Monica Hughes

Bunt na Konszelfie 10

Tytuł oryginału angielskiego Crisis on Conshelf ten
Tłumaczyła Mira Michałowska
Jacques’owi Cousteau
i jego towarzyszom
— badaczom milczącego świata
OD AUTORKI
Wszystkie „fakty” zawarte w tej książce, której 
akcja rozgrywa się w XXI wieku, są albo w 
stadium eksperymentu, albo przynajmniej 
przedmiotem rozważań uczonych.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Siedziałem w zaciemnionym pokoju obserwacyjnym naszej stacji kosmicznej i 
patrzyłem na 
Ziemię. Dziwnie znajomy był to widok. Przypominał zdjęcie, które wisiało w 
Ośrodku 
Kontrolnym Laboratorium Księżycowego 21. Przedstawiało ono niebieski glob 
otoczony 
warstwą kłębiastych chmur, niby tort z bitą śmietaną. Mniejsza reprodukcja tej 
samej słynnej 
fotografii znajdowała się również na ścianie jednego z pokojów w części 
mieszkalnej. Dla mojej 
matki i mojego ojca była to ojczyzna.
A czym była Ziemia dla mnie? Srebrną, połyskliwą tarczą, zmieniającą się 
stopniowo z 
cienkiego sierpu w krąg, i z powrotem w sierp, i przesuwającą się po ciemnym 
niebie naszych 
długich księżycowych nocy. Kojarzyła mi się z kołysanką, którą śpiewała mi matka 
przed 
zaśnięciem, mnie, pierwszemu dziecku urodzonemu na Księżycu:
Ziemio piękna, Ziemio mila,
Obyś zawsze nam świeciła.
Ale to było bardzo, ale to bardzo dawno. Moja matka umarła przed pięcioma laty, 
a ja, Kepler 
Materman, syn gubernatora Księżyca, właśnie wybierałem się po raz pierwszy na 
Ziemię. 
Miałem już za sobą pierwszy uciążliwy etap podróży: trzy dni jazdy starym, 
wysłużonym 
promem księżycowym na stację kosmiczną.
Przyjemnie było móc znów rozprostować nogi po długim okresie przeciążenia w 
pędzącej 
rakiecie i rozkoszować się lekkością, wynikającą z powolnego obrotu stacji. 
Spojrzałem przez 
okno na Ziemię i wydała mi się bliska niemal na odległość wyciągniętej ręki. Co 
na niej zastanę? 
Co zobaczę? Sfinksa? Mauzoleum Tadż Mahal? Drapacze chmur? Które z tych 
wspaniałych 
rzeczy, o których tyle czytałem? Spojrzałem na zegarek. Jeszcze tylko kwadrans.
Nie mogąc ze zdenerwowania usiedzieć na miejscu, wstałem i prześlizgnąłem się 
długim 
korytarzem do przedniej części stacji. W salonie zobaczyłem ojca, który siedział 
w fotelu 
otoczony fotoreporterami. Postanowiłem pożegnać się jeszcze raz z Księżycem.
Skręciłem w prawy korytarz. Pokój obserwacyjny był pusty. Rozsiadłem się 
wygodnie na 
kanapie w samym środku pierwszego rzędu. Izba była ciemna, a jej okno ustawione 
pod takim 
kątem, że prawie niewidoczne. Miałem wrażenie, że nic nie odgradza mnie od 
ziejącej czernią, 
ciągnącej się w nieskończoność kosmicznej przestrzeni i od samego Księżyca. Był 
teraz taki 
malutki ten mój Księżyc, nie większy od srebrnej plakietki identyfikacyjnej 
zawieszonej na mojej 
szyi.
Wodziłem wzrokiem po znajomym krajobrazie. Oto i terminator, cieniutka linia 
oddzielająca 
noc od dnia i przecinająca łukiem Ocean Burz. W ukośnych promieniach słońca 
rysowały się 
wyraźnie czarne cienie rzucane przez gigantyczny Krater Kopernika, a na lewo od 
mego, na 
samym niemal krańcu terminatora, widać było Krater Keplera, w którym stało 
laboratorium 
księżycowe. Moja Ojczyzna! Tam, na dole, zaczynał się właśnie nowy księżycowy 
dzień. Okna 
laboratorium i kwater mieszkalnych za chwilę automatycznie ściemnieją, a gorące 
promienie 
słoneczne rozpalą skały krateru. Termostaty przestawią się powoli z 
dwutygodniowego okresu 
grzania na chłodzenie, ponieważ przez następne piętnaście dni słońce będzie 
padało to na 
Laboratorium 21.
Na Księżycu dzieciaki szykują się na pewno do zabawy. Zawsze odbywała się tam 
zabawa z 
okazji ; Wschodu słońca, przynajmniej odkąd ja pamiętam, a jestem najstarszym 
dzieckiem na 
Księżycu. Dorośli często żartowali z nas.
— Cóż to, codziennie prywatka? — mówili.
Ale był to przecież nonsens. Zabawy urządzaliśmy zaledwie dwanaście albo 
trzynaście razy 
do roku, a wschód słońca był wspaniałą po temu okazją. Jego światło bardzo 
powoli przesuwało 
się po powierzchni Księżyca zapalając szczyty Apenin, rzucając długie cienie na 
Sinus Aestium, 
zbliżało się ku nam z upływem każdego ziemskiego dnia, aż wreszcie dwa długie 
tygodnie nocy 
mijały i znów kąpaliśmy się w słońcu. Astronomowie nienawidzili dnia, z 
wyjątkiem oczywiście 
specjalistów od Słońca. Nie mogli bowiem obserwować gwiazd i musieli siedzieć w 
swoich 
pokojach i pisać albo czytać. Ale poza nimi wszyscy byli szczęśliwi, a 
szczególnie my, dzieci.
Westchnąłem i pomyślałem o Ann. Zastanawiałem się, z kim pójdzie na zabawę. 
Żegnaliśmy 
się stojąc przy powietrznym włazie. Ann musiała niedawno płakać, miała 
zaczerwienione oczy. 
Ale była równie piękna jak zawsze. Przez ściśniętą krtań wydusiłem z siebie:
— Do zobaczenia, Ann.
— Kep, uważaj na siebie.
— Naturalnie. I ty także. Będę często pisał. Przyrzekam.
Okropne było to nasze pożegnanie. Przygotowałem sobie starannie bardzo piękne 
słowa. 
Miałem nadzieję, że zachwycę ją swoją elokwencją. Ale kiedy tak staliśmy przy 
włazie, okazało 
się, że wszystkie wyleciały mi z głowy.
Teraz przeżywałem to pożegnanie jeszcze raz i było mi głupio. Miałem nadzieję, 
że Ann mi to 
zapomni, że będzie się z tego śmiała. Napiszę do niej, jak tylko dojadę. 
Wiedziałem, że nie 
należało spodziewać się listów od niej. Cena listu na Ziemię była bardzo wysoka, 
podobnie jak 
wszystko, co trzeba było transportować na odległość tych czterystu tysięcy 
kilometrów. Ale ja 
będę mógł pisać do niej, kiedy tylko przyjdzie mi ochota. Byłem w końcu synem 
gubernatora 
Księżyca. Będę wrzucał listy do worka z pocztą dyplomatyczną, którą rakieta 
przetransportuje na 
Księżyc. Nic mnie to nie będzie kosztowało. Mieliśmy pozostać na Ziemi przez 
sześć miesięcy… 
wiedziałem, że będę strasznie tęsknił za Ann. Tak, to była jedna z przykrości, 
wynikająca z faktu, 
iż byłem synom gubernatora.
Za mną uchyliły się drzwi, przez szparę wpadła do środka smuga światła i gwar 
podnieconych 
głosów. Poczułem zapach kosztownych perfum. Prawdziwych francuskich perfum! 
Widocznie 
prom z Ziemi już wylądował. Przywiózł turystów na księżycowe safari. Na takie 
wycieczki 
pozwolić sobie mogli wyłącznie ludzie bardzo bogaci. Ośrodek turystyczny 
zbudowany nad 
Morzem Spokoju był bardzo dochodowy i pieniądze z tej imprezy pokrywały 
częściowo koszty 
administracji Księżyca, na które coraz trudniej było zdobywać pieniądze od 
Ziemian.
Wymknąłem się z zatłoczonego nagle pokoju i poszedłem na platformę centralną. 
Zastałem 
tam ojca, który żegnał się z prasą i urzędnikami.
— Powodzenia, George!
— Liczymy na pana, gubernatorze!
— Do zobaczenia za sześć miesięcy. Najpóźniej.
Szedłem obok ojca starając się naśladować jego niedbały krok. Nie chciałem robić 
wrażenia 
naiwnego prowincjusza, mimo że była to moja pierwsza podróż na Ziemię. Ale jedno 
spojrzenie 
na prom ziemski i aż szczęka mi opadła. Prom był rzeczywiście imponujący, trzy 
raz większy od 
naszych starych, wysłużonych promów księżycowych, z ich wielkimi lukami i 
małymi, 
niewygodnymi przedziałami dla pasażerów. Dawniej trzeba było męczyć się w 
ciasnym 
pomieszczeniu przez trzy dni, żeby dojechać na Księżyc, teraz nasza podróż miała 
trwać 
zaledwie trzy godziny.
— Czy wszystko tam na Ziemi jest takie wspaniałe? — szepnąłem do ojca, gdy 
rozsiadłem się 
wygodnie w głębokim, wybitym miękkim aksamitem fotelu konturowym i zapinałem pas 
bezpieczeństwa.
— Na ogół tak, w każdym razie w tej części Ziemi, którą ty zobaczysz. To nie to, 
co u nas w 
domu, prawda, synu?
O tak, pomyślałem. Usiłowałem sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby nasze 
mieszkanie 
miało, tak jak wnętrze tego promu, podłogi wyłożone grubym, błękitnym dywanem i 
ściany 
pomalowane na kolor kremowy w złote ciapki, a nie wykładzinę podłogową z 
zielonkawego 
winylu i grube ściany ze stali pokryte warstwą plastiku. Kiedy byłem jeszcze 
mały, zawsze 
gubiłem się w tych zupełnie identycznych pomieszczeniach. Nie było po prostu 
pieniędzy na to, 
żeby sprowadzić z Ziemi meble i przedmioty, które zrobiłyby z tego bunkra 
przytulny dom.
Przez głośniki zaczęła płynąć cicha, sympatyczna muzyka. Stewardesa w 
króciutkiej sukience 
z mieniącego się materiału nachyliła się nad nami, żeby sprawdzić pasy. Z powodu 
niskiej 
grawitacji jej długie, błyszczące włosy jakby unosiły się dokoła twarzy. Miały 
dziwny, migotliwy 
kolor. Nigdy takich nie widziałem. Jej rzęsy były wprost niesamowicie długie.
Kiedy odeszła, ojciec uśmiechnął się do mnie i powiedział:
— Przymknij usta, synu. Będziesz się musiał przyzwyczaić do takich widoków, w 
przeciwnym razie wszyscy zorientują się, że jesteś chłopcem z Księżyca.
— Tato, czy ona aby jest prawdziwa?
— Też pytanie! Ale wolałbym pomówić innym razem na ten temat.
Ostatnie słowa ojca zagłuszył ostry, metaliczny dźwięk. Prom zadrżał leciutko, 
po czym 
zaczął się z wolna wysuwać z doku. Wchodziliśmy w obszar ziemskiego 
przyciągania. 
Niewidzialna siła przycisnęła mnie lekko do fotela. Zrobiło się cicho i jakoś 
dziwnie przyjemnie. 
W drodze z Księżyca na stację nie spałem. Teraz poczułem, że oczy same mi się 
zamykają.
Po — jak mi się zdawało — zaledwie kilku minutach zbudził mnie głos ojca.
— Całkiem zblazowany z ciebie podróżnik, Kep. Ale chciałbym, żebyś to zobaczył. 
Wchodzimy na ziemską orbitę. Spójrz!
Wyjrzałem z ciekawością przez okienko. Rozpoznałem od razu wrzecionowaty kształt 
Ameryki Środkowej. Pod nami rozciągały się sinoniebieskie wody Atlantyku. Zdawał 
się nie 
mieć końca.
— Planeta składa się głównie z wody! — krzyknąłem.
— W siedmiu dziesiątych — potwierdził ojciec.
— Ho, ho! — mruknąłem tylko, bo zabrakło mi słów.
Świat składający się w siedmiu dziesiątych z wody! Na Księżycu o wodę było nawet 
trudniej 
niż o tlen, znacznie trudniej. Oddychać mogliśmy swobodnie. Tak głęboko i tak 
często, jak tylko 
mieliśmy ochotę. Od czasu kiedy założono ogrody hydroponiczne, mieliśmy 
bezpłatny tlen. Ale z 
wodą było zupełnie inaczej. Każda jej kropla była na wagę minerałów 
księżycowych. O praniu w 
wodzie nie było mowy. Wszystko — zarówno w laboratorium, jak i w domu — 
czyszczono przy 
pomocy elektrostatycznych filtrów. Pitna woda była naszym największym luksusem.
Na powierzchni Księżyca nie było ani kropli wody w naturalnym stanie. Uzyskiwano 
ją przy 
rafinacji minerałów, które eksportowaliśmy na Ziemię. A właściciele kopalni 
liczyli nam słono 
za każdą kropelkę! Od najmłodszych lat wbijano mi w głowę, ze woda jest 
najcenniejszą rzeczą 
we wszechświecie. A teraz patrzyłem własnymi oczami na Ziemię, składającą się 
niemal 
wyłącznie z tego cennego płynu, który ją niemal całą zalewał.
Przelatywaliśmy nad Północną Afryką i Arabią. Patrzyłem na upstrzony wyspami 
błękitny 
Ocean Indyjski. Zaraz potem znaleźliśmy się nad Pacyfikiem. Poczułem nagle 
zmęczenie, 
zaczęło mnie lekko mdlić. Cóż to za dziwna planeta! I jacy dziwni ci jej 
mieszkańcy. Mają wody 
więcej niż pod dostatkiem, a biorą od nas zawrotne sumy za każdą kropelkę. 
Zamknąłem oczy i 
odwróciłem twarz od luku.
— Czy kręci ci się w głowie? — zapytał ojciec troskliwym głosem. — Wchodzimy, 
widzisz, 
w strefę hamowania. Niedługo poczujesz, że stajesz się cięższy. Ale nie bój się! 
Zaraz ci będzie 
lepiej. Trzymaj się, stary!
Pomyślałem, że pasażerowie pochodzący z Ziemi na pewno nie mają żadnych 
problemów. Ich 
pozorna waga powiększała się dwukrotnie, a chwilami nawet trzykrotnie. Do tej 
chwili nie 
myślałem o tym, jakie znaczenie będzie miał fakt, że urodziłem się na Księżycu, 
gdzie siła 
przyciągania, a więc i waga, jest sześć razy mniejsza niż na Ziemi. Do tej 
chwili nie zdawałem 
sobie sprawy z tego, jakie to będzie miało znaczenie przy powrocie ,,do domu”, 
że będzie to 
barierą oddzielającą mnie od innych ludzi. Już teraz czułem, że ważę sześć razy 
więcej niż 
normalnie. A kiedy pojazd zaczął coraz silniej hamować, ważyłem już dwanaście 
razy więcej… 
poczułem wielki ciężar na piersiach… nie mogłem oddychać… zdawało mi się, że 
głowa mi 
pęka…
Kiedy oprzytomniałem, okazało się, że straszliwe ciśnienie ustało. Byłem 
wyczerpany i 
ociężały. Podniosłem głowę i rozejrzałem się półprzytomnie dokoła siebie. 
Wylądowaliśmy! 
Pasażerowie odpinali pasy, zbierali manatki. Zacząłem się mocować z pasem, a 
ojciec przechylił 
się, aby mi pomóc. Z jego wyrazu twarzy zorientowałem się, że nie wyglądam 
dobrze.
— Leż spokojnie, synu. Idzie ci krew z nosa. Zawołam stewardesę.
— Wszystko w porządku, tato.
Język wypełniał mi usta, trudno mi było mówić. Podbiegła stewardesa. Jej dziwne 
włosy o 
metalicznym połysku już nie unosiły się dokoła głowy, ale spływały w ciężkich 
puklach na plecy. 
Kiedy nachyliła się, żeby mi otrzeć twarz, jeden lok musnął mi policzek. 
Poczułem piękny, 
podniecający zapach perfum.
— Sam to zrobię — wymamrotałem, próbując wziąć z jej rąk chusteczkę.
— Leż spokojnie, synku. Zrobię ci zimny okład. Niedobrze zniosłeś nagły spadek 
przyśpieszenia. Będziesz miał rano podbite oczy!
Synku?! Co ona sobie myśli! Nie jestem przecież dzieckiem! Podbite oczy! — 
nieźle się 
zaczyna. Hej, Ziemio — uważaj! Kepler Masterman jeszcze ci pokaże!
Dziewczyna wróciła z zimnym okładem. Patrzyłem na nią i nie mogłem zrozumieć, 
jak ona 
może poruszać się tak swobodnie na tej ciężkiej planecie. Wyglądała tak lekko, 
jak ziarnko 
księżycowego pyłu.
— Panie gubernatorze — zwróciła się do ojca — prasa i telewizja już na pana 
czekają. Czy 
może pan już wyjść?
— Ależ oczywiście. Już idę.
Ojciec wstał z fotela i wyprostował się. Był wysokim, muskularnym człowiekiem i 
często 
zastanawiałem się, czy kiedykolwiek mu dorównam. Na razie byłem chudy i mimo że 
w 
tajemnicy ćwiczyłem się w podnoszeniu ciężarów w swoim pokoju, moje mięśnie były 
ciągle 
jeszcze mizerne.
— Bardzo to dziwne uczucie ważyć znowu osiemdziesiąt kilo. Wcale mi się to nie 
podoba. 
Leż sobie spokojnie i odpoczywaj. Ta miła dziewczyna zajmie się tobą.
Śledziłem wzrokiem jego masywną sylwetkę, kiedy przemierzał kabinę i zniknął w 
drzwiach. 
Zdjąłem z czoła kompres i spuściłem nogi na ziemię. Zakręciło mi się w głowie. 
Ale niezbyt 
silnie. Gorzej było, kiedy stanąłem. Każdy krok był męką, nogi przyklejały mi 
się do ziemi. 
Zacisnąłem zęby, wolno stawiałem jedną nogę przed drugą i trzymałem się oparć 
foteli, żeby nie 
stracić równowagi.
Sześć miesięcy na tej planecie! Jak ja sobie dam radę? Stewardesa przyglądała mi 
się 
dyskretnie. Wolałem, żeby sobie poszła, ale ona podeszła do mnie.
— Mogę sprowadzić fotel na kółkach — zaproponowała — uraz ciążeniowy nie jest 
sprawą 
błahą. Znam takie przypadki, ale nie widziałam jeszcze człowieka, który nigdy w 
życiu nie 
podlegał ziemskiemu ciążeniu. Ty jesteś pierwszy!
— Będzie dobrze. Potrzebuję tylko trochę czasu.
— Oczywiście! Może chciałbyś umyć ręce, zanim wyjdziesz?
Zrozumiałem, o co jej chodzi, i powlokłem się z trudem pomiędzy fotelami do 
toalety. 
Wyglądałem okropnie! Zdjąłem marynarkę myśląc o tym, jak fatalnie jest skrojona 
w 
porównaniu z modnymi ubraniami, które oglądałem w czasie jazdy promem na 
Ziemianach. 
Zmyłem resztki krwi z twarzy i przyczesałem sterczące włosy. Byłem ostrzyżony 
krótko — 
jeszcze mnie tu wezmą za więźnia! Liczyłem jednak na to, że włosy szybko mi 
odrosną. Pod 
oczami miałem głębokie cienie, ale na razie nie było jeszcze obiecanych przez 
stewardesę 
siniaków.
Nałożyłem marynarkę i powlokłem się w stronę wyjścia. Speszyłem się trochę na 
widok tłumu 
krzykliwie ubranych reporterów, fotografów i gapiów otaczających ojca. 
Wystarczyło zejść ze 
schodków, żeby znaleźć się w zupełnie nowym świecie.
— Powodzenia! — szepnęła za mną stewardesa.
Na pewno nie była to zła dziewczyna, ale chyba trochę za stara na to, żebym ją 
mógł dobrze 
zrozumieć. Udało mi się uśmiechnąć. Potem przełknąłem ślinę i zszedłem na dół do 
ojca. 
Zanurzyłem się w gwar ludzkich głosów. Ci Ziemianie mówili tak głośno, jakby się 
próbowali 
nawzajem przekrzyczeć.
— Panie gubernatorze, jak pan sądzi, czy spory między Ziemią i Księżycem dadzą 
się 
rozstrzygnąć?
— Naturalnie. Uważam, że jeżeli dobrze się wzajemnie zrozumiemy, to będziemy 
mogli 
załatwić w przyjacielski sposób wszystkie nasze sprawy.
— Jak pan zamierza postąpić, jeżeli głosowanie w ONZ wypadnie niepomyślnie?
— Na razie nie przewiduję takiej możliwości.
— Panie gubernatorze, jak długo zamierza pan tym razem bawić na Ziemi?
— Przypuszczam, że załatwienie wszystkich naszych spraw potrwa co najmniej sześć 
miesięcy, chociaż może poszczęści się nam i uwiniemy się szybciej.
— Dlaczego nie przekazał pan swoich propozycji drogą radiową z Księżyca?
— Robiłem to wiele razy! Z absolutnie zerowym wynikiem! Kiedy propozycje 
przychodzą z 
odległości bez mała czterystu tysięcy kilometrów, łatwo się o nich zapomina albo 
odkłada do 
szuflady. ONZ ma mnóstwo bliższych i też bardzo pilnych spraw do załatwienia.
— Panie gubernatorze, czy przewiduje pan groźbę powstania w podwodnych miastach? 
Czym 
się różni stanowisko Konszelfitów od pańskiego?
— Mówiłem ogólnikowo. Jako gość Ziemi nie powinienem się wypowiadać na temat 
tutejszych spraw, o których wiem bardzo mało.
— Jeszcze ostatnie pytanie, panie gubernatorze. Teraz, kiedy powrócił pan na 
Ziemię, proszę 
powiedzieć naszym słuchaczom, gdzie jest pańska ojczyzna? Na Ziemi czy na 
Księżycu?
— To bardzo trudne pytanie. Jestem silnie związany z kulturą Ziemi. Ale tak jak 
emigranci, 
którzy kiedyś osiedlali się w Nowym Świecie i stworzyli tam naród, muszę 
przyznać, że ten 
najmłodszy świat — Księżyc, stał się moją teraźniejszością i przyszłością. 
Urodził mi się tam 
syn. Moja żona jest tam pochowana. Tam pracuję. Tak, panowie, bardzo jest 
przyjemnie 
odwiedzić Ziemię, ale Księżyc jest moim domem!
Ojciec zauważył, że stoję w grupie reporterów, i wziął mnie pod ramię. Poszliśmy 
razem 
przez zalaną słońcem asfaltową płytę lotniska. Czułem ciepło słonecznych 
promieni, przed nami 
sunęły nasze lekko rozmazane cienie. Spojrzałem w górę. Niebo było 
jasnoniebieskie, pokryte tu 
i ówdzie pierzastymi chmurami. Tak samo jak na mojej starej wideokasecie. 
Płynęły 
majestatycznie po niebie i były niewypowiedzianie piękne. Nagle — coś 
zaskrzeczało i z nieba 
spadł biały obłok. Podskoczyłem z wrażenia i chwyciłem ojca za ramię.
— Co to było? Ptak?
— Tak, po prostu mewa.
Szło mi się coraz lżej, oddychałem prawdziwym powietrzem, a nie sprowadzanym w 
puszkach. Czułem się nieswojo na otwartej przestrzeni bez kosmicznego 
kombinezonu. Byłem 
trochę przestraszony, ale i podniecony. Zacząłem wierzyć, że Ziemia będzie 
ciekawą przygodą. 
Gdyby tylko nogi mnie tak nie bolały…
— Daleko jeszcze do magnociągu?
— Trzymaj się. Jeszcze tylko chwila.
Kiedy wsiedliśmy do wagonu, oparłem nogi o przeciwległy fotel i przestałem się 
czuć jak 
ubogi kuzyn z prowincji. Magnociągi zostały wynalezione na Księżycu, gdzie brak 
atmosfery 
uniemożliwiał używanie silników odrzutowych, poduszkowców, a nawet silników 
spalinowych. 
Doprowadziliśmy system magnetycznego napędu do doskonałości i nasze pociągi 
przemierzały 
Księżyc bez hałasu i bez wydzielania gazów spalinowych z szybkością ośmiuset 
kilometrów na 
godzinę.
Nasz wynalazek został entuzjastycznie przyjęty na Ziemi, gdyż doskonale 
rozwiązywał 
problem ochrony środowiska. Jedną ze spraw, które miał załatwić mój ojciec, było 
uzyskanie 
opłat patentowych za wykorzystywanie naszego wynalazku.
Oparłem się o poduszki i pomyślałem o piramidach i mauzoleum Tadż Mahal, o 
świątyniach 
Angkoru i otoczonych dżunglą tajemniczych budowlach Inków. Czy sześć miesięcy 
wystarczy, 
żeby to wszystko zobaczyć?
ROZDZIAŁ DRUGI
Minęły dwa tygodnie, a ja znowu leżałem na plecach, ale tym razem w basenie 
hotelowym. 
Łagodne światło sączyło się przez szklaną kopułę i odbijało się zabawnymi 
refleksami od ścian. 
Rozlegała się dyskretna muzyka. Wszędzie rozlegała się dyskretna muzyka. 
Towarzyszyła mi od 
chwili, kiedy wsiadłem do ziemskiego promu. Zaczynałem już mieć jej dość.
Próbowałem uderzać nogami, tak jak inni pływacy. Szło mi zupełnie dobrze i 
czułem, że moje 
mięśnie robią się coraz silniejsze. Ostatnie czternaście dni spędziłem niemal 
wyłącznie na 
basenie.
Był to pomysł hotelowego lekarza, który zjawił się u nas zaraz po naszym 
przybyciu do 
wielkiego hotelu Hiltona, kiedy to nogi odmówiły mi posłuszeństwa i upadłem w 
samym środku 
zatłoczonego hallu. Co za pajac ze mnie, pomyślałem, podbite oczy i nogi jak z 
gumy.
— Spędzaj jak najwięcej czasu na pływalni. Musisz rozwinąć mięśnie i dostosować 
organizm 
do nowych warunków. Nie umiesz pływać?… No tak… rozumiem. Na Księżycu nie miałeś 
okazji! Nie pomyślałem o tym. Cóż, nauczysz się. Na początek zahipnotyzujemy cię 
kilka razy. 
Pod hipnozą otrzymasz instrukcje, które pozwolą ci nabrać pewności siebie. Potem 
weźmie się za 
ciebie trener.
Ach, myślałem, czy tak spędzę te cenne sześć miesięcy na Ziemi, na basenie o 
rozmiarach 
dziesięć na trzydzieści metrów, wykładanym zielonymi i niebieskimi kaflami. A ja 
wyobrażałem 
sobie, że będę pisał do Ann o Sfinksie i świątyni Angkor Wat. A tymczasem… 
Uderzyłem ręką 
powierzchnię wody i poczułem jej opór, krople obryzgały mi twarz. Woda! Cóż za 
wspaniała 
rzecz, dla niej samej warto znosić przykrości związane z ziemskim ciążeniem.
Po południu pływalnia była zawsze pusta. Ten czas lubiłem najbardziej, gdyż 
najlepiej czułem 
się, kiedy byłem sam. Sińce pod oczami już zbladły. Włosy też mi już trochę 
odrosły. Kupiłem 
sobie kilka lekkich, jedwabnych kurteczek, takich, jakie nosili tu inni chłopcy. 
Ale nie czułem się 
jeszcze swojsko.
Sam sobie byłem winien. W gruncie rzeczy przyleciałem na Ziemię w przekonaniu, 
że zostanę 
przyjęty z atencją, jako syn gubernatora i pierwszy człowiek urodzony na 
Księżycu. Te 
okoliczności robiły rzeczywiście wrażenie na starszych paniach, ale wcale nie 
imponowały moim 
rówieśnikom. Więc zamknąłem się we własnej skorupie i trzymałem się z daleka. 
Kiedy byłem 
sam na pływalni, baraszkowałem, a czasami nawet podśpiewywałem. Byłem więc 
niemile 
zaskoczony, kiedy otworzyły się drzwi pływalni i weszła dziewczyna.
Była inna niż wszystkie dziewczyny, które widziałem dotychczas na Ziemi. 
Stanąłem na dnie i 
gapiłem się na nią bezczelnie. Miała długie, rude włosy ze złotymi pasemkami, co 
nadawało jej 
egzotyczny wygląd, ale od razu zorientowałem się, że są naturalne w odróżnieniu 
od włosów 
stewardesy z promu. Cerę miała jasną i jak gdyby przezroczystą. Różniło ją to od 
wszystkich 
ludzi, których widywałem w hotelu. Ci byli opaleni na brązowo lub na przykry 
ceglasty kolor. 
Moim zdaniem było to obrzydliwe, ale taka była widocznie moda, która kazała im 
spędzać długie 
godziny na słońcu. Nacierali się rozmaitymi olejkami i czerwienieli coraz 
bardziej.
Ale ta dziewczyna była blada jak promień księżyca. Stanęła na odległym krańcu 
basenu, 
wciągnęła na stopy pantofle w kształcie płetw, a oczy i nos nakryła dziwaczną 
maską. 
Bezszelestnie zsunęła się do basenu, a jej pomarańczowy kostium kąpielowy migał 
w wodzie, jak 
odbicie bajkowej złotej rybki.
Obserwowałem ją przez dobre dziesięć minut. Wynurzyła się wreszcie na 
powierzchnię 
niedaleko mnie, odsunęła maskę na czubek głowy i uśmiechnęła się. Oczy miała 
ciemnoniebieskie i trochę skośne. I dołki przy kącikach ust.
— Co ci jest? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha!
Starałem się opanować.
— Jak… jak ty to robisz?
— Bardzo prosto. To jest maska podwodna. Chcesz spróbować?
— Nie wiem, czy potrafię.
— A dlaczego nie?
Złocista dziewczyna podpłynęła bliżej, jednym silnym zamachem ramion wynurzyła 
się z 
wody i ociekając kroplami usiadła przy mnie na skraju basenu.
— Wyłaź z wody. Pokażę ci, jak to działa.
— Podpłynę do schodków.
— Nonsens — podała mi rękę i wyciągnęła mnie z wody. — Co z tobą? Chory jesteś? 
Nie 
możesz nurkować, jeżeli nie jesteś w formie.
— To nie to… — czułem, jak krew napływa mi do twarzy. — Po prostu przyjechałem z 
Księżyca. Mam inną grawitację.
— Rozumiem… ale na pewno przystosujesz się w ciągu kilku dni. Wtedy będziesz 
mógł 
nurkować.
— Nie wiem. Jestem tu już dwa tygodnie i wcale nie czuję się lepiej.
— Nią mów! A długo byłeś na Księżycu?
— Piętnaście lat.
— Piętnaście? Ale przecież… ile ty masz lat?
— Piętnaście.
— A więc prawdziwe księżycowe dziecko. To dopiero!
— Proszę cię… nie nazywaj mnie tak!
— A jak wy siebie nazywacie?
— Przeważnie: Selenitami.
— Selenici… to mi nic nie mówi. Będę na ciebie mówiła: lunatyk. No to cześć, 
lunatyku!
Zsunęła maskę na twarz, wślizgnęła się do wody i odpłynęła, zanim przyszła mi na 
myśl 
równie złośliwa odpowiedź.
Siedziałem dalej na skraju basenu wpatrując się w przesuwający się pod wodą 
złocisty cień. 
Coś podobnego! Lunatyk! Byłem zły. Usłyszałem plusk wody, a potem trzask 
wahadłowych 
drzwi. Dziewczyna wyszła z pływalni. Nie podniosłem oczu, kiedy drzwi trzasnęły 
po raz drugi. 
Może wróciła, żeby mnie przeprosić! Poczułem dotknięcie ręki na ramieniu. Był to 
ojciec. 
Wstałem nieco zmieszany.
— Przepraszam, nie słyszałem twoich kroków. Myślałem, że jesz dziś kolację w 
ONZ.
— Idę tam za chwilę. Chciałbym z tobą pomówić. Chodź, usiądziemy sobie 
spokojnie.
Poszedł w stronę rzędu leżaków ustawionych pod wielkimi palmami. Powlokłem się 
za nim, 
opadłem ciężko na leżak i zacząłem sobie masować podeszwy. Jeszcze kilka tygodni 
na tej 
okropnej planecie i zrobi mi się płaskostopie.
— Mój kochany, nie możesz dłużej walczyć z tą grawitacją. Bardzo mi przykro, że 
tak to 
wyszło. Gdyby twoja matka żyła, zostałbyś z nią na Księżycu.
— Wiem, tato, ale nic na to nie poradzimy. Nie mogę jeszcze pracować na 
Księżycu, a Ziemia 
nie zgodzi się, żebym się tam obijał bez jakiegoś zajęcia. Musiałem przyjechać 
razem z tobą, a 
wrócić tam bez ciebie nie pozwolą. Grawitacja czy nie — muszę to znosić.
— Mam inny pomysł. Czy pamiętasz ciotkę Janet? Moją siostrę, która jest 
fotografem? 
Pracuje razem z wujkiem Tedem w jednym z podwodnych laboratoriów na szelfie 
kontynentalnym. Ściśle: na Konszelfie 10. Mają syna Jona, który jest w twoim 
wieku. Czy 
zgodziłbyś się spędzić resztę pobytu na Ziemi razem z nimi na dnie morza? Bardzo 
by się 
ucieszyli, gdybyś do nich przyjechał!
— A tam nie będę miał trudności z ciążeniem?
— Nie. Konszelfici spędzają większość czasu w wodzie. Będziesz tam się czuł jak 
w stanie 
nieważkości. Poza tym pływanie zrobi ci świetnie na mięśnie i na krążenie. Co ty 
na to?
— Na pewno będzie mi tam lepiej niż tutaj. Ciekaw jestem, jaki jest ten Jon?
— Nie widziałem go od czasu ostatniego pobytu na Ziemi przed kilku laty. Ale tam 
jest sporo 
młodzieży. Wszyscy się bardzo ucieszą. To może być bardzo ciekawe!
— Chyba tak. Ale jak ja się nauczę żyć pod wodą?
— Nauczysz się. Po prostu musisz, tak jak wszyscy tam, zacząć pływać w masce, z 
płetwami i 
akwalungiem na plecach. Rozmawiałem dziś z Tedem przez podmorski telefon. Uważa, 
że nie 
powinieneś mieć większych trudności. Jesteś przecież przyzwyczajony do 
przebywania w 
ograniczonym i zamkniętym środowisku i do kontrolowanego oddychania. Nie 
wpadniesz więc 
w panikę, nie grozi ci lęk przestrzeni. Twój kuzyn Jon ma przyjaciela, który tu 
kończy studia 
uniwersyteckie i za tydzień wraca na Konszelf 10. Może cię zabrać ze sobą, a 
przedtem nauczy 
cię, czego trzeba.
— To fantastyczne! Pojadę tam! Jak ten facet się nazywa? Gdzie go można znaleźć?
— Nazywa się Hilary Delaney. Mieszka w naszym hotelu. Zostawię mu wiadomość u 
portiera, żeby się z tobą porozumiał. A teraz muszę już iść. Bardzo mi przykro, 
że nie zobaczysz 
piramid ani Tadż Mahal i wielu innych rzeczy…
— Może byłbym rozczarowany. Są to zresztą tylko budowle, a przebywanie pod 
morzem to 
dopiero będzie frajda. Chłopaki na Księżycu nigdy mi nie uwierzą! Pomyśl, nie 
tylko kąpać się w 
wodzie, ale mieszkać w niej!
Nazajutrz znalazłem na tacy ze śniadaniem kartkę:
Spotkamy się na pływalni o godzinie 1800.
H.D.
Wiadomość napisana była na hotelowym papierze w widocznym pośpiechu i trudno 
było z 
pisma wywnioskować coś o osobie H.D. Cieszyłem się, że poznam nareszcie 
rówieśnika. 
Oenzetowski Hilton może i był najwspanialszą po Tadż Mahal budowlą na Ziemi, ale 
miałem 
wrażenie, że jest niemal wyłącznie zamieszkany przez zaaferowanych delegatów i 
bogate wdowy 
w podeszłym wieku. Nieliczna młodzież, którą spotykałem, tak mnie onieśmielała, 
że już niemal 
zrezygnowałem z ludzkiego towarzystwa.
Pomyślałem o Księżycu. Powinienem napisać list do Ann, póki jest okazja. Miałem 
jej 
nareszcie coś ciekawego do napisania. Zajęło mi to cały ranek, a po obiedzie 
położyłem się w 
ubraniu na wypełnionym wodą materacu w mojej sypialni i próbowałem zasnąć. Mimo 
klimatyzacji powietrze było duszne i ciężkie. Po chwili zdrzemnąłem się, ale 
budziłem się co 
chwila, żeby spojrzeć na zegarek.
Kiedy było już pół do szóstej, włożyłem kąpielówki, narzuciłem szlafrok i 
zjechałem do 
pływalni. Była jak zwykle pusta, postanowiłem, zanim przyjdzie Hilary, poćwiczyć 
ruchy nóg do 
kraula. Próbowałem pływać pod wodą, ale źle widziałem i nie mogłem utrzymać 
kierunku. Jak, 
do diabła, ludzie mieszkający pod wodą dają sobie radę? Wynurzyłem się z 
pluskiem, nabrałem 
gwałtownie powietrza w płuca i chwyciłem się krawędzi basenu.
— Wcale nieźle, jak na lunatyka. Czy pływałeś na Księżycu? Słyszałam, że macie 
tam tylko 
pyłowe kąpiele?
Kpiący głos pokrywał wewnętrzną wesołość. Znowu ta przeklęta dziewczyna. 
Klęczała na 
skraju basenu, a te jej miedziane włosy z jasnymi połyskami okalały pochyloną ku 
mnie głowę. 
Patrzyłem na nią tępym wzrokiem. Nie mogłem wymyślić żadnej sprytnej odpowiedzi. 
Odwróciłem się w końcu, aby popłynąć w poprzek basenu, ale ona wyciągnęła rękę i 
złapała 
mnie za ramię.
— O co…
— Daj spokój. Przestań się zgrywać. Mamy mało czasu, a ty musisz się wielu 
rzeczy nauczyć.
Rozdziawiłem usta ze zdziwienia, a ona chwyciła mnie za rękę i wyciągnęła z 
basenu. 
Siedziałem ociekając wodą i gapiłem się na nią. Ale miała mięśnie!
— A więc to ty jesteś Kepler Masterman? Dostałeś moją kartkę? Jestem 
przyjaciółką Jona i 
nazywam się Hilary Delaney. Co się stało?
— Ja… ja myślałem, że jesteś chłopcem!
— Coś podobnego! Czy wyglądam na chłopca?
— Oczywiście, że nie… to znaczy…
Próbowałem uratować resztki mojej godności.
— To nieporozumienie. Przecież Hilary to imię męskie. Czy ty naprawdę mieszkasz 
w 
morzu?
— Oczywiście. Prawie od urodzenia. Tutaj studiuję agrobiologię. U siebie mamy 
wprawdzie 
bardzo dobre szkoły, ale są rzeczy, których trzeba się uczyć w naturalnym 
środowisku. Inaczej 
nawet wieloryb nie potrafiłby mnie ściągnąć na Ziemię, do tego hałasu, tłoku i 
bałaganu. U nas, 
na dole, jest zupełnie inaczej. No, ale dość tego, lunatyku. Zabieramy się do 
roboty.
— Okay, wodnico.
— Ooo! — Odwróciła się od leżącego na ziemi ekwipunku i uśmiechnęła się do mnie. 
Mimo 
jej szorstkiego sposobu bycia nie mogłem nie zauważyć, że miała dołki w 
policzkach i piękne, 
białe zęby.
— Zawieszenie broni, dobrze? Przestanę mówić do ciebie lunatyk, a ty nie 
będziesz mnie 
nazywał wodnicą. Okay?
— Okay!
— A teraz słuchaj mnie uważnie. Musisz się wielu rzeczy nauczyć, ale będziesz 
ćwiczył tylko 
przy mnie. Mam mnóstwo egzaminów w tym tygodniu, więc liczy się każda minuta. A 
ty musisz 
bezbłędnie opanować podwodne pływanie. W morzu można się pomylić tylko jeden 
raz. 
Rozumiesz? To jest twoja maska. Trzeba ją zawsze zwilżyć przed nałożeniem, bo 
inaczej nie 
będzie przylegała. Bez maski w wodzie nic się nie widzi, trzeba mieć warstwę 
powietrza przed 
oczami. Dolna część maski zakrywa nos. Zrozumiałeś? A te zbiorniki zawierają 
sprężone 
powietrze.
— Ależ one ważą tonę!
— Nie bój się. Pod wodą staną się lekkie. Przy nurkowaniu trzeba nawet nosić 
ciężarki u pasa, 
żeby utrzymać się pod wodą razem ze zbiornikami. Na Konszelfie oddychamy różnymi 
mieszankami tlenowymi, zależnie od miejsca, w którym pracujemy. Ale tu, na 
górze, wystarczy 
sprężone powietrze. To jest ustnik. Weź go dobrze w zęby, o tak! Kiedy wysysasz 
z niego 
powietrze, dostajesz je w stężeniu zależnym od głębokości, na jakiej się 
znajdujesz. Dzieje się to 
dzięki temu zaworowi. Zawsze dobrze sprawdzaj, czy jest w porządku, bo to 
najważniejsza część 
całego ekwipunku. Kiedy powietrze w zbiorniku zacznie się kończyć, poczujesz to 
od razu. 
Wtedy odkręcisz zawór zapasowy. A teraz zakładaj wszystko i zobaczymy, jak sobie 
dajesz radę.
Przez następne cztery dni spotykaliśmy się co wieczór w basenie. Nauczyłem się 
zdejmować 
cały ekwipunek na dnie basenu i nakładać go także pod wodą, czyścić maskę i 
przedmuchiwać 
ustnik. Potem ćwiczyliśmy wspólne oddychanie z jednego akwalungu przepływając 
pod wodą 
cały basen. Używaliśmy przy tym jej zapasu powietrza i jej ustnika, a potem — w 
drodze 
powrotnej — mojego. Pokazała mi też, jak sprawdzać i czyścić wszystkie przybory.
— Każdy z nas ma własny ekwipunek i specjalne miejsce do przechowywania go. To 
jest dla 
nas sprawa życia i śmierci.
Skinąłem głową, a Hil spojrzała na mnie bystrym wzrokiem.
— Chyba się nie boisz, Kep?
— Nie. Czego miałbym się bać? Wyszedłem z ojcem po raz pierwszy na spacer po 
Księżycu, 
kiedy miałem siedem lat. Bardzo wcześnie nauczyłem się tam sposobu utrzymywania 
się przy 
życiu. Na Księżycu jest to jeszcze trudniejsze niż pod wodą. Tam nie wystarczy 
wstrzymać 
oddech albo umieć korzystać z cudzego akwalungu. Najmniejsza nieszczelność w 
kosmicznym 
kombinezonie, i cześć!
— Często zdarzają się wypadki?
— Nie. Mieliśmy ich najwyżej pół tuzina. Ale pamięta się je. Najgorsze są 
wypadki przy 
pracy. Pamiętam jeden, który zdarzył się, kiedy miałem dziesięć czy jedenaście 
lat. Był to 
wybuch w szybie. Eksperci obliczyli dokładnie grubość ścian, ale geologowie 
pomylili się co do 
wytrzymałości pokładu skalnego. W ciągu piętnastu sekund szyb wyleciał w górę 
jak balon. 
Ludzie na Ziemi nie zdają sobie sprawy, co to znaczy żyć w próżni.
— Kep, muszę cię przeprosić. Zachowałam się głupio i apodyktycznie. Nie wiem, 
skąd 
wziąłeś cierpliwość do mnie.
— Nie miałem wyboru! — uśmiechnąłem się do dziewczyny.
— Dobra! Jeden zero! Widzisz, tak naprawdę, to ja nie lubię Ziemian. 
Przyjeżdżają na nasz 
Konszelf z wycieczkami. Zaśmiecają nam teren i uważają za normalne, że 
ryzykujemy życiem, 
żeby im ułatwić powrót na górę. Potem uchwalają nam wprawdzie kredyty, ale w 
gruncie rzeczy 
nie mają zielonego pojęcia o tym, co to znaczy stale żyć pod ciśnieniem trzech 
czy czterech 
atmosfer.
— Więc uważasz, że życie tam jest bardzo ciężkie?
— Nie rozumiesz mnie, Kep. Nie mogłabym nigdzie indziej żyć. Tam jest spokój, 
wolność, 
piękno. Wiem, że to brzmi jak mowa dziewiętnastowiecznego mieszczucha 
tłumaczącego 
wieśniakowi, że powinien być szczęśliwy, że żyje na świeżym powietrzu, i bez 
większych 
obowiązków.
— Nie musisz mi nic tłumaczyć. Zdaje mi się, że nasze warunki życia są bardzo do 
siebie 
podobne.
Po tej rozmowie stosunki nasze ułożyły się znacznie lepiej. Ostatniego dnia Hil 
zjawiła się na 
pływalni ze stosem książek pod pachą.
— Hurra! Już po egzaminach! Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale skończyłam 
naukę. Ubierz 
się teraz, Kep, pójdziemy do sklepu i odbierzemy twój własny ekwipunek. Jutro z 
samego rana 
wyruszamy. Już nie mogę się doczekać powrotu do domu.
Poszedłem się przebrać. Mój najlepszy garnitur wyglądał dość śmiesznie w 
porównaniu z 
modnymi tu ubraniami, ale ponieważ i tak spędzałem całe dni na pływalni, nie 
warto było 
kupować nic lepszego. Na szczęście Hil nie zwróciła uwagi na mój strój. 
Pojechaliśmy kolejką 
automatyczną na przystań. Z okien wagonu biegnącego torem ułożonym na wysokości 
dziesiątego piętra przyglądałem się przechodniom biegającym po ulicach jak 
mrówki i gapiłem 
się w górę na rysujące się na błękitnym niebie dachy drapaczy chmur. 
Przypomniały mi świt w 
Apeninach i poczułem nagle wielką tęsknotę za domem.
— Czy pozwolisz zaprosić się na kolację, Hil?
— Bardzo dziękuję. Chętnie.
— Ale ty wybierz restaurację, dobrze? Gdzieś na wysokim piętrze, skąd można 
patrzeć na 
Księżyc.
Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.
— Znam takie miejsce.
Zaprogramowany uprzednio wagonik zboczył z głównego toru i zatrzymał się na 
platformie 
jednego z wysokościowców. Hil wyskoczyła bez namysłu, ale ja przełknąłem ślinę i 
zamknąłem 
oczy, żeby idąc po żelaznej kracie nie widzieć ciągnącej się pod nami ulicy. 
Kiedy otworzyłem 
oczy, Hil trzymała dla mnie drzwi windy. Po kilku sekundach znaleźliśmy się na 
poziomie ulicy i 
poszliśmy do pobliskiego sklepu z ekwipunkiem sportowym.
Pełno tam było lin, lamp podwodnych, akwalungów i harpunów. Hil przejęła 
inicjatywę i po 
krótkiej transakcji zostałem właścicielem kombinezonu, pasa, płetw, kompasu, 
przyrządu do 
pomiaru głębokości, akwalungu z szelkami, maski i ustnika. Przeraziła mnie 
wysokość rachunku, 
ale na Hil nie zrobił on żadnego wrażenia, więc wyciągnąłem z kieszeni kartę 
kredytową ojca. 
Sprzedawca ukłonił się nisko.
— Jutro rano dostarczymy wszystko do hotelu.
— Koszt ekwipunku jest duży — zauważyła Hil, kiedy wychodziliśmy ze sklepu. — To 
też 
jest jedna ze spraw, których Ziemianie nie biorą pod uwagę, kiedy ustalają płace 
Konszelfitów. 
Ale będziesz z tego zakupu na pewno zadowolony. Konszelf 10 leży w obszarze dość 
zimnej 
wody, a ten model kombinezonu zaopatrzony jest w automatyczny grzejnik 
chemiczny. Będzie ci 
dzięki niemu zawsze ciepło jak w uchu, niezależnie od tego, ile czasu spędzisz w 
wodzie. 
Pamiętam czasy, kiedy po kilku godzinach pływania trzeba było długo stać pod 
gorącym 
prysznicem, żeby się rozgrzać.
Kiedy wróciliśmy do hotelu, Hil porozmawiała z portierem, po czym zwróciła się 
do mnie z 
uśmiechem.
— On nam załatwi stolik w „Latarni Wschodu”. Idę się przebrać. Nie masz chyba ze 
sobą 
wieczorowego ubrania, prawda? — Po raz pierwszy spojrzała na mój księżycowy 
strój. — 
Możesz je sobie bez trudu wynająć. Wystarczy zadzwonić na służącego. Spotykamy 
się za 
godzinę. Okay?
Miałem trudności z wytłumaczeniem ponuremu facetowi, który zjawił się w 
odpowiedzi na 
mój dzwonek, o co mi chodzi, ale nie był wcale zdziwiony. Widać mieszkańcy Ziemi 
podróżują 
bez wieczorowych strojów. Ale kiedy po pewnym czasie powrócił i rozłożył ubranie 
na łóżku, 
pomyślałem, że robi ze mnie durnia.
— Cóż to za cudaczne ciuchy? — zdziwiłem się.
— Ależ proszę pana, to jest najmodniejszy wieczorowy strój!
Westchnąłem, spojrzałem na zegarek i zacząłem pośpiesznie nakładać obcisłe 
niebieskie 
trykotowe spodnie, jedwabną tunikę ze srebrnym haftem i granatowy płaszcz ze 
srebrną 
podszewką. Spojrzałem w lustro i zobaczyłem obcego człowieka, który wyglądał 
nawet nie 
najgorzej w tym barwnym stroju, podkreślającym bladą cerę oraz ciemne oczy i 
włosy. 
Wyglądałem raczej tajemniczo. Na szczęście jestem szczupły. Spojrzałem znowu na 
zegarek. 
Trzeba było ruszać. Sprawdziłem jeszcze, czy mam przy sobie kartę kredytową i 
klucz. 
Wyprostowałem się, westchnąłem głęboko i ruszyłem do windy. Nikt nie zachichotał 
na mój 
widok. Nikt po prostu nie zwrócił na mnie uwagi.
Kiedy wchodziłem do hallu dziesiątego piętra, Hil schodziła właśnie ze schodów. 
Stanąłem 
jak wryty i gapiłem się na nią wprost bezwstydnie. Nigdy jeszcze w ciągu całych 
moich piętnastu 
lat nie widziałem tak pięknej dziewczyny. Miała na sobie jasnozłotą, opinającą 
ją niczym 
kostium kąpielowy suknię z długimi rękawami i wysokim kołnierzem w kształcie 
kryzy. Trochę 
nad kolanami materiał sukni przechodził w tysiące cieniutkich nitek, które 
opadały aż do ziemi. 
Włosy zebrała Hil na karku w duży węzeł, co sprawiało, że wyglądała teraz o całe 
lata doroślej 
ode mnie. Kiedy zbliżyłem się do niej, uśmiechnęła się swoim miłym, znajomym 
uśmiechem. 
Uspokoiło mnie to natychmiast.
Było już po ósmej, kiedy znaleźliśmy się w przeszklonej sali „Latarni Wschodu”. 
Przez 
przezroczyste ściany, podłogę i sufit oglądaliśmy jarzące się nad naszymi 
głowami gwiazdy i 
kolorowe światła miejskie pod nami. Z pomocą Hil zamówiłem kolację i rozsiadłem 
się 
wygodnie do ostatniego wieczornego posiłku na powierzchni Ziemi.
— Popatrz, Kep! — Hil przechyliła się nagle przez stół. — Chcesz zobaczyć, 
dlaczego 
wybrałam właśnie tę restaurację?
Odwróciłem się i dostrzegłem Księżyc wyłaniający się właśnie po wschodniej 
stronie nieba, 
jak gdyby przed chwilą wynurzył się z oceanu. Był tuż po pełni i rzucał mieniącą 
się srebrną sieć 
na powierzchnię morza.
— Popatrz przez lornetkę, Kep. Jest umocowana pod blatem.
Wytężyłem wzrok i spojrzałem na mój rodzinny glob. Linia cienia przecinała 
właśnie Morze 
Spokoju. Cienie Krateru Kopernika widoczne były bardzo wyraźnie, w ich 
rozwidleniu 
dostrzegłem mniejszy Krater Keplera. Laboratorium Księżycowe numer 21, oddział 
A. Mój dom. 
Długo patrzyłem przez tę lornetkę. Odłożyłem ją wreszcie.
— Dziękuję ci, Hil.
— W porządku, Kep.
Rozległy się dźwięki muzyki tanecznej.
— Przykro mi… ale nie potrafię tańczyć w tej grawitacji…
— Nie szkodzi. Ja też nie lubię tańczyć na powierzchni Ziemi.
— A tam tańczycie?
— Poczekaj, a zobaczysz! Tam, na dole, czeka cię zupełnie nowy świat, znacznie 
piękniejszy 
od tego tutaj! Popatrz na morze. Czy widzisz światła statku? Jeszcze trochę 
dalej, trzydzieści 
kilometrów od linii lądu i dwadzieścia metrów w dół… tam jest moja ojczyzna!
ROZDZIAŁ TRZECI
Rozejrzałem się po raz ostatni po hotelowym pokoju. Większość moich rzeczy 
zostawiłem w 
apartamencie ojca. Cały mój bagaż składał się z wodoszczelnej torby dostarczonej 
mi przez Hil. 
Były w niej przybory toaletowe, ciepła bielizna, sweter i spodnie, zdjęcia ojca, 
matki oraz Ann.
— Jeżeli ci czegoś zabraknie, pożyczysz od Jona. Jesteście tego samego wzrostu.
— Czy ty jesteś może zaręczona z Jonem albo… — wybełkotałem nagle. Chciałem 
koniecznie wiedzieć, jak to z nimi jest.
— Albo co? — zaśmiała się przekornie. — Jesteś strasznie staromodny, Kep. Mamy 
dopiero 
po piętnaście lat!
— Na Księżycu przyrzekamy sobie małżeństwo, kiedy kończymy trzynaście lat. Chyba 
dlatego, że jest nas tak mało i psycholodzy obawiają się zazdrości i sporów, 
które mogłyby im 
zakłócić statystyki.
— Jak można tak ingerować w osobiste życie? Więc ty jesteś — jakby to powiedzieć 
— 
przyrzeczony?
— Tak. Ann jest córką głównego kontrolera. Ma czternaście lat. Przyjechała na 
Księżyc przed 
trzema laty.
— Kiedy się pobierzecie?
— Małżeństwo zawieramy w osiemnastym roku życia. Wtedy też zacznę pracować.
— No, cóż! To twoja sprawa. Chodź, ruszamy.
Wybiegła z pokoju potrząsając złotą grzywą. Przypomniałem sobie, że nie 
odpowiedziała ,mi 
na pytanie o siebie i Jona.
Pożegnałem się z ojcem w pośpiechu, bo on za pół godziny miał mieć bardzo ważne 
posiedzenie komitetu zasobów mineralnych. Spojrzałem na jego wyrazistą twarz o 
mądrych, 
szarych oczach, bladą jak u wszystkich mieszkańców Księżyca, i uścisnąłem go 
serdecznie. Od 
czasu śmierci matki nie rozstawaliśmy się jeszcze ani razu.
— Może będziesz mógł od czasu do czasu wyskoczyć i spędzić ze mną wieczór?
— Nie sądzę, żeby to było możliwe, ojcze. Hil wytłumaczyła mi, że Konszelf 10 
jest pod 
ciśnieniem trzech atmosfer i wszystkie wdychane gazy także znajdują się pod tym 
ciśnieniem. 
Jak się jest na miejscu, wszystko jest w porządku, ale przed wynurzeniem się 
trzeba spędzić 
dłuższy czas na stopniowym przystosowywaniu się do zmiany ciśnienia, głównie po 
to, żeby 
gazy powoli rozszerzały się i ulatniały z płuc. Trzeba w tym celu spędzić około 
doby w 
specjalnej komorze dekompresyjnej.
— Nie zdawałem sobie z tego sprawy. A co by się stało, gdybyś wynurzył się od 
razu?
— Wtedy gazy rozszerzyłyby się gwałtownie i utworzyły we krwi pęcherzyki. Hil 
powiedziała, że to byłoby tak, jak gdyby otworzyło się butelkę szampana w upalny 
dzień. Nie 
bardzo wiem, co ona miała na myśli, a ty?
— Owszem. Jeszcze to pamiętam. Uważaj na siebie, Kep. Zaczynam się obawiać, że 
ciśnienie 
może być równie zabójcze jak próżnia.
— Nie bój się, tato. Będę ostrożny.
— A więc żegnamy się w takim razie na kilka miesięcy. Postaram się przyśpieszyć 
tutaj moje 
sprawy.
— Możemy rozmawiać telefonicznie, kiedy tylko zechcesz. Życzę ci powodzenia w 
negocjacjach.
W drzwiach zjawiła się Hil.
— Czas na ciebie, Kep. Automat już czeka, żeby zawieźć nas do portu.
Idąc ku platformie spojrzałem jeszcze przez ramię. Ojciec szedł w stronę wind 
otoczony 
gronem sekretarzy i doradców. Wyglądał bardzo samotnie.
W porcie prażyło słońce. Przypiekało mi policzki, raziło w oczy.
— To nie potrwa długo — krzyknęła Hil. — Te odrzutowe poduszkowce są bardzo 
szybkie.
Pędziliśmy małym stateczkiem z plastiku, z czterema miejscami dla pasażerów, 
unosząc się 
tuż nad wzburzoną powierzchnią morza. Patrzyłem z niedowierzaniem na 
szybkościomierz: sto 
pięćdziesiąt… dwieście pięćdziesiąt… trzysta kilometrów na godzinę.
— Nie mogę w to wprost uwierzyć. Myślałem, że powietrze i woda stawiają tak 
silny opór, 
że…
— To prawda. Przypuszczam, że w porównaniu z szybkością jazdy na Księżyc ta 
szybkość dla 
ciebie niewiele znaczy. Ale ta łódź jest tak skonstruowana, że opór powietrza i 
wody nie mają na 
nią wpływu, przeciwnie, przyśpieszają ją. Pod jej dnem znajdują się rzędy rurek, 
które zgarniają 
powietrze i unoszą łódź ponad powierzchnią wody, a przy większej szybkości 
wtłaczają 
powietrze do silnika odrzutowego i przydają mu większej siły odrzutu. Hałas się 
wprawdzie od 
tego zwiększa, ale szybkość też. Zobacz, już dojeżdżamy.
Hil dotknęła ramienia kierowcy i pokazała mu ręką cel.
Tuż przed nami kołysała się na wodzie wielka boja wyglądająca jak ogromna, 
pokryta 
plastikiem klatka zaopatrzona w płyty odbijające promienie radarowe. Silnik 
zamilkł, 
poduszkowiec z wolna opadł na powierzchnię wody i powoli podpłynął do boi. 
Włożyliśmy 
kombinezony. Pozostawało nam jeszcze tylko nałożyć pasy i płetwy oraz przypiąć 
szelki od 
akwalungów. Hil sprawdziła mój akwalung i odwróciła się do mnie plecami, abym 
mógł 
sprawdzić jej. Nasunąłem maską na twarz. Hil krzyknęła mi do ucha:
— Pamiętaj, w zasadzie nie będzie inaczej niż w basenie. Trzymaj się mnie i rób 
dokładnie to, 
co ja. Sprawdź powietrze! W porządku?
Nabrałem do płuc tlenu z ustnika i skinąłem głową.
— No to suniemy w dół.
Wykoziołkowała tyłem i od razu poszła pod wodą. Znowu nabrałem tlenu w płuca i 
spojrzałem na błękitne fale morza, po których igrały wesołe słoneczne blaski, na 
uśmiechniętą 
twarz opalonego kierowcy poduszkowca i podążyłem za dziewczyną.
Poczułem wstrząs od niespodziewanego zetknięcia z falą. Ale po chwili 
przypomniałem sobie 
ćwiczone przez cały ubiegły tydzień zasady i powoli popłynąłem w dół. Hil 
czekała na mnie, a 
jej włosy powiewały w wodzie zupełnie jak włosy stewardesy w kosmicznej 
przestrzeni. 
Powolnym ruchem raki wskazała w dół. Skinąłem głową i podążyłem za nią. Było 
cicho i 
spokojnie. Czułem, że płynę w zwolnionym tempie. Spojrzałem na głębokościomierz: 
dziewięć 
metrów. Zawieszony w zimnym, zielonkawoniebieskim, nieważkim świecie poruszałem 
się jak 
we śnie.
Hil odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Miałem ochotę uśmiechnąć się do niej, a 
nawet 
roześmiać się, ale przeszkadzał mi w tym ustnik, więc mogłem tylko tradycyjnym 
ruchem unieść 
kciuk do góry na znak, że wszystko w porządku. Hil pomachała płetwami opuściła 
się jeszcze 
niżej w ciemność. Popłynąłem nią.
Wreszcie dotarliśmy do dna. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do mroku, 
rozejrzałem się. 
Linia świateł ciągnęła się po morskim dnie jak ogon komety. Hil popłynęła wzdłuż 
niej i po 
chwili zobaczyłem drugą linię świateł i zaraz potem jeszcze jedną. Przed nami 
wyłonił się zarys 
budynków o kopulastych dachach. Zrozumiałem, że światła są znakami wytyczającymi 
— 
podobnie jak na lotniskach — różne trasy i że zbiegają się w środku Konszelfu 
10.
Po chwili znaleźliśmy się przy budynkach, otoczyli nas ludzie. Machali rękami i 
poklepywali 
Hil po ramieniu. Bytem tym wszystkim z lekka oszołomiony i tylko pilnowałem, 
żeby nie stracić 
oddechu i nie zgubić Hil. Odwróciła się i przywołała mnie do siebie ruchem ręki. 
Pomachała 
kilka razy szybko płetwami i zniknęła w cieniu jednego z budynków pozostawiając 
po sobie 
tylko rój złocistych bąbelków. Ostrożnie podążyłem za mą i spojrzałem w górę. 
Zobaczyłem nad 
głową jasny, podobny do lustra krąg. Robił wrażenie twardego i niemożliwego do 
przebicia. 
Wykonałem kilka ruchów nogami i uniosłem się do góry.
Światło i dźwięk spadły na mnie jak gwałtowny prysznic. Poczułem, że jakieś ręce 
wyciągają 
mnie z wody. Wyplułem ustnik i zerwałem maskę. A więc nareszcie jestem na 
miejscu! Byłem w 
pokoju o kształcie kuli, siedziałem na podłodze, a tylko nogi dyndały jeszcze w 
wodzie. 
Spojrzałem na dół ze zdziwieniem.
— Woda tu nie podejdzie. Nie ma wprawdzie komory wodoszczelnej, ale woda nie 
podejdzie.
Hil śmiała się i trzepała nogami o wodę.
— Tutaj nie jest tak, jak na Księżycu, gdzie musicie stale pilnować, żeby 
atmosfera nie 
uciekała w próżnię. Na tej głębokości waga wody równa jest trzykrotnemu 
ciśnieniu 
atmosferycznemu. Utrzymujemy więc ciśnienie trzech atmosfer i siły równoważą 
się. Powietrze 
nie wychodzi na zewnątrz, a woda nie wchodzi do środka. A teraz znikam! Zdejmij 
kombinezon i 
weź prysznic. Jon zaraz przyjdzie i pomoże ci rozłożyć rzeczy.
— Dokąd idziesz?
— Do domu. Do matki i ojczyma. Powiedz Jonowi, że przyjdę na kolację.
Podniosła rękę na pożegnanie i zsunęła się do wody.
Wstałem i rozejrzałem się dokoła. Kuliste wnętrze, skonstruowane, jak 
przypuszczałem, z 
metalu, wyłożone było pomarańczowym, syntetycznym materiałem i podzielone na 
trzymetrowej 
wysokości segmenty. Zauważyłem w jednym z nich szafkę ze znaczącym napisem: 
Pierwsza 
pomoc i reanimacja. Zrzuciłem z siebie kombinezon, odpiąłem akwalung i zajrzałem 
za 
znajdującą się na lewo ode mnie przegrodę. Był tam prysznic. Odprężyłem się pod 
działaniem 
gorącego strumienia wody, która nagle zrobiła się lodowata. Przesunąłem się do 
następnego 
segmentu i rozejrzałem się za ręcznikiem. Nie znalazłem go, ale nagle powiał na 
mnie ze 
wszystkich stron prąd ciepłego powietrza. Po chwili byłem suchy. Wciąż trzymałem 
w ręku 
torbę. Czy powinienem się tutaj ubrać? Kiedy wsunąłem głowę za następne 
przepierzenie, 
zobaczyłem pod koliście biegnącą ścianą miękką ławę, nad którą wisiała wielka 
lampa. Zanim 
powziąłem decyzję, spod kopuły rozległ się wesoły głos.
— Jesteś tam, Kep?
Rozwichrzona głowa wysunęła się przez półkoliste drzwi prowadzące do następnego 
pomieszczenia…
— Doskonale! Widzę, że dałeś sobie świetnie radę. Nazywam się Jon King. Witaj na 
Konszelfie 10!
— Dziękuję.
Zachowywałem się dość sztywno. Nie byłem przyzwyczajony do posiadania rodziny. 
Dotychczas nie znałem nikogo poza mieszkańcami Laboratorium Księżycowego 21. 
Wpatrywałem się w mojego nowego kuzyna.
— Jesteśmy do siebie podobni, Jon. Wyglądamy niemal jak bracia. To bardzo 
dziwne.
— Niech ci tylko włosy odrosną. Czy tam u was, na Księżycu, wszyscy golą głowy?
— Nie: golą — protestowałem — po prostu strzygą się krótko. To przecież wielka 
wygoda.
— Eeee — skrzywił się Jon.
Nie rozumiałem, o co mu chodzi. Wreszcie uśmiechnął się.
— Ubieraj się, Kep, i chodź. Zapoznasz się z rodziną.
— Nie użyłem tego — wskazałem na lampę w ścianie.
— W porządku. Wystarczy, jak zrobisz to raz dziennie. Ultrafiolet w fali tej 
długości chroni 
skórę przed bakteriami i dostarcza organizmowi witaminy D. Ponieważ nasza skóra 
podlega 
stałemu działaniu wody, nawet najmniejsze ranki czy zadrapania kiepsko się goją, 
poza tym 
rozwijają się na niej różnego rodzaju grzybice. Ta lampa załatwia sprawę. Musisz 
tylko pamiętać, 
żeby zawsze zakładać gogle i nastawiać budzik na odpowiednią ilość minut.
— Będę pamiętał. Jak długo tu mieszkasz?
— Osiem lat. Od momentu kiedy założono Konszelf.. Matka i ojciec pracowali już 
przedtem 
w jakimś starym podmorskim laboratorium, ale ja mieszkałem na Powierzchni z 
babką.
— Gdzie wolisz być? Tu czy tam?
— Co za pytanie? Chodź poznać rodzinę.
W czasie rozmowy nałożyłem sweter, spodnie i mokasyny i poszedłem za Jonem przez 
niskie, 
sklepione drzwi do następnego półkolistego pomieszczenia.
— Te drzwi są automatyczne i wodoszczelne — zabezpieczenie na wypadek, gdyby 
nawaliło 
ciśnienie. To się na razie jeszcze nie wydarzyło — wyjaśnił Jon.
— Na Księżycu też mamy takie drzwi.
Starałem się mówić swobodnie, ale myśl o tym, że mam nad głową tysiące ton wody, 
rozstrajała mnie. Rozejrzałem się dokoła. Po prawej stronie zobaczyłem małą, 
lśniącą kuchnię, 
po lewej przestrzeń jadalną, na wprost znajdował się pokój bawialny, zajmujący 
prawie połowę 
pomieszczenia.
Pomalowany był na ciepły kremowy kolor, a oświetlenie zainstalowane było za 
karniszami 
ciągnącymi się dokoła zaokrąglonego sufitu. O ile skromniejsze były mieszkania 
na Księżycu, 
nacechowane wręcz wojskową prostotą! Półokrągłą ławę pod ścianą pokrywała 
czerwona 
narzuta, a na podłodze rozciągał się dywan o złotych, żółtych i ciemnoczerwonych 
wzorach.
Zdałem sobie sprawę, że zachowuję się jak prostaczek, i aż krew nadbiegła mi do 
twarzy. 
Ruszyłem więc za Jonem, żeby przywitać się z ciotką i wujem. Ale wuj Ted i 
ciotka Janet widać 
nie lubili ceregieli. Ciotka rozłożyła szeroko ramiona i chwyciła mnie w 
objęcia.
— Och, Kep! Tak się cieszę, że nareszcie cię widzę! Niech ci się przyjrzę. 
Wykapany George, 
prawda Jon? Jestem niemądra, przecież Jon nie zna wuja Georga. Jednakże 
widziałeś go przecież 
w telewizji! Powiedz, czy Kepler nie jest do niego podobny?
Pociągnęła mnie na tapczan i posadziła obok siebie.
— A teraz powiedz mi, jak ci się podoba Konszelf 10?
— Ależ mamo!
—. Jeszcze za mało widziałem. Ale ten pokój jest wspaniały! A ten dywan cudowny!
Okazało się, że dobrze trafiłem. Ciotka rozpromieniła się.
— Sama go wykonałam. Trwało to ponad dwa lata. Ale udał się i trzeba przyznać, 
że szalenie 
rozwesela pokój. Tutejsze mieszkania są prawie identyczne. Ale ty to pewnie 
dobrze znasz z 
Księżyca?
— W porównaniu z Księżycem to luksus. My tam nie mamy ani dywanów, ani miękkich 
mebli. A poza tym wszystko jest pomalowane na ten sam przygnębiający 
ciemnozielony kolor.
— Dlaczego wszystkie służbowe mieszkania muszą być wymalowane na takie ohydne 
kolory? 
Jestem pewna, że wesołe kolory wcale nie kosztują więcej. Powinniśmy domagać się 
atrakcyjniejszych barw i różnych wygód. Trzeba, żebyś walczył o te rzeczy także 
i dla Księżyca, 
Kep.
— Mamo, wuj George przecież właśnie po to przyleciał na Ziemię — wtrącił się 
Jon. — 
Myślę jednakże, że ma ważniejsze sprawy do załatwienia niż zmiana wystroju 
mieszkań.
— Chyba masz rację, Jon. Nigdy nie będziemy mogli pozwolić sobie na kosztowne 
meble. 
Koszty transportu na odległość czterystu tysięcy kilometrów są kolosalne. Ale 
chcemy mieć 
prawo decydowania o sposobie naszego życia i pracy i przynajmniej o kolorze 
ścian.
Uśmiechnąłem się do ciotki, która zawołała wesoło:
— Widzisz, Jon! Kep i ja rozumiemy się doskonale. Kolor— ścian jest rzeczą 
bardzo ważną. 
Poza tym chodzi o—zasadę. No, ale teraz napijmy się kawy i zjedzmy kanapki.
Ciotka wybiegła z pokoju, a Jon roześmiał się.
— Nie przejmuj się tym, co mówi moja matka. Mówi czasami dziwne rzeczy, ale jest 
naprawdę wspaniałym fotografikiem.
— Wierzę ci. Jest przecież siostrą mojego ojca!
— Podobno — uśmiechnął się wuj Ted. — Masz szczęście, Kep. Ale Jon, może byś 
pokazał 
Kępowi jego pokój, ja tymczasem zaparzę kawę.
Jon podniósł się z dywanu i przeprowadził mnie przez kolejne drzwi do trzeciego 
segmentu, 
który wydał mi się nieco bardziej znajomy, bo, podobnie jak na Księżycu, 
podzielony był na 
oddzielne pokoje.
— Na lewo jest łazienka, na wprost sypialnia rodziców, twój pokój jest na prawo, 
a sąsiedni 
mój.
Jon otwierał kolejno wszystkie drzwi.
— Ta drabina prowadzi do magazynu i do awaryjnego włazu.
— Właz awaryjny?
— Mamy je w każdym budynku. Jest to po prostu pomieszczenie o dwojgu drzwiach. W 
wypadku nagłego spadku ciśnienia albo uszkodzenia budynku wchodzisz do środka, 
zamykasz za 
sobą jedne wodoszczelne drzwi, otwierasz drugie i płyniesz do najbliższego domu.
— Czy byłeś kiedykolwiek do tego zmuszony?
— Tylko w czasie ćwiczeń. To urządzenie jest tak konieczne jak gaśnica pożarowa. 
Możesz 
się nie bać, Kep. Te kopuły są bardzo solidne. Zbudowano je z grubej blachy 
aluminiowej 
pokrytej szklanym włóknem. Instalacje kontrolujące ciśnienie są zawsze podwójne 
i zaopatrzone 
w doskonałe sygnały alarmowe. Zapewniam cię, że moja matka nigdy nie zabrałaby 
się do 
robienia tego dywanu, gdyby istniała najmniejsza szansa, że zamoknie!
Zwilżyłem suche wargi i uśmiechnąłem się do niego krzywo. Ostatecznie nie było 
tu gorzej 
niż w przestrzeni kosmicznej, ale do niej byłem przyzwyczajony, bo tam się 
urodziłem. 
Rozejrzałem się po moim pokoju. W porównaniu z pokojem hotelowym był mały, ale w 
stosunku 
do mojej sypialni w Laboratorium Księżycowym 21 iście pałacowy. Miał kształt 
kawałka tortu, 
wzdłuż lewej ściany stało łóżko, naprzeciwko biurko i półki, a pod półkolistą 
ścianą ława i 
wbudowana szafa. Łagodne oświetlenie można było regulować lub wyłączać przy 
drzwiach albo 
przy łóżku. Jeżeli zdołam odzwyczaić się od uczucia strachu z powodu tej 
wielkiej masy wody 
nad głową, to może będzie mi tu nawet przyjemnie.
Obiad był miłą niespodzianką. W porównaniu z naszymi wiecznymi mrożonkami i 
syntetycznymi posiłkami był wręcz znakomity. Znacznie lepszy od wyszukanych i 
efekciarskich 
potraw, jakimi karmiono mnie w oenzetowskim Hiltonie.
Kiedy sięgnąłem po dokładkę, ciotka rozpromieniła się.
— Oto prawdziwy apetyt! Cieszę się, że ci smakuje. Pytasz, co to jest? Sałatka z 
tuńczyka. A 
to pierożki z morskich alg. Robimy je z koncentratu mączki rybnej, a nie z mąki 
zbożowej. Przy 
naszym ciśnieniu ciasto niezbyt dobrze rośnie i jest ciężkie, toteż robimy tylko 
placki i pierożki.
— Czy musicie jeść same rybne potrawy? Czy Ziemianie zmuszają was do tego?
— Skądże. Po prostu żywność sprowadzana z Powierzchni jest zbyt droga, a poza 
tym nie jest 
tak zdrowa. Kiedy powstało Laboratorium, postanowiliśmy być możliwie 
samowystarczalni. A 
teraz jesteśmy już przyzwyczajeni.
— Szczególnie, że mama wspaniale gotuje! — przerwał jej Jon. — A teraz chodź. 
Oprowadzę 
cię po Konszelfie 10.
Leżałem na łóżku mojej niewielkiej sypialni. Była noc. Panowała kompletna cisza. 
Klimatyzacja działała bez szmeru i tylko cienkie strumyczki świeżego powietrza 
płynące z kratki 
w suficie świadczyły o tym, że jest włączona. Nie słychać było szumu pojazdów 
magnetycznych, 
trzasku wind ani wycia syren na ulicach. Leżałem pod dwudziestometrową warstwą 
wody, jak 
gdyby otulony kokonem spokoju. Pomyślałem o starej piosence, której pierwsze 
słowa brzmiały: 
„Kołyszą mnie do snu przepastne głębiny…” Tu nie było ani burz, ani ciszy po 
burzy. Ten świat 
nie znał pojęcia pogody. Podobnie jak Księżyc.
Byłem niespokojny i oddychałem z trudem, jakby ciężar wody napierał na mnie i 
ściskał 
ściany mojego pokoiku. Wstałem z łóżka i otworzyłem drzwi. Na podłodze korytarza 
leżał 
promień światła wychodzący spod drzwi salonu. Słychać było ciche głosy Jona i 
Hil. Zostawiłem 
ich samych mówiąc, że ogarnia mnie senność. Ciotka i wuj poszli w odwiedziny do 
sąsiadów. 
Zdawało mi się, że gdy otworzę drzwi, będzie mi mniej duszno. Wróciłem na 
palcach do łóżka i 
leżałem spokojnie, przywołując w pamięci wydarzenia minionego dnia. Liczyłem na 
to, że 
pomoże mi to szybko usnąć.
A więc tak wygląda Konszelf 10… W samym środku podmorskie laboratorium, 
centralny 
budynek z czterema cylindrycznymi ramionami wyrastającymi z niego niczym macki 
ze 
znieruchomiałej ośmiornicy. W środkowym budynku znajdował się sklep, kafeteria, 
wielki 
ośrodek łączności, sale konferencyjne i biblioteka.
Pierwszy cylinder zajmowało laboratorium żywnościowe, gdzie pracowano nad 
najlepszymi 
sposobami hodowania, zbierania i przerobu podmorskich roślin. Naukowcy pracowali 
tam także 
nad hodowlą ryb, opracowując metody produkcji protein. Jak powiedział mi Jon, 
szelf 
kontynentalny ma powierzchnię równającą się niemal całej powierzchni Afryki, a 
jeden hektar 
morskiego dna może dać około siedmiu ton protein w postaci samych skorupiaków. 
Można też 
zebrać z hektara piętnaście ton wodorostów. Wkrótce nie będzie już głodu na 
Ziemi!
W drugim cylindrze mieściło się laboratorium biochemiczne. Tutaj pracowano nad 
produkcją 
chemikalii ze skorupiaków, gąbek i innych żyjątek morskich, produkowano z roślin 
między 
innymi środki uśmierzające ból, antybiotyki oraz leki pobudzające działanie 
serca i zwalczające 
nowotwory. Wspaniałe to, ale i niepokojące, bo wiele stworzeń morskich posiada w 
sobie 
trucizny silniejsze niż najjadowitsze żmije na Ziemi.
Cylinder trzeci był najbardziej dochodowy i rząd Ziemi przeznaczał na prowadzone 
tam 
badania największe subsydia. Pracowano tam nad metodami wydobywania z dna 
morskiego 
surowców, poszukiwania ropy naftowej i cennych metali. Słuchając wyjaśnień 
jednego z 
pracowników przypomniałem sobie sytuację na Księżycu, gdzie trzeba walczyć o 
zdobycie 
najmniejszych nawet funduszów na prace badawcze związane z laserem, elektroniką 
czy plazmą. 
A tymczasem Ziemia przeznaczała miliony na poszukiwanie minerałów i zdobywanie 
nowych 
surowców na dnie morskim.
W czwartym cylindrze pracował wuj Ted, który był morskim biologiem. Jego praca 
była 
najciekawsza, chociaż najmniej może efektowna. Toteż cierpiał na chroniczny brak 
pieniędzy na 
swoje badania.
— Ale my i tak dajemy sobie radę — roześmiał się wuj, gdy oprowadzał nas po 
laboratorium.
Badano tam ekologię wody, ryb i wodorostów, wpływ na nie sezonowych zmian 
temperatury, 
a także strukturę dna morskiego, jego roślinność i jej przydatność jako 
pożywienia dla różnych 
stworzeń.
Wuj Ted powiedział mi, że Konszelf 10 leży na starej, koralowej rafie, daleko od 
lądu i od 
ujścia jakiejkolwiek większej rzeki. Niektóre inne laboratoria skarżą się, bez 
większego zresztą 
skutku, na zanieczyszczenia swojego środowiska. Już przed laty wydano na Ziemi 
ostre przepisy 
dotyczące zanieczyszczania powietrza, a silnik spalinowy uległ całkowitej 
przebudowie. Politycy 
na szczęście też oddychają powietrzem, ale z rzekami jest inaczej. Spływają 
szybko do morza, a 
ludziom wydaje się, że ma ono nieograniczone możliwości wchłaniania wszelkich 
nieczystości.
— Kazałbym wszystkim tym politykom mieszkać przy ujściu niektórych rzek — 
krzyknął w 
pewnym momencie — może wtedy zrozumieliby, jak postępowanie mieszkańców Ziemi 
rujnuje 
morza!
Jedyne badania, na które laboratorium otrzymywało odpowiednie fundusze, 
dotyczyły 
możliwości wykorzystania inteligencji delfinów i metod porozumiewania się z 
nimi. Szczodrość 
ta wynikała z ewentualności wykorzystania tych zwierząt dla celów wojskowych.
— Ale jeżeli rzeczywiście uda im się tak zdeprawować mózg delfinów, że będą 
pomagały 
jednym ludziom, a szkodziły innym, wtedy ja wypisuję się z rodzaju ludzkiego — 
krzyknął jeden 
z kolegów wuja Teda.
Westchnąłem i przewróciłem się na drugi bok. Na pozór życie tutaj było spokojne 
i beztroskie, 
ale w rzeczywistości nawet na dno morza docierały skomplikowane ludzkie 
problemy, a moralne 
decyzje były tu równie trudne, co na górze.
Wróciłem myślami do położenia Konszelfu 10. To kompleks laboratoriów 
promieniował 
owymi wiązkami świateł, które widzieliśmy w drodze z powierzchni. Były to taśmy 
magnetyczne 
pokryte farbą luminescencyjną, która nie tylko reagowała na każdy zbliżający się 
przedmiot, ale 
również na nacisk fal, wydając zielonkawy poblask. Taśmy te ciągnęły się pajęczą 
siecią we 
wszystkich kierunkach, a dla mieszkańców Konszelfu 10 były równie czytelne, jak 
tabliczki z 
nazwami ulic w miastach.
Gmachy laboratoriów otaczały dwa koncentryczne koła budynków mieszkalnych. Domy 
oznaczone literami A do H mieściły się w kole wewnętrznym, a oznaczone literami 
od J do T — 
w zewnętrznym. Każdy dom miał własną wentylację oraz aparaturę do produkcji 
słodkiej wody, 
kanalizację, telefony i osobny generator energii jądrowej.
„W ten sposób każdy dom ma wszystkie urządzenia zapewniające egzystencję, choć 
jest to 
kosztowne. Pierwsze konszelfy miały, mimo oporu mieszkańców, jeden centralny 
system. Przed 
szesnastu laty zdarzyło się groźne trzęsienie ziemi, które zburzyło jedną z 
naszych osad w Zatoce 
Meksykańskiej. Zginęło wówczas piętnastu naukowców, a dwudziestu trzech odniosło 
ciężkie 
obrażenia. Było to skutkiem nagłej zmiany ciśnienia w czasie wydostawania się na 
powierzchnię 
na nadmuchanej gumowej tratwie. Po tej katastrofie przeforsowaliśmy nasze 
żądania”.
„Mówisz z wielkim rozgoryczeniem, Jon. Przecież nie było cię wtedy na świecie!”
„To prawda. Ale zginął wówczas ojciec Hil i jeden z jej starszych braci”.
Przypominając sobie tę rozmowę, pomyślałem o Hil. Była piękna, ale jakby gorzka, 
co 
onieśmielało mnie i peszyło. Zdałem sobie nagle sprawę, że głosy dochodzące z 
sąsiedniego 
pokoju stały się donośniejsze i rozmowa Hil z Jonem przemieniła się w kłótnię.
— Hil, mówię ci, że przemoc nie prowadzi do niczego.
— Jon, jesteś równie słaby, jak dorośli. Mamy w ręku wszystkie karty. Jeżeli 
zagramy nimi 
dobrze i nie okażemy słabości, uzyskamy to, o co nam chodzi.
— Ale ludzie ucierpią.
— W czasie rewolucji ludzie zawsze cierpią. To cena, którą się płaci.
— Hil, nie mówisz tego serio!
— Przykro mi, Jon. W tak poważnych sprawach nie żartuję. Takie są moje 
przekonania i chcę, 
żebyś je znał. Nie wolno mieć żadnych skrupułów, ale to żadnych!
— Hil, nie mogę pogodzić się z myślą, że chcesz użyć przemocy — w głosie Jona 
brzmiała 
rozpacz.
— A ty przyłączysz się do nas?
— Nie mogę tego zrobić, Hil. W każdym razie nie teraz. Muszę mieć czas na 
przemyślenie tej 
sprawy. Ale przyrzekam, że was nie zdradzę.
— Lepiej nawet nie próbuj. I to ani jednym słowem, ani jednym gestem. Jeżeli 
zdradzisz, oni 
cię zabiją, a ja nie będę mogła temu zapobiec.
Zsunąłem się cicho z łóżka i ostrożnie zamknąłem drzwi. Głosy umilkły i światło 
znikło. 
Wróciłem do łóżka i usiłowałem zasnąć.
ROZDZIAŁ CZWARTY
Obudziłem się nagle z ciężarem na piersiach i ściśniętą krtanią. Śniło mi się, 
że jestem w 
Laboratorium Księżycowym 21. Przeciek powietrza czy wybuch? Uniosłem się na 
łóżku i 
nasłuchiwałem dźwięku syreny alarmowej. Było ciemno i cicho. Moja księżycowa 
grawitacja, 
sześciokrotnie teraz spotęgowana, dawała mi się silnie we znaki. Kiedy 
całkowicie 
oprzytomniałem i zdałem sobie sprawę z tego, gdzie jestem, przestraszyłem się na 
dobre.
Nie boję się próżni kosmicznej. Urodziłem się i wyrosłem w warunkach codziennego 
obcowania z komorami powietrznymi i kombinezonami kosmicznymi. Zawsze liczyłem 
się z 
możliwością katastrofy. Ale ten ciężar… ciężar tej wody piętrzącej się nad moją 
głową. 
Dwadzieścia metrów wody! Dwa razy tyle, co waga całej atmosfery ziemskiej. Każdy 
centymetr 
kwadratowy powierzchni mojego ciała odczuwał ten potworny nacisk. Kurczyłem się 
pod nim, 
zapierał mi dech. Jęknąłem i zacisnąłem dłonie. Były zimne i śliskie. Lodowaty 
pot spływał mi z 
twarzy i karku, z trudem łapałem powietrze.
Z olbrzymim wysiłkiem stanąłem na podłodze i powlokłem się do sąsiedniego 
pokoju. 
Oparłem się o ścianę starając się uspokoić oddech i zorientować w sytuacji. 
Poprzez nie 
zasłonięte okrągłe okienko widziałem szkółkę małych rybek pląsających w 
zielonkawej 
poświacie wody. Potem cień wielkiej ryby zamajaczył przed szybą i zniknął. 
Zwilżyłem 
językiem spiekłe wargi i usiłowałem zebrać myśli. Muszę się stąd wydostać… 
dłużej tego nie 
wytrzymam… nie wolno mi ulec panice… muszę się stąd wydostać za wszelką cenę…
Przetoczyłem się przez następne drzwi do pomieszczenia gospodarczego, ukląkłem i 
nachyliłem się nad otworem w podłodze. Pół metra pod powierzchnią podłogi w 
tafli wody 
odbijało się srebrzyście sklepienie kopuły niczym zatrzaśnięte metalowe drzwi.
Położyłem się na brzuchu na prążkowanej wykładzinie podłogowej i zanurzyłem ręce 
w 
wodzie. Jej tafla rozstąpiła się pod moimi palcami, pociekły po nich srebrzyste 
krople. Woda! 
Najcenniejsza rzecz w kosmosie! A ja tu histeryzuję właśnie dlatego, że żyję pod 
jej 
powierzchnią! Pomyślałem o rozpalonych wielkich pustyniach pyłowych pomiędzy 
kraterami 
Keplera i Kopernika. O bezlitosnej, lodowatej próżni Kosmosu…
Po chwili oddech mój uspokoił się, ręce przestały drżeć. Usiadłem i wpuściłem 
nogi do 
otworu. Plusnęło, na powierzchni ukazały się kręgi. Wzdrygnąłem się. Coś 
potrąciło mnie lekko 
w stopę. Raz, potem drugi. Pół tuzina rybek stłoczyło się w otworze i z 
zaciekawieniem badało 
moje stopy. Roześmiałem się głośno i poczułem, że jestem znowu cząstką 
wszechświata. 
Nabrałem wody w dłonie i zmyłem pot z twarzy. Usłyszałem za sobą odgłos kroków. 
Był to Jon.
— Jak się czujesz, Kep?
— W porządku. Czy obudziłem cię? Przykro mi.
— I tak spałem tylko jednym uchem, bo spodziewałem się, że ta pierwsza noc da ci 
się we 
znaki. Przeżywają to prawie wszyscy nowi przybysze. Nawet Konszelfici, którzy 
wracają z 
dłuższej podróży na Ziemię.
— Doprawdy? — Ucieszyłem się, że nie muszę się wstydzić. — Jak to się objawia?
— Niektórzy ludzie wpadają w panikę i próbują przebić się przez ściany budynku 
albo 
wywalić drzwi. Oczywiście nic z tego nie wychodzi, bo na to trzeba by bomby. 
Zdarzyło się 
kilka razy, że ktoś próbował wydostać się na powierzchnię, a to jest naprawdę 
bardzo 
niebezpieczne. Zawsze pilnujemy troskliwie nowych przybyszów, aż się 
zaaklimatyzują. Bo 
widzisz, ty jesteś tutaj na dole już ponad dwanaście godzin. Masz teraz krew 
nasyconą gazami 
pod ciśnieniem trzech atmosfer. Gdybyś wypłynął na powierzchnię, gazy uległyby 
rozszerzeniu i 
wtedy z twojej krwi zaczęłyby wydobywać się bąbelki jak z otwartej butelki wody 
sodowej. 
Gdyby przeniknęły do stawów, zostałbyś kaleką na całe życie. A gdyby dotarły do 
serca i płuc, 
nic nie zdołałoby cię uratować.
— Na szczęście nie zrobiłem żadnego głupstwa — uśmiechnąłem się do Jona. — Ale 
do 
głowy przychodziły mi rożne myśli. Dziękuję ci, że pilnowałeś mnie. Chyba 
powinniśmy wrócić 
do łóżka, chociaż przyznaję, że wcale mi się nie chce spać.
— Nie musimy. Jest już wpół do piątej. Dobra pora na obejrzenie całej naszej 
podmorskiej 
fauny i flory w akcji. W późniejszych godzinach ryby opadają głębiej, a nocne 
drapieżniki idą 
spać. Chodź, ubierzemy się.
Nałożyliśmy kombinezony i zanurzyliśmy się. Popłynąłem za Jonem i kiedy 
znaleźliśmy się 
poza cieniem rzucanym przez budynki, wśród raf koralowych i skał, Jon zapalił 
latarkę. 
Natychmiast błękitnozielony świat zamienił się, jak za dotknięciem różdżki 
czarodziejskiej, w 
istną feerię barw, zaroił się najrozmaitszymi, fantastycznymi stworami.
Rozgwiazda odsuwała się z wolna od promienia światła, poruszając się jak 
baletnica o 
nieskończonej ilości rąk i nóg. Ośmiornica czmychnęła za skałę zamieniając się 
błyskawicznie z 
błękitnej w brunatną. Opancerzony homar wystawił ostrzegawczo kleszcze, a potem 
popełzł w 
bok. Jego brązowy pancerz przypominał średniowieczne zbroje rycerskie, które 
znałem z 
kasetowego filmu historycznego.
Jon powiedział mi, że Konszelf znajduje się na miejscu koralowej rafy, która 
istniała przed 
setkami lat na terenie niezbyt odległym od powierzchni morza, gdzie woda była 
dostatecznie 
ciepła dla podtrzymania życia polipów koralowych. Kiedy poziom dna obniżył się 
do dwudziestu 
metrów, skały, na których rosły koralowce, stały się siedzibą wargaczy, 
morszczuków, makreli i 
miliardów mniejszych stworzeń.
Światło latarki Jona budziło je. Małe rybki zrywały się ze snu i tworzyły gęste 
ławice, 
poddające się najmniejszemu nawet ruchowi wody. Unikały naszych rąk kryjąc się 
jak w 
twierdzach w koralowych grzebieniach. Były wprost niesamowicie szybkie i zwinne.
Większe ryby poruszały się indywidualnie, ale każda trzymała się swojego, ściśle 
zakreślonego obszaru, tak jak gdyby teren podzielony był na strefy. Nie 
potrafiliśmy dostrzec 
tych niewidzialnych linii, ale dla ryb były one oczywiste. Pilnowały bardzo 
stanowczo 
nienaruszalności tych granic.
Od czasu do czasu wielka ryba zaczynała nagle miotać się i jak błyskawica 
rzucała się na 
mniejszą. Po chwili znowu panował spokój, ryb ani śladu. Nie mogłem zrozumieć, w 
jaki sposób 
te wielkie ryby mogły łapać wystarczającą ilość ofiar na wyżywienie swoich 
potężnych cielsk.
Płynąłem w odległości kilkunastu centymetrów od dna, rozkoszując się 
nieważkością. Było mi 
znacznie przyjemniej niż w czasie lotu, bo nie bałem się nagłych zmian szybkości 
i nie dokuczał 
mi brak swobody ruchów. Miałem pełną kontrolę nad sobą, czułem się jak orzeł 
szybujący 
wysoko na niebie.
Jon zgasił latarkę. Przez chwilę panowała ciemność. Wyciągnąłem ręce, żeby 
oprzeć się o 
skałę. Moje oczy przyzwyczaiły się niebawem do ciemności i zorientowałem się, że 
świta. Tam, 
daleko w górze, na powierzchni morza wschodziło słońce, by zwiastować nowy 
dzień.
Przestałem boleśnie odczuwać rozłąkę z własnym światem. Nie czułem się już 
samotny, lecz 
odwrotnie, ogarnęło mnie miłe uczucie pewności i bezpieczeństwa. Jon zaopatrzył 
mnie w filtr, 
który pochłaniał tlenek węgla z wydychanego przeze mnie powietrza i pompował je 
z powrotem 
do zbiornika, gdzie zmieszane z tlenem mogło być powtórnie użyte. Dzięki temu 
filtrowi tylko 
minimalna ilość drobnych bąbelków wydostawała się na zewnątrz, toteż uwolniony 
od ich syku 
mogłem przysłuchiwać się odgłosom morza, owym pluskom, szmerom, pomrukom, 
świstom i 
westchnieniom, które wydawały z siebie ławice budzących się ryb.
Po — jak mi się zdawało — kilku zaledwie minutach Jon trącił mnie w ramię, 
wskazał na 
zegarek, a potem na usta na znak, że jest głodny. Okazało się, że spędziliśmy w 
wodzie całe trzy 
godziny! Kiedy wracaliśmy ku budynkom, zauważyłem, że każdy z nich ma na ścianie 
i przy 
włazie bardzo wyraźnie wymalowaną literę, tak że nie mogło być mowy o 
zabłądzeniu do 
cudzego mieszkania.
Podpłynęliśmy pod budynek G. Niczym stały bywalec wynurzyłem się z wody, 
wspiąłem po 
drabinie i usiadłem na brzegu włazu, żeby zsunąć szelki akwalungu. Wciąż męczyła 
mnie 
grawitacja, ale dałem sobie radę bez niczyjej pomocy.
— Dziękuję ci, Jon — powiedziałem z wysiłkiem,. przepłukując maskę i ustnik.
Jon uniósł głowę i roześmiał się.
— Myślę, że już jesteś dobry. Przeszły ci strachy?
— Przeszły. Nie powiesz nic ciotce i wujowi?
— Oczywiście, że nie — Jon spojrzał mi prosto w oczy — możesz na mnie liczyć.
Już po raz drugi niepotrzebnie naraziłem się Jonowi. Byłem jeszcze daleki od 
pełnego 
zrozumienia tych Konszelfitów.
Śniadanie było wspaniałe. Smażone placki przypominające naleśniki, które, jak 
powiedziała 
ciotka, zrobione zostały z koncentratu rybiego mięsa z dodatkiem esencji z 
wodorostów 
zastępującej jaja, polanę znakomitym syropem wydobytym z innych wodorostów. Po 
trzech 
godzinach pływania byłem głodny i jadłem z apetytem.
— Mamo, wychodzimy na cały dzień — odezwał się Jon wyjadając resztę syropu z 
talerza. — 
Czy mogłabyś nam dać coś do jedzenia na drogę? Hil i ja chcemy pokazać Keplerowi 
zagrody i 
uprawy wodorostów.
— Czy nie za dużo wrażeń na jeden dzień? Boję się, że Kep jeszcze nie jest 
zaaklimatyzowany.
— Czuję się świetnie, ciociu — odezwałem się szybko. — Nieważkość sprawia mi 
szaloną 
przyjemność. Bezczynne siedzenie jest bardziej męczące, doprawdy?
— Będziemy ostrożni. Zabierzemy ze sobą sanki i dodatkowe akwalungi na osiem 
godzin. Na 
pewno się nie zmoczymy. Wrócimy do domu na kolację.
— No dobrze, kochanie. Nie zapomnij zostawić w Kontroli planu wycieczki. 
Przygotuję wam 
prowiant na drogę, a ty tymczasem zaopatrz Keplera w pełny ekwipunek 
długodystansowy.
— Ekwipunek długodystansowy?
— Zaraz zobaczysz, o co chodzi — uśmiechnął się Jon. — A teraz radzę ci zrobić 
użytek z 
ubikacji. W schronisku znajdziemy się nie wcześniej niż za trzy godziny.
Kiedy zjawiłem się w pomieszczeniu gospodarczym, zobaczyłem, że przed Jonem leży 
mnóstwo najrozmaitszych przedmiotów. Było tego znacznie więcej, niż przywiozłem 
ze sklepu, 
gdzie Hil pomagała mi dobrać podmorski ekwipunek. Jon trzymał w ręku plastikową 
kartkę.
— Zaczynamy — powiedział. — Najpierw wskakuj w kombinezon. Mam nadzieję, że jest 
ogrzewany? Świetnie. Na Hil można liczyć. Zawsze dobierze najlepsze rzeczy. 
Zegarek i 
głębokościomierz załóż na lewą rękę, a kompas i lokalizator sonarowy na prawą…
— Sonarowy?
— Kiedy poruszasz się w wodzie, sonar rzuca sygnał na ekran radarowy w wieży 
Kontroli. 
Gdybyś znalazł się w kłopotach, naciśniesz ten guzik, a wtedy najbliższy 
przyjazny delfin 
znajdzie cię i naprowadzi na właściwy kierunek.
— Chyba bujasz! Przyznaj się!
— Mówię prawdę! Naciśnięcie guzika wywołuje akustyczny sygnał, który nasze 
wytresowane 
delfiny natychmiast rozpoznają. Oczywiście, nic ci nie pomogą, jeżeli zabraknie 
ci powietrza. W 
takim przypadku nawet delfiny są bezradne, zwłaszcza na tej głębokości. Ale są 
nieocenione, 
kiedy ktoś zabłądzi czy utraci kierunek. Podobnie jak słynne bernardyny.
— Bernardyny?
— Takie psy. Ale nieważne. Czasami zapominam, że ty jeszcze nie wiesz o wielu 
ziemskich 
sprawach.
— Ale za to orientuję się doskonale w sprawach księżycowych. Ciekawe, jak ty byś 
się 
popisał na takim egzaminie! Ale co dalej?
— Mikrofon. Załóż go sobie na szyję i oprzyj na krtani. W porządku. Odbiornik 
masz w 
hełmie. Nałóż go na głowę i sprawdź, czy mnie słyszysz. Okay? W ten sposób 
będziemy mogli 
ze sobą swobodnie rozmawiać pod wodą. Jego zasięg nie jest zbyt duży, ale zawsze 
to lepsze niż 
ręczne sygnalizowanie czy próby bezpośredniej rozmowy pod wodą. W zasadzie można 
to robić, 
bo woda przenosi dźwięki, ale przeszkadzają bąbelki, no i trzeba by oczywiście 
wyjąć ustnik. A 
teraz nałóż pas z ciężarkami. Chlebak z jedzeniem na lewy bok, torba na próbki 
na prawy. Nóż 
przymocuj do prawego uda, tuż nad kolanem.
— Po co mi nóż?
— Może uda nam się upolować jakiegoś skorupiaka na kolację. Ale tak naprawdę 
jest to 
ubezpieczenie. Nigdy nie wiadomo, czy nie będziesz musiał go użyć, żeby wydostać 
się z jakichś 
tarapatów. Oczywiście, najlepiej się na nie nie narazić. W każdym razie wszyscy 
zawsze nosimy 
przy sobie nóż. A teraz nałóż aparat oddechowy, jest taki sam jak ten, którego 
używaliśmy z 
rana. Zawsze pilnuj, czy pęcherzyki wydobywają się z zaworu. One świadczą o tym, 
że świeży 
tlen miesza się z używanym powietrzem. A ten wskaźnik ciemnieje, kiedy poziom 
tlenku węgla 
jest za wysoki. Uważaj na to.
— Dziś rano nic mi nie mówiłeś.
— Bo to było zbyteczne. Oddaliliśmy się od domu zaledwie na odległość paru 
oddechów. 
Teraz płyniemy znacznie dalej. Bierz listę i sprawdzaj mnie, w miarę jak będę 
się ubierał. 
Nakładam dokładnie to samo, co ty, z dodatkiem latarki.
Obserwowałem uważnie, jak ubierał się Jon, po czym wśliznąłem się za nim do 
włazu. 
Przepłynęliśmy wewnętrzne podwórze domów mieszkalnych, a gdy dotarliśmy do 
jednego z 
budynków stojących w pierwszym rzędzie, Jon podniósł z dna kamień i zastukał nim 
w kopułę. 
Niemal natychmiast jakaś postać wyłoniła się z włazu i przyłączyła do nas. 
Domyśliłem się, że to 
była Hil, mimo że jej jasne włosy ukryte były pod czarnym, gumowym hełmem.
— Hej, chłopcy! Jesteście punktualni! Od czego zaczynamy, Jon?
— Myślę, ze pokażemy Keplerowi nasze hodowle i uprawy. Możemy zjeść obiad w 
schronisku 24 i wrócić albo najkrótszą drogą, albo okólną na poziomie 
trzydziestometrowym. 
Okay?
— Fajno! Wzięłam wczoraj ze składu sanie z trzema dodatkowymi akwalungami. Są 
zaparkowane na dole.
Powiodłem wzrokiem za jej ręką i w bladej, błękitnozielonkawej poświacie 
dostrzegłem 
pomalowane na jaskrawo żółty kolor sanie. Była to właściwie metalowa rama, do 
której 
przymocowano kilka paczek. Z przodu sterczał drążek sterowniczy, a po dwóch 
stronach wisiały 
pętle nylonowych sznurów.
— Ja poprowadzę — powiedział Jon. Położył się na brzuchu i oburącz chwycił 
drążek 
sterowniczy. Włączył starter znajdujący się w nasadzie drążka. Rozległ się cichy 
szum.
— Kep, trzymaj się sznura!
Sięgnąłem po pętlę nylonową i w tej samej chwili sanie drgnęły, oderwały się od 
dna i, 
rozbryzgując muł na wszystkie strony, zaczęły sunąć na wysokości około pół metra 
nad dnem.
— Wodny odrzutowiec — zabrzmiał mi niespodziewanie w uszach głos Hil. — Oparty 
jest na 
tej samej zasadzie, na jakiej poruszają się ośmiornice i meduzy. Zamiast zużywać 
energię 
naszych mięśni, by pokonać opór wody, posługujemy się wodoszczelnymi bateriami. 
Działają 
przez osiem godzin. Potem trzeba je ładować.
Sunęliśmy w wodzie z szybkością dobrych pięciu kilometrów na godzinę. Prawą ręką 
trzymałem się mocno nylonowej pętli, woda łagodnie opływała moje ciało, sanie 
sunęły równo 
naprzód. Hil trzymała się pętli umieszczonej po drugiej stronie. Jon prowadził 
ten dziwny pojazd 
bezbłędnie. Czułem się doskonale wolny, pewny i bezpieczny. Przypomniały mi się 
dziecinne 
marzenia o lataniu.
Spojrzałem na kompas przymocowany do przegubu ręki. Naszym kierunkiem była 
północ. Jon 
utrzymywał teraz sanie na wysokości mniej więcej metra nad dnem. Trudno mi było 
oceniać 
zarówno odległość, jak i szybkość. Po dwudziestu minutach podróży zdawało mi 
się, że 
przebyliśmy półtora kilometra. Zauważyłem wtedy, że od początku suniemy nad rurą 
z masy 
plastycznej, ciągnącą się po morskim dnie.
— Czy to rurociąg na ropę?
— Nie. To jest przewód ze sprężonym powietrzem. Ale spójrz w lewo. Zobaczysz 
nasze 
zagrody.
Przeczytałem dobry tuzin westernów na mikrofilmach i z lektury powieści Zane 
Greya 
wiedziałem, że na Ziemi trzyma się bydło w specjalnych zagrodach.
— Zagrody? Tutaj? — zdziwiłem się. Zobaczyłem srebrzystą, migotliwą ścianę, 
która 
zagradzała nam drogę.. — Nic nie rozumiem.
— Zaparkujemy sanie i wszystko ci pokażemy. Zahamowaliśmy i opadliśmy na dno. 
Podążyłem za Jonem, i Hil pod mur. Szeroka rura, nad którą płynęliśmy, kończyła 
się zaworem i 
rozgałęzieniem w kształcie litery T, a kiedy podpłynąłem bliżej, zobaczyłem, że 
rozchodzące się 
od niej w prawo i lewo cieńsze rurki podziurkowane są na górnej powierzchni. 
Równe rzędy 
srebrzystych pęcherzyków wydobywały się z każdego z tych otworów i podążały w 
górę.
— To jest bariera dla ryb — wyjaśnił mi Jon. — Jest to coś w rodzaju teksaskiej 
bramy w 
zagrodach dla bydła. Człowiek przez nią przejdzie, ale krowa nie potrafi. Ryby 
mają słaby 
wzrok, ale bardzo rozwinięty zmysł dotyku. Ich skóra jest silnie unerwiona po 
obydwu stronach, 
toteż natychmiast odczuwają najmniejszą nawet zmianę ciśnienia. Ten ciąg 
bąbelków to w ich 
odczuciu ściana. Nie próbują nawet przepłynąć przez nią, tak samo jak ty nie 
usiłowałbyś przejść 
przez ścianę domu.
— A co by było, gdyby chociaż jedna spróbowała?
Jon roześmiał się.
— Nie wiem. To się jeszcze nie zdarzyło.
— Ale ja nie widzę żadnych ryb.
Spojrzałem w górę. W srebrzystych pęcherzykach światło odbijało się jak w 
lustrze.
— Zaraz zapytam dozorcę, czy możemy wejść. Zaczekajcie tu chwilę.
Jon odpłynął i po kilku minutach powrócił w towarzystwie chłopca w moim wieku. 
Jon 
przedstawił nas, przywitaliśmy się podaniem rąk.
— Możecie wejść do środka, tylko nie zatrzymujcie się nad barierą dla ryb. Mam 
tu trzy 
miliony doskonałych śledzi. Niedługo zostaną wysłane na sprzedaż. Przełaźcie 
szybko.
Jon i Hil przepłynęli przez barierę z pęcherzyków pociągając mnie za sobą. Przez 
moment 
zdawało mi się, że oblazły mnie mrówki, ale niebawem byliśmy już w środku 
zagrody, wśród 
ogromnej ławicy ryb. Aż się od nich ciemno zrobiło. Śledzie nie zwracały na nas 
najmniejszej 
uwagi, pląsały wokół nas, ocierały się o nasze ciała. Starałem się nie poruszać 
w obawie, żeby 
nie uszkodzić żadnego z nich. Jon dał znak, zawróciliśmy, przepłynęliśmy z 
powrotem przez 
barierę z pęcherzyków do morza, które wydało nam się niemal puste.
— Niewiarygodny widok. Ale czym żywi się taka ogromna masa ryb?
— Urządzamy zagrody w miejscach, do których prądy oceaniczne przynoszą 
największe ilości 
planktonu. Założenie systemu rur z powietrzem jest stosunkowo proste. Są ze 
sztucznego 
tworzywa i dają się łatwo przenosić. Delfiny pomagają nam przy zaganianiu do 
zagród tych 
gatunków ryb, o które nam chodzi, i w odpędzaniu szkodników. Nie ponosimy niemal 
żadnych 
strat, a zyski są olbrzymie.
— Czy macie na Konszelfie wiele takich zagród?
— Zwykle jest ich około tuzina, na różnych głębokościach i w różnych 
temperaturach. Tam 
gdzie golfsztrom podchodzi do konszelfu, możemy nawet hodować tuńczyki, ale w 
północno–
zachodniej części hodujemy na ogół śledzie i dorsze, które wolą zimniejszą wodę. 
Wracajmy 
teraz do sań, ryby już widziałeś, pokażemy ci uprawę wodorostów.
Jon ułożył się znowu na saniach, Hil i ja uczepiliśmy sit, sznurów. Ruszyliśmy i 
po chwili 
skręciliśmy w prawo. Sunęliśmy teraz trasą na poziomie dwudziestu pięciu metrów 
pod 
powierzchnią morza. W miarę jak posuwaliśmy się naprzód, dno szelfu opadało 
coraz niżej, pod 
nami rozprzestrzeniła się wkrótce nieprzenikniona ciemność.
— Jesteśmy teraz blisko Rowu Śródoceanicznego. — Głos Jona zabrzmiał mi w uszach 
jakby 
z wielkiej dali. — Przecinamy zapadlinę, która prowadzi daleko w głąb oceanu. 
Nigdy nie 
zapuszczaj się tutaj samotnie. Można łatwo zabłądzić i spłynąć zbyt głęboko. A 
tam wolno się 
poruszać wyłącznie nurkom głębinowym i łodziom podwodnym.
— Co mogłoby mi się stać?
— W Rowie? W tej chwili granicą dla wytrenowanego nurka zaopatrzonego w 
specjalny 
ekwipunek jest głębokość stu dziewięćdziesięciu metrów. Panuje tam ciśnienie 
wynoszące 
dziewiętnaście atmosfer, to znaczy, że dziewiętnaście razy więcej gazów niż na 
Powierzchni 
może się rozpuścić we krwi. Kiedy człowiek znajduje się na Powierzchni, może bez 
szkody 
wdychać powietrze zawierające trzy procent dwutlenku węgla. Tam, na dole, 
wystarczy jedna 
szósta procenta dwutlenku węgla — i człowiek mdleje. Jeden, najwyżej dwa procent 
wywołuje 
konwulsje, a potem śmierć. Tam są zupełnie inne warunki egzystencji.
— To czego ludzie tam szukają? Po co się tak głęboko zanurzać? Czy to warto?
— Ależ oczywiście! Musimy wykorzystać każdy kilometr kwadratowy oceanu. Na razie 
zadowalamy się eksploatacją tylko płytkich części szelfu, ale to nie wystarczy. 
Rów 
Sródoceamczny ma powierzchnię równą obszarowi wszystkich kontynentów razem 
wziętych. Na 
razie jest dla nas za głęboki. Ale kiedyś… Będziemy musieli przystosować nasz 
organizm do 
tych warunków, może metodą operacyjną, może poprzez mutację…
— Jon! — krzyknęła Hil. — Ponosi cię fantazja! Musimy skręcić na zachód. 
Oddaliliśmy się 
zbytnio od hodowli ryb.
— Przepraszam.
Jon zmieszał się i zawstydził. Przypomniałem sobie zdanie, jakie niechcący 
usłyszałem 
poprzedniej nocy. Hil powiedziała wtedy: „Jeżeli zdradzisz, oni cię zabiją, a ja 
nie będę mogła 
temu zapobiec”.
Co się działo na Konszelfie 10? W jakie niebezpieczne i tajemnicze sprawy 
zamieszana była 
Hil? Nie mogłem ich oczywiście otwarcie zapytać, będę musiał sam do tego dojść. 
A może 
zadowolić się rolą gościa i nie przejmować się niczym?
Patrzyłem przed siebie. Woda była zimna i przejrzysta, a Jon skierował sanie ku 
górze. 
Sunęliśmy skrajem wzgórza ciągnącego się aż ku brzegowi. Głębokościomierz 
wskazywał 
dwadzieścia metrów, po chwili piętnaście. Wyrównaliśmy kurs i skierowaliśmy się 
na północ. 
Przed nami wyrosła gęsta roślinność, pochłaniająca resztę światła przenikającego 
na tę 
głębokość. Przypomniało mi to obrazki z dzieciństwa przedstawiające lasy, które 
w przeszłości 
porastały niektóre obszary Ziemi.
Zbliżyliśmy się do tego lasu i kiedy przyzwyczaiłem się do ciemności, zacząłem 
rozróżniać 
poszczególne pnie tych gigantycznych wodorostów. Były grube i gładkie i miały 
brunatnooliwkowy kolor. Przechylały się to w jedną, to w drugą stronę pod 
wpływem ruchu 
koron, które wyrastały aż na powierzchnię i chwiały się pod działaniem wiatru i 
fal. 
Wyciągnąłem rękę, dotknąłem śliskiej łodygi i poczułem nagle kontakt z dalekim 
światem słońca 
i światła, z życiem oddalonym zaledwie o piętnaście metrów. Podniosłem wzrok do 
góry. 
Oglądane pod światło wodorosty mieniły się pięknym, bladozłotym kolorem.
Głos Jona wyrwał mnie z zamyślenia.
— Może zjemy teraz obiad w schronisku, a potem rozejrzymy się, zgoda?
Skręciliśmy znowu na zachód i mniej więcej w pięć minut później dostrzegłem na 
dnie morza 
znajomą już teraz linię mieniącej się taśmy kierunkowej. Prowadziła do 
niewielkiej, przytulonej 
do skały, plastikowej kopuły. — Na jej powierzchni widniała liczba 24, co 
przypomniało mi 
cyfry umieszczone na wielkiej mapie Konszelfu wiszącej w dziale łączności 
Kontroli.
Wpłynęliśmy pod kopułę przez wejściowy właz. Z uczuciem ulgi zdjęliśmy 
kombinezony i 
hełmy i odetchnęliśmy głęboko zwykłym powietrzem. Wyprostowałem się i 
rozejrzałem dokoła 
siebie. Połowę ściany zajmowała szeroka, wyściełana półkolista ława, a drugą 
przecinały wejścia 
do łazienki z prysznicem oraz kuchenki, w której stała szafka opatrzona napisem: 
Żywność. Tam 
też znajdował się telefon. Jon podszedł prosto do aparatu, podniósł słuchawkę, 
wymienił nasze 
nazwiska i dodał, że „po odpoczynku zamierzamy zwiedzić pola wodorostów”.
Wzięliśmy prysznic i zjedliśmy przysmaki przygotowane przez ciotkę Janet. Były 
to jak 
gdyby naleśniki o najrozmaitszym nadzieniu, tyle że nie z ciasta, lecz z 
ciemnych liści 
wodorostów. Nadzienie było bardzo smaczne, a liście nieco cierpkie i lekko 
słonawe.
— Japończycy od wieków jadają wodorosty — powiedziała Hil. — Wzięliśmy od nich 
najlepsze przepisy.
Po posiłku wyciągnąłem się na ławie i wydałem z siebie pomruk zadowolenia.
— Spuchłeś?
— Nie, wcale nie. Opowiedz mi jeszcze coś o tych wodorostach. Jak je uprawiacie? 
Jakie są 
ich właściwości?
— Są to liściaste rośliny o silnie rozgałęzionych korzeniach. Niektóre odmiany 
mają łodygi 
sięgające stu pięćdziesięciu metrów. Znajdujące się w ich koronach pęcherzyki 
wypełnione są 
gazem, który utrzymuje je prawie na powierzchni wody. W ten sposób otrzymują 
niezbędne im 
do fotosyntezy światło. Rosną głównie na wybrzeżu Pacyfiku. Tutaj mamy tylko 
szkółkę 
doświadczalną, nie więcej niż kilka kilometrów kwadratowych. Są bezcenne przy 
przeprowadzaniu analizy minerałów i stanowią składniki wielu leków i produktów 
spożywczych. 
Mamy więc zamiar rozwinąć tę uprawę na większą skalę. A teraz, jeżeli już 
odpocząłeś, możemy 
się ubrać i obejrzeć je z bliska.
Kiedy już nałożyłem na siebie kombinezon, Jon powiedział:
— Gdy będziemy wśród wodorostów, trzymaj się bardzo blisko nas. Można się tam 
łatwo 
zgubić.
Rozzłościłem się, ale nic nie powiedziałem, tylko ubierałem się dalej. Ta para 
traktowała 
mnie, jak gdybym był dzieckiem. Znajdowałem się rzeczywiście na obcym terenie, 
ale przecież 
poruszałem się swobodnie od lat na pozbawionej atmosfery powierzchni Księżyca. 
Nie byłem 
więc niedoświadczonym żółtodziobem.
Wypłynęliśmy przez właz.
— Czy zabieramy zapasowe akwalungi? — zwróciła się Hil do Jona, kiedy mijaliśmy 
zaparkowane sanie.
— Nie warto. Mamy tlen na pół godziny — odpowiedział Jon. — Na razie pokręcimy 
się w 
pobliżu, a jak zechcemy zapuścić się dalej, to wrócimy po nie.
Złość moja przemijała pod wpływem pieszczoty cudownie chłodnej wody. Z góry 
sączyło się 
słabe światło, a gładkie łodygi muskały mi ciało. Jon zapalił latarkę przypiętą 
do pasa i silnym 
snopem promieni oświetlał miliardy małych krabów, krewetek i rybek mieszkających 
pomiędzy 
korzeniami olbrzymich wodorostów. Położyłem się na dnie i obserwowałem ruchliwe 
życie 
mieszkańców podmorskiego świata.
— Chodź już, Kep — usłyszałem niecierpliwy głos Hil.
— Nie ma pośpiechu. Niech się napatrzy.
Nie zwracałem uwagi na ich głosy i płynąłem wolno tuż nad dnem zaglądając w 
groty i 
wgłębienia. Po chwili w słuchawkach rozległ się niecierpliwy głos Hil.
— Kep, uważaj. Nie właź pomiędzy łodygi.
Chciałem wyłączyć słuchawki. Marzyłem o tym, żeby mi nikt nie zakłócał spokoju. 
Byłem 
zafascynowany tym nowym, nie znanym mi światem.
— Cicho bądź — powiedziałem.
W tej samej chwili gwałtowny prąd wody porwał mnie w górę i rzucił w głąb 
gęstego lasu 
wodorostów. Zacząłem koziołkować. Próbowałem odzyskać kontrolę nad ruchami, ale 
straciłem 
orientację, nie wiedziałem, gdzie góra, a gdzie dół. Traciłem też oddech i o 
mały włos nie 
zgubiłem ustnika. Poddałem się prądowi, czekając, dokąd mnie poniesie. Po chwili 
woda 
uspokoiła się, zacząłem opadać na dno.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Rozglądałem się na wszystkie strony, próbując odzyskać orientację. Woda była 
zmącona, 
gęsta jak zupa, pełna piasku i mułu. Zmusiłem się do bezruchu i czekałem, aż 
stanie się znów 
przezroczysta. Minęła wieczność, zanim zdołałem zobaczyć własną rękę. Kiedy 
wreszcie 
widoczność powiększyła się do sześciu metrów, rozejrzałem się.
Dokoła widać było wyłącznie smukłe łodygi wodorostów. Jona i Hil ani śladu. 
Wołałem ich 
imiona, chciałem krzyczeć, ale wiedziałem, że jeżeli są w zasięgu mojego 
nadajnika, jego 
wysoka częstotliwość przekaże nawet mój szept.
Nastawiłem uszu, ale słyszałem tylko własny oddech. Gdzież oni mogą być? W jaki 
sposób 
znajdę bez ich pomocy drogę do schroniska albo na Konszelf 10? Wzywałem ich raz 
po raz po 
imieniu, ale odpowiadała mi tylko cisza. A może na dalszy dystans moje radio 
działa 
kierunkowo, pomyślałem i zacząłem z wolna obracać się wołając:
— Jon!… Hil!…
W pewnym momencie, kiedy próbowałem obrócić się w lewo, coś nagle zatrzymało 
mnie i 
powoli odkręciło w prawo. Spróbowałem z całych sił obrócić się jeszcze raz i 
wtedy poczułem, 
że jestem jakby owinięty elastycznym bandażem, który łagodnie, ale stanowczo 
ogranicza mi 
ruchy. Spojrzałem po sobie. Wisiałem na wysokości około metra nad dnem, a silne, 
elastyczne 
łodygi wodorostów okręciły się dokoła kostek moich nóg oraz lewej ręki i 
ramienia. Zacząłem się 
szarpać i mocować i po pewnym czasie udało mi się uwolnić ramię, ale mimo 
wielkiego wysiłku 
nie mogłem wyswobodzić nóg.
Zorientowałem się, że oddycham ciężko i szybko. Zrobiłem wielki wysiłek, żeby 
się uspokoić. 
Księżycowe doświadczenie przyszło mi z pomocą. Wiedziałem, że panika oznacza 
niechybną 
śmierć. „Oddychaj równo. Oszczędzaj siły. Zastanów się”.
W głowie kotłowała mi się natrętna myśl. Zaraz… co powiedział Jon? Co to było? 
„Mamy 
tlen na pół godziny. Jeżeli zechcemy zapuścić się dalej, to wrócimy po dodatkowe 
akwalungi…” 
Ile czasu mogło upłynąć od tej chwili? Jak długo przebywałem wśród korzeni 
wodorostów? 
Dziesięć minut? Dwadzieścia?
Znowu krzyknąłem i wstrzymując oddech nasłuchiwałem odpowiedzi. Jaki jest zasięg 
tego 
nadajnika? Jak daleko mógł mnie znieść prąd? Mogłem się znajdować o całe 
kilometry od moich 
przyjaciół, i to w każdym kierunku.
Była to przykra myśl. Ale jeżeli rzeczywiście jestem zdany na własne siły, to 
muszę się skupić 
i coś wymyślić, dopóki jeszcze czas. Przeszedł mnie zimny dreszcz i na chwilę 
poddałem się 
strachowi. Ale szybko oprzytomniałem i mózg mój zaczął znów pracować 
precyzyjnie.
Sięgnąłem po nóż umocowany u prawego uda i ostrożnie wyciągnąłem go z pochwy. 
Łodygi 
wodorostów były bardzo twarde i śliskie, kilkakrotnie o mały włos nie skaleczyły 
mi nogi. 
Zacząłem więc piłować od siebie. Z wysiłku pociemniało mi w oczach. Oddychanie 
stawało się z 
każdą chwilą trudniejsze. Ssałem ustnik desperacko. Przypomniałem sobie o 
zapasowym 
akwalungu.
Przekręciłem zawór. Przypływ nowego tlenu orzeźwił mnie w cudowny sposób i 
natychmiast 
wrócił mi klarowność myślenia, ale jednocześnie nóż wyśliznął mi się z ręki i 
spadł na 
piaszczyste dno. Sięgnąłem w dół przytrzymywany niczym akrobata cyrkowy linami 
wodorostów, które wciąż owijały mi kostki nóg. Dosięgnąłem noża. Jeszcze jedno 
szarpnięcie, 
jeszcze centymetr i chwyciłem go!
Znowu zacząłem piłować. Uwolniłem jedną nogę. Na jak długo wystarczy mi 
dodatkowy 
zapas tlenu? I czy jest częścią półgodzinnego zapasu czy dodatkiem do niego? 
„Piłuj dalej”. 
Ostrze noża zaczęło się stępiać. No, ale nic!
Uwolniłem lewą nogę i obróciłem się ostrożnie nie chcąc dopuścić do tego, żeby 
mój 
akwalung zaplątał się z kolei w wodorosty. Ze wszystkich stron otaczał mnie las 
złotobrązowych, 
chwiejących się, bliźniaczo do siebie podobnych roślin. Przypomniałem sobie, że 
zajmują one 
obszar dwunastu kilometrów kwadratowych.
Miałem do wyboru dwie możliwości. Albo pozostać w miejscu i czekać, dopóki 
wystarczy mi 
zapasu tlenu — czyli bardzo krótko — albo płynąć w jakimś obranym kierunku tak 
długo, jak 
zdołam…
Żadna z tych możliwości nie była zbyt obiecująca. Spojrzałem na kompas i 
zacząłem powoli 
płynąć w kierunku — jak mi się zdawało — Konszelfu, starając się oszczędzać 
energię i 
powietrze.
W tym świecie, gdzie nic nie wskazywało kierunku, całe moje życie zależne było 
od małej 
igły przymocowanego do przegubu mojej ręki kompasu. Marzyłem o tym, żeby znaleźć 
się 
znowu na Księżycu, gdzie słońce i gwiazdy wskazywałyby mi drogę do domu. Ale 
znajdowałem 
się w mrocznym świecie, niemal całkowicie pozbawionym punktów orientacyjnych.
Znowu wezwałem Hil i Jona. Coś odpowiedziało mi! Znieruchomiałem i wstrzymałem 
oddech. Ale niestety. Wziąłem marzenie za rzeczywistość. Nagły prąd, który mnie 
porwał, 
wystraszył również ryby, tak że zniknęły nawet ich popiskiwania i gwizdy. 
Słyszałem tylko bicie 
własnego serca i cichy świst bąbelków powietrza uchodzących z mojego akwalungu.
Przypomniałem sobie nagle o delfinach. Były moją jedyną deską ratunku! Jak Jon 
je nazwał? 
Bernardynami! To jest to! One mi pomogą! Nacisnąłem guzik lokalizatora. 
Nastawiłem ucha. 
Ale sygnał był widać nadany na niesłyszalnej częstotliwości, więc nie mogłem 
stwierdzić, czy 
aparat działa. Pozostawało mi tylko wierzyć, że tak jest. Płynąłem powoli na 
południe, w stronę 
Konszelfu 10.
Czułem, że moje ręce i nogi stają się coraz cięższe, a powieki same się 
zamykają. Wciągnąłem 
mocno powietrze w płuca. Wydech. Nic. Niedobrze. Skończył się tlen. Co za 
idiotyczna śmierć, 
jaka szkoda…
Nagle poczułem szturchnięcie w plecy i wzdrygnąłem się. Nareszcie delfin! Ale za 
późno, 
przyjacielu. Nie, to nie był delfin! To był CZŁOWIEK!
Jestem uratowany. Będę mógł skorzystać z jego akwalungu, wdychać powietrze razem 
z nim, 
tak jak uczyła mnie Hil. Wszystko w porządku. Łapczywie wyciągnąłem rękę po 
ustnik mojego 
wybawcy, ale moja dłoń znalazła się nagle w żelaznym uścisku. Pociągany z wielką 
siłą leciałem 
przez wodę szybko, coraz szybciej. Dusiłem się. Wykrztusiłem z siebie błagalną 
prośbę o pomoc 
i jeszcze raz sięgnąłem po ustnik tego człowieka.
Doznałem szoku i na chwilę oczy moje odzyskały zdolność widzenia. Ciało tego 
dziwnego 
osobnika pokryte było od stóp do głów ciasną, srebrzystą tkaniną, podobną do 
skóry łososia. Jego 
długie, ciemne włosy szybowały za nim w wodzie. Widziałem wyraźnie jego rysy. 
Miał prosty 
nos, kształtne usta i nieco skośne oczy.
Wydał mi się znajomy. Ale jednocześnie zdawałem sobie sprawę z tego, że nie 
mogłem go 
widzieć w najbardziej fantastycznych snach. Bo ten człowiek nie miał ani 
akwalungu, ani 
ustnika. Zanim straciłem przytomność, zobaczyłem, że nabiera wody w usta, a po 
dwóch 
stronach karku ma srebrzyste skrzela z różowym wnętrzem, rozchylające się i 
zamykające 
miarowo. Nabierał nimi tlen z wody jak ryba.
Czy mnie pamięć myli, czy był to po prostu sen? Czyjeś ręce wyciągają mnie z 
wody. Jest 
ciepło i jasno. Strumienie czystego powietrza wypełniają mi płuca. Plastikowa 
maska uciska nos i 
usta. Jaśnieje mi w oczach i widzę nagle sklepiony sufit. Odwracam głowę. 
Pamiętam… o tak, 
jestem pewny, że pamiętana regularne rysy twarzy mojego ratownika i jego ciemne 
włosy 
mieniące się rudymi pasemkami w płynących ze stropu smugach światła. Ale kiedy 
otworzyłem 
oczy i zwróciłem głowę w stronę wejściowego otworu, ten człowiek wśliznął się do 
wody i 
zniknął błyskawicznie.
Uniosłem się na miękkiej ławie, a końcówka aparatu tlenowego spadła na podłogę. 
W 
nieruchomej tafli wody włazu odbijał się sufit kopuły. Opadłem z powrotem na 
ławę i zasnąłem.
Kiedy obudziłem się, leżałem przez chwilę na wznak wpatrując się w obłe kształty 
sklepienia. 
Było tu podobnie jak w pieczarze księżycowej, tyle że znacznie cieplej. 
Poruszyłem głową, po 
czym usiadłem. Na sobie miałem tylko slipy kąpielowe. Byłem wyciągnięty na 
półkolistej ławie 
pod ścianą, otulony kocami. Na podłodze leżał respirator. Poza mną nie było tu 
nikogo. Gdzie 
zniknął mój wybawca?
Stanąłem ostrożnie na podłodze. Przez chwilę kręciło mi się w głowie, ale to mi 
wkrótce 
przeszło. Od jak dawna jestem tutaj? Jeżeli wierzyć mojemu zegarkowi, minęły 
dwie godziny od 
chwili, kiedy spojrzałem nań w czasie szamotania się z wodorostami.
Dziwna sprawa. Czułem się tak, jakbym spał przez dwa dni, a mimo to byłem lekko 
oszołomiony. I głodny. Może zjedzenie czegoś pomoże mi? Powoli powlokłem się do 
kuchenki. 
Cóż to u licha? Jakie ja mam słabe nogi! Zacząłem szperać pomiędzy zapasami 
żywności w 
szafce i wyciągnąłem paczkę z napisem: Racja jednoosobowa.
Przeczytałem wskazówki, wsunąłem ją do piecyka mikronowego i nastawiłem 
czasomierz na 
trzydzieści sekund. Kiedy odezwał się brzęczyk, wyciągnąłem paczkę i zerwałem 
opakowanie. 
Na wierzchu znalazłem łyżkę. Wróciłem wraz z parującym pojemnikiem na ławę i 
otuliłem się 
szczelnie kocem.
Gorąca zupa jak gdyby nasycała moje ciało energią. W paczce był poza tym kotlet 
z ryby i 
jakaś zielona jarzyna. W ostatniej przegródce znajdował się deser nakryty 
srebrną folią — coś w 
rodzaju lodów. Mocna rzecz: zamrożony deser, dwa gorące dania, wszystko w jednym 
pudełku.
Skończyłem posiłek, wrzuciłem puste pudełko do pojemnika na śmieci i rozejrzałem 
się. 
Czułem się znacznie lepiej i raźniej. Dostrzegłem telefon na ścianie, którego 
jakoś dotychczas nie 
zauważyłem. Wystarczyło podnieść słuchawkę i powiedzieć Kontroli Konszelfu 10, 
gdzie jestem. 
Zabiorą mnie stąd natychmiast i zawiadomią Jona i Hil, że jestem uratowany. No i 
ciotkę, i wuja. 
Nie bez uczucia zawstydzenia podniosłem słuchawkę i czekałem, żeby odezwała się 
Kontrola. 
Zastanawiałem się co im powiedzieć. Nie miałem pojęcia, gdzie jestem. Powiem im 
po prostu: 
„Jestem tutaj”, a oni na pewno sami zorientują się, gdzie to jest.
Ale w słuchawce panowała cisza. Stuknąłem kilka razy w widełki, ale nie miałem 
już 
wątpliwości. W słuchawce nawet nie szumiało, z czego wywnioskowałem, że 
połączenie zostało 
gdzieś przerwane. Odłożyłem słuchawkę i usiadłem. Byłem sam.
Na chwilę uległem panice. A potem przypomniał mi się mój wybawca. Wszystko stało 
się dla 
mnie jasne. On na pewno dlatego nie pozostał przy mnie, że próbował 
zatelefonować, a potem 
podążył po pomoc. Należało więc spokojnie czekać. Było mi ciepło, miałem pod 
dostatkiem 
powietrza, żywności i wody. Ułożyłem się na ławie i zdrzemnąłem się.
Ktoś potrząsnął mną silnie. Był to Jon. Ociekał wodą, miał na sobie kombinezon, 
nie zdjął 
nawet akwalungu.
— Och, człowieku, jakże się cieszę, że cię widzę. Nie mogę w to po prostu 
uwierzyć. Czy 
jesteś cały i zdrowy? — krzyknął.
— Czuję się doskonale.
Objęliśmy się mocno. Na Księżycu unikamy zbyt jawnego okazywania naszych uczuć i 
w 
innych okolicznościach poczułbym się zawstydzony. Ale widok Jona ucieszył mnie 
ponad 
wszelką miarę! Klepaliśmy się po ramionach i śmieliśmy się jak głupi. Byłem 
szczęśliwy, że 
żyję. W dodatku pojąłem nagle, że dobrze jest mieć przyjaciela, który lubi mnie 
nie dlatego, że 
jestem synem gubernatora Księżyca. Wstaliśmy i uśmiechnęliśmy się do siebie.
— Na dole są sanie z zapasowymi akwalungami. Czy czujesz się na siłach do 
podróży? Czy 
możesz sam nałożyć kombinezon?
— Czuję się świetnie, naprawdę. Daj mi akwalung.
Jon zsunął się do włazu, a ja poskładałem koce i nałożyłem kombinezon oraz 
resztę 
ekwipunku. Kiedy byłem gotowy, zjawił się Jon i podał mi świeży akwalung. 
Zbladł, kiedy 
zobaczył zero na wskaźniku ciśnienia mojego zużytego zbiornika. Przekręcił 
zawór.
— Człowieku, byłeś o włos od śmierci!
— Chyba tak. Ale teraz wszystko jest okay — dodałem, widząc przerażenie w jego 
oczach.
— Myśleliśmy, że już po tobie. Biedna mama! No i twój ojciec!
— Ojciec wie?
— Kiedy po godzinie poszukiwań nie znaleźliśmy ciebie, zawiadomiliśmy Kontrolę. 
Było to 
około drugiej. Oni zatelefonowali do wuja George’a do ONZ. Dopiero przed godziną 
zawiadomiono mnie, że jesteś zdrowy i cały. Kiedy wyruszałem tutaj, Kontrola 
łączyła się znowu 
z Ziemią.
— Spieszmy się, Jon.
Wszystkie pytania, jakie chciałem mu postawić, uleciały mi z pamięci. Chciałem 
jak 
najszybciej wrócić na Konszelf 10 i uspokoić ojca. Popłynęliśmy szybko. Jon 
zabrał mnie od 
razu do Kontroli i przedstawił dyżurnej urzędniczce Mary, która połączyła mnie 
natychmiast z 
ONZ. Z trudem rozpoznałem ojca na ekranie wideotelefonu. Wydało mi się, że 
postarzał się i 
posiwiał. Ale kiedy zobaczył mnie całego i zdrowego, poweselał.
— Tato, strasznie mi przykro. Nie moja wina, że oni tak się pośpieszyli ze złymi 
wiadomościami.
— W porządku, Kep. Nie mieli innego wyjścia. Miałeś powietrze tylko na pół 
godziny. Jak się 
uratowałeś?
— To bardzo dziwna historia — zacząłem i umilkłem na chwilę, żeby pozdrowić ręką 
Hil, 
która weszła właśnie z kubkiem kawy dla dyżurnej. — Akurat skończył mi się zapas 
tlenu, kiedy 
zjawił się jakiś dziwny srebrny człowiek ze skrzelami i…
— Kep, są zakłócenia na linii. Powtórz to…
— Ten człowiek był cały jakby pomalowany srebrną farbą i nie miał…
W konsolecie telekomunikacyjnej rozległ się trzask, obydwie dziewczyny 
krzyknęły, po 
pokoju rozszedł się ostry zapach spalenizny. Wideotelefon zamilkł. Obraz ojca na 
ekranie 
zniknął.
— Co u diabła?
— Hil, przepraszam cię! Czy oparzyłaś się?
— Nic mi nie jest, Mary. Muszę się tylko przebrać. Hil stała przy konsolecie i 
wycierała sobie 
spodnie.
Na podłodze leżał rozbity kubek w kałuży kawy. Hil zorientowała się, że patrzę 
na nią. 
Zarumieniła się i wybiegła z pokoju.
Mary patrzyła to na dymiącą konsoletę, to na mnie.
— Bardzo mi przykro, Kepler. Zupełnie nie rozumiem, jak to się stało, ale 
obawiam się, że 
minie co najmniej godzina, zanim aparat wyschnie i będzie go można naprawić. Czy 
mam cię 
połączyć z ojcem, jak tylko przywrócimy łączność?
— Nie warto, Mary. Ojciec już wie, że wszystko gra, a to jest najważniejsze. Nie 
chcę 
odrywać go od konferencji, skoro nie ma już nic pilnego.
Wychodząc z Kontroli spotkałem lekarza.
— Och, Kepler! Jon powiedział mi, że się uratowałeś. Moje gratulacje. Właśnie 
ciebie 
szukam. Chodź ze mną do Izby Chorych.
— Ależ doktorze, ja czuję się znakomicie — protestowałem, jednakże lekarz 
chwycił mnie za 
ramię, kazał mi iść za sobą i rozebrać się. Zbadał mi płuca, serce, oczy, uszy, 
a nawet stawy.
— To jest konieczne — odpowiadał na moje protesty. — Jon powiedział, że w twoim 
akwalungu nie było nawet centymetra sześciennego tlenu. Nie rozumiem, jak udało 
ci się tak 
dokładnie wymierzyć drogę do schroniska.
— Niczego nie mierzyłem — odparłem i opowiedziałem mu całą moją przygodę, tak 
samo, 
jak chciałem to zrobić w rozmowie z ojcem, kiedy nastąpiło zwarcie w konsolecie. 
Doktor 
Macintosh spojrzał na mnie z niepokojem i zanim zdążyłem się sprzeciwić, 
podsunął mi 
poduszkę pod głowę i uniósł wysoko nogi.
— Czyżby to była narkoza azotowa? Nie, niemożliwe… Jest to chyba reakcja na 
niedotlenienie. Myślę, że zatrzymam cię tu na wszelki wypadek na noc. Nie 
upieraj się, Kepler. 
Najbardziej potrzebny ci jest sen.
Próbowałem uzmysłowić mu, że przespałem całe popołudnie, ale była to tylko 
strata czasu. 
Przyniósł mi pidżamę, zgasił światło i zostawił mnie samego. Kręciłem się kilka 
godzin na łóżku, 
zanim doktor wrócił i dał mi środek nasenny, po którym wreszcie zasnąłem.
Sny zdarzają mi się rzadko. Być może, że z powodu tabletki zdawało mi się, że 
słyszę cichy 
głos kobiecy, powtarzający w kółko to samo zdanie.
— Kep, ty nie widziałeś człowieka–ryby. Człowiek–ryba nie istnieje… Nie 
widziałeś…
Głos był cichy, ale natarczywy, a rytm słów zdawał się odpowiadać rytmowi mojego 
serca. 
Czułem, jak wwiercają mi się w mózg.
Rano dostałem śniadanie do łóżka, a nieco później zjawił się lekarz.
— Jak się dzisiaj czujesz? — przysiadł koło mnie. — Bardzo jesteśmy ciekawi, jak 
dostałeś 
się wczoraj do schroniska. To jest właściwie niemożliwe. Od miejsca, gdzie 
porwał cię prąd, do 
schroniska trzeba płynąć blisko godzinę. Czy pamiętasz coś?
— Sam nie wiem, doktorze. Im dłużej zastanawiam się nad tą całą historią, tym 
bardziej 
jestem zdezorientowany. Miałem takie dziwne sny… Pamiętam tylko, że zanim 
zabrakło mi 
powietrza, włączyłem sygnał dla delfinów.
— To tłumaczy całą sprawę — doktor uśmiechnął się i wstał. — Zdaje mi się, że 
doszedłeś 
już do siebie po tej przykrej przygodzie. Ale będzie lepiej, jeżeli w ciągu 
następnych kilku dni 
pozostaniesz możliwie blisko zabudowań. Pamiętaj — żadnych dalszych wycieczek!
— Dobrze, doktorze. Ale pan wspomniał o tym, że porwał mnie prąd?
— Ach prawda, ty nic nie pamiętasz. Dostałeś się w silny wir prądu podwodnego, 
który 
zmiata wszystko na swojej drodze. Na szczęście uderzył on nieco na północ od 
Konszelfu. To 
jest zjawisko, które można porównać tylko z lawiną. Wywołuje go nierównomierne 
nawarstwianie się szlamu u ujścia wielkich rzek. Kiedy szlam rusza, powstaje 
potężny prąd 
wody. W tym wypadku jego szybkość wynosiła sto dwadzieścia kilometrów na 
godzinę. Potem 
zepsuły się nam instrumenty pomiarowe. Jon i Hil mieli szczęście, ale ty 
znalazłeś się na skraju 
prądu. Musiałeś się czuć jak na kolejce w lunaparku.
— Nie miałem o tym wszystkim pojęcia. Ale uczucie było rzeczywiście sensacyjne. 
Rzuciło 
mną w głąb lasu wodorostów i byłem pewny, że się już nigdy stamtąd nie 
wydostanę.
— Chwileczkę! — doktor odwrócił się nagle od drzwi. — Więc byłeś głęboko wśród 
wodorostów? Jak długo?
— Trudno mi powiedzieć. Byłem w stanie szoku. Może piętnaście minut, a może 
dłużej. 
Dlaczego pan pyta?
— Bo nie rozumiem, jak mogłeś dostać się do schroniska 42 z taką ilością tlenu, 
jaka ci 
pozostała w akwalungu, nawet z pomocą delfina. Przypuszczam, że nie dowiemy się 
tego nigdy. 
Cóż, morze jest pełne tajemnic. Cieszę się, że wyszedłeś z tego cało.
— Ja też! — roześmiałem się, ale postanowiłem nie mówić mu, że ktoś ze mnie 
przecież zdjął 
kombinezon, owinął w koce i przyłączył do aparatu tlenowego. I że to na pewno 
nie był delfin. 
Sam nic nie rozumiałem.
— Ludzie–ryby nie istnieją — powiedziałem na głos.
— Oczywiście, że nie! — odparł doktor Macintosh. — Zapewne słyszałeś różne 
legendy o 
nich, więc przyśnili ci się, kiedy miałeś halucynacje wywołane brakiem tlenu.
— Naturalnie. Tak na pewno było. Ale jak to się stało, że Jon tak szybko mnie 
odnalazł?
— Był właśnie w Kontroli, kiedy zatelefonowałeś i sam odebrał od ciebie 
wiadomość.
— Panie doktorze, ja nie telefonowałem! Telefon był zepsuty.
— Czy jesteś tego pewien? Może byłeś jeszcze w szoku?
Potrząsnąłem głową.
— Tak. Tego jestem pewien. Może pan to sprawdzić. Proszę spytać Mary.
— Zrobię to.
Wyszedł na korytarz do telefonu wewnętrznego. Słyszałem, jak rozmawiał. Po 
chwili wrócił.
— Masz rację. Prąd uszkodził wszystkie telefony w północnym sektorze. Jeszcze 
nie 
ukończono naprawy.
— To bardzo dziwne. W takim razie, skąd Jon wiedział, gdzie mnie szukać?
— Musi być na to jakieś rozsądne wytłumaczenie. Zapytaj Jona.
— Zrobię to, panie doktorze. Zapytam go.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Natychmiast po wyjściu z Izby Chorych udałem się na poszukiwanie Jona. Mary 
powiedziała 
mi, że jest w szkole, ale że będę go mógł złapać w czasie przerwy na drugie 
śniadanie, czyli za 
godzinę. Poszedłem więc do laboratorium biologicznego, żeby zobaczyć się z 
ciotką i wujem. 
Oboje objęli mnie serdecznie, a ciotka ucałowała. Byliśmy wszyscy wzruszeni.
Dotychczas uważałem się po prostu za ich gościa, a teraz zrozumiałem, że uważają 
mnie 
niemal za własnego syna, że kochają mnie prawie tak samo jak Jona. Musiałem 
kilkakrotnie 
upewniać ciotkę, że czuję się doskonale. Nie dowierzała mi, dopóki nie 
zagroziłem, że sprowadzę 
doktora, żeby za mną świadczył.
Teraz wiedziałem już, jakie uczucia żywili w stosunku do mnie wuj i ciotka. Ale 
jak jest z 
Jonem? Czy ma on dla mnie naprawdę rodzinne uczucia, czy darzy mnie zaufaniem? 
Jak 
zareagowałby, gdybym, dla jego własnego dobra, zaczął indagować go?
Pomyślałem, że w gruncie rzeczy panuje w tej małej społeczności trochę 
niesamowita 
atmosfera. Na pozór wszyscy byli serdeczni i otwarci, pełni entuzjazmu dla 
swojej pionierskiej 
pracy, pełni niezachwianej odwagi. Ale ponad tym wszystkim, jak na kliszy, na 
której robiono 
przez pomyłkę dwa zdjęcia, dominował zespół tajemniczych, niejasnych, 
niepokojących faktów. 
Pragnąłem za wszelką ceną oszczędzić ciotce Janet przykrości i zastanawiałem się 
nad tym, co 
mógłbym zrobić, żeby im zapobiec.
Powróciłem do głównego budynku w chwili, kiedy uczniowie opuszczali salę 
wykładową. 
Podszedłem do Jona i odciągnąłem go na stronę.
— Muszę z tobą pomówić na osobności. Czy możesz mi poświęcić trochę czasu?
— Oczywiście. Chodź do kafeterii, napijemy się czegoś. Jak się czujesz?
— Świetnie, doskonale.
Poszedłem za nim. Usiedliśmy we wnęce w głębi kafeterii. Zamieszałem słomką 
koktajl 
mleczny. Nie bardzo wiedziałem, od czego zacząć.
— Co masz na wątrobie, Kep?
— Różne rzeczy… Jon, co ty wiesz o ludziach–rybach?
— Ludziach–rybach?
Oczy Jona były równie wyraziste jak oczy jego matki. Zobaczyłem w nich najpierw 
strach, a 
potem udaną obojętność.
— Ludzie–ryby? Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.
Po co mi Jon utrudniał rozmowę?
— Widzisz, Jon. Wczoraj w schronisku miałem dziwny sen. Śnił mi się człowiek–
ryba i że to 
on właśnie mnie uratował. Doktor Macintosh twierdzi, że musiałem słyszeć jakieś 
bujdy i że 
miałem przywidzenia. Ale mnie to nie przekonuje. Nie przypominam sobie, żebym 
przed dniem 
wczorajszym słyszał cokolwiek o istnieniu ludzi–ryb.
John wziął papierową serwetkę i starł stół, na który przed chwilą wylał swój 
mleczny koktajl.
— I to jest wszystko, o co chciałeś mnie zapytać?
Na jego twarzy odmalowała się widoczna ulga. Miałem ochotę powiedzieć mu, że 
jeżeli jest 
zamieszany W jakąś konspirację, to powinien nauczyć się panowania nad swoim 
wyrazem 
twarzy albo założyć maskę.
— Cóż — dodał po chwili — od dawna krążą tutaj takie legendy. Myślę, że ludzie 
mieliby 
ochotę na to, żeby takie stwory rzeczywiście istniały. Widzisz, Kep, siedzimy 
tu, w tym wąskim 
pasie wody pomiędzy powierzchnią a, powiedzmy, siedemdziesięciometrową głębiną. 
Jesteśmy 
ograniczeni naszą fizyczną niemożnością znoszenia dużych zmian ciśnienia, 
pobierania 
powietrza bezpośrednio z wody, i to w odpowiedniej ilości i na różnych poziomach 
morza. W 
rezultacie naukowcy zaczęli — może raczej dla zabawy — myśleć o człowieku, który 
mógłby 
egzystować na całym szelfie kontynentalnym, a nawet na większych głębokościach. 
Wtedy 
nastąpiłoby podwojenie przestrzeni życiowej dla ludzkości. Gdyby to się dało 
zrobić. Ale nie jest 
to możliwe ani przez zabieg chirurgiczny ani przez mutację genetyczną. Pamiętam, 
mówiłem ci o 
tym pierwszego dnia twojego pobytu u nas. Musiałeś to sobie widocznie zanotować 
w pamięci.
— Pamiętam, że zacząłeś o tym mówić — powiedziałem sucho — ale Hil przerwała ci 
i 
nie pozwoliła dokończyć. Wydała mi się bardzo zła. Później, wieczorem, 
kłóciliście się. Ciekaw 
jestem, dlaczego.
Jem poczerwieniał i zerwał się na równe nogi.
— Hej, spójrz na zegarek! Zagadaliśmy się. Mam przed sobą jeszcze trzy godziny 
pracy w 
laboratorium.
— Zrobisz to później — położyłem mu rękę na ramieniu.
Nie krzycz. Wszyscy na nas patrzą.
— Więc siadaj i słuchaj. Jeszcze nie skończyłem. Skąd wiedziałeś, w którym 
jestem 
schronisku?
— Byłem w Kontroli, kiedy zadzwoniłeś.
Jon był wyraźnie zadowolony ze zmiany tematu.
— To się nie zgadza. Wszystkie telefony w północnym sektorze były uszkodzone. 
Próbowałem się dodzwonić do Kontroli, ale nie mogłem. Możesz to sprawdzić.
— Ale byłem tam i otrzymałem wiadomość — jąkał się Jon.
— Poza tym nie miałem pojęcia, że jestem w schronisku 42. Nie mogłem więc podać 
jego 
numeru Kontroli. Kto to zrobił? Kto wiedział to wszystko?
Jon potrząsnął głową. Jego zdziwienie robiło wrażenie prawdziwego.
— Czy zdawało ci się, że poznałeś mój głos?
— Ależ skąd. Nie odbierałem telefonu osobiście. Stałem niedaleko aparatu, kiedy 
Mary 
rozmawiała. Odwróciła się do mnie i powiedziała: „Z Keplerem wszystko jest w 
porządku. 
Znajduje się w schronisku 42.” Krzyknąłem tylko, żeby zawiadomiła twojego ojca, 
złapałem 
sanki i popłynąłem.
— Okay! Przepraszam cię, Jon. Wszystko tak się skomplikowało.
— Ależ nie przejmuj się — Jon był najwyraźniej uspokojony. — A co do tamtej 
sprawy, Kep, 
to zapomnij o niej. Nie istnieje taka rzecz jak człowiek–ryba.
— Niech to szlag trafi! Znowu przypomniałeś mi go. Chodzi mi po głowie od samego 
rana i 
dostaję już od tego bzika!
Wypiliśmy mleczne koktajle i poszedłem do Kontroli, żeby jeszcze trochę pomęczyć 
Mary. 
Potwierdziła dokładnie wszystko, co mi powiedział Jon.
— Owszem, miałam wczoraj po południu dyżur. Przyszłam o trzeciej, a wiadomość od 
ciebie 
nadeszła w pół godziny później.
— Czy poznałaś mój głos?
Potrząsnęła głową.
— Więc jak możesz stwierdzić, że mówiłem ja, a nie ktoś inny?
Roześmiała się.
— Wiem, że to nie byłeś ty. Jestem pewna, że to był głos kobiety. Ale jakiś 
przygłuszony. Nie 
sądzę, żeby udało mi się go rozpoznać. Dlaczego pytasz?
— Po prostu jestem szalenie ciekawy, kto zawiadomił was o miejscu mojego pobytu. 
Chciałbym tej osobie podziękować.
— Teraz, kiedy to mówisz, zaczynam się zastanawiać, dlaczego wczoraj nie 
zdziwiło nas, że 
ona nie przyprowadziła cię tu, zamiast telefonować. Pewnie dlatego, że byliśmy 
tak uradowani, 
że się znalazłeś.
— Mary, czy możesz sobie przypomnieć, skąd ona telefonowała?
— Obawiam się, że nie, kochanie. Tyle rzeczy działo się naraz, tyle było 
telefonów od 
pogotowia ratunkowego, które musiałam przełączać do Kontroli…
— Spróbuj sobie przypomnieć. To jest naprawdę bardzo ważne. Wyobraź sobie, że 
siedzisz 
przy konsolecie i patrzysz na tablicę rozdzielczą. Zapala się jedno ze 
światełek. Włączasz się i 
słyszysz kobiecy głos mówiący, że się odnalazłem. Spróbuj sobie przypomnieć, 
Mary, proszę 
cię!
Usiadła, skoncentrowała się, przesunęła ręką po tablicy.
— To było tutaj, w prawej kolumnie. Teraz pamiętam… Na pewno nie w dwóch górnych 
rzędach, bo wszystkie czterdziestki i pięćdziesiątki zostały wyłączane przez 
zwarcie…
Wyciągnęła niepewnie prawą rękę i szepnęła:
— Nie wiem, naprawdę, nie wiem, Kep…
— Nie denerwuj się tak. Wyłącz myśli i próbuj sobie przypomnieć, jaki wykonałaś 
ruch.
Zrobiła, o co ją prosiłem, zamknęła oczy i wyciągnęła rękę, zawahała się, potem 
pewnym 
ruchem dotknęła jednego z klawiszy.
— To był ten; albo ten. Teraz pamiętam. Jeden z tych dwóch.
Otworzyła oczy i odczytała numery.
— 38 i 39… Ale słuchaj, te numery należą do rejonu oddalonego o kilka kilometrów 
od 
hodowli wodorostów i schroniska 42. To bardzo dziwne.
— 38 i 39. Co jest w tym rejonie?
— Przeważnie kopalnie. Pokażę ci na mapie. Chodź tutaj. Byłeś w schronisku 42, 
prawie 
prosto na północ stąd, na samym skraju lasu wodorostów. Przedtem byłeś bliżej 
rejonu 24, na 
południowy wschód od wodorostów. Numery 38 i 39 znajdują się po drugiej stronie 
szczeliny, w 
której prowadziliśmy przed kilku laty rozległe badania geologiczne. Nikt tam 
teraz nie bywa.
— Wczoraj ktoś tam był.
— Tak — na twarzy Mary odmalował się niepokój. — Słuchaj, Kepler, będę musiała 
złożyć 
raport kontrolerowi. Może polecą policji zbadać tę sprawę.
Wolałem, żeby władze nie wtrącały się do mojej przygody, przynajmniej do czasu, 
kiedy będę 
wiedział o niej nieco więcej.
— To chyba byłaby przesada — powiedziałem. — Po prostu chciałem się od ciebie 
czegoś 
dowiedzieć, żeby podziękować mojemu wybawcy. Ale grunt, że jestem uratowany, 
niezależnie 
od tego, komu to zawdzięczam.
— Nie doceniasz wagi tej sprawy. Wczoraj miałam dyżur, przez cały czas patrzyłam 
na mapę 
i wiem, że w tym sektorze nie było nikogo. To znaczy, że ktoś fałszywie 
poinformował nas o 
miejscu swojego pobytu i potajemnie udał się do schroniska 38 albo 39. Jest to 
poważne 
naruszenie zasad naszego wspólnego bezpieczeństwa, które opiera się na tym, że 
Kontrola w 
każdej chwili wie, gdzie kto się znajduje. Na Księżycu jest chyba tak samo?
— Przypuśćmy, że to był ktoś z zewnątrz?
— Ktoś z Powierzchni? To niemożliwe.
— Dlaczego?
— Ktoś z nas musiałby być w to zamieszany. Przybysz z Ziemi musiałby u kogoś 
zamieszkać. 
To by się od razu wydało.
— Chyba masz rację. Cóż, widzę, że musisz zrobić, co do ciebie należy. Dziękuję 
ci za 
pomoc.
Poszedłem do kafeterii na obiad i zauważyłem Jona i Hil siedzących przy stoliku 
w kącie. Byli 
nachyleni ku sobie i Jon coś tłumaczył Hil z wielkim naciskiem. Kiedy 
przechodziłem koło nich 
z tacą, Hil podniosła głowę. Spojrzała na mnie zimnym wzrokiem, z zaciśniętymi 
ustami. Po 
chwili odwróciła wzrok i udała, że mnie nie dostrzega.
Po południu nałożyłem kombinezon i akwalung z trzygodzinnym zapasem. Kiedy znowu 
znalazłem się w nieważkości, zapomniałem o wszystkich troskach. W 
przezroczystej, miękkiej 
wodzie roiło się od najrozmaitszych morskich żyjątek i gdy przyglądałem się ich 
fascynującej 
egzystencji, możliwość zagrożenia wynikająca z szeptów Jona i Hil, którym 
przysłuchiwałem się 
pierwszego wieczoru na Konszelfie 10, wydała mi się zupełnie nierealna. Wróciłem 
do domu 
uspokojony i zrelaksowany.
Ciotka Janet uznała, że należy uczcić moje cudowne ocalenie, i przygotowała 
wspaniałą 
kolację. Przyszła Hil. Była zupełnie inna niż Jon. Mógłbym się założyć, że 
umiałaby doskonale 
grać w pokera i że jej wesołość i rozmowność są tylko zręczną mistyfikacją. Była 
bardzo miła. 
Śmiała się i opowiadała dowcipy, nie dopuszczając do tego, żeby choć na chwilę 
zapadła cisza. 
Kiedy zorientowała się, że ją obserwuję, posłała mi uśmiech, który stopiłby lody 
na szczytach 
Apenin.
Wieczór bardzo się udał, mimo że Hil wyraźnie się zgrywała. Nagle zadzwonił 
telefon. Po 
krótkiej rozmowie ciotka Janet wróciła do nas ze zdziwioną miną.
— Dzwonił doktor. Pytał się, czy dobrze się czujesz i czy nie miałeś nowych 
halucynacji. Nie 
rozumiem, o co mu chodzi.
Próbowałem obrócić sprawę w żart, ale ciotka czekała na odpowiedź. Bawiłem się 
odruchowo 
plakietką z nazwiskiem, którą nosiłem na szyi: szarpnąłem zbyt mocno łańcuszek i 
przerwałem 
go. Ani w swetrze, ani w spodniach nie miałem kieszeni, więc odłożyłem łańcuszek 
z plakietką 
na stół, żeby go później zreperować.
— Doktor mi to wyjaśnił — odparłem. — Niedotlenienie wywołało jakieś 
przywidzenia. Ale 
najdziwniejsze jest to, że wciąż widzę tego człowieka i że mam uczucie, że go 
już kiedyś 
widziałem. A to jest przecież zupełnie wykluczone.
— Zdarzają się takie sny — usiłował mnie uspokoić wuj Ted. — Zaludniamy je 
często 
prawdziwymi postaciami, ale każemy im występować w najdziwniejszych rolach.
— To prawda.
— Mam nadzieję, że telefon doktora nie zdenerwował cię. Nie przejmuj się, 
kochanie.
Siedziałem na półkolistej ławie, naprzeciwko Hil, i kiedy odwróciłem się, żeby 
odpowiedzieć 
ciotce, światło lampy padło na jej twarz uwydatniając skośność jej ciemnych oczu 
i uwypuklając 
kształt jej ust. Patrzyłem na nią zafascynowany i na ułamek sekundy nasze oczy 
spotkały się. 
Dobrze wiedziała, co mi przyszło na myśl. Kubek z kawą wyśliznął mi się z ręki i 
rozbił na 
drobne kawałki.
— Och, ciociu, przepraszam! — krzyknąłem i pobiegłem do kuchni.
— Ja to załatwię. Kep nie wie, gdzie trzymamy ącierki.
Poczułem raczej, niż zobaczyłem przebiegającą przede mną Hil. Po chwili była z 
powrotem w 
pokoju i wycierała kawę z utkanego przez ciotkę dywanu.
Hil spojrzała mi intensywnie w oczy, dając mi w ten sposób rozkaz, żebym 
milczał. Ale ja nie 
zamierzałem się jej poddawać i właśnie otwierałem usta, żeby opowiedzieć moją 
przygodę, kiedy 
znienacka ogłuszyło nas wycie syreny alarmowej. Wszyscy zerwali się z miejsc.
— Spadek ciśnienia — powiedział wuj Ted spokojnie. — Jon, zaprowadź matkę do 
komory 
awaryjnej przy bawialni. Hil i Kepler pójdą do komory przy sypialni. Ja spróbuję 
zorientować się 
w sytuacji.
— Ted, pośpiesz się! Och, mój dywan, mój piękny dywan!
— Szybko, mamo!
— Chodź, Kep — Hil chwyciła mnie za rękę i pobiegła w stronę sypialni. Weszła 
szybko po 
kręconych schodkach pod ścianą, otworzyła klapę komory, razem wcisnęliśmy się do 
środka.
— Hil, czy mam zaryglować klapę? Nie widzę żadnej wody — podłoga sypialni była 
sucha.
— Kiedy się pokaże, może być za późno. Rygluj klapę.
Przekręciłem sztywny zawór i kucnąłem w ciemnościach. Hil podała mi małą maskę z 
tlenem.
— Trzymaj to. W komorze jest powietrza na dziesięć minut, więc możesz na razie 
nie 
nakładać maski.
— Czy nie wychodzimy na zewnątrz?
— Jeszcze nie. Chcę ci coś powiedzieć. Słuchaj i nie przerywaj mi. Nie mamy 
wiele czasu.
Siedziałem skurczony w ciemności, w małej komorze, słuchałem cichego głosu Hil i 
myślałem, że jest to najdziwniejsza chwila mojego życia. Raz, kiedy poruszyła 
się, jej włosy 
musnęły moją ręką. Nie wyobrażałem sobie czegoś równie miękkiego i jedwabistego. 
Ale głos 
miała zimny. Zimny jak lód.
— Słuchaj, Kep, i słuchaj uważnie. Musisz zmądrzeć i przestać wtykać nos w nie 
swoje 
sprawy. To nie jest twój świat i to, co się tu dzieje, nie powinno cię nic 
obchodzić. Mówią ci to 
dla twojego własnego dobra.
— Przecież oboje doszliśmy do wniosku, że nasza egzystencja na Księżycu i wasza 
tu, na 
Konszelfie, są do siebie bardzo podobne. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, o co 
chodzi, Hil? 
Jeżeli zrozumiem sytuację, przestanę stawiać dziwne pytania w nieodpowiednich 
chwilach.
— Nie jestem tak naiwna, Kep. Nie powiem ci nic. Nawet Jon… — przerwała w pół 
słowa.
— Czy to znaczy, że nie masz zaufania nawet do Jona i jemu też wszystkiego nie 
mówisz? 
Czy ty zdajesz sobie sprawę, jak to wygląda? Jeżeli nawet jemu nie możesz 
zaufać, w takim 
razie to, co wiesz, jest tak groźne, że Jon musiałby donieść o tym Kontroli, 
nawet gdybyś ty była 
w to zamieszana. Hil, na litość boską, wycofaj się z tego, dopóki nie jest za 
późno.
— Nie mogę… a poza tym nie chcę. To jest moja sprawa. Z Jonem jest inaczej. 
Oczywiście, 
że mu ufam. Ale on nie musi wszystkiego wiedzieć. Nie chcę go niepokoić i… to 
wszystko. 
Ciebie to w ogóle nie dotyczy. Słuchaj, Kep, kiedy cię poznałam, pomyślałam 
sobie, że jak na 
Selenitę jesteś fajny. Ale nie dopuszczę do tego, żebyś nam pokrzyżował nasze 
plany przez 
głupią . ciekawość. Ostrzegam cię. Próbujesz mieszać się do : spraw znacznie 
poważniejszych, 
niż ci się zdaje. Narażasz życie. To nie jest zabawa. I przede wszystkim 
przestań zadawać 
pytania. Nie łaź za mną, nie narzucaj mi się. I nie pytaj więcej o ludzi–ryby. 
Oni nie istnieją.
Siedziałem w ciemności bezgranicznie zdumiony. Ostatnie słowa Hil wydały mi się 
dziwnie 
znajome. Podobnie jak dźwięk jej głosu. Był to ten sam głos, który słyszałem we 
śnie 
poprzedniego wieczoru. Pod nami rozległo się stukanie. Następnie dolna klapa 
otworzyła się. 
Ostrożnie zsunąłem się po stopniach. Wszystko wydawało się normalne. Poszedłem 
za wujem do 
bawialni, Hil szła tuż za mną.
— Dzięki Bogu, to był fałszywy alarm — radowała się ciotka. — Ale co z moim 
dywanem?
Na twarzy wuja Teda malowała się powaga.
— Bardzo mi przykro, ale alarm nie był fałszywy. Ktoś uszkodził ciśnieniomierz. 
Gdyby nas 
akurat nie było w domu albo gdybyśmy spali… Zanim dostałem się do maszynowni, 
zalało ją na 
wysokość dwóch centymetrów.
— Sabotaż? — zdziwiłem się.
— Tak, sabotaż. Pompa powietrzna utrzymuje w naszych domach stałe ciśnienie 
trzech 
atmosfer. Jest ono regulowane przez zautomatyzowany obwód barometryczny. Obwód 
ten został 
zablokowany. Przy pomocy tego — otworzył dłoń i pokazał nam srebrną plakietkę 
identyfikacyjną. Mimo woli podniosłem rękę do szyi, ale zaraz sobie wszystko 
przypomniałem.
Wuj Ted patrzył na plakietkę i odczytał widniejący na niej napis: Kepler 
Masterman. 
13280.LL21. Odwrócił ją. W milczeniu patrzyliśmy na wizerunek Księżyca wyryty po 
drugiej 
stronie.
— Może nam to wyjaśnisz, Keplerze?
— Nie podejrzewa wuj chyba, że mam z tym coś wspólnego?
— Nie przeczysz, że plakietka jest twoja?
— Oczywiście, że nie. Jakieś pół godziny temu łańcuszek pękł, więc położyłem ją 
na stole.
— Tak, tato, widziałem, jak Kep to zrobił.
— A zaraz potem rozlałeś kawą i wyszedłeś, niby to po ścierkę?
— Ja naprawdę szukałem ścierki.
— Kto widział plakietkę na stole po wyjściu Kepi era z pokoju?
Zapanowało milczenie. Wuj Ted patrzył na mnie surowym wzrokiem, a ja jemu prosto 
w 
oczy.
— Gdybym postanowił popełnić szaleństwo i uszkodzić obwód aparatury regulującej 
ciśnienie, to czy użyłbym do tego tak obciążającego przedmiotu jak własna 
plakietka 
identyfikacyjna? Sądzę, że można to zrobić przy pomocy byle czego.
— O, tak. Wystarczy, że będzie płaskie i nie grubsze niż trzy milimetry. Nawet 
kawałek 
tektury. To jest silny argument, Kep. Ale jeżeli nie ty, to kto to zrobił? 
Musiał to być ktoś z nas.
Spojrzał na ciotkę Janet, na Jona, na Hil, a potem znowu na mnie. Rozłożył 
bezradnie ręce i 
oddał mi moją plakietkę. Wziąłem ją od niego bez słowa i zacząłem szukać 
wzrokiem łańcuszka 
na stole i dywanie. Nie było go. Poszedłem do kuchni i spojrzałem na podłogę. I 
tam go nie było.
W maszynowni podłoga była wciąż mokra, a niedaleko drzwi leżał mój łańcuszek. 
Podniosłem go i odwróciwszy się stanąłem twarzą w twarz z Hil. Uśmiechnęła się 
drwiąco.
— Może teraz mi uwierzysz, że lepiej nie mieszać się w nasze sprawy.
— Ty masz źle w głowie. Chyba zwariowałaś!
Wzruszyła ramionami i odsunęła się ode mnie.
— Jest już późno. Idę do domu. Dobranoc, Kep. Przyjemnych snów!
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Tego dnia Hil nie pokazała się już. Nie przyszła nawet na kolację. Jon był 
przygnębiony i nie 
można go było rozruszać. Zastanawiałem się, czy zdawał sobie sprawę, że Hil jest 
sabotażystką. 
Nie mogłem go o to zapytać. Sytuacja stała się napięta.
Przez cały dzień zwiedzałem samotnie osiedle. Ponieważ taśmy kierunkowe ciągnęły 
się na 
sporą odległość, mogłem swobodnie poruszać się po mniej więcej dwustu 
pięćdziesięciu 
kilometrach kwadratowych. Mimo dużego ruchu panującego dokoła budynków ryby 
zachowywały się normalnie. Przez kilka godzin pływałem więc tuż nad dnem 
obserwując jakąś 
rybę broniącą swojego terytorium albo błazeństwa ośmiornicy mieszkającej w 
przewróconym do 
góry dnem pojemniku w samym środku osiedla.
Nie chciałbym przez to powiedzieć, że na Konszelfie panował nieporządek. 
Przeciwnie, było 
tam czysto i schludnie. Ośmiornica po prostu objęła w posiadanie pojemnik w 
okresie, kiedy 
Konszelf 10 znajdował się w budowie i nikt nie miał ochoty jej wykwaterować. 
Była znaną i 
uznawaną mieszkanką osiedla.
Po kilku dniach próżnowania zapytałem wuja Teda, czy mógłbym w czymś pomóc. Na 
Księżycu nikomu nie wolno było być pasożytem, toteż nie w smak było mi wałęsać 
się, podczas 
kiedy wszyscy pracowali. Otrzymałem więc ważną funkcję. Do moich obowiązków 
należała 
inspekcja ścian budynków i oczyszczania ich z glonów, które w przeciwnym wypadku 
zasłoniłyby zieloną powłokę okna, tarcze przyrządów i wszelkie oznakowania.
Moje zadanie nie było trudne. Pracując przez trzy dni w tygodniu mogłem dokonać 
inspekcji 
całego terenu w okresie dziesięciu dni, przyczyniając się do tego, że całe 
osiedle było wolne od 
alg. Polubiłem tę pracę. Była przyjemnym urozmaiceniem w porównaniu z 
programowaniem 
komputera i analizowaniem danych, czym zajmowałem się na Księżycu. Mogłem przy 
tym 
myśleć o różnych sprawach, na co dotychczas nie miałem czasu. Różne myśli 
chodziły mi po 
głowie, podczas gdy czyściłem kopułę budynku, polerowałem antenę wysokiej 
częstotliwości 
albo jednym silnym ruchem płetw spływałem w dół, żeby oczyścić okienka 
obserwacyjne 
któregoś z mieszkań.
Cóż to była za rozkosz ta niezależność od grawitacji! Jak Ziemianie mogą ją 
znosić? Skąd 
biorą energię na nieustanne odrywanie nóg od ziemi, na dźwiganie ciężaru 
własnego ciała? Kiedy 
wznosiłem się swobodnie i sunąłem z dachu na dno morskie, zdawało mi się, ze i 
umysł mój 
funkcjonuje sprawniej i z większym polotem. Zaczynałem lepiej rozumieć 
działalność ojca w 
ONZ i komisji do spraw wykorzystania surowców.
W porównaniu z tym, do czego zmierzali bardziej od nas radykalni mieszkańcy 
Konszelfu, 
nasze żądania nie wydawały się zbyt wygórowane. Domagaliśmy się własnego 
przedstawicielstwa w ONZ w charakterze handlowego partnera, a także bezpłatnego 
przewozu z 
Ziemi potrzebnych nam towarów. W obecnej sytuacji nie mieliśmy żadnych praw do 
surowców 
Księżycowych: należały one do ziemskich towarzystw górniczych.
Przypomniałem sobie ze złością, ile liczono nam za każdą kroplę wody wytwarzaną 
w ich 
fabrykach z naszych miejscowych minerałów. Porównywałem luksusowe warunki, jakie 
zastałem 
na Ziemi, ze spartańskim trybem życia, które pędziliśmy na Księżycu. Wciąż te 
same pojemniki z 
syntetycznym pokarmem, barakowy charakter naszych mieszkań, głód książek, 
rozrywki i 
sportów. Życie na Księżycu pozbawione było wszelkich przyjemności. A tymczasem 
ludzie na 
Ziemi mieli wszystko.
I na Księżycu znajdowali się radykałowie, którzy uważali, że powinniśmy zająć 
wszystkie 
kopalnie i zażądać za nie od Ziemi okupu. Ale ojciec i jego zwolennicy 
wiedzieli, że skończyłoby 
się to wojną, w której nie byłoby zwycięzców. Ziemianie zastosowaliby blokadę 
Księżyca, co już 
po tygodniu rzuciłoby Selenitów na kolana. Na naszym niegościnnym satelicie, na 
którym nie ma 
ani powietrza, ani roślinności, jesteśmy całkowicie zależni od Ziemi… Ale z 
drugiej strony 
Ziemianie z każdym rokiem stają się zależniejsi od naszych minerałów, których 
złoża są u nich 
na wyczerpaniu.
Jeżeli ojcu uda się doprowadzić do rozsądnego kompromisu w imię obopólnych 
interesów, 
nikt nie poniesie porażki, a życie na Księżycu stanie się bez porównania lepsze. 
Co noc 
słuchałem wiadomości z Powierzchni. Wiedziałem, że sprawa wymaga długiej i 
cierpliwej pracy 
i że jedno nieopatrzne słowo albo posunięcie może spowodować zerwanie 
negocjacji. Trzeba być 
cierpliwym.
Kiedy tak rozmyślałem, przyszło mi nagle do głowy, że gdyby na Konszelfie doszło 
do 
poważniejszych niepokojów, zaszkodziłoby to nie tylko pozycji ludzi 
umiarkowanych, takich jak 
mój wuj, kontrolerzy i większość naukowców, ale mogłoby też pokrzyżować wysiłki 
ojca. 
Przypomniałem sobie, że już w dniu naszego lądowania na Ziemi reporterzy w 
rozmowie z ojcem 
porównywali sytuację Selenitów i Konszelfitów. Postanowiłem poznać bliżej 
naukowców z 
Kontroli. W czasie śniadań i obiadów w kafeterii przysłuchiwałem się ich 
rozmowom i 
zadawałem im różne pytania.
— Jeżeli nie otrzymamy swobód, których się domagamy, będziemy musieli je sobie 
sami 
wziąć! — oświadczył mi któregoś dnia Szkot pracujący przy zbiornikach ze słodką 
wodą.
— Mówi się u nas dużo o użyciu siły — zauważył jeden z kontrolerów — ale z tego 
nic nie 
będzie. Zdajemy sobie sprawę z naszej słabości. Ludzie z Powierzchni daliby nam 
radę w ciągu 
tygodnia.
— Nie odważyliby się! — zawołałem. — Opinia publiczna…
— Oczywiście, że nie mogliby sobie na to pozwolić, gdyby mieli opinię publiczną 
przeciwko 
sobie. Ale gdyby to się zaczęło u nas, gdyby jacyś szaleńcy zajęli szyby naftowe 
albo spróbowali 
zablokować żywność, którą posyłamy na górę, sytuacja by się zmieniła. Jesteśmy 
spokojnym 
społeczeństwem, zorganizowanym na zasadach spółdzielczości. Niektórzy 
zapominają, jak jest 
dzisiaj na Powierzchni: napięcie, przeludnienie i desperackie poszukiwanie 
paliwa i żywności.
— Ale skoro Ziemianie są tak zależni od Konszelfitów, to chyba daje wam to 
przewagę i 
możliwość stawiania warunków?
— Niestety, Keplerze, sprawy mają się nieco inaczej. Każde zwierzę staje się 
niebezpieczne, 
kiedy jest osaczone. Nie możemy ich przypierać do muru. Jeżeli znajdą się w 
sytuacji bez 
wyjścia, to po prostu nas zniszczą, zapamiętaj moje słowa. Dlatego też wykluczam 
możliwość 
poważnych rozruchów.
— A jeżeli nie wszyscy rozumują tak jak pan i ruszą przeciwko Ziemianom?
— Zostaną wykończeni.
— Sądzi pan, że jest to możliwe?
— Oczywiście!
— Mowy nie ma!
— Ależ słuchaj!
Przy stole rozpętała się gorąca dyskusja, której przysłuchiwałem się uważnie. 
Wiedziałem, że 
kiedy ludzie się zapalają, to zaczynają mówić otwarcie.
— Jedna mina rzucona na każdy Konszelf i byłoby po nas!
— Właśnie. Czy pamiętacie Zatokę Meksykańską?
— Nas potrafią może zniszczyć, ale co zrobią z Rowem Śródoceanicznym. Nie mogą 
go 
zbombardować!
— To prawda. Ale dobrze wiesz, że życie na takiej głębokości jest na razie 
marzeniem. 
Jeszcze przez wiele lat nie będziemy do tego zdolni!
— A ludzie–ryby? Słyszałem, że ci skrzelowcy są przystosowani do życia nawet na 
głębokości stu metrów!
— To niemożliwe. Człowiek nigdy się do tego nie zaadaptuje.
— Podobnie jak ryba nigdy nie nauczy się oddychać powietrzem? Nonsens! Istnieją 
ryby 
płucodyszne, no i te wstrętne, pełzające obrzydlistwa na Florydzie! Jeżeli ryba 
potrafi 
dostosować się do życia na lądzie, to człowiek może zaadaptować się do życia w 
wodzie. Poza 
tym istnieje jeszcze chirurgia; dysponuje ona narzędziami, które mogą ten proces 
przyśpieszyć.
— W teorii może masz rację, Jock. Ale ja myślę, że te wszystkie opowieści o 
skrzelowcach są 
czczym gadaniem. I do tego zupełnie bezsensownym. Nie będziemy mieć żadnej 
szansy na 
zdobycie niezależności, jeżeli ludzie z Powierzchni zaczną podejrzewać, że 
knujemy coś za ich 
plecami.
— A ja ci mówię, Bili, że skrzelowcy wybrali jedynie słuszną drogę. 
Uniezależnili się 
całkowicie od powierzchni, żyją w głębi morza i są wolni. Zastanów się, Bill! 
Przecież dobrze 
wiesz, że ludzie–ryby istnieją.
— Uspokój się, Jock! Za dużo gadasz!
Odsunęli krzesła od stołu i rozeszli się. Nałożyłem kombinezon i akwalung. 
Chciałem 
wszystko to przemyśleć w spokoju.
Ludzie–ryby. Skrzelowcy. A więc oni istnieją nie tylko w mojej imaginacji, lecz 
są 
przedmiotem publicznej właściwie tajemnicy. A przecież doktor był szczerze 
zdziwiony moim 
opowiadaniem. Ale on od bardzo niedawna przebywał na Konszelfie. Był zapewne 
równie nie 
wtajemniczony jak ja.
Jednakże Hil była na pewno zamieszana w jakiś spisek, całe jej zachowanie 
zdawało się 
wskazywać na to. Przecież chciała mnie za wszelką cenę przekonać o tym, że 
ludzie–ryby nie 
istnieją!
Muszę się z nią koniecznie zobaczyć i spróbować przekonać ją, że wraz ze swoimi 
przyjaciółmi naraża na wielkie niebezpieczeństwo nie tylko Konszelfitów, ale i 
naszą księżycową 
kolonię.
Płynąłem w zamyśleniu wzdłuż dna, nie zwracając szczególnej uwagi na kierunek i 
trzymając 
się jedynie taśmy prowadzącej do granicy osiedla. Dobierałam w myśli słowa, 
którymi mógłbym 
przekonać Hil i zmienić jej zamiary.
Nie dostrzegłem trygona do chwili, kiedy znalazłem się już bezpośrednio nad nim. 
Olbrzymi, 
dłuższy ode mnie i co najmniej na metr grubszy, trzepnął ogonem wznosząc chmury 
piasku. 
Instynktownie uniosłem rękę, żeby zakryć twarz, i dostałem kolczastym końcem 
ogona prosto w 
prawą rękę.
Ból był tak przejmujący, jakby ktoś wbił mi w dłoń rozpalone gwoździe. 
Pociemniało mi w 
oczach i w panice pomyślałem, że tracę panowanie nad ruchami. Zdałem sobie 
jednak sprawę, że 
stan mój nie polepszy się, a raczej pogorszy, więc z ogromnym wysiłkiem 
zawróciłem i z wolna 
popłynąłem wzdłuż taśmy kierunkowej w stronę osiedla. Prawa ręka była ciężka jak 
ołów, tak że 
musiałem podtrzymywać ją lewą i polegać wyłącznie na ruchach nóg, które posuwały 
mnie 
naprzód. Trząsłem się na całym ciele, a kolana robiły mi się coraz miększe.
Było późne popołudnie, w pobliżu nie widać było nikogo. Rozumiałem, że bez 
pomocy nie 
uda mi się dotrzeć do osiedla, z wielkim trudem posuwałem się naprzód. Wreszcie 
zobaczyłem 
innego pływaka, na którego skafandrze widniał jaskrawożołty pas. Odwrócony tyłem 
do mnie 
sprawdzał coś przy swoim ekwipunku. Chwyciłem więc z dna kamień i uderzyłem nim 
o skałę. 
Był to umowny sygnał oznaczający prośbę o ratunek.
Człowiek odwrócił się i podpłynął do mnie. Pokazałem mu rękę, która już spuchła 
i nabiegła 
krwią od nacisku mankietu rękawa kombinezonu. Mój wybawca skinął głową, poklepał 
mnie po 
ramieniu i pociągnął w kierunku budynku Centrali.
Ból był teraz tak silny, że nie mogłem nawet o własnych siłach wyjść z wody. 
Uczepiłem się 
tylko brzegu włazu, dygocąc na całym ciele. Czułem, jak czyjeś ręce wyciągają 
mnie z wody, 
zdejmują mi maskę i ustnik. Potem zaniesiono mnie do Izby Chorych.
Ból pulsował przez całe ramię, zdejmowanie kombinezonu było torturą. Owinięto 
mnie w 
ciepłe koce, a doktor Macintosh dał mi zastrzyk przeciwbólowy i zaczął wyciągać 
z mojej dłoni 
ostre kolce trygona.
Przez kilka następnych godzin bardzo cierpiałem, bo mój organizm walczył z 
rozchodzącą się 
we krwi trucizną. Dygotałem, byłem w szoku, trzęsły mną konwulsje, nękały 
wymioty. Lekarz 
siedział przez cały ten czas przy moim łóżku, sprawdzał mi ciśnienie, pracę 
serca i robił gorące 
okłady na rękę. Wreszcie ból nieco ustąpił, zacząłem lekko drzemać, a potem 
wpadłem w głęboki 
sen.
Kiedy obudziłem się, był już ranek. Czułem się słaby jak noworodek, miałem 
spuchnięte i 
suche wargi, ale ręka już nie bolała. Spróbowałem podnieść się z łóżka, ale 
prawe ramię ugięło 
się pode mną i opadłem z powrotem na pościel. Doktor podniósł się z tapczanu 
stojącego pod 
drugą ścianą i podał mi wodę do picia. Potem zbadał mnie i uśmiechnął się.
— Masz końskie zdrowie, Keplerze. Nie, nie próbuj wstawać. Nic ci już nie jest, 
ale ta ręka 
będzie przez kilka dni bezwładna. Nerw musi się zregenerować.
— Kiedy będę mógł stąd wyjść, doktorze?
— Wtedy, kiedy zdołasz przejść przez pokój i nie upadniesz. Nic się nie bój. 
Jeden dzień 
odpoczynku przywróci ci siły. Dostałeś zastrzyk przeciwko tężcowi, poza tym 
zostawiłem ci na 
wszelki wypadek antybiotyki. Łykaj cztery pastylki dziennie, aż wybierzesz 
wszystkie. I nie bądź 
taki przygnębiony!
— Czuję się jak idiota. Płynąłem wprost na trygona i nie zauważyłem go!
— Każdego wcześniej czy później coś ukąsi. Tak jak na Powierzchni każdy może 
spaść z 
drzewa i złamać sobie rękę. Wszędzie czyhają na nas niebezpieczeństwa. Jednakże 
trygony 
rzadko atakują nurków, musiałeś go, że tak powiem, przyprzeć do muru.
— Może i tak, ale na pewno nieświadomie.
Po wyjściu doktora leżałem spokojnie i zastanawiałem się nad tym, co powiedzieć 
Hil. Tym 
razem nie będzie to tak proste, jak poprzednio. Jeżeli j ą przyprę do muru, jak 
zareaguje?
Przywołałem Jona i poprosiłem go, żeby poszukał Hil. Powtórzyłem mu zasłyszane 
argumenty w sprawie pokojowych negocjacji z Ziemianami i usiłowałem go 
przekonać, że każda 
nieopatrzna akcja, a już szczególnie rebelia, zaszkodzi toczącym się na Ziemi 
pertraktacjom 
delegacji z Księżyca.
Biedny Jon wyglądał na bardzo nieszczęśliwego, zwłaszcza kiedy powiedziałem mu 
na 
zakończenie:
— Spróbuj przekonać Hil, żeby wytłumaczyła bratu i innym skrzelowcom, aby się na 
razie 
wstrzymali od działania. Przynajmniej do chwili, kiedy z nią porozmawiam.
— Skąd wiesz o jej bracie?
— Brat Hil wyratował mnie z lasu wodorostów. A oni są do siebie podobni jak dwie 
krople 
wody. Czy ty go znasz?
— Coś słyszałem — Jon jąkał się niemiłosiernie. — Nie rozmawiałem z Hil o Ianie 
od chwili, 
kiedy zniknął przed wielu laty. Nie widziałem go od tego czasu.
— Ale Hil go widuje, prawda?
— Nie wiem. Często znika na kilka godzin. Nie wiem, dokąd wtedy pływa.
— Przyrzeknij mi, że z nią pomówisz. A w każdym razie przekaż jej to, co ci 
powiedziałem.
— Nie jestem pewien, czy dobrze robisz, Kep. Nie wiem, czy to odniesie jakiś 
skutek.
— Przecież nie możemy siedzieć bezczynnie i pozwolić, żeby skrzelowcy zrujnowali 
ideę 
Konszelfu i zniweczyli rokowania pomiędzy Ziemianami a Selenitami. Powiedz jej, 
że jeżeli nie 
zgodzi się na rozmowę, powiem Kontroli i policji wszystko, co wiem.
Jon skinął głową i wyszedł z Izby Chorych. Biedny chłopiec. Nie powinien był 
zaprzyjaźnić 
się z Hil. Nie mieli ze sobą w gruncie rzeczy nic wspólnego.
Przez dwa dni nie miałem żadnej wiadomości od Hil, a potem dostałem kartkę 
zapisaną 
znanym mi pismem. Podała mi ją Mary, kiedy płynąłem na obiad. Przeczytałem:
Zgoda. Spotkamy się w miejscu zaznaczonym na mapie: J10 K7, o godzinie 14”. 
Przyjdź sam.
Schowałem kartkę do kieszeni wiatrówki i podszedłem do mapy. Wyznaczone miejsce 
znajdowało się nieco na południe od wielkiej zagrody dla śledzi, w której 
byliśmy przed dwoma 
tygodniami. Nie potrafiłbym jeszcze przepłynąć tak dużej odległości, ponieważ 
moja prawa ręka 
wciąż jeszcze nie była w pełni sprawna. Musiałem więc postarać się o sanie. 
Zapytałem Mary, 
jak się to załatwia, a następnie udałem się do kafeterii. Miałem jeszcze czas na 
szybki posiłek.
Kierowanie saniami jedną ręką nie było łatwe, ale po pewnym czasie, gdy 
pozostawiłem za 
sobą oznakowania osiedla, opanowałem tę sztukę, musiałem jednak posuwać się z 
małą 
szybkością. Przy pomocy kompasu starannie wytyczyłem kierunek i płynąłem 
ostrożnie 
trzymając się na wysokości metra nad dnem. Poprzednim razem podróżowałem saniami 
jako 
pasażer, ale prowadzenie sań było nawet bardziej podniecające. Dawało poczucie 
niezależności i 
siły, można było wyobrazić sobie, że jest się delfinem.
Przybyłem na umówione miejsce na kilka minut przed wyznaczonym czasem. Tuż przed 
sobą 
widziałem zawór i rozgałęzienie rurociągu, a zapora ze srebrzystych bąbelków 
ciągnęła się w 
lewo i w prawo, jak okiem sięgnąć. W zagrodzie roiło się zapewne od tłustych, 
wypasionych 
śledzi gotowych do transportu. Wiedziałem, że z chwilą kiedy zostaną dostarczone 
w sieciach na 
górę, dopływ powietrza będzie zamknięty, a rury rozmontowane i ustawione w innym 
miejscu, 
gdzie milion, a może więcej młodych łososi zacznie paść się i rosnąć, aż i one 
będą się już 
nadawały do spożycia.
Zaparkowałem sanie w odległości około dwudziestu metrów od ogrodzenia, pod 
wielką skałą. 
Przysiadłem na kamieniu i czekałem na Hil. Mijały minuty. Druga dziesięć… druga 
piętnaście… 
Może Hil każe mi czekać po to, żeby mi pokazać, jak bardzo irytuje ją moje 
ultimatum. 
Postanowiłem poczekać do drugiej trzydzieści i ani chwili dłużej.
Usłyszałem nagle zgrzyt metalu o skałę, tuż za moimi plecami. Obróciłem się, 
zdążyłem tylko 
dostrzec kątem oka srebrzysty błysk i jakiś ciężar spadł mi na tył głowy. Tuż 
przed utratą 
świadomości pomyślałem… — to już koniec. Zgubię ustnik akwalunga i utopię się. 
Znajdą tylko 
moje ciało. Nieszczęśliwy wypadek niedoświadczonego nurka… Potem była już tylko 
ciemność.
Leżałem na wznak na saniach. Ustnika nie zgubiłem — przytrzymywała go srebrzysta 
ręka. 
Jej właściciel był za moimi plecami. Chciałem chwycić go za ramię, ale 
zapomniałem, że mam 
wciąż bezwładną rękę. Ten człowiek odsunął moje ramię, jak gdyby było łodygą 
wodorostu, i 
zniknął w srebrzystej smudze wody.
Odetchnąłem głęboko kilka razy, usiadłem i rozejrzałem się. Byłem rozwścieczony 
do 
białości. Hil raz jeszcze pokazała swoją prawdziwą naturę! Muszę się udać prosto 
do Centrali i 
wyłożyć całą prawdę kontrolerowi, dopóki jeszcze czas.
Mój kompas wskazywał na to, że jestem zwrócony twarzą na północ, ale nie 
widziałem 
żadnych srebrzystych bąbelków. Czyżby kompas się zepsuł? Obróciłem się w lewo, 
potem w 
prawo. Popłynąłem nad skałę i rozejrzałem się dokoła. Zagrody ani śladu. Czyżbym 
był 
nieprzytomny dłużej, niż sądziłem, i człowiek–ryba przeniósł mnie wraz z saniami 
pod inną 
skałę?
Odpłynąłem nieco dalej i zobaczyłem znajomy rurociąg. Dziurkowana rura wybiegała 
daleko 
w obydwie strony, ale znajomych bąbelków ani śladu. Powietrze musiało zostać 
wyłączone, 
ogrodzenie zlikwidowane. Ale co z rybami? Czyżby trzy miliony ryb poszło na 
marne? 
Zastanawiałem się nad tym, ilu ludziom odebrano strawę i jakie straty poniósł w 
związku z tym 
Konszelf 10.
Podpłynąłem do głównego zaworu, ale nie było tam już nic do roboty. Postanowiłem 
więc 
wrócić do Centrali i zawiadomić ich o sytuacji. Podpłynąłem do sań i zatrzymałem 
się jak wryty. 
Na saniach, z jedną nogą na sterze stał dozorca z rybnej zagrody.
Nie widziałem oczywiście wyrazu jego twarzy, gdyż ukryta była za maską. Ale jego 
postawa 
nie budziła wątpliwości. Trzymał w ręku kuszę i celował prosto we mnie.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Zostałem formalnie oskarżony o sabotaż i świadome zniszczenie własności 
Konszelfu 10, to 
jest trzech milionów śledzi — wartości jednego miliona dolarów — gotowych do 
wysłania na 
sprzedaż. Zostałem osadzony w więzieniu.
Nie był to na szczęście średniowieczny loch. Przeciwnie, pomieszczenie to było 
nawet dość 
wygodne. Składało się z dobrze umeblowanego — w porównaniu z warunkami 
księżycowymi — 
pokoju z łazienką. Ale drzwi były zamknięte elektronicznie i w obu izbach 
znajdowały się 
kamery telewizyjne. Nie miałem ani wideo, ani zwyczajnego telefonu, ani nawet 
radia, tak że 
byłem całkowicie odcięty od świata.
Trzymano mnie tam przez trzy dni, podczas których przygotowywano rozprawę 
sądową. Moi 
strażnicy nie byli wprawdzie brutalni, ale dość nieprzyjaźni. Nie zetknąłem się 
bezpośrednio na 
Konszelfie 10 z funkcjonariuszami policji. Mieszkali w odrębnym budynku i nie 
jadali w ogólnej 
kafeterii. Byli izolowani od pozostałych mieszkańców osiedla, mieli na sobie 
czarne mundury, 
nigdy się nie uśmiechali. Trudno ich było lubić.
Miejscowa policja opłacana była przez rząd Ziemi na Powierzchni i podlegała mu 
bezpośrednio. Toteż, rzecz jasna, nie cieszyła się w osiedlu zaufaniem. Kiedy 
zjawiał się w 
pobliżu któryś z nich, nawet kobiety omawiające przepisy kulinarne zniżały głos 
albo milkły.
Dwaj z moich strażników nie odzywali się w ogóle. Trzeci, bardziej złośliwy, 
dawał się 
jednak prowokować do rozmów.
— Masz, najedz się! — Postawił przede mną z trzaskiem tacę z jedzeniem. — I 
pomyśl o tych 
wszystkich głodnych dzieciach, których pozbawiłeś pożywienia. Może ci to poprawi 
apetyt.
— Dobrze wiesz, że ja tego nie zrobiłem. Nie zniszczyłem zagrody.
— Każdy się wykręca. Do czasu.
— Ja nie zmienię zeznań.
— To także każdy mówi.
— Daję słowo. Ale powiedz, jaki wyrok grozi mi… za… za to, o co jestem 
oskarżony?
— „Kto popełnia sabotaż w osiedlu lub na otaczającym je obszarze z zamiarem 
narażenia 
życia jednego albo wszystkich jego mieszkańców podlega karze śmierci przez 
zastrzelenie 
harpunem z kuszy”.
— Utrata śledzi nie naraziła przecież nikogo na śmierć.
— To prawda — powiedział z odcieniem żalu strażnik — ale jest i taki paragraf: 
„Kto 
popełnia sabotaż niszcząc wyposażenie lub własność osobistą czy wspólną na 
terenie osiedla czy 
poza nim, podlega karze więzienia nie mniejszej niż pięć i nie większej niż 
dwadzieścia lat oraz 
grzywnie w wysokości równej stracie poniesionej przez osiedle”.
Przybrałem nonszalancką minę, ale tej nocy nie mogłem usnąć. Nie miałem książek, 
nie dano 
mi ani pióra, ani papieru. Byłem dobrze karmiony, moja cela była ciepła i 
czysta. Mimo to 
dostawałem obłędu z nudy i dręczących mnie myśli.
Nazajutrz z rana zjawił się kontroler. Jego sztywna i formalna postawa oraz 
kamienny wyraz 
twarzy uprzytomniły mi jeszcze bardziej, w jak trudnym znalazłem się położeniu.
— Proszę pana, ja tego nie zrobiłem. Proszę mi wierzyć.
Słuchał mojego opowiadania z nieruchomą twarzą.
— Masz oczywiście prawo do obrońcy. Możesz sobie wybrać któregokolwiek z 
mieszkańców 
Konszelfu 10.
— Czy mógłbym zaangażować jakiegoś prawnika z Powierzchni? Ojciec to załatwi.
— To jest wewnętrzna sprawa Konszelfu i sami musimy ją rozstrzygnąć.
— Nie wiem, do kogo się tutaj zwrócić. Kto mi uwierzy.
— Możesz wyznaczyć, kogo tylko chcesz. Zapewniam cię, że każdy będzie cię bronić 
sprawiedliwie. Tego możesz być pewny.
Nie wiedziałem, czy można polegać na słowach kontrolera, ale co było robić.
— W takim razie wybieram wuja Teda.
Edward King, doktor biologii morskiej — obrońca oskarżonego — wpisał kontroler 
do 
notatnika.
— Przyjdzie tu jeszcze dzisiaj, żeby z tobą porozmawiać.
Zdawało mi się, że gapiłem się w białą ścianę przez całą wieczność. Wreszcie 
drzwi 
otworzyły się bez szmeru i wszedł wuj Ted. Skoczyłem na równe nogi.
— Och, wuju! Tak się cieszę, że cię widzę!
Skinął głową i usiadł po drugiej stronie stołu.
— Siadaj, Keplerze — wyciągnął teczkę wypełnioną papierami. — Mamy wiele spraw 
do 
omówienia.
— Wuju! Proszę cię!
— Keplerze, jestem obecnie twoim adwokatem. Przejrzałem akt oskarżenia, który 
stwierdza, 
że działałeś świadomie i z premedytacją. Twoja sprawa wygląda kiepsko. Chciałbym 
teraz 
usłyszeć od ciebie wszystko, co masz do powiedzenia.
Wysłuchał mnie cierpliwie, robiąc notatki. Potem nastawił magnetofon kasetowy i 
kazał mi 
wszystko powtórzyć. Kiedy wreszcie skończyłem, pokiwał ponuro głową.
— Wszystko, co powiedziałem, jest prawdą. Każde słowo!
— Słuchaj, Keplerze. Istota twojej obrony polega na tym, że twierdzisz, nie 
popierając tego 
dowodami, iż zostałeś schwytany przez Hil w pułapkę i że ona działa z rozkazu 
ludzi–ryb.
— Tak jest.
— Oskarżyciel zaatakuje cię na dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, zarzuci ci 
próbę zwalenia 
winy na osobę postronną i do tego młodą dziewczynę z doskonałą przeszłością i o 
nieposzlakowanym charakterze. Niemal wszyscy tutaj znają ją od dziecka. Poza tym 
ta twoja 
opowieść o skrzelowcach na pewno się nie spodoba. Czy ktokolwiek kiedy widział 
człowieka–
rybę? Czy istnieją podstawy do przypuszczenia, że oni istnieją? Mógłbyś z równym 
powodzeniem oskarżać o sabotaż potwora z Loch Ness!
— Chciałbym zatelefonować do ojca!
— Będziesz mógł to zrobić po rozprawie. Nie wolno ci mieszać polityki z wymiarem 
sprawiedliwości.
— Ale jest to przecież mój rodzony ojciec!
— Ale jednocześnie gubernator Księżyca. Po ogłoszeniu wyroku będziesz się mógł z 
nim 
porozumieć.
— W takim razie proszę o innego adwokata!
— To nie zmieni postaci rzeczy, Keplerze — wuj Ted melancholijnie potrząsnął 
głową. — 
Obiecuję ci, że zrobię dla ciebie wszystko, co jest w mojej mocy.
Włożył do teczki swoje papiery i magnetofon i zadzwonił po strażnika. Kamery 
telewizyjne 
obracały się, rejestrując każdy mój ruch. Kiedy drzwi się otworzyły, wuj 
odwrócił się jeszcze i 
powiedział cicho:
— Ciotka Janet kazała cię uściskać. — pozostałem sam.
Oparłem głowę o stół i rozpłakałem się. Nigdy w życiu nie czułem się bardziej 
samotny.
Po chwili wytarłem nos i przemyłem twarz. Przynajmniej istnieje jedna osoba, 
pomyślałem, 
która ma do mnie zaufanie. A może lepiej było wybrać ciotkę Janet na obrońcę? 
Przemierzałem 
mały pokój tam i z powrotem, aż nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Potem położyłem 
się na 
łóżko i zacząłem wpatrywać się w sufit.
Straciłem poczucie czasu. Zegarek odebrano mi razem z innymi osobistymi 
rzeczami. 
Godzina… dzień… tydzień… Nie zwracałem już uwagi na strażników i nie dotykałem 
potraw, 
które przynoszono mi w regularnych odstępach czasu.
Nagle drzwi otworzyły się i stanęli w nich dwaj z moich trzech strażników.
— Chodź.
Moje kroki zadudniły w ciasnym korytarzu. Nie widziałem żywej duszy. Gdzie 
podzieli się 
wszyscy mieszkańcy? Wzdrygnąłem się i ręce strażników zacisnęły się na moich 
ramionach. 
Zatrzymaliśmy się przed niskimi drzwiami. Jeden ze strażników zastukał. Drzwi 
otworzyły się. 
Zrobiłem jeden krok naprzód, rozejrzałem się i cofnąłem instynktownie. Strażnicy 
chwycili mnie 
za ręce i pchnęli do przodu.
Znalazłem się w wielkim amfiteatrze Centrali. Wszystkie miejsca były zapełnione, 
wszystkie 
oczy zwrócone na mnie. Dostrzegłem ciotkę Janet i Jona. Mieli blade twarze i 
oczy pełne łez.
Strażnicy pociągnęli mnie w stronę krzesła umieszczonego tuż pod mównicą. Ponure 
oczy 
widzów patrzyły na mnie oskarżycielsko. Minęła wieczność. Zrobiłem wysiłek i nie 
opuszczałem 
głowy.
Nagle tłum widzów zakołysał się i wstał. Odwróciłem się i zobaczyłem, że przez 
drzwi, 
umieszczone tuż za mównicą, weszło trzech mężczyzn. Ubrani byli na czarno, i to 
od stóp do 
głów. Rozpoznałem szefa policji, który zszedłszy po stopniach, zajął miejsce po 
mojej prawej 
stronie. Za nim zjawił się wuj Ted i zasiadł za stołem, na lewo ode mnie. 
Wreszcie wszedł 
kontroler i usiadł na rzeźbionym fotelu umieszczonym na podwyższeniu za mównicą. 
Widzowie 
również usiedli, a strażnicy pchnęli mnie w stronę krzesła.
Kontroler rozejrzał się dokoła i zaczął mówić suchym, beznamiętnym głosem.
— Obywatele Konszelfu 10. Trybunał Sprawiedliwości zebrał się dzisiaj, żeby 
sądzić Keplera 
Mastermana, stale zamieszkałego na Księżycu w Laboratorium 21, a obecnie tutaj, 
oskarżonego o 
następujące przestępstwo:
Że w dniu drugim sierpnia 2005 roku, o godzinie czternastej piętnaście, 
świadomie i w celach 
przestępczych uszkodził zawór kontrolujący dopływ powietrza do zagrody rybnej 
numer osiem i 
w ten sposób naraził Konszelf 10 na utratę około trzech milionów śledzi o 
wartości rynkowej 
miliona dolarów. Oskarżony Kepler Masterman dokonał więc aktu sabotażu, 
skierowanego 
przeciwko całej społeczności Konszelfu 10, co podlega karze przewidzianej w 
artykule trzecim, 
paragraf 2a Kodeksu Karnego Konszelfu. Keplerze Masterman, czy przyznajesz się 
do winy?
Wstałem i powiodłem wzrokiem po wrogich twarzach ludzi, z którymi tak się 
ostatnio zżyłem.
— Nie, wysoki sądzie.
— Twoje oświadczenie zostało odnotowane. Oddaję teraz głos szefowi policji 
Jamiesonowi, 
który odczyta akt oskarżenia.
— Czy mogę coś powiedzieć, wysoki sądzie? — odezwałem się.
— O co chodzi?
— Czy nie mam prawa być sądzonym przez ławę przysięgłych?
Kontroler wskazał na zapełnioną widownię,
— Oto twoja ława przysięgłych, Keplerze Masterman. Cała społeczność Konszelfu 
10. 
Wszyscy tu jesteśmy przysięgłymi i sędziami. A teraz siadaj. Zaczyna się 
rozprawa.
Szef policji Jamieson powstał.
— Powołuję na świadka Colina Terrona.
Wysoki, młody mężczyzna wyszedł z jednej z ław i podszedł do mównicy. Nie znałem 
jego 
twarzy, ale kiedy zaczął mówić, zorientowałem się, kim jest.
— Nazywam się Colin Terron. Jestem starszym dozorcą zagrodowym na Konszelfie 10. 
W 
ciągu ostatnich sześciu tygodni zajmowałem się zagrodą numer osiem… Po południu 
drugiego 
sierpnia byłem jak zwykle na służbie. Zbliżałem się właśnie do południowego 
odcinka zagrody, 
kiedy dopływ powietrza do rur wydzielających pęcherzyki został nagle odcięty…
Wuj Ted wstał i powiedział:
— Zgłaszam sprzeciw.
— Niech świadek inaczej to sformułuje. Proszę mówić tylko o tym, co świadek sam 
zauważył.
— Dobrze. Nastąpiła nagła przerwa w wydzielaniu się pęcherzyków powietrza dokoła 
zagrody. Ryby oczywiście natychmiast zaczęły uciekać. Popłynąłem jak mogłem 
najszybciej do 
zaworu… Zobaczyłem, że stoi tam ktoś. Nie rozpoznałem tego człowieka. Obok 
niego, pod 
skałą, zauważyłem zaparkowane sanie z numerem rejestracyjnym 108. Chwyciłem 
sanie, 
aresztowałem człowieka i doprowadziłem do Centrali… Tam człowiek ten został 
zidentyfikowany jako Kepler Masterman; to ten, który stoi teraz przed sądem.
.— Czy świadek następnie powrócił do zagrody i co tam zastał?
— Wróciłem natychmiast! Stwierdziłem, że górny zawór powietrzny jest zamknięty, 
a śledzi 
ani śladu.
— Czy istnieje możliwość, że zawór został zamknięty przypadkowo, na przykład 
przez kogoś 
nie obeznanego z jego funkcjonowaniem? — zapytał wuj Ted.
— To niemożliwe. Obrócenie koła zamykającego zawór wymaga ogromnej siły 
fizycznej.
— Tak świadek uważa?
Colin Terron zarumienił się ze złości.
— Średnica koła wynosi około trzydziestu pięciu centymetrów. Żeby zawór się 
zamknął, 
trzeba je obrócić o pełne 360 stopni. Jestem silny i przyzwyczajony do 
obchodzenia się z jego 
mechanizmem, a mimo to muszę użyć obu rąk i wytężyć wszystkie siły, żeby zamknąć 
go lub 
otworzyć. Jest rzeczą całkowicie wykluczoną, żeby to zrobić przypadkowo.
— Dziękuję świadkowi… Czy są pytania?… Pan, panie Jamieson?… Nie? W takim razie 
świadek jest wolny.
W następnym świadku rozpoznałem magazyniera, od którego wziąłem sanie. 
Nachyliłem się 
do wuja Teda i szepnąłem mu coś do ucha.
— Wysoki sądzie, mój klient nie zaprzecza, że w chwili zarzucanego mu sabotażu 
znajdował 
się przy zagrodzie. Był tam. Stwierdza natomiast, że nie popełnił żadnego 
sabotażu i że nie miał 
takiej intencji.
— Bardzo dobrze. Panie Jamieson, proszę nie powoływać już świadków 
stwierdzających 
obecność Keplera Mastermana przy zagrodzie w krytycznym czasie.
— Tak jest, wysoki sądzie. Wzywam na świadka Janet King.
Ciotka wstała z miejsca z oczami pełnymi łez. Widać bała się przesłuchania.
— Pani Janet King, z zawodu fotograf. Proszę nam opowiedzieć własnymi słowami o 
tym, co 
zaszło wieczorem w dniu szóstym lipca.
— Nie jestem pewna daty…
— Tego wieczora, kiedy w pani mieszkaniu spadło ciśnienie.
Wśród publiczności nastąpiło poruszenie, a następnie grobowa cisza.
— Ach, tak, już wiem… — ciotka Janet spojrzała smętnym wzrokiem na mnie i na 
wuja. — 
Siedzieliśmy przy kolacji… mój mąż, nasz syn Jon, jego przyjaciółka Hilary 
Delaney i… i 
Kepler. Byliśmy właśnie przy kawie, kiedy rozległa się syrena alarmowa. 
Pobiegliśmy do komór 
awaryjnych, a Ted zabrał się do badania przyczyny alarmu.
— Czy zaszło coś tuż przed alarmem?
— Nic… to jest Kepler rozlał kawę.
— A dalej?
— Poszedł do kuchni po ścierkę.
— Czy pani kuchnia przylega do maszynowni?
— Tak.
— Czy mechanizm pompy powietrznej znajduje się blisko drzwi łączących te dwa 
pomieszczenia?
— Tak.
— A teraz proszę nam powiedzieć, co się zdarzyło, kiedy mąż pani doprowadził do 
porządku 
pompę a wszyscy powróciliście do bawialni?
— Mój mąż… Ted… oświadczył, że ktoś uszkodził pompę — wyszeptała ciotka Janet.
W amfiteatrze nastąpiło poruszenie, kontroler uderzył młotkiem w stół.
— Proszę nam powiedzieć, jaki przedstawił na to dowód?
— Ted pokazał nam metalowy krążek wsunięty pomiędzy złącza obwodu 
barometrycznego.
— Co to był za krążek? Proszę mówić głośniej. Sąd świadka nie słyszy.
— Plakietka identyfikacyjna.
— Czyja? Proszę mówić głośniej.
— Należała do Keplera — powiedziała ciotka i wybuchnęła płaczem.
— Dziękuję świadkowi.
Jamieson usiadł z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Poczułem, że dłonie moich rąk 
zwilgotniały. A więc w ten sposób przedstawiciel oskarżenia zamierza mnie 
pogrążyć! Hil 
wiedziała, co zrobić, żeby mnie całkowicie zdyskredytować. Teraz nikt mi nie 
uwierzy, 
cokolwiek bym powiedział.
Wuj Ted podniósł się ze swojego miejsca.
— Janet, powiedz, jaka była reakcja Keplera, kiedy pokazałem mu tę plakietkę.
— Był nad wyraz zdumiony.
— Czy wyjaśnił, w jaki sposób znalazła się między złączami pompy?
— Jakże to mógł wytłumaczyć? Powiedział tylko, że łańcuszek, na którym go nosił, 
zerwał się 
przed chwilą i że położył tę plakietkę na stole.
— Czy ktoś to widział?
— Tak. Jon widział, jak Kepler kładł plakietkę na stół.
— Więc każdy mógł ją stamtąd wziąć?
— Tak jest.
— Czy kiedy kawa się rozlała, Kepler poszedł do kuchni sam?
— Nie. Poszła za nim Hil.
— A więc musiała widzieć wszystko, co tam robił?
— Zgłaszam sprzeciw, wysoki sądzie!
— Przychylam się. Panie King, pan sugeruje świadkowi odpowiedzi. Proszę pytać go 
wyłącznie o fakty.
— Chciałbym wobec tego zapytać świadka o to, jak ocenia charakter oskarżonego.
— Proszę bardzo.
— Powiedz, Janet, czy twoim zdaniem Kepler Masterman jest zdolny do popełnienia 
aktu 
sabotażu?
— Ależ skąd! Na pewno nie! Jest to chłopiec spokojny, w naszym pojęciu niezbyt 
może 
towarzyski, ale łagodny i dobry. Nie ma w nim nawet śladu porywczości.
— Dziękuję. Nie mam więcej pytań.
— A oskarżyciel? Też nie? Świadek jest wolny.
— Spojrzałem po twarzach otaczających mnie ludzi. Było dla mnie jasne, że 
wiadomość o 
uszkodzeniu systemu regulującego ciśnienie w naszym mieszkaniu w ubiegłym 
miesiącu 
zaskoczyła i zaniepokoiła Konszelfitów. Mnie na pewno tez nie pomogła. 
Zastanawiałem się, czy 
to Hil o tym powiedziała. Chyba tak, bo któż inny zechciałby to zrobić.
Ciotka Janet powróciła na swoje miejsce obok Jona i ocierała zapłakane oczy. 
Posłała mi 
słaby uśmiech i pomachała mokrą chusteczką do nosa.
Poszukałem wzrokiem Hil. Jasne włosy na pewno zdradzą jej miejsce w tłumie. 
Dlaczego nie 
wzywano jej na świadka? Przebiegłem oczami wszystkie rzędy amfiteatru aż po 
sufit wysokiego 
sklepienia. Nie zauważyłem jej nigdzie.
Tymczasem przewód sądowy toczył się dalej. Wuj Ted wstał i zaczął wygłaszać mowę 
obrończą.
— Wysoki sądzie — powiedział — mógłbym wprawdzie powołać świadków, którzy 
poparliby przynajmniej niektóre twierdzenia mojego klienta, ale dla sprawnego 
przebiegu sprawy 
postanowiłem wezwać tylko Keplera Mastermana jako świadka obrony. Niechaj nam 
jeszcze raz 
przedstawi przebieg wydarzeń. Zastrzegam sobie prawo powołania dodatkowych 
świadków, 
jeżeli uznam to za konieczne.
— Dobrze, doktorze King. Proszę powołać pańskiego świadka.
Uniosłem się z ławy oskarżonych i podszedłem do miejsca dla świadków. Spojrzałem 
raz 
jeszcze na szczelnie wypełniony amfiteatr, nabrałem głęboko powietrza w płuca i 
zacząłem od 
mojej przygody w lesie wodorostów, po czym opowiedziałem o uratowaniu mnie przez 
człowieka–rybę. Opisałem reakcję doktora na moją relację, opowiedziałem, jak w 
nocy słyszałem 
natarczywy szept zapewniający mnie, że ludzie–ryby nie istnieją. Mówiłem też o 
tajemniczym 
telefonie, który wezwał Jona do schroniska 42, i o kobiecym głosie, który mówił 
z opuszczonego 
sektora osiedla. Opowiedziałem następnie, jak Hil wylała kawę na konsoletę 
telekomunikacyjną 
w momencie, kiedy zacząłem opisywać ojcu człowieka–rybę, i powtórzyłem rozmowę z 
Hil w 
komorze włazu, w której ostrzegała mnie przed interesowaniem się skrzelowcami.
Następnie streściłem rozmowę z naukowcami Konszelfu, z której wywnioskowałem, że 
skrzelowcy wcale nie są wytworami mojej wyobraźni. Powiedziałem też sądowi, że z 
podobieństwa pomiędzy Hil a człowiekiem–rybą, który mnie wyratował, 
wywnioskowałem, że 
muszą być rodzeństwem i że Hil jest zamieszana w spisek. Wreszcie wspomniałem o 
ultimatum, 
jakie jej postawiłem, i o liściku od niej, w którym wyznaczała mi spotkanie przy 
zagrodzie.
W tym miejscu oskarżyciel zerwał się z fotela i krzyknął:
— Czy to spotkanie istotnie miało miejsce?
— Nie, proszę pana.
— Czy oskarżony rozpoznał charakter pisma Hilary Delaney?
— Tak, tak mi się wydaje. Dostałem już od niej jeden list, jeszcze na 
Powierzchni.
— Czy oskarżony zachował tę kartkę? Czy może ją przedstawić sądowi?
— Nie, proszę pana.
— Proszę mówić dalej.
— Znalazłem się w pobliżu zagrody nieco za wcześnie. Czekałem koło dużej skały, 
tuż w 
pobliżu powietrznego ogrodzenia, które funkcjonowało doskonale. Czekałem przez 
pewien czas, 
a potem nagle otrzymałem cios w tył głowy.
— Czy oskarżony widział swojego napastnika?
— Nie, proszę pana. Widziałem tylko srebrzysty błysk.
— Srebrzysty? Czy oskarżony wie, że żaden z mieszkańców Konszelfu nie nosi 
srebrnego 
kombinezonu? No, proszę mówić dalej.
— Kiedy odzyskałem przytomność, leżałem na saniach. Ktoś przytrzymywał mi 
ustnik, 
inaczej byłbym się udusił.
— To bardzo ciekawe! Czy oskarżony rozpoznał tę osobę?
— Nie, proszę pana. Ten człowiek klęczał za moimi plecami. Próbowałem go 
zatrzymać, ale 
odpłynął. Kiedy usiadłem, nie było go już. Niemal natychmiast zauważyłem, że 
powietrze w 
przewodzie zostało wyłączone i że nie ma już zagrody.
— Co oskarżony wówczas zrobił?
— Popłynąłem do zaworu. Pomyślałem sobie, że może będę mógł coś zrobić dla 
uratowania 
sytuacji. Ale kiedy zorientowałem się, że ryby już się rozproszyły, postanowiłem 
wsiąść na sanie, 
wrócić do osiedla i poinformować Kontrolę o tym, co zaszło.
— Więc dlaczego oskarżony tego nie zrobił?
— Ponieważ w tym momencie zauważyłem dozorcę Terrona, który celował do mnie z 
kuszy.
Kontroler wyprostował się w swoim sędziowskim fotelu.
— Czy to jest koniec zeznania oskarżonego?
— Tak, wysoki sądzie.
— W takim razie, Keplerze Masterman, wzywam cię do złożenia przysięgi 
potwierdzającej 
prawdziwość twojego oświadczenia. Czy będziesz przysięgał na Ziemię czy na 
Księżyc?
— Na Księżyc.
Jeden ze strażników podszedł do wysokiej półki umieszczonej na ścianie 
amfiteatru i zdjął z 
niej ciężki, platynowy globus Księżyca. Musiałem w duchu przyznać tym ludziom, 
że prowadzili 
rozprawę sądową rzetelnie. Sprowadzili ten globus zapewne z ONZ. Strażnik wniósł 
ostrożnie 
księżycową kulę na środek sali.
— Keplerze Masterman, weź ten globus w obie ręce i przysięgnij, że wszystko, co 
tu 
powiedziałeś, jest prawdą, całą prawdą i tylko prawdą. Przysięgnij na moc, która 
cię stworzyła, 
na Księżyc, na którym się urodziłeś, na ludzi, którzy cię wychowali.
Kiedy kontroler skończył, wszyscy zebrani w amfiteatrze powstali i wszystkie 
oczy zwróciły 
się na mnie. Zrobiłem krok w kierunku środka sali i wyciągnąłem ręce po globus. 
Strażnik włożył 
go ostrożnie w moje dłonie.
A ja upuściłem go!
Po sali przeszedł jęk. Globus spadł z hałasem na podłogę. Purpurowy ze wstydu 
nachyliłem 
się, żeby go podnieść. Był jednak zbyt duży, żeby zmieścić się w mojej lewej 
dłoni, a palce 
prawej były zupełnie bezsilne.
— Wysoki sądzie — wyjąkałem — nie mogę utrzymać globusu. Jest dla mnie za 
ciężki.
— To wymówka! Więc nie chcesz złożyć przysięgi? Masz czelność odmawiać?
— Nie, wysoki sądzie! Ja bardzo pragnę złożyć przysięgę. Biorę pełną 
odpowiedzialność za 
każde słowo, które wypowiedziałem. Ale moja ręka… W zeszłym tygodniu ukąsił mnie 
trygon. 
Jest jeszcze częściowo sparaliżowana.
Wśród zebranych Konszelfitów nastąpiło poruszenie, rozległy się szepty. 
Kontroler znowu 
zastukał w stół.
— Czy na sali znajduje się doktor Macintosh? Proszę podejść do oskarżonego i 
zbadać jego 
rękę… Czy to prawda, że jego ręka jest zbyt słaba, aby utrzymać globus?
— Tak, wysoki sądzie. Jego prawa ręka jest bardzo osłabiona. Wprawdzie nerw 
reaguje, ale 
mięsień jeszcze nie kurczy się prawidłowo.
— Dziękuję, doktorze. Keplerze Masterman, możesz złożyć przysięgę przez 
położenie ręki na 
globusie.
Strażnik podniósł globus, a ja podszedłem i położyłem na nim ręce. Nagle cisza 
została 
przerwana donośnym głosem wuja Teda.
— Wysoki sądzie! — krzyknął.
— O co chodzi, doktorze King? Przewód jest zamknięty.
— Wysoki sądzie, zanim Kepler wypowie słowa przysięgi, chciałbym zwrócić uwagę 
sądu na 
to, że usłyszeliśmy przed chwilą coś, co stanowi nowy dowód. Jego znaczenie 
uszło być może 
uwadze wysokiego sądu.
— A mianowicie?
— Keplerze, kiedy zostałeś ukąszony przez trygona?
— To było… zdaje się, to było trzydziestego lipca.
— A więc na trzy dni przed uszkodzeniem zaworu. W jakim stanie była twoja ręka 
drugiego 
sierpnia, w dniu, w którym pojechałeś saniami do zagrody numer osiem?
— Była całkowicie sparaliżowana. Musiałem prowadzić sanie lewą ręką. Pamiętam, 
że 
miałem pewne trudności.
— Dziękuję ci, Keplerze.
Wuj Ted zwrócił się w stronę amfiteatru. Miał błyszczące oczy, płonęły mu 
policzki.
— Wysokie sądzie, szanowny prokuratorze, panowie przysięgli! Czy pamiętacie 
zeznania 
świadka i rzeczoznawcy, dozorcy Terrona, który stwierdził, że aby obrócić o 360 
stopni koło 
zaworu w celu zamknięcia go, trzeba wielkiej siły, i to w obydwu rękach. 
Twierdzę, że Kepler 
Masterman, cierpiący na paraliż prawej ręki, nie mógł popełnić zarzucanego mu 
aktu sabotażu!
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Przez chwilę panowało w amfiteatrze całkowite milczenie. Potem wybuchła burza 
oklasków i 
wszyscy mieszkańcy Konszelfu 10 zerwali się z miejsc. Kontroler daremnie stukał 
młotkiem w 
stół. Dopiero po dobrej chwili zaczęła powracać cisza. Wreszcie kontroler mógł 
przemówić.
— Mieszkańcy Konszelfu 10, czy uważacie, że oskarżony Kepler Masterman jest 
winny czy 
niewinny zarzucanego mu aktu sabotażu?
— Niewinny! — rozległ się zgodny okrzyk.
— Czy wszyscy zgadzają się z tym wyrokiem?
— Wszyscy, wysoki sądzie!
— Oświadczam więc z radością, że Kepler Masterman jest wolny i że może znowu 
korzystać 
ze wszystkich praw obywatelskich Konszelfu 10.
Ściskano moją rękę tak mocno, że zrobiła się jeszcze słabsza niż przedtem. 
Poklepywano mnie 
po plecach i obejmowano. Potem tłum porwał mnie i przeniósł przez korytarz do 
kafeterii, gdzie 
zaimprowizowano wspaniałe przyjęcie. Nawet szef policji Jamieson złożył mi 
gratulacje. Ściskał 
mi rękę serdecznie, ale jego twarz była jeszcze bardziej ponura niż zwykle.
— Mam nadzieję, że nie masz do mnie żalu, chłopcze?
— Ależ skąd, proszę pana. Spełniał pan swój obowiązek. Ale co panu jest? Zdaje 
się, że nie 
jest pan szczęśliwy z mojego uniewinnienia!
— Masz rację — spojrzał z dezaprobatą na rozradowane twarze. — Nie chodzi mi o 
ciebie. 
Ale nikt tu nie myśli o tym, że jeżeli nie ty, to ktoś inny popełnił tę 
zbrodnię. Sabotażysta 
pozostał na wolności i być może planuje nową zbrodnię. Ja i moi ludzie musimy go 
schwytać, 
zanim nie będzie za późno.
— Więc rzeczywiście spodziewa się pan tego?
— Zawsze liczę się z najgorszą ewentualnością. Kto wierzy tylko w rozsądek i 
wrodzoną 
dobroć człowieka, ten nie może być szefem policji. Może dlatego mam wrzód 
żołądka.
Skrzywił się, wypił szklankę mleka i wstał. W tej samej chwili w głośnikach 
rozległ się głos 
Mary.
— Wzywa się kontrolera. Sprawa jest pilna.
Kontroler przeszedł szybko przez salę do jednego z telefonów na ścianie.
— Tu kontroler.
— Mam na linii jedną z dalekich stacji. Rozmówca domaga się, żeby przełączyć go 
na system 
publicznych megafonów.
Kontroler stał z pochyloną głową, nerwowo stukając palcem w aparat.
— A kto to jest, Mary?
— Jakaś kobieta. Nie chce podać nazwiska.
— Łącz ją, Mary.
Przez chwilę słychać było tylko szum, ale wkrótce odezwał się słaby, jakby 
dochodzący z 
oddali, ale wyraźny głos. Rozmowy i śmiechy zamilkły. Stojący lub siedzący w 
grupach ludzie 
zamienili się w słuch.
— Obywatele Konszelfu 10! My, ludzie–ryby, wolni mieszkańcy oceanu, przyznajemy 
się do 
dokonania tak zwanego sabotażu zagrody numer osiem. Wydaliśmy manifest, który 
zostanie 
przekazany Organizacji Narodów Zjednoczonych jednocześnie z tą odezwą do was. 
Zawiadamiamy w nim rząd Powierzchni, że my, wolni obywatele oceanu, domagamy się 
całkowitego samorządu. W razie odrzucenia naszych żądań podejmiemy dalszą 
blokadę morskich 
bogactw naturalnych, eksploatowanych przez społeczeństwa Powierzchni bez 
uwzględniania 
potrzeb i rozwoju podwodnych kolonii jako niezależnych jednostek. My, ludzie 
oceanu, 
apelujemy do was, Konszelfitów, o przyłączenie się do naszej walki o 
niezależność. Nasze cele 
są waszymi celami, nasze zwycięstwo będzie waszym zwycięstwem.
Jednakże jeżeli nie dopomożecie nam w naszej walce, zdobędziemy wolność bez 
waszej 
pomocy, a brak współdziałania zostanie uznany za zdradę ludów oceanu. Staniecie 
się naszymi 
wrogami. Koniec apelu.
Słychać było przez chwilę trzask i szum na linii. Potem Mary wyłączyła głośniki. 
W 
zatłoczonej sali rozległy się wzburzone głosy. Zapanował nad nimi głos 
kontrolera.
— Mary!
— Tak, proszę pana!
— Skąd był ten telefon?
— Ze schroniska 38, proszę pana.
Szef policji przeszedł przez salę, zbierając po drodze swoich ludzi.
— Mary, połącz mnie natychmiast z ONZ.
Kontroler zwrócił się do Konszelfitów. Miał twarz poważną.
— Obywatele Konszelfu! Będę wam przekazywał wszystkie wiadomości, będziecie w 
pełni 
informowani o rozwoju sytuacji. Na razie proszę o zachowanie spokoju i podjęcie 
pracy. Być 
może, że zostaniecie wezwani do udzielenia pomocy naszym organom. Od tej chwili 
aż do 
odwołania obowiązuje stan alarmu.
Przecisnąłem się przez podniecony tłum i podszedłem do ciotki i wuja.
— Gdzie jest Jon? Muszę z nim pomówić.
— Był tutaj przed chwilą. O, zobacz… właśnie opuszcza salę… O co chodzi, Kep?
— Kluczem do całej tej sprawy jest Hil, jestem tego pewny. Jeden Jon może 
wiedzieć, gdzie 
ona jest. Muszę ją znaleźć. Wrócę niebawem do domu.
Pocałowałem ciotkę serdecznie w policzek, tak jakbym się z nią żegnał na dłużej. 
Objęła 
mnie. Przecisnąłem się ku drzwiom.
Jona nie znalazłem. Zastanawiałem się przez chwilę, co robić, a potem pobiegłem 
do Kontroli, 
żeby porozmawiać z Mary.
— Nie mogę tego zrobić, Kep. Nie wolno mi!
— Proszę cię, Mary! To jest naprawdę sprawa życia i śmierci!
— No dobrze, niech będzie!
Mary włączyła mikrofon i w całym osiedlu rozległy się megafony.
— Jon King! Wzywam Jona Kinga! Prosimy do Kontroli… Jon King… Pilny telefon w 
Kontroli.
Już po trzydziestu sekundach zjawił się w Kontroli zadyszany Jon.
— Kto do mnie dzwoni?
— Jon! — krzyknąłem. — To ja. Nie, nie uciekaj. Muszę z tobą porozmawiać.
— Ale co z tym telefonem?… Czekam… — przerwał w pół słowa i zagryzł wargi.
— Ciekawe, kto mógłby do ciebie dzwonić? Cała ludność Konszelfu 10 była tu 
zgromadzona… — chwyciłem go za rękę i pociągnąłem za sobą. — Jedyna osoba, 
której nie 
widziałem przez cały dzień, to Hil. A ty, czy widziałeś się z Hil? Czy to na jej 
telefon czekasz? i 
czy ze schroniska 38? Niech się śpieszy, bo policja znajdzie się tam za kilka 
godzin. Czy chciałeś 
ją może ostrzec?
— Co robisz, Kep? Dokąd mnie prowadzisz? Jestem bardzo zajęty… Mam ważne sprawy 
do 
załatwienia. Nie mogę teraz rozmawiać.
— Musisz! Wejdźmy do jednego z pokojów konferencyjnych. Chociażby tu.
Wepchnąłem go do środka, zamknąłem drzwi za sobą i wsunąłem klucz do kieszeni 
kurtki.
— Stłukę cię na kwaśne jabłko — syknął patrząc mi w oczy — z tą chorą ręką nie 
masz 
szansy.
— To prawda! Ale będziemy tylko rozmawiali. Jeżeli użyjesz siły, to tym samym 
przyznasz 
się do winy. Twojej i Hil.
— Kiedy ja nic złego nie zrobiłem! Mój Boże, tyle dziwnych rzeczy zdarzyło się 
od czasu, 
kiedy się zjawiłeś! Życie na Konszelfie było zawsze wspaniałe… panował tu 
spokój, przyjaźń, 
wzajemne zaufanie…
— Doprawdy? A już pierwszej nocy słyszałem twoją kłótnię z Hil. Nie miało to 
chyba nic 
wspólnego ze mną, a odniosłem wtedy wrażenie, że sprawa jest poważna.
Jon westchnął.
— Masz rację. Jestem niesprawiedliwy. Od czasu kiedy Hil wróciła z uniwersytetu 
na 
Powierzchni, zmieniła się nie do poznania. Ale to wspaniała dziewczyna. Ty jej 
nie znasz, Kep. 
Ona nigdy by…
— Jon, przestań się okłamywać! Ona dała się wciągnąć w spisek skrzelowców. Przed 
chwilą 
poznałem jej głos w megafonach. Ty chyba także. Musimy ją znaleźć i zdusić ten 
spisek, póki 
jeszcze czas. Czy orientujesz się, gdzie ona jest?
Jon potrząsnął głową.
— Gdybym nawet wiedział, to i tak nie powiedziałbym ci. Za kogo ty mnie masz?
— Za idiotę! Jon, przestań choćby na pięć minut bawić się w szlachetność i 
zastanów się. Tu 
może stać się coś bardzo złego, i to już za chwilę. Sabotaż zagrody rybnej był 
tylko przygrywką. 
Nie pomożesz Hil, osłaniając ją.
— Nie wierzę, że odważą się na coś naprawdę groźnego. Moim zdaniem oni nas tylko 
straszą!
— A czy to, że zainscenizowali prowokację i narazili mnie na dziesięć czy 
dwadzieścia lat 
więzienia, to też tylko straszenie? Hil nie mogła wiedzieć, że moja ranna ręka 
będzie moim alibi. 
Czy nie widzisz, Jon,, że ona jest bezwzględna?
Jon wahał się. W głośnikach rozległy się trzaski, a potem ktoś powiedział:
— Uwaga, uwaga. Tu szefostwo policji. Przed chwilą stwierdzono zniknięcie 
czterech 
kilogramów materiałów wybuchowych z laboratorium geofizycznego. Powtarzam. 
Stwierdzono 
zniknięcie czterech kilogramów materiałów wybuchowych. Każdy, kto może udzielić 
jakichkolwiek informacji w tej sprawie, winien zgłosić się natychmiast do 
policji! Następujące 
osoby z personelu laboratorium proszone są o przybycie do biura policji: Baker… 
Jones… 
Philips…
— Spojrzałem na Jona.
— Czy wciąż uważasz, że oni tylko straszą?
Jon opadł na krzesło, zakrył twarz rękami i westchnął boleśnie.
— Zawsze wiedziałem, że ona jest im całkowicie oddana. Ale miałem nadzieję… To 
nie jej 
wina, Kep. T wpływ jej brata. Byli sobie zawsze bardzo bliscy. Hil zrobi dla 
niego wszystko.
— Okay, Jon. Czy chcesz jej naprawdę pomóc? W takim razie musimy razem ją 
znaleźć, 
zanim do niej dotrze policja i zanim zostanie dokonany następny i sabotażu.
— Ale ja nie mam pojęcia…
— Pomyśl chwilę. Spędziłeś w osiedlu niemal całe swoje życie. Znasz wszystkie 
możliwe 
zakamarki…
— Hil nie może być na terenie osiedla. Policja na pewno przeszukała już każdy 
kąt.
— Ale nie może przecież przez cały czas tkwić w wodzie. To znaczy, że jest w 
jednym ze 
schronisk.
— Ależ, Kep, jest ich przeszło pięćdziesiąt!
— Zastanówmy się. Telefon pochodził ze schroniska 38, i to już drugi. W obu 
przypadkach 
był to na pewno głos Hil…
— Policja na pewno już tam była. Jeżeli ją znaleźli, jest za późno.
— Ale może ona jest gdzie indziej. Moim zdaniem wcale nie była w schronisku 38! 
Zastanów 
się chwilę. Te telefony wydają mi się bardzo podejrzane. W pół godziny po moim 
uniewinnieniu 
skrzelowcy przyznają się do popełnienia sabotażu rybnej zagrody. Jak daleko jest 
stąd do stacji 
38? Dwadzieścia pięć kilometrów, prawda? Jakim cudem dowiedzieli się tak szybko 
o rezultacie 
rozprawy? Czy jest możliwość porozumiewania się pomiędzy schroniskami?
— Tylko przez Kontrolę.
— A Mary przysięga, że w tym czasie nie było żadnych telefonów. Sprawdziłem to. 
A teraz 
przypomnij sobie inny telefon. Znajdowałem się wtedy w schronisku 42, a 
wiadomość o moim 
ocaleniu nadeszła ze schroniska 38 około godziny trzeciej trzydzieści. Jak to 
się stało? Mój 
wybawca nie mógł jej nadać, był za daleko, żeby dopłynąć tam w tak krótkim 
czasie. Poza tym 
był to głos Hil.
Przechadzałem się nerwowym krokiem po pokoju. Cała sprawa nie miała sensu. Nic 
się nie 
zgadzało! Nagle olśniło mnie.
— Jon, opowiedz mi dokładnie, co działo się z tobą i Hil od chwili, kiedy 
rozdzielił nas prąd 
pod lasem wodorostów, do czasu telefonu podającego miejsce, w którym się 
znajdowałem. Czy 
byliście przez cały czas razem?
— Tak… a właściwie nie. Przepraszam. Rozdzieliliśmy się, żeby zbadać jak 
największą 
przestrzeń lasu. Porozumiewaliśmy się przez interkom.
— Czy słyszałeś ją przez cały czas?
— Tak, na pewno. Kiedy zaczął nam się kończyć zapas powietrza, powróciliśmy do 
sań po 
nowe zbiorniki. Ale byliśmy już pewni, że twój zapas też się musiał skończyć i 
że dalsze 
poszukiwania nie mają sensu. Och, Kep, to była straszliwa chwila. Straciliśmy 
wszelką nadzieję, 
a nie chcieliśmy za nic wracać bez ciebie. Wsiedliśmy więc na sanie i 
objechaliśmy dokoła cały 
las wodorostów.
— Musieliście być blisko schroniska 42.
— Tak przypuszczam. Ale nie myśleliśmy wtedy o schroniskach. Szukaliśmy ciebie… 
twojego ciała w wodorostach.
— Czy wydarzyło się coś niezwykłego? Czy zatrzymywaliście się?
— Tak, na południowej stronie lasu, kiedy już zawracaliśmy w stronę osiedla. Hil 
kazała mi 
zatrzymać sanie. Zdawało jej się, że widzi coś pod skałą.
— A ty?
— Mnie też się zdawało, że dostrzegam jakiś biały czy srebrny błysk. Ale nie 
byłem pewny. 
W każdym razie zostałem przy saniach, a Hil popłynęła w głąb.
— I co dalej?
— Powiedziała, że to była po prostu zdechła ryba.
— Długo jej nie było?
— Może pięć minut.
— Czy widziałeś ją przez cały czas?
— Nie. Opływała dokoła skałę.
— A potem pojechaliście sańmi do Centrali i wysłano ekspedycję ratunkową?
— Tak.
— Czy Hil nie oddaliła się wtedy?
— Poszła pod prysznic. Potem spotkaliśmy się w Kontroli, przy mapie. Dziwne… 
teraz 
dopiero zdaję sobie z tego sprawę… Hil była jakaś nieswoja.
— Przestraszona? Zdenerwowana?
— Nie, ale dziwna. Pamiętam, że mnie to zaskoczyło. Ale wiesz, trzęsła mną 
febra, byłem 
szalenie zmęczony. Hil miała silne wypieki i mętne oczy.
— A potem co?
— Powiedziała: „Muszę wyjść. Ta niepewność mnie zabija. Zobaczymy się później”. 
Coś w 
tym rodzaju.
— Która była godzina?
— Dokładnie nie pamiętam.
— Zrób wysiłek, Jon! Może przypomnisz sobie coś innego. Czy w ogóle nie 
spojrzałeś na 
zegarek?
— Owszem, patrzyłem. Poza tym pamiętam, że Mary przyszła zmienić Terry przy 
tablicy 
rozdzielczej. Właśnie podczas naszej obecności.
— Wobec tego musiała być trzecia. Dokładnie w pół godziny przed tym telefonem. 
Chodź. 
Przyjrzymy się mapie.
Podążyliśmy do Kontroli i podeszliśmy do wielkiej mapy na ścianie. Jon powiódł 
palcem 
dokoła osiedla.
— Maksymalna szybkość sań wynosi około siedmiu kilometrów na godzinę. A Hil 
musiałaby 
się jeszcze przebrać. To wyklucza ewentualność, o której myślisz. Mogła dopłynąć 
tylko do 
granicy osiedla.
— Tam są dwa schroniska. Czy myślisz, że mógł tam być ktoś?
— Na pewno. Biologowie są w nich przez cały dzień. Pracują w pobliżu, ale mają 
za daleko, 
żeby wracać do osiedla na dzienne posiłki. Na pewno ktoś tam był.
— Hil musiała o tym oczywiście wiedzieć… Czy to wszystko, co przychodzi ci na 
myśl?
— Obawiam się, że tak.
— A co to jest? — wskazałem na czarny kwadrat na mapie, odległy o dwa i pół 
kilometra od 
osiedla.
— Stary, opuszczony magazyn, od dawna nie używany. Dlatego oznaczony czarnym 
kolorem. 
Nie ma tam ani kuchni, ani pryszniców. Są tylko rzędy półek.
— A czy jest tam telefon?
— Na pewno. Ale przypuszczam, że jest wyłączony.
— Doskonale. To chyba potwierdza moje rozumowanie. Posłuchaj, Jon. Wiemy, że 
jest 
fizycznie niemożliwe, żeby Hil lub ktokolwiek inny mógł dostać się w tak krótkim 
czasie do 
schroniska 38 i zatelefonować stamtąd. I to w obu przypadkach. Zgoda? A więc to 
odpada!
— Ale…
— Przypuśćmy, że skrzelowcy od dawna planują spisek. Musieli mieć informacje 
dostarczane 
przez kogoś z samego osiedla, kogoś, kto był poza wszelkim podejrzeniem. Mogła 
to być 
wyłącznie Hil. Jej brat jest człowiekiem–rybą. Wypadki zaczęły się toczyć zaraz 
po moim 
przybyciu na Konszelf. Zastanówmy się, dlaczego. Hil zjawiła się na Konszelfie w 
tym samym 
czasie, co ja. Oto dlaczego! Oni czekali na Hil!
Załóżmy, że udało się im podłączyć telefon w tym nieczynnym magazynie do linii 
schroniska 
38. Dało to Hil możliwość przekazywania wiadomości z miejsca położonego bardzo 
blisko 
osiedla do jakiegoś punktu przy porzuconych kopalniach. Mogę się założyć, że 
tam, w tej 
głębokiej wodzie, mieszkają właśnie skrzelowcy. Hil telefonowała także do 
Kontroli z tego 
starego magazynu, a światełko na tablicy rozdzielczej wskazywało, że dzwoni 
schronisko 38. 
Doskonale pomyślane alibi.
— Czy sądzisz, że Hil ukrywa się w tym magazynie?
— A czy widzisz inną możliwość?
Jon potrząsnął głową ze smutkiem.
— Więc co chcesz zrobić? Zawiadomić policję?
— Oczywiście, że nie. Powiedziałem ci już, że spróbujemy przemówić Hil i 
skrzelowcom do 
rozsądku. Jeżeli dojdzie do tego, że policja będzie musiała interweniować, obie 
strony użyją 
kusz, a to musi się skończyć fatalnie. Chodź! Ubieramy się!
Kiedy przechodziliśmy przez Kontrolę, usłyszałem głos Mary.
— Kep! — zawołała.
Odwróciłem się gwałtownie.
— Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. Kontroler właśnie otrzymał 
wiadomość, że 
jutro rano twój ojciec wygłosi oficjalne przemówienie na Zgromadzeniu Ogólnym 
ONZ. 
Zarówno przemówienie, jak i głosowanie będziemy mogli odebrać na telewizji.
— Dziękuję ci, Mary.
Nakładałem kombinezon i ekwipunek i czułem zamęt w głowie. Widocznie wystąpienie 
ojca 
przyśpieszono i odbędzie się wcześniej, niż spodziewaliśmy się. Zastanawiałem 
się, dlaczego tak 
się stało. Ojcu na pewno nie jest to na rękę. Pośpiech nie jest w jego stylu.
Wciągnąłem do połowy kombinezon i nagle zatrzymałem się.
— Co się stało, Kep?
— Materiał wybuchowy! Skrzelowcy nie wykradliby go, gdyby nie byli już gotowi do 
akcji. 
Mają więc zamiar działać szybko. Jeżeli użyją go przed głosowaniem w ONZ, 
wnioski Selenitów 
zgłoszone przez ojca na pewno przepadną!
Jon nie rozumiał, o czym mówiłem. Był całkowicie opanowany troską o Hil.
— Kep, jak myślisz, kto wykradł materiał wybuchowy?
— Chyba Hil. Ty też to wiesz. Sądzę, że stało się to wtedy, kiedy wszyscy 
przebywali na sali 
sądowej.
Sprawdziliśmy sobie nawzajem ekwipunek i już siedzieliśmy na skraju włazu, kiedy 
Jon 
zawołał:
— A co z policją?
— O co chodzi?
— Przecież ogłoszono stan alarmu! Nie możemy opuszczać osiedla bez zezwolenia. 
Zresztą 
nie uda nam się wziąć sani.
— To obejdziemy się bez nich. Czy możesz nas tak stąd wyprowadzić, żeby nikt 
tego nie 
zauważył?
— Przypuszczam, że tak. Na pewno! Trzymaj się blisko mnie.
Popłynęliśmy w cieniu budynków aż na skraj osiedla. Z daleka widzieliśmy postaci 
strażników czuwających z kuszami w pogotowiu. Przypomniałem sobie, że jeszcze 
tak niedawno 
było tu cicho i spokojnie.
Ukryliśmy się za domkiem mieszkalnym, kiedy bąbelki z przepływających sanek 
zmąciły 
wodę. Potem szybko i cicho odpłynęliśmy.
Kiedy niewielki budynek magazynu wreszcie zamajaczył w błękitnozielonej wodzie, 
bolały 
mnie już nogi, a prawa ręka zesztywniała całkowicie.
Podpłynęliśmy bliżej. Zatrzymałem Jona i, położywszy palec na ustach, 
potrząsnąłem głową. 
Zacząłem opływać budynek dokoła, trzymając się w odległości kilku centymetrów od 
dna.
Po niedługiej chwili znalazłem to, czego szukałem. Szarozielony przewód 
obrośnięty algami 
prowadził ze składu w kierunku na północny wschód. Był to niewątpliwie kabel 
telefoniczny 
łączący go ze schroniskiem 38.
Zastanawiałem się, czy ktoś znajduje się wewnątrz budynku. Podpłynąłem nad jego 
kopułę, 
zawisłem nad nią i przycisnąłem ucho do jej powłoki. Usiłowałem uciszyć oddech.
Co to? Odczekałem chwilę. Było to niewątpliwie chrobotanie metalu o metal. Ktoś 
poruszał 
się w środku. Czyżby to była Hil, czy może ktoś inny?
Jednym z problemów nurka wynurzającego się z wody jest to, że przez kilka sekund 
po 
wyjściu na powierzchnię i po zdjęciu maski jest niemal ślepy, a więc bezbronny. 
W tym czasie 
mógł mnie ktoś trzepnąć w głowę i byłoby po wszystkim.
Przywołałem Jona skinieniem. Odpłynęliśmy dalej.
— Jon, wchodzę do środka. Muszę spróbować przemówić Hil do rozsądku. Ty popłyń z 
powrotem do Centrali. Jeżeli nie wrócę w ciągu godziny albo jeżeli nie 
zatelefonuję, żeby 
powiedzieć, że wszystko w porządku, zawiadom policję. Powiedz im wszystko — 
rozumiesz? 
Zgoda?
— Pozwól mi pójść z tobą.
— To niemożliwe, Jon. Ktoś musi mnie ubezpieczać. Jeżeli zatelefonuję i powiem 
twoje imię 
raz — to będzie znak, że wszystko jest w porządku. Ale jeżeli ktoś zmusi mnie do 
telefonowania, 
to powtórzę twoje imię kilka razy. To będzie znaczyło, że wszystko, co mówię, 
wymuszono na 
mnie, rozumiesz?
— Rozumiem. Więc niech się stanie — jak mówi Pismo Święte.
Położył mi ręce na ramionach, przez gruby kombinezon poczułem jego silny uścisk. 
Potem 
odwrócił się i popłynął w stronę osiedla.
Odczekałem, aż zniknął z mojego pola widzenia, i dałem nurka pod kopułę budynku. 
Wynurzyłem się w jego wnętrzu cicho, bez plusku, z ręką uniesioną i gotową do 
zerwania maski 
w momencie, w którym przetnę powierzchnię wody.
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Udało się. Hil leżała niewygodnie na ławie, którą sobie zrobiła z kilku desek. 
Zanim zdążyła 
zerwać się na nogi, siedziałem już na podłodze i zdejmowałem szelki od 
akwalungu.
— Co ty tu robisz? Jak mnie znalazłeś?
Była blada jak płótno, oczy pociemniały jej ze strachu.
— To nie było trudne do wykombinowania. Hil, słuchaj, chcę ci pomóc, nie mam 
naprawdę 
żadnych złych zamiarów. Musimy porozmawiać.
— Nie masz złych zamiarów! Dobrze, ale czy zdajesz sobie sprawę z tego, na jakie 
narażasz 
się niebezpieczeństwo? Kep, proszę cię, znikaj i udawaj, że mnie nie widziałeś.
— Tego nie mogę zrobić.
— Oczywiście, że możesz. Czy ktokolwiek widział cię, jak tu wchodziłeś? Ale 
zaraz! Przecież 
sam mnie nie znalazłeś… Ktoś musiał cię przyprowadzić… Czy to Jon? Czy on też 
jest tutaj?
Nachyliła się nad włazem i niespokojnie spoglądała w wodę.
— Uciekajcie stąd obydwaj, dopóki jeszcze czas, proszę was!
— Hil, zapewniam cię, że jestem sam. Jon przyprowadził mnie, ale już wrócił do 
osiedla.
— Żeby powiedzieć wszystko policji, podczas gdy ty będziesz mnie tu zabawiał.
Skoczyła ku mnie, ale udało mi się złapać ją za ręce.
— Ależ nie, Hil! Posłuchaj! Mamy godzinę na rozmowę, zanim Jon powie policji 
wszystko, 
co wiemy o tobie i skrzelowcach. Masz więc godzinę do namysłu. Hil, czy ty 
zamierzasz zburzyć 
wszystkie podstawy istnienia Konszelfu? Wszystko to, nad czym pracował twój 
ojciec?
— Oczywiście, że nie. Wprost przeciwnie. Połączymy się ze skrzelowcami w ich 
walce 
przeciwko mieszkańcom Powierzchni. Musimy zdobyć wolność.
— Ale Konszelfitom wcale nie odpowiadają wasze plany. Oni nie wierzą w słuszność 
waszej 
sprawy. Oczywiście, że pragną niezależności i sprawiedliwego udziału w dochodach 
z 
produkowanych dóbr. Ale droga do tego nie prowadzi przez przemoc i gwałt. Nie 
należy 
zapędzać mieszkańców Powierzchni w ślepy zaułek. Nie wolno pozbawiać żywności i 
paliwa 
tysięcy niewinnych ludzi. To nie jest właściwa droga!
— Mamy różne poglądy. Obawiam się, że różnimy się w wielu sprawach, Kep. Mój 
ojciec, 
jeden z moich braci i wszyscy ich towarzysze zginęli w Zatoce Meksykańskiej, 
ponieważ 
uwierzyli w negocjacje z rządem.
— W takim razie nie zwracajcie się do rządu i spróbujcie przekonać 
społeczeństwo. 
Przedstawcie ludziom swoje poglądy, skłońcie ich do wywarcia nacisku na rząd dla 
uzyskania 
sprawiedliwości. Niech to nastąpi pod, wpływem opinii publicznej i przez 
głosowanie. Zrób to, 
co mój ojciec — zwróć się do ONZ. My, Selenici, też na pewno moglibyśmy pójść 
drogą 
przemocy. Ale to nigdy nie przynosi nikomu zwycięstwa, a tylko cierpienia.
Hil potrząsnęła głową.
— Porozmawiamy wtedy, kiedy twój ojciec opuści Zgromadzenie Ogólne ONZ z uchwałą 
o 
niepodległości Księżyca w kieszeni. Wtedy może ci uwierzę. Ale z tego nic nie 
będzie, Kep. 
Jesteśmy zdecydowani i nie cofniemy się. Wracaj na Konszelf 10 i zapomnij, że 
mnie tu 
widziałeś. To jest twoja ostatnia szansa.
— Przykro mi, Hil, ale ja także jestem uparty.
— No cóż, trudno. Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia.
Uśmiechnęła się smutno, jej spojrzenie przesunęło się poza moje ramię. 
Odwróciłem się, ale o 
ułamek sekundy za późno. Dostałem cios w tył głowy. Kolana ugięły się pode mną, 
zrobiło mi 
się ciemno w oczach.
Kiedy je otworzyłem, zobaczyłem barwne błyski świateł w wodzie. Zamknąłem szybko 
powieki i jęknąłem. Głowa bolała mnie nieznośnie. Poruszyłem się i spróbowałem 
wstać.
Leżałem na boku blisko włazu, z twarzą zwróconą ku wodzie. Na plecach czułem 
ciężar 
akwalungu. Miałem związane ręce i nogi w kolanach i kostkach.
Hil klęczała przy mnie.
— Przykro mi, Kep. Jak się czujesz? Jazda, uciekamy stąd.
Wsunęła mi ustnik między wargi i naciągnęła maskę na twarz.
— W porządku?
Skinąłem głową i zaraz tego pożałowałem. Zdawało mi się, że za chwilę odpadnie 
mi głowa. 
Hil ostrożnie przetoczyła mnie na brzeg włazu, wepchnęła mi nogi do wody i, 
przytrzymując 
ręką moją maskę, spuściła mnie do włazu. Czyjeś mocne ręce ściągnęły mnie w dół. 
Podawano 
mnie sobie jak worek z rąk do rąk. Wreszcie zostałem położony na wznak na sanie 
spoczywające 
na dnie niedaleko od budynku. Widziałem, jak Hil przeciska się przez właz do 
wody.
Sanie drgnęły i zaraz nabrały szybkości. Mimo strachu nie mogłem się oprzeć 
zdumieniu na 
widok mojej eskorty. Dokoła sań płynęło co najmniej piętnastu skrzelowców. 
Poruszali się z 
wdzięczną oszczędnością ruchów, rozpruwając wodę jak rój makreli. Byli srebrni, 
piękni, 
swobodni, całkowicie zbratani z żywiołem. Niemal im zazdrościłem.
Posuwaliśmy się szybko naprzód; nie miałem pojęcia, w jakim kierunku — moje 
niedoświadczone oko nie dostrzegało żadnych znaków. Upłynęło sporo czasu — ale 
nie więcej 
niż trzy godziny, bo na tyle miałem zapasu tlenu — zanim osiągnęliśmy cel tej 
dziwnej podróży.
Nagle w wodzie zaroiło się od skrzelowców migających srebrzyście po obu stronach 
sań. 
Zostałem uniesiony i wepchnięty do jakiegoś budynku. Niewidzialne ręce 
rozwiązały mnie, 
zdjęły ze mnie maskę i akwalung. Potem zostałem sam.
Leżałem długo twarzą ku podłodze. Byłem zmęczony i miałem niesmak w ustach. 
Kiedy 
dudnienie w uszach uspokoiło się nieco, usiadłem i rozejrzałem się.
Znajdowałem się w najdziwniejszym pomieszczeniu, jakie zdarzyło mi się w życiu 
widzieć. 
Było to coś w rodzaju gigantycznej bańki mydlanej, całkowicie przezroczysta kula 
zrobiona ze 
szkła i plastiku. Siedząc na jej kruchym dnie poczułem się niepewnie. 
Pomyślałem, że cały ciężar 
oceanu napiera na mnie ze wszystkich stron. Później, w ciągu dnia i nocy, od 
czasu do czasu 
ogarniało mnie znienacka uczucie spadania. Wtedy wyciągałem przed siebie ręce w 
mimowolnym odruchu szukania ratunku.
W tej dziwnej kuli nie było ani mebli, ani żadnych urządzeń i nie mogłem się 
zorientować, 
dlaczego powietrze w niej było czyste, a ciśnienie stałe. Skrzelowcy 
niewątpliwie znacznie 
wyprzedzili technologię Konszelfitów, jeśli chodzi o sposoby egzystowania w 
wodzie. Jednakże 
więzienie moje było zimne i wilgotne, tak że nie zdjąłem kombinezonu.
Z początku nie mogłem zrozumieć, dlaczego zdjęto mi więzy, chociaż nikt mnie nie 
pilnował. 
Ale kiedy przyjrzałem się ciemnym odmętom oceanu otaczającym kulę, zrozumiałem, 
że zamki i 
kraty nie były tu potrzebne. Przecież nie miałem akwalungu. Byłem zamknięty w 
najbezpieczniejszym więzieniu świata.
Po kilku godzinach pojawiła się Hil. Przyniosła mi jedzenie i potwierdziła moje 
podejrzenia.
— Znajdujemy się bez mała trzydzieści metrów pod powierzchnią morza. Proces 
dekompresji 
po powrocie stąd na powierzchnię trwa trzydzieści sześć godzin. Nie masz 
akwalungu, więc nie 
próbuj przedostać się na górę, bo zginiesz.
— Hil, jak mogłaś to zrobić?
— Nie miałam innego wyjścia. Wszystko jest gotowe. Na wszystkich podwodnych 
szybach 
wiertniczych Wschodniego Wybrzeża zostały już umieszczone ładunki materiału 
wybuchowego. 
Jutro postawimy rządowi Ziemi ultimatum. Ty jeden mogłeś pokrzyżować nasze 
plany. Przykro 
mi, ale na wojnie nie można kierować się sentymentem.
— Chciałbym wam coś powiedzieć. Skrzelowcy, ci, którzy mnie tu trzymają… Może 
mógłbym porozmawiać z jednym z nich?
— To trudna sprawa. Oni nie mogą przebywać długo na powietrzu, bo ich skrzela 
szybko 
wysychają. Trudno im też mówić, kiedy nie znajdują się w wodzie. Widzisz, kiedy 
oddychają 
przez skrzela, ich płuca wypełniają się płynem. Mają również własny sposób 
mówienia, sposób, 
którego ty nie możesz zrozumieć.
— Więc mogą istnieć tylko w głębinach oceanu?
— Tak. Dla nich nie ma powrotu na Powierzchnię. A ponieważ muszą żyć w oceanie, 
chcą, 
żeby należał do nich.
— Jak to się stało? Czy nie można tego odwrócić?
— Nie wiem. Nikt tego nigdy nie próbował.
— A ten rudy facet, który wyratował mnie z wodorostów, to twój brat, prawda?
— Tak. Wiem, że zauważyłeś, jacy jesteśmy do siebie podobni, tamtego wieczora, u 
Kingów. 
Dlatego musiałam uszkodzić pompę powietrzną. Kep, ostrzegałam cię tyle razy, ale 
ty nie 
dawałeś nam spokoju. Więc postanowiłam wrobić cię w sabotaż rybnej zagrody. 
Miałam 
nadzieję, że przetrzymają cię w mamrze przynajmniej do wybuchu naszego 
powstania. Potem 
zostałbyś wypuszczony. Nie miałam zamiaru zostawić cię tam na dziesięć lat!
— Dziękuję! — odpowiedziałem bez entuzjazmu.
Słuchałem słów Hil z wielką ciekawością. Leżąc na półkolistej szklanej 
powierzchni 
wyglądała jak dziewczyna z okładki magazynu mód. I jak beztrosko mówiła o 
powstaniu i 
sabotażu. Rozzłościła mnie tym i spróbowałem się na niej odegrać.
— A dlaczego ty nie zostałaś człowiekiem–rybą jak twój brat. Przecież uważasz, 
że cała racja 
jest po ich stronie.
Widać ugodziłem ją w słaby punkt. Rumieniec zalał jej bladą twarz. Zagryzła 
wargi.
— Nie mogłam znieść myśli o tym, że będę okaleczona. Bałam się tego. Ta operacja 
jest 
nieodwracalna. Poza tym utraciłabym Jona. Nie mogłabym z nim zostać.
— A może potrafiłabyś go przekonać?
— Nigdy. To najbardziej trzeźwo myślący człowiek. Solidny i godny zaufania. Może 
dlatego 
pokochałam go. Jest taki sam jak ty i twój ojciec. Kiedy spotkałam cię po raz 
pierwszy, miałam 
nadzieją, że zrozumiesz, o co walczymy. Wasza sytuacja na Księżycu jest podobna. 
Was też 
traktują jak roboty do wydobywania surowców. Ale zawiodłam się na tobie. A co 
robi twój 
ojciec? Przyjeżdża na Ziemię i chodzi po proszonym. Dlaczego prosi! Powinien 
żądać!
— Hil, zastanów się. Co byś zrobiła, gdybyś płynąc pomiędzy skałami natrafiła na 
rekina? 
Czy próbowałabyś go przyprzeć do skały, czy może dała mu prztyczka w nos?
— Oczywiście, że nie! Próbowałabym się wycofać jak najszybciej. Rozumiem, o co 
ci chodzi. 
Ale ludzie to nie zwierzęta. Moim zdaniem są znacznie mniej racjonalni. Jeżeli 
dasz im palec, 
zażądają całej ręki.
— Wcale nie masz racji, Hil. Dlaczego jesteś taka cyniczna?
— Chcesz wiedzieć? Więc dobrze. Otóż mój ojciec był oficerem policji na 
Konszelfie w 
Zatoce Meksykańskiej. Mój brat Ian był wtedy małym chłopcem, ale zapamiętał 
wszystko i 
opowiedział mi. Ojciec błagał władze Powierzchni, żeby zgodziły się na 
zainstalowanie 
indywidualnych instalacji umożliwiających życie w poszczególnych domkach 
mieszkalnych. Ale 
nic z tego nie wyszło. Dochody spółek górniczych były ważniejsze niż życie ludzi 
na Konszelfie.
Pewnego dnia nastąpiło trzęsienie ziemi i piętnaście osób zginęło, a dwadzieścia 
odniosło 
rany, które spowodowały trwałe kalectwo. Mój ojciec nie zginął ani dla idei, ani 
dla ojczyzny. 
Zginął, bo był naiwny i prosił o zabezpieczenie warunków życia pod wodą zamiast 
ich żądać!
Wyglądała przepięknie. Rudawe włosy spadały jej na ramiona, ciemne oczy były 
pełne łez. Aż 
mi serce szybciej zabiło w piersi. Usiłowałem się skupić na meritum sprawy.
— Znam już tę historię, Hil — powiedziałem — i bardzo mi ciebie żal. Ale nie 
zgadzam się, 
że twój ojciec nie zginął dla idei. Wyznawał zasadę, że lepiej jest negocjować 
niż używać siły. 
Zapłacił za to straszliwą cenę, ale pomyśl: dziś już nikt na Powierzchni nie 
kwestionuje tego, że 
mieszkania na Konszelfie muszą mieć własną instalację doprowadzającą powietrze, 
i to bez 
względu na koszty tych urządzeń. Gdyby twój ojciec wtedy dopuścił do powstania, 
może by 
nawet wymusił ustępstwa, ale powstałaby sytuacja permanentnego napięcia pomiędzy 
Konszelfitami i Ziemianami. Jeżeli chce się osiągnąć zmianę na lepsze, trzeba to 
robić spokojnie, 
za zgodą obu stron. Oczywiście, czasem przetargi trwają tak długo, że…
Hil poruszyła się niespokojnie.
— Och, Kep! To, co mówisz, jest tak idealistyczne i piękne! Ale niestety, nie da 
się 
zrealizować. Pomyśl, jutro twój ojciec przemawia na Zgromadzeniu Ogólnym… nie 
patrz na 
mnie z takim zdziwieniem. My mamy własne sposoby uzyskiwania informacji. 
Przypuśćmy, że 
ONZ uchwali utrzymanie na Księżycu władzy koncernów górniczych. Co wtedy 
zrobisz? 
Wrócisz do domu i będziesz niewolnikiem przez następne pięćdziesiąt lat?
— Tak źle nie będzie, Hil. Słuszność jest po naszej stronie. Jestem przekonany, 
że ojciec 
uzyska potrzebną liczbę głosów.
Starałem się nadać mojemu głosowi możliwie przekonywające brzmienie.
— Ty nie masz pojęcia o tym, jakie siły działają tam za kulisami! Twój ojciec 
żyje 
złudzeniami. Na Księżycu jest gubernatorem, ale z chwilą kiedy przyjeżdża na 
Ziemię, staje się 
po prostu naiwniakiem. Tak zresztą jak wszyscy Selenici.
— Nie jesteśmy tacy naiwni, jak sobie wyobrażasz. Przewidzieliśmy możliwość 
porażki. 
Mamy nawet pewne plany na ten wypadek.
— Z wykluczeniem użycia siły?
— Oczywiście.
— No to powiedz mi o nich.
— Nie mogę. Są ściśle tajne.
— Oczywiście!
Wzruszyła ramionami i odwróciła się ode mnie. Patrzyłem na jej plecy, po których 
spływała 
ognista fala włosów. Zagryzłem wargi i modliłem się w duchu, żeby moja taktyka 
była 
skuteczna. Mój instynkt mówił mi, że przez tę dziewczynę można wpłynąć na 
projekty 
spiskowców.
— Hil, jeżeli zdradzę ci nasze plany, to czy przyrzekniesz mi solennie, że o 
nich nie powiesz 
nikomu, nawet własnemu bratu, ani Jonowi, ani…
— Przyrzekam ci.
— Czy tu można swobodnie mówić?
— Chodzi ci pewnie o podsłuch? Bądź spokojny. Jesteś wprawdzie naszym więźniem, 
ale nie 
używamy takich metod i nie zastawiamy pułapek.
— Świetnie. Ale podejdź jednak bliżej. Wolę nie mówić głośno.
Niełatwo było mi mówić o sprawach, które pragnąłem zachować w tajemnicy. Ale 
byłem 
obecnie zawikłany w wydarzenia, których ani mój ojciec, ani przywódcy Księżyca 
nie mogli 
przewidzieć.
— W ciągu ostatnich sześciu miesięcy racjonowaliśmy — w sposób dyskretny — wodę 
i 
gromadziliśmy ją w głębokich zbiornikach. Jeżeli ONZ pozostawi nas na łasce 
przedsiębiorstw 
górniczych i ojciec nie uzyska od ich rządów na Ziemi wiążących przyrzeczeń 
dotyczących 
poprawy naszych warunków bytowych, to po naszym powrocie na Księżyc zawiadomi 
się ich, że 
przestajemy kupować od nich wodę. Zażądamy, żeby nam jej dostarczali za darmo. 
Jeżeli 
odmówią, spotka ich niespodzianka. Dzieci i chorzy otrzymają regularne racje z 
tajnych zapasów. 
Reszta Selenitów da sobie sama radę.
— Zginiecie!
— Myślę, że nie. Wszystkie ludy Ziemi dowiedzą się o tym, co się u nas dzieje. 
Postaramy 
się, żeby tak się stało, nawet jeśli w krytycznej chwili nastąpi niby to 
przypadkowa przerwa w 
komunikacji. Jak widzisz, nie jesteśmy wcale tacy naiwni, jak ci się wydaje. W 
dwadzieścia 
cztery godziny po naszym powrocie na Księżyc wszystkie środki masowego przekazu 
na Ziemi 
otrzymają tekst naszego ultimatum. Jeżeli zarządy spółek uprą się, to oczywiście 
dość szybko 
wybuchną u nas choroby i staniemy się niezdolni do pracy.
— To nie będzie strajk. My naprawdę zachorujemy. Podejmiemy specjalne środki 
ostrożności, 
żeby parki maszynowe towarzystw nie zostały uszkodzone. No i cała 
odpowiedzialność spocznie 
na nich.
— Wspaniały plan! — oczy Hil zabłysły. — Jaka wyobraźnia! To przypomina 
zatopienie 
przez kolonistów amerykańskich herbaty w porcie bostońskim. Zaraz potem wybuchła 
rewolucja! 
Ale wasz gest jest jeszcze bardziej dramatyczny. Bo koloniści mogli w końcu żyć 
bez herbaty, 
ale wy bez wody zginiecie.
— I właśnie dlatego jestem pewny, że osiągniemy nasz cel. Chyba już rozumiesz, 
Hil, że to 
jest naprawdę mądry projekt. Jeżelibyśmy wysadzili w powietrze ich instalacje, 
mieliby pełne 
prawo użyć przemocy, a sympatia ludności Ziemi byłaby po ich stronie. Nasza 
sytuacja tylko by 
się pogorszyła. To samo nastąpi, jeżeli skrzelowcy wysadzą wieże wiertnicze. 
Rząd Powierzchni 
odpowie na to użyciem siły i będzie miał za sobą całą opinię publiczną.
Nasza sytuacja jest nieco inna, Kep. Władze Powierzchni nie są w stanie 
zaatakować ludzi–
ryb. Właśnie dlatego ich istnienie było zawsze tak silnie strzeżoną tajemnicą. 
Skrzelowcy są 
samowystarczalni. Nie potrzebują powietrza ani słodkiej wody. Ich ojczyzną jest 
cały Rów 
Sródoceaniczny, wszystkie bogactwa naturalne i zasoby minerałów podwodnych są do 
ich 
dyspozycji. Mieszkańcy Powierzchni nigdy ich nie dosięgną.
— Może i nie. Ale wtedy ugodzą w Konszelfitów. Odetną im łączność, słodką wodę, 
a 
prawdopodobnie i powietrze. Cały ich dorobek zostanie zniszczony. I czy to 
pomoże ludziom—
rybom? Co przyjdzie im z tego, że odwrócili się plecami do całej ludzkości, że 
okaleczyli się, 
żeby móc żyć w oceanie. Czeka ich samotność, izolacja. Nic więcej. A jeżeli 
odetną się 
całkowicie od reszty rodzaju ludzkiego, to myślę, że wkrótce sami przestaną być 
ludźmi.
Mózg delfinów ma większą objętość niż mózg człowieka; potrafią one porozumiewać 
się ze 
sobą. Ale czy mają jakiekolwiek osiągnięcia w dziedzinie życia społecznego czy 
techniki? Miałaś 
rację, Hil, że nie zostałaś człowiekiem–rybą jak twój brat. Skrzelowcy stali się 
boczną gałęzią 
drzewa ewolucji i właśnie zamierzają ją odpiłować!
Hil wybuchła płaczem. Odetchnąłem z ulgą i spojrzałem dyskretnie na zegarek. 
Zbliżała się 
północ. Za kilka godzin ojciec wygłosi swoje przemówienie. Za kilka godzin 
ludzie–ryby 
przedstawią władzom Powierzchni swoje ultimatum. Za dwanaście godzin będzie po 
wszystkim. 
Tak albo tak.
Czy zawiadomiono ojca o moim zaginięciu? Wolałbym, żeby o tym nie wiedział. Nic 
nie 
powinno odrywać go od jego spraw: spełnienia obowiązku wobec Selenitów. A może i 
wobec 
skrzelowców, a także i Konszelfitów.
— Słuchaj, Kep. Pójdę i pomówię z Ianem. Może jest jeszcze czas. Ale musisz się 
koniecznie 
zgodzić, żebym go wtajemniczyła w wasze plany. Nie ma innego sposobu na 
wyperswadowanie 
mu, żeby zaniechał namiaru wysadzenia wież wiertniczych. Zgódź się, Kep!
— Nie mogę. To zupełnie niemożliwe. Nie powinienem ci był o nich mówić. Musisz 
ich 
przekonać w inny sposób. Nie wolno ci nawet wspomnieć o planach Selenitów.
— Nie dam rady — w głosie Hil była autentyczna rozpacz. — Wiem, że mnie nie 
posłuchają. 
A nasze piękne życie w głębinach skończy się na zawsze! Och, Kep! Dlaczego nie 
rozmawiałam 
z tobą wcześniej!
— Wcześniej pewnie nie dałabyś się przekonać. Słuchaj, Hil, może przynajmniej 
uda ci się 
skłonić brata, żeby poczekał na wyniki głosowania w ONZ. Nie przekreślajcie 
szans Księżyca. 
Chyba rozumiecie, ile to dla nas znaczy. Poza tym jeżeli głosowanie w ONZ 
przyniesie 
Księżycowi niepodległość, to wy też znajdziecie posłuch. Czy spróbujesz 
przekonać lana, żeby 
przynajmniej zaczekał?
— Na pewno spróbuję.
Hil wstała, pomogłem jej założyć akwalung i sprawdzić zawory. Usiadła na skraju 
włazu i 
naciągnęła maskę na twarz.
— Cześć, Kep!
— Wsunęła ustnik między zęby i opuściła moje więzienie, wzniecając w wodzie rój 
srebrnych 
bąbelków.
Pomachała na pożegnanie ręką, po czym zniknęła — w zielonkawej toni. A ja 
rozsiadłem się 
wygodniej na przezroczystej podłodze i rozpocząłem czekanie.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
Sam nie wiem, jak przeżyłem tą długą noc. Leżałem w ciemności w mojej 
przezroczystej kuli 
i przeżywałem raz jeszcze w pamięci wszystko, co się zdarzyło od chwili mego 
przybycia na 
Ziemię. A potem cofnąłem się we wspomnieniach jeszcze dalej i przebiegłem 
myślami całe moje 
piętnastoletnie życie na Księżycu.
I stało się ze mną coś dziwnego. Zdałem sobie sprawę, jak bardzo spodobało mi 
się życie pod 
wodą, o ile było lepsze od mojego samotnego dzieciństwa na Księżycu. Byłem 
pierwszym 
urodzonym tam dzieckiem i na dodatek synem gubernatora. Wszystko to izolowało 
mnie od 
otoczenia i jakoś nie potrafiłem przełamać tej bariery. Zdobywanie szczytu jest 
rzeczą wspaniałą, 
ale co robić, jeżeli się człowiek na nim urodził?
Usiłowałem sobie wyobrazić, jak by to było, gdybym pozostał na Konszelfie, a 
nawet ożenił 
się z jakąś piękną i inteligentną dziewczyną, taką jak Hil. Ale zaraz potem 
przypomniała mi się 
Ann, która czekała na mnie na Księżycu, i ogarnęło mnie przemożne uczucie winy.
Otaczające mnie ze wszystkich strony wody jak gdyby rozjaśniły się. Nie byłem 
pewny, czy to 
świt, czy też oczy moje przyzwyczaiły się do ciemności. Na świecącej tarczy 
zegarka odczytałem 
godzinę szóstą. Tam, na Powierzchni, ludzie rozpoczynali już nowy dzień: 
otwierali okna, 
ziewali, wdychali świeże, ożywcze powietrze.
Zacząłem się obawiać, że uduszę się w tym moim więzieniu z plastiku.
Ileż to atmosfer ciśnie na moją biedną głowę? Hil powiedziała mi, że znajdujemy 
się na 
głębokości trzydziestu metrów. Jeżeli dodać do tego ciśnienie powietrza z 
Powierzchni, to 
stanowi to cztery atmosfery.
Myślę, że Ziemianie nie czują się dobrze na Księżycu, gdzie kosmiczna próżnia 
wsysa i 
rozprasza każdy wolny płyn albo gaz. Ale dla mnie była to sytuacja normalna, a 
brak ciśnienia 
kojarzył mi się z przebywaniem w niskiej grawitacji.
W tej kuli czułem się więcej niż uwięziony: przygniatała mnie ziemska grawitacja 
i 
jednocześnie przerażało olbrzymie ciśnienie głębinowe. Leżałem bez ruchu, a mimo 
to oblewał 
mnie zimny pot. Wiedziałem, że stąd nie ma dla mnie ucieczki.
Żeby nie zwariować, wyobrażałem sobie bezchmurne i bezwietrzne księżycowe niebo, 
na 
którym wszystkie gwiazdy galaktyki lśniły blaskiem milionów diamentów. Tam była 
Ann. Tam 
była moja ojczyzna. Zaciskałem pięści i marzyłem o tym, żeby czas biegł jak 
najszybciej.
Nagle usłyszałem jakiś hałas i usiadłem. Nareszcie Hil! Podszedłem do niej, żeby 
jej pomóc. 
Kiedy zdjęła maskę, poznałem po wyrazie jej oczu, że misja nie udała się.
— Więc nie zgodzili się na nic? Potrząsnęła głową ze smutkiem.
— Gdybyś pozwolił mi powiedzieć im o waszych planach…
— Tego nie mogłem zrobić.
— Wiem. Wysłuchali mnie. Ale to, co miałam im do powiedzenia, brzmiało jak 
szkolne 
wypracowanie z nauk politycznych. Sama teoria. Może i ciekawa, ale nie bardzo 
przekonywająca. Ci ludzie są zdesperowani. Czasami — nawet Ian… — dodała i 
zadrżała na 
całym ciele. — Od czasu kiedy powróciłam z Powierzchni, Ian zmienił się nie do 
poznania. Jest 
taki zimny i niedostępny. Nie mam z nim kontaktu. Kocham go… ale to już nie 
opiekun i brat. 
To zupełnie obcy człowiek…
Objąłem ją ramieniem.
— Nie denerwuj się tak, Hil. Może jest jeszcze jakaś szansa.
Hil westchnęła.
— Już się uspokoiłam. Obiecali mi, że nie ogłoszą swojego manifestu przed 
przemówieniem 
twojego ojca i głosowaniem w ONZ. Ian zrozumiał, że jeżeli on i jego ludzie 
rozpoczną za kilka 
godzin akcję, to może to przekreślić wasze szansę. To daje nam zaledwie kilka 
dodatkowych 
godzin.
— Wiele rzeczy może się zdarzyć w ciągu kilku godzin. Nie traćmy nadziei.
Spojrzałem na wodoszczelną torbę leżącą obok maski i akwalungu Hil.
— Co to jest?
— Ach, zapomniałabym. Przyniosłam ci kilka kanapek i butelkę wody. I radio. 
Przemówienie 
twojego ojca zaczyna się za godzinę.
— Bardzo ci dziękuję… to dla mnie szalenie ważne…
— Nie tylko dla ciebie. Powiedziałam ci już, że Ian i jego grupa wstrzymują się 
z wszelką 
akcją do ogłoszenia wyników głosowania. Na samym końcu Ian powiedział, że jeżeli 
przyniosą 
one zwycięstwo Księżycowi, i to dużą większością głosów, przemyśli jeszcze raz 
swoje plany.
Spojrzała na mnie z nadzieją w oczach. Zagryzłem wargi.
— To wspaniale… tylko że… niestety, ojciec nie spodziewa się dużej większości 
głosów. Na 
to chyba nie możemy liczyć.
— Tak też myślałam, Ian wprawdzie uśmiechnął się do mnie, ale oczy miał poważne…
Hil westchnęła i wstała.
— Muszę już odejść, Kep. Mam nadzieję, że nie czujesz się tu bardzo osamotniony.
— Hil, zostaw mi swój akwalung. Muszę się stąd wydostać.
— Nie mogę, Kep. Dobrze wiesz, że nie mogę tego zrobić.
— Mógłbym ci go odebrać siłą.
— Z tą niesprawną ręką? Bardzo wątpię. A poza tym w czasie pobytu na Powierzchni 
ćwiczyłam judo. Nie mogę cię stąd wypuścić. Nie miałbyś zresztą żadnej szansy. 
Znajdujemy się 
w odległości trzydziestu kilometrów od Konszelfu 10. Nawet gdybyś miał kompas, 
nie 
przepłynąłbyś tej odległości bez pomocy sań.
— A gdybym najpierw wypłynął na Powierzchnię? Mógłbym to chyba zrobić w ciągu 
trzech 
godzin?
— Nonsens. Sama dekompresja musi trwać około trzydziestu sześciu godzin. Przykro 
mi, 
Kep, ale jesteś naprawdę uwięziony.
— Niemal do tego samego stopnia, co Ian i jego ludzie–ryby.
Twarz Hil posmutniała.
— Tak, masz rację. Niemal do tego samego stopnia.
Stałem przy włazie obok Hil i patrzyłem na nią.
Z sekundy na sekundę rosła we mnie determinacja wydostania się stąd.
— Zanim odejdziesz, wysłuchaj mnie jeszcze. Skrzelowcy są w gorszej sytuacji ode 
mnie. 
Wszyscy jesteśmy więźniami naszego środowiska. Ale ich prócz tego trzyma na 
uwięzi gniew, a 
to oślepia. Jeżeli zdecydują się na użycie przemocy, zburzą cały ten piękny sen 
o życiu pod 
wodą, dla którego tak wiele poświęcili. Powiedz im to, Hil. Spróbuj ich skłonić 
do spojrzenia na 
rzeczywistość spokojnie i bez gniewu.
Zwróciła na mnie błękitne oczy pełne łez.
— Powiem im wszystko, Kep. Ale to nic nie da.
Zsunęła maskę na twarz, wcisnęła sobie ustnik między zęby i plusnęła do wody. 
Znowu byłem 
sam. Spojrzałem na zegarek, włączyłem radio i zjadłem przyniesione mi przez Hil 
śniadanie.
Z płytkiej drzemki wyrwał mnie nagle głos ojca. Jakże dziwnie zabrzmiał w tym 
dziwnym 
miejscu. Przełknąłem ślinę, ścisnąłem powieki i skoncentrowałem się na treści 
jego wystąpienia, 
a raczej na reakcji zebranych na to przemówienie. Żałowałem, że nie mam 
odbiornika wideo, 
ponieważ z samego radia trudno się było zorientować, jak przemówienie odbierane 
jest przez 
słuchaczy. Kaszel, szelest papierów przerywały ciszę, w pewnym momencie rozległy 
się oklaski, 
ale nie były zbyt huczne, jak na tak liczne zgromadzenie.
Zagryzłem usta i zacząłem się modlić. Ojciec mówił już ponad godzinę, chociaż 
mnie 
wydawało się, że krócej. Kiedy doszedł do końcowych wniosków, przysunąłem się 
bliżej do 
odbiornika.
— Zwracam się do Zgromadzenia reprezentującego cały świat! Zwracam w imieniu 
tych 
wszystkich, którzy w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat opanowali przyczółek 
na najbardziej 
niegościnnej planecie — na Księżycu. Zwracam się do was w imieniu ludzi, którzy 
przysporzyli 
Ziemi bezcennych surowców: dajcie nam swobodę decydowania o naszej przyszłości. 
Przyznajcie nam miejsce w waszej organizacji. Pozwólcie nam zabierać głos w 
sprawach 
dotyczących rynków światowych, abyśmy mogli starać się o uzyskiwanie godziwych 
cen za 
wydobywane przez nas minerały i nie ponosić strat z powodu wygórowanych „kosztów 
transportu. Chcemy zdobyć takie warunki bytu, jakie panują na Ziemi. Uznajcie 
nas za partnera, 
a nie za przedmiot, który wykorzystuje się i odrzuca. My, Selenici, kochamy nasz 
Księżyc. Jest 
on naszą ojczyzną. Ale nie zapominamy, że Ziemia jest naszą matką. Pozwólcie nam 
więc wejść 
do wielkiej rodziny człowieczej, nie wykluczajcie nas z niej! Dziękuję.
Oklaski wzmogły się, po czym ucichły. Usłyszałem, jak przewodniczący wywołuje 
kolejno 
przedstawicieli do głosowania.
— Afganistan…
Tłumacz zamilkł, rozległ się głos komentatora. Sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni 
kombinezonu. Jest! Wyciągnąłem wodoodporną tabliczkę i długopis, przysunąłem 
radio jeszcze 
bliżej. Postanowiłem zapisywać — rezultaty głosowania.
— Tak.
— Albania.
— Nie.
— Algieria.
— Tak.
Po chwili zrozumiałem, że kraje rozwijające się i rolnicze popierają wniosek 
Księżyca o 
samostanowienie, a kraje uprzemysłowione, chociaż może nawet z nim 
sympatyzujące, 
głosowały „nie” dla ochrony własnych interesów związanych z importem naszych 
surowców.
Przypomniałem sobie kasetowe nagrania ćwiczeń z dziedziny gospodarki światowej i 
posmutniałem. Liczba krajów uprzemysłowionych dwukrotnie przewyższała liczbę 
krajów 
rolniczych. Jeżeli ten układ zachowa się w głosowaniu, to przegramy z kretesem. 
Księżyc będzie 
zmuszony do dalszej walki. Byłem pewny, że w końcu zwyciężymy, ale Konszelfici i 
skrzelowcy 
przegrają, jeszcze zanim rozpoczną swoją walkę.
Czechosłowacja i Dania głosowały „tak”, mimo iż nie spodziewałem się tego, ale 
poza tym 
nie było żadnych niespodzianek. Spojrzałem na zegarek. Było wpół do jedenastej. 
Ponieważ 
każdy delegat miał prawo przemawiać przez minutę przed oddaniem głosu, mogło to 
potrwać do 
pierwszej. Pozostało więc niewiele czasu.
W chwili kiedy żegnałem się z Hil, miałem już ułożony w głowie bardzo 
szczegółowy plan, a 
właściwie dwa plany. Modliłem się, żeby udał się pierwszy, bo nie miałem 
szczególnej ochoty na 
zbyt bohaterskie wyczyny. Mówiąc prawdę, myśl, że narażam życie, przyprawiała 
mnie o 
dreszcze.
Wydobyłem z kieszeni lokalizator sonarowy i odkręciłem jego tylną ściankę. Jak 
przypuszczałem, był zbudowany podobnie jak przyrządy używane na Księżycu. 
Zastanowiłem 
się nad sposobem wzmocnienia jego sygnału. Miałem do dyspozycji tylko jeden 
przedmiot, w 
którym był wzmacniacz — radio.
Właśnie oddała głos Islandia. Na razie głosy układały się niekorzystnie dla 
Księżyca, w 
stosunku dwóch do jednego. Szkoda mi było odcinać moje jedyne źródło informacji, 
ale nie 
mogłem dłużej czekać. Odśrubowałem tylną pokrywę aparatu i wyjąłem potrzebne mi 
tranzystory.
Oczywiście, teraz lokalizator nie mógł już zmieścić się w tym samym 
wodoszczelnym 
pudełku. Zdjąłem kombinezon i podkoszulkę. Podarłem ją na paski i owiązałem nimi 
pieczołowicie aparat. Następnie wsunąłem go do torby, którą pozostawiła Hil. 
Miałem jeszcze 
godzinę.
W moim więzieniu było teraz straszliwie cicho. Brakowało mi głosów z radia. 
Zupełnie, jak 
gdyby to były głosy przyjaciół. Patrzyłem przez ścianę kuli na zewnątrz. Od 
czasu do czasu 
widziałem cień płynącej szybko ryby, ale człowieka ani śladu. Nie spodziewałem 
się zresztą 
nikogo. Nikt nie musiał mnie pilnować. Woda i olbrzymie ciśnienie spełniały rolę 
strażników.
Skoncentrowałem cały wysiłek na napisanie możliwie szczegółowego raportu o 
rebelii ludzi–
ryb, o ich planach sabotażu szybów naftowych. Podkreśliłem, że Konszelfici nie 
mają z tym nic 
wspólnego i zaznaczyłem, że ludzie–ryby gorąco pragną, aby ich wysłuchano.
Zaadresowałem list do Światowego Korpusu Służby Wywiadowczej przy ONZ i 
opieczętowałem go pieczęcią ojca, którą otrzymałem na trzynaste urodziny. Użyłem 
jej teraz po 
raz pierwszy i z szacunkiem przyglądałem się jej odciskowi na papierze wywołanym 
reakcją 
chemiczną. Przedstawiał sierp księżycowy i dwie dłonie splecione w uścisku. 
Byłem niemal 
pewny, że ta pieczęć pomoże listowi dostać się we właściwe ręce.
Włożyłem list do torby, uruchomiłem wzmocniony sygnalizator i zamknąłem torbę. W 
miarę 
jak będzie docierała do coraz rzadszych warstw wody, zawarte w niej powietrze 
będzie się 
rozszerzało, a kiedy wypłynie na powierzchnię, będzie wyglądać jak balon 
nadający sygnały 
odbierane przez statki i samoloty.
Chodziło jeszcze o wysłanie tej przesyłki. Wiedziałem, że aby to zrobić, muszę 
wypłynąć z 
kuli. Włożyłem więc znowu kombinezon i doczołgałem się do włazu. Bez akwalungu 
czułem się, 
jakbym był nagi. Myślałem o tym, jak sobie poradzić z dodatkowym 
niebezpieczeństwem, a 
mianowicie, jak utrzymać się na tej głębokości. Sama już pływalność mojego ciała 
będzie mnie 
wypychać w górę. Nie byłem obciążony ani pojemnikami, ani ciężarkami, które by 
pomogły mi 
utrzymać się w tym samym zanurzeniu.
Zacisnąłem zęby i postanowiłem zaryzykować. Wsunąłem do górnej kieszeni 
kombinezonu 
aparat radiowy jako balast. Potem zacząłem drzeć resztę podkoszulki na cienkie 
paski i 
związywać je ze sobą tworząc coś w rodzaju sznura. Miał tylko około trzech 
metrów długości, 
był wiotki i słaby, ale nie miałem innego. Przywiązałem jeden jego koniec do 
szczebla drabiny 
włazu, a drugi umocowałem do lewego przegubu ręki.
Następnie usiadłem na skraju włazu i tak głęboko i długo oddychałem, aż zaczęło 
mi się 
kręcić w głowie. Teraz! Zsunąłem się do wody i popłynąłem co sił w dół i w bok 
tak daleko, jak 
tylko mogłem. Teraz kolej na torbę!
W ciągu sekundy wystrzeliła na wysokość trzydziestu metrów. Mną tymczasem 
miotało jak 
korkiem, waliło o ścianę przejrzystej kuli w odległości jakichś dwóch metrów nad 
włazem. 
Trzymając się zaimprowizowanego sznura próbowałem spłynąć w dół. Znalazłem się 
pod kulą. 
Ręce moje dotknęły drabinki włazu. Wsunąłem się weń i powróciłem do mojego 
więzienia w 
samą porę, bo już mi zaczęły pękać płuca. Linka pękła w chwili, kiedy wynurzałem 
się z wody, 
ale tu nic, grunt, że zdążyłem wykonać moje zadanie.
Wpół do pierwszej. Za trzydzieści minut zakończy się głosowanie i los Księżyca, 
a także i 
oceanu będzie rozstrzygnięty. Miałem więc tylko pół godziny na przygotowanie 
alternatywnego 
planu, jaki ułożyłem sobie na wszelki wypadek.
Sporządziłem odpis listu, który wysłałem do Światowego Korpusu Służby 
Wywiadowczej. 
Dokument ten znajdą przy moich zwłokach. Mój drugi plan był po prostu 
samobójczy, oparłem 
go na powieści o pewnym sabotażyście, który wszedł do głównej kwatery wroga z 
granatem 
przymocowanym do pasa. Miałem nadzieję, że nie będę go musiał wprowadzić w 
życie.
Wsunąłem odpis listu za kombinezon i postanowiłem odczekać piętnaście minut. 
Zaskoczyło 
mnie niespodziewane pojawienie się człowieka–ryby.
Wynurzył się z wody jak delfin, gibki, mokry, srebrzysty i stał we włazie 
trzymając się 
szczebla drabiny. Poznałem jego ciemnorude włosy, skośne niebieskie oczy, prosty 
nos i pełne 
usta. Był to mój wybawca z lasu wodorostów, przywódca skrzelowców, brat Hil — 
Ian.
Serce zabiło mi mocno, ale wstałem i zacząłem zbliżać się ku niemu. Uniósł 
srebrzyste ramię.
— Stop! Bliżej nie podchodź!
Mówił cichym, bezbarwnym głosem, nie licującym wcale z jego szeroką klatką 
piersiową i 
mocnymi barkami. Zanurzył się na chwilę, włosy spłynęły mu na plecy i wtedy 
dostrzegłem jego 
srebrzysto–różowe skrzela. Otworzył usta. Skrzela wypełniły się, poróżowiały. 
Wynurzył się 
znowu, otrząsnął i wytarł oczy.
Zauważyłem, że jego klatka piersiowa jest nieruchoma — nie oddychał jak ludzie, 
ale jak 
ryby. Cóż za wspaniałe osiągnięcie chirurgów! Przestawili mu organizm na inny 
system 
funkcjonowania. Było to imponujące i odpychające zarazem. Ale niezależnie od 
tego, jak się tę 
rzecz oceniało, było to nie byle jakie poświęcenie.
Podczas gdy przyglądałem mu się, Ian rzucił gwałtownym ruchem w moją stronę 
torbę, która 
ślizgając się po mokrej półkolistości podłogi zatrzymała się tuż u moich stóp. 
Spojrzałem i 
niemal zamarło mi serce. Była to moja torba z systemem alarmowym, którą puściłem 
w górę 
zaledwie piętnaście minut temu. Plan numer jeden zawiódł. Pozostał mi więc plan 
numer dwa.
Spojrzałem hardo na mojego prześladowcę. Odpowiedział mi uśmiechem.
— Należy ci się pochwała za pomysłowość — powiedział ochryple — ale nic z tego 
nie 
wyszło, ponieważ nie doceniłeś naszej techniki. Z tego, że powróciliśmy w 
głębiny, nie wynika, 
że mamy rybie mózgi. Odebraliśmy twój sygnał i wysłaliśmy delfina, żeby 
przechwycił torbę w 
chwili, kiedy wynurzy się ona na powierzchnię.
Dał nurka, żeby odetchnąć, a kiedy się znów wyłonił, zaczął się pomiędzy nami 
bardzo 
dziwny dialog. Miałem wrażenie, że rzeczywiście mówię do stworzenia z innego 
świata. Z 
trudem uświadomiłem sobie, że jest; to w istocie człowiek, że został poddany 
jedynie zabiegowi 
chirurgicznemu, a nie jest wynikiem mutacji, i że wobec tego powinienem apelować 
do jego 
człowieczeństwa, a nie do jakichś nie znanych mi zasad etyki. Użyłem więc takich 
samych 
argumentów, które przedstawiłem Hil, i dodałem jeszcze kilka innych.
— Mówisz niemal równie przekonująco, jak twój ojciec. No i widzisz, co mu to 
dało?
— Czy wynik głosowania jest już znany? — zapytałem drżącym głosem.
— Do chwili kiedy przerwałem słuchanie, była równowaga głosów, a procedura 
zbliżała się 
do końca.— Serce we mnie zamarło. Wiedziałem, że tylko zwycięstwo poparte dużą 
przewagą 
głosów mogłoby przekonać skrzelowców do wybrania pokojowej drogi działania, Ian 
odczytał 
widocznie moje myśli. Uśmiechnął się niespodzianie ujmującym uśmiechem i stał 
się je szcze 
podobniejszy do Hil.
— Porządny z ciebie człowiek, Kep. Nie dziwię się, że moja siostra cię lubi. Ale 
jesteś też 
bardzo naiwny. Po prostu nie zdajesz sobie sprawy z tego, że ludzkość nawet nie 
wie, co jest w 
jej własnym interesie. Można wyrwać ludzi z apatii jedynie metodą szoku. I to 
właśnie 
zamierzamy zrobić.
Ian zanurzył się dla nabrania oddechu, a potem mówił dalej.
— Słuchaj. Kiedy zaczęto projektować Konszelf, ludzkość wydawała sto dwadzieścia 
miliardów dolarów rocznie na zbrojenia. Na obmyślanie i produkowanie coraz 
lepszych narzędzi 
zabijania. W tych czasach na wszystkie rodzaje badań oceanicznych przeznaczano 
zaledwie 
jedną tysięczną tej sumy. W ciągu ostatnich trzydziestu lat wydatki na zbrojenia 
powiększyły się 
dziesięciokrotnie, a nakłady na badania oceaniczne wzrosły tylko w tym samym 
stopniu. Rządy 
krajów na Powierzchni przywiązują więc nadal wielokrotnie większe znaczenie do 
produkcji 
narzędzi zagłady niż do poznawania tajemnic oceanów, które pokrywają przecież 
trzy czwarte 
powierzchni naszego globu. Musimy udoskonalić hodowlę ryb i wodorostów, 
wykorzystywanie 
prądów morskich do oczyszczania rzek i wybrzeży, a także sposoby użytkowania 
tlenu 
wydzielanego przez wody oceanów dla zastąpienia strat wynikających ze stale 
rosnącego na 
Powierzchni procesu spalania w przemyśle i komunikacji.
Jest bardzo dużo do zrobienia, potrzebni są ludzie zdecydowani i pełni 
poświęcenia, gotowi 
oddać całe swoje życie sprawie wydzierania morzu jego tajemnic. Podczas kiedy 
naukowcy z 
Powierzchni wciąż gadają i trwonią ziemskie zasoby surowców, my tutaj zrobiliśmy 
ogromny 
skok naprzód w tej dziedzinie. Udowodniliśmy, że życie pod wodą jest możliwe. 
Ale nikt nas nie 
słucha, nikt nie interesuje się nami.
Ogarnęło mnie uczucie zmęczenia i beznadziejności.
Bezmyślnie wypowiedziałem więc pierwszą myśl, jaka przyszła mi do głowy.
— Musicie się czuć bardzo osamotnieni.
Ian drgnął i skrzywił usta. Jego oczy, tak podobne do oczu Hil, ale zazwyczaj 
przymglone i 
blade, nagle zabłysły, jakby tu, pod grubą warstwą wody, padł na nie promień 
słońca.
— Przykro mi — wyjąkałem. — Ale myślę, ze może istotną przyczyną waszej decyzji 
użycia 
przemocy jest obawa, czy aby ta wasza anonimowość nie wyłącza was ze 
społeczności ludzkiej. 
Chcecie, żeby was zauważono, chcecie się światu pokazać, bo czujecie się 
osamotnieni.
— Jesteśmy tacy mali w ogromie oceanu — szepnął. — Czujemy się jak drobne raczki 
żyjące 
wśród planktonu. Ocean jest tak przepastny, a nas tak niewielu. Kiedy 
spostrzegam cień 
nadpływającej ryby, ogarnia mnie lęk i kryję się za skałami jak sardynka wśród 
wodorostów. Nie 
robiłem tego, kiedy byłem nurkiem.
— Czy dopiero po zabiegu operacyjnym zaczęły nachodzić cię te lęki?
— Nie, z początku czułem się cudownie. Uwolnienie się od akwalungów, od maski i 
zmian 
ciśnienia, to było wspaniałe. Oczywiście, że nie możemy jeszcze wyłaniać się z 
głębiny na 
powierzchnię jak delfin czy wieloryb, ale ponieważ nie mamy już w płucach 
powietrza, możemy 
egzystować na głębokości kilkudziesięciu metrów. Czy potrafisz to sobie 
wyobrazić?
Kiedy byłem chłopcem, marzyłem o lataniu. A ty nie? Chyba wszystkie dzieci o tym 
marzą. 
Czy wiesz, co myślę? Myślę, że to jest zakodowana pamięć o dawnym życiu w 
oceanie, które 
kiedyś było naszym udziałem. Pamięć o trzywymiarowej wolności, z której pierwsze 
zrezygnowały płazy, kiedy wylazły na twardą powierzchnią lądu i na zawsze 
poddały się prawom 
grawitacji.
— Czy ty czasem nie fantazjujesz?
Zastanawiałem się w duchu nad tym, czy Ian jest zupełnie normalny.
— Tak sądzisz? Ale zrozum, że ocean jest naszą kolebką, naszą matką. Krew, która 
krąży w 
twoich żyłach, to przecież roztwór sodu, potasu i wapna o niemal dokładnie tym 
samym składzie, 
co wody oceanów sprzed trzystu milionów lat. Zanim się urodziłeś, żyłeś przez 
dziewięć 
miesięcy w łonie matki w miniaturowym morzu. W pewnym stadium rozwoju swojego 
życia 
embrionalnego miałeś nawet skrzela! Takie jak ja!
Dotknął ręką szyi.
— Jeżeli jesteśmy rzeczywiście tak bliscy oceanowi, jak twierdzisz, to dlaczego 
masz wciąż 
trudności z przystosowaniem się do życia pod wodą?
— A… tego nie wiem. To nastąpiło nie od razu. Dopiero niedawno zaczęło mnie 
ogarniać — i 
to coraz częściej — uczucie osamotnienia, niepewności, odcięcia od świata.
Spojrzał na mnie, a ja ze zdumieniem stwierdziłem, że ma oczy pełne łez. 
Odwróciłem wzrok, 
ale Ian zrozumiał moje zażenowanie i uśmiechnął się żałośnie.
— Tak, Kep, jestem zdolny do płaczu. Istnieje legenda o tym, że syreny nie 
potrafią płakać, 
gdyż nie mają duszy. Ale ja jestem człowiekiem i jeszcze mam duszę.
— Wiem, że jesteś człowiekiem. Tak bardzo chciałbym ci pomóc. Ale jak wiesz, nie 
pochwalam twoich planów. Uważam je za szkodliwe.
— Mylisz się — powiedział Ian. — My tu jesteśmy bardzo wyczuleni na to, co 
dobre, a co 
złe. Na pewno bardziej niż mieszkańcy Powierzchni. Mogę ci przyrzec, że nasze 
powstanie nie 
pociągnie za sobą żadnych ofiar ludzkich.
— Ale chyba wiesz, że dla Ziemian własność jest równie cenna jak życie, a może 
nawet 
bardziej. Na pewno chroni ją więcej ustaw. Jeżeli zniszczycie szyby .naftowe, to 
wasz uczynek 
zostanie oceniony równie surowo jak morderstwo.
Ian rozłożył bezradnie ręce.
— Cóż mogę zrobić. Nie dysponujemy innymi środkami działania. Nie widzę żadnej 
innej 
idei ani wzorców postępowania, które by mogły przekonać mieszkańców Powierzchni, 
jak ważną 
sprawą jest dla nas wolność. Zresztą jest już za późno. Wszystko jest 
zaplanowane. Wycofanie 
się oznaczałoby naszą zgubę.
Puścił drabinę i dał nura w dół. Przestraszyłem się, że odpłynie. Ukląkłem przy 
włazie, a 
kiedy wynurzył się, złapałem go za przegub ręki. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że 
ma ciepłe 
ciało. Spodziewałem się, że p będzie zimny jak ryba. Jeżeli ja tak na niego 
reagowałem, to czy 
można się dziwić, że czuł się wyobcowany?
— Ian, nie odchodź! Mam pomysł, który może wam się przydać.
Spojrzał na mnie z taką nadzieją w oczach, że zrozumiałem, że nienawiść, jaką 
żywił do 
mieszkańców Powierzchni z powodu śmierci ojca, przestała być dojmująca. Tliła 
się w nim 
jeszcze, a on rozdmuchiwał ją w płomień, żeby ogrzewała go w mrocznych i 
samotnych 
głębinach oceanu.
— Miałem cały plan w głowie, więc mówiłem szybko, zupełnie tak, jakbym 
odczytywał tekst 
wypracowania.
— Chciałbym móc przemówić do was wszystkich, ile nie z tej kuli. Czy możesz mi 
dostarczyć 
akwalung i jakiś radiotelefon, który umożliwi mi skomunikowanie się z waszą 
społecznością? 
Jestem pewny, że przekonam was. Wiem już na pewno, w jaki sposób powinniście 
udowodnić 
mieszkańcom Powierzchni, że traktujecie sprawę, serio.
Mój entuzjazm był widać zaraźliwy, gdyż Ian skinął głową.
— Zaraz wrócę.
Zniknął w wirze bąbelków, a ja usiadłem i dopisałem nowy paragraf do mojego 
listu 
zaadresowanego do Światowego Korpusu Służby Wywiadowczej.
Następnie wydobyłem z wodoszczelnej torby, zwróconej mi przez Iana, lokalizator. 
Wymontowałem wzmacniacz i włożyłem aparat do pudełka. Przymocowałem je do 
przegubu 
ręki. Umieściłem go tak, żebym mógł, bez zwracania uwagi, nacisnąć guzik i 
przywołać delfina.
Ian powrócił z przerzuconym przez ramię akwalungiem. Wręczył mi też maskę i 
nadajnik, 
który należało założyć na krtań. Nie dał mi jednakże ani płetw, ani szelek do 
przymocowania 
akwalungu.
— Nie chciałbym, żebyś nam uciekł, przyjacielu. Chodź! — powiedział Ian z 
uśmiechem.
Podał mi ustnik, otoczył ramieniem i razem wśliznęliśmy się do wody. 
Przepłynęliśmy ramię 
w ramię około pięćdziesięciu metrów mijając niewyraźne zarysy budynków o 
dziwnych 
kształtach, aż dotarliśmy do skalnego amfiteatru uformowanego w sposób 
naturalny. Wypełniał 
go tłum ludzi–ryb. Było ich znacznie więcej, niż się spodziewałem.
Przestraszyłem się. Wszystko zależało teraz od tego, jak daleko stąd znajduje 
się najbliższy 
delfin i po jakim czasie będzie musiał wypłynąć na powierzchnię. Moja naturalna 
pławność 
unosiła mnie do góry, tak że musiałem kurczowo trzymać się ramienia lana chcąc 
korzystać z 
akwalungu.
Nabrałem tlenu w płuca i zacząłem moje przemówienie. Powtórzyłem wszystko, co 
powiedziałem łanowi. Potem dyskretnie sięgnąłem lewą ręką do prawego przegubu i 
nacisnąłem 
guzik. Udało się. Nikt nic nie zauważył. Mówiłem dalej.
— Musicie popełnić czyn wystarczająco dramatyczny, żeby uświadomić mieszkańcom 
Powierzchni waszą sytuację. Musicie zrobić coś takiego, żeby zrozumieli 
specjalne potrzeby 
zarówno wasze, jak i Konszelfitów. Znam wasze problemy. Jednakże przemocą nic 
nie 
wskóracie. Mam dla was lepszą propozycję.
Kątem oka zauważyłem, że zbliża się ku mnie jakiś wielki, obły cień. Nie śmiałem 
odwrócić 
głowy i mówiłem dalej:
— Jestem Selenitą, a więc człowiekiem nie zaangażowanym w wasze sprawy. Jeżeli 
mieszam 
się do nich, to dlatego, że wierzę w słuszność waszych żądań. Myślę, że to na 
pewno zwróci 
uwagę wszystkich mieszkańców Ziemi.
Delfin trącił mnie niecierpliwie pyskiem w bok. Powoli wyciągnąłem lewą rękę, 
żeby go 
pogłaskać.
— Postanowiłem poświęcić moje życie w imię waszej sprawy! Ten akt 
samounicestwienia na 
pewno skłoni Ziemian do rozważenia waszych żądań!
Nikt nie poruszył się. Wziąłem ostatni głęboki haust tlenu, wyplułem ustnik i 
puściłem ramię 
lana. Delfin ruszył. Chwyciłem się oburącz jego płetwy grzbietowej. Pomknęliśmy 
razem w górę, 
w stronę światła, szybko, szybciej, niż mógł to uczynić jakikolwiek człowiek–
ryba.
ROZDZIAŁ DWUNASTY
Nawet teraz, w momencie największego zagrożenia, dominowało we mnie uczucie 
euforii 
wywołane wspaniałością tego podwodnego lotu na grzbiecie delfina. Przytulony do 
niego całym 
ciałem trzymałem się mocno płetwy grzbietowej, nogami obejmując jego ogon. 
Dotychczas 
uważałem nurkowanie za wspaniałą przygodę, ale było to raczkowanie w porównaniu 
z tą 
niezwykłą jazdą. Przepełniało mnie uczucie spójni z tym podwodnym światem, 
poczucie własnej 
racji i siły.
Przypomniałem sobie, co powiedziała mi Hil o zgubnych skutkach gwałtownego 
rozszerzania 
się powietrza w płucach w miarę zmniejszania się ciśnienia atmosferycznego. 
Powiedziała mi, że 
mógłbym od tego pęknąć jak balonik. Toteż w miarę jak wznosiliśmy się do góry, 
wydychałem 
powietrze coraz wolniej.
Szarość ustąpiła miejsca błękitowi, zielonkawy błękit oślepiającemu złotu i 
właśnie w chwili, 
kiedy czułem, że dłużej już tego nie wytrzymam, wyłoniliśmy się na powierzchnię 
i zacząłem 
wdychać powietrze. Złota tarcza słońca stała wysoko nad naszymi głowami, 
poczułem na twarzy 
jego cudowne ciepło. Zamknąłem oczy i leżałem nieruchomo na plecach, z ręką na 
grzbiecie 
delfina. Woda pluskała dokoła nas leniwie, szemrząc niczym żywe stworzenie. 
Ospale uniosłem 
rękę i nastawiłem lokalizator na maksimum.
Otaczający mnie świat wydawał mi się złotą półkulą wspaniałej, olśniewającej 
wprost ciszy. 
Mój delfin dał nurka, przekoziołkował kilka razy i powrócił do mnie. Połyskliwe 
krople wody 
spływały po jego ciele. Coś mignęło wysoko na niebie. Podniosłem wzrok — i 
zobaczyłem 
ponaddźwiękowy odrzutowiec przecinajacy niebo srebrną smugą. Fala powietrza 
musnęła mi 
skórę, ale nie słyszałem żadnego dźwięku. Zacząłem krzyczeć, klaskać w dłonie, 
ale wszystko to 
odbywało się w przerażającej ciszy. Zdumiony przyłożyłem ręce do uszu, a kiedy 
je odjąłem, 
zobaczyłem, że są całe we krwi.
Byłem szalenie zmęczony. Kiedyż nareszcie mój sygnał zostanie odebrany? 
Nieznośnie 
swędziała mnie skóra rąk i nóg. Przypomniałem sobie pewnego człowieka na 
Księżycu, który 
wypadł w próżnię i którego uratowano. Zdawało mu się, że jest żywcem zjadany 
przez mrówki. 
Teraz dopiero go zrozumiałem.
Gwizdnąłem na delfina. Zbliżył się do mnie posłusznie, ale musiał być zdziwiony. 
Został 
wprawdzie wytresowany do niesienia pomocy ludziom, ale ja zachowywałem się 
inaczej niż 
Konszelfici czy skrzelowcy. Czy podtrzyma mnie na wodzie, aż nadejdzie pomoc? 
Otoczyłem 
ramieniem jego grzbiet i gładziłem jego grubą, mokrą skórę. Próbowałem mówić do 
niego, ale 
wywoływało to w mojej głowie takie dziwne dźwięki, że dałem spokój.
Nagle, bez ostrzeżenia, poczułem ostry ból. Musiałem głośno krzyknąć, bo delfin 
przycisnął 
się do mnie. Zaczęło się to od kłucia w lewym kolanie i w kostce. Zaraz potem 
ból ogarnął nogę, 
a następnie lewy łokieć, którym uderzyłem się o skałę przed kilkoma dniami. Nie 
mogłem tego 
wytrzymać. Dałem nurka i nabrałem do ust haust słonej wody.
Po chwili udało mi się wypłynąć na powierzchnię. Czyżby to była smuga piany 
ciągnąca się 
za dziobem łodzi? A może tylko grzywacz łamiącej się fali? Wiedziałem, że muszę 
panować nad 
sobą. Konieczne było, żeby znaleziono moje ciało i znaleziono przy mnie list. 
Walczyłem ze 
wszystkich sił z bólem i osłabieniem. Ale nagle poczułem jak gdyby uderzenie 
nożem w bok i 
poszedłem pod wodę.
To, co nastąpiło potem, musiało być niewątpliwie snem. A może tylko pół snem, 
pół jawą? 
Jakaś natarczywa pieśń brzmiała mi w uszach i zacząłem się poruszać zgodnie z 
jej rytmem. Jej 
słowa pochodziły z Burzy Shakespeare’a. Nauczyłem się ich kiedyś w szkole. Jakże 
dziwna 
wydawała mi się ta poezja, kiedy czytałem ją na Księżycu, na którym nie ma ani 
wiatru, ani 
wody.
Na pięć sążni głęboko
Leży on — nad nim fale:
Perłą zaszło mu oko,
Jego kości — korale.
Już w nim nic nie umiera,
Chociaż morze go zmienia,
W strój bogaty ubiera.*
Skrzelowcy odczuli boleśnie skutki tej zmiany, a teraz ja cierpiałem z nimi. 
Zdawało mi się że 
moje ręce i nogi przemieniły się w piękny różowy koral, a moje ciało, zamknięte 
w kryształowej 
trumnie, ciągną przez wodę syreny o srebrzystych ogonach i falujących jak 
wodorosty skrzelach. 
Leżałem na wodzie jak zaczarowany, bez lęku i bez ruchu. Potem musiałem zasnąć.
Pamiętam, że później podtrzymywały mnie i unosiły jakieś silne i troskliwe ręce. 
Ogarnęło 
mnie cudowne uczucie bezpieczeństwa. Poddawałem mu się bez reszty.
Kiedy się obudziłem, pierwszą moją myślą było, że od mojego zaśnięcia musiało 
upłynąć 
bardzo dużo czasu. Leżałem na wznak na wygodnym materacu o kształcie idealnie 
dostosowanym do kształtów ludzkiego ciała. Czyżbym był w szpitalu? Znajdowałem 
się w 
kwadratowym pokoju bez okien. Tuż nad moją głową była kratka wentylatora, przez 
którą 
wpadało do pokoju świeże powietrze. To na pewno nie była powierzchnia Ziemi. 
Gdzież więc 
byłem, na Konszelfie — czy na Księżycu?
Na korytarzu rozległ się dźwięk kroków. Zorientowałem się z satysfakcją, że je 
słyszę! A więc 
żyję! Wrócił mi słuch! Mogę poruszać rękami i nogami.
Kiedy do pokoju wszedł lekarz, leżałem z błogim uśmiechem na twarzy. Był to 
doktor 
Macintosh. A więc byłem na Konszelfie 10.
— Jak się tu… Co się stało? — krzyknąłem.
— Spokojnie, chłopcze. Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. Odespałeś się 
porządnie, 
ale lepiej nie brykaj jeszcze. Przetransportowali cię tu skrzelowcy. Wypłynęli 
za tobą na 
powierzchnię i sprowadzili cię tutaj. Uratowali ci życie. Powrót do głębiny 
podziałał lepiej i 
szybciej, niż dokonałaby tego komora dekompresyjna na Ziemi. Mamy tu zresztą 
lepsze 
wyposażenie.
Nie sądzę, żeby pozostały ci trwałe uszkodzenia stawów… Najwyżej będziesz miał 
trochę 
wcześniej artretyzm. Najgroźniejszy był skrzep w płucach. Gdyby odnaleziono cię 
o minutę 
później, nie wiem, czy udałoby się ciebie uratować. Człowieku! Postąpiłeś bardzo 
ryzykownie… 
Obydwa bębenki uszne pękły, ale zagoiły się doskonale w ciągu tygodnia. Owszem, 
tak długo tu 
leżysz. Spałeś jak suseł. W życiu nie spotkałem się z tak głębokim snem! 
Odżywialiśmy cię 
kroplówką, ale założę się, że masz już chętkę na przyzwoity posiłek. Przyślę ci 
twoją 
pielęgniarkę i coś do jedzenia.
Kiedy wyszedł, leżałem, patrzyłem w sufit i miałem wielki zamęt w głowie. Moja 
pielęgniarka? Dlaczego traktowano mnie z taką atencją? Przypomniał mi się ojciec 
i nagle 
wszystko ułożyło mi się w głowie. Jak wypadło głosowanie? Co z rewoltą 
skrzelowców? A moje 
pismo do ONZ? Cały tydzień! Przespałem cały tydzień! Przecież przez tydzień 
można zmienić 
bieg historii!
Czekałem gorączkowo na zjawienie się kogoś, kogo można by było zarzucić tymi 
pytaniami. 
Zdawało mi się, że minęły wieki, zanim otworzyły się drzwi i weszła 
pielęgniarka. Przysunęła mi 
stolik do łóżka, postawiła na nim tacę i pocałowała mnie, czego zawód 
pielęgniarki chyba nie 
wymaga. To była Hil! Moja pielęgniarka!
— Naprawdę wyglądasz świetnie, Kep!
— Ty też, Hil.
Mimo że ukryła swoje wspaniałe włosy pod białym czepkiem, była wciąż 
najpiękniejszą 
istotą, jaką kiedykolwiek widziałem.
— Hil, na litość boską, opowiedz mi dokładnie, co się stało. Nawet nie wiem, o 
co cię 
najpierw zapytać.
— Rozumiem. Ale słuchaj, nie wolno ci się denerwować. Jedz spokojnie, a ja będę 
mówiła. 
Powiem ci na początek, że wszystko jest w porządku.
Usiadłem więc, wparłem się w poduszki i zacząłem zajadać — pierwszy posiłek od 
tygodnia.
— Otóż po pierwsze, Ian i jego grupa przynieśli cię na Konszelf 10 — zaczęła 
Hil. — Ja 
zatelefonowałam z jednego ze schronisk i wyjaśniłam sprawę, bo inaczej 
Konszelfici mogliby 
pomyśleć, że to inwazja ludzi–ryb. Kiedy zdjęto z ciebie kombinezon, znaleziono 
twój list. 
Kontroler przeteleksował go do ONZ, a potem udał się na rozmowę ze skrzelowcami. 
Byłam tam 
i ja. Myśleliśmy, że zdradziłeś nas, ale kiedy kontroler odczytał twój ,list, 
zrozumieliśmy, jaką 
ofiarę chciałeś dla nas ponieść, Ian i jego grupa zrezygnowali z sabotażu szybów 
naftowych. 
Oświadczyliśmy to kontrolerowi, a on porozumiał się z ONZ. Okazało się, że kiedy 
twoje pismo 
zostało odczytane Zgromadzeniu Ogólnemu, wszyscy delegaci wstali z miejsc i 
zgotowali ci 
owację.
Przypomniałem sobie, co .napisałem w pośpiesznie dodanym post–scriptum, i 
poczerwieniałem jak piwonia. Pisałem tam:
Ofiaruję swoje życie, aby zwrócić uwagę Parlamentu Świata na dyskryminację tych, 
którzy 
poświęcają wszystko zagospodarowując morza i oceany, i to nie tylko dla siebie, 
ale dla dobra 
całej ludzkości.
Słowa te wydawały mi się właściwe, kiedy pisałem je w przekonaniu, że za chwilę 
zginę. 
Teraz byłem nimi zażenowany.
— W każdym razie — ciągnęła Hil — kiedy delegaci przestali klaskać, jeden z nich 
zaproponował zwołanie specjalnej sesji dla zbadania sprawy Konszelfitów i 
skrzelowców. 
Wniosek przyjęto jednomyślnie. Ian kazał swoim ludziom rozbroić szyby naftowe i 
odnieść 
materiały wybuchowe na Konszelf 10. Przeprowadził rozmowę z doktorem Maclntoshem 
i 
wspólnie , uzgodnili, że do ludzi–ryb skierować należy grupę psychologów dla 
przebadania 
występujących zaburzeń emoocjonalnych i opracowania odpowiednich środków 
zaradczych.
— A mój ojciec?
— Czuje się doskonale. Oczywiście, bardzo się o ciebie niepokoił. Ale 
zawiadomiliśmy go 
natychmiast, kiedy niebezpieczeństwo minęło i doktor orzekł, że powrócisz 
całkowicie do 
zdrowia. A uzyskanie przez Księżyc autonomii jest wydarzeniem dnia.
— Przecież głosowanie przebiegało niepomyślnie dla nas.
— Selenici wygrali nieznaczną większością głosów. Tak niewielką, że twój ojciec 
wszedł na 
trybunę i oświadczył, iż w tych warunkach nie podejmuje się wykonania uchwały i 
wraca 
natychmiast na Księżyc. Przewodniczący zarządził ponowne głosowanie i wtedy 
rezolucja 
twojego ojca przeszła ogromną większością głosów. Tak więc Księżyc jest 
niepodległy, a twój 
ojciec to rzeczywiście fajny facet!
— Zgadzam się z tym całkowicie.
— Jego syn też. Sami nie wiemy, Kep, jak okazać ci wdzięczność za wszystko, co 
dla nas 
zrobiłeś!
— Nie mówmy o tym. Wy z kolei nie wiecie, czym pobyt na Konszelfie był dla mnie. 
Hil, a 
co będzie z tobą? Przecież byłaś zamieszana w spisek?
— W porządku. Konszelfici nie są mściwi. Już mi przebaczono. Największą karą 
była dla 
mnie obawa, że przyczyniłam się do twojej śmierci lub kalectwa. Na szczęście 
wszystko 
skończyło się dobrze. Twój ojciec wraca na Księżyc nieco wcześniej, niż 
zamierzał, ponieważ 
sprawy ułożyły się pomyślnie. Odjeżdża mniej więcej za miesiąc. A ty co? 
Pojedziesz z nim?
— Czy pojadę?
Spojrzałem na Hil, skuloną w nogach mojego łóżka, w pozycji niezbyt licującej z 
zawodem 
pielęgniarki.
— Chciałbym, żebyś zdjęła ten głupi czepek.
Hil roześmiała się, zrzuciła czepek z głowy i włosy rozsypały się jej na ramiona 
złocistą 
kaskadą. Chwyciłem jeden lok i pogłaskałem go.
— Nie tańczyłem z tobą od czasu; jak tu jesteśmy.
— W rzeczy samej.
— I nigdy nie dotarłem do koralowych raf Morza Karaibskiego.
— Rzeczywiście.
Pomyślałem o walce, którą stoczyłem, ażeby utrzymać się przy życiu na 
powierzchni morza. 
Nie walczyłem wtedy o siebie, ale o przyszłość Konszelfitów i skrzelowców. 
Pomyślałem o 
moim ojcu walczącym na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ o sprawę niepodległości 
Księżyca. Nie 
robił tego dla siebie, ale dla mnie. Dla mnie i dla moich dzieci.
— Czy pojedziesz ze mną na Księżyc, Hil?
— Potrząsnęła przecząco głową.
— Czułabym się tam jak ryba bez wody. I to dosłownie. Moja ojczyzna jest tutaj, 
na dole.
— Ale ja muszę wracać do swoich.
— Tak, wiem… Twoja dziewczyna… Ann… ona tam na ciebie czeka. Prawda?
— Tak. A co będzie z tobą? Jak się ułożą twoje sprawy z Jonem?
— Przypuszczam, że dobrze. Przynajmniej mam nadzieję. On nie jest pamiętliwy.
— Będę często myśleć o tobie. I życzę ci szczęścia, Hil.
— I ja tobie, Kep.
Musnęła wargami moje usta i wybiegła z pokoju.
Spotykaliśmy się często w ciągu następnych trzech tygodni, ale już nigdy sam na 
sam. 
Wkrótce nadszedł dzień pożegnania i ruszyłem saniami w towarzystwie doktora 
Maclntosha do 
komory dekompresyjnej na wybrzeżu.
Po czterdziestu ośmiu godzinach stałem znowu przed ojcem. Upłynęło zaledwie 
kilka 
miesięcy od naszego rozstania, ale kiedy objęliśmy się na powitanie, wiedziałem 
— i 
wiedziałem, że i on wie — iż udałem się w głąb morza jako żółtodziób, a 
powróciłem jako 
mężczyzna.
Polecieliśmy luksusowym promem ziemskim na stację satelitarną. Tam trzeba było — 
jak 
zwykle — zaczekać na prom księżycowy. Korzystając z czasu poszedłem na wieżę 
obserwacyjną.
Przed moimi oczami rozciągały się zarysy Afryki i Indii. Pomyślałem, że w czasie 
mojej 
podróży nie udało mi się zobaczyć ani Sfinksa, ani Tadż Mahal, ale nie czułem 
żalu. Spotkało 
mnie coś znacznie ważniejszego… Błękitne obszary oceanów upstrzone białymi 
obłokami 
kotłowały się, hen, na dole…
Kiedy Ikar przypiął do ramion skrzydła, uznał, że jest równy bogom, i spróbował 
wzlecieć ku 
słońcu. Wosk, którego użył do budowy skrzydeł, roztopił się, Ikar spadł do morza 
i utonął.
Później ludzie zbudowali inne skrzydła i polecieli na Księżyc. Przyjdzie kiedyś 
dzień, w 
którym dotrzemy do innych planet. Tym, który tego dokona, będzie, być może, mój 
syn. Albo 
syn mojego syna.
Ian i jego przyjaciele zamienili płuca na skrzela i postanowili żyć w morskich 
głębinach, w 
które człowiek przez wieki nie odważył się zapuścić. Co teraz z nimi będzie? Czy 
zachowają 
ludzkie uczucia? Ludzkie serca? A my?
Pomyślałem ciepło o Hil, o jej odwadze i urodzie. A potem odwróciłem wzrok od 
Ziemi i 
poszedłem korytarzem satelitarnej stacji na drugą stronę, skąd widać było moją 
ojczyznę.
Była pełnia. Księżyc błyszczał tak silnie, że nie widać było na nim Krateru 
Keplera. Ale ja 
wiedziałem, gdzie jest, znałem tam wszystko na pamięć. Jakże piękne były granie 
Krateru 
Kopernika, rozchodzące się jak płatki anemonu czy macki rozgwiazdy. Tam była 
Ann. Myślałem 
równocześnie o niej i o Hil — bez poczucia nielojalności.
Czułem się jak po wspaniałej, zaczarowanej podróży. Będę o niej pamiętał do 
końca życia i to 
wspomnienie przyda barwy i ciepła wszystkim ciemnym chwilom, których zapewne nie 
zaoszczędzi mi przyszłość. Wiedziałem też, że kiedy znajdę się już we własnym 
domu i z Ann, 
wspomnienia te będą najżywsze. To było piękne. Wracałem do ojczyzny.
* William Shakespeare: Burza. Tłum. Jerzy S. Sito. Warszawa 1976, PIW.