 
ukojenia, gdy tylko Aratak i Dallith nieco odpoczęli, zerwał ich i ruszyli w ruiny na 
poszukiwanie w świetle „księżyca”. - Idealna okazja dla Łowców, aby nas schwytać! Lecz... 
kogo to teraz obchodzi?
      Gdy wzeszło już słońce, zalewając ruiny czystym, dziennym blaskiem, Aratak 
zarządził postój.
      - Dane, mój drogi... Mój najdroższy przyjacielu - tłumaczył łagodnie. - Nie możemy 
przeszukać dokładnie każdego zrujnowanego domu. Gdyby Rianna nas usłyszała, dałaby z 
pewnością o sobie znać. Gdyby mogła chodzić, wróciłaby do nas. Dallith nie wyczuwa jej 
obecności nigdzie w pobliżu. Obawiam się, mój bracie, że musimy pogodzić się z losem. 
Rianna nie żyje. Śmierć nie zależy od naszych pragnień czy tęsknoty. Teraz musimy 
oszczędzać siły dla ocalenia nas samych.
      - Nie poddam się tak łatwo! - krzyknął Dane z desperacją. - Mieliśmy przeżyć albo 
pójść na śmierć wszyscy razem!
      Dallith załkała głośniej. Aratak wyciągnął olbrzymie łapy i przytulił przyjaciół do 
piersi jak dwoje małych dzieci potrzebujących pocieszenia.
      - Zaufajcie mi - rzekł tubalnym ze wzruszenia głosem. - Podzielam wasz smutek. 
Lecz, czy Rianna chciałaby naszej śmierci razem ze swoją?
      - Nie... - odparła Dallith, wycierając twarz w róg jego płaszcza. - Rianna kazałaby mi 
walczyć o życie i czuwać nad wami. - Wybacz, Arataku. Ruszajmy...
      Dane posępnie przygotowywał się do drogi. Rianna odeszła - stało się... Lecz Dallith 
żyła i wciąż potrzebowała jego siły.
      - Nie wracajmy do skweru z fontanną - poprosił. Przejdziemy okrężną drogą, przez 
ruiny... przez labirynty jaskiń czy gdziekolwiek indziej.
      - To oznacza długą wędrówkę w dół, wzdłuż tego stromego urwiska - zauważył 
Aratak.
      - Tym lepiej - rzucił Dane - jest zbyt strome, aby coś zaatakowało nas z zaskoczenia. 
Jeśli Łowcy podejdą od podnóża stoku, możemy wspiąć się wyżej. Jeśli zaatakują od góry, 
zrzucimy ich na dół.
      Nie trafiła się jednak okazja do walki. Słońce rzucało brylantowe błyski znad 
powalonych ścian opustoszałych domostw, oświetlając zbocza u stóp wyniosłych ruin, lecz 
zbiegowie nie ujrzeli żadnej żywej istoty.
      - Musieliśmy zabić co najmniej czterech ostatniej nocy... Ciekaw jestem, ilu ofiarom 
udało się kiedykolwiek zwyciężyć sześciu Łowców w starciu? - zastanawiał się Ziemianin. - 
Sześciu... Całkiem nieźle... Lecz Rianna była bezcenna. Nic nie okupi jej śmierci. W ostatnim 
polowaniu brało udział czterdziestu siedmiu Łowców przeciw osiemdziesięciu czy 
dziewięćdziesięciu Ofiarom. Dziewiętnastu oprawców zostało zabitych, a tylko jedna z Ofiar 
przeżyła... Z nami nie pójdzie im tak łatwo. Zapewne właśnie dlatego uznali, że nadszedł dla 
nich czas próby... Czas schwytania najgroźniejszych Świętych Ofiar. Coś mi się zdaje, że 
kupując nas, wyrzucili pieniądze w błoto - i to wcale niezłą sumkę. Nie było chyba lepszej 
okazji w dobie panowania Mądrości Wszechświata do wykazania waleczności przez 
barbarzyńców z zacofanej planety o wojowniczej historii.
      Łowcy pragnęli prawdziwej walki, a nie masowej rzezi, dlatego jako rasa mogąca 
przybrać dosłownie każdą formę cielesną mieli problemy ze znalezieniem Ofiar 
wystarczająco dzikich i walecznych, aby zapewniły dobrą zabawę. Prymitywni wojownicy 
nadawali się do tego znakomicie i zapewne kilkaset lat temu było ich w Galaktyce pod 
dostatkiem. Obecnie tylko Mekharowie, ludzie-pająki oraz nieliczni, czujący jeszcze ducha 
walki potomkowie małpoludów i kilku innych ras nadawali się do tego celu. A kobiety? Bez 
męskiej pomocy Dallith i Rianna zostałyby prawdopodobnie zabite w pierwszej kolejności. 
Dane zorganizował ucieczkę i obronę. Do diabła! Gdyby nie on, zacofany Ziemianin, 
wszyscy powędrowaliby grzecznie na Gorbahl, na targ niewolników, a Dallith umarłaby sobie 
cichutko i po kłopocie! Irytacja Dane’a przerodziła się w gorzką zadumę. Może tak byłoby 
lepiej dla nas wszystkich? Co się stało, to się nie odstanie... - pomyślał.
      U podnóża wznoszącego się w pobliżu urwiska spoczywały toczone głazy, rozrzucone 
po równinie jak ścięte głowy gigantów. Dane nakazał zachować wyjątkową ostrożność. 
Miejsce to doskonale nadawało się na pułapkę. Zerknął za siebie ukradkiem, ogarniając 
miasto ostatnim długim spojrzeniem. Rianna tak bardzo pragnęła zbadać te ruiny. Teraz 
pozostanie tam na zawsze.
      Hen, na krańcach pola widzenia drobna, samotna figurka, z dobrze znajomą chmurą 
kędzierzawych, miedzianych włosów wokół małej głowy przyciągnęła jego wzrok. Smutek i 
rezygnacja Dane’a przerodziły się w dziką furię. Pognał w kierunku tej zjawy ze 
wzniesionym mieczem, gotów zetrzeć w proch Łowcę - odrażającego stwora, który ośmielił 
się przybrać postać Rianny. Nie mógł zapomnieć własnego sobowtóra próbującego omamić 
Dallith. Gnał więc przed siebie jak szalony, wymachując mieczem, dopóki nie otrzeźwił go 
pełen zgrozy pisk Dallith.
      - Dane! Nie! Nie, nie rób tego! To Rianna! To prawdziwa Rianna!
      Okrzyk w samą porę powstrzymał Dane’a. W ostatniej chwili, dysząc ciężko, skoczył 
w bok. Śmiercionośne ostrze niemal musnęło niezdolną wymówić ani słowa dziewczynę. 
Opuścił miecz i okręcił się na pięcie, obserwując Rianne podejrzliwie, z niekłamanym 
zdumieniem.
      - To naprawdę ja - wydusiła z siebie Rianna ledwo dosłyszalnym głosem. - Nie zabijaj 
mnie, Dane...
      Wtedy uwierzył. Jeszcze nigdy nie słyszał, aby Łowca wydał jakikolwiek dźwięk, 
oprócz charakterystycznego, płaczliwego skowytu, będącego prawdopodobnie wyrazem bólu. 
Dallith nadbiegła zaraz po nim i chwyciła przyjaciółkę w objęcia.
      - Myślałam, że straciliśmy cię na zawsze! - szepnęła, a Rianna odparła natychmiast:
      - Też tak myślałam. Byłam pewna, że odeszliście już o północy. Miałam tylko 
nadzieję, że odnajdę was w jednej ze stref bezpieczeństwa.
      - Co się stało? Powiedz, co się stało? - Dane przyciągnął ją bliżej z ulgą i 
niedowierzaniem. Zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe... zbyt piękne... - powtarzał sobie. 
Trzeba odrzucić zwątpienie i przyjąć ten fantastyczny dar losu - myślał.
      To była rzeczywiście Rianna, powracająca do nich, kiedy pogrążyli się już w 
beznadziejnej rezygnacji.
      - Opowiem wszystko, gdy ruszymy dalej - rzekła energicznie. - Sądzę, że nie ma tu 
zbyt wielu Łowców w okolicy, ale z tym miejscem związane jest coś... niezwykłego.
      Wędrując przez usiany stertami głazów krajobraz, oddalali się od urwiska, na którego 
dnie pokonali wcześniej człowieka-pająka. Dallith rozglądała się czujnie, ubezpieczając tyły, 
lecz Riannie nie pozwolono oddalić się ani na krok, póki nie opowie swojej historii.
      Wbiegłam do budynku - rozpoczęła. - Słyszałam jednego z nich tuż za mną. 
Przynajmniej tak mi się zdawało. Oglądałam się za siebie, przystawałam co chwilę, lecz nic 
nie widziałam, nie miałabym szans. W głąb korytarza nie dochodziło światło dzienne. 
Błądziłam w mroku, próbując znaleźć drogę prowadzącą do wyjścia. Wkraczałam coraz 
głębiej i głębiej w ciemność i wtedy nadeszli oni...
      - Oni?! Co za oni?! - wrzasnęła jak na komendę trójka słuchaczy.
      - Nie wiem. Nie widziałam ich wyraźnie - odparła zagadkowo. - Z pewnością nie byli 
Łowcami. Po pierwsze, mówiłam wam kiedyś, że nauczono mnie „mowy gestów” dla 
porozumiewania się z ludźmi bez dysków translacyjnych. Oni znali ten sposób - dali do 
zrozumienia, że nie zamierzają zrobić mi nic złego. Przynieśli mi jedzenie... niezbyt 
smaczne... coś w rodzaju grzybów z jakimiś dodatkami. Najwyraźniej jednak wiedzieli, że się 
nimi nie zatruję. Potem zdjęli mi bandaże, oczyścili rany i nastawili bark. Nie był na szczęście 
złamany, tylko wybity. Spójrzcie! - z dumą wyprostowała ramię i poruszyła ręką zawieszoną 
jeszcze na temblaku z ciemnoczerwonego włókna zupełnie innego niż ceglastoczerwony 
materiał tuniki. - Nawet w najlepiej oświetlonych miejscach panował półmrok - mówiła dalej. 
- Jaskinie ciągnęły się kilometrami, przechodząc przez tunele pod ruinami miasta. Nie było 
ich zbyt wiele - mam na myśli te istoty, oczywiście. To na pewno byli mieszkańcy miasta. 
Podejrzewam, że właśnie dzięki nim trafiają się czasem zwycięzcy w Łowach. Widocznie 
ofiarowanie pomocy ściganym to dla nich nic nowego.
      Zamilkła, zamyślając się. Dopiero po dłuższej chwili dokończyła. - Wczesnym 
rankiem sprowadzili mnie na niższy poziom korytarzami wiodącymi do jaskiń i pokazali 
wejście, a raczej powinnam powiedzieć wyjście. Znajdowało się na zboczu urwiska, u stóp 
pradawnego miasta. I pomyśleć, że nie było mi dane zobaczyć moich wybawców... 
westchnęła.
      Dłuższy czas drużyna maszerowała w milczeniu. Każdy z osobna rozmyślał nad tym 
co opowiedziała  Rianna. Gdyby można było coś dla nich zrobić... Prawdopodobnie Łowcy 
wtargnęli na te tereny dość dawno i wytępili większość rdzennych mieszkańców, a resztę 
skazali na powolną zagładę.
      - Na księżycu mojej planety, a właściwie na jej bliźniaczym satelicie - rzekł cicho 
Aratak - istniała cywilizacja, która dokonała najazdu, aby unicestwić naszą rasę. Na szczęście, 
w zetknięciu z naszą filozofią, pojęli swój błąd. Zrozumieli, że nie można bić brawa jedną 
ręką. Uważają się teraz za naszych braci. Twoja historia, Rianno, przypomina mi, jaki los 
czekałby nasz świat, gdyby nie doszło do pojednania...
      Wędrując na ukos opuścili kamienistą pustynię i wkroczyli na równinę, gdzie znów 
ujrzeli strumienie i niskie zarośla. Dane obliczał z uporem przebytą trasę i stwierdził, że 
najbliższa strefa neutralna znajduje się mniej więcej dziesięć kilometrów od tego miejsca. 
Jeśli nic nie zatrzyma ich po drodze, powinni dotrzeć tam przed zachodem słońca, w czasie 
najczęściej zdarzających się ataków ze strony Łowców. Było prawdopodobne, że 
wykorzystają oazę spokoju jako przynętę, jak myśliwi, czyhający na spragnioną zwierzynę 
przy wodopoju. Łowcy nie mogli zrezygnować z takiej okazji... A może dadzą Ofiarom czas 
jeszcze do jutrzejszego zachodu? Kiedy... Kiedy nadejdzie to zaćmienie?!
      Dane próbował obliczyć dni wędrówki, lecz poddał się - przyznał, że stracił poczucie 
czasu. Dodawał dni i noce - za każdym razem wynik był inny.
      Spróbujmy jeszcze raz - pomyślał wściekły. - Kiedy przespaliśmy całą noc w strefie 
neutralnej? Przed, czy już po tragicznej stracie Cliffa Climbera? Siedem czy dziewięć dni 
temu pokonaliśmy człowieka-pająka? Nadchodzi popołudnie, a Świat Łowców nie pojawił się 
jeszcze na niebie. To oznacza, że wkrótce będzie pełnia, zaś podczas pełni nadchodzi 
zaćmienie. Już wkrótce... Lecz jak długo jeszcze? Zaćmienie może nadejść jutrzejszej nocy... 
może nawet dzisiejszej nocy. Jeśli tak, to mamy... to prawie mamy to za sobą. Dzisiejszej 
nocy? - westchnął z rozmarzeniem i jeszcze raz zaczął mozolne wyliczenia. - Po przylocie 
tutaj, zanim Łowy rozpoczęły się o świcie ja i Dallith... byliśmy razem. Jedną czy dwie noce 
spędziliśmy w mieście. A kiedy... kiedy przeprawiliśmy się przez strumień? Nic z tego. Mózg 
Dane’a wyraźnie go zawodził, nie dając możliwości ani na sekundę skoncentrować się na 
obliczeniach. Ale Łowy ciągle trwały i przeszłość, teraźniejszość czy przyszłość nie miały 
znaczenia. - Najtrudniejsze są zawsze ostatnie metry - uświadomił sobie Ziemianin. - Na 
pokładzie Morskiego Dryfu najcięższy okres wyprawy nastawał z chwilą, gdy ląd ukazywał 
się w polu widzenia, a był jeszcze tak daleko... Poczuł nagle, że Dallith lekko dotyka jego 
ramienia.
      - Łowcy... - zaczęła stłumionym głosem, lecz nie wytrzymała i krzyknęła płaczliwie: - 
Przed nami... za tym wzniesieniem... w zaroślach... wszędzie dookoła!
      Do diabła! - zaklął Dane w duchu. - A właśnie zamierzałem wyruszyć! Skinął głową 
zagryzając wargi.
      - Dobra - rzekł dobitnie, siląc się na spokój. - Nie pozostawaj z nimi w kontakcie 
dłużej, niż musisz. Gestem nakazał Aratakowi, aby zmienił kurs. Trzeba było nadłożyć drogi, 
aby okrążyć zasadzkę. Wyglądało na to, że nie dotrą do neutralnej strefy przed nadejściem 
zmroku. - Im później, tym lepiej - dowodził, aby podnieść przyjaciół na duchu. - Mierzi mnie 
myśl, że musielibyśmy wywalczyć sobie to krótkotrwałe bezpieczeństwo i jedną kolację...
      Po jakimś czasie Dallith uspokoiła ich ruchem dłoni. Dane odetchnął wiedząc, że 
znaleźli się chwilowo poza zasięgiem idących ich śladem oprawców. Boże, kiedy nastąpi to 
cholerne zaćmienie? - powtarzał w myśli.
      Rianna poruszała się nieco sprawniej. Jedzenie, wypoczynek i opatrzenie ran okazały 
się dla niej zbawcze.
      Dużo bym dał, żeby Dallith wyglądała tak dobrze. Biedne dziecko... - Dane porównał 
obydwie dziewczyny. Ramie Rianny wciąż było spowite bandażem, lecz zwykle tą drugą ręką 
posługiwała się sztyletem. Nie była wiec bezbronna. Od strefy neutralnej dzieli nas nie 
więcej, niż kilka kilometrów. Gdyby udało się nam sforsować to pasmo wzgórz... - zdążył 
pomyśleć, gdy Dallith szepnęła drżącym głosem:
      - Łowcy... Właśnie nas ścigają! Och, Dane, Dane! Oni przybrali nasze postaci! 
Widziałam to...
      - Spokojnie, spokojnie - objął ją wolnym ramieniem. - Uciekaj - rozkazał. - I to 
najszybciej jak tylko możesz. Tedy! Wesprzyj się na mnie, jeśli chcesz. Pójdziemy tą drogą, 
na dół.
      - Myślę, że chcą nas osaczyć - wtrąciła Rianna po cichu. - Chcą zwabić nas tam na 
dół. Ta kotlina miedzy dwoma pasmami wzgórz to pułapka. Spójrzcie tylko... - błyskawicznie 
nakreśliła końcem włóczni plan okolicy. - Wzgórza po prawej... Wzgórza po lewej... Strefa 
neutralna znajduje się po drugiej stronie na dole, w ich cieniu. Nie dochodzi tam teraz 
słoneczny blask. Łowcy popędzą nas kotliną w przeciwnym kierunku, jak najdalej od naszego 
celu.
      Dane rozważał przez chwile jej słowa. Dla Łowców stało się jasne, że ich Ofiary 
wędrowały w zorganizowanej grupie, wiec prędzej czy później musieli zjednoczyć się i 
zaatakować całą bandą.
      - Będziemy stosować uniki, dopóki to będzie możliwe - zdecydował Dane. - Jeśli 
będziemy musieli się zatrzymać, zrobimy to przed zachodem słońca, a nie po północy. 
Niezbyt mi się uśmiecha walka z tymi śmierdzielami w ciemności czy nawet przy blasku 
księżyca - pomyślał.
      - Mądrość Boskiego Jaja uczy, że lepiej w świetle dnia stanąć z wrogiem twarzą w 
twarz... - wtrącił Aratak.
      - Idę o zakład, że będziesz cytował mądrości Boskiego Jaja nawet na łożu śmierci - 
rzekł z przekąsem Dane, lecz jaszczur odparował celnie:
      - Jeśli w ogóle szczęśliwie go doczekam. Zresztą, gdzie może być lepsze miejsce na 
takie łoże?
      Było to tak oczywiste, że Ziemianin od razu zmienił temat.
      - Musimy rozejrzeć się za miejscem na postój. 
      Jeśli Łowcy robili nagonkę właśnie na nich, to przy okazji spłoszyli co najmniej dwie 
inne Ofiary. W pewnej chwili Dane ujrzał w oddali postać, umykającą w popłochu, a za nią 
drugą, niezwykle dziwaczną, która rzuciła się w pogoń. Usłyszał daleki ryk tryumfu czy 
wściekłości i szczęk mieczy, gdy przeciwnicy stanęli do walki. Widzieli, jak jeden padł 
martwy na ziemię i znieruchomiał, zaś zwycięzca nie zniknął, lecz bezszelestnie wśliznął się 
w zarośla. Dane zrozumiał, że to następny Łowca zaliczył dzienny limit.
      - Dallith, czy jesteś w stanie sprawdzić, czy nadal nas ścigają? - zapytał. Skinęła 
głową. - Jeśli nas dostaną, to po niej - pomyślał Dane z trwogą nim podjął ostateczną decyzję.
      Dotarli do porośniętego gąszczem podnóża najbliższego urwiska. Zeszło im całe 
popołudnie zanim opuścili się na dno doliny. Po lewej stronie płynął głęboki strumień, a 
raczej rzeczne rozlewisko, nad którym piętrzyła się pochyła skalna ściana usiana mrocznymi 
otworami jaskiń.
      - Nie damy zapędzić się w pułapkę pomiędzy urwiskiem a strumieniem! - rzekł Dane. 
- Sforsujemy wodę, jeśli nie jest zbyt głęboka i ruszymy w stronę najbliższych zarośli. Tędy 
wiedzie droga do neutralnej strefy. Żeby tylko udało się nam utrzymać z dala od Łowców do 
zmroku...
      Nie dokończył, gdy Rianna szarpnęła go za ramię, wskazując gestem daleką postać. 
Na przeciwległym brzegu rzeki majaczyła wysoka, kudłata sylwetka.
      - Niedźwiedź, Rusek czy inny diabeł? - zażartował Dane ponuro, lecz dziewczyna 
odebrała to dosłownie.
      - Nie! - odparła, konkretna jak zawsze - to Łowca w niedźwiedziokształtnej postaci. 
Prawdopodobnie zabił podobną do niedźwiedzia istotę, którą widzieliśmy na statku i „wlazł” 
w jej skórę.
      Ziemianin porwał miecz.
      - Dlaczego on nie atakuje? - wyjąkała Dallith ledwie dosłyszalnie. Wystrzeliła z 
procy, lecz tamten był poza jej zasięgiem. - On po prostu nie chce, abyśmy przeszli przez 
strumień - zauważyła zdumiona.
      - Może jest gotów potwierdzić swoją decyzje na polu walki? - rzucił Dane zaczepnie. - 
A może czeka na posiłki? Jeśli jest tak blisko, jak sądzę... - przemknęło mu przez myśl - może 
nie ma już innych żywych Ofiar i wszyscy Łowcy skoncentrują się na nas? Jeden zwycięzca 
przeżył ostatnim razem... Jeden, jedyny zwycięzca. Jeden... - dudniło mu w głowie. - 
Jesteśmy najważniejszym celem. Zapowiada się niezła zabawa!
      Rozejrzał się uważnie. Po lewej stronie za strumieniem piętrzył się nawis skalny, za to 
na prawym brzegu widniał niewielki skrawek płaskiego terenu o twardym, skalistym podłożu. 
W umyśle Dane’a, zaprawionym w przeszłości w wielu kryzysowych sytuacjach, zabłysła 
nowa myśl.
      - Mamy znakomite pole walki! Tu zaczekamy - zdecydował. - Jesteśmy wykończeni 
wyczerpującym marszem. Robią na nas nagonkę. Jeśli będziemy gnać dalej, staniemy się 
łatwiejsi do pokonania. Chcą nas zmęczyć, a potem wybić do nogi. Jeśli przystaniemy tu i 
zaczekamy na ich przybycie zdążymy nieco odetchnąć.
      Rianna spoważniała.
      - To mi się nie podoba. Jesteśmy osaczeni...
      - Dopadną nas jeszcze szybciej, jeśli pozwolimy się zapędzić na ich ulubiony teren - 
zaoponował Dane. Mierził go sposób, w jaki Łowcy traktowali Święte Ofiary. Na samą myśl 
dostawał gęsiej skórki. - Ależ na mnie patrzy! Czyżby dopasowywał dla mnie miejsce na 
ścianie? Miejsce dla nowego trofeum?! A może tak mierzy mnie wzrokiem, bo chce załatwić 
rodzinne porachunki... Czyżby to był ten, z którym już walczyłem i który dwa razy uciekł 
nam jako pseudo-Mekhar? - Nie potrzebował nawet potwierdzenia Dallith, aby mieć 
pewność, że to on.
      Przypuszczenia Ziemianina były słuszne. Jeśli w ogóle istniał wódz Łowców, to był 
nim bez wątpienia stojący przed nim stwór. Pełne napięcia oczekiwanie pozwoliło im 
przynajmniej odzyskać oddech. Dane zjadłby teraz solidny obiad, lecz nic do jedzenia już nie 
posiadał, zaczerpnął więc w dłonie wody ze strumienia i tylko zaspokoił pragnienie. Jeszcze 
raz poczuł, że jeżą mu się wszystkie włoski na skórze, jakby w podświadomej obawie przed 
nagłym ciosem czy celną strzałą... Nic się jednak nie działo.
      Może nie używają łuków i strzał - pomyślał. - Może uwielbiają, gdy stalowe ostrze 
miecza pogrąża się w ciele... - Dane ukląkł w rzece. Woda była chłodna i nadzwyczaj 
orzeźwiająca. - Dzisiejszej nocy, jeśli w ogóle dotrę do strefy neutralnej, zamówię u dobrego, 
starego Servera olbrzymi stek... Zobaczymy, co powie!
      Powtórzył to Riannie. Uśmiechnęła się słabo.
      - Też o tym myślałam. Festyn na cześć zwycięzców - jeśli do niego dotrwamy - 
zapowiada się cholernie smakowicie...
      Dallith nerwowo załamywała dłonie.
      - Dlaczego nie atakują?! On chce zaatakować, wiem, że chce...
      Aratak położył ogromną łapę na jej ramieniu.
      - Spokojnie, najmilsza, spokojnie... Każda sekunda, póki nie atakuje, jest darem 
opatrzności i służy regeneracji naszych sił. Błagam, odpocznij jak możesz najlepiej...
      - Myślę, że ja tak zrobię - rzekła Rianna do siebie. - Moja noga tylko na tym 
skorzysta. Usiadła nie wypuszczając włóczni z dłoni.
      Dane zerknął z troską na jej obandażowaną nogę, lecz dziewczyna nie wyglądała na 
chorą i gorączkującą.
      Wkrótce będzie po wszystkim i wreszcie odpoczniemy. Ciekawe, czy specjalnie 
zwlekają, aby zachować nas sobie na koniec? Do finałowej walki tuż przed zaćmieniem? 
Prawdopodobnie nie damy im rady. Próżna nadzieja... - westchnął głęboko.
      Odprężył się, trzymając miecz w pogotowiu. Leżąc miedzy Dallith i Rianna poczuł 
przypływ wewnętrznego spokoju. - Jak by nie było, pokochałem je obie z całego serca... - 
pomyślał i mimo woli zawładnął nim smutek. - Typowe dla małpoluda - myśleć o miłości w 
takiej chwili! Umysł Dane’a był wytrawiony do cna, oderwany od rzeczywistości, udręczony 
koszmarem, który rozpoczął się z chwilą lądowania na Czerwonym Księżycu. - Ale czy 
zdarzy się jeszcze kiedykolwiek okazja, aby myśleć o takich rzeczach? - westchnął z żalem i 
zamyślił się.
      - Myślałem, że poświeciłem całe moje życie na poszukiwanie jakiejś jednej 
niezwykłej przygody, a teraz, na krawędzi śmierci, odkryłem czego szukałem naprawdę. 
Pragnąłem poznać dwa oblicza rzeczywistości, których prawdziwy sens nie ma racji bytu w 
cywilizacji dwudziestego wieku... Cywilizacji, zafascynowanej seksem bez miłości, 
kultywującej okrucieństwo i zbrodnię, ale nie umiejącej z godnością zmierzyć się ze 
śmiercią... Tu odnalazłem właściwą wartość życia. Może zbyt późno, lecz wreszcie pojąłem 
właściwe znaczenie odwiecznych sił, które nazywają się: miłość i śmierć. Gdy odnalazłem ich 
sens, zrozumiałem czym jest życie. Inne wartości - to tylko pozory... Miłość i przyjaźń to 
Rianna i Dallith. I wierny Aratak. Śmierć zaś - to Łowca czający się na wzgórzu i cała banda 
jego cwanych kumpli wszelkiej maści. Przez mgnienie oka, w półsennym odrętwieniu, 
przeniknęła Dane’a jakaś absurdalna wprost wdzięczność dla Łowcy... Tego samego Łowcy, 
który uświadomił mu czym jest śmierć. Tak jak Rianna i Dallith nauczyły go czym jest 
miłość. Wspomnienia wznieciły falę pożądania. Pojął jednak, że to skutek krytycznego stanu 
ciała i umysłu, stanu z pogranicza psychicznej wytrzymałości. Próbował więc z całych sił 
skierować myśli na rzeczywistość. Widział urwisko. Pole walki. Skały... Rękojeść miecza w 
zaciśniętej dłoni. W jego mózgu zaczęły wirować - w kółko, nieustannie - szaleńcze, 
rozkrzyczane myśli: Każdy człowiek zabija to, co kocha. Żaden człowiek nie pokocha tego, 
czego nie mógłby zabić. Kochaj swojego wroga. Tylko miłość jest prawdziwa...
      Nagle Dallith oplotła go ramionami i namiętnie przycisnęła wilgotne, gorące usta do 
jego warg. Policzki dziewczyny pałały. Przywarł do niej całym ciałem i poczuł, jak pręży się 
w jego ramionach. Z najwyższym wysiłkiem opanował się i rzekł zduszonym drżącym z 
podniecenia szeptem:
      - Nie przejmuj się, kochanie... Zaraz mi przejdzie... - urwał nagle, tknięty 
zdumiewającym podejrzeniem. Czyżby ogarnęło Dallith autentyczne pożądanie?! 
      Nagle z niepokojem uniósł się, aby spojrzeć na Rianne, która kurczowo ścisnęła jego 
rękę.
      - Dane... - jęknęła. - Jeśli coś się stanie...
      - Nie! - przerwał jej pospiesznie. - Nie mów nic. Nic! Porozmawiamy później!
      W tym samym momencie rozległ się przenikliwy, ostrzegawczy krzyk Dallith. W 
chwile później Łowcy spadli na nich jak burza. Nie sposób było ich zliczyć. Natarli nagle, ze 
wszystkich stron, wyskakując z zarośli tak niespodziewanie, że gromadka Dane’a ledwie 
zdążyła sformować linie obrony. Dallith powaliła pierwszego z napastników, i zaraz potem 
następnego, biegnąc w stronę ustalonej pozycji na wierzchołek kamiennego pagórka pod 
nawisem skalnym wielkiego urwiska. Aratak pognał w stronę strumienia, wymachując 
ogromną maczugą. Dane poderwał się w mgnieniu oka, lecz zanim zdążył zacisnąć dłoń na 
rękojeści miecza, Mekhar - nie! Łowca w postaci Mekhara dał susa w jego kierunku, lądując 
miedzy głazami po prawej stronie z obnażonym mieczem. Z tyłu zamajaczyły trzy jakby 
ludzkie postaci. Ziemianin tknięty złym przeczuciem czekał, aż napastnik zaatakuje pierwszy. 
Pseudo-Mekhar skoczył i dopiero wtedy Dane zrobił błyskawiczny zamach i wyrżnął wroga 
prosto miedzy oczy. Zanim kotopodobny stwór zdążył się pozbierać, Dane chwycił miecz w 
obydwie ręce, uniósł wysoko i ciął z całej siły, rozpłatując lwią głowę na pół, aż krew trysnęła 
podwójnym strumieniem. Dane uwolnił ostrze i ruszył na spotkanie pierwszej z postaci o 
ludzkim wyglądzie. Doznał olśnienia, widząc, że stoi twarzą w twarz z człowiekiem o rysach 
niewątpliwie japońskich. Płaskie, szerokonose oblicze, skośne, czarne oczy, bystre i czujne, 
krępa, lecz mocna sylwetka w rytualnej szacie tworzyły wizerunek samuraja sprzed czterech 
setek lat. Długi, zakrzywiony miecz japońskiego rycerza uniósł się, aby zadać cios w głowę 
Dane’a. Ziemianin pojął, że patrzy w oczy człowieka, którego miecz ma przy sobie. To 
odkrycie na moment przykuło go do miejsca, ale gdy taka sama twarz, doskonale 
odwzorowana, pojawiła się za plecami pierwszego przybysza, Dane uśmiadomił sobie, że nie 
stoi przed nim duch Japończyka, lecz niewątpliwie Łowca. Tak jak średniowieczny rycerz 
wdziewał zbroję pokonanego wroga na cześć jego honoru i odwagi, tak Łowca i jego dwaj 
towarzysze przybrali postać człowieka zabitego przed czterystu laty.
      Miecz pierwszego pseudo-samuraja ze świstem przeciął powietrze, lecz oryginał tego 
miecza w rękach Dane’a wystrzelił w górę, odbijając cios. Stal płazem uderzyła o stal, 
zmieniając tor jego spadania. Ostrze przeciwnika przeszło o włos od łokcia Ziemianina, który 
wykorzystał tę chwilę na błyskawiczny atak. Przez ułamek sekundy Dane myślał, że chybił, 
lecz zaraz cienka, czerwona smuga zaznaczyła się na czole Łowcy. Cios był bezbłędny. 
Smuga zmieniła się w szkarłatny strumień, a człekopodobna istota zatoczyła się i upadła z 
twarzą rozpłataną na dwoje.
      Czterysta lat. Czy Łowcy są aż tak długowieczni? - zastanawiał się Dane poruszony. - 
A może filmują Łowy i posiadają film sprzed czterystu lat, uwieczniający ostatnie chwile 
pewnego bohaterskiego, zgubionego Ziemianina?
      Z tyłu rozległ się plusk i Dane usłyszał grzmiący ryk Arataka, był jednak zbyt 
zaabsorbowany walką, aby się obejrzeć. Z determinacją ruszył na spotkanie kolejnego 
sobowtóra Samuraja. Zauważył podstawowe błędy w technice tej imitacji człowieka i jakby 
lekką niepewność w postawie i sposobie trzymania broni. - Łowcy naśladują ruchy, które 
wcześniej widzieli! - pomyślał z nadzieją. - W dodatku kopiują tylko najprostsze z nich! Z 
moją zaprawą w sztukach walki wschodu jestem lepszym kandydatem na samuraja, niż oni 
wszyscy razem wzięci.
      Łowca natarł w identyczny sposób jak jego poprzednik. Zadał mieczem prosty, 
potężny cios z góry. Dane z łatwością uskoczył przed nim, robiąc wypad w prawo i złożył się 
do klasycznego ciecia „Doh”. Ostrze pomknęło łukiem i przeszło z lekkim mlaśnięciem tuż, 
tuż pod żebrami przeciwnika. Znów trysnęła jasna fontanna pulsującej krwi i chrapliwy 
oddech zamarł, przechodząc w urywane rzężenie. Łowca padł, nie wydając krzyku.
      Człowiek konałby godzinami po otrzymaniu takiego ciosu - pomyślał. - Musiałem 
trafić w to, co spełnia u nich funkcje serca. - Ogarnęło go nagłe poczucie triumfu i niemal 
bolesne ukłucie zbudzonej nadziei. - Można ich zabić! Niech to diabli! Można ich mimo 
wszystko ukatrupić i to nawet bez większego wysiłku! Trzeba tylko wiedzieć jak! Dobry 
Boże! Tak drogo okupiliśmy te wiedze!
      Uwolnił ostrze, gotów do następnego starcia. Stając do walki z czwartym 
przeciwnikiem odkrył, bez większego zdziwienia, że patrzy w swoją własną twarz. Może 
wcześniej wywarłoby to na nim piorunujące wrażenie, teraz jednak uznał ten widok 
sobowtóra za naturalną, wręcz oczywistą kolej rzeczy. - Myśleli pewnie, że w chwili, gdy 
załatwią mnie te skośnookie typy, mój bliźniak rozprawi się z Rianną lub Aratakiem. Chciał 
ich nabrać jak ten, któremu udało się zwabić Cliffa Climbera. Myśli przepływały mu przez 
głowę, a ciało ani na chwile nie zaprzestawało płynnych ruchów. Znienacka, aby zaskoczyć 
przeciwnika, jednym ruchem nadgarstków zmienił kąt uderzenia. Niby-Dane skradał się 
czujnie, osłaniając mieczem centralną cześć korpusu. Wyraźnie naśladował obronną pozycje 
Ziemianina, lecz opuścił broń zbyt nisko... Wtem ostrze Dane’a pomknęło w górę, zakreślając 
koło w powietrzu techniką zwaną „uderzeniem bicza”, rozrąbało lewy bark Łowcy i zaryło się 
głęboko w pierś. Gdy jego sobowtór padł na ziemię, Dane obrócił się na pięcie i z nową 
energią ruszył naprzeciw pozostałych napastników.
      Martwi Łowcy odzyskiwali oryginalną formę. Ich ciała rozpływały się jak wodnisto-
krwawa galareta. - Czy komuś z nas dane będzie przeżyć, aby mógł o tym opowiedzieć? - 
zastanawiał się, smętnie spoglądając w przyszłość. - Więc z powodu tej przemiany woleli 
atakować tuż przed nadejściem zmroku?
      Aratak stał na brzegu strumienia. Jego włócznia i topór spływały krwią. Całe nabrzeże 
było nią zbryzgane, a bezkształtne ciała pływające w strumieniu wskazywały wyraźnie gdzie 
topór jaszczura był w robocie. Kilku pseudo-ludzi i niby-Mekharów weszło w wodę z bronią 
w pogotowiu, lecz póki co, przezornie trzymali się na dystans. Jedno z martwych ciał, 
omywanych nurtem wody, było większe od innych. Mimo postępującego w szaleńczym 
tempie rozkładu, Dane stwierdził, że stwór musiał być ogromny i włochaty.
      - Jak Łowca zdołał osiągnąć takie rozmiary?! - szepnął zdumiony.
      Po drugiej stronie rzeki Ziemianin dostrzegł nowego przeciwnika. Stwór ten ociekał 
wodą, jakby zaczął przeprawę przez bród, lecz nagle zmienił zamiar i zawrócił na brzeg. Był 
to „miniaturowy” sobowtór Arataka, miał „tylko” dwa i pół metra wzrostu, za to uzbroił się w 
maczugę i topór tej samej wielkości co broń Arataka. Dzierżył również tarczę z wielką 
wprawą. Za jaszczurem przystanął także, przemoczony do suchej nitki, ogromny, 
niedźwiedziowaty potwór, w którym Dane rozpoznał natychmiast przywódcę. Towarzyszyło 
im nie mniej niż dwunastu niby-ludzi i jeszcze większa banda pseudoMekharów. Niektórzy z 
nich mieli ogony. Dane widział takie u kilku humanoidów. Czy to wadliwe ludzkie kopie, czy 
jakiś odrębny gatunek? - zastanawiał się.
      W każdym razie ludzie i Mekharowie stanowili przytłaczającą większość w 
porównaniu z przedstawicielami innych ras. Była tam para istot, których przodkowie musieli 
być wilkami, mała grupka wielkich szopów, a także stworzenie ludzkiego wzrostu bardzo 
przypominające ośmiornice, lecz posiadające dziesięć ramion - każde władające inną bronią. 
Z tyłu, za tłumem różnych postaci, Dane ujrzał ze zgrozą olbrzymiego człowieka-pająka 
obracającego w powietrzu śmiercionośnymi włóczniami. Doświadczyli ich już na własnej 
skórze... W dodatku stwór, z którym mieli wtedy do czynienia, nie wahał się walczyć w 
pojedynkę przeciw całej grupie. Co więcej - nieomal ich pokonał, a teraz musieli stawić czoła 
nie tylko jemu, lecz całej gromadzie potworów. Jednak po dłuższej obserwacji Dane z ulgą 
zauważył, że pająk myli ruchy włóczni, a nawet upuszcza je na ziemie. Widocznie tylko 
pierwsza imitacja tej istoty została utworzona według oryginału albo przeszła lepszy trening, 
choć i tak była bardziej powolna, niż prawdziwy człowiek-pająk, którego ujrzeli na pokładzie 
Mekharskiego statku.
      Dane z Aratakiem wybili do nogi pierwszą uderzeniową linie napastników, a inni nie 
zdążyli jeszcze przebyć strumienia. Wykorzystując chwilę spokoju Dane zerknął przez ramię 
na dziewczyny. Leżące w wodzie ciała Łowców z roztrzaskanymi głowami wskazywały, że 
Dallith nie próżnowała...
      Rianna, ciężko wsparta na włóczni, stała dotykając plecami nagich skał urwiska. U jej 
stóp rozpływały się gęstą breją zwłoki dwóch zabitych Łowców. Dane przyjrzał im się 
dokładniej.
      Ani śladu krwi... Widocznie ulotniła się równie szybko, jak popłynęła... - przystanął i 
odetchnął głęboko, szykując się do odparcia drugiej fali ataku. - Zabiją nas prędzej czy 
później - pomyślał. - Zrobią to... To tylko kwestia czasu. Nie mogą pozwolić, aby pięciu 
zwycięzców powróciło do swoich, rozsiewając po drodze sensacyjne wieści o prawdziwym 
kształcie Łowców - a raczej jego braku - i ich najsłabszych punktach. Zbliża się zachód. Czy 
zdoła ich to powstrzymać? Rzucili przeciw nam wszystkie siły... - westchnął Ziemianin. 
Nagle zauważył w szeregach przeciwników, oprócz pseudo-Arataka, imitacje Dallith i 
Rianny. Swego sobowtóra na szczęście zabił, lecz fałszywa Dallith do złudzenia 
przypominała prawdziwą - miała nawet procę... Ten fakt wzbudził w nim nagłą trwogę. - To 
znakomici naśladowcy! - przyznał w duchu. - Zapewniają sobie bezpieczeństwo, 
upodobniając się do swych wrogów i chwytają ich w pułapkę jak niektóre owady.
      Gdyby Dane podczas pierwszego natarcia, zamiast na pseudo-samuraja, natknął się na 
sobowtóra którejś z dziewcząt, miałby wątpliwości. Chwila wahania kosztowałaby go życie... 
Próbował pogodzić się z myślą, że przyjdzie mu rozpłatać śliczną główkę Dallith lub wbić 
miecz w piękne ciało Rianny - ciało, które tak często tulił w swych ramionach. Nawet wtedy, 
gdy tłumaczył sobie, że to tylko Łowcy, wstrząsał nim dreszcz zgrozy. Wiedział, że w 
decydującej chwili zawiodą go nerwy. - Nie mam emfatycznych zdolności. Nigdy nie będę 
pewien, czy któraś z nich nie jest prawdziwa - myślał z rozpaczą.
      Zwątpienie i udręka Dane’a musiały poruszyć Dallith. Skutek nie dał na siebie długo 
czekać. Jeszcze nie otrząsnął się z ponurych rozmyślań, gdy usłyszał w powietrzu świst 
wystrzelonego z procy pocisku. Fałszywa Rianna zachwiała się i runęła na ziemię ze 
zmasakrowaną, zalaną krwią twarzą. Fałszywa Dallith, podejrzewając zapewne, co wkrótce ją 
czeka, wypuściła kamień z własnej procy, lecz strzał był zbyt niepewny - tak niepewny, że nie 
sposób było dociec, kogo miał dosięgnąć. Dane przypuszczał, że przeznaczony był dla niego.
      Prawdziwa Dallith natychmiast odwzajemniła się rywalce. Posłała kamień, który 
przedziurawił czoło jej sobowtóra. Dane zacisnął powieki, aby tego nie widzieć. Szybko 
jednak otworzył oczy świadom, że może przegapić chwile przeprawy Łowców przez 
strumień. W tej samej niemal chwili usłyszał plusk wody w płytkim brodzie. Łowcy ruszyli 
do natarcia.
      Jeden z człekokształtnych stworów w postaci kobiety o ceglastoczerwonej skórze i 
długich, granatowoczarnych włosach, skulony wspinał się już na brzeg. Włócznia Rianny 
zatopiła się w jego plecach, przebijając pulsujący pęcherz pełniący funkcje witalne. Rana była 
śmiertelna. Łowca zatrzepotał rękami, plamiąc brzeg posoką i znieruchomiał. Jeden z pseudo-
Mekharów podążał już w jego ślady, lecz nim otrząsnął się z wody, spadła mu na łeb 
maczuga Arataka. Dane zamarł w oczekiwaniu, trzymając miecz nad głową, lecz żaden z 
przeciwników nie odważył się zbliżyć, aby nie skończyć jak poprzednicy.
      Niedźwiedziowaty olbrzym wydał z siebie mrożący krew w żyłach, przeraźliwy 
skowyt. Łowcy, jak na komendę, zawrócili. Przystanęli wyczekująco, zbici w gromadę 
pośrodku brodu. Dopiero gdy Dallith roztrzaskała kamieniem którąś odkrytą nieostrożnie 
czaszkę, cofnęli się przezornie.
      Dane przyjrzał się ciekawie olbrzymiemu dowódcy.
      Nakazał odwrót... - pomyślał. - Ale dlaczego?! Przecież doskonale wiedzą, że nie 
utrzymamy naszej pozycji na brzegu strumienia, jeśli zaatakują wszyscy naraz... Nad 
strumieniem świsnęła strzała i drżąc, utkwiła w ziemi. W ślad za nią nadleciała następna. 
Obydwie chybiły. Dane szybko wyłowił z tłumu tego zdolnego łucznika - wysokiego, 
szaroskórego, z chwytnym, długim ogonem, którym pomagał sobie dobierając strzały, 
podczas gdy obiema łapami napinał łuk.
      To jedyny łucznik, jak sądzę - stwierdził Ziemianin po krótkiej lustracji sił 
przeciwnika. - Daleko mu do Robin Hooda. Coś kiepsko trenowali albo ich macki nie są w 
stanie się nią posługiwać. Możliwe też, że nie doznają żadnej satysfakcji, jeśli nie mogą 
zatopić miecza w ciele ofiary... - Kątem oka zauważył, że jeden z pocisków Dallith ze 
świstem przeciął powietrze i utknął z miękkim plaśnięciem w błotnistym brzegu po 
przeciwnej stronie. Drugi plusnął między łucznikiem a którymś z jego towarzyszy. - Co się 
dzieje?! Zazwyczaj strzelała lepiej... - Dane obrócił się trwożnie, aby poznać przyczynę 
chybionych strzałów. Twarz Dallith była kredowobiała. Jej oczy oślepły od łez, na 
zagryzionych wargach lśniły kropelki krwi. Ręce dziewczyny dygotały spazmatycznie. - Mój 
Boże! Wiedziałem, że tak będzie! Załamała się! Zupełnie się załamała! - rozpaczał Dane 
przerażony. - Nawet wiem, kiedy przebrała się miarka - gdy zabiła samą siebie... Swoje 
zwierciadlane odbicie! - Zaczął biec w kierunku dziewczyny, aby swą obecnością dodać jej 
otuchy, gdy nagle dostrzegł, że w zaroślach po lewej stronie coś błysnęło metalicznie. - Więc 
tylko czekają, aż to zrobię - pomyślał i pognał z powrotem.
      - Zawracaj w stronę urwiska - rzucił do Rianny. - Ty, Arataku, utrzymaj pozycję na 
brzegu tak długo, jak tylko zdołasz, ale nie za wszelką cenę. Jeśli będziesz zmuszony, pędź za 
nami. Na pomoc Dallith nie możemy już liczyć... - szepnął boleśnie i, siląc się na bezstroskę, 
zawołał do dziewczyny - Dallith! Zostaw trochę kamyczków dla pająka! Już my damy sobie 
rade z resztą tej bandy! - Żart wypadł żałośnie, daleki od prawdziwego stanu jego uczuć.
      W tym samym momencie wódz Łowców znów zawył. Dane słyszał już ten przeciągły 
zew, gdy poprzednio napastnicy ruszali do ataku. Ujrzał, jak wielki Łowca biegnie na 
spotkanie nowej hordy sprzymierzeńców, która ukazała się na zakręcie ścieżki nad brzegiem 
strumienia. Dane otrząsnął się.
      Jeśli będę tu stał i gapił się jeszcze przez minutę, zdołają odciąć nas od wzgórza - i od 
Dallith... Och, Dallith... Moje ty biedne kochanie...
      Dwóch pseudo-Mekharów ruszyło prosto na niego. Uskoczył przed ciosem 
pierwszego napastnika i schodząc do pozycji „Doh” chlasnął mieczem przez brzuch Łowcy. 
Padający korpus pozbawił swobody ruchów drugiego kocura. Wystarczył zaledwie ułamek 
sekundy, aby Dane rozpłatał mu łeb i pognał dalej.
      Nawet przy absolutnej pewności nieuchronnej śmierci, bez nadziei na ocalenie, 
Ziemianin poczuł dreszcz fascynacji i dziwnego, przyprawiającego o zawrót głowy 
uniesienia. Ogarnęła go fala niezwykłej beztroski.
      Czy to właśnie jest ta radość walki opiewana przez Vikingów w skandynawskich 
sagach?  pomyślał. I wtedy po raz drugi stanął oko w oko z człowiekiem-pająkiem. Otaczali 
go uzbrojeni w lance ludzie, a jego własne włócznie wirowały i migotały w promieniach 
gasnącego słońca. Pająk, przerażająco ogromny, górował nad człekokształtnymi 
pomocnikami. Wypadli z wąskiego przesmyku, a Dane ruszył im naprzeciw, nie mając innego 
wyjścia.
      Od strony brodu wciąż dochodził plusk wzburzonej wody i suchy odgłos uderzeń 
olbrzymiej maczugi Arataka. Dane nie miał pojęcia, jak długo jeszcze przyjaciel jest w stanie 
bronić nadbrzeżnej pozycji. Wiedział, że powinien przywołać go i zawrócić w stronę wzgórza 
do Rianny, aby mogli wzajemnie uzpełniać się w walce. Obiecał sobie jednak, że zanim to 
uczyni, musi położyć trupem co najmniej kilku wrogów. Boże, z jaką satysfakcją atakował, 
zamiast uciekać! Gotów był zabić każdego, kto stanie mu na drodze. - Strzeżcie się, Łowcy - 
syknął mściwie. - Nim zawiesicie moją głowę jako ścienne trofeum, zrobię wszystko, żeby 
wysłać was jak najwięcej do waszych przodków z piekła rodem, abyście powiedzieli im 
osobiście, że cena ludzi wzrosła, odkąd Ofiary zmieniły się w myśliwych... A kiedy Dane 
zawiśnie na ścianie obok starego samuraja w domu jakiegoś Łowcy, będzie miał dużo do 
opowiadania kumplowi z Ziemi, o tym, że pozostawiony w spadku miecz nie próżnował w 
rękach jego następcy...
      Rozmarzenie Dane’a przerwali włócznicy biegnący na czele łowieckiej watahy. 
Wymierzyli lance w pierś Ziemianina, on zaś uderzeniem ręki z łatwością odbił drzewce 
pierwszej, która zawadziła o drugą i zbiła ją w locie. Dwa razy świsnął miecz. Bezgłowe ciało 
drgało jeszcze w krwawej kałuży, gdy Dane dał nad nim susa i od ręki rozpłatał czaszkę 
drugiego włócznika. Ziemianin w samą porę podniósł wzrok. Przed nim stał człowiek-pająk. 
Tarcza stwora z miażdżącą siłą wytrąciła mu z ręki miecz i Dane ujrzał, jak lance 
śmiercionośnym młynem kierują się w dół.
      Czas jakby przestał istnieć, rozpadając się na fragmenty, jak zerwane ogniwa 
ciągnącego się w nieskończoność łańcucha. Dane rzucił się na ziemię. Bliski obłędu odnosił 
wrażenie, że porusza się w zwolnionym tempie. Chwycił miecz i jakoś zdołał przetoczyć się 
na bok, cudem nie zawadziwszy o ostrze. Rozpędzona, wirująca lanca chybiła o włos, 
krzesząc na skale smugę iskier. W jakiś sposób uniknął włóczni Łowców, walczących w 
ludzkiej postaci. Instynktownie podciągnął nogi pod brodę, osłaniając brzuch i ze zdumieniem 
odkrył, że w tej pozycji swobodnie może odeprzeć mieczem wściekłe ataki. Robił też użytek 
z karate. Gdy jeden z włóczników podszedł zbyt blisko, Dane zablokował mu stopą kolano i 
zmiażdżył kopnięciem drugiej nogi. Łowca, machając rękami, padł wprost na włócznie swych 
towarzyszy i - na swoje nieszczęście - nadział się na jedną z nich. Wykorzystując zamieszanie 
Dane zerwał się i odruchowo wbił miecz w gardło najbliższego przeciwnika, a wiedząc, że 
nie zabije go w ten sposób, dla pewności ciął z rozmachem przez łeb.
      To dziewiąty czy dziesiąty, na Boga! Kto by ich zliczył? - przemknęła mu myśl. W 
ostatniej chwili odbił grot włóczni, który prawie go dosięgnął, rozdarłszy tunikę. 
Instynktownie szarpnął ramieniem w górę, aby uderzyć w lance, która mignęła o włos od jego 
głowy, aż mięśnie przeszył mu bolesny skurcz.
      Wielki Boże! A co z innymi?! - pomyślał z trwogą.
      Człowiek-pająk był tuż, tuż. Dane wzniósł miecz nad głowę, bojowym okrzykiem 
pozorując atak, a gdy włócznicy przystanęli, gotowi do obrony, on nagle odwrócił się na 
pięcie i pognał w stronę wzgórza, jakby go gonił sam diabeł.
      Aratak wycofywał się znad strumienia. Jego maczuga spadała raz po raz, trafiając 
zawsze w tarcze osłaniającą niby-ośmiornice, która wpełzała na brzeg, próbując dosięgnąć 
jaszczura którymś z uzbrojonych ramion. Łowcy ruszyli ławą na nie strzeżone teraz wybrzeże 
pod dowództwem olbrzymiego niby-niedźwiedzia, pseudo-Arataka i większego z dwóch 
ludzi-pająków. Mniejszy pająk pozostał z tyłu, uwięziony w potrzasku miedzy Aratakiem i 
zboczem pagórka. Jego lanca zniżyła się groźnie, a rozbiegane, krwawe ślepia zerkały 
wyzywająco to na jaszczura, to na zbliżające się z tyłu kobiety. Szare, wrzecionowate cielsko 
poruszało się z nieopisa- nym lekceważeniem. Krańcowo różnił się od skulonej i przerażonej 
istoty, którą ujrzeli jako zwycięzcę na festynie. Wystrzelony z procy kamień świsnął tuż nad 
łbem, ale Łowca nawet nie raczył się obejrzeć.
      Aratak dostanie się w pułapkę między potworem, a tą parszywą ośmiornicą! - przyszło 
Dane’owi na myśl. Chciał krzyknąć, aby ostrzec przyjaciela, lecz nie mógł wydobyć głosu.
      Następny pocisk trafił w punkt, gdzie włochaty kadłub poczwary łączył się z 
odwłokiem. Łowca okręcił się z sykiem jak błyskawica ruszył w kierunku Dallith i Rianny. 
Dane pognał na pomoc jak opętany, choć wiedział, że nie zdoła prześcignąć potwora. Widział 
jak Rianna zwraca z determinacją ostrze włóczni w stronę przeciwnika, lecz najsilniej wyryła 
się w jego pamięci blada, zalana łzami twarz Dallith o ostrych, jakby wytrawionych rysach i 
zaciętych ustach, gdy bez wytchnienia słała z procy pocisk za pociskiem. Wstrząśnięty 
podążył wzrokiem za ciskanymi przez dziewczynę kamieniami. Aratak wciąż walczył z 
ośmiornicą. Dane ujrzał, jak jaszczur wykonał nagły zwrot i z potężnym rozmachem trzasnął 
głowonoga w łeb, nie zważając na uzbrojone, złowrogie macki usiłujące złapać go za stopę. 
Przyjaciel Dane’a zacisnął szponiastą łapę na tarczy wroga i szarpnął tak potężnie, że razem z 
wyrwanym ramieniem potwora wyleciała w powietrze. Następne uderzenie maczugi 
zamieniło Łowcę w bezkształtną masę. Dopiero wtedy Aratak zawrócił i pobiegł w kierunku 
wzgórza.
      Dallith nagle wyprostowała się odrzucając procę. Ze zgrozą wytrzeszczyła oczy, 
obejmując głowę rękoma. Straszliwy pająk wspinał się na zbocze. Rianna rzuciła się na niego 
natychmiast, lecz Łowca jednym uderzeniem tarczy odrzucił jej włócznię. Równocześnie 
cisnął z ogromną siłą ciężką, trzymaną dwoma łapami lancę, która przeleciała nad głową 
kobiety, odrzuconej w bok uderzeniem puklerza. Włócznia niemal musnęła włosy Rianny i ze 
świstem ugodziła drobne ciało Dallith, zatapiając się w jej piersi...
      Dane krzyknął rozdzierająco, wzywając ją po imieniu. Przyświecał mu teraz jedyny 
ceł: zabić potwora za wszelką cenę, a potem odrzucić precz skrwawione ostrze, chwycić 
Dallith w ramiona i pozostać z nią do końca...
      Lecz Aratak uprzedził go na polu walki. Zanim człowiek-pająk zdołał odwrócić swe 
śmiercionośne ostrza od skurczonego z bólu ciała dziewczyny, olbrzymia, szponiasta łapa 
jaszczura porwała stwora od razu za parę segmentowanych odnóży i cisnęła go na pobliską 
skałę. Świsnęła maczuga, miażdżąc oba punkty witalne. Mózg, plazma, krew i galaretowate 
organy rozbryzgneły się na kilka metrów dookoła. Zwycięski jaszczur uniósł nad głową to, co 
pozostało z martwego wroga i cisnął z rozmachem pod nogi jego wspólników.
      Zrozpaczony Dane był ślepy i głuchy na wszystko.
      - Dallith! To niemożliwe! Dallith!!! - powtarzał w kółko. Z jaką słodyczą i bólem 
wymawiał teraz jej imię... Chwile jego odrętwienia chciał wykorzystać jakiś podobny do kota 
stwór. Dane uśmiercił go jednym uderzeniem miecza. Przestał myśleć, stał się maszyną do 
zabijania. Ochrypły od krzyku siekł na oślep. Aratak i Rianna walczyli desperacko o martwe 
ciało Dallith. Ujrzawszy to poczuł, że jego świadomość budzi się z odrętwienia.
      Jej ciało należy do mnie! - myślał z obsesyjnym uporem. - Nie pozwolę Łowcom go 
pożreć, ani poćwiartować, ani zawiesić na ścianie. Dallith należy do mnie - żywa czy martwa. 
Nie dostaną jej, choćbym miał ukatrupić każdego potwora na tym parszywym księżycu!
      Gdzieś na granicy świadomości błysnęła myśl, że ogarnia go szaleństwo. Ciało, 
wbrew logice, już mu uległo i rozpoczęło śmiercionośny balet. Najbliższy Łowca - włócznik 
padł pierwszy z rozpłataną piersią. Następny był pseudo-Mekhar. Dane uciął mu łeb. 
Nieprzytomny z rozpaczy ledwie zdawał sobie sprawę, że Aratak walczy u jego boku. 
Maczuga i topór spadały w jednostajnym morderczym rytmie. Włócznie Łowców fruwały na 
boki, przeważnie doszczętnie strzaskane, a ich właściciele konali na ziemi, wijąc się w 
konwulsjach. Innych, uzbrojonych w miecze, prędzej czy później spotykał ten sam los, zanim 
zdążyli przygotować się do walki. Ciosy Rianny, ze zmęczenia wspartej plecami o ścianę 
skalną, raniły wroga na wysokości kolan potężnego Arataka.
      Człekokształtni Łowcy skupili się wokół Dane’a, próbując osaczyć go, każdy na swój 
sposób. Ziemianin uśmiercił wielu z nich. Zabijał automatycznie. Ponad głową Arataka 
zobaczył, jak przez mgłę, że słoneczny dysk znika za linią horyzontu.
      - Kto by się teraz tym zajmował... - szepnął do siebie. - To ostatnia rozgrywka - my 
albo oni!
      Zarośnięty małpolud zaatakował Dane’a, wywijając nad głową ciężkim, stalowym 
ostrzem, osłaniając pierś okrągłą, metalową tarczą. W zakamarkach pamięci Dane’a pojawiło 
się wspomnienie chwili, kiedy człowiek-pająk znalazł sposób, aby unieszkodliwić jego miecz. 
Za jego przykładem Ziemianin skoczył w bok, unikając spotkania z tarczą i olbrzymim 
łukiem uderzył mieczem w prawy bark przeciwnika z taką siłą, że ostrze weszło głęboko w 
pierś.
      Następne chwile umknęły z jego pamięci. Wiedział tylko, że Aratak w jakiś sposób 
wyrzucił przywódcę Łowców w powietrze, a jego broń strzaskał maczugą. Pozbawiony broni 
pseudo-niedźwiedź powstał natychmiast i zaczął rozglądać się za innym mieczem, poszukując 
go na pobojowisku wśród rozkładających się kulistych ciał.
      Jaszczur i Dane ruszyli do walki ramie w ramie. Sobowtór Arataka podjął wyzwanie i 
na początek trzasnął swój oryginał w kolano imitacją olbrzymiej maczugi. Aratak rozłożył się 
jak długi, ale zaraz zerwał się i puścił w ruch topór. Zakręcił nim w powietrzu, a gdy tarcza 
przeciwnika podniosła się, aby wstrzymać cios, Rianna ugodziła wroga włócznią prosto w 
odpowiednik serca. Olbrzymi pseudo-niedźwiedź, widząc skuteczność tej broni, podniósł 
lancę i zaatakował, lecz na swoje nieszczęście potknął się o ciało martwego Łowcy - łucznika 
o szarej skórze.
      Nagle otaczający wodza Łowcy tłumnie rzucili się do ucieczki, biegnąc w stronę 
strumienia i Dane, tocząc wokół zamglonym wzrokiem, pojął, że ostatni promień słońca 
zniknął za horyzontem.
      Zachód. Bitwa skończona. Łowcy - około dwunastu niedobitków - przeprawiali się z 
powrotem przez bród, mącąc wartki nurt. Przywódca wezwał ich dzikim okrzykiem, 
wywijając włócznią nad głową, jakby chciał poprowadzić ich do ostatniego natarcia. Jedynie 
dwóch czy trzech posłuchało rozkazu. Reszta kontynuowała przeprawę. Przygnębiony, 
olbrzymi pseudo-niedźwiedź z rezygnacją nakazał odwrót i patrząc na oporne Święte Ofiary 
potrząsnął orężem w bezsilnej wściekłości.
      Wytłukliśmy wraz z Aratakiem ponad połowę tej bandy - pomyślał Dane. - Założę się, 
że przybyli tu wszyscy Łowcy z tej cholernej planety. W ostatnim polowaniu było ich tylko 
czterdziestu siedmiu... Ale cena, jaką okupiliśmy zwycięstwo jest zbyt wysoka... Nawet 
wybicie całej bandy Łowców nie zadośćuczyniłoby śmierci Dallith...
      Dane zawrócił. Pobiegł do miejsca, gdzie wśród skał spoczywało ciało dziewczyny. 
Kątem oka spostrzegł, że podąża za nim podobna do jaszczura postać. Nie miało to dla 
Dane’a znaczenia - nawet, gdyby okazało się, że ściga go Łowca imitujący Arataka. Na 
szczęście był to autentyczny Aratak.
      Dallith leżała tak, jak padła, rozciągnięta na stosie kamieni, który obrała sobie na 
ostatnią pozycję bojową. Spoczywała na plecach, z rozrzuconymi na boki rękami. Jej wielkie, 
ciemne oczy - smutne oczy zranionej łani - patrzyły martwo w pociemniałe niebo.
      - Miłość i śmierć... Miłość i śmierć... - powtarzał Dane, kołysząc w ramionach jej 
zimne ciało, po czym osunął się na ziemię nieprzytomny, z głową wspartą na jej nieruchomej 
piersi...
      ROZDZIAŁ SZESNASTY
      
      Świat Łowców wzeszedł krągły i pełny, połyskujący szkarłatem. Zakrywał większą 
cześć nieba. Dane odczuł, tym razem ze zdwojoną siłą, klaustrofobiczny lek na myśl o 
wędrówce pod tą lśniącą, przytłaczającą ogromem kulą, gotową spaść i zmiażdżyć ich swym 
ciężarem.
      Kto by się tym przejmował. Niech się zawali sklepienie nieba i spadnie na ziemię... - 
pomyślał, w chwilę później zobojętniały na wszystko. Ani Aratak, ani Rianna nie byli w 
stanie ulżyć mu w cierpieniu. Nie chciał porzucić ciała Dallith i wyrzucał im z goryczą: 
Chcecie zostawić ją tutaj, żeby ci przeklęci pokroili ją na kawałeczki i zrobili potem ohydne 
trofea?! W końcu zrozumiał, że nie pomogli mu zabrać martwej dziewczyny dlatego, że 
obydwoje zbyt ucierpieli w bitwie i nie mieli dość siły. Rana na udzie Rianny otworzyła się i 
znów broczyła krwią, Aratak zaś miał nogę przetrąconą tak fatalnie, że musiał podpierać się 
maczugą.
      Zrezygnowany i apatyczny Dane powlókł się za nimi w kierunku strefy neutralnej. 
Słyszał narzekania Rianny na trudy i wyczerpanie. Aratak pocieszał ją mówiąc, że zaćmienie 
nastąpi już wkrótce, wtedy dotarło do jego świadomości, że trafnie przeprowadzał swoje 
obliczenia. - Wkrótce czy nie - i tak za późno... - skomentował Dane niepocieszony. Mimo to 
szedł dalej, otępiały, do bólu świadomy śmierci Dallith, niezdolny myśleć czymkolwiek 
innym. - Warkocz z jej włosów mam wciąż pod tuniką... - przypomniał sobie. Wydobył jasny 
splot i patrzył pełen żalu i wspomnień. Dopiero teraz zauważył, że jego ręka mocno krwawi i 
że jest także ranny w głowę. Wlókł się oszołomiony w mrocznym półśnie do chwili, gdy 
Rianna potknęła się i z jękiem osunęła na ziemię. Dopiero wtedy zmobilizował wszystkie siły, 
podniósł ją, oddarł z tuniki pas materiału  obandażował jej udo. Uczynił to zręcznie, lecz 
automatycznie. Idąc, wspierała się odtąd o jego ramię. Dane niósłby ją na rękach, gdyby 
zdecydowanie nie zaprotestowała. Gdyby nie ona, Ziemianin padłby na ziemię i zasnął tam, 
gdzie stał, nieobecny i zupełnie obojętny na to, co się z nim stanie. Szedł dalej, bo wiedział, 
że dziewczyna potrzebuje jedzenia, wypoczynku i bezpiecznego snu.
      Nie minęło więcej niż pół godziny, gdy weszli w krąg świateł strefy neutralnej. Dla 
Dane’a jednak czas uległ deformacji i ostatnie pół godziny wydawało mu się, że trwa o wiele 
dłużej niż cała bitwa, dłużej niż całe Łowy, było jak otchłań dzieląca jego życie na dwie 
części. On żył... Wciąż żył. Na swoje nieszczęście... W bezpiecznej oazie poczuł woń 
jedzenia. Żołądek podszedł mu do gardła. Gdy Rianna przyniosła mu posiłek, odsunął 
naczynie i rzekł:
      - Nie jestem głodny. Nie mogę jeść...
      Bez słowa wsunęła mu w rękę naczynie. Wtedy automatycznie zaczął pakować 
jedzenie do ust, żując, łykając i nie czując smaku. Gdy zjadł wszystko, przyniosła jeszcze 
jedną porcję i nagle rozjaśniło mu się w głowie. Mroczne omamy zniknęły, rzeczywistość 
zarysowała się z tym straszniejszą wyrazistością... Dallith zginęła, on zaś siedział tu sobie jak 
gdyby nigdy nic i jadł swój wymarzony stek. Ze zgrozą rzucił naczyniem o ziemie, 
rozsypując wokół resztki jedzenia. Nie pozostało ich zbyt wiele... Poczuł mdłości.
      - Jak mogę spokojnie tu siedzieć i obżerać się... - jęknął, wstrząśnięty i zdumiony.
      Rianna nie odpowiedziała. Bez słowa położyła drobną dłoń na jego ręce, a gdy 
podniósł wzrok spostrzegł, że jej oczy są pełne łez. Nie starała się ich obetrzeć, ani nie łkała 
głośno - po prostu jadła i płakała.
      W sercu Dane’a odżył ból i wyrzuty sumienia. Otarł twarz dziewczyny i szepnął:
      - Spokojnie, kochanie. Jeszcze się rozchorujesz, albo udławisz, jeśli będziesz 
jednocześnie jeść i płakać.
      - Ale ze mnie świnia! - pomyślał. - Ona jest ranna i jeszcze musi mnie pilnować. Nie 
mógł się nadziwić, ile jedzenia tego wieczoru pochłonęli. Nic dziwnego, po tej iście 
piekielnej walce... - Ciekawe... Naprawdę ciekawe - ilu ich zabiłem? Pewnie nie dowiem się 
tego nigdy, lecz wątpię, by ten stary samuraj mógł się mnie powstydzić. Sam pewnie urządził 
niezłą jatkę, skoro tak utrwalił się w pamięci Łowców, że przybierają jego postać po trzech 
setkach lat. Jeszcze raz pogładził delikatnie mokrą twarz Rianny. Dallith odeszła, nic na 
świecie nie mogło powetować tej straty, lecz Rianna wciąż żyła i wciąż go potrzebowała.
      - Jakże ją kochałam, Dane! - krzyknęła nagle z płaczem. - Lecz Dallith i tak nie 
mogłaby żyć, mając to wszystko w pamięci! Łowy ją wyniszczyły! Były dla niej gorsze niż 
śmierć...
      Aratak podszedł na palcach i odezwał się łagodnie dudniącym basem:
      - Dallith bała się żyć po tym, gdy podczas kontaktu przyswoiła część osobowości 
Łowców. Rianna ma rację, Dane. Emfata ze Spica Four zawsze umiera z daleka od swego 
świata... Zaczęła umierać w chwili, gdy porwano ją z rodzinnej planety. Przedłużyła swój 
pobyt wśród nas tylko dlatego, że postanowiła pozostać z tobą, Dane, tak długo, ile zdoła, 
ponieważ to ty tak bardzo jej potrzebowałeś...
      Dane opuścił głowę. Przedtem - głupi - łudził się, że to on obudził w Dallith chęć do 
życia. Może w pewnym momencie, przez krótki czas wierzyła w moc przetrwania. Dzieliła 
jego pragnienia jak wszystko, co złączyło ich w tej jedynej chwili. Aratak mówił prawdę. 
Dane ocalił życie Dallith nie dla niej, lecz dla siebie samego. Wzbudzając w niej wole życia 
poskromił własny strach... Odkrył siłę przetrwania, ratując ją od śmierci...
      - Miłość i śmierć... Już myślałem, że wiem o nich wszystko... Tymczasem chyba nikt 
nigdy w pełni ich nie pojął... - wyszeptał w zadumie.
      On, Rianna i Aratak byli jedynymi żywymi istotami, może nawet jedynymi Świętymi 
Ofiarami, którym udało się przeżyć i dotrzeć do strefy. Widział licznych Serverów 
poruszających się bezszelestnie po oświetlonym reflektorami terenie. Roboty milczały 
dziwnie, mimo to okazywały trójce Ofiar wyraźny respekt.
      - Wciąż jesteśmy dla nich Świętymi Ofiarami - stwierdził Dane z pewną ulgą. Wraz z 
Rianna ułożyli się na ziemi, śmiertelnie znużeni, okrywając się jednym płaszczem. Nawet w 
przypływie pożądania nic by nie wskórał, gdyż totalne wyczerpanie dało mu się we znaki i 
zmęczone ciało i znękany umysł natychmast zstąpiły w bezdenną otchłań snu.
      Zbudzili się o świcie. Słońce właśnie wzeszło i nagle Dane pojął z trwogą, że 
przespali całą noc. Podniósł głowę zdumiony faktem, że nie zarżnięto ich we śnie i ujrzał 
zebranych w krąg Serverów, a między nimi sześciu Łowców, którzy wkroczyli na teren 
strefy. Zrozumiał wszystko. Po bohaterskiej walce postanowili widocznie uszanować sen tak 
znakomitych przeciwników.
      Rianna zbudziła się również i na widok milczącego zgromadzenia skuliła się za jego 
plecami. Aratak pochwycił maczugę, próbując szybko, za wszelką cenę dźwignąć się na nogi. 
Dopiero wtedy Dane spojrzał w górę i zauważył, że lśniący cegląstą czerwienią Świat 
Łowców wzniósł się ciężko na niebie w całej pełni, a słońce z wolna idzie mu na spotkanie...
      Gigantyczny pseudo-niedźwiedź, wódz Łowców, ruszył w kierunku Dane’a. 
Ziemianin zerwał się, odruchowo chwytając za miecz. Olbrzym gestem nakazał, aby 
zaniechał broni, lecz Dane ani myślał tak zrobić.
      Sam Łowca był nieuzbrojony, jego oręż spoczywał w rękach Servera. Wysoki, 
pozbawiony twarzy robot podjechał błyskawicznie w stronę Ziemianina i przystanął 
wyczekująco. Niby-niedźwiedź przemówił. Dane nie rozumiał słów, lecz beznamiętny, 
monotonny głos Servera tłumaczył słowa przywódcy.
      - Nasz wódz ma osobiste powody, aby stoczyć z tobą honorową walkę. Co prawda, 
zabiłeś jego pięciu krewniaków, lecz Święta Ofiara, która uczyniła Łowy prawdziwie godnym 
zmaganiem, największym od siedmiuset osiemnastu cykli, zasługuje na specjalne względy. 
Godzina zaćmienia nadchodzi. Czy jesteś gotów, w imieniu twoich dwojga rannych 
towarzyszy przyjąć darowane im życie, w zamian za prawdziwie święte męstwo, jakiego 
dowiedli w walce? Gdybyś nie uśmiercił pięciu członków klanu wodza, darowałby życie 
również tobie wraz z wielką nagrodą. W tym jednak przypadku nasz wódz pragnie cię prosić 
o zaszczyt stoczenia z tobą ostatniego pojedynku. Jeśli zwyciężysz, uwolnimy was 
wszystkich, jeśli zginiesz, twoi towarzysze zostaną uwolnieni na cześć twej pamięci. 
Walczymy na śmierć i życie? - spytał krótko Dane.
      - Walczycie, dopóki godzina zaćmienia nie zakończy pojedynku - oznajmił Server.
      Dane powiódł wokół spokojnym spojrzeniem, zatrzymując wzrok na Riannie i 
Arataku. Nie czekając na ich zgodę, odpowiedział:
      - Przyjmuje wyzwanie.
      - Dane! - krzyknęła Rianna tonem protestu, Aratak zaś dodał:
      - Nie bądź głupi! Oni muszą nas zabić. Nie pozwolą przecież, abyśmy odeszli i 
wyjawili główny sekret Łowców - jak łatwo można ich zabić!
      Lecz Dane poczuł dziwne zaufanie do obietnicy przeciwników. Może dlatego, że nie 
miał wyboru?
      - Powiedz im, że się zgadzam - rzekł do Servera.
      Może istniało między Łowcami telepatyczne porozumienie, gdyż Server nie wyrzekł 
nawet słowa, a wódz sięgnął po tarczę i miecz, Dane zaś dobył swego samurajskiego ostrza.
      Niby-niedźwiedź zwrócił się do Ziemianina lewym bokiem, osłaniając puklerzem 
potężną, kudłatą pierś. Ugiął kolana, zwiększając skuteczność osłony przez niskie 
zawieszenie ciała. Miecz trzymał za plecami, aby wziąć jak największy zamach.
      To odwrotność pozycji obronnej - zauważył Dane. - Daje możliwość odparowania 
ciosu i równoczesnego ataku. Ja, mając tylko miecz, niestety nie mam takiej szansy. Lecz on, 
żeby zadać cios, musi opuścić tarczę. Zajdźmy go więc od tyłu... Nie daj się nabrać, Marsh - 
strofował się w myśli. - Nie bądź łatwowierny. Do tej pory, nawet jeśli trafiałeś w tarczę, 
miałeś przyjaciół do pomocy... Teraz to pojedynek jeden na jednego...
      Tymczasem Łowca posuwał się ostrożnie, miękkimi ruchami, ochraniając puklerzem 
potężną sylwetkę.
      Najwyraźniej również nie darzył zaufaniem swego przeciwnika. On nie miał zamiaru 
dać się zaskoczyć.
      Ziemianin udał, że się cofa. Blefował. Niespodziewanie ruszył naprzód, jakby 
zamierzał zadać cios w głowę wroga. Łowca podniósł tarcze, aby zablokować cios i odbić 
ostrze miecza. Wtedy Dane odskoczył w tył, trafiając wodza w udo. Straszliwe ciecie, mogące 
odrąbać całą nogę normalnej, żywej istoty, drasnęło tylko olbrzyma. Tarczą uderzył w 
zatopioną we własnym ciele stal i unieruchomił ją, pozbawiając Dane’a swobody ruchów. 
Następnie ciął z góry, o włos od głowy Ziemianina, który zrobił długi wypad w lewo. 
Jednocześnie Dane uwolnił spod puklerza miecz i uderzył w plecy przeciwnika. Pseudo-
niedźwiedź obrócił się błyskawicznie i nietknięty, znów stanął oko w oko z Ziemianinem. 
Udało mu się nie tylko odparować ciecie Dane’a, lecz również odrzucić go w tył siłą 
uderzenia. Dane zatoczył się, lecz nie wypuścił broni. Łowca chciał zadać teraz cios mający 
rozpłatać mu czaszkę... Dane instynktownie padł na kolano i ostatnim wysiłkiem uniósł ostrze 
nad głowę, blokując cięcie wroga. Wstrząs był tak silny, że poczuł w nadgarstkach nieznośny 
ból. Na szczęście stal samurajskiego miecza wytrzymała impet uderzenia. Teraz on wziął 
szeroki zamach, celując w masywne, włochate kolana olbrzyma.
      Nie dam rady trafić w głowę lub pierś, jeśli chroni je tarcza - pomyślał. - Cios w nogę 
nie będzie śmiertelny, ale na pewno go osłabi... Pseudo-Mekhar zawył tylko i uciekł, gdy 
odrąbałem jego ramię... Jeśli ten miś znów unieruchomi mój miecz - jestem zgubiony. Walczy 
całkiem dobrze... Zbyt dobrze. Wie, że nie zabiję go ciosem w nogę, lecz z pewnością będzie 
wolał tego uniknąć...
      Krążyli wokół siebie powoli i z rozwagą, zerkając spode łba w oczekiwaniu na atak 
przeciwnika. Dane pierwszy, z bojowym okrzykiem, skoczył naprzód i biorąc jak 
najsilniejszy zamach poprowadził miecz łukiem od dołu. Łowca odruchowo zniżył tarcze aby 
osłonić nogi. Wtedy Dane rzucił się w lewo i ciął w prawo szerokim, okrężnym ruchem, 
trafiając w staw kolanowy. Zaraz po tym uniósł miecz, aby zablokować cios z góry, którego 
się spodziewał.
      Lecz cios nie nastąpił. Dane okręcił się w miejscu, nadal trzymając miecz nad głową, 
zaś Łowca kucnął, balansując na ranionej nodze i nakrył się tarczą. Mógł swobodnie 
posługiwać się bronią i był gotów w każdej chwili odeprzeć atak Ziemianina.
      - O dobry Boże! - zdumiał się Dane w głębi duszy. - To jasne! Musi jedynie dobrze 
chronić głowę i pierś! Co za sytuacja! Ja nie mogę go skutecznie ugodzić, a on nie może mnie 
zaatakować. Wystarczy, że będę się trzymał na dystans do pełnego Zaćmienia...
      Nagle Rianna wrzasnęła triumfalnie. Dane na mgnienie oka podniósł głowę i pojął, że 
mrok wpełza już na rozległą przestrzeń powierzchni Czerwonego Księżyca. Dysk słońca 
jakby skurczył się, pochłonięty w połowie przez cień Świata Łowców. Dane obserwował z 
zapartym tchem, jak na jego oczach wódz Łowców sam osuwa się, przewraca i przemienia w 
bezkształtną masę. Miecz dawno wypadł z dłoni, nie będącej w stanie go utrzymać...
      Słońce traciło blask. Nadciągał mrok, poprzedzony przez zbudzony nagle huragan. 
Puklerz opadł na bezwładne ciało Łowcy, które podczas metamorfozy całkiem straciło stałą 
konsystencję.
      W tejże chwili Dane pojął wszystko.
      Oto cały sekret! - pomyślał. - Powracają do pierwotnego kszałtu, gdy umierają, a 
także, kiedy znajdą się w ciemności! Dlatego są jeszcze w stanie atakować przy blasku 
księżyca, lecz całkowite zaćmienie jest sygnałem do zakończenia Łowów. Wszyscy 
zamieniają się w te galaretowate kule!
      Dwóch Serverów podjechało bliżej, taszcząc miedzy sobą trzeciego, jakby 
bezwładnego robota. Podczas, gdy Dane i Rianna przypatrywali się im w dogasającym 
świetle, pochwcili długimi, chwytnymi ramionami kulistą, półprzeźroczystą formę byłego 
wodza i troskliwie wsunęli ją do metalowej puszki Zamknęli pokrywę i niemal od razu 
bezwładny dotąd robot przemówił metalicznym głosem Servera:
      - O najwaleczniejszy z moich wrogów! Wykorzystując ostatni moment przed 
powrotem do półświadomego życia w stanie spoczynku, gwarantuję ci w imię mej 
indywidualności, że możecie odejść wolni, bez względu na koszty. Nawet gdybym przeżył 
następnych tysiąc cykli, nie zakosztuje takich Łowów. Teraz muszę spędzić następne pół roku 
w półśnie, pozbawiony indywidualnej osobowości, zanim będę mógł wyłonić się znowu, aby 
pójść na łów. Lecz ślubuję, że na twoją cześć będę walczyć jedynie w twojej postaci przez 
następnych sto łowieckich cykli.
      - O Boże! - zdumiał się Dane. - Każdy z nich połowę swego życia spędzał w 
metalowej puszce jako Server... Nie mieli więc nic wspólnego z robotami, nawet nie przyszło 
im do głowy, że im, jako Serverom, przypadła w udziale opieka nad Świętymi Ofiarami... 
Każdy Server dbał o zwierzynę, aby spełniła wymagania zawsze czujnej formy życia, 
manifestującej się prawdziwie w osobowości Łowców, która na czas Łowów budziła się do 
indywidualnej egzystencji - i prawdopodobnie w żadnej innej chwili nie zasługiwała na miano 
istoty rozumnej. Czy mogła istnieć zatem zbiorowa świadomość? - zastanawiał się Dane, zaś 
wódz-Server perorował:
      - Jeszcze raz oddaję ci cześć w ostatniej chwili, będąc jeszcze sobą. Ja... My... Głos 
zamarł, lecz następny z metalowych Serverów kontynuował wypowiedź od miejsca, w którym 
przerwał poprzednik:
      - Oddajemy ci najwyższe honory! Możesz zakończyć nasze Łowy w dowolnym 
momencie, lecz z chwilą, gdy damy wam wolność, zwracamy się z prośbą, żebyście, jak 
nakazuje honor, nie ujawniali naszego sekretu na terenie Galaktyki.
      - Ani mi to w głowie - oświadczył Dane, wsuwając miecz do pochwy. - Ale... 
Pamiętacie Mekharów? Oni idą na ochotnika w szeregi Świętych Ofiar. Powszechnie 
wiadomo, że istniejecie, że Łowy to nie bezduszna rzeź, lecz honorowy pojedynek. Jeśli na 
zwycięzców czekają bogate nagrody, to z pewnością co bardziej wojowniczy mieszkańcy 
Galaktyki będą pchać się do was na wyścigi. Możecie wtedy wybierać i przebierać, rekrutując 
spośród nich najlepszych kandydatów na Święte Ofiary, zamiast kupować je czy wykradać. 
Czy nigdy nie przyszło wam do głowy, że ci nieszczęśnicy tracą wolę życia nie wiedząc co - i 
kto - ich spotka? Dajcie przeciwnikom szansę wyboru, a zyskacie tak wielu ochotników, że 
będziecie musieli sporządzić listę!
      W beznamiętnym zwykle głosie Servera zabrzmiała pewnego rodzaju fascynacja.
      - Być może tak właśnie uczynimy. Lecz teraz, o uświęceni i godni czci Zwycięzcy, 
zechciejcie pozwolić, byśmy usłużyli wam i pomogli się odświeżyć i wypocząć. Następne 
Święte Ofiary oczekują na festyn z okazji waszego zwycięstwa, aby umocnić swą odwagę i 
nadzieję. Nasi pobratymcy, którzy oczekiwali na swoją kolej przez ostatni księżycowy cykl są 
już w drodze. Nadlatują na pokładzie statku, aby wszystko przygotować.
      Dane, Rianna i Aratak musieli zadowolić się tym wytłumaczeniem. Serverom nie 
pozostało zbyt wiele do roboty. Eskortowali zwycięzców do kąpieli, nakarmili ich do syta i 
odziali w świeże szaty. Oczywiście nie obyło się bez wieńców i kwiatowych girland.
      Rianna przytuliła się do Dane’a, któremu po koszmarnych przeżyciach to wszystko 
wydało się snem.
      - Jesteśmy bogaci... - mruknęła. - Wystarczająco bogaci, aby założyć fundację 
naukowo-badawczą i być może powrócić tu kiedyś... Zbadać ruiny starego miasta i wydobyć 
z zapomnienia tę prastarą rasę, której potomkowie ocalili mi życie...
      - Boskie Jajo - rzekł cicho Aratak - postanowiło zachować me marne istnienie. 
Widocznie przeznaczyło mi misję w galaktycznej otchłani... Zanim ją podejmę, polecę na 
Spica Four i opowiem ludziom z plemienia Dallith, jaki koniec spotkał ją i Cliffa Climbera. 
Będę nauczać. Nie widzę innego sposobu na spożytkowanie mego majątku.
      Dane poklepał rękojeść samurajskiego miecza. Nawet gdyby stary samuraj został 
jedynym zwycięzcą, pewnie popełniłby seppuku, gdyby miał oddać swój miecz 
przeciwnikom... - pomyślał i rzekł głośno:
      Chciałbym zatrzymać miecz, mimo że prawdopodobnie nigdy już nie użyję go w 
prawdziwej walce...
      - Możesz przecież wrócić do domu, Marsh - rzekła nagle Rianna.
      - Co? I spędzić resztę życia w wariatkowie jako prorok latających talerzy? Kto mi 
uwierzy? - odparł, chwytając dziewczynę w ramiona. - Po pierwsze z Aratakiem polecimy na 
planetę Dallith, aby opisać jej chwalebną śmierć. Potem - cóż... Galaktyka jest ogromna...
      Westchnął i dodał w myśli: Całe życie przede mną... A przynajmniej większa jego 
część. Może czeka mnie największa ze wszystkich przygód? Jeszcze mocniej przytulił Riannę 
do piersi, śmiejąc się beztrosko po raz pierwszy od wielu dni. Miłość i śmierć... Do końca 
życia zachowa obraz Dallith, wyryty w najgłębszym zakamarku duszy... tak, jak zachował na 
zawsze przy sercu warkocz spleciony z jej jasnych włosów.
      Dane Marsh nie obawiał się teraz odwiecznych sił nazwanych: Miłością i Śmiercią. 
Doświadczył ich potęgi i wyszedł ze zmagania obronną ręką. Zrozumiał, że jeszcze wiele 
będzie się musiał o nich nauczyć, nim odnajdzie ostateczny kres swoich dni...
      
      KONIEC