Andy McNab

Firewall

(Firewall) Przełożył Andrzej Szymański
1.
Helsinki, Finlandia Poniedziałek, 6 grudnia 1999 roku.
Rosjanie to poważni gracze. Jeśli sprawy nie potoczą się zgodnie z planem, mówił 
Siergiej, 
to będę miał dużo szczęścia, gdy zostanę zastrzelony w hotelowym holu. Gdybym 
jednak wpadł 
im w łapy, to wywiozą mnie na jakieś pustkowie, gdzie rozprują mi brzuch, wywalą 
na wierzch 
flaki i tak zostawią, aby gapić się na bebechy wijące się jak świeżo złapane 
węgorze w wiadrze; 
po trzydziestu minutach będzie po mnie. Takie rzeczy się zdarzają, dodał, kiedy 
jadasz w kasynie 
z ważnymi facetami z rosyjskiej mafii. Jednak nie mam wyboru; cholernie 
potrzebuję gotówki.
– Jak to się nazywa, Sierioża? – powiedziałem pokazując na migi rozpruwanie 
brzucha.
Patrząc wprost przed siebie, uśmiechnął się dyskretnie i wyszeptał: – Zemsta 
wikinga.
Dochodziła siódma i od ponad trzech godzin było ciemno. Przez cały dzień trzymał 
mróz 
i choć od pewnego czasu nie padał śnieg, po obu stronach drogi widać było na 
zoranej ziemi 
nawiane zaspy.
Niemal od godziny siedzieliśmy bez ruchu w samochodzie, zachowując absolutną 
ciszę. 
Mogły nas zdradzać jedynie nasze oddechy. Zaparkowaliśmy dwa budynki dalej od 
hotelu 
Intercontinental, ukryci w cieniu pomiędzy dwiema latarniami ulicznymi, by w ten 
sposób 
zamaskować naszą obecność w brudnym czarnym nissanie. Oparcia siedzeń były 
odchylone, aby 
ułatwić załadowanie obiektu wraz ze mną owiniętym wokół niego jak zapaśnik, a 
potem tam go 
przytrzymać. Nissan był czysty: żadnych odcisków palców i kompletnie pusty, 
jeśli nie liczyć 
pakietu opatrunkowego leżącego na rozłożonych siedzeniach. Nasz człowiek 
podrzucił nam 
przez granicę parę litrów płynu Ringera, bo chcieliśmy go mieć pod ręką na 
wypadek, gdyby 
nasze spotkanie z gangiem nie przebiegło pomyślnie. Złapałem się na myśli, że to 
nie ja będę 
musiał z niego korzystać. Teraz miałem już wszystko.
Powinienem był wcześniej zainstalować aparat do kroplówki, by w razie 
odniesienia ran 
zastąpić płyny ustrojowe, lecz dzisiaj mogłem tylko o tym pomarzyć. W innej 
sytuacji 
sprowadziłbym wenflon z Anglii, wbił go wcześniej w żyłę na lewym przedramieniu 
i przymocował taśmą. Zbiornik zawierał już specjalny roztwór, by powstrzymać 
krzepnięcie krwi 
napływającej do zbiornika. Płyn Ringera nie jest tak dobry jak plazma krwi, gdyż 
stanowi jedynie 
mieszankę soli mineralnych, wolałem go jednak niż jakikolwiek preparat 
zawierający plazmę. 
Rosyjska kontrola jakości była pod psem, ja zaś chciałem wrócić do Anglii z 
forsą, a nie 
zarażony HIV-em. Spędziłem sporo czasu w Afryce nie narażając się na rany z 
powodu ryzyka 
infekcji i wcale nie miałem zamiaru pozwolić, aby coś takiego wydarzyło się 
obecnie.
Z naszego miejsca widać było Mannerheimintie, położone w dole – 200 metrów od 
nas. 
Główna aleja prowadziła do centrum – zaledwie piętnaście minut spacerkiem w 
prawo. Płynął 
tędy w obie strony rytmiczny, powolny strumień tramwajów. Tu, na górze, był 
zupełnie inny 
świat. Po obu stronach spokojnej ulicy tłoczyły się domki jednorodzinne, a 
niemal w każdym 
oknie jarzyły się świąteczne lampki, upięte w kształt odwróconej litery V.
Ludzie przechodzili uginając się pod ciężarem toreb ze sprawunkami, ozdobionymi 
obrazkami ostrokrzewu i wizerunkami Świętego Mikołaja. Nie zauważali nas, 
spiesząc do swoich 
eleganckich mieszkań, zaprzątnięci szukaniem oparcia dla stóp na oblodzonych 
chodnikach; 
głowy mieli pochylone, by uchronić się przed wiatrem, który właśnie się zerwał i 
uderzył w nasz 
samochód.
Silnik był cały czas wyłączony, więc siedzieliśmy jak w lodówce. Nad nami 
unosiła się 
falująca para naszych oddechów.
Zastanawiałem się, jak wykonam zadanie, a co ważniejsze, jak postąpię, jeśli coś 
się 
popieprzy. Skoro cel został wybrany, to samo porwanie prawie zawsze przebiega 
tak samo. Na 
pierwszym miejscu znajduje się rozpoznanie, na drugim – dowodzenie, na trzecim – 
zatrzymanie 
obiektu; reszta to: negocjacje, wypłacenie okupu i wreszcie zwolnienie 
zakładnika, chociaż nie 
zawsze tak się dzieje. Ja zajmowałem się zaplanowaniem i wykonaniem pierwszych 
trzech 
zadań; reszta należała do kogoś innego.
W Londynie znaleźli mnie trzej hałaśliwi faceci w szelkach i pod krawatami, z 
jakiegoś 
prywatnego banku. Dostali namiar od mojego kumpla z pułku, który teraz pracował 
dla dużej 
agencji ochroniarskiej. Człowiek był tak miły, że polecił mnie, bo sam musiał 
odmówić.
Gdy już zasiedliśmy przy oknie w barze na dachu Hiltona, skąd rozciągał się 
widok na 
ogrody pałacu Buckingham, bankierzy powiedzieli: – Wielka Brytania stoi w 
obliczu 
niespotykanej wręcz eksplozji działalności rosyjskich grup przestępczych. Londyn 
stał się pralnią 
pieniędzy. Wywiad cywilny donosi, że każdego roku przepływa przez nasze miasto 
jakieś 20 
miliardów funtów, a ponad dwustu bossów mafii albo mieszka w Anglii na stałe, 
albo bywa u nas 
regularnie.
Moi rozmówcy wyznali ponadto, iż odkryli, że tylko w ciągu trzech lat przez 
konta 
Walentyna Lebiedia przepłynęły w ich banku miliony. Taka sytuacja budziła ich 
niepokój, bo 
wcale nie mieli ochoty na spotkanie z patriotycznie nastawionymi niebieskookimi 
chłopcami, 
którzy mogliby złożyć im wizytę, zobaczyć jego nazwisko i poznać historię jego 
kont. Ich 
rozwiązanie polegać by miało na przewiezieniu Lebiedia do Petersburga, gdzie, 
jak mniemałem, 
zamierzali namówić go do przeniesienia rachunku do innego banku lub też do 
przekazywania do 
ich banku większych sum, które usprawiedliwiałyby ryzyko. Tak czy owak, nie 
zamierzałem 
w to wchodzić, dopóki nie dostanę gotówki.
Spojrzałem na Siergieja. Kiedy gapił się na ruch uliczny, jego oczy błyszczały, 
a grdyka 
poruszała się, jak gdyby coś przełykał.
Może chciał powiedzieć, że nagadaliśmy się dosyć przez dwa tygodnie przygotowań 
i teraz 
trzeba zrobić, co należy?
Konferencja członków Rady Europy w Helsinkach miała się rozpocząć za dwa dni. 
Niebieskie flagi Unii Europejskiej zwisały wzdłuż głównych ulic, a duże czarne 
samochody 
eurokratów, konwojowane przez eskorty motocyklistów, przemieszczały się ze 
spotkania na 
spotkanie. Policja zmieniła kierunki jazdy, by kontrolować ruch wokół miasta; 
wszędzie stały 
lampy sygnalizacyjne i barierki. Z tego właśnie powodu musiałem już dwukrotnie 
zmieniać naszą 
trasę odwrotu.
Podobnie jak wszystkie pierwszorzędne hotele, Intercontinental był domem dla 
przybyszy 
z Brukseli. Wszystkie apartamenty w mieście były zajęte już od tygodnia, kiedy 
więc zjadą się do 
miasta głowy państw, będą musieli grzecznie odmówić zaproszeniu Tony Blaire’a na 
brytyjską 
wołowinę podawaną na jakimś obiedzie dla mediów i zniknąć. W porządku, ale tutaj 
sprawa 
bezpieczeństwa była, jak dla mnie, mocno przesadzona – ta cała policyjna 
paranoja 
z zaplombowanymi włazami do kanalizacji i gromadami służb na ulicach, mająca 
zabezpieczać 
przed bombami.
Na pewno wykombinowaliby plany awaryjne dla każdego możliwego wydarzenia, 
a szczególnie na wypadek akcji z użyciem broni.
Siergiej miał pod stopami składany AK – krótki karabin szturmowy, rosyjski 
automat 7.62 
mm. Jego przerzedzone brązowe włosy osłaniała ciemnoniebieska wełniana czapka, a 
pod kurtką 
nosił starą wojskową kamizelkę kuloodporną, co upodobniało go do człowieka 
Michelina. Gdyby 
ktoś z Hollywoodu szukał rosyjskiego twardziela, wybrałby na pewno Siergieja: 
czterdziestka 
z hakiem, kwadratowa szczęka, wystające kości policzkowe i niebieskie oczy, 
które nie tylko 
przeszywały człowieka na wylot, ale robiły z niego siekaninę. Jedynym powodem, 
dla którego 
Siergiej nigdy nie zostanie odtwórcą głównej roli, jest jego dziobata skóra. 
Może w młodości nie 
miał dostępu do „Clearasil”, albo skóra była oparzona. Nie umiem powiedzieć, co 
było tego 
powodem, a nie chciałem go pytać. Był twardym, godnym zaufaniem facetem i 
czułem, że 
można z nim robić interesy, ale wiedziałem także, że jego nazwisko nie trafi na 
moją listę 
adresatów życzeń bożonarodzeniowych.
O samodzielnej działalności Siergieja Łysenkowa przeczytałem w służbowych 
raportach 
wywiadu. Był członkiem grupy Alfa należącej do Specnazu – elity oficerów 
rosyjskich sił 
specjalnych, wykorzystywanych wszędzie tam, gdzie rząd rosyjski był zagrożony 
albo gdzie 
trwały wojny zaborcze. Kiedy twardogłowi z KGB przeprowadzili w 1991 roku zamach 
stanu 
w Moskwie, ściągnęli grupę Alfa, by załatwiła Jelcyna broniącego się w 
moskiewskim Białym 
Domu. Jednak Siergiej i jego koledzy uznali, że wszyscy politycy razem wzięci są 
do kitu 
i wobec tego zdecydowali, że mają już tego dosyć. Nie posłuchali więc rozkazu, 
zamach się nie 
udał, a kiedy Jelcyn dowiedział się o nich, wziął ich do siebie i zamienił we 
własnych 
ochroniarzy, co osłabiło ich siłę. Siergiej postanowił rzucić tę robotę, a 
własną wiedzę 
i doświadczenie zaproponować temu, kto zapłaci najwięcej. Dzisiaj tym kimś byłem 
ja. 
Nawiązanie kontaktu z nim było dość łatwe: wystarczyło wybrać się do Moskwy i 
zapytać 
w paru firmach ochroniarskich, gdzie go znaleźć.
Potrzebowałem Rosjan w zespole, ponieważ musiałem wiedzieć, jak myślą, jak 
działają. 
Kiedy dowiedziałem się, że Walentin opuszcza swoją twierdzę w Sankt Petersburgu, 
by przybyć 
do Helsinek na dwadzieścia cztery godziny, Siergiej był jedynym człowiekiem, 
który potrafiłby 
zorganizować transport, broń i przekupić straż graniczną w tak krótkim czasie.
Ludzie, którzy gromadzili dla mnie informacje, dobrze odrobili zadaną lekcję. 
Jak mi 
donieśli, Wal podczas upadku komunizmu zachował się inteligentnie. W 
przeciwieństwie do 
swoich nierozgarniętych kolegów, nie popisywał się metkami projektantów na 
rękawach nowych 
garniturów, by pokazać, ile kosztowały. Jego kariera była równie brutalna, co 
błyskawiczna – 
w ciągu dwóch lat stał się jednym z tuzina szefów rosyjskiej mafii, który 
uczynił z niej potęgę na 
skalę światową. Firma Lebiedia zatrudniała jedynie byłych agentów zagranicznych 
KGB, by 
korzystając z ich biegłości i doświadczenia, prowadzić zbrodnicze międzynarodowe 
operacje 
wojskowe.
Jako syn czeczeńskiego rolnika walczył w połowie lat dziewięćdziesiątych z 
Rosjanami. Jego 
sława ugruntowała się, kiedy zebrał swoich ludzi, tworząc z nich oddziały 
obserwacyjne, by 
śledzili Rosjan, którzy bombardowali ich dniem i nocą. Gdy szedł do ataku, 
połowę twarzy 
malował na niebiesko. Po wojnie miał już inne pomysły – wszystkie dotyczyły 
dolarów 
amerykańskich, a miejscem ich realizacji był Sankt Petersburg.
Sporo jego pieniędzy pochodziło z handlu bronią, wymuszeń i oszustw w klubach 
nocnych, 
które posiadał nie tylko w Moskwie; służyły mu one przede wszystkim do czerpania 
zysków 
z nielegalnej prostytucji. Handel kosztownościami „nabytymi” podobno w Europie 
Wschodniej 
służył natomiast jako przykrywka do upłynniania ikon skradzionych z cerkwi i 
muzeów.
Wal miał też oparcie w USA i podobno zawarł umowę na zrzut setek ton 
amerykańskich 
odpadów toksycznych do własnej ojczyzny. Kupił nawet na Dalekim Wschodzie linię 
lotniczą, 
gdyż tylko w ten sposób mógł wysyłać heroinę bez żadnych administracyjnych 
kłopotów. 
Zdaniem moich informatorów, tylko w ciągu paru lat zarobił na tym ponad 200 
milionów 
dolarów.
Trzy budynki dalej, po drugiej stronie hotelu, w zaparkowanym samochodzie, który 
zostanie 
porzucony, kiedy wszystko już się zacznie, siedziało dwóch z naszych sześciu 
ludzi. Byli to 
Cieśla i Koszmar, uzbrojeni w pistolety maszynowe miniuzi, mniejsze od uzi 9 mm, 
ukryte pod 
płaszczami – takie same, jakich używali goryle, z którymi będziemy mieć do 
czynienia. To była 
porządna, niezawodna broń, choć może nieco za ciężka jak na swoje wymiary. Jak 
na ironię, Uzi 
dla naszego zespołu i stare hiszpańskie pistolety z tłumikami Siergiej kupił od 
pewnego 
człowieka, który pracował dla Lebiedia.
Rzecz jasna, że Cieśla i Koszmar wcale się tak nie nazywali. Siergiej, który 
jako jedyny 
z Rosjan mówił po angielsku, powiedział mi, co ich nazwiska oznaczają i jak by 
to brzmiało 
w moim języku, bo inaczej nie byłbym w stanie ich wymówić.
Koszmar okazał się godny swego nazwiska. Z pewnością nie należał do 
najbystrzejszych 
zawodników w drużynie Siergieja. Niektóre sprawy trzeba było mu tłumaczyć 
wielokrotnie, 
zanim się choć trochę połapał. Wyraz jego twarzy ujawniał pewną tępotę, co razem 
z wiecznie 
rozbieganymi oczami i faktem, że nie potrafił utrzymać jedzenia w ustach, gdy 
żuł, czyniło zeń 
postać nieco odrażającą.
Cieśla był amatorem hery, ale Siergiej zapewnił mnie, że ten nałóg nie ma wpływu 
na jego 
funkcjonowanie, choć musiał mu przeszkadzać w koncentracji. Ciągle poruszał 
wargami, jak 
gdyby próbował sprawdzić smak czegoś, co przed chwilą wziął do ust. Siergiej 
powiedział mu, 
że jeśli coś spieprzy, to zabije go własnoręcznie.
Koszmar traktował Cieślę jak młodszego brata i pilnował go, kiedy Siergiej 
wyznaczył mu 
ściśle określoną porę na posiłki w kasynie; mnie się jednak zdawało, że to 
właśnie Koszmar 
zginąłby bez niego, tak bardzo potrzebowali siebie nawzajem. Siergiej 
opowiedział mi, że zostali 
przyjaciółmi jako nastolatki. Rodzina Koszmara zaopiekowała się Cieślą, gdy jego 
matka 
odebrała sobie życie po zabiciu męża, bo odkryła, że ten zgwałcił ich 
siedemnastoletnią córkę. 
Jakby jeszcze tego było mało, Siergiej to jego stryj. To było jak w rosyjskim 
East Endzie. Jedyna 
rzecz, która mi się w tym wszystkim podobała, to to, że na tym tle moja rodzina 
wyglądała na 
całkiem normalną. Cieśla i Koszmar byli razem ze mną w hotelu nie tylko ze 
względu na windę; 
wolałem mieć ich na oku i kontrolować.
Ostatnich dwóch członków naszej grupy nazwałem bliźniakami Kray – siedzieli 
teraz 
w zielonej Toyocie. Nie martwiłem się o nich, bo w przeciwieństwie do 
poprzedniej dwójki, nie 
trzeba im było powtarzać dwa razy, co mają robić. Ich celem były trzy czarne 
Mercedesy 
znajdujące się w odległości dwóch kilometrów od hotelu. Też mieli składane Ak z 
pociskami 
przeciwpancernymi w magazynkach i podobnie jak Siergiej, każdy z nich włożył 
ciężką 
kamizelkę kuloodporną, zdolną unieruchomić małego konia.
Cel był dobrze chroniony w hotelu, a jego samochody zaparkowano bezpiecznie 
w podziemnym garażu, więc nie były narażone na to, że ktoś (wrogowie albo stróże 
prawa) 
umieści w nich ładunki wybuchowe. Kiedy wreszcie zostaną wyprowadzone z garażu, 
by zabrać 
z hotelu szefa i resztę jego ochroniarzy, Bliźniacy pojadą za nimi, a Koszmar i 
Cieśla pozostaną 
razem ze mną na swoich stanowiskach w hotelu. Siergiej, Reggie i Ronnie będą 
czuwać 
w pojazdach.
Obaj Bliźniacy należeli kiedyś do żołnierzy grupy Alfa, jednak byli 
przystojniejsi i uczciwsi 
od Siergieja. W swoim czasie, jako młodzi rekruci, byli razem w Afganistanie, a 
w połowie lat 
dziewięćdziesiątych odeszli z wojska, rozczarowani, że przywódcy pozwolili im 
przegrać 
z buntownikami. Mieli po trzydzieści kilka lat, ufarbowane blond włosy, byli 
dokładnie ogoleni 
i doskonale wyposażeni. Gdyby mieli ochotę zmienić zawód, mogliby śmiało zostać 
modelami. 
Podczas służby wojskowej trzymali się zawsze razem. Moim zdaniem wszystko, co 
chcieli robić, 
to pozabijać czeczeńskich buntowników i wymieniać między sobą czułe spojrzenia.
Wiedziałem, że Siergiejowi mógłbym zaufać, ale nadal miałem wątpliwości co do 
jego 
wyboru. Oczywiście, zamierzał zatrzymać większość kasy, którą im obiecałem, a 
nie dzielić się 
nią uczciwie z resztą kolegów.
To było najbardziej nieprofesjonalne zamówienie, jakie kiedykolwiek przyjąłem, i 
to przy 
udziale tak niewielu osób. Sytuacja wyglądała tak paskudnie, że spałem przy 
zabarykadowanych 
drzwiach, z bronią gotową do strzału. Jego ludzie nie narzekali przed nim na mój 
plan akcji. 
Siergiej doniósł mi, że bez ustanku gadali o tym, kto ile zarobi i w jakie to 
pójdą tango, kiedy 
dostaną kasę. Cieśla, na przykład, tak nienawidził ludzi, że Hitler wyglądałby 
przy nim na 
zgniłego liberała, to zaś wymagało wiele wysiłku, aby te dwie pary trzymać od 
siebie z daleka 
w okresie przygotowawczym. Załatwiałem więc wszystko przez Siergieja; był 
jedynym 
człowiekiem, który mógł pomóc mi przewieźć obiekt do Rosji. Stałem się jednak 
nerwowy; mieli 
dzisiaj umrzeć ludzie, a ja nie chciałem być jednym z nich.
Miałem więc fatalną ekipę, z którą stawałem przeciwko trudnemu obiektowi, z tymi 
wszystkimi przywódcami państw Europy Zachodniej przebywającymi w mieście 
zapewniającym 
im takie warunki bezpieczeństwa, że można by śmiało czuć się jak w Chinach. To 
nie był dobry 
dzień do przebywania na świeżym powietrzu, ale trudno – rozpacz sprawia, że 
ludzie popełniają 
desperackie czyny.
Zdmuchnąłem opar mgły powstałej z naszych oddechów. Wyświetlacz cyfrowy na 
tablicy 
rozdzielczej przypomniał mi, że minęło już kolejne dwadzieścia minut i czas na 
kontrolę 
łączności radiowej. Sięgając do wewnętrznej kieszeni kurtki, wyczułem przycisk 
mojej 
żółciutkiej motoroli z gatunku tych, jakich używają rodzice do kontrolowania 
swoich dzieciaków 
szusujących właśnie na nartach lub robiących zakupy w centrach handlowych. 
Wszystkie sześć 
używanych przez nas radionadajników miało zamontowane na stałe słuchawki. Wśród 
wielu 
ludzi używających takich słuchawek w swoich komórkach, nie rzucaliśmy się w oczy 
paradując 
nawet z nimi na zewnątrz.
Nacisnąłem guzik dwukrotnie i świergot w moim uchu poinformował mnie, że właśnie 
sprawdziłem Siergieja, który na dodatek potwierdził to kiwnięciem głowy. 
Sprawdzałem dalej. 
Bliźniacy potwierdzili odbiór. Cieśla i Koszmar odpowiedzieli trzema impulsami. 
Gdybym 
wysłał sygnał i nie otrzymał potwierdzenia ani od Bliźniaków, ani od Cieśli i 
Koszmara, 
odczekałbym 30 sekund i wysłałbym sygnał ponownie. Gdyby tak się stało, nie 
mielibyśmy 
innego wyjścia jak czekać na powrót Mercedesów, ale to nie było dobre 
rozwiązanie, ponieważ 
ujawniłoby naszą obecność w hotelu i spaprało koordynację. Cisza radiowa 
konieczna była 
z dwóch powodów. Po pierwsze, nie mogłem mówić otwartym tekstem, a po drugie 
europejskie 
służby bezpieczeństwa mogłyby nas podsłuchiwać. Na szczęście kilka impulsów 
wysłanych tu 
i tam niczym nie groziło. Było jeszcze kilka innych sposobów, których mógłbym 
użyć, na 
przykład telefony komórkowe, ale ze wszystkiego trzeba było zrezygnować ze 
względu na Cieślę 
i Koszmara, żeby mogli się trzymać tego, co już Siergiej wbił im do łbów. Jeżeli 
zaczną myśleć, 
to gotowi wysadzić wszystko w powietrze. Stara zasada planowania uczy, że należy 
trzymać się 
tego, co proste, i wierzyć, że ci głupole sobie poradzą.
Siergiej przypominał mi przedtem człowieka Michelina, ale teraz był raczej 
podobny do 
jakiegoś biznesmena: jednorzędowy garnitur, dopasowana kamizelka, ciemnoszary 
płaszcz, 
czarny wełniany szalik i cienkie skórzane rękawiczki – wszystko nienagannie 
dobrane. Cieśla 
i Koszmar byli ubrani w tym samym stylu. Wszyscy trzej mieliśmy umyte włosy, 
byliśmy 
ogoleni i zadbani. Szczegóły mają znaczenie: musieliśmy poruszać się po hotelu 
bez zwracania 
na siebie uwagi, sprawiając wrażenie nadmiernie wynagradzanych naciągaczy z 
Brukseli. Na 
moim kolanie spoczywało nawet dzisiejsze wydanie „Herald Tribune”.
Mój płaszcz nadawał się doskonale do ukrycia kamizelki kuloodpornej pod koszulą. 
Kamizelka Siergieja mogła być tak gruba jak płyty chodnikowe wokół Kremla, ale 
moja składała 
się tylko z dwunastu warstw cienkiego jak papier kevlaru, zbyt słabych, aby 
powstrzymać jeden 
z pocisków przeciwpancernych Siergieja, lecz chroniących przed pociskiem 
miniuzi, który 
mógłby niebawem próbować mnie dosięgnąć. W kamizelce kuloodpornej znajdowała się 
kieszeń 
przeznaczona do umieszczenia płyty ceramicznej, która zabezpieczała klatkę 
piersiową, ale 
w przeciwieństwie do Siergieja nie mógłbym z niej skorzystać, gdyż była zbyt 
niewygodna. 
Cieśla odmówił założenia kamizelki, ponieważ jego zdaniem nie była godna 
mężczyzny, 
a Koszmar zaakceptował jego widzimisię. Pieprzony świr. Ja tam zabezpieczyłbym 
się od stóp do 
głów. Moje stopy niestety były w fatalnym stanie. Cienkie skarpetki i sznurowane 
buty 
spowodowały, że były one zimne jak torebki mrożonego groszku. Nie czułem już nic 
poniżej 
kostek i próbowałem poruszać palcami, żeby je rozgrzać.
Miałem przy sobie południowoafrykański Z88, który przypominał berettę 9 mm – 
broń 
najemników, jakiej Mel Gibson używa w śmiercionośnych filmach akcji. Kiedy 
podczas 
apartheidu świat nałożył embargo na eksport uzbrojenia do Republiki Południowej 
Afryki, 
chłopcy wzięli się do produkcji na własną rękę, a teraz eksportowali więcej 
broni szturmowej 
i śmigłowców niż Zjednoczone Królestwo.
Zabrałem ze sobą trzy zapasowe magazynki po dwadzieścia nabojów każdy. Oznaczało 
to, że 
będą wystawać na dwa cale z rękojeści pistoletu, sprawiając wrażenie, że zaraz 
wypadną. Dwa 
z nich schowałem w lewej kieszeni płaszcza. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z 
planem, nie będę 
nawet musiał po nie sięgać. Gdyby stało się inaczej, wyjęcie ich i załadowanie 
nie potrwa nawet 
minuty.
Kamizelka kuloodporna była najlżejsza, jaką ośmieliłem się włożyć, ale mimo to 
nie można 
było w niej strzelać ani usiąść z pistoletem umieszczonym tak, jak to teraz 
zrobiłem: wpuściłem 
go z przodu w nogawkę dżinsów i teraz leżał obok slipów w takiej szczególnej 
wewnętrznej 
kaburze. Nie byłem zadowolony z takiego usytuowania broni. Teraz musiała znaleźć 
się po 
stronie mojej prawej ręki na pasku od spodni. Ostatnie dwa tygodnie spędziłem na 
ćwiczeniach, 
uświadamiając sobie, na czym polega zmiana, w przeciwnym bowiem razie moja dłoń 
natrafiłaby 
na kevlar, zamiast chwycić rękojeść pistoletu. Tak by się stało, gdybym musiał 
trafić do broni 
przez wszystkie warstwy odzieży. Aby je szybko odrzucić, połączyłem kilka 
przewodów 
samochodowych, zabezpieczając je taśmą i doprowadziłem je do prawych kieszeni 
płaszcza 
i marynarki. To była dodatkowa rzecz, która mnie martwiła. Pocieszałem się 
jednak myślą że 
jutro to wszystko się skończy: odbiorę swoje pieniądze i nigdy już nie będę 
musiał oglądać tych 
wariatów.
Zaszeleściło, kiedy Siergiej rozpakował baton czekoladowy i zaczął go 
pochłaniać, wcale 
mnie nie częstując. Nie chodzi o to, że miałem ochotę na słodycze – nie byłem 
głodny, tylko 
zaniepokojony. Siedziałem wyczekując, a towarzyszyła mi głośna praca szczęk 
Siergieja 
łomocących jak wiatr wokół samochodu.
Siedziałem i myślałem, on zaś wysysał z zębów resztki. Jak dotąd Wal wymykał się 
władzom, nauczył się bowiem wcześniej, że należy mieć przyjaciół w ważnych 
miejscach, 
a urzędników na liście płac. Kluczowi świadkowie byli rutynowo mordowani, zanim 
zdążyli 
zeznawać przeciwko niemu. Siergiej powiedział, że kilka miesięcy wcześniej 
dziennikarz 
amerykański, który za bardzo zaczął grzebać w interesach Lebiedia, musiał się 
ukrywać wraz 
z rodziną po tym, jak podsłuchał rozmowę telefoniczną, w której Wal proponował 
komuś sto 
tysięcy dolarów za odstrzelenie nie tylko dziennikarza, lecz także jego żony i 
dziecka.
Podobnie działo się z tymi, którzy zawiedli jego zaufanie – czekał ich, po 
prostu, fatalny 
koniec. Dwaj zaufani, którzy doglądali jego interesów w moskiewskich burdelach, 
zostali 
przyłapani na zgarnianiu najlepszych kąsków. Nie pomogło, że walczyli ramię w 
ramię 
w Czeczenii i byli wiernymi oficerami – Lebied kazał ich wywieźć na jakieś 
rumowisko 
nieopodal placu Czerwonego, gdzie osobiście rozpłatał im brzuchy, wyciągnął 
bebechy i czekał 
cierpliwie, aż wyzioną ducha. Tak weszła do obiegu „zemsta wikinga” i była 
stosowana, ilekroć 
choć jeden rubel zniknął z którejś z jego rozlicznych kas.
Usłyszałem sześć szybkich piknięć w mojej słuchawce. Trzy mercedesy były w 
drodze do 
hotelu.
Odpowiedziałem dwoma impulsami i usłyszałem dwa sygnały od Cieśli i Koszmara, 
którzy 
wyszli ze swego samochodu, by przejść do hotelu. Wszyscy wiedzieliśmy, że gra 
się rozpoczęła.
Siergiej nie powiedział ani słowa, tylko skinął głową. Mógł powiedzieć coś po 
angielsku, ale 
pewnie teraz zapomniał języka w gębie. Kiwnąłem głową i znowu sprawdziłem, czy 
moja broń 
znajduje się tam, gdzie powinna. Wydostałem się z samochodu, pozostawiając 
Siergieja 
wpatrującego się w dół. Podniosłem kołnierz płaszcza, aby osłonić się przed 
wiatrem, i ruszyłem 
w przeciwnym kierunku, daleko od głównej ulicy. Moja trasa prowadziła jakieś 
trzydzieści 
metrów w górę wzgórza, a potem w prawo do następnego skrzyżowania. Tak znalazłem 
się na 
drodze przyległej do hotelu, która prowadziła w dół do głównej ulicy.
Po lewej stronie drogi miałem teraz przed sobą duży szary betonowy hotel i teren 
robót 
drogowych otoczony stalowym ogrodzeniem; usunięto nawierzchnię z kocich łbów i 
naprawiano 
rury. Nie zazdrościłem tym gnojkom, że muszą skończyć pracę w taką pogodę.
W miarę, jak zbliżaliśmy się do głównej ulicy, robiło się coraz hałaśliwiej. 
Bliźniacy mieli 
teraz tutaj być, podążając za Mercedesem, Cieśla i Koszmar powinni wchodzić do 
hotelu 
z drugiej strony, a Siergiej kręcić się w pobliżu, żeby w każdej chwili mógł 
odjechać 
Mercedesem stojącym przed głównym wejściem do hotelu.
Minąłem od tyłu serwis hotelowy i wjazd na parking. Dwa białe samochody 
dostawcze stały 
zaparkowane na rudawym asfalcie w górnej części parkingu. Znajdowały się tam 
szklane drzwi 
prowadzące do hotelu, ale żeby z nich skorzystać, trzeba było przejść przez 
portiernię. Nie 
chciałem jednak za bardzo rzucać się w oczy. Żaden z dwóch podjazdów dostawczych 
nie został 
otwarty; było na to za zimno. Zszedłem w dół i teraz szereg wysokich drzew 
iglastych zasłonił mi 
hotel.
Wal był najłatwiej dostępny właśnie dzisiaj wieczorem w Finlandii, w tym hotelu, 
zanim uda 
się do teatru, by obejrzeć Romea i Julię. Teatr znajdował się po drugiej stronie 
ulicy, kilkaset 
metrów w lewo, ale było zimno, a jemu jako człowiekowi niewiarygodnie bogatemu 
zawsze 
mógł zagrażać atak. Skąd więc ten pomysł ze spacerem?
Jakieś trzydzieści metrów od głównej drogi trafiłem na półkolisty podjazd 
prowadzący do 
wejścia frontowego Intercontinentalu. Odwróciłem się w lewo: miałem przed sobą 
beton i szkło 
budynku, a także niebieski baldachim, który miał chronić gości przed kaprysami 
pogody po 
wyjściu z samochodów. Przez szklane ściany parteru widać było wygodne ciepłe 
wnętrze. 
Podjazd otaczały małe krzewy, teraz już bezlistne, lecz okryte białymi 
świątecznymi lampkami; 
śnieg zaś sprawił, że wyglądały jak pokropione białym lukrem. Znalazłem się obok 
iluminowanego renifera, który stał na trawniku między podjazdem i ulicą, 
biegnącą jakieś 
trzydzieści metrów w dół łagodnego stoku.
Plan był prosty. Koszmar i Cieśla mieli zlikwidować ochronę, która pilnowała 
naszego 
obiektu, gdy będzie opuszczał windę, a potem osłaniać mnie, kiedy ruszę z nim do 
głównego 
wyjścia. Kiedy ta część planu zostanie wykonana, Bliźniacy zablokują tył 
mercedesa swoim 
wozem, a Siergiej nissanem jego przód, i we trójkę będą kontrolować lufami 
swoich kałachów 
innych ochroniarzy i kierowców.
Gdy znajdę się na dworze, ruszę do nissana, razem ze swoją ofiarą. Kiedy 
Siergiej będzie 
jechał do umówionego miejsca, gdzie obiekt zostanie przeniesiony do bagażnika 
innego 
samochodu, zmienionego potem w drodze do granicy, jeniec i ja z pistoletem 
wbitym w jego 
gardło, mieliśmy leżeć nakryci kocem. Tymczasem Ronnie i Reggie – Bliźniacy – 
zanim odjadą 
toyotą, potraktują miejsce akcji gazem paraliżującym, a potem, razem z pozostałą 
dwójką, 
udadzą się do wyznaczonego miejsca, gdzie zmienią samochody. Spotkamy się 
wszyscy blisko 
granicy, gdzie będzie czekać na nas ciężarówka wyposażona w skrytki, w których 
Siergiej 
dowiezie nas do mateczki Rosji. Jazda do Petersburga potrwa kilka godzin i kasa 
do kieszeni. 
Przyjemna robótka dla kogoś, komu udało się na nią załapać.
Przeszedłem pod baldachimem i przez automatyczne drzwi ozdobione mosiężnymi 
detalami 
z barwionego szkła. Po ułamku sekundy byłem już wewnątrz, czując na twarzy 
uderzenie 
strumienia gorącego powietrza, płynącego z grzejników umieszczonych nad 
wejściem.
Przestrzeń foyer znałem dobrze. Unosił się tu zapach drogiego eleganckiego 
klubu. Nie 
widziałem żadnego z apartamentów, ale musiały być oszałamiające.
Przede mną, w odległości trzydziestu metrów, za grupą roztrajkotanych, 
zaaferowanych 
japońskich turystów, otaczających górę spiętrzonych walizek, znajdowała się 
recepcja. Dalej, po 
prawej stronie, zaczynał się korytarz wiodący do restauracji, toalet i, co 
najważniejsze, do wind.
W tej chwili Koszmar i Cieśla powinni już siedzieć w odległym końcu sali, skąd 
mogli 
kontrolować trzy wejścia do wind.
Po prawej stronie, za ścianą wyłożoną ciemną drewnianą boazerią, znajdował się 
Baltic Bar, 
po lewej zaś hotelowi boje uwijali się czyszcząc kanapy, krzesła i stoliki do 
kawy. Oświetlenie 
było przyćmione. Szkoda, że nie wpadnę tam na drinka.
Podszedłem do jednej z kanap i usiadłem, aby widzieć zaaferowanych Japończyków 
w recepcji, a także korytarz i zdobne mosiądzem drzwi do wind. Podobnie jak ja, 
Koszmar 
i Cieśla ulokowali się poza zasięgiem kamer telewizji wewnętrznej, skierowanych 
na recepcję. 
Usiadłem więc, rozpiąłem płaszcz, rozłożyłem na stoliku swoją gazetę i czekałem 
na przybycie 
konwoju Mercedesów.
Martwienie się tym wszystkim teraz nie miało sensu, bo tylko trening i 
przygotowanie 
decydują o powodzeniu akcji. Na początku byłem tym zaniepokojony, ale teraz już 
to 
zrozumiałem. Zasadniczo wiedziałem, że czeka mnie śmierć, a cała reszta będzie 
darem losu.
2.
Japończycy nie byli zadowoleni i wcale nie dbali, czy ktoś to widzi, czy nie. 
Było ich około 
dwudziestu, a wszyscy mieli kamery wideo przewieszone wokół szyi.
Trzy minuty później przednie światła trzech mercedesów przesunęły się po szybach 
parteru. 
Bliźniacy Reggie i Ronnie powinni zatrzymać się na półkolistym podjeździe i 
pozostać na 
pozycji. Siergiej powinien też tam czekać i zablokować przybyszów od przodu.
Z opuszczoną głową, skupiony nad gazetą, czekałem na otwarcie rozsuwanych drzwi.
Weszli ludzie z obstawy. Dwie pary lśniących włoskich butów i kosztowne czarne 
kaszmirowe płaszcze, spod których widać było nogawki czarnych spodni.
Unikaj zawsze wzrokowego kontaktu, gdyż w przeciwnym razie oni na pewno zajrzą 
ci 
w oczy, a jeśli to uczynią, to jesteś załatwiony, gdyż zaraz zrozumieją, że nie 
jesteś facetem, 
który znalazł się tutaj bez powodu.
Przyjrzałem się, jak dwa komplety pięt idą w głąb foyer i skręcają w prawo. 
Ochroniarze 
zatrzymali się przed drzwiami wind, zasłaniani od czasu do czasu przez 
Japończyków nie 
odstępujących zestresowanego recepcjonisty.
Drzwi środkowe rozsunęły się z cichym szumem. Dwie pary butów zniknęły w 
windzie, 
a światełko sygnalizacyjne zatrzymało się na piętrze z apartamentem dla 
ambasadorów. Na górze 
czekają na nich dwaj inni ochroniarze, którzy byli już przy Lebiediu – ich 
szefie, ale moim 
obiekcie i moich pieniądzach.
Podniosłem się, wsunąłem gazetę do kieszeni płaszcza i ruszyłem do głównego 
wejścia. Gdy 
przechodziłem obok ochroniarzy w stronę Baltic Baru, zobaczyłem przez szyby trzy 
wypucowane czarne merce, wydychające kondensat spalin w mroźnym powietrzu, a w 
każdym 
z nich czekającego cierpliwie kierowcę.
Bar nie był zatłoczony, ale i nie tak bardzo zadymiomy, biorąc pod uwagę liczbę 
zapalonych 
papierosów. Widać było kilka otwartych laptopów i słychać gwar rozmów 
prowadzonych także 
przez telefony komórkowe.
Rozpinając marynarkę, lecz nie zdejmując płaszcza, który maskował kamizelkę 
kuloodporną, 
okrążyłem stoliki i skórzane fotele, trzymając się jednak z dala od drzwi.
Usadowiłem się w miejscu, skąd mógłbym obserwować korytarz aż po drzwi trzech 
wind, 
tyłem do ściany, którą miałem po prawej ręce. Recepcja i foyer znajdowały się 
poza zasięgiem 
mego wzroku. W drugim końcu korytarza, na terenie kawiarni, powinni dyżurować 
Cieśla 
i Koszmar, skąd mieli doskonały widok na wszystkie trasy prowadzące w dół do 
foyer. Pod 
stołem poluzowałem rękawiczkę na prawej ręce, co przyniosło ulgę palcowi 
wskazującemu, 
udręczonemu przez spust broni.
Minęło pięć długich minut, zanim windy zjechały i odjechały na górę, ale Wal się 
nie 
pokazał. Z windy wysiadły dwie pary w średnim wieku w futrach i strojach 
wizytowych, co 
mogło wskazywać, że wybierają się do teatru. Teraz zacząłem się niepokoić. 
Panowałem jeszcze 
nad sobą, ale burza była tuż, tuż. Moje serce pracowało w przyspieszonym rytmie; 
kamizelka 
kuloodporna była mokra od potu, wchłanianego częściowo przez kołnierzyk koszuli. 
Teraz tylko 
brakowało, by ktoś z przechodzących obok mnie zapytał, czy dobrze się czuję? 
Psychicznie 
byłem w porządku, ale ciało mówiło mi co innego.
Jakieś dwadzieścia sekund później pojawił się nowy sygnał. Dwie pary kosztownych 
włoskich pantofli wynurzyły się z windy po prawej stronie i zatrzymały się w 
korytarzu na 
bardzo krótko. Rozpięty płaszcz ochroniarza zwróconego w moją stronę zawirował, 
gdy jego 
właściciel odwrócił się i zaraz obaj ruszyli do foyer, niknąc mi z oczu tak samo 
błyskawicznie, 
jak się pojawili. Ich płaszcze i marynarki były mi dobrze znane, a rozpięli je, 
by mieć łatwy 
dostęp do broni.
Wsunąłem dłoń do wewnętrznej kieszeni marynarki i nacisnąłem sześciokrotnie 
guzik wyślij, 
słysząc te sygnały w słuchawce. Wal mógł być na dole lada chwila.
Siergiej, Ronnie i Reggie będą teraz wiedzieli, że obiekt i jego ochrona zdążają 
w ich 
kierunku. Dwie pary włoskich butów będą obstawiać foyer, prawdopodobnie główne 
wejście. To 
nie potrwa długo. Rozpoczynała się zabawa i teraz Japończycy naprawdę będą mieli 
się na co 
poskarżyć.
Cokolwiek zrobiłoby tych dwóch ochroniarzy, to i tak mieliśmy ich na muszce. 
Gdyby 
pozostali wewnątrz, to zajmą się nimi Koszmar i Cieśla i załatwią ochronę przy 
Lebiediu. Na 
dole, na zewnątrz, było jeszcze trzech innych.
Czekaliśmy, a ja pociłem się jak mysz, gdy ludzie wokół mnie śmiali się i 
rozmawiali między 
jednym a drugim łykiem alkoholu.
Usłyszałem szum windy, tym razem tej właściwej. Zobaczyłem inne dwie pary butów 
z czarnej skóry, czarne płaszcze, a pod nimi spodnie smokingowe z jedwabnymi 
lampasami. 
Właściciele butów wyszli na zewnątrz, by zająć miejsce po obu stronach 
jasnoszarego 
kaszmirowego płaszcza i wykwintnych spodni, zmierzając teraz za parą bardzo 
długich, 
smukłych nóg w czarnych pończochach, przewyższających swoją klasą otaczające je 
superluksusowe futro z norek. Była to towarzyszka Lebiedia, która ogrzewała go w 
długie 
samotne noce, kiedy znajdował się z dala od rodziny.
Musiałem być ostrożny. Istnieje zawsze możliwość, że przegapi się kogoś, kto na 
pierwszy 
rzut oka wygląda na szwagra lub sekretarkę. Kiedy atakujesz obiekt, takie osoby 
mogą być 
naprawdę bardzo niebezpieczne, ale ona zdecydowanie nie wyglądała na kogoś z 
ochrony.
Cała grupa po wyjściu z windy bez wahania skręciła w prawo. Wstałem i czekałem 
na sygnał 
rozpoczęcia akcji.
Uchwyciłem przestraszony wzrok Cieśli i zobaczyłem, jak razem z Koszmarem minęli 
wejście przesuwając się z prawa na lewo, przystosowując swój krok do długich 
kroków 
ochroniarzy. Wielokrotnie ćwiczyliśmy różne warianty wydarzeń. To musiało 
wypalić. Teraz już 
nie można było zatrzymać akcji.
Zaraz za drzwiami obróciłem się w lewo i przyczaiłem się tam, kiedy moi ludzie 
wyciągnęli 
broń.
Jakieś pięć metrów przed nami dwóch ochroniarzy o bardzo szerokich ramionach 
osłoniło 
Lebiedia i jego damę i razem ruszyli do foyer pełnego Japończyków. Musieliśmy 
szybko zbliżyć 
się do nich, zanim opuszczą korytarz. Kiedy poza foyer reszta ludzi Lebiedia 
zobaczy, co dzieje 
się przed naszym samochodem, wówczas wkroczą do akcji.
Pokonaliśmy trzy metry i już byliśmy przed nimi, kiedy usłyszałem szum windy. 
Zobaczyłem jasne światło w jej wnętrzu, drzwi rozsunęły się i jakaś para w 
średnim wieku 
wyszła na zewnątrz, wkraczając pomiędzy nas i obiekt.
Skoczyłem, aby ich odepchnąć. Przerabialiśmy ten wariant wielokrotnie. Ponieważ 
tak 
postąpiłem, prawa ręka Cieśli ożyła. Nie patrząc nawet na Lebiedia, używając 
tłumika, wystrzelił 
trzy albo cztery pociski do przypadkowej pary, kiedy już go minęła. Słyszałem 
poślizg 
wyrzutnika, pracującego kilkanaście centymetrów od mojej twarzy i matowy stukot 
wypychanych łusek. Jasna cholera, przeraźliwy wrzask tych dwojga wywrócił 
wszystko do góry 
nogami i nawet nie mogliśmy zająć się ochroniarzami.
Para wpadła do windy. Wszystkie pociski trafiły w kobietę – jej biała jedwabna 
bluzka była 
czerwona od krwi. Faceci zaangażowani w tę grę to jedno, ale „normalni” ludzie 
oznaczali spore 
kłopoty.
Dwaj ochroniarze odwrócili się i sięgali po broń, ale Cieśla z Koszmarem 
zasłonili im widok 
i strzelili, celując im w głowy. Upadli, nie wydając żadnego dźwięku.
Nikt jeszcze tego nie zauważył, wszyscy byli zajęci sobą, ale wkrótce to się 
zmieniło.
Kiedy ochroniarze padli, Cieśla miał wolną drogę, ale nie przestawał do nich 
strzelać. Tracił 
tylko czas, bo już byli martwi.
Mężczyzna w windzie krzyczał, podtrzymując swoją umierającą żonę. Cieśla miał 
szklisty 
wzrok. Będę musiał zabić tego maniaka, zanim straci nad sobą kontrolę.
Skoncentrowałem wzrok na głowie Cieśli, gdy strzelał raz jeszcze do leżącego 
ochroniarza, 
wepchnąłem rękę między marynarkę i koszulę, tam gdzie miałem moją 
osiemdziesiątkę ósemkę, 
a moja lewa dłoń już czekała, by przyjąć pistolet. Wrzask dochodzący z windy 
teraz już 
przycichł. Nieświadom jeszcze niczego, skoncentrowany wyłącznie na głowie 
Cieśli, 
zauważyłem, że ten odwrócił się i zamierza strzelać do innego leżącego ciała.
Moje palce otarły się o kamizelkę kuloodporną, kiedy nieznacznie pochyliłem się 
do przodu 
i jednym gwałtownym ruchem odepchnąłem za siebie poły płaszcza i marynarki. 
Ciężar broni 
pomógł mi ją błyskawicznie wyciągnąć. Prawa ręka powędrowała mocno w dół do 
rękojeści 
pistoletu, a trzy palce i kciuk zwarły się jak najmocniej wokół niej.
Wyciągając broń, wsunąłem palec wskazujący w osłonę języka spustowego zwracając 
uwagę, by czuć stal spustu na pierwszej zapadce. Szarpnąłem kciukiem bezpiecznik 
w dół, zanim 
Cieśla wystrzelił kolejny pocisk.
Dostrzegłem błysk mosiądzu, gdy mechanizm wyrzucał między nas zużyte łuski. 
Jeśli on 
znów zacznie strzelać, zobaczę końcówkę łoża powstrzymywanego przez dźwignię 
hamującą, 
która przesunie się razem z nabojami.
Ściskając broń w lewej ręce, strzelałem przed siebie podnosząc ją do góry, 
skupiając wzrok 
na środku jego głowy i starając się uchwycić ten ułamek sekundy przed tym, zanim 
mój wzrok 
i osiemdziesiątka ósemka złapią cel. Rzeczywistość raz jeszcze wybuchła w moich 
bębenkach. 
To był Koszmar, który wrzeszczał do swej radiostacji, by toyota zablokowała 
mercedesa, 
a potem chwycił Cieślę za ramię i pociągnął w kierunku foyer.
Znajdowałem się teraz nie dalej niż dwa kroki od Lebiedia, który spokojnie 
przyglądał się 
ciałom leżącym na posadzce, choć przez ostatnie dziesięć sekund brał przecież 
udział w tym 
wszystkim.
Zastanawiał się, jak się uratować, odwrócił się, spojrzał w kierunku 
restauracji, kombinując, 
że tamtędy mógłby się wymknąć. Staliśmy oko w oko.
Widział, że zbliżałem się do niego i zdawał sobie sprawę, że już za późno na 
cokolwiek.
Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, ja zaś skupiłem się na jego szyi. 
Było 
w tym coś z bezsensownego zajęcia uwagi czymkolwiek, co znajdowało się wokół 
mnie. To 
było, kurwa, wszystko, co potrafiłem z tym zrobić.
Teraz dzielił nas tylko krok. Wal oczekiwał, że strzelę do niego. Wyraźnie na to 
czekał, 
wiedząc, że już nic nie może zrobić. Musiał być przekonany, że pewnego dnia do 
tego dojdzie. 
Oplotłem zgiętą lewą rękę wokół jego szyi, a ponieważ równocześnie ciągnąłem go 
ze sobą, 
zacisnęła się mocno na jego gardle. Zatoczył się do tyłu, ja w tym samym czasie 
zrobiłem krok 
przed siebie, podrywając tym samym jego głowę. Usłyszałem charczenie. Był 
niewysoki, więc 
łatwo było założyć mu nelsona.
Gdyby to był jego ochroniarz, musiałbym stanąć na palcach. Kobieta w norkach 
wcale nie 
reagowała na to, co się działo. Oczekiwałem, że zacznie krzyczeć, ale stała 
tylko z boku 
odwrócona plecami do ściany i patrzyła.
Trzymając pistolet w prawej ręce, wsadziłem jednocześnie łokieć w jego szyję, 
aby 
wzmocnić chwyt, jak to czyni zapaśnik, aby zyskać przewagę nad przeciwnikiem. 
Natychmiast 
zaczął walczyć, by zaczerpnąć powietrza. Teraz w żaden sposób nie mógł mi 
zaszkodzić. Nie 
musiałem sprawdzać, czy nie ma przy sobie broni; nie potrzebował jej tego 
wieczoru, bo przecież 
tym razem on, biznesmen, udawał się do teatru.
Pociągnąłem go dalej w kierunku foyer. Lebiediowi nie podobało się, co z nim 
wyczyniałem 
– wygiął się łukiem do tyłu, aby złagodzić mój obezwładniający go chwyt i 
przenieść ciężar ciała 
poza szyję.
Znajdowałem się w półprzysiadzie i w ten sposób mogłem go udźwignąć. Czułem jego 
kamizelkę kuloodporną zamaskowaną koszulą.
Skoncentrowałem się na obserwacji drogi odwrotu, krzyczących Rosjan i 
niespodzianie 
milczących Japończyków. Nic innego nie miało znaczenia.
Upłynęło cztery, a może pięć sekund i ludzie obecni w hotelu mogli nie tylko 
widzieć, lecz 
także mieć czas na to, by uświadomić sobie, co się wyprawia. To musi trwać 
chwilę, aby mózg 
tak przetworzył otrzymane informacje, by stwierdzić: – Rzeczywiście, na podłodze 
leżą dwaj 
martwi faceci, inni zaś wrzeszczą i latają po foyer z pistoletami automatycznymi 
w garściach. 
Potem jakaś osoba dostała histerii widząc, co się stało. Już w foyer odwróciłem 
się, zmierzając do 
wyjścia. Koszmar skoczył do głównego wejścia, waląc do jednego z ochroniarzy, a 
potem, 
krzycząc coś po rosyjsku, odsuwał kopniakami ręce trupa daleko od jego ciała.
Byłem dwadzieścia metrów od nich.
Idąc za przykładem innych, Japończycy biegli, by ukryć się za kanapami, ciągnąc 
za sobą 
bliskie osoby. To było wspaniałe: im bardziej wpadali w panikę, tym mniej się 
ich widziało.
Dwutonowy sygnał ostrzegawczy zaczął ginąć w krzykach, ja zaś ruszyłem jak 
najszybciej 
przed siebie.
Koszmar ubezpieczał moje tyły, gdy wziął na cel ochroniarza. Chwyciłem mocniej 
Lebiedia 
i pociągnąłem go dalej, on zaś łapiąc powietrze, parskał jak koń.
Przez szyby widziałem blask przednich świateł trzech Mercedesów, oświetlających 
toyotę 
Siergieja, która z otwartymi tylnymi drzwiami czekała na mnie i Lebiedia. Za 
Mercedesami 
Reggie i Ronnie czekali z lufami swoich AK skierowanymi w ziemię. Trzech 
kierowców 
Lebiedia wyciągnięto z samochodów – leżeli teraz na chodniku twarzami do ziemi.
Cieśla znajdował się na lewo od eskorty. Jego broń także skierowana była ku 
ziemi. Pewnie 
pilnował innego ochroniarza. Wszyscy trzej parowali jak samowary.
Siergiej był pewnie w wozie i czekał na mnie, by opuścić ten dom wariatów, 
nienormalne 
schronienie.
Miałem do pokonania jeszcze dziesięć metrów, gdy rozpętała się trzecia wojna 
światowa. 
Usłyszałem serie krótkich wybuchów pocisków 9 mm i zobaczyłem błyski z lufy 
podskakujące 
za oknami jak błyski flesza.
To pracował Cieśla, ładując w ochroniarza większą część swego magazynka. Właśnie 
wtedy 
strzały przytłumiły okrzyki przerażenia w foyer. To wyglądało jak tonięcie 
Titanica.
Nie mogłem w to uwierzyć. Ciemności na zewnątrz rozbłyskiwały ogniem wielu luf, 
a od 
strony Reggiego i Ronniego dobiegał huk ich cięższego 7,62 mm, rozbrzmiewający 
echem 
wewnątrz hotelu. To kierowcy musieli użyć swojej broni, myśląc, że staną się 
kolejnymi 
ofiarami. Koszmar stał jak skamieniały trzęsąc się ze strachu po ostatnim 
spotkaniu 
z ochroniarzem. Gapił się teraz na mnie, czekając na instrukcje.
Wyrzuciłem z pamięci poprzedni obraz tego człowieka. Jego oczy nabrały teraz 
życia, jak 
gdyby czekał, by dać mu szansę gry w tej walniętej drużynie. Nie mogłem mu 
pomóc, choć od 
dłuższego czasu był w stresie. Musiał sobie sam poradzić.
Stąd nie było innej drogi. Nie chciałem wyjść głównym wejściem wprost we 
wzmagającą się 
strzelaninę, zwłaszcza że nie wiedziałem, jak to się skończy. Zawróciłem do 
korytarza, wlokąc na 
sobie Lebiedia, a zrobiłem to tak szybko, że omal nie przewróciłem się o 
portiera i hotelowego 
boja, którzy sparaliżowani strachem leżeli na samym środku foyer i nie byli w 
stanie się ruszyć.
Wróciłem do zakrętu korytarza. Mężczyzna nadal cicho rozpaczał w windzie nad 
ranną żoną. 
Jej nogi w cielistych pończochach i butach wystawały na korytarz, a drzwi windy 
rozsuwały się 
i zamykały.
Ta dziwka Lebiedia była nadal cicho i trzymała nerwy na wodzy. Stała, gapiła 
się, nie zadała 
sobie nawet trudu, by wytrzeć krew ochroniarza, która zaschła już na jej twarzy.
Kiedy pociski roztrzaskały szkło wokół wejścia, zrobiło się bardziej 
histerycznie. Ochroniarz 
był oczywiście świadom szansy na ucieczkę. Wstał i zaczął strzelać, by wywalczyć 
sobie 
wolność. Koszmar dostał w niezabezpieczony tułów, wpadając na dwóch japońskich 
turystów, 
którzy ze strachu pozostali w miejscu, w którym zastała ich strzelanina. Jakiś 
ochroniarz 
wystartował do mnie; w prawej ręce miał miniuzi zaczepione rzemieniem na 
ramieniu.
Co on wyprawia? Przecież nie może strzelać do mnie, bo trafi swego pryncypała.
Wystawiając Lebiedia na strzał i zasłaniając tym samym siebie, uniosłem swoją 
osiemdziesiątkę ósemkę. Nie mogłem wiele zdziałać przeciwko jego kamizelce 
kuloodpornej, 
nawet gdybym przybliżył się do celu na odległość piętnastu metrów, bo trudno 
trafić cel z broni 
automatycznej trzymanej w jednej ręce. Musiałem czekać, aż sam się przybliży.
Strzeliłem do niego dopiero z odległości dziesięciu metrów i waliłem dalej, 
celując w dolne 
partie ciała. Tak skierowany ogień nie był mądrym posunięciem, bo przecież 
miałem jego głowę 
w zasięgu strzału.
Opróżniłem co najmniej połowę magazynka mieszczącego dwadzieścia nabojów, nie 
wiedząc, czy go załatwię czy nie, gdy usłyszałem, jak krzyknął i upadł z 
podkulonymi nogami. 
Teraz nie zastanawiałem się, gdzie go trafiłem, gdyż wystarczyło mi, że dostał.
Prowadząc Lebiedia minąłem recepcję, unikając oczu kamer i ruszyłem w kierunku 
butiku. 
Teraz byłem sam i unikałem wszystkiego, co mogłoby rozproszyć moją uwagę. 
Musiałem 
przecież zebrać myśli. W rękach trzymałem Pieniądze i nie zamierzałem ich 
wypuścić. Skręciłem 
na prawo do dużego opadającego w dół korytarza, zmierzając w kierunku wyjścia na 
parking. 
Wiedziałem, dokąd mam iść; czas przeznaczony na rozpoznanie nie poszedł na 
marne.
Minąwszy sale konferencyjne i centrum biznesowe, ciągnąłem Lebiedia po grubym 
puszystym dywanie i obaj odkryliśmy, jak trudno nam oddychać: mnie z powodu 
strachu 
i wysiłku, jemu zaś dlatego, że był nieźle podduszony.
Nie warto było sprawdzać, co dzieje się za mną. Gdyby czekało mnie coś 
tragicznego, to po 
prostu zostałbym trafiony. Kiedy ludzie zobaczyli nas, przykucnęli w wejściach, 
co było mi na 
rękę.
Gdy dotarłem do końca sali, zrobiłem cztery kroki, skręciłem w lewo i ruszyłem 
dziesięć 
kroków przed siebie. Wewnętrzne drzwi na parking były otwarte i podparte 
gaśnicą. Uderzyłem 
w poprzecznicę i wyleciałem na czerwony asfalt na tyłach budynku. Mróz zaparł mi 
dech.
Słyszałem teraz pojedynczy krzyk jednego albo dwóch miejscowych pomyleńców, na 
tyle 
szalonych, że wyszli na zewnątrz, by zobaczyć, co się dzieje.
Oddychałem z wysiłkiem jak koń wyścigowy w galopie. Usłyszałem jęk Lebiedia. 
Jego 
nozdrza pracowały z wysiłkiem.
Do ulicy było dwadzieścia metrów. Wokół mnie para uciekała z rur i szybów 
wentylacyjnych, a generatory brzęczały jak silniki okrętowe. Gdybym mógł dopaść 
jeden 
z samochodów obsługi hotelowej, skręciłbym w lewo i pojechał w dół do głównej 
ulicy, skąd 
dobiegał warkot pojazdów.
Kiedy pokonałem dalsze dziesięć metrów, zobaczyłem parking i rampy towarowe. 
Jedynym 
samochodem, który miałem w zasięgu wzroku, była mała furgonetka Hilux. Kurwa, 
ale pech!
W światłach awaryjnych, ujawniających mnie widzom w domach po przeciwnej stronie 
ulicy, spróbowałem otworzyć drzwiczki. Były zamknięte.
Ulicą nie przejeżdżały samochody, bo wyżej na wzgórzu trwały roboty drogowe. Nie 
miałem 
wyboru – musiałem zawlec Lebiedia po betonowych schodach na rampę.
Wewnątrz było jakieś małe biuro z biurkiem, telefonem i stosami papierów. 
Stojąca tam 
kobieta, która mogła mieć dwadzieścia kilka lat, rozmawiała histerycznie po 
fińsku przez 
telefonu, machając lewą ręką w powietrzu, jak gdyby opędzała się przed osami. W 
pierwszej 
chwili nie zauważyła, kto przed nią stoi, aż podniosłem osiemdziesiątkę ósemkę i 
krzyknąłem:
– Klucze! Dawaj klucze do samochodu. Już!
Zrozumiała, co powiedziałem. Upuściła słuchawkę, w której nadal słychać było 
czyjś głos, 
i wskazała na biurko. Chwyciłem kluczyki i biegiem wycofałem się schodkami do 
furgonetki, 
prowadząc ze sobą Lebiedia zaciskającego zęby, jak gdyby bolała go szyja.
Cały czas prowadziłem obserwację. Wiedziałem, że już mnie widziano i obawiałem 
się, czy 
nie spróbują mnie zatrzymać. Dziewczyna w biurze wynajmu samochodów na pewno 
złapała za 
telefon i powiedziała o mnie komu trzeba.
Zdarłem tekturę, która zabezpieczała przednią szybę przed szronem i lewą ręką 
otworzyłem 
drzwi od strony pasażera. W prawej ręce trzymałem broń i musiałem ochronić palec 
trzymany na 
spuście przed jakimkolwiek kontaktem. Musiałem tak się poruszać, by nie zostawić 
odcisków 
palców.
– Właź!
Wal mógł nie mówić po angielsku, ale gdy poczuł pistolet na własnej szyi, 
natychmiast 
połapał się, o co chodzi.
Kiedy już wepchnąłem go do środka, wlazłem na niego, przystawiając mu lufę do 
szyi, 
a następnie przesunąłem się na siedzenie kierowcy i wsunąłem kluczyk do zamka 
rozrusznika. 
Odpaliłem silnik i wrzuciłem bieg.
Kiedy zjeżdżałem w dół do głównej ulicy, opony podskakiwały na bruku, a 
ogrzewacze szyb 
pracowały pełną parą.
Widziałem przed sobą uliczne światła i duży ruch w obu kierunkach. Trafiłem 
wprost na 
hotelowy podjazd przed główne wejście, ale nissana tam nie było. Może Siergiej 
odjechał? Inne 
samochody były na miejscu.
Lampki świąteczne pospadały z krzewów i leżały na asfalcie pomiędzy rozrzuconymi 
pustymi blaszanymi pojemnikami. Na ziemi leżały ciała. Z tej odległości nie 
mogłem rozpoznać, 
do kogo należą, chociaż jedno z nich musiało być kiedyś Reggiem albo Ronniem. 
Wszystko 
pokrywała cienka zasłona mgły: jeden z pojemników z gazem musiał zostać 
przestrzelony i nadal 
wydzielał swą zawartość, którą rozwiewał wiatr.
Jeden z kierowców niemal zniknął w tej mgle. Jego ciało leżało obok 
udekorowanego 
krzewu, tuż przed wejściem. Krew z odniesionych ran, spływająca z jego kamizelki 
kuloodpornej, parowała. Wyglądało na to, że kamizelki obsługi nie były 
przeznaczone do 
powstrzymania pocisków przeciwpancernych.
Przejechałem obok i nagle przypomniała mi się tamta para w windzie. Potem 
zatrzymałem 
się przed skrzyżowaniem z główną drogą zastanawiając się, co zrobić dalej. 
Skręciłem wreszcie 
w prawo i włączyłem się do ruchu.
3.
Kiedy jechałem w kierunku centrum, ścigały mnie migające oślepiające niebieskie 
światła 
i wycie syren.
W górnym odcinku ulicy skręciłem w prawo, gdzie Siergiej miał na mnie czekać w 
Nissanie. 
W prawej ręce trzymałem osiemdziesiątkę ósemkę nadal wbitą w szyję Lebiedia, a 
kiedy trzeba 
było zmienić bieg, musiałem przez moment utrzymywać kierownicę kolanami.
Obiekt był zdumiewająco uległy, a jeśli właściwie odczytałem język jego ciała, 
to wyglądało, 
jakby chciał powiedzieć: „Spoko! Poczekam, co będzie potem”.
Od punktu kontaktowego dzieliło mnie jakieś dziesięć minut drogi, a kiedy tam 
dotrę, 
zakończona zostanie pierwsza faza operacji, a zaraz potem nastąpi druga: zmiana 
samochodów 
i jazda do stacji obsługi ciężarówek, gdzie wszystko sprawdzimy, zanim 
przekroczymy granicę 
z Rosją.
Teraz obowiązywał plan B, a jeżeli coś się popieprzy, to każdy z nas znał własną 
trasę 
powrotu do domu nad jeziorem, gdzie kwaterowaliśmy przez ostatnie dwa tygodnie. 
Tam 
poczekamy przez dwadzieścia cztery godziny.
Bez Siergieja czułem się wystawiony na niebezpieczeństwo i bezbronny. Miałem 
pieniądze 
w samochodzie, lecz bez jego pomocy nie było szans, by przekroczyć granicę. 
Siergiej był 
jedynym człowiekiem, który umiał dogadać się z najbardziej skorumpowaną na 
świecie strażą 
graniczną i tylko on wiedział, jak to się robi. Ja wiedziałem jedynie, że 
pojedziemy tam 
w specjalnie przygotowanej ciężarówce, ukryci pod podłogą, jako nielegalni 
imigranci, których 
on właśnie przerzuca. Z tego właśnie powodu, by go chronić, przydzieliłem mu 
najbezpieczniejsze zadanie w całej operacji.
Droga skręcała w prawo, zamieniając się w szosę wylotową z miasta. Tę trasę 
prowadzącą do 
punktu kontaktowego przejechałem wielokrotnie i znałem ją jak własną kieszeń. 
Jechało się 
przez zamieszkane tereny ze śniegiem zgarniętym starannie na pobocza mokrych 
dróg, 
oświetlonymi i przystrojonymi ulicami, których świąteczny przepych migotał na 
nawierzchni. Ze 
wszystkich stron dobiegało wycie syren, które zaczynało mnie już wkurzać, i 
prawdę mówiąc 
miałem już dosyć tych wszystkich rosyjskich przygód. Na skrzyżowaniu przede mną 
migotały 
niebieskie światła radiowozów. Skręciłem w prawo, żeby zejść im z oczu.
Była to droga dojazdowa, prowadząca na tyły stojącego tam bloku mieszkalnego. 
Teren nie 
był oświetlony. Wjechałem na pobocze i stanąłem pod wiatą parkingową. Nie gasząc 
silnika, 
siedziałem z lufą pistoletu wbitą w szyję Lebiedia, gdy nagle syreny zawyły ze 
wszystkich stron. 
Co robić? Nie było takiej drogi, którą mógłbym uciekać na piechotę, a gdybym 
nawet ją znalazł, 
to musiałbym zostawić jeńca. Taki wariant nie wchodził w grę. Pieniądze zostaną 
ze mną.
Pieprzyć to wszystko, musiałem być nieustępliwy. Im dłużej będę tu sterczał, tym 
bardziej 
policja będzie szukać mojej furgonetki. Co więcej, zyskaliby na czasie, aby 
zamknąć wszystkie 
drogi wylotowe z miasta, zanim zdążę się stąd wydostać.
Musiałem dotrzeć za wszelką cenę do naszego miejsca postoju, a jednocześnie 
uniknąć 
wskazania drogi do naszej kryjówki. Cofając się na ulicę, dodałem gazu. To było 
ryzykowne, ale 
czasem lepiej nie myśleć za długo.
Po chwili trafiłem na ogrodzenie parkingu. Z prawej strony, blisko hotelu, nisko 
lecący 
śmigłowiec omiatał teren reflektorem, przeszukując parking i zamarznięte jezioro 
z drugiej 
strony Intercontinentalu. Natychmiastowa reakcja grupy pościgowej była godna 
pochwały, choć 
komplikowała mi podjęcie decyzji. Gdyby nie konferencja Unii Europejskiej, 
potrzebowaliby 
więcej czasu, aby zacząć działać.
Ruszyłem do wjazdu na parking. Światła uliczne oświetlały skraj parkingu i 
dzięki temu 
mógłbym zajrzeć przez ogrodzenie, czy nie dzieje się tam nic niezwykłego. 
Parkingi są zawsze 
najlepszym miejscem do ukrycia samochodu, choć często są monitorowane przez 
kamery wideo, 
a poza tym zawsze istnieje szansa, że na bramce stoi jakiś palant, który zażąda 
gotówki. Ten był 
wolny od takich niespodzianek – żadnych kamer, żadnej obsługi, żadnego 
oświetlenia – i dlatego 
wybraliśmy go wraz z Siergiejem. Pozostała czwórka zatrzymała się na parkingu 
oddalonym 
o siedem minut jazdy. Teraz jednak najdrobniejszy podejrzany znak, jak samochody 
jadące bez 
świateł, wystarczały, abym ominął go z daleka.
Jadąc do skrzyżowania, skręciłem w lewo, przejechałem szyny tramwajowe i 
zmierzałem do 
wjazdu na parking. Ludzie przystawali na ulicy, a właściciele sklepów stawali w 
drzwiach, 
gapiąc się na wiszący w powietrzu śmigłowiec i rozmawiali ze sobą.
Nie odrywałem oczu od parkingu. Wyglądało no to, że zajęta jest mniej niż połowa 
miejsc. 
Klienci zajmują go za dnia, a te samochody, które tu zostały, będą stać nadal.
Zasygnalizowałem skręt w lewo, odciążając szyję Lebiedia od nacisku 
osiemdziesiątki 
ósemki, gdyż musiałem użyć obu rąk, by wprowadzić furgonetkę z ulicy na parking. 
Kiedy 
czekałem na lukę w ruchu ulicznym, czułem się bezbronny, ale oparłem się 
pokusie, by 
zaryzykować kolizje z nadjeżdżającym samochodem.
Po chwili nadeszła moja kolej, a gdy przejechałem przez rogatkę, poczułem się, 
jak gdybym 
wjechał do nowego ciemnego i bezpiecznego świata.
Okrążyłem parking, aby sprawdzić teren i spostrzegłem, że jeśli zajmę miejsce 
obok 
limuzyny Volvo, to hilux zatrzyma się przy niej prawą stroną i Lebied zniknie 
niemal w jego 
cieniu, tym bardziej że śmigłowiec ćwiartował niebo, przeczesując teren swoim 
reflektorem.
Ciemnoniebieskie Volvo parkowało akurat bagażnikiem skierowanym w naszą stronę. 
Zatrzymałem samochód tak, aby Hilux i Volvo znajdowały się prostopadle do 
siebie. Jedynym 
dźwiękiem był silnik samochodu pracujący na jałowym biegu i szum agregatu 
ogrzewania, który 
pracował pełną parą. Zmieniając pozycję, Lebied zazgrzytał podeszwami butów po 
gumowej 
żeberkowanej wykładzinie. Było spokojnie, zanim znów zawyły syreny.
Po drugiej stronie drogi, w innej części parkingu zapaliło się światło 
wewnętrzne, jak gdyby 
ktoś wsiadł do samochodu. Silnik jeszcze nie pracował; ten ktoś siedział 
prawdopodobnie za 
kierownicą, przyglądając się śmigłowcowi. Czekałem.
Teraz, gdy moje uszy przywykły do ciszy, mogłem słyszeć metaliczne dudnienie 
tramwaju 
jadącego do centrum. Syreny policyjne zawodziły w oddali, a reflektor śmigłowca 
przeszukiwał 
jezioro i parking.
Jęk syren przybliżał się. Siedziałem i rozglądałem się, próbując ustalić, gdzie 
znajdował się 
pościg. Trzy lub cztery samochody policyjne jechały po tramwajowych szynach 
wzdłuż 
ogrodzenia, a ich reflektory rzucały roziskrzone snopy światła na dachy 
samochodów.
Chwilę później ukazały się jeszcze dwa.
Popatrzyłem na Lebiedia, którego twarz była odbita w szkle jarzącej się tablicy 
kontrolnej, 
ale w jego oczach nie zauważyłem cienia strachu. Przyjął do wiadomości, że w tym 
stadium 
jakakolwiek reakcja z jego strony może spowodować, że zostanie zabity lub, co 
gorsza, poważnie 
zraniony. Nie miał ochoty do tego dopuścić. Od chwili, gdy pojął, że nie umrze, 
ale porwania nie 
uniknie, nie wpadał w panikę, przyjmując, że gdyby wykonał jakikolwiek gwałtowny 
ruch, 
spotka się z moją reakcją i nie będzie mieć żadnej szansy. Nie stawiał więc 
oporu wiedząc, że 
jeśli będzie spokojny, nie spotka go z mojej strony nic złego i zyska czas na 
obserwowanie 
sytuacji oraz wyczekiwanie na okazję do ucieczki.
Kciukiem prawej ręki odblokowałem zatrzask pistoletu i chwyciłem lewą ręką 
uwolniony 
magazynek. Wsuwając pełny magazynek, usłyszałem trzask wskazujący na to, że 
wszedł do 
końca i został umieszczony właściwie. Opróżniony do połowy magazynek z wylotem 
zaklejonym 
taśmą wsunąłem do prawej kieszeni. Nie chciałem ryzykować, że coś nie zagra, 
kiedy znajdę się 
w krytycznej sytuacji i będę musiał raptownie zmienić magazynek.
Trzy lub cztery samochody policyjne, błyskając światłami i nie żałując syren, 
zatarasowały 
wejście. Reflektor śmigłowca wędrował dokoła, wykonując szybkie, urywane ruchy; 
obserwator 
w śmigłowcu sprawdził co trzeba i wycofał się w kierunku ulicy. Gdy wsunąłem 
kluczyk do 
stacyjki, rozległ się ostrzegawczy brzęczyk. Włączyłem światła. Spojrzałem na 
Lebiedia mówiąc 
„Zostań!”, jak gdybym wydawał polecenie psu.
Wyszedłem z furgonetki i usłyszałem głuchy odgłos wydawany przez łopaty wirnika 
śmigłowca, który unosił się w oddali. Cała uwaga pościgu nadal koncentrowała się 
na 
bezpośrednim sąsiedztwie hotelu. Wiedziałem jednak, że to się zmieni.
Strumień świeżego powietrza orzeźwił mi twarz. Gdy przechodziłem przed 
furgonetką, 
z bronią opuszczoną wzdłuż prawego boku, przecinając strumienie światła rzucane 
przez 
reflektory, nie spuszczałem wzroku z kabiny.
U szczytu ulicy migotało teraz jeszcze więcej świateł samochodów policyjnych i 
wyło więcej 
syren. W tym momencie kilka z nich ruszyło na poszukiwania, a jeden skierował 
się w dół ulicy. 
Gdy się zbliżył, oświetlił mnie i okoliczne samochody na kilka sekund niebieskim 
pulsującym 
światłem.
Nie odwracałem wzroku od głównego wjazdu. Czy następna dyskoteka zawita na 
parking? 
Sam nie mogłem nic zrobić: pozostało mi jedynie obserwować sytuację i czekać na 
dalszy ciąg, 
choć moje serce pracowało teraz na przyspieszonych obrotach.
Chwilę później znów zapanowały ciemności; słychać było jedynie oddalający się 
lament 
syren. Łomot śmigłowca stawał się niesłyszalny.
Pod tylnym prawym nadkolem volvo moje palce odnalazły urządzenie magnetyczne, 
które 
uruchamiało zamek samochodu.
Nacisnąłem przycisk i w odpowiedzi usłyszałem radosny sygnał, że drzwi zostały 
otwarte. 
Wsadziłem klucz do zamka bagażnika i otworzyłem go.
Reggie i Ronnie przykleili grubą gąbkę na wszystkich krawędziach, głównie po to, 
aby 
obiekt nie zranił się podczas podróży, ale też by wytłumić wnętrze bagażnika, 
gdyby w czasie 
podróży Wal zaczął kopać lub krzyczeć. Lampy oświetlające wnętrze bagażnika 
zostały na 
wszelki wypadek oklejone taśmą. Ostatnią rzeczą jaką miałem do załatwienia, było 
wyciągnięcie 
Lebiedia z samochodu i wzięcie go pod ramię, jakbyśmy razem szli w odwiedziny do 
babci, by 
wręczyć jej świąteczne prezenty.
Bliźniacy wyłożyli też podłogę grubym kocem, by zabezpieczyć jeńca przed 
wyziębieniem. 
Tuż przy jego głowie została umieszczona plastykowa pomarańczowa piłka wielkości 
jajka 
z przyklejonym do niej czarną taśmą przewodem i kilkoma porcjami plastiku.
Otworzyłem drzwi furgonetki od strony pasażera i Lebied spojrzał na mnie, a 
potem na 
otwarty bagażnik Volvo i jego zawartość. Nie wiedziałem, co z nami będzie, kiedy 
znajdziemy 
się w Petersburgu, ale tak naprawdę, nie obchodziło mnie to nic a nic. Moje 
myśli były przy 
pięciuset tysiącach dolarów, a raczej przy sumie, która pozostanie po wypłaceniu 
Siergiejowi 
obiecanych dwustu tysięcy.
Ponownie rozejrzałem się po okolicy, uniosłem osiemdziesiątkę ósemkę, wygiąłem 
przegub, 
przytknąłem pistolet do jego szyi ponad kamizelką kuloodporną a potem wróciłem 
do 
poprzedniej pozycji, co spowodowało, że lufa owinęła się w jego koszulę. Nie 
musiałem go 
zmuszać do pochylenia głowy: chciał wiedzieć, co się stanie, kiedy zobaczył mój 
palec na 
cynglu. Zbliżając dłoń z pistoletem ku jego oczom, zadbałem o to, by na pewno 
zobaczył, jak 
zwalniam kciukiem bezpiecznik i usłyszał trzask blokady.
Nie zamierzałem mu wyjaśniać, co się z nim stanie. Ostatecznie, nie znalazł się 
w opresji 
dlatego, że pomagał przejść przez ulicę starszym paniom. Tak czy owak, Lebiedia 
interesował 
raczej problem, czy następnego dnia znajdzie się już w raju, ale teraz raczej 
trzymał fason.
Wolną ręką złapałem go za kamizelkę, mówiąc:
– Wstawaj! Wstawaj!
Nie trzeba go było namawiać. Wyprostował nogi, wysunął stopy na zewnątrz i nieco 
chwiejnie stanął na chodniku.
Obróciłem go, ustawiając blisko bagażnika Volvo i pochyliłem się nad nim, gdy w 
oddali 
zawyło jeszcze więcej syren, a śmigłowiec, walcząc z wiatrem, usiłował zachować 
swoją 
pozycję. Widać było, że wpadł na jakiś pomysł i teraz zastanawiał się nad nim, 
wbijając we mnie 
wzrok. W tych oczach nadal nie było strachu; spojrzenie było raczej analityczne, 
jak gdyby mnie 
oceniał. Ogólnie rzecz biorąc, panował nad sobą. To nie było zachowanie, jakiego 
można by 
oczekiwać od ofiary porwania, ja zaś tłumaczyłem je sobie zniechęceniem.
Cofając się, trafił tyłem do bagażnika i legł na plecach z rękami skrzyżowanymi 
na brzuchu. 
Przekładając pistolet z ręki do ręki, chwyciłem pomarańczową plastykową piłeczkę 
i wetknąłem 
mu ją w usta. Nadal nie opierał się, parskając jedynie przez nos, gdy wcisnąłem 
piłeczkę do 
końca.
Reggie i Ronnie zwinęli dodatkowo ostatnie dziesięć centymetrów przewodu, więc 
mogłem 
działać tylko jedną ręką; przykleiłem taśmę wokół jego ust i podbródka, uszu i 
oczu, nie 
zasłaniając jedynie nosa.
Wzdłuż tej samej bocznej drogi, którą tutaj przyjechałem, ujrzałem więcej 
świateł; słychać 
było znowu wycie syren. Musiałem zniknąć, zanim zaczną przeszukiwać cały 
parking.
Silniki śmigłowca zmieniły tonację, a jego reflektor zdążając pracowicie w moim 
kierunku, 
oświetlał wszystko pod kątem 45 stopni.
Zatrzasnąłem drzwiczki bagażnika z Lebiediem w środku i wskoczyłem do Hiluxa, 
gdyż 
snop świtała zbliżał się coraz bardziej.
Jeśli obserwatorzy cię zauważą, to nie ma już przed nimi ratunku. Gdyby do tego 
doszło, 
zapomniałbym o tych pięciuset tysiącach dolców i dał dyla na piechotę. Plan 
ucieczki ułożyłem 
sobie, gdy tu jechałem: prosto przez ogrodzenie do labiryntu domów naprzeciwko.
Siedziałem i czekałem, bo co miałem robić. Volvo i furgonetka stanowiły teraz 
cel 
bezpośredni, gdyż zalało je światło. Zaraz potem silniki zagrały inaczej i 
śmigłowiec przechylił 
się w stronę drogi wyjazdowej z miasta; gdy rozpłynął się na niebie, wróciły 
ciemności.
Przeprowadziłem furgonetkę na puste miejsce i poszedłem sprawdzić, co z 
Lebiediem. 
Oddychał z wysiłkiem. Obserwowałem go przez chwilę. Mógł mieć kłopoty z 
zatokami, zatkany 
nos, grypę. Nie chciałem jego śmierci, ale chciałem dostać forsę za dostawiony 
towar. Parsknął 
głośno, aby oczyścić nos.
Zobaczyłem światła jakiegoś samochodu skręcającego w moją stronę, ale nie było 
słychać 
stuknięcia otwieranych drzwi. To nie mógł być klient parkingu. Pochyliłem się 
nad Lebiediem 
udając, że porządkuję bagaż. Nasze twarze były blisko siebie, czułem jego oddech 
na policzku. 
Pierwszy raz czułem jego zapach. Po krótkim doświadczeniu, płynącym z 
przebywania 
w towarzystwie Cieśli i Koszmara, spodziewałem się raczej zapachu złożonego z 
woni mocnego 
tytoniu, bimbru i potu. Teraz doleciał mnie zapach taśmy klejącej i wody 
kolońskiej.
Nieproszony gość odjechał: albo znalazł miejsce dla samochodu, albo przeniósł 
się na lewą 
stronę. Nie zamierzałem zawracać sobie głowy takimi pierdołami. Wyprostowałem 
się powoli, 
rozejrzałem dokoła, trzymając pistolet przy jego szyi, a drugą ręką chwyciłem go 
za ramię 
i zacząłem zmieniać jego pozycję, gdyż chciałem, aby leżał na brzuchu. Nie 
opierał się, raczej 
pomagał. Samochód zakołysał się nieco, ale to nie miało znaczenia, gdyż dookoła 
nikogo nie 
było.
Kiedy już leżał na brzuchu, skrępowałem mu ręce taśmą, zaciskając ją ściśle 
wokół 
przegubów, po czym owinąłem go w kołdrę, dbając o to, by mógł swobodnie 
oddychać.
Volvo odpaliło za pierwszym razem. Skręciłem w lewo, na drogę biegnącą z dala od 
hotelu. 
Miałem nadzieję, że Siergiej postąpi tak samo.
Jechałem z Helsinek na wschód, do autostrady. Punkt zborny znajdował się w 
Vaalimaa, 180 
kilometrów dalej.
Włączyłem radio i rozkręciłem na cały regulator, aby zagłuszyć hałas agregatu do 
ogrzewania. W czasie jazdy myślałem o wszystkim i o niczym. Dwukrotnie 
zauważyłem 
reflektor śmigłowca.
Ostatecznie przegapiłem stację obsługi w Vaalimaa. To był raj dla kierowców 
ciężarówek 
i ostatni postój przed wjazdem do Rosji. Zbierali się tam, aby razem jechać w 
konwoju, gdyż za 
granicą napady były czymś codziennym. Tam właśnie znajdowała się ciężarówka 
wyposażona 
w zespawane skrytki dla naszej ekipy, aby przerzucić nas przez granicę.
Vaalimaa leżała tylko dziesięć kilometrów od punktu kontrolnego, urobionego 
przez 
Siergieja. Dziesięć kilometrów dalej na północ znajdował się dom nad brzegiem 
jeziora.
Wyłączyłem radio i sięgnąłem do skrytki po skaner radiowy, który Siergiej 
dostroił do 
częstotliwości kanału policyjnego. Było to urządzenie wielkości telefonu 
komórkowego 
i zamierzaliśmy je użyć po opuszczeniu Helsinek. Był jeszcze jeden powód, dla 
którego 
potrzebowałem Siergieja: on mówił po fińsku.
Próbowałem się połapać w piskach i szumach radia, – ale nie miałem pojęcia, 
czego słucham. 
To, czego miałem nadzieję nie usłyszeć, brzmiało: „Volvo, Volvo, Volvo”, 
ponieważ wtedy 
istniałaby szansa, że posiadam bilet w jedną stronę prowadzący wprost do chaosu.
Aby nie siedzieć bezczynnie, sprawdziłem każdy rozjazd i pomniejsze drogi 
żwirowe, ale 
bez skutku.
Reflektory ujawniły nagle skrzynkę pocztową nr 183, czerwony plastykowy pojemnik 
na 
białym słupku. Skręciłem wprawo na zrytą głęboko przez ciężarówki, prowadzącą do 
lasu drogę.
Nasza jazda trwała już kilka godzin. Jakieś dziesięć metrów dalej rozpięty 
między dwoma 
słupkami na biało pomalowany łańcuch przegradzał drogę, a napis w języku fińskim 
na 
przymocowanej desce informował: „Odwal się! Własność prywatna”.
Nie gasząc silnika, wyszedłem z samochodu, by poszukać śladów innego samochodu. 
Stwardniały lód nie zachował żadnych informacji.
Obejrzałem ostrożnie miejsce, w którym ostatnie ogniwo łańcucha zaczepione było 
o hak 
prawego słupka, ale mimo światła rzucanego przez reflektory samochodu, nic nie 
widziałem, 
gdyż akurat tam właśnie panował cień. Ująłem ciężki łańcuch za końcowe ogniwo i 
delikatnie 
pociągnąłem. Poczułem opór sznura mocującego łańcuch do haka, który nagle 
ustąpił, jak gdyby 
uszło z niego powietrze. Nie było tu nikogo, kogo być nie powinno.
Przejechałem przez łańcuch, który wskoczył na swoje miejsce. Z boku pod stosem 
kamieni 
szpulka ze sznurem była tam, gdzie ją zostawiłem. Przywiązałem ogniwo ponownie 
do haka 
i wróciłem do samochodu.
Sosny przy drodze były takie wysokie, że jechało się jak w tunelu. Po mniej 
więcej dwustu 
pięćdziesięciu metrach drzewa ustąpiły, odsłaniając teren wielkości czterech 
boisk do piłki 
nożnej. Byłem tutaj w lecie, wtedy wszędzie rosła trawa, stanowiąc oprawę domu, 
ale teraz 
wszystko przykryła metrowa warstwa śniegu.
Podjazd był trochę mokry i prowadził do piętrowego domu, który ujrzałem teraz w 
świetle 
reflektorów. Wewnątrz nie paliło się światło, a na zewnątrz nie widać było 
żadnych 
samochodów.
Podjazd wiódł także do drewnianego garażu, który mógł pomieścić trzy samochody. 
Oba 
budynki zbudowano z drewnianych bali i pomalowano na ciemnoczerwony kolor; 
bielały jedynie 
ramy okien. Równie dobrze mógłby stać nad Jukonem w czasach gorączki złota.
Podjechałem pod garaż, którego tylną ścianę w całości zasłaniał stos drewna na 
opał. Drzwi 
z lewej strony prowadziły do drugiej części domu i nad jezioro.
Wyłączyłem silnik i po raz pierwszy od wielu godzin zapadła absolutna cisza, bez 
strzelaniny, wrzasków, syren, śmigłowców, warkotu ogrzewania w samochodzie. 
Zamiast tego 
wszystkiego tylko łagodna papka rozmów fińskich policjantów z punktem 
dowodzenia, która 
dobiegała ze skanera. Tak naprawdę nie miałem ochoty się ruszyć.
Wejście do domu znajdowało się w szczytowej ścianie budynku, a klucz schowany 
był 
bardzo przemyślnie w stosie drewna. Wszedłem do środka i zaskoczyło mnie cudowne 
ciepło. 
Grzejniki elektryczne pracowały na całego, bo nie wyłączyliśmy ich po ostatnim 
pobycie. 
Drewno na ogień było dla wczasowiczów, a poza tym dym z komina ujawniałby naszą 
obecność. 
Włączyłem światło i wróciłem do samochodu po Lebiedia.
4.
Kołdra utrzymała go przy życiu, ale ledwie zipał. Po dwóch godzinach spędzonych 
w bagażniku trząsł się z zimna.
– W porządku, wstawaj! – Przełożyłem jego nogi przez brzeg bagażnika i 
szarpnąłem go za 
kamizelkę kuloodporną. Nie był w stanie nic zrobić skrępowanymi z tyłu rękami, 
lecz najbardziej 
zainteresowany wydawał się pozbyciem się z ust piłeczki, która wpadła głębiej i 
dławiła go. No 
cóż? Użyłem jej właśnie w tym celu.
Kiedy stanął pewnie na nogach, przeprowadziłem go do domu i posadziłem na starej 
kanapie 
pokrytej zielonym sztruksem, która stała obok grzejnika. Wnętrze rozległego 
parteru urządzone 
było bardzo funkcjonalnie: gołe ściany i podłogi z desek. Naprzeciw drzwi 
znajdował się 
kominek z kamieni, a trzy drewniane, grube, rozstawione w równej odległości 
kolumny 
podpierały strop. Większość mebli, oprócz kanapy, wykonano z litej sośniny, więc 
pachniało jak 
w lesie.
Szarpnąłem mocno taśmę wokół twarzy jeńca. Skrzywił się, bo klej przylgnął do 
włosów na 
szyi i brwi. Twarz miał zlodowaciałą, o barwie zdechłego dorsza.
Wypluł piłkę, kaszląc i pryskając śliną. Byłem typowym Brytyjczykiem, który gdy 
ma jakieś 
wątpliwości, używa tylko swego języka i wrzeszczy „Nie ruszaj się!”, ale nie 
dlatego, że 
skrępowany taśmą mógłby gdzieś pójść. Wskazałem na grzejnik, mówiąc: – Zaraz 
będzie ci 
ciepło.
Popatrzył w górę i kiwnął głową. W kominku gwizdał wiatr. Oczekiwałem, że lada 
moment 
pojawi się tu jakiś podejrzany typ prosto z gabinetu doktora Caligari.
Poszedłem do samochodu po skaner radiowy i położyłem go na stole w kuchni. Mniej 
więcej 
co piętnaście sekund w sieci zaczynał się jakiś ruch, lecz nic nie wskazywało, 
że zamierzali 
wysłać śmigłowce. Były tam jakieś gaworzenia, ale miejmy nadzieję, że nie 
zamierzali zakraść 
się do mnie od góry. A zresztą, kto to może wiedzieć?
Teraz należało zrobić kawę. Przy ścianie za moimi plecami znajdował się blat 
kuchenny. 
Podszedłem tam, by nalać wody do czajnika, i czekając aż się zagotuje, 
przyglądałem się 
drżącemu Lebiediowi. Przytulony do grzejnika sprawiał wrażenie, że nie myśli o 
niczym innym. 
Wnosząc ze zmarszczek na twarzy, ten facet nie miał łatwego życia. Miał 
słowiańską urodę: 
szerokie kości policzkowe, zielone oczy, ciemnobrązowe włosy i wyglądał dość 
szlachetnie jak 
na bandziora.
Musiałem przyznać, że chłopak dobrze sobie radził: Mercedesy, ochroniarze, 
najlepsze 
hotele, piękna kochanka. Zazdrościłem mu, bo moja przyszłość wyglądała tak samo 
marnie jak 
przeszłość.
Kiedy otworzyłem paczkę krakersów, które znalazłem na blacie kuchennym, woda 
zawrzała; 
zjadłem jednego i zalałem kawę w dzbanku.
Wal próbował wstać i zrzucić z siebie płaszcz. Jego twarz zaróżowiła się, a oczy 
śledziły 
każdy mój ruch.
W torbach złożonych na lewo od głównego wejścia znajdował się ekwipunek zespołu. 
Po 
dostarczeniu Lebiedia do Petersburga, Siergiej i ja postanowiliśmy tu wrócić: ja 
miałem jechać 
do Szwecji, a stamtąd popłynąć promem do Niemiec, on zaś miał po nas posprzątać. 
Przyniosłem 
torbę z szorstkiego płótna, cisnąłem na stół i z pistoletem w kaburze 
wyciągnąłem kilka rolek 
taśmy, aby skręcić jeden długi postronek. Wyszedłem zza stołu, chwyciłem 
Lebiedia za ramiona, 
zaprowadziłem do środkowego filaru i popchnąłem na ziemię, by usiadł wsparty o 
niego plecami. 
Przymocowałem taśmą jego wyciągniętą prawą rękę do filara, pozostawiając lewą 
swobodną. 
Teraz nie mógł się stąd ruszyć, chyba że zamieni się w biblijnego Samsona i 
powlecze belkę ze 
sobą.
Powróciłem do kuchennej lady, napełniłem dwa duże kubki kawą, dorzuciłem do 
każdego po 
garści cukru w kostkach i zamieszałem nożem. Nie wiedziałem, czy on przyjmie 
napój, ale raczej 
nie powinien się skarżyć. Zazwyczaj nie używam cukru, ale dzisiaj zrobiłem 
wyjątek.
Podszedłem do filara i postawiłem kubek na podłodze. Wal podziękował mi 
skinieniem 
głowy. Wiedziałem dobrze, czym jest zimno i głód, i nie życzyłem tego nikomu. 
Tak czy inaczej, 
to była moja praca: miałem utrzymać go przy życiu, a nie przysparzać udręczeń.
Skaner radiowy milczał, wysyłając pojedyncze sekwencje sygnałów. Wypiłem kilka 
łyków 
kawy i doszedłem do wniosku, że muszę się przebrać. W tym, co miałem na sobie, 
czułem się źle 
i jeśli miałem przystąpić do działania, to ostatnią rzeczą, którą chciałem mieć 
na sobie, był 
garnitur i sznurowane półbuty. Postawiłem na stole swoją torbę i wyciągnąłem z 
niej dżinsy, 
sportowe obuwie, koszulkę, bluzę i zielony wełniany sweter.
Czeczen pił kawę i obserwował pilnie zmiany, które we mnie zachodziły. Przyszło 
mi do 
głowy, że pewnie cieszy go fakt, iż nie potrafię zrozumieć informacji płynących 
z czytnika.
Kiedy wetknąłem z przodu dżinsów pistolet, poczułem się o wiele młodszy.
Zabrałem się za kawę. Wal skończył już swoją – na podłodze stał pusty kubek. 
Zaniosłem 
mu dzbanek z kawą i paczkę krakersów. Kiedy napełniłem nasze kubki świeżym 
naparem, znowu 
kiwnął mi głową.
Usiadłem przy stole i zjadłem ostatni z bananów pozostawionych przez Ronniego 
i Reggiego. Skaner radiowy śpiewał swoje, a w ciszy pomiędzy połączeniami 
słychać było tylko 
chrupanie krakersów.
Nie mogłem przestać myśleć o Siergieju. Co się stanie, jeśli nie przyjedzie? Bez 
niego nie 
dam sobie rady, ale też nie mogę czekać, aż się pojawi. Byłoby lepiej, aby 
pozostał przy 
ciężarówce, bo tam właśnie mamy umówione spotkanie, a potem ma nas przerzucić 
przez 
granicę. Obstawał jednak, by spotkać się tutaj, na wypadek gdyby zrobiło się 
niebezpiecznie. Ja 
na jego miejscu postąpiłbym prawdopodobnie tak samo. I co teraz?
Dręczyła mnie jeszcze jedna myśl – co się stanie, jeśli jeden z ludzi Siergieja 
pozostał przy 
życiu? Jeśli tak, to policja nie musiałaby go za długo nakłaniać do mówienia. 
Przestałem gryźć 
krakersa i odstawiłem kubek. Cholera jasna, musimy stąd spadać!
Dźwignąłem z podłogi torby Cieśli i Koszmara, wyciągnąłem zieloną kurtkę 
narciarską, a ze 
swojej torby wyjąłem coś na tyłek. Wsadziłem osiemdziesiątkę ósemkę i magazynki 
do kieszeni 
na piersiach i rzuciłem Lebiediowi strój Cieśli, który był dużym facetem, więc 
nie powinno być 
kłopotu z rozmiarem. Zostawiłem go, żeby się przebrał, zastanawiając się, jak on 
to zrobi jedną 
ręką, i skoczyłem na górę po kołdry. Kiedy wróciłem, wycelowałem pistolet, 
uwolniłem mu 
prawą rękę, cofnąłem się i krzyknąłem: – Rozbieraj się! – i wskazałem na 
marynarkę.
Zrozumiał i zaczął zdejmować płaszcz i smoking. Nie spuszczałem z niego wzroku, 
gotów 
zareagować, gdyby zaistniała taka potrzeba. Wszystko, co miał na sobie, 
śmierdziało grubym 
szmalem. Zerknąłem na metkę jego eleganckich butów: pochodziły z londyńskiej 
pracowni 
Patricka Coxa. Kilka par takiego obuwia było tyle warte, co remont mojego dachu.
Pozwoliłem mu zatrzymać portfel, ale sprawdziłem go wcześniej, obejrzawszy przy 
okazji 
stare zdjęcia dzieci w kombinezonach. Zawsze unikałem noszenia przy sobie takich 
bzdur, choć 
rozumiałem, że dla innych są one bardzo ważne.
Niebawem Wal miał na sobie parę żółtych spodni narciarskich, zieloną kurtkę, 
pomarańczową narciarską czapkę z dyndającym pomponem, rękawiczki, szalik i 
ocieplane buty. 
Te ostatnie były przynajmniej trzy numery za duże. Wyglądał jak błazen 
zabawiający dzieci.
Podniesionym w górę pistoletem wskazałem filar, on zaś podszedł do niego 
posłusznie. 
Pokazałem mu na migi, żeby objął słup rękami z obu stron. Reszta polegała już 
tylko na 
skonstruowaniu jeszcze dłuższego postronka z taśmy, zrobieniu pętli, która 
połączy jego 
nadgarstki, i mocnym jej zaciśnięciu.
Zostawiłem go, aby przywykł do nowej pozycji, wziąłem latarkę i wyszedłem do 
garażu po 
dużą szuflę do śniegu i zwykłą łopatę do prac budowlanych. Położyłem je na 
stole, a latarkę 
wsunąłem w kieszeń umieszczoną na nogawce spodni.
Wal próbował się połapać, o co mi właściwie chodzi, i patrzył na mnie w taki sam 
sposób, 
jak jego towarzyszka w hotelu; jak gdyby nie było żadnego niebezpieczeństwa, nie 
zdarzyło się 
nic, co mogłoby mu zagrażać. Jednym słowem, zachowywał się jak neutralny 
obserwator.
Zacząłem przegląd kredensów w poszukiwaniu termosów i jedzenia. Bez skutku! 
Wyglądało 
na to, że wypita przed chwilą kawa i zjedzone krakersy były naszym ostatnim 
posiłkiem.
Zanim podszedłem do niego, podniosłem swój kubek i wypiłem resztę kawy, a potem 
włożyłem mu do rąk jego kubek, pokazując, aby zrobił to samo. Niebawem był 
zaprzątnięty 
manewrowaniem głową wokół słupa, tak aby spotkała się z rękami. Ja wziąłem 
świece i zapałki 
z szafki pod zlewem i wrzuciłem je do jednej z toreb. Gdy upchnąłem kołdry i 
zapiąłem torbę, 
uwolniłem jeńca, pokazując, aby ją wziął. Zrozumiał, przełożył ręce przez 
uchwyty i zarzucił 
torbę jak plecak na ramiona.
Włożyłem kominiarkę, naciągnąłem narciarskie rękawice, zabrałem ze stołu łopaty 
i wskazałem nimi Lebiediowi drzwi. Idąc za nim, wyłączyłem światło. Skaner 
radiowy 
zostawiłem na stole, aby wskazywał miejsce naszego pobytu, kiedy nas już tu nie 
będzie.
Trzymając go, poszedłem po kluczyki do samochodu. To był mój jedyny środek 
komunikacji, którym mogłem się stąd wydostać i chciałem zapewnić mu 
bezpieczeństwo. Przez 
drzwi garażu wyszliśmy zrytym koleinami szlakiem ku brzegowi jeziora. Woda była 
wzburzona 
i czarna jak smoła. Panowało przenikliwe zimno. Wiatr przybierał na sile, 
wirujący śnieg kłuł 
mnie w policzki. W taką zawieję śmigłowiec nie mógłby tutaj lądować.
5.
Przed nami, w odległości trzydziestu metrów nad brzegiem zamarzniętego jeziora 
stał 
drewniany domek, w którym mieściła się sauna. Był tam też drewniany pomost 
wznoszący się 
metr ponad lodem.
Czeczen znajdował się przede mną pochylony w półobrocie, chroniąc twarz przed 
smagającym śniegiem. Kiedy doszedł do sauny, zatrzymał się spodziewając się 
widać, że skieruję 
go do wnętrza. Niestety, nakazałem mu skręcić w prawo. Ruszył posłusznie jakiś 
metr wzdłuż 
pomostu.
– Zostań tam – krzyknąłem. – Stop! Stop!
Odwrócił się, a ja pokazałem pistoletem na zamarzniętą taflę. Spiorunował mnie 
wzrokiem.
– Siadaj! Na lód, na lód!
Zrobił bardzo powoli to, co mu kazałem, i usiadł na śniegu, a potem przeturlał 
się po nim, 
badając, czy lód wytrzyma jego ciężar. Wiedziałem, że wytrzyma. Sprawdzałem to 
osobiście 
w ciągu ostatnich dwóch tygodni.
Kiedy wstał, kazałem mu się oddalić na wyciągnięcie ręki, podczas gdy 
schodziłem, na 
wypadek, gdyby uznał, że ma już dosyć tej zabawy i że wraca do domu, i w tym 
celu postanowił 
zostać złodziejem samochodów.
Poprowadziłem go po lodzie wzdłuż brzegu jeziora. Dzięki wybraniu takiej właśnie 
trasy nie 
pozostawialiśmy żadnych śladów prowadzących z domu, co jednak wystawiało nas 
bardziej na 
podmuchy wiatru. To była jednak tylko kwestia stu pięćdziesięciu metrów, aby 
dotrzeć do linii 
drzew. Gdy pokonaliśmy ten odcinek, wydałem z siebie kolejny okrzyk.
Z głową pochyloną pod wiatr, odwrócił się, czekając na nowe polecenia. Gdy 
wskazałem 
ręką w prawo, słyszałem jego ciężki oddech i widziałem wyraz jego twarzy. 
Odwrócił się 
w tamtym kierunku, a wiatr uderzał nas w plecy.
Początkowo śnieg nie był zbyt głęboki, nie sprawiał więc kłopotu, lecz niebawem 
sięgał nam 
do pasa. Wal szedł przodem, wykonywał więc najcięższą pracę – przecierał nam 
szlak; ja tylko 
trafiałem w jego ślady, gdy on za każdym krokiem wpadał głęboko w śnieg i ciągle 
musiał 
wydobywać się na nowo.
Przebyliśmy odcinek długości pięćdziesięciu metrów, w tym około dziesięciu 
metrów wśród 
drzew, i doszedłem do wniosku, że dalej już iść nie trzeba; w linii prostej 
widzieliśmy dom.
Dzieciństwo spędziłem w dzielnicach południowego Londynu, więc moje otoczenie 
stanowiła zieleń pełna żywych, a nie mrożonych zwierząt. Nie łapałem ich w sidła 
– nauczono 
mnie tego dopiero w pułku. To prawda, z tej nauki wszystko zapomniałem. Nigdy 
nie 
odczuwałem potrzeby uganiania się w kółko za królikiem i obdzierania go ze 
skóry. Zachowałem 
jednak w pamięci umiejętność budowania wszelkiego rodzaju kryjówek. Zapamiętałem 
niezbyt 
wyraźnie, że pod rozłożystymi najniższymi konarami drzew iglastych zawsze 
znajdzie się sporo 
miejsca.
Wybrałem największe drzewo i szuflą ubiłem dokładnie śnieg pod najniższymi 
gałęziami. 
Cofając się w taki sposób, aby Wal nie mógł mnie zaatakować, pokazałem mu, aby 
zdjął 
z ramion torbę, a gdy to bez wahania wykonał, podałem mu łopatę.
Nie potrzebował zachęty. Wiatr przewiewał nas na wylot, jeśli więc chcieliśmy 
zachować 
życie, musieliśmy jak najszybciej uporać się z robotą. Temperatura była i tak 
niska, lecz wiatr 
obniżał ją dodatkowo. Było wręcz lodowato. Wal mógł nosić smoking i wybierać się 
wieczorem 
do teatru, nie był jednak człowiekiem, który nie znał pracy fizycznej. Zawsze 
wiadomo, czy ktoś 
nadaje się do łopaty, czy nie.
Pracował skutecznie, z rozmysłem, zdając sobie oczywiście sprawę, że jeśli 
naruszy ten 
rytm, to jego pot zamieni się w lód.
Po chwili przerwał kopanie, klęknął i zaczął wygarniać śnieg rękami w 
rękawicach; 
niebawem zniknął w jamie. Kilka minut później ujrzałem jego głowę, a gdy 
zobaczyłem uśmiech 
na jego twarzy, pomyślałem, że jest dumny ze swego dzieła.
Pokazałem mu palcem, aby się schował i wrzuciłem za nim torbę. Zanim jednak 
przyłączyłem się do niego, wysunąłem palec wskazujący prawej ręki przez rozciętą 
rękawiczkę 
i umieściłem go na języczku spustowym pistoletu.
Wszedłem za nim z pistoletem w pogotowiu i włączyłem latarkę. Jama mogła 
pomieścić trzy 
klęczące osoby. Przesunąłem się, siadłem na tyłku z pistoletem wymierzonym w 
cel, a latarkę 
wsadziłem do ust.
Dla Lebiedia znów nastał czas niewoli. Wyciągając z kieszeni taśmę, przytknąłem 
mu lufę 
pistoletu do szyi. Przymocowałem taśmą jego lewą rękę do gałęzi ponad nim. Kiedy 
zaciągałem 
mocno węzeł, posypał się na nas śnieg. Potrząsaliśmy teraz głowami, aby się go 
pozbyć. Z ręką 
wyciągniętą ponad głową, Wal przypominał teraz gibona, ja zaś wyjąłem świece i 
zapałki. Dzięki 
białym ścianom naszego schronienia, świeca dawała więcej światła niż zwykle. 
Podpełzłem do 
wejścia, by wciągnąć łopaty, a potem użyłem szerokiej szufli, by zasłonić 
śniegiem otwór, co 
zabezpieczyło nas przed wiatrem.
Teraz nadszedł czas, aby zrobić porządki. Wybebeszyłem obie torby i zacząłem 
rozciągać 
kołdry. Bezpośredni kontakt ze śniegiem wyziębiłby nasze ciała dwadzieścia razy 
szybciej, niż 
gdy będziemy siedzieć na czymś cieplejszym.
Następnie wygładziłem ściany naszej jamy, bo w przeciwnym razie, gdy temperatura 
się 
podniesie, topniejący śnieg spadnie nam na głowy jak deszcz. Następnie zrobiłem 
mały kanał 
wokół ścian, żeby woda powstała ze śniegu, który jednak stopnieje, mogła się tam 
zgromadzić. 
W takiej sytuacji jak nasza pięcioprocentowy dodatkowy wysiłek zapewnia 
pięćdziesiąt procent 
więcej wygody.
Wiatr już tak nie hałasował. Teraz przyszedł czas na szeleszczenie nylonową 
odzieżą, 
pociąganie nosami i pokasływanie.
Nasza jaskinia zamieniła się w parówkę, a w jej ograniczonej przestrzeni zawisły 
nasze 
oddechy. Posługując się rękojeścią łopaty, zrobiłem mały otwór, który pozwalałby 
mi 
obserwować dom, a jednocześnie służył jako wentylacja. Światło świecy nie mogło 
być widziane 
z domu, gdyż ten leżał w małym zagłębieniu terenu jak w alkowie. Musiałem jednak 
mieć 
pewność, że tego ogienka nie widać, bo bez niego nie będziemy mogli się obyć. 
Nawet niewielka 
ilość ciepła, jaką wytwarza świeca, może podnieść temperaturę powyżej zera.
Klęcząc spojrzałem w kierunku domu, który znajdował się gdzieś tam w ciemności. 
Mimo 
warstw ubrania, a także izolacji od ziemi, było mi jednak zimno, gdyż trwaliśmy 
w bezruchu. 
Poprawiłem się, aby było mi wygodniej, i kontynuowałem obserwacje, a Wal 
obserwował mnie.
Upłynęły co najmniej dwie bardzo zimne nudne godziny, które spędziłem na 
słuchaniu 
wiatru u boku nieustannie wiercącego się Lebiedia, który usiłował odzyskać 
czucie w zdrętwiałej 
ręce. W pewnej chwili usłyszałem jego głos:
– Ten Małyszka musiał ci zaoferować całkiem poważną sumę, abyś utrzymał mnie 
przy 
życiu. Widzę, że muszę im bardziej zagrażać, niż myślałem.
Spojrzałem na niego zdziwiony.
Miał budzący zaufanie czysty głos. Uśmiechał się. Wyraźnie spodobała mu się moja 
reakcja. 
– Teraz, kiedy widzę, że jesteś sam – mówił dalej – wyobrażam sobie, że 
wywiezienie mnie 
z kraju, niezależnie od tego, gdzie Małyszka kazał ci mnie dostawić, będzie dość 
kłopotliwe. – 
I po chwili przerwy zapytał: – A może chodzi o Petersburg?
Milczałem. Ten człowiek miał rację: siedziałem w gównie po same pachy!
– Przypuszczam, że masz jakieś imię.
– Owszem, mam na imię Nick.
– A więc Nicholas. Jesteś Brytyjczykiem?
– Zgadza się – potwierdziłem i spojrzałem na dom.
– Powiedz mi, Nick, ile zaproponował ci Małyszka? Milion dolarów? Wyznam ci, że 
jestem 
wart o wiele więcej. Co to jest milion dolarów? Za takie pieniądze nie kupisz 
nawet 
przyzwoitego mieszkania w Londynie. Wiem coś o tym, bo sam mam trzy.
Nadal wyglądałem przez dziurę wentylacyjną.
– Nie wiem, kim jest Małyszka – wyjaśniłem. – Samo nazwisko brzmi z rosyjska, 
ale mnie 
wynajęto w Londynie.
– Londyn czy Nowy Jork, to nie ma żadnego znaczenia. Oni mają wielką ochotę 
spotkać się 
ze mną.
– Kim są ci oni?
– Są tacy sami jak ja, ale o wiele bardziej niebezpieczni. Ja mogę cię 
zabezpieczyć. – 
Klęknął, co spowodowało, że z poruszonej gałęzi spadł na niego lodowaty 
prysznic.
Nie wyobrażałem sobie, że może istnieć ktoś bardziej niebezpieczny. Rosyjska 
organizacja 
obejmowała swoimi operacjami cały świat, rozrastając się szybciej niż 
jakakolwiek zbrodnicza 
grupa w historii ludzkości. Zajmowali się prostytucją, szantażem, wysadzaniem 
hoteli, kupowali 
łodzie podwodne od rosyjskiej marynarki wojennej, by szmuglować w nich 
narkotyki. Wszelakie 
gangi i ich odpryski lokowały niemal w każdym kraju miliardy dolarów. Ci ludzie 
dysponowali 
takimi fortunami, że Gates i Branson to przy nich nędzarze. Byłem przekonany, że 
takie 
pieniądze i siła oddziaływania spowodują, iż między poszczególnymi grupami 
dojdzie do 
nieporozumień.
Kiedy obserwowałem dom, panowała cisza, aż nagle Wal powiedział: – Wiesz co, 
Nick? 
Mam dla ciebie propozycję, która, jak sadzę, powinna cię zainteresować.
6.
Zajęty obserwacją domu nie odpowiedziałem.
– To bardzo prosta propozycja: wypuść mnie, a ja cię przyzwoicie nagrodzę. Nie 
wiem, jakie 
masz teraz plany, ale mój plan polega na tym, by pozostać przy życiu i być 
wolnym. Za to 
właśnie jestem ci skłonny zapłacić.
Popatrzyłem na niego i zapytałem: – W jaki sposób? W portfelu masz tylko dwie 
fotografie.
– Popraw mnie, jeśli się mylę, Nick – zaczął mnie strofować jak ojciec 
krnąbrnego syna – ale 
obecnie twój plan nie wypalił. Myślę, że teraz chciałbyś ewakuować się z tego 
kraju jak 
najszybciej. Wypuść mnie, wracaj do Londynu, a tam przekażę ci pieniądze. Jedno 
z moich 
mieszkań zapisane jest na pana P. P. Smitha – tu uśmiechnął się, jak gdyby 
rozbawiło go 
wymienione przed chwilą nazwisko. – Zapamiętaj adres: Palace Gardens 3A, 
Kensington. Czy 
możesz powtórzyć?
– Nie trzeba, zrozumiałem.
Znałem tę dzielnicę. To by się zgadzało. Było tam było pełno Rosjan i Arabów, 
którzy 
posiadali mieszkania warte miliony dolarów i korzystali z nich tylko od 
wielkiego dzwonu.
– Umówmy się, że przez dwa kolejne dni w ustalonym terminie, a potem jeszcze 
przez 
następnych siedem dni od dwunastej w południe do czwartej po południu, ktoś 
będzie czekał pod 
tym adresem. Zgłoś się, a otrzymasz sto tysięcy dolarów.
Na policzku poczułem kroplę. Chwyciłem garść suchego śniegu i przeciągnąłem nim 
po 
miejscu, skąd kapało. Byłem w ponurym nastroju. Gapiłem się tępo przed siebie. 
Po jaką cholerę 
zamarzam w tej śnieżnej dziurze? Za taką robotę miałem dostać pół miliona, gdy 
Firma za coś 
w tym stylu płaciła mi parę setek dziennie. Nie było się jednak nad czym 
rozczulać. Moją jedyną 
nadzieją, że kiedyś je zobaczę, był Siergiej, a jeden diabeł wiedział, gdzie się 
podziewał.
Wal wiedział, kiedy mówić, a kiedy siedzieć cicho i pozwolić ludziom pomyśleć. 
Powróciłem do obserwacji domu przez kolejną godzinę jeszcze bardziej zmarznięty 
i rozgoryczony.
Dochodziłem z wolna do wniosku, że jeśli Siergiej nie przyjedzie, to powinienem 
rozważyć 
propozycję Lebiedia, bo niby dlaczego nie? Nie miałem zamiaru narażać się na 
straty i gotów 
byłem na wszystko, by dostać to, co mi się należy.
Najpierw usłyszałem tylko słaby dźwięk silnika, który dobiegał od strony szlaku 
i wyraźnie 
walczył z wiatrem, który go zagłuszał. Wreszcie zza drzew pokazały się światła 
reflektorów, 
kierując się w stronę domu. Wydawało się, że to silnik nissana, ale z takiej 
odległości nie można 
było tego potwierdzić.
Wal też to słyszał, ale zachowywał się cicho, więc chrzęst jego kurtki nie 
zagłuszał pracy 
silnika.
Widziałem, jak reflektory oświetlają front domu, nikną w garażu i zostają 
wyłączone. 
Usłyszałem trzaśniecie drzwi i teraz obserwowałem okna, ale nic nie zauważyłem.
Przysunąłem się do Lebiedia, który pozwolił mi bez oporu sprawdzić swoje więzy. 
Były 
w porządku. Dopóki miał je ukryte pod ubraniem, nie mógł się nigdzie ruszyć. 
Pomimo to byłem 
zadowolony, że mam przy sobie rolkę taśmy, którą mógłbym zakleić mu usta, gdyby 
zdecydował 
się wzywać pomocy. Nie musiałem jednak tego robić, zgasiłem świecę, by nie użył 
jej jako 
płonącej broni, i zacząłem oczyszczać wyjście ze śniegu. Wtedy usłyszałem: – 
Nick?
Przerwałem pracę i nie odwracając się zapytałem: – Co?
– Zanim spotkasz się ze swymi przyjaciółmi, a widzę, że się do nich wybierasz, 
zastanów się 
nad tym, co powiedziałem. Pamiętaj, że moja oferta jest nieporównanie 
korzystniejsza, a na 
dodatek bezpieczniejsza dla ciebie.
– Jeszcze zobaczymy!
Wydostałem się na zewnątrz, wystawiając się tym samym na podmuchy wiatru, i 
niewiele 
myślałem o tym wszystkim, zadowolony, że mój podopieczny nie zaczął krzyczeć, bo 
przecież 
wiedział, co jest grane. Jeśli w domu był Siergiej, Wal mógł zapomnieć o swojej 
propozycji. 
Około południa będziemy w Sankt Petersburgu, ja zgarnę kasę i ruszę w drogę 
powrotną do 
Londynu.
Gdy teraz wracałem po naszych śladach, miałem wiatr prosto w twarz, a z oczu 
lały mi się 
łzy, które od razu zamarzały na policzkach. W tej wichurze słyszałem skrzypienie 
drzew. Kiedy 
próbowałem skupić się na obserwacji domu i okolicy, rozszalały siekący śnieg 
atakował 
odsłoniętą skórę mojej szyi i twarzy.
Przedarłem się przez śnieg jakieś dwadzieścia metrów i znów przyjrzałem się 
domowi. 
Światło na piętrze było teraz zgaszone, a wewnątrz nie zauważyłem żadnego ruchu. 
Ruszając 
dalej próbowałem nie myśleć zbyt euforycznie o spotkaniu z Siergiejem, ale 
nurtowało mnie 
uczucie, że być może wkrótce zadanie zostanie wykonane, a przy takiej 
perspektywie śnieżna 
zawieja wydawała się mniej dotkliwa.
Poniżej sauny nad jeziorem zdjąłem rękawiczkę i wyciągnąłem osiemdziesiątkę 
ósemkę. 
Było zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć gołym okiem, więc sprawdziłem palcem 
komorę 
nabojową, przekonałem się, że magazynek tkwi mocno na swoim miejscu, wdrapałem 
się na 
skarpę i w półprzysiadzie posuwałem się do przodu, aż dotarłem pod wejście do 
garażu.
Pragnąłem spotkania z Siergiejem, ale musiałem działać ostrożnie. Dopiero wtedy 
poczuję 
się bezpiecznie, gdy go zobaczę.
Stojąc w drzwiach garażu nasłuchiwałem, a kiedy do moich uszu dobiegał jedynie 
szum 
wiatru, otworzyłem zamek.
Trzymając się prawej framugi, nacisnąłem metalową klamkę, a wiatr wepchnął drzwi 
do 
środka razem ze mną. Na szczęście pod stopami miałem gołą ziemię, co 
zabezpieczyło mnie 
przed rozbiciem się o sagi drewna.
Z rękami i kolanami w śniegu uniknąłem rozbicia głowy.
Nissan stał zaparkowany z drugiej strony volvo, a w jego dachu odbijało się 
światło padające 
z okna parteru. Sprawy miały się dobrze, ale musiałem jeszcze poczekać, zanim 
podskoczę 
z radości.
Wszedłem do garażu, sprawdziłem, że nissan nadal tam stoi, i pchnąłem drzwi.
Wejście do domu było zamknięte, ale wystarczył blask padający przez okno, bym 
był 
widoczny dla kogoś, kto stąd wyjdzie.
Przeszedłem w prawo i zacząłem nasłuchiwać, ale nic nie słyszałem. Przeszedłem 
na druga 
stronę nissana i spojrzałem przez okno. Nie trzeba się było wcale wspinać, aby 
coś zobaczyć. 
Zawsze lepiej pozostać na miejscu, korzystając z dostępnej osłony.
Serce we mnie zamarło. To był Cieśla. Wciąż w tym swoim garniturze, ale już bez 
krawata 
i płaszcza, wyjmował jakieś pigułki z małego pudełeczka i próbował je przełknąć 
potrząsając 
gwałtownie głową. Jego miniuzi było odsłonięte, zwisając na rzemieniu 
przewieszonym przez 
marynarkę pod prawą pachą, marszcząc materiał i niknąc za plecami.
Przeszedł wokół pokoju bez żadnego widocznego celu, wyglądając czasem na 
zewnątrz. 
Zauważyłem, że trzymał w swojej masywnej dłoni taśmę klejącą, którą skrępowałem 
Lebiedia, 
i czerwoną piłeczkę służącą do kneblowania. Podniósł na chwilę te znaleziska do 
oczu 
i pojąwszy, do czego służyły, cisnął je na ziemię. Teraz zaczął chwytać krzesła 
i roztrzaskiwać je 
o ścianę, kopać nasze ubrania, rozrzucając je po pokoju. Jednym słowem 
zachowywał się jak 
dwuletni bachor w napadzie złości.
Nietrudno było sobie wyobrazić, co się wyprawia w jego głowie. Doszedł do 
wniosku, że 
przewiozłem Lebiedia przez granicę, jego zaś zostawiłem na pastwę losu. 
Słusznie! Ja uważałem 
tak samo. Nic dziwnego, że wyrzucał zabawki ze swego kojca.
Kombinacja prochów i wściekłość spowodowały, że popieprzyło mu się we łbie – po 
krzesłach przyszła kolej na stół. Nie było powodu, aby dalej trzymać się swojej 
wersji, on 
zdecydował za mnie. Przeszedłem do drzwi zewnętrznych, zostawiając go z samym 
sobą.
Stale kontrolując sytuację, przeciąłem zamarznięte jezioro i po kilku minutach 
zauważyłem 
w ciemności światła samochodu oddalające się od domu i niknące za linią drzew. 
Po co 
właściwie przyjechał ten porąbany Cieśla? Prawdopodobnie sam tego nie wiedział.
Stojąc w rozkroku, lekko pochylony, aby oprzeć się uderzeniom wichury, gapiłem 
się, aż 
światła reflektorów zniknęły w ciemnościach. Kusiło mnie, aby wracać i czekać w 
domu, ale 
Cieśla mógł przecież wrócić i wszystko skomplikować. W każdym razie panowała 
absolutna 
cisza i nie warto było się tym martwić.
Idąc teraz równolegle do brzegu jeziora, brnąłem w kierunku naszego schronienia. 
Stamtąd 
mogłem obserwować dom i okolicę. Cieśla zostawił dom oświetlony, ale przez okna 
parteru 
widać było, że coś jest nie tak. Zastanawianie się nad tym wszystkim zajęło mi 
parę sekund, 
zanim rozumiałem, co się naprawdę wydarzyło.
Nie zawracając sobie głowy zacieraniem śladów, ruszyłem najkrótszą drogą w 
stronę 
budynku, zapadając się w śnieg, który chwilami sięgał mi do pasa. Byłem 
zdecydowany dotrzeć 
tam jak najszybciej, ale czułem, że trwa to za długo, że nie robię postępów. 
Miałem wrażenie, że 
powtarzam sen, który miewałem jako dziecko: biegłem do kogoś, ale zawsze za 
wolno.
Zbliżyłem się jednak do domu na tyle, by zobaczyć płomienie błyskające w pokoju 
i dym 
ulatujący przez rozbitą szybę, którego gruba warstwa gęstniała pod sufitem, 
szukając nowych 
dróg ujścia. Pal diabli chałupę! Najbardziej martwiłem się o samochód.
Po chwili dobiegłem do garażu, usłyszałem trzask wyschniętego drewna i dźwięk 
sygnalizacji przeciwpożarowej. Drzwi do domu były otwarte. Dym walił na 
zewnątrz. Albo 
zrobił to Cieśla, wiedząc, że ogień potrzebuje tlenu, albo po prostu nie 
widział, co robi. Nie było 
się nad czym rozwodzić, bo pożar trwał już od dłuższego czasu.
Dotarłem do samochodu czując na plecach żar. W domu było jak w piecu.
Kiedy wsadziłem kluczyk do zamka, usłyszałem huk, jak gdyby ktoś strzelił z 
dubeltówki. 
Eksplodowały jakieś rozpalone puszki.
Wycofałem się powoli z garażu. Byłoby czymś głupim wrzeszczeć jak szaleniec i 
tkwić 
w śniegu. Chciałem się tylko upewnić, że Volvo jest całe. Wykręciłem, 
wyprowadziłem 
samochód na drogę i po przejechaniu jakichś pięćdziesięciu metrów wyłączyłem 
silnik. 
Wyskoczyłem na zewnątrz z kluczykami w kieszeni i wycofałem się pod osłonę 
drzew, odnosząc 
wrażenie, że znów śnię.
Po chwili byłem już przy naszej kryjówce i ujrzałem na śniegu swój własny cień. 
Dom płonął 
na całego; płomienie buchały ponad dymem.
Wślizgnąłem się do środka, uwolniłem Lebiedia z plastykowych więzów i 
wyczołgałem się 
na zewnątrz, aby mógł się doprowadzić do porządku. Niebawem stanął obok mnie i 
teraz, obaj 
gapiliśmy się na płonący budynek. To dziwne, ale mój jeniec zaczął mnie 
pocieszać. – 
W porządku, wiedziałem, że mnie nie zostawisz. Zgodzisz się, że jestem dla 
ciebie zbyt wiele 
wart? Zwłaszcza teraz. Uważam, że powinniśmy się wynieść stąd jak najszybciej. 
Podobnie jak 
i ty nie mam ochoty na spotkanie z władzami, gdyż mogłyby z tego wyniknąć tylko 
kłopoty. – Co 
się działo z tym facetem? Czyżby jego tętno uderzało tylko dziesięć razy na 
minutę?
Wiedział, że wszystko, co wydarzyło się na zewnątrz, powstrzymało mnie od 
spotkania 
z kimś z mojego zespołu i że teraz nie musi już mnie specjalnie przekonywać, 
abym pozwolił mu 
odejść. Mało tego, był pewien, że to teraz dla mnie jedyne rozsądne wyjście.
Volvo można było zobaczyć w łunie pożaru, który nie przeżarł jeszcze ścian na 
wylot, ale 
lizały je pożądliwie płomienie wydobywające się z okien.
Zatrzymałem go przy samochodzie, podałem swój przybornik Laethermana, poleciłem, 
aby 
odciął plastykowy powróz, który miał pod kurtką, i poszedłem otworzyć bagażnik. 
Nawet tutaj 
czułem żar na twarzy.
Przyjrzał się sobie, znalazł nylonowa linkę zaciśniętą wokół talii i zabrał się 
do jej 
przecinania. Teraz słychać było głośne trzaski – to szkielet domu został 
zaatakowany przez 
ogień.
Wal przyglądał się pożarowi, a kiedy usłyszał, że otwieram drzwi bagażnika, 
powiedział: – 
Proszę cię, Nick, żebyś pozwolił mi teraz jechać w kabinie. Tam w bagażniku jest 
bardzo zimno 
– dodał i brzmiało to jak prośba, a nie żądanie. – I wolałbym twoje towarzystwo 
niż zapasowej 
opony.
Widząc moje przyzwalające kiwniecie głową, wsiadł do samochodu, oddał mi 
przybornik 
i wyciągnął do mnie obie ręce. Przywiązałem go linką do podstawy ręcznego 
hamulca, bo tam 
mogłem go obserwować. Odjechaliśmy, zostawiając ogień, by dokończył to, co miał 
do 
zrobienia. Kto wie, może to nie było złe wyjście? Przynajmniej znikną dowody 
przeciwko mnie, 
jeżeli takie istniały.
Kiedy dojechaliśmy do łańcucha, nie zauważyłem żadnych śladów ani po Cieśli, ani 
po kimś 
innym. Łańcuch zostawiłem na ziemi jako ostrzeżenie dla Siergieja. Istniała 
jeszcze szansa, że tu 
dotrze. Na parkingu hotelowym były dwa Hiluxy i niewykluczone, że ukradł ten 
drugi. Teraz 
było już zbyt późno, aby spodziewać się, że znajdzie nas przed granicą, ale 
nadal nie chciałem, 
by złapała go policja. To był porządny facet, ale teraz, kiedy wkraczałem w nową 
fazę, miałem to 
gdzieś. Zresztą nie było już na co liczyć.
Musiałem się pogodzić z faktem, że jednak przegrałem i trzymać się szansy, jaką 
dał mi Wal.
– Wysadzę cię przed stacją – wyjaśniłem, gdy jechaliśmy w kierunku Vaalimaa – a 
tam już 
sam zdecydujesz, co i jak.
– Zgoda. Moi ludzie szybko mnie znajdą. – W jego głosie nie było żadnych emocji. 
– Czy 
mogę ci udzielić pewnej rady? – zapytał.
– Dlaczego nie?
Obserwowałem teraz drogę prowadzącą do autostrady wiodącej do miasta, ale nie 
widziałem 
nic oprócz zasp śniegu po obu stronach trasy. Wiatr uderzył w bok samochodu tak 
silnie, że 
musiałem skontrować kierownicę. Do takiej jazdy trzeba było mieć arktyczne 
przygotowanie.
– Rozumiem, że będziesz chciał szybko stąd wyjechać. Osobiście sugerowałbym ci 
Estonię, 
skąd możesz łatwo polecieć do Europy albo popłynąć promem do Niemiec. Po tym 
wszystkim, 
co wydarzyło się w hotelu, tylko głupiec próbowałby wydostać się z Helsinek 
drogą lotniczą albo 
przez Szwecję.
Nie odpowiedziałem, wpatrując się w śnieg przed reflektorami.
Dwie godziny później zbliżaliśmy się do Puistoli – jednej z podmiejskich 
dzielnic Helsinek, 
chociaż nic jeszcze nie było widać. Świtać miało dopiero za jakieś cztery 
godziny. Ludzie 
zabiorą się niebawem do sera i klopsików, słuchając w radiu relacji na temat 
strzelaniny, jaka 
miała miejsce ostatniej nocy.
Szukałem znaków wskazujących drogę na dworzec. Poranny szczyt zacznie się 
zapewne za 
godzinę lub dwie. Dojeżdżając do parkingu, odciąłem Lebiedia od hamulca 
ręcznego. Rozumiał, 
że ma czekać, aż mu powiem, że może wysiąść z samochodu. Był o krok od wolności, 
więc po co 
miałby teraz ryzykować.
Wyszedłem na zewnątrz i stanąłem w pewnej odległości z pistoletem w kieszeni 
kurtki. Wal 
wysunął się i obaj stanęliśmy obok oszronionych samochodów, w ciemności, on zaś 
poprawiał 
ubranie i przygładzał włosy. Dalej wyglądał śmiesznie w narciarskim stroju 
Cieśli; klasnął 
w dłonie, aby przywrócić w nich krążenie i wyciągnął do mnie rękę. Kiwnąłem 
tylko głową, a on 
natychmiast zrozumiał, dlaczego tak się z nim żegnam, i powiedział: – Dziękuję 
ci, Nick. 
Zostaniesz nagrodzony za to, że mnie wypuściłeś. P. P. Smith. Zapamiętałeś 
resztę?
Pewnie, że zapamiętałem. Spojrzałem na niego. Miałem ochotę powiedzieć mu, że 
jeśli mnie 
oszuka, to znajdę go i zabiję, ale to mogło zabrzmieć jak pogróżka Dżyngis-
chana, aby miał się 
na baczności.
Uśmiechnął się, jak gdyby odczytał mój zamiar i powiedział: – Nie obawiaj się! 
Zobaczysz, 
że jestem człowiekiem, który dotrzymuje słowa. – Zaraz potem odwrócił się i 
poszedł na 
dworzec.
Obserwowałem go, jak idzie po skrzypiącym śniegu. Po kilkunastu krokach 
przystanął, 
odwrócił się i dodał: – Mam do ciebie prośbę, Nick. Kiedy zjawisz się w 
Kensington, bądź bez 
telefonu komórkowego, pagera – żadnej elektroniki. Tak się nie postępuje przy 
załatwianiu 
interesów. Dziękuję ci jeszcze raz. Obiecuję, że nie będziesz tego żałować.
Upewniłem się, że tym razem odszedł, i wróciłem do samochodu.
7.
Norfolk, Anglia Piątek, 10 grudnia 1999 roku.
Ciszę rozerwał dźwięk budzika nastawionego dokładnie na siódmą, a brzmiał 
podobnie jak 
alarm przeciwwłamaniowy. Gdy obróciłem się na drugi bok, dopiero po trzech 
próbach zdołałem 
przycisnąć wyłącznik ręką pozostającą wciąż w śpiworze.
Kiedy przyszedłem do siebie, stwierdziłem, że bojler znów przestał działać. W 
moim domu 
było jedynie nieco cieplej niż w tamtej fińskiej śnieżnej jamie. Była też 
jeszcze jedna sprawa, 
dotycząca pościeli i konstrukcji łóżka, którą powinienem rozwiązać, aby 
przenieść się tam 
z materacem, na którym leżałem.
Spałem w ubraniu do joggingu, i to nie dlatego, że bojler był zepsuty. 
Spakowałem 
rozbebeszoną torbę i wsunąłem stopy w trampki z przydeptanymi piętami.
Zszedłem na dół po drewnianych schodach, wlokąc za sobą torbę. Większość czasu w 
moim 
życiu spędzałem mokry, zziębnięty i głodny, i robiłem to dla pieniędzy, 
nienawidziłem więc 
robić czegokolwiek po godzinach pracy. To było pierwsze miejsce stanowiące moją 
własność 
i w zimowe ranki czułem się tak samo jak wtedy, kiedy otwierałem oczy w 
chaszczach 
południowego Armaghu. Nie zamierzałem tak harować.
Wszystko było w takim stanie, w jakim pozostawiłem dom dwa tygodnie temu, zanim 
odjechałem razem z Siergiejem do fińskiego domu nad jeziorem, z wyjątkiem 
brezentu, który 
zasłaniał dziurę w dachu i ogłoszenia „Na sprzedaż” zerwanych przez wiatr. Tak 
czy owak, dach 
wymagał naprawy, ale dzisiaj nie mogło być o tym mowy. W ciągu kilku godzin 
miałem trzy 
niezwykle ważne spotkania w Londynie, nie mogłem więc czekać na fachowca od 
bojlera.
Powrót do Zjednoczonego Królestwa zabrał mi trzy dni. Postanowiłem znaleźć inną 
trasę niż 
ta, którą proponował mi Wal, radząc, bym opuścił Finlandię przez Estonię. To 
była poważna 
sprawa, a nie jakieś sentymenty w rodzaju wspólnej szczoteczki do zębów czy coś 
w tym stylu, ja 
zaś nie zamierzałem wierzyć we wszystko, co mówił. Pojechałem do Kristians w 
południowej 
Norwegii i tam wsiadłem na prom do Newcastle, pełen norweskich studentów. Kiedy 
zalewali 
robaka, obejrzałem Sky News. Trafiłem tam na materiał filmowy poświęcony policji 
szukającej 
dowodów, a potem pokazano zdjęcia zabitych, w tym Siergieja. Rzeczniczka rządu 
fińskiego 
zwołała konferencję prasową, w czasie której oświadczyła, że doszło do 
najgorszego incydentu, 
jakiego doświadczył jej kraj od 1950 roku, odmawiając jednocześnie 
potwierdzenia, jakoby 
strzelanina była dziełem rosyjskiej mafii, akcentując wszelako, że omawiane 
wydarzenie nie 
miało związku z konferencją Unii Europejskiej i nie stanowiło dla niej żadnego 
zagrożenia.
Zszedłem na dół po drewnianych schodach, usiłując nie nadepnąć na śpiwór i wtedy 
straciłem równowagę, potykając się o rozdartą wykładzinę.
Dom był w katastrofalnym stanie. Tak było zawsze, odkąd nabyłem go po powrocie 
Kelly 
w 1997 roku ze Stanów Zjednoczonych. Teoretycznie było to idylliczne miejsce 
położone wśród 
pustkowia nad wybrzeżem Norfolk. Znajdował się tam sklepik i trzy małe łodzie 
rybackie 
operujące poza małą przystanią. Najważniejszym wydarzeniem dnia była wyprawa 
miejscowych 
emerytów darmowym autobusem po większe zakupy do supermarketu znajdującego się 
w odległości ośmiu mil.
Pośrednik musiał zacierać ręce z radości, kiedy do niego wpadłem. Dom został 
zbudowany 
w 1930 roku, miał trzy sypialnie i jadalnię wyłożoną kamieniem. Od wietrznej 
plaży dzieliło go 
dwieście metrów i po śmierci właścicieli, którzy zapewne zmarli z zimna, stał 
pusty od kilku lat. 
Wspomniane szczegóły podpowiadały, że dom wymaga poważnego remontu, choć ma 
wspaniałe 
zalety. Innymi słowy, trzeba było włożyć w to wszystko kupę roboty. Zamierzałem 
go kupić, 
rozwalić i zbudować od nowa. Jednak, kiedy kolejni budowlańcy cedzili przez zęby 
kwoty, 
jakich żądali za pracę, olałem ich po prostu i straciłem serce do tego 
wszystkiego. Teraz dom był 
ogołocony, z murów sterczały deski, wybebeszona instalacja i jakieś druty, 
których 
przeznaczenia nie rozumiałem.
Ponieważ czułem się obecnie odpowiedzialny za Kelly, doszedłem do wniosku, że to 
odpowiedni moment, aby spełnić marzenie o posiadaniu prawdziwego domu, ale nie 
zacznę nic 
robić, dopóki nie załatwię swoich spraw.
Zaraz po powrocie, ubiegłej nocy, zatelefonowałem do Hampstead, gdzie Kelly 
znajdowała 
się pod medyczną opieką. Odpowiedziano mi, że jej stan nie uległ zmianie. Byłem 
zadowolony, 
że spała. To oznaczało, że nie musiałem z nią rozmawiać, choć tego chciałem, ale 
zwykle, 
cholera, nie wiedziałem co powiedzieć. Widziałem się z nią w przeddzień wyjazdu 
do Finlandii; 
wyglądała dobrze, nie płakała, nic w tym stylu, ale sprawiała wrażenie spokojnej 
i dziwnie 
bezradnej.
Kuchnia była w jeszcze gorszym stanie niż cała resztą. Zatrzymałem starą żółtą 
szafkę 
kuchenną marki Formica, chyba z 1962 roku, która służy mi do dzisiaj. Zarzuciłem 
śpiwór na 
ramiona i wyszedłem na ganek, by sprawdzić pocztę, bo nie znalazłem jej na 
szafce, gdzie się jej 
spodziewałem. Zastanawiałem się też, dlaczego podczas mojej nieobecności brezent 
nie został 
przywrócony na dawne miejsce.
Nie miałem jeszcze skrzynki pocztowej, ale zastępował ją, po prostu, zwykły 
niebieski kosz 
na śmieci. Pomyślałem sobie, że takie traktowanie kosza na śmieci jest bardzo w 
fińskim stylu. 
Znalazłem w nim cztery koperty – trzy zawierały rachunki, a jedna kartkę 
pocztową. Charakter 
pisma podpowiedział mi, od kogo była ta kartka, ale zanim ją przeczytałem, 
wiedziałem już, że 
znowu jestem sam.
Kiedy pracowałem jako komiwojażer, Karolina zaczęła wpadać tutaj od czasu do 
czasu, aby 
wyjąć pocztę i sprawdzić, czy mury jeszcze się nie rozpadły. Miała trzydziestkę 
na karku 
i mieszkała we wsi. Jej mąż nie zagrzał przy niej miejsca, gdyż, jak się 
okazało, pił za wiele 
whisky z wodą sodową. Stosunki między nami układały się wspaniale – była miłą i 
atrakcyjną 
dziewczyną i zawsze, kiedy tu przyjeżdżałem, spędzaliśmy razem jedno albo dwa 
popołudnia, ale 
kilka miesięcy temu zaczęła oczekiwać więcej, niż byłem w stanie jej dać.
Otworzyłem jednak kopertę z pocztówką. Przeczucie mnie nie zawiodło: koniec z 
wizytami 
i odbieraniem poczty. Jaka szkoda! Lubiłem ją bardzo, ale to było niewątpliwie 
najlepsze 
rozwiązanie. Wszystko się komplikowało. Rana postrzałowa żołądka, chirurgiczna 
rekonstrukcja 
małżowiny usznej i blizna po psich kłach wzdłuż przedramienia to rzeczy trudne 
do 
wytłumaczenia.
Zaparzyłem zbryloną kawę z mlekiem w proszku i poszedłem na górę do pokoju 
Kelly. 
Zawahałem się, zanim otworzyłem drzwi, i to nie dlatego, że tam właśnie była 
dziura w dachu. 
Znajdowały się tam przedmioty, które zrobiłem dla niej – nie dlatego, że je 
lubiłem, lecz dlatego, 
że przypominały mi, jak powinno wyglądać nasze życie.
Przekręciłem gałkę zamka. Wyglądało na to, że podczas mojej nieobecności było 
więcej 
wiatru niż deszczu, gdyż plama na suficie nie była mokra. Niebieski dwuosobowy 
namiot stał 
nadal pośrodku podłogi i trzymał się mocno. Wetknąłem w szpary podłogowe 
gwoździe zamiast 
kołków namiotowych i teraz stwierdziłem, że są zardzewiałe, lecz nadal nie 
mogłem się zmusić, 
by je usunąć. Na obudowie kominka stały dwa zdjęcia w drewnianych ramkach, które 
obiecałem 
zanieść Kelly przy kolejnych odwiedzinach. Na jednym była ona wraz z całą 
rodziną – Kevem, 
Marshą i jej siostrą Aida – wszyscy zgromadzeni wokół rozpalonego rożna. 
Zrobiono je miesiąc 
wcześniej, zanim wiosną 1997 roku zastałem ich oblanych wodą z węża ogrodowego. 
Liczyłem, 
że nie zauważy braku tej fotki, choć było to jedyne przyzwoite zdjęcia, jakie 
miała.
Na drugim zdjęciu był Josh ze swymi dzieciakami. To było najświeższe, ponieważ 
Josh miał 
na twarzy sznyty, z których mógłby być dumny jakiś neonazista. Ta rodzina nie 
miała nic 
wspólnego z sekcją szkoleniową operacji specjalnych amerykańskiego wywiadu w 
Laurel, 
w stanie Maryland. Ciemnoróżowa blizna po ranie postrzałowej pokrywała cały 
prawy policzek, 
sięgając ucha, co nadawało mu wygląd klowna. Nie miałem z nim żadnego kontaktu 
do czerwca 
1989 roku, gdy jego twarz została poprawiona.
On i ja zarządzaliśmy tym, co pozostało z funduszu powierniczego pozostawionego 
Kelly, 
chociaż jako jej opiekun prawny brałem na siebie coraz większą odpowiedzialność 
finansową. 
Josh był informowany o wszystkim, ale korespondencyjnie. Był ostatnim prawdziwym 
przyjacielem, jakiego miałem, więc żywiłem nadzieję, że któregoś dnia przebaczy 
mi to, co się 
stało z nim, a także śmierć jego dzieciaków. Było jeszcze zbyt wcześnie, aby 
przyjść do niego 
i przeprosić – przynajmniej tak właśnie wtedy uważałem. Budziłem się jednak 
nieraz w nocy, 
znając prawdziwy powód. Nie mogłem równocześnie stawić czoła smutkowi i poczuciu 
winy. 
Pragnąłem tego, ale jakoś mi to nie wychodziło.
Kiedy wybrałem zdjęcia dla Kelly, uświadomiłem sobie, dlaczego nie ma tam mnie. 
Te 
zdjęcia kazały mi myśleć o ludziach, którzy się na nich znaleźli.
Odciąłem się od tego wszystkiego obiecując sobie, że odnowię kontakt z Joshem, i 
będzie to 
pierwsza rzecz, jaką uczynię w nowym roku.
Poszedłem naprzeciwko do łazienki i napełniłem żółtą wannę. Przeżyłem moment 
wzruszenia, widząc na suficie plamki piany, zbrązowiałe teraz ze starości. 
Przypomniałem sobie 
mego ojczyma, który szpachlował różne szczeliny, mówiąc: – To zatrzyma ciepło w 
domu – 
i przesuwał lewą dłonią po wgłębieniu. W każdy niedzielny wieczór, kiedy brałem 
kąpiel, 
rzucałem mydłem w sufit, pozostawiając na nim ślad.
Po powrocie do sypialni położyłem zdjęcia Kelly na materacu, żeby o nich nie 
zapomnieć. 
Dokończyłem kawę i zacząłem grzebać w jednym z kartonowych pudeł w poszukiwaniu 
skórzanych spodni.
Sprawdziłem, czy woda na kąpiel ma odpowiednią temperaturę, włączyłem małe radio 
stojące na podłodze, nastawione na stałe na radiostację „Radio 4”. Fińska 
strzelanina nadal była 
na topie. Ekspert do spraw rosyjskiej mafii poinformował słuchaczy porannego 
programu 
„Today”, że wydarzenie spowodowało śmierć kilku uczestników strzelaniny. Posunął 
się nawet 
dalej mówiąc, że wiedział, czym to się skończy, i że wie, jaka to była grupa, 
ale nie może 
wymienić jej nazwy, gdyż darzyli go zaufaniem. Głos Sue MacGregor 
przeprowadzającej 
wywiad brzmiał zupełnie spokojnie.
Leżałem w wannie i zerkałem na swój zegarek dla nastolatek – Baby G. Za dziesięć 
minut 
powinienem wyruszyć.
Plan dnia wyglądał następująco: o 11:30 miałem być u lekarza, aby dowiedzieć się 
o stan 
zdrowia Kelly, a potem wpaść do działu finansowego kliniki, by poinformować ich, 
dlaczego na 
razie nie mogę uregulować rachunku. Nie sądzę, żeby zrozumieli, gdybym im 
powiedział, że 
wszystko byłoby cacy, ale jakiś rąbnięty Rosjanin, noszący ksywę Cieśla, 
spieprzył moją 
płynność finansową.
Następną wizytę miałem złożyć pułkownikowi Lynn. Nie zapowiedziałem się 
wcześniej. Nie 
cierpiałem prosić o cokolwiek.
Trzeci punkt mego porządku dziennego dotyczył apartamentu w Kensington, 
oznaczonego 
numerem 3A. Byłem, cholera, zdesperowany. Nie dopilnowałem przecież, aby 
Małyszka 
rozwiązał moje kłopoty finansowe.
To, że jako wolny strzelec atakowałem rynek, wzmocniło jedynie moje uzależnienie 
od 
Firmy, co wcale mnie nie cieszyło. Od czasu tego pojebaństwa, które z udziałem 
Josha miało 
miejsce w Waszyngtonie osiemnaście miesięcy temu, byłem dla Firmy tylko 
najemnikiem. Lynn 
miał oczywiście rację stwierdzając, że powinienem być raczej zadowolony, iż nie 
utknąłem 
w jakimś amerykańskim pudle. Jeśli chodzi o Brytyjczyków, to spodziewałem się, 
że nadal 
zastanawiają się, co ze mną zrobić – dać mi tytuł szlachecki czy spowodować, że 
zniknę. 
Przynajmniej dostawałem dwa tysiące co miesiąc w gotówce, podczas gdy oni łamali 
sobie 
głowy. Pokrywało to koszty leczenia Kelly za jakieś trzy doby.
Lynn wyłożył to wszystko w sposób klarowny, wyjaśniając, że nie widzi 
możliwości, by 
zmienić moją sytuację. Nie użył, co prawda, tak wielu słów, ale widziałem w jego 
oczach, że 
byłem nadal szpiegiem Jej Królewskiej Mości, ostatnim wyrobnikiem, który 
wykonuje poza 
Firmą gównianą robotę, jakiej nikt inny się nie podejmie. Nic nie wskórałem, 
chyba że udałoby 
mi się nakłonić Lynna, by umieścił moje nazwisko wśród stałej kadry. W lutym 
pułkownik 
przechodził na wcześniejszą emeryturę i po zakończeniu urzędowania przenosił się 
do swej 
farmy grzybiarskiej w Walii. Nie miałem pojęcia, kto przejmie jego obowiązki. 
Kiedy ubiegłego 
wieczoru skontaktowałem się z serwisem informacyjnym, usłyszałem, że Lynn chce 
się ze mną 
zobaczyć o 13:30.
Jeśli kiedykolwiek zechcę powrócić do chłopaków, to moje wynagrodzenie wyniesie 
290 
funtów dziennie za działania operacyjne i 190 funtów w okresie treningowym, ale 
tymczasem 
było ze mną marnie. Na sprzedaż domu miałem marne szanse – jego stan był gorszy 
niż wtedy, 
kiedy się do niego wprowadzałem. Kupiłem tę ruinę za gotówkę, bez widoków na 
pożyczkę, 
gdyż nie mógłbym udokumentować dochodu. Odkąd odszedłem z wojska, częściej 
otrzymywałem zapłatę pod stołem niż regularne wynagrodzenie.
Wyszedłem z ciepłej kąpieli wprost w chłód łazienki, wytarłem się szybko i 
wskoczyłem 
w moje skóry.
Zza obudowy zbiornika na wodę wyciągnąłem HK USP, krępy półautomatyczny pistolet 
9 
mm i dwa magazynki po trzynaście nabojów każdy. Kaburę nosiłem nisko, z przodu 
dżinsów lub 
skórzanych spodni.
Siedząc na pokrywie sedesu otworzyłem plastykową torbę, która ochraniała broń, 
i załadowałem luźne naboje. Zawsze zwalniałem sprężynę magazynka, kiedy broń nie 
była 
używana. Najczęściej niesprawność tej broni spowodowana jest niewłaściwym 
działaniem 
mechanizmu podającego naboje z magazynka, kiedy ten nie został dokładnie 
dopchnięty lub jeśli 
zatrzask znajdował się tak długo pod napięciem, że odmawiał posłuszeństwa. Kiedy 
pierwszy 
nabój zostaje wystrzelony, to łuska może nie zostać wyrzucona.
Załadowałem broń, wsuwając magazynek do rękojeści i upewniłem się, że siedzi w 
niej, jak 
należy. Aby przygotować pistolet do pracy, odciągnąłem jego górną część kciukiem 
i palcem 
wskazującym, a następnie zwolniłem chwyt. Mechanizm roboczy przesunięty do 
przodu pod 
własnym naporem wprowadził nabój do komory amunicyjnej. Miałem trzy USP w domu. 
Dwa 
trzymałem na dole, a jeden przy łóżku. Tej sztuczki nauczył mnie przed laty 
ojciec Kelly.
Sprawdziłem raz jeszcze komorę nabojową, odciągając nieco lufę do tyłu, 
wsadziłem pistolet 
i zapasowe magazynki do kieszeni, przerzuciłem torbę przez ramię i zamknąłem 
drzwi.
Przed domem czekał na mnie motocykl marzenie – czerwony Ducati 966. Zafundowałem 
go 
sobie w tym samym roku co i dom i trzymałem go w garażu, jeszcze jednym 
kamiennym cudzie 
architektury z lat trzydziestych. Teraz nadszedł czas, kiedy dźwięk jego 
obudzonego do życia 
silnika stanowił jedyną rzecz, która chroniła mnie przed zupełną rozpaczą.
8.
W Londynie panowało kompletne zamieszanie. Zostało jeszcze sporo dni na zakupy 
do 
Bożego Narodzenia, ale na ulicach było mnóstwo samochodów.
Kiedy jechałem z Norfolk, było zimno, niebo zachmurzone i apatyczne, ale 
przynajmniej nie 
padało. W porównaniu z Finlandią panował niemal tropikalny klimat. Do Marble 
Arch 
dojechałem w niecałe trzy godziny, ale posuwanie się do przodu było teraz zbyt 
powolne. 
Lawirując pomiędzy unieruchomionymi pojazdami, spojrzałem w dół na Oxford 
Street, gdzie 
iskrzyły się i migotały świąteczne dekoracje. Wszędzie panowała atmosfera 
życzliwości, co 
uwidoczniało się nie tylko w zachowaniu się kierowców przed pasami dla pieszych; 
ta 
życzliwość była także we mnie.
Byłem pełen obaw. W domu w Hampstead, który odwiedziłem wczoraj wieczorem, 
dyżurowały dwie pielęgniarki, które pod nadzorem psychiatry czuwały nad Kelly 
dwadzieścia 
cztery godziny na dobę, a kilka razy w tygodniu zabierały ją do kliniki w 
Chelsea, gdzie 
przyjmowała doktor Hughes. Ta nieustanna opieka kosztowała mnie ponad cztery 
tysiące 
tygodniowo. Większość z tych trzystu tysięcy funtów, które ukradłem w 1997 roku 
kartelom 
narkotykowym, razem z funduszem powierniczym, było wykorzystane na jej edukację, 
na dom, 
a teraz na jej leczenie. Z tych pieniędzy nie pozostało już nic.
To się zaczęło jakieś dziewięć miesięcy temu, po powrocie do Anglii. Przynosiła 
coraz 
gorsze stopnie; była inteligentną dziewczynką, lecz zachowywała się jak ciągle 
napełniane 
dziurawe wiadro, z którego wszystko wyciekało. Mimo wszystko nic nie wskazywało, 
że to na 
skutek odniesionego urazu. Owszem, była nieco nerwowa w porównaniu z dorosłymi, 
ale 
przecież całkiem w porządku w swojej grupie wiekowej. Kiedy poszła do szkoły, 
zaczęła się 
skarżyć na bóle, nie umiała jednak wyjaśnić, co i gdzie ją boli. Po kilku takich 
fałszywych 
alarmach, szkolna pielęgniarka zaczęła się zastanawiać, czy nie zaczyna 
wcześniej dojrzewać, ale 
nauczyciele doszli do wniosku, że w ten sposób chciała zwrócić na siebie uwagę. 
Jednak z dnia 
na dzień było coraz gorzej. Kelly zaczęła stopniowo unikać przyjaciół, 
nauczycieli, dziadków 
i mnie. Nie chciała rozmawiać, przestała się bawić, oglądała jedynie telewizję, 
była przybita albo 
płakała. Początkowo trochę bagatelizowałem sprawę, nie przykładałem do tego 
wagi; walczyłem 
przecież o przyszłość i od minionego lata byłem zbyt podłamany brakiem pracy 
i wyczekiwaniem, że Lynn się zmieni.
Moją reakcją na jej ataki płaczu była wyprawa na lody. Zdawałem sobie sprawę, że 
to 
niezbyt mądre, ale nie wiedziałem, jak postępować. Doszło nawet do tego, że 
zacząłem jej 
dokuczać, zarzucając, iż nie docenia moich wysiłków. No, i wyszedłem na kretyna.
Pięć miesięcy temu pojechaliśmy do Norfolk na weekend. Zachowywała się z 
dystansem, 
była nieobecna i nie mogłem jej niczym zainteresować. Czułem się jak uczniak, 
który krąży 
wokół bijatyki na boisku i nie wie, co robić: przyłączyć się, przerwać ją, czy 
uciekać, gdzie 
pieprz rośnie. Spróbowałem bawić się z nią w biwakowanie i ustawiłem nawet 
namiot w jej 
sypialni. Przez całą noc krzyczała, rzucając się w okropnych koszmarach. 
Próbowałem ją 
uspokajać, ale rzucała się na mnie w ataku szału. Rano zatelefonowałem w kilka 
miejsc, ale 
okazało się, że na miejsce w szpitalu publicznej służby zdrowia trzeba czekać 
sześć miesięcy, 
choć i tak byłbym szczęśliwy, gdyby jej to pomogło. Odbyłem jeszcze kilka rozmów 
telefonicznych i udało mi się uzgodnić, że tego samego dnia obejrzy ją doktor 
Hughes, psychiatra 
z Londynu specjalizująca się w urazach psychicznych dzieci.
Kelly została przyjęta do kliniki na obserwację i musiałem ją tam zostawić przed 
udaniem się 
do Sankt Petersburga, aby zwerbować Siergieja. Chciałem wierzyć, że wkrótce 
wszystko wróci 
do normy, ale w głębi serca czułem, że będzie to musiało potrwać, choć wcale 
mnie to nie 
cieszyło. Moje najgorsze przeczucia potwierdziły się, gdy doktor poinformowała 
mnie, że oprócz 
leczenia w klinice chora będzie wymagała stałej opieki, którą może jej zapewnić 
tylko zespół 
w Hampstead.
Odwiedziłem ją tam w sumie czterokrotnie. Zwykle siedzieliśmy obok siebie i do 
popołudnia 
oglądaliśmy telewizję. Chciałem ją przytulić, ale nie miałem śmiałości. 
Wszystkie moje próby 
okazania jej uczuć były niezręczne i robione na siłę, tak że w końcu dałem temu 
spokój.
Odreagowywałem to całe napięcie w Hyde Parku. Kawalerzyści ćwiczyli na dworze 
swoje 
konie, zanim utknęli w siodłach na parę godzin przed jakimś budynkiem lub na 
pokazach dla 
turystów. Przejeżdżałem obok pomnika, wysadzonego w powietrze w 1982 roku przez 
Irlandzką 
Armię Republikańską.
Rozumiałem stan Kelly, ale tylko do pewnego stopnia. Znałem facetów, którzy 
doznali 
zaburzeń związanych ze stresem pourazowym, ale to byli dorośli chłopcy, którzy 
brali udział 
w wojnie. Teraz chciałem wiedzieć więcej o naturze tego stresu i jego wpływie na 
dzieci. Hughes 
powiedziała mi, że po takiej stracie dziecko przeżywa załamanie i to jest 
zjawisko naturalne, 
choć bywa, że po niespodziewanym urazie psychicznym takie reakcje mogą się 
uzewnętrznić po 
upływie tygodni, miesięcy, a nawet lat. I to są właśnie zaburzenia wywołane 
stresem 
pourazowym, a ich objawy przypominają objawy depresji czy lęku: odrętwienie 
emocjonalne, 
poczucie bezradności, desperacji i rozpaczy, także przeżywanie w koszmarach 
sennych tego, co 
się stało. To, co powiedziała, zabrzmiało prawdziwie. Nie przypominałem sobie, 
abym ostatnio 
widział Kelly roześmianą, żebym słyszał jej śmiech.
– Objawy zmieniają się zależnie od intensywności przeżyć – wyjaśniła doktor 
Hughes – ale 
jeśli nie są leczone, mogą trwać latami. Jest jednak pewne, że nie miną same z 
siebie.
Kiedy uświadomiłem sobie, że gdybym zaczął działać wcześniej, to dzisiaj Kelly 
powracałaby do zdrowia, poczułem się zdruzgotany. Tak muszą się czuć prawdziwi 
ojcowie, ja 
zaś chyba po raz pierwszy w życiu doświadczałem takich doznań.
Droga przez park skończyła się i musiałem powrócić do głównej ulicy, gdzie 
utknąłem 
w korku. Samochody dostawcze stawały z włączonymi migaczami, gdzie im się 
podobało. 
Posłańcy na motocyklach wpasowywali się w każde wolne miejsce między 
samochodami, 
a dzięki treningowi mieli większe szanse niż ja. Powoli robiłem wszystko, aby 
stąd uciec i ruszyć 
do Chelsea.
Na chodniku sytuacja była równie nieciekawa. Kupujący z wyładowanymi torbami 
wpadali 
na siebie w wejściach, powodując zatory. I jakby tego było jeszcze mało, nie 
wiedziałem, co 
kupić Kelly pod choinkę. Zastanawiałem się, czy nie zamówić telefonu 
komórkowego, sklep 
dostarczyłby go jej do kliniki, ale, cholera jasna, przecież nie byłem nawet w 
stanie porozmawiać 
z nią twarzą w twarz. Sklep z ubraniami też nie wchodził w grę, bo 
niewykluczone, że Kelly 
wolałaby sama coś sobie wybrać. W końcu poddałem się. Będzie miała to, co 
zechce, pod 
warunkiem że zostaną mi jakieś pieniądze po zapłaceniu rachunku w klinice.
Ostatecznie dotarłem tam, gdzie zamierzałem, i zaparkowałem motor. Klinika 
nosiła nazwę 
„Moorings” i mieściła się w okazałym budynku z gładkiej cegły, świeżo 
odmalowanym 
błyszczącą farbą i posadowionym na skwerze usłanym teraz liśćmi. Wszystko 
wskazywało, że 
leczy się tu ludzi bogatych.
Recepcjonista wskazał mi poczekalnię – miejsce, które poznałem już wcześniej. 
Usiadłem 
i zacząłem przeglądać magazyn traktujący o cudownych wiejskich domach, które 
nigdy nie będą 
moje. Zapoznawałem się z argumentami przemawiającymi za ogrzewaniem 
konwencjonalnym 
w porównaniu z ogrzewaniem podłogowym i przeciw niemu, myśląc sobie, że musi być 
przyjemnie posiadać choć jedno z nich. Tu przerwał mi recepcjonista, który 
wprowadził mnie do 
gabinetu.
Doktor Hughes spojrzała na mnie przeszywającym wzrokiem. Była dobrze po 
pięćdziesiątce, 
a ona sama i jej gabinet wyglądały jak wycięte żywcem z magazynu „OK!”. Miała 
gęste 
popielate włosy, które nadawały jej raczej wygląd amerykańskiej prezenterki 
telewizyjnej niż 
psychiatry. Wrażenie, które odniosłem, sprowadzało się głównie do tego, że 
lekarka była 
uprzedzająco miła, zwłaszcza kiedy tłumaczyła mi sponad swoich złotych okularów 
ze szkłami 
w kształcie półksiężyców, iż bardzo jej przykro, ale obecnie nie można jeszcze 
mówić 
o konkretnym planie leczenia.
Podziękowałem za kawę, którą mi zaproponowała. I tak straciła dla mnie wiele 
czasu, a tutaj 
czas to pieniądz.
Siadając na krześle przed jej biurkiem, postawiłem plecak na podłodze i 
zapytałem: – Czy jej 
się nie pogorszyło?
Doktor potrząsnęła głową ale nie od razu odpowiedziała na moje pytanie.
– Bo jeżeli chodzi o pieniądze, to ja...
Uniosła dłoń, posłała mi wyrozumiałe, protekcjonalne spojrzenie i wyjaśniła: – 
To nie moja 
sprawa, szanowny panie. Jestem pewna, że moi pracownicy na dole doglądają tych 
spraw.
Nie miałem co do tego wątpliwości. Jednak mój kłopot sprowadzał się do tego, że 
na 
honorarium w wysokości czterech tysięcy tygodniowo mogły sobie pozwolić 
supermodelki albo 
pierwszoligowi piłkarze, ale nie ja.
Pani doktor znowu spojrzała na mnie sponad swoich szkieł, mówiąc: – Chciałam 
zobaczyć 
się z panem, aby omówić rokowania związane z przypadkiem Kelly. Ona jest nadal 
zupełnie 
przybita i nie osiągamy postępów w kuracji. Jak pan zapewne pamięta, mówiłam już 
o spektrum 
zachowań Kelly, które cechuje, z jednej strony, całkowita inercja, z drugiej zaś 
nadmierna 
aktywność.
– Pamiętam, że pani powiedziała, iż obie reakcje są równie złe, ponieważ żadna z 
nich nie 
pozwala do niej dotrzeć. Korzystny grunt do działania znajduje się gdzieś 
pośrodku.
Pani doktor obdarzyła mnie powściągliwym uśmiechem, zadowolona i pewnie 
zaskoczona, 
że z uwagą potraktowałem wszystko, co usłyszałem od niej tydzień temu. – Taki 
był nasz cel, 
proszę to zapamiętać, aby osiągnąć jakikolwiek postęp w przezwyciężeniu tego 
stanu! Nasze 
nadzieje sprowadzały się do tego, że znajdzie się w środkowym odcinku spektrum, 
w takim 
miejscu, gdzie oba krańce zdolne byłyby jednakże tak na siebie oddziaływać, by w 
ten sposób 
stworzyć relacje prowadzące do adaptacji i zmiany zachowania. – Tu doktor wzięła 
do ręki pióro 
i nabazgrała coś na podręcznej żółtej kartce, ale zaraz ciągnęła dalej: – 
Niestety, muszę też panu 
powiedzieć, że Kelly jest bardzo pasywna i mamy z nią problemy. Odcięła się od 
nas lub, jeśli 
pan woli, otoczyła kokonem; albo jest do tego niezdolna, albo nie ma ochoty na 
kontakt.
Znowu obdarowała mnie spojrzeniem sponad okularów, jak gdyby chciała podkreślić 
powagę swej wypowiedzi. – Dzieci są bardzo wrażliwe na przemoc, panie Stone, 
zwłaszcza jeśli 
jej ofiarami stają się członkowie rodziny. Babcia Kelly opisywała mi jej dawną 
radość i energię.
– Była zawsze taka wesoła – wtrąciłem – a teraz nawet się nie śmieje z moich 
dowcipów. – 
A po przerwie dodałem: – A może one nie są śmieszne?
Lekarka potraktowała z dezaprobatą moją uwagę. – Niestety, obecne zachowanie 
Kelly jest 
zdecydowanie odmienne od poprzedniego, a fakt ten stanowi dla mnie wskazówkę, iż 
droga do 
poprawy potrwa jednak dłużej, niż początkowo myślałam.
Chciała pewnie powiedzieć, że to będzie droższe. Taka myśl nawet mnie 
zawstydziła, lecz 
nie zamierzałem się jej pozbyć.
– Jaki okres bierze pani pod uwagę?
Ściągnęła wargi i pokiwała wolno głową. – Nadal nie potrafię odpowiedzieć na 
pańskie 
pytanie, panie Stone. To, co próbujemy tutaj uzyskać, nie należy do rzeczy tak 
prostych, jak 
złożenie złamanej kończyny. Rozumiem, że życzyłby pan sobie, aby przedstawić mu 
jakiś plan, 
ale ja tego zrobić nie mogę. Przebieg zaburzeń nosi absolutnie zmienny 
charakter. Przy 
właściwym leczeniu co trzeci pacjent z zaburzeniami spowodowanymi stresem 
powraca do 
zdrowia w ciągu kilku miesięcy i wielu z nich nie ma więcej kłopotów; u innych 
trwa to rok, 
czasem dłużej. Niektórzy pomimo leczenia zyskują łagodne osłabienie objawów w 
ciągu jeszcze 
dłuższego czasu. Uważam, że powinien się pan przygotować na długie oczekiwanie.
– Czy jest coś, co mógłbym zrobić, aby pomóc?
Doktor Hughes ponownie uśmiechnęła się przelotnie. Był to uśmiech bardziej 
triumfalny niż 
serdeczny, ja zaś odniosłem wrażenie, że wpadłem w jakąś pułapkę.
– No tak, rozmawiam z panem dzisiaj z konkretnego powodu. Kelly jest tutaj, 
obok.
– Czy mogę ją zobaczyć? – zapytałem podnosząc się z krzesła. Wstała. – Tak, 
oczywiście, 
ale muszę panu powiedzieć, że wolałabym raczej, aby ona pana nie widziała.
– Przepraszam, ale nie rozumiem...
– Mam tu coś i chciałabym, aby pan zobaczył to pierwszy. Wysunęła szufladę 
biurka, wyjęła 
kilka arkuszy papieru i popchnęła je w moją stronę. Nie byłem przygotowany na 
szok, jaki we 
mnie wywołały. Rysunki Kelly przedstawiały jej nieżyjącą rodzinę i różniły się 
zdecydowanie od 
tych szczęśliwych, roześmianych twarzy na fotografiach, które miałem w plecaku.
Na jednym z nich widać było jej matkę, klęczącą przy łóżku z górną częścią ciała 
ułożoną na 
kapie zabarwionej na czerwono.
Drugi rysunek przedstawiał jej pięcioletnią siostrę Aide leżącą na podłodze 
między wanną 
a ubikacją z głową oderwaną niemal od ramion. Miała niebieską sukienką, taką jak 
tamtego dnia, 
była zabazgrana czerwoną pastelową kredką.
Kev, jej ojciec i mój najlepszy przyjaciel, leżał na podłodze na boku w jakiejś 
norze z głową 
roztrzaskaną na miazgę kijem bejsbolowym, który znajdował się obok.
Spojrzałem na doktor Hughes mówiąc: – Są w tych samych pozycjach, w jakich 
znalazłem 
ich tego dnia. Nie zdawałem sobie sprawy, że...
Znalazłem ją w jej kryjówce – miejscu, w którym, jak chciał Kev, dzieci miały 
się schować 
w razie niebezpieczeństwa. Nigdy nie powiedziała mi o tym ani słowa, mnie zaś 
nie przyszło do 
głowy, że była świadkiem tamtej rzezi. To wydarzenie jej pamięć musiała 
zarejestrować 
z dokładnością aparatu fotograficznego.
Hughes zerknęła sponad okularów. – Kelly zapamiętała, jaki kolor miała tego dnia 
kołdra na 
jej łóżku, co grano w radiu, kiedy pomagała nakryć w kuchni do stołu. 
Opowiedziała mi, jak 
słońce świeciło przez okno i odbijało się w srebrnej zastawie. Przypomniała 
sobie, że zanim 
przyszli ci ludzie, Aida miała włosy przewiązane wstążką. Kelly odtwarza teraz 
wszystkie 
wydarzenia bezpośrednio poprzedzające to, co się wydarzyło. Moim zdaniem Kelly 
chce, aby 
dalszy ciąg wydarzeń był inny.
Uspokoiłem się, że jej wspomnienia nie poszły trochę dalej, ale jeśli leczenie 
zacznie 
skutkować, to pewnie Kelly opowie, co zdarzyło się potem. Kiedy już do tego 
dojdzie, będę 
musiał zainteresować tym Firmę, aby w razie zagrożenia znaleźć jakieś bezpieczne 
wsparcie, 
choć teraz nie muszą wiedzieć, że Kelly jest chora.
Moje rozmyślania przerwała lekarka: – Proszę ze mną, panie Stone, jeśli nie ma 
pan nic 
przeciwko temu. Cieszę się, że ją pan zobaczy i zrozumie trochę więcej z tego, 
co zamierzamy 
osiągnąć.
Poszliśmy korytarzem. Nie bardzo rozumiałem sens tego wszystkiego. Dlaczego nie 
pozwalano Kelly zobaczyć się ze mną? Skręciliśmy w lewo, by po chwili stanąć 
przed drzwiami 
z oszklonym okienkiem z wiszącą na nim zasłoną. Moja przewodniczka odchyliła ją 
nieco 
palcem, zajrzała do środka, cofnęła się i ruchem ręki zachęciła mnie, bym 
poszedł w jej ślady.
Spojrzałem przez szybę i pożałowałem, że to zrobiłem. Wizerunki Kelly, które 
utrwaliła 
moja pamięć, były pieczołowicie dobranymi kadrami sprzed jej choroby: 
zapamiętałem ją jako 
małą dziewczynkę drżącą z podniecenia na przyjęciu z okazji jej urodzin lub 
piszczącą z radości, 
kiedy wreszcie dotrzymałem obietnicy, że zabiorę ją do Tower of London i zobaczy 
tam skarbiec 
koronny. Teraz jednak całe życie Kelly sprowadzało się do siedzenia na krześle 
obok 
pielęgniarki, która sprawiała wrażenie, że cała w uśmiechach mówi coś do 
pacjentki. Kelly 
jednak nie odpowiadała i tkwiła w bezruchu. Z rękami złożonymi grzecznie na 
kolanach, 
z wychyloną głową, gapiła się bezmyślnie w okno przed sobą, jak gdyby usiłowała 
zrozumieć, co 
dzieje się na dworze. W tym skoncentrowanym znieruchomieniu było coś głęboko 
przerażającego. Pielęgniarka też się nie poruszała, lecz Kelly pogrążona była w 
nienaturalnym 
bezruchu i wyciszeniu. Wyglądało to, jak gdyby patrzyło się na obraz 
przedstawiający 
dziewczynkę siedzącą w fotelu, a potem sfilmowaną pielęgniarkę, która na razie 
siedzi 
nieruchomo, lecz zaraz się ożywi.
Widziałem to już wcześniej, cztery lata temu, ale równie dobrze mogło to być 
przed czterema 
minutami.
Posuwając się na czworakach w ich garażu, przemawiając najdelikatniej jak 
umiałem, 
przesuwając pudła i przeciskając się przez szczeliny, przemieszczałem się z 
wolna ku tylnej 
ścianie, usiłując wypchnąć straszne widoki poza znajdujące się z tyłu drzwi.
Tam ją znalazłem, zwróconą twarzą do mnie, z szeroko rozwartymi oczami pełnymi 
grozy, 
zwiniętą na ziemi w pozycji embriona, kołyszącą się w przód i tył, z dłońmi 
przyciśniętymi do 
uszu.
– Cześć, Kelly – powiedziałem jak najłagodniej.
Musiała mnie rozpoznać (znaliśmy się przecież od lat), ale nie zareagowała. 
Kiwała się 
nadal, wpatrzona we mnie szeroko rozwartymi ciemnymi oczami. Doczołgałem się do 
skrytki 
i wcisnąłem się obok niej. Miała zaczerwienione, spuchnięte oczy. Płakała i 
kosmyki delikatnych 
brązowych włosów przylepiły się do twarzy. Spróbowałem odsunąć je od ust.
Ująłem jej napiętą rękę, wyprowadziłem ją delikatnie z garażu, wziąłem na ręce i 
zaniosłem 
zesztywniała do kuchni. Drżała tak bardzo, i nie było to jedynie potrząsanie 
głową. Kilka minut 
później, gdy jechaliśmy już do domu, była znieruchomiała z przerażenia, i to był 
właśnie ten 
bezruch, na który teraz patrzyłem.
Lekarka zbliżyła głowę do mojego ucha i powiedziała: – Kelly zbyt wcześnie 
doświadczyła 
śmierci i straty. Jak siedmiolatka, a przecież tyle wtedy miała lat, ma 
zrozumieć morderstwo? 
Dziecko, które stało się świadkiem przemocy, jest przekonane, że świat jest 
nieprzewidywalnym, 
niebezpiecznym miejscem. Powiedziała mi, że chyba nigdy nie będzie czuć się 
bezpiecznie. To 
nie jej wina, ale doświadczenie skłoniło ją do myślenia, że dorośli nie potrafią 
jej ochronić; 
wierzy, że w przyszłości będzie musiała wziąć odpowiedzialność za siebie – jej 
wielki niepokój 
jest rezultatem takiej właśnie perspektywy.
Spojrzałem raz jeszcze na skamieniałą Kelly. – Czy naprawdę nie mogę nic zrobić? 
– 
zapytałem.
Doktor pokręciła wolno głową, opuściła zasłonkę, odwróciła się i ruszyła w 
powrotną drogę. 
Gdy szliśmy obok siebie, powiedziała: – Musimy jej pomóc, zanim będzie za późno, 
wypytać 
delikatnie, ale szczegółowo i przyjrzeć się wydarzeniom, które wcześniej 
wywołały uraz. Jej 
leczenie będzie ostatecznie wymagać wielu rozmów z nią samą i uczestniczenia w 
grupach 
terapeutycznych, ale ona nie jest jeszcze do tego przygotowana. Na razie będę 
musiała ją leczyć 
środkami antydepresyjnymi i łagodnymi uspokajającymi, aby złagodzić wszystkie 
dotkliwe 
objawy. Taki program będzie mógł, koniec końców, pomóc Kelly pamiętać 
bezpiecznie tamte 
wydarzenia, przenieść na rodzinę energię życiową, poprawić relacje z 
rówieśnikami i wyniki 
w szkole. Ogólnie rzecz biorąc, musimy pomóc jej poradzić sobie ze wszystkimi 
emocjami, 
z którymi obecnie ma kłopoty: ze smutkiem, winą, gniewem, depresją, niepokojem. 
Proszę 
zwrócić uwagę, panie Stone, że używam słowa my.
Weszliśmy do jej gabinetu. Usiadłem znowu na krześle, ona zaś za biurkiem.
– Rodzice – tłumaczyła mi dalej – stanowią zazwyczaj najważniejszą ochronę 
emocjonalną 
dla swoich dzieci i mogą dać im więcej poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie 
niż 
psycholodzy; mogą rozmawiać z dziećmi o strachach, których te się boją, i mama z 
tatą zrobią 
wszystko, aby je uspokoić i pozostać blisko nich. Żałuję, że Kelly nie może 
skorzystać z takiej 
pomocy, co nie znaczy, że nie potrzebuje odpowiedzialnego dorosłego, na którym 
mogłaby się 
oprzeć.
Zaczynałem wreszcie rozumieć, zapytałem więc: – Czy ma pani na myśli jej babcię?
Dałbym głowę, że zobaczyłem, jak zadrżała.
– Nie, myślałam o kimś zupełnie innym. Widzi pan, głównym czynnikiem, od którego 
zależy 
poprawa stanu psychicznego tak doświadczonego dziecka jest to, że jego opiekun 
powinien 
zamanifestować gotowość wysłuchania relacji o doznanej przez nie przemocy, 
samemu zaś 
powstrzymać się o jakichkolwiek ocen i komentarzy. Dziecko musi być przekonane, 
że mówienie 
o przemocy jest dozwolone. Kelly potrzebuje takiego zezwolenia, musi wiedzieć, 
że się chce, aby 
opowiedziała o tym, co przeszła. Musi nabrać pewności. Zdarza się, że opiekun 
może z jakiegoś 
powodu zniechęcić dziecko do mówienia. Coś mi mówi, że tak właśnie może się 
zdarzyć 
z dziadkami Kelly. Myślę, że jej babcia czuje się dotknięta i zniechęcona, iż 
jej wnuczka 
przestała się interesować życiem rodzinnym, łatwo wpada w złość i odsuwa się od 
niej. Babcia 
jest zbyt przybita, by słuchać szczegółów tej tragedii, a może uważa, że jeśli 
Kelly o tym nie 
mówi, to tak jest dla niej lepiej. Prawda wygląda tak, że jednak dzieci czują 
się lepiej, gdy mogą 
podzielić się tym, co wiedzą, z dorosłymi, którym ufają. Ponowny przegląd tego, 
co się 
wydarzyło, i ujawnienie tego, czego się boją, może być dla nich korzystną 
terapią. Nie oznacza to 
wcale, że powinniśmy przymusić Kelly do mówienia, lecz dodanie jej otuchy i 
nadanie wagi 
temu, co mówi (jeśli zechce się zgodzić na współpracę), przyczyni się do jej 
wyzdrowienia.
Zaczynałem się już gubić w tym lekarskim psycho-ble-ble i nadal nie wiedziałem, 
co mam 
zrobić z tym wszystkim.
Jak gdyby czytała w moich myślach, doktor Hughes znów ściągnęła wargi, ponownie 
wykonała sztuczkę ze swymi okularami i gadała dalej: – Wszystko sprowadza się do 
tego, panie 
Stone, że podczas procesu powracania do zdrowia, Kelly będzie musiała mieć koło 
siebie zaufaną 
osobę, a moim zdaniem taką idealną osobą jest właśnie pan.
Tu przerwała, aby to, co powiedziała, mogło do mnie dotrzeć.
– Ona panu ufa; mówi o panu z najwyższą sympatią, widząc w panu najbliższego 
człowieka 
po ojcu, którego straciła. Ona ma większe potrzeby niż to, co może dać jej nasza 
uwaga i nasze 
leczenie, a pan jest tym, który może jej to zapewnić. Czy będzie pan miał z tym 
jakieś trudności, 
panie Stone?
– Moi szefowie mogliby mieć zastrzeżenia. Muszę się zastanowić.
Podniosła rękę i dodała: – Zobaczył pan kokon, w który zawinęła się Kelly. Nie 
istnieje 
żadna recepta, która gwarantowałaby dotarcie do kogoś, kto jest nieosiągalny, 
ale niezależnie od 
przyczyny, rozwiązaniem jest miłość. Kelly potrzebuje rycerza na białym koniu, 
który uwolni ją 
od smoka. Moim zdaniem ona zdecydowała się pozostać w tym stanie tak długo, 
dopóki nie 
zostanie pan znów integralną częścią jej życia. Przepraszam, że obarczam pana 
taką 
odpowiedzialnością, ale Kelly jest moją pacjentką i jej dobro leży mi na sercu. 
Właśnie z tego 
powodu nie chciałam, aby Kelly nabrała nadziei, która nie ma szans na 
spełnienie. Proszę teraz 
spokojnie pomyśleć o tym wszystkim, lecz proszę mi wierzyć, że jeśli będzie mógł 
pan się w to 
zaangażować, to niebawem stan Kelly zacznie się poprawiać. Do tej pory nie 
będziemy stosować 
żadnej kuracji.
Sięgnąłem do plecaka, by wyjąć fotografie w ramkach. To była jedyna rzecz, o 
której 
mogłem teraz myśleć. – Przyniosłem je dla Kelly – wyjaśniłem. – To są zdjęcia 
jej rodziny. Może 
się przydadzą?
Doktor Hughes odebrała ode mnie fotografie i czekała na moją odpowiedź. Kiedy 
dotarło do 
niej, że tak czy owak, dzisiaj takiej odpowiedzi nie uzyska, spokojnie skinęła 
głową i grzecznie, 
ale stanowczo odprowadziła mnie do drzwi, dodając: – Zobaczę się z nią po 
południu i potem 
zatelefonuję do pana. A teraz, jak mniemam, ma pan spotkanie na dole.
9.
Kiedy jechałem na wschód wzdłuż północnego brzegu Tamizy do centrum miasta, 
czułem się 
dość przygnębiony. Nie tylko z powodu Kelly. Musiałem się też przyznać przed 
samym sobą, że 
nienawidzę odpowiedzialności, i to mnie dołowało. A przecież powinienem 
dotrzymać danego 
Kevinowi przyrzeczenia.
Bez porad lekarzy, którzy mówili mi, co powinienem robić dla innych ludzi, 
miałem dosyć 
problemów z samym sobą. Być odpowiedzialnym za innych w terenie jest w porządku. 
Jeśli ktoś 
był w potrzebie, szedłem i wyciągałem faceta z szamba. Czasami żył, czasami nie, 
ale nie 
musiałem o tym myśleć. Taki facet zawsze wiedział, że ktoś spieszy mu z pomocą, 
i to go 
trzymało przy życiu. Ale to było coś całkiem innego. Kelly była kimś w rodzaju 
takiego faceta, 
ale nie wiedziała, czy pomoc nadchodzi, czy też nie. Ja też nie wiedziałem.
Wiedziałem tylko, że istnieje jedna rzecz, którą mogę dla niej zrobić: zdobyć 
forsę, aby 
zapłacić za jej leczenie. Wrócę do niej, ale później. Teraz musiałem się zająć 
zdobyciem 
pieniędzy. Dla Kelly zawsze było jakieś „później” – czy chodziło o rozmowę 
telefoniczną, czy 
przyjęcie urodzinowe, ale to musi się zmienić.
Przebijając się przez ruch, zbliżyłem się wreszcie na drogę prowadzącą do 
Vauxhall Bridge. 
Ponieważ przejechałem na stronę południową, spostrzegłem siedzibę Secret 
Intelligence Service, 
położoną w górze Vauxhall Cross: beżowo-czarną piramidę z odciętym szczytem, 
oskrzydloną 
z każdej strony przez duże wieże; zabrakło tylko kilku wirujących neonów, aby to 
wszystko 
wyglądało jak jakiś budynek w Las Vegas.
Naprzeciw Vauxhall Cross, po drugiej stronie ulicy, jakieś sto metrów dalej 
wznosił się 
odcinek kolei naziemnej prowadzącej do stacji Waterloo. Większość przestrzeni 
pod arkadami 
zajmowały sklepy i składy. Mijając budynek SIS, pokonałem pięć skrzyżowań i 
wyrżnąłem 
w chodnik, by zaparkować przy dużym sklepie motocyklowym, w którym kupiłem mego 
Ducati. 
Nie zamierzałem dzisiaj tam zaglądać, ale w tym miejscu można było łatwo 
zaparkować. 
Sprawdziłem, czy skrytka pod siodełkiem motoru została zabezpieczona, by nikt 
nie gwizdnął mi 
ukrytego tam pistoletu, włożyłem kask do plecaka, minąłem kilka uliczek, 
przeszedłem metalową 
kładką nad skrzyżowaniem i w końcu wkroczyłem do budynku przez metalowe 
pojedyncze drzwi 
wprost do recepcji.
Wewnątrz było, jak w jakimś nowoczesnym biurze – czysto, elegancko i pełno ludzi 
wsuwających z rozmachem karty identyfikacyjne w czytniki elektroniczne, aby móc 
się udać 
dalej; Firma miała doskonale wyszkolony personel. Przeszedłem do głównej 
recepcji, gdzie za 
grubym kuloodpornym szkłem siedziały dwie damy.
– Jestem umówiony z panem Lynnem.
– Zechce pan to wypełnić? – zapytała starsza z pań, podając mi przez szczelinę 
księgę 
rejestrową.
Gdy zapisałem swoje nazwisko w dwóch rubrykach, podniosła słuchawkę telefonu 
i zapytała:
– Kogo mam zapowiedzieć?
– Nazywam się Nick.
Od czasu tamtej rozpierduchy w Waszyngtonie nie miałem z Firmy żadnej osłony, 
poza 
własną, o czym, mam nadzieję, nie wiedzieli. Zorganizowałem to na wypadek, 
gdybym musiał 
zniknąć, a takie uczucie dopadało mnie przynajmniej raz w miesiącu.
Księga rejestrowa zawierała oddzierane plakietki. Jedna połówka została oderwana 
i umieszczona w plastykowej okładce, którą miałem przypiąć do kurtki. Moja była 
niebieska 
i zawierała informację „Tylko z eskortą”. Recepcjonistka odłożyła słuchawkę, 
wskazała mi rząd 
foteli i dodała: – Zaraz ktoś po pana przyjdzie.
Usiadłem z moją piękną odznaką, przyglądając się wchodzącym i wychodzącym 
kobietom 
i mężczyznom. Tu, w górze rzeki, nie widywało się jeszcze swobodnej odzieży 
weekendowej. 
Nieczęsto się zdarzało, że przychodzili tutaj tacy jak ja. Ostatni raz byłem tu 
w 1997 roku. 
Nienawidziłem tamtych czasów. Potrafili cię tak potraktować, że czułeś się jak 
ostatni śmieć, nie 
byłeś mile widziany, bo pojawiając się tutaj, nadwerężałeś tylko reputację tej 
szacownej 
instytucji.
Po jakichś dziesięciu minutach, w czasie których czułem się jak uczniak 
czekający przed 
gabinetem dyrektora, sforsował barierkę jakiś Azjata w schludnym garniturze w 
niebieskie 
prążki, który zapytał: – Czy pan ma na imię Nick?
Potwierdziłem skinieniem głowy i wstałem z fotela.
Mój przewodnik uśmiechnął się półgębkiem i powiedział: – Proszę za mną. – 
Wsadził do 
czytnika kartę identyfikacyjną, która zwisała z jego szyi i odebrał ją za 
barierką. Zanim 
spotkaliśmy się po drugiej stronie, musiałem jeszcze zdać egzamin przed 
wykrywaczem metalu 
i poszliśmy do wind.
– Jedziemy na piąte piętro – wyjaśnił przewodnik.
Skinąłem tylko głową, a w windzie nie odezwałem się ani słowem, gdyż nie 
chciałem, aby 
zorientował się, że wiem, co znajduje się na piątym piętrze. To uchroniło mnie 
przed rozmową 
o niczym.
Gdy znaleźliśmy się na miejscu, poszedłem za nim. Na korytarzu słychać było 
jakiś niezbyt 
głośny hałas płynący gdzieś z pomieszczeń biurowych, ale był to tylko warkot 
klimatyzacji 
i skrzypienie moich skór.
Na koniec skręciliśmy w lewo, mijając dawny gabinet Lynna, który teraz zajmował 
jakiś 
Turnbull. Dwoje drzwi dalej zauważyłem na tablicy nazwisko „Lynn”. Mój 
przewodnik zapukał 
i natychmiast dało się słyszeć charakterystyczne szorstkie „Wejść!”. Azjata 
wprowadził mnie do 
środka, usłyszałem za plecami dźwięk delikatnie zamykanych drzwi i zobaczyłem 
łysinę Lynna 
piszącego coś za biurkiem.
Ten facet mógłby mieć nowy gabinet, ale było całkiem jasne, że to człowiek z 
nawykami. 
Wnętrze tego gabinetu było repliką poprzedniego; te same proste meble i 
funkcjonalne, 
bezosobowe otoczenie. Jedyną rzecz, która wskazywała, że jednak Lynn nie był 
manekinem, 
stanowiła oprawiona fotografia przedstawiająca, jak przypuszczałem, jego o wiele 
młodszą żonę 
i dwoje dzieci oraz siedzącego na skrawku trawnika labradora. Dwie rolki 
ozdobnego 
świątecznego papieru widoczne poza nim na tle ściany wskazywały, że miał życie 
prywatne.
Po mojej prawej stronie znajdował się telewizor ustawiony na ściennej konsoli, 
pokazujący 
dziennik CNN. Jedynymi rzeczami, których nie mogłem widzieć, gdyż znajdowały się 
za mną, 
była oficerska regulaminowa rakieta do squasha i zimowy płaszcz na wieszaku.
Stałem i czekałem, aż Lynn skończy. Normalnie raczej bym usiadł i czuł się jak w 
domu, ale 
dzisiaj było inaczej. Czuło się, że chciał wywołać odpowiedni nastrój, a ja nie 
zamierzałem go 
drażnić bardziej, niż to było potrzebne. Od naszego ostatniego spotkania nie 
widzieliśmy się 
kawał czasu. Jego pióro skrzypiało na papierze nienaturalnie głośno. Spojrzałem 
przez okno 
znajdujące się za nim i patrzyłem na nowy dom po drugiej stronie Tamizy 
wzniesiony po 
północnej stronie mostu.
– Weź sobie krzesło. Zaraz skończę.
Wziąłem to samo drewniane krzesło, na którym siedziałem trzy lata temu, a kiedy 
pochyliłem się, stawiając plecak na podłodze, skrzyp moich skór przygłuszył 
skrzypienie jego 
pióra. Stawało się coraz bardziej oczywiste, że spotkanie będzie krótkie, bez 
kawy, gdyż inaczej 
mój Azjata zapytałby mnie, zanim wszedłem do środka, czy życzę sobie mleko, czy 
śmietankę.
Nie widziałem Lynna od czasu relacji, jaką przedstawiłem mu w 1998 roku, po 
wydarzeniach 
w Waszyngtonie. Pułkownik nie zmienił się, podobnie jak jego meble czy ubranie. 
Nosił te same 
sztruksowe spodnie koloru musztardy, sportową marynarkę z wytartymi skórzanymi 
łatami na 
łokciach i flanelową koszulę. Z jego lśniącej pochylonej w moją stronę czaszki 
mogłem wnosić, 
że nie stracił więcej włosów, co, byłem tego pewny, musiało cieszyć panią Lynn. 
On naprawdę 
nie miał zadatków na kompletnego łysola.
Skończył pisać i odłożył na bok kartkę formatu A4, której treść wyglądała, jak 
gdyby 
poprawił ją nauczyciel. Patrząc w górę z lekkim uśmiechem rozbawienia na mój 
ekwipunek, 
złączył palce, a potem oparł je o brzeg biurka. Od czasów Waszyngtonu traktował 
mnie jak 
bankowy urzędnik, który wypytuje klienta o poważne przekroczenie salda konta, 
usiłując być 
miłym, lecz jednocześnie patrząc na mnie z pogardą. Nie zamierzałem się tym 
przejmować, 
dopóki nie oczekiwał, że zacznę go traktować z szacunkiem.
– Co mogę dla ciebie zrobić, Nick? – zapytał przedrzeźniając mój akcent i nie 
czyniąc tego 
jowialnie, lecz wyraźnie sarkastycznie. Ten facet naprawdę mnie nie lubił, a 
przesądził o tym mój 
pieprzony Waszyngton.
Przygryzłem wargę. Musiałem być dla niego miły, bo miał klucz do sejfu, w którym 
były 
pieniądze dla Kelly. Na myśl, że moje wspaniałe doświadczenie zawiodło, kiedy 
miałem oddać 
swój najlepszy strzał, poczułem mdłości.
– Tak naprawdę, to chciałbym wiedzieć, czy kiedykolwiek wstąpię do służby – 
powiedziałem.
Usiadł głębiej w skórzanym obrotowym fotelu i wyprodukował swój kolejny grymas 
oznaczający powściągany uśmiech. – Dobrze wiesz, Nick, że jesteś bardzo 
szczęśliwy będąc 
wolnym człowiekiem. Zyskałeś wiele i powinieneś za to dziękować, ale zakarbuj 
sobie w głowie, 
że twoja wolność nie ma gwarancji.
Miał oczywiście rację. Byłem dłużnikiem Firmy, gdyż jej zawdzięczałem, że nie 
trafiłem do 
jakiegoś amerykańskiego stanowego pudła, gdzie siedziałbym w jednej celi z 
kolesiem imieniem 
Big Bubba, który pragnąłby zostać moim szczególnym przyjacielem. I nawet jeśli 
Firma zrobiła 
to, co zrobiła, z chęci ratowania samej siebie, to dlatego, by uniknąć skandalu, 
a nie ochraniać 
mnie.
– Rozumiem, panie Lynn i jestem naprawdę zobowiązany za wszystko, co pan dla 
mnie 
zrobił, ale naprawdę muszę wiedzieć, co mnie czeka.
Wychylony do przodu studiował wyraz mojej twarzy. Zwrot „panie Lynn” obudził w 
nim 
chyba podejrzliwość. Musiał wyniuchać, że jestem gotowy na wszystko. – Czy przy 
twoim 
całkowitym braku rozsądku naprawdę uważasz, że mógłbyś być kiedykolwiek brany 
pod uwagę 
jako członek kadry? Krew napłynęła mu do twarzy. Był rozgniewany. – Bądź 
zadowolony, że 
nadal jesteś człowiekiem do wynajęcia. Czy ty naprawdę uważasz, że po tym 
wszystkim masz 
szansę na pracę u nas? – zapytał. Wysunął palec wskazujący w moją stronę i 
podniósł głos: – Po 
pierwsze, nie posłuchałeś mego bezpośredniego rozkazu, by zabić tę cholerną 
babę; po drugie, 
uwierzyłeś w jej bezsensowną historyjkę i asystowałeś przy próbie zabójstwa w 
Białym Domu. 
Na miłość boską, człowieku, rozumowałeś jak zadurzony szczeniak. Czy ty naprawdę 
myślałeś, 
że ta kobieta jest tobą zainteresowana? – Nie mógł się opanować. Zachowywał się 
tak, jak 
gdybym dotknął jego obnażonego nerwu. – I na dodatek, żeby ukryć to wszystko, 
wykorzystałeś 
funkcjonariusza American Secret Service, który wprowadził cię tam, gdzie ktoś 
miał zostać 
zastrzelony! Zastanów się, a zrozumiesz zamieszanie, jakie wywołałeś nie tylko w 
USA, ale 
także u nas! Z twojego powodu zostały zrujnowane kariery. Moja odpowiedź brzmi – 
„nie”. Ani 
obecnie, ani nigdy.
Teraz zrozumiałem. To nie dotyczyło tylko mnie, ale także wyjaśniało sprawę jego 
wcześniejszej emerytury, końca inspekcji i podróży; od przyszłego roku będzie 
spędzać czas 
wśród swoich grzybów; przejdzie do rezerwy. Był szefem operacyjnym, kiedy Sarah 
poniosła 
fiasko i ktoś musiał za to zapłacić. Tacy ludzie jak Lynn nie byli 
niezastąpieni; w takich jak ja 
uderzyć było trudniej, choćby z powodów finansowych. W moje wyszkolenie 
żołnierza 
Powietrznych Sił Desantowych rząd zainwestował kilka milionów i chciał, abym mu 
wartość 
tych wkładów gwarantował. To musiało dobić Lynna, bo wiedział, że to ja 
spieprzyłem robotę, 
on zaś musiał podstawić głowę pod topór, by uspokoić Amerykanów. Znowu rozparł 
się w fotelu, 
świadomy, że utracił kontrolę.
– Jeśli nie mogę przejść do stałej służby, to kiedy będę pracować? Lynn odzyskał 
spokój. – 
Nic się nie wydarzy, dopóki nowy szef nie obejmie wydziału. On zdecyduje, co z 
tobą zrobić.
Nadszedł czas, aby pozbyć się dumy. – Bardzo potrzebuję pieniędzy, panie Lynn. 
Przyjmę 
każdą gównianą robotę. Proszę mnie gdzieś wysłać. Coś tam na pewno się znajdzie.
– Czy u dziecka, którym się opiekujesz, nastąpiła poprawa i czy znajduje się w 
dobrych 
rękach?
Cholera, nienawidziłem ich znajomości takich spraw. To kłamstwo było chybione; 
prawdopodobnie wiedział, jakiej potrzebowałem sumy.
Kiwnąłem głową i dodałem: – Chodzi o zapłacenie kliniki. Ona jeszcze długo tam 
zostanie.
Spojrzałem na fotografię jego rodziny. Miał dzieci i na pewno zrozumie.
Nawet się nie zawahał. – Nie. Teraz już idź. Pamiętaj, że w dalszym ciągu jesteś 
na naszej 
liście płac i w związku z tym masz się odpowiednio prowadzić.
Nacisnął guzik dzwonka i Azjata pojawił się tak szybko, że chyba musiał 
podsłuchiwać. 
W drodze do drzwi zobaczyłem tylko opartą o ścianę rakietę do squasha.
Nabrałem powietrza i już niemal miałem wrócić, by powiedzieć mu z nienawiścią, 
żeby 
sobie tę protekcjonalną gadkę wsadził w dupę. Nie miałem nic do stracenia, bo co 
on mi może 
teraz zrobić? Uważałem, że lepiej powiedzieć, co myślę. Byłem pewny, że widzę go 
po raz 
ostatni, a on też nie będzie miał ochoty na następną randkę. Ale skoro odchodzi, 
to może nowy 
szef da mi szansę, więc nie warto palić za sobą mostów. Dostanę później to, co 
mi się należy. 
Pierdolić jego pieczarki.
10.
Spotkanie w mieszkaniu pod numerem 3A traktowałem z filozoficznym spokojem. 
Jeśli Wal 
miał zamiar nakarmić mnie porcją gówna, to w porządku, przynajmniej byłem 
bardziej na swoim 
terenie niż on. I tak miało zostać, więc na wszelki wypadek, zanim jeszcze 
wyruszyłem sprzed 
sklepu motocyklowego, ukryłem pistolet pod skórzanym uniformem.
Tak czy owak, wiedziałem, że będę naprawdę wkurzony, jeśli w mieszkaniu nie 
zastanę 
nikogo, kto by miał dla mnie coś, w dużej kopercie. Wkrótce się o tym przekonam.
W Kensington był korek. Przed jednym ze świateł dostałem się między czarną 
taksówkę 
i mercedesa z kobietą w środku. Kobieta miała ufarbowane długie blond włosy, 
podtrzymywane 
przez osadzone wysoko okulary przeciwsłoneczne od Chanel, chociaż był środek 
zimy. 
Rozmawiała przez komórkę i próbowała zachowywać się swobodnie. Taksówkarz 
przyglądał mi 
się z uśmiechem. Ogrody Pałacowe ciągną się wzdłuż zachodniej granicy Hyde Parku 
i biegną na 
południe Kensington, aż do północnej granicy Notting Hill Gate. Podjechałem do 
żelaznych 
barier i drewnianego szlabanu pomiędzy nimi. W budce za szlabanem siedział łysy 
facet koło 
pięćdziesiątki, w białej koszuli, czarnym krawacie i niebieskiej nylonowej 
kurtce.
Dalej, za ogrodzeniem, widać było otoczoną drzewami drogę dojazdową i żwirowe 
dróżki 
dla pieszych. W dużych budynkach znajdowały się głównie ambasady i rezydencje. 
Trzepotały 
flagi, błyszczały mosiężne tablice. Czynsz za każdy z tych apartamentów 
wystarczyłby 
prawdopodobnie nie tylko na pokrycie mego zadłużenia w klinice, lecz także 
zapewnił Kelly 
wykształcenie z doktoratem włącznie i jeszcze zostałoby mi trochę grosza na 
pokrycie większej 
części dachu w Norfolk.
Portier obrzucił mnie wzrokiem, jak gdybym był jednym z wytwornych 
ambasadorskich 
psów, leżących z lewej strony przy krawężniku. Cięć nawet nie wstał, tylko 
wyjrzał przez 
okienko mówiąc: – Słucham?
– Ja pod 3A, kolego. Mam odebrać przesyłkę – odpowiedziałem wskazując pusty 
plecak. Tak 
naprawdę nie zamierzałem dzisiaj być posłańcem, ale to wydało mi się 
najprostsze. Skórzane 
ubranie i południowolondyński akcent podnosiły mój prestiż.
– Sto metrów stąd, na lewo. Tylko nie parkuj przed budynkiem. Lepiej zostaw 
swoją 
maszynę o, tam – wyjaśnił, wskazując miejsce po przeciwnej stronie drogi.
Zwolniłem sprzęgło i czekałem, aż stalowe zapory blokujące wjazd znikną pod 
powierzchnią 
jezdni. Z lewej strony wynurzyła się Ambasada Izraela. Ciemnoskóry ochroniarz w 
cywilu stał na 
brzegu chodnika. Musiało mu być zimno, bo płaszcz i marynarkę miał rozpięte. 
Gdyby ktoś 
zaatakował obiekt, musiał zdążyć wyciągnąć broń, zanim uczyni to angielski 
umundurowany 
policjant stojący po przeciwnej stronie drogi, dając mu szansę, by podszedł i 
zaaresztował kogo 
należy.
Po jakichś siedemdziesięciu metrach zaparkowałem motor obok samochodów naprzeciw 
budynku. Idąc przez ulicę do wielkiej bramy zacząłem zdejmować rękawiczki, 
odpiąłem pasek 
kasku, a potem nacisnąłem guzik dzwonka i oznajmiłem, dokąd się wybieram. 
Skrzydło bramy 
rozwarło się z warkotem i trzaskiem, wszedłem do środka i ruszyłem w dół 
podjazdu.
Budynek był większy niż sąsiednie domy i cofnięty od ulicy. Zbudowany z 
czerwonej cegły 
i betonu sprawiał wrażenie o wiele od nich nowszego. Po obu stronach podjazdu 
prowadzącego 
w dół do okrągłego placyku z ozdobną fontanną pośrodku znajdowały się 
wypielęgnowane 
ogrody.
Ściągając kominiarkę, która chroniła moją twarz przed zimnem, wszedłem przez 
główne 
wejście do recepcji lśniącej marmurem i szkłem. Portier, który siedział jak król 
na tronie, 
wydawał mi się przyglądać, jak jego kolega przy wjeździe. – Dostawa? – zapytał.
Kiedy masz na sobie motocyklową skórę, nikt nie zwraca się do ciebie „sir”.
I znów trzeba było udawać posłańca. – Do pana Smitha, kolego.
Portier podniósł słuchawkę wewnętrznego telefonu, wykręcił numer i po chwili 
oznajmił, 
przybierając bardzo uprzejmy ton: – Dzień dobry, tu recepcja, jest posłaniec do 
pana, po 
przesyłkę. Czy mam go przysłać na górę? Oczywiście. Do widzenia.
Odłożył słuchawkę i ponurym głosem poinformował mnie: – Trzecie piętro, czwarte 
drzwi 
na lewo.
Kiedy zamknęły się drzwi windy, sprawdziłem szybko owalne kamery telewizyjne 
monitorujące wnętrze, wyciągnąłem pistolet, sprawdziłem komorę nabojową i 
nacisnąłem guzik 
trzeciego piętra. Nie zastanawiałem się, dlaczego tak dokładnie sprawdzam komorę 
pistoletu; to 
był odruch, być może dlatego, żeby czuć się pewniej.
Gdy winda z lekkim szarpnięciem uniosła mnie w górę, chwyciłem pistolet lewą 
ręką, 
owinąłem wraz z dłonią w kominiarkę i ukryłem w motocyklowym kasku. Gdyby doszło 
do 
ostateczności, wystarczyło upuścić kask na ziemię i zareagować.
Winda zwolniła. Przyłożyłem kciuk do bezpiecznika i byłem gotowy do wizyty.
Drzwi rozsunęły się, czemu towarzyszył dźwięk dzwonka, ale ja wytrwałem kilka 
sekund 
nasłuchując, z kaskiem w lewej ręce. Prawą miałem swobodną.
Gdy wyszedłem na korytarz, poczułem, że temperatura się zmieniła. Drzwi windy 
zasunęły 
się. Było gorąco, ale białe ściany, kremowy dywan i bardzo jasne światło 
wywoływały uczucie 
chłodu.
Ruszyłem po dywanie, szukając czwartych drzwi na lewo. Było tak cicho, że 
jedyne, co 
słyszałem, to skrzyp mojego skórzanego ubrania.
Drzwi nie miały dzwonka, kołatki ani numeru. Używając moich kłykci przeciwko 
masywnemu drewnu, zapukałem lewą ręką, jednocześnie zwalniając prawym kciukiem 
bezpiecznik pistoletu.
Nie znosiłem takich numerów. Nie chodzi o to, że oczekiwałem kłopotów. Było 
wysoce 
nieprawdopodobne, by mogło się tutaj coś takiego wydarzyć przy tych wszystkich 
środkach 
bezpieczeństwa i procedurach, które musiałem przejść. Nienawidziłem pukania do 
drzwi, gdy nie 
wiedziałem, kogo za nimi napotkam.
Usłyszałem kroki i zamki zostały zwolnione. Drzwi uchyliły się nieco, 
powstrzymywane 
przez łańcuch. W wąskiej szparze ukazała się twarz, a raczej jej część, ale to 
wystarczyło, abym 
natychmiast rozpoznał jej właściciela. Byłem mile zaskoczony. Robienie interesów 
z kobietą jest 
o wiele przyjemniejsze, niż z jakimś baranim łbem.
Dziwka Lebiedia z Helsinek wyglądała wyjątkowo niewinnie i pokazywała mi właśnie 
jedno 
jasnoniebieskie oko i odrobinę ciemnoblond włosów, które latem, gdy popracuje 
nad nimi słońce, 
staną się jaśniejsze. W szczelinie widziałem jeszcze jej ciemnoniebieski 
wełniany golf.
Patrzyła na mnie obojętnie, czekając, aż sam się odezwę.
– Mam na imię Nick. Czy ma pani coś dla mnie?
– Owszem, czekam na ciebie – powiedziała nawet nie mrugnąwszy okiem. – Czy masz 
przy 
sobie komórkę albo pager?
– Tak, mam komórkę – odpowiedziałem, kiwnąwszy głową. Miałem w dupie to, co 
powiedział Wal. Zabrałem komórkę, bo później miałem zadzwonić do kliniki.
– Czy mogę prosić, abyś ją wyłączył?
– Jest wyłączona – odpowiedziałem. Byłoby głupotą marnować baterie wcześniej, 
kiedy 
jeszcze siedziałem na motorze.
Nachylając zręcznie kask, aby nie wypadł mi z niego pistolet, sięgnąłem prawą 
ręką do 
kieszeni, wyjąłem telefon i pokazałem jej wyświetlacz.
Podziękowała mi grzecznie, a wtedy drzwi się zamknęły i usłyszałem zgrzyt 
odpinanego 
łańcucha. Drzwi rozwarły się, ale zamiast zostać na miejscu i mnie wpuścić, 
gospodyni 
odwróciła się i poszła w głąb mieszkania, mówiąc: – Czy zechciałbyś zamknąć za 
sobą drzwi, 
Nick?
Przekroczyłem próg i poczułem zapach pasty do podłóg. Poszedłem za nią 
korytarzem, 
starając się zapamiętać rozkład mieszkania. Dwuskrzydłowe drzwi po obu stronach 
korytarza 
były zamknięte, ale te w odległym końcu korytarza były uchylone. Drewniana jasna 
podłoga, 
drzwi i ściany pomalowane na biało. Nie zauważyłem żadnych mebli ani obrazów; 
nie było 
nawet wieszaków na płaszcze.
Skierowałem teraz swoją uwagę na kobietę Lebiedia. Pomyślałem, że wtedy w 
Finlandii 
wydawała się taka wysoka, bo była w szpilkach. Miała chyba około metr 
siedemdziesiąt, a na 
nogach kowbojskie buty ze ściętym szpicem, których obcasy stukały rytmicznie. 
Szła jak 
supermodelka po wybiegu. Jej nogi opinały dżinsy od Armaniego, którego metka na 
tylnej 
kieszeni poruszała się w górę i w dół w takt jej ruchów. Nie mogłem oderwać od 
niej oczu.
Wsunąłem pistolet do prawej kieszeni kurtki, a telefon przełożyłem do lewej, 
przez cały czas 
patrząc na nią. Pomyślałem, że Armani powinien jej za to płacić. Już się niemal 
zdecydowałem, 
że chyba kupię sobie jedną parę.
Drzwi po prawej stronie były otwarte i zerknąłem do kuchni, gdzie było równie 
sterylnie jak 
w korytarzu: surowe białe taborety przy barku, żadnego czajnika, żadnych listów. 
Wyglądało to 
tak, jakby nikt tutaj nie mieszkał.
Wszedłem teraz za gospodynią do salonu. Była to duża biała przestrzeń z trzema 
białymi 
krzesłami pośrodku. Muślinowe zasłony czyniły światło dnia przyćmionym i 
zamglonym.
Jedynymi przedmiotami oprócz krzeseł były cztery bardzo duże torby od Harveya 
Nicholsa, 
sprawiające wrażenie, jak gdyby miały zaraz pęknąć na spojeniach, i czarna torba 
od 
Waterstone’a ujawniająca kształty znajdujących się w środku książek.
Przeszedłem do odległego rogu pomieszczenia i oparłem się o ścianę. Przez 
podwójne szyby 
okien dobiegał słaby pomruk pojazdów.
Kobieta Lebiedia pochyliła się nad jedną z toreb i wyciągnęła dużą jasną 
kopertę.
– Mam na imię Liv. Walentyn przesyła ci pozdrowienia – powiedziała podając mi 
kopertę – 
i oczywiście wyrazy wdzięczności. To dla ciebie. Sto tysięcy dolarów.
Zdumiewające! To wystarczało na dach, likwidowało dług w klinice i po 
zdeponowaniu 
w banku, zostawało jeszcze na cztery miesiące leczenia.
Liv wyciągnęła wypielęgnowaną rękę, która zdradzała, że nie była już nastolatką. 
Skórę na 
twarzy miała krystalicznie czystą i nie potrzebowała żadnego makijażu. Musiała 
mieć koło 
trzydziestki. Włosy spadały jej do ramion, a część ich podzielona nad lewym 
okiem ginęła za 
uchem.
Było widać, że dzisiaj polerowała paznokcie, by nadać im połysk. Nie nosiła 
żadnych 
pierścionków, bransoletek, kolczyków ani naszyjników. Jedyną biżuterią, jaką 
miała, był 
dyskretny złoty zegarek na czarnym skórzanym pasku.
Z drugiej jednak strony ozdoby były jej tak potrzebne jak Wenus z Milo aksamitny 
kołnierz 
i diamentowa tiara. Zaczynałem rozumieć, dlaczego Wal wolał Finlandię niż Rosję.
Nie zamierzałem otwierać koperty w jej obecności, bo nie chciałem pokazać, że 
brak mi 
zaufania. Owszem, nie miałem go, ale nie chciałem, aby ona o tym wiedziała.
Nie miałem czasu, aby wcześniej zdobyć o niej więcej informacji. Po raz pierwszy 
dowiedziałem się ojej istnieniu w dniu, kiedy Wal przyjechał do Finlandii, czyli 
trzy dni 
wcześniej, zanim ujrzałem ją w windzie. Działania wywiadowcze nie polegają na 
podziwianiu 
kogoś, lecz na zbieraniu informacji. Teraz jednak mogłem sobie na to pozwolić. 
Nigdy dotąd nie 
widziałem kobiety z tak doskonale symetryczną twarzą – mocną szczęką, pełnymi 
wargami 
i oczami, które sprawiały wrażenie, że wszystko widzą, ale tego nie zdradzają. 
Jej posągowa 
sylwetka wyglądała tak, jakby została ukształtowana bardziej przez kajakarstwo 
albo wspinaczkę 
niż lekcje rytmiki.
Czułem przez bąbelki folii, że w kopercie znajdują się paczki banknotów, i to 
właśnie 
spowodowało, że wróciłem do rzeczywistości. Położyłem kask na podłodze, 
rozpiąłem kurtkę 
i wsadziłem kopertę do środka.
Liv odwróciła się, podeszła do krzesła i usiadła obok swoich zakupów. Stałem 
nadal pod 
ścianą, ale zaprosiła mnie ruchem ręki, by usiąść obok niej, ja jednak wolałem 
stać, by móc 
zareagować w razie, gdyby Liv miała gdzieś ukrytych kilku kolesiów o 
kwadratowych łbach, 
a samo spotkanie okazało się niezbyt przyjazne.
Zaczynałem zazdrościć Lebiediowi. Pieniądze i władza zawsze przyciągają piękne 
kobiety. 
Moja skrzynka pocztowa pełna była ostatnio zawiadomień, które wywołałyby raczej 
odwrotny 
skutek.
Siedząca Liv patrzyła na mnie w ten sam sposób, jak robił to Mr Spoke stojąc na 
mostku USS 
Enterprise, gdy mniemał, że sytuacja nie jest normalna. To było takie samo 
spojrzenie, jakim 
zaszczyciła mnie w hotelu: przenikliwe, badawcze; jak gdyby usiłowała naprawić 
coś w mojej 
głowie, ale jej się to nie udawało. Poczułem się nieswojo, więc schyliłem się, 
aby podnieść kask.
Usiadła wygodniej i skrzyżowała długie nogi.
– Nick, mam dla ciebie propozycję od Walentina.
Pozostawiłem kask tam, gdzie leżał, ale nie powiedziałem nic.
Nauczyłem się już, że mamy dwoje uszu, lecz tylko jedne usta.
Jej spojrzenie było chłodne. – Czy to cię interesuje? – zapytała.
Pewnie, że tak. Nie zamierzałem spędzić całego dnia na owijaniu w bawełnę, ale 
ona nie 
wyglądała na kogoś, kto składa taką propozycję ot, tak sobie. No cóż, w takim 
razie trzeba w to 
wejść.
– A czego chce ode mnie? – zapytałem.
– To jest proste zadanie, ale trzeba je przeprowadzić delikatnie. Walentyn 
potrzebuje kogoś, 
a chce, abyś tym kimś był ty, kto pomógłby innej osobie wejść do pewnego domu w 
Finlandii. Ta 
inna osoba to kryptograf albo wykwalifikowany haker, jeśli wolisz. W tym domu 
znajdują się 
komputery, a ten haker musi do nich dotrzeć i zapisać ich zawartość na dysk 
laptopa. Zanim mnie 
o to zapytasz, wyjaśnię, że chodzi tu jedynie o jakieś informacje o konkurencji, 
które Walentyn 
bardzo chce mieć.
Wyprostowała nogi i otworzyła jedną ze swych toreb z zakupami.
– Czy masz na myśli szpiegostwo przemysłowe? – zapytałem.
– To niezupełnie tak, Nick. Bardziej handlowe niż przemysłowe. Walentyn prosi 
cię, byś mu 
pomógł w zdobyciu tych informacji, lecz pod warunkiem, że właściciele domu nie 
będą 
wiedzieć, że to zrobiłeś. Chcemy, aby myśleli, że tylko oni je mają.
– Dlaczego mówisz, że to proste zadanie? W jakim sensie?
– Są jakieś drobne komplikacje, o których porozmawiamy, jeśli się zgodzisz.
Zgadzałem się, choć wiedziałem, że nie ma czegoś takiego jak drobne komplikacje, 
bo one 
zawsze zamieniają się w duże.
– A co ja mam z tego mieć?
Musiałem czekać na odpowiedź, bo właśnie wyciągała z torby kremowy kaszmirowy 
sweter, 
szeleszcząc przy tym bibułką. Kiedy wreszcie usiadła, położyła sweter na 
kolanach, wsunęła 
włosy za ucho i znowu wpatrzyła się we mnie.
– Walentyn proponuje ci milion siedemset tysięcy dolarów, jeśli, oczywiście, 
zadanie 
zostanie wykonane. To ponad milion funtów. Walentyn chciał, abyś miał okrągłą 
sumę w twojej 
walucie. Jesteś szczęściarzem, Nick. On cię lubi.
Do tej pory wszystko wyglądało jak sen, który stawał się jawą. Ten pomysł budził 
moją 
podejrzliwość, ale miałem to gdzieś, bo byliśmy dopiero w fazie luźnej rozmowy.
– Walentyn jest wystarczająco potężny, by wziąć siłą to, co zechce. Tylko 
dlaczego bierze do 
tego mnie?
Usunęła fachowo metki ze swetra, wrzucając je na powrót do torby. – To jest 
praca, która nie 
wymaga mięśni, tylko finezji. Jak już wspomniałam, nikt nie może się dowiedzieć, 
że Walentyn 
ma te informacje. W każdym razie, z jakichś powodów wolałby, aby ta sprawa 
została załatwiona 
poza jego normalnymi kanałami. To delikatna kwestia, a ty udowodniłeś w 
Helsinkach, że 
posiadasz w tej dziedzinie pewne umiejętności.
To było w porządku, ale nadszedł czas na wyjaśnienia. – Na czym właściwie polega 
to, do 
czego mam się zabrać?
Nakładała właśnie sweter i byłem pewien, że nie spuszcza ze mnie wzroku. – Nie 
musisz 
tego wiedzieć, Nick. Ważne jest to, że musimy tam być przed Małyszką.
Musiałem się wtrącić: – Rozumiem, że mamy to wykraść, zanim zrobi to Małyszka. 
Czy tak?
Uśmiechnęła się: – Nie ukraść tylko skopiować. Załadować na dysk. Twoje zadanie 
polega 
na wprowadzeniu i wyprowadzeniu stamtąd naszego człowieka, a także na tym, by 
dopilnować, 
aby nikt nie był w stanie się zorientować, co się tam wydarzyło. Takie są 
warunki. Czy życzysz 
sobie, abym mówiła dalej?
– Kupuję to – powiedziałem, dodając: – Jeśli istnieją małe komplikacje, to ten 
Małyszka musi 
być Rosjaninem.
Uśmiechnęła się znowu, ukazując doskonale białe zęby. – Na Zachodzie nazywają 
nas 
rosyjską mafią, albo w skrócie ROC, jak gdybyśmy tworzyli wielką grupę. Nic 
podobnego. 
Składamy się z wielu grup. Małyszka to tylko fragmencik, prawdziwy konkurent 
Walentyna. 
Niezależnie od tego, co o nim myślisz, Walentyn jest człowiekiem z wyobraźnią, a 
tamten nie; on 
i jego ludzie to zwyczajni gangsterzy. To bardzo ważne, aby nie mieli dostępu do 
tych 
informacji, bo gdyby je zdobyli, byłaby to klęska dla wszystkich, i tych ze 
Wschodu, i tych 
z Zachodu. To wszystko, co przygotowałam dla ciebie w tej sprawie. Czy teraz 
życzysz sobie, 
abym mówiła dalej?
Pewnie, że tak! Zawsze dobrze wiedzieć coś o kimś, z kim będzie się miało do 
czynienia. Nie 
chodziło o to, że powiedziała mi coś nowego o Lebiediu. Słuchałem pilnie, gdy 
wyjaśniała, że 
dom, który miał być celem operacji, nadal uczestniczył w procesie 
przygotowywania informacji. 
W ciągu sześciu, siedmiu najbliższych dni nie było możliwe przemycenie tam ich 
człowieka, aby 
skopiował to, co trzeba; dopiero potem miałem go tam wprowadzić. Problem polegał 
na tym, że 
Małyszka mógł w tym czasie wpaść na trop siedziby centrum komputerowego.
– To jest wyścig, Nick. Przypominam ci, że my pierwsi musimy się tam dostać i 
nikt nie 
może wiedzieć, że to mamy.
To mi odpowiadało. Przez całe lata wykonywałem taką robotę za o wiele mniej niż 
milion 
siedemset tysięcy dolarów. Kto wie, może to była jedyna szansa, by raz na zawsze 
uporządkować 
życie Kelly i swoje własne? Pieprzyć wszystkich, a zwłaszcza Lynna. Spotkanie z 
nim zwisało 
mi naprawdę między nogami. Znał powód, dla którego mnie oszczędzono, i nie 
uważał, że będę 
bardziej pożyteczny dla Firmy jako funkcjonariusz operacyjny, podczas gdy on 
tylko siedział za 
biurkiem i pierdział w fotel. Od tamtej akcji w Waszyngtonie Firma uważała mnie 
za faceta bez 
jaj, a ja bardzo nie lubię, kiedy ludzie mówią mi coś takiego.
– Niepokoi mnie tylko powrót do Finlandii – powiedziałem. – Nie sądzę, abym tam 
był zbyt 
mile widziany.
Uśmiechnęła się wyrozumiale. – Oni ciebie nie szukają, Nick. Policja fińska 
uznała, że to 
była rozgrywka między Rosjanami. Walentyn złożył już władzom odpowiednie 
oświadczenie. 
Nie martw się, to nie jest żaden problem. Gdyby tak nie było, Walentyn nie 
ryzykowałby, 
powierzając ci takie zadanie.
Dała mi chwilę na rozważenie tego, co powiedziała, podczas gdy sama zajęła się 
zdejmowaniem kłaczka ze swojego nowego swetra.
– Mam nadzieję, że to nie byli twoi przyjaciele – powiedziała i spojrzała w 
górę. – A może 
wybór zespołu nie należał do najlepszych twoich decyzji?
Uśmiechnąłem się i wzruszyłem ramionami. Nie miałem nic na swoją obronę.
– Myślę, że nie.
Ściągnęła kciukiem kłaczek nawinięty na palec wskazujący i upuściła go na 
podłogę.
Przez kilka następnych minut zadawałem jej pytania, ona zaś unikała 
zadowalających 
odpowiedzi. Powiedziała, że zadanie jest dość łatwe, ale to nie oznaczało, że 
moje ryzyko jest 
niskie. Zbyt wiele pytań pozostało bez odpowiedzi. Nie dowiedziałem się na 
przykład, ile osób 
przebywa w domu. Jakie tam są zabezpieczenia, gdzie znajduje się dom; nie wolno 
mi było 
nawet wiedzieć, kogo tam wprowadzę. Mogłem się tego wszystkiego dowiedzieć 
dopiero 
wówczas, gdy podpiszę umowę w odpowiednim miejscu. Jednak z drugiej strony 
milion 
siedemset tysięcy dolarów w porównaniu z dwustu dziewięćdziesięcioma funtami 
dziennie było 
jednak tym, co pozwalało żyć pełnią życia.
Wyciągnęła w moją stronę kawałek złożonego papieru. Zrobiłem pięć kroków i 
wziąłem go 
do ręki.
– To są szczegóły dotyczące kontaktu z człowiekiem, którego masz tam wprowadzić, 
przyjmując, że zdołasz go do tego przekonać. Jeśli to ci się uda, honorarium 
wzrośnie do dwóch 
milionów dolarów na pokrycie jego kosztów związanych z nagraniem. A teraz 
kolejny mały 
kłopot: ani Walentyn, ani ja nie możemy ryzykować uczestnictwa w takiej 
operacji, więc ty 
będziesz jedynym kontaktem. Od ciebie będzie zależeć, czy ten haker da się do 
tego namówić.
Wróciłem tam, gdzie leżał mój kask, odczytując po drodze adres i numer telefonu 
w Notting 
Hill.
– Ten człowiek nazywa się Tom Mancini. Przypuszczam, że go znasz – dodała Liv.
Odwróciłem się w jej kierunku. To nazwisko uruchomiło w mojej głowie dzwonek 
alarmowy. Jak do tego doszło, że ona zna szczegóły z mojej przeszłości?
Mój niepokój musiał z łatwością rzucać się w oczy. Liv uśmiechnęła się, 
potrząsając przy 
tym nieznacznie głową. – To oczywiste, że Walentyn zadał sobie trud, by w ciągu 
kilku dni 
zdobyć o tobie jak najwięcej informacji. Czy sądzisz, że bez tego zatrudniłby 
kogoś do takiej 
akcji?
– I czego się dowiedział?
– Sądzę, że wystarczająco dużo. Także o Tomie. Walentyn jest przekonany, że obaj 
jesteście 
właściwymi ludźmi do wykonania jego planu. A teraz, Nick, zechciej wziąć pod 
uwagę, że czas 
ucieka. W Helsinkach musisz być przed niedzielą. Potrzebne będą informacje 
dotyczące twojej 
podróży. Całą resztę otrzymasz potem.
Przedstawiła mi szczegóły dotyczące kontaktu, bardzo ogólnikowe i zbyt dużo, ale 
dawały 
się łatwo zapamiętać, co było mi na rękę, wtedy bowiem moja głowa była wypchana 
milionem 
siedmiuset tysiącami dolarów i innymi sprawami.
Liv wstała. Nasze spotkanie wyraźnie dobiegło końca. – Dziękuję ci za wizytę, 
Nick – 
powiedziała.
Uścisnąłem jej ciepłą silną dłoń. Spojrzałem jej w oczy, prawdopodobnie o ułamek 
sekundy 
za długo, i zaraz pochyliłem się, by wziąć kask.
Odprowadziła mnie do drzwi, a gdy dotykałem już klamki, powiedziała: – Jeszcze 
jedno, 
Nick.
Odwróciłem się. Była tak blisko, że czułem zapach jej perfum.
– Proszę, abyś nie włączał swojej komórki, zanim nie znajdziesz się daleko stąd. 
Do 
widzenia.
Skinąłem głową i drzwi się zamknęły. Usłyszałem mlaśnięcie zamków i stuk 
łańcucha.
Jadąc windą miałem ochotę zatańczyć albo podskoczyć. Nigdy nie byłem wybrańcem 
ślepej 
fortuny, ale oferta Lebiedia brzmiała raczej zachęcająco, a wszelkie wątpliwości 
rozpraszała 
koperta ulokowana pod kurtką – przynajmniej tak długo, dopóki nie wybuchnie w 
drodze do 
domu.
Winda zatrzymała się na parterze, drzwi się rozsunęły. Widząc mnie portier 
zmarszczył brwi, 
jak gdyby próbując dociec, dlaczego byłem na górze tak długo. Zerwałem 
kominiarkę spod kasku 
i kłaniając się powiedziałem do niego: – Ona jest cudowna.
Po chwili rozsuwane drzwi otworzyły się, a ponieważ stanąłem przed kamerami, 
ponownie 
ukryłem twarz pod kominiarką.
11.
Idąc wzdłuż podjazdu zacząłem wyciągać pasek z obu stron kasku. Właśnie minąłem 
bramkę 
przy wjeździe, wszedłem na chodnik, gdy usłyszałem warkot nadjeżdżającego 
samochodu. 
Podniosłem głowę, a potem spojrzałem w lewo, upewniając się, że mam wolną drogę.
Z rykiem silnika zbliżał się do mnie peugeot 206. Samochód miał kolor 
ciemnowiśniowy 
i był zachlapany błotem pośniegowym. Prowadziła trzydziestoletnia kobieta o 
wystającym 
podbródku; jej zbielałe palce były mocno zaciśnięte na kierownicy. Czekałem, aż 
przejedzie, ale 
niebawem, w odległości pięćdziesięciu metrów ode mnie, zwolniła.
Sprawdziłem, co się dzieje po prawej stronie. Ani izraelski ochroniarz, ani 
umundurowany 
policjant znajdujący się jakieś siedemdziesiąt metrów stąd nie zwrócili uwagi na 
to, co działo się 
na ulicy; ten ostatni wyglądał na zziębniętego i znudzonego.
Odczekałem, aż peugeot minie barierę, zasygnalizuje skręt w lewo i włączy się do 
ruchu. 
Zauważyłem numer rejestracyjny: R reg., ale było też coś, co wywołało moje 
zaciekawienie – 
mianowicie brak naklejki na tylnej szybie, reklamującej dealera samochodowego, u 
którego wóz 
został kupiony. Nieoczekiwanie odniosłem wrażenie, że wiem, kim jest ta kobieta, 
ale 
odrzuciłem tę myśl. Cholera, dostałem inwigilacyjnego świra, jaki opanował 
Lebiedia i Liv, tyle 
że ich na punkcie podsłuchu telefonów komórkowych.
Założyłem kask, włożyłem kluczyk do stacyjki motocykla i zacząłem wciągać 
rękawiczki, 
gdy w odległości czterdziestu, może pięćdziesięciu metrów zauważyłem inny 
pojazd: błękitny 
golf GTI z dwiema osobami na tylnym siedzeniu, które siedziały nie rozmawiając 
ze sobą. 
Boczne okna były zaparowane, ale przednia szyba pozwalała na obserwację wjazdu 
do 
apartamentowca. Zakarbowałem sobie w pamięci ich numery rejestracyjne. Nie 
dlatego, żeby to 
miało jakieś znaczenie. Po prostu, chciałem móc je sobie przypomnieć, jeśli 
będzie trzeba. P 116 
coś tam, to było wszystko, czego potrzebowałem.
Doszedłem do wniosku, że jeśli nie przyhamuję z tą paranoją, to na własne 
życzenie skończę 
w klinice obok Kelly jako psychol. Wtedy właśnie przypomniałem sobie, że 
paranoja pozwala 
przeżyć takim jak ja.
Ponieważ chciałem się dokładniej rozejrzeć, pochyliłem się, jakbym sprawdzał coś 
w motorze. Nie zauważyłem nic nowego, co sprawiło, że poczułem się głupio, 
stanąłem więc 
okrakiem nad motorem i zepchnąłem go z podpórki.
Odpaliłem silnik, lewa stopą nacisnąłem mechanizm biegów, wrzuciłem jedynkę, 
skręciłem 
w lewo i podjechałem blisko głównych bramek. Jeśli golf miał mnie śledzić, to 
ci, którzy mnie 
obserwowali, musieli dokładnie, punkt po punkcie, informować o tym, co robiłem. 
Potrzebowali 
szczegółowego opisu: jak wyglądam, jak wygląda mój motocykl, jaki ma numer 
rejestracyjny, co 
robię. „Wkłada kask... zakłada rękawiczki...nie wie, że jest pod obserwacją... 
teraz wsiada na 
motor. Uruchamia silnik. Jedzie w kierunku wjazdu na Kensington... już się 
zbliża”.
Musieli dokładnie wiedzieć, co robiłem i gdzie się znajdowałem co każde dziesięć 
metrów, 
a więc mogli mnie śledzić.
To nie odbywa się tak, jak w serialu „Policjanci z Miami”, gdzie dobrzy kumple 
siedzą sobie 
w jednym miejscu, z mikrofonami w łapach, a na dachu tkwi wielka antena. 
Wszystkie anteny 
w samochodach grupy E4 znajdują się wewnątrz wozów i nigdy nie zobaczysz tam 
żadnego 
mikrofonu. Trzeba tylko nacisnąć guzik, malutki przełącznik, który zakłada się w 
dowolnym 
miejscu. Ja lubiłem to zawsze mieć przy dźwigni zmiany biegów. Możesz wtedy 
rozmawiać, 
sprawiając wrażenie, że się cieszysz lub kłócisz. Nie ma to znaczenia, dopóki 
podajesz szczegóły.
Jeśli jestem śledzony, to tych dwoje postępuje tak samo.
Mój niepokój budził fakt, że tamte dwa samochody nadawały się idealnie do 
inwigilacji 
w mieście. Obydwa były zbliżone modelami, w ciemnych, nierzucających się w oczy 
kolorach, 
ich rozmiary były niewielkie, co pozwalało im operować w ruchu ulicznym i poza 
nim, a jeśli 
obiekt udawał się dalej piechotą, łatwo je było zaparkować. Nie wszystkie 
samochody mają na 
tylnym oknie nalepkę reklamującą ich sprzedawców, chyba że do nadzoru nie 
korzysta się z nich, 
gdyż stanowić by mogły OZR (optyczny znak rozpoznawczy).
Skoro więc była to grupa rozpoznawcza, musiała to być E4 – grupa nadzoru rządu, 
która 
w Zjednoczonym Królestwie prowadzi rejestry wszystkich – od terrorystów do 
polityków, którzy 
mają coś na sumieniu. Inni też mogli zostać wyznaczeni do obserwacji na tej 
trasie. Tutaj środki 
bezpieczeństwa były większe niż w Alcatraz. Dlaczego jednak zabrano się za mnie? 
To nie miało 
sensu. Przecież tylko wszedłem do apartamentowca.
Podjechałem do bariery, strażnik wyjrzał ze swojej budy próbując przypomnieć 
sobie, czy 
jestem tym facetem, który pół godziny temu przedstawił się jako posłaniec.
Skręciłem w prawo i włączyłem się do ruchu, który nadal był jednym koszmarem. 
Podążałem w przeciwnym kierunku niż odjechał Peugeot i starałem się być tak 
rozluźniony, jak 
tylko się dało. Nie zamierzałem uciekać z tego miejsca na łeb na szyję, jak 
napalony kocur, by 
pokazać, że przejrzałem tę zabawę, ale chciałem sprawdzić, czy jestem śledzony.
Zaczęło się już ściemniać, kiedy spojrzałem w lusterko, spodziewając się lada 
chwila 
motocyklisty z nadzoru.
Albo ta baba prowadząca peugeota była stuknięta, nie mogła więc kierować akcją, 
albo była 
nowym, nad wyraz nieprzydatnym, członkiem E4. Mogli równie dobrze śledzić 
Lebiedia, jak 
i kilka osób mieszkających w okolicy. Ja mogłem być po prostu nową twarzą, którą 
zauważyli 
przy obserwacji apartamentowca.
Jeśli miałem rację, to kobieta w peugeocie przejeżdżając obok mnie usiłowała 
zrobić mi 
zdjęcie albo uwiecznić mnie na wideo, ale spartaczyła synchronizację. W takiej 
sytuacji to trudne 
zadanie, bo zawsze masz tylko jedną szansę, a podczas jazdy jesteś spięty, ale w 
tym wypadku 
wykonanie było wyjątkowo niefachowe.
Samochód mógł być wyposażony zarówno w wideo, jak i w aparaturę fotograficzną, 
ukryte 
za kratą chłodnicy lub zainstalowane w reflektorach albo umocowane częściowo w 
karoserii 
z tyłu, byle tylko było tam dość światła dla obiektywu. Aparaty fotograficzne są 
uruchamiane 
elektronicznie przez kierowcę, w chwili gdy samochód zrównuje się z obiektem. 
Taki aparat 
zużywa całą rolkę filmu przy błyskawicznie pracującej migawce. Właśnie dlatego 
synchronizacja 
jest tak ważna: jeśli przycisk zostanie uruchomiony zbyt wcześnie, film może się 
skończyć, 
zanim wycelujesz w obiekt, albo też obiekt będzie przechodził za zaparkowanym 
samochodem, 
zanim zacząłeś działać, czego efektem będzie ładny obrazek forda fiesty i 
przykry moment, kiedy 
szefowie wysłuchają twojej relacji.
Kamera wideo jest bezpieczniejszym wyjściem, ale wymaga prowadzenia jej przez 
kilka 
kłopotliwych sekund za poruszającym się. W takim razie mają tylko motocyklistę w 
kominiarce 
iw masce. Taki wniosek sprawił, że poczułem się o wiele lepiej. Nie miałem 
najmniejszego 
pojęcia, gdzie trafią te fotografie, wiedziałem jednak, że Lynnowi zrzednie 
mina, jeśli znajdą się 
u niego.
Zerknąłem w lusterko. Na prawym kierunkowskazie zobaczyłem odbicie reflektora 
motocykla. Nie musiał to być koniecznie funkcjonariusz nadzoru, ale miałem 
sposób, aby się 
o tym przekonać.
Prowadziłem jak te wszystkie gnojki, które jak już odchowają dzieciaki i spłacą 
dom, to 
sprawiają sobie motocykl, na który matka nie chciała nigdy im pozwolić. To musi 
być 
największa, najpotężniejsza maszyna, jaką można kupić używając platynowej karty 
Amexu. Jadą 
więc do pracy, a potem do domu, mając głęboko gdzieś jakiekolwiek ograniczenia 
szybkości. 
Zresztą nie byłem na tyle wystraszony, aby wcisnąć gaz do dechy. Chciałem tylko 
sprawdzić, czy 
ten, który jedzie za mną, zrobi to samo.
Nie zrobił.
Przemknął obok mnie na starej ośmioletniej, upapranej Hondzie 500 z poobijanym 
plastykowym, przytroczonym linkami bagażnikiem. Miał na sobie mocno zużyte 
skórzane 
ubranie, na nogach wellingtony, a mijając mnie odwrócił głowę, by spojrzeć na 
mnie przez 
przyłbicę, pełną brody i okazywanej odrazy. Wiedziałem, co czuje.
Jechały za mną także inne motocykle, przemykające tu i tam. Ruszyłem na środkowy 
pas 
i dodałem gazu, by minąć kilka samochodów, które huśtały się teraz za mną w 
strumieniu 
pojazdów, ciągnąc się za pordzewiałą furgonetką. Pozwoliłem, aby minęło mnie 
kilka motorów, 
motorowerów, a nawet jakiś rower. Teraz, gdy spostrzegłem parzyste światła, 
wiedziałem, że 
mam za sobą innego weekendowego motocyklistę obok dwóch obstawiających go 
samochodów.
Skręciłem w lewo na najbliższym skrzyżowaniu, a on pojechał za mną.
Szukając miejsca postoju, podjechałem pod kiosk z gazetami. Ustawiłem obok 
motocykl, 
a gdy przebrnąłem przez zawiłości odpinania i ściągania rękawiczek, przejechała 
obok mnie 
Yamaha VFR z numerem rejestracyjnym M, a jej kierowca informował już 
prawdopodobnie całą 
grupę, gdzie jestem. Zatrzymaj się! Zatrzymaj się! Tu Charlie 1. Unieruchomiony 
po lewej. Przy 
kiosku z gazetami, Bravo 1 (to ja) w komplecie (to znaczy na motorze).
Gdy już odjechał, zdjąłem kask, pozostawiając jednak na twarzy maskę, ominąłem 
motocykl 
i wszedłem do sklepu. Kiedy zostałem namierzony, nie mogłem tak od razu 
odjechać. To byłby 
sygnał, że zorientowałem się, co jest grane.
Ponieważ nie zdjąłem kominiarki, młoda sprzedawczyni spojrzała na mnie 
przestraszona, co 
pozwalało wnioskować, że prosi mnie grzecznie, czy nie zechciałbym jednak 
odsłonić twarzy. 
Gdyby poprosiła mnie głośno, odpowiedziałbym w londyńskiej gwarze, że mam to w 
dupie, bo 
jest mi zimno. Nie chciałem, żeby ludzie z nadzoru przyszli potem i zażądali 
kasety z kamery 
telewizyjnej z moją wierną podobizną. Gdyby tak zrobili, dziewczyna wykona 
polecenie, bo niby 
dlaczego miałaby mnie kryć, skoro przyszedłem do sklepu, aby obrabować kasę? 
Zresztą, 
mogłoby to być dla niej niebezpieczne.
Wróciłem do motoru, kupując po drodze „Evening Standard”. Jeśli się nie myliłem, 
to 
najprawdopodobniej na jednym albo drugim końcu ulicy czekał teraz człowiek na 
motorze. 
W grupie zapanował chaos, gdyż samochody straciły swoje czułki w postaci 
dzielnych 
kierowców, którzy na pełnym gazie musieli nagle, na zakorkowanej ulicy, wykonać 
woltę o 180 
stopni i nie widząc mnie, znaleźć miejsce mojego postoju. Unieruchomiony nawet 
na krótko 
obiekt zawsze stwarza niebezpieczny moment dla grupy inwigilacyjnej. Każdy z 
funkcjonariuszy 
musi dotrzeć na miejsce, a że tym razem obiekt już może być w ruchu, opracowano 
wszelkie 
możliwe warianty. W tym wypadku planowane dołączanie do grupy, zamiast otaczania 
obiektu. 
Ale gdzie znajdowała się pułapka? Nie musiałem nawet się rozglądać, bo wkrótce 
szybko to 
odkryłem.
Ruszyłem na jedynce, jadąc w tym samym kierunku, skąd wcześniej przyjechałem – 
do 
przejścia podziemnego prowadzącego do stacji w Południowym Kensington, jakieś 
osiemset 
metrów stąd. Zaparkowałem w rzędzie motocykli od strony północnej. Poszedłem w 
kierunku 
stacji, udając że odpinam kask, a potem, nadal w kasku, poszedłem prosto i 
przekroczyłem ulicę. 
Południowa strona stacji wychodziła na rozległe, ruchliwe i skomplikowane 
skrzyżowanie z dużą 
trójkątną wyspą, gdzie były stragany z kwiatami. Kiedy tamtędy przechodziłem, 
używane przez 
sprzedawców piecyki gazowe dmuchnęły na mnie gorącem, ale dawały bardzo 
pocieszające 
czerwone światło w nadciągających ciemnościach.
Wraz z tłumem pieszych poszedłem do odległego skrzyżowania, przechodząc obok 
szeregu 
sklepów ulokowanych wzdłuż Old Brompton Road.
Po przejściu około pięćdziesięciu metrów, wszedłem do pubu na rogu, zdjąłem kask 
i kominiarkę i usiadłem na barowym stołku dokładnie tyłem do okna.
Pub był pełen ludzi, którzy robili zakupy i wpadli, by się ogrzać, oraz 
urzędników 
popijających z przyjaciółmi.
Po kilku minutach spostrzegłem golfa, ale bez pasażera. Ten ktoś pewnie ganiał 
teraz wokół 
stacji w poszukiwaniu mojej osoby.
Później zauważyłem Yamahę VFR i motocyklistę w czarnej skórze. Być może znaleźli 
mój 
pojazd i teraz cała grupa, składająca się prawdopodobnie z czterech samochodów i 
dwóch 
motocykli, gotowa była zbombardować wszystko dokoła lub wysadzić w powietrze, 
walczyć 
z pojazdami albo wydzwaniać do rejonów, które usiłowali wziąć pod kontrolę, i 
udać się gdzie 
indziej według jakiegoś logicznego planu. Niemal im współczułem. Zgubili obiekt 
i teraz 
obudzili się z łapami w nocniku. Byłem w takiej sytuacji tysiące razy.
12.
Usiadłem i śledziłem golfa z ciemnowłosym facetem za kierownicą. Wrócił 
z jednokierunkowej ulicy, by zabrać niską kobietę o kasztanowych włosach. Mieli 
znów wolne. 
Zrobili wszystko, co byli w stanie zrobić. Teraz to była tylko kwestia czekania 
na moment, kiedy 
obiekt powróci do swego motocykla.
To, że mnie chwilowo nie widzieli, nie było dla nich teraz takie ważne. To się 
może zawsze 
zdarzyć, byle trwało krótko. Jednak fakt, że nie trafili na mnie w przejściu na 
stację, stanowił dla 
nich poważny problem. Skoro nie udało im się namierzyć mnie także tym razem, to 
powinni 
czekać na mnie przy motocyklu, a w tym czasie kilku ludzi z grupy obserwacyjnej 
powinno 
sprawdzić znane im miejsca mojego pobytu. Takie miejsca były tylko dwa: pierwsze 
to 
apartamentowiec, w którym byłem, co na pewno sprawdzili u portiera; druga 
lokalizacja to adres 
skrytki pocztowej biura dostawczego, pod którym zarejestrowany był motocykl, 
położonego 
kilka sklepów dalej od miejsca, w którym teraz parkowałem. Zamiast numeru 
skrytki podałem 
numer drogiego apartamentu, ponieważ chciałem, aby to poważnie brzmiało. 
Kobieta, która to 
przyjmowała, nie miała żadnych wątpliwości.
Nick Davidson został zarejestrowany jako właściciel motocykla i apartamentu nr 
26, 
w którym podobno mieszkał. Prawdziwy Davidson, jeśli kiedykolwiek wróci z 
Australii, zleje się 
prawdopodobnie w spodnie, gdy się dowie, że ukradłem mu jego życie w 
Zjednoczonym 
Królestwie. Jeśli Nick Davidson wyjdzie teraz z samolotu, będzie musiał przeżyć 
trudne chwile 
w kontaktach ze służbą celną, urzędem imigracyjnym i oddziałem specjalnym 
zajmującym się 
poważnymi przestępstwami kryminalnymi i terroryzmem. Zostanie też wciągnięty na 
listę 
specjalną.
Oznaczało to także, że korzystanie z dokumentów Nicka Davidsona należy już do 
przeszłości, i to wkurzało mnie najbardziej. Straciłem miesiące na uzyskanie 
numeru 
ubezpieczenia, paszportu, numeru konta w banku i tego wszystkiego, co daje 
wiarygodność, 
i teraz musiałem się tego pozbyć. Najgorsze, że traciłem motocykl. W ciągu kilku 
najbliższych 
godzin dowiedzą się, z kim mają do czynienia, i tu kryła się pułapka. 
Niewykluczone, że do 
motoru mogło zostać przytwierdzone urządzenie elektroniczne. Bawiła mnie jedynie 
myśl, co też 
się stanie z kimś, kto zauważy stojący na parkingu motocykl i postanowi go 
ukraść, nie 
przypuszczając, że dorwie go grupa E4.
Zająłem się swoją colą, pilnując jednocześnie dużych wiktoriańskich okien. Moja 
szklanka 
była już prawie pusta, więc jeśli chciałem zachować to miejsce, musiałem ją 
napełnić. Odbyłem 
wyprawę do baru, by zamówić sok pomarańczowy i lemoniadę, po czym wróciłem na 
swoje 
miejsce. Teraz już nie obserwowałem tego, co się dzieje za oknem. Wiedziałem, że 
grupa była na 
moim tropie. Musiałem przeczekać, mając jedynie na oku drzwi, na wypadek gdyby 
postanowili 
przeczesać puby. Za godzinę dzień pracy dobiegnie końca. To była ta chwila, na 
którą czekałem, 
a wtedy zniknę w ciemnościach i tłumach wracających do domu.
I tak sącząc colę, zastanawiałem się nad Tomem Mancinim. Jego nazwisko nie było 
mi obce. 
Jedno z moich pierwszych zadań jako funkcjonariusza w 1993 roku polegało na 
eskortowaniu go 
z North Yorkshire, gdzie dotychczas pracował, na nowe miejsce w Królewskiej 
Marynarce 
Wojennej w pobliżu Gosport, w Hampshire. Polecono mi, abym go tak mocno 
nastraszył, by 
błagał o pomoc naszych ludzi. Takie zadanie było łatwe: ot, kilka klapsów, 
odpowiednio surowa 
mina i moja przemowa, która sprowadzała się mniej więcej do tego, że jeśli 
będzie mi tu nawijał 
o tym, co kupił na kredyt, to zostanie po nim tylko jego własny zegarek.
Kiedy dojechaliśmy do jednego z fortów zbudowanych wzdłuż wybrzeża, nie był 
jeszcze 
skłonny odpowiadać na pytania naszych ludzi odnoszące się do pewnych faktów z 
jego życia.
Jako technik stacji nasłuchowej w Menwith Hill, został przyłapany na próbie 
uzyskania tajnej 
informacji. Nie dostałem zgody na jego przesłuchanie, ale było mi wiadomo, że 
poinformowano 
go, iż następnego dnia zostanie aresztowany przez grupę specjalną pod zarzutem 
pogwałcenia 
ustawy o tajemnicy służbowej i że nie da się tego powstrzymać. Jeśli nie będzie 
rozsądny, to 
wpadnie w kłopoty.
Przed sądem ma milczeć i nie mówić, przy czym naprawdę majstrował. Wyglądało na 
to, że 
Firma, a zwłaszcza grupa specjalna, nie chcą nic wiedzieć, zwłaszcza że 
oskarżenie miało 
dotyczyć tylko lekkiego przewinienia. Miał im tylko powiedzieć, od kogo 
otrzymywał informacje 
i, oczywiście, powinien raczej zapomnieć o całej propozycji, a spotkanie nigdy 
nie miało miejsca. 
Pomógł po prostu w pewnej akcji i na tym koniec. Jeśli jednak facet piśnie choć 
jedno słowo na 
temat umowy, to ktoś taki jak ja złoży mu wizytę.
Tom zabawiał się tu i tam z ważnymi chłopakami. Wiedziałem, że baza RAF-u w 
Menwith 
Hill, rozlokowana na wrzosowiskach w pobliżu Harrogate, w Yorkshire, była jedną 
z największych stacji wywiadowczych na świecie, a jej masywne kuliste czasze 
anten 
kontrolowały łączność lotniczą Europy i Rosji. To miała niby być baza brytyjska, 
ale tak 
naprawdę był to kawałek Stanów Zjednoczonych na naszym terytorium, pracujący na 
rzecz 
potężnej Narodowej Agencji Bezpieczeństwa, a obsługiwało go 1400 amerykańskich 
inżynierów, 
fizyków, informatyków, matematyków i lingwistów. Personel uzupełniało 300 
Brytyjczyków, 
którzy podobnie jak wielu pracujących w Menwith Hill myśleli, że to wszystko 
należy do Firmy.
Menwith Hill współpracowało ściśle z Rządową Centralą Łączności w Chentelham, 
gromadząc informacje elektroniczne tak z daleka, jak i z głębi wschodniej Rosji, 
ta jednak nie 
miała automatycznego dostępu do tych danych. Wszystkie informacje przesyłane 
były 
bezpośrednio do Narodowej Agencji Bezpieczeństwa w Fort Mead, w stanie Maryland. 
Zebrane 
dane na temat terroryzmu, które na przykład mogły być użyteczne dla 
Zjednoczonego Królestwa, 
przesyłano do służby bezpieczeństwa, grupy specjalnej lub Scotland Yardu. Umowa 
Brytyjczyków ze Stanami Zjednoczonymi sprowadzała się do tego, że mogą oni tylko 
zakupić 
broń nuklearną na warunkach określonych przez Menwith Hill, które zezwalały na 
jej użycie 
jedynie na terytorium Wielkiej Brytanii, a także zastrzegała, że Stany 
Zjednoczone mają dostęp 
do wszystkich brytyjskich operacji wywiadowczych. Smutne, ale prawdziwe: 
Amerykanie są 
wielkim bratem, a Wielka Brytania jest tylko jedną z ubogich krewnych.
Z tego, co pamiętałem, Tom siedział po uszy w szambie. Był zuchwały i pewny 
siebie jak 
londyński sprzedawca, choć pochodził z Milton Keynes i był tak nieciekawy jak 
jego kod 
pocztowy. Do końca jazdy na południe wyglądał jak małe dziecko zwinięte na 
tylnym siedzeniu.
Martwiłem się tym, że Wal wiedział o moim spotkaniu z Tomem, że miał szczegółowe 
informacje dotyczące ostatnich dwudziestu czterech godzin mojego życia, ale 
musiałem udawać, 
że o tym nie wiem, bo robiłem to dla forsy, nic ponadto; odepchnąłem więc od 
siebie tę myśl, 
żeby mi nie zamulała głowy.
Dokończyłem colę, zabrałem kask i poszedłem do toalety. Ustawiłem kask na 
spłuczce 
i usiadłem na wieku sedesu, rozpiąłem kurtkę i wyjąłem kopertę.
Po całym dniu używania przez gości, którzy nie trafiali do sedesu i wrzucali do 
niego pety, 
toaleta cuchnęła. Zbadałem włókna materiału, z którego wykonano kopertę i 
wewnętrzną 
wyściółkę. Potem położyłem kopertę na kolanach i, używając obu rąk, nacisnąłem 
ją mocno 
i zacząłem obracać w dłoniach, przesuwając jednocześnie koniuszki palców wzdłuż 
brzegów 
zawartości. Teraz odwróciłem ją i zbadałem jej odwrotną stronę.
Nie wyczułem żadnych przewodów ani nic, co nie przypominałoby banknotów. 
Cieniutka 
bateria od polaroidu, włożona pomiędzy paczki pieniędzy, mogła posiadać moc 
wystarczającą do 
uruchomienia bomby umieszczonej w kopercie. To mógłby też być specjalny sposób, 
w jaki Wal 
mówił mi dziękuję.
Uniosłem kopertę i przybliżyłem ją do nosa. Jeśli to był podstęp, oni zaś użyli 
jakiegoś 
egzotycznego lub staromodnego materiału wybuchowego, mógłbym to wyczuć. Czasami 
jest to 
zapach marcepanu, czasami oleju lnianego. Spodziewałem się czegoś bardziej 
wyrafinowanego, 
ale takie rzeczy trzeba sprawdzić.
Do mojego nosa docierał jedynie smród pisuarów. Usłyszałem hałas dobiegający z 
baru, 
który raptownie umilkł, i trzask zamykanych drzwi. Dalej badałem kopertę.
W końcu zdecydowałem się ją otworzyć – i badanie, i ciężar wskazywały, że w 
środku są 
pieniądze. Jeśli popełnię błąd, to dowie się o tym zaraz cała knajpa, a wkurzone 
przedsiębiorstwo 
ubezpieczeniowe będzie musiało wyłuskać kasę na remont.
Otworzyłem ostrze mego laethermana i delikatnie, ograniczając się jedynie do 
środka 
koperty, sprawdziłem centymetr po centymetrze, czy wewnątrz nie natrafię na 
jakieś przewody. 
Wszystko wyglądało obiecująco. Zobaczyłem zielone amerykańskie banknoty. Było 
tam dziesięć 
paczek używanych studolarówek po dziesięć tysięcy dolarów. Czułem się szczęśliwy 
jak mały 
pluszowy miś. Wal nie strzępił języka po próżnicy. Teraz nie tylko go 
szanowałem, ale po prostu 
lubiłem tego faceta. Mógłbym go nawet przedstawić swojej siostrze, ale przecież 
nie miałem 
siostry.
Do toalety wszedł ktoś jeszcze i próbował otworzyć drzwi do mojej kabiny. 
Chrząknąłem 
wydając dźwięk, na jaki pozwala sobie duży facet sadzący grzyba. Sprawdził 
następną kabinę 
i zaraz usłyszałem szelest opuszczanych dżinsów i efekty akustyczne towarzyszące 
defekacji.
Uśmiechnąłem się i zacząłem upychać szmal we wszystkich kieszeniach i nawet mi 
się 
spodobało, kiedy mój sąsiad puścił bąka na cześć Anglii.
Pozostałem w pubie jeszcze około pół godziny, pijąc sok pomarańczowy, lemoniadę, 
czytając po raz trzeci „Evening Standard” i zastanawiając się, czy zespół został 
już odwołany. 
Dziewięć czy dziesięć godzin na dworze to kwestia kasy. Mieli prawdopodobnie 
nadzieję, że 
zarobią na mnie małą świąteczną premię. Funkcjonariusze grupy A4 są opłacani tak 
samo źle jak 
pielęgniarki. Pracują nad swymi obiektami w piątek i świątek, i bez względu na 
okoliczności 
oczekuje się od nich tylko dobrych wyników.
Gdyby teraz wiedzieli, że adres mojej skrytki pocztowej został spreparowany, to 
połapaliby 
się, o co chodzi. Prawdopodobnie poszliby jutro do biura, otworzyli skrytkę i 
zobaczyli, co się 
w niej znajduje. Umieściliby mnie nawet na swojej liście specjalnej, a poczta 
adresowana na Suit 
26 przechodziłaby przez system sortujący Królewskiej Poczty i byłaby kierowana 
na boczny tor, 
aby czujne oczy mogły się z nią nieco zapoznać. Wszystko, co tam mogliby 
znaleźć, to rachunek 
za kartę visa, no i jeszcze rachunek za motocykl. Może byliby na tyle mili, aby 
te rachunki 
uregulować. Na pewno nie zamierzałem więcej ich niepokoić.
Jeśli jutro zdecydują się pokopać głębiej, to mogą się dowiedzieć, że pan 
Davidson był 
ostatnio w Norwegii, podróżował przez tydzień po tym kraju i wrócił tą samą 
trasą. Ciekawe, co 
by pomyśleli? Wątpliwe, by uznali, że była to wycieczka narciarska po tym, gdy 
Davidson był 
widziany, jak wychodził z apartamentowca, w którym jednym z właścicieli był 
Rosjanin, ofiara 
zamachu dokonanego dzień wcześniej w kraju oddalonym o dzień drogi od tego, z 
którego 
przybył Davidson. Było już zbyt późno, żeby się tym przejmować. Dopóki nie będą 
mieli mojej 
fotografii, będę bezpieczny.
Siedziałem nad kolejną colą i paczką solonych orzeszków. Trzydzieści pięć minut 
później 
zdecydowałem się ruszyć. Była teraz godzina szczytu w komunikacji i na 
wszystkich bokach 
trójkąta ruch odbywał się z szybkością jednego metra na minutę, a wszystko to w 
gmatwaninie 
świateł i w oparach spalin. Co czwarty samochód miał włączone kierunkowskazy, bo 
kierowcy 
myśleli, że każda inna trasa pozwoli na szybszą jazdę. Piesi poruszali się też 
powoli, lecz 
szybciej niż pojazdy. Każdy przechodzień był obciążony ponad miarę, walczył z 
zimnem 
i marzył jedynie o dotarciu do domu.
Zostawiłem kask pod stołem, bo stanowił zbyt niebezpieczny znak rozpoznawczy, 
i wyszedłem innymi drzwiami na ulicę; podobnie było z moim skórzanym ubraniem, 
ale trudno 
mi się było z nim rozstać. Wszystko, co mogłem zrobić, to ograniczyć ilość 
rzeczy, które 
mogłyby mnie zdemaskować.
Najważniejsze to znaleźć hotel na noc, zanim rano skontaktuję się z Tomem. 
Potrzebowałem 
też innego ubrania, bo bez motocykla nie mogłem chodzić po mieście jak jakiś 
dredziarz.
Jeśli szukasz nocnych sklepów, to znajdziesz je na West Endzie. Złapałem 
taksówkę do 
Piccadilly Circus i wymieniłem 1000 dolarów, w różnych kantorach po parę setek.
Szał zakupów wymagał przejażdżki taksówką do Selfridges, gdzie kupiłem ubranie, 
przybory 
toaletowe, maszynkę do golenia i torbę z mocnej tkaniny na moje nabytki.
Po tym wszystkim zameldowałem się w Selfridges Hotel, płacąc kartą kredytową 
wystawioną na moje własne nazwisko. Gdybym podał się za Davidsona, to za parę 
godzin 
miałbym w pokoju gości.
Po kąpieli i przebraniu się w nowo zakupioną odzież, a więc: dżinsy, buty marki 
Timberland, 
niebieską bluzę i ciemnoniebieską kurtkę, zamówiłem do pokoju kanapki i kawę.
13.
Sobota, 11 grudnia 1999 roku.
Obudziłem się i spojrzałem na Baby G. Było już po ósmej – czas na szybką kąpiel, 
zanim się 
ubiorę.
Czując się jak dziecko w nowym świątecznym ubranku, zostawiłem kurtkę i skórzane 
ubranie, a potem zszedłem na dół, by zjeść śniadanie, zabierając ze sobą torbę z 
forsą. Zostało 
w niej dwadzieścia pięć tysięcy dolarów, gdy klinika otrzymała nie tylko tyle, 
ile byłem winien, 
ale także poważną zaliczkę. Dyrektorzy finansowi tej placówki będą mocno 
zdziwieni, gdy 
przyjdą wieczorem po dzienny utarg.
Gazety były pełne ponurych wiadomości, a kiedy jadłem śniadanie i słuchałem, jak 
Izraelczycy i Amerykanie nawijali o zakupach i o tym, co będą robić, zanim wrócą 
do domu, 
czułem, że dobrze wywiązałem się ze zobowiązań wobec Kelly; chociaż zdawałem 
sobie sprawę, 
że powinienem zrobić coś więcej niż tylko opłacać jej leczenie.
Kiedy wróciłem do pokoju, posłałem łóżko i wykręciłem numer telefonu, który dała 
mi na 
kartce Liv.
Odebrała młoda kobieta, a jej „halo” zabrzmiało równie przyjaźnie, jak gdybym po 
raz 
czwarty z rzędu wykręcił niewłaściwy numer.
– Cześć. Czy zastałem Toma? – zapytałem.
Nie ma go – warknęła. – Ma być w Coins. A kto mówi? Zabrzmiało to tak, jak gdyby 
w rodzinie Manciniego sprawy nie miały się dobrze.
– Po prostu kolega. Mówi pani, że w Coins?
– Tak.
– A co to jest, sklep czy...
– To kafejka przy Ledbury Road.
– Dziękuję. – Najwidoczniej głupio było tego nie wiedzieć. Połączenie zostało 
przerwane.
W informacji powiedziano mi, że Coins było przy Talbot Road, w Notting Hill. 
Włożyłem 
czystą niebieską kurtkę z podpinką, chwyciłem torbę i wskoczyłem do taksówki, 
aby wypić 
z Tomem kawę. Pożyczyłem zaraz od kierowcy mapę, żeby ustalić dokładnie, gdzie 
przebywa. 
Niebo mogą zasnuwać czarne chmury, ale ja byłem w dobrym nastroju.
Nie znałem w ogóle Notting Hill. Wiedziałem tylko, że każdego roku urządzają tu 
karnawał, 
i że tamtejsi mieszkańcy dostawali świra, gdy zatrzymywała się tutaj Julia 
Roberts. Podczas 
szumu wokół filmu przeczytałem w gazetach o panującej tam wiejskiej atmosferze i 
o tym, jak 
cudownie tam się żyje. Nie widziałem wielu oznak wskazujących na wychwalaną 
sielskość, 
jedynie drogie sklepy odzieżowe z jedną parą butów na wystawie, oświetlonych 
reflektorkami, 
kilka sklepów z antykami, antykwariatów i dom towarowy.
Skręciliśmy, by przejechać obok bardzo zniszczonych czynszówek z frontonami 
ozdobionymi sztukaterią i z tynkiem płata – mi odpadającym od murów.
Zatrzymaliśmy się przed skrzyżowaniem i okno dzielące pasażera od kierowcy 
zostało 
rozsunięte. – Tu obowiązuje ruch jednokierunkowy, kolego. Wysadzę cię tutaj, 
jeśli nie masz nic 
przeciwko temu. To będzie tam niżej, w lewo.
Zobaczyłem osadzoną nad chodnikiem dużą zasłonę z plastykowymi bocznymi 
panelami, 
zapewniającą wygodę tym, którzy chcą wypić na dworze swoje capuccino.
Zapłaciłem za taksówkę i ruszyłem na spacer. Kafejka miała dwa wejścia i kilka 
pustych 
stolików na zewnątrz. Duże okna po obu stronach drzwi były zaparowane. W środku 
była 
podłoga z surowych desek i zwykła laminowana sklejka. Wyglądało na to, że 
kafejka starała się 
mieć swojski wygląd. Kuchnia była widoczna z sali, a zapachy, jakie z niej 
płynęły, były bardzo 
nęcące mimo ćwierć kilograma bekonu i jajek, które czułem jeszcze w żołądku.
Toma ani śladu, więc wybrałem stolik w odległym kącie. Leżały tam na stole 
kolorowe 
magazyny, na ścianach wisiały rysunki i ulotki reklamujące jakieś gówniane 
bzdury dotyczące 
wydarzeń artystycznych. Menu umieszczone na kartce papieru, wsuniętej w 
plastykową okładkę, 
proponowało mnóstwo dań: od potraw pozbawionych cholesterolu, po wegetariańskie 
parówki 
i sałatki. Ceny, rzecz jasna, nie odpowiadały wystrojowi wnętrza; ktoś miał 
zamiar zrobić na tym 
kasę.
Klientela składała się głównie z dwudziesto-, trzydziestoparolatków, usiłujących 
tak bardzo 
pozować na indywidualności, że wyglądali jak klony. Każdy z nich miał workowate 
powypychane spodnie i podkoszulki bez rękawów, i nie trzeba się było zbyt długo 
domyślać, 
patrząc na ich włosy, że właśnie wyleźli z łóżka. Kilku z nich nosiło okulary z 
prostokątnymi 
szkłami osadzonymi w cienkich oprawkach, raczej po to, aby ich widziano, niż 
żeby oni widzieli.
– Cześć przyjemniaczku! Co mogę dla ciebie zrobić?
Głos Amerykanki dotarł do mnie, kiedy studiowałem menu. Zerkając ku górze, 
poprosiłem 
o kawę i grzankę.
– Z największą przyjemnością, malutki – odpowiedziała kelnerka odwracając się i 
pokazując 
światu na moment absolutnie doskonały tyłek obciśnięty czarnym połyskliwym 
nylonem. Kiedy 
odchodziła, nie mogłem przestać gapić się na nią i było mi przyjemnie, że to 
robię. Ta 
dziewczyna musi przyciągać wielu gości; nie zastanawiałem się nawet, kiedy 
nadejdzie Tom.
Nie pozostawało nic innego do roboty, jak tylko siedzieć i podsłuchiwać rozmowy 
innych 
gości. Wyglądało to tak, jakby wszyscy dostali się do filmu i zaraz zaczną grać 
na planie, choć 
jeszcze do tego nie doszło, i każdy miał fantastyczny scenariusz, który był 
teraz czytany przez 
uwodzicielskiego faceta dzielącego mieszkanie z Anthonym Mingellą. Ci ludzie 
przestawali 
nawijać tylko wówczas, kiedy dzwoniły ich komórki, a wtedy wrzeszczeli jeszcze 
głośniej niż 
dotychczas coś w rodzaju: – Cześć, klient! Jak ci leci, facet?
Wrócił Tyłek Roku, mówiąc: – Tutaj jesteś, malutki – i podając mi filiżankę 
kawy, która 
parzyła mi palce, podczas gdy ja gapiłem się na nią, gdy wracała do kuchni.
Chwyciłem gazetę, którą przekazała mi dziewczyna siedząca przy sąsiednim 
stoliku, 
ponieważ już wychodziła. Uśmiechnęliśmy się, każde z osobna, gdyż wiedzieliśmy, 
że będziemy 
myśleć to samo o naszej amerykańskiej koleżance.
Czytając zawartość dolnych szpalt strony tytułowej, czekałem na grzankę i Toma.
Pół godziny później grzanka była zjedzona, ja zaś piłem kolejną kawę. Klony 
wchodziły 
i wychodziły, całując się w powietrzu na powitanie, jak gdyby każdy z nich był 
kimś ważnym. 
I wtedy nareszcie wszedł Tom. Trudno go było poznać. Tłuste włosy spięte w 
koński ogon 
spływały na ramiona, co nadawało mu wygląd członka kapeli garażowej z Los 
Angeles; policzki 
miał teraz wydęte jak chomik. Takim go nie pamiętałem; może przybrał na wadze i 
dlatego 
zmieniły mu się rysy twarzy.
Jego ubranie wyglądało tak, jak gdyby kupił je w tym samym sklepie, co wszyscy 
tutaj: 
płócienne spodnie, brązowe adidasy i wypłowiała zielona bluza z podkoszulkiem, 
który kiedyś 
był biały, a potem zrobił się sinawy. Musiało mu być zimno.
Tom usadził tyłek na wysokim stołku przy barze i zwrócony twarzą do okna złapał 
jakiś 
magazyn, chyba miesięcznik poświęcony grom komputerowym. Trochę go przejrzał.
Jego zamówienie przyjęła kobieta niskiego wzrostu, wyglądająca na Portorykankę. 
Postanowiłem poczekać, aż skończy jeść, i wtedy powiedzieć mu: – Cześć, Tom. 
Miło cię tutaj 
widzieć – ale mój plan spalił na panewce, gdyż nagle wstał i ruszył do drzwi. 
Razem z tą 
pieprzoną kelnerką obserwowałem, jak przekroczył jezdnię i skręcił w boczną 
ulicę, a potem 
zniknął za zaparowanymi oknami.
Musiał mnie rozpoznać.
Wstałem, zapłaciłem Tyłkowi Roku, dając jej sowity napiwek i mówiąc: – Do 
zobaczenia, 
malutka – podczas gdy ona przyglądała się wysokości podarunku pozostawionego na 
spodku.
Tom musiał uciec do domu, więc poszedłem w kierunku Ali Saints Road, obok 
sklepów 
z płytami z muzyką reggae i lodziarni. Jego adres zaprowadził mnie do żółtego 
domu ze 
stiukowym frontonem. Podszedłem do tablicy z przyciskami w drzwiach wejściowych 
i zorientowałem się, że chyba musi tam być osiem mieszkań, co mogło oznaczać, że 
każde ma 
wielkość kredensu. Większość domów przy tej ulicy przerobiono na czynszówki i 
pomalowano 
na czarno, zielono albo żółto. Miały brudne okna przysłonięte równie brudną, 
starą, zapadniętą 
do środka siatką. Idę o zakład, że tej ulicy nie pokazano w filmie.
Podszedłem, by nacisnąć guzik domofonu do mieszkania numer 4, ale instalacja 
okazała się 
zardzewiała i chyba nie była czynna. Na podartych wizytówkach widniały jakieś 
nazwiska, ale 
połowa z mieszkań, w tym numer 4, nie zostały oznaczone.
Ponieważ nacisnąłem dzwonek, usłyszałem kpiący bzyk świadczący o przepływie 
prądu, 
informujący, że połączenie elektryczne działa. Istniała więc szansa, że 
urządzenie funkcjonuje. 
Czekałem przytupując i przebierając palcami w kieszeniach kurtki, ale nikt nie 
odpowiadał. Nie 
oczekiwałem odpowiedzi z głośnika, ale raczej okrzyku z mieszkania lub czyjejś 
twarzy w oknie. 
Ostatecznie drgnęła żaluzja na trzecim piętrze.
Nacisnąłem raz jeszcze. Cisza.
Zawróciłem. Bawiło mnie to raczej, niż wyzwalało uczucie zawodu. Tom nie był 
przygotowany na tego rodzaju okazje. Jeśli chcesz być uciekinierem, to nie 
funduj sobie domu. 
E4 nie miałaby żadnego kłopotu, aby go dopaść na dole. Uśmiechnąłem się, gdy 
pomyślałem, że 
ten biedak na górze ma nadzieję, iż odejdę i wszystko będzie jak dawniej.
Spoglądając na brudne okno, upewniłem się, że gdyby ktokolwiek prowadził stamtąd 
obserwację, to usłyszałby mnie schodzącego w dół. Zobaczyłby, że zabieram stąd 
własną dupę, 
i uznałby, że dałem za wygraną.
Wracając tą samą drogą, krążyłem wokół skrzyżowania z AU Saints Road wiedząc, że 
wcześniej czy później wyjdzie z domu. Tak postępować nie należało, więc on to na 
pewno zrobi. 
Być może jest utalentowanym hakerem i potrafi skopiować obojętnie co w tym 
fińskim domu, ale 
gdyby spojrzeć na sprawę zdroworozsądkowo, może mieć kłopot z wsadzeniem dysku, 
niech 
więc sam gra uczciwie.
Wałęsając się przed wejściem do zaniedbanego sklepu, podziwiałem olbrzymi 
popartowy 
malunek pokrywający cały szczyt budynku. Ze sklepu ryknęła muzyka reggae, na 
dwór wyszło 
dwóch nastolatków i tańczyło dalej w swoim stylu na ulicy, dzieląc się 
papierosem. W zimnym 
powietrzu mój oddech był dobrą imitacją dymu.
Nie byłem zbyt pewny, czy uda mi się zobaczyć z Tomem, jeśli ten wymknie się 
tylnym 
wyjściem. Ale przecież był na trzecim piętrze i stanowiłoby to dla niego zbyt 
dużą trudność. 
Ponieważ go widziałem, miałem pewność, że nawet gdyby był na parterze, taka 
ucieczka byłaby 
dla niego prawdziwym wyzwaniem.
Dla dzieciaków musiałem wyglądać jak miejscowy przygłup, ponieważ uśmiechałem 
się 
szeroko na myśl, że Tom usiłuje zwiać przez dwumetrowy mur. Mancini nie zagrałby 
u mnie 
jako skrzydłowy.
Dwadzieścia minut później pojawił się niezawodnie, tak jak przewidziałem. Nadal 
bez 
płaszcza, z dłońmi schowanymi za pazuchę biegł niezbyt fachowo, ale za to 
szybko. Nawet nie 
musiałem go ścigać. Biegł w moim kierunku, wprost do kafejki.
Szedłem w jego kierunku, a na jego twarzy malowało się przerażenie.
– Cześć, Tom – powiedziałem.
Znieruchomiał jak wkopany w ziemię, wykonał półobrót, wykręcił głowę i patrzył 
na 
chodnik jak pies, który kombinuje, czy pędzić dalej, czy zaatakować. – Nie 
sprawiaj mi bólu, 
bardzo cię proszę. Nic nie powiedziałem, nic a nic. Obiecaj, że mnie nie 
zabijesz!
– Wszystko w porządku, Tom – powiedziałem. – Teraz nie mam już z tymi ludźmi nic 
wspólnego. Nie po to tu przyszedłem.
14.
– Powiem ci tak: wrócimy do ciebie, nastawimy czajnik i utniemy sobie pogawędkę. 
Starałem się, aby zabrzmiało to miło, lecz on wiedział, że nie pozostawiam mu 
wyboru.
Objąłem go ramieniem. Zesztywniał. – Chodź, przyjacielu, weźmiemy jakąś herbatę, 
a ja 
opowiem ci, o co idzie. Na dworze jest za zimno.
Miał tylko jakieś metr sześćdziesiąt wzrostu, więc było łatwo otoczyć go 
ramieniem. Czułem 
miękkość jego ciała. Nie golił się od kilku dni, ale zarost nie był szorstki, 
raczej wyglądał jak 
puch.
Kiedy tak szliśmy, zacząłem gadać o głupstwach, aby człowiek poczuł się 
spokojniej 
i oczywiście dlatego, by nasze spotkanie wyglądało na przyjacielski spacer dla 
kogoś, kto 
podgląda nas ze swego okna. – Jak długo tu mieszkasz, że zdążyłeś się tak 
zaokrąglić? – 
zapytałem.
Nie podniósł głowy, skoncentrowany na płytach chodnikowych. Kiedy minęliśmy 
kolorowe 
domy, zauważyłem, że się trzęsie.
– Wydaje mi się, że około roku.
– No, no! Dzwoniłem do ciebie już wcześniej i telefon odebrała kobieta. Czy to 
twoja 
dziewczyna?
– Tak, to Janice. – Zanim się zatrzymał i spojrzał na mnie, upłynęła sekunda 
albo dwie. – 
Posłuchaj, kolego. Nigdy nie powiedziałem nikomu ani słowa o tamtej sprawie. 
Przysięgam na 
życie mojej matki. Nie powiedziałem nawet Janice – zapewnił mnie.
– Chcę tylko z tobą porozmawiać, Tom. Mam dla ciebie pewną propozycję. Pozwól, 
że 
usiądziemy, zaparz herbatę i pogadamy.
Kiwnął głową tak samo jak podczas spaceru.
– Myślę, że spodoba ci się to, co usłyszysz. Chodźmy, czas nastawić czajnik.
Podeszliśmy przed dom, by pokonawszy kilka kamiennych stopni, stanąć przed 
drzwiami. 
Tom wyciągnął klucz przywiązany do kawałka starej rybackiej żyłki i trzęsącymi 
się rękami 
próbował umieścić go w zamku. Nadal był przekonany, że zostanie pobity. 
Postanowiłem 
pozwolić mu na taką ocenę sytuacji; niewykluczone, że kiedy już będziemy na 
górze, zrozumie, 
że nie zjawiłem się tu po to, aby wysłać go do szpitala.
Już w holu było tak zimno, jak gdyby znajdował się na zewnątrz mieszkania. 
Wytarty brudny 
dywan pasował do wilgotnych łuszczących się ścian. Staromodny dziecięcy wózek 
zablokował 
hol, a ja słyszałem wrzask jego pasażera, dobiegający z pokoju po lewej stronie, 
zagłuszający 
ryczący tam telewizor. Odetchnąwszy po pokonaniu zawalidrogi i po dotarciu do 
schodów, 
czułem się całkiem przyjemnie. Nawet w mojej chałupie pachniało lepiej niż 
tutaj.
Zrobiło się cieplej, ale nie w tym miejscu. Mieszkanie numer cztery mieściło się 
na 
półpiętrze i miało własny podest; na drzwiach i poręczach łuszczyła się farba. 
Tom zdołał tym 
razem wetknąć klucz do zamka i otworzyły się drzwi do pomieszczenia, które miało 
udawać 
salonik. Brudne szare ażurowe zasłony przepuszczały z zewnątrz wyjątkowo ponure 
światło. 
Płaskie meble z Ikei dobrze pasowały do Toma. W tym małym pokoju wszędzie 
błyszczała 
woskowana sosna. Nawet dwuosobowa sofa miała drewniane poręcze. Reszta była w 
fatalnym 
stanie: wilgotne ściany, zniszczony dywan i cholerne zimno. Kominek był zabity 
deskami, 
a tkwiący tam palnik gazu został zablokowany – można go było włączyć jedynie pod 
groźbą 
śmierci. Nadal widziałem swój parujący oddech.
W rogu na woskowanym stoliku stał chyba dziesięcioletni telewizor w fornirowanej 
obudowie z umieszczonym pod nim wideo z zegarem wyświetlającym same zera i mniej 
więcej 
tuzin kaset ułożonych w stos na podłodze. Na prawo stała konsola do gier marki 
Sony z kupą 
rozrzuconych wokół gier i najstarszy pecet świata. Kolorowy połyskujący plastyk 
był ciemny od 
brudu, a otwory z tyłu tak czarne, że wyglądały jak diesel pracujący na wolnych 
obrotach. 
Klawiatura była zupełnie wytarta; ledwie mogłem odczytać oznaczenia na 
klawiszach. Nie 
wyglądało to na najlepsze wyposażenie techniczne dla takiego speca, choć 
jednocześnie 
stanowiło dla mnie bardzo dobrą wskazówkę. Taka informacja pozwalała mi wpłynąć 
na niego, 
przedstawiając mu, że jeśli da się namówić, to zarobi majątek i będzie sobie 
mieszkał 
w luksusowym apartamencie. Potrzeba zdobycia forsy sprawia, że ludzie gotowi są 
zrobić takie 
rzeczy, o których im się nawet nie śniło. Byłem ekspertem w takich sprawach.
Stojąc tam przemarzliśmy obaj i odczuwałem jego zakłopotanie. Postanowiłem 
naruszyć tę 
ciszę i powiedziałem:
– Postaw czajnik, przyjacielu, a ja zapalę gaz.
Poszedł do małej kuchni, a ja usłyszałem zgrzyt monet pożeranych przez licznik i 
włączanie 
się głowicy z gazem; usłyszałem też szum wody nalewanej do czajnika. Położyłem 
na sofie torbę 
z pieniędzmi i kilkakrotnie kliknąłem zapalniczką, zanim pojawił się płomień z 
wyraźnym 
huknięciem.
Naprzeciw znajdowały się inne, nieco uchylone drzwi. Tym razem firma Ikea nie 
wyposażyła sypialni. Materac leżał na podłodze, a kołdra została odrzucona na 
bok, 
niebezpiecznie blisko olejowego piecyka. Resztę umeblowania uzupełniał leżący na 
podłodze 
budzik elektroniczny. Można się było czuć jak w domu.
Nie musiałem pytać, gdzie jest łazienka, bo wykoncypowałem, że musi być gdzieś 
obok 
kuchni, a może nawet była jej częścią. Klęknąłem przy ogniu, czując miłe ciepło.
– W czym teraz siedzisz, Tom? Czy nadal w branży komputerowej? – zapytałem.
Kiedy poruszyłem interesujące go sprawy, błysnęła w nim wreszcie iskierka życia. 
Wsadził 
pyzatą twarz do saloniku.
– Mam teraz kilka nagranych spraw, rozumiesz, co mam na myśli? Gry komputerowe 
to 
obecnie kasa, kolego. Mam parę niezłych pomysłów, ale kilku ważniaków, którzy 
trzęsą tym 
biznesem, ciągle kiwają się nad moimi propozycjami. Rozumiesz, o co chodzi?
Nadal klęczałem, rozcierając ręce nad płomieniem. – Miło to słyszeć, Tom – 
zauważyłem.
– Wszystko jest na dobrej drodze. To tylko kwestia czasu, abym zdecydował, komu 
sprzedam swój pomysł, a wtedy nadejdzie czas na zabawy. Rozejrzę się za chałupą, 
którą kupię 
za gotówkę, a wtedy rozpocznę mój własny show. Łapiesz, o co chodzi?
Potwierdziłem skinięciem głowy, że łapię. Nie miał forsy, nie miał roboty i miał 
fioła. Teraz 
zamierzał dowiedzieć się, co ja mam mu do powiedzenia.
Zniknął w kuchni i zaczął zmywać. Wstając, by przesiąść się na kanapę, 
zauważyłem na 
obudowie kominka stosik zwykłych białych kartek. Na dwóch leżących na wierzchu 
widniał 
odcisk uszminkowanych warg i ręczny napis: Mam nadzieję, że lubisz moje brudne 
majteczki. 
Kocham cię, Pikantna Lucy xx. Ukradłem jedną z nich. Przynajmniej szminka była 
prawdziwa.
Idąc w kierunku kanapy, powiedziałem głośno: – Jak długo jesteście razem z 
Janice?
– Wprowadziliśmy się jakieś kilka miesięcy temu.
– A co ona robi?
– Pracuje w Tesco na niepełnym etacie: przynieś, wynieś, pozamiataj. Wiesz, jak 
to jest. 
Znowu pokazał głowę w drzwiach kuchennych, by zapytać: – Z cukrem?
– Nie, wystarczy z odrobiną mleka.
Wszedł niosąc dwa kubki i postawił je na dywanie. Zanim podał mi kubek, usiadł 
na 
podłodze przy ogniu, twarzą do mnie. Zauważyłem, że jego herbata była bez mleka.
Zobaczyłem, że zerknął na otwarte drzwi sypialni i zaniepokoił się, czy czegoś 
tam nie 
wypatrzyłem. Obaj jednocześnie podnieśliśmy swoje kubki.
– Nie przejmuj się tym, przyjacielu – powiedziałem. – W dzieciństwie mieszkałem 
w takich 
samych warunkach. Może będę mógł ci pomóc w znalezieniu czegoś lepszego. 
Przynajmniej do 
czasu, aż twoje interesy nie pójdą lepiej.
Skosztował herbatę, podczas gdy jego wzrok, jak oczka zaniepokojonej Mickey 
Mouse, 
pobiegł w kierunku ognia.
Uznałem, że czas przystąpić do interesów. – Wygląda na to, że twoje sprawy nie 
idą 
najlepiej? Jesteś na zasiłku?
– Kto nie jest? To żywa gotówka. Tylko głupi by nie brał. – Na jego twarzy 
pojawił się 
uśmiech. – Mam rację?
Znów zajął się swoją herbatą.
– Myślę, że mogę ci pomóc. Mam ci zaoferować pracę, która pozwoliłaby ci na 
kupno 
mieszkania i spłacenie jakichś długów.
Nie uwierzył, bo przecież wcześniej nie poznał mnie w roli dobrego wujaszka. 
Jego oczy 
nadal były czujne jak poprzednio.
– Za ile? – usiłował nadać głosowi swobodne brzmienie, ale mu się nie udało.
Szczęśliwie uniknąłem poparzenia warg swoją herbatą, gdy pociągnąłem łyczek z 
kubka. Ta 
herbata była paskudna; bardziej nadawała się do flakonu na perfumy niż do picia. 
– Jeszcze 
dokładnie nie wiem, ale wydaje mi się, że twoja działka wynosiłaby około stu 
trzydziestu tysięcy 
w gotówce. Cała sprawa zajmie ci tydzień, najwyżej dwa.
Nie wiedziałem, jak długo potrwa ta robota, ale kiedy już będzie w Finlandii, to 
co będzie 
mógł zrobić, jeśli zadanie będzie wymagało więcej czasu? Dostarczenie go tam to 
w tej chwili 
rzecz najważniejsza.
– Czy to jest legalne? Nie zabiorę się za nic, co będzie choć trochę podejrzane. 
Nie chcę mieć 
znowu kłopotów. Nie zamierzam znowu dać się wrobić. Wiesz, o czym mówię?
Mój kubek powędrował na dywan. Tak czy inaczej, na razie gówno z tego wyszło, 
ale 
spróbowałem inaczej:
– Posłuchaj! Po pierwsze mam na imię Nick. Nie, to nie jest nielegalne. Ja też 
nie chcę trafić 
do pudła. Dowcip polega na tym, że los dał mi taką szansę, a ja potrzebuję 
kogoś, kto jest 
komputerowym guru. Pomyślałem o tobie, bo dlaczego nie? Proponuję ci szmal, 
który mógłbym 
zaoferować komuś innemu. A na dodatek przejedziesz się za friko do Finlandii i z 
powrotem.
– Do Finlandii? – zdziwił się Tom. – Tam jest zimno. Za zimno. I nie ma nic do 
roboty. – 
Roześmiał się.
Śmiałem się razem z nim, gdyż wyraz jego oczu znowu przypomniał mi Mickey Mouse.
– Czy wolałbyś pojechać gdzie indziej, Tom? – zapytałem.
– Nie, chodzi tylko o to, że Janice wkrótce wróci do domu i ona nie może nic 
wiedzieć ani 
o mojej starej pracy, ani o tym wszystkim. Naprawdę nic jej nie mówiłem. Byłoby 
mi bardzo 
przykro, gdybyś jej coś powiedział, jak wróci. Rozumiesz?
– Nie ma sprawy, stary. Wszystko będzie, jak sobie życzysz. Powiem tylko przy 
niej, że 
mam małą firmę komputerową i proponuję ci robotę na parę tygodni w Szkocji. 
Będziemy 
testować systemy. No, jak to brzmi?
– Bardzo przyjemnie, ale powiedz mi, o co chodzi w tej Finlandii.
– To łatwa sprawa. Musimy tylko dostać się do systemu i przekopiować jakieś 
materiały. Nie 
wiem tylko co, jak i kiedy, zanim się tam nie znajdziemy.
Wyglądał na zmartwionego. Musiałem tam jechać natychmiast i potrzebowałem paru 
kłamstw, powiedziałem więc:
– To nie jest tak, jak myślisz. Sprawa jest legalna. Mamy się dowiedzieć o 
parametry jakiejś 
nowej fotokopiarki i co to za technologia; mamy to zrobić absolutnie legalnie. 
Gdyby było 
inaczej, ten ktoś, kto płaci, nie chciałby się za to brać. – Nie chciałem 
wymyślać niczego innego 
niż fotokopiarka, bo to brzmiało niegroźnie, i czekałem tylko na grom z nieba, 
który wpadnie 
przez okno.
Jednak Pan Bóg albo spał, albo trzymał pioruny w zamrażalniku. Postanowiłem 
nawijać tak 
dalej, zanim Tom zacznie myśleć i zadawać pytania.
– Mogę doprowadzić nas na miejsce – wyjaśniłem – ale potrzebuję kogoś, kto 
oceni, co oni 
wiedzą, i czy my przodujemy w tej technologii. – Tu wskazałem na stojącą w kącie 
kupę 
badziewia udającą komputer. Tom nic nie powiedział, lecz spojrzał na zapaprany 
ekran swego 
pudła, wyobrażając sobie grający wszystkimi kolorami Power Mac czy dorównujący 
mu Mac 
laptop, które mógłby kupić za swoją działkę.
– Wszystko będzie jasne, kiedy się tam znajdziemy – mówiłem dalej. – Oni wiedzą, 
gdzie 
jest to miejsce, a wszystko, co musisz zrobić, to uzyskać dostęp do bazy i 
zapisać, co trzeba. Nie 
trzeba nic kraść ani główkować, tylko skopiować. To są łatwe pieniądze.
Spiąłem się teraz w sobie w nadziei, że Bóg nie obudził się w samą porę, by 
usłyszeć ten 
ostatni kawałek. Tom zaczął się wiercić na dywanie, a ja kułem żelazo, zanim Bóg 
to usłyszy 
albo Janice wróci do domu. – Teraz już, chłopie, wiesz tyle samo co i ja. 
Bierzemy po sto 
trzydzieści patoli, a może nawet więcej, jeśli robota zostanie szybko wykonana. 
To kupa zasranej 
gotówki, Tom. – Teraz przyhamowałem, aby mógł sobie wyobrazić taczkę pełną 
banknotów.
Piętnaście sekund potem uznałem, że przerwa się skończyła, więc znów uruchomiłem 
katarynę. – To życiowa szansa, Tom. Jeśli tego nie bierzesz, to znajdzie się 
ktoś inny – klepałem 
jak wyszkolony sprzedawca.
Rozsiadłem się na kanapie, by podkreślić, że skończyłem. Następny etap będzie 
polegał na 
próbie nakłonienia go do pójścia ze mną, gdyby jednak moja gadka zawiodła.
– Czy jesteś pewny, że to całkowicie bezpieczna akcja, Nick? Mam na myśli, no 
wiesz, 
pudło. Nie chcę ryzykować. Teraz żyję sobie bardzo przyjemnie. Rozumiesz, co mam 
na myśli? 
Wkrótce będę zarabiać kupę dolców.
Zamiast mu tłumaczyć, że jest cholernym optymistą, skoro czeka na to, co sobie 
wymyślił, 
powiedziałem: – Słuchaj, gdyby nawet to, co ci proponuję, było nielegalne, to za 
coś takiego nikt 
nikogo nie wsadza do więzienia. Czy ty myślisz, że jeśli oni odkryją, iż 
dowiedziałeś się tego 
i owego o ich pięknej fotokopiarce, to zaraz polecą na policję? Oni to mają w 
dupie. Pomyśl 
o akcjonariuszach, o niepotrzebnym rozgłosie. Tak się nie pracuje. Zaufaj mi. 
To, co ci się 
dawniej przytrafiło, było czymś innym – to był biznes rządowy. – Nie mogłem 
powstrzymać 
ciekawości: – A tak przy okazji, jak to się stało, że cię złapali, kiedy 
pracowałeś w Menwith?
Sprawiał wrażenie poirytowanego. – Nie, kolego, nic nie powiem. Zrobiłem to raz 
i więcej 
nie powiem nic. Nie chcę tam więcej wracać. – Mówił ciągle to samo, jak zepsuta 
płyta.
Miał problem. Wiedziałem, że chce forsy, ale zmagał się z podjęciem decyzji. 
Trzeba mu 
zabić kolejnego ćwieka. – Chcę ci powiedzieć, że powinieneś zgodzić się na 
współpracę ze mną, 
ale jeśli ci się to nie spodoba, to możesz się wycofać. Nie zamierzam spieprzyć 
ci życia, stary. 
Chcę tylko oddać przysługę nam obu.
Zaczął się wiercić. – No, nie wiem. Janice nie pochwaliłaby tego.
Przemieściłem się znów na kanapie i siedząc na samym brzegu zacząłem tonem 
konspiratora: 
– Janice nie musi nic wiedzieć. Powiesz jej tylko, że wyjeżdżasz do Szkocji. 
Zrób to na luzie. – 
Mówiłem tak cicho, że przez mój szept przebijał się syk spalanego gazu. 
Postanowiłem go 
dodatkowo zmotywować, ale najpierw spytałem: – Gdzie masz kibelek?
– Wejdź do kuchni i zobaczysz drzwi.
Wstałem zabierając ze sobą torbę. – Nie ma w niej nic prywatnego – wyjaśniłem. – 
Praca, 
rozumiesz.
Kiwnął głową, ale nie byłem pewny, czy zrozumiał, co powiedziałem, bo ja nie.
Wszedłem do toalety. Nie myliłem się, łazienka była częścią kuchni, oddzielona 
od niej 
ścianką działową, dzięki czemu właściciel mógł zdzierać z mieszkańców za 
dodatkowe 
pomieszczenie. Usiadłem na sedesie i odliczyłem sześć tysięcy dolarów, a kiedy 
upchnąłem je 
w kieszeni, rozmyśliłem się i odłożyłem dwa tysiące do torby. Spuściłem wodę i 
wracając, 
mówiłem: – Wszystko, co wiem, mówi mi, że to jest łatwa robota, ale jesteś mi 
potrzebny, a jeśli 
jesteś przyzwoitym człowiekiem, to podobnie jak ja potrzebujesz gotówki. Zobacz, 
co mam dla 
ciebie.
Wyjąłem pewnym ruchem z kieszeni cztery kawałki, układając je równocześnie 
w wachlarzyk drugą ręką, aby wraz z wydawanym szelestem wyglądały superpowabnie.
Z trudem powstrzymał się przed patrzeniem na tę pokusę. Nawet ta ilość kasy 
mogła zmienić 
jego życie.
– Tu są cztery kawałki w dolarach amerykańskich. Tak mi wypłacono. Weź je, to 
prezent. 
Zapłać rachunki, zrób z nimi obojętnie co. Cóż ci mogę więcej powiedzieć? Ja 
jestem 
zdecydowany, tak czy owak, wykonać tę robotę. Jeśli decydujesz się na 
współpracę, zastanów 
się, bo muszę to wiedzieć dzisiaj. Nie mam czasu na pieprzenie się.
Jeśli nie zgodzi się do wieczora, wówczas nadejdzie czas na opowieść o tym, co 
go czeka. 
Mógłby uważać, że został opłacony, nie miałby jednak przyjemności płynącej z 
pracy.
Dotknął pieniędzy palcami i musiał je złożyć na połowę, by wsunąć do kieszeni 
dżinsów. 
Próbował przybrać wyraz twarzy poważnego biznesmena, ale bezskutecznie. Zamiast 
tego 
powiedział: – To miłe. Dzięki, Nick, wielkie dzięki.
Cokolwiek się wydarzy, będzie miał pieniądze. Taka sytuacja poprawiła mi 
samopoczucie 
i dodała energii. Potrzebowałem tego. Musiałem jednak dopilnować, aby się z tym 
nie pieprzył. – 
Nie próbuj zamienić tych dolców w banku ani wpłacać ich na konto, bo pomyślą, że 
handlujesz 
prochami. Nie podawaj zwłaszcza obecnego adresu.
Uśmiechnął się szeroko, a ja mówiłem dalej: – Przepuść forsę przez parę kantorów 
wymiany. 
Kursy będą gówniane, ale trudno. Wybierz ładny dzień. Wynajmij taksówkę; możesz 
sobie na to 
pozwolić. Nie wymieniaj tylko więcej niż trzysta dolców naraz. I jeszcze, kup 
sobie, do cholery, 
ciepły płaszcz.
Spojrzał w górę i szeroki uśmiech zamienił się w tamten znany mi już zadziorny 
śmiech. 
Przestał się jednak śmiać, kiedy usłyszał zgrzyt klucza w zamku.
– Cholera, to Janice! Nie mów przy niej o forsie. Obiecaj, że nie powiesz.
Wstał i postarał się, by bluza zamaskowała jego brzuszysko. Dołączyłem do niego 
i czekaliśmy przed ogniem na Janice, jak na królową, która składa nam wizytę.
Otworzyła drzwi, pokazała się w nich, poczuła ciepło i spojrzała wprost na Toma, 
ignorując 
mnie zupełnie. – Czy odebrałeś pranie? – zapytała. Zajrzała do kuchni i zaczęła 
zdejmować 
brązowy płaszcz.
Tom skrzywił się, jak gdyby mnie przepraszał, i odpowiedział: – Nie zdążyli, bo 
zepsuły się 
suszarki. Wychodzę i zaraz przyniosę... A to jest Nick. Rozmawiał z tobą rano.
Patrząc na mnie, cisnęła płaszcz na poręcz kanapy. Uśmiechnąłem się, mówiąc: – 
Cześć, 
miło cię widzieć.
– Cześć. Znalazłeś go tutaj? – burknęła i zniknęła w kuchni.
Janice miała dwadzieścia parę lat i wyglądała raczej atrakcyjnie, choć należała 
do gatunku 
dziewcząt pospolitych. Włosy, nieco dłuższe niż włosy Toma, miała ściągnięte w 
koński ogon; 
właściwie nie były przetłuszczone, ale też nie wyglądały na umyte. Ich 
właścicielka miała zbyt 
mocny makijaż, który kończył się gwałtownie na linii podbródka.
Usiadłem, lecz Tom nadal sterczał przy ogniu, nie wiedząc, co mi powiedzieć o 
swojej 
niesympatycznej dziewczynie. W kuchni trzasnęły drzwiczki kredensu, jak gdyby 
pani domu 
chciała podkreślić swoją obecność.
Wróciła do saloniku z tabliczką czekolady i puszką coli. Zrzuciła płaszcz na 
podłogę, 
walnęła się na kanapę obok mnie, zerwała folię z czekolady, otworzyła puszkę z 
colą i zabrała się 
do jedzenia. Piła tak głośno, że mógłby jej tego pozazdrościć spragniony murarz. 
Między łykami 
wskazała na obudowę kominka, mówiąc: – Podaj mi kartki, Tom.
Zrobił, o co go prosiła. Patrzyliśmy teraz obaj, jak wyjęła szminkę z kieszeni 
płaszcza, 
pociągnęła nią wargi, a kiedy schrupała i połknęła czekoladę, ucałowała 
pozostałe czyste kartki.
Spojrzała w górę, gapiła się na mnie przez chwilę, by następnie zwrócić się do 
Toma: – 
Podaj mi resztę.
Przyniósł dużą kopertę w pobliże ognia i podał jej, czerwony z zakłopotania.
Rozsypała kartki na podłodze i zabrała się ponownie do szminki i składania 
odbitek 
własnych warg. Podpisywanie odbyło się pewnie później, w bardziej sprzyjających 
okolicznościach.
Nie mogliśmy już o niczym mówić. Nadszedł czas, by się pożegnać.
– Dziękuję za herbatę, Tom. Teraz już pójdę. Miło cię było poznać, Janice.
Kiwnęła tylko głową, nie zaszczycając mnie spojrzeniem.
Tom popatrzył na mnie nad jej głową. Kiedy wstałem i wziąłem torbę do ręki, 
mruknął: – 
Powiem ci coś, jak będziemy schodzić na dół, a przy okazji odbiorę pranie.
Podczas schodzenia na dół nie było żadnej rozmowy. Pamiętałem tylko, że chciałem 
coś 
powiedzieć, ale nie wiedziałem, czego miałoby to dotyczyć.
Kiedy szliśmy z powrotem spacerkiem przez Ali Saints Road, Tom wydusił z siebie: 
– To nie 
ta dziewczyna, z którą rozmawiałeś przez telefon, to Juicy Lucy. Dostaje 
dziesiątaka od każdych 
dwóch setek kartek. W tym tygodniu jest Lucy, a za tydzień znowu Giną. Pomagam 
jej. – Potarł 
dłonią podbródek i dodał: – Muszę się ogolić, bo zostawiam kłaki w szmince. Mamy 
w sypialni 
stosy brudnej bielizny. W czwartki zabiera ją facet.
Nie mogłem mu pomóc, ale śmieszył mnie widok Toma siedzącego przed ogniem, 
całującego kartki, pakującego bieliznę i wdychającego rodzinne smrody.
Znowu odgrywał dziarskiego koguta: – No, wiesz... Mówiłem już, że to potrwa 
tylko do 
czasu, aż zaczną się prawdziwe pieniądze. Kasa to naprawdę ostry uaktywniacz. 
Uruchomię to 
w odpowiedniej chwili. Rozumiesz, co mam na myśli?
– Oczywiście, Tom – potwierdziłem. Rozumiałem doskonale. Gdy minęliśmy róg Ali 
Saints 
Road i Janice nie mogła już nas widzieć, postanowiłem spróbować raz jeszcze. 
Przystanąłem 
przed wystawą pełną wlewek, zaworów, rur i przeróżnego hydraulicznego szajsu.
– Pomyśl o tym poważnie, Tom. Nie będę zajmować się czymś, co nie jest koszerne. 
Jestem 
za stary na takie numery. Wszystko, co chcę zrobić, to zarobić pieniądze, 
podobnie jak ty. Jesteś 
mi potrzebny, ale muszę dziś wieczorem wiedzieć, czy wchodzisz w to, czy nie.
Wbił oczy w chodnik, opuścił ramiona. – Tak, ale wiesz... – Zimno dobierało się 
do niego. 
Nie wiedziałem, czy naprawdę nie miał płaszcza, gdyż nie wycałowali odpowiedniej 
liczby 
kartek, czy też był na tyle niemądry, że zapomniał się cieplej ubrać.
I tak noga za nogą, dotarliśmy do Westbourne Park Road. Chciałem złapać taksówkę 
i stanąłem na rogu, a Tom obok mnie, przestępując z nogi na nogę. Położyłem rękę 
na jego 
ramieniu i powiedziałem: – Posłuchaj, stary. Jedź wymienić trochę forsy, pomyśl 
o tym, co ci 
mówiłem, i spotkamy się wieczorem, dobra?
Zacząłem rozglądać się za taksówką. Tom stał nadal z pochyloną głową, z rękami 
w kieszeniach; dygotał z zimna. Mówiłem do czubka jego głowy: – Zadzwonię do 
ciebie 
o siódmej i pójdziemy na drinka. Zgoda?
W mroku pokazało się żółte światło, więc podniosłem rękę. Taksówka zatrzymała 
się; silnik 
Diesla sapał, ale nie tak szybko jak licznik.
Tom nadal stał jak wmurowany, z rękami głęboko w kieszeniach; trzęsło nim. Znów 
mówiłem do czubka jego głowy:
– Taka okazja zdarza się tylko raz. Pomyśl o tym poważnie.
Czubek jego głowy poruszył się, ja zaś odebrałem to jak odmianę potwierdzającego 
kiwnięcia. Nie mogłem już wytrzymać tej jego trzęsionki, więc rozpiąłem własną 
kurtkę mówiąc: 
– Do cholery, włóż moją kurtkę.
Zaprotestował nieśmiało, a potem podziękował mi szerokim uśmiechem, gdy wkładał 
ją na 
siebie. Teraz mogłem zobaczyć jego twarz.
– Taka okazja zdarza się tylko raz, człowieku – powiedziałem, wsiadłem do 
taksówki, 
kazałem się zawieźć do Marble Arch, zatrzasnąłem drzwi i opuściłem szybę.
Tom kończył już zapinanie okrycia. – Wiesz, Nick, pieprzę to wszystko. Jestem 
za! – Jeszcze 
raz pokazał, jaki z niego kozak.
Nie chciałem dać poznać po sobie, jak mnie to ucieszyło, powiedziałem jednak: – 
W porządku! Zadzwonię wieczorem i podam ci szczegóły. Jutro wyjeżdżamy, OK? 
Zabierz 
paszport.
– Nie ma sprawy.
– Doskonale. Pamiętaj – przypomniałem mu – tydzień, najwyżej dwa. Nigdy nie 
wiadomo.
Dotknąłem kciukiem ucha, a małym palcem warg, pokazując na migi rozmowę 
telefoniczną. 
– Wieczorem, o siódmej.
– Aha, Tom, jeszcze jedno. Czy masz kartę kredytową?
– Mam. I co z tego?
– Ja nie dostałem. Mógłbyś zapłacić za bilety, ale nie martw się. Dam ci 
gotówkę, zanim 
wyruszymy.
Nie dałem mu czasu na zbyteczne rozmyślania. Ponieważ taksówka ruszyła, byłem 
zadowolony z siebie, a w duchu podejrzewałem, że Tom nie podzieli się swoją 
fortuną z Janice. 
Gdybym był na jego miejscu, zrobiłbym tak samo.
Dałem taksówkarzowi napiwek, a potem kupiłem sobie na Oxford Street niebieską 
kurtkę 
narciarską i poszedłem do drogerii po kilka drobiazgów, których potrzebowałem do 
ożywienia 
skrzynki kontaktowej, aby przekazać Liv szczegóły. Zanim ludzie z E4 namierzyli 
mnie 
w apartamentowcu, uważałem za paranoiczny pomysł, aby za pośrednictwem skrzynki 
kontaktowej informować Liv o szczegółach lotu, lecz teraz doszedłem do wniosku, 
że to było 
niezbędne. Skoro ci z E4 byli podłączeni do mojej skrytki pocztowej, to dopóki 
jestem na 
terytorium Zjednoczonego Królestwa, nie chciałem mieć z nią kontaktu. Ostatnią 
rzeczą, jakiej 
pragnąłem, było to, by rysunek Kelly dostał się w łapy Lynna. Nigdy już bym go 
nie odzyskał.
Zatelefonowałem z budki i zarezerwowałem miejsca w samolocie na nazwisko Toma. 
Namówię go, by jutro na lotnisku zapłacił za bilety kartą kredytową. Teraz, 
kiedy mój motor 
należał już do historii, nie miałem wyboru. Nikt nie mógł wiedzieć, że Nick 
Stone opuścił kraj. 
Zastanawiałem się, czy Tom był nadal pod obserwacją jako znany wywrotowiec, ale 
zdecydowałem się na ryzyko. Nie miałem czasu, aby coś z tym zrobić.
W nowej ciepłej kurtce zdecydowałem się pójść do mojej skrzynki kontaktowej. To 
nie było 
daleko.
Przebijając się przez miasto ogarnięte szałem sobotnich zakupów, przeszedłem 
jakieś 
dwieście metrów do Oxford Circus. Po prawej stronie miałem przed sobą studia BBC 
przy 
Portland Place. Pozostałem na przeciwległym chodniku i poszedłem do Langham 
Hilton.
Po przebyciu około pięćdziesięciu metrów, nie dochodząc do hotelu, wszedłem pod 
jakieś 
rusztowanie, pod którym stały dwie czerwone budki telefoniczne w dawnym stylu. W 
oknach 
każdej z nich znajdowało się chyba ze dwadzieścia wizytówek, przetrzymywanych 
przez tych 
głupoli z Bluetac. Kontrolerzy mieli obowiązek codziennie odwiedzać budki, by 
usunąć z nich 
wszelkie reklamy, ale po upływie godziny wracały.
Wszedłem do budki po lewej stronie i zobaczyłem wizytówkę Susie Gees wskazującą 
adres 
trzy dzielnice dalej, w stronę Oxford Circus. Susie wyglądała na bardzo porywczą 
panienkę 
i w pozycji na czworakach słała całusa. Zdarłem wizytówkę z szyby, wyjąłem 
czarny mazak 
i narysowałem kreskę prowadzącą w dół szyby.
Wsadziłem Susie do kieszeni i ruszyłem w kierunku hotelu. Było trochę za 
wcześnie, aby 
pozostawiać ślad w skrzynce kontaktowej, ale nie przewidywałem jakichś kłopotów.
Z torbą w ręce wkroczyłem przez obrotowe drzwi do hotelu, które specjalnie dla 
mnie 
uruchomił facet wystrojony w zieloną tunikę do kolan i coś na głowie, co 
przypominało 
krzyżówkę turbana i beretu. Przypominał złoty samorodek. Luksusowe wnętrze 
hotelu Langham 
pełne było biznesmenów i bogatych turystów. Gdy przechadzałem się po wyłożonej 
marmurem 
recepcji, miałem po lewej ręce bar Chukka urządzony na modłę indyjską.
Instrukcja Liv była bezbłędna. Na prawo, kilka stopni wyżej, znajdował się stół 
recepcyjny, 
z przodu restauracja połączona z herbaciarnią. Mój cel stanowiła jednak 
suterena.
Na dole było równie luksusowo jak na parterze: klimatyzacja, miękkie dywany; 
mieściły się 
tu także salki konferencyjne i centrum biznesowe.
Przed salą noszącą nazwę George Room umieszczono na stojaku czarną tablicę z 
białym 
tekstem: „Konferencja Zarządzanie 2000 wita swoich gości”. Minąwszy powitalne 
ogłoszenie 
i dwa ścienne telefony, do których miałem wrócić, poszedłem do toalety.
Naprzeciw pozostałych salek było więcej telefonów, szatnia i stół zastawiony 
herbatą, kawą 
i herbatnikami, przy którym zasiadał czarny mężczyzna i biała kobieta 
rozmawiający tym 
szczególnym tonem, który słysząc, już wiesz, że oni trąbią o zarządzaniu. Gdy 
tylko mnie 
spostrzegli, obdarzyli mnie korporacyjnymi uśmiechami. Odpowiedziałem im 
uśmiechem 
i poszedłem do pomieszczenia dla panów.
Zasiadłszy na sedesie, wyjąłem z torby małe plastykowe pudełeczko, jakiego używa 
się do 
przechowania dziennej porcji witamin i reklamowane dwustronnie klejące łatki.
Przylepiłem obie do pudełeczka, żeby mi się nie pomyliły, po której stronie ich 
użyć, gdyż 
w przeciwnym razie mogłyby się nie przylepić i byłby kłopot.
Do pudełeczka włożyłem kawałeczek papieru z następującą wiadomością: Przylatuję 
12 
o 3.15. To było wszystko, co powinna wiedzieć.
Sprawdziwszy uprzednio, że łatki trzymają się jak należy, włożyłem torebkę z 
pomocami do 
kieszeni, wyszedłem z toalety, uśmiechnąłem się do tych dwojga przy szatni i 
wróciłem do 
tamtych dwóch telefonów.
Aparaty umieszczono nisko na ścianie, aby mogli z nich korzystać inwalidzi na 
wózkach. 
Postawiłem torbę między nogami i podsunąłem nogą krzesło bliżej telefonu. Liv 
dobrze go 
wybrała: niezbyt oblężony, bez żadnych kamer w pobliżu i żadnych powodów, dla 
których 
powinny tam być.
Gdy usiadłem, przygotowałem monetę i wizytówkę Susie, zdjąłem słuchawkę i 
wykręciłem 
numer, zastanawiając się, czy Janice i Tom wykonali dla niej ostatnio jakieś 
uszminkowane 
kartki. Chciałem, aby moneta była widoczna na wyświetlaczu i by została użyta, 
gdyż 
w przeciwnym razie wszystko wyglądałoby podejrzanie, gdyby ktoś przechodzący 
obok 
zauważył, że okupuję automat udając, że rozmawiam. Był to drobiazg, ale ważny.
Ze słuchawką w prawej ręce trzymaną przy uchu czekałem na połączenie z Susie, 
lewą zaś 
badałem w kącie pod drewnianą fornirowaną półką, czy natrafię na dużą łatkę, 
którą miała tam 
umieścić Liv.
Ponieważ znajdowałem się obok wejścia do George Room, drzwi otworzyły się za mną 
i do 
sali zaczął napływać strumień uczestników imprezy „Zarządzanie 2000”.
Podczas gdy słuchałem donośnego sygnału, przypatrywałem się, jak tłum 
przemieszcza się 
po przydzielonym mu terytorium obok szatni. Na krześle obok mnie usiadła 
dwudziestoparoletnia kobieta i włożyła monetę do automatu.
Odezwała się Chinka o agresywnym głosie: – Halo!?
Słysząc, jak inny rozmówca wystukuje jej numer, zapytałem:
– Susie?
– Nie, poczekaj.
Czekałem. Dziewczyna obok mnie zaczęła mówić o swoim dzieciaku, którego trzeba 
będzie 
odbierać z przedszkola, ponieważ ona będzie się spóźniać. Osoba po drugiej 
stronie była 
zirytowana. – To nieładnie, mamo, to nieprawda, że zawsze się tak samo tłumaczę, 
oczywiście, 
że ona pamięta jak wygląda jej własna matka. Kirk będzie w domu wczesnym 
wieczorem i ją 
odbierze.
Podszedł do niej z tyłu jakiś facet i położył jej rękę na ramieniu, którą 
pocałowała. 
Identyfikator ujawniał, że facet ma na imię David. Wychodziło na to, że to nie z 
powodu 
konferencji spóźnia się do domu. Wrzawa nasiliła się, gdy obecni zaczęli 
rozmawiać przy kawie 
o zarządzaniu.
Słyszałem już w słuchawce zbliżające się kroki, gdy znalazłem wreszcie to, czego 
szukałem: 
miękką łatkę, tak jak zapowiedziała Liv.
W słuchawce zabrzmiał bardzo zachrypnięty głos kobiety w średnim wieku: – Halo? 
W czym 
mogę być pomocna, kochanie? A może chcesz, żebym do ciebie przyjechała?
Zbaraniałem, kiedy zaczęła wymieniać taryfy za spędzenie pół godzinki z Susie we 
Francji, 
Grecji i różnych innych krajach. Aby podtrzymać rozmowę, zapytałem, gdzie 
znajduje się Susie 
i wówczas podano mi jej adres w pobliżu Paddington.
– To świetnie – powiedziałem. – Zastanowię się nad tym.
Odłożyłem słuchawkę, podniosłem torbę, odsunąłem się razem z krzesłem, wstałem 
i wyruszyłem w drogę powrotną, porzucając kobietę, która wmawiała matce, że tym 
razem robi 
to już ostatni raz. Zanim przekroczyłem drzwi prowadzące na górę, sprawdziłem, 
czy moje 
pudełeczko nie jest czasem widoczne z tego poziomu. Gunga Din wykonał swoją 
sztuczkę 
z obrotowymi drzwiami i stanąłem na ulicy. Skręciłem w prawo i poszedłem tą samą 
drogą, którą 
przybyłem. Dzień się kończył i wkrótce zrobi się ciemno.
Teraz tylko pozostało mi zatelefonować o siódmej do Toma, podać mu czas 
jutrzejszego 
wylotu, wyrzucić na śmietnik swoje skórzane ubranie, a broń zatopić w Tamizie – 
tej największej 
londyńskiej zbrojowni.
15.
Niedziela, 12 grudnia 1999 roku.
Tom stanął w kolejce dla przyjezdnych. Wytłumaczyłem mu jak najgrzeczniej, że 
musi 
trzymać się z dala ode mnie tak długo, jak będziemy się znajdować w strefie 
obserwowanej przez 
służbę bezpieczeństwa lotów. Kiedy siedzieliśmy już w samolocie, mówił zbyt 
wiele i nader 
głośno. Nawet rejestrowaliśmy się oddzielnie. Zgodził się na wszystkie 
propozycje, kwitując je 
tym swoim zwykłym: – Nie ma sprawy, stary.
W przejściu podziemnym na Hithrow powiedział mi, że Janice zareagowała łagodnie 
na 
wiadomość o jego wyjeździe. – Powiedziałem jej, że razem z moim starym kumplem, 
Nickiem, 
mamy jakąś robotę w Szkocji. Powiedziałem jej to uczciwie.
Gdyby Janice dowiedziała się, że on przez dwa tygodnie zabawiał się za granicą, 
podczas 
gdy ona musiała harować, całując kartki dla Lucy, byłaby po prostu wkurwiona. 
Zastanawiałem 
się, czy powiedział jej coś o forsie, ale go o to nie spytałem; nie chciałem, by 
to wyglądało, że 
sonduję plany jego dominacji w branży informatycznej.
Przynajmniej nie próbował się utopić w darmowym alkoholu. Wszystko wskazywało, 
że nie 
pił i niewykluczone, że był to skutek odsiadki. To dobrze, bo nie będzie żadnego 
alkoholu, zanim 
wrócimy do Zjednoczonego Królestwa.
Zrobił pewien wysiłek i ubrał się na drogę trochę porządniej. Dobrze się stało, 
bo chciałem, 
by upodobnił się do zwykłego obywatela, który nie stanowi łakomego kąska dla 
celników, bo 
zaraz biorą takiego na widelec. Nadal nosił moją kurtkę, zamienił jednak 
powypychane 
wyświecone dżinsy na nowe i kupił czerwoną bluzę. Wyglądał dość szykownie, ale 
choć umył 
i uczesał włosy, to zapomniał się ogolić.
Przyglądałem się, jak poklepywał kurtkę. Po raz trzeci od opuszczenia Londynu 
złapałem się 
na myśli, że ilekroć na niego patrzę, zaczynam się spodziewać, iż zapodział 
gdzieś paszport.
Przeszliśmy przez kontrolę imigracyjną i celną, a teraz nie trzeba było nawet 
czekać na 
bagaże. Oznajmiłem mu, że wszystko, czego potrzebował, to trochę mydła i 
szczoteczka do 
zębów, a bieliznę mógł uprać w wannie podczas wieczornej kąpieli.
Drzwi rozsunęły się, abyśmy mogli wejść do sali przylotów.
Ani Tom, ani ja nie wiedzieliśmy, kto nas powita. Przylecieliśmy o 1.45, a nie o 
3.15, jak 
poinformowałem Liv. Zawsze lubiłem być wszędzie wcześniej, żeby sprawdzić, kto 
mnie 
oczekuje. Wchodząc do sali przylotów, miałem wrażenie, że pukam do obcych drzwi, 
nie 
wiedząc, kogo albo co zobaczę, gdy staną otworem.
Spotkaliśmy się z Tomem w sali przylotów. Wyglądał dzisiaj jak prawdziwy macho, 
gdy 
patrzył na kobiety krążące wokół terminalu.
– Co teraz, kolego? Gdzie idziemy?
– Jesteśmy trochę za wcześnie. Chodźmy na kawę.
Kierując się znakami, poszliśmy do kawiarni. Budynek terminalu zbudowany ze 
szkła 
i metalu nie był nadmiernie zatłoczony, ale ze względu na niedzielę, pełen 
raczej turystów niż 
biznesmenów. Przez szklane ściany widziałem matowe szare niebo, śnieg spiętrzony 
na 
poboczach ulicy i lodowe wąsy zwisające z zaparkowanych samochodów. Wraz z 
Tomem, który 
podskakiwał u mego boku jak młodszy brat, zbliżyliśmy się do kafejki, 
napotykając po drodze 
piękne blondynki w budce telefonicznej. – O, kurna! Chyba wykituję! Kocham te 
nordyckie 
laski.
Dwie z nich musiały odebrać jego prądy, bo popatrzyły na nas i zaczęły się 
śmiać. Szedłem 
dalej zakłopotany. Te dziewczyny chciały sobie zrobić z niego śniadanie.
Tom zdawał się tego nie zauważać. – Czy wiesz, że o wiele więcej tutejszych 
ludzi ma 
dostęp do Internetu i korzysta z telefonów komórkowych niż gdziekolwiek indziej; 
oczywiście 
per capita?
– To interesujące – odparłem. Tym razem powiedział coś, co było prawdą.
Podobało mu się moje stwierdzenie. – To prawda, kolego. To pewnie przez tutejsze 
ciemności. Pieprzyć to, tak uważam.
Popatrzyłem na niego i uśmiechnąłem się; bądź co bądź to, co powiedział, było po 
raz 
pierwszy szczere.
Jego twarz promieniała, a chomicze policzki niemal zasłoniły mu oczy. – Tutejsi 
ludzie 
wyznaczają kierunki rozwoju. Rozumiesz, co mam na myśli? Złapał już właściwy 
rytm 
i wyrównał krok, a teraz szeptał mi do ucha, a jego głowa dotrzymywała mi kroku. 
– Zapewne 
dlatego technologia fotokopiarki znajduje się tutaj. Mam rację czy nie?
Znudziło mnie to gadanie, ale poradziłem sobie z odpowiedzią. – Prawdopodobnie 
przyczyniają się do tego długotrwałe ciemności. To nic innego jak Xerox. Tak mi 
się wydaje. 
Napijesz się kawy?
– Nie, herbaty. Ziołowej albo owocowej, jeśli mają tu coś takiego.
Niebawem siedzieliśmy przy stoliku – ja przy kawie, a Tom nad kubkiem wrzątku 
i zapakowaną w folię torebką jabłkowej herbatki. Naprzeciwko nas znajdowały się 
pochylone 
ekrany stanowisk internetowych. Było tylko kwestią czasu, kiedy Tom też je 
zobaczy. Wówczas 
zostanę sam, co nie byłoby złym rozwiązaniem.
Jego oczy rozbłysły i zaraz wstał. – Muszę tam iść i sprawdzić, czy to działa. 
Przyjdziesz?
Odszedł, zabierając ze sobą herbatę. Ja nie poszedłem.
Wrócił bardzo szybko, zanim zdążyłem spróbować kawę.
– Nie mam żadnych monet, fińskich monet, może ty masz? Ja mam tylko dolary. 
Rozumiesz, 
co mam na myśli?
Gdy wyszczerzył zęby, śmiejąc się z własnego dowcipu, wyciągnąłem jakieś drobne, 
które 
pozostały mi po opłaceniu napojów.
Postanowiłem przejść się trochę, by sprawdzić, czy nie czyha na nas coś 
groźnego. Pozbyłem 
się E4, ale Wal miał oczywiście wrogów, a ponieważ pracowałem dla niego, byli 
także moimi 
wrogami.
Dokumenty miałem zawsze przy sobie, lecz było coś jeszcze, co chciałem wyciągnąć 
z torby, 
zanim udam się na przechadzkę. Potem zasunąłem suwak, postawiłem nasze torby 
przy nogach 
Toma i poszedłem do sali przylotów na piętrze. Nie zauważyłem nic podejrzanego: 
nikt nie gadał 
wprost w klapę marynarki, nie było nikogo, kto odwracałby się wśród tłumu ludzi 
udając, że 
czyta gazetę.
Wyszedłem pospacerować na zewnątrz, lecz zaraz wróciłem, gdyż zimno szczypało 
mnie 
w twarz i ręce. Nie zobaczyłem nic takiego, co mogłoby mi zagrażać.
Wróciłem do sali przylotów i już w cieple zauważyłem dwóch facetów w 
garniturkach rodem 
z A4, zaopatrzonych w plastykowe folderki z uwidocznionymi na nich nazwiskami 
osób, które 
mieli odebrać.
Tom nadal przebywał w internetowym raju. – Popatrz na to, Nick. Pierdolone 
zimno, no nie? 
Zobacz, wirtualne Helsinki.
Na ekranie pokazane było wszystko, co wypada wiedzieć o Helsinkach: od planów 
ulic do 
wizerunków hoteli i ułatwień rezerwacji dotyczących podróży czy biletów 
teatralnych. Był nawet 
wirtualny plan marszruty, gdzie jak w grze można było sobie iść ulicą. 
Zostawiłem nadal torby 
przy Tomie, poszedłem po świeżą kawę, usiadłem przy tym samym stoliku i czekałem 
myśląc 
sobie, jakie to szczęście, że nie miałem młodszego brata, który łaziłby za mną 
krok w krok, kiedy 
dorastałem.
Piętnaście minut później Tom wrócił z naszym bagażem, bo zabrakło mu bilonu. – 
Wysłałem 
tylko e-mail do Janice i napisałem jej wyraźnie, że nie będę miał z nią żadnego 
kontaktu tak 
długo, aż nie przetestuję całego sprzętu.
Włożyłem notes z powrotem do torby i dokończyłem kawę. – Moglibyśmy się ruszyć – 
zauważyłem. – Ci, którzy nas oczekują, powinni już tu gdzieś być.
Naszą paradę łatwo było zauważyć. Czerwony na twarzy elegancki facet 
z jasnokasztanowymi włosami w szarym płaszczu i takim samym garniturze pokazywał 
podróżnym pchającym przez rozsuwane drzwi wózki do sali odpraw celnych tabliczkę 
z wypisanym mazakiem tekstem „Nick i jeszcze ktoś”.
Weszliśmy i przedstawiliśmy się. Kiedy podaliśmy sobie ręce, facet zrobił się 
opiekuńczy, 
strzelił obcasami i zaproponował, że poniesie nasze torby. Tom odmówił, ja nie 
miałem nic 
przeciwko temu.
Naprzeciw terminalu znajdował się krótkoterminowy parking. Kiedy zbliżyliśmy się 
do 
srebrnego merca, nad naszymi głowami przeleciał z rykiem samolot. Tom był pod 
wrażeniem, 
gdyż oznajmił: – Piękna bryka!
Wsadziliśmy torby do bagażnika, sami zaś zajęliśmy tylne siedzenia. Zagrał 
silnik, zagrało 
radio. Przyjąłem, że dwaj prezenterzy mówią po fińsku, lecz Tom popatrzył na 
mnie 
i powiedział: – Oni mówią po łacinie. Tutaj mają świra na punkcie tego języka, 
kolego. Nie 
wiadomo dlaczego, ale mają.
– Skąd ty wiesz tak wiele o Finlandii? Merc ruszył.
– Wszedłem ubiegłej nocy do sieci, prawda?
Będziesz udawał chodzącą encyklopedię przez cały tydzień? Popatrzył na mnie, nie 
był 
pewien, czy to przypadkiem nie była zniewaga, następnie uśmiechnął się, mówiąc: 
– Nie, kolego, 
myślałem tylko, że chciałbyś wiedzieć.
Rozparł się na siedzeniu. Był jednak urażony. Nie popisałem się.
Jechaliśmy, jak wskazywały dwujęzyczne znaki drogowe – w języku fińskim i 
szwedzkim. 
Kiedyś w tym kraju rządzili Szwedzi, a potem Rosjanie. Jezdnia została doskonale 
oczyszczona 
ze śniegu i lodu.
Z lotniska było blisko do Helsinek i niebawem znaleźliśmy się na obwodnicy 
wiodącej do 
miasta. Po obu stronach widziałem niewiele zakładów przemysłowych, za to 
piętrzyły się góry 
śniegu. Uśmiechnąłem się na myśl, że w Zjednoczonym Królestwie kilka płatków 
śniegu 
powoduje, iż cały naród zamiera, a oni tutaj mają śnieg przez wiele miesięcy i 
życie codzienne 
nie staje na głowie.
Zauważyłem znak, który informował: Sankt Petersburg 381 km. W ciągu trzech-
czterech 
godzin moglibyśmy opuścić jeden z najbogatszych i zaawansowanych gospodarczo 
krajów na 
świecie, by znaleźć się w mieście chaosu i anarchii. Nie musiałem się jednak tym 
martwić; 
wjechaliśmy w zjazd z autostrady, by znaleźć się na innej trasie E75; teraz 
ruszyliśmy dalej 
w kierunku terenu zabudowanego.
Mały kompas zainstalowany na tablicy rozdzielczej powiedział mi, że jedziemy na 
północ. 
Wszystkie samochody na autostradzie miały zapalone światła – takie tu są 
przepisy.
Popłynęliśmy wygodnie autostradą przez sosnowe bory, śnieg i masywne ciosy 
w granitowych odkrywkach. Spojrzałem na Toma, który zdawał się odpoczywać z 
głową opartą 
na podgłówku, ze słuchawkami walkmana w uszach. Postanowiłem pójść za jego 
przykładem, 
usiąść wygodniej i odprężyć się, choć obserwowałem znaki drogowe. Celem naszej 
podróży 
mogły być dwie miejscowości: Lahti i Mikkele, a po upływie około godziny było 
już jasne dokąd 
zmierzamy, bo skręciliśmy w zjazd prowadzący do Lahti.
Miasto zdominowały dwie bardzo wysokie wieże podobne do wieży Eiffla, pomalowane 
na 
czerwono i biało, z iglicami schowanymi w chmurach, wyposażone w błyskające na 
wszystkie 
strony światła sygnalizacyjne dla samolotów. To miejsce było stolicą sportów 
zimowych i pełne 
teraz pojazdów i ludzi. Skoki narciarskie odbywały się wprost nad domami, a 
ponieważ właśnie 
samochód zaczął dudnić po bruku głównej dzielnicy handlowej, zauważyłem, że 
nawet emeryci 
używali kijków do biegów narciarskich zamiast lasek.
Mieszkańcy Lahti przywiązani byli, rzecz jasna, do betonu i stali. Zamiast 
tradycyjnych 
drewnianych domów z jednym albo dwoma reniferami zaparkowanymi na zewnątrz, 
woleli nowe 
modele saaba i blask świątecznych dekoracji. Skręciliśmy w lewo obok miejskiego 
placu, 
minęliśmy jasno oświetlony rynek ze stoiskami osłoniętymi masą płótna i nylonu, 
spod których 
waliły kłęby pary.
Tak wyposażeni sprzedawcy, którzy stali cały dzień na zimnie, wyglądali jak 
astronauci.
Zaraz potem samochód zahamował przed znakiem informującym, że znajdujemy się 
przed 
hotelem Alexi. Ostry skręt w lewo, wjazd na chodnik i stanęliśmy przed bramą do 
garażu, która 
zaczęła się natychmiast otwierać. Grupa matek z wózkami spacerowymi na trzech 
kołach 
przeszła z tyłu naszego samochodu, a potem przez ulicę. Zjechaliśmy dość szybko 
stromą rampą 
do dużego, źle oświetlonego podziemnego parkingu. Kałuże ze śniegu pokrywały 
posadzkę 
w miejscach, gdzie wcześniej stały samochody, a z bagażników każdego parkującego 
tam 
samochodu wystawały przypięte narty.
Krążyliśmy w poszukiwaniu wolnego miejsca. Tom siedział nadal, ale już bez 
słuchawek; 
oczy miał otwarte. – Wiesz co, Nick? – powiedział. – To wygląda tak jak na 
filmach 
szpiegowskich. Rozumiesz? – Ton jego głosu się zmienił, jak gdyby zastanawiał 
się nad tym, co 
właśnie powiedział. – Wszystko odbywa się jak należy, prawda? Wydaje mi się, że 
wiesz, co jest 
grane. Mam na myśli, że mogą się wydarzyć różne rzeczy.
Potwierdziłem kiwnięciem głowy, ale zbyt pewnie się nie czułem.
Nasz opiekun zaparkował wreszcie na wolnym miejscu, wyłączył silnik i odwrócił 
się do 
nas: – Poproszę panów o komórki, pagery i urządzenia nadawcze do poczty 
internetowej – 
oznajmił po angielsku z fatalnym akcentem. – Zostaną w samochodzie. Proszę się 
nie martwić; 
wrócą do panów. – Uśmiechnął się, pokazując zęby w nie najlepszym stanie.
Wyjaśniłem, że zgodnie z instrukcją, żaden z nas nie posiada takich przedmiotów.
Uśmiechnął się raz jeszcze, mówiąc: – W porządku. Dziękuję panu.
Kierowca uruchomił dźwignię przy swoim fotelu i zwolnił zamek bagażnika. 
Wyszedłem 
z samochodu, Tom też, gdy czarny Mercedes, stary model z prostokątną karoserią 
ruszył powoli 
w naszym kierunku. Blask jego reflektorów nie pozwalał stwierdzić, kto siedzi 
wewnątrz.
Popatrzyłem na Jeżowatego, lecz ten nie wyglądał na zaskoczonego. Mercedes 
zatrzymał się, 
silnik zgasł; jego tylna szyba była zaciemniona. W samochodzie znajdował się 
tylko kierowca.
Dziewczyna wyglądała zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy ją ostatnio widziałem.
Wtedy przypominała Włoszkę po służbie; teraz miała na sobie gruby szary golf 
w niesamowity, cudowny norweski wzór, który sięgał jej aż do podbródka, a na 
głowie miała 
tybetański kapelusz z szerokim opadającym rondem, zasłaniający większość twarzy, 
choć ja 
wolałbym widzieć kilka kosmyków jej blond włosów.
Gdy boczne okno spłynęło w dół, zostałem potraktowany bardzo uprzejmym, ale 
oficjalnym 
uśmiechem. – Wsiądź szybko do samochodu – powiedziała, dodając coś po fińsku do 
Jeżowatego, ten zaś potrząsnął głową w jej kierunku, gdy my, razem z naszymi 
bagażami, 
zajmowaliśmy tylne siedzenia w samochodzie. W środku było zimno; musiała czekać 
na nas 
z wyłączonym silnikiem, więc ogrzewanie nie działało.
– Zajmijcie miejsca i trzymajcie się z dala od okien.
Tom patrzył na mnie, czekając na wyjaśnienie. Wzruszyłem ramionami i 
powiedziałem: – 
Później, kolego.
Odwróciłem się twarzą do przedniej szyby i zobaczyłem, jak Liv przygląda mi się 
we 
wstecznym lusterku. Uśmiechnęła się i powiedziała: – Witaj w Finlandii.
Teraz przechyliła głowę w stronę Toma i przedstawiła się: – Mam na imię Liv. 
Cieszę się ze 
spotkania.
Tom skinął głową i gapił się na nią nieśmiało. Wywarła na nim takie samo 
wrażenie jak na 
mnie. Odwrócił się, aby zerknąć na swoje odbicie w zaciemnionej szybie tylnego 
okna, bo 
pewnie chciał doprowadzić do porządku fryzurę. Wyjechaliśmy na drogę i 
skręciliśmy w lewo. 
Na rynku płonęły jeszcze światła, ale zapadły już ciemności.
– Nie mamy za wiele czasu – powiedziała Liv. – Od naszej ostatniej rozmowy 
konkurencja 
zaczęła działać. Musisz wykonać zadanie w najbliższy wtorek.
No tak, to jedna z tych małych komplikacji. Nie uwierzyłem jej. Byłem gotów iść 
o zakład, 
że taką synchronizację wybrał Wal, a Liv po prostu wciska mi kit.
– Muszę zobaczyć ten obiekt – powiedziałem. – Dwie noce to za mało na 
przygotowania. 
Musisz mi dziś wieczorem opowiedzieć wszystko, co wiesz, a jutro sam zbadam to 
miejsce.
– Oczywiście. Chciałabym też, aby Tom miał dość czasu na złamanie zabezpieczeń, 
zanim 
wejdzie do systemu.
Tom podniósł się jak dobrze wychowane dziecko, które próbuje przypodobać się 
dorosłym.
– Wszystko będzie OK. Pokaż mi tylko, co mam stamtąd wyciągnąć.
– Oczywiście, Tom. Dowiesz się już niebawem. Minęła chwila, zanim Tom umościł 
się na 
swoim miejscu. Spojrzałem na szosę i zapytałem: – Dokąd teraz jedziemy?
– Niedaleko, nad jeziora.
To nie była żadna informacja. Przecież ten kraj był pokryty jeziorami.
Czarno-żółty fosforyzujący znak drogowy z sylwetką miasta z czerwoną poprzeczną 
linią 
poinformował mnie, że byliśmy już poza Lahti. Jechaliśmy teraz jednopasmową, 
świetnie 
utrzymaną nitką autostrady otoczoną domami, jarzącymi się w ciemności 
świątecznymi 
dekoracjami, a potem znów biegnącą wśród lasów i granitowych odkrywek. Kolejny 
znak 
drogowy podpowiedział mi, że do Mikkeli mieliśmy 106 kilometrów. Zdążaliśmy 
nadal na 
północ.
Nie spuszczałem oka ze wskaźników kilometrażu zamontowanych przy plastykowych 
skrzynkach pocztowych ustawionych w szeregu na poboczu i będących oznaką, że 
gdzieś w głębi 
tutejszych lasów mieszkają ludzie.
Pochmurne niebo i zwartość koron drzew spowodowały, że ogarnęły nas ciemności, a 
czysty 
biały śnieg podwajał niemal skuteczność świateł samochodu.
W samochodzie zrobiło się ciepło, Tom miał słuchawki na uszach, zamknął oczy. 
Myślałem 
o różnych sprawach i chciałem powiedzieć o tym Liv, ale rozmawianie o głupstwach 
nie należało 
do jej zwyczajów.
Samochód był wyposażony w mnóstwo lusterek, zbędnych w normalnym samochodzie, 
które 
jednak służyły do celów anty-inwigilacyjnych. To dlatego spotkaliśmy się na 
terenie parkingu, 
zanim doszło do kontaktu pomiędzy dwoma samochodami. Gdyby ktoś śledził nas od 
chwili 
wyjazdu z lotniska, mógłby przypuszczać, że udaliśmy się do hotelu.
Gdy podniosłem się na siedzeniu, w światłach tablicy rozdzielczej zobaczyłem jej 
twarz. – 
Powiedz mi Liv, po co to całe zamieszanie z komórkami i pagerami, i skąd pomysł 
ze skrzynką 
kontaktową w tamtym hotelu?
– Stare sposoby są najlepsze – odpowiedziała z uśmiechem. – Kiedyś pewien 
Sycylijczyk 
powiedział mi, że jeśli chce się być pewnym przyszłości, trzeba odrobić lekcje z 
przeszłości. Jego 
organizacja posługiwała się od wieków kurierami, którzy przekazywali informacje 
między sobą. 
W ten sposób utrzymywano kontrolę nad wszystkim, co tajne. Właśnie wtedy mafia 
zaczęła 
działać w Ameryce i jej ludzie zrobili się leniwi: pod koniec lat 
pięćdziesiątych zaczęli używać 
telefonów i to zadecydowało o ich upadku. Jeśli masz do przekazania ważną 
informację i chcesz 
utrzymać ją w tajemnicy, musisz komunikować się osobiście, bo dzięki temu masz 
nad nią 
kontrolę.
Pojawiły się znaki drogowe zapowiadające drogę E75 i Mikkeli, zniknęły drzewa i 
jakieś 
czterysta metrów na prawo w dole zobaczyłem autostradę. Światła samochodów 
przesuwały się 
w obu kierunkach, ale my pozostaliśmy na starym szlaku; zaraz pokazały się 
drzewa i zasłoniły 
tamten widok. Teraz było łatwiej obserwować, czy ktoś jedzie za nami.
Liv mówiła dalej: – Co się zaś tyczy drugiej części twego pytania, to stosujemy 
wszystkie 
nieodzowne środki ostrożności; nie tylko wobec informacji, lecz także naszych 
ludzi. Z tego 
właśnie powodu będę waszym jedynym kontaktem.
Postanowiłem nie mówić jej o wszystkim, co się wydarzyło po naszym spotkaniu 
w Londynie. I ona, i Wal wiedzieli o mnie za wiele.
Na poboczu rozbłysły światła uliczne, a znaki poinformowały, że zbliżamy się do 
Heinoli.
Tom ocknął się i zdjął słuchawki. Usłyszeliśmy cichą muzykę taneczną. – Czy już 
jesteśmy 
na miejscu? – zapytał.
– Jeszcze pół godzinki – wyjaśniła Liv.
– Ach tak! Dziękuję – odpowiedział jak szkolny prymus. Liv ściągnęła w dół 
manetkę 
ogrzewania i zdjęła kapelusz.
Włosy spłynęły jej wokół ramion.
Tom gapił się przed siebie na miasto, wyciągnął demonstracyjnie chusteczkę z 
kieszeni 
i wyczyścił nos, a potem, w świetle ulicznych latarń, przyjrzał się w skupieniu 
jej zawartości, jak 
gdyby tam było jakieś proroctwo.
Przestaliśmy krążyć wokół miasta w kolejnym manewrze anty inwigilacyjnym i 
skręciliśmy 
w węższą drogę. Domy i światła zniknęły dość szybko, zastąpiły je drzewa, 
ciemność i droga 
biegnąca między drzewami.
Liv nadal śledziła, czy nikt za nami nie jedzie, Tom zaś, dla którego chusteczki 
higieniczne 
stały się teraz celem życia, powrócił do słuchania muzyki.
W końcu skręciliśmy w wyczyszczoną ze śniegu asfaltową drogę wśród drzew, 
przebyliśmy 
jakieś dwieście-trzysta metrów, pokonując niewielkie wzniesienie i wśród drzew 
pokazał się 
dom, który rozbłysnął światłami reflektorów umieszczonych w gruncie, gdy tylko 
zbliżyliśmy się 
do niego. Musieliśmy minąć jakiś czujnik.
To miejsce wyglądało jak wzięte z filmu z Jamesem Bondem, a Blofeld obserwował 
nas 
pewnie z domu, głaszcząc swego kota.
Dom miał sześćdziesiąt-siedemdziesiąt metrów długości i wyglądał, jak gdyby ktoś 
wyjął 
z bloku plaster z mieszkaniem i posadowił go na dwóch masywnych podporach około 
sześć 
metrów nad gruntem. Wal rzeczywiście robił stylowe rzeczy.
Podjazd zaprowadził nas przed dom, gdzie szklane panele powiązane z podporami 
tworzyły 
wewnętrzny parking. Gdy zbliżyliśmy się do domu, dwuskrzydłowe drzwi, jakie 
zwykle 
prowadzą do patio, otworzyły się automatycznie, a potem zamknęły za nami.
Kiedy wysiadłem z samochodu, zaskoczyło mnie ciepło. Rozświetlone okna i światło 
odbite 
od śniegu spowodowały, że odwróciłem głowę, czekając, aż oczy przywykną do tego 
blasku.
Liv wyjęła klucz na łańcuszku i otworzyła brązowe drzwi w lewej podporze. Tom i 
ja 
chwyciliśmy torby i poszliśmy za nią do ciepłej klatki schodowej. Zauważyłem, że 
tamte 
kowbojskie buty zostały teraz zastąpione przez kozaczki.
Znaleźliśmy się w ogromnym pomieszczeniu długości trzydziestu i szerokości 
dwudziestu 
metrów i, podobnie jak w Londynie, szpitalnie białym i skromnie urządzonym. 
Najbliższe drzwi 
po prawej stronie prowadziły do kuchni i widać było białe meble i stalowe blaty.
Salon, w którym się zatrzymaliśmy, był skopiowany wprost z niedzielnego dodatku 
poświęconego urządzaniu wnętrz. Dwie białe skórzane kanapy stały po obu stronach 
szklanego 
chromowanego stolika do kawy, i to było wszystko. Żadnego telewizora, sprzętu 
audio, 
kolorowych magazynów, kwiatów, obrazów na ścianach. Białe pionowe żaluzje biegły 
od 
podłogi do sufitu, za nimi zaś spodziewałem się okien. Salon oświetlały łagodnie 
– oczywiście 
białe – lampy ścienne. W suficie nie było śladu instalacji.
Tom i ja staliśmy z bagażami w rękach.
– Pokażę wam pokoje – powiedziała Liv, zmierzając ku odległym drzwiom po prawej 
stronie. Zastanawiałem się, czy nigdy na nikogo nie czekała, czy też Armani 
wymagał od niej, 
aby zawsze szła przodem.
Weszliśmy do holu, nasze obuwie skrzypiało na drewnianej lakierowanej podłodze.
Mój pokój znajdował się za pierwszymi drzwiami na lewo. Znów znalazłem się w 
świecie 
bieli, z niskim łożem w stylu japońskim, łazienką z prysznicem, wyłożoną 
płytkami z białego 
marmuru i pełną nowiutkich białych ręczników. Nie było żadnej szafy, tylko małe 
płócienne 
pojemniki zwieszone na chromowanych szynach. Nie było też okien, co mnie 
zaskoczyło, bo 
widok z nich byłby na pewno fantastyczny.
– Nie ma takiej potrzeby. Tutaj zawsze jest zbyt ciemno – zauważyła Liv.
Postawiłem torbę na podłodze, bo nie było jej gdzie umieścić.
– Twój pokój, Tom, znajduje się za następnymi drzwiami – poinformowała Liv.
Odeszli, ale słyszałem ich głosy przez ścianę. Zdjąłem kurtkę i słuchałem szumu 
klimatyzacji. Buty na gumowych podeszwach zapiszczały na korytarzu i Liv stanęła 
w drzwiach. 
– Może miałbyś ochotę na kawę albo chciał coś zjeść? Potem musimy zabrać się do 
pracy, bo 
czas goni.
– Chętnie, dziękuję.
Kiwnęła głową i udała się do części mieszkalnej.
Przestawiłem torbę w kąt pokoju, bo chyba tam było dla niej najwłaściwsze 
miejsce, gdy 
Tom zapukał do drzwi.
– Bystra panna – powiedział. – Warta jest paru szylingów, no nie? Idziesz na 
kawę?
Kilka minut później Tom i ja zajęliśmy białe kanapy naprzeciw siebie. Kiedy 
sadowiliśmy 
się wygodnie, skóra kanap poskrzypywała, a z kuchni dobiegał brzęk porcelany. 
Wyglądało na 
to, że ignoruję Toma, kiedy Liv znajduje się w pobliżu, ale tak naprawdę nie 
było to złe wyjście, 
bo Tom przynajmniej zamilkł. Siedzieliśmy więc, czekając na Liv w towarzystwie 
łagodnego 
szumu ogrzewania.
Powróciła z pełnym dzbankiem kawy, tacą z kubkami, mlekiem, półmiskiem krakersów 
i plastrów sera. Postawiła wszystko na stoliku i siadła obok Toma. Nie byłem 
pewny, czy mój 
kolega zaczął się wiercić z satysfakcji, czy też był tym zakłopotany.
– Pozwól, że wyjaśnię założenia akcji – powiedziała Liv. – Pozostanę tutaj razem 
z wami. 
Mój pokój znajduje się tam, po drugiej stronie – dodała wskazując na 
przeciwległe drzwi. – 
W pokoju naprzeciw waszych sypialni czeka na ciebie laptop, Tom, byś mógł 
wykonać od ręki 
deszyfrację firewallu. Powiem ci o tym więcej w stosownej chwili. A teraz 
informacja dla ciebie, 
Nick. We wspomnianym pokoju znajdziesz plany domu, który odwiedzisz. We wtorek 
rano 
musicie odkryć sposób dostępu, wejść do tego domu i skopiować pliki. Zostałam 
upoważniona, 
by oświadczyć, że jeśli do tego nie dojdzie, umowa przestanie obowiązywać.
Siedziałem i słuchałem tego wszystkiego, pewien, że gotów jestem zawrzeć pakt z 
diabłem, 
aby wszystko było gotowe na czas. Chciałem tych pieniędzy, potrzebowałem ich.
Liv i ja piliśmy kawę bez mleka. Tom nawet nie tknął tego napoju, ale 
zdecydowanie nie 
zamierzał być natrętny i prosić o ziółka.
Znowu zapadła pełna napięcia cisza.
Liv siedziała, odczuwając nasze zakłopotanie i chyba ją to bawiło. Miałem 
wrażenie, że ona 
wie więcej o mnie i Tomie niż my o niej.
Po chwili powiedziałem: – Wszystko będzie, jak trzeba.
Tom kiwnął głową i bąknął: – Nie ma sprawy.
– Jestem tego pewna. Później omówimy szczegóły dotyczące pieniędzy i wymiany 
danych. – 
Wstała z kanapy, mówiąc: – Zabierzcie swoje kubki. Czas zaczynać.
Ruszyliśmy korytarzem. Pokój po prawej stronie był tak samo biały jak wszystko w 
tym 
domu, bardzo długi i prostokątny. Stały tam dwa sosnowe biurka i krzesła. Na 
jednym z biurek 
leżała aluminiowa aktówka, na drugim mały czarny, lśniący laptop IBM, o wiele 
mniejszy niż 
kartka formatu A4, razem z futerałem, przewodami ułożonymi na pokrywie i cienką 
czarną 
nylonową torbą z paskiem na ramię.
Liv wskazała na aktówkę i wyjaśniła: – Tom, ten laptop jest dla ciebie. Podejdź 
tu, Nick – 
zaproponowała stojąc już przy drugim biurku.
Gdy oboje z Tomem zaczęli omawiać kwestię firewallu, skorzystałem z okazji i 
otworzyłem 
teczkę. Znalazłem w niej kilka ostemplowanych map, każda w innej skali. Wszystko 
wskazywało 
na to, że naszym celem była miejscowość o nazwie Lappeenranta, położona około 
stu dwudziestu 
kilometrów na wschód, w pobliżu granicy rosyjskiej.
Mapa sporządzona w największej skali pokazywała, że cały ten obszar był w 
istocie 
rozległym systemem jezior o powierzchni ponad stu kilometrów kwadratowych, z 
setkami 
małych wysepek i wąskich zatoczek, pełen wiosek i małych miasteczek. Obiekt 
znajdował się 
dwadzieścia kilometrów na północ od Lappeenranty, przy drodze łączącej kilka 
wysepek 
z rejonem noszącym nazwę Kuhala. Dom nie był nad brzegiem jeziora, ale około 
kilometra od 
wody, i otoczony lasem.
Liv nas opuściła. Obserwowałem, gdy wychodziła. Była niezwykle opanowana. 
Uświadomiłem sobie, że zaczynam ją lubić, i to bardzo.
– Tom? – zwróciłem się do niego. Tkwił pochylony nad małym ekranem.
Obrócił się na krześle i zapytał: – O co chodzi, kolego?
– Pomyślałem, że byłoby lepiej, gdybyś nie wspominał nic Liv o forsie. Chodzi o 
to, że jej 
udział może być niższy niż nasz, a ona może ma już tego wszystkiego dość. Jeśli 
sama cię o to 
zapyta, powiedz jej, że nie wiesz, dobrze?
– To ona tym nie rządzi?
– Wątpię w to. Ona tylko pracuje, tak jak my. Myślę, że nie powinniśmy odsłaniać 
naszych 
kart, OK?
Tom odwrócił się do biurka, mówiąc: – Skoro tak uważasz, kolego, to tak ma być. 
Klawisze 
zaczęły stukać pod jego tańczącymi palcami. – W sumie gówno mnie to obchodzi.
Wróciłem do materiałów rozłożonych przede mną. Mapy są pożyteczne, lecz tylko do 
pewnego stopnia. Powinienem zobaczyć obiekt na własne oczy i przeprowadzić 
dokładny 
rekonesans. Słyszałem, jak za moimi plecami Tom się kokosi, usiadłem i nauczyłem 
się mapy na 
pamięć.
Najlepszym sposobem wkucia mapy jest wizualizacja marszruty. Było to 
zdecydowanie 
łatwiejsze niż próba zapamiętania nazw miejscowości i numerów dróg. Siedziałem 
więc przed 
białą ścianą i odtwarzałem drogę z Heinoli do obiektu, kiedy zauważyłem brak 
kawałka tynkowej 
okładziny przy gniazdku.
Stanąłem na czworakach, aby stwierdzić, skąd ten ubytek, odsunąłem kant biurka i 
odkryłem 
arkusz ołowiu pokrytego plastykiem. Zerknąłem na Toma, który jak opętany nadal 
biegał 
palcami po klawiaturze.
Wcisnąłem ten kawałek na miejsce i przespacerowałem się wokół pokoju szukając 
innych 
dziur. Uświadomiłem sobie, że nie ma w tym pomieszczeniu gniazdek 
telefonicznych. Nawet 
w tak nowoczesnym domu taki minimalizm posunięty był za daleko. Czyżby to 
miejsce 
zabezpieczono przed dostępem telekomunikacji? Jeśli to była prawda, to Wal 
naprawdę traktował 
swoją pracę bardzo poważnie i ten fakt wytrącił mnie trochę z równowagi. Nie 
lubiłem 
odkrywania rzeczy, o których winienem wiedzieć wcześniej.
Podszedłem do biurka Toma i stanąłem za nim, patrząc na ekran pełen liczb i 
liter. Za 
każdym razem, kiedy uderzał w klawisz, zmieniało się kilka pionowych linii.
– Czy ty coś z tego rozumiesz?
– Nie ma sprawy. Tu jest wszystko o algorytmach, protokołach i ustalonych 
procedurach 
pośredniczących w komunikacji międzysieciowej. Takie bzdury. Wszystko sprowadza 
się do 
tego, że chcę znaleźć kolejność dostępu pomiędzy około milionem ustawień. A to 
jest zapora 
między mną i resztą systemu. – Pokazał coś na ekranie nie odrywając od tego oczu 
i mówił dalej: 
– To bardzo wyrafinowana zapora, posiadająca program, który wychwytuje 
nadzwyczajne 
przypadki, takie jak moja próba włamania, i traktuje je jako zagrożenie. Jeśli 
mielibyśmy to robić 
w obiekcie, to nie potrafiłbym przeprowadzić tego na czas. Ta struktura jest 
doskonała, ale ja 
mam czas, aby się z nią pobawić.
Nie zamierzał już ze mną rozmawiać; wychylił się nieco do przodu i studiował 
ekran. Na 
kilka sekund zapanowało milczenie, mamrotał coś do siebie i dopiero po chwili 
wrócił na ziemię.
– Tak czy owak, kiedy włamię się do tego interesu, to pozostanie mi tylko 
skonfigurować 
laptop, zabrać ze sobą i pobrać wszystkie pliki, których ona potrzebuje. Żyć nie 
umierać. 
Łatwizna.
Przyglądałem się, jak pracował. Zamienił się w mistrza świata, jego ręce 
przesuwały się po 
klawiszach szybko, pewnie i rozkazująco. Zmienił się nawet ton jego głosu, kiedy 
tłumaczył mi, 
co zrobił.
– Powiedz mi, Tom, czy potrafisz wydobyć te pliki?
Ekran zapełniony ruchomymi cyframi, literami i symbolami wywoływał moje 
zakłopotanie.
– Nie ma sprawy, kolego. Nie ma sprawy...
Spojrzałem na uszkodzony tynk. – Mam jeszcze pytanie – powiedziałem.
Jego wzrok był nadal przykuty do ekranu. – O co chodzi? – zapytał.
Zmieniłem zamiar. – Idę na kawę. Pójdziesz ze mną?
– Nie mogę, kolego. Muszę tu zostać i dokończyć to wszystko. Rozumiesz, co mam 
na 
myśli?
Zostawiłem go samego. Chciałem wiedzieć, dlaczego znalazł się tutaj ten ołowiany 
ekran. 
Tom mógłby mi może w tym pomóc, ale po co zwracać jego uwagę na 
niebezpieczeństwo? Im 
mniej wiedział, tym lepiej.
16.
Poszedłem do części mieszkalnej bez żadnej nadziei na znalezienie gniazdka 
telefonicznego 
w swoim pokoju. Światło było włączone, ale salon był pusty, a ze stolika już 
sprzątnięto; na 
szklanym blacie pozostała jedynie gruba książka. Okrążyłem salon szukając 
gniazdek, ale nie 
znalazłem ani jednego. Nie było ich też w kuchni.
Nie zauważyłem jakichkolwiek śladów na ścianie, wskazujących na obecność 
przewodu, 
zdecydowałem więc spróbować inaczej. Podszedłem do żaluzji biegnącej od podłogi 
do sufitu 
i pchnąłem ją, ale była twarda i napięta, więc nawet nie drgnęła.
Na ścianie obok znajdował się kontakt i wcale nie trzeba było być jakimś specem, 
aby 
wiedzieć, czemu służy. Kiedy dotknąłem przycisku, w stropie zamruczał 
umieszczony tam 
silniczek. Patrzyłem, jak żaluzje otwierają się od środka. Za oknem było ciemno, 
lecz światło 
płynące z salonu ujawniło wąski balkon za potrójnie oszklonymi rozsuwanymi 
drzwiami. Na 
balkonie leżał głęboki na metr dziewiczy śnieg, wspierając się o szyby. Przy nim 
widniały czubki 
kilku ośnieżonych sosen, lecz dalej panowała nieprzenikniona atramentowa czerń.
Odwróciłem się, usłyszałem bowiem odgłos bosych stóp. Zobaczyłem idącą w moją 
stronę 
Liv. Była w niebieskim jedwabnym płaszczu kąpielowym przed kolana. Dzieliło nas 
kilka 
kroków, a każdy z nich odsłaniał to jedno, to drugie jej udo. Przystanęła tuż 
przy mnie 
i przekręciła kontakt. Pachniała, jak gdyby przed chwilą wyszła spod prysznica.
Silnik zamruczał i żaluzje zasłoniły widok. Cofnęła się teraz o krok i 
powiedziała: – Żaluzje 
muszą być zamknięte zawsze, kiedy Tom pracuje na komputerze. Usiądziemy? – 
zapytała, 
wskazując dłonią kanapę.
Poszła w kierunku kanapy, a ja za nią. Zauważyła, jak zerkam w stronę żaluzji i 
domyślała 
się, co zamierzałem powiedzieć, więc mnie uprzedziła: – Tak, Nick, zanim 
powiesz, co masz do 
powiedzenia, informuję cię, że żaluzje są wyłożone ołowiem. Tak jest 
zabezpieczony cały dom. 
Walentin nie życzy sobie, aby jego rywale wiedzieli, co on robi. Zainwestował 
miliony dolarów, 
aby mieć dostęp do informacji o konkurencji w tym biznesie. Uważa, że te 
pieniądze zostaną 
zmarnowane, jeśli ktoś dowie się, co go interesuje. Zna prawdziwą wartość 
informacji – nie 
chodzi o pieniądze, lecz o władzę.
– Więc to dlatego nie ma tu telefonów?
Żaluzje zamknęły się ostatecznie, kiedy usiedliśmy naprzeciw siebie, każde na 
innej kanapie. 
Kiedy podwinęła nogi pod siebie, jedwab uwydatnił kontury jej ciała.
– Mam nadzieję, Nick, że nie powiesz o tym Tomowi.
– Możesz być spokojna. Czy w zamian oddasz mi pewną przysługę? Nie informuj Toma 
o Małyszce i naszej umowie. Tak będzie dla nas lepiej. To człowiek, który martwi 
się byle czym, 
a ja chcę, aby skoncentrował się na swoim zadaniu. – Tak naprawdę nie chciałem, 
żeby wiedział, 
jakie pieniądze wchodzą w grę.
– Oczywiście – powiedziała z uśmiechem. – Nigdy nie mam kłopotu z ograniczaniem 
informacji do minimum. Z drugiej strony, uważam, że w ważnych sprawach lepiej 
jest 
powiedzieć prawdę. Może lepiej, żeby Tom nie wiedział o Małyszce i pieniądzach, 
zanim 
znajdzie te dane, ale kłamstwa mogą też przeszkadzać, wprawiać w zakłopotanie i 
sprawiać, że 
praca staje się mniej wydajna, choć nie sądzę, abyś musiał mi o tym mówić, 
prawda?
Nie byłem pewny, czy to było pytanie retoryczne, ale mimo wszystko nie 
zamierzałem 
udzielić jej wyczerpującej odpowiedzi. Wzruszyłem tylko ramionami.
Pochyliła się, by zabrać książkę ze stolika, a gdy wróciła do poprzedniej 
pozycji, jedwabny 
płaszcz kąpielowy zsunął się z jej ramion. Próbowałem nie patrzeć, ale nie 
mogłem się 
powstrzymać. Ze wszystkich znanych mi kobiet Liv była najpiękniejsza, 
najatrakcyjniejsza 
i najbardziej inteligentna. Szkoda, że miałem chęć na szampana, a musiałem 
zadowolić się 
lemoniadą. Nie miałem tego czegoś, co przyciąga takie kobiety, a ona nie 
wyglądała na kogoś, 
kto oddaje się biedakom z litości.
Gdy zauważyła moje spojrzenie, poprawiła swoje jedwabie i powiedziała: – 
Przeszkadza ci 
to? Wy, Anglicy jesteście jacyś dziwni; tacy pełni zahamowań.
Roześmiałem się. – A co powiedzieć o tobie? Wygląda na to, że też zachowujesz 
rezerwę 
wobec obcych, ale nie masz nic przeciwko temu, aby siedzieć z nimi w saunie i 
gawędzić 
o pogodzie. Potem wyskakujesz na zewnątrz, tarzasz się w śniegu i smagasz 
brzozowymi 
gałązkami. Więc kto tu bryka na całego?
– Wszyscy jesteśmy w niewoli przeszłości, a my Finowie może nawet bardziej niż 
inni – 
powiedziała ze śmiechem.
Zmarszczyłem czoło. To, co usłyszałem, było dla mnie zbyt zawiłe.
– Nie spodziewam się, że to zrozumiesz, lecz mit nordycki jest głębiej 
zakorzeniony 
w naszych duszach niż w innych kulturach skandynawskich. Niewykluczone, że jest 
to spadek po 
wiekach szwedzkiej i rosyjskiej dominacji. – Puknęła palcem w książkę. – To 
antologia fińskiej 
literatury ludowej. Popatrz, jacy jesteśmy zakręceni.
– Jeśli chodzi o mnie, to bliżej mi do Harry’ego Pottera – zauważyłem. Nie 
miałem pojęcia, 
o czym ona, do cholery, nawija.
Popatrzyła na mnie zdziwiona. Pewnie pomyślała, że ten Potter jest autorem 
jakiegoś 
szpiegowskiego thrillera albo innego szajsu, który przeczytałem.
– Muszę omówić z tobą kilka spraw – powiedziała i zaraz poprawiła się – a raczej 
szczegółów dotyczących martwej skrzynki i wymiany pieniędzy. Rano będziemy 
musieli 
pojechać do Helsinek, nawet jeśli Tom nie zdoła do tej pory sforsować 
zabezpieczeń. Rzecz 
w tym, że nie możemy go tutaj zostawić.
Już otworzyłem usta, aby coś wtrącić, ale wydawało się, że ona już dokładnie 
wie, co myślę. 
Nie byłem jednak pewny, czy potraktować to jako pochlebstwo, czy też jako sygnał 
alarmowy.
– Już ci mówiłam, że nie ma powodu do niepokoju. Nikt cię tam nie szuka. W 
przeciwnym 
razie byłoby głupotą robić to, co robimy. Wszyscy chcemy, aby ci się powiodło, 
więc niby 
dlaczego mielibyśmy brać na siebie takie ryzyko?
To, co mówiła, nie było pozbawione sensu, ale przecież niecały tydzień temu 
Cieśla wrócił 
do Helsinek jak do Dogde City, a ja nie zamierzałem spotkać kogoś, kto weźmie 
mnie za jednego 
ze swoich osobistych przyjaciół.
– Kiedy ty i Tom odjedziecie stąd jutrzejszą nocą, nie wolno ci tutaj wracać, 
cokolwiek by 
się stało. Dzięki temu to miejsce pozostanie bezpieczne. Niezależnie od tego, co 
się wydarzy, 
nikogo tutaj nie będzie, bo ja też wyjadę zaraz po tobie. Zabiorę to, co 
zechcesz zostawić, 
i zwrócę ci podczas wymiany. W środę rano pojedziesz do obiektu i przekażesz mi 
szczegóły 
podczas naszego spotkania tylko we dwoje. Szczegóły wymiany są absolutnie twoim 
zmartwieniem. Walentin chce ci powierzyć kontrolę nad przygotowaniami, robiąc 
gest dobrej 
woli, i dać ci pewność, że podczas transakcji nie wydarzy się nic przykrego. Aby 
zapewnić akcji 
bezpieczeństwo, będziesz kontaktować się tylko ze mną. – Obdarzyła mnie widokiem 
swoich 
cudownych oczu. – Nie martw się, Nick, ten biznes jest tak prowadzony, by nie 
zagrażał 
żadnemu z nas.
Próbowałem się nie roześmiać. Może Liv nie zauważyła, jak tacy jak Wal prowadzą 
interesy. 
Jeśli nie miałby kontroli nad mieszkaniem w apartamentowcu, to wysadziłby 
wszystko 
w powietrze, niezależnie od tego, kto znajdowałby się w środku. Nie byłem 
jeszcze całkowicie 
gotowy, by uwierzyć, że ten człowiek był moim najlepszym przyjacielem. Tymczasem 
wolałem 
wybrać czas i miejsce, gdzie spotkam się z nimi. To było rozsądne.
Kiwnąłem głową i dodałem:
– A jeśli nie założę martwej skrzynki kontaktowej, to co wtedy?
– To założy ją Tom. Z tego właśnie powodu musi być jutro z nami. Jeśli do środy 
wieczorem 
nie otrzymam wiadomości, będę wiedzieć, że zaistniało poważne niebezpieczeństwo 
i akcja jest 
nieaktualna. Odniesiesz sukces kiedy indziej... – Wzruszyła ramionami.
Na chwilę zapanowało milczenie. – Jak poznałaś Walentina?
– Tak jak ciebie. Zaproponował mi, bym dla niego pracowała. – Roześmiała się 
i skrzyżowała nogi. – Ale nie jestem jego kochanką.
Znowu czytała w moich myślach. Trzysta lat temu mogła zostać spalona na stosie.
– Jedyna rzecz, jakiej ode mnie oczekuje, jest mój doktorat na temat rosyjskich 
nauk 
politycznych. Teraz sam widzisz, że tu są pieniądze. Owszem, cieszę się z nich. 
Pracuję bardzo 
ciężko i jestem dostatecznie wynagradzana.
Usiadła ponownie, a gdy znów zaczęła mówić, jej głos był cichy. – Moi rodzice 
byli 
Szwedami. Dziś już oboje nie żyją. Urodziłam się tutaj, w Finlandii. Jestem 
Finką. Myślę, że to 
wszystko, co powinieneś o mnie wiedzieć. A co powiesz mi o sobie, Nick? Dlaczego 
zostałeś 
porywaczem? Czy nie pracujesz dla rządu brytyjskiego?
Zakaszlałem, próbując bezskutecznie ukryć zakłopotanie. To, że ona wiedziała, 
było raczej 
pewne. Jeśli była poinformowana o moich związkach z Tomem, to wiedziała, 
prawdopodobnie, 
o wiele więcej. To dużo jak na kogoś, kto udaje zwykłą telefonistkę. Wcale mnie 
to nie ucieszyło 
tak bardzo, jak wówczas, kiedy tu szedłem.
– Mnie chodzi o pieniądze – wyjaśniłem. – Tak jak tobie. Kto wie, może jesteśmy 
tacy sami.
Posłała mi tajemnicze spojrzenie godne Mr. Spocke’a i dodała: – Bez wątpienia. 
Właśnie 
dlatego tutaj jesteś. – Na jej twarzy pokazał się uśmiech. – Jesteś żonaty?
– Jestem rozwiedziony.
– Co się stało? Czyżby twoja żona nie chciała żyć wśród kłamstw i półprawd?
– Mnie się wydaje, że nie lubiła ze mną mieszkać. Przywykłem do służby wojskowej 
i...
– O tak, Walentin wie o twojej przeszłości wojskowej. To jeden z powodów, dla 
których tu 
jesteś.
Co on może jeszcze wiedzieć? Nie lubiłem, żeby listonosz wiedział, jak wyglądam, 
a tym 
bardziej nie miałem ochoty, aby wiedział o tym szef mafii. Poczułem się 
nieswojo.
– A może teraz porozmawiamy o tobie? – zapytałem. – Jesteś mężatką?
– Nie jestem pewna, czy małżeństwo i macierzyństwo byłoby dobrym pomysłem? To 
mnie 
jakoś nie interesuje. Czy ty masz dzieci.
– Nie mam. – Zbagatelizowałem to pytanie. – Ledwo daję sobie radę ze sobą. 
Posiadanie 
dzieci to wielka odpowiedzialność. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby zaczęły 
sprawiać kłopoty.
Zmierzyła mnie wzrokiem i dodała: – Nie sądzisz, że oboje postąpiliśmy słusznie?
Próbowałem odczytać jej spojrzenie, ale znów mi się nie udało. Nie 
odpowiedziałem we 
właściwej chwili, a kiedy się odezwałem, zadałem jej inne pytanie. – Czy 
zostaniesz z nami przez 
cały czas?
– Zasadniczo jestem tutaj po to, by dopilnować, aby różne sprawy przebiegały 
gładko. – 
Poprawiła się na kanapie. Podarowała mi jeszcze jeden ulotny widok jej uda, 
kiedy uderzyła 
książką o biodro. – W tej książce można przeczytać opowieść o stwórcy 
wszechświata. Pewnego 
dnia spotyka jadącego z przeciwka młodego bożka imieniem Joukahainen. Droga jest 
wąska 
i żaden nie chce ustąpić. Joukahainen prowokuje Vainamoinena z całą 
zapalczywością właściwą 
młodości i z bezgraniczną śmiałością.
Walczą śpiewając magiczne pieśni i w końcu Joukahainen znajduje się w bagnie. 
Jak 
widzisz, ten młodzik nie zdawał sobie po prostu sprawy, z kim ma do czynienia.
Zrozumiałem tę aluzję. Wiedza o kimś, kim się zajmowałem, była dla mnie zawsze 
bardzo 
ważną sprawą. Właśnie teraz to przesłanie uświadomiło mi, co robią oni, a czego 
nie robię ja.
– O której rano wyjeżdżamy?
– O ósmej. Czy powiadomisz Toma? – zapytała i ziewnęła. – Myślę, że czas pójść 
do łóżka. 
Dobranoc, Nick.
Obserwowałem jej przejście do drzwi. – Dobrej nocy, Liv.
Zniknęła w drugiej połowie domu, a ja nie mogłem powstrzymać żałosnego uśmiechu, 
gdy 
uświadomiłem sobie, że jej dbałość o to, by żaluzja była zasunięta, i sięganie 
do wyłącznika 
przez moje ramię sprawiły, że sprawa wyglądała obiecująco. Reszta jest w rękach 
bogów i całej 
reszty.
17.
Poniedziałek, 13 grudnia 1999 roku.
Jechaliśmy autostradą na południe, do Helsinek, ubrani dokładnie tak jak 
wczoraj. Tom 
zasiadł od razu na tylnym siedzeniu, pozostawiając mi wybór dołączenia do niego 
lub zajęcia 
fotela z przodu obok Liv. Chciałem tak właśnie zrobić, ale pomyślałem, że beze 
mnie będzie jej 
wygodniej.
Dochodziła 8:45 i po trzydziestu minutach gapienia się na światła reflektorów 
zrobiło się 
wreszcie jasno. Zapowiadał się słoneczny dzień; niebo było bezchmurne, a widok 
sosen 
i skrzącego się śniegu nadawał się wprost do narciarskiego folderu.
Zerknąłem na Toma, który siedział ze słuchawkami na głowie; oczy miał zamknięte. 
Spał jak 
suseł, a jego głowa chwiała się delikatnie zgodnie z ruchem samochodu. Ślęczał 
do późna nad 
ekranem laptopa. Przekazałem mu wszystkie jego dokumenty ze względu na 
dzisiejszy wypad na 
zakupy. Powiedziałem mu też, że to na wypadek, gdybyśmy musieli szybko zniknąć. 
– Bądź 
gotów, Tom, rozumiesz, co mam na myśli?
Nie miał zbytniej ochoty na spacery, ponieważ pracował długo w noc i był bliski 
sforsowania 
firewalla. Zgodziłem się jednak z Liv co do tego, że powinien być poinformowany 
o planie akcji. 
Oboje działaliśmy według własnych samolubnych pobudek. Gdyby zaistniał jakiś 
problem 
z obiektem i Tom jako jedyny musiałby odejść, Liv powinna wiedzieć, że istnieje 
nadal szansa, 
aby uzyskać dane dla Wala. Ja chciałem mieć go przy sobie, bo jeśli złamię nogę 
albo nie będę 
na tyle inteligentny, by ściągnąć te dane lub z jakiegoś powodu odebrać 
pieniądze, to on zrobi to 
za mnie.
Po upływie czterdziestu minut minęliśmy granice Helsinek. Liv podała mi plan 
wycieczki, 
która nas czekała, pokazała kilka słupów granicznych, opowiadając z dumą, jak 
jej mały naród 
rozbił Armię Czerwoną podczas wojny zimą w 1940 roku. Przez cały ten czas głowa 
Toma 
podskakiwała obok mnie.
Oglądanie tego miejsca w świetle dnia było czymś osobliwym. Podczas przygotowań 
do 
porwania Wala nigdy tu nie przychodziłem przed zapadnięciem zmroku i zapaleniem 
lamp 
ulicznych. Nie było żadnego powodu, by pokazywać siebie i członków zespołu 
telewizji służbie 
bezpieczeństwa przed zamknięciem konferencji Unii Europejskiej. Chodziło o to, 
że rozpoznanie 
zawsze lepiej przeprowadzać po zmierzchu, ale tu było dużo do zrobienia.
Miasto wyglądało na starsze, niż się spodziewałem; port lotniczy i hotel 
Intercontinental były 
nowoczesnymi budowlami i tyrady Toma o tym, jakie nowoczesne jest to miasto, 
sprawiły, że 
oczekiwałem tu budynków w rodzaju Vauxhall Cross.
Gdy przemykaliśmy w kierunku śródmieścia, w porannym ruchu na ulicach samochody 
walczyły o miejsce z tramwajami, lecz generalnie wszyscy dobrze się zachowywali.
– Wiesz, Nick, myślę, że już czas obudzić Toma – odezwała się Liv.
Potrząsnąłem nim.
– Co? Co? – wymamrotał, ale otworzył oczy i przeciągnął się. Wskazałem na swoje 
wargi, 
dając mu do zrozumienia, aby wytarł ślinę, która wyciekła mu z ust na brodę.
– Cześć, kolego – powiedział i popatrzył na ulicę. – Czy to Helsinki? Wyglądają 
jak podczas 
tamtej wirtualnej wycieczki.
Liv uśmiechnęła się i dodała: – Mam nadzieję, że uznasz rzeczywistość za trochę 
bardziej 
emocjonującą.
Gdy skręciliśmy za rogiem, przejeżdżając obok wielkiego iluminowanego szyldu 
informującego nas, że ten dom towarowy nazywa się Stockmann, Liv wskazała na 
wielkie okno 
wystawowe i wyjaśniła: – Spotkamy się w kawiarni na szóstym piętrze. Do stacji 
tylko parę 
minut spacerkiem.
Zanim stanęliśmy, minęliśmy jeszcze kilka dużych budynków. Kiedy wyszedłem 
z samochodu, po raz pierwszy tego dnia poczułem ostre zimno. Z zamkniętego 
garażu 
umieszczonego w klimatyzowanej części domu, świeże powietrze nie miało szans, 
aby do nas 
dotrzeć. Liv spojrzała na mnie przez otwarte drzwi, gdy zakładałem czapkę i 
rękawiczki, a potem 
oznajmiła: – Spotkamy się w Stockmannie za dwie godziny. Za pół godziny musisz 
skontrolować 
stację.
Skinąłem głową i powiedziałem do Toma: – Resztę czasu poświęcimy na załatwienie 
sprawunków.
Zatrzasnąłem drzwi mercedesa i Liv odjechała. Para z naszych oddechów wisiała 
nam przed 
oczami, a policzki przenikało zimno. Tomowi nie podobało się mroźne powietrze. – 
To Arktyka, 
czy co? Do kurwy nędzy, może wejdźmy szybciej do środka.
Budynek stacji mieliśmy przed sobą Wyglądał jak wschodnioniemieckie więzienie: 
był 
kwadratowy i sprawiał wrażenie brudnej ciemnej bryły betonu. Można by go 
wykorzystać jako 
tło do powieści Orwella Rok 1984. Spojrzałem na zegar – była 10.22.
Kiedy dołączyliśmy do pieszych czekających posłusznie na ukazanie się małego 
zielonego 
człowieczka, Tom zmarszczył brwi i zapytał: – Nick?
– Co? – burknąłem, bo byłem właśnie skoncentrowany na szukaniu luzu między 
tramwajami, 
pomiędzy którymi mógłbym przeskoczyć. Nie zamierzałem zamarznąć na śmierć, 
czekając na 
zielone światło.
– Czy ty jej ufasz, no wiesz, tej Liv? Jesteś pewien, że wszystko jest w 
porządku?
Rada Liv, by być prawdomównym, przemknęła mi przez myśl z wdzięcznością, lecz 
nie na 
tyle mocno, by zastosować się do niej. Po tym, co zdarzyło się w Waszyngtonie, 
aż po dziś dzień 
nie próbowałem już komukolwiek zaufać. Nie miałem zbyt wiele czasu, by wykonać 
poprawnie 
zadanie, jakiego się podjąłem. Zależało mi bardzo na gotówce, ale nie zrobiłbym 
czegoś, co 
zagroziłoby mojemu i Toma bezpieczeństwu, zwłaszcza dzisiaj.
Światła zmieniły się i ruszyliśmy. – Nie martw się, przyjacielu, wszystko gra – 
powiedziałem. – To, że mamy wyznaczone miejsce spotkania, nastraja mnie bardzo 
optymistycznie. To znaczy, że ci ludzie chcą uniknąć kłopotów. Nie martw się 
tym.
Tom wzruszył ramionami. – Zgoda, ale jak możesz zagwarantować, że nie zrobią nas 
w jajo. 
Rozumiesz, co mam na myśli? Czy jesteś gotów po powrocie zrobić to, czego ona 
zażąda? 
Wrócić tu i dać jej ThinkPad wraz z zapisem, wziąć forsę. A może poproś o 
więcej? Idę o zakład, 
że te dane są warte fortunę.
Jeśli nawet przyszła mi do głowy taka myśl, nie zamierzałem się do tego 
przyznawać. – Nie, 
przyjacielu. Ja tylko chcę to wykonać porządnie. Wymienię twoją maszynkę na 
pieniądze 
i wracam do Anglii. Ta droga jest bezpieczna i łatwa. Jakkolwiek się na to 
patrzy, są to nadal 
niezłe pieniądze. Przez cały czas miałem uśmiech na twarzy. Czułem się, jak 
gdybym namawiał 
małe dziecko do zjedzenia brukselki.
Oczekiwałem więcej pytań, ale on tylko znów wzruszył ramionami i stwierdził: – 
Jeszcze 
jedno, kolego. Jeśli to jest wystarczająco dobre dla ciebie, to jest także 
wystarczająco dobre dla 
mnie. Powiem ci coś, ona jest smaczna, no nie?
Roześmiałem się. – Owszem, jest wyjątkowo piękna, ale nie z naszej ligi, synu. 
Jakoś nie 
mogłem sobie wyobrazić Liv całującej w Notting Hill kartki dla Juicy Lucy lub 
spędzającej całe 
dni na walce z moim bojlerem.
Drzwi do budynku stacyjnego były drewniane i ciężkie, zaopatrzone w osłonięte 
kratą 
okienko. Pchnęliśmy je, by natychmiast stanąć oko w oko ze Świętym Mikołajem, 
który 
potrząsał dzwonkiem, domagając się datków. Wyminęliśmy go.
Wnętrze przypominało raczej dobrze utrzymane muzeum, a nie stację kolejową, z 
czystymi 
posadzkami z kamiennych płyt, grubymi granitowymi filarami i znajdującymi się 
nieprawdopodobnie wysoko sufitami. Z żyrandoli zwisały małe bałwanki, w 
powietrzu kłębiły 
się odgłosy komunikatów i rozmów prowadzonych przez telefony komórkowe, a w 
jednym 
z kątów akordeonista wygrywał fińską wersję piosenki Dobry król Yencesla. 
Wszędzie unosił się 
mocny zapach papierosowego dymu i jedzenia.
Grupa ludzi w czapkach Świętego Mikołaja i z nartami na ramionach próbowała się 
przecisnąć obok spiętych biznesmenów w zimowych płaszczach, kozackich futrzanych 
papachach i z komórkami przyklejonymi do uszu. Dziwne, że nie było widać ani 
słychać żadnego 
pociągu, bo nawet w taki ziąb stacja i perony znajdowały się na zewnątrz. Tom 
zacierał ręce. 
Podobało mu się tutaj. – Rany boskie! Znów czuję się prawie człowiekiem. Co 
dalej, Nick?
Święty Mikołaj robił swoje, podczas gdy my staliśmy, żeby zorientować się w 
sytuacji, ja zaś 
pomyślałem, że byliśmy blisko czegoś, do czego Tom kiedykolwiek aspirował.
Wiadomość od Liv było całkiem łatwo zlokalizować, zupełnie jak w Langham. 
Staliśmy 
plecami do głównego wejścia. Przed sobą mieliśmy szerokie schody i prowadzące do 
metra 
schody ruchome, otoczone z trzech stron ciągiem drewnianych ławek. Wiadomość 
czekała 
w koszu na śmieci po lewej stronie.
Kiedy przemierzałem dużą halę z kasami biletowymi, Tom szedł za mną krok w krok. 
Stanąłem przed kioskiem z gazetami. Obok siedziała jakaś nastolatka z ustami 
wypchanymi 
gumą, czytająca kolorowe pismo i słuchająca walkmana na pełny regulator. Ubrana 
była 
w puchową kurtkę i narciarskie spodnie; kurtkę miała rozpiętą, żeby się nie 
spociła.
Kiedy niemal zrównaliśmy się z dziewczyną, kiwnąłem Tomowi głową. – To właśnie 
tu. 
Widzisz dziewczynę w niebieskiej kurtce?
Tom skinął głową i przeszliśmy obok.
– OK. Jeśli wsuniesz rękę pod ławkę, dokładnie tam, gdzie ona siedzi, wyczujesz 
plastykowy 
pojemnik przyklejony taśmą. Wszystko, co masz do zrobienia, to wybrać taki 
moment, kiedy nikt 
nie patrzy, wyjąć pojemnik, odejść i napisać na kartce, gdzie mogą cię znaleźć, 
i znajdą cię.
– Czy to czasem nie wygląda jak na filmach z Jamesem Bondem? Nie lubię takich 
rzeczy.
– To są podstawy, przyjacielu. Musisz wiedzieć, co zrobić, jeśli coś pójdzie nie 
tak. A jeśli 
złamię nogę i nie będę mógł tutaj wrócić? Wówczas ty przekażesz materiały i 
dostaniesz nasze 
pieniądze.
– W takim razie, to przestaje być zabawne. Nie chcę tego, kolego. Chcę tylko 
forsę.
Zatrzymaliśmy się przy ścianie zaraz za kioskiem.
– Człowieku, to pójdzie jak w zegarku. Musisz znać te bzdury na wypadek, gdybym 
został 
ranny, i na tym koniec. Ubezpieczasz mnie, a ja ciebie.
To mu się spodobało. Dziewczyna wstała i przeszła obok nas, ruszając głową do 
taktu 
muzyki, którą było słychać ze słuchawek.
– Idź, zobacz czy coś tam jest.
– Teraz? – Wyglądał na przerażonego. – Kiedy dookoła pełno ludzi?
– Tu nigdy nie będzie pusto. To jest dworzec, do kurwy nędzy. Musisz tylko tam 
pójść, 
usiąść, wsadzić łapę pod ławkę i dokładnie sprawdzić, czy coś tam jest. Kiedy 
będziesz to robić, 
ja pójdę wymienić dla ciebie trochę szmalu. Zgoda?
Nie czekałem na to, co odpowie. Chciałem go zmusić do działania. Gdyby musiał 
wrócić tu 
sam, będzie wiedział, co robić. Szedłem dalej przez dworzec. Oznaczenia 
prowadziły mnie na 
perony i do skrytek bagażowych. Sprawdziłem też, co się dzieje poza budynkiem.
Kiedy zaprzątnięci swoimi sprawami ludzie przeszli już przez duże drewniane 
drzwi, 
zobaczyłem na każdym peronie zaśnieżone wagony. Po prawej stronie znajdowały się 
sklepy 
i toalety, a około pięćdziesięciu metrów dalej wyjścia na stację autobusową. Po 
lewej stronie było 
więcej sklepów i skrytki bagażowe, a inne drzwi znajdujące się w tej samej 
odległości 
prowadziły do postoju taksówek. Za sobą miałem ruchome schody do metra i 
zdenerwowanego 
Toma.
Poszedłem na lewo do kantoru, wymieniłem 500 dolarów i wróciłem. Kiedy zbliżyłem 
się do 
ławki, zobaczyłem siedzącego Toma, który wyglądał na zadowolonego. Usiadłem, 
wciskając się 
między niego i kobietę o raczej obfitych kształtach, obierającą pomarańczę.
– To łatwe, kolego. Od razu to znalazłem. Zobacz sam.
Tom zaczął się pochylać.
– Nie, nie teraz. Zostaw to tam, gdzie jest. Pokażę ci, jak zawiadomisz Liv, że 
zostawiłeś tam 
dla niej wiadomość.
Wstałem, a on za mną. Kobieta rozkoszowała się przysmakiem i rozsiadła się teraz 
na całego. 
Poszliśmy do drzwi prowadzących na perony i skręciliśmy na prawo do toalet.
– Wejdź tam i napisz wiadomość, dobra?
Kiwnął głową i utkwił wzrok w angielskich magazynach komputerowych, które 
widzieliśmy 
już wcześniej w kolejnym kiosku z prasą. Było tu jeszcze więcej ludzi 
zmagających się ze swymi 
bagażami i nartami.
Wyjaśniłem, gdzie ma zostawić wiadomość – znak zrobiony markerem. – Tuż za 
kawiarnią 
znajduje się szereg kabin telefonicznych. Kiedy przyjdzie czas, kup pisak w 
jednym z tych 
sklepów i narysuj w kabinie po prawej stronie linię biegnącą w dół, dobrze?
Chyba nie było dobrze, bo zapytał: – Po co?
– Po to, żeby Liv nie musiała szukać pod ławką, kiedy będzie chciała sprawdzić, 
czy jest dla 
niej wiadomość. Jeśli nie zostawisz takiego znaku, to będzie wiedzieć, że 
wiadomości nie ma. 
Wtedy zajrzy tu w środę i będzie siedzieć w tym samym miejscu o pełnych 
godzinach.
Kiwnął głową, ale był zamyślony. – Powiem ci, że może siedzieć obok mnie o 
pełnych 
godzinach. Rozumiesz, co mam na myśli?
Uśmiechnąłem się. Jeśli tamte dwie dziewczyny na lotnisku chciały go zjeść na 
śniadanie, to 
prawdopodobnie Liv pogryzłaby go i wypluła w czytaną gazetę.
Gdy zamykaliśmy już drzwi prowadzące na stację autobusową, otworzyły się 
natychmiast 
pchnięte przez kolejną falę ludzi z bagażami i nartami.
W odległości dziesięciu metrów od drzwi umieszczone były przy ścianie cztery 
automaty 
telefoniczne przedzielone drewnianymi przepierzeniami. Staliśmy przy najbliższym 
z nich, 
pozwalając przewalić się tłumowi płynącemu ze stacji autobusowej wśród huku 
walizek na 
kółkach i gwaru nerwowych rozmów.
– Zobacz tutaj – powiedziałem.
– Ha, chcesz, żebym zostawił ślad... – powiedział, pokazując palcem w powietrzu 
falującą 
linię.
– Zapamiętaj, Tom, że w krainie szpiegów nie istnieją ślady. – Pchnąłem jego 
dłoń w dół, 
usiłując się nie roześmiać. – Ale masz rację, to będzie znak w postaci pięknej 
grubej linii. 
Udawaj, że rozmawiasz przez telefon i uważaj, żeby tamci cię nie zauważyli – 
ruchem głowy 
wskazałem mu kwiaciarnię znajdującą się naprzeciwko.
Tom spojrzał w tamtym kierunku i powiedział: – Kupuję to, ale powiesz mi, co mam 
napisać 
w tym liście?
– Naturalnie. Teraz wychodzimy na mróz. Wychodziliśmy przez stację autobusową – 
dużą 
zaśmieconą prostokątną halę z zadaszonymi przystankami.
Na chodniku skręciliśmy na prawo w stronę Stockmanna. Wręczyłem Tomowi dwa 
tysiące 
marek z tych, które otrzymałem w kantorze. Wychodziło, że płacą za jednego 
dolara sześć 
marek. Myślał, że jest bogaty; jego oczy błyszczały, niewykluczone jednak, że to 
z powodu 
zimna, kiedy tak szliśmy brukowanymi ulicami. Odgłos samochodowych opon i 
metaliczny huk 
tramwajowych kół spowodował, że musieliśmy rozmawiać głośniej niż zwykle.
– Wiesz co, Tom? Proszę, abyś oddał mi na przechowanie swój paszport i portfel. 
Mam 
pewien pomysł na dodatkowe zabezpieczenie, ale ta sprawa musi pozostać między 
nami. Nie 
chodzi o to, że nie ufam Liv, ale lepiej się zabezpieczyć, niż potem mieć 
kłopoty. Co ty na to?
– To miłe z twojej strony, Nick. Rób, jak uważasz.
Oddał mi wszystko bez żadnych pytań, co sprawiło, że teraz poczułem się za niego 
bardziej 
odpowiedzialny.
– Poza tym będzie się nam łatwiej podróżowało jutrzejszej nocy. Widząc sznur 
czarnych albo 
ciemnoniebieskich samochodów z pracującymi silnikami, parkujących przed 
budynkiem 
i oczekujących na swoich pasażerów, aby zabrać ich świąteczne zakupy, można by 
powiedzieć, 
że dom towarowy Stockmanna jest sklepem fińskiej elity.
Gdy podeszliśmy bliżej, wyjaśniło się, do kogo należą te samochody. Czekali przy 
nich 
wysocy mężczyźni z krótkimi szyjami i kwadratowymi głowami. Wyglądało to tak, 
jakby panie 
i panowie z mafii byli trochę spanikowani z powodu zeszłotygodniowego zamachu na 
Wala.
Gdy tylko podeszliśmy do głównego wejścia, ukazała się grupa napakowanych 
młodzików, 
otaczających urodziwą młodą blondynkę, która miała na sobie więcej futra niż 
grizzly. Przez 
moment zastanawiałem się, czy to nie Liv.
Otworzyły się przed nią drzwi limuzyny i konwój trzech samochodów śmignął ulicą.
Tom i ja weszliśmy przez wielkie dwuskrzydłowe drzwi wprost do działu perfum. 
Nieco 
dalej, w dziale galanterii turystycznej, wybrałem dwie małe torby turystyczne: 
czarną 
i ciemnozieloną oraz dwa grube koce do samochodu.
Tom trzymał w zaciśniętej dłoni plik pieniędzy i sprawiał wrażenie szczęśliwego. 
Nadszedł 
czas, abym się z nim pożegnał.
– Mam kilka rzeczy do załatwienia. Sprawa asekuracji. – Dotknąłem nosa i 
puściłem do 
niego oko. Jego chomikowate policzki znów promieniały. – Za czterdzieści pięć 
minut 
spotykamy się w kawiarni. Kup tylko jakieś porządne ciepłe ubranie, coś w 
rodzaju tego, o czym 
ci już mówiłem, kapujesz?
– Tak, tak, nie ma sprawy. Potarł o siebie kciuk i palec wskazujący.
Klepnąłem go w ramię i dodałem: – Pamiętaj, kup ciepłą kurtkę i buty. Aha, jeśli 
Liv zjawi 
się wcześniej, powiedz jej, że też jestem na zakupach.
O nic nie pytał. Chciał jedynie wydać swoje pieniądze.
– Nie ma sprawy. Do zobaczenia.
Kiedy znalazłem się na dworze, chwyciłem torby i zapakowałem do nich koce. Teraz 
ponownie ruszyłem na stację autobusową. Przeszedłem obok automatów 
telefonicznych, 
zmierzając do najdroższych w Europie toalet. Miejsce w jednej z kabin kosztowało 
mnie około 
funta. Wyjąłem pieniądze z portfela, w którym zostało dwadzieścia pięć tysięcy w 
studolarowych 
banknotach. Odłożyłem cztery tysiące, a resztę wraz z portfelem, moimi 
dokumentami 
i dokumentami Davidsona włożyłem do ciemnozielonej torby. Nigdy nie wiadomo, 
kiedy może 
się przydać nawet nieważny dowód osobisty. Dokumenty Toma i trzy tysiące dolarów 
powędrowały do czarnej torby, a pozostałą forsę wsadziłem do kieszeni. Obie 
torby wrzuciłem 
do skrytki bagażowej i zacząłem szukać odpowiedniej kryjówki na nasze 
wiadomości, którą Tom 
mógłby łatwo zapamiętać.
Wszedłem do jednego ze sklepów i wziąłem do ręki magazyn komputerowy z 
plastykową 
kopertą zawierającą dodatek w postaci płyty. Stałem właśnie w kolejce do kasy, 
kiedy ją 
zobaczyłem.
Liv stała przed wyjściem na perony. Elegancki mężczyzna, który jej towarzyszył, 
miał na 
sobie długi płaszcz z wielbłądziej wełny, pod którym było widać koszulę i 
krawat. Ona wystroiła 
się w czarny płaszcz, w którym jeszcze jej nie widziałem. Z tyłu musiał gdzieś 
czekać Mercedes.
Usunąłem się z widoku, udając, że przestał mnie interesować oglądany magazyn, i 
zająłem 
się szperaniem po półkach, obserwując jednocześnie kątem oka Liv i jej 
towarzysza. Stali obok 
siebie, coś tam mówili. Robili wszystko, by wyglądać jak para żegnających się 
kochanków, ale 
nie wyglądało to przekonywająco. Momentami tulili się do siebie, ale nie mówili 
jedno do 
drugiego, lecz każde mówiło jakby do siebie. Obserwowałem ich dostatecznie 
długo, by widzieć, 
co działo się dalej.
Trzymali się blisko siebie i rozmawiali jeszcze przez chwilę, a wtedy on 
przyciągnął ją 
nieznacznie do siebie. Miał trzydzieści parę lat, krótkie ciemne włosy i 
sprawiał wrażenie 
młodego biznesmena.
Odwróciła się i poszła do wyjścia na stację autobusową. Nie było pożegnalnego 
pocałunku, 
żadnego ostatniego dotknięcia lub muśnięcia włosów.
Pozwoliłem, by przeszła obok mnie, sam zaś podszedłem szybko do wyjścia i 
zauważyłem 
go na peronie szóstym, jak oglądał swój bilet i sprawdzał wagony. Teraz trzeba 
było szybko 
wracać, aby zobaczyć, co kombinowała Liv.
Wypadłem na skwer. Liv oddalała się ode mnie, zakładając tybetański kapelusz, i 
ruszyła 
przejściem dla pieszych. Po drugiej stronie zauważyłem mercedesa, zaparkowanego 
kilka 
metrów od innych pojazdów.
Odwróciłem się i pobiegłem na stację. Z tablicy informacyjnej dowiedziałem się, 
że za dwie 
minuty z peronu szóstego odchodzi pociąg do Sankt Petersburga.
Wróciłem szybko do kiosku z gazetami, kupiłem magazyn i rolkę taśmy klejącej. 
Zdjąłem 
foliowe opakowanie, podzieliłem je na dwie części i w każdą z nich zawinąłem 
osobno jeden 
bilet. Teraz musiałem znaleźć miejsce, aby je ukryć i aby zapamiętał je Tom. To 
nie było trudne. 
Z lewej strony wyjścia do taksówek stał długi rząd kabin bagażowych na nóżkach, 
a między nimi 
a podłogą była dziesięciocentymetrowa szpara. Udając, że czyszczę zabłocone 
buty, przykleiłem 
kartkę od Toma pod numerem dziesiątym, moją zaś pod numerem jedenastym. Jeśli 
sprawy 
potoczą się źle, obie posłużą jako sygnał do opuszczenia Finlandii.
Gdy szedłem do Stockmanna, myślałem cały czas o tym spotkaniu Liv z mężczyzną 
w płaszczu z wielbłądziej wełny.
Pojechałem windą na szóste piętro. Przeżyłem jakoś lodowate zimno, a teraz 
natknąłem się 
na tabliczkę, która głosiła, że piętro wyżej znajduje się chłodnia do 
przechowywania futer. 
Minąłem restaurację i bar z sokami, by znaleźć Toma w Cafe Avec przyglądającego 
się klienteli 
na piątym piętrze. Na stoliku stała przed nim smutna filiżanka z niedopitym 
zimnym ziołowym 
naparem. Meble z jasnego drewna pochodziły jakby wprost z Ikei, a lokal był 
zapchany ludźmi 
jedzącymi zupę lub szybkie dania rybne. Panował ogłuszający zgiełk – ludzkie 
rozmowy 
i telefony komórkowe tworzyły tysiąc jeden dźwięków.
– Czółko, kolego – powitał mnie Tom. – Był uśmiechnięty, pokazał mi torby, a 
jedną z nich 
otworzył, aby ujawnić mi jej zawartość. Stwierdziłem z przyjemnością, że kupił 
sobie parę 
przyzwoitych butów, ciemnoniebieską grubą wełnianą czapkę i kurtkę, jaką noszą 
drwale, czyli 
wykonał moje polecenie.
– W porządku, Tom, a teraz posłuchaj. Wytłumaczyłem mu, gdzie schowałem jego 
bilet. 
Zaczynamy we środę, ale jeśli jutrzejszej nocy wydarzy się coś niedobrego, ma 
natychmiast 
wracać na stację, zabrać swój bagaż i pierwszym samolotem wracać do domu.
Wyglądał teraz na weselszego. – Chcę tylko wykonać tę robotę i wracać do Londynu 
z jakąś 
gotówką. Tutaj mi się nie podoba, naprawdę. Zastanawiałem się nad tym, ale 
jednak nie. Tu jest 
za zimno. Właśnie ze względu na to kupiłem te rzeczy. – Pochylił się i wyciągnął 
z torby 
jedwabne legginsy.
Usiłowałem powstrzymać śmiech. To było coś, co można sobie kupić na pierwszą 
narciarską 
wycieczkę, ale nigdy tego nie włożyć.
Był oczywiście dumny z tego nabytku. – No i co o tym myślisz? Będzie mi w nich 
ciepło, 
prawda? Powinieneś sobie takie kupić. Sprzedawczyni bardzo je zachwalała.
Założę się, że tak było naprawdę; musiały kosztowały trzy razy drożej niż 
zwyczajne. – Mam 
już coś w tym stylu – skłamałem. – Dodatkowe nie są mi potrzebne.
Dumny z nabytku, włożył go do torby. – Co dalej?
– Wiem, że już prawie kończysz, ale czy nie mógłbyś być gotowy na jutro z tym 
firewallem?
Popatrzył na mnie jak na wariata. – Nie ma sprawy – powiedział – ale miej mnie 
na oku, co? 
No, wiesz, kiedy już w tym jesteśmy...
Czułem, że w miarę, jak zbliża się godzina czarów, jego brawura traci na sile. 
Uśmiechnąłem 
się, pokiwałem głową i zauważyłem, że on patrzy z niepokojem przez moje ramię. – 
Przyszła Liv 
– powiedział.
Obróciłem się i zobaczyłem, że ona nas obserwuje, z kapeluszem w ręku, ubrana w 
ten sam 
czarny płaszcz. Zauważyła, że podniosłem rękę i podeszła do naszego stolika.
Gdy już usiadła, zapytała: – Czy na stacji wszystko w porządku?
Potwierdziłem skinieniem głowy.
– To dobrze. Tu masz kluczyki do twojego samochodu – powiedziała, podając mi dwa 
kluczyki na breloczku samochodowym do saaba, i dodała: – W schowku są mapy: 
jedna 
samochodowa, a druga to szczegółowa mapa terenowa; żadna z nich nie jest 
oznaczona. Jazda 
zajmie ci ponad trzy godziny.
– Będę miał listę potrzebnych mi rzeczy, które tutaj widziałem.
– Nie będzie z tym żadnego kłopotu, jeśli to nie jest nic egzotycznego. – Mówiąc 
to spojrzała 
na zegarek od Cartiera.
Zrozumiałem tę aluzję i zacząłem się podnosić. – Myślę, że można zaczynać. Muszę 
jeszcze 
zastanowić się nad planem.
Liv wstała. – Pokażę ci, gdzie stoi twój samochód, a potem wrócę z Tomem do 
domu.
Gdy wyszliśmy od Stockmanna, Tom wydostał swoje nowo nabyte okrycie i założył je 
na to, 
co miał już na sobie. Teraz wyglądał jak prawdziwy turysta. Poszliśmy na stację, 
gdzie 
zobaczyłem merca zaparkowanego w tym samym miejscu, a obok niego stał nowy 
błyszczący, 
ciemnoniebieski Saab.
Pożegnałem się. Tom usiadł koło Liv i odjechali.
18.
Podróż do obiektu trwała dłużej, niż zapowiadała Liv, a może tak się tylko 
wydawało, gdyż 
poza tysiącami drzew i granitowymi skałami nie było na czym zawiesić oka. 
Musiałem 
przystosować się do tej nudy.
Po trzeciej zrobiło się już ciemno. Światła reflektorów Saaba połyskiwały w 
wysokich 
zwałach nagromadzonego na poboczu śniegu, gdy zwolniłem posłusznie na odcinku, 
gdzie 
obowiązywało ograniczenie szybkości. Uruchomiłem radio, ale niewiele było do 
słuchania. Nie 
cierpiałem europopu, ale nie miałem pojęcia, o czym mówią na innych programach.
Wykorzystałem ten czas, by pomyśleć o Liv, ale nie doszedłem do żadnego wniosku. 
Zdecydowałem, że skoncentruję się na jednym i że będę się trzymał tylko planu, 
to zaś 
sprowadzało się do: wykonania roboty, dopilnowania wymiany tego, co zdobędzie 
Tom, na to, co 
będzie dla nas miała Liv i co pozwoli nam obu powrócić do Anglii; a Wal niech 
zostanie i robi 
sobie z tymi informacjami, co chce. Gdy minie jutrzejszy wieczór, przynajmniej 
raz w życiu 
znajdę się we władzy swojego przeznaczenia.
Po wjeździe na trasę do Lappeenranty, pokazały się znaki informacyjne 
zapowiadające 
Kuhalę. Zjechałem na pobocze, sprawdziłem, co trzeba, na szczegółowej mapie. 
Miałem jakieś 
dwanaście kilometrów do miejsca, w którym powinienem skręcić na dwupasmową 
drogę, 
wyglądającą na drugorzędną żwirówkę, a potem należało skręcić w prywatną drogę 
dojazdową 
do obiektu.
Ruszyłem przed siebie, jadąc przez gęsty las wybrukowaną przesieką. Wysokie 
drzewa po 
obu stronach ograniczały moc przednich świateł, jak gdybym znalazł się w tunelu. 
Następnie, 
nieoczekiwanie, przejechałem z hukiem opon po drewnianym moście, a światła 
samochodu 
zapłonęły w białym lodzie jeziora. Po dwudziestu sekundach ponownie znalazłem 
się w tunelu 
i tylko przygodne skrzynki pocztowe dawały mi znać, że nie byłem sam w tej 
głuszy.
Mijając żółty trójkąt z sylwetką łosia, uświadomiłem sobie, że trafiłem do 
wyjątkowej 
okolicy. Zatrzymałem się na skrzyżowaniu, by sprawdzić licznik kilometrów i 
mapę. Jeszcze 
osiem kilometrów i będzie po sprawie.
Popędziłem, odliczając kilometry, przeskoczyłem jeszcze dwa mosty, minąłem kilka 
skrzynek pocztowych, aż odnalazłem skrzyżowanie, którego szukałem. Kiedy 
trafiłem na 
dwupasmową żwirówkę, odgłos opon zmienił się. Podobnie jak tamta droga do domu 
Liv, i ta 
była oblodzona i pokryta warstwą świeżego śniegu i piasku.
Po kilku kilometrach dalszej jazdy chciałem się upewnić, gdzie jest ta droga w 
prawo. 
Jeżdżenie w kółko z zapalonymi reflektorami i rykiem silnika nie było dobrym 
wyjściem. Mapa 
pokazywała domy rozproszone w okolicy, ja zaś co pół kilometra mijałem skrzynkę 
pocztową. 
Wrzuciłem pierwszy bieg. Tam światła samochodu nie będą widoczne, gdyż 
sprawdziłem 
dokładnie na mapie wszystkie leśne szlaki.
Znalazłem drogę do obiektu, ale jechałem dalej, szukając jakiegoś miejsce z dala 
od drogi, 
w którym zostawię Saaba. Musiałby jednak wyglądać raczej na zaparkowany niż 
porzucony. 
Jakieś trzysta metrów dalej trafiłem na małą wycinkę wśród drzew, a gdy się w 
niej ukryłem, 
wyłączyłem silnik.
Znowu znalazłem się w zamrażalniku. Włożyłem nylonowe ocieplane rękawice i 
czarną 
wełnianą czapkę, kupione u Stockmanna. Wyszedłem na zewnątrz i nacisnąłem 
przycisk 
elektronicznego kluczyka. Cztery mignięcia unieruchomiły centralny zamek.
Ruszając wzdłuż żwirowej drogi, zadbałem o to, by czapka nie zakrywała mi uszu. 
Byłem 
w akcji, potrzebowałem ich do pracy, bez nasłuchiwania przez jagnięce runo.
Po przytulnym cieple Saaba było teraz diabelnie zimno, ale nie zdradzał mnie 
hałas i światła. 
Słyszałem tylko własny oddech i skrzyp śniegu pod stopami, zanim nie zamienił 
się w twardy 
lód. Teraz moim światem były drzewa, śnieg, zimny nos i zmarznięte uszy.
Zatrzymałem się tylko raz na szczycie szlaku – patrzyłem i nasłuchiwałem. 
Niczego nie 
spostrzegłem ani nie usłyszałem. Minęło około piętnastu minut, zanim moje oczy 
przystosowały 
się do ciemności. Potem, na szczęście, byłem już w stanie widzieć drzewa, nie 
tylko ścianę 
czerni.
Zawróciłem i ruszyłem wolno w dół szlaku. Sto metrów przede mną było czarno, 
lecz 
wiedziałem, że to nie będzie trwać bez końca, bo mój wzrok przywyknie wreszcie 
do ciemności. 
Poruszałem się jak linoskoczek wzdłuż koleiny. Nie chciałem się poślizgnąć i 
wpaść w śnieg na 
poboczu, zostawiając w ten sposób znak, który mógłby odczytać każdy pięciolatek.
Po pięciu minutach marszu zacząłem dostrzegać od strony obiektu słabe przerywane 
błyski. 
Snopy światła biegły w niebo lub wprost na mnie. Zniknęły na chwilę, by znów 
powrócić. 
Wiedziałem dobrze, że to światła pojazdu zdążającego w moją stronę.
Nie słyszałem jeszcze silnika, więc raczej nie istniała możliwość, aby mnie 
widziano. Światła 
nadal rozbłyskiwały wśród drzew. Nic nie mogłem zrobić bez pozostawienia śladów 
poza 
zapadnięciem się pod ziemię.
W końcu dotarł do mnie warkot silnika, a jaśniejsze snopy światła omiotły teren. 
Stałem 
twarzą do zaspy na poboczu, mając nadzieję, że celując pomiędzy dwa drzewa, 
zdołam 
w odpowiedniej chwili skoczyć. Udało mi się wybić się jak skoczek wzwyż i 
wylądować jak 
torba pełna gówna. Śnieg leżał na litym granicie, uderzyłem więc w tę 
twardziznę, aż straciłem 
oddech.
Pełzałem jak zwierzę, usiłując wykopać dziurę pod gałęziami. Pojazd był coraz 
bliżej.
Zwrócony nadal w stronę drogi, zakopałem się i czekałem w lodowatym śniegu, 
słysząc jak 
pojazd zbliżał się do mnie. Skrzynia biegów pracowała cicho, co wskazywało, że 
to Mercedes.
Koła miażdżyły świeży śnieg na poboczu drogi. Zrównał się ze mną i pojechał 
dalej. 
Podnosiłem się z wolna na kolanach. W powietrzu wisiały spaliny z diesla. Droga 
znajdowała się 
jakieś pięć – sześć metrów ode mnie. To był na pewno mercedes, ale nie mogłem 
dostrzec, 
jakiego typu ani ile osób znajdowało się w środku. Widziałem tylko kulę białego 
światła z przodu 
i jedno czerwone z tyłu, poruszające się wolno w tunelu drzew, ciągnące za sobą 
chmurę 
gryzących spalin.
Patrzyłem i nasłuchiwałem, aż światła znikły. Samochód musiał pewnie osiągnąć 
szczyt 
drogi, ponieważ usłyszałem ryk silnika na wysokich obrotach, zmianę biegów, a 
potem zapadła 
cisza.
Pełzając na czworakach, aby uniknąć gałęzi, powróciłem do miejsca upadku, 
wstałem, 
wysunąłem jedną stopę do przodu i przeniosłem ją nad nasypem. Prawa goleń 
zetknęła się 
boleśnie ze śnieżnym kopcem, a połączenie kamieni z twardym lodem dokuczało mi 
przez 
dłuższy czas. Leżałem na plecach w jednej z kolein, przytrzymując goleń. Czułem 
ból i myślałem 
o pieniądzach.
Po minucie rozczulania się nad sobą wstałem i sprawdziłem, że śnieg na poboczu 
drogi był 
nietknięty. Mój skok wart był bólu. Od stóp do głów byłem utytłany w śniegu jak 
kiepski 
narciarz. Otrzepując się na ile było to możliwe, doprowadziłem do porządku 
czapkę i ruszyłem 
w dół drogi jak utykający akrobata na linie.
Po przejściu kilometra powróciła zdolność widzenia w ciemnościach; słyszałem 
także niski, 
ciągły huk, który brzmiał jak generator.
Jeśli o mnie chodzi, to najbardziej interesowało mnie, ile było bagnetów. Ilu 
będzie walczyć, 
jeśli się skompromituję i nie zdołam uciec? Powiedzmy, że w obiekcie będzie 
czterech ludzi, 
dwóch zaś z nich będzie zachowywało się jak Tom, czyli udawało chojraków, choć 
nigdy nie 
trzymali w ręku gnata, ale dwóch pozostałych to będą bandziory całą gębą. Oni 
właśnie byli tymi 
bagnetami bez względu na płeć. To określenie pochodziło z czasów pierwszej wojny 
światowej, 
kiedy na cały batalion wroga liczący tysiąc dwustu żołnierzy walczyło tylko 
ośmiuset, a reszta 
ich obsługiwała. Utrzymywanie czterystu kucharzy lub praczy nie miało znaczenia. 
Nie 
wiedziałem, ilu będę mieć przeciw sobie i nawet Liv nie mogła mi tego 
powiedzieć. To mnie 
właśnie niepokoiło. Kiedy wkraczasz do domu i odkrywasz, że po pokoju od frontu 
przechadza 
się iluś tam bandytów, to trudno raczej mówić o udanym dniu.
Droga biegła łagodnie w dół wzgórza i zbliżyłem się do tego tajemniczego hałasu, 
który teraz 
brzmiał całkiem konkretnie, bo jeśli oni uruchomili dużo maszyn, to mogą 
potrzebować więcej 
energii, niż zdoła im dostarczyć lokalna podstacja. Aby sprawdzić, czy chodzi o 
energię 
elektryczną, usiłowałem zlokalizować linię zasilającą, ale było jeszcze zbyt 
ciemno, by coś 
zauważyć.
Droga stała się kręta. Gdy pokonałem łagodny zakręt w prawo, ze wszystkich stron 
otworzyła się przede mną przestrzeń. Teraz drzewa nie rosły już tak blisko 
traktu. Przed sobą, 
może sto metrów dalej, widziałem dwa przyćmione światła.
Teraz, kiedy miałem dom przed sobą, dudnienie generatora było głośniejsze niż 
to, które 
dobiegało do mnie przez zasłonę drzew. Nacisnąłem podświetlacz tarczy zegarka. 
Minęła 4:45.
Posuwając się naprzód w koleinie, rozglądałem się za miejscem, w które mógłbym 
zanurkować, gdyby tamten samochód powrócił albo wydarzyłoby się coś 
dramatycznego – na 
przykład spotkanie oko w oko z Małyszką, który wybrał się na podobną wycieczkę. 
Byłem trochę 
wkurzony, że to był jedyny ruch, który mogłem zrobić, bo wszystko inne 
pozostawiłoby ślad.
Co pięć-sześć kroków przystawałem, rozglądając się i nasłuchując.
Drzewa zatrzymały się pięć metrów od ogrodzenia, teraz więc widziałem już 
wyraźnie puste 
przestrzenie z lewej i prawej strony drogi, zasypane głębokim śniegiem. Miałem 
przed sobą 
podwójne bariery. Trzymając się koleiny, podszedłem bliżej. Bariery zostały 
wykonane z takiego 
samego materiału jak ogrodzenie: kraty z grubej na ćwierć cala stali 
ukształtowanej w romby 
otulały szczelnie domostwo; coś takiego można oglądać w witrynach sklepów 
monopolowych 
lub w sklepach otwartych całą dobę. Przez obie bariery przewleczony był gruby 
łańcuch, 
zabezpieczony mocną stalową kłódką zaopatrzoną w dekoder – od samej próby 
deszyfracji 
i podniesienia jej można się było nabawić bólu w dupie; to nie była kłódka, 
którą jedynie 
wystarczyło zatrzasnąć.
Ponieważ leżałem w lodowej koleinie i czułem pod sobą twardość lodu, wiedziałem, 
że 
zimno zaatakuje mnie o wiele wcześniej, niż uczyni to Małyszka. W tej chwili nie 
martwiłem się 
nim ani ludźmi, których zastanę w środku. Pies ich jebał. W tak krótkim czasie 
nie było innego 
sposobu na rozpoznanie tego obiektu.
Ogrodzenie miało około piętnastu metrów wysokości i składało się z trzech sekcji 
krat 
ryglowanych do stalowych słupów o średnicy trzydziestu centymetrów. Jakieś 
czterdzieści 
metrów poza ogrodzeniem stał dom. Nie zdobiły go świąteczne dekoracje; paliły 
się tylko dwa 
światła. Jedno przesączało się przez taflę kolorowego szkła, stanowiącą, jak 
mniemałem, górną 
część drzwi wychodzących na werandę. Drugie światło padało z okna usytuowanego 
bardziej na 
lewo.
Nie było widać żadnych szczegółów, ale dom wydawał się duży i stary. Po prawej 
stronie 
miał wieżę z rosyjską cebulastą kopułą, którą można było dostrzec na tle nocnego 
nieba. Utkwiło 
mi w pamięci, jak w drodze do Helsinek Liv opowiadała, że Rosjanie kontrolowali 
Finlandię do 
czasu, gdy w 1920 roku Lenin dał jej niepodległość.
W tej siedzibie stare zderzało się radykalnie z nowoczesnością: po lewej stronie 
domu 
znajdowało się pięć masywnych anten satelitarnych o przekroju przynajmniej 
trzech metrów, 
ustawionych na ziemi, przypominających te, które na początku lat 
osiemdziesiątych mieli 
w swoich ogrodach Amerykanie. Te urządzenia odbierające ponad pięćset kanałów 
informowały 
właścicieli, jaka jest pogoda w Mongolii, lecz nie mogli za ich pośrednictwem 
odbierać 
lokalnych wiadomości. Tutejsze anteny miały przyzwoite parametry klasy 
Microsoftu. Widać 
było wyraźnie ciemne siatki ich talerzy skierowane ku górze, każdy w innym 
kierunku lub pod 
innym kątem, a wyglądały, jak gdyby wirujący śnieg został zwiany spod ich 
podstaw i skrobał 
teraz ich talerze.
Ponieważ leżałem z podbródkiem wspartym na przedramionach, rejestrując jak 
najwięcej 
szczegółów dotyczących obiektu, spostrzegłem, że podpory anten były okopane: 
rozległ się nagle 
wysoki jękliwy dźwięk, zagłuszony przez hałas generatora, a jeden z talerzy 
zaczął się obracać. 
Może ktoś próbował złapać japońskie powtórki „Przyjaciół” albo talerze robiły to 
już wcześniej?
Lokalizacja wydawała się dość dziwna dla takiej struktury jak ta. A może ci 
ludzie działali 
tak samo nielegalnie jak Wal? Zacząłem się nad tym zastanawiać, ale zaraz 
przywołałem się do 
porządku. Co mnie to obchodzi, kto tym zarządza? Byłem tutaj dla Kelly, miałem 
wykonać 
zlecenie i wziąć pieniądze, zanim dolar znów straci na wartości.
Wszystko wskazywało na to, że takie odosobnienie stanowiło ich najsilniejszą 
broń. 
Ogrodzenie wykonane według najnowszej technologii zapewniało bezpieczeństwo od 
frontu, 
niezależnie od odsłoniętego obszaru pomiędzy siedzibą a linią drzew. To 
uniemożliwiało 
wspięcie się kogoś obcego na drzewo, by dostać się do środka, ale też pozwalało 
mieszkańcom 
na poranną obserwację z okien, gdy czyścili zęby, i zauważenie takich jak ja 
czających się tu 
i tam.
Leżałem dalej w koleinie, zastanawiając się, jak wykorzystać tę garstkę 
informacji, którymi 
dysponowałem. Zimno, jakie przenikało przez odzież i śnieg, który dostał mi się 
za kołnierz 
podczas tamtego olimpijskiego skoku, zaatakowały mnie od tyłu; palce mi zmarzły, 
ciekło 
z nosa. Nie mogłem się wysmarkać wprost na śnieg, by nie robić hałasu – musiałem 
poprzestać 
na wycieraniu nosa lodowatą rękawiczką.
Usłyszałem za sobą jakiś odgłos. Podniosłem głowę i stwierdziłem, że dobiega od 
strony 
drogi. Pojazd wracał. Nie było czasu na deliberacje. Poderwałem się i pobiegłem 
do najbliższej 
kryjówki. Aby zniknąć z otwartej przestrzeni i minąć drzewa, których kilka rosło 
przy szlaku, 
zanim światła samochodu pokażą się zza zakrętu, musiałem wybić się około metra w 
górę, 
a potem skoczyć pół metra przed siebie i dostać się jak najbliżej gałęzi. 
Wykonałem odważnie, co 
należy, i znowu grzmotnąłem o skałę. Prawdopodobnie zabolało, ale poczuję to 
dopiero później, 
bo adrenalina zrobiła swoje, zagłuszając ból.
Przeorując śnieg własnym ciałem, usiłowałem znaleźć schronienie pod gałęziami, 
słysząc 
jednocześnie, jak pojazd zbliżał się coraz bardziej, a odgłos jego silnika 
wzmógł się, gdy minął 
zakręt.
Przewróciłem się na brzuch stając z wolna na czworakach i unosząc głowę, aby 
przybrać 
pozycję, która pozwoli mi obserwować szlak. Nie starłem śniegu z twarzy, na 
wypadek gdyby 
mnie dostrzeżono.
Chwilę później przejechał mercedes; jego światła przebiły zapory przed domem, a 
tylne 
światła zabarwiły śnieg jasną czerwienią.
Paliła mnie twarz, ale nie było czasu, aby się tym zająć. Musiałem wyciągnąć 
jakieś wnioski 
z faktów, które, dzięki pasażerom Mercedesa, ujawniły mi przednie i tylne 
światła samochodu. 
Teraz miałem gdzieś to, co widziałem wcześniej.
Samochód zatrzymał się na chwilę przed barierą, zapłonęły światła stopu, silnik 
pracował na 
jałowym biegu.
Rozsunąwszy gałęzie rękami, ujrzałem drzwi samochodu otwarte od strony pasażera 
i oświetlone wnętrze wozu. Pasażerów było dwóch; opatulona postać wyszła na 
zewnątrz 
i podeszła do bariery.
Brzęk łańcucha zagłuszył na moment pracę silnika; łańcuch kołysał się teraz z 
lewej strony, 
a obydwie bariery pchnięte do wewnątrz, skrzypiąc i grzechocąc odsunęły się 
tylko na tyle, aby 
samochód mógł przejechać.
Pojazd ruszył z wolna do przodu. Reflektory ukazały śnieg poza barierami i na 
dziedzińcu, 
ubrudzony ziemią, poznaczony odciskami butów i opon. Co ważne, wydawało się, że 
nie było tu 
żadnego systemu alarmowego, który by wcześniej został wyłączony.
Przednie światła omiotły dom, ja zaś z mojego punktu obserwacyjnego teraz 
wyraźnie 
wszystko widziałem. Budynek miał od frontu okna przysłonięte żeberkowanymi 
okiennicami 
z wypłowiałych czerwonych albo brązowych listew, które teraz były zamknięte. 
Przyćmione 
światło z lewej strony, które zauważyłem już wcześniej, wybiegało przez kilka 
brakujących 
żeberek w jednej z okiennic.
Łańcuch zazgrzytał ponownie, ale nie poświęciłem już temu uwagi. Najważniejsze 
było, że 
zobaczyłem wszystko, co zostało oświetlone i wyglądało inaczej, niż myślałem: 
mój mózg 
wchłonął wszystkie informacje, ja zaś zastanowię się nad tym później.
Nie spuszczałem oczu z przednich świateł samochodu, obserwując, jak zawracają i 
skręcają 
w prawo. Zadaszona weranda obejmowała z prawej strony połowę domu.
Bariery wjazdowe ukazywały się ponownie w miarę tego, jak mercedes toczył się, 
by stanąć 
równolegle do ogrodzenia. Słyszałem chrzęst nylonowych kurtek i skrzyp 
narciarskich butów, 
gdy reflektory i światła stopu zgasły, a silnik został wyłączony. Usłyszałem 
głos pasażera, lecz 
nie mogłem zrozumieć, co woła do kierowcy, gdy ten pochylił się, aby otworzyć 
drzwi wozu.
Piekł mnie nos i lało się z niego, ale nie mogłem sobie pozwolić na zajęcie się 
nim, by 
czegoś nie przegapić, kiedy światło wewnątrz się zapaliło i kierowca wyszczekał 
odpowiedź. 
Ten, który przedtem otwierał barierę przed Mercedesem, wyszedł teraz z samochodu 
na werandę, 
podczas gdy kierowca pochylił się ku podłodze po stronie pasażera, by po chwili 
wyłonić się 
z kilkoma płaskimi pudełkami i niewielką walizką. Teraz ruszyli razem, tupiąc w 
deski werandy, 
by oczyścić buty ze śniegu.
Kierowca otworzył kluczem drzwi do domu. Światło rozlało się na zewnątrz, ja zaś 
ujrzałem 
w przelocie hol, który sprawiał wrażenie mile ogrzanego i jasnego pomieszczenia, 
zanim 
przybysze zniknęli we wnętrzu.
Stałem nieruchomo, rozmazując zawartość nosa na rękawiczkach, a potem wycierając 
je 
o gałęzie i wyobrażając sobie, jak dostanę się do tego domu. Następnie musiałem 
wykombinować 
coś na poczekaniu. Nie wiedziałem nawet, gdzie mieściły się komputery. Wydawało 
mi się, że 
resztę życia spędzę na włamywaniu się do domów, biur i mieszkań, że będę kraść, 
zakładać 
aparaturę podsłuchową, oskarżać ludzi, a wszystko prawie bez żadnej informacji, 
bez żadnych 
podstaw, bez pomocy, bez możliwości odwrotu, jeśli pójdzie źle i bez uznania za 
dobrze 
wykonaną robotę. Najlepsze, co mogło mnie spotkać, to pytanie: – Dlaczego zajęło 
ci to tyle 
czasu?
Musiałem przyjąć, że pięć metrów nagiego terenu od linii drzew do ogrodzenia 
otaczającego 
dom nie pozwoli mi się ukryć; nawet gdyby doszło do walki. Ucieczka przez las 
trasą osłoniętą 
drzewami nie była niczym trudnym, jednak brakowało czasu na jej sprawdzenie. 
Pieprzyć to, tak 
czy owak było zbyt zimno.
Zmierzając do miejsca, w którym się potłukłem, znowu upadłem, tym razem 
rozbijając sobie 
kolana. Ocknąłem się po chwili, leżąc na plecach w koleinie wyżłobionej przez 
oponę, ale zbyt 
twardej dla mego ramienia, które zaczęło dawać mi znać, że musiałem upaść na 
jakieś skały. 
Tym razem adrenalina nie zadziałała już tak skutecznie. Kiedy odzyskałem dech, 
przetoczyłem 
się na drugą stronę i wstałem, nie odrywając oczu od obiektu, aby po raz ostatni 
rozejrzeć się 
wokół.
Była jeszcze jedna rzecz do zrobienia. Wróciłem do bariery, zdjąłem rękawiczkę i 
bardzo 
szybko dotknąłem metalowej kraty, następnie pochyliłem się w lewo i w ten sam 
sposób 
sprawdziłem ogrodzenie. Dopiero wtedy odwróciłem się i zacząłem kuśtykać z 
powrotem ku 
drodze, czekając, aż moje kolana rozgrzeją się na tyle, abym nie musiał wlec się 
jak stary 
dziadyga.
Kiedy znalazłem się za zakrętem, przycisnąłem palcem lewe nozdrze i oczyściłem 
prawe, 
potem zaś postąpiłem odwrotnie. Teraz poczułem się o wiele lepiej.
Po dwudziestu minutach zeskrobywałem lód z przedniej szyby saaba. Chwilę potem 
wracałem do Helsinek, przykręcając zbyt ostro działające ogrzewanie.
Powrót do ołowianego domu trwała około czterech i pół godziny. Po drodze 
zatrzymałem się 
przy samoobsługowej stacji benzynowej. Były tam tylko dwa dystrybutory, a 
pomiędzy nimi 
automat płatniczy. Stacja znajdowała się w absolutnej głuszy i jasne białe 
światło padające spod 
zadaszenia upodobniało ją do lądowiska UFO. Wystarczyło umieścić gotówkę lub 
kartę 
kredytową w otworze, wybrać rodzaj paliwa i można było jechać dalej. 
Zastanawiałem się, jak 
szybko takie urządzenie zostałoby rozbite i okradzione, gdyby znalazło się w 
Zjednoczonym 
Królestwie. Resztę drogi jechałem niezbyt szybko, aby zastanowić się nad listą 
ekwipunku 
potrzebnego mi do zdobycia obiektu.
Kiedy zatrzymałem się przed wielkimi szklanymi okiennicami, marząc o kawie i 
czymś do 
zjedzenia, uprzytomniłem sobie, że nie mam klucza. Postanowiłem zatrąbić. Parę 
sekund później 
zapaliło się światło i w drzwiach stanęła Liv. Drzwi do hangaru otworzyły się i 
wjechałem do 
środka. Zanim zdążyłem wyłączyć silnik, Liv dała mi znak, że kawa gotowa. Ruchem 
głowy 
potwierdziłem, że wiem, o co chodzi, wskazałem kciukiem do góry i ona odeszła. 
Dołączyłem do 
niej po chwili w kuchni, gdzie unosił się aromat kawy.
– No jak, Nick, dasz radę się tam dostać? – zapytała, gdy zamknąłem drzwi 
prowadzące na 
schody.
– Bez problemu. A gdzie Tom?
– Pracuje. – Podeszła do drzwi kuchennych wskazując ruchem głowy kierunek. – 
Przedostał 
się przez firewall, tak jak się spodziewałam. – Powiedziała to obojętnie i 
zauważyła moje 
zaskoczenie.
– Nadal musisz wprowadzić Toma do tamtego domu. Siadaj, podam kawę.
Zdjąłem kurtkę i zerknąłem na zegarek. Dochodziła północ. Zobaczę się z Tomem 
później, 
teraz musiałem załatwić ważniejsze sprawy. – Będzie potrzebny długopis i kartka 
papieru – 
zawołałem.
Liv wróciła z kawą na tacy i czymś do pisania, nadal ubrana w dżinsy i pulower. 
Siadła 
naprzeciw mnie na kanapie i nalała mi kawy.
Przysunąłem sobie kubek. Kawa była świetnie zaparzona. Potrzebowałem czegoś 
takiego, by 
się orzeźwić po kilku godzinach spędzonych w ciepłym samochodzie. – Przygotujemy 
wspólnie 
listę wyposażenia – powiedziałem między jednym a drugim łykiem. – Będę 
potrzebować sporo 
rzeczy.
Wzięła długopis i zaczęła zapisywać pod moje dyktando. Zaskoczyła ją prośba 
o sześciocalowe gwoździe (zamieniła zaraz sześć cali na 150 milimetrów) i 
drewnianą listwę 
długości trzech stóp i przekroju cztery na dwa cale, którą zaraz zanotowała w 
systemie 
metrycznym (100x50 mm).
– Po co ci to potrzebne, Nick? Czy nie byłyby bardziej przydatne jakiś łom i 
elektroniczne 
gadżety?
– Czy możesz mi dostarczyć te rzeczy?
Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.
– Potrzebuję jeszcze elektryczną szczoteczkę do zębów. Nie przejmuj się, jutro 
zobaczysz, 
dlaczego. No właśnie, będzie mi także potrzebna prognoza pogody na dwadzieścia 
cztery 
godziny od dziewiątej rano poczynając.
Nie zamierzałem jej mówić, w jakim celu żądam tych rzeczy. Ostatecznie to ona 
wtargnęła 
w moje życie, w sprawy, o których wiedziałem. Pozostała jeszcze jedna kwestia. – 
Potrzebna mi 
jeszcze będzie jakaś broń, najlepiej pistolet z tłumikiem.
Spojrzała na mnie z nieukrywanym zaskoczeniem i zapytała: – Pistolet? Dlaczego?
Myślałem, że to było oczywiste. – Lepiej mieć i nie musieć go użyć, niż działać 
w inny 
sposób.
– Czy ty wiesz, jakie w tym kraju obowiązują przepisy dotyczące broni?
Przypomniałem jej, co moi rosyjscy koledzy i ja zrobiliśmy w Intercontinentalu 
zaledwie 
tydzień temu jej rosyjskim przyjaciołom.
Bezskutecznie. – Przykro mi, Nick. Nie załatwiłabym ci broni, nawet gdybym 
mogła. Nie 
mam nic wspólnego z takimi rzeczami. Poza tym zaangażowano właśnie ciebie, gdyż 
Walentin 
życzył sobie finezji.
Kiedy ostatni raz szedłem do roboty nieuzbrojony, strzelano do mnie. Wtedy 
obiecałem 
sobie, że zawsze będę nosić broń, nawet jeśli nie będę musiał jej użyć. Chciałem 
jej powiedzieć, 
że to nie była tylko finezja, kiedy wepchnąłem Wala do bagażnika Volvo, lecz 
wyraz jej twarzy 
podpowiedział mi, że minęłoby się to z celem. Dziwna sprawa, bo przecież 
rosyjska mafia miała 
prawdopodobnie więcej broni niż brytyjska armia. Miałem nawet ochotę zapytać ją, 
czy ten jej 
facet z Sankt Petersburga nie mógłby załatwić dla mnie jakiejś spluwy, ale 
zdecydowałem, że 
tego nie zrobię: lepiej zawsze trzymać w rękawie asa albo dwa.
Liv wstała: – Teraz idę do łóżka. Zjedz coś, proszę. Jutro do 10:30 powinnam 
wrócić ze 
sprawunkami dla ciebie.
Zaczynałem odczuwać głód, więc poszedłem do kuchni. Otworzyłem puszkę tuńczyka 
i kukurydzy, które znalazłem w kredensie, przełożyłem to do miseczki, a idąc do 
Toma, 
wymieszałem wszystko widelcem i zjadłem po drodze.
Siedział przed komputerem z głową wspartą na rękach i nawet na mnie nie 
spojrzał.
– Jak leci? – zapytałem.
– W porządku – odpowiedział. W jego odpowiedzi zabrzmiał nosowy dźwięk. Oj, źle 
się 
działo w państwie Toma.
– Naprawdę w porządku?
Chciałem, by to dodatkowe pytanie odzwierciedlało moje zaskoczenie, że zastaję 
go tak 
zdołowanego; przy czym takiego stanu mogłem się spodziewać. Kiedy znalazł się 
już blisko 
decydującej chwili, rzeczywistość chwyciła go za gardło.
– Jestem naprawdę zmartwiony, Nick. Wiesz, ja...ja... – Tu westchnął głęboko, a 
ja już 
wiedziałem, że w ten sposób próbuje wydusić z siebie to, co naprawdę chciał 
powiedzieć. – Chcę 
wrócić do domu. Nie chcę tego robić, kolego. Żadnym sposobem nie mogę się tam 
dostać...
Wcale nie chciał wracać do domu; pragnął jedynie zapewnienia, że wszystko 
pójdzie dobrze. 
Widziałem to już wiele razy, kiedy ludzie wykonujący jakieś zadanie, mówią 
jedno, ale tak 
naprawdę oczekują czegoś innego, zwłaszcza gdy się boją. To nic złego; strach to 
coś 
naturalnego i cała tajemnica sprowadza się do tego, że nikt nie rozumie, że to 
normalne. Tylko 
wtedy możesz coś zrobić, co nie jest normalne.
– Powiedziałem ci już, że nie możesz tego odkładać. Nie ma sposobu, aby mnie 
ktoś zmusił 
do zrobienia czegoś, co pachnie więzieniem. Ja też mam coś do zrobienia, 
rozumiesz.
Spojrzał na mnie przez łzy, mówiąc: – Nie chcę się wycofywać, Nick. W tym robiło 
już kilku 
twardych chłopaków. Rozumiesz, co mam na myśli. Nie mogę się przez to przedrzeć, 
kolego.
Wiedziałem doskonale, co chciał przez to powiedzieć. Tom mógłby udawać ważniaka, 
lecz 
za kratkami byłby przez dłuższy czas niezłą gratką dla innych facetów. 
Pomyślałem o latach 
spędzonych w zakładzie poprawczym i o tym, jak bardzo tego nienawidziłem. Jeśli 
nasi 
opiekunowie nie walczyli akurat między sobą, trzymali w łapach swoich małych 
podwładnych 
i pieprzyli życie tych, którzy nawinęli się im pod rękę. Udało mi się przetrwać, 
kiedy byłem taki 
jak Tom, jeden z najmłodszych, jedynie dlatego, że udawałem szalonego. Starsi 
chłopcy, 
u których było coś nie tak z seksualnością brali mnie za dziwadło i zostawiali w 
spokoju. 
Wiedzieli, że jestem narwany i mogę zabić, jeśli ktoś mnie dotknie.
Nie sądziłem, aby Toma było stać na coś takiego, bo uważał każdego za 
przyjaciela. 
Kiwnąłem głową i naprawdę mu współczułem. – Nie martw się, stary. Będzie dobrze, 
ja ci to 
gwarantuję.
Tom chlipnął i wytarł nos, zawstydzony ujawnieniem własnej słabości.
– Najlepsze, co można zrobić, to wziąć prysznic i przyłożyć się do poduszki. 
Jutro czeka nas 
bezsenna noc.
Klepnąłem go figlarnie w ramię i zostawiłem, aby doszedł do siebie. Nie byłem 
tam 
potrzebny, choćby dlatego, by nie być świadkiem, jak on znosi takie sytuacje. 
Poza tym 
jutrzejszej nocy znajdzie się obok mnie niezależnie od tego, czy mu się to 
będzie podobać, czy 
nie. Gdy wróciłem do mego pokoju, pomyślałem, że oprócz gwoździ i listew dwa na 
cztery, Liv 
powinna zdobyć dla Toma jakieś prochy na wywołanie odwagi lub pigułki 
ogłupiające, zależnie 
od punktu widzenia.
Kiedy zacząłem się rozbierać, usłyszałem, jak Tom przechodzi obok moich drzwi w 
kierunku 
salonu i kuchni, być może w poszukiwaniu szklanki wody, aby uzupełnić płyn, jaki 
spłynął mu 
z oczu.
Stojąc pod prysznicem, zbadałem moje wrażliwe kolano, goleń i stłuczenia na 
plecach, 
pamiątki po tamtym skoku w śnieg, i poszedłem do łóżka. Byłem poobijany, ale 
umysł zaprzątało 
mi jutrzejsze zadanie. Przygotowywałem wejście do obiektu i obmyślałem odwrót, 
na wypadek 
gdyby coś nawaliło.
Leżałem chyba godzinę, słuchając szumu klimatyzacji, kiedy Tom znowu przeczłapał 
koło 
moich drzwi w stronę salonu i kuchni. Jest pewnie tak nakręcony, że będzie się 
tak włóczył przez 
całą noc. Jeśli rano będzie się nadal tak mazał, to przypomnę mu o kasie, która 
wkrótce znajdzie 
się w jego kieszeni. Będzie tego aż nadto, by kupić mieszkanie i odejść od 
Janice. 
Zdecydowałem, że dam mu całe trzysta tysięcy dolców, bo niby dlaczego nie? 
Przecież nie 
wykonam tej roboty bez niego.
Upłynęło kolejne pół godziny. Nadal rozmyślałem o jutrzejszej nocy, sprawdzając 
w pamięci 
listę zakupów, gdy w pewnej chwili dotarło do mnie, że Tom nie wrócił do siebie.
Ziewając, założyłem dżinsy, koszulkę i poszedłem napić się z nim kawy, może 
porozmawiać 
nawet o czymś jeszcze.
W salonie paliło się światło, ale Toma nie było. Sprawdziłem kuchnię. Pewnie 
musiał już 
wrócić, a ja go nie usłyszałem. Gdy odwróciłem się, spostrzegłem, że drzwi 
prowadzące do 
części zajmowanej przez Liv były otwarte, a przecież wiedziałem, że zamknęła je 
za sobą.
Minąłem salon i poszedłem wolno jej korytarzem. Układ drzwi był tutaj taki sam 
jak 
w naszej części, a więc Liv musiała się znajdować w jednej z dwóch sypialni i 
łatwo można było 
ustalić w której. Spoza pierwszych drzwi na lewo dobiegały jakieś odgłosy. Nie 
wiedziałem, co 
kto komu to robił, ale piski i jęki płynęły niewątpliwie stamtąd.
Zawróciłem do holu, pozostawiając ich z tym wszystkim i uświadamiając sobie raz 
jeszcze, 
że nie miałem żadnych poszlak, by uważać, że były to głosy kobiet.
19.
Wtorek, 14 grudnia 1999 roku.
Zanim wstałem, Tom wziął już prysznic, ubrał się, uczesał, siedział na kanapie i 
pił mleko. 
Był w dość pogodnym nastroju. – Cześć, Nick – powiedział. – Kawa jest w dzbanku. 
Liv 
pojechała po zakupy dla ciebie. Powiedziała, że wróci koło dziesiątej.
Poszedłem do kuchni zaparzyć kawę i znaleźć coś do jedzenia. Chciałem bardzo 
zapytać go 
o minioną noc, ale postanowiłem poczekać, aż sam coś powie. Nie chciałem wyjść 
na kretyna, 
a wszystko to wyglądało bardzo dziwnie. Najpierw Liv i jej przyjaciel na dworcu, 
a teraz to 
nocne wydarzenie. Zastanawiałem się, czy ona czasem nie pieprzyła się z Tomem od 
dawna, ale 
natychmiast odrzuciłem tę myśl. Skoro raz, kolego, posmakowałeś Liv, to już nie 
zechcesz 
zamieszkać z Janice. Nie powinien więc już robić żadnych trudności ze 
zwerbowaniem go do tej 
roboty.
Przygotowałem krakersy, ser i wiśniowy dżem, ułożyłem wszystko na tacy, 
przeszedłem do 
salonu i usiadłem naprzeciw Toma. Udając troskliwe zainteresowanie, zapytałem: – 
Jak się 
czujesz dzisiejszego ranka, przyjacielu? Nadal zamierzasz zrezygnować? – i 
skupiłem się na 
rozsmarowywaniu dżemu.
– Przepraszam za ubiegłą noc, Nick. Byłem po prostu załamany.
Skinąłem głową. – Takie rzeczy zdarzają się od czasu do czasu każdemu. Atak 
między nami, 
wyglądasz dzisiaj dużo lepiej. – Uśmiechnąłem się do niego i dodałem: – Nie ma 
nic lepszego, 
jak dobrze się wyspać.
Uchylił się od odpowiedzi. – Uda się nam. Prawda, Nick?
– Oczywiście. Ostatniej nocy obejrzałem sobie dokładnie ten dom. To duża stara 
rezydencja 
w lesie, która wygląda jak kwatera główna Microsoftu. Nic strasznego. A kolejny 
przystanek, 
najprzyjemniejszy w tej sprawie, to bank.
Wróciłem do mego krakersa, zadowolony, że nie musiałem mu wciskać innego 
reklamowego 
kitu.
Uśmiechnął się ponownie. – Sama przyjemność, kolego. Sama przyjemność – 
powiedział, 
a jego głowa poruszała się jak głowa dziobiącej kury.
Łyknąłem kawy, a potem powiedziałem: – Powinniśmy się trochę przespać. Jutro 
rano 
rozpoczniemy atak.
Pił mleko, próbując ukryć twarz w kubku.
Nie mogłem się już powstrzymać. – Wiesz, że cię słyszałem?
Zaczerwienił się. – Tak? No i co ty na to?
– Powodzenia, stary, ale w przyszłości nie hałasuj tak bardzo, rozumiesz? 
Niektórzy starzy 
skurwiele nie mogą się za bardzo podniecać.
Zaśmiał się nerwowo. Był zakłopotany, ale raczej dumny z siebie. Nie mogłem mieć 
do 
niego pretensji.
– Co za tajemnica? Nie chodzi o to, że nie mam szacunku do panny z nordyckiego 
mitu, ale 
gorąca i godna podziwu to raczej ona nie jest. Spotkałeś już kiedyś taką?
Poruszył się zakłopotany. – Nie, kolego. Nigdy wcześniej nie spotkałem takiej 
dziewczyny. 
Przyszedłem tutaj po coś do picia, ona też wyszła. Zobaczyła, że jestem 
zmartwiony, zaczęliśmy 
rozmawiać, no i... sam wiesz.
Nie wiedziałem, w tym był cały problem. Najpierw pyta, czy mam do niej zaufanie, 
a nieco 
później jest gotów poruszyć dla niej ziemię. W porządku, zabrał się do tego 
inaczej. Skarciłem 
siebie w myśli. Pieprzę to i nie dbam, co było dalej. Zaskoczyło mnie, że byłem 
zazdrosny. 
Musiałem otrząsnąć się z tego gówna, skoncentrować się na robieniu pieniędzy i 
zostawić 
wszystko inne.
Wstałem, pochyliłem się, klepnąłem Toma w ramię i powiedziałem: – Dopilnuj 
tylko, żeby 
twoje pepegi były gotowe dziś wieczór.
– Pepegi?
– No, buty gimnastyczne, tenisówki, czy jak je tam nazywasz. Dopilnuj, żeby były 
czyste 
i suche. Nie noś ich dzisiaj, dobra?
Powiedziawszy to zabrałem swój kubek i odszedłem.
Odświeżony prysznicem, leżałem na łóżku i wyobrażałem sobie, jak wejdę do 
obiektu. 
Wyobraźnia, klatka po klatce, uruchamiała film, jak gdyby moje oczy były 
obiektywem kamery, 
uszy zaś sprzętem nagrywającym dźwięk. Słyszałem, jaki dźwięk wydaje śnieg, gdy 
będziemy 
iść po werandzie, jak skrzypieć będą drewniane deski, gdy będę usiłować 
sforsować zamek 
w drzwiach wejściowych, Toma poruszającego się we wnętrzu, dopóki nie znajdziemy 
tego, 
czego szukaliśmy. Powtórzyłem projekcję trzy albo cztery razy od pozostawienia 
samochodu 
poczynając, a na powrocie do niego kończąc. Następnie zacząłem to wszystko 
odtwarzać w innej 
wersji: a jak to będzie, kiedy wraz z Tomem będziemy na werandzie, a drzwi 
zostaną otwarte? 
Co robić, jeśli na terenie posiadłości znajdują się psy? A jeśli wewnątrz domu 
będzie nam grozić 
niebezpieczeństwo?
Przeglądałem różne wersje, zatrzymując projekcje w krytycznych punktach, 
zastanawiając 
się, jak postąpić, i naciskałem przycisk Replay, usiłując odpowiedzieć sobie na 
wszystkie 
wątpliwości. Postępowanie zgodne ze scenariuszem mogło być niewykonalne. W 
praktyce 
wszystko może wyglądać inaczej. Ten film stanowił punkt wyjścia dla mego planu, 
a taki miałem 
plan. Gdyby się coś posrało, istniała możliwość natychmiastowej zmiany planu i 
zareagowania 
na niebezpieczne sytuacje, zamiast improwizować albo tkwić w gównie i użalać się 
nad sobą.
Byłem u siebie około dwóch godzin, gdy usłyszałem pukanie do drzwi i głos: – 
Nick? – 
a zaraz potem pokazała się głowa Toma.
– Liv już wróciła. Czy możesz się z nią zaraz zobaczyć? Tylko, że... No, dobra, 
wiesz, co 
mam na myśli?
Wyskoczyłem z łóżka i poszedłem razem z nim, na migi dałem mu znać, że będę 
milczeć jak 
grób.
Liv była w salonie. Kapelusz i czarny skórzany płaszcz leżały na kanapie. Między 
nią 
a Tomem nie było żadnej wymiany spojrzeń, a jej zachowanie wskazywało, że oboje 
nie mieli 
czasu na rozmowę.
– Dzień dobry – powiedziała z ożywieniem. – Otrzymałam potwierdzenie, że teraz 
są na linii.
Musiała się również spotkać ze swoim przyjacielem z Sankt Petersburga.
– Czy możecie mi obaj pomóc? Mam sporo bagażu. Zeszliśmy na dół, gdzie pierwszą 
rzeczą 
którą mi przekazała, była kartka papieru z wydrukowaną po fińsku prognozą 
pogody. – Piszą że 
wcześnie rano przewidywane są opady śniegu. Czy to ci wystarczy?
Tom otwierał tylne drzwi mercedesa.
– A jak mam rozumieć określenie „wcześnie rano”? Wzruszyła ramionami. – 
Zapytałam ich 
o to samo. Niestety, nikt nie mógł mi udzielić dokładnej odpowiedzi. Przewidują 
opady śniegu 
miedzy drugą nad ranem i dziesiątą przed południem.
Oddałem jej kartkę z prognozą i podszedłem do otwartego samochodu, starając się, 
aby Tom 
nie spostrzegł mego niepokoju. Prognoza była zła. Śnieg jest potrzebny do 
ukrycia śladów, lecz 
z drugiej strony, łatwo je na nim pozostawić. Powinniśmy tam wejść i wyjść 
stamtąd jak 
najszybciej, gdyż w przeciwnym razie nasze ślady widoczne w świetle dnia będą 
wyglądać na 
świeższe niż te, które zauważyłem minionej nocy. Chyba że sypałoby dostatecznie 
długo jeszcze 
po naszym odwrocie, aby je zakryć. To nie była dobra perspektywa. Nie powinno 
się decydować 
na takie ryzyko, jeśli zadanie, jakie się wykonuje, ma pozostać niejawne. Tak 
czy owak, 
wyznaczony termin jest ostateczny, nie miałem więc innego wyboru jak pójść i 
wykonać, co 
należy, nie oglądając się na nic.
Byłem spięty i miałem nadzieję, że Bóg tak naprawdę nie słuchał mnie w 
mieszkaniu Toma 
i powstrzyma śnieg, gdy już dostaniemy się do domu.
Tom dźwignął z tylnego siedzenia komplet szczypiec przegubowych do cięcia 
stalowych 
prętów i z rozbawionym wyrazem twarzy wyciągnął je na zewnątrz.
Podniosłem tylną klapę i zobaczyłem stos toreb i pudeł. – To tylko trochę 
wyposażenia, które 
może nam być potrzebne dzisiejszej nocy, kolego.
Tom ruszył za mną na górę, trzymając szczypce pod pachą; w rękach miał torby 
pełne 
zakupów. Zwalał to wszystko na stos, ja zaś przenosiłem przed kuchnię, a on już 
po chwili kręcił 
się wokół sprawunków myszkując w torbach jak dziecko w poszukiwaniu słodyczy. 
Liv stała tuż 
za nim.
Nadszedł czas, aby im trochę podokuczać. – To bez sensu, abyście się tu oboje 
pętali – 
powiedziałem kwaśno do Liv. – Daj mi kilka godzin na uporządkowanie tego 
wszystkiego, 
potem wytłumaczę ci, dlaczego chciałem to mieć. Dopilnuj, Tom, aby twoje pepegi 
były czyste; 
żadnego błota, które odpadałoby kawałkami albo skrzypiało na podłożu. Pamiętaj o 
tym.
Skinął głową.
Liv spojrzała na niego wyraźnie zaintrygowana. – Pepegi? – spytała.
– Chodzi o moje tenisówki – wyjaśnił Tom. Odłożył już na bok nową parę.
Skinęła głową, powtarzając sobie nowe słowo, jak gdyby zamierzała je zapamiętać, 
i odeszła 
w kierunku swego pokoju, dodając: – Zobaczymy się później.
Gdy Liv zniknęła w korytarzu i zamknęła za sobą drzwi, Tom popatrzył na mnie. 
Wiedziałem, co mu chodzi po głowie. – Nie martw się, nie pisnę ani słowa.
Uśmiechnął się uspokojony. – Dziękuję, bracie, wiesz, co mam na myśli. – Mrugnął 
do mnie 
i ruszył w stronę swojego pokoju.
– Powiedz, Tom, czy mogę coś dla ciebie zrobić?
– Dziękuję, ale nie – odparł z nagłym błyskiem w oku. – Liv już to zrobiła.
Przystanął, odwrócił się, dotknął czoła palcem wskazującym i powiedział: – A tak 
na 
poważnie, to wszystko, czego potrzebuję, znajduje się tutaj. Czy chcesz to 
obejrzeć?
– Nie ma takiej potrzeby. Ja tylko zajmuję się zaprowadzeniem nas do obiektu 
i dostarczeniem z powrotem. A swoją drogą, czego ty szukasz?
Uśmiechnął się. – Nie będę wiedzieć tak długo, aż sam to zobaczę.
Zniknął, a ja wyjąłem zawartość toreb i pudeł na podłogę. Najpierw 
uporządkowałem odzież, 
ponieważ to było najprostsze. Błyszczące naszywki na kurtkach nie były nam teraz 
potrzebne; 
wszystkie rzeczy do ubrania, o jakie prosiłem Liv, wykonane były z wełny i 
grubej bawełny. 
Potrzebowaliśmy odzieży, która nie będzie szeleścić, w ciemnych barwach i nie 
odbijającej 
światła, bez połyskliwych guzików, ściągaczy ani rzepów; odciąłem nożem rzepy 
przy 
kieszeniach, bo gdy się je pociągnie, robią dużo hałasu, ja zaś nie mogłem sobie 
pozwolić, by coś 
takiego wydarzyło się podczas akcji w obiekcie. Usunąłem także wszystko, co 
zwisało luźno 
z odzieży. Gdy znajdziemy się już w obiekcie, ktoś mógłby to wykorzystać, by 
pochwycić 
któregoś z nas i ciągnąć, na przykład, po podłodze. Taką zapobiegliwość można by 
uznać za 
przesadę, ale ludzie ginęli już z bardziej błahych powodów. Nauczyłem się wiele 
na błędach 
innych i nigdy nie zapomnę widoku mego kolegi w Angoli, wiszącego na szczycie 
ogrodzenia na 
nylonowym sznurku, w jaki wyposażona była jego bluza. Nie miał nic, czym mógłby 
się odciąć 
i uwolnić, pozostało mu więc tylko czekać, aż nadejdą gwardziści, staną w 
odległości kilku 
metrów i władują w niego co najmniej pięćdziesiąt pocisków.
Liv wybrała dla nas porządne wełniane rękawiczki, jak również parę rękawiczek z 
cienkiej 
bawełny nadających się do manipulowania zamkiem do drzwi wejściowych bez ryzyka, 
że goła 
skóra przymarznie do metalu. Znalazłem też parę trampek dla siebie, z których 
usunąłem 
połyskliwe aplikacje. Nie zamawiałem takich samych dla Toma, bo miał swoje 
pepegi. 
Zmienimy obuwie, zanim wejdziemy do domu. Grubo podzelowane buty są hałaśliwe, 
przylepia 
się do nich śnieg i zostawiają ślady. Świat zewnętrzny musi zostać za drzwiami.
Znalazłem torbę sześciocalowych gwoździ, kilka kawałków nylonowej taśmy 
tapicerskiej 
grubości jednego cala i garść metalowych podkładek. Drewniana listwa miała 
dokładnie taką 
długość, jaką zamówiłem. Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, gdy wyobraziłem 
sobie Liv 
w sklepie z artykułami budowlanymi. Chyba nawet nie wiedziała, że takie sklepy 
istnieją.
Znalazłem też małą ręczną piłkę do metalu, zapakowaną w tekturę i termokurczliwą 
folię. 
Wyjąłem ją natychmiast, by pociąć listwę na pół tuzina sześciocalowych kawałków.
Liv dobrze odrobiła lekcje: podkładki pasowały do gwoździ i zatrzymywały się na 
ich łbach. 
Wsunąłem na każdy gwóźdź po dwie podkładki, żeby się dobrze trzymały.
Po piętnastu minutach miałem do dyspozycji sześć wymiarowych kawałków drewna 
z wbitym na wylot gwoździem. Potem, w połowie długości, gwoździe zostaną zagięte 
szczypcami pod kątem ostrym – cała rzecz będzie przypominać dokerski hak. 
Wystający koniec 
każdego z gwoździ oprócz przygiętego fragmentu będzie pokryty gumowaną taśma, 
aby zapobiec 
wydaniu jakiegokolwiek dźwięku, gdy zostanie użyty. Tom i ja będziemy trzymać po 
jednym 
haku w każdej ręce i mieć po jednej sztuce na zapas.
Ciemnozielona dwucalowa taśma tapicerska była przeznaczona do przytwierdzania 
nart na 
dachu samochodu. Uciąłem cztery kawałki po półtora metra każdy i związałem każdy 
z nich 
w pętlę. Przygotowane pętle odłożyłem na bok razem z hakami, aby znalazły się 
dalej od tego 
całego bałaganu. Ekwipunek do wspinaczki był gotowy.
Liv miała rację uważając, że stare sposoby są najlepsze, gdyż ta metoda była 
wielokrotnie 
sprawdzana. To perełka pośród tajemnic Ml9, skonstruowana podczas drugiej wojny 
światowej, 
kiedy poproszono ich o przygotowanie wyposażenia dla brytyjskich jeńców 
wojennych, aby 
mogli uciekać z obozów i podróżować bezpiecznie przez okupowaną Europę. Spece 
zaproponowali mapy drukowane na jedwabiu, umieszczane w taliach kart do gry i 
wysyłane 
w paczkach Czerwonego Krzyża. Zmienili też mundury pilotów RAF-u w taki sposób, 
że łatwo 
było z nich zrobić cywilne ubrania. Hak i pętla to pomysły łatwe do wykonania i 
wykorzystania 
podczas forsowania drutów kolczastych. Spodziewałem się, że teraz będziemy mieć 
z nich 
pociechę.
Następnie rozpakowałem aparat fotograficzny marki Polaroid i cztery kasety z 
filmem. Po 
zainstalowaniu kasety zrobiłem szybko zdjęcie własnej stopy. Aparat działał bez 
zarzutu. 
Wyjąłem pozostałe trzy kasety z opakowań. Każda kaseta miała własną baterię, ale 
w niskiej 
temperaturze baterie tracą moc. Nie mogłem do tego dopuścić, musiałem więc 
przechowywać 
kasety blisko ciała.
Gdy założymy nasze obuwie sportowe i wejdziemy do środka, powinienem wykonać 
zdjęcia 
wszystkich miejsc, w których się znajdziemy, nie zważając na hałaśliwą pracę 
aparatu 
fotograficznego i błyski flesza. Podczas tajnej operacji miejsce musi być 
pozostawione w takim 
stanie, w jakim je zastano. Ludzie natychmiast zauważą, jeśli coś znajduje się 
nie tam, gdzie 
powinno się znajdować. To może natychmiast rzucić się w oczy, na przykład pled, 
który 
wcześniej został złożony, a teraz leży rozpostarty, ale częściej jest to coś, co 
nie daje się 
precyzyjnie określić, ale kompromituje całą akcję; obserwatorzy czują po prostu 
instynktownie, 
że coś jest nie tak. Być może pióro nie znajduje się w tej samej pozycji, w 
jakiej pozostawia się je 
zawsze, nawet jeśli różnica sprowadza się do jednego centymetra; albo poranne 
słońce nie pada 
przez zasłony tak jak zazwyczaj, oświetlając nie tę część biurka; bywa, że 
warstwa kurzu zostaje 
naruszona.
Można by świadomie zauważać takie zmiany, ale czynimy to podświadomie i właśnie 
podświadomość wybiera jakiś szczegół, by coś nam o nim powiedzieć. Nie zawsze 
potrafimy to 
zrozumieć, czujemy jednak, że zaszła jakaś zmiana; nawet przesunięty spinacz 
może być 
przyczyną dramatu i sprowokować reakcję, jaka zostanie uznana za właściwą.
To fakt, że ludzie, którzy znajdą się w obiekcie, mają sporą szansę na klapę, 
lecz ja nie 
mogłem brać tego pod uwagę i zastanawiać się, co zrobić, tylko zaplanować to 
właściwie. 
W przeszłości realizowałem już takie zadania, więc dlaczego teraz miałoby być 
inaczej?
Rozmyślając o tym wszystkim, przypomniałem sobie o naładowaniu baterii 
szczoteczki do 
zębów, poszedłem więc do mojej łazienki i wetknąłem wtyczkę do gniazdka.
Gdy powróciłem do pokoju, wybrałem komplet kluczy do wkrętów z sześciokątnymi 
gniazdkami. Na dużym metalowym pierścieniu znajdowało się około dwudziestu 
przyrządów 
umieszczonych według numeracji. Wybrałem najmniejszy rozmiar i zdjąłem go z 
pierścienia.
Pokój zaczynał już wyglądać jak warsztat Świętego Mikołaja: był zasłany 
trocinami, 
rozprutymi opakowaniami, plastykowymi torebkami, metkami z odzieży, a pośrodku 
tego 
wszystkiego siedziałem ja sam.
Klucz był zgięty pod kątem prostym jakieś pół cala od końca. Ostrożnie, by nie 
złamać 
kruchej stali, za pomocą szczypiec i młotka zmieniłem kąt do czterdziestu pięciu 
stopni, 
a następnie wyjąłem z próżniowego opakowania metalowy pilnik i zacząłem 
wygładzać 
zaokrąglony koniec krótszej części. To trwało około dziesięciu minut. Zszedłem 
na dół do drzwi 
wejściowych, by wsunąć go do bębna zamka. Pasował doskonale.
Po powrocie otworzyłem opakowanie, wycisnąłem równe ilości żywicy i utwardzacza 
z obu 
rurek i wymieszałem na kawałku tektury. Zabrałem klej, klucz Allena i wróciłem 
do łazienki. Po 
kilku minutach klucz został mocno przyklejony do drgającego stalowego trzonka 
szczoteczki do 
zębów, z którym jej głowica mogła współpracować bez przeszkód. Kiedy badałem 
zamknięte 
drzwi wejściowe w tamtym domu, wyglądało na to, że był tam zamek typu yale. Ta 
moja 
zabawka spłata im niezłego figla.
Przyniosłem z łazienki dwa białe ręczniki, usiadłem na podłodze i zacząłem 
opiłowywać 
w ten sam sposób inne klucze. To, co zrobiłem ze szczoteczką do zębów i 
poprzednim kluczem, 
było zwykłą prowizorką, narzędziem udającym prawdziwy klucz, pozwalającym na 
manipulowanie zapadkami znajdującymi się w bębnie zamka. Wibracja uchwytu 
szczoteczki 
pozwalała działać kluczowi Allena w dół i w górę, przez co naciskał silnie na 
zapadki, dzięki 
czemu zamek można było otworzyć. A gdyby to się nie udało, zawsze można było 
wrócić do 
starego sposobu. Tym razem należało posłużyć się tym samym kluczem osadzonym na 
szczoteczce, ale bez uruchamiania silniczka. Korzystając z tej metody, musiałbym 
uporać się 
z każdą zapadką po kolei, a do tego był nieodzowny inny klucz Allena, który 
unieruchomiłby 
obie zapadki. W taki sposób, teoretycznie rzecz jasna, drzwi zostałyby otwarte, 
pod warunkiem 
że nie byłyby zaryglowane od środka. Taka sytuacja była oczywiście możliwa, 
gdyby 
mieszkańcy przeznaczyli choć jedną komórkę swych mózgów na kwestie 
bezpieczeństwa.
Przygotowywanie ekwipunku i pakowanie go do średniej wielkości 
ciemnoniebieskiego 
plecaka, zajęło mi kolejną godzinę. Wszystko zostało zwinięte w mięciutkie białe 
ręczniki, aby 
nie narobiło hałasu lub nie zostało roztrzaskane przez noże przecinaka sterczące 
na wszystkie 
strony.
Tom nie potrzebował plecaka. Jedynym sprzętem w jego podręcznej torbie będzie 
ThinkPad 
i kable.
Pokazała się Liv. Nie miała teraz na sobie pulowera; była w opiętych dżinsach, 
białej 
koszulce i nie miała biustonosza. Kilka nocy wcześniej mogło to być pociągające, 
ale teraz byłem 
zaprzątnięty czekającym mnie zadaniem. Okoliczności uległy zmianie.
Chłodna jak zawsze, przyglądała się bałaganowi i zapytała: – Dobrze się bawisz?
Potwierdziłem kiwnięciem głowy, dodając: – Zechciej sprowadzić Toma, by mógł 
zobaczyć, 
jakie zrobiłem dla niego zabawki.
Kiedy przeszła obok mnie do salonu, wstałem. Kiedy otrzepywałem się z trocin, 
wrócili 
oboje.
Roześmiany Tom stwierdził: – Coś ci powiem, kolego. Klocki lego byłyby 
łatwiejsze.
Posłużyłem się jednym z moich najradośniejszych uśmiechów i powiedziałem: – 
Widzisz, 
stary, chcę ci pokazać, jak należy posłużyć się tymi przedmiotami. – Tu 
wskazałem na haki 
i uchwyty.
– OK, ale mam pytanie. – Tom wyglądał teraz bardzo poważnie. – Nie widzę ani 
pudełka na 
jajka, ani pustej butelki po płynie do prania... – Patrzył na nas oboje, jak 
gdyby sprawdzał, czy 
chwytamy jego dowcip. Nie miałem pojęcia, o czym on gada, a Liv też chyba nie.
– „Niebieski Piotruś”, no, wiesz, pudełka z jajkami, toczące się rolki papieru 
toaletowego, 
lepki plastyk...
Nie było już czasu na śmiechy. No tak, oczywiście „Niebieski Piotruś”. Nigdy 
tego nie 
oglądałem jako dzieciak.
Liv nadal nie wiedziała, o co tu chodzi, i wyraźnie nie zamierzała czekać, aż 
sprawa się 
wyjaśni.
Tom czekał, aż zniknęła w kuchni. – A ja nawet dostałem odznakę.
– W porządku, tu są twoje rzeczy, kolego. Będziesz potrzebował nieco więcej, niż 
kupiłeś 
wczoraj.
Podniósł cienkie rękawiczki i przymierzył je. – Włożę pod spód swoje jedwabie i 
będę choć 
trochę perwersyjny. Co ty na to?
Uśmiechnąłem się. Tak czy inaczej, obawiałem się, że jedwabna bielizna będzie 
równie 
skuteczna jak papierowa kamizelka kuloodporna. Ten wynalazek pana Helly Hansena 
mieliśmy 
tylko w jednym egzemplarzu, a był przeznaczony dla mnie.
Tom wskazał na haki i uchwyty i zapytał: – No dobra, jedziemy dalej. Czemu to ma 
służyć?
Kiedy mu wytłumaczyłem, wyglądał na zaskoczonego. – Mamy udawać tego pieprzonego 
Spidermana, czy co? – Nastroszył się, ale już nie był taki pewny, jak zazwyczaj.
– Jesteś pewny, że dasz sobie z tym radę? – spytałem. – Wspinałeś się już 
kiedyś?
– Pewnie, że tak. – Zastanowił się i dodał: – Chodzi ci o to, czy mam jakąś 
praktykę?
– Nie martw się, stary. To nie ma znaczenia.
Podniósł jeden z haków, pstryknął palcem w taśmę i zapytał: – Istnieje tylko 
taki sposób? 
Wiesz, co mam na myśli?
– Posłuchaj, to jedyna rzecz, którą musisz zrobić samodzielnie. Całą resztę 
zrobię dla ciebie 
ja. – Zniżyłem głos do szeptu, jak gdybyśmy knuli jakiś spisek wobec Liv i 
dodałem: – Pamiętaj, 
że jesteśmy tutaj dla dużej forsy.
Wyglądał teraz na nieco podniesionego na duchu, ja zaś czułem się dumny ze 
swojej 
przemowy.
Kawa dla Liv i dla mnie zjawiła się w samą porę. Sznurek od jednej z torebek 
herbaty 
ziołowej nabytej ostatnio przez Toma, zwisał z jego kubka. Usiedliśmy z Tomem 
obok siebie.
– No, dobrze – powiedziałem. – Chcę ci teraz wyjaśnić dokładnie, jak się tam 
dostaniemy 
i jak stamtąd wyjdziemy. – Popatrzyłem na Liv, która ułożyła nogi na kanapie.
Nie było takiej potrzeby, by przedstawiać różne fazy operacji, jak to się czyni 
w wojsku, 
streszczając wszystkie rozkazy i robiąc przegląd akcji przypisanych do każdej z 
faz. Takie 
postępowanie nie służyłoby niczemu. Uważałem, że Tom powinien mieć teraz 
spokojną głowę, 
a nadmiar informacji zrobi mu wodę z mózgu. Gdyby mu się wszystko poplątało, 
mógłby się 
wystraszyć jeszcze bardziej. Nie musiał wiedzieć „dlaczego”, lecz, jak”.
Rozwinąłem mapę, by oznaczyć najistotniejsze punkty tamtego miejsca. – Tutaj 
zaparkujemy. Potem idziemy w dół, o tutaj. – Poprowadziłem długopis wzdłuż 
zaznaczonego 
szlaku, gdy Tom siorbał swoje ziółka. – Jak dotrzemy do posesji, na której stoi 
dom, wspinamy 
się na ogrodzenie, używając haków i pasów, a wtedy wprowadzę nas do domu i 
możesz zabrać 
się do swoich spraw. Kiedy już skończysz, wracamy tą samą drogą. Powiem ci 
dokładnie, co 
i kiedy masz robić. Jeżeli coś zobaczysz albo usłyszysz lub też zauważysz jakieś 
niebezpieczeństwo, zatrzymaj się tam, gdzie jesteś, a ja zaraz tam będę i powiem 
ci, co masz 
robić. OK?
– OK.
– Ewakuujemy się punktualnie o 21.00, więc musisz być gotowy piętnaście minut 
wcześniej. 
Jeśli dopisze pogoda, powinniśmy być w Helsinkach przed świtem. Tam 
zorganizujemy 
wymianę.
Tym razem oboje kiwnęli głowami.
– OK. Teraz idę coś zjeść i walę się do łóżka na kilka godzin. Mam nadzieję, że 
zrobisz to 
samo.
Traktowałem go jak OE (obiekt pod eskortą), mówiąc mu tylko to, co musiał 
wiedzieć, a jeśli 
wystąpi jakieś zagrożenie, jego obowiązkiem jest trwać nieruchomo w oczekiwaniu 
na moją 
reakcję i radę, jak ma się zachować. Im mniej ma do zapamiętania osoba, którą 
eskortujesz, tym 
lepiej.
Wstałem, skinąłem głową, a oni obserwowali mnie, jak idę do kuchni, by wziąć z 
lodówki 
ser i jakieś wędliny. Tom poszedł do siebie.
Tak czy owak, nie mówiłem Tomowi za wiele, gdyż nie chciałem napędzać mu 
strachu, 
informując go o możliwych nieprzewidzianych wydarzeniach ani o kłopotach, jakie 
nas czekają 
prawdopodobnie ze śniegiem. Jeśli ludzie mają głowy wypełnione negatywnymi 
myślami, ich 
wyobraźnia zaczyna pracować z nadmierną szybkością, a wówczas wpadają w panikę. 
Każdy 
dźwięk lub cień zamienia się wówczas w diabelski podszept, który podkopuje 
motywację 
i skłania do ustępstw albo wręcz do rezygnacji z dążenia do celu. Tom wiedział 
już, co ma 
zrobić, gdybyśmy się rozstali bez doprowadzenia zadania do końca: ma się dostać 
na stację 
kolejową w Helsinkach. Miał dosyć forsy, by wynająć prywatny odrzutowiec do 
domu.
Zacząłem wyciągać z lodówki różne kąski i rzucać je na talerz. Z największą 
przyjemnością 
odjechałbym natychmiast, by dotrzeć do obiektu, zanim zima znów sypnie śniegiem, 
ale nie 
mogliśmy ładować się do domu, dopóki mieszkańcy nie spali. Nie było co się 
martwić na zapas. 
Takie główkowanie sprawia, że człowiek staje się zbyt spięty, a kiedy znajdziesz 
się u celu przed 
czasem, to możesz wszystko spieprzyć.
Poszedłem z talerzem do siebie, skubiąc co nieco po drodze. Liv też odeszła. 
Kiedy 
znalazłem się w łóżku, znów zacząłem sobie wyobrażać, co i jak, tym razem jednak 
wyłączyłem 
z tego filmu kadr z padającym śniegiem.
Rozległo się pukanie do drzwi. Zerknąłem na zegarek. Musiałem spać ze trzy 
godziny.
Drzwi otworzyły się i stanął w nich Tom z włosami zwisającymi do ramion. – Masz 
chwilę, 
kolego?
– Mam, właź. – Jak gdybym się gdzieś wybierał.
Usiadł na łóżku i patrzył w dół, przygryzając dolną wargę. – Wiesz, martwi mnie 
ten 
wihajster z hakiem. No, bo popatrz, tak naprawdę to nigdy nie miałem z tym do 
czynienia 
i wiesz, co przyszło mi do głowy? A co się stanie, jeśli nie potrafię się 
wspiąć? Rozumiesz... 
jeżeli wykonam wszystko niewłaściwie?
Wyprostowałem się. Tom siedział zgarbiony, włosy zasłaniały mu twarz.
– To żaden dramat, Tom. Olej, to tylko kwestia nóg. – Wstałem. – To takie łatwe 
jak to. – 
Założyłem ręce za głowę, kucnąłem na ugiętych kolanach i powoli osuwałem się, aż 
dotknąłem 
tyłkiem podłogi, a potem wyprostowałem się. – To chyba nie jest za trudne? 
Możesz to zrobić?
– Przypuszczam, że tak – odpowiedział.
– No, to chodź, zobaczymy, jak ci pójdzie tam na miejscu. Gdy na skrzypiących 
kolanach 
osiągnął poziom podłogi, wyglądał niezbyt pewnie, ale jakoś to wykonał.
Uśmiechnąłem się zachęcająco. – To wszystko, co będziesz musiał zrobić. Jeśli 
twoje nogi 
zrobią to samo później, wrócimy bez kłopotów do domu. Ale pamiętaj, niewielkie 
odcinki. Nie 
więcej niż trzydzieści centymetrów na raz. OK?
– Niewielkie odcinki. W porządku. – Nie wyglądał na przekonanego.
– Rób to samo co ja. Już ci mówiłem, olej to.
– Mówisz poważnie?
– Jak najbardziej.
Znowu przygryzł dolną wargę. – Nie chcę spaprać roboty... no, wiesz, żeby mnie 
złapali czy 
coś w tym guście. Wiesz, chodzi o to, o czym mówiliśmy ubiegłej nocy.
– Nikt cię nie złapie. Psiakrew, przecież dzieciaki robią takie wygibasy dla 
przyjemności. 
Kiedy byłem dzieciakiem, odbyłem taką wspinaczkę, próbując urwać się ze szkoły. 
– Szkoła, 
o której mówiłem, była tak naprawdę poprawczakiem i mogłem tylko żałować, że 
wtedy nie 
znałem tej techniki. Chciałem skończyć z tym gównem jak najszybciej.
– Daj sobie luz, Tom. Weź kąpiel, zrób coś, na co masz ochotę. Przymierz swoje 
ubranie. 
Tylko się nie przejmuj. Będziesz mógł się martwić, kiedy ja będę zmartwiony, OK?
Zawahał się w drzwiach. Pomyślałem, że chce jeszcze rozmawiać, ale zmienił 
zamiar 
i odwrócił się, by odejść.
– Jeszcze jedno, Tom.
Odwrócił tylko głowę i bąknął: – No?
– I żebyś niczego nie jadł, kiedy wstaniesz, kolego. Później ci wytłumaczę, w 
czym rzecz.
Kiwnął głową i roześmiał się nerwowo, gdy zamykał drzwi.
Wyciągnąłem się na łóżku i kolejny raz wyobraziłem sobie każdą fazę akcji. Nie 
cieszyła 
mnie perspektywa opadów śniegu i martwił mnie fakt, że nie mam broni. Nóż do 
jarzyn, którym 
kroiłem ser, nie był w stanie mi jej zastąpić.
20.
Zbudziłem się odurzony dopiero po ósmej i wziąłem prysznic. Od wizyty Toma nie 
mogłem 
zasnąć i teraz chciało mi się spać. Poszedłem do kuchni po kawę i po drodze 
natknąłem się 
w salonie na Liv i Toma, którzy w płaszczach kąpielowych siedzieli z kubkami w 
dłoniach na 
kanapie. Oboje sprawiali wrażenie zmęczonych, podobnie jak i ja, więc 
wymamrotaliśmy tylko 
pozdrowienia. Miałem jeszcze kupę roboty z wyposażeniem, zanim sprawdzę 
dwukrotnie cały 
zestaw, zabrałem więc kawę do siebie i ubrałem się.
Tuż przed dziewiątą zaniosłem wszystko do samochodu. Tom był w pełnej gali: 
wykąpany 
i ubrany. Liv nie zeszła do nas. W nocy miała opuścić dom i pewnie teraz 
doprowadzała go do 
sterylnej czystości. Na pewno zabierze nasze torby i odniesie wypełnione 
pieniędzmi.
Staliśmy teraz naprzeciw siebie, a ja sprawdzałem jego kieszenie, czy znajduje 
się w nich 
tylko to, co konieczne: zapasowy hak, nylonowa taśma i pieniądze. Bilon nie był 
mu potrzebny, 
gdyż tylko brzęczałby w kieszeniach; wystarczały banknoty zabezpieczone w 
torebce 
plastykowej, schowane w bucie na wypadek, gdyby coś się posrało, i przeznaczone 
najedzenie 
i transport. Najważniejszy był ThinkPad i kable w torbie, którą miał pod kurtką 
na ramieniu, bo 
w ten sposób chciałem zabezpieczyć baterie przed wychłodzeniem. Chciałem też być 
pewny, że 
nic z kieszeni nie wypadanie, zwłaszcza zapasowy hak.
Kazałem mu podskoczyć kilka razy. Nic nie hałasowało i wszystko pozostało tam, 
gdzie 
było, to znaczy w kieszeniach jego długiej kurtki w błękitną kratkę. Na koniec 
upewniłem się, 
czy ma czapkę i rękawiczki, i zapytałem: – Wszystko gra, stary?
– Bez problemów – odpowiedział z przekonaniem. Założyłem plecak na kurtkę. 
Wyglądaliśmy jak Tweedledum i Tweedledee. – Dobra, teraz ty mnie sprawdzasz.
– Dlaczego?
Ponieważ mogłem o czymś zapomnieć. Do roboty! Sprawdził mnie najpierw od przodu, 
a ja 
odwróciłem się, aby obejrzał, czy plecak trzyma się mocno. Wszystko było w 
porządku do czasu, 
gdy podskoczyłem: z kieszeni, gdzie miałem zapasowy hak, dobiegł jakiś dźwięk. 
Tom był 
wyraźnie zakłopotany, gdy sięgnął do kieszeni i wyciągnął stamtąd dwa gwoździe, 
które obijały 
się o siebie.
– To się czasem zdarza i dlatego każdy musi być sprawdzony – powiedziałem. – 
Dzięki, 
stary.
Był bardzo zadowolony. To zadziwiające, jak dwa gwoździe mogą dodać pewności 
siebie 
i sprawić, że czujesz się potrzebny.
Wsiedliśmy do samochodu i tuż po dziewiątej ruszyliśmy.
Liv nie pokazała się, by powiedzieć nam do widzenia.
Przez pierwsze dwadzieścia minut Tom zachowywał się spokojnie. Prowadząc 
samochód 
wyłożyłem mu ponownie każdą fazę operacji od zatrzymania samochodu po dotarciu 
na miejsce, 
wejścia do obiektu, znalezienia tego, czego szukaliśmy, do ponownego 
uruchomienia zapłonu 
z bezpiecznym już laptopem. Byłem skoncentrowany na myśleniu absolutnie 
pozytywnym, nie 
dopuszczając do siebie myśli, że wydarzenia mogą przebiegać inaczej.
Jazda zajęła nam trzy i pół godziny. Zaczynałem się niepokoić, za każdym razem, 
kiedy 
musiałem uruchamiać wycieraczki, by oczyścić zapapraną przednią szybę, gdyż 
oznaczało to, że 
zaczyna padać śnieg.
Gdy znaleźliśmy się w przesiece prowadzącej do obiektu, zgasiłem światła, lecz 
nie 
wyłączyłem silnika i spojrzałem na mego pasażera. – Jak się czujesz? – 
zapytałem.
Po drodze pokazałem mu miejsce, w którym będziemy schodzić w dół. Westchnął 
głęboko: – 
Mogę się turlać, kolego. Mogę zatańczyć rock and rolla. – Wyczułem w jego głosie 
obawę.
– W takim razie, zaczynamy. – Wysiadłem z samochodu, zamknąłem cicho drzwi na 
pierwszy zatrzask, pozostawiając światło wewnątrz samochodu, a potem rozpiąłem 
rozporek.
Po drugiej stronie samochodu Tom robił to samo. Wyciskałem już z siebie resztki 
i spojrzałem w niebo, szukając na nim oznak nadchodzących opadów. Nie mogłem nic 
zauważyć, 
bo było ciemno, ale jakoś poczułem się lepiej.
Wyjąłem z samochodu plecak i kurtkę i położyłem przy jednym z kół. Było 
cholernie zimno, 
zerwał się wiatr, a każdy jego podmuch kąsał mi twarz. Za chwilę powinniśmy stąd 
odejść, 
ruszając w dół szlaku osłanianego przez las, a szum rozkołysanych wierzchołków 
drzew pomoże 
stłumić każdy wydany przez nas dźwięk. Złą wiadomością było to, że taki wiatr 
może 
sprowadzić śnieg.
Założyłem kurtkę i czekałem, aż Tom zrobi to samo, a jego plecak znajdzie się 
obok mojego. 
Na razie wszystko szło jak należy. Tom nawet nie zapomniał o cichym zamknięciu 
drzwi.
Zamknąłem ostatecznie drzwi z mojej strony, zapaliłem światła, przeszedłem na 
stronę Toma 
i dopilnowałem, by obserwował, jak umieszczam kluczyk do samochodu od 
wewnętrznej strony 
przedniego koła i przykrywam go śniegiem. Gdy wstałem, pochyliłem się do jego 
odsłoniętego 
ucha i szepnąłem: – Nie panikuj, pamiętaj. – Wolałbym, aby miał na wierzchu 
oboje uszu, bo 
przecież co dwoje, to nie jedno, a ja nadal chciałem, aby myślał, że potrzebuję 
jego pomocy, choć 
osobiście nie upierałbym się przy tym.
Kiwnął głową, a obłok naszych oddechów falował przed nami.
– Podczas marszu musimy zachować ciszę. – Zmuszałem się, by trzymać usta blisko 
jego 
ucha. Ten chłopak powinien zrobić coś z cuchnącą woskowiną. – Pamiętaj, że jeśli 
będziesz mnie 
potrzebować, to nie wołaj, tylko dotknij mnie i powiedz mi to cichutko do 
prawego ucha. Zgoda?
– Zgoda.
– Czy zapamiętałeś, co masz zrobić, jeżeli będzie się zbliżać jakiś pojazd?
– Tak, tak, zmienię się w Supermana. – Poruszył ramionami w górę i w dół, 
usiłując 
powstrzymać nerwowy śmiech.
– W porządku, stary. Jesteś gotowy?
Kiwnął głową, a ja klepnąłem go w ramię i dodałem: – Dobra, idziemy. – Czułem 
się jak 
stary wiarus z pierwszej wojny światowej, który zachęca młodego żołnierza do 
wejścia na górę.
Ruszyłem powoli przed siebie nasłuchując, a kilka kroków za mną szedł Tom. Kiedy 
przeszliśmy jakieś pięć metrów, sprawdziłem czas: była za piętnaście pierwsza; 
miejmy nadzieje, 
że nasi przyjaciele poszli już spać.
Szliśmy w dół łagodnej pochyłości i na zakręcie zobaczyliśmy dom. Gdy się 
zatrzymałem, 
Tom zrobił to samo, tak jak ustaliliśmy: jeśli ja się zatrzymuję, on też 
przystaje, jeśli padam na 
ziemię, on też pada.
Wróciłem do niego i powiedziałem mu na ucho: – Czy słyszysz to co ja? – I 
wskazałem 
ruchem głowy przed siebie.
Potwierdził kiwnięciem, że słyszy.
– To prądnica. Jesteśmy już prawie na miejscu. Chce ci się lać?
Zaprzeczył. Dałem mu lekkiego kuksańca, jakbym chciał powiedzieć: dobra zabawa, 
no nie? 
I ruszyłem dalej.
Trzymając się lewej strony drogi i bruzdy wytłoczonej w śniegu przez oponę, 
powoli 
wzięliśmy zakręt. Słyszałem tylko szum idącego górą wiatru, który smagał 
wierzchołki sosen, 
kroki idącego za mną Toma i głośniejszy już łomot generatora, bo przecież 
zbliżaliśmy się do 
celu. Popatrzyłem w górę. Nie warto się było martwić, czy teraz spadnie śnieg, 
czy nie; 
skoncentrowałem się całkowicie na wykonaniu zadania. Nawet nos i uszy nie marzły 
mi tak jak 
poprzedniej nocy. Nie miałem wpływu ani na pogodę, ani nie mogłem zmienić 
warunków 
umowy: to się stanie tej nocy albo nigdy, a ja byłem napalony na forsę.
Ponieważ mieliśmy dom w zasięgu wzroku, zatrzymałem się, ponownie nasłuchując, 
rozejrzałem się wokoło i znów zrobiłem osiem, a może dziewięć kroków. Pozbyłem 
się 
niepotrzebnych myśli. Wytłumaczyłem Tomowi, jak oceniać sytuację w ciemnościach 
– należy 
zawsze patrzeć ponad obserwowanym obiektem lub poniżej niego, bo to zapewnia 
dobrą 
koncentrację – i jak zachować swoje nocne widzenie. Nie traciłem czasu na 
tłumaczenie mu, 
dlaczego tak należy postępować; wystarczy mu wiedza, jak to robić.
Z tej odległości nie mogłem stwierdzić, czy w obiekcie palą się jakieś światła 
ani czy ktoś 
jest obecny za nami lub gdzieś obok. Nie myślałem jednak o tym, ponieważ moim 
celem było 
dotrzeć do położonej niżej bariery. Zatrzymywałem się co kilka kroków, 
odwracałem do Toma, 
pokazywałem mu podniesiony kciuk, co on kwitował kiwnięciem głowy; robiłem to 
bardziej dla 
niego niż dla siebie, bo chciałem, żeby czuł się lepiej, wiedząc, że ktoś o nim 
myśli.
Znajdowaliśmy się w odległości kilku metrów od luki pomiędzy lasem i ogrodzeniem 
obiektu, gdy znów przystanąłem nasłuchując. Tom zrobił to samo zaraz po mnie. 
Jeśli 
mieszkańcy domu mają noktowizory i obserwują okolicę, to zauważą nas bardzo 
szybko. Nie 
mogłem nic na to poradzić; trzeba było podejść.
Pochyliłem głowę, kierując ucho w stronę domu i próbując coś usłyszeć przez 
wycie wiatru, 
a mój wzrok jednocześnie wypatrywał jakiegoś ruchu wokół domu. W oczach Toma 
musiałem 
wyglądać jak mim.
Zauważyłem słabe migocące światło na poziomie podłogi, sączące się zza lewej 
żaluzji na 
parterze; zdecydowanie słabsze niż ubiegłej nocy, bo ledwie je widziałem. Czyżby 
miało to 
znaczyć, że wszyscy byli już w łóżkach albo oglądali telewizję?
Podniosłem rękę do góry przed twarzą Toma, dając mu znak, aby czekał, i 
naśladując 
palcami ruch.
Kiwnął głową, a ja ruszyłem w ciemność koleiną w kierunku bariery. Teraz, kiedy 
wyszedłem z lasu, byłem wystawiony na wiatr na tyle silny, żebym czuł go przez 
okrycie, nie 
przeszkadzał mi jednak iść przed siebie. Po tamtej stronie ogrodzenia nie 
zauważyłem żadnych 
zmian; nawet mercedes stał w tym samym miejscu.
Z ostatniego zwiadu wynikało, że ogrodzenie nie znajduje się pod napięciem, ale 
jeśli dzisiaj 
włączono prąd, to zaraz się o tym przekonam. Ściągnąłem wierzchnią rękawicę, 
zsunąłem 
dodatkową rękawiczkę i błyskawicznie dotknąłem bariery, nie biorąc nawet 
głębokiego oddechu. 
Cholera, trzeba się z tym zmierzyć. Jeżeli przewód został podłączony, kopnięcie 
i tak nie będzie 
inne dlatego, że się zawahałem. Kiedy z powrotem włożyłem rękawiczki, 
sprawdziłem, czy 
kłódki są zamknięte. Te po lewej stronie nie były otwarte i nie spodziewałem 
się, że będzie 
inaczej. To byłoby za wiele szczęścia naraz.
Nie mogłem przeciąć ani łańcucha bariery, ani prętów ogrodzenia, gdyż naraziłoby 
to całą 
akcję. Przecinarka ważąca chyba tonę, która znajdowała się w moim plecaku, była 
przeznaczona 
do użycia wówczas, gdy będziemy zagrożeni na terenie obiektu, bo bez niej 
biegalibyśmy 
w kółko jak szczury w klatce. Opuszczanie miejsca akcji było zawsze dla mnie 
ważniejsze niż 
przeniknięcie do obiektu.
21.
Powróciłem do Toma. Nie ruszył się z miejsca, w którym go zostawiłem; opuścił 
głowę, ręce 
zwisały wzdłuż boków, a ponad nim unosił się obłok pary. Zsuwając powoli plecak 
z ramion, 
klęknąłem w koleinie i pociągnąłem go za rękaw.
Dołączył do mnie.
Z plecaka należy wyjmować tylko jedną rzecz naraz, a wówczas ta, którą się 
zapakowało 
jako pierwszą, będzie na dnie. Pokazałem mu, żeby trzymał plecak pionowo, 
odpiąłem spinacze, 
lekkim szarpnięciem wyciągnąłem przecinarkę i, usunąwszy ręczniki 
zabezpieczające przed 
hałasem, wyciągnąłem jedną pętlę taśmy tapicerskiej i hak.
Owinąwszy ostrze haka plastrem w miejscu, w którym wystawał z drewna, podałem 
Tomowi 
przyrząd ze zwisającą z niego pętlą. Chwycił drewnianą część prawą dłonią, 
dokładnie tak, jak 
mu pokazałem, z hakiem skierowanym w dół i wystającym między palcem środkowym 
i wskazującym. Przymocowałem w ten sam sposób drugą pętlę z taśmy do drugiego 
haka, 
przekazałem całość Tomowi, a on chwycił urządzenie lewą dłonią. Wtedy 
zmontowałem dwa 
kolejne egzemplarze, założyłem plecak, a haki trzymałem w dłoniach.
Przyjrzałem się obiektowi, sprawdziłem, co się dzieje na niebie i nie zauważyłem 
żadnych 
zmian. Miałem nadzieję, że będzie tak nadal.
Zbliżyłem się do Toma i szepnąłem mu do ucha: – Gotowy?
Skinął powoli głową i wziął kilka krótkich, szybkich oddechów. Ruszyłem, aby 
pokonać 
kilka ostatnich metrów dzielących mnie od bariery.
Wzrok skoncentrowałem na domu, ale już byłem gotów do pokonania ogrodzenia: 
wtedy 
będziemy najbardziej bezbronni. Gdyby coś nie wyszło w domu, mógłbym zareagować. 
Na 
szczycie ogrodzenia będziemy wystawieni na śmiertelne niebezpieczeństwo, tak jak 
ten mój 
kolega wiszący na sznurku od własnej kurtki, patrzący bezradnie jak tamci 
nadchodzą i walą do 
niego.
Zatrzymałem się tuż przed barierą i odwróciłem się.
Tom znajdował się dwa kroki za mną, głowę miał pochyloną w lewo, usiłując 
ochronić twarz 
przed wiatrem.
Odwróciłem się znów twarzą do bariery, podniosłem prawą rękę nieco ponad 
wysokość 
ramienia i łagodnie wsunąłem zagięte ostrze w rąb kraty. Gumowana taśma owinięta 
wokół 
zagiętego ostrza miała wyeliminować hałas, ale specjalnie pozostawiłem ostrze 
bez osłony. 
Kiedy słyszę i czuję metal dotykający metalu, wiem wówczas, że hak trafia tam, 
gdzie trzeba. 
W przeciwnym razie, jeśli hak zostanie źle wyważony, może się rozgiąć pod 
obciążeniem. 
Właśnie dlatego każdy z nas miał przy sobie zapasowy przyrząd. Gdyby podczas 
wspinaczki hak 
się rozgiął, wówczas pętla i hak musiałyby utrzymać nasz ciężar, zanim zostanie 
wymieniony.
Zagięty gwóźdź zabezpieczał ogrodzenie przed najdrobniejszymi zadrapaniami, a 
także pętlę 
taśmy zwisającą na wysokości około trzydziestu centymetrów nad koleiną. 
Wyciągnąłem lewe 
ramię i zaczepiłem hak jakieś piętnaście centymetrów wyżej w bok.
To był głupi pomysł, aby wystawiać się na takie niebezpieczeństwo, bo przecież 
ktoś 
wewnątrz domu mógł mnie zauważyć. Nie miałem innego wyjścia, jak tylko wierzyć, 
że tak się 
nie stanie. Jeśli poprzedniej nocy próbowałbym znaleźć jakieś wejście z boku lub 
z tyłu budynku, 
musiałbym pozostawić wszędzie ślady, które rano ktoś mógł zauważyć, a przecież 
odcisk mojego 
buta nie przypominał kopyta renifera. Jeśli nawet potrafiłem zbadać wszystko 
wokół szlaku, 
nadal miałem kłopot ze śladami pozostawionymi na terenie posesji. Przynajmniej 
śnieg przed 
frontem domu obfitował w ślady butów i opon.
Gdy chwyciłem oba kawałki drewna, a zatem oba haki przejęły ciężar mego ciała, 
wsunąłem 
prawą stopę do prawej pętli i używając mięśni prawej nogi podciągnąłem się na 
rękach w górę. 
Wzniosłem się z wolna ponad ziemię. Gdy pętla przejęła ciężar, usłyszałem skrzyp 
naciąganego 
nylonu, który wydłużył się zaledwie o kilka milimetrów, zanim włókna powróciły 
na miejsce.
Bariera i łańcuchy zagrzechotały, gdy cała konstrukcja zadrżała pod moim 
ciężarem. 
Spodziewałem się takiego efektu, nie przypuszczałem jednak, że powstanie taki 
hałas. 
Znieruchomiałem na chwilę i obserwowałem dom.
Uspokojony, że wspieram się na prawej pętli, przeniosłem lewą stopę piętnaście 
centymetrów wyżej. Znajdowałem się teraz jakieś trzydzieści centymetrów ponad 
gruntem; do 
pokonania pozostało mi około metra i trzydziestu centymetrów.
Nie zawracałem sobie głowy pilnowaniem Toma. Od tej chwili koncentrowałem się na 
tym, 
co robię, będąc pewnym, że będzie mnie obserwował i że wiedział, czego od niego 
wymagam.
Znów podciągnąłem się do góry, przenosząc ciężar ciała na lewą stopę i rękę; 
teraz nadeszła 
kolej na tę właśnie pętlę, która za pierwszym razem wydłużyła się o kilka 
milimetrów. 
Przenosząc wyżej prawy hak, lecz jednocześnie trzymając stopę w pętli, sięgnąłem 
w górę 
i zaczepiłem go na ogrodzeniu piętnaście centymetrów powyżej poziomu lewego. Tom 
miał 
słuszność – to było coś takiego jak łażenie Spidermana po ścianie, z tą różnicą, 
że tamten miał 
buty z przyssawkami, a moje ręce miały haki, stopy zaś nylonowe pętle.
Powtórzyłem wszystko jeszcze dwukrotnie, usiłując kontrolować oddychanie przez 
nos, 
ponieważ moje płuca domagały się więcej tlenu, by nakarmić nim mięśnie. 
Spojrzałem w dół. 
Tom patrzył w górę, chowając jednocześnie głowę przed wiatrem.
Po pierwsze, chciałem wejść wyżej, oczyścić śnieg nawiany na ogrodzenie i 
przesunąć się 
bardziej w lewo, a następnie wspinać się bliżej podpór. Nie chciałem, abyśmy 
znajdowali się 
dokładnie nad koleiną, nie tylko dlatego, że przed bramą mógł się znaleźć jakiś 
pojazd czy 
ludzie, lecz także dlatego, że im wyżej wchodziliśmy, tym bardziej będzie 
hałasować ogrodzenie 
pod naszym obciążeniem. Kierowałem się więc do pierwszego ze stalowych słupów, 
do których 
mocowane były kratownice. Jeśli każdy z nas będzie się wspinał po przeciwległym 
brzegu 
kratownicy używając haków, to w ten sposób przestanie się ona odkształcać i 
hałasować.
Ruszyłem teraz w górę, kierując się w lewo i pokonując po piętnaście centymetrów 
w jednym rzucie. Po pokonaniu trzech odcinków byłem już za bramą, na właściwym 
ogrodzeniu, 
i w połowie drogi do końca pierwszej z trzech sekcji, które nadały ogrodzeniu 
taką wysokość. 
Kilka metrów pode mną leżał gładki, nieskalany śnieg. Do słupa pozostało jeszcze 
około metra, 
ale nie chciałem znaleźć się zbyt daleko od Toma. Zatrzymałem się, spojrzałem w 
dół i kiwnąłem 
do niego głową. Nadeszła jego kolej, aby ruszył moim śladem. Zrozumiał, że już 
czas; rozległo 
się nieznaczne chrząknięcie, kiedy przeniósł na prawą nogę cały swój ciężar. 
Spodziewałem się, 
że zapamiętał, kiedy mówiłem mu, że cała sztuka tkwi w mięśniach, chociaż było 
to kłamstwo. 
Przydałby mu się nieco wyższy wzrost i więcej siły, ale nie zamierzałem mu tego 
mówić. Nie 
chciałem go zdołować, zanim zacznie wspinaczkę.
Brama poruszyła się i łańcuchy zadzwoniły zbyt głośno, jak na nasze potrzeby. 
Dzięki 
wiatrowi, który dmuchał z lewa na prawo, żadne dźwięki nie dotarły do budynku.
Tom nie miał żadnego pojęcia o wspinaczce i zachowaniu równowagi. Gdy wsunął 
lewą 
stopę w pętlę, zaczął się kręcić w prawo, zmuszając się jednocześnie do zmiany 
kierunku w lewo, 
co powodowało, że raz za razem rozpłaszczał się na ogrodzeniu. Przeszło mi przez 
myśl, że 
wygląda jak pajac. Gdy spojrzałem na niego w dół, zerkając spod mojej prawej 
pachy, 
przypomniałem sobie dawne czasy, kiedy musiałem wspinać się na przeszkody lub 
latać po 
dachach z takimi jak Tom, specami w swoich fachach, lecz absolutnie niezdatnymi 
pod 
względem fizycznym do czegoś więcej niż wsiadanie do autobusu lub unoszenie 
tyłka z fotela. 
Niemal zawsze robił się z tego niezły pierdolnik.
Tom wyglądał tak zabawnie, że nie mogłem się nie uśmiechnąć, chociaż ta jego 
nieudolność 
nie była mi wcale na rękę. Zastanawiałem się przez moment, czy nie wrócić po 
niego, lecz 
ostatecznie trafił prawą stopą do pętli i rozpoczął wspinaczkę. Niestety, był 
tak roztrzęsiony, że 
gdy odpiął prawy hak od ogrodzenia, zaczęła się huśtawka w lewo.
Tom walczył zawzięcie, pomagając sobie pochrząkiwaniem i, co dziwne, niebawem 
znalazł 
sposób na łatwiejsze przejście poprzeczne. Nadal wyglądał jak torba pełna gówna, 
ale czynił 
postępy. Obserwowałem dom, gdy wspinał się w moim kierunku.
Ruszyłem dalej i po chwili moje haki znalazły się po obu stronach pierwszego 
dźwigara – 
masywnego stalowego słupa o przekroju około trzydziestu centymetrów. Czekałem 
znów na 
Toma, który teraz mniej hałasował, bo przeniósł się na sztywniejszą część 
ogrodzenia. Wiatr 
smagał mi skórę, ponieważ zmusiłem się, aby porozglądać się na wszystkie strony. 
Smarki 
z zakatarzonego nosa zamarzały mi na górnej wardze.
Minęły wieki, zanim głowa Toma znalazła się niecały metr pod moimi nogami. Pod 
nami 
ciągnęła się głęboka zaspa śniegu sięgająca lasu.
Ponieważ teraz mogliśmy wpinać haki z obu stron słupa, wspinaczka odbywała się 
szybciej 
i pewniej. Nasze zadanie sprowadziło się jedynie do dotarcia na sam szczyt. 
Przenosząc co jakiś 
czas hak, sprawdzałem jednocześnie gwoździe; wytrzymywały obciążenie.
Tom zachowywał się, jak gdyby atakował Mount Everest. Wokół niego falowały 
chmury 
pary, ponieważ oddychał z wysiłkiem, a jego głowa poruszała się w górę i w dół, 
gdy wdychał 
i wydychał powietrze. Pocił się mocno pod ubraniem, tyle z wrażenia, ile z 
powodu zużywania 
niepotrzebnie zbyt dużo energii.
Wspiąłem się kolejne piętnaście centymetrów, a potem wszedłem jeszcze wyżej, 
stosując 
swoją metodę i oczekując, że w ten sposób wspinaczka pójdzie nam trochę 
szybciej. Gdy 
pokonałem dwie trzecie drogi, spojrzałem w dół, by sprawdzić, co dzieje się z 
Tomem.
Od tamtej pory nie ruszył się z miejsca, tylko przywarł do ogrodzenia. Nie 
mogłem go 
zapytać, co się stało, bo nie było żadnego sposobu, by dać mu niemy sygnał, 
który mógłby 
zrozumieć. Pozostawało czekać, aż sam spojrzy na mnie.
Był kompletnie skamieniały, jak to bywa z ludźmi, którzy uprawiają wspinaczkę 
lub po raz 
pierwszy zjeżdżają na linie. To oczywiście nie ma nic wspólnego z brakiem 
wytrzymałości, bo 
nawet każde dziecko ma dość siły mięśni, by się wspinać, ale pewnym ludziom nogi 
odmawiają 
posłuszeństwa. To raczej kwestia psychiki: niektórzy mają siłę w nogach, znają 
też technikę 
wspinaczkową, ale brak im pewności siebie.
Wreszcie Tom spojrzał w górę. Nie mogłem odczytać wyrazu jego twarz, ale 
widziałem, że 
trzęsła mu się głowa. Z tej odległości nie mogłem do niego zagadać czy 
zaproponować mu 
ubezpieczanie. Cholera jasna, będę musiał do niego zejść. Wypiąłem prawy hak i 
zacząłem 
schodzić lewym trawersem. To była uwertura do pierwszego aktu widowiska 
Billy’ego Smarta.
Gdy znalazłem się na jego poziomie, pochyliłem się do jego ucha. Wiatr przybrał 
na sile, 
więc mój szept musiał brzmieć głośniej, niż bym sobie tego życzył. – Co się 
dzieje, stary? – 
zapytałem wykręcając głowę, aby usłyszeć odpowiedź, obserwując jednocześnie dom.
– Nie mogę tego zrobić, Nick. Jestem do dupy. – Zabrzmiało to jak coś między 
szlochem 
a kwileniem. – Nie znoszę wysokości. Powinienem ci o tym powiedzieć. Zamierzałem 
już to 
zrobić, ale... no, wiesz.
Okazanie mu, jak bardzo mam go dosyć, mijałoby się z celem. Ludzie są tacy, jacy 
są; 
potrząsanie nimi albo pouczanie, by wzięli się w garść, nie prowadzi do niczego. 
Gdyby mógł, to 
by wlazł. Wiedziałem, że chciał sforsować ogrodzenie, tak jak ja to zrobiłem.
– Nie ma sprawy.
Odsunął głowę od mojej, spojrzał na mnie kiwając z nadzieją, że odwołam akcję.
Znów zbliżyłem usta do jego ucha, mówiąc: – Będę przy tobie przez cały czas tak 
jak teraz. 
Uważaj tylko na to, co ja robię, i naśladuj mnie, OK?
Gdy lustrowałem dom, usłyszałem, że pociąga nosem. Obejrzałem się – to nie był 
katar, Tom 
płakał.
Nie zamierzałem go popędzać. Nie tylko zrobiliśmy to, co należało, ale 
musieliśmy wykonać 
to ponownie. Jeśli teraz zacząłby sypać śnieg, to naprawdę będzie to punkt 
zwrotny 
w wieczornym przedstawieniu Billy’ego Smarta.
Moja stopa znajdowała się w niekorzystnej pozycji: jego prawa stopa była niżej, 
moja 
ulokowana była wyżej. Poruszając się, aby to zmienić, przedstawiłem się od 
najlepszej strony, 
mówiąc: – Będziemy robić tylko to, co łatwe i przyjemne. Wielu ludzi boi się 
wysokości. Ja, na 
przykład, boję się pająków, dlatego lubię daleką północ, gdzie nie ma tych 
skurwieli. Tutaj jest 
zbyt zimno; rozumiesz, co mam na myśli?
Zaśmiał się nerwowo.
– Patrz tylko na szczyt ogrodzenia i wszystko będzie w porządku – dodałem.
Kiwnął głową i wziął głęboki oddech.
– W porządku, pójdę pierwszy o jeden krok, a ty za mną, dobra? – Przeniosłem 
ciężar ciała 
na lewy uchwyt, wciągnąłem się wyżej i zaczekałem na niego.
Drżąc podciągnął się w górę i zrównał się ze mną.
Zrobiliśmy to samo znowu.
Pochyliłem się do jego ucha. – Nie przejmuj się tym, co powiedziałem. – Gdy 
znalazłem się 
blisko, sprawdziłem jego haki. Były w porządku.
Postanowiłem, że dam mu odetchnąć, pogrzać się w cieple własnego sukcesu, więc 
powiedziałem: – Odpoczniemy tutaj chwilkę, co?
Wokół nas dmuchał wiatr, wzbijając śnieg. Tom wpatrywał się w ogrodzenie, które 
znajdowało się kilka centymetrów od jego twarzy. Ja obserwowałem dom, a obaj 
pociągaliśmy 
nosami.
Kiedy jego oddech stał się spokojny, dałem mu znak skinieniem głowy; 
odpowiedział mi tym 
samym i znów rozpocząłem wspinaczkę, a on dotrzymywał mi kroku.
Tak osiągnęliśmy szczyt drugiej z trzech sekcji ogrodzenia. Brakowało mniej 
więcej tuzina 
podciągnięć i bylibyśmy na szczycie. Przechyliłem się w jego stronę. – Wejdę na 
górę i pomogę 
ci przejść na drugą stronę, dobra?
Musiałem znowu przejść trawersem. Chciałem przekroczyć szczyt z dala od końca 
słupa, aby 
nie zrzucić śniegu, który zebrał się na jego szczycie, bo łatwo byłoby to 
zauważyć w świetle 
dziennym.
Tom musiał znów być załamany, bo zaczął klepać mnie w nogę. Początkowo nie 
zwróciłem 
na to uwagi, ale zaraz szarpnął mnie za spodnie. Zerknąłem w dół. Tom był 
przerażony i wolną 
ręką, a właściwie całym rozhuśtanym ciałem, wskazywał w stronę szlaku.
Ponownie spojrzałem w dół. Ubrany na biało człowiek torował sobie drogę przez 
śnieg, który 
z tamtej strony podjazdu sięgał mu po pas. Za nim podążali inni, a z lasu 
wyłaniali się nowi 
i przemieszczali się na szlak. Musiało ich być co najmniej dwunastu.
Z ułożenia ich rąk wywnioskowałem, że byli uzbrojeni.
Jasna cholera, to ludzie Małyszki.
– Co robimy, Nick?
Parę godzin temu powiedziałem mu, co robić, co ja zrobię, kiedy wpadniemy w 
pułapkę, gdy 
już będziemy na szczycie.
– Skacz! Kurwa mać – skacz!
22.
Chwyciłem haki, przenosząc na nie ciężar ciała, wyrwałem stopy z pętli i 
zwolniłem chwyt. 
Teraz myślałem tylko o tym, czy śnieg jest wystarczająco głęboki, by złagodzić 
mój upadek 
z wysokości ponad dziesięciu metrów.
Spadałem obok Toma, który zwisał nieruchomo z ogrodzenia i przygotowywałem się 
do 
wykonania rozkazu instruktora skoków, który głosił, że gdy wiatr jest zbyt 
silny, a strefa zrzutu, 
która miała być pustym polem, okazała się nagle obwodnicą, należy zdecydować się 
na desant.
Gruchnąłem stopami w śnieg i natychmiast zacząłem się przekręcać na prawą 
stronę, lecz 
zaraz skrzywiłem się, gdyż wyrżnąłem żebrami o twardy pień drzewa, a niemal w 
tej samej 
chwili jedna ze śrub przecinarki przyłożyła mi w tył głowy. Dla oczu i mózgu 
nastała gwiezdna 
chwila. Ból wypływał z klatki piersiowej, a owijający mnie śnieg zagłuszył mój 
mimowolny 
krzyk.
Wiedziałem, że muszę wstać i biec, ale nie mogłem nic zrobić, gdyż nogi mnie nie 
słuchały. 
Śnieg szczypał mnie w oczy, jęknąłem walcząc z bólem i próbując ustalić, jak 
głęboko jestem 
zakopany.
Tom zebrał się na odwagę i skoczył. Słyszałem uderzenie, kiedy lądował na 
plecach gdzieś 
z lewej strony. Nadal nie mogłem nic widzieć spod śniegu.
Doszedł do siebie i z trudem łapał powietrze, wołając: – Nick, Nick!
Dotarło do mnie, że tkwi nade mną, oczyszcza moją twarz ze śniegu i mówi: – 
Nick. No już, 
kolego, dalej!
W głowie mi się kręciło, miałem zachwianą równowagę. Nie nadawałem się do 
niczego, ale 
wiedziałem, że za parę sekund zostaniemy złapani. – Stacja, Tom. Idź, idź!
Próbował mnie podnieść, biorąc pod pachy i ciągnąc, ale to nie prowadziło do 
niczego. 
Gdybyśmy znajdowali się w normalnych warunkach, a nie w głębokim śniegu, to co 
innego. – 
Stacja, Tom. – wystękałem. – Idź, nie opierdalaj się.
Gdy ciągnął mnie, trzymając pod pachami, poczułem silniejszy ból w klatce 
piersiowej, który 
jednak zmalał, gdy dał mi spokój. W końcu wiadomość do niego dotarła.
Otworzyłem oczy, by zobaczyć, jak wyciąga z kieszeni kurtki zapasowy hak. W 
pierwszej 
chwili nie złapałem, dlaczego to robi, i wtedy usłyszałem chrząkanie za sobą. 
Małyszka miał nas 
w garści.
Tom miotał się nade mną. Usłyszałem głuchy odgłos i niski krzyk, który nie 
należał do 
niego.
Reszta była już znajoma: Tom upadł koło mnie, szlochając. Nie było czasu na 
takie głupoty; 
musiał uciekać. Odepchnąłem go daleko od siebie.
Potknął się o mnie i odszedł, nie oglądając się za siebie.
Chciałem pójść z nim, ale nie dawałem rady. Przewróciłem się na brzuch i 
pomagając sobie 
rękami i kolanami zacząłem wypełzać z tej śnieżnej jamy. Gdy wygrzebałem się na 
szczyt, 
zobaczyłem trzy metry dalej ofiarę Toma – jednego z tych ubranych na biało, 
który właśnie 
usiłował wstać. Podniósł do góry swoją broń, przez jego biały zimowy strój wokół 
haka do 
wspinaczki wbitego w udo przesączała się krew.
Chowając się na powrót do śnieżnej jamy, usłyszałem bezbłędnie niezbyt głośny, 
głuchy 
z dodatkowym trzaskiem odgłos wystrzałów z pistoletu Heckler & Koch MP5 z 
tłumikiem. Ten 
dodatkowy trzask był dźwiękiem, jaki wydają pracujące części, gdy wyrzucają 
pustą gilzę 
i zabierają z magazynka nowy nabój; głuchy odgłos wydawał gaz uciekający, gdy 
poddźwiękowy 
pocisk opuszczał lufę.
Usłyszałem też dwa inne głuche strzały i choć nie byłem ich celem, leżałem bez 
ruchu, nie 
chcąc ryzykować, że zostanę trafiony. Nie byłem nawet zbyt pewny, czy wiedzą, że 
tutaj jestem.
Wstrzymano ogień. Usłyszałem krótkie chrapliwe oddechy człowieka z wbitym 
hakiem.
Wtedy przybyło ich więcej i usłyszałem krzyk: – OK, stary, w porządku.
Mój ból nagle zniknął i zastąpił go okropny strach. Cholera, to byli Amerykanie. 
W co ja się, 
kurwa, wpierdoliłem?
Człowiek złowiony na hak odpowiedział urywanie między udręczonymi sapnięciami: – 
Na 
miłość boską, stary, pomóż mi się dostać do drogi...
Kłębili się teraz wokół mnie i już było pewne, że zaraz mnie dopadną. Uzyskałem 
ważną 
wiadomość. Odwróciłem głowę, a kiedy otworzyłem oczy i spojrzałem w górę, 
zobaczyłem, tuż 
nade mną, dwie na biało ubrane sylwetki w czarnych kominiarkach na głowach 
ukrytych pod 
kapturami; widziałem mgłę ich oddechów. Ten stojący tuż nade mną wskazał bronią 
na południe, 
czyli wprost na moją głowę i powiedział: – Tu jest wszystko w porządku, koleś. 
Ja już dalej nie 
idę.
Ten drugi podszedł, śnieg chrzęścił pod jego butami, i zatrzymał się na linii 
ognia swego 
kompana. Para była jedyną rzeczą, jaka płynęła z jego ust. Nadal nie było między 
nimi żadnej 
wymiany zdań.
Usłyszałem sapania i ciężkie oddechy, gdy ofiarę Toma odprowadzano do podjazdu. 
Był 
w kiepskim stanie, ale będzie żył. Inne sylwetki odeszły, brnąc przez śnieg 
sięgający do pasa 
w tym samym kierunku co Tom.
Myślenie o ucieczce lub liczenie na przypadek było niepoważne. Zwinąłem się 
i z zamkniętymi oczami i zaciśniętymi zębami, aby ochronić język i szczękę, 
czekałem na 
nieuniknione rozwiązanie.
Oddech słychać było teraz tuż nade mną, czułem ich buty ryjące śnieg wokół mnie 
i czekałem na pierwsze kopnięcie, które odsłoni mnie prześladowcom.
Nic takiego się nie stało.
Zamiast tego, zimna zaśnieżona rękawica odciągnęła moje dłonie zasłaniające 
twarz, ja zaś 
zauważyłem błysk puszki. Nie wiedziałem, czy to był gaz łzawiący, jakiś płyn 
albo pieprz, ale to 
naprawdę nie miało znaczenia. Cokolwiek to było, to jeśli nawet zamknę oczy, 
nieźle mi to 
przypieprzy.
Przez chwilę czułem lodowaty płyn, paliły mnie oczy. Natychmiast zasmarkałem się 
jeszcze 
bardziej i zacząłem się dusić.
Żar ogarnął całą twarz. Byłem świadomy, co stanie się dalej, lecz jednocześnie 
całkowicie 
bezwolny. Nie mogłem nic zrobić, więc pomyślałem, że niech się dzieje, co chce.
Ponieważ dusiłem się, jakaś ręka wgniotła moją twarz w śnieg. Nie padło żadne 
polecenie 
skierowane do mnie; nie było żadnej komunikacji między mną a tamtymi.
Parskając i łapiąc oddech jak dusząca się świnia, walczyłem o powietrze, 
próbując wyrwać 
głowę spod dłoni, która mnie trzymała, i uwolnić twarz z dławiącego śniegu, ale 
ta dłoń na to nie 
pozwalała.
Kopniak wymierzony był w tę część brzucha, którą chroniły moje zachodzące na 
siebie 
dłonie; zakrztusiłem się i wyplułem śluz zebrany w ustach i w nosie. Ponieważ 
potoczyłem się 
z bólu, przewrócił mnie na plecy, a plecak spowodował, że wygiąłem się w łuk i 
moja głowa 
opadła do tyłu. Nadal dusiłem się, a śluz zaklejał mi oczy.
Zwinięta w pięść rękawica walnęła mnie w głowę i rozpięła mi kurtkę; dłonie 
przejechały po 
moim ciele i wcisnęły się do kieszeni, gdzie znalazły zapasowy hak, nóż do 
warzyw 
i prowizoryczną broń Yale. Odebrano mi to wszystko, a na dodatek film do 
polaroidu. Jeden 
z ludzi nacisnął mocno kolanem mój żołądek, więc wymiociny trafiły do ust, a 
kiedy wypłynęły 
na śnieg, rozniósł się wokoło aromat mocnej herbaty wypitej podczas podróży. 
Spróbowałem 
unieść głowę, by wykrztusić kawałki, które utkwiły mi w gardle, ale nowy cios 
posłał mnie na 
deski. Jedyne, co mogłem uczynić, to próbować zachować możliwość oddychania.
Typ klęczący na moim żołądku trzymał mnie na muszce z prawej strony, a jego 
nieruchoma 
tłusta gęba pochyliła się nad moją twarzą dotykając niemal skóry. Drugi klęczał 
obok i czekał. 
Jedynymi dźwiękami były ich ciężkie oddechy i moje świńskie chrząkanie.
Widzieli, że jestem skonany i świadomie utrzymywali mnie w tej pozycji. 
W przeciwieństwie do tego, co mogły zobaczyć moje załzawione, piekące oczy, te 
typy widziały 
o wiele więcej z tego, co działo się przy bramie.
Byłem świadomy, że najpierw muszę dojść do siebie po upadku i po spryskaniu 
cieczą, 
a dopiero potem zastanowić się, jak wydostać się z tego szamba. Owszem, nie 
miałem żadnej 
kontroli nad sobą pod względem fizycznym, ale panowałem nad umysłem. Musiałem 
czekać na 
okazję ucieczki, a im szybciej spróbuję to uczynić, tym większa będzie szansa na 
sukces. Na 
początku zawsze panuje zamieszanie, a refleksja przychodzi później.
Zastanowiłem się nad tym, co zauważyłem. Wszyscy przybysze byli w białych 
zimowych 
kombinezonach, mieli taką samą broń, byli dobrze zorganizowani, a ci dwaj mówili 
po angielsku 
z amerykańskim akcentem. To nie był Małyszka i nie był to wywiad gospodarczy. 
Zacząłem 
rozmyślać o perspektywach na przyszłość i o zmarnowanym czasie na rozmowy z Liv 
i Walem, 
którzy, oczywiście, nie powiedzieli mi wszystkiego. Miałem tylko nadzieję, że 
potrafię cofnąć 
swój własny czas.
Myślałem też o Tomie i miałem nadzieję, że jeśli przeżył, to jak najszybciej 
powróci do 
normalnego świata. Próbował mnie ratować. Jego rzut hakiem w dziesiątkę był 
raczej kwestią 
szczęścia niż wprawy, ale przynajmniej miał jaja i zrobił to. Wygrywanie walki 
nie jest ważne, 
ważna jest odwaga, by do niej stanąć. Byłem niesprawiedliwy wobec niego.
Ponieważ leżałem biernie z twarzą zwróconą ku niebu, poczułem, jak coś 
wilgotnego 
zwilżyło moje wargi: były to pierwsze ciężkie płatki śniegu.
Kilka sekund ciszy zniweczyło skrzypienie śniegu dobiegające od strony trasy 
ucieczki 
Toma. Pewnie biali ruszyli w pościg za Tomem lub by ściągnąć jego ciało. 
Próbowałem coś 
zobaczyć, ale miałem zbyt zmącony wzrok, aby stwierdzić, czy mają Toma, czy nie. 
Jeśli go 
mają, to pewnie nie żył; nie mogłem go usłyszeć i pomyślałem, że będzie 
cierpieć, jeśli strzelą do 
niego, lub też płakać, jeśli go schwytają, bo pomyśli o powrocie do więzienia. 
Dobiegł mnie 
dźwięk łańcucha, gdyż brama została wyważona, lecz ci dwaj obok mnie milczeli, a 
ich 
milczenie sprawiło, że sytuacja wyglądała jeszcze bardziej przerażająco niż 
uprzednio.
Wyglądało na to, że Tom i ja byliśmy dodatkową atrakcją, której tamci się nie 
spodziewali. 
Musieliby chyba zasłaniać usta rękami, aby nie ryknąć śmiechem, gdyby oglądali 
naszą próbę 
wejścia na ogrodzenie, czekając jedynie na moment, gdy będziemy najbardziej 
bezbronni. 
Niezależnie od naszych wysiłków, oni też chcieli dostać się do obiektu. Ta myśl 
bardzo mnie 
przestraszyła. Okazało się, że wyścig do obiektu odbywał się nie tylko z 
Małyszką.
Najważniejsze wydarzyło się w domu. Drzwi wejściowe były zmiażdżone. Wtedy 
usłyszałem krzyk zgłuszony przez wiatr i męskie głosy, które nie należały do 
ludzi z tej drużyny; 
te głosy były przenikliwe, rozedrgane.
Moi dwaj nowi znajomi nadal rozglądali się dookoła i najwidoczniej wreszcie się 
doczekali. 
Gęba puknął Sikawkowego w ramię i obaj wstali. To był znak, że wyruszamy. Skoro 
tylko ustał 
nacisk na mój żołądek, rzucono mnie twarzą w śnieg, podczas gdy lewy rzemień 
mego plecaka 
został przecięty, czemu towarzyszyła ich zadyszka. Prawą rękę odciągnęli mi do 
tyłu, jak gdyby 
chcieli ją oderwać od ciała. Zacisnąwszy zęby poczułem ból w klatce piersiowej i 
zostałem 
kopnięty raz jeszcze, więc podciągnąłem ku sobie kolana, aby się obronić.
Unikałem kontaktu wzrokowego, i to nie dlatego, że w ciemnościach nie służył on 
niczemu, 
lecz nie chciałem, by jakieś spojrzenie mogło zostać odczytane jako 
nieposłuszeństwo lub jako 
sygnał, który wywoła represje.
Przez przymrużone oczy widziałem tylko jednego z opiekunów i broń tańczącą na 
jego 
piersiach na pasie biegnącym przez plecy. Upiorne dźwięki dobiegały nadal od 
strony domu, gdy 
ten osobnik ukląkł, chwycił mnie za szyję ręką w zimnej wilgotnej rękawicy, 
drugą zaś podłożył 
pod mój kark i postawił mnie na nogi. W tej fazie nie zamierzałem się opierać, 
by nie stracić 
szans na ucieczkę. Ponieważ wyprowadzono mnie ze śniegowej jamy, wiatr zaczął 
wyciskać mi 
na twarz łzy i śluz. Moje smarki zachowywały się jak krzepnąca galaretka.
Biały prowadził mnie z łapami na gardle, trzymając się ścieżek przetartych już w 
śniegu. 
Zostawianie śladów nie było dla tych chłopców ważne.
Weszliśmy przez otwartą teraz bramę. Czułem śnieżycę na własnej twarzy i 
słyszałem 
skrzypiące kroki eskorty. Patrząc na dom, czułem się tak, jak gdybym skoczył do 
basenu 
i wypływał na powierzchnię, gdyż kształty i dźwięki stawały się z wolna coraz 
wyraźniejsze.
W światłach, które paliły się teraz na parterze i piętrze, zauważyłem przez 
padający śnieg 
więcej osobników w białych kombinezonach. Słychać było odgłosy plądrowania, 
wszędzie leżały 
poprzewracane meble i potłuczone szkło, ale tamten krzyk ustal. Biali milczeli 
jak zaklęci. 
Jedynie ranny facet i jego opiekun zastanawiali się głośno, bo pewnie nie 
rozumieli, co się ze 
mną stało.
Wciągnęli mnie po stopniach – moje golenie uderzały boleśnie o kanty – i rzucili 
z hukiem 
na drewnianą podłogę werandy, dodając mi siniaków do tych, które zarobiłem 
ubiegłej nocy. 
Prowadzili mnie przez werandę, a deski odpowiadały echem.
Na progu leżał porzucony taran – długi stalowy słup z dwoma prostokątnymi 
uchwytami 
z każdej strony. Górny zawias został wgnieciony do wewnątrz i wysadzony, tak że 
trzymał drzwi 
pod kątem czterdziestu pięciu stopni, a szkło z okienek leżało w kawałkach na 
podłodze. Ci 
goście nie potrzebowali elektrycznych szczoteczek do zębów.
Miażdżąc rozbite szkło, weszliśmy do domu. Spowiło mnie ciepło, ale nie było 
czasu, aby się 
nim nacieszyć. Zmuszono mnie, abym przeszedł z opuszczoną głową kilka kroków 
korytarzem. 
Z prawej strony leżało twarzami do podłogi trzech związanych facetów; dwóch z 
nich było tylko 
w bokserkach i koszulkach. Może właśnie dlatego biali nie porozumiewali się 
głośno, bo nie 
chcieli zdradzić tym trzem, kim są. Trzej jeńcy, długowłosi blondyni, byli w 
wieku Toma; jeden 
z nich miał włosy związane w koński ogon, drugi płakał, a włosy przylepiły mu 
się do policzków. 
Pies ich trącał, nie będę się martwił, ilu cyngli było w obiekcie. Patrzyli na 
mnie z tym samym 
pytaniem w oczach, które błąkało się w mojej głowie: „Kim ty, kurwa, jesteś?”
Odwróciłem się. Ci faceci nie mieli dla mnie znaczenia. Pracowałem nad tym, jak 
urwać się 
Amerykanom.
Kiedy obróciłem głowę, Bucior stuknął mnie w policzek i pokazał na migi, że mam 
leżeć 
twarzą do podłogi. Oparłem podbródek na deskach, a ręce musiałem wysunąć przed 
siebie, aby 
można je było obserwować. Biali już wcześniej tak właśnie traktowali więźniów.
Odczekałem kilka sekund, zanim podniosłem głowę, usiłując się rozejrzeć, aby 
zebrać 
informacje, które mogły dopomóc mi w ucieczce. Nie zaobserwowałem żadnych oznak 
zamieszania; każdy wiedział, co ma robić. Biali przemieszczali się sprawnie. 
Kilku z nich miało 
opuszczone kaptury, a na głowie tylko kominiarki. Istnieje wiele różnych 
powodów, dla których 
nosi się mundury, lecz w takiej sytuacji jak ta robi się tak w celach 
identyfikacyjnych.
Atmosfera, jaka panowała w pomieszczeniu, przypominała sprawnie działające biuro 
ulokowane na dużej powierzchni. Wszyscy byli wyposażeni w identyczną broń z 
tłumikiem. 
Pistolet, który nosił każdy z nich, był czymś niezwykłym. Po raz pierwszy 
zobaczyłem P7 dawno 
temu, jeśli jednak dobrze zapamiętałem, z tej broni strzelało się nabojami 7,62 
mm i miała ona 
siedem luf długości około piętnastu centymetrów, znajdujących się w plastykowej 
obudowie. Ta 
część była szczelna, odporna na wodę i przypięta do rękojeści pistoletu. Naboje 
odpalało się 
konwencjonalnie przez naciśnięcie języka spustowego, ale funkcję iglicy spełniał 
prąd 
elektryczny, wysyłany przez urządzenie końcowe do jednej z luf w chwili 
naciśnięcia języka 
spustowego. W rękojeści pistoletu umieszczona była bateria. Po wystrzeleniu 
wszystkich siedmiu 
nabojów, plastykowy człon był po prostu wyrzucany i zakładano nowy.
Pistolet P7 został pierwotnie zaprojektowany do walki podwodnej i w zamkniętych 
pomieszczeniach. Nie wiedziałem, czy ta broń była skuteczna i jaki miała zasięg; 
wiedziałem 
jednak, że była cicha i miała wyjątkową moc. Ze względu na wielkość, noszona 
była przez 
białych facetów na białych kombinezonach w kaburach przerzuconych przez ramię 
i podtrzymywanych czarnym grubym nylonowym rynsztunkiem, spełniającym funkcję 
pasa na 
naboje. Nie pamiętam, kto wyprodukował ten pistolet i czy była to jego prawdziwa 
nazwa. 
W chwili obecnej nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Interesowało mnie 
natomiast, że ci 
ludzie byli umundurowani, działali profesjonalnie i że wysłano ich tutaj, 
ponieważ komputery 
znajdujące się w obiekcie nie podlegały Y2K.
To musieli być ludzie z CIA, a może z NSA – nieważne z której firmy. Najbardziej 
niezwykłe było to, że przeprowadzali taką operację na terytorium 
zaprzyjaźnionego kraju. Takie 
postępowanie było czymś normalnym dla takich głupoli jak ja, żeby można się było 
wszystkiego 
wyprzeć, gdyby coś poszło nie tak. Powodem tego, że zdecydowali się wejść na 
cudze 
terytorium, musiało być coś, co do nich należało, a z drugiej strony coś tak 
delikatnego, że nie 
zdecydowali się powierzyć tego zaprzyjaźnionym służbom. Czyżbym więc próbował 
ukraść 
amerykańskie tajemnice? Miałem nadzieję, że nie. To było szpiegostwo, a nie 
mogąc raczej 
liczyć na pomoc rządu Jej Królewskiej Mości, miałbym szczęście, gdybym wyszedł z 
więzienia, 
aby zobaczyć wnuki Kelly.
Pojąłem wreszcie, co wywoływało przyćmioną jasność płynącą z lewej strony domu. 
Przez 
otwarte drzwi mogłem stwierdzić, że ten pokój wypełniał blask bijący z ekranów 
telewizyjnych. 
Dostrzegłem CNN, CNBC, Bloomberg TV i kilka stacji japońskich, a we wszystkich 
byli 
mężczyźni i kobiety, rozmawiający o interesach. Napisy w dole ekranu 
przedstawiały informacje 
finansowe. Tak czy owak, nie był to nawet serial „Przyjaciele”. Poczułem się 
jeszcze bardziej 
przygnębiony. To było jak pogarszająca się z każdą chwilą pogoda.
Pomiędzy telewizorami stały monitory komputerowe; większość z nich była 
wyłączona, ale 
przez kilka ekranów biegły pionowo w dół szeregi liczb. Miałem wrażenie, że 
widzę grzebiącego 
w tym wszystkim Toma. Jedne komputery i monitory były wyłączone z sieci, podczas 
gdy liczne 
białe postacie zajęły się innymi maszynami i klawiaturami znajdującymi się w 
pokoju. Wśród 
nich zobaczyłem kobiecą dłoń stukającą w klawisze, z nieskazitelnym manikiurem, 
ozdobioną 
małżeńską obrączką.
Reszta otoczenia to był istny chlew, pełen papierków po zjedzonych cukierkach, 
pudełek po 
pizzy, puszek i do połowy pustych plastykowych butelek z colą. Ten widok 
przypominał pokój 
studencki, ale jeszcze bardziej zbiornicę złomu, do której wrzucono parę 
ciężarówek różnego 
technicznego szmelcu. Pojąłem, co tutejsi mieszkańcy wnosili ubiegłej noc z 
merca: nadeszła ich 
pora na pizzę.
Mój mały zwiad został nagle przerwany, kiedy zauważyłem zbliżającą się do mnie 
bezszelestnie parę szytych, sznurowanych czarnych butów. To były amerykańskie 
dannery. 
Znałem je dobrze, bo miałem taką jedną parę – wysoka cholewka, wierzch skórzany, 
goretex 
w środku. Amerykańscy wojskowi także je nosili.
Na podłodze za mną przesunął się albo został przesunięty ktoś, kto przypominał 
Toma. Ten 
ktoś płakał, ale nagle jego szloch został stłumiony, jak gdyby założono mu 
knebel. 
Zaryzykowałem i odwróciłem głowę, aby zobaczyć, co się tam dzieje, ale zrobiłem 
to zbyt 
późno. Na głowę wepchnięto mi kaptur, który rozmazał mi jeszcze bardziej smarki 
na górnej 
wardze i brodzie. Opór był bezcelowy, więc pozwoliłem białemu, aby zrobił to jak 
najszybciej. 
Przekonałem się, że najlepiej skoncentrować się na oddychaniu przez tę szmatę i 
nastawić uszu.
Sznurki zostały ściągnięte i znalazłem się w świecie absolutnych ciemności. Nie 
docierało do 
mnie żadne światło. Twarz zaczęła mi się szybko pocić, ponieważ tkanina kaptura 
zatykała mi 
usta. Odepchnąłem ją dmuchnięciem, próbując pozbyć się skroplonego oddechu.
Usłyszałem teraz buty po obu stronach głowy, czemu towarzyszył ciężki oddech, 
ponieważ 
moje ręce zostały siłą skrzyżowane razem przed głową i spięte plastykowymi 
kajdankami. 
Krótkiemu ostremu trzaskowi mechanizmu zapadkowego towarzyszył ból przegubów.
Teraz wokół mnie zrobił się większy ruch, słychać było szelest, bo chłopcy od 
pizzy zaczęli 
się ubierać. To był dobry znak: biali chcieli mieć ich żywych, a ja spodziewałem 
się, że mnie 
także. Między odgłosami tłumionych szlochów i zgrzytem podciąganych suwaków 
słyszałem 
słowa: „Danke... kiitos... spasiba...”. Ci chłopcy nie znali oczywiście 
narodowości ludzi w bieli 
i woleli się zabezpieczyć na wszystkie strony, używając słów, które brzmiały jak 
wypowiadane 
przez brukselskich tłumaczy.
Deski podłogowe ugięły się pod ciężarem ludzi zmierzających do wyjścia, 
wlokących za 
sobą kable i końcówki, które ślizgały się tuż obok mojej głowy. Jakieś końcówki 
uderzyły 
w taran przy drzwiach wejściowych, wydając głuchy dźwięk. Przypuszczałem, że to 
wynoszono 
na zewnątrz komputery. Z odgłosów, jakie do mnie docierały, wynikało, że 
ustawiano je w stosy 
na werandzie.
Mój kaptur wypełnił się rykiem silników, gdyż pojazdy zgromadziły się na 
zamkniętym 
terenie. Temperatura wewnątrz domu zaczęła gwałtownie opadać, przez otwarte 
drzwi wiał wiatr. 
Z lewa, z werandy, dobiegały do mnie stłumione niewyraźne głosy, wymieniające 
między sobą 
krótkie informacje, gdy podjechały samochody.
Pojazdy zatrzymały się, kierowcy zaciągnęli ręczne hamulce. Silniki pracowały na 
biegu 
jałowym, jak czyni się w tego rodzaju operacjach, żeby nie było kłopotów z ich 
uruchomieniem. 
Drzwi samochodów otworzyły się, potem zostały zatrzaśnięte, a wokół werandy 
rozeszło się 
dudnienie licznych kroków. Usłyszałem zgrzyt, a potem dźwięk świadczący o tym, 
że drzwi 
furgonetki zostały otwarte. Przed domem słychać było dźwięki jak przed rampą 
załadunkową 
megasamu.
Próbowałem poruszyć rękami, aby poczuć się swobodniej, ale tak naprawdę miałem 
zamiar 
się przekonać, jak jesteśmy pilnowani. Odpowiedź nadeszła ekspresem, kiedy 
poczułem but na 
obolałych żebrach. To było to samo miejsce, w które dostałem jeszcze w śniegowej 
jamie. 
Znieruchomiałem, skupiając się na tej stronie ciała, gdzie poczułem ból.
Leżałem czekając, aż ból ucichnie. Szloch i sapanie obok mnie zrobiły się 
głośniejsze. 
Sprawcę tych dźwięków próbowano nakłonić, by się przymknął, ale perswazja 
wywołała 
przeciwny skutek. Chłopak panikował dłuższą chwilę, co przypomniało mi Toma. 
Miałem cichą 
nadzieję, że żyje i udało mu się uciec daleko stąd, a może jest właśnie tym 
chłopcem, który 
z kapturem na głowie cieszył się nadmiarem powietrza, zamknięty w którymś z 
samochodów?
Deski podłogi znieruchomiały, ale kable i końcówki nadal stukały i grzechotały 
wleczone 
przez werandę. Inni biali ładowali wszystko na platformy; słyszałem ich buciory 
walące 
w blaszane podłogi furgonetek.
Deski podłogi znów się ugięły, gdy tych trzech leżących obok mnie stawiano na 
nogi wśród 
stłumionych jęków i płaczu. Jeden z płaczących przeszedł obok mnie i został 
wyprowadzony na 
zewnątrz; potem wyprowadzono pozostałych. Teraz usłyszałem krzyk z wnętrza 
pierwszej 
furgonetki. Próbowałem przekonać sam siebie, że biali nie robiliby sobie 
kłopotu, gdyby nie 
chcieli mieć nas żywych.
Gdy nasłuchiwałem, jak wyprowadzano drugiego z trzech jeńców, para butów, 
skrzypiąc, 
zbliżała się do mnie i zatrzymała się w odległości ledwie kilku milimetrów od 
mego ucha. Dwie 
pary dużych agresywnych rąk chwyciły mnie pod pachami i ustawiły pionowo. 
Pozwoliłem, aby 
moje buty ciągnęły się po podłodze.
Chciałem wyglądać na kogoś słabego i powolnego, kto nie jest groźny; ot, zwykły 
zjadacz 
chleba, który wkroczył na złą drogę, więc nie warto się nim przejmować.
Ci dwaj chrząkali z wysiłku, kiedy przekroczyliśmy próg werandy. Moje palce 
uderzyły 
o drzwi i znalazłem się na podłodze. W tej samej chwili poczułem na rękach i 
szyi powiew 
mroźnego powietrza, które niebawem dotarło też do mojej twarzy, gdy przez kaptur 
zawilgocony 
oddechem, zaczęło przedostawać się zimno z zewnątrz.
Wlokąc mnie po stopniach z werandy strażnicy nagle stanęli, kiedy ktoś klasnął w 
dłonie, 
dając im znak, by skręcili w prawo. Czyżby zamierzali oddzielić mnie od innych? 
Na złe, czy na 
dobre?
Po pięciu sekundach, idąc już w nowym kierunku, wiedziałem, że prowadzą mnie do 
innego 
pojazdu. To nie było już zimne metalowe pudło, lecz coś, co przypominało tylne 
siedzenie 
merca. Aby wejść do środka, trzeba się było wspiąć, a wnętrze było wyłożone 
tapicerką i bardzo 
ciepłe. Na razie byłem zadowolony.
Drzwi naprzeciw były otwarte. Jakieś ręce chwyciły mnie za kurtkę i wciągnęły do 
środka, 
a ich właściciel pochrząkiwał, aby zrównoważyć wysiłek. Przejechałem boleśnie 
nogami przez 
próg i ostatecznie zostałem pchnięty na podłogę. Jeden z wylotów ogrzewania, 
naprzeciw mojej 
szyi, wyrzucał gorące powietrze. Coś wspaniałego. Nawet przez kaptur czułem 
nowość wnętrza 
i nie wiedzieć dlaczego, byłem nieco szczęśliwszy w tym moim nieszczęściu.
Samochód zakołysał się, gdy ktoś wskoczył na siedzenie nade mną. Jego pięty 
kopały mnie 
raz po raz, gęba ich właściciela opluwała mi policzek, a śluz rozmazywał się z 
tyłu mego ucha. 
Nie odezwałem się, ale rozkazałem sobie w duchu: siedź cicho. Byłem bezsilny, by 
zareagować 
tak czy owak, więc najlepszym wyjściem było leżeć tam, gdzie leżałem, i 
korzystać 
z ogrzewania.
Drzwi bagażnika były nadal otwarte i słyszałem, że załadunek przed werandą trwa. 
Z odległości kilku metrów doszedł do mnie zgrzyt pchniętych przez kogoś drzwi 
furgonetki, 
które zamknęły się z trzaskiem. Z boku pojazdu znajdował się podwójny zaczep, 
który pozwalał 
kierowcy sterować zabezpieczeniem drzwi, lecz jeszcze go nie uruchomił. 
Musieliśmy czekać na 
sformowanie konwoju. Po upływie kilku sekund jeszcze jedne przesuwane drzwi 
zostały 
zamknięte i zapanowała cisza.
Biali nadal nie wyrzekli ni słowa. Porozumiewali się na migi albo doskonale 
wiedzieli, co 
robić.
Zawieszenie osiadało coraz bardziej w miarę tego, jak do samochodu wchodziło 
coraz więcej 
osób. Wszystkie drzwi zostały zamknięte, ja zaś czułem, że na tylnym siedzeniu 
jest co najmniej 
trzech pasażerów. Wszędzie znajdowały się buty, a pięty jednej z par kopiąc 
mnie, utrzymywały 
mnie na podłodze, nie pozwalając nawet na zmianę pozycji. Inne buciory kopnęły 
mnie w nogi, 
aby ich właściciel mógł postawić wygodnie stopy na podłodze. Nie zamierzałem 
zwracać mu 
uwagi.
Byliśmy pierwszym pojazdem, który opuścił obiekt na niskim biegu, by uporać się 
z oblodzonymi koleinami i dać szansę wycieraczkom pracującym na całego w walce 
ze śniegiem.
Jeden z pasażerów siedzących z przodu włączał przyciski na tablicy rozdzielczej. 
Ryknęła 
muzyka – jakiś koszmarny europop, który natychmiast został wyłączony i 
usłyszałem, jak biali 
cicho się śmiali. Obojętnie kim byli i dla kogo pracowali, właśnie zakończyli 
pomyślnie pracę 
i odreagowywali napięcie.
Nie mogłem stwierdzić, czy dotarliśmy już do zakrętu, ponieważ był to długi łuk 
i nie czułem 
tego przy takiej małej prędkości. Niebawem jednak samochód zaczął wspinać się 
pod górę, więc 
do wjazdu na drogę nie było już daleko. Tkwiłem w głębokim zamarzniętym szambie 
i nie 
miałem pomysłu, jak się z tego wyrwać.
23.
Jechaliśmy kilka minut i samochód przyhamował. Słychać było głuche stęknięcie, 
gdy 
kierowca wrzucił wyższy bieg i wziął ostry zakręt w lewo. Musieliśmy jechać 
żwirówką, a więc 
nie będziemy przejeżdżać obok saaba; tak miało być do końca. Czyżby wiedzieli, 
gdzie 
zostawiłem samochód? Czy naprawdę byli tu ubiegłej nocy, obserwując mnie, jak 
przeprowadzam zwiad i jak wracam w to samo miejsce? Takie pytania sprawiły, że 
znowu 
zacząłem martwić się o Toma. Może dlatego nie ścigali go zbyt gorliwie, że 
wiedzieli, dokąd 
zmierzał. Nie martwiło mnie, czy żyje, czy jest martwy, tylko to, że o tym nie 
wiedziałem.
Samochód zaczął łagodnie przyspieszać. Przednie siedzenie z pasażerem cofnęło 
się i duże 
cielsko zaczęło napierać na moją twarz. Prawdopodobnie ten biały starał się 
przybrać 
wygodniejszą pozycję.
Śnieg topił się teraz na odzieży tych trzech nade mną i kapał na moją szyję. To 
nie była 
jedyna przykra rzecz, jaka przydarzyła mi się tej nocy, lecz ta akurat 
szczęśliwie korespondowała 
z tym, co zamierzałem. Niewiele mogłem w tej chwili zrobić poza takim 
usytuowaniem ciała 
i próbą odprężenia się, na ile pozwoliły trzy pary dannerowskich butów.
Pasażer siedzący na przednim fotelu podskoczył nagle w górę, krzycząc: – Co jest 
do kurwy 
nędzy? Rany boskie, Rosjanie! – Akcent miał niewątpliwie amerykański.
Ułamek sekundy później kierowca nacisnął hamulec. Za nami dał się słyszeć huk 
metalu, 
trzask rozpryskującego się szkła i odgłos szybkich serii z ciężkiej broni 
automatycznej dużego 
kalibru.
Czysty nowoangielski akcent i odgłos szybkiego ognia nękał mnie dość długo. 
Sytuacja 
pogorszyła się, gdy nasz pojazd wpadł w poślizg, zatrzymał się i przewrócił w 
śnieg na poboczu. 
Drzwi zostały rozsadzone i otworzyły się.
– Osłoń ich, osłoń ich!
Zawieszenie podskoczyło w górę, gdy pasażerowie wyskakiwali kolejno z samochodu, 
używając mnie jako trampoliny. Leżąc na podłodze samochodu, poczułem się nagle 
narażony na 
atak, oślepiony przez kaptur, zaobrączkowany – pojazd jest naturalnym celem dla 
ognia. Nie 
zastanawiałem się jednak, o co chodzi i kto czego chce. Już najwyższy czas 
zniknąć.
W otwartych drzwiach pogwizdywał wiatr; silnik nadal pracował.
Ogień z ciężkiej broni automatycznej prowadzony był zaledwie z odległości 
pięćdziesięciu 
metrów. Serie odbijały się od drzew długimi niekontrolowanymi wybuchami. 
Nadeszła moja 
chwila.
Uniosłem skrępowane ręce, usiłując zerwać kaptur z twarzy, ale zaciągnięty sznur 
utknął na 
moim podbródku. Mocowałem się z tym, gdy usłyszałem histeryczny krzyk, 
rozlegający się 
w dole drogi. Jedyną korzyścią, jaką odniosłem ze współpracy z Siergiejem i jego 
gangiem, było 
to, że nauczyłem się rozpoznawać Rosjan. Mogłem nie wiedzieć, co to znaczy, ale 
wiedziałem, 
kto krzyczy. To musiał być Małyszka.
Gdybym zdołał zerwać kaptur z głowy, zamierzałem dostać się na fotel kierowcy i 
nie 
czekając ruszyć. Kiedy nadal zmagałem się ze sznurem, musiałem pochylić głowę. 
Szkło 
roztrzaskało się, gdy w górną część przedniej szyby uderzył pocisk i utknął w 
zagłówku. Niemal 
w tej samej chwili dwa inne pociski z tej samej serii zrykoszetowały o granitowy 
głaz na poboczu 
i z gwizdem poszybowały w powietrze. Słychać też było więcej okrzyków, tym razem 
po 
amerykańsku.
– Rusz się!
– Dalej! Zrób to!
Mój samochód nie mógł nigdzie jechać, ale wyły silniki innych wozów, wyły na 
wysokich 
obrotach, drzwi trzaskały, a opony buksowały w śniegu.
Udało mi się wreszcie zerwać kaptur. Szykując się do wyskoczenia z dziury między 
siedzeniami, pojąłem nagle, że nie był to dobry pomysł. Pięć metrów dalej, od 
strony szlaku, 
ukryta za stosem granitu, biała postać celowała z SD w środek mojej sylwetki. 
Wiedziałem 
o tym, gdyż zauważyłem czerwone oko celownika laserowego na własnej kurtce. Z 
głową 
w kominiarce wrzeszczał do mnie jak jakiś upiór, który pokazał się na szlaku: – 
Nie ruszać się! 
Na ziemię, na ziemię!
Z okiem lasera umiejscowionym na mnie, miał jednak pewien kłopot, by trafić. 
Zrobiło się 
jeszcze głośniej, a strzały mieszały się z ogniem Rosjan. Położyłem się tak 
płasko, jak się tylko 
dało, na swoim dawnym miejscu. Gdyby tam był dywan, to wcisnąłbym się pod niego.
Chociaż byłem teraz jeszcze bardziej odsłonięty, postanowiłem przekonać się, jak 
wygląda 
sytuacja na moich tyłach. Zobaczyłem, że światła samochodów skierowane są we 
wszystkie 
strony, oświetlając padający śnieg, Amerykanie zaś usiłowali wymknąć się pod 
osłoną 
furgonetki, która stała bezpośrednio za naszym samochodem. Od strony drogi było 
to prawie 
niemożliwe, gdyż lewy błotnik samochodu zawinął się wokół drzewa; kierowca 
musiał zostać na 
swoim miejscu – słyszałem i widziałem, jak koła buksowały szaleńczo, usiłując 
powrócić na 
żwir.
Cienie rzucane przez reflektory samochodów i sylwetki poruszając się wśród drzew 
wprowadzały jeszcze większy chaos. Widziałem błyski ognia prowadzonego przez 
Rosjan, tym 
razem od strony szlaku, z tyłu konwoju. Rosjanie wycofywali się.
Biały, który miał mnie na muszce, musiał pierwszy zauważyć sylwetki wśród drzew. 
Poderwał broń w górę i otworzył ogień, wysyłając nisko szybkie serie; opróżnił 
przynajmniej 
trzy magazynki. W porównaniu z ciężką bronią strzelającą z przeciwnej strony, 
serie białego 
zabrzmiały niemal żałośnie. Broń Amerykanów nie została zaprojektowana jako broń 
dalekiego 
zasięgu. Nawet odległość dwudziestu metrów była zbyt daleka dla SD.
– Przerwa.
Mój stróż musiał zmienić magazynki. Przyglądałem się, jak chwycił zębami 
wierzchnią 
rękawicę, nie spuszczając ze mnie wzroku, i w przednich światłach samochodów 
zobaczyłem 
białą jedwabną rękawiczkę. Pusty magazynek powędrował w dół jego białej bluzy, 
ręka 
wyłuskała z pasa pełny magazynek i klepnęła pojemnik. Czyniąc tak, uruchamiał 
zapadkę spustu 
i ten ruch podpowiedział mi, że biali posiadali nowszą wersję SD, a nawet więcej 
– ten biały 
musiał być jakimś ważniakiem, bo wszystko, co robił, było zbyt poprawne. Nie 
byłem jeszcze 
gotowy do ucieczki. Tamten miał w kaburze P7, a ta broń dziurawiła tak 
skutecznie, że gdybym 
znalazł się pod ogniem, nie miałbym czasu na nic. Nie podnosiłem głowy i leżałem 
nieruchomo.
Obok mnie ryczały silniki i piszczały opony. Ten z błotnikiem zaczepionym o 
drzewo, 
usiłując ruszyć zbyt szybko, urwał się wreszcie ze smyczy z rozbitą szybą i 
dziuraw karoserii. 
Biali z samochodu, w którym nadal leżałem, mieli otworzyć ogień osłonowy, gdy 
ich kumple 
będą opuszczać rejon zagrożenia.
Usłyszałem głos z nowoangielskim akcentem: – Rusz się! Spadaj! No już!
Facet, który miał mnie na oku, ruszył się z miejsca, wskoczył do samochodu, wbił 
mi nogi 
w plecy i przystawił broń do szyi. Magazynek był bardzo gorący, poczułem więc 
zapach 
bezdymnego prochu i oliwy WD40. Prawdopodobnie nasmarował broń, by ochronić ją 
przed 
mrozem, a teraz oliwa spaliła się podczas strzelaniny.
Ostatnią rzeczą, jaką mogłem zobaczyć, był kaptur, który mój stróż wciągnął mi 
na głowę.
Jego kumple też wskakiwali do środka, a ich ciężar rozkołysał samochód. Wyczułem 
ruch 
dźwigni zmiany biegów i ruszyliśmy szybciej, niż należało; opony zabuksowały i 
ślizgały się 
nadal, kiedy cofaliśmy się, aby wyjechać na drogę.
Drzwi zostały zatrzaśnięte, a we mnie uderzył z góry podmuch powietrza. 
Elektrycznie 
uruchamiany szyberdach był otwarty, a chwilę później usłyszałem huk wystrzałów i 
krzyk: – 
Dostań jakiegoś, dostań jakiegoś! – gdy ten z nowoangielskim akcentem strzelał 
przez otwartą 
szczelinę. Nie słyszałem żadnej odpowiedzi ze strony Rosjan. Inny odwrócił się i 
otworzył ogień 
przez uchylone okno, dodając więcej dziur do bezodpryskowego szkła.
Puste łuski uderzały w boczne okno z metalicznym dźwiękiem, a potem spadały na 
moją 
głowę.
Mroźne powietrze wpadało przez dach, a wtedy silnik jęknął i już nie czułem 
ruchu 
powietrza.
– Czy ktoś został na dole?
– Nikogo nie zauważyłem – powiedział ten z tyłu – a jeśli nawet, to będą w 
tamtych 
pojazdach. Nikogo nie zostawili.
Ktoś mi przyłożył mocno w twarz, mówiąc: – Pierdoleni Ruscy! I kto by pomyślał, 
że jesteś 
człowiekiem?
Ten siedzący obok kierowcy był bez wątpienia ich dowódcą. Akcent tego 
amerykańskiego 
białasa brzmiał tak, jak gdyby zamierzał stanąć na skrzynce po pomarańczach i 
walczyć 
o zwycięstwo demokratów w New Hampshire, a nie pieprzyć się z gangami w 
Finlandii, ale 
sprawiał wrażenie, że raczej da sobie z tym radę. Byłem nadal żywy.
Nastąpiła krótka przerwa, podczas której, być może, porządkował swoje myśli, 
lecz zaraz 
powiedział: – Bravo, Alfa. – Musiał być włączony do sieci i słuchał tego, co się 
tam dzieje, przez 
słuchawki, bo dodał: – Co się dzieje?
W samochodzie zapanowała cisza. Dobrze wyszkoleni pracownicy operacyjni wiedzą, 
jak się 
zachować, gdy ktoś włączony jest do sieci.
Demokrata wrzasnął: – Sytuacja jest do dupy! Oni przechwycili pojazd naszej 
grupy – teraz 
włączył się do sieci wewnętrznej i zapytał: – Przyjąłem, czy sprawdziłeś, jak 
stoimy 
z wyposażeniem?
Przez pięć sekund panowała cisza, zanim Demokrata odezwał się niskim 
przygnębionym 
głosem: – Przyjąłem, Bravo. – Po chwili zwrócił się do załogi pojazdu: – Te 
pierdolone 
skurwysyny mają sporo naszego sprzętu!
Załoga milczała, gdyż Demokrata uspokajał nerwy, zanim powrócił do sieci.
– Charlie, Alfa, jak tam u ciebie?
Sprawdzał teraz wszystkie hasła wywoławcze. Wydawało się, że były cztery takie 
hasła: 
Bravo, Charlie, Delta i Echo. Nie wiedziałem, ilu ludzi kryje się pod każdym z 
haseł, lecz 
wszystko wskazywało na to, że ich liczebność była taka sama jak u nas. 
Przyłapałem się na 
myśli, że to dobrze, iż nie wiem, czy złapali Toma. Amerykanie i Małyszka mogli 
mieć każdy 
sprzęt, jaki im się zamarzy, a jeśli chodzi o trzy sobowtóry Toma z tego domu, 
to muszą być 
bardziej wkurzeni niż my wszyscy razem wzięci.
Kontakt radiowy odbywał się otwartym tekstem, to zaś wskazywało, że korzystali z 
łączności 
satelitarnej, a nie międzykontynentalnej, jak w wypadku mojej motoroli. Podczas 
transmisji 
radiowej wiadomość jest skanowana kolejno przez różne częstotliwości, więc 
jedynie radiostacje 
nastrojone na konkretną szyfrowaną częstotliwość mogą taką wiadomość odebrać i 
zmienić 
w takim samym tempie. Inne radiostacje otrzymują bełkotliwą papkę.
Teraz musiał zapewne otrzymać wiadomość od Echa. – OK, słyszę cię Echo. Odbiór. 
– 
Odwrócił się do swoich ludzi siedzących z tyłu, mówiąc: – Policjant dostał w 
nogę, ale wszystko 
w porządku; jest super. – Z tyłu dobiegło westchnienie ulgi.
Gdy Demokrata odwracał się, poczułem jak tkanina kaptura uciska mi twarz i znowu 
usłyszałem jego głos: – Czy ten dupek jeszcze oddycha?
– Oczywiście – odpowiedział mój nadzorca, dając mi kopa buciorem i dokładając do 
tego 
obelgę w teksańskiej gwarze.
Jęknąłem, dodając jakiś niezrozumiały wyraz po rosyjsku. Dupsko dowódcy znów 
zakręciło 
się na mojej głowie, a moja głowa wraz z nim. Demokrata mówił do mikrofonu: – 
Uwaga, 
wszystkie stanowiska, tu Alfa. Nadal postępujemy według planu. Moja grupa 
pochwyciła 
ekstrazdobycz. Potwierdzić odbiór.
Wyobraziłem sobie, jak słyszy w słuchawkach inne sygnały wywoławcze.
– Bravo.
– Charlie, odbiór Delta, odbiór.
– Tu Echo, odbiór.
Pomyślałem, że pewnie to ja jestem tą ekstrazdobyczą. Cokolwiek się ze mną teraz 
stanie, 
obciąży to Demokratę.
Jakieś dwadzieścia minut jechaliśmy w ciszy asfaltowaną drogą. Według mojej 
oceny, nie 
pojechaliśmy zbyt daleko. Nie mogliśmy jechać szybciej z powodu obfitego śniegu.
Demokrata włączył się do sieci: – Tata jeden, tu Alfa.
Teraz słuchał.
– Są jakieś nowe wiadomości od Super Six? – I już ciszej dodał: – Tak rozumiem, 
czekam.
„Tata jeden” i „Super Six” nie zabrzmiały jak podstawowe hasła wywoławcze, bo te 
są 
zawsze zwięzłe i ostro brzmiące. To pomaga uniknąć zakłopotania, kiedy gówno 
trafi 
w wentylator lub warunki komunikacyjne są złe, a takie czynniki chodzą zwykle 
parami.
Po dziesięciu minutach Demokrata wrócił do sieci, bo krzyknął: – Alfa. – 
Oczywiście 
otrzymał potwierdzenie.
Potem zapadła cisza i: – Odbiór, hasło wywoławcze Super Six zostało wysłane, ale 
nikt go 
nie odbierał. Po dwóch sekundach Demokrata ogłosił: – Wszystkie stanowiska, 
wszystkie 
stanowiska. W porządku, jest taka sprawa. Jedźcie według planu. Ekstrazdobycz 
jedzie spokojnie 
ze mną. Potwierdzić.
Kiedy otrzymał potwierdzenia ze wszystkich stanowisk, więcej się nie łączył. 
Jego ludzie też 
mieli gówniany dzień. Hasło „Super Six” musiało należeć do śmigłowców lub 
samolotów, które 
nie mogły wzbić się w powietrze ze względu na pogodę. Przy korzystnej pogodzie 
mielibyśmy tu 
nalot ludzi, pracujących dla ich firmy. Dziewięciu na dziesięciu to piloci 
cywilni, którzy 
zatrudniają się dodatkowo jako piloci do wynajęcia, więc mają przykrywkę. 
Mogliby lecieć 
korzystając z systemów nawigacji satelitarnej i potrafiliby zabrać nas 
wszystkich lub 
przynajmniej ekwipunek, rannych, więźniów i wycofać się do amerykańskiej bazy. A 
gdyby 
chodziło o śmigłowce, to usiadłyby na amerykańskim okręcie wojennym gdzieś na 
Bałtyku, 
gdzie komputery i ich obsługa rozwiążą i usuną wszelkie kłopoty każdego, kto 
chciałby je mieć. 
Jeśli ja nie rozwiążę natychmiast swoich zasranych kłopotów i nie ucieknę, to 
wyląduję razem 
z nimi w jednym z amerykańskich obozów dla uchodźców. Widziałem to już kiedyś: 
pomieszczenia, od zimnych i wilgotnych komórek o powierzchni trzech metrów 
kwadratowych 
do samodzielnych pokoi, zależnie od tego, jaki sposób uznają za najlepszy, by 
wyciągnąć 
informacje od takich „zdobyczy” jak ja. Jakkolwiek by na to patrzeć, były to 
ośrodki przesłuchań 
i tylko od przesłuchujących (CIA, NSA lub kogokolwiek innego) zależało, czy 
zostaniesz 
obrobiony łagodniej, czy ostrzej.
Mam w dupie tych pizzojadów. Nie interesowało mnie, co się z nimi stanie. Teraz 
jednak 
podszywając się pod jednego z ludzi Małyszki, trafiłbym prosto do osobistej 
kawalerki dwa na 
dwa metry. Nie wiedziałem, jak temu zapobiec leżąc tu, gdzie leżę. Miałem tylko 
nadzieję, że 
uda mi się zwiać, zanim ci nade mną odkryją, kim jestem naprawdę.
24.
Jakieś dwadzieścia minut jechaliśmy całkiem wolno. Leżenie na kawałku podłogi 
w samochodzie było fizycznie bolesne, ale to nic w porównaniu z przygnębieniem, 
jakie 
odczuwałem widząc czarno swoja przyszłość.
– Tata jeden, tu Alfa – niebieska jedynka.
Demokrata znów wlazł do sieci. Pod hasłem „Tata jeden” musiała się kryć baza 
operacyjna. 
Demokrata był podporządkowany temu, komu przesyłał raport, więc „Tata jeden” 
znał 
lokalizację grupy.
Mniej więcej po upływie minuty skręciliśmy ostro w prawo.
– Tata jeden, tu Alfa – niebieska dwójka.
Słyszałem szelest materiału na rękach kierowcy, gdy wykonywał skręt, a odgłos 
wydawany 
przez opony poinformował mnie, że jesteśmy na zaśnieżonej nawierzchni.
To był ostry skręt w prawo, więc przywaliłem głową w drzwi. W tym samym niemal 
momencie wyrżnęliśmy w coś, co przypominało śpiącego policjanta i jechaliśmy 
jeszcze 
trzydzieści metrów, zanim samochód stanął.
Demokrata wyskoczył na zewnątrz, zostawiając otwarte drzwi. Kiedy otwarto drzwi 
bagażnika, nadjechały inne pojazdy i zgromadziły się wokół nas. Zgrzyt opon na 
suchym podłożu 
wskazywał, że znajdujemy się pod dachem, a wnosząc z echa silników 
samochodowych, 
pomieszczenie było duże i przypominało jaskinię. Trzech białych ze mną na czele 
rozpoczęło 
wysiadkę. Inne silniki pracowały na jałowym biegu, otwarto drugie drzwi, 
następne zaś 
rozsunięto. Ludzie wychodzili z pojazdów i dreptali wokoło, ale nie było słychać 
żadnych 
dźwięków. Wtedy rozległ się stukot drzwi garażowych i zgrzyt wyciąganego ręcznie 
łańcucha.
Niezależnie od tego, jaka to była budowla, znaleźliśmy się we wnętrzu, którego 
gospodarze 
nie marnowali pieniędzy, by je ogrzać. Może był to hangar lotniczy, co mogłoby 
mieć sens, 
gdybyśmy mieli zamówiony samolot albo śmigłowiec. A może to był jakiś stary 
magazyn? Przez 
kaptur nie docierał do mnie nawet błysk światła.
Powietrze robiło się ciężkie od spalin. Gdy trzy pary buciorów użyły mnie jako 
rampy do 
wyjścia z samochodu, para rąk chwyciła mnie za kostki nóg i zaczęła ciągnąć 
stopami do przodu. 
Wywleczony przez próg drzwi, gruchnąłem na ziemię i tylko ręce złagodziły upadek 
z wysokości 
pół metra. Sucha powierzchnia okazała się betonem.
Wokół mnie trwała gorączkowa krzątanina, a towarzyszyły jej takie same odgłosy 
jak 
wcześniej w domu: szuranie nogami z wlokącymi się przewodami. Wynoszono z 
furgonetek 
zdobyczny sprzęt.
Słyszałem też stuk metalu o metal, jaki towarzyszy rozładowywaniu broni, a także 
klikanie 
wyrzucanych nabojów i wciskanie ich na powrót do magazynków.
Przewrócili mnie na wznak, a moje stopy uwolnili z więzów i opuścili na beton. 
Wydałem 
z siebie prawdziwie rosyjski jęk. Dwie pary buciorów krążyły wokół mojej głowy. 
Stróże wzięli 
mnie pod pachy i zaczęli mnie gdzieś prowadzić. Moje stopy wlokły się po 
betonie, palce 
uderzały o wyboje, zderzając się co jakiś czas z cegłami albo twardym gruzem.
Postronny obserwator mógłby wnioskować, że nie robiłem nic, ale na poziomie 
komórek 
mózgowych byłem naprawdę zajęty, próbując łowić wszystkimi zmysłami informacje 
z otaczającej mnie rzeczywistości. Ciągnęli mnie obok jakiegoś pojazdu i nawet 
przez kaptur 
wyczułem aromat kawy, a chyba usłyszałem też dźwięk otwieranych flaszek, przy 
których ich 
posiadacze spędzą chwilę po zakończeniu roboty.
Minęliśmy strefę jakichś tłumionych odgłosów bólu i urywanych szybkich oddechów, 
które 
mogły wskazywać na kobietę, wokół której było wielu facetów.
– W porządku, przynieśmy jeszcze jeden przewód.
Miałem wrażenie, że Bobby o haśle wywoławczym Echo była kobietą. Ci faceci 
przynosili 
jej płyny i opatrywali ranę postrzałową.
Wlekliśmy się dalej. Moje stopy trafiały na kawały drewna, puszki, gazety, 
miażdżąc 
czasami okropnie zgrzytające plastykowe kubki po napojach. Usłyszałem dźwięk 
rozrywanego 
rzepa, a potem zostałem wciągnięty bokiem przez ciężkie drzwi. Kiedy drzwi się 
zamknęły, moi 
opiekunowie poprowadzili mnie na prawo.
Pizzojady byli już tutaj: płacz, jęki i stękanie wypełniały pomieszczenie 
mniejsze niż 
w obiekcie, a ponieważ te odgłosy odbijały się echem, sprawiały wrażenie jak 
gdyby płynęły ze 
średniowiecznej izby tortur; a niezależnie od uzdrawiającego zimna, samo miejsce 
tchnęło 
rozkładem i zaniedbaniem.
Zatrzymaliśmy się po przejściu kilku kroków i wtedy zrozumiałem, skąd te jęki i 
narzekania. 
Słyszałem, jak ich kopano, a oni przeraźliwe jęczeli.
Rzucono mnie na podłogę i sam zainkasowałem porządnego kopa.
Jęki i płacz wydawały się dochodzić z prawej strony, ale niektóre z nich były 
dziwnie 
stłumione. Nie wszyscy znajdowaliśmy się w jednym dużym pomieszczeniu. 
Domyśliłem się, że 
ludzie byli trzymani w ubikacjach lub pomieszczeniach magazynowych.
Kiedy wyrżnąłem głową w miskę klozetową, wiedziałem już, że znajduję się w 
kiblu.
Dalsze krzyki i jęki wzmocnione echem pochodziły od ludzi złamanych i zmuszonych 
akceptować sytuację, w jakiej się znaleźli. Nie wiedziałem już, czy gorsze były 
te tragiczne 
odgłosy, czy fakt, że katowanie buciorami odbywało się bez słowa, a 
zwielokrotniające je echo 
wprawiało wszystkich w cholerną panikę.
Kopniak sprawił, że poczołgałem się do najbliższego kąta, a gdy tam dotarłem, 
ległem na 
czymś, co przypominało jakieś rumowisko. Papier, który wymacałem, był tak 
szorstki i kruchy 
jak cieniutkie indiańskie placki. Znieruchomiały po ostatnim kontakcie z 
buciorami, wyczułem 
plecami twardą ceglaną ścianę, a brzuchem opierałem się o miskę klozetową. Nie 
pozwalając 
sobie na podniesienie głowy, podkurczyłem nogi dla ochrony i z zaciśniętymi 
zębami czekałem 
na najgorsze. Ktoś chwycił mnie za ręce, mocno poderwał je do góry i nie 
puszczał, a plastykowe 
kajdanki zacisnęły się na moich przegubach. Czułem jak do kajdanek zbliża się 
nóż i przecina je. 
Gdy lewa ręka została przykuta do starej rury za miską klozetową, chwycono moją 
drugą rękę 
i przeciągnięto pod spodem w taki sposób, że znalazła się z drugiej strony. Opór 
był bezcelowy – 
mieli nade mną pełną kontrolę. Nie byłem w stanie nic zrobić poza oszczędzaniem 
własnych sił.
Chwycili teraz oba moje przeguby. Napiąłem bicepsy, jak tylko się dało. Kajdanki 
zapięły 
się, usłyszałem zgrzyt zapadki i poczułem silny ucisk. Jęknąłem, bo tylko to 
mogłem zrobić. 
Chciałem wystąpić w roli zhańbionego i poniżonego jak te pizzojady. Oprawcy 
odeszli trzaskając 
drzwiami.
Próbowałem wesprzeć głowę na rurze, ale była okropnie zimna. Jeśli kiedyś była 
tam jakaś 
woda, to musiała zamarznąć.
Leżałem w tym gruzie i śmieciach, usiłując się jakoś wygodniej urządzić, czując 
przez odzież 
lodowaty beton.
Rozległ się zgrzyt, gdy zamykano ciężkie wierzeje hangaru. Teraz zapanowała 
cisza; milczeli 
nawet ci biedni amatorzy pizzy. Na pewno nie dochodził żaden szmer instalacji, 
bo było na to za 
zimno. Nie słyszałem też żadnych pojazdów. Nic tylko cisza czarna jak smoła.
Chwilę później pizzojady ożyły i w oczekiwaniu na powrót swoich dręczycieli znów 
jęli 
cicho jęczeć i popłakiwać; po chwili kilku z nich wymamrotało kilka słów po 
fińsku, dodając 
sobie odwagi. Byli mocno przestraszeni.
Spróbowałem zmienić jakoś pozycję, aby zmniejszyć ucisk kajdanek, i usiłowałem 
jednocześnie sprawdzić, na ile ten dodatkowy milimetr albo dwa uzyskane dzięki 
napięciu 
zginacza pozwolą mi na poruszanie przegubami.
Gdy rozprostowałem nogi, skojarzyłem sobie, co dźwięczało jak pusta blaszanka. 
Ten 
dźwięk przypominający grzechotanie i zgrzyt podsunął mi pewien pomysł.
Przesunąłem głową po rurze, tak aby spoczęła na mojej ręce, a wtedy wyczuwając 
ją zębami 
przez kaptur, chwyciłem prawą wierzchnią rękawicę. Poszło to dość łatwo, więc 
wypuściłem ją 
z zębów na ziemię, pozostawiając na dłoni cienką bawełnianą rękawiczkę.
Przesunąłem głowę dalej, aby kaptur znalazł się w zasięgu moich palców, i 
zabrałem się do 
pracy. Stwierdziłem, że kaptur był ściągnięty na dole sznurem, więc nie trwało 
długo, gdy spadł 
na ziemię.
To wszystko wyglądało na absolutne tracenie sił. W kiblu panowały ciemności, a 
teraz, kiedy 
pozbyłem się kaptura, zaczęła mi marznąć głowa i ciekło mi z nosa.
Próbując wychylić się jak najdalej, aby uwolnić ręce, zacząłem obmacywać 
podłogę. Palce 
przeszukiwały stertę starych papierowych kubków i różnych śmieci, aż wreszcie 
znalazłem to, 
czego mi było trzeba. By mieć więcej swobody, ułożyłem się wokół miski 
klozetowej 
i ściągnąłem zębami drugą zewnętrzną rękawicę. Potem zgniotłem puszkę po napoju, 
wkładając 
ją między kciuk i palec wskazujący, a kiedy to się udało, zacząłem ją wyginać w 
obie strony. Po 
kilku ruchach cienki metal pękł i powstały dwa oddzielne kawałki. Poszukałem 
metalowego 
kółka na wieczku służącego do otwierania puszki, a drugą część upuściłem tam, 
gdzie leżały 
rękawice i kaptur.
Sprawdzając delikatnie, po omacku pęknięty brzeg, szukałem miejsca, w którym 
mógłbym 
zacząć ścierać bok puszki, jak obiera się pomarańczę. Do moich spuchniętych rąk 
powróciło 
czucie, palce w cienkiej rękawiczce natrafiły na aluminium, ja zaś znalazłszy 
to, czego szukałem, 
zabrałem się do roboty. Palce poślizgnęły się kilkakrotnie, raniąc mnie metalem 
ostrym jak 
brzytwa, ale nie miałem czasu się tym przejmować, nie mówiąc już o tym, że nie 
czułem bólu, 
który zadawałem sam sobie, bo przecież chciałem stąd uciec.
Kiedy zdarłem już metal niemal do końca, spróbowałem, na ile to było możliwe, 
dłubać nim 
przy kajdankach. To nie było dobre rozwiązanie, ponieważ plastyk używany do 
produkcji 
kajdanek nie ulega rozciąganiu, lecz z drugiej strony chciałem mimo wszystko 
działać. 
Schwyciłem puszkę prawą ręką tak, by jej ostra krawędź znalazła się w górze, 
przechyliłem ją jak 
najbliżej przegubu, usiłując dosięgnąć plastyku. Gdybym wysunął bardziej ostry 
brzeg puszki, 
pomogłoby to w przeprowadzeniu całej operacji, ale krawędź tnąca mogłaby się 
zgiąć pod 
naciskiem. Z tego właśnie powodu wolałem zedrzeć metal aż po dolną grubszą 
obręcz, bo takie 
ostrze było odporniejsze.
Wiedziałem, że przecinanie taką metodą gładkiego plastyku zabierze dużo czasu, 
lecz skoro 
już się do niego dostanę, to zrobię co trzeba. Gdy postrzępione ostrze puszki 
dokona pierwszego 
nacięcia, to reszta będzie już kwestią czasu.
Kiedy miałem już za sobą trzy czwarte zadania, usłyszałem głęboki, wzmagany 
echem zgrzyt 
otwieranych drzwi. Światło i dźwięk pracującego silnika przeniknęły przez 
kilkucentymetrową 
szparę w drzwiach.
Słyszałem odgłos buciorów zmierzających przez śmieci w moim kierunku. Światło 
robiło się 
coraz silniejsze, ja zaś zacząłem szukać po omacku kaptura, a kiedy już miałem 
go na głowie, 
próbowałem znaleźć rękawice. Nie mogłem sobie z tym poradzić, więc tylko 
zacisnąłem zęby 
przed nieuniknioną konfrontacją z nadciągającymi buciorami.
Kiedy drzwi do pomieszczeń z jeńcami zostały otwarte kopnięciem i zaczęto ich 
wywlekać 
na zewnątrz w wiadomym celu, rozległy się stłumione prośby i błagania w języku 
angielskim. 
Osłuchali się dostatecznie z językiem podczas kontaktów z Amerykanami, więc 
teraz nie 
wypowiadali już próśb w różnych językach.
Drzwi trzasnęły i wkrótce usłyszałem kroki – teraz szli po mnie. W tej samej 
chwili drzwi 
trzasnęły i powróciła cisza.
Próbowałem dokończyć po omacku to, co zacząłem, nie ściągając jednak kaptura. I 
tak 
niczego bym nie widział... Zacząłem ostro pracować, gdyż przypuszczałem, że 
niebawem przyjdą 
po mnie.
Po kilku minutach zawziętego piłowania kajdanki zostały pokonane.
Ściągając kaptur z głowy, wymacałem obok rękawice, wsadziłem je do kieszeni, 
pozostawiając na rękach tylko cienkie rękawiczki.
Teraz zlokalizowałem odwrotny koniec puszki. Sięgając spokojnie do stóp i 
ciesząc się, że 
wreszcie stoję na nogach, zacząłem macać ściany kabiny, a kiedy natrafiłem na 
klamkę, 
nacisnąłem ją, powoli, ostrożnie wyszedłem i znalazłem się w czymś, co 
określiłbym jako wąski 
korytarz o ścianach z malowanych cegieł. Docierało tu nieco słabego migotliwego 
światła spod 
wahadłowych drzwi. Posuwając się bardzo ostrożnie, wsparty dłonią o ścianę, 
podążałem 
w kierunku światła.
Gdy podszedłem bliżej, usłyszałem dźwięk silnika odjeżdżającego samochodu.
Ponieważ nie mogłem odnaleźć dziurki od klucza, oczyściłem nieco beton i 
uklęknąłem. 
Zagrzechotały łańcuchy, gdy uruchomione wałki żaluzji podniosły ją do góry. 
Zastanawiałem się, 
czy pizzojady opuszczały to miejsce.
Leżąc płasko na prawym boku, udało mi się zajrzeć w szczelinę drzwi. Wyciągnąłem 
z kieszeni drugie denko puszki, którego jeszcze nie używałem. Korzystając ze 
światła, znalazłem 
miejsce, o które mogłem ostrzyć metal, i zabrałem się do roboty, trzymając nadal 
oko przy 
szparze.
Miałem słuszność, bo to rzeczywiście był hangar albo jakaś hala fabryczna. Na 
ogół było tam 
ciemno, choć w niektórych miejscach zainstalowano lampy fluorescencyjne, takie, 
jakich używa 
się na kempingach; takie same lampy ustawione były na dachach samochodów i na 
podłodze. 
Kałuże błękitnego światła i cienie przypominały dekoracje do filmu „Twilight 
Zone” („Strefa 
mroku”).
Kilka samochodów zaparkowano po lewej stronie, około czterech metrów dalej. Były 
tam 
limuzyny, furgony i terenówki, a niektóre z nich miały na dachach bagażniki z 
nartami.
Mój kciuk obsunął się wzdłuż rozciętej puszki. Nadal nie czułem bólu, ale czucie 
powracało 
do moich rąk. Kiedy znów zacząłem szlifowanie puszki, przez palce przebiegały 
kłujące mrówki.
Spojrzałem w stronę wyjścia, jedynej trasy mojej ucieczki, a potem poszukałem 
wzrokiem 
ludzi, którzy mogliby próbować mi w tym przeszkodzić. Znalazłem ich obok dwóch 
furgonetek 
zaparkowanych ryzykownie na samym środku hangaru.
Kilkuosobowa grupa rozładowywała pospiesznie broń, zdejmowała białe kombinezony, 
pakując wszystko do aluminiowych pojemników, podobnych do skrzyń, w jakich 
przewozi się 
fracht lotniczy. Spieszyli się, ale bez przesady. Milczeli; każdy wiedział 
dokładnie, co ma robić.
Kiedy jeden z nich ustawił się profilem, stwierdziłem, że Bobby nie była jedyną 
kobietą 
w tym zespole.
Ponieważ dalej zaprzątało ich pakowanie wyposażenia, mogłem wreszcie się 
przekonać, skąd 
pochodzi odgłos rozdzieranego rzepa: ta kobieta odpinała paski z rzepami od 
kamizelek 
kuloodpornych, zanim ułożyła je w skrzyniach.
Ludzie z drugiej grupy nie mieli już na sobie białych kombinezonów i wyciągali 
właśnie 
z toreb cywilne ubrania; niektórzy czesali się w lusterkach samochodowych, by 
wyglądać jak 
przeciętni ludzie.
Zobaczyłem w przelocie samochód, którym mnie tu przywieziono; jego tylna szyba 
była 
upstrzona dziurami pozostawionymi przez pociski. Znajdowały się też tutaj inne 
pojazdy, które, 
prawdopodobnie, zostaną porzucone. Ślady po pociskach wystrzelonych z broni 
automatycznej 
migocące w światłach stopu nie były najlepszym pomysłem, żeby wyglądać sportowo.
Wśród ekwipunku nie zauważyłem żadnego sprzętu komputerowego. Zakładałem, że 
wysłano go razem z pizzojadami, Bobbym i facetem z hakiem wbitym w udo. Ci 
ludzie 
potrzebowali solidnej opieki lekarskiej. Odkąd zmieniła się pogoda i śnieg 
przestał padać, 
kolejnym celem podróży będzie zapewne jakaś amerykańska ambasada, a stamtąd 
wyposażenie 
powróci w poczcie dyplomatycznej do USA. Pojemniki na taką pocztę są w istocie 
workami albo 
skrzyniami pocztowymi, a ponieważ dzięki międzynarodowym konwencjom inne rządy 
nie mają 
do nich dostępu, mogą zawierać różne rzeczy: od tajnych dokumentów, przez broń i 
amunicję, aż 
po zwłoki. Słyszałem nawet o jakimś agencie wywiadu, który przywiózł wieżę 
nowego 
rosyjskiego transportera opancerzonego w czymś, co musiało być chyba największym 
workiem 
pocztowym świata.
Amatorzy pizzy będą trzymani w ambasadzie albo innym bezpiecznym miejscu, aż 
może 
jutro przyleci śmigłowiec i wywiezie ich z kraju, chyba że w porcie znajduje się 
amerykański 
okręt wojenny. Jeśli nie wyrwę się z tej pułapki, to wkrótce nadejdzie moja 
kolej.
Każdy z członków grupy ubrany był w dżinsy, puchową kurtkę i czapkę. Kobieta 
zorganizowała załadunek pojemników. Po hangarze niosło się metaliczne echo 
skrzyń 
ładowanych do vana.
Miałem wrażenie, że całą imprezą dyryguje jeden facet. Z tej odległości nie 
widziałem jego 
twarzy, ale był najwyższy w całej grupie; przewyższał każdego z podwładnych o 
dwie, a może 
trzy głowy. Zebrał wszystkich wokół siebie i chyba przekazywał im jakieś 
polecenia. Jego ludzie 
często kiwali głowami, ale nie mówił dostatecznie głośno, bym mógł zrozumieć, o 
co mu chodzi.
Gdy szef zakończył odprawę, zamknięto drzwi obu furgonetek, uruchomiono silniki 
i oba 
samochody ruszyły. Gdy skręcały w stronę żaluzji zasłaniającej wyjazd, światła 
reflektorów 
omiotły grupę pozostałych członków zespołu.
Dotknąłem brzegu połówki puszki, gdy łańcuchy weszły do akcji. Nie ucieszyło 
mnie to, bo 
moja praca wymagała koncentracji.
Przyglądałem się ludziom Demokraty ruszającym do samochodów jak załogi do swoich 
myśliwców i światłom kołyszącym się w ich rękach. Prawdopodobnie rozproszą się i 
na własną 
rękę wyjadą tą samą trasą, którą tu przybyli.
Byli teraz czyści i nic nie łączyło ich z wykonanym zadaniem. Posiadali 
osłaniające ich 
dokumenty i doskonałe przykrywki i na pewno nie byli uzbrojeni. Mieli tylko 
dotrzeć do swoich 
drewnianych domków i hoteli, gdzie zasną sobie spokojnie. Przynajmniej sądziłem, 
że tak się 
stanie. Wszyscy wypadli z gry.
Rozległ się ryk silników, zatrzaskiwano drzwi, zapłonęły reflektory. Widziałem 
spaliny 
wydostające się z rur wydechowych. To wyglądało jak stanowisko startowe do 
jakiegoś wyścigu 
Formuły 1.
Porzuconymi pojazdami zaopiekują się prawdopodobnie ludzie z ambasady. Teraz, 
gdy 
sprzęt i jeńcy byli bezpieczni, najważniejszą sprawą było zabranie stąd 
pojazdów. Ich kłopot 
polegał jednak na tym, że czekała ich mała premia, czyli ja.
Wyglądało na to, że byli za to odpowiedzialni Demokrata i jedna z kobiet. 
Pojazdy 
odjeżdżały, ale oni zostali na miejscu; kobieta trzymała komplet przewodów, 
które wlokły się za 
nią, kiedy szła drogą, którą odjechali urlopowicze. Ci, którzy pozostali, byli 
bez szans.
Czerwone światła stopu zapaliły się, gdy skręcili do wyjścia i zjechali po 
pochyłości w lewo. 
Nadal padał śnieg. Teraz widziałem wyraźnie, jak okrągłe płatki błyszczały w 
ciemnościach.
Niebawem po lewej stronie został już tylko jeden samochód z uruchomionym 
silnikiem 
i włączonymi światłami. Demokrata zasiadł na miejscu kierowcy, wsparty jednak 
nogami 
o beton, z papierosem w ustach, którego koniec żarzył się mocniej, kiedy 
zaciągał się dymem. 
Wnętrze samochodu było oświetlone, dzięki czemu widziałem gęste falujące włosy 
na bardzo 
dużej głowie.
Przewody zostały wrzucone na tylne siedzenie i kobieta zniknęła w ciemnościach.
Skończyłem wreszcie szlifowanie denka. Krew krążąca w moich palcach była zimna, 
jak 
gdyby wchłaniała wilgoć z rękawiczek. To był dobry znak, że ręce odzyskały 
czucie.
Przez chwilę panowała cisza z silnikiem pracującym na jałowym biegu i zgrzytem 
łańcuchów w tle, kiedy opadały żaluzje. Z mroku wyłoniła się kobieta, by zabrać 
jarzący się 
niedopałek. Nie mogłem zobaczyć jej rysów, gdyż włosy zasłaniały twarz.
Rozmawiali przez chwilę, a potem Demokrata wrócił do samochodu, by zgasić 
w popielniczce swego papierosa. Facet był prawdziwym profesjonalistą, który nie 
zostawia na 
podłodze własnej próbki DNA. W tym czasie kobieta znajdowała się z tyłu 
samochodu 
i otwierała drzwi bagażnika.
Demokrata ruszył w moim kierunku, a jego długie nogi zarysowały się w 
reflektorach 
samochodu. Zapłonęło jasne białe światło – to ożyła jarzeniówka w jego ręce. 
Widziałem, jak 
opuszcza na twarz kominiarkę i zauważyłem, jak jego prawa ręka wniknęła pod 
kurtkę, by 
pojawić się na zewnątrz z wielostrzałowym P7, który zniknął w kieszeni kurtki.
Zadrżałem. On idzie mnie zabić. Wziąłem się jednak w garść, bo przecież o 
zabijaniu nie 
mogło być mowy. Gdyby zamierzali tak postąpić, to nie robiliby sobie kłopotu z 
przywożeniem 
mnie tutaj. Ale dlaczego ukrywa się pod kapturem? Pewnie dlatego, aby 
zabezpieczyć się na 
wypadek, gdybym zdołał zdjąć swój kaptur.
Samochód pozostał z otwartym bagażnikiem, a facet pokonywał odległość dziesięciu 
metrów, które dzieliły go ode mnie; w jego lewej ręce nadal kołysała się 
jarzeniówka. Nadszedł 
czas, aby chwycić za broń, w przeciwnym bowiem razie otrzymam za chwilę dawkę 
leku, jaką 
w ubiegłym tygodniu wmusiłem w Wala.
Wstałem i poszedłem na prawo od drzwi, daleko od toalety, biorąc pod uwagę 
możliwość 
powitania faceta o nie byle jakim wzroście. To, co mówi się o tych wysokich, że 
im wyżsi, tym 
szybciej ulegają, to mit. Prawda jest taka, że czym są wyżsi, tym mocniej ci 
przyłożą.
Nie wiedziałem, jak długi jest korytarz, lecz niebawem miałem się o tym 
przekonać. 
Zrobiłem zaledwie cztery kroki, gdy nadziałem się na ścianę. Wróciłem, stanąłem 
twarzą do 
drzwi, gmerając w kieszeni w poszukiwaniu naostrzonego denka puszki, oddychając 
głęboko, 
aby dotlenić się przed akcją.
Drzwi uchyliły się z metalicznym zgrzytem zawiasów, korytarz zalało białe 
światło. 
Z hangaru dobiegał warkot samochodu. Demokrata skręcił w prawo, ukazując potężne 
plecy 
i zrobił kilka kroków w kierunku mojego kibla.
Kiedy drzwi się zamknęły, zerwałem się z miejsca, ale nie tyle biegiem, bo 
przecież nie 
wybierałem się na wycieczkę, co stawiając długie kroki, aby nabrać szybkości i 
nadać moment 
zamachowy prawej ręce uniesionej w górę. Przy zasuniętej żaluzji i pracującym 
silniku 
samochodu tamta kobieta nie mogła niczego usłyszeć.
Kiedy znajdowałem się kilka metrów od niego, zaczął się odwracać.
Skoncentrowałem uwagę na czubku jego głowy, skoczyłem w górę i rzuciłem się na 
niego. 
Lądując z lewą stopą wysuniętą do przodu, nadawałem impet ciału kierując się w 
lewo; prawa 
ręka była zgięta, a dłoń szeroko rozwarta. Bywa, że czasami naprawdę mocne, więc 
dotkliwe, 
uderzenie w twarz może być skuteczniejsze niż uderzenie pięścią. Jeśli więc ma 
się do dyspozycji 
ostre jak żyletka denko blaszanej puszki, sukces jest gwarantowany.
Ugodziłem go mocno w głowę. Nie dbałem o to, gdzie trafi ostre denko, lecz 
chciałem, żeby 
to trwało jak najdłużej. Rozległ się głośny jęk. Nie czułem samego uderzenia, 
tylko nacisk mego 
ramienia zatrzymanego w rozmachu, gdy reszta ciała dalej dokonywała obrotu.
Światło zadrżało, gdy jarzeniówka dotknęła betonu, a on sam zaczął się osuwać 
obok niej. 
Obracałem się w prawo razem z lekko ugiętą lewą ręką, koncentrując się nadal na 
jego głowie. 
Uderzyłem celnie. Czułem miękkość policzka pod ostrzem denka puszki, słyszałem i 
czułem, jak 
zgrzyta wokół kości szczęki, a wtedy runął na ziemię. Jęknął znowu, tym razem 
jeszcze głośniej 
i bardziej dojmująco. Teraz klęczał.
Gdy przeciągnąłem mocno prawą ręką w dół jego głowy, krawędzie blaszanego ostrza 
wyryły głęboką bruzdę, a potem trafiły na kość obnażając ją ze skóry, gdy już 
upadał. 
Wyżłobiłem w jego skórze szeroką koleinę; denko puszki było od niej szersze o 
kilka cali 
i właśnie się złamało.
Demokrata upadł nagle na ziemię, usiłując po omacku ochronić rękami głowę. Przez 
kilka 
szalonych sekund ciąłem jego ręce i głowę, a potem opuścił ręce i leżał bardzo 
spokojnie. Wcale 
nie udawał nieprzytomnego: nie rezygnowałby przecież z posługiwania się rękami i 
nie 
wystawiał na dalszy atak. Doznał wstrząsu, chociaż oddychał spokojnie. Obawiam 
się, że teraz 
nie znalazłby pracy jako model w firmie Gillette, ale żył. Nie dało się inaczej. 
Jeśli chce się 
kogoś powstrzymać, trzeba to wykonać najszybciej i najgwałtowniej, jak się da.
Jarzeniówka rzucała morze światła na podłogę i na jego kominiarkę. Wełna nie 
wyglądała na 
uszkodzoną, jak to bywa, kiedy nie zauważamy w swetrze pękniętej nitki, chyba że 
przyjrzymy 
się temu z bliska. Przez wełnę sączyła się krew.
Odrzuciłem ostrza, odwróciłem go na plecy, przystawiłem kolano do jego twarzy, 
choć przed 
chwilą robiłem gorsze rzeczy, wyciągnąłem P7 i komórkę, którą też tam znalazłem; 
spluwa 
i komórka trafiły do mojej kieszeni.
Oddychałem bardzo szybko, płytko i tylko nieco głośniej niż silnik pracujący na 
jałowym 
biegu tam, za drzwiami. Przez szparę przy podłodze widziałem czerwień tylnych 
świateł, a nos 
napełniał się spalinami.
Wstając zerwałem mu kominiarkę i teraz mogłem zobaczyć rany, jakie mu zadałem. 
Tam, 
gdzie blaszane ostrze przeszło od prawej strony przez jego policzki, miał 
poważne rany cięte, 
a zwisające strzępy skóry zasłaniały usta. W niektórych miejscach widać było 
kość przezierającą 
przez nasiąknięte krwią owłosienie czaszki.
Aby zabezpieczyć się przed rozpoznaniem, naciągnąłem na głowę jego kominiarkę. 
Była 
mokra i ciepła. Gdy jęknął cicho, jak gdyby do samego siebie, sprawdziłem, czy 
nie ma przy 
sobie radiostacji, ale nic nie znalazłem. Widocznie był już czysty jak jego 
ludzie. Musiał zabrać 
P7, aby mnie stąd wyprowadzić.
Zawróciłem do drzwi. Nadeszła kolej na kobietę.
Wszedłem do hangaru, by znaleźć się w chmurze czerwonych spalin zabarwionych 
przez 
światła stopu. Samochód stał niecały metr dalej, silnik pracował na wolnych 
obrotach, bagażnik 
był otwarty i czekał na mnie. Podszedłem od lewej strony, gdy drzwi zamknęły się 
z trzaskiem. 
Podniosłem pistolet, celując z niego w twarz kobiety widniejącą za szkłem. Jeśli 
otworzy drzwi, 
to nie będzie mogła wybić mi pistoletu z ręki wystarczająco szybko, aby to mogło 
jej pomóc; 
gdyby spróbowała jechać przed siebie, zginęłaby od pierwszego pocisku.
Wpatrywała się w lufę szeroko otwartymi oczami spod kolorowej czapki 
narciarskiej. 
W świetle padającym od tablicy rozdzielczej widziałem, że usiłuje zrozumieć to 
wszystko, 
o czym mówią jej oczy. Nie powinno jej to zająć zbyt dużo czasu. Moje 
zakrwawione rękawiczki 
i kominiarka Demokraty udzielą jej wkrótce odpowiedzi.
Ruchem lewej ręki nakazałem jej, by wyszła z samochodu. Udawałem Rosjanina, nie 
będę 
więc otwierać ust, dopóki nie muszę.
Nadal wpatrywała się bezmyślnie, przeszywając mnie wzrokiem. Udawała. Kropnęłaby 
mnie 
przy lada okazji.
Kiedy drzwi zaczęły się powoli uchylać, odsunąłem się, a że postanowiłem użyć 
tylko 
jednego słowa z rosyjskim akcentem, wrzasnąłem: – Gan, gan!
Patrzyła w górę przestraszonymi oczętami i powiedziała głosikiem małej 
dziewczynki: – Nie 
zrób mi krzywdy, bardzo cię proszę, nie zrób mi krzywdy – i rozsunęła nogi, aby 
pokazać mi P7 
wtulony między opięte dżinsami uda. Rzeczywiście chcieli być czyści, bo inaczej 
wybraliby na tę 
okazję mniej konwencjonalną broń.
Pokazałem jej na migi, by położyła broń na podłodze. Bardzo powoli zastosowała 
się do 
polecenia.
W tej samej chwili, gdy odłożyła pistolet, przysunąłem się bliżej, chwyciłem ją 
przez ramię 
za kasztanowe włosy, wyciągnąłem z samochodu i zmusiłem, by stanęła na 
czworakach. 
Z pistoletem przystawionym do karku sprawdziłem, czy ma przy sobie komórkę, i 
znalazłem 
jedną. Cofnąłem się trzy kroki, wskazałem na odległą ścianę, pod którą wcześniej 
zaparkowano 
samochód, i kazałem jej tam iść. Nie obchodziło mnie, co zrobi teraz, kiedy 
została rozbrojona. 
Wszystkie ich radiostacje znalazły się wśród spakowanego sprzętu, zabrałem jej 
komórkę, więc 
nie miała szans, aby zwrócić się o pomoc.
Wróciłem do rozgrzanego forda, wrzuciłem jedynkę i podjechałem pod zasuniętą 
żaluzję. 
Dziewczyna była teraz prawdopodobnie w korytarzu i oglądała na własne oczy, co 
się stało z jej 
kolegą.
Zatrzymałem się obok czterech furgonetek i rozstrzelanego Mercedesa, wyszedłem 
z pistoletem w ręce, rozpryskując małe kałuże powstałe ze śniegu odtajałego z 
samochodów, 
gotów przestrzelić ich opony. To nie polega na tym, że strzelasz prosto w gumę, 
gdyż istnieje 
duże prawdopodobieństwo, że pocisk odbije się rykoszetem i powróci. Trzeba ukryć 
się za 
silnikiem, otworzyć drzwi i dopiero strzelać.
Pistolet P7 sygnowany jako „thud” (głuchy odgłos) nie miał z tą nazwą nic 
wspólnego 
i wydawał wysoki dźwięk niosący się po całym hangarze, gdy pocisk trafiał w 
metal. Słychać 
było tylko syk uchodzącego sprężonego powietrza.
Spojrzałem za siebie: w korytarzu nic się jeszcze nie działo.
Skoro skończyłem ze wszystkimi pojazdami, wskoczyłem na fotel kierowcy i 
ruszyłem tyłem 
pod żaluzję; tym razem reflektory oświetlały wahadłowe drzwi prowadzące na 
korytarz. Jeśli 
dziewczyna wróci, to chciałem ją widzieć.
Zahamowałem, wrzuciłem jałowy bieg i wyskoczyłem z samochodu. Zlodowaciałe 
łańcuchy 
paliły mi dłonie nawet przez rękawiczki, gdy pociągnąłem je w dół podnosząc 
żaluzję na tyle, by 
tylko zmieścił się samochód, wsiadłem do wozu i wyjechałem tyłem w śnieżycę, 
kierując się tam, 
dokąd wcześniej odjechała cała reszta.
Zostawiałem hangar nie wiedząc, czy współczuć Demokracie, ciesząc się jednak, że 
zostałem 
przy życiu, czy też gniewać się na Wala i Liv. Sprawdziłem poziom paliwa; bak 
był pełny, jak się 
tego zresztą spodziewałem. Komórka wyleciała przez okno i zakopała się w śniegu. 
Nie warto 
pozostawiać obok siebie takiego fantastycznego szpicla.
Padał obfity śnieg. Nie wiedziałem, gdzie się znajduję, ale to naprawdę nie 
miało znaczenia 
wobec faktu, że jadę przed siebie. Ściągając kominiarkę czułem, jak krew 
Demokraty rozmazuje 
mi się na twarzy. Ostatecznie uwolniłem się od niej i cisnąłem na podłogę wraz z 
drugim P7.
Włączyłem światło wewnętrzne i przejrzałem się w lusterku. Było na mnie tyle 
krwi, że 
przypominałem burak. Nie było mowy, bym z takim wyglądem mógł jechać, gdy zrobi 
się jasno 
albo znaleźć się w terenie zabudowanym.
Kierownica też była umazana przez zakrwawione rękawiczki. Musiałem doprowadzić 
się do 
porządku. Mniej więcej po godzinie zjechałem z drogi i umyłem się szybko 
zamarzniętym 
śniegiem. Po oczyszczeniu siebie i samochodu, zakopałem zakrwawione wyposażenie 
w zaspie 
śniegu, a następnie ruszyłem w noc wyglądając znaków drogowych, które 
skierowałyby mnie do 
Helsinek.
Im więcej myślałem o tym, co się wydarzyło, tym bardziej miałem tego dość. Nie 
byłem 
pewny, czy Liv i Wal wiedzieli o Amerykanach, którzy zapragnęli przyłączyć się 
do zabawy, ale 
zamierzałem to sprawdzić.
25.
Środa, 15 grudnia 1999 roku.
Usiadłem w rogu hali dworcowej na podłodze, zaraz za czerwoną świąteczną 
gwiazdą, jak 
najbliżej grzejnika, przed rzędem budek telefonicznych. Znak postawiony czarnym 
pisakiem na 
budce z mojej prawej strony informował, że w skrzynce kontaktowej znajduje się 
wiadomość. 
Widać to było wyraźnie z drzwi prowadzących na dworzec autobusowy, zaraz po 
prawej stronie. 
Trzymałem w ręce egzemplarz „International Telegraph” i pusty kubek po kawie, a 
w prawej 
kieszeni leżał P7 z przystawką i kompletem siedmiu naboi; w lewej kieszeni 
spoczywała jeszcze 
jedna przystawka z pozostałymi trzema nabojami.
Gdy rano otworzono sklepy, kupiłem komplet odzieży, by pozbyć się tego 
wszystkiego, co 
było zimne i mokre. Teraz miałem na sobie ciemnobeżową kurtkę narciarską, 
rękawiczki 
i czapkę z niebieskiej wełny. Wcale mnie to nie martwiło, że mogę wyglądać jak 
kloszard; 
czapka zasłaniała głowę i większą część twarzy, a postawiony kołnierz kurtki 
dopełniał reszty.
Gdy zmieniałem pozycję, ból przeszył moje lewe ramię. Stłuczenie musiało 
wyglądać 
paskudnie. Nie mogłem z tym nic zrobić, jak tylko jęknąć i być wdzięcznym 
losowi, że nie 
upadłem na nic ostrego.
Porzuciłem samochód zaraz po ósmej rano obok podmiejskiej stacji, by wsiąść do 
pociągu 
jadącego do miasta. Nadal padał śnieg, więc pojazd był teraz zasypany, a tablice 
rejestracyjne 
niewidoczne. Po przyjeździe do Helsinek wyciągnąłem swój kwit bagażowy spod 
skrytki numer 
jedenaście, zabrałem torbę, gotówkę, paszporty i karty kredytowe. Sprawdziłem 
też, czy pod 
skrytką bagażową numer dziesięć znajduje się bilet Toma; zawinięty w folię 
czekał przyklejony 
pod szafką.
Wiele o nim myślałem. Jeśli ubiegłej nocy nie zabili go Amerykanie albo 
Małyszka, mogła 
to zrobić pogoda. Tom potrafił różne rzeczy, ale nie uczęszczał nigdy do szkoły 
przetrwania.
Byłem wściekły, ale nie miałem pewności, czy powodem tego był on, czy ja sam. To 
właśnie 
wtedy spisałem go na straty. Będzie, co ma być. Teraz musiałem się skoncentrować 
na 
ważniejszych sprawach.
Zostawiłem jego kwit bagażowy, bo to był zapas na czarną godzinę: pieniądze i 
nowy 
paszport, na wypadek, jeśli wydarzy się coś złego i trzeba będzie uciekać.
Gdy tak siedziałem i przyglądałem się nieustannemu potokowi podróżnych płynącemu 
przez 
drzwi, wbrew najlepszym intencjom nie potrafiłem jednak współczuć Tomowi. To 
moje 
kłamstwa i obietnice sprawiły, że teraz leży gdzieś z twarzą w śniegu albo 
spoczywa zapakowany 
w amerykańskim worku na zwłoki. Najbardziej wkurzało mnie, że teraz, kiedy 
przyczyniłem się 
do jego śmierci, nie zarobię już żadnych pieniędzy.
Uciekając przed takimi myślami wsadziłem ręce głębiej do kieszeni, otaczając 
dłońmi lufy 
P7. Byłem jeszcze bardziej wściekły, gdyż pozbyłem się torby i koca, który 
mógłby teraz 
zapewnić ciepło i wygodę mojemu tyłkowi, a także wiedziałem, że śmierć Toma 
mogła stać się 
jedną z tych irytujących małych błyskotek, które wydobywają się na powierzchnię 
w godzinach 
przed świtem, kiedy próbowałem zasnąć.
Stacja była zatłoczona. Święty Mikołaj zdążył już wykonać dwa okrążenia, 
kwestując na 
zaniedbanego renifera lub na coś innego. Ludzie wnosili na obuwiu śnieg, a 
dzięki dużemu 
grzejnikowi w stylu wiktoriańskim, obok drzwi powstawały kałuże, zajmując coraz 
większą 
powierzchnię.
Zerknąłem na zegarek; była 14:17, a więc byłem tu już cztery godziny. Umierałem 
z braku 
kawy, ale musiałem obserwować drzwi; poza tym, jeśli napiję się kawy, będę 
musiał w jakimś 
momencie skorzystać z toalety, a nie mogłem sobie pozwolić, by panna Liv czekała 
na mnie, 
kiedy, jeśli w ogóle, przybędzie.
To będzie długi dzień, a może nawet noc bez jedzenia i picia. Z punktu widzenia 
przyćmionej świadomości, w krążeniu po stacji kolejowej nie ma nic złego, bo 
przez długi czas 
możesz unikać kary za włóczęgostwo.
Poprawiłem znowu zdrętwiały, zziębnięty tyłek i postanowiłem nie tracić czasu na 
spekulowanie wokół tego, co się stało w kwaterze Microsoftu. Fakty były takie, 
że nie zarobiłem 
pieniędzy, Tom nie żył, a ja znalazłem się w morzu gówna wraz z Amerykanami i w 
oceanie 
gówna wespół z moją Firmą. Jeśli mój udział w tej akcji zostanie odkryty, to 
skończę jako 
pomocnicza podpora betonowego łuku gdzieś na trasie szybkiego ruchu w 
Eurotunelu. Nigdy nie 
przejmowałem się zbytnio tym, że umrę, ale przygnębiała mnie myśl, że zabiją 
mnie swoi.
Rozmyślając dłużej, podczas jazdy ubiegłej nocy, o tym, co się stało, pozbyłem 
się wrogości 
wobec Liv i Wala. Musiałem przygotować plan, który pozwoli mi uzyskać to, czego 
potrzebowałem, i nie trwonić czasu i energii na układy i wyrównanie rachunków. 
Bez tego nie 
będę w stanie uregulować rachunku w klinice. W mojej głowie rodził się plan 
awaryjny. Kiedy 
porwałem Wala i zaoferowałem go za gotówkę, pieniądze Małyszki zapłaciły za 
Kelly. Moje 
życie od lat opierało się na porwaniach i na o wiele mniejszej kasie.
Nie wiedziałem jeszcze, jak to zrobię; musiałem od czegoś zacząć. Przede 
wszystkim, trzeba 
dać Liv do zrozumienia, że mam ThinkPad ze ściągniętymi informacjami, 
poinformować ją 
o wpadce ubiegłej nocy i załatwić sprawę z Walem tylko na terenie Finlandii. Kto 
wie? Jeśli Wal 
zjawi się z forsą, zabiorę ją i pozbędę się kłopotu.
Nie było jednak wiadomości, którą wyjeżdżając umieściłem w plastykowym pojemniku 
pod 
budką telefoniczną; pojemnik był pusty już wówczas, kiedy przyszła, żeby go 
opróżnić, a więc 
nie miała żadnych podejrzeń. Wszystko przebiegało tak, jak powinno. Jeśli ona 
opuści stację, 
dogonię ją i powiem osobiście, że nie pomyliła się co do moich intencji.
Siedziałem jeszcze dwadzieścia minut, gdy duża grupa uczniów na wycieczce 
próbowała 
przejść, wszyscy naraz, przez drzwi prowadzące z dworca autobusowego, żonglując 
torbami, 
nartami i big macami, usiłując jednocześnie iść, rozmawiać i słuchać muzyki z 
walkmanów.
Niecałe trzydzieści sekund później zobaczyłem wchodzącą Liv, która przeszła obok 
zostawionego przeze mnie znaku, nie odwracając nawet głowy. Byłem jednak 
przekonany, że 
znak spostrzegła. Jej długi czarny płaszcz, tybetański kapelusz i jasnobrązowe 
buty wyróżniały ją 
z tłumu, gdy szła przez salę strzepując jedną ręką śnieg z ramienia, w drugiej 
zaś niosąc dwie 
duże torby od Stockmanna.
Przechodziła obok kiosków i toalet manewrując wśród dzieciaków, które czekały 
teraz na 
jednego z nauczycieli, by wyjaśnić jakieś nieporozumienie z biletami. Nie 
spuszczałem oka z jej 
kapelusza.
Musiałem dokładnie sprawdzić, czy Liv nie odeszła tylko dlatego, że miała jakąś 
obstawę 
lub, co gorsza, że śledził ją Demokrata.
Kapelusz zniknął mi z oczu, kiedy Liv skręciła w lewo do kas i korytarza do 
metra. Nie 
musiałem się spieszyć, bo wiedziałem, dokąd zmierzała.
Wstałem i zlokalizowałem ją ponownie obok szkolnej wycieczki, gdy siedziała 
naprzeciw 
skrzynki kontaktowej. Grajek uliczny znajdował się tam gdzie zawsze, czarując 
jakiegoś starego 
Fina – fana jego akordeonu. Hałas mieszał się z wrzawą wywoływaną przez grupę 
pijaków 
biesiadujących na drugim końcu szeregu ławek. Rozbawił ich Święty Mikołaj, który 
tamtędy 
przechodził.
Liv usiadła, gdy Mikołaj pchnął któregoś z pijaczków. Personel zaczął ich 
rozdzielać. 
Obserwowałem, jak Liv schyliła się udając, że zagląda do toreb; jej ręka zabrała 
pusty pojemnik, 
który wylądował w torbie. Oznaczało to, że nie zajrzy do niego teraz.
Wciśnięty w kąt, czekałem aż odejdzie, lokując się tak, aby widzieć wszystkie 
drzwi, którymi 
mogłaby opuścić dworzec, ale samemu nie być widzianym. Upłynęło kilka minut, 
zanim wstała, 
spojrzała w stronę kas biletowych, uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła ręce, 
gdy z tłumu 
wyłonił się człowiek z Sankt Petersburga. Objęli się, ucałowali, siedli obok 
siebie i trzymając się 
za ręce mówili sobie pewnie miłe rzeczy, stosowne na taką okazję, dotykając się 
niemal nosami. 
Przybysz miał na sobie ten sam długi płaszcz z wielbłądziej wełny i bordowy golf 
wystający 
ponad kołnierz. Dzisiaj miał przy sobie aktówkę z jasnobrązowej skóry.
Dbając o to, by nie widziano mnie z wyjścia na perony, sprawdziłem godziny 
odjazdu 
i przyjazdu pociągów. Pociąg do Moskwy przez Sankt Petersburg odjeżdżał z peronu 
ósmego 
o godzinie 15:34, a więc za pół godziny.
Rozmawiali jakieś dziesięć minut i wstali. Przyjaciel Liv wziął jej torby w 
jedną rękę, 
w drugiej trzymał aktówkę i poszli do wyjścia na perony.
W mojej głowie odezwał się dzwonek alarmowy. Dlaczego facet zabrał jej torby? 
Kiedy 
oboje wyszli na zaśnieżony peron, moje serce zaczęło walić jak młot. Cholera 
jasna, czy ona 
jedzie razem z nim? A może kurier przekazał jej jakąś informację na temat tego, 
co wydarzyło się 
w kwaterze Microsoftu i teraz Liv postanowiła zniknąć.
Policzyłem do dziesięciu i wyszedłem na mróz. Peron ósmy znajdował się po mojej 
prawej 
stronie licząc od skrytek bagażowych. Śnieg padał delikatnie, wiatru nie było. 
Szedłem 
z pochyloną głową i z rękami w kieszeniach. Zerkając bokiem przez tory 
zauważyłem, że oboje 
zmierzają do wagonu mieszczącego się w połowie składu. Wróciłem wolno do 
pomieszczenia ze 
skrytkami bagażowymi obserwując, jak oboje wsiedli do wagonu. Wtedy sprawdziłem 
godzinę 
na własnym zegarku i, jak gdybym sobie coś przypomniał, zawróciłem. Do odejścia 
pociągu 
zostało siedemnaście minut, a to, co robiłem, sprawiało wrażenie, że wybieram 
się razem z nimi. 
Przeszedłem obok dwóch Rosjan znajdujących się w ostatnim wagonie składu. Stali 
w tych 
swoich noszonych na bakier czapach, przypominających czapki nazistowskich 
oficerów, 
i z ponurymi minami pociągali coś, co mieli w butelce.
Wspiąłem się do wagonu, by znaleźć się w czystym, choć staroświeckim wnętrzu 
z korytarzem biegnącym wzdłuż jednego boku i przedziałami z przeciwnej strony. 
Ruszyłem 
ogrzanym korytarzem, by usiąść na twardej, pokrytej tkaniną kanapie w pierwszym 
pustym 
przedziale. Silny, aromatyczny niemal zapach papierosowego dymu był zawsze 
obecny w takich 
pociągach.
Co teraz? Miałem pieniądze, ale nie miałem wizy. Jak dostać się do Rosji? Jazda 
w toalecie 
sprawdza się jedynie w filmach kręconych na podstawie kryminałów Agaty Christie. 
Może 
pomogłaby łapówka? Odegrałbym nakręconego turystę, który nie wie, że trzeba mieć 
paszport, 
nie mówiąc o wizie i zaproponowałbym wspaniałomyślnie moje dolce, jeśli panowie 
będą tak 
uprzejmi i wbiją mi pieczątkę lub pomogą mi w jakiś inny sposób. Ostatecznie 
tylko człowiek 
chory umysłowo chciałby wjechać nielegalnie do Rosji.
Siedziałem i oglądałem zaśnieżone nazistowskie czapki spacerujące po peronie pod 
oknami 
wagonu. Tętno waliło mi po obu stronach szyi i poczułem ból w środku klatki 
piersiowej, gdy 
usłyszałem gwizd lokomotywy i trzask zamykanych drzwi wagonu.
Spojrzałem na zegarek – pociąg ruszy za trzy minuty. Tu nie chodziło o układy z 
obsługą 
pociągu i strażą graniczną, ale o niestracenie z oczu Liv, która była szybkim i 
najpewniejszym 
łącznikiem z Walem.
Drzwi mojego przedziału rozsunęły się i weszła starsza pani w długim futrze i z 
małą torbą 
podróżną. Powiedziała coś pod nosem, ja w odpowiedzi wydałem z siebie jakiś 
dźwięk. 
Spojrzałem w górę, by zauważyć poruszający się na peronie płaszcz z czarnej 
skóry. Cholera, co 
się dzieje? Liv przeszła obok wraz ze swymi torbami pochylając głowę przed 
padającym 
śniegiem.
Poczułem ogromną ulgę, poderwałem się z siedzenia, wyskoczyłem na korytarz, ale 
nie 
mogłem wysiąść w obecności kuriera, który ją obserwował, i zdumiałby się 
zapewne, że ktoś 
zdecydował się wyskoczyć z pociągu.
Wyskoczyłem na peron nie dbając o to, czy jej przyjaciel to widzi, czy nie i 
poszedłem do 
drzwi, w których przed chwilą zniknęła Liv. W tłumie zauważyłem jej tybetański 
kapelusz i ją 
samą podążającą w kierunku wyjścia do autobusów. Teraz już na pewno wie, że w 
pojemniku nie 
było żadnej wiadomości. Zaczaiłem się z tyłu, czekając na okazję, aby do niej 
podejść.
Dzieliło mnie od niej jakieś dwadzieścia kroków, gdy minęła wyjście do 
autobusów. Tuż za 
nią wyszedłem na śnieżycę. Widziałem tylko autobusy i rzędy ludzi usiłujących 
się do nich 
dostać; Liv musiała skręcić, gdy tylko weszła na chodnik.
Schodziłem po stopniach, kiedy usłyszałem za sobą krzyk: – Nick! Nick!
Zatrzymałem się, odwróciłem, spojrzałem w kierunku drzwi i powiedziałem: – Liv! 
Jak miło, 
że cię spotkałem.
Stała przy jednym z filarów z lewej strony wyjścia, uśmiechnięta, z 
rozpostartymi 
ramionami, gotowa powitać jeszcze jednego, dawno niewidzianego przyjaciela. 
Włączyłem się 
do gry, padłem w jej ramiona i pozwoliłem, by ucałowała mnie w oba policzki. 
Pięknie 
pachniała, ale jak zdążyłem zauważyć, jej włosy pod czapką nie były 
wypielęgnowane jak 
zawsze, tylko zawiązane w węzeł.
– Pomyślałam, że poczekam na ciebie. Wiedziałam, że musisz tu gdzieś być, 
zwłaszcza gdy 
zobaczyłam pusty pojemnik.
Nie wypuszczając jej z objęć, popatrzyłem na nią z cudownym uśmiechem (trzeba go 
było 
widzieć!) i oznajmiłem: – Tom nie żyje.
Wyraz jej twarzy powiedział mi, że wie, co czuję. Odsunęła się i roześmiała. – 
Chodź ze 
mną. Masz prawo być wściekły, ale nic nie zostało przegrane. – Gestem dłoni w 
rękawiczce 
zaproponowała mi, bym wziął jej torby; gdy je podnosiłem, zauważyłem aktówkę 
tamtego faceta.
Ciągle uśmiechnięty chwyciłem ją za ramię i poprowadziłem delikatnie w dół po 
schodach. 
Gdy byliśmy już na chodniku, skręciłem w prawo w kierunku frontu stacji i 
centrum miasta. – Co 
mam teraz robić, do cholery? Ubiegłej nocy zostaliśmy zaatakowani przez grupę 
Amerykanów. 
Byłem na szczycie ogrodzenia na samej górze. A potem uderzyli na Amerykanów ci 
pieprzeni 
Rosjanie!
Kiwnęła głową, gdy w pewnej odległości od niej wyciąłem z emfazą niezły numer, 
dając jej 
do zrozumienia, że wiem wszystko, lecz udzielając jak najmniej informacji.
– Zapewne wiesz już o tym? – zapytałem.
– Oczywiście, że wiem. Walentin zawsze wie wszystko.
– Ty i Wal rolowaliście mnie od dłuższego czasu. Koniec z tym. Dzisiaj chcę go 
widzieć 
tutaj z forsą, a wtedy otrzyma ode mnie to, na czym mu tak zależy. Mam 
notebooka, a w nim 
znajduje się to wszystko, czego chciałaś.
Żałowałem, że nie przyjąłem propozycji Toma, kiedy w tamtym ołowianym domu 
chciał 
mnie dokładnie zapoznać z tym, co robi.
Nawet mnie nie słuchała, bo zapytała: – Czy jesteś pewien, że Tom nie żyje?
– Jeśli tkwi w tym gównie... – Wyciągnąłem rękę.
Zachowywała się tak samo jak wtedy w hotelu; była spokojna, opanowana, jak gdyby 
znajdowała się gdzie indziej i jakby rozmawiał z nią ktoś inny.
Ścisnąłem mocniej jej ramię i poprowadziłem ulicą, nie zastanawiając się nad 
tym, co 
pomyślą sobie przechodnie.
– Posłuchaj, mam informacje załadowane z komputera. Teraz jednak chcę załatwić 
tę sprawę 
z Walem, a nie z tobą. Dzięki temu nie będzie więcej nieporozumień.
– Zgoda, Nick. Już to słyszałam. A teraz ty mi powiedz, bo to bardzo ważne. 
Walentin nie 
podejmie żadnej decyzji, dopóki nie pozna wszystkich szczegółów. Czy Amerykanie 
zabrali 
z tamtego domu sprzęt komputerowy?
– Owszem.
– Czy schwytali któregoś z rezydentów?
– Tak. Sam widziałem trzech.
– A czy Małyszka zdołał odebrać jakiś sprzęt komputerowy lub odbić jeńców?
Postępowała jak lekarz przeprowadzający wywiad z pacjentem.
– Jeńców nie odbił, ale zdobył jedną furgonetkę, która była na pewno załadowana 
jakimś 
sprzętem.
Pokiwała z namysłem głową. Przy przejściu przez ulicę dołączyliśmy do grupy 
przechodniów czekających na zielone światło, chociaż na jezdni nie było żadnego 
ruchu.
– Bez jaj, Liv – szeptałem jej do ucha. – Żądam, żeby Wal przyniósł forsę, a 
wtedy wszystko 
mu przekażę i każdy pójdzie w swoją stronę.
Moja gadanina nie wywarła na niej żadnego wrażenia. Na dźwięk ćwierkającego 
sygnału 
przekroczyliśmy główną ulicę, kierując się do dzielnicy handlowej. – Zapewniam 
cię, Nick, że 
nic z tego nie będzie. On nie przyjdzie z bardzo prostego powodu: po prostu nie 
masz nic do 
zaoferowania. Może się mylę? – Mówiła bardzo spokojnie. – A teraz zechciej 
odpowiedzieć na 
moje pytania. To bardzo ważne. Dla każdego, włącznie z tobą.
Żeby ją diabli wzięli! Nie oczekiwałem więcej pytań. W dodatku ona znów miała 
rację. – 
Dlaczego Amerykanie zaatakowali dom? Zrobili tak, ponieważ my dobieraliśmy się 
do ich 
własności, nieprawdaż? Takie są fakty.
Obrzuciła mnie spojrzeniem godnym Mr Spocka. – Tutaj skręć w prawo.
Skręciłem na rogu. Znaleźliśmy się na jednej z ulic handlowych. Tramwaje, 
samochody 
i ciężarówki rozpryskiwały śniegową breję.
– Widzisz, Nick, ci Amerykanie byli z Narodowej Agencji Bezpieczeństwa.
O, kurwa! Gdy usłyszałem, że moje podejrzenia były słuszne, serce we mnie 
zamarło, 
a w piersiach znów poczułem ból. Chciałem pieniędzy, ale nie w taki paskudny 
sposób. Duży 
chłopiec okazał się cienkim Bolkiem. Ci ludzie byli rzeczywistymi władcami 
Ameryki.
– Jesteś tego pewna? – zapytałem na wszelki wypadek. Potwierdziła skinieniem 
głowy 
i dodała: – Ubiegłej nocy, dwie godziny po waszym wyjeździe, zaatakowali także 
mój dom.
– Jak ci się udało wrócić?
Potrząsnęła głową. – Spędziłam długą zimną noc nad jeziorem.
– Jak do ciebie trafili?
– Musiał ich ktoś zaprowadzić, ale nie mam pojęcia, jak do tego doszło. A teraz, 
bardzo cię 
przepraszam, ale tracisz tylko czas, którego nie mamy za wiele.
Nie zauważyłem przejeżdżającej furgonetki, która zachlapała błockiem moje dżinsy 
i jej 
płaszcz. Byłem teraz raczej przybity niż nagrzany. No proszę, proszę, Narodowa 
Agencja 
Bezpieczeństwa. Naprawdę wpadłem do szamba.
Liv wydała mi kolejne polecenie: – Tutaj przechodzimy na drugą stronę.
Czekaliśmy znowu, aż mały zielony ludzik powie nam, że możemy przejść. W tym 
kraju 
pieszy przechodzący nieprawidłowo przez jezdnię jest zapewne karany śmiercią. 
Ruszyliśmy na 
zielonym świetle i to pozwoliło nam wrócić do rozmowy. Liv zadała pytanie: – 
Powiedz mi, czy 
podczas pobytu u mnie ty albo Tom korzystaliście z poczty internetowej, 
telefonu, faksu lub 
czegoś takiego?
– Oczywiście, że nie.
I wtedy przypomniałem sobie wydarzenie na lotnisku: – Poczekaj. Tom korzystał. 
Tak, Tom.
Odwróciła gwałtownie głowę. – Co? Z czego korzystał Tom?
– Wysłał e-mail do kogoś w Anglii.
Posłała mi spokojne, kontrolowane spojrzenie. Zatrzymała się, odsunęła ode mnie, 
podczas 
gdy kłębiący się wkoło przechodnie mogli to oceniać jako kłótnię rodzinną.
– Przecież prosiłam was obu, żeby tego nie robić! Przyciągnąłem ją do siebie, 
jak gdybym to 
ja tutaj dowodził, i poprowadziłem ją ulicą. Opanowała się i końcu powiedziała 
bardzo 
spokojnie: – Tak, to Tom przyprowadził Amerykanów. – Skręciła teraz na prawo i 
poszliśmy 
inną brukowaną ulicą. – Walentin prosił mnie, abym ci coś pokazała, a także mam 
ci złożyć 
propozycję nie do odrzucenia ze względu na twoją kieszeń i sumienie. Chodź! 
Tędy.
Gdy skręcaliśmy, postanowiłem nie mówić Liv, że to niekoniecznie był błąd 
popełniony 
przez Toma. E4 mogła iść moim tropem od momentu, gdy opuściłem jej mieszkanie w 
Londynie 
lub płaciłem rachunki kartą kredytową Toma. Mówi się trudno. Teraz było już za 
późno.
Znaleźliśmy się w porcie. Rynek rybny i warzywny ulokowany był obok basenu 
portowego. 
Nad namiotami ze sztucznego tworzywa, chroniącymi kupujących i sprzedawców przed 
śniegiem, kłębiła się para.
– To tam, Nick.
Mój wzrok podążył za jej wzrokiem, by natrafić na coś, co przypominało 
największą na 
świecie wiktoriańską cieplarnię, łączącą się sto metrów dalej z targiem.
– Chodźmy i wydostańmy się z tego zimna, Nick. Myślę, że już czas najwyższy 
sprawdzić, 
co tu się naprawdę dzieje.
26.
W kawiarni było gorąco, a wypełniał ją aromat kawy i zapach papierosów. 
Kupiliśmy przy 
barze coś do jedzenia i picia, a następnie zajęliśmy wolny stolik w rogu. 
Płaszcze zostały 
przewieszone przez wolne krzesło.
Teraz, gdy Liv była bez czapki, nie ulegało wątpliwości, że miała fatalną noc. 
Musieliśmy 
wyglądać dość zgrzebnie w porównaniu z amerykańskimi turystami, którzy świeżo 
wysiedli 
z widocznego na przystani liniowca i zajmowali miejsca. Przenikliwy syk 
ekspresów do 
capuccino nakładał się na ich rozmowy i z tego powodu porozumiewali się głośniej 
niż inni. 
Finowie wydawali się rozmawiać bardzo cicho.
Nasz stolik sąsiadował z fortepianem i częściowo zasłaniały go palmy w donicach. 
Tak było 
lepiej, bo nie rzucaliśmy się w oczy. Liv pochyliła się do przodu, by wypić z 
filiżanki łyk 
herbaty, ja zaś przełknąłem kanapkę z łososiem. Przyglądała mi się przez chwilę 
i zapytała: – 
Powiedz mi, co wiesz o porozumieniu między Zjednoczonym Królestwem a USA.
Gdy turyści pozowali ze szklankami i wielkimi porcjami czekoladowego ciasta, 
rozbłysło 
światło lampy błyskowej. Napiłem się herbaty. Znałem główne założenia tej umowy. 
Powstała 
między Wielką Brytania i USA pod koniec 1940 roku, od kiedy Kanada, Australia i 
Nowa 
Zelandia stały się także członkiem tego klubu, a sprowadzała się do zbierania 
informacji 
wywiadowczych o wspólnych wrogach. Niezależnie od tego, państwa członkowskie 
korzystały 
z tych informacji, aby szpiegować się nawzajem: dokładniej rzecz ujmując, 
Zjednoczone 
Królestwo szpiegowało obywateli amerykańskich w Stanach Zjednoczonych, 
Amerykanie zaś 
szpiegowali w Wielkiej Brytanii obywateli brytyjskich i wymieniali między sobą 
informacje. Nie 
było to legalne z formalnego punktu widzenia, ale stanowiło zręczne ominięcie 
surowego 
prawodawstwa odnoszącego się do swobód obywatelskich.
Wzrok Liv powędrował w kierunku trójki starszych Amerykanów w kolorowych 
marynarkach, którzy tłoczyli się obok nas z tacami załadowanymi herbatą i 
eleganckimi torbami 
pełnymi fińskiego rękodzieła. Wyglądało na to, że nie bardzo wiedzieli, gdzie 
usiąść.
Liv spojrzała na mnie i powiedziała: – Ci ludzie, którzy ubiegłej nocy 
przebywali w domu, 
byli Finami. Zatrudniono ich, by uzyskiwali dostęp do technologii noszącej nazwę 
„Echelon”, 
która jest sercem tego układu.
– Czy mam rozumieć, że zaangażowałaś Toma i mnie, byśmy znaleźli dostęp do 
tajemnic 
państwowych, z których korzystać miała rosyjska mafia?
Rozejrzała się spokojnie po okolicznych stolikach i wypiła nieco herbaty. 
Potrząsnęła głową 
i odpowiedziała: – To niezupełnie tak, Nick. Nie wprowadzałam cię w to wszystko 
przed akcją, 
a uczyniłam tak z powodów, które zapewne zrozumiesz. Walentin chce otrzymać 
informacje 
handlowe i to wszystko. Uwierz mi, nie miałeś kraść tajemnic państwowych ani 
wojskowych; 
wręcz przeciwnie: pomagałeś w powstrzymaniu innych przed taką kradzieżą.
– To dlaczego włączyła się do tego NSA?
– Chcieli odebrać swoją zabawkę. Ręczę ci, że Walentin nie interesuje się 
wojskowymi 
tajemnicami Zachodu. Takie może mieć, kiedykolwiek zechce; to wcale nie jest 
trudne, o czym 
przekonasz się niebawem. – Rozejrzała się, czy Amerykanie nas nie podsłuchują i 
dodała: – Co 
wiesz o Echelonie?
Wiedziałem, że był to rodzaj elektronicznego nasłuchu, uruchamiany przez GCHQ 
(Rządową 
Centralę Łączności), przechwytujący transmisje i przesiewający je pod kątem 
własnych potrzeb, 
trochę tak, jak wyszukiwarki Internetu. Wzruszyłem jednak ramionami, jak gdybym 
nic nie 
wiedział, a był bardziej zainteresowany tym, co ona wie.
To, co mówiła Liv, brzmiało jak lektura prospektu sprzedaży Echelonu. – Echelon 
to 
globalna sieć komputerowa docierająca do wszystkich uczestników porozumienia 
między 
Zjednoczonym Królestwem a Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej. W każdej 
sekundzie, 
każdego dnia, Echelon sortuje automatycznie miliony przechwyconych faksów, e-
maili i rozmów 
przez telefony komórkowe, szukając wstępnie zaprogramowanych haseł albo numerów.
– By zapewnić bezpieczeństwo w naszej organizacji, literowaliśmy pewne słowa 
przez 
telefon, lecz obecnie istnieje możliwość rozpoznawania głosu. Każda wiadomość 
wysłana 
elektronicznie gdziekolwiek na świecie zostaje rutynowo przechwycona i 
analizowana przez 
Echelon. To jest fakt, Nick.
– Procesory w sieci znane są jako słowniki Echelonu. Każda stacja Echelonu, a 
jest ich co 
najmniej tuzin na całym świecie, zawiera nie tylko narodowy słownik źródłowy, 
ale też katalogi 
dla każdego z czterech krajów współpracujących w tym systemie. Echelon łączy 
razem te 
wszystkie słowniki i pozwala wszystkim indywidualnym stacjom nasłuchowym działać 
w zintegrowanym systemie.
Przez lata Echelon pomagał Zachodowi w modelowaniu traktatów i negocjacji 
międzynarodowych pod kątem korzyści z nich płynących, pozwalał znać nie tylko 
stan zdrowia 
Borysa Jelcyna, ale także zamiary partnerów handlowych. To są poważne 
informacje, Nick, 
i warto o nie zabiegać. Jak myślisz, dlaczego jesteśmy tacy ostrożni w 
posługiwaniu się 
łącznością elektroniczną? Bo wiemy, że jesteśmy namierzani przez Echelon. A 
zresztą, kto nie 
jest? Monitorowano rozmowy księżnej Diany ze względu na jej sprzeciw wobec 
stosowania min 
lądowych. Takie organizacje dobroczynne, jak Amnesty International czy Christian 
Aid są 
podsłuchiwane, ponieważ mają dostęp do szczegółowych informacji na temat 
kontrowersyjnych 
reżymów. Od kiedy Tom rozpoczął pracę w Menwith Hill, każdy jego faks, e-mail 
czy rozmowa 
telefoniczna była przechwytywana i sprawdzana.
– Tamci Finowie zaprojektowali system, który pozwalał im włamać się do Echelonu 
i zaatakować ten system. Firewall, który złamał Tom, chronił ten cały system 
przed wykryciem 
i zlokalizowaniem. Ubiegłej nocy byli po raz pierwszy w sieci.
– A o co im chodziło? Chcieli się włamać do kwatery głównej NSA, czy co? – 
zapytałem.
Zaprzeczyła ruchem głowy, jak gdyby dając do zrozumienia, że nie wierzy w ich 
naiwność.
– Dowiedzieliśmy się z naszych źródeł, że ich jedynym celem było wydobycie 
interesujących 
informacji na temat rynku, na czym mogli skorzystać. Chcieli tylko zarobić tu i 
teraz kilka 
milionów dolarów; nie mieli pojęcia o prawdziwych możliwościach tego, co 
stworzyli.
– Ale co to wszystko ma wspólnego ze mną? – zapytałem. – Co proponuje Wal?
Pochyliła się ku mnie, jak gdybyśmy mieli wymieniać słowa miłości. Mogłoby tak 
być, bo 
przecież mówiła z taką pasją.
– Widzisz, Nick, bardzo mi zależy na tym, abyś zrozumiał motywy, jakimi kieruje 
się 
Walentin. To oczywiste, że on chce na tym zarobić pieniądze, ale zależy mu też 
na tym, aby 
Wschód był równorzędnym partnerem handlowym dla Zachodu. Taka sytuacja nie 
zdarzy się, 
dopóki tacy ludzie jak on nie będą mieli dostępu do informacji handlowych, 
których może 
dostarczyć Echelon.
– Taki ambitny? – roześmiałem się. – Użyłbym zupełnie innych słów do opisania 
rosyjskiej 
mafii.
Znowu potrząsnęła głową i zaraz dodała: – Pomyśl o Ameryce sprzed stu 
pięćdziesięciu lat 
i obecnej Rosji. Tacy ludzie jak Vanderbilt zawsze działali poza prawem, aby 
zrealizować swoje 
cele. Tworzyli jednak bogactwo klasy średniej, ta zaś w odpowiednim momencie 
tworzy 
stabilność polityczną. Musisz wiedzieć, że taki właśnie jest Walentin; nie jest 
żadnym 
Dillingerem, to Rockefeller.
– W porządku, Wal jest biznesmenem roku. Dlaczego nie ubija interesów z Finami?
– To nie tak. Gdyby poinformował ich o tym, to wówczas zrobiliby się czujni i 
wtedy 
mogliby sprzedać całą sprawę komuś, kto zaoferuje najwyższą cenę. Walentin nie 
chciał dać im 
takiej okazji. Był zadowolony, że znaleźli dostęp i próbowali grać na rynku, ale 
dowiedział się 
o tym i zrobił to przed Małyszką.
– I przed Amerykanami?
– Gdyby ubiegłej nocy udało ci się skopiować program, Walentin poinformowałby 
Amerykanów, gdzie znajduje się dom, oni zaś weszliby tam i zrobili, co trzeba, 
nie wiedząc, że 
on miał także dostęp do Echelonu. Pamiętasz, jak powiedziałam w Londynie, że 
nikt nie będzie 
wiedział...
Pomyślałem, że to bardzo sprytne. Wal logowałby się do Echelona, a Zachód spałby 
sobie 
smacznie we własnym łóżku.
– Ale Amerykanie wiedzieli.
– Zgoda, ale nasze zabezpieczenie było szczelne. Oni znaleźli dostęp przez Toma.
Zanim byłem skłonny przypuszczać, że Tom jest rzeczywiście winien, miałem wiele 
innych 
pytań i oczekiwałem na nie odpowiedzi. – Powiedz mi, Liv, dlaczego wybrana 
została Finlandia?
Odpowiedziała z nieukrywaną dumą: – Jesteśmy jednym z niewielu narodów na 
świecie, 
który ma głowę do techniki. W przyszłym pokoleniu nasz kraj nie będzie miał 
prawdopodobnie 
pieniądza, bo pieniądz będzie tylko elektroniczny. Obecnie rząd zamierza tak 
zrobić 
z paszportami, umieszczając nasze dane identyfikacyjne na kartach magnetycznych. 
Znajdujemy 
się u szczytu własnych możliwości, jak udowodnili to ci młodzi ludzie. Potrafili 
włamać się do 
Echelonu, jeśli nawet brak im było wiedzy na temat własnych możliwości. – 
Przerwała czekając, 
aż napiję się herbaty. Po kanapkach już dawno nie było śladu. – Masz więcej 
pytań?
Pokręciłem głową. Owszem, miałem ich wiele, ale mogły poczekać. Gdyby była 
gotowa 
przedłożyć mi nowe propozycje, gotów jestem je poznać.
– Zostałam upoważniona przez Walentina, by ci powiedzieć, że suma nadal jest 
aktualna, ale 
twoje zdanie uległo zmianie.
– No pewnie. Tom nie żyje, a NSA odzyskała swój Echelon. Spojrzała na mnie takim 
wzrokiem, jak gdyby doznała szoku i oznajmiła: – Wyrządziłam ci krzywdę, Nick. 
Nie chciałam 
ci o tym mówić, aż informacja nie zostanie potwierdzona, ale nasi informatorzy 
są przekonani, że 
Małyszka ma Toma. Niestety, uważamy też, że on przejął notebook... To bardzo 
niefortunne, że 
on zna sposób dostępu do firewalla...
Walczyłem ze sobą, by nie okazywać niepokoju, ale zapytałem: – Tom żyje? Mam to 
wszystko gdzieś, Liv. Siedziałem tutaj ze świadomością, że człowiek wyzionął 
ducha.
Wyraz jej twarzy nie uległ zmianie. – Małyszka uważa, że on jest razem z Finami. 
Oni go 
oczywiście przyjęli... – Poruszyła rękami nad stolikiem, dodając: – Pamiętaj, że 
oni też chcą mieć 
dostęp do Echelona.
– Chodzi ci więc o to, bym odzyskał Toma.
– Zanim określę cel, muszę wskazać na pewne komplikacje. Aha, komplikacje? Więc 
do tej 
pory wszystko szło jak z płatka?
Pochyliła się, podniosła aktówkę swojego przyjaciela i położyła ją na stole. Na 
dworze było 
już ciemno, a na targu płonęły świąteczne światła.
Liv otworzyła aktówkę. Wewnątrz znajdował się laptop, który uruchomiła.
Sięgnęła do kieszeni płaszcza, skąd wyjęła niebieską dyskietkę w plastykowym 
futerale 
i wsunęła ją do stacji. Usłyszałem firmowy dźwięk Microsoftu.
– Tu możesz wszystko przeczytać. Potrzebna ci jest pełna ocena sytuacji, abyś 
mógł 
zrozumieć wagę zadania. Mogłabym ci to wszystko sama opowiedzieć, lecz myślę, że 
zażądałbyś 
potwierdzenia.
Podała mi aktówkę, a dyskietka zaczęła się ładować, zanim pokazała swą zawartość 
na 
ekranie.
Na pulpicie ukazała się ikona dysku, którą dwukrotnie kliknąłem. Dostroiłem 
ekran 
i ustawiłem laptop tak, abym tylko ja mógł widzieć obraz. Rozpocząłem lekturę, 
gdy jakaś grupa 
z zewnątrz przyszła do swoich kolegów siedzących obok nas, przywitała się z nimi 
i zaczęła im 
pokazywać swoje nabytki: futrzane czapki w rosyjskim stylu i salami z renifera.
Na dysku znajdowały się dwa pliki: jeden bez nazwy, drugi nosił etykietę 
„Przeczytaj mnie 
najpierw”; otworzyłem go.
Zobaczyłem stronę internetową z londyńskiego „Sunday Times” z 25 lipca 
przedstawiającą 
artykuł zatytułowany „Hakerzy rosyjscy wykradli amerykańską tajną broń”.
– Życzysz sobie jeszcze herbaty? A może coś do zjedzenia? – zapytała Liv.
Potwierdziłem ruchem głowy, że tak, i wróciłem do ekranu, ona zaś udała się do 
baru. 
Obecnie turyści amerykańscy rozmawiali w grupie liczącej już nie sześć, lecz 
dwanaście osób.
„Amerykańscy oficjele przypuszczają, że Rosja mogła wykraść kilka bardzo ważnych 
sekretów wojskowych o znaczeniu państwowym, włącznie z systemami kierującymi 
bronią 
i szyframi wywiadowczymi marynarki wojennej, używanymi we wspólnym wywiadzie 
ofensywnym. Oficerowie śledczy opatrzyli tę operację hasłem «Księżycowy 
Labirynt»„.
Kradzież została wykonana w tak wyrafinowany sposób i tak doskonale 
skoordynowana, iż 
eksperci do spraw bezpieczeństwa uwierzyli, że Ameryka może przegrać pierwszą 
cybernetyczną 
wojnę światową. Zamachy na amerykański system komputerowy pokonywały nawet 
firewalle, 
które miały chronić Pentagon przed atakiem cybernetycznym. Podczas nielegalnej 
wizyty 
informatyk wytropił, że intruz komputerowy obejrzał tajny dokument, wykradł go i 
wysłał do 
serwera internetowego w Moskwie.
Eksperci mówili też o „cyfrowym Pearl Harbor”, gdzie wrogowie wykorzystali 
zaufanie 
Zachodu do technologii komputerowej, by wykraść tajemnice i spowodować chaos, 
który można 
by porównać do użycia bomb i pocisków.
Z kilku kliknięć w klawiaturę laptopa wynikało, że każdy mógłby wyrolować jakiś 
supernowoczesny kraj. Dostawy gazu, wody i elektryczności mogły zostać 
sparaliżowane przez 
przenikanie do kontrolujących je komputerów. Cywilne i wojskowe systemy 
telekomunikacyjne 
można było zablokować. Policja przestałaby działać i zapanowałby cywilizacyjny 
chaos. Cholera 
jasna, komu w takich czasach potrzebne byłoby wojsko?
Nawet najbardziej tajne instalacje wojskowe, których specjalistyczna wiedza 
dawała 
poczucie bezpieczeństwa, mogły być unieruchomione. W SPAWAR (System Dowodzenia 
Działaniami Wojennymi w Przestrzeni Kosmicznej i na Morzu) i jego oddziale w San 
Diego 
(Kalifornia), który wyspecjalizował się w ochronie szyfrów wywiadowczych 
marynarki, pewien 
inżynier został zaalarmowany, kiedy komputerowi wydrukowującemu żądany plik 
zajęło to zbyt 
dużo czasu. Kontrola narzędzi ujawniła, że plik został usunięty z kolejki plików 
czekających na 
druk, przeniesiony do serwera internetowego w Moskwie, po czym odesłany do San 
Diego. Nie 
sprecyzowano, jaką informację zawierał dokument, poza tym, że odgrywał ważną 
rolę 
w wywiadzie marynarki... SPAWAR był także odpowiedzialny za bezpieczeństwo 
systemów 
elektronicznych korpusu marynarki wojennej i agencji federalnych. Podejrzewano, 
że kilka 
takich włamań nie zostało odkrytych.
Nieco dalej mówiło się, że prezydent Clinton zażądał sześciuset milionów dolarów 
na 
rozwiązanie kłopotów związanych z „Księżycowym Labiryntem”, ale i tego było 
mało, gdyż 
Chiny, Libia i Irak robiły postępy w prowadzeniu wojny informacyjnej, a według 
jednego 
z urzędników Białego Domu, finansowały też grupy terrorystyczne. Łatwo sobie 
wyobrazić, 
czego dokonaliby Osama bin Laden i jego przyjaciele, gdyby mogli na tym położyć 
swoje łapy. 
A co się tyczy tego masywnego Rosjanina, to równie dobrze mógłby to być 
Małyszka.
Kliknąłem jeszcze jeden plik. To, co wyskoczyło na ekran, potwierdzało historię 
zamachu na 
SPAWAR w San Diego. „Sunday Times” mógł nie wiedzieć, co było w tym pliku, ale 
ja teraz 
wiedziałem. Wywiad marynarki wojennej umieścił na czele listy pięćdziesiąt słów, 
które 
odpowiadały częstotliwościom radiowym.
Liv siadła przy stoliku z nową porcją herbaty i kanapek i zapytała: – 
Przeczytałeś już oba 
pliki?
Skinąłem głową, zamknąłem oba dokumenty i wyjąłem dyskietkę. Liv pochyliła się 
nad 
stolikiem, wyciągnęła rękę i powiedziała: – Jeśli chcesz, możesz pomóc w 
zablokowaniu takich 
wydarzeń.
Podałem jej dysk i zacząłem zamykać laptop, a ona mówiła dalej: – Nie tylko rząd 
rosyjski 
kupuje takie informacje od Małyszki. Na coś takiego może sobie pozwolić ktoś, 
kto posiada 
wystarczająco grubą książeczkę czekową.
Wal ma, oczywiście, taką książeczkę, bo inaczej nie czytałbym wykazu szyfrów.
– Jak ci już wspomniałam, jeśli oni dostaną się do Echelonu i zaczną go 
eksploatować, to 
pomyśl o konsekwencjach, gdyby nawet nie sprzedali informacji innym 
zainteresowanym. Ci 
ludzie znajdują się na prostej drodze do wyłączenia Wielkiej Brytanii lub USA z 
operacji 
„Księżycowego Labiryntu”. Dzięki Echelonowi będą mieli pełny i nieograniczony 
dostęp do 
każdej informacji na całym świecie: państwowej, wojskowej, handlowej. Jeśli 
chcesz, możesz ich 
powstrzymać. – Tu przerwała i spojrzała mi prosto w oczy.
Przekazałem jej aktówkę. Miała rację. Jeśli to prawda, oferta, jaką mi złożyła, 
należała do 
tych, na których odrzucenie nie pozwoli mi sumienie. Pomysł takich maszyn 
szpiegujących 
wszystko, co robimy i mówimy, należał bezwzględnie do Wielkiego Brata, ale, do 
ciężkiej 
francy, miały do tego instrumentu dostęp tylko kraje uczestniczące w 
porozumieniu i ich pupile 
z dużą kasą. Co się jednak tyczy wycieku informacji wojskowych, to należało tę 
dziurę zatkać. 
Nie gadałem bzdur o ludziach szukających informacji o danych technicznych 
najnowszych 
pocisków ziemia-powietrze albo jakichkolwiek innych bajerach. To było ich życie, 
włącznie 
z moim własnym, które się liczyło. Stanowiłem cząstkę mnóstwa błędów, przez 
które umierali 
przyjaciele, bo nie zabezpieczono im informacji. Gdybym potrafił to powstrzymać 
i wrócić 
z torbą pełną pieniędzy, to byłbym zdolny poruszyć góry.
– Co więc chcesz, abym zrobił?
Usłyszała akceptację w moim głosie. – Musisz zniszczyć „Księżycowy Labirynt” 
Małyszki 
i wszystko, co do tej pory ściągnęli z Echelonu. Inaczej mówiąc, zlikwiduj pełną 
instalację – 
komputery, oprogramowanie, a więc wszystko. Tym razem jednak będziesz absolutnie 
skazany 
na siebie. Walentin nie może być widziany podczas ataku na Małyszkę. Każdy 
konflikt 
wywołałby dysharmonię i oderwałby go od wyznaczonego celu. Kiedy więc wydarzy 
się coś 
złego, to, niestety, nie będziemy ci mogli pomóc.
Mogłem być największym cynikiem w Zjednoczonym Królestwie, a nawet poza nim, ale 
nie 
byłem zdrajcą. Jeśli więc wszystko, co ona powiedziała, było prawdą, to miałem 
pewność, że 
Wal z radością otworzy nieco szerzej książeczkę czekową, zwłaszcza jeśli mam 
ruszyć do boju 
w pojedynkę. Usiadłem jak panisko i podniosłem trzy palce do góry.
Jej twarz ani drgnęła. – Dolary? – zapytała.
Skoro padło pytanie, należało udzielić odpowiedzi. – Nie, funty sterlingi.
Kiwnęła głową i dodała: – Dostaniesz trzy miliony.
Pomyślałem, że zgodziła się zbyt łatwo i trochę mnie to zmartwiło.
– A jakie mam gwarancje?
– Nie masz żadnych. I nie będzie pieniędzy z góry. Walentin jest jednak dobrze 
zorientowany, że zadałeś sobie wiele trudu, żeby go wcześniej śledzić, i nie ma 
wątpliwości, że 
zrobiłbyś to jeszcze raz.
– Słusznie. – Nie potrzebowałem nic wyjaśniać. Wiedziała na co mnie stać.
– Mówiłam ci już o tym wielokrotnie – on cię lubi. Dostaniesz swoje pieniądze.
– Powiedz mi teraz, gdzie znajduje się ta instalacja?
Wskazała w kierunku portu i morza, mówiąc: – To tam, w Estonii.
Zmarszczyłem brwi. Wiedziałem tylko, że Estonia była kiedyś częścią Związku 
Radzieckiego, a obecnie chciała zostać częścią NATO i Unii Europejskiej w myśl 
zasady, że 
wszystko jest lepsze niż przynależność do Rosji.
– Jedna trzecia mieszkańców Estonii to Rosjanie. Małyszka uznał, że łatwiej 
operować 
właśnie stamtąd.
Podniosła filiżankę do ust i skrzywiła się. Herbata była zimna.
Istniała jeszcze jedna kwestia, którą zdawała się przeoczyć. – Jeśli Małyszka ma 
Toma – 
powiedziałem – to go zabiorę. Czy chcesz, abym przywiózł go tutaj, czy też mam 
go wysłać do 
Londynu?
Patrzyła na mnie jak na idiotę. – Wydaje mi się, że nie zrozumiałeś; Tom stanowi 
część ich 
potencjału.
Przez chwilę nie spuszczała ze mnie wzroku, jak gdyby czekała na odpowiedni 
moment, 
który w końcu nastąpił. Zobaczyła to w mojej twarzy. – Nie zamierzam cię 
denerwować, ale, jak 
myślisz, dlaczego Walentin chce ci zapłacić trzy miliony? Tom musi umrzeć.
Nie rozumiałem tego, co powiedziała przed chwilą, zapytałem więc: – Dlaczego? 
Czy chodzi 
o to, że mam go tam zostawić?
– Nie ma innego wyjścia. Bardzo szybko zmuszą Toma, aby pomagał im przy 
Echelonie. Jak 
oboje wiemy, potrafi złamać firewall. Wiemy też, że mają trochę oprogramowania. 
Wiemy, że 
mają Toma, a także, prawdopodobnie, jego notebook. Jeśli wziąć pod uwagę to 
wszystko, co 
znajduje się w jego głowie, w jego kieszeni, w furgonetce... – Wzdrygnęła się. – 
Jeżeli Małyszka 
zdobędzie dostęp do Echelonu i doda to do potencjału swego „Księżycowego 
Labiryntu”, to 
katastrofa gotowa. To nie tylko wpłynie na wizje Walentina dotyczące Wschodu, 
ale połamie 
kości Zachodowi.
Pomyśl tylko, Tom ma notebook i wie, jak się nim posługiwać. Ryzyko jest zbyt 
duże. A co 
się stanie, kiedy ty zostaniesz zabity lub schwytany przed zakończeniem zadania? 
Gdybyś go 
nawet ocalił, musiałby siedzieć w kraju jak mysz pod miotłą i, prawdopodobnie, 
zostałby przez 
nich porwany, a to stanowi zbyt duże ryzyko dla Walentina, więc coś takiego nie 
wchodzi w grę. 
To, że Walentin poświęci Toma i uniemożliwi dostęp do Echelonu, jest lepszym 
rozwiązaniem 
niż fakt, że taki dostęp będzie miał Małyszka. Nikt nie może sobie na to 
pozwolić.
Nadal nie mogłem zaakceptować takiego okrucieństwa. – Dlaczego nie zawiadomić by 
o tym 
Amerykanów? Przecież Wal zamierzał powiedzieć im o domu i Finach.
– Nie ma mowy! Co się stanie, jeśli oni wezmą go w obroty, a on poinformuje ich 
dokładnie, 
w jakim celu tam się znalazł? Nie sądzę, byś pragnął, aby do tego doszło. Tom 
wróciłby na resztę 
życia do więzienia, a ty zająłbyś sąsiednią celę.
Pochylając się, aby schować aktówkę w torbie, spojrzała w górę i powiedziała: – 
Przykro mi, 
Nick, ale jak pewnie zdążyłeś się zorientować, mam teraz kupę spraw na głowie. 
Spotkamy się 
jutro o jedenastej w kawiarni u Stockmanna. Bardzo możliwe, że zdobędę nowe 
informacje. 
Jedno jest pewne, musisz stąd wyjechać jak najszybciej, bo jeśli Małyszka 
nakłonił Toma do 
współpracy, to liczy się każda godzina.
Popatrzyłem na nią i kiwnąłem głową. – Czy te nowe informacje mają przyjechać o 
6.30 rano 
pociągiem z Sankt Petersburga?
Nie drgnęła jej nawet powieka. – Oczywiście. Chcę cię jeszcze raz przeprosić za 
to, co się 
stało. To dlatego, że gdybyś dokładnie wiedział, co się stanie...
– Nie podjąłbym się tego zadania w tamtym miejscu?
– No właśnie. Teraz muszę już iść. – Wstała i zapinając płaszcz, dodała: – 
Myślę, że potrzeba 
mi około piętnastu minut.
Skinąłem głową. Kiedy odeszła, przyniosłem sobie świeżą herbatę, a potem 
wyszedłem 
i dowiedziałem się dokładnie, gdzie jest ta cała Estonia i jak się tam, kurwa, 
dostać.
27. 
Czwartek, 16 grudnia 1999 roku.
Dziesięć minut przed przybyciem Liv usadowiłem się wygodnie na krześle w rogu 
„Cafe 
Avec” u Stockmanna. Wcześniej zatrzymałem się po drodze w kawiarence 
internetowej, gdzie na 
stronie internetowej „Sunday Timesa” odszukałem relację o „Księżycowym 
Labiryncie”. Była 
prawdziwa.
Francuskie „Avec” w nazwie kawiarni nawiązywało do faktu, że do kawy można było 
dostać 
w barze coś mocniejszego, od Jacka Danielsa do miejscowych likierów z 
arktycznych malin. 
Miejscowi pili to na umór, jakby dzisiaj miał nastąpić koniec świata.
Postawiłem na stoliku dwie kawy i dwa duńskie ciastka, a filiżankę Liv 
przykryłem 
spodeczkiem, aby nie wystygła.
Kawiarnia była tak samo zatłoczona jak wtedy, kiedy byłem tutaj z Tomem. 
Minionej nocy 
długo o nim myślałem, leżąc w tanim i, co ważniejsze, anonimowym pokoju 
hotelowym. Smucił 
mnie fakt, że powstrzymanie Małyszki przed łączeniem się z Echelonem oraz 
operacjami z jego 
„Księżycowym Labiryntem” i branie za to pieniędzy było ważniejsze niż życie 
Toma. 
Przypomniałem sobie wtedy, jak rzucił się w mojej obronie, gdy znaleźliśmy się 
poza 
ogrodzeniem. Zabicie go nie będzie łatwe.
Zastanawiałem się nawet, czy nie zajrzeć do konsulatu i porozmawiać z Lynnem 
przez 
bezpieczną linię, ale uświadomiłem sobie w porę, że traciłem z oczu cel, którym 
były pieniądze. 
Gdyby Lynn dowiedział się, o co chodzi, byłbym skończony. Wszystko, co mogłem 
zyskać, to 
był dar losu, pod warunkiem że będę miał szczęście. W taki sposób trafiały do 
mojej kieszeni 
trzy miliony funtów, a na dodatek oddawałem przysługę demokracji. To była 
oczywiście święta 
prawda. Kłopot polegał jednak na tym, że brzmiało to jak gówno prawda.
Wczoraj po herbatce z Liv poszedłem na przystań, aby sprawdzić promy do Estonii. 
Stolica 
tego kraju była portem docelowym dla pływających tam i z powrotem, poza promami, 
szybkich 
katamaranów i wodolotów. Szybsze jednostki pokonywały odległość osiemdziesięciu 
kilometrów 
w półtorej godziny, ale dziewczyna w kasie biletowej powiedziała mi, że teraz na 
Bałtyku 
znajduje się zbyt wiele pływającego lodu, a jest zbyt silny wiatr, by w ciągu 
kilku najbliższych 
dni lodołamacze mogły przygotować tor żeglugowy. W takich warunkach linię 
obsługiwały 
jedynie staromodne promy, które w normalnych warunkach pokonywały trasę w cztery 
godziny, 
ale teraz ze względu na złe warunki, rejs może potrwać nawet dłużej. Taki już 
mój los.
Gdy usiadłem i napiłem się kawy, zacząłem przyglądać się w gazecie długim 
fińskim 
słowom, obserwując jednocześnie ruchome schody. Przy wjeździe do Estonii będę 
używać 
paszportu Davidsona, bilet na prom zarezerwowałem jednak na nazwisko Davies. 
Podając 
nazwisko, celowo je zniekształciłem, nadając mu jakieś kłopotliwe brzmienie. 
Jeśli ktoś się do 
tego przyczepi, zawsze mogę powiedzieć, że ten błąd popełnił ktoś, kto wydawał 
mi bilet. 
Ostatecznie angielski był ich drugim językiem, mój zaś cockneyowski akcent może 
być zbyt 
trudny do zrozumienia, zwłaszcza jeśli się do tego przyłożę. Taka metoda nie 
była w pełni 
niezawodna, lecz mogła być pomocna w mąceniu wody. Byłem bezpieczny, nawet gdyby 
Firma 
zwróciła oko na Davidsona, gdyż teraz łączono to nazwisko z Liv i Tomem. Nie 
przywiązywałem wagi do tego, jak wiele czasu zajmie im rozpracowanie tej 
zagadki, pod 
warunkiem że nie dojdzie do nich moje zdjęcie. Pomyślałem też z wdzięcznością, 
że zdjęcie 
w paszporcie Davidsona nie było do mnie zbyt podobne. Wąsy i okulary z 
prostokątnymi szkłami 
plus makijaż zmieniający wymiary mego nosa i kształt podbródka bardzo dobrze 
rozwiązywały 
sprawę. Gdyby ktoś zadał sobie trud porównania obu wizerunków, to powiedziałbym, 
że obecnie 
do czytania używam szkieł kontaktowych i, szczerze mówiąc, podoba mi się moja 
czysto 
wygolona twarz.
Makijażu nauczyłem się w BBC. Plastykowe nosy i sztuczne brwi nie są tym, co się 
o nich 
powszechnie sądzi. Kiedy maczałem rożek duńskiego ciastka w kawie, nie 
potrafiłem 
powstrzymać uśmiechu, gdy przypomniałem sobie cztery godziny spędzone nad 
przekształcaniem się w kobietę podczas końcowych zajęć, zamykających 
dwutygodniowy kurs. 
Zastanawiałem się wówczas, czy wybrany skrupulatnie błyszczyk do warg jest dla 
mnie 
odpowiedni. Spędziłem dzień na zakupach w towarzystwie „przyjaciółki”, a w 
rzeczywistości 
mego instruktora Petera, wystrojonego w ponętny błękitny komplecik, co było 
szczególnie 
zabawne, gdy wchodził do damskiej toalety. Nie lubiłem się golić, jednak 
woskowałem nogi 
i ręce; swędziały mnie potem tygodniami.
Gdzieś za moim lewym ramieniem nastąpił elektroniczny wybuch uwertury do 
„Wilhelma 
Telia”, potem nastąpiła chwila ciszy i rozległa się tyrada w języku fińskim 
wykonywana przez 
starszą damę. W Finlandii wszyscy posiadają telefony komórkowe – widziałem małe 
dzieci 
wirujące, jak na karuzeli, na uwięzi dłoni swoich rodziców, rozmawiających przez 
komórki. 
W Helsinkach nie spędzisz nawet pięciu minut bez towarzystwa piosenki o 
pszczółce Mai, 
urywków kompozycji Sibeliusa albo tematów muzycznych z filmów o Jamesie Bondzie.
Siedziałem, maczałem ciastko i czekałem. W prawym bucie miałem ukryte paszporty, 
a w lewym tysiąc pięćset dolarów w setkach, dwudziestkach i dziesiątkach. Nie 
było to zbyt 
wygodne.
Co się tyczy Mr Stone’a, to czuł się dobrze głęboko na dnie torby zostawionej w 
skrytce na 
stacji. P7 z dodatkowym magazynkiem był nadal przy mnie i dopiero w ostatniej 
chwili wsadzę 
go do torby. Nie było możliwości, bym mógł zabrać broń do Estonii i nie 
wiedziałem, jak 
zapewnić sobie bezpieczeństwo na promie.
Najpierw ukazała się głowa Liv, a potem ruchome schody wyrzuciły ją naprzeciw 
mnie. 
Rozglądała się obojętnie wkoło, nie zwracając na mnie uwagi. Wreszcie ukazała 
się cała jej 
postać.
Liv miała na sobie czarny skórzany płaszcz długości trzy czwarte, zwykłe dżinsy 
i obuwie 
typu Timberland. Z ramienia zwisała jej duża czarna skórzana torba, a w prawej 
ręce niosła jakiś 
kolorowy magazyn.
Gdy mnie spostrzegła, podeszła do stolika i ucałowała w oba policzki. Włosy 
miała 
zaczesane do tyłu i pachniała cytrusem. Angielskojęzyczny egzemplarz „Vogue” 
wylądował na 
środku stolika, a kiedy wreszcie usiadła, zaczęliśmy udawać, obdarzając się 
uśmiechami 
wyrażającymi obopólne zainteresowanie tym, co tam u nas słychać.
Podsunąłem jej filiżankę, zdejmując spodek, a ona podniosła ją do ust. Może kawa 
już 
wystygła, może jej nie smakowała, bo odstawiła filiżankę na stolik i 
powiedziała: – Małyszka 
przebywa pod Narwą.
Posłałem jej uśmiech, jak gdybym usłyszał zabawną historyjkę, i zapytałem, jakby 
to było na 
Księżycu, bo usłyszałem tę nazwę po raz pierwszy. – Pod Narwą?
– Będzie ci potrzebna mapa tego rejonu w skali 1:100 000.
– O jaki kraj chodzi?
Uśmiechnęła się. – To północno-wschodnia Estonia – wyjaśniła, kładąc dłoń na 
magazynie. – 
To, co znajduje się w środku, też ci będzie potrzebne.
Skinąłem głową.
Jej dłoń spoczywała nadal na magazynie. – W tym właśnie miejscu uruchamiają 
„Księżycowy Labirynt”, a ponieważ mają teraz Toma i jego notebook, pokuszą się o 
dostęp do 
Echelonu. By uniknąć namierzenia, zmieniają lokalizację co kilka tygodni, a po 
tym, co się tutaj 
ostatnio wydarzyło, niebawem znów dadzą znać o sobie. Musisz działać szybko.
Przytaknąłem raz jeszcze. Cofnęła dłoń i pochyliła się ku mnie. – W środku masz 
także 
adresy. Znajdziesz pod nimi ludzi, którzy powinni ci pomóc w dotarciu do 
materiałów 
wybuchowych i wszystkiego, co będzie ci potrzebne. Najlepiej jechać do Narwy 
pociągiem. 
Z wynajęciem samochodu będzie więcej kłopotu, niż to jest warte. I pamiętaj – 
dodała patrząc mi 
w oczy – nie ufaj tym ludziom z Narwy. Są absolutnie niesolidni, a tak przy 
okazji, handlują 
narkotykami, co szkodzi naszym interesom, są jednak bardzo blisko Walentina i 
mogą ci 
zapewnić wsparcie w terenie.
Uśmiechnąłem się, dając do zrozumienia, że już swoje przeżyłem.
– Pamiętaj też, proszę, aby podczas kontaktów z nimi nigdy nie wspomnieć o 
Walentynie; 
pod żadnym pozorem. Jeśli się o tym dowiedzą, umowa przestaje obowiązywać, gdyż 
oni cię, po 
prostu, zabiją.
Teraz na stoliku spoczęły jej obie dłonie. – Znajdziesz tam też... – zawahała 
się, próbując 
znaleźć właściwe słowo, ale chyba żadne jej nie zadowalało. W końcu wzruszyła 
ramionami 
i powiedziała: – ...znajdziesz tam list od przyjaciela, tego samego, który ma 
kontakty w Narwie 
i spowoduje, że otrzymasz od tych ludzi wszystko, czego zażądasz. Ta 
rekomendacja kosztowała 
Walentina bardzo wiele i nie powinno się jej nadużywać.
– Co tam jest? – zapytałem.
– No, dobrze, to coś w rodzaju polisy ubezpieczeniowej – wyjaśniła, uśmiechając 
się raczej 
posępnie. – Czeczeńska polisa ubezpieczeniowa. Mówiłam ci już, że on ciebie 
lubi.
Nie musiałem już o to pytać, bo wkrótce dowiem się osobiście. Teraz czekały 
ważniejsze 
sprawy. Musiałem uzyskać odpowiedź na palące pytanie, ilu ludzi zastanę w tym 
obiekcie.
Potrząsnęła głową i wyjaśniła: – Nie posiadamy takiej informacji, ale chyba 
więcej niż 
ostatnio. To, co tam ulokowali, stanowi ich najsilniejszy atut i dlatego wybrali 
Estonię. Położenie 
geograficzne jest najlepszym systemem obronnym, jaki można sobie wyobrazić.
Wyjaśnienia wymagało coś jeszcze, więc zapytałem: – W jaki sposób dowiesz się, 
że 
wszystko się udało?
– Obawiasz się, że Walentin nie rozliczy się z tobą, jeśli nie będzie miał 
dowodu? Nie martw 
się. Dowie się przed upływem godziny. Otrzymasz swoje pieniądze.
Przysunąłem się bliżej. – Jak poznałaś Toma?
– Nie znam go; zna go Walentin. Kiedy przyłapali Toma w Menwith Hill, pracował 
dla 
Walentina. Ty, Brytyjczyk, nigdy nie wpadłeś na to, bo twoje groźby wobec niego 
nie mogły się 
nigdy równać z tym, co mógł z nim zrobić Walentin.
– Jaki on był?
Wyraz jej twarzy zachęcił mnie do posłużenia się wyobraźnią.
W mojej pamięci utrwalił się Tom leżący na tylnym siedzeniu samochodu po 
przedstawieniu 
mu faktów z jego życia przez ludzi z ekipy śledczej.
– Czy podczas pracy w Menwith Hill Tom próbował uzyskać dostęp do Echelonu dla 
Walentina?
Skinęła głową. – Kiedy go ujęto, powiedział wywiadowi brytyjskiemu tylko tyle, 
ile chcieli 
wiedzieć, a potem oświadczył przed sądem to, co kazali mu powiedzieć. To 
wszystko było 
naprawdę bardzo proste. Proste dla wszystkich z wyjątkiem Toma.
– A ty skąd wiedziałaś o moich kontaktach z Tomem?
– Walentin miał dostęp do wielu tajemnic. Po waszym spotkaniu w Helsinkach, 
zapragnął 
dowiedzieć się o tobie trochę więcej, a to było dość łatwe, bo dzięki 
„Księżycowemu 
Labiryntowi” wystarczyło zamówić taką informację u Małyszki. Czy nie sądzisz, że 
powinno to 
stanowić dla ciebie dodatkową motywację do wejścia tam i pozbawienia go takich 
możliwości?
Gówno prawda. Nie lubiłem takiego tonu.
Liv poklepała czasopismo, mówiąc: – Przeczytaj to, a będziesz wiedział wszystko, 
o czym 
my wiemy. Muszę teraz iść. Mam wiele innych spraw na głowie.
Idę o zakład, że jedną z tych spraw był powrót do Wala i powiadomienie go, że 
jestem już 
w drodze do Narwy.
Uśmiechnęliśmy się do siebie, jak rozstający się przyjaciele, pocałowaliśmy w 
policzki, 
odstawiając w ten sposób cały rutynowy program pożegnalny, i Liv zarzuciła torbę 
na ramię. – 
Poczynając od niedzieli, będę codziennie na stacji.
Dotknąłem jej rękawa, mówiąc: – Mam jeszcze jedno pytanie.
Spojrzała na mnie.
– Nie wygląda mi, żeby obchodził cię Tom. Wydaje mi się, myślę, że byliście ze 
sobą, no, 
wiesz, bardzo blisko...
Przysiadła na chwilę. Przez moment bawiła się swoją filiżanką, aż wreszcie 
podniosła wzrok. 
– Chcesz wiedzieć, czy z nim spałam? – Uśmiechnęła się. – Tom nie jest takim 
facetem, 
z którym szukałabym kontaktu. Poszłam z nim do łóżka dlatego, że nie czuł się 
pewnie 
w sytuacji, w jakiej się znalazł. Pójście z nim do łóżka było... było – 
próbowała znaleźć właściwe 
określenie i wzruszyła ramionami. – Musiałam go wesprzeć, by podołał zadaniu. 
Tom jest 
ostatnim mężczyzną, z którym chciałabym robić coś takiego. Jest geniuszem w 
swojej 
specjalności. Musiał iść z tobą. Z tego też powodu powinieneś jak najszybciej 
wykonać nowe 
zadanie. Jego umiejętności nie mogą służyć Małyszce.
Wstała i odwróciła się machnąwszy ręką, a ja zgarbiłem się, żałując, że nie 
otrzymałem takiej 
informacji kilka dni temu. Odprowadzałem ją wzrokiem, kiedy szła do ruchomych 
schodów, 
i w końcu znikła.
Wyjąłem z czasopisma małą białą kopertę, która sprawiała wrażenie, że wewnątrz 
mieści się 
karta świąteczna; nic nie wskazywało na to, że jest tam coś więcej.
Odłożyłem kopertę, nie chcąc jej dotykać, i wypiłem letnią kawę. Po dziesięciu 
minutach 
zebrałem na tacę filiżanki, spodki i talerzyki. Omijając schody ruchome, 
przeszedłem przez dział 
ciepłej odzieży i udałem się do toalet. Zamknięty w kabinie otworzyłem kopertę. 
Wewnątrz 
znalazłem trzy różnej wielkości i jakości kartki papieru. Pierwsza, z 
samoprzylepną odwrotną 
stroną, zawierała adres w Narwie. Przylepiona była do niej połówka popękanej 
kartki taniego 
cienkiego papieru z dziesięcioma zdaniami tekstu napisanego po rosyjsku 
długopisem. Musiała to 
być czeczeńska polisa ubezpieczeniowa, ponieważ trzecia kartka była z 
woskowanego papieru 
z krzyżem narysowanym ołówkiem i z małym kółkiem w lewym dolnym rogu. 
Wystarczyło 
tylko przenieść całość na prawdziwą mapę, a w kółku znalazłoby się miejsce 
pobytu Małyszki.
Na zewnątrz słychać było kroki, plusk wody tryskającej do umywalek, warkot 
suszarek do 
rąk, pojedyncze chrząknięcia i puszczane bąki. Uśmiechnąłem się sam do siebie, 
złożyłem kartki 
i wsunąłem je pod wkładki w butach, żeby trudniej je było znaleźć. Czułem się 
jak Harry Palmer 
w jednym z filmów z Michaelem Cainem z lat sześćdziesiątych. To było śmieszne – 
pod stopami 
miałem więcej przedmiotów niż w kieszeniach.
Spuściłem wodę i otworzyłem drzwi. Na zewnątrz czekał cierpliwie jakiś japoński 
turysta 
wagi ciężkiej, obwieszony torbami z aparatem fotograficznym i kamerą wideo. 
Odsunąłem się, 
dając mu możliwość zdobycia kabiny, i podszedłem do automatu z prezerwatywami 
przy 
pisuarach. Wrzucając monety zastanawiałem się, czy wybrać bananowe, czy 
truskawkowe, 
a spośród nich te ukształtowane jak średniowieczne maczugi, ale ostatecznie 
nabyłem pakiet 
z modelem standardowym. Teraz z paczuszką trzech prezerwatyw w kieszeni, 
opuściłem 
Stockmanna na zawsze.
By sprawdzić, czy nie jestem śledzony, okrążyłem sklep kilkakrotnie, aby zwrócić 
na siebie 
uwagę i przekonać się, czy nikt za mną nie idzie. Ruszyłem do tego samego 
kiosku, gdzie 
wcześniej kupiłem przewodnik po Estonii. Niebawem znalazłem mapę, o której 
mówiła Liv.
Gdy wróciłem do hotelu, nadeszła pora na szczegółowe studia. Stolica Estonii 
Tallin 
położona była na zachodzie kraju, nad Bałtykiem, a od Finlandii dzieliło ją 
około osiemdziesięciu 
kilometrów drogą morską. Narwa znajdowała się wiele kilometrów dalej w kierunku 
północno-
wschodnim, tuż obok Rosji, jakieś piętnaście kilometrów od wybrzeża. Jedyna 
główna szosa 
między Tallinem i Narwą, długości dwustu dziesięciu kilometrów, łączyła także 
wiele 
mniejszych miejscowości. Zauważyłem czarną nitkę linii kolejowej, którą polecała 
mi Liv; tory 
biegły czasami w pobliżu szosy, lecz głównie w odległości kilku kilometrów od 
niej w kierunku 
południowym.
Przez Narwę przepływała rzeka, dzieląc miasto na połowę, a granica z Rosją 
przebiegała 
przez jej środek. Były też dwa przejścia graniczne: most kolejowy i most 
drogowy. Po stronie 
rosyjskiej szosa i linia kolejowa biegły na wschód, a krawędź mapy opatrzono 
informacją: 
„Peterburi 138 km”. Innymi słowy, z Narwy było bliżej do Petersburga niż do 
Tallina.
Wyjąłem arkusz papieru woskowego i nałożyłem na mapę zaznaczony krzyżyk. Kółko 
otaczało kilka budynków położonych na południe od miasteczka Tudu, w odległości 
trzydziestu 
pięciu kilometrów na południowy wschód od Narwy. Zasadniczo obiekt mieścił się w 
pustej 
okolicy, w doskonałym miejscu, gdzie Małyszka mógł prowadzić swoje operacje. Tam 
właśnie 
powinni się udać ci Finowie, by dostać pracę. Być może nie zrobili tego, gdyż w 
okolicy trudno 
było o pizzę.
Do odpłynięcia promu o 17.30 miałem jeszcze kilka godzin, więc wyciągnąłem 
przewodnik 
i zacząłem czytać o tym północno-wschodnim zakątku Estonii. To, co czytałem, 
brzmiało jak 
koszmar. W czasach żelaznej kurtyny Narwa była jednym z najbardziej 
zanieczyszczonych miast 
europejskich. Dwie ogromne elektrownie wytwarzały dość energii elektrycznej, by 
napędzać 
masywne koła radzieckiego przemysłu, wyrzucając do atmosfery niezliczone tony 
dwutlenku 
siarki, magnezu i aluminium. W pobliżu znajdowało się ogromne jezioro, 
zanotowałem sobie 
więc w pamięci, żeby nie jeść żadnych ryb, kiedy się tam znajdę.
Jak informował przewodnik, dziewięćdziesiąt procent mieszkańców mówiło po 
rosyjsku, 
a rząd estoński uważał ich za obywateli rosyjskich. Oficjalnie obowiązywała 
zasada, że ten, kto 
nie mówi po estońsku, nie może otrzymać estońskiego obywatelstwa. Rezultatem 
takiej sytuacji 
była duża grupa Rosjan na granicy z Rosją, ze starymi rosyjskimi dowodami 
osobistymi. Musieli 
pozostać w Estonii – kraju, który nie chciał ich uznać.
Codziennie wyruszało z Tallina pięć pociągów na wschód. Niektóre z nich szły 
bezpośrednio 
do Petersburga i Moskwy, a niektóre po pięciogodzinnej podróży kończyły bieg w 
Narwie. 
Wszystko wyglądało nieźle: dzisiaj wieczorem wsiadam na prom, w Tallinie 
zatrzymuję się 
w hotelu, a rano wsiadam do pociągu. Ta część będzie prosta jak drut.
Nazwisko i adres kontaktu w Narwie miałem w głowie; po godzinie zrobiłem 
powtórkę. 
Pociąłem woskowany papier na kawałki, zwinąłem w rolkę razem z tym 
samoprzylepnym 
kawałkiem i zjadłem. Ponieważ cała reszta zadania przypominała film szpiegowski, 
to dlaczego 
nie miałbym zjeść konia z kopytami? Zatrzymałem przewodnik i mapy, gdyż udawałem 
turystę. 
Jeśli mnie zapytają, przedstawię się jako badacz regionu, w którym zachowała się 
bogata kultura. 
Dobrze, że napisano o tym w przewodniku, bo nie musiałem się zastanawiać.
Na zakończenie przygotowań do podróży wszedłem do łazienki, napełniłem umywalkę 
gorącą wodą, rozpakowałem hotelowe mydełko i przeszedłem mały zabieg, którego 
nigdy do tej 
pory nie wykonywałem.
28.
Poszedłem za tłumem opuszczającym poczekalnię i ruszyłem pod górę rampą 
załadunkową 
do potężnego kołyszącego się na wodzie promu, który nie wyglądał, jakby wyszedł 
z doków 
w Dover. Kiedy zorientowałem się, że wszyscy przechodzą przez bramkę wykrywacza 
metalu, 
pomyślałem z ulgą, iż dobrze zrobiłem zostawiając P7 wraz z innym sprzętem w 
stacyjnej 
skrytce. Posługiwałem się paszportem Nicka Davidsona. Kobieta z kontroli 
paszportowej, która 
uderzyła z rozmachem pieczęcią, należała do tych urzędników imigracyjnych, 
którzy zawsze 
przyglądają się zdjęciu.
Na tle kilku z moich współpasażerów, którzy wyglądali na zamożnych Finów, byłem 
za mało 
atrakcyjny, by mnie oglądać. Domyśliłem się, że byli Estończykami. Mieli na 
głowach jakieś 
kozackie czapy ze sztucznego futra, a na sobie odzież ze skóry przypominającej 
PCV. Niektórzy 
ubrani byli w długaśne płaszcze, jakie noszą działacze piłkarscy, ale stare i 
zniszczone. Wszyscy 
byli obładowani wypchanymi po brzegi olbrzymimi plastykowymi torbami z zakupami, 
od 
koców po ogromne pudła ryżu. Wszystkim podróżnikom towarzyszyły całe rodziny, 
żony, dzieci, 
wykrzykując coś do siebie po estońsku.
Zaplanowałem sobie, by podczas podróży trzymać się z dala, zwinąć się i złożyć 
gdzieś 
spokojnie głowę, ale już na pokładzie zrozumiałem, że nie będę mieć takiej 
możliwości. 
Powietrze wypełniały odgłosy ucztowania, furkotanie gier wideo i jednorękich 
bandytów, a także 
wrzask dzieciaków biegających w tę i z powrotem po korytarzach oraz krzyki 
ganiających ich 
rodziców.
Czasami przemykając się bokiem, aby nie trafić na dzieciaki i dorosłych z ich 
olbrzymimi 
pakami, nadchodzących ze wszystkich stron, zauważyłem, dokąd podążała ta zgraja 
– wprost do 
barów i bufetów. Jeśli nie mogę spać, to przynajmniej mogę dobrze zjeść.
Gdy korytarz doprowadził nas do dużego lokalu barowego, tłum się przerzedził. 
Podobnie 
jak korytarze, wszystkie ściany zostały wyłożone mahoniowym fornirem, nadając 
wnętrzu 
mroczną, przygnębiającą atmosferę dawnych kolei brytyjskich. Bar wypełniali 
dobrze ubrani 
Finowie, którzy jeszcze przed nami wprowadzili na pokład swoje samochody. Ci 
pasażerowie 
śmiali się i żartowali hałaśliwie między sobą, wlewając w siebie drinki jak 
jacyś szaleńcy. 
Domyśliłem się, że byli to alkoholowi wędrowcy, pływający do Tallina, by urżnąć 
się w strefie 
wolnocłowej.
Ci faceci nie mieli toreb z zakupami i śmierdzieli wolną gotówką. Ich kurtki 
narciarskie 
miały markowe metki, a grube płaszcze były uszyte chyba z kaszmirowej wełny. Pod 
spodem 
wszyscy nosili duże grube swetry z okrągłym wykończeniem przy szyi lub 
kołnierzem polo. 
Z Estończykami łączyła ich tylko słabość do tytoniu. Pod sufitem wisiała już 
chmura dymu, 
czekając, aż zostanie wessana przez przeciążony układ wentylacyjny.
Kantor wymiany znajdował się na końcu baru. Poszedłem tam, żądając zamiany stu 
dolarów 
na miejscową walutę. Nie zadałem sobie nawet trudu, by sprawdzić, jaki jest kurs 
wymiany i czy 
ze mnie zdzierają. A może należało załatwić takie sprawy gdzie indziej?
Gdy w końcu wywalczyłem dostęp do baru, wziąłem tacę i dołączyłem do kolejki. 
Nie 
przeszkadzało mi, że musiałem poczekać. To była długa podróż i nie spieszyło mi 
się, by szybko 
dołączyć do pijaczków w barze.
Po dwudziestu minutach siedziałem z jakąś rodziną przy stole przykręconym do 
podłogi. 
Ojciec, który wyglądał na pięćdziesiąt kilka lat, a miał prawdopodobnie około 
czterdziestki, 
siedział spokojnie w wełnianej czapce na głowie. Jego żona wyglądała na dziesięć 
lat starszą od 
niego. Było też z nimi czworo dzieci atakujących wielki talerz niedosmażonych 
frytek. Moje 
frytki wyglądały tak samo, a oprócz tego miałem jeszcze parę podejrzanych 
czerwonych 
parówek.
Z baru dobiegał śmiech z nałożonymi nań dźwiękami źle wykonanej nowej wersji 
piosenki 
Michaela Jacksona i George’a Michaela. Byłem wdzięczny, kiedy podczas spotkania 
dotyczącego bezpieczeństwa, które odbyło się później dla pasażerów chyba w 
pięciu językach, 
ktoś wyłączył kiepskiego naśladowcę George’a u szczytu kariery.
Kiedy pochłonąłem swoje frytki, ojciec rodziny wyciągnął paczkę papierosów i 
małżonkowie 
zapalili. Z wyraźnym zadowoleniem wydmuchiwali dym wprost w moją twarz, 
strząsając popiół 
na opróżnione talerze, na koniec zaś zdusili pety w keczupie. Pomyślałem, że 
czas już odejść. 
Dzieci dokończyły to, co zostawiłem na talerzu.
Znajdowaliśmy się teraz na otwartym morzu i statek kołysał się z burty na burtę 
i kiwał na 
falach. Dzieci miały z tego frajdę na korytarzach, kiedy rzucało je od ściany do 
ściany, a ich 
rodzice odzywali się zdecydowanie ciszej. Faktycznie, wielu z nich było bardziej 
bladych niż 
frytki, które zostawiłem na talerzu.
Przeszedłem do stoiska z gazetami. Jedyne, co mieli tutaj w języku angielskim, 
to jeszcze 
jeden przewodnik po Estonii. Postanowiłem wrócić do baru i poczytać swój własny.
Finowie, których nie powstrzymała wysoka fala, pociągali znowu piwo marki Korf 
lub 
przynajmniej usiłowali to robić. Wzburzona fala pozwalała przypuszczać, że tyleż 
samo płynu po 
przejściu przez nerki znajdzie się na podłodze.
Jedyne wolne miejsce znajdowało się w półkolistej loży, gdzie sześcioro Finów 
w kosztownych strojach – trzech mężczyzn po trzydziestce i trzy kobiety – paliło 
camele 
i wlewało w siebie wódkę. Posłałem im pogardliwy uśmiech, gdy usiadłem na 
czerwonym 
przypominającym plastyk siedzeniu i otworzyłem przewodnik.
Dowiedziałem się, że Estonia, kraj wielkości Szwajcarii, leżała między Litwą i 
Rosją, miała 
półtora miliona mieszkańców (tyle co Genewa), a od Petersburga dzieliło ją dwie-
trzy godziny 
drogi. Jeśli autorzy przewodnika mieli tylko tyle do powiedzenia, to znajdę się 
w pięknym 
miejscu powodującym zawrót głowy.
Jako obywatele byłej sowieckiej republiki, Estończycy zdawali się cierpieć 
wszelkie trudy 
życia. Mieli kartki żywnościowe, tkwili w kolejkach po chleb, brakowało im 
paliwa, a inflacja 
była tam wyższa niż nowojorskie World Trade Center. Ogólnie rzecz biorąc, był to 
ponury kraj 
o dźwięcznej nazwie – taka olbrzymia bałtycka wersja dzielnic mieszkaniowych w 
południowym 
Londynie.
Fotografie przedstawiające stare miasto w Tallinie pokazywały średniowieczne 
mury, iglaste 
wieże i wieżyczki. Nie mogłem się doczekać, kiedy zobaczę „dachy dwuspadkowe”, 
które 
zachwalał przewodnik. Po lekturze dowiedziałem się, że najwięcej inwestowano w 
rejonie tego 
miasta i że nigdzie nie było gazu ani wody, kiedy opuszczali ten kraj Rosjanie 
we wczesnych 
latach dziewięćdziesiątych. Lecz przecież turyści nie poszliby daleko za miasto, 
bo cóż by tam 
mieli robić?
Siedziałem z zamkniętymi oczami głęboko znudzony, bo nie widziałem możliwości na 
zbratanie się z Finami. Miałem robotę do wykonania gdzie indziej, a na podstawie 
tego, co 
widziałem, wątpiłem, czy zdołałbym nadążyć w piciu za Finami, a zwłaszcza za ich 
kobietami.
Zapadłem się jak najgłębiej w kanapę, starając się uniknąć papierosowego dymu, 
który 
zwisał nade mną jak mgła. Od dłuższego czasu prom skręcał gwałtownie i za każdym 
razem 
śruby ryczały, jak gdyby chciały wyskoczyć z wody przy akompaniamencie 
zbiorowych 
wesołych okrzyków „Hooooop!” wydawanych przez zgromadzonych w barze. Za oknem i 
tak nie 
było nic do oglądania poza ciemnością, chociaż wiedziałem, że gdzieś tam 
znajdowało się dużo 
lodu.
Założyłem ręce, oparłem na nich głowę i próbowałem spać. Nie powiem, żeby mi się 
to 
udawało, ale jakiekolwiek wyciszenie pozwala naładować baterie.
Rozbudził mnie komunikat nadawany przez głośniki, choć nie dałbym głowy, czy 
rzeczywiście spałem. Myślałem się, że informowano pasażerów, jakie to 
fantastyczne okazje 
czekają na nich w wolnocłowych sklepach na promie, ale usłyszałem wyraźnie słowo 
Tallin. 
Głośniki powtarzały komunikat w różnych językach, by na koniec przejść na 
angielski. Okazało 
się, że za pół godziny wejdziemy do portu.
Zapakowałem przewodnik do plecaka wraz ze swoją nową wełnianą czapką i 
przyborami 
toaletowymi, a następnie powędrowałem korytarzem. Z powodu fali ludzie poruszali 
się jak 
pijani, tak więc, od czasu do czasu, musiałem oprzeć się ręką o ścianę, aby nie 
upaść. Kierując 
się znakami, trafiłem na drzwi oklejone ciemnym fornirem, by zejść schodkami na 
niższą 
kondygnację.
W toalecie dla mężczyzn gawędziło kilku facetów zapinających spodnie. Przed 
wyjściem 
zapalili papierosy. I tutaj, podobnie jak w barze, podłoga była zalana 
alkoholem, co prawda 
zamienionym na mocz. W pomieszczeniu panował upał, powodując, że cuchnęło tam 
potwornie.
Kroczyłem ostrożnie do pisuarów; każdy z nich był wypełniony ciemnożółtą cieczą, 
która 
wylewała się na podłogę, bo odpływ uniemożliwiały powrzucane do środka 
niedopałki. 
Znalazłem jeden nie przepełniony pisuar, który nie groził oblaniem mnie, oparłem 
się lewą ręka 
o ściankę, rozpiąłem rozporek i nasłuchiwałem nieustannego łomotu silników.
Ktoś pchnął mocno drzwi do toalety i do środka weszło dwóch facetów. Kurtki z 
goretexu 
wskazywały, że mogli być Finami. Doprowadzałem się do porządku, usiłując zapiąć 
rozporek 
jedną ręką, drugą zaś opierając się o ścianę. Ten w czarnej kurtce szedł do 
wolnej kabiny za mną, 
drugi zaczaił się obok rzędu umywalek po mojej lewej stronie. Jego zielona 
kurtka odbijała się 
w rurach z nierdzewnej stali, które ze zbiornika nad moją głową doprowadzały 
wodę do 
pisuarów. Nie widziałem go, ponieważ jego odbicie na rurze było odwrócone do 
góry nogami, 
ale niezależnie od tego, cała sytuacja wyglądała fatalnie. W tym samym momencie 
usłyszałem 
szelest goretexu i ujrzałem także odbicie tego w czarnej kurtce.
Odwróciłem się w samą porę, by spostrzec, jak podnosi rękę, by zadać mi z tyłu 
cios czymś 
w rodzaju noża.
Nigdy nie pozwól im zbliżyć się do siebie.
Krzyknąłem, aby go zdezorientować, gdy w tym samym momencie zrobiłem dwa-trzy 
kroki 
w jego kierunku, koncentrując się na jego ręce. Nie zwracałem jeszcze uwagi na 
tego drugiego, 
a to on bardziej mi zagrażał.
Chwyciwszy jego przegub prawą dłonią, podszedłem bliżej, co pozwoliło mi obrócić 
go 
w lewą stronę, w czym pomógł mi jego własny impet. Lewą ręką obróciłem go teraz 
tak, że 
stanął do mnie tyłem, i pchnąłem go w kierunku kabiny. Potknęliśmy się o jedno z 
przepierzeń, 
a cienkie deski zaklekotały, gdyż walczyliśmy na ograniczonej przestrzeni. Upadł 
na kolana przy 
klozecie. Nie było deski sedesowej; ktoś musiał ją przed laty oderwać i zabrać 
do domu.
Nadal ściskając w dłoni jego prawy przegub, skoczyłem mu na plecy i wylądowałem 
kolanami z tyłu jego głowy. Nie było czasu na obcyndalanie: było dwóch facetów i 
trzeba się 
było nimi zająć. Kość zgrzytnęła na porcelanie. Usłyszałem trzask pękających 
zębów i zgrzyt 
szczęki pod moim ciężarem, pomieszany ze stłumionym wrzaskiem.
Spostrzegłem, że puszcza nóż. Prawą ręką macałem wkoło na podłodze, by go 
znaleźć obok. 
A jednak to nie był nóż, tylko automatyczna strzykawka. Rozpoznałem model i już 
wiedziałem, 
do czego to służy.
Chwyciłem strzykawkę prawą ręką, zaciskając cztery palce wokół cylindra 
wielkości 
grubego pisaka, a kciuk ulokowałem na tłoku i byłem gotów zaatakować zachlapane 
stopy 
i chrzęszczący zielony goretex drugiego faceta.
Za późno; chłopak znalazł się dokładnie nade mną. On też miał strzykawkę i teraz 
poczułem, 
jak jej zawartość przenika do mojego pośladka; miałem wrażenie, że pod skórą 
rośnie mi golfowa 
piłka.
Rzuciłem się do tyłu, starając się uderzyć go jak najsilniej i przemieścić w 
stronę pisuarów. 
Uczyniła to za mnie fala, powodując, że zatoczyliśmy się obaj, gdy prom się 
przechylił.
Gdy wyrżnęliśmy w białą ceramikę, zaczął walić pięściami w bok mojej głowy, gdyż 
trzymałem go przygwożdżonego. Próbował nawet wbić zęby w moją czaszkę, ale 
niewiele już 
czułem. Zawartość strzykawki zaczynała już na mnie działać: serce uderzało 
szybciej, robiło mi 
się sucho w ustach, zaczęły mi się ukazywać jakieś mgliste zwidy. Byłem pewny, 
że była to 
mieszanka skopolaminy i morfiny – pod jej wpływem zapada się w stan nazwany 
półsnem; takiej 
kombinacji używano dawniej w położnictwie, ale później okazało się, że nie jest 
to środek 
bezpieczny i wycofano go. Nadal jednak z tej mieszanki robią użytek służby 
wywiadowcze, 
zwłaszcza amerykańskie i angielskie, które nie przejmowały się Kartą Praw 
Pacjenta. 
Stosowałem ten surowiec u kilku „pacjentów”, ale nigdy nie przypuszczałem, że 
otrzymam taką 
„dobrą nowinę”, choć teraz mógłbym osobiście poprzeć ten środek.
Wszystko ulegało spowolnieniu. Nawet jego krzyk do mego ucha jakoś się rozmazał, 
kiedy 
usiłował wyrwać się spomiędzy mnie i pisuaru.
Wbiłem strzykawkę w nogę, która wierzgała z prawej strony i nacisnąłem tłok. 
Automatyczna igła przekłuła jego dżinsy, skórę i przekazała ciału zawartość 
strzykawki. Teraz 
byliśmy w jednakowej sytuacji. Chodziło tylko o to, kto zwali się wcześniej.
– O, kurwa! – To krzyczał niewątpliwie Amerykanin. Nie mogłem stanąć na nogi, 
brak mi 
było siły, aby zrobić cokolwiek, ale użyłem własnych nóg, by go zaklinować. 
Upuścił 
strzykawkę, a ja pchnąłem go na pisuar, zapierając się stopami o mokrą podłogę, 
gdy prom 
podskoczył. Pomyślałem, że czarny pierwszy straci kontrolę nad sobą, ja zaś będę 
mógł się 
oddalić. Siedział teraz wbity dupą w pisuar i jego zawartość przelała się na nas 
obu, kiedy 
usiłowałem go tam unieruchomić. Nadal próbował grzmotnąć mnie pięścią w twarz, 
co jak 
wiedziałem, mogłoby mi poważnie zaszkodzić. Środek zadziałał w najlepszym stylu, 
osłabiając 
mój ośrodkowy układ nerwowy.
Odchyliłem głowę, aby uniknąć ciosów, gdy zatrzęsło nim, jak gdyby dostał ataku. 
Siedziała 
przede mną w kabinie zamazana czarna sylwetka, która nagle gruchnęła na podłogę.
Drzwi do toalety musiały się znów otworzyć, czego nie usłyszałem, ale dobiegł 
mnie 
niezrozumiały okrzyk. Moje nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Wziąłem głęboki 
oddech, 
przyjrzałem się przybyszom, którzy musieli dojść do wniosku, że mają do 
czynienia z pijanym, 
i wrzasnąłem: – Spierdalać! Spierdalać!
Włączył się nawet Amerykanin, krzycząc: – Spierdalaj! Wynocha!
Przyćmione mgliste sylwetki zniknęły.
Nogi Amerykanina trzęsły się teraz tak samo jak moje. Moja biedna głowa 
usiłowała 
schować się spokojnie w klatce piersiowej, ponieważ ten facet wyczyniał jakieś 
dzikie rzeczy 
z moją twarzą, próbując dostać się do moich oczu. Więcej już nie krzyczał, 
wydawał jedynie 
głośne jęki, jak gdyby utracił zdolność tworzenia poprawnych słów, ciągnął mnie 
jednak za uszy 
i włosy ze słabnącą siłą.
Słyszałem nad sobą jego oddech i właśnie w kierunku tego oddechu wyciągnąłem 
ręce. Siła, 
z jaką ściskał moją głowę, osłabła i przeniosła się niżej. Moje nogi nie mogły 
już dłużej go 
utrzymać i opadłem najpierw na kolana, a potem twarzą w dół, w ciecz wirującą na 
podłodze. 
Kiedy poczułem szczyny na wargach, wiedziałem już, że wypadłem z gry. Gdy jednak 
Amerykanin zwalił się na kolana obok mnie, zalewając mi twarz i parskając jak 
wieprz, 
wiedziałem, że nie jestem sam. Przysiadł na piętach naprzeciw pisuaru, by trochę 
odpocząć, 
i gmerał koło suwaka, usiłując rozpiąć kurtkę. Nie mogłem na to pozwolić, bo 
może miał broń, 
zrobiłem więc głęboki wdech, w którym było więcej pomyj z podłogi niż powietrza, 
i zacząłem 
się do niego czołgać.
Próbował mnie od siebie odepchnąć, a nawet warknął na mnie, ale przynajmniej nie 
próbował już więcej trafić do kieszeni, tylko do mojej twarzy.
Schwyciłem go obiema rękami za gardło i teraz potrząsałem jego głową. Jęknął 
głośno jak 
dwuletnie dziecko odmawiające jedzenia. Jeśli tylko uda mi się wcisnąć kciuki w 
podstawę jego 
krtani, powyżej punktu, w którym spotykają się obojczyki, czyli pod jabłkiem 
Adama, 
przytrzymam go tak długo, jak długo jego ciało będzie zdolne rejestrować to, co 
się dzieje.
Wepchnąłem rękę pod jego kurtkę, aż znalazłem kciukiem kość, a potem słabe 
miejsce, 
i wtedy nacisnąłem je z całej siły.
Zaczął natychmiast razem ze mną osuwać się na podłogę. Nie podobało mu się to, 
podobnie 
jak innym. Błyskawiczne mocne dźgnięcie wyprostowanymi palcami albo kluczem we 
wspomniany punkt rzuca zaatakowanego na ziemię tak szybko, jak gdyby doznał 
porażenia 
prądem elektrycznym.
Padł na podłogę, lecz nadal przebierał nogami jak jakiś fantastyczny owad, ja 
zaś leżałem na 
nim. Dusił się. Z nosa i ust wydobywało się rzężenie.
Starając się skoncentrować i zachować coś w rodzaju koordynacji, przesuwałem 
dłoń po 
kieszeniach jego kurtki. Były puste. Próbowałem rozpiąć kurtkę, ale nie byłem w 
stanie chwycić 
palcami zamka, bo gdy starałem się go pociągnąć, osuwały się daleko w dół.
Leżąc na nim nadal, patrząc na jego włosy, które zdążyły wchłonąć rozlaną 
zawartość 
pisuaru, zabrałem się do obmacywania go w pasie, by znaleźć broń. Moje ręce nie 
chciały 
przekazywać do mózgu żadnych informacji.
Leżałem nadal, zdając sobie jednocześnie sprawę, że powinienem wstać, 
przekonany, że 
mężczyzna obok mnie myśli o tym samym.
Tamten facet w kabinie zaczął jęczeć i kaszleć, drapiąc butami o podłogę, gdy 
próbował się 
poruszyć. Na całe szczęście był bardziej pochłonięty myślą o leczeniu zębów 
przez najbliższe 
lata niż czym innym.
Usiłując stanąć na nogi, zachwiałem się nad Amerykaninem, a wtedy zawiodły mnie 
kolana 
i runąłem na jego głowę. Gdy wstawałem wspierając się na pisuarze, z jego nosa 
popłynęła krew. 
Zwinął się na zalanej podłodze, nadal próbując dosięgnąć moją nogę.
Musiałem stąd wyjść i ukryć się na górze przez mniej więcej dwadzieścia minut, 
do chwili, 
aż będę mógł zejść na ląd. Nie chciałem tracić przytomności: oni też nie 
chcieliby zostać 
martwym ładunkiem.
Potykając się na schodkach prowadzących na górę wyglądałem jak reszta pasażerów. 
Po 
sześciu próbach otworzenia otwartych drzwi, wróciłem na korytarz. Zapach dymu, 
wrzask dzieci 
i odgłosy gier wideo wzmogły się w mojej oszołomionej głowie. Nakręcałem się, 
podczas gdy 
reszta świata już się nakręciła.
Musiałem znaleźć sobie ciche miejsce, gdzie mógłbym usiąść i nie sprawiać nikomu 
kłopotu, 
ale to nie było łatwe. Walczyłem brodząc w szczynach i musiałem wyglądać 
okropnie. A może 
udawać, że mam chorobę morską?
Dowlokłem się do strefy miejsc siedzących, znalazłem sobie kąt i opadłem 
gwałtownie na 
krzesło, zanim zdążyło się przewrócić. Estończyk, który musiał zabrać wielką 
torbę, zanim na nią 
upadłem, potrząsnął wyrozumiale głową, jak gdyby takie sytuacje przydarzały mu 
się codziennie. 
Strzepując na podłogę popiół z papierosa, nadal gawędził ze swoim sąsiadem, a 
przedtem obaj 
odsunęli się dalej. Musiałem cuchnąć jak latryna.
Próbując nucić pod nosem jakąś melodię, by wyglądać na pijaka cierpiącego na 
chorobę 
morską, postanowiłem zdjąć plecak, bo przecież musiałem wyglądać głupio, kiedy 
siedziałem 
z nim na plecach. Nagle poleciałem do przodu jak galareta i narobiłem niezłego 
bałaganu. Po 
chwilowej walce z rzemieniami plecaka, zrezygnowałem z zamiaru i załamałem się.
Z głośników płynęły ogłoszenia. W głowie miałem rzadkie gówno. A może mówią coś 
o mnie? Może szukają świadków?
Mój sąsiad wstał; jego towarzysz postąpił tak samo; zaczęli zbierać swoje 
bagaże. Widać 
wpływaliśmy do portu.
Zaczął się gwałtowny ruch, a wszyscy zmierzali w jednym kierunku. Musiałem 
spróbować 
uzyskać informację, dokąd idą. Ruszyłem razem ze wszystkimi, potykając się w 
tłoku. Wszyscy 
usuwali mi się z drogi. Nie wiedziałem, dokąd idę, i wcale mnie to nie 
obchodziło, byle tylko 
zejść na ląd.
Mój umysł działał prawidłowo, ale ciało nie słuchało jego rozkazów. Wpadłem na 
jakiegoś 
Fina i przeprosiłem go jakimś angielskim bełkotem. Rzucił okiem na moje mokre 
ciuchy 
i spojrzał na mnie z wściekłością. Byłem skoncentrowany na trzymaniu się tłumu i 
na moim 
plecaku. Chciałem tylko zejść z promu i znaleźć jakieś miejsce, gdzie mógłbym 
się schować 
i przeczekać aż to gówno, które mam w sobie, zrobi to, co musi, i zostawi mnie w 
spokoju.
Podążając za ludźmi z dziecięcymi wózkami i plastykowymi torbami, zatoczyłem się 
w stronę zamkniętego przejścia i dołączyłem do kolejki dla przybyszów. Kobieta, 
która obejrzała 
mój paszport, nie powiedziała ani słowa. Zachwiałem się i uśmiechnąłem, gdy 
popatrzyła na 
mnie, chyba ze wstrętem, i wbiła pieczęć do paszportu, po czym zatoczyłem się do 
sali 
przyjazdów, skupiając się pilnie na tym, aby mój paszport trafił do wewnętrznej 
kieszeni kurtki.
Już na zewnątrz, gdy chwiejnym korkiem ruszyłem przez zaśnieżony parking, 
uderzył we 
mnie podmuch zimnego wiatru. Cały teren był jasno oświetlony; większość 
samochodów miała 
na sobie warstwę śniegu, ale kilka pozbyło się już lodu z szyb, bo właściciele 
wypchanych 
plastykowych toreb siedzieli teraz w środku; z rur wydechowych biły w powietrze 
spaliny.
Za mną widniał poza terminalem szczyt promu i słychać było metaliczny huk 
samochodów 
i ciężarówek opuszczających ładownie statku. Gdy doszedłem do końca parkingu, 
miałem przed 
sobą ciemności, a w oddali widać było rozmazane światło. Tam właśnie powinienem 
pójść. 
Musiałem znaleźć jakiś hotel.
W kierunku odległego światła prowadziły dobrze przetarte szlaki. Droga biegła z 
prawej 
strony i widać było przednie światła samochodów zdążających w kierunku promu. 
Ruszyłem 
szlakiem i natychmiast upadłem nic nie czując.
Posuwając się najsprawniej, jak mogłem, znalazłem się wśród drzew. Z lewej 
strony 
znajdował się duży opuszczony magazyn. Zatrzymałem się przy drzewie, aby 
odpocząć, 
wsłuchiwałem się w dobiegające z dala odgłosy jadących samochodów i dźwięki 
muzyki. Szło 
ku lepszemu. Odepchnąłem się od pnia i powlokłem się dalej.
Nawet nie zauważyłem, skąd wzięli się ci faceci.
Jedyne, co poczułem, to to, że dwie pary rąk ciągną mnie w kierunku opuszczonego 
budynku. W ciemnościach nie widziałem ich twarzy; czułem jedynie bijący od nich 
odór 
papierosów. Moje nogi wlokły się po śniegu, podczas gdy napastnicy torowali 
sobie drogę przez 
zbrylony śnieg. Próbowałem stawiać opór, ale miałem tyle siły co pięciolatek.
Cholera, kolejny postój w celi 2x2.
Cisnęli mnie w śnieg przy wejściu wypełnionym pustakami z żużlobetonu. Zdołałem 
się 
odwrócić, więc walnąłem w nie plecami, ale znokautował mnie wiatr i spadłem na 
tyłek.
Spadł na mnie grad kopniaków. Jedyne, co mogłem zrobić, to zwinąć się w kłębek i 
przyjąć 
ciosy. Miałem dość świadomości, by wiedzieć, że nie nadaję się jeszcze do bójki 
lub ucieczki. 
Musiałem czekać, aż tamci opadną z sił, a wtedy zobaczę, co da się zrobić. Nie 
mogę pozwolić, 
aby ci skurwiele zabrali mnie stąd i muszę zrobić wszystko, żeby do tego nie 
dopuścić.
Ręce zwinąłem wokół głowy, aby ją chronić, a kolana podciągnąłem niemal pod 
brodę, co 
pozwalało zasłonić klatkę piersiową.
Za każdym razem, kiedy but trafiał we mnie, moje ciało wykonywało nagły ruch. 
Działanie 
narkotyku miało tę dobrą stronę, że przynajmniej teraz nie czułem bólu. Gdyby to 
stało się jutro, 
musiałbym cierpieć.
A może udałoby się pozbawić jednego z nich środków rażenia? Przy takim zasięgu, 
w mojej 
sytuacji mógłbym chybić, a gdyby nawet mi się udało, to jak długo potrafię 
posługiwać się 
zdobytym przedmiotem? Nigdy nic nie wiadomo, dopóki się nie spróbuje, a ja 
raczej wolę 
spróbować, niż nie robić nic.
Atak ustał tak niespodziewanie, jak się rozpoczął.
Poczułem teraz jak ściągają ze mnie plecak, ale nie mogłem temu zapobiec, bo 
rzemienie 
odciągnęły mi ręce do tyłu.
Przewrócili mnie na bok, jeden z nich przechylił się przeze mnie i zaczął mi 
rozpinać kurtkę. 
Jego własna nie była zapięta i teraz nadszedł czas na moją reakcję.
Pchnięciem do przodu wbiłem ręce głęboko pod jego kurtkę, ale nie znalazłem tam 
broni. 
Nie miał jej też w ręce.
Poczułem uderzenie rąk albo łokci, które rzuciło mnie pod ścianę, i nie 
wiedziałem, jak sobie 
pomóc. Powróciłem do punktu wyjścia.
Zaczęli się śmiać i dołożyli mi kilka kopów wraz z przekleństwami po rosyjsku, a 
może 
estońsku. Odciągnęli moje ręce na bok i dokończyli rozpinać mi kurtkę.
Leżałem w rozmiękłym śniegu i czułem lodowatą wilgoć przez dżinsy, jak gdyby nie 
wystarczało to, że były już przemoczone szczynami. Kurtka została odpięta, a ja 
czułem 
wsuwające się pod nią ręce, które wyciągają ze spodni moją bluzę i sweter, 
macają wokół 
żołądka i wnikają do kieszeni. To nie były miejsca, gdzie szuka się broni, i to 
właśnie dało mi do 
myślenia. Nie szukano u mnie broni. Okradano mnie.
Od tej chwili poczułem jednak ulgę. Niech robią, co chcą; mam ich w dupie. 
Zachowywałem 
się absolutnie biernie. Nie musiałem przecież jadać z tymi ludźmi przy jednym 
stole. Miałem 
ważniejsze sprawy na głowie niż walka z bandziorami, a poza tym, w mojej 
sytuacji, 
przegrałbym z kretesem.
Postępowali dość zręcznie jak uliczni złodzieje, szukając wokół mego brzucha 
pasa 
z pieniędzmi, czemu towarzyszyły pospieszne szepty w jakimś języku. Kiedy 
pochylali się nade 
mną, papieros żarzył się tuż przy mojej twarzy. W końcu zerwali mi z przegubu 
Baby G. I już ich 
nie było. Słyszałem tylko ich kroki w skrzypiącym śniegu.
Przeleżałem tam kilka minut, odczuwając ulgę, że nie byli to Amerykanie.
Z drugiej strony budynku zatrzymała się ciężarówka, której silnik pracował na 
wolnych 
obrotach. Usłyszałem donośny syk powietrza blokującego hamulce, po czym 
ciężarówka ruszyła. 
W ciszy, jaka teraz zapadła, słyszałem wyraźniej muzykę. Leżałem spokojnie, 
marząc, by znaleźć 
się w tym barze albo tam, skąd słychać było muzykę.
Najważniejsze, aby teraz nie zasnąć. Gdybym uległ, mógłbym umrzeć z powodu 
wychłodzenia jak pijacy albo ćpuny, kiedy padają na ulicach. Próbowałem wstać, 
ale nie mogłem 
się ruszyć i wtedy poczułem, że odlatuję. Pragnienie snu było jednak zbyt silne.
29. 
Piątek, 17 grudnia 1999 roku.
Przychodziłem do siebie bardzo powoli. Podmuchy wiatru owionęły moją twarz. 
Wzrok 
miałem nadal zamglony i czułem się jak pijany. Ten stan podobny był do kaca, 
tylko bardziej 
dotkliwy. Moja głowa w dalszym ciągu nie była podłączona do ciała.
Zwinąłem się między puszkami po piwie i gruzem. Dygotałem z zimna i byłem 
zdrętwiały. 
Był to jednak dobry znak, bo przynajmniej miałem tego świadomość; zaczynałem 
powracać do 
siebie.
Kaszląc i plując, usiłowałem doprowadzić się do porządku, podciągnąć drżącymi 
rękami 
suwak kurtki, aby zatrzymać choć trochę ciepła. Słyszałem z oddali ryk 
ruszającego pojazdu 
i choć nie byłem pewny, to nie wydawało mi się, że to daleko. Nasłuchiwałem 
muzyki: o, 
właśnie się urwała. Kiedy pojazd odjechał, zapanowała cisza, jeśli nie liczyć 
szumu wiatru 
i mojego kaszlu, gdy usuwałem z gardła ten cały szajs. Udało mi się podciągnąć 
suwak zaledwie 
do połowy; zdrętwiałe palce nie mogły poradzić sobie z pozostałą połową, więc 
zrezygnowałem 
i tylko trzymałem w garści to, co nie zostało zasunięte.
Starając się przywrócić swojej głowie poczucie realności, sprawdziłem wnętrze 
kurtki, choć 
wiedziałem, że to nie miało sensu, bo bandyci ukradli wszystko: moje dokumenty, 
paszport 
Davidsona i wymienioną wcześniej gotówkę. Nie warto było się tym martwić, bo to 
nic nie 
zmieni. Ważniejsze było sprawdzenie, czy zawartość moich skarpetek pozostała 
nietknięta; kiedy 
poruszyłem zdrętwiałymi palcami, nawiązałem kontakt z dolarami. Co zaskakujące, 
mój 
leatherman wisiał nadal na pasku. Może nie byli tacy precyzyjni, jak sądziłem, 
albo mój 
przybornik nie miał dla nich żadnej wartości handlowej.
Jednocześnie przemieszczałem powoli nogi na czworakach, aby oprzeć je o żużlowe 
pustaki, 
zasłaniające wejście. Chciałem się stąd ewakuować, znaleźć hotel i ogrzać się. 
Pamiętałem, że 
rano mam pociąg, ale nie miałem pojęcia, czy to już ranek.
Cały się trzęsłem. Gdy siki zamarzły, dżinsy pokryły się igiełkami lodu. 
Poszukiwanie 
rękawiczek w kieszeniach było głupim pomysłem, bo też mi je ukradli. Musiałem 
się ruszać, by 
wytworzyć choć trochę ciepła.
Gdy wreszcie ruszyłem przed siebie, lodowate powietrze chlasnęło mnie w twarz. 
Od 
Bałtyku wiał silny wiatr. Podskakując w miejscu z rękami w kieszeniach, 
usiłowałem 
zorientować się w ciemnościach, ale znów straciłem równowagę. Wypchnąłem mocno 
lodowate 
powietrze z nosa i krtani, by powrócić do aerobiku, ale było w tym więcej 
pociągania nogami niż 
podskoków.
Utrata czapki i rękawiczek zmusiła mnie do ukrycia głowy w kołnierzu kurtki, a 
rąk 
w kieszeniach. Ruszyłem przed siebie przez niewielkie zaspy, pod którymi kryły 
się kawały 
betonu i poskręcanej stali. Nie spieszyłem się, bo nie chciałem skręcić nogi 
właśnie teraz, co przy 
moim szczęściu było bardzo prawdopodobne.
Wreszcie rozgrzałem ręce na tyle, że zdołałem zasunąć zamek kurtki, i zaraz 
poczułem 
zmianę na lepsze. Z lewej strony, jakieś sześćdziesiąt metrów ode mnie, jechał 
wolno samochód. 
Trzysta metrów dalej widać było mętne biało-niebieskie światła stacji 
benzynowej. Pochyliłem 
się, by zanim znów stracę równowagę, wyciągnąć z buta dwudziestodolarowy 
banknot.
Po sprawdzeniu, że reszta gotówki jest bezpieczna, zachwiałem się i ruszyłem 
ślizgiem do 
świateł za drzewami. Moja kondycja poprawiła się nieco, lecz zdawałem sobie 
sprawę, że nadal 
wyglądam jak narąbany w trzy dupy; przypominałem pijaczka, któremu się wydaje, 
że ma nad 
sobą kontrolę, gdy tymczasem zamiast mówić wyraźnie, coś bełkoce i nie potrafi 
zauważyć, że 
tak naprawdę udaje, iż wybrał się na przechadzkę. Nie chodziło mi o to, co 
pomyślą o mnie 
ludzie na stacji benzynowej. Spodziewałem się tylko, że mają tam coś gorącego do 
jedzenia 
i picia i dadzą mi namiary hotelu.
Potykałem się, ślizgałem, rozjeżdżały mi się nogi na lodzie, ale przez cały czas 
miałem oko 
na nowych kolesiów, którzy mogli mnie śledzić, aby dmuchnąć zaszczanemu 
cudzoziemcowi 
parę dolców.
Oparłem się ręką o drzewo, aby chwilę odpocząć, i nawiedziła mnie myśl, że 
zamieszkanie 
w hotelu będzie trudne, jeśli w ogóle możliwe. W takim kraju jak ten żądali nie 
tylko paszportów, 
lecz prawdopodobnie także wiz. Rosjanie już odeszli, ale pewnie pozostała ich 
biurokracja. 
Mógłbym, co prawda, powiedzieć, że zostawiłem paszport w samochodzie, ale w 
jakim? Istniał 
jeszcze jeden szkopuł: nie wiedziałem, czy policja robiła już wyrywkową kontrolę 
lub czy hotele 
otrzymały polecenie, aby meldować o podejrzanych osobnikach, jak na przykład 
zasikany facet, 
nieposiadający paszportu lub usiłujący płacić dolarami. To mnie zdołowało. 
Wolałem uniknąć 
takiego ryzyka.
Brnąc do stacji benzynowej, zbliżyłem się do drogi. Znikąd nie dobiegał żaden 
hałas, nie 
było oznak ruchu, oprócz pojedynczego przedniego światła i towarzyszącego mu 
łomotu opon, 
co brzmiało jak gdyby tajemniczy pojazd jechał po bruku pokrytym mokrym 
śniegiem. Nieliczne 
lampy oświetlające ulicę ukazywały śnieg wirujący nad ziemią, który wyglądał, 
jakby wisiał 
w powietrzu.
Szedłem jeszcze jakieś trzydzieści metrów po śniegu i lodzie, zanim trafiłem na 
drogę obok 
stacji benzynowej. Nie wiedziałem, co mnie czeka, gdy wejdę do środka, ale 
stacja przypominała 
jedną z tysięcy takich samych w Europie Zachodniej. Rzeczywiście, wszystko było 
zbyt nowe 
i lśniące jak na taką zapuszczoną okolicę.
Przekroczyłem chwiejnie drogę, która była rzeczywiście wybrukowana, ale nie tak 
jak 
fińskie drogi. Nawierzchnia była stara, pokruszona, pełna co kilka metrów dziur 
pokrytych 
lodem.
Stojąc pod niebieskim oświetlonym zadaszeniem, uderzałem butem o but, aby 
oczyścić 
obuwie ze śniegu i wyglądać przyzwoicie, pokazując na migi, że zgubiłem okulary. 
Sprawdziłem, że mam rzeczywiście w ręce banknot dwudziestodolarowy. Nie 
zamierzałem 
ryzykować, pokazując pięćdziesiątkę lub setkę. Gdyby zobaczyli, że mam przy 
sobie tyle forsy, 
mógłbym znów dostać wpierdol.
Gdy przekraczałem drzwi, wiatr uderzył z gwizdem w dystrybutory. Wszedłem do 
nowego 
ciepłego i czystego świata, położonego tuż przy drodze z mnogością dóbr, jakie 
można napotkać 
gdziekolwiek w Europie. Zastanawiałem się, czy nie mam czasem halucynacji. 
Wydawało się, że 
tutaj sprzedaje się wszystko: od oleju silnikowego do herbatników i chleba, ale 
szczególnie piwo 
w ponadlitrowych butlach stojących w rzędach obok napojów alkoholowych. 
Brakowało tylko 
aromatu kawy, na co szczególnie liczyłem. Nic też nie wskazywało, że mają tutaj 
gorące napoje.
Dwaj faceci około dwudziestki popatrzyli na mnie zza lady i powrócili do 
przeglądania 
kolorowych magazynów, czując się śmiesznie w czerwono-białych kamizelkach i 
czapeczkach. 
Dzisiejszego ranka nie wyglądali zbyt zachęcająco, bo palili papierosy i dłubali 
w nosach, ale 
teraz nie szukałem akurat kogoś, kto wygląda jak Tom Cruise.
Błąkałem się wokół półek, by wreszcie wziąć garść batonów czekoladowych, a potem 
trochę 
zapakowanych w folię zimnych plasterków wędlin z szafy chłodniczej. Być może nie 
byłem zbyt 
ostrożny, ale wiedziałem, że teraz najważniejsze jest jedzenie.
Gapili się na mnie, kiedy rzuciłem na ladę moje skarby, i musiała minąć chwila, 
nim 
zrozumiałem, że słaniam się na nogach. Oparłem dwa palce o ladę, aby odsapnąć, i 
zapytałem 
z uśmiechem: – Mówisz po angielsku?
Jeden z nich zauważył moją dwudziestkę i zapytał: – Amerykanin?
– Nie, nie. Australijczyk. – Zawsze przedstawiałem się jako Australijczyk, 
Nowozelandczyk 
albo Irlandczyk, bo ci ludzie są neutralni, mili w obejściu i słyną jako 
podróżnicy. Mówienie 
ludziom, że jesteś Anglikiem lub Amerykaninem prowadzi zawsze do tego, że cię 
oleją, 
a w każdym kraju, który ostatnio zbombardowałeś, usłyszysz „spierdalaj!”
Gapił się na mnie, jakby usiłował pojąć, skąd się wziąłem.
– „Crocodile Dundee?”– Pokazałem na migi jak duszę krokodyla.
Uśmiechnął się i kiwnął głową.
Podając mu banknot, wskazałem na moje zakupy, pytając: – Czy mogę tym zapłacić?
Sprawdził coś w skoroszycie – pewnie tabelę kursu wymiany. Za jego plecami 
zobaczyłem 
kartony z papierosami marki Camel ułożone starannie wokół firmowego zegara z 
wielbłądem. 
Spróbowałem skupić wzrok na wskazówkach i zdołałem ustalić, że jest dopiero 
3.30. Nic 
dziwnego, że tak przemarzłem. Musiałem spędzić kilka godzin pod tamtą budą. 
Teraz 
przynajmniej rozgrzewał się mój nos, a ja mógłbym to wziąć za dobry sygnał 
wskazujący, że 
świństwo, które siedzi we mnie, traci swoją siłę.
Sprzedawca bez zwłoki wymienił dwudziestkę na tutejszą walutę. Moje zziębnięte 
palce nie 
radziły sobie z masą banknotów i bilonu. Podstawiłem w końcu dłoń, a drugą 
zgarnąłem na nią 
gotówkę. Gdy sprzedawca wręczył mi w torbie moje zakupy, zapytałem: – Gdzie jest 
stacja 
kolejowa?
– Huh? – zapytał chyba w swoim języku.
Nadszedł czas, by zagrać „Thomasa the Tank Engine”. Udałem świst wydobywającej 
się 
pary: „Ooo! Ooo! Chug, chug, chug!”
Spodobało im się to i zaczęli mnie naśladować, jak przypuszczam, po estońsku. 
Mój kumpel 
wskazał na prawo, gdzie droga skręcała w lewo, a potem znikała na dobre.
Podniosłem rękę w geście australijskiego podziękowania, wyszedłem na zewnątrz 
i poszedłem we wskazanym kierunku. Natychmiast uderzył we mnie wiatr. Mój nos i 
płuca 
poczuły się, jak gdybym oddychał kawałeczkami rozbitego szkła.
Chodnik pokryty był śniegiem i błockiem. Zupełnie inaczej niż w Finlandii, gdzie 
chodniki 
były skrupulatnie oczyszczane.
Tutaj śnieg był udeptywany i zamieniał się w zamarznięte błoto. Puste puszki i 
kupy śmieci 
tkwiące w różnych miejscach zmuszały mnie do podnoszenia nóg, aby nie wywinąć 
orła.
Ponieważ szedłem drogą szukając znaków zapowiadających stację, wrzuciłem na 
ruszt 
kawałki bardzo twardej czekolady. Musiałem wyglądać jak ktoś, kto wraca do domu 
pod dobrą 
datą po miło spędzonej nocy.
Po piętnastu minutach niepewnego spaceru ciemną wyludnioną ulicą przekroczyłem 
tory 
kolejowe i poszedłem dalej. Po kolejnych piętnastu minutach wszedłem przez 
ciężkie szklane 
drzwi do słabo oświetlonej poczekalni, gdzie unosił się zapach smażonego 
jedzenia i wymiocin. 
Jak każda inna stacja kolejowa na świecie, ta także była przytuliskiem dla 
pijaków, narkomanów 
i bezdomnych. Wnętrze było betonowe, a podłogę wyłożono kamiennymi płytami.
W latach siedemdziesiątych, kiedy prawdopodobnie został zbudowany dworzec, jego 
projekt 
musiał nieźle wyglądać na rysownicy. Obecnie budynek miał łuszczące się ściany, 
był źle 
oświetlony, zaniedbany, pozbawiony plakatów i pogrążał się w kompletnej ruinie.
A jednak to miejsce było przynajmniej ciepłe. Przespacerowałem się przez główną 
poczekalnię szukając miejsca, w którym mógłbym się zaszyć. Miałem wrażenie, 
jakbym znowu 
znalazł się na promie. Wszystkie lepsze miejsca były już zajęte, lecz w końcu 
znalazłem zakątek 
i padłem.
Zapach uryny i zgniłej kapusty był obezwładniający. Nic dziwnego, że na to 
miejsce nie było 
amatorów. Za przegrodą ktoś musiał prowadzić przechowalnię zepsutych warzyw, a 
codziennie 
wieczorem, zanim poszedł do domu, miał już zasikaną ścianę.
Wyjąłem jedzenie z kieszeni. Tak naprawdę nie miałem na nic ochoty, ale zmusiłem 
się do 
zjedzenia dwóch tabliczek czekolady i wędlin, a następnie położyłem się na 
prawym boku, 
podciągnąłem kolana pod brodę, a głowę oparłem na rękach wśród nieczystości i 
niedopałków. 
Nic mnie nie obchodziło; chciałem tylko spać.
Dwie baby zaczęły natychmiast głośno bełkocząc rozwiązywać problemy światowe. 
Otworzyłem jedno oko, by na nie spojrzeć właśnie wtedy, gdy jakaś nowa dama 
postanowiła 
dołączyć do debaty. Wszystkie miały brudne, stare, pocięte i potłuczone twarze, 
jak gdyby ktoś je 
pobił lub uchlały się tak bardzo, że same sobie wyrządziły krzywdę. Leżały teraz 
na podłodze 
otoczone wałem wypchanych plastykowych toreb powiązanych sznurkami. Każda 
trzymała 
w ręce puszkę, zawierającą niewątpliwie miejscowy ekwiwalent piwa.
Do mojego kąta wlazł jakiś szurający nogami pijak, zanęcony być może moim 
wcześniejszym bankietem, i zaczął podskakiwać w miejscu, wymachując rękami. W 
takich 
sytuacjach najlepiej udawać tak samo pomylonego lub pijanego, a nawet coś 
więcej. Podniosłem 
się, zacząłem wrzeszczeć „Hubba-hubba hubba-hub-ba”, usiłując nadać swoim oczom 
przerażający wyraz, co mi się też zapewne udało. Złapałem jakąś puszkę i 
wrzeszcząc tak przez 
kilka sekund, rzuciłem nią w niego warcząc jak ranne zwierzę. Uciekł, człapiąc, 
mamrocząc coś 
i lamentując. To była jedyna pożyteczna lekcja, jaką odebrałem w poprawczaku, 
prócz faktu, że 
nigdy nie chciałem tam powrócić.
Położyłem się znowu, by zapaść w oszałamiający sen, z którego budziłem się 
zawsze, kiedy 
zaczynał się jakiś hałas albo ruch. Nie wyobrażałem sobie, że zostanę napadnięty 
po raz drugi.
Przebudziło mnie bolesne kopnięcie w żebra.
Nadal bolała mnie głowa, ale widziałem coraz wyraźniej. Zobaczyłem rozjuszonych 
facetów 
przypominających amerykańską grupę policyjną SWAT, w czarnych spodniach 
wpuszczanych 
w buty, czarnych bejsbolówkach i nylonowych bluzach obwieszonych przeróżnymi 
naszywkami 
i plakietkami. Mieli przy pasach pojemniki wypełnione zapewne gazem lub płynem 
obezwładniającym. Wrzeszczeli kopiąc po kolei włóczęgów czarnymi wysokimi 
butami. Dla 
bezdomnej populacji Tallina było oczywiste, że to pobudka. Przypomniały mi się 
poranne 
pobudki, kiedy przechodziłem szkolenie podstawowe.
Zrozumiałem aluzję i zacząłem wstawać. Moje ciało było jedną raną. Kiedy na 
ostatnich 
nogach opuszczałem stację, musiałem wyglądać jak dziewięćdziesięciolatek, choć 
miałem 
nadzieję, że poczuję się nieco lepiej, gdy rozgrzeję mięśnie, i że ból się 
zmniejszy.
Na twarzy i w płucach poczułem lodowate drapanie porannego powietrza. Panowały 
nadal 
ciemności czarne jak smoła, ale teraz ruch był większy niż wtedy, gdy dotarłem 
na dworzec. 
Z prawej strony przejeżdżały pojedyncze pojazdy; samotna latarnia wysyłała 
migocące światło, 
ale tak słabe, że nie trzeba się było tym martwić. W jednym rzędzie parkowało 
pięć czarnych, 
bardzo czystych, dużych samochodów; były to chyba land cruisery. Każdy z 
samochodów 
ozdobiony był białym trójkątnym logo, takim samym, jakie nosili na plecach 
członkowie grupy 
policyjnej.
Z oddali dobiegały nadal wrzaski i kłótnie, a ja zobaczyłem trzy moje niedawne 
sąsiadki 
wrzucane do jednego z samochodów. Może stąd właśnie brały się skaleczenia na ich 
twarzach.
Skręciłem, zachodząc od drugiej strony budynku stacyjnego. Tam toczyło się inne 
życie. Nie 
zauważyłem tego dotychczas, ale do budynku przylegała stacja autobusowa. Był to 
duży otwarty 
obszar z wiatami i zbiorowiskiem zniszczonych autobusów pokrytych błotem. Z rur 
wydechowych wznosiły się w powietrze pióropusze spalin. Ludzie stający na końcu 
kolejek 
pchali się, wrzeszcząc, do przodu, chcąc zapewne wsiąść do środka, zanim 
zamarzną na śmierć. 
Bagaże umieszczano w ładowniach obok drewnianych skrzynek i tekturowych pudeł 
obwiązanych sznurkami. Wśród pasażerów przeważały stare kobiety w ciężkich 
płaszczach, 
czapkach robionych na drutach i wielkich filcowych walonkach, zapinanych z 
przodu na zamek 
błyskawiczny.
Jedyne odpowiednie światło płynęło ze stacji kolejowej, a przednie światła 
autobusu odbijały 
się w ziemi pokrytej lodem. Z ciemności wyłonił się tramwaj i przejechał na 
pierwszym planie.
Na piętrze budynku stacyjnego widać było okna, jakie spotkać można w biurowcach, 
ale 
pokryte wieloletnim brudem. Nie tylko budynek stacji, ale i cała reszta 
zabudowań znajdowała 
się w stanie głębokiego zaniedbania. Cała ulica miała asfaltową nawierzchnię w 
fatalnym stanie: 
duża część asfaltu była spękana i wyglądała jak lodowe kry, tworząc jak gdyby 
różne poziomy, 
które musiały pokonywać przejeżdżające pojazdy.
Faceci w czarnych uniformach skończyli swoją robotę. Trochę bezdomnych w ścisłej 
grupie 
przechodziło właśnie przez jezdnię, zmierzając może do kolejnego schronienia, 
inni zaczęli 
żebrać przed autobusami. Kiedy stali obok pasażerów, trudno było stwierdzić, kto 
jest 
biedniejszy. I bezdomni, i ludzie wsiadający do autobusów trzymali w garściach 
torby na zakupy. 
Niektórzy śmiali się lub uśmiechali. Współczułem im, uwolnionym od komunizmu, 
ale nie od 
ubóstwa.
Czekałem, kiedy czarni wsiądą do swoich pojazdów, a gdy to nastąpiło, wróciłem 
na stację. 
Moje dotychczasowe miejsce nie zostało sprzątnięte, ale przynajmniej było tu 
ciepło. 
Postanowiłem doprowadzić się do porządku. Znalazłem w końcu toaletę, nie 
wiedziałem jednak, 
czy przeznaczona jest dla kobiet, czy dla mężczyzn. Było to pomieszczenie 
wyposażone w kilka 
kabin i umywalek, a także w żarówkę migającą pod sufitem, i wypełnione odorem 
moczu, 
ekskrementów i wymiocin.
Postanowiłem się umyć, ale najpierw obejrzałem się w lustrze. Na twarzy nie 
miałem 
skaleczeń ani zadrapań, ale włosy sterczały we wszystkie strony. Zwilżyłem 
dłonie pod kranem 
i przygładziłem je, czyniąc to szybko, aby się nie przechłodzić.
Snując się po stacji, usiłowałem odnaleźć informacje o odjeździe pociągów. Było 
ich wiele, 
ale wszystkie po estońsku albo po rosyjsku. Kasa biletowa była nieczynna, ale 
pisane ręcznie na 
kawałku tektury zawiadomienie informowało o czymś, co rozpoczyna się o 07:00, a 
co przyjąłem 
za godzinę otwarcia kasy. Nie mogłem sprawdzić dokładnego czasu, bo zegar 
znajdował się 
w kasie, której okienko zasłonięte było wyblakłą żółtą firanką.
Kartki papieru przyklejone do szyby zawierały nazwy miejscowości pisane także 
cyrylicą. 
Zobaczyłem słowo Narwa, a obok liczbę 7:07, co wyglądało na godzinę odejścia 
pociągu. 
Zrozumiałem, że na zakup biletu będę miał tylko siedem minut.
Teraz musiałem jak najszybciej napić się kawy i sprawdzić godzinę. Na stacji 
wszystko było 
pozamykane, ale musi przecież istnieć jakaś obsługa pasażerów autobusów. Gdzie 
są ludzie, tam 
są także sprzedawcy.
Znalazłem rząd aluminiowych kiosków, a w każdym z nich handlowano wszystkim 
naraz: od 
kawy do wstążek do włosów, lecz głównie papierosami i alkoholem.
Nie zapamiętałem nazwy miejscowej waluty i nadal nie miałem o niej pojęcia, ale 
udało mi 
się kupić plastykowy kubek kawy za małą monetę wartości jakichś dwóch pensów. W 
tym 
samym kiosku zaopatrzyłem się także w nowy jasnopomarańczowy zegarek z pyskiem 
szczerzącego się do mnie Simby na oświetlanej tarczy. Łapy lwa spoczywały na 
wyświetlaczu, 
który stara sprzedawczyni nastawiła na 06:15.
Stałem ze swoją kawą między dwoma kioskami i przyglądałem się tramwajom 
dowożącym 
i zabierającym pasażerów. Oprócz wrzeszczących w kolejce, mało kto rozmawiał. 
Ludzie byli 
przygnębieni, a całe otoczenie odzwierciedlało stan ich umysłów. Nawet kawa była 
okropna.
Zauważyłem, że tu i tam ludzie zbijali się w grupki, a między nimi krążyły 
butelki. Kilku 
młodych facetów siedzących już w autobusie popijało piwo z półlitrowych butelek 
i paliło. 
Ubrani byli w znoszone płaszcze, spod których widać było połyskliwe ortalionowe 
spodnie od 
dresów.
W dziwny sposób to miejsce przypomniało mi Afrykę; wszystko, nawet plastykowe 
zabawki 
i grzebienie wystawione w oknie kiosku, było zblakłe i wypaczone. To wyglądało, 
jak gdyby 
Zachód zrzucił tutaj całą swoją tandetę, zalewając nią tutejszych mieszkańców. 
Podobnie jak 
w Afryce mieli autobusy, pociągi, tramwaje, telewizję, coca-colę w puszkach, ale 
tak naprawdę 
nic do siebie nie pasowało. Odnosiło się wrażenie, jak gdyby cały kraj opatrzony 
był metką 
„Madę in Chad”.
Kiedy byłem w Czadzie, mówiło się tam, że te wszystkie przedmioty wyglądają 
porządnie, 
ale rozpadną się po dziesięciu minutach.
Myślałem też więcej o tamtym ataku na promie. Ci faceci w toalecie musieli być z 
NSA, ale 
mogli mnie namierzyć tylko wtedy, kiedy sprawdzili listę pasażerów i znaleźli na 
niej nazwisko 
Davies. Kiedy wbito pieczęć do paszportu, natychmiast poszła w ruch informacja, 
że Davidson 
znajduje się na pokładzie. Ci dwaj, którzy mnie napadli, mogli zostać wynajęci, 
ale czy inni trafią 
wkrótce na mój ślad?
Wziąłem jeszcze jedną kawę, aby się bardziej rozgrzać, kolejną tabliczkę 
czekolady, 
opakowanie aspiryny, aby oczyścić głowę i załagodzić ból w ciele, a następnie 
zacząłem 
spacerować dokoła kiosków, rozglądając się za mapami. Połknąłem pierwsze cztery 
tabletki 
aspiryny, popijając je tą gównianą kawą. Znalazłem plan Narwy, ale nie było 
żadnej mapy 
północno-wschodniej części Estonii. Zerkając na Simbę, zapłaciłem i ruszyłem na 
stację.
Po drodze do kasy biletowej oczyściłem z dżinsów zaschnięte błoto. Czułem, jak 
wysychają 
z wolna na rozgrzanym ciele, i miałem nadzieję, że nie cuchnę już tak bardzo. Na 
dodatek 
podejrzewałem, że mogli mieć przepisy zabraniające sprzedaży biletów włóczęgom.
Byłem pierwszy w trzyosobowej kolejce, kiedy wyblakła zasłona została odsunięta, 
ukazując 
zakratowane okienko z małą szufladką, gdzie należało włożyć pieniądze, by 
otrzymać bilet. 
Spoza tej fortyfikacji spojrzała na mnie groźnie kobieta wieku około 
pięćdziesięciu lat, w swetrze 
i wełnianej czapce na głowie. Uśmiechnąłem się, mówiąc: – Narwa, Narwa?
– Narwa – potwierdziła kasjerka.
– To dobrze. Ile płacę?– zapytałem pocierając o siebie kciuk i palec wskazujący.
Przysunęła mały bloczek i napisała „Narwa”, a obok „707”. Nie wiedziałem czy to 
„707” 
oznacza koszt biletu w miejscowej walucie, czy też godzinę odjazdu pociągu.
Wsunąłem do szufladki banknot z napisem 1000. Moje 20 dolarów powędrowało do 
kasy.
Kasjerka odeszła od okienka, wróciła i w szufladce ukazał się kawałek papieru 
tak cienkiego, 
jak delikatna tkanina. Wyjąłem go domyślając się, że to musi być coś w rodzaju 
pokwitowania.
– Narwa, bilet? – upewniłem się.
Wymamrotała coś ponurym głosem. Cholera, nie miałem pojęcia, o czym ona mówi. 
Nie 
zapytałem o peron. Muszę go sam znaleźć.
Stacja w Tallinie wydawała się stacją początkową we wszystkich kierunkach. Nie 
był to 
londyński St Pancras albo Victoria Station. Perony znajdowały się na zewnątrz 
poczekalni, były 
nierówne, miały zniszczoną nawierzchnię, a w szczelinach widać było lód.
Popękany beton wykruszył się, a spod spodu wyglądało zardzewiałe zbrojenie. 
Pociąg był 
starym rosyjskim monstrum z reflektorami wielkimi jak oczy cyklopów; ich światło 
wydawało 
się niebieskawe, ale działo się tak niewątpliwie dlatego, że były brudne. Z 
przodu każdej 
lokomotywy znajdowała się drewniana tabliczka z nazwą miejsca przeznaczenia i to 
była jedyna 
pomoc, na którą można było liczyć.
Szedłem wzdłuż peronu, przepychając się wśród innych pasażerów i szukając słowa 
„Narwa”. Znalazłem wreszcie skład, ale chciałem zapytać któregoś z pasażerów 
obładowanych 
torbami, szedłem więc wołając: – Narwa, Narwa?
Jakiś starszy człowiek popatrzył na mnie jak na przygłupa, wymamrotał coś nie 
wyjmując 
papierosa z ust, więc żarzący się ogienek podskakiwał w górę i w dół, a potem 
sobie poszedł. 
Przynajmniej obdarzył mnie kiwnięciem głową, wskazując właściwy pociąg.
Szedłem wzdłuż peronu wypatrując pustego wagonu, słysząc zewsząd odgłosy 
porannego 
kaszlu i wypluwanej flegmy – ludzie czyścili drogi oddechowe, wyrzucając z 
siebie wprost na 
peron wszystko, co mieli w nosach i ustach, by na koniec wsadzić papierosa 
między wargi.
Nie widząc ani jednego pustego wagonu, wsiadłem do pierwszego lepszego, zajmując 
miejsce w wolnym rzędzie siedzeń. Podłogę wagonu tworzyły zespawane płyty 
stalowe; 
siedzenia też były skonstruowane ze stali i wyposażone w dwa cienkie pasy winylu 
– jeden pod 
plecy, a jeden pod tyłek. Pod sufitem tkwiły czterdziestowatowe żarówki. 
Wyposażenie było 
funkcjonalne. W porównaniu z tym, co na zewnątrz, panowała zaskakująca czystość 
i, co 
najważniejsze, było ciepło.
30.
Koła pociągu rytmicznie stukały o szyny, a ja gapiłem się w ciemność za oknem. 
Krajobrazu 
za oknem nie było widać, jedynie światła, zdaje się, że z fabryk oraz z okien 
podobnych do 
więzień bloków mieszkalnych.
Siedziałem przy oknie, tuż obok rozsuwanych drzwi z przodu wagonu, a 
bezpośrednio pod 
moim fotelem – Bogu niech będą dzięki – umieszczony był grzejnik. Sądząc po 
informacji 
w przewodniku, spędzę tak ponad pięć następnych godzin, co z pewnością dobrze 
zrobi moim 
dżinsom. W całym wagonie było może jeszcze z tuzin innych pasażerów, wyłącznie 
mężczyzn, 
większość z jakimiś reklamówkami. Pogrążeni byli głęboko w swoich myślach albo 
przysypiali, 
z brodą raz po raz opadającą im na piersi.
Drzwi otwarły się z hurkotem i do wagonu weszła czterdziestokilkuletnia kobieta 
w szarym, 
o kilka numerów na nią za dużym płaszczu. Przez ramię miała przerzuconych z 
tuzin 
popołudniówek. Zabełkotała jakieś pytanie. Wykonałem gest oznaczający grzeczne 
„nie, 
dziękuję”, na co ona wyraźnie się zirytowała. Gdy ponownie gestem ręki, 
potrząśnięciem głową 
i moim przyjemnym australijskim uśmiechem dałem jej do zrozumienia, że nie 
reflektuję na 
gazetę, sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyjęła bloczek, podobny do tego, którym 
posłużył się ten 
skwaszony babsztyl w kasie biletowej. Zrozumiałem, że jest konduktorką, a 
sprzedażą gazet 
trudni się przy okazji. Podobnie jak ja, szukała zarobku gdziekolwiek mogła.
Wyłowiłem mój świstek. Obejrzała go, zawarczała coś i zwróciwszy mi bilet, 
kiwając się 
w takt ruchu pociągu, skierowała się ku następnemu pasażerowi. Nie omieszka 
zapewne 
nadmienić mu, że na pokładzie znalazł się jakiś kretyn. Sądząc po tym, w co 
zamierzałem się 
pakować, zbytnio się nie myliła.
Zaczęliśmy zwalniać, w końcu pociąg stanął. W ciemności mogłem dostrzec fabrykę 
z całym 
szeregiem olbrzymich kominów. Stacja nie miała peronu – robotnicy musieli 
wysiadać 
bezpośrednio na tory. Wyglądało na to, że można tu było łazić wszędzie, nawet 
między 
wagonami.
Pociąg ruszył ponownie, ale zatrzymywał się co jakieś dziesięć minut, aby 
wysadzić kolejną 
grupę robotników. Po każdym postoju stary silnik lokomotywy wytężał się, aby 
nabrać 
szybkości, produkując kłęby czarnego dymu, który szybko mieszał się z pozostałym 
świństwem, 
pompowanym z fabrycznych kominów. Koleje brytyjskie w porównaniu z estońskimi 
wyglądały 
na szczyt nowoczesności, ale tutaj pociągi przynajmniej jeździły według 
rozkładu, były ciepłe, 
czyste i na dodatek tanie. Myślę, że dobrze byłoby zaprosić paru estońskich 
naczelników kolei do 
Zjednoczonego Królestwa, aby pokazali naszym chłopcom, jak to można osiągnąć.
Pociąg, telepiąc się i podskakując, przebijał się krętą drogą przez ponury 
przemysłowy 
krajobraz. Po półgodzinie światła zaczęły zamierać i wkrótce za oknem miałem 
tylko ciemność. 
Postanowiłem pójść w ślady ostatniego już pozostałego w wagonie współpasażera i 
trochę się 
przespać.
Było niewiele po pół do dziesiątej i świt przeistoczył się w końcu w dzień. 
Niebo miało 
ponurą szarą barwę, dość dobrze pasującą do otoczenia. Przez zabrudzone szyby 
widziałem po 
obu stronach torów rzędy uginających się pod ciężarem śniegu drzew, które 
zapewne miały 
chronić torowisko przed zaspami. Za nimi rozciągały się albo puste, pokryte 
dziewiczym białym 
śniegiem płaszczyzny pól, albo gęste sięgające horyzontu lasy. Przewody 
telefoniczne 
i wysokiego napięcia, biegnące wzdłuż torów, podobnie jak drzewa, obciążone były 
śniegiem 
i zwisającymi z nich lodowymi stalaktytami.
Pociąg nadał pokonywał dość powoli odległość między kolejnymi stacjami, może z 
powodu 
pogody, a może ze względu na stan torów.
Po godzinie i paru postojach pojawiły się skutki spożycia wędliny i czekolady. 
Nie 
widziałem żadnych oznaczeń, wskazujących na umiejscowienie toalet. Nawet nie 
byłem pewien, 
czy w ogóle się tu znajdowały. Jeśli nie, będę zmuszony zrobić to na korytarzu i 
wyjaśnić potem, 
że taki jest stary australijski zwyczaj.
Przeszedłem obijając się na lewo i prawo przez dwa wagony, aż w końcu znalazłem 
toaletę. 
Była taka jak reszta pociągu – skromna, ale czysta i działająca.
Naodrywałem z rolki trochę sztywnego papieru i wrzuciłem do muszli tak, aby jako 
tako ją 
zatkać. Opuszczając suche już teraz dżinsy i siadając na zimnym ceramicznym 
kancie klozetu, 
szybko powąchałem ich materię. Całkiem nieźle, zważywszy na to, co się zdarzyło; 
zawsze 
mogłem zwalić na jakiegoś kocura. Siniaki na udach zdążyły już ładnie urosnąć; 
wkrótce 
ściemnieją i zleją się z poprzednimi.
Gdy mięsno-czekoladowa mieszanka zaczęła z siłą torować sobie drogę do wyjścia, 
skupiłem 
się na panowaniu nad tym procesem, czekając na moment, gdy będę mógł złapać 
swoją polisę 
ubezpieczeniową, którą, zawiniętą w dwie prezerwatywy i wetkniętą przy użyciu 
mydła 
z helsińskiego hotelu, miałem w odbycie.
To jedna z tych rzeczy, których nauczyłem się w poprawczaku. Był to najlepszy 
sposób na 
uchronienie mojej piętnastopensowej tygodniówki przed kradzieżą. Folia 
plastikowa nie była 
jednak tak dobra, jak teraz prezerwatywa.
Cała sprawa z odzyskiwaniem glejtu lekko śmierdziała, ale jak tylko rozsupłałem 
węzeł na 
pierwszej prezerwatywie, wyciągnąłem z niej drugą i umyłem ręce – tutejsze 
toalety zaopatrzone 
były w bieżącą wodę i mydło – wszystko ponownie stało się świeże i pachnące. 
Nadal byłem 
zachwycony estońską koleją, a tu nagle jakbym znowu znalazł się na trasie między 
Londynem 
a Kings Lynn: spłuczka nie działała.
Zostałem jeszcze przez chwilę, aby się umyć. Powróciwszy do swojego wagonu, 
zająłem się 
studiowaniem planu Narwy, starając się zlokalizować miejsce, gdzie znajdę 
Konstantina. Według 
Simby do przyjazdu była jeszcze godzina. Siedziałem więc raczej zadowolony z 
faktu, że 
czekolada zadziałała i że nie będę już musiał w Narwie tracić czasu na 
oczekiwanie, aż natura da 
o sobie znać.
Połknąłem na sucho kolejne cztery aspiryny i spojrzałem w okno. Nic dziwnego, że 
ludzie 
chcieli wysiadać, zanim dotrą w tę część kraju. Tutaj bowiem musiał zaczynać się 
ten olbrzymi 
północno-wschodni rejon przemysłowy, zbudowany pod rządami Sowietów. Nie było 
już śladu 
po otwartych przestrzeniach i dzikich lasach; krajobraz wypełniały teraz 
wyłącznie gigantyczne 
hałdy żużlu, potężne taśmociągi i fabryki dymiące na całego. Przetoczyliśmy się 
teraz przez 
kolejne odrapane blokowisko, w którym z każdego okna zwisały telewizyjne anteny, 
a niekiedy 
także olbrzymie staroświeckie anteny paraboliczne. Żadnych ogrodów czy placów 
zabaw, 
jedynie parę samochodowych wraków, ustawionych na betonowych bloczkach. Nawet 
śnieg miał 
szarą barwę.
Pociąg zatrzymywał się teraz częściej, ale sceneria za oknem właściwie się nie 
zmieniała, 
z wyjątkiem tego, że obecnie każdą piędź ziemi wzdłuż torów zajmowały niewielkie 
ogródki 
działkowe. Nawet przestrzeń pod potężnymi słupami trakcji wysokiego napięcia 
przeistoczono za 
pomocą pozszywanych kawałków folii w małe szklarnie. Właśnie, gdy uznałem, że 
już nic 
bardziej deprymującego nie zobaczę, pociąg minął trzy samochody, stojące ciasno 
zderzak 
w zderzak na skraju drogi. Były wypalone i całe podziurawione kulami. Nie było 
na nich ani 
śniegu, ani nawet szronu, a wokół leżało pełno potłuczonego szkła. 
Prawdopodobnie zostały 
ostrzelane i spalone nie tak znów dawno temu. Z tego, co już wiedziałem, w 
środku równie 
dobrze mogły znajdować się spalone ciała. Przechodząca obok para dzieciaków 
nawet nie 
spojrzała na wraki.
Pociąg zatrzymał się z dygotem i głośnym zgrzytem hamulców. Znaleźliśmy się 
chyba na 
bocznicy. Po obu stronach stały opatrzone rosyjskimi napisami cysterny i wagony 
towarowe, 
ośnieżone i usmarowane olejem. Ponownie poczułem się jak w scenie z filmu o 
agencie Harrym 
Palmerze, z tym, że Michael Caine miałby na sobie garnitur i trencz, a nie 
poplamione szczynami 
dżinsy. Wyglądało na to, że pociąg zjechał na bocznicę, stanął sobie, i na tym 
koniec. Sądząc po 
ilości otwieranych drzwi, przyszedł czas na wysiadkę. Witamy w Narwie.
Za oknem widziałem ludzi wyskakujących ze swoimi pakunkami na szyny. Ostatni 
współpasażer z mojego wagonu zbierał się do wyjścia. Zrobiłem więc to samo, 
przedarłem się 
przez zaśnieżony labirynt torów i poszedłem tropem innych w stronę starego 
budynku 
z kamienia. Zdaje się, że powstał dopiero po 1944 roku, przeczytałem bowiem, że 
Rosjanie, 
„wyzwalający” Estonię spod okupacji niemieckiej zrównali całe miasto z ziemią, 
po czym 
zbudowali je od nowa.
Przez pomalowane na szaro dwuskrzydłowe metalowe drzwi dostałem się do hali 
biletowej. 
Pomieszczenie miało wymiary zaledwie dziesięć na siedem metrów. Pod ścianami 
stało parę 
starych plastykowych krzeseł szkolnego typu. Ściany pokrywała ta sama gruba, 
lśniąca szara 
farba, którą pomalowano drzwi, a także wydrapane w niej liczne graffiti. 
Myślałem, że podłoga 
była po prostu z surowego betonu, dopóki nie zauważyłem dwóch ostatnich płytek 
kamiennych, 
które widać odmówiły rozstania się ze swoim domem.
Kasa była nieczynna. Obok okienka przymocowano grubą drewnianą tablicę z 
plastikowymi 
paskami, na których wypisano cyrylicą nazwy różnych docelowych miejscowości. 
Szukałem 
wzrokiem czegoś, co przypominałoby słowo Tallin. Wszystko wskazywało na to, że 
pierwszy 
powrotny pociąg odchodził codziennie o 8:22, ale nawet gdyby wśród obsługi 
znalazł się ktoś 
mówiący po angielsku, to teraz nie było tu nikogo takiego, toteż informacja ta 
pozostała 
niepotwierdzona.
Obszedłem obowiązkowego pawia rzuconego na ziemię i przez główne wyjście 
opuściłem 
halę. Po lewej stronie było coś, co należało uznać za dworzec autobusowy. 
Autobusy pochodziły 
z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, były zniszczone, niektóre nawet 
ręcznie pomalowane. 
Ludzie pchali się do środka i, dokładnie tak jak w stolicy, kierowca wrzeszczał 
na nich, a oni na 
siebie nawzajem. Nawet śnieg był identyczny jak w Tallinie – brudny, zdeptany i 
zdradziecko 
śliski.
Z rękami głęboko w kieszeniach przeciąłem pełną dziur jezdnię i poszedłem wzdłuż 
ulicy 
Puszkina, która według planu miasta, który miałem w głowie, była tu główną 
ulicą. Do miejsca, 
w którym mieszkał Konstantin, nie powinno być daleko.
Ulica Puszkina obramowana była wysokimi budynkami. Po lewej stronie za nimi 
znajdowała 
się chyba jakaś podstacja wysokiego napięcia, od której odchodziły potężne 
słupy, absurdalnie 
ustawione na ulicy i chodnikach, tak że przechodnie musieli znajdować sobie 
drogę między nimi. 
Rosjanie mieli chyba tendencję do lokowania obiektów przemysłowych jak najbliżej 
źródeł 
prądu. Jeśli zostawało im jeszcze trochę przestrzeni, wciskali tam kwatery 
robotnicze, mając 
głęboko gdzieś, jak ci ludzie mają w takich warunkach żyć. Widziałem już dużo, 
ale to miejsce 
było wyjątkowo biedne i podupadłe. Najnowsze z budynków pochodziły chyba jeszcze 
z lat 
siedemdziesiątych, a i te już się rozpadały.
Szedłem w górę ulicy po jej prawej stronie. Wyglądała na spokojną, tylko 
niekiedy 
przejeżdżał nią ciągnik albo jedna lub dwie ciężarówki z przyczepą na rosyjskiej 
rejestracji. 
Jezdnia i chodniki były czarne od smaru i spalin, pomieszanego z rozpryskiwanym 
przez pojazdy 
błockiem.
Święta nie zawitały jeszcze do Narwy. Zastanawiałem się, czy w ogóle 
kiedykolwiek tu 
dotrą. Żadnych dekoracji świątecznych, światełek czy czegokolwiek nawet w oknach 
mieszkań, 
co by w jakiś sposób zwiastowało nadejście świąt. Mijałem ponure sklepy, w 
których na 
wystawach reklamowano wszystko, począwszy od używanych pralek, a na filmach 
wideo 
z Arnoldem Schwarzeneggerem skończywszy.
Doszedłem do małego supermarketu. Mieścił się w starym budynku, ale na chodnik 
padało 
z niego najbardziej rzęsiste światło, jakie chyba do tej pory widziałem. Nie 
mogłem się oprzeć 
pokusie, by tu wejść, szczególnie, że od czasu mięsiwa i czekolady, z którymi to 
dawno się już 
pożegnałem, nic więcej nie jadłem.
Jakiś stary człowiek leżał na kartonie przy osłoniętym dachem wejściu. Głowę 
miał owiniętą 
szmatami, a ręce paskami płótna. Skórę twarzy miał pociemniałą, z wrośniętym w 
nią brudem, 
w brodzie mógłby spokojnie założyć warzywnik. Obok stała odwrócona do góry dnem 
skrzynka 
po pomidorach, na której leżał stary śrubokręt oraz dwa pilniki, wyraźnie na 
sprzedaż. Nie 
spojrzał nawet na mnie, gdy go mijałem. A przecież wyglądałem chyba na kogoś, 
kto byłby 
skłonny kupić zardzewiałe narzędzia.
Rozkład sklepu odpowiadał dokładnie rozkładowi niewielkich prowincjonalnych 
sklepów 
sieci Spar w Anglii. Nawet niektóre produkty były takie same: pasta do zębów 
firmy Colgate, 
orzeszki KP i krem do golenia Gillette, choć to byłoby raczej wszystko, nie 
licząc skrzynek piwa 
i pokaźnej chłodziarki z szeregami luźno rozłożonych, jak w złudnym rogu 
obfitości, różnych 
kiełbasek, wśród których były również podejrzanie czerwone parówki, takie same 
jak te, które 
odważyłem się skosztować na promie.
Sięgnąłem po dużą torbę chipsów, dwie paczki żółtego sera w plasterkach i cztery 
podłużne 
bułeczki. Nie wziąłem nic do picia, miałem bowiem nadzieję, że dostanę coś 
ciepłego 
u Konstantina. Poza tym z wyjątkiem piwa i półlitrówek z wódką niewiele było do 
wyboru. Do 
odkupywania skradzionych mi wcześniej przyborów toaletowych nie miałem głowy. Po 
takie 
rzeczy zwykle wpadałem do sklepu, gdy właśnie były mi potrzebne, ale w tym kraju 
nie 
zamierzałem pozostawać aż tak długo. Poza tym nie widziałem tu jeszcze nikogo, 
kto by 
specjalnie zawracał sobie dupę higieną.
Zapłaciwszy, wziąłem sobie dwie reklamówki, do jednej zapakowałem jedno 
opakowanie 
sera i dwie bułki, resztę włożyłem do drugiej. Wychodząc, położyłem jedną torbę 
obok starego 
na tekturze. Chipsów mu nie kupiłem, ponieważ podejrzewałem, że jego bezzębne 
dziąsła nie 
dałyby im rady. Wiedziałem, co znaczy spędzanie wielu godzin na zimnie.
Ruszyłem dalej, z rękami w kieszeniach kurtki i torbą, która zwisając z prawego 
przegubu, 
obijała mi się rytmicznie o biodro. Ominąłem słup wysokiego napięcia, który na 
poły stał na 
chodniku, na poły po drugiej stronie płotu jakiejś małej fabryczki, i zobaczyłem 
przed sobą 
kolejne ponure szeregi bloków mieszkalnych, identycznych jak te, które widziałem 
z okien 
pociągu. Na blokach nie było żadnych tabliczek z nazwą ulicy, jedynie namalowane 
z szablonu 
numery. No, przynajmniej w tej kwestii moje rodzinne miasteczko górowało nad 
Narwą: tam 
przynajmniej domy nosiły nazwy historyczne wzięte z Opowieści kanteberyjskich 
Chausera. 
Reszta jednak była bardzo podobna do tego, co widziałem teraz – butwiejące 
framugi okien 
i zaklejone szarą taśmą pęknięcia na szybach. Przypomniałem sobie powód, dla 
którego jako 
dziewięciolatek postanowiłem, że możliwie jak najszybciej opuszczę raz na zawsze 
tę zapyziałą 
dziurę.
Było dopiero pół do drugiej, ale w mieście już przydałoby się uliczne 
oświetlenie. Niestety, 
nie stało tu w gotowości zbyt wiele latarń.
Po około stu metrach wreszcie zaczęło się coś dziać. Doszedłem do olbrzymiego 
parkingu, 
pełnego samochodów i autobusów. Ludzie, którzy zdawali się taszczyć ze sobą 
wszystkie rodzaje 
pakunków, toreb i walizek, próbowali przekrzyczeć się ponad rykiem silników i 
sykiem 
hydraulicznych hamulców. Scena jak z kroniki filmowej, pokazującej ruch 
uchodźców na 
granicy. Im byłem bliżej, tym bardziej przypominało to miejsce, w którym Han 
Solo 
z „Gwiezdnych wojen” mógłby znaleźć brakujące części do swojego statku 
kosmicznego. Na 
dodatek niektórzy ludzie naprawdę wyglądali bardzo dziwnie.
Zdałem sobie sprawę, że rzeczywiście znalazłem się na przejściu granicznym, na 
drodze 
przez most do albo z Rosji. Mój filmowy Harry Palmer byłby tu regularnym 
gościem.
Parking pełen był nowiutkich audi, starych BMW, a także Ład każdego modelu, 
rocznika 
oraz wszelkiej maści. Jednak Fordy Sierra wyglądały tu dziwnie nie na miejscu. 
Stały ich tu całe 
hordy. Teraz zrozumiałem, gdzie trafiały wszystkie te używane auta, których nie 
zdążyły zakupić 
firmy taksówkowe, jeżdżące mniejszymi modelami.
Obrzeża parkingu zajmowały kantory wymiany walut, tam też w tych budkach można 
było 
kupić wszystko, co tylko państwo Czad było w stanie wyprodukować. Poszedłem w 
kierunku 
małej zielonej ogrodowej budki na kółkach, z odsuwanym okienkiem, uważając przy 
tym na tiry, 
które po przejściu przez kontrolę graniczną z hukiem przejeżdżały obok. Twoja 
sprawa, czy uda 
ci się uskoczyć na czas z drogi.
Do szyby kiosku od wewnątrz przyklejone były marlboro, camele oraz milion 
różnych marek 
papierosów. Rodzajów zapalniczek było równie dużo. Sprzedawca, starszy facet, ze 
swoją śniadą 
cerą i grubymi siwymi kręconymi włosami wyglądający na Cygana, pokazał mi wykaz 
kursów. 
Zdaje się, że mogłem za jednego dolara amerykańskiego dostać około 12 EEK, 
cokolwiek ten 
skrót oznaczał. Nie wiedziałem, czy to dobrze, czy źle, ale baterie Duracell 
można było tu kupić 
za dwie EEK sztuka – albo to była okazja stulecia, albo nie nadawały się do 
niczego. Nie 
chciałem dać po sobie poznać, że mam pieniądze, usiadłem więc na śmietniku za 
kioskiem, 
wyciągnąłem ze skarpetki ciepły studolarowy banknot i szybko nałożyłem ponownie 
but na nogę.
Po przeprowadzeniu pół tuzina różnych testów, mających na celu sprawdzenie 
autentyczności banknotu, z wąchaniem go włącznie, na koniec facet wyraźnie 
ucieszył się 
z nabycia twardej waluty, ja zaś równie zadowolony byłem z pliku estońskich 
banknotów. 
Pozostawiłem więc za sobą obóz uchodźców i ruszyłem dalej ulicą Puszkina w 
stronę ronda, od 
którego, jak pamiętałem z mapy, prowadziła ulica, której szukałem.
Zapraszająco wyglądały jedynie budynki zgrupowane wokół ronda. Migające neony 
informowały, że są to „Komfortbary”.
Z zamontowanych na zewnątrz głośników ryczała muzyka. Kiedyś musiały to być 
zwykłe 
bary czy sklepy, lecz teraz okna zamalowano. Nie potrzeba wielkiej wyobraźni, 
aby zrozumieć, 
co oferowano po drugiej stronie emulsyjnego parawanu, ale żeby jednak nie było 
co do tego 
wątpliwości, na witrynach wymalowano kobiece postaci, opatrzone zrobionym z 
szablonu 
tekstem, precyzującym pojęcie „komfortu”. Najlepszym z obrazków był ten na 
niebieskiej 
szybie, przedstawiający Statuę Wolności z twarzą Marilyn Monroe, podciągającą 
kieckę, tak że 
pomiędzy nogami widoczny był as pikowy. Pod spodem napis po angielsku głosił 
„Ameryka. 
Pierdol ją tutaj”. Nie byłem zbyt pewien, co to miało dokładnie oznaczać, ale 
Rosjanie, którzy 
rzędem parkowali swoje ciężarówki, nie mieli problemu z odczytaniem tego menu.
Przystanąłem na rondzie, aby sprawdzić, którą drogą mam teraz iść, kiedy dwa 
białe suzuki 
vitara z migającymi na niebiesko i czerwono kogutami na dachu z piskiem opon 
zatrzymały się 
przed barem Marilyn.
Z każdego z samochodów wyskoczyło po trzech facetów, ubranych identycznie jak 
oddziały 
specjalne na dworcu w Tallinie, choć z innym logo, przyszytym na plecach 
skórzanych kurtek. 
Napisu nie mogłem z tak daleka odczytać, ale był czerwony i użyto czcionki 
podobnej do tej, 
którą stosuje się na strojach do surfingu. Wyjęli pałki, nieco mniejsze od tych, 
które miała ekipa 
na stacji, i wpadli do środka.
Przystając na progu jakichś drzwi, aby popatrzeć, wyjąłem z siatki jedną z 
bułek. 
Rozchyliłem ją, wcisnąłem kilka plasterków sera oraz trochę chipsów i 
obserwowałem, jak obok 
samochodów zaparkowała teraz sterana zielona policyjna łada. Dwie postaci w 
futrzanych 
czapkach nie ruszyły się ze środka. Przestępowałem z nogi na nogę, aby mi stopy 
nie marzły.
Suzuki były czyściutkie jakby wyszły prosto z salonu samochodowego, a na 
drzwiach miały 
emblemat z numerem telefonu i napis, który zdaje się składał się z liter „DTTS”. 
Wóz policyjny 
rozpadał się wręcz na części i wyglądało na to, że oznaczenia boczne wymalowano 
na nim 
ręcznie.
Przez następne pięć minut nic specjalnego się nie działo. Sznur samochodów 
przewinął się 
przez rondo, a ja konsumowałem sobie swoją bułkę, zagryzając chipsami. Kilka z 
mijających 
mnie samochodów było całkiem nowych – Audi, Mercedesy, Volkswageny – ale nie 
było ich 
dużo. O przewagę walczyły tu raczej stare Fordy Sierra oraz Łady.
Właśnie kończyłem składać sobie drugą kanapkę, gdy ekipa w czerni wywlekła 
między sobą 
z baru trzech amatorów seksu. Wszyscy trzej byli w garniturach, z twarzy na 
białe koszule kapała 
im krew i swoimi eleganckimi butami rysowali lód pod nogami. Wrzucono ich na 
siedzenia 
z tyłu samochodów i poczęstowano porcją pałek. Pozatrzaskiwano drzwi, a jeden z 
ekipy, 
zauważywszy policyjny radiowóz, odgonił go gestem ręki. Nikt z przechodniów 
nawet nie 
spojrzał na to, co się działo; trudno było stwierdzić, czy ze strachu, czy z 
obojętności.
Włączywszy reflektory, policyjny samochód odjechał z hurkotem w stronę przejścia 
granicznego.
Załoga wozów Suzuki odjechała także, ja dokończyłem robić kanapkę i ruszyłem 
przez 
rondo, za którym skręciłem w prawo, w stronę rzeki. Tam znajdowało się miejsce, 
którego adres 
dostałem od Liv – ulica Viru. Zaatakowałem tę ostatnią bułkę z resztką sera i 
chipsów, nadal 
zastanawiając się, jakiej to zniewagi dopuścili się wobec Marilyn owi trzej 
dżentelmeni. Jakbym 
nie miał się o co martwić.
31.
Podobnie jak reszta miasta, ulica Viru wyglądała przygnębiająco: szare, biedne 
bloki, jeszcze 
więcej czarnego śniegu, po prostu kolejna zaniedbana ulica. W środku tego 
wszystkiego 
absurdalnie wyrastał nagle powyginany kadłub wypalonego elektrycznego 
samochodziku 
z wesołego miasteczka, z czarnym, powykręcanym długim pałąkiem. Bóg raczy 
wiedzieć, skąd 
się tam znalazł.
W ruchu była jedynie sfora pięciu lub sześciu psów, z wiszącą nad nimi chmurą 
wilgoci 
parującej z ich ciał, podczas gdy biegały w kółko, obwąchując i obsikując 
wszystko, co tam 
ciekawego znalazły na ziemi. Nie widziałem nic złego w rzuceniu im torby z 
opakowaniem po 
serze i chipsach na ziemię. Kiedy wejdziesz między wrony...
Co jakiś czas mijał mnie klekocząc resztkami łożysk kulkowych jakiś połatany 
Ford Sierra. 
Ludzie w środku patrzyli na mnie jak na wariata – nikt normalny nie zapuszcza 
się pieszo w taką 
dzielnicę. I mieli zapewne rację, biorąc po uwagę ilość oparów siarki, które 
wdychałem. 
Ewidentnie gdzieś w pobliżu znajdowała się kolejna życzliwa środowisku fabryka.
Wciskając ręce głębiej w kieszenie, a głowę w kołnierz, starałem się nadać 
swojej sylwetce 
tak samo nędzny wyraz, jaki mieli tu wszyscy wokół. Wziąwszy pod uwagę to, co 
widziałem 
w „komfort-barze”, postanowiłem unikać, jak tylko możliwe, kontaktu z 
dorabiającą sobie na 
boku strażą miejską. W porównaniu z nią, policja państwowa była chyba o wiele 
łagodniejsza.
Ulica Viru poczęła skręcać w prawo, jakieś pięćset-sześćset metrów przede mną 
rysował się 
oblodzony przeciwległy brzeg rzeki. Tam była już Rosja.
Zbliżając się do zakrętu mogłem zerknąć w dół urwiska, gdzie dwieście metrów 
niżej płynęła 
rzeka Narwa. Za zakrętem, czterysta metrów dalej widniał most drogowy. Rzędy 
samochodów 
ustawiły się w kolejce do opuszczenia Estonii. Ruch pieszych, z walizkami i 
wszelkiego rodzaju 
pakunkami i torbami w rękach, odbywał się w obu kierunkach. Po rosyjskiej 
stronie przejścia 
granicznego ustawiono szlabany, przy których odbywała się kontrola dokumentów.
Jeśli oznaczenia na mapie były właściwe, dom z numerem 87 powinien wkrótce 
pojawić się 
po mojej prawej stronie, zaraz za zakrętem, w stronę rzeki.
Nie był to blok, tak jak się spodziewałem, lecz duża stara kamienica, w której 
teraz mieścił 
się bar. Tak przynajmniej obwieszczał biały nieświecący się neon nad 
butwiejącymi 
drewnianymi drzwiami. Z fasady odpadły duże płaty tynku, odsłaniając czerwoną 
cegłę. 
Budynek był trzypiętrowy i zupełnie nie pasował do reszty otaczających go z 
trzech stron 
jednakowych betonowych bloków. Większość okien na ostatnim piętrze była 
zasłonięta 
wewnętrznymi okiennicami. Nigdzie nie widziałem firanek. Był natomiast inny, 
także 
niewłączony neon przedstawiający mężczyznę z papierosem w ustach, pochylającego 
się nad 
stołem bilardowym oraz kufel piwa obok.
Zgodnie z wywieszką bar powinien być czynny od 8 do 22. Poruszyłem klamką, ale 
okazało 
się, że jest zamknięty.
Pod domem stały zaparkowane cztery samochody. Jednym z nich było świeżutkie i 
lśniące 
czerwone Audi. Dwa jeepy Cherokee miały już kiedyś lepsze dni – oba były 
granatowe i miały 
rosyjską rejestrację. Czwarty wóz był natomiast w najgorszym stanie spośród 
samochodów, które 
widziałem w Estonii, jeśli nie liczyć wypalonego samochodziku z lunaparku. Była 
to czerwona, 
ręcznie pomalowana Łada, która musiała należeć do jakiegoś nastolatka. Półkę 
przy tylnej szybie 
zapełniały domowej produkcji głośniki, z których jak spaghetti zwisały zwoje 
drutów. 
Bajeranckie jak cholera, szczególnie z tym stosem starych gazet na tylnym 
siedzeniu.
Zajrzałem przez zarośnięte brudem okna na parterze. Żadnych świateł ani 
dźwięków. 
Przeszedłem na tył, od strony rzeki, i zauważyłem światło sączące się z okna na 
trzecim piętrze. 
Dawała je pojedyncza, samotna żarówka. Jakbym odkrył życie na Marsie.
Wróciłem do drewnianych drzwi, nacisnąłem dzwonek domofonu, tuż przy wywieszce 
informującej o godzinach otwarcia baru. Dom był w opłakanym stanie, ale domofon 
miał się 
lepiej. Nie można było jednak stwierdzić, czy działa, więc nacisnąłem guzik 
ponownie, tym 
razem na dłużej. Dały się słyszeć trzaski i zgrzyty, po czym odezwał się męski 
głos – na poły 
znudzony, na poły wkurwiony. Nie miałem pojęcia, co miał znaczyć jego bełkot.
– Konstantin – powiedziałem – szukam Konstantina. Usłyszałem rosyjski czy 
estoński 
odpowiednik „ee, czego?”, potem dobiegł mnie kolejny bełkot oraz jakieś 
podniesione głosy 
w tle. Kiedy facet ponownie do mnie się odezwał, można było zinterpretować treść 
tego, co 
powiedział, jako „Czego tu szukasz, odpierdol się”. Trzeszczenie ustało, zbyto 
mnie.
Zadzwoniłem jeszcze raz, zakładając, że jeśli wystarczająco go wkurzę, zejdzie 
na dół, aby 
mi to oznajmić. Przynajmniej byłby to jakiś postęp. Nastąpiły jakieś krzyki, 
których znaczenie 
pojąłem, ale nie dawałem za wygraną.
– Konstantin? Konstantin?
Aparat umilkł ponownie. Nie byłem pewien, czy coś będzie się po tym działo, czy 
nie, 
pozostałem więc na miejscu.
Po mniej więcej dwóch minutach dał się słyszeć odgłos odciąganych zasuw po 
drugiej 
stronie drzwi. Odsunąłem się, robiąc miejsce otwierającym się drzwiom. Za nimi 
były drugie 
z grubej żelaznej siatki, nadal zamknięte, za kratą zaś stał siedemnasto– czy 
osiemnastoletni 
chłopak o wyglądzie wskazującym na to, że zapatrzył się zbytnio na modę panującą 
wśród 
gangów w Los Angeles. Założyłbym się, że Łada należała właśnie do niego.
– Mówisz po angielsku?
– Te, szukasz Konstantina?
– Tak, Konstantina, jest tu?
Obdarzył mnie wielkim uśmiechem.
– Tak, oczywiście, że jest, bo to ja, człowieku. Ty jesteś ten Anglik, nie?
Przytaknąłem z uśmiechem, próbując powstrzymać śmiech na widok tej próby 
dostosowania 
sposobu mówienia do stylu ubierania się. To po prostu nie funkcjonowało, 
szczególnie przy tym 
jego rosyjskim akcencie.
Promieniał, mierząc mnie całego wzrokiem.
– Dobra, elegancie, wchodź.
Rzeczywiście. Nie wyglądałem na kogoś, kto właśnie wyszedł od krawca. Pewnie 
oczekiwał 
faceta w meloniku.
Odsunął dwie zasuwy w żelaznych drzwiach. Kiedy tylko znalazłem się wewnątrz, 
drzwi 
i krata ponownie zostały porządnie zamknięte, a klucze wyjęte z zamków.
Uniósł ręce.
– Hej, możesz mnie nazywać Wosimem – zamachał w powietrzu palcami, a raczej 
tymi, 
które mu pozostały – wszyscy tak na mnie mówią. To po rosyjsku znaczy osiem.
Ponownie obrzucił mnie spojrzeniem, podczas gdy uśmiechnęliśmy się obaj z żartu, 
który on 
musiał już zapewne serwować ludziom tysiące razy.
– Za mną, angielski panie.
Po drewnianych schodach poszedłem za Wosimem na górę, na pierwsze piętro. 
Balustrada 
była z surowego drewna, a nagie stopnie powyginane ze starości. Światła nie 
było, jeśli nie liczyć 
bladej poświaty dochodzącej z okien parteru. Z trudem widziałem, gdzie stawiam 
stopy.
Ten stary dom musiał być kiedyś wspaniałą budowlą. Nie mogłem dojrzeć żadnych 
śladów 
baru, ale przynajmniej było tu ciepło i sucho – może nawet za sucho. Panował 
zaduch typowy dla 
tych zakurzonych, ogrzewanych na okrągło pomieszczeń, w których nigdy porządnie 
nie otwiera 
się okien.
Nasze kroki odbijały się echem na klatce. Wosim szedł o jakieś trzy kroki przede 
mną. Miał 
na nogach parę butów Nike w najbardziej krzykliwej kombinacji żółci i purpury, 
jaką w życiu 
widziałem. Nad nimi widziałem luźne, niebieskie dżinsy w stylu hip-hop, sprane w 
procesie 
produkcji – z rodzaju tych, które mają okropne wielkie białe smugi, i krótką 
czarną kurtką ze 
sztucznej skóry z emblematem Los Angeles Raiders naszytym na plecach.
Dotarliśmy do podestu między piętrami i skręciliśmy dalej, na drugie piętro. 
Słabe światło 
sączyło się przez zamknięte okiennice. Wszystkie drzwi w korytarzu były 
płycinowe, 
a porcelanowe gałki uchwytów pomalowane w kwiatki; to musiało być kiedyś 
imponujące 
miejsce.
Minęliśmy drugie piętro i podążyliśmy wyżej na trzecie, a potem przeszliśmy 
przez obszerny 
hol. Otwierając jedne z drzwi po stronie wychodzącej na rzekę, Wosim zapytał:
– Nazywasz się Nick, prawda?
– Tak, zgadza się.
Nie odwzajemniłem spojrzenia, gdy przepuszczał mnie do środka. Zbyt zajęty byłem 
sprawdzaniem, co czekało mnie wewnątrz.
Pojedyncza żarówka, którą widziałem przez okno, dawała przyćmione, żółtawe 
światło. 
Olbrzymi, wysoki pokój tonął w półmroku i było w nim upiornie gorąco. Jedyną 
rzeczą, którą 
żarówka z tego mroku wydobywała, była gęsta warstwa papierosowego dymu, 
utrzymująca się 
wysoko pod sufitem. Z mojej lewej strony padał z kąta blask telewizora, głos był 
przykręcony, 
a przed aparatem rysowała się sylwetka siedzącego tam mężczyzny. Na wprost 
przede mną, 
jakieś piętnaście metrów dalej, miałem pojedyncze odsuwane okno z otwartymi 
okiennicami, co 
miało na celu wpuszczenie do środka odrobiny dziennego światła. Okiennice 
pozostałych dwóch 
okien po bokach były dokładnie zamknięte. Podłoga i ściany pomieszczenia były 
nagie. 
W pobliżu dużego marmurowego kominka po mojej prawej ręce, wokół wyglądającego 
na antyk 
stołu z ozdobnymi nogami, siedziało na równie antycznych, eleganckich krzesłach 
trzech 
mężczyzn. Grali w karty i palili. Obok, na prawo od kominka, znajdowały się 
drugie drzwi.
Mężczyźni odwrócili głowy i pociągając swoje papierosy przyjrzeli mi się 
uważnie. 
Kiwnąłem głową w geście powitania, ale nie zareagowali. W końcu jeden z nich coś 
powiedział, 
pozostali zarżeli ze śmiechu i powrócili do gry. Drzwi za mną zamknęły się. 
Spojrzałem na 
Wosima, który z ekscytacji niemal podskakiwał w miejscu.
– No, tego – ręce latały mu jak u rapera – poczekaj tutaj, Wosim zaraz wróci. 
Musi coś 
załatwić.
Odłożył na stół klucze od żelaznej furty i zniknął za drzwiami obok kominka.
Spojrzałem w stronę faceta przed telewizorem. Kolorowy obraz był trochę 
niewyraźny, może 
dlatego, że za antenę stojącemu na krześle aparatowi służył druciany wieszak na 
ubrania. Gość 
siedział niemal z nosem przy ekranie, zbyt zajęty programem, by poświęcić mi 
choć jedno 
spojrzenie. Z tej części pokoju dochodziło więcej światła niż z żarówki. 
Doprawdy było dla mnie 
tajemnicą, jak ci faceci przy stole widzieli, jakimi kartami grają.
Nikt nie poprosił mnie, abym usiadł, podszedłem więc do okna, aby sprawdzić, 
jaki był 
z niego widok. Deski podłogi trzeszczały przy każdym moim kroku. Karciarze, 
teraz za moimi 
plecami, powrócili do gry, mamrocząc coś między sobą.
Łatwo można było pojąć, co tu się odbywało. Pod stołem w tej części pokoju stały 
dwie 
elektroniczne wagi apteczne. Obok nich zgromadzono z tuzin plastikowych pudełek, 
jedne pełne 
były białego proszku, który z pewnością nie był cukrem, inne zawierały kolorowe 
pigułki, które 
raczej nie były witaminami.
Ulica Viru biegła zaraz pod oknami, brudny śnieg i lód pokrywał przepełnione 
śmietniki. 
Przy narożniku budynku leżały nieruchomo trzy pokryte parchami koty, czatujące 
nad wylotem 
ścieku, aż ich obiad sam się tu zjawi.
Ponad spadzistym brzegiem widać było pokryte lodem oba brzegi rzeki, jej 
środkiem jednak 
powoli przesuwały się kry, obijając się na lewo i prawo o zwały śmieci, w drodze 
ku ujściu do 
Bałtyku jakieś dwanaście kilometrów dalej. Jeśli się spojrzało w górę rzeki, 
widać było most, 
nadal zapchany samochodami i ludźmi.
Odwróciłem się w stronę pokoju. Gorąco tu było jak w łaźni, ale ja miałem 
dojmującą 
potrzebę wypicia czegoś ciepłego. Jedyny płyn, jaki mogłem zauważyć, znajdował 
się w butelce 
Johnny Walkera na stole, opróżnianej właśnie przez karciarzy. Wszyscy nosili, 
zarzucone teraz 
na oparcia krzeseł, czarne skórzane kurtki. Ewidentnie naoglądali się za dużo 
filmów 
gangsterskich, skoro mieli także na sobie czarne spodnie i czarne golfy, a ilość 
kapiącego im 
z palców i przegubów złota mogłaby spokojnie wystarczyć na spłatę długu 
państwowego Estonii. 
Wszystko wyglądało na kadr z „Chłopców z ferajny”. Przed nimi na stole leżały 
paczki cameli 
i marlboro, z równo ułożonymi na nich złotymi zapalniczkami. Upewniłem się, że 
mój Simba nie 
był dla tych mafiosów widoczny. Nie życzyłem sobie stworzenia sytuacji, w której 
biorąc mnie 
najpierw za frajera, zmuszeni byliby później potraktować mnie serio. 
Uśmiechnięta disneyowska 
figura na moim przegubie z pewnością nie byłaby w tym wszystkim pomocna.
Przeniosłem wzrok na telewidza. Właśnie zapalił papierosa i trzymał go między 
kciukiem 
a palcem wskazującym, opierając łokcie na kolanach, zagłębił się ponownie w 
akcję 
niskobudżetowej amerykańskiej telenoweli. Zadziwiające, aktorzy wypowiadali 
swoje kwestie po 
angielsku, a po nich dopiero zabierał głos rosyjski lektor. Tłumaczenie było 
totalnie wyzute 
z emocji. Kobieta umalowana bardziej niż Eddie Izzard zajęczała „Ależ Fortmanie, 
ja cię 
kocham”. Rosyjski ton tłumaczenia wskazywał raczej, że właśnie dokonywała zakupu 
kilograma 
kapusty. Nagle zrozumiałem, skąd u Wosima wzięła się ta maniera mówienia po 
angielsku i ten 
sposób ubierania się.
Wosim stanął w otwartych drzwiach i zawołał:
– E, Nikołaj!
Nie miał teraz na sobie kurtki i mogłem podziwiać jego czerwony podkoszulek 
z wizerunkiem Barta Simpsona, atakującego kopniakiem karate innego dzieciaka, 
trzymającego 
w garści plik dolarów. Pod spodem widniał napis: „Po prostu bierz”. Z szyi 
Wosima zwisał gruby 
złoty łańcuch, z którego każdy raper byłby niezwykle dumny.
Podszedł do mnie do okna.
– Nick, powiedzieli mi, że mam ci pomóc. No bo widzisz, świrusie, jestem tu 
jedynym, który 
mówi po angielsku – przestępował z radości z nogi na nogę i klaskał powoli w 
dłonie. Chłopcy 
z ferajny spojrzeli na niego, jakby był już gotowy do zamknięcia w psychiatryku, 
po czym 
powrócili do swojej gry.
– Wosim, potrzebuję samochód.
– Samochód, uau, z tym może być, człowieku, problem. Niemal oczekiwałem, że 
zaraz 
nastąpi kiepskie tłumaczenie na rosyjski tego, co powiedział. Zwrócił się do 
chłopców z ferajny, 
zaterkotał coś i udawał, że prosi. Najstarszy z nich, chyba już sporo po 
pięćdziesiątce, 
odpowiedział coś ze złością, nawet nie racząc oderwać oczu od kart. Musiał chyba 
pić czystą 
złość w płynie, a nie Johnny Walkera. Zrozumiałem jednak, co miał na myśli: 
„Powiedz 
Angolowi, żeby się odpierdolił”. Zastanawiałem się, czy nie wyjąć teraz mojej 
polisy 
ubezpieczeniowej, ale zdecydowałem się zachować ją na gorsze czasy.
Kolejny z tej trójki zabłysnął pomysłem i wskazując najpierw na Wosima, potem na 
mnie, 
zrobił gest jakby walił w coś młotem. Bardzo się to spodobało pozostałym. Do 
zbiorowego 
śmiechu przyłączył się nawet ten uzależniony od telewizji. Był to śmiech 
Merlina: Król Artur 
zawsze się denerwował, gdy czarnoksiężnik komentował śmiechem jego królewskie 
decyzje, 
ponieważ Merlin znał przyszłość, a król nie. Miałem wrażenie, że coś podobnego 
przytrafia się 
teraz mnie. Liv miała rację, kiedy powiedziała: nie wierz im nawet za grosz.
Wosim skurczył się w sobie. Podszedł do mnie.
– Będę musiał dać ci swój samochód.
– Czy to jeden z tych na zewnątrz? – Zgadłem to już, ale miałem nadzieję, że się 
mylę.
– Tak, ale ja człowieku potrzebuję go na panienki. Dostanę go prędko z powrotem? 
Na jak 
długo go potrzebujesz? Parę godzin?
Wzruszyłem ramionami.
– No może na parę dni. – I dodałem, zanim zdążył zareagować – chciałbym też z 
tobą 
pogadać trochę później wieczorem. Będziesz tutaj?
– Spoko, zawsze tu jestem. Człowieku, ja tu mieszkam. Wskazał na poddasze.
– Dobra, to wrócę tu potem. Czy twoi kumple też tu będą?
– O tak, Nikołaj, trochę tu posiedzą. Biznesy, spotkania, te sprawy.
Połączyłem palec wskazujący z kciukiem i potrząsnąłem dłonią.
– Kluczyki?
– Kluczyki? No tak, oczywiście. Muszę z tobą zejść i pokazać ci coś odjazdowego. 
– Pobiegł 
do drugiego pokoju.
Podczas gdy czekałem, chłopcy z ferajny ignorowali kompletnie moją obecność, 
koncentrując się na wlewaniu w siebie jeszcze trochę owej płynnej złości.
Wosim zjawił się ponownie. Zakładając na siebie i zaciągając suwak w kurtce, 
sięgnął po 
leżące na stole kluczyki. Pokonaliśmy schody w dół i wyszliśmy na mróz.
Po zamknięciu za sobą drzwi oraz żelaznej kraty okazało się, że tą odjazdową 
rzeczą, którą 
Wosim chciał mi pokazać, było to, iż musiałem najpierw walnąć dwukrotnie 
młotkiem 
w rozrusznik, aby samochód zapalił. Wosim przyznał, że wolał, aby był taki 
rozpieprzony, bo 
wtedy nikt nie mógł go ukraść.
Podczas gdy pokazywał mi, jak to trzeba robić, uznałem, że bez sensu było 
pytanie o papiery 
wozu na wypadek, gdyby zatrzymała mnie drogówka. Chciałem tylko stąd spadać i 
zabrać się za 
robotę. Nie było czasu na pieprzenie się. Ludzie Małyszki wiedzieli, że NSA 
ruszyła do 
działania, toteż lada dzień mogli zmienić swoją bazę.
Wosim chciał jednak najpierw usunąć z wozu swoje głośniki i stereo. Rzuciłem 
okiem na 
kasety, które zwalał na stos na miejscu dla pasażera. Był tam cały wachlarz 
nagrań 
amerykańskich raperów, o których nigdy nie słyszałem, ale którzy wszyscy 
dzielili z Wosimem 
upodobanie do złotych łańcuchów, a także kilka taśm odlotowo wyglądających 
artystów 
rosyjskich. Białe smokingi dodawały im wyjątkowej klasy.
Czekając, aż odłączy głośniki, zobaczyłem, że od strony, z której wcześniej tu 
przyszedłem, 
zbliża się BMW w srebrnym kolorze, prześwitującym gdzieniegdzie spod warstwy 
brudu. 
Rejestrację zauważyłem najpierw, ponieważ była brytyjska, także kierownica 
umieszczona była 
po prawej stronie. Dopiero potem spojrzałem na kierowcę.
Podświadomość nigdy nie zapomina, szczególnie, gdy chodzi o rzeczy przykre.
Cieśla. Nie do uwierzenia. Tak jakby przez ostatnie dwa tygodnie jeszcze za mało 
zjebał mi 
w życiu.
Zwalniał, a z drugiej strony nadjeżdżała furgonetka, która jednak nie zamierzała 
go 
przepuścić. Kierował się w naszą stronę. Gdyby mnie zobaczył, na pewno nie 
spotkałbym się 
z rosyjskim odpowiednikiem „Bądź pozdrowiony, dobry człowieku”.
Wskoczyłem na tylne siedzenia samochodu obok Wosima i udawałem, że pomagam mu 
wyciągać głośniki, gniotąc przy tym porządnie kolanami jego gazety.
BMW zajeżdżał na parking, odgłos opon na zlodowaciałej powierzchni stawał się z 
każdą 
chwilą głośniejszy. Nagle przejawiłem niezwykłe zainteresowanie głośnikami, 
dbając o to, aby 
precyzyjnie kierować tyłek w stronę BMW. Czułem, jak bardzo jestem odsłonięty, 
ale to było nic 
w porównaniu z tym, w jakiej byłbym opresji, gdyby mnie zobaczył.
Motor ucichł, otworzyły się drzwi po stronie kierowcy.
Przed sobą miałem Wosima, który na szczęknięcie zamykanych drzwi auta zerknął 
ponad 
moim ramieniem w jego stronę, po czym powrócił do swoich ukochanych głośników.
Usłyszawszy, jak drewniane drzwi domu zamknęły się, nadal rozplątując jakieś 
kable, 
zapytałem Wosima:
– Kim jest ten Anglik?
– On nie Anglia, świrusie! – parsknął.
– To dlaczego ma wóz z Anglii?
Ewidentnie powiedziałem coś bardzo śmiesznego.
– Bo może, człowieku! Facet z Anglii nie będzie przecież jechał do Sankt 
Petersburga tylko 
po to, aby odebrać sobie samochód; to szaleństwo, kapujesz?
– Aha, rozumiem.
W tej części świata nikomu widocznie nie przeszkadzało, że otwarcie jeździ się 
kradzionym 
samochodem z zachowanymi oryginalnymi tablicami rejestracyjnymi. Ostatecznie, 
jeśli ma się 
tyle pieniędzy, aby zamówić sobie kradzionego BMW, dlaczego tego nie pokazać? 
Mogłem 
zauważyć nalepkę salonu samochodowego na tylnej szybie. Należała do jakiegoś 
dealera 
z Hanoweru w Niemczech, co zapewne oznaczało, że jakiś brytyjski żołnierz ciułał 
na samochód 
latami, aby móc kupić go sobie bez cła, ale ktoś mu go szybko podprowadził, by 
mógł szarżować 
sobie teraz po zaśnieżonych drogach Narwy.
Pierwszy głośnik był już uwolniony. Nie miałem pojęcia, jak potem Wosim go 
ponownie 
podłączy. Wnętrze auta wyglądało jak centralka telefoniczna. Łańcuch na szyi 
krzątającego się 
Wosima wydawał dziwnie blaszany dźwięk. Biżuteria członków zespołów rapowych 
prawdopodobnie była z prawdziwego złota, ale pomyślałem, że panienki Wosima na 
pewno nie 
potrafiły zauważyć różnicy.
– To w końcu kim jest ten facet?
– A, to tylko jeden z kolesi. Interesy, te sprawy.
Musiał mieć tu dużo spraw do załatwienia, skoro miał własne klucze do domu.
– Wosim, nie opowiadaj o mnie nikomu, dobrze? Szczególnie takim facetom jak ten. 
Nie 
chcę, aby ktokolwiek wiedział, że tu jestem, zgoda?
– Dobra, nie ma sprawy.
Jego odpowiedź zabrzmiała dla mnie zbyt nonszalancko, nie chciałem jednak dalej 
precyzować powodów mojej prośby.
Gdy głośniki były już wyjęte, dosłownie rzuciłem w niego kasetami, chcąc 
koniecznie 
ulotnić się, zanim Cieśla zjawi się tu ponownie. Maska była wciąż otwarta, 
młotkiem zagoniłem 
więc rozrusznik do roboty.
Wosim stał przy drzwiach z naręczem kaset i głośnikami na progu.
– Nikołaj, dbaj o brykę, ona jest taka dobra na kobitki.
Zanim jeszcze zdążył się odwrócić, aby otworzyć kluczem drzwi, już zatrzasnąłem 
maskę, 
wrzuciłem bieg i ruszyłem, kierując się na drogę, którą tu przyszedłem.
W głowie kłębiło mi się od myśli na temat Cieśli. Co będzie, jak po powrocie tu 
z rekonesansu, na spotkanie z Wosimem, zastanę go w mieszkaniu? A co by się 
stało, jakby 
przyszedł, podczas gdy ja byłem nadal na górze? Przez to, że chciałem jak 
najszybciej stąd się 
zwinąć, zawaliłem sprawę: powinienem przecież umówić się z Wosimem gdzieś 
indziej.
Musiałem powstrzymywać rosnącą wściekłość, gdy przypomniałem sobie, jak ten 
zaćpany 
Cieśla spieprzył mi robotę owego wieczoru. Mało, że kosztowało mnie to 
pieniądze, mogłem 
przecież stracić i życie.
Czy w ogóle powinienem tu wracać? Wyboru jednak nie miałem: będę potrzebował 
pomocy 
w załatwieniu materiałów wybuchowych czy czegokolwiek innego, co może mi być 
niezbędne. 
Mijając po drodze „komfortbary” roztrząsałem różne opcje z zawodowego punktu 
widzenia, 
a także zastanawiałem się, co bym z nim najchętniej zrobił, gdybym nie oglądał 
się na żaden 
profesjonalizm. Nie, kurwa. Zjechałem na parking przy przejściu granicznym. Już 
po minucie 
rozgryzłem, jak zabezpieczyć Ładę przed kradzieżą gdyż zamek od strony kierowcy 
był po 
prostu do niczego.
Zawróciłem w stronę kamienicy, w kieszeni miałem narzędzie do stosowania 
perswazji 
wobec rozrusznika. Jest coś na rzeczy w twierdzeniu, że niewiele jest problemów, 
których by nie 
można było rozwiązać przy użyciu półkilowego młotka.
32.
Będę musiał liczyć na łut szczęścia i poczekać, aż opuści dom. Powiedziałem 
sobie, że 
najdalej do drugiej w nocy. Nadal potrzebowałem czasu na rozpoznanie. Porwanie 
Cieśli 
i trzymanie go gdzieś uwięzionego do czasu wykonania roboty nie wchodziło w 
rachubę. Nie 
było na to czasu.
Teraz, gdy już się orientowałem w tej części miasta, idąc na skróty między 
blokami trafiłem 
na najgorszy z dotychczasowych widoków – powypalane baraki do pary ze spalonymi 
wrakami 
aut i budynki, które powinny zawalić się już lata temu. Do zmroku, który zapadał 
około pół do 
czwartej, zostało jeszcze jakieś półtorej godziny, ale przy zachmurzonym niebie 
było ciemniej 
niż powinno.
Idąc po zamarzniętych śladach samochodów, kluczyłem między wrakami i 
zardzewiałymi 
wózkami dziecięcymi, aż zobaczyłem dom. BMW Cieśli stało nie dalej jak 
trzydzieści metrów. 
Były tam też pozostałe trzy pojazdy, wszystkie z cienką powłoką szronu na 
szybach i górnych 
partiach karoserii.
Pojedynczy przechodnie przemierzali okolicę jedynie z bloku do bloku albo 
spacerowali 
z małymi pieskami, ubranymi w robione na drutach kaftaniki. Było na tyle ciemno 
i zimno, że 
pod osłoną resztek jednej z wypalonych szop mogłem spokojnie pozostać 
niezauważonym. 
Stałem oparty o ścianę, ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach kurtki. W 
prawej dłoni 
ściskałem młotek. Nie wahałem się, nie miałem żadnych emocji związanych z tym, 
co miało 
nastąpić. Jedni zabijają, ponieważ mają ku temu dobre powody. Inni, jak Cieśla, 
po prostu to 
lubią. W moim wypadku było to prostsze. Zabijałem wyłącznie, gdy byłem do tego 
zmuszony. 
Poruszając w butach palcami dla rozgrzewki, starałem się znaleźć jeszcze inne 
opcje, ale nic mi 
nie przychodziło do głowy. W grę wchodziły ważniejsze rzeczy niż życie tego 
maniaka. 
Pomyślałem o facecie w windzie w Helsinkach, podtrzymującym swoją umierającą 
żonę. Cieśla 
mógłby mi wszystko spieprzyć, gdyby odkrył, że tu jestem. Nadal byłem wściekły 
na siebie, że 
nie umówiłem się z Wosimem w innym miejscu. Z takiego głupiego powodu ładowałem 
się 
w sytuację, z której – jeśli teraz jeszcze coś spieprzę – mogę nie wyjść żywy.
W oknach mieszkań pojawiało się coraz więcej bladożółtych świateł. W powietrzu 
niosły się 
głosy z telewizorów, drogą przejechał z dudnieniem jakiś samochód, zapłakało 
dziecko. Nadal 
skupiony byłem na drzwiach wejściowych, słuchając trzaskania garnków i patelni, 
dochodzącego 
co jakiś czas zza zaparowanych i zasłoniętych brudnymi firankami kuchennych 
okien. Gdzieś 
dalej szczekały na siebie, pewnie z nudów, dwa psy.
Żadnych oznak życia dochodzących z domu. Simba informował, że była 15:12.
Czekałem i obserwowałem. Czując, jak zimno atakuje mi uszy i nos, żałowałem, że 
nie było 
mnie stać na wysiłek kupienia nowej czapki i pary rękawic. Wziąłem kolejne 
cztery aspiryny, 
moje ciało zaczynało bowiem przypominać mi, że poprzedniego wieczoru nieźle 
dostałem 
w dupę. Minęły długie minuty, zanim byłem w stanie nazbierać w ustach 
dostateczną ilość śliny 
do ich przełknięcia.
Jeszcze raz sprawdziłem czas z Simbą – za dwie czwarta. Stałem tak niespełna 
godzinę, 
a wydawało mi się, że spędziłem tu już ich sześć. Nie cierpiałem czekania. 
Przewlokło się 
kolejnych trzydzieści minut i coś zaczęło się dziać przy drzwiach, od których 
padło teraz słabe, 
żółtawe światło.
Powoli wyjąłem ręce z kieszeni. Uchwyciłem mocno młotek, dociskając trzonek do 
rękawa, 
wzdłuż ramienia.
W drzwiach stało dwóch mężczyzn, którzy pałac papierosy zabierali się za 
otwarcie drzwi 
z kraty. W świetle żarzących się papierosów oraz padającego z przedsionka, dym i 
para 
oddechów unoszące się nad nimi były nie do odróżnienia. Nie mogłem rozpoznać, 
czy któryś 
z nich jest Cieślą. Miałem nadzieję, że nie. Zamierzenie się z młotkiem na dwóch 
facetów nie 
musiało się dobrze skończyć, a Cieśla z pewnością miał broń.
Nadal pochłonięci byli rozmową, otwierana krata pisnęła i jeden z nich wyszedł 
na lód. Kratę 
zamknęli i stali teraz po obu jej stronach. Może będzie wszystko w porządku. Ten 
na odchodnym 
– kimkolwiek był – śmiał się jeszcze z czegoś ze swoim kumplem, wyglądającym 
teraz jak 
więzień za kratami. Drewniane drzwi przymknęły się, a facet, zanim ruszył, 
zatarł z zimna ręce. 
Z odległości mogłem usłyszeć szczęk zamykanej zasuwy.
Wyglądał jak wiejski weterynarz. Gdy kierował się do samochodów, mogłem zobaczyć 
w mroku, że miał na głowie beret. Nadal nie byłem w stanie rozpoznać w nim 
Cieśli.
Mężczyzna podszedł do stojącego do mnie bokiem BMW. Zabrzęczały kluczyki.
Nie mogłem zobaczyć, kto to był. Musiałem podejść bliżej. Postoi tam jeszcze 
chwilę, zajęty 
zeskrobywaniem szronu z szyby.
Po długotrwałym staniu czułem miękkość w nogach. Zanim wychynąłem z ciemności, 
musiałem rozruszać mięśnie i poprzeciągać się nieco, aby przywrócić właściwe 
krążenie krwi.
Dzieliło nas już jedynie jakieś dwadzieścia metrów, a ja idąc w kierunku BMW, w 
dalszym 
ciągu nie byłem pewien, czy był to Cieśla.
Otworzył drzwi samochodu i światło lampki oświetliło jego plecy, sięgnął do 
stacyjki 
i włączył silnik. Wsadził następnie jedną nogę do auta, by nacisnąć na pedał 
gazu. Buchnęły 
spaliny. Włączył reflektory. Jasny snop światła wprawdzie bezpośrednio nas nie 
oświetlił, ale 
zarysował się w nim jego profil. To był Cieśla.
Po raz ostatni rozejrzałem się wokół, sprawdzając, czy droga jest wolna. Od tej 
pory byłem 
skoncentrowany wyłącznie na odległym teraz ode mnie o dziesięć metrów celu.
Miałem nadzieję, że dźwięk silnika zagłuszy ewentualne odgłosy moich ruchów. 
Cieśla stał 
tyłem do mnie, zajęty skrobaniem szyby.
Nie spuszczałem oczu z jego głowy, poruszającej się w tę i z powrotem w chmurze 
pary 
z ust.
Musiał mnie usłyszeć, bo zaczął się odwracać. Znajdowałem się nie dalej niż pięć 
metrów od 
niego, lecz była to za duża odległość, aby móc szybko na niego skoczyć. Zmuszony 
byłem iść 
dalej, ale teraz zmieniłem lekko kurs, jakbym kierował się do drogi. Zbliżając 
się do tyłu 
samochodu, nie chcąc na niego patrzyć, spuściłem głowę. Dłonie schowałem pod 
pachy, aby 
ukryć broń. Zakładałem, że po prostu zobaczy idiotę, który myślał, że może w 
taką pogodę łazić 
sobie bez czapki i rękawiczek.
Poza nim świat wokół mnie przestał istnieć, czekałem na ponowny odgłos 
skrobaczki. 
Zbliżywszy się do tyłu BMW, już go prawie mijałem, gdy nareszcie ją usłyszałem.
Skrob, skrob, skrob.
Dobry moment na podniesienie znowu wzroku i wycelowanie w tył głowy, 
poruszającej się 
w górę i w dół w takt odgłosów skrobania.
Skrob, skrob, skrob.
Lewą dłonią podtrzymując obuch młota, prawą przesunąłem do tyłu i mocno 
chwyciłem za 
trzonek.
W tym momencie Cieśla spojrzał ponownie w kierunku drogi.
Ja także zobaczyłem cztery białe Suzuki z oznaczeniem DTTS na drzwiach, które z 
piskiem 
opon zatrzymały się przed blokiem po drugiej stronie ulicy. Nie pozostało mi nic 
innego, jak 
minąć Cieślę, podczas gdy z samochodów wyskoczyły czarne postacie i rzuciły się 
do budynku, 
kierowcy zaś pozostali przy samochodach z gotowymi do użycia pałkami w dłoniach.
Dotarłem do ulicy i skręciłem w lewo w stronę ronda, nie obejrzawszy się ani 
razu za siebie. 
Dobiegły mnie krzyki i odgłos tłuczonych szyb, które towarzyszyły akcji sił 
specjalnych, na 
czymkolwiek ona tego popołudnia miała polegać.
Zakląłem pod nosem, szczęśliwy jednak, że policja nie pojawiła się parę sekund 
później. 
Martwiło mnie teraz to, że gdy wrócę do tego domu załatwiać sprzęt, ryzykuję, iż 
zastanę w nim 
Cieślę.
Przy najbliższej okazji skręciłem z ulicy ponownie w lewo, w stronę bloków. BMW 
minęło 
mnie i skierowało się w stronę ronda.
Opuściłem miasto drogą na Tallin, kierując się drogowskazami na zachód do 
odległego 
o jakieś trzydzieści kilometrów miejsca o nazwie Kohtla Jarve. Droga nie 
dostarczyła mi żadnych 
niespodzianek. Samochód podskakiwał i zjeżdżał na boki na pęknięciach i wybojach 
pokrytej 
śniegiem i błotem nawierzchni. Nie mogłem narzekać, byłem uszczęśliwiony faktem, 
że znowu 
mogę pchnąć sprawy naprzód.
Przejechałem przez kilka małych miasteczek, próbując nie dać się wciągnąć w 
wyścig 
śmierci ciężarówek i autokarów. Jezdnia miała być dwupasmowa, ale to nie miało 
znaczenia. 
Wszyscy starali się jechać jej środkiem, gdzie asfalt był najmniej oblodzony. 
Zobaczywszy 
drogowskaz na Vokę, zakonotowałem w pamięci czas, jaki upłynął od wyjazdu z 
Narwy. 
Zamierzałem skorzystać z tej drogi później.
Wycieraczki bez skutku próbowały usunąć z szyb błoto, którym tiry ochlapywały 
mniejsze 
samochody. Przyszło mi zatrzymywać samochód i gazetami wziętymi z tylnego 
siedzenia ścierać 
szyby. Aby zmyć zamarznięty brud, raz nawet zmuszony byłem nasikać na szybę, 
odskakując 
czym prędzej w obawie przed efektem pracy wycieraczek, zanim wszystko to nie 
zamarzło 
ponownie.
Wyglądało na to, że to właśnie w Kohtla Jarvie znajdowały się te gigantyczne 
przysadziste 
hałdy oraz długie taśmociągi, które widziałem z okien pociągu. W jasnym świetle 
bijącym od 
fabryk po obu stronach drogi pojedynkowałem się nadal z kierowcami tirów. Z 
czasem światła 
i fabryki przerzedziły się i ponownie zapadła kompletna ciemność, którą 
rozdzierały jedynie 
długie światła ciężarówek i autobusów, prowadzonych przez kierowców o wyraźnych 
zapędach 
samobójczych, mieszające się nierzadko tylko z pojedynczym reflektorem 
mniejszych wozów, 
których kierowcy także próbowali przejąć w tym wyścigu prowadzenie.
Po przejechaniu około dwudziestu kilometrów na zachód, skręciłem w lewo i 
skierowałem 
się do miejscowości o nazwie Pussi. Nie byłem w nastroju do żartów; kiedy 
indziej dla zabicia 
czasu zająłbym się wymyślaniem do tej nazwy słów do pary.
W świetle reflektorów Łady dało się zauważyć, że ta jednopasmowa droga nie była 
ostatnio 
zbyt uczęszczana ani uprzątana. W śniegu widziałem tylko jeden ślad opon. Będzie 
się jechało 
jak po szynach.
Do celu było jeszcze kolejnych dwadzieścia kilometrów dalej na południe. Powinna 
tu 
prowadzić krótsza droga niż ta, która wiodła po kwadracie – na zachód, potem na 
południe – ale 
nie byłem pewien, jak dokładne były tu mapy. Wolałem jednak jak najdłużej 
trzymać się 
głównych dróg, co dawało jaką taką gwarancję dotarcia do celu. Zważywszy, że nie 
byłem 
w posiadaniu żadnej mapy – zapewne któryś z tallińskich rabusiów podcierał sobie 
nią właśnie 
tyłek – byłem nawet całkiem z siebie zadowolony.
Światło reflektorów samochodu penetrowało na jakieś pięć-dziesięć metrów 
pobocze, całe 
w zaspach z pojedynczymi oszronionymi drzewami, czekającymi wiosny, by znowu 
wystrzelić 
zielenią.
Przejechałem przez Pussi, które wyglądało na małą wioskę. Wśród zniszczonych 
chałup 
z niemalowanego drewna stały wraki aut. Dachy powyginały się ze starości albo z 
winy złej ich 
konstrukcji. O większość z nich opierały się zamocowane na stałe dwa grube drągi 
połączone 
poprzeczkami, co miało zapewne służyć za substytut drabiny do usuwania śniegu z 
dachu. 
Sądząc po stanie chałup, bez tej podpory pewnie by długo nie postały.
Uznałem, że miejsce to świetnie pasowałoby do Wosima. Na takim zadupiu, jego 
ręcznie 
malowana Łada zrobiłaby furorę jako wehikuł, w którym uprawia się miłość.
Wieś miała prąd, ponieważ co jakiś czas błyskało zza zasłon w malutkich oknach 
światło, 
a słabe żarówki rozświetlały także zaplecza stodół. Prawdopodobnie jednak nie 
było tu bieżącej 
wody, skoro wzrokiem nieustannie napotykałem na pompy-abisynki, podobne do tych, 
o które 
Clint Eastwood miał zwyczaj pocierać zapałki, aby zapalić swoje długie 
cygaretki. Różnica była 
taka, że te studnie otulono papą i szmatami, aby nie dopuścić do ich 
zamarznięcia. Z kominów 
dymiło się na potęgę. Drzewo na opał mieszkańcy chałup musieli zapewne rąbać 
całe lato.
Nie było żadnych znaków, które ostrzegłyby, że zaraz podrzuci mnie na 
przejeździe 
kolejowym linii do Tallina. Po jego przekroczeniu nie zobaczyłem już żadnych 
oznak ludzkiej 
działalności. Droga stale się pogarszała. Łada ślizgała się po całej jej 
szerokości, też mało 
zachwycona wybojami, gdy mój prywatny tor saneczkowy już się skończył.
Sprawdziwszy na liczniku kilometry, policzyłem, ile ich zostało do jedynego 
potrójnego 
rozjazdu, który, o ile dobrze pamiętałem, miał się pojawić za parę kilometrów.
Gdy dotarłem do rozjazdu, znalazła się w końcu jakaś pomoc: mały drogowskaz 
mówił, że 
na wprost droga prowadziła do Tudu. Skręciłem w lewo. Wiedziałem, że za dwa 
kilometry 
pierwszym budynkiem na lewo będzie mój obiekt.
Dokładnie po dwóch kilometrach w światłach reflektorów zamajaczył betonowy mur, 
około 
dziesięciu metrów od drogi po mojej lewej stronie. Powoli pokonałem niecałe 
czterdzieści 
metrów i natrafiłem na dużą dwuskrzydłową metalową bramę, tej samej co mur 
wysokości. 
Minąłem ją i pojechałem dalej wzdłuż muru, który po następnych czterdziestu 
metrach skręcał 
pod kątem prostym i ciągnął się dalej w ciemność.
Następne zabudowanie, nieco dalej wzdłuż drogi, przypominało duży hangar i miało 
około 
30 metrów długości. Stało bliżej drogi i nie było okolone żadnym murem ani 
ogrodzeniem.
Pojechałem dalej, aż do zakrętu, by w ten sposób zniknąć z pola widzenia od 
strony obiektu, 
po czym skierowałem Ładę na małą boczną drogę po lewej stronie i po metrowym 
poślizgu 
zatrzymałem samochód. Droga prowadziła prawdopodobnie do jakiegoś pola uprawnego 
czy 
czegoś podobnego, ale przecież za prace polowe ludzie zabiorą się dopiero za 
kilka miesięcy.
Przymknąłem ostrożnie drzwi, potem zamknąłem je całkowicie i wykorzystując 
wycieraczki 
umocowałem na przedniej szybie płachty gazety. Ruszyłem z powrotem, starając się 
dla 
rozgrzewki iść tak szybko, jak tylko mogłem, oraz trzymać się oblodzonej 
powierzchni drogi, 
aby nie pozostawiać po sobie widocznych śladów.
Nie miałem pojęcia, co mam robić dalej.
33.
Po dwóch godzinach wytężania wzroku, żeby przez brudną, zasmarowaną szybę 
obserwować 
drogę przed sobą, przestałem cokolwiek widzieć.
Jakiś ptak zaskrzeczał w oddali, ale oprócz własnego oddechu i skrzypienia lodu 
pod stopami 
niczego więcej nie słyszałem. Szybko odkryłem, że muszę stąpać bardzo ostrożnie, 
a więc koniec 
z planowaną rozgrzewką.
Zanim dotarłem do obiektu, moje oczy zrozumiały, że z braku jakiegokolwiek 
źródła światła 
w otoczeniu muszę ostro zabrać się do pracy. Nie dlatego jednak, że mógłbym nie 
zauważyć 
pierwszego budynku, zaraz od drogi, po prawej stronie. Na pięciometrowym pasie 
między nim 
a betonowym murem leżał po kolana śnieg, kryjący pod sobą prawdopodobnie 
wykruszone 
fragmenty ceglanego muru. Musiała to kiedyś być porządna budowla i nadal nią 
mimo wszystko 
pozostała, choć duże partie ścian zawaliły się, odsłaniając coś, co wyglądało na 
stalową 
konstrukcję nośną. Mogłem przez nią na przestrzał zobaczyć pole po drugiej 
stronie. Ta 
parterowa budowla była nieco niższa od muru zaraz za nią, ale bardzo szeroka i 
miała lekko 
spadzisty, pokryty grubą warstwą śniegu dach. Z dachu po prawej stronie wystawał 
i znikał 
w ciemności bardzo wysoki, podobny do okrętowego, komin. Pokonałem około 
dziesięciu 
metrów, które dzieliło ten niby-hangar od betonowego muru, otaczającego kompleks 
budynków, 
stanowiący mój obiekt. W miarę, jak się zbliżałem, zacząłem w ciemności 
dostrzegać w murze 
kształt normalnej wielkości drzwi. Z wielką radością podszedłbym je zbadać, ale 
nie mogłem 
ryzykować pozostawienia po sobie śladów w głębokim śniegu.
Mur wyrastał nade mną z ciemności, gdy szedłem dalej w stronę bramy. Żadne 
światło nie 
padało z kompleksu, nie słychać też było żadnych głosów. Wzrokiem próbowałem 
poszukać 
kamer telewizji przemysłowej lub czujników systemu alarmowego, lecz było na to 
za ciemno, 
a mur był za wysoki i za daleko. Wkrótce samo się okaże. Uderzyła mnie 
przygnębiająca myśl: 
miałem nadzieję, że cała działalność nie została przeniesiona w inne miejsce. 
Pokonałem owe 
niespełna czterdzieści metrów, które dzieliło mnie od miejsca, w którym do drogi 
dochodził 
podjazd do kompleksu.
Skręciłem w prawo i skierowałem się w stronę bramy. Nie było sensu czaić się 
dalej, 
musiałem się zabrać do dzieła. Nie poprawił mi humoru fakt, że kiedy zbliżyłem 
się do bramy, 
nie udało mi się zobaczyć żadnego światła, które by się zza niej wydostawało.
Zbliżając się do niej wolno, trzymając się w granicach prawej koleiny 
zostawionej przez 
opony, zacząłem już widzieć, że mur zbudowany był z olbrzymich betonowych 
segmentów, 
długich chyba na osiem metrów i wysokich na przynajmniej dwa. Grubość ich 
musiała być także 
przyzwoita, skoro dało się je ustawić jeden na drugim; gdyby leżały płasko, to 
ułożone obok 
siebie mogłyby utworzyć pas startowy. Nadal nie mogłem zobaczyć niczego, co by 
przypominało 
kamery lub instalację alarmową.
Dwa potężne skrzydła bramy były tak wysokie jak sam mur. Stałem teraz tuż przy 
nich 
i nadal nie mogłem nic spoza nich usłyszeć. Brama wykonana była z płyt 
stalowych, pokrytych 
grubą warstwą ciemnej farby antykorozyjnej, gładkiej w dotyku, bez śladów 
wybrzuszeń czy 
pęknięć. Zauważyłem też ślady białej kredy, której używa się do zaznaczania 
miejsc do 
spawania. Ostrożnie pchnąłem oba skrzydła, ale nie drgnęły. Nie widziałem też 
żadnych rygli czy 
łańcuchów, które mogłyby trzymać je razem. Brama była nowa, ale sądząc po 
wystającym 
z kruszejącego betonu żelaznym zbrojeniu, mur miał już swoje lata.
W prawym skrzydle bramy znajdowały się mniejsze drzwi, zaopatrzone w dwa zamki, 
jeden 
z nich umieszczony był w jednej trzeciej wysokości od góry, drugi w podobnej 
odległości od 
dołu. Delikatnie pociągnąłem za uchwyt klamki. Drzwi były oczywiście zamknięte.
Przerwa między bramą a podłożem miała szerokość ponad dziesięć centymetrów. 
Kładąc się 
powoli na boku, tak by moje ciało spoczywało tylko w wyżłobionej koleinie, gdyż 
nie chciałem 
pozostawić obok śladów na śniegu, przycisnąłem oko do szpary. Kontakt z 
zamarzniętą ziemią 
nie był przyjemny, ale to już nie było takie ważne: po drugiej stronie paliło 
się światło.
Doszło mnie także słabe buczenie. Nie byłem pewien, ale prawdopodobnie był to 
generator.
Odróżniłem teraz kształty dwóch budynków o jakieś sześćdziesiąt metrów dalej. 
W mniejszym z nich, stojącym po lewej stronie, w dwóch oknach na parterze paliło 
się światło. 
Wzorzyste zasłony były wprawdzie zaciągnięte, ale światło nadal przedostawało 
się przez nie 
i padało na śnieg przed domem. Dźwięk musiał więc pochodzić z generatora. W tym 
kraju nie 
było dostatecznej ilości energii elektrycznej, która dawałaby światło na tyle 
mocne, by mogło 
przebić się przez zasłony. Budynek stał za daleko, abym mógł poczynić inne 
obserwacje. Był 
tylko konturem na tle ciemnego tła.
Przyjrzałem się większemu budynkowi po prawej stronie. Rysująca się pośrodku 
ciemna 
czworokątna część z półkolem na górze wskazywała na wejście. Może tam trzymano 
samochody? Ale gdzie umieszczone były anteny satelitarne? Za domem? Może robiłem 
rozpoznanie lokalnej przetwórni buraków cukrowych? I gdzie mogli trzymać tu 
Toma?
Co teraz? Ten sam problem miałem już w kwaterze głównej Microsoftu: za dużo 
dziewiczego śniegu i za mało czasu. Byłoby świetnie obejść to miejsce dookoła, 
ale niestety, tego 
zrobić nie mogłem. Zastanawiałem się nawet, czy nie wspiąć się na komin tej 
podobnej do 
hangaru budowli, aby mieć lepszy widok na okolicę, ale nawet gdyby na kominie 
była 
zainstalowana drabinka, i tak zostawiłbym na niej i na dachu swoje ślady, a poza 
tym – co bym 
z takiej odległości zobaczył?
Leżąc tak, zwróciłem sam sobie uwagę, że przy braku dwóch tak ważnych 
udogodnień, jak 
czas i wiedza, jedyną odpowiedzią na pytanie, jak zdobyć obiekt jest... użycie 
siły, w tym 
wypadku siły środków wybuchowych.
Wyobrażałem sobie, jak pokonać mur oraz w jaki sposób dopaść celu, i 
sporządzałem 
w myślach spis potrzebnych mi do tego rzeczy. Niektóre z nich będzie musiał 
dostarczyć mi 
Wosim, ponieważ zdobycie ich na własną rękę w tak krótkim czasie było 
niewykonalne. Gdyby 
Wosim nie mógł ich skombinować, pozostawał mi plan rezerwowy, czyli zawiązawszy 
sobie na 
czole przepaskę kamikadze, załomotać w bramę i zastosować serię bardzo 
nieprzyzwoitych 
gróźb. W zasadzie mógłbym nawet tak zrobić, ponieważ mając zbyt mało czasu i bez 
dużej ilości 
środków wybuchowych, wszystkie inne pomysły byłyby żałosne. Resztę sprzętu 
zdobyłbym już 
sam, aby mieć pewność, że jest absolutnie w porządku: nie znosiłem być zależnym 
od innych, 
chociaż, gdy w Czadzie...
Zimno dawało mi się we znaki, zacząłem porządnie marznąć. Wszystko, co miałem 
tego 
wieczoru zobaczyć, już zobaczyłem. Uważając, aby nie poruszyć śniegu po obu 
stronach 
wyżłobienia, wstałem i sprawdziłem rękami, czy nic nie wypadło mi z kieszeni. 
Zwykłe 
przyzwyczajenie, ale dobre. Idąc z powrotem, sprawdzałem uważnie stan śniegu po 
obu stronach 
śladu, gotów naprawić ewentualne szkody. Jeśli znalazłoby się jakieś miejsce, 
które należałoby 
przywrócić do poprzedniego stanu, naniósłbym śniegu aż spod samochodu. Takie 
szczegóły są 
ważne: bezsensowne byłoby zbieranie śniegu w najbliższej okolicy po to tylko, 
aby pozostawić 
kolejne ślady swojej obecności.
Gdy dotarłem do Łady, byłem już nieco rozgrzany. Niestety, pierwszą rzeczą, jaką 
musiałem 
zrobić po otworzeniu maski samochodu, było zdjęcie z siebie kurtki i nakrycie 
nią rozrusznika. 
Nie chciałem, aby nowi przyjaciele Toma usłyszeli, jak walę weń młotem.
Wyrwawszy gazety spod wycieraczek, dopadłem fotela kierowcy. Teraz już 
wiedziałem, jak 
obchodzić się z zamkiem przy drzwiach. Silnik zapalił za trzecim razem. Dając mu 
pracować na 
niskich obrotach, odjechałem, tym razem nie mijając obiektu, lecz robiąc kilka 
zakrętów w lewo, 
tak aby okrężną drogą dostać się do głównej szosy na Narwę. Zgubiłem się parę 
razy, ale 
w końcu odnalazłem drogę i ponownie włączyłem się w wyścig śmierci na szosie.
34.
Po raz kolejny skorzystałem z parkingu przy przejściu granicznym. Według Simby 
była 
godzina 21:24. Nie było mowy, abym podjechał prosto pod dom Wosima. Chciałem 
najpierw 
zbadać, czy Cieśla przypadkiem nie wrócił. Jeśli tak, musiałbym cały wieczór 
czaić się gdzieś 
w okolicy, zanim znowu sobie pójdzie.
Zamknąłem samochód i ruszyłem w stronę domu Wosima ze spuszczoną głową i rękami 
w kieszeniach. Gdy zbliżyłem się od strony wypalonej szopy, już widziałem, że 
BMW jeszcze 
nie było. Z pozostałych samochodów stały tam tylko dwa, teraz pokryte grubą 
warstwą szronu.
Brakowało więc starego jeepa Cherokee. Co to mogło oznaczać? Wszystko jedno, nie 
było 
teraz czasu na zastanawianie się, czy to była najodpowiedniejsza chwila na 
wejście do środka. 
Trzeba było po prostu zaryzykować. Chciałem tylko jak najszybciej zebrać do kupy 
sprzęt 
i zarobić w końcu tę forsę. Nacisnąłem przycisk domofonu, poczekałem, ale nikt 
się nie odezwał. 
Zadzwoniłem jeszcze raz. W odpowiedzi, wśród trzasków usłyszałem głos, nie ten 
sam co 
poprzednim razem, choć równie twardy. Znałem już całą rutynę, a nawet parę słów 
po rosyjsku.
– Wosim. Wosim.
Trzaski umilkły, ale wiedziałem, że mam czekać, a nawet po jakiejś minucie 
odsunąć się 
nieco od drzwi, aby można je było otworzyć. Chwilę później odryglowano je od 
środka. Otwarły 
się i stanął w nich Wosim, nadal w czerwonej podkoszulce. Wpuszczając mnie przez 
kratę rzucił 
niespokojnym okiem na parking.
– Moja bryka?
Wszedłem i poczekałem, aż wyjrzy jeszcze raz na parking i zamknie za sobą drzwi.
– Samochód jest w porządku. Czy facet od BMW jeszcze tu wróci? – Wzruszył tylko 
ramionami, a ja zacząłem wspinać się za nim po schodach.
– Wosim, potrzebne będą papier i pióro.
– A co będzie z moją bryką?
Weszliśmy do pokoju na drugim piętrze, a ja pozostawiłem jego pytanie bez 
odpowiedzi. 
Wobec braku dziennego światła, pokój telewizyjny wydawał się teraz ciemniejszy, 
ale zaduch 
i zapach papierosowego dymu był taki sam. W pokoju nie było nikogo. I nic się w 
nim nie 
zmieniło, z wyjątkiem tego, że na stole obok rozrzuconych kart do gry stała 
teraz lampa rzucająca 
słabe światło na opróżnioną w trzech czwartych butelkę Johnny Walkera. Na 
lśniący niegdyś blat 
stołu z trzech przepełnionych popielniczek wysypywały się niedopałki. Włączony 
telewizor 
rzucał drgające światło na drugą połowę pomieszczenia. Poprzez śnieżne mroczki 
mogłem 
dostrzec Kirka Douglasa grającego kowboja. Dźwięk był ściszony, tak że z trudem 
mogłem 
uchwycić dialog.
– Te, Nick. Stół. Wskazał na kilka tanich długopisów oraz na arkusze liniowanego 
papieru, 
rozrzucone pośród bałaganu. Na kilku kartkach widniały jakieś rozliczenia. 
Usiadłem i zacząłem 
spisywać listę, zastanawiając się w trakcie, czy cyfry były śladami po 
karcianych zapiskach, czy 
po transakcjach dnia. Wosim przyciągnął sobie krzesło i usiadł naprzeciw.
– No dobra, gdzie jest mój samochód, człowieku?
– Kawałek dalej.
Przyjrzał mi się uważnie. – Jest w porządku?
– Taa, daj mi tylko skończyć – chciałem zebrać sprzęt i zmywać się jak 
najszybciej. – Gdzie 
są wszyscy?
Zamachał rękami jak w break dance, chociaż dużo szybciej. – Biznesy, 
człowieku...te 
sprawy.
Skończyłem pisać i podsunąłem mu kartkę. Spojrzał, ale nie wyglądał na 
zaskoczonego. 
Oczekiwałem masy westchnień i cedzonych przez zęby narzekań, a on zapytał tylko: 
osiem kilo?
– Tak, osiem. Zdaje się, że nie były to takie kilogramy, którymi zwykł był 
obracać.
– Osiem kilogramów czego, Nikołaj? – ramiona jego uniosły się, a kąciki ust 
opadły w dół.
Najwyraźniej nie zrozumiał ani słowa z tego, co napisałem, z wyjątkiem ilości 
kilogramów. 
Nauczył się mówić po angielsku z telewizji, ale nie umiał czytać. Z pewnością 
powinien był 
raczej oglądać więcej odcinków „Ulicy Sezamkowej”, a mniej „Nowojorskich 
gliniarzy”.
– Może podyktuję ci, co mi jest potrzebne? – nie chciałem, by poczuł się 
zażenowany, 
i zależało mi na czasie. Wyjście to wywołało uśmiech na jego twarzy.
– Tak będzie zupełnie w porządku.
W połowie spisywania musiałem mu wyjaśnić, co to jest spłonka. Parę minut 
później, gdy 
wreszcie wypuścił z garści pióro, które dzierżył jak dziecko, a jego język 
powrócił na swoje 
miejsce, wyglądał na wielce z siebie zadowolonego.
– OK. W porządku – wstał z impetem z krzesła, studiując swoje dzieło i czując 
się nagle 
ważnym. – Poczekaj tu, Nikołaj – i zniknął w drzwiach tuż przy kominku. Po paru 
sekundach 
usłyszałem, jak ktoś o dużo dojrzalszym głosie zaryczał ze śmiechu. Nie byłem 
pewien, czy był 
to dobry, czy zły znak. Nie próbowałem też podejrzeć, do kogo ów głos należał. 
Jeśli to od jego 
właściciela miało zależeć, czy dostanę te rzeczy, szpiegowanie go w trakcie 
podejmowania 
decyzji nic by nie zmieniło, a co najwyżej jeszcze bardziej utrudniło mi życie.
Ze schodów dobiegł odgłos kroków i towarzysząca im szybka, agresywna wymiana 
zdań, 
coraz głośniejsza w miarę, jak ludzie wchodzili po schodach. Próbowałem zachować 
spokój, ale 
serce zaczęło mi bić szybciej – nasłuchiwałem Cieśli.
Głosy były już blisko, a ja ciągle nie mogłem rozszyfrować, czy mężczyźni ci 
byli na coś źli, 
czy był to tylko ich sposób mówienia.
Drzwi rozwarły się, a ja patrząc jak chłopcy z ferajny wchodzą jeden po drugim, 
szykowałem 
się, by złapać za butelkę Johnny Walkera i walnąć nią w czyjąś głowę.
Cieśli między nimi nie było. Była to ta sama czwórka karciarzy co wcześniej. 
Teraz 
zdejmowali z siebie czapki i skórzane kurtki. Starszy z nich, z reklamówką w 
ręku, swoją 
srebmoszarą kozacką czapę zachował na głowie.
Nie ruszyłem się z miejsca, ale gdy z ulgą zmiąłem listę i schowałem ją do 
kieszeni, serce 
waliło mi jeszcze szybciej.
Przeszli przez pokój w moim kierunku, nie zwracając na mnie uwagi, z wyjątkiem 
starszego 
w czapce, który krzyknął coś i gestem ręki nakazał mi, bym spadał z jego krzesła 
i odszedł od 
stołu. Spokojnie wstałem i usunąłem się z drogi. Nie zależało mi na odgrywaniu 
twardziela – 
byłem tu w innych sprawach.
Z okna widać było tworzącą się na przejściu granicznym kolejkę samochodów. 
Wszystko 
wyglądało na jakąś scenę z filmu, szczególnie teraz, gdy okolica tonęła w białym 
świetle 
jarzeniówek. Tego samego nie dało się niestety powiedzieć o tej stronie rzeki. 
Wszyscy czterej 
siedzieli teraz przy stole, rozlewali resztki whisky i zapalali papierosy. 
Rozmawiali ze sobą, co 
zagłuszyło i tak już ciche odgłosy rewolwerowego pojedynku, który po drugiej 
stronie pokoju 
wygrywał Kirk. Stary wyciągnął z reklamówki i rzucił na stół paczkę kiełbasy 
oraz czarny 
razowy chleb, reszta towarzystwa zajęła się zdejmowaniem z wędliny skórki i 
dzieleniem 
bochenka.
Patrząc na to poczułem głód, ale nawet mi się nie śniło, że znajdę się na liście 
zaproszonych 
do stołu. Stawało się jasne, sądząc po ruchach głów w moim kierunku i szybkich 
spojrzeniach, że 
byłem przedmiotem rozmowy. Jeden z młodszych powiedział coś i wszystkie oczy 
zwróciły się 
ku mnie. Musiał być to jakiś żart pod moim adresem, bo zachichotali, ale szybko 
spoważnieli 
i powrócili do przerwanego posiłku.
Udawałem, że nadal spoglądam przez okno, obojętny na to, co dzieje się za moimi 
plecami.
O nagą drewnianą podłogę zaszurało krzesło i usłyszałem zbliżające się kroki. 
Odwróciłem 
się i poczęstowałem uśmiechem starego w czapce na głowie, widząc, że światło 
padające 
z mijanego przez niego telewizora wyłoniło na moment z półmroku jego twarz. 
Szedł w moją 
stronę z poważną miną, ale mówił wciąż do pozostałych przy stole. To nie był 
kolejny żart moim 
kosztem. Wycelowany teraz ku mnie wskazujący palec zdawał się mieć za zadanie 
wzmocnić 
jego gadkę. Spuściłem ulegle wzrok i lekko odwróciłem się w stronę okna.
Z odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów ode mnie zaczął stukać palcem 
w moje 
plecy, a w uszy uderzył mnie jego podniesiony głos. Obróciłem się i spojrzałem 
na niego 
zmieszany i wystraszony, po czym szybko, uniżenie spuściłem wzrok, tak jakby to 
uczynił Tom. 
Doleciał mnie zapach czosnku i alkoholu, on dalej krzyczał i kłuł mnie palcem, w 
twarz trafiły 
mnie skrawki oślinionej kiełbasy. Ogorzałą, pooraną zmarszczkami twarz z 
widocznym 
jednodniowym zarostem miałem już tylko kilkanaście centymetrów od siebie, a 
futro czapki 
muskało mi czoło. Znowu coś do mnie ryknął.
Nie zamierzałem reagować – nie ruszyłem się ani nie starłem resztek tego gówna z 
twarzy, 
bo mogłoby go to jeszcze bardziej rozjuszyć. Stałem i pozwalałem mu się 
wściekać, tak jak to 
czyniłem w szkole w obliczu wybuchów belfrów. Nie bałem się ich nigdy, wiedząc, 
że kiedyś 
przestaną się złościć albo im się po prostu znudzi. A niech tam, niech sobie 
pofolgują, to szybko 
będę mógł pójść do domu. To było jedno z nastawień do życia, które mi to życie 
potem tak 
spieprzyło.
Oparłem się lewą ręką o okno, aby lepiej utrzymać równowagę pod zadawanymi mi 
teraz 
czterema palcami kuksańcami.
Gdy potoczyłem się w końcu w stronę stołu, miałem okazję zobaczyć, jak pozostali 
z wielką 
przyjemnością, z żarzącymi się w półmroku papierosami, przyglądali się 
przedstawieniu.
Wrzaski w oparach smrodliwego oddechu trwały nadal. Najbardziej przestraszonym 
głosem, 
na jaki mnie było stać, wyjąkałem: Przyszedłem porozmawiać z Wosi... e... z W-W-
Wosimem.
Stary zaśmiał się groźnie i przedrzeźniał: „z W-W-Wosimem”. Odegrał w stronę 
stołu gest 
ładowania sobie w żyłę, a wszyscy zgodnie ryknęli śmiechem.
Obróciwszy się znowu ku mnie, zadał mi ostateczny cios, przypierający mnie do 
framugi 
okna. Gdy odzyskiwałem równowagę, on był już w drodze do stołu po kolejną porcję 
czosnkowego sosu. Wyraźnie nadal miał na myśli moją osobę, gdy przy 
akompaniamencie 
kolejnego wybuchu śmiechu udawał, że ze wskazującego palca wciąga do nozdrzy 
porcję 
kokainy. A niech sobie tak myślą, przedstawienie skończone, ale gdzie, do 
cholery, podziewa się 
ten Wosim?
Znowu spojrzałem w okno, z wolna ścierając ten syf z twarzy, i znowu pod krokami 
zatrzeszczały podłogowe deski. Stary przyszedł po nową porcję.
Teraz nie wahał się i popchnął mnie obiema rękami. Drażnił się, bawił się moim 
kosztem, 
pewnie także potrzebował coś odreagować. Pozostali rechotali, a ja za każdym 
popchnięciem 
leciałem bez oporu do tyłu, próbując najwyżej znaleźć oparcie we framudze okna. 
Wzrok wbity 
w podłogę miał sygnalizować brak zagrożenia z mojej strony.
Facet walił coraz mocniej i zaczynało mnie to już wkurzać. Po jednym z 
silniejszych pchnięć 
poleciałem tyłem aż w stronę telewizora, on poszedł za mną i dodał jeszcze 
trzepnięcie w głowę. 
Pochyliłem się, by nie mógł z mych oczy wyczytać, co naprawdę myślę. Powtarzał w 
kółko 
jedno słowo, po czym zaczął pocierać palce i wskazywać na moje buty. Chciał 
pieniędzy 
i timberlandy? Że pieniądze, to mogłem zrozumieć, ale buty?
Wszystko to zaczęło już się wymykać spod kontroli. Gdybym wyskoczył z butów, 
facet, 
w jednej chwili, dostałby z nawiązką to, o co prosił. Nie mogłem na to pozwolić.
Wyciągnąłem przed siebie ręce w pojednawczym geście. „Stop! Stop! Stop!”
Znieruchomiał w oczekiwaniu na gotówkę.
Z wolna sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyjąłem moją nadal 
zapieczętowaną 
polisę ubezpieczeniową. Mrużąc oczy, spojrzał najpierw na prezerwatywę, potem na 
mnie.
Rozsupłałem ją i wetknąłem tam dwa palce. Szczeknął jakieś pytanie, po czym 
pokrzykując 
coś do pozostałych, wyrwał mi ją i momentalnie wyłowił zawartość. Rozrywając po 
części cienki 
papier przy otwieraniu, odwrócił się do stołu i zamachał nim jak chorągiewką.
Pochylił się w stronę źródła światła, które dawał Kirk i jego koń, przytykając 
niemal kartkę 
do ekranu. W miarę czytania, śmiech jego zaczął zamierać, aż całkiem umilkł. 
Cokolwiek było 
tam napisane, zrobiło swoje.
Podszedł do pozostałych i wyglądając na nieźle wkurwionego, wymamrotał „Ignatij, 
Ignatij”.
Nie miałem zielonego pojęcia, co to oznaczało, ale w gruncie rzeczy niewiele 
mnie to 
obchodziło. Gdy pozostali przeczytali kartkę, która wywarła na nich podobne 
wrażenie, powoli 
odwrócili w moim kierunku głowy i obdarzyli mnie długim spojrzeniem. Wyciągnąłem 
przed 
siebie dłonie w geście, który miał wyrazić brak jakiegokolwiek zagrożenia z 
mojej strony. 
Dobrze, że polisa zadziałała, ale teraz musiałem liczyć się z ewentualnym 
skutkiem utraconej 
przez nich twarzy. Niektórzy reagują w takich sytuacjach nerwowo i nie bacząc na 
konsekwencje, szukają odwetu za zniewagę. A mnie nie stać było na dolewanie 
oliwy do ognia 
i robienie z siebie ważniaka. Jeszcze nie pozbyłem się wszystkich kłopotów. 
Przybrałem pełen 
szacunku wyraz twarzy i podszedłem do stołu. Wyciągnąłem lewą rękę, uważając, by 
Simba nie 
był widoczny. W żaden sposób nie pomógłby mi on w utrzymaniu mojej nowej 
pozycji. 
Skinąłem w stronę kartki papieru i powiedziałem „poproszę”.
Słów pewnie nie zrozumiał, ale pojął, o co mi chodziło. Podał mi ją z widocznym 
oporem, 
a ja złożyłem ją pieczołowicie i schowałem do kieszeni. Nie była to najlepsza 
chwila na 
wkładanie jej na powrót do kondomu. Słowo „dziękuję” wzmocniłem skinieniem 
głowy, 
i z sercem pracującym jakby przepompowywało ropę naftową, odwróciłem się i 
podszedłem do 
telewizora.
Usiadłem niedbale na krześle i patrzyłem, jak Kirk nadal oswaja Dziki Zachód. 
Musiałem 
pochylić się trochę, aby dosłyszeć, co działo się tam na pustkowiach – dźwięk z 
telewizora 
zagłuszała pulsująca w głowie krew.
Byłem pewien, że gdy teraz znalazłem się poza zasięgiem ich rozmów, nastąpi 
głośna 
wymiana zdań, ale na razie zza pleców dochodziło mnie tylko ciche, pełne 
niezadowolenia 
mamrotanie. Gdzie, do jasnej cholery, podział się Wosim? Unikając skrętów ciała 
i nie 
odrywając oczu od ekranu, byłem jak dzieciak, który myśli, że jeśli tylko będzie 
siedział cicho 
i zrobi się niewidoczny, nikt nie zauważy, że przyszedł czas, by odesłać go do 
łóżka.
Dalej mamrotali coś i złorzeczyli, uderzając pustą butelką o kieliszki, jakby to 
miało 
rozładować ich złość. Oczy miałem wlepione w ekran, ale słuch skupiłem na nich.
Pięć minut później, dokładnie w chwili, gdy Kirk miał uratować tę młodą 
dziewczynę, do 
pokoju wszedł Wosim. Nie rozumiałem, co mówił, gdy mocował się z suwakiem swojej 
skórzanej kurtki, ale po ruchach zrozumiałem, że czas nam iść. W duchu 
podziękowałem za to 
Bogu i wstałem, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo mi ulżyło.
Wosim był już w drodze do drzwi, a ja mijając stół, ukłoniłem się wszystkim 
z uszanowaniem i z prędkością dźwięku dałem za nim nura na schody.
35.
Wosim ucieszył się jak dziecko, gdy zobaczył swoją ukochaną Ładę na parkingu.
– Wosim, gdzie teraz jedziemy? – zapytałem.
– Do bloku – już stał przy otwartej masce samochodu.
– Do bloku?
– No tak, do mieszkania.
Usłyszałem dwa metaliczne trzaski, które przypomniały rozrusznikowi, że czas 
zacząć 
pracować.
Łada w końcu zastartowała i z parkingu skręciliśmy w prawo, w stronę ronda. Przy 
rozświetlonych neonami drzwiach „komfort-barów” stali umięśnieni bramkarze. Za 
rondem 
skręciliśmy teraz w lewo i mijając kolejne przybytki rozpusty oraz rzędy tirów, 
oddaliliśmy się 
od rzeki.
Neony barów rozpłynęły się w oddali i opanowała nas ciemność. Po obu stronach 
drogi 
ciągnęły się teraz osiedla bloków i budynki przemysłowe, poprzetykane słupami 
wysokiego 
napięcia i resztkami murowanych domów.
Po walce z dwoma tirami, które wznosząc kaskady śniegu i błota próbowały wymusić 
na 
sobie pierwszeństwo, nie uprzedzając migaczem skręciliśmy w lewo, a potem 
jeszcze raz w lewo 
w wąską uliczkę z blokami po lewej stronie i wysokim murem po prawej.
Wosim zjechał na bok, zatrzymał, i wyskoczył z samochodu.
– Poczekaj tu, chłopie.
Omijając potężny słup wysokiego napięcia, skierował się do głównego wejścia 
jednego 
z bloków. Sprawdził coś na liście lokatorów, pokazał mi skierowany do góry kciuk 
i zawrócił, by 
zamknąć samochód. Wysiadłem i czekałem.
Znalazłem się w zimnej, ledwo oświetlonej klatce schodowej, tak ciasnej, że bez 
trudu 
mogłem dotknąć rozpostartymi ramionami obu jej ścian. Gdzieś zza ściany 
dochodziło głośne, 
jednostajne dudnienie jakiejś maszyny. Śmierdziało gotowaną kapustą. W posadzce 
brakowało 
płytek, ściany były niebieskie, ale tylko tam, skąd na podłogę nie pospadały z 
nich płaty tynku, 
które tam zalegały. Metalowe, opatrzone trzema zamkami i wizjerem, drzwi 
mieszkań wydawały 
się tak niskie, że pewnie trzeba było się pochylić, by przez nie przejść.
Czekaliśmy na windę, stojąc obok rzędu drewnianych skrzynek na listy. Większość 
z nich 
była już wyłamana z zawiasów, inne były po prostu otwarte na oścież. Czułbym się 
chyba lepiej, 
gdybym wkroczył do jakiegoś południowoamerykańskiego więzienia.
Ścianę przy windzie zabazgrano całą masą jakichś instrukcji – wszystkie były po 
rosyjsku. 
Miałem więc na co patrzeć, słuchając jękliwego odgłosu maszynerii wewnątrz 
szybu.
Winda zatrzymała się z głośnym łomotem i drzwi się otwarły. Weszliśmy do 
aluminiowego 
pudła o niemożliwie powgniatanych ścianach wszędzie tam, gdzie tylko można było 
dosięgnąć 
butem. Zapach moczu był przejmujący. Wosim nacisnął na guzik trzeciego piętra i 
ruszyliśmy 
w górę. Winda gwałtownie zatrzymywała się co dwa metry, jakby zapominała, dokąd 
ma jechać, 
po czym ruszała ponownie. W końcu jednak dojechaliśmy i wyszliśmy w mroczny 
korytarz. 
Puściłem Wosima przodem, skręcił w lewo i o coś się potknął. Idąc dalej za nim 
odkryłem, że był 
to skulony na podłodze dzieciak.
Zamykające się z hukiem drzwi windy sprawiły, że zrobiło się jeszcze ciemniej. 
Pochyliłem 
się nad drobnym ciałkiem dzieciaka, okutanego w dwa lub trzy zniszczone dresy. 
Przy jego 
głowie leżały dwa puste opakowania po chipsach, między nosem a wargami ciągnął 
się 
zasuszony smark. Oddychał i nie krwawił, ale nawet w słabym świetle ćmiącej pod 
sufitem 
żarówki widać było, że jest z nim niedobrze. Z owrzodzonych ust kapała ślina. 
Był chyba 
w wieku Kelly i nagle poczułem szarpnięcie w dołku. Dopóki żyję, nigdy nie 
będzie wystawiona 
na taką udrękę. Dopóki żyję... stanął mi przed oczami wyraz twarzy doktor 
Hughes.
Wosim rzucił na chłopaka obojętne spojrzenie. Kopnął torby po chipsach, odwrócił 
się 
i poszedł dalej. Odciągnąłem małego ćpuna dalej od windy i poszedłem za nim.
Skręciliśmy w korytarz po lewej stronie, a Wosim podśpiewując jakiś rosyjski 
rap, wyciągnął 
z kieszeni kurtki pęk kluczy na łańcuchu. Zatrzymał się przy ostatnich drzwiach 
i zaczął pasować 
klucze, szukając właściwego. W końcu drzwi dały się otworzyć, a on po omacku 
znalazł 
przełącznik światła.
Odór kapusty, który czuć było na klatce, zdecydowanie nie pochodził z 
pomieszczenia, do 
którego weszliśmy. Rozpoznałem w zamian dobrze mi znany zapach drewnianych 
skrzyń 
i naoliwionej broni. Gdy Proust czuł zapach magdalenek, przypominało mu się całe 
dzieciństwo, 
mnie taka woń przenosiła natychmiast w rok 1976, do dnia, kiedy jako 
szesnastolatek wstąpiłem 
w szeregi kadetów. Magdalenki byłyby lepsze.
Pod sufitem nieodłączna pojedyncza żarówka oświetlała malutki korytarz, o 
powierzchni nie 
większej niż dwa metry kwadratowe. Z korytarza odchodziło dwoje drzwi. Wosim 
wybrał te po 
lewej stronie, a ja zamknąwszy uprzednio i zaryglowawszy drzwi wejściowe, 
podążyłem za nim.
W żyrandolu pod sufitem, z którego w latach sześćdziesiątych każda rodzina 
byłaby 
niezwykle dumna, działała tylko jedna z czterech żarówek. Całe niewielkie 
pomieszczenie 
zawalone było skrzyniami, kartonami z woskowanej tektury i pojedynczymi paczkami 
ładunków 
wybuchowych. Na każdym widniały oznaczenia cyrylicą. Wszystko wyglądało na 
przestarzałe.
Stałem obok stosu brązowych drewnianych skrzyń z parcianymi uchwytami. Uniosłem 
wieko 
tej na samej górze i rozpoznałem natychmiast ciemnooliwkowe zaokrąglone 
kształty. Wosim, 
z uśmiechem od ucha do ucha, wydał dźwięk naśladujący eksplozję i zamachał w 
powietrzu 
rękami. Wyglądało na to, że też wiedział, iż były to miny lądowe.
– Widzisz, załatwiłem, co chciałeś. Satysfakcja gwarantowana, no nie?
Skinąłem głową, rozglądając się dalej po pokoju. Wszędzie stały w byle jakich 
stosach 
rozmaite części wyposażenia wojskowego, owinięte w natłuszczony pergamin. W 
jednym 
miejscu ktoś musiał ułożyć stos z zawilgoconych pudeł, więc teraz rozpadły się, 
a ich zawartość 
rozsypała się na podłogę. W rogu zobaczyłem z pół tuzina elektrycznych spłonek. 
Były to 
aluminiowe tubki długości napoczętego papierosa z wychodzącymi z jednego ich 
końca dwoma 
długimi na prawie pół metra srebrnymi drutami. Druty leżały luzem, nieskręcone 
ze sobą, co 
mnie nieźle przeraziło: w ten sposób mogły służyć za anteny odbiorcze dla byle 
impulsu 
elektrycznego. Fala radiowa albo promieniowanie z telefonu komórkowego mogą 
spowodować, 
że zadziałają, no i prawdopodobnie wtedy wszystko w pomieszczeniu wyleci w 
powietrze. To 
miejsce było prawdziwym koszmarem. Zdaje się, że na początku lat 
dziewięćdziesiątych 
Rosjanie nie przejmowali się specjalnie tym, w czyje ręce mogą trafić materiały 
tego typu.
Biorąc do ręki każdą spłonkę z osobna, skręciłem razem druty, aby zamknąć obwód, 
po czym 
zająłem się otwieraniem pudeł i przeglądaniem reszty rzeczy. Wosim zaczął robić 
to ze mną – 
albo żebym myślał, że zna się na rzeczy, albo z czystej ciekawości. Złapałem go 
za ramię 
i potrząsnąłem głową, by go powstrzymać od takiej głupiej zabawy. Dobrze by było 
wyjść stąd 
ze wszystkim, co mi potrzebne, i żeby on nie musiał tracić kolejnych palców.
Poczuł się dotknięty, więc gdy tylko uporałem się z segregowaniem spłonek i 
włożyłem je do 
pustej skrzynki po amunicji, sięgnąłem po moją polisę ubezpieczeniową, by dać mu 
coś do 
roboty. „Co tu jest napisane, Wosim?” – założyłem, że umie czytać w swoim 
ojczystym języku.
Gdy odsunął się w kierunku źródła świata, zauważyłem trochę ciemnozielonych 
lontów. Nie 
były nawinięte na bębny, które normalnie mieszczą ich 180 metrów – tak jak 
byłoby mi 
najwygodniej – ale w jednym miejscu leżało ich ze dwa metry, w innym może 
dziesięć. 
Zauważyłem jednak bęben, na którym było jeszcze z siedemdziesiąt albo 
osiemdziesiąt metrów, 
a to już by mi wystarczyło.
Szpulę tę odstawiłem na bok i ruszyłem sprawdzić, co znajdowało się w 
pozostałych 
pomieszczeniach. Nie było to trudne zadanie, żadne z nich bowiem nie było 
większe od 
służbówki. Znalazłem maciupkie połączenie kuchni z łazienką i toaletą oraz 
jeszcze mniejszą 
sypialnię. Szukałem plastycznego materiału wybuchowego, ale na próżno. Jedyny 
materiał 
wybuchowy znajdował się w owych minach przeciwczołgowych, ale było ich na 
szczęście tyle, 
że mogły zaspokoić moje potrzeby.
Wróciłem do głównego pomieszczenia i z otwartego pudła wyjąłem jedną minę. To 
był 
prawdopodobnie model TM 40, a nie TM 46 – nigdy nie mogłem spamiętać różnicy, 
wiedziałem 
tylko, że jedno jest z metalu, a drugie plastykowe. Te miny były metalowe, miały 
około 
trzydziestu centymetrów średnicy i w? żyły z dziewięć kilogramów, z czego pięć 
stanowił 
materiał wybuchowy. Miały kształt staromodnych mosiężnych podgrzewaczy pościeli, 
które 
obecnie można czasem zobaczyć, jak w sąsiedztwie końskich podków zdobią ściany 
wiejskich 
pubów. Zamiast długiej rączki, ten typ min miał ruchomy uchwyt, dający złożyć 
się do 
wgłębienia, mniej więcej taki, jaki mają menażki.
Wyjmowanie z min materiału wybuchowego nie zapowiadało się wesoło, ale czego ja 
się do 
cholery spodziewałem?
Umieściłem jedną minę na nagich deskach podłogi i spróbowałem zdjąć nakrętkę, 
która 
znajdowała się na wierzchu. Zanim uruchomi się taką minę, należy zastąpić 
nakrętkę 
mechanizmem detonującym – najczęściej jest to kombinacja zapalnika i detonatora 
– oddalić się 
na bezpieczną odległość – no, i czekać, aż nadjedzie czołg.
Kiedy w końcu nakrętka puściła, krusząc pieczęć wieloletniego brudu, wiedziałem 
od razu, 
że będzie to przedpotopowe cacko. W nozdrza uderzył mnie zapach marcepana. 
Zielonkawy 
materiał wybuchowy wyraźnie się zestarzał. Nadal działał i był w stanie zrobić 
swoją robotę, ale 
nitrozwiązki nie tylko niszczą samą minę – wżerają się też w skórę głowy 
każdego, kto ma z nimi 
styczność. Jeśli chcesz więc przy nich majstrować w nieklimatyzowanym 
pomieszczeniu, masz 
zagwarantowany przerażający ból głowy, nie mówiąc już o nieznośnym bólu, gdy 
dostaną się 
w jakąś rankę albo pęknięcie skóry. Osobiście wystarczyła mi już zażywana w 
ogromnych 
ilościach aspiryna, wcale nie musiałem dokładać sobie kolejnego kłopotu.
Wosim podskoczył:
– Ty, Nikołaj, ten papier jest naprawdę zajebisty.
– Co tam jest napisane?
– Po pierwsze facet nazywa się Ignatij. Potem mówi, że jesteś jego człowiekiem. 
Masz 
otrzymać wszystko, czegokolwiek byś potrzebował. On jest, człowieku, twoim 
opiekunem – 
spojrzał na mnie – no, a teraz robi się nieźle. Tu jest napisane: „Jeśli 
odmówisz pomocy mojemu 
przyjacielowi, zabiję ci żonę, a po dwóch tygodniach twojej rozpaczy, zabiję ci 
dzieci. Dwa 
tygodnie później zabiję ciebie”. Człowieku, to jest naprawdę mocne.
– Kim jest Ignatij?
Wzruszył ramionami: – To jest twój kontakt, no nie?
To nie był mój kontakt, to był kontakt Wala. Karciarze z pewnością wiedzieli, o 
kogo chodzi. 
Zabrałem glejt z rąk Wosima i schowałem do kieszeni. Rozumiałem już teraz, co 
miała na myśli 
Liv, mówiąc, że groźby, które mieli zwyczaj stosować Anglicy, były niczym w 
porównaniu z tą, 
którą zastosowano wobec Toma. Nic dziwnego, że trzymał gębę na kłódkę i 
odsiedział grzecznie 
wyrok.
Wspólnie znieśliśmy do samochodu kilka skrzynek. Dzieciak przy windzie nadal 
leżał w tym 
samym miejscu. Po ostatniej turze Wosim zamknął mieszkanie na klucz. Postaliśmy 
chwilę przy 
samochodzie, w tle hałasowała fabryka. Dalej chciał iść pieszo, jak gdyby 
jeszcze miał zamiar 
odwiedzić jakiegoś znajomego.
Przyszedł czas na pożegnanie. Trochę mi było go żal. Wszystko w jego życiu było 
spieprzone, tak jak zresztą życie tych wszystkich tutaj.
– Dzięki za pomoc, stary, za kilka dni odprowadzę ci samochód.
Uścisnąłem jego zimną dłoń i chwyciłem za klamkę, a on zaczął się oddalać.
Zawołał za mną. – Hej, Nikołaj... – w jego głosie nagle zabrakło zwykłej dozy 
pewności 
siebie – mogę... czy mógłbym pojechać z tobą do Anglii?
Nie odwróciłem się, chciałem jak najszybciej stąd zniknąć.
– Po co?
– Mogę dla ciebie pracować, mój angielski jest w porządku. Słyszałem, jak wraca 
w moją 
stronę.
– Pozwól mi jechać z tobą. Wszystko będzie w porządku. Najpierw do Anglii, ale 
potem 
pojadę do Ameryki.
– Wiesz co, jeszcze się przecież spotkamy, to wtedy pogadamy, OK?
– Kiedy?
– Tak jak powiedziałem, za dwa dni.
Jeszcze raz potrząsnął moją dłonią – wszystkimi pozostałymi mu palcami.
– Super. To się wkrótce widzimy, Nikołaj. Będzie fajnie. Sprzedam samochód i... 
kupię 
jakieś nowe ubranie. Odszedł niemal w podskokach, machając do mnie, 
podekscytowany myślą 
o nowym życiu, a ja pozwoliłem chwilę popracować gaźnikowi. W końcu zapaliłem 
motor, 
w trzech ruchach zawróciłem i odjechałem, mijając po drodze Wosima.
Przejechałem zaledwie 100 metrów, gdy zatrzymałem się i wrzuciłem wsteczny bieg. 
Do 
diabła, nie mogłem tak robić.
Zrównałem się z nim i spuściłem szybę, a on odpowiedział szerokim uśmiechem.
– Co tam, szefie?
– Przykro mi, Wosim, nie mogę cię wziąć. Nie wezmę cię ze sobą do Anglii – 
poprawiłem 
się.
Ramiona mu opadły, a uśmiech zniknął z twarzy.
– Dlaczego, dlaczego nie? Przecież przed chwileczką powiedziałeś...
Poczułem się jak ostatnia świnia. – Nie wpuszczą cię. Jesteś Rosjaninem. 
Potrzebujesz wiz 
i innych pozwoleń. A nawet gdyby cię wpuścili, ze mną zostać nie możesz. Nie mam 
gdzie 
mieszkać i nie mam żadnej pracy dla ciebie. Naprawdę bardzo mi przykro, ale nie 
jestem 
w stanie i nie zrobię tego. To tyle, stary. Samochód odstawię w ciągu dwóch dni. 
Podkręciłem 
szybę i skierowałem się do centrum, abym mógł stamtąd zorientować się w okolicy 
i odnaleźć 
główną drogę do Tallina.
Mogłem mu oczywiście nakłamać, ale przypomniałem sobie z dzieciństwa wszystkie 
te 
wycieczki, na które rodzice obiecali mnie zabrać, wszystkie prezenty, które 
miałem dostać, 
wszystkie cudowne wakacje i całe to gówno, które nigdy nie miało miejsca. 
Mówiono tak, żeby 
mi zatkać gębę. Nie mogłem pozwolić na to, żeby Wosim tak się podniecał i zaczął 
palić mosty, 
a wszystko to na próżno. Liv miała rację: czasami lepiej jest ludzi odstraszyć 
prawdą.
W mieście bez trudu zorientowałem się, gdzie jestem i skierowałem się na zachód. 
Moim 
celem było znalezienie hotelu, gdzie mógłbym przygotować cały ten syf, który 
miałem 
w bagażniku.
Ciągle było mi żal Wosima, nie dlatego, że go tak potraktowałem, decyzja bowiem 
była 
jedyna właściwa, ale ze względu na to, co gotowała mu przyszłość. Absolutnie i 
nieodwołalnie 
nic.
Pojawiła się stacja benzynowa, identyczna jak ta w Tallinie, cała niebieska i 
tak czysta 
i rzęsiście oświetlona jak jakieś UFO. Podjechałem i zatankowałem. Zaparkowałem 
przy ścianie 
budynku i wszedłem do środka, żeby zapłacić, a tam dwóch sprzedawców zaczęło już 
zdaje się 
podejrzewać, że mają do czynienia z pierwszym tego wieczora dowcipnisiem, który 
chciał 
odjechać, nie płacąc.
Byłem jedynym klientem. Dział z akcesoriami samochodowymi zajmował tylko 
niewielką 
część pomieszczenia, resztę przestrzeni przeznaczono na sprzedaż piwa, czekolady 
i kiełbasek. 
Wziąłem pięć linek holowniczych z niebieskiego nylonu – cały zapas – oraz 
opróżniłem półkę ze 
wszystkich ośmiu czarnych taśm izolacyjnych. Dorzuciłem do tego tandetny 
uniwersalny zestaw 
narzędzi, które zapewne zepsują się już przy drugim użyciu. Na koniec wziąłem 
latarkę, dwa 
zestawy baterii do nich oraz dwie baterie z rodzaju tych małych prostokątnych, z 
gniazdkami po 
jednej stronie. Nie wiedziałem, co jeszcze może mi być potrzebne, poza jakąś 
czekoladą, wędliną 
i paroma puszkami napoju pomarańczowego.
Facet przyjmujący pieniądze miał więcej pryszczy na głowie niż komórek mózgowych 
w jej 
wnętrzu. Próbował doliczyć się, ile ma mi wydać reszty, mimo że kasa już to za 
niego zrobiła. 
W końcu wręczył mi moje zakupy, ale chciałem dostać jeszcze więcej toreb, więc 
wskazałem na 
nie, mówiąc: „więcej? więcej?”. Po kilku sekundach gestykulacji i paru 
drobniakach, wyszedłem 
stamtąd z pół tuzinem dodatkowych reklamówek.
Teraz był najlepszy czas na wędlinę i czekoladę. Siedziałem w samochodzie z 
pracującym 
silnikiem i zapychając się jedzeniem, patrzyłem w stronę głównej ulicy. Całą 
ścianę jednego 
z budynków zajmował olbrzymi plakat reklamujący zalety taśm filmowych Fuji, 
poniżej dudniły 
przejeżdżające tiry. Nie można było mieć im tego za złe, też chciałem jak 
najszybciej opuścić to 
miasto.
Włączyłem się na powrót w wyścig na szosie. Było mi odrobinę niedobrze po tym 
wszystkim, co zjadłem. Moim celem była Voka, nadmorskie miasteczko na północy, 
między 
Narwą a Kohtla-Jarvą. Tam miałem przygotować się do jutrzejszej akcji. Wybrałem 
Vokę, bo 
spodobała mi się ta nazwa i przypuszczałem, że teraz, poza sezonem, będzie tam 
łatwiej o pokój.
36.
Voka spełniła moje oczekiwania – mała kąpieliskowa mieścina zjedna główną ulicą. 
Być 
może za Sowietów było to modne miejsce, ale z tego, co mogłem zobaczyć w świetle 
reflektorów 
oraz nielicznych działających latarni, teraz podupadło i straciło blask. Taki 
estoński odpowiednik 
tych wiktoriańskich kurortów w Anglii, których atrakcyjność skończyła się w 
latach 
siedemdziesiątych, kiedy to wszyscy zaczęli latać czarterem do Hiszpanii. Kiedy 
więc Rosjanie 
spakowali swe walizki, także i to miasteczko musiało po prostu paść. Nie było 
widać żywej 
duszy. Wszyscy siedzieli przypuszczalnie przed telewizorami i kończyli oglądać 
film z Kirkiem 
Douglasem.
Mając po lewej stronie Zatokę Fińską, jechałem wolno nadmorską drogą, a wiatr od 
morza 
szarpał i kołysał wozem. W domach po mojej lewej stronie nie paliło się zbyt 
dużo świateł, tylko 
migotania telewizorów rozświetlały tu i ówdzie okna.
Znalazłem w końcu hotel z widokiem na morze. Na pierwszy rzut oka wyglądał mi 
raczej na 
czteropiętrową kamienicę, dopiero po chwili na lewo od podwójnych szklanych 
drzwi 
spostrzegłem niewielki, migający nierówno neonowy szyld. Gdy zamykałem Ładę, za 
moimi 
plecami uderzyły o plażę fale, a wiatr szarpnął za włosy i kurtkę.
Jarzeniowe światło holu prawie mnie oślepiło, jakbym wszedł do studia 
telewizyjnego, 
i prawie tak samo było tam gorąco. Gdzieś w głębi nadawał po rosyjsku telewizor. 
Już całkiem 
dobrze potrafiłem złapać intonację.
Dźwięk dobiegał z przodu. Poszedłem korytarzem, aż znalazłem jego źródło. U 
podstawy 
schodów, w ścianie, na wysokości piersi, znajdowało się przeszklone odsuwane 
okienko. Za nim 
siedziała starsza kobieta, wprost przyklejona do wiekowego czarno-białego 
odbiornika.
Miałem czas przyjrzeć się jej, zanim udało mi się ściągnąć na siebie jej uwagę. 
Miała na 
sobie ciepłe wełniane rajstopy, kapcie, gruby czarny sweter, kolorową sukienkę w 
kwiaty 
i dzianą wełnianą czapkę. Wpatrzona w ekran, pochłaniała gęstą zupę z czegoś w 
rodzaju dużej 
miski do sałaty. Za antenę telewizora służyło metalowe ramiączko na ubrania, co 
zdaje się było 
zwyczajem w tych stronach. Przypomniało mi się, jak nieraz zmuszony byłem 
tańczyć po pokoju 
z anteną w ręku, aby mój ojczym mógł śledzić wyścigi koni.
Zauważyła mnie w końcu, ale nie raczyła ani mnie powitać, ani zapytać, czego 
sobie życzę. 
Skinąłem głową z uprzejmym uśmiechem i wskazałem na kartkę papieru przyklejoną 
do szyby, 
która, jak się domyślałem, była cennikiem.
– Czy mógłbym dostać pokój – zapytałem z ulubionym przeze mnie australijskim 
akcentem. 
Tak, coraz bardziej zadowolony byłem z mojej imitacji krokodyla Dandee, ale ta 
akurat poszła na 
marne.
Na drewnianych schodach zastukały kroki i pojawiła się para odziana w długie 
płaszcze. On 
był chudym, drobnym mężczyzną koło pięćdziesiątki, lekko łysiejącym na czubku 
głowy. Resztę 
włosów miał gładko zaczesaną do tyłu i chyba wybrylantynowaną. Z jakichś powodów 
dla wielu 
wschodnich Europejczyków jest to synonim elegancji. Twarz zdobił wielki, 
sumiasty wąs. 
Przeszli obok, nie zadając sobie trudu, aby rzucić mi albo starej choćby jedno 
spojrzenie. 
Zauważyłem, że kobieta była przynajmniej o dwadzieścia lat młodsza od Łysawego i 
wyraźnie 
lepiej pachnąca. Żaden bowiem dezodorant nie był w stanie złagodzić odoru jego 
ciała.
Kobieta wręczyła mi ręcznik wielkości stołowej serwetki i zestaw czegoś, co 
kiedyś było 
białymi prześcieradłami. Zamamrotała coś, uniosła w górę jeden palec, potem dwa. 
Zgadłem, że 
pyta o ilość nocy. Pokazałem palcem, że chcę jedną.
Skinęła głową i napisała kilka cyfr, które jak rozumiem, miały oznaczać cenę. 
150 EEK za 
noc – mniej więcej dziesięć dolarów. To prawie za darmo. Nie mogłem się 
doczekać, aby 
zobaczyć pokój. Wręczyłem jej pieniądze, a ona na prześcieradłach położyła klucz 
przymocowany do dwudziestocentymetrowego kawałka drewna, po czym powróciła do 
swojej 
zupy i do telewizora. Okazja, by nauczyć się teraz estońskiego odpowiednika 
„Życzę miłego 
dnia” nie nadeszła.
Na górze znalazłem pokój numer 4. Był większy, niż myślałem, ale dokładnie tak 
ponury, jak 
się spodziewałem. Znajdowała się tam szafa z ciemnej sklejki, na wielobarwnym, 
zaplamionym 
materacu leżały trzy podniszczone włochate brązowe koce ze sztucznego tworzywa i 
dwie stare 
poduszki z plamami od śliny. Zaskoczył mnie widok małej lodówki w rogu. Była 
niepodłączona, 
ale i tak hotel mógł dzięki temu liczyć na dodatkową gwiazdkę przyznawaną przez 
Estońskie 
Biuro Turystyczne. Obok lodówki, na brązowym fornirowanym stoliczku stał 
telewizor w stylu 
z lat siedemdziesiątych, także niepodłączony. Dywan z wytrzymałego włókna, z 
rodzaju tych, 
którymi wykłada się podłogi w biurach, był dwubarwny: ciemnobrązowo-beżowy, ale 
owego 
beżu należało się raczej domyślać. Wzór na w paru miejscach wypuczonej tapecie 
urozmaicały 
brunatne plamy. Wyjątkowe wrażenie robiły jednak narożnik do siedzenia oraz 
stolik, na którym 
dominowała trójkątna popielnica z grubego szkła – stanowiłaby zapewne dumę 
każdego pubu na 
świecie. Beżowe, nylonowe pokrycie poduszek sofy było wytarte, a stolik w 
niektórych 
miejscach wypalony papierosem. Pokój był zimny, widocznie włączenie ogrzewania 
należało do 
gościa.
Na prawo od drzwi wejściowych znajdowała się łazienka. Zamierzałem zbadać ją 
później. 
Teraz pochyliłem się nad jednym z dwóch grzejników elektrycznych. Stał pomiędzy 
łóżkiem 
a drzwiami i był to mały, kwadratowy model z trzema spiralami.
Podłączyłem go do gniazdka i przekręciłem włącznik – zaczął od razu grzać, 
wypełniając 
powietrze gryzącym zapachem spalonego kurzu.
Drugi grzejnik stał bliżej okna i był modelem bardziej wypracowanym i wyjątkowo 
dekoracyjnym – z dwiema długimi spiralami i plastykową imitacją palącego się 
czarnego drewna 
na czerwonawym tle. Nie widziałem takiego od czasów, gdy w wieku siedmiu lat 
odwiedziłem 
dom moich ciotek. Włączyłem i ten piecyk, obserwując, jak pod plastykiem 
zapaliła się czerwona 
żarówka, a nad nią zaczął wirować krążek, co miało imitować płomienie. To prawie 
tak samo 
dobre jak telewizor.
Poszedłem do łazienki. Ściany i podłogę pokrywały płytki, w większości brązowe, 
ale te, 
które kiedyś popękały, zastąpiono czerwonymi i niebieskimi. Widocznie w 
ostatnich latach 
hotelowy gust uległ zmianie.
Na ścianie nad wanną wisiał kolejny grzejnik o dwóch spiralach, a także 
starodawny owalny 
piec gazowy z widocznym pełzającym płomykiem i długą metalową armaturą, która 
sięgała 
zarówno do wanny, jak i do umywalki. Przygotowany na najgorsze odkręciłem kran, 
ale płomyk 
z odgłosem zmienił się w buchający płomień. Poczułem zazdrość. Chciałem mieć 
taki u siebie 
w domu. Woda natychmiast zrobiła się gorąca, co było dobrą nowiną, będę jej 
wkrótce 
potrzebował w dużych ilościach. Zakręciłem kran i wróciłem do pokoju, w którym 
było już 
znacznie cieplej. Odchyliłem zasłonę i rzuciłem okiem na morze za oknem. Nie 
było widać nic, 
z wyjątkiem płatków śniegu, wirujących w padającym z okna świetle. Zaciągnąłem 
na powrót 
zasłonę i poszedłem rozładować samochód, poczynając od skrzynki z dwiema minami 
oraz 
torbami z zakupami.
Baba w swojej kanciapie przy schodach nie podniosła ani razu na mnie wzroku; 
albo 
wiedziała, że nie należy interesować się, co robią goście, albo była zbyt 
pochłonięta oglądaniem 
serialu z lat sześćdziesiątych o Batmanie.
Z powrotem już w pokoju zabrałem się za nalewanie wody do wanny, zmniejszywszy 
strumień do cienkiej, parującej strużki. Przy użyciu śrubokręta z zestawu 
uniwersalnego 
usunąłem nakrętki na minach i natychmiast poczułem zapach materiału wybuchowego.
Po kolei potrzymałem każdą minę pod kranem, tak by wypełniły się wodą, i 
włożyłem do 
wanny, pozwalając, by z czasem pokryła je lejąca się ciągle woda. Potem 
powróciłem do 
samochodu po dwie następne. Miny były ciężkie, a ja nie życzyłem sobie dramatu, 
jaki by się 
rozegrał, gdybym którąś upuścił. Wniosłem wszystko na górę w trzech rzutach. Na 
koniec 
wziąłem jeszcze gazetę z tylnego siedzenia i zakryłem nią przednią szybę wozu.
Zabrałem się za odkręcanie kolejnych nakrętek i wkrótce wszystkie sześć min 
leżało 
w dwóch warstwach na dnie wanny – ponad trzydzieści kilogramów materiału 
wybuchowego. 
W fabryce roztopiony materiał jest wstrzykiwany do tych bladozielonych 
pojemników i następnie 
pozwala mu się, aby stężał do prawie plastycznej masy. Musiałem więc poczekać, 
aż gorąca 
woda rozmiękczy go teraz ponownie, zanim będzie go można wydobyć.
Powróciwszy do pokoju, włączyłem telewizor, w samą porę, aby zobaczyć związanych 
ze 
sobą Batmana i Robina, siedzących w olbrzymiej filiżance do kawy, podczas gdy 
podniecony 
głos spikera informował, że na kolejną część ich niesłychanych przygód muszę 
poczekać do 
przyszłego tygodnia. Z następującego zaraz po tym tłumaczenia na rosyjski 
wynikało, że gówno 
wiedzieli z tego, co się wydarzyło.
Zabrałem się za bęben z lontem, który wyglądał jak zwykły zielony pokryty 
sztucznym 
tworzywem sznurek do rozwieszania bielizny, z tą różnicą, że w środku zamiast 
linki znajdował 
się wysoce wybuchowy materiał. Miał mi umożliwić odpalenie dwóch ładunków, które 
zamierzałem dopiero sklecić z materiału wydobytego z min. Odciąłem swoim 
lathermanem 
pierwsze pół metra lontu, mogło się bowiem zdarzyć, że materiał wybuchowy 
wewnątrz uległ 
wpływowi warunków zewnętrznych i upływowi czasu, ale proces zniszczenia nie 
powinien był 
raczej sięgnąć dalej niż jakieś dwadzieścia centymetrów w głąb. Bęben wylądował 
następnie 
obok łóżka pod oknem. Od tej chwili ta strona przeznaczona była wyłącznie na 
wyposażenie już 
przygotowane i skontrolowane. W ten sposób nic nie pomylę, nawet gdy dopadnie 
mnie 
zmęczenie.
Bez najmniejszego uprzedzenia na ekranie pojawiły się „Aniołki Charliego”. 
Miałem 
nadzieję, że będzie to wersja z Cheryl Ladd. Farah Fawcett nigdy nie robiła na 
mnie wrażenia, 
kiedy byłem mały. Jak tylko usłyszałem monotonny głos rosyjskiego lektora, 
udałem się do 
łazienki. Poziom wody nie osiągnął jeszcze stanu krytycznego.
Czas na sprawdzenie baterii. Były to zwykłe prostokątne dziewięciowoltowe 
baterie, do 
których wciskało się druciki w rodzaju tych używanych w detektorach dymu i 
zabawkach. Jedna 
z baterii będzie służyć za zapalnik, przesyłając impuls elektryczny biegnący 
wzdłuż przewodu 
zapalającego, który dopiero musiałem zdobyć. Impuls uaktywni spłonkę, która 
zapali lont, a ten 
z kolei spowoduje wybuch. Wszystko pójdzie dobrze, pod warunkiem że ładunek 
elektryczny 
będzie silniejszy od oporu w kablu i spłonce. Łączysz taki kabel z żarówką 
latarki i jeśli zaświeci 
się po tym, jak przez całą długość przewodu przepuścisz prąd, wiesz, że masz 
wystarczająco 
dużo mocy, by zrobić bum-bum.
Było już dość ciepło, tak że mogłem zdjąć kurtkę. Wyjąłem z wewnętrznej kieszeni 
swoją 
polisę. Nie wyglądała już najlepiej, więc złożyłem ją ostrożnie, odnalazłem 
kondom i całość 
wetknąłem do kieszonki w dżinsach.
Następnie wyciągnąłem z gniazdka kabel od nocnej lampy i wyszarpnąłem jego drugi 
koniec 
z podstawy, co dało mi około półtora metra przewodu, ale to było za mało. 
Musiałem znaleźć się 
blisko samej eksplozji, lecz taka odległość to było prawie samobójstwo. Następne 
pół metra 
dostarczył mi kabel od lodówki.
Wanna powinna już być pełna. Poszedłem więc sprawdzić, a Aniołki Charliego, 
przebrane za 
staruszki, ale ciągle wyglądające znakomicie, w tajnej misji zabierały się 
właśnie za infiltrację 
jakiegoś domu starców. Wszystkie miny były już zanurzone w gorącej wodzie, więc 
zakręciłem 
kran. Nie widziałem nigdzie szczotki do czyszczenia toalety, ale znalazłem 
gumowy 
przepychacz. Jego trzonkiem sprawdziłem stan min w środku. Ich zawartość nadal 
była zbyt 
twarda.
Kroki na korytarzu obwieściły przybycie nowych gości. Słychać było kobiecy 
chichot 
i lubieżne pomrukiwania mężczyzny, mijających moje drzwi, po czym drzwi do 
sąsiedniego 
pokoju zatrzasnęły się z hukiem. Wyciągnięty na łóżku, zerkając na Aniołki 
uwalniające świat od 
zła, złączyłem ze sobą dwa kawałki kabla, izolując miejsce połączenia taśmą.
Trzy metry kabla to było jednak wciąż za mało. Najgorsze, że nie wiedziałem, ile 
tak 
naprawdę będzie mi go potrzeba, dopóki nie znajdę się już na miejscu. Dla 
pewności musiałem 
więc mieć go spory zapas. Dobrze by było mieć sto metrów kabla, ale skąd go 
wziąć w środku 
nocy? Jutro będzie za późno na szukanie odpowiedniego sklepu. Musiałem zatem 
zmajstrować 
go więcej samemu, a tym samym pożegnać się z Cheryl. Ze względu na lokalizację 
gniazdka 
w ścianie, kabel telewizora był całkiem długi i ostatecznie miałem w sumie sześć 
metrów 
przewodu.
Przy niedziałającym telewizorze mogłem teraz śledzić rozwój romansu za ścianą. 
Było dużo 
och! i ach!, trochę chichotania i parę klapsów w nagą pupę. Lektor nie był mi tu 
potrzebny. 
Ostatni kawałek kabla połączyłem metodą na świński ogon, używaną przez Western 
Union. 
Stosowali ją na Dzikim Zachodzie chińscy robotnicy przy naprawie pozrywanych 
przewodów 
telegraficznych i jest to w zasadzie węzeł prosty ze skręconymi ze sobą końcami. 
Nie tylko 
gwarantuje przepływ prądu, ale także jest nierozrywalny.
Te trzy kawałki kabla miały różną grubość i zrobione były z różnych metali, ale 
dopóki 
przewodziły prąd, było wszystko w porządku. Owinąłem miedziane przewody wokół 
podstawy 
żarówki i zaizolowałem taśmą. Teraz pozostawało mi tylko zamknąć obieg przez 
wetknięcie 
pozostałej końcówki drutów do bateryjki. I bingo, żarówka zaświeciła się.
Skontrolowałem w ten sposób i drugą baterię. Działała. Jeśli tam na miejscu 
nawaliłyby obie 
i nie byłbym w stanie zdetonować ładunku, musiałbym przejść do planu 
rezerwowego, czyli 
opasać sobie jednak to czoło.
Odwiązałem taśmę z żarówki i połączyłem ze sobą druty miedziane, następnie 
stalowe na 
drugim końcu kabla i uziemiłem je z tyłu lodówki. Miało to na celu rozładowanie 
kabla, ostatnią 
bowiem rzeczą, jakiej bym sobie życzył, było podłączenie kabli do spłonki i 
spowodowanie 
natychmiastowego wybuchu. Zdecydowanie nie byłby to dobry początek dnia.
Zwój kabla dorzuciłem do lontu pod oknem, a baterie położyłem na telewizorze. 
Nigdy nie 
trzyma się zapalników razem ze spłonką albo z resztą sprzętu. Przy takiej 
zabawie zawsze łatwo 
coś spieprzyć. Wszystkie części składowe mogą być trzymane razem wyłącznie w 
momencie 
samego odpalenia ładunku – lekcja, której w latach osiemdziesiątych paru 
chłopców z IRA 
doświadczyło w sposób mało przyjemny.
W pokoju obok wstępna gra miłosna dobiegła końca i rozpoczęła się część główna. 
Albo ona 
naprawdę miała z tego przyjemność, albo on startował do Oscara – łóżko jakby 
chciało się 
przebić przez ścianę do mojego pokoju.
Gdy sprawdzałem po raz kolejny stan min, woda w wannie chlupotała od drgań za 
ścianą. 
Potrwa jeszcze chwilę, zanim będę mógł zacząć wydłubywać z min materiał 
wybuchowy. Aby 
racjonalnie wykorzystać czas, wziąłem kawałek papieru toaletowego i wyszedłem na 
korytarz. 
Podczas gdy umieszczałem skrawek papieru tuż przy dolnym zawiasie drzwi, orgia 
obok 
osiągnęła swój szczyt. Zamknąłem drzwi i sprawdziłem, czy papier jest 
wystarczająco widoczny. 
Skierowałem się w stronę schodów, zostawiając sąsiadów z ich papierosami i 
„Aniołkami 
Charliego”.
Stara kobieta nadal przyklejona była do telewizora. Gdy odrywałem papier 
gazetowy od 
szyby Łady, do moich płuc wtargnęło mroźne morskie powietrze. Motor zastartował 
ciężko 
dopiero po paru kuksańcach z rozrusznika.
37.
Krążyłem wolno po mieście w poszukiwaniu materiałów potrzebnych do 
skonstruowania 
ładunków wybuchowych. Połknąłem w tym czasie kolejne cztery aspiryny, aby 
złagodzić ból 
głowy, który pojawił się w efekcie majstrowania przy minach.
Zauważywszy skupisko kontenerów na śmieci w pobliżu rzędu sklepików i 
warsztatów, 
zatrzymałem tam samochód i przez stare kartony, puszki i szmaty przedarłem się w 
ich stronę. 
Nic ciekawego tam nie znalazłem, oprócz paru połamanych palet opartych o ścianę. 
Trzy 
półmetrowe ich segmenty szybko znalazły się w moim bagażniku, podczas gdy 
zamknięty 
w jakimś warsztacie pies zdzierał gardło z wściekłości, że nie może mnie 
dosięgnąć. Jeden 
segment pomocny mi będzie przy pokonaniu muru, pozostałe posłużą jako osłona 
założonych 
ładunków.
W lokalach gaszono już światła i zaciągano żaluzje. Przebijając się przez gęstą 
mgłę idącą od 
strony morza, oddaliłem się stamtąd na dalsze poszukiwania. Po dziesięciu 
minutach 
patrolowania wymarłego miasta zobaczyłem obiekt, który warto było bliżej zbadać. 
Przed nim 
piętrzyły się śmieci, ale moją ciekawość wzbudziła również jego konstrukcja.
Obiekt okazał się schronem przeciwrakietowym zbudowanym w czasach, kiedy 
spodziewano 
się, że lada chwila nadlecą olbrzymie B-52 Wuja Sama i spuszczą grad bomb na 
miasto. Do 
grubych zaryglowanych metalowych drzwi znajdujących się poniżej poziomu gruntu 
prowadziły 
żelbetowe schody. Na schodach leżały stosy śmieci, nawiane przez wiatr i 
wyrzucone tam przez 
przechodniów. Wśród śmieci znalazłem parę kawałków styropianu, takiego którym 
wypełnia się 
do transportu kartony z wrażliwą na wstrząsy zawartością. Wybrałem dwa kawałki o 
prawie 
metrowej powierzchni. Miały pogrubione rogi oraz tu i ówdzie podziurkowaną 
powierzchnię, dla 
oszczędności materiału i w celu nadania strukturze większej wytrzymałości. 
Miałem więc już 
ramy dla moich ładunków. Przypomniało mi to, jak kiedyś, jadąc do Iraku w czasie 
wojny 
w Zatoce, byłem zmuszony sklecać miny lądowe z kartonów na lody.
Potrzebowałem jeszcze cegły, a w takim miejscu jak to długo szukać nie musiałem.
W hotelu stara opuściła swój posterunek, a w telewizorze leciało coś na kształt 
rosyjskiego 
programu publicystycznego, w którym jego gospodarz pogrążony był w ponurej 
rozmowie ze 
swoim gościem. Wyglądali, jakby próbowali wspólnie zadecydować, który z nich ma 
pierwszy 
popełnić samobójstwo.
Z rękami pełnymi zdobyczy poszedłem na górę, ciesząc się, że mam już wszystko, 
co było 
potrzebne do wykonania akcji, i nie musiałem się już więcej pokazywać.
Z sąsiadującego z moim pokoju wyszła stara z recepcji z naręczem pościeli i 
poszła dalej 
korytarzem. Najwyraźniej pokój wynajmowany był na godziny i pewnie skończyła 
właśnie 
sprzątać po ostatnich tam wyczynach.
Mając ciągle w tle słabe odgłosy telewizyjnej rozmowy, upewniłem się, czy 
papierek przy 
zawiasie jest na swoim miejscu. Był, nieruszony. Spodziewając się fali gorąca, 
otworzyłem 
drzwi.
Już w trakcie stawiania pierwszego kroku, wiedziałem, że coś jest nie w 
porządku. Po 
ścianach nie tańczył cień z plastykowej imitacji kominka, a tak było, gdy stąd 
wychodziłem.
Wypuściłem z rąk rzeczy. Zanim cegła dosięgła podłogi, zacząłem wycofywać się 
już na 
korytarz. I to była ostatnia rzecz, którą na razie mogłem zrobić, może z 
wyjątkiem próby 
podniesienia się z podłogi w pokoju, ale tylko po to, by otrzymać kolejny cios w 
nerki, który 
kładł mnie na nią ponownie. Nadszedł bowiem znowu czas zaciskania zębów i 
zwijania się 
w kłębek. O złapaniu oddechu nie było mowy. Szarpnięciem zostałem odwrócony na 
plecy, 
a głęboko w twarz wciśnięto mi końcówkę lufy. Poczułem, jak podciągnięto mi 
kurtkę 
i przeszukano.
Po tym, jak skuliłem się znowu i odgrywałem prawie nieżywego, odważyłem się 
otworzyć 
oczy. Nade mną sterczał najstarszy z „Chłopców z ferajny”, odziany w swoją 
srebmoszarą 
futrzaną czapkę i czarny skórzany płaszcz.
Byłem również w stanie zobaczyć należącą do kogoś innego parę nóg, także w 
czerni. 
Stojący po moich obu stronach mężczyźni szeptali coś w złości do siebie i 
machali rękami, 
wskazując frajera na podłodze.
Próbowałem korzystając z tego, że właśnie byli zajęci sobą, wziąć głęboki 
oddech, ale mi się 
to nie udało. Za bardzo bolało. Przyszło mi zadowolić się płytkimi, łapczywymi 
haustami 
powietrza, by nie pogarszać bólu w trzewiach.
Potem spojrzałem w górę i zobaczyłem Cieślę. Nasze spojrzenia spotkały się. 
Splunął na 
mnie. Nie czułem strachu, byłem natomiast kompletnie załamany tym, co mi się 
przydarzyło. Po 
prostu czułem się udupiony, tak że nawet nie chciało mi się zetrzeć plwociny z 
twarzy. Leżałem 
tylko i było mi wszystko jedno. Skąd Cieśla wiedział, że tu jestem? A chuj z 
tym, to już mało 
ważne. Zostałem znokautowany przez dwóch bardzo wkurwionych facetów i nie było 
wiadomo, 
czy w ogóle wyjdę z tego pomieszczenia żywy.
Złapali mnie pod pachy, każdy z jednej strony, i posadzili w nogach łóżka. W 
odruchu 
obrony, wciskając dłonie pod pachy, pochyliłem się i spróbowałem sięgnąć głową 
ud, robiąc 
z siebie szaraczka, który nikomu nie zrobi krzywdy.
Ale nie dano mi szansy. Oberwałem w prawy policzek cios, który rzucił mnie na 
łóżko. 
Teraz już nie musiałem udawać; nieco mnie to uszkodziło.
W oczekiwaniu kolejnych razów, zwinąłem się na boku. Ból przeszył całe moje 
ciało, 
a eksplozje gwiazd starały się w najlepsze pozbawić mnie przytomności. Poczułem, 
że za chwilę 
się to stanie, a do tego absolutnie nie mogłem dopuścić. Zawzięcie walczyłem, 
aby nie zamknęły 
mi się oczy. Byłem bezwładnym worem, ale wiedziałem, że muszę wziąć się w garść, 
bo inaczej 
zdechnę.
Gdzieś w tle oni nadal pochłonięci byli kłótnią czy rozmową – doprawdy nie 
mogłem 
rozróżnić. Leżałem więc, starając się mieć oczy otwarte i łapiąc drobnymi, 
płytkimi haustami 
powietrze, wypluwałem krew na włochaty koc.
Moja żuchwa trzeszczała. Pomacałem językiem po ustach i odkryłem, że jeden z 
bocznych 
zębów się ruszał, a po prawej stronie twarzy rosła odrętwiająca opuchlizna. 
Jakbym właśnie 
wyszedł od jakiegoś dentysty psychopaty.
Leżałem z głową na łóżku, dokładnie na wysokości stolika. Jak przez mgłę 
zobaczyłem 
szklaną popielnicę.
Przeniosłem uwagę na Cieślę i starego. Nie raczyli przestać nadawać, nawet gdy 
jakaś para 
minęła nasze drzwi i poszła w głąb korytarza. Stary miał w ręku rewolwer; Cieśla 
trzymał swoją 
broń w kaburze pod pachą, co mogłem zobaczyć, gdy wziął się pod boki i jego 
rozpięta kurtka 
rozchyliła się. Obaj wskazywali na mnie. Wyglądało na to, że Cieśla wyjaśniał, 
kim jestem, 
a przynajmniej, czego to się dopuściłem.
Wtedy też mogłem zobaczyć, czym stary mnie uderzył. Sądząc po ich rozmiarach, 
równie 
dobrze mógł użyć gołych pięści, ale jego wybór padł na krótką obciągniętą skórą 
pałkę, 
najprawdopodobniej obciążoną ołowianymi kulkami.
Obaj znajdowali się o jakieś dwa metry ode mnie po mojej jednej stronie. Po 
przeciwległej, 
w odległości niespełna metra, miałem popielnicę. W dalszym ciągu byli bardziej 
zajęci dyskusją 
niż mną, ale lada chwila mogli dojść do porozumienia, w jaki sposób miałem 
umrzeć, zapewne 
powolny, jeśli miałoby to nastąpić z rąk Cieśli.
Należało działać, najpierw jednak musiałem doprowadzić się do porządku. Byłem 
ciągle 
otumaniony i trzeba mi było zaplanować akcję etapami, inaczej spieprzę wszystko 
i dam się 
zabić.
Zezując na ten kawał szkła, który może uratuje mi życie, wziąłem głęboki oddech 
i zeskoczyłem z łóżka. Ze schyloną głową zaszarżowałem w stronę dwóch ciemnych 
kształtów 
przede mną. Wystarczyło, żebym pozbawił ich ciała balansu i zyskał tym samym 
parę sekund 
luzu. Z wyciągniętymi ramionami rąbnąłem w te dwie kolumny w czarnej skórze i 
nie czekając 
na efekt, odwróciłem głowę, szukając wzrokiem popielniczki. Zza pleców dotarło 
do mnie 
chrapliwe stęknięcie, jakie wydali uderzając o ścianę.
Ze wzrokiem skupionym na szklanym kształcie na stole zatoczyłem się, ale nogi 
zaczęły 
same nieść mnie w jego kierunku. Nie przejmowałem się dochodzącymi z tyłu 
urywanymi 
okrzykami, obchodziła mnie popielniczka. Jeśli pozbierają się za szybko, a ja 
nie zdążę, będzie 
po wszystkim.
Machnąwszy otwartą dłonią w dół, jakbym odganiał muchę, schwyciłem popielnicę. 
Nadal 
zwrócony byłem w stronę stolika, mając tych dwóch za sobą. Odwracając głowę, 
skupiłem się na 
głowie starego, z której teraz spadła czapka. Wykonałem skręt i wymachując 
popielniczką jak 
nożem, zrobiłem w jego kierunku te trzy kroki, które nas dzieliły.
Zbliżyłem się, nie zważając na Cieślę, który zachodził mnie teraz z lewej 
strony. Chciałem 
przede wszystkim dopaść starego, tego ze spluwą w ręku.
Gdy odrywał się od ściany i podnosił do góry broń, na jego twarzy nie malowało 
się 
zaskoczenie ani strach, jedynie wściekłość.
Nadal skupiając się na jego twarzy, zamachnąłem się popielnicą od góry, 
trafiając go w kość 
policzkową. Skóra tuż pod okiem ściągnęła się w dół i pękła. Upadł z krzykiem, 
zahaczając 
ciałem o moje nogi. Etap trzeci zakończony.
Raczej usłyszałem niż zarejestrowałem wzrokiem ciemną sylwetkę z lewej strony, 
tuż nade 
mną.
Nie miałem przygotowanego etapu czwartego. Teraz trzeba było działać na 
wyczucie. Nie 
zadałem sobie nawet trudu, by spojrzeć na Cieślę, na oślep zadałem gwałtowny 
cios. Ciężkie 
szkło dwukrotnie trafiło i odskoczyło od lecącej już w dół głowy, w obu 
przypadkach z taką siłą, 
że w chwili samego z nią kontaktu aż blokowało mi w stawie rękę.
Skoczyłem mu na klatkę piersiową i dalej okładałem go po łbie. Gdzieś w głębi 
duszy 
wiedziałem, że przegrałem, ale było mi wszystko jedno. Widziałem tylko, jak ten 
skurwysyn raz 
po raz oddawał strzały do kobiety w windzie, i pamiętałem, jak inna banda 
skurwieli zrujnowała 
życie Kelly, wykańczając jej rodzinę w Waszyngtonie.
Trzy razy dał się słyszeć trzask i chrzęst pękającej czaszki.
Podniosłem rękę, gotów do następnego uderzenia, ale się powstrzymałem. Starczy. 
Gęsta, 
niemal brunatna krew tryskała z ran na jego głowie. Jego oczy przestały się 
ruszać, a matowe, 
rozszerzone źrenice przybrały nieobecny wyraz. Krew rozlewała się po dywanie, 
który chłonął ją 
jak bibuła.
Trwając nadal na nim okrakiem, z rękami opartymi o jego pierś, wcale nie byłem 
zachwycony faktem, że mnie tak poniosło. Należy wprawdzie czasem umieć się 
nakręcić, aby 
móc przeżyć, ale żeby tak kompletnie stracić kontrolę – to mi się nie podobało.
Odwróciłem głowę, by sprawdzić, co ze starym. Pałka i rewolwer leżały na ziemi, 
on też, 
skulony, jęczący, z przytkniętą do twarzy czapką, jakby była kompresem. Jego 
nogi bezsilnie 
kopały podłogę.
Podniosłem się wolno i odkopałem od niego rewolwer. Wyglądał na kaliber 38, 
specjalną 
wersję o krótkiej lufie, taki jakiego używali amerykańscy gangsterzy w latach 
trzydziestych. 
Przeciągnąłem starego przez ciało Cieśli do łazienki, zostawiając jego nasączoną 
krwią czapkę 
tam, gdzie była. Stało się teraz jasne, dlaczego zawsze miał ją na głowie – był 
niemal kompletnie 
łysy.
Nadal pojękiwał i prawdopodobnie czuł się bardzo podle, ale ciągle żył, a to 
było dla mnie 
zagrożeniem. Szczęki pulsowały bólem od wysiłku, jakim było targanie go, ale 
przynajmniej 
serce zaczęło się uspokajać. Nie było innego wyjścia, musiał umrzeć. Szczęśliwy 
z tego powodu 
nie byłem, ale nie mogłem go tu zostawić żywego. Miałem przecież być jutro w 
bazie Małyszki. 
Mógłby mi wszystko zepsuć.
Puściłem go, a on osunął się na posadzkę łazienki. Odkręciłem kran z gorącą wodą 
i piecyk 
zaczął huczeć.
Teraz dopiero zobaczyłem rozmiar uszkodzeń jego twarzy. Na policzku widniała 
dwucentymetrowa dziura, w którą swobodnie można by włożyć dwa palce. Spod 
postrzępionej 
tkanki wychynęła biała, naga kość.
Przejrzenie jego portfela, podczas gdy on nadał pojękiwał sobie na podłodze, nie 
przyniosło 
specjalnych rewelacji. Pieniądze – estońskie i rosyjskie – mogły się przydać, 
wetknąłem je sobie 
do kieszeni dżinsów i wycofałem się do pokoju.
Przestępując nad Cieślą, podniosłem z podłogi rewolwer i wziąłem do ręki jeden z 
kocy.
Odbezpieczyłem broń, tak aby była gotowa do użycia. Nie chciałem bowiem, gdy 
nacisnę na 
spust, aby odsuwający się do tyłu zamek zaciął się na kocu, zanim powędruje do 
przodu i odpali 
nabój.
Wszedłem do łazienki i nawet nie patrząc na twarz starego, być może, by uniknąć 
jego 
spojrzenia, zatkałem lufę kocem i przyłożyłem mu ją do głowy. Szybko owinąłem 
rewolwer 
kudłatym materiałem i wypaliłem.
Dał się słyszeć przytłumiony strzał i trzask rozbijanej przez wychodzący z jego 
głowy pocisk 
płytki podłogowej. Opuściłem koc na jego głowę i nasłuchiwałem. Wokół nie dało 
się usłyszeć 
żadnej reakcji na strzał, byłem w miejscu, gdzie ewidentnie nie stawia się za 
dużo pytań, nawet 
gdy za ścianą odbywa się zbiorowy gwałt. Moje zmysły zarejestrowały jedynie szum 
piecyka 
i smród nadpalonego nylonu.
Wyłączyłem wodę, piecyk zamarł, a ja wyszedłem z łazienki. Wyszukałem portfel 
Cieśli 
i opróżniłem go z pieniędzy. Jego spluwa nadal spoczywała płytko w kaburze. 
Zrozumiałem, 
jakie miałem szczęście. Jeszcze ułamek sekundy, a cała zabawa mogłaby mieć 
zupełnie inny 
finał. Był to Makarów, rosyjska kopia Waltera PPK, ulubionej broni Jamesa Bonda, 
najlepsza do 
użycia na bliską odległość, gdy na przykład ktoś szuka z tobą zaczepki w jakimś 
„komfort-
barze”. Na duże odległości pistolet ten miał taką samą siłę rażenia, jakby nim 
po prostu rzucić 
w kierunku napastnika. Nic dziwnego, że w pewnych kręgach nosił przydomek 
„dyskotekowa”. 
Postanowiłem go zatrzymać. Kolba tej rosyjskiej wersji była wypukła, co 
utrudniało dobry chwyt 
za pierwszym razem, szczególnie tak małymi jak moje dłońmi, ale mogłem z niej 
mieć większy 
pożytek niż z 38.
Krew Cieśli gęstniała i zbierała się na dywanie, który nie był w stanie jej już 
więcej 
wchłonąć. Wziąłem następny koc z łóżka i rozłożyłem go wokół jego głowy, aby nie 
dopuścić do 
przesączenia się krwi przez podłogowe deski. Skończyło się na tym, że po prostu 
otuliłem całą 
głowę kocem.
Otworzyłem drzwi na korytarz, rozejrzałem się i spojrzałem na moją „listę 
obecności”, na 
którą nikt się nie wpisał. Dlaczego mnie zawiodła? Dlaczego ciągle była na swoim 
miejscu? 
Wkrótce stało się to jasne – przykleiła się po prostu do framugi. Gąbczasta 
taśma izolująca 
musiała być założona zaraz po tym, jak wynaleziono taki materiał. Teraz była 
brunatna i kleista 
ze starości. Nauczka, by nie umieszczać znaków ostrzegawczych na starych taśmach 
uszczelniających.
Włączyłem na powrót grzejnik, podwinąłem rękawy i wziąłem się do roboty.
38.
Aby nie oparzyć rąk w trakcie wyciągania kolejnej miny z wanny i wylewania z 
niej wody, 
ponownie posłużyłem się rączką przepychacza, którą wetknąłem w otwór po wieczku.
Zaniosłem minę na kijku do pokoju, nadeptując po drodze na czapkę starego. Krew 
nie 
wsiąkła w nią w takim samym stopniu jak w dywan i koc – widocznie była z 
prawdziwego futra, 
które tak łatwo nie przemięka.
Położywszy minę na stoliku, poszedłem otworzyć okno i zimne morskie powietrze 
wtargnęło 
do wewnątrz. Po przeciwległej stronie drogi fale morskie rozbijały się o brzeg.
Mało plastyczny przedtem środek wybuchowy był teraz na tyle miękki, że można 
było go już 
wyjąć i uformować. Zabrałem się do dzieła, osłaniając przedtem ręce plastykowymi 
torbami, by 
nitrozwiązki nie dostały się do obiegu krwi przez jakieś skaleczenia lub drogą 
bezpośredniego 
wchłaniania. Nie zabiłoby mnie to – szpitale aplikują przecież nitroglicerynę 
zawałowcom – ale 
ból głowy stulecia miałbym zagwarantowany.
Gdy skończyłem, pokój cuchnął marcepanem, a przede mną na stoliku piętrzyło się 
z pięć 
kilogramów zielonkawej masy przypominającej plastelinę. Nieco już zdążyła 
stwardnieć, ale 
wiedziałem, że jak tylko urobię ją trochę dłońmi, przywróci to jej plastyczność. 
Z kilogram masy 
przywarł na amen do ścianek min, więc ją zostawiłem.
Odwracając twarz od oparów, rękami nadal okutanymi w plastyk, urabiałem masę jak 
ciasto. 
Ale i tak poczułem, że robi mi się słabo, chociaż mogło to być też związane ze 
sposobem, w jaki 
na przywitanie potraktował mnie Cieśla i ten stary w czapie.
Kiedy miałem już gotowe trzy okrąglutkie kule masy, zabrałem się za ich 
wałkowanie 
drążkiem od przepychacza. Zapach marcepanu przywołał w mej pamięci 
bożonarodzeniowe 
smakołyki, z których jako dziecko wyjadałem żółtawą marcepanową masę, 
wydłubywaną 
pospiesznie spod cukrowej glazury.
Podczas gdy bawiłem się w gospodynię domową, pokój obok znowu przekształcał się 
w miłosną alkowę. Zadźwięczały klucze, trzasnęły drzwi, ale tym razem głosy nie 
były 
radosnymi szczebiotami. Zdaje się, że teraz miało być na poważnie.
Wałkowałem nadal, a dziwka obok przeleciała cały swój repertuar jęków i 
westchnień, 
żadnych tam chichotów jak poprzednio – pełna operowa powaga. Męskie stękanie i 
rytmiczny 
łomot nastąpił niemal od razu. Biedaczka, pewnie nie miała nawet czasu odłożyć 
na bok torby 
z chipsami.
Gdy masa ładunku miała już niecały centymetr grubości i średnicę pizzy, pociąłem 
ją na 
około pięciocentymetrowe paski za pomocą skrobaczki do szyb samochodowych. Z 
każdego 
placka wyszło ich sześć. Następnie przestępując ponad głową w krwawym kocu 
poszedłem do 
łazienki, aby wyciągnąć zatyczkę z wanny i nalać nowej wody.
W szeroko otwartych oczach starego malowało się zdumienie. Starając się nie 
zwracać uwagi 
na ciało, odkręciłem kran i sprawdziłem ciepłotę wody, tak jak to się robi 
przygotowując kąpiel 
dla dziecka. Najchętniej zostałbym w łazience, szum piecyka bowiem przyjemnie 
zagłuszał duet 
za ścianą, ale czekała mnie robota z pozostałymi pięcioma minami. Przeniosłem 
się więc do 
pokoju, dzierżąc na kijku kolejny kawałek sowieckiej maszynerii wojennej.
W pokoju było teraz tak zimno, że zaczęło mi lecieć z nosa. Wycierając go 
ostrożnie 
rękawem, uważając, czy na skórę nie dostała się jakaś odrobina marcepanu, 
zasiadłem do 
kolejnej wybuchowej konserwy.
Plastyczny materiał wybuchowy jest substancją, która niemal błyskawicznie 
rozpada się po 
zdetonowaniu. Do tego momentu większość jej składników jest niegroźna i odporna 
na wodę. 
Niektóre z takich materiałów możesz nawet bez ryzyka podpalić i, na przykład, 
zaparzyć na nich 
szybko kawę. W chwili wybuchu wyzwala się jednak niezwykle niszczycielska siła, 
dzięki której 
możliwe jest przebicie się przez twardy jak stal materiał.
Pozostały mi jeszcze do opróżnienia cztery miny. Zacząłem marzyć o kawie. Na 
obsługę 
hotelową nie miałem jednak co liczyć, w każdym razie nie na taką, o jaką mi 
chodziło, dalej więc 
wydłubywałem, ugniatałem i rozwałkowywałem materiał wybuchowy, aby pociąć go 
potem na 
kilkucentymetrowe paski, a do tego wszystkiego przyśpiewywał mi miś zza ściany. 
Brzmiał 
teraz, jakby zbliżał się do finału. Miałem nadzieję, że zaraz potem zapadnie w 
sen zimowy.
Mniej więcej godzinę później, mając już ciasto pocięte do końca, wysunąłem z 
mojego 
leathermana ostrze i położyłem je na rozgrzanej do czerwoności spirali piecyka. 
Następnie 
ułożyłem na łóżku jedną z płyt styropianowych, dnem do dołu. Cieśla nadal mnie 
wkurwiał, bo 
musiałem za każdym razem przestępować jego ciało, złapałem go więc za nogi – 
zsuwająca się 
z koca głowa z głuchym stukotem uderzyła o dywan – i przeciągnąłem bliżej drzwi. 
Ponownie 
owinąłem mu wokół głowy koc i na koniec wytarłem ręce o jego czarny golf.
Stosując ręcznik zamiast rękawic kuchennych, zdjąłem gorącego leathermana z 
grzejnika 
i szybko odciąłem ze styropianowej tacki wszystkie ścianki, wypukłości i 
pogrubione kanty. 
Pozostała metrowa płyta, równiutka po jednej stronie, jako tako wyrównana po 
drugiej. Teraz 
przyszła kolej na zaznaczenie w odległości dziesięciu centymetrów od brzegu 
gorącym nożem 
szerokiego mniej więcej na dziesięć centymetrów pasa wzdłuż wszystkich boków. 
Smród 
palonego styropianu był jeszcze gorszy od zapachu marcepana.
Trzymając ukośnie nóż, zacząłem na zamarkowanej powierzchni wycinać kanał w 
kształcie 
odwróconej litery „V”. Wyszło coś na kształt okopu biegnącego wzdłuż wszystkich 
boków, na 
którego dnie płasko spoczywały jakby cztery wyjątkowo długie czekoladki 
toblerone. Paski 
materiału wybuchowego miały leżeć wzdłuż obu boków czekoladek i gdy płyta z 
ładunkiem 
będzie gotowa, będzie można całość przyłożyć gładką stroną do ściany obiektu.
Nie da się wysadzić w powietrze mostu za pomocą kilku lasek dynamitu. Aby 
rozwalić, co 
tam ci akurat trzeba – beton, stal czy cegłę – minimalną ilością materiału 
wybuchowego 
i osiągnąć przy tym jak najlepszy efekt, należy skanalizować siłę uderzeniową, 
wykorzystując 
tzw. efekt Munroe’a. Trzydziestostopniowy skos, jaki dają skierowane w stronę 
celu szczyty 
toblerone, spowoduje, że znakomita większość fali uderzeniowej pójdzie w stronę 
podstawy 
wyimaginowanych batoników czekolady i poza nie. Jeśli toblerone byłyby zrobione 
z miedzi, siła 
eksplozji mogłaby przedrzeć się przez wielocentymetrową warstwę stali, ponieważ 
stopiona 
w wyniku wybuchu miedź poleciałaby razem z falą wybuchu do przodu. Nie 
dysponowałem 
miedzią, lecz jedynie styropianem, ale sam materiał wybuchowy był wystarczająco 
silny, by 
zapewnić efekt, o jaki mi chodziło.
W głowie dudniło mi porządnie od tej nitrogliceryny, łyknąłem więc kolejną 
aspirynę. 
Zostały mi ich tylko cztery.
Powróciłem do swojego dłubania, a za drzwiami rozległy się głosy dwóch kłócących 
się 
mężczyzn, do których wkrótce dołączył głos kobiety, wyraźnie próbującej ich 
pogodzić.
Trzasnęły zamykane naprzeciwko drzwi i zapadła cisza. Spodziewałem się stamtąd 
zwyczajowych odgłosów, lecz dobiegły mnie jedynie głosy dalszej scysji, teraz ze 
znaczącym 
udziałem kobiety.
Gdy ukończyłem wycinanie w styropianie trójkątnego wyżłobienia, między jego 
podstawą 
a dnem płyty pozostało jedynie jakieś cztery centymetry. Taka grubość dawała 
ukierunkowanej 
fali uderzeniowej moc wystarczającą do spenetrowania zewnętrznej ściany mojego 
obiektu.
Pozostało mi więc jedynie ułożyć materiał wybuchowy wzdłuż boków toblerone i na 
ich 
szczyt, pilnując, aby paski ściśle do siebie przylegały i tworzyły w ten sposób 
jeden wielki 
ładunek. Okutawszy na powrót ręce plastykowymi torbami, zacząłem układać, 
ugniatać i sklejać, 
jakby chodziło o wykwintne ciasto czy tort. Naprzeciwko nadal miała miejsce 
pyskówka, ale 
zupełnie mi to nie przeszkadzało. Nawet przyjemniej było z sąsiadami, którzy dla 
odmiany 
rozmawiali, a nie tylko wydawali jęki czy łomotali łóżkiem.
Mając już gotową podwójną warstwę ładunku, mogłem teraz zabrać się za lont 
zapalający. 
Przeciąłem go na dwa kawałki, jeden metrowy, drugi o długości mniej więcej 
półtora metra. 
Zawiązałem na końcach każdego podwójne węzły i wetknąłem w masę po 
przeciwległych 
bokach kwadratu. Przytwierdziłem je jeszcze dodatkowo skrawkami masy, tak aby 
były 
porządnie wtopione w ładunek.
Założyłem dwa lonty, chciałem bowiem, aby wybuch nastąpił z dwóch stron 
jednocześnie, co 
zwiększy jego siłę rażenia. Dla pewności ciasno skleiłem taśmą oba lonty ze sobą 
na długości 
około piętnastu centymetrów, tak że teraz odległość od ich miejsca złączenia do 
ładunku była 
równa. Od tego złączenia zwisało pół metra dłuższego lontu – ta część nazywa się 
„ogonem”. 
Dzięki niemu, od miejsca styku ogona ze sklejeniem dwie fale detonacyjne 
powędrują w stronę 
ładunku z jednakową prędkością i pokonując też jednakową odległość, dotrą do 
miejsc po obu 
stronach toblerone dokładnie w jednakowym czasie.
Efekt Munroe’a skieruje siłę eksplozji w stronę podstawy toblerone, która zanim 
uderzy 
w cel, na swojej drodze poprzez kilkucentymetrową warstwę pianki skumuluje 
energię. Jak 
wszystko pójdzie dobrze, otrzymam w zamian ziejącą na metr kwadratowy dziurę w 
ścianie 
mojego obiektu.
Nadal byłem zajęty mocowaniem toblerone do styropianu taśmą, gdy usłyszałem dwa 
męskie, podpite, śmiejące się głosy dobiegające od strony schodów i kierujące 
się do pokoju 
sąsiadującego z moją łazienką.
Do zrobienia pozostawał mi jeszcze drugi ładunek, znowu więc położyłem do 
rozgrzania nóż 
na piecyku i słuchałem, jak moi nowi sąsiedzi, nadal śmiejąc się i żartując, 
włączyli na cały 
regulator telewizor. Stłumiło to nieco odgłosy dochodzące z pokoju naprzeciwko.
Wykonanie drugiego ładunku zajęło mi pół godziny, co odbyło się przy 
akompaniamencie 
ścieżki dźwiękowej jakiejś amerykańskiej komedii, oczywiście z rosyjskim 
lektorem. Dowcipy 
w wersji rosyjskiej podobały mi się jakoś bardziej.
Złożyłem następnie oba ładunki jak kanapkę z toblerone w środku, co miało mi 
ułatwić ich 
transport. Wetknąłem także do środka lonty. Całość owinąłem jedną z linek 
holowniczych, tak 
aby trzymała się kupy, a pod sznur wetknąłem dwa kawałki palety, zabranej 
uprzednio spod 
kontenera. Na koniec do pakunku przymocowałem bęben z pozostałością lontu, 
przeciągając za 
którymś razem linkę także przez środek szpuli. Wszystko, czego będę potrzebował, 
miałem już 
zebrane w jedno. Wyglądało to jak niezdarnie zapakowany harcerski plecak.
Zanim będę mógł sobie stąd pójść, do zrobienia pozostało jeszcze parę drobnych 
rzeczy. 
Zebrałem do kupy wszystkie kawałki nylonowej linki i stworzyłem z nich jedną, 
około 
trzydziestometrową, po czym co metr zrobiłem na niej węzeł. Jeden z jej końców 
przywiązałem 
do liny, którą związany był ładunek.
Następnie wziąłem do ręki pozostałą mi jeszcze trzecią deskę z drewnianej 
palety. Czas na 
następny chwyt z repertuaru MI9. Wyżłobiłem wokół niej bruzdę jakieś dziesięć 
centymetrów od 
jednego z końców i okręciłem w tym miejscu luźny koniec linki przymocowanej do 
ładunków. 
Do drugiego końca drewna przyłożyłem cegłę, tak aby jej dłuższy bok był 
równoległy 
z dłuższym kantem deski, i owinąłem je obie ręcznikiem. Następnie 
przytwierdziłem wszystko 
taśmą izolującą. Teraz wszystko było już gotowe.
Simba wskazywał godzinę 3:28. Na wyruszenie było w zasadzie za wcześnie, nie 
miałem 
jednak pojęcia, kto jeszcze wiedział o tym, że Cieśla i ten starszy złożyli mi 
wizytę. Podczas gdy 
z zawiniętym w koc ładunkiem schodziłem do samochodu, trójkącik w pokoju 
naprzeciwko 
wznowił kłótnię. Tym razem chodziło zapewne o zapłatę.
39.
Sobota, 18 grudnia 1999 roku.
W popołudniowych ciemnościach pojechałem główną szosą na zachód w stronę 
Tallina, 
skręciłem następnie w lewo w stronę Pussi, ponownie przekroczyłem tory kolejowe 
i zostawiając 
za sobą zapyziałe baraki, w których zadekowali się na zimę ludzie, skierowałem 
się już w stronę 
samego celu.
W ciągu ostatnich dwunastu godzin, od kiedy opuściłem hotel, nie robiłem nic 
oprócz 
jeżdżenia w kółko, ze dwa razy jedynie zatrzymując się, aby zatankować benzynę. 
Wszystko po 
to, aby utrzymać w samochodzie ciepło.
Wychodząc, zapłaciłem starej za dodatkowe dwie noce. Jeśli będę miał szczęście, 
nie będzie 
miała powodu, aby zajrzeć przez ten czas do pokoju.
Namiotowe stragany ustawione tu i ówdzie na poboczach były jak miniaturowe 
stacje 
obsługi, a para wychodząca z otworów wentylacyjnych upodobniała je do polowych 
kuchni 
w obozach dla uchodźców. Gdy zatrzymałem się, by kupić kawę i ciastka, okazało 
się, że dobrze 
jest mieć spuchniętą i poobcieraną twarz, mogłem bowiem wykręcić się od mówienia 
jakimś 
bełkotem i wskazywaniem palcem. Problem pojawił się z chwilą, gdy zabrałem się 
do jedzenia 
i picia; ząb napieprzał mnie porządnie, a w takich jak te miejscach nie 
sprzedawano środków 
przeciwbólowych. Ostatnie cztery aspiryny wyszły już wiele godzin temu.
Pistolet Cieśli miałem przy sobie, rewolwer 38 w schowku w samochodzie. Do 
żadnego 
z nich nie było zapasowych nabojów.
Podczas gdy wolno posuwałem się wzdłuż jednopasmowej drogi, po lewej stronie, 
w światłach wozu zobaczyłem betonowy mur.
Wyglądało na to, że nic się tu nie zmieniło. Nadal nie paliły się żadne światła, 
wokół nie 
widziałem żadnego ruchu, brama była zamknięta. Zaparkowałem na tym samym 
podjeździe co 
poprzednio, wyłączyłem motor i chwilę siedziałem w szybko oziębiającym się 
samochodzie, po 
raz ostatni powtarzając w myślach plan działania.
Zmusiłem się, aby wyjść na zimno. Miałem teraz na sobie rękawiczki i poplamioną 
krwią 
futrzaną czapkę starego. Zanim wyjąłem ładunki z bagażnika, przykryłem szybę od 
strony 
kierowcy gazetą. Linka holownicza, którą ładunek był owinięty, stanowiła teraz 
poręczny pasek 
na ramię. Na koniec ukryłem kluczyki pod tylnym prawym kołem. Gdybym wpadł w 
ręce 
Małyszki, przynajmniej nie znajdą i nie odbiorą mi kluczy, jeśli udałoby mi się 
uciec. Na 
dodatek, gdybym skontaktował się jakoś z Tomem, także i on miałby możliwość 
ucieczki, jeśli ja 
sam nie zdołałbym dotrzeć z powrotem do samochodu.
Nie zamierzałem go zabijać. Byłem mu dłużny za to, co zrobił przy ogrodzeniu 
domu Finów. 
Ponadto nie chciałem także i jego mieć na sumieniu, tak jak i choroby Kelly. W 
pierwszej chwili 
przypisałem tę nagłą zmianę w moim nastawieniu do Toma temu, że wcześniej nie 
myślałem 
o ratowaniu jego skóry w takim stopniu, w jakim chciałem uratować własną. Teraz 
jedynie on 
mógłby potwierdzić moją opowieść wobec Lynna w razie, gdyby cała sprawa posrała 
się 
dokumentnie. No bo dlaczego niby miała się nie posrać? Do tej pory wszystko się 
przecież 
pieprzyło. Jakkolwiek nie podobała mi się ta myśl, musiałem przyznać przed samym 
sobą, że 
polubiłem tego pyzatego palanta. Nie był wprawdzie typem z rodzaju tych, z 
jakimi się zwykle 
zadawałem, i definitywnie nie doszłoby w naszym przypadku do spotkań na poranną 
kawkę, ale 
facet był w porządku i tak jak ja potrzebował trochę spokoju. Nosiłem się z tą 
myślą od czasu, 
gdy zainstalowałem się w tanim hotelowym pokoju w Helsinkach. Dlatego też na 
wszelki 
wypadek miałem teraz ze sobą jego paszport.
Ziąb panował taki jak dotychczas, ale idąc wzdłuż drogi podniosłem do góry i 
zawiązałem 
nauszniki swojej nowej futrzanej czapki, aby móc lepiej słyszeć. Byłem już na 
wysokości komina 
oraz przypominającego hangar budynku i nadal nie dochodził do mnie żaden dźwięk 
od strony 
zabudowań. Dotarłem na podjazd prowadzący do dużej bramy ze stalowych płyt, 
rozejrzałem się 
i zrobiłem kilka kroków w jej kierunku. Przystanąłem i nasłuchiwałem. Teraz 
mogłem już 
wyłapać uchem dalekie brzęczenie generatora, ale tylko dlatego, że wiedziałem o 
jego istnieniu. 
Poza tym nic.
Dotknąłem ręką bramy – nie była otwarta. Sprawdziłem furtkę w prawym jej 
skrzydle, ale 
także była zamknięta na klucz. Oczywiście nie spodziewałem się takiego 
ułatwienia, jak otwarta 
brama, ale byłoby rzeczą niezwykle głupią zadać sobie trud forsowania muru, 
podczas gdy 
mógłbym po prostu przejść sobie przez nią spacerkiem.
Odkładając za siebie ładunki, przywarłem do ziemi w prawej koleinie po oponach 
i przyłożyłem oko do szczeliny między gruntem a bramą. Po drugiej stronie nic 
się nie zmieniło. 
Nadał świeciło się w dwóch oknach na parterze, a w większym budynku po prawej 
stronie było 
ciemno. Nie miałem pojęcia, co to wróżyło, chociaż z drugiej strony, nie miało 
to zbyt dużego 
znaczenia – i tak zamierzałem tam się dostać i całe to miejsce rozwalić, no i 
najchętniej odnaleźć 
też Toma.
Ponownie na nogach i z moim harcerskim plecakiem na ramieniu, zawróciłem w 
stronę 
samochodu, ale w odległości około siedemdziesięciu pięciu metrów od hangaru 
zboczyłem 
w głęboki śnieg. Zamierzałem obejść przez pole budynek od lewej strony i dotrzeć 
do niego od 
tyłu. Nie dało się uniknąć zostawienia śladów na śniegu, ale przynajmniej mogłem 
spróbować iść 
tak, aby nie były one zbyt widoczne z drogi.
Zlodowaciały na wierzchu śnieg sięgał miejscami do kolan, miejscami do pasa. 
Noga 
najpierw napotykała opór lodu, który jednak puszczał pod moim ciężarem. W 
głębokich zaspach 
czułem się jak jakiś lodołamacz na Bałtyku.
Brnąłem do przodu, dżinsy przemokły i zaczęły mi marznąć nogi. Przynajmniej noc 
była 
prawie bezchmurna i wzrok przystosował się jako tako do poświaty gwiazd.
Na koniec zamajaczyła przede mną tylna ściana hangaru. Przedostałem się do 
środka. 
Podłoga była tam betonowa, a przez żelazne żebrowanie sufitu prześwitywało coś, 
co wyglądało 
na eternit. Ostrożnie i powoli posuwając się w stronę muru kompleksu, po mniej 
więcej 
dwudziestu krokach byłem już w stanie rozróżnić ciemny kształt otworu 
drzwiowego. Gdy 
dotarłem do rogu hangaru, znieruchomiałem nasłuchując. Nic, tylko łagodny jęk 
wiatru.
Pokonując w śniegu pięcio – czy sześciometrową odległość między tymi dwoma 
obiektami, 
dostałem się do drzwi i od razu wiedziałem, że spotka mnie zawód. Były żelazne, 
metal był 
o wiele starszy od tego w bramie głównej, cały pokryty łuszczącą się rdzą. Same 
drzwi 
wyglądały jednak solidnie; po tej stronie nie było w nich zawiasów ani zamka. 
Pchnąłem je, ale 
nawet nie drgnęły. Skręciłem więc w prawo i oddalając się od drogi przebrnąłem 
wzdłuż muru 
jakieś piętnaście metrów. Miałem nadzieję, że teraz znalazłem się naprzeciw 
krótszej ściany 
większego z dwóch budynków wewnątrz ogrodzenia.
Odłożyłem w śnieg ładunki i rozwinąłem linę przymocowaną do deski z cegłą na 
końcu. 
Mając zaledwie parometrowy luz wokół, zacząłem machać nią nad sobą jak miotacz 
młotem 
i puściłem w momencie, gdy znalazła się we właściwej pozycji, by przelecieć 
ponad murem. Nikt 
nie zakwalifikowałby mnie do szkockiego konkursu gier sprawnościowych. Wszystko 
spadło mi 
z powrotem pod nogi. Właśnie w chwili, gdy rozplątywałem linkę, przygotowując 
się do 
drugiego podejścia, na ścianę budynku padło światło samochodowych reflektorów. 
Rzuciłem się 
na kolana, gotów zakopać się w śniegu. I zdałem sobie sprawę, że w tej pozycji 
byłem w nim 
zakopany. Światła stały się jaśniejsze i zniknęły tylko na pół sekundy, by 
rzucić jasny snop 
w niebo, gdy wóz podskoczył na wybojach. Wydobyły z ciemności wnętrze hangaru i 
gęstwina 
metalowych podpór rzuciła drgające cienie.
Potężny warkot silnika wysokoprężnego o dużej mocy powiedział mi, że w moją 
stronę 
zbliżał się ciągnik. Uspokoiłem się. Chyba banda Małyszki nie polowałaby na mnie 
na Massey 
Fergusonie.
Huk wzrastał, blask reflektorów zrobił się teraz bardzo intensywny i ciągnik 
pojawił się 
w prześwicie między betonowym murem a hangarem. Wyglądał na relikt z epoki 
sowieckich 
kołchozów, a ilość majaczących w kabinie sylwetek zdecydowanie przekraczała tę, 
którą mieli 
w zamyśle konstruktorzy tego cacka. Być może miejscowe knajpiane towarzystwo 
udawało się 
do „Sierpa i Młota” na następną wódeczkę.
Światła i warkot oddaliły się, toteż wziąłem się ponownie do pracy. Po dwóch 
kolejnych 
próbach deska poszybowała wreszcie ponad murem, a ja trzymałem drugi koniec liny 
przy 
ładunku mocno w rękach. Linką szarpnęło, gdy deska ukończyła swój lot, i 
prawdopodobnie 
zadyndała jakiś metr nad ziemią po drugiej stronie. Zacząłem delikatnie 
przyciągać ją do siebie, 
czekając na moment, aż poczuję opór, co będzie oznaczać, że węzeł wokół deski 
zatrzymał się na 
szczycie muru. Chodziło o to, aby dzięki przeciwwadze stworzonej przez cegłę na 
jej końcu, 
deska zakotwiczyła się pod załomkiem muru. Z tego właśnie względu mury więzienne 
zakończone są u góry gładką, owalną metalową osłoną, aby nie było tam czego 
szukać z tego 
typu wynalazkami. Jeszcze jedna zasługa MI9.
Trzymając linkę napiętą i na poły oczekując, że deska lada moment zwali mi się z 
powrotem 
na głowę, z wolna uwiesiłem się na niej całym ciężarem. Tandetna nylonowa lina 
napięła się 
i zaprotestowała, ale nie puściła. Ze stopami na murze, wyszukując betonowych 
nierówności jako 
podpórki i wykorzystując węzły, które uprzednio zawiązałem na linie, począłem 
wspinać się 
w górę.
Dotarcie do szczytu muru nie zajęło mi dużo czasu, wciągnąłem tam ciało i 
przywarłem 
płasko na szerokim na metr zwieńczeniu muru. Ten większy budynek zasłaniał mi w 
dużej 
mierze widok na mój cel poniżej. Światło padające z okien na śnieg to było 
wszystko, co mogłem 
dostrzec. Nieustające dudnienie generatora było teraz dobrze słyszalne.
Śnieg i lód spadał kaskadami z muru, gdy przekręcałem się na brzuchu w stronę, z 
której tu 
dotarłem. Z nogami dyndającymi teraz po wewnętrznej stronie muru, począłem 
ostrożnie 
wciągać na górę ładunki. Nie obchodziło mnie, czy będzie coś słychać, nie 
chciałem ich 
uszkodzić.
W końcu, gdy wciągnąłem już ładunki na górę, wykonałem zwrot i spuściłem je 
delikatnie na 
drugą stronę. Teraz pozostawało mi po prostu umieścić deskę po drugiej stronie 
muru i tam się 
dostać.
Uważając, by linka była napięta, zsunąłem się powoli trochę niżej, i jak tylko 
na kancie muru 
znalazłem biodrami oparcie, owinąłem linką prawą stopę. Następnie przeniosłem na 
linę cały 
ciężar ciała i tak szybko, jak mogłem, opuściłem się na ziemię.
Dodatkowo obciążyłem śniegiem ładunki, aby ciężar deski nie przeważył i nie 
przeciągnął 
ich z powrotem na drugą stronę. Ważne było, aby lina pozostała na swoim miejscu, 
podczas gdy 
ja udałem się na szybki zwiad. Jak na razie była to moja jedyna droga ucieczki.
Teraz, gdy byłem na poziomie gruntu, generator dudnił wystarczająco głośno, aby 
zagłuszyć 
skrzypienie dziewiczego śniegu i lodu pod moimi krokami, które skierowałem ku 
zardzewiałym 
bocznym drzwiom w murze. Wyjąłem z kieszeni i włączyłem latarkę. Pojawiła się 
jedynie cienka 
strużka światła, ponieważ większość szkiełka zakleiłem wcześniej taśmą.
Drzwi wymagały trochę pracy. Wszystko dobrze, jak się dotrze do celu, ale równie 
dobrze 
jest mieć zabezpieczony odwrót. Jeśli nie zorganizowałbym sobie lepszej drogi 
niż wspinanie się 
po sznurze na mur, w razie wpadki znalazłbym się w całkiem głupiej sytuacji. 
Pracując z latarką 
w zębach, mogłem zobaczyć, że drzwi były porządnie zaryglowane prawie półmetrową 
sztabą 
biegnącą przez środek i zardzewiałą tak jak gdyby nikt tych drzwi od lat nie 
otwierał. Zacząłem 
obiema rękami delikatnie podnosić rygiel w górę i w dół, ciągnąc jednocześnie na 
boki, co za 
każdym razem dawało pewien skutek, aż w końcu sztaba puściła. Pociągnąłem 
ostrożnie drzwi 
ku sobie na kilka centymetrów, aby upewnić się, że dają się otworzyć, po czym 
ponownie je 
zamknąłem.
Gotowe. Nasłuchiwałem chwilę w bezruchu: żadnych głosów z wyjątkiem szumu 
generatora.
Nie było teraz sensu ryzykować, że ktoś zauważy linę, więc odwiązałem ją i 
zwolniłem.
Z ładunkiem na barku ruszyłem wzdłuż frontowej ściany większej budowli, starając 
się iść 
jak najbliżej muru, aby zmniejszyć ryzyko pozostawienia po sobie widocznych 
śladów. Teraz 
mogłem zobaczyć, że budynek był z szarej cegły, której okres świetności dawno 
już minął. Jeśli 
budynek, który był moim celem ataku, zbudowano z tego samego materiału, z 
dostaniem się do 
środka nie będzie kłopotu.
Dudnienie generatora natężyło się z chwilą gdy osiągnąłem szeroki wjazd do, 
zdaje się, 
garażu. W jego stronę prowadziła masa śladów samochodowych opon. Wchodząc tam, 
przesunąłem się natychmiast na prawo, tak aby moja sylwetka nie była widoczna w 
przejściu, 
i bez ruchu nasłuchiwałem w ciemności dźwięku generatora dobry kawałek dalej, po 
mojej lewej 
stronie. Było mi teraz cieplej, ale wiedziałem, że to tylko efekt znalezienia 
się w bardziej 
osłoniętym od wiatru miejscu.
Wyjąłem z kieszeni latarkę i zdjąłem z niej taśmę, nadal jednak kontrolując 
dwoma palcami 
intensywność snopu światła. Szybkie przeszukanie latarką tego podobnego do 
jaskini 
pomieszczenia ujawniło obecność w nim trzech pojazdów: Mercedesa minibusa, 
stojącego 
przodem do wyjścia, i dwóch innych osobowych aut, zaparkowanych byle jak przodem 
do 
wewnątrz. Betonowa podłoga, pokryta wieloletnią warstwą brudu i zamarzniętego 
teraz błota, 
zarzucona była starymi skrzynkami oraz stosami drewna.
Światło latarki było za słabe, aby wyłonić z ciemności sam generator, ale po 
około 
trzydziestu krokach w kierunku źródła dźwięku, już się przy nim znalazłem. 
Maszyna stała na 
około półmetrowym podwyższeniu z wylanego na nowo na podłoże betonu, co miało ją 
chronić 
od zanieczyszczeń. Obok stał zbiornik z paliwem, w postaci dużego cylindra z 
mocnego 
sztucznego tworzywa, ustawionego na bloku z lekkiego betonu. Jego widok poddał 
mi pewien 
pomysł na później.
Z przedniej części generatora wystawał gruby na prawie dziesięć centymetrów 
kabel; 
przebiegał przez wybitą między cegłami dziurę w krótszej ścianie budynku i wiódł 
dalej do 
obiektu, który był celem mojego ataku.
Ukryłem sprzęt za generatorem, zgasiłem latarkę i wycofałem się przez wjazd do 
garażu na 
teren zabudowy.
Po tropie wydeptanym między tym budynkiem a moim celem ataku jakieś piętnaście 
metrów 
dalej, udałem się w kierunku głównego wejścia. Przed sobą na wprost miałem 
trójkąt ciemności, 
sięgający mniej więcej metr od parapetu okna na parterze do miejsca, gdzie na 
śnieg padało 
sączące się z okna światło.
Sprawdziłem, czy broń leżała właściwie w kieszeni kurtki, tak abym w razie 
potrzeby, 
ściągnąwszy zębami rękawiczki, mógł ją z łatwością wydobyć.
Zanim minąłem po mojej prawej stronie dwumetrowy prześwit między budynkami, 
zlokalizowałem wzrokiem, w którym miejscu kabel generatora wychodził po drugiej 
stronie 
muru garażu i gdzie wnikał w ścianę mojego celu. Stąd też widoczna była masa 
wydeptanych 
w śniegu ścieżek, rozwidlających się między budynkami w stronę zaplecza mojego 
obiektu. 
Ludzie muszą tędy chodzić cały czas.
Pochylony i jak najbliżej muru, przemknąłem się pod pierwsze okno. Zabezpieczone 
było 
żelaznymi kratami. Z włączonego telewizora płynęły głosy po angielsku. Dość 
szybko 
zorientowałem się, że jest to kanał MTV. Wszystko to z każdą minutą robiło się 
coraz bardziej 
dziwne.
Stałem oparty o ścianę i nasłuchiwałem. Światło nade mną sączyło się przez żółtą 
zasłonę 
w kwiatki, była ona jednak za gruba, aby można było coś przez nią zobaczyć. Nie 
słyszałem 
żadnych rozmów, jedynie śpiew Ricky Martina. Posłuchałem jeszcze raz, z uchem 
przyłożonym 
do ściany. Specjalnie natężać się nie musiałem. Do chóralnego refrenu, do pomocy 
Rickowi, 
dołączył ktoś z ciężkim wschodnioeuropejskim akcentem.
40.
Wyglądało na to, że mój cel był betonową konstrukcją, wypełnioną pustakami z 
czerwonej 
cegły. Ktoś, kto podjął się jej budowy, nigdy zapewne nie słyszał o pionie, a 
surowe zimy 
odcisnęły na cegłach widoczne ślady. Były w równie kiepskim stanie jak ta, 
której użyłem do 
obciążenia deski.
Rick Martin kończył już swoją piosenkę, a ja pokonałem dwa betonowe schody i 
znalazłem 
się u samych drzwi. Zastosowano tu podobne rozwiązanie, co w „komfort-barach” w 
Narwie, 
choć w odwrotnej kolejności: przed drewnianymi, osadzonymi jakieś piętnaście 
centymetrów 
głębiej we framudze drzwiami, umieszczona była krata z grubą metalową siatką 
ochronną. 
Musiałem wiedzieć, czy drzwi są zamknięte na klucz. Tędy nie zamierzałem 
wprawdzie 
wchodzić, ale jeśli ładunki by nie wypaliły, a drzwi przez przypadek były 
otwarte, przynajmniej 
miałbym wybór. No i jeśli spieprzyłbym coś w środku, miałbym dodatkową drogę 
ucieczki. 
Krata nie była zamknięta. Uchyliłem ją na jakiś centymetr, nie wydała dźwięku, 
więc zacząłem 
przyciągać ją ku sobie, od czasu do czasu nieco przymykając, aby w ten sposób 
mieć kontrolę 
nad cichymi skrzypnięciami, które wydawała podczas otwierania. W końcu była już 
uchylona na 
tyle, że mogłem wcisnąć przez nią ramię i sprawdzić drzwi. Oprócz muzyki z MTV i 
szumu 
generatora nie dobiegały mnie żadne dźwięki. Nacisnąłem delikatnie klamkę i 
lekko pchnąłem. 
Zamknięte na klucz.
Nasłuchiwałem w nadziei, że usłyszę głos Toma. Coś się smażyło, o czym mówił 
zapach 
przenikający przez dolną szczelinę drzwi. Z piętra dobiegł stłumiony przez 
dźwięk z telewizora 
krzyk, ale to nie był Tom.
Potem zrozumiałem, że krzyk nie był krzykiem, ale miał uchodzić za śpiew. Z góry 
schodził 
naśladowca Ricky Martina.
Odsuwając się od drzwi, ściągnąłem zębami rękawiczkę i złapałem za broń. Jeśli 
zdarzyłoby 
mu się wyjść na zewnątrz, chwilę później wpadłbym ponad jego martwym ciałem do 
środka 
z zaskakującą prędkością i agresją, które i mnie samego pewnie by wystraszyły.
Zszedł już na dół, bo jego śpiew był teraz dobrze słyszalny. Z głębi dobiegł 
pomieszany chór 
głosów, chyba był to rosyjski, z którego jednoznacznie wynikało, że jest 
proszony o zamknięcie 
mordy.
Dotarł do holu i znajdował się teraz o jakieś pół metra od drzwi, gdy im 
odkrzyknął, 
a z pomieszczenia z telewizorem zawtórowały mu dwa inne głosy. Chłopcy tylko się 
droczyli, 
nic więcej.
Mój piosenkarz powrócił do pokoju i dźwięki MTV przycichły, gdy zamknął za sobą 
drzwi.
Przysunąłem się ponownie do wejścia i nastawiłem ucha. Teraz już nie słyszałem 
nic poza 
muzyką. Chowając broń, powoli zamknąłem kratę w taki sam sposób, w jaki ją 
otwierałem.
Opuściłem stopnie schodów i po wydeptanych śladach skierowałem się w stronę 
drugiego 
końca obiektu. Po drodze kucnąłem pod lewym oknem, w ciemnym trójkącie. Nawet z 
uchem 
przy mokrej, zimnej ścianie nie udało mi się wyłowić żadnego dźwięku 
dochodzącego ze środka. 
Okratowane szyby były od wewnątrz zaparowane. Może to była kuchnia?
Dotarłem do narożnika budynku i wyjrzałem, aby zobaczyć, co było za nim. Ta 
ściana nie 
miała okien, ale wzdłuż niej, na tylną stronę domu wiodły w śniegu rozliczne 
ślady. Jedno było 
widoczne, nawet w tak słabym świetle – talerz anteny satelitarnej, wystający 
lekko na lewo od 
budynku i skierowany w górę pod kątem około czterdziestu pięciu stopni. Stanął 
mi w oczach 
obraz kwatery głównej Microsoftu w Finlandii i tylko miałem nadzieję, że tym 
razem nie pojawi 
się tu NSA, aby dopełnić tego obrazu. Z drugiej strony widok anteny mnie 
ucieszył, teraz 
bowiem już się upewniłem, że byłem u celu.
Szedłem w kierunku anteny, licząc kroki i przygotowując się tym samym do 
założenia 
ładunków. Do tylnej ściany budynku było siedemnaście prawie metrowych kroków.
Wyjrzałem za róg, generator zadudnił o jakiś decybel głośniej. Przez zasłony 
dwóch górnych 
okien przesączało się światło, wystarczająco silne, by rzucić mglistą poświatę 
na jeszcze dwie 
siostry mojej anteny. Wszystkie trzy talerze miały wymiary podobne do anten w 
kwaterze 
Microsoftu w Finlandii, ale te były z grubego plastyku, nie z metalowej siatki. 
Celowały w niebo 
w różnych kierunkach. Nie były to urządzenia, które ustawia się w jednej stałej 
pozycji, lecz 
miały ruchomy statyw, którego podstawę dla zachowania stabilności obciążono 
workami 
z piaskiem, pokrytymi teraz lodem. Podobnie jak te fińskie, talerze oczyszczone 
były ze śniegu 
i lodu, a ziemia wokół nich była porządnie udeptana. Za nimi, jakieś 
czterdzieści metrów dalej, 
majaczył w ciemności tylny betonowy mur kompleksu.
Poszedłem dalej za róg i odkryłem schowane w trójkątach mroku, jakie tworzyły 
się pod 
rozjaśnionymi górnymi oknami, dwa nieoświetlone okna na parterze. Wszystkie 
cztery były 
lustrzanym odbiciem układu okien po frontowej stronie budynku.
Pięć kroków do pierwszego okna dawało ich w sumie dwadzieścia dwa. Kucnąłem przy 
trzech grubych oblodzonych antenowych kablach, które wychodziły spod śniegu i 
znikały 
w dziurze wybitej w ceglanym murze bezpośrednio pod pierwszym oknem parteru. 
Przestrzeń 
w murze wokół kabli wypełniono niechlujnie betonową zaprawą.
Także i te parterowe okna były zakratowane. Teraz dopiero zauważyłem światło 
sączące się 
przy samej framudze okna zaraz nade mną. Podniosłem się trochę, tak aby wzrok 
mój znalazł się 
na wysokości parapetu, i stwierdziłem, że okna zabito od wewnątrz sklejką.
Zza dykty usłyszałem buczenie, wysokie i jakby elektryczne, niepodobne do 
niskiego 
dudnienia diesla w drugim budynku. Nie było słychać żadnych ludzkich głosów, 
choć 
wiedziałem, że gdzieś tam muszą być i ludzie. Nigdy bym nie przypuszczał, że 
zatęsknię teraz do 
głosu Toma, proszącego o ziołową herbatę – „Nick, moje ciało jest dla mnie 
święte, kapujesz?” – 
Na próżno.
Przekroczyłem kable i wolno, ostrożnie podszedłem pod drugie okno; do 
poprzednich 
dwudziestu dwóch kroków mogłem teraz dodać kolejnych dziewięć. Wkrótce już będę 
wiedział, 
ile lontu mam odwinąć z bębna.
Drugie okno było również zasłonięte sklejką, ale spod tej zasłony wydobywało się 
nieco 
więcej światła. Jedna z płyt, która powinna przylegać ciasno do szyby, obsunęła 
się, tworząc przy 
lewym rogu prawie centymetrową szczelinę. Próbując znaleźć właściwy kąt 
widzenia, 
wykręciłem głowę jak Houdini i przytknąłem ją do krat, a czapka posłużyła za 
doskonały 
materiał izolujący od zimna. Zobaczyłem bardzo jasne światło, a w jego blasku 
pięć lub sześć 
stojących w szeregu monitorów komputerowych, zwróconych do mnie tyłem; ich 
żebrowanie 
wentylacji było czarne od brudu. Sądząc z tego, co mogłem widzieć, ta tylna 
połowa budynku 
była jednym wielkim pomieszczeniem.
Gdy byłem zajęty drugą próbą dostosowania pozycji głowy tak, abym mógł dostrzec 
coś 
więcej, wnętrze zakrył mrok. Ktoś zasłonił mi widok. Patrzyłem, jak ten ktoś 
oparł się rękami 
o stół i wodził głową w tę i z powrotem, śledząc, co dzieje się na monitorach, 
nie dalej niż pół 
metra ode mnie. Musiał być po trzydziestce, miał krótko obcięte ciemnoblond 
włosy, okalające 
wyjątkowo kwadratową głowę. Ubrany był w krzykliwie kolorowy golf, z którego 
każda matka 
młodocianego abnegata byłaby zapewne dumna. Uśmiechnął się, kiwając z 
zadowoleniem głową 
i odwrócił się twarzą w moją stronę. Znajdował się teraz nie więcej niż ćwierć 
metra od okna, 
gdy coś odpowiedział na zadane agresywnym tonem pytanie po rosyjsku. Spojrzał w 
dół. 
Cokolwiek to było, przysparzało mu dużo zadowolenia. Może Tom dostarczył im coś, 
co dało im 
dostęp do Echelona. Jeśli tak, to nie na długo.
Podniósł wydrukowaną kartkę A4 i zamachał nią w stronę tego, który stał za nim, 
po czym 
zniknął z mojego pola widzenia w głębi pomieszczenia. Było to zapewne menu 
świątecznego 
obiadu w Centrum Dowodzenia Systemami Obrony Morskiej i Powietrznej w San Diego. 
Wyglądało na to, że ze wszystkim innym, co tam się działo, byli już dobrze 
zaznajomieni.
Teraz przynajmniej wiedziałem, gdzie znajdował się sprzęt, który należało 
zniszczyć – 
pozostawało mi zlokalizowanie Toma. Z okiem przy szczelinie czekałem na próżno 
przez 
następny kwadrans na kolejne ruchy w pokoju. Marzłem już porządnie, nie czułem 
stóp. Simba 
informował mnie, że była dopiero 17:49; zrobi się więc jeszcze zimniej.
Przeniosłem się na drugi róg, w stronę generatora. Następne pięć kroków dawało w 
sumie 
trzydzieści sześć. Byłem uszczęśliwiony, lontu było pod dostatkiem.
Skręciłem w prawo i przebyłem małą przestrzeń między budynkami, po drodze 
przestępując 
przez kabel generatora zagłębiony w śniegu. Tak jak w przypadku przewodów 
antenowych, tak 
i tutaj, w moim obiekcie, wybitą w celu przeprowadzenia tego kabla przez mur 
dziurę niechlujnie 
wypełniono garściami cementu.
Wróciłem do budynku mieszczącego generator i zająłem się przygotowywaniem 
sprzętu. 
Najpierw sprawdziłem, czy mam jeszcze w wewnętrznej kieszeni baterie: zabierając 
się do 
wysadzenia czegoś w powietrze, śmiertelnym grzechem jest utracenie kontroli nad 
mechanizmem 
detonującym, podobnie jak pozwolenie sobie na to, aby broń znalazła się poza 
zasięgiem ręki. 
Trzymałem baterie blisko ciała, aby nie zamokły, musiały bowiem zadziałać już za 
pierwszym 
razem.
Do rozwinięcia lontu z bębna nie potrzebowałem światła, wiedziałem bowiem 
dobrze, co 
robię, ale przez dudnienie generatora mogłem nie zakonotować, czy ktoś wchodzi 
do budynku, 
toteż podczas pracy wejście miałem cały czas na oku. Przytrzymując szpulę 
stopami, w prawej 
dłoni trzymając luźny koniec przewodu, wyprostowałem ramię i drugą ręką 
wetknąłem lont pod 
pachę.
Ruch powtórzyłem trzydzieści sześć razy, dodałem do tego dodatkowe pięć 
długości, które 
potrzebne będą do tego, co przyjdzie mi umieścić na ścianie po tej stronie 
obiektu. Jeszcze dwie, 
na wszelki wypadek, i już mogłem uciąć lont swoim poczerniałym leathermanem. 
Odłożyłem 
lont na ziemię, obok ładunków. Teraz stanowił on tzw. główny przewód, który 
przez „ogony” 
doprowadzi falę detonującą do wszystkich ładunków jednocześnie.
Następną rzeczą, którą przyszło mi teraz się zająć, był pomysł, jaki wpadł mi do 
głowy na 
widok zbiornika paliwa. Zamierzałem doprowadzić do najbardziej spektakularnego 
wybuchu po 
tej stronie Hollywoodu. Eksplozja zbiornika nie przyniosłaby wprawdzie większej 
korzyści, ale 
efekt byłby wprost fenomenalny.
Z lontem w ręku wszedłem po drabince zbiornika na szczyt, powoli rozwijając 
przewód 
z bębna. Uniosłem wieko i włączyłem latarkę. W jej świetle zobaczyłem błyszczącą 
powierzchnię płynu, w trzech czwartych wypełniającego cylinder. Po zawiązaniu 
podwójnego 
węzła na końcu lontu, wyciągnąłem z kurtki reklamówkę nabytą na stacji 
benzynowej. Zawierała 
ona dodatkowy dwukilogramowy kawałek materiału wybuchowego, który każdy 
szanujący się 
sabotażysta nosi ze sobą na wypadek potrzeby zatkania jakiejś dziury albo 
naprawienia szkód 
powstałych w ładunku głównym. Teraz na świeżym powietrzu zapach nie był taki 
straszny, gdy 
oderwawszy od masy mniej więcej połowę, obracałem ją w rękach, aby się 
rozgrzała.
Gdy masa była już wystarczająco plastyczna, okleiłem nią węzeł, dbając o to, 
żeby dostała 
się w każdy załomek. Na koniec umocowałem ją taśmą izolacyjną.
Spuściłem kulę na loncie do zbiornika, zatrzymując ją dyndającą na wysokości 
około pięciu 
centymetrów nad powierzchnią cieczy. Po eksplozji ciekłe paliwo ulatnia się w 
ułamku sekundy, 
ale gdy opary te wybuchają, otrzymujemy efekt godny Wezuwiusza. Jeślibym 
spieprzył całą 
robotę, przynajmniej będzie wyglądać, jakbym się do niej naprawdę przyłożył. Jak 
mógłby 
wówczas Wal nie wierzyć moim słowom, skoro taka burza ogniowa widoczna byłaby 
nawet 
z jego moskiewskich okien?
Taśmą przymocowałem lont do boku zbiornika i zszedłem z drabinki. Następnie 
ostrożnie 
rozwijając lont, skierowałem się ku dziurze w ścianie. Chciałem odciąć 
wystarczająco długi jego 
kawałek, który ułożony swobodnie, dosięgnie celu. Do tego powinno wystarczyć 
dodatkowych 
osiem długości ramienia. Wykonałem cięcie, następnie zacząłem przetykać końcówkę 
lontu 
przez otwór w murze.
W tym właśnie momencie w przejściu między budynkami pojawił się drgający snop 
światła 
latarki. Przez dudnienie generatora nic nie mogłem usłyszeć. Szybko 
przyciągnąłem lont do 
siebie i zamarłem. W ruchu pozostawały tylko moje oczy; przebiegałem wzrokiem od 
otworu 
w ścianie do wejścia, wypatrując oznak aktywności z którejkolwiek ze stron.
W świetle wędrującego w stronę kabla generatora promienia światła zobaczyłem 
parę 
lśniących gumiaków oraz parę zwykłych adidasów. Niepokojącym widokiem stał się 
karabinek 
AK, zwisający u boku faceta w gumiakach. Pokaźna muszka na końcu lufy znajdowała 
się na 
wysokości jego kolan.
Przekroczyli kabel i poszli dalej w głąb, znikając mi z zasięgu wzroku. Nie 
mówili nic, chyba 
że nie słyszałem ich z powodu szumu generatora. Nie słyszałem nawet ich kroków 
na śniegu.
Musieli majstrować coś przy antenach. Nie pozostało mi nic innego jak czekać. Za 
nic nie 
wyjdę teraz stąd, dopóki nie będę pewny, że ponownie znaleźli się bezpiecznie w 
budynku.
Leżałem na zamarzniętym błocku i czekałem, aż wrócą, przelatując nadal wzrokiem 
przestrzeń między otworami w ścianie. Chłód szybko przeniknął ubranie, 
pozbawiając moją 
skórę czucia. Owe sześć czy siedem minut, zanim ponownie zobaczyłem migotanie 
latarki na 
śniegu, nie upłynęły mi więc szybko. Wyciągając szyję, obserwowałem ich 
znikające za rogiem 
budynku sylwetki. Poczekałem jeszcze kilka kolejnych zmarzniętych minut, w razie 
gdyby 
czegoś zapomnieli albo okazało się, że coś spieprzyli i muszą to teraz poprawić.
Podczas czekania przyszedł mi do głowy kolejny świetny pomysł. Gdy w końcu 
wstałem na 
nogi, poszedłem i spuściłem powietrze z kół we wszystkich samochodach. Burza 
ogniowa 
powinna rozwiązać kwestię pojazdów i sprawić, że nie będą mogły być użyte do 
pościgu, ale 
lepiej było się zabezpieczyć.
Uśmiechałem się głupkowato do siebie, gdy powietrze z sykiem opuszczało opony, a 
one 
osiadały ciężko na skorupie błota. Zerkając na dziurę w ścianie w poszukiwaniu 
światła latarki, 
znowu byłem ośmiolatkiem, chowającym się za samochodem ojczyma.
Powróciłem do swojego sprzętu i ponownie przetknąłem lont przez otwór w murze, 
następnie 
odciąłem z rolki kilka dwudziestocentymetrowych kawałków taśmy klejącej i 
umieściłem je 
sobie na przedramionach. Na koniec zarzuciłem na plecy ładunek, w lewą rękę 
chwyciłem 
zwinięty główny przewód i poszedłem się narażać.
41.
Ruszyłem w stronę prześwitu między dwoma budynkami. Z okien przede mną nadal 
sączyło 
się na śnieg słabe światło.
Idąc prześwitem, skierowałem się na zaplecze budynku. Przestępując przez kabel 
generatora, 
sprawdziłem, czy lont tkwił na swoim miejscu w otworze w ścianie i czekał, aż tu 
później wrócę, 
po czym poszedłem dalej w stronę narożnika. Kąt ustawienia anten był teraz 
wyraźnie inny.
Chciałem po raz ostatni zerknąć przez szparę w oknie i sprawdzić, co z Tomem. 
Może będę 
miał szczęście – pierwszy raz, kiedyś przecież muszę.
Zajrzałem, przekrzywiając głowę, ale nie uchwyciłem wzrokiem żadnego ruchu 
wewnątrz.
Przechodząc ponad przewodami antenowymi, dostałem się do drugiego rogu budynku, 
skręciłem i odliczyłem trzema krokami odległość w kierunku fasady obiektu. 
Ukucnąłem 
i odłożyłem w śnieg ładunki oraz szpulę z lontem. Pokój z komputerami znajdował 
się po drugiej 
stronie tej ściany. Przez następne dwadzieścia minut, które zabierze 
umieszczenie ładunków, 
przyjdzie mi teraz na okrągło zdejmować i wkładać rękawiczki.
Odwiązałem sznur utrzymujący do kupy pakunek i przytknąłem do cegieł jedną z 
płyt, 
podstawą toblerone w stronę obiektu, z ogonem lontu dyndającym przede mną. 
Następnie 
końcówkę jednej z desek wetknąłem pod kątem w śnieg, robiąc tym samym podpórkę 
dla 
styropianowej płyty na ścianie.
Świecąc latarką na ładunek, odkryłem małe pęknięcie w miejscu połączenia pasków 
materiału wybuchowego. Nie oznaczało to jeszcze, że ładunek nie wybuchnie, skoro 
przerwa 
była tylko milimetrowa, ale nie należało ryzykować. W rękawiczkach urobiłem mały 
kawałek 
masy do odpowiedniej miękkości, odłamałem jeszcze mniejszy fragment i zatkałem 
nim 
szczelinę. Ponownie sprawdziłem wszystko, zgasiłem latarkę i przeniosłem się do 
najbliższej 
anteny satelitarnej. Podniosłem jeden ze zlodowaciałych worków piasku i ułożyłem 
go w pół 
drogi wzdłuż ściany, tak aby jego ciężar przytrzymywał wolny koniec mojego 
przewodu 
głównego. Następnie rozpocząłem proces układania przewodu na przestrzeni owych 
czterdziestu 
pięciu długości ramienia z powrotem w stronę ładunku. Obciążenie workiem piasku 
pozwalało 
mi na łagodne podciąganie lontu oraz na uniknięcie ryzyka jego skręcenia czy 
zapętlenia, aby 
fala detonacyjna była w stanie swobodnie i bez oporu dotrzeć do ogonów.
Gdy znalazłem się z powrotem przy ładunkach, przyszła chwila na pracę bez 
rękawiczek. 
Odkleiłem z przedramienia jeden kawałek taśmy i przymocowałem nim jak mogłem 
najściślej 
główny przewód do jednego z ogonów. Robiłem to dokładnie według instrukcji; 
końcówki lontu 
i ogona zachodziły na siebie na jakieś trzydzieści centymetrów, na okoliczność 
ryzyka 
odpadnięcia część materiału wybuchowego w okolicy odsłoniętego końca lontu. 
Taśma oklejała 
lonty na długość dziesięciu centymetrów, co miało gwarantować przeniesienie fali 
uderzeniowej 
z jednego przewodu na drugi. Potem miała ona oczywiście powędrować dalej, do 
samego 
ładunku.
Z okna na piętrze gruchnęła nagle głośna muzyka i równie nagle ucichła. 
Instynktownie 
przykucnąłem. Z okna doszły mnie teraz pomieszane pokrzykiwania, na które ze 
śmiechem 
odpowiedziały przynajmniej trzy inne głosy.
To przywróciło mnie do rzeczywistości. Zakładanie ładunków wybuchowych zawsze 
łączy 
się z pewną utratą z nią kontaktu. Ma to być może związek z koncentracją, jakiej 
ta czynność 
wymaga, skoro nie ma się drugiej szansy. Jest to też powód, dla którego 
normalnie nie zakłóca 
się osobie pracującej nad techniczną częścią zadania skupienia się na pracy. To 
był luksus, 
którego tego wieczoru nie miałem zaznać.
Ściągnąłem następny worek piasku spod anteny i unieruchomiłem nim główny przewód 
lontu 
na ziemi po stronie między nią a ogonem. Nie życzyłem sobie bowiem, aby podczas 
zakładania 
drugiego ładunku, przypadkowe pociągnięcie naruszyło ładunek już założony. 
Zacząłem rozwijać 
lont – ponad kablem satelitarnym, w stronę prześwitu między budynkami.
Znowu ktoś bawił się pokrętłem do regulacji dźwięku, bo piosenka z filmu 
„Armageddon” 
w wykonaniu grupy Aerosmith stawała się coraz głośniejsza, aby ponownie z nagła 
ucichnąć 
i ustąpić miejsca kolejnym krzykom protestu, dochodzącym z pomieszczenia z 
komputerami. 
W chwili, gdy docierałem do następnego narożnika budynku, ponownie usłyszałem 
ryki 
o ciężkim wschodnioeuropejskim akcencie, a muzyka wyła na cały regulator.
Klęcząc w przejściu między budynkami zamocowałem pozostały ładunek na drugiej 
ścianie 
obiektu, dokładnie naprzeciw pierwszego. Sprawdziłem, czy jest w porządku i czy 
trzyma się 
należycie oraz zacząłem przymocowywać taśmą jego ogon do głównego przewodu. 
Muzyka 
znowu ryknęła na dwie sekundy i nagle ucichła. Ponownie z parteru dały się 
słyszeć głosy 
protestu. Chłopcy przy komputerach zaczynali się chyba leciutko wkurzać. 
Obliczyłem, że 
w budynku znajdowało się przynajmniej pięć osób.
Rzuciłem ostatnie spojrzenie na ładunek – wyglądał dobrze. Wysadzanie w 
powietrze może 
się wydawać czarną magią. W rzeczywistości wystarczy zrozumieć, w jaki sposób 
działają środki 
wybuchowe, po czym wkuć już tylko parę setek zasad posługiwania się nimi. Wiele 
z tych zasad 
dzisiaj złamałem, ale co tam, nie miałem za dużego wyboru.
Przeniosłem się do otworu, w którym tkwił kabel od generatora, delikatnie 
wyciągnąłem lont 
ze zbiornika paliwa i w podobny co poprzednio sposób, przykleiłem go taśmą do 
przewodu 
głównego.
Grupa Aerosmith nadal robiła wszystko, co w jej mocy, aby doprowadzić chłopców 
przy 
komputerach do ostateczności. Niezła zabawa. Liczyłem, że zajmie ich ona jeszcze 
przez chwilę 
lub dwie. Pomyślałem o Tomie, mając nadzieję, że nie będzie stał zbyt blisko 
żadnej ze ścian.
Ponownie w rękawiczkach, podciągnąłem główny przewód na ostatnie pięć długości 
ramienia w stronę frontu budynku. Teraz pozostało mi tylko umieścić elektryczną 
spłonkę, która 
już była przymocowana do kabla zapalającego, następnie rozwinąć kabel do miejsca 
za rogiem 
i paść pod oknem z muzyką z MTV na ziemię, zanim to całe gówno, łącznie ze 
wszystkim, co 
w budynku, wyleci w powietrze.
Martwiłem się trochę ilością energii elektrycznej na zewnątrz i jej ewentualnym 
wpływem na 
przewód detonujący. Z chwilą rozłączenia kabli, które miały dojść do baterii, 
mogły się stać 
potencjalnymi antenami, tak jak te w mieszkaniu w Narwie. Według instrukcji, 
powinienem 
w momencie wybuchu znajdować się o kilometr stąd albo schronić się w bardzo 
bezpiecznym 
miejscu. Nie sądziłem, że autorzy podręcznika mieli tu na myśli chowanie się za 
rogiem ściany 
z glinianych cegieł.
Przewód główny lontu kończył się z sześć kroków przed narożnikiem. Świetnie, 
oznaczyło 
to, że przynajmniej przewód detonujący będzie wystarczająco długi, abym mógł 
znaleźć się 
bezpiecznie pod oknem.
Kiedy ostrożnie odpinałem guzik przy zamku błyskawicznym kieszeni kurtki, by 
wydobyć 
z niej kabel detonujący, nastąpiła kolejna zmiana w natężeniu muzyki. Dźwięk 
wydobywał się na 
zewnątrz. Następnie usłyszałem szczęk otwieranych drzwi z kratą oraz trzask 
zamykanych drzwi 
frontowych.
Nie było czasu na myślenie, należało działać. Zębami ściągnąłem rękawiczki, 
wetknąłem 
rękę do kieszeni w poszukiwaniu mojego Makarowa, a odciągając prawym kciukiem 
zamek 
i biorąc głębokie oddechy, już byłem w drodze do rogu.
Jeszcze ich nie słyszałem, ale bez względu na to, ilu ich było, musiałem być 
gotowy na 
kontakt.
Jeszcze trzy kroki do rogu.
Zobaczyłem przed sobą światło latarki. Zatrzymałem się, palcem sprawdzając, czy 
broń 
rzeczywiście jest odbezpieczona.
Jeszcze sekunda i przede mną wyrosła postać mężczyzny idącego w moim kierunku. 
Patrzył 
w dół, tam gdzie padał na śnieg snop światła latarki. Mignęła mi w świetle lufa 
jego broni.
Nie mogłem dać mu czasu do namysłu. Skoczyłem na niego, zakładając mu lewą rękę 
na 
szyję i wtykając mu Makarowa mocno w brzuch. Zarzuciłem nogi wokół jego bioder i 
w chwili, 
gdy padaliśmy obaj na ziemię, nacisnąłem na spust, mając nadzieję, że nasze 
splecione ciała 
stłumią odgłos wystrzału. Przeliczyłem się. Ta operacja właśnie przestała być 
tajna.
Zerwałem się na nogi i podbiegłem naokoło do frontowej strony budynku, skupiając 
się na 
jego następnym narożniku, aby dostać się do przewodu głównego od drugiej strony. 
Rusek 
skręcał się w śniegu i krzyczał.
Zarepetowałem broń. W zasadzie powinno to nastąpić automatycznie, ale chciałem 
mieć 
pewność, że magazynek nie zaciął się przez to, że w chwili strzału pistolet 
znajdował się ciasno 
między naszymi ciałami.
W trzewiach rozpoznałem uczucie, które jako dzieciak miewałem w chwilach, gdy 
porządnie 
czymś przestraszony, rzucałem się do ucieczki. Dobiegając do głównego wejścia, 
desperacko 
grzebałem lewą ręką w wewnętrznej kieszeni kurtki w poszukiwaniu kabla i 
spłonki.
Muzyka z MTV leciała nadal, gdy drzwi się otworzyły i pojawiła się w nich 
sylwetka, za 
mała, aby to mógł być Tom. Krata na drzwiach była już otwarta.
– Gorij? Gorij?
Uniosłem broń i ruszając do przodu, wypaliłem. Z takiej odległości nie mogłem 
nie trafić. 
Rozległ się krzyk i pocisk z metalicznym gwizdem zrykoszetował o kratę.
Minąłem drzwi, skręciłem za róg i zanurkowałem w stronę worka piasku. Puściłem 
broń 
i pospiesznie wyszukiwałem pod nim główny przewód. Nie rozglądałem się nawet, 
czy ktoś się 
na mnie nie zamierza. Nie było na to czasu.
Krzyki rannego mężczyzny niosły się echem po całym terenie kompleksu. Próbowałem 
się 
uspokoić. Przycisnąłem spłonkę detonującą do przewodu głównego i owinąłem 
kawałkiem 
taśmy. Nie tak mocno, jakbym sobie tego życzył, ale niech tam...
Wyjąłem baterię i zębami rozdzieliłem zakręcone druty na końcu kabla 
detonującego. 
Następnie padłem na ziemię, ścisnąłem razem nogi i otworzyłem usta, grzebiąc 
głowę w śniegu, 
po czym wetknąłem druty w gniazdka baterii.
O niecałe jedno uderzenie serca później spłonka zadziałała, zapalając przewód 
główny, po 
którym powędrowała fala detonacyjna. Dotarła do pierwszego ogona, następnie do 
lontu 
prowadzącego do zbiornika paliwa. Na koniec przybyła z dobrą nowiną także do 
drugiego ogona.
Ładunki założone na obu ścianach wybuchły w zasadzie jednocześnie i powstałe w 
wyniku 
tego fale uderzeniowe spotkały się pośrodku pomieszczenia z komputerami z łączną 
prędkością 
siedemnastu tysięcy metrów na sekundę.
42.
Cały mój świat zatrząsł się w posadach, zawibrował i zadygotał. Jakbym znalazł 
się 
wewnątrz masywnego dzwonu, którego serce uderzyło z gigantyczną mocą.
Gorąca fala powietrza wyssała mi powietrze z płuc. Wokół, na kilkadziesiąt 
centymetrów 
w górę poderwał się z ziemi śnieg i lód. Dzwoniło mi w uszach. Spadały na mnie 
kaskady 
pokruszonej cegły i pyłu, pomieszane ze śniegiem i odłamkami szkła. Fala 
uderzeniowa odbiła 
się teraz od grubych betonowych murów i ponownie wróciła.
Przeczołgałem się do rogu obiektu i niczym zahipnotyzowany patrzyłem, jak z 
wejścia do 
pomieszczenia, gdzie znajdował się generator, strzela wysoko w niebo olbrzymia 
burza ogniowa. 
Czarny, gęsty dym mieszał się z jasnopomarańczowymi płomieniami, podobnymi do 
ognia 
z platform wiertniczych. Całe otoczenie tonęło w świetle i czułem, jak gorąco 
piecze mi twarz.
Wokół mnie zaczęły z łoskotem spadać fragmenty cegieł, szkła i wszystkiego 
innego, co 
przed chwilą wyleciało pod niebo. Podnosząc się na kolana, zasłoniłem głowę 
rękami. W takiej 
sytuacji powinno się patrzyć do góry, aby być przygotowanym na to, co leci na 
łeb, ale co tam, 
zaryzykowałem, przywierając jedynie ściśle do ściany. I tak niewiele mógłbym 
zobaczyć. 
Nadszedł huragan czerwonego pyłu ceglanego i jak kocem przykrył wszystko, co 
było na terenie 
zabudowań. Nie pozostawało mi nic innego, jak znosić to i czekać, aż ostatnie 
kawałki gruzu 
dosięgną ziemi. Zacząłem kaszleć jak stary palacz.
Po kolei oczyściłem nozdrza, następnie spróbowałem wyrównać ciśnienie w uszach. 
Moje 
pośladki przeszył ostry, kłujący ból.
Przechodząca nade mną fala uderzeniowa musiała nieźle dać mi w tyłek. No, ale 
przynajmniej nie wzięła się za twarz ani za jaja. Sprawdziłem, czy nie mam 
śladów krwi, ale na 
palcach znalazłem jedynie wodę z moich przemoczonych dżinsów.
Należało wstać i poszukać broni leżącej gdzieś poza mną w śniegu. Macałem na 
czworakach 
śnieg wokoło, a tyłek palił, jakbym właśnie odebrał porcję rózeg. Odnalazłem 
mojego Makarowa 
przy worku piasku, sprawdziłem magazynek i przy akompaniamencie dudnienia 
płonącej ropy, 
na miękkich nogach poczłapałem w stronę głównych drzwi.
W budynku, w którym stał generator, nastąpił ponowny wybuch, prawdopodobnie na 
drodze 
huraganu ognia znalazł się zbiornik paliwa któregoś z samochodów. Na kilka chwil 
ogień 
wzmógł się i wystrzelił wyżej.
Facet w przejściu już nie krzyczał, ale nadal żył. Dygotał zwinięty w kłębek, z 
rękami przy 
brzuchu. Podszedłem do niego, podniosłem jego AK i odrzuciłem dalej w stronę 
wejścia, poza 
zasięg jego rąk. Wewnątrz ten karabinek z pewnością nie będzie mi potrzebny.
Fale uderzeniowe idące od dwóch przeciwległych sobie ładunków powinny w chwili 
spotkania zetrzeć z powierzchni wszystko, co znajdowało się w pomieszczeniu z 
komputerami. 
Następnie fala poszukała sobie drogi wydostania się z pomieszczenia, która 
dawała najmniejszy 
opór – przez drzwi i okna. Prąc dalej wzdłuż korytarzy, niszczyła wszystko na 
swojej drodze. 
Facet, który oglądał MTV, nie wyglądał za dobrze. Niektóre jego kawałki zwisały 
z kraty jak 
ochłapy mięsa w wędzarni. Reszta leżała odrzucona gdzieś w śniegu. Palące się 
ludzkie ciało 
wydaje zapach grillowanej wieprzowiny, ale rozerwane na strzępy, tak jak tutaj, 
cuchnie jakbyś 
wszedł do sklepu rzeźniczego, w którym tydzień wcześniej nastąpiła awaria prądu.
W korytarzu latarka na niewiele mi się zdała; snop światła zatrzymywał się na 
ścianie pyłu, 
jak światło reflektorów samochodowych w gęstej mgle. Posuwałem się ostrożnie 
naprzód, 
potykając się o cegły i gruz, starając się znaleźć otwór po prawej stronie, 
który prowadziłby do 
pokoju z MTV.
Znalazłem drzwi, a raczej miejsce, gdzie się uprzednio znajdowały. Szedłem 
dalej. Moje 
stopy natrafiły na kawałki mebli, potem na resztki telewizora i na całą masę 
cegieł. Nadal 
wypluwałem płuca, i robiłem to tylko ja. Nie słyszałem żadnych innych oznak 
ruchu, żadnego 
głosu człowieka w potrzebie.
Potykając się o duży tłumok na ziemi, włączyłem latarkę i ukląkłem, aby 
sprawdzić, co to 
było. Dymiące ciało leżało na boku, z odwróconą ode mnie twarzą. Przekręciłem je 
w swoją 
stronę i oświetliłem pokrytą pyłem twarz. To nie był Tom. Kimkolwiek kiedyś był 
ten 
dwudziestokilkuletni mężczyzna, już nie żył. Głowa była od tyłu obdarta ze 
skóry, jak obrana do 
połowy pomarańcza, a zmieszana z pyłem krew wyglądała jak mokry czerwony cement.
Poszedłem dalej przez pokój, kopiąc jak ślepiec po bokach w poszukiwaniu 
następnych ciał. 
Znalazłem dwa, ale żadne z nich nie należało do Toma. Nie zamierzałem go wołać, 
bo ktoś inny 
mógłby zdecydować się na odpowiedź przy użyciu czegoś więcej niż głosu.
Próbowałem przedostać się do pomieszczenia naprzeciw – kuchni, ale drzwi się 
zacięły. 
Zdecydowałem się więc sprawdzić najpierw miejsca łatwiej dostępne i skierowałem 
się na górę. 
Pokojem komputerowym głowy sobie nie zawracałem: nawet gdybym znalazł tam jakieś 
ciała, 
nie dałoby się ich zidentyfikować. W innych niż ta okolicznościach mógłbym 
swobodnie 
pozwolić sobie na chwilę spokojnej dumy z samego siebie. W większości spraw szło 
mi do dupy, 
ale w dziedzinie wysadzania w powietrze zasługiwałem na medal.
Idąc po schodach na górę, przesuwałem lewą dłonią po ścianie. Musiałem dokładnie 
badać 
każdy stopień. Ponownie wysmarkałem się, wykaszlałem jeszcze trochę pyłu z płuc 
i na koniec 
zacisnąłem nozdrza, aby wyrównać ciśnienie i pozbyć się dzwonienia w uszach.
Dochodząc do podestu schodów, usłyszałem urwany, słaby krzyk. Nie mogłem się 
zorientować, skąd dochodził. Skierowałem się najpierw w lewo, bo było bliżej. Po 
omacku 
znalazłem drzwi, pchnąłem je, ale puściły jedynie na jakieś dziesięć 
centymetrów. Pchnąłem 
mocniej i udało mi się już wsunąć między nie stopę, którą namacałem ciało 
blokujące drzwi po 
drugiej stronie. Wcisnąłem się i stwierdziłem, że był to kolejny biedny 
dwudziestoparolatek.
Potknąłem się o jakieś krzesło i w trakcie jego wymijania usłyszałem jeszcze 
kogoś 
jęczącego u moich stóp. Z latarką w ręce ukląkłem i odwróciłem jego ciało.
To był Tom, cały w czerwonym ceglanym pyle, z czerwoną stróżką lecącą z nosa, 
ale żywy. 
Myślałem, że taka chwila powinna być powodem do radości, ale teraz nie byłem 
tego aż tak 
pewny. Nie wyglądał dobrze. Bełkotał coś, pogrążony w swoim świecie, czym 
przypominał mi 
tego dzieciaka wąchającego klej w Narwie. Sprawdziłem, czy wszystkie członki 
miał 
w porządku.
– Nic ci nie jest, przyjacielu – powiedziałem – jesteś cały, w porządku, 
idziemy.
Nie miał zielonego pojęcia, co do niego mówiłem ani kim byłem, aleja, mówiąc to, 
poczułem 
się lepiej.
Oczyściłem syf z jego twarzy, aby przynajmniej mógł otworzyć oczy, po czym 
wziąłem go 
pod pachy i wywlokłem na korytarz. Musiałem dwukrotnie się zatrzymać i czyścić 
nos z osadu 
pyłu.
Trzymając go nadal pod pachy zszedłem tyłem ze schodów. Jego stopy uderzały o 
każdy 
stopień. Nadal był gdzieś daleko, zamknięty w swoim świecie bólu i zagubienia, 
świadomy, że 
go ktoś taszczy, ale nie na tyle przytomny, aby pomóc.
Wydostaliśmy się z pyłu na świeże powietrze. Opuściłem go na ziemię i jeszcze 
raz 
przeczyściłem nos, zaciągając się głęboko świeżym powietrzem.
– Tom. Obudź się, chłopie. Tom, Tom...
Wziąłem garść śniegu i natarłem mu twarz. Zaczął dochodzić do siebie, kaszląc i 
plując, ale 
nadał nie był w stanie mówić.
Ogień z budynku z generatorem lizał teraz łapczywie drzwi garażu, a jego odblask 
tańczył po 
śniegu, całkiem wyraźnie nas oświetlając. Tom miał na sobie ten sam podkoszulek, 
w którym 
widziałem go ostatnim razem, ale był bez butów i kurtki.
– Poczekaj tu, przyjacielu. Nie idź nigdzie, dobrze? Tak jakby był w stanie 
gdzieś się 
ruszyć... Skierowałem się na powrót do pełnego pyłu wnętrza pokoju 
telewizyjnego. Krzyk na 
górze stawał się głośniejszy. Chciałem jak najszybciej stąd się ulotnić, zanim 
tamci się pozbierają 
i zjawi się policja lub antyterroryści.
Odnalazłem pierwsze nadal dymiące ciało. Facet nie miał na sobie żadnej kurtki, 
ale mnie 
interesowały jego buty. Nie były może najlepsze do wędrówki, wyglądały na buty 
do 
koszykówki, ale mogły być. Odkopując i przewalając wokół rzeczy, natknąłem się 
na karabinek 
automatyczny AK oraz na kurtkę leżącą wśród połamanych mebli.
Tom leżał na plecach z rozrzuconymi ramionami i nogami, dokładnie tak jak go 
zostawiłem. 
Strząsnąłem pył z kurtki, która okazała się parką i owinąłem nią Toma. Białe 
buty były o jakieś 
dwa numery za duże, ale to nic, miał w nich dotrzeć tylko do samochodu.
Podczas gdy wkładałem mu je na stopy, wydał wreszcie z siebie głos. Podniósł 
rękę, by 
obetrzeć twarz i zobaczył mnie.
– Tom. To ja, Nick... – potrząsnąłem jego głową. Eksplozja mogła go ogłuszyć, a 
ja nie 
byłem w stanie rozpoznać, czy odzyskał już słuch, czy nie.
– To ja, Nick. Wstawaj, Tom. Musimy iść.
– Nick? Ja pierdolę! Co ty tu robisz? Co się tu, kurna, stało? Skończyłem 
zawiązywać 
sznurowadła i puściłem jego nogi.
– Podnoś się, już, idziemy.
– Co? Co?
Pomogłem mu stanąć na nogi i założyć kurtkę. Było to jak ubieranie słaniającego 
się ze 
zmęczenia dziecka.
– Tom...
Nadal nie słyszał.
– Tom... Tom...
– E...?
Próbował wetknąć rękę w rękaw.
– Za minutę wracam. OK?
Nie czekając, czy mi przytaknie, zostawiłem go walczącego z parką i poszedłem 
poszukać 
rękawiczek. Odnalazłem je nieopodal pierwszego z zastrzelonych przeze mnie 
Rosjan, który 
wyraźnie był już martwy.
Tom ponownie siedział na śniegu. Podniosłem go na nogi, zapiąłem kurtkę i 
pomogłem mu 
wolnym krokiem ruszyć w stronę tej małej furtki prowadzącej do podupadłego 
hangaru.
– Musimy iść, Tom. Rusz się. Chodź. Samochód jest zaraz za rogiem.
Skręcając w lewo na drogę, sprawdziłem, czy nie widać na niej świateł 
samochodów. 
Wydłużyłem krok, trzymając mocno Toma pod rękę, jakbyśmy byli parą na wieczornym 
spacerze.
Ciągnąc Toma do przodu i próbując utrzymać równowagę na śliskim lodzie, rzuciłem 
okiem 
za siebie. Nadal jasność biła znad budynku, w którym był generator, ale na 
niebie nie były już 
widoczne płomienie. W słabym świetle mogłem dojrzeć twarz Toma. Był w kiepskim 
stanie; 
sklejone krwią i brudem włosy sterczały na wszystkie strony – wyglądał jak 
ofiara wybuchu 
z jakiegoś filmu rysunkowego.
– Tom? – zajrzałem mu w oczy i daremnie szukałem w nich znaku potwierdzenia, że 
rozumie. – Idziemy do samochodu. To niedaleko. Spróbuj iść ze mną, dobrze?
Nie byłem pewien, co miała znaczyć jego odpowiedź. Było to coś między „może” a 
„co”.
Gdy dotarliśmy do miejsca, w którym zaparkowałem samochód, odzyskał już po 
części 
słuch, ale nadal nie wiedział, który dziś mamy dzień. Opadłem na czworaki, 
łykając łapczywie 
zimne powietrze. Zęby to nic, teraz bardziej jeszcze bolał mnie tyłek. Ale 
najbardziej bolesne 
było uświadomienie sobie, że samochód zniknął.
Osłupiałem. Może to niewłaściwe miejsce? Nie, na ziemi widniały ślady opon. Tak 
jak parę 
innych wokół, a obok moich odcisków stóp roiło się od jeszcze innych śladów. 
Nowe ślady opon 
były szerokie i głębokie, to był pewnie ciągnik. Skurwiele. Samochód musiało mi 
podprowadzić 
knajpiane towarzystwo. Razem z wozem poszła także para zapasowej broni.
– Kurwa, podpieprzyli samochód.
Nie byłem pewien, czy chodziło mi o poinformowanie o tym Toma, czy o to, żeby to 
wreszcie do mnie dotarło.
Tom był skonfundowany. – Powiedziałeś przecież, że...
– Wiem, co powiedziałem, ale samochodu nie ma. Ale nie martw się, nie ma dramatu 
– 
powiedziałem po chwili.
Dramat jednak był.
Pewnie nie musieli się nawet włamywać do samochodu, mogli po prostu wziąć go na 
hol, 
zblokowane koła pojechałyby spokojnie ślizgając się po lodzie. Wszystko więc, co 
tylko mogło 
się spieprzyć, spieprzyło się, i było tak już od momentu, w którym przekroczyłem 
progi hotelu 
Intercontinental.
Przez chwilę pożałowałem, że spuściłem powietrze z opon we wszystkich 
samochodach 
w garażu, ale szybko uświadomiłem sobie, że przecież zostały po nich tylko 
wypalone wraki. 
Mogłem tylko liczyć jedynie na to, że na tym zadupiu znajdzie się gdzieś jakiś 
ciągnik, ale 
podprowadzenie go mogło zwrócić na nas uwagę. Poza tym nie było czasu na 
poszukiwania. 
W tej chwili pozostawała nam tylko jedna opcja – iść piechotą.
Podniosłem się z ziemi.
– Zmiana planu, Tom.
No tak, plan będzie, jak go stworzę. Po pierwsze, powinniśmy oddalić się stąd, i 
to szybko. 
Przynajmniej niebo było obecnie rozgwieżdżone, co ułatwiało widzenie – ale i 
bycie widzianym.
Tom z wolna dochodził teraz do siebie, stał ze skrzyżowanymi ramionami i dłońmi 
wetkniętymi pod pachy, wykasłując ceglany pył i czekając na moją decyzję.
– Za mną.
Ruszyłem drogą, aby zwiększyć odległość między nami a obiektem. Tom człapał 
wolno 
z tyłu. Przeszliśmy jakieś czterysta metrów, a ja ciągle rozmyślałem nad planem 
działania. 
Zatrzymałem się i poszukałem na niebie Gwiazdy Polarnej.
Tom, w miarę jak się rozgrzewał, zaczął się ożywiać. Podszedł do mnie, gdy 
stałem 
wpatrzony w niebo.
– Tam był, kurna, koszmar – zamamrotał – ale wiedziałem, że Liv załatwi jakoś, 
że po mnie 
tu przyjdziesz.
Przerwałem mu, w nadziei, że zamknę mu usta.
– Tak, dokładnie. Liv, twoja dobra wróżka.
Nie powiedziałem mu, jakie wróżka miała plany, gdy wybije północ.
Kaptur mu opadł i parowało mu z utytłanej czerwonym pyłem głowy. Zaczął się już 
pocić. 
Naciągnąłem mu go na głowę, aby utrzymał ciepło, i wróciłem do mojej gwiazdy.
– Nick, co się stało z... no wiesz...? To jakiś koszmar, czy co?
– Co? – Też miałem do niego całą kupę pytań, ale nie był to odpowiedni czas ani 
miejsce.
– No wiesz, ogrodzenie, budynek. O co tu chodziło?
Teraz nie było to ważne.
– Tom! – Nadal patrzyłem w niebo, choć znalazłem tam już to, czego szukałem.
– Co?
Rzuciłem mu zimne spojrzenie.
– Zam-knij mor-dę.
– A.
O taką właśnie odpowiedź mi chodziło.
Jeszcze raz przejrzałem w myślach plan działania, zanim zabrałem się za jego 
realizację. 
Pójdziemy przez pola na północ, aż dojdziemy do torów kolejowych. Jeśli od torów 
skręcimy 
w lewo, skierujemy się na zachód, w stronę Tallina. Idąc wzdłuż torów, dojdziemy 
do stacji i tam 
złapiemy pociąg, może trafimy na pierwszy poranny z Narwy. Nie byłem pewien, ale 
zdaje się, 
że jeden odjeżdżał stamtąd około ósmej, zatem musimy być na stacji jakieś pół 
godziny później. 
O to, jak mamy obaj wydostać się z kraju, zamierzałem martwić się już na miejscu 
w Tallinie.
Według Simby mieliśmy na to około czternastu godzin, w ciągu których powinniśmy 
pokonać jakieś dwadzieścia kilometrów, co nie będzie problemem, jeśli tylko cały 
czas 
utrzymamy się w ruchu.
Tom w dalszym ciągu stał naprzeciwko mnie, próbując załapać, czego to ja 
szukałem 
w gwiazdach. Wyjaśniłem mu to, zanim zdążył zapytać.
– Musimy dostać się pociągiem do Tallina.
– A gdzie to jest? Nie jedziemy do Helsinek?
Spojrzałem w dół, ale nie mogłem zobaczyć jego twarzy. Ściągnął mocno sznurek 
kaptura, 
a jego twarz zniknęła niemal w futrze i wyglądał teraz niczym Liam Gallagher po 
dobrej nocnej 
zabawie.
– Jedziemy, ale najpierw musimy dostać się do Tallina.
Zza futrzanego obramowania kaptura dotarło do mnie przytłumione „dlaczego?”
– Tak będzie najprościej. Musimy dostać się do torów, pojechać pociągiem do 
Tallina, 
a stamtąd złapać prom do Helsinek.
Nie byłem nawet pewien, czy wie, w jakim kraju się znajduje.
Podszedłem bliżej, żeby mógł zobaczyć uśmiech na mojej twarzy. Starałem się 
nadać całej 
sprawie lekki ton.
Jego myśli wyraźnie zajęte był czym innym, bo z ciemności dobiegło mnie:
– Czy wszyscy są martwi? No wiesz, tam...
– Chyba tak. Przynajmniej większość z nich.
– O kurna, zabiłeś ich? Nie będziemy mieli z tego powodu kłopotów? No wiesz, 
gliny...
Nie zamierzałem wszystkiego mu wyjaśniać, więc tylko wzruszyłem ramionami.
– To był jedyny sposób, aby cię stamtąd wyciągnąć.
Jego ramiona zaczęły podskakiwać i zdałem sobie sprawę, że się śmieje.
– Skąd wiedziałeś, kiedy zdetonować bombę? Mogło mnie zabić, znaczy, gdybym nie 
był na 
górze... – jego śmiech był nerwowy.
Spojrzałem w górę, szukając Gwiazdy Polarnej, aby nie mógł widzieć mojej twarzy.
– Chłopie, nie masz pojęcia, ile z tym wszystkim było kłopotu. Zresztą pogadamy 
o tym 
później. Teraz trzeba iść.
– Wiesz, jak daleko?
Kaptur parki skierował się teraz także w niebo, ale Tom nadal nie miał pojęcia, 
co tam miał 
zobaczyć. Zaczął się trząść.
– Nie tak daleko, Tom. Tylko parę godzin. Jeśli dobrze wszystko rozegramy, 
wkrótce 
będziemy siedzieć w ciepłym i przytulnym przedziale pociągu.
Po co mówić mu teraz prawdę, skoro do tej pory i tak nigdy tego nie robiłem.
– Gotowy?
– No, chyba tak – jak pacjent oddziału gruźliczego wykaszliwał resztki pyłu z 
płuc.
Ruszyłem drogą, a on za mną. Już po około dwustu metrach osiągnęliśmy linię 
lasu. Należało 
skręcić z drogi w lewo i przejść jakieś piętnaście metrów. Ruszyłem, 
pozostawiając za sobą 
niezłą ilość śladów na śniegu, który w tym miejscu sięgał do kolan, a miejscami 
do pasa. Nie 
przejmowałem się tym specjalnie. Po co martwić się rzeczami, na które nie ma się 
wpływu?
Poczekałem na Toma. Tempo naszego marszu nie dawało nam powodów do dumy. Tak to 
jest, jak się chce iść razem. Zastanawiałem się, czy nie zaimprowizować jakichś 
rakiet śnieżnych, 
przywiązując parę gałęzi do butów, lecz szybko z tego zrezygnowałem. Takie 
rzeczy dobrze 
wyglądają na papierze, ale tutaj, w ciemności, byłoby to prawdziwym 
przekleństwem oraz stratą 
czasu.
Spojrzałem w górę. Cienkie chmury poczęły zasnuwać niebo, przysłaniając gwiazdy.
Tom dołączył do mnie i dałem mu z minutę na odpoczynek. Zanim zaczniemy iść na 
przełaj, 
chciałem wydostać się na otwartą przestrzeń, aby móc kierować się Gwiazdą 
Polarną. W ten 
sposób ominiemy także zrujnowany obiekt, skoro nasza droga wiedzie w jego 
stronę, na północ.
Widzialność w świetle gwiazd wynosiła pięćdziesiąt-sześćdziesiąt metrów. Biel 
krajobrazu 
przechodziła potem w czerń. W połowie tej odległości, na skos w lewo majaczyła 
słaba poświata 
z miejsca akcji.
Spoglądając ponownie w niebo, poczułem szczypanie mrozu na policzkach. Tom 
podsunął 
się do mnie i po kolana w śniegu stał tak blisko, że para z naszych ust 
zmieszała się w jeden kłąb, 
zanim ulotniła się na wietrze. Znowu zdjął z głowy kaptur, żeby ochłonąć. 
Nasunąłem mu go 
z powrotem i trzepnąłem w głowę.
– Nie rób tak, tracisz całe ciepło, które właśnie wyprodukowałeś. Jeszcze raz 
więc ściągnął 
mocniej okolony futrem brzeg kaptura.
Starałem się znaleźć jakiś punkt odniesienia w oddali w kierunku północnym, ale 
było za 
ciemno. Jedyne, co pozostawało, to wybrać na horyzoncie jakąś gwiazdę poniżej 
Gwiazdy 
Polarnej i kierować się nią, co będzie łatwiejsze niż ciągłe zadzieranie głowy w 
niebo. Znalazłem 
jedną, nie za jasną, ale wystarczająco widoczną.
– Gotowy?
Kaptur poruszył się, a szelest materiału wyjawił, że gdzieś w jego środku Tom 
skinął 
przytakująco głową.
Ruszyliśmy na północ. Jedyną pozytywną rzeczą było to, że przestał mnie boleć 
tyłek. Albo 
przestał, albo było zimniej, niż sobie z tego zdawałem sprawę.
43.
Ziemia pod śniegiem była zaorana, toteż nieustannie potykaliśmy się o kanty 
zamarzniętych 
bruzd i padaliśmy na ziemię. Wydawało się, że najlepszym sposobem będzie sunąć 
stopami po 
powierzchni, przepychając śnieg do przodu. Robiłem za lodołamacz, a Tomowi 
pozwoliłem 
wykorzystywać kilwater; wszystko, aby tylko przyspieszył kroku.
Po niebie ciągnęło teraz coraz więcej chmur, zasłaniając chwilami moją gwiazdę 
przewodnią 
na horyzoncie. Także Gwiazda Polarna znikała co chwila za zasłoną chmur.
Tom wlókł się około dziesięciu metrów za mną, ze spuszczoną głową i z rękami 
w kieszeniach. Nie pozostawało nam nic innego, jak tylko maszerować dalej na 
północ, podczas 
gdy na niebie zbierało się coraz więcej chmur.
Po jakiejś godzinie zerwał się wiatr, siekąc mi twarz i przenikając przez 
kurtkę. Czas na 
opuszczenie futrzanych nauszników.
Za każdym razem, gdy gubiliśmy kierunek, próbowałem trzymać się tego, co 
wydawało mi 
się linią prostą, tylko po to, aby po rozejściu się chmur stwierdzić, że 
porządnie zboczyliśmy 
z trasy. Czułem się jak pilot lecący na wyczucie. Nasz ślad na śniegu musiał być 
jednym długim 
zygzakiem.
Obawiałem się teraz najbardziej tego, że wiatr i chmury przyniosą śnieg. Wtedy 
stracilibyśmy nasz punkt orientacyjny na niebie i przy takiej pogodzie 
zmartwienie, czy zdążymy 
na pociąg, stałoby się czymś drugorzędnym.
Mając złe przeczucie, że zaraz znajdziemy się w jeszcze większym syfie, 
zatrzymałem się, 
gdy tylko natrafiłem na naturalne wgłębienie w ziemi. Tyłkiem wyżłobiłem 
dodatkowo w śniegu 
bardziej zaciszną niszę. Wydrapałem rów na jej kancie, który miał mnie 
informować, gdzie jest 
północ, zanim Gwiazda Polarna ponownie zniknie za zasłoną z chmur.
Tom dobił do mnie w chwili, gdy wgrzebywałem się rękami w śnieg. Oczekiwałem, że 
pójdzie w moje ślady, ale gdy się odwróciłem, zobaczyłem że sika, a struga moczu 
niemal 
natychmiast zniknęła, porwana przez wiatr. Powinien za każdą cenę utrzymać 
ciepłe płyny 
w ciele, ale było już za późno. Powróciłem do budowania naszego prostego 
schronu. Na mrozie 
stres powoduje, że pęcherz wypełnia się szybciej. Dlatego częściej chce nam się 
sikać, gdy jest 
zimno. Problem tylko w tym, że w ten sposób ochładza się ciało, a do tego 
dochodzi groźne 
odwodnienie. Nie dostarczając ciału ciepłego płynu, można wpaść w zaklęty krąg, 
ponieważ 
odwodnienie przyczynia się do spadku temperatury ciała. Jeśli spadnie ona 
poniżej 28,8 stopni 
Celsjusza, przychodzi śmierć.
Tom skończył swoje i wkładając na powrót ręce do kieszeni, odwrócił się i zwalił 
tyłek 
w wygrzebane wgłębienie.
Wiatr zaatakował brzeg naszego schronienia z dźwiękiem, jakby bogowie grali na 
butelkach, 
i zarzucił nam karki i plecy śniegiem. Futrzany kant kaptura zwrócił się w moją 
stronę, gdy 
zasiadłem obok Toma.
Wiedziałem, o co zapyta.
– Już niedaleko, bracie – uprzedziłem pytanie – nieco dalej niż myślałem, ale tu 
sobie teraz 
odpoczniemy. Powiedz, jak zaczniesz marznąć, to pójdziemy dalej, OK?
Ruch kaptura wziąłem za przytaknięcie. Podciągnął kolana pod brodę i ułożył na 
nich głowę.
Zdjąłem zębami rękawiczki i zawiązałem pod brodą troczki nauszników, następnie 
rozpiąłem 
nieco suwak w jego kurtce – w ten sposób zachowując ciepło, miał jednocześnie 
przewiew. Na 
koniec, wystawiając się na wiatr, rozpiąłem nieco spodnie i poprawiłem wszystko, 
co miałem na 
sobie pod kurtką, tak aby przylegało do ciała. Wetknąłem także w buty nogawki 
swoich ciężkich, 
przemoczonych dżinsów. W mokrym, zimnym i klejącym się do ciała ubraniu cała 
procedura 
zatykania szpar nie była przyjemna, lecz warta zachodu. Straciłem przez to 
trochę ciepła, ale 
porządkowanie spraw zawsze wprawiało mnie w lepszy humor.
Już kładłem się z powrotem do dziury, gdy zobaczyłem jak Tom grzebie ręką w 
rękawie 
i podnosi do ust trochę śniegu. Powstrzymałem go ruchem ręki.
– Tego, bracie, nie ma w jadłospisie.
Nie zamierzałem tracić energii na wyjaśnianie dlaczego. Rozpuszczenie śniegu w 
ustach nie 
tylko zużywa cenną dla ciała energię, ale także ochładza ciało od środka, 
oziębiając ważne dla 
życia organy. Włożyłem na powrót rękawiczki, ugniotłem w dłoniach twardą śnieżkę 
i podałem 
ją Tomowi.
– Ssij to, ale nie jedz, dobrze?
Spojrzałem w niebo. Zachmurzenie było teraz w zasadzie całkowite.
Tom szybko stracił zainteresowanie śniegową kulą i przybrał ponownie swoją 
pozycję 
embrionalną – z nogami przy piersi, rękami głęboko w kieszeniach i spuszczoną 
głową. Jego 
ciało zaczęło dygotać. Szczerze mówiąc i ja kiedyś bywałem na bardziej udanych 
wycieczkach 
przyrodniczych niż ta.
Obecnie, gdy wydostaliśmy się już z terenu zagrożenia i odpoczywaliśmy chwilę, 
przyszła 
stosowna pora na zadanie mu kilku pytań. Miałem nadzieję, że odwróci to także 
jego uwagę od 
tej syfiastej sytuacji, w której się znajdowaliśmy. Chciałem też uzyskać jasność 
w paru sprawach.
– Czemu nie powiedziałeś mi, że znasz Walentina? Wiem, że w Menwith Hill 
próbowałeś 
dla niego zdobyć Echelon.
Nie mogłem widzieć jego reakcji na te słowa, ale kaptur poruszył się.
– Wybacz, kolego – wymamrotał – miała mnie mocno w garści. Przykro mi. Naprawdę 
chciałem, ale... no wiesz... Kaptur opadł, jakby Tom stracił kontrolę nad 
mięśniami szyi.
– To znaczy się szantaż, tak? Jakieś groźby pod twoim adresem albo wobec twojej 
rodziny?
Jego plecy podskakiwały, gdy próbował powstrzymać szloch.
– Mama... tata... no i mam siostrę z małymi dziećmi, kapujesz? Chciałem ci 
powiedzieć, 
Nick, jak Boga kocham, ale... no wiesz. Ale słuchaj, to całe gówno to nie 
Walentin. To ona. Jest 
wolnym strzelcem. On o niej nie wie kompletnie nic. Ona tylko zasłania się jego 
imieniem, żebyś 
myślał, że to dla niego pracujesz.
Nie musiał więcej nic mówić. Sprawy, których od dłuższego czasu nie mogłem 
zrozumieć, 
zaczynały się teraz robić dla mnie jasne. To dlatego tak szybko zgodziła się na 
te trzy miliony. 
Dlatego też nalegała, aby kontaktować się wyłącznie z nią. To nawet wyjaśniało, 
dlaczego nie 
chciała, żebym miał broń: prawdopodobnie obawiała się, że gdybym zorientował 
się, o co tak 
naprawdę chodziło, mógłbym jej użyć przeciwko niej.
– W jaki sposób dałeś się w to wszystko wrobić?
Czekałem, aż się pozbiera.
– Liv. No, nie do początku ona, ale ten facet – Ignatij – przyjechał i odnalazł 
mnie 
w Londynie. Dzień przed spotkaniem z tobą.
Zaraz, gdzie ja słyszałem to imię? Po sekundzie dotarło do mnie. To jego podpis 
widniał na 
tym glejcie w Narwie. A więc być może Liv nie była jedyną osobą wśród ludzi 
Wala, pracującą 
na własny rachunek.
Teraz, gdy Tom stał się rozmowny, musiałem uważać, aby nie zadawać pytań, po 
których by 
się zorientował, że za dużo mówi.
– I co dalej, bracie? – zapytałem łagodnie.
– Powiedział, że Liv ma dla mnie robotę w Finlandii. Ktoś miał się ze mną 
skontaktować, 
przekonać mnie i takie tam. Przytkało mnie, jak dowiedziałem się, że znowu 
chodzi o Echelon, 
ale, bracie, nie miałem wyboru. Moja siostra i to wszystko... Nick, musisz mi 
pomóc. Przecież 
ona zabije ich wszystkich, jak tego całego syfu nie załatwię. Proszę, pomóż mi. 
Błagam.
Załkał w futro.
– Tom...
Nie zareagował. Może płacz zagłuszał moje słowa.
– Tom, ona chce cię widzieć martwym. Będzie myślała, że nie żyjesz, jak tak jej 
powiem.
Kaptur podniósł się.
– Chcesz mnie zabić? O, kurna, Nick. Nie... proszę cię, nie rób tego.
– Nie zamierzam cię zabijać.
Nie słuchał mnie.
– Nick, ja przepraszam. Zmusiła mnie do zadania tych wszystkich pytań. No wiesz, 
tam na 
stacji. Chciała wiedzieć, czyjej nie wystawisz do wiatru albo coś w tym stylu. 
Musiałem. On ma 
adresy wszystkich, wszystko wie. Facet pokazał mi zdjęcia dzieciaków mojej 
siostry. Nick, 
szczerze, naprawdę chciałem ci o wszystkim powiedzieć, ale... – kaptur opadł, 
podczas gdy 
Tomem wstrząsnął nowy spazm płaczu.
Poczułem się jak ksiądz w konfesjonale.
– Słuchaj, Tom, ja naprawdę nie zamierzam cię zabijać. Przecież wyciągnąłem cię 
stamtąd, 
zapomniałeś?
Słaby ruch wewnątrz kaptura powiedział mi, że zrozumiał.
– Tom, zadbam o to, aby ani tobie, ani twojej rodzinie nic się nie stało. 
Najpierw jednak 
musimy wrócić do Anglii. Będziesz musiał porozmawiać z pewnymi osobami i 
dokładnie 
wyjaśnić im, co się stało, w Menwith i tutaj, dobrze?
Pojawiła się szansa, że wszystko może się dobrze skończyć, niezależnie od 
sposobu, w jaki 
dalej potoczy się ta historia. Nie wiedziałem jeszcze dokładnie, jak to się 
stanie, ale musi się 
znaleźć sposób, dzięki któremu Tom zacznie nowe życie, a ja dostanę swoją forsę. 
Nawet gdyby 
pieniądze nie nadeszły, muszę załatwić to tak, bym nadal mógł pracować dla 
Firmy. Byłem 
bowiem w stanie nieźle naopowiadać, tak by wyglądało, że od początku wiedziałem, 
co było 
grane, ale z uwagi na ryzyko przecieku, nie mogłem nikomu o tym mówić.
Liv nie musi się dowiedzieć, że Tom żyje. Ciągle mogłem zainkasować moje 
pieniądze 
i dopiero potem iść do Lynna. Jak na plan, wyglądało to raczej cieniutko, ale 
był to przynajmniej 
dobry początek – zakładając, że Liv nie oszukała mnie jeszcze bardziej. 
Najważniejsze było teraz 
wydostać się z Estonii. Dopiero wtedy będę mógł usiąść spokojnie z Tomem, poznać 
całą historię 
i wykombinować, jak wydostać się z tego szamba.
– Dlaczego po prostu nie powiedziała mi, że to ty pojedziesz ze mną, zamiast 
kazać mi cię do 
tego namawiać. Przecież i tak już byłeś wtedy w drodze, czyż nie? – Z jego 
dotychczasowych 
urywanych wyjaśnień jasno to nie wynikało.
– A kto to, kurna, wie? Będziesz ją musiał o to zapytać. Dlatego tak mnie 
ścięło, jak cię 
zobaczyłem. Myślałem, że to do was już dotarło. Chłopie, ona jest pojebana. Czy 
wyglądało to 
tak, jakby to wszystko wychodziło od Walentina?
– Oczywiście.
– No to tak nie było. Miała na myśli siebie. Mówię ci, chłopie, wszystko to były 
jej własne 
plany. Jakby Walentin o tym wiedział, posiekałby ją na kawałki. Rozumiesz, o co 
chodzi?
– Może nie do końca by ją posiekał, ale założę się, że dałby jej popalić, zanim 
by z nią 
skończył.
W pewnym sensie podziwiałem ją. Być może facet z Sankt Petersburga był jej 
głęboką 
wtyczką w grupie Wala, dostarczając jej informacji, których potrzebowała do 
realizacji własnych 
planów? Co ona z tego mogła mieć? Jaki był jej w tym wszystkim cel? A może Tom 
miał rację, 
i w tym, co mu powiedziała, nie kryło się nic więcej? W mojej głowie roiło się 
od pytań, ale 
padające na twarz płatki śniegu przypomniały mi, że są teraz ważniejsze sprawy 
do załatwienia.
Nie mieliśmy schronienia ani możliwości zorientowania się w terenie. Dopadało 
mnie zimno 
– teraz, gdy nie byliśmy już w ruchu, poczułem, jak spocone plecy ochładzają się 
raptownie. 
Obok mnie, skulony na śniegu, trząsł się z zimna Tom. Obaj byliśmy pokryci 
warstwą śniegu. 
Musieliśmy się ruszyć, ale w którą stronę? Moje oznakowanie w śniegu przydałoby 
się jedynie 
na jakieś sto metrów, potem bez Gwiazdy Polarnej wskazującej kierunek 
pogubilibyśmy się 
i resztę nocy spędzilibyśmy na krążeniu w kółko.
Spojrzałem na Toma i dotknąłem go – ataki niekontrolowanych dreszczy powracały 
falami. 
Rozum mówił mu już zapewne, że czas się ruszyć, ale ciało błagało go o 
odpoczynek 
i pozostanie na miejscu.
Odsłoniłem z przegubu warstwy różnorakiego odzienia i rzuciłem okiem na Simbę. 
Do 
spotkania z pociągiem było jeszcze prawie dwanaście godzin. Nawet gdybym znał 
kierunek, 
marsz w takich warunkach pogodowych i bez możliwości nawigacji był czystym 
szaleństwem. 
Widzialność pogorszyła się teraz do pięciu metrów. W każdej innej sytuacji nie 
pozostawałoby 
nam nic innego, jak zagrzebać się teraz w śniegu i przeczekać śniegową burzę. 
Nie mieliśmy 
jednak czasu. Abstrahując od tego, jak ważne było, aby zdążyć na pociąg, nie 
wiedziałem, jakie 
kroki przedsięwziął teraz gang Małyszki, i raczej nie chciałem się dowiedzieć. 
Szukając 
pozytywnego aspektu całej tej sytuacji, wpadłem w końcu na jeden – śnieg zakryje 
przynajmniej 
nasze ślady.
– Nick, jest mi naprawdę zimno – zamamrotał spod kaptura Tom.
– Za chwilę idziemy, chłopie.
Nadal kombinowałem nad znalezieniem jakiegoś sposobu na orientację w terenie. Od 
lat już 
nie musiałem uciekać się do mojej wiedzy o sposobach przetrwania w ekstremalnych 
warunkach, 
nawet już ich nie pamiętałem. Przeglądałem każdy zawalony śmieciami zakamarek w 
głowie, 
starając się przypomnieć sobie, czego się wtedy nauczyłem. Nigdy nie brały mnie 
specjalnie owe 
„101 sposobów zastosowania sznurowadła” i temu podobne. Odbębniałem te nauki, 
budując 
schrony w śniegu albo zakładając wnyki na zające jedynie wtedy, gdy byłem do 
tego absolutnie 
zmuszony.
Objąłem Toma ramionami. Zesztywniał nieco, nie będąc pewnym, o co tu chodzi.
– To sposób na zimno – powiedziałem – musimy dbać o ciepło.
Oparł się o mnie, dygocząc już na potęgę.
– Nick, stary, naprawdę jest mi bardzo przykro. Jakbym powiedział ci prawdę, nie 
siedzielibyśmy teraz w gównie po szyję, rozumiesz, o co chodzi?
Skinąłem głową, czując się trochę nieswojo. To nie była tylko jego wina. Nawet i 
jego 
własną babcię próbowałbym przeciągnąć przez tamto ogrodzenie, gdyby dawało mi to 
jedynie 
połowę szansy na zainkasowanie tej forsy.
– Powiem ci, jaki jest najlepszy sposób na poradzenie sobie z tym zimnem – 
starałem się, 
aby to brzmiało swobodnie.
Spod kaptura dotarło do mnie przytłumione „No, jaki?”.
– Zacznij marzyć, stary. Wyobrażaj sobie, że wkrótce to wszystko się skończy. 
Jutro o tej 
porze będziesz siedział w gorącej kąpieli, z wielkim kubkiem kawy i tłustym, 
klejącym się od 
polewy pączkiem w rękach. Jutro o tej porze będziesz się z tego całego gówna 
serdecznie śmiał.
Wbił pięty w śnieg.
– Tak, jeśli te pieprzone buty utrzymają mi się na nogach.
– Nie narzekaj – odparłem – są i tak lepsze od tych idiotycznych trampek, które 
miałeś na 
nogach wcześniej.
Zaczął się śmiać, ale śmiech ten przeszedł w kaszel.
Spojrzałem w górę, lecz poza białą zasłoną śniegu nic nie było widać. Gdyby 
złota rybka 
chciała teraz spełnić moje życzenia, miałbym tylko jedno – kompas.
Jezu, kompas! Można go zrobić z byle kawałka metalu, który zawiera żelazo. 
Powinienem 
był łatwo na to wpaść, a trwało to wieki: potrzebny kawałek metalu znajdował się 
w obramowaniu kaptura Toma.
Dałoby się go użyć? A jeśli, to co potem? Czułem się, jakbym miał sobie 
przypomnieć 
składniki w przepisie na wyjątkowo skomplikowane ciasto, którego przygotowanie 
demonstrowano mi dwadzieścia lat temu.
Robiłem wszystko, co w mojej mocy, aby zwizualizować sobie cały proces, 
zamykając oczy 
i powracając do czasów tej całej nudy klecenia wiat z niczego czy sideł z 
kawałków sznurka 
i drutu wyciągniętego z ramy do obrazka.
Tom miał inny pomysł.
– Chodź, Nick, idziemy, zimno mi, przecież powiedziałeś...
Przyczepił się do mnie jak młoda małpka do grzbietu swojej mamy. W porządku, i 
mnie 
potrzebne było ciepło jego ciała, a on potrzebował pociechy.
– Za minutkę, bracie, za minutkę.
Coś przecież musiało się kryć w zakamarkach głowy. Przecież niczego nie 
zapominamy. 
Wszystko można przywołać z pamięci, jeśli się tylko przyciśnie odpowiedni guzik.
Udało się. Tym przyciskiem było uprzytomnienie sobie, że kiedyś w Zatoce 
dostałem mapę 
z trasą odwrotu, zrobioną z jedwabiu i z wpiętą w nią igłą.
– Tom, masz na sobie nadal te jedwabne gatki?
Potrząsnął głową. Moja nadzieja zgasła.
– Nie, tylko górę. Ale chciałbym mieć i kalesony, bo cholernie marznę. Możemy 
już iść? 
Mówiłeś, żebym ci powiedział, kiedy będę marznąć, to mówię.
– Poczekaj, chłopie, jeszcze nie teraz. Właśnie wpadłem na świetny pomysł.
Wypuściłem go z ramion. Odsuwając się, poczułem, jak bardzo nieprzyjemnie było 
mieć na 
sobie mokre ubranie. Dżinsy przywarły do nóg, zimny podkoszulek lepił się do 
ciała.
Zdjąłem rękawiczkę, i trzymając ją w zębach sięgnąłem po leathermana. Jak tylko 
wysunąłem z niego cążki, włożyłem szybko rękawiczkę, aby ręka za długo nie była 
odsłonięta.
– Popatrz na mnie przez chwilę, dobrze?
Kaptur parki pojechał do góry, a zebrany na nim śnieg osypał się Tomowi na 
ramiona.
W rękawiczce, macając palcami wzdłuż zamarzniętego obszycia z futra, 
zlokalizowałem 
usztywniający sztyft, złapałem go obcążkami i ścisnąłem, aż drucik ten dał się 
przeciąć. 
Rozerwałem trochę materiał przy miejscu przecięcia, odsłoniłem metal, złapałem 
jeden jego 
koniec w cążki i pociągnąłem. Mając już w palcach drugiej ręki kawałek drutu 
długości igły do 
szycia, odciąłem go od reszty i schowałem dla bezpieczeństwa w rękawiczkę.
Sądziłem, że Tom zainteresuje się tym, co robię, ale on całkowicie zajęty był 
przeżywaniem 
zimna i niewygody.
Pochyliłem się nad nim ponownie i zajrzałem w otchłań jego kaptura.
– Tom, potrzebne mi jest trochę tego jedwabiu z podkoszulka.
– Chyba nie muszę tego z siebie zdejmować – wzdrygnął się.
– Rozsuń tylko trochę suwak, tak abym mógł sięgnąć. Zrobię to tak szybko, jak 
tylko 
potrafię.
Jego ręka wolno powędrowała z kieszeni, niezdarnie szukając suwaka. W końcu z 
obiema 
rękawiczkami w zębach wyręczyłem go w tym i walcząc skostniałymi z zimna palcami 
z otwarciem ostrza leathermana, wymacałem podkoszulek.
Tom siedział niczym manekin u krawca, a ja szarpałem się z jego ubraniem. Nie 
miałem 
dostatecznego czucia w dłoniach, aby być w tym delikatny, więc skrzywił się, gdy 
moje zimne 
palce, chwytając za materiał, dotknęły jego skóry.
Ciekło mi z nosa. Złapałem garść materiału i zacząłem ciąć, ciągnąc jednocześnie 
ku sobie 
tak mocno, że niemal uniosłem Toma do góry. Chciałem koniecznie odedrzeć jedwab 
w taki 
sposób, aby zwisały z niego nitki.
Nóż omsknął mi się podczas ostatecznego cięcia i Tom zapiszczał, gdy ostrze 
musnęło mu 
pierś. Siedział teraz przytykając palec do ranki, a śnieg osiadał mu na ręku.
– Tom, nie wypuszczaj ciepła, do cholery!
Podciągnął suwak do góry i wsuwając ręce do kieszeni, spuścił głowę.
– Przepraszam – powiedział.
Podciągnąłem suwak jeszcze bardziej. – Wiesz co? Teraz będę zajęty przez parę 
minut. Może 
byś poruszał się trochę, aby się rozgrzać?
– Nie, jest OK. Jak daleko, mówisz, jest do pociągu?
Zignorowałem pytanie.
– No ruszaj się, naprawdę będzie ci cieplej. Zaczął wykonywać ruchy 
przypominające 
wsuwanie się pod pierzynę, choć przykrywał go tylko śnieg.
– Nie tak, Tom. Musisz wstać i pogimnastykować się. Rusz się, daleko nie mamy, 
ale nigdzie 
nie dojdziemy, jak się będziesz tak zachowywał. – Potrząsnąłem nim. – Wstawaj.
Podniósł się niechętnie, a ja otrząsnąłem mu po drodze śnieg z barków. Jego 
twarz 
obramowana była śnieżnym kołem futra.
– Dalej, chodź ze mną.
Ustawiłem go plecami do wiatru i z rękami w kieszeniach poczęliśmy bawić się w 
aerobik – 
robiąc przysiady i machając w bok łokciami, wyglądaliśmy jak jakieś debilne 
kurczaki.
Ze spuszczoną dla ochrony przed wiatrem głową starałem się, aby dotrzymał mi 
tempa. – 
Świetnie, Tom, jeszcze trochę; a teraz rób tak dalej, ja za chwilę będę gotowy – 
i powróciłem do 
pozycji na klęczkach.
Odłożyłem rękawiczki na śnieg. Skuliłem się w jamie, gdzie mniej wiało i padało; 
palce 
miałem tak zdrętwiałe, że zmuszony byłem wyciągać nitki z jedwabiu zębami. Po 
chwili udało 
mi się wydobyć jedną przyzwoitej długości – miała niecałe dziesięć centymetrów – 
i przytrzymując ją wargami, sięgnąłem do rękawiczki po ów kawałek metalu. 
Drżącymi rękami 
już za czwartym razem udało mi się zapętlić nitkę na druciku w połowie jego 
długości.
Tom stękał i posapywał, ale zaczynał wstępować w niego duch.
– Ty, Nick, to działa, robi mi się cieplej!
Rzuciłem na niego okiem, gdy wycierał nos i twarz jego jaśniała.
Przez zęby, w których trzymałem nitkę i drucik, wymamrotałem wyrazy poparcia, 
otrzepałem ze śniegu rękawiczki i prędko je założyłem. Podszycie rękawic 
przywarło 
nieprzyjemnie do mokrych rąk.
Poklaskałem trochę, starając się przywrócić w dłoniach obieg krwi, po czym 
zdjąłem 
ponownie rękawiczki. Z jednym końcem nitki w zębach złapanie ręką dyndającego na 
niej 
drucika, a drugą kwadratowego kawałka jedwabiu zajęło mi wieki. Na koniec mogłem 
już zacząć 
pocierać drucikiem materiał, zawsze w tym samym kierunku. Po około dwudziestu 
razach 
przerwałem, aby sprawdzić, czy na nitce nie potworzyły się żadne supełki, które 
mogłyby 
naruszyć balans metalu, kiedy go puszczę.
Wyłowiłem z kieszeni latarkę, zapaliłem i wziąłem ją w zęby. Nadal w skuleniu, 
tak aby 
wiatr nie podziałał na nitkę i igłę, puściłem igłę, patrząc jak się kręci. 
Krótsza część drucika 
wkrótce przestała wirować i wahała się lekko na boki. Dzięki oznakowaniu w 
śniegu na brzegu 
jamy, teraz szybko znikającemu w zaspie, wiedziałem, w którym kierunku znajduje 
się Gwiazda 
Polarna, toteż wystarczyło, abym zbadał, który z końców namagnetyzowanego 
jedwabiem 
drucika wskazuje północ. Oba końce drutu rozróżniałem po sposobie, w jakim były 
ucięte.
Dyszenie i sapanie za moimi plecami trwało nadal, podczas gdy ja, dygocząc z 
zimna, 
starałem się wykombinować, co teraz robić. Przedrzeć się do pociągu w taką 
pogodę będzie 
koszmarem, ale dotarcie na stację przed nastaniem świtu było koniecznością. Na 
wycieczki 
w takich warunkach teoria wypowiadała się wielkim NIE, ale ja teraz pieprzyłem 
zasady. Było na 
nie za zimno. Nie martwiłem się zbytnio o pozostawianie za sobą śladów. Trzeba 
posuwać się 
drogami, by było łatwiej iść, a ponadto, gdyby Toma albo mnie zaczęła dopadać 
hipotermia, 
w pobliżu drogi łatwiej o schronienie. Miałem myśl, żeby taką drogę znaleźć 
kierując się teraz na 
zachód, następnie odbić od drogi w prawo i ruszyć na północ w stronę torów 
kolejowych. Jedną 
z niewielu rzeczy, jakie wiedziałem o tym kraju, było to, że główna autostrada, 
a także jedyna 
linia kolejowa, przebiegała ze wschodu na zachód, między Tallinem a Sankt 
Petersburgiem. 
Wszystkie boczne drogi prędzej czy później musiały się z nimi zejść jak dopływy 
rzeki.
W taką pogodę nikt nie zobaczyłby światła latarki, włączyłem ją więc i puściłem 
wolno 
drucik, patrząc jeszcze raz, czy działa. Gdy igła kompasu ustabilizowała się, 
zauważyłem, że 
w orientacji w terenie był teraz pomocny także wiatr. Wyglądało na to, że wiał z 
zachodu, zatem 
dbając, by mieć go ciągle w twarz, szedłbym we właściwym kierunku.
Byłem gotowy iść – włożyłem z powrotem rękawiczki, kawałek jedwabiu do kieszeni, 
a nitkę i igłę kompasu owinąłem wokół palca. Odwróciłem się do Toma, który 
zawzięcie 
przyginał kolana i wymachiwał dziko ramionami.
– OK, bracie. Idziemy.
– Teraz już niedaleko, no nie?
– Niedaleko. Góra parę godzin.
44.
Zamieć przeistoczyła się w burzę śnieżną i otoczyło nas białe piekło. Musiałem 
przystawać 
co jakieś dziesięć kroków, aby pocierając igłę o jedwab w celu przywrócenia jej 
właściwości 
magnetycznych, odnajdywać kierunek. Przy takiej widoczności nie dało się 
utrzymać marszu 
w linii prostej. Posuwaliśmy się zygzakiem na zachód, w nadziei, że natrafimy na 
jakąś drogę.
Szliśmy już tak około czterdziestu minut. Nadal miałem wiatr w oczy – kłuł w 
twarz, 
wyciskając z oczu strugi łez. Nie miałem czym zasłonić twarzy, mogłem jedynie 
chować głowę 
w ubranie, co dawało kilka chwil wytchnienia. Mroźne płatki wdzierały mi się w 
każdą szczelinę 
w ubraniu.
Nadal prowadziłem, wytyczając szlak i przystając, ale już bez odwracania się, 
aby poczekać, 
aż Tom dołączy. Słysząc go już za plecami, robiłem następnych parę kroków. Tym 
razem 
przystanąłem i odwracając się plecami do wiatru, z trudem byłem w stanie 
zobaczyć w śnieżnej 
burzy jego sylwetkę. Zajęty sprawdzaniem kierunku, nie zauważyłem, jak bardzo 
zaczął zwalniać 
tempo. Na kolanach, pochylony, wziąłem się do magnetyzowania igły.
W końcu Tom zrównał się ze mną w chwili, gdy próbowałem osłonić od wiatru 
dyndający 
z moich ust kompas. Stał ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach. Ściągnąłem 
go za kurtkę 
na ziemię, ustawiając tak, aby jego ciało dało mi więcej osłony przed wiatrem.
Ustaliłem kierunek i zwinąłem kompas, ale tym razem nie wstałem. Zostałem 
pochylony 
w śniegu obok Toma, obaj dygotaliśmy z zimna. Na kapturze Toma powstała skorupa 
lodu, 
z moją czapką było zapewne podobnie – świetnie pasowały do reszty odzienia.
– W porządku z tobą, chłopie?
Pytanie było idiotyczne, ale nic innego nie przyszło mi do głowy. Zakaszlał i 
zadygotał.
– Tak, ale nogi mi porządnie zmarzły. Nick, nie czuję stóp. Nic nam się nie 
stanie, co? To 
znaczy, jesteś dobry w tych wszystkich rzeczach na świeżym powietrzu, prawda?
Przytaknąłem.
– Burza jest niezła, ale weź się w garść, barcie. To nas nie zabije – kłamałem. 
– Pamiętasz, 
co mówiłem? Zacznij sobie wyobrażać, pomyśl sobie, jak to będzie jutro o tej 
porze, no wiesz. 
Tylko to.
Ruch jego zlodowaciałego kaptura odebrałem jako zgodę i dodałem:
– Wkrótce znajdziemy się na drodze, będzie wtedy łatwiej iść.
– Czy będziemy mieli wtedy samochód?
Nie odpowiedziałem. Miły, cieplutki pojazd to marzenie, ale kto byłby na tyle 
szalony, by 
w taką jak ta noc wybierać się w drogę? Ruszyłem w śnieg, a on niechętnie 
poszedł w moje 
ślady.
Dwadzieścia minut później moje wysiłki przyniosły efekt. Żaden asfalt nie był 
widoczny, ale 
pod świeżym śniegiem mogłem zobaczyć ślady opon, a śnieg pod nami przestał być 
już tak 
głęboki jak dotychczas. Była to jedynie mała droga jednopasmowa, ale może to 
wystarczy, by 
uratować nam życie.
Zacząłem podskakiwać w miejscu, aby przekonać się, że mam rację. Tom doszedł do 
mnie 
dopiero po dobrej chwili. Zobaczyłem, że jego stan się pogorszył.
– Zbierz się do kupy, Tom. Nowy etap, podskakuj, żeby rozruszać ciało.
Starałem się obrócić to wszystko w zabawę i on niechętnie przyłączył się do 
mnie.
Nie tak dawno temu płakał. Teraz wyszedł z niego sarkazm.
– Domyślam się, że teraz to już niedaleko.
– Całkiem blisko.
Zaczęliśmy nadrabiać drogi, na skrzyżowaniach przysuwając się do siebie, aby 
stworzyć 
osłonę przed wiatrem dla kompasu. Wybieraliśmy każdą drogę, która szła w 
kierunku północno-
wschodnim, północno-zachodnim, a nawet na zachód. Wszystko, aby tylko iść w 
kierunku na 
Tallin i do linii kolejowej.
Po około trzech godzinach Tom zaczął gwałtownie zwalniać. Coraz częściej 
zmuszony 
byłem przystawać i czekać na niego. Przedzieranie się przez śnieg i ekstremalne 
zimno wyraźnie 
zrobiły swoje – nie był już w stanie opanować dreszczy.
– Mam już dość, Nick. Wszystko wokół mnie tańczy. Musimy odpocząć, proszę.
Wiatr sypnął nam w twarze śniegiem.
– Tom, musimy iść bez przerwy. Chyba to rozumiesz? W przeciwnym razie mamy 
przerąbane.
Jęk był jedyną na to reakcją. Rozsunąłem mu kaptur, aby mógł mnie widzieć.
– Tom, popatrz na mnie! – podsunąłem mu brodę do góry. – Musimy iść dalej. 
Musisz mi 
pomóc i iść, rozumiesz? – Jeszcze raz poruszyłem jego brodą, szukając jego 
wzroku. Było jednak 
za ciemno, a oczy łzawiły mi za każdym podmuchem wiatru.
Nie było sensu przywoływać go do porządku. Stojąc w miejscu traciliśmy zarówno 
czas, jak 
i te resztki ciepła, które nam zostały. Nie mogłem mu teraz w niczym pomóc. 
Trzeba było po 
prostu znaleźć tory i dać z siebie wszystko, by stamtąd dotrzeć do stacji. Nie 
byłem pewien, ile to 
jeszcze może być kilometrów, ale chodziło przede wszystkim o to, aby to zrobić. 
Zorientuję się, 
kiedy Tom ostatecznie spuchnie, i wtedy przyjdzie czas na postoje i dalsze 
działanie.
Chwyciłem go za ramię i pociągnąłem.
– Musisz się wziąć w garść, Tom.
Ruszyliśmy. Ja ze spuszczoną głową, Tomowi było już wszystko jedno. To był zły 
znak. 
Kiedy ciało zaczyna się oziębiać, centralny układ regulacji temperatury ciała 
reaguje 
przeniesieniem ciepła z członków do żywotnych dla człowieka organów. Wtedy to 
właśnie 
zaczynają drętwieć ręce i nogi. Jeśli i w organach wewnętrznych dochodzi do 
spadku 
temperatury, ów termostat wycofuje ciepło także z mózgu – krążenie krwi słabnie, 
powodując 
jego niedotlenienie, powstaje także niedobór cukru, niezbędnego do właściwego 
funkcjonowania 
mózgu. Prawdziwym niebezpieczeństwem jest to, że nie zdajesz sobie z tego 
sprawy. Jedną 
z pierwszych szkód, jakie przynosi hipotermia, jest odebranie ci woli 
przeciwdziałania. 
Przestajesz mieć dreszcze, to przestajesz się martwić. W zasadzie jesteś 
umierający, ale jest ci 
wszystko jedno. Puls staje się nieregularny, otępienie przechodzi w stan 
półświadomości, która 
z czasem zmieni się stan nieprzytomności. Jedyną nadzieją jest dostarczenie 
ciepła z zewnątrz – 
od ognia, ciepłego napoju albo ciepła ciała innej osoby.
Minęła kolejna godzina. Wkrótce musiałem pchać Toma od tyłu. Po kilka krokach 
zaprotestował z goryczą. Pociągnąłem go za ramię. Ta odrobina dodatkowego ruchu 
rozgrzała 
mnie przynajmniej. Zimno dawało się we znaki także i mnie.
Posuwaliśmy się dramatycznie wolno. Na kolejnym przystanku mającym za cel 
ustalenie 
kierunku, Tom nie był już w stanie mi asystować. Stał w miejscu, lekko się 
kiwając, podczas gdy 
ja odwróciłem się tyłem do wiatru, aby osłonić kompas.
– Wszystko w porządku, chłopie? – krzyknąłem za siebie. – Teraz to już 
niedaleko.
Nie uzyskałem odpowiedzi, a kiedy skończywszy sprawdzać kierunek, odwróciłem się 
ponownie, zobaczyłem, że upadł w śnieg. Podniosłem go na nogi i zacząłem 
ciągnąć. Jego siły 
były na wyczerpaniu, a musieliśmy iść do przodu. Przecież nie mogło już być 
daleko...
Tom mamrotał coś do siebie, a ja ciągnąłem go dalej. Nagle w przypływie 
maniakalnej 
energii ruszył biegiem do przodu.
– Tom, zwolnij!
Zwolnił, ale tylko po to, by zboczyć parę metrów z drogi i położyć się na 
śniegu. Nie byłem 
w stanie do niego podbiec, nogi nie dawały już rady.
Gdy w końcu dotarłem do niego, zobaczyłem, że nie miał buta na prawej nodze. 
Jego nogi 
były tak zdrętwiałe, że nawet tego nie zauważył.
O cholera, to musiało się stać trzy minuty temu. Gdy go ciągnąłem, zasłaniałem 
od wiatru 
twarz i jego buty były jedyną rzeczą, jaką miałem w zasięgu wzroku.
Zawróciłem po jego szybko znikających śladach. Znalazłem but i przyczłapałem się 
z powrotem, ale włożenie mu go na nogę okazało się rzeczą prawie niemożliwą, a 
szczególnie 
zawiązanie zesztywniałymi palcami zlodowaciałych sznurowadeł. Zetknąłem mały 
palec 
z kciukiem, robiąc stary indiański znak oznaczający Jestem w porządku”. Jeśli to 
ci się nie uda, 
jesteś w niezłych opałach.
– Tom, musisz wstać. Ruszamy, to już niedaleko.
Nie miał pojęcia, co do niego mówiłem.
Podniosłem go na nogi i powlokłem za sobą. Co jakiś czas wydawał z siebie okrzyk 
i nie 
wiadomo, skąd znajdował w sobie kolejną porcję energii. Nie wystarczała ona na 
długo, zwalniał 
znowu albo zdesperowany i wykończony padał na śnieg. Jęczącym głosem błagał, 
abym go 
zostawił w spokoju i dał mu zasnąć. Znajdował się w późnym stadium hipotermii i 
musiałem coś 
z tym zrobić. Ale co, gdzie?
Pchałem go do przodu.
– Tom, pamiętaj, masz MARZYĆ!
Podejrzewałem, że nie rozumiał z tego ani słowa. Było mi go żal, ale teraz nie 
mogliśmy 
pozwolić sobie na żaden odpoczynek. Nawet kilkuminutowa przerwa może skończyć 
się tym, że 
już się nie ruszymy.
Kwadrans późnej natknęliśmy się na linię kolejową – tylko przez przypadek ją 
odkryłem. 
Dotarliśmy do jakiegoś skrzyżowania i potknąłem się po prostu o jedną z szyn. 
Nie tylko 
Tomowi obniżała się temperatura ciała i przechodził kolejne stadia na drodze ku 
hipotermii.
Na próżno próbowałem znaleźć w sobie odrobinę radości. Potrząsnąłem w zamian 
Tomem.
– Tom. Już jesteśmy. Jesteśmy na miejscu.
Żadnej reakcji. Jasne było, jak znikome znaczenie miała dla niego ta nowina. 
Nawet jeśli coś 
z tego do niego dotarło, czym miał się podniecać? Nadal byliśmy w paskudniej 
sytuacji – 
mokrzy, przemarznięci, bez dachu nad głową i nie mając pojęcia, jak i gdzie 
zabierzemy się na 
pociąg, nawet gdyby przyjechał.
Tom upadł obok mnie, na przejeździe. Pochyliłem się i chwytając go pod ramiona, 
by 
podnieść do góry, sam niemal upadłem.
Usta i zęby odmawiały mu współpracy, wydawał teraz z siebie dziwne, charczące 
dźwięki.
Musimy teraz pójść kawałek dalej – wrzasnąłem mu w ucho – musimy znaleźć stację.
Już sam nie wiedziałem, czy mówię do niego, czy do siebie.
Odwróciłem go w lewo, w stronę Tallina.
Po zamarzniętym i zaśnieżonym nasypie wzdłuż torów ruszyliśmy na zachód. Drzewa 
po 
jednej stronie dostarczały teraz pewnej ochrony przed wyjącym wichrem. Ile czasu 
minęło od 
tego momentu – pół godziny, godzina? Dawno już przestałem to sprawdzać.
Tomowi zaczęło odbijać, krzyczał na drzewa, płakał, przepraszał je, potem padał, 
i próbował 
zakopać się w śniegu. Za każdym razem musiałem go podnosić i pchać do przodu i 
za każdym 
razem stawało się to coraz trudniejsze.
Natrafiliśmy na rząd małych szop, widocznych tylko dzięki równej pokrywie 
śnieżnej na 
spadzistych dachach. Nadal nie widzieliśmy dalej niż na jakieś pięć metrów i 
zauważyłem je 
dopiero, kiedy niemal na nie wpadliśmy.
W podnieceniu sięgnąłem po latarkę, zostawiając Toma klęczącego i odgrażającego 
się 
drzewom, które przyszły go tu załatwić.
Zapalenie latarki zabrało chyba wieczność. Wkrótce moje palce nie będą już w 
stanie 
wykonać nawet tak prostej jak ta czynności.
Poświeciłem wokół i stwierdziłem, że zwrócone drzwiami do torów szopy były 
drewniane 
i ustawione na czymś w rodzaju podestu. Większość z nich zamknięto na 
zardzewiałe kłódki, ale 
jedna była otwarta. Odgarnąłem nogą śnieg i otworzyłem drzwi, po czym obejrzałem 
się za 
Tomem. Leżał na torach zwinięty w kłębek i błagał, aby mu pozwolono zasnąć. 
Jeśli tak się 
stanie, już się nie obudzi.
Miałem go już w ramionach, a on ostatkiem sił począł się ze mną szarpać. Dostał 
napadu 
szału. Walczyć z nim nie było sensu, z resztą nie miałem na to siły. Pozwoliłem 
mu opaść na 
ziemię i łapiąc oburącz za kaptur, powlokłem go jak sanie, wywracając się przy 
tym wysiłku 
kilkakrotnie.
Nie mówiłem już do niego nic, brakowało mi na to sił.
Drzwi były tak niskie, że wchodząc musiałem się pochylić. Strop nie był o wiele 
wyższy, ale 
już z chwilą znalezienia się w środku poczułem, że zaczyna mi się robić cieplej. 
Szopa miała 
wymiary mniej więcej trzy na trzy metry. Na podłodze leżały kawałki drewna i 
cegieł, stare 
narzędzia, jakaś zardzewiała łopata ze złamanym trzonkiem, śmieci, które 
zbierały się tam od lat 
i teraz wrośnięte były w zamarznięte klepisko.
Tom leżał tam, gdzie wypuściłem go z rąk. Odłożyłem na bok latarkę, tak aby 
dawała więcej 
światła, zobaczyłem jak zwinął się w kłębek, a jego odsłonięte ręce wygięte były 
w przegubach, 
jakby nagle nabawił się ciężkiego reumatyzmu. Wydobywał z płuc powietrze w 
krótkich, 
szybkich wydechach, które tworzyły w snopie światła obłoczki pary. Już niedługo 
może być po 
nim, chyba że wezmę się w garść i spróbuję jakoś temu zaradzić.
Żeby była to przynajmniej chata trapera, a nie szopa na narzędzia konserwatorów 
torów! Na 
terenach o ekstremalnym klimacie zwyczajem jest zostawienie w chacie opału dla 
kogoś 
w opresji, aby mógł się szybko ogrzać. Zostawia się także przygotowane do użycia 
pudełko 
zapałek, tak aby można było wyjąć zapałki zdrętwiałymi z zimna palcami.
Zdjąłem rękawiczki i zacząłem marzyć o ciepłym przedziale pociągu i gorącej 
kawie. 
Przyciągnąłem sobie kawał wyglądającego na fragment boazerii drewna. Drżącymi 
rękami 
spróbowałem wyjąć ostrze leathermana. Założywszy ponownie przemoknięte 
rękawiczki, 
zacząłem skrobać róg deski. Chciałem dostać się do jej suchej warstwy.
Krzyki i narzekania Toma wypełniały pomieszczenie. Brzmiało to jakby mówił 
wieloma 
językami.
– Zamknij się! – wrzasnąłem, ale gdziekolwiek się znajdował, nie było to tam 
słyszalne. 
Odsłoniwszy suchą warstwę drewna, zacząłem strugać na łopatę drobne wióry, które 
miały 
służyć za podpałkę. Przy każdym mocniejszym chwycie za nóż czułem ból w 
dłoniach.
Tom począł rzucać się w kącie. Zapalenie ognia było koniecznością dla nas obu, 
lecz nie 
mogłem zwiększyć tempa, aby nie spieprzyć czegoś dokumentnie.
Po wiórach przyszła kolej na przygotowanie szczapek, od których potem miały się 
zająć 
ułożone na nich większe kawałki drewna. Pozbierałem wszystko, co się tylko dało, 
wydzierając 
i rwąc na paski również materiał izolacyjny ze stropu. Będzie się dobrze palił, 
bo w części 
powleczony był smołą. Następnie dzieliłem na szczapki mniejsze kawałki drewna, 
które 
z czasem zaczęły wyglądać jakby się opierzyły.
Tom przestał się rzucać po podłodze. Bełkocząc coś niezrozumiale do siebie, 
kopał nogami 
w powietrzu, jakby w obronie przed niewidzialnym napastnikiem. Nie było sensu z 
nim gadać. 
Musiałem skoncentrować się na rozpaleniu ognia. Sztuka przetrwania w trudnych 
warunkach 
nigdy nie była moją najmocniejszą stroną, ale na rozpalaniu ognia się znałem. Do 
moich 
obowiązków w domu należało rozpalenie rano kominka, zanim ojczym wstanie z 
łóżka, 
w przeciwnym razie groziło mi lanie. Często zresztą dostawałem je tak czy 
inaczej.
Mając już gotowych z pięć szczapek, ustawiłem je nad kupką wiórów, jakbym 
budował 
z nich wigwam. Następnie wziąłem do ręki pistolet, wyjąłem z niego magazynek i 
odciągnąłem 
zamek, aby wprowadzić nabój do komory.
Cążkami leathermana udało mi się wydłubać kule z trzech naboi, po czym wysypać z 
nich na 
wióry czarny proch. Ręce drżały mi przy tej czynności i obawiałem się, że 
większość prochu trafi 
na ziemię. Trzeci nabój opróżniłem tylko częściowo.
Tomowi w szarpaninę ze samym sobą spadł z głowy kaptur. Stawiając delikatnie 
nabój na 
ziemi, aby nie wysypać z niego zawartości, podniosłem się na czworaki i 
podsunąłem się w jego 
stronę. Po tej chwili odpoczynku moje mięśnie gwałtownie zaprotestowały. Zimne i 
mokre 
ubranie przywarło do ciała i czułem się z tym wszystkim paskudnie.
Złapałem kaptur i spróbowałem nałożyć go na powrót Tomowi na głowę. Krzycząc coś 
niezrozumiale, zamachał rękami i strącił mi czapkę z głowy. Skończyło się na 
tym, że 
przycisnąłem go do ziemi swoim ciałem i naciągnąłem kaptur. Potem z powrotem 
nasadziłem 
sobie na głowę swoją zimną jak lód czapkę.
– Wszystko w porządku, stary – krzyknąłem – już niedługo. Pamiętaj, że masz 
marzyć. 
Tylko marzyć.
Traciłem tylko czas. Potrzebował ciepła, nie czczego gadania.
Podczołgawszy się z powrotem do łopaty, wydobyłem z rękawiczki jedwabną szmatkę 
do 
kompasu i przytrzymując zębami za jej koniec, odciąłem z niej kawałek nożyczkami 
z leathermana. Korkociągiem wetknąłem następnie jedwab w łuskę z prochem, ale 
tak, żeby 
kawałek materiału jednak z niej wystawał.
Załadowałem nabój do pistoletu i celując w ziemię wypaliłem. W odpowiedzi 
usłyszałem 
głuchy trzask.
Nie było żadnej reakcji ze strony Toma. Uklęknąłem, by zebrać z ziemi nadpalony, 
żarzący 
się kawałek jedwabiu. Mając go już w palcach potrząsnąłem nim delikatnie, aby 
podsycić ogień 
i położyłem na wióry. Proch strzelił ogniem, rozświetlając całe pomieszczenie. 
Musiałem 
wyglądać jak odprawiająca czary wiedźma.
Gdy wióry już się zajęły, zacząłem między szczapy dokładać małe kawałki drewna. 
Ogień 
nie dawał jeszcze zbyt dużo ciepła.
Stanie się to dopiero, gdy zajmą się większe szczapy. By to przyspieszyć, 
zacząłem 
delikatnie dmuchać.
Płonąca podpałka trzaskała i skwierczała, czuć było zapach palonego drewna. 
Krzątałem się 
na czworakach wokół ognia, układając i poprawiając drewno dla uzyskania lepszego 
efektu. 
Szopa wypełniała się dymem, moje oczy zaś łzami.
Płomień był już teraz wyższy i po ścianach zaczęły tańczyć cienie. Poczułem na 
twarzy 
ciepło.
Aby cała moja dobra robota nie poszła na marne, musiałem nazbierać jeszcze 
trochę drewna. 
Rozglądając się po szopie, zgromadziłem wszystko, co było pod ręką. Kiedy już 
dobrze się 
rozpali, będę mógł zrobić wypad w zawieruchę na zewnątrz i szukać dalej.
Nogą otwarłem nieco drzwi, aby wywiało dym. Do środka wtargnęło z wiatrem trochę 
śniegu, ale trudno. Spróbuję potem zatkać czymś większość tej szpary.
Tom był teraz znacznie spokojniejszy. Wykasłując dym z płuc, poczołgałem się ku 
niemu. 
Chciałem sprawdzić, czy pod nim lub w kącie za nim nie ma jeszcze jakiegoś 
drewna. Było. 
Niewiele, ale dobre i to. Nie mogłem rozpalać za dużego ognia, bo szopa była na 
to za mała. Nie 
było zresztą takiej potrzeby – w tej ciasnocie ciepło i tak będzie promieniować 
od ścian.
Sprawdziłem ogień i dołożyłem trochę drewna.
– Już niedługo, stary. Za chwilę z gorąca trzeba nam będzie wyskakiwać z 
ciuchów.
Następnym priorytetem był ciepły płyn, którego tak potrzebował organizm Toma. 
Układając 
wokół ognia pozostałe drewno do podsuszenia, odwróciłem się i poszukałem 
wzrokiem jego 
twarzy.
– Tom, pójdę poszukać czegoś, w czym da się roztopić śnieg... Leżał za 
spokojnie. 
W sposobie, w jaki podciągnął nogi do piersi, było coś dziwnego.
– Tom?
Podczołgałem się do niego, przyciągnąłem ku sobie i odsunąłem mu z głowy kaptur. 
Oświetlona blaskiem ognia twarz mówiła wszystko. Odwróciłem jego głowę do ognia 
i podniosłem powieki. Nie było reakcji na światło. Obie źrenice były całkowicie 
rozszerzone jak 
u zdechłej ryby. Za chwilę zaczną mętnieć.
Słyszałem odgłos osuwającego się w ogniu drewna. Oprócz ognia powstawał już żar. 
Widok 
to był cudowny, ale, kurwa, za późno.
Poszukałem pulsu na szyi Toma. Nic. Ale może to tylko wina moich zdrętwiałych 
palców. 
Nasłuchiwałem oddechu i bicia serca. Nic. Usta pozostały otwarte po ostatnim 
wdechu albo może 
walce o niego. Przymknąłem je delikatnie.
Przyszedł czas pomyśleć o sobie. Zdjąłem wszystkie mokre ciuchy, wyżąłem je po 
kolei 
i nałożyłem ponownie.
Dorzuciłem do ognia, świadom, że były jeszcze rzeczy, które powinienem zrobić 
dla Toma. 
Powinienem przystąpić do reanimacji i rozgrzewać go, aż wycieńczony nie dam 
więcej rady, 
istniała bowiem jedna szansa na milion, że uda mi się go ożywić. Ale po co to 
robić? 
Wiedziałem, że nie żyje.
Może żyłby teraz, gdybyśmy zakopali się w śniegu, jak tylko przyszło pogorszenie 
pogody. 
Nad ranem bylibyśmy wprawdzie w opłakanym stanie, ale może by przeżył. Gdybym 
tylko nie 
poganiał go tak bardzo albo, zdając sobie przecież sprawę, w jakim się znajdował 
stanie, 
zatrzymał się wcześniej. To tylko gdybanie, a tak naprawdę wiedziałem jedno – że 
go zabiłem. 
Spieprzyłem sprawę.
Spojrzałem na jego bezwładne ciało, ponownie otwarte usta, mokre kosmyki włosów 
na 
policzkach, na obramowanie kaptura ze sztucznego futra, z którego topniejące 
teraz kryształki 
lodu spływały mu na twarz. Chciałem pamiętać tego nabzdyczonego, ale wesołego 
Toma, lecz 
wiedziałem, że ten oto obraz nigdy mnie nie opuści. Lądował na pierwszym miejscu 
mojego 
rankingu najgorszych koszmarów, które wybijały mnie ze snu w środku nocy, 
pozostawiając 
oblanego potem i przepełnionego poczuciem winy. Podczas sesji terapeutycznych, 
które Firma co 
jakiś czas organizowała dla swoich agentów, nigdy się do tych snów nie 
przyznawałem. Być 
może nie będzie teraz głupią rzeczą, że wezmę udział w terapii Kelly. Zacząłem 
zdawać sobie 
sprawę, że mogę tej terapii potrzebować w równym stopniu co ona.
Podciągnąłem Toma do drzwi i posadziłem tak, że zasłaniał w nich szparę, z 
wyjątkiem 
półmetrowej przerwy nad głową, którą zostawiłem dla wentylacji. Twarz przykryłem 
mu kurtką.
Zaczęło mi wracać czucie w rękach i nogach i wiedziałem, że będzie w porządku. 
Musiałem 
jedynie znaleźć stację.
Odwróciłem się do ognia i patrzyłem na parę unoszącą się z mokrego ubrania. 
Spania tej 
nocy nie będzie. Trzeba pilnować ognia.
45.
Londyn, Anglia Środa, 5 stycznia 2000 roku.
Z kubkiem gorącej spienionej kawy ze Starbucka stałem u wejścia do kościoła 
naprzeciw 
Langham Hilton, gdzie mając hotel na oku, mogłem też znaleźć schronienie przed 
mżawką.
Pora była śniadaniowa i chodniki zapełniali odziani w płaszcze niewolnicy pracy 
na etacie, 
wpychający w siebie po drodze kawę i francuskie ciastka, a także ci, którzy 
spieszyli na 
świąteczną przecenę. Sądząc po ich podnieceniu, jasne było, że pluskwa 
tysiąclecia mimo 
wszystko nie rzuciła całego świata na kolana. Była ona ostatnią rzeczą, o którą 
się martwiłem, 
witając nowe milenium na pokładzie estońskiego kutra rybackiego, razem z 
dwudziestoma 
sześcioma przemarzniętymi i dotkniętymi chorobą morską nielegalnymi uchodźcami z 
Somalii. 
Wymykając się pod osłoną ciemności z małej nadmorskiej miejscowości, 
przedarliśmy się przez 
wzburzone morze w stronę półwyspu na wschód od Helsinek. Gdy zbliżaliśmy się do 
fińskiego 
brzegu, a Simba wskazywał północ, zafundowano nam jeden z najlepszych pokazów 
sztucznych 
ogni, jakie kiedykolwiek widziałem. Wszystko wokół nas rozbłysło światłami, gdy 
miasta 
i miasteczka wzdłuż brzegu ruszyły ze swoimi obchodami nowego tysiąclecia. 
Zastanawiałem 
się, czy także mnie nowy rok przyniesie odmianę. Oj, miałem taką nadzieję.
Upłynęło osiemnaście dni od czasu, gdy opuściłem szopę i ruszyłem dalej w 
zawieruchę. 
Tom pozostał na miejscu, z zasłoniętą twarzą i skrzętnie ogołocony ze 
wszystkiego, co mogłoby 
go zidentyfikować. Prawdopodobnie znajdą go dopiero na wiosnę.
Miałem tylko nadzieję, że będzie miał przyzwoity pogrzeb. Jeśli tu w Londynie 
sprawy pójdą 
dobrze, może będę nawet mógł pojechać tam osobiście i zająć się nim. Pozwala na 
to bowiem 
procedura stosowana w przypadku strat w ludziach.
W pierwszym blasku dnia i bez Toma mogłem poruszać się we właściwym sobie 
tempie, 
nawet przez zaspy, i już po dwóch godzinach dotarłem do oddalonej o jakieś sześć 
czy siedem 
kilometrów stacji.
Przyjechał pociąg zmierzający na zachód do Tallina, ale pozwoliłem mu pojechać 
beze mnie.
Następny jechał już na wschód, w stronę Rosji i na ten się zabrałem. Wydostanie 
się na 
własną rękę i bez paszportu z Estonii zabrałoby mi tygodnie, ale z pomocą Wosima 
mogło to 
wyglądać inaczej. Wysiadłem więc w Narwie, i oto jak znalazłem się na kutrze 
przemytniczym 
z moimi somalijskimi przyjaciółmi. Kosztowało mnie to wszystkie dolary, jakie 
miałem 
schowane w bucie i oznaczało najpierw przeczekanie, aż Wosim wszystko załatwi, 
wielu dni 
i nocy w niewygodzie w mieszkaniu, gdzie przechowywano miny, ale było warto.
Wosim nie był zachwycony faktem, że jego samochód stał się już historią, ale 
wyglądało na 
to, że nadal rajcuje go wyciąganie mnie z tarapatów, mimo że musiało do niego 
dotrzeć, co stało 
się z Cieślą i tym starym w Voce, i z łatwością mógł całą resztę złożyć sobie do 
kupy. Ciekawe, 
czy go to w ogóle obchodziło.
Wosim nie prosił mnie więcej o pomoc w wyjeździe do Anglii, ale stojąc już na 
nabrzeżu 
w oczekiwaniu na załadownie się na kuter rybacki, wręczyłem mu paszport Toma. 
Sądząc po 
wyrazie jego twarzy i łzach w oczach, można było pomyśleć, że wręczyłem mu trzy 
miliony.
Wiedziałem, że dużo tym ryzykuję, ale przynajmniej tyle byłem mu winien. Miałem 
jedynie 
nadzieję, że postara się dobrze przerobić zdjęcie Toma albo że w dniu, w którym 
przyjdzie mu go 
użyć, celnicy nie będą specjalnie wgapiać się w swoje monitory. W przeciwnym 
razie Wosima 
czekało zapoznanie się z celą, do której wrzucony będzie przez kilku osiłków 
szybciej, niż zdoła 
wymówić słowo „Nikołaj”.
Powiedziałem sobie, że paszport, a także nowy samochód, były zapłatą za jego 
pomoc. 
Stojąc teraz na londyńskim bruku z gorącą kawą w ręku i mając chwilę na 
zastanowienie, zdałem 
sobie jednak sprawę, że miało to bardziej związek z moim poczuciem winy wobec 
Toma. 
W okropnych warunkach zafundowałem mu atrakcje poniżej granic jego wytrzymałości 
i tym 
samym zabiłem go. Podarowanie Wosimowi nowej szansy w życiu było moją próbą 
uciszenia 
sumienia i naprostowania wszystkiego: robota wykonana i można się już od tego 
odciąć.
Początkowo sądziłem, że to zadziałało i że wszystko załatwione. Ale wiedziałem 
przecież, że 
nie dotyczyło to ani Toma, ani Kelly. Z nią było w zasadzie bez zmian; Nowy Rok 
przeszedł 
także obok niej. W ciągu dwóch dni, które minęły od czasu mojego przyjazdu, 
dzwoniłem do 
kliniki dwukrotnie. Kłamałem za każdym razem, mówiąc, że jestem za granicą, ale 
że wkrótce 
przyjadę. Koniecznie chciałem ją zobaczyć, lecz jeszcze nie byłem do tego gotów. 
Wiedziałem, 
że nie byłbym w stanie spojrzeć jej w twarz. Za drugim razem odebrała Hughes, 
mówiąc, że 
z zaplanowanymi sesjami terapeutycznymi Kelly, które miały się odbyć z moim 
udziałem, trzeba 
więc będzie poczekać, aż wrócę. Nadal nie byłem pewien, co o tym myśleć. 
Wiedziałem, że musi 
do nich dojść, chciałem to zrobić, ale...
Do tego całego zagubienia musiałem dodać telefon od Lynna. Chciał się ze mną 
widzieć dziś 
po południu. Musiała zajść jakaś zmiana od czasu naszego ostatniego spotkania. 
Powiedział, że 
ma dla mnie robotę na miesiąc. Już chciałem mu powiedzieć, gdzie może sobie 
wsadzić tych 
marnych 290 funtów dziennie, skoro, jeśli dziś przed południem wszystko pójdzie 
dobrze z Liv, 
już nigdy nie będę musiał być zależny od Firmy. Nie miałem jednak gwarancji, że 
Liv zjawi się 
na spotkanie, a poza tym, chociaż miesiąc płatnej pracy to nie było dużo, 
przynajmniej 
pracowałbym, a nie siedział i myślał.
Wymiana miała być prosta. Gdy tylko znalazłem się z powrotem w Zjednoczonym 
Królestwie, otworzyłem przez telefon konto bankowe w Luksemburgu. Zostawiłem Liv 
wiadomość w helsińskiej skrzynce kontaktowej, żeby przekazała pieniądze 
telegraficznie, co 
gwarantowało ich dotarcie do adresata w ciągu kilku godzin. Kiedy za parę minut 
spotkamy się 
w hotelu, Liv zadzwoni do swojego banku z danymi, które jej przekażę, następnie 
usiądziemy 
sobie i poczekamy, aż przelew zostanie dokonany. Będę dzwonił co godzinę do 
Luksemburga 
i podawał hasło, aż otrzymam informację, że pieniądze już są. Górną granicę 
czekania 
wyznaczyłem sobie na czwartą po południu. Jeśli do tego momentu Liv nie zjawi 
się, będę musiał 
założyć, że nie zrobi tego w ogóle. Wtedy przyjdzie czas na decyzję, co z nią 
robić dalej i czy 
skontaktować się z Walem, by wyjaśnić mu, co wyczynia jego słodka panna Liv.
Bawiłem się myślą, że będąc już pewien, iż pieniądze dotarły na konto, jako 
prezent 
pożegnalny zaserwuję jej wiadomość o uratowaniu życia Tomowi, który wszystko mi 
opowiedział. Tylko po to, by mieć satysfakcję z uprzytomnienia jej, że nie dałem 
się 
przechytrzyć. W końcu zamierzałem nie mieć już nic więcej do czynienia z 
rosyjską mafią. 
Chciałem tylko forsy, a oni – bardzo proszę – niech sobie nadal wysadzają w 
powietrze domy 
i wypruwają ludziom flaki. W głębi duszy wiedziałem jednak, że mówiąc jej to, 
niczego bym nie 
osiągnął poza wpakowaniem się w jeszcze większe gówno. Nie zaszłaby tak daleko 
bez 
likwidowania po drodze ludzi, toteż niespecjalnie chciałem znaleźć się na jej 
liście ofiar.
Na dwadzieścia minut przed umówioną godziną spotkania pod główne wejście do 
hotelu 
podjechała taksówka.
Gunga Din podszedł, aby otworzyć drzwi pojazdu i zobaczyłem tył głowy 
wysiadającej 
i wchodzącej do hotelu Liv. Mimo że taksówka zasłaniała widok, byłem w stanie 
zakonotować, 
że tego dnia zdecydowała się na dżinsy oraz na długi skórzany płaszcz, w którym 
postawiła 
kołnierz dla ochrony przed zimnem.
Czekałem, aż wejdzie i obserwowałem dalej, czy nie była śledzona i czy zaraz po 
niej nie 
zaparkował żaden samochód. Nic takiego się nie stało. Czułem, jak wzrasta we 
mnie 
podekscytowanie. Przyszła. Nie przyjechałaby aż do Londynu tylko po to, aby mi 
powiedzieć, że 
wystawia mnie do wiatru.
Trzy miliony były teraz tak blisko, że czułem niemal ich zapach. Zarobiłem te 
pieniądze. 
Nie, zasłużyłem na nie, po latach spędzonych na przewalaniu za marne grosze 
stosów gówna. 
Stojąc w podcieniu kościoła z trudem opanowywałem podniecenie, ale z drugiej 
strony 
uważałem, że na taką chwilę radości mogłem sobie pozwolić. Jeszcze raz 
przebiegłem w myślach 
przez cały plan działania. Jak tylko transakcja dojdzie do skutku i powiemy 
sobie z Liv „do 
widzenia”, zatelefonuję do kliniki i powiem, że możemy w każdej chwili zaczynać 
nową terapię 
Kelly. Co do samej terapii, miałem jeszcze pewne obawy, ale nie pozostawało mi 
nic innego, jak 
wziąć się w garść. Kto wie, może pozałatwiam nawet i własne sprawy.
Dr Hughes nie mogła przewidzieć, jak długo taka terapia może potrwać, toteż 
pomyślałem, 
że kupienie na ten czas małego mieszkania gdzieś w pobliżu nie byłoby złą 
inwestycją. Mógłbym 
także zatrudnić paru robotników przy remoncie domu w Norfolk, tak aby był 
gotowy, gdy Kelly 
będzie już w stanie opuścić szpital.
Zostało mi prawie dziesięć minut. Liv musi jeszcze odebrać wiadomość ze skrzynki 
kontaktowej pod aparatem telefonicznym, w której był także klucz do zabukowanego 
przeze 
mnie apartamentu. Zostawiłem tam także instrukcję, by zaraz po wejściu tam, 
zawiesiła na 
klamce wywieszkę „Nie przeszkadzać”. Stałem i czekałem. Do oglądania nie było 
wiele, może 
z wyjątkiem kobiety, którą ochlapał przejeżdżający autobus.
Przeliczając w głowie miliony, niemal czułem je też w palcach. Przez ułamek 
sekundy 
pomyślałem o tym, by działkę Toma oddać na cele charytatywne. Przez ułamek 
sekundy. 
Natychmiast bowiem stanęła mi ponownie przed oczami Kelly w klinice, siedząca 
nieruchomo 
jak posąg i patrząca w pustkę. Ona potrzebuje całej pomocy charytatywnej świata, 
do cholery.
Na dwie minuty przed umówionym czasem, przedarłem się przez uliczny ruch i 
podszedłem 
pod hotel. Gdy pchnąłem obrotowe drzwi, znalazłem się w cieple foyer. Przy 
marmurowym 
kontuarze recepcji kłębili się biznesmeni i turyści. Obszedłem ich, minąłem bar 
i skierowałem się 
na schody.
Wszedłem na drugie piętro, rozpiąłem kurtkę i sprawdziłem ułożenie mojego USP, 
zatkniętego w dżinsy z przodu. Po pistolet pojechałem wczoraj specjalnie do 
Norfolk, gdzie 
musiałem zebrać także wodę, która dostała się do środka przez dziurę w dachu. 
Ale już wkrótce 
ten bezużyteczny brezent zastąpią porządne walijskie dachówki.
Zatrzymałem się pod numerem 316 i nasłuchiwałem. Cisza.
Włożyłem swój elektroniczny klucz w zamek i otworzyłem drzwi.
Stała w drugim końcu salonu, odwrócona do mnie plecami, patrząc w okno z 
widokiem na 
główne wejście. Drzwi zamknęły się za mną z delikatnym kliknięciem.
– Hej, Liv, jak miło mi, że...
Zacząłem odpinać kurtkę, by sięgnąć po broń, ale już wiedziałem, że to było bez 
sensu.
Odziana w płaszcz postać, która wyłoniła się spomiędzy telewizora i szafy z 
minibarkiem, 
już miała mnie na muszce. Druga postać wyskoczyła z toalety po mojej lewej 
stronie i stojąc 
o jakiś metr ode mnie, celowała z broni prosto w moją głowę.
Puściłem kurtkę i zamiast podnieść do góry ręce, opuściłem je luźno wzdłuż 
ciała. Może uda 
mi się jeszcze wyciągnąć broń. Liv odwróciła się w moją stronę, ale to nie była 
ona.
– Podejdź bliżej i trzymaj ręce wysoko w górze, proszę – nie mogłem 
zidentyfikować jej 
miękkiego akcentu.
Zrobiłem, co mi kazano. Facet od toalety stanął za mną i zaczął obszukiwać mnie 
wzdłuż 
pleców i nóg. Nie było co się wygłupiać. Kiedy odebrał mi USP, nie mogłem już 
chyba 
twierdzić, że należę do obsługi hotelowej.
Popchnięto mnie w stronę kanapy. Ona milczała. Facet zza szafy pozostał tam, 
gdzie stał, po 
mojej prawej stronie. Drugiego miałem gdzieś za plecami.
Kobieta przecisnęła się między nami w stronę drzwi na korytarz. Włosy miała 
utlenione, 
kątem oka uchwyciłem brązowy kolor jej brwi.
Gdy otworzyła drzwi, mogłem za nimi zobaczyć jeszcze jednego faceta w płaszczu. 
Wyszła, 
a on wszedł. Stał widać na korytarzu za drzwiami, aby w razie czego zablokować 
mi drogę 
ucieczki. Nie miałby zresztą z tym żadnego problemu. Facet sam z trudem mieścił 
się 
w drzwiach.
Dalej nikt nic nie mówił. Usiadłem i czekałem. Ale na co? W oczach stanęła mi 
twarz 
Siergieja w samochodzie, gdy opowiadał mi o zemście wikinga. Zaczęło mi walić 
serce.
Co, do cholery, stało się z Liv? Też ją zgarnęli? Czy ci faceci to byli ludzie 
Małyszki? 
Wszystkie trzy osiłki stały bez ruchu i bez słowa. Rosło we mnie przerażenie. 
Może to NSA? 
Popadłem w niełaskę Ważniaków?
Pompka przyspieszyła gwałtownie i – nie pierwszy raz w mojej karierze – poczułem 
pulsowanie tętnic szyjnych o brzeg kołnierza. Żywe drzwi, nadal stojące przy 
tych właściwych, 
musiały to zauważyć i rozpoznać to uczucie, bo facet uśmiechnął się ze 
zrozumieniem. Zrobiłem 
wszystko, by uśmiech odwzajemnić. Nie będę skurwielom ujawniał, jakiego mam 
pietra.
Upłynęło kilka długich jak wieczność minut. W końcu dało się słyszeć pukanie. 
Żywe drzwi 
spojrzały przez wizjer, niezwłocznie sięgnęły za klamkę i z respektem odsunęły 
się na bok.
– Witaj, Nick – powiedział Wal. Za nim wszedł kontakt Liv ze stacji. Obaj mieli 
na sobie 
ciemnoszare garnitury.
– Pozwól, że przedstawię – Ignatij.
Ignatij uśmiechnął się i lekko skinął głową w moim kierunku.
– Witaj, Nick, nie udało mi się spotkać cię na dworcu, ale wiedząc o tobie tyle, 
mam uczucie, 
jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi.
Skinąłem mu głową, nie chcąc mówić czegokolwiek, dopóki mój mózg nie poradzi 
sobie 
z odcyfrowaniem, co tu się, kurwa, działo. Wystraszony i kompletnie pogubiony, 
zaczynałem 
zdawać sobie sprawę, że znalazłem się w porządnych opałach. Mogłem jedynie 
trzymać gębę na 
kłódkę i udawać głupiego. Nie było to zresztą specjalnie trudne.
Wal usiadł na kanapie naprzeciw, Ignatij stanął za nią. Czeczeniec popatrzył mi 
w oczy, 
odrobinę za długo jak na mój gust, po czym położył przede mną na stoliku dużą 
białą kopertę.
– To dla ciebie – wskazał.
Sięgnąłem po nią, bardziej zdezorientowany niż kiedykolwiek, i otworzyłem. 
Usiadł na sofie, 
podciągając lekko nogawki, zanim założył nogę na nogę. W środku był plik 
dokumentów 
zapisanych cyrylicą. Gapiłem się na nie przez dłuższą chwilę, nie mając pojęcia, 
co to do cholery 
było.
– To akty własności dwóch kamienic w Sankt Petersburgu – powiedział. – Ich 
całkowita 
wartość przewyższa trzy miliony funtów szterlingów. Uznałem, że będziesz wolał 
dobrą lokatę 
niż gotówkę.
Kalkulatorek w mojej głowie wyrabiał nadgodziny. Pieniądze zdeponowane w klinice 
wystarczą mi na kilka tygodni, ale i tak naskładają mi się rachunki. Te trzy 
tygodnie mojej tu 
nieobecności będzie mnie kosztowało dwanaście tysięcy funtów, więc za chwilę 
jestem bez 
forsy. Miesiąc roboty dla Firmy za dwieście dziewięćdziesiąt funtów dziennie da 
mi dokładnie 
osiem tysięcy siedemset funtów. Równie dobrze mógłbym więc spróbować szczęścia.
– Wolałbym jednak gotówkę. Taka była umowa. Potrząsnął z wolna głową, jakby miał 
wytłumaczyć dziecku, że wycieczka do Disneylandu została odwołana.
– Nick, ale nie było żadnej umowy. Liv w pogoni za własnym zyskiem oszukiwała 
nas obu.
Jego spojrzenie z nagła stało się przeszywająco zimne, co wyraźnie pokazało, 
dlaczego 
właśnie on tu rządził i dlaczego należało się go bać.
– Dzięki Bogu, niektórzy nie są tacy nielojalni – lekko machnął za siebie ręką.
Ignatij wyglądał na zadowolonego z siebie. Spoglądałem na nich, jakbym nie miał 
pojęcia, 
o co mu chodziło.
– To całkiem skomplikowane, Nick, i nie musisz znać szczegółów. Wystarczy 
powiedzieć, 
że nie tylko zawiodła nasze zaufanie, ale spowodowała, że dostęp do Echelona 
jest dla mnie na 
dłuższy czas praktycznie niemożliwy. Ty nadal jesteś przy życiu tylko dlatego, 
że sądziłeś, iż 
działasz według moich instrukcji.
Uśmiech powrócił mu na twarz.
– Przyjedź pracować dla mnie do Rosji. Będziesz mógł w pełni korzystać ze swojej 
nowej 
lokaty. W tej części miasta czynsze są wyjątkowo wysokie. Nick, to dla ciebie 
fantastyczna 
okazja. Może nawet znajdzie się chwila na spokojne spotkanie, to ci wyjaśnię, o 
co w tej smutnej 
historii chodziło.
Potrząsnąłem głową.
– Pewne sprawy trzymają mnie tutaj. Zawahałem się.
– Naprawdę przydałyby mi się jednak pieniądze. Wskazał na kopertę w moich 
rękach, jakby 
mnie nie słyszał.
– Tu są namiary na kontakt w Anglii, gdy będziesz chciał przyjechać do Rosji.
Wstał i wszyscy inni ruszyli się także. Musiałem zapytać.
– Skąd pan wiedział, że tu będę?
Wal zatrzymał się, żywe drzwi przystępowały już do otwarcia drewnianych.
– Liv mi oczywiście powiedziała. Opowiedziała mi wszystko. – Przerwał na chwilę. 
– Zanim 
Ignatij... – wzruszył ramionami. Uśmiech nie schodził mu z twarzy w oczekiwaniu 
na moją 
reakcję.
Dalej udawałem jeszcze bardziej zdziwionego, ale przed oczami stanął mi obraz 
Liv 
z wyprutymi wnętrznościami, wijącymi się jak węgorze.
– Szokuje cię to?
Potrząsnąłem przecząco głową.
– Tak też myślałem. Widzisz, nie mogę pozwolić na to, aby widziano, że 
niewłaściwie 
szacuję ludzi blisko ze mną związanych. Muszę pokazywać siłę. Możesz mi w tym 
pomagać, gdy 
przyjedziesz do Rosji, Nick. Pomyśl o tym, dobrze?
Przytaknąłem. Chciałem jedynie, aby sobie już poszedł.
– Wspomniała, że było ci przykro z powodu śmierci moich siostrzeńców.
– Tak, jest mi przykro – przytaknąłem.
– Nie ma sprawy. Nigdy specjalnie mi nie zależało na rodzinie mojej siostry. No 
to Nick, 
mam nadzieję, że widzimy się wkrótce w Sankt Petersburgu.
Odwrócił się gotów do wyjścia, a ja odezwałem się jeszcze: – Czy mogę jeszcze o 
jedno 
zapytać? Zatrzymał się.
– Chodzi o ciało. Kumpla. Jest nadal w Estonii i...
– Oczywiście, oczywiście. Nie jesteśmy barbarzyńcami. – Wal machnął ręką w 
stronę 
koperty. – Kontakt. Podaj mu wszystkie szczegóły.
Przez następne piętnaście minut leżałem na kanapie, starając się nie myśleć, ile 
czasu mogło 
zabrać Liv umieranie. Zdecydowanie odebrało mi to część ochoty na zajmowanie się 
rynkiem 
nieruchomości w Sankt Petersburgu.
Potrzebowałem pieniędzy, ale w obecnej sytuacji niczego nie byłem zbyt pewny, 
z wyjątkiem tego, że nie był to moment, aby spotkawszy się z Lynnem, kopnąć 
Firmę w dupę.
Dałem Walowi i jego chłopcom następne pięć minut na to, aby się oddalili, po 
czym 
wyszedłem z hotelu. Skierowałem się do jednej z budek telefonicznych pod 
rusztowaniami 
i załadowawszy do aparatu całą garść monet, ująłem za słuchawkę.
– Halo, Nieruchomości East Anglian, czym mogę służyć?
– James Main?
– Przy telefonie.
– Mówi Nick Stone. Drobna zmiana w planach, James. Chcę, abyś jak najszybciej 
sprzedał 
dom za to, co utargujesz.
– Ależ do tej pory wszystkie oferty były grubo poniżej ceny kupna. Byłoby 
lepiej, gdybyś 
najpierw naprawił dach, skończył wszystkie prace w środku i wystawił dom do 
sprzedaży na 
wiosnę. To byłoby...
– Natychmiast, James.
– Ale przejeżdżałem obok niego parę dni temu i na dachu nadal jest brezent. 
Doprawdy, nikt 
nie da ceny nawet zbliżonej do...
– James? – Tak?
– Czego nie rozumiesz w słowie „natychmiast”, do cholery?
Do drugiej rozmowy potrzebowałem jedynie dwupensowej monety. Numer był 
londyński.
– Przykro mi, ale nadal jestem za granicą – powiedziałem, gdy w końcu połączono 
mnie 
z doktor Hughes – wygląda na to, że będę musiał zostać jeszcze miesiąc. Jaki 
może mieć to 
wpływ na Kelly?
– No, powiedzmy, że jej stan się nie pogorszy. Będzie mniej więcej dokładnie w 
takim 
samym stanie jak teraz do czasu, aż będzie mógł pan z nią zacząć sesje.
Dokładnie w takim samym stanie.
Zamknąłem oczy i z całej siły próbowałem wyobrazić sobie ją uśmiechniętą, ale 
jedynym 
obrazem, jaki mi się pojawiał przed oczami, był obraz Kelly w fotelu, z dziwnie 
przekrzywioną 
głową, siedzącej tak nieruchomo, jakby przestała oddychać albo jak gdyby 
zamarzła na śmierć 
w niewidocznej zamieci.
Dla zabicia czasu, jaki miałem do spotkania z Lynnem, poszedłem do Vauxhall 
Cross 
piechotą. Idąc, myślałem o dwóch innych rozmowach telefonicznych, które 
prawdopodobnie 
przyjdzie mi wkrótce wykonać. Jedną z nich będzie telefon do jej dziadków, z 
nowiną, że i oni 
będą chyba zmuszeni sprzedać swój dom, chociaż szansa, że do tego dojdzie, była 
mniejsza niż 
prawdopodobieństwo bycia trafionym przez piorun. Do tej pory przytakiwali i 
zgadzali się, że 
Chelsea było najlepszym miejscem dla Kelly, ale założę się, że gdyby tylko 
okazało się, że na ich 
barki spada część kosztów leczenia, nagle odkryliby wyjątkowe zalety publicznej 
służby zdrowia.
Drugi telefon był do kumpla, który nadał mi robotę na porwanie Wala. Zapytałbym 
go, czy 
nie ma dla mnie jeszcze jakiegoś zajęcia, ale tym razem może już w cieplejszym 
miejscu, takim 
jak Wyspy Bahama.
Do gabinetu Lynna wpuścił mnie ten sam Azjata co uprzednio. Nic się tam nie 
zmieniło, 
z wyjątkiem tego, że Lynn miał teraz na sobie inną koszulę i nie był zajęty 
pisaniem. Stanąłem 
naprzeciw jego biurka. I znowu nie zaproponowano mi kawy, rozumiałem więc, że 
rozmowa 
również będzie krótka.
– To moje ostatnie tygodnie na tym stanowisku i szczerze mówiąc, jesteś ostatnią 
osobą, 
którą życzyłbym sobie tu widzieć.
Siedział i wpatrywał się we mnie, jakbym to ja był w stu procentach 
odpowiedzialny za jego 
odejście na przedwczesną emeryturę. Biedne grzyby.
Wiedziałem, że mam trzymać gębę na kłódkę i tylko słuchać.
– Operacja „Księżycowy Labirynt” – rzekł – czy coś ci o tym wiadomo?
– Nie. – Ponownie poczułem ostre szarpnięcie w piersi. Wiedział, co robiłem. 
Wiedział 
i czekał, abym własnoręcznie założył sobie teraz stryczek na szyję. Musiałem 
grać dalej. – Nie 
wiem właściwie nic. Tyle, co było w gazetach parę tygodni temu.
– Teraz się to zmieni. Twoim zadaniem będzie wspomaganie działań agenta NSA i 
jego 
ekipy podczas ich pobytu w Wielkiej Brytanii. Będą tu przez jakiś miesiąc 
próbować 
powstrzymać infiltrację Menwith przez rosyjską mafię.
Skinąłem głową, tak jakbym zakładał, że będzie to polegać na nudnym połączeniu 
ochrony 
osobistej, eskorty i oprowadzania po mieście, skoro taka robota zwykle do tego 
się sprowadzała.
– Dlaczego ja, panie Lynn? Przed świętami powiedział pan, że...
– Ustalono, że koszta twojego szkolenia nie zwracają się należycie. Teraz wynoś 
się.
Nie wiem, jak on to załatwił, ale drzwi za moimi plecami z czekającym w nich 
Azjatą były 
już otwarte.
– Pan pozwoli za mną, proszę.
Zrobiłem to i windą pokonaliśmy dwa piętra, aby znaleźć się w skromnie 
urządzonym, nie 
zajmowanym przez nikogo pokoju na oddziale raportów. Nie było tam okien i 
słyszało się tylko 
szum klimatyzacji.
– Proszę poczekać, oficer zaraz tu przyjdzie.
Zamknęły się za mną drzwi. Oparty tyłem o kant biurka, czułem jak ogarnia mnie 
panika. 
Wrabiano mnie.
Gdy drzwi otworzyły się ponownie, wstałem i zwróciłem się w kierunku 
wchodzącego. Ból 
w piersi powrócił z mocą. Doprawdy nieźle wszystko spieprzyłem.
– Nick Stone, prawda?
Demokrata z uśmiechem podał mi dłoń. Jego twarz wyglądała, jakbym po niej 
przejechał 
obieraczką do jarzyn. Całe oblicze miał w jaskrawoczerwonych postrzępionych 
ranach, 
z których, jak i z wygolonych do zszywania placków na głowie, wystawały czarne 
nitki szwów. 
Ręce miał też w nie najlepszym stanie, ale wszystko ładnie się goiło.
– Nie mamy za dużo czasu, Nick. Ja i moja ekipa będziemy potrzebować dużo 
pomocy.
Zauważył, że patrzę na rany i uśmiech go opuścił.
– No tak, wiem, nie wygląda to dobrze. Jeśli kiedykolwiek dopadnę tego 
skurwiela, który mi 
to zrobił, to wsadzę mu wielką puszkę w dupę...