Nigel McCrery

Wrzaski Mordowanych

Tłumaczył Piotr Kuś
„Nieokiełznana noc to była. W miejscu... Dało się słyszeć wrzaski mordowanych”
William Shakespeare, Tragedia Macbetha
akt II, scena 3
Dla
Wyn Copson
ku pamięci
Richarda Copsona
1921-1987
PODZIĘKOWANIA
Proszę, by podziękowania zechciały przyjąć następujące osoby: doktor Helen 
Witwell, 
lekarz sądowy; profesor Bernard Knight, lekarz sądowy; Akademia FBI w Quantico; 
Wydział 
Policji w Atlancie; szeryf Atlanty; doktor John Conway, lekarz medycyny i 
historyk sztuki; Peter 
Qu Rosę, botanik; Sue Andrews, botanik z Kew Gardens; Olwer Crimmond z Oddziału 
Ryb 
w Muzeum Historii Przyrody; Policja Wewnętrzna i Biuro Prasowe Bazy Sil 
Powietrznych USA 
w Mildenhall w hrabstwie Cambridge. Składam podziękowania także tym wszystkim, 
którzy 
udzielili mi technicznych porad w trakcie powstawania tej książki.
PROLOG
Szpital św. Marii dla przestępców chorych umysłowo Waszyngton, DC
Tym razem mieli szczęście. Zauważono go w ostatniej chwili. Przechodził właśnie 
przez 
jeden z murów. Używał sznurowej drabiny, wykonanej z podartej pościeli i 
okiennych zasłon. 
Poważnie zranił pierwszego strażnika, który starał się go zatrzymać, i uległ 
dopiero wtedy, gdy 
rzuciło się na niego kilku następnych. Niektórzy więźniowie sprawiali wrażenie, 
jakby byli 
obdarzeni ponadnaturalnymi siłami, zrodzonymi z nienaturalnego stanu ich 
umysłów. 
Christopher Amery był pielęgniarzem w instytucie od ponad pięciu lat i widział 
wiele rodzajów 
szaleństwa, nie tylko w szpitalu – Chryste, rozmyślał, wystarczy przejść się 
przez Bronx, żeby 
natychmiast natrafić na wiele jego odmian – nigdy jednak nie spotkał się z 
niczym podobnym.
To było przerażające – złość tak ogromna, że czuło się w niej moc diabła. Nikt z 
personelu 
nie wchodził do cel, jeżeli nie musiał. Nikt też nigdy nie wchodził do nich w 
pojedynkę. Nigdy.
Amery zazwyczaj radził sobie z umysłowo chorymi, jednak kontaktu z tym 
człowiekiem 
unikał pod wszelkimi pozorami. I to nie dlatego, że zawsze był on gwałtowny. 
Przez większość 
czasu zachowywał się spokojnie i racjonalnie, ale to właśnie wtedy – jak 
przekonywali się na 
własnej skórze przez wiele lat – był najbardziej niebezpieczny. To wówczas 
najbardziej 
aktywizowały się i nacierały na siebie te szczególne demony tkwiące w umyśle, 
którego pewna 
część bezustannie pogrążona była w znanych tylko jemu planach i fantazjach. Nie 
znali jego 
nazwiska, jedynie numer, 2452, i właśnie w ten sposób, tym numerem, każdy musiał 
go 
wywoływać. Nikt nigdy go nie odwiedzał, a on sam nie wysyłał ani nie otrzymywał 
żadnych 
listów. Od czasu do czasu pojawiała się grupa tajemniczych oficjeli, którzy 
obserwowali go 
przez cały dzień, zawsze jednak odjeżdżali bez słowa i nie widziano ich potem 
przez długie 
miesiące.
Amery nie był tchórzem, ale ten typ go przerażał. Zwyczajne wejście do jego celi 
wywoływało u niego strach. Ze zdumieniem stwierdzał, że nawet krótkie spojrzenie 
w jego 
zaczerwienione oczy powoduje odruch wymiotny. Przerażała go świadomość, że w 
innych 
podobnych instytucjach rozrzuconych po całym kraju znajduje się wielu mężczyzn 
podobnych 
do 2452. Amery zadrżał na myśl o konsekwencjach ucieczki chociażby jednego 
spośród nich na 
wolność.
Numer 2452, choć wciąż wrzeszczał i kopał, zawleczony został do swojej celi, po 
czym 
zatrzasnęły się za nim ciężkie, stalowe drzwi.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Hrabstwo Fulton, Georgia, USA
Agent FBI Edward Doyle obserwował, jak ławica drobnych, jaskrawoniebieskich 
rybek 
przepływa w czystej wodzie jeziora, po czym chowa się wśród trzcin. Wytężył 
wzrok, by patrzeć 
na nie jak najdłużej, ale szybko stracił je z oczu. Zmoczył w wodzie swoją 
kiedyś białą 
chusteczkę i przyłożył ją do szerokiej twarzy, po czym przetarł nią mięsisty 
kark, a następnie 
wsunął chusteczkę z powrotem do kieszeni spodni. Lato było jednym z 
najgorętszych 
w ostatnich czasach, a on w takich warunkach czuł się nieznośnie. Nie dlatego, 
że nie lubił 
gorąca, w końcu wychował się w Kalifornii, gdzie słońce praży niemiłosiernie 
przez większą 
część roku, tylko że powietrze w jego części Zachodniego Wybrzeża było suche, 
miłe, gdy 
tymczasem tutaj w powietrzu unosiła się ciężka wilgoć, klejąca się nieznośnie do 
ciała.
Doyle był potężnym, mocno ociężałym mężczyzną, dobrze po czterdziestce, z 
nadwagą 
przynajmniej pięćdziesięciu funtów i nie czuł się z tym dobrze. Już kilka lat 
temu zupełnie 
przestał dbać o siebie. Nigdy nie był atrakcyjnym mężczyzną, a od czasu, kiedy 
rzuciła go żona, 
kompletnie zaniechał wszelkich starań o swój zewnętrzny wizerunek, doszedłszy do 
wniosku, że 
w życiu liczy się nie wygląd, lecz osiągnięcia. Od tej pory pozostawał wierny 
swojej filozofii.
Uniósł rękę, by osłonić oczy przed blaskiem południowego słońca, ukazując wielką 
mokrą 
plamę pod pachą na źle dopasowanej, wełnianej koszuli. Stara motorówka była już 
blisko 
brzegu, wystarczająco blisko, by Doyle mógł dojrzeć końcówkę czarnego 
plastikowego worka 
na zwłoki. Worek rzucono bezceremonialnie na pokład i podrygiwał teraz w rytm 
obrotów 
silnika, jakby jego makabryczna zawartość mimo wszystko obudziła się do życia i 
próbowała 
wydostać na zewnątrz.
Motorówka nie była własnością policji; wypożyczono ją od mężczyzny, który odkrył 
zwłoki. 
Była w tak fatalnym stanie, że Doyle zastanawiał się, jakim cudem jeszcze unosi 
się na wodzie. 
Zielona i czerwona farba wielkimi płatami odpadała od butwiejącego drewnianego 
kadłuba, 
gdzieniegdzie ukazując dziury. Bez wątpienia, motorówka bardziej nadawała się do 
przewozu 
zdziwaczałego rybaka i jego psa niż grupy ludzi, którzy stanowili prawie połowę 
personelu biura 
szeryfa okręgowego. Zmuszony do nadmiernego wysiłku silnik dieslowski dusił się 
i prychał, 
nie przyzwyczajony do dźwigania tak licznej załogi. W jej skład wchodził lekarz, 
raczej obfitych 
kształtów, oraz czterej krzepcy zastępcy szeryfa. Doyle zawsze czuł się lepiej, 
kiedy spotykał lub 
widział kogoś większego od siebie. Widok taki był dla niego usprawiedliwieniem 
dla własnej 
tuszy i kiepskiej kondycji fizycznej.
W tej chwili zastanawiał się, czy któremuś z pasażerów motorówki przyszło do 
głowy, że 
skoro zwłoki znaleziono na małej wysepce na środku jeziora, a w najbliższej 
okolicy nie ma 
żadnych innych łodzi, zabójca niemal na pewno użył tej właśnie motorówki, żeby 
przetransportować swoją ofiarę na wyspę. Wszelkie dowody, które mogły się 
znajdować na 
motorówce, z całą pewnością zostały bezpowrotnie stracone. Cóż, pomyślał ponuro, 
czego 
właściwie można się spodziewać po prostakach z zaścianka?
Popatrzył z ukosa na swoją partnerkę, Catherine Solheim, przesłuchującą właśnie 
faceta, 
który odkrył zwłoki. Siedział na pniu drzewa i palił skręta, starając się 
okazywać jak najbardziej 
nonszalancką pozę, jednak to, że niespodziewanie stał się kimś bardzo ważnym, 
bez wątpienia 
sprawiało mu przyjemność. Nie miał do odegrania jakiejś szczególnie dramatycznej 
roli, ale 
z pewnością znajdzie się w centrum zainteresowania, kiedy wieczorem będzie w 
swym 
ulubionym barze ze szczegółami opowiadał dzisiejszą historię. Większość ludzi w 
tej okolicy 
wiodła raczej monotonne życie, dlatego znalezienie zwłok, a szczególnie zwłok 
ofiary 
morderstwa, stanowiło dla przeciętnego mieszkańca główne wydarzenie dnia. Facet 
prawdopodobnie będzie kojarzony z dzisiejszym zdarzeniem jeszcze przez wiele 
lat.
Rozmyślania przerwało Doyle’owi przybycie ciemnoniebieskiego sedana. Samochód 
zatrzymał się nad brzegiem jeziora i natychmiast wyskoczyli z niego dwaj 
mężczyźni, którzy 
w ciągu minionego roku niemal codziennie stąpali Doyle’owi po piętach. Ubrani 
byli 
w standardowe niebieskie marynarki, oczy osłaniali ciemnymi okularami i mimo 
makabrycznych okoliczności sprawiali wrażenie całkowicie spokojnych. Nie 
zamierzali zbliżać 
się do motorówki, po prostu stanęli przy samochodzie i obserwowali, co się 
dzieje.
Za pierwszym razem, kiedy przybyli na miejsce zbrodni, Doyle sam podszedł do 
nich 
i zażądał, żeby mu się przedstawili i powiedzieli, kogo reprezentują. Odparli, 
że jeśli denerwuje 
go ich obecność, powinien zapytać o nich swojego szefa, Marka Bartoca, w FBI. 
Doyle uczynił 
to przy pierwszej sposobności, ale go zbyto. Bartoc odpowiadał mu półsłówkami i 
Doyle 
właściwie niczego konkretnego się nie dowiedział. Dwaj mężczyźni pojawili się na 
miejscu 
kolejnej i następnych zbrodni; w końcu i on, i oni zaczęli nawzajem znosić swoją 
obecność, 
jednak bez specjalnej radości. Nigdy mu nie przeszkadzali, ale Doyle nie 
przestał zastanawiać 
się, co też w tych wszystkich przypadkach dzieje się za jego plecami.
Zignorowawszy niechcianych gości, odwrócił wzrok w kierunku jeziora. Motorówka 
właśnie dobijała do brzegu. Solheim skończyła właśnie wywiad i podeszła do 
partnera. Doyle 
przyjął pozę obojętności, udając, że ignoruje jej obecność, tymczasem doskonale 
widział każdy 
jej ruch. Była wysoka i atrakcyjna, pochodziła z jednego z ostatnich naborów, 
podczas których 
zwerbowano do pracy wyłącznie bardzo zdolnych i inteligentnych agentów, takich, 
których 
przeznaczeniem było osiąganie szczytów w zawodzie. Doyle nie potrafił nie 
podziwiać jej, 
nawet pożądać, na szczęście zdawał sobie sprawę ze swoich ułomności i kiedy 
przebywali 
razem, starał się zachowywać chłodno i spokojnie. Kilkakrotnie złapała go na 
tym, jak spogląda 
na nią „niezawodowym” wzrokiem. Odwracał wtedy szybko spojrzenie, czując 
zakłopotanie, że 
tak działała na niego jej młodość i uroda. Na szczęście był jej przełożonym i 
przynajmniej na 
razie musiała słuchać jego rozkazów. A to uwielbiał – uwielbiał sprawować 
władzę. Możliwość 
wydawania stanowczych poleceń była jedną z nielicznych drobnych przyjemności, 
jakie dawała 
jego profesja.
Szeryf i czterej zastępcy ściągnęli worek ze zwłokami z motorówki, po czym 
rzucili go, 
raczej bezceremonialnie, na twardą ziemię przy brzegu. Jeden z końców worka 
zamoczył się 
w wodzie.
Doyle popatrzył na lekarza i rzucił pytanie:
– I co pan powie?
Lekarz wzruszył wielkimi, okrągłymi ramionami.
– Jest martwa. Nie zmarła naturalną śmiercią. Zobaczymy się podczas sekcji.
Powlókł się w kierunku mężczyzn w marynarkach, którzy odeszli od samochodu i bez 
wątpienia zamierzali z nim porozmawiać. Informacja, jaką uzyskał Doyle, była 
jednak 
wszystkim, czego w tej chwili można się było spodziewać. Wiedział, że przed 
sekcją nie uzyska 
nic więcej. Potrząsnął głową, chcąc, aby wszyscy zauważyli jego zirytowanie. 
Następnie 
popatrzył na jednego z zastępców szeryfa i skinął głową w kierunku zwłok. W 
podobnych 
sytuacjach odgrywał rolę ważniaka i nie zamierzał z niej rezygnować, na przykład 
klękając na 
ziemi i samodzielne rozpinając worek. Zrobił to zastępca, powoli ukazując oczom 
otaczających 
go ludzi zawartość worka: leżały w nim rozkładające się szczątki młodej kobiety.
Była martwa już od dawna. Medyk sądowy będzie w stanie określić co najwyżej 
przypuszczalny czas jej śmierci. Doyle doskonale zdawał sobie sprawę, że nie 
dowie się, od jak 
dawna nie żyje, dopóki jej nie zidentyfikuje. Następnie przyjdzie mu wykonywać 
długą 
i żmudną robotę, polegającą na zbieraniu zeznań świadków w celu ustalenia 
przebiegu ostatnich 
dni, a przy odrobinie szczęścia – godzin jej życia. W świecie, w którym człowiek 
staje się coraz 
bardziej anonimowy, wiedział, że straci na to mnóstwo czasu, a czas był tym, 
czego, jak zawsze, 
najbardziej mu w śledztwie brakowało. Spoglądając na żałosne szczątki, rozłożone 
na brzegu, 
jednej rzeczy był pewien już w tej chwili. Sekcja zwłok, zaplanowana jeszcze na 
ten sam dzień 
w prosektorium hrabstwa Fulton, na pewno potwierdzi, że mają do czynienia z 
ofiarą numer 
dwanaście.
Jakby czytając w jego myślach, Solheim popatrzyła na niego i skinęła głową. 
Musiał 
przyznać, że dziewczyna ma mocne nerwy. Kiedy otwarto worek z okropną 
zawartością, nawet 
najtwardsi zastępcy szeryfa szybko cofnęli się, gwałtownie łapiąc powietrze, 
żeby nie 
zwymiotować. Solheim jednak stanęła nad nimi, nie poruszając się, uważnie, 
profesjonalistka 
pełną gębą. To się Doyle’owi podobało.
Przyklęknąwszy, obejrzał jeden z przegubów dziewczyny. Chociaż ciało leżało 
przez jakiś 
czas na otwartym terenie, wokół kości wciąż było dość mięsa, by pokusić się o 
wstępne wnioski. 
Stwierdził więc, że brak jest śladów, które świadczyłyby, że ręce dziewczyny 
związano lub 
skuto kajdankami. Tak jak ostatnie dwie ofiary, została w niewiadomy sposób po 
prostu 
zwabiona do miejsca, w którym dokonał się jej los.
Podczas ostatnich kilku miesięcy w modus operandi zabójcy zaszła wyraźna zmiana. 
Kilka 
pierwszych ofiar związał i zakneblował, zanim zastosował wobec nich swe 
rzeźnickie praktyki. 
Ostatnie trzy jednak nie nosiły już takich śladów. Wabił je, oszukiwał, a Doyle, 
co bardzo go 
denerwowało, wciąż nie wiedział w jaki sposób. Oprócz pojedynczego noża, wbitego 
w brzuch, 
żadna ofiara nie nosiła śladów przemocy, a wszelkie testy toksykologiczne dawały 
wynik 
zerowy. Gdyby modus operandi w poszczególnych przypadkach nie było tak podobne, 
uznano 
by pewnie, że zabójstwa popełnione zostały przez różne osoby. W świetle 
ostatnich zabójstw 
portret zabójcy, nad złożeniem którego Doyle spędził już kilka długich miesięcy, 
musiał zostać 
pod wieloma względami poskładany inaczej, by dostosować wyobrażenie o 
zbrodniarzu do jego 
nowego stylu działania.
Podczas gdy rozmyślał i patrzył na zwłoki, kilka much wydostało się z worka i z 
głośnym 
bzyczeniem pofrunęło w górę. Doyle nie wiedział, czy muchy dostały się do środka 
tuż przed 
zasunięciem plastikowego zamka, czy też wykluły się w jakimś ciepłym zakamarku 
butwiejącego ciała i teraz je opuszczają. Szybko zamknął worek, uniemożliwiając 
ucieczkę 
kolejnym.
Wyszukał wzrokiem tego zastępcę szeryfa, którego twarz zdradzała najmniejszy 
szok.
– Czy znaleźliście jej rzeczy? – zapytał. Mężczyzna pokiwał głową.
– Były starannie złożone, tak jak pan przypuszczał.
– Buty?
Tym razem zastępca szeryfa zaprzeczył.
– Ani śladu.
Doyle tylko popatrzył ponad taflą jeziora na porośniętą drzewami wyspę.
Tytuły w gazetach, które opisywały serię morderstw, były dramatyczne i 
krzykliwe. 
Dziennikarze ścigali się w wymyślaniu jak najbardziej chwytliwego i 
wstrząsającego 
pseudonimu dla zabójcy: „Podglądacz”, „Ciachacz”, „Kanibal” – takie określenia 
krzyczały 
wielkimi literami z pierwszych stron dzienników. Doyle uważał, że łechtają one 
jedynie dumę 
mordercy, jeśli czyta gazety, i odmawiał ich stosowania, mówiąc o poszukiwanym 
człowieku 
jedynie „on”, „jego”. Jak na jego gust, zbyt wiele informacji dostało się już do 
prasy, zarówno 
oficjalnymi, jak i nieoficjalnymi kanałami. Niektórych w ogóle nie należało 
rozgłaszać. Teraz 
każdy głupek mógł przyznać się do zbrodni, znając z prasy wystarczająco 
szczegółów, by Doyle 
musiał stracić mnóstwo czasu na weryfikowanie niedorzecznych zeznań.
Zabójca pojawiał się w koszmarach Doyle’a od dnia, kiedy przed dwoma laty 
odnaleźli 
w Arizonie trzecie ciało. Koszmary były mroczne, złowrogie. Ich ponure znaczenie 
wcale nie 
wynikało z wyraźnych, kolorowych obrazów zbrodni, nawiedzających umysł agenta, 
lecz ze 
ściskającej jego żołądek świadomości dziejącego się zła. Ulotne, bezkształtne i 
nie 
zidentyfikowane poczucie wrogości narastało w nim, w miarę jak gorączkowo szukał 
w swoim 
umyśle, próbując zlokalizować i zidentyfikować źródło tego zła. Nawet kiedy się 
budził, odór 
śmierci i rozkładu czuł w nosie i ustach.
Doyle był świadomy, że „on” za każdym razem czeka, aż napięcie w nim osiągnie 
punkt 
krytyczny. Dopiero wtedy znajdował następną ofiarę i spełniał swoją kolejną 
fantazję. Tak jak 
w przypadku większości seryjnych morderców, przerwy pomiędzy zbrodniami, w 
których 
zabójca jest w stanie panować nad swoimi żądzami, stawały się coraz krótsze, a 
liczba ofiar rosła 
z coraz większą intensywnością.
Warkot bombowca B-17, przelatującego nisko nad ziemią, rozproszył jego myśli. 
Sprawił 
przy tym, że spokojna dotąd tafla jeziora odrobinę zadrżała. Doyle popatrzył w 
górę i zobaczył, 
jak myśliwiec o srebrzystym kadłubie wykonuje pełną spiralę, po czym niemal 
pionowo wzbija 
się w górę i niknie na tle turkusowego nieba.
Niespodziewanie ponad warkot przebił się ludzki głos:
– Tutaj! Tutaj!
Jeden z zastępców szeryfa wyłonił się właśnie spośród drzew rosnących nad 
jeziorem. Był 
tak podekscytowany, że niemal tańczył, wskazując jednocześnie palcem pomiędzy 
drzewa. 
Doyle nie zareagował. Wcale nie musiał dowiadywać się od zastępcy szeryfa, co 
ten odkrył. On 
sam doskonale wiedział.
Baza amerykańskich Sił Powietrznych w Leeminghall, hrabstwo Cambridge
Z wielkiego hangaru lotniczego wydostawały się rytmiczne dźwięki In The Mood 
Glena 
Millera. Młodzi amerykańscy lotnicy wraz ze swymi podekscytowanymi partnerkami 
szaleli na 
parkiecie. Każda para chciała mieć dla siebie jak najwięcej przestrzeni. Sam 
krzyknęła radośnie, 
kiedy po raz kolejny została lekko okręcona wokół własnej osi. Po chwili partner 
przyciągnął ją 
blisko siebie i przerzucił ponad plecami. Nie kontrolowała już tego, co się z 
nią dzieje, nie dbała 
o to. Po prostu poddawała się ruchom partnera i tylko miała nadzieję, że pod 
koniec zabawy nie 
padnie bez sił na parkiet. Nie musiała się martwić, była bowiem w rękach 
eksperta.
W końcu muzyka umilkła i Sam, ciężko oddychając, odwróciła się w kierunku 
orkiestry, by 
oklaskami wyrazić muzykom swoje uznanie. Długi wieczór i taniec wprowadziły ją w 
tak 
radosny nastrój, że po chwili znów skakała i gwizdała, razem z pozostałymi 
uczestnikami 
zabawy. Popatrzyła na swego partnera, majora Roberta Hammonda, który wymachiwał 
w powietrzu pięścią i głośno wyrażał swoje uznanie dla orkiestry. Sam była 
zadowolona z siebie, 
cieszyła się, że zdecydowała się tutaj przyjść. Czuła się zrelaksowana i 
odświeżona. Wiedziała, 
że wyłom w rutynie codziennych obowiązków musi dobrze na nią wpłynąć.
Zaproszenie na wieczorek taneczny zaskoczyło ją. Rzuciła na nie jedynie okiem i 
szybko 
o nim zapomniała, zakładając, że wystosowano je tylko kurtuazyjnie. Zapewne ktoś 
w bazie 
uważał, że należy utrzymywać jakieś kontakty z okolicznymi mieszkańcami. Tak 
właśnie je 
oceniła i wiązała je wyłącznie ze swoją funkcją zawodową. Dopiero Trevor Stuart, 
jej 
zawodowy partner i jedyny poza nią medyk sądowy w hrabstwie, zwrócił jej uwagę 
na 
zaproszenie. Mówił, że już kilkakrotnie zapraszano go na podobne zabawy. 
Uczestniczył w nich 
i stwierdził, że można się doskonale zabawić i zapomnieć o codziennych sprawach. 
Sam wahała 
się; Trevor być może przechodził kryzys wieku średniego, bo w jego życiu wciąż 
pojawiały się 
i znikały coraz to inne młode kobiety. Potańcówki w bazie lotniczej stanowiły 
dla niego okazje 
do spotkania kolejnych dziewcząt, o ile to możliwe, w wojskowych mundurach.
Baza lotnicza Leeminghall znajdowała się w odległości zaledwie dziesięciu mil od 
Cambridge. Była małą oazą amerykańskiego życia i kultury, położoną w samym 
środku 
prowincjonalnej Anglii. Na jej terenie znajdowało się boisko do baseballu i 
amerykańskiego 
footballu, a nawet sklepy i restauracje. Istniała już od ponad pięćdziesięciu 
lat; podczas drugiej 
wojny światowej była jednym z głównych punktów stacjonowania i dowodzenia 
amerykańskimi 
bombowcami. Rozejrzawszy się wokół siebie, po rozpromienionych i rozradowanych 
twarzach 
lotników, Sam pomyślała o podobnych im ludziach z czasów wojny, którzy 
przybywali tu 
głównie po to, by wkrótce zginąć gdzieś nad Niemcami w płonących samolotach. To, 
co 
zobaczyła, sprawiło jednak, że uspokoiła się i poczuła, jak ogarnia ją 
wdzięczność dla ludzi, 
którzy wywalczyli dla nich wolność.
Boba Hammonda spotkała podczas jednego z seminariów, których liczne terminy 
zdawały 
się niepotrzebnie zaśmiecać jej notatnik. Seminaria te dotyczyły wszystkiego – 
od seryjnych 
zabójców i psychologicznej analizy sceny zbrodni, po analizy odręcznego pisma. 
Jako jedna 
spośród zaledwie pięciu kobiet – medyków sądowych w Anglii i Walii – czuła na 
sobie presję, 
by pokazywać się niemal na każdym z nich i być przykładem wyzwolenia płci w 
niewielkim 
światku medycyny sądowej. Był to oczywiście nonsens, Sam nie protestowała jednak 
i chętnie 
uczestniczyła w zajęciach.
Pewnego razu poprowadziła wykład na temat ustalania czasu śmierci. Podczas 
przerwy na 
kawę podszedł do niej właśnie Hammond. Był oficerem dowodzącym żandarmerią 
wewnętrzną 
w Leeminghall i, jak w przypadku większości policjantów czy żandarmów 
wojskowych, 
wykrywanie sprawców przestępstw było dla niego czymś więcej niż tylko 
wykonywaniem 
wyuczonego zawodu. Zaczął rozmowę od zadania kilku pytań, związanych z wykładem, 
ale po 
chwili żartowali już jak starzy znajomi i wymieniali opinie na temat różnych 
interesujących bądź 
niezwykłych przypadków śmierci, z jakimi oboje zetknęli się podczas pracy. 
Normalnie Sam 
bardzo szybko poczułaby się zmęczona, takie rozmowy są bowiem zazwyczaj do 
siebie 
podobne, jednak Hammond mówił o swojej pracy z ogromną pasją i zainteresowaniem. 
To 
zbliżyło ją do amerykańskiego oficera.
Hammond miał około czterdziestu lat, był wysoki i atrakcyjny, doskonale 
zbudowany, 
o wyraźnych rysach twarzy. Miał też ten rodzaj poczucia humoru, który zawsze 
podobał się 
Sam. Pozostał mu niespełna rok do końca trzyletniego pobytu w Anglii i chociaż 
wiele już 
podróżował po świecie, miał zamiar jeszcze sporo zobaczyć w kraju, który 
rozciągał się poza 
ogrodzeniem bazy w Leeminghall.
Sam wyczuła w jego głosie charakterystyczny bostoński akcent i przypuszczała, że 
Hammond pochodzi z Nowej Anglii albo okolic. Zdziwiła się więc, kiedy odkryła, 
że urodził się 
i wychował w Atlancie, w Georgii. Długo zastanawiała się, w jaki sposób pozbył 
się 
przeciągłego sposobu mówienia, charakterystycznego dla mieszkańców południa 
Stanów. 
Wiedziała przecież, że jej własny akcent rodem z Belfastu jest wciąż obecny, 
mimo tych 
wszystkich lat, które spędziła w Anglii.
Zaproszenie do bazy było ważne dla dwóch osób, Tom jednak miał w tym czasie 
służbę, 
a Marcia, przyjaciółka Sam z laboratorium sądowego w Scrivingdon była, 
oczywiście, 
w Durham. Widząc, że nie znajdzie towarzystwa, Sam zaczęła poważnie się 
zastanawiać, czy ma 
pojechać tam sama. Początkowo taki pomysł nie bardzo się jej podobał, ale z 
upływem godzin 
coraz bardziej się do niego przekonywała. Dlaczego nie miałaby tego zrobić? Była 
w końcu 
dorosłą kobietą, która potrafi poradzić sobie nawet wtedy, kiedy przyczepi się 
do niej jakiś 
pijany lotnik. Nie wiedziała, czy bardziej nęciła ją perspektywa spędzenia 
niezwykłego wieczoru 
– uśmiechnęła się na wspomnienie słów Trevora, który określił potańcówki w bazie 
słowem 
„dzikie” – czy też możliwość ponownego spotkania Boba Hammonda, tym razem 
prywatnie. 
W każdym razie postanowiła skorzystać z zaproszenia, rezygnując z głębszych 
rozważań nad 
motywami, które nią w tym wypadku kierują.
Kiedy zjawiła się na miejscu, natychmiast skierowano ją na parking, gdzie bez 
trudu 
znalazła miejsce dla swojego samochodu. Już tutaj natknęła się na mnóstwo 
młodych ludzi, 
kierujących się w stronę wielkiego hangaru, z którego wypływały dźwięki głośnej 
muzyki. 
Pozostała przez kilka minut w aucie, obserwując strumień ludzi mknących tylko w 
jednym 
kierunku niczym ćmy do światła. Tak, wszyscy byli bardzo młodzi i niezwykle 
ożywieni.
Skierowała lusterko na swoją twarz i spojrzała na siebie. Jak to się mówi, „nie 
wyglądała na 
swój wiek”. Bardzo dbała o swój zewnętrzny wizerunek. Dużo biegała, ćwiczyła na 
siłowni, 
stosowała dietę, a jednak, niezależnie od tego, co robiła, czas płynął tylko w 
jednym kierunku. 
Sam jako realistka akceptowała to. Chociaż była w stanie zrobić naprawdę wiele, 
aby spowolnić 
proces starzenia, nie mogła go przecież zatrzymać.
Ta ostatnia myśl sprawiła, że poczuła się tutaj zupełnie nie na miejscu, niby 
intruz w świecie 
młodych ludzi. Nagle za bardziej nęcącą uznała perspektywę spędzenia kilku 
godzin przed 
ogniem trzaskającym w kominku, ze szklaneczką wina i dobrą książką, niż na 
wspaniałej 
zabawie w tłumie rozszalałych nastolatków. Była to myśl niezwykła u Sam, która 
zazwyczaj 
podobała się sama sobie i do życia podchodziła raczej z radością niż z rezerwą. 
Przestawiła 
lusterko i wsunęła kluczyk z powrotem do stacyjki. Była gotowa do ucieczki.
Zanim zdołała go przekręcić, usłyszała, że ktoś stuka w boczną szybę samochodu. 
Uniosła 
wzrok i ujrzała uśmiechniętego Boba Hammonda, niezwykle eleganckiego w doskonale 
skrojonym galowym mundurze lotnika. W jednej chwili odepchnęła od siebie 
wszelkie ponure 
myśli i również się do niego uśmiechnęła. Szybko wsunęła kluczyki do torebki, 
otworzyła drzwi 
auta i wyskoczyła na zewnątrz.
Hammond wyraźnie ucieszył się na jej widok.
– Czyżbyś właśnie przyjechała?
Sam pokiwała głową, odrobinę zbyt gwałtownie, niczym niegrzeczna uczennica, 
zaskoczona 
na gorącym uczynku przez wychowawczynię.
Hammond szybko rozejrzał się dookoła.
– Jesteś sama? Nie ma Toma?
– Ma wieczorną służbę.
– Tak mi przykro. Z przyjemnością bym się z nim spotkał.
A jednak ani w głosie, ani w postawie Hammonda nie było nawet śladu 
rozczarowania. 
Kłamał, było to oczywiste, a jednocześnie bardzo przyjemne. Sam nie wiedziała, 
skąd 
Amerykanin wie o Tomie; zdawało się jej, że ich związek jest dobrze strzeżoną 
tajemnicą. 
Przypomniawszy sobie jednak, jaki jest zawód Hammonda, uznała, że jego 
orientacja we 
wszystkim nie powinna jej dziwić.
– Cóż – kontynuował – skoro nie potrafię nigdzie dostrzec nikogo bardziej 
godnego ode 
mnie, z ogromną przyjemnością będę ci towarzyszył dzisiejszego wieczoru.
Nastawił ramię, które Sam skwapliwie ujęła. Gdy to uczyniła, Hammond zmierzył ją 
wzrokiem i powiedział:
– Tak przy okazji, gdybym zapomniał powiedzieć ci o tym później – wyglądasz 
wspaniale.
Sam uśmiechnęła się. Pomyślała, że mimo wszystko wieczór wcale nie zapowiada się 
najgorzej.
Charakter muzyki zmienił się, kiedy zapowiedziano ostatni taniec. Sam rozpoznała 
melodię 
– Księżycowa serenada. Był to jeden z ulubionych utworów jej ojca. Bob Hammond 
przyciągnął 
ją bliżej siebie i uśmiechnął się. Czy stało się to z powodu emocji, jakie 
wyzwoliła w niej 
muzyka, czy też z powodu niezwykłego nastroju i sytuacji, Sam nie była pewna, w 
każdym razie 
niespodziewanie stwierdziła, że jej głowa spoczywa na ramieniu Boba, a on z 
wprawą, powoli, 
prowadzi ją po parkiecie. Pomyślała, że podczas minionych pięćdziesięciu lat 
mnóstwo 
dziewcząt zakochało się podczas wieczorów tanecznych w Leeminghall, i poczuła 
lekkie ukłucie 
zazdrości.
Muzyka umilkła i niespodziewanie zastąpiło ją wycie syren alarmowych, po czym 
rozległy 
się huki wybuchów. Wokół hangaru eksplodowały zielone i czerwone sztuczne ognie, 
mające 
imitować niemieckie bomby. Ludzie zaczęli wybiegać na zewnątrz, śmiejąc się i 
pokrzykując 
z radością.
– To zawsze działa – powiedział Hammond, z uśmiechem na ustach. – Najlepszy 
sposób, 
jaki znam, żeby opróżnić hangar. – I poprowadził Sam w kierunku jednego z wyjść.
Z wciąż wirującymi w głowie wspomnieniami z wieczoru Mary West została ni to 
wyciągnięta, ni to wyniesiona z hangaru przez lotnika Raya Strachana, od kilku 
tygodni jej 
chłopaka. Mary West pochodziła z Little Bonnington, wioski położonej o rzut 
kamieniem od 
bazy. Miała niewiele ponad osiemnaście lat i była drobną, śliczną naturalną 
blondynką. Nigdy 
nie brakowało jej adoratorów, jednak nie znała życia poza swoją wioską i 
okolicą. Strachana 
spotkała kilka tygodni wcześniej w miejscowym pubie i natychmiast się w nim 
zakochała. 
Przypominał jej pewną gwiazdę amerykańskiego kina, młodzieńca, który żyje z dnia 
na dzień, 
nie martwiąc się o nic. Była w nim pewność siebie i śmiałość, które ją 
ekscytowały. Nigdy nie 
czuła się szczęśliwsza.
Mimo że właściwie całe życie spędziła w pobliżu bazy, nigdy nie była w środku, 
kiedy więc 
Strachan zaprosił ją na tańce, które miały się odbywać w hangarze, bez wahania 
przyjęła 
zaproszenie. Nie powiedziała rodzicom, dokąd idzie, ponieważ czuła, że tego nie 
pochwalą 
i będą próbowali ją powstrzymać, a to doprowadzi jedynie do sprzeczki. Nie miała 
pojęcia, 
dlaczego jej rodzice tak bardzo nienawidzą bazy i młodych amerykańskich 
lotników. Pod 
każdym innym względem wydawali się ludźmi rozsądnymi i racjonalnymi. Matka miała 
nawet 
kiedyś chłopaka, który stacjonował w Leeminghall, i z pewnością była to miłość, 
ponieważ 
prawie uciekła z nim do Stanów. To jednak było ponad osiemnaście lat temu i mama 
pewnie 
dawno już zapomniała, jak mili i sympatyczni potrafią być amerykańscy chłopcy. 
Idąc więc do 
bazy, na użytek rodziców wymyśliła historyjkę, że zostanie na noc z przyjaciółką 
w St Ives.
Strachan zaprowadził ją do jednego z wielkich hangarów. Kiedy tylko znaleźli się 
w mrocznym kącie, przyciągnął ją do siebie, przesunął dłonią po jej włosach i 
pocałował 
namiętnie w usta. Potem pchnął ją na ścianę.
Jego twarz znalazła się bardzo blisko jej twarzy i patrzył jej prosto w oczy, 
kiedy mówił 
z uczuciem:
– Kocham cię, Mary. Zakochałem się w tobie od pierwszego spojrzenia.
Słyszała w jego głosie szczerość i wierzyła mu. Również ona darzyła go coraz 
głębszym 
uczuciem. Ujęła w dłonie jego przystojną twarz, przyciągnęła ku sobie i 
pocałowała mocno. 
Z żadnym miejscowym chłopakiem nie całowała się tak jak teraz. Jej ciało drżało 
z pożądania.
W miarę jak dłonie Strachana przesuwały się powoli wzdłuż jej ud, jej pożądanie 
przechodziło w zaniepokojenie. Nie przestawała całować go, ale nie była pewna, 
czy chce tego, 
na czym najwyraźniej zależy jemu. Mimo że przenigdy by się do tego nikomu nie 
przyznała, 
wciąż była dziewicą. Nie, żeby była cnotką, co to, to nie – zabawiała się 
przecież z kilkoma 
chłopakami z wioski i zawsze się jej to podobało – nigdy jednak nie poszła na 
całość i wcale nie 
pragnęła tego w tej chwili. Zastanowiła się teraz, jak powstrzymać Strachana, 
nie niszcząc 
jednocześnie ich związku. Pragnęła go, jednak nie chciała seksu, nie teraz, 
przyparta do ściany 
brudnego amerykańskiego hangaru, w środku nocy. Nie tak w dziewczęcych 
marzeniach 
wyobrażała sobie miłość.
Zacisnęła dłonie na jego ramionach, w ostatniej chwili powstrzymując go przed 
ściągnięciem jej majtek.
– Nie, nie teraz i nie tutaj – poprosiła. – To nie tak, zupełnie nie tak. 
Czekaj!
Strachan popatrzył na nią i przez chwilę się wahał. Nie zamierzał jednak 
przestać. Odciągnął 
jej ręce nad głowę i pocałował w usta, żeby powstrzymać słowa. Wsunął kolano 
pomiędzy jej 
uda. Po kilka sekundach Mary poczuła, jak gwałtownie zrywa z niej majtki.
Sam czekała przy wyjściu, podczas gdy dziesiątki rozbawionych młodych ludzi z 
krzykami 
i śmiechem wynurzały się z hangaru. Zmierzali już do swoich domów i kwater. Na 
ich twarzach 
rysowała się radość i zadowolenie ze wspaniałego wieczoru. Nie minęła minuta, 
gdy Bob 
Hammond powrócił z jej płaszczem i narzucił go na jej ramiona. On natomiast 
włożył wojskową 
czapkę i sprawdził w najbliższym lustrze, czy tkwi na jego głowie zgodnie z 
regulaminem.
– Odprowadzę cię do samochodu – powiedział cichym, łagodnym głosem. Sam 
pomyślała, 
że to najbardziej zmysłowy głos, jaki słyszała w życiu.
Kiedy ruszyli od hangaru, podszedł do nich potężnej postury starszy mężczyzna w 
wieku 
pięćdziesięciu-sześćdziesięciu lat. Od zdobnych generalskich wężyków na 
kapeluszu, po 
szerokie na dwa cale, przyszyte do munduru kolorowe baretki, symbolizujące 
zdobyte medale 
i odznaczenia, wszystko w nim wskazywało, że jest kimś bardzo ważnym. Mężczyzna 
doskonale 
zdawał sobie sprawę ze swej rangi i z tego, jak wielkie należy mu się poważanie. 
Zatrzymał się 
przed Bobem Hammondem z wyciągniętą ręką. Bob wyprostował się i zasalutował. 
Dopiero 
potem uścisnął dłoń generała.
– Bob, zdaje się, że przeżyliśmy kolejny wspaniały wieczór. Widzę, że się nie 
myliłem, 
kiedy cię tutaj ściągnąłem. To było najlepsze pożegnalne przyjęcie, jakie mogło 
mi się 
przydarzyć.
Hammond był chodzącą uniżonością.
– Dziękuję, sir. Dziękuję za tak wysoką ocenę. Wszystkim nam będzie pana bardzo 
brakowało.
Generał uśmiechnął się z sarkazmem.
– Jak świni siodła – powiedział. Popatrzył na Sam. – A pani kim jest, młoda 
damo?
– To doktor Samantha Ryan, sir. Jest medykiem sądowym w tym hrabstwie, sir. Sam, 
przedstawiam ci generała Arthura Wilmota Browna. Generał stoi na czele naszego 
Dowództwa 
Wschodniego. W przyszłym tygodniu przechodzi na emeryturę po...
– ...po wielu latach służby w Siłach Powietrznych – przerwał mu generał. 
Potrząsnął dłonią 
Sam. – Powinienem był odejść wiele lat temu, jednak ci na górze twierdzili, że 
beze mnie 
wszystko się zawali.
– Generale – odezwała się Sam i skinęła mu głową.
– Niezwykłe zajęcie, jak na kobietę – kontynuował Brown. Wysunął dłoń z dłoni 
Sam 
i uważnie ją obejrzał. – Mam nadzieję, że się pani dzisiaj myła. – Odwrócił się 
do oficera, który 
za nim stał, i zachichotał. – To miło wiedzieć, że nasi chłopcy wciąż mają 
powodzenie 
u pięknych kobiet, co, pułkowniku?
Pułkownik Richard Cully prawie od roku pełnił funkcję komendanta bazy w 
Leeminghall. 
Był typowym karierowiczem, który do perfekcji opanował umiejętność wykonywania 
tylko 
poprawnych ruchów i odgadywania życzeń ludzi ważniejszych od niego. Sam niewiele 
wiedziała 
o pułkowniku, ale to, co o nim mówiono, wystarczyło, żeby go nie lubiła. 
Większość ludzi 
uważała go za tępego służbistę i Sam skłonna była zgodzić się z tą opinią.
Cully pokiwał głową i uśmiechnął się do generała z szacunkiem.
– Tak samo było podczas ostatniej wojny – mówił tymczasem generał. – Te 
wszystkie 
śliczne dziewczęta... – Popatrzył na Sam i nagle przyłożył dłoń do ust, jakby 
niechcący zdradził 
wielki sekret. – Zaryzykuję twierdzenie, że w okolicy mieszka sporo osób, które 
mogłyby 
pochwalić się podwójną narodowością. – Roześmiał się głośno z własnego żartu i 
zaraz 
popatrzył na Cully’ego, który natychmiast zaśmiał się również, wspierając 
przełożonego.
Sam patrzyła na nich obojętnie. Nawet nie próbowała się uśmiechać. 
Stwierdziwszy, że żart 
jej nie rozbawił, generał przestał się śmiać i szybko odszedł. Cully deptał mu 
niemal po piętach, 
zanim jednak ruszył za przełożonym, zerknął niechętnie na Boba Hammonda, jakby 
jego winą 
było to, że generał poczuł się nieswojo. Hammond spojrzał na Sam i wzruszył 
ramionami, 
w przepraszającym geście. Uśmiechnęła się ze zrozumieniem i ujęła go pod ramię.
Bob uznał, że postąpi dyplomatycznie, jeśli wyjaśni Sam znaczenie 
najważniejszych 
orderów generała.
– Generał Arthur Wilmot Brown – zaczął – jest bohaterem naszych Sił 
Powietrznych. Został 
odznaczony przez Kongres Medalem Honorowym, Srebrnymi Gwiazdami, trzykrotnie 
Purpurowym Sercem, jest asem nad asami z Wietnamu, no i w ogóle. Sam popatrzyła 
znacząco 
na lewą pierś Hammonda, na której znajdowało się niemal tyle samo baretek, 
symbolizujących 
posiadane medale, ile na generalskiej.
– Zdaje się, że i ty jesteś bohaterem – zauważyła.
Hammond spojrzał na swoją pierś.
– Ach, to. Większość dostałem za siedzenie w bunkrze i wydawanie rozkazów 
ludziom 
o wiele bardziej odważnym niż ja sam.
– Jestem pewna, że nie mówisz prawdy.
– Nie jestem Brownem. Czy wiesz, że kiedy w Wietnamie roztrzaskał się jego 
samolot, stary 
drań przedarł się pięćdziesiąt mil przez dżunglę, w większości położoną na 
obszarach 
znajdujących się w rękach Wietkongu, i zdołał dostać się do bazy? W swoim czasie 
pisały o tym 
wyczynie wszystkie amerykańskie gazety.
– Rzeczywiście, dzielny facet – przyznała Sam.
– W Stanach Brown jest prawdziwą instytucją. Wciąż sam pilotuje samolot, latając 
pomiędzy bazami. Dzieciaki go uwielbiają, traktując chyba jak współczesnego 
pieprzonego 
Johna Wayne’a. – Uświadomiwszy sobie, co powiedział, Hammond odchrząknął i 
mruknął 
niepewnym głosem: – Przepraszam. Wyrwało mi się.
Sam roześmiała się.
– Oto prawdziwe żołnierskie słownictwo. Mój ojciec był policjantem. Często i 
jemu „się 
wyrywało”.
Uspokojony, Hammond kontynuował:
– Prawda jest taka, że to kompletny dupek i największy blagier od czasów 
MacArthura. 
Przez cały czas odcina kupony od swoich wietnamskich przygód.
– Ale zwracasz się do niego „sir”.
– Tak, madame, wciąż tytułuję go „sir”, a jeśli będzie trzeba, to jeszcze 
pocałuję go w dupę 
i podziękuję za ten przywilej. Chciałbym jednak, żebyś wiedziała, że nie wszyscy 
akceptujemy 
jego zachowanie i postępowanie.
Sam roześmiała się cicho. Przypomniała sobie kilku konsultantów, których ona 
sama 
w przeszłości była gotowa całować w tyłki. Jednak nigdy nikomu o tym nie 
powiedziała.
Od chwili przybycia do bazy wyraźnie się ochłodziło i chociaż od hangaru do 
parkingu nie 
było daleko, Sam cieszyła się, że może zarzucić na ramiona płaszcz. Parking był 
wciąż 
zatłoczony rozbawionymi młodymi ludźmi; wszyscy chcieli, aby wieczór trwał jak 
najdłużej. 
Hammond skrzywił się na widok jakiejś pary, która poza sobą zdawała się nie 
widzieć świata.
Kiedy doszli do samochodu, Sam wyciągnęła do Amerykanina rękę.
– Dziękuję za wspaniały wieczór – powiedziała.
Hammond pokiwał głową i zamiast potrząsnąć jej dłonią, przyciągnął ją do siebie. 
Wolną 
rękę położył na szyi Sam i powoli zbliżał swoje usta do jej. Zrobiła unik w 
ostatniej chwili 
i zamiast w usta, Hammond pocałował ją w policzek.
Cofnęła się o krok i zobaczyła na jego twarzy wyraz rozczarowania. Lubiła go i 
nie chciała 
sprawić mu przykrości.
– Przepraszam. To nie byłoby w porządku wobec Toma. No i nie jestem gotowa do 
angażowania się w dwa związki jednocześnie.
Hammond skinął głową, wciąż mocno ściskając dłoń Sam.
– Pewnie wypadałoby teraz powiedzieć, że Tom jest szczęściarzem. Ale tego nie 
powiem. 
Jeśli kiedykolwiek znudzi cię angielski gliniarz, pamiętaj o mnie.
Sam uśmiechnęła się i tym razem to ona pocałowała go w policzek. Niemal 
równocześnie 
szepnęła mu do ucha:
– Jesteś na samym szczycie mojej listy.
Teraz uśmiechnął się Hammond. Jego męska duma została mile połechtana. Sam 
tymczasem 
wskoczyła do samochodu i ruszyła w kierunku głównej bramy. Popatrzyła w lusterko 
i jeszcze 
przez chwilę widziała sylwetkę Amerykanina, niknącą w ciemnościach bazy.
Podróż powrotna do domu zajęła jej trochę ponad godzinę. Kiedy zjechała z dobrze 
oświetlonej, prostej autostrady, musiała zwolnić na wąskich, ciemnych i krętych 
drogach. 
W słabym, zamglonym świetle rąbka księżyca dumne i wyprostowane za dnia drzewa 
wyglądały 
jak pokręcone i kalekie. Odnosiła wrażenie, że pochylają się nad samochodem, 
celowo odcinając 
ją od blasku księżyca. Ich gałęzie przypominały w świetle reflektorów dziwaczne 
palce, które 
chcą ją wyrwać z ciepłego, wygodnego wnętrza auta. Sam lubiła wiejskie 
krajobrazy, ale w nocy 
przywodziły jej one na myśl wyblakłe fotografie z epoki wiktoriańskiej, 
przedstawiające ludzi 
i miejsca dawno już nie istniejące. Wyobraźnia, nad którą zwykle zachowywała 
pełną kontrolę, 
w tych warunkach całkowicie wymykała się spod jej władzy i jej umysłem zaczynały 
władać 
zmory i zjawy, których bała się w dzieciństwie. Chwilami odbierały jej nawet 
zdolność 
logicznego myślenia.
Zdawało się jej, że minęła cała wieczność, zanim zjechała wreszcie na polną 
drogę, 
prowadzącą do domu. Samochód trząsł się i kołysał, kiedy co chwila przejeżdżała 
z jednego 
skraju traktu na drugi, unikając dziur, które z każdą chwilą zdawały się jej 
coraz większe. 
Farmer, od którego wynajmowała chatę, jakoś się nimi nie przejmował, chociaż już 
kilkakrotnie 
o tym wspominała. Uśmiechał się jedynie, kiwał głową i powtarzał, że natychmiast 
naprawi 
drogę. Tymczasem nic nie robił, a przejazd był coraz trudniejszy.
Przejechawszy przez bramę, zatrzymała samochód przed frontowymi drzwiami. 
Oświetlenie 
ostrzegawcze zapaliło się, iluminując podjazd. Kiedy wysiadała z auta, Shaw, jej 
wierny 
pręgowany kocur, pojawił się nie wiadomo skąd i zaczął ocierać się o jej nogi. 
Sam uśmiechnęła 
się i przykucnęła, by go podnieść.
– Co ty jeszcze robisz poza domem?
Chwilę głaskała go, po czym wsunęła klucz do zamka i otworzyła drzwi.
Piloci pierwszej klasy Carl Simons i William Johnson nie byli na tańcach. 
Sierżant, który 
planował służby, starał się organizować zajęcia funkcjonariuszy ochrony w taki 
sposób, aby nikt 
nie tracił więcej imprez towarzyskich niż to konieczne, jednak tym razem dwaj 
nieszczęśnicy 
musieli bez słowa pogodzić się z niedolą. Tak jednak w wojsku bywało i żaden z 
nich nawet nie 
próbował protestować. Kiedy zabawa się skończyła, stali naprzeciwko hangaru i 
obserwowali, 
jak rozbawieni piloci wychodzą na zewnątrz, tuląc się do swoich dziewczyn. Nie 
mieli 
wątpliwości, jakie są plany ich kolegów na dalszą część wieczoru.
Zauważyli, że w ten wieczór ściągnęło do bazy o wiele więcej młodych ludzi niż 
zazwyczaj. 
Organizatorzy zdołali namówić do przyjazdu sporą grupę studentek z Cambridge i 
nawet 
zapewnili im specjalny transport. Dwaj funkcjonariusze mogli jedynie mieć 
nadzieję, że 
przynajmniej kilka spośród nich ma jeszcze siostry i przyjaciółki, które pojawią 
się w bazie przy 
kolejnej takiej okazji.
Kiedy hangar był już pusty, a rozbawieni młodzi ludzie znajdowali się w drodze 
powrotnej, 
dwaj mężczyźni westchnęli, trochę pewnie z ulgą, trochę z frustracją. Z ulgą, 
ponieważ wszystko 
przebiegło w miarę spokojnie – nikt się specjalnie nie awanturował, nikogo nie 
trzeba było 
aresztować – a z frustracją dlatego, że dzisiejszego wieczoru nie mogli pozwolić 
sobie na 
towarzystwo żadnej spośród tak wielu atrakcyjnych dziewcząt, które się tutaj 
pojawiły.
Johnson popatrzył na partnera.
– Tak dużo kobiet, tak mało czasu – powiedział.
– Hangar numer dwa? – zapytał Simons i roześmiał się. Johnson uśmiechnął się 
szelmowsko.
– Hangar numer dwa.
Był to hangar, do którego lotnicy prowadzali zwykle swoje dziewczyny, by chociaż 
przez 
kilka minut pobyć z nimi sam na sam. Przeznaczenie hangaru było tajemnicą 
poliszynela, jednak 
Johnson i Simons uznali, że skoro sami nie mogą zabawić się tej nocy, trochę 
ponaprzykrzają się 
innym, i po chwili raźnym krokiem ruszyli w jego kierunku.
Sam szybko ściągnęła ubranie i wsunęła się do łóżka. Tom Adams spał już. Leżał 
na 
plecach, z głową wciśniętą w poduszkę, i glęboko oddychał. Przytuliła się do 
niego mocno 
i objęła go ramionami i nogami, chcąc wziąć dla siebie jak najwięcej ciepła jego 
ciała. Chociaż 
tego wieczoru pomiędzy nią a Bobem Hammondem nie wydarzyło się zupełnie nic, 
miała lekkie 
poczucie winy. Wiedziała, że przecież łatwo mogło do czegoś dojść i że w 
skrytości ducha tego 
pragnęła. Tylko praktyczna strona osobowości nakazała jej się opanować. Teraz z 
całej siły 
chciała przeprosić Toma za coś, co wydarzyło się tylko w zakamarkach jej umysłu. 
Wiedziała, 
że to głupie, ale nic nie mogła na to poradzić. Pragnęła upewnić się, że 
uczucie, które ich łączy, 
wciąż jest silne, przekonać samą siebie, że wszystko jest w porządku. Kiedy 
przytuliła głowę do 
jego klatki piersiowej, usłyszała równe, miarowe bicie serca. To ją uspokoiło, 
poczuła się 
bezpieczna.
Byli ze sobą już niemal od roku. Przez cały ten czas nie zgadzała się, żeby się 
do niej 
wprowadził, spędzali jednak razem niemal wszystkie weekendy i Sam bardzo lubiła 
te wspólne 
chwile, chociaż nie do końca była zadowolona z tego, jak rozwijają się ich 
wzajemne stosunki. 
Spędzali mnóstwo godzin, sprzeczając się na temat „wspólnej przyszłości”. Tom 
oczekiwał od 
Sam więcej, niż była skłonna już mu dać, mówił o małżeństwie i dzieciach, na co 
ona wciąż nie 
była gotowa, i presja, jaką na nią wywierał, zaczynała jej ciążyć.
Z wyjątkiem ojca, a teraz siostrzeńca, Ricky’ego, nigdy nie czuła się nikomu 
bliska. Nawet 
matki wcale nie kochała głęboko. Miłość do matki odczuwała niemal wyłącznie jako 
oczywisty 
obowiązek córki, tym bardziej teraz, kiedy matka była bardzo chora. Nigdy nie 
była blisko 
związana z siostrą, co sama przed sobą przyznawała teraz z pewnym żalem. Różniły 
się tak 
bardzo, że Sam czasami trudno było uwierzyć, że miały tych samych rodziców. „Za 
bardzo 
wrodziłaś się w ojca” – to oskarżenie słyszała zwykle wtedy, gdy sprawy w domu 
nie układały 
się najlepiej. Jeśli to było prawdą, a prawdopodobnie tak, to Wyn za bardzo 
wrodziła się 
w matkę.
Tom przysunął się do Sam i delikatnie pchnął ją na plecy. Przytrzymał ją, po 
czym 
ułożywszy na niej swe ciało, popatrzył jej w oczy.
– Czy ty wiesz, która jest godzina? – zapytał.
– Nie wiem – odparła. – Uważasz, że zbyt późna? Jego twarz miała surowy wyraz, 
niczym 
twarz ojca strofującego niegrzeczną córkę.
– Dobrze się bawiłaś?
Sam wiedziała, że nie może teraz powiedzieć prawdy.
– Bawiłabym się lepiej, gdybyś był tam ze mną.
Nie zabrzmiało to zbyt przekonująco, jednak taka odpowiedź ucieszyła Toma.
– Tęskniłaś za mną?
Uznała, że nie powinna przesadzać z miłymi słówkami, dlatego odparła z lekkim 
uśmiechem 
na ustach:
– Nie za bardzo. Było tam tylu młodych i przystojnych chłopaków...
Wyraz twarzy Toma jakby złagodniał. Uśmiechnął się do Sam i powoli przysuwał 
głowę do 
jej głowy. Ich usta zetknęły się na moment, a potem Tom zaczął pieścić jej 
ciało. Delikatnie 
całował piersi, drażnił brodawki, wsuwając je pomiędzy swoje zęby i język, aż 
stwardniały. Był 
świetnym kochankiem, delikatnym i zawsze bardziej zależało mu na doprowadzeniu 
do rozkoszy 
Sam niż na własnych doznaniach. Pieścił ją powoli, napawając się każdym wspólnym 
momentem. Sam czuła, że z każdą chwilą coraz bardziej się mu poddaje, oddychała 
coraz 
gwałtowniej, a jej serce biło szybciej. Jej plecy wygięły się w łuk, gdy objęła 
Toma kolanami, 
a potem usłyszała własny krzyk rozkoszy, kiedy kochanek dotarł do ostatniego 
miejsca, do 
jakiego zmierzał.
Było późno i Johnson wraz z Simonsem postanowił zrobić sobie przerwę. Choć 
przeszukali 
zwykłe miejsca na zapleczu hangaru, sprawdzili ławki wokół stadionu do baseballu 
i boiska 
futbolowego, nie natrafili na ani jedną migdalącą się parę. Jak na taki wesoły, 
taneczny wieczór, 
było to niezwykłe. Najczęściej młodzi ludzie po tańcach lgnęli do siebie niczym 
króliki. Czyżby 
dziewczęta stały się nagle bardziej purytańskie? A może pary znalazły dla siebie 
jakieś lepsze 
i wygodniejsze miejsca? Jakakolwiek była tego przyczyna, żandarmów ominęła dobra 
zabawa. 
Uwielbiali przyglądać się przez jakiś czas z ukrycia, jak młodzi ludzie 
zabawiają się ze sobą, 
a potem, w możliwie najmniej stosownym momencie, pojawiać się przed nimi i 
rzucać surowym 
głosem pytanie: „Czy można wiedzieć, co państwo tutaj robią?”
Reakcje kochających się par bywały zwykle komiczne i rekompensowały 
sfrustrowanym 
policjantom straty, za jakie uważali konieczność pełnienia służby, kiedy inni 
dobrze się bawią. 
Postanowili, że napiszą kiedyś książkę, wymieniając odpowiedzi, jakie słyszeli 
od par 
nakrywanych na gorącym uczynku, podając fałszywe nazwiska i adresy, rzucane im 
nawet przez 
ludzi, których osobiście dobrze znali. Tego wieczoru panowała jednak niemal 
zupełna posucha. 
Promyk nadziei pojawił się dopiero w momencie, kiedy za hangarem numer dwa 
znaleźli małą 
czarną wieczorową torebkę. Kilka stóp od niej, już na podłodze hangaru leżały 
rozdarte małe 
bawełniane, czerwone damskie figi.
Johnson podniósł je, używając gumowej pałki.
– Ktoś się bardzo śpieszył – rzucił. Simons roześmiał się.
– Zauważył je w ostatniej chwili.
– Na to wygląda.
Przez chwilę wymachiwał majtkami, zaczepionymi o pałkę, i tylko dzięki temu 
zauważył na 
nich ciemną plamę. Popatrzył na nie uważniej i na moment wziął materiał pomiędzy 
palce. Jego 
podejrzenia potwierdziły się – na majtkach była krew.
– Te majtki są zakrwawione! – zawołał do Simonsa. Simons przeglądał właśnie 
zawartość 
torebki i okrzyk partnera specjalnie go nie zainteresował.
– Niektórym dziewczętom jest obojętne, gdzie stracą dziewictwo – odparł.
Johnson potaknął, choć słowa Simonsa wcale go nie uspokoiły. Zaczął świecić 
latarką wokół 
hangaru. Jego uwagę przyciągnęła ciemna plama na krótko przyciętej trawie. Plama 
nie była 
duża, wzbudziła jednak jego podejrzenie. Po prostu nie pasowała do tego miejsca. 
Podszedł do 
niej, przyklęknął i dotknął jej ręką. Lepiła się do dłoni. Skierował na dłoń 
światło latarki. To 
znów była krew.
– Tutaj jest więcej krwi – powiedział.
– Oto miejsce przestępstwa – odparł jego partner. – Pewnie właśnie tutaj to 
zrobili.
Johnson wciąż był niespokojny.
– Albo ktoś odniósł jakieś rany. Nie pierwszy raz zresztą.
Simons potrząsnął głową i podszedł do niego, oświetlając trawę swoją latarką. 
Natychmiast 
przedstawił mu swoje wnioski:
– Krew znajduje się tylko w jednym miejscu. Gdyby wydarzyło się coś złego, 
zauważylibyśmy wiodący stąd ślad. Poza tym, gdyby naprawdę stało się coś 
poważnego, pewnie 
już byśmy o tym usłyszeli.
Johnson musiał przyznać mu rację; dookoła nie było więcej żadnych śladów. 
Wyprostował 
się. Simons znów skoncentrował się na przeszukiwaniu torebki. Znalazł w niej, 
obok zwykłych 
damskich drobiazgów, bilet na dzisiejszą zabawę, portmonetkę z trzema funtami i 
biletem 
sieciowym na autobus, wystawionym na Mary West. Na bilecie wydrukowany był jej 
adres. 
Policjanci skupili się jednak na fotografii.
– Śliczniutka – powiedział Simons. – Mógłbym dla niej wiele zrobić.
Johnson przytaknął.
– Ja także. A może zabawiłaby się z nami dwoma jednocześnie? Miałaby z tego 
podwójną 
radość.
Simons roześmiał się. Wiedział już, że stracony wieczór powetują sobie wizytą, 
jaką złożą 
dziewczynie. Zadadzą jej mnóstwo krępujących pytań.
Kontynuowali obchód, a po ich ustach błąkały się uśmiechy. Dzięki 
niespodziewanemu 
znalezisku czekał ich jutro miły dzień.
Przemierzali właśnie boisko do baseballu, kierując się ku głównej bramie i 
ciepłej izbie 
posterunku, gdy Johnson zauważył słabe światło, docierające z jednego z 
magazynów za 
boiskiem. Światło poruszało się, jakby ktoś oglądał wnętrze pomieszczenia, po 
czym 
znieruchomiało. Żandarmi wiedzieli, że w magazynie, właściwie niewielkiej 
szopie, znajduje się 
jedynie stary, zużyty sprzęt sportowy. Ucieszyli się. Wszystko wskazywało na to, 
że natrafili 
wreszcie na miejsce, które jakaś para uznała za wygodniejsze niż to, które było 
im znane.
Kiedy szybkim krokiem zbliżali się do magazynu, w jego drzwiach ujrzeli ciemną 
sylwetkę 
kogoś, kto bez wątpienia coś niósł. Mógł to być jakiś worek, znajdowali się 
jednak za daleko, by 
mieć pewność. Johnson skierował światło latarki na tajemniczą postać, zbyt 
odległą, by wyłowić 
z ciemności jakieś detale. Przyśpieszył kroku i krzyknął:
– Niech się pan nie rusza! Wiemy, kim pan jest!
Było to stare kłamstwo, które czasami przynosiło pożądany skutek. Osobnik jakby 
na chwilę 
zawahał się, zaraz jednak dał nura w ciemność i zaczął uciekać.
Johnson zatknął latarkę za pasek i rozpoczął pogoń, krzyknąwszy jeszcze do 
partnera:
– Sprawdź szopę!
Simons doskoczył do drzwi, odcinając drogę ucieczki ewentualnemu następnemu 
śmiałkowi.
– Wychodzić – powiedział głośno. – Proszę natychmiast stamtąd wyjść. Wiemy, kto 
tam 
jest. Nie będziemy sprawiać żadnych problemów, proszę jednak wyjść na zewnątrz.
Cisza.
– No, dalej. Naprawdę, mam na głowie ważniejsze sprawy niż zabawa w ciuciubabkę. 
Proszę mnie nie zmuszać, żebym sam wchodził do środka. Jeśli tam wejdę, będzie 
naprawdę źle.
Znów odpowiedziała mu jedynie cisza. Simons dwukrotnie mocno zastukał latarką w 
ścianę 
magazynu.
– Wychodzić! – zawołał. – To twoja ostatnia szansa. Nadal panowała cisza.
– W porządku. Na głupotę nic nie poradzę! – zagrzmiał.
Pchnął drzwi i oświetlając sobie drogę latarką, powoli wszedł do środka.
Osobnik, za którym biegł Johnson, zniknął w końcu w ciemnościach po drugiej 
stronie 
boiska, między magazynami i wagonami kolejowymi z zaopatrzeniem. Johnson 
zatrzymał się, 
kiedy zrozumiał, że dalsza pogoń nie ma sensu, i miał nadzieję, że personalia 
uciekiniera i tak 
wyśpiewa mu osoba, która chowała się w szopie razem z nim. Liczył też, że Simons 
natrafił na 
dziewczynę, której legitymację znaleźli kilka minut wcześniej. Zapewne, 
rozmyślał, namówią ją 
do „współpracy” w zamian za obietnicę, że jej „sprawy” nie przekażą dalej. 
Uradowany tą 
myślą, ruszył z powrotem, chcąc jak najszybciej dołączyć do partnera.
Był niemal przy szopie, gdy ujrzał, jak Simons potyka się, tyłem wychodząc na 
zewnątrz, 
jakby wypychał go z magazynu jakiś niewidzialny obiekt. Niespodziewanie Simons 
odwrócił 
się, padł na kolana i zaczął gwałtownie wymiotować. W ciągu kilku sekund trawę 
zabrudziła 
cała zawartość jego żołądka. Zaskoczony Johnson wydobył z kabury pistolet. Nagle 
każdy cień 
wydał mu się podejrzany. Zaczął nerwowo rozglądać się dookoła, poszukując 
tajemniczego 
napastnika, który zaatakował jego partnera. Nie zobaczył jednak nikogo ani nic 
niepokojącego. 
Przyklęknął i uspokajająco położył dłoń na ramieniu Simonsa. Wciąż wpatrywał się 
w ciemność, 
chcąc zlokalizować wroga.
– Na miłość boską, Carl, do cholery, co się stało?
Simons, wciąż wymiotując i trzymając się za brzuch, nie był w stanie mówić. 
Zdołał jedynie 
wskazać na drzwi szopy. Johnson podniósł się i powoli wszedł do środka. W 
wyciągniętej dłoni 
trzymał pistolet, gotów w każdej chwili strzelić. Uszedł zaledwie kilka kroków, 
kiedy poczuł, że 
podeszwy jego butów kleją się do podłogi i w chwili, kiedy je odrywa, wydają 
dziwny dźwięk. 
Oświetlił podłogę latarką. Ciemny płyn poruszał się, opływał jego buty i 
natychmiast wypełniał 
miejsca, z których odrywał stopę. Mocniej zacisnąwszy dłoń na pistolecie, 
oświetlił latarką długi 
ślad, prowadzący ku ścianie. Światło zatrzymało się w końcu na czuprynie długich 
zmierzwionych jasnych włosów, które niczym makabryczna rama, otaczały 
marmurowobiałą 
twarz młodej kobiety. Jej głowa wykrzywiona była pod nienaturalnym kątem do tyłu 
i lekko 
wykręcona w bok. Oczy, do połowy otwarte, patrzyły na Johnsona bez wyrazu, a 
usta były 
szeroko otwarte, w niemym krzyku straszliwej, śmiertelnej agonii.
Sam ułożyła głowę na piersiach Toma. Głaskała go po twarzy i bawiła się jego 
włosami, 
a Tom delikatnie gładził ją po plecach. Gdy tak leżeli w półmroku, Sam niemal 
słyszała, jak jego 
umysł pracuje na najwyższych obrotach, by obmyślić najlepszą taktykę do kolejnej 
rozmowy na 
temat, który od pewnego czasu wałkowali bezustannie, szczególnie kiedy kończyli 
lub 
przerywali zabawy w łóżku. Tomowi zdawało się w takich chwilach, że jej 
samokontrola jest 
osłabiona i łatwiej mu będzie przekonać ją do swego zdania. A ona chciała 
wówczas, żeby 
zapalił papierosa i skoncentrował się właśnie na tej czynności, a nie na 
poważnej rozmowie. 
Tym razem, niestety, to, co nieuniknione, znów się zaczęło, i to dość szybko.
– Od jak dawna już jesteśmy razem?
Chryste, jaki on jest przewidywalny, monotonny, pomyślała Sam. Głośno jednak 
odpowiedziała:
– W przyszłym miesiącu będziemy obchodzić pierwszą rocznicę.
– Rok minie w przyszłym miesiącu. – Tom uśmiechnął się do niej. – Czas szybko 
leci, kiedy 
wyznaczają go miłe chwile, co?
Sam tylko pokiwała głową spoczywającą na jego piersi.
– Najdłuższy rok w moim życiu – powiedziała. Lekko uszczypnął ją.
– Dziękuję ci – wyszeptał.
Sam uniosła głowę i uśmiechnęła się.
– Dobrze ci ze mną? – zapytała.
– Tak, ale mogłoby być jeszcze lepiej. Wiedziała, co to znaczy.
– Jeszcze nie – powiedziała. – Nie jestem gotowa. – Z powrotem położyła głowę na 
jego 
piersi, oczekując, że za chwilę po raz kolejny wyliczy powody, dla których 
powinni wziąć ślub.
– Dlaczego nie? Dobrze nam razem, prawda? Uzupełniamy się nawzajem. I chcę ci 
powiedzieć, że zawsze tęsknię, kiedy cię nie ma w pobliżu. To moje cholerne 
mieszkanie, kiedy 
jestem w nim sam, zdaje mi się jeszcze bardziej puste niż kiedyś.
– Bądź cierpliwy, proszę.
– Minął rok. Jak długo jeszcze mam być cierpliwy?
– Nie wiem. Małżeństwo to poważny krok. Może wkrótce się zdecyduję. – Popatrzyła 
na 
Toma. – Kiedy postanowię spędzić z kimś życie, będzie to decyzja, z której nie 
wycofam się aż 
do śmierci. Dlatego właśnie chcę być jej zupełnie pewna.
Tom zrobił obrażoną minę. Sam znała już tę grę, dzięki której Tom zazwyczaj 
osiągał swój 
cel. Naprawdę nie chciała go ranić, tym razem jednak zirytowała się.
– Wcale nie chodzi mi o ciebie, lecz o mnie. Może zbyt długo byłam sama i za 
bardzo 
przywykłam do tego, że we wszystkich sprawach sama o sobie decyduję, dlatego daj 
mi trochę 
spokoju na przemyślenie tej decyzji, daj mi trochę czasu.
– Trochę spokoju? Sam, przecież widuję cię jedynie w weekendy, i to tylko wtedy, 
kiedy 
jedno z nas ma dyżur pod telefonem.
– Oboje mamy dyżur w ten weekend, a przecież jesteśmy razem.
– Jak dotąd, ale przecież to nie jest sposób na trwały związek. To tak jak z 
mikrofalówką. 
Kiedy słyszysz dzwonek, musisz do niej dobiec i wyłączyć.
Sam westchnęła. Doskonale wiedziała, że albo szybko podejmie decyzję, albo go 
najprawdopodobniej straci. Bardzo ciążyła jej ta sytuacja. Zanim zdołała 
cokolwiek 
odpowiedzieć Tomowi, zapiszczał jego biper, przerywając rozmowę.
Tom popatrzył na Sam.
– Widzisz? Znów ta mikrofalówka.
Ocalił mnie biper, pomyślała Sam i westchnęła z ulgą. Przekręciła się na drugi 
bok, 
umożliwiając Tomowi odczytanie wiadomości i wyskoczenie z łóżka do telefonu. 
Szybko zaczął 
wciskać kolejne cyfry na aparacie. Zanim jednak zdołał wcisnąć ostatnią, Sam 
dobiegła do niego 
i nacisnęła widełki. Tom spojrzał na nią, zaskoczony.
– Zacznij od jeden-cztery-jeden, jeśli łaska – powiedziała stanowczo. – Nie 
chcę, żeby każdy 
gliniarz w okolicy wiedział, z kim spędzasz noce.
Tom przytaknął głową i wykonał polecenie Sam, uniemożliwiając zidentyfikowanie 
numeru, 
z którego telefonuje.
– Wezmę prysznic – wyszeptała Sam do jego ucha.
Wieczór i noc forsownej aktywności, od tańców w bazie pokochanie się z Tomem, 
sprawiły, 
że wprost lepiła się od potu. Mimo bardzo późnej godziny myśl o chłodnej, 
świeżej wodzie była 
bardzo kusząca. Naga szybko pobiegła do łazienki. Tom patrzył za nią, czekając, 
aż ktoś 
podniesie słuchawkę po drugiej stronie. Boże, dziewczyna nie ma już dwudziestu 
lat, rozmyślał, 
a jednak wygląda naprawdę dobrze. Westchnął i wreszcie usłyszał dyżurującego 
policjanta.
– Detektyw inspektor Adams. Poszukiwano mnie?
Głos po drugiej stronie był chłodny i obojętny; typowy głos z pokoju 
operacyjnego.
– W bazie jankesów w Leeminghall znaleziono zwłoki dziewczyny. Nadinspektor 
Farmer 
jest już w drodze i chciałaby, żeby dołączył pan do niej najszybciej, jak to 
tylko będzie możliwe.
Tom zapisał szczegóły w notatniku, który Sam trzymała przy łóżku.
– Czy wiemy, kto to jest? – zapytał.
Po drugiej stronie nastąpiła chwila ciszy, podczas której dyżurny sprawdzał 
informację na 
ekranie komputera.
– Jeszcze nie. Jak tylko będę coś wiedział, zawiadomię pana.
– W porządku. I tak zaraz będę na miejscu. Dyżurny nie był usatysfakcjonowany tą 
odpowiedzią.
– Przepraszam, czy zechciałby pan podać mi numer telefonu? Mam chyba jakiś 
problem 
z komputerem. Nie wiem dlaczego, ale pański numer nie wyświetlił mi się na 
ekranie. Jeśli więc 
zechciałby pan...
Tom Adams doskonale wiedział, że nie ma żadnego problemu.
– Nie zechciałbym, ty wścibski palancie – powiedział i rozzłoszczony odłożył 
słuchawkę.
Wyrwał karteczkę z notatnika i wsunął ją do kieszeni spodni, po czym pobiegł do 
łazienki. 
Sam wychodziła właśnie spod prysznica. Ściągnął z wieszaka jej ręcznik i przez 
chwilę stał, 
podziwiając jej kształty.
– Podasz mi ręcznik czy zamierzasz tak stać i się na mnie gapić? – zapytała Sam.
– Zamierzam stać i się na ciebie gapić.
Sam wyrwała mu ręcznik i owinęła się nim, po czym pomaszerowała do sypialni. Tom 
ruszył za nią i po chwili zaczął się ubierać.
– Muszę jechać. Znaleziono zwłoki jakiejś dziewczyny. Sam akurat wycierała 
włosy.
– Gdzie? – zapytała.
– W bazie lotniczej w Leeminghall.
– Co? Byłam tam zaledwie kilka godzin temu.
– Interesujące. Jesteś więc podejrzana.
– Co to za dziewczyna? Ktoś z bazy? Tom wzruszył ramionami.
– Tego jeszcze nie wiadomo.
– Czy ta dziewczyna była na zabawie w hangarze?
– Powiedziałem ci, nie wiem. Nie wiem też, w jaki sposób zginęła, dlaczego ani 
czy ujęto 
już kogoś podejrzanego. Później do ciebie zadzwonię i opowiem ci o wszystkim.
W tym momencie zadzwonił telefon.
– Chyba nie będziesz musiał – powiedziała Sam. – Zdaje się, że wkrótce tam 
pojadę.
Tom zmarszczył czoło.
– Mam dyżur pod telefonem, nie pamiętasz? – zdziwiła się Sam.
Pokiwał głową.
– Poczekam więc na ciebie.
Sam nie miała na to ochoty.
– Nie poczekasz. Nie trzeba policyjnego geniusza, żeby zorientować się, co się 
działo, jeśli 
oboje zjawimy się na miejscu razem.
– A ty do tego nigdy nie dopuścisz, prawda? – powiedział Tom kwaśnym głosem.
Sam zignorowała go i podniosła słuchawkę.
– Tu doktor Ryan. Słucham.
Hammond co do literki postępował zgodnie z regulaminem. Po krótkim spojrzeniu na 
zwłoki 
dziewczyny otoczył szopę taśmą ostrzegawczą i natychmiast skontaktował się z 
lokalnymi 
władzami cywilnymi. Simons i Johnson musieli pościągać z siebie mundury i całą 
bieliznę. 
Wszystko zapakowano do worków i zaplombowano, po czym dwaj żandarmi złożyli 
wstępne 
zeznania. Pułkownik Cully przybył na miejsce mniej więcej pół godziny po 
znalezieniu zwłok. 
Był w podłym, niemalże histerycznym nastroju. Podszedł prosto do Hammonda i 
warknął:
– Co tu się, kurwa, dzieje, Bob?
Hammon wyprostował się i przepisowo zasalutował. Dopiero wtedy zaczął 
odpowiadać.
– Martwa dziewczyna, sir. Wygląda to na morderstwo.
– Cholera, tego akurat mi trzeba, tym bardziej że generał wciąż jest na miejscu. 
Jesteś 
pewien, że dziewczyna została zamordowana?
Hammond pokiwał głową.
– Kto to taki?
– Nie potwierdziliśmy tego jeszcze, myślimy jednak...
– Nie myśl, Bob, tylko dowiedz się, co to za dziewczyna – przerwał mu Cully. – 
Przy moim 
szczęściu, spowinowacona jest pewnie z pieprzonymi Churchillami albo kimś takim.
– Przypuszczamy – powiedział chłodno Hammond – że to dziewczyna z okolicy. 
Nazywa 
się Mary West. Była tu dziś wieczorem na zabawie. Dwaj ludzie, którzy natrafili 
na ciało, 
znaleźli trochę wcześniej za hangarem numer dwa to...
Podał Cully’emu bilet na autobus i rozerwane majtki. Cully uważnie przyjrzał się 
biletowi 
sieciowemu z fotografią.
– Śliczniutka – powiedział.
– W tej chwili już nie. Cully oddał bilet Hammondowi.
– Pewnie masz rację. Kiedy będziecie wiedzieli na pewno, że to ona?
– Robimy, co w naszej mocy, sir. Poinformowaliśmy już lokalną policję. W drodze 
do nas 
jest nadinspektor Farmer. Wiem też, że do miejsca zamieszkania tej dziewczyny 
wysłano 
umundurowanego funkcjonariusza.
Cully zaczął nerwowo chodzić w tę i z powrotem. Hammond czekał w milczeniu, 
nieporuszony. Znał zmienne nastroje pułkownika od dawna i wiedział, że lepiej mu 
w tej chwili 
nie przeszkadzać.
– Tego akurat, kurwa, potrzebuję. Przecież każda gazeta w tym kraju o tym 
napisze. Kurwa, 
każda gazeta w Stanach! Do jasnej cholery, Bob, jak to się w ogóle mogło 
wydarzyć? Cholera, 
w dupę mogę sobie włożyć awans. Pieprzona suka. Dlaczego dała się zabić akurat w 
mojej 
bazie?
– Jestem pewien, że jej rodzice będą panu bardzo współczuli, sir – powiedział 
Hammond.
Cully odwrócił się, czerwony ze złości. Dwaj mężczyźni mierzyli się przez chwilę 
wzrokiem, wreszcie Cully wbił spojrzenie w ziemię. Znał Hammonda od lat i cenił 
go. Jeśli 
ktokolwiek był w stanie wyciszyć sprawę śmierci dziewczyny, i to szybko, to 
tylko on. Od 
czasu, kiedy tu przyjechał, poznał wszystkich angielskich ważniaków w promieniu 
kilkudziesięciu mil od bazy i z większością utrzymywał dobre stosunki. Zrobienie 
sobie teraz 
z niego wroga byłoby wielką głupotą.
Cully ruszył w kierunku szopy i zanurkował pod taśmą ostrzegawczą.
– Dobra, popatrzmy przynajmniej na ten bałagan.
Hammond spróbował go powstrzymać.
– Nie jestem pewien, czy...
Zanim zdołał dokończyć, Cully był już na progu. Hammond szybko ruszył za nim, 
chcąc do 
minimum ograniczyć szkody, jakie jego przełożony spowoduje na miejscu zbrodni.
– Lepiej tam nie wchodzić, sir. Widok jest naprawdę nieprzyjemny.
Ostrzeżenie nie podziałało.
– Gdybyś służył podczas prawdziwej wojny – powiedział – na przykład w Wietnamie, 
wówczas mógłbyś opowiadać mi o nieprzyjemnych widokach, majorze. – Hammond brał 
udział 
w zajmowaniu Grenady i w wojnie w Zatoce Perskiej, jednak Cully aż za często 
dawał do 
zrozumienia, że nie traktuje tych zdarzeń jako prawdziwe wojny.
– „Lubię zapach napalmu nad ranem” – powiedział tylko pod nosem Hammond. Był to 
ulubiony cytat pułkownika z Czasu apokalipsy.
Wokół magazynu zainstalowano już silne lampy łukowe i ich światło rozpraszało 
także 
mrok jego wnętrza. Podchodząc do zwłok dziewczyny, Cully niemal upadł, 
poślizgnąwszy się na 
krzepnącej krwi. Tymczasem Hammond zastanawiał się, jak będzie się tłumaczył 
brytyjskiej 
policji, kiedy zostanie zapytany, dlaczego pozwolił na niszczenie śladów.
Prawda na temat służby Cully’ego wyglądała tak, że był jedynie pomniejszym 
oficerem 
sztabowym w Sajgonie i krwawej wojny w zasadzie nie widział. Wojenne 
doświadczenia nie 
przygotowały go w każdym razie na to, co zobaczył teraz. Hammond wiedział, że 
wojna kreuje 
atmosferę jedyną w swoim rodzaju. Doświadczano tej atmosfery w dużych grupach 
i świadomość, że własny los dzieli się razem z innymi ludźmi, a nie samotnie, 
pomagała 
przygotować się na to, co może się zdarzyć, i ostatecznie ułatwiała spojrzenie w 
oczy śmierci lub 
zmagania z nią.
Tutaj jednak, w bazie wojskowej czasu pokoju, położonej w samym sercu 
angielskiej 
prowincji, Cully nie był przygotowany na to, co zobaczył. Na widok martwej 
nastolatki, której 
krew lepiła się do jego lśniących butów, zawirowało mu w głowie. Oparł się o 
drzwi w chwili, 
gdy świat wokół niego jakby się zakręcił. Hammond zauważył, że pod dowódcą 
uginają się nogi, 
i zanim Cully zdążył paść na ziemię, chwycił go pod ramiona i wywlókł na 
zewnątrz. Nie był 
przy tym delikatny, a pewnie wcale by tego nie zrobił, gdyby nie konieczność 
zachowania sceny 
zbrodni w możliwie nie naruszonym stanie. Cully i tak narobił już dość bałaganu, 
a cięgi za to 
zbierze przecież nie on, lecz właśnie Hammond.
Popatrzył na dowódcę, jak leży skręcony na ziemi, przypominając raczej pijaka 
zapomnianego na miejskim chodniku niż dumnego komendanta bazy wojskowej.
– „Mówisz więc, że napalm lepi się do dzieci?” – zacytował mimo woli. 
Zdecydowanie 
podobał mu się Cully w tej pozycji. Przynajmniej nie mógł już narobić więcej 
szkód.
ROZDZIAŁ DRUGI
Sam przybyła na miejsce zbrodni wcześniej, niż się to jej zwykle zdarzało. 
Szybko 
przejechała przez automatyczną bramę, za którą znajdował się główny posterunek 
kontrolny 
z dwiema wysokimi wieżyczkami strażników po bokach. Teraz na posterunku stał 
policjant 
i żandarm. Kontrast pomiędzy nimi był uderzający. Amerykański żołnierz sprawiał 
wrażenie, 
jakby był nie z tego świata – w ciemnozielonym mundurze, w berecie włożonym na 
głowę 
trochę zawadiacko i wreszcie z automatycznym karabinem przewieszonym przez 
ramiona. 
Brytyjski policjant z kolei ubrany był w źle dopasowany ciemnoniebieski mundur i 
tradycyjny, 
lecz zupełnie tu nie na miejscu hełm, starannie umieszczony na głowie. Jego 
jedyną bronią był 
zapewne długi drewniany kij i to za pomocą tego właśnie kija miał strzec 
demokracji przed 
wszystkimi, którzy chcieliby jej zagrozić. Sam podsunęła mu przed oczy 
legitymację 
i przedstawiła się:
– Doktor Samantha Ryan, patolog Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Policjant pokiwał głową.
– Czekają już na panią – powiedział.
Zapisał jej nazwisko, funkcję oraz czas przyjazdu, po czym wytłumaczył, jak 
dojechać na 
parking w centrum bazy. Sam, oczywiście, doskonale znała drogę, zanim jednak 
odjechała, 
grzecznie wysłuchała policjanta do końca. Trudno było jej zaakceptować fakt, że 
przebywała 
tutaj zaledwie przed kilkoma godzinami, doskonale się bawiąc. Kiedy stąd 
wyjeżdżała, 
zastanawiała się, kiedy znów spotka Hammonda. Nie sądziła, że kolejne spotkanie 
nastąpi tak 
prędko i w aż tak nieprzyjemnych okolicznościach.
Gdy wjechała na parking, czekał już na nią. Zabrała torbę lekarską z siedzenia 
pasażera 
i wysiadła, po czym zamknęła samochód i dokładnie sprawdziła drzwiczki. Nawet w 
takiej 
sytuacji nie zapominała o konieczności zabezpieczenia pojazdu. W ciągu minionych 
dziesięciu 
lat, kiedy to była patologiem pracującym dla ministerstwa, dwukrotnie włamano 
się do jej 
samochodu i czterokrotnie go uszkodzono. Upewniwszy się, że wszystko w porządku, 
ruszyła 
w kierunku jasnych świateł, wyznaczających miejsce, w którym popełniono 
morderstwo.
Hammond szybko ją dogonił.
– Miałem nadzieję, że szybko się znowu spotkamy, ale w bardziej sympatycznych 
okolicznościach.
Sam uśmiechnęła się do niego.
– Też na to liczyłam – powiedziała, po czym zaraz przyjęła profesjonalny ton: – 
Gdzie 
znaleziono ciało?
– Za jednym z hangarów, w szopie służącej jako magazyn. Znajduje się, jak by to 
powiedzieć, trochę na uboczu. Składamy w niej stary sprzęt sportowy.
– Kto to jest? Któraś z Amerykanek?
– Nie, skądże. Jesteśmy prawie pewni, że to nastolatka z okolicy, Mary West. 
Mieszka 
w Little Bonnington, kilka mil stąd. Według jej rodziców, powinna teraz 
przebywać 
u przyjaciółki w St Ives.
– Ale wcale jej tam nie ma, prawda? Nabrała ich?
Hammond pokiwał głową.
– Coś w tym rodzaju. Dwaj nasi żandarmi znaleźli za jednym z hangarów torebkę. 
Był 
w niej bilet na dzisiejszą zabawę i sieciówka na autobus, z fotografią. To chyba 
ona... 
przynajmniej za życia tak wyglądała.
– Zatem dotykałeś zwłok, tak?
Hammond zdał sobie sprawę, że pytanie jest podchwytliwe. Uniósł rękę w obronnym 
geście.
– Nie, proszę pani. Nawet w armii amerykańskiej uczą nas, że nie wolno niczego 
ruszać na 
miejscu zbrodni.
– Właśnie – potwierdziła Sam.
– Zajrzałem tylko do szopy z progu. To wszystko.
Sam pomyślała, że nie powinien nawet zbliżać się do progu, ale dała mu spokój.
– Wasi ludzie w białych kitlach, technicy... są już na miejscu. Zdaje się, że 
wiedzą, na czym 
polega ta robota.
– Rzeczywiście, wiedzą – odparła Sam z przekąsem. – Macie jakichś podejrzanych?
– Tak. To, niestety, jeden z naszych. Młody żołnierz o nazwisku Ray Strachan, 
sanitariusz. 
Jego kumple twierdzą, że spotykał się z nią od kilku tygodni, ale dziewczyna 
chciała to trzymać 
w sekrecie. Z jakichś powodów jej rodzice nie lubią Amerykanów. Po zabawie 
wyszli z hangaru 
i potem nikt ich już nie widział.
– Czy ten chłopak mieszka na terenie bazy?
– Tak. Kazałem przeszukać jego pokój, jednak bez rezultatu. Nie znaleźliśmy 
żadnego śladu, 
który wskazywałby, że planował ucieczkę czy jakikolwiek inny głupi ruch. Musiał 
działać pod 
wpływem impulsu. Nasi ludzie już go szukają.
– Czyżby brytyjska policja nie włączyła się do poszukiwań?
– My szukamy na terenie bazy. Anglicy zajmują się resztą.
Kiedy dotarli na miejsce, Sam zauważyła, że taśma ostrzegawcza, odgradzająca 
miejsce 
zbrodni, upstrzona jest rysunkami amerykańskiej flagi i napisami „Szczęśliwego 
Nowego 
Roku”, powtarzającymi się w równych odstępach.
– Nadzwyczajne – skomentowała.
Hammond wyglądał na lekko zmieszanego.
– Tylko to mieliśmy. Zostało nam z zabawy sylwestrowej – wyjaśnił. – Morderstwa 
nie 
zdarzają się w bazie codziennie. Szef waszych techników też nie był zachwycony 
tą taśmą.
– Nie dziwię mu się.
– Powiedział, że zaraz skombinuje coś bardziej odpowiedniego.
Sam uśmiechnęła się, wyobraziwszy sobie zaskoczenie Colina Flannery’ego w 
momencie, 
kiedy ujrzał amerykańską wersję taśmy zabezpieczającej miejsce zbrodni. Jeśli 
chodzi 
o procedury, był przecież bardzo zasadniczy.
Na miejscu przestępstwa panował, jak zwykle, chaos, tyle że tym razem 
zgromadziło się tu 
dwukrotnie więcej ludzi niż zwykle. Ludzie przypominali mrówki zmierzające tam i 
z powrotem 
z jakimś niezwykle ważnym zadaniem. W rękach mieli latarki lub plastikowe 
torebki do 
przechowywania dowodów. Oprócz techników w białych fartuchach, na miejscu było 
już kilku 
funkcjonariuszy Wydziału Śledczego, o bladych twarzach, wściekłych, bo 
niespodziewanie 
wyrwanych z łóżek. Niejeden z nich miał podkrążone oczy; dowód gwałtownie 
przerwanej 
nocnej balangi. Niemal na kolanach poruszali się ludzie z Jednostki do Zadań 
Specjalnych, 
wysocy, potężnie zbudowani mężczyźni w kominiarkach na głowach. Postawiono przed 
nimi 
zadanie jak najdokładniejszego przeszukania terenu bazy i zabezpieczenia 
wszelkich śladów. 
Każdy z nich krążył teraz z długim kijem w rękach z nosem przy ziemi i każdy 
miał nadzieję, że 
to on znajdzie coś, co spowoduje rozwiązanie zagadki. Ich ruchy czujnie śledzili 
amerykańscy 
żandarmi, doradzając im i wskazując coraz to nowe miejsca warte sprawdzenia. 
Morderstwo tej 
dziewczyny było najpoważniejszym przestępstwem, jakie popełniono w bazie od lat, 
i chociaż 
przeprowadzenie śledztwa leżało w kompetencji brytyjskiej policji, żandarmi 
wcale nie mieli 
zamiaru bezczynnie przyglądać się Anglikom.
Sam zatrzymała się na skraju obszaru ogrodzonego taśmą. Podszedł do niej 
Flannery 
i wręczył jej biały ochronny fartuch. Szybko narzuciła fartuch na ubranie, po 
czym włożyła 
również gumowe kalosze.
– Co masz dotąd, Colin?
– Zmierzyliśmy wszystkie temperatury, poza temperaturą ciała, oczywiście. 
Zostawiłem to 
dla ciebie. Zainstalowaliśmy w środku pochyłe światła i sfotografowaliśmy ciało, 
podłogę 
i ściany. Wstawiliśmy w podłogę krążki do stąpania, żeby chronić znajdujące się 
na niej ślady. – 
W przypadku takiego morderstwa krążki do stąpania były podstawową rzeczą. 
Stanowiły je 
niewielkie uniesione platformy, zwykle wykonane z plastiku, które ustawiano na 
miejscu 
zbrodni, by nikt, kto z racji swych obowiązków się tam pojawi, nie miał 
bezpośredniego 
kontaktu z podłożem. Dzięki temu nie zacierano śladów, które mogły się okazać 
istotne w toku 
śledztwa. – Na podłodze znajdowały się odciski butów, ale przypuszczamy, że 
pozostawili je 
dwaj amerykańscy żandarmi, którzy znaleźli dziewczynę.
– Zabezpieczyłeś wzory? Flannery pokiwał głową.
– Oznaczone i zapieczętowane.
– Co z ciałem?
– Jej ręce i stopy sfotografowaliśmy i pobraliśmy próbki do badań. Ciężka 
robota. 
Dziewczyna jest strasznie okaleczona.
– Rozumiem.
Sam gotowa była wziąć się do pracy. Dała nura pod taśmą i ruszyła do szopy, 
jednak 
Flannery najwyraźniej jeszcze nie skończył.
– W środku jest jeszcze Arthur Knight, ale to nie potrwa długo. Szuka odcisków 
palców na 
zwłokach.
Sam machnęła tylko ręką, dając Flannery’emu znak, że go usłyszała, jednak kiedy 
zobaczyła 
zbliżających się Toma Adamsa i nadinspektor Farmer, zmieniła zamiar i ruszyła w 
ich kierunku. 
Spodziewała się wielu pytań i poleceń, ale, ku jej zdziwieniu, pierwszy atak 
skierowany został 
nie na nią, lecz na Hammonda, który stał za nią jak cień.
– Majorze Hammond – warknęła Farmer.
Hammond momentalnie przyjął czujną postawę.
– Potrzebne mi są nazwiska całego personelu bazy, łącznie z adresami. Chcę także 
wiedzieć, 
kto odwiedził bazę w ciągu minionych dwudziestu czterech godzin. Dotyczy to tak 
samo 
generałów jak śmieciarzy i sprzątaczek.
Hammond pokiwał głową i wyciągnął notes.
– Proszę mnie także poinformować, kto ma przepustki na teren bazy, nieważne, czy 
korzystał z nich ostatnio czy nie.
Hammond w pośpiechu pisał, a Farmer kontynuowała:
– Jeżeli w ciągu ostatnich trzech miesięcy zdarzyły się jakiekolwiek incydenty 
związane 
z waszym systemem bezpieczeństwa chciałabym o tym wiedzieć. Muszę też poznać 
nazwiska 
wszystkich członków personelu bazy, którzy przebywali na miejscu przestępstwa 
jeszcze przed 
naszym przybyciem.
Hammond nie wyglądał na zadowolonego.
– Czy to wszystko naprawdę jest konieczne, pani nadinspektor? Przypuszczamy, kto 
jest 
zabójcą. Może poczekajmy ze wszystkim innym, aż go złapiemy?
Farmer przewierciła go nieprzyjemnym spojrzeniem.
– Przypuszczenie jest matką katastrofy, majorze. Chyba wyraźnie przekazałam panu 
swoje 
instrukcje. Będę panu wdzięczna za ścisłą współpracę. – Odwróciła się od 
Hammonda 
i powiedziała do Adamsa: – Tom, sprawdź, ilu mamy tu ludzi. Jeśli potrzeba, 
ściągnij ich więcej. 
Czy uprzedzono lotniska i porty?
Adams pokiwał głową.
– To dobrze. Zacznijmy zatem sprawdzanie sąsiednich wiosek. Od drzwi do drzwi. 
Strachan 
może ukrywać się w jednej z nich.
– Jasne.
Farmer zawołała jeszcze raz za Hammondem, który zdążył już odejść dość daleko, 
kierując 
się szybkim krokiem do swojego biura. Zamierzał przystąpić jak najszybciej do 
realizacji 
pierwszej części jej instrukcji.
– Aha, majorze, chciałabym także wiedzieć, z kim Strachan utrzymywał bliższe 
kontakty. 
Chodzi mi o przyjaciół, rodzinę, ludzi, z którymi pracował, dziewczyny, z 
którymi sypiał, i tak 
dalej.
Hammond jedynie uniósł do góry rękę na znak, że zrozumiał, i zniknął w 
ciemnościach. 
Farmer popatrzyła na zegarek i wreszcie zainteresowała się Sam.
– Jestem pod wrażeniem. Przyjechała pani tylko pół godziny po inspektorze 
Adamsie.
Farmer zawsze wiedziała, co się dzieje, szczególnie w jej własnej brygadzie. Sam 
przywykła 
do tego, jednak irytował ją sposób, w jaki nadinspektor dawała do zrozumienia, 
że przed nią nie 
ma tajemnic. Przypuszczała, że takie postępowanie daje Farmer większe poczucie 
władzy.
Pozwoliwszy Sam chwilę ochłonąć, nadinspektor kontynuowała:
– Mam nadzieję, że nie przekroczyła pani samochodem dozwolonej prędkości – 
powiedziała 
i uśmiechnęła się. Na Sam ani ten uśmiech, ani sarkazm policjantki prawie już 
nie robiły 
wrażenia. Być może przyzwyczaiła się do jej stylu bycia.
Uznała, że czas i miejsce są zupełnie nieodpowiednie na przejmowanie się 
złośliwostkami 
Farmer. Szybko weszła do szopy. Stąpając ostrożnie po krążkach, zbliżyła się do 
Knighta. Kucał 
obok zwłok, w jednej ręce trzymając latarkę, a w drugiej szkło powiększające. 
Szopa 
przywodziła na myśl rzeźnię, a panujący w niej zapach adekwatny był do tego 
wrażenia. Krew, 
która wytrysnęła i wypłynęła z ciała zamordowanej, pokrywała podłogę niczym 
czerwony 
dywan, spływając ku drzwiom, gdzie krzepła. Poplamiła ściany, sufit i większość 
zmagazynowanego tu sprzętu. Każda płaska powierzchnia upstrzona była dziwnymi 
krwawymi 
bohomazami, które sprawiały wrażenie modernistycznych wizji piekła, powstałych w 
umyśle 
jakiegoś szalonego malarza.
Kiedy stanęła nad nim, Knight podniósł wzrok.
Dzień dobry, Sam. Miło cię tu widzieć.
Przykucnęła obok niego.
– Masz coś?
– Cała pokryta jest odciskami. Będę miał z nimi mnóstwo roboty, jednak nadzieje 
na 
uzyskanie czegoś konkretnego są raczej nikłe. Tutaj odbita jest prawie cała dłoń 
– wskazał na 
fragment ciała Mary West pod lewym ramieniem – ale nawet ten odcisk jest 
rozmazany, więc 
raczej mało prawdopodobne, żeby się do czegoś przydał.
– Nawet jeśli będziemy mieli podejrzanego?
– To zależy, ile wyodrębnię punktów do porównań. Sędziowie wciąż nie dowierzają 
takiej 
robocie. Z drugiej strony, tego odcisku wcale nie musiał pozostawić zabójca. – 
Zmienił ton na 
bardziej sarkastyczny. – Wiesz, jak bardzo ludzie lubią nam pomagać.
– Amerykanie mają listę, kto wchodził i wychodził z szopy, nietrudno więc będzie 
wyodrębnić naszych niechcianych pomocników.
– Tak, mają listę, zastanawiam się jednak, ilu ludzi weszło tutaj tylko po to, 
żeby sobie 
popatrzeć, zanim odgrodzono miejsce zabójstwa.
Sam ze smutkiem pokiwała głową. W świecie idealnym nie występują problemy, 
jednak 
miejscom zbrodni zawsze daleko było do ideału. Adwokaci oskarżonych doskonale o 
tym 
wiedzieli i bez żenady wykorzystywali tę wiedzę.
– Czy oglądałeś jej ubranie? – zapytała.
Ruchem głowy wskazał na szare plastikowe krzesełko stojące obok zwłok. Leżały 
tam 
starannie złożone spódniczka Mary West, bluzka i żakiet, a na tym wszystkim z 
dokładnością 
ułożone stanik, podwiązki i pończochy.
– Brakuje majtek i butów – powiedział.
– Może są na zewnątrz?
– Pewnie tak. Jak sądzisz, dlaczego jej ubranie jest tak starannie złożone?
Sam zadumała się na chwilę.
– Być może poskładała je, żeby się nie pobrudziło, kiedy będzie figlować z 
kochankiem po 
całej szopie.
Knight nie był tego taki pewien.
– Być może, ale to chyba trochę dziwne. Za moich czasów cała zabawa polegała na 
namiętności i nikogo nie obchodziło, gdzie lądowało ubranie.
– A ja myślałam, że w ogóle nie miałeś jeszcze kobiety.
Popatrzył na Sam i roześmiał się.
– Punkt dla ciebie. Zamienię kilka słów z Flannerym i powiem mu, jak ma 
postępować ze 
zwłokami, kiedy zostaną stąd zabrane. Muszę być pewien, że nie uszkodzi śladów, 
jakie się na 
nich znajdują.
– Czy dokładnie je sfotografowałeś?
Pokiwał głową.
– Fotografie nie oddadzą jednak wszystkiego – powiedział. – Do zobaczenia.
Kiedy Knight ruszył ku drzwiom, Sam na moment się zawahała. Po chwili jednak 
wskazała 
ruchem głowy na ścianę za głową Mary West i odezwała się:
– Jeśli masz chwilkę czasu, mógłbyś także spojrzeć i na to. Bardzo dziwna 
sprawa, bardzo 
dziwna.
Knight podążył wzrokiem za spojrzeniem Sam. Na ścianie namalowana była, jak mógł 
przypuszczać, krwią Mary, ostatnia litera greckiego alfabetu, omega: Q. Jej 
znaczenie, jako 
symbolu „końca” i destrukcji świata, było dla Sam oczywiste. Obecność tego 
symbolu w tym 
właśnie miejscu mogła znaczyć bardzo wiele. Wszedłszy do środka, nie zauważyła 
go, ponieważ 
uwagę skierowała od razu na Knighta i na zwłoki Mary West. Teraz zbliżyła się do 
symbolu. 
Wymalowany był wokół starego, zardzewiałego gwoździa. Jej uwagi nie skupił 
jednak gwóźdź, 
lecz zaczepiony o niego pasek białego papieru.
Ani gwóźdź, ani papier nie wzbudzałyby zainteresowania, gdyby dookoła nich na 
ścianie nie 
było plam krwi. Im wyżej, im bliżej gwoździa, tym wyraźniej krew formowała znany 
i oczekiwany wzór. Układając się na ścianie w lekki łuk, krople krwi były duże u 
podstawy 
i coraz mniejsze w miarę, jak tryskały wyżej, wskazując kierunek ruchu 
narzędzia, które 
otworzyło ranę. Taki wzór powstawał zwykle w wyniku cięcia nożem albo zadania 
ciosu tępym 
narzędziem. W tym jednak wypadku dużej części wzoru prawdopodobnie brakowało. 
Krople 
były grube u podstawy łuku i bardzo drobne na samej górze. Ale części łuku po 
prostu zabrakło 
na ścianie. Sam mogła jedynie przypuszczać, że na gwoździu było więcej papieru, 
o większych 
rozmiarach, i to właśnie na ten papier trysnęła krew. Został on jednak zerwany w 
jakiś czas po 
morderstwie. Rozejrzała się po podłodze, ale nie zauważyła niczego, co mogłoby 
jeszcze 
niedawno wisieć na gwoździu. Pomyślała, że to może Flannery albo jeden z jego 
techników 
usunął papier, zanim ona przybyła na miejsce. Skoro tak, to popełnili błąd, 
pozostawiając mały 
fragment. Uznała w końcu, że papier zerwano po morderstwie i z pewnością nie 
uczynił tego 
nikt z ekipy.
W zasadzie pozostały pasek papieru powinien zostać sfotografowany in situ, ale 
ponieważ 
w każdej chwili mógł odpaść, Sam postanowiła zdjąć go i zabezpieczyć. Wydobyła z 
torby 
pincetę, którą ściągnęła papier z gwoździa i wsunęła do małego plastikowego 
woreczka. Kiedy 
skończyła, skierowała się ku zwłokom dziewczyny. Wreszcie była z nimi sam na 
sam. Stała 
przez chwilę, uważnie je oglądając i dokonując wstępnych ocen.
Czyżby pamiętała dziewczynę z zabawy? To możliwe, ale równie dobrze mogła się 
mylić. 
Ostatniego wieczoru były w bazie całe tuziny podobnych dziewcząt, a ona 
właściwie nie miała 
żadnego szczególnego powodu, by zapamiętać którąkolwiek z nich. Wzdrygnęła się 
na myśl, że 
być może ta dziewczyna przegrywała walkę o życie akurat wtedy, gdy wszystkie 
inne tańczyły 
i radośnie się bawiły.
Nagie ciało Mary West leżało pod najdalszą ścianą szopy, patrząc od wejścia. 
Głowa 
skierowana była ku drzwiom. Brzuch został rozerwany i zawartość żołądka wylewała 
się na 
zewnątrz. Sądząc po ilości krwi w szopie, Sam doszła do wniosku, że dziewczyna 
żyła, kiedy 
rozcinano jej brzuch. Krzepnąca krew pokrywała właściwie całe zwłoki. Krew 
trysnęła na 
ścianę, a także na połamany stół do tenisa, znajdujący się tuż obok ciała.
Obejrzawszy wszystkie plamy krwi, Sam doszła do wniosku, że brzuch nieszczęsnej 
dziewczyny rozcięty został jednym głębokim, bardzo gwałtownym ruchem noża, od 
kości 
łonowej aż do podstawy mostka. Otworzyła torbę lekarską, włożyła na dłonie 
rękawice 
chirurgiczne i wyciągnęła dyktafon.
Uklęknąwszy obok zwłok, zaczęła nagrywać swoje uwagi.
– Znajduję się w szopie magazynowej bazy Sił Powietrznych USA w Leeminghall. 
Jest 
godzina czwarta czterdzieści pięć nad ranem, w niedzielę, dwudziestego drugiego 
maja 1996 
roku. Obecni są tutaj także major Bob Hammond z żandarmerii amerykańskich Sił 
Powietrznych, detektyw nadinspektor Farmer, detektyw inspektor Adams, pan Colin 
Flannery, 
szef zespołu techników, oraz pan Arthur Knight, specjalista od odcisków palców. 
Zwłoki należą 
do dobrze rozwiniętej białej kobiety w wieku od osiemnastu, dziewiętnastu do 
dwudziestu kilku 
lat.
Sam przesunęła dłońmi po głowie, twarzy i szyi ofiary.
– Zwłoki są jeszcze ciepłe – powiedziała. Wyciągnęła z torby termometr i wsunęła 
go pod 
lewą pachę Mary. Następnie uniosła jej prawą rękę i kilkakrotnie poruszyła nią w 
górę i w dół. 
Zanim odłożyła ją na miejsce, wykonała nią jeszcze kilka okrężnych ruchów. – Nie 
występują 
ślady stężenia pośmiertnego. Od mostka aż do okolicy wzgórka łonowego rozciąga 
się głęboka 
rana zadana ostrym narzędziem. Ciało zostało gwałtownie otwarte, przez co na 
wierzchu 
znalazła się jego zawartość. Większa część wnętrza brzucha – żołądek i jelita – 
leży na zewnątrz, 
na zwłokach, część rozlewa się na ziemię.
Sam od dłuższego już czasu nie widziała podobnych ran, a i wtedy, kiedy je 
oglądała, były 
zazwyczaj spowodowane poważnymi wypadkami samochodowymi albo eksplozjami bomb, 
kiedy ofiara i morderca przebywali zwykle całe mile od siebie. Obrażenia, na 
które patrzyła 
teraz, powstały nie tylko wtedy, gdy ofiara i morderca znajdowali się blisko 
siebie, ale kiedy 
wprost czuli nawzajem swoje oddechy. Przerażona Mary West w ostatniej chwili 
życia patrzyła 
w oczy swojego oprawcy, widząc w nich okrucieństwo, szaleństwo, a może 
fascynację 
zbrodnią?
– Ciało jest zbyt zmasakrowane, by w tej chwili wyciągać jakiekolwiek następne 
wnioski, 
można jednak przypuszczać, że usunięto z niego pewne organy. – Ta ocena była 
trochę 
przedwczesna, lecz Sam miała niemal stuprocentową pewność, że okaże się trafna.
Wstała i spakowała torbę z przyrządami. Dopiero wtedy popatrzyła na ciało Mary 
West 
jeszcze raz. W jej śmierci było tak wiele niewiadomych, a przecież mogła bez 
trudu zgadnąć, 
jaką hipotezę przyjmie policja. Strachan przyprowadził ją tutaj, żeby uprawiać z 
nią seks, Mary 
protestowała, pokłócili się, no i najprawdopodobniej chłopak zgwałcił ją i zabił 
w ataku 
seksualnej frustracji. Ale jeśli Strachan był zabójcą, to zrobił wszystko, by 
rzucić na siebie 
podejrzenie. Na pewno był ostatnią osobą, którą widziano z Mary, gdy jeszcze 
żyła. Poza tym, 
dlaczego jej ubranie było tak starannie poskładane? Gdyby ją zgwałcił, dlaczego 
miałby 
przejmować się jej rzeczami? Co robiła jej torebka w zupełnie innej części bazy? 
No i dlaczego 
Strachan miałby mordować z takim okrucieństwem?
Nie. To morderstwo zostało wcześniej ukartowane, zaaranżowane, przemyślane. 
Zapewne 
Mary została podstępnie tutaj przyprowadzona przez mordercę, który swoją 
zbrodnię 
zaplanował. Niespodziewanie Sam odczuła w pomieszczeniu ciężką atmosferę zła, 
jakby 
w powietrzu wciąż unosiło się okrucieństwo, które przyniósł tu za sobą morderca. 
Uczucie to 
było tak silne, że rozejrzała się szybko wokół siebie, jakby szukając kogoś, 
kogo – wiedziała 
przecież – tutaj nie ma. Zadrżała. Tej zbrodni nie dokonał zakochany do 
szaleństwa lotnik. 
Mordercą był ktoś znacznie od niego groźniejszy.
W jednej chwili atmosfera w szopie wydała jej się złowróżbna, Sam poczuła, że 
jest jej tutaj 
zbyt ciasno. Ogarnęła ją fala gorąca. Szarpnęła torbę i wybiegła na zewnątrz, w 
pośpiechu 
niemal przewracając się, kiedy źle stąpnęła na jeden z krążków.
Poczuła się lepiej na zewnątrz, po kilkakrotnym głębokim oddechu świeżym 
powietrzem. Na 
kilka sekund oparła się o ścianę szopy, chcąc odzyskać pełną świadomość.
– Czy dobrze się pani czuje? – usłyszała głos Farmer i poczuła, że policjantka 
ujmuje ją pod 
ramię. Nie sądziła, że nadinspektor jest zdolna do podobnego gestu. Pokiwała 
głową i ostrożnie 
uwolniła się od niej.
– Tak, już wszystko w porządku – powiedziała. – Tam w środku jest trochę zbyt 
gorąco.
Farmer pokiwała głową.
– Jakieś wnioski? – zapytała.
Pytanie gwałtownie sprowadziło Sam do rzeczywistości.
– Jeszcze nie. Będziemy musieli zbadać ją w prosektorium.
– Przyczyna śmierci?
Sam uznała, że musi coś powiedzieć.
– W zasadzie mogę wskazać na to, co jest oczywiste – ktoś rozpruł jej brzuch. 
Nic więcej nie 
usłyszy pani ode mnie w tej chwili. Czy znaleźliście może narzędzie zbrodni?
Farmer pokręciła przecząco głową.
– Mówiła pani, że żandarmi znaleźli jej torebkę w kącie jednego z hangarów. Czy 
znaleźli 
coś więcej?
– Parę damskich majtek. Przypuszczamy, że należały do West, musimy jednak to 
przypuszczenie zweryfikować.
– Damskie majtki? W jakim były stanie?
– Rozerwane. Wyglądają, jakby ktoś je gwałtownie zerwał. No i była na nich krew.
Im więcej Sam się dowiadywała, tym więcej pytań miała ochotę zadać. Popatrzyła 
na 
Flannery’ego, który właśnie dołączył do niej i Farmer.
– Czy krew znaleziono także tam, gdzie leżały majtki? – zapytała go.
Pokiwał głową.
– Trochę. Mamy próbki i stamtąd, i z miejsca zbrodni. A majtki są zabezpieczone.
Sam to nie wystarczało.
– Jaka jest odległość pomiędzy hangarem a szopą? Flannery przez chwilę 
zastanawiał się.
– Dwieście albo trzysta jardów.
Zaczęła intensywnie myśleć. Zatem West mogła zostać zamordowana przy hangarze, 
a potem zwłoki przeniesiono do szopy. Kiedy jednak wbijano w nią nóż, wciąż 
żyła, tego Sam 
była zupełnie pewna. Poza tym pozostawała sprawa starannie złożonego ubrania. 
Jeśli zabójca 
zerwał z niej majtki już przy hangarze, dlaczego nie uczynił tego z resztą? A 
może tam ją 
zgwałcił i zaciągnął do szopy, by tam właśnie zamordować? Nie, to wciąż nie 
brzmiało 
prawdopodobnie. W miarę jak poznawała nowe fakty, zagadka stawała się coraz 
bardziej 
skomplikowana.
– Czy znaleziono jej buty? – zapytała.
– Wciąż ich szukamy – odparła Farmer. – Pojawią się, spokojnie.
Sam była w tej chwili w stanie myśleć wyłącznie o nieszczęsnej dziewczynie, lecz 
tak jak 
wszyscy wiedziała, że musi cierpliwie poczekać na sekcję zwłok, by dowiedzieć 
się czegoś 
więcej. Popatrzyła na zegarek.
– Sekcję rozpocznę o dziesiątej rano – powiedziała. – O ile to wszystkim pasuje.
Odpowiedzią były zgodne skinienia głów. Ściągnęła fartuch i kalosze ochronne, po 
czym 
oddała je Flannery’emu.
– Colin, kiedy będziesz ruszał zwłoki, zabezpiecz zawartość żołądka. Nie chcę, 
żeby 
umknęła nam choćby najmniejsza kropla.
– Nie ma problemu – odparł. Skinął na jednego z techników i razem weszli do 
szopy.
Były wczesne godziny tego samego poranka, a tymczasem drogą prowadzącą do chaty 
Sam 
powoli szedł jakiś mężczyzna, powłócząc nogami. Taksówkarz odmówił dowiezienia 
go na 
miejsce w środku nocy wyboistą drogą, więc mężczyzna musiał wysiąść z auta na 
głównej 
szosie i ruszyć dalej na piechotę. Gdy wreszcie dotarł na miejsce, dom, tak jak 
się spodziewał, 
pogrążony był w ciemności. Kiedy zbliżył się do furtki, zaświeciło się światło 
bezpieczeństwa. 
Oślepiło go na chwilę i sprawiło, że jego sylwetka rzuciła na drogę długi, wąski 
cień.
– To nie potrwa długo – pocieszył się.
Podszedł do frontowych drzwi, osłaniając ręką oczy i przyzwyczajając je do 
światła. 
Zapukał głośno i czekał. Nie doczekawszy się reakcji w ciągu kilku minut, 
spróbował jeszcze 
raz. Tym razem nacisnął na dzwonek i przez długą chwilę trzymał na nim palec. 
Usłyszał, jak 
przenikliwy dźwięk roznosi się po całym domu. Gdy wreszcie uznał, że dzwonek był 
na tyle 
długi, że obudziłby samego diabła, przerwał i znów zaczął nasłuchiwać. Wciąż 
nic. Żadnego 
światła, odgłosu stóp śpieszących po schodach...
Niespodziewanie światło bezpieczeństwa rozbłysło jeszcze raz i znów zgasło, 
pozostawiając 
i jego, i przestrzeń przed domem w kompletnej ciemności. Obszedł dom dookoła, 
znajdując 
drogę dzięki słabemu światłu księżyca i latarce. Szukał otwartego okna, zasuwy, 
której nie 
zaciągnięto do końca, rozbitej szyby, której jeszcze nie wymieniono. Przez kilka 
sekund 
zastanawiał się, czy wybić okno, zdał sobie jednak sprawę, że prawdopodobnie 
uruchomi w ten 
sposób jakiś system alarmowy. Popatrzył na ogród i jego spojrzenie padło na 
niewielką szopę. 
Nie byłby to pierwszy raz, kiedy śpi w szopie, poza tym czasami w takim miejscu 
bywało 
całkiem przyjemnie. Podszedł do niej i szarpnął za drzwi. Otworzyły się bez 
trudu. Wstąpił 
w ciemność, zamknął za sobą starannie drzwi, rzucił na ziemię walizkę i usadowił 
się na niej 
w oczekiwaniu na powrót Sam.
Kiedy Sam wracała do domu, świt powoli zaczynał już rozpraszać ciemności 
Cambridge. 
Gdy jej rangę rover zjeżdżał z polnej drogi na podjazd przed chatą, z 
przyjemnością słuchała 
znajomego odgłosu żwiru pod oponami samochodu. Lampa bezpieczeństwa, umieszczona 
wysoko na frontowej ścianie, włączyła się niepewnie, przez chwilę mrugała i 
nagle zgasła, 
wydając ostry brzęk i pogrążając podjazd w ciemności. Sam już od tygodni 
zabierała się do jej 
wymiany, zdając sobie sprawę, że w każdej chwili może się przepalić, wciąż 
jednak nie miała na 
to czasu. Nie było sensu prosić o to Toma; był równie zdyscyplinowany w takich 
sprawach jak 
ona. Uznała, że przydałby się jej ktoś do takich drobnych prac. Ktoś, kto 
przyszedłby tutaj od 
czasu do czasu i zajął się różnymi uprzykrzającymi życie drobiazgami, na 
przykład 
przepalonymi żarówkami, drobnymi naprawami i renowacjami.
Wsunęła rękę do torebki w poszukiwaniu kluczy do domu. Pamiętając o swym 
upodobaniu 
do pozostawiania kluczy w różnych miejscach, zawsze starała się oddzielnie 
trzymać kluczyki 
do samochodu i klucze do mieszkania. Wcale nie gubiła ich często, jednak kiedy 
to już 
następowało, nie traciła wszystkich. Kiedyś przez krótki czas jeden komplet 
trzymała pod 
kamieniem w ogrodzie, ale gdy w końcu zapomniała, który to kamień, musiała 
przyznać, że jej 
plan awaryjny nie wypalił. Minęło już sześć miesięcy, a ona wciąż nie wiedziała, 
pod którym 
kamieniem leżą zapasowe klucze.
Wygrzebała wreszcie komplet do mieszkania wsunięty pomiędzy stare opakowania po 
gumie do żucia a zużyte bilety parkingowe w jednej z kilku bocznych przegródek 
przepastnej 
torebki. Otworzyła drzwi, zapaliła światło w holu, zalewając niski sufit i 
nierówne ściany miłym 
blaskiem, po czym zatrzasnęła za sobą dębowe, grube drzwi i ciężko się o nie 
oparła.
Była wykończona. Zmęczyła ją nie tylko praca, po prostu z biegiem lat coraz 
trudniej było 
jej wyskakiwać z łóżka o wczesnych porannych godzinach, by przystąpić do pracy 
na jakimś 
zmarzniętym polu lub w innym, równie mało przyjemnym miejscu. O ile morderstwa 
nie 
dokonano w mieszkaniu, co, na szczęście, zdarzało się dość często, zwłoki 
znajdywano 
w najbardziej nieprzyjaznych i nieprzyjemnych miejscach. Zbrodniarz lub 
zbrodniarze starali się 
ukryć je, chcąc, by najbardziej obciążający dowód zbrodni możliwie długo nie 
został ujawniony.
Wieloletnia praktyka w zawodzie nauczyła Sam, że skuteczne ukrycie ludzkich 
zwłok jest 
sprawą o wiele trudniejszą, niż wydaje się to większości ludzi. Miała do 
czynienia 
z przypadkami, w których z martwymi ciałami robiono dosłownie wszystko, od 
rozczłonkowywania na drobne kawałki, po rozpuszczanie w kwasie, byleby tylko je 
ukryć lub 
zniszczyć. A jednak niemal zawsze coś po nich pozostawało. Czasami zbyt mało, by 
miało to 
jakiekolwiek znaczenie, ale zazwyczaj materiał wystarczał, by dać policji punkt 
zaczepienia 
w śledztwie.
Z trudem oderwała się od drzwi, powiesiła płaszcz i ruszyła do kuchni. Przez 
kuchenne okno 
wyjrzała na ogród. (Było tam tak wiele do zrobienia jak zawsze). Chciała 
otrząsnąć się ze 
wspomnienia ostatnich kilku godzin, odepchnąć je od siebie. Nie była osobą 
wierzącą, nie 
wierzyła w żadną wielką Istotę, kierującą odrębnie każdym życiem, każdym ruchem; 
teraz po raz 
pierwszy w życiu uwierzyła, że gdzieś obok niej czai się autentyczne zło. Było 
niemal 
namacalne, niczym niewidzialna siła, czekająca tylko, by ją okrążyć i posiąść. 
Mimo że nie 
chciała tego przed sobą przyznać, dzisiejszej nocy była przerażona, szczególnie 
wtedy, kiedy 
Knight pozostawił ją samą ze zwłokami zamordowanej dziewczyny. Nic dziwnego, że 
na dzisiaj 
miała już dość wszystkiego – strach męczy zawsze bardziej niż nawet największy 
fizyczny 
wysiłek.
Rzuciwszy okiem na zegar ścienny, uznała, że powrót do łóżka nie miałby już 
większego 
sensu, skoro więc w ogrodzie wciąż było mnóstwo do zrobienia, popracuje w nim 
trochę, 
stosując pracę fizyczną jako terapię. Zmieniła buty na kalosze i ruszyła przez 
ogród, by 
dokończyć prace, które rozpoczęła poprzedniego popołudnia. Szpadel wciąż tkwił w 
twardej 
czarnej ziemi, niedaleko fiołków, które pozostawione same sobie przed 
kilkunastoma godzinami, 
czekały cierpliwie w doniczkach na posadzenie.
Nie lubiła pozostawiać narzędzi na zewnątrz, poza tym zazwyczaj bardzo 
pilnowała, by po 
pracy były czyste i nasmarowane oliwą. Wczoraj jednak Tom nie pozwolił jej zająć 
się nimi. 
Przyjechał do domu Sam wesoły, zadowolony z siebie i ruszył prosto do ogrodu. 
Wziął ją na 
ręce i udając Tarzana, zaniósł do sypialni; zatrzymał się jedynie w progu, 
umożliwiając jej 
zrzucenie kaloszy uwalanych od błota. Próbowała protestować przeciwko temu 
szaleństwu, 
jednak na nic się to zdało. Tom nie lubił pracy w ogrodzie i w ogóle nie 
rozumiał roślin.
Ukucnęła i popatrzyła na fiołki. Choć zostały pozostawione w popołudniowym 
słońcu 
i z pewnością brakowało im wody, nic złego im się jeszcze nie stało. Przyłożyła 
nos do jednego 
z kwiatów i głęboko wciągnęła powietrze. Zapach był słodki. Gdyby tylko 
potrafiła utrwalać go, 
zarabiałaby mnóstwo pieniędzy. Wyciągnęła szpadel z ziemi i dalej kopała dołek. 
Tę właśnie 
czynność poprzedniego dnia przerwał jej niepoprawny partner.
Hałas, który dotarł do niej z szopy, nie był głośny, lecz bardzo wyraźny. Coś 
upadło albo 
zostało przewrócone. Sam zdziwiła się, ponieważ wszystkie narzędzia w szopie 
zawsze starannie 
ustawiała i umocowywała na przeznaczonych im miejscach. Wyprostowała się i przez 
chwilę 
uważnie wpatrywała się w szopę, zastanawiając się jednocześnie, co robić. W 
innych 
okolicznościach hałas, jaki usłyszała przed kilkoma sekundami, nie zaniepokoiłby 
jej, ale tym 
razem, po koszmarnych doświadczeniach dzisiejszej nocy, przewracające się bez 
powodu 
przedmioty wzbudziły jej strach. W końcu powoli ruszyła w kierunku drewnianej 
szopy, 
trzymając przed sobą szpadel niczym włócznię, gotowa na spotkanie z kimś lub 
czymś, co 
w każdej chwili mogło wyskoczyć zza koślawych, byle jak zbitych drzwi. Tej nocy 
miała już za 
sobą jedno nieprzyjemne doświadczenie z szopą i uważała, że to w zupełności 
wystarczy.
Kiedy dotarła do szopy, przyłożyła głowę do drzwi w ten sposób, żeby ucho 
znalazło się 
przy szczelinie pomiędzy nimi a framugą. Zaczęła uważnie nasłuchiwać, próbując 
odgadnąć, 
jaki nieproszony gość znajduje się w środku. Podejrzewała, że ma do czynienia z 
jakimś 
nieznanym zwierzęciem. Żyjąc na wsi, dawno już przywykła do odgłosów wydawanych 
przez 
przedstawicieli okolicznej fauny – od lisów, których krzyki przypominały płacz 
dziecka, po 
parzące się jeże, których pomruki, wydawane w miłosnym uniesieniu, sprawiały 
wrażenie 
dźwięków nie z tego świata. Postanowiła teraz, że gwałtownie otworzy drzwi i 
stanie z boku, 
mając nadzieję, że cokolwiek znajduje się w środku, skorzysta z szansy i 
natychmiast ucieknie.
Wzniósłszy na wszelki wypadek szpadel w górę, drugą ręką chwyciła za uchwyt 
drzwi, 
przygotowana do szarpnięcia.
Niespodziewanie objęły ją od tyłu czyjeś ręce. Straciła grunt pod stopami i 
poczuła, że ktoś 
wyrzuca ją w górę. Upuściwszy szpadel, Sam wrzasnęła wniebogłosy i wyprowadziła 
ręką cios 
na oślep, mając nadzieję, że uderzy lub przynajmniej odepchnie napastnika. Po 
czasie, który 
zdawał się wiecznością, została postawiona z powrotem na ziemi, wciąż jednak 
przywierał do 
niej nieznajomy mężczyzna.
– Już dobrze, dobrze, uspokój się, Sam. To ja!
Głos Toma był spokojny, łagodny, ale i tak wywołał jej wściekłość.
– Kiedy wreszcie przestaniesz zachowywać się jak przerośnięty uczeń, a zaczniesz 
postępować stosownie do swojego wieku? – zawołała.
Tom wcale nie był skruszony.
– Uspokój się. Po prostu się zabawiliśmy.
– Głupia zabawa, jak zwykle w twoim wydaniu. Opamiętaj się. Nie jestem zabawką! 
Skradasz się za mną w środku cholernej nocy...
– Poranka – poprawił Tom, co jeszcze bardziej ją zirytowało.
– ...nachodzisz mnie od tyłu – krzyczała – przerażasz mnie niemal na śmierć i 
jeszcze 
chcesz, żebym się dobrze bawiła! Cholera, przykro mi, ale chyba straciłam 
poczucie humoru.
Znów usłyszała hałas z szopy, tym razem wyraźniejszy. Ktokolwiek lub cokolwiek 
znajdowało się w środku, z pewnością zaniepokoiło się ich sprzeczką. Tom 
popatrzył na Sam 
pytającym wzrokiem.
Sam wskazała na szopę i szepnęła:
– Coś albo ktoś tam jest.
Tom skinął głową. Gestem ręki nakazał Sam, żeby się cofnęła, a drugą szarpnął 
gwałtownie 
za drzwi szopy i wpadł do środka. Natychmiast rozległy się stamtąd odgłosy 
walki.
– Chodź tutaj, draniu!
Sam uniosła nad głowę szpadel, gotowa zadać cios, kiedy z szopy wyłoni się 
ktokolwiek 
inny niż Tom. Walka tymczasem trwała.
– Odczep się ode mnie, człowieku! – Sam usłyszała męski głos, z wyraźnie 
brzmiącym 
irlandzkim akcentem. Wydał się jej dziwnie znajomy.
– Nie ruszaj się, cholerny Irlandczyku!
Drzwi, które podczas walki zatrzasnęły się na framudze, otworzyły się z hałasem 
i na 
ścieżkę wypadły dwie splątane postaci.
– Sam – wystękał jeden z mężczyzn. – Powiedz temu siłaczowi, żeby się ode mnie 
odczepił.
Oczy Sam rozszerzyły się ze zdumienia, kiedy zdała sobie sprawę, czyj to głos.
– Liam? – zawołała.
Tom rozluźnił uścisk przeciwnika i spojrzał na nią.
– Znasz tego bałwana? – zdziwił się. Sam pokiwała głową.
– Niestety, tak.
Tom uwolnił Liama i pchnął w jej kierunku. Liam zatrzymał się dopiero na klombie 
z kwiatkami i z niepewną miną zaczął rozmasowywać bolące ramię. Tom wciąż 
przypatrywał 
mu się podejrzliwie.
– Co robiłeś w tej szopie? – zapytał.
– Załatwiałem swoje sprawy, oto, co robiłem.
Tom zrobił krok w jego kierunku, a Liam o taki sam krok się cofnął.
Sam wkroczyła pomiędzy nich i zapytała:
– Liam, dlaczego mnie nie uprzedziłeś, że przyjedziesz?
– Uprzedziłem, uprzedziłem – odparł Irlandczyk oburzonym głosem. – Przysłałem ci 
przecież widokówkę. Zdaje się, że z widoczkiem Blarney Stone.
– Bardzo na miejscu, nie powiem. Ale to było kilka miesięcy temu! Poza tym, czy 
nie 
mogłeś wybrać sobie jakiejś bardziej normalnej godziny?
– Samolot z Dublina spóźnił się, spóźniłem się więc na pociąg i tak dalej, i tak 
dalej. Poza 
tym chyba mnie znasz, nie lubię pośpiechu.
Sam potrząsnęła głową i uśmiechnęła się pobłażliwie.
– Dobrze, wyjdź jednak z mojego ogrodu, zanim narobisz jeszcze więcej szkód.
Kiedy Liam wyszedł na ścieżkę, Sam pocałowała go w policzek. Tomowi najwyraźniej 
się 
to nie spodobało.
– Cóż – powiedział – miło cię widzieć. Ale co robiłeś w tej szopie?
– Nikogo nie było w domu, pomyślałem więc, że to będzie dobre miejsce, żeby się 
trochę 
przespać. No, ale nie wyspałem się. Narobiliście tyle hałasu...
Sam popatrzyła z ukosa na Toma, a potem znów na Liama. Mężczyźni wciąż 
wpatrywali się 
w siebie nieufnie.
– Tom, przedstawiam ci Liama, mojego przyjaciela z dzieciństwa. Liam, poznaj 
Toma.
Popatrzyła wyczekująco na Toma, który w końcu wyciągnął do Liama rękę i 
powiedział:
– Przykro mi z powodu tego nieporozumienia. Może byłem zbyt porywczy, ale miałem 
dzisiaj fatalną noc.
Liam, wciąż pocierając obolałą prawą rękę, pokiwał głową.
– Przyjmuję twoją dłoń, jednak jak widzisz, nie mogę jej uścisnąć.
Tym razem to Tom skinął głową, akceptując tłumaczenie Liama. Sam wykorzystała 
moment, by zapytać:
– Czy któryś z panów napije się herbaty?
Obaj mężczyźni uśmiechnęli się, a Liam odezwał się do Toma:
– Zastanawiam się, czy zechcesz wnieść teraz do domu mój bagaż, skoro 
unieruchomiłeś mi 
rękę?
Zaczął jeszcze intensywniej masować bolące ramię, a Sam z trudem powstrzymała 
się od 
śmiechu, gdy dostrzegła minę Toma. Razem z Liamem ruszyła ścieżką do chaty, a 
Tom 
niechętnie pomaszerował w kierunku szopy po walizkę niespodziewanego gościa.
Mimo że Sam pojawiła się w kostnicy wyjątkowo wcześnie, Fred już tam był. Zdała 
sobie 
sprawę z jego obecności w tej samej chwili, w której znalazła się w jasnym 
sterylnym 
pomieszczeniu. Fred uwielbiał mocne tureckie papierosy i palił je, kiedy tylko 
miał ku temu 
okazję. Oczywiście palenie w kostnicy było surowo zakazane i Fred zazwyczaj 
oddawał się 
nałogowi na progu frontowych drzwi.
Tym razem znajdował się w swoim pokoju. Sam niepostrzeżenie stanęła za jego 
plecami 
i odezwała się:
– Cześć, Fred. Zostało jeszcze trochę herbaty w dzbanku?
Fred siedział w starym fotelu. W jednej ręce trzymał kubek z parującą herbatą, a 
w drugiej 
długi cienki papieros. Na jego kolanach leżała jakaś pomięta gazeta. Usłyszawszy 
Sam, 
podskoczył jak oparzony i czym prędzej zdusił papieros w popielniczce, w której 
i tak 
znajdowało się już kilka niedopałków, dowodów na to, że niejednokrotnie naruszył 
dzisiaj 
obowiązujący zakaz. Popatrzył na zegarek i powiedział ze zdziwieniem:
– Jest bardzo wcześnie, pani doktor.
Sam zdała sobie sprawę, że przyłapała go na gorącym uczynku.
– Na to wygląda – powiedziała. Podeszła do stołu i wskazała na popielniczkę. – 
Kiedy kota 
nie ma...
Fredowi jakby odebrało mowę. Jeszcze nigdy takiego go nie widziała. Przez długą 
chwilę 
zastanawiał się nad doborem właściwych słów.
– Miałem dyżur pod telefonem – powiedział wreszcie. – Zadzwonili do mnie, żebym 
przyjął 
zwłoki. Kiedy skończyłem, nie było sensu iść do domu. Nikogo tu nie było, 
więc...
– Więc postanowiłeś, czekając na mnie, popełnić samobójstwo w papierosowym 
dymie.
– Coś w tym rodzaju. Przepraszam.
Sam wysypała niedopałki do kosza i odstawiła popielniczkę na miejsce. Wiedziała, 
że 
w ciągu najbliższych kilku godzin będzie wielokrotnie korzystała z pomocy Freda, 
postanowiła 
więc puścić w niepamięć fakt, iż naruszył regulamin. Poza tym raz przyłapany, 
zapewne długo 
już nie zapali w kostnicy ani jednego papierosa. A jej pobłażliwość z pewnością 
sprawi, że 
w ciągu najbliższych tygodni będzie jeszcze lepiej wykonywał swoje obowiązki.
– No i co z tą herbatą? – zapytała.
Fred nie wiedział, czego powinien się teraz spodziewać. Lubił Sam, jednak już 
kilkakrotnie 
widział ją zdenerwowaną, i to z jego powodu; obawiał się, że tym razem mu nie 
daruje.
– Chyba jest już zimna. Zaparzę świeżą.
Podszedł do małej kuchenki, którą udało mu się tu zainstalować nie wiadomo jakim 
sposobem, i włączył ją.
– Nie jesteśmy sami – powiedział.
W pierwszej chwili Sam go nie zrozumiała. Skinąwszy więc na nią, Fred skierował 
się ku 
drzwiom, stanął w progu i wskazał na odległą ścianę kostnicy. Przy lodówce z 
nierdzewnej stali, 
na szarym plastikowym krześle, siedział młody policjant w mundurze. Widać było, 
że czuje się 
tu bardzo nieswojo.
– Siedzi tutaj od chwili, kiedy przywieźli ciało. Próbowałem z nim rozmawiać, 
zaprosić do 
pokoiku, tu jest przecież cieplej, ale nawet nie chciał o tym słyszeć.
– Cóż, widocznie bardzo poważnie traktuje swoją pracę.
Fred roześmiał się z sarkazmem.
– Długo to nie potrwa. Wkrótce zacznie brać łapówki, a o nocnym wysiadywaniu 
przy 
trupach nawet nie będzie chciał słyszeć.
Fred powrócił do kuchenki, by przygotować herbatę, a Sam uważniej przyjrzała się 
młodemu funkcjonariuszowi. Miał dziewiętnaście albo dwadzieścia lat i wyraz 
twarzy człowieka 
z gorliwością wykonującego powierzone mu zadanie. Pomyślała, że to być może 
najpoważniejsza praca, jaką otrzymał w swej krótkiej policyjnej karierze. 
Siedział na krześle 
wyprostowany, niczym ołowiany żołnierzyk. Hełm miał przepisowo złożony na ziemi, 
tuż przy 
nogach. Jego buty wprost lśniły, starannie wypastowane. Zapewne praktykant, 
pomyślała Sam. 
Podobne zadania, nudne i nie wymagające inicjatywy, zazwyczaj otrzymywali 
funkcjonariusze 
służby przygotowawczej. Każdy musiał przez to przejść, niczym przez swoisty 
chrzest. Fred 
powrócił i zawołał do niego:
– Napijesz się herbaty?
Policjant skinął głową i lekko tylko uniósł się z krzesła, nieśmiały, 
zaskoczony.
– Dziękuję – odparł. – Bez cukru proszę. – I zaraz usiadł.
Fred popatrzył na Sam.
– Słodki chłopaczek. Po co mu cukier, prawda?
Dała mu kuksańca pod żebra.
– Dla mnie dwie łyżeczki – powiedziała. – Przynieś mi do biura, dobrze?
Postanowiła wykorzystać najbliższe kilkadziesiąt minut na papierkową robotę. 
Usiadłszy za 
biurkiem, zaczęła przepisywać uwagi, które nagrała w nocy na dyktafonie w 
miejscu zbrodni. 
Minęło zaledwie kilka minut, gdy do jej gabinetu wszedł Fred i postawił kubek z 
herbatą.
– Dziękuję ci – powiedziała.
– Masz gościa – mruknął. W tym samym momencie ktoś zapukał w wewnętrzne okno 
i zaraz w drzwiach stanął Colin Flannery, szef techników.
– Och, Colin, to ty? – Sam skinęła, by wszedł do środka. – Napijesz się ze mną 
herbaty?
Potrząsnął przecząco głową.
– Nie, dziękuję. Pomyślałem, że pokrótce omówimy plan działania, zanim 
przystąpisz do 
sekcji zwłok.
Omawianie planu sekcji zwłok przed przystąpieniem do niej było najnowszym 
wynalazkiem. Początkowo wściekła, że musi tracić czas na to, co uważała za 
niczym nie 
uzasadnione wtrącanie się do jej pracy, Sam zaczynała doceniać użyteczność 
spotkań, podczas 
których ustalała razem z policyjnymi fachowcami rolę każdej osoby obecnej 
podczas sekcji oraz 
poszczególne etapy samej sekcji. Flannery był człowiekiem bardzo skrupulatnym, 
zarówno 
w życiu prywatnym, jak i zawodowym, narady z nim z reguły się więc przeciągały. 
A jednak 
Sam doceniała ich wartość, gdyż już niejeden raz przekonała się o 
profesjonalizmie 
Flannery’ego, który niejednokrotnie zwrócił jej uwagę na coś, co bez jego 
wskazówek mogłaby 
przeoczyć. Teraz technik usiadł naprzeciwko niej i przystąpili do pracy.
Zanim zdążyli zakończyć naradę, wszyscy zainteresowani zgromadzili się już w 
kostnicy. 
Sam miała nadzieję, że przed sekcją zwłok zdąży jeszcze przejrzeć zaległą 
pocztę; przez ostatnie 
kilka dni zupełnie nie miała na to czasu. Wiedziała, że Jean, jej sekretarka, 
jest coraz bardziej 
zaniepokojona powstającymi zaległościami. A jednak niecierpliwe spojrzenia ludzi 
oczekujących na rozpoczęcie sekcji sprawiły, że natychmiast porzuciła myśl o 
przejrzeniu 
korespondencji. Szybko przebrała się w strój ochronny i przeszła do pokoju 
sekcyjnego, gdzie 
wszystko było już gotowe.
Obok Freda przy zwłokach stał już Colin Flannery ze swoim zespołem techników. 
Sam 
podeszła do stołu, na którym spoczywały zwłoki Mary West zamknięte w plastikowej 
torbie. 
Przed przystąpieniem do pracy popatrzyła jeszcze na galerię. Dostrzegła za szybą 
między innymi 
Johna Dale’a z biura koronera, nadinspektor Farmer oraz Boba Hammonda.
Trochę, ale tylko trochę, zaskoczyła ją nieobecność Toma. Opuścił jej dom nad 
ranem, 
wzburzony po tym, jak zadecydowała, że Liam może u niej zamieszkać podczas 
pobytu 
w Cambridge. Próbowała dowiedzieć się, jakie ma plany, ale w obecności Toma 
niczego nie 
chciał jej zdradzić. Wyciągnęła od niego tylko tyle, że nie zamierza pozostawać 
tutaj dłużej niż 
kilka dni. Z kolei nie chciała, aby został u niej Tom, kiedy był tutaj Liam. 
Dopóki wystarczało 
jej cierpliwości, spokojnie tłumaczyła mu, że Liam jest jedynie starym 
przyjacielem jej rodziny, 
że chodzi tylko o kilka dni i że nie ma najmniejszego powodu do zazdrości. 
Jednak wszelkie 
wysiłki, żeby go udobruchać, spełzały na niczym i w końcu Sam poddała się, a Tom 
jak burza 
wybiegł z domu, na pożegnanie urządziwszy jej jeszcze przykrą scenę. Nigdy dotąd 
nie widziała 
go w takim stanie i wolałaby już nigdy nie zobaczyć.
Liam zachowywał się taktownie i udawał, że nie jest świadomy napięcia, jakie 
wywołał, ale 
to wcale nie poprawiło samopoczucia Sam. Kiedy wychodziła, rozpakowywał się w 
gościnnym 
pokoju, ale zdążył jej zapowiedzieć niespodziankę, gdy wróci. W duchu modliła 
się, by 
niespodzianka nie zmaterializowała się w postaci jakiegoś głupiego wybryku; jak 
na jeden dzień 
miała dosyć męskich psikusów. Nie była w stanie zastanawiać się teraz nad sobą i 
Tomem, 
wiedziała jednak, że problem bardzo szybko do niej powróci. Ta myśl bardzo jej 
utrudniała 
koncentrację.
Podniósłszy ręce, skinęła na Freda. Ten pochylił się i zaczął powoli rozpinać 
szeroki 
metalowy zamek błyskawiczny, wszyty w matowy worek z grubego plastiku, w którym 
znajdowały się zwłoki. Kiedy zawartość worka stopniowo zaczęła się ukazywać 
uczestnikom 
sekcji, do przodu wystąpił fotograf. Szybko wykonał kilkanaście fotografii 
martwej Mary West, 
z różnych miejsc i pod różnymi kątami, dokumentując po kolei każdy etap zsuwania 
z niej 
plastikowego okrycia. Wreszcie całe ciało zostało odsłonięte, a worek 
umieszczono w kolejnym 
i zabezpieczono do dalszych badań znajdujących się w nim śladów.
Po chwili Fred przystąpił do ściągania z Mary West następnego ochronnego 
okrycia. 
Stanowił je kolejny, tym razem przejrzysty plastik, ściśle przylegający do 
ciała. Zadaniem tego 
okrycia było zatrzymanie wszelkich uprzednio nie zauważonych drobin i śladów, 
które zwłoki 
mogły ujawnić podczas transportu. Plastik, pokryty od wewnętrznej strony lekką 
mgiełką 
wilgoci, nadawał szczątkom Mary West surrealistyczny, niemal nieziemski wygląd. 
Ponownie 
szybko wykonane zostały zdjęcia i wreszcie technicy zdjęli plastik, 
pozostawiając na stole 
z zimnej nierdzewnej stali jedynie nagie zwłoki dziewczyny.
Sam popatrzyła oczekująco na Flannery’ego. Był gotów. Skinął na jednego z 
techników, 
a ten podszedł do zwłok i z wprawą, świadczącą o wieloletnim doświadczeniu, 
zaczął 
przykładać taśmę do każdego fragmentu ciała Mary West.
Czynność ta polegała na zdejmowaniu, za pomocą zwykłej taśmy samoprzylepnej 
dostępnej 
w handlu, wszelkich obcych elementów, jakie mogłyby przylgnąć do zwłok. Z pomocą 
Freda 
technik bardzo szybko wykonał swoje zadanie. Zużył dwie rolki taśmy. Kolejny 
technik 
zajmował się w tym czasie włosami Mary, umieszczając w słoikach ich próbki oraz 
wszelkie 
obce przedmioty, jakie znajdował na jej głowie. Te same czynności wykonał potem 
przy 
włosach łonowych.
Następnie technicy zaczęli starannie oglądać każdy fragment ciała Mary West, 
wpierw przez 
szkła powiększające, a później posługując się ręcznymi lampami, emitującymi 
promienie 
ultrafioletowe. W miarę jak zimne, niebieskie światło przesuwało się po skórze 
Mary, oczom 
techników ukazywały się niewyraźne ślady i obce ciała, których nie zebrała 
taśma. Pościągano je 
starannie, używając do tego albo kolejnych kawałków taśmy, albo małych pincet.
Sam uważnie obserwowała, jak technicy zabezpieczają ostatnie drobiny i włókna. 
Wreszcie 
mężczyźni skończyli i po kolei zaczęli wyłączać wszystkie lampy. Na moment przed 
zgaśnięciem ostatniej z nich uwagę Sam przyciągnął niewielki ślad na skórze Mary 
West. 
Trwało to ułamek sekundy, była jednak pewna, że ten krótkotrwały błysk zauważył 
także 
technik. Kiedy więc wyłączył lampę, uznała, że należy interweniować.
– Przepraszam bardzo – powiedziała.
Technik skierował na nią spojrzenie, a Sam tymczasem podeszła do ciała.
– Tutaj. – Wskazała obszar, który ją zainteresował. – Proszę przez chwilę tutaj 
poświecić.
Technik był trochę zdezorientowany zachowaniem Sam i na wszelki wypadek 
popatrzył na 
Flannery’ego, oczekując na instrukcje. Flannery nie kwapił się z decyzją, w 
związku z czym 
Sam odebrała lampę z rąk technika i włączyła ją. Pochyliwszy się nisko nad 
zwłokami, zaczęła 
oglądać to, co przed chwilą błysnęło.
Po chwili podszedł do niej Flannery.
– Czy mamy tu jakiś problem, pani doktor?
Sam uniosła rękę, nakazując mu milczenie. Bardzo uważnie oglądała skórę na 
wewnętrznej 
części ramienia Mary. Przez kilka sekund nie mogła niczego znaleźć i już 
zamierzała się poddać, 
przekonana, że tylko jej się wydawało. Nagle jednak zauważyła to dokładnie tam, 
gdzie się 
spodziewała, błyszczące jak przed chwilą. Machnęła wolną ręką i Colin 
natychmiast pochylił się 
nad zwłokami. Wyciągnąwszy z kieszeni szkło powiększające, zaczął oglądać to, co 
wskazała 
Sam. Teraz było doskonale widoczne. Bardzo małe i przezroczyste, niczym skrzydło 
owada, pod 
szkłem powiększającym zmieniało kolory, w miarę jak zmieniało się kąt 
spojrzenia. Sam 
zerknęła krótko na Freda, niechętnie odrywając wzrok od interesującego ją śladu.
– Skalpel – zażądała.
Fred błyskawicznie wykonał polecenie, odebrawszy z jej wyciągniętej ręki lampę 
i wsunąwszy w nią skalpel. Uważnie spoglądając przez szkło powiększające, Sam 
delikatnie 
wsunęła skalpel pod obserwowany obiekt i ściągnęła go z powierzchni zwłok. 
Instynkt 
podpowiadał jej, że ta przezroczysta drobina ma ogromne znaczenie i należy 
obchodzić się z nią 
bardzo delikatnie. Flannery zamknął próbkę w przezroczystym woreczku i podał go 
jednemu 
z techników.
Sam wyprostowała się, po czym zapytała Flannery’ego:
– Czy pana ludzie już skończyli?
Popatrzył na nich, a oni jedynie zgodnie pokiwali głowami.
– Zwłoki należą do pani, doktor Ryan – powiedział.
Sam popatrzyła na Mary West i zaczęła nagrywać komentarz do rozpoczynanej 
właśnie 
sekcji:
– Jest godzina dziesiąta trzydzieści przed południem, niedziela, dwudziestego 
drugiego maja 
1996 roku, znajduję się w Park Hospital w Cambridge. Przystępuję do sekcji zwłok 
Mary West, 
osiemnastoletniej kobiety, której ciało zostało znalezione w dniu dzisiejszym 
nad ranem w bazie 
Sił Powietrznych USA w Leeminghall. Świadkami sekcji są nadinspektor Harriet 
Farmer 
z policji hrabstwa Cambridge, pan Colin Flannery, szef zespołu techników 
policyjnych, oraz pan 
John Dale, reprezentujący koronera. Zwłoki należą do dobrze rozwiniętej białej 
kobiety. Ważą 
sto dwanaście funtów, wzrost – pięć stóp i osiem cali.
Mimo że już kilka lat temu oficjalnie zaczęto stosować system metryczny, Sam 
trudno było 
przeliczać wszystko w głowie podczas badania i wciąż pracowała na funtach, 
uncjach, stopach 
i calach. Dopiero później, przenosząc raport z taśmy na papier, Jean przeliczała 
wymiary na 
oficjalnie stosowane jednostki.
Rozpoczynając od głowy, Sam zaczęła uważnie oglądać całe ciało Mary.
– Denatka ma długie jasne włosy. Na głowie nie ma żadnych ran. – Dopiero gdy 
zaczęła 
oglądać szyję, natknęła się na coś godnego uwagi. – Widzę pęcherz, o średnicy 
mniej więcej 
trzech cali, na lewej stronie szyi. Wygląda, jakby został spowodowany przez 
oparzenie. – Sam 
nie miała pojęcia, skąd wziął się ten pęcherz, uznała go jednak za ważny ślad. – 
Czy mogłabym 
prosić o wykonanie kilku zdjęć?
Policyjny fotograf natychmiast zbliżył się do zwłok, zrobił zdjęcia, ustawiając 
aparat pod 
różnymi kątami, po czym zaraz się wycofał. Sam z kolei wykonała pomiary 
pęcherza. Odnosiła 
wrażenie, że do szyi zmarłej przyłożono coś gorącego. Rana z pewnością powstała 
przed 
śmiercią Mary, jednak trudno było określić, czy ma z nią jakikolwiek związek.
Następnie zaczęła oglądać klatkę piersiową i brzuch.
– Od klatki piersiowej do wzgórka łonowego przez środek brzucha biegnie głębokie 
nacięcie. Nierówne brzegi rany sugerują, że nóż, którym się posłużono, miał 
ząbkowane ostrze. 
– Fred podał jej miarę. – Rana ma długość dwudziestu dwóch cali. Osobnik, który 
ją 
spowodował, zamierzał wydobyć z brzucha wnętrzności denatki. Część zawartości 
żołądka 
znajduje się na zewnątrz. W tej chwili nie widzę żadnych innych ran.
Fred podał jej małą miseczkę z nierdzewnej stali. Znajdowało się w niej kilka 
długich 
wacików. Sam wzięła pierwszy z nich i zaczęła zaglądać do otworów w ciele. 
Sekcja zwłok 
dopiero właściwie się rozpoczynała.
Zakończywszy pracę nad Mary West, Sam chciała jak najszybciej zrzucić z siebie 
ochronny 
strój, pojechać do domu i stanąć pod prysznicem. Woda powinna jak najdłużej 
spływać po jej 
nagim ciele, spłukując zło, z którym zmierzyła się podczas sekcji. Lata praktyki 
sprawiają, że 
patolodzy uodparniają się na skojarzenia, jakie zawsze niesie ze sobą obcowanie 
ze śmiercią. 
Zwłoki stają się dla nich przedmiotami, które należy dokładnie obejrzeć, a potem 
ewentualnie 
wyjaśnić wątpliwości powstałe podczas sekcji. Sam miała już do czynienia ze 
śmiercią w każdej 
postaci i formie, badała zwłoki ludzi i bardzo młodych, i bardzo starych. 
Niektórzy umierali 
z godnością, inni rozpaczliwie bronili się przed odejściem w wieczną ciemność. 
Sposób, w jaki 
umierali, zawsze uwieczniał się na rysach twarzy tych ludzi. Martwe twarze 
emanowały 
spokojem albo złością, czasami zdziwieniem. Bywało jednak, że – tak jak w 
przypadku Mary 
West – twarze zmarłych ludzi zastygały w wyrazie przerażenia, bólu, 
niedowierzania. Takie 
przypadki chwiały równowagą Sam, wstrząsały jej systemem nerwowym i wymagały 
wielkiej 
siły woli, by usunąć je z umysłu i przywrócić jego normalne funkcjonowanie.
Ludzi mordowano na wiele różnych sposobów i z wielu przyczyn. Zazwyczaj Sam 
rozumiała motyw zbrodni, potrafiła pojąć jej przyczynę, nawet najbardziej 
dziwaczną, ale tym 
razem... Morderstwo Mary West nie poddawało się żadnej definicji, było 
rezultatem czystego 
zła, zła wyrządzonego bez żadnego powodu. Sam zaczęła się zastanawiać, ile na 
jego temat wie 
już prasa i czego jeszcze dowiedzą się wkrótce dziennikarze. Zdawali się 
wszędzie mieć 
kontakty, nawet w szpitalu i policji. Same przesłuchania będą ciężkim przeżyciem 
dla krewnych 
dziewczyny, a przecież czekały ich jeszcze pełne straszliwych detali opisy jej 
śmierci, które 
z całą pewnością opublikowane zostaną na pierwszych stronach prasy 
ogólnokrajowej i lokalnej. 
Jak oni to zniosą?
Sekcja zwłok trwała dłużej niż zazwyczaj. Była trudna, ale Sam przez cały czas 
pracowała 
w skupieniu, starannie, uważnie, aby nie ominąć niczego, co mogłoby okazać się 
ważne dla 
rozwiązania zagadki zabójstwa Mary West. Coś w śmierci tej młodej dziewczyny 
przerażało ją 
i jednocześnie fascynowało.
Wyrzuciła ochronny strój do kosza z brudną odzieżą, ściągnęła kalosze i włożyła 
własne 
buty. Pozostawiwszy Freda i techników, by posprzątali, szybkim krokiem udała się 
do swojego 
gabinetu w szpitalu. Zazwyczaj spotkania z policjantami odbywała po sekcji zwłok 
w małym 
pokoiku przy kostnicy, dzisiaj jednak chciała jak najszybciej uciec od wyłożonej 
białymi 
kafelkami bezosobowej przestrzeni, znaleźć się jak najdalej od koszmaru okropnej 
śmierci Mary 
West.
ROZDZIAŁ TRZECI
Gdy Sam dotarła do gabinetu, Farmer i Hammond już tam byli, wygodnie usadowieni 
na 
krzesłach. Pili herbatę, którą zaparzyła im Jean, i sprawiali wrażenie 
zadowolonych z życia. Dla 
obojga to, co wydarzyło się w nocy, było – mimo całego okrucieństwa zbrodni – 
niemalże 
rutyną. Sam zdawała sobie sprawę, że powinna przyjąć śmierć Mary West równie 
chłodno; 
emocjonalne zaangażowanie się w sprawę było postawą nieprofesjonalną i wręcz 
dziwaczną, 
niewiele mogła jednak na to poradzić.
Ta zbrodnia zawierała w sobie wszystkie przyczyny, dla których Sam wybrała zawód 
patologa. Jej praca polegała na natrętnym wnikaniu w ludzkie życie i śmierć. Nie 
interesowała 
się jednak tym, w jaki sposób ktoś umierał, ale dlaczego, szczególnie kiedy 
śmierć była 
przedwczesna. Tak naprawdę fascynowała ją zbrodnia. Morderstwa zdawały się 
twórczo 
oddziaływać na jej umysł, były wyzwaniem dla jej profesjonalnej wiedzy. 
Odwodziły ją od 
klinicznych aspektów zawodu i angażowały ciemniejsze zakamarki jej duszy, w 
których czaiła 
się ciekawość i dociekliwość wobec zła.
Popatrzyła na Farmer.
– Gdzie jest inspektor Adams? – zapytała.
– Nie mógł przyjechać. Ma mnóstwo pracy. Zdaje się, że przesłuchuje świadków.
Chociaż bardzo chciała nad sobą zapanować, Sam zmarszczyła jednak czoło. Miała 
nadzieję, 
że Farmer tego nie zauważy. Pomyślała, że Tom zachowuje się jak dziecko.
Jean skończyła przygotowywanie poczęstunku dla gości i była gotowa do wyjścia.
– Przyrządziłam pani rumianek – powiedziała do Sam łagodnie. Sprawiała wrażenie, 
że 
doskonale zdaje sobie sprawę z nastroju Sam.
Sam podeszła do biurka i usiadła na swoim krześle. Wzięła do ręki filiżankę z 
rumiankiem 
i zaczęła pić. Gorący napój podziałał na nią uspokajająco.
Tymczasem Farmer odstawiła filiżankę z kawą na stolik i popatrzyła na Sam 
z wyczekiwaniem.
– No i co nam pani powie? – zapytała po chwili.
Hammond milczał, wyraz jego twarzy nie pozostawiał jednak wątpliwości, że 
chciałby 
zadać to samo pytanie. Był jednak zbyt dobrze wychowany, by zaczynać wypytywanie 
Sam, 
zanim uczyni to Farmer.
Sam postanowiła nie zwlekać.
– Śmierć spowodowały bez wątpienia rany brzucha, a także ogromne zniszczenia 
narządów 
wewnętrznych. Nóż, którego używał zabójca, najprawdopodobniej był duży i długi, 
ostrze miało 
co najmniej sześć cali i zapewne ząbkowane brzegi. Mógł to być nóż myśliwski. 
Zawartość 
brzucha została zniszczona i wyciągnięta na zewnątrz. Usunięto obie nerki, 
najprawdopodobniej 
za pomocą tego samego noża...
– A więc zabójca dobrze się znał na swojej robocie – wtrąciła Farmer.
– Można tak powiedzieć. Jednak do tego, co zrobił, potrzebował znajomości 
zaledwie 
podstaw anatomii, wiedzy, którą mógł posiąść niemal w każdej bibliotece. Nie 
mogę 
potwierdzić, że mamy do czynienia z jakimś fachowcem czy ekspertem w tej 
dziedzinie. 
Morderca działał w pośpiechu i niestarannie. Tego, co zrobił, na pewno nie mogę 
określić jako 
dzieło chirurga.
Farmer popatrzyła na Hammonda.
– Ten pański Strachan jest chyba sanitariuszem, prawda? – Hammond pokiwał głową, 
a ona 
kontynuowała: – Posiada więc zapewne podstawową wiedzę z anatomii?
– Sądzę, że tak – odparł Hammond.
Farmer skinęła głową, najwyraźniej zadowolona z usłyszanej odpowiedzi.
– Mary West ma także ranę na szyi – mówiła dalej Sam. – O, tutaj. – Dotknęła 
palcem boku 
swojej szyi. – Wygląda na powstałą w wyniku oparzenia. Chciałabym poprosić, żeby 
policja 
sprawdziła, czy w ciągu ostatnich kilkunastu dni ta dziewczyna uległa jakiemuś 
wypadkowi.
– Czy to takie istotne?
– Nie wiem. Może okazać się istotne. Chciałabym w raporcie to opisać. To bardzo 
niezwykła rana, jednak na tym etapie nie mogę jej łączyć z morderstwem.
– Zobaczę, co się da zrobić – powiedziała Farmer.
Sam podziękowała jej, skinąwszy głową, po czym mówiła dalej:
– Ponieważ na miejscu zbrodni nie znaleziono żadnej z dwóch nerek, zakładam, że 
morderca 
zabrał je ze sobą.
– Dlaczego miałby to zrobić? – zdziwił się Hammond.
Sam wzruszyła ramionami, popatrzyła na Farmer i z dość wyraźną ironią w głosie 
powiedziała:
– Jestem patologiem, a nie detektywem. Nadinspektor Farmer, to raczej pani 
dziedzina.
Hammond popatrzył na Farmer, a ona odezwała się:
– Jednemu z waszych żandarmów zdawało się, że widział sylwetkę mężczyzny 
wybiegającego z szopy. Mężczyzna niósł jakąś torbę. Najprawdopodobniej nerki 
znajdowały się 
w tej torbie.
Hammond z niedowierzaniem pokręcił głową, a Farmer skierowała uwagę ponownie na 
Sam.
– Czy nie mamy do czynienia z jakimś czarnym rynkiem ludzkich organów do 
transplantacji? Nerki na sprzedaż, rozumie pani, co mam na myśli.
Sam była zdegustowana.
– Ktokolwiek by dostał nerki Mary West, nie cieszyłby się nimi długo. W 
transplantacji 
ważna jest nie tylko operacja wszczepienia, ale także sposób, w jaki usuwa się 
narządy 
z organizmu dawcy. W tym przypadku nerki po prostu gwałtownie wyrwano.
Farmer zmieniła temat.
– Czy zgwałcono ją?
– Tak, myślę, że tak. Ściany pochwy są poranione, wytarte, co wskazuje, że seks 
na niej 
wymuszono, nie uprawiała go dobrowolnie.
– Ślady spermy?
– Znalazłam.
– Czy wystarczy do badań porównawczych?
– To nie moja dziedzina, ale sądzę, że tak. Farmer wyglądała na zadowoloną.
– No to jesteśmy w domu.
– Jeśli nie znajdziecie Strachana, to skąd będziecie mieli materiał do porównań? 
– znów 
wtrącił Hammond.
– Strachan jest sam, w obcym kraju i nie ma dokąd pójść. Z całą pewnością go 
dopadniemy, 
a nawet jeśli to zajmie dużo czasu, wcześniej pobierzemy próbki od jego 
rodziców, jeśli wyrażą 
gotowość do współpracy z nami. Jeśli nie, jestem pewna, że namówimy do pomocy 
jakiegoś 
innego członka tej rodziny. Już wcześniej postępowaliśmy w taki sposób.
Hammond wątpił, czy rodzina będzie skłonna do współpracy, kiedy dowie się, że ma 
dostarczyć najważniejszy dowód przeciwko Strachanowi, nie wypowiedział jednak 
głośno tej 
myśli.
Farmer uniosła filiżankę i uśmiechnęła się do niego ponad brzegiem naczynia.
– Jestem przekonana, że możemy liczyć na współpracę ze strony naszych 
amerykańskich 
kuzynów, prawda?
Rozmowa policjantki z Amerykaninem zaczynała bawić Sam, wiedziała jednak, że nie 
może 
dopuścić, żeby wymiana zdań wymknęła się spod kontroli. Postanowiła 
interweniować.
– Czy znasz Strachana? – zapytała Hammonda.
– Nie. Nasza baza jest duża, a ja poznaję raczej te dziewczynki i tych chłopców, 
którzy 
zachowują się niegrzecznie. Strachan nie należał do tej grupy. Większość ludzi, 
którzy go znają, 
uważa, że jest w porządku. W każdym razie nie jest to facet, który wikłałby się 
w to, co na nas 
spadło dziś w nocy.
– Christie też na takiego nie wyglądał – wtrąciła Farmer. Hammond nie zrozumiał 
aluzji 
i Sam pośpieszyła mu z pomocą:
– Christie to słynny brytyjski morderca. Hammond pokiwał głową, a Sam 
kontynuowała.
– Czy Strachan to postawny, duży facet?
– Nie, raczej nie. Niski, chudzina, z tego, co wiem. Dlaczego pytasz?
– Plamy krwi na majtkach Mary i za hangarem numer dwa świadczą, że zaatakowana 
została 
najprawdopodobniej tam, a dopiero później zabójca przeniósł ją lub zawlókł do 
szopy.
– Przecież nie była ani duża, ani ciężka.
– A jednak zawsze trudno jest dźwigać nieprzytomną dorosłą osobę.
– Jeśli w ogóle ktoś ją niósł – zauważyła Farmer. – Biorąc jednak pod uwagę 
sposób, w jaki 
ją zamordowano, czy nie natrafilibyśmy na ślady krwi na trasie od hangaru do 
szopy? Tym 
bardziej że tak wiele krwi było tam, gdzie ją znaleźliśmy.
– Wszystko zależy od tego, jak ciężko ranna została za hangarem. Jestem bowiem 
przekonana, że zamordowano ją dopiero w szopie.
– Jej ubranie nie było zniszczone, nie nosiło wielu śladów krwi, a tego by pani 
chyba 
oczekiwała w przypadku morderstwa w szopie.
– Proszę pamiętać, że wcześniej odbyła stosunek seksualny – powiedziała Sam. – 
Może już 
wtedy była zupełnie naga?
– Trudno uwierzyć, że morderca przeniósł nagą dziewczynę do szopy, wrócił po jej 
rzeczy, 
starannie je złożył i dopiero potem ją zamordował.
Hammond, któremu brakowało już wyobraźni, by podążać za tokiem rozmowy dwóch 
kobiet, skorzystał z krótkiej chwili ciszy i zmienił temat.
– Pani nadinspektor, mam nadzieję, że powiadomi mnie pani, kiedy złapiecie 
Strachana. 
Wciąż jest obywatelem Stanów Zjednoczonych i będzie potrzebował naszej opieki i 
pomocy.
– Jestem pewna, że rodzice Mary West też potrzebują teraz opieki.
Sarkazm Farmer zbił Hammonda z tropu, starał się jednak tego nie okazać.
– Niech się pan nie martwi – kontynuowała Farmer. – Pańscy ludzie są w kontakcie 
z policją. – Popatrzyła na Sam.
– Czy coś jeszcze?
– Oprócz oczywistego faktu, że poszukuje pani bardzo niebezpiecznego człowieka, 
cała 
reszta znajdzie się w raporcie.
– Świetnie. W takim razie na mnie już czas.
Farmer i Hammond wstali, choć Sam najwyraźniej jeszcze nie skończyła.
– Ile zamierzacie ujawnić dziennikarzom? – zapytała. Oczywiście, nie było to jej 
sprawą, 
właściwie nie miała prawa o to pytać, jednak to zrobiła.
– Tyle, ile muszą wiedzieć, żeby udzielić nam trochę pomocy – powiedziała 
Farmer. – Jeśli 
nie złapiemy Strachana szybko, będziemy musieli przekazać komunikat o 
poszukiwaniu go do 
prasy.
Hammond zmarszczył czoło.
– Czy nie zmniejszy to jego szansy na uczciwy proces? To by było tak, jakby już 
ogłoszono 
go winnym.
Farmer popatrzyła na niego chłodno.
– Miejmy zatem nadzieję, że złapiemy go bez rozgłosu. Nie chciałabym wchodzić w 
drogę 
pańskiemu poczuciu sprawiedliwości. Tymczasem módlmy się, by w okolicy nie 
pojawiło się 
więcej zwłok, kiedy my będziemy się zastanawiali, czy Strachan ma szanse na 
uczciwy proces.
Hammond uznał, że kres cierpliwości brytyjskiej policjantki jest bliski, więc w 
interesie 
spokojnej i harmonijnej współpracy nie powinien już nic mówić.
Farmer popatrzyła na Sam.
– Dziękuję, że poświęciła nam pani tyle czasu, doktor Ryan. Jak zwykle, wniosła 
pani do 
sprawy wiele cennych uwag.
Sam uśmiechnęła się do niej chłodno.
– Swoim czasem służę pani o każdej porze.
– Miło było pana spotkać, majorze. – Tym razem Farmer zwróciła się do Hammonda. 
Wyciągnęła dłoń i uścisnęła rękę Amerykanina. – Jestem pewna, że w ciągu 
najbliższych 
tygodni jeszcze wielokrotnie będziemy się spotykać.
– Będzie mi bardzo miło.
Kiedy tylko Farmer wyszła z gabinetu, Hammond z powrotem usiadł na swoim 
miejscu. 
Najwyraźniej chciał jeszcze o czymś porozmawiać.
– Czy czegoś jeszcze ci nie powiedziałam? – zapytała Sam.
– Nie, nie o to chodzi. Moim zdaniem wykonałaś kawał solidnej roboty. 
Zastanawiam się 
jednak, czy będę natrętny, jeśli poproszę cię o jeden egzemplarz protokołu z 
sekcji?
– Dlaczego? – zainteresowała się Sam.
– Angielska dziewczyna zginęła na amerykańskiej ziemi. Będę miał mnóstwo pytań z 
kraju. 
Chciałbym być dobrze przygotowany.
– Nie mogę udostępnić ci treści raportu. Musiałabym otrzymać pozwolenie.
– Zdaję sobie z tego sprawę i nie chciałbym nadużywać naszej przyjaźni...
– Ale właśnie to robisz. Hammond posłał jej smętny uśmiech.
– Rzeczywiście – przyznał.
Sam ustąpiła niemal od razu. Zdrowy rozsądek nakazywał udostępnić Hammondowi 
treść 
raportu, a gdyby miała używać w tym celu oficjalnych kanałów, sprawa wlokłaby 
się pewnie 
w nieskończoność.
– Ale nie dostałeś tego ode mnie, zgoda?
– To będzie nasz sekret. Bardzo ci dziękuję. Powiem Jean, żeby wysłała ci jutro 
jeden 
egzemplarz.
– Czy nie będzie prościej, jeśli przyślę samochód?
– Jak sobie życzysz. – Sam pokiwała głową.
– To pytanie na temat Strachana...
– Jego wiedzy medycznej?
– Tak. Ma pojęcie o udzielaniu pierwszej pomocy. Pewnie potrafiłby przywrócić 
komuś 
bicie serca, podtrzymać oddech, ale to wszystko.
– Martwi mnie, że byłby w stanie także zatrzymać bicie czyjegoś serca – 
powiedziała Sam 
cierpko.
Hammond uśmiechnął się.
– Wiesz co? – odezwał się. – W przyszłym miesiącu znów urządzamy zabawę w 
hangarze 
i pomyślałem sobie...
– Pomyślałeś, że mogłabym przyjść. Odnoszę wrażenie, że to łapówka.
Niespodziewanie Hammond zakłopotał się.
– Nie, skądże, wcale nie. Ale ostatnio było nam razem tak miło...
Sam postanowiła ułatwić mu sytuację.
– Muszę sprawdzić, czy Tom będzie wtedy pracował, czy też nie. Powiedz mi, kiedy 
organizujecie tę zabawę, a ja dam ci znać.
– A jeśli będzie? Pracował, oczywiście.
Głośne pukanie do drzwi uwolniło Sam od konieczności odpowiedzi. W progu stanęła 
Jean. 
Trzymała na rękach grubą stertę akt, a na jej wierzchu leżał notatnik Sam. 
Zdziwiła się, kiedy 
zobaczyła Hammonda.
– Och, przepraszam. Myślałam, że już wszyscy goście sobie poszli. Wrócę później.
Sam zatrzymała ją.
– Nie, wszystko w porządku, Jean. Major Hammond właśnie wychodził.
Hammond nie zaprotestował i wstał.
– Rzeczywiście, muszę już jechać. Mam nadzieję, że szybko się zobaczymy, pani 
doktor.
Sam lekko przekrzywiła głowę na bok.
– Może – powiedziała.
Hammond uśmiechnął się do niej. Bawiła się nim, ale to mu nie przeszkadzało. 
Naciągnął na 
głowę lotniczą czapkę, grzecznie ukłonił się Jean i wyszedł. Sam przyszło na 
myśl, że może 
Tom Adams ma rację. Że skłonna jest uwodzić wszystkich przystojnych mężczyzn.
Kiedy Hammond wrócił do Leeminghall, było późne popołudnie. Główną bramę bazy 
otaczała cała armia dziennikarzy z prasy i telewizji. Natychmiast rzucili się na 
jego samochód, 
chcąc sprawdzić, czy w środku znajduje się ktoś wystarczająco ważny, by opłacało 
się z nim 
rozmawiać. Szczęśliwie nikt go nie rozpoznał albo po prostu nikt nie wiedział, 
jaką funkcję pełni 
w bazie, dlatego dostał się do środka bez większych problemów. Zatrzymał auto 
przed mesą 
oficerską, po czym szybkim krokiem ruszył przez boisko do baseballu do swojego 
biura.
W tym samym momencie, w którym otworzył drzwi, wyczuł, że coś tu jest nie w 
porządku. 
To uczucie było tak silne, że nawet nie zdjął czapki. Popatrzył na swoją 
asystentkę, sierżant 
Jenny Groves, która natychmiast wstała z krzesła.
– Co jest? – zapytał.
Groves pracowała dla niego już prawie rok, dlatego bez trudu odczytywał jej 
zachowanie. 
Pachniało kłopotami. Jenny zaczęła tłumaczyć mu zakłopotanym głosem:
– Próbowałam dodzwonić się do pana na komórkę, ale była wyłączona.
Hammond wyłączył telefon podczas sekcji zwłok i zapomniał włączyć z powrotem.
– Mów, Jenny, o co chodzi?
Głęboko nabrała powietrza w płuca, po czym skierowała wzrok przed siebie, nie 
chcąc 
patrzeć mu prosto w oczy, w obawie przed jego reakcją.
– Ma pan pozdrowienia od pułkownika Cully’ego. Chciałby zobaczyć pana w swoim 
gabinecie.
– Kiedy?
– Kiedy tylko się pan pojawi. To znaczy natychmiast.
Hammond westchnął, uśmiechnął się do niej uspokajająco i zaraz wyszedł. Szybki 
marsz 
przez bazę do biura pułkownika Cully’ego zabrał mu tylko pięć minut. W miarę jak 
mijał 
lotników, którzy o tej porze dnia najliczniej wylęgali na teren bazy, i 
odpowiadał na ich saluty 
i pozdrowienia, coraz bardziej zdawał sobie sprawę z napięcia, w jakim się 
wszyscy znajdują. 
Z ich twarzy i oczu odczytywał troskę i zaniepokojenie. Niemal każdy z nich 
zerkał na jego 
twarz, chcąc z niej wyczytać jakąś wskazówkę, choćby cień informacji na temat 
tego, co 
wydarzyło się w bazie poprzedniej nocy. Jak większość wojskowego personelu bazy, 
dumni byli 
ze swojej jednostki, i kiedy jakiemuś żołnierzowi pełniącemu tu służbę powijała 
się noga albo 
coś przeskrobał, czuli, że problem jednego spośród nich dotyczy w gruncie rzeczy 
wszystkich.
Przypomniał sobie gwałt, jakiego dopuszczono się na japońskiej dziewczynie 
zaledwie kilka 
lat wcześniej. Miejscowi ludzie winili za ten występek nie bezpośredniego 
sprawcę, ale całe Siły 
Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Zdawało się to niesprawiedliwym osądem, ale 
Hammond 
był w stanie to zrozumieć. W ciągu minionych pięćdziesięciu lat stosunki 
pomiędzy bazą 
Leeminghall a okoliczną ludnością były dobre. Baza częściowo przyczyniała się do 
rozwoju 
ekonomicznego najbliższego regionu, a Amerykanie nawet żenili się z miejscowymi 
dziewczynami. Teraz te dobre wzajemne stosunki zostały zachwiane i każdy się tym 
martwił. 
Cully najlepiej zdawał sobie sprawę z zagrożenia. Zanim został dowódcą bazy, 
pracował 
w oficjalnym inspektoracie, którego członkowie kontrolowali bazy Sił 
Powietrznych zarówno 
w Ameryce, jak i w Europie, oceniając je i sporządzając raporty na temat każdego 
aspektu ich 
funkcjonowania.
Kiedy znalazł się w biurze Cully’ego, niemal natychmiast skierował go do dowódcy 
jakiś 
nerwowy porucznik.
– Zjawił się major Hammond, sir – zaanonsował go i natychmiast zamknął za nim 
drzwi 
gabinetu.
Cully stał, odwrócony plecami do drzwi i spoglądał przez okno z doskonałym 
widokiem na 
teren bazy. Hammond stanął na baczność i zasalutował. Mimo że Cully go nie 
widział, z całą 
pewnością spodziewał się z jego strony regulaminowego zachowania.
Nie poruszając się, pułkownik rzucił pytanie:
– Czy widziałeś gazety? – Zniknął, na szczęście, histeryczny ton, który brzmiał 
w jego 
głosie w nocy.
Zastąpił go chłodny spokój, do którego Cully z całą pewnością z trudem się 
zmuszał.
Hammond zdawał sobie sprawę, że dowódca w każdej chwili może eksplodować, 
dlatego 
zaczął ostrożnie:
– Nie miałem jeszcze okazji, sir.
Nadal się nie odwracając, Cully wskazał na swoje biurko, gdzie leżało kilka 
gazet. Żadna 
z nich nie była rozłożona. Zresztą nie było to konieczne, wystarczał widok 
tytułów na 
pierwszych stronach: DZIEWCZYNA ZAMORDOWANA PRZEZ NOŻOWNIKA 
W AMERYKAŃSKIEJ BAZIE, AMERYKAŃSKI GWAŁCICIEL GRASUJE 
W CAMBRIDGE. Podobnie brzmiały inne tytuły. Skąd dziennikarze uzyskali 
informacje 
i w jaki sposób udało się im dotrzeć do nich tak szybko, nie sposób było 
zgadnąć. Hammond 
wiedział jednak, że dziennikarze są kolejnym problemem, z którym, na rozkaz 
Cully’ego, będzie 
musiał się zmierzyć. Pocieszył się, że nie tylko Cully, ale i Farmer wścieknie 
się, kiedy 
przeczyta te tytuły.
– Zapewne gazety w kraju też będą pełne podobnych bredni – powiedział pułkownik. 
– Złe 
wieści rozchodzą się szybko. Postanowiłem ograniczyć ruch gości i personelu. 
Nikt nie ma 
prawa wyjść ani wejść na teren bazy bez istotnego powodu.
Hammond nie wiedział wcześniej o tym rozkazie, lecz informacja od Cully’ego 
wyjaśniała 
zaniepokojone spojrzenia ludzi, których mijał po drodze.
– To w końcu ucichnie – powiedział. – Zawsze tak się dzieje.
– Być może – powiedział Cully drżącym głosem. – Ale zanim ucichnie, ja się 
wykończę.
Hammond zrozumiał, że ta rozmowa nie wróży nic dobrego. Cully był na skraju 
załamania 
nerwowego i żadne słowa nie mogły w tej chwili poprawić jego samopoczucia.
– Czy wiesz, ile na to trzeba czasu, Bob?
– Nie rozumiem, sir.
– Żeby dojść do mojej pozycji, wiesz, ile na to trzeba czasu?
– Nie, sir.
– Dwadzieścia lat. Dwadzieścia lat! Dwadzieścia lat ciężkiej pracy, wykonywanie 
jedynie 
właściwych posunięć, wiedzy, z kim rozmawiać i kiedy...
– ...kiedy udawać durnia. – Mimo że Hammond zaledwie wyszeptał te słowa, Cully 
natychmiast się odwrócił.
– Przepraszam, majorze, co pan powiedział?
– To musiała być bardzo trudna droga, sir.
– To była bardzo trudna droga. Na miłość boską, przecież ożeniłem się nawet z 
córką 
generała!
Hammond nie lubił sposobu, w jaki Cully mówił o swojej żonie. Traktował ją 
wyłącznie 
jako dodatek do kariery, jako dodatkową gwiazdkę na pagonie, kolejny pasek na 
mundurze. 
Tymczasem, zdaniem Hammonda, Sarah Cully była sympatyczną, atrakcyjną kobietą, 
która 
potrafiła oczarować każdego, z kim rozmawiała. Za nic w świecie nie potrafił 
zrozumieć, 
dlaczego skończyła u boku Cully’ego. Byli jednak małżeństwem już od piętnastu 
lat, coś w nim 
zatem widziała. Poza tym on sam, Hammond, niewiele wiedział o instytucji 
małżeństwa po 
jednym rozwodzie i dwóch, co prawda, długich związkach, które i tak się 
rozpadły.
– Czy wiesz, czego chciałem, Bob? Wiesz, czego chciałem? – Cully miał okropny 
zwyczaj 
powtarzania wszystkiego dwa razy, jakby chciał podkreślić znaczenie swoich słów 
albo 
zamęczyć słuchacza na śmierć arcyważnymi pomysłami.
– Nie, sir – odparł Hammond. Był jednak pewien, że pułkownik zaraz mu to powie.
– Chciałem przebyć całą tę drogę do samego końca, aż do Białego Domu. Chryste, 
będę 
szczęściarzem, jeśli w tych okolicznościach nie odbiorą mi emerytury. – Ze 
złością wskazał na 
biurko. – Popatrz tylko na nie, Bob. Co widzisz? Oto moja ostatnia placówka. 
Dostanę stąd 
takiego kopa w dół, że długo się nie zatrzymam. Jutro przyjedzie tu nawet 
pieprzony ambasador, 
a wszystko przez to, że jakaś dziwka dała się zamordować na terenie mojej bazy! 
– 
Błyskawicznie wpadał w histeryczny ton.
Przekażę pańskie kondolencje rodzinie tej dziwki, pułkowniku, pomyślał Hammond. 
Po raz 
pierwszy usłyszał o planowanej wizycie ambasadora i zrozumiał, że musi działać 
szybko. Jako 
szef policji wojskowej na terenie bazy odpowiedzialny był za wszelkie środki 
bezpieczeństwa, 
również te, które należało podejmować w wypadku wizyt wysokiej rangi dygnitarzy.
– O której godzinie spodziewamy się ambasadora, sir?
– Jeden Bóg wie. Porozmawiaj z moim sekretarzem, on zna szczegóły. – Cully 
uspokoił się. 
Usiadł na krześle z szerokim oparciem i popatrzył żałośnie na Hammonda. Gdyby 
major nie 
gardził nim, pewnie by mu teraz współczuł. W jego duszy zdecydowanie przeważała 
jednak 
pogarda. – Bob, musimy stłumić całe to zamieszanie, w interesie nas obu.
Hammond wyczuł zawoalowaną groźbę, jednak nie przestraszył się. Grozili mu już 
eksperci 
w tej dziedzinie, a Cully z pewnością do nich nie należał. Oczywiście, upora się 
z problemami, 
jakie zrodziło zabójstwo w bazie, ale nie będzie tego robił dla Cully’ego. Cully 
już i tak poprosił 
go o zbyt wiele, przez co przestał być groźny.
– Będzie dobrze, sir – powiedział głośno.
– Czy złapali już Strachana?
– Nie, sir, jeszcze nie, brytyjska policja jest jednak pewna, że to kwestia 
godzin. Strachan 
nie ma dokąd pójść, a oni są bardzo dobrzy w swojej robocie.
– Tak myślisz? Chryste, przecież oni nawet nie noszą broni.
Po krótkim pukaniu do drzwi w progu stanął sekretarz Cully’ego.
– Sir, jest tu dwóch panów z ambasady. Chcą się z panem widzieć. Prosił pan, 
żeby 
poinformować o ich wizycie natychmiast, kiedy się zjawią.
Cully popatrzył na Hammonda, który się nawet nie poruszył.
– Wprowadź ich.
Sekretarz wycofał się, umożliwiając wejście do gabinetu dwóm dyplomatom w 
błękitnych 
garniturach.
Dzięki temu, że Trevor Stuart, przy pomocy Jean, przejął część jej 
popołudniowych zajęć, 
Sam udało się przebrnąć przez górę papierów w miarę szybko, więc dość wcześnie 
powróciła do 
domu. Miała już plany na te niespodziewanie darowane godziny; zamierzała 
popracować trochę 
w ogrodzie. Kiedy wjechała na podjazd, rozbłysła lampa bezpieczeństwa. Nie była 
akurat 
potrzebna, ale Sam ucieszyła się, że znów funkcjonuje. Pomyślała, że pewnie 
poluzował się jakiś 
drut. Cóż, bez wątpienia powinna przyjąć kogoś, kto zajmowałby się drobnymi 
naprawami 
w całym domu. Chwyciwszy z siedzenia torebkę, ruszyła żwirową ścieżką na tyły 
chaty. 
Zobaczyła, że drzwi prowadzące na werandę są otwarte, a na progu stoi para 
zabłoconych 
gumowych kaloszy.
Kiedy tylko weszła do kuchni, wyczuła nosem zapach irlandzkiego gulaszu. Nie 
jadła go od 
wielu lat. Stół był już nakryty, na środku leżał bukiet dzikich kwiatów, a obok 
niego stała 
otwarta butelka czerwonego wina.
Do kuchni wszedł Liam.
– Miło, że znów jesteś w domu – powiedział i pocałował Sam w policzek.
– Wszystko tu jest miłe – odparła. – Ile mnie to będzie kosztowało?
– Miejsce do spania dla mnie i utrzymanie przez kilka dni, to wszystko. Myślę, 
że na tym nie 
stracisz.
Sam uśmiechnęła się do niego. Liam zaczął coś robić przy kuchni, a ona tymczasem 
ściągnęła płaszcz i przeszła do holu, by go powiesić.
– Skąd wiedziałeś, o której wrócę? – zapytała.
– Zatelefonowałem do twojego biura, rozmawiałem z... Jak jej na imię, Jean? 
Urocza 
kobieta. Powiedziała mi. Wydawała się bardzo zainteresowana, kim jestem i gdzie 
przebywam.
Sam skrzywiła się. Szybko wróciła do kuchni.
– Tak, w to nie wątpię. Co jej powiedziałeś?
– Prawdę, oczywiście.
– Twoją prawdę czy prawdę obiektywną?
– Może to, że byliśmy kochankami i teraz zamierzamy kontynuować to, co 
przerwaliśmy 
przed wieloma laty.
Sam wbiła w niego ostre spojrzenie.
– Z drugiej strony mogłem powiedzieć jej przecież, że przyjechałem tutaj na 
rozmowę 
w sprawie pracy i za kilka dni wrócę do Irlandii.
Sam uśmiechnęła się. Trudno było zgadnąć, kiedy Liam żartuje, a kiedy mówi 
prawdę. 
Cokolwiek powiedział Jean, wiadomość o tym z pewnością krąży już z ust do ust po 
szpitalu, 
poprzedzana powtarzanym za każdym razem napomnieniem: „Tylko nie mów o tym 
nikomu”.
– Uznają mnie niemal za prostytutkę.
– Boże, nie masz więc nic do stracenia. Śpij ze mną. – Uśmiechnął się figlarnie.
Zignorowała propozycję.
– Czy ktoś do mnie dzwonił? – Miała nadzieję, że Tom przynajmniej próbował 
nawiązać 
kontakt.
– Nic mi o tym nie wiadomo. Przez większą część dnia byłem poza domem.
Lampka na automatycznej sekretarce nie migała, zatem z całą pewnością nikt nie 
telefonował, kiedy Liam przebywał w ogrodzie.
Sam podeszła do piecyka, na którym wesoło bulgotał irlandzki gulasz. Podsunęła 
nos niemal 
pod garnek.
– Pachnie wspaniale. Ile czasu minie, zanim skosztuję tej potrawy?
– Dlaczego? Śpieszysz się gdzieś? Masz jeszcze jakieś spotkanie?
– Nie, ale zamierzam popracować jeszcze trochę w ogrodzie.
Liam popatrzył przez okno.
– Och, mówisz o tym wszystkim, co przygotowałaś pod płotem? – Sam podążyła za 
jego 
spojrzeniem. – Robota zrobiona. Przeznaczyłem na nią cały poranek. Zasadziłem 
wszystko tak, 
jak trzeba, o ile, oczywiście, rośliny leżały na właściwych miejscach.
Sam była zaskoczona. Nie wiedziała, czy powinna się teraz uradować czy 
rozzłościć. 
Oczywiście, cieszyła się z porządku w ogrodzie, ale przecież chciała to wszystko 
zrobić sama. 
Zajęcie w ogrodzie przynosiło jej wytchnienie i właściwie tylko ono pozwalało 
jej się odprężyć 
po trudach codziennej pracy i na kilka chwil zapomnieć o problemach. Uznała 
jednak, że byłaby 
niewdzięczna, gdyby teraz rozzłościła się na Liama. Przecież chciał dobrze. Poza 
tym miała 
świadomość, że w ogrodzie jest jeszcze tysiąc innych prac do wykonania.
– Dziękuję. Nie wiem, co powiedzieć.
– „Dziękuję” w zupełności wystarczy – powiedział Liam radosnym tonem. – 
Naprawiłem 
także światło bezpieczeństwa, możesz więc podziękować mi raz jeszcze.
Znów ją zaskoczył. W myślach zadała sobie pytanie, czy tak będzie przez cały 
wieczór.
– Naprawdę to zrobiłeś?
– Jeśli dostanę śrubokręt i łyżkę, przeistaczam się w czarodzieja. A teraz 
siadaj, nakryję do 
stołu.
Sam podeszła do stołu i zaczęła nalewać wino z butelki. Liam tymczasem zajął się 
gulaszem.
Godzinę później oboje byli lekko pijani i najedzeni do syta. Wygodnie rozparci w 
fotelach 
w salonie, dopijali ostatnie krople brandy. Sam tarmosiła po grzbiecie swojego 
kota Shawa. 
Liam głaskał nogi Sam spoczywające na jego udach.
– Czy twoja matka i siostra już mi wybaczyły? – zapytał Liam.
– Wyn tak, mama jednak jest już zbyt chora, żeby pamiętać albo troszczyć się o 
cokolwiek.
– Słyszałem o tym. Nic się nie polepszyło?
– Jest coraz gorzej. I już nie będzie poprawy.
– Przykro mi.
– Nie przejmuj się, nie musisz. – Sam postanowiła zmienić temat, zanim rozmowa 
przybierze zbyt ponury nastrój. – Powiedz mi wreszcie, dlaczego tutaj jesteś? Bo 
przecież z całą 
pewnością nie chodzi ci tylko o to, żeby mnie zobaczyć.
– Prawie tylko o to, ale niezupełnie.
– A więc?
Liam nic się nie zmienił. Nawet na najprostsze pytania nie udzielał prostych 
odpowiedzi.
– Staram się o stypendium artystyczne na Uniwersytecie Świętego Michała.
– W jakim celu?
Wydawał się zaskoczony jej pytaniem.
– Będę studiował poezję, oczywiście.
Sam wiedziała, że Liam namiętnie czyta i pisze wiersze, nie miała jednak 
pojęcia, że sprawy 
zaszły aż tak daleko.
– Jestem pod wrażeniem. Myślałam dotąd, że to tylko hobby.
– Tak było, ale kiedy znudziły mi się podróże, doszedłem do wniosku, że muszę 
coś robić, 
żeby nie umrzeć z głodu, i postanowiłem, że będę nauczał poezji.
– Czy sądzisz, że ci się uda?
– Dostać stypendium? Raczej nie powinienem mieć nadziei, a to oznacza, że stanę 
przed 
komisją całkowicie rozluźniony i powiem im dokładnie to, co myślę.
– W takim razie powinieneś odnieść sukces.
– Jeśli będą mnie chcieli, mogą mnie przyjąć, razem z moimi wszystkimi 
irlandzkimi 
wadami.
Sam uśmiechnęła się, pomyślawszy, że jest w dziecięcy sposób bardzo pewny 
siebie.
– O ile pamiętam – powiedział Liam – to ciągle tkwiłaś z nosem w jakiejś 
powieści Shawa.
– „Największą rozkoszą dla kobiety jest zranić dumę mężczyzny” – zacytowała.
Liam roześmiał się i podjął jej cytat:
– „Jedynym sposobem właściwej samorealizacji dla kobiety jest być dobrą dla 
mężczyzny, 
który może sobie pozwolić na bycie dobrym dla niej”.
– Brawo. Szkoda mojego wysiłku, zawsze będziesz w tym ode mnie lepszy.
– Gdybyśmy spędzali razem więcej czasu, pewnie któregoś dnia byś mnie 
przeskoczyła.
Sam wybuchnęła śmiechem, ale nie skomentowała jego słów.
– Nie wiem, czy kobiety w ogóle kochają – kontynuował Liam. – Raczej w to 
wątpię. Biedni 
są ci mężczyźni...
Sam od wielu miesięcy nie czuła się tak dobrze. Towarzystwo Liama cieszyło ją 
tak samo 
jak wtedy, kiedy byli nastolatkami i doświadczali smaku pierwszej miłości. Jak 
Romeo i Julia 
odegrali wtedy swoje role do gorzkiego końca. Wszystko to wydawało się teraz 
głupie, ale 
wtedy miało dla nich ogromne znaczenie.
– Przeczytasz mi jakiś swój wiersz? – zasugerowała Sam.
– Jesteś pewna, że tego chcesz? Może ci się nie spodobać, a moja duma nigdy tego 
nie 
zniesie.
– Spodoba mi się, obiecuję. Liam nie był przekonany.
– Najpierw się napijmy.
Wstaną i pójdę, pójdę, gdzie wyspa Innisfree, 
I będzie tam lepianka z gliny i z witek wierzb, 
Fasoli dziewięć rzędów, i ul; i każdy z dni 
Brzęczenie pszczół wypełni aż po zmierzch.
Przez te wszystkie lata Sam zapomniała, jak piękny jest głos Liama. Jego dźwięk 
działał na 
nią kojąco, łagodnie, niczym kaskada ciepłej wody. Rozsiadła się wygodniej, 
przymrużyła oczy 
i oparła głowę na poduszce, uważnie go słuchając i wchłaniając w siebie każde 
słowo.
I będę sam, i będzie spokój – bo on jak miód
Sączy się z chmur poranku na łąki, gdzie dzwoni świerszcz;
A noc to migot gwiazd, a dzień to biały żar wód,
A zmrok – jaskółczy puch, królicza sierść.
Wstanę i pójdę, pójdę, bo słyszę dzień i noc 
Plusk fal o brzeg jeziora, puls mojej własnej krwi,
I nad szarością ulic wciąż woła mnie ten głos 
I chce, bym szedł, bym szedł do Innisfree.
Kilku ostatnich linijek Sam już nie usłyszała, ponieważ jej zmęczony umysł objął 
we 
władanie sen, przynosząc upragniony wypoczynek.
Obudził ją mokry nosek Shawa. Kot delikatnie dotykał jej policzka. Sam w jednej 
chwili 
otworzyła oczy i początkowo nie bardzo wiedziała, gdzie się znajduje. Musiało 
minąć 
kilkanaście sekund, zanim zorientowała się w sytuacji. Wciąż leżała na kanapie, 
gdzie 
poprzedniego wieczoru pożeglowała w głęboki sen. Różnica polegała jedynie na 
tym, że teraz 
była starannie okryta ciepłym kocem. Leżała jeszcze przez chwilę, zbierając 
myśli i delikatnie 
głaskając Shawa wygodnie rozłożonego na jej brzuchu i wyraźnie zadowolonego 
z zainteresowania, jakie w niej wzbudził.
Nie czuła się najlepiej tego rana. Już nigdy więcej, postanowiła, a przynajmniej 
do 
następnego razu. Nie była najlepsza w piciu alkoholu. Te trzy kieliszki brandy 
po winie do 
kolacji to znacznie więcej, niż wypijała zwykle. Popatrzyła na stary szkolny 
zegar, wiszący nad 
kominkiem. Dziewiąta trzydzieści. Przez chwilę znaczenie tej godziny nie 
docierało do niej, lecz 
zaraz przypomniała sobie, że pierwsze czynności w pracy ma zaplanowane na 
dziesiątą i, 
odrzuciwszy koc, zeskoczyła z kanapy jak z katapulty. Zaskoczony Shaw popatrzył 
na nią ze 
środka dywanu, a Sam pobiegła do łazienki, by wziąć szybki prysznic. 
Przeskakiwała po dwa 
stopnie naraz.
W gruncie rzeczy przejazd do szpitala po godzinach porannego szczytu wyszedł jej 
tylko na 
dobre i zjawiła się na miejscu wcześniej, niż się spodziewała; mimo to nie 
zdążyła. Kiedy 
wyjeżdżała, Liam wciąż spał. Spotkanie miał dopiero o drugiej po południu, 
dlatego nastawiła 
budzik na godzinę jedenastą i postawiła go przy łóżku. Liam zawsze był nocnym 
markiem – 
potrafił przespać cały dzień i bawić się w nocy. Sam cieszyła świadomość, że się 
nie zmienił. 
Zanim wyjechała, znalazła jeszcze chwilkę, by napisać mu kartkę z życzeniami 
powodzenia; 
zostawiła ją na kuchennym stole. Mimo pewności siebie, jaką okazywał, 
spodziewała się, że 
będzie zdenerwowany, dlatego też napisała mu następujący tekst:
Ten sekret Bohaterstwa, nigdy nie pozwolić, by twoje życie Kształtował strach 
przed jego 
końcem. Z najserdeczniejszymi pozdrowieniami, Sam. XX.
Fred miał już wszystko przygotowane i właśnie zajmował się pierwszymi zwłokami, 
rozłożonymi na jednym z sześciu stołów z nierdzewnej stali, które ustawione były 
w prosektorium. Naciągając chirurgiczny fartuch i buty ochronne, Sam zapytała:
– Czy mamy jakieś trudne przypadki, Fred?
– Chyba nie. Dwa ataki serca, w jednym wypadku podejrzenie wylewu krwi do mózgu 
i dwa 
zejścia z powodu złośliwego nowotworu.
– Zrób mi więc szybko filiżankę kawy, dobrze? Czuję się, jakbym miała w ustach 
suchą 
ścierkę.
– Grzechy twojego ciała cię wydadzą. O, żałuj za grzechy, żałuj za swe grzeszne 
czyny, bo 
inaczej Pan... – Jego głos zamilkł, kiedy znalazł się w swoim kantorku.
Sam uznała, że kolejne sekcje nie zabiorą jej dużo czasu. Nie zamierzała bić 
rekordów, ale 
chciała skończyć je na tyle wcześnie, by złapać Marcie w laboratorium naukowym. 
Przy 
odrobinie szczęścia powinni już tam mieć odpowiedź na pytanie, co za obiekt 
znalazła na 
zwłokach Mary West. Nacinając pierwsze ciało, pomyślała, że ma wiele szczęścia. 
W minionym 
tygodniu było stosunkowo gorąco, a przy takiej pogodzie ludzie zazwyczaj padali 
jak muchy. 
Nie wiadomo dlaczego, teraz było mniej zgonów niż zazwyczaj w takich 
okolicznościach, Sam 
jednak nie miała wątpliwości, że wszystko jeszcze przed nią. Zaczęła mówić do 
mikrofonu.
Hammond wysłał samochód do szpitala bardzo wcześnie, mając nadzieję, że Sam 
zdążyła 
już przygotować raport. Jego przypuszczenia spełniły się. Kiedy kierowca zjawił 
się na miejscu, 
dokument był już gotowy i oprawiony.
Hammond przeczytał go szybko, wynotowując interesujące go „aspekty”. Wziął do 
ręki 
zielony formularz, który od dwóch dni czekał w koszyku z bieżącymi sprawami, i 
zaczął go 
wypełniać.
Każde morderstwo, popełnione na amerykańskiej ziemi, gdziekolwiek by się ta 
ziemia 
znajdowała, należało zgłosić do akademii FBI w Quantico, w celu włączenia go do 
Violent 
Criminal Apprehension Program, [Program Powstrzymywania Przestępczości Przeciwko 
Życiu i Zdrowiu.] skrócie 
zwanego Vi-Cap. Zamysłem tego programu było utworzenie międzynarodowej sieci 
informacyjnej o przestępstwach, dzielącej je na przykład na morderstwa, gwałty 
czy akty terroru. 
Wszystkie łączył fakt, że sprawcami lub ofiarami byli obywatele USA lub że 
popełnione zostało 
na terytorium amerykańskim. Znaczenie tego typu sieci, systematyzujące poważne 
przestępstwa, 
nie pozostawiło wątpliwości chociażby w przypadku międzynarodowego seryjnego 
zabójcy, 
Jacka Unterwegera, który zamordował kilkanaście kobiet w kilku różnych krajach, 
w tym na 
terytorium USA.
Hammondowi ponad godzinę zabrało staranne wypełnienie formularza i napisanie 
raportu, 
podkreślającego te aspekty sprawy, które, jego zdaniem, były istotne, jednak w 
żaden sposób nie 
dawały się ująć w rubryki zielonej kartki. Kiedy skończył, podszedł do 
telefaksu, by przesłać 
informacje do adresata. Rozwój współczesnej techniki nigdy nie przestawał go 
zadziwiać. Mimo 
że faksu używał już w życiu setki razy, wciąż zdumiewało go to, że w ciągu kilku 
minut raport, 
który przygotował, może znaleźć się w rękach agentów FBI, po drugiej stronie 
oceanu.
Wysławszy faks, popatrzył na zegarek. Zbliżała się pora przyjazdu ambasadora i 
musiał 
przygotować się na jego przyjęcie. Nasunął czapkę na głowę i starannie poprawił 
mundur, po 
czym postanowił sprawdzić jeszcze sytuację w bazie, tak na wszelki wypadek.
Elizabeth Kirkland pracowała w akademii FBI w Quantico już niemal od dwóch lat. 
Jej mąż 
był tutaj instruktorem i kiedy zwolniło się stanowisko recepcjonistki, 
postanowiła skorzystać 
z okazji i przyjąć tę pracę. Obaj chłopcy byli już w college’u i nowe zajęcie w 
znacznym stopniu 
pozwoliło wypełnić wolny czas. Liczyły się także dodatkowe pieniądze. W domu 
traktowane 
były jako zaskórniaki i dzięki nim w ubiegłym roku Elizabeth spędziła cały 
miesiąc w Europie. 
Jedynym minusem tego zajęcia była praca na zmiany. Zazwyczaj przychodziła do 
pracy 
wcześnie rano lub późnym popołudniem, dzięki czemu część dnia wypełniała 
własnymi 
sprawami. Jednak od czasu do czasu trafiały się jej nocne zmiany. Trwało to 
mniej więcej przez 
tydzień i wówczas czuła się permanentnie niewyspana. Nocna zmiana polegała 
głównie na 
przyjmowaniu wiadomości telefonicznych i rozdysponowywaniu telefaksów do teczek 
ludzi, 
którzy w pracy pojawiali się rano. Było to bardzo łatwe i bardzo nudne, 
zwłaszcza że Elizabeth 
nie miała do kogo otworzyć ust. Ale wtedy mogła nadrabiać zaległości w 
lekturach.
Telefaks na jej biurku ożył po raz kolejny. Odwróciła wzrok od książki i 
patrzyła, jak 
z urządzenia wysuwa się biały papier. Gdy tylko maszyna umilkła, oddarła pasek 
papieru 
i popatrzyła na nagłówek. Dokument zaadresowany był do Behavioral Science Unit 
[Wydział Nauk 
o Zachowaniu]. w Quantico, a wysłany został z bazy Sił Powietrznych w 
Leeminghall, w hrabstwie 
Cambridge, w Anglii.
Elizabeth pamiętała Cambridge z wycieczki. Mieli z mężem do wyboru Cambridge lub 
Oksford, jednak przypomniawszy sobie Rydwany ognia, postanowiła osobiście 
obejrzeć miejsce 
akcji filmu. Nie pożałowali tego. Cambridge było wspaniałym miejscem, dumnym i 
wyniosłym 
od wieków, miejscem, gdzie rodziły się odkrycia, będące kamieniami milowymi 
współczesnej 
nauki. Elizabeth zaczęła czytać faks i szybko uznała go za znacznie bardziej 
interesujący niż 
książka. Oczywiście, zgodnie z przepisami, nie powinna tego robić, nikt jednak 
nie zwracał 
uwagi na ten przepis. Faks, który właśnie otrzymała, dotyczył makabrycznej 
śmierci młodej 
angielskiej dziewczyny na terenie amerykańskiej bazy. Przypomniała sobie, że 
poprzedniego 
dnia czytała coś na ten temat w gazetach, ale w artykule nie było szczegółów, 
które poznawała 
teraz. Zastanawiała się, co też o morderstwie pomyślą Anglicy. Amerykański 
chłopak zabijający 
angielską dziewczynę; sam czyn był już wystarczająco okropny, tymczasem sposób, 
w jaki 
dokonał tej zbrodni... Chryste, ten chłopak chyba oszalał. Potrząsnąwszy z 
niedowierzaniem 
głową, Elizabeth wsunęła fax do właściwej teczki i powróciła do przerwanej 
lektury.
Wczesnym popołudniem Sam zaparkowała samochód przed laboratorium medycyny 
sądowej Scrivingdon. Kiedy wyłączyła silnik, usłyszała niemal ogłuszający śpiew 
ptaków. 
Scrivingdon usytuowane było w samym sercu starego kompleksu leśnego; szczęśliwie 
wybudowano je, zanim protesty obrońców środowiska naturalnego przekroczyły 
wszelki zdrowy 
rozsądek. Blok otaczał wysoki stalowy płot, zwieńczony drutem kolczastym. Wejść 
na teren 
zabudowań można było wyłącznie jedną bramą, której strzegli dwaj umundurowani 
strażnicy. 
Scrivingdon pełniło nie tylko rolę centrum medycyny sądowej dla wschodnich 
dystryktów, ale 
też zajmowało się badaniami broni palnej, zlecanymi przez wszystkie jednostki 
policji spoza 
Londynu. W związku z tym w gigantycznym sejfie pod laboratoriami znajdował się 
spory 
arsenał broni. Sam weszła do recepcji i wpisała do książki swoje przybycie. Po 
przekroczeniu 
kilku punktów kontrolnych znalazła się wreszcie w laboratorium Marcii Evans, 
która już na nią 
czekała.
– Cześć, Sam. Kawa gotowa.
Wręczyła przyjaciółce filiżankę i obie podeszły do stanowiska, na którym Marcia 
badała 
ubranie i ślady ściągnięte ze zwłok Mary West.
– Masz coś interesującego? – zapytała Sam.
Marcia rzuciła okiem na kartkę z notatkami.
– Kilka drobnych szczegółów. Odcisk, który Knight znalazł na ciele, jest 
rozmazany i jeśli 
zechce porównywać go z innymi, jakie znalazł w szopie, czeka go mnóstwo roboty 
przy 
eliminacji. Większość odcisków butów pochodzi od żandarma, który znalazł zwłoki, 
chociaż jest 
też kilka, których źródło musimy ustalić; prawdopodobnie zostawili je 
przypadkowi gapie. 
Natomiast krew znaleziona na tyłach hangaru nie należała do Mary West.
Sam popatrzyła na przyjaciółkę ze zdziwieniem.
– Inna grupa – uzupełniła Marcia. – Może to być krew Strachana.
– Skąd wiesz?
– Zatelefonowałam do bazy. Bardzo chętnie udzielili mi wyjaśnień. Problem w tym, 
że to 
bardzo popularna grupa – O. Dziewczyna miała grupę AB.
– Zatem wciąż jest szansa, że to nie krew Strachana? – zapytała Sam.
Marcia pokiwała głową.
– Niewielka. Żeby uzyskać pewność, musimy poczekać na rezultaty badań DNA.
Sam nie potrafiła zrozumieć, co robiła tam krew Strachana. Może Mary West 
zraniła go 
podczas walki? Jeśli tak, rana musiała być poważna; świadczyła o tym ilość 
znalezionej krwi. 
A skoro chłopak został poważnie zraniony czy kontuzjowany, raczej nie miał 
szansy uciec dalej 
niż do najbliższego szpitala. Skoro jednak to on jest mordercą, jak chce Farmer, 
dlaczego nie 
broczył krwią na terenie bazy? Dlaczego jego krew znalazła się tylko w jednym 
miejscu? 
Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Pytania bez odpowiedzi zaczęły wirować w głowie 
Sam. Na 
szczęście Marcia przerwała potok jej myśli.
– Chodź i popatrz na to.
Skinąwszy na nią z odległego krańca laboratorium, Marcia sprawdziła ostrość w 
jednym 
z mikroskopów i nakazała przyjaciółce, by popatrzyła przez okular. Sam pochyliła 
się nad 
mikroskopem. Powiększony setki razy, otworzył się przed nią zupełnie nowy świat. 
Ujrzała 
dziwny obiekt, trójkątny, chociaż linie w jego rogach były zaokrąglone, a nie 
proste. 
Powierzchnia przypominała skórkę cytryny, była pomarszczona, szorstka i 
wybrzuszona. Na 
wszystkich rogach obiekt zdawał się otwierać niczym gigantyczny wulkan w 
miniaturze. 
Wygląd i struktura obiektu nie pozostawiały wątpliwości, że jest to pył 
kwiatowy; Sam oglądała 
coś takiego pod mikroskopem już wiele razy, czy to z racji wykonywanego zawodu, 
czy też 
z powodu fascynacji ogrodnictwem. Wiedziała też, że pyłki kwiatowe przyczyniły 
się 
w przeszłości do wyjaśnienia niejednej zagadki kryminalnej. Teraz miała 
nadzieję, że 
prezentowany przez Marcie przyniesie przełom w sprawie Mary West.
Uniosła głowę znad mikroskopu.
– To pył kwiatowy, nie mam pojęcia jednak jakiego rodzaju.
Marcia zajęła jej miejsce przy mikroskopie.
– Wstyd, ponieważ my tutaj także tego nie wiemy. Z całą pewnością nie pochodzi z 
Anglii.
– Ludzie często trzymają obce rośliny w szklarniach, centrach ogrodowych, nawet 
w doniczkach w salonach.
– To całkiem prawdopodobny trop. Ale bardziej możliwe, że mamy do czynienia 
z samosiejką.
– Czy Mary West była ostatnio za granicą? Marcia potrząsnęła głową.
– Jeszcze nie wiem. Policja to sprawdza.
– A co ze Strachanem?
– Zajmują się również nim. Dzisiaj po południu dostaniemy jego rzeczy do 
sprawdzenia. 
Jeśli znajdziemy podobny pyl, a potem pozytywny wynik dadzą badania DNA, sprawę 
będziemy 
mieli z głowy.
– Kto będzie wam pomagał w identyfikacji pyłku?
– Zamierzamy przekazać kilka próbek do Kew. Może tam do czegoś dojdą.
– A może skontaktujesz się z profesorem Osbourne’em?
– Myślałam, że jest na emeryturze.
– Zgadza się, ale wiesz, co mówią o...
– Starzy botanicy nigdy nie odchodzą na emeryturę – wtrąciła Marcia. – Znów 
kiełkują.
– Profesor wciąż wykłada. A większość czasu spędza niedaleko, w ogrodzie 
botanicznym.
– Dużą partię próbek wysłałam już do Kew. Jeśli jednak uważasz, że to coś da, 
wciąż mam 
trochę materiału, który mogłabyś przedstawić Osbourne’owi.
Marcia podeszła do pudełka z usystematyzowanymi próbkami, tymczasem Sam zaczęła 
rozglądać się po laboratorium.
– Czy wiesz już coś o skrzydełku motyla, które znalazłam na zwłokach? – zapytała 
w pewnej chwili.
Marcia znalazła to, czego szukała. Wręczyła przyjaciółce pyłek, starannie 
zamknięty 
pomiędzy dwiema szybkami, i powiedziała:
– Kiedy skończysz, muszę to mieć z powrotem.
Sam skinęła głową i wsunęła próbkę do torebki. Popatrzyła na Marcie i zapytała 
jeszcze raz:
– Skrzydło motyla, wiesz coś na ten temat?
Marcia powróciła do pudełka i wyjęła z niego kolejną próbkę.
– Słyszałam, słyszałam. Daj mi chwilę czasu.
Wsunęła próbkę pod soczewkę mikroskopu i przyłożywszy oko do okularu, nastawiła 
ostrość.
– Kolejna zagadka. Nie jest to jednak skrzydło motyla, tyle mogę powiedzieć ci z 
całą 
pewnością.
Odsunęła się i jej miejsce przy mikroskopie zajęła Sam. To, co zobaczyła, na 
moment ją 
zauroczyło. Odniosła wrażenie, że przypatruje się fragmentowi letniego nieba. 
Obiekt miał ostry, 
jasnoturkusowy kolor i emanował silnym blaskiem, mimo że był bez wątpienia 
półprzezroczysty. Miał owalny kształt poprzecinany białymi żyłkami 
rozpościerającymi się na 
podobieństwo pajęczej sieci. Posiadał wszystkie cechy charakterystyczne 
egzotycznego 
rajskiego ptaka albo innego wspaniałego stworzenia z jakiejś’ odległej krainy. 
Pod obiektywem 
mikroskopu był uderzająco piękny i nagle czymś niesamowitym zdało się Sam to, że 
znaleziono 
go na szarym martwym ciele dziewczyny.
– I nie wiesz również, co to jest? – zapytała.
Marcia potrząsnęła głową.
– Nie mam ostatnio dobrej passy, co? W każdym razie nie mam najmniejszego 
pojęcia, co to 
takiego.
– Jak z tym postępujesz?
– Kazałam zrobić kilkanaście fotografii i rozesłałam po całym laboratorium w 
nadziei, że 
ktoś to rozpozna. Na razie bez skutku.
– Możemy więc mieć tylko nadzieję, że nasz zabójca nie zaatakuje ponownie, zanim 
nie 
rozpoznamy pozostawionych przez niego śladów.
– Coś jednak zidentyfikowałam.
Marcia wzięła z jednego ze stolików i pokazała Sam fotografię, która w znacznym 
powiększeniu prezentowała kilka cienkich włókien.
– Skąd pochodzą?
Marcia wskazała na dużą torbę z plastiku.
– Stąd. Ta torba leżała porzucona w rogu szopy. Trzy włókna, jesteśmy całkowicie 
pewni, 
pochodzą z amerykańskiego munduru lotniczego...
– Chcesz powiedzieć, że mordując, osłaniał mundur plastikową torbą? – przerwała 
Sam. 
Była pełna sceptycyzmu wobec odkrycia Marcii, jednak ta pośpieszyła z dość 
prawdopodobnym 
wyjaśnieniem.
– Nie. Najprawdopodobniej schował do niej mundur przed popełnieniem morderstwa, 
żeby 
nie poplamić go krwią. Znaleźliśmy w tej torbie jeszcze kilka innych włókien, 
ale nie jesteśmy 
pewni, skąd się w niej wzięły. Sądzę jednak, że wkrótce dojdziemy do tego.
Sam uważnie obejrzała torbę, przypominając sobie chwile, które spędziła w 
szopie.
– Czy wśród zabezpieczonych śladów znalazł się fragment zakrwawionego papieru? – 
zapytała.
Marcia popatrzyła na listę.
– Tylko ten, który znalazłaś zaczepiony na gwoździu.
Sam pokiwała głową i znów skierowała uwagę na niezwykły obiekt pod obiektywem 
mikroskopu, znaleziony na ciele Mary West. Brak większej ilości papieru 
zaskoczył ją. Zdała 
sobie sprawę, że śmierć Mary West kryje w sobie jeszcze wiele zagadek.
Detektyw sierżant Chalky White podszedł do detektywa inspektora Adamsa i położył 
przed 
nim kolejną stertę teczek. Adams spojrzał na niego i westchnął.
– Czy to wszystko? – zapytał.
– Na razie. – White uśmiechnął się.
– Na jakim etapie jesteśmy?
– Przesłuchujemy wszystkich mieszkańców najbliższej okolicy, sprawdzamy 
wszystkie 
zabudowania i kiedy to zakończymy, rozszerzymy krąg.
– Czy coś już mamy?
White potrząsnął przecząco głową.
– Nic, sir. Facet jakby się zapadł pod ziemię.
– Może powinniśmy włączyć do poszukiwań prasę, radio, telewizję?
– Już zajęły się tym lokalne i krajowe ośrodki. Trochę jeszcze za wcześnie, żeby 
wystąpić 
w Magazynie kryminalnym.
Adams zaczął narzekać.
– Nasz ptaszek grucha sobie pewnie teraz z jakąś dupeńką, która nic nie wie, że 
jest 
poszukiwany. Dzięki, Chalky.
Nie był pewien, czy bardziej złości go brak postępu w poszukiwaniach Strachana 
czy 
postawa Sam wobec niego. Nie wiedział, jak powinien teraz postąpić, nie miał 
pojęcia, w którym 
momencie związku popełnił błąd. Doskonale pasowali do siebie w łóżku, nigdy na 
niego nie 
narzekała, a wręcz przeciwnie. Kiedy gdzieś wychodzili wieczorem albo przebywali 
tylko we 
dwoje, czuli się doskonale. A może to wina tego, że Sam nie potrafiła patrzeć 
dalej w przyszłość 
niż kilka dni? Kariera zdawała się dla niej wszystkim. Czy nie powinna wreszcie 
zdać sobie 
sprawy, że życie składa się nie tylko z prosektorium i ludzkich zwłok? Co z 
miłością, rodziną, 
wspomnieniami? Wszystko to zdawało się mieć dla niej minimalne znaczenie. 
Pewnego dnia 
tego pożałuje, kiedy będzie starą emerytką i okaże się, że nie ma do kogo 
otworzyć ust.
Ponownie skupił się na dokumentach z poszukiwań Strachana. Nie miał raczej 
nadziei, że 
zauważy w nich coś, co inni policjanci przed nim nieświadomie pominęli. W 
dzisiejszych 
czasach niekonsekwencje w zeznaniach czy naciągane alibi wykrywały komputery. 
Czasami 
zastanawiał się, jak długo jeszcze w jego robocie będzie miejsce dla ludzi, ile 
czasu minie, zanim 
zastąpią ich policyjne maszyny śledcze, uzbrojone i zawsze niezawodne.
Przeczytał kilka zeznań ludzi, którzy znali Strachana. Większość opisywała go 
jako 
„wspaniałego faceta”, który nigdy nie wplątałby się w coś takiego, chociaż jeden 
lub dwaj nie 
omieszkali stwierdzić, że otaczała go dziwna atmosfera.
Adams miał w swoim czasie do czynienia z kilkoma mordercami i Strachan 
absolutnie mu 
nie pasował do stereotypu zbrodniarza. Nie był samotnikiem, a wręcz przeciwnie, 
zdawał się 
jednym z najbardziej towarzyskich i najbardziej znanych ludzi w bazie. Miał 
mnóstwo 
przyjaciółek, a przełożeni uznawali go za człowieka zrównoważonego i wróżyli mu 
karierę.
Dwa najbardziej interesujące zeznania na temat Strachana złożyły właśnie 
dziewczęta. Nie 
oskarżały go o gwałt, choć nie pozostawiały wątpliwości, że nie jest to facet, 
który potrafi 
zaakceptować odpowiedź „nie”. Twierdziły, że potrafi być agresywny i swoje brać 
siłą. Mimo 
to, zdaniem Adamsa, wciąż istniała zasadnicza różnica pomiędzy facetem, który 
nie akceptuje 
oporu kobiet, a mordercą, szczególnie tak okrutnym jak ten, który zabił West. Z 
całą pewnością 
tę dziewczynę pozbawił życia ktoś, kogo zachowania nie dają się ująć w żadne 
racjonalne ramy.
Niespodziewanie wyrwał go z rozmyślań łagodny dotyk czyjejś ręki na ramieniu. 
Odwrócił 
głowę i ujrzał obok siebie posterunkową Liz Fenwick. Pracowała w brygadzie od 
sześciu 
miesięcy i wszystkim bardzo się podobała.
Była dwudziestokilkuletnią dziewczyną, wysoką, smukłą, o gęstych, długich 
włosach, 
związanych zazwyczaj w ogon. Jej nogi zdawały się biec od stóp aż ku niebu i nie 
przestawała 
ich eksponować, mimo ciągłych kąśliwych uwag Farmer na temat jej „dziwkarskich” 
strojów. 
Miała w sobie coś, co wzbudzało respekt, i w niedługim czasie, nie przysparzając 
sobie wrogów, 
zdołała uciąć wszelkie wulgarne rozmowy w oddziale dotyczące jej niepospolitej 
urody. Liz była 
ponadto świetną policjantką. Nie tylko uczestniczyła w ważnych aresztowaniach, 
ale kilka z nich 
przeprowadziła nawet samodzielnie.
Uśmiechnęła się do Adamsa.
– Tylko praca i praca, sir? A może wyskoczymy na zakrapiany lunch?
Adams zauważył, że oboje zwrócili uwagę kilku policjantów siedzących przy 
biurkach. Liz 
była znana i lubiana, z powodu urody obserwowano każdy jej krok, a wpatrujący 
się w nią 
policjanci bez wątpienia snuli przy tym własne fantazje seksualne. Adams 
zmierzył ich teraz 
groźnym spojrzeniem. Natychmiast opuścili głowy, choć bez wątpienia wytężali 
słuch, by 
usłyszeć, jakie teraz padną słowa.
Nie miał nastroju do wygłupów, postanowił więc pójść na całość i powiedział 
głośno:
– Tak, Liz, chętnie zjem z tobą lunch. Czy „The Eagle” ci odpowiada?
Przez chwilę była zaskoczona, lecz natychmiast, instynktownie wyczuwając 
napięcie 
w pokoju, przyłączyła się do gry:
– Nie, sir. Znam miejsce o wiele bardziej na uboczu i znacznie przytulniejsze.
Uśmiechnęli się do siebie, po czym Adams nałożył marynarkę i wyszli razem.
Kiedy Edward Doyle przybył do pracy, było dobrze po jedenastej. Solheim i reszta 
zespołu 
byli już na miejscu, każdy świeży, rześki, niczym manekin na wystawie sklepowej. 
Solheim 
uniosła wzrok i skinęła mu lekko głową. Starał się znaleźć choćby cień sarkazmu 
w tym geście, 
ale bezskutecznie.
Poprzedni wieczór spędził w „Sally’s Bar”, gawędząc, narzekając i próbując 
porządkować 
świat. Obiecał sobie, że wróci wcześnie do domu, czynił tak każdego wieczoru i 
zawsze lądował 
w łóżku nieprzyzwoicie późno. Jego łóżko, tak jak mieszkanie – i w gruncie 
rzeczy całe życie – 
było zimne i puste, nie widział więc wielkiego sensu wracać do niego zbyt 
wcześnie. W barze 
mógł przynajmniej znaleźć towarzystwo. Kiedyś regularnie pracował do bardzo 
późnych godzin, 
pochłonięty pracą i zdecydowany wyrobić sobie w niej nazwisko. Kiedy nie bardzo 
mu się to 
udało, stracił zainteresowanie nią i robił tylko tyle, ile do niego należało. 
Inni, jak te wszystkie 
drapieżne i atrakcyjne Solheimy tego świata, szybko go przerastali. Ludzie, 
których kiedyś 
szkolił, zajmowali już stanowiska wyższe niż on. Był usychającym drzewem, 
zajmował się 
ostatnią już sprawą i tak naprawdę zmierzał donikąd.
Wyciągnąwszy ze swojej teczki wiadomości, listy i faksy, zaczął powoli je 
przekładać. 
Niedawno odkrył, że opierając się wygodnie o oparcie krzesła i zmieniając kąt 
spojrzenia, może 
ukradkiem obserwować Solheim, udając, że intensywnie przegląda dokumenty.
Była elegancka jak jasna cholera, ubrana w szytą na miarę spódnicę i białą 
bluzeczkę. 
Bluzeczka była przejrzysta i gdy dziewczyna znajdowała się na tle okna, Doyle 
doskonale 
widział, co znajduje się pod spodem. Biały koronkowy stanik nie był w stanie w 
pełni skryć jej 
obfitych piersi oraz ciemnych brodawek i sutków. Kiedy siadała na krześle, 
zawsze lekko 
zadzierała spódniczkę, ukazując uda. Doyle nie potrafił dociec, czy czyni to 
specjalnie, czy też 
po prostu dla wygody.
W każdym razie nie narzekał. Męskie fantazje z nią w roli głównej miewał niemal 
od 
pierwszej chwili, kiedy się poznali. Początkowo marzył jedynie o seksie z nią, w 
samochodzie, 
w męskiej ubikacji, czy też we własnym mieszkaniu. Ostatnio jednak te fantazje 
stały się 
ostrzejsze, w grę zaczynała wchodzić także przemoc i gwałt na Solheim. Nie 
potrafił 
odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to efekt jego wynaturzonej osobowości, czy są 
to zwyczajne 
fantazje przeciętnego mężczyzny, czy też może skutek styczności zawodowej z 
wszelkimi 
brudami tego świata.
Solheim popatrzyła na niego niespodziewanie i Doyle zdał sobie sprawę, że krótką 
notatkę 
trzyma przed sobą stanowczo zbyt długo. Odłożył ją i wziął następną.
Miał w dłoniach przefaksowany formularz Vi-Cap, przesłany przez majora Sił 
Powietrznych 
Hammonda, z Leeminghall w Anglii. Vi-Cap ułożony został w Quantico w 1985 roku i 
szybko 
stał się prawdziwie międzynarodowym systemem informacyjnym. Jego pierwotnym 
celem było 
między innymi wczesne wykrywanie działalności seryjnych morderców. Doyle ponuro 
pomyślał 
o czasach sprzed wdrożenia systemu. David Berowitz z Nowego Jorku czy Wayne 
Williams 
z Atlanty mieliby o wiele mniejsze szanse prowadzenia zbrodniczej działalności, 
gdyby policja 
za każdym razem nie straciła ponad roku na udowodnienie, że ma do czynienia z 
seryjnym 
zabójcą.
Doyle niechętnie zaczął czytać faks, czekając na moment, kiedy znów będzie mógł 
przenieść 
wzrok na kuszące kształty Solheim. Kiedy dotarł do fragmentu wskazującego na 
modus operandi 
zbrodniarza, nagle wyprostował się. Przeczytał go jeszcze raz. I po raz kolejny.
Solheim zauważyła zmianę w jego zachowaniu i zawołała:
– Czy wszystko w porządku? Doyle pomachał kartką.
– Chodź tutaj i popatrz.
Wręczywszy jej papier, podniósł słuchawkę telefonu i wystukał numer. Po chwili 
odezwał 
się:
– Cześć, tu Edward Doyle z Behavioral Science Unit. Potrzebne są dwa bilety do 
Anglii na 
możliwie najbliższy lot... Dzisiaj już nic? W porządku, niech więc będą na 
jutro. Dziękuję.
Odłożył słuchawkę i popatrzył na Solheim, która wciąż wpatrywała się w faks.
– Co o tym sądzisz? – zapytał.
Położyła kartkę na biurko.
– Myślę, że nasz człowiek znacznie poszerzył obszar działania.
ROZDZIAŁ CZWARTY
Kiedy Adams się obudził, był już późny poranek. Ciężko zamrugał, po czym 
przetarł 
powieki, chcąc przypomnieć sobie, gdzie się znajduje, i pozbierać myśli. 
Wpatrywał się w sufit 
i powoli starał się przywołać do wyobraźni wydarzenia poprzedniego wieczoru. 
Sufit jednak 
wydał mu się dziwnie nieznajomy. Był bogato zdobiony, a tymczasem Adams 
spodziewał się 
ujrzeć nad głową zwykły biały gips.
Dopiero kiedy poczuł obok siebie smukłe, delikatne ciało, przypomniał sobie, 
gdzie jest i, co 
najważniejsze, z kim. Powoli odwrócił głowę w jej kierunku, starając się 
zapanować nad kacem, 
który niczym demon z ciężkim młotem kołatał w jego głowie, przy każdym 
poruszeniu 
powodując nieznośny ból czaszki. Adams już kilkakrotnie w życiu budził się 
pijany u boku 
kobiet, których nie potrafił sobie przypomnieć, i spojrzawszy na nie, przeżywał 
szok. Tym 
razem los oszczędził mu przynajmniej tego.
Liz Fenwick leżała na plecach, zjedna ręką wyciągniętą wzdłuż tułowia, a drugą 
ułożoną nad 
głową. Cienka kołdra, która przykrywała ich oboje, zsunęła się z górnej części 
jej ciała, 
odsłaniając małe pełne piersi oraz płaski brzuch. Jej włosy, rozrzucone w 
nieładzie, leżały na 
poduszce i zakrywały większą część twarzy.
Adams oparł się na łokciu i popatrzył na nią uważnie. Bez wątpienia była piękna 
i młoda, 
bardzo młoda. Była kwintesencją tego, o czym mogli śnić mężczyźni w jego wieku. 
Opadł 
z powrotem na poduszkę i zaczął rozmyślać, w co tym razem się wplątał. Jak 
większość 
mężczyzn w brygadzie, nie potrafił oderwać oczu od Liz od chwili, gdy się 
pojawiła, ale 
w przeciwieństwie do pozostałych kolegów swoje zainteresowanie nią skrywał pod 
maską 
powściągliwej grzeczności. Zadał sobie pytanie, czy ktokolwiek dowie się, co się 
pomiędzy nimi 
wydarzyło. Jeśli tak, niemal na pewno dotrze to do Farmer, a wtedy jedno z nich 
będzie musiało’ 
pożegnać się z brygadą. Nie potrafił jednak odpowiedzieć sobie na pytanie, czy 
to będzie on czy 
Liz.
Kac dokuczał mu coraz bardziej, a ponure burczenie w brzuchu zmusiło do 
poruszenia się. 
Ostrożnie usiadł i zsunął stopy na podłogę. Jego ruchy przebudziły Liz. 
Natychmiast przesunęła 
dłonią po pościeli, poszukując ciepła jego ciała. Cofnęła ją po chwili, jakby 
zdała sobie sprawę, 
że Adamsa już nie ma. Popatrzył na nią raz jeszcze. Wcale nie chciał, żeby to 
się wydarzyło. Po 
prostu jakoś wyszło... Połączenie alkoholu, pożądania i, musiał to przyznać, 
zwykłego rewanżu 
wobec Sam.
Od czasu, kiedy związał się z Sam, nigdy nie zbłądził, nie skorzystał z żadnej 
spośród często 
nadarzających się okazji. Byli parą i swoją własną przyszłość i myśli łączył 
jedynie z nią. 
Pochodzili z różnych światów, uspokajała go jednak świadomość, że przeciwne 
bieguny 
przecież się przyciągają, a ta odmienność może być doskonałą podstawą trwałego 
związku. 
Ostatnio jednak zaczynał się zastanawiać nad tą podstawą, nad głębią ich 
wzajemnych uczuć, 
a przede wszystkim, czy Sam rzeczywiście angażuje się w ich związek tak, jak on 
by tego 
pragnął. To dlatego tak ją naciskał; wiedział, że albo wywoła w ten sposób 
nieodwracalny 
kryzys, albo pozbędzie się niepewności raz na zawsze.
Przypomniawszy sobie zdarzenia minionego wieczoru, trochę się zawstydził. 
Sprawił ból 
Liz, kiedy się kochali. Zachowywał się tak, jakby całą swą złość i frustrację 
skoncentrował 
w penisie i używał go jako broni mającej je zwalczyć. Nawet gdy ich ciała 
połączyły się 
w skrajnej pasji, jak przez mgłę zdawał sobie sprawę, że krzyki Liz nie są 
jedynie efektem 
seksualnej rozkoszy. Ranił ją i – co go przerażało – przynosiło mu to 
satysfakcję.
Kiedy burza minęła, Liz wcale nie była na niego zła, a przecież czułby się o 
wiele lepiej, 
gdyby tak właśnie było. Ona zsunęła się tylko z jego ciała, lekko podrapała go 
po piersiach 
i zapytała:
– Co ci doskwiera, mój drogi? – W jej głosie nie było niczego poza życzliwym 
zainteresowaniem. – Czyżby sprawy z doktor Ryan nie układały się dobrze?
Jej przenikliwość zaskoczyła go. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, i tylko 
leżał bez ruchu, 
a Liz tymczasem zaczęła pieścić i całować jego ciało. Wreszcie powiedział:
– Bardzo cię przepraszam.
– Za co? Za sadystyczny seks?
– Sprawiłem ci ból.
– Bardzo mi się to podobało.
Nie był pewien, czy powiedziała prawdę, czy po prostu chciała, żeby poczuł się 
lepiej. 
Nieważne, pomogło. W tym momencie zdał sobie sprawę, że przy Liz mógłby być o 
wiele 
szczęśliwszy niż kiedykolwiek z Sam. On i Sam byli bardzo różni, oddaleni od 
siebie, 
zainteresowani w życiu zupełnie różnymi sprawami. Liz sprawiała wrażenie 
koleżanki z tej 
samej ulicy, o potrzebach i dążeniach podobnych do jego własnych. Zaczął się 
zastanawiać, 
dlaczego właściwie miałby walczyć o zatrzymanie przy sobie Sam. Czy miałoby to 
sens? Życie 
jest chyba zbyt krótkie na takie eksperymenty.
Poczłapał do łazienki, odkręcił wodę i wyregulował temperaturę w prysznicu. 
Pozwolił, by 
woda szerokim strumieniem zalała mu twarz i całe ciało. Nigdy dotąd nie był tak 
jak tego 
poranka niepewny, czego właściwie oczekuje od życia. Pomyślał, że musi wziąć się 
w garść. 
Czy dzisiejsze rozterki są efektem chwilowego załamania, czy może są 
usprawiedliwione 
i powinien poważnie się nad sobą zastanowić? Uznał, że tylko czas może mu 
przynieść 
odpowiedź na to pytanie.
Drzwi kabiny rozsunęły się i obok niego stanęła Liz. Podciągnąwszy się na jego 
ramionach, 
pocałowała go w mokre wargi. Po chwili wsunęła język do jego ust i jedną nogą 
otoczyła go 
w pasie.
– Spróbujmy jeszcze raz, dobrze? – wyszeptała. – Tym razem z uczuciem.
Delikatnie pchnął ją na wyłożoną kafelkami ścianę i uniósł do góry. Tym razem 
nie był zły. 
Tym razem naprawdę pragnął Liz.
Wtorek był wolnym dniem Sam. Był to jedyny dzień w tygodniu, kiedy nie musiała 
pracować w kostnicy i, jeśli nie liczyć okazjonalnych wezwań do sądu oraz 
dyżurów 
telefonicznych, mogła we wtorki nadganiać sprawy papierkowe oraz przygotowywać 
się do 
kolejnych rozpraw sądowych.
Zeznawanie w sądach było bardzo ważną częścią jej pracy i do tych wystąpień 
musiała się 
starannie przygotowywać. Słyszała o wielu sprawach, które zostały przegrane 
przez oskarżyciela 
tylko z tego powodu, że medyk sądowy był niekompetentny lub źle prezentował 
swoje ustalenia 
przed sądem. W krzyżowym ogniu pytań obrońcy, starającego się zasiać w umysłach 
sędziów 
przysięgłych jak najwięcej wątpliwości, nawet najlepiej przygotowani patolodzy 
czasami gubili 
się, niepotrzebnie tracąc pewność siebie i wdając się w rozważania, które tylko 
gmatwały 
sytuację. A ich zadaniem było takie prezentowanie dokonanych ustaleń, by mogli 
je zrozumieć 
laicy, którymi w dziedzinie medycyny sądowej byli przecież sędziowie przysięgli.
Ktoś mocno zapukał do drzwi gabinetu Sam. W pierwszej chwili, sądząc po sile 
uderzeń, 
uznała, że musi to być policjant.
– Wejść! – krzyknęła.
W drzwiach stanął uśmiechnięty, zadowolony z życia Trevor Stuart..
– Dzień dobry, Sam.
Zaczęła się zastanawiać, co może oznaczać to grzeczne powitanie. Zazwyczaj 
Trevor 
wchodził do jej pokoju jak do siebie, nie zaprzątając sobie głowy pukaniem.
Rozejrzał się uważnie po gabinecie i najwyraźniej ucieszył się, kiedy 
stwierdził, że oprócz 
Sam nie ma tutaj nikogo.
– Ostatnio Demoniczna Królowa zbeształa mnie, kiedy wszedłem tutaj, nie 
zapukawszy. 
Wciąż nie mogę dojść po tym do siebie. Teraz nie zauważyłem jej za biurkiem, 
pomyślałem 
więc, że jest u ciebie, dlatego wolałem być ostrożny.
„Demoniczna Królowa” było przezwiskiem Jean. Często ścierała się z Trevorem i 
choć był 
w szpitalu osobą o znacznie wyższej randze niż ona, Jean zazwyczaj wygrywała te 
potyczki.
Sam roześmiała się.
– Jesteś bezpieczny, Jean ma wolny dzień.
Na twarzy Trevora pojawił się wyraz ulgi. Ruszył w kierunku biurka Sam i 
rozsiadł się 
wygodnie na krześle. W jednej chwili odzyskał całą pewność siebie. Sam lubiła go 
wbrew sobie 
i wbrew nieustannym narzekaniom Jean, zarzucającej mu niemoralne prowadzenie 
się. W wieku 
czterdziestu kilku lat był wysoki, szczupły, o przystojnej twarzy i gęstych 
kruczoczarnych 
włosach (Sam wciąż nie potrafiła odgadnąć, czy to kolor naturalny, czy też 
Trevor je farbuje). 
Mimo że był „szczęśliwie” żonaty po raz drugi, ciągle uganiał się za kobietami, 
i to z sukcesami. 
Jak jego żona to znosiła, trudno było dociec, wciąż jednak z nim była i oboje 
zdawali się w tym 
związku szczęśliwi.
Sam poczekała, aż Trevor zajmie miejsce, i dopiero potem odezwała się:
– Dziękuję za pomoc.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Ty także czasami robisz coś za mnie. Jak ci 
idzie 
w sprawie tego morderstwa w bazie? Zdaje się, że sprawa jest dość makabryczna.
– Swoje już zrobiłam. Teraz to już rzecz policji. Trevor roześmiał się 
niedowierzająco 
i popatrzył na nią uważnie. Sam zmarszczyła czoło.
– Co robisz?
– Upewniam się, czy się nie zmieniłaś.
W lot go zrozumiała.
– Cóż – powiedziała – muszę przyznać, że jest w tej sprawie kilka interesujących 
aspektów.
– Które, oczywiście, próbujesz rozgryźć.
– Coś w tym rodzaju.
– No i co?
Patrzyła przez chwilę na Trevora, zastanawiając się, czy mądrym posunięciem 
będzie 
ujawnienie, że morderstwo Mary West interesuje ją o wiele bardziej, niżby to 
wynikało z jej 
obowiązków zawodowych. W końcu otworzyła szufladę biurka i wyciągnęła z niej 
duży, bardzo 
oficjalnie wyglądający skoroszyt. Wydobyła z niego cztery duże fotografie i 
podsunęła mu je 
przed oczy.
– Co o tym sądzisz, mistrzu?
Popatrzył na nie. Każda prezentowała w dużym powiększeniu szramę na szyi Mary 
West.
Trevor zatrzymał wzrok na ostatnim zdjęciu.
– Podoba mi się, jak mówisz do mnie „mistrzu”. Czy tak już będzie zawsze?
– Zależy, jak się spiszesz.
Zachęcony w ten sposób Trevor wyciągnął z kieszeni małe okulary i zaczął uważnie 
przypatrywać się ranie na fotografii. Mimo nie najlepszej reputacji, jeśli 
chodzi o życie osobiste, 
Trevor Stuart był doskonałym patologiem, o bystrym oku i znakomitym umyśle. 
Gdyby nie jego 
rozległa wiedza zawodowa, szpital już dawno by go zwolnił, właśnie ze względu na 
zbyt bujne 
życie osobiste.
– To mi wygląda na oparzenie, najprawdopodobniej wywołane przez wstrząs 
elektryczny.
– Jestem pod wrażeniem. W jaki sposób doszedłeś do tego wniosku?
– Czy pamiętasz tego chłopaka, który zginął w zeszłym miesiącu, ściągając 
latawiec 
z przewodu wysokiego napięcia?
Sam pokiwała głową.
– Na całym ciele miał podobne ranki.
– Tutaj jest tylko jedna.
– Zgadza się, ale nie zmienia to jej natury. Czy jesteś pewna, że ta rana ma 
związek 
z morderstwem? Mogła z nią paradować już wcześniej. Jakiś wypadek w domu czy coś 
w tym 
rodzaju.
– Farmer sprawdza to dla mnie. Zauważ jednak, że ta rana jest w takim dziwnym 
miejscu...
– Tak to bywa z wypadkami, inaczej nie byłyby wypadkami. Poinformuj mnie, jak 
czegoś 
się dowiesz. Niestety, nie jestem w stanie powiedzieć ci nic więcej. – Wstał. – 
A tak przy okazji, 
mówiąc o przysługach, czy przeprowadziłabyś dzisiaj moje sekcje?
Sam aż się wyprostowała na krześle.
– Dlaczego?
– Organizuję pewne spotkanie w Union Society. Ludzie Przeciwko Torturom czy coś 
takiego.
– Zajmujesz się polityką? Tylko mi nie mów, że w następnych wyborach zagłosujesz 
na 
Partię Pracy.
– Już od dawna na nich głosuję, jeśli chcesz wiedzieć, moja droga. Rozumiem, że 
nie 
wyrażasz sprzeciwu w kwestii koleżeńskiej pomocy.
– Nie wyrażam.
– Wspaniale. Chętnie przeskoczyłbym przez biurko i cię pocałował, jednak przy 
moim 
szczęściu akurat wtedy weszłaby Demoniczna Królowa i zmieszała mnie z błotem. 
Piątek czy 
świątek, ona ciągle na mnie krzyczy.
– Jeśli jej się kiedyś znudzi, to ja zacznę krzyczeć.
Trevor przybrał zbolały wyraz twarzy i wyszedł z gabinetu.
Sam tymczasem ponownie zaczęła oglądać fotografie.
Kończył się długi i wyczerpujący dzień. Hammond miał już wszystkiego dosyć. 
Ambasador, 
Jego Ekscelencja Henry Strong, pozostał w bazie dłużej, niż się tego 
spodziewano. Hammond 
nie darzył polityków nadmiernym szacunkiem, przekonany, że kiedy nie całują na 
pokaz małych 
dzieci, to podkradają im cukierki. Strong jednak zdawał się nosić w sobie 
niewyczerpane 
pokłady autentycznego współczucia. Kiedy przybyli do domu West, napięcie i 
wrogość wręcz 
emanowały z rodziców dziewczyny i innych członków jej rodziny, którzy 
zgromadzili się przed 
wejściem w oczekiwaniu na delegację amerykańską.
Strong nakazał wszystkim – swoim doradcom i nawet generałowi Brownowi, który 
miał 
pozostać w Anglii jeszcze kilka dni w oczekiwaniu na powrót do Stanów i 
zasłużoną emeryturę 
– by pozostali na zewnątrz, po czym wszedł do domu sam. Jego spotkanie z rodziną 
miało trwać 
trzydzieści minut, a przedłużyło się do dwóch i pół godziny. W pewnym momencie 
jeden 
z mężczyzn towarzyszących ambasadorowi zaczął poważnie się o niego obawiać i 
wbrew 
wyraźnemu zakazowi zapukał do drzwi. Zyskał tylko tyle, że Strong osobiście je 
otworzył 
i zrugał nieszczęśnika. Minęło jeszcze pół godziny, zanim ambasador wreszcie 
wyszedł na 
zewnątrz. W progu uściskał jeszcze wszystkich członków rodziny, a panią West 
pocałował 
w policzek. Kiedy wreszcie wsiadł do samochodu, Hammond był pewien, że w 
kącikach oczu 
starszego człowieka widzi łzy.
Po zakończeniu wizyty w domu West ambasador postanowił spotkać się z dwoma 
żandarmami, którzy znaleźli zwłoki dziewczyny. Hammond miał nadzieję, że zanim 
to nastąpi, 
Strachan będzie już w więzieniu. Tymczasem, mimo wielkich wysiłków policjantów 
brytyjskich, 
wciąż znajdował się na wolności. Ponadto większość gazet informacje i rozważania 
na temat 
morderstwa umieszczała na pierwszych stronach. Można było przypuszczać, że 
osobiste 
zainteresowanie ambasadora zbrodnią wyciszy wkrótce przynajmniej zainteresowanie 
nią 
najbardziej drapieżnych i zajadłych dziennikarzy.
Następnie ambasador dokonał ogólnej inspekcji bazy, zatrzymując się nawet na 
boisku 
piłkarskim, gdzie przez chwilę kopał piłkę z zaskoczonymi lotnikami, którzy 
mieli akurat wolny 
dzień. W końcu przyłączył się do kolejnej grupy pilotów, wypoczywających razem z 
rodzinami, 
i wypił z nimi kilka butelek korzennego piwa. Zarówno Brown, jak i Cully, którzy 
przygotowali 
mu wspaniale przyjęcie w mesie oficerskiej, przyłączyli się do tego pikniku, ale 
widać było, że 
wcale im to nie jest w smak.
Kiedy wszystkie butelki w skrzynce były już puste, ambasador uparł się, że 
zakupi kolejną 
oraz trochę napojów bezalkoholowych. Ktoś, kto nie znał Cully’ego, mógł nie 
zauważyć 
wściekłości pod jego fałszywym uśmiechem. Hammond jednak go znał i nie potrafił 
zwalczyć 
w sobie złośliwej satysfakcji, widząc go w takim stanie.
W końcu, ku uldze wszystkich, ambasador odjechał w towarzystwie generała Browna 
i pułkownika Cully’ego, aby wziąć udział w uroczystym obiedzie i koncercie chóru 
w King’s 
College. Kiedy tylko kolumna z samochodem ambasadora przemknęła przez bramę, 
Hammond 
nasunął na głowę kapelusz i głośno westchnął. Bez Cully’ego miał przynajmniej 
widoki na 
spokojny wieczór i szansę na obejrzenie meczu New York Yankees przeciwko Miami 
Dolphins 
w kolejnych rozgrywkach na drodze, do Superbowl. Co roku ta atrakcja jakoś 
przechodziła mu 
koło nosa. Odwrócił się i niespodziewanie stanął twarzą w twarz ze swą 
sekretarką, Jenny 
Groves.
Jenny przepisowo zasalutowała i podała mu kartkę.
– Ta wiadomość nadeszła do pana dzisiaj nad ranem – powiedziała. – Ze względu na 
ambasadora i całe to zamieszanie w bazie nie miałam dotąd możliwości, żeby ją 
panu przekazać. 
Bardzo przepraszam.
Nadawcą wiadomości był Behavioral Science Unit z FBI w Quantico. Jej treść 
brzmiała 
następująco: „W dniu dzisiejszym o godzinie 20.50 czasu lokalnego na lotnisku 
Gatwick 
wylądują agenci Edward Doyle i Catherine Solheim. Prosimy o zorganizowanie 
transportu do 
bazy w Leeminghall. Agenci przesłuchają majora Hammonda i wszystkie inne osoby 
związane 
z morderstwem Mary West”.
Hammond popatrzył na zegarek. Dochodziła czwarta po południu. Postanowił 
pojechać po 
agentów osobiście i zorientować się, o co chodzi, zanim zacznie węszyć także 
Cully.
– Przygotuj dwa pokoje przy mesie oficerskiej dla naszych gości – powiedział do 
Jenny.
– Jak długo tu pozostaną, sir?
– Nie mam pojęcia. I chyba nie od nas to zależy. Jeśli u nas będą problemy z 
miejscami, 
możesz załatwić im jakiś hotel w Cambridge.
Jenny pokiwała głową, znów zasalutowała i natychmiast ruszyła w kierunku mesy 
oficerskiej. Hammond jeszcze raz popatrzył na kartkę. Coś tu śmierdziało, 
cholernie śmierdziało. 
Agenci FBI z Quantico zazwyczaj nie interesowali się lokalnymi morderstwami, 
niezależnie od 
tego, w jak brutalny sposób byłyby popełniane. Działo się coś poważnego i 
Hammond zamierzał 
się szybko dowiedzieć co. Energicznym krokiem udał się do samochodu.
Sam umówiła się na spotkanie z profesorem Clive’em Osbourne’em w jednym z 
pokoików, 
które zajmował na tyłach miejskiego ogrodu botanicznego. Mimo że Osbourne był 
wykładowcą 
uniwersyteckim dłużej, niż ktokolwiek pamiętał, wolał zamieszkiwać poza 
uczelnią. Plotka 
głosiła, że postanowił tak po kłótni z jednym z kolegów uniwersyteckich w 
połowie lat 
trzydziestych. Mimo to wciąż zdawał się tak integralną częścią uniwersytetu, jak 
każdy 
z kamieni, z których powstała budowla. Ubrany w kolorowe, ekstrawaganckie rzeczy 
– równie 
stare jak niemodne – osobom nie znającym go mógł się jawić jako elegancki 
włóczęga 
przemierzający wąskie ulice miast lub jako donaszający stare stroje i starający 
się poznawać 
świat ekscentryczny akademik z dawnych lat, formułujący zarazem filozoficzny 
protest 
przeciwko nadchodzącej nowoczesności.
Według uczelnianych portierów, będących źródłem wszelkich plotek i informacji o 
ludziach, 
Osbourne już dawno przekroczył siedemdziesiątkę. Mimo to, wysoki i chudy, wciąż 
trzymał się 
prosto, chociaż czasami można było odnieść wrażenie, że jego ciało w każdej 
chwili może 
złamać się w pół. Miał pociągłą, szczupłą twarz, długi, ostry nos, na którym 
opierały się okulary 
w złotych oprawkach. Profesor miał zwyczaj spoglądać ponad nimi, kiedy do kogoś 
mówił. Był 
człowiekiem pedantycznym i nie cierpiał zmieniać raz ustalonych planów zajęć dla 
nikogo, 
nawet dla Sam, którą znał i lubił – jeśli w ogóle kogoś lubił – od wielu lat.
Sam postanowiła uniknąć tym razem ulic, po których gęstymi sznurami poruszały 
się 
samochody, i udała się do pomieszczeń profesora spacerem przez ogród botaniczny. 
Ogród był 
piękny i działał na nią uspokajająco. Jawił się jej jako miejsce, przez które 
można było 
wędrować godzinami, ciesząc oczy i nozdrza niezliczonymi gatunkami wspaniałych 
kwiatów 
i roślin. Mimo że droga do profesora przez ogród była dłuższa, była też 
przyjemna i interesująca. 
Wędrując wśród rzędów roślin i krzewów, Sam zatrzymywała się od czasu do czasu, 
by któryś 
powąchać lub po prostu przypomnieć sobie nazwę. Już dość dawno tutaj nie była i 
nagle tego 
pożałowała. Jeśli gdziekolwiek mogłaby przekonać się, że jej zmysł powonienia 
wciąż 
funkcjonuje prawidłowo, że nie został zniszczony przez liczne odczynniki 
chemiczne unoszące 
się w prosektorium, to tylko tutaj.
Profesor czekał już na nią i otworzył drzwi, zanim zdążyła zapukać. Popatrzyła 
na niego 
zaskoczona.
– Obserwowałem panią przez okno – wyjaśnił. – Przyszło mi do głowy, że zjawi się 
pani 
właśnie od strony ogrodu. Przyjmuję, że wciąż dysponuje pani swoimi sześcioma 
zmysłami. – 
Poklepał się po nosie.
– Tak, dziękuję.
– To dobrze. Myślę, że znalazłem to, o co pani chodzi. Proszę za mną.
Ruszył przed nią korytarzem, stawiając długie kroki. Dopiero kiedy zniknął w 
swoim 
gabinecie, Sam zamknęła drzwi i powoli, niepewnie, ruszyła za nim.
Osbourne sięgnął po książkę stojącą na najwyższej półce starej, skrzypiącej 
szafy i z hukiem 
rzucił ją na szeroki dębowy stół ustawiony na środku pomieszczenia. Otworzył 
książkę, po czym 
zaczął ją szybko kartkować.
– Tutaj to znalazłem. Stara książka, lecz wciąż najlepsza w swojej dziedzinie.
Sam podeszła do profesora.
– Kto jest jej autorem? – zapytała.
Spojrzał nad nią ponad okularami, jakby zaskoczony.
– Oczywiście ja – odparł. Był przy tym śmiertelnie poważny, a tymczasem Sam z 
trudem 
powstrzymywała się od śmiechu.
Przez kilka minut profesor szukał właściwej strony. Tak skupił się na tej 
czynności, że Sam 
zdawało się przez chwilę, iż o niej zapomniał.
– O, tutaj – powiedział wreszcie. – Interesujące, bardzo interesujące.
Sam spróbowała przyśpieszyć jego ruchy, nadając swojemu głosowi ton wielkiego 
zainteresowania.
– Coś niezwykłego? – rzuciła.
Nie podziałało. Zresztą nie miała na to wielkiej nadziei. Wiedziała, że musi po 
prostu być 
cierpliwa i czekać, bo profesor i tak przejdzie do rzeczy dopiero wtedy, kiedy 
sam uzna to za 
stosowne.
– Nic niezwykłego. To rzadkość, ale nie niezwykłość. – Przez chwilę chyba 
zastanawiał się 
nad swoimi słowami, po czym nagle jakby zmienił zdanie. – Ale, ale, w Cambridge 
to jest 
niezwykłe. Zaraz pani pokażę. – Wskazał na diagram, zajmujący dwie rozłożone 
stronice. – 
Myślę, że to właśnie tego pani poszukuje.
Z lewej strony znajdowała się spora mapka Ameryki Północnej. Nazwy kilku 
południowych 
stanów wydrukowane były wytłuszczoną czcionką. Po prawej stronie widniały 
rysunki 
i fotografie rośliny o długich owalnych liściach i niewielkich kulistych 
strączkowatych owocach. 
Obok umieszczono kilka szczegółowych fotografii pyłku z kwiatu rośliny. Był 
identyczny jak 
ten, który Sam obejrzała pod mikroskopem w laboratorium Marcii. Roślina 
określona została 
jako „Myrica indora, bezzapachowa roślina jagodowata”.
Sam z uwagą oglądała fotografie.
– Przykro mi, że fotografie są czarno-białe – powiedział Osbourne. – Gdyby były 
kolorowe, 
zauważyłaby pani, że roślina ma żółte, nakrapiane liście, pokryte półprzejrzystą 
powłoką, jakby 
woskiem.
Nawet tutaj, we własnym gabinecie, w nieformalnej sytuacji, profesor przemawiał 
w taki 
sposób, jakby właśnie prowadził wykład dla grupy studentów pierwszego roku. Sam 
zacisnęła 
zęby, starając się nie okazywać irytacji.
– Kwitnie pomiędzy lutym a lipcem, zależnie od tego, w którym stanie USA się 
znajduje.
– Zatem nie jest to roślina typowa dla naszego kraju?
– Ma pani absolutną rację. Rośnie głównie w południowych stanach Ameryki 
Północnej. 
Znajdzie ją pani na zarośniętych bagnach, wśród kwaśnych mokradeł, lasów 
sosnowych, 
górskich bagien, cyprysowych stawów i podobnych okolic. – Przesunął palcem po 
mapie. – 
Największe prawdopodobieństwo znalezienia tej rośliny istnieje w Georgii, 
Alabamie, 
południowej części Missisipi i północnej Florydzie.
– I jest pan pewien, że nie rośnie ona u nas?
– Całkowicie. Byłoby trudno, naprawdę bardzo trudno, uzyskać ją w naszych 
warunkach. 
Potrzebny byłby do tego ekspert. Jestem pewien, że gdyby ktoś chciał hodować ją 
w Anglii, 
musiałby skontaktować się ze mną albo przynajmniej z Janet Blackwood z Kew.
– Sądzi więc pan, że moim mordercą jest Amerykanin?
– Prawie na pewno. To by miało sens. Czy ten facet był ostatnio w domu?
Sam potrząsnęła głową. Zaczynała czuć się trochę niezręcznie. Uzyskała dotąd 
tylko część 
potrzebnej informacji, a mimo to odnosiła wrażenie, że już marnuje czas.
– Nie wiem – powiedziała. – Przepraszam. Mam nadzieję, że wykorzystam 
wiadomości, 
które uzyskałam od pana.
Profesor posłał jej ponad okularami długie, stanowcze spojrzenie.
– Proszę pamiętać, każdy kontakt pozostawia ślad.
Sam dobrze znała to powiedzenie Edmonda Locarda i profesor trochę ją 
zdenerwował. 
Traktował ją jak amatorkę, nic nie znaczącą wobec wielkiej sławy medycyny 
sądowej. Locard 
pracował pod kierunkiem wielkiego Alexandra Lacassagne’a na Uniwersytecie 
Lyońskim. 
W 1910 roku opuścił go, zakładając wpływowe laboratorium policyjne. Tam rozwinął 
metody 
Lacassagne’a i zaczął wiązać medycynę sądową z coraz to nowymi dziedzinami 
nauki. 
W rezultacie zetknął się z wieloma słynnymi sprawami kryminalnymi. To właśnie 
pod wpływem 
lektury książki Locarda, Traitde criminalistigue, mimo że od wielu lat była ona 
już 
zdezaktualizowana, Sam postanowiła zostać medykiem sądowym. Znów popatrzyła na 
mapę.
– To spory teren. Czy ten pyłek nie zawiera informacji, które trochę zawęziłyby 
obszar 
naszego zainteresowania?
– Niestety, nie. Chyba że dysponuje pani jakimiś dodatkowymi wskazówkami. 
Moglibyśmy 
wziąć je pod uwagę i wówczas interesujący nas teren trochę by się zmniejszył. – 
Urwał na 
moment. Bez wątpienia przez kilka chwil intensywnie myślał. – A może nawet 
znacznie.
Sam sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej fotografię turkusowego obiektu, 
który odkryła 
na martwej Mary West.
– To znalazłam na zwłokach. Nigdy przedtem czegoś takiego nie widziałam. Co pan 
o tym 
sądzi?
Osbourne starannie obejrzał fotografię. Uniósł nawet okulary z nosa, by lepiej 
ją widzieć.
– Wygląda na to, że znalazła pani anielskie włosy. Gdzie jest reszta anioła?
Sam uśmiechnęła się.
– Sama chciałabym wiedzieć – odparła.
Profesor jeszcze przez chwilę spoglądał na fotografię.
– Przykro mi, ale nie potrafię pani pomóc. Z całą pewnością mogę powiedzieć 
tylko to, że 
obiekt na fotografii nie jest częścią żadnej rośliny. Być może jest pochodzenia 
zwierzęcego, ale 
nie mogę powiedzieć tego na pewno.
Wzruszył ramionami i oddał fotografię Sam, która jeszcze raz spojrzała na nią, 
po czym 
wsunęła ją do torebki. Zastanawiała się, gdzie, na Boga, powinna szukać dalej.
Ruch na trasach wokół portu lotniczego Gatwick był równie wielki jak zawsze i 
Hammond 
co kilka chwil trafiał na jakiś zator. Wyjechał z bazy, jak mu się wydawało, ze 
sporym zapasem 
czasu i spodziewał się dotrzeć na lotnisko na długo przed lądowaniem samolotu. 
Miał nawet 
nadzieję, że spokojnie wypije kawę. Zapomniał, niestety, o normalnych na 
brytyjskich drogach 
korkach, wypadkach i ciężarówkach, które z niewiadomego powodu ze sporą 
regularnością 
gubią na szosach ładunki.
Był wczesny wieczór. Parkując samochód i śpiesząc się do hali przylotów 
międzynarodowych, Hammond był ponad godzinę spóźniony. Ponieważ nie miał 
pojęcia, jak 
wyglądają agenci FBI, a nie chciał stać w grupie wynajętych kierowców, trzymając 
idiotyczne 
tabliczki z nazwiskami, pozostawał w mundurze. Miał nadzieję, że na lotnisku nie 
znajdzie się 
wielu oficerów sił powietrznych witających przybyszów z kraju.
Popatrzył na tablicę informacyjną, modląc się, żeby samolot miał opóźnienie. 
Spóźnienia 
zdarzały się dość często, dlatego wciąż istniała szansa, że zachowa twarz. Nie 
miał jednak 
szczęścia. Samolot rzeczywiście nie przyleciał na czas, ale wylądował wcześniej, 
niż 
przewidywał plan, co było zjawiskiem co najmniej niezwykłym. Najwyraźniej nie 
miał to być 
najlepszy dzień Hammonda. Pasażerowie dawno już opuścili halę przylotów i jego 
goście albo 
czekali na niego gdzieś na terenie lotniska, albo znajdowali się już w drodze do 
Cambridge. Na 
wszelki wypadek uważnie zlustrował twarze ludzi zajmujących miejsca dookoła, 
nawet trochę 
pospacerował z nadzieją, że ktoś do niego podejdzie i będzie to właśnie jeden z 
agentów, po 
których przyjechał. Nic z tego. Zaczął zaciskać zęby, co zawsze czynił 
odruchowo, kiedy był 
zaniepokojony albo zdenerwowany. Przypominając sobie o ostatnich wydarzeniach, 
dziwił się, 
że jego zęby są jeszcze całe.
Zastanawiał się właśnie, czy na wszelki wypadek nie przekazać wiadomości do 
stanowiska 
informacyjnego i nie wrócić do bazy, kiedy niespodziewanie ktoś klepnął go w 
lewe ramię.
– Major Hammond?
Momentalnie zorientował się, że to oni. Głos, który usłyszał, był niski i 
pobrzmiewał w nim 
południowy akcent. Hammond odwrócił się i stanął twarzą w twarz z potężnym 
mężczyzną, 
który miał przynajmniej sześć stóp wzrostu i sprawiał wrażenie, że jest równie 
szeroki jak 
wysoki.
Mężczyzna wyciągnął do niego wielką dłoń.
– Edward Doyle, FBI. Rozumiem, że mam przyjemność z majorem Hammondem.
Hammond potrząsnął dłonią agenta. Z trudem wytrzymał jej uścisk. Odniósł 
wrażenie, że 
sprawiając mu niemal ból, Doyle z miejsca chce dać mu do zrozumienia, że to on 
spośród nich 
dwóch jest ważniejszy. Kiedy tylko mógł, cofnął rękę za siebie.
– Tak, zgadza się. Zdaje się, że zdradził mnie mundur. – Spróbował uśmiechnąć 
się, jednak 
agent nie odpowiedział mu uśmiechem. Hammond pomyślał, że Doyle gra przed nim 
jakąś rolę 
– w końcu był psychologiem i takie gierki odgadywał w mig. Nie mógł na to wiele 
poradzić, 
postanowił więc nie reagować i w odpowiednim czasie wystąpić z własną rolą. – 
Przepraszam za 
spóźnienie – dodał. – Ruch dookoła lotniska nie jest mniejszy niż w Los Angeles.
Doyle pozostał niewzruszony. Bez wątpienia nie interesowały go żadne 
tłumaczenia. 
Przedstawił Hammondowi partnerkę.
– To agent Catherine Solheim. Będzie pracowała razem z nami nad tą sprawą – 
powiedział 
takim tonem, jakby jej obecność w Anglii uważał za zbędną.
Hammond w pierwszej chwili jej nie zauważył, ponieważ zasłaniała ją potężna 
postać 
Doyle’a, kiedy jednak wyłoniła się zza niego, niemal zaniemówił z wrażenia. Loty 
ze Stanów 
były bardzo długie i większość ludzi opuszczających samolot robiła zwykle 
wrażenie 
osowiałych, otępiałych, szarych na twarzach ze zmęczenia. Tej dziewczyny jednak 
to nie 
dotyczyło. Była tak świeża i nieskazitelnie ubrana, jakby właśnie opuściła 
mieszkanie, udając się 
do pracy. Poza tym była piękna, piękna w wyszukany sposób. Wszystko w niej, od 
doskonale 
dobranego stroju, po staranne uczesanie i makijaż, było na właściwym miejscu i 
służyło 
osiągnięciu maksymalnego efektu.
Hammond potrząsnął jej dłonią.
– Major Hammond – powiedział. – Milo mi panią poznać.
Posłała mu ciepły uśmiech.
– Cieszę się, że pana spotkałam. Wspaniale pan wygląda w mundurze.
Jej otwartość i ciepło stanowiły wobec ponurego Doyle’a taki kontrast, że 
Hammond 
w pierwszej chwili osłupiał z zaskoczenia. Przyjrzał się dziewczynie uważniej. 
Miała śliczną 
twarz, bez żadnej zmarszczki, i najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek 
widział. 
Utkwiwszy w nich wzrok, na moment zapomniał o bożym świecie. Przytrzymywał jej 
dłoń 
znacznie dłużej, niż wypadało. Oprzytomniał dopiero, kiedy Solheim uwolniła ją 
delikatnym 
szarpnięciem. Lekko zaczerwienił się, zaraz jednak doszedł do siebie.
– Załatwiłem dla was pokoje przy mesie oficerskiej na terenie bazy. Mam 
nadzieję, że 
zechcecie być z nami podczas pobytu w Anglii. Nasze pokoje gościnne oferują 
znakomite 
warunki, znacznie lepsze niż większość okolicznych hoteli. Jestem pewien, że 
będzie wam tam 
wygodnie. Czy macie jakieś bagaże?
– Są na wózku – odparł Doyle. – Zajmę się nimi. Gdzie jest samochód?
– Po drugiej stronie. Kawałek stąd.
Doyle pokiwał głową i ruszył po bagaż. Hammond zauważył, że ma zadziwiająco 
sprężysty 
krok jak na człowieka tak potężnej postury.
– To bardzo małomówny facet – wyjaśniła Solheim przepraszającym tonem.
– Ale bardzo pewny siebie.
Solheim wymownie zmarszczyła czoło. Oboje odwrócili się i patrzyli, jak Doyle 
powoli 
powraca w ich kierunku z bagażem.
Wjeżdżając na podjazd, Sam zauważyła auto Toma przed frontowymi drzwiami, 
chociaż po 
nim samym nie było żadnego śladu. Wiedziała jednak, że gdzieś tutaj jest, i 
ucieszyła się, że 
Liam wciąż przebywa w Cambridge. Perspektywa kolejnego spotkania się tych dwóch 
mężczyzn 
w jej domu wcale jej nie cieszyła. Zdawała sobie sprawę, że poczucie humoru 
Liama nie trafia 
do Toma i łatwo może doprowadzić do ich konfrontacji, a wcale tego nie pragnęła. 
Zatrzymała 
samochód obok vauxhalla Toma i wysiadła. Mijając pojazd, instynktownie dotknęła 
maski. Była 
ciepła, zatem Tom pojawił się tutaj niedawno. Wzięła na rękę Shawa, który jak 
zwykle kręcił się 
przy drzwiach, czekając najedzenie, i weszła do środka. Od pewnego czasu Tom 
miał klucz do 
jej domu, dlatego znalazłszy się za drzwiami, od razu zawołała:
– Tom, jesteś tutaj? Tom, gdzie jesteś?
Cisza. Sam weszła do holu, a potem do kuchni i wyjrzała przez okno. Wreszcie 
ujrzała 
Toma. Siedział na drewnianej kłodzie w dalekim kącie ogrodu i ponad polami 
spoglądał na las 
rozpościerający się w oddali.
Ruszyła do niego ścieżką ułożoną z betonowych płytek.
– Dawno cię nie widziałam – odezwała się. – Gdzie byłeś? – Usiadła obok niego 
i pocałowała go w policzek.
Tom uśmiechnął się.
– Czy pamiętasz tę kłodę?. Po raz pierwszy pocałowałem cię właśnie tutaj.
– Prawie mnie pocałowałeś. O ile dobrze pamiętam, zadzwoniła Farmer i 
pozostawiłeś mnie 
tutaj, rozczarowaną i samą w wielkim, ciemnym ogrodzie.
– Masz rację, pamiętam ten wieczór. Ale wiedziałem, że jesteś na tyle dorosła, 
że nic złego 
ci się nie stanie.
– Po raz pierwszy pocałowałeś mnie, kiedy przyszedłeś po mnie do szpitala po 
pracy.
Tom pokiwał głową.
– Wspaniale wspomnienie. Wspaniały pocałunek.
Sam podążyła za jego wzrokiem w kierunku lasu. Znała go wystarczająco dobrze, by 
wiedzieć, że ta zdawkowa rozmowa jest tylko wstępem do czegoś znacznie 
poważniejszego. 
Postanowiła dotrzeć do sedna jak najszybciej.
– A więc co ci leży na wątrobie? – zapytała.
Wzruszył ramionami, jakby mimo wszystko nie chciał mówić.
Sam spróbowała odgadnąć, gdzie tkwi problem.
– Liam jest jedynie przyjacielem, wiesz o tym dobrze – powiedziała. – To ktoś z 
mojej 
przeszłości, ktoś, kto od czasu do czasu przypomina mi o swoim istnieniu. 
Pomiędzy nami nic 
nie ma.
Tom podniósł kamień i rzucił go z całej siły w drewniany płot.
– To nie chodzi o niego, przynajmniej nie bezpośrednio, chociaż wydaje mi się, 
że to 
właśnie dzięki niemu zrozumiałem wreszcie, jaka jest sytuacja.
Sam popatrzyła na niego, ale Tom unikał jej wzroku. Nagle poczuła strach, niemal 
panikę. 
Już wiedziała, o co chodzi Tomowi, lecz bała się nawet o tym pomyśleć.
– Więc jaka jest sytuacja? – zapytała. Wreszcie popatrzył na nią.
– Chodzi o nas oboje. Zmierzamy dokładnie donikąd.
– Jestem z tobą szczęśliwa.
Głos Toma niespodziewanie nabrał mocy.
– A ja nie. Pragnę więcej. Możesz uznać, że to z mojej strony egoizm, ale tak 
właśnie jest. 
Chcę od ciebie czegoś więcej w tym związku.
Sam jakby z oddali usłyszała swój głos i pytanie, na które doskonale i od dawna 
znała 
odpowiedź.
– Co, twoim zdaniem, znaczy „więcej”?
Zwrócił całe ciało w jej kierunku, jakby tym ruchem chciał podkreślić wagę słów, 
jakie 
zamierzał właśnie wypowiedzieć.
– To znaczy, że chcę ciebie przez cały czas, a nie tylko w weekendy i wieczory 
od czasu do 
czasu. Chcę codziennie przychodzić do ciebie do domu albo po prostu być tutaj, 
kiedy ty 
powracasz. Codziennie chcę budzić się obok ciebie, sypiać z tobą, jadać z 
tobą...
Sam uśmiechnęła się do niego.
– Przecież wiesz, jak często wyrywają mnie z domu wezwania telefoniczne. Nie 
wytrzymałbyś tego.
Tom zignorował jej uśmiech.
– Ja nie żartuję.
– Przepraszam. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało nonszalancko.
– Właśnie że chciałaś. Właśnie tak postępujesz, kiedy rozmawiamy o naszym 
związku. 
Trzymasz mnie na wyciągnięcie ręki, nigdy nazbyt blisko. Nic pomiędzy nami nie 
może być 
zbyt serio, nigdy nie pozwalasz sobie na nadmierne zaangażowanie. Nie zamierzasz 
dopuścić do 
niczego, co mogłoby zachwiać twoją wspaniałą karierą, do niczego, co zmieniłoby 
twój styl 
życia.
Nastąpiła trudna cisza. Sam nie wiedziała, co powinna teraz powiedzieć. Nie 
chciała stracić 
Toma. Była z nim szczęśliwa, czuła się przy nim wspaniale. Po długim wahaniu 
odezwała się 
wreszcie. Nawet wypowiadając poszczególne słowa, nie była jeszcze przekonana, że 
wydobywają się z jej własnych ust.
– Możesz wprowadzić się do mnie, jeżeli chcesz. Możesz mieszkać tutaj, żyć ze 
mną.
Było to ustępstwo, którego jeszcze przed kilkoma minutami nie spodziewałaby się 
po sobie. 
Zarazem zdawała sobie sprawę, że nawet w tej chwili największego wyrzeczenia nie 
oferuje 
Tomowi tego wszystkiego, czego on pragnie. Tom spoglądał przez chwilę na nią, 
patrząc jej 
głęboko w oczy, i Sam zaczynała przypuszczać, że za chwilę pocałuje ją, a potem 
poderwie 
z ziemi i będą się kochać, i snuć plany na przyszłość. Była w błędzie.
– To nie ma sensu. Nie powinniśmy byli odbywać tej rozmowy. Powinnaś dojść do 
tego bez 
moich nacisków.
– Pragnę ciebie, inaczej bym...
– A więc wyjdź za mnie, urodź moje dzieci i stańmy się rodziną! Bo właśnie na 
tym i tylko 
na tym mi zależy.
Sam z trudem przełknęła ślinę. Myśli przebiegały przez jej głowę w szalonym 
tempie. 
Niemal w panice zastanawiała się, co robić, co powiedzieć, jakie znaleźć 
wyjście, kompromis, 
który zadowoliłby i ją, i Toma.
Tom popatrzył na nią takim wzrokiem, jakby potrafił czytać jej myśli.
– Uspokój się. Nie ma powodu do paniki – powiedział. Fakt, że trafnie ocenił, co 
się z nią 
dzieje, zaskoczył Sam.
– Nie panikuję.
– A właśnie, że tak. Ogarnęła cię panika. Widzę ją w twoich oczach. Nawet jeśli 
teraz 
zgodzisz się na to, czego chcę, później będziesz tego żałowała i prędzej czy 
później dojdzie do 
kryzysu. Jesteśmy bardzo różnymi ludźmi. Oczekujesz od życia zupełnie innych 
rzeczy niż ja, 
dlatego nigdy nie będzie pomiędzy nami harmonii.
– Tak mi przykro. To moja wina.
– Nie ma mowy o żadnej winie. Po prostu oboje jesteśmy tacy, jacy jesteśmy.
Sam jeszcze próbowała walczyć.
– Czy jest ktoś w twoim życiu oprócz mnie?
– Nie – skłamał. – Nie ma nikogo. Chwilami było nam dobrze ze sobą. Nigdy tego 
nie 
zapomnę.
Sam pokiwała głową, zbyt rozstrojona, żeby cokolwiek powiedzieć. Jedna część 
umysłu 
podpowiadała, by natychmiast rzucić mu się na szyję i zgodzić na wszystko, czego 
Tom chce, 
a druga część, ta trzeźwiejsza, podpowiadała jej, że on ma rację. Gdyby w 
ostatnim czasie 
poważnie zastanowiła się nad ich wzajemnymi stosunkami, tak jak uczynił to Tom, 
zapewne 
doszłaby do takich samych wniosków. Niestety, była na to zbyt zajęta, za mocno 
absorbowała ją 
praca. To, co było pomiędzy nią a Tomem, w zupełności jej wystarczało, nie miała 
ochoty na 
żadne analizy i nie dokonywała ich. Drobnym, jak sądziła, różnicom zdań, które 
pojawiały się 
pomiędzy nimi ostatnio, nie poświęcała zbyt wiele uwagi. Zajmowała ją przede 
wszystkim praca 
i ignorowała wszelkie sygnały ostrzegawcze, które pojawiały się w ich związku.
Tom wstał i popatrzył na nią z góry.
– Zastanów się nad tym wszystkim – powiedział.
Znów pokiwała głową. Za wszelką cenę pragnęła nad sobą panować. Nie podniosła 
wzroku, 
nie chciała patrzeć, jak Tom odchodzi. Poprzez łzy, które napłynęły jej do oczu, 
patrzyła na 
odległy las.
Okrążając chatę, Tom natknął się na Liama zmierzającego w przeciwnym niż on 
kierunku. 
Skinął mu głową, lecz nie odezwał się. Nie przychodziło mu do głowy nic, co w 
tej chwili 
mógłby powiedzieć. To Liam spróbował nawiązać rozmowę:
– Czy Sam jest...?
Tom zignorował go, wskoczył do samochodu i szybko odjechał. Tymczasem Liam 
wszedł 
do ogrodu. Popatrzył wzdłuż ścieżki i ujrzał Sam u jej końca, w ogrodzie, z 
twarzą ukrytą 
w dłoniach. Ruszył w jej kierunku, a po chwili przysiadł obok niej na kłodzie i 
otoczył ją 
ramieniem. Raczej nie mylił się w ocenie tego, co tu przed chwilą nastąpiło.
– Czyżbyś wystraszyła się wielkiego stracha na wróble? – zażartował jednak.
Sam potrząsnęła głową.
– To raczej ja wystraszyłam wielkiego stracha. Co ja robię z moim życiem, Liam? 
Do 
diabła, co ja robię?
Wtuliła głowę pomiędzy jego ramiona, a on przytulił ją mocniej do siebie. Sam 
kilkakrotnie 
znajdował się w podobnej sytuacji jak ona teraz i doskonale wiedział, że nie 
istnieją żadne słowa 
pocieszenia, które mógłby w tej chwili wypowiedzieć. Dziewczyna musiała pozostać 
sam na 
sam ze swoimi myślami i powoli dochodzić do siebie.
Frank Strachan obserwował, jak jego żona podwija rękaw letniej sukienki i obnaża 
białe, 
mięsiste ramię. Zdawało się, że wciąż jest w stanie głębokiego szoku. Nie 
potrafiła poradzić 
sobie z ogromnym ciężarem informacji, jakie dwaj agenci FBI przekazali jej i 
Frankowi o ich 
synu.
Byli małżeństwem od niemal trzydziestu lat, ale Frank nigdy dotąd nie widział 
żony w takim 
stanie. Miała białą twarz, bez wyrazu, apatyczną, jakby wciąż żyła, lecz nie 
zdawała już sobie 
z tego sprawy. Wiedział, że teraz będzie musiał być silny za nich oboje. Agent 
FBI wprawnym, 
lecz delikatnym ruchem wbił w jego ramię igłę strzykawki i jej zawartość powoli 
zaczęła 
wypełniać się krwią. To nie bolało, zresztą trwało tylko krótką chwilę. Czerwony 
punkt na 
ramieniu, który pojawił się po wyjęciu igły, agent natychmiast przetarł płynem 
antyseptycznym 
i starannie opatrzył plastrem z gazą. Kiedy skończył, Frank usiadł obok żony na 
kanapie i zaczął 
delikatnie głaskać jej dłoń.
A przecież dzień ten rozpoczął się nawet dość dobrze. Frank zdołał naprawić 
wreszcie płot 
przed domem, a Helen upiekła delicje i ciasto na najbliższą niedzielę, którą 
miała z nimi spędzić 
cała rodzina. Mieli trzech synów i dwie córki. I tylko Ray, najmłodszy, 
przebywał daleko od 
domu, miał jednak powrócić już w przyszłym roku. Przez cały czas utrzymywał z 
nimi regularny 
kontakt, pisząc listy i telefonując. Pozostali członkowie rodziny mieszkali w 
pobliżu i często 
odwiedzali swoich rodziców. Franka i Helen najbardziej jednak cieszył widok 
wnuków. Mieli 
nadzieję, że pożyją jeszcze tak długo, by widzieć, jak wnuki dorastają, a może 
nawet doczekają 
się prawnuków.
Dwaj agenci FBI pojawili się w porze lunchu, razem z Edem Chiassonem, miejscowym 
szeryfem, dobrym, rozsądnym człowiekiem, którego rodzina znała od wielu lat. Ed 
przedstawił 
agentów i trzej mężczyźni weszli do domu Franka i Helen. Kiedy faceci z FBI 
powiedzieli 
o morderstwie i podejrzeniach wobec ich syna, Helen zrobiła się śmiertelnie 
blada i niemal 
zemdlała.
Mogli dziękować Bogu, że Chiasson znajdował się przy nich w tej trudnej chwili. 
Mógł być 
sobie szeryfem, ale był zarazem znajomym i przyjacielem, jakiego w tym momencie 
najbardziej 
potrzebowali. Na krótko przed zjawieniem się u nich zatelefonował jeszcze do ich 
najstarszego 
syna, Abrahama, który mieszkał o piętnaście mil drogi, i zasygnalizował mu 
sprawę. Abraham 
natychmiast wsiadł w samochód i wyruszył do rodziców.
Najgorsze dla nich było wcale nie okropieństwo tego, o czym powiedzieli im 
agenci FBI; 
najgorsze było silne poczucie winy, które natychmiast ich ogarnęło. To przecież 
oni wychowali 
Raya, a zatem to oni popełnili błędy, które doprowadziły do tego, że ich syn 
stał się zabójcą. 
Frank nie był w stanie w to uwierzyć. Ciężar, jaki niespodziewanie spadł na jego 
barki, okazał 
się wprost nie do zniesienia.
Helen całkowicie zamilkła. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się gdzieś w dal, 
jakby 
nieświadoma tego, co się dzieje dookoła niej. Frank natomiast bez końca zadawał 
agentom te 
same pytania, jakby jego umysł odrzucał odpowiedzi, które nieuchronnie po nich 
padały. Mimo 
że agenci mówili, iż Ray na razie jest jedynie podejrzany o morderstwo, ton ich 
głosów nie 
pozostawiał wątpliwości, że są całkowicie i bezwzględnie przekonani o jego 
winie.
Ze wszystkich ludzi żyjących na tym świecie Ray najmniej pasował Frankowi na 
mordercę, 
ale przecież, rozmyślał, gdyby można było morderców typować przed dokonaniem 
zbrodni, do 
zabójstw w ogóle by nie dochodziło. Bardzo chciał panować nad sobą, rozumować 
racjonalnie, 
lecz nie było to łatwe. Ray w młodości był trochę narwany, ale przecież nie był 
przestępcą. 
Nigdy nie miał kłopotów z policją i, o ile Frank wiedział, nigdy nie brał 
narkotyków. Nadmiar 
energii wyładowywał w zawodach sportowych. Reprezentował swój college zarówno 
w footballu, jak i baseballu; Frank i Helen byli nawet dumni z jego osiągnięć. I 
to właśnie szeryf 
Chiasson pomógł mu się dostać do Sił Powietrznych. Wydawali jakieś przyjęcie i 
Ed pojawił się 
na nim razem z żoną. To był wielki dzień.
A teraz to. Agenci przeszukali pokój Raya, zabrali nawet kilka jego starych 
zeszytów ze 
szkoły. Potem zadali mnóstwo pytań, i to nie na temat morderstwa w Anglii, ale 
kilku innych, 
które wydarzyły się w Stanach. Czy Ray prowadził pamiętnik? Jak zachowywał się w 
domu? 
Czy prowadził normalne życie seksualne? Pytali o nazwiska i adresy jego dawnych 
koleżanek. 
Mieli nawet czelność pytać ich, czy bili Raya, kiedy był dzieckiem. Do cholery, 
za jakich ludzi 
ich uważali?
Ed starał się, by wszystko przebiegało spokojnie, ale Frank z każdą chwilą był 
coraz bardziej 
wściekły. Na koniec agenci postanowili pobrać krew od niego i Helen, by poprzez 
badania DNA 
udowodnić raz na zawsze, że Ray jest winny. W pierwszym odruchu Frank chciał 
odmówić, nie 
zamierzał pomagać ludziom, którzy chcą wsadzić jego syna za kratki. Ed zwrócił 
mu jednak 
uwagę, że krew rodziców może także wykazać niewinność Raya. Frank zaczął myśleć 
o zamordowanej dziewczynie i, ku swemu własnemu zdziwieniu i zaskoczeniu, nagle 
ogarnęła 
go złość na nią. Jak mogła być tak głupia i beztroska, że pozwoliła się 
zamordować i wpakowała 
jego syna w tak straszne kłopoty!
ROZDZIAŁ PIĄTY
Sam bardzo się starała podejść do sprawy metodycznie. Ułożyła długą listę 
niezbędnych 
rzeczy i potem odkreślała każdą z nich, umieszczając ją w bagażu przygotowanym 
na piknik.
Mała, hermetycznie zamykana plastikowa skrzyneczka stała na kuchennym stole. 
Była już 
dokładnie wypełniona kolorowymi puszkami zagranicznego piwa, które Liam chyba 
uwielbiał. 
O skrzyneczkę oparta była zielona oraz złota torba od Harrodsa. Obie były 
wypchane 
i odkształcone przez niezliczone pojemniki i butelki z herbatą oraz kawą. 
Ostatnią sztukę bagażu 
stanowił elegancki piknikowy koszyk z wikliny, w którym znajdowały się naczynia 
i sztućce, 
starannie umieszczone pomiędzy kanapkami, sałatkami i truskawkami. Sam dołożyła 
do niego 
jeszcze kilka rzeczy i wreszcie była gotowa.
Wcale nie cieszyła jej perspektywa tego wyjazdu, jednak piknik zaplanowany był 
już od 
wielu tygodni i zapewne cała rodzina obraziłaby się na nią, gdyby się na nim nie 
pojawiła. Tak 
naprawdę to pragnęła teraz tylko świętego spokoju i samotności w ciszy własnego 
ogrodu. 
Potrzebowała czasu, by pogodzić się z własnym nieszczęściem, czasu, by 
uporządkować myśli 
i uczucia, by osiągnąć gotowość do dalszej wędrówki przez życie, tak 
niespodziewanie 
odmienione.
We wszystkich rozważaniach prześladowała ją myśl, że Tom miał jednak rację. 
Mogli 
jeszcze przez jakiś czas ciągnąć ten związek, nie trwałoby to już jednak długo. 
Sam dopiero 
teraz przyznawała przed sobą, że była samolubna i głupia. Przecież tak na dobrą 
sprawę liczył 
się dla niej dotąd nie Tom, a jedynie praca. Kiedy chodziło o pracę, wszystko 
inne schodziło na 
dalszy plan.
Czy to było naprawdę takie złe? Czy naprawdę nie byłaby zdolna do pogodzenia 
pracy 
zawodowej z życiem towarzyskim? Przecież mężczyznom udawało się to przez wiele 
lat, 
dlaczego nie mogłoby udać się kobiecie? Czy kobiety naprawdę aż tak bardzo 
różnią się od 
mężczyzn? Przecież gotowa była na trwały związek z Tomem, chciała jeszcze tylko 
trochę 
poczekać, jeszcze nie teraz. Miała tak wiele do osiągnięcia, a przecież trwały 
związek wymagał 
czasu i energii, poświęcenia. Wciąż nie mogła sobie na to pozwolić. A może po 
prostu nie 
spotkała jeszcze właściwego mężczyzny?
Te i setki innych myśli przetaczały się przez jej umysł, kiedy rozmyślała o 
sobie, o Tomie 
i w ogóle o życiu. Próbowała przekupywać siebie samą, żeby się uspokoić; kupiła 
sobie nową 
letnią sukienkę, ale i to nie pomogło. Instynktownie myślała o chwili, kiedy 
pokaże się w niej 
Tomowi, a potem była zła na siebie, że tego właśnie pragnie. Zaniedbała nawet 
swój ukochany 
ogród, co nigdy przedtem jej się nie przydarzyło. To było naprawdę żałosne. 
Zachowywała się 
jak nastolatka, która utraciła właśnie pierwszego chłopaka i uważa, że nic 
bardziej tragicznego 
już się w jej życiu nie wydarzy.
Pomyślała, że musi w końcu wziąć się w garść. Wiedziała, że uczucie żalu minie, 
ale w tej 
chwili... Rozstrajał ją nawet widok kłody w ogrodzie, na której zwykła siadać 
razem z Tomem. 
Postanowiła usunąć ją i postawić na to miejsce drewnianą ławkę. Zamówiła 
robotników, którzy 
mieli dokonać zamiany podczas jej nieobecności. Cieszyła się, że nie będzie tego 
obserwowała.
Jej rozmyślania niespodziewanie przerwał Liam. Wszedł do kuchni z włosami wciąż 
mokrymi po kąpieli pod prysznicem.
– No, dalej, zbieraj się – powiedział. – Chyba jesteśmy już spóźnieni.
I miał czelność powiedzieć to facet, który zaledwie pół godziny wcześniej zwlókł 
się 
z łóżka. Liam wziął skrzyneczkę, kosz i ruszył w kierunku drzwi. Po drodze 
nieomal przewrócił 
się o Shawa i głośno sklął wszystkie koty tego świata. Sam wzięła resztę bagaży 
i ruszyła za 
nim.
Dzień, to należało przyznać, był piękny. Świeże powietrze pachniało latem, 
słońce jasno 
świeciło, a na dodatek na niebie nie było ani jednej chmurki. Sam wrzuciła 
pakunki do 
bagażnika, po czym, usiadłszy za kierownicą, otworzyła wywietrznik w dachu. 
Rozchmurzyła 
się i pomyślała, że może mimo wszystko potrafi się dzisiaj dobrze bawić.
Zaparkowawszy auto w New Court, Sam i Liam ruszyli przez dziedziniec w kierunku 
Trinity Bridge. Przed mostem skręcili w lewo, w wąską gruntową dróżkę, biegnącą 
wzdłuż 
rzeczki Cam. Dróżka zaprowadziła ich na płaską polanę, otoczoną drzewami, 
znajdującą się na 
tyłach Trinity College.
Reszta rodziny była już na miejscu. Ricky siedział na brzegu ze swoją najnowszą 
dziewczyną, Tracy. Oboje wrzucali do wody kamienie i obserwowali, jak na wodzie 
rozchodzą 
się kółka. Matka Sam spoczywała w sfatygowanym plastikowym fotelu, w cieniu, 
jaki rzucała 
potężna wierzba, której gałęzie opadały do samej wody. Miała na sobie najlepszą 
letnią suknię, 
a na głowie słomkowy kapelusz o szerokim rondzie. Ostatni raz Sam widziała ją w 
tym 
kapeluszu na ślubie Wyn, a było to przecież ładne kilka lat temu. Już wtedy 
wydawał się jej 
okropny, podobnie jak dzisiaj. Niemniej był bardzo użyteczny.
Z kolei Wyn, w przeciwieństwie do matki, wyglądała prześlicznie. Sam nie 
widziała jej od 
kilku tygodni. Wiedziała, że jej siostra jest na diecie, nie przypuszczała 
jednak, że straci na 
wadze aż tyle. Poza tym ścięła i trochę rozjaśniła włosy. Ubrana była także w 
letnią długą 
sukienkę, najwyraźniej nową, w kwieciste wzorki o pastelowych kolorach.
Sam pocałowała ją czule na powitanie.
– Wyglądasz fantastycznie.
Cofnęła się o krok, podziwiając siostrę, która lekko dygnęła.
– Rozmiar dwunasty – powiedziała o sukience. – I wcale nie miałam kłopotu, żeby 
się w nią 
wcisnąć.
Sam uśmiechnęła się. Cieszył ją nastrój siostry.
– Niedługo znowu będziesz pożyczać ode mnie stroje.
– Pożyczać? Od ciebie? O ile dobrze pamiętam, to ty ciągle pożyczałaś sobie moje 
sukienki. 
Gdzie jest Tom? Myślałam, że pojawisz się razem z nim.
Przez moment Sam nie wiedziała, co odpowiedzieć. Szukała w myślach jakiegoś 
wytłumaczenia dla nieobecności Toma. Nie chciała jeszcze powiedzieć Wyn, co 
naprawdę się 
zdarzyło, nie była na to gotowa, jeszcze nie teraz.
Z opresji wyratował ją Liam, który niespodziewanie pojawił się za plecami Wyn.
– Rozmiar dwunasty? Moim zdaniem wyglądasz co najwyżej na dziesiąty – zagrzmiał.
– Słyszę głos z przeszłości – stwierdziła Wyn. – Chociaż bardziej donośny, 
jednak wciąż 
pełen...
Liam uciszył ją pocałunkiem.
– Uroku, prawda? – powiedział. Wyn uśmiechnęła się i odparła:
– Coś w tym rodzaju.
Po chwili i ona pocałowała jego. Przyjąwszy pocałunek, Liam uniósł ją w górę i 
zakręcił się 
z nią kilkakrotnie.
– Cieszę się, że cię znów widzę, Wyn Ryan. Dobry Boże, popatrz, wciąż jestem w 
stanie 
unieść cię w górę.
Wyn roześmiała się głośno. W tym momencie Sam pierwszy raz od wielu lat 
usłyszała 
serdeczny, radosny, niewymuszony śmiech siostry. Ucieszyła się, że 
przyprowadziła tutaj 
Liama; aż do tej chwili nie była pewna, czy dobrze robi. Liam był jej pierwszym 
chłopakiem, on 
jednak był protestantem, a ona katoliczką, wydarzyło się więc to, co 
nieuniknione – obie rodziny 
sprzeciwiły się ich związkowi. Matka Liama wynajęła nawet prywatnego detektywa, 
aby ich 
śledził. Pewnego dnia namierzył ich w trakcie potajemnej schadzki i zadzwonił do 
rodziców 
Liama, którzy natychmiast pojawili się na miejscu w towarzystwie matki Sam.
Liama natychmiast odesłano do szkoły z internatem w Anglii. Od tego czasu trudno 
im było 
się kontaktować. Dzięki pomocy przyjaciół przesyłali nawzajem do siebie jedynie 
kartki lub 
krótkie listy. Dopiero po wielu latach, kiedy Sam studiowała na uniwersytecie, a 
rodziny nie 
miały już na swoje dzieci nieograniczonego wpływu, spotkali się ponownie.
Chcieli kontynuować zakłócony związek, ale dawna miłość gdzieś zniknęła. Czas 
zmienił 
ich oboje, stali się zupełnie innymi ludźmi, niewinność lat młodzieńczych 
zastąpiły dojrzałość 
i rozwaga typowe dla ludzi dorosłych. Oboje zdali sobie sprawę, że już nigdy nie 
będzie 
pomiędzy nimi tak jak kiedyś. Ponieważ jednak byli „poważnymi i dorosłymi” 
ludźmi, 
postanowili na zawsze pozostać przyjaciółmi.
Po podjęciu tego postanowienia Sam nie miała od Liama wiadomości przez przeszło 
rok, 
a potem zaczął się pojawiać od czasu do czasu. Ona opowiadała mu o swoim życiu, 
a on jej 
o swoim i znów znikał. Czasami otrzymywała od niego pocztówkę z jakiegoś 
odległego miejsca 
na świecie i zastanawiała się, co tam właśnie porabia, za każdym razem była to 
jednak tylko 
przelotna myśl, po której natychmiast powracała do czegoś innego, znacznie 
ważniejszego.
Sam przeszła pod wierzbę i ująwszy rękę matki, przyklęknęła obok niej. Matka nie 
zareagowała. Wpatrywała się w wodę, a całą jej uwagę przyciągały kółka, które 
pojawiały się, 
kiedy Ricky i Tracy wrzucali kamienie w nurt rzeki.
– Cześć, mamusiu. Wyglądasz jak uosobienie lata.
Matka odwróciła wreszcie głowę i popatrzyła na młodszą córkę, nic jednak nie 
wskazywało 
na to, by ją rozpoznała. Jej wzrok był bez wyrazu.
Podszedł do nich Ricky i usiadł obok Sam.
– Z każdym dniem coraz z nią gorzej – powiedział cicho.
– Mama już prawie nie daje sobie rady. To nie może tak dalej trwać. A babcia już 
nawet 
mnie nie rozpoznaje.
Sam nie była pewna, czy są to słowa krytyki, skierowane pod jej adresem, czy też 
siostrzeniec po prostu martwi się stanem, w jakim znajduje się jego babcia.
– Pamiętam, kiedy czuła się lepiej – kontynuował Ricky.
– Dużo jęczała, ale potrafiła być zabawna i często sobie ze mną żartowała. 
Często grywałem 
z nią w kółko i krzyżyk.
Sam pamiętała, że też grywała w to z matką, kiedy była młoda.
– A teraz nie potrafisz nic przy sobie sama zrobić, prawda, babciu? – Ricky 
pocałował dłoń 
starej kobiety i położył ją z powrotem na jej kolanach.
– To straszna tragedia, prawda, Ricky? – zapytała Sam smutnym głosem.
Popatrzył na twarz swojej babci. Była pusta, nie wyrażała żadnego uczucia.
– Jeśli kiedykolwiek znajdę się w takim stanie, zabij mnie, dobrze, ciociu Sam? 
Będziesz 
wiedziała, jak to zrobić.
Zrozumiała, że mówi serio, i postanowiła nie zbywać tych słów żartem. Ricky 
rzadko 
wpadał w podobny nastrój i mogła przejść nad jego słowami do porządku dziennego, 
jednak jej 
katolickie wychowanie nie pozwalało nie zareagować, gdy ktoś podawał w 
wątpliwość świętość 
daru życia.
– Tam, gdzie jest życie – powiedziała – zawsze jest nadzieja. Życie jest 
bezcennym darem 
Boga.
– Wiesz doskonale, że z tych słów nic nie wynika. Babcia już umarła, umarła w 
tym dniu, 
w którym znalazła się w takim stanie, w jakim jest dzisiaj. Problem polega teraz 
jedynie na tym, 
że nie wiemy jeszcze, kiedy ją pochowamy.
Płaskodenna łódź została silnym ruchem odepchnięta od brzegu. Na jej pokładzie 
znalazła 
się cała rodzina, łącznie ze wszystkimi smakołykami przygotowanymi na piknik. Na 
dziobie 
zasiadł Ricky z Tracy; oboje zanurzyli nogi w zielonej wodzie. Wyn zasiadła obok 
matki na 
rufie, obie z twarzami skierowanymi ku przodowi. Sam zajęła miejsce pośrodku, 
otoczona 
mnóstwem pudełek, wiklinowych koszyków i toreb z plastiku. Liam, z wiosłem w 
rękach, stał za 
plecami Wyn i starszej pani Ryan. Tylko on wiosłował.
Sam była zaskoczona jego zręcznością. Unikając kolizji z łodziami 
niedoświadczonych 
wioślarzy, którzy zygzakiem dryfowali w górę i w dół rzeki, wykrzykiwał coś w 
niemal 
dziesięciu różnych językach, a prowadzona przez niego łódź posuwała się po 
wodzie szybko 
i łagodnie. Minęli King’s College z górującą nad nim imponującą kaplicą, 
kierując się ku 
Queens i niedalekiemu drewnianemu mostkowi, bardzo już zniszczonemu. Sam oparła 
się 
o poduszki i próbowała cieszyć się słońcem ogrzewającym jej twarz. Czubki palców 
zanurzyła 
w wodzie. Zamknęła oczy i powoli zaczęła zapadać w drzemkę.
Hammond pojawił się w mesie oficerskiej dość wcześnie, chcąc zjeść śniadanie z 
dwójką 
gości. Od dawna był przekonany, że konkretne rozmowy najłatwiej prowadzić przy 
jedzeniu. 
Nieformalność sytuacji sprawiała, że rozmówcy łatwiej pozwalali wyciągać z 
siebie informacje 
i fakty, których w innych okolicznościach pewnie by nie zdradzili.
Zazwyczaj udawało mu się nie pracować w weekendy; ten wątpliwy zaszczyt 
pozostawiał 
oficerom o niższej randze. Tym razem jednak Cully, którego ogarniała rosnąca z 
każdą godziną 
paranoja, rozkazał mu, by przylgnął do dwojga agentów „jak gówno do 
prześcieradła”. Cully 
śmiertelnie bał się najmniejszego posądzenia o to, że jakieś jego niedopatrzenie 
przyczyniło się 
do śmierci dziewczyny, i dlatego Hammond miał tak pokierować Amerykanami, by w 
swoich 
wnioskach z wizyty w Anglii nie rzucili najmniejszego cienia na niego ani na 
bazę.
Hammond nie obawiał się zanadto Solheim. Sprawiała wrażenie inteligentnej, lecz 
przecież 
była młoda i z pewnością niedoświadczona. Poza tym bez wątpienia wciąż 
pozostawała w cieniu 
partnera. Doyle natomiast zdawał się twardym orzechem do zgryzienia. Nie 
przypadł 
Hammondowi do serca, ale nie miało to najmniejszego znaczenia. Niósł ze sobą 
aurę człowieka, 
który wie, czego chce, a przy tym dociekliwego i nie pozbawionego wyobraźni. 
Cóż, major 
spodziewał się, że najbliższe dni, a może i tygodnie, nie będą dla niego łatwe.
Ruszył do pokoju Solheim. Mijając mesę, ujrzał Doyle’a siedzącego przy jednym ze 
stolików i najprawdopodobniej czekającego na nich oboje. Zastukał do drzwi 
Amerykanki 
i zaczekał. Po kilku sekundach drzwi otworzyły się przed nim szeroko. W progu 
stanęła 
Solheim. Jedną ręką podtrzymywała krótki biały ręczniczek, zasłaniający jej 
ciało, a drugą 
odgarniała właśnie włosy z twarzy. Nie okazywała najmniejszego zażenowania, a 
oczy 
Hammonda niemal przylgnęły do jej ciała. Długie brązowe nogi zdawały się nie 
mieć końca; 
znikały pod cienkim ręcznikiem, który przylegał do mokrego ciała dziewczyny. Na 
ścianie za 
nią znajdowało się lustro, wysokie aż do sufitu. Hammond ujrzał w nim nagie 
plecy i drobne, 
okrągłe pośladki agentki.
Odebrało mu mowę. Tymczasem Solheim spokojnie patrzyła na niego poprzez 
plątaninę 
włosów, które przywierały do jej mokrej twarzy.
– Major Hammond? – Dopiero jej głośne pytanie przywróciło go do rzeczywistości.
Odniósł wrażenie, że jest zdziwiona jego wizytą, uznał więc za stosowne 
przypomnieć:
– Byliśmy umówieni na śniadanie. Jeśli jednak...
– Bardzo przepraszam, mam nadzieję, że mi pan wybaczy. Wciąż jednak nie 
dostosowałam 
się do zmiany czasu. Proszę mi dać dziesięć minut, a będę gotowa.
Hammond wpatrywał się w jej twarz mimo obawy, że wprawi ją, a co gorsza, siebie, 
w jeszcze większe zakłopotanie.
– A zatem widzimy się za dziesięć minut w mesie – zdołał wykrztusić.
Solheim przesunęła kilka kosmyków włosów i uśmiechnęła się. Była śliczna, nawet 
bez 
makijażu.
– Doskonale – powiedziała. – Zaraz tam będę.
Hammond sztywno skinął głową, równie sztywno odwrócił się i odmaszerował 
korytarzem. 
Przez chwilę zastanawiał się, czy ta dziewczyna zawsze wita gości w taki sposób, 
czy też 
odegrała przedstawienie specjalnie na jego użytek.
Solheim tymczasem obserwowała, jak odchodził. Polubiła go, zawsze podobali się 
jej starsi 
mężczyźni, trochę przypominali jej ojca. Hammond był wysoki, silny, bez 
wątpienia inteligentny 
i, jak na mężczyznę w swoim wieku, w doskonałej kondycji. Zamknęła wreszcie za 
sobą drzwi 
pokoju, po czym pozwoliła, by ręcznik zsunął się z niej na podłogę. Popatrzyła 
na swoje odbicie 
w lustrze. Wyglądała wspaniale i dobrze o tym wiedziała. Doskonała aparycja 
dawała jej 
możliwość manipulowania mężczyznami i większością kobiet. Nigdy jednak tego nie 
nadużywała.
Na szczęście obdarzona została także przenikliwym umysłem, dzięki któremu 
potrafiła 
zatrzymywać dla sobie to, co zdołała osiągnąć ciałem. Ojciec mawiał o niej, że 
jest „subtelnie 
ambitna”. Miał rację i Solheim doskonale wiedziała, że tak długo, jak długo nikt 
się nie 
zorientuje, dokąd sięgają jej ambicje, noga się jej nie powinie.
Śniadanie okazało się całkowitym niewypałem. Doyle przez cały czas milczał, 
podczas gdy 
Solheim beztrosko paplała o tym, że chce zwiedzić Cambridge. Hammond dał się w 
końcu 
złapać na haczyk i zaoferował, że pokaże jej Cambridge, zanim będzie musiała 
wrócić do 
Waszyngtonu. Nie był pewien, czy dziewczyna już z nim flirtuje, ale uznał, że 
nie powinny go 
obchodzić jej motywy. Nadarzała się okazja, jaka przecież długo mogła się nie 
powtórzyć.
Kiedy wreszcie posiłek dobiegł końca, Hammond poprowadził dwoje funkcjonariuszy 
do 
swojego biura.
– Czy miejscowa policja wie, że tutaj jesteście? – zapytał.
Doyle wcisnął swoje potężne cielsko w jeden z biurowych foteli Hammonda.
– Nie, jeszcze nie – odparł. – Właściwie mieliśmy nadzieję, że równie 
błyskawicznie, jak 
podjęliśmy decyzję o przyjeździe tutaj, wyjedziemy stąd. Nie chcieliśmy 
powodować 
kłopotliwego zamieszania.
W gruncie rzeczy ostatnią rzeczą, jakiej Doyle by pragnął, było zaalarmowanie 
brytyjskich 
władz, że być może mają do czynienia z seryjnym zabójcą. Z pewną trwogą 
przypominał sobie 
sprawę Teda Bundy’ego i to, jak tropiący go zespół musiał przełknąć gorzką 
pigułkę, kiedy 
został ujęty przez innych funkcjonariuszy. Bundy nauczył Doyle’a co najmniej 
jednej rzeczy: im 
więcej ofiar miał na sumieniu seryjny morderca, tym cenniejszy był dla 
ścigających go ludzi, 
a walka o pierwszeństwo w jego pochwyceniu stawała się z każdą kolejną ofiarą 
coraz bardziej 
bezpardonowa.
Teraz bardzo chciał pochwycić tego człowieka. Seryjne zabójstwa nie były 
zjawiskiem 
wystarczająco dobrze znanym brytyjskiej policji, która, wedle wiedzy Doyle’a, 
nie doświadczyła 
epidemii w dziedzinie, która podczas minionych dekad stała się koszmarem 
Ameryki. Lecz 
przecież Anglicy nie byli głupcami. Każda drobna poszlaka mogła naprowadzić ich 
na właściwy 
trop i pozwolić na ujęcie zbrodniarza, którego Doyle ścigał już od kilku lat. Za 
żadną cenę nie 
zamierzał do tego dopuścić.
Bundy, krótko przed egzekucją w 1989 roku, wyznał Doyle’owi, że wbrew opiniom 
wielu 
psychologów seryjni zabójcy wcale nie dążą podświadomie do tego, żeby ich 
złapano. Wcale nie 
pozostawiają po sobie celowo znaków rozpoznawczych w nadziei, że policja dorwie 
ich 
i zapobiegnie dalszej działalności. Seryjni mordercy uwielbiają zabijać. I 
właśnie to ich gubi. 
Podekscytowanie w momencie zbrodni i nieświadomy dreszcz szaleństwa powoduje, że 
tracą 
zdrowy rozsądek, w efekcie pozostawiając ślady, które mogą do nich doprowadzić. 
Doyle miał 
nadzieję, że kiedy „jego zabójca” pozostawi taki znaczący ślad, popełni 
strategiczny błąd, to on, 
Doyle, będzie tym funkcjonariuszem, który ten błąd wykryje i z niego skorzysta. 
To była jego 
sprawa i jemu należał się przywilej aresztowania zbrodniarza. Nie miał 
najmniejszego zamiaru 
pozwolić, by ktoś mu ten przywilej odebrał.
Pewna rzecz bardzo go nurtowała.
– Czy w związku z tą sprawą – zapytał Hammonda – kontaktowały się z panem 
jakiekolwiek 
inne... hmm... agencje?
Hammond bez wahania popatrzył mu prosto w oczy, poszukując w nich podpowiedzi, 
dlaczego zadaje właśnie takie pytanie.
– Kto na przykład?
– Nie jestem pewien. Ktokolwiek. Ktoś z ambasady... Właśnie, może któryś z 
pracowników 
naszej ambasady rozpytywał pana o tę sprawę?
Hammond potrząsnął przecząco głową.
– Nie, nikt. Prawdę mówiąc, wszyscy tutaj byliśmy trochę zdziwieni, że FBI 
interesuje się 
morderstwem popełnionym tak daleko od kraju.
Jeśli nawet kłamał, Doyle nie był w stanie tego wyczuć. Ponownie rozparł się 
wygodnie 
w fotelu.
Hammond wręczył mu sporządzony przez Sam raport z sekcji zwłok, teczkę 
personalną 
Strachana i wszystkie zeznania, jakie złożyli przed nim członkowie personelu 
bazy. Doyle nie 
wydawał się jednak zadowolony.
– Czy więcej zeznań świadków pan nie posiada? – spytał.
– Resztę ma miejscowa policja.
– Czy dysponuje pan kopiami? Hammond zaprzeczył ruchem głowy.
– Dlaczego nie?
Coraz mniej podobał mu się ton, jakim Doyle zadawał pytania, odparł jednak 
spokojnie:
– To sprawa miejscowej policji. Nie mamy nad nią jurysdykcji.
– Są jakieś szanse, żebym je zobaczył?
– Mogę zapytać, będą jednak chcieli wiedzieć, do czego ich potrzebuję.
– Co mi pan powie o tych dwóch żandarmach, którzy znaleźli zwłoki?
– Mam ich zeznania. Jeśli pan zechce, może ich pan przesłuchać ponownie. 
Zorganizuję to.
– Będę zobowiązany.
Hammond pokiwał głową, a Doyle w milczeniu zaczął przeglądać papiery. Najpierw 
zainteresował się raportem Sam. Od czasu do czasu zatrzymywał się dłużej na 
jakimś 
fragmencie, a potem zapisywał coś w małym czarnym notesie. Każdą przeczytaną 
kartkę 
wręczał Solheim. Ona z kolei czytała każdą z nich bardzo szybko, odkładała na 
bok, po czym 
czekała na kolejną. Hammond pomyślał, że czyni to bez entuzjazmu, zupełnie jakby 
uważała tę 
czynność za stratę czasu.
Doyle popatrzył na Hammonda znad dokumentów.
– Zdaje się, że nie ma tutaj fotografii z sekcji – powiedział.
– Raport otrzymałem nieoficjalnie, od doktor Ryan, która jest rządowym 
patologiem. 
Doszliśmy do porozumienia...
A więc kobieta, pomyślał Doyle. Przez chwilę rozmyślał, co może oznaczać słowo 
„porozumienie”; w końcu uznał, że Hammond z nią sypia. Doyle nie przepadał za 
ludźmi 
pokroju majora. Jego zdaniem ludzie tego typu wiele rzeczy robili na pokaz i nic 
dobrego z tego 
nie wynikało. Fakt, że Hammond nie uzyskał zeznań od angielskiej policji, 
jedynie potwierdzał 
tę opinię. Doyle’owi nie podobał się także sposób, w jaki Hammond spogląda na 
Solheim i jak ją 
traktuje. W końcu agentka nie przyjechała tutaj, żeby odbywać wycieczki 
krajoznawcze 
w towarzystwie atrakcyjnego majora Sił Powietrznych. Trzeba będzie zamienić z 
nią kilka słów 
na ten temat.
– Czy istnieje szansa obejrzenia zwłok? – zapytał głośno.
– To może być trudne, gdybyśmy nie chcieli, żeby dowiedziała się o tym policja. 
Jeśli 
spodziewałby się pan współpracy z ich strony, musiałby pan im powiedzieć, co 
jest powodem 
pańskiego przyjazdu do Anglii.
– Mówił pan coś o porozumieniu z tą doktor Ryan. Czy nie mógłby pan „załatwić”, 
że 
obejrzymy zwłoki nieoficjalnie? Jestem pewien, że będzie pan w stanie jej to 
później 
wynagrodzić.
Doyle nawet nie zamierzał skrywać sarkazmu, a Hammond powoli zaczynał mieć 
agenta 
dosyć. Zapanował jednak nad sobą.
– Sądzę, że doktor Ryan już wystarczająco nadstawiła dla nas głowę – powiedział. 
– Nie 
chciałbym, żeby ktoś jej głowę uciął z naszego powodu. Poza tym nie chcę psuć 
moich dobrych 
stosunków z miejscową policją. Obecna sprawa nie jest jedyną, w jakiej z nimi 
współpracowałem, i chcę, żeby dobra współpraca trwała nadal.
Doyle nie był jednak człowiekiem, który łatwo ustępuje.
– Ale niech pan sprawdzi, co da się zrobić. Jestem pewien, że zostanie to 
docenione przez 
Waszyngton.
Hammond wiedział, że Doyle go podpuszcza, nie miał jednak najmniejszego pojęcia, 
jakie 
koneksje polityczne może mieć w kraju.
Agent zatrzasnął w końcu notes i wyprostował się.
– Chciałbym teraz, jeśli nie sprawi to panu kłopotu, obejrzeć miejsce zbrodni.
Hammond ciężko westchnął. Zapowiadał się kolejny ciężki dzień.
Podróż łodzią wzdłuż Backs, a potem do Grantchester, jest jedną z 
najpiękniejszych, jakie 
można sobie w Anglii wymarzyć, rozmyślała Sam. Grantchester była jej ulubioną 
wioską 
w krainie znanej z licznych oryginalnych i uroczych wiosek, które sławę zyskały 
dzięki poecie, 
Rupertowi Brooke’owi, który opisał je w The Old Vicarage, Grantchester. Jeden z 
pięknych 
młodych i sławnych swoich dni, zginął w czasie kampanii Gallipoli w 1915 roku.
Wycieczka trwała mniej więcej godzinę. Kiedy wszyscy wydostali się na brzeg, 
rozłożono 
koce i postawiono na nich butelki z napojami i żywność. Kanapki jeszcze nie 
pojawiły się na 
talerzach, gdy Ricky i Tracy wzięli całe ich garście i wrócili nad rzekę, gdzie 
Ricky pozostawił 
wędkę. Sam była przekonana, że sezon na łowienie ryb jeszcze się nie rozpoczął, 
młodzi byli 
jednak tak podekscytowani czekającym ich zajęciem, że postanowiła dać im spokój.
Pod nieobecność Ricky’ego i Tracy pozostała trójka zaczęła wspominać czasy, 
kiedy 
mieszkali w Belfaście. Okazało się, że pamiętają bardzo wiele szczegółów – 
ludzi, miejsca 
i zabawne wydarzenia. Kilkakrotnie Sam wybuchała śmiechem tak gwałtownym, że po 
jej 
policzkach spływały łzy. Wreszcie Wyn powstała i postanowiła poprowadzić matkę 
na mały 
spacer nad brzeg rzeki. Ujmując starszą panią za rękę, powiedziała do siostry:
– Wiesz co? Czasami się zastanawiam, co dzieje się w jej głowie. Rozmawia ze mną 
o minionych chwilach w taki sposób, jakby czekała na tatę, jakby za chwilę miał 
znowu pojawić 
się w domu.
– Właśnie wtedy, gdy tata codziennie do nas wracał, była najszczęśliwsza.
Kiedy Wyn z matką odeszły, Sam szybko wstała i pozostawiwszy Liama z puszką 
piwa, 
skierowała się ku Ricky’emu i Tracy.
– Czy już coś złowiliście? – zawołała.
Ricky wyciągnął ku niej dłonie, w których szamotała się sporych rozmiarów ryba.
– Chwyciłem okonia! Całkiem niezła sztuka, co?
– Co zamierzasz z nim zrobić?
– Wrzucę go do wody, kiedy skończymy.
– A nie chcesz usmażyć go nad ogniskiem?
– Nie tym razem. Ale mam nadzieję, że już niedługo będę przyrządzał przy 
ogniskach 
mnóstwo potraw.
– A to dlaczego?
– Ponieważ ja... – Wskazał ręką na Tracy. – To znaczy my niedługo razem 
wyjeżdżamy. 
Daleko. Czy mama nic ci nie mówiła?
– Nie. Dokąd jedziecie?
– Dookoła świata. Z plecakami. To będzie wspaniała podróż.
Sam przypomniała sobie, że Ricky ma przecież wciąż problemy ze zlokalizowaniem 
w terenie jej domku. Myśl, że ruszy w niebezpieczną i daleką podróż, podczas 
której jedynymi 
przewodnikami będą mu mapa i gwiazdy, napełniła ją nagłym strachem, niemal 
paniką.
– Chyba jesteś na coś takiego zbyt młody, nie sądzisz?
– Mam dziewiętnaście lat. Według mamy, ty właśnie w tym wieku wyprowadziłaś się 
z domu.
– To zupełnie inna sprawa. Wyjechałam na uniwersytet, na studia, a nie do 
jakiegoś 
zapomnianego przez Boga kraju, położonego nie wiadomo gdzie. Czy masz na to dość 
pieniędzy?
– Oszczędzałem. Myślę, że mi wystarczy.
– Myślisz, że ci wystarczy! Czy ty wiesz, czego się podejmujesz? A jeśli 
popadniesz 
w kłopoty, zachorujesz, zmylisz drogę? Podczas takiej podróży grożą ci tysiące 
niebezpieczeństw!
– Ojciec Tracy pracuje w ubezpieczeniach. Przygotuje dla nas najlepszą możliwą 
polisę. 
Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
Sam zapragnęła przycisnąć go do siebie i powiedzieć, że nie może jechać, ale 
rozumiała, że 
byłby to akt pozbawiony sensu. Podświadomość podpowiadała jej, że taka podróż 
dobrze 
wpłynie na Ricky’ego, chociaż przerażenie, jakie wzbudziły w niej jego plany, 
nie ustępowało. 
Ricky tymczasem wrzucił okonia do rzeki i Sam ujrzała, jak ryba znika w 
głębinach zielonej 
wody.
Ricky otoczył ją ramieniem. Zdawał się rozumieć, o czym teraz rozmyśla.
– Nic mi się nie stanie, ciociu Sam, naprawdę. Muszę to zrobić, chociażby po to, 
żeby 
sprawdzić samego siebie, zobaczyć, czy jestem w stanie przebrnąć przez taką 
podróż. To zrobi 
ze mnie mężczyznę. Wrócę do Anglii jako zupełnie inny człowiek.
Sam zmierzwiła jego czuprynę.
– Po prostu wróć – powiedziała.
Mimo wszystkich swoich wad, Ricky był jej bardzo bliski, najbliższy, i Sam 
doskonale 
zdawała sobie sprawę, że tak pozostanie, jeśli nie urodzi własnych dzieci. Teraz 
martwiła się 
o niego jak o własnego syna.
Hammond poprowadził dwoje agentów przez teren bazy aż do szopy magazynowej, w 
której 
znaleziono zwłoki Mary West. Miejsce zbrodni wciąż było otoczone taśmą 
ostrzegawczą, 
a strażnik chodził wzdłuż tego prowizorycznego ogrodzenia, przeganiając 
ciekawskich. 
Ujrzawszy Hammonda, stanął na baczność i przepisowo zasalutował. Hammond oddał 
salut, 
a następnie uniósł taśmę i po chwili, pochyliwszy się pod nią, on, Doyle i 
Solheim znaleźli się po 
jej drugiej stronie. Doyle najpierw uważnie przyjrzał się szopie, a następnie 
zaczął chodzić 
dookoła niej, jakby chciał dokładnie zapamiętać scenę zbrodni. Można było 
odnieść wrażenie, że 
natychmiast przyszło mu do głowy kilka uwag, bo cicho pomrukując, kilkakrotnie 
skinął głową.
– Szopę wykorzystywaliśmy jako magazyn. Składowaliśmy tutaj stary, zużyty sprzęt 
sportowy – wyjaśnił Hammond.
– Czy była zamykana na klucz?
– Powinna być zamykana, ale dawno temu zamek się zepsuł i właściwie wszyscy 
uznaliśmy, 
że przecież nikt nie będzie kradł zużytego sprzętu sportowego. Dlatego nie 
przykładaliśmy do jej 
zabezpieczenia najmniejszej wagi.
Doyle powoli zbliżył się do szopy. Solheim zamierzała ruszyć za nim, agent 
jednak uniósł 
w górę dłoń i powstrzymał ją.
– Zaczekaj chwilę. I tak zbyt wielu ludzi właziło już do środka w zabłoconych 
buciorach.
Solheim posłuchała rozkazu. Doświadczenie podpowiadało jej, że nie ma sensu w 
tej chwili 
polemizować z przełożonym. Nie spała z nim – sama myśl o czymś takim napawała ją 
wstrętem 
– ale czyniła wszystko, by ich wzajemne stosunki układały się jak najlepiej. 
Niewiele to dawało; 
życie starego drania koncentrowało się wyłącznie wokół pracy, a poza tym od 
urodzenia był 
mrukiem i po prostu chamem. Doskonale wiedziała, że Doyle widzi w niej bardziej 
rywalkę niż 
partnerkę i że gdyby tylko mógł, nie zawahałby się zetrzeć jej w drobny pył.
Obserwowała, jak agent powoli ogląda dach i ściany oraz grunt dookoła szopy. 
Zawsze nosił 
ze sobą własny aparat fotograficzny i fotografował wszystko, przy każdej 
sposobności. Nie 
miała pojęcia, co z takim upodobaniem fotografuje i dlaczego; pomyślała, że 
nigdy się tego nie 
dowie. Teraz agent powoli, jakby z namysłem przyglądał się każdemu drobiazgowi, 
jaki wpadał 
mu w oko, zwracając nawet uwagę na oświetlenie terenu, i ciągle fotografował.
Hammond zrobił krok do przodu i zatrzymał się obok niej. Popatrzył na Solheim z 
ukosa 
i rzucił pytanie:
– Jak ty z nim wytrzymujesz? Solheim uśmiechnęła się.
– Za to mi płacą. Poza tym każą mi się od niego uczyć. Hammond ze zrozumieniem 
pokiwał 
głową.
– Kiedy wybierzemy się na planowaną wycieczkę?
– Doyle da mi wolne dopiero wieczorem.
– Nie ma problemu. O której?
– Dowiem się w ostatniej chwili. Czy to ci pasuje?
– Jasne. Czy później zjemy razem kolację? Zaproponuję ci coś lepszego niż w 
mesie.
– A później udamy się do twojego pokoju na kieliszeczek czegoś mocniejszego 
przed snem 
i obejrzymy miedzioryty, które kolekcjonujesz?
Bezpośredniość Solheim zaskoczyła go.
– Nie mam żadnych miedziorytów.
– Wspaniale. To zaoszczędzi nam mnóstwa czasu. – Solheim uśmiechnęła się 
uwodzicielsko, a Hammond odpowiedział jej uśmiechem. Po chwili oboje skupili 
uwagę 
ponownie na Doyle’u.
Magazyn był bardzo stary, wybudowany zapewne jeszcze w czasie wojny. Jego 
betonowe 
ściany były brudne i popękane, a dach sprawiał wrażenie, że odleci w siną dal 
pod wpływem 
pierwszego silniejszego podmuchu wiatru. Po wstępnych oględzinach obiektu Doyle 
wszedł do 
środka. Ucieszył się, stwierdziwszy, że brytyjska policja ułożyła na ziemi 
przynajmniej krążki 
do stąpania. Miał nadzieję, że nie rzucono ich tutaj tylko dla ozdoby.
W tym samym momencie, w którym znalazł się wewnątrz, Doyle już wiedział, że „on” 
tutaj 
był. Nie musiał patrzeć na dowody przestępstwa, zabezpieczone i oznaczone na 
ścianie. Niemal 
go czuł, każdym zmysłem odbierał jego wrogą obecność. Szopa była pusta, każda 
rzecz, jaką 
dało się stąd wynieść, a która znajdowała się tutaj przed zbrodnią, zabrano do 
zbadania. Jedyne 
małe okienko pokryte było cienką warstwą proszku, używanego przez ekspertów od 
odcisków 
palców. Niemal każda płaska powierzchnia pokryta była brunatnymi plamami 
zakrzepłej krwi. 
Krew pokrywała ściany i sufit, jej kałuże tworzyły bajora na podłodze.
Na niej też wyznaczona została pozycja, w jakiej znaleziono zwłoki dziewczyny. 
Doyle 
pamiętał z raportu patologa, że jej wzrok skierowany był ku górze. Uważnie 
obejrzał, w jaki 
wzór układają się plamy krwi, próbując wywołać w sobie własną wizję gwałtownej 
śmierci 
Mary West. Tak jak i inne ofiary, wciąż żyła, kiedy zabójca zaczynał penetrację 
jej ciała ostrym 
nożem, dlatego układ plam, strug i rozmazów był mu doskonale znany z poprzednich 
zabójstw.
Z kieszeni marynarki wyciągnął mały aparat fotograficzny. Lubił wykonywać 
zdjęcia 
wyłącznie dla siebie, nie dowierzał nikomu, jeśli chodzi o dokumentowanie sceny 
zbrodni, a już 
szczególnie nie dowierzał Brytyjczykom. Chociaż aparat był niewielki, miał 
doskonały obiektyw 
i odbitki wychodziły naprawdę dobrze. Doyle wykonał kilka zdjęć plam krwi, po 
czym 
pośpiesznie naszkicował w notesie scenę zbrodni.
Długa ściana naprzeciwko drzwi zainteresowała go najbardziej i kilkakrotnie, pod 
różnymi 
kątami, sfotografował symbol omegi. Następnie zrobił dodatkowe zdjęcia plam 
krwi, a potem 
zaczął systematycznie uwieczniać na kliszy każdy fragment szopy, od podłogi po 
sufit, od drzwi 
po okno. Kiedy skończył mu się pierwszy film, założył następny. Wreszcie, 
przekonany, że 
niczego nie opuścił, wyszedł na zewnątrz.
Solheim stała dokładnie w tym samym miejscu, w którym ją pozostawił. Hammond 
znajdował się przy niej na tyle blisko, że Doyle’owi natychmiast się to nie 
spodobało. Podszedł 
do nich.
– Czy istnieje lista ludzi, którzy wchodzili do szopy po tym, jak znaleziono 
zwłoki?
– Jestem pewien, że... – zaczął niepewnie Hammond.
– Ale ma ją tylko policja – burknął Doyle.
Hammond mógł jedynie skinąć głową.
– Czy ich śledztwo przynosi jakieś rezultaty? Zbliżyli się chociaż trochę do 
Strachana?
– Nie, ale robią, co w ich mocy.
– Najwidoczniej jednak robią zbyt mało. W przeciwnym wypadku dawno by już go 
złapali.
– Złapią go.
– Miejmy nadzieję, że facet nie zaszlachtuje jakiejś kolejnej nieszczęsnej 
dziwki, zanim go 
dorwą.
Chociaż Doyle nie był całkowicie przekonany, że Strachan to prawdziwy zabójca, 
gorzkie 
doświadczenie podpowiadało mu, że, po pierwsze, nikogo nie można eliminować ze 
śledztwa i, 
po drugie, że w zdecydowanej większości przypadków winnym przestępstwa okazuje 
się właśnie 
ten osobnik, na którego wskazują najbardziej oczywiste poszlaki. Pewien był 
tylko jednego, 
przede wszystkim po przeczytaniu raportu doktor Ryan i po inspekcji miejsca 
zabójstwa – 
morderca Mary West i poszukiwany przez niego od wielu lat seryjny zabójca to ten 
sam osobnik.
– Z kim mógłbym porozmawiać? – zapytał.
– O morderstwie? Doyle pokiwał głową.
– Sprawę prowadzi nadinspektor Farmer – powiedział Hammond.
– Jaki to facet?
– Powiedziałbym, że jest bardzo dobra w swojej robocie. To kobieta. 
Bezkompromisowa 
i sprawna.
– Kobieta! – Doyle nie zamierzał prowadzić wojny z jeszcze jedną mającą zbyt 
wysokie 
mniemanie o sobie kobietą. Kobiety oddziaływały na niego destrukcyjnie, 
wszystkie zdawały się 
przeglądać go na wylot, czego bardzo nie lubił. Taką spryciulą była też jego 
żona. Obrzydzała 
mu życie przez dwadzieścia lat, po czym go rzuciła. Cholerne baby. Cóż, 
porozmawia z tą 
Farmer, ale będzie miał się na baczności. – Myślę, że dobrze będzie, jeśli mnie 
pan z nią umówi 
– powiedział do Hammonda. – Jeszcze w tym tygodniu, o ile nie sprawi to panu 
kłopotu.
– Zobaczę, co się da zrobić.
Doyle skinął głową, co miało oznaczać podziękowanie. Hammond zdał sobie sprawę, 
że 
agent pozwolił sobie na grzeczny gest po raz pierwszy od chwili ich spotkania. 
Cóż, postęp był 
mimo wszystko widoczny.
– Czy w tej szopie – zapytał Doyle – natknął się pan na coś niezwykłego, 
nadzwyczajnego, 
niespodziewanego?
– Znaleźliśmy ciało zamordowanej kobiety, a więc rzecz samą w sobie 
niespodziewaną. Ale 
dziwna była na przykład ta odwrócona podkowa. – Hammond zdawał sobie sprawę, że 
Doyle 
chce wyciągnąć z niego jak najwięcej, sam nie ujawniając zbyt wiele.
– Nie, tej podkowy się spodziewałem. Coś jeszcze? Jakiś napis? Może notatka?
– Nie, nie sądzę, nic z tych rzeczy. Zresztą policja zwróciłaby uwagę, gdyby coś 
takiego się 
tutaj znalazło.
Tym razem Hammond jakby się zawahał i Doyle oraz Solheim natychmiast to wyczuli. 
Skłamał, jednak agenci nie byli jeszcze w stanie odgadnąć, dlaczego to zrobił. 
Doyle postanowił 
na razie udawać, że nic się nie wydarzyło, i czekać, jak rozwinie się sytuacja. 
Zmienił temat 
rozmowy.
– Czy jest szansa, że porozmawiam z żandarmami, którzy znaleźli zwłoki? – 
zapytał.
– Posłałem już po nich. Powinni być teraz w moim biurze. Zaprowadzę was do nich.
– Chcielibyśmy – Doyle wskazał na Solheim – porozmawiać z nimi tylko we dwoje, 
jeżeli to 
panu nie sprawi różnicy.
Hammond poczuł, jak znów rośnie jego zdenerwowanie. Spróbował je ukryć, próbował 
też 
wmówić sobie, że nie wyczuli jego wahania sprzed kilkunastu sekund. Pomyślał, że 
powinien 
bardziej panować nad swoim zachowaniem.
– Nie ma sprawy – powiedział. – Oddaję ich zatem w wasze ręce. Kiedy z nimi 
skończycie, 
będę w biurze pułkownika Cully’ego. – Zasalutował i natychmiast odszedł.
Solheim i Doyle popatrzyli po sobie. Uznali, że major zachowuje się co najmniej 
dziwnie.
Dzień był wspaniały i ku zadowoleniu Sam wszyscy byli w doskonałym nastroju. 
Kiedy 
Wyn z matką powróciły ze spaceru, dokończyli kawę i zaczęli zbierać się w drogę 
powrotną. 
Wyn zawołała Ricky’ego i Tracy. Oboje bez ociągania dołączyli do reszty. Na dno 
łódki rzucili 
wędkę. Pozostało jeszcze jakieś sześć kanapek i Sam podała je Ricky’emu.
– Zjedz je wszystkie albo nakarmię nimi kaczki.
– Kaczki? I nie dasz szansy dorastającemu młodzieńcowi? Nie ma mowy.
Jednym ruchem ręki ściągnął kanapki z talerza. W chwili, kiedy ją cofał, Sam 
zauważyła 
coś. Trwało to ułamek sekundy, wystarczyłoby zaledwie dla krótkiego błysku 
światła, dla 
zajączka odbitego w lustrze. Rozpoznała to natychmiast i, jakby wystraszona, że 
mogłaby to 
stracić, upuściła talerz na trawę i złapała Ricky’ego za ramię. Jej ruchy były 
tak szybkie 
i gwałtowne, że całkowicie zaskoczyły Ricky’ego.
– Dobrze, w porządku! – zawołał. – Dam je kaczkom. Aż taki głodny nie jestem.
– Nie ruszaj się, Ricky, na miłość boską!
Ściskając go mocno, przyciągnęła go do siebie. Ricky sprawiał wrażenie 
oszołomionego. 
W milczeniu popatrzył na swoją matkę, jakby u niej szukając ratunku.
Wszyscy byli tak samo jak Ricky zdumieni zachowaniem Sam.
– Co się stało? – zapytała Wyn.
Cała rodzina musiała obejrzeć teraz dziwny spektakl. Sam sięgnęła do koszyka, 
wyciągnęła 
z niego czysty nóż i zaczęła zeskrobywać coś z koszuli na ramieniu Ricky’ego. 
Ricky zamknął 
oczy i zacisnąwszy zęby, odwrócił głowę. Spodziewał się, że w każdej chwili 
ciotka może go 
zranić.
– Nie ruszaj się, Ricky, proszę. Masz coś na ramieniu.
Ricky był przestraszony i zdziwiony. Wyraz twarzy Sam mówił mu, że to nie żarty. 
Jeszcze 
kilka razy przesunęła ostrzem noża po koszuli, po czym wreszcie go uwolniła. 
Zadowolona, 
przez kilkanaście sekund wpatrywała się w ostrze, po czym uznała wreszcie, że 
wie, co znalazła.
Pokazała to Ricky’emu i zapytała go:
– Jak sądzisz, Ricky, co to jest?
W chwili, gdy podsunęła mu nóż pod samą twarz, Ricky zrobił krok do tyłu, jakby 
obawiał 
się, że coś może zeskoczyć z ostrza i go ugryźć. Jednak kiedy zdobył się na tyle 
odwagi, by na 
niego popatrzeć, niczego nie zobaczył.
– Nic nie widzę – oznajmił.
Sam poruszyła nożem w ten sposób, by mógł pod innym kątem spojrzeć na to, co tam 
było.
– Chodzi mi o te drobne srebrzyste cząsteczki na ostrej krawędzi. Czy wiesz, co 
to takiego?
Ricky był zdumiony, że z ust jego doskonale wykształconej cioci pada takie 
głupie pytanie.
– Oczywiście, że wiem.
– Powiedz mi więc – ponagliła go. – Co to takiego?
– Rybie łuski, najprawdopodobniej z okonia, którego dzisiaj złowiłem. Przylegają 
czasami 
do ubrania. Ale przecież nie są niebezpieczne. – Zastanawiał się przez chwilę. – 
A może są? – 
Popatrzył na Sam.
Sam znów na nie spojrzała. Rybie łuski. Taka zwyczajna rzecz, nic niezwykłego. 
Odkrycie 
wstrząsnęło nią. Oto kolejny fragment łamigłówki.
Sam nie mogła doczekać się poniedziałku. Była tak podekscytowana, że nawet 
zapomniała 
o rozstaniu z Tomem. Zatelefonowała do Trevora Stuarta i z trudem, bo z trudem, 
ale namówiła 
go w końcu, żeby zrobił za nią wszystko to, co miała zaplanowane w prosektorium 
na 
poniedziałkowy poranek. Rano, pozostawiwszy na podłodze zamkniętą pocztę, czym 
prędzej 
pognała do samochodu.
Ruch uliczny w Cambridge, jak wszędzie w Anglii w poniedziałek nad ranem, był 
okropny. 
Najgorsze poniedziałki przypadają w Cambridge na początek października, kiedy to 
tysiące 
świeżo upieczonych studentów, w towarzystwie tysięcy zdenerwowanych rodzin, 
przybywają do 
miasta, żeby brać udział w rozpoczęciu roku akademickiego. Rodziców rozpiera 
duma, udzielają 
swym pociechom ostatnich rad, podczas gdy młodzi nie pragną niczego innego, jak 
tylko ich się 
pozbyć i rozpocząć wreszcie wymarzone studenckie, samodzielne życie. W pierwszy 
poniedziałek października liczba ludności w mieście ulega niemal podwojeniu, co 
powoduje 
bałagan trudny do zniesienia dla miejscowych. Większość spośród nich pozostaje 
wówczas 
w domach, czekając, aż nawałnica się skończy. Sam w zasadzie akceptowała ten 
stan rzeczy. 
Dzisiaj, mimo że do października było daleko, ruch ‘był jednak prawie taki sam 
jak w dniu 
rozpoczęcia roku akademickiego, a jej się przecież strasznie śpieszyło.
Straciła niemal półtorej godziny, zanim dotarła ze swą zdobyczą, starannie 
zabezpieczoną 
pomiędzy dwiema szybkami, do laboratorium medycyny sądowej w Scrivingdon. 
Ruszyła prosto 
do pokoju Marcii, modląc się w duchu, żeby przyjaciółka była na miejscu. Przez 
cały weekend 
próbowała się do niej dodzwonić, Marcia jednak nie podnosiła słuchawki. Sam 
nagrywała się 
jedynie na automatyczną sekretarkę, prosząc Marcie o natychmiastowy telefon, ale 
jej prośby 
pozostały bez odpowiedzi.
Serce podeszło jej do gardła, kiedy popatrzyła przez szklaną przegrodę i nie 
ujrzała nawet 
najmniejszego śladu, który świadczyłby, że Marcia tego ranka rozpoczęła już 
pracę. Odwróciła 
się i przeżyła kolejną trudną chwilę, ponieważ ku swojemu zaskoczeniu stanęła z 
nią twarzą 
w twarz.
– Marcia, jesteś tutaj?
– A gdzie miałabym być?
– Nie odpowiadałaś na moje telefony, zaczęłam więc się martwić.
Marcia trzymała w rękach dwie filiżanki z kawą. Jedną z nich wręczyła Sam.
– Byłam u brata w Londynie. Wróciłam do domu w niedzielę, bardzo późno. 
Pomyślałam, 
że nie będziesz zadowolona, jeśli zatelefonuję do ciebie o północy. Zamierzałam 
skontaktować 
się z tobą z samego rana.
Pchnęła drzwi i obie kobiety weszły do laboratorium.
– Możesz mi wreszcie powiedzieć, co sprawiło, że w takim pośpiechu jechałaś do 
mnie 
kawał drogi w ten szczególny poniedziałkowy poranek.
Z wyrazem triumfu na twarzy Sam wydobyła z torebki szybkę z próbką.
– Myślę, że już wiem, co takiego znalazłam na ciele Mary West.
Marcia pokiwała głową.
– Czy mam ci pokazać? Marcia wypiła łyk kawy.
– Jasne, pokaż, jeśli musisz.
Sam była zdziwiona. Zazwyczaj Marcia podchodziła do pracy z równym entuzjazmem 
jak 
i ona. Tymczasem dzisiaj zdawała się jakby przygaszona. Sam pospiesznie wsunęła 
szybkę pod 
mikroskop, nastawiła ostrość i cofnęła się, pozwalając, żeby przyjaciółka 
przyłożyła oko do 
okularu. Marcia oglądała próbkę przez kilkanaście sekund, po czym wyprostowała 
się.
– Rybie łuski – powiedziała spokojnie.
Sam nie potrafiła ukryć zdumienia.
– Żółte i czarne linie podpowiadają mi, że to łuski okonia z którejś z 
okolicznych rzek – 
dodała Marcia z uśmiechem.
Sam wiedziała, że Marcia jest dobra w swoim zawodzie, ale tego było dla niej 
zbyt wiele.
– Jak do tego doszłaś? – zawołała.
– Dedukcja, moja droga pani doktor, dedukcja. No i trochę naturalnego geniuszu. 
Aha, 
zapomniałabym. W piątek odwiedziłam oddział ryb w Muzeum Historii Przyrody. 
Dlatego nie 
było mnie nigdzie w okolicy.
– Mówiłaś mi, że byłaś w odwiedzinach u brata.
– Tak, byłam, później. W muzeum spotkałam bardzo miłego faceta, Nigela 
Butterwortha. 
W ciągu jednego spotkania powiedział mi wszystko, co dziewczynka taka jak ja 
powinna 
wiedzieć o rybach i ich łuskach.
– Skąd jednak wiedziałaś, że moje łuski pochodzą od jakiejś okolicznej ryby?
– To był ślepy strzał, jednak bez trudu rozpoznałam łuskę okonia. Butterworth 
pokazywał mi 
takie.
– No cóż. – Z Sam jakby uszło powietrze. – Co jeszcze powiedział ci ten 
Butterworth?
Marcia wyciągnęła z pojemnika inną szybkę i teraz ją wsunęła pod obiektyw 
mikroskopu.
– Popatrz na to – powiedziała do przyjaciółki.
Sam przetarła oczy i popatrzyła w okular. To, co zobaczyła, rozpoznała od razu. 
Wyglądało 
jak metaliczne niebieskie anielskie włosie.
– To jest łuska, którą odkryłam podczas sekcji.
– Nie, patrzysz na próbkę, którą Butterworth dał mi w muzeum, jednak pochodzi od 
tej 
samej ryby. Na ciele Mary West znalazłaś łuskę Lepomis auritus, czyli, mówiąc w 
naszym 
języku, ryby słonecznej o czerwonym podbrzuszu.
– Nigdy o takiej nie słyszałam.
– To zrozumiałe. To trochę dziwna ryba. Nie występuje w Anglii. – Mówiąc to, 
Marcia 
włożyła pod okular mikroskopu ponownie łuskę okonia. Obie próbki były do siebie 
zupełnie 
niepodobne. – Większość ryb w Anglii ma łuski cykloidalne. Jeśli popatrzysz 
uważnie na 
swojego okonia, zobaczysz, że jego łuski mają wyraźne okrągłe linie o stosunkowo 
łagodnych 
brzegach. Ich kolor też jest w miarę charakterystyczny. Popatrz tylko na cienkie 
żółte i czarne 
paski, wyróżniające łuskę okonia. Natomiast bardzo niewiele ryb, które spotykamy 
w Anglii, ma 
łuski o tak wyraźnie błękitnym odcieniu. – Przeszła do próbki z Lepomis. – 
Popatrzmy teraz 
ponownie na łuski ryby słonecznej. Są katenoidalne. Ich kółka są odkształcone, 
jakby z jednej 
strony nadgryzione, a powierzchnia chropowata.
Wciąż wpatrywała się w mikroskop, kiedy Sam zadała jej pierwsze pytanie:
– Skąd pochodzi ta ryba?
– Z południowych stanów USA. Można się na nią natknąć w słonawych wodach wokół 
moczarów i grzęzawisk. Dzieci używają jej czasami jako przynęty. Można ją jeść 
po usmażeniu 
na patelni. Właściwie do niczego innego się nie nadaje.
Sam popatrzyła na przyjaciółkę.
– Pyłek, który znalazłaś na ubraniu, pochodzi z Myrica indora. Tę roślinę także 
można 
znaleźć jedynie w południowych stanach, w Georgii, Missisipi i Alabamie.
– Nie uwierzę jednak, że nasz zabójca przebył odległą drogę z Ameryki, nie myjąc 
po 
drodze przynajmniej jeden raz rąk.
– Oczywiście, ale mógł zupełnie nieświadomie przenieść ślady na jakąś 
powierzchnię, 
a później znów mieć z nią styczność już tutaj, w Anglii.
– Każdy kontakt pozostawia ślad, prawda?
Sam gwałtownie pokiwała głową, choć Marcia nie wydawała się do końca przekonana.
– Wszystko to wygląda jednak nieprawdopodobnie – stwierdziła.
– Nie tak znowu nieprawdopodobnie. Bywały już podobne przypadki. Myślę, że 
wszystko 
się wyjaśni, kiedy złapią Strachana.
Marcia dopiła kawę.
– Jeżeli kiedykolwiek go złapią – zauważyła.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
– Dobry wieczór. Witam państwa w Old Combination Room w Kolegium Waddingtona. – 
Głos doktora Christophera Dudleya był mocny, lecz łagodny, a uroku dodawało mu 
niepoprawnie wymawiane „r”. Wysoki i trochę zbyt chudy, stanowił niemal 
ucieleśnienie 
stereotypu krytyka sztuki, poczynając od miękkiego obuwia, a na 
jaskrawoczerwonym, 
niestarannie zawiązanym krawacie kończąc. – Dzisiejszym wieczorem rozpoczynamy 
sezon 
zarówno w Kolegium, jak i w Art Society. Dzisiaj, zamiast interpretacji jednego 
z wielkich 
mistrzów w wykonaniu któregoś z uznanych krytyków czy historyków, wysłuchamy 
prelekcji 
medyka sądowego.
Odwrócił się i lekko skinął na Sam, a ona uśmiechnęła się, trochę zbyt nerwowo, 
i niepewnie przesunęła się na krześle. Oczywiście, wygłosiła już w życiu wiele 
wykładów, była 
do tego przyzwyczajona, ale tym razem była to zupełnie inna sprawa. Nie miała 
dzisiaj stawać 
przed studentami medycyny, pilnie notującymi treści przekazywane im przez osobę 
lepiej 
wykształconą, bardziej doświadczoną i wykwalifikowaną. Jej audytorium składało 
się 
z zawodowych krytyków sztuki, historyków i ekspertów z wszelkich możliwych 
dziedzin 
malarstwa, od rysunków, pozostawionych w jaskiniach przez ludzi pierwotnych, po 
dzieła 
Picassa. Miała właśnie przed nimi wystąpić jako całkowita amatorka, interesująca 
się sztuką, 
a jednak funkcjonująca na jej uboczu, i miała wygłosić swój sąd nad jednym z 
najsłynniejszych 
obrazów świata. Alegoria z Wenus i Amorem Bronzina wisiała w National Gallery 
właściwie od 
zawsze. Sam zwykła siadać przed tym dziełem i przyglądać się każdej jego linii, 
każdemu 
pociągnięciu pędzla tak długo, dopóki nie była pewna, że zna je równie doskonale 
jak samą 
siebie. Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego tak bardzo lubi 
ten obraz, po 
prostu podobał się jej i już.
Doktor Dudley tymczasem kontynuował:
– Jak wielu spośród obecnych zapewne wie, doktor Ryan jest patologiem 
Ministerstwa 
Spraw Wewnętrznych na okręg Cambridge i w ciągu minionych kilku lat odegrała 
znaczącą rolę 
w paru spektakularnych śledztwach dotyczących morderstw, które popełniono w 
okolicy. Jednak 
dzisiejszego wieczoru doktor Ryan zamierza skierować swe wnikliwe spojrzenie na 
jedno 
z największych dzieł sztuki Renesansu, na Alegorią z Wenus i Amorem, namalowaną 
przez 
Angelo Allori Bronzina. – Wskazał ręką na wielki reprint obrazu, widniejący na 
tablicy 
dokładnie za nim. – Poglądy doktor Ryan na temat malarstwa są równie 
kontrowersyjne jak 
interesujące, jednak, jak sądzę, uznacie je także za ożywcze, odświeżające wasze 
własne 
spojrzenia. Zatem, już bez dłuższej zwłoki, oddaję głos naszemu dzisiejszemu 
prelegentowi. 
Panie i panowie, doktor Samantha Ryan.
Sala rozbrzmiewała oklaskami, gdy doktor Dudley siadał, zwalniając miejsce przy 
mównicy 
dla Sam. Kiedy podeszła na miejsce, ponownie zerwał się na równe nogi.
– Bardzo przepraszam, jeszcze tylko jedna uwaga. – Sam złożyła ręce na piersiach 
i czekała. 
– Napoje zostaną państwu podane w Ogrodzie Wykładowców, po wystąpieniu doktor 
Ryan. 
Dlatego proponuję, aby z pytaniami do prelegentki, które z pewnością się 
pojawią, poczekać aż 
do momentu, kiedy przejdziemy do ogrodu. Rozmowa będzie tam z pewnością 
swobodniejsza. 
Proszę także wziąć pod uwagę, że w ogrodzie jest znacznie chłodniej. Dziękuję.
Uniósł do góry dłoń, przepraszając Sam za to wtrącenie, po czym usiadł. Wreszcie 
mogła 
zająć miejsce. Stanąwszy przed mikrofonem, upiła łyk wody z małej szklaneczki. 
Rozejrzała się 
po audytorium. Sala była pełna, wpatrywało się w nią blisko dwieście par oczu. 
Ludzie 
okupowali wszystkie krzesła, stali nawet w przejściach i pod ścianami. Czego się 
właściwie 
spodziewają?, pomyślała. W jednym z pierwszych rzędów spostrzegła Hammonda. Obok 
niego 
siedziała bardzo atrakcyjna kobieta w wieku dwudziestu kilku lat, a przy niej 
zajmował miejsce, 
nie sprawiający wrażenia najbardziej zadowolonego z siebie, zwalisty mężczyzna, 
dobrze po 
pięćdziesiątce. Sam, nie wiedząc dlaczego, od razu odniosła wrażenie, że ta 
trójka przybyła tu 
razem. Dwa rzędy za nimi siedział Liam. Ucieszyła się, ujrzawszy go. 
Przynajmniej jedna 
przyjazna twarz.
Odchrząknęła.
– Dobry wieczór państwu. Dziękuję, że zechcieliście spędzić ten wieczór razem ze 
mną. 
Doceniam to tym bardziej, że pogoda nastraja dziś raczej do spaceru nad rzekę i 
wypicia kilku 
łyków chłodnego piwa. – Ponownie rozejrzała się po sali. Na twarzach większości 
słuchaczy 
pojawiły się przynajmniej grzeczne uśmiechy. – Naszym głównym źródłem 
odniesienia wobec 
tego obrazu będzie Giorgio Vasari z 1568 roku. Był on wówczas we Florencji 
głównym 
wykonawcą projektów artystycznych księcia Cosima. Od tego to właśnie czasu nie 
jesteśmy 
w stanie natrafić już na żadne istotne spory, które dotyczyłyby personifikacji 
Wenus, Amora czy 
Czasu. – Odwróciła się, wskazując na trzy obszary, które zaczynała omawiać. – 
Różniące się 
interpretacje odnoszą się przede wszystkim do różnych tożsamości przypisanych 
przez autora do 
trzech drugorzędnych figur.
Mimo heroicznych wysiłków Doyle’a, jego oczy zamykały się. Nie doszedł jeszcze 
całkowicie do siebie po długiej podróży nad Atlantykiem, a poza tym nie był już 
tak zdrowy 
i w tak doskonałej kondycji jak dawniej. Chociaż sala była duża, panował w niej 
nieprawdopodobny ścisk. Bez wątpienia, pomyślał, doktor Ryan jest w stanie 
ściągnąć na swoją 
prelekcję mnóstwo ludzi. Nie miał jednak najmniejszego pojęcia, o czym ona mówi. 
Pocił się. 
Cholera, to pomieszczenie jest za małe dla takiego tłumu, rozmyślał. Oczywiście, 
pootwierano 
wszystkie okna, ale niewiele to dało. Dlaczego nie działa klimatyzacja? Doyle 
wyciągnął 
chusteczkę i przetarł twarz i szyję. Popatrzył, jak Solheim spogląda na niego z 
ukosa; mógł tylko 
modlić się, by zapach potu nie zaczął jej drażnić. Wsunął chusteczkę z powrotem 
do kieszeni 
i spróbował skupić się na prelekcji.
– Tak więc, interpretacja Vasariego tego obrazu wskazuje, że miłość jest wielką 
sprzecznością. Ja twierdzę, że według Bronzina miłość to coś niebezpiecznego, 
rzekłabym 
nawet, śmiertelnie niebezpiecznego. – Sam zaczynała się pocić. Bardzo chciała, 
żeby ktoś 
włączył wentylator, jednak nie przerywała, nie poddawała się. – Przed erą 
Renesansu nauka 
i praktyka medyczna przez wieki opierała się na interpretacjach zasad Klaudiusza 
Galena, 
nauczaniu szkoły arabskiej z Avicenny oraz na stoickim wsparciu na astrologii. 
Zarazem na 
reinterpretacjach klasycznych tekstów Hipokratesa i Galena, jak i na nowym 
spojrzeniu na 
racjonalną metodologię.
Niedobrze, rozmyślał Doyle. Jeśli temperatura podniesie się« chociażby o jeden 
stopień, 
będzie musiał wyjść. Z pewnością nie będzie to najgrzeczniejsze zachowanie, lecz 
lepsze to, niż 
gdyby miał niespodziewanie paść na podłogę i zemdleć. Gdyby rozumiał wywody 
doktor Ryan, 
zdołałby odwrócić własną uwagę od gorąca i grożącego mu nieszczęścia. Niestety, 
nic nie 
rozumiał i był w stanie rozmyślać tylko o swojej tragicznej sytuacji.
Tymczasem Sam dowodziła:
– Pierwszy istotny test dla tej nowej epoki w medycynie pojawił się wraz z 
zalewem syfilisu, 
który spadł na Europę razem z armiami przetaczającymi się przez nią w szesnastym 
wieku. Za 
przyczynę klęski uważano zarówno gniew Boga, jak i szczególny układ planet. 
Jednak jeden 
z bardziej oświeconych ludzi tamtych dni, Giovanni de Vigo, lekarz papieża 
Juliusza II doszedł 
w końcu do wniosku, że zaraza rozszerza się w wyniku kopulacji z zarażonym 
partnerem. 
W Practica in arte chirugica copiosa, opublikowanej w 1514 roku w Wenecji, 
dokładnie opisał 
postęp choroby: ciemnienie cery, bóle głowy, skurcze żołądka i w końcu liczne 
twarde 
opuchlizny.
Chociaż Doyle zaczynał rozumieć wywód Sam, było już za późno. Zerwał się na nogi 
i rozpychając słuchających ją ludzi, wybiegł szybko na zewnątrz. W głowie mu 
szumiało i przez 
chwilę wątpił nawet, czy zdoła wydostać się z sali. Jakoś mu się jednak udało i 
natychmiast 
usiadł na prowadzących do niej schodach. Twarz ukrył w dłoniach, łokcie oparł na 
kolanach. Po 
kilku sekundach znalazła się przy nim Solheim i otoczyła go ramieniem. Nie 
pamiętał, by 
kiedykolwiek wcześniej wykonała wobec niego równie opiekuńczy gest.
– W porządku, Ed? Wyglądasz jak siódme nieszczęście. Czy chcesz, żebym zawołała 
ambulans albo jakiegoś lekarza?
Doyle machnął ręką.
– Nie, nie, zaraz będzie mi lepiej. Cholera, tam było za gorąco!
Podszedł do nich portier w szarym uniformie i wysokim kapeluszu.
– Czy dobrze się pan czuje, sir?
Doyle pokiwał głową, a portier podał mu szklankę z zimną wodą.
– Na pana miejscu powoli bym to wypił – powiedział.
Doyle zignorował jego uwagę i wypił wodę szybko, kilkoma długimi łykami. 
Szklankę 
oddał mu bez słowa podziękowania. Solheim uznała, że należy wspomóc partnera.
– Dziękuję – powiedziała. – Bardzo nam pan pomógł.
– Jeśli będę jeszcze potrzebny, jestem w środku – oznajmił portier i powrócił na 
swoje 
stanowisko.
Doyle głośno czknął i popatrzył na Solheim.
– Idź lepiej do środka – polecił jej. – Ja zaraz dojdę do siebie. Spotkamy się 
po prelekcji.
– Jesteś pewien?
– Tak, jestem pewien. Do zobaczenia.
Solheim podniosła się i wróciła do sali, pozostawiając Doyle’a na schodach.
Sam patrzyła, jak potężny mężczyzna, siedzący w odległości dwóch krzeseł od 
Hammonda, 
wstaje i lekko zataczając się, wybiega na zewnątrz. Na ułamek sekundy przyszła 
jej do głowy 
myśl, że powinna przerwać wykład i udać się za nim w celu ewentualnego 
udzielenia pomocy. 
Jego twarz była szara jak popiół i nie mogła jednoznacznie ocenić, czy ma nagły 
atak serca, czy 
po prostu nie jest w stanie wytrzymać duchoty panującej w sali. Uspokoiła się 
jednak, kiedy za 
mężczyzną wybiegła kobieta siedząca przez cały czas obok niego. Jeśli stało się 
coś poważnego, 
kobieta z pewnością zacznie wzywać pomocy. Jej powrót po kilku chwilach upewnił 
jednak 
Sam, że mężczyzna po prostu nie wytrzymał gorąca. Kontynuowała swe rozważania.
– Sylwetka mężczyzny na prawym skraju obrazu namalowana jest tak, jakby 
znajdowała się 
za lekką mgłą. Widać jednak, że ręce trzyma mocno przyciśnięte do głowy, usta ma 
szeroko 
otwarte, a mięśnie szyi napięte. Najwyraźniej cierpi. Zaraz zauważycie państwo, 
że jego skóra 
jest pociemniała, oczy są zaczerwienione. Zauważymy także, że brak mu kilku 
zębów.
Kiedy Solheim ponownie zajęła miejsce, Hammond wyszeptał jej do ucha pytanie:
– Co z nim?
– W porządku.
– Cholera. Myślałem, że to co najmniej atak serca.
– Pobożne życzenie.
– Co z jutrzejszym wieczorem?
– Chodzi ci o wycieczkę?
Hammond pokiwał głową.
– Wspaniale – szepnęła Solheim. – Wytrzymasz w takiej gorączce?
– Bywałem w bardziej gorących miejscach niż Cambridge.
Solheim popatrzyła mu prosto w oczy.
– Nie miałam na myśli spaceru.
Hammond z trudem przełknął ślinę, jednak nie musiał reagować na słowa agentki, 
gdyż 
natarczywe „ciii” kazały im milczeć. Ponownie skupili się na wywodach Sam.
– Jego palce są opuchnięte, widzimy także, iż wypadają mu włosy. – Sam dotknęła 
wskazówką interesujących ją punktów obrazu. – Objawy te świadczą, że mężczyzna 
ma syfilis. 
Konkludując, jestem głęboko przekonana, że Bronzino chciał poprzez ten obraz 
przekazać nie 
to, iż miłość może być sprzecznością, lecz że prowadzi do zmory szesnastego 
wieku, do syfilisu. 
Dziękuję państwu.
Doktor Dudley wstał i pierwszy zaczął klaskać. Po chwili odwrócił się do Sam 
i z uśmiechem na ustach zawołał:
– Brawo! Brawo!
Kiedy oklaski umilkły, Dudley zwrócił się ponownie twarzą do słuchaczy. Ludzie 
zaczęli 
unosić do góry ręce; każdy pierwszy chciał zadać pytanie prelegentce. Dudley był 
jednak 
nieugięty i kazał je opuścić.
– Po pierwsze – odezwał się – chciałbym złożyć podziękowania Art Society oraz 
pani doktor 
Ryan za jedną z najbardziej niezwykłych interpretacji dawnego mistrza, z jaką 
kiedykolwiek 
miałem do czynienia. Naprawdę nieczęsto tak wąskie grono jak nasze ma okazję do 
wysłuchania 
tak znakomitej, ożywczej prelekcji. – Skłonił się przed Sam, która uśmiechnęła 
się do niego. – 
Jak już powiedziałem wcześniej, w Ogrodzie Wykładowców podane zostaną napoje i 
dopiero 
wtedy będziecie państwo mogli zadawać doktor Ryan pytania. Pani doktor była tak 
miła, że 
dostarczyła nam kilkanaście kopii swojego wystąpienia; portier wręczy je przy 
wyjściu osobom 
zainteresowanym. Chciałbym jeszcze przypomnieć, że następne spotkanie 
towarzystwa odbędzie 
się drugiego września. Pan William Melville opowie nam o pojawieniu się sztuki 
afrykańskiej 
w kontekście europejskich wyobrażeń o sztuce. Dziękuję za uwagę.
Kiedy sala opustoszała, Dudley podszedł do Sam. 
– Wspaniale, to było naprawdę wspaniałe. Chyba jest pani z siebie zadowolona – 
powiedział.
Sam była nieco zmieszana tak entuzjastycznym przyjęciem, ale cieszyła się, że 
dobrze 
przeszła trudną próbę.
Adams poczuł się trochę niewyraźnie, kiedy otrzymał polecenie, by zjawić się w 
gabinecie 
nadinspektor Farmer. Nie byłoby w tym poleceniu niczego niezwykłego i wcale by 
się nim nie 
przejął, gdyby nie fakt, że miał się pojawić u przełożonej w towarzystwie 
posterunkowej 
Fenwick.
Mimo pewności, że jego związek z Sam rozpadł się, wcale nie był pewien, czy chce 
rozpoczynać kolejny, z Liz. Nie zamierzał traktować dziewczyny jako towaru 
zastępczego 
i zaczął się zastanawiać, jakie właściwie motywy kierują jego postępowaniem 
wobec niej. 
Oczywiście, za Liz przemawiały młody wiek, uroda oraz – co musiał przyznać – 
entuzjazm 
i radość, jakie wywoływały w niej ich spotkania. Przeciwko niej było to, że nie 
tylko musieli 
razem pracować, ale też i to, że Adams był jej przełożonym.
Chociaż śmiał się, kiedy w łóżku zwracała się do niego „proszę pana”. Flirtowała 
z nim, 
podniecała go w pracy w taki sposób, że inni członkowie zespołu tego nie 
zauważali. Jednym 
razem trochę za bardzo odsłoniła udo, kiedy indziej pochyliła się nad jego 
biurkiem tak, że mógł 
wejrzeć głęboko w dekolt, albo uszczypnęła go w pośladek. Spróbowała kochać się 
z nim 
w jednej z przepastnych szaf na dokumenty i dopięłaby swego, gdyby w ostatniej 
chwili nie 
spłoszyły ich czyjeś głosy. Czy jednak różnica wieku pomiędzy nimi nie była zbyt 
duża? Czy nie 
powinien zwracać uwagi na kobiety w wieku Sam, a nie na młódki w rodzaju Liz?
No i, niestety, Farmer najprawdopodobniej coś wywęszyła. Stanowczo sprzeciwiała 
się 
wszelkim związkom, z wyjątkiem zawodowych, wśród podległych jej ludzi. Nie 
lubiła Liz i nie 
czyniła z tego sekretu, tolerowała ją jednak, gdyż była jedyną kobietą w 
podległym jej zespole, 
i to kobietą bardzo przydatną.
Liz pojawiła się w drzwiach, jakby przywołał ją swoimi rozmyślaniami. W lekkiej 
spódniczce i bluzce była seksowna i śliczna, jak zwykle. Adams bez słowa wstał i 
oboje ruszyli 
korytarzem w kierunku gabinetu Farmer. Dopiero w połowie drogi Liz rzuciła 
pytanie:
– Czy myślisz, że ona wie?
Adams wzruszył ramionami. Dotarli do właściwych drzwi i zapukał. Natychmiast 
usłyszał 
zdecydowany, mocny głos nadinspektor:
– Wejść!
Otworzył drzwi i Liz pierwsza weszła do środka. Adams wszedł za nią i po chwili 
oboje 
stanęli na środku pomieszczenia, w postawie zasadniczej. Farmer popatrzyła na 
nich, nie 
przestając obgryzać końcówki ołówka. Po kilku sekundach wskazała na dwa proste 
krzesła, 
stojące przed biurkiem.
– Siadajcie, siadajcie, nie stójcie jak para głupków.
Posłuchali natychmiast, niczym dwa grzeczne pieski. Farmer jeszcze zerknęła w 
papiery, 
jakby chcąc sobie coś przypomnieć, po czym przeszła do rzeczy.
– Skontaktowali się ze mną Amerykanie z Akademii FBI w Quantico – oznajmiła. – 
Wysyłają tutaj dwoje agentów, Doyle’a i Solheim. Nazwiska jak z amerykańskiego 
serialu 
kryminalnego. W każdym razie przyjadą tutaj, żeby pomóc nam w śledztwie w 
sprawie 
morderstwa Mary West.
Adams poczuł, jak fala ulgi przepływa przez jego ciało. Popatrzył z boku na Liz; 
ona także 
się odprężyła. Przez głowę przemknęło mu pytanie, ile jeszcze zdoła przetrwać 
sytuacji takich 
jak ta i czy spokój ducha nie powinien być przypadkiem dla niego ważniejszy niż 
związek z tą 
dziewczyną.
Farmer kontynuowała.
– Nie wiem, co wy o tym myślicie, dla mnie jednak to raczej dziwne, że FBI, po 
pierwsze, 
angażuje się w coś, co w gruncie rzeczy jest zwykłym lokalnym morderstwem, a po 
drugie, 
przysyłają agentów z Wydziału Nauk o Zachowaniu z Quantico, a więc elitę 
specjalistów od 
najpoważniejszych przestępstw, a śmiem nawet powiedzieć, że od seryjnych 
zabójstw.
– Czy zatem uważa pani, że zabójstwo młodej Mary nie jest tak prostą sprawą, jak 
początkowo zakładaliśmy? – zapytał Adams.
Farmer skinęła głową.
– Prawie na pewno.
– Czy FBI przekazało nam jakiekolwiek dodatkowe informacje, poza tym, kogo 
powinniśmy 
się tutaj spodziewać?
– Zupełnie nic. Dlatego oboje tutaj jesteście.
Liz wreszcie zdobyła się na odwagę, by coś powiedzieć. Nie tyle obawiała się 
samej Farmer, 
ile wpływu, jaki nadinspektor mogła wywrzeć na jej dalszą karierę w policji.
– Kiedy ci agenci przyjadą? – zapytała. – Czy powinniśmy odebrać ich z lotniska?
– Oni już tutaj są. Wszystko wskazuje na to, że pojawili się w Anglii przed 
kilkoma dniami 
i zamieszkali w Leeminghall. Wszystko wskazuje też na to, że o ich przybyciu z 
jakichś 
względów najpierw musieli dowiedzieć się Amerykanie, a dopiero potem my. 
Opiekuje się nimi 
major Hammond. – Farmer westchnęła i po chwili powiedziała z naciskiem: – Chcę, 
żebyście się 
dowiedzieli, o co tu, do diabła, chodzi. Jeśli wszedł nam w drogę seryjny 
zabójca, chcę się o tym 
dowiedzieć, zanim wypruje flaki z kolejnej nieszczęsnej dziewczyny.
Adams znów się spiął.
– A jeśli tak się stanie? – rzucił.
– Wtedy dojdzie do skandalu na skalę międzynarodową i Amerykanie będą za to 
odpowiedzialni. Czy wpadliście na ślad Strachana?
– Jeszcze nie. Prawdę mówiąc, brakuje nam już pomysłów, gdzie go szukać.
– A co z Interpolem? Może przedostał się na kontynent?
– Skontaktowaliśmy się z nimi. Kontrolujemy także wszystkie promy i tunel pod 
kanałem. 
Bez rezultatu.
Farmer wygodnie rozparła się na krześle.
– Jeżeli i kiedy go już dopadniecie, nie chcę, żeby w pobliżu znalazł się 
jakikolwiek jankes, 
zanim nie skończymy przesłuchiwać łotra.
– To może być trudne – zauważył Adams rozsądnie. – To w końcu obywatel 
amerykański.
Farmer pochyliła się nad biurkiem, a jej oczy zwęziły się.
– To także amerykański zabójca, i tylko to się dla mnie liczy. Skoro znalazł się 
na moim 
terenie i popełnił morderstwo, nie obchodzi mnie, czy przyjechał z cholernego 
Timbuktu, czy 
skądkolwiek, jest mój. Czy wyrażam się jasno?
Adams i Fenwick pokiwali głowami. Farmer nie była osobą, z którą ktokolwiek 
młodszy 
stopniem skłonny byłby się sprzeczać, szczególnie w jej obecnym nastroju.
– Wspaniale. Zatem zabierajcie się do roboty i pamiętajcie, że chcę być o 
wszystkim na 
bieżąco informowana.
Liz i Adams wstali i ruszyli w kierunku drzwi.
– Posterunkowa Fenwick! – Głos Farmer rozległ się w chwili, kiedy Adams naciskał 
już 
klamkę. Liz odwróciła się i popatrzyła na przełożoną. – Ładny kostium. Tak 
trzymać. Bez 
wątpienia Tom doskonale na panią wpływa.
Liz z trudem ukryła zmieszanie.
– Dziękuję, proszę pani.
– Jednak – głos Farmer był mocny i poważny – sugerowałabym, aby seks uprawiała 
pani 
wyłącznie w sypialni, a nie, na przykład, w szafie na dokumenty. To by było 
wszystko.
Wypychając Liz z gabinetu, Adams czuł, że serce podbiega mu do gardła.
Doyle nigdy dotąd nie pił czegoś, co pachniałoby jednocześnie ogórkiem i miętą. 
Lubił 
piwo, jednak to bardziej przypominało lemoniadę, a i towarzystwo, na pierwszy 
rzut oka, 
sprawiało wrażenie, że zdecydowanie stawia lemoniadę ponad piwo. Wybrał sobie 
chłodne 
miejsce pod jednym z najbardziej rozłożystych ‘, drzew w ogrodzie. Jego liście 
chroniły go 
przed słońcem i skwarem. Hammond i Solheim stanęli kilka kroków od niego i 
rozmawiali 
o czymś przyciszonymi głosami. Z nader często rzucanych w jego kierunku spojrzeń 
wywnioskował, że jest najprawdopodobniej jednym z głównych tematów rozmowy.
Rozejrzał się dookoła, spoglądając na licznych ludzi w kremowych marynarkach 
i zwiewnych sukniach. Twarze wszystkich były blade, bez śladu opalenizny. Nie 
przepadał za 
Brytyjczykami. Nie uważał siebie za rasistę ani kogoś w tym rodzaju. Aby być 
rasistą, należało 
w sposób szczególny nienawidzić jakiejś rasy czy narodu. A Doyle po prostu 
nienawidził 
wszystkich i uważał, że ma do tego pełne prawo.
Doktor Ryan zaskoczyła go. Nie spodziewał się ujrzeć osoby tak atrakcyjnej, lecz 
z drugiej 
strony mógł przecież przypuszczać, że Hammond nawiąże raczej kontakt z kobietą 
seksowną, 
a nie z jajogłowym straszydłem. A doktor Ryan była po prostu ładna. Była kobietą 
drobną, lecz 
wysoką, o sympatycznej twarzy i ukrytym seksapilu. Cóż, Hammond miał dobry gust. 
Solheim 
pałała niemal zwierzęcą ochotą na seks, a z kolei Ryan sprawiała wrażenie 
prawdziwej kobiety. 
Takiej, która nie tylko znajdzie swoje miejsce w łóżku, ale też potrafi 
przygotować doskonałe 
śniadanie. No i ten umysł, wiedza. Doyle był pod dużym wrażeniem.
Wszyscy troje odczekali, aż długa kolejka ludzi, chcących zadać pytania, odstąpi 
wreszcie 
od doktor Ryan. Kiedy wreszcie zbliżyli się do niej, wciąż rozmawiała z doktorem 
Dudleyem 
i dość niechlujnie wyglądającym młodym człowiekiem, do którego zwracała się 
Liam.
Kiedy ujrzała Hammonda, najwyraźniej ucieszyła się.
– Bob! – zawołała i pocałowała go w policzek. Zapewne część ich „porozumienia”, 
pomyślał Doyle. – Nie wiedziałam, że interesujesz się historią sztuki.
– Tylko tym fragmentem, który interesuje ciebie.
– Ale z ciebie flirciarz.
Doyle skierował wzrok na doktora Dudleya, który wciąż stał obok Samanthy Ryan. 
Chciał 
omówić tylko z nią kilka ważnych spraw i nie zamierzał dopuścić, żeby ktokolwiek 
ich 
podsłuchał. Ze stanowczym wyrazem twarzy wbił spojrzenie prosto w oczy Dudleya i 
patrzył 
w nie nawet wtedy, kiedy Anglik poruszał głową. Dudleya początkowo to tylko 
trochę zdziwiło, 
lecz jego zakłopotanie i zmieszanie z każdą chwilą były większe.
Liam obserwował Doyle’a z pewną pogardą. Nie lubił pewnych siebie tyranów, a 
Doyle 
z pewnością taki właśnie miał charakter. Od pierwszej chwili zrozumiał jego 
intencje. Wreszcie 
zlitował się nad Dudleyem i otoczywszy go ramieniem, odciągnął od grupy.
– Doktorze Dudley – powiedział – czy byłby pan skłonny poprzeć tezę, że to 
sztuka 
irlandzka stworzyła fundamenty pod wszelką magię w malarstwie? – Odchodząc, 
popatrzył 
krzywo na Doyle’a, dając mu do zrozumienia, że wcale się go nie przestraszył.
Gdy zostali we czworo, Hammond przedstawił Sam swoich towarzyszy.
– Pozwól, że ci przedstawię agentów Edwarda Doyle’a i Catherine Solheim z 
Wydziału 
Nauk o Zachowaniu, mieszczącego się w kwaterze głównej FBI w Quantico.
Sam potrząsnęła ich dłońmi.
– Bardzo mi przyjemnie państwa poznać, jestem pod wrażeniem. Nie sądzę, że 
zjawiliście 
się tutaj, żeby słuchać moich wynurzeń na temat sztuki Renesansu, zatem 
zakładam, że nasze 
spotkanie ma coś wspólnego ze sprawą Mary West.
Popatrzyła na Doyle’a. Był potężnie zbudowanym mężczyzną o rumianej twarzy. Źle 
leżało 
na nim ubranie i zdawał się spocony na całym ciele. Odpowiedział jej 
natychmiast, nerwowo, 
jak mały chłopak, którego złapano z kieszeniami pełnymi kradzionych jabłek.
– Tak, rzeczywiście interesuje nas ta sprawa.
– Wasze zainteresowanie musi być duże, skoro postanowiliście przebyć kilka 
tysięcy mil. 
Czy nie powinnam dowiedzieć się, z czego ono wynika?
Hammond pośpieszył Doyle’owi z pomocą.
– Myślę, że byłoby lepiej, gdybyśmy przeprowadzili tę rozmowę w jakimś zacisznym 
miejscu, z dala od twoich dzisiejszych gości – powiedział.
Sam skinęła głową. Zabrali napoje oraz talerzyki z kanapkami i przeszli na 
przylegający do 
profesorskiego ogrodu trawnik studentów. Sam wybrała odległy zakątek, pod 
drzewem, 
w którego cieniu mógł się schronić Doyle. Pogoda była wspaniała, lecz nie 
odpowiadała 
przecież wszystkim. Sam wiedziała o tym aż nadto dobrze, a świadczyły o tym też 
pełne 
lodówki w szpitalnej kostnicy. Odczekała, aż Doyle wygodnie usiądzie, po czym 
zaproponowała:
– Przejdźmy od razu do rzeczy.
Doyle pokiwał głową i zaczął mówić:
– Mniej więcej dziesięć lat temu zajmowałem się serią morderstw, które 
popełniono 
w różnych stanach USA. Początkowo władze ich nie łączyły, nie było ku temu 
podstaw, jednak 
stopniowo, między innymi dzięki użyciu Vi-Cap – to nasz komputer – powstał 
obraz, który nie 
pozostawił wątpliwości, że wszystkie morderstwa popełnił ten sam człowiek.
– O ile zabójstw go oskarżacie?
– Dwanaście lub mniej więcej dwanaście.
– Mniej więcej? Skąd ta niepewność?
– Szczątki niektórych ofiar znajdowaliśmy po bardzo długim czasie. Być może nie 
dotarliśmy jeszcze do wszystkich.
Sam poczuła rosnące zainteresowanie.
– Co zasugerował ten wasz Vi-Cap?
– Wszystkie ofiary zostały zamordowane, albo zaginęły, w sąsiedztwie baz 
Amerykańskich 
Sił Powietrznych. Wszystkie zostały zadźgane, najprawdopodobniej nożem o 
ząbkowanym 
ostrzu, wszystkim usunięto nerki.
– A teraz przypuszcza pan, że zabójca przedostał się przez Atlantyk, zgadza się?
– Tak, chociaż niczego nie będę do końca pewien, dopóki nie zobaczę zwłok i 
fotografii ze 
sceny zbrodni.
Kłamał. Doskonale wiedział, że Mary West zamordował „jego” zabójca, potrzebował 
jednak 
pretekstu, żeby dotrzeć do danych i dokumentów zgromadzonych przez brytyjską 
policję.
– Pomyśleliśmy zatem... – zaczął Hammond.
– ...że pozwolę wam popatrzeć na ciało West oraz fotografie.
Hammond pokiwał głową. Doyle i Solheim milczeli, pozostawiając jemu zadanie 
zmiękczania doktor Ryan.
– Czy nadinspektor Farmer wie, że tutaj jesteście?
– Tak – odparł Doyle. – Spotkanie z nią mamy zaplanowane na jutro.
– Poczekajcie więc do jutra.
– To sprawa nie cierpiąca zwłoki. Im szybciej dowiem się, co się wydarzyło, tym 
szybciej 
będę mógł zareagować i, miejmy nadzieję, raz na zawsze powstrzymać mordercę.
Doyle znajdował się w dziwnej rozterce. Oczywiście, miał nadzieję, że więcej 
morderstw już 
nie będzie. Nie był aż takim twardzielem, aby komukolwiek życzyć śmierci z ręki 
szaleńca, 
którego właśnie ścigał. Z drugiej strony, chociaż czuł, że z każdym dniem się do 
niego zbliża, 
postęp śledztwa był tak powolny, że wątpił, czy zdoła go dopaść, zanim ten nie 
zabije 
przynajmniej jeszcze jeden raz.
– Co ze Strachanem? – Sam wyrwała go z zadumy.
Doyle wsunął paznokieć pomiędzy zęby i wydobył kawałek obkładu z kanapki.
– Cóż, nigdy nie należy mówić nigdy, ale ta postać zdaje się nie pasować do 
profilu 
osobnika, którego poszukujemy.
– Zatem nie uważa go pan za mordercę?
– Tego nie powiedziałem. Błędy zdarzają się na każdym etapie śledztwa. Nie mogę 
tak po 
prostu wyeliminować go z grona podejrzanych.
– Skąd pochodzi Strachan?
Doyle przez chwilę milczał, przeżuwając kolejny kęs kanapki. Nigdy w życiu nie 
widział 
mniejszych. Pomyślał, że ci, którzy uważają Brytyjczyków za pieprzonych skąpców, 
mają rację.
– Urodzony i wychowany w Nowym Jorku.
– Czy ma jakieś powiązania z południowymi stanami, powiedzmy, z Georgią?
Doyle popatrzył na Sam z zaciekawieniem.
– Jeśli nawet, to nic mi o tym nie wiadomo. Skąd to pytanie? Czy wie pani o 
czymś, o czym 
ja nie wiem?
Sam potrząsnęła przecząco głową. Na razie nie chciała dzielić się z nim 
wiadomością 
o swoim odkryciu.
– Czy którakolwiek z pozostałych ofiar została zgwałcona? – zapytała.
Tym razem to Doyle potrząsnął głową.
– Mary West zgwałcono – powiedziała.
– Wiem, czytałem pani raport. To nie pasuje do pozostałych zabójstw, ale też 
niczego nie 
przesądza. Seryjni mordercy nie różnią się od zwykłych ludzi, czasami potrafią 
być bardzo 
sprytni.
– Zatem zmieniają metody zbrodni?
– Och, tak. Nie wszyscy spośród nich chcą zostać złapani. Są wśród nich tacy, 
którzy czytują 
mądre książki, pisane przez moich bardziej uczonych kolegów, i wyciągają z nich 
wnioski. 
Zmieniają modus operandi, miejsca i typy ofiar do tego stopnia, że nie tylko nie 
sposób drani 
złapać, ale prawie nie ma podstaw, by ich wyczyny łączyć.
– Może Strachan to właśnie taki spryciarz. Pewnie dlatego policja go jeszcze nie 
złapała.
– Być może. Z informacji, jakie właśnie przesłano mi z biura, wiadomo, że nasz 
morderca 
jest przynajmniej zdolny do popełnienia gwałtu. Rozumiem, że wyodrębniła pani 
próbki spermy 
ze zwłok West. Kiedy otrzyma pani wyniki badań na DNA?
Sam wzruszyła ramionami.
– Sprawa ma pierwszeństwo, lecz mimo to na rezultaty trzeba poczekać. Badania 
muszą 
potrwać, inaczej ryzykowalibyśmy, że zniszczymy próbki.
W normalnych okolicznościach Sam nie pozwoliłaby Doyle’owi zbliżyć się na milę 
do 
kostnicy bez stosownego zezwolenia. Nie była zwolenniczką przesadnej 
biurokracji, co do tej 
pory czasami przysparzało jej kłopotów, i często cierpiała z powodu opóźnień 
powodowanych 
papierkowymi sprawami. Zawsze jednak podporządkowywała się wymogom 
bezpieczeństwa 
i konieczności zachowania pewnych spraw w sekrecie. Ta sprawa jednak była różna 
od 
wszystkich innych. Tym razem policja i opinia publiczna potrzebowały wszelkiej 
dostępnej 
pomocy. Nieważne było, czy pomoc nadejdzie kanałami oficjalnymi czy 
nieoficjalnymi.
– Jak wielkie jest zagrożenie, że morderca wkrótce uderzy ponownie? – zapytała.
– Kto to wie? Przerwy pomiędzy zabójstwami są coraz mniejsze.
Sam rozmyślała przez chwilę.
– Jeśli udostępnię wam zwłoki, będziecie mogli jedynie na nie patrzeć, dobrze?
Doyle skinął głową w geście podziękowania.
– Tylko tyle mi trzeba. Wystarczy, żeby nabrać pewności.
– Kiedy?
Pytanie oderwało go od kolejnych rozważań, ale zareagował błyskawicznie:
– Nawet teraz, jeśli to pani nie sprawi różnicy.
– Zgoda. Im szybciej, tym lepiej.
Doyle uznał, że należy kuć żelazo, póki gorące.
– A fotografie z miejsca zbrodni, kiedy będę je mógł obejrzeć?
– Kiedy skończymy ze zwłokami, Zdjęcia są w moim biurze.
– Doskonale. – Doyle wyglądał na zadowolonego.
Sam zebrała talerzyki i wstała, gotowa do drogi. Zanim ruszyła, zmierzyła 
wzrokiem troje 
Amerykanów.
– To wszystko musi pozostać wyłącznie między nami – powiedziała stanowczym 
głosem. – 
Nikt inny nie może się o niczym dowiedzieć.
Hammond i agenci jedynie pokiwali głowami.
– Bob, znasz drogę, prawda? – powiedziała do niego Sam. Znów skinął głową.
– Spotkamy się więc na miejscu – postanowiła.
Minęła już ponad godzina, odkąd posterunkowa Fenwick i inspektor Adams przybyli 
do 
bazy, a mimo to wciąż tkwili przed gabinetem pułkownika Cully’ego. W bazie nie 
było ani 
Hammonda, ani agentów FBI i nikt nie wiedział, gdzie są w tej chwili. Adams 
przypuszczał, że 
Cully lub któryś z jego asystentów znają miejsce pobytu przynajmniej tego 
pierwszego, wszyscy 
jednak jakby nabrali wody w usta.
Zaczynał żałować, że nie uprzedził Amerykanów telefonicznie o swoim przyjeździe. 
A nie 
zatelefonował celowo, gdyż miał nadzieję, że czynnik zaskoczenia od razu da mu 
nad nimi 
przewagę. Nie spodziewał się, że zyska w ten sposób wiele, szczególnie w 
rozmowie 
z doskonale przygotowanymi do swojej roli agentami FBI, ale zawsze warto było 
spróbować.
Zmierzali już do wyjścia, kiedy dotarła do nich wiadomość od komendanta bazy. 
Drogę 
zastąpił im potężnie zbudowany amerykański żołnierz, w zielonym mundurze, 
z półautomatycznym karabinem przewieszonym przez ramię, i „poprosił” ich, żeby 
powrócili do 
biura komendanta, ten bowiem właśnie ich oczekuje. Była to propozycja z rodzaju 
tych, których 
się nie odrzuca, dlatego odwrócili się i grzecznie pomaszerowali z powrotem. 
Cully’ego 
podobno nie było na miejscu, kiedy zjawili się pod jego drzwiami, i słysząc, że 
teraz ten sam 
Cully proponuje im spotkanie, Adams poczuł się dotknięty. Doskonale wiedział, że 
komendant 
zagrał w gierkę, jaką upodobali sobie wyżsi rangą wojskowi wobec podwładnych, 
aby 
zademonstrować – właściwie komu i w jakim celu? – kto tutaj jest ważniejszy. 
Zdaniem 
Adamsa, mógł sobie oszczędzić podobnych wygłupów.
Fenwick usiadła spokojnie w fotelu przy oknie, pogrążona w myślach, bez 
wątpienia 
rozważając, co też ta Farmer wie, a czego się domyśla, i jak wpłynie to na jej 
przyszłość 
w policji, Adams tymczasem zaczął bezmyślnie przerzucać amerykańskie kolorowe 
magazyny 
piętrzące się na małym stoliku. Sekretarka Cully’ego szybko podała im kawę, 
Adams jednak 
uznał, że zupełnie nie nadaje się ona do picia, i odstawił ją na bok. Korciło 
go, by poprosić 
o herbatę, czuł jednak, że nie byłoby to najgrzeczniejsze wobec gospodarzy.
Wreszcie w pokoju pojawił się sam Cully, wysoki, postawny, lecz jakby 
wymizerowany. 
Adams i Fenwick wstali, komendant tymczasem zawiesił na haku czapkę, a na 
wieszaku na 
drzwiach kurtkę mundurową. Obciągnął mundur i wreszcie, jakby dopiero teraz 
zadowolony ze 
swojego wyglądu, skierował się ku dwojgu detektywów.
– Pułkownik Cully, komendant tej bazy – przedstawił się i uścisnął dłonie 
Anglików. – 
Przepraszam za spóźnienie. W ostatniej chwili wyskoczyło mi coś ważnego. Takie 
rzeczy się tu 
zdarzają. – Cofnął się o krok i zatoczył szeroki łuk ręką. – Czy napijecie się 
kawy? – zapytał.
– Nie, dziękujemy – odparł szybko Adams. – Przed chwilą wypiliśmy już po jednej.
Cully wskazał im krzesła, a sam zajął miejsce za wielkim dębowym biurkiem, 
stojącym 
w rogu gabinetu. Adams oczekiwał, że gospodarz rozpocznie rozmowę; w końcu to on 
zaprosił 
ich tutaj, kiedy już zmierzali do wyjścia. Nie musiał czekać długo.
– Rozumiem, że przybyliście tutaj w sprawie morderstwa tej West? Tragedia, 
prawdziwa 
tragedia. Staramy się robić, co w naszej mocy, żeby pomóc rodzinie, chyba o tym 
wiecie. Czy 
wpadliście na trop Strachana?
Adams pomyślał, że w głosie Amerykanina jest tyle szczerości, co w głosie 
prezentera 
prowadzącego telewizyjny quiz z nagrodami, pozostawił jednak to spostrzeżenie 
dla siebie.
– Nie, jeszcze nie – odparł. – Zapadł się pod ziemię. Będzie musiał się jednak 
wynurzyć, 
a wtedy będziemy już na niego czekali.
– Bez wątpienia, bez wątpienia.
– Od jak dawna przebywają tutaj agenci FBI, proszę pana?
– zapytała Fenwick. Cully wyprostował się.
– Zaledwie od kilku dni. Skontaktowali się ze mną, ale, zdaje się, niewiele 
robią. Chyba 
wciąż są otępiali po podróży przez Atlantyk. Trzeba mieć końskie zdrowie, żeby 
tak latać...
– Westchnął głęboko, nie dokończywszy zdania.
– To wprost nie do wiary, że agenci FBI przebyli taki szmat drogi, by dotrzeć na 
miejsce 
zdarzenia, które, w gruncie rzeczy, jest jedynie lokalnym morderstwem, prawda, 
panie 
pułkowniku?
– Cóż, inspektorze, Waszyngton zapewne patrzy na to trochę inaczej. Amerykański 
żołnierz 
morduje brytyjską dziewczynę. To nie wygląda najlepiej, szczególnie po ostatnich 
wydarzeniach 
w Japonii. Najprawdopodobniej chodzi o skuteczne zatuszowanie sprawy, a przy 
okazji 
o szybkie ujęcie sprawcy.
– To rok wyborczy w Stanach, prawda? Cully skinął głową.
– Czas stanowczości dla przestępców, co? Cully żachnął się.
– Jestem pewien, że wybory nie mają z tym wszystkim nic wspólnego.
– Dlaczego więc FBI oddelegowało do Anglii dwoje spośród najlepszych agentów 
z Wydziału Nauk o Zachowaniu? Panie pułkowniku, chyba zgodzi się pan, że nie 
będziemy 
tolerowali na terenie Anglii żadnych tajnych akcji FBI?
– Jestem pewien, że w grę nie wchodzi żadna tajna akcja, inspektorze. Moim 
zdaniem 
powinniście rozmawiać nie ze mną, ale właśnie z tymi agentami.
– Mamy taki zamiar, sir. Myślałem tylko, że po prostu zaoszczędzi nam pan trochę 
czasu.
Cully poczuł się niepewnie. Rozmowa przebiegała zupełnie nie po jego myśli. To 
przecież 
on oczekiwał od nich informacji, a nie odwrotnie.
– Kiedy spodziewa się pan ich powrotu do bazy? – zapytał Adams.
– Zależy, jak długo potrwa prelekcja. Takie spotkania zawsze trochę trwają. 
Sądzę, że 
jesteście państwo tego świadomi.
– Jaka prelekcja, pułkowniku? – zapytała Fen wiek. – I gdzie?
Ton jej głosu podpowiedział Cully’emu, że popełnił błąd. Nie miał już jednak 
wyjścia, 
musiał brnąć dalej.
– Mówię o prelekcji doktor Ryan w Waddington College, coś z historii sztuki. 
Chciałem 
udać się tam nawet osobiście; niestety, napięty plan mi na to nie pozwolił.
Adams przypomniał sobie, że Sam mówiła mu coś na ten temat, kiedy przyłapał ją 
ślęczącą 
nad papierami o drugiej nad ranem. Wziął ją wtedy na ręce i zaniósł do łóżka, 
nie chcąc, żeby 
spędziła przy biurku całą noc. Było to miłe wspomnienie i z trudem się od niego 
uwolnił. 
Powrócił do rzeczywistości.
– O której godzinie spodziewane jest zakończenie prelekcji, sir? – zapytał.
– Nie mam pojęcia, ale sądzę, że dowie się pan, telefonując do college’u. Zdaje 
się, że po 
wystąpieniu pani doktor przewidziany jest mały piknik z napojami i 
poczęstunkiem. To bardzo 
angielskie.
Adams nie potrzebował już tej informacji. Wydawało mu się, że doskonale wie, 
gdzie 
znajdzie teraz Sam. Wstał.
– Cóż, dziękujemy, że znalazł pan dla nas aż tyle czasu, pułkowniku. Jestem 
pewien, że 
w ciągu najbliższych tygodni widywać się będziemy dość często.
Cully pomyślał, że brzmi to jak groźba, i powiedział:
– Niestety, nie mam żadnego wpływu na poczynania agentów FBI. To nie żołnierze, 
chadzają własnymi ścieżkami. Mam nadzieję, że nie sprawią angielskiej policji 
żadnych 
problemów.
Adams w milczeniu uścisnął jego rękę i razem z Fenwick opuścił gabinet.
Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Cully podniósł słuchawkę.
– Proszę mnie połączyć z Waddington College – powiedział.
Sam zatelefonowała do Freda z samochodu i zapytała go, czy nie zechciałby pomóc 
jej 
w kostnicy. Oczywiście, nie mogła zapłacić mu za to popołudnie, ale zaoferowała 
mu podwójny 
wolny czas za godziny, które spędzi w pracy, i to wystarczyło. Mieszkał w małym 
domku, 
odległym o jakąś milę od szpitala, i przebywał tę drogę na rowerze, niezależnie 
od pogody. 
W pewnym sensie był dziwakiem, ale Sam go lubiła.
Kiedy razem z Amerykanami pojawiła się w kostnicy, Fred już się tam znajdował, a 
zwłoki 
Mary West gotowe były do wizji. Wszyscy szybko się przebrali i weszli do sali. 
Doyle podszedł 
prosto do ciała zmarłej i zaczął je oglądać. Z przepastnej kieszeni wyciągnął 
mały magnetofon.
Sam postanowiła przypomnieć mu zasady wizyty.
– Może pan tylko patrzeć. Proszę jej nie dotykać.
Doyle skinął głową i odezwał się do mikrofonu:
– Zwłoki należą do białej kobiety, nastolatki lub w wieku najwyżej dwudziestu 
kilku lat. Jest 
przeciętnego wzrostu i wagi, dobrze rozwinięta...
Sam czekała, obserwując, jak Doyle prowadzi pośpieszne, lecz dokładne oględziny 
zwłok. 
Kiedy dotarł do szyi, uważnie przyjrzał się małemu punktowi, najprawdopodobniej 
powstałemu 
w wyniku oparzenia, który Sam dostrzegła podczas sekcji.
– Co mogło być przyczyną tej rany?
– Miałam nadzieję, że pan mi to powie. Popatrzył na ranę.
– Widywałem takie rany już wcześniej, takie lub bardzo podobne. Były na zwłokach 
innych 
ofiar, tych, które zanadto nie rozłożyły się, zanim do nich dotarłem.
Sam podeszła do niego.
– Zapewne jest to spowodowane oparzeniem, jak dotąd jednak nie potrafię sobie 
wyobrazić, 
w jakich okolicznościach powstało.
– Musimy w końcu do tego dojść.
Sam była pod wrażeniem profesjonalizmu Doyle’a. Ciężki i niezgrabny, poruszał 
się bardzo 
pewnie, a zwłoki traktował z widoczną czcią. Chwilami przerywał oględziny i 
zasypywał Sam 
pytaniami. Był dociekliwy i powracał do Mary West dopiero, gdy satysfakcjonowały 
go 
odpowiedzi. Wszystko to trwało mniej więcej dwadzieścia minut i po tym czasie 
Sam nie byłaby 
w stanie wytknąć mu najmniejszego błędu ani przeoczenia. Wyłączył magnetofon i 
pozwoliwszy 
Fredowi schować zwłoki, zaczął się przebierać.
Rzucił rękawice do pojemnika na brudy, po czym odezwał się do Sam:
– Czy mogę teraz obejrzeć fotografie ze sceny zbrodni?
Sam skinęła głową i poprowadziła swoją grupkę do gabinetu.
Kiedy zamknęły się za nimi drzwi windy, zapytała:
– No i co, czy to robota pańskiego zabójcy?
Doyle przez chwilę milczał. Do tej pory był o tym prawie do końca przekonany, 
ale teraz 
miał już pewność.
– Tak, tak, to był on, bez wątpienia.
Wszedłszy do gabinetu, Sam od razu podeszła do szafki, wyciągnęła odpowiednią 
teczkę 
i wydobyła z niej fotografie, na obejrzeniu których zależało Doyle’owi. Połowę 
podała właśnie 
jemu, a drugą część wręczyła Solheim. Oboje podeszli do biurka i zaczęli je 
przeglądać. 
Hammond i Sam w milczeniu czekali, aż skończą.
Po kilku minutach rozległ się niecierpliwy głos Doyle’a:
– Czy to wszystko?
– Chyba tak. Jeśli jakichś fotografii brakuje, to maje policja. Doyle pokiwał 
głową, wyraźnie 
rozczarowany.
– Może potrafię pomóc, jeśli mi pan podpowie, czego pan konkretnie szuka – 
zasugerowała 
Sam.
– Przy poprzednich zbrodniach zawsze znajdowano notatkę, list od mordercy. 
Dziwne, że 
tutaj czegoś takiego nie ma.
– Jakiego rodzaju notatkę?
– Przykro mi, ale to rzecz poufna. Proszę tego nie brać do siebie. To jedyna 
rzecz, jaką udało 
mi się ukryć przed prasą. Dzięki temu łatwo eliminuję idiotów i szaleńców, 
którzy wydzwaniają, 
żeby się przyznać do nie popełnionych zbrodni.
Po tym wszystkim, co zrobiła, mogła spodziewać się trochę więcej zaufania ze 
strony 
Doyle’a, Sam zaakceptowała jednak jego stanowisko. Postanowiła powiedzieć mu, co 
znalazła.
– Było coś takiego...
Doyle popatrzył na nią ostro.
– Myślę, że jakaś notatka zawieszona była na gwoździu nad głową Mary West. Kiedy 
oglądałam zwłoki, wciąż był tam kawałek papieru, jakby ktoś w pośpiechu zerwał 
jego większą 
część.
– A skąd pani wie, że ten papier nie tkwił tam od dawna?
– Doszłam do takiego wniosku na podstawie układu plam krwi na ścianie. Jestem 
pewna, że 
w chwili, kiedy dokonywano morderstwa, na gwoździu znajdowała się duża kartka.
– Kto mógł ją zerwać?
Sam nie miała najmniejszego pojęcia.
– Pański zabójca? – zasugerowała.
– To dlaczego najpierw ją tam powiesił? Doyle miał rację, jej sugestia nie miała 
sensu.
– Kto wchodził do szopy po znalezieniu zwłok? – zapytał.
– Dwaj żandarmi.
– Przesłuchałem ich. Gdyby mieli cokolwiek do ukrycia, wiedziałbym o tym.
– Policyjni technicy.
– Czy mogli ściągnąć tę kartkę? Sam potrząsnęła przecząco głową.
– Nie. Gdyby to zrobili, wiedziałabym.
– Kto jeszcze? Wzruszyła ramionami.
– Policja ma pełną listę.
– Czy istnieje możliwość, że o kimś zapomnieli?
– Nie sądzę. Mogli co najwyżej nie uwzględnić kogoś, kto był w szopie, zanim się 
pojawili 
na miejscu. Żandarmeria z bazy z pewnością będzie miała własną listę dotyczącą 
czasu do 
przybycia policji.
Sam i Doyle popatrzyli na Hammonda.
– Dałem tę listę Anglikom – powiedział. – Oprócz mnie i pułkownika widnieją na 
niej 
nazwiska tylko dwóch żandarmów, którzy znaleźli zwłoki. I nie sądzę, żeby do 
szopy wchodził 
jeszcze ktoś, kogo nie uwzględniłem.
Doyle znów odniósł wrażenie, że Hammond coś ukrywa. Poprzednio nie zareagował, 
czas 
jednak uciekał, a on musiał dowiedzieć się prawdy. Miejsce nie sprzyjało 
konfrontacji, ale 
wiedział, że musi dojść do niej bardzo szybko.
Sam zmieniła temat rozmowy.
– Czy którakolwiek spośród ofiar zamordowanych na terenie USA znaleziona została 
w okolicach Atlanty, w stanie Georgia?
Już wcześniej zadała podobne pytanie i Doyle chciał dowiedzieć się z jakiego 
powodu.
– Dwie, w tym ostatnia – odparł. – Dlaczego?
– Znaleźliśmy na ubraniu dziewczyny pyłek kwiatowy z rośliny występującej tylko 
na tym 
obszarze. Znaleźliśmy także łuski ryby żyjącej w tamtejszych mokradłach.
Doyle w jednej chwili poczuł zarazem zaskoczenie, zadowolenie i złość.
– Dlaczego, do diabła, nie powiedziała mi pani o tym wcześniej?! – krzyknął na 
Sam.
Sam nie zamierzała pozwolić, żeby traktowano ją w taki sposób w jej własnym 
gabinecie, 
tym bardziej po tym, jak nadstawiła własny kark dla Amerykanów.
– Ponieważ dopiero co pana poznałam! – warknęła. – Poza tym wie o tym brytyjska 
policja. 
Gdyby skontaktował się pan z nią zaraz po wylądowaniu, zamiast bawić się w 
podchody 
w obawie, że to zgraja angoli aresztuje pańskiego bezcennego zabójcę, 
dowiedziałby się pan 
o tym znacznie wcześniej – powiedziała chłodno.
Doyle najwyraźniej zmieszał się, a Hammond i Solheim nie potrafili powstrzymać 
uśmiechów. Agent zdał sobie sprawę, że przeholował i nie chcąc mieć wroga w 
osobie, która 
nadal mogła udzielić mu dużej pomocy, spróbował załagodzić sytuację.
– Ma pani rację, postępujemy trochę wbrew regułom, ale proszę mi wierzyć, 
złapanie tego 
drania postawiliśmy sobie za punkt honoru. W każdym razie już jutro mam umówione 
spotkanie 
z nadinspektor Farmer.
– Świetnie. Jestem pewna, że dokładnie zapozna pana ze wszystkimi szczegółami 
śledztwa.
Doyle pokiwał głową. Po raz pierwszy od dziewięciu lat chmury, za którymi 
znajdował się 
nieuchwytny zabójca, zdawały się rzednąć. Trochę nie w smak mu było, że działo 
się to dzięki 
tej kobiecie. Westchnął ciężko i w tej samej chwili ktoś głośno zapukał do 
drzwi. Nie czekając 
na zaproszenie, do gabinetu weszło dwoje funkcjonariuszy policji.
Tom Adams popatrzył na Sam, która nie wyglądała na zachwyconą jego widokiem.
– Widzę, Sam, że nic się nie zmieniasz – powiedział. Smród z toalet w hali 
sportowej był 
niemal nie do wytrzymania i zdawał się wzmagać z każdym dniem. W końcu, mając 
w perspektywie finałowy mecz rozgrywek o mistrzostwo bazy w koszykówkę i szatnie 
nie 
nadające się właściwie do użytku, posłano po hydraulika.
Jim Smith pracował w tym zawodzie niemal czterdzieści lat i wybierał się na 
emeryturę. 
Myślał o niej tym bardziej, że pojawiły się plotki, iż amerykańska baza zostanie 
zamknięta 
z powodu cięć budżetowych. Jak wielu innych okolicznych mieszkańców, w znacznej 
części 
opierał swoje dochody na pracy dla Amerykanów i aż bał się myśleć o chwili, 
kiedy tej pracy 
zabraknie.
Spróbował przepchać rury w męskiej toalecie, jednak mimo wielogodzinnych 
wysiłków do 
źródła smrodu nie dotarł. W końcu uznał, że nie ma wyboru i musi zejść do kanału 
ściekowego. 
Podniósł ciężką klapę i ruszył po wąskiej drabince w dół.
Kiedy postawił stopę na najniższym szczeblu, zapalił latarkę i zaczął szukać 
końca rury 
biegnącej do toalet w hali sportowej. Znalazł ją bardzo szybko, po czym uklęknął 
i wsunął w nią 
latarkę, chcąc zajrzeć do środka. Zaraz też zrozumiał, że rura zapchana jest 
przez duży 
przedmiot, znajdujący się dosłownie o kilka stóp od jej wylotu. Ucieszył się, 
ponieważ naprawa 
mogła okazać się całkiem łatwa. Wsunął się do rury i złapał za zapychający ją 
przedmiot. 
Odniósł wrażenie, że dotyka grubej, zwiniętej szmaty. Cholera, ktoś był bardzo 
dowcipny, 
pomyślał. Nieopatrznie szarpnął i zaraz tego pożałował.
Lawina ekskrementów, która na niego runęła, rzuciła go aż na ścianę kanału z 
taką siłą, że 
pociemniało mu w oczach. Sklął się za własną głupotę. Przyjąwszy pozycję na 
czworaka, 
spróbował uspokoić oddech, a przy okazji zwymiotował, gdyż część ścieków dostała 
mu się do 
ust. Po chwili zaczął szukać latarki, aby zabrać się do sprawdzania, czy rura 
została do końca 
odetkana. Wyciągnąwszy po omacku przed siebie rękę, natrafił na coś ciężkiego, 
lecz 
miękkiego. Mogło to być cokolwiek, Jim Smith nie spodziewał się w każdym razie 
niczego 
przyjemnego.
Wolną ręką otarł szlam z oczu i wreszcie popatrzył na drugą dłoń. Przeraził się, 
kiedy 
zobaczył, że leży ona na szeroko otwartych ustach, a dwa palce wbijają się 
głęboko w otwory, 
które kiedyś mieściły oczy Strachana.
Po raz pierwszy w życiu Jim Smith wrzasnął ze strachu.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Sam była już w życiu w różnych dziwnych miejscach, w których zostały popełnione 
zbrodnie, ale kanału ściekowego nie zaliczyła dotąd nawet ona. Przybyła do bazy 
niemal równo 
z Tomem Adamsem i resztą ekipy, oboje bowiem dostali wiadomość o odkryciu zwłok 
prawie 
równocześnie, w jej gabinecie.
Telefon nie zadzwonił ani o moment za wcześnie i zapobiegł czemuś, co mogło 
przerodzić 
się w gwałtowną kłótnię. Sam nie pamiętała, by kiedykolwiek dotąd widziała 
Adamsa tak 
rozzłoszczonego. Nie wrzeszczał, nie wszczynał awantury, jednak jego twarz 
zdradzała, że toczy 
heroiczny bój, by nad sobą zapanować. Wiedziała, że w końcu i tak nadejdzie 
chwila, kiedy 
będzie musiała powiedzieć mu, dlaczego złamała zasady i pokazała Doyle’owi 
zwłoki West, 
pragnęła jednak odłożyć ją na jak najpóźniej. Liczyła, że Adams zdąży się 
uspokoić, a ona sama 
wymyśli jakieś strawne dla niego wytłumaczenie.
Colin Flannery wręczył jej biały strój ochronny, parę kaloszy, ochronną czapkę 
na głowę 
i maskę na twarz.
– Cholernie nieprzyjemnie jest tam na dole – powiedział. – Uważaj na siebie, 
dobrze? Maskę 
daję ci po to, żebyś nie nawdychała się jakichś paskudztw.
Uśmiechnęła się do niego, lecz nie była zadowolona. Nienawidziła takich masek, 
ponieważ 
były niewygodne i zawsze zbierał się pod nimi pot. Często zastanawiała się, jak 
dają sobie radę 
w takich maskach chirurdzy, szczególnie podczas bardzo długich i skomplikowanych 
operacji.
Zejście do kanału miało mniej więcej dwanaście stóp długości. Z pomocą 
Flannery’ego Sam 
powoli zaczęła opuszczać się po metalowej drabinie do środka. Kiedy znalazła się 
na dole, 
stanęła na jednej z wąskich plastikowych podstawek, które zespół Flannery’ego 
zdążył już 
ułożyć wokół zwłok Strachana.
Naciskające nieczystości wypchnęły ciało z rury, którą wcześniej blokowało, i 
martwy 
nieszczęśnik leżał teraz nienaturalnie powykręcany pod murem. Jego ręce ułożone 
były nad 
głową, połamane nogi znajdowały się pod plecami, jakby w jakiejś upiornej 
pozycji jogi. 
Strachan przypominał teraz szmacianą lalkę, którą w przypływie wściekłości 
wrzuciło do kanału 
ściekowego rozkapryszone dziecko.
Sam szybko obejrzała ściany i cement pod nogami, poszukując symbolu omegi albo 
notatki. 
Niczego takiego jednak nie zauważyła. Otworzywszy torbę, wyciągnęła z niej 
notatnik i ołówek. 
Raczej nie było sensu używać dyktafonu, maska skutecznie zniekształciłaby jej 
głos.
Było tu bardzo ciasno. Przy każdym ruchu ocierała się o ścianę, pstrząc ochronny 
fartuch 
odchodami, które pokrywały dosłownie wszystko. W wielu miejscach spływały po 
ścianach 
niczym melasa kapiąca z łyżki.
Mimo że Strachan zaginął zaledwie przed tygodniem, jego zwłoki były już mocno 
nadgniłe. 
Niektóre fragmenty ciała były nadgryzione albo po prostu zjedzone przez szczury, 
mające 
w systemie kanalizacyjnym doskonałe warunki do życia i rozmnażania się. 
Pracując, Sam przez 
cały czas je słyszała. Piszczały i drapały łapkami, jakby w rozpaczliwej 
skardze, że naruszono 
ich spokój. Silne światła, które zainstalowali technicy, trzymały je na dystans, 
Sam jednak 
doskonale wiedziała, że nie potrwa to w nieskończoność. Szczury były przecież 
odważnymi 
i upartymi stworzeniami, potrafiącymi adaptować się niemal do każdych 
okoliczności. 
Przypomniała sobie opowieści policyjnych techników o tym, jak czasami trzeba 
odrywać je od 
zwłok łopatami i pałkami. Jeden z techników powiedział jej kiedyś, że spotkał 
szczura wielkiego 
jak ludzka głowa. Zadrżała na samą myśl o takim stworzeniu i przyśpieszyła 
czynności. Miała 
nadzieję, że skończy oględziny, zanim szczury postanowią zaatakować intruza, 
który zakłócił im 
smakowitą ucztę.
Zwłoki były nie tylko nadgniłe, ale także pokryte gęstą warstwą mułu, który 
zalegał 
w kanale, co dodatkowo utrudniało zadanie Sam. Nie mogła oczyścić żadnego 
fragmentu zwłok, 
gdyż obawiała się, że równocześnie usunie jakiś ważny dowód. Zaczęła pisać:
„Znajduję się w kanale ściekowym pod bazą amerykańskich Sił Powietrznych 
w Leeminghall, jest wieczór, godzina dziesiąta i czterdzieści dwie minuty, 
trzydziesty dzień 
maja 1996 roku. Przyjęto, że oglądane zwłoki to szczątki białego mężczyzny, 
amerykańskiego 
żołnierza o nazwisku Ray Strachan. Są w zaawansowanym stanie rozkładu, wcześniej 
zaatakowane zostały przez gryzonie, najprawdopodobniej szczury”.
Ostrożnie odwróciła głowę Strachana, szukając ran.
„Natrafiam”, szybko dokonała pomiaru sześciocalową linijką, „na dziurę 
szerokości pół cala, 
znajdującą się po lewej stronie głowy denata; najprawdopodobniej spowodował ją 
postrzał. Aby 
uzyskać pewność, będę musiała dokonać dodatkowych oględzin”.
Po krótkiej przerwie kontynuowała.
„Obok głowy ofiary znajduje się plastikowa torba, bez żadnych cech 
charakterystycznych”. 
Wsunęła do torby linijkę i uniósłszy brzeg, zajrzała do środka. „Wnętrze tej 
torby jest 
zakrwawione”.
Mimo że mogła jedynie domyślać się, w jaki sposób zginął Strachan, była pewna, 
że torba 
na jego głowę została założona już po zastrzeleniu go. To wyjaśniało przyczynę 
braku krwi na 
miejscu zbrodni i ewentualnie w pobliżu, na drodze, którą morderca transportował 
zwłoki.
Sam zaczęła oglądać kolejne partie ciała, jednak wziąwszy pod uwagę stan, w 
jakim się 
znajdowało, niewiele mogła już w tej chwili zrobić. Uznała, że kolejne wnioski 
będzie mogła 
wyciągnąć dopiero podczas sekcji.
W chwili gdy przystąpiła do składania sprzętu, dostrzegła ruch na pograniczu 
oświetlonego 
terenu. Trwało to tylko ułamek sekundy, ale jej wystarczyło. Nie domknęła nawet 
torby, jednym 
skokiem znalazła się na pierwszym szczeblu drabinki i najszybciej jak tylko 
mogła pognała do 
góry. Technicy w białych fartuchach czekali już na nią. Pomogli jej stanąć na 
ziemi, a następnie 
sami zaczęli schodzić w dół, by przystąpić do swoich obowiązków.
Sam zerwała maskę z twarzy i szeroko otworzyła usta, gwałtownie oddychając. 
Czuła, że 
swędzi ją nos i o mały włos podrapałaby się, nie ściągnąwszy brudnej rękawicy.
– Trochę nieprzyjemnie tam na dole, co? – usłyszała.
Podniosła wzrok i natrafiła na Colina Flannery’ego.
– Trochę? Jeśli przynajmniej jednego z twoich ludzi nie zjedzą szczury, będę 
zaskoczona.
Flannery roześmiał się. Sam ściągnęła ochronny strój i odrzuciła od siebie 
kalosze, chcąc jak 
najszybciej uwolnić się od, nieznośnego smrodu. Technik cierpliwie wszystko 
pozbierał, po 
czym włożył do czarnego worka na śmieci. Dopiero wtedy Sam przyszło do głowy, że 
nie 
zachowuje się najgrzeczniej.
– Przepraszam – powiedziała i westchnęła.
Flannery był wyrozumiały.
– Nie ma sprawy. Ciesz się, że facet przynajmniej nie był rozpruty.
– Cieszę się. Ile czasu minie, zanim wydobędziecie zwłoki na powierzchnię?
– Najpierw dokładnie zbadamy kanał. Miną ze dwie godziny. O której chcesz 
przystąpić do 
sekcji?
Sam popatrzyła na zegarek.
– Niech będzie o dziewiątej trzydzieści. Przynajmniej się wyśpię i odwalę 
wcześniej trochę 
papierkowej roboty.
– Zgoda, zatem dziewiąta trzydzieści.
Sam szybko ruszyła do swojego samochodu, z jednym tylko pragnieniem – by jak 
najszybciej znaleźć się w domu, pod zimnym prysznicem i zmyć ze spoconego, 
brudnego ciała 
wszystko, co wiąże się z dzisiejszym dniem. Głos Toma Adamsa osadził ją jednak w 
miejscu.
– Rozumiem, że to Strachan.
– Tak. A miałeś wątpliwości? Czy w bazie jeszcze kogoś brakuje?
Adams potrząsnął głową.
– Ktoś z nas odczuje to na własnym tyłku. Wydaliśmy niemal całą forsę 
przeznaczoną na 
pracę w nadgodzinach, prowadząc poszukiwania po okolicy, a facet znajdował się 
tutaj, na 
miejscu.
– Nie znalazł się nikt odważny, żeby zajrzeć do ścieku?
– Właśnie. Ale to sprawa Amerykanów. To oni powinni byli starannie przetrząsnąć 
przynajmniej teren własnej bazy. Zaoszczędzilibyśmy mnóstwo czasu i kłopotów. – 
Na moment 
umilkł, po czym zapytał: – W jaki sposób zginął? A może wolisz poczekać z 
odpowiedzią, 
zanim nie przekażesz tej wiadomości przyjaciołom z FBI?
Sam podjęła przerwany marsz.
– Nie powiedziałam im nic, czego nie powiedziałam wcześniej tobie.
To mu nie wystarczyło.
– W ogóle nie powinnaś była mówić im niczego bez konsultacji z policją. Wiesz o 
tym 
doskonale.
Sam zatrzymała się przed Tomem i popatrzyła mu w oczy.
– Czy poinformujesz Farmer?
– Powinienem. Ale tego nie zrobię. – Doskonale zdawał sobie sprawę, jakich 
narobiłby 
kłopotów, nie tylko Sam, gdyby Farmer dowiedziała się o jej niesubordynacji.
– Dziękuję.
– Ale nie licz więcej na mnie. Jestem profesjonalistą i takiej samej postawy 
oczekuję po 
tobie.
– To się więcej nie powtórzy.
– Ile razy już to słyszałem?
Sam wiedziała, że jest w tej sprawie na straconej pozycji, wolała więc zmienić 
temat.
– A przy okazji, gdzie jest Farmer?
– Wyjechała. Próbowałem się z nią kontaktować, ale nie reaguje na sygnały 
przywoływacza 
i właściwie nikt nie wie, gdzie ona jest. Miała na jutro zaplanowane spotkanie z 
twoimi 
przyjaciółmi z FBI, więc musieliśmy je odwołać. Będzie cholerna awantura, jak 
dowie się 
o Strachanie.
Sam powoli ruszyła, a Tom powtórzył swoje uprzednie pytanie:
– Jak więc zginął?
– Nie jestem całkiem pewna. Zwłoki są w strasznym stanie, częściowo rozłożone. 
Będzie go 
trzeba umyć, żeby zyskać pewność, sądzę jednak, że zginął od postrzału w głowę.
– Żadnych ran kłutych, cięć?
– Nie, nic z tych rzeczy. To zwykłe, proste morderstwo. Więcej będę ci mogła 
powiedzieć 
po sekcji.
Tom zdał sobie sprawę, że więcej z niej nie wydobędzie, że powiedziała mu 
właściwie 
wszystko, co wiedziała w tej chwili. Mieli jednak inne sprawy do 
przedyskutowania.
– Jak ci się wiedzie? – zapytał.
– Jeszcze się nie załamałam.
– Nie chciałem, żeby to się skończyło w taki sposób, ale nie mieliśmy żadnej 
szansy. Po 
prostu rzecz w tym, że każde z nas pragnie od życia czegoś innego.
– Wiem.
Adams chciał jeszcze powiedzieć coś więcej, ale niespodziewanie dogoniła ich Liz 
Fenwick.
– Przepraszam. To... – Spostrzegła, że Sam wpatruje się w nią z niedowierzaniem. 
– 
Przepraszam pana, lecz szef techników chce przedyskutować z panem sprawę 
przeniesienia 
zwłok.
– W porządku. Zaraz wracam.
Sam popatrzyła za oddalającą się policjantką. Była młoda, o gładkiej cerze, 
zgrabna i miała 
nieprawdopodobnie długie nogi.
I bez wątpienia łączyły ją z Tomem nie tylko służbowe stosunki.
Tom popatrzył na Sam. Znów był profesjonalistą, a jego głos zabrzmiał bardzo 
chłodno.
– Kiedy zamierzasz rozpocząć sekcję?
– Jutro o dziewiątej trzydzieści rano.
– Trochę późno, nie sądzisz?
– Wcale nie. Flannery i jego ekipa wciąż pracują i minie jeszcze trochę czasu, 
zanim 
wydostaną zwłoki na powierzchnię. Trzeba je będzie przewieźć do kostnicy, 
przygotować, a to 
także potrwa. A poza tym, co najważniejsze, jest już późno, a jestem strasznie 
zmęczona.
Adams postanowił nie oponować.
– Czy tym razem się pojawisz? – zapytała go Sam.
– Będę musiał, tym bardziej że nigdzie nie ma Farmer.
– Świetnie. Szkoda, że nie byłeś na poprzedniej sekcji, pamiętasz?
Sam odwróciła się i odeszła, nie pozostawiając Tomowi szansy na odpowiedź. Była 
zła 
i zdenerwowana. Rozdrażnił ją sposób, w jaki odezwała się do niego policjantka, 
i to, jak szybko 
zmieniła postawę, kiedy ją rozpoznała. Nie miała dowodu, ale czuła, że Tom 
skłamał, kiedy 
zapytała go, czy był związany z kimś innym w momencie rozstania z nią. 
Oczywiście, ani nie 
mogła, ani nie chciała na to reagować, jednak fakt, że ją okłamał, oraz uroda i 
młody wiek jego 
nowej przyjaciółki nieracjonalnie ją rozdrażniły.
Gdy dotarła do samochodu, ujrzała przy nim Hammonda. Nie miała nastroju na 
rozmowę ani 
z nim, ani z kimkolwiek innym.
– Nie teraz, Bob, nie teraz, bardzo cię proszę.
Hammond był jednak uparty.
– Muszę porozmawiać z tobą o Strachanie. Nie zabiorę ci nawet minuty.
– Zadzwoń do mnie rano albo przyjdź na sekcję.
– Na którą godzinę?
– Na dziewiątą trzydzieści. – Sam ugryzła się w język. – Muszę jednak 
skonsultować to 
zaproszenie z inspektorem Adamsem. Wystarczająco go już dziś zdenerwowałam swoją 
samowolą.
Sam ujrzała Doyle’a i Solheim, stojących kilka kroków za Hammondem.
– Nie, nie było żadnej notatki, żadnego symbolu omegi, a zwłoki nie zostały 
wypatroszone – 
powiedziała do agenta.
Nie dając mu czasu na jakąkolwiek reakcję, wskoczyła do samochodu i natychmiast 
ruszyła 
w kierunku bramy. Na dzisiaj miała serdecznie dość Leeminghall.
Znajomy już zapach irlandzkiego gulaszu powitał Sam, kiedy tylko przekroczyła 
próg domu. 
Dopóki mieszkał u niej Liam, nie musiała chodzić do ogrodu, by przekonywać się, 
że jej zmysł 
powonienia wciąż doskonale funkcjonuje. Powiesiła kamizelkę na drewnianym 
wieszaku przy 
drzwiach i pomaszerowała do kuchni. Zastała Liama mieszającego drewnianą łyżką w 
wielkim 
blaszanym garnku. Cieszyła się, że kolacja jest już właściwie gotowa, jednak z 
powodu nastroju, 
w jakim powróciła z Leeminghall, nie była w stanie okazać ani radości, ani 
wdzięczności.
– Czy poza gulaszem niczego innego nie potrafisz już zrobić? – zapytała.
Liam zamarł nad garnkiem.
– Zależy, co masz na myśli.
– Chodzi mi o to, czy gulasz to jedyny posiłek, jaki potrafisz przyrządzać.
Liam odgadł, w jakim nastroju znajduje się Sam, już w chwili, kiedy zatrzasnęła 
za sobą 
drzwi, i postanowił, że spróbuje odmienić jej nastrój, okazując nonszalancję. 
Była to bardzo 
ryzykowna strategia.
– Cóż – odparł. – I tak, i nie.
Sam popatrzyła na niego niecierpliwie, czekając na dalsze wyjaśnienia.
– Widzisz, gulasz można przyrządzić na wiele sposobów, a ja większość z nich 
znam. Mimo 
że za każdym razem mamy do czynienia z gulaszem” każdy jest inny. W związku z 
tym znajdą 
się ludzie, którzy stwierdzą, że potrafię podać jedynie gulasz, oraz tacy, 
którzy powiedzą, że 
umiem przygotować wiele różnych potraw, o różnych smakach. Rozumiesz, co mam na 
myśli?
Sam podeszła do stołu i nalała sobie dużą szklankę czerwonego wina.
– Skąd wiedziałeś, o której godzinie wrócę do domu? Jest przecież zbyt późno, 
żebyś mógł 
czegokolwiek dowiedzieć się w szpitalu.
– Nie wiedziałem. Wszystko było gotowe już o szóstej, a kiedy usłyszałem twój 
samochód, 
zacząłem odgrzewać główne danie. Jest prawie gotowe.
Sam odwróciła się i ruszyła w kierunku drzwi.
– Nie jestem głodna.
Przeszła do salonu i rzuciła się na kanapę, niemal rozlewając wino. Sięgnęła po 
jakiś 
magazyn ze stolika, i zaczęła bezmyślnie przewracać kartki.
Liam popatrzył za nią. Widywał ją już w podobnych nastrojach i wiedział, że 
trzeba dać jej 
czas. Wyłączył gaz pod garnkiem, przykrył gulasz pokrywką, nalał wino również 
dla siebie 
i udał się za Sam.
Po chwili usiadł przy niej na kanapie. Nie na tyle blisko, by miała pretekst, 
żeby się odsunąć, 
ale też nie na tyle daleko, by nie móc swobodnie rozmawiać.
– A więc – odezwał się – poza kolejnym okropnym morderstwem, co ci się dzisiaj 
przydarzyło?
Sam popatrzyła na niego zdziwiona.
– Zanim mnie zapytasz; mówili o morderstwie w telewizji, przed twoim powrotem do 
domu.
Upiła łyk wina.
– Niedługo dziennikarze będą informować o zbrodniach, zanim się wydarzą – 
skomentowała.
Zła i sfrustrowana rzuciła magazyn na podłogę i zaczęła szukać pilota do 
telewizora. Liam 
zauważył go pierwszy.
– Leży na odbiorniku – powiedział.
Sam odchrząknęła. Nie chciało się jej ruszyć, podciągnęła więc kolana pod 
policzki 
i zastygła w bezruchu, wpatrując się w pusty ekran.
Liam odgadł źródło problemu.
– Widziałaś się z Tomem? – zapytał.
Nie zareagowała.
– To w końcu musiało nastąpić. Pracujecie przy tej samej sprawie.
Sam wreszcie spojrzała na niego.
– Czy, twoim zdaniem, wciąż jestem atrakcyjną kobietą?
– Bardzo, ale wiesz, że ja nie mogę być w tym wypadku obiektywną wyrocznią.
– Atrakcyjną jak na mój wiek?
– Atrakcyjną bez wątpienia. Wiek nie gra roli.
– On ma inną kobietę. Młodziutką dziewczynę.
– Czy powiedział ci o tym?
– Nie musiał nic mówić. Widziałam. Długonoga, o puszystych włosach, śliczna.
– Moim zdaniem to nie typ Toma. Raczej mój.
– Och, przestań, młoda i ładna dziewczyna spodoba się każdemu facetowi.
Postanowił, że trochę się z nią poprzekomarza.
– To wygląda raczej na trofeum – zauważył.
– Właśnie.
Sam cieszyła się, że Liam ją rozumie. Nie spodziewała się tego.
– Czy jesteś pewna co do tej dziewczyny? – zapytał.
– Tak. Powinieneś był widzieć ich razem.
– Kim ona jest?
– To policjantka z zespołu Toma. Widywałam ją już wcześniej i muszę powiedzieć, 
że robiła 
na mnie wrażenie.
Liam ukrył uśmiech. Widział, że Sam jest zazdrosna. W niczym nie przypominała w 
tej 
chwili chłodnej, inteligentnej profesjonalistki, jaką stała się w ciągu 
minionych lat. Kiedy w grę 
wchodzą sprawy sercowe, pomyślał, wszyscy stajemy się tacy sami, logika i 
rozsądek nie grają 
już roli.
– Powiedział mi, że w grę nie wchodził nikt trzeci – kontynuowała Sam. – 
Skłamał, i to 
mnie najbardziej wkurza. Zastanawiam się teraz, jak długo to już trwało. Od jak 
dawna śmiali się 
ze mnie za moimi plecami?
Liam poczuł, że ma tego dość.
– Przestań się wreszcie nad sobą użalać. Chciałaś czegoś od życia i dobrze. Tom 
chciał 
czegoś innego i miał do tego pełne prawo. Jeśli coś go teraz łączy z tą 
dziewczyną, to bardziej 
chęć odegnania od siebie samotności niż cokolwiek innego. Możesz mi wierzyć, 
uwolni się od 
niej, kiedy tylko minie mu chandra po rozstaniu z tobą.
– Tak sądzisz?
– Tak właśnie sądzę. Oboje jesteście tylko ludźmi. I oboje musicie jak 
najszybciej 
zapomnieć o tym związku. Życie toczy się dalej.
– Dalej? A co to ma oznaczać w moim przypadku?
– W tym momencie, Sam, praca jest dla ciebie wszystkim. I minie jeszcze dużo 
czasu, zanim 
znajdziesz kogoś podobnego do siebie. Musisz być bardzo cierpliwa.
Sam wydęła wargi. Nie to chciała usłyszeć, chociaż zdawała sobie sprawę, że Liam 
mówi 
prawdę.
– Poza tym utrata Toma wcale nie martwi cię tak, jak myśl o tym, na czyją rzecz 
go straciłaś.
Sam przyłożyła dłonie do twarzy i naciągnęła skórę.
– Czy sądzisz, że operacja plastyczna mi pomoże?
– Nie. Skończyłabyś z wiecznym fałszywym uśmiechem na twarzy. Jak te wszystkie 
okropne żony z Hollywood.
Uśmiechnął się tak szeroko i tak głupio, że Sam parsknęła. Powoli poprawiał się 
jej nastrój. 
Wysunęła przed siebie nogi. Liam położył je na własnych udach i zaczął głaskać.
– Kto to był ten wielki brzydki drań w Ogrodzie Studentów? – zapytał.
– Edward Doyle. To agent FBI, który pomaga nam w znalezieniu mordercy.
– Uważaj na niego. To tyran, który zmierza do celu, nie oglądając się na to, co 
niszczy po 
drodze.
Jego troska ujęła Sam, odparła jednak:
– Potrafię sobie radzić z takimi typami.
Liam uśmiechnął się bez przekonania. Sam zaczęła głaskać stopami jego nogi.
– Kiedyś było nam dobrze ze sobą, prawda?
– Kiedyś.
– Jak sądzisz, czy to może wrócić?
– Kto wie? Może? Zależy, czy potrafiłbym przebić się ponad twoje ambicje 
zawodowe.
– Może zdołalibyśmy przywołać dawną namiętność? Liam uśmiechnął się.
– Od wielu lat nikt nie złożył mi lepszej oferty. Sam czekała ze wzrokiem wbitym 
w jego 
twarz.
– W normalnych okolicznościach nie wyobrażałbym sobie osoby, której chętniej 
powiedziałbym „tak”, teraz jednak odnoszę wrażenie, że szukasz na kimś rewanżu.
– Jesteś drugim facetem, który odtrąca mnie w tym tygodniu. Nie wiem, czy 
potrafię to 
znieść.
– Tylko drugim? Poza tym przecież cię nie odtrącam.
– Irlandzka logika.
– Tak naprawdę nie chcesz mnie, chcesz wyrównać rachunki z Tomem. Poza tym nie 
lubię 
być facetem na jedną noc.
– Może to nie będzie na jedną noc?
– Obawiam się, że będzie. Jutro wyjeżdżam.
– Co? – Sam wyprostowała się, niemal przerażona.
– Miałem ci to powiedzieć, ale żaden moment do tej pory nie wydawał się 
odpowiedni.
– A co z Cambridge?
– Nie dostałem się. Jakiś rzeźbiarz z Glasgow okazał się lepszy. Facet po prostu 
potrafi 
wypić o wiele więcej ode mnie.
– Dlaczego mi nie powiedziałeś?
– To była trudna sprawa, a poza tym miałaś swoje własne kłopoty. Cieszę się, że 
możemy 
jeszcze o nich porozmawiać, zanim odejdę.
– Co zamierzasz robić? Dokąd odejdziesz?
– Mam pracę w Sydney.
– W Australii?
– To nie Donegal.
– Czy jesteś pewien, że to wystarczająco daleko?
– Dalej się nie dało. Poza tym Anglicy od lat wysyłają Irlandczyków do 
Australii. – Liam 
zauważył, że Sam nagle strasznie posmutniała. – To tylko krótki kontrakt, 
dokładnie 
dwunastomiesięczny.
Sam poczuła panikę na myśl, że go utraci.
– Co tam będziesz robił?
– To etat na uniwersytecie. Będę uczył języka angielskiego.
Niespodziewanie Sam ruszyła w jego kierunku i usiadłszy mu na kolanach, zaczęła 
głaskać 
dłońmi jego siwiejące czarne włosy. Pocałowała go namiętnie w usta, po raz 
pierwszy od 
dwudziestu lat głęboko wsuwając w nie język. Po kilku chwilach Liam odepchnął 
ją.
– Powiedziałem ci – odezwał się łagodnie – że nie zamierzam wykorzystywać 
sytuacji.
Sam milczała. Gwałtownie oddychając, wciąż siedziała na jego kolanach. 
Spoglądała 
głęboko w jego oczy i pieściła twarz i włosy.
Nie był w stanie tego wytrzymać.
– Och, do diabła, może jednak z tego skorzystam.
Złożył ręce za jej głową, przyciągnął do siebie i pocałował z pasją. Następnie 
wziął ją na 
ręce i zaniósł po schodach do sypialni.
Kiedy Sam obudziła się, nadal było ciemno. Ptaki, które zaczynały śpiewać zawsze 
o świcie, 
właśnie rozpoczynały swój koncert, wypełniając przestrzeń słodkimi, 
przenikliwymi trelami. 
Zazwyczaj cieszyły ją te odgłosy, dzisiaj jednak była za bardzo zmęczona.
Popatrzyła, czy Liam wciąż jest obok, ale już go nie było. Na łóżku leżała 
jedynie róża 
i kartka papieru. Miał zamiar wylecieć porannym samolotem i zamówił taksówkę na 
czwartą. 
Zanim zasnęli, Sam powiedziała mu, żeby ją obudził, on wolał jednak 
niepostrzeżenie wyśliznąć 
się z łóżka. Biorąc pod uwagę jej aktualny stan, prawdopodobnie miał rację.
Kartka leżała pod różą, odwrócona tekstem do pościeli, jakby miała przypominać 
Sam, że 
Liam wyruszył na antypody. Sam usiadła i ostrożnie sięgnęła po nią. Mimo że róża 
była 
prześliczna i wypełniała sypialnię wspaniałym zapachem, była niebezpieczna, jak 
wiele dzikich 
rzeczy. Jej kolce mogły poranić dłonie, zniszczyć papier... Sam zastanawiała 
się, czy to także ma 
jej coś powiedzieć.
Notatka była krótka:
Nie jestem księciem, nie obudzę Cię pocałunkiem,
Lecz patrzę na Twoją twarz i wiem, że będę za nią tęsknił.
Całuję, Liam. XX.
Wyskoczyła z łóżka, podeszła do wielkiej mahoniowej komody z mnóstwem szuflad 
i z najniższej wyciągnęła stare pudełko po butach. Trzymała w nim wszystkie 
listy i karteczki, 
które Liam napisał do niej w ciągu minionych lat. Nie było ich wiele i w małym 
pudełku 
wszystkie doskonale się mieściły. Wrzuciła notatkę do pudełka i uśmiechnęła się 
– jego 
zawartość przywoływała tak wiele wspomnień... Kiedy znów ujrzy Liama? Pewnie 
nieprędko, 
może minie wiele lat?
Nie żałowała, że się z nim przespała. W gruncie rzeczy cieszyło ją wspomnienie 
tej nocy. 
Może dlatego, że to było takie bezpieczne? Liam wyjeżdżał i nie było szansy, że 
ta noc 
doprowadzi do czegoś więcej. Jej życie seksualne właściwie do tego się 
sprowadzało, do 
okazjonalnych, pełnych pasji spotkań, które nie komplikowały później życia. Na 
razie jej to 
pasowało, lecz jaką zapowiadało przyszłość? Była zbyt zmęczona, żeby teraz się 
nad tym 
zastanawiać. Odstawiła pudełko do szuflady i niechętnie powlokła się do 
łazienki, żeby wziąć 
prysznic.
Kiedy zjawiła się w kostnicy, wszystkie przygotowania do sekcji zwłok były 
zakończone. 
Próbki już pobrano i zabezpieczono, wykonano zdjęcia rentgenowskie, ciało umyto. 
Sam 
pomyślała, że Flannery razem z zespołem spędził tu całą noc; nie był to pierwszy 
taki 
przypadek. Colin potrafił wywoływać u swoich ludzi zaangażowanie, które 
sprawiało, że 
czasami długie godziny pracowali w najbardziej nieprzyjemnych miejscach, ciesząc 
się 
wykonywaną robotą.
Tom Adams czekał przed kostnicą, ale Sam przemknęła obok niego jak przeciąg. Ku 
jej 
zaskoczeniu, wciąż brakowało Farmer. Powinna była tu być jako oficer nadzorujący 
śledztwo. 
Sam nie pamiętała, by nadinspektor opuściła dotąd którąkolwiek z ważnych sekcji 
zwłok. 
Popatrzyła na galerię dla publiczności. Tu z kolei zaskoczyła ją obecność 
Doyle’a, Solheim 
i Hammonda. Pomyślała, że chyba dogadali się z Tomem, chociaż trudno było 
przewidzieć, ile 
Doyle powiedział Tomowi o całej sprawie.
Nagie ciało Strachana, zimne i szare, spoczywało na długim stole z nierdzewnej 
stali. Głowa 
leżała trochę wyżej, na specjalnym plastikowym bloku. Teraz przynajmniej 
przypominał ludzką 
istotę, a nie zjawę z koszmaru, która powitała Sam, kiedy znalazła się w kanale 
ściekowym.
Szybko przebrnęła przez podstawowe czynności, odnotowując wzrost, wagę oraz 
rozmiary 
widocznych ran i śladów na ciele zmarłego. Następnie Fred obrócił ciało tak, by 
mogła obejrzeć 
je z tyłu. Początkowo nie zauważyła niczego niezwykłego i Fred już miał położyć 
zwłoki 
w pozycji wyjściowej, gdy natrafiła na to wzrokiem.
– Z tyłu szyi znajduje się mała, wąska rana – Fred wręczył jej linijkę i 
zmierzyła ranę – 
o średnicy dwóch i pół cala. – Oddała linijkę Fredowi. – Jest niemal identyczna 
jak ta, którą 
znaleziono na zwłokach Mary West; inne jest tylko położenie rany. – Odstąpiła od 
stołu. – 
Proszę wykonać dużo dokładnych fotografii tej rany.
Fotograf z ekipy Flannery’ego natychmiast zrobił kilkanaście ujęć z różnych 
stron. Kiedy 
skończył, Sam kontynuowała swoje zadanie. Wydobyła i zabezpieczyła to, co 
znajdowało się 
pod paznokciami denata, potem rozczesała jego włosy, zarówno te na głowie, jak i 
łonowe. 
Wszystkie ślady znalazły się w plastikowych torebkach i skierowane zostały do 
dalszej analizy. 
Z kolei Fred wręczył Sam waciki na patykach różnej długości. Po kolei przesunęła 
nimi dookoła 
i wewnątrz nosa, ust i odbytu Strachana.
Kiedy wsuwała wacik w jego penis, Adams zamknął oczy i opuścił głowę. Widział 
już wiele 
razy, jak Sam wykonuje tę czynność, wciąż jednak wywoływała w nim niesmak.
Przyszła pora na czaszkę. Sam zdążyła wcześniej obejrzeć zdjęcie rentgenowskie i 
wiedziała 
już, że w głowie Strachana znajduje się jakiś obcy obiekt. Kiedy oglądała zwłoki 
po raz 
pierwszy, uznała, że ranę czaszki spowodowała kula wystrzelona z pistoletu lub 
rewolweru, 
jednak przedmiot znajdujący się w mózgu był, jak na kulę, zbyt długi i cienki. 
Poza tym na 
zewnętrznym końcu był spłaszczony. Sam nigdy czegoś podobnego nie widziała i 
była bardzo 
ciekawa, co takiego przebiło czaszkę Strachana.
Stanęła obok, kiedy Fred, używając jednorazowej brzytwy, zaczął golić czaszkę 
wokół rany. 
Gdy skończył, najpierw zmierzyła średnicę rany, a później jej odległość od końca 
prawego ucha 
i środka głowy.
– Rana ma średnicę trzy czwarte cala – powiedziała do mikrofonu. – Znajduje się 
w odległości czterech cali od prawego ucha oraz sześciu i pół cala od centrum 
głowy.
Teraz skierowała uwagę na wlot rany i najpierw uważnie go obejrzała, a potem 
zbadała 
palcami.
– Do czaszki przylgnęły drobiny prochu, wskazując, że strzał oddano z bliskiej 
odległości, 
najprawdopodobniej z przyłożenia. – Prochu było trochę zbyt mało, niż należało 
się w tych 
okolicznościach spodziewać, jednak jego brak usprawiedliwiała sytuacja, w jakiej 
odnaleziono 
zwłoki. Proch mógł zostać po prostu spłukany. – Skóra wokół rany jest 
rozciągnięta, gładka 
i brązowa. Dookoła rany występuje też kilka pęknięć i otarć.
Fred podał jej skalpel. Wykonała dwa nacięcia, po jednym za każdym uchem, po 
czym 
przesunęła ostrzem po czaszce, łącząc je. Następnie, posługując się jedynie 
palcami, zaczęła 
ściągać skalp. Zsuwając skórę, powoli odsłaniała czaszkę. Ponownie zmierzyła i 
obejrzała ranę 
wlotową. Tym razem dostrzegła, że jej brzegi są poszarpane, nieregularne i 
rozchodzą się od niej 
drobne pęknięcia od uderzenia pocisku. Sama czaszka jednak pozostawała w jednej 
części, co 
ułatwiło pracę Sam. Moc pocisku często niszczyła czaszki, które nie rozsypywały 
się tak długo, 
jak długo utrzymywała je w całości okrywająca je skóra.
Fred podał jej specjalną pilę i Sam zaczęła odcinać wierzch czaszki od reszty.
Doyle stojący na galerii skrzywił się. Dźwięk, jaki wydawała piła, zawsze 
przypominał mu 
odgłos wiertarki u dentysty. To koszmarne wspomnienie wiertarki sprawiało, że 
nie leczył 
zębów już od ponad dziesięciu lat.
Czaszka została otwarta i Fred położył odpiłowaną kość na tacy. Sam tymczasem 
zaczęła 
oglądać mózg. Był obrzmiały, bardzo zniszczony przez pocisk. Jego poszarpane 
fragmenty 
poprzesuwały się we wszystkich kierunkach. Po kilku sekundach natrafiła na 
końcówkę obcego 
ciała. Natknęła się na nią dopiero na głębokości kilku centymetrów wewnątrz 
krwawej masy. 
Głębiej wsunęła palce w miękką tkankę, po czym ostrożnie wyciągnęła obiekt na 
zewnątrz.
Adams zrobił krok do przodu, a Doyle na galerii wysunął głowę do przodu, by 
ujrzeć, co 
takiego znajduje się w rękach Sam. Obaj mężczyźni byli nie mniej niż ona sama 
ciekawi, co 
spowodowało śmierć Strachana. Wbrew przewidywaniom obu detektywów nie była to 
żadna 
kula, żaden pocisk z broni palnej, lecz dwucalowy kamienny bolec.
Powróciwszy do gabinetu, Sam podsunęła plastikowy worek pod lampę i w jasnym 
świetle 
zaczęła przeglądać jego zawartość. Wielokrotnie spotykała się już z gwałtownymi 
i nagłymi 
zgonami, ale nigdy dotąd nie widziała nikogo, kto zginąłby w wyniku przebicia 
czaszki bolcem 
z kamienia. W świetle okoliczności, w jakich znaleziono zwłoki Mary West, 
należałoby się 
raczej spodziewać, że Strachan zginie od strzału w serce.
Pukanie do drzwi oznajmiło przybycie Adamsa, Doyle’a i Hammonda. Weszli do 
gabinetu, 
postępując dwa kroki za Jean, która wskazała im fotele. Posłusznie usiedli na 
wyznaczonych 
miejscach.
– Herbaty? – rzuciła Jean, konkretna jak zawsze.
– Wolałbym napić się kawy, o ile nie sprawi to pani kłopotu – odparł Doyle 
nadzwyczaj 
grzecznie. Jean miała wyraźny wpływ na ludzi. Wszystko świadczyło o tym, że 
agent trochę się 
jej boi.
– Nie ma sprawy. Może być kawa. Dla wszystkich? Wszyscy trzej zgodnie pokiwali 
głowami i Jean wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi.
– Gdzie jest nadinspektor Farmer? – Sam zapytała Adamsa.
– Ma na głowie inne sprawy.
Prawda była taka, że nie miał zielonego pojęcia, co robi jego przełożona, nie 
zamierzał 
jednak się do tego przyznawać przed Amerykanami. Telefon, który otrzymał 
niedawno, 
świadczył dobitnie, że również szefowie wyższego szczebla nie wiedzieli, gdzie 
podziała się 
Farmer. Postanowił czekać do końca dnia i dopiero potem rozpocząć poszukiwania. 
Jeśli podjęła 
jakiś trop samodzielnie, nie byłaby zadowolona, gdyby jej w tym przeszkodził.
– No i co nam pani powie? – zapytał Doyle.
– Przyczyną śmierci było rozszarpanie mózgu przez to. – Uniosła do góry torebkę 
z kamiennym bolcem. – Ten przedmiot wprowadzono do jego mózgu. W jaki sposób, 
naprawdę 
nie mam pojęcia. Bez wątpienia siła uderzenia była jednak ogromna.
– Pistolet do wbijania gwoździ?
Wszyscy popatrzyli na Hammonda.
– Rzeczywiście, na terenie bazy przebywają obecnie robotnicy. Naprawiają jeden 
z hangarów. Podczas inspekcji kilka tygodni temu zauważyłem, że używają 
pistoletów do 
gwoździ.
– Na skórze zamordowanego znajdowały się jednak drobiny prochu – zauważyła Sam.
– Taki pistolet działa niemal identycznie jak zwyczajny, wszystko by się więc 
zgadzało.
Z widocznym rozdrażnieniem Adams przerwał tę wymianę zdań.
– Na liście personelu, jaką mi przekazaliście, nie było żadnych robotników – 
powiedział.
– Bo nie stanowią personelu bazy. To miejscowi ludzie, zatrudnieni przez nas do 
wykonania 
konkretnej pracy. Poza tym skończyli pracę na dzień przed zamordowaniem Mary 
West.
– I żaden z nich nie zgłosił kradzieży pistoletu do gwoździ?
– Nic mi o tym nie wiadomo. W bazie zdarzają się, i to nierzadko, drobne 
kradzieże. O wielu 
z nich nie jestem powiadamiany.
– Czy mógłby pan uzyskać jakieś informacje na ten temat?
Sarkazm Adamsa przypomniał Sam o Farmer. Nie było jej tutaj osobiście, bez 
wątpienia 
jednak była obecna duchem.
– Zajmę się tym, kiedy tylko opuszczę ten gabinet – obiecał Hammond.
– Chciałbym przede wszystkim poznać nazwę firmy, którą zatrudniliście do prac w 
bazie.
Hammond skinął głową. Sam popatrzyła na Doyle’a.
– Czy któraś z dotychczasowych ofiar została zamordowana w ten sposób? – 
zapytała.
Agent potrząsnął przecząco głową.
– Nie, wszystkie zostały zakłute. Przynajmniej te, w stosunku do których bez 
wątpienia 
mogliśmy określić przyczynę śmierci. Część znajdowała się w stanie zbyt daleko 
posuniętego 
rozkładu. W każdym razie żadnych gwoździ, żadnych bolców, tego jestem pewien.
Adams niemal zsunął się z fotela.
– Jakie dotychczasowe ofiary? – zawołał gwałtownie. – Czy ktoś zechce mi 
wyjaśnić, co się 
tutaj, do diabła, dzieje?
Doyle postanowił go wreszcie oświecić.
– Jesteśmy przekonani, że zarówno śmierć Mary West, jak i Strachana mogą być 
powiązane 
z serią morderstw popełnionych w Stanach Zjednoczonych w ciągu kilku minionych 
lat. Właśnie 
nimi się zajmuję.
A więc Farmer miała rację, że FBI pojawiło się tutaj nie bez poważnego powodu, 
pomyślał 
Adams. Jego złość narastała.
– I dopiero teraz uznał pan za stosowne mi to powiedzieć?
– Zamierzałem przekazać tę informację w dniu dzisiejszym pani nadinspektor 
Farmer, 
jednak nasze spotkanie zostało anulowane.
– A tymczasem postanowił pan porozmawiać o tym z zaprzyjaźnioną panią patolog, 
jak 
rozumiem.
– Być może popełniłem błąd, jednak nie ma powodu, żeby się o to wściekać. Doktor 
Ryan 
pomogła nam ustalić kilka faktów. To dzięki niej mogę teraz wyrazić pełne 
przekonanie, że 
morderca działający w Anglii to ten sam człowiek, którego poszukujemy w Stanach. 
Mnie 
i mojej partnerce będzie bardzo miło współdziałać w dalszym śledztwie z policją 
brytyjską.
– No i bardzo dobrze – syknął Adams i popatrzył groźnie na Sam. Zignorowała go.
– Zarówno na zwłokach Mary West, jak i Strachana znajdowały się rany, które 
mogły zostać 
spowodowane przez iskrę elektryczną – powiedziała.
Z teczki leżącej na biurku wyciągnęła fotografię i wręczyła ją Doyle’owi. Była 
to kolorowa 
odbitka przedstawiająca ranę na szyi Mary West.
– Czy widział pan już kiedyś coś takiego? – zapytała.
Doyle przez dłuższy czas obracał fotografię w dłoniach, chcąc przyjrzeć się 
ranie pod 
każdym kątem.
– Nie jestem całkiem pewien – odezwał się wreszcie – ale chyba widziałem. 
Musiałbym 
dostać więcej zdjęć z sekcji zwłok, żeby zyskać absolutną pewność. – Roześmiał 
się nerwowo. – 
Dotąd nie zwracałem na ten szczegół uwagi.
Doyle był zły na siebie. Sądził do tej pory, że o zabójcy i sposobie jego 
działania wie po 
prostu wszystko, co można wiedzieć. Okazało się, że jest w błędzie, i wskazała 
mu to kobieta. 
Z trudem przełknął gorzką pigułkę.
Tymczasem Sam była coraz bardziej podekscytowana.
– Czy pamięta pan, które spośród zamordowanych kobiet miały podobne rany?
– Nie. Myślę, że wszystko zależało po prostu od tego, czy patolodzy zauważyli je 
czy nie. 
W niektórych przypadkach mogli je przeoczyć albo uznać za nieistotne, 
przypadkowe zranienia.
Przypomniawszy sobie własne wahania, Sam uznała odpowiedź agenta za rozsądną.
– Ile czasu by pan potrzebował na ściągniecie fotografii z waszych sekcji? – 
zapytała.
– Wyślę faks do Quantico jeszcze dziś wieczorem. Sądzę, że potrzebne będą dwa 
dni.
Do rozmowy wtrącił się Adams.
– A zatem kilka spośród tych kobiet miało podobne rany i FBI nie połączyło ich 
ze sobą? Aż 
mi się nie chce wierzyć. – Był wciąż wściekły, że nie informowano go dotąd o 
szczegółach 
sprawy, i postanowił się odgryźć.
Doyle pozostał spokojny.
– Zanim włączyliśmy się do akcji, kilkanaście ofiar było już martwych i 
pogrzebanych. 
Kilka innych znaleźliśmy w stanie zaawansowanego rozkładu, co sprawiło, że 
uzyskanie 
jakichkolwiek wartościowych wyników sekcji okazało się niemożliwe. Zapewne, 
gdybyśmy 
mieli szczęście, o ile to dobre słowo w tych okolicznościach, odnalezienia 
dwojga zwłok niemal 
w tym samym miejscu, w krótkim odstępie czasu, bez trudu rozpoznawalnych jako 
ludzkie 
szczątki, pewnie nie przeoczylibyśmy i tego szczegółu.
Dwaj mężczyźni przez chwilę mierzyli się twardym wzrokiem. Hammond przerwał 
niezręczną ciszę, kierując do Sam pytanie:
– Jak więc sądzisz, co się właściwie stało?
Sam popatrzyła na Adamsa, dając mu szansę, by interweniował, jeśli wolałby, aby 
milczała. 
Udał, że tego nie dostrzega, więc odezwała się:
– Strachan albo gwałcił, albo odbywał właśnie pośpieszny stosunek seksualny z 
Mary West, 
kiedy strzelono mu w tył głowy z pistoletu do wbijania gwoździ. To wyjaśniałoby, 
dlaczego jego 
krew znalazła się za hangarem. Następnie nasz zabójca nałożył ma na głowę 
plastikowy worek, 
nie chcąc, by jego krew kapała na ziemię. Znalazłam taki worek pod jego głową w 
kanale. 
Najprawdopodobniej oderwał się, kiedy zabójca wpychał ciało do rury. To 
wyjaśnia, dlaczego 
krew była w hangarze, natomiast zabrakło jej na drodze do studzienki 
kanalizacyjnej.
– Sądzisz więc, że owinął głowę workiem? – zapytał Hammond.
Sam pokiwała głową.
– Bardzo sprytnie.
– Następnie zaciągnął albo przeniósł West do szopy, gdzie ją zamordował.
– Kogo zabrał sprzed hangaru najpierw, Mary West czy Strachana? – zapytał Adams.
Sam wzruszyła ramionami.
– Sądzę, że Strachana.
– I pozostawił West samą? Czy nie skorzystałaby ze sposobności i uciekła?
Doyle także widział lukę w rozumowaniu Sam, ale z krytyką był ostrożniejszy.
– Czy ta dziewczyna mogła w jakiś sposób zostać unieruchomiona, sparaliżowana, 
co dało 
zabójcy czas na sprzątnięcie zwłok Strachana i powrócenie do niej? Studzienka 
kanalizacyjna 
znajduje się zaledwie kilka jardów od hangaru, z pewnością więc nie stracił dużo 
czasu.
– Na jej przegubach ani kostkach nie było żadnych śladów krępowania – odparła 
Sam. – Na 
ciele nie ma też śladów, które mogłyby dowodzić, że została pobita do 
nieprzytomności. Może 
więc w sprawę zamieszanych jest więcej osób? To by z pewnością rozwiało wiele 
wątpliwości.
Doyle w tym punkcie był nieugięty.
– Nie, z całą pewnością jest tylko jeden zabójca.
– Skąd jest pan tego taki pewien? – zapytał Adams.
– Po prostu wiem. Wystarczająco długo go ścigam. Znam go lepiej niż samego 
siebie.
– Dlaczego więc jeszcze go pan nie złapał?
Adams wiedział, że to pytanie rozzłości Doyle’a. Wiedział też, że prawdziwym 
powodem, 
dla którego Amerykanin chciał jak najdłużej utrzymywać całą swoją wiedzę w 
sekrecie, była 
obawa, iż brytyjska policja wyprzedzi go, i to na nią spadnie całe uznanie za 
złapanie zabójcy. 
Wiedział to, ale uczciwie przyznawał przed samym sobą, że i on pewnie nie 
postępowałby 
inaczej. Doyle musiał czuć się zapewne jak maratończyk, który przewodził podczas 
całego biegu 
tylko po to, aby na mecie pozwolić się wyprzedzić któremuś z podążających jego 
śladem 
biegaczy. Jean pojawiła się z kawą akurat w chwili, kiedy goście Sam zaczęli 
zbierać się do 
odejścia.
– Och, już wychodzicie? – zdziwiła się.
Trzej mężczyźni potaknęli i przeprosili ją za kłopot, co sekretarka przyjęła z 
uśmiechem 
i zaczęła wycofywać się z pokoju. Niespodziewanie pojawił się jednak obok niej 
Trevor Stuart. 
Natychmiast porwał z tacy filiżankę pełną kawy.
– To dla mnie, Jean? Wspaniale! A przecież nie miałem nawet okazji, żeby się 
zaanonsować. 
Dziękuję ci.
Jean popatrzyła na niego niechętnie i dopiero wtedy zamknęła za sobą drzwi.
Sam przedstawiła tymczasem nowego gościa.
– Poznajcie państwo doktora Trevora Stuarta, mojego kolegę, patologa. Trevor, 
przedstawiam ci agenta Edwarda Doyle’a z Wydziału Nauk o Zachowaniu Akademii FBI 
w Quantico oraz jego partnerkę, agentkę Catherine Solheim. Inspektora Adamsa już 
znasz, a to 
jest major Robert Hammond, oficer odpowiedzialny za bezpieczeństwo w bazie 
amerykańskiego 
lotnictwa w Leeminghall.
– Bob, dawno się nie widzieliśmy. Czy wciąż wydajesz te swoje słynne przyjęcia?
– Kiedy nadarzy się okazja, owszem.
Urzeczony urodą Solheim, Trevor odezwał się z kolei do niej:
– Jak długo pozostanie pani w Cambridge?
– Jeszcze nie jestem pewna – odparła. – Wszystko zależy od przebiegu śledztwa.
Skinął głową ze zrozumieniem.
– Gdzie się pani zatrzymała?
– W Leeminghall.
– Doskonale. Czy miała pani już okazję obejrzeć nasze przepiękne miasto?
Hammond uznał, że powinien przerwać tę wymianę zdań.
– Zadbano już o to, doktorze Stuart – powiedział. Ujął Solheim pod ramię i 
poprowadził 
w kierunku drzwi.
Stuart wyglądał na rozczarowanego.
– Naprawdę? Jaka szkoda. Może innym razem? Hammond potrząsnął głową.
– Wątpię.
Kiedy pozostali wychodzili, Doyle odezwał się jeszcze do Sam:
– Czy mogę liczyć, że zobaczę pani raport?
– Będzie pan musiał poprosić o to inspektora. Sądzę, że oddałam już panu dość 
przysług jak 
na jedno życie.
Adams odwrócił się i popatrzył na nią z kamiennym wyrazem twarzy. Jej konformizm 
wcale 
go nie udobruchał, tym bardziej że nie spodziewał się, iż będzie trwał w 
nieskończoność.
– Sądzę, że tę kwestię rozstrzygnie pańska rozmowa z nadinspektor Farmer – 
powiedział do 
Doyle’a. – To do niej należeć będzie ostateczna decyzja.
– Poczekam więc.
Adams wzruszył ramionami i wreszcie wyszedł. Po chwili to samo uczynił Doyle. 
Sam 
z głośnym westchnieniem opadła na krzesło.
Kiedy tylko zostali we dwoje, Trevor odstawił filiżankę z kawą i ściągnął żakiet 
Sam 
z wieszaka.
– Wstawaj, zabieram cię stąd – oznajmił.
Podszedł do niej, podniósł ją z krzesła i zaczął nakładać na jej ramiona żakiet.
– Dokąd? Jestem zajęta. Nie mam czasu na zabawy.
– Do rzeźni w Morton. – Złapał ją za rękę i pociągnął w kierunku drzwi.
– Dokąd? Cholera, co to za propozycja! Widzę, że wiesz, czego oczekuje od 
mężczyzny 
kobieta w moim wieku.
Na chwilę przystanął i uśmiechnął się do niej porozumiewawczo.
– Chyba odkryłem, co spowodowało ranę, którą znalazłaś na szyi Mary West. Czy 
teraz 
jesteś zainteresowana?
Sam nałożyła żakiet i już bez dalszych dywagacji pośpieszyła za Trevorem do jego 
samochodu. Kiedy tylko opuścili zatłoczone ulice miasta, Stuart popatrzył na nią 
z ukosa 
i zapytał:
– Co się właściwie dzieje?
Sam wzruszyła ramionami i potrząsnęła głową, starając się, aby przyjął do 
wiadomości, że 
ona właściwie nie ma najmniejszego pojęcia, o co mu chodzi. Stuart znał ją 
jednak za dobrze.
– Och, daj spokój. Agenci FBI ze Stanów, Hammond u ciebie w gabinecie... To 
chyba nie 
jest kolejny zwyczajny dzień w pracy.
– Rzeczywiście i dobrze powinieneś wiedzieć dlaczego. Prowadzą śledztwo w 
sprawie 
morderstw popełnionych w bazie na Mary West i Rayu Strachanie. Oficjalnie jest 
to ziemia 
amerykańska, dlatego się tym interesują. To wszystko.
– Przecież to morderstwa, jakich wiele, i zabójców powinna szukać miejscowa 
policja. Nie 
rób ze mnie wariata.
Sam uśmiechnęła się. Poznała Trevora, kiedy tylko przybyła do Cambridge. Teraz, 
mimo że 
nadzwyczaj ciężko przeżywał kryzys wieku średniego, był jej dobrym kumplem. 
Wiedziała, że 
może mu zaufać.
Westchnęła na znak poddania i zaczęła mówić.
– Łączą te śmierci z kilkunastoma innymi w Stanach.
– Seryjny zabójca?
– Na to wygląda.
– W jaki sposób połączyli morderstwa?
– Ofiarami zawsze są kobiety i chociaż nic ich nie łączy, modus operandi zabójcy 
jest aż 
nadto widoczne. Ostatnio odkryli jakiś związek morderstw z bazami amerykańskiego 
lotnictwa.
Trevor przez chwilę myślał.
– Gwałci je? – zapytał.
– Nie.
– West została zgwałcona.
– Ale nie przez naszego zabójcę. Zgwałcił ją najprawdopodobniej Strachan, który 
następnie 
został zamordowany.
– Ponieważ wlazł między wódkę a zakąskę?
Sam pokiwała głową.
– Zapewne. Wciąż czekamy na wyniki badań DNA i, jak sądzę, potwierdzą one moją 
teorię.
– Wiesz co, Sam? Rozumiem, że grzebiesz się w tych wszystkich sprawach znacznie 
ponad 
obowiązki zawodowe, jednak tym razem powinnaś dać spokój. Nie ma na świecie 
niebezpieczniejszych typów niż seryjni zabójcy. Uważaj, bo za swoje wścibstwo 
możesz 
zapłacić głową.
– Och, przestań się martwić. Jestem już dużą dziewczynką. Poza tym mój udział w 
sprawie 
już się prawie kończy. Niewiele więcej mogę jeszcze zrobić, naprawdę.
– To dobrze.
– Oczywiście, o ile nie zostaną znalezione kolejne zwłoki.
Trevor zdał sobie sprawę, że wszelkie próby przekonania Sam, by dała spokój i 
pozostawiła 
poszukiwanie mordercy zawodowcom, nie mają szans powodzenia. Uznał, że na 
wszelki 
wypadek musi przyglądać się jej poczynaniom, a jeśli sprawy zajdą za daleko, 
spowodować, że 
zostanie delikatnie odsunięta. Wciąż miał w szpitalu dość przyjaciół, by móc to 
zrobić, poza 
tym, działałby przecież tylko dla jej dobra. Podjąwszy to postanowienie, 
skoncentrował się już 
bez reszty na prowadzeniu samochodu.
Morton było małą uroczą wioską, położoną w odległości mniej więcej dwunastu mil 
od 
Cambridge, liczącą sobie około czterysta lat. W erze gwałtownego rozwoju 
przedmieść 
i budowania centrów handlowych, położonych poza miastami, pozostało niemal 
nietknięte 
i w efekcie stało się rajem dla ludzi mogących sobie pozwolić na posiadanie 
dwóch domów lub 
na długie dojazdy do pracy. Ogłoszenie, jakie pojawiło się tutaj przed pięcioma 
laty, 
informujące, że w wiosce zostanie zbudowana rzeźnia, wywołało zbiorową opozycję 
mieszkańców, którzy w kolektywie posiadali spore wpływy polityczne i finansowe. 
W końcu, po 
długich sporach, osiągnięty został kompromis i budynki rzeźni wzniesiono dwie 
mile na wschód 
za wioską.
Kiedy przybyli na miejsce, Trevor zaparkował samochód na miejscu oznaczonym 
kopertą 
oraz napisem „dyrektor naczelny” i wyskoczył na zewnątrz. Ruszył w kierunku 
głównych drzwi 
w tej samej chwili, w której pojawił się w nich mężczyzna o sporej nadwadze, 
ubrany w dobrze 
skrojony błękitny garnitur. Wyciągnął rękę i obaj powitali się, po czym Trevor 
poprowadził go 
ku Sam.
– Sam, to jest Peter King, dyrektor rzeźni. Dzięki niemu rozwiążemy nasz mały 
problem. 
Peter, przedstawiam ci doktor Ryan, patologa. Opowiadałem ci o niej.
King potrząsnął także ręką Sam. Spodziewała się mocnego uścisku, jednak pomyliła 
się. 
Ręka Kinga była miękka, jakby z waty, i Sam trochę się zmieszała.
– Miło mi panią poznać – powiedział dyrektor.
Teraz z kolei ją zdziwił amerykański akcent Petera Kinga. Zaraz jednak 
przypomniała sobie, 
że tę i kilka kolejnych rzeźni w okolicy postawiła przecież jakaś firma ze 
Stanów 
Zjednoczonych. Podobno była znana i w USA miała mnóstwo fabryk, a na podbój 
Europy 
wyruszyła stosunkowo niedawno.
W lewej ręce King trzymał coś zawiniętego w białą szmatę. Sam była bardzo 
ciekawa, co to 
takiego, lecz postanowiła na razie o nic nie pytać. Była pewna, że pozna 
odpowiedź, kiedy King 
uzna za stosowne.
Gestem wskazał na pomieszczenia ubojni.
– Jeśli zechce pani udać się tędy, myślę, że szybko będziemy mogli rozpocząć 
demonstrację 
– powiedział.
Gdy Sam ruszyła za mężczyznami do środka, zaczęto wprowadzać tam kolejną partię 
owiec 
i świń. Sam przyzwyczajona była do śmierci i nie była też wegetarianką – w 
gruncie rzeczy 
bardzo lubiła mięso – ale widok bezradnych stworzeń prowadzonych na śmierć 
wyprowadził ją 
z równowagi. Miała nadzieję, że przynajmniej nie będą cierpiały.
Droga do ubojni wiodła wzdłuż stanowisk, przy których zwierzęta i mięso 
znajdowały się na 
różnych etapach procesu przerobu. Sam nie spodobało się to miejsce. Cuchnęło tu 
śmiercią, 
w powietrzu rozlegały się co chwila błagalne skowyty zwierząt oczekujących w 
kolejce na swój 
koniec.
Na samym końcu znajdowała się niewielka przegroda, obudowana metalowymi prętami 
o różnych rozmiarach. W środku ustawiony był już samotny warchlak. Przegroda 
była tak mała, 
że zwierzę nie mogło stąpnąć ani do przodu, ani do tyłu. Poruszała jedynie 
kopytami 
w desperackiej próbie przyjęcia jak najbardziej wygodnej pozycji.
King popatrzył na warchlaka bez cienia współczucia, a wręcz z zadowoleniem. Sam 
przeszedł dreszcz, gdyż w tej chwili właśnie zrozumiała, dlaczego Stuart ją 
tutaj przyprowadził. 
King odkrył wreszcie przedmiot, który trzymał w ręce. Wyglądał jak pistolet w 
kształcie litery 
„Y”, z boku miał czarny guziczek bądź język spustowy. Na bokach odgałęzień „Y” 
znajdowały 
się małe metalowe końcówki. King wręczył przyrząd Trevorovi Stuartowi. Ten 
podsunął go pod 
oczy Sam i nacisnął guziczek. Rozległ się niespodziewany błysk i pomiędzy 
odgałęzieniami 
przesunął się ciemnoniebieski promień wyładowania elektrycznego.
Trevor uśmiechnął się, widząc zaskoczenie Sam.
– To jest paralizator – powiedział.
Podał jej przyrząd, a ona zaczęła oglądać go uważnie, starając się nie zbliżać 
palców do 
guziczka.
– Czy pamiętasz tę konferencję na temat praw obywatelskich, na której 
występowałem? – 
zapytał.
Sam pokiwała twierdząco głową.
– Pokazano mi fotografie kilku więźniów politycznych po torturach. Były to 
głównie 
fotografie zwłok. W wielu krajach opozycja nie ma większych szans. W każdym 
razie 
zauważyłem na nich rany podobne do tych, które ujrzałem na fotografiach po 
sekcji Mary West. 
Były podobne także do rany na ciele chłopca, który próbował ściągnąć latawiec z 
przewodów 
elektrycznych. Wykonałem kilka telefonów, dopytując się o te zdjęcia, i 
dowiedziałem się, że 
rany na ciałach więźniów wywołane zostały właśnie przez takie urządzenie – 
wskazał na 
paralizator elektryczny – lub podobne.
– Skąd morderca dysponowałby czymś takim?
– Po prostu kupił w sklepie. Sprzedajemy tego dość dużo.
Sam nie była w stanie w to uwierzyć.
– Popatrz – kontynuował Trevor. – Kontrolując natężenie prądu przepływającego 
przez 
urządzenie, możesz kogoś poważnie zranić, szczególnie jeśli przyłożysz je do 
wrażliwej części 
ciała, a nawet spowodować utratę przytomności, i to na dość długo. Ludzie często 
bronią się 
czymś takim przed bandytami. Rozumiesz, o czym mówię?
Rozumiała aż za dobrze.
– Teraz czas na demonstrację. Peter!
Peter King przyłożył urządzenie do szyi warchlaka i nacisnął czarny guziczek. 
Rezultat był 
natychmiastowy. Kopyta zwierzęcia ugięły się i nieszczęsne, mimo bardzo 
ograniczonej 
przestrzeni, natychmiast padło na ziemię. Sam była przerażona. Fotografie 
powinny były 
wystarczyć, aby przekonać i ją, i policję; ten pokaz nie był potrzebny. Trevor 
przeprowadził go 
chyba tylko dlatego, że lubił teatralne gesty. Skinął na Sam i oboje pochylili 
się nad 
warchlakiem wciąż wierzgającym kopytami.
– Czy zabiłeś go? – Sam zapytała Kinga.
– Nie, proszę pani, tylko lekko ogłuszyłem. Za kilka minut dojdzie do siebie.
– Ale zanim to się stanie, spokojnie można go zarżnąć? King jedynie wzruszył 
ramionami.
– Popatrz, popatrz tylko na to – powiedział Trevor. Sam spojrzała na miejsce, 
które 
wskazywał. Na świńskiej szyi znajdowała się długa, cienka rana, identyczna jak 
te, które 
znalazła podczas sekcji na szyjach Mary West i Raya Strachana.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Wycieczka po Cambridge zabrała Solheim całe popołudnie i większość wieczoru. Po 
tym, 
jak odwołane zostało spotkanie z nadinspektor Farmer, Doyle postanowił poślęczeć 
trochę nad 
notatkami, by zyskać pewność, że niczego dotąd nie przegapił. Jego partnerka 
przez resztę dnia 
mogła się cieszyć wolnością. Hammond zareagował bardzo szybko i zaopatrzeni w 
przewodnik 
po mieście zdołali odwiedzić we dwoje wszystkie stare kolegia, a także kilka 
nowych, po czym 
major zaproponował kolację w małej, przytulnej restauracyjce w pobliżu mostu 
Magdaleny.
Był doskonałym towarzyszem, miłym, uczynnym i gotowym służyć każdą informacją. 
Solheim poczuła się z nim na tyle swobodnie, że nie oponowała, kiedy ujął jej 
dłoń podczas 
spaceru po wąskich uliczkach. Chciała, żeby iluzja, że są razem już od dawna, 
trwała jak 
najdłużej.
Pod koniec dnia znaleźli się wreszcie w jego apartamencie. Kiedy weszli do 
środka, Solheim 
niemal automatycznie sięgnęła ręką, by zapalić światło, ale on zdecydowanym 
ruchem 
powstrzymał ją. Pokój nie tonął w całkowitej ciemności. Blask księżyca, 
przenikający przez 
okna, dawał dość chłodnego, błękitnawego światła. Wszystkie powierzchnie pokryte 
były 
srebrzystym blaskiem tajemniczego letniego wieczoru. Hammond sprawił, że 
dziewczyna 
stanęła twarzą do niego, i ująwszy jej głowę w dłoń, przyciągnął ją do siebie. 
Pocałował ją, 
a Solheim odpowiedziała na pocałunek z namiętnością, jakiej się nie spodziewał. 
Ramiona 
zarzuciła mu na szyję. Po chwili zmieniła ich położenie i zaczęła głaskać go po 
plecach. Ich 
pieszczoty z każdą chwilę stawały się coraz bardziej intensywne. Wreszcie 
Hammond wziął ją 
w ramiona i przeniósł do sypialni.
Ułożywszy ją delikatnie na łóżku, wyszeptał jej do ucha:
– Czy jesteś tego pewna?
Uśmiechnęła się i przesunęła palcami po jego ustach, uciszając go. Kiedy zaczął 
pieścić jej 
ciało, zareagowała natychmiast. Otworzyła usta, ręce położyła za głową i cicho 
jęknęła. 
Hammond poczuł, że jeśli natychmiast nie zrzuci spodni, eksploduje w nie, tak 
był już 
podniecony. Solheim pogłaskała jego szyję i przyciągnęła go ku sobie.
Kiedy Sam dowiedziała się o wyprawie Ricky’ego, niewiele myśląc, zaangażowała 
się 
w jego przygotowania. Zdawała sobie sprawę, że nie postępuje najbardziej 
właściwie. Lecz 
musiał przecież nadejść czas, kiedy chłopak zacznie decydować o samym sobie, i 
należało to 
zaakceptować. Poza tym pamiętała siebie w jego wieku; gotowa była wówczas posłać 
do diabła 
każdego, kto sprzeciwiałby się jej raz podjętym postanowieniom. Tyle że Ricky 
był inny niż 
ona. Odnosiła wrażenie, że mając jego lata, była bardziej dojrzała i wiedziała 
trochę więcej 
o świecie.
Ricky miał już zaplanowaną trasę, nowy paszport, a w nim wszystkie niezbędne 
wizy. 
Gotowa była spakować mu plecak, kiedy Wyn zaprotestowała:
– Musi nauczyć się robić to samodzielnie.
Sam zignorowała siostrę i mimo wszystko zabrała się do pakowania. Ricky i Tracy 
jakby 
bez zainteresowania obserwowali jej czynności, siedząc przy kuchennym stole. 
Kiedy skończyła, 
Ricky wstał i podszedł do niej.
– Chyba wiesz, co się stanie, prawda, ciociu? – zapytał.
Była zaskoczona.
– Pierwsza rzecz, jakiej będę potrzebował, z pewnością znajduje się na samym 
dnie tego 
plecaka i będę musiał wszystko z niego wyciągnąć, żeby do niej dotrzeć.
Nie zamierzała się z tym zgodzić.
– Pakując go, kierowałam się logiką, więc bez wątpienia coś takiego nie nastąpi.
– Logika daje skutek wtedy, kiedy masz do czynienia z logiczną osobą. W tym 
przypadku 
tak nie jest. Jestem nielogiczny.
Sam wpatrywała się w niego przez chwilę w milczeniu. Tracy z trudem 
powstrzymywała 
głośny śmiech. Ricky, oczywiście, miał rację i w końcu przepakuje ten plecak po 
swojemu, tak 
jak chciała Wyn, jednak jej demonstracja mogła być dla niego pożyteczną nauką 
chociaż na 
dobry początek.
Zaproponowała, że podwiezie podróżników do Londynu, a po chwili zasugerowała, że 
skoro 
pojedzie tak daleko, z równym powodzeniem mogłaby ich dowieźć aż do Dover. W tym 
momencie Ricky zdenerwował się, przekonany, że jeszcze trochę i ciotka zechce 
podążyć za nim 
do Katmandu. Postanowił nie przyjmować jej oferty i w końcu Sam musiała 
zadowolić się 
podwiezieniem go tylko na dworzec kolejowy w Cambridge.
Drogi prowadzące do Cambridge zdawały się jeszcze bardziej zatłoczone niż 
zwykle. Sam 
zdenerwowała się, gdy okazało się, że mogą nie zdążyć na pociąg. Trochę dłużej, 
niż się 
spodziewali, trwały pożegnania Tracy w domu jej rodziców, a teraz te korki na 
drogach. Stałaby 
się rzecz niedorzeczna, gdyby dwoje młodych ludzi spóźniło się na zwyczajny 
pociąg, pierwszy 
etap nadzwyczajnej i dalekiej podróży. Na szczęście na ostatnich odcinkach trasy 
ruch zelżał i na 
Station Road dotarli o czasie.
Widok pomnika ofiar wojny znajdującego się na rogu ulicy trochę zachwiał 
równowagą 
Sam. Przedstawiał odlaną z brązu postać młodego człowieka, odchodzącego na wojnę 
i wesoło 
wymachującego ręką do kogoś, kto go żegna. Było to z pewnością głupie, dziecinne 
przewidzenie, ale przez moment twarz młodzieńca wyglądała w jej oczach 
identycznie jak twarz 
Ricky’ego. Odepchnęła od siebie koszmar i podjechała pod dworzec. Udało się jej 
zaparkować 
samochód bardzo blisko wejścia. Wszyscy jak na zawołanie wyskoczyli z auta i Sam 
z Wyn 
zaczęły nakładać na ramiona Ricky’ego i Tracy plecaki oraz wciskać im torby z 
podstawowymi 
artykułami żywnościowymi. Wyn uparła się, żeby żywności zabrali ze sobą jak 
najwięcej.
Kiedy znaleźli się na peronie, pociąg do Londynu już stał, gotowy do drogi. Sam 
z Wyn 
wbiegły do środka i znalazły dla dwojga podróżników wygodne miejsca. Wreszcie 
wszyscy 
wyszli na zewnątrz, aby stojąc pod oknem wagonu, pożegnać się.
Sam patrzyła, jak Wyn po raz ostatni całuje ich i ściska, po czym objęła 
wreszcie siostrzeńca 
i powiedziała:
– Posłuchaj, tutaj masz mój numer telefonu. Jakbyś wpadł w jakiekolwiek 
tarapaty, zaraz do 
mnie dzwoń, rozumiesz? Zadzwoń do mnie.
Ricky uściskał ją.
– Dziękuję za wszystko, ciociu Sam. Bez ciebie pewnie nie dałbym sobie rady.
– Przestań, oczywiście, że dałbyś.
Wsunęła mu w dłoń banknot pięćdziesięciofuntowy.
– Och, już dosyć dla nas zrobiłaś. – Ricky zmieszał się.
– To naprawdę nie jest konieczne.
Spróbował oddać pieniądze, ale Sam nie zamierzała ich przyjąć.
– Tymi pieniędzmi masz zapłacić za wszystkie rozmowy telefoniczne do matki i do 
mnie.
– Przecież już mi dałaś kartę telefoniczną.
– A jeśli ją zgubisz?
Zawiadowca zagwizdał i Ricky z Tracy szybko wskoczyli do wagonu. Po kilku 
sekundach 
pociąg wytaczał się już ze stacji, z każdą chwilą nabierając prędkości. Sam 
popatrzyła na siostrę 
i ujrzała na jej policzkach łzy. Otoczyła ją ramieniem i mocno ścisnęła.
– Nie martw się o niego za bardzo – powiedziała łagodnie.
– Ricky z pewnością gotów jest na spotkanie z szerokim światem. Problem tkwi 
jedynie 
w tym, czy świat gotowy jest na spotkanie z Rickym.
Wyn spróbowała się uśmiechnąć. W końcu co roku tysiące młodych ludzi robiło to 
samo co 
jej syn i wszyscy powracali szczęśliwie do domów. Jednak Wyn, w przeciwieństwie 
do jej 
bardziej otwartej na świat siostry, nigdy nie zdobyła się na nic szaleńczego i 
nie potrafiła 
zaakceptować szalonej decyzji własnego syna.
Sam ujęła ją podłamię.
– Chodź, napijemy się herbaty – powiedziała. – Tu niedaleko jest całkiem 
przyzwoita 
kawiarnia, a jeśli poczujesz się przez to lepiej, pozwolę ci nawet zapłacić.
– Tak, z pewnością poczuję się lepiej.
Odwróciły się i ruszyły w przeciwnym kierunku, niż odjechał pociąg. Skończywszy 
wiązać 
krawat, Hammond zerknął na łóżko, gdzie leżała Solheim. Widok jej młodego ciała, 
okrytego 
jedynie cienkim prześcieradłem, wzbudził w nim pragnienie, by znów się rozebrać 
i do niej 
dołączyć. Jak urzeczony, przygryzając wargę, wpatrywał się w jej wygięte plecy. 
Podczas swej 
kariery wojskowej sypiał z wieloma kobietami. Niektóre z nich były piękne, inne 
nie, ale jeszcze 
nigdy w życiu nie spotkał kobiety tak posągowo pięknej jak Solheim w tym 
momencie. Samo 
wspomnienie młodego ciała, poddającego się pieszczotom jego dłoni, wystarczało, 
by serce 
znów zaczęło mu bić szybciej. Cieszył się, że wciąż jest w dobrej formie. Ta 
forma, uroda 
i wrodzony wdzięk sprawiały, że kobiety przepadały za jego towarzystwem, a on 
sam wciąż 
podbijał nowe serca, mimo że dawno już wkroczył w wiek określany jako średni.
Niezależnie od tego, jak bardzo pragnąłby w tej chwili Solheim, nie był pewien, 
czy 
zdołałby teraz przejść kolejną miłosną sesję. Zapowiadał się długi i trudny 
dzień; aby go 
przetrwać, potrzebował wszystkich sił, jakie mu jeszcze pozostały. To właśnie 
dzisiaj generał 
Brown miał przeprowadzić ostatnią inspekcję bazy przed odlotem do Stanów, a 
Hammond 
doskonale wiedział, że niezależnie od tego, jaka sytuacja rzeczywiście panuje w 
bazie, generał 
znajdzie uchybienia, chociażby po to, żeby usprawiedliwić sens własnego w niej 
funkcjonowania.
Ubrany podszedł do Solheim. Nachylił się nad nią i pocałował ją prosto w usta. 
Zanim 
zdołał zdać sobie sprawę, co się dzieje, otoczyła ramionami jego szyję i mocno 
przycisnęła do 
siebie. Spróbował się wyprostować, dało to jedynie taki efekt, że zaczął unosić 
dziewczynę 
razem z sobą. Nie zamierzała go puścić. Zachichotał i rozplątał jej dłonie, 
pozostawiając ją 
klęczącą na skraju łóżka, nagą, z tęsknotą w oczach.
– Zobaczymy się dzisiaj wieczorem – powiedział. Opadła z powrotem na łóżko i 
popatrzyła 
na niego półotwartymi oczyma.
– Być może – mruknęła.
Zaskoczony czekał.
– A być może – kontynuowała – zatelefonuję do tego miłego doktora Stuarta i 
sprawdzę, 
jakie on ma plany na dzisiejszy wieczór.
Hammond nie dał się nabrać.
– Do wieczora – powtórzył. – I nie marudź tutaj zbyt długo, Doyle zaraz zacznie 
cię szukać.
Wyszedł z sypialni, cicho zamykając za sobą drzwi. Szybkim krokiem ruszył do 
biura.
Solheim powoli usiadła na łóżku i ruszyła w kierunku łazienki, żeby wziąć 
prysznic. 
Rozmyślania o minionym dniu i nocy wciąż sprawiały jej przyjemność. Hammond był 
dobrym 
kochankiem, doświadczonym, lecz nie narzucającym swojej woli zbyt gwałtownie, 
poza tym, 
jak na mężczyznę w swoim wieku, energicznym i wytrzymałym. Nie pozwolił jej na 
zbyt dużo 
snu, przez co była zmęczona i w duchu modliła się, żeby Doyle nie wymyślił na 
ten dzień zbyt 
intensywnych zajęć. Zastanawiała się, czy chce wieczorem znów się spotkać z 
Hammondem, 
i uznała, że tak. Na sen przyjdzie czas dopiero wtedy, kiedy wróci do Stanów.
Wycierając się ręcznikiem, przeszła do salonu. Pokój był duży i w 
przeciwieństwie do jej 
własnego, w którym bezustannie panował bałagan, utrzymany w perfekcyjnym 
porządku. Nie 
mogła się jednak oprzeć wrażeniu, że bardziej przypomina biuro niż salon w 
apartamencie 
mieszkalnym. Wszystko było tu nieskazitelnie czyste i starannie ustawione na 
właściwym 
miejscu. Na ścianach wisiało mnóstwo fotografii Hammonda w różnych mundurach 
i świadectwa ukończenia przez niego licznych kursów wojskowych. Dziwne, ale nie 
było widać 
żadnego zdjęcia przyjaciół, rodziny, kobiet. Na szafach i półkach spoczywały 
najróżniejsze 
wojskowe pamiątki, głównie hełmy policyjne, z Anglii, Niemiec, Francji i kilka 
za Stanów. 
Książki dotyczyły głównie prawa wojskowego, chociaż znalazło się także kilka 
prac z zakresu 
krytyki literackiej, trochę poezji i kilkanaście biografii pisarzy.
Pokój nie spodobał się Solheim. Był po prostu zbyt porządny, bezosobowy. 
Brakowało tu 
ciepła czy głębi osobowości właściciela. Nie była pewna, czy to wina armii czy 
samego 
Hammonda. W końcu żołnierze stanowili grupę ludzi w ciągłym ruchu i musieli żyć 
tak, by 
gotowość do zmiany miejsca pobytu wymagała jak najmniej zabiegów. Solheim powoli 
wróciła 
do sypialni, żeby się ubrać.
Zawiózłszy Wyn do domu, Sam powróciła do siebie. Zamierzała, co prawda, zobaczyć 
się 
z matką, ale tego dnia starsza pani przebywała, zgodnie z planem, w domu opieki 
dziennej 
i Wyn miała rzadką okazję do wypoczynku. Ponieważ już wcześniej zaplanowała 
sobie wolne 
popołudnie, zamierzała większą jego część spędzić w ogrodzie, przy pracach, 
które zaniedbała 
w ciągu minionych tygodni. Była bardzo zmęczona i stwierdziła, że takie 
popołudnie w pełni jej 
się należy. Po drodze zatrzymała się w jednym z biur podróży i zabrała stamtąd 
całe naręcze 
broszur wakacyjnych. Pomyślała, że dobrze by było w końcu odpocząć na jakiejś 
zapomnianej 
plaży, na ręczniku ułożonym na ciepłym piasku, jedynie z jakąś lekturą.
Kiedy znalazła się u siebie, rzuciła broszury na kanapę, na której piętrzyła się 
już cala sterta 
gazet i zaległej korespondencji. Zdawała sobie sprawę, że dom potrzebuje 
generalnych 
porządków, ale kiedy musiała wybierać pomiędzy pracą w ogrodzie a w domu, zawsze 
wolała 
ogród. Niedawno dała do gazet ogłoszenie, że potrzebuje dochodzącej sprzątaczki, 
wciąż jednak 
bezskutecznie czekała na jakąkolwiek odpowiedź. Jej chata leżała na odludziu i 
właśnie jej 
położenie skutecznie odstraszało od podjęcia tutaj pracy.
Przebrana w strój do pracy w ogrodzie i kalosze wyszła na zewnątrz. Już po 
drodze do szopy 
usłyszała znajomy odgłos kół samochodu na żwirowym podjeździe. Zatrzymała się i 
westchnęła; 
przez moment miała nadzieję, że to mimo wszystko nic pilnego. Wycofała się i 
wyszła przed 
dom. Ku swemu wielkiemu zdziwieniu ujrzała przed frontowymi drzwiami Harriet 
Farmer.
– Pani nadinspektor?
– Doktor Ryan, mam nadzieję, że nie jest pani zła z powodu mojej niespodziewanej 
wizyty. 
Muszę zamienić z panią kilka słów.
Te dwa zdania wystarczyły, by Sam zorientowała się, że głos policjantki brzmi 
inaczej niż 
zwykle. Poza tym włosów nie miała, jak zazwyczaj, schludnie spiętych w kok. 
Opadały jej na 
ramiona, utrzymywane w jako takim ładzie przez czarną przepaskę. Zniknął gdzieś 
jej oficjalny 
czarny kostium oraz błyszczące lakierki. Farmer miała na sobie atrakcyjną letnią 
sukienkę 
i sandały. Jej twarz zdawała się dziwnie spokojna, odprężona.
Sam była zaskoczona.
– Może kawy? – zapytała.
Farmer skinęła głową i ruszyła za Sam do ogrodu.
Sam szybko przygotowała kawę i przyniosła dwie filiżanki na werandę. Kiedy 
stawiała je na 
stoliku, Farmer wąchała wyjątkowo piękne kwiaty heliotropu.
– Śliczne, prawda? – odezwała się Sam.
– Tak, rzeczywiście – odparła policjantka. – Zawsze chciałam mieć własny wielki 
ogród.
– A co ma pani teraz?
– Właściwie nic. Doskonała sytuacja, żadnych problemów, żadnych kłopotów.
Sam pokiwała głową, czekając, aż Farmer przejdzie do rzeczy.
– Właśnie zrezygnowałam z pracy... Właściwie to przeszłam na emeryturę z powodu 
złego 
stanu zdrowia.
Sam była zaskoczona, i to nie tyle faktem, że Farmer opuszcza policję, która 
była przecież 
całym jej życiem, ile przyczyną odejścia. Zły stan zdrowia? Przecież 
nadinspektor zawsze była 
jego okazem!
Farmer nie zamierzała niczego ukrywać.
– Mam raka, raka piersi.
– Od jak dawna wie pani o tym?
– Od bardzo niedawna. Kilka tygodni temu odkryłam guza...
– Jakie są prognozy?
– Niezbędna będzie mastektomia, później zapewne jakieś leczenie radiologiczne. 
Dość 
wcześnie wykryłam tego guza, przewidywania co do leczenia są więc raczej 
optymistyczne.
– Czy to dlatego nagle pani zniknęła?
Farmer pokiwała głową.
– Przestraszyłam się bardziej, niż bym się tego spodziewała. Kiedy dowiedziałam 
się... Nie 
wiem, jakbym dostała młotkiem w głowę. To było totalne oszołomienie.
– Skoro rokowania są dobre, dlaczego pani odchodzi? Przecież po operacji dojdzie 
pani do 
siebie bardzo szybko, przynajmniej fizycznie. Trochę gorzej może być, 
przynajmniej na 
początku, z psychiką, ale jest pani przecież silną osobą. Jestem pewna, że nie 
sprawi pani 
problemu powrót do normalnego życia.
– Nie jestem tego pewna. Już nigdy nie będę taką samą osobą. Swoje w życiu już 
przeszłam 
i mam dosyć. To nie ma nic wspólnego z fizycznym okaleczeniem, któremu się 
poddam; potrafię 
to znieść. Po prostu nagle zdałam sobie sprawę, że jestem śmiertelną osobą i mój 
czas na tej 
ziemi jest ograniczony. To zabawne, co z człowiekiem może uczynić dotyk anioła.
Sam milczała. Farmer czuła potrzebę zwierzenia się komuś i z jakichś przyczyn 
wybrała 
właśnie ją. Czuła się zaszczycona.
– Jak pani wie, poszłam do policji za ojcem. Wtedy wydawał mi się to trafny 
wybór, walka 
o równouprawnienie kobiet i podobne dyrdymały. Myślę, że trochę wbrew własnym 
intencjom 
dałam się porwać zbyt radykalnemu nurtowi myślenia i wmówiłam sobie, rozumie 
pani, że 
kobieta powinna robić karierę, współzawodniczyć z mężczyznami, intensywnie 
pracować 
zawodowo.
Sam rozumiała aż za dobrze.
– A wie pani, czego pragnęłam tak naprawdę?
Sam potrząsnęła głową.
– Dużej rodziny, wielkiego ogrodu i byle jakiego psa. Nie było mi to jednak 
pisane, nie tego 
się po mnie spodziewano. Zatem robiłam karierę w policji i po każdym awansie 
zadawałam 
sobie pytanie, dlaczego tak właśnie postępuję.
– Harriet, postępowała pani właściwie. Dzisiaj nie musi się pani niczego 
wstydzić.
– Nie wstydzę się, lecz czuję, że żyłam dotąd wyłącznie dla innych, nie dla 
siebie. Przez lata 
kazano mi patrzeć na kobiety, które wybierają role żon i matek, jako na 
obywatelki drugiej 
kategorii. Czy w takiej postawie jest coś złego? Przecież to może być dla kogoś 
równie ważne 
jak najbardziej nawet błyskotliwa kariera.
Sam również przychodziły czasami do głowy podobne myśli. Uznała jednak, że nie 
musi się 
teraz do nich przyznawać.
– Co będzie pani robiła po operacji?
– Myślę o podróżach.
– Samotnych?
– Nie, mam przyjaciela, Erica. Nie uwierzy pani, ale spędzamy razem prawie 
wszystkie 
weekendy. Jest starszy ode mnie, właściwie to poznał mnie dzięki swej przyjaźni 
z ojcem, ale 
mamy wiele wspólnych zainteresowań. Nie narzekam, mógłby mi się trafić gorszy 
partner.
– Małżeństwo?
– Kto wie? Dlaczego nie, jeśli poczujemy, że o to nam chodzi? Ja chyba zgodzę 
się na 
wszystko, byleby oderwać się myślami od tej cholernej roboty, która zajęła mi 
ostatnie 
dwadzieścia lat.
– Świat leży u pani stóp. Farmer uśmiechnęła się.
– Tak, też mi coś takiego przychodzi do głowy.
– Czy jest pani pewna, że to właściwa decyzja? – Sam czuła, że zadaje retoryczne 
pytanie, 
musiała je jednak wypowiedzieć.
– Jeszcze nigdy w życiu nie byłam niczego równie pewna.
Sam wyczuła w głosie policjantki ogromną determinację i uspokoiła się. Przez 
chwilę 
pojawiły się w jej umyśle wątpliwości co do własnych wyborów, szybko jednak 
odsunęła je od 
siebie. Każdy człowiek na tym świecie musi żyć inaczej i innymi drogami 
dochodzić do 
własnego szczęścia.
– Dziwne, ale odnoszę wrażenie, że ważne postanowienia pojawiają się w tym samym 
czasie 
przynajmniej trójkami – powiedziała.
Farmer popatrzyła na nią pytającym wzrokiem.
– Jest pani już trzecią osobą w tym tygodniu, która decyduje się na dalekie 
podróże.
– A pozostała dwójka?
– Mój przyjaciel, Liam, pojechał do Australii. Ricky, mój siostrzeniec, 
postanowił odbyć 
podróż dookoła świata. A teraz pani.
– Jeśli natknę się na któregoś z nich, pozdrowię go od pani. Sam uśmiechnęła 
się.
– Chyba będzie mi pani brakowało – powiedziała.
– Lepszy ten diabeł, którego już znasz, prawda?
– Coś w tym rodzaju. Kto obejmie pani stanowisko?
– Jeszcze nie ma decyzji. Nastąpi noc długich noży. Przez jakiś czas obowiązki 
pełnić 
będzie jednak z całą pewnością nadinspektor Paul Reid.
– Jaki on jest?
– Nie taki sprytny, jak mu się wydaje. Karierowicz, gwałtowny jak diabli, tyle 
że swoją 
porywczością niewiele osiąga. O wiele mniej niż ja toleruje wybieganie przed 
orkiestrę, niech 
więc pani będzie bardzo ostrożna.
Sam zdała sobie sprawę, że to przyjacielska rada, i pokiwała głową z 
podziękowaniem.
– Było mi przykro, kiedy dowiedziałam się o pani i Tomie. Myślę, że byliście 
dobraną parą.
– Zdarza się. – Sam wzruszyła ramionami.
Farmer znów stała się poważna i starannie zaczęła dobierać słowa, jakby zaraz 
miała 
przesłuchiwać Sam w sprawie poważnego przestępstwa.
– W czasie tej ostatniej sprawy tolerowałam pani niesubordynację, ponieważ jest 
pani 
naprawdę doskonała, a poza tym widziałam w pani pokrewną duszę. Tylko że takie 
zachowania 
na dłuższą metę nie opłacają się. Niech pani nie popełnia moich błędów, Sam. 
Kiedy tylko 
zdjęto z drzwi tabliczkę z moim nazwiskiem, dla policji, dla której poświęciłam 
ponad połowę 
życia, przestałam istnieć. Stałam się przeszłością, o której na wszelki wypadek 
najlepiej byłoby 
zapomnieć.
Sam nigdy dotąd nie widziała Farmer w takim nastroju i wątpiła, czy jeszcze 
kiedykolwiek 
taką ją ujrzy. Nadinspektor przygnębiła ją, gdyż głośno wypowiadała słowa, 
którym sama tylko 
czasami pozwalała tworzyć się w umyśle i które najczęściej szybko od siebie 
odpychała.
Solheim ubierała się bez pośpiechu. Musiała mieć pewność, że od rana będzie 
dobrze 
wyglądać i że, co najważniejsze, Doyle nie połapie się, że nocy nie spędziła 
sama. Kiedy już 
zamierzała wyjść, jej wzrok padł na łóżko. Było w nieładzie i jego wygląd nie 
pozostawiał 
wątpliwości, co się jeszcze niedawno w nim działo. Prześcieradło było zdarte, a 
reszta pościeli 
leżała bezkształtną masą na środku. Nie przejęłaby się tym, tylko że ten widok 
stanowił taki 
kontrast z resztą apartamentu Hammonda, że poczuła się niemal w obowiązku, by 
zaprowadzić 
tutaj jako taki ład. Cóż jej w końcu szkodziło zaścielić łóżko?
Kiedy upychała końcówki prześcieradła pod materacem, jej dłoń natrafiła na coś 
twardego, 
róg książki. Wyciągnęła ją i popatrzyła na okładkę. Nowy, wspaniały świat 
Aldousa Huxleya. 
Znała to aż za dobrze. Dlaczego jednak, do licha, Hammond trzymał tę książkę w 
sypialni 
i dlaczego aż ukrytą pod materacem? Był facetem, który niczego nie robił bez 
powodu, dlatego 
obecność książki tutaj musiała mieć istotne znaczenie.
Szybko przerzuciła kilka kartek. Nic. Odwróciła książkę ostatnią stroną okładki 
na wierzch 
i powtórzyła tę czynność. Niespodziewanie spomiędzy kartek wyfrunął na podłogę 
pasek białego 
papieru do notowania, wsunięty pomiędzy kartki mniej więcej w połowie książki. 
Pomyślała, że 
to musi być zakładka. Podniosła ją i już miała wsunąć z powrotem pomiędzy 
kartki, gdy jej 
wzrok padł na znak, wyraźnie wypisany na samej górze: Cl. Popatrzyła na niego 
niemile 
zaskoczona. Mógł to być przypadkowy bazgroł, a jednak jego widok wzbudził w niej 
zaniepokojenie. Żałowała, że nie może już dojść, która karta lub który fragment 
książki został 
nim zaznaczony. Czy powinna zacząć podejrzewać Hammonda na podstawie tego 
odkrycia? Czy 
powinna kontynuować przeszukanie w apartamencie, zakładając, że znajdzie tu 
więcej 
interesujących rzeczy? Odłożyła książkę na nocny stolik i zaczęła intensywnie 
myśleć.
Kiedy Hammond dotarł do swojego biura, jego asystentka, sierżant Groves, już tam 
była. 
W momencie, gdy przekraczał próg, zerwała się na równe nogi i przepisowo 
zasalutowała.
– Jakieś wiadomości, Jenny? – Hammond powiesił czapkę na haczyku umieszczonym 
w drzwiach, po czym sprawdził, czy mundur dobrze na nim leży.
– Nie, proszę pana. Tylko rutynowa korespondencja, nic nadzwyczajnego. A jeśli 
chodzi 
o inne bieżące sprawy, to wystarczy kilka pańskich podpisów.
Położyła przed nim dokumenty, które powinien podpisać. Podszedł do biurka, 
odruchowo 
sięgając do kieszeni, by wyciągnąć z niej pióro. Zdziwił się, kiedy okazało się, 
że kieszeń jest 
pusta. Sprawdził swoje biurko, ale pióra również tam nie było.
– Jenny, czy zauważyłaś gdzieś moje pióro?
– Nie, sir, a przynajmniej nie dzisiaj.
Hammond szybko przebiegł myślami wydarzenia wczorajszego dnia i przypomniał 
sobie, że 
położył pióro na nocnym stoliku po tym, jak skończył pisać długi raport na temat 
morderstw 
West i Strachana.
– Mogę panu pożyczyć swoje – zaoferowała Groves.
Hammond uśmiechnął się do niej, ale nie skorzystał z oferty.
Bardzo lubił to pióro. Pozostawił mu je ojciec i w gruncie rzeczy była to jedyna 
rzecz, 
spośród tych, które mu po nim pozostały, jaką lubił.
– Nie, dziękuję, Jenny. Wiem, gdzie zostawiłem swoje – we własnej sypialni. 
Wrócę po nie. 
To nie zajmie więcej niż kilka minut.
Z powrotem nałożył czapkę, sprawdził, czy leży na głowie pod odpowiednim kątem, 
po 
czym zdecydowanym krokiem wyszedł z biura, zmierzając w kierunku swojego 
apartamentu.
Solheim powoli, metodycznie przeszukiwała pokoje zajmowane przez Hammonda, 
starając 
się nie pozostawiać po sobie śladów. W tej chwili ostatnią rzeczą, jakiej 
potrzebowała, mogło 
być wzbudzenie jego podejrzeń, tym bardziej gdyby się myliła. Prowadziła 
przeszukanie 
zgodnie z wszelkimi zasadami, jakie wpajano jej w FBI. Biuro miało w każdej 
dziedzinie swoje 
własne metody, od przeszukiwania pomieszczeń poczynając, na ukrytym śledzeniu 
podejrzanych 
osób kończąc. Solheim zdawała sobie sprawę, że niektórzy agenci niewiele sobie z 
tego robią 
i postępują na swój sposób, ona jednak przestrzegała zasad. Mimo że kurczowe 
trzymanie się ich 
spowalniało pracę, zazwyczaj przynosiło sukces. Wpajano je agentom i ulepszano 
przez długie 
lata, i Solheim trudno było sobie wyobrazić inną metodę skutecznego przeszukania 
niż tę, której 
nauczyła się w Akademii FBI.
Jednak do tej pory niczego ciekawego nie znalazła, oprócz leżącego na stoliku 
raportu 
Hammonda, opisującego dzień po dniu działania brytyjskiej policji w sprawie Mary 
West. 
Raport napisany został suchym, dyplomatycznym językiem. Chwalił wysiłki i 
zaangażowanie 
policji, jednak w konkluzji wskazywał, że mimo wprowadzenia do akcji dużych sił, 
Anglicy 
nikogo do tej pory nie aresztowali, ani też nie dotarli do nikogo, kogo mogliby 
oskarżyć 
o dokonanie zbrodni.
Skończywszy przeszukiwanie salonu, przeszła do łazienki. Zajrzała do szafki nad 
umywalką 
i po kolei wyjęła z niej każdy przedmiot, starannie ustawiając po chwili na 
swoim miejscu. 
Znów nic.
Pozostawała więc jedynie sypialnia. Była skromnie umeblowana, dlatego dokładne 
przejrzenie jej nie zabrało Solheim wiele czasu. Stolik nocny był pusty, jeśli 
nie liczyć kilku 
papierów na blacie. Starannie obejrzała nocną lampkę, badając od spodu jej 
podstawkę oraz 
wewnętrzną stronę abażuru. Znów nic. W końcu wzięła do ręki dość eleganckie 
wieczne pióro 
i rozkręciła je w poszukiwaniu czegoś, co mogło zostać ukryte w jego wnętrzu. 
Było puste. 
Z powrotem skręciła pióro i odłożyła je na stoliku, obok egzemplarza Nowego, 
wspaniałego 
świata.
Rozejrzała się. Czy było tutaj jeszcze coś do sprawdzenia, coś, co pominęła? Nic 
takiego nie 
przychodziło jej już do głowy. Nagle usłyszała, jak drzwi do apartamentu 
otwierają się. Do 
środka wszedł Hammond.
Błyskawicznie wsunęła zakładkę pomiędzy kartki i ukryła książkę ponownie pod 
materacem. Zdążyła jeszcze wygładzić powierzchnię łóżka i przeszła do salonu.
Hammond sprawiał wrażenie zaskoczonego jej widokiem.
– Jeszcze tutaj? – zapytał.
– Jeszcze moment. Musiałam dobrze nad sobą popracować, żeby Doyle nie odgadł, 
jak 
dobrze zostałam wypieprzona w nocy.
Hammond uśmiechnął się, mile połechtany. Podszedł do Solheim, spróbował objąć ją 
i pocałować, ale wyrwała mu się.
– Długo nakładałam na siebie makijaż. Jeśli chcesz go znów rozmazać, musisz 
poczekać do 
wieczora.
Uśmiech na twarzy Hammonda stał się jeszcze szerszy.
– A zatem jest na co poczekać – zauważył.
Solheim uznała, że właśnie teraz powinna go zaatakować; był rozluźniony i bez 
trudu mogła 
go wpędzić w pułapkę. Postanowiła zastosować starą sztuczkę, która z pewnością 
pozwoli jej 
dojść do tego, jakie znaczenie ma książka znaleziona pod materacem.
Podeszła do małej biblioteczki i zaczęła przesuwać palcem po grzbietach książek.
– Właściwie co robisz, kiedy jesteś sam? – zapytała.
– Rzadko bywam sam.
– Rozumiem. Kobiety ustawiają się w kolejkach pod twoimi drzwiami.
– Chciałbym, żebyś miała rację. Niestety, pochłaniają mnie sprawy służbowe.
– Musisz mieć jednak czasami trochę wolnego. Co wtedy robisz? Co robisz, kiedy 
jesteś 
sam w swoim pokoju?
– Staram się go unikać. To bardzo smutne i samotne miejsce. Przeważnie.
Solheim zaczęła ogarniać niecierpliwość.
– Czy nigdy nie oglądasz w samotności telewizji, nie czytasz? Masz tutaj trochę 
książek.
Hammond roześmiał się.
– Nie znoszę brytyjskiej telewizji, poza Agathą Christie i Morse’em. Wolę 
muzykę.
– Ale od czasu do czasu coś czytasz?
– Głównie służbowe dokumenty. Muszę być na bieżąco z różnymi regulaminami, 
kodeksami 
i przepisami.
Uznała, że musi bardziej zdecydowanie zmierzać do celu.
– A książki? Jakie książki lubisz czytać najbardziej?
– Dlaczego to jest takie ważne?
– Nie wiem. Mówi się, że charakter człowieka można poznać po tym, co czyta.
Hammond dołączył do niej przy biblioteczce.
– Nie mam dużo czasu na czytanie, chyba że jestem na urlopie. A wówczas lubię 
czytać 
rzeczy, które rozwijają, stymulują umysł. Nie znoszę taniej, prostej literatury. 
No i co, czy na 
podstawie tej odpowiedzi jesteś w stanie powiedzieć coś na mój temat? Jakie 
wnioski 
wyciągniesz z tej odpowiedzi?
– Niewiele ponad to, co już wiem.
Nagle Solheim przestraszyła się. Nie miała pojęcia, w jaki sposób wyciągnąć z 
niego jakieś 
dodatkowe informacje, nie zdradzając się. Przez chwilę milczała, gorączkowo 
poszukując 
sposobu na kontynuowanie tej rozmowy.
Hammond popatrzył na ścienny zegar. Była godzina 10.20.
– Chryste, jak ten czas szybko leci w miłym towarzystwie. Zaczął krążyć po 
pokoju, 
najwyraźniej czegoś poszukując.
– Czego szukasz? – zapytała Solheim. Nie podnosząc wzroku, Hammond odparł:
– Mojego pióra. Miałem je jeszcze wczoraj rano, ale później...
– Leży na nocnym stoliku w sypialni. Widziałam je, kiedy się ubierałam.
– Dzięki.
Wszedł do sypialni i natychmiast zauważył, że łóżko zostało starannie 
zaścielone. Ucieszył 
się, że Solheim zatroszczyła się o to, lecz jednocześnie coś go zaniepokoiło...
Szybko wrócił z piórem do salonu.
– Dziękuję za zaścielenie łóżka, ale twój trud był zbędny. To jest zadanie dla 
sprzątaczek.
– Przyczyniłam się do rozwalenia pościeli, więc uznałam, że nie zaszkodzi, jeśli 
zrobię 
trochę porządku. No, ale muszę już iść. Doyle pewnie zaczął mnie szukać. Do 
zobaczenia 
wieczorem. – Podeszła do Hammonda i pocałowała go w policzek.
– U ciebie czy u mnie?
– U mnie. Postaram się o butelkę jakiegoś dobrego trunku.
– Nie musisz mnie koniecznie upijać, ale skoro chcesz... Do zobaczenia.
Kiedy tylko zamknęły się«a nią drzwi, Hammond wbiegł do sypialni i zaczął 
nerwowo 
grzebać dłońmi pod materacem. Ulżyło mu, kiedy natrafił na książkę w tym samym 
miejscu, 
w którym ją pozostawił. Przez moment wątpił w szczerość Solheim i jej 
nieskrywane 
zadowolenie z udanego seksu, teraz mógł uznać swe wątpliwości za bezpodstawne. 
Głęboko 
odetchnął i zaczął kartkować książkę w poszukiwaniu białej zakładki. Znalazł ją 
– ale nie w tym 
miejscu, w którym ją pozostawił, była dwadzieścia stron dalej. Nagle usiadł na 
łóżku i z całej 
siły trzasnął pięścią w okładkę. Już wiedział, że popełnił wielki błąd.
Tom Adams czytał informację Sam na temat znaków, jakie paralizator pozostawia na 
świńskiej szyi. Nie miał wątpliwości, że pojawił się w śledztwie nowy ślad, 
który, przy 
odrobinie szczęścia, może doprowadzić do kogoś, kto do tej pory kryje się w 
cieniu.
A szczęścia do tej pory mu brakowało. Po znalezieniu zwłok Strachana uruchomiono 
dodatkowe środki. Prasa nie przestawała krytykować policji, domagając się 
szybkiego 
znalezienia mordercy. Pomiędzy wierszami można było wyczytać oskarżenia o 
bezradność 
i niekompetencję, wyrażane wobec prowadzących dochodzenie. Tymczasem absolutnie 
nic nie 
zapowiadało przełomu w śledztwie. Jeszcze trzy dni i skończą się środki na 
nadgodziny, a wtedy 
wszyscy członkowie ekipy będą musieli pracować tylko za mgliste i raczej mało 
realne 
obietnice, że kiedyś odbiorą za to dodatkowe wolne dni.
Na razie trzeba było przynajmniej robić wszystko, żeby chociaż przekonać 
dziennikarzy, że 
policja robi, co w jej mocy, by znaleźć mordercę. Postanowiono odebrać zeznania 
od wszystkich 
osób znajdujących się w bazie w ciągu całego dnia oraz tej nocy, podczas której 
zamordowana 
została Mary West. Informacje miały następnie zostać wrzucone do komputera 
i przeanalizowane w nadziei, że chociaż kilka zeznań będzie miało takie punkty 
wspólne, które 
pozwolą na wytypowanie podejrzanego lub podejrzanych. Była to raczej rozpaczliwa 
próba, ale 
w tej chwili trudno było o jakiekolwiek lepsze pomysły.
Adams poprosił także Doyle’a, żeby dostarczył mu listę wszystkich baz Sił 
Powietrznych na 
terenie Stanów Zjednoczonych, w pobliżu których znaleziono zwłoki innych kobiet. 
Uznał, że 
należy porównać listę osób znajdujących się wówczas na terenie tych baz z listą 
personelu 
Leeminghall, w nadziei że pojawi się nazwisko, które będzie można połączyć ze 
zbrodnią 
popełnioną w Anglii. Doyle zapewnił go, że FBI samo już na to wpadło, niestety, 
bez rezultatu. 
Adams uparł się jednak, że sam jeszcze raz sprawdzi listy, i Doyle się na to 
zgodził. Ponadto 
ponownie rozpoczęto wizyty we wszystkich domach w okolicy, tym razem serwując 
ludziom 
nowy zestaw pytań. Wyniki tych wizyt także miały zostać porównane przez 
komputer. 
Wędrówki od drzwi do drzwi były monotonne i wyczerpujące, jednak tym aspektem 
pracy 
policyjnych detektywów nigdy nie interesowała się ani prasa, ani telewizja.
Adams przeglądał właśnie listę służb, starając się dociec, kiedy przypada jego 
najbliższy 
wolny dzień, gdy niespodziewanie drzwi do pokoju gwałtownie się otworzyły. 
Policjanci 
podnieśli głowy znad biurek. W progu stał nadinspektor Paul Reid. Przez chwilę 
mierzył 
wszystkich ponurym wzrokiem, jakby chciał sprawdzić, kto stanowi dla niego 
największe 
potencjalne zagrożenie, po czym zdecydowanym krokiem pomaszerował w kierunku 
gabinetu, 
który jeszcze do niedawna zajmowała Farmer. Za nadinspektorem szła elegancko 
ubrana 
niewiele ponadtrzydziestoletnia kobieta.
Adams znał Reida od dawna i jak większość policjantów z policji kryminalnej 
hrabstwa 
Cambridge uważał go za skończonego osła. Powszechnie zgadzano się, że jego 
awanse to efekt 
wpływów loży masońskiej, do której należał, a nie wiedzy i sprawności 
prezentowanej przez 
niego jako funkcjonariusza policji. Kobiety, która kroczyła za nim, Adams nie 
znał, jednak 
odgadł, że jest to detektyw inspektor Sarah Holmes, która pojawiła się w 
Cambridge krótko po 
Reidzie. Mówiono, że pracują ze sobą od wielu lat, a szeptano, że Sarah jest 
jego kochanką. Reid 
starannie utrzymywał jednak pozory i nikt nie dysponował dowodami, które 
potwierdzałyby ich 
związek; były jedynie plotki i niedomówienia.
Biurko Farmer już posprzątano, a tabliczka na drzwiach z jej nazwiskiem została 
usunięta. 
Można było odnieść wrażenie, że w ciągu jednej nocy ktoś postarał się, aby 
nadinspektor Harriet 
Farmer odeszła w niebyt. Jej przedwczesne odejście na emeryturę zaskoczyło 
wszystkich. 
Tomowi zdawało się, że byli ze sobą dość blisko, ale teraz milczał. Nikt z 
przełożonych nie 
pofatygował się, żeby osobiście przekazać informację jej podwładnym, krótka 
wzmianka o jej 
odejściu po prostu pojawiła się w okólniku: „Nadinspektor Farmer skorzystała z 
możliwości 
wcześniejszego przejścia na emeryturę. Począwszy od poniedziałku, zastąpi ją 
nadinspektor 
Reid”.
Adams próbował do niej telefonować, jednak telefony przyjmowała jedynie 
automatyczna 
sekretarka. Kilkakrotnie nagrał się, ale Farmer nie oddzwoniła. Nawet do niej 
pojechał, nie 
zastał jednak nikogo w domu. Albo naprawdę jej tam nie było, albo postanowiła 
nikomu nie 
otwierać drzwi. Co się, do diabła, stało? Zdenerwowany, przycisnął ołówek do 
kartki papieru tak 
mocno, że jego czubek ułamał się z trzaskiem.
Odgłos przyciągnął uwagę sierżanta Chalky’ego White’a, który odezwał się do 
Adamsa:
– Czy wie pan, co się dzieje, sir?
Adams potrząsnął głową.
– Nie mam zielonego pojęcia – odparł. Niespodziewanie z gabinetu krzyknął Reid:
– Tom, czy mógłbym poprosić cię na słówko?
Kiedy Adams przekraczał drzwi gabinetu, White popatrzył na niego z ukosa. 
Doskonale 
wiedział, co się szykuje. Reid musiał wyznaczyć swojego zastępcę i Adams raczej 
nie miał szans 
na to stanowisko.
– Tom, pozwól, że ci przedstawię detektyw inspektor Sarah Holmes – odezwał się 
Reid. – 
Od dzisiaj inspektor Holmes jest członkiem naszego zespołu.
Inspektorzy przywitali się. Adams pomyślał, że Sarah Holmes ma wyraz twarzy węża 
gotowego do ataku. Doskonale pasowała do Reida.
Reid tymczasem wskazał Tomowi krzesło. Nie zamierzał owijać niczego w bawełnę i 
od 
razu przeszedł do rzeczy.
– Tom, jak zapewne zdajesz sobie sprawę, przejmuję śledztwo dotyczące śmierci 
Mary 
West. Jako nowa miotła mam jednak zamiar najpierw trochę tutaj posprzątać.
– Zwalniasz mnie więc?
– Zgadza się. Nie bierz tego osobiście do siebie, ale chcę otoczyć się swoimi 
ludźmi, a ty, 
jakkolwiek by było, uważany jesteś za człowieka Farmer. Nie zamierzam 
kwestionować twoich 
umiejętności i kompetencji, po prostu tak się sprawy mają.
– Co się ze mną stanie?
– Przygotowałem dla ciebie stanowisko w Wydziale Południowym. Przejmiesz 
obowiązki 
od starego Sida Reida. Przepracował w policji ponad trzydzieści lat i ma zamiar 
otworzyć 
własną agencję ochroniarską. Boże, pomóż jemu i nam wszystkim. Myślę, że robota 
będzie ci 
odpowiadała. To ciężki wydział i przyda się w nim akurat ktoś twojego kalibru.
Dalsze słowa docierały do Adamsa jak przez mgłę.
– Jeśli dasz sobie radę w Wydziale Południowym, dasz sobie radę na każdym 
stanowisku 
w policji. Będziesz dowodzić największymi leniami i nieudacznikami w policji, 
ludźmi, którzy 
narazili się swoim szefom albo aresztowali niewłaściwe osoby w niewłaściwym 
czasie. Jeśli 
istnieje gdzieś dupa tego świata, to jest nią właśnie ten wydział. Wracając do 
rzeczy, jeśli bez 
zwłoki przystąpisz do wprowadzania w śledztwo inspektor Holmes, a biorąc pod 
uwagę jego 
nikły postęp pod nadzorem nadinspektor Farmer, masz do przekazania raczej 
niewiele, wszyscy 
zaoszczędzimy na czasie i nie będzie powodu, żeby cię tutaj zbyt długo 
zatrzymywać.
Popatrzył wyczekująco na Adamsa. Adams zrozumiał, że audiencja jest skończona. 
Bez 
słowa wstał i powrócił do pokoju detektywów. Był bardziej wściekły niż 
kiedykolwiek dotąd, 
nie zamierzał jednak tego po sobie okazać. Wiedział, że jego wściekła mina 
dostarczyłaby 
Reidowi dodatkowej satysfakcji.
Usiadłszy przy biurku, kciukiem pokazał sierżantowi White’owi, że poniósł wielką 
porażkę.
– Południowy, sir? Adams pokiwał głową.
– Nie pan jedyny tam trafi.
Jeszcze nie przebrzmiały te słowa, kiedy Reid znów zawołał:
– Sierżancie White, poproszę na chwilę!
– Zobaczymy się zatem w przyszłym tygodniu – powiedział Tom ponuro.
White pokiwał głową i krokiem, jakim francuscy arystokraci zbliżali się do 
gilotyny, ruszył 
do gabinetu nadinspektora.
Kiedy telefon zadzwonił, Sam znajdowała się w ogrodzie. Zawahała się – odebrać 
czy nie. 
Mogło to być coś ważnego, a nie po prostu Jean z przypomnieniem o kolejnej 
sprawie w sądzie 
albo o wykładzie, na który powinna pójść. Ciężko westchnąwszy, weszła do domu, w 
kuchni 
zrzucając z nóg kalosze i ogrodowe rękawice.
– Doktor Ryan – odezwała się do słuchawki. Zawsze rozpoczynała rozmowę w 
formalny 
sposób, gdyż najczęściej telefonowano do niej w sprawach służbowych. Jednak tym 
razem 
usłyszała głos Wyn. Jej siostra płakała.
– Och, Sam, przyjedź, przyjedź szybko!
Zaniepokojona, zapytała:
– Co się stało? Coś złego? Ricky?
Odpowiedź Wyn była błyskawiczna, a w jej głosie brzmiały zaczątki histerii.
– To mama. Ona umiera, Sam, ona umiera. Sam z trudem zachowywała spokój.
– Gdzie jesteś, Wyn?
– W szpitalu. Park Hospital. Przyjeżdżaj szybko, zanim będzie za późno.
– Na jakim oddziale?
– W izbie przyjęć.
– Zostań tam. Zaraz będę na miejscu.
Sam odłożyła słuchawkę, szybko naciągnęła buty i złapała kluczyki od samochodu; 
jak 
nigdy, natrafiła na nie bez problemu. Kusiło ją, żeby zatelefonować do izby 
przyjęć i zapytać, co 
się dzieje, jednak odegnała od siebie tę pokusę. Uznała, że musi jak najszybciej 
dostać się na 
miejsce, a nie czekać, zanim do telefonu przywołają właściwego lekarza. Wybiegła 
do 
samochodu.
Ruch na drogach i światła na skrzyżowaniach były dla niej łaskawe, do szpitala 
dotarła więc 
dość szybko. Zaparkowała na miejscu wydzielonym dla lekarzy i czym prędzej 
pobiegła do izby 
przyjęć. Nigdzie nie było śladu Wyn, skierowała się więc do recepcji, gdzie 
wskazano jej 
fragment sali za zasłoną, gdzie znajdowała się jej matka.
W chwili, w której odciągnęła zasłonę, usłyszała łkanie Wyn i zrozumiała, że już 
jest za 
późno. Zaciągnęła zasłonę i stanęła nad łóżkiem. Wyn leżała w poprzek zwłok 
matki i głośno 
łkała, a jakaś pielęgniarka próbowała ją uspokoić.
W pewnej chwili uniosła twarz błyszczącą od łez i powiedziała do Sam:
– Spóźniłaś się. Ona odeszła, odeszła od nas!
Sam popatrzyła na pielęgniarkę, chcąc uzyskać potwierdzenie tych słów, i kobieta 
skinęła 
głową. Sam popatrzyła na matkę. Jej twarz była spokojniejsza niż przez te 
wszystkie minione, 
pełne udręki lata, jakby pogodziła się ze swoim przeznaczeniem. Ujęła dłoń 
siostry i mocno ją 
uścisnęła, a wolną ręką zaczęła głaskać siwe, rzednące włosy matki. Ku swemu 
zaskoczeniu 
i przykrości stwierdziła, że nie chce i nawet nie potrafi płakać.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Wyn znów płakała. Kiedy trumna z ciałem ich matki znikała za bladymi żółtymi 
aksamitnymi firankami, a ksiądz wypowiadał ostatnie słowa modlitwy, Sam mocno 
tuliła ją do 
siebie. W chwilę później tylnymi drzwiami wyprowadzono je z kaplicy. 
Niespodziewanie 
ogarnęło je świeże, chłodne powietrze, a oświetliły jaskrawe promienie słońca.
Trochę to wszystko przypominało taśmę produkcyjną. Kiedy Sam przybyła na pogrzeb 
matki, poprzedni właśnie się kończył, a teraz, gdy opuściły kaplicę, natychmiast 
miał się 
rozpocząć następny.
Pogrzeb był krótki, prosty, zgromadził tylko kilkunastu żałobników. Przyjaciółek 
matki 
i członków jej najbliższej rodziny nie było już wśród żywych, a ci, którzy żyli, 
mieszkali 
w Irlandii. Wyn zamieściła klepsydry w „Herald”, „Post” i „Telegraph”, 
wychodzących 
w Belfaście, co wywołało masę listów i telegramów z kondolencjami. Siostry były 
głęboko 
wzruszone tym, że ludzie, z którymi nie kontaktowały się od wielu lat, poczuwali 
się do tego, by 
przekazać im kondolencje i wyrazy współczucia.
Postanowiły nie informować o niczym Ricky’ego. Babcia była mu bardzo bliska 
i z pewnością będzie żałował, że nie mógł uczestniczyć w jej pogrzebie, jednak 
koszty, jakie 
musiałby ponieść, wracając do Anglii, i chaos w jego podróży, jaki 
spowodowałyby, wzywając 
go do domu, mógłby zakończyć się upadkiem całego projektu objechania świata 
dookoła.
Obie zgodnie uznały, że prochy matki powinny powrócić do Belfastu i znaleźć się 
przy 
prochach ojca. Tego matka zawsze pragnęła, zatem słuszna wydawała się ich 
decyzja, by 
małżonkowie spoczęli obok siebie w rodzinnym kraju. Postanowiły jednak, że 
poczekają na 
powrót Ricky’ego i zaproponują mu, by to właśnie on odbył tę smutną, ostatnią 
drogę razem 
z babcią.
Wyn otarła łzy i zaczęła czytać napisy, przymocowane do wieńców i bukietów, 
dedykowane 
matce. Sam popatrzyła na czarny dym unoszący się z komina krematorium i 
próbowała nie 
myśleć, co on oznacza.
Ucieszyła się, kiedy usłyszała Toma Adamsa.
– Naprawdę, bardzo ci współczuję, Sam.
Objął ją ramieniem i przytulił do siebie. Pomijając to, co się pomiędzy nimi 
wydarzyło, 
odebrała ten gest jako zupełnie naturalny. Cieszyła się, że Tom jest przy niej. 
Zdziwiła się 
nawet, że w nawale pracy znalazł czas, by pojawić się na uroczystości 
pogrzebowej.
W całej wschodniej Anglii policjantów widać było niemal na każdym kroku. 
Śledztwo 
w sprawie śmierci Mary West dotarło do niemal każdego zakamarka regionu. Mimo że 
centralne 
gazety poświęcały mu już tylko niewielkie fragmenty na pośledniejszych 
stronicach, lokalne 
wciąż przypominały o nim na pierwszych stronach i Sam doskonale wiedziała, że 
policjanci 
pracują pod ogromną presją. Wprost żądano od policji, by winny jak najszybciej 
znalazł się za 
kratkami. Mimo ogromnych wysiłków rozwiązanie zagadki śmierci Mary West było tak 
samo 
odległe jak wtedy, kiedy znaleziono jej zwłoki. Tom zapewne pracował bez 
wytchnienia dniami 
i nocami.
Jakby czytając w jej myślach, zwolnił uścisk. Ujął jej dłoń i powiedział:
– Muszę już iść. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, wiesz, gdzie mnie szukać.
– Za twoim biurkiem w komisariacie?
Uznał, że nie jest to właściwy czas i miejsce, by powiedzieć Sam, że został 
odsunięty od 
śledztwa.
– Spróbuj złapać mnie w domu. Nie zmieniłem numeru.
Sam pokiwała głową. Tom pocałował ją w policzek i szybko ruszył do swojego 
samochodu.
Kiedy oddalił się już dość znacznie, Wyn podeszła do siostry i powiedziała:
– Jeśli chodzi o niego, to chyba popełniłaś wielki błąd.
Obserwując oddalający się samochód, Sam poczuła niemal fizyczny ból zmarnowanych 
lat 
życia, miłości, utraconej szansy.
Powróciwszy z pogrzebu, Sam skrzywiła się z niechęcią, kiedy zobaczyła przed 
domem 
czekającą na nią Catherine Solheim. Przyjechała do niej wielkim jeepem cherokee 
i zaparkowała 
pod samymi drzwiami, dokładnie w tym miejscu, w którym stawiała auto ona sama.
Sam westchnęła. Miała nadzieję, że przynajmniej przez kilka godzin będzie 
wyłącznie 
w swoim własnym towarzystwie, powspomina matkę i przynajmniej spróbuje 
zastanowić się, 
dlaczego, mimo jej śmierci, nie potrafi uronić ani jednej łzy.
Solheim podeszła do niej natychmiast, gdy wyskoczyła z samochodu.
– Ślicznie wyglądasz – powiedziała, mierząc wzrokiem jej klasyczną czarną 
sukienkę 
z krótkimi rękawkami. – Jakaś specjalna okazja?
– Bardzo specjalna. Pogrzeb mojej matki.
Zawstydzona Solheim poczerwieniała. Nie miała wątpliwości, że powinna teraz 
wskoczyć 
do samochodu i wrócić do bazy, tylko że Sam była jedyną osobą, której potrafiła 
zaufać, 
i rozmowa z nią była bardzo ważna, nawet w takich trudnych okolicznościach.
– Przepraszam – wystękała. – Nie wiedziałam. Nie chciałam cię urazić.
Sam popatrzyła na nią kamiennym spojrzeniem i nie dając jej nawet cienia 
nadziei, że 
przeprosiny zostały przyjęte, podeszła do drzwi i wsunęła klucz do zamka. 
Solheim uparcie 
podążała za nią.
– Wiem, że to nie jest najlepsza chwila, muszę jednak z kimś porozmawiać i 
właśnie ty, jeśli 
mam być szczera, wydajesz się odpowiednią osobą.
– Czy z faktu, że przyjechałaś tutaj bez Doyle’a, wynika coś szczególnego?
Solheim skinęła głową. Zrezygnowawszy z oporu, Sam otworzyła drzwi. Była w takim 
nastroju, że nie zamierzała łatwo zaakceptować skruchy Amerykanki po jej 
niezręcznym 
powitaniu, jednak jej obecność zaintrygowała ją na tyle, by przynajmniej 
wysłuchać, co ma do 
powiedzenia.
Wskazawszy ręką, żeby weszła do środka, Sam powiedziała:
– Mam nadzieję, że to nie potrwa długo.
– Obiecuję.
Sam najpierw weszła na górę, żeby się przebrać, a Solheim rozgościła się w 
salonie. 
Dokładnie tak wyobrażała sobie starą angielską chatę, z grubymi, długimi 
dębowymi belkami 
stropowymi, wielkim otwartym kominkiem, małymi oknami i drzwiami. Nie pasował do 
tego 
miejsca jedynie potężny bałagan. Papiery i książki walały się po podłodze, 
leżały w grubych 
stertach na krzesłach i niemal wszystkich poręczach, gdzieniegdzie straszyły 
filiżanki i szklanki 
z nie dopitą kawą albo herbatą. Może Sam była skrupulatna i uporządkowana w 
prosektorium, 
pomyślała Solheim, ale w domu mogłaby się trochę poprawić.
Niespodziewanie, jakby wyszedł znikąd, pojawił się duży pręgowany kot, skoczył 
jej na 
kolana i zaczął wygodnie się na nich układać, jakby miał ochotę na drzemkę. Już 
miała go 
odepchnąć w obawie, by nie pohaczył jej eleganckiego kostiumu i nie zabrudził 
wypadającymi 
włosami, kiedy na schodach wreszcie pojawiła się Sam.
– Wabi się Shaw, po George’u Bernardzie – powiedziała.
Solheim pokiwała głową i pogłaskała go, wyłącznie na pokaz.
Sam odgadła, że obecność kota nie sprawia jej radości, i lekko go klepnąwszy, 
usunęła na 
podłogę.
– Jest bardzo miły, ale pozostawia po sobie ślady. Zniszczyłby ci spódnicę, 
gdybyś go trochę 
potrzymała. Wyprowadzę go.
Poprowadziła kota do kuchni, a następnie otworzyła mu drzwi do ogrodu. Kiedy 
powróciła 
do salonu, Solheim stała i gwałtownie, lecz raczej bezskutecznie, strzepywała 
kocie włosy 
z kostiumu. Sam wręczyła jej szczotkę.
– Każdy kontakt pozostawia ślad – oznajmiła. – Zapamiętaj te słowa. Spróbuj 
usunąć je 
szczotką. To zwykłe daje efekty.
Oczyściwszy jako tako kostium, Solheim znów usiadła. Sam nalała sobie brandy, 
uniosła 
znacząco kieliszek, patrząc na Amerykankę, ta jednak potrząsnęła głową. Upiwszy, 
jakby dla 
uspokojenia, duży łyk, Sam usiadła na sofie naprzeciwko swojego gościa. 
Ściągnęła buty 
i podciągnęła kolana pod brodę.
– No, z czym do mnie przyszłaś? – zapytała.
Solheim sięgnęła do torebki i wydobyła z niej małą karteczkę.
Rozwinęła ją i podała Sam.
– Chciałabym wiedzieć, czy kiedykolwiek widziałaś coś takiego.
Sam odebrała kartkę i zaczęła czytać. Pierwszy fragment napisany był po łacinie: 
„Si 
monumentum requiris, circumspice”. Wiedziała, że znaczy to „Jeśli szukałbyś jego 
pomnika, 
rozejrzyj się dookoła”. Następne słowa brzmiały: „Zjadłem cywilizację. Otruła 
mnie; zostałem 
zbezczeszczony. I wówczas zjadłem swą własną hańbę”. Notatka podpisana była 
„John Savage”.
– John Savage to postać z Nowego, wspaniałego świata Huxleya i sądzę, że oba 
cytaty także 
pochodzą z tej książki – powiedziała po chwili. – Chociaż ten pierwszy najpierw 
zapisany został 
na północnych drzwiach katedry Świętego Pawła.
Solheim pokiwała głową.
– Dlaczego mi to pokazujesz?
– Na miejscach zbrodni znajdujemy cytaty z tej właśnie książki. Wszystkie 
podpisane były 
nazwiskiem „John Savage”. Do chwili, kiedy morderca przeniósł się do Anglii.
– Wielki sekret Doyle’a?
Solheim znów przytaknęła.
– Widzisz, sądzę, że taki napis był także przy Mary West, ktoś jednak zerwał go, 
zanim 
pojawiła się policja.
Fragmenty łamigłówki zaczęły pojawiać się na swoich miejscach.
– Czy masz na myśli kawałek papieru zwisający z gwoździa? – zapytała Sam powoli.
– Tak. Jak wskazałaś, z układu plam krwi wiemy, że coś się tam znajdowało, zanim 
West 
została zamordowana. Kiedy przybyła policja, już tam tego nie było.
– Co o tym myślisz?
– Cóż, skoro nie zerwał tego morderca, papier został zerwany przez kogoś, kto 
chciał 
uratować naszego mordercę przed rozpoznaniem.
– Któż by to zrobił?
– W grę wchodzą tylko cztery osoby. Albo dwaj żandarmi, którzy znaleźli zwłoki, 
niczego 
by jednak przez to nie osiągnęli, albo...
– Hammond lub Cully – uprzedziła ją Sam.
– Właśnie. Po znalezieniu ciała starannie zabezpieczono wszystkie dowody. Nie 
wiadomo 
nam o nikim, kto wszedł do szopy przed policją, poza Hammondem i Cullym.
– A co powiesz o czasie, zanim zwłoki znaleziono „oficjalnie”?
– Jeśli ci dwaj żandarmi nie mylą się, a nie mam powodu, by im nie wierzyć, 
przez chwilę 
ścigali prawdziwego mordercę. Później przez cały czas przynajmniej jeden z nich 
był przy 
szopie.
– Oczywiście, o ile się nie mylą. I o ile osoba, którą ścigali, rzeczywiście 
była zabójcą – 
zastrzegła Sam.
– A któż inny to mógł być?
– Osoba, która zdarła kartkę.
– A co z torbą, którą miała ta osoba? Torbą, w której, jak sądzimy, znajdowały 
się organy 
zamordowanej?
– Wciąż nie wiemy niczego z całą pewnością. W tej torbie mogło być przecież 
cokolwiek.
– Jedyne odciski stóp, jakie znaleźliśmy w szopie, należały do dwóch żandarmów, 
pułkownika Cully’ego i Hammonda.
– A morderca?
– Morderca? Musiał być bardzo ostrożny.
– A zachowanie ostrożności – powiedziała Sam zamyślona – musiało być bardzo 
trudne 
w środku nocy, w ciemnej szopie, w której podłoga była wprost zalana krwią.
– Właśnie.
– Najwyraźniej masz już jakąś teorię? Czy mogłabyś mi ją zdradzić?
– Hammond. Sądzę, że to Hammond zerwał kartkę.
Sam zastygła w bezruchu, zaskoczona, ale zaraz się opanowała.
– Dlaczego Hammond, a nie Cully?
– Ponieważ najprawdopodobniej Cully jest zabójcą, którego poszukujemy, a Hammond 
go 
kryje.
– Dlaczego nie na odwrót?
– Cully kryjący Hammonda? To nie ten typ. Sprzedałby własną matkę za kolejny 
awans.
Bardzo logiczne, pomyślała Sam.
– Poza tym – kontynuowała Solheim – to, co wiemy o Cullym, bardziej pasuje do 
osoby 
mordercy. Moim zdaniem, jest paranoikiem, ma niewielu przyjaciół, a plotki 
głoszą, że oddaje 
się raczej nietypowym praktykom seksualnym.
Sam przez chwilę próbowała wyobrażać sobie te „praktyki”.
– Poza tym jako oficer inspekcyjny przez wiele lat podróżował pomiędzy 
rozsianymi na 
terenie całych Stanów Zjednoczonych bazami Sił Powietrznych. Taki żołnierz-
tułacz. Mógł 
popełnić gdzieś morderstwo, a potem, zanim władze zaczęłyby się doszukiwać 
związków 
pomiędzy zbrodnią a jego osobą, zaraz zniknąć.
– To taki Henry Lee Lucas, tyle że z medalami za odwagę. Solheim lekko się 
uśmiechnęła.
– Dobrze to ujęłaś – stwierdziła.
– Czy jesteś pewna, że się nie mylisz?
– Raczej trudno tu o pomyłkę. Posłałam kilka pytań do Quantico, żeby sprawdzić, 
czy daty 
i miejsca zbrodni zgadzają się z terminami inspekcji. Trochę poczekam na 
odpowiedź, jednak 
nie mam złudzeń, jaka będzie.
– A tymczasem?
– Będę miała na oku drania, dopóki nie będę gotowa do następnego ruchu.
– Mówisz w pierwszej osobie. Czy mam z tego wnosić, że nie przyjęłaś Doyle’a do 
swojej 
spółki?
– A czy ja kiedykolwiek byłam częścią jego „spółki”?
Mimo poszlak i dowodów, jakie zaprezentowała Solheim, Sam wciąż nie była 
przekonana 
do jej teorii.
– Cóż, wszystko niby ładnie się układa, ale sądzę, że mylisz się co do roli 
Hammonda. 
Przecież to żandarm, policjant z krwi i kości. Przenigdy nie pozwoliłby sobie na 
coś takiego. 
Jeśli chodzi o Cully’ego... Hmm... Niby nie jest popularny ani lubiany, tylko że 
wiem o tym od 
Hammonda. Uważam, że to prostak i seksistowski nudziarz. Postać niewątpliwie 
antypatyczna, 
ale nie może to jeszcze dowodzić, że zabija ludzi ot tak, po prostu.
– Zobaczymy. Na razie jest moim najważniejszym podejrzanym i tak łatwo się od 
niego nie 
odczepię.
Sam wzruszyła ramionami.
– Chciałabym, żebyś wiedziała jeszcze o czymś. Otóż znalazłam w pokoju Hammonda 
egzemplarz Nowego, wspaniałego świata. Książka ukryta była w łóżku, pod 
materacem.
Sam postanowiła nie pytać, co Solheim robiła w sypialni Hammonda.
– Książka do poduszki?
Solheim uśmiechnęła się sarkastycznie.
– Kto jeszcze posiadał informacje o kartkach przy zwłokach?
– Oprócz Doyle’a i mnie, kilku lokalnych szeryfów i funkcjonariuszy policji, 
którzy 
pracowali na miejscach zbrodni. Na pewno nie wiedział o nich major Sił 
Powietrznych 
stacjonujący w Anglii.
Sam zaczęła zastanawiać się nad wszystkim, co usłyszała od Solheim. Musiała 
przyznać, że 
Amerykanka ma bardzo poważne podstawy, aby podejrzewać Cully’ego.
Ta jednak nie zamierzała jeszcze kończyć.
– Czy mogłabyś dostarczyć mi jakieś dowody, które wiązałyby Cully’ego z 
morderstwem?
– Podobnych informacji udzieli ci policja. Ja nimi nie dysponuję.
– Ale mogłabyś je zdobyć?
– Nie.
– Pomagałaś jednak Doyle’owi i Hammondowi.
– W pełni dysponowałam tym, co im pokazywałam. Nie mam jednak żadnej kontroli 
nad 
Służbą Naukową Brytyjskiej Medycyny Sądowej.
– Masz jednak przyjaciół w tej służbie.
– Nie zamierzam wciągać innych ludzi w podobne intrygi.
Sam nie była całkowicie szczera. Przecież nie zawahała się prosić Marcii i 
innych 
naukowców o przysługi w przeszłości. Tyle że to, co wówczas jej przekazywali, 
zachowywała 
na własny użytek i nigdy nie narażała ich kariery poprzez przekazywanie 
informacji komuś 
trzeciemu.
– Nie pomożesz mi więc? – chciała wiedzieć Solheim.
– Nie mogę. Przykro mi. Posłuchaj, jestem pewna, że jeśli porozmawiasz z Tomem 
Adamsem, zrobi wszystko, żeby ci pomóc.
Solheim potrząsnęła głową.
– Ja zaryzykuję, a Doyle natychmiast o wszystkim się dowie. Nie, dziękuję. 
Myślałam, że 
załatwimy tę sprawę jak kobieta z kobietą.
– Powiem ci, jak kobieta kobiecie, że istnieją pewne zasady i reguły prowadzenia 
śledztwa. 
Jeśli je złamiesz, zaryzykujesz, że sprytny prawnik obróci dowody, które 
zbierzesz, w perzynę, 
właśnie dlatego, że uzyskałaś je niezgodnie z zasadami. Powinnaś dobrze o tym 
wiedzieć, tym 
bardziej że na co dzień pracujesz w Ameryce.
Sam miała już dość. Próba Solheim, by wywołać w niej kobiecą solidarność i na 
tej 
podstawie doprowadzić do tego, żeby udzieliła jej pomocy, była nie tylko 
niezręczna, lecz także 
denerwująca. Wciąż w szoku po śmierci matki, bardzo potrzebowała autentycznej 
przyjaźni 
i uczucia. Tym bardziej więc rozzłościł ją fałsz Amerykanki. Gwałtownie wstała, 
dając jej jasno 
do zrozumienia, że czas wizyty się skończył.
Solheim podporządkowała się jej bez słowa. Przy drzwiach jeszcze odwróciła się 
i powiedziała:
– Mam nadzieję, że nie zawiodę się na tobie. Nie chcę, żeby informacje, które ci 
ujawniłam, 
trafiły gdziekolwiek indziej.
– Jak kobieta z kobietą, pamiętasz?
Solheim pojęła, że uraziła ją i nie uzyska żadnego zapewnienia. Mogła tylko mieć 
nadzieję, 
że Sam pozostanie dyskretna.
Tom Adams popatrzył na puste biurko i kartonowe pudło na krześle obok. Był 
zdziwiony, że 
wszystkie jego rzeczy zmieściły się w tym niewielkim pudle. Nie żałował, że 
odchodzi. 
Śledztwo utknęło w martwym punkcie i zapowiadała się totalna klapa. Reid usunął 
z wydziału 
wszystkich doświadczonych funkcjonariuszy i błyskawicznie zastępował ich 
potakiwaczami, 
którzy nie potrafiliby złapać grypy w zimowy dzień. I tak na razie nie było dla 
nich wiele roboty; 
wszystko, zgodnie z wszelkimi zasadami sztuki, zostało wykonane przez jego 
ekipę.
Doskonale wiadomo, kiedy śledztwo zmierza donikąd. W takim momencie szef 
zespołu, 
w tym wypadku Reid, decyduje, że każdy osobnik, który w ciągu ostatnich 
dziesięciu lat miał do 
czynienia z wymiarem sprawiedliwości, ma zostać sprawdzony, przesłuchany, a 
jeśli trzeba, jego 
zeznania mają zostać zarejestrowane. Bardzo rzadko przynosi to rezultaty, a 
policja ma 
przynajmniej czyste sumienie, że zajrzała w każdy możliwy zakamarek, natomiast 
rejestr 
podjętych działań, przynajmniej na papierze, wygląda imponująco. Adams zdawał 
sobie jednak 
sprawę, że te metody nie doprowadziły w czasie jego służby do ani jednego 
aresztowania, nie 
posunęły naprzód ani jednego śledztwa. Kosztowały fortunę, ale za tę fortunę 
jego przełożeni 
kupowali sobie spokój sumienia i trzymali z daleka od siebie najbardziej 
wścibskich 
dziennikarzy. Reid zastosował je już na samym początku urzędowania.
Popatrzył w kierunku jego gabinetu. Reid siedział za biurkiem i rozmawiał przez 
telefon. 
Inspektor Holmes stała nad nim i zapewne czekała, aż Adams sobie stąd pójdzie. 
Wtedy będzie 
mogła usiąść za biurkiem i zrobić to, na co miała tak wielką ochotę. Chalky 
White, który 
zajmował przez wiele lat miejsce za biurkiem naprzeciwko Adamsa i który był jego 
przyjacielem, na tyle oczywiście, na ile sierżant może być przyjacielem 
inspektora, już gdzieś 
zniknął. Zdążyli porozmawiać i doszli do wniosku, że Wydział Południowy jest 
równie dobry 
jak każdy inny. White zastąpił sierżant o dziobatej twarzy, z Wydziału 
Centralnego. Nazywał się 
Winterbottom i sprawiał wrażenie małomównego, być może dlatego, że nie chciał, 
aby Reid 
ujrzał go rozmawiającego swobodnie z Adamsem.
Adams ciężko westchnął. Wczoraj razem z Chalkym urządzili w Maypole, w 
Cambridge, 
pożegnalną popijawę. Był to najlepszy pub w mieście, z najlepszym piwem; 
większość imprez 
towarzyskich, organizowanych przez ludzi z wydziału, rozpoczynała się właśnie 
tutaj. Wszyscy 
zdrowo upili się i przez cały czas z ożywieniem wspominali dobre czasy, 
omawiając najbardziej 
niebezpieczne aresztowania i obgadując niepopularnych przełożonych. Gdy nadeszła 
godzina 
zamknięcia, wypadli z pubu do najbliższego lokalu nocnego. Ani Reida, ani 
Holmes, ani, 
oczywiście, Winterbottoma nie było z nimi, nikt jednak za nimi nie tęsknił.
Nikt też nie wspomniał Farmer i Adamsowi było z tego powodu przykro. Nadal nie 
zdołał 
się z nią skontaktować. Wyglądało na to, że nagle specjalnie odcięła się od 
wszystkich i od 
wszystkiego. Po wydziale krążyła plotka, że ma raka i, co było jeszcze bardziej 
zadziwiające, 
chłopaka, przyjaciela, z którym po zakończeniu leczenia ma zamiar wyjechać na 
wakacje. 
Adams od dawna wmawiał sobie, że zna ją dobrze; dumny był z tego, tym bardziej 
że Farmer 
była osobą raczej skomplikowaną i oschłą. Tymczasem okazało się, że wiodła życie 
skryte, 
życie, do którego nie zdołał przeniknąć ani on sam, ani żaden inny policjant. To 
nagłe odkrycie 
sprawiło, że Adams zaczął się zastanawiać, czy kogokolwiek w ogóle zdołał w 
życiu tak 
naprawdę poznać.
Miniony tydzień Adams spędził z inspektor Holmes. Od pierwszej chwili mu się nie 
spodobała; teraz nienawidził jej. Przeanalizował z nią całe śledztwo w sprawie 
śmierci Mary 
West: przesłuchania, wywiady, wszystkie nazwiska i charakterystyki osób, które 
pojawiły się 
w śledztwie. Nieważne, co mówił, wszędzie dopatrywała się braków i błędów, była 
oschła, 
nieprzyjemna. Jeśli miała romans z Reidem – w końcu była to tylko nie 
potwierdzona plotka – 
oboje zasługiwali na siebie nawzajem.
Poza tym Holmes była niezwykle agresywna w stosunku zarówno do kolegów, jak 
i podejrzanych. Adams wiedział, zapewne lepiej niż inni jego koledzy, jak trudna 
jest rola 
kobiety pracującej w policji. Jednak ciągła opryskliwość i agresja nie miały 
żadnego sensu, jeśli 
nie były konieczne. Raczej osłabiały pozycję policjantki, niż ją wzmacniały. 
Nie, uznał, Holmes 
jest po prostu nieprzyjemną, krzykliwą babą, mającą stanowczo zbyt poważne 
dystynkcje na 
pagonach. Stwierdził, że po tygodniu spędzonym w jej towarzystwie praca w 
Wydziale 
Południowym wyda mu się rajskim wypoczynkiem.
Zanim ostatecznie opuścił swoje miejsce za biurkiem, postanowił zatelefonować do 
Sam. 
Mimo gwałtownego końca ich związku, była jedną z niewielu osób, którym wciąż 
ufał, a teraz 
nagle zapragnął spotkać się z nią. Nie było jej jednak w pracy, a prywatny 
telefon, jak zwykle 
zresztą, odebrała automatyczna sekretarka. Nagrał krótką wiadomość, wymieniając 
miejsca, 
które wkrótce może odwiedzić, i podając kilka numerów telefonów.
Kiedy odłożył słuchawkę, zdał sobie sprawę, że ktoś za nim stoi. Podniósł głowę 
i ujrzał Liz 
Fenwick.
– Przykro mi, Tom – powiedziała tak cicho, że z pewnością nikt, poza nim, nie 
usłyszał jej 
słów.
– Dziękuję ci. Tak to w życiu bywa. Przynajmniej ty zostajesz na miejscu.
– Na razie. Nie sądzę, żeby stosunki pomiędzy inspektor Holmes a mną mogły się 
ułożyć 
dobrze.
– Przetrwałaś Farmer.
– W porównaniu z Holmes, Farmer to niewinne kociątko. Czy wciąż jesteśmy 
umówieni na 
weekend?
Adams popatrzył w kierunku gabinetu Reida. Zrozumiał, że Holmes od kilku chwil 
uważnie 
się im przypatruje.
– Uważaj – powiedział. – Jesteśmy obserwowani.
– To dobrze. Może także zostanę zesłana do Wydziału Południowego? Zdaje się, że 
to 
właśnie oni prowadzą duże biuro rzeczy znalezionych.
Adams uśmiechnął się.
– Zachowuj się, moja droga. Przynajmniej do piątkowego wieczoru.
Uśmiechem odpowiedziała na jego uśmiech i powróciła za własne biurko. A Adams 
pomyślał, że dzięki tej rozmowie przypomniał sobie, że jest jeszcze ktoś miły na 
tym świecie.
Zgarnął do kartonu swoje pozostałe rzeczy i odezwał się do obecnych w pokoju 
policjantów:
– No, to, proszę państwa, do zobaczenia w Wydziale Południowym.
Ci, którzy z nim dotąd pracowali, unieśli w górę ręce i wyciągnięte kciuki. 
Inni, nowi, ludzie 
Reida, pozostali z opuszczonymi głowami, jakby nic się nie działo. Kiedy Adams 
wyszedł, 
Holmes weszła do pokoju i zmierzywszy drapieżnym wzrokiem wszystkich i wszystko, 
podeszła 
do zwolnionego właśnie biurka i objęła je we władanie.
Sam odczekała, kilka dni, zanim poszła z wizytą do siostry. Do tej pory jedynie 
telefonowała 
do niej każdego ranka i każdego wieczoru, by sprawdzać, jak daje sobie radę z 
żałobą po śmierci 
matki. Żal i rozpacz, brzmiące w jej głosie, były oczywiste. Mówiła, że 
czteropokojowe 
mieszkanie jest teraz jakby zbyt puste i zbyt duże dla jednej osoby. Sam ze 
smutkiem myślała 
o siostrze krążącej po wielkich, pustych pokojach. Chociaż nigdy nie były sobie 
szczególnie 
bliskie, Wyn była przecież jej rodzoną siostrą i czuła się do pewnego stopnia za 
nią 
odpowiedzialna. Tak, powiedziała sobie któregoś dnia, nadeszła najwyższa pora, 
żeby ją 
odwiedzić.
Wypiły po filiżance herbaty w kuchni. Wyn, jak zwykle, wspominała Irlandię i 
dawne, dobre 
czasy, kiedy mieszkały tam z rodzicami. Sam słuchała w milczeniu, widząc, że 
możliwość 
wygadania się przed kimś poprawia jej nastrój i uspokaja. Odczekała, aż 
umilknie, po czym 
powiedziała:
– Chciałabym, żebyś się do mnie przeprowadziła.
Wyn była zaskoczona.
– Do tej twojej chatki? Myślałam, że bardzo cenisz sobie spokój i prywatność.
– Tak, jednak pomiędzy prywatnością a samotnością jest pewna różnica.
– A jeśli którejś nocy zechcesz przyprowadzić sobie chłopaka?
Sam wzruszyła ramionami.
– Prześpisz się w szopie – odparła.
Wyn roześmiała się.
– Jeśli cokolwiek mi wiadomo o tym, w jaki sposób się kochasz, nawet tam będę 
cię 
słyszała.
Sam zaczerwieniła się. Wyn nigdy jej o tym nie mówiła i teraz, jak niemal nigdy 
w życiu, 
odebrało jej na chwilę mowę.
– Jeśli się do ciebie wprowadzę, będziesz sobie musiała kupić knebel.
Sam ukryła twarz w dłoniach i roześmiała się.
– Wyn, co ty mi proponujesz? W każdym razie, jeśli sprawy będą się miały tak jak 
w tej 
chwili, wątpię, czy prędko pojawi się w moim domu mężczyzna. A jeśli nawet, 
obiecuję, będę 
cicha i dyskretna. No, co ty na to?
Wyn spodobał się pomysł siostry. W ciągu minionych kilku tygodni zrozumiała, jak 
bardzo 
chroniła ją przed samotnością konieczność ciągłego czuwania przy matce. Nie 
zamierzała jednak 
być ciężarem dla Sam.
– Będę płaciła ci czynsz – powiedziała stanowczo.
– Nie ma takiej potrzeby.
– Owszem, jest. Nie potrzebuję łaski, ani twojej, ani czyjejkolwiek.
– Posłuchaj, Wyn, jestem bałaganiarą, jeśli chodzi o sprawy domowe i doskonale o 
tym 
wiesz...
– Wszyscy to wiedzą.
– Właśnie. Miałam nadzieję, że zajęłabyś się tym, zamiast płacić mi czynsz...
– Chcesz, żebym była twoją sprzątaczką? – zawołała Wyn ze złością.
– Nie, nie to mam na myśli. Właściwie pracuję przez cały dzień, nie mam więc 
najmniejszej 
szansy, żeby na bieżąco zajmować się domowymi sprawami. Mogłabym kogoś 
zatrudnić, ale nie 
znam nikogo, komu bym zaufała. – Przerwała na chwilę, by podkreślić wagę 
kolejnego zdania: – 
Jesteś jedyną osobą, której ufam i która potrafi znosić mnie na co dzień. Chcę 
ci jeszcze 
powiedzieć, że to ja bardziej potrzebuję ciebie niż ty mnie.
Wyn powoli zaczynała się rozpogadzać. Wciąż miała jednak zastrzeżenia. 
Szczególnie 
jedno.
– Żyjesz tutaj trochę w izolacji, daleko od innych ludzi – powiedziała do 
siostry.
– Kupię ci samochód.
– Co będzie, kiedy wróci Ricky?
– Jeżeli zechce, będzie mógł wprowadzić się do nas, chociaż sądzę, że będzie już 
wtedy 
chciał rozpocząć samodzielną egzystencję.
– A jeśli nam się razem nie ułoży?
– Wspólnie znajdziemy dla ciebie jakieś mniejsze mieszkanie lub dom. Nie 
zaszkodzi nam 
jednak spróbować.
Wyn przez chwilę milczała.
– W porządku, umowa stoi. Kiedy mogę się wprowadzać?
Sam serdecznie uściskała siostrę.
– Kiedy tylko zechcesz. Jestem pewna, że będzie nam razem wspaniale.
– Zobaczymy. Najpierw postarajmy się nie pozabijać nawzajem.
Sam uśmiechnęła się. Była pewna, że będzie dobrze. Kiedy wróciła do domu, 
wysłuchała 
z automatycznej sekretarki nagrania Toma; zapraszał ją na drinka do „Crown” w 
Snerborough. 
Odgadła, że chce jej opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach. Zapewne nie ma w tej 
chwili 
nikogo, komu mógłby się zwierzyć. Zaczęła się zastanawiać. Jeśli pójdzie na to 
spotkanie, czy 
powinna ubrać się w najlepsze ciuchy? A może nie należy przejmować się strojem? 
Widziała 
przecież jego nową przyjaciółkę i nie łudziła się, że może z nią rywalizować. 
Dlaczego jednak 
nie spróbować? W tej zielonej sukience zawsze wyglądała doskonale; zrobi na nim 
wrażenie, 
jeśli widoczne będą pod nią zarysy bardzo skąpej bielizny. Miała jeszcze dość 
czasu, żeby umyć 
włosy i nałożyć makijaż. Pobiegła na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz.
Tom siedział przy jednym z narożnych stolików. Wyglądał na zdenerwowanego. Co 
chwila 
unosił głowę i przebiegał wzrokiem po sali, jakby kogoś szukał. Samochód 
zaparkował w sporej 
odległości od pubu i przeszedł do niego pieszo niemal przez pół wioski. Sam 
zamówiła w barze 
dwa drinki i podeszła z nimi do jego stolika.
– Dzięki – mruknął.
– Spodziewasz się kłopotów? – zapytała.
– Nigdy nic nie wiadomo.
Umilkła, czekając na dalsze wyjaśnienia. Tymczasem Tom niespodziewanie zmienił 
temat.
– Wspaniale wyglądasz. Zresztą, jak zwykle. Uniosła kieliszek w jego kierunku.
– Nieźle, jak na starą babę, co?
Doskonale wiedział, co Sam ma na myśli, ale nie zareagował na zaczepkę.
– Nieźle, jak na śliczną, młodą kobietę.
– Czemu zawdzięczam tę audiencję? Zachowujesz się tak nerwowo, jakbyś publicznie 
grzeszył.
Tom uśmiechnął się.
– Zawsze miałaś na mnie zły wpływ.
– O co więc chodzi?
Tom pochylił się nad stolikiem i wręczył Sam dużą niebieską teczkę.
– Tutaj jest wszystko, co policji wiadomo w sprawie Mary West. Odrzuciłem tylko 
to, co 
bez wątpienia nic nie jest warte.
Sam była zaskoczona.
– Po co mi to dajesz?
Wypił spory łyk, po czym odparł:
– Już się tym nie zajmuję. Zostałem usunięty z oddziału. Miałem zamiar 
powiedzieć ci o tym 
na pogrzebie matki, ale jakoś’ nie ośmieliłem się. Nie był to czas i miejsce...
– Wiedziałam już wtedy.
– Skąd?
– Wróbelki ćwierkały o tym na drzewach. – Odpowiedź nie zdziwiła Toma. Niczego, 
co 
działo się w policji, nie dawało się długo ukryć.
– Nowa miotła, nowe porządki. Uznano mnie za człowieka Farmer, musiałem więc 
odejść.
– Co za kretyństwo! A twoje doświadczenie, wiedza, to się nie liczy?
– Widocznie nie. Swoje obowiązki przekazałem nowej pani inspektor.
Sam z niesmakiem potrząsnęła głową. Popatrzyła na teczkę, którą trzymała w 
dłoni. Ten 
widok przypomniał jej, że Tom wciąż nie odpowiedział na pytanie.
– Posłuchaj, bardzo mi przykro z powodu tego, co się wydarzyło. Żal mi ciebie, 
naprawdę. 
Wciąż jednak nie wiem, dlaczego przekazujesz mi tę teczkę.
Usiadł wygodniej na krześle i wypił kolejny łyk piwa. Przez moment przytrzymał 
płyn 
w ustach i dopiero potem powoli połknął, jakby delektując się jego smakiem. Sam 
zdążyła już 
poznać ten nawyk i serdecznie go znienawidzić.
– Czy pamiętasz Johna Rochestera? – zapytał.
– Tego starego komendanta? Oczywiście, że pamiętam. Był dobrym człowiekiem.
– Tak, był. Teraz jest jednym z najważniejszych wykładowców w Cromwell Park. 
Mógłby 
okazać się dla nas bardzo pomocny.
– Dla nas?
– Dla ciebie.
– Myślałam, że w Cromwell Park kształci się wyższych rangą oficerów.
– Poniekąd. Dzieje się tam znacznie więcej. Rochester sformował całkiem nowy 
zespół do 
tropienia seryjnych zabójców.
Sam odstawiła szklaneczkę i zaczęła uważnie słuchać słów Toma.
– Jakiś czas temu policja doszła do wniosku, że każdego roku znaczna liczba 
seryjnych 
przestępców, w szczególności morderców, unika kary, pozostaje nie wykryta. Chyba 
wiesz, że 
co roku znikają w Anglii tysiące ludzi. Wielu znajdujemy, albo przynajmniej 
rozszyfrowujemy 
okoliczności zniknięcia, jednak setki giną bez śladu, jak kamień w wodę. Nikt 
nie kwalifikuje 
tych zniknięć jako związanych z przestępstwami. Weź dla przykładu kobiety z 
Cromwell Road. 
Po prostu wyszły z domu, a po wielu latach znaleziono je zakopane wokół domu 
Freda Westa 
i w różnych innych miejscach w kraju. Rochester postanowił zebrać w jednej 
grupie najlepsze 
umysły – wiesz, co mam na myśli, ekspertów komputerowych, specjalistów medycyny 
sądowej, 
prawników, psychologów, detektywów i tak dalej – i utworzyć z tych ludzi zespół 
przygotowany 
do tropienia przede wszystkich seryjnych morderców, chociażby takich jak Fred 
West.
– A przy okazji dotrzeć do sprawców przestępstw, których nigdy policji nie 
zgłoszono. To 
coś nowego.
Tom pokiwał głową.
– Coś w tym rodzaju. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych sfinansowało ten projekt i 
zespół 
jest już sformowany oraz gotowy do działania.
– Odnoszę wrażenie, że to zaczątki brytyjskiej FBI.
– W rzeczy samej. Na razie policja nie chwali się głośno tym oddziałem. 
Rozumiesz, 
politycy...
– Rozumiem. Ty o nim wiesz i nie podjąłeś żadnych kroków, żeby się do nich 
zwrócić. 
Dlaczego?
– Mieliśmy z Farmer taki zamiar, kiedy niespodziewanie odeszła z służby. 
Wspomniałem 
o tym pomyśle Reidowi, ale nie chciał nawet o tym słyszeć, przeklęty ignorant. 
Ma nadzieję, że 
sam aresztuje mordercę i splendor spłynie tylko na niego. A przy okazji zrobi 
wielki krok 
w kierunku stanowiska komendanta.
– Chcesz zatem, żebym pojechała do Hampshire z tą teczką i spróbowała 
zainteresować jej 
zawartością Rochestera, tak?
Tom skinął głową.
– A co będzie, jeśli zobaczywszy mnie z tajnymi dokumentami, do których nie 
powinnam 
mieć dostępu, postanowi zatelefonować do Reida?
– Nie zrobi tego.
– Łatwo ci to mówić z takim przekonaniem. Nie ty będziesz podejmował ryzyko.
– On nienawidzi Reida. Kiedy był komendantem, robił, co w jego mocy, żeby 
wyrzucić go 
z policji. Niestety, bezskutecznie.
Sam popatrzyła badawczo na Toma. Odwrócił wzrok, zły na siebie, zdenerwowany. Na 
jego 
twarzy pojawił się jednak uśmiech, kiedy zobaczył, że Sam chowa dokumenty do 
teczki.
– Zrobisz to? – zapytał.
– Zobaczę. Przeczytam to w nocy. Jeśli uznam, że gra jest warta świeczki, być 
może 
zatelefonuję do Rochestera. Niczego ci jednak nie obiecuję.
Tom uśmiechnął się szeroko.
– Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.
– Powiedziałam „być może”. – Uderzyła pustą szklaneczką o blat. – Może mnie ktoś 
poczęstuje.
Tom bez słowa zerwał się z miejsca i pobiegł do baru. Pozostała sama z własnymi 
myślami 
i wątpliwościami, czy dobrze robi, biorąc od niego poufne materiały policyjne.
Godzinę później Sam była z powrotem w szpitalu. Kiedy tylko weszła do swojego 
biura, 
rzuciła się na nią Jean.
– Doktor Ryan, dzięki Bogu, że panią złapałam – powiedziała teatralnym szeptem. 
Była 
wyraźnie spięta i zdenerwowana. – W pani gabinecie siedzi nadinspektor Reid i 
inspektor 
Holmes. Próbowałam namówić ich, żeby przyszli kiedy indziej, ale powiedzieli, że 
mają jakąś 
niezwykle ważną sprawę.
Sam wiedziała, że kiedyś i tak musi dojść do rozmowy z nimi, i im wcześniej to 
będzie, tym 
lepiej. Ucieszyła się, że ta rozmowa odbędzie się na jej własnych śmieciach, a 
nie 
w komisariacie.
– W porządku, Jean – odparła.
Przed drzwiami gabinetu zatrzymała się. Wyjęła z teczki dokumenty, które dał jej 
Tom, 
i wręczyła je Jean.
– Przechowaj to na razie, dobrze? – poprosiła. – Trzymaj to pod kluczem w 
którejś z twoich 
szuflad. Nie chcę, żeby ktokolwiek czytał te papiery.
Jean odebrała dokumenty.
– W co tym razem się pani władowała? – zapytała.
Sam, bardzo starając się, żeby w jej głosie zabrzmiało szczere oburzenie, 
odparła:
– Jean, nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć – i wsunęła się do swego 
gabinetu.
Kiedy weszła do środka, Reid i Holmes powstali. Uznała, że najlepszą obroną 
będzie atak, 
zanim więc któreś z nich zdołało się odezwać, oznajmiła:
– Zakładam, że moja sekretarka poinformowała państwa, iż jestem bardzo zajęta. 
Nie mam 
zwyczaju przyjmować interesantów wcześniej nie umówionych. Skoro jednak już tu 
jesteście, 
uczynię mały wyjątek i was wysłucham. O co chodzi? Tylko proszę mówić krótko.
Reid miał starannie przygotowane przemówienie, tyle że agresywne wejście Sam 
zupełnie 
zbiło go z tropu. Z trudem opanował się i powiedział:
– Jestem nadinspektor Reid, a to jest inspektor Holmes.
Holmes odruchowo skinęła Sam, nie patrząc jednak na nią.
W rękach miała notes, gotowa zapisywać każde słowo, jakie padnie w tym 
gabinecie.
– Właśnie przejęliśmy śledztwo w sprawie zamordowania Mary West i Strachana – 
kontynuował Reid. – Uznałem, że w związku z tym powinniśmy się pani przedstawić.
Sam postanowiła nie zmieniać tonu.
– Wiem o tym. Czy to wszystko? Jak powiedziałam, jestem bardzo zajęta.
Reid nie przyszedł tu jednak bez celu i miał zamiar go zrealizować.
– Doszło do mnie, pani doktor, że ma pani opinię osoby, która spontanicznie 
wykracza poza 
ramy swych obowiązków jako specjalisty z zakresu medycyny sądowej, kontynuuje 
własne 
śledztwa poza czterema ścianami prosektorium i w szczególności próbuje pani 
wykonywać 
czynności z mocy prawa przynależne policji.
Sam milczała, choć już zaczynała ją ogarniać wściekłość na tego człowieka.
– Chociaż, jak się dowiaduję, od czasu do czasu pani pomoc daje wymierne efekty 
(„Od 
czasu do czasu?”, zdziwiła się Sam). Przybyłem tutaj, aby oficjalnie pani 
oznajmić, że nie życzę 
sobie, by wtrącała się pani do jakichkolwiek postępowań, które prowadzę ja 
względnie moi 
ludzie. Proszę ograniczać się wyłącznie do czynności związanych z zawodem medyka 
sądowego. Jeśli uzna pani, że znajduje się w posiadaniu jakiejś cennej 
informacji, mogącej 
w istotny sposób wpłynąć na przebieg policyjnego śledztwa, chcę, aby natychmiast 
przekazała ją 
pani mnie lub obecnej tutaj inspektor Holmes. Mam nadzieję, że wyrażam się 
dostatecznie jasno, 
pani doktor.
Sam złożyła ręce na piersiach.
– Nadzwyczaj jasno – odparła. – Czy to wszystko?
– Na razie, tak.
– Czy w takim razie zechcą państwo stąd wyjść? Muszę jeszcze dzisiaj sporządzić 
kilka 
ważnych raportów z sekcji zwłok.
Holmes jeszcze przez kilka sekund pisała w notesie. Kiedy skończyła, podeszła do 
Reida, 
który zdążył już stanąć przy drzwiach.
– Wychodząc, zamknijcie państwo za sobą drzwi – powiedziała Sam.
Kiedy odeszli, Sam z westchnieniem zasiadła za biurkiem. Po chwili do gabinetu 
weszła 
Jean.
– Czy wszystko w porządku? – zapytała. – Bo oni raczej nie wyglądali na 
zadowolonych 
z rozmowy.
– W porządku.
– Myślę, że powinna pani teraz na siebie uważać. Temu policjantowi niedobrze 
patrzy 
z oczu.
– Zgadza się, Jean. Znasz się na ludziach. Źle mu patrzy z oczu. – 
Niespodziewanie dotarł 
do nich głos od drzwi. Do gabinetu wszedł Trevor Stuart i tradycyjnie zasiadł 
przy biurku 
naprzeciwko Sam. – Poznaliśmy więc nową ekipę. Nie chwaląc się, złożyli wizytę 
najpierw 
mnie, a potem wam.
– Dlaczego?
– Chcieli, żebym przejął sprawę Mary West.
– Co? – zawołała Sam.
– Uznali, że ktoś bardziej doświadczony od ciebie powinien zinterpretować wyniki 
sekcji 
zwłok.
– I co im odpowiedziałeś?
– Że na razie w sprawę zaangażowany jest najbardziej doświadczony patolog na 
świecie, 
a poza tym i tak nie dysponują takimi pieniędzmi, które skłoniłyby mnie do 
wtrącania się 
w twoje sprawy.
– Dranie! Złożę na nich skargę.
– Że niby co? Przecież nie wykroczyli poza swoje uprawnienia.
– Po tych wszystkich dodatkowych informacjach, które przekazałam policji...
– Sam, wiesz doskonale, że ani ty, ani, na przykład, ja nie mamy prawa wtrącać 
się w pracę 
policji, nie mamy prawa wykraczać poza nasze zawodowe obowiązki. Do tej pory 
miałaś 
szczęście, ale w końcu na czymś się poślizgniesz, czy tego nie rozumiesz? Poza 
tym, jak ktoś 
skopie sprawę Mary West, niech to będzie policja i tylko policja, a nie ty.
Sam nie była pewna, co w postawie Reida rozzłościło ją bardziej – kwestionowanie 
jej 
profesjonalizmu czy sposób, w jaki próbował odsunąć ją od sprawy.
– Napuszony dupek – warknęła, nie mogąc otrząsnąć się ze złości.
– Daj spokój. Rób po prostu swoje i zapomnij o ostatniej rozmowie.
Nie miała jednak najmniejszego zamiaru odpuścić tej sprawy. Jeśli przed rozmową 
z Reidem 
nie była pewna, czy chce spotkać się z Rochesterem, teraz nie miała już 
wątpliwości. Reid 
zadecydował za nią.
Sam na chwilę zatrzymała się przy bramce kontrolnej strzegącej wjazdu do 
Cromwell Park. 
Strażnik sprawdził jej przepustkę i odnotował, kim jest i do kogo się udaje. 
Cromwell Park był 
Krajowym Centrum Szkolenia Policji przede wszystkim dla starszych oficerów. I 
było to 
miejsce zupełnie niepodobne do innych ośrodków szkoleniowych policji, które Sam 
zdarzało się 
odwiedzać w przeszłości. Nie było tutaj śnieżnobiałych ścian, nie było placów do 
ćwiczenia 
musztry. Przepiękny osiemnastowieczny budynek otoczony był całymi akrami 
zielonego parku, 
przez który wiodła długa żwirowa droga dojazdowa, przed samymi zabudowaniami 
przecinająca 
rwący strumyczek. Stary, doskonale zachowany mostek sprawiał równie miłe 
wrażenie jak 
zabudowania.
Strażnik oddał Sam dokumenty i podniósł barierkę. Zaparkowała na niewielkim 
placyku 
przed budynkiem, starannie zamknęła auto i ruszyła po kamiennych schodach do 
holu. 
W recepcji otrzymała plakietkę identyfikacyjną. Kolejny strażnik poprowadził ją 
długim 
korytarzem, a następnie krętymi schodami do gabinetu komendanta.
Poznała Johna Rochestera w czasach, kiedy był szefem policji w Norwich. Był 
urodzonym 
przywódcą i robił w służbie błyskawiczną karierę, zdeterminowany, by przed 
przejściem na 
emeryturę pozostawić po sobie trwały ślad. Zanim znalazł się w Norwich, pracował 
w policji 
miejskiej w Londynie. Zaliczył w niej niemal każdy możliwy wydział, kiedy więc 
stamtąd 
odchodził, był już naprawdę bardzo doświadczonym policjantem. Miał na swoim 
koncie 
mnóstwo odznaczeń i pochwał; kilka spośród nich otrzymał za nadzwyczajną odwagę.
Carol Wing, jego sekretarka, powitała Sam w drzwiach.
– Doktor Ryan? – Kobiety uścisnęły swoje dłonie. – Pan Rochester oczekuje pani. 
Proszę 
wejść.
– Dziękuję.
Carol Wing poprowadziła ją z pokoju, gdzie pracowała ona i sztab Rochestera, do 
wewnętrznego gabinetu. John Rochester siedział przy biurku i rozmawiał przez 
telefon. Kiedy 
Sam stanęła przed nim, podniósł głowę i uśmiechnął się szeroko. Wskazał jej 
krzesło, 
a sekretarce gestem nakazał, by przygotowała herbatę. Kiedy odłożył w końcu 
słuchawkę 
telefonu, odezwał się do Sam:
– Cieszę się, że cię znowu widzę.
Wstała, gdy podszedł do niej, i serdecznie się uściskali.
– Ja też się cieszę z tego spotkania. Trochę tu inaczej niż w twoim gabinecie w 
Norwich.
– Rzeczywiście, trochę. Ale równie przyjemnie, nie sądzisz?
Rochester nie był człowiekiem, który lubi tracić czas na pogawędki o niczym. 
Poza tym 
odnosił wrażenie, że Sam nie przyjechała do niego ot tak, z towarzyską wizytą.
– Cóż więc mogę dla ciebie zrobić? – zapytał. – Czy nadal wścibiasz nos w nie 
swoje 
sprawy?
Sam znała go równie dobrze jak on ją, dlatego od razu przeszła do rzeczy.
– W ciągu minionych tygodni popełniono w Cambridge dwa morderstwa...
– Tak myślałem. Byłem prawie pewien, że przyjedziesz właśnie w tej sprawie.
– Mam nadzieję, że twój nowy zespół będzie w stanie ją rozwiązać.
– Być może. Problem polega jedynie na tym, że ktoś powinien oficjalnie 
zaproponować nam 
udział w dochodzeniu. Nie możemy tak po prostu, nie zaproszeni, pojawić się w 
Cambridge.
– A czy ja mogę was zaprosić?
– Ciekawy pomysł, ale nic z tego. Musi to być oficer nadzorujący śledztwo.
– Z tego, co mi wiadomo, nie ma na to najmniejszej szansy.
– Wiem, że nie zawsze dobrze ci się układa współpraca z Farmer, ale to dobra 
policjantka 
i z pewnością dobro śledztwa postawi ponad wszystko.
– Farmer już nie ma. Jej miejsce zajął nadinspektor Reid. Rochester był wyraźnie 
zaskoczony.
– Nic o tym nie wiedziałem.
– Zmiana nastąpiła niedawno i nagle. Nikt niczego się nie spodziewał.
To właśnie Rochester, jako szef policji w Cambridge, zwrócił uwagę na Harriet 
Farmer. 
Widział z niej doskonałego detektywa i równie dobrą organizatorkę policyjnej 
pracy. Po cichu 
wspierał kolejne jej awanse. Teraz sprawiał wrażenie rozczarowanego, że nie 
poinformowała go 
o odejściu ze stanowiska.
– Czy wiesz dlaczego? – zapytał.
– Rak.
– Chryste, to okropne!
– Wydaje się, że chorobę wykryto na tyle wcześnie, że nie zagraża jej życiu. 
Proces leczenia 
będzie jednak bardzo przykry...
– Zatelefonuję do niej.
– Odradzam. Potrzebuje teraz spokoju. Jestem pewna, że skontaktuje się z tobą, 
kiedy wróci 
do równowagi.
Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Rochester rozważał słowa Sam. Wreszcie 
odezwał 
się:
– Cóż, skoro już tutaj jesteś, moglibyśmy króciutko, nieoficjalnie, przyjrzeć 
się twojej 
sprawie. Od czego chcesz zacząć?
– Mam przy sobie wszystkie najważniejsze informacje. – Sam wyjęła z teczki kopie 
akt 
w niebieskiej obwolucie, które otrzymała od Toma, i położyła je na biurku przed 
Rochesterem. 
Ryzykowała, ponieważ nie miała prawa posiadać tych dokumentów, teraz jednak już 
się nad tym 
nie zastanawiała. Decyzję podjęła przecież w Cambridge.
Rochester zaczął szybko przerzucać kartki.
– Wciąż ta sama, wścibska, uparta dziewczyna. Rozumiem, że otrzymałaś to od 
Adamsa.
Sam nie potrafiła ukryć zaskoczenia, że Rochester od razu odgadł, skąd pochodzą 
dokumenty.
– Nie bądź taka zdziwiona. Nie wiedziałem, co prawda, nic o losie Farmer, wciąż 
jednak 
utrzymuję kontakt ze starym kumplem. Czy Adams nie potrafi namówić Reida, żeby 
zwrócił się 
do nas po pomoc?
– Został odsunięty od śledztwa.
Rochester roześmiał się ponuro.
– Mieliśmy więc noc długich noży, co? Cóż, Reid nic się nie zmienił. Dokąd go 
zesłał?
– Do Wydziału Południowego.
– Biedny Tom. Mam nadzieję, że to przetrwa.
– To kolejna sprawa, o której chcę z tobą rozmawiać. – Chciałabyś, żebym 
ściągnął Toma 
tutaj?
– Tak.
– To porządny facet, a ja wciąż mam kilka wakatów do wypełnienia. Czy jesteś 
pewna, że 
zechce u mnie pracować?
– Jestem pewna.
– W porządku, zobaczę, co się da zrobić. Niczego jednak nie obiecuję. Wszystko 
zależeć 
będzie od jego nowego szefa, choć, o ile go znam, raczej nie będzie robił 
trudności.
– Dziękuję. Rochester odłożył teczkę.
– Jest coś jeszcze – powiedziała Sam.
Popatrzył na nią wyczekująco. Tymczasem Sam wyciągnęła z torebki kartkę białego 
papieru.
– Otrzymałam to od Catherine Solheim, jednej z dwojga agentów FBI, którzy 
przyjechali na 
miejsce, by prowadzić własne śledztwo.
Rochester obejrzał kartkę.
– Są to fragmenty Nowego, wspaniałego świata Aldousa Huxleya. Coś takiego 
znajdowano 
na miejscu każdej zbrodni, z wyjątkiem zabójstwa West. Podejrzewamy, że ta 
właśnie kartka 
była tam, ale została usunięta, zanim pojawiła się policja.
– Dlaczego Amerykanka przyszła z tym do ciebie, a nie poinformowała policji?
– Sądzę, że to kwestia ambicji. Chce coś udowodnić swojemu szefowi, samodzielnie 
dokonać aresztowania.
– Rozumiem. Kto więc, twoim zdaniem, chciał ukryć tę kartkę?
– Cóż, Solheim twierdzi, że to robota majora Hammonda, szefa żandarmerii bazy, 
który chce 
w ten sposób kryć dowódcę bazy, pułkownika Cully’ego.
– A co ty o tym sądzisz?
– Myślę, że Solheim się myli. Hammond to w każdym calu facet o duszy policjanta. 
Nie 
wyobrażam sobie, żeby mógł wplątać się w coś takiego. Poza tym, jaki miałby 
motyw?
– Może przede wszystkim jest żołnierzem, a dopiero potem policjantem?
Sam nie zrozumiała, co Rochester ma na myśli.
– Słucham?
– Co jest dla niego ważniejsze, armia czy prawo?
Sam nie miała gotowej odpowiedzi na to pytanie. Pragnęłaby odpowiedzieć, że, 
oczywiście, 
sprawiedliwość, jednak wiedziała, że nie zna Hammonda aż tak dobrze.
Widząc jej wahanie, Rochester zmienił temat.
– No, a teraz oprowadzę cię po moim królestwie. Nigdy nic nie wiadomo, może jego 
znajomość kiedyś ci się przyda? Przedstawię cię też kilku ludziom z mojego 
zespołu.
Wyprowadził ją przez hol i któreś z bocznych drzwi do parku. Wkrótce doszli do 
zespołu 
nowoczesnych budynków, stojących nad jeziorem. Pchnął drzwi wejściowe jednego z 
nich 
i prowadząc przed sobą Sam, zaczął schodzić w dół po długich schodach.
– Jak liczny jest ten zespół? – zapytała.
– Na razie jest nas dwudziestu, ale wciąż uzupełniamy skład. Nie jest to łatwe. 
Potrzebujemy 
najlepszych z najlepszych, a ich przełożeni, co wcale mnie nie dziwi, wcale nie 
chcą się 
rozstawać z wytypowanymi przez nas ludźmi.
Wreszcie znaleźli się w pokoju operacyjnym. Było to przestronne pomieszczenie, 
wyposażone we wszystko, czego można by się spodziewać po takim miejscu: 
komputery, 
ekrany, tablice i liczne biurka z urządzeniami łączności. W bocznych ścianach 
znajdowały się 
wnęki kryjące małe pokoiki do pracy. W jednej z wnęk znajdowała się także 
niewielka kuchnia. 
Miejsca przy większości stanowisk były nie obsadzone, jednak tam, gdzie 
znajdowali się ludzie, 
bez wątpienia trwała intensywna praca.
Rochester poprowadził Sani do młodego mężczyzny pracującego przy terminalu 
komputerowym.
– James, pozwól, że przedstawię ci panią doktor Samanthę Ryan. Jest patologiem 
dla okręgu 
Cambridge. Doktor Ryan, przedstawiam pani detektywa Jamesa Morgana.
Młody detektyw wstał i nieśmiało potrząsnął jej dłonią.
– Jestem Sam – powiedziała. Rzadko spotykało się nieśmiałych policjantów,’ 
dlatego od 
razu poczuła sympatię do Jamesa Morgana.
Tymczasem Rochester kontynuował:
– Doktor Ryan interesuje się sprawą seryjnego mordercy z Cambridge. Dotarłeś już 
do 
czegoś?
Sam popatrzyła na niego zdziwiona i Rochester zaraz wyjaśnił:
– Kiedy zapowiedziałaś swój przyjazd, nie miałem cienia nadziei, że chodzi ci 
tylko 
o towarzyskie spotkanie. Jak już wcześniej powiedziałem, odgadłem, co może leżeć 
ci na 
wątrobie, i poprosiłem Jamesa, żeby wykonał wstępną robotę jeszcze przed twoim 
przybyciem. 
Cieszę się, że chociaż jeden raz mogłem cię wyprzedzić.
Sam uśmiechnęła się.
– James pracuje nad nowym systemem komputerowym Centralnego Analitycznego 
Zespołu 
Badawczego Ekspertów do spraw Zabójstw. To coś takiego jak Vi-Cap, używany przez 
FBI, 
tylko lepszy. Już jest połączony z europejską siecią komputerową Interpolu, mamy 
więc 
nadzieję, że uda nam się łapać seryjnych przestępców, niezależnie od tego, w 
jakich miejscach 
w Europie popełnią zbrodnie.
– Az systemem FBI jesteście już połączeni?
– Nie, jeszcze nie. Musimy jeszcze pokonać kilka barier, ale wcześniej czy 
później to 
nastąpi.
– Dlaczego uważasz, że ten system jest lepszy od amerykańskiego?
– Ma bardziej analityczny charakter. Jest w stanie wskazywać na wspólne cechy 
przestępstw 
i analizować je. Taki matematyczny psycholog. James nakarmił go informacjami, 
które 
zdołaliśmy zdobyć na temat twoich morderstw. Czy coś osiągnąłeś?
Morgan przecząco pokręcił głową.
– Niestety, obawiam się, że nic, sir. Za mało danych.
– No cóż, nie wszystko jeszcze stracone. To dopiero wstępna faza – powiedział 
Rochester. – 
Dokumenty doktor Ryan powinny nam pomóc.
Sam aż roziskrzyły się oczy.
– Zapytajcie swój komputer, ile kobiet zostało zamordowanych lub zniknęło w 
pobliżu baz 
amerykańskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii w ciągu, powiedzmy, ostatnich 
pięciu lat.
Morgan popatrzył na Rochestera, który skinął głową na znak zgody.
– Jaka odległość od baz panią interesuje? – zapytał Morgan. Sam przez chwilę 
zastanawiała 
się.
– Mila. Niech będzie jedna mila.
– Czy chodzi o jakiś szczególny typ kobiety? Mam na myśli wiek, budowę ciała, 
kolor 
włosów...
– Nie, chyba nie, ale proszę szukać informacji o wszystkich kobietach w wieku od 
szesnastu 
do pięćdziesięciu lat.
– To bardzo szeroki zakres, ale spróbuję.
Morgan zaczął uderzać w klawiaturę komputera, przekazując instrukcje. Robił to 
bardzo 
sprawnie i cały proces trwał niespełna minutę. W momencie, kiedy komputer 
przystąpił do 
realizacji zadania, ekran monitora zrobił się czarny, jeśli nie liczyć 
błyskającego kursora. Nagle 
ożył ponownie i zaczęły się na nim pojawiać informacje. Łącznie komputer 
wyszukał dane 
o ośmiu kobietach, w każdym przypadku podając imię i nazwisko, datę urodzenia, 
czas, miejsce 
i datę zaginięcia oraz nazwisko funkcjonariusza policji, który prowadził 
śledztwo. Rochester 
pochylił się nad ekranem, marszcząc czoło. Można było odnieść wrażenie, że coś 
go bardzo 
zaniepokoiło.
– Czy coś się stało? – zapytała Sam.
Wciąż wpatrując się w monitor, Rochester odparł:
– Być może. Sprawdź informacje z ostatnich dziesięciu lat.
Palce Morgana znów zaczęły uderzać w klawisze, a na monitorze ponownie został 
jedynie 
kursor, kiedy komputer zaczął analizować polecenie. Po chwili pojawiły się 
kolejne cztery 
nazwiska kobiet i dodatkowe informacje. Wszystkie kobiety swojego czasu zaginęły 
bez śladu.
Rochester wydał kolejne polecenie.
– A teraz informacje o mężczyznach, w tym samym przedziale czasowym, na tym 
samym 
obszarze.
Procedura powtórzyła się i po kilku minutach informacja widniała na ekranie. 
Komputer 
wymienił tylko dwie osoby.
– Wydrukuj to wszystko dla mnie, James, a potem zamów informacje na temat 
zaginionych 
dziewczyn. Niech je tu jak najszybciej prześlą faksem. Bill! – zawołał i 
policjant, siedzący przy 
biurku po przeciwnej stronie pomieszczenia zerwał się na równe nogi. – Czy masz 
kilku 
wolnych ludzi?
Mężczyzna rozejrzał się i jego wzrok spoczął na dwóch detektywach siedzących 
przy biurku 
ustawionym niedaleko stanowiska Morgana.
– Dan, Harry, czy możecie zmienić zainteresowania na kilka godzin?
Ich zdesperowane spojrzenia dobitnie świadczyły, że nie jest im to na rękę.
– Wspaniale, zatem zapraszam do współpracy z komendantem.
Niechętnie pokiwali głowami. Rochester był bezlitosny.
– Na moim biurku leży tekturowa teczka z dokumentami. Skopiujcie je, 
prawdopodobnie 
będę potrzebował przynajmniej sześciu egzemplarzy. Następnie we współpracy z 
Jamesem 
przypilnujcie, żeby dokumenty wszystkich zaginionych kobiet, które wymienił 
komputer, 
zostały natychmiast przesłane do nas przez odpowiednie jednostki policji.
– A jeśli będą chcieli wiedzieć, do czego ich potrzebujemy?
– Powstrzymaj jakoś ich ciekawość, przynajmniej tak długo, dopóki nie sprawdzimy 
kilku 
rzeczy. Jeśli będą stwarzali problemy, mów, że chodzi o dochodzenie Ministerstwa 
Spraw 
Wewnętrznych i jeśli chcą tłumaczyć się tam, nie będziemy mieli nic przeciwko. 
To powinno na 
jakiś czas uspokoić wścibskich.
Morgan podał mu gotowe wydruki, a dwaj detektywi szybko wyszli z pomieszczenia, 
by 
dostać się do niebieskiej teczki. Sam zaczynała się niecierpliwić.
– Czy mógłbyś mi powiedzieć, co się dzieje?
– Moglibyśmy się nie dziwić, gdyby jedna lub dwie dziewczyny zaginęły w 
niewielkiej 
odległości od amerykańskich baz, ale nie dwanaście. Może to przypadek, może nie 
wszystkie są 
ofiarami jednego przestępcy, nie zmienia to jednak faktu, że sprawa jest co 
najmniej intrygująca.
– Czy chcesz powiedzieć, że nasz zabójca uprawia tu swój proceder już od wielu 
lat?
– Nie będziemy tego wiedzieć, dopóki nie uzyskamy trochę więcej informacji, 
musimy więc 
podjąć czynności sprawdzające, i to szybko.
– Co się teraz dzieje?
– Jeśli się nie mylę, wkrótce poprosimy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych o zgodę 
na 
wznowienie śledztw i połączenie kilkunastu spraw w jedną.
– Powinieneś porozmawiać z agentami FBI. Przebywają w bazie amerykańskich Sił 
Powietrznych w Leeminghall. Ta informacja jest w dokumentach.
– Masz rację. Proponuję, żebyśmy powrócili do mojego gabinetu i przejrzeli całą 
teczkę 
wspólnie, kartka po kartce. Poza tym sprawdzę, co się da zrobić, żeby jak 
najszybciej ściągnąć 
tutaj Toma Adamsa.
Sam pokiwała głową, wyraźnie zadowolona.
– Chodź – powiedział Rochester. – Musisz mi wiele wyjaśnić – dodał i poprowadził 
ją do 
swojego biura.
Zakończywszy przeglądanie zawartości teczki, powrócili do pokoju kontrolnego 
w podziemiach, gdzie Rochester zwołał naradę. W miarę jak mijały godziny, jego 
zespół działał 
coraz szybciej. Dzwoniły telefony, wysyłano i przyjmowano faksy, detektywi 
biegali 
w pośpiechu we wszystkich kierunkach. Mimo zainteresowania tym, co się dzieje, 
Sam czuła się 
wyobcowana, odsunięta od działań policjantów, niczym student oglądający po raz 
pierwszy zza 
plastikowej szyby sekcję zwłok. Jeśli miała jeszcze odegrać w tym dochodzeniu 
jakąś ważną 
rolę, to z pewnością nie teraz.
Było późno, kiedy Rochester ogłosił koniec pracy. Próbował namówić Sam, żeby 
została na 
hoc, ale nie miała ze sobą zapasowych ubrań ani kosmetyków, postanowiła więc 
wyruszyć 
w długą drogę powrotną do domu.
Zajechała przed chatę we wczesnych godzinach porannych. Była wyczerpana 
fizycznie 
i psychicznie. Pozostało jej jedynie tyle siły, by wdrapać się po schodach do 
sypialni, rozebrać 
się, zdjąć słuchawkę z widełek telefonu i paść na łóżko. Natychmiast zasnęła.
Obudził ją jakiś potężny hałas. Usiadła, serce zabiło jej mocniej. Co to było? 
Czy ktoś 
uderzał w okno? A może był to jedynie jej sen? Hałas powtórzył się. Ktoś głośno 
pukał do 
frontowych drzwi.
Włączyła nocną lampkę i popatrzyła na zegar. Była czwarta piętnaście nad ranem. 
Raczej 
trudno było spodziewać się tu o tej porze kogoś, kto wcześniej nie zadzwonił, i 
Sam 
zdenerwowała się. Włożyła płaszcz kąpielowy, zbiegła na dół, po czym zapaliła 
zewnętrzne 
lampy przed domem i powróciła do sypialni. Popatrzyła przez okno.
Najpierw ujrzała samochód, jeepa cherokee, a później dotarł do niej znajomy 
głos, 
z wyraźnym akcentem z południa Stanów Zjednoczonych.
– Doktor Ryan? Doktor Ryan!
W tym samym momencie zobaczyła Doyle’a i Solheim. Otworzyła okno i niechętnie 
zawołała:
– Czego, do diabła, chcecie? Czy nie mogliście najpierw zatelefonować?
– Przepraszam, ale ma pani wciąż zajęty sygnał – odparł Doyle.
Przypomniała sobie, że zdjęła słuchawkę z widełek.
– No więc, co za pilna sprawa ściągnęła was tutaj o czwartej nad ranem i 
dlaczego 
wyrwaliście mnie z najlepszego snu?
– Komendant Rochester chce, żebyśmy jak najszybciej przyjechali do Cromwell 
Park. 
Chyba coś się ruszyło w śledztwie.
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Podczas podróży do Hampshire Sam stawały włosy na głowie. Doyle prowadził 
samochód 
tak, że w każdej chwili spodziewała się najgorszego. Chwilami zastanawiała się, 
czy nie 
zapomniał przypadkiem, że jest w Anglii i że obowiązuje tu ruch lewostronny. Na 
szczęście, 
oprócz kilku mleczarzy i ludzi śpieszących na poranną zmianę do pracy, na 
drogach nie pojawił 
się nikt, kto mógłby stać się ofiarą szaleńczej jazdy.
Do Cromwell Park przybyli, kiedy na dworze było już zupełnie jasno. Świeżość 
wczesnego 
poranka poprawiła nastrój Sam i wyrwała ją z letargu, w którym trwała podczas 
podróży. 
Poczuła głód i ze zdumieniem uświadomiła sobie, że nic nie jadła od przeszło 
dwudziestu 
czterech godzin. Nie była pewna, co jada się w Cromwell Park, miała jednak 
nadzieję, że 
zostanie poczęstowana przynajmniej lekkim śniadaniem.
Funkcjonariusz ochrony, zziębnięty i zmęczony, bez zbędnych ceregieli przepuścił 
ich przez 
bramę. Sam nakazała Doyle’owi, żeby zajechał na żwirowy parking przed głównym 
budynkiem. 
Wysiadłszy z auta, przeciągnęła się, chcąc rozprostować kości po długiej podróży 
w siedzącej 
pozycji.
Na schodach pojawił się umundurowany policjant, który po chwili podszedł do Sam.
– Szef inspektor Terry Lambert – przedstawił się i potrząsnął jej dłonią. – 
Jestem oficerem 
sztabowym pana Rochestera. Widzę, że nie traciliście czasu.
– Doktor Ryan, Samantha Ryan – powiedziała z kolei Sam.
– Cieszę się, że panią w końcu spotkałem. Musieliśmy minąć się, kiedy była tu 
pani ostatni 
raz. Spowodowała pani tutaj sporo zamieszania.
Sam wskazała na towarzyszących jej dwoje Amerykanów.
– Przedstawiam panu agentów Catherine Solheim i Edwarda Doyle’a z FBI, z 
Wydziału 
Nauk o Zachowaniu w Quantico.
– To dobrze, że tu jesteście – powiedział Lambert. – Rozumiem, że zgodziliście 
się udzielić 
nam pomocy w śledztwie.
Doyle wcale nie przytaknął.
– Wręcz przeciwnie – odparł. – Rozumiem, że to wy, Anglicy, zamierzacie nam 
pomagać.
Nie chcąc rozpoczynać dnia od sprzeczki, Lambert jedynie uśmiechnął się. Doyle 
przyjął ten 
uśmiech za oznakę słabości i ucieszył się, że tym razem pójdzie mu łatwo z 
brytyjską policją.
– Cóż, bardzo proszę za mną – odezwał się znów Lambert. – Pan Rochester was 
oczekuje.
Zamiast ruszyć, jak się tego spodziewała Sam, w kierunku biura Rochestera, 
poprowadzeni 
zostali za główny budynek, w kierunku zespołu nowoczesnych zabudowań, gdzie, jak 
już Sam 
wiedziała, znajdował się pokój operacyjny.
Rochester stał w głębi i rozmawiał właśnie z jakimś detektywem, który wklepywał 
informację w komputer. Lambert poprowadził swoją grupkę prosto do nich.
– Sir, przybyła doktor Ryan ze swoim towarzystwem.
Rochester uniósł głowę i uśmiechnął się do Sam.
– Dziękuję ci, że tak szybko przyjechałaś – powiedział.
Doyle zły, że uznany został jedynie za członka towarzystwa.
Sam, odezwał się do niego:
– Kłania się agent Ed Doyle z Quantico. Chciałbym podziękować za to, że policja 
brytyjska 
zgodziła się udzielić nam pomocy w dochodzeniu.
Rochester bynajmniej nie przegapił znaczenia tych słów.
– Dla naszych amerykańskich kolegów zawsze zrobimy wszystko, co leży w naszej 
mocy. 
Nie dalej jak wczoraj przekazałem informacje do pana Bartoca.
Doyle zesztywniał. Bartoc był szefem w Quantico, karierowiczem, który bardzo 
chciał 
zaistnieć w polityce i niszczył każdego, kto mógł sprawić, że jego kadencja w 
FBI zostanie 
oceniona inaczej niż jako doskonała. Ze wszystkich ludzi tego świata, z którymi 
Doyle miał 
dotąd do czynienia, nie bał się właściwie nikogo poza Bartokiem.
Rochester tymczasem dyskontował swoje werbalne zwycięstwo.
– Pan Bartoc zapewnił mnie, że FBI będzie z nami w pełni współpracować. 
Przekazuje mi 
właśnie dokumenty na temat morderstw popełnionych w USA, w związku z czym 
wkrótce 
będziemy mogli wyposażyć nasz komputer w dodatkowe informacje.
Doyle był już na bocznym torze i zrozumiał to w mgnieniu oka. Robiąc dobrą minę 
do złej 
gry, powiedział:
– Rozumiem. Mam nadzieję, że pomoc FBI pozwoli szybko zakończyć sprawę.
– Czy ma pan przy sobie dokumenty, o które prosiłem?
Doyle ich nie miał. Nie, nie zapomniał ich, lecz celowo zostawił w Leeminghall. 
Nie 
wiedział dokładnie, co się dzieje i jakie zagrożenie dla jego spodziewanego 
sukcesu stanowi ta 
nowa jednostka brytyjskiej policji. Postanowił, że tak długo, jak długo się tego 
nie dowie, będzie 
współpracował z Anglikami w możliwie najmniejszym zakresie.
– Nie, nie mam. Bardzo mi przykro, ale wyjeżdżałem w wielkim pośpiechu. 
Zapomniałem 
o nich.
Sceptyczny wyraz twarzy Rochestera nie pozostawiał wątpliwości, że zdaje sobie 
sprawę 
z kłamstwa.
– No cóż, trudno. Na szczęście, pan Bartoc polecił już, żeby przefaksowano ich 
kopie do 
mojego biura. W każdej chwili powinny się w nim znaleźć.
Skończywszy na razie z Doyle’em, Rochester zwrócił się do Solheim:
– Opierając się na opisie pana Bartoca, przypuszczam, że to pani jest Catherine 
Solheim. – 
Potrząsnął jej dłonią. – Bardzo dobrze się o pani wyrażał, określił panią jako 
przyszłą gwiazdę 
wydziału.
Sam kątem oka popatrzyła na Doyle’a. Panował nad sobą, lecz z wyraźnym trudem. 
Jego 
wściekłość rosła z każdą chwilą. Nie było wątpliwości, że Rochester celowo 
antagonizuje dwoje 
agentów, nie przejmując się tym, że ich wzajemne stosunki są już i tak mocno 
napięte.
Rochester znów skierował wzrok na ekran.
– Cóż, przypuszczam, że najlepiej zrobię, jeśli wytłumaczę wam, dlaczego 
poprosiłem was, 
żebyście przyjechali tutaj w takim pośpiechu.
Wszyscy troje popatrzyli na niego wyczekująco.
– Chociaż nie jesteśmy tego jeszcze do końca pewni, przypuszczamy, że morderstwa 
popełnione w Cambridge mogą być powiązane nie tylko z serią zabójstw, które 
spędzają sen 
z powiek FBI w Ameryce, ale też z licznymi zaginięciami kobiet tutaj i w 
Europie.
– Jaka liczba kobiet wchodzi w grę? – zapytał Doyle.
– Badamy powiązania pomiędzy zaginięciem przynajmniej ośmiu kobiet w Wielkiej 
Brytanii w ciągu ostatnich dziesięciu lat.
– Jakie to są powiązania?
– Ustaliliśmy, że wszystkie kobiety zaginęły w promieniu około jednej mili od 
baz 
amerykańskich Sił Powietrznych. Ciała żadnej spośród nich nie znaleziono, nie 
prowadzono 
więc postępowań w sprawie o morderstwa, lecz o zaginięcia.
– Tak, to może być jakiś wspólny mianownik. – Doyle pokiwał głową.
– Czy ten wspólny mianownik to naprawdę coś bardzo charakterystycznego? – 
zapytała 
Sam.
– Tak – odparł Rochester. – Poszukiwaliśmy innych, takich jak liczba mężczyzn, 
którzy 
zaginęli na tym samym terenie, w tym samym czasie, przeanalizowaliśmy ogólne 
statystyki 
dotyczące zaginionych ludzi. Komputer wskazał na znaczącą anomalię w tej 
dziedzinie, 
związaną z bazami Sił Powietrznych i zaginięciami w ich okolicach. W tej 
sytuacji niezbędne 
jest podjęcie szczegółowego śledztwa, chociaż na obecnym etapie wstrzymywałbym 
się 
z przypuszczeniami co do możliwych wyników.
Doyle chciał zadać kolejne pytanie, jednak uprzedziła go Solheim.
– Czy jest pan pewien, że program komputerowy został sformułowany poprawnie?
– Pracujemy w zupełnie nowym systemie, ale zapewniam, że funkcjonuje on 
bezbłędnie. I to 
nie tylko z punktu widzenia policji angielskiej i FBI. Detektyw Morgan 
zadecydował – 
z powodów wiadomych tylko jemu, musimy mu jednak być wdzięczni za tę inicjatywę 
– 
o podłączeniu naszego systemu do komputera Interpolu we Francji. Ściągnął z 
niego takie same 
informacje, jakie wprowadziliśmy do komputera w przypadku „naszych” zaginionych. 
No 
i okazało się, że w ciągu minionych dziesięciu lat w Europie w promieniu jednej 
mili od 
amerykańskich baz zaginęło ponad piętnaście kobiet. Mamy już ich nazwiska. Ciało 
kolejnej 
kobiety znalezione zostało przed rokiem w gęstym lesie w odległości mniej więcej 
pół mili od 
amerykańskiej bazy w Niemczech. Została zasztyletowana, po czym usunięto jej 
obie nerki. 
Mordercy nigdy nie aresztowano.
Zespół Operacji Specjalnych pracował już od wczesnego świtu. Bill Smethurst i 
jego 
partner, Andy Clough, tak jak pozostali członkowie zespołu uważali, że zupełnie 
bez sensu tracą 
czas i pieniądze podatników. Nienawidzili zadań wyznaczanych w ostatniej chwili. 
Burzyły ich 
życie osobiste, wystawiały na ciężkie próby małżeństwa, czy nawet luźniejsze 
związki 
partnerskie.
Susan Dench zniknęła przed trzema laty. Smethurst pamiętał, jak szukano jej 
bezpośrednio 
po zgłoszeniu zaginięcia. Nikt specjalnie nie przykładał się do poszukiwań. 
Znikała bez śladu 
już dwa lub trzy razy wcześniej, a potem pojawiała się z powrotem cała i zdrowa, 
po kilku 
dniach, które spędzała w łóżku z jakimś nikomu nie znanym facetem. Dlatego nawet 
wtedy, gdy 
uznano jej sprawę za kolejny nie wyjaśniony przypadek w świecie pełnym nie 
wyjaśnionych 
przypadków, nikt się tym specjalnie nie przejmował.
Fakt, że ostatnim razem nie powróciła do domu, niczego złego nie musiał tak 
naprawdę 
oznaczać. W Londynie było przecież dosyć miejsc, gdzie mogła zakotwiczyć na 
dłużej. 
Przypuszczano, że niczym nocna ćma pofrunęła w kierunku błyszczących świateł 
Soho. 
Jedynymi ludźmi, wciąż przekonanymi, że przytrafiło się jej coś złego, byli jej 
rodzice. Ale co 
oni mogli o niej wiedzieć? Przez jakiś czas chodzili po lokalnych gazetach i 
rozgłośniach, chcąc 
zainteresować dziennikarzy losem swej córki, ale zainteresowanie jej losem 
skończyło się 
znacznie wcześniej, niż policja zakończyła śledztwo.
Dlaczego więc szukali jej jeszcze raz, po tak długim czasie? Smethurst nie miał 
pojęcia, 
żywił jednak nadzieję, że szefowie wiedzą coś, co jemu nie jest wiadome w tej 
sprawie. 
Przełożeni bardzo rzadko zdradzali interesujące szczegóły, uznając, że podwładni 
powinni 
wiedzieć tylko tyle, ile jest akurat konieczne. W większości przypadków 
oznaczało to, że mogą 
wiedzieć bardzo mało. Tym razem jednak sprawa musiała być niezwykle poważna, 
rozmyślał 
Smethurst, ponieważ do poszukiwań ściągnięto niemal wszystkich wolnych ludzi, 
przerywając 
im nawet urlopy i wakacje. Obliczył, że same nadgodziny będą kosztowały fortunę.
Zadziwiające wobec natury i zakresu poszukiwań było to, że tym razem milczały o 
nich 
media, nie wtrącały się osoby cywilne. Zazwyczaj policja wdzięczna była za 
wszelką pomoc 
w takich sytuacjach, a i ochotników do poszukiwań zgłaszało się więcej, niż to 
było potrzebne. 
Tym razem w akcji uczestniczyli tylko policjanci.
Rozpoczęli ją w różnych punktach wokół płotu wyznaczającego teren bazy 
amerykańskich 
sił powietrznych, formując ogromne niebieskie koło, a następnie zaczęli oddalać 
się od płotu, 
zatrzymując się co chwila i przeszukując teren. Do akcji przystąpili nawet 
policyjni nurkowie, 
sprawdzając jeziora i stawy, co po tak długim czasie od zniknięcia kobiety 
wydawało się 
oczywistą stratą czasu i środków; mieliby szczęście, gdyby znaleźli jej kości. 
Ich udział 
w poszukiwaniach podnosił jednak rangę i powagę przedsięwzięcia. Od czasu do 
czasu rozlegał 
się gwizdek i tyraliera zamierała. W tym czasie oglądano kolejne zastanawiające 
znalezisko 
i ładowano do plastikowych worków w celu przewiezienia do dalszej analizy. 
Następnie rząd 
policjantów znów ruszał przed siebie.
Sekcja Smethursta dotarła wreszcie do Zakątka Alexandra, gęstego lasu, 
rozciągającego się 
na obszarze około stu akrów. Było tu dziko i ciemno i poruszanie się zaczęło 
sprawiać 
policjantom sporo trudności. Smethurst zagłębił kij w plątaninie krzewów, 
wrzosów i trawy 
i zaczął przesuwać nim w nadziei, że natknie się na coś interesującego. I 
rzeczywiście, wkrótce 
znalazł. Odgłos, jaki wydobył się spod kija, rozpoznał od razu – falista blacha. 
Kiedyś miał z nią 
sporo do czynienia.
– Tutaj! – zawołał do Clougha.
Partner przerwał swoje poszukiwania i natychmiast do niego podszedł. Smethurst 
znów 
uderzył w blachę, żeby odgłos usłyszał Clough. Nie wywarło to jednak na nim 
wrażenia.
– Natrafiłeś na kawał blachy – powiedział. – Dobra robota, posterunkowy 
Smethurst. 
Prawdopodobnie dostaniesz medal za to znalezisko. Podnieś to. Być może na 
odwrotnej stronie 
ktoś zapisał jakąś ważną informację – powiedział z drwiną w głosie.
Smethurst zignorował sarkazm i zaczął systematycznie odgarniać suche gałęzie i 
ściółkę. Po 
chwili zdecydowanie stąpnął na blachę i w tym samym momencie usłyszał, jak 
materiał pęka, 
a on sam zaczął zapadać się pod ziemię. Andy Clough z przerażeniem patrzył, jak 
jego partner, 
wpierw z krzykiem, a potem z przeraźliwym wrzaskiem, znika z pola widzenia.
Rochester pozostawił Doyle’a i Solheim w pokoju kontrolnym, pozwalając im 
spokojnie 
przejrzeć informacje, które nadeszły z Interpolu. On udał się z Sam do swojego 
gabinetu. Ku jej 
ogromnemu zdziwieniu, przy wielkim okrągłym stole w gabinecie siedział już Tom 
Adams. 
Obok niego zajmował miejsce starszy mężczyzna, którego nie znała. Kiedy weszła 
do środka, 
obaj mężczyźni powstali.
– Sam, sądzę, że Toma Adamsa już znasz – powiedział Rochester. – A to jest 
profesor Boyd 
Charlton z tego drugiego uniwersytetu.
Sam uznała, że „ten drugi uniwersytet” to Oksford, Rochester bowiem był nie 
tylko szefem 
policji w Oksfordzie, lecz kształcił się ponadto w Trinity College, w Cambridge, 
i był z tego 
powodu bardzo dumny.
– Boyd jest szefem katedry historii starożytnej – kontynuował – i w szczególny 
sposób 
interesuje się starożytnymi tekstami i szyframi.
Wszyscy czworo zasiedli wokół stołu.
– Cóż zatem profesor ma do czynienia z naszą sprawą? – zapytała Sam.
– Chodzi o teksty znalezione na miejscach zbrodni – odparł Rochester. – 
Przefaksowałem 
mu kilka próbek i stwierdził, że potrafi wydobyć z nich ciekawe informacje.
Profesor Charlton był bardziej ostrożny.
– Tak naprawdę to nie uzyskałem jeszcze żadnej odpowiedzi, istnieje jednak duże 
prawdopodobieństwo, że dojdę do czegoś konkretnego.
Sam wciąż nie potrafiła sobie wyobrazić, co wspólnego mogą mieć starożytne 
teksty ze 
współczesnymi morderstwami.
– A do czego pan doszedł do tej pory?
Charlton popatrzył na Rochestera.
– Czy dysponuje pan większą liczbą interesujących nas napisów? – zapytał.
Rochester zabrał z biurka stertę przefaksowanych kartek i podał je Charltonowi. 
Profesor 
nasunął na nos okulary w drucianej oprawie i zagłębił się w papierach. Nie 
śpieszył się, 
przeglądając je, a pozostała trójka nie popędzała go, cierpliwie czekając, aż 
zechce coś 
powiedzieć. Sam kilkakrotnie uchwyciła wzrok Toma. Tak wiele chciała mu 
powiedzieć, 
a jeszcze więcej zadać pytań, nie była to jednak ani właściwa chwila, ani 
właściwe miejsce. 
Musiała po prostu czekać.
W końcu Charlton odłożył papiery.
– Hmm, nie ma tu niczego oczywistego. Jeśli jednak poświęciłbym trochę czasu, 
coś bym 
pewnie z tego wydobył.
– W takim razie do dzieła, profesorze – postanowił Rochester. – Ile czasu pan 
potrzebuje, 
żeby powiedzieć nam coś konkretnego?
– Niezbyt wiele. Jeśli jest w tym jakiś klucz, znajdę go. Rochester zadzwonił 
małym 
mosiężnym dzwoneczkiem, który stał na stole.
– Zamówiłem dla pana taksówkę – powiedział. – Powinna już tutaj być. – 
Potrząsnął dłonią 
profesora i odprowadził go do drzwi. – Powodzenia, profesorze, i niech pan nie 
zapomni 
pośpieszyć do mnie z informacją, kiedy tylko ją pan uzyska.
Powróciwszy do stołu, Rochester odezwał się:
– Sam, chciałbym, żebyś czasowo włączyła się do prac mojego zespołu. 
Pozostaniesz w nim 
tak długo, dopóki nie wyjaśnimy zagadki.
Sam poczuła, że przebieg wydarzeń wymyka się spod jej kontroli, i wcale jej się 
to nie 
spodobało.
– To chyba nie jest najlepszy pomysł – powiedziała. – I niepraktyczny. Nie 
spodoba się to 
ani uniwersytetowi, ani szpitalowi.
Rochester jakby uparł się, żeby zburzyć jej spokój.
– Uzgodniłem to i w szpitalu, i na uniwersytecie. Trevor Stuart zapewnił mnie, 
że przejmie 
twoje liczne obowiązki. Teraz Trevor mi się podlizuje, pomyślała Sam. – Jeśli z 
czymś nie dałby 
sobie rady, pomoże mu Jean. Tak nawiasem mówiąc, ta twoja Jean to fascynująca 
kobieta. 
Najwyższe władze zarówno szpitala, jak i uniwersytetu nie sprzeciwiają się 
twojemu czasowemu 
oddelegowaniu do Cromwell Park. A zatem, jaka jest w tej sytuacji twoja 
ostateczna decyzja? 
Sam skapitulowała.
– Pod warunkiem, że nie będę musiała dzielić pokoju gościnnego z Charltonem...
Rochester uśmiechnął się.
– Wiele wymagasz, ale zgadzam się. – Zwrócił się do Adamsa: – Tom, przypuszczam, 
że ty 
i Sam macie sobie wiele do powiedzenia. Powierzam więc ją twojej opiece. Idźcie 
do pokoju 
kontrolnego, a ja tymczasem przygotuję dla niej jakiś skromny gabinecik i pokój 
do 
zamieszkania. – Adams skinął głową. – Przy okazji, Sam, nie wiem, czy cię już o 
tym 
poinformowano, ale mamy tutaj własne laboratorium i prosektorium. Jeśli 
chciałabyś je 
obejrzeć, nie widzę przeszkód.
Rochester gwałtownie podniósł się z krzesła, bezceremonialnie dając znak 
gościom, że czas, 
jaki dla nich przeznaczył, minął i spotkanie jest skończone. Adams i Sam ruszyli 
do drzwi. Gdy 
stali w progu, Rochester zawołał do Sam:
– Tak przy okazji, twój przyjaciel Hammond wyjechał.
– Dokąd?
– Dziś rano został odwołany do Stanów. Opuścił Anglię na pokładzie samolotu 
towarowego 
Sił Powietrznych, to wszystko. Chyba bardzo mu się śpieszyło.
– Czy wiemy, gdzie teraz jest?
– Zabawne, ale nikt tego nie wie. Departament Stanu, Pentagon, Waszyngton, 
wszyscy jakby 
nabrali wody w usta.
– A co z Cullym?
– Och, on wciąż jest na miejscu. Muszę jeszcze sprawdzić kilka rzeczy, ale to 
raczej nie jest 
człowiek, którego poszukujemy. Zabójcy nie są zazwyczaj ludźmi, którzy ponad 
wszystko 
stawialiby rozwój własnej kariery.
– Czy uważasz więc, że Hammond to...?
– Nasz zabójca? – Rochester wzruszył ramionami. – Nie wiem. Amerykanie grają w 
jakąś 
dziwną grę. Bardzo chciałbym wiedzieć, o co w niej chodzi. Wzburzyliśmy głębsze 
wody, niż 
nam się to na początku wydawało.
Kiedy Sam odwróciła się, Rochester zwrócił się do niej ponownie:
– Nie rozluźniaj się zbytnio, moja droga. Mam przeczucie, że wkrótce czeka cię 
mnóstwo 
roboty.
Kiedy Bill Smethurst oprzytomniał, doszedł do wniosku, że leży na plecach w 
jakiejś 
dziurze głębokości co najmniej ośmiu stóp. Widział nad sobą zielone korony 
drzew, a ponad 
nimi błękitne niebo z rozsianymi gdzieniegdzie białymi chmurami. Niespodziewanie 
w polu jego 
widzenia pojawiła się twarz Andy’ego Clougha.
– Bill! Bill! Czy wszystko w porządku?
Smethurst skupił uwagę na swoich rękach i nogach. Czuł je, wszystkie były na 
miejscu i, co 
najważniejsze, były całe. Upadek właściwie nie sprawił mu bólu, a tylko 
zaskoczył i oszołomił.
– Nic mi się nie stało, Andy. Ale się, cholera, przestraszyłem.
Usiadł i rozejrzał się. Dziura miała kształt prostopadłościanu, gładkie ściany i 
najwyraźniej 
zrobiona została przez człowieka. W jednej ze ścian znajdowało się coś, co 
wyglądało jak 
wejście do tunelu. Było wysokie około pięciu stóp, obmurowane i zdawało się 
prowadzić jeszcze 
głębiej pod ziemię. Na betonowej powierzchni znajdował się metalowy przełącznik, 
który 
Smethurst uznał za włącznik światła. Wstał i otrzepał ubranie, następnie 
podszedł do 
przełącznika i kilkakrotnie pstryknął. Nic się nie wydarzyło. Jeśli był to 
włącznik światła, był 
uszkodzony.
– Andy, podaj mi tutaj reflektor! – zawołał.
Clough pokiwał głową.
– Za chwilę! Trzymaj się! – zawołał i zniknął z pola widzenia.
Powrócił po kilkunastu sekundach i podał Smethurstowi wielką pomarańczową lampę. 
Ten 
natychmiast ją włączył i skierował strumień światła wprost w otwór tunelu. 
Przejście wydawało 
się szerokie, nie było w nim żadnych przeszkód. Pochyliwszy się, wszedł do 
tunelu i zaczął 
ostrożnie iść do przodu. Cuchnęło zgnilizną i starzyzną. Z powały sączył się 
zielony szlam, a na 
szarych betonowych ścianach widniały ciemne, mokre plamy. Błoto i szlam przez 
całe lata 
zbierały się na betonowej posadzce i utworzyły na niej śliski dywan. Więcej niż 
raz Smethurst 
stracił równowagę i prawie upadł.
Światło reflektora sunęło po chropowatych ścianach. Nierówności wywoływały 
poruszające 
się cienie, które sprawiały, że wnętrze tunelu zaczynało jakby żyć własnym 
życiem. Smethurst 
popatrzył na swoją rękę. Drżała. Poczuł chłód i odniósł wrażenie, że uginają się 
pod nim nogi. 
Był bardziej niż przestraszony. Po raz pierwszy w policyjnej karierze był 
przerażony. Nie 
wiedział jednak, co jest źródłem strachu.
Dotarł do jakiejś komory i przystanął. Nie ośmielił się postąpić ani kroku 
dalej. Światło 
reflektora spoczęło na dużym stole ustawionym na środku pomieszczenia. 
Przytrzymał je na nim 
przez kilka sekund, nie wierząc, że to, co widzi, jest prawdą. Nagle złamał się. 
Ogarnięty paniką, 
pobiegł jak szalony w kierunku wyjścia, a widok, który przez kilka sekund trwał 
przed jego 
oczyma, pogrążył się znów w łaskawej ciemności.
Tom Adams i Sam zaczęli schodzić po kamiennych schodach. Kiedy znaleźli się na 
dole, 
Tom zamiast ruszyć w kierunku pokoju kontrolnego, zaczął prowadzić ją w stronę 
parku.
– Jak daje sobie radę rodzina? – zapytał łagodnym tonem po chwili milczenia.
– Dobrze, dziękuję ci – odparła Sam.
Znów zapadło milczenie i znów przerwał je Tom:
– Rozumiem, że jestem ci coś winien.
– Nie, skądże znowu.
– Gdyby nie ty, zmagałbym się teraz z jakimiś głupotami w Wydziale Południowym.
– Przecież jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego można było tu ściągnąć z 
Cambridge. 
Zajmujesz się tą sprawą od samego początku. Znasz wszystkie fakty i jestem 
pewna, że 
pomożesz w pomyślnym zakończeniu dochodzenia. Po prostu podsunęłam Rochesterowi 
doskonały pomysł, to wszystko.
– Dlaczego to zrobiłaś? Po tym, co się stało, sądziłem, że... no, wiesz...
– Że znienawidzę cię na zawsze i spróbuję szkodzić, kiedy tylko będę mogła.
– Coś w tym rodzaju. Chyba nie poznałem cię dość dobrze, prawda?
– Chyba nie. Gdybyś mnie poznał, może wciąż bylibyśmy razem.
Tom dotknął jej dłoni.
– Wciąż możemy być.
Odsunęła się.
– Nie, nie możemy. Może nie do końca jest tak, jak mi powiedziałeś wtedy w 
ogrodzie, ale 
coś w tym musi być.
Nie nalegał, zdając sobie sprawę, że razem nie mają już żadnych szans. 
Zastanawiał się, czy 
poprzez przeniesienie go tutaj chciała oderwać go od Liz, Sprawić, że dzięki 
temu z nią zerwie. 
Kobietom zdarzały się podobne intrygi. A jednak Sam nie była podobna do żadnej 
spośród 
znanych mu dotąd kobiet i nie sądził, że zdobyłaby się na taką złośliwość.
Postanowił zmienić temat rozmowy.
– Czy uważasz, że Rochester ma rację? – zapytał.
– W sprawie zasięgu seryjnych zabójstw? Tak.
– Dysponuje tylko poszlakami.
– Nie określałabym zabójstw West i Strachana mianem poszlak, a ty?
– Mam na myśli połączenie ich wszystkich razem. Wiesz, Ameryka, Anglia, 
kontynent. 
Trochę to nieprawdopodobne.
– Unterweger działał właśnie na tych obszarach.
– Był jedyny w swoim rodzaju.
– Wszyscy seryjni mordercy są na swój sposób wyjątkowi.
Tom rozmyślał przez chwilę.
– Mam nadzieję, że oprócz tych pośrednich, pojawią się poważniejsze dowody na 
to, że te 
zbrodnie w jakiś sposób się łączą.
– Na przykład?
– Szyfry Charltona, włókna. Nie zapominając o rybich łuskach i nasionach, które 
znalazłaś 
na West. Poza tym mogą nam pomóc raporty z FBI.
– Może znajdą też coś wasi chłopcy w niebieskich mundurkach.
– Nie wiadomo. Ale kiedy intensywnie przeczesuje się teren, zawsze się coś 
znajduje.
Niespodziewanie usłyszeli, że woła ich nadinspektor Lambert.
– Pani doktor Ryan! Inspektorze Adams. Wracajcie, bardzo proszę. Chyba na coś 
się 
natknęliśmy.
Podróż przez Wiltshire do Kent była jedną wielką przyjemnością. Zazwyczaj, aby 
znaleźć 
miejsce zbrodni, Sam musiała jeździć jakimiś nierównymi, wąskimi drogami, 
nierzadko nie 
zaznaczonymi na mapie. Tym razem jechała w konwoju policyjnych samochodów i 
motocykli. 
Wszystkie miały włączone syreny, a ona, doktor Samantha Ryan, siedziała na 
tylnym siedzeniu 
jednego z nie oznakowanych policyjnych samochodów obok komendanta Rochestera, 
niczym 
członkini rodziny królewskiej albo przynajmniej wysokiej rangi przedstawicielka 
rządu. Różnica 
polegała na tym, że ludzie zwykle z radością witali członków królewskiej 
rodziny, a Sam nie 
była pewna, czy podobną radość wzbudzi jej obecność na miejscu zbrodni.
Mimo protestów, Doyle i Sofheim pozostali w Cromwell Park. Żadna policja świata 
nie 
lubiła obcych patrzących jej na ręce. Nowo powołany do życia zespół, nieistotne, 
z jak 
doskonałych by się składał specjalistów, przybyły z zewnątrz, był wystarczająco 
ciężkim kęsem 
do strawienia dla lokalnej policji. Reprezentanci obcej służby, w tym głównie 
FBI, mogliby 
wywołać nie tylko niechęć, ale otwartą wojnę. Rochester wiedział, że ma 
niepowtarzalną szansę 
na ostateczne przekonanie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych o potrzebie powołania 
jego 
oddziału, i nie zamierzał pozwolić, by agenci FBI ją zmniejszyli.
Sam z kolei nie martwiła spodziewana reakcja miejscowej policji. Bała się 
natomiast, że 
patolog przypisany do tej okolicy, doktor John Alexander, oburzy się, kiedy 
dotrze do niego, że 
zadanie, które powinno przypaść w udziale właśnie jemu, wykona doktor Samantha 
Ryan. Przed 
kilku laty pracowali razem w Londynie i Sam znała go jako dobrego człowieka i 
doskonałego 
specjalistę. Niestety, czasami bywał pompatyczny, no i był indywidualistą nie 
cierpiącym 
głupców i ludzi wtrącających się do jego pracy. Jadąc na miejsce, Sam w duchu 
modliła się o to, 
by jednak się z nim nie spotkać, by na miejsce przybył jakiś inny patolog, miała 
jednak 
nieprzyjemne przeczucie, że natrafi właśnie na Johna.
Widok srebrnego myśliwca, lecącego nisko nad ziemią, ostrzegł ją, że konwój 
nieuchronnie 
zbliża się na miejsce. Po kilku minutach przecięli policyjny kordon, przed 
którym zgromadzili 
się dziennikarze z wszelkim możliwym sprzętem. Wiedzieli już doskonale, że 
wydarzyło się coś 
nadzwyczajnego, i nie zamierzali opuścić tego miejsca, dopóki nie uzyskają 
szczegółowych 
informacji. Obecność dziennikarzy wskazywała na to, że ich informatorzy w 
policji dobrze się 
spisali. Widok konwoju wywołał ich natychmiastową reakcję – ku samochodom 
skierowały się 
wszystkie kamery, aparaty fotograficzne i mikrofony. Sam zdziwiło to wszystko i 
ku 
zaskoczeniu Rochestera niczym hollywoodzka gwiazda osłoniła twarz kartką 
papieru.
Samochody powoli minęły gromadę dziennikarzy, przejechały przez kordon i 
zbliżyły się do 
sceny zbrodni. W końcu zatrzymały się, a Rochester i Sam wysiedli. Od razu 
ogarnęło ich ciepłe 
popołudniowe powietrze. Do Rochestera natychmiast podszedł umundurowany 
nadinspektor 
i obaj rozpoczęli ożywioną rozmowę. Sam miała więc czas, żeby się trochę 
rozejrzeć. Okolica 
wyglądała na wyjątkowo nie zagospodarowaną przez człowieka, co zdawało się 
dziwne na 
obszarze uznawanym za najbardziej zaludniony w kraju. Ten dziewiczy krajobraz 
wynikał bez 
wątpienia z sąsiedztwa bazy wojskowej i zapewne, po zamknięciu bazy, szybko 
ulegnie zmianie.
Policjanci poruszali się na miejscu zbrodni pozornie chaotycznie, jak zawsze. 
Sprawiali 
wrażenie, że czekają jeszcze na jakieś nadzwyczajne wydarzenia. Nagle Sam 
zrozumiała, że tak 
naprawdę to czekają właśnie na nią.
– Doktor Ryan, poproszę panią – powiedział do niej Rochester, a kiedy do niego 
podeszła, 
kontynuował: – Pozwól, że ci przedstawię nadinspektora Clarksona. Został 
oddelegowany do 
współpracy z nami.
Kiedy Sam podała mu rękę, na jego twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu. 
Była 
poważna, niemal bez wyrazu, i taki sam był jego głos.
– Jeśli zechcecie mi państwo towarzyszyć, sir – powiedział do Rochestera – 
zaprowadzę was 
na miejsce zbrodni.
Kiedy ruszyli, Sam zadała mu pytanie:
– Czy powinnam dowiedzieć się czegoś, zanim zacznę oglądać ciało?
– Ciała.
– Jest ich więcej niż jedno?
– Przynajmniej dwa, może trzy. Znajdują się w jednym ze starych bunkrów 
obronnych, 
których są tutaj dziesiątki w lasach i na łąkach. Miały stanowić pierwszą linię 
obrony podczas 
zimnej wojny, na wypadek rosyjskiej inwazji. Obecnie korzystają z nich głównie 
dzieci 
i zakochane pary. Policjant, który znalazł zwłoki w jednym z nich, trochę się 
przestraszył. Chyba 
ciemności.
Sam przypomniała sobie własne przerażenie przy zwłokach Mary West i doskonale 
rozumiała nie znanego policjanta.
– Czy przeszukano inne bunkry?
– Właśnie to robimy. Problem tkwi w tym, że po tych wszystkich latach nikt nie 
ma planów 
ich rozmieszczenia. Jeszcze kilka lat temu stanowiły wielki sekret, a teraz...
– Gdzieś jednak muszą być.
Clarksonowi nie bardzo podobały się pytania Sam i spojrzał na Rochestera, 
poszukując 
pomocy u niego. Nie znalazł jej jednak.
– Sądzimy, że jedno z ciał należy do Susan Dench, dwudziestodwuletniej 
dziewczyny 
z okolicy. Kilka lat temu wyszła pewnego dnia z domu i już nie wróciła. Nie 
miała najlepszej 
opinii, sypiała, z kim popadnie, była skazana za drobne kradzieże, już wcześniej 
znikała 
i później odnajdywała się po kilku nocach spędzonych z jakimś lokalnym 
podrywaczem.
Sam rozzłościł sposób, w jaki Clarkson mówił o Dench. Traktował ją jak 
bezwartościową 
rzecz, jakby młodość i brak odpowiedzialności były ciężkimi przestępstwami.
– Spisaliście ją więc na straty – powiedziała.
Clarkson zmieszał się.
– Nie, nie spisaliśmy. W zaistniałych okolicznościach zrobiliśmy wszystko, co 
było w naszej 
mocy, żeby ją odnaleźć.
– Co leżało w waszej mocy?
– Przeprowadzaliśmy wywiady w okolicznych domach, wypytywaliśmy rodzinę i jej 
znajomych, rozesłaliśmy jej fotografię do wszystkich jednostek policji w kraju.
– A po trzech latach odnaleźliście ją w ciągu dwudziestu czterech godzin, gdy 
was trochę 
przyciśnięto. Czy nie dziwi to pana?
Clarkson zjeżył się.
– Te poszukiwania zarządziło Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. My tutaj nie 
posiadamy 
środków, żeby uganiać się za każdą gówniarą, która postanawia uciec z domu i 
rozpocząć nowe 
życie.
Sam wiedziała, że Clarkson ma rację. Pomyślała, że wielu zaginionych osób nie 
znajduje się 
w Anglii właśnie z powodu braku pieniędzy na poszukiwania. Myśl ta przygnębiła 
ją.
Niemal równie przygnębiające było to, że zaraz po zbliżeniu się do bunkra 
pierwszą osobą, 
którą zobaczyła, okazał się John Alexander. Stał nad otworem wejściowym i 
spoglądał w dół.
Uznała, że zrobi najlepiej, jeśli od razu chwyci byka za rogi, i odezwała się:
– John?
Popatrzył na nią, a potem znów w dół.
– Cześć, Sam. Zdaje się, że jesteś tu kimś bardzo ważnym. Nie pozwolili mi wejść 
do 
środka, zanim nie przyjedziesz.
– Przykro mi. Nie ma to jednak nic wspólnego ze mną. Nie maczałam w tym palców. 
Decyzje podejmowane są na bardzo wysokim szczeblu.
– To już wiem od Clarksona. Ale jak ty się w to wplątałaś?
– Znalazłam się w złym miejscu o złej porze.
Zanim Alexander zdołał powiedzieć coś więcej, podszedł do nich niski, krępy 
mężczyzna. 
Przez ramię miał przerzucony biały gumowy płaszcz ochronny.
– John Haze – przedstawił się Sam. – Jestem szefem ekipy technicznej. Witam 
panią. Będzie 
to pani potrzebne. – Ruchem głowy wskazał na płaszcz.
Sam podziękowała mu i zaczęła nakładać na siebie strój ochronny. Haze tymczasem 
mówił 
dalej:
– Zejdziemy na dół razem, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu.
Sam ucieszyła się, że jest na tyle grzeczny, iż pytają o zdanie. Pomyślała, że 
może jej 
obecność tutaj wzbudzi jednak mniej oporów, niż się spodziewała. Uśmiechnęła się 
do niego 
i skinęła głową na znak zgody.
– Czy ktoś już tam schodził?
– Niezdara, który dokonał odkrycia. Poza tym kilku techników; założyliśmy 
oświetlenie. Nie 
dziwię się, że gliniarz-odkrywca jest troszeczkę oszołomiony, to bardzo 
nieprzyjemne miejsce. 
Nikogo nie wpuszczaliśmy do środka. Takie otrzymaliśmy rozkazy. Czy to jest 
naprawdę jakaś 
nadzwyczajna zbrodnia?
Sam znów się uśmiechnęła, nic jednak nie powiedziała. Podniosła z ziemi torbę 
lekarską 
i przerzuciła ją przez ramię.
– Dobrze, nie musi mi pani nic mówić. – Haze westchnął z rezygnacją. – Rozumiem, 
mogę 
wiedzieć tylko tyle, ile naprawdę muszę, czyli właściwie nic.
Mocno ścisnął w rękach najwyższy stopień drabiny, przytrzymując ją, gdy Sam 
zaczęła 
opuszczać się do bunkra. Wejście znajdowało się w odosobnionym, nieprzyjemnym 
miejscu, 
zapewne idealnym dla zabójcy. Tunel, prowadzący do komory, był teraz dobrze 
oświetlony 
i Sam od razu mogła dojrzeć niezbyt odległe pomieszczenie. To wszystko 
przypominało jej 
trochę egipskie grobowce, z tajnymi przejściami i komorami. Słyszała opowieści o 
starych 
budynkach, kryjących w sobie duchy dawnych dramatycznych i strasznych wydarzeń, 
z przerażającą atmosferą. Pomyślała, że właśnie się znajduje w jednym z takich 
miejsc. Odczuła 
ogromną niechęć wobec perspektywy posuwania się dalej tym tunelem i zetknięcia z 
tym, co 
czekało na nią u jego końca. Myśl, że nie jest, na szczęście, zdana tylko i 
wyłącznie na siebie, 
ucieszyła ją.
Kiedy tylko Haze i Alexander dołączyli do niej, wkroczyła do tunelu, zmierzając 
do komory. 
Na śliskiej nawierzchni szła krok po kroku, bardzo ostrożnie. Gdy znalazła się w 
połowie drogi, 
odniosła wrażenie, że słyszy straszliwy, nieziemski krzyk. Przestraszona 
zatrzymała się 
i popatrzyła na swoich towarzyszy. Oni jednak byli spokojni, z całą pewnością 
niczego nie 
usłyszeli. Krzyk musiał powstać jedynie w jej wyobraźni.
Kiedy wreszcie wkroczyła do komory, odetchnęła z ulgą. Nie było tu żadnych zjaw 
ani 
duchów. Pomieszczenie o powierzchni trzydziestu stóp kwadratowych było wysokie 
mniej 
więcej na sześć stóp. Do ścian przymocowano mapy sztabowe najbliższej okolicy, 
teraz już 
mocno zniszczone. Jednak nie one zwróciły jej uwagę. Coś innego sprawiło, że 
nagle zamarła 
w połowie kolejnego kroku. Na ścianie widniał wyblakły, ale wciąż dobrze 
rozpoznawalny 
symbol Q.
Na środku izby znajdował się wielki stół, a na stole leżały resztki ludzkich 
zwłok, właściwie 
tylko szkielet. Czaszka ułożona na boku ze szczęką w szerokim, upiornym 
uśmiechu, 
skierowana była martwymi oczodołami dokładnie w Sam. Ludzkimi kośćmi na 
betonowej 
posadzce bez wątpienia zajmowały się zwierzęta. Pod jedną ze ścian leżały 
starannie ułożone 
części damskiej garderoby, a pod drugą – kolejna czaszka. Sam nie była w stanie 
określić, do ilu 
osób należą znajdujące się tutaj kości, ale jednego była pewna – natrafiła na 
kolejne ofiary 
człowieka, który zamordował Mary West.
Dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, że jej towarzysze stoją tuż obok 
niej. Ich 
milczenie dowodziło, że są tak samo przerażeni jak ona.
Wzruszyła ramionami, chcąc dodać sobie odwagi, po czym zapytała Alexandra:
– Czy chciałbyś zacząć przede mną?
Docenił jej grzeczność, ale odparł:
– Nie, to należy do ciebie. Do dzieła, Sam. Będę cię jedynie obserwował z pewnej 
odległości.
I czyhał na mój błąd, pomyślała zgryźliwie. Wyciągnęła z torebki dyktafon i 
zaczęła mówić:
– Znajduję się w Zakątku Aleksandra, w lasach East Stratton. Jest to podziemna 
komora 
u wylotu tunelu, biegnącego do niej od dużego szybu, wykopanego w ziemi. Należy 
uznać, że 
komora jest fragmentem umocnień, które miały stanowić zewnętrzną linię obrony 
pobliskiej 
bazy wojskowej na wypadek rosyjskiej agresji. Umocnienia wybudowano w okresie 
tak zwanej 
zimnej wojny. Komory tej nie używano jednak od wielu lat. Ma mniej więcej 
dwanaście stóp 
wysokości i – rozejrzała się dookoła – około trzydziestu stóp kwadratowych 
powierzchni. Do 
ścian przymocowane są mapy najbliższej okolicy, a na jednej z tych ścian 
znajduje się 
wyrysowany symbol omega, taki sam, jaki znaleziono w miejscu, gdzie została 
zamordowana 
Mary West. Pod ścianą znajduje się sterta ubrań. Na środku pomieszczenia stoi 
stół, na którym 
ułożony jest ludzki szkielet. Obie ręce złączone zostały ponad głową szkieletu 
kajdankami, 
a następnie przywiązane liną do jednej ze stołowych nóg. Prawa noga szkieletu 
jest również 
przymocowana do stołu. Lewej brakuje. – Sam umilkła, podeszła do stołu i zaczęła 
uważnie 
oglądać szkielet. Dopiero na końcu zainteresowała się czaszką. – Do ust ofiary 
wetknięto 
czerwoną wzorzystą szmatę. Przed wypadnięciem lub wypluciem zabezpieczono ją 
sznurkiem. – 
Wyciągnęła z torby pincetę i ostrożnie wydobyła szmatę z czaszki. Przez chwilę 
przytrzymywała 
ją przed oczyma i uważnie oglądała.
Alexander postąpił krok do przodu, by również uważnie przyjrzeć się znalezisku.
– Jak myślisz, co to jest? – zapytał.
– Wygląda mi na damskie majtki, jednak biorąc pod uwagę stan, w jakim się 
znajdują, nie 
jestem tego zupełnie pewna. Pewnie należały do zamordowanej.
Alexander skinął głową i wycofał się. Haze podał Sam plastikową torebkę, do 
której 
natychmiast wrzuciła znalezione majtki.
Kontynuowała oględziny czaszki. Swoją uwagę skupiła teraz na nosie.
– Nos ofiary jest stosunkowo szeroki. Czoło ma raczej niewielką powierzchnię.
– Co z miednicą? – zapytał Alexander.
– Miednica – powtórzyła za nim Sam, nie chcąc, aby niespodziewane pytania 
wytrąciły ją 
z rytmu pracy – jest szeroka i niska. Wstępne oględziny szkieletu wskazują, że 
jest to fragment 
zwłok kobiety o wzroście mniej więcej pięciu stóp i ośmiu cali, nastolatki lub 
liczącej niewiele 
ponad dwadzieścia lat. Nie żyje przynajmniej od kilku lal.
To było właściwie wszystko, co mogła ustalić w tej chwili. Dalsze informacje o 
zmarłej 
mogła uzyskać dopiero po przeprowadzeniu sekcji zwłok.
Haze w milczeniu stał obok Alexandra, czekając, aż Sam skończy.
– Jeśli jesteście gotowi, możecie zabrać stąd zwłoki – powiedziała do niego.
– Jeżeli nie ma pani nic przeciwko temu, najpierw chciałbym dokładnie przeszukać 
i obfotografować ten bunkier. Wtedy zajmiemy się zwłokami.
Sam podeszła do kolejnej czaszki i przyklęknęła przy niej. Haze pojawił się 
obok.
– Cholera, biedna cizia – mruknął.
W normalnych okolicznościach Sam uznałaby ten komentarz za niesmaczny, teraz 
jednak 
ucieszyła się, że ktoś zdobył się na to, by rozrzedzić ponurą, gęstą atmosferę. 
Dokładnie 
obejrzała czaszkę. Bez wątpienia należała do kobiety, ale w obecnej chwili mogła 
o niej 
powiedzieć tylko tyle. Wstała i odezwała się do Alexandra:
– Czy szpital gotowy jest do sekcji zwłok?
– Wszystko już przygotowane. Chcesz, żebym ci asystował?
– Jeśli nie masz nic przeciwko temu...
– Obiecuję, że w niczym nie będę ci przeszkadzał – powiedział z sarkazmem.
Sam cieszyła się, że ma nad nim przewagę, nic jednak nie mogła poradzić wobec 
sarkazmu 
urażonego patologa. Musiała cierpliwie go znosić.
– Dobrze – odparła.
Zaczęła oglądać ściany, ze szczególną uwagą przyglądając się każdej mapie. Haze 
obserwował ją z zainteresowaniem.
– Pani doktor, po tak długim czasie żadnych elementów śladowych się tu nie 
wykryje – 
zauważył.
– Wcale nie szukam elementów śladowych. To pana zadanie.
– O co zatem chodzi?
Sam nie udzieliła mu odpowiedzi, kontynuując poszukiwania. Chociaż symbol omegi 
właściwie nie pozostawiał wątpliwości co do pochodzenia mordercy, nigdzie nie 
mogła 
zauważyć równie ważnej kartki z cytatem z Nowego, wspaniałego świata. Skierowała 
więc 
uwagę na stertę ubrań. Przyklęknęła i zaczęła ją uważnie oglądać. Była tam 
zielona sukienka 
w kwieciste wzorki, para jasnobrązowych rajstop i mała biała torebka. Nie było 
butów. Sam 
rozejrzała się po posadzce dookoła, ale nie natrafiła na nie. Ostrożnie 
otworzyła torebkę 
i przejrzała jej zawartość. Natrafiła mniej więcej na to, czego się spodziewała: 
puderniczkę, 
portmonetkę z kilkoma funtami i parę drobiazgów, stanowiących zwykłe wyposażenie 
damskiej 
torebki. Była tam także koperta z ubezpieczalni, z wyraźnie odciśniętym stemplem 
z poczty – 
1992 rok. Koperta zaadresowana była do panny S. Dench.
Po złożeniu raportu Rochesterowi Sam postanowiła, że zaczeka, aż szczątki 
zostaną 
wydobyte na powierzchnię, i dopiero wtedy pojedzie do szpitala. Tutaj wciąż było 
przynajmniej 
kilka przyjaznych jej osób, a przecież nie była pewna, jak zostanie powitana w 
szpitalu, tym 
bardziej że Alexander wyruszył tam przed nią.
Naprędce urządzono polową kawiarenkę. Sam zamówiła kawę w plastikowym kubku 
i chętnie wypiła kilka łyków. Kawa była wstrętna, jednak nie pamiętała niczego 
bardziej 
wstrętnego niż powietrze w bunkrze, które wciąż czuła w gardle. Oparła się o 
jakiś murek 
i myślami zaczęła powracać do tego, co przed chwilą obejrzała.
Podszedł do niej Tom Adams.
– Rozumiem, że na razie nie masz wiele do powiedzenia.
– Dobrze rozumiesz. Mam nadzieję, że chociaż technicy natrafią na coś istotnego. 
Jeśli nie, 
to raczej niewiele uzyskamy z tego znaleziska.
– Jeśli to ofiary mordercy, którego szukamy, to balon w końcu pęknie i posuniemy 
się 
naprzód, zobaczysz.
– Myślałam, że już się posunęliśmy.
– Chyba odrobinę. Myślę, że sukces bardzo przyda się zespołowi Rochestera. 
Pomoże mu 
przynajmniej zneutralizować polityków, którzy z niechęcią patrzą na całą tę 
inicjatywę.
Sam uśmiechnęła się ponuro.
– Dobry sposób na przekonywanie. Znaleźć mordercę kilkunastu kobiet.
Adams wzruszył ramionami.
– Tom, czy mógłbyś wyświadczyć mi przysługę?
Popatrzył na nią podejrzliwym wzrokiem.
– Chodzi mi o różne próbki pobierane z miejsca zbrodni. Chciałabym, żeby posłano 
je do 
Cambridge. Dobrze będzie, jeśli Marcia na nie spojrzy. Zna już sprawę i jej 
łatwiej niż innym 
będzie natrafić na coś niezwykłego.
– A może wezwiemy Marcie tutaj i włączymy chwilowo w skład zespołu?
– Jak sobie życzysz, w każdym razie chciałabym, żeby rzuciła na wszystko okiem.
Adams pokiwał głową.
– Zobaczę, co się da zrobić.
Niespodziewanie spomiędzy gęstych drzew wyszedł Haze i zaczął gwałtownie machać 
do 
Sam rękami. Natychmiast ruszyła w jego kierunku, a za nią Adams. Spotkali się w 
połowie 
drogi.
– Co się stało?
– Chyba mamy to, czego szukała pani wcześniej.
Przed szybem wejściowym leżały wielkie płachty polietylenu i czarne plastikowe 
worki, 
w których zamierzano wynieść z bunkra szczątki dziewczyny. Ominęli je i Haze 
szybko zaczął 
schodzić do tunelu. Kiedy dotarli do komory, podszedł do stołu i zatrzymał się 
przy nim, 
czekając na Sam i Toma.
– Przypuszczam, że tego właśnie szukaliście – powiedział triumfalnie.
Popatrzyli na blat, przed kilkoma minutami oczyszczony przez techników. Ujrzeli 
na nim 
wyryte w drewnie słowa:
SMAŻ SIĘ, LUBIEŻNICO, SMAŻ SIĘ JOHN SAVAGE
Sam natychmiast rozpoznała słowa. Wypowiedział je w Nowym, wspaniałym świecie 
John 
Savage, kiedy przypominał, co powiedział Thersites, kiedy Thersites, Troilus i 
Ulisses 
obserwowali scenę uwiedzenia rozgrywającą się pomiędzy Diomedesem i Cressidą. To 
właśnie 
wtedy Savage ostatecznie zadecydował, że Lenina – jeśli nie w ogóle wszystkie 
kobiety – jest 
ulicznicą. Sam popatrzyła na żałosne szczątki porozrzucane w podziemnej komorze. 
Nagle 
przyszło jej do głowy, że do tego miejsca doskonale pasują zupełnie inne słowa: 
„Ból był 
fascynującym potworem”.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
Kiedy tylko z podziemnej izby wyniesione zostały wszystkie szczątki, Sam z 
pozostałymi 
członkami zespołu pojechała do miejscowej kostnicy. Resztki zwłok spoczęły w 
wielkich 
plastikowych workach. Haze był pewien, że zebrano już wszystko, co tylko było do 
zebrania, 
choć wciąż poszukiwano nawet drobnych fragmentów kości.
Sam zaledwie zdołała przebrać się w fartuch ochronny do prowadzenia sekcji 
zwłok, gdy 
usłyszała pukanie do drzwi.
– Wejść!
W drzwiach ukazała się uśmiechnięta twarz młodzieńca.
– Dzień dobry. Czy pani doktor Ryan?
– Tak, to ja.
Uśmiech stał się jeszcze radośniejszy.
– Robert Young.
Nazwisko zdawało się mówić coś Sam, ale nigdzie nie mogła go umiejscowić.
– Jestem antropologiem.
– Och, przepraszam. Nie miałam pojęcia, że wezwą tu antropologa. Nie pracuję na 
miejscu, 
niestety, dlatego nie dotarły do mnie jeszcze wszystkie wiadomości.
– Rozumiem. Pan Rochester, zdaje się, sprawił, że parę osób nastroszyło pióra.
Sam uśmiechnęła się do niego.
– Tak. Jest w tym dobry – stwierdziła.
Kiedy wypowiedziała te słowa, nagle spadło na nią objawienie. Oczywiście, to 
jest ten 
Robert Young! To on zyskał sławę dzięki badaniu szczątków Romanowów, po 
znalezieniu ich 
we wschodniej Rosji. To głównie dzięki niemu zidentyfikowano rodzinę cara i 
dzięki niemu 
poznano przyczynę jej śmierci. Bez wkładu jego pracy późniejsze badania, 
wykonane przez 
Gilla, Iwanowa i Aldermastona, w ogóle nie byłyby możliwe.
Był wysokim osobnikiem, chudym jak szczapa, jakby nieco zaniedbanym; 
najwyraźniej nie 
przywiązywał wagi do swojego wyglądu. Sam uznała, że niemal całkowicie absorbuje 
go praca, 
nie pozostawiając wiele miejsca na rozważania o sprawach tak trywialnych jak 
ubiór. Mimo 
wszystko ucieszyła się, że będzie z nim współpracować.
– Poproszono mnie – powiedział Young – żebym ułożył w jako takim porządku 
wszystko to, 
co zostało znalezione. Mam nadzieję, że nie zakłócę przez to pani pracy.
– Oczywiście, cieszę się, że będę mogła pracować razem z panem. O ile pozwoli mi 
pan 
przyglądać się zza pleców robocie eksperta.
Young lekko się roześmiał, najwyraźniej zadowolony z komplementu.
– Będzie to dla mnie zaszczytem. A więc do tańca?
Sam pokiwała głową i oboje ruszyli do prosektorium.
Mimo że było większe niż prosektorium w Park Hospital, nie sprawiało wrażenia 
równie 
nowoczesnego. Można było raczej pomyśleć, że wyposażenie pochodzi z końca lat 
trzydziestych. Mocne żarówki oświetlały pięć stołów o blatach z białej 
porcelany. Na każdym ze 
stołów leżał duży plastikowy worek, zapinany na zamek błyskawiczny. W każdym 
worku 
znajdowały się ludzkie szczątki znalezione w podziemnej komorze, a obok worków 
leżały szkice 
precyzyjnie wskazujące miejsca, z których zabrane zostały poszczególne kości. 
Później miały 
zostać dostarczone fotografie, a na razie Young wydawał się zadowolony ze 
szkiców.
Skinął na Haze’a. Kiedy ten podszedł do niego, zapytał, co znajduje się w każdym 
z worków.
– Worki numer jeden i dwa zawierają szczątki, które znaleźliśmy na stole i te, 
które leżały 
bezpośrednio obok stołu. W czwartym i piątym jest druga czaszka i fragmenty 
kości, na które 
natrafiliśmy bezpośrednio przy niej. W trzecim umieściliśmy wszystkie inne 
szczątki, te, których 
nie potrafiliśmy do niczego przypasować na miejscu. Mogą pochodzić z trzeciego 
ciała, mogą 
też być fragmentami pozostałych dwóch. – Haze wzruszył ramionami. – Kto to wie?
– Czy wszystkie kości zaopatrzono w karteczki ewidencyjne? – zapytał Young.
Haze odparł, że tak, owszem, każda kość jest objęta ewidencją, ma swój numer, a 
na szkicu 
zaznaczono miejsce jej odnalezienia.
– A zatem, zaczynajmy.
Do pracy, zgodnie z procedurą, przystąpił najpierw policyjny fotograf. Young 
otworzył 
pierwszy worek. W miarę jak wyjmował kolejne kości, fotograf robił zdjęcia. Sam 
stała z boku 
i obserwowała, jak worki powoli pustoszeją.
Galeria dla obserwatorów wypełniona była niemal po brzegi. Sam zobaczyła na niej 
nie 
tylko Rochestera i Adamsa, ale także nie znanych jej dwóch umundurowanych 
oficerów policji, 
najwyraźniej wysokiej rangi. Obok nich stali dwaj mężczyźni w urzędowych, 
ciemnych 
marynarkach. Wszyscy z uwagą obserwowali, co dzieje się przy stołach sekcyjnych. 
Na galerii, 
oczywiście, stał także Alexander, zainteresowany nie tyle merytoryczną stroną 
podejmowanych 
działań, ile udziałem w nich Sam. Uważnie, z krytycznym wyrazem twarzy, 
obserwował każdy 
jej ruch.
Young wydobył z worków czaszki i umieścił je na odpowiednich stołach. Następnie 
wykonano zdjęcie rentgenowskie, co miało później, po oględzinach uzębienia, 
znacznie ułatwić 
ich identyfikację. Ludzkie zęby nie zmieniają kształtów po śmierci, a równie 
trwałe jak naturalne 
są wszystkie sztuczne fragmenty uzębienia, odporne na większość oddziałujących 
na nie 
czynników chemicznych i mechanicznych. Niemal nieskończona liczba możliwych 
permutacji 
sprawia, że każdy układ uzębienia jest jedyny i niepowtarzalny, a to, tak jak 
odciski palców, 
czyni badania uzębienia niezwykle skuteczną metodą identyfikacji ludzi.
Próba bezbłędnego złożenia z rozsypanych elementów szkieletu przypomina 
zestawianie 
wielkiej trójwymiarowej układanki. Pierwsze zwłoki Young skompletował nawet dość 
szybko. 
Były to te, które leżały w bunkrze na stole, i ich pozycja w dużej mierze 
chroniła je przed 
głodnymi zwierzętami. Poza tym, że brakowało im lewej nogi, reszta pozostała 
właściwie 
nietknięta.
Praca nad drugim szkieletem zabrała znacznie więcej czasu. Oprócz czaszki 
znaleziono 
najwyżej połowę kości. Prawie nienaruszona była lewa noga, ale nie znaleziono 
prawej, części 
prawego biodra i większości obu rąk. Pocieszeniem mogło być jedynie to, że 
szkielet ten 
przypominał w dużym stopniu istotę ludzką. Trzeci szkielet był inny. To, co z 
niego pozostało, 
zakrywało najwyżej trzecią część stołu sekcyjnego i było ledwie zbiorem 
brudnych, brązowych 
kości, ułożonych bez większej gwarancji, że trafiły na właściwe miejsca. 
Brakowało czaszki, był 
tylko fragment jednej nogi, część ramienia, kawałki klatki piersiowej, 
dwunastocalowy odcinek 
kręgosłupa i kilka mniejszych kości, których nawet Young nie potrafił 
zidentyfikować.
Na osobny stół odkładał kości, które nie pasowały do żadnego ze szkieletów. Sam 
wzięła do 
ręki jedną z nich.
– Co to takiego? – zapytała.
– Kości zwierząt – odparł Young. – To resztki przynajmniej dwóch lisów. 
Najprawdopodobniej zdechły podczas ostatniej zimy. Niemal na pewno to one są 
sprawcami 
tego całego bałaganu z ludzkimi szczątkami.
Sam pokiwała głową i odłożyła kość na miejsce.
– No, to już chyba wszystko – powiedział Young w pewnej chwili. – Wyczerpał mi 
się 
materiał.
Sam popatrzyła po stołach, mierząc ich żałosną zawartość. Te kobiety musiały 
przeżyć 
w swych ostatnich chwilach przerażające rzeczy. A potem... Myśl o tym, co stało 
się z ich 
zwłokami, przyprawiła ją o dreszcz. Wzięła się jednak w garść.
– Co może pan o nich powiedzieć? – zapytała Younga.
– Dwie białe kobiety, jedna ciemnoskóra. Nastolatki, może dwudziestolatki. Przy 
odrobinie 
szczęścia dość łatwo zidentyfikujemy pierwsze dwie.
– Tę, która leżała na stole, chyba już znamy.
– To dobrze, bardzo dobrze. Z trzecią jednak, jak sądzę, możecie mieć problemy. 
Jak sama 
pani widzi, nie ma tu wiele materiału do porównań.
Sam popatrzyła na te kilka kości, które pozostały z trzeciej dziewczyny, i w 
duchu przyznała 
Youngowi rację.
– A co z badaniem profilu DNA?
– Może coś z tego wyniknie, o ile kości nie są zanadto zanieczyszczone. Ale 
nawet wtedy 
będzie potrzebny materiał porównawczy, a nie wyobrażam sobie, by otrzymała pani 
zgodę na 
badanie DNA rodziców wszystkich młodych dziewczyn, które zaginęły podczas 
minionych 
kilku lat. Zbyt duże koszty i zbyt mała szansa na pozytywny wynik.
Znów musiała przyznać mu rację.
– Jeśli to pani coś pomoże, wszystkie trzy dziewczyny zostały zadźgane. Morderca 
używał 
noża. Proszę spojrzeć na te ślady o ostrych brzegach na klatce piersiowej. 
Spowodowało je ostre 
i twarde narzędzie, które najpierw przebiło ciało kobiety, a później kaleczyło 
kości, kiedy je 
rozrywało. Wszystkie trzy szkielety mają podobne charakterystyczne ślady.
Sam uważnie przyjrzała się znakom wskazanym przez Younga, a później innym 
drobnym 
uszkodzeniom kości.
– A to co takiego? – zapytała.
Young podążył za jej wzrokiem.
– To ślady zwierzęcych zębów. Szczurów, lisów i, jak sądzę, borsuków. Musiałbym 
mieć 
trochę więcej czasu, żeby je dokładnie rozpoznać.
– Od jak dawna, pana zdaniem, te kobiety nie żyją?
– Od kilku lat i, moim zdaniem, poniosły śmierć mniej więcej w tym samym czasie. 
Jeśli 
ustali pani, kiedy zaginęły dwie pierwsze, z grubsza będzie pani znała czas 
śmierci kolejnej. 
Innego sposobu nie widzę.
Sam skinęła głową.
Cóż, resztę pozostawiam pani. Miło się z panią współpracowało. Mam nadzieję, że 
wkrótce 
się znów zobaczymy. Sam uścisnęła jego dłoń.
Dziękuję za to, co pan zrobił. Myślę, że dla mnie niewiele już tutaj pozostało. 
Jeszcze raz 
dziękuję.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Jutro otrzyma pani pisemny raport.
Po tych słowach Young wyszedł z prosektorium, pozostawiając Sam ze szczątkami 
trzech 
zamordowanych młodych kobiet. Westchnąwszy, przystąpiła do pracy.
Spotkanie z Rochesterem po sekcji zwłok było krótkie. Sam nie mogła powiedzieć 
mu wiele 
ponad to, co już doskonale wiedział. Dowiedziała się natomiast od niego, że dwaj 
umundurowani policjanci, których widziała na galerii, to szef i zastępca szefa 
policji w okręgu. 
Dwaj mężczyźni w marynarkach byli cywilnymi urzędnikami Ministerstwa Spraw 
Wewnętrznych, tymi, których opinia miała zadecydować, czy oficjalnie powołany 
zostanie nowy 
zespół Rochestera i czy znajdzie się dla niego właściwe miejsce w strukturze 
policji.
Sam poprosiła Rochestera o przygotowanie listy specjalistów medycyny sądowej, 
którzy 
mogliby pomóc zespołowi. W całym kraju niemal każda jednostka policji na nowo 
interesowała 
się starymi zgłoszeniami o zaginionych kobietach. Na szeroką skalę prowadzono 
poszukiwania 
i prawdopodobieństwo znajdowania kolejnych zwłok było na tyle duże, by Sam zdała 
sobie 
sprawę, że sama może nie dać sobie rady ze zbadaniem ich wszystkich. Rochester 
zdawał się ją 
rozumieć i uznał, że rzeczywiście, najlepiej będzie, jeżeli każdymi zwłokami 
zajmie się wstępnie 
lokalny patolog, który natychmiast przekaże swój raport do sprawdzenia Sam. 
Wszyscy znali już 
poszukiwanego mordercę na tyle dobrze, by bez większego trudu rozpoznać jego 
modus 
operandi. Poza tym przyjęcie takiego trybu pracy nie mogło obrażać poczucia dumy 
takich ludzi 
jak Alexander.
Sam była krańcowo wyczerpana. Już nie pamiętała, kiedy ostatnio spokojnie 
przespała całą 
noc, a szalone tempo, w jakim przeżyła ostatnie dwadzieścia cztery godziny, 
wyczerpało ją 
fizycznie i psychicznie. Była skonstruowana zupełnie inaczej niż Rochester, 
który, mimo nawału 
pracy, wciąż zdawał się rześki i świeży. Czuła się nieświeżo i była straszliwie 
głodna. Miała 
ochotę wejść do wanny z pachnącą pianą i tkwić w niej, przy okazji zajadając się 
nieskończoną 
liczbą świeżych kanapek. Rochester przydzielił jej w końcu policyjny samochód, 
który odwiózł 
ją do domu, a ona przez całą drogę śniła o kąpieli. Najpierw próbował namówić 
ją, żeby została 
w Cromwell Park, dopóki śledztwo nie dobiegnie końca, jednak za bardzo chciała 
wrócić do 
domu, pogłaskać wreszcie Shawa i poprzebywać trochę pośród znajomych sprzętów, 
by mógł ją 
na coś takiego namówić.
Gdy dotarła do chaty, ze zdziwieniem stwierdziła, że palą się wszystkie światła. 
Już miała 
poprosić policyjnego kierowcę, żeby na wszelki wypadek wszedł do środka razem z 
nią, kiedy 
przypomniała sobie, że przecież to Wyn wreszcie się wprowadziła. Przypomniała 
sobie też, że 
obiecała pomóc jej w przeprowadzce, jednak w całym zamieszaniu zupełnie o tym 
zapomniała.
Na chwilę oparła się o drzwi, zbierając odwagę przed nieuniknioną chwilą, kiedy 
stanie 
twarzą w twarz z siostrą. Wreszcie wsunęła klucz w zamek, przekręciła go i 
pchnęła drzwi. 
W tym samym momencie, w którym przeszła przez próg, zauważyła, że jest tu jakoś 
inaczej. 
Poczuła się jak jeden z siedmiu krasnoludków powracających do wysprzątanej i 
uporządkowanej 
chatki. Największe zmiany bez wątpienia zaszły w salonie. Nie było już gazet na 
podłodze, nie 
było kraty w kominku, natomiast wesoło buchał w nim ogień, porządek panował 
nawet na 
biurku. Z rozpaczą pomyślała, że teraz to już niczego nie znajdzie. Przesunęła 
palcami po 
gzymsie kominka. Był czysty.
Usłyszała, jak otwierają się drzwi do kuchni. Jej siostra zawołała:
– Czy to ty, Sam?
– Żebyś wiedziała – odparła i ruszyła do kuchni.
Wyn przyniosła właśnie z ogrodu kosz z warzywami. Zmierzyła Sam krótkim 
spojrzeniem 
i powiedziała:
– Wyglądasz na zmęczoną. Do diabła, gdzie się podziewałaś?
Sam ciężko opadła na krzesło.
Byłam w Kent. Przepraszam, że nie pomogłam ci w przeprowadzce.
W porządku, nic się nie stało. Panowie z agencji byli doskonali. Przyślą ci 
rachunek.
– Dzięki.
– Cała przyjemność po mojej stronie.
Sam rozejrzała się po kuchni. Była czysta jak nigdy. Nie pamiętała, by w tym 
pomieszczeniu 
kiedykolwiek panował taki porządek.
Wyn wrzuciła warzywa do zlewu.
– Nie wiem, jak mogłaś żyć w podobnych warunkach.
– Dziękuję ci.
– Nie ma za co. Czy zajmowałaś się tymi zwłokami, które znaleziono niedaleko 
amerykańskiej bazy?
Sam tylko pokiwała głową.
– Nic dziwnego, że niedobrze wyglądasz. To jest dzisiaj najważniejsza wiadomość 
we 
wszystkich dziennikach.
– Naprawdę? Hmm... Właściwie to nic dziwnego.
– Ile tam było ciał?
– Trzy.
– No i proszę, tu ich mam. Nigdy nie należy wierzyć dziennikarzom. Trąbią, że od 
sześciu 
do dwunastu.
To typowe, pomyślała Sam. Napiszą wszystko, byleby tylko sprzedać kilka 
egzemplarzy 
więcej.
– Sądzę, że powinnaś się wykąpać i wcześnie pójść do łóżka – powiedziała Wyn.
– Mówisz jak mama.
– No i dobrze. Byłaś jej posłuszna, przynajmniej w większości przypadków.
Sam ciężko podniosła się z krzesła i ruszyła w kierunku schodów. Gdy była w 
połowie drogi 
na piętro, zawołała do siostry:
– Przygotuj mi talerz kanapek, dobrze?
Wyn wysunęła głowę z kuchni.
– Uważam, że potrzebujesz czegoś bardziej konkretnego do zjedzenia. Wykąp się, a 
kiedy tu 
wrócisz, posiłek będzie gotowy.
Sam jedynie uśmiechnęła się z wdzięcznością i kontynuowała wspinaczkę.
Po skończonej kolacji siostry powstawiały brudne naczynia do zlewozmywaka i 
przeszły do 
salonu.
– Powiedz mi, co cię dręczy – poprosiła Wyn. – Dotąd myślałam, że lubisz krwiste 
morderstwa.
– Czy to naprawdę widoczne? Moje udręczenie?
Wyn jedynie pokiwała głową.
– Wiem, że to zabrzmi głupio, ale wyczuwam wokół tych kobiet zło, jakiegoś 
straszliwego, 
upartego ducha.
– Myślałam dotąd, że zło tkwi w każdej zbrodni.
– Tak, ale nigdy dotąd nie wyczuwałam tak silnie fizycznej obecności zła. Jest 
niemal 
namacalne.
– Przestań, bo będę miała koszmary w nocy.
– Przepraszam.
– Skoro jesteś taka nieszczęśliwa, dlaczego nie powiesz przełożonym, że nie 
chcesz dalej 
tkwić w tej sprawie?
Sam westchnęła.
– Gdyby to było takie proste! Nie jestem szczęśliwa, oczywiście, ale z drugiej 
strony 
chciałabym dotrwać do końca.
– Jestem pewna, że zaprzestałabym, gdybym była tak przestraszona jak ty.
– To nieprawda. Jesteś równie wścibska i ciekawska jak ja.
Wyn z czułością uśmiechnęła się do siostry.
– W każdym razie, jeśli zaraz się nie położysz spać, nie będziesz w stanie 
zaspokajać swojej 
ciekawości. Twoje oczy są tak czerwone, jakby płonęły.
Sam zamrugała.
– Rzeczywiście, trochę mnie pieką. Dobra, pójdę do łóżka. – Ciężko zwlokła się z 
fotela 
i poczłapała na górę. U szczytu schodów zatrzymała się i powiedziała: – Naprawdę 
cieszę się, że 
tutaj jesteś. Dziękuję ci za wszystko. Na pewno będzie nam razem wspaniale. – 
Jej ostatnie 
słowa zdeformowało potężne ziewnięcie.
– Powiedz mi to samo za pół roku – mruknęła Wyn, wracając do kuchni, aby 
pozmywać 
naczynia.
Ktoś z hałasem rozsunął zasłony w sypialni. Sam cicho jęknęła i naciągnęła 
poduszkę na 
głowę, by osłonić oczy przed jaskrawym światłem, które wtargnęło do środka. Wyn 
otworzywszy szeroko okna, bezlitośnie ściągnęła z niej kołdrę.
Sam nie zamierzała dać za wygraną.
– Nie jestem Rickym – powiedziała. – Jestem dorosłą kobietą i sama doskonale 
wiem, kiedy 
mam ochotę wstać z łóżka.
– Niewątpliwie, tylko że na dole czeka para policjantów. Koniecznie chcą się z 
tobą 
zobaczyć.
Sam pomyślała, że do końca życia ma już dosyć widoku Rochestera i Adamsa, ale 
skoro 
jechali taki kawał drogi, żeby z nią porozmawiać, musi wstać z łóżka i ich 
przyjąć. Stanęła 
bosymi stopami na podłodze. Na nocnym stoliku ujrzała filiżankę z herbatą. 
Wzięła ją i wypiła 
duży łyk. Herbata była zimna jak lód.
Wyn była bezlitosna.
– Pół godziny temu, kiedy przyniosłam tę filiżankę, herbata była gorąca.
– Która godzina?
– Jedenasta trzydzieści.
– Co?
Sam z niedowierzaniem popatrzyła na budzik.
– Nastawię wodę jeszcze raz. Gdybym była tobą, nie kazałabym gościom zbyt długo 
czekać. 
Nie sprawiają wrażenia cierpliwych.
Sam padła plecami na łóżko, przez chwilę zbierając siły potrzebne do przeżycia 
kolejnego 
ciężkiego dnia.
Kiedy zeszła na dół, Wyn wręczyła jej wielki kubek parującej kawy, po czym 
zniknęła 
w kuchni. Ku ogromnemu zdziwieniu Sam, wcale nie czekali na nią Rochester i 
Adams, lecz 
Reid i Holmes.
Popatrzyła na Reida i przytknęła do ust kubek.
– Może kawy? – zapytała.
– Nie, dziękuję. Pani sprzątaczka już nam jedną podała.
– Prawdę mówiąc, siostra, proszę pana! – dobiegł okrzyk z kuchni. – Ja jedynie 
wyglądam 
jak sprzątaczka.
Reid zmieszał się. Nie wiedział, czy przeprosić Sam, czy odkrzyknąć coś do jej 
siostry. 
Ciesząc się jego zakłopotaniem, Sam usiadła w swojej ulubionej pozycji na skraju 
kanapy. 
Natychmiast przyłączył się do niej Shaw.
– A zatem – odezwała się – czemu zawdzięczam tę niespodziewaną wizytę?
– Morderstwom w Kent. Domyślam się, że mogą być związane z tymi, które 
popełniono 
w Leeminghall, i zastanawiam się, co pani ma w tej sprawie do powiedzenia.
Sam pogłaskała Shawa.
– Nie jestem pewna, czy wolno mi cokolwiek panu powiedzieć.
– Jest pani biegłym medykiem sądowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a ja 
oficerem 
policji nadzorującym śledztwo. Dlaczego nie wolno pani powiedzieć, co się dzieje 
w tej 
sprawie?
– Ponieważ w tej chwili nie pracuję już dla pana, lecz dla komendanta Rochestera 
z Cromwell Park, a poprzez jego osobę bezpośrednio dla Ministerstwa Spraw 
Wewnętrznych.
– Prowadzę śledztwo w sprawie lokalnych morderstw. Chcę zakończyć sprawę szybko 
i skutecznie. Niezależnie od tego, gdzie obecnie jest pani afiliowana, wciąż ma 
pani obowiązek 
informowania mnie i mojego zespołu o postępach w sprawie. Poza tym powinna pani 
pamiętać, 
że w końcu i tak wróci pani pewnego dnia do Park Hospital.
Sam poczuła, że rośnie jej rozdrażnienie.
– Czy pan mi grozi?
– Wcale nie. Po prostu uzmysławiam pani jej sytuację.
– Moja sytuacja jest zupełnie jasna. Jeśli potrzebuje pan jakichkolwiek 
dodatkowych 
informacji w sprawie, o której rozmawiamy, proponuję, żeby zwrócił się pan do 
komendanta 
Rochestera lub inspektora Adamsa. Jeśli upoważnią mnie do przekazania panu 
jakiejkolwiek 
informacji lub raportu, uczynię to. W przeciwnym wypadku wszelkie zażalenia 
proszę składać 
bezpośrednio do ministerstwa. Zobaczymy, jak daleko pan zajdzie.
Reid postanowił być ugodowy.
Proszę posłuchać, oboje jesteśmy profesjonalistami i oboje mamy do wykonania 
konkretną 
robotę. W tej chwili chciałbym uzyskać od pani przynajmniej ogólny obraz tego, 
co się dzieje. 
Mam nadzieję, że to by mi bardzo pomogło w śledztwie, które prowadzę tutaj, na 
miejscu.
Sam nie zamierzała ustępować.
– Powiedziałam już panu, że wszelkie prośby w tej sprawie powinien pan kierować 
do 
komendanta Rochestera. Jestem pewna, że uczyni wszystko, co w jego mocy, aby 
panu pomóc.
Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Reid analizował w myślach słowa Sam. 
Oboje byli 
świadomi, jaką opinię o nim ma Rochester, i oboje wiedzieli, że szanse uzyskanie 
jakiejkolwiek 
informacji od niego są znikome.
Zanim Reid zdołał zrealizować swoje postanowienie i jeszcze raz przystąpić do 
ataku, 
rozległ się dzwonek u drzwi. Sam odstawiła Shawa na kanapę i ruszyła do drzwi, 
żeby otworzyć. 
Wyn była jednak szybsza.
– Proszę się nie trudzić, madame. Ja otworzę! – zawołała. Zmierzając ku drzwiom, 
jednocześnie poprawiała niesforny lok na czole.
Sam uśmiechnęła się, jak z dobrego dowcipu, jednak ani Reidowi, ani Holmes, 
wcale nie 
było do śmiechu. Po chwili Wyn powróciła do salonu. Za jej plecami szedł Adams.
– To Tom przyszedł w odwiedziny – powiedziała.
Ujrzawszy Reida i Holmes, zdziwił się nie mniej niż Sam przed kilkoma minutami. 
Reid 
powstał i wyciągnął do niego dłoń.
– Witaj, Tom – odezwał się.
Mimo że bardzo Reida nie lubił, Adams uznał, że powinien być dyplomatą i 
potrząsnął jego 
ręką.
– Dzień dobry, nadinspektorze – powiedział szorstkim tonem.
Tom miał zasadę, że nigdy do nikogo nie zwracał się per „sir”. Bardzo uważał 
jednak, by nie 
można było mu zarzucić naruszenia dyscypliny, i dlatego w oficjalnych sytuacjach 
tytułował 
przełożonych ich stopniem. Nie sposób było więc coś mu zarzucić.
– Czy mogę zapytać, co pan tutaj robi, nadinspektorze?
Pytanie najwyraźniej rozdrażniło Reida.
– To samo pytanie chciałbym zadać panu, ale z tego, co do mnie dotarło, wynika, 
że pańskie 
stosunki z doktor Ryan wykraczają poza profesjonalne ramy.
Adams uznał, że ta uwaga nie jest godna odpowiedzi.
– Muszę powtórzyć, panie nadinspektorze. Co pan tutaj robi?
– Prowadzę śledztwo w sprawie morderstw, inspektorze. – Wymawiając stopień 
Adamsa, 
Reid z pogardą wydął wargi.
– Zapewne dobrze panu wiadomo, że śledztwo w sprawie serii zbrodni, które 
popełniono 
w ciągu ostatnich lat w Anglii na młodych kobietach, przejął komendant Rochester 
– powiedział 
Adams sucho.
– Niech pan nie zapomina, kim jestem. – Głos Reida drżał z tłumionej 
wściekłości. – Jestem 
pańskim przełożonym. Jestem facetem, któremu będzie pan czyścił buty, jeśli tego 
zażądam. 
Niech więc pan nie próbuje mnie pouczać...
Adams nie dał się wyprowadzić z równowagi.
– Nie jest pan moim przełożonym i już nigdy nim nie będzie.
Sam odniosła wrażenie, że Reid za chwilę eksploduje. Uznała, że nadeszła pora na 
interwencję.
– Dopóki znajduje się pan w moim domu, podlega pan moim naukom, a nie inspektora 
Adamsa. Zechce pan więc przyjąć do wiadomości, że pańskie zachowanie...
Nie dokończyła. Reid groźnym wzrokiem mierzył przez chwilę Adamsa, po czym 
gwałtownie zwrócił się do niej:
– Wkrótce się zobaczymy.
– Całkiem prawdopodobne.
– Złożę komendantowi Rochesterowi i ministerstwu pełny raport na temat tego 
incydentu – 
powiedział Adams spokojnie.
– Do cholery, niech pan robi, co się panu podoba!
Reid skinął na Holmes, która wstała i ruszyła za nim do wyjścia. Wyn otworzyła 
im drzwi.
Możecie tu nie wracać – powiedziała, po czym trzasnęła drzwiami i dołączyła do 
Sam oraz 
Adamsa w salonie.
– Sam, czy coś im powiedziałaś? – zapytał Adams.
– Oczywiście, że nie.
– Przepraszam, jeśli się źle zachowałem. Już przebywanie z nimi w tym samym 
pomieszczeniu niedobrze na mnie wpływa.
– Naprawdę? Niczego takiego nie zauważyłam. Byłeś zadziwiająco spokojny.
Wyn uznała, że pora się wtrącić.
– Napijesz się kawy? – zapytała Toma.
– Nie, dziękuję. Chyba nie mam na to czasu. Musimy szybko wracać na spotkanie z 
szefem.
Kiedy Wyn wróciła do kuchni, żeby przygotować kanapki na lunch, Sam zapytała 
zaczepnie 
Toma:
– My? Na razie mam własne plany.
Tom niecierpliwie popatrzył na Sam, a potem na zegarek.
– Na przykład?
– Mam spotkanie z Marcia Evans w laboratorium.
– Jeśli się pośpieszymy, zdążysz spotkać się z Marcia i wciąż będziemy mieli 
szansę dotrzeć 
do Cromwell Park na czas.
Sam zastanawiała się przez chwilę.
– W porządku. Pośpieszę się – powiedziała. W drzwiach dopadła ją nagła myśl i 
odwróciła 
się. – Czy te trzy dziewczyny zostały już zidentyfikowane? – zapytała.
– Dwie spośród nich. Pierwsza to Susan Dench, a druga nazywała się Elizabeth 
Carr. 
Pochodziła z Ealing w Londynie.
– To chyba bardzo daleko od jakiejkolwiek bazy, prawda?
– Jechała do przyjaciół w Suffolk. Podróżowała autostopem. Mogła wsiąść do 
jakiegokolwiek samochodu. Zniknęła mniej więcej trzy tygodnie po Dench.
– A co z tą trzecią?
Adams wzruszył ramionami.
– Szukaj igły w stogu siana. Jeśli nie pochodziła z najbliższej okolicy, a na 
przykład aż 
z Londynu, nie sposób będzie wskazać właśnie na nią w tłumie zaginionych.
Sam zdała sobie sprawę, że Tom mówi smutną prawdę. Być może minie bardzo dużo 
czasu, 
zanim dziewczyna zostanie zidentyfikowana. Możliwe, że nie nastąpi to już nigdy. 
Westchnęła 
i powiedziała:
– Wracam za pięć minut. Adams popatrzył na nią sceptycznie.
– Wyn! Mimo wszystko napiję się kawy! – zawołał. Sam zrobiła krzywą minę i 
pobiegła po 
schodach.
Jadąc do Scrivingdon, Sam zajadała się kanapkami z bekonem, które przygotowała 
Wyn. Od 
przybycia do domu poprzedniego wieczoru wciąż była głodna. I choć jak ostatnia 
egoistka 
z Adamsem nie podzieliła się nawet kęsem, wciąż odnosiła wrażenie, że żołądek ma 
pusty.
Kiedy zjawili się w laboratorium, zastali Marcie w jej typowej pozycji – 
pochyloną nad 
mikroskopem. Zignorowała ich przybycie. Adams odchrząknął, Marcia jednak nawet 
się nie 
poruszyła.
– Wiem, że tu jesteście – powiedziała. – Nie jestem głucha. Jeśli jednak teraz 
tego nie 
skończę, będzie się to za mną wlokło przez następny tydzień.
Dopiero kiedy skończyła i zrobiła kilka zapisków w notesie, odwróciła się do 
gości.
– Cześć, Sam. Miałam nadzieję, że pojawisz się w porze lunchu i postawisz mi. 
Chyba jesteś 
mi coś winna. – Ruchem głowy wskazała na stertę plastikowych worków, służących 
do 
przechowywania dowodów rzeczowych.
– Przepraszam, że dołożyłam ci dodatkową robotę, ale nikomu poza tobą nie 
mogłabym 
zaufać.
Marcia uśmiechnęła się sardonicznie.
– Zdobywaj więc nowych przyjaciół – powiedziała. – Wiesz co? Przez ciebie chyba 
umrę 
jako dziewica.
Sam nie zareagowała na tę uwagę, a Marcia szeroko się uśmiechnęła.
– W każdym razie mam to, po to tu przyszłaś.
Zaprowadziła Sam i Toma na drugi koniec laboratorium. Na hakach wbitych w ścianę 
wisiały dwie najwyraźniej identyczne kurtki. Ściągnęła jedną z nich.
– To jest kurtka, którą miał na sobie Strachan, kiedy jego zwłoki wydobyte 
zostały z kanału 
ściekowego.
Sam skrzywiła się.
– Nie przypominaj mi.
– To standardowa kurtka, jaką noszą szeregowcy i podoficerowie w bazach 
amerykańskich 
Sił Powietrznych. – Odwiesiła ją na miejsce i wzięła do ręki kolejną. – To z 
kolei jest 
amerykańska kurtka oficerska, również Sił Powietrznych. Bardzo podobna, ale nie 
taka sama. 
Pochodzi z magazynu umundurowania w Leeminghall. 
Położyła kurtkę na najbliższej półce i podeszła do jednego z wielu mikroskopów. 
Nastawiła 
ostrość i skinęła na Sam, by popatrzyła w okular. Sam nachyliła się nad 
przyrządem. Ujrzała 
ciemne, poskręcane włókno.
– Włókno, na które teraz spoglądasz – zaczęła wyjaśniać Marcia – pochodzi z 
kurtki 
Strachana. To typowe sztuczne włókno. Wykorzystując zdobycze spektrometrii 
i cienkowarstwową chromatografię, możemy dokonać analizy barwników 
wykorzystanych przy 
produkcji włókna. Te, które znaleźliśmy w plastikowej torbie w szopie, gdzie 
zamordowana 
została Mary West, zasadniczo różnią się od pobranych z kurtki Strachana.
– Bez wątpienia. Przecież przyjęliśmy, że Strachan nie zabił Mary West.
– Zgadzam się, ja tylko dokonuję porównań naukowych.
Sam postanowiła zaczekać na dalsze wyjaśnienia przyjaciółki.
– Barwniki, na które natrafiliśmy w plastikowej torbie, są z pewnością 
wojskowego 
pochodzenia, ale używa się ich tylko do produkcji kurtek oficerskich.
– Twierdzisz więc, że mordercą jest amerykański oficer? – zapytał Adams.
– Nie. Twierdzę jedynie, że nitki znalezione w plastikowej torbie pochodzą z 
kurtki 
oficerskiej, takiej, jakiej używają oficerowie amerykańskich Sił Powietrznych, 
Adams popatrzył 
na Sam.
– Nic dziwnego, że Hammond wyjechał w takim pośpiechu.
– Chyba wyciągasz pochopne wnioski. W Leeminghall było i jest znacznie więcej 
oficerów.
– Lecz tylko jeden zaplątany w tę sprawę.
– Przepraszam, myślałam, że po prostu odwołano go do Stanów. Nie wiedziałam, że 
był 
w coś zaplątany.
Twarz Adamsa dowodziła, że jej wywód nie zrobił na nim wrażenia.
– Jest chyba różnica między odwołaniem a ucieczką – kontynuowała. Nie wierzyła, 
by 
Hammond mógł być mordercą, a tym bardziej okrutnym, seryjnym zbrodniarzem. – Co 
z tymi 
kolorowymi nićmi? – zapytała Marcie.
Przyjaciółka wzruszyła ramionami.
– Wciąż nie mam pomysłu, skąd mogły pochodzić.
Oderwawszy się od mikroskopu, Sam skupiła uwagę na oficerskiej kurtce leżącej na 
półce. 
Patrzyła na nią i odnosiła wrażenie, że jest w niej coś dziwnego, nie potrafiła 
jednak uświadomić 
sobie co. Wreszcie spróbowała wyobrazić sobie ją na jakimś mężczyźnie. I 
nagle... Oczywiście! 
To było to! Na żadnej kurtce nie było baretek odznaczeń i medali, a przecież 
amerykańscy 
żołnierze nosili je chętnie i z wielką dumą. Dlaczego nie zauważyła tego 
wcześniej?
– Medale – powiedziała. – Gdzie są medale? – Przebiegła przez laboratorium, 
wzięła do ręki 
kurtki i wskazała na miejsce, w którym powinny być przypięte kolorowe 
wstążeczki. – 
Widzicie? Tu nie ma medali. Nasze nie zidentyfikowane kolorowe włókna powinny 
pochodzić 
z kolorowych wstążeczek, baretek, symbolizujących odznaczenia.
– Czy Hammond miał jakieś? – zapytał Adams.
– Pełną pierś. Ale pełną pierś medali mają wszyscy oficerowie o stażu tak długim 
jak on.
– Zdaje się, że wiele będzie zależeć od tego, z jakich wstążeczek pochodziły 
włókna – 
zauważyła Marcia.
Adams popatrzył na nią z powątpiewaniem.
– Niektóre rodzaje medali posiadają prawie wszyscy oficerowie – powiedział. – 
Ale zdarzają 
się też takie, które nadawane są rzadziej, więc przy odrobinie szczęścia 
będziemy mogli nieco 
zawęzić poszukiwania. Ile czasu potrzebujesz, zanim dojdziesz do tego, z jakimi 
medalami 
wiążą się znalezione nitki?
– Kiedy tylko dostanę ich listę i wstążki do porównań, przystąpię do pracy. To 
nie powinno 
długo trwać.
– Dobrze. Zobaczę, co się da zrobić, żeby wreszcie dopaść Hammonda.
Kiedy wychodził z laboratorium, Sam posłała mu niechętne spojrzenie.
Z hrabstwa Cambridge do Cromwell Park jechali długo i niemal w zupełnej ciszy. 
Przed 
bramą wjazdową Adams zatrzymał samochód i popatrzył na Sam.
– Skąd bierze się twoja pewność, że on jest niewinny? – zapytał.
Sam patrzyła prosto przed siebie.
– A twoja, że jest winny? Zdaje się, że brytyjskie prawo oparte jest na 
domniemaniu 
niewinności dopóty, dopóki się winy komuś nie udowodni.
– Uważam, że mamy dość dowodów jego winy.
– To wszystko tylko poszlaki, już ci mówiłam.
– Och, przestań, Sam. Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, a nie o Hammonda, 
doskonale 
byś się ze mną zgadzała.
Sam odwróciła się twarzą do niego, czerwona ze złości.
– Głupio zrobiłeś, że to powiedziałeś. Uważam, że jest niewinny, ponieważ nie ma 
dość 
dowodów przeciwko niemu. Twój problem, Tom, polega na tym, że jesteś jedynie 
policjantem. 
Pod wpływem drugorzędnych okoliczności uznałeś, że Hammond jest winien, i jesteś 
skłonny 
zaakceptować wszystko, co by potwierdzało jego winę, niezależnie od tego, jak 
niedorzeczny 
byłby to dowód. Masz klapki na oczach, a tymczasem prawdziwy zbrodniarz wciąż 
jest w Anglii 
i na wolności i zapewne wkrótce znów uderzy!
Odwróciła się od niego i złożyła ręce na piersiach. Wiedział, że kontynuowanie 
tej sprzeczki 
nie ma najmniejszego sensu, ponownie więc uruchomił silnik i znów w zupełnej 
ciszy podjechał 
pod zabudowania.
Kiedy weszli do gabinetu Rochestera, Doyle i Solheim już tam czekali. Rochester 
powitał 
Sam. Przez chwilę odnosiła wrażenie, że chce ją wycałować, jednak wrażenie 
prysło, kiedy 
formalnie uścisnęli sobie dłonie.
– Sam, gratulacje będą już teraz zupełnie na miejscu – powiedział.
Sam zmierzyła wzrokiem Adamsa, który wygodnie usiadł na jednym z krzeseł.
– Moim zdaniem jest trochę zbyt wcześnie na jakiekolwiek gratulacje – odparła.
– Być może, jednak włókna i, przy odrobinie szczęścia, wstążki od medali 
wzmocnią zestaw 
dowodów, jakie mamy przeciwko Hammondowi.
Wskazał Sam krzesło i powrócił na swoje miejsce za biurkiem.
– Niestety, nasz przyjaciel, profesor Charlton, był znacznie mniej skuteczny. 
Niczego nie 
wywnioskował z tekstów, które otrzymał. Wygląda na to, że nasz poszukiwany to po 
prostu 
zwyczajny szaleniec.
Doyle kategorycznie pokręcił głową.
– On nie jest szaleńcem. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co robi, i 
wspaniale się bawi. 
– Nienawidząc zabójcy, Doyle odczuwał wobec niego dziwny respekt. Gdyby zabójca 
nie był 
inteligentny i sprytny, dawno już by go złapał.
– Powinnaś poza tym dowiedzieć się, Sam – kontynuował Rochester – że agentka 
Solheim 
zdołała sprawdzić miejsca pobytu Hammonda wtedy, kiedy dokonywano morderstw. 
Prawie 
dokładnie pokrywają się czasy i miejsca.
– Prawie dokładnie? – Sam popatrzyła na Solheim.
Amerykanka była mniej pewna swego niż Rochester.
– Wciąż jeszcze nad tym pracuję, ale te przypadki zabójstw, które sprawdziłam, 
miały 
miejsce mniej więcej wtedy, gdy w okolicy przebywał Hammond.
– „Mniej więcej?” „W okolicy?” Co to ma znaczyć?! – zawołała Sam. – W bazie, 
niedaleko 
bazy, w tym samym hrabstwie, stanie? Przynajmniej jedna spośród dziewcząt 
znalezionych 
w Kent pochodziła z zupełnie innego miejsca.
– Chodzi o taką odległość, która z jednej strony nie przeszkodzi w sprawnym 
dotarciu na 
miejsce i popełnieniu zbrodni, a z drugiej strony wystarczająco dużą, by nie 
ściągać na siebie 
podejrzenia – odparł Doyle.
– Rozumiem. Jeśli fakty nie pasują do zbrodni, trzeba zbrodnie dopasować do 
faktów.
– Jesteśmy raczej pewni, że to on jest mordercą – powiedziała Solheim.
Sam zwróciła się tym razem do niej.
– Kiedy rozmawialiśmy o pułkowniku Cullym, też byłaś „raczej pewna”!
Rochester i Adams popatrzyli po sobie, zdezorientowani, pułkownika już bowiem 
dawno 
wykreślono z kręgu podejrzanych. Solheim wiedziała jednak, do czego pije Sam, i 
mina, jaką 
zrobiła, nie pozostawiła wątpliwości, że czuje się urażona.
Sam jednak na to nie zważała.
– Myślę, że wciąż tylko zgadujemy, kto jest mordercą. Spekulujemy jedynie, 
przyjmując 
założenia, które nie mają twardych podstaw.
– Dlaczego jednak Hammond uciekł? – zapytał trzeźwo Adams.
– Skąd przypuszczenie, że uciekł? Zdaje się, że po prostu wezwano go do Stanów.
Rochester potrząsnął głową.
– To wersja na nasz użytek, wszystko jednak wskazuje na to, że Hammond osobiście 
wymyślił to wezwanie. Siły Powietrzne USA zaprzeczają, że ktokolwiek wydawał mu 
rozkaz 
powrotu.
Ta rewelacja sprawiła, że Sam nagle zabrakło argumentów. Usiadła, najwyraźniej 
przybita.
– Przypuszczamy także – kontynuował Rochester – że major przebywał przez pewien 
czas 
na terenie Georgii, prawdopodobnie niedaleko Atlanty, a to – popatrzył znacząco 
na Sam – jak 
rozumiem, doskonale łączy się z pewnymi dowodami rzeczowymi, znalezionymi 
zarówno na 
miejscu zbrodni, jak i na zwłokach Mary West.
– Tak – przyznała. – Chodzi o pyłki i rybie łuski. W jaki sposób do tego 
dotarliście?
Rochester wskazał na Doyle’a i Solheim.
– Dzięki pomocy naszych przyjaciół z FBI. Jutro rano lecą do Atlanty. Będą 
próbowali go 
znaleźć.
– Powodzenia – mruknęła Sam. – Będę wdzięczna, jeśli powiadomicie mnie, kiedy 
uda się 
wam go aresztować.
Doyle spojrzał pytająco na Rochestera, który powiedział:
– Sądzę, że nie będzie potrzeby powiadamiania cię. Mamy nadzieję, że polecisz 
razem 
z nimi.
Odwróciła się do niego z szeroko otwartymi ustami. Tom Adams był równie 
zdziwiony jak 
Sam.
– Czy to naprawdę dobry pomysł, sir? – zapytał.
– Tak sądzę. Inaczej bym przecież czegoś takiego nie sugerował.
– Czy w takim razie nie powinien z nią lecieć również ktoś z nas?
– Nie. Teraz już przedstawienie reżyserują Amerykanie. Poza tym, jestem pewien, 
że doktor 
Ryan będzie nas doskonale reprezentować. Ostateczna decyzja należy, oczywiście, 
do niej 
samej.
Nagła podróż do Ameryki była ostatnią rzeczą, jakiej Sam w tej chwili pragnęła. 
Pomyślała, 
że musi się z niej jakoś wywinąć.
– A na co ja się tam przydam? – zapytała. – Jestem pewna, że FBI ma 
wystarczająco dużo 
ludzi na miejscu o wiele bardziej skutecznych niż ja.
– Poza obecnymi tutaj agentami Doyle’em i Solheim, jesteś wprowadzona w tę 
sprawę 
o wiele dokładniej niż ktokolwiek inny. Uważam – posłał Doyle’owi ironiczne 
spojrzenie – 
uważamy, że twoja wiedza o dochodzeniu, połączona z wiedzą i doświadczeniem FBI, 
pozwoli 
szybko tę sprawę rozwiązać.
Kłamał, oczywiście. Doyle nie chciał współpracować nawet ze swoją partnerką, 
Solheim, 
a co dopiero z jakąś Angielką, która nawet nie była policjantką. To był pomysł 
wyłącznie 
Rochestera, który chciał, żeby ktoś z jego ludzi przez cały czas patrzył 
Amerykanom na ręce. 
Nie była w stanie mu odmówić.
– Czy FBI będzie ze mną w pełni i lojalnie współpracowała? – zapytała Doyle’a.
Rochester nie dopuścił go do głosu.
– Pan Bartoc zapewnił mnie, że uczyni wszystko, abyś mogła czuć się pełnoprawnym 
członkiem zespołu.
Nazwisko Bartoca wywołało u Doyle’a zwykły efekt. Szybko przytaknął głową, chcąc 
okazać entuzjazm, nikt jednak nie mógł mieć wątpliwości, że w głębi duszy 
przeklina swojego 
przełożonego.
Sam popatrzyła na Toma, zastanawiając się, czy przypadkiem on nie pomógłby jej 
wymigać 
się z wyjazdu. Było oczywiste, że nie chciał, żeby leciała do Stanów, a 
przynajmniej nie sama. 
Jednak nie mogła o nic go prosić. Spojrzenie, jakie posłał mu Rochester, kiedy 
protestował 
przeciwko temu pomysłowi, świadczyło aż nadto wyraźnie, że na nic nie zda się 
żaden protest. 
Słowa „Wydział Południowy” i „Reid” wciąż jeszcze wisiały nad Adamsem niczym 
miecz 
Damoklesa. Nie, nie może mieszać w to Toma. Nagle poczuła się bardzo samotna.
ROZDZIAŁ DWUNASTY
Samolot przyleciał do Waszyngtonu wczesnym popołudniem. Samochód, który odebrał 
ich 
z lotniska, szybko dotarł do centrum miasta. Doyle i Solheim zostawili Sam w 
hotelu, żeby 
rozpakowała się i odświeżyła, a oboje natychmiast pognali do Quantico na naradę 
z Bartokiem 
i resztą ich zespołu.
Hotel wywarł na Sam spore wrażenie. W pełni zasługiwał na swoje pięć gwiazdek. 
Jej pokój 
był luksusowy, duży, klimatyzowany, ozdobiony świeżymi kwiatami, z koszykiem 
świeżych 
owoców na bocznym stoliku. Przez okno mogła podziwiać wspaniałą panoramę 
Waszyngtonu 
i spędziła trochę czasu, rozpoznając najsłynniejsze jego miejsca.
Przede wszystkim marzyła o kąpieli. W łazience miała jacuzzi. Nigdy dotąd nie 
korzystała 
z takiego urządzenia i koniecznie chciała przekonać się, jak ono działa. 
Prysznic postanowiła 
pozostawić sobie na inną okazję. Z uczuciem ulgi weszła do gorącej wody i 
włączyła jacuzzi. 
Bąbelki niemal natychmiast zaczęły pieścić jej skórę i uderzać w zmęczone 
mięśnie. Nie mogła 
powstrzymać cichego chichotu. Poczuła się jak nastolatka przed pierwszą randką. 
Mimo 
ponurego powodu wizyty w USA poczuła, że mogłaby się tutaj trochę rozerwać, 
gdyby tylko 
nadarzyła się jakaś okazja. Oparła głowę o skraj wanny i zaczęła marzyć. Jej 
marzenia przerwał 
nagły dźwięk telefonu. Oczywiście, rozmowy mogła odbierać także w łazience.
– Doktor Ryan, słucham.
Telefonowała Solheim.
– Cześć, Sam. Wiesz co, pomyślałam, że możesz być dziś trochę zmęczona, ale mimo 
wszystko dasz się namówić na wspólną kolację. Ja stawiam.
Sam przez chwilę zastanawiała się nad propozycją. Nie była zbyt atrakcyjna. 
Mogła 
oznaczać kolejne godziny wysłuchiwania jej niechęci wobec Doyle’a.
– W normalnych warunkach przyjęłabym twoje zaproszenie z wdzięcznością, ale 
jestem 
dziś...
– Posłuchaj, doskonale wiem, co sobie teraz myślisz – przerwała jej Solheim. – 
Że kolejny 
raz będę chciała wygrywać cię przeciwko Doyle’owi. Tymczasem nic z tego. Po 
prostu dobrze 
nam zrobi wspólnie spędzony wolny wieczór. Czy kiedykolwiek zwiedzałaś 
Waszyngton nocą?
– Nie było mnie tutaj nawet za dnia.
– To dobrze. Nocą to miasto jest o wiele ładniejsze.
Mimo początkowych obiekcji, Sam usłyszała swój własny głos wyrażający zgodę na 
spotkanie.
– Doskonale. Zatem jesteśmy umówione. Zabiorę cię z hotelu o ósmej. Odwiedzimy 
pewne 
eleganckie miejsce, dlatego dobrze będzie, jak włożysz skromną ciemną sukienkę, 
jeśli zabrałaś 
taką ze sobą.
Odkładając słuchawkę, Sam była sobą rozczarowana. Że też nie potrafiła tej 
Solheim 
odmówić! W jednej chwili zniknęła szansa na spokojny wieczór i wypoczynek. 
Wyszła z wanny, 
owinęła się ręcznikiem i padła na fotel. Była zanadto sobą zniechęcona, żeby się 
wytrzeć. Niech 
sobie ten Waszyngton będzie piękny w nocy, ona i tak woli miasto za dnia.
Na szczęście zabrała ze sobą z Anglii czarną sukienkę. Ubrała się w nią i 
zrobiła makijaż, 
próbując wykrzesać z siebie przynajmniej odrobinę entuzjazmu przed czekającym ją 
wieczorem. 
Kiedy wkładała buty, telefon z recepcji oznajmił jej, że Solheim właśnie 
przybyła. Sam szybko 
zjechała do holu. Solheim, jak zwykle, wyglądała olśniewająco. Wcale nie miała 
na sobie 
najdroższych rzeczy; z tłumu wyróżniał ją po prostu sposób, w jaki je nosiła. 
Kiedy oczekiwała 
na Sam, kilka osób, w tym recepcjonista, bez żenady gapiło się na nią, 
podziwiając jej urodę. 
Sam poczuła się przy niej smętnym, zaniedbanym kaczątkiem. Dlaczego, do diabła, 
zgodziła się 
na ten wieczór?
Po krótkiej jeździe przez miasto dotarły do małej restauracji niedaleko 
dzielnicy handlowej. 
Solheim najwyraźniej była tutaj stałą bywalczynią, ponieważ gorąco ją powitano. 
Obie zostały 
poprowadzone do zacisznego stolika w kąciku i wręczono im menu w języku 
francuskim. Sam 
z zainteresowaniem zaczęła czytać nazwy potraw. Nie wiedziała, czy spowodował to 
stres, czy 
zainteresowanie otaczającymi ją nowościami, w każdym razie jej zwykły apetyt 
powrócił ze 
zdwojoną mocą.
– Potrzebujesz pomocy? – zapytała Solheim. Sam popatrzyła na nią znad karty, 
lekko 
obrażona.
– Nie, skądże. Zdawałam francuski na maturze. Złożyły zamówienia, a Solheim 
wybrała 
wino. Po pierwszej szklance Sam zaczęła się rozluźniać.
Nieuniknione były rozmowy o sprawach zawodowych.
– Wciąż uważasz więc, że Hammond jest niewinny, prawda? – spytała Solheim.
Sam potrząsnęła głową.
– Wcale nie. Wiem, że niektóre dowody wskazują na niego, nadal jednak nie jestem 
przekonana, czy to on jest mordercą. Możesz nazywać to intuicją, jeśli chcesz.
– Niestety, przed sądem intuicja na nic się nie zdaje. Ale pocieszę cię, ja 
również nie 
uważam Hammonda za mordercę.
Tego Sam się nie spodziewała.
– W biurze Rochestera zdawałaś się przekonana o jego winie. Solheim wzruszyła 
ramionami.
– To na użytek Doyle’a. Żąda od partnerów solidarności.
– Dlaczego więc jesteś taka pewna swego? Przeczucie?
– Być może, ale zupełnie innego typu. Spałam z nim. Sam nie była pewna, co 
bardziej ją 
zaskoczyło – fakt, że Solheim spała z Hammondem, czy łatwość, z jaką się do tego 
przyznała.
– Był łagodnym i czułym kochankiem – kontynuowała Solheim. – Delikatny, ani 
przez 
chwilę nie używał siły. Przez całą noc moje doznania były dla niego ważniejsze 
niż jego własne. 
Lubię to w mężczyznach.
– Zdaje się, że zrobił na tobie doskonale wrażenie.
– Jasne. A ty z nim spałaś? Kompletnie zaskoczona, Sam pokręciła głową.
– Nie.
Solheim uśmiechnęła się do niej.
– Ale interesował się tobą. Może dlatego właśnie tak go bronisz?
Sam znów pokręciła głową.
– Gdybym przespała się z nim, a później odkryła, że jest naszym mordercą, nasza 
wspólna 
noc nie miałaby dla mnie żadnego znaczenia.
– Fascynujące.
– Być może, ale taka właśnie jestem.
Kelner uroczyście postawił przed kobietami pierwsze dania. Kiedy odszedł, 
Solheim 
zapytała:
– Kto według ciebie jest mordercą?
– Nie mam pojęcia. Ale niezależnie od tego, kto nim jest, uważam, że odpowiedź 
na to i inne 
pytania poznamy tylko tutaj, a nie w Anglii.
Solheim pokiwała głową.
– Też tak uważam.
Przez chwilę jadły w milczeniu.
– Czy podczas śledztwa w Anglii natrafialiście na jakieś nieprzewidziane 
przeszkody? – 
zapytała Solheim niespodziewanie.
– Nie, skądże. Nie działo się nic nadzwyczajnego. Dlaczego pytasz?
– Tutaj, po znalezieniu szóstego ciała, na miejscach zbrodni zaczęli pojawiać 
się jacyś 
nieproszeni goście. Musieliśmy przekazywać im treści wszystkich zeznań i 
przesłuchań. Doyle 
bardzo się wściekał.
– Nie dziwię się. Kto was sprawdzał?
– Nie powiedziano nam tego. Wszystko załatwiane było przez Bartoca. Nam nikt nie 
pisnął 
nawet słówka.
– Bo wiedza na ten temat nie była wam potrzebna.
Solheim pokiwała głową.
– Taki sam system mamy w Wielkiej Brytanii. A jak sądzisz, kim byli ci ludzie?
– CIA, wywiad Sił Powietrznych, może przedstawiciele Departamentu Stanu, może 
nawet 
agenci z jakiegoś innego wydziału FBI. Kto to wie?
Kiedy skończyły pierwsze danie, kelner równie uroczyście postawił przed nimi 
danie 
główne. Już po pierwszych kęsach Sam uznała, że jedzenie jest doskonałe.
– Wspaniałe, prawda? – zapytała Solheim.
Sam w odpowiedzi jedynie pokiwała głową.
– Opowiedz mi teraz o sobie i o tym inspektorze Adamsie. Wiem, że z nim 
sypiałaś. 
Uważam, że jest bardzo przystojny.
Po kolacji Solheim wezwała taksówkę i obie z Sam wyruszyły na zwiedzanie miasta. 
Solheim potraktowała słowo „zwiedzanie” bardzo szeroko. Obejrzały nie tylko 
zalane światłem 
słynne pomniki, ale odwiedziły też jedną z najgłośniejszych i najgorętszych 
dyskotek, do jakich 
Sam kiedykolwiek udało się trafić. Początkowo odmawiała mężczyznom oferującym 
jej drinki, 
odrzucała zaproszenia na parkiet, ale w końcu doszła do wniosku, że Solheim 
gotowa będzie 
uznać ją za dziwaczkę, i zaczęła się bawić. I nie pożałowała tego. Mężczyźni, z 
którymi 
tańczyła, w większości byli młodsi od niej, jednak zdawali się na to nie zwracać 
uwagi, a poza 
tym po wypiciu wspólnie z Solheim trzech butelek wina także i jej stało się to 
obojętne.
Gdy o bladym świcie powróciła do hotelu, czekały na nią trzy wiadomości, dwie od 
Rochestera i jedna od Toma, który prosił ją, żeby zatelefonowała do niego do 
jego biura 
w Cromwell Park. Wzięła prysznic i wsunęła się pod kołdrę. Dopiero wtedy 
niechętnie sięgnęła 
po słuchawkę.
Tom odezwał się natychmiast.
– Inspektor Adams.
– To brzmi bardzo formalnie.
– Ponieważ jestem bardzo formalnym mężczyzną.
– Od kiedy? Właściwie to spodziewałam się, że telefon odbierze twoja nowa 
przyjaciółka.
– Nie mam żadnej nowej przyjaciółki.
Sam była zbyt zmęczona, żeby ciągnąć rozmowę w ten sposób.
– Dobrze, więc czego chcesz? Jest już późno, a ja bardzo zmęczona.
– Gdzie byłaś?
– Zwiedzałam z Solheim miasto.
– No i proszę, spotkały się dwie dziewczynki. O czym rozmawiałyście?
– Prawdę mówiąc, również o tobie.
– O mnie? A cóż jest we mnie interesującego?
– Solheim chciała wiedzieć, jaki jesteś w łóżku. Niezwykła szczerość Sam 
zaskoczyła 
Adamsa.
– Co? Czy ty coś dzisiaj piłaś?
– Owszem. Chyba zasłużyłam na rozrywkowy wieczór. A tak przy okazji, przypominam 
ci, 
że wciąż mi nie powiedziałeś, czego chcesz.
– Chciałem się po prostu przekonać, że bezpiecznie dotarłaś na miejsce i 
wszystko jest 
w porządku.
– Wszystko w najlepszym porządku. Jutro będę w Quantico. Jeśli będą jakieś 
postępy, 
skontaktuję się z tobą. A przy okazji...
– Co takiego?
– Czy były jakieś próby ingerowania w śledztwo, kiedy je prowadziłeś?
– Na przykład?
– Miałam nadzieję, że ty mi to powiesz. Solheim wspomniała mi coś na ten temat, 
ale to 
dotyczyło Ameryki.
– Nic mi nie wiadomo o żadnych ingerencjach, ale sprawdzę u Rochestera, jeśli 
tego chcesz.
Sam nie spodobał się ten pomysł. Znając go, nie zdziwiłaby się, gdyby nie 
powiedział 
prawdy.
– Nie, nie ma takiej potrzeby. Po prostu głośno myślałam.
– Rozumiem. Cóż, chyba najlepiej będzie, jak się porządnie wyśpisz.
– Tak, rzeczywiście.
– A przy okazji, co jej powiedziałaś?
– O czym?
– Jaki jestem w łóżku.
– Czy mogłam jej powiedzieć, że za każdym razem starasz się tylko przez dziesięć 
sekund?
Ostatnią rzeczą, jaką Sam usłyszała, odkładając słuchawkę, był wściekły okrzyk 
Adamsa, 
którego duma niewątpliwie została mocno zraniona.
Marcia postanowiła pracować do skutku i do końca przejrzeć grubą księgę. Chociaż 
Ordery, 
odznaczenia i nagrody w Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych Ameryki nie były 
najlepszym 
pomysłem na wieczorną lekturę, zdawała sobie sprawę, że musi przez to przebrnąć 
prędzej czy 
później. Zaczynała żałować, że nie zwróciła się o pomoc do amerykańskiej 
ambasady. Nie 
uczyniła tego, ponieważ uznała, że szybciej da sobie radę sama, teraz jednak 
zaczynały ogarniać 
ją wątpliwości. Przeczytała już rozdział o odznaczeniach dla cudzoziemców, za 
długoletnią 
służbę, za wzorową służbę i o medalach za poszczególne kampanie. Powoli zbliżała 
się do 
rozdziału o nagrodach za waleczność. Księga nudziła ją i ucieszyła się, kiedy 
usłyszała pukanie 
do drzwi laboratorium. W progu stanął Michael Spender.
– Zdaje się, że pozostało nas już tutaj tylko dwoje – powiedział. – Co byś 
powiedziała na 
drinka?
Był nowym człowiekiem w laboratorium, świeżym absolwentem, który ukończył 
uczelnię 
z wysoką lokatą. Mimo całkowitego oddania się swojej pracy, był mężczyzną 
interesującym 
i nawet dość atrakcyjnym. Marcia popatrzyła na książkę. Zaczynała ostatni 
rozdział, który mógł 
przecież poczekać do następnego dnia. Tymczasem warto było sprawdzić, co niósł 
ze sobą cichy 
drink ze Spenderem.
Zaznaczyła ostatnią przeczytaną stronę, po czym zatrzasnęła książkę i zdjęła 
laboratoryjny 
fartuch.
– Stawiasz? – zapytała.
– Oczywiście. O ile to będzie coke. Marcia minęła go w drzwiach.
– Z wielką porcją rumu w środku – powiedziała kuszącym tonem.
Michael Spender uśmiechnął się i ruszył za nią.
Samochód przyjechał po Sam o dziesiątej rano. Czuła się jak przepuszczona przez 
wyżymaczkę i zrezygnowała ze śniadania. Apetyt opuścił ją całkowicie. Quantico 
leżało o wiele 
dalej od Waszyngtonu, niż się spodziewała, i podróż trwała prawie godzinę.
Quantico zrobiło na niej ogromne wrażenie. Przypominało Sam któryś z nowych 
uniwersytetów porozrzucanych po całej Wielkiej Brytanii. Na parkingu podeszła do 
niej 
Solheim. Ku jej niemal nieskrywanej rozpaczy wyglądała równie świeżo i kwitnąco 
jak zwykle. 
Po dokonaniu niezbędnych formalności w recepcji obie zostały poprowadzone do 
biura Bartoca.
– Dobrze się ‘bawiłaś? – zapytała Solheim.
– Doskonale, ale chyba trochę przesadziłam.
– Czasami dobrze jest trochę przesadzić.
Winda dotarła na miejsce i Sam ruszyła za Solheim korytarzem wyłożonym grubym, 
luksusowym dywanem. Gabinet Bartoca imponował nie tylko rozmiarami, ale także 
niestandardowym wyposażeniem. Na ścianach wisiały współczesne obrazy, a w 
najlepiej 
oświetlonych punktach ustawiono nowoczesne rzeźby. W pokoju znajdowała się tylko 
jedna 
fotografia. Stała na biurku i przedstawiała Bartoca z rodziną. Nigdzie nie było 
zdjęć, które 
uwieczniałyby jego poszczególne etapy w służbie. Sam Bartoc był mężczyzną w 
wieku 
czterdziestu kilku lat, wysokim, opalonym i przystojnym. Końcówki jego 
kruczoczarnych 
włosów zaczynały już przybierać siwy kolor. Miał na sobie ciemnozieloną modną 
marynarkę, 
zdaniem Sam, najprawdopodobniej od Armaniego, a na ustach miał ciepły uśmiech.
Przeszedł przez cały gabinet, żeby się z nią przywitać.
– Doktor Ryan! Serdecznie witam. Tak wiele o pani słyszałem, że odnoszę 
wrażenie, że 
znam już panią doskonale.
Sam wyciągnęła do niego rękę.
– I nawzajem – powiedziała.
Kiedy znalazł się blisko niej, Sam zdała sobie sprawę, że opalenizna Bartoca 
jest 
najprawdopodobniej sztuczna i że przeszedł już przynajmniej jedną operację 
plastyczną. Co 
jeszcze jest w nim fałszywego?, pomyślała.
Doyle był już w gabinecie. Wstał i przywitał się z Sam. Bartoc wskazał jej 
miejsce, a potem 
powrócił na swoje.
– Z tego, co powiedział mi Ed, rozumiem, że FBI zdołało zlokalizować Hammonda – 
powiedziała.
– Dzięki pomocy lokalnego szeryfa – potwierdził Doyle.
– Właśnie – przytaknął Bartoc. – Słyszeliśmy, że jest w Georgii. To duży stan. 
Czy sądzi 
pani, że damy radę go złapać? – zwrócił się do Sam.
Sam przygotowała odpowiedź na to pytanie.
– Wszystko zależy od tego, czy ustalimy miejsce występowania pyłków, które 
znaleźliśmy 
na ciele Mary West.
– To raczej trudne zadanie, prawda?
– Niekoniecznie. Pochodzą z rzadkiej rośliny występującej tylko na pewnych 
obszarach 
bagiennych. Jeśli wyodrębnimy DNA z tych pyłków, będziemy w stanie określić 
nawet 
konkretny egzemplarz rośliny, z której pochodzą.
– Imponujące. Ile to zajmie czasu?
– Zarezerwowałem miejsca na popołudniowy lot, sir – powiedział Doyle. – Uznałem, 
że im 
szybciej zaczniemy, tym lepiej.
– Ale się pośpieszyłeś, Ed! A ja miałem nadzieję, że pokażę pani doktor Ryan 
naszą stolicę, 
zanim stąd wyjedzie.
– Już ją obejrzałam. Agentka Solheim oprowadziła mnie po niej dzisiejszej nocy. 
To 
wspaniałe miejsce.
Doyle popatrzył zimno na Solheim, a ta odwróciła wzrok. Sam zdała sobie sprawę, 
że 
palnęła głupstwo.
– No cóż, szkoda – westchnął Bartoc. – Może następnym razem. Jestem pewien, że 
wiele 
miejsc ominęłyście. – Nagle zmienił temat. – No, dobrze. Czego się po mnie 
spodziewacie?
– Chcielibyśmy, żeby zapewnił pan nam współpracę ze strony miejscowych stróżów 
prawa, 
to wszystko – powiedział Doyle.
Bartoc pokiwał głową.
– Wiadomo mi, że w Georgii mieszka wybitny medyk sądowy o nazwisku Samuel Ciarkę 
– 
powiedziała Sam. – Jest też ekspertem, jeśli chodzi o miejscową florę i faunę. 
Sądzę, że mógłby 
nam pomóc..
– Nie ma problemu. Czy uważa pani, że znajdziecie Hammonda?
Solheim miała sceptyczną minę, Doyle był jednak optymistą.
– Znajdziemy. Nie ma takiego stanu, w którym mógłby się schować.
Bartoc uśmiechnął się do niego.
– Oto cały Ed, nasz wieczny optymista. – Popatrzył na zegarek. – No cóż, musimy 
już 
kończyć nasze miłe spotkanie. Mam naradę na Kapitolu.
Wszyscy powstali, a Bartoc znów uścisnął dłoń Sam.
– Cieszę się, że panią poznałem, mimo że nasze spotkanie trwało tak krótko. 
Proszę 
pamiętać, że jesteśmy umówieni na następny raz, dobrze?
– Nie zapomnę – odparła Sam. – Zawsze to miło wiedzieć, że czeka ktoś na mnie 
w Ameryce.
Gdy tylko cała trójka wyszła z gabinetu, Bartoc podniósł słuchawkę telefonu.
– Proszę połączyć mnie z pułkownikiem Terringtonem w Pentagonie – powiedział. 
Kiedy 
odłożył ją na widełki, rozparł się w fotelu i złączył dłonie za głową. W 
głębokiej zadumie 
zmarszczył czoło. Widać było, że intensywnie myśli.
Tymczasem Sam, Solheim i Doyle ruszyli do gabinetu tego ostatniego.
– Co dalej? – zapytała Sam, kiedy znaleźli się na miejscu.
Doyle popatrzył na nią nieprzyjemnie.
– O czwartej po południu lecimy do Atlanty. Zamówiłem samochód, który zawiezie 
panią do 
hotelu, a potem na lotnisko. Tam się spotkamy. Im wcześniej zakończymy całą tę 
sprawę, tym 
będzie lepiej dla wszystkich.
Otworzył jedną z szuflad biurka, wyciągnął z niej automatyczny pistolet i 
sprawdził 
magazynek.
– Przebyliśmy długą drogę, ale wreszcie widać jej kres – powiedział. Wsunął 
magazynek do 
rękojeści pistoletu, po czym umieścił pistolet w skórzanej kaburze. Sam 
pomyślała, że jeśli 
spotka Hammonda, nic dobrego z tego nie wyniknie, i nagle przyszło jej do głowy, 
że poczucie 
sprawiedliwości Doyle’a znajduje się w lufie jego pistoletu.
Następnego dnia Marcia pojawiła się w pracy dość późno. Wieczór z „nowym 
chłopakiem” 
trwał o wiele dłużej, niż przewidywała. Nic się nie wydarzyło, a właściwie 
prawie nic. Po prostu 
siedzieli w jego mieszkaniu i rozmawiali.
Dziwne było jednak to, że rozmowa jej nie znudziła. Zazwyczaj rozmowa o pracy 
i związanych z nią ambicjach odstraszała ją od mężczyzny, ale Michael był 
zupełnie inny. Co 
ważne, nie zaczął od razu się do niej dobierać, i to także było niezwykłe. 
Pocałował ją dopiero 
wtedy, kiedy wychodziła, ale co to był za pocałunek! Z trudem oparła się 
pokusie, by wepchnąć 
go z powrotem do jego własnego mieszkania i zgwałcić na dywanie w holu. Nie 
zrobiła tego 
i teraz była z siebie zadowolona.
Ustalili, że spędzą razem najbliższy weekend, nie była jednak pewna, czy 
wystarczy jej 
cierpliwości, by czekać na spotkanie z nim tak długo. Jeszcze nigdy w życiu nie 
tęskniła tak 
bardzo za mężczyzną. Żałowała, że Sam jest tak daleko i nie ma z kim 
porozmawiać. Była 
wściekła, że kiedy naprawdę jest potrzebna, nigdy jej nie ma w pobliżu.
Niechętnie popatrzyła na grubą księgę czekającą na nią na biurku, kiedy jednak 
ściągnęła 
kurtkę i włożyła biały fartuch, od razu się nią zajęła. Otworzyła książkę na 
ostatnim rozdziale 
o medalach za odwagę i zajęła się fotografią i opisem pierwszego z nich. 
Przeczytała informację 
na temat wstążki. Nagle usta otwarły się jej ze zdumienia i przeczytała tekst 
jeszcze raz. Kolory 
pasowały doskonale, nie w przybliżeniu, lecz naprawdę doskonale; były identyczne 
jak barwy 
jedwabnych włókien znalezionych w plastikowej torbie. Marcia podniosła słuchawkę 
laboratoryjnego telefonu i zaczęła wciskać kolejne cyfry pewnego numeru.
Sam nie zobaczyła wiele w Atlancie. Na lotnisku Hartsfield czekał na całą trójkę 
samochód 
przysłany przez szeryfa. Miasto ominęli szerokim łukiem, dlatego nie było 
okazji, by nasycić 
wzrok widokami przepychu oraz skrajnej nędzy. Nic dziwnego, rozmyślała Sam, że 
wskaźnik 
przestępczości w tym mieście jest taki wysoki.
Mniej więcej po godzinie jazdy mijali bramę laboratorium medycyny sądowej 
hrabstwa 
Johnson. Zabudowania nie były imponujące, ale widać było, że koncentruje się 
tutaj duży ruch, 
jak powiedziano Sam, największy w tej dziedzinie w Georgii. Oczekiwano ich. 
Zostali 
zarejestrowani jako goście i poprowadzeni kilkunastoma korytarzami do 
laboratorium Samuela 
Clarke’a. Laboratorium przywołało Sam obrazy ze Scrivingdon i nagle poczuła się 
tutaj jak 
w domu. Ciarkę był już na miejscu.
– Doktor Ryan, jak sądzę.
Sam uśmiechnęła się do niego.
– Proszę zwracać się do mnie po imieniu – powiedziała. – Jestem Sam.
– Zatem ja również jestem Sam i proszę tak właśnie do mnie mówić.
– Doskonale, mój imienniku. Przypuszczam, że znasz agentów Doyle’a i Solheim 
z Quantico.
Przywitał się z obojgiem.
– Wasz szef, Bartoc, poinformował mnie, że przyjedziecie. Poprosił mnie, a 
właściwie to 
rozkazał, żebym wam pomógł. Sądzę, że wiem, o co wam chodzi, pozwoliłem więc 
sobie 
przygotować kilka map. Chciałbym, żebyście na nie spojrzeli.
Podszedł do dużego stołu na środku laboratorium. Leżała na nim wielka mapa 
przyciśnięta 
w rogach do blatu pojemnikami z kolorowymi płynami.
– Rozumiem – zwrócił się do Sam – że na ciele jednej z ofiar znalazłaś drobinki 
Myrica 
indora.
Sam pokiwała głową.
– Czy możesz wyodrębnić z nich wzór DNA? – zapytała.
– Jasne, ale nie w ciągu jednego dnia.
– Jeśli jednak zacznę zbierać ich pyłki z różnych miejsc, będziesz w stanie 
metodą prób 
i błędów określić, które są właściwe, prawda?
Tym razem Ciarkę pokiwał głową.
– Ciężka robota.
– Myślałam, że to rzadka roślina.
– Jeśli masz na myśli jej występowanie w Stanach Zjednoczonych, to tak, owszem. 
Jeśli 
bierzesz pod uwagę najbliższą okolicę, to niekoniecznie.
Sam była rozczarowana.
– W materiale do badań są także rybie łuski, jeśli to ma w czymś pomóc.
Ciarkę jeszcze raz pokiwał głową.
– Ryba-rondel. Rzeczywiście, to może być jakąś wskazówką.
– Ryba-rondel?
– Och, przepraszam, to lokalna nazwa. Dzieci uwielbiają smażenie ich w małych 
rondelkach. Są tak małe, że wkłada się je w całości do ust.
– Czy wypada jeść takie piękne stworzenia? – zaprotestowała Sam.
– Rzeczywiście, są śliczne. Doyle zaczynał się niecierpliwić.
– Gdzie należałoby ich szukać? – zapytał.
– Hmm... gdyby wziąć pod uwagę kombinację rośliny i ryby, cóż, w całym stanie są 
tylko 
trzy takie miejsca, i to niedaleko. – Zaczął wskazywać je na mapie. – Pierwszym 
i najmniej, jak 
sądzę, prawdopodobnym jest Stamp Creek. Myrica indora rośnie tam bardzo rzadko, 
a jeszcze 
rzadziej występują fyby-rondle.
Sam pokiwała głową.
– Nie twierdzę, że nie należałoby tego obszaru przeszukać, uważam jedynie, że 
powinien 
zająć ostatnie miejsce na waszej liście. Kolejne obszary to Blue Creek i Soma 
Creek.
– Soma? – zdziwiła się Sam. – Skąd ta nazwa?
– Zawsze tak nazywano to miejsce – odparł Ciarkę. – Ale ja przebywam tutaj 
dopiero od 
kilku lat. Dlaczego pytasz?
– Soma była hipotetycznym narkotykiem używanym w Nowym, wspaniałym świecie. 
Wywoływał senność i euforię, służył do sprawowania kontroli nad masami. Chodziło 
o formę 
chemicznej perswazji.
– Czy istnieją jakiekolwiek związki pomiędzy książką a pozostałymi strumieniami? 
– 
zapytał Doyle.
Sam potrząsnęła przecząco głową.
– Nie, nie sądzę. Wszystko wskazuje jednak na to, że zapiski pozostawione przez 
zbrodniarza pomogą nam.
Doyle popatrzył na nią sceptycznym wzrokiem.
– Nie mamy żadnej pewności, zgadzam się jednak, że Soma jest na początek dobrym 
miejscem.
Wszyscy bez słowa się z nim zgodzili.
– To trudny teren – ostrzegł Ciarkę. – Trudno tu zbierać próbki pyłku, mimo że 
nasza 
roślinka występuje w wielkich ilościach.
Doyle rozmyślał już o czymś innym.
– Czy dużo ludzi tam mieszka?
Ciarkę potrząsnął głową.
– Nie słyszałem o nikim. To niegościnne miejsca. Trudno tutaj łowić ryby, łatwo 
można się 
zgubić, a i różne insekty wciąż atakują ludzi.
– Czy łatwo jest tam się ukryć?
– Jeśli ktoś jest szalony...
Doyle pokiwał głową, a Sam popatrzyła na niego uważnie. Najwyraźniej miał 
nadzieję, że 
w Soma Creek znajdzie coś więcej niż tylko rośliny.
– Na waszym miejscu wziąłbym przewodnika – zasugerował Ciarkę. – To naprawdę 
niebezpieczne tereny. Głębokie wody, wodorosty pod taflą, utrudniające żeglugę, 
ruchome 
piaski. Kilka osób zapuściło się tam i już nigdy nie powróciło. Zapewne 
natrafimy na ich zwłoki, 
kiedy zacznie się osuszanie terenu. W przyszłości będą tam pewnie pola golfowe.
– Naprawdę?
– Nie mam pojęcia, czy takie są plany władz, coś z tym jednak trzeba zrobić. 
Jeśli będziecie 
potrzebowali przewodnika, skontaktujcie się z szeryfem. Jeśli nie on sam was 
poprowadzi, 
z pewnością kogoś znajdzie. Pewnie zapłacicie kilka dolarów, ale naprawdę gra 
jest warta 
świeczki.
Sam gorąco mu podziękowała.
– Najszybciej, jak tylko się da, powrócimy z próbkami – zapewniła go.
– Wspaniale. Kiedy tylko wrócicie, będę gotowy do pracy. Im szybciej 
dostarczycie mi te 
pyłki, tym szybciej zacznę. Może później znajdziemy chwilę czasu, żeby o nich 
porozmawiać.
– Trzymam cię za słowo – powiedziała Sam i podążając za Doyle’em i Solheim, 
wyszła 
z laboratorium Clarke’a.
Minęło kilka godzin, zanim Marcia zdołała dotrzeć do nitki z medalu. Po 
bezskutecznych 
próbach w ambasadzie USA i kilku bazach Sił Powietrznych natrafiła na Medal 
Honorowy 
Kongresu w małym sklepiku z pamiątkami wojennymi niedaleko Magdalena Bridge. Po 
długich 
negocjacjach z właścicielem, który przysięgał, że jest to jedyny egzemplarz tego 
medalu na 
terenie Anglii, a co za tym idzie, musi być odpowiednio drogi, zdołała uzgodnić 
cenę i zamówiła 
taksówkę, żeby jej ten medal przywiozła. Porównanie wstążki i włókien 
znalezionych 
w plastikowej torbie nie pozostawiło wątpliwości, że w obu przypadkach chodzi o 
to samo 
odznaczenie. I znów Marcia złapała za słuchawkę telefonu.
Tom Adams po raz kolejny przeglądał dane swojego podejrzanego, kiedy zadzwonił 
telefon.
– Inspektor Adams – powiedział. Głos z drugiej strony był tak podniecony, a 
słowa 
wypowiadane tak szybko, że nic nie rozumiał. – Marcia, uspokój się i powiedz mi 
powoli, o co 
ci chodzi!
Wziął do ręki długopis, gotów notować.
– Medal Honorowy Kongresu? Słyszałem o czymś takim. To amerykańska wersja Krzyża 
Wiktorii, o ile się nie myję. Rozumiem... Tak, Marcia. Dobra robota. Będziemy w 
kontakcie.
Powoli odłożył słuchawkę. Tak, pomyślał, tak! To oznacza przełom! Stwierdził, że 
potrzebuje jeszcze kilku informacji. Znów złapał za słuchawkę, wystukał numer 
amerykańskiej 
ambasady i poprosił o połączenie z biblioteką.
– Halo. Tutaj detektyw inspektor Tom Adams z policji hrabstwa Cambridge. 
Współpracuję 
z amerykańską FBI... Tak, właśnie... Chciałbym zapytać, czy dysponujecie listą 
oficerów, którzy 
zostali odznaczeni Medalem Honorowym Kongresu. Tak, poczekam.
Siedząc w fotelu, nerwowo przebierał palcami. Wreszcie, kiedy bibliotekarka 
odezwała się 
ponownie, chwycił do ręki długopis.
– Mogę notować – powiedział.
Bibliotekarka zaczęła czytać nazwiska. Pierwsze trzy nic mu nie powiedziały, 
czwarte 
rozpoznał jednak od razu.
– Chryste, czy jest pani pewna? Proszę przeliterować.
Po chwili nie miał już wątpliwości.
Z trzaskiem rzucił słuchawkę na widełki i pobiegł do gabinetu Rochestera.
Droga z laboratorium Clarke’a do Soma Creek zabrała im zaledwie pół godziny. Po 
drodze 
zatrzymali się, żeby zabrać szeryfa Marka Conacka, który trochę już wiedział o 
poszukiwaniach 
seryjnego zabójcy, dlatego z chęcią zgodził się udzielić im pomocy.
W miarę jak słońce wędrowało coraz wyżej po niebie, dzień stawał się gorętszy. 
Sam 
cieszyła się, że samochód ma klimatyzację, i z obawą myślała o chwili, kiedy 
będzie musiała 
z niego wysiąść i rozpocząć poszukiwania.
Ta chwila nadeszła stanowczo zbyt szybko. Zatrzymawszy samochód na zakurzonym 
parkingu przy strumieniu, na którym czekały już na nich dwie małe drewniane 
łodzie, zanurzyli 
się w świat pełen charakterystycznej dla Georgii wilgoci i gorąca.
Dyole popatrzył z ukosa na Solheim.
– Ty popłyniesz z szeryfem – postanowił. – Ja z doktor Ryan.
Solheim sprzeciwiła mu się.
– Nie, to ty popłyniesz z szeryfem, a ja z doktor Ryan.
Przez chwilę mierzyli się nawzajem wzrokiem. Solheim wykazała się karygodną 
niesubordynacją i oboje o tym wiedzieli. Doyle uznał jednak, że nie czas na 
dyskusje; 
postanowił później złożyć raport w tej sprawie. Pomyślał, że wreszcie nadarzyła 
mu się okazja, 
żeby się jej pozbyć.
– Dobrze – zgodził się. – Popłyniesz z doktor Ryan.
Do rozmowy włączył się szeryf:
– Skoro skończyliście już o mnie walczyć, proponuję, żeby kobiety popłynęły na 
wschód, 
a mężczyźni na zachód. Nie oznacza to wcale, że kwestionuję waszą odwagę i 
umiejętności, 
drogie panie, jednak zachodnia część moczarów uważana jest za bardziej 
niebezpieczną niż 
wschodnia, a ja znam je trochę lepiej niż wy.
Solheim uznała, że ma rację, i zgodziła się z nim bez dyskusji.
– Czy kiedykolwiek wiosłowałyście taką łodzią? – kontynuował szeryf.
Sam potrząsnęła przecząco głową, natomiast Solheim przytaknęła.
– Dam sobie z nią radę.
– Doskonale. Radziłbym płynąć ze stałą prędkością i nie śpieszyć się. W ten 
sposób niczego 
nie przeoczycie, a jeśli łódź w coś uderzy, nie spowoduje to wielkiej szkody.
Wskoczył do jednej z łodzi i zaczął przygotowywać ją do odpłynięcia.
– Czy jesteś uzbrojona? – Doyle skierował to pytanie do Solheim.
Agentka rozsunęła kurtkę, ukazując rewolwer smith & wesson, kaliber .38.
– W porządku. Mam nadzieję, że potrafisz się nim posługiwać. – Doskonale 
wiedział, że 
potrafi, jednak nie mógł powstrzymać się przed drobną złośliwością. – Jeśli 
natkniesz się na 
cokolwiek innego niż dzika roślinność, wracaj tu i melduj. Jasne?
Solheim przytaknęła.
Sam popatrzyła na Doyle’a.
– Czy jest pan pewien, czego szukamy? – zapytała.
– Hammonda?
Zrozpaczona jego uporem, Sam nic nie powiedziała.
– Wiem, jakiej rośliny szukamy, wiem. – Doyle łagodził sytuację. – Przywiozę 
pani próbki.
– Z tak wielu miejsc, jak tylko się da. Ciarkę powiedział, że nie ma ich tu zbyt 
dużo, nie 
powinien więc pan stracić dużo czasu.
Znudzony tymi rozważaniami Doyle odwrócił się i wskoczył do łodzi, w której 
siedział już 
szeryf.
– Proszę nie zapomnieć o zaznaczeniu na mapie miejsca, z którego pochodzi każda 
próbka – 
przypomniała mu Sam. – I wszystkie próbki proszę dokładnie oznaczyć.
Doyle machnął ręką. Szeryf włączył silnik umieszczony na rufie i łódź powoli 
zaczęła 
odpływać od brzegu. Solheim uchwyciła spojrzenie Sam.
– No to do dzieła – powiedziała.
Weszły na pokład i „po chwili już odpływały w głąb mokradeł. Solheim trzymała 
ster.
Kiedy już nie mogły tego usłyszeć, ożyło nagle radio w samochodzie szeryfa.
– Halo, tu baza, tu baza. Pilna wiadomość dla doktor Ryan lub agenta Doyle’a. 
Proszę 
natychmiast przerwać poszukiwania.
Komunikat powtórzył się jeszcze kilka razy, jednak nie było już szans na to, że 
dotrze do 
adresatów na czas.
Mała łódź powoli sunęła po mokradłach. Niemal natychmiast korony drzew zamknęły 
się 
nad głowami jej pasażerek, ograniczając dostęp światła i, co gorsza, zwiększając 
poziom 
wilgotności. Nad wodą unosiła się gęsta para; otaczała całunem drzewa i krzaki, 
tworząc 
mgiełkę, która nadawała roślinom najdziwaczniejsze kształty. Pot strugami 
spływał po nosach 
i twarzach, jakby łódź krążyła nie wśród moczarów, a w tureckiej łaźni. Po kilku 
minutach 
ubrania zaczęły kleić się do ciał kobiet, a oddychanie stało się trudniejsze. 
Dyskomfort 
zwiększało coś, czego Sam zupełnie się nie spodziewała – hałas. Był wprost 
ogłuszający. Jego 
źródłem były setki tysięcy insektów i pojedyncze zwierzęta, które toczyły w 
gęstwinie zaciekłe 
walki.
Postanowiły opłynąć łodzią jak największy obszar i wysiadać z niej tylko tam, 
gdzie będzie 
to absolutnie konieczne. Pierwszy przystanek urządziły na małej wysepce o gęsto 
zarośniętych 
brzegach. Solheim cierpliwie czekała, gdy Sam zbierała fragmenty interesującej 
ją rośliny, 
a nawet jej pomagała. Każdą próbkę należało umieścić w odrębnym woreczku i 
oznaczyć. Po 
zaznaczeniu miejsca pobrania próbki na mapie ruszały w dalszą drogę.
Słońce opadło już dość nisko nad horyzont i z każdą chwilą na moczarach było 
coraz 
bardziej ponuro i ciemno. Doyle nakazał szeryfowi Conackowi, żeby skierował łódź 
w drogę 
powrotną. Zebrał trochę próbek, ale przez cały czas szukał przede wszystkim 
ukrytych śladów 
czyjegoś pobytu w moczarach. Niczego nie znalazł. Ciarkę miał rację – przyroda 
była tu 
wrogiem człowieka. Doyle nie zamierzał spędzić tu po zmroku ani minuty.
Powrócili na parking stosunkowo szybko. Kiedy wciągnęli łódź na brzeg i podeszli 
do 
samochodów, radio szeryfa znów ożyło:
– Halo, tu baza do szeryfa Conacka. Odbiór. Conack wziął do ręki mikrofon.
– Tu szeryf Conack. Mów, Billy.
Kiedy z bazy przekazano całą wiadomość, Doyle szeroko otworzył oczy.
Solheim popatrzyła na niebo poprzez grube korony drzew. Był już prawie zmierzch. 
Musiała 
wysilić wzrok, by dojrzeć Sam, która opatrywała kartką identyfikacyjną kolejny 
fragment 
rośliny.
– Lepiej wracajmy – powiedziała do niej. – Za godzinę będzie tutaj zupełnie 
ciemno.
Sam przymocowała karteczkę i popatrzyła dookoła.
– Rzeczywiście, możemy skończyć jutro – zgodziła się. – Jak na razie, mam dosyć 
materiału 
dla Clarke’a.
Kiedy Solheim zaczęła zawracać łódź, Sam wypatrzyła coś, co było niemal w 
całości ukryte 
wśród gęsto rosnących drzew. Ręką dała znak, żeby agentka wyłączyła silnik, po 
czym wskazała 
dłonią na swoje odkrycie. Na małej zarośniętej wysepce stała drewniana altana. 
Otaczały ją 
gęsto rosnące drzewa i krzaki, niemal całkowicie zasłaniając przed wścibskimi 
oczyma. Przed 
altanę wybiegała w wodę krótka drewniana kładka. Z kładki kilka drewnianych 
stopni wiodło aż 
do drzwi. Kobiety przez kilka chwil obserwowały swe odkrycie, ale nie zauważyły 
żadnego 
ruchu ani śladu, że w środku ktoś przebywa. Ktokolwiek był właścicielem altany, 
przebywał 
gdzie indziej albo po prostu zachowywał się bardzo spokojnie.
– Ciarkę mówił nam chyba, że tu nie ma żadnych zabudowań – wyszeptała Solheim.
– Rzeczywiście.
Agentka sięgnęła pod kurtkę i wyciągnęła rewolwer. Sprawdziła zawartość 
magazynka 
i wsunęła go na miejsce. Sam popatrzyła na nią z powątpiewaniem.
– Zdaje się, że Doyle kazał natychmiast meldować, jeśli na cokolwiek się 
natkniemy – 
powiedziała.
– Tak też postąpimy, kiedy tylko sprawdzimy to miejsce.
Zanim Sam mogła ją powstrzymać, Solheim wyskoczyła z łodzi i brnąc po klatkę 
piersiową 
w wodzie, z rewolwerem nad głową, ruszyła w kierunku altany. Ku wielkiej uldze 
Sam bez 
przeszkód dotarła do brzegu i wydostała się na kładkę. Odwróciła się i pomachała 
do Sam, po 
czym zaczęła się wspinać po schodach prowadzących do altany. Po chwili zniknęła 
w środku. 
Sam czekała, wstrzymując oddech.
Nagle rozległ się dźwięk, przypominający iskrzenie przewodów wysokiego napięcia, 
wyraźnie słyszalny ponad monotonnymi odgłosami insektów. Sam instynktownie 
popatrzyła 
w górę, lecz przecież nie było tu żadnych linii energetycznych. W gruncie rzeczy 
nie było ich na 
przestrzeni co najmniej kilkunastu mil. Popatrzyła na zegarek. Solheim weszła do 
altany 
zaledwie przed kilkoma minutami.
Sam nie wiedziała, co robić. Wracać na parking, tak jak nakazał Doyle, czy 
przebrnąć przez 
krótki odcinek wody i sprawdzić, czy z Solheim jest wszystko w porządku? Pewnie 
rozsądniej 
będzie wrócić i wezwać pomoc, jeśli jednak...? Nie potrafiła pozostawić Solheim 
swojemu 
losowi. Wysunęła się z łodzi, starając się, aby woda ani odrobinę nie plusnęła, 
i zaczęła płynąć. 
Woda była dziwnie ciepła, gęsta i wstrętnie cuchnęła. Sam poczuł, jakby płynęła 
w zupie. 
Zacisnęła usta i oddychała jedynie przez nos.
Wydawało jej się, że minęły całe wieki, zanim dotarła do kładki i stanęła przed 
altaną. Przez 
chwilę nie ruszała się, chcąc uspokoić oddech. Miała nadzieję, że tylko 
niepotrzebnie się 
zmoczyła. Gdy zrobiła kilka kroków po schodach, drewno zatrzeszczało. Jeśli w 
pobliżu ktoś się 
znajdował, z pewnością już ją usłyszał.
Podeszła do okna i zajrzała do środka. W altanie było tylko jedno pomieszczenie. 
Pod ścianą 
stało niestarannie zaścielone łóżko, obok widoczny był duży kufer i drewniana 
szafa na ubrania. 
Za łóżkiem, na półkach, przymocowanych do ściany, stały duże szklane pojemniki. 
Wewnątrz 
z pewnością coś się znajdowało, ale Sam nie była w stanie rozpoznać tej 
zawartości. Na środku 
pomieszczenia ustawiony był duży stół. Na stole, na plecach, leżała Solheim. 
Była ubrana, a jej 
nogi i ręce zwisały bezwładnie ze stołu. W altanie nie było poza nią nikogo.
Sam pomyślała o rewolwerze agentki. Wcale nie dlatego, że potrafiłaby się nim 
posługiwać; 
zaledwie wiedziała, którym końcem celuje się z broni. Hammond jednak wcale nie 
musiał 
zdawać sobie z tego sprawy. Hammond – to podświadomość podpowiedziała jej, z kim 
ma do 
czynienia, mimo że świadomy umysł odrzucał to nazwisko. Cal po calu zaczęła 
przesuwać się 
w kierunku drzwi. Wreszcie wsunęła się do środka. Od razu zaczęła poszukiwać 
możliwych 
dróg ucieczki. Podeszła do Solheim i uniosła jej ramię. Wyczuła słaby puls. 
Obejrzała jej głowę, 
szukając ewentualnych ran, niczego jednak nie znalazła.
Potrząsnęła nią i wyszeptała jej do ucha:
– Catherine, Catherine, obudź się. Musimy się stąd wydostać. Proszę cię, 
Catherine, obudź 
się!
W pewnej chwili ujrzała na jej szyi wyraźny czerwony znak. Był niemal identyczny 
jak ten, 
który odkryła u West. Od razu zrozumiała, jaka była przyczyna odgłosu, który 
uznała za 
spowodowany przez wyładowanie elektryczne. Potrząsnęła Solheim, tym razem ze 
zdwojoną 
energią. Żadnej reakcji. Gorączkowo zastanawiała się, co robić. Nie mogła 
zostawić Solheim, bo 
gdyby Hammond powrócił, oznaczałoby to dla niej pewną śmierć. Była zbyt słaba, 
żeby 
przenieść ją do łodzi, a z kolei pozostawanie tutaj oznaczało śmiertelne 
niebezpieczeństwo dla 
nich obu. Może ostrzegawczy strzał w niebo sprowadziłby szeryfa i Doyle’a?
Kiedy szukała rewolweru Solheim, zaskrzypiały drzwi szafy i niespodziewanie 
zaczęły się 
otwierać. Sam desperacko zaczęła rozglądać się za czymś do obrony, na nic 
odpowiedniego 
jednak nie natrafiła. Drzwi tymczasem otwierały się coraz szerzej... W 
przerażeniu czekała na 
najgorsze, nikt jednak z niej nie wyszedł. Podeszła do szafy, bardzo powoli, z 
sercem bijącym 
jak oszalałe.
W środku nie było nikogo, kto mógłby jej zagrozić. Na najniższej i środkowej 
półce stały 
dziesiątki par butów. Miały najróżniejsze kolory, rozmiary i kształty, wszystkie 
jednak, bez 
wątpienia, należały kiedyś do kobiet.
Trochę przestraszona Sam skierowała uwagę na szklane pojemniki, umieszczone na 
półkach 
nad łóżkiem. Zaczęła przyglądać się im z bliska. Każdy zawierał dwie nerki. Na 
podłodze stało 
jeszcze więcej pojemników. Te były puste, lecz wilgotne w środku. Sam trudno 
było odgadnąć, 
do ilu nieszczęsnych kobiet należały kiedyś te buty i te nerki. Z pewnością do 
bardzo wielu.
Kiedy zastanawiała się, co powinna uczynić, usłyszała trzask. Tym razem nie 
pochodził 
z szafy. Ktoś był na zewnątrz. Rozpoznała odgłosy kroków na kładce. Szybko i 
cicho podeszła 
do okna.
Po schodach powoli kroczył Hammond. W jednej ręce trzymał coś, co było zawinięte 
w białe płótno, w drugiej zaś pistolet. Sam niechętnie pozostawiła Solheim samą 
w altanie, ale 
nic innego nie mogła zrobić. Podbiegła do okna naprzeciw i szybko wyskoczyła na 
zewnątrz. 
W ostatniej chwili ujrzała, jak Hammond wkracza do altany. Pistolet, który 
trzymał przed sobą, 
wycelowany był dokładnie w nią.
Wylądowała ciężko, jednak ziemia była miękka i poza tym, że przez chwilę z 
trudem łapała 
oddech, nic się jej nie stało. Cieszyła się, że stoi na ziemi, a nie w wodzie; 
nie była najlepszą 
pływaczką. Nie miała czasu na myślenie. Zerwała się na równe nogi i zaczęła 
biec.
Po chwili usłyszała, jak Hammond woła za nią:
– Stój! Sam, stój, zatrzymaj się!
Nie miała pojęcia, w jakim biegnie kierunku, i wcale jej to nie obchodziło. 
Pragnęła jedynie 
znaleźć się możliwie najdalej od Hammonda. Nie uciekła jednak daleko, kiedy 
zorientowała się, 
że Hammond ją ściga. Wciąż wykrzykiwał jej imię, a każdy okrzyk zdawał się 
docierać do niej 
z coraz mniejszej odległości.
Zmiana czasu po długim locie samolotem i nie przespana noc zrobiły teraz swoje. 
Sam 
szybko męczyła się. Upadła raz, potem drugi i w końcu pozostała, skrajnie 
wyczerpana, na 
ziemi. Czołgając się, znalazła ukrycie pod krzakiem i pozostała w całkowitym 
bezruchu. 
Hammond zmierzał ku niej, lecz nagle zatrzymał się. Jego ubłocone buty znalazły 
się 
w odległości zaledwie kilku jardów od jej twarzy. Zamknęła oczy, wstrzymała 
oddech i czekała, 
aż nastąpi to, co nieuniknione.
Usłyszała, że się poruszył, a kiedy dotarło do niej, że Hammond oddala się, 
wprost nie 
potrafiła uwierzyć w swoje szczęście. Otworzyła w końcu oczy i kilkakrotnie 
głęboko 
odetchnęła. Gdy była już pewna, że jest daleko od niej, wyczołgała się z 
Kryjówki i zaczęła biec 
z powrotem w kierunku altany. Miała prosty plan – zaciągnie Solheim do wody, 
wywlecze na 
łódź i szybko odpłynie. Miała nadzieję, że wystarczy jej na to sił i że 
uruchomienie silnika łodzi 
nie jest zanadto skomplikowaną czynnością.
Nagle poczuła potężny ból w ramieniu i usłyszała męski głos:
– Smaż się, ladacznico, smaż się.
Jej ciało zadrżało, kiedy przebiegła przez nie dawka prądu elektrycznego. Po 
chwili upadła. 
Zdziwiła się, że nie straciła przytomności. Przekręciła się na ziemi, wyciągnęła 
przed siebie ręce 
i zaczęła głośno krzyczeć.
Ujrzała nad sobą wcale nie Boba Hammonda, lecz generała Arthura Wilmota Browna.
Uśmiechnął się do niej.
– Rzadko chybiam, młoda damo. Zazwyczaj ogłuszam moje ofiary, zanim je 
wypatroszę, ale 
ty nie miałaś szczęścia. Cóż, widocznie tak miało być.
W prawej ręce trzymał paralizator elektryczny, a w lewej duży myśliwski nóż 
o ząbkowanym ostrzu. Uklęknął nad Sam i przycisnął ostrze do jej klatki 
piersiowej.
Wrzasnęła przeraźliwie i zaczęła błagać, by darował jej życie.
– Nie zabijaj mnie! Proszę, nie zabijaj mnie!
Nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie musiała wypowiadać takie słowa. 
Znajdowała się jednak w sytuacji, w której, jak zapewne każdy na jej miejscu, 
gotowa była 
uczynić wszystko, by ocalić albo przynajmniej o kilka chwil przedłużyć sobie 
życie.
Nagle padł strzał i kula z pistoletu oderwała płat kory z drzewa, tuż obok głowy 
Browna. 
Niemal natychmiast generał zerwał się na równe nogi i zaczął biec pomiędzy 
drzewami 
w kierunku altany. Sam poczuła, jak ktoś podnosi ją z ziemi.
To był Hammond.
– Nic ci nie jest? – zapytał głosem pełnym troski.
Nie, nic jej nie było. Czuła się bardzo słabo, lecz zdołała potrząsnąć głową.
– Tylko trochę boli mnie ręka. Jakby kopnął mnie koń.
Hammond ponownie położył ją na ziemi, a sam wyprostował się. Popatrzyła mu w 
oczy.
– Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, co się tutaj dzieje? – zapytała.
– Tak. Sądzę, że należą ci się wyjaśnienia...
Niespodziewanie ponad mokradłami uniósł się krzyk mężczyzny wołającego o pomoc. 
Hammond zacisnął dłoń na pistolecie.
– Nie ruszaj się stąd – rozkazał.
Wypowiedziawszy rozkaz, pobiegł w tym samym kierunku, w którym przed chwilą 
uciekał 
Brown. Sam rozejrzała się dookoła. Było już niemal zupełnie ciemno, krzaki i 
drzewa złączyły 
się w jedno, wyglądały nieprzystępnie i groźnie. Postanowiła, że nie ma nawet 
mowy, żeby tu 
pozostała. Niepewnie wstała i najszybciej, jak była w stanie, ruszyła za 
Hammondem.
Po kilkuset jardach przedzierania się przez gąszcz niespodziewanie znalazła się 
na otwartym 
terenie. Był tam też Hammond. Nieporuszony stał nad Brownem i patrzył, jak ten, 
tkwiąc już po 
pas w gęstym bagnie, nieuchronnie się w nim pogrąża.
– Wyciągnij mnie z tego, do cholery! – krzyczał. – Czy mnie słyszysz, majorze? 
To jest 
rozkaz! Wyciągnij mnie stąd. – Jego twarz była wykrzywiona z przerażenia, a w 
oczach czaił się 
zwierzęcy strach. – Słyszysz mnie, majorze? Wyciągnij mnie! Wyciągnij!
Hammond nie reagował, a jedynie obserwował Browna.
– Na miłość boską, majorze! Nie pozwól mi umrzeć w ten sposób! Zrób coś!
Sam nie potrafiła spokojnie patrzeć na tę scenę.
– Pomóż mu – zaczęła prosić Hammonda. – Wyciągnij go.
Hammond był nieubłagany.
Generał rozpaczliwie walczył o życie, w pojedynkę jednak nie miał żadnej szansy.
– Hammond, ty draniu! Nie myśl, że ci to puszczę płazem. Zabiję ciebie, twoją 
rodzinę, 
przyjaciół, nawet wszystkie kurwy, które pieprzysz za pieniądze!
Wskazał na Sam, która zdrową ręką próbowała oderwać od drzewa gałąź na tyle 
długą 
i mocną, by go nią dosięgnąć. Wreszcie osiągnęła cel. Błoto sięgało już do 
piersi Browna, a jego 
okrzyki były coraz bardziej histeryczne. Hammond nie przeszkodził jej, gdy 
zaczęła wysuwać 
kij w kierunku generała, ale też jej nie pomógł.
– Dalej, suko, dawaj to! – W głosie generała panika mieszała się z nadzieją. W 
chwili gdy 
złapał za kij, z krzaków za plecami Hammonda wynurzyło się dwóch mężczyzn w 
mundurach 
polowych. Popatrzyli na Sam.
– Proszę ją stąd zabrać, majorze – powiedział jeden z nich. Zareagował 
natychmiast. 
Gwałtownie odepchnął Sam i wyrwał kij z dłoni Browna. Pozostało w niej tylko 
kilka liści. 
Generał znów zaczął krzyczeć jak opętany.
– Nie! Nie! Zastrzelcie mnie, na miłość boską, zastrzelcie mnie! Nie każcie mi 
umierać 
w ten sposób!
Jeden z mężczyzn skinął na Hammonda, który wydobył z olstra pistolet i wymierzył 
w generała. Nie zdążył jednak pociągnąć za spust, ponieważ niespodziewanie 
poczuł na swojej 
głowie dotyk chłodnej stali lufy rewolweru.
– Rzuć broń! I nie próbuj żadnych sztuczek, bo odstrzelę ci łeb!
Hammond rozpoznał głos Doyle’a i zrozumiał, że agent nie żartuje. Pochylił się i 
położył 
pistolet na ziemi. Jeden z mężczyzn w polowych mundurach zrobił ruch, jakby 
chciał sięgnąć po 
własną broń. Doyle natychmiast skierował rewolwer w jego kierunku.
– Na twoim miejscu nie próbowałbym tego – syknął. Po chwili uśmiechnął się do 
mężczyzny i wreszcie całą uwagę skierował na Browna.
Generał walczył, by jak najdłużej utrzymać usta i nos nad powierzchnią bagna. Z 
trudem 
łapał już oddech i co chwilę wypluwał muł. Doyle popatrzył mu prosto w oczy. 
Chciał być 
ostatnią osobą, jaką ten drań zobaczy, zanim umrze. Chciał też, żeby nie miał 
łatwej śmierci.
Brown na chwilę zamilkł, wpatrując się w Doyle’a niczym drapieżnik, który chce 
zahipnotyzować ofiarę. Był już jednak bezsilny. Po raz ostatni spróbował 
wydostać się z bagna, 
ale gwałtowny ruch tylko pogorszył jego sytuację. Ostatni raz wściekle wrzasnął, 
a potem 
zniknął pod błotem. Na zewnątrz wypłynęło jeszcze kilka bąbelków powietrza, a po 
chwili 
powierzchnia bagna znów stała się gładka i spokojna, jakby zupełnie nic się 
tutaj nie wydarzyło.
Jeden z mężczyzn w mundurze polowym powiedział wściekle do Doyle’a:
– Zniszczę pana za to.
– Nie sądzę – odparł Doyle beztrosko. Wziął pod rękę Sam i oboje ruszyli w 
kierunku 
altany.
Siedzieli w altanie i czekali na przybycie zespołu medyków sądowych, co ze 
zrozumiałych 
powodów nie mogło nastąpić szybko. Choć nie było to najlepsze miejsce na długie 
oczekiwanie, 
stanowiło jedyne schronienie w okolicy. Poza tym Solheim była ranna, a Sam tak 
osłabiona, że 
nie byli teraz w stanie wyruszyć w drogę powrotną przez bagna. Szeryf i jeden z 
tajemniczych 
mężczyzn w polowych mundurach wyruszyli do samochodów jakieś pół godziny 
wcześniej. 
Zamierzali wezwać pomoc przez radio.
Solheim leżała na łóżku. Odzyskała już przytomność, lecz wciąż była w głębokim 
szoku. 
Sam zrobiła, co leżało w jej mocy, żeby jej ulżyć, mogła jednak naprawdę 
niewiele. Solheim po 
prostu potrzebowała czasu, by przyjść do siebie. Sam siedziała na skraju łóżka, 
trzymała ją za 
rękę i obserwowała.
Podszedł do nich Doyle.
– Co z nią?
– W porządku, a przynajmniej będzie w porządku.
– Idiotka! Mówiłem jej, żeby się w nic nie angażowała. Miała jedynie złożyć 
meldunek, 
gdyby zobaczyła coś podejrzanego. Ale ona postanowiła wszystkich olśnić!
Rozzłoszczona Sam zapomniała o osłabieniu.
– Gdybyś współpracował z nią bardziej po partnersku, pewnie nie miałaby powodu, 
żeby 
kogokolwiek olśniewać! – zawołała.
Zaskoczony Doyle zamilkł. Przez chwilę zastanawiał się nad słowami Sam. Pewnie 
miała 
rację, ale czy to coś zmieniało?
– Czy złoży pan raport na temat tego, co się tu wydarzyło? – zapytała go Sam.
– Będę musiał.
Sam z niesmakiem odwróciła od niego głowę.
– Jednak – kontynuował – trochę naciągnę prawdę, tak żebyśmy wszyscy wyszli z 
tej 
sprawy z awansami i pochwałami.
Hammond, który siedział przy stole z drugim żołnierzem i mówił coś do niego 
ściszonym 
głosem, nagle rzucił pytanie:
– Jak ona się czuje?
– Czy to cię w ogóle obchodzi? – zawołała Sam gwałtownie. – Ty i twoi 
przyjaciele o mały 
włos spowodowalibyście naszą śmierć.
– Nie, to wcale nie tak – wtrącił się nieznajomy. – W gruncie rzeczy to my 
ocaliliśmy 
państwu życie.
– Jeśli powie nam pan, co tu się tak naprawdę wydarzyło, być może panu uwierzymy 
– 
odezwał się Doyle kwaśnym tonem.
Mężczyzna popatrzył na Hammonda i skinął głową.
– Dobrze, ale wszystko, co tutaj usłyszycie, musi na zawsze pozostać tajemnicą. 
Jeśli 
cokolwiek wydostanie się na zewnątrz, zagrożone będzie życie każdego z was.
– Czy to ma być groźba? – zapytał Doyle.
– Nie, panie Doyle, to jest solenna obietnica. – Mężczyzna dał im czas, by 
przemyśleli jego 
słowa, po czym kontynuował:
– Wiele lat temu, w Wietnamie, rząd amerykański eksperymentował z kilkoma nowymi 
środkami chemicznymi, które, istniały takie nadzieje, mogły przyśpieszyć koniec 
wojny.
– Czy chodzi o coś takiego, jak czynnik pomarańczowy?
– przerwał mu Doyle.
– O coś podobnego. W tym przypadku chodziło o substancję o nazwie Z023. Nie 
atakowała 
ciała, jak większość konwencjonalnych środków chemicznych, jedynie umysł. 
Wywoływała 
strach, paranoję, cokolwiek zechcecie. Powstał pomysł, by rozpryskiwać Z023 nad 
Wietnamczykami, w nadziei, że zamiast atakować nas, zaczną walczyć pomiędzy 
sobą.
– To wiele wyjaśnia – powiedziała Sam. – Czy substancja zadziałała?
– Nigdy nie zastosowano jej przeciwko Wietkongowi. Przeprowadzono jedynie 
eksperyment, i to na małej grupie ochotników.
Doyle uśmiechnął się z sarkazmem.
– Myślałem, że pierwszym przykazaniem żołnierza jest nigdy nie zgłaszać się do 
niczego na 
ochotnika.
– Tak, z pewnością tak jest. Jednak naszym ochotnikom obiecano szybki powrót do 
kraju po 
przeprowadzeniu eksperymentu i to wystarczyło.
– O jak licznej grupie ludzi mówimy? – zainteresowała się Sam.
– Było ich dwudziestu. Zostali przetransportowani na poligon położony w 
odległości 
czterdziestu mil od Sajgonu i tam, w warunkach zbliżonych do bojowych, zostali 
spryskani 
Z023. Następnie zawieziono ich z powrotem do Sajgonu, gdzie zostali poddani 
uważnej 
obserwacji.
– No i co się stało? – Doyle nie potrafił powstrzymać ciekawości.
– To, czego się spodziewaliśmy. Dopadał ich strach, paranoje, przywidzenia, 
miewali 
gwałtowne ataki wściekłości, agresji, tracili poczucie zdrowego rozsądku, 
rzeczywistości.
Sam była zaszokowana, lecz jednocześnie zafascynowana.
– Jak długo trwały takie stany? – zapytała.
– Około tygodnia, najwyżej dziesięć dni. W końcu, zgodnie z obietnicą, 
odesłaliśmy ich do 
Stanów, w kraju jednak okazało się, że wystąpiły okoliczności, jakich nie 
przewidzieliśmy. 
Pewne niepożądane elementy zaczynały się w nich utrwalać...
– A efekty?
– Jeden z nich zabił całą swoją rodzinę, kolejny zamordował kilku sąsiadów i 
policjanta. 
Inny przyszedł do pracy w drukarni, zaprosił wszystkich kolegów na przyjęcie, a 
potem ich 
powystrzelał.
– Czy wszystkim przytrafiło się coś takiego?
– Nie, nie wszystkim, mniej więcej połowie. Nie mogliśmy jednak ryzykować 
i internowaliśmy wszystkich. Jednemu udało się uciec i w ciągu kilku dni na 
wolności urządził 
prawdziwą masakrę, ale zdołaliśmy go schwytać.
– Co dzieje się z tymi, którzy nie przejawiają morderczych skłonności? – 
zapytała Sam.
Mężczyzna posłał w jej kierunku uważne spojrzenie.
– Wciąż są zamknięci. Nie mamy pewności, że i oni nie zaczną atakować ludzi, a 
przecież, 
jak już powiedziałem, nie możemy ryzykować. Zagrożenie jest zbyt poważne.
– Co na to ich rodziny?
– Nic. Powiedzieliśmy, że ci żołnierze nie żyją, wypłaciliśmy szczodre 
odszkodowania 
i problem zniknął.
Doyle wstał z łóżka i podszedł do stołu, siadając naprzeciwko mężczyzny.
– Dopóki nie pojawił się Brown – powiedział.
– Zgadza się. Dopóki nie pojawił się Brown.
– W jaki sposób się w to wplątał?
– Roztrzaskał samolot niedaleko poligonu i przechodził przez wyłączony teren 
akurat wtedy, 
kiedy rozpryskiwaliśmy Z023. Nikt nie miał pojęcia, że tam się znalazł.
– Kiedy się dowiedzieliście?
– Pewność uzyskaliśmy dopiero wtedy, kiedy zginęła ta dziewczyna w Anglii.
– Miałaś rację w sprawie tego napisu, Sam – wtrącił się Hammond. – To ja 
usunąłem kartkę. 
Musiałem.
– Dlaczego?
– Rozpoznałem charakter pisma. Stary drań przesłał mi wcześniej kartkę z 
podziękowaniami 
za przygotowanie wieczoru tanecznego.
– Tego, na którym byliśmy razem?
Hammond jedynie pokiwał głową.
Sam to nie wystarczyło.
– I aż do tego wieczoru nikt nie miał pojęcia, że to on jest seryjnym zabójcą?
Hammond zaprzeczył ruchem głowy.
– Dlaczego więc nie aresztowałeś go, kiedy zyskałeś pewność? Zanim zdołał 
odpowiedzieć, 
odezwał się nieznajomy:
– Ponieważ mu zabroniliśmy.
– A kim wy, do diabła, jesteście? – zawołała Sam.
– Nieważne. Nie mogliśmy dopuścić, żeby jeden z czterech naszych najważniejszych 
generałów został aresztowany za morderstwo.
– Źle by to wyglądało w Pentagonie, co? – Doyle roześmiał się.
– Coś w tym rodzaju. Uznaliśmy, że będziemy w stanie dyskretnie go obserwować, 
dopóki 
nie wróci do Stanów.
Sam nie wierzyła własnym uszom.
– A co potem? – zapytała.
– Przygotowaliśmy mu miejsce w specjalnym ośrodku, w którym w dobrych warunkach 
mógłby przebywać do naturalnej śmierci, ale zwiał nam.
– Kiepska robota.
Nieznajomy wzruszył ramionami.
– To się zdarza. Wtedy w pilnym trybie wezwaliśmy do Stanów majora Hammonda. Po 
pierwsze, żeby przestał zadawać niewygodne pytania, a po drugie, żeby pomógł nam 
złapać 
drania, zanim cała historia przedostanie się do publicznej wiadomości.
Sam niedowierzająco kręciła głową.
– Przecież nie macie żadnej szansy na utrzymanie tego w tajemnicy.
– Jestem innego zdania – powiedział mężczyzna. – Już jutro ogłosimy, że Wilmot 
Brown 
zginął w tragicznym wypadku. Pochowamy go w Arlington, jak wielu innych 
amerykańskich 
bohaterów wojennych.
– Jest jeszcze policja w Anglii i komendant Rochester – przypomniała Sam.
– Wasze Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i komendant Rochester wiedzą już 
o wszystkim. Otrzymaliśmy z Anglii zapewnienie o gotowości do pełnej współpracy, 
co oznacza 
również zachowanie tajemnicy.
– Ale co ze śledztwem, sekcjami zwłok? – naciskała Sam.
– Koniec. Już nic się nie będzie działo.
– Co z rodzinami zamordowanych kobiet? Mężczyzna wzruszył ramionami.
– Na każdej wojnie są ofiary.
– A jeśli któreś spośród nas będzie chciało nagłośnić tę sprawę? – zapytał 
Doyle.
– Nie zrobicie tego. Gdybym miał jakiekolwiek obawy, nie opuścilibyście już żywi 
tej 
altany.
– Ofiary wojny?
Mężczyzna jedynie skinął głową. Doyle wiedział, że ma rację, i pocieszał się 
tym, że udało 
się przynajmniej raz na zawsze przerwać pasmo zbrodni.
Sam wstała i popatrzyła karcąco na żołnierza.
– Ilu przeoczyliście? – zapytała. Nie zrozumiał pytania.
– Przeoczyliście Browna. I ilu jeszcze? Wzruszył ramionami.
– Zatem po świecie może chodzić jeszcze wielu innych Arthurów Wilmotów Brownów 
zabijających przypadkowych ludzi i nikt nie jest w stanie zorientować się, 
dlaczego ci ludzie 
giną. Wszyscy są „ofiarami wojny”, czy tak? Jeśli pan pamięta niezbyt odległe 
czasy, panie X, to 
właśnie ludzie przerwali wojnę w Wietnamie, a nie żadne gazy, odczynniki czy 
jakiekolwiek 
cudowne środki. Ludzie, którzy zasługują na to, żeby żyć.
Mężczyzna uśmiechnął się. Sam nie zdołała wyprowadzić go z równowagi.
– Jestem pewien, że na to zasługują. Nie jestem jednak w stanie ich wszystkich 
chronić – 
powiedział. – Przerażające, prawda?
Kiedy wreszcie zdołali urządzić pogrzeb nieznanej dziewczynie znalezionej w 
bunkrze, nad 
hrabstwem Cambridge unosił się zimny, szary listopadowy dzień. Przez wiele 
miesięcy policja 
bez powodzenia próbowała zidentyfikować tę dziewczynę. Podróż do kostnicy odbyły 
dziesiątki 
ludzi w nadziei, że rozpoznają dawno zaginioną córkę, siostrę czy żonę. Nie 
musieli tam 
przyjeżdżać – większość istotnych informacji wystarczyło przekazać im przez 
telefon – jednak 
dla nich były to prawdziwe pielgrzymki, podróże nadziei. Dla wszystkich kończyły 
się 
rozczarowaniem.
Policjanci i rodziny innych zaginionych ludzi zjawili się na jej pogrzebie, by 
powiedzieć 
ostatnie „do widzenia”, tak jakby żegnali osobę ucieleśniającą wszystkie inne, 
które zniknęły bez 
wieści. Sam stała obok Toma Adamsa. W chwili gdy trumnę opuszczano do grobu, 
trzymała go 
za rękę. Nastąpiły ostatnie słowa pożegnania, każdy ze zgromadzonych rzucił na 
trumnę garść 
ziemi i ludzie zaczęli się rozchodzić. Wszyscy byli bardzo poruszeni tym 
pogrzebem i własnymi 
wspomnieniami o bliskich, których nigdy nie odnaleziono.
To Sam zapłaciła za miejsce na cmentarzu i za nagrobek. Choć nie musiała tego 
robić, 
uznała, że tak będzie najlepiej. Znała nazwisko zabójcy dziewczyny, a przecież 
milczała. W jakiś 
sposób chciała jej to wynagrodzić.
Świadomy jej ponurego nastroju Tom Adams otoczył ją ramieniem i delikatnie 
poprowadził 
w kierunku bramy cmentarnej. Odchodząc, Sam recytowała w myślach inskrypcję, 
którą wybrała 
na kamień nagrobny:
Pod szczelnym kloszem snu
Pod szczelnym kloszem snu, z oczyma Nie widzącymi gróźb i strat, Wierzyłem, że 
jej się nie 
ima Niszczący upływ ziemskich lat.
Teraz – Z oczyma zamkniętymi Śpi ona – jej Bezwiedne ciało, Niesione w krąg 
obrotem 
Ziemi Pospołu z głazem, drzewem, skałą.
Sam miała nadzieję, że strofy Wordswortha sprawią, że ludzie chętnie będą się 
zatrzymywać 
nad grobem i każdy zdobędzie się chociaż na kilka chwil zadumy nad krótkim 
życiem tej 
nieznanej dziewczyny.