Patrick Robinson HMS UNSEEN Dom Wydawniczy RKBIS poleca ni.in. thrillery: Richard North Patterson WYROK OSTATECZNY MILCZĄCY ŚWIADEK OCZY DZIECKA Graham Masterton krzywa sweetmana głOd OFIARA GENIUSZ KONDOR IKON Nelson DeMille, Thomas Błock MAYDAY Vince Flynn PRZERWANE KADENCJE Paul Lindsay PRAWO DO ZABIJANIA thrillery medyczne: Robin Cook EPIDEMIA ZARAZA MUTANT CHROMOSOM 6 INWAZJA TOKSYNA GORĄCZKA ŚMIERTELNY STRACH NOSICIEL ZABÓJCZA KURACJA SZKODLIWE INTENCJE DOPU SZCZALNE RYZYKO COMA Richard Preston KRYPTONIM „KOBRA" John 8. Marr, JohnBaldwin JEDENASTA PLAGA Patrick Robinson HMS UNSEEN Przełożył Janusz Szczepański REBIS Dom Wydawniczy REBIS Poznań 2001 Tytuł oryginału H.M.S. Unseen Copyright© 1999 by Patrick Robinson Ali rights reserved Copyright © for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd Poznań 2001 Redaktor Małgorzata Chwal Opracowanie graficzne Jacek Pietrzyński A " :v7.u KLAS. • r //; - i N R ¦-i W. dadki A< Fotografia na okładce BE&W Wydanie I ISBN 83-7301-030-0 Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań tel. 867-47-08, 867-81-40; fax 867-37-74 e-mail: rebis@pol.pl www.rebis.com.pl skład i łamanie: Tomek Poznań, ul. Podkomorska 16, tel. 867-25-47 Książka ta jest dedykowana wojskowym służbom wywiadowczym USA i Wielkiej Brytanii, dla uczczenia ludzi, którzy stoją na straży nieba i oceanu, a których poświęcenie i zdolności najczęściej pozostają bez rozgłosu. OD AUTORA Już po raz trzeci admirał sir John Woodward był moim głównym doradcą technicznym przy tworzeniu powieści. Nazwa HMS Unseen, prawie niewykrywalnego brytyjskiego okrętu podwodnego, który wydzierżawiono obcemu rządowi, posłużyła za tytuł, jako że opowieść koncentruje się wokół spraw związanych z tym właśnie okrętem. Admirał musiał przywołać całą swą wiedzę i pomysłowość, by przeobrazić go w taką jednostkę, jakiej wymagała intryga. Musiał też „wynaleźć" typ rakiety, która — przy swoich niezwykłych właściwościach bojowych — nie przeniosłaby całej historii w sferę nieprawdopodobieństwa. Mój ekspert od lotów naddżwiękowych lojalnie uprzedził, że taka rakieta nie miałaby szans sprawnego działania. Admirał nie zgodził się z tą opinią: może teraz nie, lecz za sześć lat...? Mam nadzieję, że ich przyjacielskie sprzeczki, prowadzone przez tygodnie wypełnione rozmowami o zaawansowanej technice, pomogły mojej powieści osiągnąć pożądaną ponurą realność, za co im obu dziękuję. Podziękowania należą się też moim dwóm doradczyniom w kwestiach dotyczących Szkocji (geograficznych, kulturowych i towarzyskich): Penelope Enthoven i Olivii Oaks. Za wyczerpujące informacje na temat islamu jestem winien wdzięczność pochodzącemu z Dhaki w Bangladeszu Syedowi Nawshadmirowi, obecnie mieszkańcowi Dublina. Pa trick Robinson PROLOG 17 stycznia 2006 r. To był wściekle mroźny ranek. Sroga, potężna styczniowa zawierucha miotała śniegiem na lewą stronę samochodu sunącego wyrytym przez pługi, zamarzniętym wąwozem między kilkumetrowymi zaspami. Na Nowej Fundlandii śnieg padał od ponad trzech miesięcy, jak zwykle o tej porze roku. Bart Hamm jednak nie przejmował się tym. Przedzierał się przez wyjącą polarną zamieć w kierunku dużej transatlantyckiej bazy lotniczej na wschodnim skraju miasta Gander, śmiejąc się co chwila z dowcipów disc jockeya lokalnej stacji radiowej. Bart pracował tam od dziesięciu lat i zdążył przywyknąć do monotonii pracy i paramilitarnego drylu. W odróżnieniu od większości mieszkańców wybrzeży nigdy nie bał się zimna. Przez całą jesień i zimę pogoda na Nowej Fundlandii jest nie do wytrzymania, chyba że dla białego niedźwiedzia czy Eskimosa. Bart jednak kierował się jedną zasadniczą myślą: mimo wszelkich niedogodności tej pracy i wszystkich swobód, z jakich musiał zrezygnować, była ona o niebo lepsza od losu przybrzeżnego rybaka. Był pierwszym od pięciu pokoleń mężczyzną w rodzinie, który nie poszedł na morze. Hammowie pochodzili z niewielkiego porciku St. Anthony, hen na północnym półwyspie. Od połowy dziewiętnastego wieku ciężko pracowali na utrzymanie na ciemnych, ponurych wodach wokół Labradoru i na zachodnim Atlantyku, ceniąc jednak uzyskaną w ten sposób niezależność. Wówczas byli ludźmi Wielkiej Ławicy, łowili dorsza na wielkich szku-nerach i turbota na kutrach, zastawiali pułapki na głębinowe homary, a pod koniec zimy polowali na lodzie na foki. Wielu 9 * twardych jak dęby i solidnych jak skały mężczyzn o tym nazwisku zginęło, wykonując ten najniebezpieczniejszy z zawodów; pewnego dnia na początku lat osiemdziesiątych straciło życie aż trzech naraz, kiedy kuter z St. Anthony obrósł lodem i wywrócił się w sztormie na wschód od Grey Islands. Utonął wówczas ojciec Barta. Jego jedyny syn nigdy tak naprawdę nie otrząsnął się z koszmaru sześciogodzinnego wyczekiwania na kei z matką i siostrą. Co pół godziny, w śnieżycy i przenikliwym północno-wschodnim wichrze, wędrowali do budyneczku kapitana przystani. Bart nigdy nie zapomniał, jak stary powtarzał do mikrofonu radiostacji: „Tu Saint Anthony, wzywam Seabird dwa, wzywam Seabird dwa... Seabird dwa, odezwij się, Seabird dwa, proszę cię, odezwij się..." Odpowiedzią była tylko cisza. Było to dwadzieścia trzy lata temu, kiedy Bart miał trzynaście lat. Tego dnia zdecydował, że cokolwiek by się działo, nigdy, przenigdy nie zostanie rybakiem. Był typowym przedstawicielem rodziny: myślący, cichy, tolerancyjny i silny jak buhaj. Był zdolnym matematykiem i uzyskał stypendium na Uniwersytecie Nowej Fundlandii w St. John's. Ukończył dwa fakultety, matematykę i fizykę. Ze swą wiedzą i charakterem idealnie się nadawał na kontrolera ruchu powietrznego i wkrótce zasiadł na tym dobrze opłacanym stanowisku, w jednym z najlepiej ogrzanych i najbardziej chronionych budynków w kraju. Wstrząsana sztormami stacja kontroli ruchu powietrznego w Gander przejmowała wszystkie transatlantyckie loty do Kanady i północnej części Stanów — wielkie pasażerskie odrzutowce powracające do cywilizowanego świata z bezkresu mroźnego nieba nad pustymi wodami północnego Atlantyku od trzydziestu stopni długości geograficznej zachodniej. Tego dnia Bart miał objąć siedmiogodzinną służbę, z godzinną przerwą w połowie zmiany. Początek pracy zawsze był pełen zajęć, bo już od siódmej co trzy minuty odbierali zgłoszenia od kolejnych samolotów. W każdej chwili swojej zmiany trzeba być czujnym, na najwyższych obrotach. Stacja w Gander była najważniejszym ogniwem atlantyckiego systemu bezpieczeństwa ruchu; zawsze pierwsza dowiadywała się o wszelkich problemach. Bart uwielbiał tę robotę. Miał 10 fenomenalną zdolność koncentracji. Wiadomo było, że awans go nie ominie. Przejął służbę punktualnie o siódmej, czyli o dwunastej lub trzynastej czasu europejskiego. Niemal natychmiast zaczął radiowe rozmowy z całą armadą samolotów zgłaszających swoje kody liniowe, podających pozycję, wysokość, kurs i prędkość. O siódmej siedemnaście rozmawiał z drugim pilotem boeinga 747 Lufthansy znajdującego się na czterdziestym południku, podawał mu pogodę, potwierdzał pozycję burzy śnieżnej u wybrzeży stanu Maine. Po dwóch minutach odebrał nowe zgłoszenie i - jak zawsze - serce mu na sekundę stanęło. To był concorde British Airways, naddźwiękowa gwiazda Atlantyku prująca przez nieboskłon z prędkością 2100 kilometrów na godzinę. Z głośnika rozległ się spokojny głos brytyjskiego pilota: - Dzień dobry, Gander. Speedbird Concorde zero zero jeden, pułap pięć cztery zero, lot do Nowego Jorku. Prędkość dwa machy, pozycja pięćdziesiąt stopni północnej, trzydzieści zachodniej o dwunastej dziewiętnaście GMT. Spodziewany czas przybycia na czterdzieści zachodniej, dwunasta czterdzieści jeden GMT. Odbiór. - Zrozumiano, Speedbird zero zero jeden - odpowiedział Bart. — Czekamy o dwunastej czterdzieści jeden. Dane zostały wprowadzone do komputera. O siódmej trzydzieści osiem Bart już czekał. Concorde zazwyczaj zgłaszał się parę minut przed czasem z uwagi na olbrzymią prędkość, z jaką mijał kolejne południki. Na pokonanie siedmiuset trzydziestu kilometrów dzielących trzydziesty i czterdziesty południk potrzebował zaledwie dwudziestu dwóch minut. 0 siódmej czterdzieści wciąż nie było zgłoszenia z kokpitu brytyjskiej maszyny pędzącej na samym skraju kosmosu. Barta Hamma ogarnęło złe przeczucie. Patrzył, jak zegar cyfrowy przeskakuje na siódmą czterdzieści jeden, i wiedział, że concorde musiał już minąć czterdziesty południk. Czemu, do diabła, się nie meldował? O siódmej czterdzieści trzy 1 czterdzieści sekund Bart uruchomił kanał wysokiej częstotliwości i przeszedł na tryb selektywnego wywołania, aktywując kod cyfrowy concorde'a. Odpowiedzi wciąż nie było. Wcisnął przycisk alarmowy, co powinno spowodować zapale- 11 nie się dwóch żółtych lampek w kokpicie samolotu, wprost na linii wzroku kapitana. - Speedbird zero zero jeden, tu Gander... czy mnie odbieracie? Speedbird zero zero jeden, tu Gander, odbiór! Serce Barta waliło już teraz jak młotem. Czuł się, jakby sam pilotował naddźwiękowy odrzutowiec. Pragnął siłą woli wymusić nadejście sygnału od brytyjskiego pilota, w słuchawkach jednak panowała tylko cisza. - Speedbird zero zero jeden, tu Gander, czy mnie słyszycie? Przerażony już nie na żarty Hamm podniósł głos i wbrew procedurze powtarzał: - Speedbird zero zero jeden, tu Gander, odezwij się... błagam, odezwij się! Sprawdził wszystkie elektroniczne połączenia i każdą swoją czynność w nadziei, że to defekt jego nadajnika. Nie mógł się jednak pozbyć narastającego ucisku w gardle, a przed oczyma stanął mu inny obraz, ten sam, który wciąż budził go w sztormowe noce: wizja owego strasznego poranka na molo w St. Anthony, kiedy stał w śnieżycy, daremnie wpatrując się w horyzont, a potem w radiostacji ściskał rękę matki, modląc się w duchu o wieści o ojcu, szyprze zaginionego kutra Seabird II Spróbował jeszcze raz wywołać concorde'a o sygnale Speedbird 001. Ręka mu drżała, kiedy w końcu naciskał przycisk wezwania szefa zmiany. O siódmej czterdzieści pięć concorde powinien być już o sto kilkadziesiąt kilometrów na zachód od czterdziestego południka. Ten samolot był techniczną doskonałością, a jego układy elektroniczne były aż po-trójnie zabezpieczone. Przedłużająca się cisza w eterze mogła więc być tylko zwiastunem katastrofy. O siódmej czterdzieści pięć stacja kontroli ruchu powietrznego w Gander ogłosiła zatem na międzynarodowej częstotliwości bezpieczeństwa alarm: duży liniowiec pasażerski zaginął nad północnym Atlantykiem! Zawiadomiono British Airways i marynarki wojenne Kanady i Stanów Zjednoczonych. Procedura była określona precyzyjnie. Dowódcy odpowiednich okrętów otrzymali rozkazy udania się w rejon przypuszczalnego upadku concorde'a - rozpoczęto akcję poszukiwawczą. 12 Tymczasem Bart Hamm z twarzą ściągniętą cierpieniem wciąż wpatrywał się w ekran swego radaru i wsłuchiwał się w panującą na kanale zaginionego samolotu ciszę. Z napięciem i rozpaczą w głosie powtarzał do mikrofonu: - Speedbird zero zero jeden, tu Gander, odezwij się... proszę cię, odezwij się! Podróż Eilata z Iraku do Iranu ROZDZIAŁ 1 26 maja 2004 r. Nad ulicą Haifa powoli dogasało światło dnia. W tej kipiącej, ubogiej dzielnicy Bagdadu próżno by szukać człowieka z Zachodu. Mężczyźni odziani w długie, luźne szaty zwane dżellabami okupowali znaczną część brudnych trotuarów, siedząc po turecku, paląc fajki wodne, handlując tanią biżuterią i wyrobami z miedzi. Wąskie, mroczne przecznice prowadziły od głównej ulicy ku brzegowi leniwie płynącego Tygrysu. Pomiędzy ciasnymi, zaniedbanymi domami pomieściły się jakoś miniaturowe warsztaty samochodowe. Duszący odór olejów i smarów mieszał się z mocnym aromatem czarnej, słodkiej kawy, kadzideł, zapachem dymu z otwartych kuchni i ulicznych rusztów, wonią cynamonu, drzewa sandałowego i pieczonego chleba pita. Niewiele spośród biegających wszędzie dzieci miało na nogach obuwie. Niepodzielnie panowały tradycyjne arabskie ubrania. W nienagannie skrojonym, szarym europejskim garniturze, klubowym krawacie i wypolerowanych półbutach powinien zdecydowanie odstawać od otoczenia, kiedy pośpiesznie wynurzył się z jaskini wymalowanego na zielono warsztatu. Wychodząc, odwrócił się i objął starszego człowieka w poplamionym smarem fartuchu ciepłym, serdecznym gestem. Patrzył mu przy tym prosto w oczy — typowy gest Araba, Beduina. Nie mogło być wątpliwości - ów mężczyzna był Arabem. Niewiele zaciekawionych spojrzeń pobiegło za nim, kiedy skierował się wzdłuż Haify na zachód, upychając w kieszeni kawałek elektrycznego przewodu. Wyglądało na to, że czuje się swojsko na tym tłocznym, nie kończącym się targowisku, 15 mijając niezliczone straganiki pełne owoców i warzyw, skinieniem głowy pozdrawiając tego czy owego sprzedawcę dywanów lub handlarza przyprawami. Szedł z podniesionym czołem, a ciemna przystrzyżona bródka upodabniała go do dawnych kalifów ze starych rycin. Był mocno zbudowany, choć nie miał więcej niż metr osiemdziesiąt wzrostu. Imię tylko miał dziwne, obco brzmiące w arabskich uszach: Eilat. Jednak w kręgach swego zawodu znany był oficjalnie jako Eilat Jeden. Zatrzymał się tylko raz, wchodząc do zapuszczonego sklepiku z narzędziami, jakieś czterdzieści metrów przed miejscem, gdzie Haifa skręcała w lewo ku mostowi Ar ar. Kiedy po kilku minutach wyszedł, trzymał białe pudełko z wizerunkiem żarówki oraz rolkę szarej plastykowej taśmy do pakowania, znanej na całym świecie z przesyłek United Parcel. Eilat szedł szybko, czasami schodząc na jezdnię, by uniknąć większych grupek przechodniów. Przeszedł mostem do dzielnicy Bagdadu zwanej Rusafah i podążył ulicą Raszid. W lewej kieszeni jego marynarki spoczywało małe, obciągnięte skórą puzderko z medalem zasługi, który tego ranka wręczył mu osobiście sam prezydent Iraku. Eilat obawiał się, że to cenione skądinąd odznaczenie nie znaczy w jego wypadku wiele. W zachowaniu prezydenta było coś niepokojącego. Nie znali się dobrze, ale dawał się między nimi wyczuć jakiś pełen zakłopotania dystans. Saddam Husajn znany był z niemal ekstatycznego witania tych, co mu wiernie i owocnie służyli, ale tego dnia wylewnych gestów nie było. Eilat Jeden został przyjęty jak obcy i jak obcy stamtąd wyszedł. Do pałacu wprowadziło go dwóch strażników, ci sami go potem wyprowadzili. Prezydent zdawał się unikać jego spojrzenia. Teraz ten czterdziestoczteroletni agent wywiadu doświadczał tego samego zimnego dreszczu, jaki ludzie jego profesji w większości krajów świata odczuwają, zdawszy sobie sprawę, że czas ich wyprzedził, a ich osiągnięcia i zasługi odeszły w niepamięć. Szpieg przestawał być w pewnym momencie użyteczny dla swego pana, a na to rada była tylko jedna. Eilat sądził, że chcą go zabić. Co więcej, przekonany był, że zechcą tego dokonać jeszcze tej nocy. Jego dom przy małej alejce nieopodal ulicy Al-Jamouri zapewne jest już pod obser- 16 wacją. Musi być czujny, a przy tym chłodny i opanowany. Rezultat może być tylko jeden. Wciąż idąc szybkim krokiem, dotarł do rozległego placu Rusata. Uliczne lampy już się paliły, ale tutaj nie były potrzebne - znajdujący się tu piętna-stometrowej wysokości portret prezydenta oświetlało więcej kilowatów niż wszystkie miejskie lampy razem wzięte. Eilat skręcił w prawo, odwracając oczy od blasku bijącego z prezydenckiego oblicza, i podążył na wschód, ku sąsiedniemu placowi Amina, pełnemu meczetów i tanich hotelików. Zwolnił nieco, wsuwając białe pudło pod pachę i trzymając się blisko ścian budynków po prawej stronie. Choć ruch był spory, nie musiał już schodzić z chodnika. Mimowolnie zaczął stawiać miękkie kroki Beduina, poruszał się lekko, czując na krzyżu rękojeść długiego sztyletu, jakim od wieków zwykli się posługiwać jego współplemieńcy — nieodłącznego towarzysza w chwilach osobistego zagrożenia. Szedł ulicą Al-Jamouri, mijając snujących się amatorów późno wieczornych zakupów. Zwolnił znacznie, gdy dotarł do wąskiej przecznicy przy niedużym hotelu, rzucając tylko przelotne spojrzenie w słabo oświetloną uliczkę. Stwierdził, że jest pusta, choć na jej końcu stały dwa samochody. I one były puste, chyba że pasażerowie kryli się za fotelami. Eilat cieszył się doskonałym wzrokiem i prawie fotograficzną pamięcią. Zatrzymał się u drzwi hotelu i udając niezdecydowanie, spoglądał co chwila na zegarek. Obserwował przechodniów, szukając kogoś, kto by się zawahał, zwolnił kroku lub przystanął jak on. Po dwudziestu sekundach ruszył w uliczkę i powoli poszedł ku wąskiej białej furtce w wysokim murze, odgradzającym bagdadzkie gniazdo Eilata Jeden. Z zadowoleniem słuchał skrzypienia zardzewiałych zawiasów, zamykając furtkę za sobą. Ominął leżący pośrodku dziedzińca stary rower i po chwili otwierał drzwi swego chłodnego, ciemnego domu. Ciekawe, czy będą udawać przyjacielską wizytę, pomyślał, czy raczej wpadną znienacka i zaczną pruć na oślep z ka-łasznikowów? Zapalił światło w przestronnym holu na parterze i sprawdził ustawienie laserowego czujnika, który zainstalował, by wiedzieć, czy pod jego nieobecność ktoś wchodził do domu. 17 Urządzenie nie odnotowało odwiedzin. Mała dioda na ścianie, która migałaby czerwono, gdyby ktoś otworzył okno, świeciła równym białym blaskiem. Chyba raczej spróbują dopaść mnie nad ranem, rozważał dalej. Wejdą po cichutku i zapewne użyją noży. Krwawo, ale bez hałasu. W każdym razie ja bym tak zrobił, gdybym był zwykłym płatnym mordercą. Nie sądzę, by ryzykowali strzelaninę, a na pewno nie zechcą ze mną walczyć, nawet z zaskoczenia, podczas niby miłej pogawędki. Nie przy mojej obecnej reputacji... Było po ósmej, kiedy Eilat wziął się do pracy. Przykręcił do ściany oprawkę, po czym zajął się połączeniami elektrycznymi. — Kluczem do udanego, cichego nocnego zabójstwa -mruknął do siebie - jest zdolność widzenia w ciemności. Po zakończeniu dzieła ustawił za drzwiami solidne drewniane krzesło, zgasił wszystkie światła, zaciągnął zasłony w oknach i w zupełnej ciemności usiadł w oczekiwaniu. Z oczami szeroko rozwartymi usiłował rozróżnić kształty w otoczeniu, ale dopiero po dwudziestu minutach zdołał dostrzec krągły zarys dzbanka na wodę, stojącego na stole na końcu holu. Północ nadeszła i minęła. Eilat wciąż spokojnie czekał. Miał nadzieję, że nie przyjdzie ich więcej niż trzech... ale gdyby... no cóż, będzie, co będzie. O pierwszej wstał, nalał wody do fajansowego kubka, nie rozlewając ani kropli. Wrócił na krzesło, nie wpadając na nie. Widział teraz w ciemności idealnie i zamierzał to w pełni wykorzystać. Ostatnią rzeczą, jakiej by teraz chciał, były równe szansę i fair play. Przyszli dokładnie o drugiej dziewiętnaście. Eilat usłyszał skrzypnięcie furtki, potem obrót klamki w drzwiach wejściowych. Pierwszy z nich wszedł bezszelestnie, ubrany w ciemny polowy mundur i wysokie pustynne buty. Drugiego raczej wyczuł, niż dostrzegł. Eilat trwał w bezruchu z oczyma mocno zaciśniętymi, zakrywając twarz dłońmi, aby ochronić przystosowane do widzenia w ciemności oczy przed sączącą się przez otwarte drzwi poświatą miasta. Nagle, nie otwierając wciąż oczu, ruszył. Kopnięciem prawej nogi zatrzasnął 18 raptownie drzwi, po czym odwrócił się do ściany. Zaskoczeni hałasem intruzi automatycznie zwrócili się ku drzwiom i w tej chwili umocowana nad nimi silna teatralna żarówka zalała ich oślepiającym blaskiem. Przez ułamek sekundy stali sparaliżowani niczym zając w świetle samochodowych reflektorów. Ich dłonie śmignęły ku twarzom, było jednak za późno. Żarówka była włączona może przez dwie sekundy, ale to wystarczyło, by ich zdolność widzenia w mroku ulotniła się zupełnie. Eilat zaś widział ich doskonale. Podsunął się błyskawicznie ku bliższemu z agentów i uderzył go ciężkim szklanym przyciskiem do papieru w splot nerwowy tuż za prawym uchem. To samo spotkało drugiego. Eilat odwrócił się i ostrożnie otworzył drzwi. — Zapewne mają kogoś na czatach — mruknął. — Może i jego będę musiał zabić. Przeszedł szybko przez dziedziniec i wspiąwszy się na mur po drewnianej ławie, przez dwie minuty obserwował uliczkę, wypatrując jakiegokolwiek ruchu, jakiejkolwiek osoby. Nie dostrzegł jednak nic. Wreszcie zszedł na dół i wrócił do domu, do głównego pokoju. Zapalił małą lampkę na biurku i wziął rolkę taśmy pakunkowej. Powoli, metodycznie skrępował nią nadgarstki i stopy nieprzytomnych napastników. Zakleił im usta i odpowiednio ułożył: pierwszego zaciągnął na środek holu, drugiego uniósł nieco i położył głową i ramionami na piersi wspólnika. Poszedł do kuchni i nalał sobie kawy, czekającej nań w ciepłym ekspresie od kilku godzin. Od chwili, kiedy unieszkodliwił przeciwników, upłynęło dokładnie jedenaście minut. Wrócił do holu i przyklęknąwszy za głową mężczyzny leżącego na górze, który akurat powoli odzyskiwał przytomność, przyłożył mu nóż do lewej strony gardła. Z chirurgiczną precyzją przebił skórę i przeciął tętnicę szyjną, odsuwając się szybko, aby uniknąć strumienia krwi tryskającej z trzeciego co do wielkości naczynia w ludzkim krwiobiegu. Usiadł w kuchni i pił spokojnie kawę. Po chwili przywołały go jęki drugiego z niedoszłych zabójców. Oczy mężczyzny były szeroko otwarte z przerażenia, gdy patrzył na umierającego na nim kolegę. Ubrania obu przesiąknięte były krwią, która wciąż pulsując, wypływała z rany. - Salam alejkum. Allach z tobą, być może szybciej, niż 19 I myślisz — rzekł Eilat konwersacyjnym tonem. — Zapewne zauważyłeś, że przeciąłem tętnicę twojemu pomocnikowi. Za parę chwil nie zawaham się zrobić z tobą tego samego. Zostanie ci wtedy jakieś osiem minut życia. Tyle to trwa, widzisz... to znaczy, wypompowanie tych trzech z hakiem litrów krwi z twoich żył. On już właśnie umiera. Życzmy mu wiecznego szczęścia u stóp Allacha. Odszedł, niby obojętny na gwałtowne potrząsanie głową, kopanie związanymi nogami i stłumione gardłowe okrzyki pozostałego przy życiu agenta. Po chwili powrócił z wydobytym sztyletem. Znów przyklęknął, uważając, by się nie pobrudzić krwią. Przyłożył mu ostrze do szyi. Gdy przemówił tym razem, głos jego był suchy i ostry: - Jeżeli chcesz żyć, powiesz mi wszystko, kto cię przysłał, kto i gdzie wydał rozkazy. Kiedy zdejmę ci knebel, będziesz mówił cicho i wyraźnie. Jeśli zacznę podejrzewać, że kłamiesz, dołączysz do swego kumpla. Jeśli odezwiesz się głośno, dołączysz do niego jeszcze szybciej. Osiem minut, pamiętasz? — Lewą ręką powoli zerwał taśmę z ust swego więźnia. Prawą nacisnął nożem na jego gardło, nie przecinając jednak skóry. - Mów, cicho i bez kłamstw. - Prezydent, proszę pana. To on wydał rozkaz - wyrzucił z siebie agent. Dygocząc mimowolnie, jąkając się i żebrząc 0 życie, sypał informacjami. — Nie, panie!... Proszę, nie zabijaj mnie... mam żonę, dzieci... proszę, panie! Tak, to prezydent... on powiedział mojemu szefowi... widziałem dziś pana w pałacu. Człowiek, którego pan zabił, był jednym z twojej eskorty... tak, panie... prezydent, tak... powiedział, że masz zginąć po północy, po cichu... proszę, nie zabijaj... nie miałem wyjścia, musiałem słuchać rozkazów. Eilat schował nóż i nowym kawałkiem taśmy zalepił mu usta. Poszedł do pokoju i z szuflady wyciągnął trzy paszporty 1 jakieś papiery z biura podróży. Poprawił krawat, zapiął marynarkę, po czym wrócił do holu. Paszporty i papiery położył na stole obok dzbanka, dobrze widoczne dla okrwa-wionego, przerażonego, lecz wciąż żywego agenta. Z łazienki zabrał przybory do golenia, pastę i szczoteczkę do zębów. Wyszedł do holu z eleganckim skórzanym neseserem w ręku. Wyłączył wszystkie światła i przez kilkanaście minut 20 siedział w milczeniu, aż jego źrenice ponownie odzyskały zdolność nocnego widzenia. Wreszcie wstał i rzucił od niechcenia: -No, na mnie pora. Nie będzie mnie jakiś czas... Przede mną dość długa podróż. Myślę, że za kilka godzin przyślą tu kogoś, by sprawdził, co się dzieje. A propos, chyba nie miałeś nikogo na czatach na zewnątrz? Tylko nie kłam, bo jeśli będę go musiał zabić, natychmiast tu wrócę i ciebie też zabiję. Mężczyzna gorączkowo potrząsnął głową. — No dobra, stary - powiedział Eilat. - Myślę, że nie masz ochoty mnie więcej zobaczyć, co? I nie zobaczysz, chyba że mnie okłamałeś. Skamieniały z przestrachu agent tylko skinął głową. Eilat wyszedł na dziedziniec i szybko ściągnął garnitur, koszulę, krawat i buty. Z leżącej przy rowerze płóciennej torby wyjął starą, przybrudzoną dżellabę, turban i rzemienne sandały. Przebrał się, zachodnie ubranie chowając do worka, który przewiesił sobie przez ramię. Przybrał przygarbioną posturę starca, poprowadził rower na uliczkę i pokuśtykał z trudem ku jej odległemu końcowi, oddalając się od ulicy Al-Jamouri. Odrażająco brudne mieszkanie, które wynajął ponad rok temu, mieściło się na ostatnim piętrze małego bloku na tej samej uliczce, nie dalej niż pięćdziesiąt metrów od jego domu. Już po chwili wspinał się na trzecie piętro, zostawiwszy rower w korytarzu na dole. Gdy się zamknął w mieszkaniu, zaczął od zgolenia brody, pozostawiając tylko solidny czarny wąs. Musiał przysposobić i swój wygląd, i mentalność do czekającego go nowego życia w roli ulicznego handlarza oferującego na bazarach ubogi wybór miedzianych i złotych wyrobów. Tak zamierzał spędzić co najmniej miesiąc. W tym czasie prezydencka bezpieka będzie żelazną ręką trzymać wszystkie lotniska, porty, dworce kolejowe i autobusowe, usiłując odnaleźć najbardziej poszukiwanego oficera wywiadu w Iraku. Tego z trzema paszportami i manierami światowca. Choćby przeczesywali ten kraj i tysiąc lat, pomyślał Eilat, nigdy nie wpadną na to, by mnie szukać na tej samej uliczce, na której widziano mnie po raz ostatni. 21 Miesiąc później Od czterech dni Bagdad skwierczał w czerwcowym, po-nadczterdziestostopniowym upale. Nawet noce nie przynosiły normalnej w innych porach chłodnej bryzy znad wschodnich krańców Pustyni Syryjskiej. Na równinie centralnej przez cały tydzień szalały burze piaskowe. Wiał gorący wiatr i cztery miliony mieszkańców stolicy usychało pod lejącym się z nieba żarem. Eilat jednak musiał wyruszyć. Dwudziestego szóstego czerwca odczekał do dziesiątej wieczorem, zabrał swój worek z grubego płótna i opuścił mieszkanie. Z korytarza wziął stary rower i wyszedł na ciemną uliczkę. Gorąco buchnęło nań jak z otwartego pieca. Zanim dotarł do Al-Jamouri, pocił się już obficie. Wsiadł na rower i powoli popedalował na południowy wschód, ku wielkiemu łukowi Tygrysu, który w tym miejscu nagle skręcał na zachód, opływając teren uniwersytetu, a potem znów na wschód, w pięt-nastokilometrowej pętli na południowym skraju miasta. Eilat był w pełni sił, ale celowo przybrał na wadze. Przez miniony miesiąc utył osiem kilogramów, stosując dobraną dietę. Jadł co najmniej dwa solidne posiłki dziennie: kurczaki, jagnięcina, ryż i chleb pita. Teraz wreszcie ruszał w drogę i jak powiedział człowiekowi, którego życie z wyrachowaniem oszczędził, przez jakiś czas nie wróci. Może nigdy... Pedałował powoli, jednostajnie, kierując się ku długiemu łukowi autostrady Dora, w miejscu, gdzie przekracza ona rzekę. Miasto było tu cichsze i ciemniejsze. Na ulicy Sadoun i na placu Fateh widziało się tylko nielicznych przechodniów. Eilat jechał dalej, aż znalazł się nieopodal wysokiej estakady, po której autostrada wspinała się na prawdziwie efektowny most nad Tygrysem. Zsiadł z roweru i prowadząc go w ciemnościach na przełaj, doszedł w cień mostu. Porzucił rower w zaroślach i tak zaczął długą, samotną pieszą wędrówkę w dół rzeki. Nad jej brzegami spędził dzieciństwo - teraz zdawał sobie sprawę, że może po raz ostatni w życiu będzie szedł nad jej cicho płynącymi brązowymi wodami. Długą, prawie czterystukilometrową drogę miał wyryso-waną w szczegółach, choć bez jakiejkolwiek nazwy geograficznej, na odręcznej mapce, którą trzymał w kieszeni dżella- by. Dla niego był to istotny szkic, ktoś inny zobaczyłby tylko bezładne gryzmoły. Miał też małą wojskową busolę. Zamierzał się posuwać z prędkością armii Napoleona w drodze na Moskwę — sześć kilometrów na godzinę z pełnym rynsztunkiem i muszkietami. Jeśli znajdzie cień, będzie spał we dnie i maszerował nocami, kiedy temperatura choć trochę spada. Gdy się zbliży do południowych bagien, wilgotność wzrośnie nie do wytrzymania. Przypuszczał, że każdego dnia będzie tracił na wadze. Jeśli cienia nie znajdzie, będzie maszerował dalej pod żarem pustynnego słońca. Eilat był z pochodzenia Beduinem i zachował plemienną dumę z tego, że tylko on może przeżyć w bezlitosnym letnim klimacie swej ojczyzny, w razie potrzeby obejść się bez jedzenia przez całe dnie i nie bać się choćby najgorszej burzy piaskowej. Wodę niósł z sobą, ale i jej nie potrzebował tyle, ile inni. Nie po raz pierwszy żałował, że nie ma jednego z ojcowskich wielbłądów. Kiedy zamykał oczy, z łatwością mógł sobie wyobrazić niestrudzony, rozkołysany rytm wielbłądzich kroków i nie kończący się stukot kopyt na piaszczystym szlaku. To jednak było w jego dawno utraconej młodości, spędzonej na skraju centralnej równiny, daleko na północ, w górę rzeki, kiedy życie było proste, a on był prawdziwym synem pustyni. Irak... kraj, który wykorzystywał go latami, często w warunkach niewyobrażalnego zagrożenia, a potem zdradził w najbrutalniejszy możliwy sposób. Eilat cały wrzał w duszy na myśl o tym, jak prezydent go potraktował. Widział chłód w jego oczach, kiedy odbierał z jego rąk medal zasługi, lecz dotąd nie mógł zrozumieć, dlaczego skazano go na śmierć po tym wszystkim, co zrobił dla wielkości swego kraju. W przeszłości dobrze go opłacano. Wciąż miał prawie milion dolarów w czterech różnych bankach na świecie. Wciąż dysponował gotówką — dinarami i irańskimi rialami. Nie opuszczała go jednak myśl, że prezydent nie tylko go odtrącił, ale chciał jego śmierci. I tak w ciągu jednego miesiąca Eilat Jeden całą swoją nienawiść, którą nosił w duszy i która pozwalała mu przeżyć najsamotniejsze lata, obrócił przeciw nowemu wrogowi. W mentalności Araba duma jest jak wysoko niesiony 22 23 sztandar. U Beduina ów sztandar nigdy się nawet nie pochyla. Biblijna koncepcja zemsty jest w Iraku czymś naturalnym, powszechnie akceptowanym. Czas nie gra tu roli. Czas nie istnieje. W kraju, który przetrwał sześć tysięcy lat, rok jest jak jedno uderzenie serca, dziesięciolecie jak krótka chwila. Eilat dopełni zemsty, tego był pewien. Strawił życie na służbie dla tego kraju, nie żeniąc się, nie kochając — z wyjątkiem jednego razu. Świadomość bezpowrotnie straconych lat, poświęconych nielojalnemu panu, wyryła się ognistymi literami w jego umyśle, kiedy tak wędrował wzdłuż wschodniego brzegu Tygrysu, sam ze swymi myślami, widziany tylko przez wszechwidzącego Allacha. Od północy księżyc już dobrze oświetlał mu drogę. Daleko po lewej migały światła samochodów pędzących szosą z Bagdadu do Basry, najważniejszego portu Iraku. Gdyby skręcił ku niej, może mógłby zatrzymać jakiś samochód lub autobus, poza tym po gładkiej, twardej nawierzchni lepiej byłoby maszerować. Eilat był jednak poszukiwany, był wyrzutkiem we własnym kraju i nie chciał, by ktokolwiek go zobaczył. Przypuszczał, że wojsko i policja mają jego rysopis i że jest napiętnowany jako niebezpieczny morderca i wróg publiczny. Było to przygnębiające, lecz znacznie lepsze od bycia martwym. Uśmiechnął się na myśl, jak długo i z determinacją musieli szukać elegancko ubranego brodatego biznesmena w zachodnim garniturze, próbującego przedostać się za granicę. Były znikome szansę, by ktokolwiek skojarzył poszukiwanego z tym oberwanym, zgarbionym arabskim wieśniakiem wędrującym na południe z workiem na plecach. Eilat jednak nie działał, opierając się na wykalkulowanych prawdopodobieństwach. Kierował się chłodną, niemal stuprocentową pewnością. Jeśli nikt go nie zobaczy, nie będzie można go rozpoznać. Maszerował zatem dalej w mroku nocy, posuwając się po piaskach szybko, choć wolniej od armii napoleońskiej . Słońce zaczęło wspinać się na nieboskłon tuż przed szóstą. W oddali widniały pozostałości starożytnego partyjskiego miasta Ktezyfon, leżącego nad rzeką trzydzieści kilometrów od Bagdadu. Wzniesiona jeszcze w drugim wieku przed naszą erą wielka łukowa brama wciąż górowała nad ruinami 24 i lichymi domami współczesnej dzielnicy. Eilatowi pozostały jeszcze trzy kwadranse marszu. Przystanął i napił się po raz pierwszy tego dnia, przełykając duszkiem prawie pół litra wody. Wiedział, że gdzieś w okolicy będzie mógł ponownie napełnić manierki. O ósmej słońce było już wysoko, temperatura rosła szybko do zwykłych czterdziestu stopni. Jedyna kafejka w pobliżu ruin była pusta. Usiadł w rogu sali, tyłem do wejścia, i zamówił obfite śniadanie. Wkrótce pochłaniał grzanki, sadzone jajka i kurczaka z ryżem. Popił mocno osłodzoną kawą i sokiem pomarańczowym, zapłacił i poprosił o napełnienie wodą manierek. Cena była znikoma w porównaniu ze stołecznymi. Następny odcinek rzeki, wijącej się meandrami przez sto sześćdziesiąt kilometrów do miasta Al-Kut, w najmniejszym stopniu nie zachęcał do wędrówki. Równinny krajobraz, spalony słońcem na brąz, był praktycznie pozbawiony życia -ludzi, zwierząt i roślin. Eilat wiedział, że z rzadka tylko napotka rachityczne palmy daktylowe, uprawiane przez uprzejme i szczere wiejskie rodziny, które być może poczęstują go napitkiem. I zechcą porozmawiać, spragnieni wieści spoza ich dzikiego zakątka. On jednak nie miał im już nic do powiedzenia. Prezydent uczynił go wyrzutkiem. Już czuł się obco, jakby musiał ukryć wszystkie swoje myśli nawet przed prostymi wieśniakami, ludźmi, dla których kiedyś gotów był na śmierć. Może jednak było to nieuniknione? Spędził tyle lat poza krajem, wśród wrogów, że teraz ludzie będący u władzy uważali, że nie można mu w pełni ufać. Mógł zrozumieć taki sposób myślenia, choć z ledwością. Jednak jawna niesprawiedliwość, jaka go spotkała, oznaczała dla niego naruszenie honoru - a z tym żyć nie mógł. Opuścił kafejkę przed dziesiątą i poszedł ku ruinom na skraju Ktezyfonu, unikając ludzi, szukając spokojnego, zacienionego miejsca, gdzie mógłby przespać najdotkliwszy skwar, do późnego popołudnia. Potem zje coś znowu, napije się i ruszy w drogę, w drugą noc na szlaku. Znalazł niski, zakurzony budynek bez jednej ściany, otwarty ku rzece. W środku było gorąco i ponuro, ale przynajmniej miał tam cień. Eilat był wyczerpany, a po obfitym 25 śniadaniu ogarnęła go senność. Najpierw jednak odwrócił się ku tylnej ścianie, na azymut dwieście pięć stopni, na którym o tysiąc trzysta kilometrów stąd leżało święte miasto islamu Mekka. Klęcząc w pyle, Eilat korzył się przed swoim Bogiem, błagając o wybaczenie. Spał osiem godzin bez przerwy, z głową opartą na miękkich skórzanych manierkach, z prawą dłonią zaciśniętą na swym nożu pod fałdami dżellaby. Podłoże było twarde i nierówne, ale nie zwracał na to uwagi. Niedogodności surowej egzystencji należały do dziedzictwa ludów wywodzących się z pustyń Arabii — niezależnie od tego, jak daleko miał wędrować, Eilat wiedział, że potrafi wytrzymać wszystko, co może go spotkać w tym dzikim, rozżarzonym ojczystym kraju. Tak, jakby wciąż w jego duszy brzmiał odległy zew jego przodków z Pustyni Syryjskiej... Pamiętaj, kim naprawdę jesteś. Zawsze pozostaniesz Beduinem. O dwudziestej był już w drodze, idąc wzdłuż rzeki z nadzieją, że nikogo nie napotka, przeklinając w duchu jej kręty bieg i irackiego prezydenta wraz z przodkami. Zastanawiał się, co przyniesie przyszłość. Miał swój plan, ale czy się uda? Po raz pierwszy w życiu miał działać w absolutnej samotności. Łączące go z Irakiem więzi zostały przecięte. Nie da się już tego naprawić. Podążał wraz z rzeką ku południowemu wschodowi już cztery dni. O ile wiedział, nikt go dotąd nie spostrzegł. Nie rozmawiał z nikim. Oszczędnie wydzielał sobie chleb i wodę. Za dnia słońce prażyło bez litości, lecz o cień było tak trudno, że nie mógł się trzymać pierwotnego planu. Spał zatem, kiedy mógł, przez resztę czasu idąc dalej, pokonując do czterdziestu kilometrów dziennie. Stracił jakieś pięć kilogramów wagi. Pierwszego lipca, późnym popołudniem, dziesięć kilometrów na północ od miasta Al-Kut, natknął się na pierwszy potencjalny problem. Nie było wokół żadnych domów, żadnych śladów ludzkiej działalności. Okolica wydawała się kompletnie pusta. Jednak o dwieście metrów przed Eilatem, na skraju małego gaju palmowego, stał wojskowy jeep, a przy nim dwaj żołnierze w polowych mundurach. Było za późno na ukrycie się lub zmianę kierunku, musieli go już zobaczyć. 26 ! Szedł teraz z długim kosturem, jaki sobie po drodze wystrugał. Zwolnił kroku, przygarbił się i zaczął wyraźniej utykać. Nie odwracał wzroku, zmierzał wprost ku samochodowi. Żołnierze byli uzbrojeni w krótkolufowe pistolety maszynowe. Prawie zrównał się z nimi, kiedy starszy z nich zawołał, szorstko i władczo: - Ej, stary! Jesteś Irakijczykiem? Eilat kiwnął głową i szedł dalej, uwydatniając jeszcze utykanie. Przez sekundę myślał, że zostawią go w spokoju, gdy nagle usłyszał ostre: - Stój! Nie zdziwiło go to. Wkraczał na szczególny obszar kraju. Pod Al-Kut Tygrys rozdzielał się na dwie odnogi, obejmujące moczary i bagna olbrzymiej powierzchni. Od lat prowadzono prace przy osuszaniu tego terenu; nie dla celów gospodarczych, ale politycznych. Miały one zniszczyć ojczyznę prastarego szczepu tak zwanych bagiennych Arabów, o których mówiono, że zamieszkują te bezdroża nieprzerwanie od sześciu tysięcy lat. W opinii Saddama Husajna te tysiące hektarów mokradeł stanowiły tylko schronienie dla dezerterów, a nawet dla irańskich sabotażystów. Całe bandy byłych wojskowych grasowały po zarośniętych terenach, gdzie jeszcze była woda. Eilat wiedział, że skierowano tu spore jednostki armii, by próbowały odzyskać pełną kontrolę nad moczarami. Posłusznie się zatrzymał, odwrócił powoli i pozdrowił uprzejmie oficera tradycyjnym salam alejkum. Oficer miał około trzydziestu pięciu lat, był wysoki i chudy, miał orli nos, ciemne oczy i pełne usta. Nie odwzajemnił uśmiechu. - Dokumenty! - zażądał. - Nie mam żadnych dokumentów, panie - odrzekł Eilat. -Jestem tylko ubogim wędrowcem. - A dokąd tak wędrujesz? - Szukam mojego syna, panie. Ostatni raz odezwał się trzy lata temu z An-Nasiriji. Nie mam pieniędzy, tylko trochę na chleb. -I zamierzasz tak iść wzdłuż całej Szatt al-Arab? Dwieście kilometrów? - Tak, panie. 27 - Samotnie, o jednym bochenku chleba, bez dokumentów? — Tak, panie. - Skąd jesteś? — Z Bagdadu, panie. - Arab z miasta bez dokumentów? A co tam niesiesz w tym worku? — Tylko wodę, panie. — Pokaż! — polecił oficer, podpisując na siebie wyrok. Eilat odwrócił się, lecz po sekundzie zakręcił się z powrotem, szybki jak kobra, i z wielką siłą rąbnął go czubkiem swego kostura między oczy, tuż nad nasadą nosa. Wszyscy trzej usłyszeli trzask pękającej czaszki, lecz dla oficera był to ostatni odgłos w życiu. Eilat uderzył od dołu w jego nos, wbijając kość w mózg. Młodszy żołnierz stał w osłupieniu, widząc, jak stary, kulawy dziadek w dwie sekundy zabija jego przełożonego. Rozwarł ręce, próbując coś powiedzieć, a może się poddać. Było jednak za późno. Nóż Eilata trafił go wprost w serce. Nie żył już, kiedy padał na wznak w piach. Eilat wepchnął oba ciała pod jeepa, odszukał skrzynkę z narzędziami i rozsypał część z nich dookoła. Z przedniego siedzenia odciął kilka pasów tkaniny, związał w dłuższy sznur i wepchnął w otwór baku. Po chwili wyciągnął przesiąknięty benzyną materiał i rozprostował na piasku, tworząc dwumetrowy lont, jednym końcem zanurzony w baku. Podpalił koniec i odskoczył na kilka metrów, rzucając się na ziemię. Jeep wyleciał w powietrze w chmurze ognia i dymu. Eilat podniósł swój worek i kostur, uciekając pośpiesznie od płonącego wraka przez trzy kilometry, zanim wreszcie zwolnił i znów przybrał postawę zmęczonego starca. Miał nadzieję, że nikt nie odnajdzie spalonego wozu i zwłok przez kilka godzin, ale wolał na to nie stawiać. - Któż by mnie zresztą o to podejrzewał... - mruknął do siebie. - Kilka dni upłynie, zanim zrobią sekcję zwłok i zorientują się, że wykończył ich zawodowiec. Dziękował Allachowi za wojskowe wyszkolenie, jakie przeszedł, zwłaszcza w zakresie walki wręcz. Ukończył je z pierwszą lokatą, jak zresztą wszystkie kursy, w jakich uczestniczył. 28 Do Al-Kut dotarł o zmroku. Bez trudu znalazł ulicznego sprzedawcę, u którego kupił pieczoną baraninę z ryżem i pitą. Uzupełnił zapas wody z kranu przy stacji benzynowej i ułożył się do snu na ławce w ciemnym zakątku przy zajezdni autobusowej. Jak dotąd tylko ów uliczny kuchta widział jego zarośniętą twarz, a i wtedy starał się trzymać głowę opuszczoną, niewyraźnie mamrocząc przy zamówieniu i nie podejmując prób rozmowy. Przed świtem wyruszył dalej. Szedł z biegiem rzeki, odbiegającej teraz na wschód ku granicy Iranu. Na jego mapce zaznaczony był punkt przy oazie Ali al-Gharbi, o sto trzydzieści kilometrów od Al-Kut, gdzie Tygrys znów skręca na południe, ku Zatoce Perskiej - i moczarom. Przez kolejne cztery dni i noce szedł i spał na przemian, w słonecznym żarze i w nieznośnym, wilgotnym upale nocy. Niewielu widywał podróżnych, z nikim nie rozmawiał, jadł i pił tylko to, co niósł z sobą. Jego dzienna racja składała się z trzech kawałków chleba i dwóch litrów wody. Dwa razy na dobę skręcał ku rzece i zanurzał się w wodzie dla ochłody, po czym dalej maszerował w chłodnym, choć ciężkim od wody ubraniu, które i tak nazbyt szybko wysychało. Wyczerpany i odwodniony dotarł do oazy tuż przed północą piątego lipca. Odszukał na środku osady pompę i stał w ciemności, pijąc przez prawie dziesięć minut. Napełnił manierki i rozejrzał się za miejscem do spania. Znalazł opuszczony stragan, w którym przespał do świtu. Był o dwa dni marszu od dużego miasta Al-Amara, ale po drodze nie było nic. Nie mógł zatem opuścić oazy bez uzupełnienia zapasu żywności. Miał nadzieję, że jakaś kafejka wcześnie rozpocznie pracę. Niestety, okazało się, że musi czekać na to aż do dziewiątej, tracąc w ten sposób trzy cenne godziny. W końcu zjadł śniadanie, wypijając sporo soku, w innym sklepiku kupił kilka bochenków chleba. Z powodu upału nie odważył się zabrać choćby pakowanej próżniowo wędliny czy mięsa, ale zaryzykował parę pomidorów i główkę przywiędniętej sałaty. W witrynie kiosku zobaczył gazetę z dużą fotografią wypalonego jeepa i podpisem: IRACCY ŻOŁNIERZE ZGINĘLI, NAPRAWIAJĄC SAMOCHÓD. Upłynęło kolejne trzy i pół dnia, zanim osiągnął kulmina- 29 m cyjny punkt swej wędrówki, miasteczko Kalat Salih, leżące w centrum wschodnich moczarów, odległe tylko o niespełna pięćdziesiąt kilometrów od irańskiej granicy. Z czystym sumieniem mógł twierdzić, że była to droga przez piekło. Słońce paliło z jednakową mocą od ranka do zmierzchu, temperatura jeszcze wzrosła, a wilgotność szła z nią w zawody. Ważył teraz o dobre siedem kilogramów mniej niż zwykle. Owady, chmarami unoszące się nad nieruchomymi wodami, atakowały przez większość doby. Eilat oszczędzał preparat odstraszający komary, spryskując się nim tylko w porze ich największej zajadłości. Nie odchodził teraz od rzeki. Na wschodzie rozpościerały się podmokłe tereny, starożytne siedlisko Madanów, Arabów z bagien. Po zachodniej stronie rzeki Saddam Husajn osuszył setki kilometrów kwadratowych moczarów aż po zbieg obu wielkich rzek Iraku, Tygrysu i Eufratu. Od stuleci te niedostępne tereny chroniły Beduinów, zbiegłych niewolników i tych, co zgrzeszyli przeciw władzy. Jedynym środkiem transportu mogły być małe łodzie. Nie było w historii armii, choćby najbardziej zdeterminowanej, która z powodzeniem operowałaby w tej zdradliwej okolicy. Saddam znalazł na to sposób. Odwrócił bieg rzek i zbudował kilka gigantycznych kanałów, by odciąć dopływ wody do całych moczarów Al-Amara. Rezultatem były suche, jałowe, zamulone ziemie, na których cały ekosystem uległ zdziesiątkowaniu. Wiele gatunków ptaków wodnych, pelikanów, bocianów, orłów, miriady ryb, małych ssaków i płazów -nie wspominając o osiadłych z dawien dawna ludziach - utraciło swoje siedziby. Madanowie, których rody żyły tu od tysiącleci, zmuszeni byli odejść, kiedy w latach osiemdziesiątych armia iracka opanowała wyschnięte moczary, budując szerokie szosy, po których opancerzone pojazdy łatwiej mogły poruszać się na wschód, ku odwiecznemu wrogowi po drugiej stronie granicy. Eilat nie aprobował programu melioracyjnego. W tej jednak chwili bardziej go obchodziła jego strona rzeki, gdzie ocalałe połacie moczarów ciągnęły się aż na terytorium Iranu, ku górom Zagros. Przez cały dzień wypoczywał w Kalat Salih, odzyskując siły po szesnastodniowym marszu z Bagdadu. Pochłaniał kurczęta, jagnięcinę, ryż, owoce i jarzyny. 30 Wciąż jednak nie ryzykował kontaktów z ludźmi, poza dwoma starszymi ulicznymi sprzedawcami, u których kupował jedzenie. Późnym popołudniem dwunastego lipca po raz pierwszy opuścił brzeg Tygrysu i ruszył przez moczary ku granicy. Na mapce miał wyrysowane szlaki, którymi mógł się posuwać, i choć nie było tam drogowskazów, jego nawigacja była prosta. Nocą Gwiazda Polarna wskaże mu północ, a dopóki słońce rano będzie wschodziło wprost przed nim, będzie na właściwym kursie. Zamierzał iść do świtu, czyli przez jedenaście godzin, wliczając w to ze trzy przerwy dla odpoczynku. Spodziewał się pokonać czterdzieści kilometrów. Wiedział, że nie może liczyć na światło księżyca teraz, szesnaście dni po pełni. Musi uważać, by nie zboczyć ze ścieżki w bagno. Potrafił jednak doskonale widzieć w ciemności. Nie było dla niego niespodzianką, że przez całą noc nie spotkał żywego ducha. O tej porze roku wody opadły i wielu koczowniczych pasterzy bawołów przeniosło się nad rzeki. Z rzadka dostrzegał mdłe światełka małych skupisk chat na palach, zwanych sarifami, gdzieniegdzie w trzcinach przycumowane były długie, smukłe łodzie - maszufy- jedyne, które mogły swobodnie pływać po rozległych, płytkich rozlewiskach i wąskich, krętych kanałach, od sześciu tysięcy lat zachowując charakterystyczny kształt. Kiedy wzeszło słońce - prosto przed nim — od Iranu dzieliło go dwanaście kilometrów. Droga, którą teraz szedł, była twarda i sucha. To tędy we wrześniu 1980 roku wielki korpus pancerny armii Saddama ruszał do ataku na perskiego sąsiada, ku starej stolicy granicznej prowincji Chuzestanu - miasta Ahwaz, które teraz stanowiło cel wyprawy Eilata Jeden. Dzieliła go jednak także granica, czujnie pilnowana i patrolowana przez obie strony. Były oficer irackiego wywiadu nie miał ochoty krzyżować szpady z siłami zbrojnymi swego kraju ani też z irańskimi. Miał wprawdzie irański paszport, ale wolał przeczekać cały dzień i przekroczyć swój Rubikon nocą, kierując się ku małemu pogranicznemu miasteczku Taq-e Bostan. Wyruszył o jedenastej wieczorem. W dwie godziny i czterdzieści pięć minut później, nad ranem czternastego lipca 2004 roku, nie zauważony prześliznął się na terytorium Islamskiej Republiki Iranu, nielegalnie prze- 31 ¦ kraczając niewidzialną linię oddzielającą dwa nieubłaganie wrogie sobie narody. Wciąż był na moczarach, lecz wkrótce teren zacznie się podnosić i stanie się suchszy. Do Ahwazu było prawie sto kilometrów, po drodze leżały dwa mniejsze miasteczka: Taq-e-Bostan i Susangerd, gdzie będzie mógł się posilić i napić. Ah-waz ciągnął go bardziej; miał tam do odebrania list, mógł też kupić nowe ubranie o irańskim kroju, zjeść dobry posiłek i rozpocząć ostatni etap swej podróży, pociągiem do odległego o osiemset kilometrów, leżącego po drugiej stronie wysokiego łańcucha gór Zagros Isfahanu. Była godzina dwudziesta, siedemnastego lipca. Na południe od trasy swego marszu Eilat widział wyraźnie jasne światła rozległego przemysłowego miasta. Całą północną część Ahwazu zajmowały wielkie rafinerie, spalające nadmiar gazu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Sterczące wszędzie potężne wieże kominów oświetlały miasto jak wielkie latarnie. W Ahwazie nigdy nie było naprawdę ciemno. Eilat przebrał się w swoje zachodnie ubranie o kilometr przed rogatkami miasta, po czym wyrzucił sfatygowaną dżel-labę, turban i sandały. Pomaszerował ku głównemu placowi, Meidun-e Szohada. Odszukał hotel „Bozorg-e Fajr" i wynajął najlepszy pokój, jaki mieli, za siedemdziesiąt pięć dolarów za dobę. Zanurzył się w gorącej kąpieli i leżąc w wannie, zatelefonował. Udało mu się potem namówić raczej ponuro nastawionego kelnera, by przyniósł mu do pokoju kanapki i kawę, podczas gdy on czekał na talabeha - studenta teologii - który miał go zaprowadzić na miejsce spotkania. Na tym oczekiwaniu zeszło mu czterdzieści pięć minut. Dochodziła dwudziesta trzecia, kiedy Eilat wraz ze swym przewodnikiem, dwudziestoczteroletnim okularnikiem o imieniu Emami, opuścili hotel. Skierowali się na zachód, idąc szybko przez mroczne, choć wciąż pełne ruchu ulice. Ahwaz zasypiał późno. Wiele sklepów i restauracji było otwartych długo po północy, zapewne przez nie kończący się zmierzch, rozświetlany płomieniami kominów. Jednak o dwa kilometry od centralnego placu miasto stawało się ponure. Ulice były tu typowe dla miasta przemysłowego, ubogie i brudne; bliskość 32 fabryk i rafinerii, w których pracowała większość mężczyzn, dodawała smętnego nastroju. Upał był uciążliwy, a powietrze przesycał zapach ropy. Skręcili na mały, bezludny placyk, z trzech stron zamknięty wysokimi murami bez okien. Młody talabeh poprowadził Irakijczyka pod drewnianą bramę, zapukał dwukrotnie, powiedział cicho: „Eilat", i ponownie dwa razy zapukał. Brama się otworzyła i strażnik wskazał im wejście do małego domu, skrytego za prostym miejskim meczetem. W drzwiach stał wysoki starszy mężczyzna w długiej, ciemnej szacie duchownego i w białym turbanie. Eilat wiedział, że jako sunnicki muzułmanin z Iraku będzie się musiał nieco przestawić na tutejsze szyickie zwyczaje. Uniósł lewą dłoń do czoła i opuścił ją w tradycyjnym pozdrowieniu islamu. - Salam alejkum. Irańczyk, nie tracąc czasu na wstępy, skinął mu głową i odrzekł po arabsku: - Twoje propozycje wzbudziły zaciekawienie w pewnych miejscach. W Isfahanie przyjmie cię hojjat-el-islam. Dostaniesz ode mnie list polecający i numer telefonu. Zadzwonisz pod ten numer i jeden ze studentów zaprowadzi cię do niego. Musisz mu wszystko wyjaśnić. Teraz będzie lepiej, jak odejdziesz. Pociąg odchodzi o ósmej rano. Prześpij się. Allach z tobą. Eilat skłonił się i wziął podany mu list. Podziękował ceremonialnie i podążył za talabehem, który wyprowadził go na ulicę. Po piętnastu minutach był już w hotelu. O północy leżał w łóżku i przed zaśnięciem zreasumował swoje dokonania. Udało mu się wydostać z Iraku - to dobrze. Jest w Iranie - jak dotąd w porządku. Ale czy go wysłuchają, zanim zabiją? Zaczyna wyglądać na to, że tak... Następnego ranka, po głębokim, sześciogodzinnym śnie, wstał wcześnie, nie bez kłopotów zamówił herbatę, wykąpał się i ogolił. Żałował, że nie ma świeżej koszuli. To będzie musiało zaczekać. Polecił, by sprowadzono mu taksówkę, i zamówił kurs na dworzec, gdzie kupił bilet pierwszej klasy do Isfahanu, płacąc gotówką. Podróż do Qom potrwa dwanaście godzin. Irańskie pociągi są szybkie, a pierwsza klasa składa się z^Jsąaalprtowych czteroosobowych przedziałów. Nocą 33 siedzenia zamieniają się w miejsca do leżenia, a konduktor często przechodzi, oferując posiłki i herbatę. W przedziale Eilata nie było innych podróżnych. Pociąg wytoczył się z dworca w Ahwazie z dziesięciominutowym opóźnieniem, kierując się na północ, przez pustynię, do odległego o sto kilkanaście kilometrów miasta Dezful. Tam tory wspięły się na wysokie zbocza gór Zagros, prowadząc przez surowy i trudny, ale często bardzo malowniczy teren do górskiej miejscowości Arak, centrum religijnego, gdzie w 1920 roku młody przyszły ajatollah Chomeini rozpoczynał studia teologiczne. Arak leżał prawie w połowie ich trasy i pociąg dotarł tam o czternastej. Po krótkim postoju ruszył w szybki, stusześćdziesięciokilometrowy etap ku dolinom i świętemu miastu szyitów Qom, gdzie innowiercom nie wolno wchodzić do meczetu Astane, zbudowanego ku czci Fatimy, zmarłej w 816 roku siostry imama ar-Ridy. Nie przyjmuje się ich nawet w okolicznych hotelach, a wszelkie fotografowanie jest nie do pomyślenia. Ajatollah Chomeini studiował tam przez piętnaście lat pod bokiem legendarnego teologa islamu, szejka Abdul-Karima Ha'eri. Postój w Qom potrwał zaledwie parę minut i po dalszych czterech godzinach Eilat dotarł do Isfahanu. Wynajął pokój w wielkim, bogato zdobionym hotelu „Abbassi" i zatelefonował, jak mu polecono. Umówił się ze studentem nazajutrz na jedenastą, by razem udać się do hojjata. Wyspawszy się dobrze, Eilat ruszył wcześnie na zakupy. Kupił podróżną torbę z miękkiej skóry i kilka kosztownych irańskich szat. Dobrał sobie turban, nową bieliznę, skarpety i koszule, po czym przypuścił atak na elegancką drogerię, zaopatrując się w piankę do golenia i wodę po goleniu, pastę do zębów, wodę kolońską oraz drogi olejek kąpielowy. Po namyśle stwierdził, że absolutnie nie żałuje zerwania z życiem wędrownego beduińskiego handlarza. Kiedy o wyznaczonej godzinie spotkał się w hotelowym holu z talabehem, miał na sobie nowe szaty i po raz pierwszy od owej nocy, kiedy rozprawił się z nasłanymi zbirami, czuł się czysty i wypoczęty. Siedem tygodni... Nowo poznany student był od niego wyższy, miał dwadzieścia jeden lat i pochodził z Teheranu. Szedł obok, czytając książkę i nie odzy- 34 I wając się ani słowem. Eilat nie widział potrzeby, by przerywać jego teologiczne medytacje, i podążał po prostu za nim, chłonąc widoki miejsc znanych mu dotąd wyłącznie z islamskiego folkloru. Isfahan był niegdyś najwspanialszym miastem Bliskiego Wschodu i do dzisiaj zachował największe skupisko dawnej architektury islamu w Iranie. Większość budynków zdobiły piękne, półprzeźroczyste błękitne kafle. Jak większość turystów odwiedzających to miasto, Eilat nigdy nie widział niczego, co mogłoby się równać z jego odwiecznym splendorem. Szli teraz krętymi ulicami ku otoczonemu sklepami placowi Imama Chomeiniego, majestatycznie rozpościerającemu się na ośmiu hektarach w samym środku miasta, drugiemu największemu na świecie po pekińskim placu Tian'anmen. Przemierzyli go z krańca na kraniec i Eilat pomyślał, że spacer trwa już wystarczająco długo. Zapytał po arabsku, jak daleko jeszcze do miejsca spotkania. — Jeszcze ze dwa kilometry, panie - odparł talabeh. Eilat zdecydował, że byłoby głupio narzekać z tego powodu, skoro dopiero co przebył prawie pięćset kilometrów bez słowa skargi. Jeszcze kwadrans podążali na północ, aż wreszcie skręcili na teren zajmowany przez Wielki Meczet Isfahanu, Dżom-e Masdżed, prawdziwie monumentalną budowlę z dwoma bliźniaczymi minaretami górującymi nad jej wyłożoną błękitnymi kaflami bryłą. Ów najwspanialszy z meczetów jest unikatowy z wielu powodów, zwłaszcza ze względu na niezwykłą północną kopułę z jedenastego wieku, do dziś uważaną za niezgłębiony cud geometrii, zaprojektowaną zgodnie z teorią budowlaną sformułowaną w owym czasie przez znamienitego miejscowego matematyka i poetę, Omara Chajjama. Eilat ze swym przewodnikiem wkroczyli na wielki dziedziniec od strony wschodniej i przeszli do jego zadaszonej części po lewej stronie. Było tu chłodniej, a niektóre miejsca pogrążone były w głębokim cieniu. Przy jednym z ozdobnych filarów stał hojjat, z którym Irakijczyk miał się spotkać. Jego twarz skryta była w mroku. Nie wysunął się z cienia, ale nastąpiło formalne przywitanie. Eilat podszedł, by ująć wyciągniętą dłoń duchownego obiema swoimi w- prastarym 35 muzułmańskim geście. Talabeh został szorstko odprawiony i uczony mąż szybko przeszedł do sedna. - Tutaj jest spokojnie i nikt nam nie przeszkodzi — powiedział. — Będziemy rozmawiali po arabsku. Czy to ci odpowiada? - W zupełności — odparł Eilat. - Od czego mam zacząć? Teraz widział twarz hojjata. Było to oblicze mędrca. Nawet pod szerokim białym turbanem widać było wysokie, inteligentne czoło. Usta miał wąskie i proste, ciemne oczy błyszczały żywo. Mógł mieć około siedemdziesięciu lat, choć jego postawa i ruchy były młodzieńcze. Sprawiał wrażenie czujnego. Eilat by się nie zdziwił, gdyby hojjat skrywał w szatach rewolwer, tak jak on swój sztylet. Święty mąż kroczył wolno pośród licznych filarów i Irakijczyk dostosował się do jego rytmu. — Może zaczniesz od tego, że wyjaśnisz, dlaczego ja i moi przyjaciele mielibyśmy ci ufać. Eilat uśmiechnął się i wolno odrzekł: — W moim fachu zawsze musi być jakieś ryzyko. Jestem tu jednak po to, by zaoferować wam swoje usługi na dłuższy czas. Spodziewam się wysokiego wynagrodzenia, bo też są one wyjątkowe. Możecie jednak uważać, że nagroda mi się nie należy, dopóki nie wypełnię swojego zadania. - Niezupełnie o to pytałem — powiedział hojjat. - Chodzi mi o to, dlaczego? Z jakiego powodu mamy ciebie wysłuchać? Kim ty jesteś? Skąd wiadomo, że nie pracujesz dla obcego rządu? Skąd mamy wiedzieć, że nie jesteś naszym wrogiem? Jak chcesz udowodnić, że godny jesteś jakiegokolwiek zaufania? - Panie, powiem ci tyle, ile mogę bez narażania się na większe niebezpieczeństwo, niż grozi mi w tej chwili. — Dobrze, a zatem...? — Spędziłem prawie całe moje dorosłe życie, działając w głębokiej konspiracji na terenie obcych państw na rzecz mojego rządu. Podejmowałem ogromne ryzyko i niejednokrotnie zadałem srogi cios Zachodowi w imieniu narodu islamskiego. — Jesteś terrorystą? - Nie, panie. Zawsze byłem związany z wojskiem. 36 i - Jesteś Syryjczykiem, a może Libijczykiem? - Nie, panie. Jestem Irakijczykiem. - Czy po zakończeniu swojej misji dla nas zamierzasz powrócić do Iraku? Eilat zdecydował się użyć tytułu świadczącego o dużym szacunku dla rozmówcy. - Nie, mullah. Do Iraku nigdy nie wrócę. Nie pozwolono by mi na to, chyba żeby mnie zabić. Poza tym nienawidzę lego kraju. Wolę zginąć, niż jeszcze raz postawić stopę na jego ziemi. - I ja bym wolał - rzekł hojjat. - Cóż jednak się wydarzyło, że wywołało w tobie taką gorycz? Co uczyniono temu lojalnemu słudze reżimu Husajna, który tu dzisiaj stoi przede mną? - Odznaczono mnie medalem, panie, za moją długą, niestrudzoną służbę. Tej samej nocy prezydent wysłał dwóch swych gwardzistów, by mnie zabili. - Jak widzę, nie udało im się? - Nie, panie. Nie udało się. Ale niewiele brakowało. Jednego z nich musiałem zabić, by móc uciec. - Czy jesteś oficjalnie poszukiwany? - Nie sądzę, panie. Nigdy by się do czegoś takiego nie przyznali. Myślę jednak, że macie swoich ludzi w Bagdadzie. Ktoś z nich mógłby potwierdzić, że Eilat Jeden zniknął, jest poszukiwany i uważa się, iż opuścił Irak. - Czy masz ważny paszport, który mógłbym zobaczyć? - Tak, panie. Mój stary iracki. Z oczywistych powodów zakleiłem jednak swe prawdziwe nazwisko taśmą. Na razie nie chcę, byście je poznali, ale fotografia i inne szczegóły są zgodne z prawdą. - No, dobrze. A czy mogę również zapytać - rzekł duchowny - czy chcesz się zaangażować w działanie terrorystyczne przeciwko Ameryce i Zachodowi z pobudek zasadniczych? Czy może dlatego, że zamierzasz tak przeprowadzić swe akcje, by winę za nie przypisano Irakowi? Eilata na chwilę zbiła z tropu bezpośredniość pytania, świadczącego o bystrości przesłuchującego. Wiedział, że zawahanie się może być śmiertelnym błędem. Odpowiedział natychmiast: 37 - Jedno i drugie, panie. Hojjat nie przerwał swego powolnego marszu, ale upłynęła co najmniej minuta, zanim odezwał się znowu. - Zaatakowałeś kiedykolwiek na Zachodzie jakiś cel, powiedzmy... dużego znaczenia? - Tak, panie. - Szukają cię tam? Jesteś człowiekiem ściganym nie tylko przez Irak, ale i wiele innych państw świata? - Nie wiem, panie. Nikt nigdy nie powiedział, że jestem poszukiwany przez Stany Zjednoczone. Nie byłbym jednak zbytnio zaskoczony, gdyby tak było. Co prawda nie mam pojęcia, czy cokolwiek wiedzą o mojej tożsamości. - W tym jestem do nich podobny, oczywiście - rzekł świątobliwy mąż. - Tak, panie. - No cóż, Eilacie... niech tak będzie. Wydam polecenie, by nasz człowiek w Bagdadzie poszukał potwierdzenia historii o twoich... hm... kłopotach w ojczyźnie. Czy możesz mi podać datę i godzinę, kiedy to się zdarzyło? - Nad ranem dwudziestego siódmego maja... około drugiej piętnaście. - Jak zginął tamten człowiek? Czego użyłeś? - Sztyletu, panie. Podciąłem mu gardło. - Bez hałasu... co? - Właśnie, panie. - Jakieś dodatkowe szczegóły? - Tak. Mimo długich i intensywnych poszukiwań nie udało im się mnie znaleźć. - Jesteś bardzo sprytny, Eilacie. - Po prostu jestem zawodowcem. - Czy zechciałbyś mnie poinformować, jak zamierzasz uderzyć w Wielkiego Szatana? - Wolałbym nie mówić. Chyba że w obecności człowieka władnego decydować, a także dowódcy wojskowego, z którym miałbym pracować. - Rozumiem. Ale czy masz na myśli cele militarne? - Niekoniecznie. -Jeśli mowa o fundamentalizmie, czy to z powodu naszych wierzeń pragniesz przeprowadzić takie operacje? 38 - Nie. Tak było, kiedy byłem idealistą służącym swemu krajowi za granicą. To jednak minęło. Po prostu zdałem sobie sprawę, że nic innego nie potrafię robić. To wszystko, co mam na sprzedaż. Każdy przecież musi zarobić na swoje utrzymanie. Uważam, że mój talent ma swoją wartość. Sądzę, że wasz kraj może go wykorzystać w sposób, jaki postawiłby Irak w możliwie najgorszym świetle na arenie światowej. Zwłaszcza w Pentagonie, który zapewne by go zaatakował w odwecie. - Zgadzam się z tobą - powiedział hojjat. - Taki pomysł trafia mi do przekonania, a podejrzewam, że spodobałby się jeszcze paru osobom. - Tak, panie. Czy mógłbym zapytać, kto podejmie ostateczną decyzję? - Och, sam ajatollah. Wraz z którymś z wyższych dowódców. - Im mniej osób będzie dokładnie zorientowanych w charakterze misji, tym lepiej. - Masz rację, Eilacie. Masz rację. Szli dalej w milczeniu przez kilka minut, krążąc po kamiennym wąwozie dziedzińca meczetu. Wreszcie hojjat przemówił znowu: - Czy są jeszcze inne dostępne dowody, że jesteś tym, za kogo się podajesz? - Panie, na tym skrawku papieru zapisałem swój adres... miejsce, gdzie pokonałem swych niedoszłych zabójców. Na pewno możecie posłać tam kogoś na wizję lokalną. Na podłodze w holu znajdzie plamy krwi, a nad drzwiami otwory w futrynie, gdzie przykręciłem oprawkę żarówki. Sądzę, że moje rzeczy stamtąd usunięto. - Dziękuję. I owszem, niezwłocznie przeprowadzimy te próby w Bagdadzie. Jeśli kłamiesz, już się z tobą nie skontaktujemy, oczywiście. Jeżeli to, co powiedziałeś, potwierdzi się, a podejrzewam, że tak będzie, szybko damy ci znać, ponieważ najwyraźniej możesz być dla nas bardzo użyteczny. Czy potrafisz wykonać działania, jakie planujesz, czy nie — o tym już zdecydują inni... kiedy ewentualnie zdecydujesz się nam o nich opowiedzieć. Uścisnęli sobie dłonie na pożegnanie i Eilat wyszedł na 39 zewnątrz, gdzie czekał nań talabeh, by odprowadzić go do hotelu. Instrukcje były lakoniczne; nie ruszać się z miejsca, dopóki się z nim nie skontaktują. Przy osiemdziesięciu dolarach za dobę w „Abbassi" mam nadzieję, że nie będą z.tym zbytnio zwlekać, pomyślał, idąc przez ogromny plac Chomeiniego. Następne trzy dni mijały powoli. Eilat spędzał czas na spaniu i odzyskiwaniu straconych kilogramów. Aż wreszcie rankiem dwudziestego trzeciego lipca zadzwonił telefon. Ten sam młody student powiedział mu: „Proszę złapać południowy pociąg do Teheranu. W hotelu «Bolwar» ma pan zarezerwowany pokój na nazwisko Eilat. Dziś wieczorem ktoś się z panem skontaktuje", i nie czekając na odpowiedź, odłożył słuchawkę. Pociąg przybył do Teheranu zgodnie z rozkładem, tuż przed godziną szesnastą. Eilat miał na sobie irańskie ubranie i turban, w ręku niósł skórzaną torbę podróżną. W hotelu, w skromnie urządzonym pokoju na trzecim piętrze zasiadł w oczekiwaniu na zapowiedziany kontakt. Telefon zadzwonił o siedemnastej sześć. Inny student teologii oznajmił mu, że jest w holu na dole i prosi, by zaraz zszedł, bo oczekują go ważne osoby. Przed hotelem czekała pomarańczowa taksówka z włączonym licznikiem. Pojechali na północ, przedzierając się przez zatłoczoną w wieczornym szczycie Vali-je Asr, najdłuższą miejską ulicę na świecie, na całej dwudziestokilku-kilometrowej długości — od dworca kolejowego w lichej południowej części miasta prawie aż po letni pałac dawnego szacha w chłodzie wzgórz Shemiran — zapełnioną nie kończącymi się szeregami sklepów. Taksówka Eilata nie jechała jednak aż tak daleko. Na skrzyżowaniu z bulwarem Keszawarz, przy ambasadzie irackiej, skręciła w prawo i zanurzyła się w dzielnicę Chejabon. Po dwustu metrach zatrzymała się przed meczetem o eleganckich, miejskich liniach. Talabeh zapłacił za kurs i odprawił taksówkarza. Poszli wzdłuż budynku ku białej furtce z dzwonkiem przy futrynie. Kiedy zadzwonili, otworzyła się natychmiast i Eilata wprowadzono na zacieniony, okolony wysokim murem dziedziniec, na którym rosła 40 smukła palma i rozłożysty tamaryszek. Pośrodku cicho szemrała kamienna fontanna, a w głębi, naprzeciw zachodniego wejścia do meczetu, stał wysoki dom o barwie piaskowca. Za drzwiami rozpościerał się wielki, wyłożony kamienną posadzką hol, przypominający rozkładem bagdadzki dom Eilata, lecz trzykrotnie większy. Na ciężkim drewnianym krześle siedział tam ajatollah. Odziany był w czarną szatę i turban kontrastujący z jego siwą brodą. Obok niego siedział hojjat, który pierwszy przesłuchiwał Eilata w Isfahanie, a z tyłu stali dwaj klerycy. Obaj mężczyźni wstali, kiedy Irakijczyk wszedł do holu, a jeden z kleryków nalał mu wody z dużego ceramicznego dzbana o pojemności chyba piętnastu litrów. Hojjat dokonał prezentacji i ajatollah wyciągnął rękę na przywitanie. - Wywołałeś niezłe zamieszanie w Bagdadzie — powiedział hojjat. - Sprawdziliśmy twoją historię w dwóch źródłach. Jeden z ludzi wiedział o tobie wszystko bez konieczności zadawania żadnych pytań w środowisku. Drugi był akurat w Syrii, ale w ciągu pięciu godzin odtelefonował i powiedział, że iracka służba bezpieczeństwa wciąż ma pod obserwacją wszystkie lotniska i dworce. Mają nawet ludzi w autobusach i pociągach, szukają oficera wywiadu, który zamordował pałacowego gwardzistę i zwiał wraz ze wszystkimi sekretami. — Przypuszczam, że nikt nie wspomniał o tym, że dwaj uzbrojeni ludzie wtargnęli do mnie o drugiej nad ranem z zamiarem zabicia mnie, jak jeden z nich sam przyznał, na bezpośredni rozkaz prezydenta? — Tak jest. W rzeczy samej, pierwszy agent wiedział wszystko. Najwyraźniej wiele osób gniewa skłonność irackiego rządu do cichych egzekucji. Całkiem sporo z nich uważa, że dobrze tak prezydentowi. Eilat Jeden jest na ustach wszystkich wtajemniczonych. Oficjalnie jednak nic nie ogłoszono. — Tak też myślałem. — Eilat pokiwał głową. — Chcę cię spytać o dwie rzeczy. Po pierwsze, jak zmusiłeś jednego z zabójców, by ci wszystko wyjawił? A po drugie, jakim cudem udało ci się umknąć? — Jeśli chodzi o pierwsze, zwykła perswazja. A drugie? Szedłem pieszo. 41 Obaj duchowni się uśmiechnęli. - To znaczy, że zabiłeś jednego, a drugiemu zagroziłeś tym samym? - Wygląda na to, że tak - odparł Eilat. - Wydawało się to rozsądnym wyjściem, zważywszy, że obaj chcieli mnie zabić, a mogłem się równie dobrze spodziewać, że na zewnątrz czekają też inni z podobnym zadaniem. - Aten spacer? Ile czasu ci to zajęło? - Około dwudziestu dwóch dni, z Bagdadu do dworca kolejowego w Ahwazie. Musiałem robić średnio po dwadzieścia kilka kilometrów na dobę. Upał był piekielny, kiedy mogłem, szedłem nocami. Niektóre odcinki były bardzo czasochłonne. Trzymałem się rzeki, ale miejscami nie było twardego podłoża i zdarzało się, że pokonanie kilometra zajmowało mi nawet godzinę. Bywało też znacznie lepiej. -Widzę, Eilacie, że jesteś człowiekiem wielce zaradnym i sprawnym. Zanim poprosimy cię o przedstawienie zarysu twoich planów, mam jeszcze jedno pytanie. - Słucham. - Czy prezydent miał jakikolwiek powód, by ci nie ufać? - Nie. Nie miał. Chyba tylko taki, że bardzo długo byłem poza krajem. Mógł dojść do przekonania, że oddaliłem się od sprawy i nie należy mi ufać. Ja jednak nie dałem do tego podstaw i pracowałem wyłącznie dla Iraku. Przez całe życie. -Rozumiem - odrzekł hojjat. - Mieliśmy jednak duży kłopot z dowiedzeniem się czegokolwiek na temat twojej kariery. Zdaje się, że nikt nie wie dokładnie, co robiłeś i gdzie. - Za to chyba należy mi się uznanie - powiedział Eilat. -Utrzymanie tajemnicy stanowi w moim zawodzie o życiu i śmierci. - Tak jak twój ostry nóż - dodał ajatollah. - A przy okazji, masz go przy sobie? Eilat się uśmiechnął. Nie czuł lęku przed tymi świątobliwymi mężami. - Tak, panie. Mam go zawsze. - Może wyświadczyłbyś mi zaszczyt i położył go na stole na czas twojej tu obecności. My naturalnie nie mamy broni. Eilat zrozumiał w mig, że to próba jego dobrej woli. Przeszedł przez pomieszczenie, wyciągnął sztylet i położył go 42 obok dzbana z wodą. Jeden z kleryków parsknął krótkim śmieszkiem na widok rozmiarów noża. - Jesteś Krokodyl Dundee - stwierdził, zdradzając się z okropnym grzechem oglądania zachodnich kaset wideo. -W przebraniu — dodał. Ajatollah wyglądał na zdziwionego. Zignorował jednak uwagę młodzieńca i przemówił do swego gościa: - Dziękuję ci, mój synu. Była to, jak Eilat wiedział, oznaka zaufania, za którą był wdzięczny. Wiedział też bowiem, że będzie zmuszony opowiedzieć tym ludziom o swym życiu więcej niż komukolwiek przedtem. Nie ulegało wątpliwości, że będą go bezlitośnie sprawdzać i jeśli chce zdobyć ich zaufanie, musi być szczery. W przeciwnym razie cały dotychczasowy wysiłek obróci się wniwecz. Mówienie prawdy wiązało się z ryzykiem, lecz gdyby próbował zataić swą przeszłość przed ajatollahem, mógł się narazić na śmierć jako obcy szpieg. - A teraz, Eilacie, hojjat i ja chcielibyśmy posłuchać o twoich planach. - Panie, czy mogę podkreślić, że chodzi tu o podwójny akt zemsty? Mojej i waszej. Mam na myśli ów tajemniczy wypadek sprzed mniej więcej dwóch lat, kiedy wszystkie trzy wasze okręty podwodne rosyjskiej klasy Kilo zostały zniszczone w Bandar Abbas. Wiem z gazet, że irańska marynarka wojenna określiła to oficjalnie jako wypadek. Jestem jednak pewien, że wszyscy dobrze wiemy, że to nieprawda. A gdy dobrze się nad tym zastanowić, nie mógł tego dokonać żaden inny kraj poza Wielkim Szatanem. To oni mieli motyw i siłę, umiejętności i pieniądze. - A cóż mogło być tym motywem? - spytał hojjat. - Nie wiem na pewno, panie. Ale zgaduję, że potajemnie obwiniali Iran za zniszczenie tego lotniskowca w Zatoce Perskiej kilka tygodni wcześniej. Zawsze twierdzili, że to wypadek. Ja jednak sądzę inaczej i uważam, że nie wy byliście temu winni. - Proszę kontynuować. - Ajatollah skinął głową. - W związku z tym sugeruję, byśmy uderzyli trzykrotnie. Za każdy okręt z osobna. - Dlaczego jednak sądzisz, że znowu nas nie obwinia? 43 Tym razem mogą uderzyć z powietrza na port wojenny w Ban-dar Abbas i unicestwić całą naszą flotę. — Ponieważ, panie, tak zorganizujemy nasze działania, by niezbicie wskazywały na autorstwo irackie. — A mianowicie? — Uderzymy w specjalnie wybranych dniach. Siedemnastego stycznia, w rocznicę Pustynnej Burzy, czyli ataku armii amerykańskiej na Irak. Szóstego kwietnia, dzień, w którym zmuszono Irak do przyjęcia warunków kapitulacji, narzuconych przez amerykańskie marionetki w ONZ. I szesnastego lipca, w rocznicę objęcia przez Saddama Husajna urzędu prezydenta. — Rozumiem... Tak, przypuszczam, że dla oficera amerykańskiego wywiadu skojarzenie byłoby nieodparte. — Oczywiście jest jeszcze jedna metoda, którą możemy zastosować, panie. Kiedy już będę miał to za sobą... i wrócę do Iranu, gdzie, mam nadzieję, będę mile przywitany, można by podrzucić amerykańskiemu agentowi w Bagdadzie kilka dobranych informacji, które mogą być znane tylko dowodzącemu akcją... przypadkiem będącemu oficerem irackiego wywiadu, aktualnie ukrywającemu się. — Widzę, że poświęciłeś temu wiele myśli, prawda? — Tak, panie. I zakładam, że mówię do jednego z najbliższych doradców imama. — Do dwóch, Eilacie — odrzekł ajatollah. - Zajmujemy się takimi właśnie sprawami. — Czy jesteś już gotów wyjawić więcej szczegółów twojego planu? — spytał hojjat. — Jeszcze niezupełnie, panie. Dopóki nie osiągniemy zasadniczego porozumienia. Powiem tylko, że w jednej z waszych baz wojskowych niezbędne będą poważne prace modernizacyjne. Przewiduję też wykorzystanie rakiety ziemia--powietrze, najlepiej standardowej rosyjskiej SAM. Doradzałbym zakupienie czterech takich wyrzutni, oficjalnie w celu wzmocnienia obrony przeciwlotniczej na okrętach nawodnych. Kosztować to będzie około trzystu milionów dolarów, ale myślę, że się opłaci. Wyrzutnie, jakie mam na myśli, mają szeroki zakres systemów radarowych, a mnie będą potrzebne tylko niektóre części z jednej z nich. 44 - Obejmiesz kierownictwo nad tymi pracami czy też pozostawisz to naszym ludziom? - Obejmę kierownictwo osobiście, panie. Nie znam na Bliskim Wschodzie nikogo, kto miałby odpowiednie kwalifikacje. Co prowadzi do kolejnego, mniej ważnego punktu. Powinienem zostać oficjalnie wcielony do waszych sił zbrojnych z odpowiednim stopniem. - Zostaniesz. Ale będzie to tylko czysta formalność. Jest wszakże inny aspekt, który chciałbym wyjaśnić. Czy masz jakieś pojęcie o kosztach całego przedsięwzięcia? - Nie bardzo, chyba że w kategoriach czasu i ludzi. Będą poważne wydatki na sprzęt, ale nie tak wielkie, jak mogłoby Bię wydawać. No i kwestia mojego honorarium. - A na jakim poziomie je plasujesz, Eilacie? - Myślę, że trzy miliony dolarów nie będą nie na miejscu. I 'oproszę o ćwierć miliona zaliczki, na mój rachunek w Szwaj-carii, kiedy rozpoczniemy, następnie o siedemset pięćdziesiąt I ysięcy po zakończeniu wstępnego etapu. Kiedy przystąpimy do właściwej akcji, dalsze pół miliona. Pozostałe półtora będzie należne tylko wtedy, gdy wszystkie trzy cele zostaną osiągnięte. W ten sposób będę na połowie wynagrodzenia w razie niepowodzenia, czego zresztą nie przewiduję. - A co będzie, Eilacie, jeżeli zostaniecie schwytani, a mój kraj wystawiony na pogardę całego świata jako banda wyjętych spod prawa gangsterów? - Panie, nie zostaniemy schwytani. To się nie może zdarzyć. Ale gdyby nawet to miało nastąpić, na co szansa jest jak |i'den do miliona, wiedzcie, że lepsza będzie dla mnie śmierć. Nie obawiam się jej. Będą poczynione odpowiednie przygotowania. - Eilacie — powiedział hojjat - przybywasz do nas z mgli-¦ I ym, acz kosztownym planem. Nie mogę przedstawić go wyżej bez znacznie dokładniejszych wyjaśnień. Oczywiście muzę to skonsultować z imaniem i z wojskowymi. Możesz jednak uważać, że w zasadzie zgadzamy się omówić z tobą ten projekt, a ty pozostaniesz naszym honorowym gościem tak długo, jak będzie trzeba. - Dziękuję. Jestem wam wdzięczny, panie, i oby Allach zawsze czuwał nad wami. Jeszcze jedno, zanim odejdę... nie 45 mam śmiałości prosić, ale tak długo byłem samotny... Czy zechcielibyście się pomodlić wraz ze mną? - Oczywiście, mój synu. Bardzo niegodziwie z tobą postąpiono. Przejdźmy razem na drugą stronę dziedzińca... Ajatol-lahu, przyłączysz się do nas? -Nie, mam jeszcze trochę pisania. Będę się modlił za godzinę. . .. , Hojjat i Irakijczyk wyszli na dziedziniec i poszli ku meczetowi. U drzwi zdjęli obuwie i uczony mąz obrócił się ku Eilatowi, by zadać ostatnie pytanie. -Teraz kiedy przygotowujemy się do modlitwy, zastanawiam się, czy może byłbyś gotów wyjawić mi swoje prawdziwe imię? . ,. . -Tak byliście dla mnie bardzo dobrzy... i myślę, ze jestem gotów. Nazywam się Beniamin... komandor Beniamin Adnam. ROZDZIAŁ 2 12 września 2004 r. Znajdowali się na wysokości dwóch tysięcy siedmiuset metrów nad pustynią. Wielki transportowiec irańskiej marynarki wojennej, hercules C-130, leciał z prędkością czterystu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę wzdłuż północnego skraju Daszt-e Lut, Pustyni Lota. Na ziemi pod nimi temperatura wynosiła czterdzieści pięć stopni. Prowadzący samolot pułkownik sił powietrznych zmienił kurs na południe, kiedy przesuwali się po krystalicznie czystym niebie nad starym miastem Yazd, od tysiąca lat znanym ośrodkiem handlu jedwabiem i tkaninami, leżącym pośrodku rozpalonych, dzikich pustkowi Wyżyny Irańskiej. - Czy możesz sobie wyobrazić życie w takim miejscu, komandorze? - mruknął kontradmirał Mohammed Badr, najstarszy stopniem specjalista od broni podwodnej w marynarce irańskiej, patrząc na pustynne miasto, samotnie wyrastające wśród tysięcy kilometrów kwadratowych gorącego piasku. - Tylko w ramach służby - odrzekł Beniamin Adnam, elegancki w nowiutkim mundurze z trzema złotymi paskami na n/kawach. Irańczyk uśmiechnął się. - Skąd pochodzi twój ród, Ben? - Och, od pokoleń żyliśmy w Tikrit. - Gdzie to jest? Gdzieś koło Bagdadu? - Także nad Tygrysem, ale blisko dwieście kilometrów na północ, gdzie zaczyna się równina centralna. Wyruszywszy Tikrit na zachód, przez ćwierć tysiąca kilometrów nie napotkasz nic aż do granicy syryjskiej. 47 - To coś jak Yazd. — Nie aż tak źle, admirale. Na południu, w stronę Bagdadu, jest całkiem ruchliwie. Mieszkaliśmy zaledwie o pięćdziesiąt kilometrów od Samary. Poza tym pewnie pan wie, że w Tikrit urodził się Saddam Husajn. Po jego dojściu do władzy miasto na nowo wróciło do życia. Połowa rządu stamtąd pochodzi. Mój ojciec mawiał, że starą małomiasteczkową atmosferę diabli wzięli, odkąd miasto stało się niechcący kolebką elity politycznej. — Spędziłeś tam całe dzieciństwo? — Nie... raczej niewielką jego część. Wyjechałem do szkoły do Anglii, a potem powołano mnie do marynarki. Izraelskiej, nawiasem mówiąc. — Izraelskiej? — wykrzyknął w zdumieniu kontradmirał Badr. - Jakże udało ci się coś takiego? — Była nas cała gromadka. Wybrana młodzież Iraku, fanatyczni fundamentaliści. Należałem do nich. Wszyscy myśleli, że mam szesnaście lat, a naprawdę miałem osiemnaście. Rozlokowano nas po rodzinach, w głębokiej konspiracji i w różnych krajach. Mnie posłano do Izraela z zadaniem dostania się do marynarki wojennej. Wszystko było zorganizowane. Byłem irackim szpiegiem przez całe lata. — Byłeś podwodniakiem, prawda? — Tak, przez kilka lat. Przeszedłem szkolenie w Royal Navy, w Szkocji, kiedy Izrael zakupił u Anglików okręt spali- nowo-elektryczny. — Myślisz, że i naszych paru ludzi by wyszkolili, gdybyśmy kupili od nich łajbę? — Pewnie nie. — Adnam się uśmiechnął. - Wy, chłopaki, jesteście sromotnie podpadnięci u całego świata. — A wkrótce pokażemy, jak przy tym niebezpieczni, co, Ben? — Tak. Tylko że wszyscy będą przekonani, że to Irak. — Też podpadnięty! Obaj się roześmieli. Byli jedynymi pasażerami hałaśliwego odrzutowca mknącego ku Bandar Abbas. Obaj oficerowie odnaleźli między sobą duchowe pokrewieństwo, głównie dzięki przekonaniu Adnama, że to Stany maczały palce w zniszczeniu trzech irańskich okrętów podwodnych. 48 Natura ich śmiercionośnej profesji jest jednak tak szczególna, że mimo wspólnej trzytygodniowej pracy w Teheranie wciąż rozmawiali ostrożnymi niedopowiedzeniami obcych sobie, przypadkowo skojarzonych współpodróżnych. Admirał Badr był szefem całego programu klasy Kilo w 2002 roku. Był w swoim mieszkaniu przy stoczni w Bandar Abbas, kiedy zespół amerykańskich komandosów uderzył, posyłając wszystkie trzy okręty niedawno zakupione w Rosji na dno basenu portowego. Dla Badra oznaczało to obrócenie wniwecz dziesięciu lat pracy. Miał szczęście, że nie wyrzucono go z marynarki. Ajatollahowie lubili jednak wielkiego okularnika z Bushehr, a koledzy admirałowie darzyli go wielkim szacunkiem. Nikt w Iranie nie znał się na okrętach podwodnych lepiej od niego. Przynajmniej tak było przed pojawieniem się komandora Bena Adnama. W ciągu miesięcy po ataku Amerykanów admirał doszedł do wniosku, że ich prezydent obarczył Iran winą za zniszczenie Thomasa Jeffersona, i odpowiednio zareagował. Była to jednak pomyłka. Iran był niewinny i palące pragnienie /.emsty na Wielkim Szatanie zdawało się rosnąć z każdym dniem. Szczególnie w umyśle człowieka najbardziej dotknię-Icgo stratą — kontradmirała Mohammeda Badra. Jemu nagłe zjawienie się Beniamina Adnama przypominało światło latarni morskiej na odmętach morskiego sabo-lażu, tej politycznej ziemi niczyjej, gdzie nikt nie przyznawał ię do niczego: ani sprawca, z oczywistych powodów, ani ofiara—z obawy przed poniżeniem. Teraz w irackim komandorze Badr dostrzegł człowieka z konkretnym i bliskim mu planem, choć tak szaleńczym, że jego powodzenie graniczyłoby z cudem. Ten były dowódca izraelskiego okrętu podwodnego zdawał się jednak emanować taką chłodną pewnością siebie, a Iran miał takie zasoby i wolę działania, że mogło im się to udać. Admirał znowu się uśmiechnął. Był to dobroduszny uśmiech, świadczący o zadowoleniu z nowego kolegi i pełen nadziei. - Wiesz, Ben — powiedział — naprawdę podziwiam sposób, w jaki zaplanowałeś te zadania. Ale dziwi mnie jedno. Dlaczego nie przyjąłeś stopnia kontradmirała? 49 -Pewnie dlatego, że w niektórych sprawach jestem pu-rystą. Proszę pamiętać, że na swój stopień komandora uczciwie zapracowałem w marynarce izraelskiej. Byłem komandorem Beniaminem Adnamem, dowódcą okrętu podwodnego. Jestem z tego dumny. Przynosi mi to zaszczyt i nie chcę tego psuć udawaniem admirała. Jestem komandor Adnam. Sądzę, że wie pan, iż zgodziłem się przyjąć stopień admiralski po pomyślnym wykonaniu zadania. Ponieważ wtedy będzie on uczciwie zarobiony. - Godne podziwu — rzekł kontradmirał Badr. - Mam jeszcze jedno pytanie. Dwukrotnie słyszałem, jak mówisz, że na Zachodzie uważają cię za martwego. Jak to jest? Nic o tobie nie wiedzą? Kto im powiedział o twojej śmierci? - Myślę, że Mosad. Po mojej dezercji z marynarki izraelskiej polowano na mnie dość intensywnie. Są jednak przekonani, że mnie dopadli. - Możesz to wyjaśnić, komandorze? - Teraz chyba już tak. Okay. Było tak: od długiego czasu znałem pewnego zawodowego fałszerza, Egipcjanina specjalizującego się w paszportach i oficjalnych dokumentach. Mieszkał w Kairze. Był doskonały w swoim fachu i wykorzystywałem go kilkakrotnie w przeszłości. Najdziwniejsze było to, że był do mnie niesamowicie podobny. Ta sama budowa i wzrost, ta sama cera. Nawet chodził tak jak ja, tyle że lekko utykał i zawsze nosił czarną laseczkę ze srebrną główką. No więc wkopałem go. Zadzwoniłem i poprosiłem o spotkanie, nocą w odludnym miejscu, w okolicach cytadeli. Miałem mu tam wręczyć skórzany neseser z kilkoma dokumentami, o których skopiowanie go prosiłem. Jako zaliczkę miałem mu dać trzysta dolarów. Umówiłem się na dziewiętnastą trzydzieści, bo wiedziałem, że potem pójdzie prosto do meczetu, w którym codziennie o dwudziestej się modlił. Potem zatelefonowałem do Mosadu w Tel Awiwie, przedstawiając się jako sympatyk mający cenną dla nich informację, za którą muszą mi zapłacić sto tysięcy dolarów, jeżeli okaże się prawdziwa. Podałem im numer konta w Szwajcarii i powiedziałem, że mam wiele kontaktów i mogę im służyć dalszymi ważnymi informacjami... a na razie chcę im powiedzieć, że poszukiwany izraelski oficer, komandor Beniamin 50 Adnam, miał być tego wieczoru porwany i przesłuchany przez agentów irackich. Mosad miał jedyną szansę załatwić go po swojemu, w ciemnej i pustej dzielnicy na drodze do meczetu sułtana Muhajjada Szejka. Powiedziałem, że będzie ubrany w dżellabę i lekko utyka, z laseczką o srebrnej główce. Ich ludzie powinni być ubrani po zachodniemu i udając policję egipską, wylegitymować go. Opierałem się na założeniu, że taki kryminalista nie będzie miał przy sobie żadnych własnych papierów. Zostanie im tylko neseser i od nich będzie zależało, co sobie o tym pomyślą. W owym neseserze były wszystkie moje cenne dokumenty: historia kariery z marynarki, paszport, prawo jazdy, metryka urodzenia... że nie wspomnę o papierośnicy i mojej odznace izraelskiego pod-wodniaka. Po dokonaniu transakcji dyskretnie śledziłem fałszerza z pewnej odległości. Widziałem, jak zatrzymują go dwaj mężczyźni, sprawdzają zawartość nesesera. Potem jeden z nich załatwił go strzałem w tył głowy, miał pistolet Z tłumikiem. Patrzyłem, jak odchodzą, zabierając z sobą mój neseser. Dla Mosadu aż nadto było dowodów i nie mieli wątpliwości, kim był zabity. Po kilku godzinach ktoś znalazł ciało i sprawą zajęła się policja. Oczywiście niczego się nie dowiedziała. Przy zwłokach nie było żadnych dokumentów... W dwa tygodnie później na moje konto w Genewie wpłynęło ;l.o tysięcy dolarów. Kontradmirał Badr wybuchnął śmiechem, rozbrojony czystą bezczelnością intrygi. - Ben, myślę, że faktycznie wielu facetów w Tel Awiwie idzi, że nie żyjesz. - Tak jest, sir. I bez wątpienia podzielili się tą opinią z Amerykanami. - Ale cóż takiego zrobiłeś, komandorze, że tak się tobą interesuje Wielki Szatan? - Nie sądzę, abym mógł to ujawnić. Powiem tylko, że wiem, iż wasz kraj nie miał nic wspólnego ze zniszczeniem pewnego amerykańskiego lotniskowca. - Mój Boże, Ben! To byłeś ty? Irakijczyk tylko się uśmiechnął i rzekł: - Porozmawiajmy o przyszłości, admirale. Admirał Badr się zamyślił. 51 h Powiedz mi, Ben, czy twoja wizja przyszłości jest taka sama jak nasza? - Wierzę, że tak, sir. Jeśli ma pan na myśli ogólne przekonanie, że pewnego dnia lud islamski musi zapanować nad Ziemią ku wiecznej chwale Allacha. - To nasze marzenie, Ben. To jest nasze marzenie. W armii jest wielu takich, którzy uważają, że jedyną drogą do tego celu jest wywołanie chaosu na Zachodzie. - Chce pan powiedzieć, że jeśli będziemy ich straszyć odpowiednio często, ich potęga upadnie? - Wierzę, że tak będzie, Ben. W przeciwieństwie do nas są społeczeństwem bezbożnym. Nie mają żadnego sztandaru poza pieniądzem. W rzeczy samej poza pieniądzem nie mają nic. Ich bogiem są rzeczy, które posiadają. Nie mają ideałów. Wielkie wojny historii niejednokrotnie wygrywano pod sztandarem religii. Ale w tym tysiącleciu tylko Allach może inspirować mądrość i odwagę. Ponieważ Allach jest wielki... wszechmocny... Allach czyni nas potężnymi i kiedy zaatakujemy, uczynimy to pod jego opieką dla wspólnej sprawy. Nic nas wtedy nie powstrzyma. Z pewnością nie niewierni ze Stanów Zjednoczonych. Musimy zadawać im cios za ciosem, dopóki ich wola nie zginie... jak zginąć musi. Bo nie mają Boga. Są tylko przekarmionymi wyznawcami gorszego boga - boga mamony, swoich klubów, wielkich samochodów i ładnych domów. Ostatecznie nie będą mieli niczego... bo nie mają Boga. Nie prowadzi ich Koran. Nic świętego nie oświetla ich drogi. Są panoszącymi się poganami dwudziestego pierwszego wieku, grabiącymi zasoby świata. Przywłaszczają sobie, wykorzystują, odbierają prawa słabszym narodom, traktują Zatokę Perską jak swoją. Ale nadejdzie dzień, kiedy powstaniemy i odbierzemy, co od tysięcy lat było nasze. I kiedy ten dzień nastanie, dzisiejszą potęgę Stanów Zjednoczonych przejmie ostatecznie lud islamski! Po tej tyradzie siedzieli w milczeniu. Dla obu te słowa miały niezgłębione znaczenie. Nie każdy w Iranie zgadzał się z nimi ani z proponowaną przez kontradmirała Badra metodą. Wśród najwyższego dowództwa byli jednak tacy, którzy jego poglądy podzielali w pełni. Dlatego właśnie on został wyznaczony do współpracy z przybyłym komandorem Be- 52 I niaminem Adnamem, najbardziej poszukiwanym terrorystą świata. Olbrzymi hercules zaczął schodzić do lądowania na lotnisku Bandar Abbas. Ben przez swoje okienko widział w oddali bazę okrętów podwodnych. Będzie tam sporo ruchu w najbliższym tygodniu w związku z przybyciem z Sankt Petersburga pierwszego z nowych Kilo w specjalnej rosyjskiej wersji eksportowej 636 AIP, które miały zastąpić okręty zniszczone przez Amerykanów. Okręt miał nosić nazwę Yunas 4, na cześć proroka Jonasza, którego połknął wieloryb, lecz Bóg uratował. Ben wyobrażał sobie, jak spokojnie stoi przycumowany w doku, kolos o długości siedemdziesięciu dwóch metrów i wyporności nawodnej trzech tysięcy ton; jak on sam stoi na stanowisku dowodzenia... Kontradmirał Badr także miał zamyślony wygląd. Przypomniał sobie, jak to często czynił, tę czarną noc drugiego sierpnia 2002 roku, około północy... scenę totalnego zniszczenia, jaka powitała go w bazie okrętów podwodnych. Zamieszanie, strach i desperackie, bezskuteczne próby ratowania ludzi uwięzionych w kadłubach okrętów, które zatonęły u nabrzeży. Wkrótce po raz pierwszy od tamtej chwili ujrzy w porcie Bandar Abbas zdolny do boju okręt klasy Kilo. Dodawało mu to ducha. Uważał, że pod kierunkiem tego całkiem dobrego oficera irackiego, z którym teraz dzielił wspólny cel, szybko nadadzą nowej jednostce pełną sprawność, by wkrótce mógł zaatakować znienawidzonego, dumnego wroga z Zachodu. Kontradmirał Badr był zadowolony. Samochód sztabowy czekał, by niezwłocznie odwieźć ich do bazy. Ben zostawił swój skromny bagaż w oddanym mu do dyspozycji domu, tuż obok rezydencji admiralskiej. Już po dwudziestu minutach od wylądowania znaleźli się w centrum operacji specjalnych, zajmującym całe górne piętro niedużego budynku sztabu. Obaj mieli własne pokoje, wyposażone w bezpieczne linie telefoniczne. Pomiędzy nimi znajdowała się sala konferencyjna, pełna szaf z mapami morskimi, książkami, planami architektonicznymi, z kopiarką, faksem i trzema komputerami. Jeden z nich zawierał wszystkie 53 mapy morskie świata w wersji elektronicznej, inny niezliczone dane techniczne. Ben przypuszczał, że lwia część jego pracy będzie wykonywana za pomocą trzeciego komputera. Nie było niczego, co mogłoby wskazywać na obecność jakiegokolwiek personelu pomocniczego. Jedynie na korytarzu za ciężkimi drewnianymi drzwiami rozlokowali się czterej uzbrojeni wartownicy. Benowi się to podobało, upewnił się też, że warta będzie trzymana przez okrągłą dobę. Poprosił także, by potrojono dwuosobową straż u głównego wejścia. — Nie ma jak bezpieczeństwo, co? - spytał Badr. - Admirale, skutki penetracji i zdemaskowania naszych planów przez obcego agenta byłyby równoważne z pańskim największym koszmarem. Gdyby to się udało CIA, chyba w ciągu czterdziestu ośmiu godzin moglibyśmy się spodziewać pełno wy miarowego nalotu na ten port z jednego z ich lotniskowców. Pewnie nawet nie zdążylibyśmy się zorientować, co się dzieje. Ale gdyby udało się nam przeżyć, słusznie obarczono by nas winą i rozstrzelano. Nie obchodzi mnie, ilu wartowników pan rozmieści, czterdziestu, sześćdziesięciu czy stu. Konsekwencje niedostatecznej ochrony są absolutnie nie do pomyślenia. - Masz rację, Ben. Zazwyczaj masz rację, co? — Najczęściej. Dlatego wciąż jeszcze oddycham. Kontradmirał poważnie skinął głową. Nacisnął guzik wzywający szofera. Ruszyli na inspekcję stoczni, by ocenić postęp prowadzonych prac, a tym samym stan przygotowań do operacji Trzy Ciosy przeciwko Wielkiemu Szatanowi. Obaj oficerowie mieli na sobie nowe letnie mundury składające się z białych szortów, skarpet i butów oraz ciemnoniebieskich koszul z krótkimi rękawami i epoletami. Każdy trzymał sześćdziesięciocentymetrową oficerską trzcinę. Wyróżniali się od otoczenia, stojąc na skraju wielkiego, pełnego kurzawy placu budowy, gdzie wykonywano potężny wykop tuż przy linii brzegu. Prace prowadzono w południowo--wschodnim rogu portu, naprzeciw doków okrętów podwodnych. Brzeg portowej zatoki zwrócony był tu ku lądowi, tyłem do redy i otwartych wód cieśniny Ormuz. Sznur wywrotek wywoził ziemię z wykopu długiego na dziewięćdziesiąt me- 54 trów, szerokiego na pięćdziesiąt i głębokiego na czterdzieści. Od wód portowych wykop był oddzielony piętnastometrowym pasem plaży. Inne wywrotki w tym samym czasie wysypywały setki ton kamienia i gruzu na dno wykopu dla umocnienia fundamentu. — Zgodnie z twoimi instrukcjami, Ben - odezwał się admirał. — Suchy dok dla okrętu podwodnego. Konstrukcja żelbetowa, ściany grube na dziesięć metrów odporne na bezpośrednie trafienie pięciotonową bombą. Okręt wpłynie do środka, wypompujemy wodę i zabierzemy się do roboty. — Robi wrażenie - pochwalił komandor Adnam. - Zdecydowano już, gdzie stanie modelarnia? — Właśnie tu, Ben. Będzie miała sto metrów długości. Stalowa konstrukcja, drewniane ściany. Czekamy tylko na wylanie fundamentów pod obie budowy. Potrwa to z tydzień, potem postawimy halę w trzy tygodnie. Jesteś gotów z wstępnym projektem modelu? — Prawie. A propos, jak tam wasz człowiek w stoczni Vickers w Anglii? Potrzebuję tych szczegółów od niego już teraz. — Nie potrafię od razu powiedzieć, czy już je mamy, czy nie, ale zdziwiłbym się, gdyby tak nie było. Mamy ludzi we wszystkich wielkich podwodniackich bazach w Europie. Nasz człowiek u największego producenta okrętów podwodnych na świecie powinien być bardzo sprawny. Sprawdzę później. 17 września 2004 r. Barrow-in-Furness, Anglia W jaskrawo oświetlonej kreślarni na skraju ogromnej stoczni Vickers Shipbuilding & Engineering kończył się dzień pracy. Większość pracowników opuściła zakład punktualnie o siedemnastej. Vickers, którego inżynierowie skonstruowali doskonałe nuklearne okręty podwodne klasy Trident, doświadczał czegoś w rodzaju kryzysu morale. Ludzie już nie zostawali w nadgodzinach, nie było sensu. Wszystkie kolejne gabinety rządowe zdawały się pragnąć wyłącznie cięć budżetowych, złomowania okrętów i w ogóle upadku jednej z naj- 55 lepszych firm konstrukcyjnych świata. Najlepszej, według niektórych. Lampy nad stołami kreślarskimi gasły jedna po drugiej. Młodzi kreślarze kończyli pracę i zbierali się do wyjścia. Wyłączano potężne komputery, zawierające bazy danych wszystkich zbudowanych tu okrętów. Poza halą kreślarni w budynku, w części mieszczącej biura ważniejszych inżynierów, paliło się tylko jedno światło. John Patel, wysoki trzydziestoośmioletni mężczyzna o niezdrowej, ziemistej cerze, posiadacz dwóch doskonałych dyplomów Uniwersytetu Londyńskiego, kontynuował pracę nad kształtem dziobowej części projektowanego okrętu podwodnego. Uważany był powszechnie za najważniejszego człowieka w dziale. Był błyskotliwym inżynierem z perspektywą wspaniałej kariery tu, u Vickersa, albo może w Stanach, gdzie ludzi takich jak on ceniono o wiele wyżej niż w Wielkiej Brytanii. Tymczasem należał do Vickersa, ku niezaprzeczalnej korzyści firmy. Był tylko jeden, choć nie znany nikomu, czynnik negatywny. John Patel nie był w rzeczywistości tym, za kogo go brano - żonatym Pakistańczykiem z okolic Barrow, mieszkającym we wsi Leece. Był Irańczykiem, którego razem z ojcem umiejętnie osadzono w Anglii w latach siedemdziesiątych, kiedy był jeszcze w podstawówce. Obaj prześliznęli się przez sito urzędu imigracyjnego dzięki pakistańskim paszportom. Żyli w Wielkiej Brytanii przez dwadzieścia siedem lat, podczas gdy ojciec, były oficer marynarki irańskiej, pracował najpierw dla reżimu ostatniego szacha, a potem dla rozwijającego się szybko wywiadu marynarki Ajatollaha. Młody Patel odniósł sukcesy przekraczające najśmielsze sny swych mocodawców, po ukończeniu studiów uzyskując pracę w korporacji Vickęrs. Szkolony przez ojca od najmłodszych lat, był jednym z najlepszych i najbardziej cenionych agentów w światowej sieci szpiegowskiej Teheranu. Specjalizował się bowiem w dziedzinie, która związana była z hołubioną od dawna przez Iran przemożną ambicją stworzenia floty ofensywnych okrętów podwodnych zdolnej do zablokowania Zatoki Perskiej, od wieków uważanej tam za własną. Kiedy John Patel ostatecznie powróci do swej ojczyzny, 56 będzie bogatym człowiekiem. Przez ostatnie sześć lat płacono mu szczodrze w zamian za jego włamania do bazy danych stoczni i kopiowanie dla swego rządu ściśle tajnych dokumentacji technicznych okrętów podwodnych i ich poszczególnych systemów i podzespołów. Tej nocy uczyni to samo. Jeszcze piętnaście minut i będzie jedynym człowiekiem w całym budynku, jak mu się często zdarzało. Pomieszczenie z główną bazą danych było pogrążone w ciemności i solidnie zamknięte. Pomiędzy siedemnastą a dziewiątą rano nikt nie miał do niego dostępu. Sześć lat temu Johnowi kilkanaście sekund zajęło odciśnięcie klucza w kawałku kitu okiennego, by móc sporządzić duplikat. Obecnie tyle znaczył w firmie, że nikomu nie przyszłoby na myśl, że coś jest nie w porządku, gdyby zobaczono go pracującego przy komputerze po godzinach. Zawsze jednak lepiej, by nikt o tym nie wiedział. Odczekał na odejście brygady sprzątaczy, zanim ruszył do akcji. Była osiemnasta trzydzieści, kiedy zabrał swój wysokiej klasy laptop marki Toshiba i poszedł cicho przez pogrążony w mroku korytarz do pomieszczenia bazy danych. Zamknął za sobą drzwi, zapalił światło nad terminalem i po chwili dał się słyszeć szum wentylatorów i wirujących dysków włączanego potężnego komputera. Patel otworzył bazę danych działu zajmującego się wycofaną już z produkcji klasą Upholder, okrętów podwodnych o napędzie spalinowo--elektrycznym i wyporności dwóch tysięcy pięciuset ton, której wprowadzanie do służby, ku wściekłości Royal Navy, rząd odwołał w roku 1990. W oddziale Vickersa w stoczni Cammell Laird w Birkenhead, osiemdziesiąt kilometrów od Barrow, zbudowano tylko cztery jednostki tej klasy. Były to jednak okręty doskonałe, bardzo sprawne, dorównujące i być może nawet lepsze od osławionej rosyjskiej klasy Kilo. Ta czwórka była jedynymi po klasie „O" z lat sześćdziesiątych zbudowanymi dla Royal Navy jednostkami spalinowo-elek-trycznymi. Nosiły nazwy Upholder, Unicorn, Ursula i Un-seen. Rząd planował ich odsprzedanie obcym marynarkom; krok ten admiralicja uważała za nieco krótkowzroczny. John Patel podłączył swoją toshibę do głównej sieci i rozpoczął kopiowanie. Cała operacja potrwa pewnie ze cztery 57 godziny, ale nie musi jej nadzorować. Twardy dysk toshiby o pojemności 4,3 gigabajta milcząco wchłonie każde słowo, każdy wykres i rysunek z milionami szczegółów konstrukcyjnych składających się na projekt okrętu klasy Upholder. Każda ruchoma część, każdy układ elektroniczny, system napędowy, uzbrojenie, generatory, rozmieszczenie przełączników, zaworów, budowa wyrzutni torped i urządzeń oczyszczania powietrza — kompletny plan tego wspaniałego okrętu podwodnego zostanie zapisany, zajmując prawie całą pojemność dysku. Było to największe zlecenie, jakie Patel do tej pory otrzymał, i zastanawiał się, do czego, u licha, irańska marynarka może potrzebować takiej kopalni danych. Jednak notatka, osobiście mu doręczona przez ojca, była nagląca w tonie, co jeszcze uwydatniła wzmianka, nadzwyczaj rzadka, o konkretnej sumie, jaką otrzyma za to zadanie: pięćdziesiąt tysięcy funtów, płatne jak zwykle na jego konto w Genewie. John zanosił dzięki do Allacha za ogólną słabość ochrony Vickersa. Wolał bowiem spędzić noc w budynku, niż ryzykować przeszukanie na bramie w wypadku opuszczania zakładu po dwudziestej trzeciej. Jeśli ukryje się gdzieś w budynku do rana, szansę, że zostanie wykryty, są bliskie zeru. Był tu tylko jeden nocny strażnik i zazwyczaj spał lub oglądał telewizję podczas służby. Na imię miał Reg i nie grzeszył zawodową solidnością. Robił zdawkowy obchód około wpół do jedenastej, zaraz po wiadomościach na ITV. Obchód jednak nie trwał długo, bo Reg lubił wracać do swojej kanciapy na film o dwudziestej drugiej czterdzieści pięć. O dziewiątej John sprawdził komputery, wciąż bez problemów kontynuujące kopiowanie danych, zgasił światło i wyszedł, zamknąwszy pomieszczenie na klucz. Bezszelestnie wrócił do swego biura i w ciemności usiadł, patrząc przez szybę w drzwiach na mroczny korytarz, którym wkrótce miał nadejść Reg. Oczekiwanie dłużyło mu się, ale wreszcie o dziesiątej trzydzieści pięć na korytarzu zapaliło się światło. John wstał i stanął za drzwiami. Słyszał, jak ochroniarz po kolei otwiera i szybko zamyka drzwi pokoi, zbliżając się do niego. Dotarłszy do biura Patela, Reg zrobił to samo, choć nie próbował wejść dalej ani tym bardziej sprawdzać, czy ktoś nie czai się w ukryciu. Po kilku sekundach już go nie było i John niemal natychmiast usłyszał, jak zagląda do następnego pokoju. Reg w ogóle nie zajrzał do pomieszczenia komputerów, ale gdyby nawet, to nie próbowałby ingerować w pracujący program. Jego obowiązkiem było szukanie intruzów, nic ponadto. Poza tym wkrótce rozpoczynał się nocny film. Dzisiaj leci stara komedia z 1997 roku, Fuli Monty, którą uważał za najśmieszniejszy film, jaki kiedykolwiek widział. Patel wrócił do pomieszczenia bazy danych o dwudziestej trzeciej, odłączył laptop i wyłączył główny system, po czym wrócił do swego biura, schował toshibę do teczki i położył się na podłodze za biurkiem, trafnie zgadując, że Reg zakończył czynności służbowe na tę noc. O ósmej piętnaście następnego ranka otworzył drzwi, zapalił lampę na biurku i rozpoczął pracę. Nikt się nie zjawi przed dziewiątą. U Vickersa nikt już tego nie robił. Tego wieczoru wyjdzie z zakładu ze wszystkimi i już nie mógł się tego doczekać. Pojadą z Lisa do restauracji jego ojca w Bradfordzie, sto trzydzieści kilometrów stąd, przez pasmo górskie Pennines w Yorkshire. To zawsze było przyjemne. Ale tym razem, kiedy John i Lisa będą w drodze powrotnej, Ranji Patel wyruszy w nocną podróż do Londynu, dwieście osiemdziesiąt kilometrów autostradą Ml, wioząc laptop do ambasady Iranu przy Prince's Gate 27 w dzielnicy Kensington, do rąk attache morskiego. Starzy przyjaciele nie położą się spać, czekając na jego przybycie nad ranem. A laptop znajdzie się na pokładzie startującego rano samolotu syryjskich linii lotniczych z Heathrow do Teheranu. 2 listopada 2004 r. Baza marynarki wojennej w Bandar Abbas Po dwóch miesiącach postęp na dwóch frontach był ogromny. Stosując najnowsze techniki komputerowe, komandor Adnam przyswoił sobie podstawy języka parsi, a budowlańcy irańscy ukończyli kładzenie fundamentów pod betonowy suchy dok. Gotowa była też jedna z jego ścian, dziesięciometrowej grubości mur wznoszący się na osiemnaście 59 58 godziny, ale nie musi jej nadzorować. Twardy dysk toshiby o pojemności 4,3 gigabajta milcząco wchłonie każde słowo, każdy wykres i rysunek z milionami szczegółów konstrukcyjnych składających się na projekt okrętu klasy Upholder. Każda ruchoma część, każdy układ elektroniczny, system napędowy, uzbrojenie, generatory, rozmieszczenie przełączników, zaworów, budowa wyrzutni torped i urządzeń oczyszczania powietrza — kompletny plan tego wspaniałego okrętu podwodnego zostanie zapisany, zajmując prawie całą pojemność dysku. Było to największe zlecenie, jakie Patel do tej pory otrzymał, i zastanawiał się, do czego, u licha, irańska marynarka może potrzebować takiej kopalni danych. Jednak notatka, osobiście mu doręczona przez ojca, była nagląca w tonie, co jeszcze uwydatniła wzmianka, nadzwyczaj rzadka, o konkretnej sumie, jaką otrzyma za to zadanie: pięćdziesiąt tysięcy funtów, płatne jak zwykle na jego konto w Genewie. John zanosił dzięki do Allacha za ogólną słabość ochrony Vickersa. Wolał bowiem spędzić noc w budynku, niż ryzykować przeszukanie na bramie w wypadku opuszczania zakładu po dwudziestej trzeciej. Jeśli ukryje się gdzieś w budynku do rana, szansę, że zostanie wykryty, są bliskie zeru. Był tu tylko jeden nocny strażnik i zazwyczaj spał lub oglądał telewizję podczas służby. Na imię miał Reg i nie grzeszył zawodową solidnością. Robił zdawkowy obchód około wpół do jedenastej, zaraz po wiadomościach na ITV. Obchód jednak nie trwał długo, bo Reg lubił wracać do swojej kanciapy na film o dwudziestej drugiej czterdzieści pięć. O dziewiątej John sprawdził komputery, wciąż bez problemów kontynuujące kopiowanie danych, zgasił światło i wyszedł, zamknąwszy pomieszczenie na klucz. Bezszelestnie wrócił do swego biura i w ciemności usiadł, patrząc przez szybę w drzwiach na mroczny korytarz, którym wkrótce miał nadejść Reg. Oczekiwanie dłużyło mu się, ale wreszcie o dziesiątej trzydzieści pięć na korytarzu zapaliło się światło. John wstał i stanął za drzwiami. Słyszał, jak ochroniarz po kolei otwiera i szybko zamyka drzwi pokoi, zbliżając się do niego. Dotarłszy do biura Patela, Reg zrobił to samo, choć nie próbował wejść dalej ani tym bardziej sprawdzać, czy ktoś nie czai się w ukryciu. Po kilku sekundach już go nie było 58 i John niemal natychmiast usłyszał, jak zagląda do następnego pokoju. Reg w ogóle nie zajrzał do pomieszczenia komputerów, ale gdyby nawet, to nie próbowałby ingerować w pracujący program. Jego obowiązkiem było szukanie intruzów, nic ponadto. Poza tym wkrótce rozpoczynał się nocny film. Dzisiaj leci stara komedia z 1997 roku, Fuli Monty, którą uważał za najśmieszniejszy film, jaki kiedykolwiek widział. Patel wrócił do pomieszczenia bazy danych o dwudziestej trzeciej, odłączył laptop i wyłączył główny system, po czym wrócił do swego biura, schował toshibę do teczki i położył się na podłodze za biurkiem, trafnie zgadując, że Reg zakończył czynności służbowe na tę noc. O ósmej piętnaście następnego ranka otworzył drzwi, zapalił lampę na biurku i rozpoczął pracę. Nikt się nie zjawi przed dziewiątą. U Vickersa nikt już tego nie robił. Tego wieczoru wyjdzie z zakładu ze wszystkimi i już nie mógł się tego doczekać. Pojadą z Lisa do restauracji jego ojca w Bradfordzie, sto trzydzieści kilometrów stąd, przez pasmo górskie Pennines w Yorkshire. To zawsze było przyjemne. Ale tym razem, kiedy John i Lisa będą w drodze powrotnej, Ranji Patel wyruszy w nocną podróż do Londynu, dwieście osiemdziesiąt kilometrów autostradą Ml, wioząc laptop do ambasady Iranu przy Prince's Gate 27 w dzielnicy Kensington, do rąk attache morskiego. Starzy przyjaciele nie położą się spać, czekając na jego przybycie nad ranem. A laptop znajdzie się na pokładzie startującego rano samolotu syryjskich linii lotniczych z Heathrow do Teheranu. 2 listopada 2004 r. Baza marynarki wojennej w Bandar Abbas Po dwóch miesiącach postęp na dwóch frontach był ogromny. Stosując najnowsze techniki komputerowe, komandor Adnam przyswoił sobie podstawy języka parsi, a budowlańcy irańscy ukończyli kładzenie fundamentów pod betonowy suchy dok. Gotowa była też jedna z jego ścian, dziesięciometrowej grubości mur wznoszący się na osiemnaście 59 metrów. Przeciwległa ściana była na ukończeniu, na miejscu były również stalowe dźwigary konstrukcji dachu. Wzdłuż doku stała już zadaszona hala modelarni, a brygady cieśli pełną parą pracowały przy obijaniu deskami jej ścian. Pod dachem, skryty pod plandekami stał ogromny, wykonany z drewna i plastyku model spalinowo-elektrycznego okrętu podwodnego w rzeczywistej skali. Komandor Ben Adnam spędzał tam po kilka godzin dziennie z czołowymi inżynierami okrętowymi kraju i ekspertami z marynarki. Przypominał on rosyjski okręt Kilo, ale nie był aż tak duży i różnił się od niego wieloma szczegółami, zwłaszcza w urządzeniu wnętrza. Dla wprawnego oka wyglądał na znacznie bardziej dopracowany. Adnam pilnie zważał, by nikomu poza kontradmirałem Badrem nie zdradzić konkretnego typu i klasy okrętu, którego użyją podczas wykonywania zadania. Trochę to irytowało wyższych oficerów irańskiej marynarki, gdy zbywał ich dociekliwe pytania, kiedy, jak i skąd weźmie się ów okręt do zadań specjalnych, i czy będzie do tego potrzebował nowego Kilo. Na wszelkie nagabywania komandor odpowiadał: — Nie mogę jeszcze wam wyjawić, gdzie znajduje się okręt, którego użyjemy. Możecie mi jednak w pełni ufać. Cały plan zależy od tego okrętu i we właściwym czasie poinformuję was, w jaki sposób proponuję wejść w jego posiadanie. — Ależ, Ben - protestowali - musimy to wiedzieć. Czy zamierzasz go wynająć, pożyczyć, a może nawet kupić? Musimy znać koszty i ewentualnego dostawcę. Reperkusje polityczne mogą być poważne. — Jeszcze nie — ucinał Adnam. - Kiedy nadejdzie czas, naturalnie przedstawię szczegółowy plan i raport. Wówczas od was będzie zależało, czy go zaakceptujecie, czy odrzucicie. Pamiętajcie tylko, że nie przewiduję odrzucenia, bo to kosztowałoby mnie dwa miliony siedemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów, co uważałbym za konsekwencję nie do przyjęcia. Poza modelarnią prace prowadzono na okrągło, w dzień pod palącymi promieniami słońca, nocami w świetle reflektorów. Ochrona była imponująca. Do budowy nie sposób było dojść, nie przechodząc przez kordon uzbrojonych wartowników, rozlokowanych o dwieście metrów od powstającego 60 doku. Kilometry drutu kolczastego broniły dostępu ze wszystkich stron. Każdy robotnik nosił pomarańczową plakietkę identyfikacyjną. Wszyscy zostali sfotografowani, wzięto ich od ciski palców i przeszukiwano każdego wchodzącego i wychodzącego. Tablica na bramie informowała lakonicznie: „Tylko dla upoważnionego personelu. Intruzi będą zastrzeleni na miejscu". Trzech kierowców, którzy zapomnieli plakietek, aresztowano na tydzień z podejrzeniem o szpiegostwo. Wydzielone kutry patrolowe zygzakowały po przyległym akwenie z niespotykaną dotąd częstotliwością. Stały dozór przed wejściem do portu trzymała fregata gotowa przechwycić i w razie konieczności zatopić niepożądanych gości. W roku 2004 irańska marynarka liczyła czterdzieści tysięcy ludzi, połowa w służbie regularnej, drugą połowę stanowili członkowie Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, KSRI, sił specjalnych wzorowanych na amerykańskich Seals czy brytyjskich SAS. Ci wprawdzie zyskali nieco ciężko zdobytego doświadczenia podczas wojny z Irakiem, ale brakowało im wyrafinowania Amerykanów, Brytyjczyków zaś pewnie by bawiły ich usiłowania. Niemniej jednak młodzi irańscy komandosi byli twardzi, sprawni i piekielnie odważni dzięki swej wierze, że walczą w imię Allacha, który będzie ich chronił i wiódł do chwały. Spośród tych ludzi komandor Adnam miał wybrać dwóch szturmowców. Pozostałych osiemnastu członków jego załogi zostanie zwerbowanych bezpośrednio z szeregów marynarzy okrętów podwodnych, ludzi właściwie bez przydziału od czasu amerykańskiego ataku na ich okręty. Spędzał długie godziny nad aktami osobowymi, na konsultacjach z dowódcami KSRI, aż wreszcie wybrał piątkę weteranów, z których trzech odrzuci po przesłuchaniu. Jeszcze więcej czasu spędzał oczywiście z byłymi dowódcami okrętów, szukając ludzi, którzy pewnego dnia obsadzą wachty podczas długiej podmorskiej żeglugi. Kiedy nie zajmował się sprawami personalnymi, przesiadywał samotnie w swoim biurze w centrum operacji specjalnych, studiując dane z małego laptopa toshi-ba, przysłanego z Barrow-in-Furness. Konsultował się potem z projektantami i szedł do modelarni, by dopracować kolejny szczegół konstruowanego tam fantomu okrętu podwodnego. 61 W początkach grudnia model był prawie gotowy, a ko-nandor zdążył wyselekcjonować swą załogę. W towarzystwie kontradmirała Badra wyruszył do doku, by się spotkać z dwu-Iziestką młodych marynarzy, z którymi miał wkrótce wyruszyć po dziejową sprawiedliwość dla ich kraju. Obaj ofi-;erowie stali i patrzyli, jak wybrańcy wysiadają z autokaru, itórym ich przywieziono, i stają w dwuszeregu na nabrzeżu. Admirał i komandor powoli przeszli przed frontem każdego szeregu. Zwracali się do wszystkich po imieniu i wymieniali ich stopnie, z każdym rozmawiając przez parę minut. Następnie polecili im przejść do wydzielonej, klimatyzowanej salki konferencyjnej za rufą modelu. Tam najbardziej znany terrorysta świata wyjaśnił im ich zadania. Większość z nich znała trochę arabski, ale Ben Adnam mówił głównie w języku parsi, używając zwrotów specjalnie na tę okazję wyuczonych. — Większość z was — powiedział — jest już zaznajomiona z okrętami podwodnymi klasy Kilo i zdajecie sobie sprawę, że celowo dobrałem oficerów, którzy pracowali w działach specjalistycznych. Mam na myśli tych, którzy zajmowali się napędem głównym, elektroniką, generatorami, sonarem, hydrologią, łącznością i układami hydraulicznymi. Okrętu, jaki zdobędę dla naszego zadania, nie znacie. Dlatego zbudowaliśmy ten oto model. Przez najbliższe trzy tygodnie macie się dokładnie zapoznać z jego wnętrzem. Z każdym przełącznikiem, zaworem i klawiaturą. A kiedy mówię „zapoznać się", oznacza to, że gdy znajdziecie się na prawdziwym okręcie, oczekuję, że w kompletnych ciemnościach znajdziecie swoje stanowiska i będziecie bezbłędnie obsługiwać wszystkie przyrządy. Jest prawdopodobne, że podczas najbliższych tygodni niektórzy z was nie wykażą się odpowiednimi wynikami i będą musieli zostać zastąpieni przez innych. To jednak zależy od was. Będzie to czas intesywnej nauki, słuchania i zapamiętywania. Pełnej koncentracji. Wybrałem każdego z was, bo wiem, że macie predyspozycje, jakich to zadanie wymaga. A teraz może pójdziemy zwiedzić nasz model. 62 6 stycznia 2005 r. Biuro Doradcy do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton Doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego, admirał Arnold Morgan pogrążony był w dyskusji z admirałem George'em Morrisem, dyrektorem NSA, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Studiowali zdjęcia satelitarne, które wzbudziły czujność ich podwładnych. - Co to, do cholery, może być? - Hmm... budynek, sir. Duży budynek. - Tyle to ja widzę, do diaska. Ale jaki budynek? Wygląda na pieprzone kryte boisko futbolowe. Co to robi w stoczni marynarki wojennej? Hę? - zadowolony z pomysłu, Morgan rozwijał go, jak to miał w zwyczaju. — Pieprzone Araby wzięły się za futbol? Nie, bzdura... Są na to za mali. Założę się, że na całym Bliskim Wschodzie nie znajdziesz porządnego napastnika. No, dalej, George! Co to za budynek? - Sir, jeśli mam zgadywać, powiedziałbym, że to betonowy suchy dok dla okrętu podwodnego, ale nie pasuje do tego ten drugi duży budynek po lewej. Sądząc po odbiciu słońca, ma stalowy dach. Nie mam pojęcia, co jest w środku, ponieważ od strony wody zamykają go solidne drzwi, a z tyłu betonowa ściana. - Hmm... Ale powiedz mi, dlaczego nie ma połączenia z wodą, skoro to ma być dok? Popatrz - w poprzek wejścia jest pas lądu. - Tak, sir. Widzę. Ale te budowle są dość skomplikowane. Sądzę, że najpierw instalują systemy pomp w wykopie. Po zakończeniu przygotowań usuną ten pas. Okręt może wówczas wpłynąć do środka, wypompują wodę i siądzie na dnie. - Zgadza się. Obydwaj pracowali razem przez lata. Byli od młodych lat zawodowymi oficerami marynarki. Ich charaktery nie mogłyby być bardziej odmienne. Morgan był twardy, o budzącej respekt powierzchowności, drażliwy, błyskotliwy, opryskliwy i - o dziwo — podziwiany przez wielu. Morris, były dowódca zespołu lotniskowca, był cichy, ponury z wyglądu i w sposobie bycia, niezwykle poważny. Po nominacji Morgana na prezy- 63 Lenckiego doradcę zastąpił go na stanowisku dyrektora Agencji w Fort Meade w Marylandzie. Teraz jego największym problemem było to, że tamten często uważał, iż wy-tonuje teraz oba te zajęcia. Jednak skoncentrowana uwaga, aką doradca obdarzał supertajną organizację z Fort Meade przydawała jej większego znaczenia niż przez wiele poprzednich lat. — Zastanawiam się, po jaką cholerę im wielki, chroniony suchy dok - mruknął Arnold Morgan. — Pewnie dlatego, stary, że nie chcą, byśmy załatwili ich nowy Kilo. Mają ostatnio... hmm... pewne braki w inwentarzu okrętów podwodnych. Nie sądzisz, że powinni się tego obawiać? — Nie, chyba że te durne, pieprzone Ruski zgodzą się sprzedać im całą flotyllę Kilo. — Morgan zgrzytnął zębami. — A jeśli tak, to je usuniemy. Nawet Ranków zdaje sobie z tego sprawę. Kiedy w zeszłym tygodniu zobaczyliśmy pierwszy taki okręt w Bandar Abbas, wyjaśniłem mu przez telefon, że Stany Zjednoczone nie będą siedzieć spokojnie na tyłku, podczas gdy Iranczycy trzymają pół cywilizowanego świata w szachu z powodu swoich pochrzanionych muzułmańskich pomysłów, że Zatoka Perska należy do nich. — Absolutnie, sir. - W każdym razie, George, myślę, że ten nowy budynek jest wystarczająco duży i wystarczająco ważny, byśmy się nim zainteresowali bliżej. Dzięki, że przyniosłeś te zdjęcia. Lepiej poślijmy tam paru ludzi, by się przyjrzeli z bliska, skoro satelity nam tego nie zapewniają. Wracaj do siebie. Pogadam z Langley. W pięć godzin później szef wydziału bliskowschodniego CIA, Jeff Austin, rozmawiał przez telefon zabezpieczoną przed podsłuchem linią z Białym Domem, zdradzając, że Agencja wie o nowym budynku w Bandar Abbas, ale nie ma zielonego pojęcia, co tam się właściwie dzieje. - Admirale - powiedział - wszyscy w okolicy wiedzą o budowie. Podobno wykopali fundament wielkości połowy Wielkiego Kanionu, wywożąc ziemię na pustynię. Co dzień mają tam burzę piaskową z tego powodu. Przypuszczamy, że budują suchy dok, zapewne dla okrętów podwodnych. Zdaje 64 się, że stracili swoją małą armadę w jakimś... hmm... wypadku parę lat temu. — A, tak... zgadza się. Przypominam sobie, że o czymś podobnym czytałem. — No cóż, sir, nie jestem pewien, jak bardzo panu na tym zależy... ochrona bazy Bandar Abbas jest teraz mocno podkręcona. Mógłbym jednak spróbować przerzucić tam ze dwóch agentów, by coś podpatrzyli. Problem w tym, że musieliby się tam dostać wpław i gdyby nawet udało im się dotrzeć do budynku, nie ma pewności, że podejdą wystarczająco blisko. Ba, zapewne i tak nie wiedzieliby, co właściwie widzą. — Hmm... rozumiem. A czy mamy kogoś w samej bazie? — Jednego. Irańczyk, siedzi za biurkiem w dziale zaopatrzenia. Pracownik średniego szczebla, ale użyteczny. Dowiadujemy się o kupowanych przez nich okrętach, zanim złożone zostanie zamówienie. — Ale o nowym Kilo się od niego nie dowiedzieliśmy, co? — Nie, sir. — Czy mógłby załatwić jednemu z naszych specjalistów wejście do bazy? — Być może, sir. Proszę zostawić to mnie. Oddzwonię do pana jutro rano. Teraz w Iranie jest środek nocy. — Okay, Jeff— zgodził się Morgan. — Zrób to wcześnie rano. Nie podoba mi się aktywność turbaniarzy w sferze broni podwodnej, jasne? — Jasne, sir. O ósmej trzydzieści następnego ranka Jeff Austin zameldował o wynikach badania sprawy. — Pracują nad tym, sir. Zdaje się, że jest szansa na uzyskanie VTP-owskich przepustek na teren bazy. Nasz człowiek już z nich korzystał. Sądzi, że przepustka pozwoli mu przejść przez bramę w pobliżu budynku, ale nie jest pewien. Zamelduje za parę dni. — Dobra. Działajcie dalej. Niepokoją mnie ci Iranczycy. — Tak jest, sir. 65 Południe, 14 stycznia 2005 r. " specjalnych, baza marynarki w Bandar Centrum operacji bbas - Czytał pan ten raport, admirale? Ten najświeższy? - Jeszcze nie, Ben. Co w nim jest? - Krótka notatka od dowódcy warty na bramie głównej. roszę posłuchać: „Zgodnie z pańskimi instrukcjami, meldu-: o dwóch mężczyznach, których zawróciliśmy od bramy dziś ino o dziesiątej pięćdziesiąt dwie z powodu niewłaściwych rzepustek. Jeden z nich to pracownik biura, Abbas Velayati, tory ma uprawnienia, ale nie dość wysokiego stopnia, by rejść na teren budowy. Drugi miał przepustkę VIP-a, ale też ez prawa wejścia. Twierdził, że jest z Ukrainy. Sądzę, że obu lożna znaleźć w dziale zaopatrzenia, gdzie wydano prze-ustkę Velayatiego". - Natychmiast ich aresztować! - warknął Badr. - Żaden nich nie miał innego powodu, by się tam kręcić, jak tylko zpiegostwo. Obu trzeba przesłuchać. Ostro. - Nie sądzę, by to był dobry pomysł - sprzeciwił się ^dnam. - Postąpiłbym raczej na odwrót. Myślę, że powin-dśmy przeprosić gościa za tak niemiłe potraktowanie, wydać ibu prawidłowe przepustki i zaprosić do zwiedzenia nowego loku, a nawet modelarni... może o osiemnastej, kiedy dzien-la zmiana zakończy pracę. Wtedy można ich zastrzelić. Oszczędzimy w ten sposób wiele czasu i będziemy mieli Dewność, że nasz sekret jest bezpieczny. - Na Boga, Ben. Chcesz powiedzieć, że mam rozkazać ednemu z wartowników ich zabić? - Absolutnie nie. Nie mówić nic nikomu. Zajmę się tym Dsobiście. Przy nowej pompowni, w mojej nowej roli jako przewodnika. Zdaje się, że rano mają wylewać fundament. Dogodny moment, nie sądzi pan, admirale? 66 19 stycznia 2005 r. Biuro Doradcy do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton - Obawiam się, że przynoszę złe wieści, panie admirale — powiedział Jeff Austin, zanim jeszcze dobrze usiadł przed biurkiem Arnolda Morgana. - Wal pan. - W Bandar Abbas mieliśmy katastrofę. Straciliśmy dwóch ludzi. Jeden z nich był naszą jedyną wtyczką w bazie marynarki, drugi to Tom Partridge, doświadczony agent, znał rosyjski i perski. Obaj zniknęli pięć dni temu. - Gdzie? - W bazie. Irańczyk wprowadził Toma do środka z jakąś specjalną przepustką i od tamtej pory już ich nie widziano. Żona Irańczyka narobiła wiele szumu, ale żandarmeria wojskowa twierdzi, że nic o nim nie wie. Mówią, że obaj opuścili bazę w normalnych godzinach pracy. Policja cywilna zaprzecza, by miała z nimi cokolwiek do czynienia. Uważam, że zostali schwytani i rozstrzelani. - Jezu Chryste, Jeff! To źle. Czy coś o tym pisały tamtejsze gazety? - Ani słowa. Od samego początku budowy trzymają wszystko w ścisłej tajemnicy. Mamy wtyczkę w miejscowym dzienniku, ale nie wie kompletnie nic. I nie zamierza się dowiadywać. My sami zorientowaliśmy się dopiero wtedy, gdy obaj agenci nie zgłosili się w umówionym terminie, w dwa dni po ich zniknięciu. - Taak... Posiedźmy cicho przez parę dni. Zobaczymy, czy coś się nie wyjaśni. Wiemy teraz jedno: niezależnie od tego, co Irańczycy właściwie knują, na pewno są cholernie drażliwi. 20 stycznia 2005 r. Centrum operacji specjalnych, baza marynarki w Bandar Abbas - Okay, Ben. Jest wiadomość z Moskwy — powiedział kontradmirał Badr. — Zgadzają się sprzedać nam wyrzutnie. 67 :y nowe SA-N-6 Grom, te właśnie, które od początku mowałeś. Długo się zastanawiali... i cena nie jest niska, ta milionów dolarów, razem z pięćdziesięcioma pociska- AM. Wszystkie rosyjskie rakiety są niezawodne — odpo-ział komandor Adnam. — Rzekłbym, że dają dziewięć-siąt pięć procent pewności udanego startu i lotu. Prawdo-bieństwo trafienia zależy od zwrotności i wyposażenia Scającego celu. Jednak ten typ jest bardzo szybki, rozwi-!va i pół macha, czyli prawie trzy tysiące kilometrów na inę, niemal natychmiast po starcie. Działa sprawnie do pu dwudziestu ośmiu tysięcy metrów. Przenosi głowicę idze dziewięćdziesięciu kilogramów. Ich wersja eksporto-noże wymagać drobnych modyfikacji. Czy Rosjanie mają je na uzbrojeniu? ¦ Jasne. Zdaje się, że zastępują nimi większość starych N-3. Czytałem gdzieś, że zostały w pełni przetestowane ednym z tych starych krążowników klasy Kara, chyba wie. Jest teraz na Morzu Czarnym. Co mówią na temat ;awy? Wiesz, jak to z nimi jest. - No cóż, Ben, sądzę, że możemy się jej spodziewać w przy-rm miesiącu. Ten typ jest całkiem nowy, aktualnie w pro-:cji, a my jesteśmy bardzo dobrymi klientami. Wszystkie jry wyrzutnie zostaną wysłane statkiem z Morza Czar-;o przez Kanał Sueski. Statek wyjdzie z Sewastopola za jry tygodnie, gdy zapłacimy. - Naturalnie nie mają pojęcia, dlaczego kupujemy rakiety mia-powietrze typu Grom? — spytał Adnam. - Nie, nie mają. Wytłumaczyliśmy im, że żyjemy w stra-i przed amerykańskim nalotem. Potrzebujemy rakiet wyżnie do obrony przeciwlotniczej naszej bazy w Bandar bas. Grom może zestrzelić każdy nadlatujący amerykań- myśliwiec bombardujący. Rosjanie nie mieli powodów, by tać dalej... Poza tym sądzę, że w dzisiejszych czasach wyjęliby pieniądze i od samego diabła, nie pytając wiele. -.mirał przerwał, spoglądając na zegarek. - Ben, czas na s. Samolot odlatuje za pół godziny. — Skoro jesteśmy jedynymi pasażerami, spodziewam się, na nas zaczekają - odpowiedział komandor z uśmiechem. Wstał jednak, szybko uporządkował biurko i uprzedziwszy telefonicznie wartownię na dole, dołączył na półpiętrze do Irańczyka. Godzina 17.00, 20 stycznia 2005 r. Dom ajatollaha, Chejabon, Teheran Jeden z kleryków otworzył im boczne drzwi na dziedziniec. Dotknął lewą dłonią czoła i opuścił ją eleganckim łukiem. — Witam, panie admirale — powiedział, pochylając głowę z szacunkiem. Do Bena zaś rzekł: — Dobry wieczór, panie Dundee — z trudem powstrzymując się od śmiechu z własnego dowcipu. Komandor Adnam uśmiechnął się i zwrócił do Badra: — W Royal Navy określono by to jako żart dla wtajemniczonych, sir. Przeszli obok szemrzącej cicho fontanny i wkrótce znaleźli się w chłodnym pokoju o kamiennej posadzce, w którym czekał na nich ajatollah w towarzystwie hojjata i odzianego w długą irańską szatę polityka z ministerstwa obrony. Wymieniono ceremonialne powitania z wdziękiem i elokwencją z obu stron, jak to jest w zwyczaju wykształconych klas Iranu. W powietrzu wisiało jednak jakieś napięcie i obaj oficerowie wyczuli je natychmiast. Ajatollah niecierpliwił się, lecz nie naciskał, by od razu podjąć najbardziej istotny dlań temat. Zaczął od podsumowania raportu o postępach prac przy ściśle tajnym programie na południowym wybrzeżu, jaki otrzymał wcześniej — o doborze grupy wybranych spośród najlepszych ludzi marynarki, o będącej na ukończeniu budowie doku, który ma być gotów do zalania w ciągu dziesięciu dni, i o wyrzutniach rakietowych, które w najbliższym czasie wyruszą z Sewastopolu. Wyraził zadowolenie z tego, że wszystko zdaje się wyprzedzać harmonogram i że nie było poważniejszych incydentów, z wyjątkiem zatrzymania dwóch szpiegów CIA, którzy bezskutecznie próbowali się przedostać na teren budowy. Pogratulował za to wszystko kontradmirałowi Badrowi 69 Lowemu podkomendnemu, ale zaraz jego twarz przy- atroskany wyraz i przemówił cicho: jmandorze Adnam, zanim zatwierdziłem ten program, ziałeś mi, że zamierzasz zamontować wyrzutnię na : podwodnym. Podjąłeś się nawet dostarczyć taki Jak ci wiadomo, zaaprobowałem niezbędne wydatki, raż dok i tak przyda się nam dla nowego Kilo, a wy- s pocisków SAM wydatnie wzmocnią obronę przeciw- ;ą bazy. Niemniej jednak, zanim zatwierdzę dalsze •, muszę znać znacznie więcej szczegółów waszych za- sń. Na przykład, na którym okręcie chcesz zainsta- tę wyjątkowo drogą rosyjską wyrzutnię? Sądzę, że nad- czas, abyśmy się o tym dowiedzieli. 3anie, zostanie ona zainstalowana na okręcie podwod- tuż za kioskiem, przystosowana do pionowego odpala- Dcisków. Rozumiem. Czy to będzie trudna operacja? Mam na my-stalację. Nie sądzę, panie. Po prostu nikt tego wcześniej nie robił, e to samo co wielkie międzykontynentalne rakiety ba-;zne ze skomplikowanymi systemami. Będziemy mieli ynienia ze znacznie prostszą i mniejszą bestią, złowrogo szyjną rakietą kierowaną, poruszającą się z prędkością Lpółkrotnie większą od prędkości dźwięku, ale tylko z kilkadziesiąt kilometrów. No dobrze, Ben. Dlaczego wobec tego nikt wcześniej nie dł na taki pomysł? ¦ Och, myślę, że nieraz o tym dyskutowano, ale nigdy nie dostatecznych powodów, by to robić. Bardziej pasują one jkrętów nawodnych. Niemniej jednak zawsze uważałem a niezwykle groźną ewentualność. Rakieta odpalona, mo-)y się wydawać, znikąd. - Komandorze, czy wyobrażasz sobie wykorzystanie w tym i jedynego odpowiedniego okrętu, naszego nowego Kilo? - Nie, panie. Amerykanie będą go zbyt czujnie obser-wać. Obawiam się, że musimy działać znacznie subtelniej. - Chcesz powiedzieć, że powinniśmy się postarać o inny :ęt, o którym Amerykanie nie będą wiedzieć? - Tak, panie. O to mi właśnie chodzi. - Wobec tego ja i moi towarzysze uważamy, że nadszedł czas, abyś precyzyjnie wyjaśnił, w jaki sposób proponujesz go zdobyć. Czy sugerujesz, że od Brytyjczyków? Kto jak kto, ale przecież oni nam go nie sprzedadzą. A może chcesz, byśmy wynajęli stary okręt z jakiejś dogorywającej marynarki z rejonu Zatoki albo północnej Afryki? Nigdy o tym nie mówiłeś. A jak mi się wydaje, powodzenie całego przedsięwzięcia zależy od zdobycia odpowiedniego okrętu i od umiejętności naszych inżynierów. - Tak właśnie jest - potwierdził Adnam. - A zatem, Beniaminie? Czy zdradzisz nam teraz swój plan? Będziemy wówczas mogli przystąpić do sfinansowania go. To może trochę potrwać... czy zdajesz sobie sprawę, że okręt klasy Kilo kosztuje obecnie trzysta pięćdziesiąt milionów dolarów? - Panie, gdybym zamierzał nakłaniać was do wydania ogromnej sumy na okręt podwodny, uprzedziłbym o tym wiele miesięcy temu. Nie mam jednak takiego zamiaru. - Więc sugerujesz, byśmy zwrócili się do Brytyjczyków z prośbą o wydzierżawienie odpowiedniej jednostki na rok czy coś w tym rodzaju? - Nie, panie. Tego również nie brałem pod uwagę. Uważam, że byłoby to niemożliwe, podobnie jak kolejny kosztowny zakup. W tej chwili kontradmirał Badr zdecydował się wkroczyć, widząc, że atmosfera spotkania osiąga niebezpieczny poziom frustracji. - Ben! - powiedział z powagą. - Doprowadziłeś mnie do nieuchronnej konkluzji, że chcesz posłużyć się plastykowym okrętem podwodnym z naszej modelarni! Komandor Adnam potrząsnął głową i odrzekł łagodnie: - Niezupełnie. W gruncie rzeczy, stary, mam zamiar odpowiedni okręt ukraść. ROZDZIAŁ 3 rodzina 0200, 23 marca 2005 r. 230200MAR05. 3100N, 01345W. 060/12 w". Komandor Adnam uważnie zanotował datę, czas, pozycję, kurs ędkość zgodnie z wieloletnią praktyką morską. Zapisy wadził we własnym notesie, jako że był tylko gościem na ladzie, ale ów stary, dyscyplinujący zwyczaj marynarki 3nnej, to nieustanne zapisywanie najdrobniejszych szcze- iw z tępą dokładnością, nigdy nie zostaje wymazany mysłu wyższego oficera. Aby dopełnić obrazu chwili, ko- ador dodał: „Wiatr zmienny, porywisty. Santa Cecilia ołysaniu wzdłużnym na długiej martwej fali". Wyszli z portu czterdzieści siedem dni temu, żeglując bez rzymywania się przez trzynaście i pół tysiąca mil mor- ;h, z Zatoki Perskiej wzdłuż wschodnich wybrzeży Afry- wokół Przylądka Dobrej Nadziei i dalej ku północy. ij dowali się obecnie dwieście mil na zachód od brzegu rokańskiego, gdzie zbocza Atlasu spływają ku oceanowi, południe od Marrakeszu. Nie mieli wygodnych kabin. Aby zakwaterować, przebudowano ładownię tego starego chtowca o wyporności zaledwie 1800 ton, pływającego pod namską banderą. Dla dwudziestu jeden mężczyzn nie było n zbyt wiele miejsca, ale irańska marynarka postarała się pewnie im jak najlepsze warunki. Zamontowano koje, haki hamaków, dodatkowe zbiorniki wody. Ładownia miała orą kubaturę, choć upał panował w niej niemiłosierny. dzenie serwowano za to doskonałe. Co prawda i to nie było elką pociechą... statek był praktycznie pusty, pod balastem kołysanie dawało się podwodniakom trochę we znaki. ^skomfort powiększał huk dużych silników, niestrudzenie pracujących tuż za grodzią, dwadzieścia cztery godziny na dobę. W tropiku na pokładzie było za gorąco, w ładowni za duszno i hałaśliwie. Żelazna dyscyplina załogi Bena Adnama nie ucierpiała jednak w tych trudnych warunkach. Nikt nie wypowiedział choćby słowa skargi. Druga ładownia wypełniona była paliwem, by statek nie musiał go uzupełniać w portach po drodze. Był to pomysł Adnama. Sprzeczali się w sztabie przez cały dzień, bo dowództwo marynarki chciało skierować Santa Cecilię do Kanału Sueskiego i dalej przez Morze Śródziemne, skracając w ten sposób trasę prawie o połowę. Komandor był jednak niewzruszony. - Wystarczy jedna inspekcja egipskich celników - powiedział powoli. — Tylko jedna krótka wizyta. I oto trafiają na frachtowiec z pełną załogą i dwudziestoma facetami w ładowni, z drugą ładownią pełną ropy. Trochę niezwykłe. Jasne, można twierdzić, że to turyści, rybacy, załoga płynąca na inny statek. W moim fachu jednak takiego ryzyka się po prostu nie podejmuje. A już na pewno nie pozostawia się za sobą zgrai celników, ludzi z natury dociekliwych, zastanawiających się, kim też mogli być ci dziwni faceci. Panowie, przepraszam, ale popłyniemy otwartym morzem dookoła Afryki. Dyskretnie. Bez celników, bez inspekcji. Stojąc teraz na pustym, chłostanym wiatrem pokładzie w mroku nocy dwudziestego trzeciego marca, Ben Adnam oparł się o reling prawej burty i spoglądając na wschód, obliczał w myśli dokładny czas przybycia na wybraną pozycję w kanale La Manche. Po chwili wrócił do nadbudówki i wszedł do pustej o tej porze radiostacji. Zapisał wyniki obliczeń na kartce, włączył nadajnik, wybrał pasmo średniej częstotliwości i uaktywnił urządzenie kodujące. Zaczął nadawać swój sygnał wywoławczy, mówiąc do mikrofonu wolno i wyraźnie: - Alfa X-ray Lima Trzy, tu November Quebec Dwa Uniform. Sprawdzenie łączności, odbiór. Odbiornik zatrzeszczał, lecz odpowiedzi nie było. Ben po chwili powtórzył swój sygnał. Wtem, po ledwie kilkusekundowym oczekiwaniu, z głośnika padło: - Odbieram dobrze. Tu Alfa X-ray Lima Trzy. Odbiór... 73 3en bez wstępów zaczął przekazywać czas i pozycję spot- ia: - Dwa osiem dwa dwa zero zero Mikę Alfa Romeo zero :. Cztery dziewięć pięć zero November, zero cztery dwa ) Whiskey. -"owtórzył wszystko raz jeszcze. Głośnik odpowiedział mu micznym: „Zrozumiano. Koniec". Była teraz druga dwa- iścia. Komandor wrócił do swej koi w ładowni, by prze- 5 się do rana. Spotkanie zostało umówione. Jodzina 11.00, 24 marca 2005 r. 3ył to piękny jacht. Tradycyjnie biały, wyglądał, jakby ;żał kiedyś do Wielkiego Gatsby'ego, a przynajmniej je-Erancuskiego odpowiednika. Zacumowany burtą do kei aint-Malo, starym porcie na malowniczym wybrzeżu Bre-i, z odblaskiem bladego zimowego słońca na lakierowa-i mahoniowych drzwiach nadbudówki, Hedoniste przed-viał wspaniały widok. Długi na dwadzieścia pięć metrów, ścił dwie luksusowe kabiny, elegancki kryty pokład ru-y z otwartym barem i dziesięć komfortowych miejsc do nia. Jego dwie śruby, napędzane dwoma potężnymi dies-i, mogły pchać go przez niezgorsze fale z prędkością dwu-:stu węzłów. Jego sygnał wywoławczy brzmiał AXL3, czyli idiowej mowie Alfa X-ray Lima Trzy. vfa pokładzie jachtu przebywali trzej mężczyźni, którzy zarterowali go na tydzień za dwadzieścia tysięcy dolarów, ług stawki pozasezonowej. W nieskazitelnych żeglar-h ubraniach rodem z któregoś ze znanych domów mody chali do Saint-Malo limuzyną z szoferem, wyposażeni :osztowne skórzane walizki. Drugi samochód przywiózł itana, mechanika i kucharza-kamerdynera. Francuski po-Inik obejrzał pobieżnie ich tureckie paszporty, objął wzro-n bagaże i paryską rejestrację samochodów, po czym en-astycznie przekazał jacht Arfadowi Erteganowi, którego aalny francuski dyplom kapitański w pełni upoważniał do wadzenia Hedoniste'a. - Będą panowie bardzo zadowoleni - zapewniał, chowając do kieszeni czek bankierski na dwadzieścia tysięcy dolarów, z których piętnaście procent należało od tej chwili do niego. — Do zobaczenia za tydzień. Sześciu oficerów irańskiej marynarki wojennej, udających tureckich milionerów i ich służbę, nie miało nigdy tak fantastycznych wakacji. Jacht był doskonały, zbudowany w Anglii przez stocznię Camper & Nicholson, a oni potrafili to w pełni docenić. Ich trasa wiodła z Zatoki Saint-Malo do Saint Peter Port na wyspie Guernsey, skąd po krótkim nocnym postoju mieli ruszyć dalej na miejsce spotkania. Praktycznie mieli cztery dni urlopu i jedyną czarną chmurą na ich niebie było to, że kucharz-kamerdyner Abdul Rawiz był w rzeczywistości oficerem artyleryjskim na kutrze pościgowym P-307 z bazy Bandar Abbas i w kambuzie nigdy przedtem nie pracował, podobnie jak żaden z nich. Hedoniste był po burty wyładowany najlepszymi delikatesami kuchni francuskiej, ale połączone talenty kulinarne szóstki jego pasażerów starczały ledwie na przygotowanie grzanki z masłem. Postanowili pełną prędkością pożeglować na Guernsey i zjeść kolację w jednym z tamtejszych hoteli. Mieli z sobą skórzany mieszek wypchany frankami. Przez cztery dni świat stał przed nimi otworem. 282120MAR05. 4950N, 00420W. 020/7 w. Santa Cecilia zataczała szerokie koła pod osłoną czarnej, pochmurnej nocy. Księżyca nie było, a zachodni wiatr w porywach pienił grzbiety krótkich fal. Komandor Adnam nie widział ani jednego statku w pobliżu. Słychać było tylko syk bryzgów uderzających w stalowy dziób frachtowca płynącego wolno naprzód. Irakijczyk stał na pokładzie od pół godziny, wypatrując świateł pozycyjnych i nasłuchując głębokiego pomruku bliźniaczych silników francuskiego luksusowego jachtu. Dwukrotnie zdawało mu się, że coś słyszy, ale dźwięk nadlatywał z niewłaściwego kierunku, za bardzo na wschód. Wiedział, na jakim kącie kursowym należy się spodziewać Hedoniste'a, i patrzył przez silną wojskową lornetkę w namiarze sto trzydzieści pięć stopni. Dotąd jednak nic się nie 75 /jścic Unseena z Plymouth SLES OF SCILLY Bryher== Tresco St. Mary's ANGLIA Ęxetei igodz. 19.30, 29 marca 2005 pokazało. Pod pokładem jego ludzie czekali w gotowości, ubrani w czarne neoprenowe kombinezony płetwonurków, rozmaicie uzbrojeni, dwaj komandosi z Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej raczej lepiej od innych. O dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć Adnam dostrzegł zielone i czerwone światła burtowe Hedoniste'a, kierującego się wprost na Santa Cecilię. Jego biały kadłub zamajaczył w ciemności, dopiero gdy odległość między nimi zmalała do pół mili. Jacht przypłynął w wyznaczonym czasie, dobrze sobie radząc ze wzburzonym morzem. Komandor polecił kapitanowi frachtowca zmniejszyć prędkość do dwóch węzłów. Na prawą burtę wywieszono wielkie odbijacze i „tureccy milionerzy" zgrabnym manewrem podpłynęli i podali cumy. Stan morza utrudniał operację: dwudziestopięciometrowy jacht unosił się i opadał o dwa metry na każdej przechodzącej pod obiema jednostkami fali. Między burtami zamocowano sieć o dużych okach oraz linowe drabiny, ale w ciemności przechodzenie po nich na jacht było dość niebezpieczne. Ben zauważył, że dwaj ludzie z KSRI odczekali na odpowiedni moment i po prostu zeskoczyli bezpośrednio na pokład jachtu. Pozostała dziewiętnastka, włącznie z komandorem, przeszła w mniej efektowny sposób, ale i tak już po dziesięciu minutach rzucono cumy i kapitan Ertegan sprawnie odszedł od burty panamskiego statku, który wkrótce zawrócił i skierował się na południowy zachód, z powrotem na ocean. He-doniste położył się na kurs dwadzieścia stopni, kierując dziób ku wielkiej, czterdziestometrowej latarni morskiej stojącej na straży legendarnego cmentarzyska żaglowców, skalnych wysepek Eddystone Rocks, odległych o dwadzieścia pięć mil. Ben obliczył, że przy prędkości ośmiu węzłów miną latarnię o parę mil na lewym trawersie trzy kwadranse po północy. Jej ostre białe światło, dwa błyski co dziesięć sekund, zobaczą jednak o wiele wcześniej. Członkowie załóg wymieniali pozdrowienia i przedstawiali się, choć większość z nich już się znała z Bandar Abbas. Ben Adnam pokrótce omówił z „Turkami" plan akcji. Wszyscy odczuwali narastanie napięcia. Przeprowadzano ostatnie testy wyposażenia, szczególną uwagę poświęcając aparatom tlenowym. 77 O północy latarnia Eddystone była o trzy mile na lewo od iobu. — Trzymać zero dwadzieścia — polecił Ben. — Prędkość iesięć węzłów. Pamiętajcie, że jesteśmy tylko luksusowym :htem, spóźnionym w drodze z wysp... Na razie nie wy-odzić na pokład. Akwen przed nami czysty, odległość od :ał wystarczająca. O pierwszej potężna wieża latarni, od 1698 roku ostrze-LJącej żeglarzy przed niebezpieczeństwem, została za rufą, chwila rozświetlając czarne wody wokół nich. Współczesne dogenowe reflektory z pewnością są skuteczniejsze od sześć-siesięciu nawet wielkich łojowych świec używanych w osiem-istym stuleciu, Ben jednak byłby zadowolony, gdyby wokoło inowały egipskie ciemności, kiedy Hedoniste zbliżał się do jłudniowo-zachodnich brzegów Anglii. Wybrał taką jednost-g, ponieważ było mało prawdopodobne, że przyciągnie uwa-g znanej z czujności brytyjskiej straży przybrzeżnej, której utry patrolowe lubiły zatrzymywać i sprawdzać zarejestro-ane w egzotycznych krajach stare frachtowce podchodzące o portu nad ranem. Pozostało im jeszcze dziewięć mil drogi. Morze było puste, lężczyźni zaczęli czernić sobie twarze specjalnym rodzajem leju. Niewiele rozmawiano podczas przygotowań do kulmi-acyjnego etapu akcji. Plan był omawiany setki razy i każdy obrze wiedział, czego się od niego wymaga. O pierwszej pięćdziesiąt pięć Ben dostrzegł na prawo od .ziobu szereg czerwonych świateł, które znaczyły maszty adiowe wysoko na przylądku Ramę. Określił odległość do dch na mniej więcej cztery mile. Latarnia na zachodnim :rańcu falochronu była wprost na kursie. Ben wraz ze swym ificerem nawigacyjnym, trzydziestojednoletnim koman-lorem porucznikiem Araszem Rajawim, stali samotnie pod brezentowym dachem rozpiętym nad otwartym na zimny wiatr górnym mostkiem, podczas gdy kapitan Ertegan prowadził jacht z ogrzanej, zamkniętej sterówki pod nimi. Dzię-ii swym ciepłym kombinezonom nie czuli chłodu. Na głowach mieli kominiarki, na które potem mieli naciągnąć szczelne aeoprenowe kaptury. Rajawi nagle spytał swoim z natury cichym głosem: - Sir, czy mogę zadać panu pytanie? - Wal śmiało. - Skąd pan wie, że okręt tam naprawdę jest? - Wiem. - Ale skąd? - Och, najpierw przeczytałem, gdzieś w sierpniu, że Brazylijczycy prowadzą negocjacje w sprawie zakupu jednego z okrętów klasy Upholder, HMS Unseen, od Royal Navy i że mają nadzieję przejąć go w bazie w Rio de Janeiro około piętnastego maja. Uznałem, że jeśli będą płynąć z normalną prędkością dziewięciu węzłów, na przebycie pięciu i pół tysiąca mil morskich potrzebować będą dwudziestu ośmiu dni. Zatem muszą opuścić Plymouth około osiemnastego kwietnia. Wiedziałem, że najpierw przez sześć tygodni brazylijska załoga będzie prowadzić ćwiczenia tu, w kanale La Manche, by się zapoznać z jednostką. To z kolei oznaczało, że na trzy tygodnie przed rozpoczęciem szkolenia okręt przybędzie na przegląd do stoczni marynarki wojennej w Devonport. Pierwszego lutego, tuż przed naszym wyruszeniem, poprosiłem, by nasz agent w Anglii sprawdził, czy Unseen szykuje się do wyjścia w morze ze swej bazy w Barrow-in-Furness. To akurat było łatwe; przygotowywano skromną ceremonię pożegnalną na czternastego. Wtedy wiedziałem, że wszystko idzie zgodnie z przewidywaniami. Od tamtej pory okręt był widziany na wodach kanału. Tak więc, Arasz, przekonasz się, że Unseen będzie dokładnie tam, gdzie mówię. Zacumowany do wielkiej boi, czterysta metrów za falochronem. Ta boja jest ogromna... mówią, że może utrzymać lotniskowiec w pełnym sztormie. I tam będzie nasz okręt, z około czterdziestoma Bra-zylijczykami na pokładzie, w trzecim tygodniu intensywnego szkolenia. Cumowałem zresztą do tej samej boi, kiedy odbywałem swoje ćwiczenia. Wszystkie ćwiczące okręty podwodne Royal Navy spędzają tu noce, kiedy nie są w morzu. - Sir, jest pan bardzo sprytnym facetem. - Wciąż żywym — odrzekł komandor z roztargnieniem. O drugiej dwadzieścia morze stało się spokojniejsze, kiedy schronili się za przylądkiem Ramę i Ben nakazał zwiększyć prędkość do dwunastu węzłów. Wyglądali na typowy jacht, nie mający niczego do ukrycia, spóźniony w drodze z wysp na 78 79 O północy latarnia Eddystone była o trzy mile na lewo od iobu. - Trzymać zero dwadzieścia — polecił Ben. — Prędkość iesięć węzłów. Pamiętajcie, że jesteśmy tylko luksusowym chtem, spóźnionym w drodze z wysp... Na razie nie wy-odzić na pokład. Akwen przed nami czysty, odległość od :ał wystarczająca. O pierwszej potężna wieża latarni, od 1698 roku ostrze-ijącej żeglarzy przed niebezpieczeństwem, została za rufą, chwila rozświetlając czarne wody wokół nich. Współczesne dogenowe reflektory z pewnością są skuteczniejsze od sześć-riesięciu nawet wielkich łojowych świec używanych w osiem-istym stuleciu, Ben jednak byłby zadowolony, gdyby wokoło inowały egipskie ciemności, kiedy Hedoniste zbliżał się do jłudniowo-zachodnich brzegów Anglii. Wybrał taką jednost-$, ponieważ było mało prawdopodobne, że przyciągnie uwa-j; znanej z czujności brytyjskiej straży przybrzeżnej, której utry patrolowe lubiły zatrzymywać i sprawdzać zarejestro-ane w egzotycznych krajach stare frachtowce podchodzące o portu nad ranem. Pozostało im jeszcze dziewięć mil drogi. Morze było puste, lężczyźni zaczęli czernić sobie twarze specjalnym rodzajem leju. Niewiele rozmawiano podczas przygotowań do kulmi-acyjnego etapu akcji. Plan był omawiany setki razy i każdy obrze wiedział, czego się od niego wymaga. O pierwszej pięćdziesiąt pięć Ben dostrzegł na prawo od ziobu szereg czerwonych świateł, które znaczyły maszty adiowe wysoko na przylądku Ramę. Określił odległość do dch na mniej więcej cztery mile. Latarnia na zachodnim :rańcu falochronu była wprost na kursie. Ben wraz ze swym ificerem nawigacyjnym, trzydziestojednoletnim koman-lorem porucznikiem Araszem Rajawim, stali samotnie pod )rezentowym dachem rozpiętym nad otwartym na zimny viatr górnym mostkiem, podczas gdy kapitan Ertegan pro-vadził jacht z ogrzanej, zamkniętej sterówki pod nimi. Dzieci swym ciepłym kombinezonom nie czuli chłodu. Na głowach nieli kominiarki, na które potem mieli naciągnąć szczelne leoprenowe kaptury. Rajawi nagle spytał swoim z natury ńchym głosem: 78 - Sir, czy mogę zadać panu pytanie? - Wal śmiało. - Skąd pan wie, że okręt tam naprawdę jest? - Wiem. - Ale skąd? - Och, najpierw przeczytałem, gdzieś w sierpniu, że Brazylijczycy prowadzą negocjacje w sprawie zakupu jednego z okrętów klasy Upholder, HMS Unseen, od Royal Navy i że mają nadzieję przejąć go w bazie w Rio de Janeiro około piętnastego maja. Uznałem, że jeśli będą płynąć z normalną prędkością dziewięciu węzłów, na przebycie pięciu i pół tysiąca mil morskich potrzebować będą dwudziestu ośmiu dni. Zatem muszą opuścić Plymouth około osiemnastego kwietnia. Wiedziałem, że najpierw przez sześć tygodni brazylijska załoga będzie prowadzić ćwiczenia tu, w kanale La Manche, by się zapoznać z jednostką. To z kolei oznaczało, że na trzy tygodnie przed rozpoczęciem szkolenia okręt przybędzie na przegląd do stoczni marynarki wojennej w Devonport. Pierwszego lutego, tuż przed naszym wyruszeniem, poprosiłem, by nasz agent w Anglii sprawdził, czy Unseen szykuje się do wyjścia w morze ze swej bazy w Barrow-in-Furness. To akurat było łatwe; przygotowywano skromną ceremonię pożegnalną na czternastego. Wtedy wiedziałem, że wszystko idzie zgodnie z przewidywaniami. Od tamtej pory okręt był widziany na wodach kanału. Tak więc, Arasz, przekonasz się, że Unseen będzie dokładnie tam, gdzie mówię. Zacumowany do wielkiej boi, czterysta metrów za falochronem. Ta boja jest ogromna... mówią, że może utrzymać lotniskowiec w pełnym sztormie. I tam będzie nasz okręt, z około czterdziestoma Bra-zylijczykami na pokładzie, w trzecim tygodniu intensywnego szkolenia. Cumowałem zresztą do tej samej boi, kiedy odbywałem swoje ćwiczenia. Wszystkie ćwiczące okręty podwodne Royal Navy spędzają tu noce, kiedy nie są w morzu. - Sir, jest pan bardzo sprytnym facetem. - Wciąż żywym — odrzekł komandor z roztargnieniem. O drugiej dwadzieścia morze stało się spokojniejsze, kiedy schronili się za przylądkiem Ramę i Ben nakazał zwiększyć prędkość do dwunastu węzłów. Wyglądali na typowy jacht, nie mający niczego do ukrycia, spóźniony w drodze z wysp na 79 nale i pędzący, by jak najszybciej zacumować w Oliver's ttery, wielkiej marinie na północny' wschód od Wyspy ake'a, głęboko w zatoce Plymouth. Niewinności, imię twe niamin, pomyślał komandor i by podkreślić normalność ;uacji, osobiście wywołał na ukaefce marinę, by podać czas sybycia i upewnić się, że jest dla nich miejsce. Niebo było tu jaśniejsze, na północy podświetlone odblas-:m ulicznych lamp Plymouth. W szkłach lornetki Ben brze widział znajomy kształt starego falochronu osłania-:ego zatokę, zbudowanego na samym jej środku z głazów ietonu, długiego na tysiąc czterysta metrów, z latarniami obu końcach. Ben obserwował światło latarni zachodniej iedy zbliżali się do niej, ujął mikrofon jachtowego systemu głośnienia i rzucił krótkie: „Uwaga!" Wkrótce mijali pra-[ burtą falochron i Adnam kontynuował: - Czterysta metrów... Pierwsza dwójka, przygotować się... miejszyć prędkość... przez następne pół mili osiem węzłów. Uniósł do oczu lornetkę i o ćwierć mili na prawym tra-srsie dostrzegł obłą sylwetkę okrętu podwodnego zacumo-mego do boi. - Mamy go - powiedział do mikrofonu. - Pierwsza dwój-.... Teraz! Usłyszał cichy plusk, kiedy płetwy dwóch strażników Re-ilucji Islamskiej jednocześnie uderzyły o ciemną powierzch-ę morza. - Okay, załoga, teraz my. Szóstkami z lewej burty. Ja :aczę ostatni, potem przegrupujemy się i płyniemy razem, ęćdziesiąt metrów za komandorem podporucznikiem Alim ego człowiekiem. Są już w drodze. Ben zsunął maskę na twarz, sprawdził aparat tlenowy zeskoczył z burty Hedoniste'a do wody. Zebrał meldunki od >wódców sześcioosobowych drużyn, upewniając się, że szyscy bezpiecznie „zwodowali", i dał rozkaz, by płynąć iprzód tuż pod powierzchnią wody. Dziewiętnastka sztur-owców z marynarki irańskiej powoli ruszyła ku HMS rnseen. Płynący na czele Ali Pakrawan słyszał, jak jacht oddala ę bez zatrzymywania w górę cieśniny. Miarowo uderzał :etwami, bez użycia rąk bezgłośnie sunąc przez wodę, jak go 3 wytrenowano. Tuż za nim płynął jego kolega, Kamran Az-hari, z karabinem snajperskim z noktowizyjną lunetą przypiętym na plecach. Po siedmiu minutach Ali wynurzył się na powierzchnię i usiłował wypatrzeć okręt. Potrwało kilkanaście sekund, zanim odzyskał orientację i ostrość widzenia; wówczas dojrzał go o sto metrów przed sobą. Jeszcze kilka pchnięć płetwami i na kiosku zobaczył biały znak taktyczny, S-41, wizytówkę tego czarnego jak noc, siedemdziesięciome-trowego patrolowego torpedowo-minowego okrętu podwodnego, obecnie pod banderą Brazylii. Powoli podpłynęli do stromej, śliskiej krzywizny dziobu, niewidoczni w jej cieniu. Przygotowali specjalne elektromagnetyczne uchwyty. Marynarz Azhari przymocował pierwszy uchwyt trzydzieści centymetrów nad wodą, podciągnął się i wyżej umieścił następny. Wodoszczelnym przyciskiem na przemian włączając i wyłączając prąd uaktywniający silne elektromagnesy, przekładał uchwyty coraz wyżej i piął się na pokład okrętu. Znalazłszy się na mniej stromej płaszczyźnie, zdjął z pleców karabin i przywarł do stalowego podłoża. Za nim wspinał się komandor podporucznik Ali. Dotarcie do Azhariego zajęło mu dwie minuty. Wysoko nad sobą widział kiosk, na którym stał nocny wachtowy. Ben uprzedził go, że widać będzie tylko jego ramiona i głowę wystające ponad nadburcie kiosku. Ali przesunął w dogodniejsze miejsce jeden z uchwytów i przyjął odpowiednią pozycję do strzału. Ben miał rację. W lunecie wyraźnie ujrzał głowę wachtowego, ale stał on bokiem, skulony dla ochrony przed deszczem, który akurat zaczął kropić. Trudny cel. Ali, najlepszy strzelec w marynarce Iranu, nie był pewien, czy strzelić, czy zaczekać na lepsze warunki, ale uznał, że czas nie działa na ich korzyść. Wycelował w lewą skroń wachtowego, zamarł w bezruchu, wstrzymał oddech i zastrzelił starszego marynarza Carlosa Pereza z odległości ponad trzydziestu metrów. Tępo zakończony pocisk przebił czaszkę Brazylijczyka, wyszarpując wielką ranę wylotową. Oprócz znajomego pyknięcia tłumika nie rozległ się żaden odgłos. Po zlikwidowaniu wachtowego irański oficer wstał, dając tym samym sygnał czekającym w wodzie kolegom, że droga wolna. Oddawszy karabin Azhariemu, ruszył ku kioskowi, odpinając od pasa zwiniętą drabinkę linową. Zamo- 81 wał ją i spuścił po obłej burcie w dół. Prawie natychmiast oaczył wyłaniającą się z ciemnej wody czarną sylwetkę mandora Adnama i cicho zawołał: -Tutaj, sir! Ben wspiął się po drabince na pokład, nie zdejmując iski i ustnika. Tuż za nim weszli dwaj podwodniacy, którzy lżyli na starych Kilo. Podeszli szybko do włazu u podstawy Dsku, otworzyli go i Ben poprowadził ich do wnętrza okrę-. Nikt ich jeszcze nie zauważył. Adnam wyjął z kieszeni ecjalny granat zawierający chlor. Odbezpieczył go i cisnął pomieszczenia przed sobą. Wydawało mu się, że wiek >łynął, zanim usłyszał cichy wybuch i syk. Podążył w dół, za m jego dwaj kompani w aparatach tlenowych. Na sta-iwisku dowodzenia rozdzielili się. Ben pozostał na miejscu ko łącznik dla pozostałej grupy, czekającej na pokładzie pod imendą Alego Pakrawana, a marynarze rozeszli się w dwie rony, ku dziobowej i rufowej części okrętu, po drodze rzu-jąc kolejne gazowe granaty. Nikt spośród trzydziestu ośmiu brazylijskich marynarzy i pokładzie nie przeżył tych pierwszych dwóch minut ańskiego ataku. Ci, którzy spali, nigdy się nie obudzili. Ci, ;órzy czuwali, zginęli od razu, dusząc się i krztusząc. Wy-ikie stężenie chloru w zamkniętej przestrzeni działało gwał-wnie, cicho i śmiertelnie. Nie trzeba było nawet dziesięciu inut, by się upewnić, że nikt z załogi nie pozostał przy fciu. Komandor Adnam osobiście uruchomił wszystkie a/pędzane silnikami diesla prądnice i włączył system wenty-.cyjny na pełną wydajność, aby oczyścić wnętrze okrętu trującego gazu. Co chwila dokonywano analizy powietrza, z do czwartej rano, kiedy Adnam uznał, że czekający na ;wnątrz zmarznięci członkowie jego zespołu mogą bezpiecz-ie wejść do środka. Na wszelki wypadek wszyscy mieli za-iżone maski przeciwgazowe. Rozpoczęto przenoszenie zwłok o przedziału torpedowego, gdzie miały pozostać, zamknięte ' wodoszczelnych workach zapinanych na zamek błyskawiczny, aż do chwili pierwszego postoju w celu uzupełnienia aliwa, na Atlantyku, daleko na zachód od Gibraltaru. )czywiście nie było mowy, by wyrzucić je za burtę tu, w za-3ce Plymouth. Przed czwartą Adnam odnalazł dziennik radiowy i ramowy rozkład ćwiczeń na bieżący tydzień. Z tych dwóch dokumentów dowiedział się, czego się może spodziewać, włącznie z nazwiskami czterech brytyjskich instruktorów. Ci ostatni mieli przybyć na pokład o siódmej pięćdziesiąt pięć. Ten sam zespół, co przez wszystkie poprzednie dni. Ben zauważył, że Brazylijczycy byli nieco w tyle za programem ćwiczeń. Poprzedniego dnia ćwiczyli żeglugę na chrapach*, uruchamiając i zatrzymując silniki dieslowskie pod wodą. - Powinni to mieć z głowy już tydzień temu - mruknął do siebie, wertując dziennik w poszukiwaniu planów na dzień bieżący. - Mają szczęście, że nie szkoli ich stary MacLean. Do tej chwili chyba kazałby im przejść po desce**. Tak przypuszczał, HMS Unseen miał wyjść w morze o ósmej rano. Znalazł zapis o tym, w którym wymieniano również planowany akwen i rodzaj ćwiczeń oraz ustalono czas ich zakończenia. Zajęcia na dzisiaj były oznaczone po prostu jako INDEX, independent exercises, czyli ćwiczenia dowolne. Na marginesie dostrzegł jednak zapiski, z których wynikało, że tego dnia przewidziane było szkolenie awaryjne: unikanie kolizji, postępowanie na wypadek awarii steru głównego i głębinowych układów chłodzenia wodą morską, układów elektronicznych, hydraulicznych, mechanicznych. Awarie silników, alarmy pożarowe, wodne etc. Trafiło mu się przy tym jak ślepej kurze ziarno: okręt miał pozostać na morzu przez całą następną dobę w celu przeprowadzenia niezbędnych nocnych ćwiczeń, w tym przede wszystkim pływania na chrapach. Ben przeczytał rozkazy powoli i uważnie, po czym odszukał sygnał „Najbliższej rodziny" z poprzedniego dnia, jaki każdy dowódca okrętu podwodnego Royal Navy wysyła do sztabu przed wyjściem w morze. Sygnał ten podawał * Pływanie w zanurzeniu z wysuniętymi na powierzchnię rurami doprowadzającymi niezbędne dla silników wysokoprężnych powietrze i usuwającymi spaliny (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza). ** W tradycji morskiej metoda egzekucji z czasów siedemnastowiecznego piractwa, polegająca na zmuszaniu skazańca do wyjścia z zawiązanymi oczyma za burtę po zamocowanej w tym celu poziomej desce. 83 /szelkie zmiany na liście załogi, trzymanej w księże „NR" na lądzie - ostatnie uzupełnienia, dzięki którym narynarka miała pewność, że jest w posiadaniu nazwisk adresów członków najbliższej rodziny absolutnie każdego złowieka znajdującego się na pokładzie wypływającego okrę-u. Na wypadek gdyby... O piątej Adnam zarządził krótką odprawę oficerów, pod-:zas gdy reszta załogi kontynuowała zapoznawanie się ze swoimi stanowiskami na okręcie. Naturalnie wszystko wyglądało nieco inaczej, bardziej realnie niż w plastykowo-drew-lianym modelu w Bandar Abbas, w którym trenowali tak ntensywnie przez wiele tygodni, lecz - z niewielkimi tylko wyjątkami - każdy przełącznik, zawór czy klawisz znajdowały się tam, gdzie umieszczono je w modelu. Te dokładne informacje zawdzięczali bezcennej bazie danych z wielkiego komputera w Barrow-in-Furness. — Panowie — rozpoczął komandor Adnam — przepraszam za zwłokę, ale próbowałem się doczytać, jakie tu obowiązują procedury. Wyjście w morze jest przewidziane na 0800, czyli za trzy godziny. Mam wzór sygnału „Najbliższa rodzina" i stałe rozkazy dla eskadry. Pięć minut wcześniej przybędą czterej brytyjscy instruktorzy, którzy mają nadzorować dzisiejsze ćwiczenia. Zajmiemy się nimi zgodnie z planem. Pozwolimy, by bezpiecznie zeszli na dół. Komandorze Pakrawan, wykonaliście dziś z marynarzem Azharim dobrą i trudną robotę. Wiem, że mogę pozostawić wam unieszkodliwienie instruktorów. Jedyną znaczącą zmianą planu jest to, że zamierzam nadać sygnał „Zanurzenie" na dzisiejszy i jutrzejszy dzień, ponieważ okręt do jutrzejszego wieczora nie jest oczekiwany w bazie. Musimy jednak potem nadawać sygnał kontrolny co dwanaście godzin, gdyż Unseen jest w trybie szkoleniowym. Podczas wyjścia zachowam wszystkie obowiązujące procedury. Ważne, byśmy nie popełnili najmniejszego błędu. Zamierzam też wyjść z zatoki Plymouth spokojnie, a nie uciekać na złamanie karku. Nie możemy pozostawić za sobą nawet cienia podejrzenia. W ten sposób będziemy mieli wiele godzin na skrycie się na otwartym oceanie. Kiedy raz nam się to uda, nie znajdą nas nigdy. Jak wszyscy Irańczycy, komandor podporucznik Arasz 84 Rajawi uważnie słuchał szczegółów intensywnego dwugodzinnego treningu, jaki ich czekał. Próbował też zachować spokój. Nie było jednak łatwo nie myśleć o przytłaczającym ogromie ich zbrodni. Oto siedzą w samym środku historycznego portu sir Francisa Drake'a, kolebki Royal Navy, porwawszy jedną z jej łodzi podwodnych i zabiwszy całą jej załogę. Za trzy godziny mają zamordować czterech brytyjskich oficerów. Mój Boże, pomyślał Rajawi, jeżeli nas schwytają, rozstrzelają nas co do jednego. Walczył jednak ze swym strachem i naturalnym odruchem chęci ucieczka stąd za wszelką cenę, słuchając chłodnych, wyważonych słów swego dowódcy. Nie po raz pierwszy komandor podporucznik Arasz Rajawi stwierdził, że Beniamin Adnam jest ponad wszelką wątpliwość najbardziej bezlitosnym człowiekiem, jakiego znał. Dwie godziny później czterej marynarze pod dowództwem młodego oficera, wszyscy nienagannie ubrani w mundury brazylijskiej marynarki, oczekiwali na pokładzie na przybycie instruktorów; widać ich już było w przeszklonej kabinie portowej motorówki, pędzącej oznakowanym torem wodnym na zachód od Wyspy Drake'a ku nieruchomemu HMS Unseen. Kolejni dwaj oficerowie i marynarz wachtowy stali na pomoście kiosku, wszyscy w takich samych mundurach brazylijskich. Po pięciu minutach motorówka dobiła do burty okrętu i oficer pokładowy przywitał ich, salutując, pogodnym Good morning\ wypowiedzianym z irańskim akcentem, który - jak Adnam miał nadzieję - mógł uchodzić za południowoamerykański. Po chwili czterech ludzi z Royal Navy szło pokładem ku kioskowi, a motorówka zawróciła do portu. Za otwartym włazem była dwumetrowa drabinka, po której pierwszy z Brytyjczyków, starszy bosman Tom So-werby, sprawnie zszedł na niższy pokład, stawiając ostatnie kroki w życiu. Na dole trzech Irańczyków schwyciło go w żelaznym uścisku, jeden zatkał mu usta dłonią, podczas gdy Ali Pakrawan wbił mu nóż w serce. Następny z przybyłych, komandor podporucznik Bili Colley nawet się nie zorientował, że niżej dzieje się coś nienormalnego, dopóki nie spotkał go taki sam los. Po ośmiu minutach cała czwórka była już złożona w plastykowych workach w przedziale tor- 85 pędowym. Była siódma pięćdziesiąt dziewięć i komandor Adnam szykował się do opuszczenia portu. Punktualnie o ósmej, zgodnie z tradycją Royal Navy, podniesiono brazylijską banderę. Cuma została rzucona i Adnam manewrem pół wstecz, następnie pół naprzód odszedł od boi, kierując się na zachodni kraniec falochronu, ku wolności. Nikt w całej ogromnej bazie brytyjskiej marynarki wojennej nie miał zielonego pojęcia, że w ogóle coś odbiega od normy. Marynarze towarzyszący komandorowi Rajawiemu na mostku byli zaskoczeni wyglądem przylądka Ramę, kiedy płynęli torem wodnym na południe, trzymając się na lewo od rzędu wyznaczających jego zachodnią granicę czerwonych pław. Brzeg był tu urwisty, z litej skały pozbawionej roślinności. Na szczycie stała tylko mała kaplica. W świetle poranka skały wydawały się jeszcze wyższe niż nocą, widoczne z morza z odległości dwudziestu mil. Potężny silnik elektryczny napędu głównego, zasilany z dieslowskich prądnic, pracował stabilnie. Pod pokładem w centrali manewrowo-kontrolnej, jak inaczej określano stanowisko dowodzenia okrętem podwodnym, nowy dowódca studiował mapę akwenu operacyjnego przydzielonego HMS Unseen na ten dzień. Skierował okręt na północno-zachodni róg owego „kwadratu", o kilka mil na wschód od latarni Eddystone. Pod stępką mieli ponad sześćdziesiąt metrów głębokości i po nadaniu wszystkich wymaganych sygnałów Ben Adnam wydał polecenie zanurzenia. Po chwili wielki czarny kadłub zniknął w zimnych, szarych falach kanału La Manche, pozostawiając po sobie zagadkę dorównującą tajemnicy słynnej Marie Celeste, zagadkę, która miała pozostać nie rozwiązana jeszcze przez wiele, wiele miesięcy. Komandor Adnam znajdował się w doskonałym położeniu. Był właśnie w tym rejonie, w którym być powinien. Chciał przeprowadzić kilka podwodnych ćwiczeń dokładnie tak, jak robiliby to dziś Brazylijczycy. Przez następne parę godzin Irańczycy poznawali w działaniu systemy mechaniczne i elektryczne, sonary, radary, urządzenia elektronicznego rozpoznania, środki łączności, trymowanie* i balastowanie, * Regulowanie kąta wzdłużnego (z dziobu na rufę) przechyłu okrętu zwanego trymem. 86 układy hydrauliczne i pneumatyczne, a nawet systemy obiegu wody słodkiej i kanalizacji. Przetestowano peryskopy i urządzenia noktowizyjne. Adnam prowadził okręt spokojnie, to płynąc z prędkością dziewięciu węzłów, to zatrzymując silnik, by dać oficerowi wachtowemu sposobność nabycia doświadczenia w trymowaniu nowej, obcej jednostki. Tego wszystkiego nie dało się zrobić w modelarni w Bandar Abbas. Ten okręt był żywym organizmem, którego wszystkie części należało zgrać w działaniu. Większość czasu poruszali się na głębokości peryskopowej, z wysuniętymi chrapami, by mieć pewność, że akumulatory będą w pełni naładowane. Adnam czasem podsuwał młodszym oficerom jakąś radę, czasem przyciskał ich mocniej; nigdy jednak nie było w jego głosie złości czy zniecierpliwienia. Zawsze pamiętał o tym, że zmęczona załoga może popełniać błędy, ale nie tyle, ile załoga zmęczona i wystraszona. Trzykrotnie zanurzał okręt głęboko, by załoga przywykła do dużych kątów schodzenia. Dwa razy, po południu, kiedy byli na południowym skraju „kwadratu", wynurzył się na powierzchnię, co komandor podporucznik Rajawi uważał za jedną z najbardziej nierozważnych decyzji, jakich był świadkiem. Co będzie, jeśli ktoś nas spostrzeże? — pomyślał. Za drugim razem nawet zdobył się na zapytanie, czy dowódca nie uważa za prawdopodobne, że są poszukiwani. — Czy nie czułby się pan bezpieczniej na peryskopowej? - Niebezpieczeństwa nie ma - odrzekł spokojnie Adnam. - Gdyby było, nie wynurzałbym się. O dziewiętnastej trzydzieści wysłał wymagany sygnał kontrolny do bezpośredniego przełożonego, dowódcy 2. Eskadry Okrętów Podwodnych w Devonport, zwanego w oficjalnym skrócie DOP2. Znajdowali się dziewięćdziesiąt mil morskich od pozycji pierwszego zanurzenia. Adnam położył okręt na kurs dwieście dwadzieścia pięć stopni, południowo--zachodni, ku wysuniętym w ocean brzegom Bretanii. Płynęli dalej na chrapach, oszczędzając akumulatory, i tylko dwukrotnie zeszli głębiej: raz, kiedy wykryli impulsy brytyjskiego radaru wojskowego, i drugi, by nie spostrzegł ich duży frachtowiec przepływający w niewielkiej odległości. Następnego ranka o siódmej Ben nadał drugi i ostatni 87 sygnał kontrolny. Byli już wtedy daleko od ustalonego akwenu, ale naturalnie w bazie uznano, że sygnał nadszedł z właściwego miejsca, nie mając podstaw, by sądzić inaczej. O osiemnastej upłynie ważność jego sygnału zanurzenia. Będą wówczas o sto osiemdziesiąt mil od akwenu ćwiczebnego. Nowych sygnałów Ben już nie zamierzał nadawać, kryjąc się głęboko w oceanie, sto dwadzieścia mil na zachód od dużej francuskiej bazy okrętów podwodnych w Breście. Nie będzie ryzykował. 301725MAR05. Centrum operacyjne 2. Eskadry OP Komandor podporucznik Roger Martin, oficer dyżurny eskadry, miał już tego dnia dosyć zmagania się z opętańczą lawiną drobnych problemów składających się na tę nie do pozazdroszczenia funkcję. Oprócz nieustającego strumienia rozkazów napływających na jego biurko musiał radzić sobie z koordynacją planów ćwiczeń wszystkich okrętów eskadry. Nie tylko tych w trybie szkoleniowym, ale wszystkich stacjonujących w rozległej bazie Devonport. Pociągnął solidny łyk herbaty z fajansowego kubka, spojrzał na zegarek i zaczął się przygotowywać do zdania służby następnemu dyżurnemu, komandorowi podporucznikowi Dougowi Roperowi. Przebiegł wzrokiem listę, jak to zawsze czynił, kiedy okręty były w morzu, upewniając się, że zapisane były wszystkie oczekiwane sygnały kontrolne i sygnały wynurzenia wraz z czasem, w którym poszczególne jednostki były obowiązane je nadać. Po chwili ujrzał zbliżającą się korytarzem atletyczną sylwetkę jasnowłosego Ropera. — Się masz, Doug — przywitał go wesoło. — Sytuacja jest, jak to się mówi, opanowana. Tylko Unseen się jeszcze nie zgłosił. Formalnie jeszcze nie ma opóźnienia, ale jego sygnał zanurzenia kończy się o osiemnastej. Do tej pory zawsze meldowali się przed czasem. Zaczynam się powoli zastanawiać, co jest grane... ale z drugiej strony starszym instruktorem jest tam dziś Bili Colley. Wspominał, że chce dać Brazy-lijczykom ekstrawycisk, bo stwierdził, że nie nadążają z programem. Może ciśnie ich tam do ostatniej minuty. - Pewnie tak - zgodził się Roper. - Zawsze jednak człowiek się niepokoi, kiedy tak zwlekają. Będę miał ich na oku. - Okay, stary. To ja lecę... spokojnej nocy. Doug Roper był bardzo ambitnym oficerem. Miał trzydzieści jeden lat. Nie był żonaty, a dzięki rodzinnej fortunie zbijanej w przemyśle drzewnym w Kent mógł sobie pozwolić na szpanerski, nisko zawieszony, biały sportowy samochód. W środowisku Royal Navy, w znacznej części wywodzącym się z klasy średniej, mogłoby to wywoływać niezdrową zazdrość, ale ten oficer był lubiany przez wszystkich; poza tym był bystry i czujny, bardzo pracowity i sumienny. Przestudiował zapisy w dzienniku eskadry, arkusze z planami ćwiczeń, po czym spojrzał na zegar. Siedemnasta czterdzieści. Sprawdził, czy odebrano sygnał wynurzenia od okrętu. Nie odebrano. Nie potrafił powiedzieć z jakiego powodu, ale w głowie zaczęły mu brzęczeć dzwonki alarmowe. Czas się kończył. Jeżeli Unseen nadal będzie postępował adekwatnie do swej nazwy*, Doug Roper stanie się najbardziej zajętym człowiekiem w Plymouth. Pomyślał, że może Colley po prostu zapomniał o nadaniu sygnału wynurzenia. Ale przecież wiedział, kiedy powinni się wynurzyć, i teraz w takim razie powinni już być na powierzchni i blisko Plymouth. Może nawaliły im wszystkie środki łączności, zastanawiał się Roper, i w tej chwili grzeją przez port, próbując nawiązać z kimkolwiek w zasięgu wzroku kontakt lampą sygnałową, walkie-talkie albo przez megafon. Nie było to jednak przekonywające wyjaśnienie. Punktualnie o osiemnastej zatelefonował do DOP2 z raportem o opóźnionym sygnale wynurzenia, zgodnie z „Instrukcją bezpieczeństwa dla okrętów podwodnych" (publikacją taktyczną sił sojuszniczych ATP 10). Wiedział, że należy wziąć pod uwagę ewentualną katastrofę. Dowódca eskadry niezwłocznie uaktywnił Comcheck, procedurę, która w praktyce oznacza: „Hej, Unseen, nie zapomnieliście o czymś?" Jednocześnie jednak wszystkie okręty Royal Navy znajdujące się w pobliżu zostają zawiadomione, że pilnie potrzebna jest łączność z okrętem. Comcheck * Ang. „Niewidzialny". 89 2. Eskadry OP był wystarczająco ważny, by kopia sygnału ¦afiła do Dowództwa Okrętów Podwodnych w Northwood, ichodniej części Londynu, czterysta kilometrów na wschód I Plymouth. Po dalszych trzydziestu minutach nie było wieści o pohukiwanym okręcie. Niemożliwe, by Unseen do tej pory nie iołał znaleźć sposobu na zameldowanie, że jest bezpieczny, i osiemnastej trzydzieści pięć kapitan Charles Moss był już ' centrum operacyjnym, podobnie jak komandor podpo-ucznik Roger Martin. Nastrój był minorowy. Royal Navy nie traciła podwodniaka od czasu zatonięcia w kanale HMS iffray w kwietniu 1951 roku. Wszyscy wiedzieli, że wtedy linęły miesiące, zanim go odnaleziono. O dziewiętnastej operacja weszła w kolejną fazę, o kryp- animie SUBLOOK, ponieważ wszyscy trzej oficerowie niedzieli, że gdyby okręt był na powierzchni, ktoś musiałby tym zameldować. Jeśli był na dnie, a ktoś przeżył, wypuś- iłby jedną z pław komunikacyjnych albo EPIRB — ra- iopławę nadającą sygnały niebezpieczeństwa, dzięki której a pośrednictwem systemu satelitarnego COSPAS-SARSAT nożna dokładnie określić pozycję zagrożonej jednostki. idyby komuś udało się wydostać na powierzchnię, odebrano >y impulsy jego osobistego nadajnika lokacyjnego. Nic jed- Lak nie było słychać, a okręt był opóźniony już o godzinę. )bawiano się najgorszego. Zawsze tak jest, kiedy ogłasza się 5UBLOOK. To słowo o wielkim znaczeniu w marynarce. 3isane dużymi literami alarmuje inne państwa i ratownicze iśrodki koordynacyjne wzdłuż wybrzeży kanału La Manche. stawia też na nogi służbę ratowniczą Royal Navy oraz jej ńuro prasowe. Istnieją poważne obawy, że straciliśmy, cholera, okręt podwodny. Wiadomość o zaginięciu HMS Unseen obiegła bazę lotem błyskawicy. Cztery cumujące w Devonport fregaty rakietowe )trzymały rozkazy wyjścia na akwen ćwiczebny. Wszystkim Drytyjskim okrętom w rejonie nakazano przerwać to, co akurat robiły, i zacząć nasłuchiwać i wypatrywać. Najstarszy rangą oficer, kapitan* Mikę Fuller na niszczycielu Exeter, Odpowiednik polskiego „pełnego" komandora. 90 otrzymał zadanie koordynowania akcji poszukiwawczej. Dwa samoloty patrolowe marynarki, wielkie nimrody, skierowano również do poszukiwań, oddając je pod rozkazy kapitana Fullera. Pogoda się psuła. Wraz z gasnącym światłem tego wiosennego dnia wiejąca tak zwana świeża bryza, czyli wiatr o sile około 5° Beauforta, skręcała na południowy zachód, wzmagając się i przechodząc w sztorm znad Atlantyku. Fale rosły i kapitan Fuller obawiał się, że wkrótce dalsze poszukiwanie nie będzie możliwe. W centrum operacyjnym eskadry oficer dyżurny Doug Roper zajmował się odbieraniem bieżących raportów, napływających co chwila z różnych jednostek. Dostrzegał też jednak prawdziwy niepokój na twarzach Martina i Mossa. Słyszał słowa dowódcy: „Czas ma decydujące znaczenie. Im szybciej ich znajdziemy, tym większe będą szansę na uratowanie tych, co przeżyli". Wszyscy trzej wiedzieli, że doszło do katastrofy. Bili Colley i jego ludzie mogą jednak wciąż być na pokładzie leżącego gdzieś na dnie okrętu, z ograniczonym zapasem powietrza, część z nich zapewne ranna, i czekają, by wydostać się na powierzchnię, kiedy ratownicy pojawią się wreszcie nad nimi. Wszyscy podwodniacy zdają sobie sprawę, że nie ma sensu opuszczać okrętu tylko po to, by wypłynąć na pustą, rozszalałą w żywiole powierzchnię morza, gdzie śmierć jest właściwie nieunikniona. Cała sztuka w tym, by wypłynąć wprost w ramiona wybawców, którzy wyciągną cię z wody, udzielą pierwszej pomocy i ułożą w pokładowym szpitalu, gdzie przynajmniej będą mogli poradzić sobie z hipoter-mią, a może też z chorobą kesonową i zatruciem dwutlenkiem węgla. O dwudziestej pierwszej trzydzieści dwie fregaty przeczesywały obszar aktywnymi sonarami, sprawdzając, czy wśród znanych i naniesionych na mapy wraków nie pojawił się nowy. Kapitan Moss skierował w rejon poszukiwań dwa trałowce, ponieważ ich sonary szczególnie dobrze nadają się do szukania wraków. Już po dwudziestu minutach i one rozpoczęły badanie dna kanału, usianego tysiącami zatopionych jednostek, spoczywających tam od drugiej wojny 91 światowej i dłużej. Oficerowie nawigacyjni studiowali mapy 0 dużej skali, porównując je ze wskazaniami sonarów. Komandor Rob Willmot z fregaty Portland, jednostki klasy Duke o wyporności 4200 ton, zameldował, że coś dostrzegli na zachodnim skraju „kwadratu". Nie było tam oznaczonego na mapie wraku. Willmot był gotów posłać na dół dwóch nurków z kamerą telewizyjną, aby bliżej przyjrzeli się obiektowi, ale na razie nie pozwalał na to stan morza. Jednak pomimo powtarzających się fałszywych alarmów 1 płonnych nadziei nikt nie natrafił na nic konkretnego. O północy, sześć godzin po upływie terminu wynurzenia się HMS Unseen, kapitan Moss ogłosił złowrogi sygnał SUBMISS: „Okręt podwodny zaginął". Rozpoczęła się szeroko zakrojona międzynarodowa akcja poszukiwawcza, która się nie zakończy, dopóki wrak nie zostanie odnaleziony. W Royal Navy nie wierzono w znikanie okrętów. Mogą zaginąć, ponieważ zatonęły czy też wyleciały w powietrze, ale ich wraki i szczątki gdzieś być muszą. Krytycznym punktem było pytanie, czy Unseen nie opuścił przydzielonego mu akwenu operacyjnego. Z jakiego powodu miałby to zrobić? Błędna nawigacja? Pomyłka w obliczaniu prądu pływowego? Jawna nieuwaga? Mało prawdopodobne. Jednak upiór Affraya wciąż prześladował podwodniackich sztabowców. Ten tysiącośmiu-settonowy okręt, który wyszedł z Plymouth w ćwiczebny rejs, pełen ludzi dopiero co przeniesionych z floty nawodnej, został odnaleziony daleko od właściwego obszaru, w głębinie Hurd Deep nieopodal wyspy Alderney, całe tygodnie po tym, jak wszelkie nadzieje na przeżycie kogokolwiek z załogi rozwiały się bezpowrotnie. Krótko po północy zawiadomiono rodziny czterech instruktorów z Royal Navy. Do dowództwa marynarki brazylijskiej w Rio de Janeiro przesłano komunikat o wypadku, podający listę osób na pokładzie. Prasę powiadomiono stosunkowo szybko, ponieważ w ten sposób można było lepiej ją kontrolować, niż gdyby któryś z reporterów posłyszał coś w eterze i w gazetach pojawiłyby się tytuły w rodzaju: CZY PRÓBUJECIE UTRZYMAĆ TO W TAJEMNICY? Wszyscy jednak dobrze wiedzieli, że prasa postara się jak najmocniej przyłożyć marynarce. Wywloką wszystkie historie 92 utraconych okrętów podwodnych w historii, od Affraya poprzez Truculenta, zatopionego w zderzeniu z frachtowcem w styczniu 1950 roku, aż po starą Thetis, która poszła na dno pierwszego czerwca 1939 roku. Zdarzyło się to wszystko ponad pół wieku temu, ale wystarczyło, by media wyciągnęły wniosek, że okręty podwodne to nic innego jak stalowe trumny. Tak w każdym razie zostanie to przedstawione, kiedy spece od bijących w oko tytułów zabiorą się do roboty. CZY NASI NAJDZIELNIEJSI MŁODZI LUDZIE MUSZĄ BYĆ OFIARAMI TAKIEJ NIEOSTROŻNOŚCI? O dziewiętnastej czterdzieści pięć czasu waszyngtońskiego wieści dotarły do biura dyrektora Agencji Bezpieczeństwa Narodowego w Fort Meade w stanie Maryland. Admirał George Morris zamyślił się. Przeczytał lakoniczny raport raz jeszcze i przeniósł wzrok na mapę, wyświetloną na ekranie jednego z komputerów. Nacisnął klawisz zwiększający jej skalę, potem zmniejszył ją ponownie, obejmując znacznie większy obszar. Plymouth, co? - pomyślał. Angole już dawno nie mieli wypadku z podwodniakiem. Ciekawe, co się tam stało? Po dziesięciu minutach zadzwonił do admirała Morgana, który wciąż był w swym biurze w Białym Domu i jak zwykle interesował się wszystkim, co dotyczyło okrętów podwodnych. - Od jak dawna jest zaginiony, George? - Minęło siedem czy osiem godzin od czasu, kiedy powinien nadać sygnał wynurzenia. - Nie o to mi chodzi. Kiedy odebrali z niego ostatni sygnał? - O siódmej rano ich czasu nadszedł normalny sygnał kontrolny. Około dwunastu godzin przed spodziewanym wynurzeniem. - Hmm... Gdzie się znajdował? - Dwadzieścia mil od zatoki Plymouth. - Mają tam sporo jednostek w akcji, co? - Tak sądzę. Omiatają sonarami dno oceanu od siedmiu godzin, ale nikt niczego dotąd nie znalazł. - Oceanu? - skrzywił się Morgan, stary podwodniak. - To 93 lie jest żaden ocean, to jakieś pieprzone trzęsawisko! Kanał ^ Manche ma wszystkiego z sześć metrów głębokości. Nałożę się, że pieprzony peryskop gdzieś tam sterczy z wody. \ngole to fajtłapy. Nie potrafiliby znaleźć słonia w kurzym ajnie! George Morris zaśmiał się z grzeczności. — W każdym razie nic nie znaleźli — powiedział. — Żadnej )ławy, wraku, szczątków, plam oleju, zwłok, rozbitków. Niczego. Cholerne pudło po prostu zniknęło bez śladu z po-vierzchni oceanu. Przepraszam, Arnoldzie. Z powierzchni rzęsawiska. Morgan parsknął śmiechem. — Poprosili już nas o pomoc? — spytał. — Nie. W każdym razie nikt mi o tym nie powiedział. Ale 3UBLANT* będzie wiedzieć. — W porządku, George. Dawaj mi znać, co się w tej spra-vie dzieje, dobra? A gdyby Angole się odezwali, poproś, by ich lowódca floty do mnie przedzwonił. To stary kumpel, świeżo awansowany. Admirał sir Richard Birley. Oczywiście, kiedy fo poznałem, był zwykłym komandorem Dickiem Birleyem usiłował powozić egzemplarzem klasy Polaris. Pośmialiśmy ię razem w Londynie co nieco... bardzo już dawno temu. Na azie, George. Arnold Morgan był spóźniony. Była dwudziesta, a o tej >orze miał się zjawić w małej francuskiej knajpce w George-own z zadaniem, które coraz bardziej lubił. Miała to być ylko kolacja z jego sekretarką, co mogło być niemal nudne lla sześćdziesięcioletniego, dwukrotnie rozwiedzionego admi-ała. Tylko że ta sekretarka, trzydziestosześcioletnia rozwód-:a Kathy O'Brien, była chyba najpiękniejszą kobietą w ca-ym Białym Domu. Długonoga i miedzianowłosa, praco-vała dla tego dyktatorskiego Teksańczyka od chwili, kiedy po az pierwszy wszedł do budynku i na dzień dobry nieomal vyrzucił z pracy swego nowego szofera. Przez miesiąc jątrzyła z podziwem i respektem na jego biegłość w sprayach marynarek wojennych świata, znajomość wydarzeń * W marynarce wojennej USA kryptonim dowództwa floty podwodnej Atlantyku. 14 międzynarodowych, orientację w polityce różnych państw i całkowity brak zaufania do cudzoziemców. Przez kolejne pół roku obserwowała, jak ruga mężczyzn na najwyższych stanowiskach, gardząc głupotą, nie przebierając w słowach, cynicznie oceniając dyplomatów, zwłaszcza zagranicznych. Sam prezydent, prawicowy republikanin z Oklahomy, ufał Morganowi bez zastrzeżeń. Można by rzec, że kochał Arnolda Morgana. Jakoś tak się składało, że podobne uczucie żywiła piękna Kathy O'Brien. I tak przyjaźń ich rosła, choć bardzo nieśmiało z początku. W głowie Arnolda Morgana, który nie miał złudzeń co do własnej urody, nie mieściło się bowiem, by jakakolwiek kobieta czuła do niego pociąg, a cóż dopiero owa bogini, którą zatrudniał jako sekretarkę. Jego nieudane małżeństwa, naznaczone nieustannymi potokami krytyki ze strony żon, które obie go porzuciły, zrobiły zeń faceta wierzącego, że każda kobieta jest niezgłębioną tajemnicą i czegokolwiek by w życiu chciały czy lubiły, to absolutnie na pewno nie jego. Zdecydował więc obywać się bez nich. Tyle zaś czasu minęło, odkąd jakaś dama okazała mu najmniejsze zainteresowanie, że niemal padł trupem, kiedy Kathy pewnego dnia oznajmiła: — Pan, sir, zjada za wiele tych cholernych kanapek z pieczoną wołowiną i pije pan za dużo kawy. Może by pan przyszedł do mnie do domu jutro wieczorem, to ugotuję panu porządną kolację? Był tak bezgranicznie zaskoczony, że tylko pokornie powiedział: — Dobrze, a co mi pani ugotuje? Urodziwa Kathy, wcielenie kobiecej przebiegłości, odrzekła w drzwiach przez ramię: — Pieczoną wołowinę. Było to ponad rok temu. Przez ten czas admirał odkrył, że ta dziewczyna, mająca własne pieniądze i tak naprawdę nie potrzebująca tej posady, dawała mu to, czego nigdy nie otrzymywał od żadnej ze swych byłych żon: darzyła go absolutnym szacunkiem za wszystko, co robił. Kathy w głębi duszy uwielbiała go, choć nie zależało jej, by ten aspekt ich znajomości wyszedł na jaw. Wzięło się to może stąd, że w przeciwieństwie do żon 95 znała jego działalność z pierwszej ręki. Widywała go rozmawiającego z prezydentem jak równy z równym, narzucającego swoją wolę ludziom o najwyższych pozycjach na arenie międzynarodowej. Widywała wysokich oficerów CIA drżących przed jego gniewem, najwyższe szarże z Pentagonu przybywające tylko po to, by wysłuchać jego opinii. Bywało, że nie przyjmował telefonów z Kremla, ba, z samego Pekinu!, każąc jej grzecznie zwodzić rozmówców. Dla niej ten potężnie zbudowany, tryskający energią wojskowy był najważniejszym człowiekiem w Waszyngtonie. Nie z powodu jego rodzinnych koneksji ani też stanowiska. Nie dlatego, że kiedyś był jednym z najlepszych dowódców atomowych okrętów podwodnych. Nie, w myślach Kathy admirał Arnold Morgan był najważniejszy z powodu swojego niezwykłego intelektu i potężnej osobowości. Był największym średniego wzrostu mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Nigdy też nie miała mu za złe, kiedy się spóźniał... Jezu, zapewne właśnie ratował świat. Nigdy nie burczała nań, gdy zapomniał albo o prezencie dla niej, albo podziękować za prezent od niej. Nie gderała, kiedy raptem nie mógł jej towarzyszyć w odwiedzinach u matki w północnym Mary-landzie. Znała go bowiem i wiedziała, że jeżeli będzie mógł wcisnąć dla niej takie drobne sprawy w swój przeładowany harmonogram, to uczyni to. Jeśli zaś nie, to pewnie musi być w Gabinecie Owalnym albo w Pentagonie, albo u admirała Morrisa w Fort Meade. Mógł być wszędzie. Ile kobiet może powiedzieć to samo o swych mężczyznach? Niewiele. A przede wszystkim zdecydowanie nie był kobieciarzem. Jako jego sekretarka Kathy naprawdę to wiedziała. A teraz, czekając na niego w Le Champignon i sącząc kir royale, uśmiechnęła się do siebie na myśl o tym, jak będzie wyglądał, kiedy stanie w drzwiach: podekscytowany, poirytowany, zaniepokojony, że o czymś zapomniał, z marsem na twarzy, przerazi śmiertelnie maitre d'hótel, każe mu posłać kogoś, by zaparkował jego wóz... i nagle ją dostrzeże. A wtedy kotłująca się w nim furia rozwieje się na jej oczach, twarz mu się rozjaśni, pochyli się nad nią i powie, że kocha ją ponad wszystko. O mało nie zaszlochała ze szczęścia na samą myśl o nim. 96 Przyjechał w końcu prawie o wpół do dziewiątej, przedarłszy się przez Pennsylvania Avenue i M Street w ulewnym deszczu i dalej, Ulicą Dwudziestą Dziewiątą, do Georgetown. Tak jak się spodziewała, polecił Marcowi, maitre d'hótel, by ktoś zajął się jego samochodem. Polecenie było jednak spóźnione. Marc, jak Kathy, czuł się zaszczycony obecnością wielkiego człowieka i już dawno, w chwili jej przybycia, wystawił odpowiedni posterunek pod markizą restauracji. Admirał zawsze zajeżdżał ostro i wyskakiwał prosto w drzwi, zostawiając włączony silnik i nie poświęcając choćby przelotnej myśli dwóm lekko skołowanym agentom Secret Service, podążającym za nim wszędzie drugim wozem. Jeden z nich odwiezie potem ich oboje do domu pani O'Brien. Morgan przywitał Kathy entuzjastycznie, ponieważ już od trzech godzin się nie widzieli. Zamówił ten sam koktajl co ona. Występowała u niego przedziwna dychotomia: jak na człowieka znanego z nieufności wobec cudzoziemców rozwinął w sobie wielce kosmopolityczny gust kulinarny. Po części stało się to za przyczyną Kathy, która w latach dziewięćdziesiątych mieszkała ze swym mężem prawie trzy lata w Paryżu. Tego wieczoru wybrali pite de foie gras, jako danie główne zaś sole meuniere dla niej i coq-au-vin dla admirała. Z karty win wybrał butelkę Puligny Montrachet rocznik 1995, którą podzielą przy przystawce, a Kathy dokończy do swego dania, do własnego kurczęcia zaś zamówił pół butelki Chateau Talbot 1996. Była to kosztowna kolacja; starali się znaleźć na nią czas dwa razy w tygodniu. Admirał Morgan finansowo stał na lepszym niż kiedykolwiek poziomie. Za swą pracę na stanowisku doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego otrzymywał roczną pensję w wysokości dwustu tysięcy dolarów, a w myśl nowo uchwalonych przepisów mógł zachować przy tym znaczną część swej admiralskiej emerytury. Prezydent czuwał nad przepchnięciem tej ustawy przez Kongres, ponieważ uważał za idiotyzm, że najlepsi wojskowi są dla rządu straceni tylko dlatego, iż w razie objęcia przez nich urzędów publicznych ich emerytury zostają zawieszone. — Na swoje emerytury zarobili długimi latami służby — powiedział. — Oczekuję, że ci wybitni specjaliści będą opła- 97 cani zupełnie odrębnie, jeśli zdecydują się kontynuować służbę dla kraju na ważnych stanowiskach cywilnych, kiedy opuszczą wojskowe. Była to wspaniała wiadomość dla admirała, jako że obie jego byłe żony ponownie wyszły za mąż, jego dzieci dorosły i zarabiały na siebie same, poza tym córka, podobnie jak żony, i tak ostatnio była nań obrażona. Jego zobowiązania były minimalne. Kathy tymczasem zorientowała się, że jej admirał za wiele z nią nie rozmawia- Zdawał się być myślami gdzie indziej, choć widać było, że jedzenie sprawia mu przyjemność. — Czy coś nie tak? — spytała. Podniósłszy raptownie wzrok, odpowiedział: — Nie, nie... przepraszam. Zamyśliłem się nad czymś, co... trochę mnie niepokoi. — Cóż to takiego? Mam nadzieję, że nie ja. — Ależ nie. W żadnym calu nie wyglądasz na okręt podwodny klasy Upholder. Nie ta figura... no i jesteś szybsza. — Wyszczerzył zęby w swym przekrzywionym z lekka uśmiechu. — Co to za okręt? — Ach, właśnie do nas doszło, że Brytyjczycy stracili w kanale La Manche okręt podwodny. Mówią o tym w wiadomościach, a jutro przeczytasz na ten temat we wszystkich gazetach. To pierwszy raz od półwiecza. Niezły tam teraz kocioł. Gdy my tu siedzimy, pół Royal Navy usiłuje go odnaleźć, ale jak dotąd bezskutecznie. — Ależ to straszne! Czy myślisz, że leżą gdzieś na dnie i załoga żyje? Ile mają czasu, zanim skończy im się powietrze? — Mało. Najwyżej czterdzieści osiem godzin... a ostatni sygnał od nich odebrano przed dwunastoma godzinami. Muszą się ruszać bardzo szybko, jeśli chcą ich uratować. — Słuchaj, kochanie, ja wiem, że to okropny wypadek i w ogóle. Ale dlaczego się aż tak tym przejmujesz? — Szczerze mówiąc, nie wiem. Coś niepokojącego kołacze mi się po głowie. Myślę, że to z powodu braku jakichkolwiek szczątków, plam ropy, pław, zupełnie niczego. Oznacza to, że zatonął bez uszkodzeń. No, mogli mieć na przykład pełną 98 awarię zasilania elektrycznego czy coś w tym rodzaju, ale Angole są w tym fachu cholernie dobrzy, a współczesne sonary są świetne w przeszukiwaniu dna morskiego. Są szansę, że okręt zachował trochę energii, ale przepadł jak kamień w wodę. A jego akwen operacyjny nie był taki znów wielki. Bóg jeden wie, ile tam się kręci jednostek. Dla mnie oznacza to; że ten zaginiony okręt musiał opuścić swój akwen. Z jakiejś przyczyny wypłynęli poza „kwadrat". — No więc co z tego? Czy to coś złego? — Tylko dlatego, że zaginęli. Jeśli jednak opuścili wyznaczony akwen, to z jednej z pięciu jasnych przyczyn. — Powiedz jakich. - Po pierwsze, pogubili się, popełnili błąd. Po drugie, przestali uważać, co robią. Po trzecie, katastrofalna awaria mechaniczna. Czwarta przyczyna to porwanie przez nieznane osoby, które zmusiły załogę, by dokądś popłynęła. Ostatnia zaś taka, że okręt uprowadzono, a załoga nie żyje. — Jezu. Mówisz poważnie? - Kathy, powiem ci jedno. Kiedy trzy lata temu straciliśmy Thomasa Jeffersona, cała sprawa zaczęła się od zaginionego okrętu podwodnego. I od marynarki, która kompletnie nie wiedziała, gdzie się podział. — Zauważyłam, że zawsze się stajesz nerwowy, kiedy pojawia się jakikolwiek problem z okrętem podwodnym. — To dlatego, że w nieodpowiednich rękach są bardzo groźne. I nie będę zbytnio rozluźniony, dopóki się nie dowiem, że ci goście z Plymouth znaleźli go, jak to się mówi, żywego lub martwego. Po prostu nienawidzę nie wiedzieć. - Rozmawiałeś z kimś z tamtej strony? - Jeszcze nie. Ale myślę o tym, by uciąć pogawędkę z DFP. To stary znajomy. -DFP? - Przepraszam. Dowódca floty podwodnej. Dick Birley. Byliśmy razem w Londynie przez parę miesięcy. Nie rozmawiałem z nim od dłuższego czasu. Ale zawsze przysyła mi kartkę na święta. - A ty mu wysyłasz? - Hm... nie jestem w tym mocny. — Może więc powinniśmy to naprawić w tym roku. 99 Admirał się uśmiechnął. — Tak — powiedział. — Myślę, że powinniśmy. Może czas, byśmy zaczęli je pisać wspólnie. — Wówczas musiałbyś poszukać sobie nowej sekretarki... a ja musiałabym czekać na ciebie w domu jak inne żony, podczas gdy ty rządzisz połową świata. Nie, dzięki, Arnoldzie Morgan. Wyjdę za ciebie, gdy przejdziesz na emeryturę. Ani dnia wcześniej. — Jezu Chryste, to jak prowadzenie negocjacji z rosyjską marynarką wojenną. Nie jestem gotów na emeryturę. — A ja nie jestem gotowa na czekanie w kuchni. Poza tym, wolę cię mieć na oku, czego nie dam rady robić jako pani Arnoldowa Morgan. Całkiem mi dobrze w obecnej roli. — Chyba cię kocham, Kathy. Nie opuszczaj mnie nigdy. — Marne na to szansę. Jedziemy do domu czy wracasz do fabryki? — Jedziemy do domu. 310500MAR05. 4702N, 00849W. 22579 w. HMS Unseen podążał wciąż na południowy zachód. Był już o trzysta mil morskich od Plymouth, dwieście pięćdziesiąt od rejonu, gdzie go intensywnie poszukiwano siłami czterech państw. Większość nocy płynęli na chrapach i akumulatory okrętu były naładowane. Kierowali się ku pierwszemu punktowi uzupełnienia paliwa, pięćset mil na zachód od Gibraltaru. Tam, za dwa dni, odnajdą Santa Cecilię. Załoga nie mogła się tego doczekać. Nie z powodu braku paliwa, lecz ze względu na stos czterdziestu dwóch trupów w przedziale torpedowym, szczelnie zamkniętych w plastykowych workach, ale jednak ulegających rozkładowi i wprawiających nowych właścicieli okrętu w stan nerwowości. Komandor porucznik Pakrawan chciał je wystrzelić na zewnątrz przez wyrzutnie torpedowe, ale to dlatego, że nie poświęcił tej sprawie zbyt wiele myśli. Kiedy wspomniał o swym pomyśle komandorowi Adnamowi, szybko pojął, jak niewiele. - Nie, Ali. To nie wyjdzie. Za każdym razem, kiedy używasz wyrzutni do pozbycia się luźnych przedmiotów, takich 100 jak wypchane, niekształtne worki ze zwłokami, coś gdzieś się zahaczy, utknie i wtedy trzeba tam kogoś posyłać w aparacie oddechowym, by to uwolnił. Więcej z tym problemów niż korzyści. Opracowałem plan działania w tej sprawie na długo przed wypłynięciem z Bandar Abbas, bo wiedziałem, że będziemy musieli się pozbyć co najmniej czterdziestu ciał. Problem w tym, że muszą zostać dobrze obciążone. Rozkładające się zwłoki puchną od gazów i wypływają na powierzchnię. Ktoś wtedy po prostu je odnajdzie i tajemnicę diabli wezmą. Uznałem, że musimy postąpić bardzo rozważnie. — Chcesz powiedzieć, że musimy je wytaszczyć na pokład? — Musimy. — Ale one są ciężkie jak cholera. — Tak. Wiem. Zamontujemy żurawik zaopatrzeniowy z talią nad włazem. Górny blok musi być z dwa i pół metra nad pokładem, by można było żurawik obrócić i złożyć worki obok włazu. Położymy tam też to duże płótnisko, którego używano do chwytania wody morskiej przedostającej się do kiosku podczas złej pogody w wynurzeniu. — Sir, a co z obciążeniem? Nie mamy nic stosownego na burcie. — Nie liczyłem na to. Dlatego nasz frachtowczyk wiezie nam podarunek w postaci pięćdziesięciu kostek specjalnie odlanych z betonu, każda o wadze blisko czterdziestu kilogramów, ze stalowym uchem i nylonowym pasem do przywiązania worków. Były na pokładzie, odkąd wyruszyliśmy z Bandar Abbas. — Nie zauważyłem ich. — Nie zajmują aż tyle miejsca. Dwa i pól na półtora na półtora metra. Załadowano je na międzypokład rufowy. Nie było problemu. — Dlaczego chce je pan przywiązywać? Nie prościej będzie odpiąć worki i wsadzić do każdego po kostce? — Ali, wąchałeś kiedyś pięciodniowe zwłoki? Nie życzę tego nikomu z was. Zwłaszcza razy czterdzieści dwa. — Jasne, sir. Komandor Adnam zanurzył okręt o szóstej rano, kiedy niebo nad Zatoką Biskajską zaczynało się rozjaśniać. Przez cały dzień popłyną na głębokości siedemdziesięciu pięciu 101 letrów, by nocą podejść na peryskopową i znowu wysunąć hrapy. To samo Ben zamierzał uczynić następnego dnia. podziewał się przybyć na spotkanie z Santa Cecilią nad anem drugiego kwietnia. 011200KWI05. Sztab 2. Eskadry OP, port wojenny De-onport Komandorowie Doug Roper i Martin Rogers byli komplet-ie zdezorientowani. Ani słychu, ani widu, ani urywka ultra-źwiękowego impulsu. Nic. HMS Unseen po prostu się azpłynął. Powietrze w jego wnętrzu już dawno musiało się kończyć i nie było szans, że ktokolwiek z załogi przeżył, •ficjalny status operacji zmieniono na SUBSUNK, „Okręt odwodny zatonął". Ten przyprawiający o dreszcz sygnał ryemitowano poprzedniego dnia o dziewiątej rano. Jest on astrzeżony dla sytuacji, kiedy zatonięcie okrętu jest pewne. / związku z tym poszukiwania tracą intensywność, po-ieważ nie stanowią już wyścigu z czasem o życie uwięzionej ' kadłubie załogi. Od tej chwili operację prowadzono ;iśle według procedur określonych odrębnymi przepisami, 'kret jednak musi zostać odnaleziony. Obszar poszukiwań nacznie rozszerzono, stało się bowiem oczywiste, że Unseen iszedł ze swojego „kwadratu". Trzy fregaty i niszczyciel apitana Mike'a Fullera, wspomagane przez dwa trałowce, letodycznie przeszukiwały dno sonarami. Osiem razy po-yłano pod wodę nurków i kamery, ale nigdzie nie znaleziono loćby śladu po zaginionym okręcie. Tymczasem prasa używała sobie na Royal Navy. Do-lorośli eksperci domagali się wyjaśnienia, jak taka rzecz ' ogóle mogła się wydarzyć. Pojawiały się insynuacje na ;mat złych metod szkolenia, rozluźnionej dyscypliny. „Co Dbie marynarka myślała, pozwalając zgrai brazylijskich żół-)dziobów prowadzić okręt pod wodą?... skoro wiadomo było, 3 mieli opóźnienia w programie, a pewnie i braki w wy-skoleniu?... Czyż nie jest prawdą, że komandor podpo-icznik Bili Colley nie był zadowolony z ich postępów?... Czy ie było to zwykłe szukanie guza?" Każdego dnia zarzuca- 02 no marynarkę takimi naiwnie sformułowanymi pytaniami w sprawie dziko skomplikowanej. Biuro prasowe było na służbie dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kapitan Charles Moss zaś był pewien, że jego dni w Royal Navy są policzone. Ktoś musiał za to ponieść karę, a nikogo innego doprawdy nie było. Wyobrażał sobie, co powie admiralicja. „Kapitan Moss powinien był zainicjować SUBMISS znacznie wcześniej, kiedy stało się absolutnie oczywiste, że nie ma sygnałów z HMS Unseen. A co z kompetencjami Brazylijczyków? Było mu wiadomo, czy nie, że komandor podporucznik Colley się niepokoił? A jeśli o tym nie wiedział, to dlaczego?" Czter-dziestosiedmioletni Charles Moss rozglądał się powoli za możliwościami pracy w cywilu. 020230KWI05. 3522N, 01446W. 18079 w. Unseen płynął kursem południowym, pod osłoną nocy wysunąwszy chrapy, by doładować akumulatory. Komandor Adnam omiótł peryskopem horyzont dookoła, próbując wypa-trzeć światła pozycyjne Santa Cecilii. Paliwa mieli jeszcze pod dostatkiem, ale Ben chciał jak najszybciej pozbyć się zwłok zabitej załogi brazylijskiej. O drugiej czterdzieści na południowym horyzoncie zobaczyli światła frachtowca, powracającego z jednego z arabskich portów północnej Afryki, gdzie uzupełnił paliwo w przerobionej na zbiorniki jednej z ładowni, na wypadek gdyby Unseen wyczerpał zapasy. Po trzydziestu minutach obie jednostki stanęły burta w burtę i podano cumy. Morze było spokojne, rozświetlone księżycową poświatą. Ben wyjaśnił kapitanowi frachtowca, że paliwa nie potrzebuje, natomiast umówił się z nim na następne spotkanie za osiemnaście dni, w tak zwanym pasie ciszy, na gorących, bezwietrznych wodach wokół równika. Na razie pobiorą tylko żywność, wodę i owe betonowe bloki. Adnam nie zamierzał nikomu na starym panamczyku wyjawiać, do czego potrzebne mu są te ostatnie, nikt go też o to nie pytał. Było w irackim oficerze coś, co nie zachęcało do towarzyskiej konwersacji. Czuło się, że jeśli zechce, byś coś wiedział, to ci sam powie. 103 Ben Adnam stał na pokładzie przed kioskiem, obserwując przebieg przeładunku betonowych sześcianów. Ramię hydraulicznego dźwigu Santa Cecilii miarowo obracało się, podnosiło i opadało, opuszczając kolejne partie po dziesięć bloków na pokład okrętu. Załoga układała je w równym dwuszeregu i po półgodzinie pracę ukończono. Kapitan frachtowca pomachał im ręką na pożegnanie i odbił od ich burty, kierując się na południe. Wówczas marynarze irańscy zabrali się do roboty. Odbezpieczono śruby mocujące obrotowy żurawik i wyniesiono na pokład. Osadzono go w służącej do tego celu tulei, przy-szeklowano talię z liną. Pod pokładem inna grupa już przenosiła ponury ładunek z przedziału torpedowego w pobliże włazu, gdzie worki układano na rozłożonej płóciennej plandece. Sześciu marynarzy zajmowało się ich podwieszaniem na haku żurawika. Dwóch innych wyciągało je na pokład, przekazując następnej trójce, która przywiązywała pasami betonowe bloki i tak obciążone worki ze zwłokami rzucała w morze. Jako pierwsze rozpoczęły długie opadanie poprzez trzykilometrową głębię ciała Billa Colleya i jego podwładnych, ostatnich spośród zamordowanej załogi. Przeciętny czas pozbycia się jednego worka wyniósł sześć minut. Całe przedsięwzięcie zajęło Irańczykom nieco ponad cztery godziny. Teraz jednak nikt już nigdy nie ujrzy zwłok i na twarzy komandora Beniamina Adnama widniał ledwie zaznaczony uśmieszek, kiedy wydawał rozkaz położenia się na kurs sto osiemdziesiąt stopni. HMS Unseen ponownie zanurzył się w oceanie w chwili, kiedy pierwsze promienie słońca wychylały się zza wschodniego horyzontu. 031100KWI05. Biuro Doradcy Prezydenta do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton — Cześć, George. Coś nowego? - W Plymouth nic. Ale właśnie otrzymałem nowy zestaw sdjęć z Bandar Abbas. Mogę ci zdradzić, że ta cholerna wielka budowla nie ma nic wspólnego z piłkarskim stadionem. Właśnie ją zalali. Nie ulega wątpliwości, że to suchy dok. L04 Popatrz tutaj. Usunęli tę wąską groblę i woda wlewa się do środka. - Ano, wlewa się. I nie możemy zajrzeć do środka z żadnego z naszych Wielkich Ptaków, co? - Nie, sir. Kąt jest nieodpowiedni, poza tym trzymają wrota zamknięte. Nie wiemy także wiele o tym drugim budynku, postawionym tuż obok. Może to po prostu wielki magazyn. Coś w nim jednak musi być. Nie mam zielonego pojęcia. - Hmm... no tak. Co mówią w Plymouth? - spytał admirał Morgan. - Niewiele. Ot, kilka raportów, nic więcej ponad wymienienie punktów programu ćwiczeń na ten dzień. Zabawne, ale właśnie mieli trenować działania w sytuacjach awaryjnych... defekty układów mechanicznych, hydraulicznych, elektrycznych, alarmy pożarowe, wodne... Przy tym mieli być w morzu przez trzydzieści sześć godzin, ćwicząc nocne pływanie na chrapach. - Coś ci powiem, George - rzekł Morgan z namysłem. -Unseen byłby wymarzonym okrętem do uprowadzenia, gdyby złodziej był zaznajomiony z brytyjskimi procedurami szkoleniowymi... gdyby wiedział, jak odczytać konieczne sygnały z rozkazu dziennego eskadry. - Co masz na myśli? — Morris nie nadążał za admirałem. - No, gdyby nadał odpowiednie sygnały po dwunastu godzinach, potem po dwudziestu czterech... pominął dopiero sygnał wynurzenia... wtedy byłby o trzysta mil dalej, zanim ktokolwiek zacząłby go szukać. A przez kolejną dobę, podczas gdy Angole kręciliby się za własnymi ogonami po jego wyznaczonym akwenie, pokonałby następne dwieście mil. - Sir, jest pan pewien, że nie nazbyt popuszcza pan wodze fantazji? - Nie, George, nie jestem. Ale to, co powiedziałem, jest możliwe. Sherlock Holmes nie wykluczyłby podobnej ewentualności i my też nie powinniśmy jej pominąć. - Arnoldzie, oni nadali prawidłowe sygnały. - Wiem. Ale sygnały nie mówią, skąd je nadano. Możesz nadać dowolny sygnał radiowy, czy to w paśmie fal krótkich, czy przez satelitę i nikt nie będzie wiedział, czy nadałeś 105 e z zatoki Plymouth, czy z Zatoki Meksykańskiej. Sygnał o sygnał. Nikomu nie przyszłoby do głowy sprawdzać, >o wszyscy wiedzieli, gdzie ten cholerny podwodniak jest. V swoim kwadracie operacyjnym, prawda? - Prawda. - Gówno prawda. Nie wierzę, żeby ten sukinsyn był v swoim kwadracie, bo połowa pieprzonej angielskiej floty irzeczesywała go przez pięć dni i nic nie znaleźli. Są duże zanse, że okręt jest gdzie indziej. Zatem, do cholery, gdzie? - Nie wiem, sir. - Wiem, że nie wiesz, George. A teraz odpowiedz mi na akie pytanie: gdybyś miał postawić dziesięć tysięcy spośród woich ciężko zapracowanych własnych dolarów, czy postawiłbyś je na to, że owszem, on jest w swoim akwenie, tylko ci urni Angole nie umieją go znaleźć? Czy też na to, że nie ma o tam, jest gdzie indziej, przypadkowo lub celowo? Admirał George Morris zamyślił się głęboko i po chwili drzekł: - Moje dziesięć tysięcy stawiam na to, że nie ma go tam, sst gdzie indziej. - Otóż to. Ja stawiam swoje na to samo. ROZDZIAŁ 4 Kwiecień 2005 r. Komandor Adnam prowadził Unseena wzdłuż wybrzeży zachodniej Afryki, przez tysiąc sześćset mil morskich idąc kursem południowo-zachodnim. Daleko po lewej miał gorące wybrzeże Mauretanii, gdzie piaski Sahary dotykają wód Atlantyku. Wreszcie tuż na północ od archipelagu Wysp Zielonego Przylądka, na pozycji 1710N, 02240W, zmienił kurs na południowy, wciąż płynąc z prędkością dziewięciu węzłów na głębokości peryskopowej. Osiągnąwszy szerokość geograficzną Sierra Leone, dokonał ostatniej zmiany kursu przed spotkaniem ze statkiem zaopatrzeniowym, przez następne osiemset mil kierując się na południowy wschód. Równik przekroczyli o piętnastej dwudziestego kwietnia, sunąc cicho przez błękitne, puste wody Basenu Gwinejskiego ku pozycji spotkania: 0400S, 01000W. Pod stępką mieli pięć tysięcy dwieście metrów oceanu. Santa Cecilia wyłoniła się z ciemności dokładnie o umówionej godzinie. Była trzecia nad ranem dwudziestego drugiego kwietnia. Od poprzedniego spotkania Unseen przepłynął trzy tysiące sześćset mil morskich w osiemnaście dni i jego zapas paliwa był na wyczerpaniu. Tu, na tych cichych wodach pomiędzy płynącym na północny zachód Prądem Benguelskim a tulącym się do brzegów Afryki przeciwnym Prądem Gwinejskim, zwykle nie było najdrobniejszego podmuchu wiatru. Także tej parnej, wilgotnej nocy tylko długa, dość wysoka martwa fala nadbiegała w równym ryt-mie,wywołując wrażenie, że lustrzana, połyskująca szaro w świetle księżyca powierzchnia oceanu unosi się i opada w niespiesznym, głębokim oddechu. Przepompowywanie pa- 107 s/& nie było łatwą operacją z uwagi na kołysanie się obu jed-stek i zajęło cztery godziny. Po krótkich pożegnaniach )dłączeniu węża okręt i jego pływająca baza ruszyły na łudnie, umówiwszy się na następne spotkanie za trzy-ieści dwa dni, na wschód od Madagaskaru. 10 maja Admirał Arnold Morgan odstąpił od swego długoletniego ryczaju: nazajutrz wyjeżdżał na urlop. W dodatku, co było >zcze większym odstępstwem od tradycji, zabierał ze sobą roją sekretarkę. To akurat nie wywołało w Białym Domu jmniejszej konsternacji, choć zwykle sekretarki pozosta-iły w biurach, kiedy szefowie wypoczywali na wakacjach, iżdy wiedział, co łączy admirała Morgana i Kathy 0'Brien. e było to tajemnicą od pół roku — od chwili, kiedy doradca spraw bezpieczeństwa narodowego uznał, że nie muszą jej chowywać. Sam nawet zameldował o tym prezydentowi, zekonany, że głowa państwa ma prawo pierwsza się do-edzieć, kto może zostać panią Arnoldową Morgan numer :y. Prezydent szczerze się ucieszył, ale też zgodził się, że zez wzgląd na poprawność polityczną i czysty profesjona-m będzie lepiej, gdy pani Morgan odejdzie z pracy w Bia-n Domu, jak tylko się pobiorą. Postawił też żelazny wa-nek: zostanie zaproszony na wesele. Od tamtej pory żaden :ody byczek z prezydenckiego personelu nie próbował za-aszać pani 0'Brien na kolacyjki, co się świetnie składało, i tak zawsze odmawiała. Jednak temat jej dyskretnego tnansu stał się, nie wiedzieć czemu, ścisłym tabu. Nikt nim nigdy nie wspominał, a już na pewno nikt nie ryzy-wał nawet żarciku; być może dlatego, że w powietrzu siała niewidzialna groźba, że ktokolwiek naprawdę wku-y ostrego i autokratycznego byłego dowódcę atomowego rętu podwodnego, może doświadczyć słownego odpowiedni- niegdysiej szych stu batogów. Admirał Morgan potrafił lanować władzą. Dwa tygodnie temu rozmawiał z prezydentem na temat rego urlopu, mówiąc mu, że chciałby zabrać Kathy na zachodnie wyspy Szkocji. Dodał, że jest paru ludzi w Zjednoczonym Królestwie, z którymi ma ochotę pogadać o interesach z przyczyn, które z przyjemnością prezydentowi ujawni. Wolałby jednak to zrobić po swoim powrocie. - Arnoldzie — odrzekł prezydent - jakkolwiek chcesz to rozegrać, z pewnością jest to najwłaściwszy sposób. Ale ze względów bezpieczeństwa chciałbym, abyś poleciał naszym samolotem wojskowym. Mam nadzieję, że zdążysz wrócić na moje urodziny dwudziestego czwartego maja. - Bez problemu, sir. Nie będzie mnie najwyżej dziesięć dni. Jedenastego dnia będę w drodze powrotnej. Być może przywiozę z sobą coś ciekawego. - W porządku, admirale. Trzymaj się. Pogadamy wkrótce. Wreszcie byli gotowi do podróży. Do pilnowania urzędowego gospodarstwa Kathy pod jej nieobecność oddelegowano dwie sekretarki. Admirał ze swą przyszłą żoną mieli lecieć noszącym barwy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zmodyfikowanym odrzutowym KC-135, odpowiednikiem cywilnego DC-10, wyprodukowanym przez McDon-nell Douglas i wyposażonym w bezpieczne, ultranowoczesne środki łączności na wypadek, gdyby prezydent zechciał rozmawiać z admirałem w czasie lotu. Wystartowali z bazy Andrews punktualnie o siódmej rano i dotarli do bazy RAF-u w Lyneham w hrabstwie Wiltshire o osiemnastej czasu miejscowego. Wyjechał po nich samochód sztabowy marynarki amerykańskiej, by zawieźć ich do odległego o osiemdziesiąt kilometrów pięknego hotelu i restauracji „Pod Żukiem i Klinem", położonej na brzegu Tamizy w Moulsford. W drugim samochodzie jak zwykle jechali dwaj agenci Secret Ser-vice oraz superbezpieczny terminal łączności do bezpośrednich połączeń z Gabinetem Owalnym. Właścicielka hotelu poprzednio pracowała przy Downing Street 10 i dobrze rozumiała niuanse tego typu spraw, choć jej dawny szef, pedantycznie uprzejmy i ostrożny premier Edward Heath niewiele zapewne znalazłby wspólnego z wybuchowym prawicowym amerykańskim doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. Arnold Morgan i Kathy 0'Brien zamieszkali w oddzielnych, choć sąsiadujących pokojach, na wypadek gdyby, jak to 109 jkreślił admirał, „jakiś dupek z londyńskiego szmatławca wsadził w komin paskudnego małego sukinsyna z aparatem btograficznym". Później zjedli kolację na tarasie z widokiem la jeden z najpiękniejszych odcinków Tamizy. Właścicielka osobiście przygotowała im świeże ryby z rusztu, które popi-ali złocistym Montrachet Chevalier 1995. Sekretarka admirała rzadko, jeśli w ogóle, czuła się tak szczęśliwa. - Czemu mi nie powiesz, dokąd się wybierasz jutro ra-10? - spytała tuż przed pójściem spać. - Ponieważ jutro rano moje prywatne myśli i obawy staną 3ię nagle służbowe, a te objęte są tajemnicą, nawet przed ;obą. O ósmej następnego ranka admirał wyjechał. Kierowca wiózł go przez małe miasteczka Wallingford i Thame, potem iotarli do autostrady M40 łączącej Londyn z Oksfordem . pognali nią ku Northwood, siedzibie dowódcy floty podwod-lej Royal Navy. Przy głównej bramie przywitał ich młody oficer i wsiadłszy do ich samochodu, skierował do jaskini DFP. \dmirała niezwłocznie zaprowadzono do gabinetu szefa. Kontradmirał sir Richard Birley był szczupłym, drobnej bu-iowy mężczyzną o gładko zaczesanych blond włosach, ruchach sportowca i uśmiechu, który wyrzeźbił trwałe bruzdy wokół oczu. Co prawda ostatnio nieczęsto się uśmiechał. - Arnold! Świetnie, że jesteś. Dawnośmy się nie widzieli, 30? Dokładnie dziesięć lat. Chodź tu i siadaj. - Cześć, Dick. Miło cię znów zobaczyć, stary. Jak tam Hillary i dziewczynki? - No cóż, dziewczynki są już na uniwersytecie. Ale zasadniczo wszystko w porządku, choć trochę bez nich smutno. -Tak myślę... Zapomniałem ci wspomnieć, ale noszę się z zamiarem ponownego ożenku. Tylko że ona nie chce za mnie wyjść, dopóki nie przejdę na emeryturę. - Chryste, będzie musiała poczekać ze trzydzieści lat, ponieważ a) jesteś nie do zdarcia, b) wziąłeś ślub z bezpieczeństwem tego swojego kraju. - He, he, he... przekonam ją. - Chyba zmusisz! - He, he, he. - Napijesz się kawy, Arnoldzie? 110 — Dobra myśl, Dick. Czarnej, ze śrutem. — Czarnej z czym? — Śrutem. Tak nazywam te małe białe kuleczki, które zastępują cukier. Nigdy nie mogę zapamiętać, jak się to paskudztwo naprawdę nazywa. — Jasne. No dobra, ja nalewam, a ty opowiadaj, dlaczego chciałeś się ze mną widzieć. Rozumiem, że to nie jest czysto towarzyska wizyta? — Nie, nie jest. Przyjechałem pogadać o HMS Unseen. - Aha. Ostatnio odbywałem wiele pogawędek na temat tego właśnie okrętu. Ale nie więcej niż jakieś siedemset razy na dzień. Brytyjski admirał nalał kawy, nakazał adiutantowi zlokalizować śrut, co wywołało falę wesołości wśród oddziałku amerykańskiej Secret Service rozlokowanego w przyległym biurze. Byli przyzwyczajeni do widoku najrozmaitszych ludzi biegających w poszukiwaniu słodzika dla wielkiego człowieka. - Dick, jesteśmy starymi kumplami - zaczął Morgan. -Chcę, byś mi odpowiedział wprost. Czy naprawdę były problemy z Brazylijczykami? Rzeczywiście byli takimi ignorantami, jak twierdziły media? Ogólne wrażenie, jakie mogliśmy odnieść z tych relacji, jest takie, że twój wydział jakimś cudem pozwolił, by banda wariatów wypłynęła okrętem Royal Navy i się pozabijała. - Arnoldzie, jak poufna jest ta rozmowa? - Absolutnie. Chcę się po prostu prywatnie czegoś dowiedzieć i pozostanie to w tych czterech ścianach. Nie dowie się o tym nawet ta piękna dama, która nie chce za mnie wyjść. Kontradmirał Birley parsknął śmiechem. - Arnoldzie, Brazylijczycy nie byli orłami, ale też nie byli źli. Trochę zalegali z treningiem, ale najwyżej tydzień. Na pokładzie było czterech instruktorów, ludzi w naszej opinii najlepszych w swoim fachu na świecie. Okręty klasy Up-holder są bardzo dobre. Przez rok usuwaliśmy wszystkie ich początkowe niedociągnięcia, zanim cięcia budżetowe zmusiły nas do wycofania ich ze służby i postawienia na sznurku. Unseen był absolutnie sprawny technicznie. Nie mieści mi 111 się w głowie, że Brazylijczycy mogliby /.robić coś tak absurdalnego, że spowodowało to zatonięcie tej cholernej łajby. - No, ale co z tymi artykułami w prasie? — Jezu, ty sam powinieneś najlepiej wiedzieć, jak to z nimi jest. Dać im choćby cień podejrzenia o niekompetencję, a rzucą się na ciebie jak sępy, nie zważając na szkody, jakie mogą wyrządzić. Niezależnie od tego, czy mają rację, czy nie. - Na tym chyba polega różnica między prawdziwymi dyrektorami a dyrektorami mediów. Ci prawdziwi muszą mieć rację albo ponieść czasem ogromne konsekwencje. Dyrektorom od mediów praktycznie wszystko uchodzi na sucho. — Tak to właśnie z mojej strony wygląda. Już od sześciu tygodni prowadzimy poszukiwania i nic nie znaleźliśmy. Ponosimy cholerne koszty w czasie i w pieniądzach. Dowództwo floty podwodnej głównie tym się zajmuje, a w zamian jesteśmy codziennie stawiani pod pręgierzem. Dowódca eskadry z Devonport zdaje sobie sprawę, że jego kariera zawisła na włosku, a ja dodam, że pewnie i moja. Royal Navy nie straciła podwodniaka od pięćdziesiątego pierwszego roku. — Tak. To paskudna sprawa. Wtedy zajęło wam pięć tygodni odszukanie wraku, a przecież ówczesny sprzęt był pół wieku starszy od dzisiejszego! — Poza tym, Arnoldzie, wszystko jeszcze pogarsza właśnie ów niezaprzeczalny fakt, że wciąż nie ma po nim śladu, a powinien być. Prywatnie, między nami, powiem ci, że zaczynam myśleć, iż mogło się tu wydarzyć coś całkiem dziwnego. - Ja tak myślę mniej więcej od piątego kwietnia. - To do ciebie podobne, cyniczny sukinsynu. Ale ja nie mogłem sobie pozwolić na taki luksus. Nie wtedy, kiedy cała służba znalazła się pod ostrzałem. No, a przy tym cały ten jazgot z Brazylii. „Gdzie nasz okręt? Gdzie nasi ludzie? Co wy tam wyprawiacie? To skandal! Nie sądzicie chyba, że będziemy za to płacić?" Tak, jakby mieli zapłacić nie wiem ile. Pięćdziesiąt milionów za okręt wart ponad trzysta. Naturalnie te cholerne media nie znają się na takich sprawach i nie wiedzą, jak trudno byłoby powstrzymać Brazylijczyków od wyjścia w morze. To w końcu ich okręt i cholernie ciężko jest wmówić obcej marynarce, że ich ludzie są ignorantami, nawet jeśli to prawda. A w tym akurat wypadku to nieprawda. 112 - Hmm... Pozwól, Dick, że ci coś zasugeruję. Zapewne wiesz, że kiedy trzy lata temu straciliśmy lotniskowiec, były powody do podejrzeń, że dostał torpedą z głowicą nuklearną, wystrzeloną z rosyjskiego Kilo. - Nie, nie wiedziałem o tym. - Wobec tego muszę cię prosić o zachowanie tej rozmowy w ścisłej tajemnicy. Ten konkretny Kilo został praktycznie skradziony rosyjskiej marynarce, choć nic nie wskazywało na użycie przez kogoś przemocy. Tygodniami Ruski przysięgali, że zatonął na Morzu Czarnym. Byli o tym przekonani. Ale kiedy dym się rozwiał, okazało się, że nie zatonął. Został uprowadzony. I bardzo się obawiam, że możemy tu mieć do czynienia z czymś podobnym. - O Jezu... Arnoldzie, serce mi mówi, że coś podobnego nie mogło się wydarzyć w Royal Navy, w której służyłem całe dorosłe życie. Ale gdzieś w umyśle szepcze cichy głosik, że owszem, mogło. - Słyszę taki głos od kilku tygodni, Dick — odrzekł Amerykanin. — Tylko dlatego, że wiem, jakie z was fachury. Wiem, jak dokładnie pracujecie. Wiem, że nowoczesne sonary potrafią świetnie określić, co leży na dnie. A ty sam mi mówisz, że na okręcie byli wasi instruktorzy i że Brazylijczycy nie byli źli. Wiem, że to wszystko prawda. Gdzie więc ten sukinsyn jest? Milczeli przez chwilę, po czym admirał Morgan znów się odezwał: - Dick, to jest najbardziej tajna informacja, jaką komukolwiek z cudzoziemców wyszeptałem. Kiedy prowadziliśmy śledztwo w sprawie Jeffersona, natknęliśmy się na ślad arabskiego terrorysty, wyszkolonego na oficera podwodniaka w marynarce izraelskiej i tu, w Szkocji, gdzie zdał wasz egzamin śpiewająco. Jest podwodniackim geniuszem i to on załatwił lotniskowiec Stanów Zjednoczonych. Według Mosadu nie żyje. Ja jednak nie mogę z ręką na sercu powiedzieć, że wiem, że nie żyje. Mosad pewnie też nie. Boję się cholernie, że ten skurwysyn ma się dobrze. Boję się, bo on zna klasę Upholder. I naprawdę cholernie się boję, że jest tam gdzieś i prowadzi HMS Unseen. Kontradmirał sir Richard Birley syknął głośno, bezwied- 113 lie wciągając powietrze przez zaciśnięte zęby, oszołomiony vagą usłyszanych wiadomości. — Jak myślisz, Arnoldzie, dokąd płynie? — Tego nie wiem. Ale jeśli gdzieś załaduje broń, uważam, ;e musimy się liczyć z tym, że planuje atak na kolejne okrę-y. Nasze, wasze, czyjekolwiek. To fundamentalista w służbie rackiej. Nienawidzi Zachodu. Zrobi wszystko, by w nas ude-zyć. To już o nim wiemy. Ale jakoś nie wierzę, by wracał do łomu, do Iraku. Tam po prostu nie ma odpowiednio głębo-ach akwenów dla działań podwodnych. — Czy powinniśmy zacząć go szukać? — Nie bardzo wiem jak. Wasz Unseen jest podobny do Glo, tylko jeszcze cichszy. Nie można go usłyszeć ani ;obaczyć. Nie wiem, od czego zacząć. Boję się wszczynać akiekolwiek działania. Nie mogę po prostu doradzić prezy-lentowi, by nakazał szukanie okrętu podwodnego po wszyst-dch pieprzonych oceanach świata, kiedy on być może po >rostu miał awarię i rozleciał się gdzieś w kanale La Manche. — Nie, chyba nie możesz. Ale on się nie rozleciał, co? — Nie, Dick. I jedynym promykiem nadziei jest to, że on liezbyt wiele może nim zwojować. — Masz rację. — Sądzę, że na pokładzie nie było uzbrojenia? — Zgadza się. — A Irakijczycy nie mają nic, co by pasowało? — Bardzo wątpliwe. Poza tym brakuje im wyszkolonej :ałogi, która mogłaby go poprowadzić... a cóż dopiero obejść się z uzbrojeniem. — Niewiele mu zatem pozostaje. Mógłby na przykład yypchać okręt trotylem i wysadzić go gdzieś, gdzie narobiło->y to szkód Stanom. — Coś jak Statuę Wolności? — Nie mam pojęcia. Ale mógłby gdzieś zrobić prawdziwie luże bum. — Coś za wiele kłopotów jak na jedną bombę. Na to są iczne lepsze i łatwiejsze sposoby. W każdym razie to nie-jgorsza zagadka. — Co oznacza, Dick, że trzeba nam niezgorzej się nad nią Dogłowić. Daj mi znać, jak coś wymyślisz. 114 W trzy godziny później admirał Morgan i Kathy wrócili do bazy Lyneham, gdzie czekał na nich KC-135, gotów ich przetransportować do Prestwick, daleko na zachodnim wybrzeżu Szkocji, tuż na południe od wielkich pól golfowych Royal Troon, słynących z międzynarodowych mistrzostw w tej elitarnej dziedzinie sportu. Wylądowali o piętnastej trzydzieści. Admirał uparł się, by osobiście prowadzić podstawiony samochód sztabowy w towarzystwie samej tylko Kathy. Czterech agentów Secret Service w drugim samochodzie nie odstępowało ich ani na chwilę, wioząc sprzęt łącznościowy. Jechali na północ, jak Morgan określił, w szyku torowym, drogą A78, malowniczo wijącą się wzdłuż brzegów Firth of Clyde, dopóki nie skręciła ku Glasgow. Admirał jednak nie wybierał się aż tam. Po przejechaniu prawie siedemdziesięciu kilometrów zatrzymał się przy małym, prowincjonalnym hoteliku na przedmieściach porciku Gourock u ujścia rzeki Clyde. - Tu zakotwiczymy na noc - oznajmił Kathy. - Chłopcy z tylnej straży już poczynili swoje ochroniarskie przygotowania. Ty i ja idziemy na mały spacer. Siedzieliśmy przez prawie cały dzień. Niezwłocznie zaprowadzono ich do apartamentu z ekscytującym widokiem przez zatokę na przylądek, po którym las Argyll schodzi do morza przy malutkim porcie rybackim Stronę. Patrzyli oboje na sunący leniwie po gładkiej powierzchni prom; dalej za nim duży jacht szedł pełnym wiatrem na północny wschód, minąwszy się z czarnym frachtowcem. Admirał Morgan był zamyślony, zdawał się nie widzieć idyllicznej scenerii za oknem. W końcu włożyli obszerne, ciepłe swetry i wyszli na popołudniowe słońce, wędrując brzegiem przez prawie kilometr, zanim admirał przystanął i wskazał ręką na ląd po przeciwnej stronie zatoki. - Widzisz tę przerwę w linii brzegowej, tam, pomiędzy miasteczkiem... to Dunoon... a tym przylądkiem po prawej? -Aha. - To wejście do Holy Loch, starej bazy amerykańskiej. To stąd operowała nasza eskadra okrętów klasy Polaris. Czuwaliśmy nad bezpieczeństwem świata spory kawał czasu... całą zimną wojnę. - Byłeś tu kiedyś, prawda? 115 - Pewnie, że tak. Ze trzydzieści lat temu. Byłem wtedy Lcerem sonarowym. Zawinęliśmy tu tylko na parę tygodni, item znowu na Atlantyk, do GIUK. Ciemne, zimne głębiny, ypatrywaliśmy ruskich podwodniaków, śledziliśmy ich, za-sywaliśmy ich charakterystyki dźwiękowe. Żaden nie uje-Lał daleko bez naszej wiedzy. - Co to jest GIUK? - Tak nazywaliśmy najwęższe miejsce północnego Atlan-rku, gardziel pomiędzy Grenlandią, Islandią i Zjedno-:onym Królestwem. Okręty sowieckiej Floty Północnej msiały tamtędy przechodzić, by się przedostać do reszty wiata, i tą samą drogą wracały. Dlatego patrolowaliśmy ten kwen bez przerwy. - Dlaczego tak ważne było ich śledzenie? - Okręty podwodne są bardzo niebezpieczne i bardzo iodstępne. Nie chcesz, by kręciły się bez kontroli po oceanie, lodczas gdy nikt nie ma pojęcia, gdzie się znajdują. Chcesz je nieć na oku. Jeżeli cokolwiek naprawdę mnie niepokoi, to vłaśnie takie tajemnicze zniknięcie okrętu podwodnego. - Jak tego brytyjskiego ostatnio? - No, niezupełnie - odpowiedział szybko Morgan. - Royal Mavy sądzi, że leży rozbity gdzieś na dnie oceanu. Musimy to przyjąć do wiadomości. Wolałbym jednak, żeby go znaleźli. Kathy spojrzała nań badawczo. - Nie wiem, kochanie, z kim się rano spotkałeś - powiedziała - ale nie ulega wątpliwości, że twoje prywatne myśli stały się służbowymi. Roześmieli się oboje. Objął ją ramieniem i poszli dalej do portu, patrząc na stado mew, kotłujących się w powietrzu za rufą odpływającego właśnie promu do Helensburgha. - Tam jutro jedziemy - oznajmił. - Tym promem. Odwiedzimy mojego starego przyjaciela... pośpimy dłużej, a potem spędzimy popołudnie w drodze. Niestety pogoda się gwałtownie zmieniła. Z południowego zachodu ponad Muli of Kintyre i Isle of Arran zaczęły napływać chmury, malując na czarno wody zatoki Clyde, cieśnin Butę i Rothesay. Kiedy dochodzili do hotelu, zaczął siąpić deszcz, przesłaniając widok mglistym woalem. Następnego ranka nie było lepiej. Właściwie było jeszcze gorzej. Deszcz 116 padał nieustannie, kiedy otuleni w swetry i prochowce siedzieli pod płóciennym dachem rozpiętym na górnym pokładzie promu. - To jest najpiękniejsze miejsce na świecie — zauważyła Kathy. - Czy pogoda tu zawsze taka okropna? - Przeważnie - odparł admirał. - Wielu ludzi ma letnie domy na tych wybrzeżach, ale ja nie przyjąłbym takiego domu za darmo. Pamiętam swój ówczesny postój, lało przez dwa tygodnie, jak dzisiaj. A było to latem. - Jednak jest tu pięknie. Chyba dlatego wybaczają pogodzie. - Chyba tak. Mają tu swój sposób bycia, wiesz... golf, żeglarstwo, polowanie, wędkowanie. Przy kominku i whisky jest przytulnie i oni to kochają. Ale robota jest cholernie ciężka, jeżeli mam być szczery. To dobre miejsce na krótką wizytę. Zawsze wolę jakąś ciepłą, słoneczną zatoczkę od tego tu surowego piękna. - Powiedział światowy ekspert od plaż, który nie był na urlopie od czterdziestego drugiego roku - zachichotała Kathy. - Co ty opowiadasz, wtedy jeszcze mnie na świecie nie było. - No właśnie. - Nie do wiary, jakie impertynencje muszę tu znosić. Jesteś pewna, że nie powinniśmy się pobrać? Żebym mógł cię trzymać w ryzach? - Całkiem pewna, dziękuję uprzejmie. Chyba że chcesz zrobić użytek z tego wihajstra, który Charlie dźwiga za tobą w czarnej teczce, i powiedzieć prezydentowi, że zdecydowałeś się cisnąć tę robotę i osiąść w górach. - He, he, he. Zbieramy się, to już Helensburgh. Wsiadajmy do wozu. Zjechali z rampy promu na błyszczące w deszczu brukowane uliczki szkockiego miasteczka. Czwórka ochroniarzy jechała za ich czarnym mercedesem wielkim fordem granadą. Admirał nie potrzebował mapy, by odnaleźć drogę A814. Dojechał do niej na pewniaka, jak ktoś, kto bywał już w okolicy. Skierował się na północ brzegiem Gareloch. - To jest kraina brytyjskich podwodniaków — powiedział. - Tam jest cieśnina Rhu Narrows, kiedyś wąziutki 117 kanał prowadzący do Faslane, bazy ich polarisów. Musieli ją poszerzyć, kiedy do służby weszły tridenty. Kathy zadrżała lekko, patrząc na czarne wody. Sama myśl o okręcie podwodnym płynącym tamtędy przyprawiała ją o dreszcze. Wyobraziła sobie Arnolda sprzed trzydziestu lat, stojącego w mundurze na pomoście, w drodze w mroczne, lodowate głębiny północnego Atlantyku. Morgan również był zamyślony, patrząc na morze. Myślał o kandydacie na dowódcę okrętu podwodnego, który także spędzał tu niegdyś czas: uczył się fachu, który wykorzystał później ku wielkiej szkodzie Stanów /jednoczonych. Chciałbym tylko wiedzieć, pomyślał, czy ten sukinsyn żyje, czy nie. W ten sposób mógłbym z większą pewnością powiedzieć, czy Unseen żyje, czy nie. Jechali w milczeniu aż do miasteczka Arrochar, leżącego daleko na końcu Loch Long, dwadzieścia pięć kilometrów od Helensburgha. Tam admirał obwieścił zmianę kursu na drogę A.83, prowadzącą przez las porastający podnóża Cob-bler, urwistej góry znaczącej drogę do domu pokoleniom brytyjskich podwodniaków. - Pojedziemy teraz kursem zachodnim - wyjaśnił towarzyszce — przez dwadzieścia sześć kilometrów, potem dalej brzegiem Loch Fyne do Inverary. Pokażę ci zamek księcia Argyll. Pojedziemy mu się lepiej przyjrzeć, kiedy chłopaki będą się instalować w „George'u". To miejscowy pub. Zajęło im to około godziny. Jeździli po okolicy, próbując znaleźć miejsca z najlepszym widokiem na średniowieczne zamczysko ze słynnymi czterema okrągłymi basztami. Agenci Secret Service strawili jeszcze więcej czasu na przygotowanie wszystkich łączy telefonicznych. Zdecydowali się zjeść kolację na dwie zmiany, jedna para o osiemnastej, druga o dwudziestej, ponieważ dwóch z nich miało być na służbie bez przerwy przez całą noc. Kathy i admirał dotarli w końcu do dużego, białego geor-giańskiego domu na brzegu Loch Fyne o siedemnastej trzydzieści. Wciąż padało, kiedy witali się z wysokim, przystojnym, eleganckim mężczyzną w wieku około sześćdziesięciu lat w pięknie skrojonym sportowym garniturze i z siwizną na skroniach, o nienagannych manierach. 118 - Hello, jestem Iain MacLean i miło mi panią poznać -zwrócił się do Kathy. - On się tanio sprzedaje, Kathy - wtrącił Morgan. - Tak naprawdę jest admirałem sir Iainem MacLeanem, byłym dowódcą floty podwodnej Royal Navy, uważanym przez niektórych za najlepszego podwodniaka, jakiego kiedykolwiek miał ten kraj. Mężczyźni ciepło uścisnęli sobie dłonie. Nie widzieli się od kilku lat, kiedy to Szkot był na jakiś czas odkomenderowany do Waszyngtonu. Kontaktowali się jednak później telefonicznie podczas śledztwa w sprawie Jeffersona, w którym emerytowany oficer brytyjski odegrał istotną rolę, jako człowiek, który osobiście uczył Beniamina Adnama dowodzenia okrętem podwodnym. W tej chwili prezentacje przerwało pojawienie się w drzwiach frontowych klasycznie wyglądającej szkockiej damy wraz z wpadnięciem trzech zwariowanych czarnych la-bradorów, opętańczo wywijających ogonami. Pierwsza dwójka, Fergus i Muffin, rzuciła się ku Kathy, obskakując ją dookoła, ale trzeci, jeszcze szczeniak, choć z łapami jak talerze, wesoło skoczył na amerykańskiego admirała, opierając ubłocone łapy na jego białym, irlandzkim swetrze. - Iain! Iain, na litość boską, uspokój te cholerne psiska! To mają być tresowane psy myśliwskie, a nie zgraja ulicznych chuliganów! - krzyknęła lady MacLean, ale było za późno. Admirał Morgan zdążył już złapać szczeniaka za kark i unieść; w ten sposób miał go pod lepszą kontrolą, choć za to został wylizany po twarzy. Kathy, która miała własne psy, poradziła sobie doskonale. Sir Iain od razu zaczął przepraszać gości. - Daruj sobie przeprosiny - odrzekł doradca amerykańskiego prezydenta. — Kocham te stworzenia. Jak się ten mój nazywa? - Mam go od niedawna. Nazwałem go Pan Bumble. Annie uważa go za totalne zagrożenie porządku publicznego. - Bo tak właśnie jest — potwierdziła lady MacLean. — Dziś rano wykąpał się w zatoce, po czym wpadł prosto do salonu na sofę. Godzinę ją czyściłam. - Roześmiała się i dodała: - 119 A propos, jestem Annie MacLean. Arnoldzie, cieszę się, że cię widzę. A pani musi być tą piękną Kathy? Ta żona wysokiego oficera potrafiła sprawić, że młodsi ludzie czuli się przy niej swobodnie. Robiła to przez całe życie jako żona kapitana, później kontradmirała, wreszcie wiceadmirała: była czarująca dla żon poruczników, wiedząc, że ich mężowie panicznie boją się Iaina. Kamerdyner, rudobrody Angus, przyszedł zabrać bagaże gości, potem zaprowadził ludzi z Secret Service do małego pokoju na parterze przy kuchni, gdzie mogli odpocząć, napić się herbaty i oglądać telewizję przez początek wieczoru. Annie zabrała Kathy do swej wielkiej kuchni, podczas gdy dwaj emerytowani admirałowie poszli do salonu, z którego wychodzących na południe okien rozpościerał się wspaniały widok na Loch Fyne. - Chryste, Arnold, ona jest absolutnie oszałamiająca -powiedział cicho sir Iain, kiedy usadowili się na sponiewieranej przez Pana Bumble'a sofie. - Obawiam się nieco, że jest dla ciebie ociupinkę za dobra. Arnold Morgan zachichotał. Zawsze lubił tego dowcipnego szkockiego arystokratę i miał z nim wiele wspólnych tematów. Iain MacLean był jednym z bardzo niewielu ludzi z jakiejkolwiek marynarki, któremu był gotów oddać palmę pierwszeństwa w sprawach strategii, historii czy odgadywania intencji przeciwnika. Obaj byli gruntownie wykształceni w sztuce wojennomorskiej, jej stosowaniu i przeciwdziałaniu. Kolacja tego wieczoru była obfita. Zaczęli od lokalnego wędzonego łososia, podanego z białym burgundem. Następnie Angus wniósł duży gorący półmisek dziczyzny w cieście, którą Kathy uznała za najsmaczniejszą potrawę, jakiej w życiu kosztowała. Nie potrafiła jednak zidentyfikować składników. Sir Iain pocieszył ją, że nikt tego nie potrafi. - Zawsze byłem przekonany — powiedział — że jest tam jelenina z rusztu z plastrami pieczonego złocistego orła. Annie ma we wsi jakiegoś szamana, który je przyrządza. - Nie słuchaj go, moja droga — uspokoiła ją lady MacLean. — To zwykła dziczyzna w cieście, przyrządzona przez panią MacKay. Robi ją także dla „George'a". Część mięsa 120 zapewne była mrożona, ale jest tu i świeży bażant, kuropatwa i sarnina... może też parę ostryg. - W każdym razie uważam, że jest przepyszna - chwaliła Kathy. - Podobnie jak Arnold. Myślę że to jego dwunasty kawałek. - Ósmy - mruknął Morgan, żując z rozkoszą i pociągając łyk aksamitnego Chateau Lynch Bages rocznik 1990. Sir Iain wyszedł na chwilę, po czym wrócił z butelką schłodzonego sauternes, Chateau Chartreuse z tego samego roku. Popijali nim pieczone gruszki, które lady MacLean podała jako, według jej słów, „pudding". Jej mąż nie omieszkał skomentować, że jest to „cholernie głupie angielskie określenie deseru... stosowane głównie przez pretensjonalnych snobów z klasy średniej, chcących się odróżnić od motłochu". - No, ja chyba nie jestem pretensjonalną snobką z klasy średniej - odrzekła lady MacLean z cieniem urazy w głosie. - Nie. Wiem, że nie jesteś, skoro twój ojciec jest szkockim lordem dziewiątego pokolenia. Dlatego powiedziałem „głównie". No bo... pudding. Co to za słowo? Idiotycznie śmieszne. - Tak nas uczą w szkołach - spierała się Annie. -Wszyscy, których znam, tak mówią. - Większość z nich po prostu ciebie naśladuje. Na tym polega snobizm. Kathy, może trochę sauternes... do twojego puddingu? Około wpół do jedenastej przyjęcie miało się ku końcowi. Lady MacLean oznajmiła, że kładzie się spać, co Kathy uznała za rozsądny plan. Admirał MacLean dał do zrozumienia, że on z Arnoldem zechcą jeszcze przed snem posiedzieć w gabinecie nad leczniczą szklaneczką porto i powspominać dawne dzieje. Poszli razem przez hol i sir Iain zamknął za nimi drzwi gabinetu. Podrzucił nowe, suche polano na żarzące się w kominku węgle i nalał po kieliszku Taylor's rocznik 1978 z kryształowej karafki. Polano zapłonęło z delikatnymi trzaskami. Usiedli w głębokich, skórzanych fotelach, otoczeni półkami biblioteki gospodarza. Sir Iain nacisnął przycisk na wieży stereo, stojącej na lewo od niego, i pokój wypełnił się melodią Duke'a Ellingtona. - Cholerni Brytyjczycy — odezwał się Morgan. — Wy to 121 potraficie używać życia. Czasami myślę, że my w Stanach jeszcze nie całkiem tę sztukę posiedliśmy. — Praktykujemy ją po prostu nieco dłużej - uśmiechnął się Szkot. — Zdążyliśmy się przekonać, co jest ważne. Widzisz, nie mamy znów tak wiele czasu na tej ziemi. — My jesteśmy zbyt zajęci odnoszeniem sukcesów — zauważył Amerykanin. — Ale mam nadzieję, że w końcu zrozumiemy, o co chodzi. — Ja chciałbym zrozumieć już teraz - powiedział sir Iain — co cię naprawdę do mnie sprowadza, Arnoldzie? Tak jakbym nie wiedział. — Jeśli wiesz, to powiedz. — Ten cholerny okręt podwodny, nieprawdaż? — Prawda, Iain. Właśnie on. — I czego w związku z nim ode mnie oczekujesz? Jestem już dawno na emeryturze, jak wiesz. Nie jestem na bieżąco. — Wiem jedno, ani mój, ani twój mózg na emeryturę nie przeszedł. Chcę tylko wiedzieć, co o tym myślisz. Czy okręt nadal pływa, czy przeszedł do historii? Czy cała załoga naprawdę nie żyje? — Widzisz, Arnoldzie, po dwóch tygodniach zacząłem myśleć, że powinni już go odnaleźć. Teraz dochodzę do nieodpartego wniosku, że okrętu nie ma tam, gdzie go szukano. Przecież Affray został znaleziony po pięciu tygodniach bez żadnego nowoczesnego sprzętu, jakim dziś dysponujemy. Jestem zdania, że HMS Unseen nie rozbił się ani nie uległ zniszczeniu. Nikt go nie ustrzelił torpedą. W przeciwnym razie nie ma najmniejszej wątpliwości, że coś by znaleziono. — A więc gdzie jest? — Możliwości są trzy. Załoga oszalała i zwiewa od swoich żon. Chociaż do tej chwili raczej zabrakłoby im paliwa. Po drugie, okręt porwano z pobudek politycznych. Po trzecie, został uprowadzony. — Która hipoteza najbardziej ci się podoba? — Żadna. Ale nie wierzę, że Unseen siedzi cichutko nie wykryty gdzieś w Kanale. Jeśli zaś będziesz nalegał, to trzecia. Gdyby to było porwanie, coś byśmy już usłyszeli. Zatem sądzę, że okręt ktoś opanował i ukradł, płynie nim dokądś, a załoga nie żyje. Nie wierzę, by komandor podporucznik 122 Colley opuścił akwen ćwiczebny. Jednocześnie na dziewięćdziesiąt dziewięć procent twierdzę, że okrętu w tym akwenie nie ma. Wobec tego ktoś inny go z niego wyprowadził. - Właśnie to samo myślę, Iain. Ale dla mnie podstawowym pytaniem jest: Kto dowodzi nim z taką wprawą, że od dwóch miesięcy nie można go znaleźć? I skąd bierze paliwo? - Mamy tu do czynienia nie tylko z kompetentnym pod-wodniakiem — odpowiedział sir Iain. — Stoimy w obliczu czystej, bezczelnej odwagi, braku skrupułów, oryginalności pomysłów, pogardy dla prawa i oczywiście wyspecjalizowanej wiedzy o klasie Upholder. Jest tylko jeden człowiek spełniający wszystkie te warunki. Ale, jeśli mam wierzyć swym amerykańskim przyjaciołom, ten człowiek nie żyje. - Gdybym w to wierzył, nie siedziałbym tu z tobą, Iain. Myślę, że żyje i że to on prowadzi Unseena. - Skoro już o tym mowa, podzielam twoje domysły. Już od pewnego czasu o tym myślę. Jeszcze porto? - Chyba potrzebujemy jeszcze trochę porto. Skoro mniej więcej ustaliliśmy, że jakiś arabski morderczy maniak kręci się po oceanie w cichej jak mysz łodzi podwodnej, czekając na okazję zrobienia czegoś dużego, nie pozostaje nam nic innego, jak się napić. Nie potrafię opisać, co się będzie u nas działo, kiedy znowu uderzy. Wykończyłoby to obecną republikańską władzę wykonawczą. -Nie zdziwiłbym się. Problem w tym, jak go złapać. Możemy się tylko domyślać, że jest gdzieś w promieniu dziesięciu tysięcy mil. Ale przecież okręt był w trybie szkoleniowym. Na pokładzie nie było żadnej poważniejszej broni. - Tak. Do tego samego wniosku doszliśmy z Dickiem Birleyem. Niemniej jednak takie czekanie na rozwój wydarzeń nieco mnie męczy. - Chyba nie masz wyjścia, Arnoldzie. Co można zrobić? Chyba że popełni jakiś błąd. Sądząc jednak po jego dossier, nie jest raczej znany z błędów. - Mogę postawić marynarkę na nogi z jakiejś wydumanej przyczyny. Jednak obawiam się, niezależnie od domniemanego braku uzbrojenia, że Adnam planuje zaatakować kolejny lotniskowiec. - Myślisz, że szczęście go nie opuści? Wątpię. Myślę, że 123 gdyby spróbował powtórzyć tamten wyczyn, wasi chłopcy by go dopadli. Niemniej jest to powód do niepokoju. Niewiele można jednak zrobić... w Bogu nadzieja, że popełni błąd. Dwaj admirałowie udali się na spoczynek przed północą. Arnold Morgan leżał obok śpiącej Kathy, usiłując skupić myśli na czekających ich nazajutrz wspaniałych, malowniczych okolicach, jakie zobaczą z pokładu jachtu sir Iaina. Próbował odepchnąć jak najdalej od siebie widmo Bena Adnama za sterem zbójeckiego okrętu podwodnego. 201200MAJ05. 1552S/05510E. 36079w. Santa Cecilia po raz ostatni przekazała paliwo na okręt podwodny tuż po północy, dwieście mil morskich na zachód od zatoki Antongil na północno-wschodnim wybrzeżu Madagaskaru, nieopodal samotnej francuskiej wyspy Tromelin. Irańczykom pozostało siedemnaście dni żeglugi przez głębiny Oceanu Indyjskiego do Zatoki Perskiej, do Bandar Abbas. Okręt sprawował się bez zarzutu, ale zaczynało brakować wody i prowiantu, więc komandor Adnam był zadowolony z możliwości ich uzupełnienia. W Bandar Abbas kontradmirał Badr niecierpliwie oczekiwał na ich przybycie. Dobrze zaplanował wprowadzenie okrętu do portu bez wiedzy wścibskiego amerykańskiego satelity wywiadowczego. Był spokojny, że nikt nie zobaczy Unseena wchodzącego do nowo przygotowanego suchego doku i zupełnie pewien, że nikt nie da rady go sfotografować, kiedy okręt już w nim stanie. Irańczycy mieli dobrze rozpracowany harmonogram przelotów satelitów amerykańskich i mogli dokładnie wyznaczyć okresy przerw w obserwacji. Okręt będzie musiał pokonać czternastomilowy odcinek płytkiego akwenu u wejścia do portu w wynurzeniu, poczynając od pierwszej trzydzieści nad ranem. W ten sposób znajdzie się w doku za kwadrans trzecia, pół godziny przed następnym przelotem kosmicznego szpiega. W taki właśnie sposób, w pełnej tajemnicy, w marcu zostały dostarczone rosyjskie wyrzutnie rakietowe. Wiozący je frachtowiec odczekał w cieśninie, tuż obok wschodniego 124 cypla wyspy Keszm, po czym dał gazu poprzez płycizny pomiędzy kolejnymi przelotami. Admirał Badr z jednej strony był ubawiony sukcesem operacji, z drugiej kipiała w nim złość, że przez Wielkiego Szatana on i jego marynarka muszą postępować w taki poniżający sposób. To nie do zniesienia, mawiał, że obce państwo może odmawiać Iranowi jego pradawnego prawa do obrony własnego terytorium w wybrany przez siebie sposób. Na razie jednak wszystko szło pomyślnie. Jedna z wyrzutni „Grom" została złożona w warsztatach na końcu doku, pozostałe trzy rozlokowano jako składniki systemu obrony przeciwlotniczej bazy. Zainstalowano już dźwigi i długie galerie, które ułatwią stoczniowcom dostęp do burt okrętu. Nad dokiem gotowa była suwnica o dużym udźwigu, podwieszona pod betonowym stropem. Wokół budynku nieprzerwanie pełniło straż pięćdziesięciu wartowników, rozstawionych po zewnętrznej stronie otaczających go zasieków z drutu kolczastego. U wejścia do środka groźnie czerwienił się. identyczny napis jak na bramie głównej: TYLKO DLA UPOWAŻNIONEGO PERSONELU. DO INTRUZÓW STRZELAMY BEZ OSTRZEŻENIA! Specjaliści rakietowi admirała Badra sprawdzili wyrzutnię na wszystkie sposoby i orzekli, że system jest skonstruowany bez zarzutu. Nowo zaprojektowany, wypróbowany przez Rosjan po tysiąckroć na pokładzie krążownika Azow kręcącego się w tym celu po Morzu Czarnym, jest gotów do wykorzystania. Rosyjski frachtowiec przywiózł też dziewięćdziesiąt sześć pocisków, co aż nadto wystarczy dla ich celu, jako że komandor Adnam będzie potrzebował tylko sześciu. Wszystko teraz zależało od bezpiecznego doprowadzenia HMS Unseen przez Bena Adnama. Irański admirał nie mógł się doczekać rozpoczęcia misji sprawiedliwości dziejowej. 070100CZE05. 2657N/05619E. W dryfie, głębokość akwenu pięćdziesiąt metrów Unseen czekał na głębokości piętnastu metrów w ciepłych wodach cieśniny Ormuz, nieopodal wyspy Keszm, z rzadka 125 tylko uruchamiając silnik dla korekty pozycji, aż amerykański satelita wywiadowczy zniknie za horyzontem. O pierwszej trzydzieści komandor Adnam dał rozkaz wynurzenia i położenia się na kurs na wejście do bazy Bandar Abbas z prędkością dwunastu węzłów. Były okręt podwodny Royal Navy z sykiem sprężonego powietrza wypierającego balast ze zbiorników wychynął na powierzchnię, kaskadami zrzucając z siebie wodę i ruszając naprzód z największą prędkością od chwili wyruszenia z cieśniny Plymouth przed sześćdziesięcioma ośmioma dniami. Ben Adnam i oficer nawigacyjny, komandor podporucznik Arasz Rajawi, stali na pomoście kiosku, z radością wystawiając się na gorący powiew omiatający pokład okrętu. Przed sobą widzieli światła bazy wojennej, wkrótce też powitała ich zielonymi błyskami latarnia stojąca na krańcu falochronu. Dowódca zarządził zmniejszenie prędkości przed samym wejściem do awanportu i o drugiej czterdzieści pięć Unseen znalazł się na wodach bazy. Za falochronem wykonali zwrot o dziewięćdziesiąt stopni i dwa małe holowniki pomogły wprowadzić okręt w gardziel czekającego nań doku, w ramiona nowych, irańskich właścicieli. Była druga pięćdziesiąt sześć, kiedy manewr zakończono, chowając okręt przed czujnym okiem kamery zainstalowanej na satelicie, który miał się ukazać nad horyzontem za dziewiętnaście minut. Zamknięto olbrzymie dwuskrzydłowe wrota, by zasłonić blask oświetlonego wnętrza, gdzie czekała na nich mała grupka oficerów marynarki. Ben Adnam zszedł na ląd po raz pierwszy od czterech miesięcy. Kontradmirał Badr powitał go serdecznie, obaj mężczyźni uścisnęli się i zgodnie z muzułmańskim obyczajem ucałowali kilkakrotnie w policzki. — Jak się masz, Ben? - Jestem wykończony - odparł Adnam. - To był, jak mawiają marynarze, diabelnie długi rejs. Admirał poprowadził go przez małe boczne drzwi do czekającego samochodu i pojechali do domu. Jazda trwała ledwie sześć minut, mimo to komandor zdążył zapaść w sen. Badr obudził go i wniósł do mieszkania jego worek marynarski. W środku było na jego usługi czterech młodych Irań-czyków. Zdjęli z niego brazylijski mundur, bieliznę i skar- 126 petki, jedyne ubranie, jakie nosił od dwudziestego dziewiątego marca, i ostrożnie położyli jego nóż na stole. Poprowadzili go do gorącej kąpieli. Woda pachniała egzotycznymi ożywczymi olejkami; Ben zdążył się pobieżnie obmyć jaśminowym mydłem, zanim znowu zasnął w parującej wannie. Służący ogolili mu szorstki zarost, a w końcu po prostu wypuścili z wanny wodę, pomogli mu wstać i zaczęli wycierać go w puchate pomarańczowe ręczniki. Skropili go jeszcze wodą kolońską, obsypali jaśminowym talkiem i odziali w biały bawełniany szlafrok. Ben Adnam zwalił się na szerokie, wygodne łoże w dużej, klimatyzowanej sypialni i spał przez trzydzieści godzin, pilnowany jak pasza, chroniony jak Fort Knox. Kontradmirał Badr zostawił rozkaz, by powiadomiono go niezwłocznie, kiedy Adnam wróci do życia. Kiedy dowódca łodzi podwodnej w końcu wynurzył się na świat, była dziesiąta rano dziewiątego czerwca. Teraz, ogolony i wypoczęty, gotów był do działania. Badr przywitał go w ich prywatnej jadalni. - Śledziliśmy twoje postępy dzięki angielskiej prasie - powiedział. - Komandorze Adnam, śladów może i za sobą nie zostawiasz, ale jesteś doskonały w wywoływaniu zamieszania. - Mam nadzieję, sir. Przy okazji, w myśl naszej umowy, należy mi się w tej chwili siedemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów, o które poproszę, zanim ruszymy dalej. - Jestem tego świadom. Przelew telegraficzny poszedł wczoraj rano na twój rachunek w Szwajcarii. Mam tu potwierdzenie transakcji podpisane przez bank. Możesz w każdej chwili sprawdzić w swoim banku, przez ten telefon, jeśli masz takie życzenie, i upewnić się, że mówię prawdę. - To zbyteczne, admirale - odparł Ben. - I dziękuję za waszą dokładność i punktualność. - I my tobie, Ben. - Mohammed Badr się uśmiechnął. -Były jakieś kłopoty z okrętem? Wszyscy nasi inżynierowie meldują, że jest w doskonałej formie. Tylko drobne rzeczy, jak mały przeciek dławicy wału. Elektronika jest bez zarzutu. - Całą drogę szedł bez problemów. Operację wykonano z najwyższej klasy profesjonalizmem. Sądzę, że Royal Navy jest kompletnie skołowana całą sprawą. 127 - Nie przyznają się do tego. Nadal prowadzą poszukiwania w kanale La Manche. Dochodzą mnie słuchy, że wyżsi oficerowie zaczynają się zastanawiać, czy okręt tam w ogóle jest. Publicznie nic jednak nie powiedziano. - Oczywiście, że nie. - Ben, tak naprawdę, to chcę porozmawiać z tobą o rosyjskiej wyrzutni. Jest duża i jej montaż na pokładzie będzie bardzo utrudniony. Możemy stracić na to nawet rok. - Admirale, gdyby chodziło o średniego zasięgu system SAM do obrony przeciw samolotom wojskowym, miałby pan absolutną rację. Wtedy potrzebowalibyśmy dużego, skomplikowanego radarowego systemu kierowania zdolnego poradzić sobie z myśliwcem bombardującym, robiącym uniki, nurkującym, stosującym najprzeróżniejsze środki zakłócające i obronne. Ale o to nie chodzi. Nasz system będzie o wiele prostszy. Wszystkie potrzebne części możemy po prostu przykręcić do pokładu za kioskiem. Nasze cele są znacznie łatwiejsze, przewidywalne, poruszają się ze stałą prędkością i kursem, na stałej wysokości. Nie mają systemów obronnych. Dokonamy jednej modyfikacji, o której wspominałem. Musimy zapewnić proste, aktywne samonaprowadzanie radarem. Tyle tylko, by umożliwić podejście do celu od czoła. Nie możemy się zdać, na przykład, na samonaprowadzanie na podczerwień, od tyłu. Ten pocisk musi się wzbić na zadany pułap, wyrównać lot i ruszyć na spotkanie celu. Musi też w tym momencie uchwycić cel własnym radarem naprowadzającym i uderzyć, z prędkością względną około czterech machów. - Niby tak... niemniej jednak jeszcze na żadnej wyrzutni nie widziałem tylu systemów radarowych co na tej. - Nie będziemy ich potrzebować na okręcie podwodnym. Systemy te służą do przekazywania pociskowi w locie z naziemnej platformy ogniowej poważnej ilości danych uaktualniających jego informacje o celu. Ja zamierzam wszystkie niezbędne do odszukania celu informacje podać mu przed odpaleniem. Będę polował na siedzące kaczki, nie na śmigające we wszystkie strony jaskółki. Zamontujemy wyrzutnię w specjalnie skonstruowanej, szczelnej, odpornej na ciśnienie skrzyni i przykręcimy ją do pokładu i tylnej ściany kiosku. 128 Zwykły radar okrętowy trzeba będzie podrasować, by potrafił wykrywać samoloty z dużej odległości. Z niego uzyskamy wstępne dane do naprowadzania przed odpaleniem pocisku. Wtedy wystarczy, jak to się mówi, wystrzelić i zapomnieć. Jeśli cel nie będzie zbyt szybki, będziemy mieli czas posłać w niego drugiego ptaszka, gdyby pierwszy zawiódł. — Ben, już ci to mówiłem, ale łebski z ciebie facet. - Wciąż żywy, admirale. W moim fachu to poważny plus. — Mam wyraźne przeczucie, że jeszcze długo ci to zostanie. Dopóki będziesz zawsze o te dwa kroki przed nieprzyjacielem. - Mam nadzieję. Na zakończenie chciałbym się upewnić, że rozumie pan nasz podstawowy problem, czyli montaż naszej skrzyni na pokładzie bez niebezpiecznego zmniejszenia stateczności nawodnej okrętu. Środek ciężkości może się tak wysoko podnieść, że po prostu łajba się wywróci. Możemy jednak temu łatwo zaradzić za pomocą pary zbiorników wypornościowych po obu stronach kadłuba. Jedynym problemem jest stworzenie własnego, dość prostego systemu odpalania z wnętrza okrętu. Wtedy wystarczy go podłączyć do skrzynki w sposób stały, trwały i niezawodny w warunkach środowiska podwodnego. — I naprawdę wierzysz, że tego wszystkiego możemy dokonać? - Oczywiście, że tak. W przeciwnym razie wcale bym się do tego nie brał. — Ale do tej pory nikt tego jeszcze nie zrobił? W żadnej marynarce? - Nie. Ale tylko dlatego, że nigdy nie było takiej potrzeby operacyjnej. Gdyby była, każda większa marynarka miałaby taki system. Po prostu okręty podwodne nigdy nie były naprawdę zagrożone z powietrza. Do dziś nie są. 222000CZE05. 3030N/04905E. 09072 w. Duża barka irańskiej marynarki wojennej, popychana przez silny holownik, dotarła do punktu przeznaczenia, sześćset mil morskich wzdłuż wybrzeża od Bandar Abbas, nieco 129 ponad czterdzieści mil od brzegu. Na jej pokładzie byli kontradmirał Badr, komandor Adnam i oficer rakietowy z załogi Unseena. Zamontowaną na dziobie zmodyfikowaną według wskazań Adnama wyrzutnię typu „Grom", zakrytą szczelnie brezentem, otaczało czterech mechaników. Noc była księżycowa i spokojna, niebo czyste. Warunki do przeprowadzenia testu wprost idealne. Zdjęto pokrywy z konsoli sterowniczych na rufie. Oficer rakietowy zasiadł przed nimi na przyśrubowanym do pokładu krześle. Morze było spokojne, powietrze gorące i wszyscy mieli na sobie bluzy z krótkimi rękawami. Radar omiatał elektromagnetycznym spojrzeniem nieboskłon w poszukiwaniu samolotów, ale w promieniu stu sześćdziesięciu kilometrów nie było żadnego. Ben Adnam spojrzał na zegarek: dwudziesta dwadzieścia pięć. Wiedział, że bezpilotowy samolot-cel wystartował już z Bandar Abbas i skierował się nad zatokę, a potem na północny zachód jej środkiem, wspinając się na pułap osiemnastu tysięcy metrów. Wkrótce skręci na północ, przeleci sto sześćdziesiąt kilometrów, co zajmie mu siedemnaście minut, po czym zawróci na południe i pogna z prędkością blisko tysiąca kilometrów na godzinę prosto ku nim. Radar wykrył go w odległości siedemdziesięciu kilometrów. Oficer rakietowy pochylił się nad klawiaturą, wczytując dane do systemu naprowadzania rakiety i meldując głośno 0 wykonanych czynnościach. — Pozycja wyrównania wczytana. Kurs i prędkość celu wprowadzone. Wysokość celu ustawiona na osiemnaście tysięcy metrów. Wyrzutnia gotowa. Dwie minuty przed dwudziestą pierwszą zawołał: „Uwaga!", i nacisnął przycisk odpalenia. Duża rakieta grom z rykiem i blaskiem płomienia wystrzeliła pionowo w górę 1 pomknęła na zadany pułap. Wszyscy na barce patrzyli za nią jak na pokazie sztucznych ogni, widzieli, jak po dwudziestu pięciu sekundach zmienia kurs, osiągnąwszy wysokość osiemnastu kilometrów, i z prędkością dwóch tysięcy siedmiuset kilometrów na godzinę zwraca się na północ w stronę nadlatującego celu. Widzieli, jak unicestwia go ponad trzydzieści kilometrów od miejsca, w którym się znaj- 130 * I dowali. Przez kilka chwil wszechświat zdawała się rozświetlać wielka kula ognia, a potem znów widać było tylko czyste, czarne, rozgwieżdżone niebo. Był to idealnie przeprowadzony atak czołowy, o tak niesamowitej prędkości i sile, że nikt nie mógł mówić przez następne parę minut. Z wyjątkiem komandora Adnama, który stwierdził sucho: — Dziękuję, panowie. To nam absolutnie wystarczy. Myślę, że możemy się udać do domu. Piętnaście minut później do barki przybił szybki kuter rakietowy Shamshir, zabierając na pokład admirała, Adnama i oficera rakietowego. Mechanicy i marynarze z ochrony mieli odbyć długą i powolną podróż powrotną na barce. Kontradmirał Badr i jego podwodniacy znajdą się w Bandar Abbas za dwadzieścia godzin. Kuter francuskiej budowy pomknął przez Zatokę z prędkością trzydziestu węzłów. Konwersacja przy kolacji, którą Badr i Adnam spożywali we dwóch, prowadzona była w świetnym nastroju. Wyrzutnia działała znakomicie, choć przy cenie siedemdziesięciu pięciu milionów dolarów trudno było oczekiwać mniej. Ważna jednak była kwestia czasu. Unseen musiał się znaleźć z powrotem na północnym Atlantyku na początku stycznia, co oznaczało, że należy ukończyć prace i przeprowadzić próby do końca października. Ben zapatrywał się na to optymistycznie. — Nie sądzę, by to miało potrwać aż tak długo. Najgorsza część za nami. Modyfikacja okrętu jest stosunkowo prosta, nie wykracza poza doświadczenie stoczni. — A daty, Ben? Jesteś z nich zadowolony? — Z pierwszej tak. Siedemnasty stycznia, piętnasta rocznica ataku sprzymierzonych na Irak. Później jednak sądzę, że powinniśmy unikać rocznic. Obawiam się, że może to wyglądać na celowe wrabianie Iraku, a to doprowadziłoby Amerykanów prosto do nas. Zaginiony okręt podwodny, tajemniczy nowy dok w Bandar Abbas, do którego nie sposób zajrzeć, trzy uderzenia w Zachód w oczywisty sposób zaplanowane, by wina spadła na Irak... A przy okazji, nie wolno nam zapomnieć, by nowy okręt Kilo wprowadzić do doku natychmiast po moim wypłynięciu... i zrobić to tak, aby nas przy tym dostrzeżono, parę minut po rozpoczęciu przelotu satelity. 131 241000CZE05. Centrum operacji specjalnych w Bandar Abbas Komandor Adnam sporządził całkowicie fałszywy sygnał, jaki miał zostać nadany ze sztabu marynarki do irańskiego patrolowca w północnej części Zatoki Perskiej. Sygnał brzmiał: „Otrzymano informację z wywiadu o irackiej próbie rakiety ziemia-powietrze w rejonie na wschód od Kalat Sa-lih. Wystrzelono cztery rakiety, w tym jedną do szybkiego celu na dużej wysokości, prawdopodobnie z powodzeniem, o 222101CZE05. Platforma startowa nieznana. Zbadać sprawę, 240100CZE06". Sygnał zakodowano szyfrem operacyjnym stosunkowo niskiego szczebla I, jak Ben Adnam się spodziewał, został on przechwycony przez miejscową amerykańską stację nasłuchową w chwili nadania. W Fort Meade rozszyfrowano go po trzech godzinach. Po dalszej godzinie kopia dotarła do Lang-ley. Wkrótce potem znalazł się na biurkach szefów placówek CIA w Kuwejcie i w Jordanii. Plan Beniamina Adnama działał, jak zwykle, z nieuchronnością wschodu słońca nad pustynią. Puszczona przezeń w obieg wiadomość nie była dramatyczna, ot, jeden z rutynowych meldunków i rozkazów wysyłanych dzień w dzień. Trafiła jednak w dziesiątkę, lądując w rękach Chu-cka Mitchella, mówiącego po arabsku Amerykanina z Bostonu, który pracował w głębokiej konspiracji w głównym urzędzie telegraficznym po wschodniej stronie ulicy Raszid. Chuck miał tego wieczoru dwie depesze. Jedna z Kuwejtu, druga od człowieka CIA w Jordanii, obie z pytaniem o irackie próby rakietowe na moczarach nieopodal Kalat Salih. Chuck nic na ten temat nie słyszał. Nie znaczyło to jednak, że nic się nie dzieje. Skontaktował się z innym agentem CIA w Bagdadzie, zwerbowanym przed dwunastoma laty Hu-sajnem Hakimem, i umówił się z nim na spotkanie o dwudziestej w jednej z podłych kafejek w ubogiej południowej części miasta, na które obaj mieli przybyć w tradycyjnych ubraniach arabskich. Hakim się spóźnił, kluczył bowiem w mieście w obawie, że jest śledzony, ale okazało się, iż to fałszywy alarm. Osta- 132 tecznie dotarł do Chucka, który już zaczynał się denerwować, kwadrans przed dziewiątą. Żaden z nich nie chciał spędzać zbyt wiele czasu w to-warzystwie drugiego i rozmowa przebiegała w napięciu, półsłówkami. Tak, sprawa dużego programu testów rakietowych w jakimś nowym miejscu jest poważna. Nie, żaden z nich nie może zająć się nią szczególnie. Najlepiej będzie trzymać ucho przy ziemi i mieć nadzieję, że satelity coś wypatrzą. Chuck Mitchell wysłał wiadomość potwierdzającą, że zajął się sprawą. Poprosił o jaśniejsze określenie jej priorytetu. Nie był optymistycznie nastawiony. Jego sygnał dotarł na biurko szefa wydziału bliskowschodniego CIA, Jeffa Austina, krótko przed lunchem. Austin przeczytał go i zaczął obracać w myślach temat nie kończących się problemów z Irakiem. Ten cholerny kraik praktycznie wywołał przed piętnastoma laty wojnę światową i od tamtej pory były z nim same kłopoty... możliwe, że ma broń jądrową, możliwe, że produkuje broń chemiczną, możliwe, że znów używa jej przeciwko Kurdom, itp. itd. Żeby już nie wspomnieć o wyparowaniu Thomasa Jeffer-sona w środku lata 2002 roku. To też bez wątpienia była robota Iraku i, jak dotąd, uszło im to na sucho. A teraz te pieprzone Araby gdzieś na bagnach potajemnie testują nowe rakiety przeciwlotnicze. Nasuwały się dwa duże pytania: skąd je mają i co zamierzają z nimi zrobić? Jeff Austin czuł> że coś się święci. Zadzwonił do biura admirała Morgana. Rozmawiali przez dziesięć minut, nie dochodząc do żadnych konstruktywnych wniosków oprócz tego, by mieć oko na wszelką działalność militarną na irackich moczarach i wzmóc obserwację satelitarną regionu. — Pieprzeni turbaniarze! — warczał admirał, odłożywszy słuchawkę. - Tego nam tylko jeszcze potrzeba. Bagienne Araby ze straszakiem nuklearnym. Jasna cholera! Kto następny? Inkowie? A może Eskimosi? Admirał nie wiedział, że jedyną poważniejszą rakietą wystrzeloną w tym roku w rejonie Bliskiego Wschodu był irański grom nad Zatoką Perską, przed kilkoma dniami. Ale komandor Adnam wybrał miejsce dobrze, z dala od brzegów, setki kilometrów od jakiegokolwiek miasta, przy tym całkiem 133 blisko granicy iracko-irańskiej. Cała próba potrwała nie dłużej niż siedemdziesiąt sekund. Mógł gdzieś być jakiś astronom amator, któremu wydawało się, że zobaczył błysk na niebie. Być może gdzieś jakaś grupka nomadów pomyślała sobie, że nadchodzi koniec świata. Ale żaden kraj nie doniósł o strąconym samolocie, nikt nie widział startu rakiety. Nikt nikomu o niczym nie zameldował. Poza jednym Benem Ad-namem. Tymczasem w bazie marynarki wojennej w Bandar Abbas zespół inżynierów pracował nad modyfikacją wyrzutni dla HMS Unseen. Komandor Adnam wymagał, by system został zamontowany jako autonomiczna jednostka, najlepiej wysoko, jak się da, przy szczycie kiosku, przykręcony trwale do kadłuba w wodoszczelnej obudowie i połączony tylko wiązką przewodów z możliwie prostym stanowiskiem kontrolnym we wnętrzu okrętu. Było to nieco kłopotliwe w wykonaniu, ale pomysłowe i Ben Adnam już udowodnił, przynajmniej samemu sobie, że będzie działało i to z porażającym skutkiem. W ogromnej grocie suchego doku wiercono w kadłubie okrętu otwory montażowe. Pod koniec sierpnia system rakietowy będzie w pełni przystosowany do swego nowego i stosunkowo prostego zadania. Nawet Rosjanie nie mieli najmniejszego pojęcia, co się dzieje w owianym tajemnicą budynku w Bandar Abbas. Nikt z szeregowych pracowników nie wiedział, do czego mają służyć izolowane grubą gumą przewody, które mocowano na rufowej części kadłuba. Komandor Adnam i kontradmirał Badr byli codziennymi gośćmi w doku, oczekując na dzień, w którym suwnica ustawi masywny dodatkowy „kiosk" na miejsce. Nastąpiło to czternastego września. Kiedy po dalszych pięciu dniach zakończono ostatecznie montaż, napełniono dok wodą po brzegi, utrzymując okręt na dnie. Wprawdzie tylko dwa i pół metra wody pokryło kiosk, ale to wystarczyło, aby potwierdzić, że kadłub pozostaje wodoszczelny na głębokości peryskopowej. Był to sprawdzian niezwykle ważny, podobnie jak późniejsze testy na większych głębokościach, kiedy cały system będzie pod ciśnieniem. Uszczelki trzymały idealnie. Nawet jedna kropla wody nie przedostała się do wnętrza skrzyni wyrzutni. Po jakimś cza- I sie wytworzono w niej nadciśnienie; na powierzchnię wody nie wydostawały się żadne pęcherzyki powietrza i na twarzy Bena Adnama wykwitł uśmiech zadowolenia. W warsztacie było ciszej niż dotychczas. Tylko elektronicy wciąż pracowali, spokojnie testując obwody w miarę spadku ciśnienia w systemie. Tego popołudnia Adnam powiedział cicho do Badra, kiedy wychodzili z doku: — Wkrótce, mój przyjacielu, moja i twoja zemsta się dokona. I z największą satysfakcją obejrzał się na okręt podwodny, który osobiście uprowadził spod boku Royal Navy, a który wkrótce przypuści atak, jakiego nie znała do tej pory historia wojen na morzu. Nie marudził jednak długo. Był przez cały dzień bardzo zajęty i tego wieczoru pragnął się pomodlić w skupieniu i prosić Boga o przebaczenie. 134 bli dłi as na so o ; ni m ze H zs sc ki Pi w p< ir W ti h P P d c: n n E C U \ I I t I ROZDZIAŁ 5 16 stycznia 2006 r. Baku, stolica Azerbejdżanu Pożegnania były serdeczne, ale nic ponadto. Sześcioosobowy zespół negocjatorów z Rosji podczas całej konferencji unikał jasnego określenia swego stanowiska. Chińczycy byli uprzejmi, acz nieprzeniknieni. Irańczycy uśmiechali się z zadowoleniem jak ktoś, kto ma w ręku wszystkie asy i co najmniej trzy króle. Czterej obecni w Baku szejkowie arabscy -Al Sabah z Kuwejtu, Salman z Arabii Saudyjskiej, Hamdan Al Maktoum z Dubaju i przedstawiciel emira Bahrajnu -zasadniczo nie byli, podobnie jak reszta, zainteresowani wynikiem rozmów. Bob Trueman, blisko dwumetrowy Teksańczyk, przewodniczący delegacji amerykańskiej, rzadko w swojej karierze musiał walczyć z tak niedogodnej pozycji, przy tym pod górę. Ważył sto siedemdziesiąt pięć kilogramów i pocił się jak dzika świnia, zawsze więc wolał stąpać po płaskim, równym gruncie, zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Górskie drogi bez lincolna continentala nie były dla niego. Nawet na mieszkanie wybrał wielkie równiny wybrzeża Marylandu, gdzie kiedyś zabrał swą małżonkę Annę na spacer wzdłuż rozległych moczarów, wymarzonych na polowanie na gęsi. Jak mówił, było to „ze trzydzieści lat temu, jak sądzę... w każdym razie przed urodzeniem się chłopców. Chyba ostatnie prawdziwe ćwiczenie fizyczne, jakie wykonałem". Baku, to dziwne, na pół islamskie miasto rozłożone na południowym brzegu zakrzywionego jak orli dziób półwyspu Apszeron nad Morzem Kaspijskim, okazało się szczytem zbyt niebosiężnym dla potężnego Boba Truemana. Jego zdaniem nie było możliwe, by Stany Zjednoczone wygrały roz- 136 poczynającą się bitwę o ogromne zasoby ropy naftowej w tym regionie. Było po prostu cholernie za późno, ot co. Na tym polegał problem. Pieprzony Biały Dom i Kongres zajmowały się du-perelami, podczas gdy środkowa Azja płonęła, w pewnym sensie, na ich oczach. W opinii Boba „ten przeklęty prezydent z otwartym rozporkiem nigdy nie powinien zostać wybrany... siedział na tyłku, sukinsyn, zajmując się własnymi kłopotami, kiedy reszta uprzemysłowionego świata spychana była na skraj przepaści... no i patrzcie, co teraz mamy". Bob Trueman uważał, że cały pomysł tej trzydniowej konferencji nie był niczym innym, jak chińsko-irańską intrygą dla upokorzenia USA. Rosjanie, Chińczycy i Irańczycy, zmuszeni do współdziałania jak nigdy dotąd w całej historii Azji i Bliskiego Wschodu, stworzyli śmiertelnie groźny kartel naftowy, który praktycznie odciął Zachód od drugich największych na świecie złóż ropy. - Teraz trzeba tylko, by Iran spróbował jeszcze raz zablokować Zatokę swoimi pieprzonymi ruskimi minami, żebyśmy mieli wojnę. Prawdziwą wojnę ze strzelaniem. Bo jeśli nie będziemy mogli podłączyć się do zasobów Morza Kaspijskiego, a Zatoka Perska zostanie zamknięta, cały pieprzony świat stanie w miejscu. Japonia, Europa... i USA. To jednak były jego osobiste obawy. A misja Boba w Baku była publiczna. Ten olbrzymi, niedźwiedziowaty, ale nadspodziewanie przebiegły Amerykanin uśmiechał się zatem i ściskał dłonie rosyjskich gospodarzy, żegnał się serdecznie ze swym starym i zaufanym przyjacielem szejkiem Ham-danem i młodym Mohammedem Al Sabahem. Wobec Irań-czyków był pełen kurtuazji, wyrażając życzenie, by znalazł się sposób na uczestnictwo USA w handlu kaspijską naftą. Wiedział jednak aż nadto dobrze, że budowa rurociągu przez terytorium Iranu będzie sfinansowana całkowicie przez Chiny. Jedyny inny rurociąg z regionu prowadził... do Chin! Krótko mówiąc, Irańczycy parli do odcięcia i udało im się. Szkopuł w tym, jak wkręcić się z powrotem. I teraz Bob Trueman stał twarzą w twarz z uśmiechniętym szefem delegacji irańskiej i podawał mu rękę. Obaj wiedzieli, że Stany będą pewnie musiały zapłacić słoną cenę, na przykład zbu- 137 dować cały rurociąg, w zamian za dostęp do dwudziestu procent wydobywanej ropy. A tylko Trueman wiedział, że Kongres nie będzie miał innego wyjścia, jak przełknąć ten pasztet i bulić. Równowaga podaży ropy była po prostu w tych czasach nazbyt chwiejna. Powiedział Irańczykowi, że jest bardzo zadowolony z wizyty w tym starym perskim mieście i że jego łagodny klimat zimowy bardzo mu odpowiada. Podziękował mu za oprowadzenie po islamskiej części miasta, o historii sięgającej dziewiątego stulecia. Stwierdził też, że jest pod wrażeniem efektywności pracy tego największego portu handlowego na Morzu Kaspijskim - Chciałbym tylko, żebyście pomyśleli, w jaki sposób możemy wam pomóc - powiedział na koniec. - Panie Trueman — odparł Irańczyk - od dziewięćdziesiątego szóstego roku do końca wieku z ochotą przyjęlibyśmy amerykańską pomoc. Ale wasz rząd nie chciał nawet z nami rozmawiać. Jestem pewien, że pan pierwszy zrozumie, iż musieliśmy poszukać pomocy gdzie indziej. - Oczywiście, rozumiem... i przykro mi, że stare animozje musiały tak długo trwać. Chyba trafił się nam prezydent, który myślał, że wciąż próbuje uwolnić zakładników w Teheranie, osiemnaście lat po fakcie. - Od początku sądziliśmy, że wasza polityka jest krótkowzroczna, panie Trueman. Było w moim kraju wielu ludzi, którzy chcieli współpracy z Zachodem... tak wielu, którzy chcieli dołączyć do zachodniej prosperity... Ale wy nie chcieliście słuchać głosów rozsądku, które tu, w Iranie, nigdy nie ucichły. Nie wszyscy jesteśmy islamskimi fundamentalista-mi, wie pan? - Istotnie, wiem... i żałuję, że sprawy nie potoczyły się inaczej. No cóż, macie w ręku wszystkie atuty. Najlepsza droga na rynek dla tej ropy prowadzi prosto przez Iran do portu w Zatoce. My moglibyśmy zbudować taki rurociąg szybciej i lepiej niż ktokolwiek inny. - Jeżeli, panie. Trueman, zdecydowalibyście się zniżyć do rozmowy z nami... — Irańczyk się uśmiechnął. — A właśnie, kiedy pan odlatuje? Miło mi było z panem pogawędzić... - Za dwie godziny samolot amerykańskich sił powietrz- nych zabierze nas do Londynu. Stamtąd następnego ranka polecimy concorde'em. To nowa linia, Londyn—Nowy Jork i dalej do Waszyngtonu. Przypuszczalnie ten ptaszek nie potrzebuje więcej niż szesnaście minut, by tam dolecieć. - To piękny samolot, panie Trueman. Zawsze marzyłem, by nim polecieć. - Panie Montazeri, jeśli wymyśli pan sposób, by dopuścić mój kraj do udziału w handlu kaspijską ropą, skłonię mój rząd, by wynajął jedną z tych pięknotek tylko dla pana i przywiózł pana z Teheranu do Waszyngtonu, by to uczcić. - Nie będę ustawał w pracy nad tym. - Irańczyk się roześmiał. - Ale Chińczycy są już dobrze okopani. Jak obaj wiemy, zainwestowali miliardy dolarów w pozyskiwanie ropy i finansowanie budowy rurociągu. - Taak. I oczywiście potrzebują tak wiele ropy... Jakie są obecne prognozy? Pod koniec dwutysięcznego dwunastego roku będą potrzebowali dziewięćdziesięciu siedmiu procent wydobycia z rejonu Zatoki Perskiej? - Tak twierdzą ekonomiści, panie Trueman. A ponieważ Pekin nie może tego wszystkiego dostać, będą musieli kupować gdzie indziej. - Trochę się obawiam, że już to zrobili — odrzekł Amerykanin. — Jak się zdaje, cała produkcja Kazachstanu wędruje na wschód. I nie ma nic, co moglibyśmy zrobić w tej sprawie... dzięki bystrości i dalekowzroczności naszego poprzedniego prezydenta, który wydatnie pomógł im stać się drugim najbogatszym krajem świata. - Tak, panie Trueman. Chyba nic nie możecie zrobić. Uczestnicy konferencji stali w wysokiej, bogato zdobionej sali, żegnając się z sobą. Ludzie Truemana zaczęli się skupiać wokół masywnej postaci swego przewodniczącego. Jego asystent, Steve Dimauro, był fizycznym przeciwieństwem szefa. Smukły jak trzcina, był kiedyś obrońcą w uniwersyteckiej reprezentacji koszykarskiej. Pochodził z Vidalii w stanie Georgia. Szybko dostał się do drugiego zespołu Yankees, ale zabrakło mu cierpliwości, a może i wzrostu, by w końcu dotrzeć do Bronx. Porzucił zawodowy sport po trzech latach i z dyplomem ekonomisty podjął pracę w gigancie naftowym ARCO, gdzie Bob Trueman był już uznanym boha- 138 139 terem, mózgiem odkrycia ogromnych złóż na pustyni południowego Dubaju w 1980 roku. Teraz, po siedmiu latach, trzydziestoletni Dimauro był jednym z młodych tygrysów ARCO, a dzięki związaniu swej kariery z potężnym byłym wiceprezesem Truemanem, aktualnie szefem wszystkich kolejnych prezydenckich misji na Bliskim Wschodzie, nieustannie piął się w górę po szczeblach struktury firmy. AECO bardziej niż chętnie oddelegowała go na rok, by w ten sposób zdobył bezcenną wiedzę na temat rosyjsko-chińsko-irańskiego kartelu, który dzisiaj miał tak ogromny wpływ na funkcjonowanie uprzemysłowionego świata. Kiedy Steve wróci do firmy, czekać nań będzie stanowisko wiceprezesa. Bobowi i Steve'owi towarzyszyli czterej republikańscy kongresmani: Jim Adison z Kalifornii, Edmund Walter z New Hampshire, Mark Bachus z Delaware i reprezentant Teksasu, Dan Baylor. Na lotnisko pojechali dwiema limuzynami, w pierwszej dwaj ludzie z ARCO i były naftowiec Dan Baylor, w drugiej pozostali. Nie było powodów do pośpiechu, ale mimo to szofera zaskoczyło polecenie Truemana, by zatrzymał się przy nowym McDonaldzie, niedawno otwartym w Baku. — Wpadnę tam tylko na parę big maców — wyjaśnił szef delegacji. — Często to robię po południu. To stabilizuje moją wagę, utrzymuje ją na takim poziomie, jaki mi odpowiada. W moim wieku nie należy nagle zacząć chudnąć. To niezdrowo. — Chcesz powiedzieć, pomiędzy obiadem a kolacją? — zapytał kongresman Baylor. — Tak jest. Widzisz, jestem facetem z masą - wyjaśnił Bob poważnie, choć niepotrzebnie. - A przy stresach w mojej pracy ta masa jest atakowana przez moje własne ciało. To znaczy, że przez osiem godzin mógłbym tracić na wadze. Coś takiego może nie wpłynęłoby źle na takiego malca jak ty — dodał, patrząc na muskularną sylwetkę ponadstukilo-gramowego Teksańczyka o wzroście metr osiemdziesiąt — ale duzi faceci muszą się odżywiać jak duzi faceci. Utrzymanie wagi. Szofer, do McDonalda! Bob Trueman wciąż ochoczo przeżuwał ostatnie kęsy 140 hamburgera, kiedy przybyli na lotnisko i wsiadali do wojskowego transportowca. Czekał ich sześciogodzinny lot do Londynu. Wylądować mieli o dziewiętnastej, co dawało im aż nadto czasu na kolację, nocleg w hotelu „Connaught" i śniadanie z czwórką amerykańskich biznesmenów naftowych pracujących w Anglii. Ich concorde startował z Heath-row o jedenastej rano. Usadowiwszy się w fotelu, Bob Trueman nie tylko jeszcze żuł, ale wciąż burczał o szokującej krótkowzroczności Zachodu w sprawie kaspijskiej nafty. - Już w dziewięćdziesiątym siódmym było wiadomo, że pola naftowe Azerbejdżanu, Kazachstanu i Turkiestanu stanowią łącznie drugie co do wielkości złoże po Arabii Saudyjskiej. Chińczycy palą się, by się do nich podłączyć, a co robi Zachód? Po pierwsze, nasz prezydent decyduje się zrobić, co w jego mocy, by ich jeszcze wzbogacić. Klauzula najwyższego uprzywilejowania, eksport wszystkiego, czego by zapragnęli, ba, oddawał im najnowocześniejsze technologie aeronautyczne, żeby tylko pozwolili nam eksportować do nich towar. Wszystko, byle byli zadowoleni. Po drugie, uznaje za stosowne nie rozmawiać z Irańczykami, pozbawiając nas udziału w najlepszej drodze eksportu ropy z regionu kaspijskiego. Po trzecie, Amerykanie decydują się na rozszerzenie paktu NATO na wschód, ale z wyłączeniem Rosji, pchając w ten sposób tego odwiecznego wroga Chin prosto w ich ramiona, jako przyjaciela i ważnego partnera handlowego. Że już nie wspomnę o jej roli jako wielkiego bossa od kaspijskiej ropy. Pozycja serdecznego druha Chin absolutnie nie jest tą, na jakiej chcielibyśmy Rosję widzieć. Po czwarte, Europejczycy w oślepiającym przebłysku geniuszu odmawiają członkostwa w Unii Turkom, a przecież dzięki panowaniu nad Bosforem kontrolują oni jedyną drogę, którą zbiornikowce mogą wywozić ropę z regionu kaspijskiego. — Wlepił wzrok w swoje pięcioosobowe audytorium i kontynuował: — Czy jest tu ktoś, kto może mnie oświecić i wyjaśnić, skąd właściwie bierzemy tych przygłupów, którzy mają dbać o interesy Zachodu? Czy ktoś to wie? Hę? Odpowiedzią było tylko pięć ponurych uśmiechów. Ostre słowa ogromnego Teksańczyka trafiły na podatny grunt. 141 Letargiczne zachowanie Zachodu graniczyło z głupotą i ślepotą. Od początku nie było żadnym sekretem, że trzy potęgi Wschodu szykują się do opanowania kaspijskich złóż ropy. Najpierw w 1996 roku Iran wykupił dziesięć procent udziałów, co odbiło się szerokim echem w świecie. W 1997 roku prasa doniosła o podpisaniu umowy między Chinami a Kazachstanem o przyszłej eksploatacji niewyczerpalnych złóż w zachodniej części młodej republiki. Chińskie Narodowe Przedsiębiorstwo Naftowe natychmiast zainwestowało cztery miliardy dolarów w pole naftowe w Aktiubińsku, przede wszystkim w budowę rurociągu do Turkmenistanu, a potem, być może, dalej do Iranu. W tym samym tygodniu Chiny ogłosiły, że zamierzają zainwestować kolejne cztery miliardy w eksploatację pobliskich złóż w Ozen. Jak sugerowały oficjalne doniesienia z Pekinu, to porozumienie mogło zaowocować budową nowego rurociągu bezpośrednio do Chin, ponieważ rząd chiński był „zmuszony znaleźć bezpieczne źródła dostaw ropy, aby zaspokoić gwałtownie wzrastające potrzeby kraju". — No, wtedy już i trzyletni miś panda mógł się domyślić, co się święci - zrzędził Bob Trueman. - A w środku tego całego kotła mamy wiecznie agresywny Iran, już nie tylko grożący, ale wręcz zapowiadający wszem i wobec minową blokadę Zatoki Perskiej, ponieważ droga morska przez cieśninę Ormuz jest ich własnością. No, to mamy. Zatoka zamknięta, przynajmniej do czasu, kiedy razem z NATO damy radę rozpirzyć tę blokadę, a my jesteśmy wykluczeni z drugiego wielkiego rynku naftowego. Każdy głupi z branży widział, że to nadchodzi. I co zrobiliśmy? Nic. Gówno. Wielkie zero. Niech mnie diabli! Co ciekawe, Bob Trueman bynajmniej nie odkrywał Ameryki. W środowisku nie był znany z najbardziej błyskotliwego intelektu, nawet wśród kierownictwa ARCO. Był po prostu zawodowym nafciarzem, z żarłocznym apetytem na wiedzę. Jego personel nazywał go Niedźwiedziem, a jego gabinet Gawrą. Nosił ze sobą trzy teczki i czytał, według słów Steve'a Dimaura, „trzy tysiące tygodników dziennie". Był lubiany, choć współpracowników przyprawiał o szaleństwo, ponieważ uważał, że wśród jego personelu nie ma nikogo, kto mógłby 142 dostarczyć mu wszystkich niezbędnych informacji. Jego popyt tak na wiedzę, jak i na kalorie sięgał najwyższych granic podaży. Najlepszy był jednak w rozpoznawaniu durniów. A już szczególnie tych na poważnych stanowiskach. Bob Trueman osiągał szczyty krasomówstwa w potępianiu Białego Domu w starczych latach dwudziestego wieku. Teraz pracował dla obecnego, republikańskiego prezydenta z całą energią prawdziwego fanatyka. Chłodne odrzucenie jego propozycji w Baku przez nowych władców światowej ropy — w każdym razie solidnego jej kawałka - przyprawiło go o monumentalną, prawie nie do zniesienia frustrację. - A takie to było proste! — burczał unisono z silnikami wojskowego odrzutowca. - Wystarczyło przymilić się Iranowi, załatać kilka mostów, zaproponować jakąś pomoc. Potem sfinansować amerykańsko-irański rurociąg z wielką, tłustą rafinerią ARCO na końcu, na samym brzegu Zatoki. Wszyscy by zarobili, świat by się toczył nadal, a Iran straciłby fanatyczną ochotę na minowanie cieśniny Ormuz. Cholera jasna. To ostatnie słowo podsumowywało jego zdolności. Bob nie wymyślał rozwiązań. Nie był twórczym myślicielem. Był naf-ciarskim komputerem z gigantyczną bazą danych, dopracowywaną przez całe życie spędzone na polach naftowych świata. Był kimś, kogo należało wysłuchać, ale z dwóch powodów nigdy nie miał zostać prezesem ARCO. Po pierwsze, mógł nie znaleźć w sobie zdecydowania, by przeć naprzód w chwili kryzysu, po drugie, nie wyglądał na długowiecznego. Godzina 0950, 17 stycznia 2006 r. Bob Trueman z kolegami rozsiedli się zadowoleni w wielkiej sali klubowej dla pasażerów concorde'a na terminalu czwartym londyńskiego lotniska Heathrow. Popijali kawę, a przewodniczący spałaszował kilka drożdżówek. Steve zgłosił niecodzienną prośbę, by podano im lunch po dwóch godzinach trzygodzinnego lotu, ale tuż po starcie będzie trzeba spytać stewardesę, czy główny amerykański negocjator naftowy mógłby otrzymać parę cheeseburgerów. Obawiał się, 143 że będzie się musiał zagłębić w dyskusję na temat programu utrzymania wagi swego szefa, ale urocza stewardesa Julia pewnie uśmiechnie się tylko słodko i odpowie: „Oczywiście, sir, jestem pewna, że damy sobie z tym radę". Tymczasem kapitan Brian Lambert wraz ze starszym mechanikiem Henrym Pryorem i drugim pilotem Joem Brodym siedzieli już w kokpicie, brnąc przez długą listę czynności przedstartowych, nieodłącznie towarzyszących wciąż zdumiewającemu osiągnięciu: lotowi sześćdziesięciometrowego odrzutowca o skrzydłach typu delta z prędkością dwukrotnie większą od dźwięku, na samej granicy kosmosu, podczas gdy na pokładzie stu pasażerów spożywa według gustu filet z polędwicy, pieczoną kuropatwę bądź łososia. Henry odbył już blisko godzinny spacer wokół samolotu, dokonując rutynowych oględzin. Teraz siedział w swym fotelu, przeprowadzając kolejno wszystkie przewidziane przepisami i uświęcone długoletnią praktyką próby i testy. Nie pomijano niczego. Żaden szczegół nie był na tyle drobny, by go zlekceważyć. Przed startem Henry działał ściśle według podręcznika. Dwaj piloci studiowali plan lotu i mapę. Pięćdziesiąt minut przed startem starszy mechanik wręczył kapitanowi dziennik, który wcześniej wypełnił. Kapitan Lambert podpisał go, formalnie przejmując kontrolę nad samolotem. Teraz dziennik pokładowy w dwóch kopiach został przypięty do pulpitu przed fotelami pilotów. Lambert i Brody pochłonięci byli sprawdzaniem punktów zwrotu, pułapami i częstotliwościami radiowymi do łączności z kontrolą ruchu. Concorde'a nie da się porównać do żadnego innego samolotu. Prędkość lotu i jego pułap są tak wielkie, że wszyscy na pokładzie są bez przerwy zajęci. Naddźwiękowa cesarzowa północnego Atlantyku jest kochanką wymagającą, a poziom uwagi niezbędnej dla doprowadzenia jej bezpiecznie do portu przeznaczenia wyciska z załogi ostatnie krople sumienności i wiedzy zawodowej. Pułap lotu wyznacza raczej ciśnienie atmosferyczne niż wysokość nad poziomem morza. W miarę spalania paliwa, które concorde konsumuje w zatrważających ilościach, kadłub staje się lżejszy i unosi się wyżej, co zostaje skorygowane, i tak w kółko — jakby samolot 144 leciał po sinusoidzie, co parę minut zmieniając wysokość 0 paręset metrów. Kapitan Lambert zajęty był wprowadzaniem współrzędnych punktów zwrotu do skomputeryzowanego systemu nawigacji inercjalnej. Były to kamienie milowe ich podróży: będą się zgłaszać do odpowiednich stacji kontroli ruchu powietrznego przez całą drogę nad Atlantykiem, co dziesięć stopni długości geograficznej, co siedemset kilkadziesiąt kilometrów. Trzydzieści minut po starcie zgłoszą się do stacji Shannon/Prestwick, znanej pod sygnałem wywoławczym SHANWICK. Kolejne zgłoszenie przypadnie na południk 4°W, w punkcie przyspieszenia nad Kanałem Bristolskim. Potwierdzi ono trasę concorde'a, która odbiega od tras konwencjonalnych odrzutowców pasażerskich nad Atlantykiem. Concorde lata samotnie z kilku powodów. Pierwszym jest konieczność ochrony ludności wszystkich mijanych krajów przed falą uderzeniową, jaka powstaje podczas przekraczania bariery dźwięku. Dlatego jego trasa prowadzi samym środkiem Kanału Bristolskiego ku południowej Irlandii, 1 tam dopiero rozpoczyna się przyspieszanie do prędkości ponaddźwiękowej. Stamtąd, cały czas wspinając się na swój pułap podróżny szesnastu i pół tysiąca metrów, mknie na południowy zachód, witając się z Atlantykiem o osiemdziesiąt kilometrów od brzegów hrabstwa Cork. Przez całą drogę trzyma się daleko na południe i o ponad sześć kilometrów wyżej od utartych szlaków północnoatlantyckich. Od opuszczenia Somerset w zachodniej Anglii concorde nie przelatuje nad żadnym lądem aż do samego podejścia do lądowania na nowojorskim lotnisku J. F. Kennedy'ego, położonym na Long Isłand, na wschód od miasta. W ten sposób w trzy godziny pokonuje trasę około sześciu tysięcy kilometrów. Prędkość przelotowa concorde'a wynosi dwa tysiące sto czterdzieści kilometrów na godzinę. Pokonanie jednego kilometra zajmuje mu niewiele ponad półtorej sekundy. Trochę czasu traci podczas lotu nad południową Anglią, gdzie obowiązuje go ścisłe ograniczenie prędkości do niecałego macha - co i tak bardziej pasuje do rakiety kierowanej niż do pasażerskiego liniowca. Tego dnia prowadzenie concorde'a było dla czterdziesto- 145 czteroletniego Briana Lamberta bardziej koniecznością niż wyborem. Gdyby mógł wybierać, kibicowałby dziś szkolnej reprezentacji w rugby, w której grał jego syn Billy. Ich przeciwnikiem miały być „tygrysy" ze szkoły Elstree w Berkshire, drużyna, która tradycyjnie wygrywała z nimi około dwudziestoma punktami; podobno jednak w rozpoczynającym się sezonie 2006 r. były szansę na jej pokonanie. Na meczu będzie za to jego żona Jane i o nich obojgu będzie myślał o czternastej trzydzieści, kiedy Billy poprowadzi zespół do pierwszego starcia. Concorde będzie już wtedy w Nowym Jorku. Jak na styczeń, dzień był dobry na rugby - pochmurny, nie za zimny. Powietrze było przesycone wilgocią, od trzech dni bowiem do wczoraj padało. Jadąc z Surrey do Heathrow wciąż jeszcze mokrymi drogami, Lambert już zanotował w pamięci zachodni kierunek wiatru i warstwowe ułożenie chmur, oceniając w myślach pogodę, jaką napotka po starcie. Zastanawiał się, która z maszyn mu dzisiaj przypadnie; miał nadzieję, że nie ta, w której w ubiegłym tygodniu zaczął szwankować wskaźnik paliwa zbiornika numer trzy. Teraz, trzy kwadranse przed odlotem (planowo o dziesiątej czterdzieści pięć zgodnie z nowym rozkładem), zapoznawał się z dwuosobową załogą kokpitu. Henry'ego Pryora znał, lecieli już razem w grudniu. Drugi pilot, Joe Brody z zachodniego Londynu, był mu znany tylko z widzenia. Losowy dobór załóg był w British Airways standardową procedurą. Chciano w ten sposób umknąć możliwych problemów, wynikających z nadmiernej rutyny, rozluźnienia i złych nawyków, jakie mogły się pojawiać między ludźmi stale ze sobą współpracującymi. I tak cała trójka spotkała się po raz pierwszy jako załoga w biurze dyspozytorskim parę godzin przed startem. Przestudiowali tam wspólnie plan lotu i zapoznali się z biuletynem meteorologicznym dostarczonym przez służby lotniskowe. Podane w nim były temperatury, układy ba-ryczne, wiatry, obszary potencjalnych turbulencji i rejony, gdzie można się spodziewać oblodzenia — wszystko w niezrozumiałych dla laika symbolach kodowych. Wkokpicie każdy skoncentrował się na własnych zadaniach. Sprawą podstawowej wagi jest tankowanie paliwa. Jego 146 zapas musi wystarczyć na ewentualne dotarcie do lotniska w wypadku awarii jednego z czterech potężnych silników Rolls-Royce. Concorde nie może utrzymać ani prędkości dwóch machów, ani wysokiego pułapu, lecąc na trzech tylko silnikach. Na niższych wysokościach zaś zużycie paliwa wzrasta o dwadzieścia pięć procent, przez co mogliby zostać zmuszeni do lądowania na Azorach, w Gander na Nowej Fundlandii lub w Halifaksie w Nowej Szkocji. Henry Pryor obserwował więc napełnianie zbiorników o łącznej pojemności dziewięćdziesięciu pięciu ton z czujnością głodnego sokoła. Bardzo ważne jest odpowiednie rozłożenie ciężaru. Środek ciężkości samolotu musi się znaleźć w dokładnie określonym punkcie. Zadanie jest bardziej skomplikowane niż w innych samolotach. Gotowy do lotu concorde waży sto osiemdziesiąt pięć ton. W czasie lotu ciągle przepompowuje się paliwo z jednego zbiornika do drugiego, by skompensować zmiany rozłożenia ciężaru na skutek jego zużycia. Większość miejsc pasażerskich znajduje się przed środkiem ciężkości. Piloci zasiadają dwanaście metrów przed przednim kołem i trzydzieści metrów przed tylnymi. Oficerowie ładunkowi współpracujący z drugim pilotem często muszą podejmować ważne decyzje, opierając się na własnym doświadczeniu i ocenie sytuacji. Nic nie zostaje pominięte i dzisiaj prawie stuosiem-dziesięciokilogramowa masa Boba Truemana została uwzględniona w obliczeniach wraz z wszystkimi innymi ciężarami. Pasażerowie zostali zaproszeni na pokład o dziesiątej piętnaście. Kiedy w trzynaście minut później kończono tankowanie, wszyscy siedzieli już na swoich miejscach. Brian Lambert uważnie sprawdził i podpisał komputerowy wydruk ostatecznego ciężaru samolotu i rozłożenia jego składowych wzdłuż pokładu. Koordynator rampy formalnie zameldował zakończenie swoich czynności i opuścił samolot, zamykając za sobą i zabezpieczając drzwi. Kapitan i drugi pilot ustawili na odpowiednich wskaźnikach białe znaczniki, określające szybkość startową i kąt nachylenia ruchomej części dziobowej na czas wspinania się na pułap przelotowy. — Zezwolenie na start - polecił kapitan. 147 Joe Brody wywołał wieżę kontrolną lotniska, prosząc o pozwolenie na włączenie silników. - Londyn Ziemia, tu Speedbird Concorde zero zero jeden na stanowisku Juliet Trzy. Proszę o pozwolenie na rozruch silników. - Speedbird Concorde zero zero jeden, zgoda na rozruch, skontaktuj się z ciągnikiem na sto trzydzieści jeden koma dwa. Henry Pryor odhaczył dwie kolejne pozycje na swej liście startowej, po czym uruchomił silnik numer trzy. 171054STY06. 4976N/03203W. 18075 w. Głębokość peryskopowa Unseen płynął powoli i bezszelestnie pod powierzchnią północnego Atlantyku. Specjalna podwodna antena zapewniała mu na mniejszych głębokościach połączenie z międzynarodowym systemem łączności satelitarnej MARISAT. Pierwsza wiadomość ze sztabu marynarki w Bandar Abbas była lakoniczna: KRÓLEWSKIE PTAKI NA POKŁADZIE LOTU 001. ETD LONDYN HEATHROW 1045 GMT. ETA* 51N/030W 1219 GMT. Komandor Adnam, stojący w centrali manewrowej ze swym nawigatorem, uniósł brwi i mruknął: — Hmm... Interesująca pierwsza próba. Najszybszy i najwyższy cel. Teraz, w cztery godziny później, sprawdziwszy, czy sonar nie wykrywa w pobliżu żadnych jednostek nawodnych, polecił ponownie wynurzyć się do głębokości peryskopowej, by odebrać następną wiadomość. Rozkazał też, by wysunięto maszt systemu rozpoznania elektronicznego i peryskop. Dwie teleskopowe rury z sykiem siłowników hydraulicznych uniosły się nad powierzchnię wody. Włączono potężny radar * ETD — spodziewany czas wyjścia, ETA - spodziewany czas przybycia. Zachowano oryginalne skróty angielskie jako przyjęte w międzynarodowym transporcie morskim i powietrznym. 148 p rzęch wytujący^a Ben błyskawicznie omiótł peryskopem horyzont. Byli sami. Godzina 1042 GMT, Heathrow Starszy mechanik Pryor uruchomił już wszystkie cztery silniki. Dziób concorde'a opuszczony był o pięć stopni ku powierzchni pasa startowego. Podczas kołowania załoga dokona jeszcze trzydziestu czynności kontrolnych. Tego ranka concorde miał wzbić się w niebo z pasa numer 27R, na kierunku magnetycznym dwieście siedemdziesiąt cztery stopnie. Po zakończeniu przygotowań samolot podkołował na koniec pasa, oczekując na swoją kolej do startu. Personel kabinowy siedział przypięty pasami do swych miejsc, mechanik przesunął swój fotel do przodu i spoglądał kapitanowi przez ramię, trzymając lewą dłoń na oparciu jego siedzenia. Sygnał z wieży nadszedł dokładnie o jedenastej. - Speedbird Concorde zero zero jeden, zezwalam na start. - Speedbird Concorde zero zero jeden rusza. Brian Lambert otworzył przepustnice. Włączyły się do-palacze, samolot rozpędzał się błyskawicznie. - Prędkość rośnie. - Sto osiemdziesiąt pięć. - Moc sprawdzona. - VI, kapitanie. Osiągnięto prędkość trzystu pięciu kilometrów na godzinę, punkt bez powrotu. Choćby kilometr szybciej, i nie da się już zrezygnować ze startu i bezpiecznie zatrzymać na pasie. Samolot rozpędzał się dalej, dążąc do niezbędnej dla oderwania się od ziemi prędkości czterystu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. - Trzy, dwa, jeden, zero... wyłączyć dopalacze. Brian Lambert, mąż Jane, ojciec trzynastoletniego Bil-ly'ego, poderwał potężną maszynę w górę. Z wyciem silników pomknęli na zachód, wspinając się na londyńskie niebo szybciej i bardziej stromo niż większe i cięższe boeingi. Start concorde^, jak co dzień, obserwowały z zapartym tchem tłumy 149 widzów z pasażerskiego terminalu numer cztery. Patrzył też za nim w niebo milczący attache morski z ambasady Iranu. Po chwili wyjął telefon komórkowy i z pamięci wybrał numer. Kiedy rozmówca się zgłosił, dyplomata powiedział cicho do słuchawki: - Concorde wystartował o jedenastej. 171104STY06. Unseen na peryskopowej, 02875 w. Komandor Adnam trzymał w ręku lakoniczny wydruk z teleksu satelitarnego, wprost z ambasady w Londynie. LOT 001 KOŁUJE O 1045, START PRAWDOPODOBNIE 1100. Za godzinę i dziesięć minut, pomyślał, concorde będzie o paręset mil stąd. Dzień nie był najładniejszy, widzialność wynosiła ledwie trzy mile, ale dla radaru nie jest to przeszkodą. Jak dotąd sonar nie wykrył żadnych odgłosów mogących świadczyć o obecności jakichkolwiek statków w promieniu dwunastu mil. Morze wokół okrętu było puste. Ani żywej duszy — idealne warunki do popełnienia największej powietrzno-morskiej zbrodni dwudziestego pierwszego wieku. Załoga Bena Adnama była dobrze wyszkolona. Kiedy wyda operatorowi radaru rozkaz rozpoczęcia namierzania, ludzie automatycznie wejdą w swoje dobrze wyćwiczone role, trenowane tysiąc razy. Był rozluźniony i beznamiętny, jak zawsze, kiedy rosło napięcie sytuacji. A teraz ten urodzony w Iraku oficer był w swoim żywiole: dowodził okrętem podwodnym z trzema kilometrami wody pod kilem, tuż na zachód od Grzbietu Północnoatlantyckiego, obserwując i czekając, by jak zwykle przechytrzyć i pokonać wrogów w imię najświętszego Allacha. Godzina 1104 GMT. Na zachód od Reading Brian Lambert prowadził concorde'a z prędkością siedmiuset czterdziestu kilometrów na godzinę. Wciąż pięli się w górę, z każdą minutą zyskując tysiąc metrów wysokości. 150 Joe Brody odebrał pozwolenie wejścia na pułap ośmiu i pół tysiąca metrów, i kapitan zgasił napis „Zapiąć pasy". Niebo przed nimi wyglądało ponuro, ale stabilnie. Zresztą już wkrótce, kiedy osiągną pułap przelotowy, znajdą się o sześć kilometrów ponad najwyższymi nawet chmurami. Nad-dźwiękowy flagowy statek floty British Airways mknął nad zachodnią Anglią. O jedenastej dwadzieścia cztery, wysoko nad Kanałem Bristolskim, tuż przed południkiem 4CW otrzymali zezwolenie na wejście na trasę atlantycką. - Speedbird Concorde zero zero jeden, idźcie na pułap według uznania. Lećcie między piętnaście dwieście a osiemnaście trzysta, korytarzem Sierra November. Starszy mechanik Pryor rozpoczął przepompowywanie paliwa do tylnych zbiorników, przygotowując samolot do lotu naddźwiękowego. Brian Lambert pchnął manetki do przodu, na pełną moc. Dopalacze włączyły się parami i concorde gładko przyspieszył do jednego i trzech dziesiątych macha. Wielu pasażerów odczuło dwa łagodne pchnięcia w plecy, kiedy włączono dopalacze, część z nich podniosła też wzrok znad gazet, wsłuchując się w zmieniony ton silników. Bobowi Truemanowi zdawało się, że słyszy skwierczenie swoich cheeseburgerów na płycie w kuchni. Nagły spadek wagi uważał za poważniejszy problem niż nagłą utratę wysokości. Wraz z zespołem zajmowali siedem miejsc w przedniej części kabiny - po dwa w rzędzie czwartym, po obu stronach przejścia, jedno w piątym przy oknie i kolejne dwa w piątym po drugiej stronie dla Boba z jego teczkami. Bezpośrednio przed nimi zasiadał znany już w latach siedemdziesiątych gwiazdor brytyjskiej muzyki pop, Phil Charles, który w wieku pięćdziesięciu pięciu lat jeszcze nagrywał i podobno jego majątek sięgał trzystu milionów dolarów. Niski, łysiejący, nie ogolony, siedział skromnie ze swym menedżerem o długich włosach spiętych w kitkę. Obaj mieli na sobie bawełniane koszulki i skórzane kurtki. Sąsiednie fotele zajmowały dwie wysmukłe blondynki o kwaśnych minach. Mogły być córkami gwiazdora, ale zapewne nie były. Długie i urozmaicone życie erotyczne Phila od wielu lat stanowiło źródło radości londyńskich bulwarowych popołudniówek, tym bardziej że był takim bezpretensjonalnym indywiduum o jawnej i głęboko 151 zakorzenionej niechęci do udziałowców znanej firmy Gillette. Dla klasy średniej zawsze był okropną postacią. Steve Dimauro rozpoznał go na pierwszy rzut oka i pozdrowił skinieniem głowy, które odwzajemniono z zawadiackim uśmiechem. W opinii Steve'a dość obskurnie wyglądający piosenkarz pewnie by nie miał szczęścia u owych wysmukłych, gdyby nie jego trzysta baniek. - Skurczybyk potrafi jeszcze śpiewać - mruknął jednak z uznaniem, zajmując swoje miejsce u boku szefa. Daleko w tylnych rzędach siedział inny piosenkarz, też angielski, pianista rockowy Shane Tempie. Nosił się niemal identycznie jak Phil Charles i śpiewał podobne piosenki. Różnili się zdecydowanie stanem konta. Podczas gdy Phil nigdy nie przestał odnosić sukcesów, zwinnie zmieniając style, choć zachowując swe tradycyjne brzmienie, Shane podupadł w latach osiemdziesiątych, jeszcze bardziej w dziewięćdziesiątych i musiał się zniżyć do występów w night clubach północnego Londynu. Jego kariera rozpoczęła się na nowo w pierwszych miesiącach nowego tysiąclecia z wejściem na afisz nowej, sensacyjnej aranżacji starej rock-opery. Poprzednie lata były jednak chude i Shane'owi wciąż brakowało paruset tysięcy funtów do nowego zamku. Ta podróż concorde'em była dla niego dużym wydarzeniem. Poważna sesja nagraniowa w Nowym Jorku mogła wynieść go znów na szczyt w tym roku, toteż spędził przynajmniej dziesięć minut, udzielając się prasie na lotnisku. Niemniej, kiedy już weszli na pokład, jego długoletni menedżer Ray Duffield jęknął cicho, ujrzawszy Phila Charlesa, rozpartego w fotelu z otwartą na dziale sportowym „Daily Maił". - Synu - burknął do swego podopiecznego - mam złe wieści. Jeżeli ten samolot się rozbije, nawet o tobie nie napiszą. Concorde osiągnął pułap piętnastu tysięcy trzystu metrów na dziesiątym stopniu długości geograficznej zachodniej. Południk ten przecina zachodnie wyspy Connaught, półwysep Dingle w hrabstwie Kerry i biegnie na wschód od przylądka Mizen Head. Brian Lambert minął go o jedenastej trzydzieści sześć i trzydzieści sekund na szerokości 50°49'N, lecąc z prędkością dwóch machów. Drugi pilot Brody zamel- 152 dował o tym do Shannon i stacja kontroli zanotowała spodziewany czas następnego zgłoszenia, siedemset dwadzieścia cztery kilometry dalej, na południku 20°W, godzina jedenasta pięćdziesiąt siedem. Szlaki powietrzne były, jak zawsze, zatłoczone o tej porze. Na północ od trasy concorde'a prowadziło nie mniej niż sześć takich dróg, po których liniowce pasażerskie leciały w odstępach stu sześćdziesięciu kilometrów, dodatkowo rozlokowane na ośmiu różnych wysokościach. Tylko lot 001 przebiegał w samotnym splendorze, z prędkością trzykrotnie większą od lecących w oddaleniu boeingów, airbusów czy DC. Cheeseburgery podano Bobowi o jedenastej pięćdziesiąt siedem, kiedy Joe Brody zgłaszał stacji kontrolnej Shannon przecięcie dwudziestego południka. Użył w tym celu radiostacji pracującej na falach krótkich, ponieważ wyszli już z zasięgu UKF. Następny meldunek miał zostać nadany z trzydziestu stopni długości zachodniej, gdzie samolot wyjdzie spod kontroli Shannon i zostanie przejęty przez stację w Gander. Będą wtedy o ponad dwa tysiące sześćset kilometrów od Heathrow. Irlandzki kontroler potwierdził odbiór i się wyłączył. Henry Pryor sprawdził stan paliwa, a drugi pilot ponownie obliczył odległość do następnego punktu zwrotu, znajdującego się na południku 30°W. Mieli do przebycia około siedmiuset trzydziestu kilometrów. 171210STY06. 4900N/03000W. Głębokość peryskopowa, prędkość 5 w. Radar przeszukiwał niebo na wschodzie. Operator siedział ze wzrokiem wlepionym w ekran, wypatrując celów powietrznych. — Po prostu patrz i czekaj — polecił komandor Adnam. — Pierwsze echo o prędkości ponad tysiąc dziewięćset kilometrów na godzinę to będzie nasz cel. Po raz pierwszy dostrzeżono concorde'a o dwunastej dziesięć i trzydzieści trzy sekundy w odległości trzystu czterdziestu kilometrów. 153 - Nowe echo, sir! Porusza się bardzo szybko! - To musi być samolot. - Wektor odpowiada planowi lotu concorde'a, sir! - Wynurzenie! Przedmuchać wszystkie główne balasty! Pełna wydajność... maksymalna pływalność natychmiast! Oficer wachtowy, utrzymywać kurs pod fale. Unikać kołysania bocznego. Czarny kadłub Unseena wyskoczył z lodowatych głębin, otrząsając z siebie kaskady spienionej wody. Głęboko we wnętrzu komputer rosyjskiej wyrzutni rakietowej przyjął podstawowe dane celu. - Szybkość dwa czterysta, sir! - Kurs około dwa sześć zero! - Odległość trzysta kilometrów! - Okay, załoga, uwaga! — powiedział spokojnie Ben Adnam. - Sprawdzić obraz powierzchni dookoła. Co macie?... W porządku. Tylko zatem te trzy samoloty pasażerskie o sto trzydzieści kilometrów na północ. Nie ma problemu. Odprężmy się i zróbmy to jak należy. O dwunastej trzynaście wszystkie znane czynniki, odległość i namiar radarowy zostały wprowadzone do komputera. Określono ruch celu względem okrętu, kurs, prędkość i PNZ, punkt największego zbliżenia — miejsce, w którym jego trasa przebiegać będzie najbliżej Unseena. Samolot był teraz o dwieście czterdzieści sześć kilometrów od nich. PNZ wynosiło sześć i pół kilometra. Co pięć i dwie dziesiąte sekundy wiązka fal elektromagnetycznych radaru okrętowego zataczała pełne koło. Za każdym obiegiem anteny lot 001 był o trzy i pół kilometra bliżej. - Oficer wachtowy melduje: pełna pływalność, sir! - Mam dane ogniowe w granicach parametrów, sir! - Czujnik ciśnieniowy ustawiony na pułap szesnaście pięćset, sir! - Komputer podaje czas odpalenia na dwunastą szesnaście. O dwunastej czternaście operator radaru zameldował: - Cel utrzymuje kurs i prędkość, sir! Przewidywany czas wejścia w zasięg rakiety: dwunasta osiemnaście i dwanaście sekund! 154 0 dwunastej piętnaście odezwał się: — Komputer w końcowej sekwencji startowej, sir. Czas odliczania sześćdziesiąt sekund od teraz. Twarz komandora Adnama nie zdradzała żadnych uczuć. Stał nieruchomo w centrali manewrowej, oczekując informacji, która potwierdzi, że nie przekraczał granicy iracko-irań-skiej na próżno. Stało się to o dwunastej szesnaście. — Odpalenie! 1 z umieszczonej tuż za kioskiem stalowej skrzyni z rykiem silnika, w chmurze ognia i dymu zbudowana gdzieś nad Wołgą rakieta SAN-6 „Grom" śmignęła z niewiarygodnym przyspieszeniem pionowo w górę, pędząc przez puste, szare niebo nad środkiem oceanu, poprzez warstwy kłębiastych cumulusów na pułap szesnastu i pół tysiąca metrów. Dotarła tam po trzydziestu sekundach. Kierowana wskazaniami ciśnieniowego czujnika wysokości wyrównała lot. Zaprogramowany danymi z komputera wyrzutni jej procesor wyznaczył nowy kurs, rzucając pocisk w sześciokilometrową drogę przez mroźną przestrzeń górnych warstw stratosfery na spotkanie lotu 001 z Heathrow do Nowego Jorku. Rakieta pomknęła na wschodni północo-wschód. Jej mały radar wysyłał przed siebie stożek fal elektromagnetycznych o wielkiej częstotliwości, które wkrótce natrafiły na swej drodze na duży metalowy obiekt i odbiwszy się od niego, wróciły do ante-nY> by poinformować o tym elektronowy móżdżek rakiety. Od tej chwili tylko jakiś poważny defekt układu sterowania lub napędu mógł spowodować, że nie trafiłaby ona w cel. W kokpicie concorde'a drugi pilot Joe Brody zgłosił do stacji kontroli ruchu powietrznego w Shannon osiągnięcie trzydziestu stopni długości zachodniej i pożegnał się z Irlandczykami. Zmieniwszy częstotliwość, wywołał ich kolegów z Kanady. — Dzień dobry, Gander. Speedbird Concorde zero zero jeden, pułap pięć cztery zero, lot do Nowego Jorku. Prędkość dwa machy, pozycja pięćdziesiąt stopni północnej, trzydzieści zachodniej o dwunastej dziewiętnaście GMT. Spodziewany czas przybycia na czterdzieści zachodniej, dwunasta czterdzieści jeden GMT. Odbiór. 155 Na pokładzie Unseena napięcie w centrali rosło. - Rakieta na pułapie, mija PNZ, kieruje się na cel... wygląda to dobrze. Słowa operatora radaru wisiały w powietrzu, podczas gdy grom mknął kursem osiemdziesiąt stopni, na którym do samolotu kapitana Lamberta miał sto dwadzieścia pięć... trzy... jeden kilometrów. Oba obiekty zbliżały się do siebie z kolosalną prędkością względną czterech machów, ponad czterech tysięcy ośmiuset kilometrów na godzinę, czyli tysiąca trzystu metrów na sekundę. O dwunastej siedemnaście padł meldunek: - Rakieta i cel na kursach zbieżnych, sir. Jeśli ptaszek jest na dobrej wysokości, wygląda to dobrze. Komandor Adnam przeszedł do stanowiska radarzysty, aby obejrzeć przebieg wydarzeń. Zacisnął dłonie na oparciu krzesła i patrzył, jak zielona plamka echa concorde'a zbliża się szybko do mniejszej zielonej plamki, biegnącej jej na spotkanie. Była dwunasta osiemnaście i osiemnaście sekund, kiedy radarzysta zameldował beznamiętnie: - Echa rakiety i celu zbiegły się, sir. O dwunastej osiemnaście i osiemnaście sekund Brian Lambert zobaczył ją, jasno błyszczącą w słońcu, z ognistym ogonem z tyłu. Otworzył usta, krzyknął: „Rak..." w chwili, gdy kierowany radarem, wstępnie zaprogramowany pocisk ziemia-powietrze uderzył w dolną część dziobu concorde'a, niszcząc cały przód samolotu. Poszycie kadłuba, darte olbrzymim pędem powietrza, odpadło od konstrukcji nośnej niczym skórka od banana. Kompletne rozerwanie samolotu trwało zaledwie ułamek sekundy. Setka jego pasażerów, wyrzuconych w ciszę tego przedsionka kosmosu, zginęła natychmiast. Gwałtowny zanik ciśnienia rozerwał ich ciała, przystosowane przez miliony lat ewolucji do stałego nacisku siły jednego kilograma na każdy centymetr kwadratowy swej powierzchni, jaki towarzyszy życiu na Ziemi. Bob Trueman zginął z cheeseburgerem w ręku. Ostatecznego zniszczenia dopełniła gigantyczna eksplozja paliwa. 156 171219STY06. HMS Unseen, stanowisko radaru — Nie ma ech, sir. Pozostały tylko te trzy liniowce na północy, sir. Komandor Adnam odwrócił się od ekranu i wrócił do centrali manewrowej. Wydał rozkaz zanurzenia. — Otworzyć główne odpowietrzniki. Wolno naprzód. Trym dziesięć stopni na dziób, głębokość siedemnaście metrów. Kiedy Unseen zniknął pod powierzchnią, odezwał się do oficera wachtowego: — Po ustaleniu trymu zejść na sto metrów. Kurs na południe, dziewięć węzłów. Dziękuję panom. Bardzo dziękuję. Właśnie doszło do największej katastrofy z udziałem samolotu naddźwiękowego w historii lotnictwa. W tej chwili jednak, gdy wypalone szczątki concorde'a opadały ku morzu, wirując bezładnie, rozproszone na szerokiej połaci północnego Atlantyku, nikt jeszcze o tym nie wiedział. Potrwa jeszcze jakiś czas, zanim ktokolwiek się dowie. Nie będzie to trwało tyle czasu, ile poprzedniej wiosny zajęło czołowym mózgom Royal Navy zorientowanie się, że HMS Unseen zniknął. Niemniej jednak minie ponad dwadzieścia minut, zanim nienaturalna cisza w jednym niepozornym kącie wielkiej stacji kontroli ruchu powietrznego w Gander zaalarmuje świat, że zdarzyło się coś nie do pomyślenia. O siódmej czterdzieści trzy czasu waszyngtońskiego w zasypanej śniegiem stacji na wschodnim wybrzeżu Nowej Fundlandii operator, który przyjął pierwszy meldunek con-corde'a, zaczynał się już niepokoić. Brytyjski liniowiec był na trzydziestym południku minutę przed czasem i było nienormalne, by następne zgłoszenie się opóźniało. Bart Hamm wiedział, że lot 001 musiał już minąć 40°W — a pilot wciąż się nie odzywał. O siódmej czterdzieści trzy i trzydzieści sekund przeszedł na selektywne wywołanie, „prywatny" kod concorde'a na falach krótkich, odpowiednik telefonicznego numeru abonenta. Bez odpowiedzi. Nadanie kodu SELCAL, jak nazywano w skrócie selektywne wywołanie, powodowało odezwanie się dwutonowego alarmu dźwiękowego na pulpicie odbiorcy, 157 Na pokładzie Unseena napięcie w centrali rosło. — Rakieta na pułapie, mija PNZ, kieruje się na cel... wygląda to dobrze. Słowa operatora radaru wisiały w powietrzu, podczas gdy grom mknął kursem osiemdziesiąt stopni, na którym do samolotu kapitana Lamberta miał sto dwadzieścia pięć... trzy... jeden kilometrów. Oba obiekty zbliżały się do siebie z kolosalną prędkością względną czterech machów, ponad czterech tysięcy ośmiuset kilometrów na godzinę, czyli tysiąca trzystu metrów na sekundę. O dwunastej siedemnaście padł meldunek: — Rakieta i cel na kursach zbieżnych, sir. Jeśli ptaszek jest na dobrej wysokości, wygląda to dobrze. Komandor Adnam przeszedł do stanowiska radarzysty, aby obejrzeć przebieg wydarzeń. Zacisnął dłonie na oparciu krzesła i patrzył, jak zielona plamka echa concorde'a zbliża się szybko do mniejszej zielonej plamki, biegnącej jej na spotkanie. Była dwunasta osiemnaście i osiemnaście sekund, kiedy radarzysta zameldował beznamiętnie: — Echa rakiety i celu zbiegły się, sir. O dwunastej osiemnaście i osiemnaście sekund Brian Lambert zobaczył ją, jasno błyszczącą w słońcu, z ognistym ogonem z tyłu. Otworzył usta, krzyknął: „Rak..." w chwili, gdy kierowany radarem, wstępnie zaprogramowany pocisk ziemia-powietrze uderzył w dolną część dziobu concorde'a, niszcząc cały przód samolotu. Poszycie kadłuba, darte olbrzymim pędem powietrza, odpadło od konstrukcji nośnej niczym skórka od banana. Kompletne rozerwanie samolotu trwało zaledwie ułamek sekundy. Setka jego pasażerów, wyrzuconych w ciszę tego przedsionka kosmosu, zginęła natychmiast. Gwałtowny zanik ciśnienia rozerwał ich ciała, przystosowane przez miliony lat ewolucji do stałego nacisku siły jednego kilograma na każdy centymetr kwadratowy swej powierzchni, jaki towarzyszy życiu na Ziemi. Bob Trueman zginął z cheeseburgerem w ręku. Ostatecznego zniszczenia dopełniła gigantyczna eksplozja paliwa. 1 156 171219STY06. HMS Unseen, stanowisko radaru - Nie ma ech, sir. Pozostały tylko te trzy liniowce na północy, sir. \ Komandor Adnam odwrócił się od ekranu i wrócił do centrali manewrowej. Wydał rozkaz zanurzenia. - Otworzyć główne odpowietrzniki. Wolno naprzód. Trym dziesięć stopni na dziób, głębokość siedemnaście metrów. Kiedy Unseen zniknął pod powierzchnią, odezwał się do oficera wachtowego: - Po ustaleniu trymu zejść na sto metrów. Kurs na południe, dziewięć węzłów. Dziękuję panom. Bardzo dziękuję. Właśnie doszło do największej katastrofy z udziałem samolotu naddźwiękowego w historii lotnictwa. W tej chwili jednak, gdy wypalone szczątki concorde'a opadały ku morzu, wirując bezładnie, rozproszone na szerokiej połaci północnego Atlantyku, nikt jeszcze o tym nie wiedział. Potrwa jeszcze jakiś czas, zanim ktokolwiek się dowie. Nie będzie to trwało tyle czasu, ile poprzedniej wiosny zajęło czołowym mózgom Royal Navy zorientowanie się, że HMS Unseen zniknął. Niemniej jednak minie ponad dwadzieścia minut, zanim nienaturalna cisza w jednym niepozornym kącie wielkiej stacji kontroli ruchu powietrznego w Gander zaalarmuje świat, że zdarzyło się coś nie do pomyślenia. O siódmej czterdzieści trzy czasu waszyngtońskiego w zasypanej śniegiem stacji na wschodnim wybrzeżu Nowej Fundlandii operator, który przyjął pierwszy meldunek con-corde'a, zaczynał się już niepokoić. Brytyjski liniowiec był na trzydziestym południku minutę przed czasem i było nienormalne, by następne zgłoszenie się opóźniało. Bart Hamm wiedział, że lot 001 musiał już minąć 40°W - a pilot wciąż się nie odzywał. O siódmej czterdzieści trzy i trzydzieści sekund przeszedł na selektywne wywołanie, „prywatny" kod concorde'a na falach krótkich, odpowiednik telefonicznego numeru abonenta. Bez odpowiedzi. Nadanie kodu SELCAL, jak nazywano w skrócie selektywne wywołanie, powodowało odezwanie się dwutonowego alarmu dźwiękowego na pulpicie odbiorcy, 157 mające na celu zwrócenie uwagi operatora. Zaraz potem Bart nadał sygnał, po którego odebraniu w kokpicie concorde'a, na wprost kapitana, powinny się zapalić dwa żółte światełka. — Speedbirdzero zero jeden, tu Gander... Czy mnie odbieracie? Speedbird zero zero jeden, tu Gander, jak odbieracie? O siódmej czterdzieści pięć Bart Hamm wezwał szefa zmiany. Dwie minuty później stacja kontroli ruchu powietrznego w Gander ogłosiła międzynarodowy alarm: powiadomiła British Airways o zaginięciu concorde'a, zainicjowała szeroko zakrojoną akcję poszukiwawczą, poinformowała siły zbrojne Kanady i Stanów Zjednoczonych o katastrofie dużego samolotu pasażerskiego nad północnym Atlantykiem, podając jego ostatnią znaną pozycję: 50°30'N, 30°W. Tego mroźnego styczniowego ranka niewiele statków znajdowało się w pobliżu. Z Basenu Labradorskiego ruszyły na południe dwa japońskie trawlery, kierując się w rejon przypuszczalnego upadku samolotu. Nie było jednak nadziei, by ktokolwiek mógł przeżyć katastrofę. Pilot nie miał szans na czas zredukować prędkości na tyle, by starać się bezpiecznie wodować. W kanadyjskiej bazie marynarki wojennej w Nowej Szkocji dowódca atlantyckich sił morskich, kontradmirał George Durrell, wysłał w morze dwie fregaty rakietowe klasy Halifax, Ottawę i Charlottetown, z rozkazem podążania z maksymalną prędkością wzdłuż pięćdziesiątego równoleżnika do trzydziestu stopni długości zachodniej. Każdy z okrętów miał na pokładzie śmigłowiec sea king. Dodatkowo w rejon katastrofy skierowano ciężki lodołamacz Louis S. St. Laurent, operujący pięćset mil morskich od brzegów Nowej Fundlandii. Ten olbrzymi, o wyporności czternastu i pół tysiąca ton arktyczny statek był pierwszym w historii, który wioząc oprócz swej stałej, pięćdziesięciodziewięcioosobowej załogi ekipę trzydziestu ośmiu naukowców, dotarł do bieguna północnego. Jego trzy napędzane potężnymi dieslami śruby pchały go przez wzburzone morze z prędkością osiemnastu węzłów. Miał szansę dotrzeć na miejsce przed fregatami, choć i tak będzie na to potrzebował półtorej doby. Szybciej mogły się tam znaleźć samoloty. O ósmej trzydzieści dwie dwa lockheedy CP-140 aurora wystartowały 158 z lotniska marynarki wojennej w Greenwood. Lecąc z prędkością siedmiuset czterdziestu kilometrów na godzinę, powinny dotrzeć do rejonu katastrofy o dwunastej trzydzieści. Wieść o zaginięciu concorde'a ogłosiła londyńska BBC na zakończenie dziennika o trzynastej. Spiker odczytał ją tonem czystego niedowierzania. Zapowiedziano kontynuację doniesień na ten temat w programie drugim przez całą następną dobę, odwołując wszystkie inne audycje. BBC nie poświęciło tyle uwagi żadnemu wydarzeniu od śmierci księżnej Walii przed ośmiu laty. Problem polegał na tym, że właściwie nie było o czym donosić. Samolot po prostu zniknął. W jednej chwili leciał spokojnie, w następnej już nie było po nim śladu. Nie pozostał ani skrawek poszycia kadłuba, nie było najmniejszych wskazówek, gdzie szukać czarnych skrzynek, czyli rejestratorów lotu, ani jednego słowa nie usłyszano w eterze. Jedynym, który mógł cokolwiek powiedzieć o katastrofie, był Bart Hamm w Gander; otwarcie jednak przyznawał, że nie słyszał niczego. Dziennikarze z prasy, radia i telewizji znali tylko trzy fakty: concorde zgłosił swą pozycję, prędkość i kurs na trzydziestym południku; nie zgłosił się na czterdziestym; znana była lista osób znajdujących się na pokładzie. Ray Duffield miał rację. Jego podopieczny Shane nie trafił na łamy. Londyńska prasa bulwarowa na pierwszych stronach zamieściła ten sam tytuł w różnych wariantach: W TAJEMNICZEJ KATASTROFIE CONCORDE'A ZGINĄŁ PHIL CHARLES. British Airways podały, że lotem 001 dowodził kapitan Brian Lambert, „jeden z najbardziej doświadczonych i poważanych pilotów szlaku północnoatlantyckiego", że drugim pilotem był Joe Brody, „były pilot myśliwski RAF-u, pracujący dla linii od dwunastu lat", a o starszym mechaniku Hen-rym Pryorze rzecznik prasowy powiedział, iż miał on wkrótce awansować na najwyższe stanowisko techniczne w całej flocie concorde'ów. Jane Lambert dowiedziała się o katastrofie samolotu męża w przerwie meczu Billy'ego z rugbistami z Elstree od dyrektora szkoły, który poprosił ją do swego gabinetu. Przyjęła wiadomość bardzo dzielnie. 159 — Byłam żoną Briana osiemnaście lat — powiedziała. -Zawsze byłam przygotowana na coś podobnego, za każdym razem, kiedy wychodził z domu, by odbyć kolejny lot. Chłopcu powiedziano o śmierci ojca po zakończeniu meczu. W Waszyngtonie najwięcej uwagi media poświęciły śmierci całej rządowej delegacji na konferencję w Baku, wśród niej czterech kongresmanów. Wieczorne dzienniki telewizyjne, które miały znacznie więcej czasu na przygotowania od swych brytyjskich odpowiedników, skoncentrowały się na meldunku od pilota Northwestern Airlines, którego samolot znajdował się na trzydziestym południku równocześnie z con-corde'em, o mniej więcej sto trzydzieści kilometrów na północ. — Wydawało mi się, że widzę na niebie błysk eksplozji -powiedział kapitan Mikę Harvold. - Na południe ode mnie, lekko przed lewym trawersem. Leciałem wtedy ku brzegom Nowej Fundlandii kursem dwieście sześćdziesiąt stopni. Pytany o szczegóły, potwierdził, że nie zdołał dojrzeć sylwetki samolotu z tak dużej odległości. — Pomyślałem, że to może być concorde, ale pewności mieć nie mogłem, zameldowałem więc tylko o prawdopodobnej eksplozji samolotu. Teraz myślę, że to faktycznie musiał być on. Chyba nie można wykluczyć wybuchu bomby. Co prawda ochrona, jaką otacza się ten samolot, jest niewiarygodna. W środowisku umieszczenie bomby w concordzie uważa się za rzecz praktycznie niemożliwą. Późnym wieczorem do akcji wkroczyli wszelkiego autoramentu eksperci, dzieląc się swymi ważkimi opiniami z zaszokowaną amerykańską publicznością. Temat ewentualnej bomby drążono na różne sposoby, choć nie tak, jak przy innych wypadkach lotniczych. Duma British Airways, flota concorde'ów, była zbyt sprawnie zarządzana, samoloty i liczba pasażerów zbyt małe, a przez legendarną ochronę i procedury bezpieczeństwa nawet mysz nie dałaby rady się prześliznąć. „Eksperci", którzy nigdy concorde'em nie podróżowali, głosili, że według nich podłożenie bomby jest możliwe. „Eksperci" spośród byłych pasażerów twierdzili coś zupełnie prze- 160 - ciwnego. Niektórzy przypuszczali, że samolot mógł eksplodować wskutek wycieku paliwa. Znalazła się nawet osoba dopuszczająca możliwość trafienia rakietą, o ile wystrzelono ją z jednostki nawodnej. Prowadzone przez następne czterdzieści osiem godzin poszukiwania wykazały jednak niezbicie, że na niezmierzonych pustkowiach północnego Atlantyku, szesnaście kilometrów pod trasą concorde'a, trzy tysiące kilometrów od najbliższego lądu, po prostu nie istniała platforma do przeprowadzenia podobnego ataku. Nie ma tam lądu, nie było okrętów wojennych, nie przepływał tamtędy nawet żaden statek handlowy. Nikt nie mógł odpalić precyzyjnie kierowanej rakiety wycelowanej w naddźwiękowy liniowiec, bo nigdzie nie było punktu oparcia dla wyrzutni. Nie mówiąc już o tym, że trafienie samolotu lecącego tak wysoko z tak dużą prędkością leżało daleko poza granicami możliwości dziewięćdziesięciu procent spośród pocisków kierowanych świata. Ewentualność taka była tak dalece nieprawdopodobna, że nawet o niej nie dyskutowano na najwyższych szczeblach, z Pentagonem włącznie. Nie pomyślał o niej także fanatycznie podejrzliwy admirał Arnold Morgan z Białego Domu... choć słyszano, jak mruczy z przekąsem do Kathy O'Brien: *- Ci cholerni Angole robią się nieostrożni, co? Najpierw gubią okręt podwodny za trzysta baniek, a teraz słuch ginie po naddźwiękowym liniowcu pasażerskim. To do nich niepodobne, całkiem niepodobne... W południe osiemnastego stycznia uznano, że skoro wypadek dotyczył samolotu British Airways, zbudowanego w Wielkiej Brytanii i prowadzonego przez brytyjskiego pilota, cała historia nie ma wiele wspólnego z USA, w każdym razie pod względem formalnym. Naturalnie Federalna Agencja Aero-nautyki żywo się interesowała katastrofą najsłynniejszego samolotu świata, ale formalne śledztwo dla ustalenia przyczyny zniszczenia concorde'a leżało w gestii odpowiedniego wydziału ministerstwa transportu w Londynie. Zresztą wypadek zdarzył się ciut bliżej brzegów Anglii niż USA czy Kanady. Dwa okręty Royal Navy były właśnie w drodze na wzburzony akwen wokół pozycji 50°N, 30cW, gdzie kanadyjski 161 I samolot dostrzegł pływające szczątki. Wielki lodołamacz znajdował się wciąż o dwanaście godzin od tego miejsca, fregaty kontradmirała Durrella jeszcze dalej. Można było tylko mieć nadzieję, że co lżejsze elementy wyposażenia concorde'a utrzymają się odpowiednio długo na wodzie. Nie zauważono żadnych zwłok. Katastrofa concorde'a szybko zaczęła nabierać charakteru jednej z wielkich zagadek w historii transportu. Producent samolotu, British Aerospace, jak i inżynierowie z Rolls Royce'a z miejsca odrzucili możliwość wycieku i zapalenia się paliwa. Specjaliści od ochrony uznali hipotezę o podłożeniu bomby za absurd. W samej rzeczy - w ostatnich latach zdarzyły się tylko dwa porównywalne wypadki. Pierwszy z nich dotyczył boeinga 737 linii USAir, lot 427 z Chicago do Pittsburgha w 1994 r., który z wysokości tysiąca ośmiuset metrów spadł do skalnego wąwozu, zabijając wszystkich stu trzydziestu dwóch pasażerów i całą załogę. Odnaleziono jego czarną skrzynkę, ale nie wyjaśniła ona przyczyn katastrofy. Drugi wypadek to oczywiście lot 800 linii TWA. Starzejący się boeing 747 stanął w ogniu i runął do Atlantyku nieopodal Long Island w lipcu 1996 r. Po dziś dzień niektórzy twierdzą, że został on trafiony rakietą kierowaną. Przede wszystkim trzej piloci, którzy niezależnie od siebie meldowali o przynajmniej jednej rakiecie dostrzeżonej w tym samym rejonie, w którym tragicznie zakończył się lot 800. Prowadzili wówczas samoloty linii Northwestern, Delta i US Airways, wszyscy trzej w locie na zachód do Filadelfii. Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych odpowiedziała wtedy, że mogli widzieć dwie rakiety trident, wystrzelone z okrętu podwodnego USS West Virginia u wybrzeży Florydy, jako że noc była wyjątkowo czysta i widzialność nadzwyczajna. Jednakże owe rakiety były wycelowane w stronę archipelagu Azorów, a ich platforma ogniowa znajdowała się aż o trzy tysiące kilometrów od tras lotu trzech liniowców. Mało prawdopodobne, by wszyscy trzej piloci tak dalece pomylili się w ocenie odległości, zwłaszcza że lecieli w niewłaściwym kierunku, by móc widzieć tridenty. Pierre Salinger, były sekretarz Johna F. Kennedy'ego, był 162 przekonany, że marynarka zestrzeliła boeinga przypadkowo, przez jakiś defekt układu sterowania pocisku. Posunął się nawet do zwołania po czterech miesiącach od katastrofy konferencji prasowej w Paryżu, by przedstawić swoje wnioski w tej sprawie. Nie mógł jednak niczego udowodnić. Jedynym niezaprzeczalnym faktem pozostało zatem to, że nikt nic nie wie o przyczynach obu wypadków. Kiedy kończył się dziewiętnasty stycznia, Speedbird Concorde 001 dołączył do tej pary wielkich zagadek współczesnego lotnictwa. I w tym wypadku nikt nie potrafił przedstawić choćby cienia poszlaki co do przyczyny rozbicia się ponaddźwiękowej błyskawicy, mknącej samotnie na przedprożu kosmosu. Potrzebne były dwie czarne skrzynki concorde'a, czyli rejestrator rozmów w kokpicie i urządzenie prowadzące cyfrowy zapis parametrów lotu. Samolot zatonął jednak w tak diabolicznie głębokich wodach — być może aż na pięciu tysiącach metrów — północnozachodniego skraju Grzbietu Północnoatlantyckiego, że wydobycie czegokolwiek z dna oceanu może się okazać niemożliwe. Bez wątpienia Brytyjczycy użyją najnowocześniejszych systemów sonaro-wych i sprzętu podwodnego, Amerykanie zaś z pewnością znajdą sposób, by im w poszukiwaniach dopomóc. Trzeba jednak pamiętać, że największym do tej pory osiągnięciem w tego typu przedsięwzięciach było odnalezienie czarnych skrzynek tureckiego boeinga 757, który po starcie z Dominikany spadł do Morza Karaibskiego, zabierając na dno sto osiemdziesiąt dziewięć osób. Cztery czy pięć państw sfinansowało wspólnie kontrakt z amerykańską marynarką wojenną na operację poszukiwawczą na głębokości ponad dwóch kilometrów. Już pierwszego dnia stwierdzono, że czarne skrzynki wciąż emitują sygnały lokacyjne, co umożliwiło szybkie dotarcie do nich. Do dziś inspektorzy śledczy linii lotniczych mówią o tej akcji z podziwem i respektem. Prowadzono ją jednak w ciepłych, przejrzystych wodach karaibskich — w warunkach jakże odmiennych od czarnych, lodowatych głębin burzliwego północnego Atlantyku w styczniu, gdzie być może da się usłyszeć sygnały czarnych skrzynek concorde'a, ale spoczywają one na głębokości po-naddwukrotnie większej niż turecki boeing. 163 Mediom brakowało osób, które można by obarczyć winą. Z pewnością nie nieżyjących kapitana i załogę, obeznanych z concorde'em od lat. Nie kontrolerów ruchu z Shannon, którzy wcześniej pożegnali się z opuszczającym ich rejon samolotem. I nie stacji w Gander, odległej o dwa i pól tysiąca kilometrów, która przez cały dzień nie zanotowała niezwyczajnych warunków pogodowych na żadnej z tras, a zwłaszcza na tej, która prowadziła sześć kilometrów ponad wszelką pogodą, gdzie wiatry wyjątkowo tylko przekraczają prędkość siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Twardy, o stalowym spojrzeniu szef bezpieczeństwa odpowiedzialny za strefę concorde'ów na Heathrow wyśmiał pytanie reporterki londyńskiego Kanału Czwartego o bombę. Burknął w odpowiedzi, że gdyby zechciała bez upoważnienia postawić nie sprawdzoną walizkę gdziekolwiek w pobliżu stanowiska załadunkowego Speedbirda 001, najpewniej zagryzłyby ją stróżujące psy, a jeśli nie, to zastrzelono by ją bez ostrzeżenia. I tylko w części był to żart. 201100STY06. 4300N, 03825W. 12075w. Głębokość 100 m HMS Unseen płynął głęboko i bezszelestnie. Dowódca sączył turecką kawę, konferując w centrali manewrowej ze swym nawigatorem, komandorem porucznikiem Araszem Rajawim. - Myślę, że mieliśmy rację, Arasz. Opuszczenie rejonu strzału i utrzymanie prędkości dziewięciu węzłów przez cały dzień było mądrym posunięciem. Także teraz dobrze robimy, płynąc dalej z prędkością pięciu węzłów. Na tej głębokości jesteśmy w ten sposób zupełnie bezpieczni. Nikt nas nie wykryje. Musimy jednak dzisiaj użyć chrap przez kilka godzin, bo akumulatory są zbyt rozładowane. Nie chcę tylko iść w górę przed zmierzchem. - Nie, sir. I ja to odradzam. Amerykanie są tu bardzo czujni. W Halifaksie mają dużą stację nasłuchu, no i ich SOSUS jest dużym zagrożeniem. Niska prędkość chroni nas przed wykryciem, prawda? — Zgadza się. O osiemnastej musimy jednak wysunąć chrapy. 164 - A potem, sir? Dokąd podążymy? Czy mogę poznać nasze następne zadanie? — Pozostaniemy na zachodnim skraju Grzbietu Północnoatlantyckiego przez następne dwanaście dni. Wykrycie nas jest tam prawie niemożliwe. W ten sposób możemy wrócić na poprzednią pozycję, 50°N, 30°W, akurat na czas. — Strzelimy znowu, sir? - Tak, Arasz, strzelimy znowu. Dzień po dniu krążyli cicho na dużej głębokości, nocami na krótko podchodząc na peryskopową, by zawsze utrzymywać wysoki stan naładowania akumulatorów na wypadek konieczności ucieczki przed amerykańskim lub brytyjskim okrętem. Komandor Adnam nie mógł wiedzieć, czy poproszono już marynarkę wojenną o pomoc w śledztwie w sprawie concorde'a, ale wiedział, że prędzej czy później musi to nastąpić. Wyczuwał, że gdzieś wśród amerykańskich wojskowych ma bardzo zdeterminowanego przeciwnika; kogoś, kto pewnego dnia zbierze fakty i domyśli się, że ten sam mistrz zatopił lotniskowiec i zestrzelił concorde'a. I że w obu wypadkach posłużył się okrętem podwodnym. Ben Adnam nie miał wątpliwości co do swojego sprytu i wiedzy, ale był równie pewien, że po stronie Wielkiego Szatana jest przynajmniej jedna osoba równie przebiegła i bystra. Takie właśnie założenie, jak przypuszczał, trzymało go dotąd przy życiu. Czaili się w głębinach, z rzadka podpływając pod powierzchnię dla sprawdzenia, czy satelita MARISAT nie ma dla nich wiadomości lub rozkazów z Bandar Abbas. Irańska załoga cierpliwie oczekiwała następnych poleceń swego irackiego dowódcy. Przez osiem dni nie zdradził im niczego. Domyślali się, że następne zadanie nie będzie się zasadniczo różniło od pierwszego. Dwudziestego szóstego stycznia odebrali lakoniczny sygnał: „Kampania prasowa ruszyła" i Adnam poinformował załogę, co to oznacza. W dwa dni później w irańskim dzienniku „Kayhan", będącym konserwatywną, angielskojęzyczną wersją „Tehran Timesa", przeznaczoną dla czytelników zamorskich, pojawiło się zdjęcie zajmujące cztery kolumny u góry strony piątej. Przedstawiało dwie wojskowe ciężarówki wypełnione uzbrojonymi po zęby żołnierzami irackimi, jadące uliczkami małego miasteczka 165 I - na moczarach, Kalat Salih, leżącego na wschód od Tygrysu i zaledwie pięćdziesiąt kilometrów od granicy Iranu. Jedna z nich ciągnęła przyczepę z jakimś krągłym, okrytym szczelnie plandeką ładunkiem. Podpis pod zdjęciem głosił: RUCHY ARMII IRACKIEJ W POBLIŻU GRANICY. IRAK ROZBUDOWUJE GARNIZON W KALAT SALIH. Poniżej drobny napis kursywą informował, że fotografie wykonała Agence France Presse. Temat nie był specjalnie ciekawy. Interesujący był natomiast drobny szczegół tła zdjęcia, częściowo ukryty za jedną z ciężarówek. Nieudolne graffiti na ścianie budynku przedstawiało bez wątpienia pterodaktylową sylwetkę lądującego concorde'a i arabski slogan: „Śmierć złodziejom ropy!" Fotografia mogłaby się doskonale bez niego obejść; w istocie trzeba było szkła powiększającego, by dokładnie odczytać treść napisu. W Paryżu tego ranka znalazł się jednak ktoś, kto z żywym zainteresowaniem patrzył przez lupę na górną część piątej strony „Kayhanu". Ross Andrews, czołowy agent CIA we Francji, zadzwonił do redaktora graficznego AFP z pytaniem o możliwość kupna wyraźniejszej kopii. Takie prośby ambasady amerykańskiej nie były niczym niezwykłym i Franc Gardu odrzekł, że od-dzwoni, kiedy odnajdzie negatyw. Niestety, co dziwne, nie . mógł się go doszukać w archiwum. Nie miał ochoty przyznawać się do tego Amerykanom, skontaktował się więc z redakcją „Tehran Timesa". Wielokrotnie już rozmawiał ze swoim tamtejszym odpowiednikiem, zwłaszcza podczas rozlicznych konfliktów bliskowschodnich przez ostatnie trzydzieści lat. Teraz zadał mu pytanie: — Jesteś pewien, że to zdjęcie dostaliście od nas? — Oczywiście, że tak. Nadeszło faksem wczoraj rano. Dopiero co podpisałem przelew należności na wasze konto. Ładne zdjęcie. — Czy jest na nim nasza pieczątka, w lewym górnym rogu? — Czekaj, sprawdzę... Jasne. Jest. — Mógłbyś nam przysłać kopię? Nie mogę znaleźć negatywu. — Pewnie. Z przyjemnością. I Karim Meta przefaksował do Paryża doskonały falsyfikat, wykonany z taką maestrią, że chyba tylko wysokiej 166 1 klasy wojskowy specjalista mógłby stwierdzić, że ciężarówki, żołnierzy i przyczepę nałożono na zdjęcie poobijanej, poba-zgranej ściany przy peryferyjnej uliczce w południowym Teheranie. Tego ranka Franc Gardu otrzymał kilka kolejnych zamówień, w tym jedno z redakcji „Kuwait Timesa". Pod wieczór, czyli po południu w Waszyngtonie, na biurku szefa wydziału bliskowschodniego CIA znalazły się dwie kopie fotografii, przefaksowane z placówki paryskiej i przez agenta w Kuwejcie. Każdej z nich towarzyszyła podobna w treści notatka, wyrażająca zdziwienie, że paru bagiennych Arabów z zapadłej dziury w południowo-wschodnim Iraku poczuło potrzebę graficznego okazania radości ze śmierci amerykańskiej delegacji na konferencję w sprawie ropy naftowej. — Katastrofa i osoby ofiar nie były żadną tajemnicą — mówił agent z Kuwejtu. - Tu, w Kuwejcie, zamieszczono nawet wywiad z Mohammedem Al Sabahem o jego przyjacielu Bobie Truemanie. Trochę tylko dziwne, że akurat w otoczonej bagnami pipidówce ktoś musiał dać twórczy upust swoim uczuciom... Jeff Austin był poruszony. Już drugi raz w ostatnim półroczu wypłynęła nazwa Kalat Salih. Najpierw latem, kiedy nadeszły dwa doniesienia o irackich próbach rakietowych na moczarach, choć nic się z tego nie rozwinęło. I teraz to. Bagienni Arabowie krzyczą „Hurra!" na wieść o katastrofie brytyjskiego samolotu i amerykańskich ofiarach. Jeff zadzwonił do admirała Morgana w Białym Domu i podzielił się z nim swymi refleksjami. Doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego przyjął nowinę poważnie. — Jak zdobyliśmy to zdjęcie? — spytał. — Najwyraźniej z pewnymi kłopotami. Dwaj nasi ludzie dostrzegli je w teherańskim dzienniku, potem musieli negocjować zakup we francuskiej agencji prasowej. Zaraz prześlę panu kopię. Sam się pan przekona. Niełatwo odczytać arabski napis, uderza jednak rysunek samolotu. Myślę, że nasi chłopcy wykazali się bystrością, wychwytując to zdjęcie. Pierwszy był Ross Andrews z ambasady w Paryżu. -Taak... Dobra, Jeff. Chętnie to zobaczę. A przy okazji, czy dostaliśmy jakieś potwierdzenie tej sprawy z rakietami? — Ani słowa, sir. Ani jednego słowa. 167 i—i csa o 1 II 3 5 2 ss. (U N 8ii 2 & 3 o ri o dźwiękowym jako „zbyt drogim, zbyt hałaśliwym, zbyt groźnym dla środowiska i absolutnie nie do przyjęcia dla ludzi mieszkających w pobliżu lotnisk Nowego Jorku i Waszyngtonu". Po śmierci Kennedy'ego ludzie w rodzaju senatora Williama Proxmire'a aktywnie agitowali przeciwko kontynuacji projektu naddźwiękowego boeinga. Naukowcy z Har-vardu zawiązywali stowarzyszenia w rodzaju Ligi Obywatelskiej przeciwko Dźwiękowej Fali Uderzeniowej. W całym kraju narastał histeryczny sprzeciw. Prasa Wschodniego Wybrzeża drukowała wszystkie, choćby najdziwaczniejsze twierdzenia „ekspertów", którzy głosili, że fala powstająca przy przekraczaniu bariery dźwięku unicestwi domy, zniszczy amerykańską przyrodę, zmiecie z powierzchni planety całe gatunki — ptaki, owady, zwierzęta domowe, a kto wie, czy i nie liberałów. W połowie lat sześćdziesiątych stało się oczywiste, że Concorde wyprzedza w projektowaniu samolot Boeinga. Większość znawców tematu wierzyła jednak, że wielki nad-dźwiękowiec z Seattle wejdzie na rynek w ostatniej chwili i jako model bardziej efektywny ekonomicznie zdobędzie bez większego wysiłku najbardziej dochodowe trasy pasażerskie, a biedny mały Concorde zostanie zepchnięty na ubocze. Napór przeciwników okazał się jednak zbyt silny. Pod koniec lat sześćdziesiątych sprawa była przesądzona. Pan American i TWA, dwie duże amerykańskie linie lotnicze od początku popierające rozwój liniowców naddźwiękowych, wycofały zamówienia na concorde'y- Przez Seattle przeszedł dreszcz strachu. Pomoc nie nadchodziła także ze strony wojska, które zawsze dotąd aktywnie wspierało każdą większą nowość w technice lotniczej. Dawniej, na początku lat pięćdziesiątych, każdy podobny program dotyczyłby jakiegoś wielkiego bombowca i pieniądze płynęłyby rzeką z budżetu departamentu obrony. Jednak i na tym polu zachodziły drastyczne zmiany, a wielkie bombowce strategiczne przestawały mieć rację bytu w nadchodzącej erze rakiet balistycznych. Boeing Corporation pozostała samotna w walce o nad-dźwiękowy samolot pasażerski. Bez wsparcia rządowego projekt był skazany na klęskę; wieczorem siedemnastego maja 1971 r. Kongres pogrzebał go ostatecznie, głosując w stosunku 170 49 do 47 za zaprzestaniem finansowania. Ludzie z Seattle byli załamani, a w trzy lata później mogli tylko bezsilnie patrzeć, jak oceniany na ćwierć miliona osób, wiwatujący tłum zgromadził się wokół lotniska Los Angeles, by obejrzeć widowiskowe lądowanie prototypowego concorde'a, triumfalnie oblatującego Stany Zjednoczone w promocji koncepcji lotów naddźwiękowych. W Boeing Corporation było wielu projektantów, inżynierów i pilotów, którzy nigdy do końca nie pogodzili się z politycznym zabójstwem modelu 2707-100. Wśród nich był dwu-dziestoośmioletni John Mulcahy, były akademicki gwiazdor futbolu, z doktoratem Massachusetts Institute of Technology. Drugiego lutego, w środku zimy 2006 roku, sześćdziesię-ciotrzyletni John Mulcahy, prezes Boeing Corporation, siedział u szczytu długiego stołu w sali konferencyjnej, z nie skrywaną satysfakcją słuchając ostatnich raportów z prób starstrikera. Oto naprawdę był samolot, który może zdominować światowy rynek szybkich podróży w interesach. Concorde udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że wśród biznesmenów istnieje potrzeba szybkiego przemieszczania się między kontynentami bez oglądania się na koszty. Nowy ponaddźwiękowy olbrzym Boeinga znów miał postawić firmę na czele światowego przemysłu lotniczego. John Mulcahy żarliwie wierzył, że to miejsce zawsze się jej należało. Oczywiście od czasu pierwszego lotu concorde'a Boeing Corporation odnosiła niezaprzeczalne sukcesy. Jej kolejne modele, poczynając od 707, na 767 kończąc, nie miały konkurencji co do pojemności, bezpieczeństwa i ekonomiki. Niemniej to właśnie concorde, daleki od takich sukcesów komercyjnych, a na wielu trasach wręcz deficytowy, pozostawał wspaniałym, lśniącym statkiem flagowym podróży powietrznych. Był rekordzistą prędkości i ulubieńcem publiczności. Był dla lotnictwa tym, czym Pele dla piłki nożnej, Harlem dla koszykówki, a księżna Walii dla mody. Każdy marzył, by go poznać bliżej, najlepiej z kieliszkiem szampana w dłoni, w fotelu przy oknie w locie przez Atlantyk. Wszystko to sprawiało, że szefowie Boeinga mogli uważać świat za okrutny i niesprawiedliwy. Stworzyli bowiem samolot równie, a może i bardziej efektowny, szybszy, lecz 171 urzędasy z odległego o pięć tysięcy kilometrów Waszyngtonu bezmyślnie go zniszczyły. Teraz jednak wszystko miało się zmienić. Przejrzawszy stare, pokryte kurzem plany, po trzydziestu pięciu latach odbudowali swoje dzieło, unowocześnili, we współpracy z Pratt & Whitney udoskonalili silniki. Z dawnego Boeinga 2707-100 wyrósł liniowiec na miarę dwudziestego pierwszego wieku, model 2707-500, nazwany starstri-kerem. Teraz śmietanka podróżnicza świata przekona się, co naprawdę znaczy amerykańska doskonałość. Boeing otrzyma zadośćuczynienie za tamte ciężkie miliony dolarów i tysiące roboczogodzin poświęconych na ten projekt. Starstriker był dowodem na to, że podczas gdy politycy mogą beztrosko marnować olbrzymie sumy nie swoich zresztą pieniędzy, amerykański przemysł nie jest do tego skłonny. Wiedzę, wyniki badań i idee starannie przechowano przez lata, następnie ożywiono, ulepszono i wprowadzono w życie. A pismaki z Wschodniego Wybrzeża, którzy wówczas z ironią sumowali koszty starego 2707-100 i ogłaszali kierownictwo Boeinga „winnym ekstrawagancji nie do opisania", mogą teraz pozjadać swoje martwe, nie przemyślane artykuły. John Mulcahy promieniał zadowoleniem. Obok niego siedział główny inżynier i długoletni wiceprezes, Sam Bo-land, którego poznał już w MIT i później zwabił do firmy z innego dużego przedsiębiorstwa lotniczego. Miejsce po lewej zajmował Bob Richards, czołowy pilot oblatywacz Stanów Zjednoczonych, niemal mityczna postać w Boeingu, menedżer o słynnym w całej branży instynkcie kierowania rewolucyjnymi przedsięwzięciami projektowymi. Richards ogłosił właśnie, że zbudowany z tytanu starstriker jest „chyba najdoskonalszym wytworem naszych czasów". John Mulcahy wysłuchał też raportu swego szefa reklamy, Jaya Herberta, który ledwo opanowując podniecenie, opowiadał o zaplanowanej na dziewiątego lutego gali promocyjnej na waszyngtońskim lotnisku Dulles, skąd Bob Richards miał poprowadzić prototypowego starstrikera w dziewiczy lot przez Atlantyk. Nie będzie żadnych pasażerów, tylko ludzie Boeinga, czołowi pracownicy firmy, którzy tyle lat poświęcili temu samolotowi. Lista gości na uroczystym śniadaniu i przyjęciu była tak świetna, jak na mało której imprezie 172 stołecznej od czasów Reagana. Jay wyjawił przed paroma minutami, że do Dulles przybędzie sam prezydent z małżonką, jego doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego, admirał Arnold Morgan, i sekretarz obrony, Bob MacPher-son. Zaproszenie przyjął też przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów admirał Scott Dunsmore i dowódcy wszystkich rodzajów wojsk. Mieli też być obecni czołowi senatorowie, kongresmeni, paru gubernatorów, tytani amerykańskiej finansjery, giganci z Wall Street i mediów, a także garść lżejszego kalibru gości ze świata show-businessu, aktorki, piosenkarze, na których zapewne przede wszystkim skupi się zainteresowanie gazet. Dziewiczy transatlantycki lot starstrikera przykuł uwagę prasy i telewizji jak rzadko które wydarzenie z dziedziny techniki. Dział handlowy miał pełne ręce roboty z napływającymi z przynajmniej ośmiu linii lotniczych, w tym tym czterech amerykańskich, zamówieniami i pytaniami. Prezes Boeing Corporation zdążył już zaznać wspaniałych dni jako człowiek u steru największej firmy lotniczej świata, ale dziewiąty lutego zapowiadał się na najlepszy w jego karierze. John Mulcahy był mężczyzną słusznej postury, z wyglądu zawsze nieco zaniedbanym, nawet w nowiutkim, drogim garniturze. Jego żona Betsy, znacznie od niego młodsza, toczyła i przegrywała nieustanny bój, usiłując sprawić, by wyglądał jak przystoi prezesowi, ale nie mogła go nigdy nakłonić do wyczyszczenia butów. Kupowała mu krawaty Hermes, ale zawsze mu się udawało krzywo je zawiązać, a węzeł rzadko tylko zasłaniał guzik przy kołnierzyku jedwabnej koszuli. Pomimo to otaczała go aura władzy. Mierzył sto dziewięćdziesiąt centymetrów, miał gęste, szpakowate włosy. Często się śmiał, ale równie często marszczył brwi. Rządził firmą twardą ręką i tylko najbliżsi przyjaciele wiedzieli, że pod tą szorstką powłoką kryje się dzika irlandzka dusza, czekająca tylko okazji, by się wyrwać na powierzchnię. Wszyscy pamiętali przyjęcie z okazji jego sześćdziesiątych urodzin w prywatnej sali najdroższego hotelu w Seattle, kiedy o pierwszej w nocy stanął na stole i uparł się odśpiewać swój bogaty repertuar irlandzkich pieśni rewolucyjnych. Zdenerwował tym kilka miejscowych matron, ale senator Kenne- dy zdawał się nieźle bawić. 173 Przodkowie prezesa Mulcahy'ego pochodzili z hrabstwa Kildare. Cenił swoje korzenie; rokrocznie lecieli z Betsy do Shannon, skąd jechali do rodzinnej wioski Kilcullen, zatrzymując się w domu jednego z czołowych przemysłowców Irlandii, Brendana Sheehana. Po drodze wpadali na parę dni golfa do Mount Juliet w hrabstwie Kilkenny, grywali też na wspaniałym polu Klubu K Michaela Smurfita. John Mulcahy obiecywał sobie, że któregoś dnia przyleci do Starego Kraju starstrikerem. Sama myśl o tym rozgrzewała mu krew w żyłach: jego wielki liniowiec nadlatuje spośród mgieł spowijających ujście rzeki Shannon, wyciągając szpony kół ku irlandzkiej ziemi, skąd półtora wieku wcześniej Seamus i Maeve Mulcahy uciekali przed głodem, przeżyli koszmarną podróż do Ameryki i bez grosza przy duszy osiedli w Bostonie. Tam właśnie przyszedł na świat John — ich wnuk. Był prawdziwym romantykiem, Irlandczykiem z krwi i kości. Jego kontrakt z Boeingiem zawierał pisaną dużymi literami klauzulę, że każdy siedemnasty marca* będzie dla niego dniem wolnym od pracy, chyba że wybuchnie wojna, pożar albo bunt załogi. Niewiele za to opuszczał pozostałych dni roboczych i mocno dzierżył w ręku sprawy firmy. Boeing nigdy nie miał lepszego prezesa. Podczas dzisiejszego spotkania Mulcahy był w wyśmienitym nastroju. Katastrofa concorde'a włożyła Boeingowi dodatkową kartę do ręki. Nikt wprawdzie nie zamierzał się cieszyć z tragedii dotykającej jakiejś linii lotniczej, a zwłaszcza tak poważnego klienta jak British Airways, ale trudno było odepchnąć myśl, że wypadek może przynieść korzyść starstrikerowi. Widmo wspaniałego brytyjskiego liniowca, rozpadającego się w drobny mak hen w stratosferze, ciążyło jednak nieco nad atmosferą sali konferencyjnej. — Jak sądzisz, Bob, co mu się przydarzyło? — spytał prezes. — Nie mam zielonego pojęcia, John — odparł Richards. — No, bo co się mogło stać? Nie ma tam nic, w co mogliby uderzyć, ani też nic, co mogłoby uderzyć w nich. Być może meteoryt albo odłamek jakiegoś satelity? Ale prawdopodo- * Dzień św. Patryka, święto narodowe Irlandii. bieństwo takiego zdarzenia musi być mniejsze niż jeden do miliarda. - A zatem co? - nie dawał za wygraną Mulcahy. - Cóż, mamy oświadczenie tego pilota z Northwestern o dostrzeżonym wybuchu w miejscu, gdzie akurat powinien się znajdować concorde. Ale co go spowodowało? Może jakiś defekt wewnętrzny. - Zgoda, ale jaki? - Nie wiem. Producenci samolotu i silników twierdzą, że wyciek paliwa nie wchodzi w grę. Nikt nawet nie podejrzewa podłożenia bomby. Pozostaje zatem możliwość, że płomień z silnika przedostał się do zbiornika paliwa, ale nie bardzo chce mi się w to wierzyć. Przychylałbym się raczej do tezy o zmęczeniu materiału albo awarii konstrukcji kadłuba. Nie sądzę jednak, żeby coś takiego wywołało eksplozję. Nie mar pojęcia, John. - Ani ja. Nic się tu nie zgadza, prawda? - Absolutnie. — W każdym razie, panowie, musimy działać dalej. Kiedy lecimy do Waszyngtonu? — Zgodnie z planem, John. Samolot wystartuje z Seattle siódmego o szesnastej i leci do Dulles, nie przekraczając bariery dźwięku. Wyląduje w ciemnościach i w sekrecie o dwudziestej drugiej czasu lokalnego. Przeholujemy go do hangaru, tam następnego dnia przejdzie przegląd techniczny, tak by był gotów do lotu do Londynu na ósmą trzydzieści rano dziewiątego lutego. My wszyscy wyruszymy ósmego o ósmej i będziemy w Waszyngtonie o szesnastej trzydzieści. Przyjęcie w „Carltonie" zaczyna się o dziewiętnastej. Będą tylko ludzie z branży plus trzech senatorów. - Dobrze. Kennedy będzie? -Tak. - Jeszcze lepiej. On jest najlepszym, jakiego mamy. Wie więcej, myśli więcej i robi więcej, mimo że jest demokratą. A w dodatku wesoły z niego kompan. Posadźcie go gdzieś blisko mnie. A co z Johnem Kerrym? - Też będzie. - Doskonale. Czy mam przemawiać? - Tak, panie prezesie. Wstępny szkic będzie gotowy na 175 174 jutro. Zdaje się, że nad mową w dniu odlotu sam pan pracu-e? — Tak. Do tego nie trzeba mi żadnej pomocy. cuje? Piątek, 3 lutego 2006 r. Londyn Brytyjski minister transportu, Howard Eden, żył ostatnio w napięciu. Dzień w dzień bombardowano go krytyką w związku z katastrofą concorde'a. Media domagały się odpowiedzi, a teraz i premier zaczął ich żądać. — Jezu Chryste! - jęknął do swego sekretarza. — Myślałby kto, że to ja pilotowałem tego grata... Powrócił właśnie z nieprzyjemnej rundy pytań w Izbie Gmin, podczas której podnosiły się głosy żądające jego dymisji. Opisywano go jako „ministra bez pojęcia" (prztyczek od którejś z bulwarówek), „obojętnego", „tępego", ktoś nazwał go „Ti", co miało być skrótem od Titanica i nie wymagało komentarzy. Howard Eden był najnowszym z długiej linii brytyjskich ministrów, którzy się świetnie sprawdzali, gdy wszystko szło dobrze, ale pękali przy pierwszych oznakach kłopotów. Niewątpliwie sprzyjała temu polityka personalna rządzących partii, nazbyt często mianujących na ministerialne stanowiska ludzi, których kompetencje i znajomość branży były bliskie zeru. Bankierów i prawników czyniono ministrami obrony, ważne państwowe stanowiska obsadzano politycznymi ignorantami. Eden, piastujący swoją posadę od półtora roku, wciąż niewiele wiedział o nowoczesnym transporcie lotniczym. Transport drogowy i kolejowy też nie był jego mocną stroną. Stanowisko ministra transportu traktował głównie jako odskocznię do wyższych sfer rządowych, dlatego też w obecnej sytuacji czuł się, jakby go rzucono na głęboką wodę. A teraz będzie musiał świecić oczyma przed premierem, który sam go na ten stołek posadził, i szczegółowo wyjaśniać, jak doszło do tego, że jego ministerstwo wyśmiewano codziennie przed całym światem. Nie miał na to odpowiedzi i wszyscy o tym wiedzieli. Poszukiwania na rozszalałym Atlantyku, na głębokościach rzędu pięciu kilo- 176 metrów, szły bardzo opornie. Jedynym promykiem nadziei był meldunek, że dziesiątego dnia operacji jednemu z so-narzystów Royal Navy zdawało się, że słyszy sygnał lokacyjny czarnej skrzynki concorde'a. Ale czy kiedykolwiek zdołają ją wydobyć, to zupełnie inna sprawa. Przygotowywano jednak taką próbę w wykonaniu bezzałogowej łodzi podwodnej. Zmartwieniem premiera był gwałtowny spadek zaufania do podróży lotniczych. Obdarzony politycznym instynktem rozumiał, że to za sprawą braku wyjaśnienia przyczyn katastrofy. Potrzebował kogoś, kto wstanie i powie: „Panie premierze, mamy tu prawie na pewno do czynienia ze zmęczeniem materiału i na tę okoliczność badamy wszystkie samoloty. Concorde został utracony na skutek awarii strukturalnej i robimy wszystko, co w naszej mocy, by podobny wypadek już nigdy nie mógł się powtórzyć". Opinia publiczna wybaczy każdy wypadek, którego przyczyna będzie rozpoznana i przedsięwzięte zostaną działania zapobiegające podobnym zdarzeniom w przyszłości. Dowodu na to dostarczyły już niegdyś powtarzające się katastrofy znanych samolotów typu Comet. Opinia publiczna nie radzi sobie jednak z niepewnością, zwłaszcza z niepewnością wyrażaną przez rządowych ekspertów. Rada nadzorcza British Airways była nadzwyczaj zaniepokojona. Trzech jej członków za pięć dni wybierało się do Waszyngtonu, by uczestniczyć w pompie towarzyszącej startowi nowej supergwiazdy Boeinga, która może na zawsze i w kosztowny dla nich sposób usunąć z rynku ich ukochanego concorde'a. Oczywiście byłoby nieładnie ze strony premiera wyrzucić z pracy Howarda Edena z powodu jego raczej mglistej roli w jednej z największych katastrof w Wielkiej Brytanii, w której w dodatku zginęło czterech amerykańskich kongresma-nów. Sprawa wyglądałaby o niebo lepiej, gdyby sam złożył rezygnację. Nie ma jak dobry kozioł ofiarny, jeśli chodzi o ratowanie tyłka wszystkich pozostałych. W tym jednak wypadku gniew ludu, podsycany przez prasę, był tak intensywny, że niełatwo będzie uciszyć wołania o głowy winnych. Jakby mało było stu piętnastu głów z pokładu Speedbirda 001. Howard Eden nie wybierał się do Waszyngtonu, by się 177 przyglądać triumfalnej ceremonii amerykańskich producentów samolotów. Zniechęcony, szurając nogami, powlókł się do ministerialnej limuzyny, która miała go zawieźć na Downing Street 10, być może po raz ostatni. Podobna atmosfera panowała niedaleko siedziby ministra transportu, w biurach wydziału dochodzeniowego do spraw wypadków lotniczych. Z każdym mijającym dniem liczba poszlak zdawała się maleć. Odnaleziono szczątki samolotu utrzymujące się na powierzchni, lecz pochodziły one wyłącznie z kabiny pasażerskiej. Wszelkie cięższe elementy concorde'a, jak cztery silniki, statecznik, podwozie, konstrukcja kadłuba poszły na dno Atlantyku. Skrzydła, które dzięki częściowo opróżnionym zbiornikom miały szansę utrzymać pływalność, najprawdopodobniej zostały rozdarte na strzępy wskutek eksplozji paliwa. Marynarka nie odnalazła żadnych większych kawałków kadłuba. Dodatkowy problem stworzył pułap lotu liniowca. „Normalne" katastrofy, do których dochodzi na wysokości około dziesięciu tysięcy metrów, powodują rozrzut szczątków na długości ponad sześciu kilometrów. W tym wypadku, przy pułapie szesnastu kilometrów i olbrzymiej prędkości samolotu, rozrzut szacowano na dwieście sześćdziesiąt kilometrów kwadratowych, przy czym precyzja obliczeń była kwestią otwartą, nikt bowiem nie znał dokładnej pozycji katastrofy. Każdego dnia zespół dochodzeniowy usiłował sklecić jakiś raport, by wykazać, że śledztwo choć trochę posuwa się naprzód. Było to jednak prawie niemożliwe. Mimo pomocy ze strony najtęższych głów z British Airways, British Aircraft Corporation, a nawet francuskich ekspertów z Aerospatiale nie było nic, co można by połączyć w jakąś hipotezę. No, chyba że ktoś wymyśli sposób na wydobycie krytycznych części samolotu z dna oceanu. Co do tego jednak nie było optymistycznych prognoz, pomijając już olbrzymie koszty takiego przedsięwzięcia. Nigdy dotąd nikt nie próbował niczego zdziałać na takiej głębokości. Nawet Titanic spoczywał na płytszych wodach. 178 Piątek, 3 lutego 2006 r. Biuro Doradcy Prezydenta do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton Admirał Arnold Morgan zrobił sobie przerwę. Każdego dnia około jedenastej starał się odciąć od świata na dwadzieścia minut i przejrzeć gazety, jak mawiał, by „sprawdzić, czy ktoś gdzieś nie palnął jakiegoś absolutnie idiotycznego głupstwa". Siedział za swym wielkim biurkiem i popijał czarną kawę, przerzucając strony tygodników i gawędząc z Kathy 0'Brien. — Ta sprawa z concorde'em jest jak pętla czasu — mówił. — Pamiętasz, jak ostatniej wiosny Angole szukali podwodnia-ka? No, to teraz robią to samo. Macają na oślep po dnie oceanu i nie znajdują niczego konkretnego. — Mogłabym ci przypomnieć — odrzekła Kathy — że pomimo twoich obaw ten okręt podwodny nigdzie się, by tak rzec, nie wynurzył i nie zatopił też następnego lotniskowca. Większość rozsądnych ludzi uważa, że spoczął on na dnie morza, gdziekolwiek by to było, grzebiąc całą załogę. — Mogłabyś mi o tym przypomnieć — zgodził się admirał. — I mogłabyś też przypomnieć mi, że twoim zdaniem cierpię na nieuleczalną paranoję, co się zgadza. Roześmieli się. Morgan jednak mówił poważnie. — Kiedy pracowałem w Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, usiłowałem łączyć pozornie nie związane fakty. Wielokrotnie mijałem się z prawdą. Ale nie zawsze. Udawało mi się to częściej niż innym, dzięki czemu, jak sądzę, siedzę teraz na tym stołku. I rozważam trzy absolutnie nie związane ze sobą fakty. Po pierwsze, brytyjskiego okrętu podwodnego wciąż nie odnaleziono i wraz z paroma innymi para-noikami twierdzę, że czai się gdzieś tam i knuje coś przeciwko Zachodowi. Uważam, że niejaki komandor Adnam żyje, a skoro tak, to on dowodzi HMS Unseen. Po drugie, nienagannie utrzymany samolot, lecący bardzo wysoko, z dala od wszelkich niebezpieczeństw, nagle spada z nieba bez żadnej rozpoznawalnej przyczyny. Po trzecie, w środowisku wywiadowczym krąży uparte podejrzenie, że Irak, być może przy pomocy Rosji, testuje rakiety ziemia-powietrze pośrodku odludnych moczarów, gdzie, jak nam wiadomo, katastrofa 179 concorde'a wzbudziła pewne zadowolenie wśród niezbyt tam licznego ludu. - Chwileczkę, Arnoldzie. Chcesz mnie przekonać, że mamy do czynienia z morderczym maniakiem, który ukradł brytyjski okręt i teraz grasuje w głębinach, zdolny zestrzeli-wać naddźwiękowe liniowce, kiedy zechce? Czy to nie lekka przesada? - Zapewne. Przynajmniej byłaby to lekka przesada, gdyby ów maniak nie nazywał się Beniamin Adnam. Największa przesada jednak tkwi w miejscu, gdzie się rozbił concorde. - Nie rozumiem. - Widzisz, Kathy, ponad dziewięćdziesiąt cztery procent katastrof lotniczych zdarza się przy starcie lub lądowaniu. Przypomnij sobie kilka, które znasz. Jedna na bagnach Florydy, druga w Potomacu, kolejna na zboczu wzgórza nieopodal Tokio. TWA 800 przy Long Island, inna w pobliżu Paryża, następna tuż przed lotniskiem w Birmingham w Anglii. Wszystkie w pobliżu lotnisk. Liniowce pasażerskie uderzają w górskie zbocza przy lądowaniu, mylą pasy startowe w złej pogodzie albo startują mimo drobnych kłopotów technicznych. Prawie nigdy się nie zdarza, by tak sobie spadły z nieba albo rozpadły się na kawałeczki, kiedy lecą wysoko w górze przez puste niebo. Tam nie ma w co uderzyć. - Nie, chyba nie ma. - Tylko pomyśl przez minutkę. Leci sobie ta piękna maszyna, napędzana czterema silnikami marki Rolls Royce, które Angole dokładnie przeglądają co dwa dni. Jego karta bezpieczeństwa jest niepokalana, jego piloci i mechanicy przeprowadzają pięciokrotnie więcej czynności kontrolnych, niż wymaga tego jakikolwiek inny samolot. Kiedy ta ślicznotka startuje, każda jej ruchoma część jest tak bliska perfekcji, jak to tylko fizycznie możliwe. Procedury bezpieczeństwa są nadzwyczajne. Mają nawet odpowiedni zapas paliwa, by móc wylądować gdziekolwiek na trasie na jednym tylko z czterech silników. A mimo to pośrodku oceanu, przy słabych wiatrach, w samotnym locie na szesnastu i pół tysiąca metrów, bez śladu problemu, dzieje się coś tak nagłego i drastycznego, że skurczybyk się w mgnieniu oka rozlatuje. Żaden z pilotów nie zdążył nawet wrzasnąć przez radio czegoś w rodzaju 180 „Houston, mamy problem". Nawet krótkiego „O kurwa!" Nic. Kathy, ten samolot został załatwiony z szybkością światła. Nawet elita terroryzmu musiałaby przyznać, że nie daliby rady prześliznąć się z bombą przez brytyjską ochronę. Zespół odpowiedzialny za concorde'a przetrzepuje każdą walizkę. Nie, Kathy, dopóki czarna skrzynka nie powie czegoś innego, będę twierdził, że coś tu śmierdzi. - Czy uważasz, że ktoś mógł strzelić do niego rakietą, jak mówiono o TWA 800? - Nie mogę tak powiedzieć, bo nigdzie w tej części Atlantyku nie ma niczego, z czego dałoby się taką rakietę odpalić. — A gdyby było? Jakaś wyspa albo przepływający obcy okręt wojenny? - Wtedy byłbym cholernie podejrzliwy, Kathy. Wyciągnąłbym wniosek, że ktoś concorde'a zestrzelił. — Co doprowadza nas do... jakiej konkluzji? — Właściwie do żadnej. - A Ben? - Cóż, żadna marynarka wojenna świata nie miała nigdy okrętu podwodnego zdolnego do wystrzelenia kierowanej rakiety przeciwlotniczej na taki pułap, z taką prędkością i dokładnością. Nawet nasza. Irakijczycy mogli zakupić i wypróbować nowoczesną rosyjską rakietę, ale wymagałaby ona udoskonaleń. Okręt podwodny musiałby przejść poważną operację, aby zainstalować na nim wyrzutnię. Oni nie mają ani jednego okrętu podwodnego, o którym byśmy wiedzieli. Ba, nie mają nawet odpowiedniego doku. Nie mają marynarzy zdolnych do prowadzenia okrętu podwodnego, a cóż dopiero zamienienia go w najnowocześniejszą broń przeciwlotniczą świata. Fakty zatem nie świadczą za taką hipotezą. Dlaczego więc Ben Adnam nie daje mi spokoju? Kathy, jeżeli uznamy, że istnieje choćby cień prawdopodobieństwa, że concorde'a zestrzeliła rakieta, to musimy przyjąć, że wystrzelono ją z owego zaginionego okrętu podwodnego. Nie mogła przylecieć z żadnego innego miejsca, chyba że z kosmosu. 181 Poniedziałek, 6 lutego 2006 r.. Biuro szefa operacji morskich* admirała Josepha Mulligana. Pentagon, Waszyngton — Arnold, niech mnie kule biją! Czemuż zawdzięczam tę niespodziewaną, choć przyjemną wizytę? Cieszę się, że cię widzę. — Wpadłem po prostu, by pogadać z jednym z niewielu całkiem zdrowych psychicznie facetów w tej części lasu. — Nie wiem, czy dobrze trafiłeś. Trzeba pamiętać, że trzy lata tutaj mogą naprawdę poważnie i negatywnie wpłynąć na zdolność logicznego myślenia. — Nie na twoją, Joe. Może napilibyśmy się kawy? Niewykluczone, że będziesz jej potrzebował, kiedy usłyszysz moją najnowszą teorię. — Dobra, czekaj, niech zamówię... potem pogadamy. Po kilku minutach zasiedli w fotelach z filiżankami aromatycznego napoju i rozpoczęli dyskusję, która w wypadku każdych innych dwóch oficerów mogłaby zostać uznana za nieco... ekscentryczną. Morgan na wstępie przytoczył dwa przypadki „macania przez Angoli na oślep dna oceanu". Wyjawił swój pogląd, że komandor Adnam być może nie całkiem jest tak martwy, za jakiego go uważano. Powiedział też, że wraz z kilkoma innymi wielce wpływowymi osobami jest zdania, że właśnie Adnam może dowodzić zaginionym brytyjskim okrętem. Przytoczył następnie dwie inne możliwości, które uważał za absolutnie nieprawdopodobne. Pierwszą z nich była ewentualność, że Royal Navy jakimś cudem przeoczyła HMS Unseen, który naprawdę zatonął. — Niemożliwe. Nawet nie jest prawdopodobne. Okręt musi gdzieś tam być. Ukradziono go. Admirał Mulligan kiwnął poważnie głową. Po chwili kiwnął raz jeszcze, kiedy Morgan stwierdził, że zniknięcie concorde'a jest jeszcze bardziej zagadkowe niż sprawa Unseena. Pytanie, jakie chciał podsunąć do przemyślenia szefowi amerykańskiej marynarki wojennej, brzmiało: — Czy uważasz za możliwe, by pieprzeni Irakijczycy mogli * Oficjalny tytuł dowódcy marynarki wojennej USA. jakoś przebudować okręt podwodny na pływającą bazę kierowanych pocisków przeciwlotniczych, która zestrzeliła concorde'a na środku Atlantyku? Admirał Morgan czekał, aż postawny były dowódca rakietowego tridenta wyśmieje go. Joe Mulligan jednak tego nie zrobił. Wstał z fotela i zaczął krążyć po pokoju z głęboką zmarszczką na czole. Powiedział w końcu: — Gdyby chodziło o jakikolwiek inny kraj, powiedziałbym, że tak. Ale Irak? Arnoldzie, oni nawet nie mają własnego okrętu podwodnego i nigdy go nie mieli. Nie mieliby skąd wziąć wykwalifikowanej załogi, by obsadzić czyjś okręt. Ani też nie daliby sobie rady z przebudową. Czy rozważałeś możliwość, że komuś to zlecili? To w końcu montaż dość prostej wyrzutni rakiet, a nie neurochirurgia. — Joe, rozważałem to, ale nic nie wymyśliłem. — Zatem rozważmy to jeszcze raz. Ale przedtem pozwól, że ci coś opowiem. Rakiety przeciwlotnicze na okręcie podwodnym to nic nowego, choć nigdy nie było okrętu z tak wysokiej klasy uzbrojeniem, o jakim myślisz. W latach siedemdziesiątych jednak już coś takiego zrobiono. - Naprawdę? Kto? - Angole. - Nie gadaj! - Tak jest. Utrzymywano to w wielkim sekrecie, ale robił to mój stary kumpel, dwa i pół paska, komandor porucznik Harry Brazier. Wspaniały facet, bystrzacha... Royal Navy przebudowała jego okręt, HMS Aeneas. Udało im się jakoś zamontować starą wyrzutnię typu Blowpipe na pokładzie przed kioskiem. Harry mi o wszystkim opowiedział. Nazwali to SLAM*, skrót od „rakieta przeciwlotnicza wystrzeliwana spod wody". Strzał można było oddać z głębokości peryskopowej, kapitan wycelowywał pocisk za pomocą peryskopu. Wyrzutnia była zamontowana w czymś w rodzaju gruszkowa-tej wieżyczki, nieco wyższej niż kiosk. Pamiętam, że pokazał mi raz zdjęcie. Podobno musieli zdemontować działo, bo środek ciężkości znalazł się zbyt wysoko. W wieży były cztery * Submerged Launch Air Missile. Jednocześnie gra słów - slam znaczy „uderzyć". 183 182 rakiety, pod ciśnieniem, by zapobiec przedostawaniu się wody. Zwykłe, ręczne wyrzutnie blowpipe, tylko trochę zmodyfikowane. Nie miały wielkiej siły rażenia. Rakiety miały zasięg do trzech kilometrów, ale sądzono, że to wystarczy, by strącić helikopter. Harry powiedział, że technicznie nie było z tym żadnego problemu. Jedyna trudność polegała na zapewnieniu szczelności, ale inżynierowie od Vickersa poradzili sobie z tym. Okręt podchodził pod powierzchnię, rozwalał helikopter i znikał bez śladu. Przeciwnikowi się zdawało, że rakieta nadleciała znikąd. - Czy zatem Irakijczycy mogli uprowadzić Unseena i przebudować go poza swoim terytorium? - Bardzo w to wątpię. Rakieta zdolna do wzniesienia się na szesnaście kilometrów i do dalszego lotu na tym pułapie, może łącznie z sześćdziesiąt, osiemdziesiąt kilometrów, wymaga sporej wyrzutni i niezwykle skomplikowanego systemu odpalania i sterowania. Dla jej zamontowania trzeba by poważnych zdolności inżynierskich i wykonawczych. Potrzebne byłyby nowocześnie wyposażone warsztaty, ciężkie dźwigi, cała oprawa. Ale gdybyś miał taką wyrzutnię i spory okręt pomocniczy, i miejsce do pracy, powiedziałbym, że mógłbyś to zrobić. Jeśli znalazłbyś sposób na przeprowadzenie całej akcji w tajemnicy. - O ile sobie przypominam, Joe, to Irak wciąż ma ten okręt zaopatrzeniowy klasy Stromboli, który kupili od Włochów. Nie pamiętam nazwy, ale ma wyporność około dziewięciu tysięcy ton. Bardzo przydatny okręcik. Przypuszczam, że spotkanie Stromboli i podwodniaka nie jest wykluczone... Nie wiem tylko, gdzie mogliby takiej przebudowy dokonać. - Może i tak, Arnie... ale to jednak cholernie daleki strzał. Przypuszczam, że sprawdziłeś, co Stromboli porabiał w ostatnich czasach? - Tak, i nie wchodzi on w grę. Wiem, że to daleki strzał. Ale krótkich i pewnych strzałów w tej sprawie nie ma. Może zdobyli gdzieś inny taki okręt. Szef operacji morskich zaśmiał się, ale zaraz spoważniał. Chciał coś powiedzieć, kiedy doradca prezydenta wstał i rzekł: - Joe, nie chcę zabierać ci czasu. Pozwól tylko, że zadam 184 ci ostatnie pytanie, pamiętając, że skoro właściwie zgodziliśmy się, że jest możliwe, by Ben Adnam czaił się na Atlantyku na najgroźniejszym okręcie podwodnym świata... na najsprawniejszym przeciwlotniczym okręcie podwodnym... - No, ty się zgodziłeś, Arnie. Wal dalej. - Jaka najgorsza rzecz może się wydarzyć w tym tygodniu? — Nie wiem. — No, pomyśl, Joe. Przypuśćmy, że komandor Adnam płynie ze swej kryjówki na wschód, w kierunku trzydziestu stopni długości zachodniej. Płynie sobie powolutku, sto pięćdziesiąt metrów pod powierzchnią. Co najgorszego może zrobić? - Chcesz powiedzieć, że zacznie zestrzeliwać samoloty pasażerskie? — Nie. Nie jakieś tam stare samoloty. Mulligan zawahał się przez chwilę, po czym cicho powiedział: — Jezu Chryste. Starstriker... - Tak, Joe. Starstriker. - Na Boga, Arnie. Dałeś mi twardy orzech do zgryzienia Myślisz, że to możliwe? — Niezbyt. Wciąż uważam, że Irak nijak nie mógł sobie poradzić z taką przebudową. Poza tym nic nie możemy w tej sprawie zrobić. Brytyjski Upholder jest jak rosyjskie Kilo, nie da się go usłyszeć, chyba że będzie nieostrożny. Co mielibyśmy zrobić? Posłać za nim całą flotę atlantycką? Mogliby próbować przez rok i go nie znaleźć. Nie, Joe, obawiam się, że to rzeczywiście za daleki strzał. Nie ma żadnych faktów, same przypuszczenia. Ani ty, ani ja nie możemy w ten sposób działać. Nie na podstawie ślepego zgadywania z szansą jedną na tysiąc. — Chyba nie. Ale z całą pewnością była to interesująca rozmowa. Wychodzisz zarazi — Tak. Zobaczymy się w czwartek, szefie, z samego rana. A przy okazji, może nie od rzeczy byłoby podkręcić chłopców z SOSUS, by uważali na odgłosy zaginionego Upholdera. Nigdy nic nie wiadomo. Oni są w tym dobrzy. — Już to zrobiliśmy, nawet skłoniliśmy Angoli, by prze- 185 kazali nam jego charakterystykę dźwiękową. Hej, jeszcze jedno, zanim pójdziesz. Przypomniałem sobie jeszcze coś o HMS Aeneas. Cały ten program z Blowpipe nie był prowadzony dla Royal Navy. Zrobiono to na zlecenie innej marynarki, która zapłaciła za całą sprawę żywą gotówką. Harry powiedział, że Royal Navy po prostu wypożyczyła okręt do prób ogniowych i wzięła za to pieniądze. - Nie pamiętasz przypadkiem, o czyją marynarkę chodziło? Może komuś ostatnio przekazali plany? - Nie. Harry'emu nigdy tego nie ujawniono. Ale zawsze sądził, że mogło chodzić o Izrael. Godzina 0700, czwartek, 9 lutego 2006 r. Lotnisko międzynarodowe Dulles, Waszyngton Marie Colton, szczupła, ciemnowłosa czterdziestopięcioletnia wicedyrektor działu reklamy Boeing Corporation, była w akcji od piątej rano, nadzorując urządzanie największej sali terminalu lotniska. Śmiertelnie poważna, pełna wewnętrznej energii jak nakręcona sprężyna, musiała przejść chyba z pięćset kilometrów po wydzielonym rejonie pierwszej klasy, zanim jej szef, wysoki, wyluzowany Jay Herbert, zjawił się o siódmej pięć. Marie rzucała właśnie rozkazy grupie dekoratorów, zajmujących się układaniem kwiatów, tonem dowódcy dywizji pancernej w szarży na okopy Leningradu. Cała podłoga zasypana była kwiatami, płatkami, liśćmi i kawałkami łodyg. W głębi sześcioosobowa brygada szalonych, długowłosych elektryków podłączała międzyplanetarny system audio do pary głośników wielkości pomnika Lincolna. — Jezu miłosierny! — jęknął Jay, zasłaniając uszy przed wysokim piskiem, który zagrażał głuchotą każdemu człowiekowi od jednego krańca hrabstwa Fairfax do drugiego. Zwracając się do Marie, dodał: - Wszystko pod kontrolą? Pytanie było zadane z delikatną ironią, ale Marie nigdy nie była szczególnie podatna na ironię. Jej umysł był kwintesencją dosłowności. Jay przyjął zasadę, by nigdy nie marnować dobrego żartu na tego żeńskiego obergruppen- 186 fuhrera działu reklamy; czasami jednak, w obliczu niemożliwego chaosu, poddawał się i pozwalał się jakiemuś wypsnąć. Marie odwróciła się ku niemu z szybkim, czerwono uszminkowanym smutnym, uśmiechem, wyrażającym głębię jej porannego męczeństwa. - Absolutnie - odrzekła. - Szkoda, że nie było cię tu trochę wcześniej. - Och, naprawdę? - Herbert pozwolił raz jeszcze ponieść się swemu humorowi. — Przepraszam cię, Marie. Nie miałem pojęcia, że będziesz tak zajęta. Tak zaczął się najbardziej pracowity, najważniejszy dzień w całej historii działu reklamy Boeing Corporation. — Czasami myślę sobie, że mówisz różne rzeczy tylko po to, by mi dokuczyć - powiedziała Marie. - Co jest bardzo nie fair, skoro wiesz, jakie to wszystko trudne i jak bardzo goni nas czas. - Ach, ale pokładam w tobie niezachwianą wiarę - odpowiedział Jay. - I wiem, że w ciągu najbliższych trzydziestu minut ujrzymy, jak z tego chaosu wyłania się idealny porządek. Bo jak nie, to wszyscy wylatujemy z roboty. Poirytowana Marie odwróciła się znów ku dekoratorom, a Jay Herbert podszedł do dyrektora technicznego, który testował satelitarne łącze telewizyjne; miało ono przekazywać obraz i dźwięk na żywo z kokpitu starstrikera przez cały czas trwania lotu numer 001. - Jak tam, Charlie, wszystko gra? - zapytał. - Gra i buczy, szefie. Popatrz na to... ten obraz z rejonu obsługi technicznej lotniska. Patrzymy na to wprost przez przednią szybę starstrikera. Przy Long Island mamy statek, na którym zapiszemy wielkie bum przy przekraczaniu bariery dźwięku. Czarna skrzynka jest podłączona do anteny satelitarnej. Wszyscy w tej sali usłyszą każde słowo z kokpitu, obserwując obraz na wielkim ekranie. Gościom, będzie się zdawało, że sami siedzą w kokpicie, a nie tylko patrzą i słuchają. - Wygląda to wspaniale, Charlie. Efekty dźwiękowe w porządku? - Yes, sir\ Zainstalowaliśmy cały cyfrowy przestrzenny system Dolby. Kiedy ta pięknotka ruszy z pasa startowego, 187 kazali nam jego charakterystykę dźwiękową. Hej, jeszcze jedno, zanim pójdziesz. Przypomniałem sobie jeszcze coś 0 HMS Aeneas. Cały ten program z Blowpipe nie był prowadzony dla Royal Navy. Zrobiono to na zlecenie innej marynarki, która zapłaciła za całą sprawę żywą gotówką. Harry powiedział, że Royal Navy po prostu wypożyczyła okręt do prób ogniowych i wzięła za to pieniądze. - Nie pamiętasz przypadkiem, o czyją marynarkę chodziło? Może komuś ostatnio przekazali plany? - Nie. Harry'emu nigdy tego nie ujawniono. Ale zawsze sądził, że mogło chodzić o Izrael. Godzina 0700, czwartek, 9 lutego 2006 r. Lotnisko międzynarodowe Dulles, Waszyngton Marie Colton, szczupła, ciemnowłosa czterdziestopięcioletnia wicedyrektor działu reklamy Boeing Corporation, była w akcji od piątej rano, nadzorując urządzanie największej sali terminalu lotniska. Śmiertelnie poważna, pełna wewnętrznej energii jak nakręcona sprężyna, musiała przejść chyba z pięćset kilometrów po wydzielonym rejonie pierwszej klasy, zanim jej szef, wysoki, wyluzowany Jay Herbert, zjawił się o siódmej pięć. Marie rzucała właśnie rozkazy grupie dekoratorów, zajmujących się układaniem kwiatów, tonem dowódcy dywizji pancernej w szarży na okopy Leningradu. Cała podłoga zasypana była kwiatami, płatkami, liśćmi 1 kawałkami łodyg. W głębi sześcioosobowa brygada szalonych, długowłosych elektryków podłączała międzyplanetarny system audio do pary głośników wielkości pomnika Lincolna. - Jezu miłosierny! - jęknął Jay, zasłaniając uszy przed wysokim piskiem, który zagrażał głuchotą każdemu człowiekowi od jednego krańca hrabstwa Fairfax do drugiego. Zwracając się do Marie, dodał: - Wszystko pod kontrolą? Pytanie było zadane z delikatną ironią, ale Marie nigdy nie była szczególnie podatna na ironię. Jej umysł był kwintesencją dosłowności. Jay przyjął zasadę, by nigdy nie marnować dobrego żartu na tego żeńskiego obergruppen- Herbert pozwolił raj ię Marie. chę wcześnie]. Herbert pozwolił raj _ Och, naprawdę. ^ przepraszam cię, Marie ^^ zaleta. „bslug. "a którym ; t do słowo z kok- syste 186 w tej sali zatrzęsą się brzuchy. Jak w kinie... ziemia zadrży. Kiedy będzie przekraczała barierę dźwięku, na stołach zabrzęczą sztućce. Natychmiast potem przełączymy się na kabinę pilotów, gdzie będzie panowała martwa cisza. Pilot uprzedzi o fali uderzeniowej tuż przed faktem, potem wyjaśni, jak dźwięk pozostaje w tyle i nikt w samolocie niczego nie słyszy. — Idealnie. Tylko, Charlie, na litość boską, bez usterek, proszę. Będziemy tu mieli prezydenta i Bóg wie kogo jeszcze. W tej chwili przyszłość całej firmy spoczywa w twoich zdolnych rękach. — Yes, sir\ Nie martw się. Nie będzie problemów. Wszystko jest całkiem rutynowe. Jesteśmy dobrze zorganizowani. Usiądź spokojnie, zjedz śniadanie i delektuj się chwilą. — Dobra robota, Charlie. Tak trzymać. Jay Herbert utrzymywał się na jednym z najwyższych w USA stanowisk w public relations, ponieważ nie tracił czasu na detale. Jego zakres odpowiedzialności był na to zbyt szeroki. Zlecał zadania w sposób przemyślany, umiał dobierać sobie ludzi i codziennie wymazywał ze swego życia dziesiątki drobiazgów. Choć jej nie lubił, zatrudniał ober-gruppenfuhrer Colton, bo wyczuwał, że jej mocną stroną jest właśnie gorączkowe uganianie się za szczegółami, pozornie nieważnymi. Nigdy o niczym nie zapominała, jej biurko było symfonią list i notatek, z których najistotniejsze nosiła z sobą, przypięte do podkładki, i odkreślała wykonane czynności, dodawała kolejne, poprawiała, układała i oceniała. — Do wnętrza Marie Colton nie da się zajrzeć przez żadne szczeliny - szeptał czasem konspiracyjnie do swych wysoko postawionych kolegów. - Ani pod względem finansowym, zawodowym, towarzyskim, akademickim, ani prawdopodobnie seksualnym. Nieodmiennie wynagradzany bywał tanim aplauzem, co w końcu należało do zadań dyrektora działu reklamy. W jednej tylko dziedzinie czuł się czasami przyciśnięty nawałem pracy: pisanie tekstów. Były żurnalista z Chicago, czter-dziestoośmioletni Jay Herbert zerwał z dziennikarstwem już ze dwadzieścia lat temu, ale wciąż odczuwał nieodpartą chęć 188 przycinania, zmieniania i wymyślania na nowo słów napisanych przez innych. Zwykł mawiać, że to przez wrodzony talent literacki pulsujący w jego duszy, i nie mógł znieść żadnego autora, który by nie maszerował w rytm tego samego werbla. Doprowadzał w ten sposób do szaleństwa procesje speców z agencji reklamowych, upierając się przy osobistym sprawdzaniu każdego zdania każdej broszurki i folderu, każdego tytułu, każdego słowa. Ślęczał nad przedłożonymi mu projektami, tnąc, poprawiając, ulepszając teksty, zmuszając reklamiarzy do zastanawiania się, po jaką właściwie cholerę ich wynajął, skoro najwyraźniej chciał wszystko pisać sam. Folder przygotowany na dziś, zaprojektowany i wydrukowany w najbardziej kosztownej szacie graficznej, powstawał przez sześć miesięcy. Jay uważał go za swe arcydzieło i chyba miał rację. Wyszedł na korytarz; otwierano tam wielkie kartony z materiałami promocyjnymi. Cztery asystentki rozkładały foldery na stołach, po jednym dla każdej zaproszonej osoby. Na stoliku u wejścia piętrzyła się góra metalowych znaczków w kształcie starstrikera z wygrawerowanym nazwiskiem każdego gościa. Na okładce folderu, błyszczącej bielą, widniał napis: STARSTRIKER - SCHODY DO PRZYSZŁOŚCI. Ilustracja przedstawiała cienkie smugi spadających gwiazd, zdających się nadlatywać z trzepoczącej na niebie amerykańskiej flagi. Jay uważał pomysł za oszałamiający. Dochodziła siódma trzydzieści i Marie Colton uporała się z kwietnymi dekoracjami. Ogrodniczy bałagan zniknął i sala wyglądała wspaniale. Kilometry przewodów elektrycznych, do niedawna pajęczą siecią zaścielających podłogę, zniknęły również. W dwóch rogach sali ustawiono dwa wielkie ekrany, zapewniając dobry widok z każdego miejsca. Jay odbył błyskawiczną konferencję z szefem firmy organizującej śniadanie, upewniając się, że dostarczyli absolutnie wszystko, czego goście mogli sobie zażyczyć. Stoły, nakryte śnieżnobiałymi obrusami, uginały się od gęsto rozstawionych dzbanków soku pomarańczowego i salaterek wypełnionych owocami. Wszędzie pełno było koszy z tostami, ciepłymi bułkami i drożdżówkami. Kelnerki były ubrane w mundurki ste- -j~„ tplrierzy wyglądali jak piloci. 189 J Przy głównym stole zasiądzie szesnaście osób: prezydent Stanów Zjednoczonych, prezes John Mulcahy i senator Kennedy - każdy z żoną, admirał Arnold Morgan i sekretarz obrony Robert MacPherson. Dalej usiądą przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów admirał Scott Dunsmore i dowódcy wojsk, wśród nich Joe Mulligan, wszyscy także w towarzystwie małżonek. Orkiestra Sił Powietrznych stroiła instrumenty w innym rogu sali. Pod sufitem podwieszony był ośmiometrowy model nowego naddźwiękowca. Pod kątem prostym do głównego stołu ustawiono dwa inne, z miejscami dla czterdziestu ośmiu osób każdy. Tam w demokratyczny sposób rozmieszczeni zostaną pozostali goście: senatorowie, kongresmeni, przemysłowcy, potencjalni klienci i gwiazdy show-businessu. Z tyłu, z dobrym widokiem na ekran, postawiono stół dla korpusu prasowego, składającego się z dwudziestu czterech prominentnych dziennikarzy: sześciu eseistów, sześciu prezenterów telewizyjnych, sześciu redaktorów naczelnych i sześciu właścicieli dzienników bądź sieci telewizyjnych. Wszystkich osobiście wybrał Jay Herbert. Za drzwiami sali zorganizowano wielkie centrum prasowe z własnymi ekranami, głośnikami, stołami, bufetami i niezliczonymi telefonami i komputerami. Kampania prasowa i reklamowa towarzysząca prezentacji najnowszego samolotu Boeing Corporation musiała wyrwać solidną dziurę w milionie dolarów. Cała okolica roiła się już od agentów Secret Service. Goście zaczęli przybywać tuż po siódmej trzydzieści pięć. Olbrzymie ekrany ożyły, jeden z nich ukazywał drzwi wejściowe, szczegółowo informując, kim jest każda z pojawiających się osób. „Panie i panowie, mamy zaszczyt powitać sir Johna Fredicksona, przewodniczącego Rady Nadzorczej i dyrektora naczelnego British Airways, oraz lady Fredickson, którzy przybyli z Londynu poprzedniego wieczoru..." Drugi z ekranów przekazywał obraz z kokpitu, w którym Bob Richards i drugi pilot, czarnoskóry absolwent Yale, Marvin Leonard, przeprowadzali testy przedstartowe, wspomagani przez starszego mechanika Dona Graftona. Tak jak w concordzie, owe próby potrwają całą godzinę. Piloci pracowali przy nich od siódmej. Zgromadzeni goście widzieli ich 190 w ciemnym kokpicie, }ak punkt po punkcie sprawdzają kolejne podzespoły samolotu; wpatrywali się w ekrany monitorów wyświetlających zestawy najistotniejszych danych, które w razie najmniejszej niezgodności zaalarmowałyby ich. Panel przyrządów pokładowych z sześcioma dużymi ekranami czynił z przytłaczającego masą konwencjonalnych wskaźników i przełączników kokpitu concorde'a przedpotopowy zabytek. Z głośników dyskretnie sączyły się przeboje Franka Sinatry Zabierz mnie na księżyc i Leć ze mną, Sinatra śpiewał do wybicia godziny ósmej, kiedy nadjechała kawalkada prezydencka. W pierwszym samochodzie przybył prezydent z małżonką oraz admirał Morgan i Robert MacPherson. Z następnych pojazdów wysiedli zaproszeni dowódcy wojskowi i kolejni agenci Secret Service. Wszystkich powitał John Mulcahy z żoną u boku i całe towarzystwo przeszło do sali głównej, gdzie orkiestra wojskowa raźno zagrała marsza prezydenckiego. Republikanin z Oklahomy zajmował specjalne miejsce w sercach niemal wszystkich Amerykanów w sali, powstali więc i witali swego przywódcę gorącymi oklaskami w rytm znanej wszystkim melodii. Olbrzymi gwiaździsty sztandar rozwinął się z sufitu i lekko trzepotał na sztucznej bryzie z dyskretnie umieszczonego w modelu starstrikera wiatraczka. Kiedy ucichły tony marsza, obecni zaczęli wiwatować na cześć prawicowego prezydenta z południowego zachodu Stanów Zjednoczonych, człowieka, który darzył szczerą sympatią swoją armię, kochał wielki biznes i nie pozwalał na obcięcie choćby centa z budżetu departamentu obrony, a przy tym dwukrotnie wywalczył obniżkę stóp podatkowych dla firm. Wtajemniczeni, a było ich w tej sali wielu, wciąż komentowali historię, jaka od kilku dni obiegała Waszyngton; chodziło o pewien znany magazyn, który chciał opublikować jako temat z okładki poniżający artykuł, dotyczący drobnego złamania zasad przez wysokiego, wielokrotnie odznaczanego oficera, dwukrotnie nagrodzonego za bohaterstwo w wojnie w Zatoce Perskiej. Mówiono, że wydawca owego magazynu został doprowadzony do Gabinetu Owalnego, gdzie usłyszał od prezydenta, że nie będzie on tolerował „ośmieszania jednego z najbardziej zaufanych wojskowych 19 J Przy głównym stole zasiądzie szesnaście osób: prezydent Stanów Zjednoczonych, prezes John Mulcahy i senator Kennedy - każdy z żoną, admirał Arnold Morgan i sekretarz obrony Robert MacPherson. Dalej usiądą przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów admirał Scott Dunsmore i dowódcy wojsk, wśród nich Joe Mulligan, wszyscy także w towarzystwie małżonek. Orkiestra Sił Powietrznych stroiła instrumenty w innym rogu sali. Pod sufitem podwieszony był ośmiometrowy model nowego naddźwiękowca. Pod kątem prostym do głównego stołu ustawiono dwa inne, z miejscami dla czterdziestu ośmiu osób każdy. Tam w demokratyczny sposób rozmieszczeni zostaną pozostali goście: senatorowie, kongresmeni, przemysłowcy, potencjalni klienci i gwiazdy show-businessu. Z tyłu, z dobrym widokiem na ekran, postawiono stół dla korpusu prasowego, składającego się z dwudziestu czterech prominentnych dziennikarzy: sześciu eseistów, sześciu prezenterów telewizyjnych, sześciu redaktorów naczelnych i sześciu właścicieli dzienników bądź sieci telewizyjnych. Wszystkich osobiście wybrał Jay Herbert. Za drzwiami sali zorganizowano wielkie centrum prasowe z własnymi ekranami, głośnikami, stołami, bufetami i niezliczonymi telefonami i komputerami. Kampania prasowa i reklamowa towarzysząca prezentacji najnowszego samolotu Boeing Corporation musiała wyrwać solidną dziurę w milionie dolarów. Cała okolica roiła się już od agentów Secret Service. Goście zaczęli przybywać tuż po siódmej trzydzieści pięć. Olbrzymie ekrany ożyły, jeden z nich ukazywał drzwi wejściowe, szczegółowo informując, kim jest każda z pojawiających się osób. „Panie i panowie, mamy zaszczyt powitać sir Johna Fredicksona, przewodniczącego Rady Nadzorczej i dyrektora naczelnego British Airways, oraz lady Fredickson, którzy przybyli z Londynu poprzedniego wieczoru..." Drugi z ekranów przekazywał obraz z kokpitu, w którym Bob Richards i drugi pilot, czarnoskóry absolwent Yale, Marvin Leonard, przeprowadzali testy przedstartowe, wspomagani przez starszego mechanika Dona Graftona. Tak jak w concordzie, owe próby potrwają całą godzinę. Piloci pracowali przy nich od siódmej. Zgromadzeni goście widzieli ich 190 w ciemnym kokpicie, jak punkt po punkcie sprawdzają kolejne podzespoły samolotu; wpatrywali się w ekrany monitorów wyświetlających zestawy najistotniejszych danych, które w razie najmniejszej niezgodności zaalarmowałyby ich. Panel przyrządów pokładowych z sześcioma dużymi ekranami czynił z przytłaczającego masą konwencjonalnych wskaźników i przełączników kokpitu concorde'a przedpotopowy zabytek. Z głośników dyskretnie sączyły się przeboje Franka Sinatry Zabierz mnie na księżyc i Leć ze mną. Sinatra śpiewał do wybicia godziny ósmej, kiedy nadjechała kawalkada prezydencka. W pierwszym samochodzie przybył prezydent z małżonką oraz admirał Morgan i Robert MacPherson. Z następnych pojazdów wysiedli zaproszeni dowódcy wojskowi i kolejni agenci Secret Service. Wszystkich powitał John Mulcahy z żoną u boku i całe towarzystwo przeszło do sali głównej, gdzie orkiestra wojskowa raźno zagrała marsza prezydenckiego. Republikanin z Oklahomy zajmował specjalne miejsce w sercach niemal wszystkich Amerykanów w sali, powstali więc i witali swego przywódcę gorącymi oklaskami w rytm znanej wszystkim melodii. Olbrzymi gwiaździsty sztandar rozwinął się z sufitu i lekko trzepotał na sztucznej bryzie z dyskretnie umieszczonego w modelu starstrikera wiatraczka. Kiedy ucichły tony marsza, obecni zaczęli wiwatować na cześć prawicowego prezydenta z południowego zachodu Stanów Zjednoczonych, człowieka, który darzył szczerą sympatią swoją armię, kochał wielki biznes i nie pozwalał na obcięcie choćby centa z budżetu departamentu obrony, a przy tym dwukrotnie wywalczył obniżkę stóp podatkowych dla firm. Wtajemniczeni, a było ich w tej sali wielu, wciąż komentowali historię, jaka od kilku dni obiegała Waszyngton; chodziło o pewien znany magazyn, który chciał opublikować jako temat z okładki poniżający artykuł, dotyczący drobnego złamania zasad przez wysokiego, wielokrotnie odznaczanego oficera, dwukrotnie nagrodzonego za bohaterstwo w wojnie w Zatoce Perskiej. Mówiono, że wydawca owego magazynu został doprowadzony do Gabinetu Owalnego, gdzie usłyszał od prezydenta, że nie będzie on tolerował „ośmieszania jednego z najbardziej zaufanych wojskowych 191 przed każdym pieprzonym drobnym dyktatorkiem na świecie, tylko dlatego że chcecie sprzedać o kilka egzemplarzy waszego piśmidła więcej". — Wydrukuj ten artykuł, a użyję swojej władzy wykonawczej, by cię postawić przed trybunałem za zdradę narodu. I nie myśl, że się zawaham - wycedził przez zęby człowiek z Oklahomy. - Spróbuj sobie przypomnieć, że jesteś Amerykaninem, choć nam pozostałym cholernie trudno w to uwierzyć. Postaraj się raz dla odmiany zachować jak Amerykanin. A teraz wynocha. Wydawca był wstrząśnięty. Musiano mu podać szklankę wody tuż za drzwiami gabinetu. Artykuł jednak wstrzymał, a dziś siedział przygnębiony przy stole prasowych VIP-ów i wszyscy obecni zauważyli, że on jeden nie wiwatował, gdy orkiestra przestała grać. Była ósma czternaście i starstrikera holowano na pas kołowania. Dwa ekrany w sali galowej pokazywały widok z wnętrza i z zewnątrz kokpitu. Każde dotknięcie manetki przez pilota odbijało się głębokim, gardłowym rykiem czterech potężnych silników wydobywającym się z głośników systemu Dolby. Widzowie ujrzeli, jak mechanik naziemny odczepia ciągnik. Opuszczono dziób samolotu i osłonę przedniej szyby. Bob Richards rozpoczął kołowanie na pas startowy. Wtedy po raz pierwszy na ekranie w całej okazałości pojawił się smukły, biały, dziewięćdziesięciometrowy kadłub olbrzymiego naddźwiękowego liniowca o szerokich trójkątnych skrzydłach. Był szerszy od concorde'a, choć nie rzucało się to w oczy, ponieważ był też od niego dłuższy. Pasażerowie mieli siedzieć w trzydziestu sześciu rzędach po osiem foteli, ustawionych parami. Pilot zasiadał prawie dwadzieścia metrów przed przednim kołem. Z głośników dochodził głos mechanika pokładowego, kontynuującego czynności kontrolne, podczas gdy samolot zmierzał na pozycję startową na długim na ponad trzy kilometry pasie 19L. Dotarł tam na trzy minuty przed przewidywanym startem, dzięki czemu Frank Sinatra mógł raz jeszcze odśpiewać Zabierz mnie na księżyc; John Mulcahy tymczasem wstał i ponownie powitał wszystkich obecnych, stwierdzając, że jest dla niego wielkim zaszczytem gościć tak znamienite osoby, które — miał nadzie- 192 ję - wkrótce zostaną pasażerami jego nowych, samolotów, niezależnie od tego, w czyje barwy będą one przybrane. Z głośników padły słowa zezwolenia wieży kontrolnej na zajęcie stanowiska startowego. Po chwili dyżurny kontroler powiedział: — Wieża do boeinga 2707-500. Starstriker zero zero jeden, zezwalam na start. Odpowiedzią były wibrujące pogłosem słowa Boba Richardsa: - Zero zero jeden rusza... W kokpicie Marvin Leonard odliczał: — Cztery... trzy... dwa... jeden... teraz! Na ekranie ręka pilota gładkim ruchem pchnęła manetki do przodu. Samolot ruszył z gwałtownym przyspieszeniem. — Prędkość nośna rośnie... — Dopalacze!... Sto osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. — Moc sprawdzona... VI. Przy trzystu sześćdziesięciu kilometrach na godzinę przednie koło uniosło się nad betonową nawierzchnię pasa. Starstriker zdawał się przez chwilę balansować na tylnych kołach, nabierając coraz większej prędkości. Widzowie w głównej sali wstrzymali oddech, słysząc głos Marvina Leonarda: - V2, sir. Czterysta dziesięć kilometrów na godzinę. Starstriker oderwał się od ziemi, ostro pnąc się w górę ku czystemu, zimnemu niebu nad Waszyngtonem i wciąż zwiększając prędkość. Dziesiątki kamer telewizyjnych śledziły go, jakby to był co najmniej prom kosmiczny. Wystartowali na kursie północno-wschodnim, teraz zmienili na wschodni, kierując się ku odległemu o dwieście siedemnaście kilometrów brzegowi Atlantyku. Tam liniowiec znów przyspieszy, wspinając się na swój pułap podróżny osiemnastu tysięcy metrów, gdzie cztery silniki Pratt & Whitney pchną go ku Anglii z prędkością dwuipółkrotnie większą od szybkości dźwięku, około dwóch tysięcy siedmiuset kilometrów na godzinę. Minąwszy wybrzeże, przez kolejne kilkadziesiąt kilometrów muszą lecieć prostopadle do jego linii, na południowy wschód, zanim będą mogli skręcić o dziewięćdziesiąt stopni w lewo, na właściwy kurs ku Londynowi i przekroczyć barierę dźwię- 193 ku. Samolot uporał się z tym w krótką chwilę, podczas gdy widzowie w sali galowej jak zaczarowani śledzili lot w milczeniu i słuchali, jak pilot melduje mijanie kolejnych punktów zwrotu. Po zmianie kursu na północny wschód starstri-ker, ciągle przyspieszając, połknął dzielące go od wyspy Nantucket pięćset kilometrów w kwadrans. - Nantucket na trawersie, sir... trzydzieści dziewięć pięćdziesiąt North, sześćdziesiąt dziewięć West. Prędkość dwa i pół macha. Słowa Marvina Leonarda, wzmocnione przez system audio, zelektryzowały zebranych. Prezydent spojrzał na admirała Morgana i potrząsnął głową w czystym zadziwieniu. To nie była rakieta w drodze na Marsa, to był normalny samolot pasażerski, wytyczający kierunek rozwoju podróży powietrznych dwudziestego pierwszego wieku, jak głosił wycyzelowanymi przez Jaya Herberta zdaniami biały folder reklamowy. Sam Jay przysunął się z krzesłem do stołu prasowych VIP-ów; przyjmując rolę narratora, wyjaśniał, że wkrótce kapitan zgłosi się do stacji kontroli ruchu w Gan-der, a później będzie się meldował co dziesięć stopni długości geograficznej, czyli w początkowej fazie lotu mniej więcej co osiemset pięćdziesiąt kilometrów, innymi słowy co osiemnaście i pół minuty. Starstriker gnał pełną mocą. Leonard zameldował osiągnięcie pozycji 42°N, 50°W, szesnaście kilometrów nad rozfalowanym akwenem Wielkiej Ławicy. Richards przekazał ster drugiemu pilotowi i zwrócił się do kamery. Powiedział wszystkim w Dulles, jaka to prawdziwie fantastyczna maszyna i jak wielkim przywilejem jest dla niego i całej załogi prowadzić ją w dziewiczym rejsie przez Atlantyk. Życzył wszystkim miłego ranka i z humorem zapytał Johna Mulcahy'ego, czy pozwoli mu wypić filiżankę kawy. Jak na Boba nie był to największy dowcip, ale mimo to wszyscy złapali się za boki ze śmiechu, tak wielki żywili podziw dla jego pracy. Minuty mijały niepostrzeżenie, podczas gdy goście pałaszowali jajecznicę z kawiorem, popijając szampana marki Krug lub sok pomarańczowy z kryształowych waterfordzkich kieliszków, a starstriker mknął przez północne niebo w ciszy, pozostawiając daleko w tyle grzmot swych czterech silników. 194 Czterdziesty południk przekroczyli na szerokości czterdziestu pięciu stopni, gdzie przejęła ich zasypana śniegiem stacja w Gander. Skierowali się na następny punkt zwrotu, na trzydziestu stopniach długości zachodniej. Richards uprzedził stację kontrolną w Shannon, że wejdą na ich obszar za trzynaście i pół minuty, na pułapie osiemnastu tysięcy trzystu metrów, z prędkością dwóch i pół macha. Dokładnie o czasie Marvin Leonard pożegnał się z Gander i zameldował pozycję, kurs, wysokość i prędkość do Shannon. Bez chwili zwłoki z głośników w sali galowej odezwał się charakterystyczny irlandzki akcent z okolic Kerry. — Dzień dobry, boeing starstriker zero zero jeden. Zrozumiałem. Do usłyszenia za trzynaście minut. I w tej chwili nastąpiła pierwsza usterka tego ranka. Oba wielkie ekrany przekazujące obraz kokpitu i z kokpitu nagle zajarzyły się pustym, migotliwym blaskiem, głośniki wypełniły salę elektronicznym szumem. Podniósł się zbiorowy pomruk rozczarowania, żywcem przeniesiony z dawnych sal kinowych, kiedy zrywała się taśma filmowa. Zanim jednak ucichł, główny elektryk rzucił się ku centralnej konsoli, a admirał Arnold Morgan zerwał się, przewracając krzesło, i krzyknął". - Chryste Panie! O Chryste, nie! Innym gościom wydawało się to nazbyt gwałtownym wylewem furii i rozczarowania z powodu awarii systemu. Parę osób się roześmiało, lecz żona prezydenta schwyciła go za rękę, mówiąc: -No, Arnie, nic się takiego nie stało... Naprawią to w kilka minut. Jednak doradca jej męża do spraw bezpieczeństwa narodowego był kompletnie zdruzgotany. — Nie... Nie naprawią. Cholera jasna... Cholera. Ten skurwysyn! Cholera... Siedzący najbliżej dostrzegli na jego twarzy łzy gniewu i żalu. Jedyną wskazówką, że nie było to zwykłe zdenerwowanie, mogła być nagle poszarzała i zastygła w szoku twarz dowódcy marynarki wojennej, admirała Joego Mulli-gana. Admirał przeprosił swoje towarzystwo i podszedł do Morgana. Kładąc mu rękę na ramieniu, powiedział cicho: 195 - Chodź, stary. Chyba mamy robotę. Dwaj wojskowi opuścili salę, zmierzając szybko do biura, gdzie ulokowano prezydenckie środki łączności, pilnowane przez sześciu agentów. Kiedy John Mulcahy wstawał i przepraszał swoich gości za techniczne kłopoty, doradca prezydenta dzwonił już bezpieczną linią do Białego Domu, polecając, by połączono go ze stacją kontroli ruchu powietrznego w Shannon. Zajęło to mniej niż trzydzieści sekund, Kathy O'Brien bowiem miała odpowiedni numer przygotowany. Kiedy admirał przedstawił się operatorowi stacji jako przedstawiciel prezydenta Stanów Zjednoczonych, został natychmiast połączony z szefem zmiany, który jednak nie miał pojęcia, o co ten cały szum. - Sir, starstriker zgłosił się na trzydziestym stopniu zachodnim przed dziewięcioma minutami. Nie spodziewamy się go usłyszeć jeszcze przez cztery minuty. W czym mogę panu pomóc? - Przejdźcie na SELCAL! Bombardujcie kokpit sygnałami! Wywołajcie ich jakoś! - Nie ma problemu, sir. Siedzę tuż przy stanowisku kontrolera. Wybieramy kod cyfrowy starstrikera. Jest. Właśnie na panelu kapitana zapaliły się dwa żółte światła. Nadaję teraz sygnał alarmowy, który włączy dzwonek w kokpicie. - Odpowiedzieli? - Jeszcze nie, sir. - Powtórzcie wywołanie, na miłość boską! - Nie ma potrzeby, sir. Ten alarm działa non stop. - Zgłosili się? - Nie, sir. - Kiedy powinni normalnie się zgłosić? - Za dwie minuty, sir. - Nadawajcie bez przerwy. - Robimy to, sir. Oni jednak nie odpowiadają. To bardzo niezwykłe... Bardzo niezwykłe. - Czas! - Starstriker powinien zgłosić się za sześćdziesiąt sekund, sir. Morgan i Mulligan odczekali minutę, potem drugą. Odezwał się irlandzki szef zmiany: lera. pewni t ze S Morgan ody wolno powiedział. _ Dostał go. MulHgan me * -Rozmowa sprzed i słowa rv ich na mi J i 196 - Chodź, stary. Chyba mamy robotę. Dwaj wojskowi opuścili salę, zmierzając szybko do biura, gdzie ulokowano prezydenckie środki łączności, pilnowane przez sześciu agentów. Kiedy John Mulcahy wstawał i przepraszał swoich gości za techniczne kłopoty, doradca prezydenta dzwonił już bezpieczną linią do Białego Domu, polecając, by połączono go ze stacją kontroli ruchu powietrznego w Shannon. Zajęło to mniej niż trzydzieści sekund, Kathy O'Brien bowiem miała odpowiedni numer przygotowany. Kiedy admirał przedstawił się operatorowi stacji jako przedstawiciel prezydenta Stanów Zjednoczonych, został natychmiast połączony z szefem zmiany, który jednak nie miał pojęcia, o co ten cały szum. - Sir, starstriker zgłosił się na trzydziestym stopniu zachodnim przed dziewięcioma minutami. Nie spodziewamy się go usłyszeć jeszcze przez cztery minuty. W czym mogę panu pomóc? - Przejdźcie na SELCAL! Bombardujcie kokpit sygnałami! Wywołajcie ich jakoś! - Nie ma problemu, sir. Siedzę tuż przy stanowisku kontrolera. Wybieramy kod cyfrowy starstrikera. Jest. Właśnie na panelu kapitana zapaliły się dwa żółte światła. Nadaję teraz sygnał alarmowy, który włączy dzwonek w kokpicie. - Odpowiedzieli? - Jeszcze nie, sir. - Powtórzcie wywołanie, na miłość boską! - Nie ma potrzeby, sir. Ten alarm działa non stop. - Zgłosili się? - Nie, sir. - Kiedy powinni normalnie się zgłosić? - Za dwie minuty, sir. - Nadawajcie bez przerwy. - Robimy to, sir. Oni jednak nie odpowiadają. To bardzo niezwykłe... Bardzo niezwykłe. - Czas! - Starstriker powinien zgłosić się za sześćdziesiąt sekund, sir. Morgan i Mulligan odczekali minutę, potem drugą. Odezwał się irlandzki szef zmiany: 196 oznaczało to, że cały świat dowiedział się o katastrofie star-strikera w dwadzieścia minut po fakcie. Zebrani w Dulles dziennikarze telewizyjni nie mogli uwierzyć we własne szczęście. Oto wydarzyła się jedna z wielkich historii wszech czasów, a oni nie tylko są na miejscu, w samym środku wydarzeń, ale i w jednym pokoju z prezesem Boeing Corporation, jego rzecznikiem prasowym i innymi wysokimi funkcjonariuszami firmy. Był tam prezydent Stanów Zjednoczonych, był dowódca sił powietrznych, był szef Połączonych Szefów Sztabów. Był tam nawet dyrektor British Airways, który raptem dwadzieścia dni wcześniej w takich samych okolicznościach utracił concorde'a. Żurnaliści pławili się w dziennikarskiej nirwanie stulecia. W opinii admirała Morgana nikt z prezydenckiej ekipy nie mógł wnieść niczego konstruktywnego, zasugerował więc natychmiastową ewakuację, co niezwłocznie i sprawnie przeprowadziła Secret Service. Admirał Mulligan to samo szepnął Scottowi Dunsmore'owi i wojskowe szychy również znik-nęły z sali w ekspresowym tempie, pozostawiając na placu boju Jaya Herberta, starającego się jak najlepiej ochraniać Johna Mulcahy'ego przed chmarą natarczywych reporterów. Satelitarne łącza wyłączono, stało się bowiem jasne, że nie ma się z kim komunikować. Starstriker przeszedł do historii w dosłownym sensie tego słowa. Samochód sztabowy Pentagonu wysadził admirała Mulli-gana przy Białym Domu. W zachodnim skrzydle, za zamkniętymi drzwiami biura CIA zasiedli przy stole jedyni dwaj ludzie w Ameryce, którzy mieli jakąś hipotezę na temat ostatnich wydarzeń, choć niepełną i nieprawdopodobną. Siedzieli w milczeniu, usiłując zebrać myśli, zastanawiając się, jak poradzić sobie z zagrożeniem, które zdawało się czaić dwieście metrów pod wodą, gdzieś na milionach kilometrów kwadratowych burzliwego północnego Atlantyku. — Problem w tym — odezwał się dowódca marynarki wojennej — że nie mamy ani skrawka dowodu. Nie mogę tak po prostu wysłać w morze całej floty w pogoń za duchami. Kosztowałoby to fortunę, jakiej nie mamy w budżecie, a poza tym nie mamy pojęcia, gdzie go szukać. W dodatku cała operacja powinna być tajna, bo nie możemy wywołać paniki 198 wśród ludu. Musielibyśmy użyć kilkunastu okrętów, co od razu zaalarmowałoby całe siły zbrojne, że w rejonie obu katastrof dzieje się coś diabelnie podejrzanego. — Wiem, Joe. Dobrze wiem. Myślę, że jedyne wyjście to dokładnie przeanalizować całą sprawę, wyrobić sobie jakiś jasny pogląd co do przebiegu wydarzeń. Musimy skoncentrować się na podobieństwach obu wypadków, co jest całkiem proste. Oba samoloty były utrzymane na najwyższym możliwym poziomie technicznym. Oba zniknęły z eteru w okolicy trzydziestego południka. Żaden z pilotów nie zdążył nawet zakląć. To oznacza, że oba samoloty nagle rozpadły się od wewnątrz albo z nieokreślonych przyczyn zewnętrznych. Albo też zostały trafione dużą kierowaną rakietą, o zasięgu być może kilkudziesięciu kilometrów i prędkości między dwoma a trzema machami. Ponieważ oba samoloty otoczone były szczelnym kordonem bezpieczeństwa, wykluczone jest podłożenie bomby. Inna możliwość to zmęczenie materiału albo słabość konstrukcji. To jednak niemożliwe w wypadku dwóch samolotów różniących się wiekiem o trzydzieści lat. Jeden z nich latał bez przygód przez całe swoje życie, drugi, prosto spod igły, uważany był za ostatnie słowo w technice lotów naddźwiękowych przez wielu, wielu światowej klasy inżynierów z Boeinga. — Zgadzam się z tobą co do słowa, Arnoldzie. Dlatego pozostaje nam tylko teoria z rakietą. - Właśnie. Trudność z nią taka, że nigdzie w pobliżu nie ma miejsca, skąd można by oddać strzał. Nie ma lądu, nie było statku, a z pewnością nie było tam okrętu wojennego. Jeżeli rakiety nie nadleciały od strony kosmosu, co dzisiaj pozostaje jeszcze poza naszymi możliwościami, musiały zostać wystrzelone z okrętu podwodnego. Okręt taki musiałby być specjalnie przystosowany, wyposażony w sporych rozmiarów wyrzutnię zamontowaną na pokładzie, prawdopodobnie przed kioskiem, jak blowpipe twojego kumpla Harry'ego, tylko znacznie większą. - Tak jest. A wiemy, że spod boku Royal Navy zniknął prawie nowy okręt, którego miejsce pobytu pozostaje nie znane. — Zgadza się. Istnieje też możliwość, że prowadzi go jeden 199 z najniebezpieczniejszych podwodniaków w historii. Rozmawiałem z Davidem Gavronem z Tel Awiwu, który szczerze przyznał, że jak się dobrze zastanowić, to nie mają absolutnej pewności, czy komandor Adnam żyje, czy nie. Nawet nie widzieli ciała, które Egipcjanie poddali kremacji. Mają tylko jego papiery. Facet, którego załatwili, mógł być kimkolwiek. Same papiery zresztą mogły być sfałszowane, prawdopodobnie przez samego pieprzonego Bena Adnama. — Poza tym, Arnoldzie, istnieje denerwująca możliwość, że plany przerobionej wyrzutni blowpipe Harry'ego Braziera mogą leżeć w archiwum marynarki Izraela. Jeśli tak jest, to stawiam dolary przeciwko szczypcie gówna, że Adnam ma ich kopię. Jezu, w końcu był dowódcą ich okrętu podwodnego. Założę się, że zna każdy cal tych rysunków. — To możliwe. Jeśli przypuszczenia Harry'ego co do zleceniodawcy prób są trafne, to Ben Adnam wie, jak takiej przebudowy dokonać. Jedyną luką w naszym logicznym wywodzie jest to, że nie mamy pojęcia, jak ci cholerni Irakijczycy dali sobie radę z technologią ani skąd wzięli wyszkoloną załogę okrętu podwodnego. — Nie, nie wiemy. Luka jest poważna. Ale nie zapominajmy, że już raz mu się udało tego dokonać. Sądzę, że musimy przyjąć, że dali sobie z tym radę. Myślę też, że musimy rozważyć sposoby dopadnięcia tego okrętu, zanim Adnam uderzy znowu. Nie jestem tylko pewien, jak się do tego zabrać. SOSUS nie wykrył niczego. Nie uważasz, że powinniśmy z kimś o tym pogadać? Na przykład ze Scottem? Z prezydentem? Albo z Robertem MacPhersonem? — Nie wiem. Na razie zaczekajmy ze dwadzieścia cztery godziny i zobaczmy, czy coś się pojawi w prasie albo czy ratownicy znajdą coś na morzu. Jeżeli mamy zaproponować jakąś akcję nie z tej planety, to musimy mieć za sobą sprzyjający czynnik przeciągającej się zagadkowości zdarzenia. W ten sposób ludzie będą bardziej skłonni nas wysłuchać. — Dobra. Zatem spotykamy się jutro wieczorem dla porównania notatek? Tutaj? — Tak. Niech będzie o siedemnastej. — Jesteśmy umówieni. Szef operacji morskich wyszedł z biura ze zmarszczonym czołem Tymczasem admirał Morgan podniósł słuchawkę i wykręcił numer abonenta na drugim brzegu oceanu. W sekundy później zadzwonił telefon w wielkim białym domu na brzegu Loch Fyne. - Iain? - Przy aparacie. - Mówi Arnold Morgan. -Witaj, Arnoldzie. Miło cię słyszeć. Obawiam się, ze macie bardzo poważny problem. - Tak. To on, prawda? Zestrzeliwuje liniowce pasażerskie z okrętu podwodnego. - Tak, Arnoldzie. To on. To bez wątpienia on. ej-va y fi 200 * Godzina 1500, 9 lutego 2006 r. Gabinet Owalny Kiedy admirał Arnold Morgan przekraczał próg, prezydent już na niego czekał, siedząc w milczeniu wraz z sekretarzem stanu Harcourtem Travisem. Zanim Morgan zdążył się odezwać, prezydent powiedział krótko: — Doradco do spraw bezpieczeństwa narodowego, pan coś przede mną ukrywa. — Słucham, sir? — Ukrywa pan coś przede mną. Kiedy dziś rano straciliśmy starstrikera, był pan jedyną osobą w sali, która wiedziała, co się stało. Spodziewał się pan tego. Zareagował pan chyba pół sekundy, za szybko jak na zwykłą błyskawiczną ocenę sytuacji. I miał pan rację, o cały kwadrans wcześniej niż reszta świata. Powiedział pan też, cytuję: „Ten skurwysyn". Słyszałem. Arnoldzie Morgan, jestem wystarczająco zarozumiały, by sądzić, że jesteś moim prawdziwym przyjacielem. Nie oskarżam cię o nic. Jeszcze nie. Ale lepiej będzie, jeżeli znajdziesz jakieś naprawdę przekonujące wyjaśnienie swojej widocznej znajomości wydarzeń przed ich nastąpieniem. Admirał Morgan skinął głową Travisowi i powiedział: - Sir, istotnie mam pewną teorię. I nie będę udawał, że nie miałem przeczucia, że to się może wydarzyć. Kiedy jednak tak się stało, byłem tak samo zaszokowany jak każdy z obecnych. Tylko trochę wcześniej. Zna mnie pan wystarczająco dobrze, panie prezydencie, by wiedzieć, że zazwyczaj reaguję szybko. Gdybym mógł coś zrobić, by tej katastrofie zapobiec, wie pan, że bym to zrobił. Z pana pozwoleniem lub bez niego. 202 W ciągu następnych trzydziestu minut, przy dwóch kolejnych filiżankach kawy, Morgan zreferował głowie państwa i najwyższemu urzędnikowi odpowiedzialnemu za politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych wszystkie swoje przemyślenia od chwili zaginięcia HMS Unseen do domniemanego zestrzelenia starstrikera. Przedstawił znane fakty i sposób, w jaki je ze sobą wiązał. Podkreślił, że nie potrafi wyjaśnić, jak Irakijczykom mogło się udać przebudowanie okrętu podwodnego na tak groźną jednostkę przeciwlotniczą. Szczególną uwagę zwrócił na największą lukę w jego teorii, czyli pytanie, gdzie mogli przeprowadzić tę operację. Byli w bardzo niekorzystnej sytuacji: brak głębokowodnych akwenów, brak bazy dla okrętów podwodnych, brak doświadczenia i niezbyt wielu sojuszników. Stwierdził, że amerykański system śledzenia jest prawie wszystkowidzący, ale nie doskonały. Irakijczycy zaś już raz wykazali, że stać ich na wyjątkową przebiegłość. Na koniec opowiedział o Beniaminie Adnamie i swoim przekonaniu, że ów uważany za martwego terrorysta musi być w to jakoś zamieszany. - Nie chciałem pana straszyć, sir, ponieważ nie miałem ani cienia dowodu — zakończył Morgan. — Do dzisiaj nie mam. To są tylko moje przemyślenia. Ale kiedy się o czymś myśli i na pół w to wierzy, a potem wydarza się coś, co to wszystko zbija w całość, wtedy zaczyna się wierzyć, że miało się rację. I ja teraz mam takie przekonanie. - Dobrze, Arnoldzie, rozumiem. — Prezydent skinął głową. — Mam dwa pytania. Po pierwsze, skąd Adnam wiedział, że nasz zespół negocjacyjny będzie na pokładzie tego konkretnego concorde'a? - To proste. Na konferencji w Baku była pełna delegacja irańska. Bob Trueman z pewnością kilku z nich dobrze znał. Jestem pewien, że ktoś po prostu uprzejmie zapytał o jego daleką podróż do domu, a on, będąc cywilem, uprzejmie powiedział, że leci następnego ranka concorde'em z Heathrow. - Dobra. A starstriker? - O niego głównie chodziło Adnamowi. Był to jeden z najszerzej rozgłaszanych lotów w historii. Nawet Scruff, szkocki terier Kathy, mógł wiedzieć, o której on dziś wystartuje z Dulles. 203 - Hmm... faktycznie mógł. A co z rakietą? Kierowana podczerwienią? - Nie, sir. Oba samoloty leciały zbyt szybko, by ryzykować pościg od tyłu. Pułap lotu też był cholernie wysoki, a te precyzyjne rakiety ziemia-powietrze mają ściśle ograniczony zasięg. W wypadku naddźwiękowca ma się szansę tylko na jeden strzał. Według mnie rakietę wystrzelono pionowo, z wstępnie zaprogramowanym radarem. Trajektoria lotu i kurs zmieniane są wtedy automatycznie, nazywamy to w naszym fachu „wystrzel i zapomnij". Nadleciała z prze- Go ciwnego kierunku i grzmotnęła prosto w dziób samolotu. - Jezu. Ale czy nie powinieneś był mnie uprzedzić, Arnoldzie? Kj — Sir. Przez ostatnie dziesięć miesięcy rozważałem możli- dent wość, że Adnam porwał i prowadzi okręt podwodny. Oczy- tarze wiście można się było spodziewać, że szykuje nam jakiś się o numer, mimo że nie ma żadnej poważniejszej broni na - pokładzie. Nie miałem jednak najbledszego pojęcia, gdzie on prze może być. Nie byłem nawet na tyle pewien swego, by w ogóle rozmawiać o nim z marynarką. To była tylko teoria, oparta na intuicji, bez faktów. I oto rozbija się concorde. Czy łamy czyłem moją wydumaną teoryjkę z tą katastrofą? Być może. ła, Ale wciąż nie na tyle, by nakłaniać marynarkę do podjęcia chy działań. A na pewno nie na tyle, by zawracać głowę prezy-oce dentowi Stanów Zjednoczonych. niż - Jasne, teraz rozumiem. Kiedy zatem zamierzałeś mi Wy o tym powiedzieć? za: - Chyba jutro wieczorem. Uzgodniłem z Joem Mulliga- cie nem, że lepiej odczekać i się upewnić, że kapitan starstrikera je; rzeczywiście nie nadał żadnego sygnału, na przykład: „Hej, sv właśnie skończyło nam się paliwo". Ale, nie po raz pierwszy, ni pan mnie uprzedził. Prezydent się odprężył. - Chyba tak - powiedział. - A ciebie cholernie trudno n uprzedzić. Ale Bóg mi świadkiem, Arnoldzie, że w życiu nie n widziałem tak przesadnej reakcji w miejscu publicznym, jak z dziś rano w twoim wykonaniu. Wszyscy myśleli, że ci odbiło, c - Nie całkiem, sir. ^ - Nie, Arnoldzie, nie całkiem... I co dalej? Co zrobimy? ; 204 Po raz pierwszy od rozpoczęcia tej rozmowy przemówił elegancki, roztaczający akademicką aurę Harcourt Travis. Najpierw jednak wstał i w zamyśleniu przeszedł tam i z powrotem przez całą długość Gabinetu Owalnego. - Arnoldzie - zaczął - kłopot z wszelkimi teoriami polega na tym, że często zaczynają one żyć własnym życiem. I jeżeli samo ich założenie jest błędne, z reguły marnują mnóstwo czasu bardzo wielu osób. Poza tym lubią całkiem niepotrzebnie irytować obce rządy, z którymi jesteśmy zmuszeni utrzymywać stosunki. Choć wielce szanuję twoje instynkty, czuję się w obowiązku przypomnieć ci, że parę katastrof lotniczych niekoniecznie daje uzasadnienie scenariuszom jak z filmu o przygodach Jamesa Bonda... szalony podwodny terrorysta z zadrą w sercu przeciw liniom lotniczym świata... - Nie, Harcourt. Wiem, że nie daje. - Poza tym twój czarny charakter jest: a) martwy, jak wszystkim wiadomo; b) obywatelem kraju, który w ogóle nie ma okrętów podwodnych, a cóż dopiero najgroźniejszych przeciwlotniczych na świecie. - I o tym mi wiadomo, Harcourt. - Kiedy tak słucham, jak łączysz niektóre fakty, przyznaję, że istnieje pewna szansa, iż masz rację. Ale, na Boga, Arnoldzie! Jest tak znikoma! Jeżeli brytyjski okręt nie zatonął, jeżeli został w jakiś sposób uprowadzony, jeżeli ten cały Adnam żyje, jeżeli Irakowi udało się okręt opanować, ukryć, przebudować, obsadzić załogą i wprowadzić do akcji... Jeżeli ten kraj mógł zakupić odpowiednią wyrzutnię rakietową i zainstalować ją na okręcie podwodnym. Jeżeli ten Adnam potrafił pozostać nie wykryty na północnym Atlantyku i wystrzelić dwie nie wypróbowane rakiety z jakiejś prowizorycznie zainstalowanej wyrzutni, i faktycznie trafić w dwa najszybsze, najwyżej latające samoloty, jakie kiedykolwiek zbudowano. Jeżeli, Arnoldzie, twoja ciocia miałaby jądra, mogłaby być twoim wujkiem. Nie wchodzę w to, stary. W każdym razie, dopóki nie zaprezentujesz mi jednego solidnego, błyszczącego faktu. Prezydent potrząsnął głową i powtórzył: - No więc, co robimy? - Naprawdę nie wiem, sir — odpowiedział admirał Mor- 205 de ta rr łc cl o E V Z c gan, ignorując atak sceptycyzmu Harcourta Travisa. - Myślę, że moglibyśmy zaakceptować moją teorię i w odwecie unicestwić Bagdad. Byłoby jednak cholernie głupio, gdyby wyszła na jaw jakaś zupełnie inna prawda o katastrofach. Ten pomysł więc odpada, przynajmniej na razie. — Amen — wtrącił sekretarz stanu. — Czy masz choć blade pojęcie, jaki hałas mogłoby wywołać coś takiego? Doprawdy, Arnoldzie, powinieneś nauczyć się patrzeć realnie na sprawy tej skali. - Słuchaj, Harcourt - rzekł znużonym tonem Morgan -nie musisz bez przerwy przypominać mi o moich wadach. Żebym ci nie przypomniał paru twoich. Pozwól, że przedłożę szefowi ten drobny techniczny szczegół, dobra? Sir — kontynuował, zwracając się do prezydenta - jeżeli założymy na chwilę, że moja teoria jest w dużej mierze słuszna, obszar poszukiwań tego okrętu jest teraz olbrzymi. Weźmy ten punkt, pięćdziesiąt stopni trzydzieści sekund szerokości północnej i trzydzieści stopni długości zachodniej, gdzie zaginęły oba samoloty. Do chwili, w której będą mogły przybyć tam nasze samoloty, komandor Adnam może mieć za sobą dobę żeglugi, co przy minimalnej prędkości, powiedzmy cztery węzły, daje nam obszar poszukiwań o powierzchni prawie stu tysięcy kilometrów kwadratowych. Powiększający się z każdą pieprzoną upływającą minutą. Zanim dotrą tam nasze okręty, czyli za trzy dni, Unseen może być praktycznie wszędzie. Zachowując centrum obszaru w tej samej pozycji, może znajdować się gdzieś wewnątrz okręgu o promieniu siedmiuset kilometrów, czyli o powierzchni półtora miliona kilometrów kwadratowych. A jeżeli płynie szybciej? Poza tym te kilometry kwadratowe to sama woda. Obie katastrofy wydarzyły się nad wodą, można podejrzewać, że nieprzypadkowo. HMS Unseen mógł się skierować na północ ku Grenlandii, na zachód ku odległym brzegom Kanady i Stanów, na wschód ku Irlandii albo na południe ku absolutnemu pustkowiu. Adnam może być w każdym punkcie tego obszaru. Mamy tylko jedną szansę - że przestanie zachowywać ostrożność, wykryje go SOSUS i utrzyma kontakt wystarczająco długo, by określić jego pozycję. Sir, szukamy zatrutej igły na Saharze. 206 I - Przypuszczenia, założenia, domniemania... Cała ta teoria jest jednym wielkim domniemaniem. Nie szukamy po prostu igły na Saharze, szukamy igły, która nie istnieje. A jak mnie uczono, takich igieł w ogóle nie warto szukać! — Harcourt Travis był na granicy rozdrażnienia. Prezydent chciał jednak iść za tokiem rozumowania Morgana. - Arnoldzie, a jak by się sytuacja przedstawiała, gdybyśmy od razu po otrzymaniu wiadomości o katastrofie posłali tam flotyllę nuklearnych okrętów podwodnych? - Lepiej, ale niewiele. I tak upłynęłyby trzy dni, czyli promień obszaru poszukiwań wynosiłby co najmniej pięćset kilometrów, czyli prawie dziewięćset tysięcy kilometrów kwadratowych. Wciąż trzeba by się o sukinsyna potknąć, żeby go znaleźć. A najpierw zapewne potknęlibyśmy się sami o siebie. - Kto jeszcze wie o tych twoich przemyśleniach? Tylko Joe Mulligan? - I nasz stary przyjaciel, admirał MacLean. Jak pan wie, odwiedziłem go w Szkocji. Rozmawiałem z nim znowu ze dwie godziny temu. Zgadza się ze mną, że to sprawka Adnama i że z pewnością uderzy ponownie. Poddał mi jedną ciekawą myśl. Uzupełnianie paliwa. Unseen ma zasięg pływania około siedmiu tysięcy mil morskich. MacLean uważa za prawdopodobne, że przed podjęciem działań napełnił zbiorniki, powiedzmy, że jakiś tysiąc mil od miejsca, skąd odpalono rakiety, co oznacza, że od tego czasu zużył ponad połowę zapasu i będzie musiał wkrótce ponownie za-bunkrować*. Doradza zacząć się rozglądać za wszelkimi podejrzanymi zbiornikowcami na północnym Atlantyku, pod banderą iracką czy jakąkolwiek inną, i nie płynącymi do żadnego konkretnego celu. Jeśli taki statek znajdziemy, możemy zacząć go śledzić za pomocą satelitów lub lepiej okrętu podwodnego. W taki właśnie sposób Brytyjczycy dopadli Generała Belgrano pod Falklandami: śledząc jego statek zaopatrzeniowy. * W żargonie marynarskim - pobrać paliwo, od angielskiego to bunker. 207 — Czy Harcourt nie powinien zwołać jakiejś rady wojennej? — Chyba nie, sir. Lepiej zaczekajmy, jak mówiłem, czy coś nowego nie wypłynie w sprawie obu katastrof w ciągu najbliższych paru dni. Naprawdę sądzę, że byłoby szaleństwem wysyłać teraz w morze flotę atlantycką. Już nakazaliśmy wzmożoną obserwację lotniczą i satelitarną obszaru' poszukiwań, SOSUS otrzymał polecenie zwrócenia szczególnej uwagi na wszystko, co choć trochę przypomina charakterystykę klasy Upholder, na całym północnym Atlantyku. A póki co, trzymajmy nerwy na wodzy. Najmniej potrzebna nam jest teraz ogólnokrajowa panika z powodu niewidzialnego wroga atakującego międzynarodowy ruch pasażerski. - Jasne. Nikt by nam za to nie podziękował. Ale, na Boga, co będzie, jeśli zestrzeli kolejny liniowiec? - Sir, sądzę, że musimy być na to przygotowani. Ale tym razem będziemy znacznie czujniejsi. Można by dyskretnie posłać w tamten rejon zespół okrętów z lotniskowcem. Zazwyczaj są oni bardzo dobrzy w wykrywaniu okrętów podwodnych. Możemy też wzmóc patrolowanie oceanu przez samoloty z baz lądowych. Nakażemy ogólne przeszukiwanie oceanu. Musimy jednak trzymać z dala naszą flotę podwodną, bo inaczej nastąpi zamieszanie. Jeśli będziemy się trzymać ściśle poszukiwań z powietrza i z powierzchni morza, zawsze możemy udawać, że chodzi o poszukiwanie wraków samolotów. — Arnoldzie, jak zwykle rozmowa z tobą była bardzo pouczająca. Informuj mnie na bieżąco, dobrze? Zgadzam się z tobą, że nie powinniśmy czynić żadnych lekkomyślnych kroków. Proszę tylko uprzejmie, abyś w przyszłości, jeżeli najdą cię jakiekolwiek refleksje, dzielił się nimi ze mną zawczasu. Najwcześniej, jak tylko można. — Oczywiście, sir. Admirał zrobił kilka kroków w stronę drzwi i kiedy je otwierał, prezydent odezwał się znowu: — Chcę, byś wiedział, Arnoldzie, że to nie była reprymenda. W ten sposób raczej gratulowałem sobie trafności wyboru doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego. — Dziękuję, sir. 208 1 Kiedy zamknęły się za nim drzwi, prezydent powiedział do sekretarza stanu: - Ostro z nim zagrałeś, Harcourt. Wiem, że kazałem ci trochę nim potrząsnąć, by zobaczyć, na ile jego teoria trzyma się kupy, ale byłeś blisko zrobienia z niego głupka. — Z ludzi w rodzaju admirała Morgana trudno zrobić głupków - odrzekł Travis. - Jest na to za bystry. Przy tym tak się składa, że on jeden ma jakąkolwiek teorię na temat tych katastrof. Tylko że tak naciąganą... bardziej rodem z Hollywood niż z Waszyngtonu. Wciąż jestem zdania, że w końcu okaże się kompletnie bezpodstawna. Harcourt Travis wstał, zebrał swoje dokumenty i ruszył ku drzwiom. Pozostawiał jednak za sobą człowieka w ogromnej rozterce. Prezydent wiedział o obsesji admirała Morgana na temat okrętów podwodnych i nie chciał dać się wciągnąć w jakieś drastyczne działania przeciwko wrogowi, który być może wcale nie istnieje. Jak sam admirał zauważył, nie miał ani cienia dowodu, że Ben Adnam tam jest. Nie mógł nawet udowodnić, że ten człowiek żyje, a cóż dopiero, że dowodzi groźnym okrętem. Miał tylko garść poszlak dla poparcia bom-bastycznej hipotezy o międzynarodowym akcie terroryzmu na niewyobrażalną dotąd skalę. Harcourt Travis oferował łatwe, polityczne rozwiązanie problemu polegające na założeniu rąk, cyniczno-letargiczną postawę światowego męża stanu: nigdy nie wdawać się w walkę, której nie możesz wygrać. Być może admirał ma fioła, rozmyślał prezydent. Może tym razem przesadził, skoro, jak sam twierdzi, Irakijczycy nie potrafią operować okrętem podwodnym ani tym bardziej przystosować go do przenoszenia zaawansowanych rakiet przeciwlotniczych. A jednak... a jednak... Racja jest cnotą samą w sobie. A sam dziś rano widziałem, że jeden Morgan w całych Stanach Zjednoczonych miał rację, on jeden poniekąd oczekiwał katastrofy starstrikera na środku Atlantyku. Jak to mówią na wyścigach konnych? Obstawiaj konia, dopóki nie przegra? Cóż, chyba muszę się na nim oprzeć, na dobre i na złe... Kiedy prezydent podejmował tę decyzję, admirał Morgan przyspieszył kroku i maszerował do swego biura z wysuniętą do przodu głową, zaniepokojony zwłaszcza jednym aspektem. 209 Muszę wyjąć cały ten gips z rąk cywilów i przekazać pod kontrolę wojskowych po obu stronach oceanu, myślał. Nie mogę dopuścić, by jakiś tłusty, tępy, zadowolony z siebie dupek w garniturze z Savile Row puścił w świat przez BBC jakąś przemądrzałą uwagę, która pośle pół świata na skraj przepaści. A to właśnie może się zdarzyć, zwłaszcza jeśli odnajdą którąś z czarnych skrzynek. Wkroczył do biura, zamknął drzwi, pocałował Kathy, powiedział, że ją kocha, po czym kazał jej ruszyć tyłek i złapać telefonicznie admirała sir Richarda Birleya w Londynie natychmiast, jeżeli nie jeszcze wcześniej. - Jest prawdopodobnie w swojej rezydencji. Tam u nich jest dwudziesta pierwsza... on mieszka tuż obok bazy w Northwood. Numer jest w aktach, znajdziesz go pod DFP. Zanim skończył wydawać instrukcje, admirał Birley był na linii. - Halo, Arnold. Na pięćdziesiąt procent byłem pewien, że dziś zadzwonisz. Jeżeli nasza ostatnia konwersacja miała jakieś oparcie w rzeczywistości, to jesteśmy, jak by to powiedzieć, w najgłębszym możliwym kłopocie. - Dick, my tutaj mniej więcej przyjęliśmy temat tamtej naszej rozmowy za fakt. Zakładam, że do tej pory nie ma ani szmerku o Unseenie... - Zakładasz słusznie. I obaj wiemy dlaczego. Ale musimy sobie zadać pytanie, co teraz? - Widzisz, dzwonię nie bez powodu. Uważam, że okoliczności postawiły Royal Navy i marynarkę Stanów Zjednoczonych ramię w ramię. To, co z początku mogło się wydawać cywilnym problemem, okazało się czymś zupełnie innym. - Zgadza się. Naszła mnie taka sama myśl. - Czy wszystkie jednostki poszukujące concorde'a są z Royal Navy? - Tak. Dwie fregaty i niszczyciel. Używamy też bezzało-gowej głębinowej łodzi podwodnej ze statku cywilnego, ale trzymamy wszystko w garści. - Świetnie. Bo my wysyłamy tam trzy okręty w celu odnalezienia starstrikera. Chcę też jak najszybciej skierować tam zespół lotniskowca. A jeszcze szybciej parę samolotów 210 patrolowych. Chodzi o to, by bardzo ściśle kontrolować wszelkie wiadomości o ewentualnym wydobyciu czarnych skrzynek. — Zdajemy sobie z tego sprawę. Jeśli nagrany jest krzyk pilota, że właśnie "wjeżdża, mu w tyłek kierowana rakieta... no cóż, nie chcemy, by media dowiedziały się o tym zbyt wcześnie. Dostałyby szału. Bóg jeden wie, do czego mogłoby wówczas dojść. Myślę, że chaos ogarnąłby wszystkie szlaki transatlantyckie, ale też Adnam dowiedziałby się, że wiemy, co jest grane. Mógłby wtedy na dobre dać drapaka i co jakiś czas strącać gdzieś jakiś samolot, kiedy tylko poczułby na to ochotę. - O to chodzi, Dick. Musimy to trzymać mocno i szczelnie w garści. Musimy ustalić, w jaki sposób nasze dwie instytucje będą to robić. Czarne skrzynki nie mogą się znaleźć w niepowołanych rękach. Zakładam, że twoi dochodzeniowcy nie otworzą ich po prostu i nie wystosują oświadczenia dla prasy? — Dobry Boże, nie! Jesteśmy zapewne w takim samym stopniu uczuleni na te informacje jak wy. Skrzynkami zajmą się w tajemnicy nasi ludzie z wydziału dochodzeniowego do spraw wypadków lotniczych. Nie będzie żadnych oświadczeń, dopóki nie będziemy mieli pewności, o co chodzi. Myślę jednak, że w zespole powinien się znaleźć formalny reprezentant sił zbrojnych. - Jasne. Chciałem właśnie zasugerować, by wasz dowódca pogadał z Pierwszym Lordem Admiralicji... po prostu żeby się upewnić, że jeśli my, lub wy, znajdziemy którąkolwiek z czarnych skrzynek, podzielimy się wszelkimi uzyskanymi informacjami. Chodzi o to, by złapać tego sukinsyna, a nie o to, by sprzedać więcej pieprzonych gazet. - Absolutnie. Powiem ci coś. Pogadam od razu z kimś z ministerstwa i przekażę mu nasze wnioski. Myślę, że najlepszym wyjściem będzie połączenie działań naszego zespołu z waszą Federalną Agencją Aeronautyki. Zadzwonię do ciebie. - Okay. Będę czekał. Dowództwo konferowało do późnej nocy. Pierwszy Lord Admiralicji zapewnił udział oficerów z marynarki i lotnictwa w przesłuchiwaniu zapisów rejestratorów lotu w kwaterze 211 I głównej wydziału dochodzeniowego. Po drugiej stronie Atlantyku podobne zezwolenia z Białego Domu uzyskali admirałowie Scott Dunsmore i Joe Mulligan. Układ został zawarty o czwartej nad ranem czasu londyńskiego. Obie marynarki wojenne miały pracować zespołowo, bez względu na koszty. Dobrze się stało, że formalności załatwiono tak szybko. O trzynastej czterdzieści czasu Greenwich następnego dnia miniaturowa łódź podwodna Royal Navy, kierowana przewodowo ze statku nawodnego, odnalazła pierwszą czarną skrzynkę. Spoczywała na głębokości czterech tysięcy ośmiuset metrów; podniesiono ją, wykorzystując kamerę telewizyjną, dwa reflektory i mały batyskaf, opuszczony z łodzi podwodnej. Na pokładzie niszczyciela Exeter stwierdzono, że czarna skrzynka, która w rzeczywistości miała kolor pomarańczowy, rejestrowała rozmowy w kokpicie i należała do concorde'a. Zgodnie z najnowszymi rozkazami wysłano meldunki do Northwood i do Pentagonu. Skrzynkę opieczętowano i Exeter pełną prędkością ruszył na wschód, w stronę kanału La Manche, w zasięg operacyjny śmigłowca sea king. Skrzynka trafiła w końcu do bazy lotnictwa morskiego w Culdrose w Kornwalii i szybkim samolotem została wyekspediowana do Londynu. Była to długa i kosztowna misja jak na uzyskanie jednego, jedynego słowa. Jedynym bowiem dźwiękiem wykraczającym poza normalne odgłosy lotu był krótki, urwany okrzyk kapitana Lamberta. Brzmiał jak „Rak...!", ale na taśmie były spore zakłócenia. Równie dobrze mogło to być „Tak..." albo „Lak..." Ta część nagrania natychmiast została przekazana do Białego Domu, gdzie czekali na nią admirałowie Morgan i Mulligan. Wysłuchawszy nagrania, doradca prezydenta nie miał wątpliwości. — Joe, kapitan Lambert zobaczył ją. Ani razu przez cały lot, od samego Heathrow, nawet nie podniósł głosu. Ten okrzyk „Rak...!" kompletnie do całości nie pasuje. On chciał krzyknąć „Rakieta!", ale nie zdążył. Bydlę leciało na niego z szybkością czterech machów, prawie cztery i pół tysiąca kilometrów na godzinę. Jeśli przy dobrej widoczności dojrzał ją choćby z sześciu kilometrów, grzmotnęłaby w niego już pięć sekund później, z grubsza licząc. 212 - Brzmi to wiarygodnie, Arnoldzie. Żadne inne słowo tu nie pasuje. On naprawdę ostrzegał o rakiecie. Ta taśma jest bardzo użyteczna... właściwie potwierdza nasze początkowe przemyślenia. Poza tym, jeśli Angole potrafili znaleźć małe pudełeczko na środku Atlantyku na takiej głębokości, to nie ma żadnej wątpliwości, że umieliby też natrafić na cholernie duży okręt podwodny w płytkim kanale La Manche. Na biurku Morgana zadzwonił telefon. Przeszedł przez kordon w postaci Kathy, musiał zatem być ważny. Doradca prezydenta podniósł słuchawkę i usłyszał głos admirała George'a Morrisa z Fort Meade. - Cześć, Arnold. Jeden z moich chłopaków natrafił na coś, co cię może zainteresować. Robiliśmy rutynowe porównywanie dat na komputerze, szukając jakichś ciekawych powiązań. Wyszło nam coś takiego: siedemnasty stycznia, dzień, w którym concorde i nasza delegacja spadły z nieba, był piętnastą rocznicą rozpoczęcia wojny w Zatoce. Tego dnia wypuściliśmy pierwsze salwy tomahawków na Bagdad. Nie jest to może żadna dramatyczna zbieżność, ale zawsze coś. - Tak, George. Jest to coś. Szansę są wprawdzie jak jedna na trzysta sześćdziesiąt pięć, ale jest to jakaś wskazówka. Dzięki, George, tobie i twojemu zespołowi. Klik. Jak zawsze, Morgan nie miał czasu, by powiedzieć „do widzenia", kiedy cywilne — zdawać by się mogło — problemy zajmowały jego militarny umysł. Tego wieczoru jedli z Kathy kolację w Georgetown, lecz chociaż szczerze próbował uczynić tę okazję wesołą i przyjemną, chwile milczenia były za długie, a jego myśli najczęściej błądziły gdzie indziej. - Zawsze bierzesz te sprawy tak bardzo do siebie. - Kathy ujęła go za rękę i patrzyła mu w oczy, przy okazji bezwiednie udowadniając, że jest najpiękniejszą kobietą na sali. On jednak powtarzał co chwila: - Kochanie, on to zrobi znowu. Znam tego sukinsyna. - Chcesz jechać do domu? - Nie. Posiedźmy tu jakiś czas,, a potem kierowca przewiezie nas przez miasto. Kupimy pierwsze wydania gazet, zobaczymy, czy „czwarta władza" nie natrafiła na coś, co przeoczyłem. 213 - Czy byłby to pierwszy taki wypadek w twej długiej karierze? — spytała słodko, trzepocząc powiekami. - Chyba drugi — odmruknął. — Choć nie pamiętam, jaki był pierwszy. Siedzieli chwilę cicho, dobrze się czując we własnym towarzystwie. Popijali amaretto z lodem, podczas gdy admirał próbował usunąć z myśli aż nadto realistyczną wizję rakiety pędzącej ku niemu z prędkością względną czterech machów, jak ta, która trafiła starstrikera. - Wyobraź sobie coś takiego - odezwał się. - Widzisz coś w oddali, może o sześć kilometrów. Krótki odblask słońca, z tyłu cienka smuga skondensowanej pary. Teraz policz do pięciu. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, bum. I po tobie. Czy to nie draństwo? - O, tak - odpowiedziała. - To rzeczywiście byłoby draństwo. Morgan uśmiechnął się. W godzinę później siedzieli w samochodzie służbowym admirała, obłożeni gazetami. Żadna nie pisała o niczym innym na pierwszych dziesięciu stronach. Tytuły na okładkach miały rozmaite tony, od statecznego Amerykański samolot naddźwiękowy rozbił się nad Atlantykiem w „New York Timesie" do rubasznego Starstriker niewypałem w jednej z lokalnych bulwarówek. Wewnątrz ciągnęły się kolumny za kolumnami wiadomości i spekulacji na temat spektakularnej katastrofy, która nastąpiła tak wcześnie w ciągu dnia, że był czas przeprowadzić wywiady z całą rzeszą wszelkiej maści „ekspertów", zwłaszcza spośród przyłapanych na uroczystym śniadaniu w Dulles VIP-ów. Każda z gazet rozłożonych na kolanach admirała łączyła starstrikera z concor-de'em, dywagując nad bliskością obu wypadków tak w czasie, jak i w przestrzeni. Ku uldze admirała nikt nie rozwodził się nad hipotezą rakiety. FAA bowiem rozprawiła się z nią na samym wstępie, ustami swego rzecznika stwierdzając autorytatywnie, że „dla osiągnięcia takiego celu niezbędna byłaby precyzyjnie kierowana rakieta określonego typu. Najlepsze z nich mają zasięg tylko około osiemdziesięciu kilometrów, a w tym miejscu na oceanie nie ma ich skąd wystrzelić. Nie ma lądu, a jak potwierdzają satelity, nie było też 214 statku. Uważamy trafienie starstrikera rakietą za niemożliwe". Ten cytat znalazł się we wszystkich gazetach. Żadna z nich też nie podjęła więcej tego tematu. Skoncentrowano się w zamian na ogólnym ryzyku latania tak wysoko i szybko czymkolwiek poza promem kosmicznym. Dwa dzienniki, „Washington Post" i „Philadelphia Inąuirer", zapuściły się na niepewne wody teorii stratosferycznego trójkąta bermudz-kiego, usiłując porównać kapryśne warstwy atmosfery na wysokości szesnastu kilometrów nad powierzchnią Ziemi do dziwnych erupcji podmorskich wulkanów w pobliżu Bermudów, które według pewnych uczonych uwalniają do wody duże ilości gazów, zmniejszając w ten sposób jej gęstość i powodując tonięcie statków. „Post" wynajął eksperta Instytutu Oceanograficznego Woods Hole, który objaśnił, jak taka redukcja gęstości wprowadza zamieszanie do twierdzenia Archimedesa, w myśl którego ciało wypiera tyle wody, ile wynosi objętość jego zanurzonej części. „Dlatego też, jeżeli pięćdziesiąt procent kadłuba statku jest pod wodą, ale woda z powodu obecności gazów ma gęstość o pięćdziesiąt procent mniejszą, to statek po prostu pójdzie od razu na dno..." Ogólnie mówiąc, twierdzono, iż gdzieś w najwyższych warstwach atmosfery ziemskiej znajduje się podobna „dziura" i dwa naddźwiękowe liniowce, podróżujące w przeciwnych kierunkach w krótkim odstępie czasu, wpadły w nią, straciły siłę nośną i runęły do oceanu. Jak pisał inny ekspert, „con-corde potrzebuje zaledwie dwudziestu siedmiu sekund na pokonanie szesnastu kilometrów, a lecąc w dół, zapewne jeszcze mniej. Starstriker mógł z takiej wysokości uderzyć o powierzchnię wody już po piętnastu sekundach". Przedstawiciele partii zielonych mieli swój dzień. Obwiniali za katastrofy dziurę ozonową, wywołaną emisją gazów węglowodorowych. „Przy zauważalnym rozrzedzeniu atmosfery na pewnych obszarach wydaje się prawdopodobne, że ciężar właściwy powietrza może ulec redukcji w stopniu uniemożliwiającym loty szybkich samolotów o deltoidalnych skrzydłach. Uważamy więc, że wszelkie takie loty powinny zostać zawieszone do czasu naukowego zbadania zjawisk atmosferycznych zachodzących szesnaście kilometrów nad Ziemią". 215 ˇ - Czy byłby to pierwszy taki wypadek w twej długiej karierze? - spytała słodko, trzepocząc powiekami. - Chyba drugi — odmruknął. — Choć nie pamiętam, jaki był pierwszy. Siedzieli chwilę cicho, dobrze się czując we własnym towarzystwie. Popijali amaretto z lodem, podczas gdy admirał próbował usunąć z myśli aż nadto realistyczną wizję rakiety pędzącej ku niemu z prędkością względną czterech machów, jak ta, która trafiła starstrikera. - Wyobraź sobie coś takiego — odezwał się. — Widzisz coś w oddali, może o sześć kilometrów. Krótki odblask słońca, z tyłu cienka smuga skondensowanej pary. Teraz policz do pięciu. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, bum. I po tobie. Czy to nie draństwo? - O, tak - odpowiedziała. - To rzeczywiście byłoby draństwo. Morgan uśmiechnął się. W godzinę później siedzieli w samochodzie służbowym admirała, obłożeni gazetami. Żadna nie pisała o niczym innym na pierwszych dziesięciu stronach. Tytuły na okładkach miały rozmaite tony, od statecznego Amerykański samolot nad/dźwiękowy rozbił się nad Atlantykiem w „New York Timesie" do rubasznego Starstriker niewypałem w jednej z lokalnych bulwarówek. Wewnątrz ciągnęły się kolumny za kolumnami wiadomości i spekulacji na temat spektakularnej katastrofy, która nastąpiła tak wcześnie w ciągu dnia, że był czas przeprowadzić wywiady z całą rzeszą wszelkiej maści „ekspertów", zwłaszcza spośród przyłapanych na uroczystym śniadaniu w Dulles VIP-ów. Każda z gazet rozłożonych na kolanach admirała łączyła starstrikera z concor-de'em, dywagując nad bliskością obu wypadków tak w czasie, jak i w przestrzeni. Ku uldze admirała nikt nie rozwodził się nad hipotezą rakiety. FAA bowiem rozprawiła się z nią na samym wstępie, ustami swego rzecznika stwierdzając autorytatywnie, że „dla osiągnięcia takiego celu niezbędna byłaby precyzyjnie kierowana rakieta określonego typu. Najlepsze z nich mają zasięg tylko około osiemdziesięciu kilometrów, a w tym miejscu na oceanie nie ma ich skąd wystrzelić. Nie ma lądu, a jak potwierdzają satelity, nie było też statku. Uważamy trafienie starstrikera rakietą za niemożliwe". Ten cytat znalazł się we wszystkich gazetach. Żadna z nich też nie podjęła więcej tego tematu. Skoncentrowano się w zamian na ogólnym ryzyku latania tak wysoko i szybko czymkolwiek poza promem kosmicznym. Dwa dzienniki, „Washington Post" i „Philadelphia Inąuirer", zapuściły się na niepewne wody teorii stratosferycznego trójkąta bermudz-kiego, usiłując porównać kapryśne warstwy atmosfery na wysokości szesnastu kilometrów nad powierzchnią Ziemi do dziwnych erupcji podmorskich wulkanów w pobliżu Bermudów, które według pewnych uczonych uwalniają do wody duże ilości gazów, zmniejszając w ten sposób jej gęstość i powodując tonięcie statków. „Post" wynajął eksperta Instytutu Oceanograficznego Woods Hole, który objaśnił, jak taka redukcja gęstości wprowadza zamieszanie do twierdzenia Archimedesa, w myśl którego ciało wypiera tyle wody, ile wynosi objętość jego zanurzonej części. „Dlatego też, jeżeli pięćdziesiąt procent kadłuba statku jest pod wodą, ale woda z powodu obecności gazów ma gęstość o pięćdziesiąt procent mniejszą, to statek po prostu pójdzie od razu na dno..." Ogólnie mówiąc, twierdzono, iż gdzieś w najwyższych warstwach atmosfery ziemskiej znajduje się podobna „dziura" i dwa naddźwiękowe liniowce, podróżujące w przeciwnych kierunkach w krótkim odstępie czasu, wpadły w nią, straciły siłę nośną i runęły do oceanu. Jak pisał inny ekspert, „con-corde potrzebuje zaledwie dwudziestu siedmiu sekund na pokonanie szesnastu kilometrów, a lecąc w dół, zapewne jeszcze mniej. Starstriker mógł z takiej wysokości uderzyć o powierzchnię wody już po piętnastu sekundach". Przedstawiciele partii zielonych mieli swój dzień. Obwiniali za katastrofy dziurę ozonową, wywołaną emisją gazów węglowodorowych. „Przy zauważalnym rozrzedzeniu atmosfery na pewnych obszarach wydaje się prawdopodobne, że ciężar właściwy powietrza może ulec redukcji w stopniu uniemożliwiającym loty szybkich samolotów o deltoidalnych skrzydłach. Uważamy więc, że wszelkie takie loty powinny zostać zawieszone do czasu naukowego zbadania zjawisk atmosferycznych zachodzących szesnaście kilometrów nad Ziemią". 214 215 — Czy wierzysz w cokolwiek z tych historii, kochanie? — spytała Kathy. — W te dziury w niebie i w morzu? - Nie - odrzekł krótko Morgan. — Dlaczego? To ma jakiś sens. — To jest naukowy bełkot. — Skąd wiesz? - Stąd, że concorde'y latały tamtędy od trzydziestu lat osiem razy dziennie i żaden jakoś nie spadł. A teraz mamy dwa wypadki w ciągu trzech tygodni. — Może sytuacja się pogarsza. Może się pogarszała od kilku lat i nagle osiągnęła poziom krytyczny. - Być może. Ale lotów concorde'ów nie zawieszono. Przez dwadzieścia trzy dni od wypadku samolotu kapitana Lamberta odbyto łącznie sto osiemdziesiąt cztery loty nad-dźwiękowe między Paryżem i Londynem a Nowym Jorkiem i Waszyngtonem, połowa z nich na pół pustych, wprost przez owe rzekome dziury lub diabelnie blisko nich. Wiesz, dlaczego nie utraciły siły nośnej i nie spadły do oceanu? Ponieważ pieprzony Ben Adnam nie strzelił w żaden z nich kierowaną rakietą, ot co. - Ach - powiedziała Kathy z przesadnie podkreślonym zrozumieniem — chcesz powiedzieć, że ma przerwę w pracy albo wziął urlop. - Nie. Jest po prostu dość wybredny. Nie mam pojęcia, gdzie uderzy ponownie. Ale uderzy, zapamiętaj moje słowa. Jeśli będzie mógł, zrobi to. Ja go znam. — Ach, znasz go? Nie wiedziałam. Może powinniśmy go zaprosić na obiad? Co powiesz na środę, kiedy jesteśmy umówieni z Dunsmore'ami? Admirał Morgan nie wytrzymał i parsknął szczerym śmiechem, po raz pierwszy tego wieczoru. - Taki już mój nieszczęsny los, że pakuję się w małżeństwo z kompletną kretynką. — Spojrzał na nią czule i dodał po chwili: — Bez której słońce by dla mnie więcej nie wzeszło. Kathy 0'Brien jednak zdążyła się odeń nauczyć czerpać satysfakcję z wykorzystania udanego dowcipu do końca. Wyjęła teraz mały, oprawiony w skórę notes i złote wieczne pióro, udając, że coś zapisuje. -To znaczy, że będzie nas siedmioro... mam nadzieję, że 216 on lubi rybę piłę. Niektórzy ludzie się brzydzą... O Boże, chyba on nie jest wegetarianinem? — Dziękuję ci, Katherine — odrzekł admirał, wciąż chichocząc. — Sądzę, że poczęstujemy go raczej pieczenia z cyjankiem, skoro już ustalamy menu. Dochodziła północ, kiedy samochód skręcał na obramowany drzewami podjazd pod domem Kathy. Tuż za nimi wjechał drugi, z ekipą Secret Service i środkami łączności, a na końcu własny samochód admirała, prowadzony przez jednego z agentów. Oboje zdążyli się już przyzwyczaić do podróżowania w konwoju, a ich szofer Charlie nigdy nie pracował nocami. Trzej agenci na służbie spędzili noc, oglądając telewizję w pokoju w piwnicy, kolejno wychodząc na obchód, z bronią w ręku i w stałej łączności radiowej z pozostałymi. Stosunek łączący Arnolda Morgana z Kathy O'Brien był najszerzej znanym w Białym Domu układem, ale nikt nigdy nie dał cynku prasie. Ani jedno słowo na ich temat nigdy nie ukazało się w żadnej z bulwarowych popołudniówek. Być może dlatego, że żadne z nich nie miało małżonków, ale może też i z powodu sugerowanego przez Charliego: „Nikt nie będzie plotkował na temat tego admirała z jednego dobrego powodu. Strach, stary, czysty, paniczny strach. Wierz mi". We wczesnych godzinach rannych dziesiątego lutego HMS Unseen sunął kursem północno-wschodnim ponad urwistymi zboczami podmorskiego łańcucha górskiego Reykjanes, gdzie głębokość wynosiła około sześciuset metrów. Płynął z prędkością ośmiu węzłów, sto pięćdziesiąt metrów pod powierzchnią. Niezwykle trudny do wykrycia, musiałby się wręcz natknąć na amerykański okręt nuklearny, by zostać zauważonym. Za trzy dni zwolni bieg, zachowując absolutną ciszę, z wyjątkiem chwil, kiedy będzie doładowywać akumulatory, z wysuniętymi chrapami i warkotem dieslowskich generatorów. Tej nocy nawet nie podejdzie na głębokość peryskopową. Tysiące kilometrów nad okrętem satelity omiatały kamerami Atlantyk, wciąż szukając jednostki nawodnej, która mogła wystrzelić śmiercionośną rakietę w kierunku starstri-kera. Znacznie niżej uwijały się samoloty zwalczania okrętów 217 podwodnych, zwane ZOP, rzucając do wody dziesiątki pław sonarowych. Nie było jednak żadnych rezultatów. Komandor Adnam zaś kierował się ku płytszym wodom, gdzie jeszcze trudniej będzie go wykryć, gdyż czubki jego teleskopowych chrap zginą w masie fałszywych ech radarowych. Stał teraz w centrali manewrowej z komandorem porucznikiem Ara-szem Rajawim, wpatrzonym w pleksiglasową płytę z naniesioną mapą północnego Atlantyku. — O, tu, Arasz. Chcę utrzymać się nad Reykjanes na jak najpłytszym akwenie. W ten sposób łatwiej będzie się nam ukryć. Połóż więc okręt na kurs trzysta piętnaście. Popłyniemy nim przez pięćset mil, potem zwrot na zero czterdzieści pięć i aż do wybrzeża Islandii, gdzie uzupełnimy paliwo. Jak daleko sięga Grzbiet Reykjanes? Około tysiąca dwustu mil? -Nieco więcej, sir. Około tysiąca trzystu pięćdziesięciu. Powinniśmy dotrzeć na wody islandzkie piętnastego, za pięć dni. — Jaka jest pozycja punktu zwrotu? — Pięćdziesiąt cztery North i trzydzieści siedem West. Tam położymy się na północny wschód. Jak wynika z mapy, Reykjanes ma kształt wielkiego V, skierowanego wierzchołkiem na zachód. Oszczędzilibyśmy sobie wiele kłopotu, płynąc na przełaj. — Albo przysporzylibyśmy, gdyby ktoś nas wykrył na głębokiej wodzie. Trzymaj się łańcucha przez cały czas. — Tak jest. — Nasz punkt docelowy jest tu... ten duży fiord na wschód od Reykjaviku. Będziemy tam sto siedemdziesiąt pięć mil poniżej koła podbiegunowego. Atlantyk tam nie zamarza. Zatoka, którą wybrałem, jest płytka i cicha. Głębokości wystarczy, by trzymać się w ukryciu, ale jest zewsząd otoczona lądem. Fatalnie dla poszukujących nas radarów i sonarów. Byłem tam kiedyś z Brytyjczykami. Jedna z wielkich islandzkich rzek wpada do morza u szczytu fiordu. Widać ją na mapie, to Pjórsa. Spływa z gór pośrodku wyspy aż do tego miejsca, Selfoss. — Czy już nas szukają, sir? — Jeżeli, to w niewłaściwym miejscu. Dlatego właśnie 218 uderzyłem dwa razy z tej samej pozycji. Tam skoncentrują poszukiwania, a my będziemy o setki mil, zanim przybędą na miejsce. Moim jedynym zmartwieniem byłoby, gdyby zaczęli szukać naszego zaopatrzeniowego zbiornikowca. Tylko że my nie mamy zbiornikowca, co, Arasz? Mamy piękną Santa Ce-cilię, stary frachtowczyk pod panamską banderą, pływający wzdłuż brzegów Islandii. Nawet się za nią nie obejrzą. - Myśli pan o wszystkim, sir. Dowódca wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nadal oddycham, Arasz. To jedyne kryterium. Oficer wachtowy! Utrzymać prędkość osiem węzłów przez następne dwadzieścia godzin. Podejdziemy wtedy na peryskopową, sprawdzimy, co słychać w szerokim świecie, i przez trzy godziny pozostaniemy na chrapach. To wszystko. 11 lutego 2006 r. Biały Dom, biuro wiceprezydenta Martin Beckman nie był typem „wice", jakiego normalnie można by się spodziewać u boku prawicowego republikanina. Miał sześćdziesiąt dwa lata, był absolutnie niereformowal-nym ekologiem, przeżytkiem z marszów protestacyjnych przeciwko wojnie wietnamskiej w latach sześćdziesiątych, którego sekretnym patronem był John Lennon. Obaj z zaangażowaniem pragnęli „dać pokojowi szansę". Martin wciąż próbował to osiągnąć. Został wybrany na kandydata na wiceprezydenta, ponieważ był chyba najdalej na lewo wysuniętym członkiem partii republikańskiej i wierzono, że propagując swój żarliwy program ekologiczny, pozyska parę milionów głosów z kampusów uniwersyteckich. Był także jednym z tych liberalnych myślicieli, którzy - gdyby mogli - rozdaliby wszystkie amerykańskie dolary słabym, bezsilnym, żałosnym, ubogim i pozbawionym nadziei obywatelom. Twardzi, pracowici, odnoszący sukcesy obywatele nie cieszyli się zainteresowaniem Martina Beckmana. Wiedział, że dadzą sobie radę. Sam był człowiekiem zamożnym, beneficjentem dużego funduszu powierniczego założonego przez ojca, bankowca z New Jersey, który zarobił wiele milionów dolarów, ale spłodził tylko jednego syna. Martin od urodzenia żył 219 w dostatku. Miał swoich sympatyków. W całym kraju byli ludzie, którzy lubili i darzyli zaufaniem tego wysokiego, dobrodusznego człowieka ze Wschodu, bardzo podobnego do Franklina Roosevelta i jak on mającego nienaganne maniery, miły uśmiech i wielką fortunę. Podobnie jak FDR, Martin Beckman nie robił w życiu nic innego poza ubieganiem się o urzędy i instynktownym usiłowaniem poprawienia bytu ludziom o mniejszym życiowym szczęściu. Jednakże sam widok wielkiego liberała Martina Beckmana pracującego w tej wyrafinowanej, cynicznej, realistycznej atmosferze obecnej prezydentury stanowił niezgłębioną zagadkę. To tak, jakby ujrzeć generała Normana Schwarzkopfa w gejowskim barze. Jego rola wiceprezydenta była jednak poważna, taką bowiem uczynił ją przywódca państwa. Przekazał Beckma-nowi pod rozwagę wszelkie sprawy o lewicowych konotacjach, wobec których należało zająć stanowisko. Wiceprezydent był główną instancją w kwestii świadczeń socjalnych, edukacji czarnych, poprawy warunków urbanistycznych, ochrony środowiska, a także wszelkich form negocjacji pokojowych, zwłaszcza tych dotyczących Trzeciego Świata. Prezydent nie obawiał się powierzać mu obowiązków, w Beckma-nie zaś miał człowieka wielce zdolnego i lojalnego, chętnie reprezentującego go na wszystkich poważnych i męczących spotkaniach, których sam chciał uniknąć. Martin, stary kawaler, był nie do zdarcia. Nie szukał własnej chwały; często i szczegółowo relacjonował prezydentowi wszystkie sprawy, o których, jego zdaniem, głowa państwa wiedzieć powinna. W zasadzie dlatego też obecna administracja przez ostatnie pięć lat omijała prawie wszystkie niebezpieczne rafy polityczne. I dlatego też Martin Beckman wybierał się w towarzystwie pełnego orszaku na światową konferencję pokojową w Londynie, w której miało wziąć udział wiele państw; między innymi delegacje reżimów Iraku, Iranu, Libii, Syrii i Chin. Była to grupa, którą prezydent chętnie by raczej powiesił za kciuki, zamiast rozmawiać z nimi o pokoju. Doprowadzenie do tej konferencji było jednak wielkim politycznym sukcesem Brytyjczyków. Miały w niej partycypować ważniejsze państwa Wspólnoty Narodów, kraje Europy, Bliskiego Wschodu, dawnego ZSRR, 220 Stany Zjednoczone, Japonia, Brazylia i Argentyna. Trzeci Świat nie był reprezentowany, za to wszystkie kraje arabskie tak, miała bowiem to być głównie rozmowa o pieniądzach, ropie naftowej i handlu. Chodziło o ustalenie zasad pokoju opartego na ekonomice. Mówiąc cynicznie, chodziło o najgłębszą podstawę nowoczesnej cywilizacji: jak bogaci mogą utrzymać biednych pod kontrolą, nie bankrutując przy okazji. Martin Beckman otrzymał zaproszenie, by przewodniczyć konferencji, i uważał to za wielki zaszczyt. Prezydent był zachwycony i jego zastępca miał się udać do Londynu w pełnym splendorze, zwykle zarezerwowanym dla oficjalnych podróży głowy państwa. Towarzyszyć mu będzie dwudziesto-czteroosobowy personel, dwóch demokratycznych senatorów, z Kalifornii i Nowego Jorku. Ich kwatera czekała już przygotowana w ambasadzie amerykańskiej przy Grosvenór Squa-re. Rozgłos, jaki towarzyszył konferencji londyńskiej, nie miał sobie równych w ostatnich latach. Cała delegacja amerykańska miała odbyć podróż wspólnie, na pokładzie nowiutkiego prezydenckiego odrzutowca — luksusowo urządzonego boeinga 747. Pilotem jego był pułkownik Al Jaxtimer, były dowódca bombowca strategicznego B-52 z 5. Brygady Bombowej, stacjonującej w bazie Minot w Dakocie Północnej. Od dawna latał z drugim pilotem majorem Mike'em Par-kerem i nawigatorem porucznikiem Chuckiem Ryderem, którzy teraz, zgodnie z nową polityką sił powietrznych USA, przez dwa lata mieli stanowić jego załogę w kokpicie Air Force Three, samolotu prezydenta. W tę pokojową misję mieli wyruszyć z bazy Andrews, kierując się prosto na londyńskie lotnisko Heathrow. Tam przywita ich ambasador USA przy Dworze św. Jakuba, który pojedzie z Martinem Beckmanem odkrytą limuzyną, jeśli pogoda na to pozwoli. Spodziewano się, że na trasie przejazdu, przy Hyde Parku, stanie gęsty szpaler brytyjskich zwolenników pokoju, by owacyjnie powitać wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych, człowieka, w którym tak wiele pokładano nadziei; dalekowzrocznego męża stanu, zdającego się dzierżyć w dłoniach klucz do pokojowego współistnienia narodów współczesnego świata. Prezydent USA i jego doradca do spraw bezpieczeństwa 221 narodowego prywatnie uważali, że wszyscy oni, razem z sympatykiem Arabów Martinem Beckmanem, mają źle w głowach. Niemniej jednak - zdrowi psychicznie czy nie - amerykańscy delegaci na mającą trwać cztery dni konferencję pokojową wyruszyli do Londynu na pokładzie AirForce Three rankiem dwudziestego pierwszego lutego. Podróż spełniła wszystkie oczekiwania wiceprezydenta Beckmana. Cudownie spokojny przelot nad Atlantykiem, robiąca wrażenie ceremonia powitalna na lotnisku i burzliwy aplauz tysięcznych tłumów zebranych na trawnikach Hyde Parku londyń-czyków. Ich wspaniały, pulsujący hymn, Dajcie pokojowi szansę, niósł się dobry kilometr. Martin Beckman pozdrawiał wszystkich, machając dłonią, wyraźnie wzruszony dawno utraconym odgłosem jego młodości, kiedy słuchał porywających, gorzko-słodkich słów tekstu Johna Lennona unoszących się w powietrzu między gołymi drzewami parku. Przez głowę przebiegła mu myśl: „Mój Boże, gdybyż Lennon mógł tu dzisiaj ze mną być! Cóż za chwila dla wszystkich, którzy wierzyli wtedy, gdy nikt inny nie wierzył!" I miał rację. Była to chwila niezwykła, szczytowy moment uprzywilejowanego życia. Kto wie, być może Martin Beckman, najsłynniejszy liberał świata, wystartuje w wyborach prezydenckich w 2008 roku... Podczas trwania konferencji Londyn przeobraził się w miasto w stanie wyjątkowym. Delegaci zajęli wielkie forum Hali Cechów, Guildhall, co powodowało dwukrotne w ciągu dnia zamieranie ruchu w tym finansowym zagłębiu miasta. Premier w obawie przed atakiem bombowym IRA polecił wojsku otoczyć budynek silnym kordonem. W Londynie prawdopodobieństwo takiego wypadku było zawsze duże, zwłaszcza teraz, w obliczu kompletnego fiaska ostatniej rundy rokowań i, według IRA, całkowitej niezdolności premiera do przełamania uporu ulsterskich lojalistów. Wszystkie ważniejsze ambasady i główne hotele były pod strażą policji i wojska. Hotel „Connaught" można by pomylić z koszarami Catterick. Przed „Savoyem" i „Grosvenor House" w Mayfair było tylu żołnierzy, że można by zorganizować całą defiladę na święto armii. Amerykańscy marines ostentacyjnie zajmowali stanowiska na wielkich schodach budynku 222 ambasady. Nikt nie pamiętał podobnych środków bezpieczeństwa. Jednakże ludzie z brytyjskiego wydziału antyterrorystycznego uważali atak nie tylko za możliwy, ale wręcz prawdopodobny. Sądzili, że gdyby ktokolwiek z delegatów z któregokolwiek państwa został ranny w zamachu bombowym, stolica Anglii okryłaby się hańbą nie do zmycia. Co gorsza, winą za to zostałby obarczony wydział antyterrorystyczny. Nie pozwalano sobie zatem na najmniejsze zaniedbania. Światowi orędownicy pokoju będą prowadzić swe dzieło pod czujną ochroną ludzi, którzy wierzyli, że prawdziwa siła bierze się z twardego wojskowego wyszkolenia, wysokiej klasy uzbrojenia, czujnych oczu i solidnej pałki w dłoni gotowej do akcji. Sama konferencja była oszałamiającym sukcesem. Prasa komentowała ją non stop. Od informacji o jej przebiegu rozpoczynały się wszystkie wydania dzienników telewizyjnych, gazety pełne były wywiadów z delegatami, a prowadzone w Hali Cechów dyskusje skrupulatnie relacjonowano. Nawet indywidualne rozmowy przy drzwiach zamkniętych pomiędzy poszczególnymi państwami kończyły się wydaniem niemal natychmiast oświadczeń prasowych. Stanowczy, lecz pełen zrozumienia głos Martina Beckmana słyszany był na całym świecie. Długo i zawzięcie dyskutowano o sprawach wielkiej wagi dla krajów rozwijających się i wręcz stanowiących o przetrwaniu wolnego świata bez wojny. Delegaci omawiali najbardziej drażliwe tematy minionej dekady. Prym wiodła kwestia przytłaczającego zadłużenia Trzeciego Świata; na przełomie tysiącleci każdy jego mieszkaniec winien był zachodnim bankom czterysta dolarów. Od trzech lat podnosiły się głosy, że tym walczącym o przeżycie krajom należałoby ostatecznie owe długi anulować, ponieważ po prostu nigdy nie będą mogły ich spłacić, prowadząc jednocześnie normalne życie. Były wśród nich afrykańskie republiki, których roczne spłaty przekraczały ich produkt krajowy brutto. Nie mogło się przy tym obyć bez głosów potępiających korupcję, opisujących, jak afrykańscy dyktatorzy rozjeżdżają się rolls-royce'ami, rozkradają fundusze uzyskiwane w ramach pomocy międzynarodowej i ukrywają je w szwajcar- 223 skich bankach. Martin Beckman wstał wówczas, jedyny raz w ciągu całej konferencji, i wygłosił pełną żaru mowę, prawie błagając rządy, by zmusiły banki swoich krajów do darowania przynajmniej połowy długów. Zakończył przemówienie słowami, które obiegły cały świat. „Tu nie chodzi 0 korupcję. Chodzi o ludzkość, o to, by dostrzec niedolę ludzi, zareagować na rozpaczliwe warunki, w jakich muszą żyć, by w imię Boże położyć kres tej przerażającej nędzy!" I dopiął swego. Wszyscy delegaci zgodzili się zasugerować swoim rządom zajęcie się problemem i nakłonienie banków, by wysłuchały głosu rozsądku, zrozumiały, że wina za stan rzeczy nie leży wyłącznie po stronie ubogich krajów. Spora część problemu wyniknęła z polityki samych instytucji finansowych, udzielających kredytów na niesprawiedliwych warunkach petentom, którzy nie tylko nie mogli ich spłacać, ale często nie rozumieli nawet dobrze warunków umowy. Martin Beckman był o krok od zapisania się rytymi w granicie literami w historii współczesnej ekonomii. Delegaci zajmowali się też sprawą rosnących w USA 1 Europie gór zboża, badali możliwości transportu tych nadwyżek do Trzeciego Świata. Dopracowano zasadę, że państwa nie eksportujące zbóż pokryją koszty spedycji i frachtu do równowartości pszenicy, jęczmienia i owsa ofiarowanego potrzebującym przez rządy krajów dysponujących nadwyżkami. Wzięto się też za bary z problemami dystrybucji ropy naftowej, a w każdym razie próbowano to zrobić. W tej jednak kwestii państwa bliskowschodnie zachowywały pewną powściągliwość, wynikającą być może z tego, że większość z nich zdążyła zastawić całe lata przyszłego wydobycia, by zakupić samoloty i okręty wojenne. Chiny, których wilczy apetyt na paliwa samochodowe zaczynał rosnąć do poziomu żarłoczności, nie podjęły dyskusji mimo prowokacyjnego stwierdzenia Beckmana, że zużywają one obecnie więcej produktów ropopochodnych od Stanów Zjednoczonych. Zgodzono się jednak ochoczo, że wszyscy uczestnicy konferencji dołożą starań, by dla ogólnego dobra światowe szlaki zbiornikowców pozostawały otwarte dla wolnego handlu. Iran, kraj strategicznie panujący nad cieśniną Ormuz, zgodził się głosować „za" dopiero po kolejnej przemowie wiceprezydenta USA, 224 w której przekonywał on, że wszelkie próby blokady ^ Perskiej spowodują trudne do opisania problemy dz. chorych i starców w biedniejszych krajach Europy. - To jest konferencja o ludzkości i dla ludzkości — powiedział Beckman. — Jestem przekonany, że wszyscy jej uczestnicy chcą postępować zgodnie z jej duchem. Nie sądzę, by ktokolwiek z obecnych mógł akceptować zawoalowane pogróżki ze strony któregokolwiek państwa, zapowiadające biedę i problemy komukolwiek z bliźnich. Nie tutaj, Irań-czycy! To jest forum pokojowego współistnienia narodów! Nie wolno wam głosować przeciwko rezolucji umożliwiającej spokojną żeglugę na najważniejszych szlakach transportu podstawowego paliwa świata. Po takim dictum trudno byłoby strażnikom bramy Zatoki Perskiej nie przychylić się do jednomyślnie uchwalonej rezolucji o wolnej żegludze zbiornikowców na wszystkich morzach i oceanach świata. Martin Beckman przybył do Londynu jako bohater lewicy. Kiedy niedzielnego ranka dwudziestego szóstego lutego szykował się do powrotu do Waszyngtonu, był bohaterem wszystkich mieszkańców Ziemi. Jego głos był głosem rozumu i szlachetności. Emanująca z niego osobista dobroć trafiała do serca każdego, kto miał z nim do czynienia. Obecni na konferencji przywódcy światowi rozumieli, że przemawia on z pozycji olbrzymiej władzy, jako wiceprezydent najpotężniejszego z narodów; jednak Martin Beckman ani słowem nie napomknął, co jego kraj może zrobić lub czego może nie zrobić, gdyby coś było nie po jego myśli. Przybył na konferencję w aurze skromności i mimo że przez media był pod niebiosa wychwalany niemal co godzinę, z taką samą pokorą ją opuszczał. Było to niemałe osiągnięcie, zważywszy, że chyba każdy człowiek z witającego go przed czterema dniami na londyńskich ulicach tłumu przybył na lotnisko, by go pożegnać, i jeszcze przyprowadził rodzinę. Przedsięwzięte na czas przybycia delegacji amerykańskiej środki bezpieczeństwa były nadzwyczajne, lecz i tak tysiące młodych ludzi mogły wypełnić galerie widokowe i oblegać płoty wokół lotniska, by ujrzeć, jak lśniący prezydencki boeing odlatuje za ocean. Kiedy startował, ryk jego potężnych silników Pratt & Whitney nie mógł zagłu- 225 szyć rozbrzmiewającej nad lotniskiem pieśni. Niezapomniane słowa zamordowanego Johna Lennona unosiły się ku szaremu, zimowemu niebu, falując, pulsując, zamieniając ruchliwy port port lotniczy w uświęconą katedrę pokoju. „Prosimy tylko o jedno: dajcie pokojowi szansę". 260900LUT06. 5320N, 02000W. 18079w. Głębokość 90 m Od czterech dni HMS Unseen sunął cicho na południe, opuściwszy skute lodem brzegi Islandii z pełnym zapasem paliwa, wody i żywności. Podpływał ku powierzchni i wysuwał chrapy tylko na krótko, by uruchomić generatory i do-ładować akumulatory. Teraz, czterysta siedemdziesiąt mil morskich na zachód od irlandzkiego portu Galway, dowódca raz jeszcze zarządził podejście na głębokość peryskopową. Wysunięto maszt radiowy i odebrano krytyczną wiadomość z systemu MARISAT. Unseen znowu się zanurzył i ruszył na południe, zanim Ben Adnam rozszyfrował treść depeszy. CEL 3. AIRFORCE3 W-P USA NA POKŁADZIE. ETD LHR* 1100 GMT. TRASA DO WASZYNGTONU ORTODRO-MA PRZEZ PUNKTY ZWROTU B, G, K, N, P, Q ORAZ X. TRANSPONDER RADAROWY NADAJE KODEM 3 SYGNAŁ 2471. W niedzielny ranek ruch na lotniczych szlakach był spory, choć nie tak jak w dni powszednie. Transatlantyckie liniowce wykorzystywały cztery północne trasy na czterech różnych pułapach. Oznaczało to, że co dziewięć minut przelatywał nad okrętem duży samolot pasażerski w drodze z którejś z europejskich stolic do Stanów Zjednoczonych lub Kanady, mknąc na wysokości co najmniej dziesięciu tysięcy metrów z prędkością około ośmiuset kilometrów na godzinę. Około dwunastej dziesięć czasu Greenwich Unseen zacznie szukać wśród nich tego jedynego, który będzie nadawał radarowy sygnał identyfikacyjny 2741 — swojego celu. Czas na okręcie dłużył się w oczekiwaniu, aż wreszcie tuż po dwunastej komandor Adnam wydał rozkaz podejścia na peryskopową i za- Kod międzynarodowy lotniska Heathrow. 226 rządził gotowość bojową. O dwunastej trzydzieści trzy na ekranie pojawiło się wyczekiwane echo. - Mamy kod 2471, sir! Namiar sto, odległość trzysta sześćdziesiąt. O dwunastej trzydzieści pięć radarzysta zameldował: - Odległość trzysta dwadzieścia siedem, sir. Trajektoria i PNZ określone. Odległość PNZ, pięćdziesiąt cztery kilometry. - Za daleko. Zrobimy szybki ruch na południe — rzucił Adnam oficerowi wachtowemu. — Dziesięć stopni w dół, pięćdziesiąt metrów. Prędkość osiemnaście węzłów. Chcę być znowu na peryskopowej i obserwować go osiem minut przed PNZ. Okręt pochylił się na dziób i zaczął schodzić głębiej. Sternik wyrównał na zadanej głębokości i Unseen przyspieszył, szybko połykając odległość, ale ryzykując wykrycie wskutek zwiększonego hałasu silnika elektrycznego. O dwunastej czterdzieści pięć Amerykanie go usłyszeli. W stacji nasłuchowej w Keflaviku, bazie na południowo-za-chodnim półwyspie Islandii, odbierającej sygnały dźwiękowe wykryte przez sieć hydrofoniczną SOSUS, dzień był spokojny i napięcie w głosie młodego operatora wydawało się nie na miejscu. - Coś odbieram, sir! Nie linie silnika, ale jest to jakieś źródło hałasu. Być może odgłos opływu wody wokół kadłuba. To z pewnością nie jest źródło naturalne. Oficer dyżurny szybko podszedł do jego stanowiska. Na ekranie nie było widać linii mechanicznych, ale sygnał akustyczny rysował się wyraźnie. I nie był to wieloryb. Mógł to zatem być tylko jeden duży, szybko poruszający się obiekt podwodny. Oficer wytężał wzrok przez pięć minut, usiłując się dopatrzyć jakiejś wskazówki. Rytm wału? Odgłos śruby? Nic, ani szeptu. Na ekranie nie pojawiał się charakterystyczny wykres. O dwunastej pięćdziesiąt sześć linie przybladły, by wreszcie zniknąć, kiedy HMS Unseen znowu zmniejszył prędkość i zaczął się wynurzać. Oficer dyżurny odszedł, nakazując operatorowi wzmożoną czujność, i niezwłocznie nadał wiadomość do Fort Meade. OD 1245 GMT PRZEZ 11 MINUT PRZEJŚCIOWY KONTAKT. POZYCJA 50N/20W, DOKŁADNOŚĆ 200 MIL. BRAK 227 DANYCH DO SKLASYFIKOWANIA INACZEJ NIŻ JAKO PRAWDOPODOBNY SZUM OPŁYWU. ZERO KORELACJI Z SIECI SOJUSZNICZYCH. Wiadomość znalazła się na biurku admirała George'a Morrisa o ósmej rano czasu waszyngtońskiego. Dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego był w pracy od siódmej. Uważnie przeczytał treść depeszy, jednocześnie wciskając guzik telefonu wybierający z pamięci połączenie z Białym Domem, z biurem admirała Morgana. O dwunastej pięćdziesiąt osiem Unseen był już na peryskopowej i radarzysta wznowił przeszukiwanie nieba. W ciągu trzydziestu sekund odnalazł cel i na nowo obliczył parametry jego ruchu. - Cel namierzony, odległość siedemdziesiąt osiem kilometrów, PNZ trzydzieści dwa. — Wynurzenie! Przedmuchać wszystkie główne balasty! Unseen wychynął na powierzchnię oceanu, otrząsając z siebie spienioną wodę, natychmiast też zaczął się kołysać wzdłużnie, ustawiony dziobem do nadbiegających fal. Przez pokład przewalały się zielone wały wodne. Kiosk i obudowa wyrzutni odcinały się wyraźnie na tle pustego horyzontu. Radar śledził zbliżający się Air Force Three, wiozący do domu orędownika pokoju, bohatera pokojowej konferencji londyńskiej . — Prędkość siedemset osiemdziesiąt. — Odległość sześćdziesiąt siedem. — Sprawdzić obraz powierzchni. Są jakieś echa na zakresie dwunastu mil? Czysto? Świetnie. — Mamy dane ogniowe w granicach parametrów, sir. — Cel utrzymuje kurs i prędkość, sir. PNZ bez zmian. Cel wchodzi w zasięg rakiety. Komandor Adnam skinął głową i spojrzał na zegarek. — Odliczanie? — zapytał. — Sześćdziesiąt sekund, sir. Nadeszła trzynasta dwie i dwadzieścia sekund. — Odpalenie! Trzeci grom Adnama śmignął w górę, ciągnąc za sobą warkocz ognia i dymu. Rakieta w okamgnieniu wzbiła się na wysokość sześciuset metrów, gdzie powinna przyspieszyć, 228 lecz zamiast tego nagle eksplodowała w powietrzu, zasypując ocean deszczem ognia, iskier i odłamków. — Awaria, sir! Rakieta uległa samozniszczeniu! Ale dowódca już widział nieprzewidziany wybuch i chmurę czarnego dymu, jaka zawisła nad okrętem. Natychmiast rozkazał zaprogramować i wystrzelić pocisk numer cztery. O trzynastej trzy i dwadzieścia sekund kolejny grom poszedł w górę, z rykiem silnika pnąc się w idealnym pionowym starcie. W dwadzieścia sekund dotarł na wysokość dziesięciu tysięcy metrów i skierował się ku punktowi największego zbliżenia, do którego prostym kursem zdążał odległy teraz o dwadzieścia cztery kilometry boeing. Pułkownik Jaxtimer zobaczył ją, a w każdym razie pozostawianą przez nią smugę pary i dymu, daleko przed sobą. Były pilot B-52 zareagował natychmiast. Był na taką okoliczność zawodowo przygotowany. Wiedział, co widzi, i był gotów. Nadajnik miał ustawiony na częstotliwość stacji kontrolnej Shannon, przygotowany do meldunku na dwudziestym południku. Wcisnął przycisk nadawania i krzyknął: — Rakieta! To jest rakieta kierowana! Grom przeszedł na lot poziomy i runął wprost ku prezydenckiemu boeingowi. Al Jaxtimer nie przerywał łączności z Shannon. Wcisnął guzik uruchamiający urządzenie zakłócające, zdając sobie sprawę, że jest prawie bezużyteczne przy ataku czołowym. Ściągnął na siebie wolant, próbując uniku. Wielki jumbo jet nie był jednak zaprojektowany do powietrznych akrobacji. Operator z Shannon usłyszał krzyk pilota: „Jezu, Mikę!", kiedy wielki rosyjski pocisk w ułamku sekundy nadleciał, wbił się dokładnie w środek przedniej części samolotu i eksplodował, roznosząc w puch i pył Air Force Three i wszystkich znajdujących się na jego pokładzie. W centrali manewrowej HMS Unseen skwitowano to prostymi słowami: — Nie ma echa, sir. — Dziękuję panom. Ładna robota. Otworzyć główne od-powietrzniki. Oficer wachtowy, sprowadzić okręt na dziewięćdziesiąt metrów. Po osiągnięciu głębokości kurs zero czterdzieści pięć, prędkość dziewięć węzłów. Była dokładnie trzynasta pięć GMT. 229 I Godzina 0805. Biuro Doradcy Prezydenta do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton Arnold Morgan wpatrywał się w depeszę z Keflaviku, przefaksowaną mu przez George'a Morrisa. Sprawdził godzinę wykrycia - dwunasta czterdzieści pięć. Jezu, pomyślał, dwadzieścia minut temu! Nieźle... Podszedł do stołu z mapą, wziął przenośnik i zaczął mierzyć odległości, mrucząc pod nosem. — Coś jest na dwudziestu stopniach długości zachodniej... na zachód od Irlandii... czy to może być on? A jeśli tak, to co tam, u diabła, robi? Od zestrzelenia starstrikera upłynęło siedemnaście dni... Ta depesza mówi, że chłopcy z Islandii sądzą, że może to być okręt spalinowo-elektryczny. A ten skurwiel takim właśnie pływa. Zobaczmy... Aha, mógłby znaleźć się w tym miejscu bez problemu. Tylko czemu nagle się tak cholernie zaczął spieszyć? Po kiego grzyba gnał z taką prędkością całe jedenaście minut? Musi przecież wiedzieć, że w ten sposób możemy go wykryć... niech mnie diabli, jeżeli coś z tego rozumiem... ale on najwyraźniej uznał, że warto. Jest zbyt daleko na północ, by chodziło o kolejny nad-dźwiękowiec... Dużych okrętów nawodnych też w okolicy nie ma. Nie wiem, o co mu chodzi. Ale co ja w ogóle wiem? Że strącił dwa naddźwiękowce i może próbować po raz trzeci. To niewiele, choć i tak o niebo więcej niż niektóre tutejsze dupki... Połączył się z Kathy i zapytał, czy jest coś, co może jej zaoferować, by załatwiła mu filiżankę kawy. — Gotów jestem na wszystko. Kolacja dziś wieczorem? Małżeństwo? Miłość po grób? Czarną ze śrutem, wariatko! Kathy potrząsnęła głową i wzniosła do nieba oczy w udawanej desperacji, zrobiła kawę i zaniosła mu do pokoju. Zastała swego szefa i przyszłego męża pochylonego nad mapą północnego Atlantyku i liczącego coś na małym kalkulatorku. — Mógł tam dotrzeć, nie ulega wątpliwości... — mruczał do siebie. — A skoro George nie mógł się doszukać, czy jakikolwiek inny znany okręt spalinowo-elektryczny może znajdować się w promieniu setek mil od tej pozycji, Angole też nic nie wiedzą, to wobec tego musi być on, nie? 230 — Tak - potwierdziła Kathy. — Masz, napij się. Czy mam się domyślać, że wciąż uganiasz się w myślach za swoim mitycznym arabskim podwodniakiem? - Nie jestem pewien, czy właśnie go nie znalazłem -burknął Morgan. — A w każdym razie pewien bystry młody człowiek z Islandii mógł go znaleźć. - Z Islandii? Sądziłam, że on jest Arabem, nie Eskimosem. Morgan uśmiechnął się. - Nie. Stacja w Keflaviku wychwyciła szum, który mógł pochodzić od okrętu podwodnego. Bardzo nikły, ale pasuje do człowieka, którego szukam. On nie zdradza się z niczym, jeśli tylko może. Tym razem też nie dał nam za dużo czasu. O ósmej dwadzieścia dopił kawę i zbierał się do pójścia na spotkanie w gabinecie Boba MacPhersona, kiedy zadzwonił telefon. - Arnold? Tu George. Air Force Three spadł do Atlantyku. Nikt nie przeżył. Został trafiony rakietą. Pilot dostrzegł ją i zdążył o tym powiedzieć. Mam nagranie. Ostatnia znana pozycja: pięćdziesiąt trzy stopnie szerokości północnej, dwadzieścia stopni długości zachodniej. Będę cały czas u siebie. Admirał Morgan poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. W ustach czuł suchość, a od środka z wolna opanowywał go dreszcz. Nie mógł wymówić słowa. Stał nieruchomo pośrodku pokoju, totalnie zaszokowany. Kiedy nadeszła Kathy O'Brien, myślała, że dostał zawału. — O Boże, Arnold! Co się stało? Chodź tu i usiądź. Admirał podszedł do biurka i usiadł z twarzą schowaną w dłoniach. — Powiedz tylko, czy się źle czujesz. Mam wezwać lekarza? — Nie. Nic mi nie jest. Przed chwilą się dowiedziałem, że Air Force Three dostał rakietą, dokładnie tam, gdzie według mnie powinien się znajdować Ben Adnam. Samolot spadł do oceanu, nikt nie ocalał. - Święta Mario, Matko Boża! - wykrzyknęła rudowłosa Irlandka. - Proszę, powiedz, że to żart! Czy Martin był na pokładzie? — Cała delegacja była na pokładzie, Kathy. Al Jaxtimer zdążył nadać wiadomość. Widział rakietę, która go zabiła. W tym momencie na biurku zapłonęła czerwona lampka, 231 sygnał wzywający go do natychmiastowego stawienia się u prezydenta. Morgan włożył marynarkę, złapał mapę, nad którą pracował, i szybkim krokiem ruszył do Gabinetu Owalnego. Prezydent był sam. Chodził po pokoju, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. I jego twarz była zmartwiała w szoku i bólu. Nie wezwał jednak swego doradcy, by z nim dzielić żałobę. Zanim jeszcze Morgan zamknął za sobą drzwi, usłyszał: - No, Arnoldzie, to jest to. Miałeś rację. Twoja teoria się sprawdziła. Ktoś tam siedzi i zestrzeliwuje pasażerskie liniowce. Nie sądzę, by ktokolwiek przy zdrowych zmysłach mógł dojść do innego wniosku. - Nie, sir. I musi to robić z okrętu podwodnego. Jest tylko jeden okręt, o który może chodzić, czyli zaginiony HMS Unseen. A jak panu wiadomo, według mnie tylko jeden człowiek może być za to odpowiedzialny. Najwyraźniej nie jest tak martwy, za jakiego go uważano. - Morgan rozłożył przyniesioną mapę na biurku. Wskazał południk 20°W. -Dwadzieścia minut przedtem, zanim Air Force Three został zestrzelony, dokładnie w tym miejscu, sir, nasza stacja nasłuchowa w Islandii usłyszała go przez SOSUS. Nie mogli określić jego dokładnej pozycji, był też zbyt daleko, by mogli odebrać linie mechaniczne i na tej podstawie go zidentyfikować, uznali jednak, że sygnał zasługuje na to, by o nim zameldować jako o prawdopodobnym ruchu okrętu podwodnego, myślę, że z dość dużą prędkością. Odbierali go przez jedenaście minut. To musiał być on, panie prezydencie. Zadzwonił telefon. Prezydent podniósł słuchawkę, po chwili oddał ją Morganowi. - Do ciebie. -Morgan. Cześć, George. Tak... tak... Kto to był? Statek handlowy... Chryste! Będziemy mieli problem z utrzymaniem dyskrecji. - Odłożył słuchawkę i powiedział: - To się zaczyna przeradzać w jeszcze większy horror. Brytyjski statek handlowy płynący o dwadzieścia mil na południe od pozycji wypadku, zameldował na kanale bezpieczeństwa, że zaobserwowali smugi dymu dwóch rakiet, z których jedna eksplodowała bardzo nisko, kolejna zaś poszybowała bardzo wysoko. Potem zdawało im się, że widzą ogień, później spada- 232 jące szczątki. W tej chwili zdążają w rejon prawdopodobnego upadku. To znaczy, że Irlandczycy i Angole wiedzą, że stało się coś diabolicznego. - I mają rację. Ale ty i ja, Arnoldzie, nie mamy czasu na żałobę. Nie teraz. Musimy zrobić z tym porządek. To znaczy... Jezu, przecież on nie może po prostu zaparkować na środku Atlantyku i strącać sobie samolotów pasażerskich! - Otóż może, sir. Z tym okrętem może to zrobić. Jeżeli będzie się poruszał wolno i na dużej głębokości, możemy go nie znaleźć i za rok. Jeżeli tylko znajdzie sposób na uzupełnianie paliwa tak, byśmy go nie przyłapali... co już musiało mu się parę razy udać. Jeśli dotrze na stosunkowo płytkie wody przybrzeżne, dla jakich ten okręt zaprojektowano, możemy go nie znaleźć nigdy. Ocean jest po prostu cholernie za duży, a ten okręt jest za bardzo skryty w działaniu. - Arnoldzie, musi być jakiś sposób. - Sir, jest sposób, czy go nie ma, na pewno będziemy próbować. Właśnie miałem dzwonić do Joego Mulligana i podać mu nowy rejon poszukiwań. Zakładam, że Royal Navy pośle tam parę jednostek, by szukały pływających szczątków. Obawiam się, że zabraknie nam głębinowych robotów, jak tak dalej pójdzie. Przy tym tempie wydarzeń co dwa tygodnie jeden z nich będzie gdzieś potrzebny. Czy musi pan wygłosić oświadczenie, sir? - Nie jestem pewien. Ale chyba tak. Dziś wieczorem. - Cóż, panie prezydencie, lepiej więc pójdę i ustalę, kto co wie i kto komu już co powiedział. Spotkajmy się znowu za, powiedzmy, godzinę. - Dobra. Przyjdź od razu tutaj. O dziesiątej. Muszę mieć trochę czasu na rozmowę z Dickiem Staffordem i Har-courtem. Jezu, nie mogę w to uwierzyć. Zdawało się, że pytania admirała co pięć minut są wyprzedzane przez nowe wydarzenia. Zanotował jednak suche, najistotniejsze fakty w sposób godny byłego dowódcy okrętu: 1. 261304 (GMT)LUT06. Przybl. poz. 53°N/20°W. Air Force Three trafiony rakietą kierowaną wystrzeloną z powierzchni morza. Zniszczony. Bez ocalałych. 2. Stacja kontrolna Shannon nagrała głos płk. Jaxtimera 233 potwierdzającego dostrzeżenie rakiety. Taśma zabezpieczona przez szefa stacji zgodnie z międzynarodowymi umowami. Bezpieczna, oczekuje na przybycie amb. USA z Dublina i attache morskiego z Londynu. 3. Shannon alarmuje wszystkie sieci SAR*. Oceniają miejsce wypadku na czterysta siedemdziesiąt mil na zachód od Galway. 4. Prasa irlandzka i brytyjska dowiedziała się o wypadku AF3 około 1330 GMT. Prasa amerykańska z serwisu telegraficznego o 1340 GMT (0840 czasu waszyngtońskiego). 5. Stacja kontrolna w Gander nie zaangażowana. AF3 nie doleciał do jej rejonu. 6. Dwie osoby, irlandzki operator i szef zmiany, słyszeli ostatnie słowa płk. Jaxtimera. Obaj długoletni pracownicy, zaufani i związani tajemnicą służbową. Niemniej wiedzą i nie mamy nad nimi kontroli. 7. Brytyjski statek handlowy widział dwie wystrzelone rakiety. Nadał informację o tym na ogólnodostępnym kanale bezpieczeństwa. Mogło go słyszeć sporo jednostek, ale nie zlokalizowaliśmy żadnych innych statków na tym akwenie. Kapitan brytyjski, płyną do Cardiff w płd. Walii. 8. Min. Obrony w Whitehall nie ma wielkich nadziei na utrzymanie ścisłej tajemnicy, nawet jeżeli nikt nie przechwycił meldunku ze statku. Kapitana odwiedzą po zacumowaniu agenci MI5 i przedstawiciele ambasady w Londynie. Był w Royal Navy, porucznik we flocie nawodnej, co może okazać się pomocne. 9. Ocena szans utrzymania w tajemnicy wiadomości o ataku rakietowym — mizerna. Należy się liczyć z przeciekiem w ciągu tygodnia. 10. Ocena interpretacji zdarzenia przez prasę, kiedy się o tym dowie - akt terrorystyczny, skoro nie jesteśmy w stanie wojny. Admirał Morgan zamknął notes i po raz trzeci w ciągu ostatnich trzech kwadransów zatelefonował do admirała Mulligana. * Search And Rescue - poszukiwanie i ratownictwo, międzynarodowe określenie morskich służb ratowniczych. 234 - Cześć, Arnie - usłyszał w słuchawce. - Mamy tam dwa okręty podwodne klasy Los Angeles, oba należą do zespołu lotniskowca John C Stennis. Szli na północ od paru dni, ale są tylko o dwanaście godzin od pozycji ataku. Postawiłem cały zespół w gotowości bojowej. Niestety, nie mamy pojęcia, w którym kierunku ten podwodniak popłynie... na północ, południe, wschód czy zachód. - Wiem. Frustrujące jak cholera, co? - Taa... To, plus fakt, że nawet jeśli robi tylko pięć węzłów, głęboko i po cichutku, to w dwanaście godzin będzie gdzieś w kole o promieniu sześćdziesięciu mil, czyli powierzchni niespełna czterdziestu tysięcy kilometrów kwadratowych. Gdyby zwiewał szybciej, chociaż nie sądzę, z uwagi na SOSUS, może łatwo ten obszar podwoić. - Jak myślisz, Joe, dlaczego pozwolił się usłyszeć tuż przed strzałem? - Rzekłbym, że nie był zadowolony z pozycji względem trasy samolotu, a ponieważ boeing walił prawie prosto na niego, musiał zaradzić temu błyskawicznie. Podjął ryzyko, dodał gazu, by znaleźć się na najlepszej pozycji do strzału, no i go złapali. Ale zaraz zwolnił i tyle go widzieli, czy raczej słyszeli. - Wiesz, na czym polega kłopot z tym skurwysynem, Joe? Jest podwodniackim perfekcjonistą. Rzadko kiedy ryzykuje, nigdy nie robi błędów. Muszę przyznać, że mam złe przeczucia... ale musimy go złapać, Joe. Boję się po prostu, że uderzy znowu, zanim to się nam uda. ROZDZIAŁ 8 Śmierć Martina Beckmana była druzgocącym ciosem dla morale zachodniego świata. Zaszokowane Stany Zjednoczone pogrążone były w żałobie tak wielkiej, jaką do tej pory żegnano tylko Johna Fitzgeralda Kennedy'ego, jego brata Roberta i Martina Luthera Kinga: ludzi, których polityczna wizja dała wielkim rzeszom ludzi nadzieję i optymizm. W całej historii państwa nie było ani jednego wiceprezydenta, którego śmierć wywołałaby tak powszechny, wielki ból społeczeństwa. Pełniąc swą zaszczytną funkcję w Londynie, ów były senator z New Jersey emanował altruizmem, czystością zasad i głosił opartą na racjonalnych przesłankach obietnicę lepszego jutra - zupełnie jak bracia Kennedy i pastor King czynili niemal w każdym swym publicznym wystąpieniu. Wieczorem tej niedzieli w całym kraju w kościołach wszelkich wyznań odprawiane w jego intencji msze nieodmiennie kończyły się odśpiewaniem nieśmiertelnej pieśni Lennona. Przez całą noc tysiące obywateli z zapalonymi świecami trzymało pokojową straż przed Białym Domem. O osiemnastej olbrzymi tłum zajmował przestrzeń aż pod pomnik Waszyngtona. Ciepło odziani i ciasno stłoczeni ludzie wypełniali chłostany lodowatym wiatrem Park Zachodniego Potomacu, stali wzdłuż Basenu Zwierciadlanego, aż po stopnie pomnika Lincolna. Za każdym razem, kiedy dzwony pobliskiego kościoła św. Jana po drugiej stronie Białego Domu wybijały godziny, tysięczny chór śpiewał ukochany hymn zmarłego wiceprezydenta. PROSIMY TYLKO O JEDNO... DAJCIE POKOJOWI SZANSĘ. Martin Beckman poruszył duszę narodu. Zebrani tego mroźnego wieczoru ludzie wierzyli, że gdzieś tam, może u podnóża mitycznego, niebiańskiego Olimpu, Wielki Orędownik Pokoju wciąż stoi z podniesionym czołem. Wierzyli, że jego 236 głos nigdy nie zamilknie, tak jak nie zamilkł głos pastora Kinga. Wierzyli, że pamięć Martina Beckmana zawsze będzie skłaniać najpotężniejsze kraje do wejrzenia w imię Boże na los ubogich Trzeciego Świata, na niesamowitą, rozdzierającą serce nędzę ludzką. Kto wie, być może dzięki jego tragicznej śmierci w tak doniosłej chwili sprawa, która leżała wiceprezydentowi na sercu, urośnie w oczach świata jeszcze bardziej. Teraz jednak w Gabinecie Owalnym, gdzie prezydent, jego doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego, sekretarz obrony Bob MacPherson i admirałowie Dunsmore i Mulligan radzili 0 podjęciu niezbędnych działań, nikt nie myślał o pokoju. Rozmawiano o postawieniu sił zbrojnych USA w stan gotowości bojowej przeciwko wielkiemu podwodnemu terroryście z odległych pustyń Iraku. Tym razem to sekretarz stanu Harcourt Travis okazał się zimnokrwistym policjantem. Tego wieczoru, raz jeszcze wysłuchawszy podejrzeń Morgana i Mulligana, nie próbował się więcej z nimi spierać, ale zaproponował sporządzenie krótkiej listy podejrzanych, po prostu dla wykazania w razie potrzeby, że żadnych brzemiennych decyzji nie podejmowano na łapu-capu. Twarz admirała Morgana zdradzała cień irytacji, kiedy odpowiadał: — Mara ją przy sobie, Harcourt. Uaktualniałem ją co cztery godziny przez ostatnie trzy tygodnie. Odczytam ci ją 1 dam ci kopię. Czasem zapominam, że politycy spędzają co najmniej trzecią część życia na zabezpieczaniu własnej dupy. W moim fachu nie zawsze ma się na to czas. — Jeśli ta sytuacja wymknie się nam spod kontroli, jeszcze będziesz mi za to wdzięczny — odpowiedział sekretarz stanu, uśmiechając się z zaciśniętymi ustami. Doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego odwzajemnił mu, nie mniej ciepły, uśmiech. — Pieprzony gryzipiórek — mruknął scenicznym szeptem, po czym głośniej kontynuował: - A teraz łaskawie poświęć mi chwilę uwagi. W tej chwili cztery kraje mają w morzu okręty podwodne, o których nie wiemy, gdzie się znajdują, i nie zlokalizowaliśmy ich od chwili pierwszej katastrofy. Po pierwsze, francuski strategiczny okręt rakietowy Le Te-meraire, wyporność czternaście i pół tysiąca ton, w służbie od 237 1999 roku, stacjonujący w Breście. Prawdopodobnie patroluje Zatokę Biskajską, ale nie bierzemy go pod uwagę. Wykrylibyśmy go, gdyby wyszedł na środek oceanu. Po drugie, Royal Navy ma gdzieś tam tridenta, HMS Ven-geance. Jest większy od francuza, ma około szesnastu tysięcy ton, również wprowadzony do służby w 1999 roku. Jeśli zapytamy Angoli o jego pozycję, powiedzą nam, ale nie uważam tego za konieczne z uwagi na ich ścisłą z nami współpracę w tej sprawie. Po trzecie, Rosjanie mają dwa nie zlokalizowane przez nas okręty. Pierwszy to TK-17, dwadzieścia tysięcy ton, klasa Tajfun. Należy do Floty Północnej, stacjonuje w bazie Litsa Guba. Doznał uszkodzeń w pożarze w 1994 roku, ale go wyremontowali. To strategiczny okręt rakietowy. Może się znajdować w rejonie, choć szczerze w to wątpię, bo z pewnością byśmy go wykryli. Drugi to K-18, klasa Delta IV, trzynaście i pół tysiąca ton, z bazy Saida Guba, też Flota Północna. To też rakietowiec i nie łatwiej byłoby mu uniknąć wykrycia niż tamtemu. Na wszelki wypadek spróbuję jutro pogadać z Moskwą. Po czwarte, Chiny. Brakuje nam ich najnowszego okrętu, 093. To średniej wielkości okręt uzbrojony w rakiety typu cruise, wszedł do służby w 2003 roku. On jednak ma bazę na drugim końcu świata. Przypuszczam, że jego obecność na północnym Atlantyku jest możliwa, choć mało prawdopodobna. Ten chińczyk jest technicznie daleko w tyle za naszymi i jeszcze trudniej niż Rosjanom byłoby mu uniknąć wykrycia przez SOSUS. Poza tym wątpię, by Chińczycy mieli ochotę operować tak blisko nas i tak daleko od domu. Pamiętajmy, że w ostatnich dwóch, trzech latach... hm... stracili część swoich... hm... najlepszych ludzi. - Przerwał i spojrzał ponad okularami na sekretarza stanu. Po chwili powiedział doń, wyraźnie oddzielając słowa: - Inna możliwość, panie Travis, nazywa się HMS Unseen. I jeśli o mnie chodzi, uważam to za piekielnie adekwatną nazwę. - Dziękuję, Arnoldzie. Chciałem się po prostu upewnić -odrzekł pogodnie sekretarz, wciąż z tym samym uśmiechem przylepionym do ust. Wtedy prezydent zadał podstawowe pytanie: - Ile, według was, mamy czasu, by zlokalizować i znisz- 238 czyć ten pieprzony okręt podwodny, zanim świat zacznie się zastanawiać i w końcu dowie się o wszystkim? - Niewiele, sir - odpowiedzieli razem Morgan i Mulligan. Doradca do spraw bezpieczeństwa mówił dalej: - Uważam, że zapewne mniej niż dwa tygodnie. Media najpierw będą się trzymać swojej teorii o trójkącie bermudzkim w stratosferze, aż w końcu do kogoś dotrze, że ten trzeci wypadek zdarzył się na znacznie niższej wysokości i w zupełnie innym miejscu. Wtedy postarają się połączyć wszystkie trzy katastrofy w jakiś inny sposób. Ktoś sobie uzmysłowi, że dotyczyły one w żywotny sposób Stanów Zjednoczonych. Żaden inny kraj nie ucierpiał, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, ale ją nasi wrogowie i tak uważają za pięćdziesiąty pierwszy stan. Wszystkie loty można było łatwo zlokalizować według znanych czasów odlotów i tak dalej. A potem ktoś gdzieś szepnie słóweczko, że pilot concorde'a prawdopodobnie usiłował krzyknąć „Rakieta!" Później znajdzie się maleńki przeciek na temat ostatniej wiadomości z Air Force Three. Zacznie się kanonada pytań, wszyscy będą się chcieli dowiedzieć, czy jednak można było rakiety skądś wystrzelić. W końcu ten brytyjski kapitan sprzeda bulwarówce swoją historię i na pierwszej stronie pojawi się tytuł: CZY WSZYSTKIE TRZY SAMOLOTY ZOSTAŁY ZESTRZELONE PRZEZ RAKIETY? No i wreszcie jakiś korespondent wojskowy zacznie się poważnie zastanawiać, czy mogły one zostać odpalone z okrętu podwodnego. W tym momencie ryzykujemy wyjście na głupków, jeżeli odrzucimy to jako nieprawdopodobne. To najgorszy scenariusz, ale musimy być na to przygotowani. Prezydent głęboko zmarszczył czoło, wyraźnie zmartwiony. — Niedobrze, Arnoldzie. Całkiem niedobrze — powiedział. - Reperkusje mogą być poważne. Wyobraźcie sobie, że prasa dochodzi do wniosku, że na Atlantyku czai się piracki okręt podwodny, strącający samoloty pasażerskie. Sam fakt, że doszli do niego przed nami, obarczy nas w oczach opinii publicznej winą kryminalnego zaniedbania. Rzucą się na nas jak jastrzębie. Tępi wojskowi, tępi politycy i tym podobne. Nastąpi prawdziwy kryzys zaufania. Zaczną się domagać mojego ustąpienia, a pewnie i was wszystkich. W ślad za tym 239 wybuchnie światowy kryzys linii lotniczych. Niektóre odmówią latania przez Atlantyk. Linie zaczną bankrutować, a pasażerowie jak jeden mąż przestaną podróżować. Na giełdzie nastąpi krach wszystkich gałęzi gospodarki związanych z lotnictwem cywilnym. Upadną wielkie publiczne spółki akcyjne, firmy produkujące samoloty i ich części poniosą ogromne straty. Banki, którym linie lotnicze winne są masę forsy, wpadną w tarapaty. Cała ta historia może się przerodzić w najgorszy koszmar. - Zwłaszcza jeśli ten skurwiel Adnam strąci kolejny samolot - warknął Morgan. - Jezu Chryste... — jęknął prezydent. - I wiecie, że media będą wprost uszczęśliwione. Dopadną nas jak sfora głodnych psów. Zademonstrują wszystkie swoje znane cechy... ignorancja, naiwność ucharakteryzowane na bezkompromisowość i dociekliwość. Oni chyba nigdy się nie nauczą, że gry prowadzone przez rządy są zazwyczaj o wiele bardziej skomplikowane, niż to wygląda. - Nie, sir, tego nie nauczą się nigdy - przytaknął Morgan. - Za to zawsze będą uwiebiali włazić w sprawy z butami i nabłocić. Nabłocić potrafi każdy dureń. To łatwe. Trudniej ogarnąć całe zagadnienie i rozsądnie działać. Na coś takiego zresztą prasa nie ma czasu. Głos zabrał admirał Dunsmore, przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów, jak zwykle w sposób spokojny i wyważony. - Pomimo naszej ogólnej dezaprobaty dla przewidywanego zachowania mediów — rzekł - myślę, że możemy być spokojni, że nie zrobią nic wielkiego od razu. Będą zbyt zajęci informowaniem o wydarzeniach bieżących. Powinniśmy jednak przedsięwziąć bardzo zdecydowane kroki dla utrzymania tego wszystkiego w tajemnicy, dopóki się da. Według mnie mamy dwa cele. Odnaleźć i zatopić HMS Unseen, zanim znowu zaatakuje, oraz otoczyć całą sprawę ścisłą kontrolą informacyjną, dopóki tego nie dokonamy. A nawet i wtedy być może nigdy nie będziemy mogli ogłosić, co się naprawdę stało. - Doskonale to podsumowałeś, Scott - stwierdził prezydent. - Kontynuuj, proszę. 240 — Sądzę, że powinniśmy zorganizować patrolowanie wód islandzkich i całego przejścia GIUK. Trzymajmy na tym akwenie zespół Johna Stennisa i polećmy mu posuwać się na wschód od trzydziestu stopni zachodniej, a potem z dwieście mil na południe, zanim zawrócą na zachód. W ten sposób być może uda się nam zepchnąć Unseena na obszar SOSUS. Chciałbym tam widzieć jeszcze ze trzy dodatkowe fregaty. Proponuję, byśmy obaj z Joem Mulliganem jak najszybciej zasiedli do narady strategicznej. Co się tyczy utrzymania tajemnicy, myślę, że nasz ambasador w Dublinie powinien pociągnąć za kilka sznurków dla uzmysłowienia Irlandczykom, że to nasz wiceprezydent zginął, nasi senatorowie, samolot należał do sił powietrznych USA i cała historia jest traktowana jako ściśle tajna zarówno przez nas, jak i przez Brytyjczyków. Należałoby również nakłonić tych ostatnich, by uciszyli tego swojego kapitana. Może to wymagać pewnych gróźb, ale Whitehall jest w tej dziedzinie ekspertem. Uważam, że nagranie z czarnej skrzynki concorde'a mamy pod ścisłą kontrolą, więc jeśli zadziałamy ostrożnie, możemy odnieść większy sukces w tej sprawie, niż się Arnold obawia. — Chryste, obyś miał rację, Scott - odpowiedział Morgan. - Poleciłem już George'owi Morrisowi wzmóc obserwację satelitarną tej części Atlantyku, SOSUS jest już w pełni świadomy sytuacji. Problem w tym, że Unseen jest niewykrywal-ny, dopóki płynie wolno i głęboko. Nawet na chrapach jest znacznie cichszy od Kilo. A jeśli dowodzi nim Adnam, nie możemy liczyć na ich błąd. Na wodach dobrze strzeżonych przez SOSUS nawet chrap nie wysunie, jeśli nie będzie musiał. — Jakie instrukcje otrzymali dowódcy twoich okrętów, Joe? — Bezkompromisowe i jednoznaczne. W razie zlokalizowania okrętu podwodnego o napędzie spalinowo-elektrycznym i charakterystyce dźwiękowej klasy Upholder gdziekolwiek w obszarze działania, mają go zatopić. — Jezu, a jeżeli zatopią niewłaściwy okręt? Właściciele będą nieźle wkurzeni. Admirał zaśmiał się krótko. — Sir, Royal Navy nie ma okrętów spalinowo-elek-trycznych na morzu. Mieli tylko cztery takie jednostki. Jedną 241 sprzedali Izraelowi i znajduje się ona w Hajfie. Dwie są wycofane ze służby i stoją w Barrow-in-Furness. Ostatni to Unseen. Rozmawiałem już z Pierwszym Lordem Admiralicji. Royal Navy posłała w morze własne fregaty. Jeśli natkną się na okręt klasy Upholder, sami go zatopią. — Sir, lepiej byłoby wyczerpać go i dopaść na powierzchni — wtrącił admirał Morgan. — W ten sposób moglibyśmy schwytać Adnama z jego pieprzoną iracką załogą i wywiesić ich jak pranie na widoku. Nikt wówczas nie mógłby mieć obiekcji wobec działań odwetowych, jakie będziemy może chcieli przeprowadzić. Być może jednak nie ryzykujmy tego z tym sukinsynem. Jest na to za śliski. Moglibyśmy go zgubić. — Tak, Arnoldzie, zaczynam to rozumieć. A przy okazji, co rozumiesz pod pojęciem wyczerpania go? Nie znam tego określenia. - To powiedzenie podwodniackie, sir. Oznacza zorganizowanie czegoś w rodzaju sieci rybackiej na powierzchni. Zmasowane pokrycie radarowe itepe. Zmusza to okręt podwodny do pozostawania w zanurzeniu, podczas gdy jego akumulatory coraz bardziej się wyczerpują. Za każdym razem, kiedy podchodzi na peryskopową, natrafia w pobliżu na okręt nawodny lub samolot, gotów wykryć jego chrapy natychmiast po wysunięciu. Nie ma innego wyjścia, jak schować się znowu w głębinie i żywić nadzieję, że następnym razem zastanie horyzont czysty. A tymczasem akumulatory słabną. Może mieć szczęście, może mu się udać je podładować przez jakieś dwadzieścia minut... ale to za mało. Nie może pozostać pod wodą wystarczająco długo, by ominąć sieć i wymknąć się na otwarte wody. Ktoś znajdzie go na radarze... i wtedy zaczyna się prawdziwe polowanie. Atakuje go z bliska okręt nawodny, taranuje jego chrapy, odcinając dostęp powietrza do silników. W tym momencie jest skończony. Musi się wynurzyć. My wtedy pakujemy mu w kiosk parę pocisków, by podkreślić nasze zainteresowanie. Przyjmujemy kapitulację, wchodzimy na pokład i przesłuchujemy załogę. — Panowie, gdybym dowodził takim ściganym okrętem podwodnym — powiedział prezydent — storpedowałbym prześladowcę. 242 - Jest wiele sposobów uniknięcia torpedy, gdy się jej spodziewamy, sir — wyjaśnił admirał Mulligan. — Tym bardziej, że znamy dokładną pozycję przeciwnika. W takim wypadku dowódca okrętu, jeżeli będzie przekonany o realności zagrożenia, po prostu zaatakuje pierwszy. Takie rozkazy mają w tej chwili moi ludzie. I pod względem militarnym to ma sens. Arnold jednak ma zobowiązania natury politycznej. Chce się dowiedzieć, kim oni, u diabła, są. I ma rację. Zmienię rozkazy. Skreślę „zatopić po zlokalizowaniu" na „wyczerpać". Zadzwonił telefon. Rzecznik prasowy potwierdził, że krótkie wystąpienie prezydenta przed kamerami telewizji jest ustalone na dwudziestą pierwszą. Na całym obszarze pobliskich parków, na południe i południowy zachód od Białego Domu, ustawiano wielkie ekrany telewizyjne dla obliczanego już na pół miliona osób zgromadzenia, składającego hołd zmarłemu wiceprezydentowi i jego zespołowi. Dick Stafford czekał przed Gabinetem Owalnym, by omówić z prezydentem szczegóły przemówienia. Przygotowywano uroczystą mszę żałobną w wielkiej waszyngtońskiej katedrze narodowej, oddalonej o pięć kilometrów od Białego Domu. Dzwony katedry Świętych Piotra i Pawła będą biły przez całą noc. Prezydent zamknął posiedzenie ze swymi doradcami, podziękował wszystkim za ich starania i zaaprobował ich zalecenia. Wyraził żal, że nie może pozostać z nimi do końca przy opracowywaniu planu wyeliminowania raz na zawsze widma Beniamina Adnama. Nie było to jednak możliwe. Jak to przywódca określił, musi „zostać na miejscu i pilnować interesu". Jak zaś po chwili dodał Bob MacPherson, „pilnowanie interesu może być o niebo lepsze od pomagania tym facetom. Mają mocno pod górkę. Jeśli nie uda się im go schwytać i Adnam znowu zaatakuje, potoczą się głowy..." Tymczasem trzej admirałowie udali się w trzy różne strony. Morgan pojechał do Fort Meade, Mulligan do COM--SUBLANT*, do portu wojennego Norfolk, Dunsmore zaś do swego domu nad Potomakiem. Arnold Morgan spędzi cały * Kryptonim dowódcy floty podwodnej Atlantyku w marynarce wojennej USA. 243 wieczór z dyrektorem Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, obserwując meldunki satelitarne, modląc się w duchu o przełom, o choćby przelotne dostrzeżenie zaginionego brytyjskiego okrętu. Obejrzą też wystąpienie prezydenta, a gdzieś po północy Morgan zadzwoni do swego starego partnera spar-ringowego z Kremla, admirała Witalija Rankowa, szefa sztabu głównego, trzeciego najpotężniejszego człowieka rosyjskiej marynarki wojennej. Nie czekał na tę rozmowę z radością. Wieczór upłynął szybko. Morgan i Morris ślęczeli nad mapami, studiowali fotografie, usiłowali myśleć jak Ben Adnam. Którędy popłynie? A może wciąż się czai nad Grzbietem Północnoatlantyckim, gdzie SOSUS nie był tak efektywny? Raporty z satelitów nadchodziły do Fort Meade co dwie godziny. O dwudziestej trzydzieści pięć, na krótko przed prezydenckim przemówieniem, zdjęcie z kosmosu ukazało chiński okręt podwodny 093 wychodzący w morze kursem wschodnim z redy Szanghaju. Żaden z nich nie był tym zaskoczony. Wystąpienie prezydenta było głównym punktem telewizyjnego wieczora. Nadawano informacje o napływających z całego świata kondolencjach. Wszystkie były pełne współczucia, wychwalały zasługi zmarłego, wyrażały zmartwienie przyszłością światowej harmonii bez Martina Beckrnana. Żadna z nich jednak nie zawierała tak przejmującego, osobistego tonu, jakim przepojone były słowa prezydenta Stanów Zjednoczonych. Długo pozostaną w ludzkiej pamięci jego ostatnie zdania, powiedziane od siebie, nie napisane przez speców z biura prasowego. — Ani razu nie mówiłem Martinowi, co ma robić w sprawach dotyczących ubogich i pozbawionych przywilejów ludzi. Nie ma słów, by takiemu człowiekowi jak on lepiej przekazać głębię tragedii Trzeciego Świata. On nie potrzebował słów, papieru, akt, pergaminów i wytycznych... wytyczne miał zapisane w sercu. Nie wiem, jak sobie bez niego damy radę. Następnego dnia aż osiem największych dzienników wydrukowało pierwsze strony w czarnych, żałobnych obwódkach. Ten jeden raz wszystkie gazety przybrały taki sam poważny, wstrząśnięty ton, jak gdyby nikt nie śmiał urazić choćby jednego czytelnika jakimś dowcipkowatym, niesmacz- 244 \ nym passusem. „New York Times" zamieścił wielki tytuł: MARTIN BECKMAN, NASZ CZŁOWIEK POKOJU, ZGINĄŁ W TAJEMNICZEJ KATASTROFIE AIR FORCE THREE. „New York Post" donosił: ŚMIERĆ KSIĘCIA POKOJU. Prawie wszystkie główne dzienniki podzieliły pierwszą stronę pomiędzy dwa artykuły: jeden opisujący samą katastrofę, istniejące dowody, dane o locie, pozycję wypadku; drugi, znacznie obszerniejszy, poświęcony Martinowi Beck-manowi i złowrogiemu cieniowi, jaki jego śmierć rzuciła na świat. Arnold Morgan musiał poczekać do ósmej rano czasu waszyngtońskiego na połączenie z admirałem Rankowem w Moskwie. Zadzwonił do niego z własnego biura, korzystając ze starej, zabezpieczonej, bezpośredniej linii na Kreml. Rosyjski oficer przywitał go z uprzejmą rezerwą, zaniepokojony jak zawsze, że telefon od doradcy prezydenta USA do spraw bezpieczeństwa narodowego sygnalizuje wystąpienie jakiegoś dużego kłopotu. - Arnoldzie, co za miła niespodzianka! Jak tam sprawy w centrum ostatniego supermocarstwa Ziemi? Nie najlepiej dzisiaj, co? Bardzo mi przykro, Arnoldzie. On był wyjątkowym człowiekiem. - Tak, Witalij. Nie jest dobrze. Pozostawił po sobie wielką pustkę. Wszyscy Martina lubili. - Ale co z samolotem? Przecież był zupełnie nowy, nieprawdaż? Co się stało? - Kto to może wiedzieć, stary? Cholerne pudło po prostu spadło. Amerykanin usiłował się wywinąć z tego tematu. Chciał tylko sprawdzić, co porabiają dwa rosyjskie okręty podwodne. Ranków jednak mu to utrudniał. - Ale jak spadł? Nie mógł się z niczym zderzyć, nie? To już trzecia poważna i niespodziewana katastrofa w ostatnich pięciu czy sześciu tygodniach. Żadna nie wyjaśniona. Co się dzieje, Arnoldzie? Czy to w tej sprawie dzwonisz? Admirał Morgan wiedział, że wkroczyli na ścieżkę, która doprowadzi go do konieczności otworzenia się przed Rosjaninem. Chociaż nieszczególnie było mu to na rękę, nie miał jednak przed tym oporów. Ranków był kiedyś szefem 245 wywiadu morskiego i znał się na sekretach. Mógł też okazać się pomocny. Obydwaj już w przeszłości ze sobą współpracowali. Niemniej jednak wolał zachować oględność. - Niezupełnie o to mi chodzi, Witalij. Ale byłbym wdzięczny, gdybyś podrzucił mi parę informacji. - W czym mogę pomóc? - Według naszego wywiadu, nie możemy się doszukać dwóch rosyjskich okrętów podwodnych. Nie chcę wiedzieć, gdzie dokładnie się znajdują ani co robią. Chciałbym tylko, byś mi powiedział, w jakim z grubsza rejonie operują. O ile naturalnie nie jest to sekret wagi państwowej. - Wątpię, by tak było w dzisiejszych czasach. Które to jednostki? - Obie z Floty Północnej. Tajfun TK-17 i Delta IV K-18. - Poczekaj minutkę. Morgan czekał na linii, rysując w swym bloczku małe łodzie podwodne, jak to miał w zwyczaju w chwilach stresu. Rosjanin wrócił po niespełna czterech minutach. - Tajfun jest na Pacyfiku, daleko na południe od Aleutów, w drodze do Pietropawłowska. Pewnie jutro zobaczycie go z satelity. Delta IV jest w remoncie na Bałtyku. Kryty suchy dok w Petersburgu, dlatego nie mogliście go zobaczyć. Coś jeszcze? Zależy mi na tym, by nie było między nami nieporozumień. - Nic wielkiego. Tak tylko spytałem. - Arnold, dorogoj prijatiel. W dzień po śmierci waszego wiceprezydenta w katastrofie ni mniej, ni więcej, tylko Air Force Three, prawdopodobnie najlepiej utrzymywanego technicznie samolotu świata... wstajesz Bóg wie o której godzinie, by do mnie zadzwonić i zapytać o dwa niewinne, nikomu nie czyniące krzywdy okręty podwodne? Zwłaszcza że jeden z nich leży w szpitalu? Ja byłem z tobą szczery, prijatiel. Teraz na ciebie kolej, albo nasza bardzo użyteczna przyjaźń zacznie tracić podstawy. - Cwany ruski skurczybyk - mruknął pod nosem Morgan, jednak nie na tyle cicho, by przy współczesnych doskonałych środkach łączności nie zostać usłyszanym. Na drugim końcu linii rozległ się ryk śmiechu olbrzymiego rosyjskiego admirała, za młodu reprezentanta Związku 246 Radzieckiego w wioślarstwie. Śmiali się obaj. Morgan wiedział, że musi coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedział co. Admirał Ranków oszczędził mu kłopotu. - Arnoldzie, nie myślisz chyba, że ktoś te samoloty zestrzelił? A jeśli odpowiedź brzmi „tak", to chyba nie sądzisz, że my? - Witalij, w samej rzeczy uważam, że samoloty zostały zestrzelone. Nigdy jednak nie myślałem, że moglibyście mieć z tym cokolwiek do czynienia. Teraz wiem na pewno. - Dlaczego? Bo teraz wiesz, gdzie są nasze dwa podwod-niaki? -Tak. - Jesteś zatem przekonany, że samoloty trafione zostały rakietami wystrzelonymi spod wody. -Tak. - Boh\ Kto może mieć taki okręt podwodny? My nie. - Ani my. Ktoś jednak ma. Nie zamontowaliście przypadkiem wyrzutni na czyimś obcym okręcie, co? - Jeśli tak, to nikt mi o tym nie powiedział. -No cóż, Witalij, my friend, kiedy ostatnim razem mieliśmy poważny kłopot, ten z lotniskowcem, pamiętasz pewnie, że wszystko zaczęło się od waszego zaginionego okrętu. - Nieprędko o tym zapomnę. - Więc jeśli macie tam coś na północnym Atlantyku i przypadkiem natraficie na okręt spalinowo-elektryczny, z liniami mechanicznymi od dwóch brytyjskich silników Paxman, wyświadcz mi przysługę, dobrze? Zatopcie sukinsyna, zanim zestrzeli kolejny liniowiec. - Arnoldzie, czy to tajna informacja? Sądzę, że nie chcesz, by to wyszło na jaw, co? - Tak tajna jak każda tajemnica, jaką ci kiedykolwiek ujawniłem. Nie zawiedź mnie. - Ani mi się śni, prijatiel. Krótko mówiąc, twierdzisz, że ktoś ukradł czy uprowadził tego Upholdera Royal Navy, który zaginął w zeszłym roku? To chcesz powiedzieć? - Zgadza się. - I w jakiś sposób przebudował go, wyposażając w wyrzutnię rakiet przeciwlotniczych, i sieje teraz zniszczenie nad Atlantykiem? 247 - Zgadza się. I pamiętaj, jeżeli oni potrafili wynająć jeden z waszych okrętów, to z pewnością potrafili też ukraść inny Brytyjczykom. Admirał Morgan oczywiście nie mógł widzieć, że twarz Rosjanina rozjaśnia z wolna szeroki uśmiech. - Arnoldzie, jakie środki bezpieczeństwa mieliście na pokładzie Air Foirce Threel Mieliście oczywiście urządzenia zakłócające radary, symulatory celu i tak dalej? - Nie, nigdy aż tak daleko się nie posunęliśmy. - Zdumiewasz mnie. Naprawdę powinniście się lepiej zabezpieczać. Świat jest bardzo niebezpiecznym miejscem. Jak sam mi kiedyś powiedziałeś, towańszcz, wypadki chodzą po ludziach. - Dobra, Ranków. Dobra. Słyszę cię. Nie męcz mnie. Dość mam własnych kłopotów. Jeśli jednak zobaczycie lub usłyszycie coś między dwudziestym a trzydziestym południkiem na trasach transatlantyckich liniowców, daj mi znać. - Absolutnie. Zaalarmuję nasze dwa okręty podwodne aktualnie na patrolu na północnym Atlantyku. Jeszcze tylko jedno, zanim się rozłączysz... -No? - Pamiętaj... wypadki chodzą po ludziach. 012130MAR06. 5749N, 00940W. 09078w. Głębokość 90 m Zadanie komandora Adnama na rzecz irańskich mocodawców było wykonane, zemsta ajatollahów na Wielkim Szatanie dopełniona. Trzy ciosy. Oko za oko. Dawny izraelski dowódca siedział teraz samotnie w swej kabinie, zastanawiając się, czy znajdzie ostatnią ratę swego wynagrodzenia, półtora miliona dolarów, na swym koncie bankowym. Irańczycy zapłacili pierwsze półtora miliona w trzech ratach bez mrugnięcia okiem. Pytanie, czy teraz pozwolą mu odejść? Czy raczej zabiją go i oszczędzą sobie dalszych wydatków. Wiem, co ja bym zrobił jako szef tajnych służb Iranu, pomyślał. Rozstrzelałbym Beniamina Adnama bez chwili zwłoki. Jego służbowy rewolwer leżał nabity na stoliku, wierny pustynny nóż spoczywał w pochwie na pasku pod marynar- 248 ką. Adnam pisał list do swego zaufanego oficera nawigacyjnego, Arasza Rajawiego. Mój drogi Arasz, Przez krótki czas naszej znajomości odbyliśmy razem daleką drogę, ale teraz, jak wiesz, z różnych powodów muszę cię opuścić. Ten list ma potwierdzić to, co już wiesz; że było mi przyjemnie pełnić wraz z tobą służbę i uważam cię za potencjalnego świetnego podwodniaka. Jestem przekonany, że masz wspaniały okręt, który wiele może zdziałać dla naszej sprawy. Proszę, byś podczas długiej żeglugi do domu pamiętał wszystko, czego cię uczyłem. Utrzymuj prędkość poniżej ośmiu węzłów przez całą drogę, idź blisko brzegów Irlandii, wejdź na Biskaj i cały czas trzymaj się wybrzeży. Potem idź wzdłuż północnej Afryki do pozycji spotkania z zaopatrzeniowcem. Następny przystanek to punkt Delta, dwieście mil na wschód od Madagaskaru, potem udaj się ku brzegom Somalii i Omanu. Trzymaj się blisko wybrzeży, tam będziesz o wiele bezpieczniejszy. W ten sposób daleko ominiesz amerykański zespół lotniskowca. Do następnego spotkania, przyjacielu, i niech Allach czuwa nad tobą. Komandor B. Adnam Zakleił kopertę i zaadresował: „Kmdr por. A. Rajawi. Otworzyć po moim wyokrętowaniu. Kmdr B. Adnam". Już niedługo. Telefon na biurku zadzwonił prawie natychmiast, kiedy Ben skończył pisać. Nawigator meldował pozycję i Adnam rozkazał, by oficer wachtowy podszedł na głębokość peryskopową. Odłożył słuchawkę i zaczął nakładać piankę płetwonurka, którą zatrzymał od czasu, kiedy tamtej nocy płynęli przez zatokę Plymouth. Na wierzch nałożył dodatkowe warstwy ciepłej odzieży przeznaczonej dla nawodnych wacht na północnym Atlantyku. Ubiór ten czynił go praktycznie niewrażliwym na zimno, deszcz, wiatr i śnieg. Na końcu zapiął pas ze sztyletem. W kieszeniach kurtki schował grubą kopertę z pieniędzmi, rewolwer, busolę, ręczny odbiornik GPS*, szczegółową mapę akwenu i przycisk do pa- * Global Positioning System, system nawigacji satelitarnej o dużej dokładności i globalnym zasięgu. 249 pieru, ten sam, którego uderzeniem pozbawił przytomności swych niedoszłych zabójców w Bagdadzie tak już dawno temu. Przez ramiona przewiesił dwie wodoszczelne torby zawierające dokumenty, cywilne ubrania i buty, zapas żywności i wody mineralnej, lornetkę i latarkę. Na dłonie naciągnął futrzane rękawice. Czapki nie potrzebował, jego kurtka miała podszyty futrem kaptur schowany w kołnierzu. Powinno to wszystko zapewnić mu możliwość przetrwania kilku dni na otwartej przestrzeni, jeśli zajdzie taka potrzeba. Adnam ruszył do centrali manewrowej, gdzie panowało już ożywienie. Kuter rybacki, odległy o milę na lewo od kursu, nadawał umówione sygnały świetlne. Ben rozkazał wynurzyć okręt i podejść do kutra. Noc była mroźna, ale morze było spokojne, a niebo czyste. — Podejdziemy bezpośrednio do jego burty — polecił. -Przycumujemy go po prawej. Załoga pokładowa na stanowiska. Odwrócił się, zdjął prawą rękawicę i poprosił starszych oficerów, by weszli do centrali. Powiedział, że było dla niego zaszczytem walczyć wspólnie z takimi ludźmi jak oni. - Wierzę, że staniecie się doskonałymi podwodniakami. Nauczyliście się wiele w krótkim czasie. Będzie mi brakowało każdego z was, choć mam nadzieję, że się znowu spotkamy. -Przerwał. Czuł coraz większy smutek, że musi opuszczać okręt i załogę, z którą żył i pracował tak długo. Przez chwilę nie mógł nic powiedzieć, w końcu wyciągnął prawą dłoń i odezwał się historycznymi słowami innego dowódcy: - Będę zaszczycony, jeżeli każdy z was uściśnie mi rękę. Kiedy to robili, każdy z nich w tej chwili pojmował znaczenie słowa „koleżeństwo", jak może potrafią to tylko wojownicy, mężczyźni, którzy wspólnie stawili czoło niebezpieczeństwu i przeżyli. Większość z tych młodych Irańczyków była pod komendą irackiego dowódcy przez ponad rok. Większość z nich wskoczyła z nim do czarnych wód zatoki Plymouth, by zdobyć brytyjski okręt. Nie zdawali sobie jeszcze sprawy, że są najbardziej poszukiwanymi ludźmi na świecie. Wiedzieli jednak, że do końca jeszcze daleko. Tymczasem załoga pokładowa przygotowywała się do przyjęcia cum ze starego, rdzewiejącego, dwustutonowego 250 kutra o wdzięcznej nazwie Kwiat Szkocji. Każdy ich ruch naznaczony był napięciem i pośpiechem. Gdzieś tam były poszukujące ich okręty Royal Navy i marynarki wojennej USA. Irańczycy zamierzali pozostać na powierzchni tylko przez minimalny czas. Wiedzieli, że w razie niebezpieczeństwa zanurzą okręt i jeśli będzie trzeba, zostawią swego dowódcę w wodzie. Rybacy wywiesili na burcie duże odbijacze, silnik kutra pracował wstecz, szyper podawał rzutkę, by na niej wciągnąć na pokład bagaż Adnama. Komandor miał na sobie kamizelkę ratunkową, a marynarze przywiązywali do jego pasa dwie linki ratunkowe. Przechodzenie z burty na burtę w tych warunkach, w ciemności, pośrodku oceanu, było niebezpieczne. Atmosfera była napięta. Z burty kutra podano trap i Irańczycy przymocowali jego koniec do pokładu. Ku zaskoczeniu Adnama, zszedł po nim oficer, którego poznał w bazie okrętów podwodnych w Bandar Abbas. - Dobry wieczór, komandorze - powiedział. - Jestem komandor porucznik Alaam. Odpowiadałem za wynajęcie łodzi. Powróci pan nią do Mallaig. Szyper zna drogę. - Sądziłem, że wróci pan ze mną - odrzekł Adnam. - Zmiana planów, sir. Przejmuję dowództwo Unseena i poprowadzę go do domu. - Rozumiem. Ale nie przekazałem panu obowiązków. - Zakładam, że komuś je pan przekazał, sir. - Oczywiście. Oficer nawigacyjny, komandor porucznik Rajawi, może objąć dowództwo. Ta sprawa jednak mnie nie dotyczy. Na pana miejscu niezwłocznie porozmawiałbym z nim. - Oczywiście. Do widzenia, sir. Komandor Adnam po raz ostatni odwrócił się do swych marynarzy. - Allach niech będzie z wami. - I z tobą, sir - odpowiedział jeden z nich. Beniamin Adnam przeszedł na Kwiat Szkocji, polecając szyprowi rzucić cumy i pełną prędkością skierować się na wschód. Stał na pokładzie w przenikliwych podmuchach wiatru i patrzył, jak Unseen odchodzi na południe i po minucie znika pod ciemnymi wodami północnego Atlantyku, gdzie 251 spowodował tyle zniszczenia. Wówczas natychmiast ruszył do sterówki i poprosił szypra, Gregora Mackaya, by porozmawiał z nim w cztery oczy na pokładzie. Postawił sprawę jasno. - Chcę, by natychmiast zatrzymał pan kuter i przekazał mi tę pneumatyczną łódź, którą macie na rufie. Ma mieć pełny zbiornik paliwa i dodatkowy dwudziestolitrowy kanister w zapasie. Daję panu pięć minut i proszę zrobić to samemu, bez niczyjej pomocy. - Nie mogę tego zrobić - odpowiedział gardłowym szkockim dialektem szyper. - To nawet nie jest mój kuter. Adnam uśmiechnął się na dźwięk znajomej mowy, tak często słyszanej podczas treningu w Faslane. Odepchnął jednak od siebie miliony szkockich wspomnień z lat młodości i wrócił do interesów: tematu, który lubią podejmować wszyscy Szkoci, a zwłaszcza rybacy. - Ile ten zodiac jest wart? To pięciometrówka, nie? Z sześćdziesięciokonnym silnikiem? - Jo. Myślę, że z sześć tysięcy funtów, jo. - Zatem jeśli dam ci dziesięć tysięcy, to będziesz do przodu, nie? - Jo. - No, to się pospiesz, człowieku — rzucił Adnam, sięgając po pieniądze i patrząc z satysfakcją, jak szyper z Wysp Zachodnich rusza na rufę i zaczyna dopełniać zbiornik łodzi. Po siedmiu minutach kuter leżał nieruchomo na wodzie, a zodiac był gotowy, przycumowany cienką linką do lewej burty. Adnam wręczył szyprowi pieniądze, które ten skrupulatnie przeliczył. - Jo, ja myślę, że te dwieście pięćdziesiątek sumuje się całkiem ładnie, sir. Ben schwycił swe torby, przerzucił je do łodzi i sam przeskoczył na jej sztywny plastykowy pokład. Uruchomił silnik, wrzucił bieg i na pełnych obrotach ruszył w mrok nocy. Szyper Mackay patrzył za nim trochę zadziwiony, ale jeszcze bardziej wniebowzięty. - Ten młodziak gdziesik się mocno spieszy - mruknął do siebie. — Ale przyjemnie było robić z nim interes. Po odpłynięciu na jakieś dwieście metrów od Kwiatu 252 Szkocji Ben Adnam zmniejszył prędkość. Sprawdził wskazania GPS i busoli, po czym skierował się na wschód z umiarkowaną prędkością piętnastu węzłów. Zamierzał tak płynąć około dwóch godzin. Nie patrzył na razie na mapę. Usadowił się wygodnie na gumowej ławce za sterem, naciągnął kaptur na głowę i spoglądał przez prawe ramię na światła płynącego na południowy wschód kutra. Panował przenikliwy ziąb, ale niebo wciąż było czyste. Ben płynął gładko przez spokojne morze. Było nieco martwej fali, ale mały zodiac dawał sobie z nią radę doskonale. Ciszę przerywał tylko wysoki ton dobrze wyregulowanego silnika przyczepnego. Na ile Ben mógł się zorientować, nie było w pobliżu żadnego innego statku czy łodzi. Światła pozycyjne Kwiatu Szkocjiwciąż było widać po prawej, odległe teraz o jakieś dwie mile. Ben spojrzał na zegarek, ustawiony na czas Greenwich. Była dwudziesta trzecia dwadzieścia. Zerknął znowu na kuter i przed siebie, na wschód, gdzie wyglądający zza horyzontu księżyc zaczynał kłaść na fale srebrzystą poświatę, oświetlając mu drogę. Jednak potężny czerwonopomarańczowy blask, jaki rozświetlił niebo po prawej, był od księżycowego znacznie jaśniejszy. Po parunastu sekundach grzmot wybuchu rozdarł ciszę, zagłuszając na chwilę dźwięk silnika zodiaca. Kwiat Szkocji i jego trzyosobowa załoga wylecieli w powietrze, rozerwani wybuchem bomby umieszczonej w przedziale maszynowym. Ben Adnam patrzył, jak płonące szczątki opadają z powrotem do morza. Potrząsnął głową, wzruszył ramionami i dalej płynął spokojnie na wschód. Wiedział, że to bomba. Torpeda z Unseena spowodowałaby całkiem inną eksplozję, bardziej przytłumioną, mniej widowiskową. A jednak był zaciekawiony. Miał przed oczami napięty, niespokojny wyraz twarzy komandora porucznika Alaama. Pamiętał, że nie było czasu nawet na ciepłą wymianę pozdrowień, tak wszechobecną w życiu wyznawców islamu. Nie było czasu na omówienie czegokolwiek, nawet na przekazanie gratulacji od ich przełożonych. Ani słowa o sukcesie operacji. Bez zwykłej grzeczności, bez aprobaty, a cóż dopiero ciepła. Irańczyk miał nerwy napięte jak postronki, był sztywny i pragnął się jak najszyb- 253 ciej oddalić. Był zbyt zdenerwowany, by choć ogólnikowo wyjaśnić ową zmianę planu. Dla komandora Adnama równie dobrze mógłby powiesić sobie na piersi tablicę z napisem „Właśnie podłożyłem bombę na kutrze, by zabić niepotrzebnego agenta, który za dużo wie". A mimo to Ben był zdziwiony. - Zastanawiam się dlaczego? - zapytał pustą przestrzeń oceanu. - Dlaczego po wszystkim, czego dokonałem, niektórzy nadal uważają mnie za głupca? Tyle nauczek dla tylu ludzi. - Szczególnie dla szypra Mackaya - mruknął. - To był raczej nieprzyjemny sposób, by się przekonać, że nie istnieje coś takiego jak darmowy obiad. Jego własna sytuacja była jednak niewiele lepsza od sytuacji szkockiego rybaka. Zdradzony najpierw przez Irak, teraz przez Iran, czuł, jak horyzont się wokół niego zaciska. Rozumiał sposób myślenia ajatollahów. On, Ben Adnam, był zbyt wielkim zagrożeniem. Gdyby ofiarowali mu schronienie i, być może, pracę w Iranie, poskładanie z drobnych faktów całej łamigłówki, jaką było sześć tygodni szerzonego przezeń na północnym Atlantyku terroru, byłoby tylko kwestią czasu. Amerykanie z pewnością nie zamierzali siedzieć spokojnie i zapomnieć o aktach zniszczenia, jakich dokonał. Znajdą się w Pentagonie i w CIA, a może i w Białym Domu ludzie, którzy nie spoczną, dopóki go nie pochwycą. Znał też chłodną przebiegłość brytyjskich wojskowych, którzy w końcu dowiedzą się, gdzie przebywa, i przyjdą po niego. Ajatollahowie musieliby być szaleni, by go chronić. Wiedział o tym od początku. Mimo to próba jego egzekucji w tak krótkim czasie od opuszczenia wspaniałego okrętu, jaki dla nich zdobył, była dla niego szokiem, jeśli nie intelektualnym, to w każdym razie emocjonalnym. Teraz cieszył się, że przedsięwziął środki bezpieczeństwa. Miał tylko nadzieję, że jego załoga będzie miała więcej szczęścia. Już wtedy, gdy przed dwoma laty opuszczał Bagdad, odczuwał głębokie osamotnienie. Dzisiejsza noc była jednak po stokroć gorsza. Teraz nie mógł powrócić na Bliski Wschód, gdzie był poszukiwany jak żaden dotąd Arab w historii. Trzy potężne rządy: Izraela, Iraku i Iranu, podjęły zdecydowane próby zabicia go. Musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Nie 254 miał się dokąd udać. Był, jak zawsze, zdany wyłącznie na siebie. Teraz jednak musiał się skoncentrować na przeżyciu w bardziej przyziemnym sensie. Czuł chłód nocy na odsłoniętych policzkach, gdy zodiac mknął ku wyspie. Adnam wyciągnął mapę, sprawdził GPS i busolę. Trzymał kurs dziewięćdziesiąt stopni i zwrócony ku wschodowi modlił się bezgłośnie, by Bóg mu wybaczył. Musiał teraz sięgnąć do torby po latarkę i potrzebował chwili, by nanieść na mapę pozycję i sprawdzić, czy zdąża we właściwym kierunku. Zamiast uczynić to w ruchu, próbując dzielić uwagę pomiędzy czynności nawigacyjne i prowadzenie łodzi, zdecydował się zatrzymać silnik i stanąć. Samotny na oceanie, Ben Adnam zabrał się do określenia swego miejsca na Ziemi w najdosłowniejszym znaczeniu tego słowa. W ręcznym odbiorniku GPS już wcześniej zaprogramował trasę i punkty zwrotu. Teraz sprawdzenie jego wskazań i porównanie z mapą zajęło mu dwie minuty. Uruchomił ponownie silnik i skierował łódź na wschód. Tak jak się spodziewał, GPS powiedział mu, że znajduje się piętnaście mil morskich na zachód od grupy czterech samotnych, chłostanych sztormami, wydanych na łaskę otwartego oceanu wysepek Saint Kilda, odległych o pięćdziesiąt mil od reszty Hebrydów i sto dziesięć mil od lądu szkockiego. Jeśli nie liczyć samotnej skały Rockall, leżącej jeszcze o sto osiemdziesiąt mil bliżej Ameryki, archipelag Saint Kilda jest najdalej na zachód wysuniętą częścią Wielkiej Brytanii. Celem komandora Adnama była Hirta, największa z wysepek, nazywana obecnie po prostu imieniem całego archipelagu, w którego skład wchodzą poza tym Soay, Boreray i Rona. Łączna liczba mieszkańców archipelagu jest łatwa do zapamiętania: wynosi zero. Aż do wieku dziewiętnastego jedynym środkiem dotarcia do Saint Kildy była łódź wiosłowa z obsadą tęgich rybaków z wyspy Skye. Podróż zabierała kilka dni i nocy. Nawet dzisiaj lądowanie na wyspie bywa niemożliwe z powodu olbrzymich fal, tłukących o te umęczone skały od początku świata. Ben zdawał sobie sprawę z tych trudności i wiedział, jak błyskawicznie potrafi się tu zmieniać pogoda. Czuł wzrasta- 255 jącą siłę południowo-zachodniego wiatru i dziękował Allachowi, że to nie południowo-wschodni, ponieważ sztorm z tego kierunku uniemożliwiłby mu podejście do jedynego miejsca lądowania na wyspie, zatoki Village. Był już raz w tych okolicach podczas szkolenia w Wielkiej Brytanii, ale nie podchodzili wówczas do brzegu. O ile wiedział, żaden okręt Royal Navy nigdy do zatoki Village nie wchodził, nawet na głęboką wodę na jej skraju. Musiał się więc tylko modlić, by pogoda się utrzymała i by udało mu się niepostrzeżenie dostać do schronienia. Instynkt nakazywał mu otwarcie przepustnicy i sprint pełną mocą silnika do wyspy, ale straciłby w ten sposób zbyt wiele paliwa. Co ważniejsze, sam uznałby to za objaw paniki i brak profesjonalizmu. Ben Adnam gardził amatorszczyzną. Poświecił jeszcze raz latarką na mapę, sprawdził głębokości i dokładne położenie jego wytyczonego kursu do zatoki Village względem wyspy. Widział, że południowy cypel Saint Kildy - urwista, poszarpana skała zwana Dun - w rzeczywistości jest oddzielony od wyspy wąskim kanałem. Gdyby popłynął tamtędy, oszczędziłby sobie dobre dwadzieścia minut drogi; kanał był jednak płytki, kręty i usiany skałami. W jednym miejscu mapa pokazywała zerową głębokość przy niskiej wodzie. Były dowódca HMS Unseen zdecydował nadłożyć drogi i opłynąć cypel; gdyby uszkodził śrubę o kamieniste dno, byłby skończony. Wraz ze zwiększaniem się siły wiatru noc stawała się ciemniejsza. Znad Atlantyku napłynęły niskie, czarne chmury, wyżej niebo zasnuła warstwa cienkich cirrusów, tłumiąc blask księżyca. To jednak Bena nie martwiło. Wiedział, czego się spodziewać, i był pewien, że rozpozna wszystko, co dojrzy w mdłym, rozproszonym świetle. Wiedział też, co oznaczają owe chmury, forpoczta atlantyckiego niżu, niosącego z południowo-zachodnim wiatrem deszcz i stosunkowo ciepłą masę powietrza. Komandor Adnam był spokojny. Kontrolował sytuację, dostosowując się do warunków pogodowych. Nie dręczył go strach, właściwy mniej doświadczonym żeglarzom pozbawionym radaru, że prądy i fala z rufy pchną ich w ciemnościach nocy na rafy czy urwiste brzegi. Celowo trzymał się teraz nieco na południe od wyty- 256 czonego kursu, prowadzącego o milę od groźnych czarnych klifów Saint Kildy. Wiedział, że nawet w razie awarii GPS zdąży je dojrzeć na tle jaśniejszego nieba. Zodiac ślizgał się lekko po falach z prędkością piętnastu węzłów jeszcze przez pięćdziesiąt minut. Potem Adnam zmniejszył obroty i cicho płynął dalej, aż nagle ujrzał wprost na kursie czarny zarys wyspy — górujący nad płytką zatoką monstrualny klif, strzelający w niebo na trzysta metrów. W dali widać było kolejny szczyt, jeszcze wyższy. Przyświecając sobie latarką, Ben spojrzał na mapę. — Tak jest - powiedział głośno. - To są te dwa bliźniacze szczyty, Mullach Mor i Mullach Bi. Sprawdził namiar kompasowy i potwierdził, że GPS doprowadził go na miejsce bezbłędnie. Zatrzymał silnik i wlał do zbiornika pół kanistra benzyny, zanim ruszył znowu, ostrożnie, nie przekraczając pięciu węzłów. Po dziesięciu minutach zwolnił jeszcze bardziej i skierował się ku brzegowi. Sto metrów przed sobą ujrzał wielki komin skały Hamalan, leżącej nieopodal cypla Dun. Przepłynął kolejne dwieście metrów i wkrótce mógł skręcić na północny wschód, w ciemności okrążając przylądek, aż wreszcie otworzyła się przed nim zatoka Village. Położył się na kurs trzysta czterdzieści dwa stopnie. Zatoka miała szerokość mili morskiej, licząc od Dun do jej północnego krańca. Brytyjczycy zbudowali tu bazę wojskową i okresowo używali jej do śledzenia rakiet z poligonu Benbecula w głównym archipelagu Hebrydów. Przewodnik turystyczny Adnama stwierdzał, że armia brytyjska przypominała sobie o jej istnieniu co dwa tygodnie, przysyłając tu dwóch żołnierzy, którzy pozostawali na wyspie przez dwa dni, patrolując okolicę i doglądając sprzętu elektronicznego bazy. Ben skierował się ku zachodniemu krańcowi zatoki, gdzie według mapy można było wylądować i zamocować łódź za skalistym cypelkiem, który ją zasłoni przed ewentualnym obserwatorem z północy. Zamierzał udać się pieszo do bazy która — miał nadzieję — nie będzie obsadzona, a w magazynie znajdzie się zapas benzyny. Gdyby się okazało, że w bazie są akurat żołnierze, wtedy schroni się w jednym ze starych wyspiarskich domków, odrestaurowywanych 257 jącą siłę południowo-zachodniego wiatru i dziękował Allachowi, że to nie południowo-wschodni, ponieważ sztorm z tego kierunku uniemożliwiłby mu podejście do jedynego miejsca lądowania na wyspie, zatoki Village. Był już raz w tych okolicach podczas szkolenia w Wielkiej Brytanii, ale nie podchodzili wówczas do brzegu. O ile wiedział, żaden okręt Royal Navy nigdy do zatoki Village nie wchodził, nawet na głęboką wodę na jej skraju. Musiał się więc tylko modlić, by pogoda się utrzymała i by udało mu się niepostrzeżenie dostać do schronienia. Instynkt nakazywał mu otwarcie przepustnicy i sprint pełną mocą silnika do wyspy, ale straciłby w ten sposób zbyt wiele paliwa. Co ważniejsze, sam uznałby to za objaw paniki i brak profesjonalizmu. Ben Adnam gardził amatorszczyzną. Poświecił jeszcze raz latarką na mapę, sprawdził głębokości i dokładne położenie jego wytyczonego kursu do zatoki Village względem wyspy. Widział, że południowy cypel Saint Kildy - urwista, poszarpana skała zwana Dun — w rzeczywistości jest oddzielony od wyspy wąskim kanałem. Gdyby popłynął tamtędy, oszczędziłby sobie dobre dwadzieścia minut drogi; kanał był jednak płytki, kręty i usiany skałami. W jednym miejscu mapa pokazywała zerową głębokość przy niskiej wodzie. Były dowódca HMS Unseen zdecydował nadłożyć drogi i opłynąć cypel; gdyby uszkodził śrubę o kamieniste dno, byłby skończony. Wraz ze zwiększaniem się siły wiatru noc stawała się ciemniejsza. Znad Atlantyku napłynęły niskie, czarne chmury, wyżej niebo zasnuła warstwa cienkich cirrusów, tłumiąc blask księżyca. To jednak Bena nie martwiło. Wiedział, czego się spodziewać, i był pewien, że rozpozna wszystko, co dojrzy w mdłym, rozproszonym świetle. Wiedział też, co oznaczają owe chmury, forpoczta atlantyckiego niżu, niosącego z południowo-zachodnim wiatrem deszcz i stosunkowo ciepłą masę powietrza. Komandor Adnam był spokojny. Kontrolował sytuację, dostosowując się do warunków pogodowych. Nie dręczył go strach, właściwy mniej doświadczonym żeglarzom pozbawionym radaru, że prądy i fala z rufy pchną ich w ciemnościach nocy na rafy czy urwiste orzegi. Celowo trzymał się teraz nieco na południe od wyty- 256 czonego kursu, prowadzącego o milę od groźnych czarnych klifów Saint Kildy. Wiedział, że nawet w razie awarii GPS zdąży je dojrzeć na tle jaśniejszego nieba. Zodiac ślizgał się lekko po falach z prędkością piętnastu węzłów jeszcze przez pięćdziesiąt minut. Potem Adnam zmniejszył obroty i cicho płynął dalej, aż nagle ujrzał wprost na kursie czarny zarys wyspy - górujący nad płytką zatoką monstrualny klif, strzelający w niebo na trzysta metrów. W dali widać było kolejny szczyt, jeszcze wyższy. Przyświecając sobie latarką, Ben spojrzał na mapę. - Tak jest - powiedział głośno. - To są te dwa bliźniacze szczyty, Mullach Mor i Mullach Bi. Sprawdził namiar kompasowy i potwierdził, że GPS doprowadził go na miejsce bezbłędnie. Zatrzymał silnik i wlał do zbiornika pół kanistra benzyny, zanim ruszył znowu, ostrożnie, nie przekraczając pięciu węzłów. Po dziesięciu minutach zwolnił jeszcze bardziej i skierował się ku brzegowi. Sto metrów przed sobą ujrzał wielki komin skały Hamalan, leżącej nieopodal cypla Dun. Przepłynął kolejne dwieście metrów i wkrótce mógł skręcić na północny wschód, w ciemności okrążając przylądek, aż wreszcie otworzyła się przed nim zatoka Village. Położył się na kurs trzysta czterdzieści dwa stopnie. Zatoka miała szerokość mili morskiej, licząc od Dun do jej północnego krańca. Brytyjczycy zbudowali tu bazę wojskową i okresowo używali jej do śledzenia rakiet z poligonu Benbecula w głównym archipelagu Hebrydów. Przewodnik turystyczny Adnama stwierdzał, że armia brytyjska przypominała sobie o jej istnieniu co dwa tygodnie, przysyłając tu dwóch żołnierzy, którzy pozostawali na wyspie przez dwa dni, patrolując okolicę i doglądając sprzętu elektronicznego bazy. Ben skierował się ku zachodniemu krańcowi zatoki, gdzie według mapy można było wylądować i zamocować łódź za skalistym cypelkiem, który ją zasłoni przed ewentualnym obserwatorem z północy. Zamierzał udać się pieszo do bazy która - miał nadzieję - nie będzie obsadzona, a w magazynie znajdzie się zapas benzyny. Gdyby się okazało, że w bazie są akurat żołnierze, wtedy schroni się w jednym ze starych wyspiarskich domków, odrestaurowywanych 257 w miesiącach letnich z funduszy szkockich stowarzyszeń historycznych, i przeczeka ich czterdziestoośmiogodzinną służbę. Miał z sobą dość wody i żywności, by przetrwać co najmniej dwa dni. Do brzegu zatoki dotarł bez przygód. Po parogodzinnej żegludze po spokojnym oceanie widok dość wysokich grzywaczy załamujących się przed plażą był dla niego zaskoczeniem. Sterował prostopadle do fal i brzegu. Gdy tylko poczuł uderzenie dziobu o drobne kamyki plaży, jednym ruchem przechylił silnik, wyciągając z wody śrubę. Zatrzasnąwszy go w położeniu poziomym, wyskoczył z dziobu na ląd. Odczekał, aż kolejna fala uniesie znacznie cięższą rufę i podskoczywszy ku lewej burcie, obrócił łódź o sto osiemdziesiąt stopni, kierując ją dziobem ku morzu. Wiedział z długiego doświadczenia, że nawet drobne fale z łatwością mogą zalać obciążoną silnikiem rufę, wypełniając łódź wodą i wodorostami. Przywiązał do drewnianej pawęży linę kotwiczną i ciągnął, aż wreszcie łódź leżała bezpiecznie na plaży, poza zasięgiem przyboju. Pchając i ciągnąc na przemian, wepchnął ją w cień skały, gdzie nikt nie mógł jej zobaczyć, nie nadepnąwszy na nią znienacka. Pozostaje zagadką wodniaków, dlaczego tyle kłopotu sprawia ciągnięcie pięciometrowej gumowej łodzi rufą naprzód, podczas gdy stosunkowo łatwo ciągnie się ją za dziób. Adnam oparł się zmęczony o skałę i otworzywszy jedną z toreb, pochłonął kanapkę z serem i solidną porcję wody. Był schowany od wiatru, ale odczuwał zimno. Zaciągnął mocniej kaptur i ruszył w stronę bazy. Zbliżał się szybko plażą do starego kościółka, w którym dawni mieszkańcy Saint Kildy spędzali po kilka godzin każdej niedzieli, zanim ostatecznie opuścili wyspę w 1930 roku, po tysiącu lat jej zamieszkiwania. Malowany na biało kościół stał tuż obok baraków wojskowych, ale też zapewniał dobry, osłonięty punkt obserwacyjny. Ben trzymał się nisko, opuszczając plażę dopiero jakieś czterdzieści metrów przed barakami. Skrył się w cieniu kościółka i ostrożnie wyjrzał zza rogu. Zirytowany zobaczył światło w oknach dwóch pomieszczeń i usłyszał charakterystyczny pomruk zespołu prądotwórczego. Jakby dla potwierdzenia jego obaw, przed drzwiami baraku stał wojskowy landrover. Bez wątpienia 258 w bazie było przynajmniej dwóch żołnierzy. Ben szybko rozważył możliwe rozwiązania. Mógł obejść budynek, dokonując zwiadu, wpaść do środka i zabić obu mężczyzn, przyprowadzić łódź, uzupełnić paliwo i odpłynąć. To jednak wprowadzało element ryzyka i niepewności, poza tym zabójstwo dwóch brytyjskich żołnierzy wywołałoby zbyt wiele szumu i natychmiastowe poszukiwania sprawcy zaraz po przybyciu kutra desantowego, być może już nazajutrz. Mógł też zamaskować łódź i przeczekać w ukryciu do odpłynięcia żołnierzy, po czym spokojnie włamać się do magazynu i uzupełnić swoje zapasy. Istniała jednak możliwość, że albo nadpływający kuter, albo patrolujący wyspę żołnierze odkryją zodiaca. Niedobrze. Zbyt wolno, zbyt wiele ryzyka. Spojrzał znów na zegarek. Była druga. Cofnął się w cień, popatrzył na mapę i zdecydował się na plan C. Wróci do łodzi, wypuści z jej komór powietrze i zarzuci ją kamieniami, by nikt od strony morza nie mógł jej dostrzec. Następnie ukryje się w jednym z domów z dala od bazy i w jego zaciszu przeczeka noc. Następnego ranka wstanie przed nastaniem dnia (słońce wschodziło przed dziewiątą), wróci do łodzi i odczeka do zmroku, który zapadał około piętnastej. Wtedy zacznie działać. O trzeciej łódź była już dobrze zamaskowana. Zabrawszy swoje dwie torby, Adnam ruszył w stronę rzędu domków wyraźnie zaznaczonych na mapie. Odszukał najlepiej odnowiony i wszedł do środka. Wewnątrz było zimno, ale przynajmniej dawał schronienie przed wichrem i deszczem, a przy kominku stała sofa. Ben uznał, że rozpalenie ognia byłoby zbyt ryzykowne, wyciągnął się więc tylko wygodnie na sofie i prawie natychmiast zapadł w sen. W prawej ręce, opuszczonej bezwładnie na podłogę, ściskał swój pustynny nóż. Obudził się o ósmej, zjadł kanapkę, napił się wody i wymknął z domku na chłód marcowego poranka. Naciągnął kominiarkę i poszedł na przełaj do miejsca ukrycia zodiaca, starając się pozostawać poza polem widzenia z bazy wojskowej. Wokoło nie było najmniejszego ruchu, jeśli nie liczyć stadka biało-szarych mew na plaży. O jedenastej usłyszał warkot silnika. Dwaj żołnierze 259 odjechali landroverem na zachód. Adnam ostrożnie ruszył w stronę bazy. Nie znalazł w niej oznak życia. Panowała głucha cisza. - Świetnie, tylko dwóch - rzekł do siebie. Wrócił do łodzi i doczekał tam do zmroku. Widział, jak około czternastej landrover wraca do bazy. O siedemnastej porucznik Chris Larkman i krępy kapral Tommy Lawson, obaj z Royal Army Service Corps, grali w karty, grzejąc się przy elektrycznym piecyku, kiedy nagle młody oficer odłożył na stół swoje blotki i podszedł do wychodzącego na północ okna. - Coś się stało, sir? - Nie, nic. Wydawało mi się, że widzę światło, tam w górze, na przylądku, po stronie Oiseval. - Z szacunkiem, sir, ale jeśli nie rozbił się tam właśnie samolot, uważam to za absolutnie nieprawdopodobne. Akcent Lawsona był płaski, wschodniolondyński, kontrastujący z twardszymi tonami lepiej wykształconego oficera. - Bardzo nieprawdopodobne, Lawson. To musiało być jakieś odbicie w szybie. - Tak jest, sir. Muszę przyznać, że jestem raczej z tego zadowolony, bo chyba zaczynam zdobywać przewagę w tej grze. - Nie będę się spierał, kapralu. I wy byście się nie spierali, widząc te nędzne śmieci, które mam w ręku. - Tak jest, sir. Jak się to panu podoba? — spytał Lawson, wykładając pikowego asa, króla, damę i waleta, a na dokładkę pozostałe trzy króle. - O Chryste, kapralu! To dla mnie o wiele za dużo... hej, chwileczkę! Mógłbym przysiąc, że znów widziałem światło. - Gdzie, sir? Niech spojrzę. Trzydziestodwuletni Lawson dołączył przy oknie do dwudziestopięcioletniego przełożonego. Młoda elita wspomagana przez starych wyjadaczy — to uświęcona tradycją kombinacja, na której zbudowano armię brytyjską. Chris Larkman, którego oceny w szkole Bryanston były zbyt słabe, by popchnąć go do którejś z renomowanych uczelni, nawiązał trwałą, szorstką przyjaźń z dawnym nieudanym murarzem 260 z East Endu, z którym teraz dzielił tę daleką wysepkę. Gdyby przyszło co do czego, stanowiliby zespół bojowy nie do zlekceważenia: szczupły, wysportowany rugbista z hrabstwa Hampshire i grubo ciosany robotnik o żelaznych pięściach. Zamożni rodzice porucznika Larkmana byli zawiedzeni, że syn wybrał korpus pomocniczy („Tak miło byłoby, gdybyś był w jakimś dobrym pułku gwardii"), ale Chris był zadowolony, a jego przełożeni widzieli w nim materiał na wyższego oficera. Perspektywy Lawsona były całkowicie odmienne, ale i on miał się dobrze na swej obecnej pozycji. Był urodzonym kapralem: twardy, bystry, umiał przewodzić w grupie, nie miał nabożeństwa do szarż i lepiej go było nie wkurzać. Stał teraz obok swego oficera, patrząc w czerń nocy, ku wysokiemu na sto pięćdziesiąt metrów szczytowi, który wznosił się stosunkowo łagodnie od strony lądu, po czym nagle opadał prawie pionowo ku morzu i sterczącym z niego skalnym iglicom, przypominając leżącą na płaskiej stronie ćwiartkę jabłka. Inne klify Saint Kildy były nawet dwukrotnie wyższe, lecz i ten przedstawiał niesamowity widok. - Jest! Tam, w górze... na prawo. Trzy błyski. - Gdzie, sir? Na samej górze? - Tak. Patrz na szczyt urwiska. Upłynęły trzy minuty i Larkman dostrzegł je znowu. - Widzieliście? Trzy błyski. Tommy Lawson milczał, co nie było zwyczajne, ale i trwało krótko. Kiedy odpowiedział, był śmiertelnie poważny: - Tak, sir, widziałem. To nie jakiś wybryk natury. Ktoś tam jest, sir. I jeżeli nie wylądował na spadochronie, to mówiąc szczerze, nie mam pojęcia, jak się tam, do cholery, dostał. - Myślicie, że to na pewno człowiek? Nie jakiś meteor czy coś w tym rodzaju? - To, sir, jest jakiś gość. Gość z pieprzoną latarką. Inaczej nie byłoby błysków, nie? - Nie, chyba nie. - No więc co, do cholery, on tam robi? Chciałbym to wiedzieć, sir, nie? - Tak, i ja chciałbym się tego dowiedzieć. Lepiej to sprawdźmy, kapralu. 261 — No, to mamy dwa wyjścia, sir. Możemy wsiąść do land-rovera, pojechać tam z wszystkimi światłami i albo ptaszka złapać, albo uratować, zależnie od okoliczności. Możemy też zostawić go tam na całą noc i niech mu tyłek odmarznie. — Nie sądzę, byśmy mogli wybrać to drugie, kapralu. Odpowiadamy za to miejsce. Jest tu pełno nie przeznaczonego na widok publiczny sprzętu i myślę, że raczej należy się tam udać i zbadać sprawę. — Myślę, sir, że dokonał pan poprawnie wojskowej interpretacji faktów, jak przystało na oficera i dżentelmena. I ja jestem tu po to, by robić, co pan rozkaże. Niemniej pozwolę sobie powiedzieć, że osobiście wybrałbym wariant z od-marzniętym tyłkiem. — Okay, kapralu. Ubieramy się. Nie potrzebujemy broni, weźcie tylko dwie latarki i zasuwamy. Rozgrzejcie silnik, a ja wrzucę dodatkowy kanister benzyny. Wiecie, że wskaźnik paliwa w tym gracie nigdy dobrze nie działał. — Tak jest, sir. Kapral Lawson ruszył ku drzwiom, pobrzękując kluczykami. Wkrótce dał się słyszeć warkot zapalanego silnika. Porucznik zjawił się przy wozie z kanistrem i ruszyli. Kapral spojrzał znów na Oiseval. Światło migało znowu. Trzy krótkie błyski, tym razem jednak nastąpiły po nim trzy długie i znów trzy krótkie. — Sir, myślę, że to, co widzimy, to sygnał SOS - powiedział Lawson. - To znaczy, że to musi być jakiś samolot, może śmigłowiec marynarki? Nie ma innego sposobu, by ktoś mógł się tam znaleźć. Tylko że nie było nic słychać. — Nie, nie było - przyznał porucznik Larkman, a jego twarz przybrała zaniepokojony wyraz. Kapral prowadził landrovera przez nierówny, wznoszący się coraz wyżej teren za bazą w stronę, skąd nadawano sygnały świetlne. Odległość do Oiseval była mniejsza niż kilometr, ale zbocze usiane było głazami, między którymi trzeba lawirować. Posuwali się nie szybciej niż dziesięć kilometrów na godzinę. Samochodem trzęsło i rzucało, ale wytrwale pięli się w górę. Co parę minut widzieli światło tajemniczej latarki. Droga stawała się trudniejsza, musieli zrobić duży objazd, by ominąć stromą skalną płaszczyznę, z którą nawet ten 262 " doskonały wóz terenowy nie dałby sobie rady. Wreszcie znaleźli się na szczycie urwiska. Teren zaczynał tu opadać lekko ku widocznej w długich światłach landrovera krawędzi. Wprost przed nimi znów błysnęło światło. Nie było widać jednak żadnego wraku. Snopy światła z reflektorów zaczynały ginąć w pustej przestrzeni nad oceanem. - Czego bym nie chciał zrobić, sir, to przejechać tym gratem przez krawędź. - Jasne, kapralu. Myślę, że możemy tu stanąć i zaczekać na kolejny sygnał. Trzymajcie silnik na chodzie i włączone długie światła. Ktokolwiek tam jest, musi nas już widzieć. Nie może być daleko, ale dookoła jest tak cholernie ciemno... - Tak, sir. I cholernie długa droga w dół, jeżeli ktoś się przeliczy. Czekali pięć minut. Nie było nic widać. - Może on zemdlał, sir. Albo umarł. Chris Larkman już miał się z nim zgodzić, gdy nagle latarka zabłysła znowu, tym razem na lewo od nich, nie dalej niż trzydzieści metrów. Nic nie było słychać. Kapral Lawson zaciągnął hamulec ręczny, wziął latarkę i otworzył drzwi. - Proszę zaczekać, sir. Pójdę i zobaczę. Lawson stał chwilę przy samochodzie, zapinając kurtkę i naciągając rękawice. Zatrzasnął drzwi, zapalił latarkę i ruszył na tył wozu. W tym momencie Ben Adnam wychynął z mroku niczym demon i uderzył go swoim przyciskiem do papieru tuż za prawym uchem. Wielki londyńczyk zwalił się jak kłoda na ziemię. Chris Larkman nic nie usłyszał ani też nie dostrzegł przez zaparowane szyby, jak iracki komandor ciągnie bezwładne ciało kaprala z powrotem ku drzwiom kierowcy. Czekał dłuższą chwilę, po czym zawołał: - Kapralu Lawson! Czy wszystko w porządku? Odpowiedzi jednak nie było. Larkman zacisnął mocniej pas, opuścił nisko czapkę i wyszedł na zmarzniętą skałę Oiseval. Odruchowo ruszył ku tyłowi samochodu, gdzie poszedł jego podwładny. Ben Adnam czekał. Młodemu oficerowi zdawało się, że widzi jakiś cień i chciał się odwrócić, ale było za późno. Ciężki 263 przycisk trafił go tuż za prawym uchem. Larkman upadł nieprzytomny. Adnamowi zajęło całe dziesięć minut posadzenie obu żołnierzy z powrotem w kabinie landrovera. Uporał się z tym jednak, zwolnił hamulec i przez opuszczoną szybę naparł z całej siły na przedni słupek. Landrover ruszył do przodu. Powolutku nabierał prędkości i gdy dotoczył się do urwiska, nie jechał szybciej niż dwadzieścia kilometrów na godzinę. Z zapalonymi światłami i pracującym silnikiem runął w stupięćdziesięciometrową czeluść i uderzył w wodę, znikając szybko w głębinie. Ben słyszał odgłos upadku i wątpił, czy kiedykolwiek ktoś ich odnajdzie. Nareszcie sam na wyspie, miał wiele do zrobienia. Spojrzał na zegarek. Porucznik Larkman i kapral Lawson zginęli o siedemnastej czterdzieści jeden. Komandor odwrócił się od urwiska i poszedł w stronę bazy brytyjskiej, oświetlając sobie drogę dużą latarką, którą zabrał Lawsonowi. Droga w dół zajęła mu kwadrans. Zanim wziął się do pracy, zajrzał do kwatery żołnierzy. Na stojącej pod ścianą walizeczce ujrzał wizytówkę: „Lawson T. 23082826. Kapral, R.A.S.C." Postał parę minut przy ciepłym grzejniku i postanowił zrobić sobie herbatę. Usiadł na jedynym wygodnym krześle i sączył gorący, słodki napój, myśląc o czekającej go podróży. Miał do przebycia sto czterdzieści mil. Przy prędkości piętnastu węzłów zajmie mu to nieco ponad dziewięć godzin, jeśli nie popełni błędu. Morze było wciąż dość spokojne. Być może ów front niżowy, którego się obawiał, przeszedł bokiem ku Islandii i Nordkapowi. Będzie potrzebował mnóstwo benzyny, ale teraz już ją miał. Wrócił do kuchni, umył kubek i pieczołowicie odstawił tam, gdzie go znalazł. W zlewie stały dwa brudne kubki i arcyterrorysta uważał, że trzeci może nasunąć niepożądane wnioski prowadzącym przyszłe śledztwo armijnym inspektorom, nie chciał też zostawiać odcisków palców. Zostawiwszy światło i grzejnik włączone, wyszedł na zewnątrz, wciąż posługując się latarką Lawsona, by oszczędzić swoją. Magazyn paliwa był otwarty. Wewnątrz stał wielki zbiornik ropy, według wskaźnika zawierający tysiąc osiemset litrów. To mu się na nic nie przyda, dla zodiaca potrzebował benzyny. W przewiewnej przybudówce z tyłu magazynu jednak znalazł stos dwudziestolitrowych kanist- 264 rów z benzyną do landrovera, dla bezpieczeństwa składowanych oddzielnie. Ben odszedł natychmiast, kierując się do pozostawionej na plaży łodzi. Znalazłszy się na miejscu, odgarnął kamienie, napompował komory powietrzne i ściągnął łódź na wodę. Przepchnął ją przez lekki dzisiaj przybój, wskoczył do środka i powiosłował przed siebie. Oddaliwszy się od lądu na kilkanaście metrów, uruchomił silnik, który zaskoczył za pierwszym naciśnięciem startera, i popłynął niespiesznie przez zatokę do płaskiego brzegu przy bazie. Podniósł zawczasu silnik i rozpędem wjechał dziobem na wysypaną drobnymi kamykami plażę. Wyskoczył jak za pierwszym razem i obrócił łódź dziobem ku morzu, wyciągając obciążoną silnikiem rufę na brzeg. Spodziewał się, że najdalej za dwadzieścia minut łódź może spłynąć na wodę i zdryfować na rosnącym przypływie, musiał się zatem spieszyć. Pobiegł do magazynu i wrócił obciążony dwoma kanistrami. Ich zawartość wypełniła po brzegi zbiornik pod ławką zodiaca. Obrócił jeszcze dwa razy, ładując na dno łodzi trzy następne kanistry, co powinno mu z nawiązką wystarczyć na dotarcie do rybackiego porciku Mallaig. Zostało mu jeszcze sześć dużych kanapek i trzy butelki wody. Nie zabrał nic z kuchni w baraku, choć pokusę czuł wielką. Komandor Adnam uważał siebie za profesjonalistę, a nie złodziejaszka; jego zasady nie pozwoliłyby mu na zabranie choćby kawałka sera, jeżeli nie byłoby to absolutnie niezbędne dla przetrwania. Koncepcja profesjonalnego działania była jego skrywaną obsesją. Miał nawet własną jego definicję: profesjonalizm nie ma nic wspólnego z pieniędzmi. Polega na całkowitym wyeliminowaniu błędów. I uważał, że jak dotąd nie popełnił żadnego. Irańczycy najwyraźniej wierzyli, że nie żyje. Przed nimi ten sam błąd popełnił Irak, a znacznie dłużej trwały w nim Izrael i Stany Zjednoczone. Brytyjski kuter desantowy przybędzie tu nazajutrz i jego oficerowie staną przed nie wyjaśnioną zagadką zniknięcia porucznika i kaprala plus jednego landrovera, koloru zielonego, własności armii brytyjskiej. Jeśli nie zdecydują się spędzić całych lat na przeczesywaniu każdego metra dna zdradliwych, głębokich wód u stóp klifów Saint Kildy, nie 265 rozwiążą jej nigdy. Nigdy się też nie dowiedzą, że niejaki komandor Beniamin Adnam kiedykolwiek odwiedził tę wyspę. Nie było śladów walki, wystrzelonych pocisków, plam krwi, nic nie było rozbite ani połamane. Nikt go nie widział. On sam nie był ranny, co więcej, miał możliwość przenoszenia się z miejsca na miejsce. Ben odpłynął kilkanaście metrów na wiosłach i włączył silnik. Skierował się na wschód i ruszył przez zatokę Village na otwarty Atlantyk, ku Hebrydom i leżącej o sto mil morskich za nimi szkockiej wiosce rybackiej Mallaig. ROZDZIAŁ 9 Ben Adnam opuścił zatokę Village tuż przed godziną dwudziestą pierwszą w czwartek, drugiego marca. Wiatr wciąż był słaby, choć natychmiast dała się odczuć znajoma atlantycka martwa fala. Na szczęście była długa i niezbyt wysoka, z łagodnymi grzbietami, i zodiac brał ją z baksztagu bez problemu. Irakijczyk był wielce zadowolony z warunków pogodowych, mimo iż najbliższe, długie godziny będą wymagać od niego pełnej koncentracji. Było mu ciepło i sucho, w miarę wygodnie i, o ile wiedział, nie był przez nikogo pilnie poszukiwany. Polowano na jego były okręt, a nie na niego samego. Musiał tylko utrzymać wschodni kurs, wypatrywać i unikać ewentualnych kutrów rybackich i nie przekraczać ekonomicznej prędkości piętnastu węzłów. Miał za sobą niezłą praktykę w znacznie wolniejszej żegludze. Uśmiechał się do swoich myśli, idąc według swej wojskowej busoli kursem dziewięćdziesiąt siedem stopni ku cieśninie Harris, odległej o czterdzieści mil morskich. Zodiac jest doskonałą łodzią. Gładko sunął poprzez pulsujące pagórki i doliny Atlantyku, łatwo było nim sterować i Ben mógł kontrolować swoją pozycję za pomocą odbiornika GPS bez konieczności zwalniania lub stawania. O dwudziestej trzeciej zjadł kolejną kanapkę; odchylił się wygodnie na siedzeniu, wpatrując się w mrok nocy i słuchając równego, uspokajającego rytmu silnika. Za niecałą godzinę wpłynie na główną drogę morską pomiędzy wyspami tworzącymi archipelag Hebrydów, cieśninę Harris, oddzielającą Isle of Harris na północy od szeroko rozsianej grupy wysp North Uist na południu. Cieśnina ma w najwęższym miejscu aż pięć mil szerokości, ale cała jest usiana małymi wysepkami i skałami zbyt dużymi, by je lekceważyć, a zbyt małymi, by zasłużyły na własną nazwę. Adnam wiedział, że 267 r przepływając przez cieśninę, musi wytężyć całą uwagę, jako że prąd pływowy ma być u szczytu prędkości, a mapa upstrzona była symbolami podwodnych przeszkód, które trudno mu będzie dostrzec. Zodiac miał wprawdzie tylko około trzydziestu centymetrów zanurzenia, unosząc się z wody w ślizgu przy większych prędkościach, ale Ben nie mógł ryzykować zahaczenia śrubą o skałę i jej utraty. Miał nadzieję, że pomoże mu światło księżyca. Szczęście mu dopisało. Księżyc był wysoko i jasno świecił, gdy o północy na ekranie GPS pojawiły się współrzędne 57°48'N, 007°15'W. Adnam wiedział, że gdzieś na prawo od kursu musi leżeć nie zamieszkana wysepka Shillay, granitowa bryła o powierzchni niespełna pięćdziesięciu hektarów, znacząca wejście do cieśniny. Zdecydował się odbić na południowy wschód w nadziei, że ją zobaczy; po ośmiu minutach miał ją przed sobą. Czarna sylwetka klifu odcinała się na tle połyskującej w księżycowym blasku wody o pół mili na jego prawym trawersie. Komandor Adnam wzniósł dzięki do Allacha za - wymyślony przez niewiernych — system nawigacji satelitarnej GPS i zatrzymał łódź. Przez trzy godziny żeglugi zużył około dwudziestu pięciu litrów paliwa. Przelał do zbiornika zawartość jednego z kanistrów. Mógł teraz płynąć przynajmniej przez następne trzy godziny bez konieczności dolewania benzyny. Ruszył ponownie, sterując na południowy wschód, gdzie w odległości sześciu mil czeka północny cypel wyspy Berneray. Minął go krótko po wpół do pierwszej i zebrał się w sobie na prawdziwie trudną część drogi, wymagającą lawirowania między gęsto rozsypanymi wysepkami na południowy wschód od Killegray, strzegącymi wschodniej bramy cieśniny. Fala często bywa tam większa niż gdzie indziej, a wyspy są niskie i trudno je wypatrzyć w ciemnościach. Ben wolał trzymać się od nich daleko na południe, ale kiedy je zobaczył, były znacznie bliżej, niż się spodziewał. Przepłynął obok nich wolno i ostrożnie, po czym z radością powitał otwierający się przed nim bezmiar Morza Hebrydzkiego, oddzielającego Wyspy Zachodnie od Skye. Niemal natychmiast ocean się uspokoił. Akwen ten nie był Adnamowi obcy dzięki miesiącom spędzonym na szkoleniu w Royal Navy. Wiedział, że Hebrydy są 268 dla Szkocji tym, czym dla wschodniej Australii Wielka Rafa Koralowa, chroniąc ją przed zimową furią otwartego oceanu. Teraz doceniał to, płynąc po spokojnym morzu ku wyspie Skye - miejscu o romantycznej historii, siedzibie potężnego klanu MacLeod. Skręcając nieco bardziej na południe, złapał się na nuceniu pod nosem tej najbardziej chwytającej za serce spośród szkockich ballad, której dawno temu nauczył się od mieszkańców okolic Faslane, bazy okrętów podwodnych Royal Navy. Mknij, miła łódko, śmigła jak ptak, „Naprzód", krzyknijcie żeglarze. Nieś chłopca, co królem nam być ma, Przez morza przestwór do Skye. I, jak Szkoci na całym świecie, wyraźnie ujrzał w wyobraźni ów najsławniejszy obraz w całej długiej i krwawej historii tego kraju: jak dwudziestoczteroletnia Flora Macdo-nald i jej ludzie uwożą wiosłową łodzią w bezpieczne miejsce katolickiego księcia Karola Edwarda Stuarta, przez te właśnie wody, po druzgocącej klęsce jakobitów w bitwie pod Culloden na łąkach Drummossie w 1746 roku. Z pozycji o godzinie pierwszej pozostało mu do brzegów Skye dwadzieścia pięć mil i sądził, że skoro Flora i jej ludzie mogli pokonać podobny dystans na wiosłach, jego zodiac da sobie radę bez problemu. Mocniej ściągnął tasiemki kaptura, skulił się za pleksiglasową szybą przed wiatrem i ciągnął przed siebie kursem sto sześćdziesiąt pięć stopni. W dwie godziny później był przy przylądku Neist Point u szczytu zatoki Moonen na wyspie Skye. Do tej pory nie napotkał ani jednego statku. Zmniejszył prędkość i wlał zawartość obu pozostałych kanistrów do zbiornika. Miał w nim teraz trzydzieści kilka litrów na ostatnie trzy godziny, jakie zajmie mu pokonanie czterdziestu ośmiu mil do Mallaig, gdzie komandor porucznik Alaam cztery dni wcześniej wynajął nieszczęsny Kwiat Szkocji. Nie miał wątpliwości, że uda mu się tam dotrzeć. Ponownie otworzył przepustnicę i skierował zodiaca wzdłuż długiej, ciemnej kreski brzegów wyspy Skye, mającej tysiąc siedemset kilometrów kwadratowych powierzchni. 269 Była piąta rano, kiedy przepłynął przez cieśninę Soay, skryty w cieniu wysokich zboczy wzgórz Cuillin, opadających ku morzu po jego lewej burcie. Ledwo były widoczne w ciemnościach, ale Adnam jakby je wyczuwał — przesłaniały pół-nocno-wschodni horyzont. Dwanaście mil przed sobą widział światło latarni na cyplu Point of Sleat, skąd pozostanie mu pięciomilowy odcinek przez cieśninę Sleat do portu Mallaig, w którym brakowało teraz jednego rybackiego kutra. Ben wiedział, że zodiac nosi wyraźne znaki przynależności do Kwiatu Szkocji i chciał wejść do portu jeszcze przed świtem. Było całkiem prawdopodobne, że roi się tam od policji i straży przybrzeżnej, poszukujących zaginionego rybaka. Zobaczył przed sobą czerwone światło pławy zakotwiczonej o pół mili przed wejściem do Mallaig i ruszył w jej kierunku, starannie napełniając wodą wojskowe kanistry i wyrzucając je za burtę. Tuż przed falochronem zgasił silnik i powiosłował dalej, trzymając się w cieniu zacumowanych wewnątrz portu łodzi. Przy końcu falochronu znalazł boję z zacumowaną do niej małą jolką. Przycumował zodiaca do boi i przeniósł swój bagaż na trzymetrową drewnianą jolkę, odwiązał cumę i powiosłował ku odległemu o sto metrów nabrzeżu. Tam przywiązał łódkę do żelaznego pierścienia wmurowanego w ścianę kei i po kamiennych schodach wszedł na ląd. Był to jego pierwszy krok na zamieszkanej ziemi od chwili opuszczenia Bandar Abbas na pokładzie HMS Unseen pięć długich miesięcy temu. Po chwili Ben znalazł się w nie skażonym współczesnością małym rybackim porcie, wypełnionym plątaniną suszących się sieci, koszy, skrzynek na ryby, takielunku, zatłoczonym wędzarniami i magazynami. Przy wyjściu na główną drogę natrafił na wielki kontener na śmieci, do połowy zapełniony kartonami. Adnam ukrył się za nim i, choć z żalem, zaczął ściągać z siebie wspaniałe ochronne ubranie zimowe, w jakie wyposażyła go irańska marynarka wojenna. Obsypał się szczodrze dezodoryzującym talkiem, który stanowił istotną część jego wyposażenia, i wyjął z torby cywilne ubranie. Miał tylko ciemnoszary, mocno wymięty garnitur, czystą koszulę, krawat, skarpety i buty. Nie miał płaszcza, szala ani czapki, a temperatura wynosiła tylko plus cztery stopnie i wiał lekki wiatr. Nie mógł jednak 270 wędrować po szkockim miasteczku ubrany jak Scott na Antarktydzie, z niechęcią więc zapakował swój ciepły ekwipunek do torby, wepchnął ją w pusty karton i wrzucił go na dno kontenera, przysypując innymi pudełkami. Z drugą torbą ruszył do miasteczka, szukając dworca kolejowego. Miał nadzieję, że to nie jest niedziela, stracił już bowiem rachubę dni. W przewodniku wyczytał, że wznowiono zimowe połączenie kolejowe w dni robocze z Mallaig do Fort William i pociąg odchodził każdego ranka o ósmej, czyli niewiele ponad godzinę od tej chwili. Było zimno, jak nocą na pustyni o tej porze roku, ale komandor Adnam potrafił sobie dać z tym radę. Przyspieszył kroku, podążając za drogowskazami do stacji, gdzie uradowany przekonał się, że jest piątek, trzeci marca. W poczekalni był ciepły, niski grzejnik, na którym z westchnieniem ulgi usiadł po zakupieniu biletu na trasę do Helensburgha, leżącego ponad dwieście kilometrów na południe, przez Fort William, gdzie będzie musiał się przesiąść. O siódmej trzydzieści pociąg wtoczył się na stację z pobliskiej bocznicy, jako że Mallaig było końcową stacją. W wagonie było ciepło i całkiem tłoczno, ale Adnamowi udało się znaleźć pusty kąt. Zgadywał, że nie będzie długo sam, skoro był to dzień powszedni i ludzie najwyraźniej jechali do Fort William do pracy. Miał nadzieję, że ze swoją czarną brodą, w wygniecionej marynarce i bez płaszcza zostanie wzięty za biednego poetę czy jakiegoś wędrownego minstrela. W każdym razie uważał, że nie przypomina zbytnio typowego terrorysty, oficera wrogiej marynarki, który właśnie zestrzelił trzy najważniejsze samoloty pasażerskie świata, działając w służbie Islamskiej Republiki Iranu. Ale i tak miał nieprzyjemne uczucie odstawania od otoczenia. Ben Adnam nigdy dotąd nie podróżował tak daleko na północ linią West Highland, ale był raz w Fort Williams ze swą dawną dziewczyną. Właściwie to była jego jedyna dziewczyna; pamiętał tę wycieczkę, jakby odbył ją wczoraj. Pamiętał też to stare szkockie miasto garnizonowe, stojące przez wieki niewzruszenie u stóp Ben Nevis, najwyższego szczytu Wysp Brytyjskich. Zatrzymali się wtedy w uroczym hoteliku „Ballachulish House", pamiętającym wiek osiemnasty, z widokiem na Loch 271 Linnhe i wzgórza Morven. Fort William wiązał się z wieloma wspomnieniami i Ben starał się o nich nie myśleć. Należały do innego świata, z którym on nie miał już nic wspólnego. W jego pamięci te dni zapisały się śmiechem i miłością. Teraz, po latach świetnej, choć nieortodoksyjnej kariery liczyło się dla niego tylko jedno: przetrwanie. Wszystko inne zostało odsunięte, odrzucone. Pociąg ruszył ze stacji punktualnie, sunąc na południe wysokim brzegiem Loch Shiel i dalej ku górom. Do Fort William dojechał przed dziewiątą; pociąg do Glasgow już czekał. Ben zdążył kupić w kiosku egzemplarz „Scotsmana" i poszukał pustego przedziału. Ruszyli prawie natychmiast. Przez pierwszy kwadrans Adnam nie widział nic z mijanego krajobrazu, starannie wertując gazetę w poszukiwaniu wzmianki o zaginionych rybakach i żołnierzach. Nie znalazł jednak ani słowa na ten temat. Wykonawszy to zadanie, poświęcił trochę czasu na doprowadzenie się do porządku w toalecie. Teraz wreszcie mógł się spokojnie przyglądać zapierającej dech w piersiach scenerii za oknem, kiedy pociąg mknął doliną rzeki Spean, z wielkim stożkiem Ben Nevis, spoglądającym na nich ze swych tysiąca trzystu czterdziestu trzech metrów, po prawej. Po dwudziestu paru kilometrach krajobraz zmienił się, kiedy skręcili na Glen i pojechali wzdłuż całego wschodniego brzegu Loch Treig, potem przez góry na Rannoch Moor. Od tego miejsca znów posuwali się na południe, brzegami Loch Lomond i Loch Long do Gareloch, po drodze do Helensburgha mijając Faslane i Rhu Narrows. Te ostatnie kilometry były naładowane wspomnieniami i komandor rozmyślał o spędzonych tu miesiącach, o dawno utraconych kolegach i może najwięcej o swym nauczycielu, komandorze Iainie MacLeanie, najbystrzejszym facecie, jakiego w życiu spotkał we flocie podwodnej — surowym, wymagającym dowódcy o małych przenikliwych oczach, który nauczył go, jak zatapiać duże okręty i wymykać się najzawziętszym nawet tropicielom. Ben próbował, jak przez całe życie, odepchnąć od siebie wspomnienie córki wielkiego podwodniaka, szkockiej piękności o aksamitnym głosie, której — ku swemu wiecznie żywemu żalowi — nigdy nie mógł prawdziwie kochać, a tym bardziej poślubić. 272 Dworzec w Helensburghu nie zmienił się, tak samo szary i ponury jak przed laty. Kilkoro jedynie pasażerów czekało na pociąg do Glasgow. Ben był jednym z pięciu tylko wysiadających tu podróżnych. Było tu zdecydowanie cieplej niż tego samego ranka nad Morzem Hebrydzkim. Pierwsze kroki skierował do, jak to jeszcze w tych stronach nazywano, zakładu konfekcyjnego dla dżentelmenów. Szedł przez to małe letniskowe miasteczko, rozłożone na zboczu doliny Clyde, jak ktoś, kto dobrze zna jego przestronne ulice. Sklep, którego potrzebował, był nieopodal i już wkrótce opuszczał go, zaopatrzony w parę tuzinów slipów i skarpetek, dziesięć koszul i kilka krawatów. Odwiedził następnie sklep odzieżowy przy małej przecznicy od Upper Coląuhoun Street, w którym zakupił ciepły owczy kożuch, dwa swetry z kaszmiru, oliwkowy i wiśniowy, kaszmirowy szal i kapelusz trilby. Dołożył do tego dwie tweedowe marynarki, dwie pary ciemnoszarych spodni i dwie pary sztruksów, brązowe i ciemnozielone. Gorzej było z wyborem butów, ale znalazł dla siebie parę brązowych traperów na grubej skórzanej podeszwie i czarne pantofle. Włożył jeden ze swetrów, kożuch i kapelusz i od razu poczuł się lepiej. Następnym punktem programu była wizyta w Royal Bank of Scotland, ponieważ zakupy mocno nadwerężyły jego ostatnie półtora tysiąca funtów. Żałował trochę zbyt szerokiego gestu wobec szypra Mackaya, który i tak, choć bez swojej winy, te pieniądze zmarnował. Ben zawsze utrzymywał rachunek w szkockim banku, otwarty na nazwisko Benjamina Arnolda, i pilnował, by nigdy nie było na nim mniej niż dwadzieścia tysięcy funtów, na takie właśnie sytuacje awaryjne jak obecna. Nie było już w banku nikogo, kto by go znał, musiał więc przedłożyć dokument tożsamości, zanim wypłacono mu tysiąc funtów. Sprawdził stan konta (zgadzał się) i zapytał, czy w ostatnich miesiącach nie nadeszła dla niego jakaś poczta. Nie nadeszła i tak naprawdę się jej nie spodziewał. Skoro Irańczycy podjęli tę dzielną próbę rozbicia go na atomy na pokładzie Kwiatu Szkocji, uważał za mało prawdopodobne, by jednocześnie wywiązali się z umowy i przelali na jego konto ostatnie półtora miliona. I miał rację. Nie przelali. Wyszedł 273 z banku znów ogarnięty poczuciem osamotnienia i udał się na poszukiwanie taksówki. Zajęło mu to dziesięć minut i kiedy zajechał do hotelu „Rosslea Hali", gdzie spędzał weekendy w czasach pobytu w Faslane i gdzie zamierzał zatrzymać się na bieżący weekend, dochodziła już trzynasta. W tym samym czasie sierżant George Pattenden z Royal Army Service Corps chodził wśród zabudowań bazy na wyspie Saint Kilda, dawszy przed chwilą upust swemu zniecierpliwieniu okrzykiem: „No dobra, gdzie wszyscy są, do jasnej cholery?!" Kapitan Peter Wimble wciąż utrzymywał kuter desantowy na płyciźnie naprzeciw kościółka w oczekiwaniu na przybycie porucznika Larkmana i kaprala Lawsona. Już samo to było czymś niezwykłym, ponieważ żołnierzy zawsze uprzedzano przez radio o czasie nadpłynięcia kutra i jak dotąd, przez całe dwa lata jego służby w tym rejonie, nie zdarzyło się, by dwaj żołnierze opuszczający wyspę nie czekali na niego na plaży gotowi do zaokrętowania. Tego piątkowego południa nie było na plaży nikogo i sierżant Pattenden wyskoczył na ląd, by ich zawołać. Kiedy nikt mu nie odpowiedział, ruszył, wielce z tego niezadowolony, do bazy. Zdziwił się trochę, ujrzawszy włączone światła i pracującą prądnicę, brak landrovera i oznak życia. Po poruczniku i kapralu nie było śladu. — Dziwne — mruknął. — Cholernie dziwne. Gdzie, u diabła, oni są? Jego irytacja była uzasadniona, ponieważ było jasne, że nie mogą wrócić do bazy w Benbeculi bez ludzi, po których tu przybyli. Larkman i Lawson nie mogą tu zostać, gdyż zapasy są ograniczone. Wyspa rozciągała się na pięć kilometrów wzdłuż najdłuższego, południowo-zachodniego brzegu, między Soay Stack a cyplem Dun. W najszerszym miejscu, od Gob Chat-haill na wschód, do Oiseval, mierzyła prawie trzy i pół kilometra. Jej brzegi jednak stanowiły w znacznej części malownicze, choć niedostępne ściany czarnych klifów, pełne grot i szczelin. Nie było prawie plaż, a pośrodku wyspy wyrastały całkiem wysokie góry. Przeszukanie jej nie byłoby aż tak 274 trudne, gdyby miało się kilka landroverów. Sierżant Pattenden nie miał do dyspozycji żadnego środka lokomocji, a w ar-mijnym słowniku oznaczało to, że będą musieli przeszukać ją na piechotę. Do zmierzchu pozostały zaś zaledwie dwie godziny. Sierżant wrócił na plażę z meldunkiem o sytuacji i młody kapitan, przyjaciel porucznika Larkmana, natychmiast rozkazał przycumować do pobliskiego pomostu, wybiegającego w zatokę. Na poszukiwania zostały wysłane dwa trzyosobowe patrole, jeden po stronie Ruaival, drugi na Oiseval. Akcję prowadzono do szesnastej trzydzieści, kiedy zrobiło się beznadziejnie ciemno. Patrole powróciły wówczas na pokład kutra i kapitan nadał radiogram do sztabu na Hebrydach, meldując o zaginięciu porucznika Larkmana i kaprala Lawsona. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że weekend diabli wzięli. Nie odpłyną z wyspy, dopóki nie znajdą kolegów. Każdy z obecnych miał złe przeczucie, jako że na wyspie właściwie nie było gdzie zaginąć, o ile nie spadło się z któregoś urwiska do morza. Kapitan Wimble uznał, że wygodniej im będzie na morzu niż przy pomoście, i cała szóstka spędziła noc na kotwicy pośrodku zatoki. Nazajutrz rano przycumowali znów do pomostu i raz jeszcze ruszyli przeczesywać niegościnną wyspę. W południe sytuację uznano za krytyczną i z Benbeculi przyleciały dwa śmigłowce, które godzinami latały wzdłuż i wszerz wyspy, wypatrując zaginionych i ich landrovera przez lornetki, omiatając teren czujnikami podczerwieni. O szesnastej czterdzieści zapadł zmrok, a wciąż nie natrafiono na żaden ślad. Śmigłowce zawróciły do bazy po paliwo. Oddział poszukiwawczy, wzmocniony przez żołnierzy przybyłych śmigłowcami i drugim kutrem desantowym, który przywiózł też nowego land-rovera i uzupełnienie zapasu benzyny — nadszarpniętego przez komandora Adnama — rozlokował się na noc w jednym z baraków bazy, zaopatrzony w śpiwory i żywność. Kapitan Wimble, choć z ciężkim sercem, musiał jednak uznać, że Chris Larkman i kapral Lawson nie żyją, choć nie miał zielonego pojęcia, co mogło im się stać. Znał przecież Chrisa i wiedział, że musiało się zdarzyć coś strasznego. Były rug-bista z Hampshire był w opinii Wimble'a solidnym gościem, 275 z banku znów ogarnięty poczuciem osamotnienia i udał się na poszukiwanie taksówki. Zajęło mu to dziesięć minut i kiedy zajechał do hotelu „Rosslea Hali", gdzie spędzał weekendy w czasach pobytu w Faslane i gdzie zamierzał zatrzymać się na bieżący weekend, dochodziła już trzynasta. W tym samym czasie sierżant George Pattenden z Royal Axmy Service Corps chodził wśród zabudowań bazy na wyspie Saint Kilda, dawszy przed chwilą upust swemu zniecierpliwieniu okrzykiem: „No dobra, gdzie wszyscy są, do jasnej cholery?!" Kapitan Peter Wimble wciąż utrzymywał kuter desantowy na płyciźnie naprzeciw kościółka w oczekiwaniu na przybycie porucznika Larkmana i kaprala Lawsona. Już samo to było czymś niezwykłym, ponieważ żołnierzy zawsze uprzedzano przez radio o czasie nadpłynięcia kutra i jak dotąd, przez całe dwa lata jego służby w tym rejonie, nie zdarzyło się, by dwaj żołnierze opuszczający wyspę nie czekali na niego na plaży gotowi do zaokrętowania. Tego piątkowego południa nie było na plaży nikogo i sierżant Pattenden wyskoczył na ląd, by ich zawołać. Kiedy nikt mu nie odpowiedział, ruszył, wielce z tego niezadowolony, do bazy. Zdziwił się trochę, ujrzawszy włączone światła i pracującą prądnicę, brak landrovera i oznak życia. Po poruczniku i kapralu nie było śladu. — Dziwne — mruknął. — Cholernie dziwne. Gdzie, u diabła, oni są? Jego irytacja była uzasadniona, ponieważ było jasne, że nie mogą wrócić do bazy w Benbeculi bez ludzi, po których tu przybyli. Larkman i Lawson nie mogą tu zostać, gdyż zapasy są ograniczone. Wyspa rozciągała się na pięć kilometrów wzdłuż najdłuższego, południowo-zachodniego brzegu, między Soay Stack a cyplem Dun. W najszerszym miejscu, od Gob Chat-haill na wschód, do Oiseval, mierzyła prawie trzy i pół kilometra. Jej brzegi jednak stanowiły w znacznej części malownicze, choć niedostępne ściany czarnych klifów, pełne grot i szczelin. Nie było prawie plaż, a pośrodku wyspy wyrastały całkiem wysokie góry. Przeszukanie jej nie byłoby aż tak 274 trudne, gdyby miało się kilka landroverów. Sierżant Pattenden nie miał do dyspozycji żadnego środka lokomocji, a w ar-mijnym słowniku oznaczało to, że będą musieli przeszukać ją na piechotę. Do zmierzchu pozostały zaś zaledwie dwie godziny. Sierżant wrócił na plażę z meldunkiem o sytuacji i młody kapitan, przyjaciel porucznika Larkmana, natychmiast rozkazał przycumować do pobliskiego pomostu, wybiegającego w zatokę. Na poszukiwania zostały wysłane dwa trzyosobowe patrole, jeden po stronie Ruaival, drugi na Oiseval. Akcję prowadzono do szesnastej trzydzieści, kiedy zrobiło się beznadziejnie ciemno. Patrole powróciły wówczas na pokład kutra i kapitan nadał radiogram do sztabu na Hebrydach, meldując o zaginięciu porucznika Larkmana i kaprala Lawsona. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że weekend diabli wzięli. Nie odpłyną z wyspy, dopóki nie znajdą kolegów. Każdy z obecnych miał złe przeczucie, jako że na wyspie właściwie nie było gdzie zaginąć, o ile nie spadło się z któregoś urwiska do morza. Kapitan Wimble uznał, że wygodniej im będzie na morzu niż przy pomoście, i cała szóstka spędziła noc na kotwicy pośrodku zatoki. Nazajutrz rano przycumowali znów do pomostu i raz jeszcze ruszyli przeczesywać niegościnną wyspę. W południe sytuację uznano za krytyczną i z Benbeculi przyleciały dwa śmigłowce, które godzinami latały wzdłuż i wszerz wyspy, wypatrując zaginionych i ich landrovera przez lornetki, omiatając teren czujnikami podczerwieni. O szesnastej czterdzieści zapadł zmrok, a wciąż nie natrafiono na żaden ślad. Śmigłowce zawróciły do bazy po paliwo. Oddział poszukiwawczy, wzmocniony przez żołnierzy przybyłych śmigłowcami i drugim kutrem desantowym, który przywiózł też nowego land-rovera i uzupełnienie zapasu benzyny — nadszarpniętego przez komandora Adnama — rozlokował się na noc w jednym z baraków bazy, zaopatrzony w śpiwory i żywność. Kapitan Wimble, choć z ciężkim sercem, musiał jednak uznać, że Chris Larkman i kapral Lawson nie żyją, choć nie miał zielonego pojęcia, co mogło im się stać. Znał przecież Chrisa i wiedział, że musiało się zdarzyć coś strasznego. Były rug-bista z Hampshire był w opinii Wimble'a solidnym gościem, 275 a Lawson doświadczonym, rozsądnym wiarusem. Dla kapitana było nie do pomyślenia, by któryś z nich mógł zrobić coś głupiego. Nie mógł tylko sobie wyobrazić, co tu zaszło. Nikt inny zresztą też. Poniedziałkowy ranek szóstego marca zastał Bena Ad-nama wciąż zaszytego w „Rosslea Hali", wciąż zbierającego siły, ale ogolonego i w dobrym nastroju. Oficjalnie nazywał się teraz Ben Arnold. Planował spędzić najbliższy miesiąc w ukryciu i potrzebował jakiegoś zacisznego miejsca, z dała od czegokolwiek, gdzie mógłby odpoczywać, spacerować i rozmyślać, odzyskując równowagę psychiczną i sprawność fizyczną. W tej chwili, w obecnym stanie i z zamętem w głowie, oceniał się jako „nieprzydatnego nikomu". Nie mógł wrócić do domu. Nie miał domu. Nie było nawet dokąd zadzwonić. Każda rozmowa telefoniczna, każda podróż była dla niego źródłem zagrożenia. Musiał wszystko spokojnie przemyśleć, potrzebował bowiem całkiem nowego życia. A o to, zgadywał, nie będzie wcale łatwo. Pięć miesięcy spędzonych w stalowej puszce okrętu podwodnego fatalnie wpłynęło na jego samopoczucie. Niecierpliwie pragnął odzyskać sprawność i zaopatrzył się w nowe adidasy, dresy i przewodnik po szkockich wyżynach. Właściwie przydałby mu się przewodnik po wszechświecie; granice tej planety stały się bardzo ciasne dla byłego oficera marynarki wojennej z historią zawodową Bena Adnama. Studiował przewodnik podczas kolacji, którą zjadł na miejscu. Do dwudziestej drugiej miał już zanotowane interesujące go punkty. Wrócił do pokoju za kwadrans jedenasta, nalał sobie szkockiej i zasiadł w fotelu, zastanawiając się nad dalszymi posunięciami. W pół godziny później był gotów. Wynajmie w miasteczku samochód i pojedzie do małej wioski Strachur, położonej na półwyspie Cowal. Zamieszka w zajeździe „Creggans Inn", na prawym brzegu Loch Fyne. Był już tam kiedyś, dawno temu, i pamiętał to miejsce doskonale. Widok na zatokę był wspaniały. Pojechali tam na kolację w dniu, kiedy zdał egzamin końcowy na kursie dowódców okrętów podwodnych. Był to chyba najszczęśliwszy wieczór jego życia. 276 Nie był ekspertem w sprawach sercowych, a instynkt mówił mu, że nie ma sensu do niczego wracać. Po latach nic nigdy nie jest takie samo, nie może być. Jest tyle słów, których nie wypowiedział, które chciał powiedzieć i których nigdy nie powie. Powrót do miejsc, w których niegdyś byli tak szczęśliwi, mógł tylko pogorszyć sprawę. Jej już nie było. Nie było jej od wielu lat - co najmniej od pięciu, kiedy rozmawiali po raz ostatni. Wiedział, że wyszła za bogatego szkockiego ziemianina. Od ślubu spotkał się z nią dwa razy. Z pewnością powrót do „Creggans Inn" spowoduje, że będzie jeszcze smutniejszy i jeszcze wyraźniej dojrzy brak perspektyw życiowych. Im dłużej pozostawał samotny, tym głębsza ogarniała go depresja. Niewielu było chyba ludzi z takim osobistym bagażem przeszłości... odtrącony przez jedynych trzech mocodawców, jakich miał, z których każdy usiłował go zabić. Nie miał domu, przyszłości, nie miał miłości, krewnych ani przyjaciół. Miał tylko przeszłość, która w końcu go pożre. Mimo to zadzwonił do zajazdu i zarezerwował pokój na miesiąc. Powiedział recepcjoniście, że jest z Afryki Południowej, głównie dlatego, że oprócz irańskiego i tureckiego zawsze woził z sobą paszport RPA. Tym razem miał także paszport brytyjski, którego jednak dotąd nie używał. Wyprowadził się z hotelu, kiedy podstawiono mu wypożyczony samochód, za który zapłacił trzysta funtów gotówką, a kolejne trzysta miał dodać przy zwrocie. Było to sześcioletnie niebieskie audi A8 ze stu dwunastoma tysiącami kilometrów na liczniku, ale w bardzo dobrym stanie. Mechanik z wypożyczalni, który przyprowadził wóz, nawet się nie pofatygował, by sprawdzić jego brytyjskie prawo jazdy, starannie podrobione dla niego przed paroma laty w Egipcie, na nazwisko Benjamin Arnold, tak jak jego rachunek w Helensburghu i dwa z jego paszportów. Do Strachur miał około pięćdziesięciu kilometrów krętymi nadbrzeżnymi drogami. Jechał powoli, zwłaszcza przez pierwszy odcinek, wiodący na północ wzdłuż wschodniego brzegu Gareloch, znajomych ciemnych wód, w których tak często prowadził okręty. Przemknął autostradą A83 przez las Argyll znacznie szybciej, po czym znowu zwolnił, ślimacząc 277 się brzegiem Loch Fyne, gdzie wypatrywał dużego białego domu po drugiej stronie zatoki, w którym gościł jeden jedyny raz. I tę wizytę pamiętał, jakby to było wczoraj. Zajazd był ciepły, komfortowy, w dodatku cieszył się renomą. Ben przybył na miejsce w porze obiadowej. Usiadł w barze przy kominku i zamówił kanapkę z kurczakiem i sok pomarańczowy. Przy posiłku czytał dzisiejsze wydanie „Scots-mana". Na stronach tego szacownego dziennika znalazł dwa duże artykuły. Jeden z nich wydrukowano na pierwszej stronie, z której patrzyły na niego dwie poważne twarze żołnierzy. Porucznik nazywał się Larkman, kapral - Lawson. Tytuł głosił: ZAGADKOWE ZAGINIĘCIE OFICERA I KAPRALA NA SAINT KILDZIE. W artykule szczegółowo opisano poszukiwania prowadzone na wyspie przez cały weekend. Cytowano wypowiedź oficera dowodzącego akcją, kapitana Petera Wimble'a, który przyznawał, że zniknięcie dwóch ludzi z wyspy jest zagadką dla wszystkich. „Nie mieli łodzi, a poza tym o tej porze roku jest prawie niemożliwe lądowanie na Saint Kildzie czymkolwiek innym niż wojskowym kutrem desantowym. To znaczy, że muszą znajdować się albo na wyspie, albo w oceanie. Teraz wiemy, że na wyspie ich nie ma. Obawiam się, że pozostaje tylko ocean. Chociaż jak, kiedy i gdzie - nie umiemy powiedzieć". Artykuł kończyło stwierdzenie, że armia nie wierzy, by obaj zaginieni mogli jeszcze żyć, ale mimo to przeszukiwanie brzegów u podnóży klifów będzie kontynuowane, jeśli tylko pogoda na to pozwoli. Drugi artykuł, zamieszczony na stronie trzeciej, dotyczył zaginionej łodzi rybackiej Kwiat Szkocji. Gazeta potraktowała to jako kolejną zagadkę. Donosiła, że kapitan portu stracił kontakt z kutrem nad ranem w czwartek. Nie byłoby w tym nic szczególnego, awarie radiostacji bowiem zdarzały się nagminnie. Od tego czasu jednak nie było wiadomości 0 jednostce i zaczęto się niepokoić o los Gregora Mackaya 1 jego załogi, chociaż był to doświadczony szyper, który często i od dawna wyruszał na połów na głębokie, puste wody między Hebrydami a Ławicą Rockall. Sytuację uważano za wystarczająco poważną, by rozpocząć poszukiwania z morza i z powietrza. Jak donosił reporter, „Royal Air Force w po- 278 niedziałek o świcie ma wysłać dwa samoloty typu nimrod". Bena zainteresowała bardziej druga część artykułu. Według informacji kapitana portu odnalazła się pneumatyczna łódź typu zodiac, należąca do poszukiwanego kutra. Miejscowy poławiacz homarów w piątek rano zauważył ją zacumowaną do jego boi. Twierdzi, że kiedy wypływał poprzedniego wieczoru, nie było jej tam. Co więcej, ów rybak, Ewan Maclnnes, który całe swe życie spędził w Mallaig, dobrze znał Gregora Mackaya i widział go wychodzącego w morze z „jakimś cudzoziemskim gościem na pokładzie". Ewan obserwował, jak kuter mija falochron. Obcy stał na rufie, powiedział, „jak raz przy zodiacu". Oczywiście Ewan Maclnnes nie był najbardziej na świecie godnym zaufania źródłem informacji. Ten wesoły, pięćdziesięciopięcioletni brodacz cieszył się zasłużoną reputacją tęgiego moczygęby ze skłonnością do ubarwiania swoich morskich opowieści. Maglowała go straż przybrzeżna, maglowała policja i poprawił po nich jeszcze reporter dziennika; jednak nawet w obliczu zeznania barmanki jednego z pubów, że „Ewan przesiedział tu pół dnia nad flaszką, zanim wypłynął", łowca homarów nie dał się zbić z pantałyku i uporczywie powtarzał, że zodiaca nie było w czwartek wieczorem przy jego boi, kiedy wypływał w morze, „z tej prostej i cholernie oczywistej przyczyny, że wisiał wtedy na pieprzonej rufie kutra Gregora, gdzie zawsze, kurde, wisi!" Tak, mówił Maclnnes, widziałem go, jak wychodził z portu. I tak, ten cudzoziemiec stał przy zodiacu. Ba, może nawet powiedzieć, jak był ubrany. Ciemnogranatowa kurtka, jak z mar-woju, na głowie futrzana czapka. Tak jest. „Scotsman" najwyraźniej wierzył, że kuter zatonął. W artykule zatytułowanym JESZCZE JEDEN ZAGINIONY TRAWLER autor spekulował na temat wiecznie czającego się w głębinach zagrożenia dla rybaków: okrętów podwodnych Royal Navy. Na razie gazeta nie brała pod uwagę innego zagrożenia, z którym też musiałaby dawać sobie radę marynarka wojenna. Póki co, skoncentrowano się na starym problemie zanurzonego okrętu podwodnego wpadającego w rybacką sieć i wciągającego nieszczęsny kuter rufą naprzód pod wodę. Wymieniono nazwy wszystkich trawlerów, którym się to w ostatnich latach przytrafiło. Autor czynił aluzje do 279 oporu, z jakim Royal Navy akceptowała odpowiedzialność za owe wypadki, chyba że istniały niezbite dowody przeciwko niej. Problem polega na tym, że okręt podwodny nie widzi sieci ani podtrzymujących je lin. Istniała zasada, że każdy szyper powinien postawić na rufie człowieka z toporem, kiedy wydaje sieci na akwenach ćwiczebnych floty podwodnej u ujścia rzeki Clyde. Jeżeli sieć zahaczy o peryskop lub maszt, należy natychmiast przerąbać liny i spisać sieć na straty. Marynarka dawno powiedziała jasno, że jeśli wewnętrzne dochodzenie potwierdzi roszczenia, pokryje koszt zakupu nowego sprzętu. Jednak na pełnym morzu, na otwartych wodach Atlantyku, sprawa się mocno komplikowała. Tam kuter rybacki może zostać wciągnięty pod wodę nie tylko przez okręt brytyjski, ale i amerykański, rosyjski czy Bóg wie czyj jeszcze, i nikt się o tym nie dowie. Czasami upływał cały tydzień, zanim się zorientowano, że któryś z trawlerów zniknął. I prawie na pewno tak się stało z Kwiatem Szkocji. „Scotsman" miał listę byłych dowódców okrętów Royal Navy, którzy po przejściu na emeryturę mieszkali w Szkocji i zawsze można było liczyć na ich soczyste komentarze. Tym razem redakcja skwapliwie zamieściła wypowiedź byłego dowódcy okrętu klasy Polaris, kapitana w stanie spoczynku Reginalda Smytha. „O Chryste, jeszcze jeden?" - powiedział on reporterowi. „Pieprzone szczęście, co? Kłopot z tymi szkockimi rybakami w tym, że są wiecznie zalani. Nie można ufać, że potrafią prosto machnąć toporem. Prędzej odrąbią sobie kutasa". Przyciśnięty mocniej przez dziennikarza, dodał: „A poważnie, to szansa wpakowania się okrętu w sieć jest jedna na milion. Ocean jest bardzo, bardzo duży. Ale dopóki ci rybacy nie pojmą, że to się może zdarzyć, dopóty będziemy mieli wypadki. Jeśli chcą ich uniknąć, m u-s z ą pełnić na rufie wachtę z siekierą. Okręt podwodny nie widzi sieci ani nie czuje, że coś ciągnie. Tylko trawler może się zorientować, że coś jest nie tak... i ma wtedy około pięciu sekund na machnięcie toporem. Są to bardzo rzadkie zdarzenia. Można zrozumieć, że nie zawsze o tym myślą". Tym fragmentem zakulisowych informacji kapitan zasłużył, aby jego zdjęcie ukazało się w druku. Podpis brzmiał: 280 Pijani rybacy sami sobie winni. W trzy tygodnie później Reg Smyth otrzymał pocztą łagodne upomnienie z admiralicji. Ben Adnam się zamyślił. Skończył już kanapkę i zamówił filiżankę kawy. Rozważał starannie wnioski, jakie inni mogą wysnuć z zeznań Ewana Maclnnesa. Jeśli mu uwierzą, stanie się oczywiste, że ktoś opuścił kuter i jakoś udało mu się powrócić do Mallaig. To jednak byłoby niemożliwe z uwagi na niedostateczny zapas paliwa. Co oznacza, jak sądzę, że Maclnnesowi wierzyć nie można. Jednak dobry detektyw może zacząć się zastanawiać. Być może zada sobie pytanie, czy nie może istnieć jakieś powiązanie między odnalezionym zodiakiem a zaginionymi żołnierzami z Saint Kildy. Mam nadzieję, że nie. Dopił kawę, udał się do pokoju i przebrał się w dres i adidasy. Po chwili już biegł skrajem wijącej się nad brzegiem zatoki drogi A815 w kierunku odległej o sześć i pół kilometra wsi Saint Catherine's. Nie dobiegł tam jednak. W połowie drogi się poddał i musiał się położyć na mokrej trawie, by złapać oddech. Wrócił spacerkiem, spocony jak zapaśnik sumo i kompletnie wykończony. Pięć miesięcy bez ćwiczeń może nawet tak sprawnego faceta jak Ben Adnam zamienić w „pana w średnim wieku". To podwoiło jego determinację w odzyskiwaniu kondycji. Przez cały następny tydzień wstawał o szóstej, wciągał dres i biegł w stronę Saint Catherine's. Po południu ponawiał próbę. Dobiegł do mety piątego dnia. Siódmego dnia pobiegł tam i z powrotem. Pod koniec następnego tygodnia bez wysiłku biegał w obie strony na czas. Zajął się też dietą. Na śniadanie zjadał tylko owoce i płatki, na obiad rybę z rusztu i sałatkę, na kolację stek z polędwicy lub pieczoną jagnięcinę, do tego zielenina i nie więcej niż pół butelki bordeaux. W środę dwudziestego dziewiątego marca, w rocznicę zawładnięcia HMS Unseen, stwierdził, że znów ma kondycję. Tego dnia porzucił delikatny wariant z gładkim asfaltem drogi A815 i ruszył w góry, zaliczając kilometry pofałdowanymi zboczami Cruachnan Capull, wznoszącego się na pięćset metrów ponad Loch Fyne, naprzeciwko należącego do księcia Fife zamku Inverary. Po raz pierwszy od roku czuł się silny, sprawny, dobrze wytrenowany i gotów do zabijania, by przeżyć — jeśli okaże się to konieczne. 281 A jednak... coś się zmieniło w podejściu Beniamina Adnama. Po raz pierwszy w życiu kwestionował swoje uczynki. Pierwszy raz zadawał sobie pytanie, czy postępuje słusznie. Czy naprawdę był posłusznym narzędziem Allacha, walczącym za świętą sprawę? A może był tylko pionkiem w rękach żądnych władzy ziemskich przywódców, wyznających tego samego boga co obywatele Stanów: boga pieniądza i posiadania? Wierzył w triumf islamu i w sprawę fundamentalizmu. I co? Nikt nigdy nie dokonał tyle co on, nie ryzykował tyle i nie odniósł większych od niego sukcesów. I dokąd go to zaprowadziło? Donikąd. Był wyrzutkiem na całym Bliskim Wschodzie. Jego olbrzymie zasługi dla dżi-hadu przeciwko Zachodowi uczyniły zeń Araba bez ojczyzny, za to z ceną wyznaczoną w kilku krajach za jego głowę. Wielki naród islamski najwyraźniej nie miał mu nic do zaofiarowania, nawet lojalności. Oferował mu tylko śmierć, i to śmierć skrytobójczą, nie na polu bitwy i w chwale. Śmierć gdzieś w domu na peryferiach z rąk czwartorzędnych płatnych zbirów. Czy to był koniec godny Bena Adnama? Po raz pierwszy komandor Adnam zaczynał snuć refleksje na temat zbrodni, które popełnił. Zadawał sobie pytanie: czy te potężne ciosy, które zadał Wielkiemu Szatanowi, były zbrodnicze? Nie, jeżeli zostały wymierzone w imię Allacha, inspirowane jego Słowem. Lecz czy mógł jeszcze tak myśleć? Odtrącenie go przez Irak, a później przez uczonych ajatol-lahów Iranu z pewnością musi oznaczać, że Allach nie jest z niego zadowolony. W przeciwnym razie jego pokorny sługa Adnam musiałby otrzymać jakąś nagrodę: uznanie czy chociaż honorową śmierć, a po niej wieczne życie w pokoju. Nie otrzymał jednak nic prócz zdrady. A miał na sumieniu tyle osób, w większości zupełnie niewinnych! Tysiące marynarzy i lotników z Thomasa Jeffersona, pasażerowie con-corde'a, załoga starstrikera i wiceprezydent USA z całą swą ekipą. Boże, co ja naprawdę zrobiłem?! Wieczorna ciemność dwudziestego dziewiątego marca miała dla Beniamina Adnama barwę zakrzepłej krwi. Godziny nocy mijały, a jego sen przerywały odgłosy potężnych eksplozji; budził się często spocony i drżący, prześladowany przez własne straszliwe uczynki przeciwko ludz- 282 kości. Bał się zasypiać, bał się nawet zamknąć oczy, czające się bowiem za granicą snu widziadła były zbyt wyraziste, zbyt prawdziwe. Nie mógł patrzeć na ludzi płonących we wnętrzach zniszczonych przez niego okrętów. Ogarniający go czerwony przypływ snów nie miał nic wspólnego z niebiańskim zachodem słońca z jego marzeń. Czerwień była za ciemna, krzyki za głośne. Dwukrotnie się obudził, walcząc o uwolnienie się z plastykowego worka na zwłoki, ciągnącego go na dno oceanu pod ciężarem betonowego bloku. Wstał z łóżka, napił się wody i przetarł twarz ręcznikiem. Wyczerpanie zmusiło go do ponownego położenia się; zapadł w płytki, niespokojny sen, który jednak nie trwał nawet pół godziny. Jeszcze świt nie rozjaśnił spokojnych wód Loch Fy-ne, kiedy Adnam rzucił się gwałtownie na skraj łóżka, gniotąc w rękach prześcieradło w desperackiej próbie wydostania się z zielonego landrovera, spadającego z urwiska w morze... niżej, niżej, coraz szybciej... O szóstej rano trzydziestego marca wielki terrorysta Ben Adnam nie mógł złapać oddechu, trząsł się jak osika i myślał, że zaczyna tracić zmysły. Podczas gdy Irakijczyk leżał wyczerpany w łóżku, na przeciwległym brzegu, dwa i pół kilometra na północ, na szerokim podjeździe georgiańskiego domu admirała Iaina MacLeana trwał ożywiony ruch. Admirał wcześnie zaczął dzień. Musiał upchnąć w swoim rangę roverze piątkę pasażerów: trio labradorów i dwie wnuczki, sześcioletnią Florę i dziewięcioletnią Mary. Nie było to łatwe. Najmłodszy z piątki, półtoraroczny Pan Bumble wyrwał się ku zatoce, ścigany przez Florę, która upadła przy tym na mokrej trawie, brudząc spodnie i płaszczyk, i teraz odstawiał w lodowatej wodzie Marka Spitza*. Lady MacLean nadciągnęła z ręcznikami, wyłowiła stawiającego zacięty opór psa i wrzuciła go do tyłu z innymi. Flora wróciła sama, chichocząc i usiłując doprowadzić ubranie do porządku, co oczywiście było niemożliwe. Sir Iain powiedział, że nie ma czasu czekać, bo samolot * Wielokrotny amerykański medalista olimpijski w pływaniu z lat siedemdziesiątych. 283 z Chicago pewnie przyleci do Glasgow przed czasem. Florze powiedział, że Bóg jeden wie, co sobie o niej pomyśli jej mama, kiedy zobaczy ją całą w błocie, ale ojczym na pewno będzie się śmiał. W końcu komandor porucznik Bili Bald-ridge z małżonką mieszkali na wielkim ranczu w Kansas, otoczonym prerią i dziesiątkami kilometrów błota, w jakie zimą zamieniają się pastwiska. To miała być pierwsza wizyta Billa i Laury w Szkocji, odkąd opuścili ją zimą 2004 roku. Sir Iain dwukrotnie odwiedzał ich w Kansas, ale rodzina naznaczona była potwornymi bliznami po brutalnej sądowej bitwie o dzieci. Laura z domu MacLean, matka dwóch dziewczynek, w wieku trzydziestu czterech lat porzuciła swego męża, Douglasa Andersona, dla oficera amerykańskiej marynarki wojennej, którego żoną była obecnie. MacLeanowie i Andersonowie, od lat żyjący w przyjaźni, połączyli siły, by uzyskać w edyn-burskim sądzie wyrok przekazujący całkowitą opiekę nad dziećmi ojcu. Sędzia stwierdził jasno, że jeśli Laura koniecznie chce uciekać ze swym amerykańskim kochankiem, upłynie bardzo wiele czasu, zanim znów ujrzy swe córeczki. Jak zaznaczył adwokat Andersona, dziewczynki były córami Szkocji - wnuczkami słynnego szkockiego admirała z jednej strony i córkami członka jednej z najważniejszych rodzin ziemiańskich kraju z drugiej. W grę wchodziły poważne kwestie spadkowe. Nie, sąd nie pozwoli ich zabrać na amerykański Środkowy Zachód, skąd mogłyby już do Szkocji nie wrócić. To sam admirał MacLean rozpoczął proces gojenia ran. Powiedział swej pełnej dezaprobaty małżonce, że nie będzie dłużej występować przeciw córce, którą kocha. Dodał, że ani trochę go nie obchodzi Douglas Anderson, którego uważa za okropnego faceta, za to bardzo lubi Billa Baldridge'a i jest zdecydowany z tą sprawą coś zrobić. Wspomagany przez wyczyny Douglasa, któremu udało się trafić na łamy londyńskich bulwarówek w związku z jego romansem z akto-reczką z Notting Hill, admirał zwrócił się do sądu o rewizję wyroku. I uzyskał to, argumentując, że komandor porucznik Baldridge jest synem jednego z największych ranczerów w Kansas, zrobił doktorat z fizyki jądrowej na MIT, że jest 284 jednym z najlepszych oficerów uzbrojenia US Navy oraz osobistym przyjacielem prezydenta Stanów Zjednoczonych. — I, co może więcej znaczy, moim - dodał z niepodobnym do niego brakiem skromności. Admirał lubił wypuszczać torpedy dużego kalibru. Sędzia zdecydował, że bez poparcia sir Iaina tamten wyrok traci sens, a dziewczynki mają prawo i swobodę odwiedzania swej matki podczas ferii szkolnych. Tego dnia, przed przybyciem Laury i Billa, w domu nad Loch Fyne panowało wielkie podniecenie, oboje bowiem mieli tu pozostać przez dziesięć dni, a potem - po raz pierwszy — zabrać Florę i Mary na resztę ferii wielkanocnych do Kansas. Po tej wizycie wszyscy spodziewali się jeszcze jednego: pogodzenia matki z córką. Obie prawie z sobą nie rozmawiały od rozprawy, ponieważ lady MacLean uważała, że biedny Douglas Anderson otrzymał okrutny i niezasłużony cios. Później jednak ożenił się on z tą aktorką i sprawy zaczęły wyglądać inaczej, zwłaszcza że nabrał zwyczaju publicznego wypowiadania zdań w stylu: „Natalie jest o wiele ładniejsza od Laury i sprawia o wiele mniej cholernych kłopotów". Sir Iain uważał, że świadczy to o jego kiepskiej zdolności osądu i należy mu współczuć. Jego żona zupełnie zmieniła kurs i rzuciła się na stronę swej marnotrawnej córki jak tygrysica w obronie młodych. Nie czyniła tajemnicy z tego, że ostatecznie popiera decyzję Laury. Zarówno sir Iain, jak i Laura mieli nadzieję, że w ciągu najbliższych dni dzieląca do niedawna rodzinę przepaść zostanie wreszcie do końca zasypana. Dotarli do lotniska pół godziny przed planowym lądowaniem. Stanęli przed halą przylotów międzynarodowych i czekali. Bili i Laura, podróżujący pierwszą klasą, byli wśród najwcześniej wychodzących pasażerów lotu z Chicago. Billa, ubranego w obszerną skórzaną kowbojską kurtkę, narzuconą na ciemnoszary garnitur, i idącego rozkołysanym krokiem jeźdźca z prerii, nie sposób było nie rozpoznać. Laura szła za nim, szczupła i piękna w długim, dopasowanym płaszczu z ciemnozielonego zamszu, kapeluszu pod kolor i w kozaczkach koloru burgunda. Dziewczynki rzuciły się jej w ramiona, a dwaj byli oficerowie marynarki uścisnęli sobie dłonie. 285 - Ona wygląda cudownie — powiedział cicho admirał. -Dzięki, Bili... za opiekę nad nią. Amerykanin uśmiechnął się. - To ja dziękuję, admirale, za to, że w całej tej sprawie zachował się pan tak cholernie przyzwoicie. Żadne z nas nie mogło tego powstrzymać. To się po prostu stało... i to nie była pomyłka. - Nie. Wiem, że nie była. Laura przedstawiła dziewczynkom ojczyma. Przez kilka chwil patrzyły poważnie w niebieskie oczy tego wysokiego Amerykanina, który wyglądał jak młody Robert Mitchum. Wreszcie starsza z nich, Mary, spytała z przejęciem: - Sir, czy naprawdę jest pan kowbojem, jak mówi mój tata? - Tak, madame - odrzekł Bili z zawadiackim uśmiechem. - Jasne, żem kowboj. Pędzę swoje stada przez prerie i nie rozstaję się z moimi sześciostrzałowcami. Dziewczynka wybuchnęła śmiechem. - I naprawdę jest pan moim ojczymem? - No chyba, że tak, miss Mary. Mam nadzieję, że kiedyś wskoczymy na siodła i objedziemy całe ranczo. - Przestań, Bili - przerwała Laura ze śmiechem. - Mary, nie zwracaj na niego uwagi. Naprawdę to on wcale w ten sposób nie mówi. - Nie mogę się doczekać, by znów pocwałować na mustangu - niewzruszenie „kowboił" komandor porucznik Baldridge. Kiedy przedstawianie się skończyło, Laura ucałowała ojca i wszyscy poszli w stronę rangę rovera i wściekle ujadających labradorów. Dziewięćdziesięciokilometrowa droga zajęła im prawie dwie godziny, głównie przez poranne korki w Glas-gow. Bili raczył dziewczynki opowieściami o Wyatcie Earpie i braciach Dalton, ani na chwilę nie porzucając kowbojskiego żargonu. Opowiadał im o prerii i o tym, że jego matka jest w zarządzie muzeum kowbojskiego w Dodge City, „gdzie z pewnością was obie zabiorę, gdy tylko załatwię wam po parze sześciostrzałowców... na wypadek, gdybyśmy natknęli się po drodze na złodziei bydła". Teraz już nawet admirał MacLean pokładał się ze śmiechu. Dopiero kiedy skręcili już 286 na drogę prowadzącą brzegiem Gareloch, Bili nagle podał Mary rękę i powiedział zupełnie innym akcentem: - Tylko żartuję, Mary. Jestem komandor porucznik Baldridge, z zawodu oficer okrętów podwodnych. Możesz mówić do mnie Bili. Mary wyglądała na rozczarowaną. - Hmm... wolałabym, żebyś był kowbojem - mruknęła. - No, cieszę się, że to małe przedstawienie mamy już za sobą - powiedziała Laura. - Taki z niego głuptas, tato. Trenował rolę kowboja cały czas na wypadek, gdybyśmy spotkali twoich sztywnych kolegów. - Dobry pomysł, Bili - przyklasnął admirał. - Poczęstuj ich pełnym Wyattem Earpem. Dochodziła dziesiąta, kiedy dojechali do domu. Admirał umiejętnie zajął się rozładowywaniem napięcia między swoją żoną i gośćmi ze Stanów. Bili też dołożył starań. - Chciałbym, abyś mogła znaleźć trochę czasu i nas odwiedzić, Annie - powiedział. - Zawsze uważałem, że ci się tam spodoba, no i moja matka marzy, by cię wreszcie poznać. Lady MacLean uśmiechnęła się. Nie był to uśmiech proszący o wybaczenie, ale daleko mu do tego nie było. O ileż łatwiejsze było to dla jej męża, który od początku polubił Billa i nawet współpracował z nim na morzu. Ale sama musiała przyznać, że drugie małżeństwo córki jest udane, że nigdy dotąd nie widziała jej tak szczęśliwej i w tak kwitnącym zdrowiu. I to pod koniec zimy. - Kansas z pewnością ci służy, Lauro - zauważyła. -Jestem pewna, że i ja będę się tam dobrze czuła. Iain kocha tamte strony, jak wiesz... i mam nadzieję, że będziecie mogli wymazać z serca gorycz przeszłości... To był taki wstrząs dla nas wszystkich. - Jeśli o mnie chodzi, przeszłość już jest zapomniana — odparł ranczer z galanterią. Odwracając się do Mary, dodał z konspiracyjnym mrugnięciem: - Tak, madame - co znów przyprawiło dziewczynkę o atak śmiechu. - On jest kowbojem, babciu - powiedziała. - Oni tam tak mówią, wiesz? - Tylko czasami - wtrąciła Annie MacLean. - Nie zapominaj, że znam go dłużej niż ty. 287 — Ale to mój ojczym — upierała się Mary. — A mój zięć — odpowiedziała babcia. - Spokój, dziewczęta! Przerwać ogień. Nie chcę, byście zaczęły się o mnie naparzać. - O! Widzisz? - zawołała triumfalnie dziewczynka. -Mówiłam ci, że oni tam tak mówią. W tym momencie admirał przejął dowodzenie. Zasugerował Annie, by zorganizowała jakąś kawkę, i posłał rudobrodego kamerdynera Angusa na górę z walizkami, wołając: — Pokój niebieski, od frontu! — a zwracając się do Billa, dodał: — Jest tam teraz duże podwójne łóżko, więc nie patrz tak żałośnie. - Ach, jasne. Zapomniałem. To mój stary pokój. Nie byłem w nim od jak dawna? Od czterech lat? - Chyba tak. Był dwa tysiące drugi, kiedy on dostał Jeffersona. - Także w drugim my dostaliśmy jego. — Tak, to wtedy Mosadowi się wydawało, że go dopadli. — Och, myślę, że im się to naprawdę udało, sir. Czy mówiłem panu, że prezydent podarował mi odznakę podwod-niacką Adnama, którą dostał od Tel Awiwu? — Nie, nie mówiłeś. I przestań mówić do mnie „sir" za każdym razem, kiedy dotykamy tematu związanego z marynarką wojenną. Jestem Iain, zwykły, prosty Iain. Zrozumiano, komandorze? — Tak jest, sir. -No. Obaj roześmiali się serdecznie. — A tak naprawdę, Bili, o tej odznace dowiedziałem się od prezydenta. Rozmawiałem z nim na weselu. Muszę powiedzieć, że był pod wrażeniem tego, jak rozpoznałeś problem i upolowałeś ten okręt podwodny. - Polowałem na człowieka, nie na okręt. Okrętu nigdy byśmy nie dopadli, gdyby nie dano nam cynku. - Nie, chyba nie... Cholernie ciężko znaleźć te diesle, co? - Jasne. Czasem bardzo mi tego wszystkiego brakuje, Iain. Nie narzekam. Laura i ja jesteśmy szczęśliwi na ran-czu, będzie wspaniale mieć tam dziewczynki na wakacje... ale czasami... czasami widzę jakiś artykuł o marynarce i myślę, 288 jak ja bym się zabrał do tego problemu. Nie ma lepszego życia, kiedy jest się kawalerem, ma się swobodę i wykonuje zadania o wadze międzynarodowej. Ma się uczucie pomagania w rządzeniu światem. - Wiem, Bili. I mnie tego brakuje. Chyba wszyscy to przechodzimy po odejściu. Ale niektórzy z nas nigdy całkiem nie zdejmują granatowego munduru, co? - Nie całkiem, sir — odpowiedział Bili starszemu oficerowi, który tym razem nie wniósł zastrzeżeń. Na drugim brzegu Loch Fyne, w południe, Ben Adnam nieco doszedł do siebie po nocnych męczarniach. O świcie rozsunął zasłony i w jasnym słońcu przespał większą część ranka, nie wstając na śniadanie. Teraz zdecydował się na szybką filiżankę kawy, którą wypił na dole w barze przy kominku. Następnie postanowił zaatakować swój rekord — pięćdziesiąt jeden minut do Saint Catherine's i z powrotem. Wymagało to dotarcia do półmetka w dwadzieścia cztery minuty, drogę powrotną bowiem zawsze przebywał wolniej. Ruszył więc ostro wzdłuż zatoki, głucho uderzając adidasami 0 asfaltową nawierzchnię drogi A815. Problem tkwił w tym, że po prostu nie miał do tego serca. Marudził więc nieco, częściej patrząc na wodę niż na zegarek, 1 wbiegł do wioski z pięciominutowym opóźnieniem. W jego ocenie odebrało to sens ćwiczeniu, przysiadł więc na kamiennym murze, spoglądając przez zatokę na zamek Inverary i uspokajając oddech. I znów zaczęło go prześladować pytanie: „Dla kogo to robiłem?" Obawiał się, że nie znajdzie na to odpowiedzi, ponieważ nie miał do kogo się zwrócić o pomoc i radę w sprawach dotyczących jego głębokich uczuć religijnych. Nie zwątpił w Allacha ani w Proroka, ani w święte słowa Koranu. Martwił się, że dokonał swoich wielkich czynów bez aprobaty Boga. Uczono go, że nawet wyżsi duchowni wiary islamskiej, mułłowie i ajatollahowie, nie są w bezpośrednim kontakcie z Bogiem — to tylko nauczyciele, uczeni mężowie, których zadaniem jest studiowanie Koranu i wyjaśnianie współwierzącym słów proroka Mahometa. Doskonale rozumiał, że każdy muzułmanin musi sam znaleźć swoją wiarę. 289 Z pewnością nie mógł się zwrócić do prezydenta Iraku, dla którego pracował przez większość życia. A chociaż poczuł się w Iranie jak w domu, duchowni tego kraju nie zawahali się odebrać mu nagrody, gdy tylko uznali to za stosowne. Kim więc był? Tylko terrorystą, który może pracować dla każdego mocodawcy? Międzynarodowym kryminalistą? Zabójcą? Najemnikiem? Bo jeżeli tak, to nie był pewien, czy będzie mógł z tym żyć. Ben Adnam wierzył w swoje powołanie do wyższych celów. Teraz ta jego filozofia legła w gruzach. Nie wiedział, co robić ani dokąd się udać. Był poza tym jeszcze jeden problem, który nie chciał zniknąć: Ben Adnam był bez wątpienia najzacieklej poszukiwanym człowiekiem na świecie. Zapatrzył się w dal, ponad gładką, ciemno połyskującą powierzchnię Loch Fyne. W miejscu, gdzie się znajdował, zatoka miała prawie dwie mile morskie szerokości. Dzień był jednak jasny, zimny i bezchmurny, widzialność była doskonała. Na odległym o kilkanaście kilometrów wysokim szczycie „góry podwodniaków", noszącej nazwę Cobbler, wciąż leżał śnieg. Ben patrzył nań ponad ścianą wielkich sosen lasu Argyll. Jak wszystko w tej okolicy, góra przypominała mu dawne dni, zwłaszcza te, kiedy powracał do ujścia Clyde okrętem podwodnym Royal Navy, wypatrując tego znajomego szczytu jako oznaki, że jest już prawie w domu. Teraz jednak nie miał domu, choć i Cobbler, i cała ta wspaniała, piękna sceneria po drugiej stronie Loch Fyne, strome, porośnięte lasem zbocza, które zbiegały się w górujący nad okolicą i zamkiem Inverary masyw Cruach Mohr, nie zmieniły się od czasu, gdy uczył się tu dowodzić okrętem. Naprzeciw niego stał wielki biały dom jego nauczyciela, ojca jedynej dziewczyny, która go kochała. Samotny w swej udręce Ben wpatrywał się w odległy brzeg, próbując dojrzeć białe mury domu, w którym ongiś żyła; pamiętał jednak, że na północ od posiadłości rósł las i trudno będzie cokolwiek zobaczyć poprzez drzewa. Dziwne, jak gwałtownie naszło go wspomnienie Laury MacLean, akurat kiedy stał się nie tylko najbardziej poszukiwanym, ale i najmniej mile widzianym człowiekiem na świecie. Mówią, że ludzie, których czeka pluton egzekucyjny, szubienica czy krzesło elektryczne, często 290 krzyczą „Mamo!", idąc na spotkanie ze Stwórcą. Ben zastanawiał się, czy nie z podobnego powodu zatęsknił tak za Laurą. Może był to po prostu bezsilny, desperacki krzyk o bezinteresowną życzliwość? Co prawda nie był pewien, czy mogłaby mu ją jeszcze zaofiarować. Nie miał jednak nikogo innego — taka była brutalna prawda. Siedział więc na murze w chłodzie wczesnej szkockiej wiosny, wiedząc, że ona jest daleko, z Douglasem Ander-sonem, nie mogąc jednak oderwać wzroku od miejsca, w którym kiedyś mieszkała. Czuł się jak odrzucony kochanek, z tych, których dręczy masochistyczne pragnienie potajemnego obserwowania domów ich byłych żon lub dziewczyn. Byle choć przelotnie zobaczyć, choć na ułamek sekundy przypomnieć sobie przeżytą radość i namiętność, w desperackim marzeniu o przypadkowym spotkaniu i natychmiastowym odzyskaniu ukochanej; szansa jedna na milion, nie do uchwycenia i utracona na wieki wraz z nadzieją... W końcu podniósł się znużony i ruszył z powrotem brzegiem zatoki; biegł szybko, usiłując wygnać demona Laury ze swej duszy, jak gdyby kiedykolwiek było to możliwe. Musiał jednak wrócić do zajazdu. Zamówił lunch na trzynastą czterdzieści pięć: domową zupę i solę z rusztu. Potrzebował paliwa. Po południu, przed zmrokiem, zaatakuje swój rekord ponownie. I wtedy się skoncentruje. Jeśli zdoła. Bar był prawie pusty, ale ogień buzował w kominku, a właścicielka, jak zawsze wesoła, rozmawiała z nim przez chwilę o jego pracy w południowoafrykańskim przemyśle górniczym. Wyjaśnił jej, skąd się tu wziął po życiu spędzonym w idealnym klimacie Pietermaritzburga. - Mój dziadek był szkockim góralem — powiedział. — A moja żona niedawno zmarła. Chciałem tu przyjechać choć na miesiąc i poszukać swoich korzeni, odwiedzić kilka wiosek w okolicy. Ktoś mi opowiadał, jak piękne jest Loch Fyne, ktoś inny o pani zajeździe. No i jestem... jeszcze przez parę dni, wypoczęty i sprawny. I cieszyła mnie każda spędzona tu chwila. Lubił ludzi, którzy prowadzili „Creggans Inn". Nigdy nie próbowali mu się narzucać i pozostawiali mu tyle swobody, ile potrzebował. Stosowali starą szkocką zasadę: jeśli 291 W człowiek będzie potrzebował towarzystwa, to o nie poprosi. Nigdy nie należy mu go narzucać. Dla niektórych przybyszów to poszanowanie prywatności i polityka niewtrącania się w sprawy bliźnich jest dowodem ponuractwa Szkotów. Dla Bena Adnama był to jednak dar niebios. Za kilka dni zniknie z tego miejsca na zawsze, zapamiętany — miał nadzieję -przez bardzo, bardzo niewiele osób. Zdecydował się zrezygnować z popołudniowego biegu i pojechać samochodem nad Loch Awe, odległy o czterdzieści kilometrów wąski, trzydziestosiedmiokilometrowy zbiornik wodny, na którego północnym krańcu stoi piętnastowieczny zamek Kilchurn i wielka, ponura góra Ben Cruachan. Wznosi się na tysiąc sto trzydzieści metrów nad poziom jeziora i Adnam zawsze sobie obiecywał, że kiedyś ją zdobędzie, by ujrzeć widok uznawany za najpiękniejszy w całej Szkocji. „Ben zdobędzie Bena", mawiał. Jednak zapewne nie tego dnia. Schował do samochodu lornetkę, aby się bliżej przyjrzeć wodom tego otoczonego lasami wędkarskiego raju. Gdzieś na dnie jego mózgu błąkała się myśl, że być może w drodze powrotnej znajdzie się i inne zastosowanie dla lornetki. Była to jednak myśl, do której nie przyznawał się sam przed sobą. Ruch był niewielki i audi szybko dotarło do celu. Ben popatrzył na piętrzącą się nad nim górę i zdecydował, że zamiast się na nią wspinać, pójdzie na spacer wokół zamczyska. Wszedł schodami na blanki nastroszone potężnymi basztami i usiłował wyobrazić sobie siłę wichury, która zniszczyła jedną z nich pewnej straszliwej nocy tuż po Bożym Narodzeniu 1879 roku, kiedy runął także most kolejowy Tay w Dundee. Obejrzał jedną z baszt i poszedł popatrzeć na okolicę ze szczytu zamku. Widok na długie, wąskie jezioro był wspaniały, tak jak obiecywał przewodnik. W końcu wrócił do samochodu i wiedział już, że pojedzie na wschodni brzeg Loch Fyne, by poprzez zatokę popatrzeć na dom, w którym mieszkała Laura. Zmierzchało, kiedy dotarł do wybranego punktu obserwacyjnego na skraju szosy. Pośrodku zatoki z wody wstawały pierwsze kłęby wieczornej mgły, która przesłoni mu wkrótce widok imponującej posiadłości MacLeanów. Na razie jednak widoczność była dobra. Silne szkła lornetki powiększyły 292 wielokrotnie przeciwległy brzeg i Ben wyraźnie widział łagodnie opadającą ku wodzie powierzchnię trawnika. Spacerowali z Laurą wzdłuż tego brzegu przed kolacją tego jedynego dnia, kiedy był zaproszony przez admirała. Wyregulował ostrość. Na trawniku dostrzegł dwie lub może trzy sylwetki, idące ku zatoce. Nie mógł ich rozpoznać, domyślał się więc, że to jego dawny nauczyciel, komandor MacLean, z żoną i być może jakimś wczesnym weekendowym gościem. Pamiętał, że rodzina często zapraszała znajomych. Teraz jednak naprawdę chciałby się tylko dowiedzieć, gdzie przebywa Laura. Nie mógł się pozbyć tej upartej, durnej myśli. Przez mózg przelatywały mu zwariowane pomysły. Zabiję Douglasa Andersona i wtedy ona może pójdzie ze mną, myślał, tylko dokąd? Spróbuję ją oczarować, namówić na spotkanie. Niemożliwe. Oboje wiedzieliśmy, że to koniec, kiedy rozmawialiśmy ostatni raz. Porwę ją i będę żebrał o jeszcze jedną szansę. Zapomnij o niej, Ben. To się nie może zdarzyć... ale gdybym chociaż mógł na nią spojrzeć... Wpatrywał się przez zatokę w zieleń MacLeanowego trawnika i znów się zastanawiał, gdzie ona teraz może być. Jeszcze nigdy nie zachowywał się tak irracjonalnie. Ale nie miał nic innego do zrobienia, nie wiedział też, dokąd pójść. Po drugiej stronie zatoki nadchodzący zmierzch zastał admirała, Billa i Laurę wracających z długiego spaceru brzegiem morza. Goście byli niezwykle zaabsorbowani rozmową, ponieważ Iain MacLean bardzo rzeczowo poinformował ich, że obaj z Arnoldem Morganem wierzą, iż Ben Adnam nadal żyje. Bili Baldridge z wrażenia omal nie wpadł do wody. - Żyje?! - wykrzyknął. — Jak to możliwe? Przecież Mosad wykończył go w Kairze, nie? Chryste, przecież mam jego odznakę, admirał Morgan widział jego papiery, Izraelczycy też. Mają jego paszport. Mają jego kartę personalną, tę, którą miał przy sobie, z historią całej jego kariery! - Wszystko to prawda - zgodził się admirał MacLean. -Szkopuł w tym, że nikt nie widział jego zwłok. Pamiętasz pewnie, że Ben Adnam został rzekomo zabity przez dwóch ludzi, którzy przedtem go na oczy nie widzieli. Odeszli z jego 293 dokumentami, ale policja egipska zabrała ciało, które poddano kremacji. Jak zwykł mawiać admirał Morgan, Mosad nie ma pojęcia, czy zabili Bena Adnama, czy Dżyngis-chana. Bili się roześmiał, ale pozostał zamyślony. - A co dało początek tej nagłej chęci ekshumowania izraelskiego komandora? - zapytał. - A, to już całkiem inna historia - odpowiedział Mac-Lean. - Powiem ci przy kolacji. Chodźcie, napijemy się herbaty. Naspacerowaliśmy się dosyć, jak na pierwszy dzień. - Naprawdę myślisz, tato, że on żyje? - Szczerze mówiąc, owszem, tak właśnie myślę. - Pamiętaj, kochanie - rzekł Bili kojącym tonem - gdyby zadzwonił, nie omieszkaj nas o tym powiadomić. Kolacja tego wieczoru była powtórzeniem uczty, którą Bili delektował się podczas swej pierwszej wizyty w domu admirała w roku 2002, kiedy to pierwszy raz zobaczył panią Laurę Anderson. Podano wspaniałego pieczonego łososia z majonezem, ziemniakami i groszkiem. Na środku stołu pyszniła się elegancka butelka burgunda z Mersault i wyśmienite Lynch Bages rocznik 1990. Z tamtej pierwszej okazji Bili zapamiętał dwie rzeczy: admirał nigdy nie podawał przystawek przed łososiem, ponieważ uważał, że jeśli ktoś będzie głodny, to raczej będzie wolał zjeść jeszcze kawałek tej doskonałej ryby. Poza tym i admirał, i Laura woleli do łososia bordeaux, co pozostawiało mersault do wyłącznej dyspozycji lady MacLean. Najbardziej rzucającą się w oczy spośród wielu różnic pomiędzy dzisiejszym i tamtym wieczorem był brak panoramy. Tamtego upalnego lipca, kiedy jego serce gwałtownie zabiło na sam widok Laury, można było zobaczyć całą zatokę. Przypomniał sobie, jak sir Iain pokazywał mu przez okno małą wioskę Strachur hen, na półwyspie Cowal. Dzisiaj było równie przyjemnie, choć inaczej. W długim na piętnaście metrów pokoju jadalnym w kominku żarzyły się szczapy drewna, a okna zasłaniały ciężkie brokatowe story. Punktowe reflektorki oświetlały sześć wiszących na wysokich ścianach obrazów: trzy portrety przodków, konia wyścigowego w galopie, jelenia — prawdopodobnie na rykowisku — oraz sforę chartów w pełnym biegu. Poza tym jedynym oświetle- 294 niem jadalni było osiem świec na stole, osadzonych w srebrnych georgiańskich lichtarzach, które, jak myślał Bili, musiały stanowić komplet z domem. Tak jak wtedy, siedział obok Laury, naprzeciw Annie MacLean. Dziewczynki zjadły kolację wcześniej i teraz oglądały telewizję w dawnym pokoju dziecinnym swej matki. Łosoś był tak dobry jak poprzednio, to znaczy najlepszy, jakiego Bili w życiu próbował. Lynch Bages było idealne, a admirał bawił ich opowiadaniem o ostatniej wizycie Arnolda Morgana przed kilkoma miesiącami. - Po co właściwie on tu przyjechał? - spytał Bili. - No cóż, myślę, że chciał się po prostu wyrwać gdzieś na tydzień z tą szalenie atrakcyjną damą, z którą ma zamiar się ożenić. - Kathy? Tak, jest bardzo piękną kobietą, prawda? - Absolutnie — potwierdził sir Iain. — Powiedziałem mu, że chyba jest dla niego za dobra. Przyjął to całkiem dobrze, jak na niego. - Ale po co jeszcze, Iain? Powiedz mi więcej. - Wiesz, Bili, sądzę, że jeśli ktokolwiek, to właśnie ty masz prawo to wiedzieć. I, doprawdy, twoja żona również. Zastanawiałem się, czy owijać w bawełnę, czy wyłożyć kawę na ławę. Zdecydowałem się na to drugie. Obaj z Arnoldem jesteśmy przekonani, że Adnam ukradł ów zaginiony okręt Royal Navy, HMS Unseen, i teraz nim dowodzi. To on siedział pod wodą na środku Atlantyku i strącał samoloty pasażerskie: concorde'a, starstrikera i Air Force Three. Jak wszystkie gromy z jasnego nieba, tak i ten wywołał odpowiedni efekt. Laura zakrztusiła się bordeaux, a Bili upuścił z brzękiem widelec. Opanował się jednak szybko i rzekł: - Och, czyli nic poważnego. Już myślałem, że chodzi o coś naprawdę istotnego. - Ależ skąd — odpowiedział admirał. — Zwykła, codzienna sprawa. Akurat do niego podobne, nie sądzisz? - No, jeśli założymy, że wywinął się z tego egipskiego pieca, powiedziałbym, że jak najbardziej. Zupełnie w jego stylu. Są jakieś dowody, czy piszecie z Arnoldem powieść sensacyjną? - Prawdę powiedziawszy, dowodów zbyt wiele nie ma, same poszlaki. Ale za to jest ich sporo i, co najdziwniejsze, obaj z Arnoldem pozbieraliśmy je do kupy niezależnie od siebie i doszliśmy do tego samego wniosku po dwóch stronach oceanu. — Mogę wiedzieć, kiedy właściwie Arnold cię odwiedził? — Tak. Ubiegłego maja. Parę tygodni po zaginięciu Un-seena. Przyjechał tu z niezłą szajbą na tym punkcie. I miał po temu powody, jak się możesz spodziewać. Pomyślał na początek, że Royal Navy nie mogła znaleźć tego okrętu pomimo zastosowania Bóg wie ilu jednostek, najnowocześniejszego sprzętu sonarowego i nurkowego na stosunkowo niewielkim, płytkim akwenie, ponieważ najwyraźniej go tam nie było. Uznał zatem, że Unseen opuścił swój wyznaczony rejon ćwiczebny i to wyprowadzony przez kogoś celowo. Na dodatek na pewno nie przez brytyjskiego komandora porucznika, który nim dowodził. A skoro tak, to wywnioskował, że okręt musiał zostać skradziony bądź porwany. Unseen wysłał wszystkie wymagane sygnały zaraz po wyjściu z Ply-mouth. To znaczy, że jej dowódca wiedział, jak to zrobić. Ben Adnam? Sam go tego uczyłem, podobnie jak prowadzenia okrętu klasy Upholder, jakim właśnie jest Unseen. — Hmm... I co dalej? - mruknął Bili. — Potem okręt zniknął i nikt o nim więcej nie usłyszał. Ale oto nagle concorde spada z nieba bez wyraźnej przyczyny. Najlepiej utrzymany samolot szlaku północnoatlantyckiego ni stąd, ni zowąd rozpływa się w powietrzu. W niewiele dni potem to samo spotyka starstrikera w dziewiczym locie do Londynu. Prosto spod igły, nowiuteńki boeing, wypróbowany i przetestowany na wszystkie strony i sposoby, jak zaklinał się producent, trzymany pod strażą od tygodni, bez pasażerów, z samą tylko załogą, spada do Atlantyku bez słowa skargi. Miejsce to samo, trzydzieści stopni długości zachodniej, nad środkiem Grzbietu Północnoatlantyckiego, najlepszego miejsca dla ukrycia okrętu podwodnego na całym oceanie. I wreszcie Air Force Three. Praktycznie nowy. Pilotowany przez najlepszych ludzi amerykańskich sił powietrznych. Znika, a wieść gminna niesie, że widziano w okolicy smugi dymu, jakie mogłyby się kojarzyć z rakietami przeciwlotniczymi. 296 - Jedna ważna uwaga, Iain. Unseen nie ma wyrzutni, która mogłaby wystrzelić takie pociski. Nie ma ich żaden inny okręt podwodny na świecie. Taki system musiałby być specjalnie zaprojektowany i zamontowany... jak sądzę. - No więc, Bili, myślę, że Arnold jest zdania, iż Irakijczykom udało się znaleźć na to sposób i właśnie to zrobili. Zamierzałem cię spytać, czy uważasz taką operację za możliwą. - Myślę, że któryś z nowoczesnych rosyjskich pocisków ziemia-powietrze mógłby się do tego nadać. Być może grom... Musiałby być kierowany radarem. Podczerwień nie wchodzi tu w grę, bo naddźwiękowce są dla takich rakiet za szybkie. Jak dobrze pomyśleć, to pewnie można by wykorzystać główny radar okrętu jako część systemu naprowadzania. Wtedy można wykryć nadlatujący samolot normalnie, posłać rakietę na jego pułap, gdzie jej własny radar przejąłby zadanie. Nie można spudłować, jeśli wszystko się dobrze zrobi. - Jest tylko jeden problem, Bili. Miałem cię spytać. Jeśli to był Irak, a wiemy, że Adnam jest Irakijczykiem, to gdzie? Oto, co nam z Arnoldem nie daje spokoju - gdzie dokonano takich przeróbek? Irak nie ma infrastruktury dla okrętów podwodnych. - Nie sądzę, by to był zasadniczy problem — odrzekł Amerykanin. — Myślę, że taką wyrzutnię można po prostu przyśrubować do pokładu. Większość elektronicznych gadżetów da się schować w kadłubie okrętu. Jeśli udałoby się ukryć go na jakiś czas, przy burcie okrętu-bazy... myślę, że to można by zrobić nawet bez suchego doku, jeśli tylko miałoby się do dyspozycji dźwig. Pamiętaj, Adnam już raz załatwił sobie okręt podwodny, kiedy go potrzebował. Chyba mógł to zrobić jeszcze raz. Nie, ja myślę, że większym problemem dla niego byłoby skompletowanie załogi. W marynarce irackiej nie ma podwodniaków. Nie ma też sposobu, by ich wyszkolić. A na pewno nie zdołałby namówić całej załogi brazylijskiej, by poszła na jego służbę. Czy admirał Morgan ma jakieś pomysły na ten temat? Czy po prostu uznał, że Adnam poradził sobie z tym, jak z tamtym rosyjskim Kilo? 297 Durness WYSPY ZACHODNIE r - Nic o tym nie mówił. Miałem wrażenie, że wie coś, czym nie był gotów się ze mną podzielić. W każdym razie, Bili, teraz mniej więcej wiesz, o czym sobie z Arnoldem rozmyślamy. Największy kłopot sprawia odnalezienie okrętu. Było też kilka wydarzeń, nad którymi się trochę zastanawiałem, pewnie głupio, tylko dlatego, że nie mam ostatnio co z czasem robić. Dokończmy kawę, a potem przejdziemy do gabinetu na kieliszek porto i pokażę ci parę rzeczy... Lauro, nie podskoczyłabyś tam podłożyć parę bierwion do kominka? - Tylko, jeżeli będę mogła napić się z wami tego porto -odpowiedziała. - A ty, mamo? - Och, nie, moja droga. Idę do łóżka. To był raczej długi dzień, więc nie trzymaj ojca do późna. - Nie ma takiego niebezpieczeństwa... Bili i ja chcemy być sa-a-a-a-mi w pokoju, gdzie się w sobie zakochaliśmy. Spławię tatkę szybko, nie obawiaj się. Wszyscy się roześmieli. Panowie pomogli odnieść naczynia do kuchni, po czym przeszli do wypełnionego książkami gabinetu gospodarza, gdzie Laura dmuchała miechem w żarzące się węgle w kominku. Kiedy weszli, napełniła trzy kieliszki rubinowym Taylor's 1978 i usiadła w fotelu, pozostawiając Billa i admirała po drugiej stronie stołu, by mogli wspólnie studiować rozłożony na nim atlas, najwyraźniej często używany w ostatnich dniach. Admirał wręczył ciężkie tomisko Billowi, otwierając je na mapie wschodniej części północnego Atlantyku. - Przyjrzyj się, komandorze. Naniosłem tu kilka pięknych krzyżyków — powiedział. — Ten najdalej na lewo to pozycja katastrofy obu naddźwiękowych liniowców. Następny, bliżej na wschód, to tam, gdzie straciliście wiceprezydenta w Air Force Three. Dwa kolejne są świeższe... nawet całkiem świeże. Widzisz ten około trzydziestu pięciu mil na zachód od Saint Kildy? - Mam go. - No więc w tym miesiącu szkockie gazety pisały o tajemniczym zaginięciu kutra rybackiego gdzieś w tamtych stronach. Było przy tym kilka raczej zagadkowych okoliczności. Następny krzyżyk jest właśnie na Saint Kildzie, gdzie parę dni później dwaj wyszkoleni żołnierze brytyjscy, porucznik 299 i kapral, po prostu zaginęli i dotąd ich nie odnaleziono. Piąty krzyżyk postawiłem na Mallaig, małym porcie rybackim, gdzie mamy do czynienia z jeszcze jedną zagadką. Łódź z zaginionego kutra, pięciometrowy zodiac, nagle pojawiła się na czyjejś boi cumowniczej w. parę dni później i wszyscy mówią, że gość, który ją zauważył, miejscowy poławiacz homarów, jest nałogowym pijakiem i nie należy go słuchać. Mówi, że ta łódź była na jego boi od zaledwie paru godzin. Policja twierdzi, że musiała tam sterczeć od kilku dni. Bili, całkiem szczerze, gdybyś był rybakiem, jestem pewien, że choćbyś nie wiem jak był zalany, na pewno byś wiedział, czy ktoś zaparkował kawał gumowej łodzi na twoim miejscu cztery dni czy cztery godziny temu. - Hmm... - chrząknął Bili, wpatrując się intensywnie w mapę. — A teraz zostawiam cię z moimi krzyżykami... popatrz, jak się układają, porównaj daty, zauważ, że przemieszczają się regularnie na wschód... zbieg okoliczności? Prowadzący do czego? Ben Adnam? Zastanawiam się. Zbiórka jutro rano, myślę, że o dziewiątej na śniadaniu. Dobranoc wam. Aha, Bili, zajrzyj też do tej tutaj książeczki... o Saint Kildzie. Myślę, że cię zainteresuje. Laura podeszła do Billa, zabrała z jego kolan atlas i odłożyła go, z przesadną stanowczością, na półkę. Następnie wzięła z bocznego stolika płytę kompaktową i włączyła odtwarzacz. — Rigoletto — rozpoznał Bili. — Pierwsza płyta, jakiej razem słuchaliśmy, kochany — szepnęła. — Właśnie w tym pokoju, prawie cztery lata temu... Placido Domingo jako Książę, Ileana Cortrubas jako Gilda. I gdy zabrzmiały rapsodyczne dźwięki uwertury Verdiego, z wiodącymi wspaniałymi skrzypcami Filharmoników Wiedeńskich, Laura podeszła do Billa, usiadła mu na kolanach i objęła go mocno, jak zawsze, jak gdyby już nigdy nie miała go wypuścić. - Kocham cię — powiedziała. — I stało się to w tym pokoju. Kiedy znałam cię raptem trzy godziny. Nigdy w to nie wątpiłam i nic by tego nie mogło zmienić. - I ja tak uważam — przytaknął Bili. 300 Pocałowała go w swój zwykły sposób, miękko, z dłońmi zagłębionymi w jego włosy, i jak zawsze jej dotyk przeszył go jak prąd. - Śpimy w tej samej sypialni - powiedziała. - Jakie to miłe. Jak ponad moje siły romantyczne... Żadne z nich nie wiedziało, że za ciemnoczerwonymi zasłonami gabinetu, daleko za wysokim żywopłotem odgradzającym posiadłość od drogi, niepodal głównej bramy stoi niebieskie audi A8, którego kierowca znajduje chwiejne ukojenie w samej tylko obecności w tym miejscu. ROZDZIAŁ 10 31 marca 2006 r. Kiedy wybiła pierwsza, na parterze zamkniętego, cichego domostwa MacLeanów nie paliło się już żadne światło. Trzy labradory spały w kuchni, ale miały swobodę poruszania się w nocy po całym domu — przy tym upierał się admirał, na wypadek gdyby jakiemuś włamywaczowi zachciało się spróbować szczęścia. Nigdy się to jednak nie zdarzyło, być może dlatego, że większość włamywaczy wie, iż przeciętny labra-dor jest czymś w rodzaju doktora Jekylla zmieniającego się w pana Hyde'a, gdy tylko zapadnie noc i w domu zapanuje cisza. Przez cały dzień wesoły, rozbrykany kompan staje się wówczas podejrzliwym, warczącym strażnikiem, gotowym wpaść w szał na choćby najmniejszy obcy hałas. Jego szczęki mogą jednym ruchem przegryźć solidną baranią kość. Policja brytyjska nie używa labradorów w sytuacjach zapalnych tylko ze względu na ich instynkt rzucania się wprost do gardła. Ben Adnam nie znał się na takich kynologicznych niuansach. Kwadrans po pierwszej wysiadł z samochodu i cicho poszedł podjazdem w stronę uśpionego budynku. Co nim powodowało, nie miał pojęcia. Chciał po prostu być blisko domu, w którym kiedyś mieszkała Laura. Czarny, potężnie zbudowany Fergus jednak nie rozumiał jego sentymentalnych pobudek; jego słuch, zdolny z dwustu metrów zarejestrować odgłos upadku zestrzelonego bażanta, natychmiast uchwycił zgrzyt buta na żwirze. Pies zerwał się z legowiska jak tygrys, szczekając co sił w płucach, i pognał ku drzwiom frontowym, co natychmiast uczynił też jeszcze od niego większy Muffin i Pan Bumble. Hałas był nieziemski. Admirał 302 obudził się i wyszedł na korytarz na piętrze. Zastał tam już odzianego w szlafrok Billa, który zdążył zapalić wszystkie światła w holu. - Co im do łbów strzeliło? — zastanawiał się gospodarz. - Nie wiem, Iain, ale kiedy psy tak reagują w środku nocy, to na pewno musiały coś usłyszeć. Jeszcze nie skończył mówić, kiedy dobiegł ich dźwięk silnika ruszającego samochodu, który odjechał szybko w stronę Inverary. - Pewnie ktoś zgubił drogę — powiedział admirał. — W okolicy jest bardzo ciemno. Psy się uspokoiły i sir Iain zgasił światła. - Do zobaczenia rano, Bili. - Tak jest, sir - odpowiedział Bili wbrew domowemu protokołowi. Komandor Adnam śmignął przez Inverary dobrze ponad setką i na światłach drogowych. Może nie odniósł wielkich sukcesów w próbach bicia własnego rekordu w biegu do Saint Catherine's i z powrotem, ale na pewno miałby coś do powiedzenia w rajdzie Szkocji, zwłaszcza na odcinku Invera-ry-„Creggans Inn". Gaz do dechy przez całą drogę dookoła północnego krańca Loch Fyne. Miał klucz do bocznego wejścia, wśliznął się więc do zajazdu dyskretnie i od razu poszedł na górę, do swego pokoju. Leżał wyczerpany na łóżku, zastanawiając się, kto jest teraz w domu jego dawnego nauczyciela i gdzie jest Laura. Czy ją jeszcze kiedykolwiek zobaczy? I co, u diabła, on tam robił, skradając się w ciemnościach jak złodziej? Nie wiedział. Wiedział tylko, że nawet we własnej duszy nie ma innego punktu oparcia. To było tak, jakby aura roztaczana przez MacLeanów, rodzinę, która niegdyś prawie go lubiła, otworzyła w nim pokój pełen wspomnień. Siedząc w zimnym samochodzie pod ich domem, czuł się tak, jakby siedział w tym pokoju. Alternatywą była taka pustka, tak przerażająca samotność, że nie był pewien, jak długo jeszcze da radę stawić jej czoło. Wiedział za to coś innego. Po raz pierwszy w życiu groziła mu utrata kontroli nad sobą. Nie miał bowiem nic do zrobienia. Nie miał przyjaciół, ojczyzny, nie miał domu. Laura ¦ 303 była dla niego tym, czym latarnia morska dla zagubionego żeglarza. Ben nie spał tej nocy. Po części dlatego, że bał się nawrotu nocnych koszmarów, ale głównie dlatego, że wiedział, iż musi ruszyć naprzód, i potrzebował wyznaczonego kursu. Problem polegał na tym, że nie mógł nawet zatelefonować, bo nie miał do kogo. Jeden fałszywy krok i zostanie aresztowany, zapewne wydany Stanom Zjednoczonym, gdzie bez wątpienia był wrogiem publicznym numer jeden. Gdyby go dostali, wiedział, że nie bawiliby się w oskarżenia o morderstwo i w dożywocie. Oskarżono by go o coś odpowiadającego zdradzie stanu, a to musiałoby oznaczać krzesło. Zamiast śniadania wypił tylko kawę - jakże jaskrawy kontrast ze splendorem stołu zastawianego w tej chwili u MacLeanów. Admirał uwielbiał zaczynać dzień od ryby -chyba że nie było jeszcze dziewiątej - i Angus przygotował wędzone śledzie oraz gotowanego na parze dorsza dla dwóch osób, ponieważ żadna z pań jeszcze się nie pojawiła. Bili nigdy w życiu nie jadł ryby na śniadanie, ale podjął wyzwanie i spróbował swojego pierwszego wędzonego śledzia, po którym szybko dołożył sobie jeszcze trzy. Przy filiżankach chińskiej herbaty i grzankach z miejscową twardą marmoladą obaj z admirałem wznowili dyskusję nad Wielką Teorią. Na stole leżał atlas otwarty na mapie przybrzeżnych wód szkockich. - No więc, Bili? - zapytał sir Iain. - Do jakich wniosków doszedłeś? — Do niewielu. Byłem zmęczony jak cholera, a Laurze zachciało się słuchać jakiejś opery z przyczyn sentymentalnych. O północy byłem bliski przekonania, że Unseenem dowodzi Rigoletto. Admirał się zaśmiał, po czym wyjął kilka wycinków z prasy. -Trzymaj. Przeczytaj ten tu... są w nim informacje od łowcy homarów, które wszyscy najwyraźniej odrzucili jako niepewne. Ciekaw jestem, co o tym sądzisz. Bili uważnie przeczytał podany mu artykuł. - Cóż, Maclnnes jest bardzo konkretny. Ten zodiac pojawiający się ni stąd, ni zowąd nad ranem i ten obcy gość na kutrze ubrany po wojskowemu... — Prawda, że brzmi to przekonująco? I powiem ci dla- 304 czego. Ten facet całe życie spędził w Mallaig, gdzie rybaczył już jego ojciec. Widok tego portu jest niezmienny. Nawet jeśli obserwator jest po paru głębszych, zauważy coś, co choćby lekko odbiega od normy. Z tysiąc razy widział pewnie Gre-gora Mackaya wychodzącego w morze... ale tego akurat dnia dostrzegł coś odmiennego, nową twarz, dziwne odzienie... Człowiek stojący na rufie kutra, gdzie nigdy przedtem Maclnnes nikogo nie widywał. Dla niego było to poważne odchylenie od normy. To tak, jak ty byś zaokrętował do „Boomera" Dunninga na Columbię i zastał u peryskopu zuluskiego wojownika. Bili się roześmiał, wyobraziwszy sobie taką scenę, i dodał: - Albo jakbym ujrzał owce na ranczu. Nigdy ich nie hodowaliśmy. Zawsze tylko bydło. - Otóż to, Bili. Ten człowiek, nawet nietrzeźwy, zapamiętał to. Gdybym ja prowadził śledztwo, wypite przez niego drinki uważałbym za plus, nie za minus. - Ja chyba też, Iain. Zatem twierdzisz, że ktoś wysiadł z zaginionego kutra, zabrał zodiaca i przypłynął nim aż do Mallaig. Jezu, ile to może być? Ze sto sześćdziesiąt mil? -Przynajmniej... powiedziałbym, że sto siedemdziesiąt pięć. - Zodiac nie mógł mieć tyle paliwa. - Mógł z łatwością. Wystarczyłyby ze cztery dwudziesto-litrowe kanistry. - Dobra, przyjmijmy więc, że to możliwe. Tylko co to ma wspólnego z człowiekiem dowodzącym pirackim okrętem podwodnym? - Tylko tyle, że ktoś mógł z pirackiego okrętu wysiąść. - Na śledziowca szypra Mackaya? - Być może. - Myślisz, że Mackay wybrał się na Atlantyk werbować załogę? Tym razem admirał parsknął śmiechem. - Bili, uwielbiam to amerykańskie poczucie humoru... ale nie to miałem na myśli. Chcę powiedzieć, że kuter Mackaya wynajęto, by podjąć kogoś z pokładu naszego podwodniaka. - Ale kto mógł to zrobić? Ambasada iracka? - Nie - odrzekł admirał. - Co powiesz na gościa o cu- dzoziemskim wyglądzie i w wojskowej kurtce, stojącego przy zodiacu? - O kurczę, byłem tak zajęty wymyślaniem dowcipów, że nie pomyślałem o tym. - A zatem, zięciu, pomyśl. - Dobra, jedno pytanie: jaka odległość dzieli pozycję katastrofy Air Force Three od ostatniej znanej pozycji Kwiatu Szkocji! - Już to obliczałem. Samolot spadł na pięćdziesięciu trzech stopniach północnej i dwudziestu zachodniej. Ostatnia znana pozycja rybaka to pięćdziesiąt siedem czterdzieści dziewięć i dziewięć czterdzieści. Odległość między nimi wynosi około czterystu dziewięćdziesięciu mil morskich. - A jak to się układa w czasie? - Boeing spadł około trzynastej GMT w niedzielę dwudziestego szóstego lutego. Kapitan portu w Mallaig stracił łączność z Kwiatem Szkocjinocą pierwszego marca. - Zatem okręt podwodny miał na dotarcie tam sześć dni. - Miałby, stary, gdyby luty miał więcej niż dwadzieścia osiem dni w tym nieprzestępnym roku. - Jezu, co się ze mną dzieje? - spytał sam siebie Bili Baldridge. - Mieli więc około trzech i pół doby. - Zgadza się. - To pewnie też pan już obliczał, sir. - Aha. Czterysta dziewięćdziesiąt podzielone na trzy i pół daje dobowy przebieg stu czterdziestu mil. Dzielimy to przez dwadzieścia cztery i otrzymujemy miłą, cichą prędkość pięć i osiem dziesiątych węzła. Mniej więcej akurat rozsądna prędkość dla okrętu podwodnego przekradającego się z miejsca zbrodni do miejsca spotkania, nieprawdaż? - Akurat. Ale co potem? Ben się przesiadł, zwędził zodiaca i w jakiś sposób zatopił kuter? Nie chce mi się w to wierzyć. Jeśli szyper Mackay zgodził się po niego wypłynąć, dlaczego Ben nie miałby po prostu z nim wrócić do Mallaig? - Cóż, zgadzam się z tobą, że to nieco naciągana teoria. Ale w jej centrum mamy niezbity fakt: kuter zniknął. Być może Ben, czy ktokolwiek to był, zastrzelił załogę, wsiadł do zodiaca i cisnął granat pod pokład rybaka. Ale to byłoby krokiem wielce nieprzemyślanym. Niepodobnym do Bena. Za 306 dużo hałasu, za wiele szans, że ktoś coś odkryje. Ktoś mógłby dosłyszeć wybuch. On nie mógł sobie na to pozwolić. - A co z paliwem? Niemożliwe, by zodiac miał w zbiorniku dość, żeby przebyć sto siedemdziesiąt pięć mil. Ropa z trawlera nie nadaje się do silnika przyczepnego. Ben wylądowałby na środku Atlantyku, w środku nocy bez paliwa. Nie podoba mi się to, sir. Nie pasuje. - Nie bardzo, zgadzam się. Zaginięcia trawlera istotnie nie umiem wyjaśnić. Ale Ben wiedziałby, jak go zatopić... jeśli był gotów zabić szypra i dwóch załogantów. - Tylko po to, by się znaleźć w beznadziejnym położeniu, Iain. Z dala od czegokolwiek i bez możliwości dotarcia dokądkolwiek. - Ach, Bili, o czymś zapominasz. Ktoś gdzieś dotarł. Ktoś przyprowadził zodiaca do portu, prosto do boi Maclnnesa, rankiem trzeciego marca. Tak twierdzi nasz lubiący mocne trunki dostawca homarów i ja mu wierzę. - Wszystko to prawda. Ale jak? Silniki przyczepne zo-diaców nie żyją powietrzem morskim. - Nie. Ale o to dobrze byłoby zapytać tych dwóch zaginionych żołnierzy, nie sądzisz? Saint Kilda leży zaledwie o trzydzieści pięć mil od ostatniej znanej pozycji Kwiatu Szkocji. Ben mógł tam dotrzeć. - Chryste, sir! Mógł jak najbardziej. Zastanawiam się, czy zauważyli, że brakuje im benzyny albo kanistrów. - Zapewne są zbyt zajęci szukaniem brakujących żołnierzy. Ale daje to do myślenia, co? - Jak cholera. - Nie mogę tylko dojść, co się stało z kutrem. Ale mogę przyjąć, że Ben Adnam, który zaplanował swoją ewakuację z Unseena, mógł być tym tajemniczym kimś, kto przycumował owego zodiaca w Mallaig, z jakiejkolwiek nie znanej nam przyczyny. Mógł więc zjawić się w bazie wojskowej na Saint Kildzie, zabić żołnierzy, ukraść tyle benzyny, ile zmieścił, i parę dni później przypłynąć do Mallaig, trzeciego marca nad ranem, gdzie wkrótce łódkę znalazł Maclnnes. - Admirale, jak na historyjkę z tak wieloma dziurami, nieźle pan ją zaprezentował. Jaki zatem wypływa z niej ogólny wniosek? - Taki, że Ben Adnam był w Szkocji. Myślę nawet, że wciąż jeszcze może tu być. Niepokoję się, co on może knuć. Nie byłoby powyżej jego ambicji spróbować numeru z okrętem podwodnym klasy Trident. Nie mam pojęcia. Jednak razem z Arnoldem Morganem uważamy, że to on ukradł Unsee-na. I Bóg wie, co on jeszcze zamierza. - Byłoby ciekawie, gdyby ukradł tridenta i rozwalił pół świata. - Niezwykle ciekawie. Problem w tym, że na świecie tylko trzech ludzi zdaje sobie sprawę z możliwości tego człowieka. Ja, ponieważ go wyszkoliłem. Ty, gdyż go schwytałeś. I Arnold, który ma na jego punkcie manię prześladowczą. - Hmm... tylko jedno, Iain. Wyobraź sobie coś takiego. Jesteś na pięciometrowej gumowej łódeczce walczącej z atlantycką falą. Zimno jak w psiarni pociągowych husky, jesteś samotny w czarną noc i płyniesz ku nie zamieszkanej skale pod wezwaniem świętej Kildy. Według twojej książeczki wyszczerza ona do ciebie ze wszystkich stron wysokie czarne klify i zimą nie idzie na niej wylądować. Jak, u diabła, ktokolwiek mógłby w tych warunkach bezpiecznie dotrzeć na ląd? Zniosłoby cię na skały i utonąłbyś, a świat nigdy by się o tym nawet nie dowiedział. - Nie Ben. On tam już wcześniej był. W każdym razie wystarczająco blisko, by się dobrze przyjrzeć zatoce Village na południowym wschodzie z pomostu kiosku okrętu podwodnego. - Był tam? Skąd wiesz? - Był tam ze mną. Rankiem w poniedziałek trzeciego kwietnia Ben Adnam wyprowadził się z „Creggans Inn" i pojechał do Helens-burgha. Zapłacił drugą ratę za wynajęcie samochodu i zapytał, czy może zatrzymać go jeszcze przez tydzień. Zapłaci dodatkowe sto pięćdziesiąt funtów, jeśli odda samochód przed upływem siedmiu dni, a trzysta, jeśli przetrzyma wóz dłużej. - Tak długo, jak pan zechce, sir - padła odpowiedź. -Proszę nas tylko uprzedzić, jeśli zdecyduje się pan na dłużej niż dwa tygodnie. Ben podjął więcej gotówki w Royal Bank of Scotland 308 i poprosił o wydanie mu karty kredytowej Visa i bankoma-towej RBS oraz paru książeczek czekowych. Spodziewa się, powiedział, podróży w interesach i tego samego dnia przeleje telegraficznie na swoje konto pięćdziesiąt tysięcy funtów. Bank z miłą chęcią służył pomocą tak dobremu, choć rzadko widywanemu klientowi. Zgodził się przyjmować jego pocztę i trzymać ją w Helensburghu do odwołania. Płatności kartami będą automatycznie obciążały jego rachunek. Karty będą do odebrania za parę dni. Adnam pojechał następnie autostradą M8 przez Glasgow do odległego o sto dwanaście kilometrów Edynburga, gdzie zamieszkał w hotelu „Balmoral", na wschodnim końcu Prince's Street, tuż obok dworca kolejowego Waverley. Nie mając karty kredytowej, zdeponował u recepcjonisty pięćset funtów. Zostawił rzeczy w pokoju i natychmiast wyszedł do miasta, kierując się do pobliskiej redakcji „Scotsmana", gdzie za drobną opłatą można było skorzystać z jej skomputeryzowanego archiwum prasowego i siedząc za dyskretnym przepierzeniem, oglądać na ekranie monitora wszelkie artykuły i zdjęcia, które kiedykolwiek pojawiły się w dzienniku. Była to kopalnia informacji i iracki terrorysta chciał uaktualnić swą wiedzę na temat wydarzeń na świecie, jakie miały miejsce podczas jego długiej służby na pokładzie Unseena; zwłaszcza zaś tych, w które zamieszany był osobiście. Zaczął od odszukania informacji o zaginionym okręcie podwodnym i znalazł ich wiele, sprzed roku, kiedy Ben ze swą załogą płynęli Atlantykiem na południe. Sprawa ucichła jednak dość szybko, gdy Royal Navy nie zdołała odnaleźć okrętu lub jego wraku. Pojawiło się jeszcze kilka zwykłych w takich razach spekulacji na temat CO SIĘ STAŁO Z UNSEENEM?, ale nie było odpowiedzi, nie było faktów. Żadna z hipotez nawet nie otarła się o prawdę. W każdym razie nie na łamach „Scotsmana". Poszukał potem wiadomości o concordzie i zaszokowała go objętość materiału. Dziesiątki stron tekstu, sterty zdjęć przedstawiających ofiary i ich rodziny. Znalazły się też dwa duże artykuły, oba zajmujące dwie strony druku, na temat potencjalnego „trójkąta bermudzkiego" w przedsionku kosmosu, przedstawiające pogląd znamienitego naukowca, że 309 dziura ozonowa może w przyszłości uniemożliwić łoty nad-dźwiękowe. Ben pozwolił sobie w tym miejscu na leciutki uśmieszek. Katastrofa starstrikera pod względem liczby publikacji dorównała poprzedniej. Z proporcjonalnie dużą liczbą spekulacji na temat trójkąta bermudzkiego. Jeden z naukowców uważał, że sprawa jest oczywista, i zgodził się z rzecznikiem Greenpeace, że loty naddźwiękowe powinny zostać zawieszone do czasu przeprowadzenia szczegółowych badań. Nadeszła siedemnasta i archiwum wkrótce zamykano. Ben włożył kożuch i wyszedł na rześkie, zimne powietrze edynburskiego wieczoru. Ruszył powoli do hotelu, samotny jak zawsze, wielki terrorysta bez celu. Następnego ranka zasiadłszy już o dziesiątej w archiwum, czytał doniesienia o śmierci wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych i katastrofie Air Force Three. Natrafił na zeznanie kapitana statku, który widział spadające z nieba szczątki i początkowo twierdził też, że widział biegnące w niebo smugi dymu. Nie wracano jednak do tego tematu. Kapitana, byłego oficera Royal Navy, albo nie pytano o dalsze szczegóły, albo, jak myślał Ben, kazano mu zamknąć dziób. Nigdzie nie było słowa na temat rakiet. Nikt nie pomyślał, że samoloty mógł zestrzelić okręt podwodny. Adnam wykonał swoje terrorystyczne zadanie na rzecz Islamskiej Republiki Iranu z maksymalnym rozgłosem, ale właściwie nie ujawniając się. We własnej ocenie spisał się nienagannie, oni zaś w zamian odmówili mu uzgodnionej zapłaty i usiłowali go zabić. Ben potrząsnął głową ze smutkiem. Wyszukał następnie doniesienia na temat Saint Kildy. Żołnierzy wciąż nie odnaleziono. Trochę go jednak niepokoiło zeznanie Ewana Maclnnesa, człowieka, który wiedział, że ktoś przyprowadził do portu zodiaca Mackaya, i który bezsprzecznie widział tego durnia Alaama, sterczącego na publicznym widoku na rufie wychodzącego w morze trawlera. Ben Adnam uważał to za przykład najgorszej amatorszczyzny i był wdzięczny Allachowi, że nikt nie poszedł tropem opowieści poławiacza homarów z Mallaig. Najwyraźniej mu nie uwierzono. Następna godzina zeszła mu na poszukiwaniu wzmianek 310 0 irańskim porcie wojennym Bandar Abbas. Było ich tyle co nic, a już na pewno żadnych informacji o nowym doku dla okrętów podwodnych, w którym przebudowali Unseena. Nikt się słówkiem nie zająknął na temat możliwości działań terrorystycznych, rakiet przeciwlotniczych, nic nie było wiadomo o zakupie rosyjskich gromów przez Iran. Ben sprawdził też doniesienia z Bagdadu, ale na interesujący go temat prawie ich nie było. Jedna wzmianka o sprawdzaniu przez Pentagon informacji o testach rakiet ziemia-powietrze na irackich moczarach. Jak z tego wszystkiego wynikało, ani on sam, ani nikt inny nie był podejrzany o popełnienie zbrodni na Atlantyku. Mogło to oznaczać, że przeprowadził akcję doskonale 1 wycofał się bez szwanku i z czystym kontem; tylko że nie miał się dokąd udać. I znów jego myśli zwróciły się ku Laurze MacLean. Wpatrywał się w ekran przez chwilę, obawiając się znowu zanurzyć w ponurym wirze introspekcji, jaki miotał nim od paru dni. Samotności jednak bał się jeszcze bardziej. Nakazał sobie wstać, wyjść, pomyśleć i ułożyć plan. Ale pamięć doskonałych rysów jej twarzy nie pozwoliła mu odejść. Spojrzał na klawiaturę komputera i usiłował zmusić się do opuszczenia archiwum. Zamiast tego jednak wystukał nazwisko MacLean - teraz już na pewno admirał, pomyślał. W parę sekund na ekran wskoczył folder z odpowiednimi wycinkami i Ben szybko przebiegł wzrokiem spis zawartości. Jeden z tytułów rzucił mu się w oczy od razu: ROZWÓD CÓRKI I WALKA O DZIECI. Natychmiast kliknął myszą i po chwili ujrzał listę dostępnych materiałów na ten temat. Nie było ich tyle, ile w wypadku concorde'a, ale znacznie więcej, niż napisano na temat HMS Unseen. Ben z trudem mógł uwierzyć własnym oczom. Było tu wszystko; przewijał stronę za stroną, z zadziwieniem chłonąc historię rozejścia się Laury z jej szkockim bankierem, Douglasem Andersonem. Wydawało mu się, że cała sprawa do niej nie pasuje. Laura? Na pierwszych stronach gazety, zamieszana w okropny skandal, który zakończył się w sądzie najwyższym w Edynburgu? Żądny jak najszybszego poznania wszystkich faktów, przeoczył z początku osobę mężczyzny, z którym uciekła. Zajęło mu potem dziesięć minut, zanim natrafił na jego nazwisko: komandor porucznik US Navy w stanie spoczynku Bili Baldridge. 311 — Przynajmniej jestem od niego starszy stopniem — mruknął Adnam pod nosem. 0 samym rozwodzie nie napisano wiele, ponieważ rozprawa odbywała się przy drzwiach zamkniętych, jak większość tego typu spraw w Szkocji. Gazety zamieściły nazwisko mężczyzny, przytoczone przez pana Andersona, ale niewiele ponad to. Prawdziwy szum natomiast wywołała sprawa opieki prawnej nad dwójką dzieci Laury. Na ile Ben mógł się zorientować, Amerykanin przybył do sądu i gazeta zamieściła jego zdjęcie, ale oczywiście nie brał czynnego udziału w rozprawie. Sędzia, prawnicy i dwie bardzo wpływowe rodziny omawiali obecne i przyszłe prawa dwóch małych dziewczynek. Adwokat Laury walczył w jej sprawie dzielnie, ale kiedy czytało się reportaże z perspektywy czasu, od początku można się było domyślić, że sędzia nigdy nie pozwoli na wyjazd dziewczynek ze Szkocji, dopóki są tak małe. I ku zaskoczeniu Bena Laura wyjechała bez nich. Reporter, który dopadł ją w chwili słabości z pytaniem, kiedy powróci do kraju, usłyszał: „Już nigdy nie chcę nawet spojrzeć na to przeklęte miejsce!" Douglas Anderson przez cały czas postępowania sądowego zachowywał się z niezwykłą godnością i poza salą rozpraw nie wypowiadał się publicznie, powiedział tylko, że on i jego rodzina, z pomocą admirała sir Iaina i lady MacLeanów, mają obowiązek wychować dziewczynki w najlepszy możliwy sposób oraz dołożyć starań, by ich dziedzictwo było właściwie zarządzane. 1 to wszystko. Laura odeszła. Później już nie było o niej najmniejszej wzmianki prócz jednej, donoszącej, że po opuszczeniu szeregów marynarki Amerykanin został farmerem gdzieś na Środkowym Zachodzie. Innych wskazówek co do obecnego miejsca pobytu Laury nie było. Ben przyjął, że musiała wyjść za Baldridge'a i są gdzieś razem, jako że wszystko to działo się na przełomie lat 2003 i 2004, ponad dwa lata temu. Ogarnęła go obezwładniająca melancholia. Zdawał sobie sprawę, że Stany Zjednoczone są dlań najniebezpieczniejszym miejscem na świecie. Gdyby się dowiedzieli, kim jest, natychmiast zostałby skazany na śmierć. Komandor Adnam nie lekceważył ludzi z Pentagonu. Wie- 312 dział, że są nadzwyczaj bystrzy, absolutnie bezlitośni i bez mrugnięcia okiem powiesiliby jakiegoś „terrorystę turba-niarza". Znal Amerykanów, poznał ich właśnie tu, w Szkocji, ludzi z bazy Holy Loch. Wiedział, co mówili i co myśleli o poważnych wrogach USA. Po raz pierwszy pomyślał, że naprawdę może już nigdy się nie zobaczyć z Laurą. Ze smutkiem w sercu wyłączył komputer i z gołą głową wyszedł na zimne, zalane deszczem ulice Edynburga. Nie przeszkadzały mu lecące z nieba krople, ponieważ dzięki nim nie było widać łez toczących się po jego policzkach. Czter-dziestosześcioletni Beniamin Adnam płakał po raz pierwszy od czasu, kiedy był małym chłopcem z miasteczka Tikrit nad brzegiem Tygrysu. Nie chciał wracać do hotelu „Balmoral", było to bowiem tylko jeszcze jedno więzienie. Czekał tam nań jedynie pusty pokój i przerażała go samotność. Bał się, że tam rozklei się do reszty. Szedł więc przed siebie, nie wiedzieć czemu kierując się ku wysokim murom zamku edynburskiego, groźnie sterczącego nad miastem. Była dwunasta trzydzieści pięć, gdy skręcał w High Street, idąc na zachód w górę po łagodnym zboczu Wzgórza Zamkowego. Przed sobą miał masywną granitową budowlę, która przez ponad osiem i pół wieku była symbolem wrodzonego poczucia niezależności Szkotów. Ben był tu raz z Laurą w 1988 roku. Teraz stał, wpatrując się w Wieżę Strażniczą, kiedy o trzynastej ozwał się wystrzał armatni, jak co dzień z wyjątkiem niedziel. Oczekiwało nań sporo turystów, wydających zwyczajowe „ochy" i „achy", kiedy go usłyszeli. Ben natomiast zesztywniał na chwilę, napinając mięśnie — reakcja żołnierza w miejscu o znaczeniu militarnym. Chociaż od lat dwudziestych nie stacjonowało tu wojsko, zamek był niegdyś domem sławnych szkockich pułków: Black Watch, Royal Scots, Seaforth Highlanders. W średniowieczu oblegany był niemal bez przerwy, głównie przez Anglików. Z takich miejsc nie można usunąć przelanej krwi i ducha męstwa, i w tych surowych murach Ben Adnam czuł się bardziej jak w domu niż w komforcie hotelu „Balmoral". Idąc powoli kamienną uliczką ku dwunastowiecznej zamkowej kaplicy św. Małgorzaty, wyobrażał sobie szczęk 313 stali i grzmot dział. Dziś kaplica nie należała do żadnego z wyznań i odwiedzali ją tylko przyjezdni wojskowi, ale kiedyś była ważną świątynią katolicką. Ben wszedł do środka. Na wspaniałych witrażach za ołtarzem widniały postaci świętych: Niniana, Kolumby, Andrzeja i świętej Małgorzaty. Ben jednak nie interesował się nimi. Podszedł do jasnego, pięknie barwionego okna z wizerunkiem sir Williama Walla-ce'a, wielkiego bohatera narodowego Szkotów z trzynastego wieku. To była realna postać, Ben wiedział o tym. William Wallace, który na czele swych buntowników zabił szeryfa Lanarku, pokonał angielskiego gubernatora Szkocji, lorda Surrey, w brutalnej bitwie pod Stirling... William Wallace, który ostatecznie wyparł Anglików ze Szkocji. Ben wiedział, że w końcu w wieku trzydziestu trzech lat ścięto go za zdradę. Niemniej jednak była to zaszczytna śmierć i komandor Adnam skłonił głowę przed tym najszlachetniejszym terrorystą szkockim. Był w kaplicy tylko kilka minut, po czym wyszedł na padający wciąż deszcz, czując przypływ dawnego zdecydowania. Spojrzał z murów zamku na północ, na rozległą panoramę miasta, ku szarym wodom Firth of Forth i dalej, ku historycznemu królestwu Fife. Myślą sięgał czasów Wallace'a, jego nieustraszonej odwagi, zuchwałości, jakiej musiało wymagać zaatakowanie tak groźnego wroga jego kraju. Nagle po raz pierwszy od miesiąca uwierzył, że znów potrafi jasno myśleć. Twarz Williama Wallace'a zdawała się patrzeć nań przychylnie, a przykład dawno zmarłego męczennika jakby zelektryzował jego duszę. W przebłysku inspiracji komandor Adnam znalazł swój cel, wiedział, dokąd pójść i co robić. To była jego jedyna szansa, która w dodatku mogła go zbliżyć do Laury. Najpierw jednak musiał ją odnaleźć. Wrócił na dół, do miasta, idąc spiesznie przez High Street i The Bridges do hotelu. Na miejscu poszukał książki telefonicznej. „Scotsman" zawsze cytował Douglasa Andersona jako „mówiącego ze swej posiadłości nieopodal Jedburgha". - Anderson... Douglas junior, Galashiels Manor w An-crum, okręg Roxburgh... to musi być to. Zanotował adres i numer telefonu, po czym rozważał w myślach zalety rozmowy telefonicznej i kontaktu bezpo- 314 średniego, decydując się w końcu na ten drugi. Telefon ma jedną wadę, uznał. Osoba na drugim końcu drutu może grzecznie powiedzieć: „Nie, obawiam się, że nie mogę panu pomóc, jestem bardzo zajęty. Do widzenia". I to w zasadzie koniec kampanii. Nie, pomyślał, pojadę do Galashiels Manor i osobiście porozmawiam z panem Andersonem, jeżeli jest u siebie. Wymyślę jakąś historyjkę i przekonam go, by podał mi adres pana Baldridge'a. Zdecydowawszy się, wypił szybko filiżankę kawy w barze na dole, kazał wyprowadzić swój wóz z garażu i ruszył z Edynburga na południowy wschód. Jechał wolno przez ulice miasta do drogi A68. Do okolic Galashiels było czterdzieści pięć kilometrów krętą, wijącą się zachodnimi zboczami wzgórz Lammermuir szosą. Tam, na wyżynie, rozciągały się najlepsze w Szkocji dzikie łąki, wymarzone do polowań na kuropatwy, zwłaszcza te należące do książąt Roxburgha oraz te, których właścicielem jest sir Hamish Anderson, ojciec Douglasa. Komandor Adnam od czasu do czasu spoglądał w bok na te zimowe siedliska dzikiego ptactwa, zastanawiając się, jaką przyjąć taktykę. Uda, że nic nie wie o rozwodzie i że przybył odwiedzić Laurę i jej męża na dawno otrzymane zaproszenie. Chciał od bankiera tylko jednego: amerykańskiego adresu komandora porucznika Bald-ridge'a. Jeżeli zaś pan Anderson okaże się nieskory do współpracy, trzeba będzie tę informację wydobyć zeń siłą, co z kolei oznacza konieczność uciszenia go na zawsze przed odejściem. Stare nawyki wśród terrorystów nie giną łatwo. Ben Adnam zdawał sobie sprawę, że przez resztę życia będzie się musiał uciekać do takich metod, jeżeli ma uniknąć schwytania. Dla niego jeden świadek, który go rozpozna, jest jednym za dużo. To oznacza, całkiem po prostu, kres jego życia. Dojechał do skrzyżowania z drogą z Selkirk do Kelso, od którego pozostało mu dziesięć kilometrów do Ancrum. Niebo się nagle rozjaśniło, deszczowe chmury odpłynęły na północny zachód, kiedy Ben zatrzymał się pośród zielonych pustkowi, by sprawdzić mapę. Znajdował się w środku trójkąta wyznaczonego przez miasteczka Selkirk, Jedburgh i Kelso. Dwadzieścia kilometrów stąd leżało znane z kaszmiru i wyrobów wełnianych Hawick. Teren ten był sercem terytorium wielkich nadgranicznych plemion szkockich, znanych 315 niegdyś jako „rabusie z pogranicza". Ich królestwo terroru kwitło wśród tych odludnych wzgórz przez trzysta pięćdziesiąt lat, do roku 1600, Anglia bowiem uważała te tereny za „nie do opanowania". Ben przez ostatnie trzydzieści kilometrów widział trwające po dziś dzień ślady ich życia: prastare zameczki, szlacheckie domy, umocnione zagrody, ruiny historycznych opactw, szczątki wież strażniczych zbudowanych jak fortece z dwumetrowej grubości murów. W dolinach widać było pozostałości opuszczonych chałup, świadectwa okrutnej i burzliwej historii czterech wieków zaciekłych walk pomiędzy plemionami Anglii i Szkocji. Wielu z ich potomków mieszkało w okolicy, rody o takich nazwiskach jak: Nixon, Arm-strong, Graham, Kerr, Maxwell, Forster... i Anderson. Teraz jednak, kiedy jechał tędy na południe Irakijczyk Ben Adnam, wokół panował spokój i prawie niesamowita cisza. Te tereny graniczne są bowiem centrum jednego z ostatnich w Wielkiej Brytanii obszarów dzikiej przyrody, ziemi rozległych łąk, lasów, gór, rzek i strumieni. Kiedy dojechał do Ancrum, leżącego nad brzegiem rwącej rzeki Teviot, od stuleci łososiowego raju dla wędkarzy, prawie minął wioskę, zanim się zorientował w pomyłce i zawrócił. Zatrzymał się przed miejscowym sklepem, by zapytać o posiadłość Andersonów. - Pojedzie pan drogą na Nisbet - tłumaczyła siwowłosa, schludna Szkotka za ladą. - Po lewej znajdzie pan bramę z szarego kamienia z granitowymi lwami na postumentach. To tam. Podjazd ma chyba z kilometr. Pan Anderson chyba jest w domu, jeśli się nie mylę. A jeżeli zobaczy pan pomnik, to znaczy, że pojechał pan za daleko. Komandor odnalazł drogę do Nisbet i ruszył przez pagórkowaty krajobraz, tradycyjne miejsce polowań z chartami księcia Buccleugh, graniczące z niezmierzonymi ziemiami markiza Lothian. Dostrzegł kamienne lwy i skręcił na podjazd, okolony strzelistymi jodłami. Sam dom był z szarego kamienia. Frontową ścianę zdobił wsparty na czterech kolumnach portyk. Dębowe drzwi miały ponad trzy i pół metra wysokości. Ben zaparkował, wszedł po czterech stopniach ganku i zadzwonił do drzwi. Otworzył mu starszy wiekiem kamerdyner, odziany w prążkowane spodnie i czarną marynarkę, i Ben zapytał, czy jest możliwe, by zobaczył 316 się z panem lub panią Anderson. Jego angielski był nienaganny, kamerdyner rozpoznał w nim dżentelmena i poprosił do środka. Zapytał, jak powinien przedstawić pytającego. — Proszę powiedzieć, że przybył pan Arnold. Ben Arnold z Afryki Południoiwej. — Doskonale, sir. Kiedy kamerdyner wrócił, towarzyszyła mu czarnowłosa, młoda kobieta średniego wzrostu i uderzającej urody. Miała na sobie ciemnoczerwoną jedwabną bluzkę, czarne spodnie i pantofle na szpilkach. Szczodrze nałożona szminka współgrała barwą z bluzką. Wyglądała na aktorkę od szpilek po czubki czerwono lakierowanych paznokci. - Dobry wieczór - powiedziała. — Jestem Natalie Anderson. Mój mąż jest zajęty w tej chwili. Może ja mogłabym w czymś pomóc...? Chyba nie mieliśmy przyjemności się spotkać wcześniej? Komandor uśmiechnął się i podał jej rękę. — Nie... nie mieliśmy. Jestem Ben Arnold... i to jest nieco kłopotliwa sytuacja. - Doprawdy? - Doprawdy. Widzi pani, byłem przekonany, że pan Anderson jest żonaty z panią o imieniu Laura. - Już nie — roześmiała się Natalie. — Rozeszli się dwa lata temu. Wyszłam za Douglasa przed rokiem. — Och, rozumiem... wobec tego sytuacja jest bardziej kłopotliwa, niż myślałem. - Czemuż to? - Widzi pani, my z żoną poznaliśmy Laurę Anderson w Kairze kilka lat temu i zaprzyjaźniliśmy się. Mieszkamy w Afryce Południowej, ale wymieniliśmy adresy i obiecaliśmy się wzajemnie odwiedzić, jeżeli będziemy w okolicy. Moja żona przyjeżdża jutro, zatrzymujemy się w Kelso. Pomyślałem więc, że ruszę na zwiady, może zorganizuję wspólną kolację czy coś takiego... — Cóż, panie Arnold... to brzmi miło, ale... skoro wszyscy się nie znamy, to prawdopodobnie nie wchodzi w rachubę. — Och, oczywiście. I przepraszam, że zabrałem pani czas. Ben odwrócił się, by wyjść, lecz nagle zawahał się i cofnął, mówiąc: 317 — Przepraszam, że jestem taki natrętny, ale... czy sądzi pani, że mąż może mieć obecny adres Laury? Przynajmniej moja żona mogłaby jej posłać kartkę na święta i dać znać, że próbowaliśmy ją odwiedzić. Natalie uśmiechnęła się i odrzekła: — Jestem pewna, że ma. Pozwoli pan, że pójdę i go zapytam. Sama muszę zaraz jechać do Kelso, więc pożegnam się teraz i przyślę tu Douglasa. Ben czekał w holu, czując na plecach rękojeść swego sztyletu. Zastanawiał się, co poczuje na widok człowieka, który zabrał „jego" Laurę. Przekonał się o tym już po niespełna dwóch minutach. Douglas Anderson, wysoki, mocno zbudowany mężczyzna w tweedowym ubraniu nadszedł, stukając o kamienną posadzkę stalowymi zelówkami swych błyszczących brązowych butów. — Dobry wieczór — powiedział. Jego akcent nosił wszelkie cechy przynależne wyrafinowanemu szkockiemu właścicielowi ziemskiemu i bankierowi. — Słyszałem, że coś się panu pomieszało. Jestem Douglas Anderson. Uścisnęli sobie dłonie i Anderson natychmiast spojrzał na zegarek. — Która to?... Piąta? Coś panu powiem. Przybył pan z daleka... może filiżankę herbaty? — Cóż, nie chciałbym się narzucać, ale byłoby mi miło. — A więc proszę — powiedział Anderson, prowadząc go do ciepłego, przyjemnego salonu z płonącym w kominku ogniem. - Może mi pan opowiedzieć, jak poznaliście się z Laurą. — W Kairze. Jakieś osiem lat temu. -Tak... pamiętam, że pojechała tam kiedyś na krótkie wakacje z koleżanką. Annie miała na imię? — Tak, myślę, że tak koleżanka Laury się nazywała. W każdym razie moja żona Darlene i Laura bardzo sobie przypadły do gustu. Robiły razem zakupy, wynajęły parę wielbłądów i pojechały do piramid. Nazywałem ją Laurą z Pustyni. Mieszkaliśmy wszyscy w hotelu „Mena House" niedaleko Gizy. — Oczywiście. Opowiadała mi o tym miejscu. — Straciliśmy później kontakt, ale zawsze mieliśmy jej 318 adres. Teraz przyleciałem tu w interesach na parę dni, a Darlene przyjeżdża do Edynburga jutro. Pomyślałem, że moglibyśmy się spotkać... ale doprawdy, poczułem się nieco zażenowany, poznając tak nagle nową panią Anderson. Chyba powinienem był zadzwonić i oszczędzić wszystkim kłopotu. - Nic się takiego nie stało. Cieszę się z towarzystwa. Natalie pojechała na swój cholerny aerobik i jestem przez parę godzin samotny. Kamerdyner wniósł tacę i Douglas Anderson nalał herbaty do filiżanek. - Cukier? - Nie, dziękuję. Tylko troszkę mleka. - A co u ciebie, Ben? Czym się zajmujesz? — Górnictwo. Węgiel i miedź. Mamy udziały w obu gałęziach. Przyjechałem tu na rozmowę z paroma bankowcami z Edynburga, ale pomyślałem, że będzie miło zatrzymać się przez parę dni na wsi. Słuchaj, przykro mi z powodu ciebie i Laury... wydawała się taką miłą dziewczyną. — O, tak. Niewątpliwie. Cholernie porządna rodzina. Jest córką wybitnego szkockiego admirała. To się stało tak cholernie szybko, że się nawet nie zorientowałem. Nagle spotkała tego cholernego Amerykanina, tu w Szkocji, i oznajmiła mi, że mnie rzuca. Nieźle to mną potrząsnęło, muszę powiedzieć. - Cóż, Douglas, wygląda na to, że wróciłeś do całkiem niezłej równowagi - powiedział Ben z uśmiechem. — Prawda? — Szkot roześmiał się w głos. — Miałem doprawdy wiele szczęścia, że udało mi się złowić taką piękną i młodszą kobietę. Ma dopiero dwadzieścia osiem lat. Ja mam czterdzieści pięć. Przywróciła mi młodość, a ja nauczyłem ją łowić łososie. Niezbyt może dla niej korzystna transakcja, ale zdaje się, że jej się tu podoba... i mamy miłe wakacje. — Skąd się wziął ów cholerny Amerykanin? — No, to wszystko było wielką tajemnicą, Ben. Pamiętasz ten amerykański lotniskowiec, co wyleciał w powietrze jakieś cztery lata temu? Wygląda na to, że Pentagon uważał to za robotę jakiegoś pieprzonego Araba w łodzi podwodnej i ten cały Baldridge usiłował się czegoś o nim dowiedzieć. Podobno 319 Laura znała faceta, którego podejrzewali. Jakiś dawny jej chłopak czy coś w tym rodzaju, kiedy był tu na szkoleniu. Nic poważnego, naturalnie... po prostu jakiś cholerny cudzoziemiec, uczący się na podwodniaka. Jej ojciec był wówczas szefem wyszkolenia w bazie. — Hmm... i co, znaleźli go? — Nie sądzę. Więcej o tym nie słyszałem. Tylko że moja żona zwiała z amerykańskim detektywem, zostawiając mnie na lodzie. Szczęście się odwróciło następnego lata. Moja matka jest w radzie programowej festiwalu edynburskiego i jednego wieczoru gościliśmy tu na kolacji grupę aktorów i reżyserów. Natalie grała główną rolę w sztuce. Wylosowałem miejsce obok niej przy stole i już się w przeszłość nie oglądaliśmy. — No cóż, Douglas, byłeś nadzwyczaj uprzejmy. Zastanawiam się tylko nad jeszcze jednym: czy byłbyś tak dobry i dał mi adres Baldridge'ów? Myślę, że moja żona chciałaby posłać Laurze kartkę na święta czy coś w tym rodzaju i dać jej znać, że próbowaliśmy odnowić z nią kontakt. Będzie bardzo rozczarowana, że się z nią nie spotkamy. - Nie ma problemu, Ben. Natalie wspomniała mi o tym. Mam go przy sobie. Baldridge Ranch, Burdett, Pawnee Coun-ty, Kansas. Moje córki jadą tam po raz pierwszy za parę dni. Słyszałem, że Laura z mężem mogą się tu zjawić... ale myślę, że wtedy, gdy będą odwozić małe z powrotem po feriach wielkanocnych. Nikt mi teraz o niczym nie mówi, odkąd się ponownie ożeniłem. W tamtą stronę polecą chyba American Airlines. Ben wstał i wyciągnął dłoń. - Douglas, przepraszam, że zabrałem ci czas. Było mi bardzo przyjemnie was poznać i życzę wam szczęścia. Masz cudowną żonę. - Dzięki, Ben. Cieszę się, że cię poznałem. Mam nadzieję, że będziecie mieli udany pobyt w Szkocji. Przekaż ode mnie pozdrowienia Darlene, którą niemal poznałem. Roześmieli się obaj i Ben wyszedł w wieczorny mrok, uruchomił silnik i ruszył drogą pomiędzy jodłami ku szosie A68, z powrotem do Edynburga. 320 Krótko po osiemnastej admirał sir Iain odebrał telefon w swoim gabinecie. - O, cześć, Douglas. Miło cię znów słyszeć. - Tak... Nie rozmawialiśmy już ładny kawałek czasu, co? Jakoś nie wpadamy na siebie ostatnio. Jak tam Annie... i amerykańska gałąź rodziny? - Dzięki, w porządku. Bili i Laura są akurat u nas. - Naprawdę? Myślałem, że Laura miała tu przyjechać dopiero, odwożąc dziewczynki. - Taki był plan. Ale zdecydowali, że przyjadą po nie i zabawią kilka dni. Potem odwiozą dzieci do Chicago i wsadzą do bezpośredniego samolotu do Edynburga. Nie chcesz pewnie porozmawiać z Laurą? - Nie sądzę, Iain. Prawdę powiedziawszy, szukałem tylko wymówki, by z tobą pogadać. Nic ważnego, ale miałem tego popołudnia raczej niezwykłego gościa. Szukał Laury. - Doprawdy? Kto to był? - Głos Iaina MacLeana stał się lodowaty. - Facet z Afryki Południowej. Dobrze ubrany, drogi kożuch, przyjechał audi. Powiedział, że on i jego żona zaprzyjaźnili się z Laurą jakieś osiem lat temu. Ale adres miał mój. Był przekonany, że jesteśmy jeszcze małżeństwem. - Jak on wyglądał, Douglas? - Co znaczy: jak? Zupełnie zwyczajny facet, z ogładą, zajmuje się górnictwem. - Nie, Douglas. Opisz jego wygląd zewnętrzny. - No cóż, nie był bardzo wysoki. Nieco poniżej metra osiemdziesiąt, można powiedzieć. Raczej szeroki, dobrze zbudowany. - Cera? - Och, ciemna. Wziąłem go za południowoafrykańskiego Żyda. Czarne włosy, kręcone, krótko obcięte. - Powiedział, jak się nazywa? - Tak. Tylko nie pamiętam... nazwiska, w każdym razie. Na imię miał Ben. Admirał MacLean poczuł suchość w ustach. - Chwileczkę, Douglas — powiedział i nalał sobie szklankę wody mineralnej, zanim znów się odezwał: — Czy zauważyłeś u niego jeszcze coś? 321 - Nie, raczej nie. - Czy powiedział, gdzie poznali Laurę? - Owszem, w Kairze. Laura pojechała tam z przyjaciółką jakieś osiem lat temu. Zatrzymała się w hotelu „Mena House" niedaleko piramid. Według tego faceta poznali się tam wszyscy i wymienili adresy. Pomyślałem po prostu, że to trochę dziwne. Wiesz, Laura nigdy nie wspominała mi o żadnej poznanej parze z Afryki Południowej. Zastanawiałem się, czy może tobie coś się nasunie. Admirał zamilkł na kilkanaście sekund, słysząc w głowie tysiąc dzwonków alarmowych. Powiedział jednak spokojnie: - Nie, Douglas. Nic mi o kimś takim nie mówiła. Chciałem cię spytać, czy powiedziałeś mu, że Bili i Laura są tutaj, ale przecież sam o tym nie wiedziałeś. - Nie. Ale myślę, że wspomniałem mu, że mają się tu zjawić. Wiesz, odwożąc dziewczynki z Ameryki... Coś w tym rodzaju. - Czy powiedział, jak długo tu z żoną będą? - Chyba powiedział, że z tydzień. Żona przybywa do Edynburga nazajutrz. - No cóż, Douglas, dziękuję za telefon. Przykro mi, że nie mogłem ci pomóc. Mam nadzieję, że się wkrótce spotkamy. Pożegnali się. Admirał, nie odkładając nawet słuchawki, natychmiast zadzwonił gdzie indziej. Po drugiej stronie Atlantyku, w Waszyngtonie, odezwał się operator centrali w Białym Domu. - Czy zechciałby połączyć mnie pan z admirałem Arnoldem Morganem? - Oczywiście, sir. Mogę wiedzieć, kto mówi? - MacLean. Admirał Iain MacLean ze Szkocji. - Biuro admirała Morgana... - usłyszał po chwili. - Czy mogę rozmawiać z admirałem? Mówi Iain MacLean. - Tu Morgan. Witaj, Iain, stary przyjacielu. Jak się miewasz? Coś pilnego? - Najpilniejszego. On tu jest. - Kto? Nie. Chryste Panie. Dzwonisz z domu? - Morgan przerwał na chwilę, zbierając myśli. Linia nie zabezpieczona... - Mówiąc „on", czy masz na myśli tego „niego", co ja 322 mam na myśli? I czy chcesz powiedzieć, że on jest „tu" w twoim kraju, w twoim domu, czy w twoim gabinecie? - Dokładnie o „niego" chodzi. Usiłuje odnaleźć Laurę. Zjawił się w domu jej eks-męża dziś po południu. - Jezu Chryste! - Słuchaj, Arnold. Od paru tygodni jestem pewien, że on jest w Szkocji. Czy możesz znaleźć mapę wschodniej części północnego Atlantyku? - Taak, poczekaj minutkę. - Zajęło mu to dwie. - Mam ją przed sobą. - Dobra. Bierz ołówek i zaznacz następujące pozycje. Dwa krzyżyki na pięćdziesiąt północnej, trzydzieści zachodniej... tak, pozycja upadku obu naddźwiękowców... potem na pięćdziesiąt siedem czterdzieści dziewięć i zero dziewięć czterdzieści... teraz ta sama szerokość, długość zero osiem trzydzieści pięć. Zaznacz też porcik Mallaig, wybrzeże Szkocji przy południowym krańcu wyspy Skye. Admirał MacLean streścił teraz rozmówcy tok swego rozumowania. Zaginiony kuter rybacki, żołnierze na Saint Kil-dzie, zodiac pojawiający się w Mallaig. - Jestem zdania — powiedział — że nasz człowiek wysiadł z Unseena na dziewięciu stopniach czterdziestu minutach zachodniej, dotarł na Saint Kildę, by zaopatrzyć się w paliwo, potem wylądował w Mallaig. Nie mam pojęcia, co robi, ale dzisiaj jakiś człowiek zjawił się w domu mego byłego zięcia, szukając Laury. Opis pasuje do Adnama, jak go pamiętam. Twierdził, że poznał ją w Kairze. A ja wiem, że ona i Adnam byli tam kiedyś razem. Nikt o tym miał nie wiedzieć i nikt nie mógł wiedzieć oprócz niego samego. To na pewno był on i jest tu, w Szkocji. - Czy powiedział, jak długo ma zamiar tam zostać? - Nie. Ale mój durny eks-zięć wypaplał mu, że spodziewamy się Laury na Wielkanoc, zatem myślę, że zostanie te parę tygodni. Ale nie możemy być tego pewni. Równie dobrze może wrócić na okręt i znów coś nabroić. Pomyślałem sobie, że muszę dać ci znać. - Iain, nie muszę mówić, że cieszę się z twojego telefonu. Zastanawiam się, czy możemy coś jeszcze zrobić w tej sprawie. Gdzie są teraz Bili i Laura? 323 I — Są u nas, będą jeszcze z pięć dni. — Zabierzmy ich stamtąd. Z powrotem do Kansas. I myślę, że lepiej będzie, gdy ogłoszę ogólny alert na wszystkich lotniskach międzynarodowych w Stanach, by uważano na Ad-nama. Nie wyobrażam sobie, by chciał tu przyjechać, gdzie jest najbardziej poszukiwanym międzynarodowym przestępcą. Ale teraz, skoro wie, że ona odeszła z Amerykaninem, może próbować się do niej zbliżyć właśnie tutaj. Szkoda, że nie wiemy, pod jakim nazwiskiem podróżuje. — Douglas, mój eks-zięć słyszał nazwisko, ale nie pamięta. — Nie zapomnij mu za to ode mnie pogratulować. — Nie zapomnę. Czy masz jakieś dobre zdjęcie Adnama dla waszych przejść granicznych? — Nie jestem pewien, ale myślę, że mogę je dostać od Davida Gavrona. — Okay, Arnold, nie będę cię dłużej zatrzymywał. Jeśli nie uda ci się z Mosadem, mamy tu jego piękną fotografię z czasu szkolenia. Osiemnaście lat temu, ale może się przydać. — Dobra. Pogadamy później. Komandor Adnam jechał na północ z chaosem w głowie. Laura przybywała do Szkocji, ale co dobrego z tego miałoby dla niego wyniknąć? Zamieszka w domu MacLeanów, a admirał rozpoznałby go natychmiast. Nie uda mu się utrzymać inwigilacji białego domu nad Loch Fyne, a ona może tu być tylko parę dni. Nie, jeżeli chce porozmawiać z Laurą i jej mężem, odpowiednim do tego miejscem będzie ich dom w Kansas, może w przyszłym tygodniu. Stany Zjednoczone były poza tym jedynym krajem, do którego mógł się udać, krajem, którego naturalna dbałość o własny interes może sprawić, że będzie dla nich zbyt cenny, by go zabić. Musi tylko rozegrać tę partię właściwie, wykorzystać swoje wysokie karty. Beniamin Adnam jest nie tylko najbardziej poszukiwanym człowiekiem na świecie, jest także jednym z najlepiej poinformowanych. Znał wiele tajemnic militarnych - zwłaszcza morskich — Izraela, Iraku i Iranu. Rozumiał ich nadzieje, obawy i sposób myślenia. Mając do dyspozycji Bena Adnama, Stany Zjednoczone zyskają ważne atuty strategiczne. Jeśli potrafi ich przekonać, by go od razu nie wykończyli. 324 Wiedział, że musi wejść z nimi w kontakt na najwyższym możliwym poziomie, co nie będzie łatwe. Nie miał w Stanach ani jednego łącznika. Chyba że — ta myśl naszła go niespodziewanie — wprowadzi go tam komandor Baldridge. Człowiek, któremu powierzono odnalezienie sprawcy katastrofy Thomasa Jeffersona, musi mieć dojścia do najwyższych urzędników obecnej, republikańskiej administracji w Waszyngtonie. Niezwykła prostota tego szlaku do nowego życia musiała być zbyt piękna, by była prawdziwa. Jej logika jednak była niezaprzeczalna. Jeśli odnajdzie Laurę, odnajdzie też jej męża. A skoro tak, to może uda mu się ubić z nim interes. W każdym wypadku ten były oficer US Navy będzie skłonny poznać go raczej z jakimiś bardzo wysoko postawionymi ludźmi niż z miejscowym szeryfem. Zasadniczym problemem będzie przedostanie się do USA tak, by nie wpaść w łapy służby granicznej, która natychmiast oddałaby go bezlitosnym agentom CIA. Ben przypuszczał, że bezpośrednie loty z Londynu do Nowego Jorku czy Waszyngtonu są ściśle kontrolowane. Zdecydował, że musi poszukać jakiejś spokojniejszej drogi do Wielkiego Szatana. Jadąc wzdłuż falujących wzgórz Lammermuir, komandor Adnam rozważał czynniki działające na jego niekorzyść. To, że komandor Baldridge spędza czas z MacLeanami, oznacza, iż wszyscy oni wiedzą, kim jest Adnam. Miał pewność, że Douglas Anderson powiadomił admirała, iż ktoś pytał o Laurę. Znając sposób myślenia starego MacLeana, Ben był przygotowany na wszystko. Mój stary nauczyciel na pewno się nie zmienił, myślał. Niczego nie przeoczy, ani wtedy, ani teraz. Ben wiedział, że musi opuścić Wielką Brytanię i przedostać się do innego kraju tak, by w jego brytyjskim paszporcie nie pojawiły się świeże stemple. Był tylko jeden kraj, gdzie to się mogło udać: Irlandia. Przy wjeździe z Anglii lub Szkocji nie musiał tam okazywać paszportu. Jeśli MacLean ostrzegł swych amerykańskich przyjaciół, będą oni trzymać pod ścisłą obserwacją wszystkie przyloty z Londynu, Manchesteru, Edynburga czy Glasgow. Być może jednak nie tak pilnie będą się przyglądać pasażerom przybywającym z Shannon. 325 Bili, Laura i dziewczynki wrócili z Edynburga o dziewiętnastej. Laura podpisała stos prawnych dokumentów w kancelarii swego adwokata, także Bili złożył swój podpis na kilku z nich. Zaczynało wyglądać na to, że uzyska pełną opiekę prawną nad córkami, a Douglas Anderson będzie je widywał tylko w wakacje. Potężny wpływ admirała MacLeana na sędziego zdziałał cuda i wydawało się coraz bardziej prawdopodobne, że Mary i Flora zakończą edukację w alma mater swej nowej babci, Wellesley College w Bostonie. Admirał wyszedł im naprzeciw, kiedy Laura zajechała rangę roverem pod drzwi. Wnuczkom powiedział, by pobiegły do kuchni, gdzie babcia i Angus czekali z kolacją, a Billowi i Laurze zaproponował, by wypili z nim w gabinecie aperitif przed kolacją, miał im bowiem coś do powiedzenia. Oboje widzieli zaniepokojenie na jego twarzy, zauważyli też jego milczenie, gdy nalewał whisky z wodą sodową. Admirał nie tracił czasu na owijanie w bawełnę. — Ben Adnam zjawił się dziś w domu Douglasa Anderso-na — oznajmił. - Szukał ciebie, Lauro. Myślał pewnie, że wciąż jesteście razem. Douglas zadzwonił, by mi o tym powiedzieć. Opis gościa się zgadza. Powiedział, że on i jego żona poznali cię w Kairze... a konkretnie w hotelu „Mena House". Dość blisko prawdy, co? — O Boże, tato. Nie sądziłam nawet, że o tym wiesz. — Dowiedziałem się dwa lata po fakcie. Ale taki już jestem, wlokę się trochę w ogonie świata. Jednak wzmianka o Kairze była decydująca. To musiał być Ben. — Zgadza się. To musiał być on. I mówisz, że szukał mnie? — Tak twierdzi Douglas. — Ale dlaczego? — Och, trudno powiedzieć. Ale faceci w jego fachu prowadzą dziwne, samotne życie. I kiedy kończą swoje rozmaite zadania, jest prawie niemożliwe, by wrócili do normalnego. — Tak, pewnie tak jest. Czy sądzisz, że coś mi z jego strony zagraża? — Możliwe. Chcę powiedzieć, że skoro gość już zabił kilka tysięcy ludzi, nie da się przewidzieć, jaki jest stan jego umysłu. Zwłaszcza kiedy z jakiegoś powodu zostanie odtrącony przez swych mocodawców albo czuje się niepożądany. 326 Mogą go nachodzić najróżniejsze myśli. Sądzę, że nie jest absolutnie niemożliwe, że poszedł tam z zamiarem zabicia Douglasa i porwania ciebie. Spójrzmy prawdzie w oczy, w tej chwili może planuje zabicie Billa w tym samym celu. W każdym razie musimy zachować daleko posuniętą ostrożność, dopóki nie zostanie schwytany. Rozmawiałem z Arnoldem Morganem. Niepokoi się o wasze bezpieczeństwo. Sugeruje, byście, nie zwlekając, opuścili Szkocję i wrócili do Kansas... jutrzejszym porannym samolotem do Chicago. — Myślisz, że to aż tak poważna sprawa, Iain? — spytał Bili. — Właściwie nie. Ale z tym człowiekiem nie można być zbyt ostrożnym. Sprawa jest więc dla mnie na tyle poważna, że zmieniłem waszą rezerwację oraz załatwiłem samochód i eskortę z marynarki, by odwiozła was na lotnisko z dziewczynkami jutro na dziewiątą. - Czy Adnam wie, gdzie mieszkamy w Stanach? - spytała Laura. — Nie sądzę. W końcu nawet nie wiedział, że rozwiodłaś się z Andersonem. Ale lepiej będzie, jak zapytam Douglasa. Powinno mi to przyjść do głowy wcześniej. Chyba się starzeję. — Co robi admirał Morgan? - Wzmacnia kontrolę na wszystkich lotniskach międzynarodowych, by wypatrywano Adnama, na wypadek gdyby zechciał cichaczem się wśliznąć do Stanów. O ile znam Arnolda, zrobią to dyskretnie, ale dokładnie. Przed chwilą dzwoniłem do niego ponownie. Załatwi wam helikopter marynarki, który odwiezie was z Chicago do Kansas, poza tym przez jakiś czas na ranczu będzie wojskowa ochrona — po pierwsze, by was bronić, po drugie, by złapać tego drania. Uważamy teraz, że nie wątpliwości, że to on jest odpowiedzialny za te trzy katastrofy. - Czy myślisz, tato, że Ben może planować zabicie mojego męża? - Cóż, musimy działać w przekonaniu, że coś takiego chodzi mu po głowie. Umysł seryjnego zbrodniarza łatwo może ulec demencji... ale nie sądzę. W takim myśleniu jest rys histerii... zabić męża, by uciec z żoną. Nie pasuje mi to do 327 Bena. Jest na to za zimny, zbyt wyrachowany i sprytny. Uważam, że może chcieć od ciebie jakiejś przysługi, ale może się stać zupełnie nieobliczalny, jeśli mu jej odmówisz. Nikt z nas nie wie, gdzie kończy się jego profesjonalizm, a zaczyna szaleństwo. Nie możemy ryzykować. Komandora Adnama należy od tej chwili traktować jak wściekłego psa. Po prostu dlatego, że bardzo długo jego mózg pracował na zupełnie innych falach niż reszta ludzkości. Im szybciej przerzucimy was z dziewczynkami do domu i pod osobistą ochronę doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego, tym będę spokojniejszy. - Czy powiedziałeś o tym mamie? - Nie. I nie widzę powodu, by ją niepotrzebnie niepokoić. Możecie zostawić to mnie. Dopili swoje drinki i małżonkowie poszli na górę, by się przebrać do kolacji. Kiedy weszli do sypialni, reakcja żony zaskoczyła komandora Baldridge'a. Zarzuciła mu ramiona na szyję, przytuliła się; czuł jej nieopanowane drżenie. - On naprawdę mnie przeraża, kochany - szepnęła. - Jest w nim coś tak strasznego. I pomyśleć tylko, że czai się tam gdzieś na zewnątrz. Znalazł Douglasa i tutaj też może dotrzeć. Mój Boże, przecież on tu już był. Może nawet obserwuje dom w tej chwili? - Ben Adnam nie jest typem człowieka, który by się skradał przez krzaki, żeby gapić się na nas jak jakiś zboczeniec - odpowiedział Bili. - On działa według starannie opracowanego planu. Byłbym zaskoczony, gdyby się okazało, że się tu kręci. Chcę powiedzieć, że przecież jest tu znany. Znają go twoi rodzice, może go pamiętać służba. To jest ostatnie miejsce, gdzie by się pchał. - Pewnie masz rację. Ale jeśli ojciec i admirał Morgan mają powody do niepokoju, to i ja nie powinnam tego lekceważyć. Poproszę Angusa, by spakował rzeczy nasze i dziewczynek, kiedy będziemy jedli kolację. - Okay. Ja poczynię własne przygotowania. Ale powiem ci jedno. Nie szukałbym Bena Adnama, tu w Szkocji, ponieważ sądzę, że właśnie ją opuszcza. - Dlaczego? - Bo teraz już wie, że ciebie tu nie ma. Zagrał tą kartą 328 i przegrał. Pan Anderson go widział i Adnam wie, że jeden jego telefon do admirała lub do ciebie będzie jak kij w gniazdo szerszeni. Według mnie wyniesie się z kraju natychmiast. - Ale dokąd? - Oto jest pytanie, Lauro. Może z powrotem na Bliski Wschód. Może do Szwajcarii po pieniądze. Może do Afryki Południowej, o której wspominał. Jednak nie przypuszczam, by wybierał się do Ameryki, gdzie jest najbardziej poszukiwanym przestępcą wszech czasów, zamordowawszy dopiero co naszego świątobliwego wiceprezydenta i garść polityków. Pożegnalna kolacja w domu MacLeanów była bardzo tradycyjna. Annie podała wędzonego szkockiego łososia z Tay, do niego butelkę doskonałego Puligny-Montrachet 1995 z winnicy 01iviera Leflaive'a. Smak głównego dania, grubych befsztyków z polędwicy w wykonanu Angusa, podnosiło szesnastoletnie Chateau Lafleur z Pomerol. - Trzeba było dużo odwagi, by częstować befsztykiem światowej rangi eksperta, producenta wołowiny z Wielkiej Prerii - powiedział admirał. - Mam nadzieję, że stanęliśmy na wysokości zadania. - Jest fantastyczny - odrzekł Bili, delektując się smakiem. - A wino jest chyba najlepsze, jakiego do tej pory próbowałem. - Tak, w 1990 roku nieźle im poszło w Bordeaux - zgodził się sir Iain. - Musiało upłynąć pięć lat, zanim pojawił się równie dobry rocznik. Przy okazji, naprawdę żałuję, że musicie jutro wyjeżdżać, ale pewnie tak będzie najlepiej. - Zgadzam się. A skoro Morgan zajął się sprawą, nie zdziwię się, jeśli wkrótce złapią naszego znajomego. - Mam nadzieję, że zrobią to, zanim wyrządzi kolejną szkodę, Bili. Wciąż jestem przekonany, że to on w jakiś sposób załatwił tych żołnierzy na Saint Kildzie. W innym wypadku byliby tam nadal. Wyobraźcie sobie, dwa życia za kilkadziesiąt litrów paliwa. Myślę, że właśnie kimś takim się w końcu zostaje... w jego zawodzie. - Tak sądzę - przytaknął Bili. - I oczywiście ci ludzie wierzą, że są żołnierzami i że zabicie paru żołnierzy wroga właściwie się nie liczy. - On wie, że byłeś wojskowym, prawda? — spytała Lau- 329 ra. - Mam nadzieję, że nie myśli, że właściwie się nie liczysz. Bo w przeciwnym razie dopadnę go, gdziekolwiek by się krył, i zabiję go z zimną krwią. Na twarzy Laury Baldridge nie było nawet cienia uśmiechu, gdy wypowiadała te słowa. Jej rodzice wyglądali za to na wstrząśniętych. ROZDZIAŁ 11 Ben zgadywał, że admirał MacLean domyślił się tożsamości tajemniczego gościa Galashiels Manor. Oznaczało to, że dom jego będzie pod ochroną i że należy unikać lotnisk w dużych miastach, jak Edynburg, Glasgow, Londyn i Dublin. Wszystkie jego instynkty kazały mu pozostawać na prowincji, podróżować samotnie swym nie rzucającym się zbytnio w oczy samochodem i pozwalać się zobaczyć jak najmniejszej liczbie ludzi. Przez całą kolację, na którą zjadł wyśmienitego wędzonego łososia na zimno i pieczeń z bażanta, studiował uważnie mapę. Kiedy kładł się spać, nie miał już żadnych wątpliwości. Droga do Irlandii wiodła przez walijski port Fishguard, skąd przeprawi się promem do irlandzkiego miasteczka Rosslare. Nie będzie do tego potrzebował paszportu, jeśli poda się za Brytyjczyka. Postanowił spędzić trochę czasu w jakimś biurze podróży, zanim opuści Szkocję. Biuro tuż obok hotelu nada się doskonale. Następnego ranka wstał późno, w hotelowym barze wypił trzy kawy, przeglądając poranną prasę, po czym rozliczył się w recepcji, oddał klucz i poprosił, by przechowano jego torbę. Zamówił też podstawienie samochodu z garażu na dwunastą. W pobliskim biurze podróży przestudiował stos broszur na temat trasy do Irlandii i samej Szmaragdowej Wyspy. Zakupił bilet na prom do Rosslare, odpływający o trzeciej piętnaście nad ranem. Zamierzał pozostać w Irlandii przez kilka dni, aby załatwić wielokrotną amerykańską wizę wjazdową typu B-2, dla biznesmenów, a potem odlecieć z Shannon do Bostonu, najkrótszym z północnoatlantyckich szlaków. Miał po temu jeden bardzo ważny powód. Amerykańskie władze imigracyjne utrzymują na lotnisku w Shannon w pełni operacyjną placówkę odprawy granicznej pasażerów udających się z Irlandii do USA. Pasażerowie okazują paszporty, 331 uzyskują wizę pobytową i od tej chwili lot Shannon-Bos-ton staje się lotem krajowym, jakby startował z Chicago. Ben Adnam sądził, że ma dziesięciokrotnie więcej szans prześliznąć się nie zauważony przez kontrolę graniczną w Shan-non, z nową wizą B-2 i biletem powrotnym, niż miałby na przejściu granicznym na kontynencie amerykańskim, gdzie zapewne już agenci CIA wypatrywali za nim oczy w tłumach przybyszów z Anglii i Szkocji. Zarezerwował też i z góry opłacił pobyt w hotelu w Dublinie, który miał się znajdować w odległości krótkiego spaceru od ambasady Stanów Zjednoczonych w Ballsbridge. Wrócił do „Balmoral", by odebrać bagaż i samochód, po czym zadzwonił do swego banku, polecając, by jego karty kredytowe przesłano pocztą kurierską do hotelu „Berkeley Court" w Dublinie. Wręczył napiwek odźwiernemu, wrzucił torbę na tylne siedzenie samochodu i ruszył z Edynburga na południe, kierując się ku długiej, pustawej drodze A7, biegnącej przez Galashiels i Hawick ku odległemu o sto sześćdziesiąt kilometrów angielskiemu granicznemu miastu Carlisle. Dotarcie do ponurego szkockiego miasta wełny, Hawick, zajęło mu parę godzin, gdyż na krętej drodze i w ulewnym deszczu zmuszony był wlec się za trzema ciężarówkami. Na szczęście w Hawick zjechały one z szosy, wkrótce też przestało padać. Mógł teraz zwiększyć tempo jazdy, gdyż był prawie sam na krętej drodze wijącej się wzdłuż brzegu rzeki Teviot przez malownicze doliny i wzgórza pogranicza Anglii i Szkocji. Na południe od Langholm „siódemka" napotykała następną rzekę, Esk, i podążała z jej biegiem przez surowe góry i leżące poniżej drogi zielone, bujne pastwiska dla bydła i owiec. Pod Longtown rzeka skręcała na zachód ku swemu wydłużonemu ujściu u czoła zatoki Solway Firth. Ben jechał dalej na południe, aż po dziesięciu kilometrach dotarł do szerokiej, wygodnej autostrady M6, która przez następne trzysta kilometrów poprowadzi go przez środkową część Anglii, Midlands, stanowiąc kręgosłup jego podróży. O piętnastej trzydzieści dotarł do Penrith, bramy pięknego Pojezierza i jechał teraz z przeciętną prędkością ponad sto dwadzieścia kilometrów na godzinę zachodnimi zboczami wzgórz okalających jeziora Ullswater, Haweswater i Windermere. Uzupełnił paliwo na 332 stacji w Tebay, kupił kanapkę i kubek kawy i ciągnął dalej na południe. Od tego miejsca autostrada M6 biegła nad zatoką Morecambe, gdzie leży Barrow-in-Furness, niegdyś dom HMS Unseen. Tempo jazdy ruchliwą autostradą nie daje jednak wielu sposobności podziwiania krajobrazu. Komandor Adnam jechał bez zatrzymywania się przez północno-zachod-nią Anglię, mijając Lancaster, Blackpool, Preston, Southport, potem Manchester i Liverpool, Newcastle-under-Lyme, Stoke-on-Trent i Stafford. Do Birmingham, gdzie autostrada dzieli się na dwie odnogi, z których jedna jako M5 prowadzi do Bristolu, dotarł o dwudziestej pierwszej; w dwanaście minut potem, przekroczywszy wielki most nad rzeką Severn, znalazł się w Walii. Opłacił rogatkowe i zajechał na stację benzynową Magor. Zatankował, zaparkował na uboczu i w restauracyjce znalazł stolik przy oknie, by zjeść kolację. Zerknął dyskretnie na talerze innych gości, by zamówić to, co większość z nich, i nie zwrócić na siebie uwagi kelnerki. Jak zawsze zadziwiony kulinarnymi gustami ludu brytyjskiego, zamówił rybę z frytkami, sadzonym jajkiem i fasolą. Wyprawiwszy tego ranka Billa i Laurę z dziewczynkami do Chicago, admirał MacLean z żoną zasiedli do cichej, eleganckiej kolacji, na którą podano pstrąga z rusztu z młodymi ziemniakami i szpinakiem oraz butelkę sancerre. Na koniec wypili po kieliszku porto i zjedli po kawałku pełnotłuste-go sera stilton. Lady MacLean położyła się wcześnie, ale admirał był zbyt niespokojny. Przeszedłszy do gabinetu, by poczytać gazetę przy dogasającym kominku, nie wytrzymał i zatelefonował do Galashiels Manor. Telefon odebrał kamerdyner. - Och, dobry wieczór, Beresford. Mówi Iain MacLean. Zastanawiam się, czy państwo Anderson jeszcze nie śpią? - Och, dobry wieczór, sir. Bardzo mi przykro, ale państwo wyjechali na kilka dni do Francji. Pan Anderson jednak będzie w Londynie w przyszły wtorek, jak sądzę. - A to szkoda. No, nic pilnego. Miałem do niego tylko małe pytanie... Czy zatrzyma się w klubie? - Tak sądzę, sir. Ale pewności nie mam. - Bardzo dobrze, Beresford. Dziękuję ci. Dobranoc. 333 Admirał kładł się tego wieczoru spać z czołem zmarszczonym ze zmartwienia. Ben Adnam spojrzał na zegarek. Dochodziło wpół do jedenastej, kiedy opuścił stację i wjechał na M4, biegnącą wzdłuż prawie całego wybrzeża południowej Walii, za Swansea i dalej na zachód. Ciemności panowały egipskie i znów zaczynał siąpić deszcz. Na drodze panował spory ruch. Znaki drogowe w języku walijskim były dla Irakijczyka przysłowiową chińszczyzną. Był to dla niego język, przy którym arabski wydawał się prościutki. Ben trzymał się więc środkowego pasa, nie jadąc zbyt szybko, i obserwował mijane tablice, wychwytując co jakiś czas znane sobie nazwy miast, jak Cardiff, Pontypridd, Bridgend, Neath czy Swansea. To było stare, przemysłowe serce Walii, położone na południowym skraju stromych dolin, gdzie niegdyś wydobywano najlepszy okrętowy węgiel na świecie, walijski antracyt. Ben Adnam podczas swej nauki w Szkocji wiele dowiedział się na temat rugby. Teraz rozpoznawał też górnicze miasteczka i wioski, których nazwy zapisały się w światowej historii tego sportu. Minąwszy Swansea, zaczął wypatrywać Llanelli, zachodnio walijskiego miasteczka, które wydało więcej światowej klasy zawodników niż cała reszta Wysp Brytyjskich razem wzięta. Ben obserwował kiedyś mecze zespołu Royal Navy i pamiętał spotkanie z trzema masywnymi napastnikami, z których wszyscy byli we flocie podwodnej i wszyscy pochodzili z Walii. Zastanawiał się, czy mogą teraz tu gdzieś mieszkać i czy ich życie jest równie samotne jak jego. Wiele oddałby za rozmowę z kimkolwiek, choćby ze starszym marynarzem Berwynem Jamesem, olbrzymim, wesołym napastnikiem reprezentacji marynarki z 1988 roku, którego szyja mierzyła sześćdziesiąt jeden centymetrów, czoło nie istniało, a iloraz inteligencji nieco tylko wywyższał go ponad rośliny. Ben dobrze zapamiętał Berwyna. Autostrada M4 skończyła się na północny wschód od Llanelli. Ben mknął w deszczu na zachód z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Chciałby przycisnąć pedał i pognać sto pięćdziesiąt, co dla audi nie byłoby większym wysiłkiem, ale powstrzymywał się. Nie udało się unik- 334 nąć pozostawiania za sobą drobnych śladów, które muszą zostać odkryte w ciągu miesiąca; dać się zatrzymać policji za przekraczanie dozwolonej prędkości byłoby idiotyzmem. W miarę jak posuwał się na zachód, zaczęły się pojawiać drogowskazy do Fishguard. O północy minął Saint Clears, wciąż jadąc na zachód. O wpół do pierwszej skręcił w Haver-fordwest na północ - ostatni, krótki odcinek tysiąckilomet-rowej podróży. Zatoka Cardigan i przystań promowa leżały przed nim o dwadzieścia cztery kilometry. Na żołądku zmęczonego komandora Adnama leżała ciężko ryba z frytkami. Pomimo tak późnej pory ruch narastał i wkrótce Ben znalazł się w konwoju ciężarówek zmierzających wąską i krętą drogą do portu. Te ostatnie kilometry zabrały mu czterdzieści pięć minut, gdyż deszcz i bryzgi wody spod kół uniemożliwiały bezpieczne wyprzedzanie. Sznur pojazdów posuwał się przez ciche, jakby wymarłe wioski: Tangiers, Treffgarne, Wolfs Castle, Letterstone, Newbridge i Scleddau, aż wreszcie ciężarówki zaczęły skręcać na drogę omijającą centrum Fishguard i prowadzącą wprost do przystani. Ben postanowił pojechać do miasteczka i rozejrzeć się za stacją benzynową. Kwadrans po pierwszej wjechał na opustoszały rynek i zaczął się kierować według drogowskazów ku przystani. Zaskoczyło go, że miasto jest położone tak wysoko — zdawało się siedzieć na wysokim brzegu Morza Irlandzkiego jak na grzędzie. Daleko w dole widać było światła portu, a droga prowadziła zakosami po stromym zboczu. Wyraźnie rysowała się biała, rzęsiście oświetlona sylwetka promu Stena Linę, Beatrix Kónigin. Jedyna otwarta stacja benzynowa mieściła się na nabrzeżu. Ben zatankował do pełna, chcąc mieć pełen bak na przyjazd do Irlandii i rozpoczęcie dalszej jazdy. Podjechał potem do przystani, na bramie pokazał swój bilet i odebrał kartę pokładową. Dalej znajdowała się komora celna. Z cienia wysunął się policjant, gestem nakazując mu, by się zatrzymał. Ben zrobił to i opuścił szybę. — Paszport brytyjski, sir? -Tak. — Prosto naprzód. Policjant nawet nie poprosił o pokazanie paszportu. Pod sklepem wolnocłowym czekało już kilka samochodów 335 osobowych. Ben wysiadł, by kupić sobie kawę. Nie został jednak w sklepie, lecz wrócił z plastykowym kubkiem i usiadł za kierownicą, sącząc gorącą, słodką lurę i rozmyślając o czekającym go życiu i świecie. O drugiej dziesięć ogłoszono rozpoczęcie okrętowania i pojazdy długim, rozciągniętym wężem ruszyły ku czekającemu o kilometr dalej przy nabrzeżu promowi, mając po prawej wody portowe, po lewej, wysoko nad nimi, światła Fishguard. Marynarze sprawnie skierowali każdy z dwudziestu siedmiu samochodów na wyznaczone miejsce, głęboko w ładowni, rozkładając równomiernie ciężar po obu burtach dziewięciopokładowej Beatrix. Ciężarówki nadjechały w dziesięć minut później, podczas gdy komandor Adnam, idąc za znaczącymi drogę napisami, doszedł do salonu pasażerskiego na pokładzie ósmym. Było tam ciepło, wygodnie i pusto. Ben zapadł się w miękki fotel i usnął, nie zdążywszy nawet zdjąć okrycia. Obudził się dopiero, gdy statek odpłynął, cofając się z przystani na środek basenu portowego, a potem ruszył naprzód, wzdłuż długiego falochronu, ku Morzu Irlandzkiemu. Adnam podświadomie wyczuł ruch statku. Słyszał zmieniający się rytm silnika, kiedy Beatrix kładła się na zachodni kurs, sunąc po osłoniętych wysokimi, poszarpanymi klifami Pembrokeshire wodach zatoki. Zorientował się, że przestało padać i wyszedł na smagany wiatrem górny pokład. Patrzył na malowane księżycową poświatą brzegi Walii, znów czując pod kilem znajomy rytm oceanu. Już wcześniej zapoznał się z trasą promu na kupionej w Szkocji mapie. Wychylił się przez nadburcie, wpatrując się w ciemność w poszukiwaniu świateł statków. Ta część Morza Irlandzkiego była jednak pusta. Czekał więc na ukazanie się latarni morskiej na Strumble Head, przylądku znaczącym koniec osłoniętych wód, gdzie wielki prom wysunie się na burzliwy Kanał św. Jerzego, nawiedzany przez wysoką martwą falę nadbiegającą z otwartego Atlantyku z południowego zachodu. Poczuł ją, zanim jeszcze zobaczył latarnię. Dziób statku pochylił się lekko, potem uniósł na fali, zawahał się przez chwilę i znów zsunął się w dół, wzbijając po obu burtach fontanny spienionej wody. Cztery błyski, siedem sekund przerwy i znów cztery błyski. Ukazała się latarnia Strumble 336 Head. Komandor wrócił do środka mniej spięty niż przez cały miniony dzień. Otwarte morze, gdzie przywykł do roli uznanego mistrza, miało uspokajający wpływ. To był, jak rozumiał, jego dom. Jedyny, jaki w życiu miał i być może jedyny, jaki będzie miał kiedykolwiek. Zanurzył się znowu w swym fotelu i zamknął oczy. Sen przyszedł natychmiast. Kiedy Ben się obudził, była piąta trzydzieści. Na końcu salonu znajdował się prostokątny bar z alkoholami, napojami chłodzącymi, kawą i herbatnikami. Kilku pasażerów siedziało przy stołach, niektórzy spali. Ben usiadł przy barze na wysokim stołku, zamówił kawę i shortbread, grube maślane herbatniki w opakowaniu w szkocką kratę. Pamiętał ich smak z Faslane; gryzł je teraz powoli, znów wspominając dni spędzone na szkoleniu z młodymi oficerami Royal Navy, uczestnikami kursu dowódców okrętów podwodnych, pod wszystko widzącym, ale sprawiedliwym okiem Nauczyciela, młodego komandora MacLeana. Uśmiechnął się do swoich myśli, wbrew sobie i wbrew wszystkiemu. Jego sen na jawie trwał niezakłócony jeszcze pięć minut. Na sąsiednim stołku usiadł nie ogolony młody mężczyzna, może dziewiętnastoletni, ubrany w tanią czarną skórzaną kurtkę, dżinsy i adidasy, i zamówił kufel guinnessa. Powie-wiedział wprawdzie tylko „Stout*!", lecz barman najwyraźniej wiedział, o co mu chodzi, i pozwoliwszy pianie powoli się podnieść, postawił przed nim wysoką szklankę czarnego irlandzkiego nektaru. - Zdrówko! - wzniósł toast młodzieniec, po czym zwrócił się do Bena: - A pan nie machnie słoiczka? Teraz dopiero Adnam się zorientował, że młody człowiek jest solidnie wstawiony i będzie potrzebował odrobiny szczęścia, by dotrzeć na pokład samochodowy, a cóż dopiero wyjechać samochodem na drogę z Rosslare. - Nie, dziękuję. Troszkę dla mnie za wcześnie. - Za wcześnie? Je-ezu, my-yślałem, że jest troszkę za późno? Ben uśmiechnął się. Irlandczyk był przystojnym chłopakiem o czarnych włosach i poważnej twarzy. Palił, zaciągając Gatunek ciemnego, mocnego piwa, zbliżony do porteru. 337 się głęboko. Ben osądził, że ma przed sobą kogoś z poważnym kłopotem na głowie, pomimo jego młodego wieku. - A co też pan może robić na tym cholernym, strasznym pudle o takiej porze nocy? — zapytał znów młodzieniec z tą rozbrajającą szczerością mieszkańców Szmaragdowej Wyspy. - Spóźniłem się na wcześniejszy prom i musiałem się obijać po Fishguard - odpowiedział Ben. - A co przygnało tu pana? - Załatwiałem drobny interes w Londynie. Późno skończyliśmy. Musiałem dojechać tu pociągiem. Trwa to całą cholerną wieczność. Trzeba się przesiąść w Swansea. - Trzeba było polecieć samolotem. - Nie warto. Kosztuje fortunę, a ja mieszkam na południu. W Waterford. To znaczy, kiedy jestem w domu. Ktoś po mnie wyjedzie w Rosslare. Ben od lat nie prowadził takiej niewinnej rozmowy. To było przeciwne całej jego wiedzy i doświadczeniu. Luźna rozmowa, wymiana myśli. Pozostawianie wrażenia na obcej osobie. Te sprawy są zabronione dla ludzi pracujących w konspiracji. Musi uważać, by nie wyjawić istotnych faktów, i mówić tylko kłamstwa. To go ochroni przed skutkami własnej niedyskrecji. - W czym pan robi? — zapytał Irlandczyk, ale zanim Ben zdążył odpowiedzieć, wyciągnął do niego rękę i dodał: - Paul. Paul 0'Rourke. Nie mieszka pan w Irlandii, nie? Ben potrząsnął głową. - Nie. Ben Arnold, jestem z RPA. Robię w górnictwie. - Aha. Ja się zajmuję polityką - rzekł chłopak i pociągnął zdrowo z kufla. Przez chwilę siedział w milczeniu, po czym odezwał się ponownie: — Słuchaj pan. Jest pan, jak widzę, człowiek światowy, więc nie obrazi się pan, gdy zapytam. Ale w pana kraju było sporo kłopotów przez ostatnie lata... wiesz pan, ci biedni czarni tubylcy, próbujący odzyskać trochę ziemi od białych, co ją im zabrali. Co pan o tym myślisz? O ludziach, których brutalnie okradziono i którzy chcą stanąć na nogi, chcą porządnie żyć? - Cóż — odrzekł Ben. — My niezupełnie tak to widzimy. Widzi pan, kiedy biali osiedlili się w południowej Afryce, prawie nie było tam czarnych tubylców. Przybyli tam z półno- 338 cy z biegiem czasu, próbując znaleźć pracę w kraju zbudowanym od zera przez Europejczyków, Anglików i Holendrów. - Je-ezu. My-yślałem, że skurczybyki siedzą tam od zawsze. - Źle myślałeś, Paul. Południowa Afryka zawsze była biała. - Czy to dlatego jest tak cholernie bogata, nie jak reszta Afryki? - Tak myślę. Cały jej przemysł zbudowali biali. Moja własna korporacja zatrudnia tysiące czarnych robotników... ale nie mówię, że nie popełnialiśmy błędów. Popełnialiśmy. Powinniśmy byli zapewnić więcej możliwości, całe lata temu, dla wyniesienia najlepszych spośród czarnych pomiędzy białe społeczeństwo. Apartheid nigdy nie był słuszny. I okazał się bardzo niszczący. - Czytałem o tym sporo na uczelni - powiedział Paul. -Zanim rzuciłem. Studiowałem politykę międzynarodową. Ale musiałem przeoczyć to o czarnych przyjeżdżających po pracę, gościach w białym państwie. - Cóż, tym właśnie byli. Większość z nich w taki właśnie sposób dostała się do RPA, przekradając się przez granice z krajów w rodzaju Niasaland. I oczywiście wielu imigrantów przybyło też z Indii. Znów nastąpiła chwila ciszy, którą tym razem pierwszy przerwał Ben. - A cóż było tak pilnego w twoim życiu, Paul, że postanowiłeś przerwać studia? - Och, nic takiego. Zamieszałem się w politykę. - Jaką politykę? Zamierzasz ubiegać się o urząd? - Może kiedyś tak. Ale zajmuję się bardziej praktycznym aspektem spraw. Ben wyczuł, że Paul 0'Rourke zaraz powie więcej, niż powinien. Obserwował chłopca, palącego nerwowo, przełykającego duże łyki guinnessa z trzymanego drżącą nieco dłonią kufla. - Moja rodzina to republikanie — powiedział młodzieniec. - Mój tata był aktywistą, przed nim mój dziadek i pradziadek. 339 - Co robili? - No, mój pradziadek przybył do Dublina z Cork razem z Michaelem Collinsem w tysiąc dziewięćset szesnastym. Zginął w walce o urząd pocztowy. Anglicy go zastrzelili. Mój stryjeczny dziadek był ranny, ale udało mu się przedrzeć. Był w grupie, która wycofała się do piekarni Bolanda. Myślę 0 tym za każdym razem, kiedy jestem w Dublinie. Nigdy nie mieli szans przeciwko angielskiej artylerii... Ale, Je-ezu, chłopaki byli odważni w tamtych dniach. Ben pokiwał głową, nie odzywając się. - Cała moja rodzina należy do Sinn Fein. To po irlandzku znaczy „my sami". Chcemy, by Irlandia była jednym krajem, bez żadnych Anglików. Dlatego mamy IRA... to nasze zbrojne ramię. - Wiem - powiedział Ben. - Jesteś członkiem? Paul milczał. Potrząsnął głową, po czym powiedział: - Powiedzmy po prostu, że jestem sympatykiem. - Pociągnął łyk guinnessa i kontynuował: — Nie sądzę, by pan mnie rozumiał, panie Arnold. Jesteśmy z przeciwnych stron barykady. Pan należy do bogatej klasy rządzącej. Ja należę do organizacji walczącej o wyzwolenie spod władzy okrutnego 1 złego tyrana. - Myślisz, że Anglicy są okrutni i źli? - Nie mamy im za co dziękować. Gwałcili i rabowali ten kraj przez stulecia. I jakim prawem? Prawem ich cholernych dział, ot co. Ale przekona się pan, że pierwsza kolonia Anglii będzie jej ostatnią. I być może to nasza broń ostatecznie położy temu kres. - Kiedy po raz pierwszy cię to zainteresowało? - Myślę, że musiałem mieć wtedy ze trzynaście lat. W domu dziadka w Schull, to jest na wybrzeżu Cork, było raz małe przyjęcie. Było kilku Anglików, zaproszonych z pubu. Pamiętam, jak wszyscy po kolei śpiewali piosenki i kiedy przyszła kolej na Anglików, wybrali It's a Long Way to Tipperary. W tym momencie dziadek dostał szału. Stałem tuż za nim, a on rąbnął pięścią \/ stół i wrzasnął: „Nie pozwolę, by to śpiewano w moim domu! Nie pozwolę! Do diabła z wami! Do diabła!" No, przyjęcie się wtedy skończyło. Wszyscy się rozeszli, ale następnego dnia zapytałem ojca, co tak 340 dziadka rozwścieczyło. Ojciec powiedział, że to jest pieśń marszowa Anglików i śpiewali ją Black and Tans*. - Kto to taki? - Tak nazywaliśmy angielską armię okupacyjną w południowej Irlandii, zanim ich wygnaliśmy. Ojciec powiedział mi, że zastrzelili matkę dziadka i obie jego siostry, kiedy miał czternaście lat, tam w Cork. Powiedział mi, że dziadek stał na progu własnego domu, zalany krwią zabitej matki, i słyszał, jak angielscy żołnierze odchodzą, śpiewając o długiej drodze do Tipperary. - Czy to znaczy, że chcesz zostać terrorystą, żołnierzem IRA? - Nie jestem pewien. I nie umiem tego wyjaśnić. Pan nigdy nie zrozumie, jak to jest być gotowym umrzeć za coś, w co się wierzy, panie Arnold. Nienawidzę Anglików, jak wszyscy członkowie mojej rodziny. Nigdy nie wybaczymy im tego, co zrobili w Irlandii. I jest nas tylko niewielu, by wygnać ich stąd co do jednego. Najlepszym na to sposobem jest podkładanie bomb w ich cholernym kraju, dopóki się stąd nie zabiorą. - Na twoim miejscu byłbym ostrożny, Paul. Życie, jakie chcesz wybrać, jest samotne. Będziesz ścigany przez Anglików, będziesz czuł, że wszyscy są przeciwko tobie. Będziesz żył w stałym zagrożeniu od materiałów wybuchowych i pocisków angielskich snajperów. A co najgorsze, w końcu nie będziesz miał nikogo, komu mógłbyś ufać. - Studiowałem ten temat całkiem uważnie, panie Arnold. Jestem wystarczająco odważny i chyba wystarczająco sprytny. Pomagałem już w kilku zadaniach, choć nigdy tak naprawdę nie byłem na pierwszej linii. Mój ojciec dowodził drużyną IRA, ale nigdy nam nie powiedział, co zrobił. - No cóż, uważam, że powinieneś podejść do tej sprawy bardzo rozważnie. To bardzo poważny krok. Będziesz miał wiele czasu, by go żałować, jeśli okaże się fałszywy. Możesz też zginąć. * Angielska tymczasowa formacja policyjna utworzona do zwalczania partyzantki irlandzkiej podczas powstania w latach 1920--1921. 341 — Ach, mówi pan tak, bo nie może pan zrozumieć, co to znaczy w coś wierzyć i nie bać się za to umierać. To jest wypalone w duszy człowieka: nienawiść, poczucie słuszności i sprawiedliwości. Terroryści są zupełnie inni od reszty ludzi. — Żebyś wiedział, Paul — odpowiedział Beniamin Ad-nam. — Żebyś, chłopcze, wiedział... Środa, 5 kwietnia 2006 r. Godzina 1600. Biuro Doradcy Prezydenta do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, Biały Dom, Waszyngton Admirał Arnold Morgan rozmawiał zabezpieczoną przed podsłuchem linią z siedzibą CIA w Langley w stanie Wirginia. - Tak. Nie wiem, gdzie on, u diabła, jest, ani też dokąd się, u diabła, wybiera. Ale wiem, że zeszłego wieczoru był w Szkocji. Nie, nie mam realnych podstaw, by podejrzewać, że może próbować się przedostać do Stanów Zjednoczonych, ale nie jest to wykluczone. Tak. Mam jego zdjęcie, nadesłane przez Mosad. Tak, jest w drodze do was. Bardzo dobra jakość. Byłbym skłonny rozstawić paru chłopaków na głównych lotniskach z połączeniami z Wielką Brytanią... loty z północy, Edynburg, Glasgow, Manchester... Tylko dlatego, że są najbliżej jego ostatniej znanej pozycji. Tak, lepiej będzie się przyjrzeć także przylotom z Londynu. Na wypadek, gdyby najpierw się udał na południe. Angole mają wszystkie swoje lotniska na oku. Taak... posłałem też rysopis. Pamiętaj, że jest oficerem marynarki, zazwyczaj wygląda elegancko. Mówi z bardzo poprawnym brytyjskim akcentem. Ale pamiętajcie też, że nie jest durniem i może nam nie pójść na rękę, wyglądając na dżentelmena. Tak, tak... no cóż, myślę, że Nowy Jork, Waszyngton... być może Boston, Filadelfia... może Chicago. Jasne, zaalarmujcie służby graniczne, kontrolę paszportową. Okay... nie, nie jestem pewien... równie dobrze może zwiewać na Bliski Wschód. Może jednak zdążać w tę stronę. Tak, możliwe, że do Kansas... tak... nie... nie sądzę, by miał wizę. Nie będzie miał czasu załatwić. Nie... paszport będzie raczej sfałszowany... ale nowe wizy amerykańskie są 342 prawie niemożliwe do podrobienia, chyba by się na to nie odważył. Za wielkie ryzyko. Jeśli tu jedzie, musimy szukać faceta bez wizy, podróżującego jako turysta, na krócej niż dziewięćdziesiąt dni. Okay... No to przypilnujmy tego, dobra? Pamiętaj, ten skurwiel jest najgorszym terrorystą w historii. I jeśli tu przybędzie, chcę, by go złapano. Prezydent też... więc nie spieprzcie tego. Arnold Morgan cisnął słuchawkę na widełki, wrzasnął, by podano mu kawę, potem wrzasnął, by przyszła Kathy. Trzy sekundy później, kiedy drzwi wciąż się nie otwierały, ruszył ku nim, warcząc: „Durna baba!", akurat w chwili, kiedy stanął w nich prezydent Stanów Zjednoczonych, tłumiąc śmiech. — Kto, ja? — Chryste, nie, sir! Po prostu ten sukinsyn Adnam tak mi działa na nerwy. Nie mam dowodu i to może być daleki strzał, ale on może kierować się w tę stronę. — Do diabła, tego na pewno nam nie trzeba. — Zwłaszcza jeśli planuje wysadzić w powietrze następny okręt czy jakiś cholerny samolot, czy nawet lotnisko. On mnie naprawdę przeraża. Myślę, że jest zdolny do wszystkiego. — Zgadzam się z tobą w zupełności. Jeżeli twoje teorie są słuszne, możemy mieć duże kłopoty. Znowu. Musimy go złapać, Arnold. Jakie są ostatnie wiadomości? — Dopiero co dzwonił do mnie Iain MacLean. — No, i co on o tym sądzi? — To właśnie Iain zawiadomił nas, że Adnam jest w Szkocji. Myśli, że on chce odszukać Laurę. — Jezu. Nie sądzisz chyba, że chce zabić Billa? — Cholera, nawet o tym nie pomyślałem! Ale kiedy facet zabił tylu ludzi, kto wie, co mu się tam kręci po mózgownicy? — Musimy go znaleźć, Arnoldzie. Przecież on zabił między innymi wiceprezydenta! Uruchomiłeś Langley? — Oczywiście. — Trzymaj to mocno w ręku, Arnie. Musimy go mieć. Użyj tylu ludzi, ilu ci potrzeba. A co z Kansas? Myślisz, że musimy tam kogoś posłać? — Jeszcze nie. Prawdopodobnie on nawet tu nie przyje- 343 dzie. Na teraz wystarczy, jak sądzę, trzymać na oku wszystkie loty z Wielkiej Brytanii. Mamy dobre zdjęcia i opis. Może się nam uda go wyłowić. — Okay, stary. Zostawiam to w twoich rękach. Informuj mnie. - Jasne, sir. Na Beatrix Kónigin Ben Adnam pożegnał się z Paulem 0'Rourke i schodził na pokład samochodowy. Właśnie minęli po lewej błyskowe światło, oznaczające wejście do kanału portowego Rosslare. Prom obrócił się w miejscu i rufą naprzód podchodził do nabrzeża. Wydawało się, że trwa to wieczność, ale w końcu o siódmej dziesięć Ben zjechał swoim wynajętym audi na ziemię irlandzką i ruszył w stronę komory celnej. Nikogo tam nie było. Wszystkie samochody z Fishguard po prostu przejeżdżały przez otwartą bramę, kierując się drogowskazami z napisem „Wyjazd" pod stromą górę, do głównej drogi do Wexfordu i dalej, do leżącego o sto sześćdziesiąt kilometrów na północ Dublina. Dniało i wkrótce Ben zobaczył rozległą nadbrzeżną równinę, na której z rzadka tylko pojawiały się domy; ruch na szosie też był znikomy. Na szczęście sznur ciężarówek z Walii został daleko w tyle. Adnam poprawił się w fotelu i mocniej nacisnął gaz. Sunął szybko szerokimi, pustymi drogami przez Inis Corthaidh, Ferns, Guaire i Arklow. Dalej droga wiodła przez pasmo gór Wicklow do leżącego za nimi Dublina. Przy tej prędkości powinien dotrzeć na miejsce w dwie godziny. W miarę jednak jak posuwał się na północ, ruch gęstniał, zaczęło też padać. Kiedy wreszcie dotarł na przedmieścia Dublina, była godzina porannego szczytu. Droga Nil upakowana była samochodami jadącymi zderzak w zderzak. Przed sobą widział swój drogowskaz: wysoką wieżę telewizyjną stacji RTE. Odszukał potem następny punkt odniesienia, kościół katolicki, i gdy wybiła dziesiąta, skręcał w elegancką Anglesea Road. Po pięciu minutach przejechał przez Ballsbridge, skręcił w prawo w Shelbourne Road i wkrótce był pod hotelem „Berkeley Court", stojącym przy skrzyżowaniu z Lansdowne Road. Wjechał wprost na parking na zapleczu, zameldował się w recepcji, odebrał klucz i od razu rzucił się na łóżko w swoim 344 I pokoju. Wyczerpany, głodny, ale zbyt zmęczony, by jeść. Bezpieczny jednak i anonimowy, w nowym kraju, w którym nikt nawet nie widział jego paszportu. Zasnął tak, jak stał, i spał do południa. Odebrał potem w recepcji czekające na niego karty kredytowe i wyszedł na ulicę. Lekko siąpiło. Pojechał taksówką na Grafton Street i kupił płaszcz i parasol w Brown Thomas, doskonałej odpowiedzi Dublina na Harrodsa i Saks 5th Avenue. Cofnął się następnie do Saint Stephen's Green i z postoju wziął taksówkę, każąc się zawieźć do ambasady amerykańskiej, mieszczącej się na własnej dużej działce ogrodzonej czarnym żelaznym parkanem, przy końcu Shelbourne Road. Przeszedł przez wąską furtkę i skierował się do sekcji wizowej. Wyjaśnił strażnikowi, że potrzebne mu są formularze na wizę typu B-2. Strażnik wskazał mu kierunek i przepuścił go przez bramkę wykrywacza metali. Przy okienku nie było nikogo. Irlandka za kontuarem była uprzejma i wesoła. Podała mu formularz i pouczyła, że musi go wypełnić czytelnie i dokładnie, musi też wpłacić odpowiednią sumę na rachunek w pobliskim oddziale Banku Irlandii, zabierając dowód wpłaty. Musi też przynieść zdjęcie paszportowe oraz uzyskać list ze swojego banku lub od pracodawcy, stwierdzający, że posiada środki utrzymania i nie wybiera się do Ameryki, by otrzymywać tam świadczenia socjalne. Ben podziękował jej równie uprzejmie i wrócił taksówką do centrum miasta, gdzie odszukał placówkę Royal Bank of Scotland. Wyjaśnił kierownikowi, że jest stałym klientem oddziału banku w Helensburghu i chciałby otrzymać list potwierdzający, że od wielu lat utrzymuje w nim rachunek, na którym w tej chwili posiada dobrze ponad pięćdziesiąt tysięcy funtów. Kierownik powiedział, że natychmiast prze-faksują jego prośbę do Helensburgha i pan Arnold może się zgłosić nazajutrz rano po odbiór listu do ambasady amerykańskiej. Ben kolejną taksówką pojechał do hotelu. Zasiadł przy stoliku i przystąpił do żmudnego wypełniania pełnego szczegółowych pytań formularza niezbędnego dla uzyskania cennej wizy B-2, ważnej przez dziesięć lat. Zdecydował się użyć paszportu brytyjskiego. Tabliczka w ambasadzie informowała, że rozpatrzenie wniosku potrwa dwa dni robocze, ale miła Irlandka powiedziała, że jeżeli uda mu się złożyć 345 dz wszystkie potrzebne dokumenty w piątek rano, z pewnością kj, będzie mógł odebrać wizę w poniedziałek po czternastej trzy- sjf dzieści. Teraz czekał go samotny weekend w deszczowym Du- m blinie. Komandor Adnam wrócił powoli do hotelu, snując refleksje na temat najbliższej przyszłości. Sądził, że kiedy już będzie przekraczał granicę Stanów, urzędnicy nie będą go szukać wśród osób mających wizę wjazdową. Podejrzewał, że O' w Shannon mogą go nie szukać w ogóle. Najpierw jednak p0 musi tę wizę uzyskać. Dlatego jeszcze raz starannie spraw- p0 dził cały formularz, pytanie po pytaniu, upewniając się, że pr wszystkie odpowiedzi pasują do obrazu statecznego, zamożne- wj go szkockiego biznesmena z Helensburgha... Ben Arnold, w, z branży górniczej, z udziałami w południowoafrykańskich ko złożach węgla i miedzi. Aktualnie pozostający przez sześć z miesięcy w Dublinie. Sam wymyślił swój adres, zawód, firmę ki, i nazwisko, sfałszował brytyjski paszport. Jedynym prawdzi- g0 wym dokumentem, jaki przedłoży amerykańskim urzędni- sz kom konsularnym, będzie list z banku w Helensburghu. g€ Następnego ranka, kiedy zgłosił się w Royal Bank of ka Scotland po jego odbiór, treść listu brzmiała tak, jak sobie N- życzył: Ac „Do ambasady USA w Dublinie. Niniejszym zaświadcza sz się, że pan Benjamin Arnold posiada w naszym banku p€ rachunek od piętnastu lat. Aktualne saldo przekracza pięć- \y dziesiąt tysięcy funtów szterlingów". p0 Poszedł do pobliskiego supermarketu i w automacie zrobił ja' sobie cztery zdjęcia. W Banku Irlandii wpłacił szesnaście jLj funtów opłaty wizowej i udał się spacerkiem do ambasady. pC Na miejscu włożył swój paszport, zdjęcia i wszystkie wyma- m gane dokumenty do brązowej koperty i wrzucił ją do zain- g0 stalowanej w tym celu lakierowanej drewnianej skrzynki. pC Opuszczając budynek, usłyszał od uśmiechniętego strażnika: W1 — W poniedziałek po czternastej trzydzieści, sir. Powinna cj, być gotowa. w Adnam pomaszerował przez most nad rzeką Dodder ku C( centrum miasta. Zauważywszy witrynę biura podróży c}] Ballsbridge Travel, wszedł do środka. Ładna, szczupła dziewce czyna imieniem Loraine sprawdziła i zaakceptowała jego 34 ¦ 346 kartę kredytową i zakupił bilet powrotny z Shannon do Bostonu, w klasie biznes, na wtorek jedenastego kwietnia. Otrzymał rezerwację na lot Aer Lingus, który startuje z Dublina o dwunastej i ląduje w Shannon dwadzieścia pięć minut później. Ben planował jednak pojechać do Shannon samochodem, opuszczając Dublin wcześnie rano, by zjawić się na lotnisku o jedenastej i załatwić odesłanie samochodu do Helensburgha. Zabrał swój bilet i wrócił do hotelu. Po lekkim lunchu pojechał taksówką do przedmiejskiej dzielnicy Clonskeagh, by spędzić popołudnie w meczecie i Centrum Islamskim, założonym w 1996 roku przez szejka Hamdana al Maktouma z Dubaju dla blisko siedmiu tysięcy muzułmanów żyjących w południowej Irlandii, głównie w Dublinie. Meczet ów jest wspaniałą kamienną budowlą, nakrytą wielką miedzianą kopułą. Może pomieścić tysiąc dwieście osób. Ben Adnam odpowiedział na wezwanie muezina do wieczornej piątkowej* modlitwy, klęcząc wraz z kilkuset wiernymi i błagając Boga, by mu wybaczył grzechy i poprowadził go. Przez cały długi weekend komandor Adnam kursował pomiędzy „Berkeley Court" a Clonskeagh. Czytał Koran w bibliotece, brał udział w modlitwach, a w niedzielne popołudnie uzyskał audiencję u imama, mądrego i życzliwego egipskiego szejka, którego nauki przynosiły ukojenie wielu jego krajanom. Ben Adnam nie mógł ujawnić prawdy o sobie, lecz starał się wyjaśnić swoje położenie: opowiedział, jak pracował dla rządów, wykonywał ich polecenia, ponieważ wierzył w kierujące nimi motywy. Mówił o tym, jak został przez owe rządy zdradzony, próbował opisać swój obecny dylemat i rozpaczliwą potrzebę boskiego zrozumienia. Imam potraktował go poważnie i życzliwie, zachęcał do wytrwałej modlitwy, ale — jak wszyscy sunnici — podkreślił, że Beniamin musi sam pielęgnować swoją wiarę, w czym nikt dopomóc mu nie może. Zapewnił jednak klęczącego przed nim i szlochającego byłego oficera marynarki, że Allach jest miłosierny, że zapewne go nie potępi, z upływem czasu zaś, poświęconego modlitwie i oddaniu słowom Proroka, Benia- skiej. Piątek jest islamskim odpowiednikiem niedzieli chrześcijań- 347 wszystkie potrzebne dokumenty w piątek rano, z pewnością będzie mógł odebrać wizę w poniedziałek po czternastej trzydzieści. Teraz czekał go samotny weekend w deszczowym Dublinie. Komandor Adnam wrócił powoli do hotelu, snując refleksje na temat najbliższej przyszłości. Sądził, że kiedy już będzie przekraczał granicę Stanów, urzędnicy nie będą go szukać wśród osób mających wizę wjazdową. Podejrzewał, że w Shannon mogą go nie szukać w ogóle. Najpierw jednak musi tę wizę uzyskać. Dlatego jeszcze raz starannie sprawdził cały formularz, pytanie po pytaniu, upewniając się, że wszystkie odpowiedzi pasują do obrazu statecznego, zamożnego szkockiego biznesmena z Helensburgha... Ben Arnold, z branży górniczej, z udziałami w południowoafrykańskich złożach węgla i miedzi. Aktualnie pozostający przez sześć miesięcy w Dublinie. Sam wymyślił swój adres, zawód, firmę i nazwisko, sfałszował brytyjski paszport. Jedynym prawdziwym dokumentem, jaki przedłoży amerykańskim urzędnikom konsularnym, będzie list z banku w Helensburghu. Następnego ranka, kiedy zgłosił się w Royal Bank of Scotland po jego odbiór, treść listu brzmiała tak, jak sobie życzył: „Do ambasady USA w Dublinie. Niniejszym zaświadcza się, że pan Benjamin Arnold posiada w naszym banku rachunek od piętnastu lat. Aktualne saldo przekracza pięćdziesiąt tysięcy funtów szterlingów". Poszedł do pobliskiego supermarketu i w automacie zrobił sobie cztery zdjęcia. W Banku Irlandii wpłacił szesnaście funtów opłaty wizowej i udał się spacerkiem do ambasady. Na miejscu włożył swój paszport, zdjęcia i wszystkie wymagane dokumenty do brązowej koperty i wrzucił ją do zainstalowanej w tym celu lakierowanej drewnianej skrzynki. Opuszczając budynek, usłyszał od uśmiechniętego strażnika: — W poniedziałek po czternastej trzydzieści, sir. Powinna być gotowa. Adnam pomaszerował przez most nad rzeką Dodder ku centrum miasta. Zauważywszy witrynę biura podróży Ballsbridge Travel, wszedł do środka. Ładna, szczupła dziewczyna imieniem Loraine sprawdziła i zaakceptowała jego 346 kartę kredytową i zakupił bilet powrotny z Shannon do Bostonu, w klasie biznes, na wtorek jedenastego kwietnia. Otrzymał rezerwację na lot Aer Lingus, który startuje z Dublina o dwunastej i ląduje w Shannon dwadzieścia pięć minut później. Ben planował jednak pojechać do Shannon samochodem, opuszczając Dublin wcześnie rano, by zjawić się na lotnisku o jedenastej i załatwić odesłanie samochodu do Helensburgha. Zabrał swój bilet i wrócił do hotelu. Po lekkim lunchu pojechał taksówką do przedmiejskiej dzielnicy Clonskeagh, by spędzić popołudnie w meczecie i Centrum Islamskim, założonym w 1996 roku przez szejka Hamdana al Maktouma z Dubaju dla blisko siedmiu tysięcy muzułmanów żyjących w południowej Irlandii, głównie w Dublinie. Meczet ów jest wspaniałą kamienną budowlą, nakrytą wielką miedzianą kopułą. Może pomieścić tysiąc dwieście osób. Ben Adnam odpowiedział na wezwanie muezina do wieczornej piątkowej* modlitwy, klęcząc wraz z kilkuset wiernymi i błagając Boga, by mu wybaczył grzechy i poprowadził go. Przez cały długi weekend komandor Adnam kursował pomiędzy „Berkeley Court" a Clonskeagh. Czytał Koran w bibliotece, brał udział w modlitwach, a w niedzielne popołudnie uzyskał audiencję u imama, mądrego i życzliwego egipskiego szejka, którego nauki przynosiły ukojenie wielu jego krajanom. Ben Adnam nie mógł ujawnić prawdy o sobie, lecz starał się wyjaśnić swoje położenie: opowiedział, jak pracował dla rządów, wykonywał ich polecenia, ponieważ wierzył w kierujące nimi motywy. Mówił o tym, jak został przez owe rządy zdradzony, próbował opisać swój obecny dylemat i rozpaczliwą potrzebę boskiego zrozumienia. Imam potraktował go poważnie i życzliwie, zachęcał do wytrwałej modlitwy, ale — jak wszyscy sunnici — podkreślił, że Beniamin musi sam pielęgnować swoją wiarę, w czym nikt dopomóc mu nie może. Zapewnił jednak klęczącego przed nim i szlochającego byłego oficera marynarki, że Allach jest miłosierny, że zapewne go nie potępi, z upływem czasu zaś, poświęconego modlitwie i oddaniu słowom Proroka, Benia- * Piątek jest islamskim odpowiednikiem niedzieli chrześcijańskiej. 347 d; min któregoś dnia zostanie przyjęty w objęcia Boga. Tej nocy lei Ben spał niespokojnie w swym luksusowym pokoju w „Ber- si keley Court", walcząc z uporczywie nawiedzającymi go kosz- marami, budząc się w ciemności i godzinami próbując po-m godzić brutalne instynkty międzynarodowego terrorysty z pobożną i głęboką tęsknotą za bliskością królestwa Allacha. Wynikiem był tylko myślowy chaos. Przed oczyma przelatywały mu oderwane obrazy śmierci i zniszczenia, które na O próżno usiłował odepchnąć. pc W poniedziałek o czternastej trzydzieści był już w amba- p( sadzie. Strażnik wpuścił go przez bramkę wykrywacza i po- pj lecił udać się do okienka numer trzy. Urzędniczka poznała go w i uśmiechnęła się. w - Pan Arnold? Proszę. k< Podała mu kopertę z paszportem i listem z banku. Ben z wyszedł z budynku i przystanął na dziedzińcu, pod łopoczącą kj na wietrze wielką gwiaździstą flagą i otworzył kopertę. Wiza ec zajmowała całą stronę w paszporcie. Wydrukowana w kolo- rze, przypominała różowo-zielony banknot z szeroką żółtą obwódką wokół godła Stanów Zjednoczonych. Na komputerową kopię zdjęcia Bena spoglądała drapieżna głowa amerykańskiego łysego orła. Wiza, nosząca oznaczenie B-l/B-2, ważna była do roku 2016. Następnego ranka, w sześć dni po ogłoszeniu przez Arnolda Morgana alarmu na przejściach granicznych, Ben Adnam opuścił hotel i wyjechał do Shannon. Wybrał drogę przez miasto, jadąc wzdłuż dublińskiego Wielkiego Kanału do Crumlin Road, następnie skierował się na południowy zachód przez hrabstwo Kildare, mijając Naas i przejeżdżając przez Roscrea i Limerick. Drogi były puste i Ben bez problemów dojechał na lotnisko Shannon o dziesiątej pięćdziesiąt. Postawił samochód na długoterminowym parkingu i zapłacił dwadzieścia osiem funtów za postój do sobotniego wieczoru. Kluczyk przykleił taśmą do przywiezionej z sobą pocztówki i wraz z czekiem na tysiąc funtów włożył do koperty zaadresowanej do wypożyczalni w Helensburghu. Towarzyszący przesyłce list brzmiał: 348 Przepraszam za odległość. Musiałem się jednak udać do Irlandii. Audi stoi na parkingu długoterminowym na lotnisku w Shannon, kwadrat M39. Spodziewam się, że będzie pan musiał kogoś przysłać po wóz, załączam więc odpowiednią sumę na pokrycie kosztów i rekompensatę niedogodności. Dziękuję za współpracę, Ben Arnold Był pewien, że szkocki mechanik będzie wściekły z powodu niespodziewanej podróży, ale sowita nadpłata bez wątpienia mu to wynagrodzi. W terminalu lotniska kupił dwa znaczki pocztowe i wrzucił list do skrzynki. Uważał, że był to łatwy sposób uniknięcia sytuacji, w której wypożyczalnia zaczęłaby robić szura wokół nie zwróconego w terminie samochodu, który dziwnym trafem odnaleziono by w Shannon, być może to samo audi, które widzieli Natalie i Douglas Ander-sonowie... Ten tysiąc funtów może okazać się bezcenny dla zatarcia śladów na następne parę tygodni. Oddał swoją torbę na bagaż przy stanowisku odpraw Aer Lingus i tam wskazano mu drogę do salonu klasy biznes. 0 trzynastej stewardesa zaprowadziła go do odprawy paszportowej, prowadzonej przez amerykańską Immigration, przez którą już przeszli pasażerowie tranzytowi z Dublina. W Shannon wsiadały tylko dwadzieścia trzy osoby, z czego jedynie dwie w klasie biznes: Ben i udający się na wakacje agent z biura podróży. Ben podszedł do odprawy pierwszy. Umundurowany Amerykanin przekartkował paszport, nie podnosząc wzroku na jego właściciela. - Cel podróży? - Interesy. Mam spotkanie w Bostonie, potem w Nowym Jorku. - Aha. Jak długo zamierza pan przebywać w Stanach Zjednoczonych? - Może ze trzy tygodnie. Nie dłużej. Oficer służby granicznej przejrzał wpięte w czarną okładkę wydruki komputerowe, nie znalazł nic, wziął pieczątkę 1 wbił w paszport Bena potwierdzenie, że wjechał on do USA jedenastego kwietnia 2006 r. przez port w Shannon. W linijce „Zezwala się na pobyt do: ....." wpisał po prostu „B-2"- Od tej chwili najbardziej poszukiwany człowiek na świecie for- 349 d: ki si m O P' P( p: w w ki z k B k; N A Si F ? ja K P' n g' P1 w ci w C cl C( 3- malnie znajdował się w Stanach Zjednoczonych Ameryki. - Miłego lotu, sir - powiedział oficer, wręczając mu formularz deklaracji celnej do wypełnienia przed wylądowaniem na lotnisku Logan w Bostonie. Wtorek, 11 kwietnia 2006 r., godzina 1300 Admirał MacLean wciąż próbował znaleźć Douglasa An-dersona. Zadzwonił do „Boodle's" w Londynie, by ku swej irytacji przekonać się, że pan Anderson nie przebywa w swoim klubie, ponadto nie jest tam w ogóle oczekiwany. Zadzwonił do hotelu „Connaught", potem do „Brown's", również bez rezultatu. W końcu, przypuszczając, że Douglas i Natalie przedłużyli pobyt we Francji, skontaktował się ponownie z Ga-lashiels Manor, prosząc Beresforda, by na pewno przekazał panu Andersonowi jego prośbę o kontakt w sprawie dość pilnej. Niezależnie, o jakiej porze dnia lub nocy otrzyma tę wiadomość. Godzina 1400, 11 kwietnia 2006 r. Hala przylotów międzynarodowych, lotnisko Logan Dick Saunders, szef placówki CIA na bostońskim lotnisku, był na służbie od siódmej rano. Wraz z dwoma agentami, Joem Pecce'em i Fredem Corcoranem, przeczesywali listy pasażerów lotów z Wielkiej Brytanii, a szczególnie ze Szkocji. Pora była ruchliwa, samoloty zza Atlantyku nadlatywały co pięć minut, co miało trwać aż do piętnastej — poranne loty z Europy. Były wśród nich jumbo jęty British Airways z Glasgow, Edynburga i Heathrow. Był lot American Airlines z Heathrow i North Western z Gatwick. Z Manchesteru przylatywał samolot Virgin Airways. Pomiędzy nimi gęsto utkane były przyloty z Paryża, Frankfurtu, Madrytu, Rzymu i jeden z Dublina i Shannon. Trzej obserwatorzy z CIA mieli ręce pełne roboty, tak jak i każdego dnia przez miniony tydzień, odkąd nadszedł rozkaz wypatrywania Araba nazwiskiem Ben Adnam, prawdopodobnie ze Szkocji, być może z Anglii, 350 bez wizy i zapewne pod przybranym nazwiskiem. Każdy z nich miał jednak wyraźne zdjęcie poszukiwanego i rozlokowali się w strategicznych punktach linii stanowisk odprawy, czyniąc prawie niemożliwym przemknięcie się kogokolwiek wyglądającego choć trochę podobnie do cudzoziemca o oliwkowej cerze w marynarskim mundurze z owej fotografii. Ben Adnam jednakże nie musiał przechodzić odprawy granicznej, uczyniwszy to już w południowej Irlandii. Lot Aer Lingus numer 005 wylądował o czasie, o godzinie czternastej dziesięć i Ben wraz z resztą pasażerów ominął stanowiska Immigration, przechodząc wprost do odprawy celnej, odebrawszy swoją torbę z bagażowego taśmociągu. Ostatnią linią obrony admirała Morgana był agent Joe Pecce, stojący nieopodal i przyglądający się uważnie pasażerom przybyłym właśnie z Edynburga. Ben przeszedł o kilka metrów od niego, niespiesznie i z podniesioną głową. Podał swoją deklarację celnikowi, który podpisał ją i poprosił go, by oddał ją przy wyjściu. Adnam wyszedł z terminalu międzynarodowego, kierując kroki do terminalu D, gdzie spodziewał się znaleźć krajowe połączenia American albo United Airlines. Zdecydował się na bezpośredni lot do Kansas i kupił bilet, nie przejmując się już zbytnio pozostawianiem śladów. I w ten oto sposób, z jedną tylko przesiadką w Kansas City, doleciał do Wichity, skąd małym miejscowym samolocikiem dotarł do Dodge City, starego miasta Dzikiego Zachodu, położonego w południowo-zachodniej części stanu Kansas. Stąd do ran-cza Baldridge'ów miał raptem siedemdziesiąt kilometrów samochodem. Arnold Morgan jeszcze nie wysłał ludzi do ochrony domostwa Billa i Laury. Ben Adnam wylądował na lotnisku Dodge City wieczorem w czwartek, trzynastego kwietnia. Wynajął czerwonego forda taurusa kombi, posługując się kartą kredytową szkockiego banku i swym brytyjskim prawem jazdy. O dwudziestej pierwszej był już w pokoju hotelowym nieopodal lotniska. W tej samej chwili Bili i Laura siedzieli sami przy dużym kominku w salonie, jednym okiem zerkając na wiadomości telewizyjne, drugim przeglądając magazyny. Wcześniej tego 351 d; wieczoru zjedli kolację z córkami Laury i matką Billa, a teraz ki sączyli oboje porto, który to zwyczaj importowany został si z domu Iaina MacLeana w odległej Szkocji. Tej wczesnej wiosny dni Billa były wypełnione pracą; przeglądał swe m stada, których na co dzień doglądał jego brat Ray, śledził fluktuacje na rynku wołowiny, decydując, kiedy kupować i co sprzedawać. Ciepła pogoda czasami późno przychodziła na Wielką Równinę Prerii i nieraz było jeszcze mroźno, kiedy O pan i władca rozległego rancza Baldridge'ów wychodził na p( zamarznięte podwórko przed pierwszym brzaskiem. Wieczo- pi rami bywał tak zmęczony, że chętnie padłby na łóżko już p: o siódmej. Cenił jednak wielce te spokojne godziny ze swą w piękną szkocką żoną i nigdy się nie kładli przed wpół do dwu- w nastej. h Tego wieczoru rozmawiali oboje z jej ojcem, który był z niezwykle spięty, wyjaśniając im, że nadal uważa za możliwe, k: iż Ben Adnam może spróbować się dostać do USA pomimo g< zastawionej na niego przez admirała Morgana sieci. Weteran si floty podwodnej Royal Navy błagał Laurę, by uważała na B siebie, rozmawiając zaś z Billem, praktycznie zabronił mu k; pozostawiać ją samą o jakiejkolwiek porze dnia i nocy. N - Nie muszę wam mówić, jak niebezpieczny albo szalony A może być Adnam - powiedział MacLean. - Zamierzam jed- s; nak poprosić admirała Morgana o wysłanie silnego oddziału F ochrony na ranczo w ciągu najbliższych dwudziestu czterech \A godzin. Po prostu uważam, że nie warto ryzykować. P1 ja O dwudziestej trzydzieści Ben Adnam zakończył stu- K diowanie szczegółowej mapy otaczających Dodge City tere- p< nów. Tuż na zachód od Burdett zauważył na niej czerwone rr litery „BB", a pod nimi w nawiasie „Baldridge". Wyglądało na gi to, że główne zabudowania rancza stoją tuż przy drodze nr pi 156, w miejscu, gdzie zbiegają się rzeka Pawnee i strumień w Buckner, by razem podążyć ku szerokiemu nurtowi Ar- ci kansas. Szkocki dziennik, który opisał komandora poruczni- w ka Baldridge'a jako farmera, miał rację. Ben oceniał, że jego C pastwiska muszą zajmować tysiące hektarów tego równinne- cl nego terenu, leżącego na pograniczu hrabstw Pawnee i Hod- c< geman. 3 352 - Około dwukrotnie więcej niż Bagdad - mruknął. — Może być trudno odszukać dom, ale nie sposób nie znaleźć rancza. Ubrany w swój ciemny dres i czarne adidasy wyszedł z hotelu za kwadrans dziesiąta, zabierając swą torbę, i odjechał szybko drogą nr 50. Skręcił na północ drogą nr 253 ku Jetmore, potem na wschód do odległego o trzydzieści siedem kilometrów Burdett, małego miasteczka na granicy hrabstwa Pawnee. Co chwila sprawdzał znaki z numerami dróg, upewniając się, że jedzie wyznaczoną trasą. Nie zmieniały się. Nie było skrzyżowań, jechał prostą jak strzelił drogą nr 156. Minął małą osadę Hanston, leżącą mniej więcej w połowie drogi z Jetmore. Sprawdził licznik kilometrów i zdecydował, że zwolni i zacznie się rozglądać po kolejnych piętnastu kilometrach. Wiedziony bardziej instynktem niż swymi umiejętnościami nawigacyjnymi, dwa i pół kilometra przed Burdett skręcił w prawo w ciemną boczną drogę biegnącą na południe. Daleko po lewej widział jakieś światła. Kiedy dojechał do mostu, zatrzymał się i opuścił szybę. Usłyszał charakterystyczny szum płynącej w dole rzeki. Jestem za daleko, pomyślał. To musi być Pawnee, wezbrana teraz przy roztopach wiosennych w Górach Skalistych. Zupełnie jak u nas Tygrys o tej porze roku. Inne góry, ten sam dźwięk. Zawrócił do drogi nr 156, przejechał kawałek i znowu skręcił w prawo. Tym razem miał światła przed sobą. Jarzeniowe lampy oświetlały wielką bramę ze stalowych prętów, z rozpostartym nad nią łukiem z napisem „BB Ranch". Brama była zamknięta, a w obie strony odchodził od niej niknący w ciemności płot z poprzecznych żerdzi umocowanych do słupków. Ben dostrzegł dwa wyrzeźbione w drewnie byki zdobiące filary bramy; nie zatrzymał się jednak, jadąc dalej z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę obok miejsca, gdzie mieszkała Laura. Przejechał jeszcze półtora kilometra. Płot się skończył i Ben zjechał na pobocze. Zatrzymał samochód w kępie drzew. Naciągnął drugi sweter, skórzane rękawice i ciemną wełnianą czapkę. Sprawdził, czy sztylet tkwi mocno za paskiem na plecach i zamknąwszy samochód, ruszył spokojnym biegiem z powrotem do głównej bramy rancza Baldridge'ów. Zajęło mu to osiem minut, ale nie dobiegł do samej bramy, tylko wcześniej przeskoczył płot 353 d: k; si rr. O P' P( P w w z k: g< S5 B k. N A s; F K P n g' P w ci w C cl c< i pobiegł na przełaj ku błyszczącym w oddali światłom. Księżyc był wysoko i świecił jasno. Ben chciał dotrzeć na tyły zabudowań, by mieć jego poświatę za sobą. Będzie musiał w tym celu okrążyć je z daleka, ale nie chciał się tam zjawić z twarzą oświetloną księżycowym światłem. Dotarł do budynku i przywarł do niego całym ciałem, usiłując wtopić się w tło. Wewnątrz usłyszał głuche stuknięcie w ścianę, po nim drugie. Stajnia, pomyślał, pewnie konie mnie usłyszały. Ruszył wzdłuż budynku, by dojść do domu właścicieli, skradając się w mroku miękkimi, lekkimi krokami Beduina. Miał nadzieję, że nikt go nie dojrzy ani nie usłyszy, nie miał bowiem zamiaru nikogo zabijać, może z wyjątkiem Baldridge'a, jeśli zajdzie taka konieczność. Jeśli stanie się oczywiste, że Laura zechce z nim odejść. W mózgu Be-na Adnama był zakątek, który nie pracował precyzyjnie ani nawet racjonalnie. Właściciel tych wszystkich kansaskich hektarów znajdował się akurat w centrum owego zakątka. Ben dotarł bezszelestnie do miejsca, z którego mógł obserwować dom, sam pozostając w cieniu. Planował wziąć Billa i Laurę z zaskoczenia. Nie było sensu zwyczajnie zastukać do drzwi i próbować rozsądnie rozmawiać. Ten cholerny kowboj mógłby go po prostu z zimną krwią zastrzelić na miejscu. Nie, musi przejąć kontrolę, a więc zepchnąć ich do defensywy. Wtedy się zorientuje, czego może się spodziewać. Postanowił, że wejdzie do domu przez to okno na piętrze, którego zasłony nie będą zaciągnięte — widoma oznaka, że jest za nim pusty pokój gościnny. Kłopot w tym, że we wszystkich pokojach na górze okna były odsłonięte. Widać było przez nie odblask światła na korytarzu. Na końcu domu dojrzał jedno okno z zaciągniętymi storami i odgadł - trafnie — że mogą tam spać córeczki Laury. Odczekał pół godziny, aż za kwadrans dwunasta ujrzał w jednym z okien czyjąś postać zaciągającą zasłonę. Ruszył naprzód. Cicho przemknął przez podwórko i zwinnie wspiął się na dach przybudówki, a stamtąd na balkon pierwszego piętra i wyżej, po łagodnie nachylonym dachu, ku jedynemu teraz pustemu oknu. Skulony przy parapecie, wsunął pod ramą ostrze sztyletu, by odsunąć rygiel. W tej samej chwili do pokoju weszła Laura Baldridge. Zapaliła światło i ujrzała sterczącą spod okna 354 klingę. Zobaczyła też za oknem ciemną sylwetkę i wrzasnęła na całe gardło: - Bili! Bili! Chodź szybko, ktoś się włamuje!!! Ben Adnam o mało nie umarł z szoku. Pod nim na podwórzu zaczęły wściekle ujadać dwa psy. Skulił się jeszcze bardziej i ruszył szybko w jedynym dostępnym kierunku, czyli w górę, ku kominom. Bili Baldridge otworzył zamek szafki z bronią w tylnym holu, wybrał dubeltówkę D.M. Lefever 9FE i wsunął w lufy dwa naboje kalibru szesnaście, wrzucając jeszcze cztery do kieszeni. Pobiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie, i znalazł Laurę opartą plecami o ścianę korytarza naprzeciw drzwi jednego z pokojów gościnnych. - Tam — szepnęła. — Widziałam Adnama tuż za oknem, z wielkim nożem. To był Ben, wiem, że to on. Jeśli go nie zabijemy, on zabije nas. Jezu. Zaczekaj tu, pójdę po strzelbę. To jest idiotyczne, cholera! - Widzę, że są pewne korzyści z poślubienia dziewczyny, której rodzinnym interesem jest wojna — rzekł z uśmiechem Bili. — Nie traci opanowania z byle powodu. Kiedy Laura szła po strzelbę, w Szkocji była szósta rano następnego dnia i Douglas Anderson obudził się w wagonie sypialnym nocnego ekspresu z Londynu, wjeżdżającego na dworzec Waverley w Edynburgu. Mała czerwona dioda migotała na jego telefonie komórkowym, nacisnął więc przycisk odtwarzania nagranych wiadomości. Była tylko jedna. Usłyszał znajomy głos Beresforda, informujący go, że admirał MacLean życzy sobie z nim rozmawiać w pewnej dość pilnej sprawie i prosi o telefon niezależnie od pory dnia lub nocy. Douglas nieco się bał admirała, więc zrobił dokładnie to, o co go proszono, i wyrwał sir Iaina ze snu w mglisty szkocki poranek tuż przed świtem. Jednak znakomity podwodniak budził się szybko. Poprosił eks-zięcia o chwilkę czasu, włożył szlafrok i pospieszył na dół, do swego gabinetu. - Dzień dobry, Iain, stokrotnie przepraszam za tę porę, ale twoja wiadomość... - W porządku, Douglas. Cieszę się, że dzwonisz. Chcę cię zapytać o coś ważnego i żałuję, że nie mogłem cię wcześniej 355 d k s: n C P P P w w k z k g s: B k K A s: F V P U K P n g P w c: w C c Ci złapać. Pamiętasz tego faceta z RPA, który cię pytał wtedy o Laurę...? Czy przypadkiem nie chciał od ciebie jej obecnego adresu? Nie mam na myśli, że ogólnie w Ameryce, tylko konkretnego miejsca zamieszkania? - Owszem, chciał. Powiedział, że jego żona bardzo by chciała posłać jej kartkę na święta, po prostu, by pokazać, że chcieli się z nią skontaktować w Szkocji. Napisałem mu adres na kartce. Wydawało mi się, że to całkiem dorzeczna prośba. Serce admirała zatrzymało się na jedno uderzenie, ale opanował się, podczas gdy Douglas spokojnie kontynuował: - Ranczo w hrabstwie Pawnee, Kansas... brzmi to jak z westernu. -Tak... istotnie. Dziękuję, Douglas. Przepraszam za kłopot - i admirał odłożył słuchawkę. Kompletnie wbrew swemu stylowi mruknął pod nosem krótkie „Kurwa!" i znów podniósł słuchawkę. Zadzwonił do admirała Morgana do Białego Domu, gdzie mijała właśnie pierwsza w nocy. Operator centrali natychmiast połączył go z domem Kathy O'Brien; doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego również wykazał się zdolnością szybkiego budzenia się. - Iain. Cześć. To musi być coś ważnego. - I jest. Przed minutą się dowiedziałem, że Adnam jest prawie na pewno w drodze na ranczo Baldridge'ów. Ma w kieszeni ich pełny adres razem z kodem pocztowym. Po to był u Andersona. Arnoldzie, wierz mi, on tam jedzie. Mój Boże, on jest zdolny wysadzić cały dom w powietrze! - Jasny gwint! Zostaw to mnie, stary. Postawię tam zespół twardzieli w dwie godziny. Przerwał połączenie i nie odkładając słuchawki, zadzwonił do oficera dyżurnego CIA, każąc się połączyć z Frankiem Reidelem, głównym oficerem łącznikowym do spraw militarnych. Rozmawiał z nim już po minucie i nie tracił czasu na wyjaśnienia. Powiedział tylko Frankowi, by natychmiast posłał helikopterem sześciu dobrze uzbrojonych ludzi na ranczo Baldridge'a w hrabstwie Pawnee w Kansas, dokąd drogę wskaże im kontroler ruchu z bazy lotniczej McConnell w Wichicie. Nie, nie interesuje go, czy to będą cywile, agenci, marines, komandosi marynarki czy King Kong. Byle ruszyli 356 tyłki zaraz. Kogo mają szukać? Zbiegłego arabskiego terrorysty, Beniamina Adnama. Komandora Beniamina Adnama. Z całą pewnością jest uzbrojony i ekstremalnie niebezpieczny. Strzelajcie pierwsi w razie potrzeby. Ale postarajcie się wziąć go żywego. Następnie Morgan zatelefonował do Billa Baldridge'a i czekał ze słuchawką przy uchu i z rosnącym niepokojem, aż po kilku dzwonkach włączyła się automatyczna sekretarka, sugerując wdzięcznie pozostawienie wiadomości. W Kansas było wtedy parę minut po północy i Laura zbiegała po schodach do szafki z bronią po strzelbę, którą dostała w spadku po babci, hrabinie Jedburgh. Bili Baldridge wszedł do swego małego gabinetu i zmienił ustawienia stref w centralce systemu alarmowego, uaktywniając wszystkie pomieszczenia na dole, ale tylko część spośród górnych. Jeżeli Adnam chce się dostać do środka, będzie musiał wejść przez jeden z dwóch pokoi na górze, w przeciwnym razie włączy się alarm, wszystkie światła w całym domu, zaalarmowani zostaną wszyscy pracownicy rancza oraz miejscowa policja. Bili wierzył Laurze. To musiał być Ben i nie było wątpliwości, jak trzeba działać. Jeśli Irakijczyk dostanie się do domu przez któreś z okien i wyjdzie na korytarz, trzeba będzie go zastrzelić jak kojota, nie zadając zbędnych pytań. Jeśli spróbuje przez okna lub drzwi na parterze, alarm z pewnością go odstraszy. Ale te pięć minut, jakie Bili spędził na regulowaniu systemu alarmowego, okazało się decydujące. Ukryty na dachu Ben Adnam był przestraszony odkryciem go przez Laurę, ale bynajmniej nie stracił opanowania. Jak przystało na dobrego dowódcę okrętu podwodnego, zdecydował atakować, dopóki w szyku wroga panuje zamęt. Zsunął się po dachu do tego samego okna, w którym już udało mu się odsunąć nożem rygiel zamka. Laura w pośpiechu nie pomyślała, by zamknąć go z powrotem i Adnam z łatwością podniósł ramę do góry i wśliznął się do pokoju. Przemknął pod przeciwległą ścianę i wyłączył światło. Ustawił się za drzwiami tego zapasowego pokoju na drugim piętrze. Chciał dostać Billa, ponieważ wtedy wszystko ładnie wskoczy na swoje miejsce, kiedy Laura wyraźnie zobaczy, kto tu jest panem. 357 k s: C P P P w V, k z k g s: E k K A s: F V p )i Y. P n g P c: w C c' Ci Ben stał nieruchomo, dysząc ciężko i zbierając myśli. Próbował ustalić, czego właściwie chce: Laury czy dostępu do szefa bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych. Nie wiedział na pewno. Czuł, że pragnie Laury bardziej niż czegokolwiek w życiu. To był jednak głos serca. Jego rozum wciąż szeptał gdzieś w tle: Jeśli zabijesz Billa Baldridge'a, będziesz prawdopodobnie musiał zabić i ją... Nigdy nie uda ci się opuścić tego stanu, a cóż dopiero kraju. Dościgną cię wszędzie i wsadzą na krzesło elektryczne... Nie bądź głupcem... dogadaj się z Billem... w tym może być twoja ucieczka, twoje życie. A jednak tęsknił za Laurą. Wspomnienie jej dotyku, jej śmiechu i ich wzajemnej miłości było żywe jak nigdy dotąd. Ben Adnam dałby sobie odciąć prawą rękę, by ją mieć jeszcze raz. Dlatego cztery minuty po północy wyszedł przez drzwi na korytarz drugiego piętra, ściskając w dłoni swój pustynny nóż. Piętro niżej Bili stał oparty o ścianę, obserwując drzwi dwóch pokojów po południowej stronie domu, ze strzelbą gotową do strzału. Ben zobaczył go pierwszy, po błysku światła na lufach lefevera, co nie tyle było uzyskaniem przewagi, ile wyjaśnieniem sytuacji. Zadanie Irakijczyka było proste: musi bezszelestnie zejść po trzynastu stopniach. Wtedy Bili będzie jego. Z dołu dobiegł głos Laury: - Gdzie trzymasz naboje do tych cholernych pukawek? Bili, stojąc nie dalej niż pięć metrów od Adnama, odkrzyknął: - W szafce przy tylnych schodach!... Górna półka, po prawej. Skórzane pudełko! Podczas tej wymiany Ben Adnam zszedł trzy stopnie w dół. Przywarł mocno do' ściany, starając się ukryć w cieniu. Po sekundzie pokonał następne trzy. Bili postąpił krok naprzód, potem drugi, wyjrzał ponad balustradą na parter i wrócił do pozycji wyjściowej. Ben Adnam był od niego o dwa metry. I nagle, jakby wynurzając się z mrocznego tunelu jego własnej niemocy, cały jego zimnokrwisty rozsądek powrócił w mgnieniu oka. Nie zabije Billa Baldridge'a. Ale ruszył naprzód bez jednego szmeru i po chwili Amerykanin poczuł na szyi zimny dotyk sztyletu Irakijczyka. - Dobry wieczór, komandorze - odezwał się głos z bry- 358 tyjskim akcentem. — Nie muszę panu mówić, że wystarczy mi mniej niż pięć tysięcznych sekundy, by przeciąć panu tętnicę szyjną, prawda? Bili Baldridge nie odpowiedział. - Ale przecież nie zamierzam tego zrobić. Teraz proszę powoli podejść do przodu i położyć strzelbę na tym krześle. Obaj postąpili cztery kroki przez hol, blisko korytarza, który Bili obserwował. Nabita dubeltówka spoczęła na wskazanym miejscu. - Doskonale - powiedział Adnam. I ruchem, który absolutnie zdumiał Billa, odjął nóż od jego szyi i również położył na krześle, tuż obok strzelby. - No więc - rzekł - nie przyszedłem tu oczywiście, by pana zabić. Przyszedłem, by zwrócić na siebie pańską uwagę. Chcę się potargować o życie. Sądzę, że wie pan, kim jestem, i chciałbym być przekonany, że możemy rozmawiać jak równi. Jak się okazało, mogło to być prawdą jeszcze dwadzieścia sekund temu, ale już nie teraz. Nagle bowiem na podstawie czaszki komandora Adnama, mocno przyciśnięte, znalazły się dwa zimne stalowe pierścienie wylotów luf naładowanej strzelby myśliwskiej .12, marki Purdey, niegdyś własności dziewiątego lorda Jedburgh. - Halo, Ben - odezwał się miękki, aksamitny głos, dla którego Arab przewędrował pół świata, by go usłyszeć. - Jeśli nie wykonasz absolutnie żadnego ruchu, być może nie odstrzelę ci głowy. Ale jeśli mój mąż powie, bym to zrobiła, nie zawaham się. Spodziewam się, że Łza swoje celne oko dostanę medal Kongresu. Ben Adnam znieruchomiał. Nie stracił jednak panowania nad sobą. - Witaj, Lauro - powiedział. - Co za miła niespodzianka. Czy jesteś pewna, że wiesz, jak się z tym obchodzić? Bili Baldridge, którego bohaterami dzieciństwa byli lokalni obywatele w rodzaju Wyatta Earpa, Bata Mastersona, braci Dalton i Dzikiego Billa Hickoka, był zadziwiony chłodną konwersacją między szkocką dziedziczką i arabskim zabójcą. Przez kilka sekund nie mógł wydobyć z siebie głosu. Potem znów usłyszał głos żony: 359 F F F v V k z k g s I I P s E F V c V C c c — Ben, i mój dziadek, i ja potrafiliśmy trafić bażanta lecącego z wiatrem z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Zapewniam cię, że jestem jeszcze lepsza przy bliższych celach. - Co powiedziawszy, przycisnęła mocniej lufy do ciemnych kręconych włosów nad karkiem dawnego kochanka. Obaj mężczyźni uwierzyli, że może strzelić. Bili przeszedł do przodu, by skonfiskować nóż i odzyskać swą dubeltówkę, pilnie jednak zważając, by się nie znaleźć na wysokości twarzy Adnama, na wypadek gdyby Laurę poniosło. Po chwili odezwał się po raz pierwszy: — Komandorze Adnam, przejdź przez te drzwi, skręć w lewo i stań twarzą do ściany z rękami na głowie. Jeśli zrobi jeden niepotrzebny ruch, Lauro, zastrzel go. Albo ja to zrobię. Ben poszedł powoli naprzód, ze wspaniałą strzelbą Laury - ozdobioną klasycznym godłem Purdeya, różą i zwiniętym pergaminem - wciąż przyciśniętą do potylicy. W gabinecie Bili przeszukał go uważnie, ostrzegając Laurę: — Ten człowiek jest śmiertelnie niebezpieczny. Mógłby zabić nas oboje gołymi rękami w dwadzieścia sekund. Trzymaj tę starą dobrą purdeyówkę sztywno jak skała na jego mózgu, z palcem na spuście... drżącym. — Nie przejmuj się, jeśli narobisz bałaganu, Ben — powiedziała Laura. - Dywan i tak miałam wyrzucić, a pokój będzie malowany w tym miesiącu. Bili nie mógł powstrzymać uśmiechu, ale śmiertelna gra utrzymywała go w ryzach. Przeszedł za biurko, trzymając własną strzelbę wycelowaną w Adnama, który stał nieruchomo pod ścianą. Jedną ręką przycisnął guzik na aparacie telefonicznym i podniósł słuchawkę. — Ray...? Cześć. Przepraszam, że tak późno, ale mamy tu poważny problem. Chcę, byś tu zaraz przyszedł, ubrany, uzbrojony... weź strzelbę... i jakąś linkę. Zabierz McGaug-heya i Brzytwę... i pospieszcie się. Wyłączył system alarmowy i stanął obok Laury. Nikt się nie odzywał, nikt się nie ruszał, dopóki z trzaśnięciem frontowych drzwi nie zjawił się wielki, ogorzały Ray Baldridge, któremu towarzyszyli stary zarządca stada Skip McGaughey i jeden z pracowników rancza, „Brzytwa" Macey. 360 - Na górze, chłopaki! - krzyknął Bili i usłyszeli szybkie kroki trzech mężczyzn na schodach. Ray wszedł pierwszy, trzymając strzelbę i lasso. Dwaj pozostali mieli rewolwery. - Hej, braciszku, masz gościa? - To ktoś więcej... to ten sukinsyn, który zabił Jacka, zatopił Jeffersona i Bóg wie co jeszcze. Sama wzmianka o bracie Billa i Raya, kapitanie Jacku Baldridge'u, który służył na zniszczonym przed czterema laty lotniskowcu jako oficer operacyjny zespołu, podziałała na kansaskich kowbojów jak impuls elektryczny. Ray delikatnie odsunął Laurę, złapał Bena za kark, kopnięciem w golenie przewrócił na podłogę i fachowo opadł na jedno kolano, drugim przyciskając szyję Araba. Związał mu ręce na plecach, opasał sznurem i przewlekł go przez skrępowane nadgarstki, po czym to samo zrobił z nogami w kostkach. Tak związany, sam Houdini pozostałby na tej podłodze do końca życia. - On nigdzie się nie wybiera — powiedział Ray. — Mam go naznaczyć gorącym żelazem? - Jeszcze nie - odrzekł Bili. - Wiele będzie zależało od jego zachowania. Możesz go posadzić na tym krześle? Chcę z nim porozmawiać. Dwaj przybyli podnieśli Bena Adnama i posadzili go twarzą do Billa. Laura została z tyłu, jak gdyby chcąc uniknąć kontaktu wzrokowego z mężczyzną, którego kiedyś kochała. - Czego chcesz, Benie Adnamie? - spytał Bili. - Czego, u diabła, chcesz? Ben uśmiechnął się. - Chcę, abyś postawił mnie przed najwyższym funkcjonariuszem prezydenta odpowiedzialnym za bezpieczeństwo kraju. - Chyba żartujesz? Postawią cię przed plutonem egzekucyjnym w dwadzieścia minut. Po tych wszystkich zbrodniach, które popełniłeś? Nie tylko przeciw Stanom Zjednoczonym, ale przeciw ludzkości? - Może postawią. A może i nie. Czy znasz kogoś jeszcze, kto wie tyle co ja... i kto także z własnej woli oddał się w wasze ręce? Bili Baldridge zamyślił się. 361 — Nie, chyba nie. Podniósł znowu słuchawkę i wykręcił numer centrali w Białym Domu, gdzie jeszcze nie minęła druga w nocy w piątek, czternastego kwietnia 2006 roku. Wszyscy obecni usłyszeli krótką prośbę Billa: - Halo, tu komandor porucznik Bili Baldridge z Kansas. Proszę mnie połączyć z doradcą do spraw bezpieczeństwa, gdziekolwiek się w tej chwili znajduje... tak, zgadza się, admirał Arnold Morgan. Nikt jednak nie zauważył dyskretnego uśmiechu, jaki wypłynął na twarz komandora Adnama, kiedy operator z Białego Domu szykował się do obudzenia admirała Morgana po raz drugi tej nocy. ROZDZIAŁ 12 W smukłym odrzutowcu C-20 gulfstream sił powietrznych USA, pędzącym z prędkością ponad ośmiuset kilometrów na godzinę nad południowym Illinois w stronę granicy Missouri, zajęte były wszystkie miejsca. Admirał Arnold Morgan siedział obok wicedyrektora CIA Stephena Harta. Naprzeciwko nich był Frank Reidel, asystent dyrektora, zajmujący się współpracą z wojskiem, łącznik pomiędzy Langley a dowództwem sił zbrojnych USA. Miejsce obok niego zajmował agent Secret Service z przenośnym terminalem łącznościowym, połączonym bezpośrednio z Gabinetem Owalnym. Na pozostałych czterech miejscach siedzieli dwaj inni uzbrojeni agenci Secret Service oraz sierżant sztabowy i kapral z korpusu marines. Przelecieli na północ od Saint Louis i znaleźli się nad meandrami Missouri płynącej przez Jefferson City. O dziesiątej trzy, po dwóch godzinach lotu z bazy lotniczej Andrews w Marylandzie, przekroczyli granicę stanu Kansas, przelatując dziesięć tysięcy metrów nad starym wysuniętym posterunkiem kawalerii, Fort Scott. Dwadzieścia minut później samolot zaczął schodzić do lądowania, przebijając się przez warstwę szarych chmur zlewających przelotnymi, zimnymi deszczami falujące kontury wzgórz Flint, ostatnie w Stanach Zjednoczonych przestrzenie dzikiej, porośniętej wysokimi trawami prerii. Admirał Morgan był zmęczony. Nie spał pół nocy, wysyłając oddziały ochrony, odwołując je, telefonując do Iaina, Billa, rozmawiając także z Laurą, upewniając się, że iracki więzień jest dobrze związany i pod strażą trzech kansaskich uzbrojonych kowbojów, dowodzonych przez byłego komandora porucznika z jego własnego personelu wywiadowczego. Wyglądał przez okno samolotu, podziwiając rozpościerający się pod nimi fenomen geograficzny: dwa i pół mi- 363 liona hektarów trawy zwanej błękitną, unoszących się i opadających na nierównych, poszarpanych granitowych wzgórzach, z których żadne nie przekracza stu metrów wysokości, przecinających z północy na południe skądinąd czysty, płaski jak stół bilardowy teren środkowego Kansas, ciągnąc się przez trzysta z górą kilometrów aż do granicy stanu Ne-braska. Dobry byczek przybiera dziennie na wadze około kilograma, pasąc się w tych stronach. Ta trawa o błękitnych źdźbłach jest najbardziej pożywną paszą dla bydła na świecie. Gulfstream schodził jednostajnie w dół, przelatując teraz przez okręg Butler i kierując się do bazy lotniczej McConnell, położonej na przedmieściach Wichity. Zatrzymał się na pasie startowym o dziesiątej trzydzieści osiem. Drzwi otworzyły się natychmiast i całą ósemkę pasażerów niezwłocznie poprowadzono ku czekającemu nieopodal z rozgrzanym już silnikiem armijnemu helikopterowi sikorsky black hawk. Przesiadka zajęła raptem cztery minuty. Zapięto pasy, zatrzaśnięto drzwi i śmigłowiec natychmiast uniósł się w powietrze, i poleciał na południe od miasta, po czym zmienił kurs na północny zachód, podążając na małej wysokości ponad Wielką Równiną Prerii ku odległemu o sto kilkadziesiąt kilometrów okręgowi Pawnee. Pilot znał drogę; odbył już tę podróż kilkakrotnie, w tym dwa razy w dzień ślubu Laury i Billa. Bili Baldridge dostrzegł czarną sylwetkę black hawka z piętnastu kilometrów. Widział go jako małą plamkę na horyzoncie, z każdymi upływającymi dziewięcioma sekundami zbliżającą się o kilometr. Wkrótce usłyszał równomierny odgłos łopat wirnika i zobaczył, jak pod tłoczonym przez nie strumieniem powietrza uginają się trawy pastwiska, kiedy Arnold Morgan pędził na spotkanie terrorysty, którego od tak dawna nienawidził. Bili zasygnalizował pilotowi śmigłowca, by wylądował na trawniku przed domem, pięćdziesiąt metrów od stajni, w której Ben Adnam wciąż leżał związany jak byczek na ro-deo. Spędził tam ostatnie dziewięć godzin, cały czas pilnowany przez dwóch pracowników rancza. Spał na sianie, przykryty paroma końskimi derkami dla ochrony przed doj- 364 mującym zimnem, jakie wciąż jeszcze panuje nad ranem. Raz podszedł do niego Ray Baldridge, by powiedzieć, że po tym, co zrobił jego bratu Jackowi, będzie miał cholerne szczęście, jeśli przeżyje tę noc. „Ktoś cię, sukinsynu, zabije, to pewne. Może moja mama, może Bili... a może ktokolwiek z chłopaków. Nie licz specjalnie na przebudzenie rano". To rzekłszy, Ray udał się do łóżka. Poczuł się lepiej, wyrzuciwszy to z siebie, i myślał, że osiągnął swój cel, czyli śmiertelnie wystraszył Bena Adnama. Tak jednak nie było. Iracki komandor wiedział, że jest bezpieczny, dopóki nie przybędzie ten cały Morgan. Potem... cóż, rozpocznie się podróż w nieznane. Ben wiedział, że jeśli główny funkcjonariusz bezpieczeństwa kraju zechce jego śmierci, nie będzie ona długo zwlekała z nadejściem. Ale przynajmniej wiedział, że do tego czasu, do rana, jest względnie bezpieczny. On także usłyszał nadlatujący śmigłowiec i okrzyki Amerykanów gdzieś za ciężkimi drewnianymi wrotami stajni. Potem łomot wirnika ustał i niemal natychmiast do wnętrza jego tymczasowego więzienia wpadł snop dziennego światła, gdy uchylono małe drzwi, osadzone w wielkich czerwonych wrotach, otwieranych tylko dla traktorów. Obaj jego strażnicy wstali. Olbrzymiej postury Skip McGaughey trzymał strzelbę wymierzoną w głowę Adnama, a jego pomocnik, młody „Brzytwa" Macey zabawiał się okręcaniem na palcu swego colta. Pierwszy wszedł do stodoły Bili Baldridge, w kożuchu z owczej skóry, stetsonie i wysokich butach z ostrogami. Tuż za nim zjawił się niższy, tęższy mężczyzna w drogim ciemnoniebieskim prochowcu i brązowym kapeluszu o szerokim rondzie. Ben natychmiast zwrócił uwagę na jego przenikliwe niebieskie oczy, pooraną zmarszczkami, wyrazistą, chmurną twarz. To on, pomyślał, szef bezpieczeństwa Morgan, człowiek, którego szukam. Jeszcze zanim zdążyli wejść ludzie z CIA i Secret Service, to jego wrażenie się potwierdziło. - Czy to jest ten sukinsyn, Bili? - On sam, związany jak wół. Dwaj pozostali to mój zarządca stada Skip McGaughey i pomocnik „Brzytwa" Macey. Admirał Morgan podszedł do nich niezwłocznie. 365 — Dobrze, że tu jesteście, panowie — powiedział. — Trzymaliście sukinsyna na oku, co? — Yessir, prawie całą noc. — Był grzeczny? - Yessir, nie sprawił najmniejszego kłopotu. - No, to jest wreszcie jakaś pieprzona odmiana - warknął Morgan. - Jeśli spróbuje podskoczyć, palcie mu prosto między oczy, jasne? - YES, SIR\ Teraz i sierżant piechoty morskiej stanął w drzwiach, blokując je zupełnie. Kapral pozostał na warcie na zewnątrz. Agenci Secret Service sformowali kordon wzdłuż rzędu półotwartych końskich boksów. Bena trzymano w trzecim od końca, tuż obok ukochanego irlandzkiego gniadosza, Freddiego. Dwaj ludzie z CIA stanęli po bokach admirała, ten tymczasem podszedł do człowieka, który zniszczył Thomasa Jeffer-sona, zestrzelił concorde'a, starstrikera i Air Force Three z wiceprezydentem USA i jego sztabem na pokładzie. Arnold Morgan spojrzał na arcyterrorystę, leżącego w więzach u ich stóp. — Sprawiłeś nam wiele kłopotów — powiedział powoli. — Za wiele, jak na jednego człowieka. Długo czekałem, by cię poznać... A teraz podaj mi swoje właściwe nazwisko, stopień i kraj. - Jestem komandor Beniamin Adnam, sir. Islamska Republika Iraku. — Czy to iracki stopień wojskowy? — Nie, sir. - Zatem jaki? - Izraelski, sir. — Czy służyłeś w marynarce wojennej Izraela? — Tak jest, sir. — Byłeś zakonspirowanym irackim szpiegiem? -Tak. - A teraz? — Wróciłem do pracy w Iraku, sir. - W marynarce wojennej? - Nie, sir. W wywiadzie. - Komandorze Adnam, czy zatopiłeś Thomasa Jeffersona? 366 - Tak, sir. - Czy także dowodziłeś skradzionym wcześniej tego roku okrętem podwodnym Royal Navy na północnym Atlantyku? - Tak, sir. - I czy spowodowałeś wystrzelenie z niego rakiet przeciwlotniczych, które zestrzeliły trzy cywilne samoloty pasażerskie? - Tak, sir. - I czy ten okręt podwodny działał na zlecenie Islamskiej Republiki Iraku? - Tak, sir. - W takim razie, czy mogę spytać, co, u diabła, robisz w tym jednym kraju, który chce twojej śmierci bardziej niż wszystkie inne państwa świata razem wzięte? I dlaczego tak łatwo dałeś się nam dopaść, i to tu, na miejscu? - Sir, przybyłem tu targować się o swe życie. Jestem w posiadaniu wyjątkowych informacji, które, jak sądzę, mają 0&ł was wartość. Ma pan słuszność, zauważając, że pozostawiłem za sobą dość łatwy do odkrycia trop. Nie tak jednak wyraźny, żeby dotarł pan tu przede mną. Oczekuję też, że Jfomandor Baldridge potwierdzi, iż nie okazałem się dla nikogo poważnym zagrożeniem. Jestem tu, by spotkać się z panem, sir. Ponieważ pan jeden może zrozumieć, że przedstawiam o wiele większą wartość dla Stanów Zjednoczonych Ameryki żywy niż martwy. - A skąd przypuszczenie, że nie mogę uzyskać od ciebie wszelkich informacji, jakich mogę potrzebować, całkiem za darmo? - Prawdopodobnie mógłby pan uzyskać ich wiele, ale nie wszystkie. Nie bez mojej świadomej i chętnej współpracy. I być może powinniśmy o tym porozmawiać. Chciałbym jednak przypomnieć, że zawsze byłem przygotowany na śmierć za mój kraj i moje przekonania, sir. To jedno nigdy się nie zmieniło. Albo mnie pan zatrudni, albo całkiem spokojnie umrę ze swoimi sekretami. - No, przekonamy się... Bili, możesz mnie zaprosić do domu na filiżankę kawy, zanim się wkurzę na tego pieprzonego turbaniarza? - Jasne, że mogę, admirale. Jaką pan zazwyczaj pija? 367 - Czarną, cymbale... to znaczy, były cymbale... ze śrutem. Obaj się roześmieli. Bili objął ramieniem szerokie plecy wielkiego człowieka i poszli razem do domu w towarzystwie nieodłącznych agentów Secret Service. Bili zdążył jeszcze zawołać przez ramię: - Pilnujcie tego sukinsyna dobrze, jest niebezpieczny! Zaraz przyślę wszystkim kawę. Gdy już znaleźli się w domu, Bili poprowadził gościa do wielkiego kominka w holu, sugerując agentom, by udali się do kuchni, gdzie zajmie się nimi jego żona i gosposia Betty--Ann Jones. W tym momencie jednak Laura wyszła do holu, ubrana w jasnobrązowe zamszowe spodnie i białą koszulę z narzuconą na wierzch ciemnozieloną kamizelką w indiańskie wzory. Podeszła wprost do admirała i pocałowała go w policzek. - Arnoldzie, jak miło cię widzieć — powiedziała. — Zostaniesz u nas kilka dni? Admirał otoczył ramieniem jej smukłą kibić i odrzekł: ,-¦ - Nie wolałabyś, żebym raczej uwolnił dla ciebie świat od" najgroźniejszego na nim człowieka? Nie mogę tym razem zostać. Wyjeżdżamy najpóźniej o piątej. Zaprosisz mnie jeszcze kiedyś? - Oczywiście. Czy Bili opowiedział ci, jak go złapaliśmy? - Jeszcze nie. Ale zamieniam się w słuch. Komandor Baldridge opisał więc wydarzenia minionego wieczoru, aż po kulminacyjny moment, kiedy Laura wbiła lufę purdeya swego dziadka w tył głowy Adnama z zamiarem jej odstrzelenia. - Powiedziała mu, że spodziewa się Kongresowego Medalu Zasługi za celny strzał — zachichotał Bili. - I bardzo słusznie, boby dostała — powiedział admirał. — I każdą inną nagrodę, jaka by się jej zamarzyła... Co się stało potem? Twoi chłopcy nadeszli i go zabezpieczyli? - Tak jest. Związali w paczuszkę i trzymali pod strażą do waszego przylotu. I co dalej? Zabieracie go? - Tak. Chcę z nim jeszcze raz pogadać za chwilę. Zdaje się, że ma ochotę powiedzieć nam wszystko, co chcemy wiedzieć. - Tak to odczytuję, Arnoldzie. Powiedział mi wieczorem, 368 że chce ubić interes i ze swej strony gotów jest ujawnić wszystko, czego sobie zażyczymy. — A w zamian za to chce żyć. — Tak wygląda. Ale mam wrażenie, że został zdradzony przez Irak. W przeciwnym razie pojechałby prosto do domu, do Bagdadu, i trzymał się w cieniu. Poza tym muszę powiedzieć, że nim Laura wykonała swoje dramatyczne wejście z purdeyem, Adnam właściwie złożył broń. Położył swój nóż na krześle. Był nieuzbrojony. Praktycznie się poddał. -Hmm... Bili, przelećmy przez to wszystko tak, jak to robiliśmy w Fort Meade. Przemyślmy całą sprawę, punkt po punkcie. Sporządzę spis pewnych faktów... - To powiedziawszy, admirał Morgan wyciągnął swój notes i pióro, przystępując do zapisania swoich głównych myśli. 1. Adnam, mimo iż wiedział, że każdy Amerykanin zabiłby go na miejscu, poddaje się, zostawiając po drodze oczywisty trop do rancza BB. 2. Nie wydaje się zbytnio skruszony. 3. Być może nie ceni wielce swego życia. 4. Musi wiedzieć wiele o Bliskim Wschodzie — nie wszystko można by z niego wyciągnąć bez jego świadomej współpracy. 5. Historia i drobne szczegóły zdają się mieć dyskusyjną wartość. Agentom zwykle mówi się tylko to, co muszą wiedzieć. Ale ten jest szczególny, wie więcej niż inni, a jego prawdziwa wartość prawdopodobnie ujawni się w przyszłości. 6. Przechytrzył mnie, Arnolda Morgana, na każdym centymetrze drogi. Jezu! Na dobrą sprawę zameldowałem mu się na rozkaz! Czy potrafię teraz go wykorzystać? Czy naprawdę to oferuje? 7. A może to jest jeszcze jeden morderczo zawiły plan, który ma w jakiś sposób spieprzyć moje życie? 8. Czy ten sukinsyn może tu być w samobójczej misji zabicia doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego? (A propos, trzymać sukinsyna w kajdankach i z dala od broni, póki co.) — Tak to równanie widzę, Bili. Ale jedno mnie interesuje od razu... czy myślisz, że on nam może powiedzieć, gdzie szukać tego przeklętego okrętu podwodnego? 369 — Nie wiem. Ale myślę, że może. Jeżeli, jak podejrzewam, Irak go wylał z pracy. Betty-Ann przyniosła kawę i dwaj dawni koledzy z US Navy zasiedli wygodnie w dużych skórzanych fotelach, na które narzucone były indiańskie koce plemienia Kanza. — Dziwne uczucie, po tych wszystkich latach pomyśleć, że Ben Adnam naprawdę jest w tej stajni, co? — powiedział w zamyśleniu Morgan. Pociągnął łyk gorącej kawy i spytał: — Czy uważasz, że możemy w jakikolwiek sposób wykorzystać tego sukinsyna do naszych własnych celów? — Myślę, że politycznie to niemożliwe. Chryste, gdyby opinia publiczna kiedykolwiek się dowiedziała, kim on właściwie jest, i poznała chociaż połowę z tego, co zrobił, mogłoby się to skończyć pierwszym linczem dwudziestego pierwszego wieku. — Hmm... zastanawiam się, co on wie? Czy na przykład może coś powiedzieć o działalności Iraku w zakresie broni biologicznej? Albo o ich agenturze u nas i w Anglii? — Sądzę, że on wie więcej, niż oni myślą. Czy nam powie, to zależy od tego, jak bardzo go wkurzyli. Moim zdaniem, Arnoldzie, jego duża dla nas wartość polega na możliwości uzyskania pierwszorzędnego profilu psychologicznego Irakijczyków. — Zgadzam się z tobą. Jestem pewien, że wkurzyli go naprawdę porządnie. Inaczej nie przyszłoby mu do głowy tu przyjeżdżać, nawet w celu ujrzenia twojej pięknej żony, która to myśl spędzała rni sen z powiek przez ostatnie dwa, trzy dni. Bili uśmiechnął się. — Ale on się nigdy nie spodziewał, że Laura go załatwi tą strzelbą na bażanty lorda Jedburgha — powiedział. — Nie. Nie sądzę, by to było częścią jego planu. Ale pytanie brzmi: czy uznajemy Adnama za zbyt zdradliwego, zbyt wielkiego kłamcę i zbyt wielkie ryzyko, by w ogóle rozważać pertraktowanie z nim? Przyznam ci się, Bili, że moim pierwszym odruchem jest zabić go natychmiast. Choć może dałbym się namówić, by najpierw wycisnąć z niego, co się da, a potem wyeliminować. Ale... ale, ale, ale. Zastanawiam się, czy aby sukinsyn nie jest zbyt cenny, by to zrobić. 370 - Admirale, choć jest tu wygodnie i przyjemnie, wracajmy do stajni i weźmy się do niego jeszcze raz. Zapytajmy go o okręt podwodny... to, co niepokoiło mojego teścia... i o ten kuter rybacki. - Okay, stary. Chodźmy zobaczyć, jaki jest chętny do współpracy. Zaczęło mżyć i obaj włożyli kapelusze na ten krótki spacer do stajni. Wewnątrz zastali dwóch szefów z CIA pracujących nad szczegółowym raportem o podróży i przeprowadzonym do tej pory przesłuchaniu. Wszyscy dostali kawę, a Ben Adnam wciąż siedział związany na wiązce siana. Od odejścia admirała nie prowadzono żadnych rozmów i nikt też nie próbował rozwiązać Irakijczyka bez polecenia Morgana, do czego on oczywiście się nie kwapił. Admirał przystąpił do akcji bez żadnych wstępów. - Komandorze Adnam, nie ma na świecie okrętu podwodnego wyposażonego w wyrzutnię precyzyjnie kierowanych rakiet przeciwlotniczych krótkiego zasięgu na tyle szybkich, by zestrzelić samolot naddźwiękowy. Jak i gdzie przebudowaliście HMS Unseen, by mu taką możliwość zapewnić? - Zrobiliśmy to na morzu. Na Atlantyku w okolicach równika, w pasie ciszy. - Jaka to była wyrzutnia? - Zbudowana w Rosji. Ale nie zdobyliśmy jej bezpośrednio od Rosjan. - Jaki konkretnie typ rakiet i od kogo je dostaliście. - Ta informacja jest tylko na sprzedaż, sir. Nie za pieniądze, rozumie pan, ale za moje życie. - Skąd wiedziałeś, że będą działać? Przeprowadziliście próby? - Tak, sir. - Gdzie? - Na moczarach na południu Iraku, na wschód od Kalat Salih. - W jaki sposób? - Odpaliliśmy cztery rakiety na próbę, a potem jeszcze jedną na Zatoce, do samolotu-celu. Bezzałogowego, oczywiście. - Oczywiście. Gdzieżbyś tam mógł kogoś zabić, prawda? — Morganowi nie udało się uniknąć sarkazmu. — I trafiliście go? 371 - Test zakończył się sukcesem, sir. - Jak udało się wam dokonać tak poważnej przebudowy okrętu na środku oceanu? - Nie była aż tak poważna, sir. Zmodyfikowaliśmy po prostu radar okrętowy, by mógł zlokalizować cel z dużej odległości. Dzięki temu mieliśmy wystarczającą ilość informacji, by nakierować rakiety na nadlatujący prostym kursem i na znanym pułapie samolot. Sama wyrzutnia została przyśrubowana do pokładu za kioskiem. - Adnam wyjawiał swe sekrety z finezją człowieka wiedzącego, że jego przeciwnik i tak się o nich dowie. Najwyraźniej dla okazania dobrych chęci dodał też: - Mogę wam w każdej chwili pokazać, jak coś takiego osiągnąć, jeżeli zdecydujecie się na naszą współpracę. - Dziękuję, komandorze - rzekł admirał i zwrócił się do Billa, jakby nikogo innego w stajni nie było: - Czy możesz uwierzyć w to gówno? Właśnie otrzymuję lekcję zaawansowanej technologicznie przebudowy uzbrojenia okrętów podwodnych od pieprzonego bagiennego Araba. Jezu Chryste! Roześmieli się wszyscy, z Adnamem włącznie. - Sir, nie pochodzę z bagien - powiedział ten ostatni. -Mój dom był znacznie wyżej w górę Tygrysu, na skraju pustyni. - No dobra, w porządku — burknął admirał. — Może i tak. Sytuacja się pogorszyła. To pieprzony Beduin chce mnie nauczyć, jak montować nowoczesną broń na amerykańskim okręcie atomowym. - Odwrócił się znów do Adnama: - Okay. Słuchaj, ja wiem, że prawdopodobnie jesteś pieprzonym von Braunem pustyni, ale teraz chcę odpowiedzi wprost i natychmiast. Czy naprawdę opuściliście tą wielką wyrzutnię dźwigiem z okrętu zaopatrzeniowego na pokład i ustawiliście ją, uszczelniliście i popłynęliście sobie na północny Atlantyk? - Tak, sir. Zrobiliśmy właśnie to. W niecałe dwa dni. - Chryste Panie. Czyj to był pomysł? - Mój, sir. - Jak na coś takiego wpadłeś? - To nie jest mój wynalazek, sir. Izraelczycy wymyślili to kilka lat temu. Wykonali taki system i przeprowadzili próby. Ja tylko ukradłem kopię planów w dziewięćdziesiątym dzie- 372 wiątym i zaadaptowałem ich pomysł na znacznie większą skalę. - Czy to był HMS Aeneas? - spytał admirał, wykazując swą jak zwykle encyklopedyczną pamięć do okrętów i wcześniej prowadzonych konwersacji. - Tak jest, sir. To on. -Hmm... A potem co? Udałeś się na północny Atlantyk i zaczaiłeś się na trzydziestym południku na swoją ofiarę? A jak się z okrętu przedostałeś do Szkocji? - To też jest informacja na sprzedaż, admirale. Poza tym nie mam zamiaru udzielać informacji, które mogłyby mnie obciążać wobec innych państw. - Na twoim miejscu, koleś, dałbym sobie spokój z formalnościami i spróbował załatwić sobie paru sprzymierzeńców. Zanim wyrażę zgodę na cokolwiek, muszę otrzymać wiele informacji. Dajcie temu sukinsynowi trochę kawy, a ja się naradzę z moim byłym pracownikiem. Admirał i Bili wyszli ze stajni, zostawiając wewnątrz wszystkich poza pełniącym wartę kapralem marines. - Okay - powiedział Morgan. - Jak na razie mówi prawdę, nie? Ale ja bardzo chciałbym się dowiedzieć, jak Irak zdobył tego Kilo w dwutysięcznym drugim i jak wydostali tego Upholdera z Plymouth. Jezu, nie przypominam sobie, by kiedykolwiek ktoś ukradł okręt podwodny, w każdym razie nie żadnej z poważnych marynarek wojennych. A ten facet ukradł dwa! - No cóż, powiedział, że nie wyjawi nam nic, co by go mogło obciążyć winą wobec innego państwa. Trudno mieć mu to za złe. Myślę, że musimy się skoncentrować na technicznych problemach prowadzenia okrętu, wyszkolenia załogi i nade wszystko, dokąd teraz płynie Unseen. - Przycisnę go w sprawie kradzieży, ale pewnie będzie robił uniki. Dla mnie naprawdę ważne jest teraz, kto okręt prowadzi i gdzie, do diabła, jest. Wrócili do stajni i Arnold Morgan natychmiast podjął przesłuchanie. - Zechcesz mi powiedzieć, jak wydostaliście okręt podwodny z Plymouth? - Wyprowadziłem go, sir. 373 — Ilu miałeś marynarzy? — Czterdziestu, sir. — Samych Irakijczyków? — Tak jest, sir. — Kto ich przeszkolił w prowadzeniu brytyjskiego okrętu spalinowo-elektrycznego klasy Upholder? — Ja, sir. — Gdzie? — W Iraku. — W jaki sposób? — Użyliśmy modelu w skali jeden do jeden. — Kto go zbudował? — My, sir. — Na podstawie czego? — Planów, sir. Planów klasy Upholder. — Skąd je mieliście? — Myślę, że z Anglii, sir. Nigdy mi nie powiedziano. — Jak to, nigdy ci nie powiedziano? Skąd mogłeś zatem wiedzieć, że są prawdziwe? — Ponieważ prowadziłem okręty klasy Upholder, w Szkocji, i wiem, że plany były prawdziwe. — Co się stało z Brazylijczykami? Jak się ich pozbyłeś? — Nie będę się obciążał przed innym państwem, sir. — A co z oficerami Royal Navy? Czy żyją? — Nie będę się... — Tak, wiem, wiem — przerwał admirał. - Jak udało ci się opuścić wyznaczony akwen ćwiczebny tak, że nikt tego nie odkrył przez trzydzieści sześć godzin? — Znalazłem rozkazy operacyjne w kabinie dowódcy, sir, i po prostu kontynuowałem nadawanie właściwych sygnałów. — Panie Jezu Chryste! To jest nie do wiary. Jak daleko znajdowałeś się od akwenu, kiedy zdecydowałeś się nie nadawać sygnału wynurzenia? — Około trzystu mil. — I stamtąd po prostu popłynąłeś na południe, dookoła Afryki Południowej i do Zatoki Perskiej? — Nie, sir. — Co to znaczy: „Nie, sir?" Poprowadziłeś HMS Unseen do Zatoki Perskiej czy nie? 374 — Nie. Okręt zaopatrzeniowy obsłużył nas na oceanie. Pozostałem na pokładzie przez cały czas montażu wyrzutni. — No, dobrze... Admirał wtedy po raz pierwszy zaczął dyskutować ze Stephenem Hartem i Frankiem Reidelem o formalnościach związanych z aresztowaniem. Zasugerował, że skoro Adna-ma w oczywisty sposób można sklasyfikować jako morskiego militarnego przeciwnika USA, powinien zostać przekazany marynarce wojennej. CIA powierzy się prowadzenie przesłuchania we współpracy z dowództwem sił zbrojnych USA. Frank Reidel został w ten sposób główną postacią w śledztwie, z uwagi na swą rolę łącznika między CIA i Pentagonem. Wszyscy trzej zgodzili się, że całą sprawę należy utrzymać przez cały czas w największej tajemnicy. Admirał uważał, że przesłuchania powinny się odbywać w siedzibie CIA w Lang-ley, a irackiego komandora należy przetrzymywać w ścisłym reżimie bezpieczeństwa, zgodnie z procedurami stosowanymi przy aresztowaniu wroga Stanów Zjednoczonych. W samej rzeczy, miał być pilnowany bardziej niż ktokolwiek inny przed nim. Dzień i noc będą przy nim pełnić straż żołnierze piechoty morskiej, choć nigdy się nie dowiedzą, kogo pilnują. Kwatery zapewni CIA. Admirał wrócił do Ad-nama i zwrócił się do niego formalnie: — Komandorze, w imieniu rządu Stanów Zjednoczonych aresztuję pana. Pańskie przestępstwa przeciwko temu krajowi i przeciwko ludzkości mają wystarczająco wielki wymiar, by pozbawić pana wszelkich praw wynikających z jakichkolwiek traktatów zawartych przez państwa-członków ONZ. Będzie pan przetrzymany w więzieniu przez czas nieokreślony, do chwili, kiedy zostanie postanowione, czy stanie pan przed sądem, czy po prostu zniknie. Na tym etapie nie będziemy współpracować z żadnym innym państwem, ale może pan przyjąć, że rząd Jej Królewskiej Mości w Londynie zostanie poinformowany, że zatrzymaliśmy irackiego terrorystę, który w lutym zniszczył concorde'a British Airways. Czy pan mnie rozumie? — Tak jest, sir. — Okay. Rozwiążcie mu ręce i dajcie coś do jedzenia. Chleb i kawa... niech mu nie będzie za dobrze. Bili, zamierzam wy- 375 żebrać u Laury parę kanapek z pieczoną wołowiną i podenerwować ją w kuchni przez jakieś pół godziny. Może moglibyśmy posłać do miasteczka po lunch dla tych chłopaków? Bili Baldridge i Arnold Morgan wrócili do domu i weszli do kuchni, gdzie ciemnowłosa córka admirała MacLeana nadzorowała produkcję kanapek. - Tylko dla nas, Lauro - powiedział Morgan. - Reszta załogi je poza domem... to jest w stajni. Nie oczekuję, że będziesz karmić pół Waszyngtonu. Według mnie zrobiłaś już wystarczająco dużo. - Och, admirale, to bardzo uprzejme z pana strony. A teraz, może usiądziecie z Billem w holu przy kominku. Przyniosę wam lunch i może będę mogła się do was na chwilę przyłączyć. - To jedyny powód, dla którego tu przyjechałem: zjeść z tobą lunch. Te pozostałe łobuzy mogą się zająć interesem. - Czy mam przyjąć, że Ben Adnam nie będzie nam towarzyszył? - zaśmiała się Laura. - To byłoby bezpieczne założenie. A propos, czy dzwoniłaś do ojca? - Tak. Zadzwoniłam o drugiej, jak tylko Ray ze Skipem związali Bena i wynieśli do stajni na noc. W Szkocji była ósma rano, więc nie było tak źle. - Co Iain na to? - Cóż, to była dla niego po prostu ulga, dowiedzieć się, że jesteśmy bezpieczni. Śmiał się jak wariat, kiedy mu opowiedziałam o moim wyczynie ze strzelbą dziadka. Prosił, bym przekazała od niego tobie i Kathy gorące pozdrowienia. - Ale nie Benowi? - Nie, jemu z pewnością nie. - Czy wiesz, Lauro, że razem z twoim ojcem odgadliśmy to wszystko rok temu? Obaj jakoś wyczuliśmy, że jeśli HMS Unseen ukradziono, to jest tylko jeden człowiek, który mógłby tego dokonać; tylko jedna osoba na świecie jest na tyle zuchwała... i tak cholernie sprytna. I oto siedzi tam w stajni. - Co z nim będzie? - Oto jest pytanie. Ludzie jak on... to znaczy szpiedzy tacy jak on, nawet bez jego operacyjnego geniuszu, rzadko bywają skazani na śmierć. Za wiele wiedzą. Są zbyt użyteczni. 376 — Ale z pewnością człowiek, który popełnił tak szokujące zbrodnie, przyniósł żałobę tylu rodzinom... z pewnością powinien zostać skazany. — Niekoniecznie. Co by nam dała jego egzekucja? Chociaż Bili nie zgadza się ze mną... jeszcze. — Morgan uśmiechnął się do właściciela rancza BB. — On jest po prostu zbyt wielkim przestępcą, Arnoldzie. Jeżeli kiedykolwiek wyjdzie na jaw, że go trzymasz przy życiu, społeczeństwo wpadnie w szał. Admirał skinął głową, milczał przez chwilę i odgryzł solidny kęs. Zamieszawszy kawę i wypiwszy parę łyków, odezwał się znowu. Do Laury. — Co ty byś powiedziała Benowi, gdyby oznajmił, że wskaże fabryki broni biologicznej Saddama Husajna? Te, które mogą zabić pół Bliskiego Wschodu... albo Europy... albo Stanów Zjednoczonych? Wskaże, jeżeli darujesz mu życie. Co byś powiedziała? Nie twierdzę, że on to może zrobić. To tylko przykład. Jeśli go zabijemy, nie zyskamy nic. Jeśli go wyciśniemy, możemy dostać całą kupę świątecznych prezentów. Co byś powiedziała? — Oszczędziłabym go. Wykorzystałabym go, dopóki się da. Ani dnia dłużej. — I dlatego właśnie, moja droga, agentów jego pokroju rzadko tylko skazuje się na śmierć. — Nie ma agentów jego pokroju - powiedział Bili. - On jest zupełnie inny. To jednoosobowy zespół burzący. I tylu ludziom przyniósł tyle zgryzoty... — Ale jest jedna różnica. — Jaka? — Prawie nikt nie wie, kim on jest i co zrobił. Społeczeństwo do dzisiaj nie wie, że Thomas Jefferson został zniszczony przez wrogiego terrorystę. Nigdy się do tego nie przyznaliśmy. Nie wiedzą też, że w wodach Atlantyku krył się szaleniec strącający samoloty pasażerskie. A już na pewno nikt nie wie, że to ten sam szaleniec. W zbiorowym pojęciu dwustu pięćdziesięciu milionów Amerykanów, włącznie z prasą i wszystkimi, z wyjątkiem kilku, wojskowymi, ten sukinsyn nawet nie istnieje. — To prawda - potwierdził Baldridge. - To się po prostu 377 wydaje za wielkie, by było możliwe do utrzymania w tajemnicy. I jeśli on by w jakiś sposób uciekł, wyrwał się spod kontroli i znów zrobił coś strasznego... wysadził w powietrze Pentagon czy coś w tym rodzaju... wówczas wszystko wyszłoby na jaw; że ten rząd potajemnie współpracował z najgorszym terrorystą w historii świata i patrzcie, co z tego wynikło! Stałbyś się bardziej znienawidzonym człowiekiem od samego Adnama. — To istotnie jest ryzyko. Ale pogodziłbym się z moją hańbą, wiedząc, że prawdopodobnie uratowałem życie tysiącom ludzi i działałem w zgodzie z własnym sumieniem i przekonaniami. — Jesteś wielkim człowiekiem, Arnoldzie - powiedziała Laura. — Tylko nie pozwól mu się wymknąć z twoich rąk. — Na pewno nie ja - odparł admirał. - A kiedy z nim skończę, prawdopodobnie i tak zlecę jego wyeliminowanie. — To rozumiem! — rzekł Bili. - Tak należy do sprawy podejść. Ben Adnam nie zasługuje na nic. Na pewno nie na uczciwe traktowanie. Zapytajcie przyjaciół Martina Beckmana. — Największym problemem z Benem - powiedział Morgan - jest jego niesamowity spryt. Jak dobrze pomyśleć, był o parę posunięć przed wszystkimi we wszystkich swoich działaniach. Przed Izraelem, przede mną... z pewnością przed US Navy i Royal Navy... i nawet w chwili obecnej, przed całym rządem Stanów Zjednoczonych. Pamiętajcie, że przybył tutaj zdecydowany stanąć przed ludźmi na najwyższych stanowiskach i grać o życie — i dopiął swego. Za pierwszym razem. Był o parę kroków przed służbami granicznymi, przed CIA, na pewno znowu o parę kroków przede mną. — Nie był zawsze daleko przede mną — powiedział cicho Bili. — Nie, nie był. Ale był wystarczająco daleko. Zidentyfikowałeś go i właściwie schwytałeś, a przynajmniej jego okręt, ale tylko z jego pomocą. Ty i ojciec Laury, we dwóch... Problem polega na tym: czy on nie jest za sprytny i za przebiegły, by ktokolwiek z nas mógł z nim pracować? -Prawdopodobnie jest - odparł Bili. - Ale trzeba go spróbować wyżąć z wiadomości, a potem, myślę, zdecydować, czy będzie z niego dalszy pożytek. 378 — Tak to mniej więcej wygląda — podsumował admirał. — A teraz sądzę, że powinniśmy go stąd wywieźć. Wstał z fotela i włożył płaszcz. Wyszli razem z Billem i w dwadzieścia minut później black hawk rozgrzewał silnik do odlotu. Cała ósemka przybyłych usiadła na miejscach, Bena Adnama ułożono związanego na podłodze między dwoma marines. Bili i Laura patrzyli za nimi, kiedy wznosili się ponad prerię i odlatywali na południowy zachód, do Wichity, gdzie czekał na nich gulfstream. Na całym świecie tylko paręnaście osób wiedziało, że Stany Zjednoczone mają w ręku arcyterrorystę, który wywołał taki chaos nad północnym Atlantykiem. Poniedziałek, 17 kwietnia 2006 r. Siedziba CIA w Langley Admirał Morgan, Stephen Hart i Frank Reidel siedzieli razem na żelaznej ławce nad stawem w Ogrodzie Pamięci. Był to jeden z pierwszych ciepłych poranków tej wiosny, trzeci dzień nieustającego przesłuchiwania Bena Adnama przez profesjonalny zespół CIA, którego niektórzy członkowie zostali w tym celu ściągnięci z Bliskiego Wschodu, by sprawdzać i jeszcze raz sprawdzać prawdziwość zeznań irackiego oficera wywiadu. Jak dotąd, nie „pękł" ani - o ile mogli stwierdzić — nie skłamał. Jednak poprzedniego wieczoru, zmęczony i skołowany nie kończącymi się pytaniami komandor powiedział coś, co według niego musiało stanowić decydującą kartę. - Jutro, admirale — oznajmił — dam panu coś, co raz na zawsze udowodni, że jestem szczery w chęci przejścia na stronę waszego kraju. Powiedziałem panu, że ceną jest moje życie, ale jutro coś panu napiszę. Wówczas będzie pan mógł sam zdecydować, czy jestem dla pana użyteczny. Druga noc przesłuchania zakończyła się o drugiej trzydzieści, długo po odejściu admirała Morgana. Komandor Adnam miał się znowu pojawić kwadrans po dziesiątej i Morgan wraz z Reidelem i Hartem umówili się na spotkanie w ogrodzie, w tej kolebce amerykańskiego patriotyzmu i lojalności, by ustalić dalszą taktykę. Było cicho i spokojnie. Tylko szum 379 fontanny tłumił ich głosy. Admirał w zamyśleniu patrzył na kamienny mur otaczający staw. Umocowana była na nim prawie niewidoczna mosiężna tabliczka z napisem: PAMIĘCI TYCH, KTÓRZY SWYMI NIE OPIEWANYMI CZYNAMI SŁUŻYLI WDZIĘCZNEMU NARODOWI Zawsze, gdy je czytał, przechodził go zimny dreszcz i myślał wtedy o straszliwych niebezpieczeństwach, na jakie wystawiani byli amerykańscy agenci przez te wszystkie lata. Chciałby móc ich jeszcze spotkać i każdemu z nich uścisnąć rękę. Takich ludzi cenił. Twardzi, cisi bohaterowie, którym na sercu nie leżała własna chwała, ale dobro ich kraju. Trzej mężczyźni rozmawiali przez dwadzieścia minut, zastanawiając się, jaki przyjąć kierunek. Czy wyeliminować masowego mordercę i nikomu o nim nie powiedzieć, unikając w ten sposób konieczności ujawnienia ogółowi istnienia znanego zagrożenia, z którym się borykali od 2002 roku, ryzykując w ten sposób zyskanie opinii dyletantów? Czy może właśnie postąpić otwarcie, opowiedzieć o wszystkim i postawić Adnama przed sądem za zbrodnie, które karane są śmiercią. Było jeszcze trzecie, pociągające wyjście: nic nie mówić, tylko w tajemnicy wykorzystać Adnama do zadania kilku odwetowych ciosów fundamentalistycznym islamskim reżimom Bliskiego Wschodu. Wszystkie opcje miały swoje zalety, ale najbardziej intrygowała ich trzecia. O dziesiątej pięć wrócili do pokoju przesłuchań. Po drodze zaopatrzyli się w kawę i siedzieli teraz, popijając ją, kiedy czterech żołnierzy wprowadziło komandora Adnama. Ręce miał skute, lecz mógł swobodnie iść. Kiedy usiadł na swoim miejscu, eskorta zdjęła mu kajdanki i Ben położył ręce na stole, gdzie leżały bloki papieru i długopisy. Natychmiast zaczął pisać. Jego wiadomość była krótka; poprosił, by oderwano kartkę i podano admirałowi Morganowi. 201200KWI06. 1855S/05220E. UZUPEŁNIANIE PALIWA. Morgan poderwał głowę i rzucił: — Unseeńl 380 - Tak, sir. - Ocean Indyjski, tak? Gdzie mniej więcej? - Dwieście mil morskich na wschód od Madagaskaru. - Nie cyganisz? - Nie, sir. W ten sposób mam nadzieję przekonać pana o swej wartości. Morgan opuścił pokój i pognał wprost do biura wicedyrektora Harta. Złapał słuchawkę „bezpiecznego" telefonu i kazał się połączyć „z admirałem Mulliganem... w Pentagonie czy gdziekolwiek w tej chwili jest!" Odszukanie dowódcy marynarki wojennej zajęło pięć minut. Przebywał akurat na pokładzie krążownika Arkansas w porcie wojennym Norfolk w Wirginii. Rozmowa trwała krótko. - Joe? Masz bezpieczną linię? -Nie. - Zasuwaj do SUBLANT i zadzwoń do mnie bezpieczną do biura Stephena Harta w Langley. Niewielu było ludzi, którzy mogli wydawać rozkazy admirałowi Mulliganowi. Nie było nikogo, kto by je wydawał w taki sposób. Ale on i Morgan byli starymi przyjaciółmi i Joe wiedział, że Arnold taki już po prostu jest. Potrafił też rozpoznać w jego głosie ton napięcia. Opuścił więc Arkansas natychmiast i czekający nań samochód sztabowy zabrał go do pobliskiej siedziby dowództwa floty podwodnej Atlantyku. Połączony ponownie z doradcą do spraw bezpieczeństwa, musiał dobrze natężyć umysł, by nadążyć za Morganem, o którym wiedział, że jest pogrążony w przesłuchaniach komandora Adnama. - Joe, nie twierdzę, że go złamaliśmy, ale właśnie podrzucił nam coś... pozycja HMS Unseen na najbliższy czwartek w południe. Ma być na Indyjskim, co się powinno zgadzać, skoro prawdopodobnie wyruszył z północnego Atlantyku pod koniec lutego. Podał pozycję osiemnaście pięćdziesiąt pięć South i pięćdziesiąt dwa dwadzieścia East. Mówi, że to dwieście mil na wschód od Madagaskaru. Właśnie patrzę na mapę... to jest tysiąc pięćset mil od DG. Zdążymy? Tak, dwunasta w czwartek dwudziestego kwietnia. Tak... Tak... Okay, Joe, zostawiam to tobie. Bierzmy się do tego... Wolałbym żywych, ale jak trzeba, wezmę i martwych. 381 TRACH! Słuchawka śmignęła w dół jak młot i Arnold Morgan pomaszerował sprężyście z powrotem do pokoju, gdzie systematycznie maglowano Bena Adnama. No, w każdym razie dość liczna grupa ludzi starała się go maglować; kłopot w tym, że Irakijczyk zdawał się mówić tylko to, co chciał powiedzieć. Admirał Mulligan odbył szybką naradę z COMSUBPAC, dowódcą floty podwodnej Pacyfiku, wiceadmirałem Alanem Cattee w Pearl Harbor, składając formalną prośbę o odkomenderowanie Columbii do dyspozycji Wydziału Operacji Tajnych. Uruchomiono połączenie konferencyjne z zespołem operacyjnym lotniskowca Ronald Reagan, okrętu klasy Ni-mitz o wyporności stu tysięcy ton, który jeszcze przez kilka godzin miał pozostawać u brzegów Diego Garcia. Wiceadmirał przekazał informacje dowódcy zespołu, admirałowi Arto-wi Barry'emu. Były dowódca Arkansas spojrzał na zegarek, wskazujący prawie dwudziestą drugą, o dziewięć godzin później niż w Waszyngtonie. Potwierdził pozycję Columbii i powiedział: - Są gotowi płynąć dokądkolwiek. Żeby znaleźć się na tej pozycji w czwartek w południe, muszą opuścić DG do północy. Zostawcie to mnie. Komandor Mikę Krause i jego załoga mieli już za sobą długi dzień prób nowego urządzenia sonarowego na głębokich wodach na południe od bazy. Wraz z zastępcą, komandorem porucznikiem Jerrym Curranem, zjedli kolację na okręcie, ale część załogi była na lądzie, choć tylko na terenie bazy. Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych jest szkolona do szybkich akcji. Cała załoga została odszukana i stawiła się na burtę przed upływem dwóch godzin. Kwadrans przed północą komandor Krause dał rozkaz gotowości maszyn. Na pokładzie, jeszcze rozgrzanym w tę gorącą tropikalną noc, załoga przygotowywała się do rzucenia cum. Oficer wachtowy zakomenderował: — Rzucić wszystkie cumy. Odciągać! Holowniki naprężyły hole i czarny kadłub atomowego okrętu podwodnego klasy Los Angeles, o wyporności nawodnej siedmiu tysięcy ton, zaczął odsuwać się od nabrzeża. 382 - Maszyny pół wstecz... Odcumowano... Bardzo wolno naprzód... — Komendy były jak zawsze lakoniczne, wypowiadane spokojnym głosem Mike'a Krause, pochodzącego ze stanu Vermont, który służył już na Columbii jako zastępca dowódcy okrętu. Masywny okręt wkrótce ruszył kanałem portowym, szybko osiągając prędkość dwunastu węzłów, i skierował się na otwarte wody Oceanu Indyjskiego otaczające wysepkę Diego Garcia. Ta jedyna baza amerykańskiej marynarki w tej części świata leży na samym środku oceanu, samotna, oddalona o tysiąc mil morskich na południowy południo-zachód od czubka subkontynentu indyjskiego, siedem stopni na południe od równika, o tysiąc sześćset mil od wybrzeży Somalii. Człowiek czuje się tam jak na rozpalonym końcu świata, a noce są ciemne i ciche. Nie jest to ulubione miejsce personelu marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. Komandor Krause polecił położyć się na kurs dwieście dwadzieścia pięć, oddalając się na południowy zachód od archipelagu Czagos, grupy stromych, podwodnych szczytów wznoszących się z dna oceanu, głębokiego tu na pięć kilometrów, pomiędzy DG a południowym krańcem Grzbietu Carlsberg. Oficer nawigacyjny Richard Farrington, stojący na pomoście z kapitanem, obliczył łączną odległość do obszaru poszukiwań na tysiąc pięćset osiemdziesiąt siedem mil morskich. Dwie napędzane przez reaktor atomowy turbiny Columbii o mocy trzydziestu pięciu tysięcy koni mechanicznych będą musiały pchać ją do przodu z dużą prędkością przeciętną dwudziestu siedmiu węzłów przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, by mieli jakiekolwiek szansę. Oznaczało to konieczność przepłynięcia przez dobę dobrze ponad sześciuset mil. Dowódca oceniał, że nawet bez żadnych nieprzewidzianych postojów trudno będzie tego dokonać. Sześć mil od wyspy wydał rozkaz zejścia na większą głębokość. — Głębokość sto dwadzieścia metrów. Cała naprzód. Kurs dwa dwa pięć. I Columbia pospieszyła całą mocą swych maszyn na południowy zachód. Pierwszego dnia cel był prosty: okręt powinien w południe minąć południk 70°E, o północy zaś dotrzeć nad północny skraj Grzbietu Srodkowoindyjskiego. W środę 383 przed północą należało się znaleźć nad Ławicą Nazaret, na południe od Mauritiusa i na południku 60°E. Wówczas pozostawało rozsądne dziesięć godzin na dotarcie do obszaru wokół pozycji podanej przez Beniamina Adnama. Oczywiście, zakładając, że nie będzie najmniejszych problemów technicznych. Jedynym czynnikiem hamującym będą okresowe podejścia na powierzchnię, aby sprawdzić pozycję według GPS i nawiązać łączność satelitarną. Prawie im się udało. Po dwunastu godzinach nawalił filtr dwutlenku węgla, co kosztowało ich półtorej godziny naprawy i wentylacji okrętu. Nad Ławicę Nazaret wpłynęli tylko z dwugodzinnym opóźnieniem i osiągnęli dobrą przeciętną prędkość w drodze do pięćdziesiątego trzeciego południka, gdzie Columbia podeszła na głębokość peryskopową. Porucznik Farrington prowadził okręt dokładnie po równoleżniku 18°55' S. O jedenastej trzydzieści dziewięć w czwartek, kiedy zwolnili i podeszli na peryskopową, sonar wykrył dziwne odgłosy dokładnie na kursie. Patrzącym przez peryskop zdawało się, że coś widzą w odległości około dziesięciu mil na lewo od dziobu... ale trudno było to zidentyfikować. Sam dowódca wreszcie wyraził pogląd, że mógł to być szybko znikający kiosk okrętu podwodnego, ustawionego do nich burtą. Widzieli go tylko przez moment, po czym zniknął. Identy-tyfikacja była bardzo trudna. Mógł to być okręt klasy Up-holder, ale zanurzył się akurat w chwili, gdy Columbia podeszła na peryskopową. Prawda była taka, że znajdowali się za daleko, by cokolwiek w tej sprawie zdziałać. Mogli tylko obserwować i ostrożnie płynąć w tym samym kierunku, używając na razie tylko sonaru pasywnego. Aktywny nie wchodził w rachubę, ponieważ obawiano się przedwcześnie zaalarmować przeciwnika. Nie zobaczyli go jednak. Amerykanie musieli przyznać, choć niechętnie, że ich cel uciekł im sprzed nosa. Filtr dwutlenku węgla, który pozwalał im oddychać, kosztował ich niewykonanie zadania. Przez pół godziny posuwali się kursem trzysta piętnaście stopni, wciąż nasłuchując czułym uchem pasywnego sonaru, wciąż obserwując ekran, by wypatrzyć choćby najmniejsze wskazania. Bezskutecznie. HMS Unseen miał wszystkie diaboliczne atrybuty skrytości właściwe rosyjskim Kilo. Jeśli utrzymywał pręd- 384 kość w granicach pięciu węzłów, był praktycznie nie do usłyszenia. I Columbia nic nie słyszała. Mikę Krause i jego sonarzyści dowiedzieli się jedynie, że był to prawdopodobnie okręt klasy Upholder, najwyraźniej ten o nazwie zaczynającej już poszukujących go ludzi męczyć, Unseen, czyli „Niewidzialny". Pojawił się dokładnie o przewidzianym czasie i na podanej przez Adnama pozycji. Ostatnio widziano go, gdy kierował się na północ, dwieście mil morskich na wschód od wybrzeży Madagaskaru. Port przeznaczenia nieznany. Dowódca wiedział, że może włączyć aktywny sonar i zapewne wykryłby wtedy umykającego przeciwnika. Taki wariant działania niósł jednak pewne niebezpieczeństwa. Unseen był bardzo cichym i przypuszczalnie wrogim okrętem, i mógł się znajdować w promieniu dziesięciu mil. Rozkazy, jakie otrzymał Krause, zabraniały mu zatopić kogokolwiek bez pozytywnej identyfikacji, a nie mógłby przysiąc, że takowej dokonał. No i istniało zagrożenie, że uderzony impulsem aktywnego sonaru przeciwnik może się zdecydować na strzał wyprzedzający — z małej odległości i bez ostrzeżenia. Mike'owi Krause wcale się to nie uśmiechało. Poirytowany, o trzynastej polecił wynurzyć się na peryskopową i nawiązać łączność. Poinformował SUBLANT, że płynął pełną mocą, ale się spóźnił. O jakieś piętnaście minut. Mikę Krause uznał, że potrzebuje nowych rozkazów, aby ścigać przeciwnika z użyciem aktywnego sonaru. Jego hasłem naczelnym było: „Ostrożnie!" Nie był „Boomerem" Dunningiem. Przez ten czas admirał Morgan dołączył do Joego Mulli-gana na linii do Alana Cattee na Hawajach i wiadomość o rozminięciu się z poszukiwanym okrętem roztoczyła ponurą aurę nad trzema rozmówcami, rozjaśnioną jedynie przez to, że Ben Adnam z pewnością dostarczył dobrych danych. Niemniej Morgan postanowił znowu poddać go próbie. Poszedł do pokoju przesłuchań i od progu warknął: - Sukinsyna tam nie było! Pieprzony ocean był pusty! Powiedziałeś mi, że w tym rejonie będzie zbiornikowiec zaopatrzeniowy, ale moi ludzie nic nie znaleźli. Jeśli usiłujesz mnie wprowadzić w błąd, Adnam, to może być twój ostatni dzień na tej ziemi. Jeżeli strach obleciał Adnama, nie zdradził się z tym. — Admirale Morgan, podałem panu najlepsze informacje, jakie miałem. Ale i pan, i ja wiemy, że pozycję spotkania z zaopatrzeniowcem można w każdej chwili zmienić. Miejsce i czas można przesunąć. Moja ocena tej sytuacji jest taka, że okręt podwodny już wcześniej uzupełnił paliwo i odpłynął. Teraz porusza się na północ przez zapewne następne trzy tysiące mil, ku głębokim wodom Morza Arabskiego i cieśninie Ormuz. Nie był pewien konkretnego miejsca przeznaczenia, ale znał projektowaną trasę. Kiedy opuszczał Unseena, mieli w planie podążać na północ płytszymi wodami przybrzeżnymi w stronę Omanu. Nie sądził, by Irak był w stanie utrzymać okręt, i myślał, że mogą go zatopić na Morzu Arabskim. Było też możliwe, że spróbują go sprzedać innemu państwu bliskowschodniemu, na przykład Iranowi, który miał doskonałe urządzenia dla floty podwodnej i mógł dobrze za taki okręt zapłacić. — To jest cholernie trefny artykuł, jak na takie plany — mruknął Morgan. — To prawda, ale okręty można przebudowywać. A Iran ma doskonałe warunki do pracy przy okrętach podwodnych. Nie mam jednak konkretnych informacji co do irackich zamiarów. Od początku było w planie, że wyokrętuję na północnym Atlantyku. Kiedy moje zadanie zostanie wykonane. Komandor Adnam twierdził w każdym razie, że świeżo zabunkrowany Unseen skieruje się do punktu czterysta mil na wschód od Mombasy, stamtąd wzdłuż wybrzeży Somalii, obok Rogu Afryki i przez Zatokę Adeńską na wody terytorialne Omanu, na zachód od obszaru operacyjnego amerykańskiego zespołu lotniskowca. Zespół lotniskowca admirała Arta Barry'ego płynął na północ pod czystym niebem południowego Basenu Arabskiego, daleko na południe od Zatoki Omańskiej, gdzie głębokość akwenu sięga ponad pięciu tysięcy metrów. Olbrzymi Ronald Reagan, silnie kołyszący się wzdłużnie na dużej, oceanicznej martwej fali, płynął z prędkością dwudziestu węzłów, otoczony potężnym morskim arsenałem w postaci dwóch krążow- 386 ników, trzech niszczycieli, czterech fregat rakietowych, nuklearnego okrętu podwodnego i dużego okrętu zaopatrzeniowego. SUBPAC* przesłał sygnał do admirała Barry'ego, który na lotniskowcu odebrano o północy. W ogólnym zarysie przedstawiał on przypuszczalną trasę HMS Unseen, podaną Arnoldowi Morganowi przez byłego dowódcę okrętu, komandora Adnama. Admirała Barry'ego poinformowano, że Columbia zamierza płynąć śladem poszukiwanego okrętu i go dogonić. Spodziewano się, że skradziony okręt Royal Navy będzie chciał przebyć ostatnie trzysta mil do cieśniny Ormuz na akumulatorach i w związku z tym można oczekiwać, że wynurzy się na peryskopową, by wysunąć chrapy i je doła-dować, być może dwukrotnie, gdzieś w odległości między pięćset a trzysta pięćdziesiąt mil na południe od cieśniny, w pobliżu brzegu omańskiego. Admirał Mulligan sugerował, by Barry przeprowadził przeszukanie tego akwenu, zaczynając za dwa tygodnie od dzisiaj, dziesiątego maja. Dla niego idealnym rozwiązaniem byłoby zapędzić podwodniaka w kozi róg, wyczerpać go, zmusić do wynurzenia się, po czym wejść na jego pokład i przeszukać, identyfikując załogę i jej mocodawców. Na koniec okręt zatopić. Nie padło ani jedno słowo na temat przeszłych działań szukanego okrętu. Art Barry był jednak całkiem pewien, że otrzymany sygnał jest pilny. Natychmiast też posłał po dowódcę eskadry niszczycieli eskorty, kapitana Chucka Freeburga i oficera operacyjnego zespołu, kapitana Amosa Clarka z Dakoty Północnej. Trzej oficerowie zamówili kawę i zasiedli nad mapami. Dotarcie do Omanu z dużym nawet zapasem czasu nie stanowiło problemu. Pytanie brzmiało: czy ruszyć tam całym zespołem, czy posłać tylko ze trzy niszczyciele lub fregaty. Admirał Barry uważał, że w poszukiwaniach mogą się okazać przydatne samoloty i śmigłowce. To zaś znaczyło, że należy przerzucić cały zespół lotniskowca na zachodnią część Morza Arabskiego. Ta decyzja należała do niego i podjął ją szybko. Wszyscy ruszą pomóc znaleźć okręt podwodny Royal Navy, który był przyczyną takiego niepokoju w sztabie głównym. * Analogicznie do wcześniej wspomnianego SUBLANT, dowództwo floty podwodnej Pacyfiku. 387 Jeżeli strach obleciał Adnama, nie zdradził się z tym. - Admirale Morgan, podałem panu najlepsze informacje, jakie miałem. Ale i pan, i ja wiemy, że pozycję spotkania z zaopatrzeniowcem można w każdej chwili zmienić. Miejsce i czas można przesunąć. Moja ocena tej sytuacji jest taka, że okręt podwodny już wcześniej uzupełnił paliwo i odpłynął. Teraz porusza się na północ przez zapewne następne trzy tysiące mil, ku głębokim wodom Morza Arabskiego i cieśninie Ormuz. Nie był pewien konkretnego miejsca przeznaczenia, ale znał projektowaną trasę. Kiedy opuszczał Unseena, mieli w planie podążać na północ płytszymi wodami przybrzeżnymi w stronę Omanu. Nie sądził, by Irak był w stanie utrzymać okręt, i myślał, że mogą go zatopić na Morzu Arabskim. Było też możliwe, że spróbują go sprzedać innemu państwu bliskowschodniemu, na przykład Iranowi, który miał doskonałe urządzenia dla floty podwodnej i mógł dobrze za taki okręt zapłacić. - To jest cholernie trefny artykuł, jak na takie plany -mruknął Morgan. - To prawda, ale okręty można przebudowywać. A Iran ma doskonałe warunki do pracy przy okrętach podwodnych. Nie mam jednak konkretnych informacji co do irackich zamiarów. Od początku było w planie, że wyokrętuję na północnym Atlantyku. Kiedy moje zadanie zostanie wykonane. Komandor Adnam twierdził w każdym razie, że świeżo zabunkrowany Unseen skieruje się do punktu czterysta mil na wschód od Mombasy, stamtąd wzdłuż wybrzeży Somalii, obok Rogu Afryki i przez Zatokę Adeńską na wody terytorialne Omanu, na zachód od obszaru operacyjnego amerykańskiego zespołu lotniskowca. Zespół lotniskowca admirała Arta Barry'ego płynął na północ pod czystym niebem południowego Basenu Arabskiego, daleko na południe od Zatoki Omańskiej, gdzie głębokość akwenu sięga ponad pięciu tysięcy metrów. Olbrzymi Ronald Reagan, silnie kołyszący się wzdłużnie na dużej, oceanicznej martwej fali, płynął z prędkością dwudziestu węzłów, otoczony potężnym morskim arsenałem w postaci dwóch krążow- 386 ników, trzech niszczycieli, czterech fregat rakietowych, nuklearnego okrętu podwodnego i dużego okrętu zaopatrzeniowego. SUBPAC* przesłał sygnał do admirała Barry'ego, który na lotniskowcu odebrano o północy. W ogólnym zarysie przedstawiał on przypuszczalną trasę HMS Unseen, podaną Arnoldowi Morganowi przez byłego dowódcę okrętu, komandora Adnama. Admirała Barry'ego poinformowano, że Columbia zamierza płynąć śladem poszukiwanego okrętu i go dogonić. Spodziewano się, że skradziony okręt Royal Navy będzie chciał przebyć ostatnie trzysta mil do cieśniny Ormuz na akumulatorach i w związku z tym można oczekiwać, że wynurzy się na peryskopową, by wysunąć chrapy i je doła-dować, być może dwukrotnie, gdzieś w odległości między pięćset a trzysta pięćdziesiąt mil na południe od cieśniny, w pobliżu brzegu omańskiego. Admirał Mulligan sugerował, by Barry przeprowadził przeszukanie tego akwenu, zaczynając za dwa tygodnie od dzisiaj, dziesiątego maja. Dla niego idealnym rozwiązaniem byłoby zapędzić podwodniaka w kozi róg, wyczerpać go, zmusić do wynurzenia się, po czym wejść na jego pokład i przeszukać, identyfikując załogę i jej mocodawców. Na koniec okręt zatopić. Nie padło ani jedno słowo na temat przeszłych działań szukanego okrętu. Art Barry był jednak całkiem pewien, że otrzymany sygnał jest pilny. Natychmiast też posłał po dowódcę eskadry niszczycieli eskorty, kapitana Chucka Freeburga i oficera operacyjnego zespołu, kapitana Amosa Clarka z Dakoty Północnej. Trzej oficerowie zamówili kawę i zasiedli nad mapami. Dotarcie do Omanu z dużym nawet zapasem czasu nie stanowiło problemu. Pytanie brzmiało: czy ruszyć tam całym zespołem, czy posłać tylko ze trzy niszczyciele lub fregaty. Admirał Barry uważał, że w poszukiwaniach mogą się okazać przydatne samoloty i śmigłowce. To zaś znaczyło, że należy przerzucić cały zespół lotniskowca na zachodnią część Morza Arabskiego. Ta decyzja należała do niego i podjął ją szybko. Wszyscy ruszą pomóc znaleźć okręt podwodny Royal Navy, który był przyczyną takiego niepokoju w sztabie głównym. * Analogicznie do wcześniej wspomnianego SUBLANT, dowództwo floty podwodnej Pacyfiku. 387 - Jezu! - jęknął kapitan Freeburg. - Sam szef operacji morskich i COMSUBLANT zajmują się tą sprawą na polecenie Arnolda Morgana. To nie jest duża xt.qcl. To jest olbrzymie! Panowie, lepiej złapmy tego gnojka. Problem sprawiał już tylko ogromny obszar nowego rejonu poszukiwań. Amerykanie będą musieli się posuwać wzdłuż linii równoległej do wybrzeża w odległości około pięciuset mil i prowadzić działania po obu jej stronach, na łącznej powierzchni prawie siedmiuset tysięcy kilometrów kwadratowych. Samoloty będą miały podstawowe znaczenie, a sam lotniskowiec będzie musiał operować w centrum wyznaczonego akwenu. Admirał Barry dokonał odpowiednich poprawek kursu i zmniejszył prędkość swej flotylli. W tym samym czasie komandor Krause na Columbii na próżno usiłował wykryć dźwiękowy ślad HMS Unseen. Nie było jednak nic. Rankiem czwartego maja pierwsze dwa samoloty ZOP*, lockheedy S-3B viking, wyprysnęły w górę z pokładu startowego Ro-nalda Reagana, kierując się w stronę wybrzeża Omanu z prędkością pięciuset pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Oba mogły przenosić po cztery bomby głębinowe lub po cztery torpedy Mk 46. Dzisiaj ich zadaniem było wykrycie, a nie zatopienie okrętu podwodnego. Lecz tak, jak Columbia, nie znalazły nic. Przez trzy kolejne dni wylatywały z Reagana, wracając z niczym. Ale siódmego maja jeden z nich uchwycił echo radarowe na pozycji czterysta mil na południe od cieśniny. Podleciał na małej wysokości i zrzucił boje so-narowe, ale cel dawno już zniknął. Dla wyszkolonego pilota morskiego oznaczało to tylko jedno: okręt podwodny płynął na chrapach, gdy wykrył impulsy radaru lotniczego, co spowodowało jego natychmiastową ucieczkę w głębinę. Jednak pilot vikinga był pewien swego. Złapał go. Poszlaka była silna - okręt podwodny na chrapach sto osiemdziesiąt mil na wschód od omańskiego portu Al Dżawara. Amerykanie przerwali i być może zapobiegli doładowaniu akumulatorów okrętu i od tej pory musi on być bez przerwy napastowany. Unseen musi wkrótce podejść znów na pe- * Zwalczania okrętów podwodnych. 388 ryskopową, prawdopodobnie w promieniu stu mil. Piloci Bar-ry'ego byli gotowi. I niespodziewanie znów go wykryli, o sto dziesięć mil na północ. Tym razem była w pobliżu, w zasięgu ataku, fregata rakietowa klasy Oliver Hazard Perry, wypierająca cztery tysiące ton Ingraham kapitana Billa Richardsa, patrolująca obszar o piętnaście mil na wschód. W tym momencie HMS Unseen znajdował się o dziewięćdziesiąt mil na wschód od południowego cypla wyspy Masi-rah. Znów szybko wykrył radar samolotu ZOP i zanurzył się natychmiast. Było wczesne popołudnie i Amerykanie wiedzieli, że w najbliższych godzinach okręt podwodny musi się wynurzyć i wreszcie doładować akumulatory. Z dużą prędkością nadpływała ku niemu fregata kapitana Richardsa, byłego ZDO na niszczycielu CBannon, o twarzy pokrytej strasznymi bliznami po skaleczeniach przez odłamki szkła miotane przez ten sam wybuch jądrowy, który zniszczył Thomasa Jeffersona. Pełną mocą maszyn, z prędkością dwudziestu dziewięciu węzłów smukły, potężnie uzbrojony Ingraham z dwustusześcioosobową załogą na stanowiskach bojowych błyskawicznie znalazł się w głównym obszarze poszukiwań, nieco na północ od ostatniej znanej pozycji Un-seena. Amerykanie mieli teraz najnowszą pozycję odniesienia. Mieli dwa namiary z vikingów, znali prędkość poruszania się przeciwnika, pięć węzłów, i znali jego kurs, zero czterdzieści, który prawdopodobnie zmieni się na zero zero zero, północny, w miarę jak zdesperowany już przedzierał się ku bardziej uczęszczanym wodom, patrolowanym przez marynarki Omanu i Iranu. Kapitan Richards miał krótkie, lecz treściwe informacje wywiadowcze z Langley: „Cel ma charakterystykę akustyczną brytyjskiej klasy U. Zadanie: wyczerpać, abordażować, pozytywnie zidentyfikować okręt, aresztować załogę. Strzelać tylko w obronie własnej". Dla Richardsa było jasne, jaką musi obrać taktykę. Musi wykorzystać wszelkie środki i zalać ten ograniczony w końcu akwen zmasowanym pokryciem radarowym z samolotów, śmigłowców i okrętów nawodnych. W ten sposób Unseen nie będzie mógł podejść pod powierzchnię, tak aby go nie wykryto. W ten sposób kapitan Richards będzie mógł naprowadzić 389 swoją fregatę na cel i wykonać ostatnie posunięcia w tej skomplikowanej i śmiertelnej grze. O dwudziestej drugiej pięć umierające akumulatory zmusiły okręt podwodny do ponownego wynurzenia się na peryskopową i wysunięcia chrap, teraz już bowiem musiał chwytać powietrze jak duszący się człowiek, powietrze dla dies-lowskich generatorów, usiłujących odtworzyć zapas energii. Unseen przypominał tonącego wieloryba; amerykańscy har-punnicy natychmiast chwycili go w niewidzialną sieć fal radaru patrolującego śmigłowca. Pilot zaczął śledzić wymykający się okręt podwodny, cały czas informując o jego ruchach USS Ingraham. Kapitan Richards zareagował błyskawicznie. Polecił włączenie aktywnego sonaru i wysłał własny śmigłowiec do pomocy. Unseen od razu wykrył ultradźwiękowy impuls Amerykanina, ale uciekać już prawie nie mógł. Ostatnie piętnaście minut ładowania nie wystarczyło, by tchnąć życie w prawie puste od pół godziny akumulatory. Czas okrętu się kończył. Komandor porucznik Alaam rozkazał zejść w głębinę, ale wiedział, że to już ostatni raz. Energia się kończyła, a amerykańska fregata była tuż. Unseen znalazł się w typowej pozycji szachowej zwanej widełkami: wieża szachuje króla, zagrażając hetmanowi. Jeśli Unseen pozostanie w zanurzeniu, zużyje resztki energii do końca. Jeśli podejdzie na peryskopową, Amerykanie zmuszą go do ponownego zanurzenia albo rozstrzelają mu maszt chrap. Jeśli zaś wynurzy się na powierzchnię, pochwycą i rozstrzelają ich wszystkich. Ucieczki nie było. Komandor porucznik Alaam musiał to wiedzieć. To był mat. Kapitan Richards wiedział, że jego przeciwnik jest w potrzasku. Pięć minut później, o dwudziestej drugiej pięćdziesiąt pięć światła i inne systemy Unseena nagle przygasły. Komandor porucznik Rajavi zameldował, że stan naładowania akumulatorów wynosi zero. I tuż przed dwudziestą trzecią dowódca rozkazał wynurzyć się na peryskopową, by po raz ostatni spróbować ładowania. Ingraham, czekający o trzy tysiące osiemset metrów na prawym trawersie, wykrył wynurzający się z wody maszt podwodniaka, zanim jeszcze Irańczycy zdążyli uruchomić ge- 390 neratory. Kapitan Richards nakazał otworzyć ogień. Włoskiej konstrukcji działo automatyczne OTO melara .76 wkroczyło do akcji. W sześćdziesiąt sekund później pociski trafiły w maszt rozpoznania elektronicznego i w peryskop, oślepiając przeciwnika i pozbawiając go łączności. Kolejny pocisk rozerwał końcówkę ssącego życiodajne powietrze masztu chrap, uniemożliwiając dalsze ładowanie akumulatorów w zanurzeniu. I oto HMS Unseen ostatecznie zmuszony został do wynurzenia się na powierzchnię. Wychynął z czarnych wód Morza Arabskiego, ociekając spienionymi kaskadami, ale załoga nie wyszła na pokład. Amerykański helikopter okrążył go, w świetle flar fotografując jego niezwykłą wyrzutnię rakietową. Pilot również nie dostrzegł ani śladu ludzi. Dowódca fregaty polecił załadować i przygotować do strzału dwie torpedy Mk 46 w wyrzutni numer jeden i dwa. Następnie wysłał pilny sygnał do dowódcy zespołu, meldując, że Unseen jest na powierzchni z wyczerpanymi akumulatorami, bez łączności i peryskopu. Maszyny nie pracują, więc prawdopodobnie wszystkie włazy są zamknięte. Uważa, że abordaż może być utrudniony. Załoga nie poddała się, nawet nie wyszła na pomost. Wszystko wyglądało na zaryglowane od wewnątrz. Kapitan Richards obawia się, że mogą go po prostu sami zatopić. Niemniej potwierdził, że jest gotowy do włamania się do kadłuba z zastosowaniem takich materiałów wybuchowych, jakie okażą się niezbędne, i unieszkodliwienia załogi. Oczekuje na dalsze rozkazy. Admirał Barry uznał, że to się kwalifikuje do podania dalej, i nadał pilną depeszę do dowódcy SUBPAC, który najwyraźniej kierował całą operacją. Trzej amerykańscy admirałowie, Morgan, Mulligan i Cattee, oddzieleni od siebie tysiącami kilometrów, rozmawiali w napięciu, korzystając z połączenia konferencyjnego. — Słuchajcie, nie jestem pewien, czy potrzebujemy tego pieprzenia się — mówił Morgan. — W końcu wiemy dokładnie, kim są ci faceci. Wiemy, skąd mają okręt i co z nim wyprawiali. Wiemy, że są Irakijczykami. Mamy tu ich pieprzonego dowódcę, śpiewającego jak z nut. - Zgadza się - zawtórował Mulligan. - A abordaż jest 391 niebezpieczny. Ci maniacy mogą po prostu wysadzić okręt w powietrze razem z naszymi ludźmi na pokładzie. Doprawdy nie chcę w taki sposób ryzykować, ponieważ nie ma takiej potrzeby. Dlatego moja decyzja brzmi: rozwalmy to pudło tu i teraz, zanim znowu nam się sukinsyn jakoś wymknie. — Zgoda — rzucił Morgan. — Alan, działaj. Wiadomość, przesłana przez satelitę na Ronalda Reagana, była zwięzła jak zawsze: ODWOŁUJĘ OBECNE ROZKAZY. ZATOPIĆ CEL. Rozkaz dotarł na Ingrahama przed dwudziestą trzecią trzydzieści. Załoga okrętu podwodnego wciąż nie dawała znaku życia. Kapitan Richards ponownie wysłał śmigłowiec na zwiad, gdy zdarzyło się coś zdumiewającego. Na pomoście Unseena pojawiła się czyjaś sylwetka i otworzyła ogień do śmigłowca z broni maszynowej. To było jak podpisanie listu o samobójstwie. Pilot odleciał na bezpieczną odległość, kierując się z powrotem na fregatę. Kapitan Richards wydał ostateczny rozkaz. - Odpalić numer jeden. W sekundy później torpeda Mk 46 MOD 5 wyleciała z wyrzutni i pomknęła prosto przed siebie, w stronę kołyszącego się bezwładnie na fali HMS Unseen. Do pokonania miała trzy tysiące osiemset metrów. Wkrótce do uszu załogi USS Ingraham doleciał stłumiony wybuch, kiedy torpeda wybiła morderczą dziurę w kadłubie ciśnieniowym okrętu podwodnego. W minutę potem na powierzchni nie było już śladu po Unseenie i jego irańskiej załodze. Okręt zatonął na głębokości prawie pięciu kilometrów. I nikt na Bliskim Wschodzie nigdy się nie dowie, co i jak się stało z terrorystycznym okrętem rakietowym. Na pokładzie Ingrahama wszyscy wiedzieli, co się stało. Wiedzieli, że w ramach wykonywanego zadania posłali około pięćdziesięciu ludzi do grobu. Nikt się nie zastanawiał nad humanitarnością ich działań, kierując się jedynie poczuciem obowiązku, owym górnolotnym i tajemniczym hymnem wojowników spod wszelkich sztandarów. W ich świecie wszystko odbywało się w jego rytmie. Na pokładzie Ronalda Reagana admirał Barry wyraził pewne zadowolenie z faktu, że nie wszystkie amerykańskie 392 lotniskowce padają łatwym łupem grasujących bezkarnie spalinowo-elektrycznych okrętów podwodnych. — Mieliśmy go na widelcu, odkąd tylko wkroczyliśmy do gry. Ten gnojek nigdzie się nie ruszył bez naszej wiedzy — rzekł do Amosa Clarka. - Na koniec wystarczyło parę dobrych samolotów ZOP i jedna dobra fregata, i padli w pierwszej połowie meczu. - Tak, sir. Zasady gry zmieniają się tylko wówczas, gdy nie wiemy, że sukinsyny są tam na dole. Podstępne gnojki. Usłyszawszy to, admirał Barry nie mógł się oprzeć refleksji, że dowódcy zespołów nawodnych nie znoszą okrętów podwodnych, zwłaszcza nieatomowych. Jego meldunek do SUBPAC potwierdzał zatopienie HMS Unseen sto czterdzieści pięć mil morskich od wybrzeża Omanu tuż przed północą dziewiątego maja. Brak szczątków, nikt nie przeżył, ofiar po własnej stronie nie zanotowano. Fotografie przefak-sowane do sztabu dotarły tam późnym popołudniem. Po krótkim ich przestudiowaniu dwaj admirałowie z Waszyngtonu udali się z kopiami każdy w swoją stronę. Helikoptery marynarki odwiozły admirała Mulligana do Pentagonu, a Arnolda Morgana do Langley, gdzie Ben Adnam wkraczał w czwarty tydzień przesłuchań. Ben trzymał się twardo przez noce i dnie wypełnione pytaniami, sprawdzaniem i potwierdzaniem każdej informacji do jej ostatecznego uznania za prawdę bądź fałsz. Jak dotąd, nie potknął się ani razu i robił na CIA coraz większe wrażenie. Szczególnie na Franku Reidelu, który jako były wieloletni szef wydziału Dalekiego Wschodu miał rozległe doświadczenie w pracy z agentami liniowymi. Fotografie HMS Unseen, osobiście przyniesione do pokoju przesłuchań przez admirała Morgana, ukazywały niesamowity widok wyrzutni zamontowanej na jego pokładzie. Admirał czuł, że to jest ostateczny sprawdzian historii Bena Adnama, punkt zwrotny w całym przesłuchaniu. Wszystko inne pasowało, zgadzało się ze sobą i z faktami. Pozostała kwestia samej wyrzutni. Morgan sam zasiadł naprzeciw byłego dowódcy pirackiego okrętu podwodnego i przez cztery godziny drążył ten temat. — Jaki był jej ciężar?... Jakiego używaliście dźwigu?... Jak 393 się nazywał okręt zaopatrzeniowy?... Ilu ludzi do tego potrzebowaliście?... Kim oni byli?... Skąd Irak wziął takich inżynierów?... Kto ich wyszkolił?... Jak rozmieszczono śruby mocujące?... Jakiego typu uszczelek użyliście?... Czy obudowa była pod ciśnieniem wewnętrznym?... Gdzie ją przetestowaliście?... Ile rakiet zabraliście na pokład?... Czy zamierzaliście popełnić jeszcze inne zbrodnie przeciwko cywilnemu lotnictwu?... Kto z wami współdziałał w Londynie?... Kto podawał wam czasy odlotów concorde'a i Air Force Threel Admirał zastosował wszystkie chwyty z arsenału doświadczonych śledczych. Będąc uprzednio szefem NSA, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, miał ich w zanadrzu dużo. Ben Adnam jednak trzymał się mocno. Odpowiadał na każde pytanie i na każde miał odpowiedź. O dwudziestej drugiej tego dnia w umyśle Arnolda Morgana nie pozostała już żadna wątpliwość. To Irak popełnił te zbrodnie, za doradztwem swego bohatera, i Irak musi otrzymać nauczkę. Problem tylko w tym, by ukarać go odpowiednio surowo. Admirał postanowił na tym zakończyć swój dzień, czy raczej noc pracy, tuż przed dwudziestą trzecią. Miał na dyrektorskim parkingu Langley własny wóz. Kathy mieszkała siedem kilometrów od siedziby CIA i Morgan sam poprowadził samochód, wjeżdżając do stanu Maryland przez most Pamięci Legionu Amerykańskiego. Czekała na niego, zgodnie z obietnicą, i podała mu duży rum z lodem, kiedy zmęczony wszedł do domu i zwalił się na fotel, nie zdejmując nawet płaszcza. - Jestem wykończony. Prawie - powiedział. - Ale wciąż cię kocham. Nawet po przebrnięciu przez więcej gówna, niż kiedykolwiek widziało pastwisko Billa Baldridge'a. Kathy O'Brien wyglądała cudownie. Świeżo umyte rude włosy opadały jej na ramiona. Szczupłą figurę otulała ciemnoniebieska jedwabna podomka. Poza szminką nie miała makijażu. Arnold Morgan jeszcze raz musiał się zdumieć, jak taka dziewczyna mogła go pokochać. Podała mu drinka, pocałowała go, kazała wstać i ściągnąć z siebie płaszcz i cokolwiek jeszcze by chciał. Nastawiła muzykę i powiedziała, że nie, nie może dostać kanapki z pieczoną wołowiną. - Po pierwsze, niezdrowo jeść je bez przerwy i na każdy 394 posiłek. A po drugie, spodziewając się twojego późnego powrotu, przygotowałam nam smaczną kolacyjkę. - Kolacyjkę! Jezu, jest środek nocy! - Udawaj, że jesteś Hiszpanem, El Morgano. Admirał się zaśmiał. - Wiesz, nigdy tam nie byłem, ale zawsze mi mówiono, że ci szaleńcy jedzą kolację o północy, a potem chleją wino do czwartej rano. - To prawda. Ale też nie zaczynają pracy przed dziesiątą i mają dwugodzinną sjestę po lunchu. Wracają do biur o szesnastej i pracują do dwudziestej. - Zapewne im to służy. Chociaż nie widywałem wielu Hiszpanów w Secret Service... a może są, tylko akurat śpią, jedzą lub piją? A w każdym razie, co zjemy? - Do jadalni, barbarzyńco! Wiesz, że nie serwuję pikników. Admirał zwlókł się z fotela z niechęcią, ale Kathy już zapalała świece w elegancko urządzonym pokoju obok, w którym stały tylko antyki, a na ścianach wisiały cztery niewielkie olejne obrazy. - Siadaj i nalej wina. Zaraz wracam. Po trzech minutach wniosła pachnącą cielęcinę alla picca-ta, pokrojoną w cienkie plastry zanurzone w cytrynowym sosie, ze szpinakiem i młodymi ziemniakami. Pośrodku stołu postawiła drewnianą tacę z bagietką, prawdziwym francuskim brie i dużymi winogronami bez pestek. Do tego pięcioletni biały burgund z Sancerre. - Jezu, warto było czekać! Czy wyjdziesz za mnie? - Nie, dopóki pracujesz. Ale cię kocham. Admirał wziął do ust kęs cielęciny i popił łykiem wina. - No, to przesądza sprawę - powiedział. - Jak tylko zakończę tę historię, podaję się do dymisji. - Tak, jasne - machnęła ręką. - A teraz opowiedz, jak minął dzień i co nowego u Bena Adnama. Pomimo ciężkiej zasłony tajemnicy otaczającej całą sprawę, nie było możliwe utrzymać jej wobec pięknej Kathy 0'Brien, w której obecności rok temu po raz pierwszy padło nazwisko Bena Adnama i która jako sekretarka doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego odebrała 395 tyle telefonów dotyczących schwytania terrorysty, że straciła rachubę. Poza tym była tak samo związana przepisami o tajemnicy państwowej jak jej przyszły mąż. I tak samo zaufana. — No cóż, zdaje się, że pan Adnam chce tu pozostać. — W trumnie? -Nie, jako pracownik. Jak większość schwytanych szpiegów, twierdzi, że jego informacje są bezcenne. -A są? — Jasne, że są. Ale potrzebowałby tak całkowitej zmiany tożsamości, że nie wiem, czy to będzie możliwe. — Arnoldzie, to się nigdy nie uda. Pomyśl o tych wszystkich rodzinach, które unieszczęśliwił, w samej tylko marynarce wojennej. Pomyśl o pasażerach concorde'a, o rodzinach personelu Martina Beckmana. O Zacku Carsonie i Jacku Baldridge'u. To byłoby równoważne z przyjęciem do pracy Dusiciela z Bostonu. — Wiem, Kathy. Ale ten facet ma wiedzę. Prawdziwą wiedzę. Moim zdaniem może być najbardziej wartościowym agentem, jakiego ktokolwiek kiedykolwiek schwytał, wliczając w to tych brytyjskich pedałów pracujących dla Moskwy. — Nie powinieneś w dzisiejszych czasach używać takich słów. Są politycznie niepoprawne - skarciła go z wystudiowaną powagą. — Nie wtedy, kiedy sami podnoszą sobie koszulki — odpowiedział, z rozkoszą żując cielęcinę popijaną białym burgundem. — Poza tym mówię w czasie przeszłym. Stary, nieżywy pedał pozostanie starym, nieżywym pedałem. Kathy zachichotała, ubawiona rezolutnością, z jaką admirał nie dawał się sprowadzić z kursu. Potem, już poważnie, powiedziała: — Chyba nie trzeba ci przypominać, że nie schwytałeś Bena Adnama. Przyjechał tu sam i z własnej woli, praktycznie oddając się w twoje ręce. Jest oczywiste, że mógł zabić Billa i porwać Laurę. Ale ona sama twierdzi, że Ben od początku nie miał zamiaru nikogo zabijać. Chciał tylko skontaktować się z tobą. Teraz pewnie tego żałuje. — Problemem wszystkich ludzi jego pokroju, Kathy, jest to, że kończą samotnie, nie mając się do kogo zwrócić. Nikt ich nie chce, nikt ich nie potrzebuje. Na koniec jedynym państwem gotowym ich przyjąć jest to, przeciwko któremu zawsze pracowali. Tylko z powodu posiadanych przez nich informacji. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Ludzie zbyt głęboko tkwiący w pracy wywiadowczej dla swego kraju często stają się wyrzutkami, bo w pewnym momencie po prostu nie mają już z kim rozmawiać. Kathy spojrzała na niego badawczo, po czym wprost zapytała: - Czy naprawdę zamierzasz wykorzystywać Bena długoterminowo? - Nie mam takiej władzy. Pytanie brzmi: czy mam coś podobnego zasugerować prezydentowi Stanów Zjednoczonych? - No więc, zasugerujesz? - Kathy, to jest drugie pytanie, na które nie znajduję odpowiedzi. - A jakie jest pierwsze? - Co by się ze mną stało bez ciebie? 396 tyle telefonów dotyczących schwytania terrorysty, że straciła rachubę. Poza tym była tak samo związana przepisami o tajemnicy państwowej jak jej przyszły mąż. I tak samo zaufana. — No cóż, zdaje się, że pan Adnam chce tu pozostać. — W trumnie? — Nie, jako pracownik. Jak większość schwytanych szpiegów, twierdzi, że jego informacje są bezcenne. -A są? — Jasne, że są. Ale potrzebowałby tak całkowitej zmiany tożsamości, że nie wiem, czy to będzie możliwe. — Arnoldzie, to się nigdy nie uda. Pomyśl o tych wszystkich rodzinach, które unieszczęśliwił, w samej tylko marynarce wojennej. Pomyśl o pasażerach concorde'a, o rodzinach personelu Martina Beckmana. O Zacku Carsonie i Jacku Baldridge'u. To byłoby równoważne z przyjęciem do pracy Dusiciela z Bostonu. — Wiem, Kathy. Ale ten facet ma wiedzę. Prawdziwą wiedzę. Moim zdaniem może być najbardziej wartościowym agentem, jakiego ktokolwiek kiedykolwiek schwytał, wliczając w to tych brytyjskich pedałów pracujących dla Moskwy. — Nie powinieneś w dzisiejszych czasach używać takich słów. Są politycznie niepoprawne — skarciła go z wystudiowaną powagą. — Nie wtedy, kiedy sami podnoszą sobie koszulki — odpowiedział, z rozkoszą żując cielęcinę popijaną białym burgundem. — Poza tym mówię w czasie przeszłym. Stary, nieżywy pedał pozostanie starym, nieżywym pedałem. Kathy zachichotała, ubawiona rezolutnością, z jaką admirał nie dawał się sprowadzić z kursu. Potem, już poważnie, powiedziała: — Chyba nie trzeba ci przypominać, że nie schwytałeś Bena Adnama. Przyjechał tu sam i z własnej woli, praktycznie oddając się w twoje ręce. Jest oczywiste, że mógł zabić Billa i porwać Laurę. Ale ona sama twierdzi, że Ben od początku nie miał zamiaru nikogo zabijać. Chciał tylko skontaktować się z tobą. Teraz pewnie tego żałuje. — Problemem wszystkich ludzi jego pokroju, Kathy, jest to, że kończą samotnie, nie mając się do kogo zwrócić. Nikt 396 ich nie chce, nikt ich nie potrzebuje. Na koniec jedynym państwem gotowym ich przyjąć jest to, przeciwko któremu zawsze pracowali. Tylko z powodu posiadanych przez nich informacji. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Ludzie zbyt głęboko tkwiący w pracy wywiadowczej dla swego kraju często stają się wyrzutkami, bo w pewnym momencie po prostu nie mają już z kim rozmawiać. Kathy spojrzała na niego badawczo, po czym wprost zapytała: - Czy naprawdę zamierzasz wykorzystywać Bena długoterminowo? - Nie mam takiej władzy. Pytanie brzmi: czy mam coś podobnego zasugerować prezydentowi Stanów Zjednoczonych? - No więc, zasugerujesz? - Kathy, to jest drugie pytanie, na które nie znajduję odpowiedzi. - A jakie jest pierwsze? - Co by się ze mną stało bez ciebie? ROZDZIAŁ 13 Ostatnia kanonada pytań, jaką doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego zasypał Bena Adnama, zakończyła przesłuchiwanie irackiego terrorysty. Wciąż przebywał pod kuratelą CIA, pilnowany przez dwadzieścia cztery godziny na dobę przez żołnierzy piechoty morskiej, ale przeniesiono go do zakonspirowanego mieszkania Agencji, dwadzieścia cztery kilometry na południe od Waszyngtonu, po zachodniej stronie Potomacu. Adnam przedstawiał ogromny problem. Najprostszym rozwiązaniem byłoby pozbyć się go - szybko, profesjonalnie i nielegalnie. Najlepszym rozwiązaniem byłoby wykorzystać go na wszelkie możliwe sposoby przy przygotowywaniu amerykańskich posunięć wojskowych na Bliskim Wschodzie. Jednak rozwiązaniem słusznym moralnie byłoby postawienie go przed sądem, by publicznie odpowiedział za swoje straszne zbrodnie przeciwko narodowi amerykańskiemu i innym. Arnoldowi Morganowi bardzo się nie podobało rozwiązanie numer trzy. Nie podobało mu się, ponieważ było jak puszka Pandory w wersji hurtowej. Wprowadzało do gry brytyjski system prawny w związku z zestrzeleniem concorde'a. Pociągnęłoby za sobą olbrzymi krzyk w mediach na całym świecie. Spowodowałoby wielkie kłopoty dla przemysłu i linii lotniczych, ponieważ prasa bez końca pytałaby histerycznie: „Czy to się może powtórzyć?" A co najgorsze, zmusiłoby rząd i wojsko Stanów Zjednoczonych do przyznania, co naprawdę stało się z Thomasem Jeffersonem. To zaś z kolei dolałoby oliwy do prasowego ognia i histeria pociągnęłaby się przez następne pół roku, prawdopodobnie zagrażając nawet kadencji prezydenta. Admirał wiedział, że w imię wygodnego życia najprościej byłoby pozbyć się sukinsyna. Bardzo niewielu Amerykanów wie, że taki ktoś w ogóle istnieje. Jeśli nagle zniknie, razem 398 z nim znikną też wszystkie problemy. Nie ma drugiego Bena Adnama, myślał. Rozwiązaliśmy wszystko. Dlaczego nie działać dalej jak gdyby nigdy nic? Ben kto? Kłopot w tym, że admirał Morgan nie pracował w stylu niektórych politycznych i wojskowych karierowiczów. Działał wyłącznie w konkretnym interesie Stanów Zjednoczonych Ameryki. I Morgan wiedział, że Ben Adnam oznacza duże możliwości; to było równie oczywiste jak to, że słońce wschodzi na wschodzie. Admirał nie spotkał w całej swej karierze nikogo ani też nie słyszał o nikim takim na całym świecie, kto by w tak krótkim czasie wywiódł w pole całą elitę polityczną i wojskową Ameryki. Nie jeden, lecz dwa razy. Żeby już nie wspomnieć o wykołowanych Angolach czy Rus-kach albo Izraelczykach. Arnold Morgan był przekonany, że Ben Adnam może się dla nich okazać bezcenny. Miał oczywiście świadomość, że jak wszystkie rządy, rząd iracki także ściśle ogranicza dostęp do tajnych informacji. Jednak komandor Adnam nie jest zwyczajnym oficerem wywiadu. Jest jakimś militarnym geniuszem i w opinii admirała było prawdo-dopodobne, że potrafi uzyskać dostęp do wszelkich informacji, jakich naprawdę potrzebuje. W obecnej sytuacji Irakijczyk miał do sprzedania dwie rzeczy: swoją wiedzę i niesamowitą przebiegłość. Instynkt zaś podpowiadał Morganowi, że oba towary będą w pierwszym gatunku. Adnam o wszelkich sprawach bliskowschodnich z pewnością wie więcej od Langley. Zanim Ben Adnam musiał opuścić Bagdad, zdeponował pełen opis swych operacji w trzech różnych sejfach bankowych w Europie. Spisana przez niego relacja była podzielona na kilka części i żaden sejf nie zawierał kompletu. Teraz pozwolił CIA sprawdzić zawartość jednej z nich, złożonej w Paryżu. Ani CIA, ani admirał Morgan, który życie spędził na szukaniu podobnych danych, nie byli rozczarowani. Admirał nie mógł się zmusić do wyeliminowania Adnama ani też nie mógł ryzykować postawienia go przed sądem i ławą przysięgłych. Admirał Morgan już wiedział: chce „prowadzić" Bena Adnama. I dlatego właśnie teraz jechał - dość szybko - drogą nr 1 do okręgu Woodley Hills, z dwoma agentami Secret Service. Morgan wyczuwał, że między nim a Adnamem zanosi się na 399 konfrontację, prędzej czy później bowiem ktoś będzie musiał podjąć jakąś decyzję. Na razie nie miał pojęcia, jakie rozwiązanie zarekomendować prezydentowi, ale do wieczora będzie wiedział. Wjechali na wysadzany drzewami podjazd. Rozległy trawnik zaczynał już się wiosennie zielenić. Duży biały dom zupełnie nie wyglądał na więzienie. Odmienny charakter budynku zdradzała tylko obecność dwóch marines na przeszklonym ganku. Admirał Morgan zaparkował i wszedł do domu, pozdrawiając obu wartowników skinieniem głowy. Wewnątrz powitali go dwaj agenci CIA. Poprowadzili go do salonu, z którego okien roztaczał się wspaniały widok na piękny wiejski krajobraz. Pilnowany przez dalszych trzech wartowników, Ben Adnam siedział w fotelu, czytając — mimo że ręce miał skute kajdankami - „Washington Post". Miał na sobie zakupione jeszcze w Helensburghu, przed dwoma i pół miesiącami, niebieską koszulę, ciemnoszare spodnie i brązowe półbuty. Na widok doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego szybko wstał i pozdrowił przybyłego spokojnym „Witam, panie admirale". — Dzień dobry, komandorze — odpowiedział Arnold Morgan, nie mogąc się zmusić do zignorowania rangi oficerskiej podwodniackiego geniusza, którego miał zamiar zatrudnić. Odwrócił się następnie do swej ochrony z Secret Service i gospodarzy z CIA, mówiąc krótko: - Dam wam znać, kiedy będę was potrzebował. Jeden z agentów ruchem głowy dał znak żołnierzowi, który najwyraźniej był na to przygotowany i bez słowa dodatkowymi kajdankami przykuł nadgarstek i kostkę Adna-ma do fotela, po czym opuścił pokój. Ben Adnam nie mógł umknąć, choćby nawet miał dokąd. — Chcę porozmawiać z tobą o twojej przyszłości, jeżeli w ogóle ją masz — burknął admirał. - Z przyjemnością podejmę ten temat - uśmiechnął się Adnam. - Nie będziemy marnować czasu na banały, ponieważ obaj wiemy, że mogłem zlecić wyeliminowanie ciebie w każdej stosownej dla mnie chwili. I, jak Laura Baldridge, pewnie dostałbym za to medal od wdzięcznego narodu. 400 - Skoro pan tak twierdzi, admirale... - Niemniej chciałbym omówić kwestię procesu, jeśli mój rząd zdecydowałby się postawić cię przed sądem za masowe morderstwo bądź za przestępstwa wojenne przeciwko ludzkości. Jak byś wówczas zareagował? - Nie przyznałbym się do żadnego z zarzucanych mi czynów. Zaprzeczyłbym, iż kiedykolwiek służyłem w jakiejkolwiek marynarce wojennej. Powiedziałbym, że przybyłem tu za chlebem. I wtedy moglibyście spróbować namówić Irakijczyków, by świadczyli przeciwko mnie. Moglibyście poprosić ich, by przysięgli, że jestem największym terrorystą świata działającym na ich zlecenie. Moglibyście również spróbować nakłonić rząd izraelski, by przyznał publicznie, na oczach swego oblężonego narodu, że przez prawie dwadzieścia lat robiłem głupców z ich wojskowych elit. Admirał Morgan ze zmarszczonym czołem potrząsał głową. Adnam po chwili przerwy kontynuował: - Oczywiście można próbować mnie obciążyć sprawą tego brytyjskiego okrętu podwodnego, który bez wątpienia już dopadliście - nielegalnie, na wodach międzynarodowych -topiąc niewinną załogę niczym banda gangsterów. Na forum ONZ przyjęto by to z pewnością bardzo ciepło. I w waszej prasie, której nic o tym nie powiedziano. Ja osobiście nie wiedziałbym, co o tym sądzić. Widzi pan, nigdy nie widziałem okrętu podwodnego. Pracuję w branży górniczej. - Możemy znaleźć dowody przeciwko tobie w Szkocji -mruknął admirał Morgan, choć tylko dla dalszego sprawdzenia przeciwnika. - Gdzie to jest, admirale? Nigdy tam nie byłem, jak wynika z mojego paszportu. Ma pan tylko jednego świadka, tego durnia Andersona, którego każdy cwany adwokat rozdarłby w sądzie na strzępki. - Opowiedział mi pan wiele o swoich czynach, komandorze, a także ludziom z CIA. - Tak. Wasze metody tortur, których nie powstydziłby się despota z Trzeciego Świata, okazały się bardzo skuteczne. Pan i pańscy siepacze mogliby zmusić człowieka, by przyznał się do czegokolwiek. Z drugiej strony, jak pan sobie zdaje 401 sprawę, o konkretne dowody bardzo trudno. Nie mogę się oprzeć stwierdzeniu, że publiczny proces nie leży w niczyim interesie. I nigdy nie skłoni pan nikogo do przyznania, że miałem cokolwiek wspólnego z zestrzeleniem tych samolotów. Morgan od początku wiedział, że współpraca ze strony Beniamina Adnama będzie dobra tylko dopóty, dopóki ten człowiek gra o swe życie. Raz je wygrawszy, postawiony przed sądem może zachować się zupełnie inaczej. W głębi duszy admirał wiedział, że Adnam nigdy nie stanie, nie może stanąć przed sądem. Reperkusje byłyby zbyt dotkliwe dla wszystkich. Nie mogłoby z tego wyniknąć nic dobrego dla nikogo, a zwłaszcza dla Stanów Zjednoczonych. - A gdybyśmy się zdecydowali przyjąć bardziej polubowne rozwiązanie? — spytał. — Gdyby rząd zatrudnił cię potajemnie, czego byś oczekiwał w zamian? Beniamin Adnam powstrzymał się od choćby cienia uśmiechu. W końcu przygotowywał się od tygodni do tej chwili, która stanowiła jedyny cel jego przybycia do Stanów Zjednoczonych. Odpowiedział, wolno odmierzając słowa: - Admirale, oczywiście potrzebowałbym nowej tożsamości. Odnoszę wrażenie, że nie sprawiłoby to wam zbyt wiele kłopotu. Musiałbym też gdzieś mieszkać i coś zarabiać. Irakijczycy potraktowali mnie niezbyt szczodrze. Sądzę, że zechcielibyście mieć mnie w pobliżu Waszyngtonu, gdzie rnoja wiedza znalazłaby najlepsze zastosowanie. - Czy chciałbyś otrzymać obywatelstwo? - Myślę, że tę sprawę pozostawię w waszej gestii. - Czy zamierzasz ustalić wysoką cenę za swą użyteczność dla nas? - Cena za moją użyteczność dla kogokolwiek jest zawsze wysoka. - Czy nie uważasz, że jesteś nam coś winien? - Bynajmniej, sir. Pracuję za pieniądze. W przeciwnym razie odchodzę... jeżeli mogę. - Postaraj się nie zapominać o opcji numer jeden. - Nie zapomniałem o niej. Ale jeśli planujecie ją wprowadzić w czyn, ta rozmowa nie powinna się w ogóle odbyć. - Nie powinna. Ale niech jeszcze się dowiem, ile według ciebie powinniśmy ci zapłacić? 402 - Sir, to będzie zależało od tego, jak długo miałbym tu pozostać i jak długo chcielibyście mnie zatrudniać. - Jak długo sam chciałbyś przebywać w Stanach Zjednoczonych? - Do śmierci, sir. - To może być już jutro. - Ale mam nadzieję... i sądzę... że nie. - A to czemu? Czyż nie jesteś naszym najzaciętszym wrogiem? - Byłem nim, sir. Już nie jestem. Nie sądzę też, by uszło pańskiej uwagi to, że jest bardzo niewiele miejsc, do których mógłbym się udać. W moim fachu istnieje tendencja do stopniowego zmniejszania się kręgu przyjaciół, aż do jego całkowitego zaniknięcia. - Rozumiem to doskonale, komandorze. Chciałbym jednak pozostać jeszcze przy kwestii finansowej. Jeśli na przykład zdecydujemy się zatrudnić cię na okres, powiedzmy, dziesięciu lat, nie ma mowy, byśmy przekazali ci jakąkolwiek poważną sumę przed upływem tego czasu. Po prostu na wypadek, gdyby ci przyszło do głowy zniknąć. Moglibyśmy jednak pomyśleć o jakichś miesięcznych poborach i być może corocznych wpływach rat umówionej sumy na twoje konto, którego oczywiście nie mógłbyś dotknąć. - A gdybym chciał kupić sobie dom? - Nie ma problemu. Należałby do nas do końca twojego kontraktu. - W takich okolicznościach oczekiwałbym corocznej wpłaty półtora miliona dolarów na to konto oraz normalnej pensji miesięcznej. Odsetki oczywiście należałyby do mnie. -Aha. - W końcu mogę pokazać wam, jak raz na zawsze pozbyć się problemu z Irakiem. Ile to jedno byłoby warte? - Komandorze, nie musisz tracić czasu na przekonywanie mnie o swojej wartości. Znam ją. Dlatego tu siedzimy. - Świetnie. Prawdopodobnie tworzylibyśmy dobry zespół. Pod wieloma względami przypomina mi pan mojego nauczyciela. Inny styl, ten sam analityczny umysł. Pomimo niejasnego poczucia, że Irakijczyk traktuje go z protekcjonalną wyższością, admirał Morgan uśmiechnął 403 się. Wstał z fotela i podszedł do okna. Nagle odwrócił się i rzekł: - Zastanawiam się, czy rozsądnie jest i kiedykolwiek będzie odwracać się do ciebie plecami. - Admirale, ja nie mam wyboru. Dlatego tu jestem. - I dlatego rozmawiamy. Odgadłem, w jakiej jesteś sytuacji. Jedynym problemem może być to, że pracujesz już dla kogoś innego. - Admirale, jeśli zaufa mi pan na tyle, byśmy dobili targu, mogę obiecać panu jedno. Udowodnię, że mój były mocodawca stał się moim wrogiem, kiedy tylko przypieczętujemy naszą umowę. Jeśli pana nie przekonam, możecie mnie rozstrzelać albo sam wezmę truciznę. - Zgoda. Ciężar dowodu spoczywa na tobie. To zostaje między nami. A teraz na mnie pora. Mam nadzieję, że dadzą ci przyzwoity obiad. Pogadamy jutro. - Aha, admirale... jeszcze tylko jedno, zanim pan odejdzie. Trzeba panu wiedzieć, że opisałem całą swoją historię... wie pan, lotniskowiec, samoloty pasażerskie... z odpowiednim materiałem dla jej poparcia. Mój szwajcarski bank przekaże ją prasie, gdybym zniknął lub zmarł. Wie pan, gdybym nie mógł się z nim skontaktować co sześć tygodni... Poleciłem, by te materiały trafiły przede wszystkim do prasy zagranicznej, we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech... i oczywiście do „Washington Post". Pomyślałem sobie, że to odstraszy pana od skorzystania z opcji numer jeden... to, że mógłbym niejako wrócić zza grobu, by pana niepokoić. Ciekawe, w jaki sposób prezydent obróci w żart swą decyzję o zatopieniu trzech irańskich okrętów podwodnych, kiedy się okaże, że Iran nic wam nie zrobił? Jak wytłumaczycie swoje kłamstwa o losie Jeffersonal Wasze ostatnie bajdy na temat zestrzelonych przeze mnie samolotów to już przy tym małe piwo. Myślę, że powinien pan teraz odczuwać ogromną ulgę z powodu nieskorzystania z opcji numer jeden na samym początku, zanim zdążylibyśmy pogawędzić... W każdym razie, do jutra, panie admirale. Admirał bez słowa wyszedł z pokoju i z budynku, krocząc zdecydowanie, z podbródkiem wysuniętym do przodu i wyglądając, jakby miał komuś wypowiedzieć wojnę. Zasiadł 404 za kierownicą swojego wozu i włączył silnik, zanim agenci Secret Service zdążyli go dogonić. Arnold Morgan nie lubił być przechytrzany, a podejrzewał, że Irakijczyk tego właśnie dokonał. Admirał stanowczo wolał zajmować miejsce kierowcy. Jechał teraz na umówiony lunch, kierując się najpierw na północ, do autostrady na Richmond. Tam zawrócił ku południowi, oddalając się od miasta, po piętnastu kilometrach skręcił w boczną drogę, a z niej na prywatny podjazd przez zalesiony teren. Przed sobą miał majestatyczny biały dom w stylu kolonialnym. Admirał zapowiedział swej ochronie, że pozostanie tu przez dwie godziny. Jednemu z agentów pozwolił się udać na poszukiwanie czegoś do zjedzenia dla obydwu, drugi miał zainstalować w budynku swój system łączności. Obaj agenci wiedzieli, że znajdują się w prywatnej posiadłości przewodniczącego Połączonych Szefów Sztabów, admirała Scotta F. Dunsmore'a. Wiedzieli też, że nie mógł on zakupić tej wspaniałej rezydencji z widokiem na rzekę Po-tomac i dalej na wzgórza Marylandu ze swej wojskowej pensji. Wiadomo było, że Scott Dunsmore pochodzi z bostońskiej rodziny bankowców. Wiadomo też było powszechnie, że jest on najlepszym admirałem w US Navy. Teraz admirał Dunsmore wyszedł na spotkanie swego przyjaciela Arnolda Morgana i przez chwilę gawędzili w cieniu wysokich, okrytych świeżą zielenią i kwieciem drzew. Gdzieś w pobliżu zakwiliły dwie przepiórki. Niebo było błękitne i bezchmurne. Idylliczne otoczenie ostro kontrastowało z ponurym tematem, z powodu którego się spotkali. Ta chwila luźnej pogawędki miała oddalić moment podjęcia niezwykle ważkiej decyzji: co mają doradzić prezydentowi, kiedy spotkają się z nim o szesnastej w Białym Domu. Tym tematem, jak tyle razy w przeszłości, był Beniamin Adnam. Scott Dunsmore przeszedł przez piekło piastowania stanowiska dowódcy marynarki wojennej w chwili utraty Thomasa Jeffersona. Admirałowie przeszli do budynku: zasiedli w wysokim pokoju letnim, z którego roztaczał się widok na rzekę i jej daleki marylandzki brzeg. Arnold Morgan znał go dobrze; zajął miejsce w wygodnym, szerokim fotelu pokrytym perka- 405 lowym obiciem w róże, dobranym przez elegancką Grace Dunsmore. Przewodniczący przemówił pierwszy. - No i co, Arnoldzie? Jako mózg tej operacji, co o tym sądzisz? Zastrzelić go, wpakować do kicia czy zatrudnić? - Zatrudnić. - W porządku. Skoro mamy to za sobą, poszukajmy czegoś do żarcia. Roześmieli się obydwaj, wciąż zwlekając z podjęciem właściwej dyskusji, odpowiedniej do wagi problemu. W końcu Dunsmore zapytał: - No więc, co powiedział? - Jak się obaj obawialiśmy, ewentualny proces byłby totalną katastrofą. Powiedział mi, że nie przyzna się do winy, będzie przeciągał proces w nieskończoność, ujawniając przy tym wszystko, co wie, na naszą niekorzyść. Zaprzeczy, jakoby miał kiedykolwiek służyć w czyjejkolwiek marynarce i pozostawi nam problem nakłonienia Irakijczyków, by świadczyli przeciw niemu. - Jasne. Już to widzę. - I on to widzi tak samo wyraźnie. Dodał też, że jest teraz pewien, że dzięki jego własnym informacjom zatopiliśmy nielegalnie obcy okręt podwodny na wodach międzynarodowych, zabijając pięćdziesięciu ludzi i w ogóle postępując jak dzikusy na oczach społeczności światowej. - Sukinsyn ma w pewnym sensie rację. - Tylko w pewnym sensie... Mówi też, że nie dostaniemy ani krzty pomocy od Izraela, który nie będzie miał ochoty przyznać, że przez prawie dwadzieścia lat ktoś robił ich w balona. - I tu ma rację. Chryste, Arnold, jesteś pewien, że to on? - Oczywiście. Pamiętasz o Laurze MacLean? - Pewnie. Żartowałem tylko. Mamy oczywiście jego paszport. Brytyjski, tak? Z paroma stemplami z Afryki Południowej, z lotniska w Johannesburgu? - Ano mamy. On mówi, że pozostawi nam dowód, kim naprawdę jest i co zrobił. Powie też, że go torturowaliśmy, by wydobyć przyznanie się. - Co potwierdza nasze wnioski. Jest cwanym sukinsynem, a proces nie wchodzi w rachubę, prawda? 406 - Prawda. Przyniósłby rządowi olbrzymi kłopot i wywołałby wrzawę w przemyśle lotniczym. Liberalna prasa miałaby najlepsze używanie od czasów Watergate, powodując w końcu upadek dzisiejszej wspaniałej prezydentury. - Arnoldzie, moglibyśmy po prostu... hmm... sami uznać go winnym i... tego... pozbyć się go najzwyczajniej w świecie. Byłoby absurdem pozorować jakiś proces tylko po to, by dokonać aktu zemsty, jego życie za tyle tysięcy innych. I tak nie będzie to nawet jeden procent zapłaconej przez nas ceny. - Absolutnie. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Czy mamy go wykończyć od razu i działać dalej jak gdyby nigdy nic? Zanim odpowiesz, muszę ci powiedzieć, że Adnam spisał całą swoją historię, zniszczenie Jeffersona, sprawę okrętu podwodnego, zestrzelonych samolotów i zlecił swojemu bankowi w Szwajcarii opublikowanie jej w razie braku ustalonego sygnału od niego co sześć tygodni. Jeden Bóg raczy wiedzieć, co on tam jeszcze chowa w rękawie, ale instynkt mi podpowiada, że zabicie go teraz byłoby równie złym wyjściem jak postawienie go przed sądem. - Na to wygląda, Arnie. Może być jeszcze gorzej. - A zatem pozostaje nam wyjście znacznie trudniejsze, ale też najbardziej obiecujące, czyli „prowadzenie" go, użycie dla naszych własnych celów? - No cóż... to z pewnością jest kusząca propozycja, jeżeli komuś nie zależy na karierze. Mi nie zależy, ponieważ z końcem kadencji prezydenta przechodzę na emeryturę. Tobie nie zależy, ponieważ prawdopodobnie nie da się ciebie wyrzucić z roboty, a poza tym dla was obojga z Kathy emerytura niesie wiele miłych perspektyw... przy waszych dochodach. Nie sądzę też, by i prezydent przejmował się swoją karierą. Pozostała mu połowa drugiej i ostatniej kadencji... zatem uważam, że powinniśmy wszyscy działać w jak najlepszym interesie kraju, a jeśli coś nie wyjdzie, nadstawimy policzek i z gracją podamy się do dymisji. - A więc prowadzimy go - orzekł Arnold Morgan. - A to cholernie duże wyzwanie. Tego ranka powiedział mi wyraźnie, że może nam pokazać, jak na dobre załatwić Irak. Chryste Panie, przy naszych układach na Bliskim Wschodzie on będzie naprawdę użyteczny. Jest też względnie niedrogi i twierdzi, że chce u nas pozostać. Nie ma dokąd pójść. — Istnieje oczywiście niebezpieczeństwo, że wciąż pracuje dla Iraku. — Wiem. Mówiłem z nim o tym. Odpowiedział dość dziwnie. Powiedział mi, że udowodni nam ponad wszelką wątpliwość, że Irakijczycy usiłowali go zgładzić. Powiedział też, że jeśli nie uda mu się nas przekonać, jest gotów przyjąć truciznę. — Hmm... Gdyby chodziło o normalnego faceta, robiłoby to wrażenie. Ale z Benem Adnamem nigdy nic nie wiadomo. — Zdaję sobie z tego sprawę — powiedział Morgan. — Po prostu usiłuję się domyślić, co się za tym kryje. Wszelkie dowody wskazują, że marnuję tylko czas, ale właśnie dlatego, paradoksalnie, chcę go mieć w swoim zespole. Lunch minął szybko, podczas gdy dwaj admirałowie zmagali się z problemem terrorysty przetrzymywanego parędziesiąt kilometrów od posiadłości Dunsmore'ów. Zanim przebrnęli przez sałatkę i omlet z serem i szynką, zgodzili się, że Ben Adnam na razie musi żyć. Wyłonił się tu jednak nowy problem. Kto ostatecznie miałby „prowadzić" na co dzień byłego dowódcę izraelskiego okrętu podwodnego? Jak zauważył Morgan, ten ktoś musiałby nie tylko mieć bogate doświadczenie w sprawach marynarki wojennej, ale też co najmniej dorównywać Adnamowi sprytem. — Może się to okazać niemożliwe. Nie sądzę, by jego brytyjski nauczyciel oddał się do naszej dyspozycji, choć nadałby się do tego idealnie. — A jego zięć? — Bili? Nie bardzo to widzę. On ma ten swój krowi biznes, no i jest całkiem świeżo żonaty. Nie sądzę, aby był gotów zwinąć wigwam i przenieść się do Waszyngtonu. Laura zdaje się być bardzo szczęśliwa na tamtych otwartych przestrzeniach. — Wiem. Czy myślisz, że zgodziłby się robić to tymczasowo, powiedzmy pół roku, dopóki nie zorganizujemy odpowiedniego człowieka? — Nie mam pojęcia, Arnoldzie. Te pierwsze sześć miesięcy będzie prawdopodobnie najtrudniejszym okresem. Nie są- 408 dzę, aby Bili na to poszedł, ale nigdy nic nie wiadomo. Może i tak. - Dobra. Wracajmy zatem do fabryki i sprawdźmy, czy prezydent nie ma jakichś stanowczych preferencji w tej sprawie. Jeśli ma, nasza dyskusja okaże się czysto akademicka. Kiedy tam skończymy, sporządzimy nowy plan działania. - Dobra. - Podziękuj ode mnie Grace za wspaniały lunch, Scott. Widziałem ją przelotnie, ale zdaje się, że gdzieś się wybierała. - Owszem, wybierała się. I my się wybierzmy. Pojadę z tobą, mój samochód przyjedzie po mnie do Białego Domu. Punktualnie o szesnastej dwaj admirałowie zameldowali się u prezydenta Stanów Zjednoczonych. Czekał na nich w Gabinecie Owalnym i powitał ich jak zwykle kordialnie. - Dobrze was obu widzieć, panowie. Dziękuję za przybycie. Jak tam nasz terrorysta? - Nieźle, sir - odpowiedział Arnold Morgan. - Nieco uciążliwy, jak można się było spodziewać, ale ze wszystkim dajemy sobie doskonale radę. - To dobrze. A teraz, jak się zdaje, musimy podjąć decyzję, co z nim począć, czyż nie tak? - Tak, sir. A sprawa jest wielce delikatna. Nie wiem, jak dalece chciałby pan być w nią wprowadzony. Oczywiście może pan narzucić nam sposób postępowania tu i teraz. Nie doradzałbym jednak tego. Zastanawiam się, czy rzeczywiście należy zawracać prezydentowi głowę szczegółami decyzji w sprawie jakiegoś tam terrorysty... chcę przez to powiedzieć, sir, że jeśli nie ma pan na to ochoty, nie ma takiej potrzeby. - Rozumiem, Arnoldzie. I dziękuję za troskliwość. Czy możesz przedstawić mi pokrótce sytuację? - Scott jest w tym cholernie dobry, sir. Kiedy dziś rano zajechałem do jego domu, powiedział po prostu: „No i co? Zamierzasz go zastrzelić, wpakować do kicia czy zatrudnić?" Prezydent zaśmiał się krótko. - Dlatego właśnie jest przewodniczącym Połączonych Szefów Sztabów. Nie bawi się w banały. - Właśnie, sir. W każdym razie, najbardziej skompliko- 409 wanym wyjściem jest postawienie go przed sądem za przestępczą działalność przeciwko USA lub przeciwko ludzkości. Uważamy, że byłby to polityczny koszmar, ślepy zaułek. Ben Adnam powiedział mi, że na sali sądowej zaprzeczy wszystkiemu i że nie sądzi, by Irak był skłonny świadczyć przeciwko niemu w naszej sprawie. - Już o tym myślałem — odpowiedział prezydent. - O procesie zapomnijcie. Potrwałby z rok i doprowadziłby wszystkich do szaleństwa. Lewicowa prasa by nas zagryzła, zwłaszcza gdyby wyszła na jaw sprawa Jeffersona. - Właśnie, sir. Do niczego by nas to nie doprowadziło. Zwłaszcza że nikt w tym kraju nie wie, co się naprawdę przydarzyło lotniskowcowi ani któremukolwiek z cywilnych samolotów. Nikt nawet nie wie, że Ben Adnam istnieje. Tylko my i nasi najbardziej zaufani ludzie. - Co oznacza, że jego usunięcie byłoby niezwykle proste, nieprawdaż? Nikt by się o tym nie dowiedział. - Nie jest to takie proste, jak by się mogło wydawać, sir. Adnam poczynił całkiem przemyślne kroki w celu ujawnienia naszych działań w razie swego nagłego zniknięcia i braku umówionych sygnałów. Tylko na własnej skórze możemy się przekonać, jak bardzo przemyślne. Wyeliminowanie go mogłoby w ostatecznym rozrachunku okazać się tak samo kłopotliwe jak publiczny proces. Już dziś jesteśmy zdania, że Ben Adnam to kopalnia informacji. Przekonaliśmy się zaś na własnej skórze, że ma błyskotliwy umysł. Bardzo chciałbym go spożytkować. Mógłby odmienić bieg naszych spraw na Bliskim Wschodzie. - Rozumiem. Zdaje się, że nieźle to sobie przemyślał, co? Pytanie, czy muszę wiedzieć lub czy powinno mnie obchodzić, że zdecydujecie go usunąć albo użyć? - Myślę, że nie, sir - odparł admirał Dunsmore. -Przypuśćmy przez chwilę, że złapaliśmy człowieka, który unicestwił Jeffersona. Uważam, że nie musi być pan w to wciągnięty, chyba że na podstawie informacji przekazanych przez Adnama zdecydujemy się na proces albo na jakiekolwiek odwetowe działania militarne przeciwko obcemu krajowi. Wówczas nie moglibyśmy pana o tym nie poinformować. - Rozumiem, Scott. Widzę, że żaden z was nie chce jego 410 cichej egzekucji. I słusznie. Niezależnie od politycznych konsekwencji, jakie moglibyśmy ponieść, byłoby to zmarnowanie poważnego atutu. Żeby już nie wspomnieć o czczym geście zemsty z naszej strony. Jego zbrodnie były tak potworne, że nie ma mowy o proporcjonalności kary. Nie poprzez odebranie jednego życia. Dlatego też uważam, że na tym etapie nie muszę się sprawą interesować. Pozostawiam los komandora Adnama w rękach moich dowódców wojskowych. Ale poinformujesz mnie, Arnoldzie, jeśli uderzenie w kogokolwiek okaże się konieczne. — Absolutnie, sir. — I jeszcze jedno, zanim odejdziecie. Czy mamy teraz pewność, że to Irak odpowiada za zestrzelenie liniowców pasażerskich? — Tak, sir. Mamy tę pewność. — Uważałbym za wielką niedbałość z naszej strony, gdybyśmy dobitnie nie wyrazili naszej całkowitej dezaprobaty dla tego pariasa wśród państw. — Zrozumiano, sir. Będę pana informował o rozwoju sytuacji. Admirałowie powstali i pożegnali prezydenta, po czym udali się długimi korytarzami Białego Domu do biura Arnolda Morgana. Kathy O'Brien tkwiła na stanowisku, rozmawiając przez telefon, i pozdrowiła ich tylko lekkim skinieniem dłoni. — Kawa — mruknął jej szef. — I przez pół godziny nie ma mnie dla nikogo. Zamknąwszy za sobą drzwi swego pokoju, Arnold Morgan zdjął marynarkę i wykrzyknął: — Jezu Chryste! Słyszałeś tę ostatnią uwagę, Scott? — Jasne, że tak. On chce, byśmy dołożyli Irakowi. Oczywiście nie „przy ludziach", ale to brzmiało, jakby oczekiwał czegoś robiącego wrażenie. — Mamy szczęście, co? Akurat trafił się nam ten facet, którego nam trzeba jako przewodnika na tych grząskich terenach. — Prawda? Ben, staruszku, właśnie znalazłeś posadę. — Niewykluczone, Scott. Tylko nie jestem pewien, czego on rzeczywiście oczekuje. Czy mamy zbombardować Bagdad? 411 Unicestwić parę ulic? Ustrzelić parę wyrzutni rakietowych na pustyni? Rąbnąć w ich główny port morski? A może w lotnisko wojskowe? Kilka pól naftowych? Co o tym myślisz? - Nie jestem pewien, ale sądzę, że on chce czegoś takiego jak ich uderzenia w nas. Zbyt dotkliwe, by się do nich przyznać, bo to po prostu utrata twarzy. I zbyt dyskretne, by ktokolwiek się dowiedział, czyja to sprawka. - Tak i mnie się zdaje. Ale to trudne zadanie. - Bez dwóch zdań, Arnoldzie. Ale było to bardzo prezydenckie. Ten gość po prostu nie zniesie poniżania swego kraju w jakikolwiek sposób i nie pozwoli, by uszło to sprawcom na sucho. - Irakowi uszło w sprawie Jeffersona. - Tylko do czasu, jak z tego wynika. - Zacznijmy zatem myśleć o planach. W tej chwili problem wydaje się nie do przezwyciężenia. Nie jestem pewien, od czego zacząć... Ale to sprawa wojskowa, Scott, a ty jesteś przewodniczącym Połączonych Szefów Sztabów... Myślę, że piłka jest po twojej stronie... Oczekuję twojego twórczego wkładu. - Masz mnie za reżysera filmowego? Zasadniczo jestem organizatorem. I proponuję coś takiego: ściągnijmy tu kogoś, kto będzie współpracował z Adnamem nad stworzeniem wstępnego planu, oczywiście kiedy już dobijesz z nim targu i przypomnisz mu jego słowa na temat Iraku. - Dobra. Ale kogo mamy ściągnąć i skąd? - Billa Baldridge'a. Z następujących powodów: Tkwi już w tym po uszy; jest cholernie bystry; zna Adnama, a z tobą współpracuje wyśmienicie. Z pewnością przyjechałby z Laurą na kilka dni do Waszyngtonu, jeśli opiszemy mu sytuację jako pilną. Laura mogłaby się zatrzymać u Grace albo umieścilibyśmy ich w hotelu. W ten sposób wasza trójka będzie mogła obracać temat na wszystkie strony i coś wymyślić. Zapłaci się Billowi honorarium, a gdy zadanie zostanie pomyślnie wykonane, będziemy mieli punkt wyjścia, by zaproponować Billowi „prowadzenie" Adnama przez kolejne sześć miesięcy. - Nie mogę się z tym nie zgodzić. Kto ma zadzwonić do Billa, ja czy ty? 412 - Ty. Powiedz mu, że chodzi o łeb Adnama. Powiedział, że podpowie nam, jak dowalić Irakowi. Teraz dajemy mu więc szansę udowodnienia tego. To może wystarczająco skusić właściciela rancza BB. - Taak... chyba może. Zostaw to mnie, Scott. Zadzwonię do niego później, sprawdzę, jak się miewają jego stada i czy dadzą sobie radę bez niego przez parę miesięcy. W dwie godziny później, o dziewiętnastej, Arnold Morgan skontaktował się z byłym komandorem porucznikiem broni podwodnej w Kansas, dzwoniąc z domu Kate w Chevy Chase. Bałdridge wysłuchał propozycji, wtrącając wiele „aha", „naprawdę?" i „niemożliwe!" W końcu jednak jej nie odrzucił, lecz spytał krótko: „Kiedy?" Arnold Morgan odpowiedział: „Zaraz", co było jego ulubionym słowem. - Jak długo? - Najwyżej tydzień. - Okay. Przyślesz po mnie bryczkę? - Tak. Jutro o dziesiątej, pod twoim domem. - Będziemy tam. - To na razie. - Admirał zacisnął pięść i zgrzytnął zębami. Szepnął do siebie: - Teraz zacznie się coś dziać, kiedy Adnam i Bili połączą siły. Trzeba tylko obserwować, sprawdzać i monitorować każdy krok Irakijczyka. Być może któregoś dnia nawet zaczniemy mu ufać. Odpowiedź z Kansas sprawiła mu jednak przyjemność i Morgan w widoczny sposób poweselał. -Kathy!!! Napijemy się... a potem wychodzimy trochę poświętować. Godzina 1600, 12 maja. Trawnik przed Białym Domem Śmigłowiec z bazy Andrews dotknął podwoziem gruntu, nie wyłączając silnika, gotów do natychmiastowego startu do dalszego lotu w dół Potomacu. Laura pozostała na pokładzie, podczas gdy Bili wysiadł, odebrał przepustkę od agentów Secret Service i udał się za nimi do Skrzydła Zachodniego. Arnold Morgan wyszedł mu na spotkanie. 413 — Hej... dobrze, że jesteś. Grace oczekuje Laury w domu. My dwaj dotrzemy tam o siódmej. Zjemy razem kolację i zostaniemy na noc. Bili poszedł za nim do jego biura, gdzie zaczęto wprowadzać go w szczegóły sprawy. Morgan opowiedział mu o potencjalnej umowie z Adnamem, beznadziejności publicznego procesu, konsekwencjach jego egzekucji, jak też o ewentualnych korzyściach płynących z zatrudnienia go. Wspomniał również o wyrażonej przez prezydenta woli zadania ciosu Irakowi. Billa szczególnie zainteresowało przyrzeczenie komandora Adnama dotyczące pomocy w usunięciu irackiego problemu. — Cóż on może mieć na myśli? — Kto wie? Wiemy tylko, bo przekonaliśmy się o tym boleśnie, że kiedy ma coś na myśli, nie są to żarty. — Oj, nie są... O osiemnastej śmigłowiec nadleciał ponownie, tym razem z admirałem Dunsmore'em na pokładzie. Trzej starzy przyjaciele w towarzystwie dwóch agentów Secret Service odlecieli z Białego Domu o odpowiedniej porze, by zdążyć na umówione spotkanie z paniami o dziewiętnastej. Brakowało tylko Kathy 0'Brien, ale ona musiała nazajutrz od samego rana być na swym stanowisku w biurze Doradcy Prezydenta do spraw Bezpieczeństwa Narodowego. Lot przebiegł szybko. Pilot posadził maszynę na rozległym trawniku nad brzegiem Potomacu jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Wieczór był mroźny, jak to się często zdarza późną wiosną na Wschodnim Wybrzeżu. Scott Dunsmore oświadczył jednak, że chłód go nie odstraszy od zrealizowania planu. Dzisiejszego wieczoru przygotuje kolację na dworze, choćby nie wiem co. Miał to być pierwszy grill tego sezonu i admirał zamierzał uczynić go pamiętnym wydarzeniem. Dlatego też oczekiwał pełnej widowni wokół gazowego rusztu, kiedy będzie doprowadzał do perfekcji udziec jagnięcy, tak jak się nauczył od kucharza okrętowego podczas służby na stanowisku dowódcy floty nawodnej. Takie drobiazgi jak ten, że udziec został sprawiony przez ich rzeźnika, Grace zaś osobiście starannie go zamarynowała i podpiekła w piekarniku, nie przeszkodziły admirałowi z góry przypisać 414 sobie całej zasługi. Jego żona nadmieniła tylko, że byłoby doprawdy szkoda, gdyby przypalił teraz mięso, tak jak ostatnim razem, w jej urodziny dwa lata temu. - Byłem wtedy zdenerwowany - odparł subtelny atak najważniejszy człowiek Pentagonu. — Dzisiaj nie będzie błędów. Wejdźmy do domu na drinka, a potem ujrzycie mój czter-dziestominutowy popis nad węglowym żarem. Laura, która nie znała Dunsmore'ów, była nimi oczarowana. Podczas wspólnego popołudnia Grace okazała się uosobieniem uroku; przybycia admirała, najpotężniejszego człowieka w amerykańskich siłach zbrojnych Szkotka oczekiwała z pewną trwogą, mimo iż zarówno jej ojciec, jak i mąż twierdzili, że Scott Dunsmore jest wspaniałym człowiekiem i że go polubi, jak lubiła wszystkich poznanych wysokich oficerów amerykańskich. Nawet Arnolda Morgana, który przecież nie każdemu mógł się podobać. Tak jak admirał Morgan zakładał, że wszyscy piją kawę „czarną ze śrutem", Dunsmore był zdania, że ktokolwiek ma za sobą ciężki dzień, nie może się obejść bez smaku czarnego johnny walkera z wodą sodową. Był artystą tego drinka; w pełni lata dodawał dwie kostki lodu i sporo wody, od Święta Pracy* odstawiał lód, a w miarę skracania się dnia i spadku temperatury zmniejszał ilość dodawanej wody, aż w okolicach Bożego Narodzenia znikała ona z receptury prawie zupełnie. Tego wieczoru, na sześć tygodni przed przesileniem letnim i powrotem kostek lodu, wody było mniej więcej pięćdziesiąt procent. Admirał przyniósł do salonu pięć szklaneczek na srebrnej tacy. Toast zaproponował Arnold Morgan. — Jesteśmy tu dzisiaj z kilku powodów, o niektórych z nich możemy rozmawiać, o innych nie, ograniczę się zatem do wzniesienia toastu za zdrowie ojca Laury i naszego przyjaciela, admirała sir Iaina MacLeana, który znowu okazał się nieco bystrzejszy od nas. Obecni unieśli zgodnie w górę swe szklanki, uśmiechając się na wspomnienie eleganckiego szkockiego oficera, który byłby śmiertelnie zakłopotany, znalazłszy się w tej chwili * W większości stanów USA i w Kanadzie święto państwowe, przypadające w pierwszy poniedziałek września. 415 wśród nich. Arnold Morgan nie był jednak skory do sentymentalizmu. Jeśli mówił, że Iain MacLean wyprzedził ich w myśleniu, to tak właśnie było. I gdyby nad Loch Fyne w Szkocji nie było teraz po północy, zatelefonowaliby do niego z gratulacjami. Gazowy ruszt pracował teraz z pełną mocą, a Scott Dunsmore doprowadzał swe dzieło do perfekcji. Całe towarzystwo ubrane w swetry skupiło się wokół niego, podziwiając zmierzch nad ciemnymi wodami Potomacu, sącząc szkocką i obserwując, jak przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów strategicznie poprawia ułożenie lekko skwierczącego na płycie udźca jagnięcego. Zgodnie stwierdzono, że tym razem jego praca przyniosła wyśmienity efekt. Kolacja była wspaniała, zwłaszcza że gospodarz zdecydował się otworzyć na tę okazję dwie ostatnie butelki Haut Brion rocznik 1961. - Bili i ja wypiliśmy butelkę tego wina dla uczczenia pamięci jego brata, kiedy straciliśmy Jeffersona - powiedział. — Dzisiaj jest chyba odpowiednia okazja, by dokończyć rocznik... tym razem w lepszym nastroju, na zakończenie tej nieszczęsnej historii. To, że każda z butelek kosztowała pięćset dolarów, nie uszło niczyjej uwagi. Czterdziestopięcioletnie bordeaux z okręgu Graves okazało się godne swej wspaniałej reputacji, wprowadzając ciepłą aurę. Nikt nie wszczynał rozmowy na nurtujący ich wszystkich temat. Podczas całego wieczoru padła tylko jedna aluzja, kiedy admirał Dunsmore uniósł swój kieliszek w stronę Billa Baldridge'a, mówiąc: - Witaj znów na pokładzie, Bili. Następnego ranka szofer admirała Morgana przyjechał 0 ósmej, by zabrać swego szefa i Billa do domu, w którym CIA przetrzymywała Bena Adnama. Poszli wprost do jego pokoju. Terrorysta czytał gazetę. Admirał przywitał go krótkim „Dzień dobry, komandorze", ale nie stracił ani sekundy na dalszą wymianę grzeczności. - W tej chwili jestem tu po to, by dobić targu. Oto, co proponuję. Mam pewien projekt i chciałbym, byś służył mi radą 1 ogólnym wkładem twórczym. Jeśli ten projekt zostanie uznany za sukces, usiądziemy i pomyślimy o zawarciu jakie- 416 goś długoterminowego układu, zgodnie z którym rozpoczniesz pracę dla nas według ogólnych zasad, jakie ustaliliśmy wczoraj. Oczywiście nie możemy oferować ci niczego na piśmie, ale myślę, że w tym fachu musisz być do tego przyzwyczajony. Projekt, nad którym pracujemy, wymierzony jest przeciwko Irakowi i będzie akcją jednorazową. Albo się uda, albo nie. Jeśli uznam, że twoja rola była decydująca, a będzie, akcja zaś się powiedzie, wypłacimy ci jednorazowo dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów na dobry początek twojego życia w Ameryce. Nie będziemy wymagali twojego udziału w operacji, tylko w planowaniu strategicznym. - Skoro już tu siedzę i czytam sobie gazetki — odpowiedział Adnam — mogę równie dobrze zarobić za to trochę forsy. - Po chwili jednak uśmiechnął się i rzekł: - Admirale, sądzę, że byłby to doskonały sposób na rozpoczęcie naszej znajomości. Zaoszczędzi mi kłopotu z cyjankiem. - A zatem umowa stoi? Ufasz nam? Ben Adnam podniósł do góry skute nadgarstki. - Nie mam specjalnego wyboru, prawda? Jeśli się nie zgodzę, może pan zawsze wrócić do opcji numer jeden, niezależnie od niemiłych dla nas obu konsekwencji. Morgan skinął głową. - Tak. A teraz chciałbym z tobą pogadać. Bili też. Zdaje się, że się trochę znacie? - Owszem - potwierdził terrorysta. — Mamy coś ze sobą wspólnego. - Dobra. Czy jeśli wrzasnę „kawy!" wystarczająco głośno, coś z tego wyniknie? - Chyba tak. Jest tu ktoś do obsługi agentów CIA i żołnierzy. - Pójdę i poszukam, Arnoldzie — zaofiarował się Bili Baldridge. - Ale założę się, że nie mają tu śrutu. Admirał uśmiechnął się, miał jednak coś innego na głowie niż swój ulubiony słodzik. Zwrócił się do komandora Adnama i powiedział dobitnie: - Mój prezydent uważa, że Irakowi nie może ujść płazem zestrzelenie trzech liniowców pasażerskich i zamordowanie w ten sposób naszej delegacji na konferencję w Baku, sześciu polityków i wiceprezydenta USA. Nie zapomniał też, że dotąd 417 nie wzięto odwetu za stratę lotniskowca. Chcemy się teraz zająć tą sprawą, z twoją pomocą lub bez. Mam jednak nadzieję, że z nią. Adnam tylko skinął głową. — Wczoraj stwierdziłeś — kontynuował Morgan — że możesz nam zaoferować sposób załatwienia Iraku na dłuższy czas. Czy możesz rozwinąć ten temat? Kiedy Irakijczyk potwierdził ponownym skinieniem głowy, wszedł Bili z trzema kubkami czarnej kawy i niebieskim pudełeczkiem słodziku. — To pierwszy pieprzony cud - powiedział admirał, wstrzeliwując drobne białe kulki do swej kawy. Odgłos klik-nięć dozownika kojarzył się z westernowym rewolwerem. — A teraz zobaczmy, czy nasz młody komandor Adnam potrafi dokonać drugiego. Adnam nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Pomyślał, że być może dobrze będzie mu się pracowało z tym amerykańskim kowbojem. — Admirale, jednym z największych problemów Iraku jest woda - zaczął. - Mamy dwie wielkie rzeki, Tygrys i Eufrat. Obie wypływają z Turcji, a Eufrat przecina Syrię. Te rzeki są krwiobiegiem Iraku. Są przyczyną powstania i rozkwitu cywilizacji w starożytnej Mezopotamii, jak dawniej nazywał się dzisiejszy Irak. Od rzek zależy krajowe rolnictwo, uprawy pszenicy, jęczmienia czy daktyli, poprzez systemy irygacyjne i bezpośrednie pompowanie wody na pola. Od rzek zależy praca fabryk nawozów, cementowni, przemysłu lekkiego i ciężkiego. Są źródłem energii elektrycznej i wody pitnej. Przez stulecia każdy spadek poziomu wody, a gdzieniegdzie i okresowe wysychanie, wywoływały niemal ogólnokrajową panikę. Jeszcze gorzej bywało w latach mokrych, kiedy rzeki wylewały, co się często zdarza w miesiącach zimowych. I tak już od czasów biblijnych... Chyba wiecie, że podczas owego wielkiego potopu Noe ze swą arką znajdował się w Mezopotamii. Aby zapanować nad tym żywiołem, kolejne rządy budowały tamy, przepusty i kanały. Te z kolei pomogły stworzyć zbiorniki wodne, które po pierwsze wchłaniają nadmiar wody w okresie powodziowym, po drugie stanowią bezcenny zapas na czas niskich stanów rzek. Jedno takie 418 sztuczne jezioro jest w Dukanie na Tygrysie, inne w Mosulu i Al Hadisa. Wielki zbiornik stworzono w Darbandi Chan w górach Kurdystanu na rzece Dijala. Inne zbiorniki na Tygrysie to Basdusz i Fasa. Kolejny na jego dopływie Wielki Zab, inny, o istotnym znaczeniu, w Samarze - tak zwana zapora samarska. Jest też kilka zbiorników na Eufracie, w Habbanija, Hindija i Asz Szinafija. Ale najważniejszymi z nich są Darbandi Chan oraz Samarra. Tama Darbandi wznosi się na południowym krańcu wielkiego jeziora. Otoczone jest ono górami, leży o dwieście kilometrów na północny wschód od Bagdadu. Zawiera trzy kilometry sześcienne wody. Możecie to sobie wyobrazić? Zbiornik o długości czterech kilometrów, szerokości trzech i głębokości ćwierć kilometra. Zapora samarska na samym Tygrysie, oddalona o sto dwadzieścia kilometrów od miasta, utrzymuje osiemdziesiąt pięć miliardów metrów sześciennych wody. Na waszym miejscu wysadziłbym w powietrze te dwie tamy. Gospodarka Iraku załamałaby się na kilka lat. Za północno-wschodnimi pasmami górskimi jest już tylko równina i powódź tam byłaby kompletną katastrofą. Odległości są jednak tak wielkie, że liczba ofiar wśród mieszkańców nie byłaby duża. Poziom wody na obszarach wzdłuż rzek rósłby stosunkowo wolno i ludzie mieliby czas na ucieczkę. Wiem o tym, ponieważ rząd iracki przeprowadził staranne badania konsekwencji rozerwania tamy. Widziałem te opracowania. W takim wypadku mielibyśmy po prostu wiele zatrzymanych fabryk, wiele utraconych zbiorów, wiele zalanych pól naftowych. Wiele zalanych miast i miasteczek. Kraj zmuszony by został do oddania się na łaskę Zachodu. - Jezu! - prawie jednocześnie zakrzyknęli admirał i Bili. — Problem w tym, admirale, że nie macie za wiele czasu. Czytałem, że zima utrzymała się w górach długo, co trochę go dodaje. Ale jeśli zamierzacie uderzyć mocno, musicie to zrobić, kiedy śniegi jeszcze topnieją, a poziom wody w zbiornikach jest maksymalnie wysoki. Powiedziałbym, że macie około czterech tygodni. W połowie czerwca na skutek intensywnego parowania rzeki opadają. Wszystkie rządowe opracowania stwierdzają, że powódź byłaby o połowę groźniejsza, gdyby nastąpiła z końcem topnienia śniegów. 419 nie wzięto odwetu za stratę lotniskowca. Chcemy się teraz zająć tą sprawą, z twoją pomocą lub bez. Mam jednak nadzieję, że z nią. Adnam tylko skinął głową. - Wczoraj stwierdziłeś - kontynuował Morgan - że możesz nam zaoferować sposób załatwienia Iraku na dłuższy czas. Czy możesz rozwinąć ten temat? Kiedy Irakijczyk potwierdził ponownym skinieniem głowy, wszedł Bili z trzema kubkami czarnej kawy i niebieskim pudełeczkiem słodziku. - To pierwszy pieprzony cud - powiedział admirał, wstrzeliwując drobne białe kulki do swej kawy. Odgłos klik-nięć dozownika kojarzył się z westernowym rewolwerem. — A teraz zobaczmy, czy nasz młody komandor Adnam potrafi dokonać drugiego. Adnam nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Pomyślał, że być może dobrze będzie mu się pracowało z tym amerykańskim kowbojem. - Admirale, jednym z największych problemów Iraku jest woda - zaczął. - Mamy dwie wielkie rzeki, Tygrys i Eufrat. Obie wypływają z Turcji, a Eufrat przecina Syrię. Te rzeki są krwiobiegiem Iraku. Są przyczyną powstania i rozkwitu cywilizacji w starożytnej Mezopotamii, jak dawniej nazywał się dzisiejszy Irak. Od rzek zależy krajowe rolnictwo, uprawy pszenicy, jęczmienia czy daktyli, poprzez systemy irygacyjne i bezpośrednie pompowanie wody na pola. Od rzek zależy praca fabryk nawozów, cementowni, przemysłu lekkiego i ciężkiego. Są źródłem energii elektrycznej i wody pitnej. Przez stulecia każdy spadek poziomu wody, a gdzieniegdzie i okresowe wysychanie, wywoływały niemal ogólnokrajową panikę. Jeszcze gorzej bywało w latach mokrych, kiedy rzeki wylewały, co się często zdarza w miesiącach zimowych. I tak już od czasów biblijnych... Chyba wiecie, że podczas owego wielkiego potopu Noe ze swą arką znajdował się w Mezopotamii. Aby zapanować nad tym żywiołem, kolejne rządy budowały tamy, przepusty i kanały. Te z kolei pomogły stworzyć zbiorniki wodne, które po pierwsze wchłaniają nadmiar wody w okresie powodziowym, po drugie stanowią bezcenny zapas na czas niskich stanów rzek. Jedno takie 418 sztuczne jezioro jest w Dukanie na Tygrysie, inne w Mosulu i Al Hadisa. Wielki zbiornik stworzono w Darbandi Chan w górach Kurdystanu na rzece Dijala. Inne zbiorniki na Tygrysie to Basdusz i Fasa. Kolejny na jego dopływie Wielki Zab, inny, o istotnym znaczeniu, w Samarze - tak zwana zapora samarska. Jest też kilka zbiorników na Eufracie, w Habbanija, Hindija i Asz Szinafija. Ale najważniejszymi z nich są Darbandi Chan oraz Samarra. Tama Darbandi wznosi się na południowym krańcu wielkiego jeziora. Otoczone jest ono górami, leży o dwieście kilometrów na północny wschód od Bagdadu. Zawiera trzy kilometry sześcienne wody. Możecie to sobie wyobrazić? Zbiornik o długości czterech kilometrów, szerokości trzech i głębokości ćwierć kilometra. Zapora samarska na samym Tygrysie, oddalona o sto dwadzieścia kilometrów od miasta, utrzymuje osiemdziesiąt pięć miliardów metrów sześciennych wody. Na waszym miejscu wysadziłbym w powietrze te dwie tamy. Gospodarka Iraku załamałaby się na kilka lat. Za północno-wschodnimi pasmami górskimi jest już tylko równina i powódź tam byłaby kompletną katastrofą. Odległości są jednak tak wielkie, że liczba ofiar wśród mieszkańców nie byłaby duża. Poziom wody na obszarach wzdłuż rzek rósłby stosunkowo wolno i ludzie mieliby czas na ucieczkę. Wiem o tym, ponieważ rząd iracki przeprowadził staranne badania konsekwencji rozerwania tamy. Widziałem te opracowania. W takim wypadku mielibyśmy po prostu wiele zatrzymanych fabryk, wiele utraconych zbiorów, wiele zalanych pól naftowych. Wiele zalanych miast i miasteczek. Kraj zmuszony by został do oddania się na łaskę Zachodu. — Jezu! - prawie jednocześnie zakrzyknęli admirał i Bili. - Problem w tym, admirale, że nie macie za wiele czasu. Czytałem, że zima utrzymała się w górach długo, co trochę go dodaje. Ale jeśli zamierzacie uderzyć mocno, musicie to zrobić, kiedy śniegi jeszcze topnieją, a poziom wody w zbiornikach jest maksymalnie wysoki. Powiedziałbym, że macie około czterech tygodni. W połowie czerwca na skutek intensywnego parowania rzeki opadają. Wszystkie rządowe opracowania stwierdzają, że powódź byłaby o połowę groźniejsza, gdyby nastąpiła z końcem topnienia śniegów. 419 Wielkie tamy irackie Halabdża zbiornik Admirał Morgan mruknął znowu „Jezu Chryste!", a Bili Baldridge wyglądał na zadziwionego. — Wiem, że to brzmi idealnie dla naszych celów — skomentował Morgan — ale taka akcja jest prawie niemożliwa. Musielibyśmy dobrać zespół z sił specjalnych, przeszkolić, jakoś ich przerzucić, pewnie z Turcji, do Iraku. Na miejscu ludzie musieliby działać pod wodą, minując ścianę zapory od strony zbiornika. Potrzeba by chyba z pięćdziesięciu chłopa. To jak wypowiedzenie wojny. Mogą zostać schwytani. — Jakież to cudownie staroświeckie, admirale! - powiedział komandor Adnam. — Takie rozwiązanie nie wchodzi w rachubę. Panie admirale, nie użyje pan sił specjalnych, użyje pan rakiet typu cruise. — Rakiety? Jezu, to już nie wypowiedzenie, a regularna wojna światowa! Nie możemy po prostu postawić okrętu gdzieś na Morzu Śródziemnym albo w Zatoce Perskiej, albo jeszcze gdzie indziej, i miotać wielkimi rakietami w kilka ważnych tam irackich. Świat oszalałby z oburzenia. A my nigdy nie moglibyśmy się przyznać do rzeczywistego powodu naszych działań. Przykro mi, komandorze, ale to odpada. Cały świat zobaczyłby wielką salwę rakietową z amerykańskiego okrętu. Wszyscy wiedzieliby, co zrobiliśmy, a na to nie możemy sobie pozwolić. — Nie dowiedzieliby się, gdybyście odpalili rakiety z okrętu podwodnego. — Podwodnego... oczywiście. — Morgan nie miał nic przeciwko temu, by ktoś go ubiegł w myśleniu. - Moglibyśmy to zrobić, być może ze środka Zatoki. Ale tak duża rakieta, zdolna do rozsadzenia ściany tamy? Nie sądzę, by taka istniała. A jeśli, to nie da się jej zamontować na okręcie podwodnym. — Nie jedna, admirale, ale sześć. Jedna po drugiej, uderzające w ten sam punkt, aż tama pęknie. — Komandorze, wyobraża pan sobie tę scenę? Irackie oddziały obrony tamy na swych stanowiskach, a jestem pewien, że takie tam stacjonują, stoją i patrzą, jak nadlatują te wielkie rakiety, plują ogniem i uderzają jedna po drugiej w tamę. To byłoby jak Hiroszima. W ciągu paru godzin wiadomość o ataku trafiłaby na czołówki mediów na całym świecie. Bo tylko jedno państwo jest zdolne do przeprowa- 421 dzenia takiego ataku. My. Organizacja Narodów Zjednoczonych powiesiłaby nas jak mokrą bieliznę i pozostawiła dyndających na wietrze. - Nie wtedy, gdy rakiety nadleciałyby z przeciwnej strony i ostatnia faza ich lotu odbywałaby się po zmroku, tuż nad lustrem wody - odpowiedział komandor Adnam. - A potem wpadłyby w wodę na paręset metrów przed celem. Admirał Morgan po raz pierwszy zachował milczenie. Adnam kontynuował: - W tym czasie okręt podwodny, z którego by je wystrzelono, zanurzyłby się i opuścił Zatokę, płynąc głęboko i cichutko. Zniknąłby i nikt by się o nim nigdy nie dowiedział. - Jasna cholera — zaklął doradca prezydenta. — To jest po prostu nie do wiary. - Niezupełnie, Arnoldzie - wtrącił Bili Baldridge. - Masz odpowiednią rakietę. Musiałbyś ją tylko zmodyfikować, żeby mogła wykonać końcowe podejście do celu pod wodą. Morgan pociągnął solidny łyk kawy i potarł podbródek w zamyśleniu. - Komandorze Adnam, chcę powiedzieć tylko jedno. Wiedziałem, że jesteś wyjątkowo sprytny, ale twoja znajomość tego typu działań wojennych mnie zaskakuje. Witam w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Tym razem to Bili Baldridge był pochłonięty pomysłem i zignorował komplement admirała dla ich więźnia. Powiedział do swego szefa: - Ben ma na myśli rakietę ataku naziemnego Raytheon Tomahawk, jedną z tych wystrzeliwanych spod wody crui-se'ów. Ma ona specjalny system nawigacyjny, TERCOM. Wiesz, wstępnie zaprogramowany w komputerze pokładowym. Przed odpaleniem wstukuje się tylko współrzędne celu i punkty zwrotu. Może zostać wystrzelona z okrętu klasy Los Angeles i ma diabelnie duży zasięg, dwa i pół tysiąca kilometrów. Myślę, że dotarłaby do wybrzeża Iraku aż spod cieśniny Ormuz. - Tak. Dotarłaby ~ przytaknął admirał w zamyśleniu. Odwróciwszy się do Adnama, rzekł: - Komandor porucznik Baldridge był oficerem uzbrojenia w US Navy. Służył we flocie podwodnej. Jest specjalistą nuklearnym. 422 Irakijczyk skinął z respektem głową. Morgan mówił dalej: - Czy nie odpaliliśmy trochę tych tomahawków na Irak z okrętów podwodnych na Morzu Śródziemnym w czasie wojny w Zatoce? - Owszem. Te tomahawki mogą trafić w każdy cel w ich zasięgu. Bezbłędnie. Ich dokładność celowania wynosi obecnie około stu osiemdziesięciu centymetrów. - Przypomnij mi, ile ich może przenosić okręt podwodny? - Co najmniej osiem. Nowsze okręty zabierają do dwunastu. - A co z tym pieprzeniem o „locie" podwodnym? - To jest ta szczególna część planu - powiedział Ben Adnam. - Nie sądzę, by okazała się czymś trudnym. Brytyjczycy poradzili sobie z tym już sześćdziesiąt lat temu. Jak on się nazywał? Burns Morris? Wiecie, ten od rozwalania tam. - Pewnie masz na myśli profesora Barnesa Wallisa — podpowiedział Bili, raczej pompatycznie jak na kowboja. - Burns Morris czy Barnes Wallis... jeden diabeł. Chodzi mi o wynalazcę z okresu drugiej wojny światowej, który wymyślił skaczącą bombę. Naszym problemem jest to, że rakiety tomahawk nie odbiją się od powierzchni wody. Zatem musimy rozwiązać zadanie wyhamowania lotu przed wejściem rakiety w wodę. Trzeba będzie użyć spadochronów hamujących, żeby zredukować prędkość z ośmiuset kilometrów na godzinę do sześćdziesięciu. Następnie rakieta musi uderzyć w wodę i pokonać ostatnie dwieście metrów powolną, płytką trajektorią w dół do celu, gdzieś u podstawy ściany, która prawdopodobnie ma około trzydziestu metrów grubości, na głębokości trzydziestu metrów pod powierzchnią wody. - Czy pojedyncza rakieta nie załatwiłaby sprawy? - Nie. Ale pierwszy ładunek musi przebić wierzchnie warstwy betonu, powodując jego spękanie na głębokość parunastu metrów. Następna rakieta trafia w to samo miejsce, pogłębiając spękanie do dwudziestu paru metrów. Trzecia eksplozja przebije się z pęknięciami na wylot. W tym momencie tama może już runąć, ale na pewno stanie się tak po uderzeniu czwartego pocisku. Ostatnie dwie będą po pros- 423 tu na wszelki wypadek. Jak wam dobrze wiadomo, tej wielkości rakieta cruise może zmieść z powierzchni ziemi Biały Dom lub zatopić niszczyciel. Ta tama nie miałaby cienia szansy w starciu z czterema, a co dopiero z sześcioma rakietami. — A co z napędem rakiet pod wodą? — To nie stanowi problemu. Możemy wykonać zadanie, wykorzystując inercję pocisku. Duża prędkość lotu w powietrzu, potem na ostatnie metry chlup! pod wodę. Zamienią się w rodzaj torpedy. — Komandorze Adnam, jaka jest pewność co do zakresu zniszczeń w razie zburzenia tam w Darbandzie i w Samarze? — Duża. Jeśli pamiętacie, podczas wojny iracko-irańskiej stoczono zaciętą bitwę w okolicy Halabdża, kurdyjskiego mia sta w górach, leżącego o kilka kilometrów na wschód od Darbandu. Irakijczycy walczyli o to miasto jak tygrysy, kiedy zimą osiemdziesiątego ósmego zajął je Iran. Udało im się odepchnąć irańskie czołgi i odebrać miasto. Stawiano nam zarzuty wykorzystywania broni chemicznej dla odzyskania tej niby mało znaczącej mieściny położonej blisko granicy. Chodziło jednak o coś więcej. Iracki wywiad stwierdził, że Irańczycy planują wysadzenie w powietrze wielkiej tamy w Darbandzie, a na to Irak nie mógł pozwolić. Żadna cena nie była zbyt wysoka, by ich powstrzymać. Nawet furia całego świata z powodu użycia broni chemicznej. Ta zapora wraz z potężną hydroelektrownią, oraz druga w Samarze, stanowią właściwie o życiu lub śmierci bardzo wrażliwej na wstrząsy gospodarki Iraku. Gdyby obie zostały zburzone w tym samym czasie, zapanowałby chaos. Wyobraźcie sobie sytuację po wysadzeniu zapory samarskiej: potężna powódź aż po Bagdad i nagle następne olbrzymie kaskady wody pędzące z gór Darband i łączące się z rozlanym Tygry-sem w samym śródmieściu stolicy. — Nie brzmi to zachęcająco - zgodził się admirał Morgan. - Na jak długo coś takiego wyłączyłoby Irak z obiegu? — Powiedziałbym, że na jakieś dziesięć lat. Przynajmniej wówczas na tyle to oceniano, kiedy Irańczycy grozili zniszczeniem tamy Darband w osiemdziesiątym ósmym. 424 Vi 1 - Jak daleką drogę rakiety miałyby do przebycia, Bili? - No cóż, z tym będzie problem. Odwieczny problem oficera uzbrojenia. Im większy cel, tym większa głowica. Inaczej jest to dziobanie góry lodowej wykałaczką. I jeśli nie chcesz zbudować rakiety wielkości pomnika Waszyngtona, musisz zrezygnować z części zasięgu na rzecz udźwigu. Chcę przez to powiedzieć, że możesz posłać małą głowicę na dwa tysiące kilometrów, ale ta sama rakieta poniesie dużą głowicę tylko na kilkaset. Nośność rakiety jest niezmienna. Pakujesz w nią albo ładunek wybuchowy, albo paliwo. Zwiększając jedno, czynisz to kosztem drugiego. Będziemy musieli wprowadzić znaczne zmiany konstrukcyjne. - Bili, nie chcesz chyba dać mi do zrozumienia, że nie damy rady tego zrobić? - Nie, Arnie, oczywiście, że nie. Ja tylko uprzedzam wszystkich obecnych, że musimy poświęcić sporo zasięgu, by uzyskać sporo dodatkowego bum. Kiedy ostatni raz przyglądałem się takim handelkom, to właśnie głowica była ograniczona wymaganym zasięgiem, a nie na odwrót. Wtedy, w dziewięćdziesiątym pierwszym, przyglądaliśmy się tym irackim tamom dość uważnie. Przez chwilę wydawało nam się, że możemy je zniszczyć za pomocą zmodyfikowanych tomahawków. Rozważaliśmy dwa obszary, z których można by oddać strzały; jeden na wschodnim krańcu Morza Śródziemnego, drugi w północnej części Zatoki Perskiej. Wiedzieliśmy, że potrzeba dużej liczby rakiet na każdą tamę, w związku z czym połowa z nich musiałaby zostać odpalona ze Śródziemnego. Oznaczałoby to jednak, że rakiety miałyby do pokonania co najmniej sześćset mil morskich. I to był prawdziwy kłopot. Po prostu nie daliśmy rady wysłać odpowiednio dużej głowicy na tak dużą odległość. Zwiększona ilość materiału wybuchowego oznaczała konieczność rezygnacji z części paliwa i tego nie dało się przeskoczyć bez całkowitego przeprojektowania całej rakiety - kadłuba i silnika. Potrzebna była właściwie zupełnie nowa broń, jako że wymagany zasięg był dokładnie określony - sześćset mil. Najlepszy wynik, jaki otrzymaliśmy, to było trzydzieści rakiet na zniszczenie jednej tamy. Wtedy po prostu przestaliśmy o tym myśleć. — Bili Baldridge przerwał, przeszedł się po pokoju i wypił nieco 425 kawy, po czym ciągnął dalej: — Zdaje mi się, że wtedy firma Hughes zabrała się do tego projektu. Doszli do etapu prób operacyjnych, ale nikt mi nigdy nie powiedział, co z tego wyszło. Zanim byli gotowi, ta pieprzona wojna się skończyła. Słyszałem jednak, że kilka egzemplarzy wyprodukowano. Nie powinno sprawić trudności ustalenie, co się z nimi stało. Ben Adnam, sprawiający wrażenie już zadomowionego w zespole, kiwnął głową i powiedział: — Do leżącej bardziej na wschód tamy istotnie jest około sześciuset mil z Morza Śródziemnego, panie admirale. Nie podoba mi się jednak ten wariant, ponieważ drastycznie ogranicza nasze możliwości optymalizacji rzeczywistej trasy rakiet. Po prostu nie mają dostatecznej ilości paliwa na wykonywanie licznych uników i manewrów. Musiałyby przez większość drogi lecieć prostym kursem na stałej wysokości, całkiem możliwe, że przez obszary silnie bronione przez irackie stacje radarowe i jednostki przeciwlotnicze. Jeśli więc chcemy, by w cel uderzyło ich sześć, musimy faktycznie wystrzelić dziewięć pocisków. Dlatego właśnie zasadniczo nie podoba mi się opcja śródziemnomorska. Admirał spojrzał na niego i kiwnął głową, mówiąc tylko: „Aha..." W duchu jednak powiedział sobie: „Chryste Panie, kim jest ten facet? Dopiero co tu się zjawił, a mówi, jakby spędził życie jako oficer uzbrojenia w US Navy..." Głośno zaś rzekł: — Ile tych rakiet możemy mieć, Bili? — Nie wiem. Hughes mógł równie dobrze je wyzłomować przez ten czas. Sprawdzę to zaraz. Ale nawet gdy będziemy mieli odpowiednie pociski, potrzebne będą dwie platformy startowe. — Oby to nie było problemem — warknął Arnold Morgan. — Bo jeżeli będzie, ktoś znajdzie się w niezłym szambie. Baldridge kontynuował: — Być może uda się nam zorganizować taką operację w krótkim czasie. Na początek muszę jednak sprawdzić stan tych rakiet Hughesa, potem dowiedzieć się, czy — i ile — okrętów przystosowano do ich przenoszenia, gdzie się one znajdują i które z nich są najbliżej naszych ewentualnych stanowisk ogniowych. Powinienem się z tym uporać dzisiaj. 426 Główną część opracowania trasy wykonają zespoły programowania celów. Zanim ich komputery wyplują z siebie wszystkie nasze opcje, trzeba będzie wczytać wszystkie dane aż po ostatni skrawek informacji topograficznej... każdy wzgórek i dolinkę, każdy raport wywiadowczy o aktualnych pozycjach irackiej obrony przeciwlotniczej. Ben może wnieść tu jakiś wkład. Programiści muszą wiedzieć, że maksymalny zasięg to sześć mil. Wymyślą nam jakieś warianty trasy. Wtedy będziemy mogli zacząć podejmować kilka konkretnych decyzji na temat miejsca odpalenia rakiet i okrętów, które to wykonają. — Okay, Bili. Zdaje się, że we dwójkę dacie sobie z tym radę. Nie zapomnij jednak, że cała sprawa nie jest tylko problemem technicznym. Musimy starannie rozważyć także stronę polityczną. Trzeba wprowadzić do programu lotu manewry mylące przeciwnika i utrudniające wykrycie. W przeciwnym razie rakiety zostawią po sobie wyraźny trop, wiodący aż do Pentagonu. Należy zrobić, co tylko możliwe, by maksymalnie opóźnić wykrycie ich przez irackie radary. Trzeba zastosować wszelkie sztuczki, zwody i uniki, by nie dało się ustalić, skąd właściwie nadleciały. — Nie chcemy też, by łatwo było się zorientować, dokąd lecą — odezwał się Adnam. — Możliwe, że jeśli widzi się sznur tych ptaszków śmigających przez niebo z szybkością ponad tysiąca kilometrów na godzinę, nie ma się wiele czasu, by cokolwiek w tej sprawie zrobić. Jednak lepiej niepotrzebnie nie ryzykować. — Tak jest — rzekł Morgan z aprobatą. - Oto właściwe podejście do sprawy. Ja teraz znikam i zostawiam was dwóch z problemem. Pogońcie tych mądrali komputerowych, abyśmy mogli jak najszybciej popatrzeć na warianty tras. Znajdźcie gdzieś porządną mapę, na którą naniesie się trasy i wybierze właściwą. Dyskutowanie z komputerem jest ryzykowne, ale musimy to wszystko opracować bez pudła. Jeśli natraficie na jakiekolwiek kłopoty z jajogłowymi i ich pieprzonymi programami... wiesz, o co mi chodzi, niechęć do laików jak ty i Ben... po prostu użyj mego nazwiska i to dobitnie. — Jesteś pewien, że nie będzie lepiej, gdy sam przetrzesz nam ścieżki? Jeden krótki telefon, zanim wyjdziesz... 427 - Masz rację. Morgan podniósł słuchawkę i po chwili obaj komandorzy usłyszeli go w akcji. Ben Adnam uśmiechnął się z nie skrywanym podziwem, a Billowi przypomniały się pełne stresu noce z Wielkim Człowiekiem w Fort Meade. - Tak. Tu admirał Morgan... ten sam. Tak, o to mi chodzi. Irak... cały obszar, od Basry po granicę turecką. Dorzućcie Syrię. Tak. Właśnie o to chodzi. To samo z Zatoką Perską. Jasne, że cała! Od Ormuz po Szatt al-Arab. Na kiedy je potrzebuję? Na teraz! Samochód? Dajcie sobie z nim spokój. Przysłać je tu śmigłowcem. Co? Pięć minut temu! I powiedzcie pilotowi, by nie gasił silnika. Zabierze stąd komandora porucznika Baldridge'a z kolegą do SUBLANT w Norfolku. Admirał trzasnął słuchawką o widełki, jak zwykle bez zbędnych słów. - Okay, macie pewnie z godzinę, zanim tu doleci. Przez ten czas popracujcie nad szczegółami, a potem waszą siedzibą będzie pomieszczenie operacji tajnych SUBLANT. Na pewno będziemy potrzebowali jednego z ich okrętów podwodnych. Chodzi o to, by przeprowadzić całą operację z dużym stopniem utajnienia, ale jednocześnie szybko i sprawnie. Tajne Operacje mają cały potrzebny sprzęt. Bierzcie się do pracy. Ja będę w SUBLANT o szesnastej. To rzekłszy, Arnold Morgan oddalił się jak teksańskie tornado, zmiatające wszystko i wprawiające w śmiertelne przerażenie każdego, kto znajdzie się na jego drodze. Dzień upłynął w wirze lotów helikopterowych, krzątaniny techników komputerowych, dzwoniących telefonów, podwójnego sprawdzania danych, łączności z zespołem lotniskowca na Zatoce Perskiej, starań o rozmaite zezwolenia i zatwierdzenia. Plan ataku na dwie wielkie zapory wodne, które utrzymują Irak przy życiu, powoli nabierał realnego kształtu. Ani Billa Baldridge'a, ani Bena Adnama nie zdziwiło gwałtowne wejście Arnolda Morgana punktualnie o szesnastej. - Powiedzcie mi tylko, że da się to zrobić. Bez pieprzenia. Bez poważniejszych problemów. - Da się — potwierdził Bili. — Bez pieprzenia. 428 - Ślicznie. - Najpierw najlepsze wieści. Mamy spory wybór platform ogniowych. Możemy strzelać z okrętów nawodnych i podwodnych, możemy bez kłopotu skierować odpowiednie jednostki w rejon strzelania na Śródziemnym lub na Zatoce, lub też w oba te rejony naraz. Na Śródziemnym mamy dwa krążowniki, oba dostępne w krótkim czasie. Na Oceanie Indyjskim mamy dwa nuklearne, rakietowe okręty podwodne oraz jeden krążownik w tamtejszym zespole. Każdy z nich może wystrzelić rakiety tego typu. Jeśli będziemy strzelali z Morza Śródziemnego, musimy je wysłać stąd samolotem, potem najprawdopodobniej użyć okrętu zaopatrzeniowego, co oznacza dodatkowy długi tranzyt nawodny. Trudno będzie przetransportować je skrycie. Jeśli mam wyrazić swoją opinię, to znacznie lepiej będzie użyć platform z Indyjskiego. Wówczas można przesłać rakiety bezpośrednio na Diego Garcia i załadować je na okręty bez świadków. Potem dwa tysiące siedemset mil rejsu do północnej części Zatoki Perskiej, co pozostawi nam tylko czterysta mil lotu w linii prostej do wschodniej tamy. Ta opcja pozwoli swobodnie planować trasę okrężną, ale platformy ogniowe powinny być ukryte. Musimy zatem użyć okrętów podwodnych, i to obydwu, z uwagi na ilość potrzebnych pocisków. - Świetnie się składa, że akurat oba mogą przenosić takie rakiety - mruknął Morgan. - A co z samymi cholernymi rakietami? Ile ich mamy? Czy Hughes przechował je gdzieś na półkach? - Oczywiście, że tak. Nie mogłem uwierzyć w nasze szczęście. Wyprodukowali w sumie dwadzieścia cztery sztuki, leżą w magazynie gotowe do użycia. Nie dostaniemy ich tanio. Zapewne po podwójnej cenie, bo Hughes będzie chciał odzyskać swoje pieniądze. I mogę śmiało dać głowę, że wystawią też słony rachunek za pośpieszną modyfikację. Ale mogą to zrobić w ciągu dziesięciu dni. - No, to łap za telefon i załatwiaj. Natychmiast! - Już to zrobiłem, admirale. W twoim imieniu. Masz dużo gotówki? Ben Adnam potrząsnął głową w ponurej refleksji nad łatwością, z jaką Amerykanie mogą dysponować poważnymi 429 środkami bojowymi w rodzaju nuklearnych rakietowych okrętów podwodnych. Przypomniał sobie pobieżnie wszystkie problemy, które napotykał, tylko próbując pozyskać jednostkę spalinowo-elektryczną dla własnych operacji. Głośno zaś powiedział: — Nie widzę większych problemów z przerzuceniem okrętów na Zatokę i w rejon odpalenia w okolicy dwudziestu dziewięciu stopni szerokości północnej. Ale nie jest tam wystarczająco głęboko, zwłaszcza gdyby trzeba było robić uniki przed przeciwnikiem. Wysoka temperatura wody morskiej ogranicza też moc maksymalną reaktora, a więc i maksymalną prędkość okrętu. Z drugiej strony Irak nie ma żadnych środków bojowych mogących zagrozić amerykańskiemu okrętowi strategicznemu... z wyjątkiem mało prawdopodobnej sytuacji, gdyby kuter ZOP znalazł się przypadkiem akurat w rejonie odpalenia. Sądzę, że dowódcy naszych okrętów mogliby wówczas go zatopić lub odczekać, aż się oddali. Nawet po wystrzeleniu rakiet, nawet gdyby Irakijczycy zdołali określić miejsce, skąd wystartowały, nadal nie mogliby nic zrobić. Po prostu nie mają odpowiedniej broni i sprzętu, by dopaść amerykański okręt podwodny. Na szczęście nie mają też dookoła żadnych sojuszników. Wyobrażam sobie, że Iranczycy mogliby nam narobić kłopotów w cieśninie Ormuz tym swoim nowym Kilo. Ale jakoś nie widzę ich w tej roli. Komu jak komu, ale Irakowi pomagać na pewno nie będą. Co o tym sądzicie? Bili Baldridge potrząsnął głową. — Na to nie ma szans. Jeśli chodzi o wybór obszaru odpalenia rakiet, Zatoka Perska wygrywa w przedbiegach, choćby na podstawie tych dwustu mil zapasu zasięgu, co umożliwi zaplanowanie skrytego podejścia i manewrów obronnych. Arnoldzie, Morze Śródziemne mógłbym poprzeć tylko, jeśli masz po temu pierwszorzędne powody polityczne. — Cóż, mam jeden pierwszorzędny powód polityczny — uśmiechnął się Morgan — z którego powinniśmy rozpatrywać wyłącznie opcję Zatoki. Jeśli wystrzelimy pociski skądkol-wiek we wschodniej części Śródziemnego, będzie wyglądało, że nadleciały z Syrii. Albo, przy nieco bardziej skomplikowanej trasie, z Izraela. Mogłoby to się stać przyczyną 430 wybuchu kolejnej wojny bliskowschodniej, czego nikt nie potrzebuje. Zapomnijmy więc o Śródziemnym. - To samo dotyczy posłania rakiet skądkolwiek z kierunku zachodniego - wtrącił komandor Adnam. — Ale naszła mnie inna myśl. Z pewnością nawet Irakijczycy wiedzą, że oprócz Stanów nikt nie może wystrzelić rakiet tego typu z odpowiednią dokładnością? — Tego już nie możemy być pewni — odpowiedział były oficer uzbrojenia z Kansas. — Angole prawdopodobnie mają coś podobnego, Francuzi i Rosjanie też. Być może Hindusi i Iranczycy. Ale Irakijczycy nie będą się nigdzie dalej rozglądać, tylko będą przekonani, że ataku dokonały Stany Zjednoczone. Musimy zatem pozostawić im kilka ładnych możliwości wyboru. Potem możemy rozsiąść się wygodnie i czekać, aż nam cokolwiek udowodnią, co będzie niemożliwe. — Jeśli będziemy bardzo ostrożni. — Adnam się uśmiechnął. - Och, przy okazji, admirale, stwierdziliśmy, że poziom wody w interesujących nas sztucznych zbiornikach jest bardzo wysoki. Zima była niezwykle ciężka i mokra. Zanotowano sporo powodzi. Admirał Morgan powstał z miejsca. - Dobra - powiedział. - Wszystko jasne. Chcę, byście przygotowali wszystko do wykorzystania tras podejściowych z południa i południowego wschodu. Poślijcie rakiety wzdłuż zachodnich zboczy przy granicy iracko-irańskiej. Należałoby też ominąć od wschodu linie obrony przeciwlotniczej Bagdadu. Jeżeli ktokolwiek powie nam coś na ten temat, zapytamy grzecznie, czy jest absolutnie pewien, że Iran nie miał z tym nic wspólnego. Nie sądzę, by ktokolwiek z nas miał wątpliwości, że podana przez komputer trasa połud-niowo-wschodnia daje nam same korzyści. Połączcie się z programistami i polećcie im przygotowanie jeszcze kilku innych tras, byśmy mieli większe zróżnicowanie. W przeciwnym razie będziemy mieli w powietrzu tuzin rakiet lecących jak po sznurku, niczym gliniane rzutki, do których będą strzelać Irakijczycy. Wytłumaczcie tym cholernym jajogłowym, że zastosujemy równocześnie dwie platformy ogniowe, z których każda będzie celować w inną zaporę, na wypadek gdyby któryś z okrętów nie zdążył na czas. Nie chcemy, by 431 któraś z platform prawie zniszczyła dwie tamy. Znacznie lepiej, by na pewno zniszczyła jedną, a drugą zająłby się z opóźnieniem drugi okręt. Komputerowcy będą musieli nad tym posiedzieć i zapewnić bezkolizyjność tras. Rakiety muszą nadlatywać do celu w odstępach trzydziestosekundowych. Obie lecące na czele powinny uderzyć w swoje przypisane cele mniej więcej w tym samym czasie. Potrzebujemy precyzji, panowie. — Tak jest, sir. Czy mam zacząć teraz pracować nad tymi zezwoleniami? - Nie, Bili. Z tym musimy się udać na samą górę. Po prostu przygotuj wszystko tak, by można było ruszyć do boju, gdy tylko zobaczę się z prezydentem. Pracujcie dalej. To musi się udać. Admirał podniósł swój neseser i zdecydował się zabrać z sobą tylko jedną dużą mapę, na której Bili Baldridge naszkicował projektowane trasy tomahawków. Zadzwonił bezpieczną linią do admirała Mulligana, by go uprzedzić, że wkrótce zamierza przedstawić marynarce wojennej poważne zadania. Umówił się z nim na spotkanie w jego biurze zewnętrznym za czterdzieści pięć minut. Śmigłowiec marynarki czekał już z rozgrzanym silnikiem na maszerującego dziarskim krokiem doradcę prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego, przygotowującego się, by dać rządowi irackiemu ostrą nauczkę. W Pentagonie admirałowie Morgan, Mulligan i Dunsmore przestudiowali plan ogólny operacji. Platformami ogniowymi miały być dwa okręty podwodne klasy Los Angeles o wyporności siedmiu tysięcy ton, Cheyenne i Columbia. O godzinie osiemnastej otrzymały rozkaz zawinięcia do bazy amerykańskiej na wyspie Diego Garcia. Załadunek czternastu zmodyfikowanych tomahawków, przetransportowanych z San Diego w Kalifornii, miał się odbyć w czwartek, dwudziestego piątego maja. Oba okręty podwodne miały opuścić bazę na DG o brzasku następnego dnia i położyć się na północny kurs ku Zatoce, płynąc w zanurzeniu z dużą prędkością. Po przebyciu sześciuset mil miały się zatrzymać i ćwiczebnie odpalić po jednej rakiecie, po czym podążyć dalej. Pierwszego czerwca dotrą do cieśniny Ormuz i wejdą 432 na Zatokę Perską. Na jej płytkich wodach będą się poruszać ze zmniejszoną prędkością, by dotrzeć na pozycję strzału nad ranem drugiego czerwca. Czas strzału ustalono na wieczór: 021910CZE06. Cheyenne i Columbia natychmiast po oddaniu salwy rakietowej zawrócą na południe ku otwartym wodom Morza Arabskiego, gdzie powinny się znaleźć około dwunastej trzeciego czerwca. Wtedy Irakijczycy będą mieli o wiele większe problemy na głowie niż zastanawianie się nad miejscem pobytu dwóch amerykańskich okrętów podwodnych, jeżeli w ogóle będą je o cokolwiek podejrzewać. Przedstawienie planu Scottowi Dunsmore'owi zajęło tylko kilka minut. Arnold Morgan był zadowolony. Nazajutrz rano udadzą się z przewodniczącym Połączonych Szefów Sztabów do Białego Domu, by uzyskać formalne zatwierdzenie operacji przez prezydenta. Obaj zakładali, że uzyskają je od razu, skoro całe przedsięwzięcie przygotowano na jego żądanie. Przybyli o dziewiątej. Poszli prosto do Skrzydła Zachodniego i agent Secret Service poprowadził ich do Gabinetu Owalnego. Prezydent czekał na nich z kawą. - Dzień dobry, panowie - powiedział. - Czy zamierzacie mnie śmiertelnie przestraszyć? - Absolutnie nie, sir — odrzekł admirał Morgan. — Zamierzamy śmiertelnie przestraszyć prezydenta Iraku. - Czy mogę prosić o poinformowanie mnie wyłącznie o rzeczach, które muszę wiedzieć? - Oczywiście - przewodniczący Połączonych Szefów Sztabów przejął pałeczkę, zwracając się do prezydenta formalnie. - W odwecie za iracki atak na Thomasa Jeffersona oraz za nie dające się usprawiedliwić zestrzelenia cywilnych samolotów pasażerskich, w których zginęli obywatele Stanów Zjednoczonych, w tym sześciu kongresmanów i wiceprezydent, zamierzamy uderzyć na Irak wieczorem w piątek, drugiego czerwca. Status operacji tajny. Zostanie przeprowadzona przez marynarkę wojenną i będzie polegać na zniszczeniu dwóch irackich konstrukcji. Przewidujemy minimalne ofiary w ludziach, ale poważne straty materialne i zakłócenie gospodarki tego kraju. Spodziewamy się, że pełne zlikwidowanie skutków ataku zajmie im do dziesięciu lat. - Chryste, Scott. Chcecie wysadzić te dwie wielkie tamy? 433 - Tak, sir. Jak pan to odgadł? — Cóż, parę lat temu taką sugestię przekazał nasz przyjaciel admirał MacLean. - To była dobra sugestia, jak zresztą większość jego pomysłów. - Tak. Sądząc po harmonogramie, chcecie użyć rakiet? - Tak, sir. Dwie salwy pocisków typu cruise. Wystrzelone w tajemnicy z okrętów podwodnych, zaprogramowane na osiągnięcie celów pod wodą od strony zbiorników. — Jednym z nich jest zapora samarska na Tygrysie, tak? — Zgadza się, sir. Druga jest około pięciu razy większa. Nazywa się Darbandi Chan. - Ach, tak. Przypominam sobie. No dobrze, nie wiem wprawdzie, czy nie zostaniemy oskarżeni o międzynarodowy bandytyzm, ale przypuszczam, że naszą polityką będzie całkowite milczenie. — Tak jest, sir — odpowiedział admirał Morgan. — Po prostu damy tym sukinsynom jasno do zrozumienia, z kim mogą sobie na takie rzeczy pozwalać, a z kim nie. Nie możemy pozwolić, by flaga tego kraju była atakowana przez kogokolwiek bezkarnie. Nasz odwet musi być zdecydowany. — Mam takie same odczucia — zgodził się prezydent. — Wszystkie te zbójeckie reżimy muszą się tego nauczyć w niemiły sposób. Albo będą grać fair według narzuconych przez nas reguł, albo pożałują, że tak nie robiły. A przy okazji... czy, sądząc po tak szybkim i sprawnym przygotowaniu planu, mogę przyjąć, że uzyskaliśmy pomoc z... powiedzmy... niezwykłego źródła? - Może pan, sir. — Dziękuję panom. Będę z niecierpliwością oczekiwał wieczornego dziennika w przyszły piątek. 021840CZE06. USS Columbia. 2855N/04948E. Głębokość peryskopowa, 31575 w. Komandor Mikę Krause, świadomy niezwykłej wagi zadania, a także bliskości dna morskiego, połączył się z sąsiadem za pomocą podwodnego telefonu. Cheyenne komandora Toma 434 Jacksona płynął cicho o pięćset metrów po prawej, utrzymując ten sam kurs, prędkość i zanurzenie. Oba okręty były w gotowości bojowej. Wykonano setki testów, obsługa rakiet zakończyła wszystkie czynności przedstartowe i sprawdziła wszystkie ustawienia. Nie mogło być najmniejszego błędu. Operacja musiała się powieść, chyba że nastąpi awaria rakiety albo przeciwdziałanie wroga. Komputery pokładowe były zaprogramowane nienagannie. Wielkie samonaprowa-dzające tomahawki były gotowe do swego morderczego zada- nia. Punktualnie o osiemnastej czterdzieści pięć komandor Krause wydał rozkaz: — Uwaga na wyrzutniach jeden do sześć! Natychmiast potem padła komenda: „Wyrzutnia jeden, start". Pierwsza ze specjalnie przystosowanych rakiet podążyła ku powierzchni morza i śmignęła w górę z rykiem silnika, kreśląc na czarnym wieczornym niebie ognistą smugę. Na wysokości kilkunastu metrów wyrównała lot, kierując się na północ. Wkrótce osiągnęła prędkość przelotową. Silnik rakietowy zgasł, włączyły się turbiny gazowe i rakieta pomknęła nad wodą, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Nic nie mogło jej zatrzymać, a przynajmniej nic z morskich arsenałów krajów Zatoki Perskiej. W ciągu czterech minut pozostałe pięć rakiet wystrzelono w ściśle określonych odstępach, za co odpowiadał nadzorujący oficer rakietowy. Odstępy czasowe były różne, każdy z nich obliczony oddzielnie dla danej rakiety z uwzględnieniem jej trasy. W ten sposób, niezależnie od przebytej drogi, sześć pocisków przybędzie do celu dokładnie co trzydzieści sekund. Wielkie tomahawki w morderczej, niszczycielskiej salwie podążyły rozszerzającym się wachlarzem ponad ciemnymi wodami Zatoki Perskiej. Choć Mikę Krause nie mógł tego wiedzieć, leciały zaskakująco cicho przy swej prędkości. Po dotarciu nad ląd nikt ich nie dosłyszy, zanim już go miną. A wtedy będzie za późno. O wiele za późno dla tamy Darbandi Chan. O osiemnastej pięćdziesiąt komandor Krause usłyszał, że Cheyenne również zakończył swoją sekwencję startową. Komandor Jackson wystrzelił swe tomahawki w stronę zapory samarskiej. Amerykanie musieli teraz jak najszybciej opuś- 435 — Tak, sir. Jak pan to odgadł? — Cóż, parę lat temu taką sugestię przekazał nasz przyjaciel admirał MacLean. — To była dobra sugestia, jak zresztą większość jego pomysłów. — Tak. Sądząc po harmonogramie, chcecie użyć rakiet? — Tak, sir. Dwie salwy pocisków typu cruise. Wystrzelone w tajemnicy z okrętów podwodnych, zaprogramowane na osiągnięcie celów pod wodą od strony zbiorników. — Jednym z nich jest zapora samarska na Tygrysie, tak? — Zgadza się, sir. Druga jest około pięciu razy większa. Nazywa się Darbandi Chan. — Ach, tak. Przypominam sobie. No dobrze, nie wiem wprawdzie, czy nie zostaniemy oskarżeni o międzynarodowy bandytyzm, ale przypuszczam, że naszą polityką będzie całkowite milczenie. — Tak jest, sir — odpowiedział admirał Morgan. - Po prostu damy tym sukinsynom jasno do zrozumienia, z kim mogą sobie na takie rzeczy pozwalać, a z kim nie. Nie możemy pozwolić, by flaga tego kraju była atakowana przez kogokolwiek bezkarnie. Nasz odwet musi być zdecydowany. — Mam takie same odczucia — zgodził się prezydent. — Wszystkie te zbójeckie reżimy muszą się tego nauczyć w niemiły sposób. Albo będą grać fair według narzuconych przez nas reguł, albo pożałują, że tak nie robiły. A przy okazji... czy, sądząc po tak szybkim i sprawnym przygotowaniu planu, mogę przyjąć, że uzyskaliśmy pomoc z... powiedzmy... niezwykłego źródła? — Może pan, sir. — Dziękuję panom. Będę z niecierpliwością oczekiwał wieczornego dziennika w przyszły piątek. 021840CZE06. USS Columbia. 2855N/04948E. Głębokość peryskopowa, 31575 w. Komandor Mikę Krause, świadomy niezwykłej wagi zadania, a także bliskości dna morskiego, połączył się z sąsiadem za pomocą podwodnego telefonu. Cheyenne komandora Toma 434 Jacksona płynął cicho o pięćset metrów po prawej, utrzymując ten sam kurs, prędkość i zanurzenie. Oba okręty były w gotowości bojowej. Wykonano setki testów, obsługa rakiet zakończyła wszystkie czynności przedstartowe i sprawdziła wszystkie ustawienia. Nie mogło być najmniejszego błędu. Operacja musiała się powieść, chyba że nastąpi awaria rakiety albo przeciwdziałanie wroga. Komputery pokładowe były zaprogramowane nienagannie. Wielkie samonaprowa-dzające tomahawki były gotowe do swego morderczego zadania. Punktualnie o osiemnastej czterdzieści pięć komandor ' Krause wydał rozkaz: — Uwaga na wyrzutniach jeden do sześć! Natychmiast potem padła komenda: „Wyrzutnia jeden, start". Pierwsza ze specjalnie przystosowanych rakiet podążyła ku powierzchni morza i śmignęła w górę z rykiem silnika, kreśląc na czarnym wieczornym niebie ognistą smugę. Na wysokości kilkunastu metrów wyrównała lot, kierując się na północ. Wkrótce osiągnęła prędkość przelotową. Silnik rakietowy zgasł, włączyły się turbiny gazowe i rakieta pomknęła nad wodą, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Nic nie mogło jej zatrzymać, a przynajmniej nic z morskich arsenałów krajów Zatoki Perskiej. W ciągu czterech minut pozostałe pięć rakiet wystrzelono w ściśle określonych odstępach, za co odpowiadał nadzorujący oficer rakietowy. Odstępy czasowe były różne, każdy z nich obliczony oddzielnie dla danej rakiety z uwzględnieniem jej trasy. W ten sposób, niezależnie od przebytej drogi, sześć pocisków przybędzie do celu dokładnie co trzydzieści sekund. Wielkie tomahawki w morderczej, niszczycielskiej salwie podążyły rozszerzającym się wachlarzem ponad ciemnymi wodami Zatoki Perskiej. Choć Mikę Krause nie mógł tego wiedzieć, leciały zaskakująco cicho przy swej prędkości. Po dotarciu nad ląd nikt ich nie dosłyszy, zanim już go miną. A wtedy będzie za późno. O wiele za późno dla tamy Darbandi Chan. O osiemnastej pięćdziesiąt komandor Krause usłyszał, że Cheyenne również zakończył swoją sekwencję startową. Komandor Jackson wystrzelił swe tomahawki w stronę zapory samarskiej. Amerykanie musieli teraz jak najszybciej opuś- 435 cić Zatokę. Mikę Krause polecił wykonać ostry zwrot na południowy wschód, koordynując manewr z drugim okrętem. Obie jednostki ruszyły w nie zmienionym szyku czołowym, oddalone od siebie o pięćset metrów. Gdy nadejdzie świt, będą już się cicho przekradać przez cieśninę Ormuz, płynąc na głębokości trzydziestu metrów jej środkiem - w strefie oddzielającej dwa pasy ruchu wyznaczone dla statków handlowych. Wkrótce potem dno Zatoki Omańskiej opadnie pod nimi ku głębinom Morza Arabskiego i amerykańskie okręty skręcą na południe wzdłuż wybrzeży Omanu, przepływając niemal dokładnie ponad mrocznym grobem HMS Unseen. 022015CZE06. 3507N/04542E. Strażnica na zachodnim krańcu zapory wodnej Darbandi Chan Dwudziestojednoletni kapral Tariq Najif pełnił służbę wartowniczą. Jego zadaniem było przejście wzdłuż tamy do jej punktu środkowego i z powrotem co pół godziny, przez całą czterogodzinną służbę. Wschodnia część tamy była patrolowana przez obsadę strażnicy po drugiej stronie. Bezpośredni przełożony Tariqa, sierżant sztabowy Ali Hassan, weteran frontowy dowodzący strażnicą zachodnią, odpoczywał do północy. Oficer służbowy, podporucznik Raszid Ghazi, pochłonięty był lekturą w swoim pomieszczeniu, kapral odbywał więc swoje marsze samotnie, uzbrojony w standardowy rosyjski kałasznikow. Po prawej ręce niski murek oddzielał go od stupięćdziesięciometrowej przepaści, po lewej miał czarne, gładkie wody sztucznego zbiornika. Tama była dobrze oświetlona na całej długości, strzeżona przez czujniki podczerwieni i radar wykrywający ruch ludzi, a także przez obwód telewizji przemysłowej z monitorem w strażnicy. Jak co noc tu w górach było chłodno, cicho i spokojnie. Tariq miał na sobie płaszcz, czapkę i rękawice dla ochrony przed zimnym, porywistym wiatrem wiejącym mu prosto w twarz. Jego podkute buty nienaturalnie głośno stukały o betonową nawierzchnię. Tariq Najif nie był Kurdem i nie mógł zrozumieć, jak ktokolwiek mógł chcieć żyć tu, wśród nagich, zimnych szczytów północno-wschodniego Iraku. 436 W jego głowie nie pomieściłyby się jeszcze inne rzeczy, a zwłaszcza fakt, że w tej właśnie chwili, o sto pięćdziesiąt metrów od niego i już dwadzieścia jeden metrów pod powierzchnią wody, duża amerykańska rakieta z półtonową głowicą bojową cicho zbliżała się do swego celu - podstawy tamy. Sunęła naprzód, pchana bezwładnością, z prędkością dziesięciu węzłów, by wkrótce eksplodować z potężną siłą trzydzieści metrów pod stopami kaprala Tariqa. Uderzyła w betonową ścianę o dwudziestej osiemnaście. Wybuch był słabo słyszalny w powietrzu, a na powierzchni wody pojawiły się drobne fale. Jednak siła eksplozji wstrząsnęła całą konstrukcją aż po fundamenty. Pęknięcia niczym błyskawice przeszyły beton na głębokość parunastu metrów. Tama jednak wytrzymała ten cios i kiedy wkrótce woda się uspokoiła, jedynym odgłosem był tupot podkutych butów żołnierza, pędzącego co sił w nogach ku bezpiecznej strażnicy, by zameldować o wstrząsie, choć niewiele mógł o nim powiedzieć. Tymczasem sierżant Hassan był już na zewnątrz, wrzeszcząc, by mu powiedziano, co się, u diabła, dzieje. Tariq>nie mógł mu tego wyjaśnić i kiedy sapiąc ze zmęczenia dukał coś o głuchym, stłumionym grzmocie, przerwało mu kolejne uderzenie w ścianę tamy. Obydwaj poczuli drżenie pod stopami, aż po chwili znów wszystko ustało. Panowała cisza. Nie było słychać wycia silników wrogich bombowców, przez niebo nie mknęły ogniste smugi rakiet, nie było żadnych oznak ataku. Okolica była spokojna. Lekki szum uderzających o brzeg drobnych fal ginął w głośniejszym poszumie wiatru. Wtem trzeci tomahawk eksplodował u podstawy tamy, głębiej prze-orując beton pęknięciami, tym razem na wylot. Dwaj iraccy żołnierze nie mogli tego zobaczyć, ale na zewnętrznej ścianie, utrzymującej napór niespełna ośmiu kilometrów sześciennych wody, pojawiła się trzydziestometrowa, nieregularna rysa. Sierżant sztabowy Hassan, przy którym akurat stanął zaniepokojony podporucznik Ghazi, mówił właśnie, że z wojskowego punktu widzenia nic się nie dzieje i że to musi być jakieś trzęsienie ziemi, kiedy czwarta rakieta Mike'a Krause trafiła w wybite przez poprzedniczki zagłębienie w betonie. Eksplozja wyrwała stupięćdziesięciome- 437 trową dziurę. Miliony ton betonu ostatecznie poddały się miliardom ton wody. Trzydziestometrowa fala runęła przez wyrwę z niewyobrażalną siłą, by jak w zwolnionym tempie opaść ku cichej rzece płynącej o dziesiątki metrów niżej. Woda płynęła nieprzerwanie. Zbiornik Darbandi Chan był jednym z naj- większych na świecie - wraz z leżącym wyżej naturalnym jeziorem mierzył ponad dziesięć kilometrów długości. Po obu stronach wyrwy utrzymało się po pięćdziesiąt metrów konstrukcji zapory. Jej środek przestał istnieć. Trzej iraccy żołnierze w osłupieniu patrzyli na wschód, przerażeni widocznym gniewem Allacha. Odwrócili się ku Mekce, uklękli przed swym Bogiem i modlili się. Pod nimi przyjazna, spokojna dotąd rzeka Dijala stała się rozszalałym, rwącym nurtem o poziomie nagle wyższym o kilkanaście metrów, sunącym niszczycielską falą wzdłuż doliny na południowy wschód, ku odległemu o sto kilkadziesiąt kilometrów Tygrysowi; ku żyznym południowym ziemiom rolniczym poniżej Bagdadu; ku przemysłowym obszarom irackiej delty. Godzina 1857 czasu waszyngtońskiego, 2 czerwca. Zakonspirowany dom CIA w okręgu Woodley w stanie Wirginia, na południe od Waszyngtonu Komandor porucznik Baldridge, admirał Morgan i komandor Ben Adnam pili kawę i czekali na wieczorne wydanie dziennika o dziewiętnastej. Jak dotąd wiedzieli tylko, że rakiety odpalono pomyślnie, a okręty podwodne były w drodze powrotnej. W miarę jak prezenter telewizyjny podawał główne tematy bieżącego wydania, trójkę oficerów zaczął opanowywać posępny nastrój. Nie było ani słowa o katastrofie, jakiej się spodziewali na Bliskim Wschodzie. — Wiedziałem, że te sukinsyny z mediów mają parafialną mentalność - warknął Arnold Morgan. - Ale to jest po prostu idiotyczne. Minęła dziewiętnasta piętnaście i wciąż nie było wzmianki. W pięć minut później Morgan gotów był dzwonić do studia telewizyjnego, ale się opanował. O dziewiętnastej dwadzieścia dwie wiadomości przerwano. 438 - Przerywamy doniesienie o tej sprawie - powiedział prezenter — ponieważ właśnie nadeszła informacja o klęsce żywiołowej w Iraku. Północna część Bagdadu została zalana, poziom wody nad ulicami miasta sięga stu dwudziestu centymetrów. Doniesienia w tej chwili są sprzeczne, jedno z nich sugeruje, iż przyczyną powodzi jest pęknięcie wielkiej zapory wodnej na Tygrysie w okolicach miasta Samarra. Jednakowoż inne źródła podają, że zniszczeniu uległa inna tama, Darbandi Chan w górach kurdyjskich. Brak szczegółowych informacji, łączność w kraju została poważnie uszkodzona, ale będziemy państwa informować na bieżąco o rozwoju wydarzeń w tej, jak się wydaje, olbrzymiej katastrofie w Iraku. A teraz powracamy do wiadomości o demonstracji o prawa dla homoseksualistów w Los Angeles. Morgan przeszedł przez pokój i uścisnął dłonie Billowi Baldridge'owi i Benowi Adnamowi. Irakijczyk jednak wydawał się zamyślony. W istocie zastanawiał się właśnie, jak wysoko sięga woda w małym kamiennym domu stojącym przy mrocznej, wąskiej uliczce za hotelem na rogu ulicy Al Ja-mouri. Nie widział go od dwóch lat, od dwudziestego szóstego maja 2004 roku, kiedy nocą ludzie irackiego prezydenta przyszli go zabić. Od tamtego czasu przeminęło nad pustynią dwadzieścia sześć pełni księżyca; dwa lata i tydzień. Nie zdążyli na rocznicę. Szkoda, bo lubił rocznice. Eilat uśmiechnął się jednak. Idealnie, pomyślał, prawie idealnie... EPILOG Komandor Beniamin Adnam otrzymał obywatelstwo amerykańskie 18 września 2006 roku. Jego nowy paszport został wystawiony na Benjamina Arnolda i podawał jako miejsce urodzenia Helensburgh w Szkocji. Za misję przeciwko irackim tamom zapłacono mu uzgodnione ćwierć miliona dolarów. Ben wpłacił pierwszą ratę za średniej wielkości biały dom w kolonialnym stylu położony niedaleko posiadłości Dunsmore'ów w Wirginii. Kupił nie rzucającego się w oczy forda taurusa i rozpoczął pracę w siedzibie CIA w Langley. Utworzono dlań nowe stanowisko - specjalnego doradcy asystenta dyrektora, czyli Franka Reidela, łącznika Langley z Pentagonem. Komandor Adnam zajął pokój przylegający do biura Reidela, niedaleko wydziału Bliskiego Wschodu, do którego został organizacyjnie przydzielony. Normalne ścisłe procedury sprawdzające, jakie stosuje się przy przyjmowaniu nowych pracowników CIA, zostały pominięte na specjalny rozkaz z Białego Domu. Adnam poprosił o pozwolenie zachowania stopnia wojskowego, jakiego się dosłużył w marynarce wojennej Izraela. Admirał Morgan zapewnił mu to i odtąd Irakijczyk oficjalnie figurował na liście płac jako komandor Arnold. W każdy pierwszy czwartek miesiąca odbywał prywatne spotkanie w Białym Domu z doradcą prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego na temat bieżącej sytuacji na Bliskim Wschodzie. Otrzymał roczną pensję w wysokości stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów, wytar-gowaną przez Morgana z sumy półtora miliona, jakiej Adnam zażyczył sobie na wstępie. Ustalono jedynie, że po przepracowaniu dziesięciu lat otrzyma premię w wysokości dwóch milionów dolarów. W zamian za to Morgan zażądał wydania wszystkich obciążających dokumentów ze szwajcarskiego banku i wysłał specjalnych agentów, by je stamtąd przywieźli. 440 Jak przewidywał Arnold Morgan, wiedza Bena Adnama na temat psychologii mieszkańców Bliskiego Wschodu okazała się niezwykle cenna. W ciągu kilku tygodni stało się jasne, że przyczyni się on w znacznej mierze do sukcesu amerykańskich wysiłków uspokojenia politycznych wirów, łagodzenia sporów pomiędzy walczącymi frakcjami szejków i dyktatorów w tym burzliwym, bogatym w ropę naftową regionie. Sam zaś Ben znalazł wreszcie spokój, jakiego nigdy dotąd w życiu nie zaznał. Z dala od świata czynnego terroryzmu, odseparowany od wysokiego ryzyka pracy na pierwszej linii wywiadowczego frontu, z łatwością wpasował się w gładki rytm życia amerykańskich przedmieść. Przez pierwsze miesiące nie próbował nawiązywać bliższych kontaktów z kol'e-gami, zadowalając się cichym życiem domowym, wypełnionym czytaniem gazet i oglądaniem międzynarodowych wiadomości w telewizji. Po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, nie był na froncie i nikt na niego nie polował. Przynajmniej nie w Ameryce. Przez jakiś czas Adnamowi wystarczało utrzymywanie możliwie najskromniejszego wizerunku; dziękował też Allachowi za wyprowadzenie go ze świata międzynarodowego terroryzmu. Pewnego jesiennego ranka wyrwał go z błogostanu artykuł w „New York Timesie" opisujący długi policyjny pościg i strzelaninę w północnej dzielnicy Londynu Kilburn. Chodziło o IRA i przechwycenie domniemanego składu broni i materiałów wybuchowych. Cała walka trwała raptem dziesięć minut i tylko jeden człowiek został w niej poważnie ranny. Nazywał się Paul O;Rourke, miał dwadzieścia lat i pochodził z hrabstwa Waterford. Postawiono go w stan oskarżenia zgodnie z ustawą o terroryzmie, podczas gdy leżał w szpitalu z zapadniętym prawym płucem. Ben potrząsnął smutno głową. — Być gotowym umrzeć za coś, w co się wierzy... — powiedział cicho i zaczął rozmyślać o czekających go latach, o tym, jak ułoży sobie życie w cywilu, jeśli Amerykanie kiedykolwiek mu na ten luksus pozwolą. Miał oczywiście jeszcze jeden rachunek do wyrównania: ten z Iranem, za ich brutalną i źle przemyślaną próbę zamachu na jego życie, by nie wspomnieć o półtora miliona dolarów, które wciąż byli mu dłużni. 441 Któregoś dnia Irańczycy mu za to zapłacą. Przekonany już teraz o dobrej woli swoich nowych panów, Ben podniósł słuchawkę i poprosił admirała Morgana o prywatną rozmowę na drugi dzień z samego rana. Być może czas już nadszedł, pomyślał. Czas wyjawić doradcy prezydenta ostateczną prawdę, co być może zbliży ich do siebie jeszcze bardziej. O dziewiątej rano następnego dnia Adnam siedział w zachodnim skrzydle Białego Domu, tłumacząc Arnoldowi Mor-ganowi w wyrazistych szczegółach, że potężne amerykańskie rakiety cruise uderzyły w odwecie za śmierć obywateli amerykańskich w zestrzelonych samolotach w niewłaściwy kraj. Nie mógł wiedzieć, jak ten groźny admirał z Białego Domu zareaguje, dowiedziawszy się, że był pionkiem w wielkim planie osobistej zemsty Irakijczyka. Czuł jednak, że Morgan, wysokiej klasy specjalista, wzniesie się ponad osobiste urazy i przełknie ten oczywisty podstęp, być może od razu zacznie też rozważać ponowne uderzenie odwetowe, tym razem wymierzone w Iran. Zniszczenie tam irackich pomściło przecież śmierć sześciu tysięcy marynarzy z tamtego lotniskowca. Cios zadany Irakowi był usprawiedliwiony już z powodu tego jednego incydentu, nie mówiąc o udowodnionym dążeniu tego kraju do produkcji broni masowej zagłady. Ben popychał delikatnie admirała po myślowej ścieżce do konkluzji, że musi nadejść również dzień rozrachunku z Iranem. Tego był pewien. Ajatollahowie w końcu przeciągną strunę na międzynarodowej arenie handlu ropą naftową z Zatoki Perskiej. A wtedy Arnold Morgan będzie mógł wkroczyć do akcji z uderzeniem, które od dawna się Irańczy-kom należy. Dla obu mężczyzn było oczywiste, że dni złudzeń komandora Adnama minęły bezpowrotnie. Tam, gdzie kiedyś była nadzieja i idealizm, było dziś puste miejsce. Pozostał tylko wyjątkowo zdolny, militarny umysł największego islamskiego terrorysty świata. I Morgan kupił ten umysł za psie pieniądze. Spędzili razem mniej niż godzinę. Opuszczając Biały Dom, Ben Adnam był pewien, że postąpił słusznie, wyjaśniając sytuację, i że miał rację, sądząc, iż Amerykanin doceni poznanie ostatecznej i całej prawdy. Na koniec uścisnęli sobie oficjalnie dłonie. 442 A jednak komandor Adnam się mylił. Admirał Arnold Morgan był wściekły. Wściekły, że ten przebiegły terrorysta przechytrzył go na każdym kroku tej długiej podróży. Wściekły, że tak się dał wprowadzić w błąd podczas przesłuchiwania Irakijczyka. I naprawdę wściekły, że użył poważnych sił amerykańskich przeciw krajowi, który nie miał nic wspólnego z aktami terroryzmu wymierzonymi w samoloty pasażerskie nad Atlantykiem. Morgan był gotów zamordować Bena Adnama. I to nie tylko w przenośni. Uczucie to nie było spowodowane jakimś straszliwym atakiem wyrzutów sumienia wobec któregokolwiek ze sprawiających tyle kłopotów krajów bliskowschodnich. Morgan miał po prostu serdecznie dosyć wychodzenia na głupka przed tym „pieprzonym, chytrym turbaniarzem". Irakijczyk nie uszedł nawet czterech kroków po dziedzińcu Białego Domu, kiedy doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego ruszył jak burza jego korytarzami na rozmowę z głową państwa. Ich konwersacja trwała bardzo krótko. Admirał Morgan zreferował prezydentowi całą sprawę, po czym powiedział z lodowatą obojętnością: - Sir, mam go po dziurki w nosie. On musi odejść. - Nie mógłbym - odpowiedział prezydent - zgodzić się z tobą bardziej. Proszę nigdy więcej nie wymieniać jego nazwiska. - Tak jest, sir - powiedział admirał i wrócił do swojego biura. Była dwudziesta druga tego samego dnia, kiedy dwa samochody służbowe CIA i rządowy ambulans zajechały na podjazd przed domem komandora Benjamina Arnolda. Trzej snajperzy z korpusu piechoty morskiej zajęli pozycje i admirał Morgan wszedł sam przez frontowe drzwi. Ben Adnam był zajęty lekturą. - Komandorze - rzekł bez wstępów admirał - jest moim obowiązkiem poinformować pana, że więcej pana nie potrzebujemy. - Słucham, sir? - odpowiedział Irakijczyk, nie zdradzając się z żadnym uczuciem. - Zdecydowaliśmy się zrezygnować z pańskich usług, po- 443 nieważ nie możemy panu ufać oraz dlatego, że może pan postawić Stany Zjednoczone w kłopotliwym położeniu. - Czy to znaczy, że jednak zamierzacie mnie zabić za moje zbrodnie przeciwko ludzkości? - Tak byłoby w przypadku jakiegokolwiek innego więźnia pańskiej kategorii. Z panem jest jednak nieco inaczej. - Rozumiem. Ale wyobrażam sobie, że ma pan tam ludzi z wycelowanymi we mnie karabinami, gdy tu sobie rozmawiamy? - Tak, Ben. Mam. Twój czas jest, by tak rzec, ograniczony. - Myślę, że źle dziś pana oceniłem. Być może nigdy nie powinienem był wyjawić panu całej prawdy. - Być może. Ale ten dzień i tak by kiedyś nadszedł. - Czy każe im pan zabić mnie teraz? - Nie, komandorze. Choć może się to wydawać dziwne, mam dla pana szacunek. Nie za bezduszne zamordowanie tylu ludzi. Za profesjonalny, militarny sposób, w jaki pan to przeprowadził. Dlatego mam zamiar zaoferować panu staromodną formę rycerskości dla pańskiego odejścia. Arnold Morgan sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął duży wojskowy rewolwer z drewnianą rękojeścią. Nabity. Położył go na stole pomiędzy nimi. - Rozumie pan, komandorze, że pańska śmierć w ciągu najbliższych dziesięciu minut jest nieunikniona? - Tak, sir. Rozumiem. I nie żałuję. Nie mam już serca do dalszej walki. Nie mam dokąd pójść. Nie mam z kim rozmawiać. Moje możliwości się wyczerpały. - A zatem, Ben, jeżeli mogę znów cię tak nazywać, oferuję ci honorowe wyjście zgodne z tradycją oficerów służby czynnej. Odejdę teraz. Żegnam cię i w pewnym sensie przykro mi. Ale nie całkiem. Odwrócę się do ciebie plecami, ale jeśli choćby spojrzysz na ten rewolwer, zanim wyjdę, honorowe wyjście przepadnie. Moi ludzie zastrzelą cię jak tuzinkowego terrorystycznego zbira. Myślę, że ani w twoim, ani w moim pojęciu nie byłoby to dla ciebie sprawiedliwe. Mam nadzieję, że wiesz, co mam na myśli? Uważam to za osobistą sprawę między nami dwoma. Ben Adnam skinął głową, lecz nie poruszył się. Admirał wyszedł. Komandor usłyszał, jak samochody CIA dojeżdżają 444 do końca podjazdu. Nie wiedział jednak, że admirał Morgan wysiadł tam i wraz z dwoma agentami stanął w cieniu wysokich drzew rosnących wzdłuż ulicy. Wszyscy usłyszeli trzaśniecie drzwi werandy, powolne, godne kroki po drewnianych schodach ganku i miękkim żwirze podjazdu. Przez następne trzy minuty trwała niezmącona cisza, przerwana wreszcie pojedynczym hukiem wystrzału. Kiedy ludzie Morgana podeszli w tamtą stronę z latarkami, noszami i zapinanym plastykowym workiem na zwłoki, znaleźli ciało w wilgotnym, pokrytym liśćmi rogu ogrodu. Komandor Beniamin Adnam z rozerwaną pociskiem skronią wciąż klęczał, zwrócony na azymut dziewięćdziesiąt stopni, na wschód — ku odległemu Bogu w odległym niebie, gdzieś ponad lotnymi piaskami Arabii. nieważ nie możemy panu ufać oraz dlatego, że może pan postawić Stany Zjednoczone w kłopotliwym położeniu. — Czy to znaczy, że jednak zamierzacie mnie zabić za moje zbrodnie przeciwko ludzkości? — Tak byłoby w przypadku jakiegokolwiek innego więźnia pańskiej kategorii. Z panem jest jednak nieco inaczej. — Rozumiem. Ale wyobrażam sobie, że ma pan tam ludzi z wycelowanymi we mnie karabinami, gdy tu sobie rozmawiamy? — Tak, Ben. Mam. Twój czas jest, by tak rzec, ograniczony. — Myślę, że źle dziś pana oceniłem. Być może nigdy nie powinienem był wyjawić panu całej prawdy. — Być może. Ale ten dzień i tak by kiedyś nadszedł. — Czy każe im pan zabić mnie teraz? — Nie, komandorze. Choć może się to wydawać dziwne, mam dla pana szacunek. Nie za bezduszne zamordowanie tylu ludzi. Za profesjonalny, militarny sposób, w jaki pan to przeprowadził. Dlatego mam zamiar zaoferować panu staromodną formę rycerskości dla pańskiego odejścia. Arnold Morgan sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął duży wojskowy rewolwer z drewnianą rękojeścią. Nabity. Położył go na stole pomiędzy nimi. — Rozumie pan, komandorze, że pańska śmierć w ciągu najbliższych dziesięciu minut jest nieunikniona? — Tak, sir. Rozumiem. I nie żałuję. Nie mam już serca do dalszej walki. Nie mam dokąd pójść. Nie mam z kim rozmawiać. Moje możliwości się wyczerpały. — A zatem, Ben, jeżeli mogę znów cię tak nazywać, oferuję ci honorowe wyjście zgodne z tradycją oficerów służby czynnej. Odejdę teraz. Żegnam cię i w pewnym sensie przykro mi. Ale nie całkiem. Odwrócę się do ciebie plecami, ale jeśli choćby spojrzysz na ten rewolwer, zanim wyjdę, honorowe wyjście przepadnie. Moi ludzie zastrzelą cię jak tuzinkowego terrorystycznego zbira. Myślę, że ani w twoim, ani w moim pojęciu nie byłoby to dla ciebie sprawiedliwe. Mam nadzieję, że wiesz, co mam na myśli? Uważam to za osobistą sprawę między nami dwoma. Ben Adnam skinął głową, lecz nie poruszył się. Admirał wyszedł. Komandor usłyszał, jak samochody CIA dojeżdżają 444 do końca podjazdu. Nie wiedział jednak, że admirał Morgan wysiadł tam i wraz z dwoma agentami stanął w cieniu wysokich drzew rosnących wzdłuż ulicy. Wszyscy usłyszeli trzaśniecie drzwi werandy, powolne, godne kroki po drewnianych schodach ganku i miękkim żwirze podjazdu. Przez następne trzy minuty trwała niezmącona cisza, przerwana wreszcie pojedynczym hukiem wystrzału. Kiedy ludzie Morgana podeszli w tamtą stronę z latarkami, noszami i zapinanym plastykowym workiem na zwłoki, znaleźli ciało w wilgotnym, pokrytym liśćmi rogu ogrodu. Komandor Beniamin Adnam z rozerwaną pociskiem skronią wciąż klęczał, zwrócony na azymut dziewięćdziesiąt stopni, na wschód - ku odległemu Bogu w odległym niebie, gdzieś ponad lotnymi piaskami Arabii. w sprzedaży Graham Masterton GŁÓD Powieść ukazuje wstrząsający obraz Stanów Zjednoczonych, które zaatakowane zostają przez tajemniczy wirus niszczący uprawy zboża. W przerażającym, apokaliptycznym krajobrazie ginącej z głodu Ameryki poruszają się bohaterowie powieści. Ich losy stają się pretekstem do pokazania nąjnikczemniejszych ludzkich zachowań. W obliczu nieuchronnej zagłady ludzie tracą wszelkie hamulce moralne, oprócz zwykłych „chorób" toczących społeczeństwo amerykańskie - wszechwładnej przemocy, obłudy i korupcji - coraz powszechniejsze stają się wyuzdane praktyki seksualne i kanibalizm. IS w sprzedaży Graham Masterton GŁÓD Powieść ukazuje wstrząsający obraz Stanów Zjednoczonych, które zaatakowane zostają przez tajemniczy wirus niszczący uprawy zboża. W przerażającym, apokaliptycznym krajobrazie ginącej z głodu Ameryki poruszają się bohaterowie powieści. Ich losy stają się pretekstem do pokazania naj nikczemniej szych ludzkich zachowań. W obliczu nieuchronnej zagłady ludzie tracą wszelkie hamulce moralne, oprócz zwykłych „chorób" toczących społeczeństwo amerykańskie - wszechwładnej przemocy, obłudy i korupcji - coraz powszechniejsze stają się wyuzdane praktyki seksualne i kanibalizm. w sprzedaży U. Vince Flynn PRZERWANE KADENCJE W ciągu jednej nocy zostaje zamordowanych trzech amerykańskich senatorów. Ich zabójcy przedstawiają rządowi i prezydentowi ultimatum - albo władza przejdzie w race ludu, albo politycy odmowę przypłacą życiem. Śledztwo FBI i CIA nie doprowadza do wykrycia przestępców. Jedynie Michael O'Rourke, były żołnierz marines, a obecnie kongresman, potrafi rozwiązać zagadkę zabójstw. Zwierza się dynamicznej dziennikarce Liz Scarlatti i razem z nią próbuje wykryć ognisko korupcji. Przerwane kadencje to zapierający dech w piersiach dreszczowiec. MBP Zabrze nr inw.: K6 - 19252 F 6 ANG./S