  Michael Lawson 
  
  Wewnętrzny Krąg 
  
   (The Inside Ring)
   
   Przekład Jan Hensel 
   

Prolog
   
   Nagranie zaczyna się, gdy prezydent idzie do helikoptera piechoty morskiej.
   Za helikopterem widać rzekę Chattooga, za rzeką gęsty sosnowy zagajnik, za którym teren 
wznosi się gwałtownie, tworząc strome urwisko. Prezydent jest ubrany w spodnie khaki, 
niebieski T-shirt i trapery. Na T-shirt ma narzuconą lekką wędkarską kamizelkę z mnóstwem 
kieszonek na haczyki i błystki. Wygląda na rozluźnionego, idzie powoli. Uśmiecha się i macha 
do kamery, a potem przestaje zwracać na nią uwagę. W trzecim roku pierwszej kadencji 
przyzwyczaił się już do ciągłego zainteresowania wszędobylskich mediów.
   Przed prezydentem idą dwaj agenci Secret Service, z tyłu - dwaj kolejni. Wszyscy mają 
identyczne granatowe wiatrówki i ciemne okulary. Nagły podmuch wiatru odsłania pistolet 
automatyczny, który jeden z agentów ma w kaburze pod kurtką.
   Obok prezydenta, z prawej, idzie pisarz Philip Montgomery. Też ma na sobie wędkarskie 
ubranie, ale bardziej znoszone. Montgomery mówi coś do prezydenta, potem odwraca się do 
kamery i rozstawia szeroko ręce, jakby pokazywał dużą rybę. Prezydent kiwa głową i rzuca jakąś 
uwagę. Montgomery odchyla głowę i wybucha śmiechem.
   Grupa mężczyzn zbliża się do helikoptera i wchodzi w cień urwiska na drugim brzegu. Agent 
Secret Service, ten przed prezydentem, z jego prawej, zdejmuje okulary. Składa je i usiłuje 
schować do kieszeni wiatrówki, ale nie trafia i okulary lądują na ziemi. Gdy agent schyla się, 
żeby je podnieść, Philip Montgomery, który wciąż rozmawia z prezydentem i patrzy w lewo 
zamiast przed siebie, wpada na niego i o mało go nie przewraca. Sam traci równowagę i zderza 
się z prezydentem.
   Ta reakcja łańcuchowa byłaby zabawna - coś, z czego mogliby żartować dziennikarze w 
telewizyjnych wiadomościach - tylko że na koniec tył czaszki Montgomery’ego eksploduje, a w 
powietrze bryzgają szczątki mózgu. Chwilę później z prawego ramienia prezydenta tryska 
fontanna krwi.
   Po drugim strzale obstawa reaguje. Jeden agent przewraca prezydenta i kładzie się na nim, 
osłaniając go własnym ciałem; trzej pozostali ustawiają się dookoła w obronny trójkąt. Agent, 
który upuścił okulary, staje dokładnie przed głową prezydenta. Między jego rozstawionymi 
nogami widać twarz prezydenta i oczy - białobłękitne spodki paniki i bólu.
   Obraz wiruje: skrawek błękitnego nieba, rozmazana zieleń lasu, obracające się śmigła 
helikoptera. Gdy kamera odzyskuje stabilność, agenci, z bronią w rękach, rozglądają się 
gorączkowo za celem. Nagle jeden wskazuje w górę, na urwisko, a jego pistolet wypluwa w 
powietrze serię pocisków. W tym samym momencie zamachowiec oddaje trzeci strzał. Kula 
trafia w czoło agenta leżącego na prezydencie, mijając głowę prezydenta o centymetry. Później 
eksperci stwierdzą, że pocisk przeleciał między nogami agenta stojącego z przodu.
   Ostatnie ujęcia, które zastygają na ekranie, to ciało Montogmery’ego z nienaturalnie 
powyginanymi kończynami, a potem zbliżenie twarzy prezydenta: szkarłatna maska krwi 
spływającej z czoła agenta, który zginął w jego obronie.
   
   „WASHINGTON POST”
   Sharon Mathison. 
   Zamachowiec znad rzeki Chattooga znaleziony martwy.
   Prawdopodobnie popełnił samobójstwo.
   Wczoraj wieczorem w Landover w stanie Maryland znaleziono ciało mężczyzny 
podejrzanego o próbę zamachu na prezydenta oraz zabójstwo pisarza Philipa Montgomery’ego i 
agenta Secret Service Roberta Jamesa.
   Dziewiętnastego lipca o 22.30 posterunek policji w Landover odebrał telefoniczne 
doniesienie o pojedynczym strzale z broni palnej w domu Harolda Marka Edwardsa. 
Funkcjonariusze, którzy odpowiedzieli na wezwanie, weszli do domu i znaleźli tam martwego 
właściciela posesji.
   Jak podała rzeczniczka prasowa FBI Marilyn Peters, Edwards zmarł w wyniku rany 
postrzałowej zadanej z pistoletu automatycznego kaliber 45, a zebrane dowody wskazują, że było 
to samobójstwo. Peters powiedziała również, że w napisanym odręcznie liście pożegnalnym 
Edwards przyznał się do dokonania zamachu na prezydenta 17 lipca br. oraz stwierdził, że działał 
sam.
   Edwards był bezrobotnym operatorem maszyn, zwolnionym szesnaście miesięcy temu, gdy 
produkcję przeniesiono do Tajlandii. Rzeczniczka FBI ujawniła, że Secret Service jest w 
posiadaniu dwóch listów napisanych przez Edwardsa w tym roku, w których obarcza on 
prezydenta odpowiedzialnością za utratę pracy. W jednym z listów groził prezydentowi śmiercią.
   W domu Edwardsa znaleziono dwa karabiny. Badania balistyczne wykonane przez FBI 
wykazały, iż jednego z nich użyto w zamachu.
   Edwards był żołnierzem rezerwy armii Stanów Zjednoczonych, zaklasyfikowanym jako 
strzelec wyborowy. Sąsiedzi mówią, że był zapalonym myśliwym i czuł głębokie rozgoryczenie z 
powodu niemożności znalezienia pracy.
   Wciąż bez odpowiedzi pozostaje pytanie, jak Edwardsowi udało się przeniknąć ochronę 
prezydenta nad rzeką Chattooga. Poproszony o komentarz rzecznik prasowy Secret Service Clark 
Brunson odpowiedział, że agencja nie zamierza ujawniać procedur stosowanych przy ochronie 
prezydenta.
   

Rozdział 1
   
   Sekretarka, pięćdziesięcioparoletnia zołza z Bostonu, ostra jak brzytwa i kąśliwa jak osa, 
uniosła z dezaprobatą brew, kiedy Joe DeMarco wszedł do biura Mahoneya.
   - Spóźniłeś się - powiedziała. - A szef jest nie w sosie.
   - W takim razie chyba od razu mogę wejść.
   Mąż sekretarki, księgowy, był miły, porządny i wyrozumiały. W rzadkich chwilach gdy się 
kochali, ona fantazjowała o krzepkich włoskich robotnikach. Dawniej marzyła o czarnoskórych 
mięśniakach z wygolonymi głowami i brzuchami jak kaloryfery, ale od kilku miesięcy bardziej 
kręcili ją faceci tacy jak DeMarco: błękitnoocy szatyni z dołkiem w brodzie a la Travolta, 
szerokimi barami i muskularnymi ramionami - wprost stworzonymi do podkoszulków bez 
rękawów. Ale fantastyczny facet czy nie, nie tolerowała spóźnialstwa - a tym bardziej 
lekceważących uwag.
   - Nie, możesz usiąść - odparła z krzywym uśmiechem. - Za kilka minut dopiję herbatę i 
powiem mu, że jesteś. A on każe ci poczekać jeszcze dwadzieścia minut, dopóki nie porozmawia 
przez telefon z naprawdę ważnymi ludźmi.
   DeMarco miał dość rozsądku, żeby nie protestować. Usiadł posłusznie w fotelu i z leżącej na 
stoliku sterty czasopism wyciągnął „People”. Był uzależniony od hollywoodzkich plotek, ale 
prędzej umarłby na torturach, niż się do tego przyznał.
   Po półgodzinie wszedł do gabinetu. Mahoney rugał kogoś przez telefon.
   - Nie wkurzaj mnie - mówił. - Jeśli nie poprzesz tej ustawy, możesz zapomnieć o następnej 
kadencji. Więc głosuj, jak ci każę, i przestań pieprzyć o obietnicach, których w ogóle nie 
powinieneś był składać!
   Trzasnął słuchawką, mruknął „dupek” i jego wodniste błękitne oczy skierowały się na 
DeMarca.
   - Spotkałeś się z Flatterym? - spytał.
   DeMarco sięgnął do kieszeni marynarki i podał szefowi nieoznakowaną kopertę. Nie 
wiedział, co jest w środku; wolał nie wiedzieć, co zawierają koperty, które mu przekazuje. 
Mahoney rozciął kopertę i wyjął kartkę w kształcie czeku. Popatrzył na nią, mruknął coś z 
irytacją albo z zadowoleniem, po czym schował kartkę do środkowej szuflady biurka.
   - A ta Whittacker? - spytał.
   - Złoży zeznania przed komisją.
   - Co jej za to dałeś?
   - Obiecałem, że nie powiem mężowi, z kim sypiała.
   - Tylko tyle?
   - Podpisała intercyzę.
   - Aha - mruknął Mahoney. Chciwość nigdy go nie zaskakiwała, tak jak i inne ludzkie 
słabości. - Więc te skurwysyny ze Stock Options R-U spędzą półtora roku w przytulnym 
więzieniu o złagodzonym rygorze, biedacy, którzy stracili emerytury, do końca życia będą jeść 
wyłącznie chude zupki i tanie hamburgery, a ta głupia cipa trafi na okładkę „Time’a” jako 
bohaterka roku. Jezu Chryste!
   DeMarco wzruszył ramionami. Co można na to poradzić?
   - Potrzebuje pan czegoś jeszcze? - zapytał.
   - Tak. Chcę, żebyś... - Mahoney przerwał, zapalił cygaro i sięgnął po stary termos z 
nalepkami związków zawodowych, który stał na kredensie za biurkiem. Kiedy napełnił filiżankę, 
w pokoju rozniósł się aromat świeżej kawy i burbona.
   Mahoney pił poranną irlandzką kawę, a DeMarco przyglądał się stercie dokumentów na 
biurku. Mahoney był alkoholikiem, ale świetnie funkcjonował; niewielu potrafiło zdziałać na 
trzeźwo tyle, ile on na rauszu. Był niepoprawnym cudzołożnikiem, chociaż bardzo kochał swoją 
żonę - od czterdziestu lat. Bez żenady naginał prawo i przyjmował pieniądze od lobbystów jako 
należny trybut, a mimo to był największym na Kapitolu przyjacielem szarych obywateli. John 
Fitzpatrick Mahoney był przewodniczącym Izby Reprezentantów Kongresu Stanów 
Zjednoczonych; gdyby zabrakło prezydenta, tylko osoba wiceprezydenta dzieliłaby go od 
Gabinetu Owalnego. Choć wątpliwe, żeby autorzy dwudziestej piątej poprawki mieli na myśli 
akurat jego.
   Byli równego wzrostu, ale DeMarco czuł się mały, ilekroć stał obok przewodniczącego. 
Mahoney sprawiał wrażenie człowieka, którego nie sposób wyprowadzić z równowagi, zmusić 
do pośpiechu czy rozdrażnić. Miał gęste siwe włosy, czerwoną twarz, błękitne, lekko 
przekrwione oczy i grube, lecz kształtne rysy: duży nos, wydatny podbródek, pełne wargi i 
wysokie czoło. Była to twarz, z której emanowały siła, godność i inteligencja - twarz, dzięki 
której co dwa lata niezmiennie wybierano go do Kongresu.
   Mahoney przełknął łyk kawy z burbonem i powiedział:
   - Chcę, żebyś zobaczył się z Andym Banksem.
   - Z tym z Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego?
   - Tak. Potrzebuje pomocy.
   - Jakiej?
   - Nie wiem. Spotkaliśmy się wczoraj na bankiecie. Chodzi o coś osobistego. Ktoś mu 
szepnął, że mam faceta od śliskich spraw.
   DeMarco pokiwał głową. To właśnie on był facetem od śliskich spraw.
   - Zamelduj się u niego dziś rano. Uprzedziłem go, że wpadniesz.
   - A co ze sprawą w Trenton?
   - Może poczekać. Zajmij się Banksem.
   
   

Rozdział 2
   
   Andrew Banks, sekretarz Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, był emerytowanym 
generałem broni piechoty morskiej. Miał pięćdziesiąt dziewięć lat, ponad metr osiemdziesiąt 
wzrostu i szczupłą, wysportowaną sylwetkę. Jego brązowy garnitur i oliwkowozielony krawat 
przypominały mundur, który nosił przez trzydzieści pięć lat służby, a wypastowane buty lśniły, 
jakby właśnie wybierał się na defiladę. Miał wydatny nos, ostrzyżone na jeża szpakowate włosy, 
sterczący podbródek i usta, które wyglądały jak cienka kreska. DeMarco zauważył, że jego oczy, 
lekko powiększone przez okulary w drucianej oprawie, mają barwę stali.
   Za biurkiem generała, między dwiema amerykańskimi flagami, wisiało duże zdjęcie World 
Trade Center sprzed jedenastego września. Sfotografowane z poziomu ulicy dwie wieże wznosiły 
się majestatycznie w błękitne, bezchmurne niebo. Ich widok wymownie przypominał Banksowi o 
ciążącej na nim odpowiedzialności.
   DeMarco usiadł na jednym z trzech krzeseł ustawionych w półkole naprzeciwko biurka. Było 
tak niewygodne, że zaczął się zastanawiać, czy przedtem nie stało w pokoju przesłuchań w 
Guantanamo.
   - John Hastings, kongresman Hastings, opowiadał mi o panu zaczął Banks. - Mówił, że ktoś 
go szantażował, żeby wpłynąć na to, jak głosuje. Nie mówił kto ani jak, ale powiedział, że 
zwrócił się do Mahoneya i nim się obejrzał, pan załatwił problem. Mówi, że jest pan facetem od 
trudnych spraw.
   Generał przerwał, umilkł na chwilę, jakby oczekiwał odpowiedzi, ale DeMarco, niczym 
dobry świadek w sądzie, nie usłyszał pytania, więc milczał.
   - Cóż, mam problem, duży problem, ale nie mogę puścić sprawy kanałem oficjalnym. 
Zastanawiałem się właśnie, co zrobić, kiedy wczoraj natknąłem się na bankiecie na Mahoneya. 
Zapytałem, co może mi o panu powiedzieć. I wie pan, co ten stary kutas na to? „Nie znam 
żadnego DeMarca, ale jutro rano zjawi się w twoim biurze”. A potem odszedł, jak gdyby nigdy 
nic, i zaczął podrywać dziewczynę dwa razy młodszą od siebie.
   Musiała być ze trzy razy młodsza, pomyślał DeMarco. Chodzi o to, że nic o panu nie wiem.
   - Jestem prawnikiem - powiedział DeMarco.
   - Prawnikiem? - zdziwił się Banks. Waszyngtońscy prawnicy, których znał, byli eleganccy i 
wymuskani. DeMarco wyglądał jak łamignat na usługach włoskiego bukmachera. - Ale jest pan 
również detektywem?
   - Tak, czasami - przyznał DeMarco, poprawiając się na niewygodnym siedzeniu. - Za 
pozwoleniem, panie generale, czy w najbliższej przyszłości zamierza mi pan powiedzieć, w czym 
problem? Inaczej nie będę wiedział, czy mogę pomóc.
   Banks uśmiechnął się drapieżnie, dając mu do zrozumienia, że z przyjemnością zawlókłby go 
na parking i stłukł na kwaśne jabłko.
   - Człowieku, próbuję rozstrzygnąć, czy zlecić panu pracę, a milcząc, nie poprawia pan 
swoich perspektyw.
   - Nie ubiegam się o żadną posadę, panie generale, a pan mnie nie zatrudnia. Jestem na pensji 
rządu federalnego. Przyszedłem tu dlatego, że prosił o to przewodniczący Mahoney.
   Banks już otworzył usta, żeby objechać go z góry na dół w starym żołnierskim stylu, ale 
przypomniał sobie, że nie mówi do niesubordynowanego szeregowca. Pokręcił głową i mruknął:
   - Kurewskie miasto.
   DeMarco rozumiał jego frustrację. Sam też nie przepadał za Waszyngtonem.
   Banks wstał z fotela, podszedł do okna i włożywszy ręce w kieszenie, obserwował ruch 
uliczny na Nebraska Avenue. Zastanawiał się nad swoimi możliwościami niecałe trzydzieści 
sekund - generałów uczy się szybkiego podejmowania decyzji a potem odwrócił się do DeMarca.
   - Do diabła, muszę zacząć działać - powiedział. - Już nie mogę się opędzić z robotą, więc nie 
mam czasu, żeby szukać kogoś innego. A Hastings bardzo pana polecał. Hastings służył w 
piechocie morskiej, wiedział pan?
   Semper fidelis, chciał rzucić DeMarco, ale ugryzł się w język.
   - Nie wiedziałem - odparł i znów poprawił się na krześle. Cholerny mebel nie miał poduszki 
na siedzisku, tylko cienkie obicie na najtwardszej desce świata.
   - Dobra - powiedział Banks - ale musi mi pan coś obiecać. Musi mi pan przysiąc, że nie 
piśnie ani słowa o tym, co pan tu usłyszy. Zrozumiano?
   - Tak jest, panie generale - zapewnił DeMarco. Zastanawiał się, czy nie zasalutować, uznał 
jednak, że to byłaby przesada.
   Banks przyglądał mu się bacznie, szukając oznak nieszczerości, ale DeMarco, patentowany 
łgarz, nie dał się przyłapać. Bo oczywiście kłamał.
   - Lepiej, żebyś mówił prawdę, synu, bo inaczej urwę ci łeb.
   DeMarco spojrzał na zegarek. Podejrzewał, że chodzi o sprawę rodzinną: jeden z dzieciaków 
zrobił coś głupiego albo żona, dla odmiany, wdała się w romans z przedstawicielem gatunku 
Homo sapiens.
   - Dobra powtórzył generał i nabrał powietrza w płuca, jakby gotował się do skoku na głęboką 
wodę. - Chcę, żebyś wziął pod lupę agenta Secret Service, który nazywa się Billy Ray Mattis.
   Nazwisko brzmiało znajomo. Jak to „pod lupę”?
   - Chcę, żebyś... - Banks urwał w pół zdania.
   - Tak? - zachęcił DeMarco. Wyduszenie z faceta, o co chodzi, przypominało dobieranie się 
do majtek dziewicy. Wreszcie tama puściła.
   - Chcę, żebyś sprawdził, czy Mattis nie brał udziału w zamachu na prezydenta.
   - O cholera! - DeMarco poderwał się z krzesła. Niewierna żona, dzieciak na prochach, była 
kochanka, która nie chce usunąć się w cień - zajmował się rozwiązywaniem takich kłopotów, a 
nie zamachami na prezydentów. Poza tym, czy nie udowodniono, że Edwards działał sam? Tak, 
jasne, DeMarco wiedział, że zawsze znajdą się zwolennicy teorii spiskowej, ale dyrektor 
Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego? To jakieś szaleństwo. Banks czekał na 
odpowiedź. - Z całym szacunkiem, nie nadaję się do tego. Zresztą wydawało mi się, że facet, 
który strzelał do prezydenta, nie miał wspólników.
   - Tak - odparł Banks - całkiem możliwe.
   To po prostu śmieszne, pomyślał DeMarco.
   - Panie generale - powiedział - chciał pan wiedzieć, czym się zajmuję. Więc dobrze, jestem 
prawnikiem, który robi to i owo dla Kongresu. Kiedy lobbysta przesadza i zaczyna prześladować 
polityka, znajduję na niego haka i stawiam go do kąta. Jeśli kongresman podejrzewa, że jego 
dzieciak bierze narkotyki, sprawdzam to, zanim dojdzie do skandalu. Kiedy senator podejrzewa, 
że zdradza go żona, upewniam się, czy nie bzyka jej żaden dziennikarz. Właśnie tym się zajmuję. 
Małymi sprawami. Drobiazgami. Zamachy to nie moja działka. Gram w zupełnie innej lidze. 
Więc jeśli naprawdę wierzy pan, że ten agent mógł być zamieszany w próbę zamordowania 
prezydenta, to musi pan pogadać z FBI.
   - Nie chcę - odrzekł Banks. - Przynajmniej na razie.
   - Ale dlaczego?
   Banks milczał. Na jego twarzy malowało się poczucie winy, zaciętość i irytacja.
   Cztery dni po zamachu Banks i Patrick Donnelly, dyrektor Secret Service, zostali 
przesłuchani przez FBI. Dziennikarze biwakowali pod ich drzwiami, zarzucając ich pytaniami, a 
Kongres w rzadkim i nagłym przypływie międzypartyjnej współpracy zwołał wścibską komisję, 
która przez cztery godziny zamęczała obu mężczyzn pytaniami o to, jak doszło do tak 
katastrofalnego naruszenia bezpieczeństwa głowy państwa. Banks miał mnóstwo okazji, aby 
podzielić się z ludźmi podejrzeniem, że w zamachu wziął udział agent Secret Service - a mimo to 
właśnie powiedział DeMarcowi, że nie może tego zrobić.
   DeMarco wiedział, że powinien wyjść. Poderwać tyłek z tego koszmarnie niewygodnego 
krzesła, wymaszerować z gabinetu i nie oglądać się za siebie. Ale zdawał sobie sprawę, że jeśli 
nie wysłucha Banksa do końca, Mahoney własnoręcznie obedrze go ze skóry.
   Zanim zdążył podjąć decyzję, Banks wyjął z kieszeni fiszkę. Trzymając ją ostrożnie w 
dwóch palcach, jakby została zatruta wąglikiem, podał ją DeMarcowi.
   - Od tego wszystko się zaczęło - oznajmił. - To odpis listu, który dostałem przed zamachem. 
Oryginał wysłałem do... Zresztą nieważne. Proszę to po prostu przeczytać.
   DeMarco przeczytał: Orzeł Jeden w niebezpieczeństwie. Trzeba anulować wycieczkę nad 
Chattooga. Wewnętrzny krąg został przeniknięty. To nie jest żaden dowcip. Podpisano: Agent w 
niewłaściwym miejscu.
   
   

Rozdział 3
   
   Niedawno, w płonnej nadziei, że uchroni go to przed zawałem, Mahoney zaczął w porze 
lunchu chodzić na spacery. Powiedział DeMarcowi, żeby w południe spotkał się z nim przy 
pomniku Tafta. DeMarco był na miejscu kwadrans po dwunastej, a teraz dochodziło wpół do 
pierwszej.
   Nad ponadtrzymetrowym spiżowym pomnikiem senatora Roberta A. Tafta góruje kurant z 
białego marmuru z Tennessee, który wznosi się dwadzieścia metrów w niebo. Dwadzieścia 
siedem dzwonów kuranta odlano w Annecy we Francji, a największy z nich waży siedem ton. 
Czym senator Taft zasłużył sobie na tak wystawny monument, DeMarco nie pamiętał. Doceniał 
jednak fakt, że pomnik stoi w miłym miejskim parku niedaleko Kapitolu. Było to dobre miejsce 
na spotkanie z szefem.
   DeMarco dokończył gumowego hot doga, którego kupił na lunch, i zamknął oczy, żeby uciąć 
sobie drzemkę i porozkoszować się ciepłem słońca na twarzy.
   Wkrótce tej prostej przyjemności pozbawiły go dwie hałaśliwe wiewiórki, które ganiały się 
po trawniku, między krzewami i po pniach drzew. Ilekroć goniący już miał uciekiniera w 
potrzasku, ten cofał się, udając desperację, a potem ratował się grożącym śmiercią skokiem na 
cienką gałązkę, która wydawała się zbyt słaba, by utrzymać jego ciężar. DeMarco nie wiedział, 
czy pościg jest rytuałem godowym czy zwykłą zabawą. Przez chwilę żałował, że któryś z gryzoni 
nie rąbnął o ziemię podczas skoku, ale wyobraziwszy sobie pogruchotane rude ciałko z puszystą 
kitą na trawie i cienką strużkę krwi wypływającą z pyszczka, zmienił zdanie.
   Był tak zaabsorbowany obserwowaniem rozbrykanych wiewiórek, że drgnął z zaskoczenia, 
gdy Mahoney usiadł obok niego na ławce. Jeszcze bardziej zaskoczyło go, że szef był w 
sportowym stroju: granatowym dresie rozmiar XXXL i skrzypiących nowiutkich nike’ach 
wielkości kajaków.
   - Widziałem się z generałem Banksem - zameldował.
   - I? - spytał Mahoney, wciąż sapiąc ze zmęczenia.
   - Cóż - odparł DeMarco. - Banks chce, żebym przeprowadził śledztwo w sprawie zamachu 
na prezydenta.
   - Ty? - zdziwił się Mahoney.
   Jego reakcja mogła być odpowiednia do sytuacji, ale DeMarco poczuł się lekko urażony.
   - Tak, panie przewodniczący. Banks obawia się, że w sprawę może być zamieszany agent 
Secret Service.
   - Bzdura - mruknął Mahoney i spojrzał na zegarek, jakby znużony głupotą Banksa. - Zresztą, 
skoro tak się przejmuje, powinien pogadać z federalnymi.
   - Zgadzam się i dokładnie to mu powiedziałem - odparł DeMarco. - Uznałem jednak, że 
zainteresuje pana wiadomość, że zarówno generał Banks, jak i Patrick Donnelly ukrywają ważne 
informacje przed FBI i...
   - Donnelly? - Przewodniczący podniósł głowę i po raz pierwszy spojrzał na rozmówcę.
   - Tak - potwierdził DeMarco.
   - Donnelly. Mahoney uśmiechnął się, obnażając żółte, mocne zęby. Wyglądał jak 
niedźwiedź, który właśnie dostrzegł lunch idący w jego kierunku.
   Jezu, nie, pomyślał DeMarco, tylko nie to.
   - Powtórz, co ci powiedział Banks, Joe - poprosił Mahoney. - Niczego nie pomijaj.
   DeMarco powtórzył, a kiedy skończył, na szerokiej irlandzkiej twarzy Mahoneya pojawił się 
zadowolony uśmieszek. Próbując uniknąć katastrofy, której nadejścia się obawiał, DeMarco 
dorzucił:
   - Moim zdaniem ten agent nie może być winny, ale jeśli jest inaczej, trzeba powiadomić o 
tym FBI. Albo prasę.
   Mahoney pokiwał głową, ale w jego oczach pojawił się błysk. Wyglądał jak człowiek, który 
dostrzegł na horyzoncie żagiel i wie, że to jego statek zawija właśnie do portu.
   DeMarco chwycił się ostatniej deski ratunku:
   - Jeśli FBI złapie mnie na grzebaniu w tej sprawie, mogą skojarzyć, że maczał pan w tym 
palce. Chyba nie chce pan, żeby...
   Przewodniczący wolno wstał z ławki. Pomóż Banksowi, Joe powiedział. - Zrób, o co cię 
prosi.
   Z wylewną czułością poklepał DeMarca plecach. Gdy odchodził, sprężystość jego kroku nie 
brała się wyłącznie z faktu, że miał na nogach nowe buty. Kilka metrów od ławki parsknął 
śmiechem i powiedział:
   - Donnelly. Dobre, kurwa. Naprawdę dobre.
   
   

Rozdział 4
   
   Lubisz muzykę kameralną, Joe? - Nie. Lubię rocka. Lubię jazz. Lubię Ellę i...
   - Jak miło, kochanie. Dziś w kawiarni National Art Gallery jest koncert kwartetu 
smyczkowego. Spotkajmy się tam o trzeciej. Tylko się nie spóźnij.
   Znasz kogoś z tego kwartetu, Emmo? W słuchawce zaległa cisza.
   - Wiolonczelistkę - odparła wreszcie Emma, a potem wybuchnęła śmiechem. - Robię się 
przewidywalna. To okropne.
   Nigdy nie będziesz przewidywalna, Emmo, ale to, co mam ci do powiedzenia, nie jest 
przeznaczone dla uszu wiolonczelistki.
   - Wyślę ją po sprawunki. Tylko bądź punktualnie, Joe.
   Kawiarnia była zatłoczona i wielu słuchaczy musiało stać, ale Emma siedziała samotnie przy 
stoliku dla czterech osób. DeMarco wyobrażał sobie melomanów, którzy podchodzą i pytają 
grzecznie, czy mogliby usiąść, i Emmę, która ich przegania, łypiąc spode łba niczym lwica 
broniąca krwistego mięsa przed stadem płochliwych sępów. Teraz lwica popijała beztrosko białe 
wino i wypielęgnowanym paznokciem stukała o blat w takt muzyki.
   Emma była wysoka i szczupła, miała patrycjuszowskie rysy i nieskazitelną cerę. Włosy, 
krótko ostrzyżone i starannie wymodelowane, nie były ani siwe, ani blond. Z jej postaci biło 
surowe piękno, a lodowato błękitne oczy przypominały DeMarcowi aktorkę Charlotte Rampling. 
Podejrzewał, że jej wiek waha się między pięćdziesiątką a sześćdziesiątką. Nie dlatego, że na tyle 
wyglądała, tylko na podstawie skąpej wiedzy, jaką miał na jej temat.
   Wszystkie sądy o Emmie trzeba było opatrywać słowem „podejrzenia”. Zawsze stanowczo 
odmawiała mówienia o sobie - czy dotyczyło to przeszłości, czy teraźniejszości. Rzucała tylko 
lakoniczne uwagi; intrygujące, niespójne aluzje, których nigdy nie objaśniała. Przyznawała, że 
kiedyś pracowała dla rządu, ale nie chciała powiedzieć, na jakim stanowisku ani dla którego 
departamentu. Twierdziła, że jest na emeryturze, ale chociaż często wyjeżdżała z miasta na 
dłużej, nigdy nie wracała opalona. Prowadziła wystawne życie i miała dom w drogiej dzielnicy 
McLean, choć wydawało się nieprawdopodobne, aby na coś takiego mogła sobie pozwolić 
emerytowana urzędniczka. Była lesbijką, ale kiedyś powiedziała coś, z czego DeMarco 
wywnioskował, że kiedyś miała męża, a może nawet dziecko. Nie był tego pewny; jeśli chodzi o 
Emmę, niczego nie był pewny.
   Joe wiedział, że czasami Emma bywa tajemnicza, bo po prostu taki ma styl. Ale wiedział 
również, że czasami musi taka być.
   Podchodząc do stolika, zerknął na muzyków i zauważył, że wiolonczelistka to prawdziwa 
piękność: wysoka, eteryczna blondynka o długich nogach rozchylonych seksownie wokół 
wiolonczeli.
   Odsunął krzesło, żeby usiąść. Emma usłyszała szurnięcie i nie podnosząc wzroku, 
powiedziała:
   - To miejsce jest zajęte. Dwa pozostałe też.
   - Kłamczucha rzucił DeMarco.
   - Pozna swój swego - mruknęła Emma. DeMarco spojrzał na wiolonczelistkę.
   - Niezła laska - ocenił.
   - Niezła laska? Boże, Joe.
   Słuchając koncertu, DeMarco zastanawiał się, co tu robią ci wszyscy ludzie. Czy naprawdę 
lubią muzykę klasyczną, czy raczej zmuszają się do przyjęcia odpowiedniej dawki 
wyrafinowania, kulturalnego ekwiwalentu wypijania co rano soku z marchwi dla zdrowia.
   - Kiedy to się skończy, Emmo? - spytał. - Jeśli to rzępolenie potrwa jeszcze dłużej, chyba 
wpadnę w śpiączkę.
   - Siedź cicho i słuchaj - odparła. - Najwyższy czas, żebyś nauczył się doceniać coś oprócz 
Dixie Chicks.
   Kwartet skończył grać i wiolonczelistka podała instrument ochotnikowi z twarzą obsypaną 
trądzikiem. Pogroziła mu palcem, jakby chciała powiedzieć: „Tylko uważaj z tym, synu”, po 
czym ruszyła do stolika Emmy. Blond warkocz powiewał jej za plecami, a długie zgrabne nogi 
błyskały obciągnięte pończochami. Gdyby Emma nie była jego przyjaciółką, Joe poczułby 
zazdrość. Niech to, i tak był zazdrosny.
   Widząc DeMarco, wiolonczelistka zawahała się, ale Emma uspokoiła ją:
   - Wszystko w porządku, Christine, siadaj. To jest Joe. Pracuje jako chłopak na posyłki u 
skorumpowanego polityka.
   - Jezu, Emmo - powiedział DeMarco.
   - U którego? - zapytała Christine.
   Na szczęście Emma zignorowała pytanie.
   - Joe, bądź dobrym chłopcem - powiedziała - i skocz po kieliszek białego wina dla Christine.
   - Robi się, psze pani - odparł DeMarco.
   Kiedy wrócił z winem dla Christine i colą dla siebie, Emma chwaliła grę swojej towarzyszki, 
zapewniając, że przy trzecim ruchu smyczka o mało się nie rozpłakała. Usłyszawszy to, DeMarco 
przewrócił oczami; nawet bambusowe drzazgi wbijane pod paznokcie nie doprowadziłyby Emmy 
do płaczu. Ku jego uldze, Emma powiedziała w końcu:
   - Kochanie, muszę obgadać z Joem pewną sprawę. Same nudy. Pozwolisz, że spotkamy się 
za godzinę w twoim apartamencie? Przyniosę butelkę tego szampana, za którym tak przepadasz.
   - I truskawki? - spytała Christine.
   - Truskawki też zapewniła Emma. Kiedy Christine odeszła, pokręciła głową i mruknęła: - 
Szampan i truskawki. Co za banał. - Spojrzała na DeMarca. - No, Joseph, mów, w czym problem. 
Rozumiem, że ten kutas Mahoney znów wpakował cię w jakieś gówno?
   - Pan przewodniczący był wczoraj na bankiecie, narąbał się i postanowił zaproponować moje 
usługi Andy’emu Banksowi.
   - Od bezpieczeństwa wewnętrznego?
   - Tak. No więc spotkałem się z generałem dziś rano, a on mi mówi, że ma mały problem.
   Joe, czeka na mnie piękna kobieta.
   - Banks myśli, że w zamach na prezydenta był zamieszany agent obstawy, a szef Secret 
Service Patrick Donnelly utrudnia śledztwo.
   - No, no! Jednak potrafisz zainteresować dziewczynę - skomentowała Emma, a potem 
powiedziała to samo co Mahoney: - Powtórz, co ci powiedział Banks. Niczego nie pomijaj.
   
   

Rozdział 5
   
   Philip Montgomery i prezydent mieszkali w jednym pokoju podczas studiów na Harvardzie. 
Montgomery był drużbą na ślubie prezydenta, a prezydent odwdzięczył się tym samym na dwóch 
z trzech ślubów Montgomery’ego.
   Prezydent został gubernatorem swojego rodzinnego stanu, potem senatorem, wreszcie głową 
państwa. Był inteligentny, ale brakowało mu błyskotliwości i czuł, że nie radzi sobie ze swoimi 
obowiązkami, jeśli nie pracuje po szesnaście godzin dziennie. Montgomery, obdarzony bujnym 
temperamentem, pisał doskonałe powieści, pił jak Tennessee Williams, a grał, bił się i pieprzył 
jak Hemingway. Był mistrzem prozy epickiej, w której fakty i fikcja przeplatały się tak 
finezyjnie, że trudno było odgadnąć, co jest prawdą, a co zmyśleniem, choć jego czytelnicy i tak 
nie przywiązywali do tego specjalnej wagi.
   Co roku przez prawie dwadzieścia lat prezydent i Montgomery wyjeżdżali razem na trzy, 
cztery dni, żeby oddawać się rozmaitym męskim rozrywkom: narciarstwu, polowaniom, łowieniu 
ryb, spływom rzecznym - i chlaniu na umór. Wypady z Montgomerym były dla prezydenta 
jedyną okazją do wyluzowania się; Montgomery bowiem zawsze był wyluzowany. Po objęciu 
najwyższego urzędu w państwie prezydent nadal spotykał się z przyjacielem i zawsze żądał, aby 
towarzysząca im obstawa była możliwie nieliczna. Chodziło o to, żeby jak najmniej agentów 
miało okazję oglądać jego i laureata nagrody Pulitzera zachowujących się jak pijane wyrostki. 
Jak choćby wtedy, gdy wrzucali do rzeki Bitterroot butelki po whisky i rozbijali je w drobny 
mak, strzelając z pistoletów automatycznych pożyczonych od prezydenckiej ochrony - trudno to 
nazwać zachowaniem, które przysporzyłoby prezydentowi sympatii zielonych albo organizacji 
żądających ograniczenia dostępu do broni palnej.
   Tego roku Montgomery i prezydent postanowili powędkować w Georgii nad rzeką 
Chattooga. Termin wyprawy - od czternastego do siedemnastego lipca - ustalono z dużym 
wyprzedzeniem, bo tego wymagał napięty plan prezydenckich zajęć, ale według Banksa 
dokładna lokalizacja pozostawała nieznana aż do drugiej połowy maja. Oczywiście liczba osób, 
które wiedziały o wyjeździe była znaczna, a liczba potencjalnych przecieków - niemal 
nieskończona.
   Banks otrzymał list z ostrzeżeniem na tydzień przed planowanym wyjazdem prezydenta. 
Natychmiast zadzwonił do Patricka Donnelly’ego, szefa Secret Service. Donnelly uznał list za 
głupi dowcip; niemożliwe, żeby został wysłany przez agenta Secret Service, twierdził. Nawet 
śmiał się z Banksa, że potraktował anonim tak poważnie - reakcja, której generał nie przyjął zbyt 
dobrze.
   Banks był pewien, że Donnelly się myli. List miał oficjalny nagłówek Secret Service, został 
włożony do koperty Secret Service, a co najważniejsze, dostarczono go pocztą kurierską 
departamentu. Przesyłkę wręczył generałowi uzbrojony kurier, który przewozi tajną 
korespondencję między siedzibą Secret Service na G Street a biurem Banksa na Nebraska 
Avenue. Tylko personel pracujący w gmachu Secret Service, budynku spełniającym wszelkie 
wymogi bezpieczeństwa, miał dostęp do poczty kurierskiej, która trafiała bezpośrednio do 
osobistego asystenta generała.
   Poza tym list został napisany służbowym żargonem: użyto w nim wyrażeń „Orzeł Jeden” i 
„wewnętrzny krąg”. „Orzeł Jeden” był kryptonimem prezydenta. „Wewnętrzny krąg” oznaczał 
agentów będących najbliżej prezydenta podczas jego podróży. „Zewnętrzny krąg” stanowili 
agenci zabezpieczający trasę: ukrywający się w tłumie, na dachach, w strategicznych punktach 
kontrolnych. Gdyby zewnętrzny krąg został przeniknięty, agenci z kręgu wewnętrznego mieli za 
wszelką cenę nie dopuścić do śmierci prezydenta.
   Donnelly nadal obstawał przy swoim. Może rzeczywiście list wysłał któryś z agentów - 
wielu ludziom z Secret Service nie podobały się zmiany, jakie wprowadzono, gdy Banks objął 
Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego - ale to jeszcze nie znaczy, że tkwi w nim choć 
ziarno prawdy. Donnelly, mistrz biurokratycznego nelsona, rzucił Banksowi wyzwanie: jak 
chcesz, to zadzwoń do prezydenta i powiedz mu, że nie może jechać na upragniony urlop, bo z 
anonimowego listu wynika, że grozi mu niebezpieczeństwo ze strony agentów własnej obstawy. 
Banks nie wykonał telefonu, ale na wszelki wypadek zachował list z ostrzeżeniem.
   Tydzień później Philip Montgomery i agent Secret Service zginęli, a sam prezydent został 
ranny. Po próbie zamachu Banksa zaczęły dręczyć wyrzuty sumienia; był przerażony, że list 
mówił prawdę, a on nie zareagował, jak należało. Nalegał, aby Donnelly wszczął śledztwo; 
trzeba zbadać list w poszukiwaniu odcisków palców i DNA w ślinie na kopercie, a także ustalić, 
kto go podrzucił do poczty kurierskiej.
   Donnelly powiedział, że jeśli przekaże list do laboratorium i zacznie przesłuchiwać agentów, 
treść anonimu w ciągu kilku godzin przeniknie do mediów. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzyli, 
przekonywał generała, były narodziny absurdalnej teorii, że Secret Service mogła być 
zaangażowana w zamach na prezydenta. Banks jednak nalegał. Donnelly został mianowany na 
stanowisko przez prezydenta, ale Banks był jego szefem.
   Następnego dnia Donnelly przyszedł do generała i po raz kolejny kategorycznie odrzucił 
możliwość, by agent Secret Service brał udział w zamachu. Próbował przekonać Banksa, że 
mimo wszystko list był fałszywką. Zapewnił, że agenci z obstawy prezydenckiej nad rzeką 
Chattooga zostali poddani testowi wykrywaczem kłamstw natychmiast po incydencie - co 
stanowiło standardową procedurę kontrolną w Secret Service - i wszyscy przeszli próbę 
pomyślnie. Co więcej, prawdziwość anonimu wykluczał fakt, iż został wysłany przed wyborem 
agentów wyznaczonych do służby w wewnętrznym kręgu.
   Nad rzeką Chattooga zewnętrzny krąg składał się z ponad sześćdziesięciu agentów. Chata, w 
której miał się zatrzymać prezydent, została wybrana nie tylko dlatego, że w pobliżu znajdowały 
się dobre łowiska, lecz również dlatego, że stała w odosobnionym i trudno dostępnym miejscu. 
Trzy dni przed przyjazdem prezydenta Secret Service wysłała grupę rozpoznawczą, która 
zabezpieczyła teren w promieniu pięciu kilometrów od chaty i zablokowała okoliczne drogi i 
szlaki, obstawiając je agentami. Następnie z lądu i z powietrza przeszukano teren wewnątrz tak 
stworzonego okręgu, by się upewnić, że nikt nie dostał się do środka. Przed przyjazdem 
prezydenta wszyscy ludzie, którzy wkraczali na ten teren, byli eskortowani przez całą drogę, a po 
jego przyjeździe do chronionej strefy nie wpuszczano już nikogo. Dodatkowo przez cały pobyt 
prezydenta nad rzeką helikoptery Secret Service regularnie patrolowały okolicę.
   Po odpowiednim zabezpieczeniu terenu zgodnie z wyraźnym rozkazem prezydenta, by 
zminimalizować jego obstawę osobistą, do wewnętrznego kręgu wyznaczono tylko czterech 
agentów: Billy’ego Mattisa, Roberta Jamesa, który zginął, zasłaniając prezydenta własnym 
ciałem, oraz Richarda Matthewsa i Stephena Prestona.
   Skład wewnętrznego kręgu ustalono piątego lipca, a list został wysłany pięć dni później, 
dziesiątego. Ale w czasie, gdy napisano anonim, Matthews i Preston nie zostali jeszcze 
wyznaczeni do służby nad rzeką Chattooga. Zastąpili oni dwóch innych agentów, którzy zostali 
ranni w wypadku samochodowym na Beltway dwunastego lipca. Tak więc, tłumaczył Donnelly, 
ten, kto napisał list, nie mógł mieć na myśli ani Matthewsa, ani Prestona. Banks argumentował, 
że może jeden lub obaj agenci przypisani pierwotnie do prezydenckiej obstawy pomogli 
zorganizować zamach, a wypadek był tylko pretekstem, żeby nie pojawić się nad rzeką 
Chattooga w dniu strzelaniny. Donnelly odparł, że to cholernie mało prawdopodobne, bo 
wypadek był czołowym zderzeniem z betoniarką, obaj agenci doznali ciężkich obrażeń, a jeden 
może być do końca życia sparaliżowany.
   Jamesa, który został zabity, Donnelly wykluczył na podstawie wzorowej kartoteki, 
ponaddwudziestoletniej nienagannej służby w Secret Service i faktu, że poniósł śmierć, 
ochraniając prezydenta. Banks podważył tę argumentację, sugerując, że zamachowiec mógł 
zastrzelić agenta, aby go uciszyć. Donnelly uznał sugestię za absurdalną; analiza nagrania wideo 
wykazała ponad wszelką wątpliwość, że pierwsza kula trafiła Montgomery’ego przypadkowo, 
druga dosięgła prezydenta, ale go nie zabiła, a trzecia również przeznaczona dla prezydenta, 
chybiła celu, pozbawiając życia agenta. Nie ma mowy, żeby agent został zabity celowo. Banks 
musiał to przyznać.
   Pozostawał jeszcze tylko jeden agent: Billy Ray Mattis. On również miał wspaniałą 
kartotekę, ale że nie został zabity jak James ani nie wyznaczono go do obstawy w ostatniej 
chwili, Donnelly nie mógł go wykluczyć z taką samą pewnością, jak pozostałych. A według 
Banksa Mattis wyglądał na nagraniu, „jakby miał cykora”. „Cykora” - właśnie tak się wyraził.
   Gdy generał wciąż się zastanawiał, co zrobić z anonimowym ostrzeżeniem, znaleziono ciało 
Harolda Edwardsa i list, w którym samobójca przyznawał się do wykonania zamachu oraz 
zapewniał, że działał sam. Wkrótce potem Donnelly zadzwonił do Banksa i powiedział, że 
badania laboratoryjne anonimu nie przyniosły rezultatów: nie było na nim włókien, odcisków 
palców, śliny ani żadnych innych śladów. Powiedział też, że kurier przewożący tamtego dnia 
pocztę nie pamiętał, by jakiś agent dawał mu list adresowany do generała.
   Ale Banksa wciąż dręczyły wątpliwości.
   
   

Rozdział 6
   
   Większość gości wyszła z kawiarni, gdy tylko kwartet Christine skończył grać. Ekipa 
sprzątająca zabrała się do zbierania brudnych naczyń i ustawiania krzeseł na stołach; a szef 
spoglądał znacząco na Emmę i DeMarca, zachęcając ich do wyjścia. Emma pozostała obojętna na 
jego spojrzenia.
   - Nie rozumiem - powiedziała. - Czego właściwie Banks po tobie oczekuje?
   - Chce, żebym sprawdził, czy istnieje choćby odległy związek między Mattisem a zamachem 
- odparł DeMarco. - Nie uważa, że Mattis jest winny czegokolwiek, ale też, nie jest na sto procent 
pewien jego niewinności. Chce go tylko wybadać Mattisa, żeby mieć czyste sumienie.
   - Polityk, który chce mieć czyste sumienie - skomentowała Emma jest jak Percival szukający 
Graala.
   - A oprócz analogii średniowiecznej, Emmo, co o tym myślisz?
   - Jesteśmy w Waszyngtonie, Joe. To tu mieszkają wspaniali ludzie, którzy dali nam Zatokę 
Świń, Watergate, Iran - Contra i arsenał broni masowego rażenia. Czy uważam za możliwe, że 
agencja rządowa, zwłaszcza agencja kierowana przez takiego skunksa jak Patrick Donnelly, była 
zaangażowana w zamach na prezydenta? Odpowiedź brzmi: „tak”. Czy myślę, że to 
prawdopodobne? Raczej nie. - Napiła się wina, a potem spytała: - I jedynym powodem, dla 
którego masz sprawdzić Mattisa, jest to, że na nagraniu wyglądał „jakby miał cykora”?
   - Banks mówi, że polega na swojej intuicji, a ta mu podpowiada, że z Mattisem jest coś nie 
tak. Pamiętasz tego agenta, który upuścił okulary? To był właśnie Billy Ray Mattis.
   - I o to chodzi z tym cykorem? - spytała Emma.
   - Nie wiem, ale to Mattis stanął przed prezydentem, kiedy rozległy się pierwsze strzały. 
Ostatnia kula, ta, która zabiła Jamesa, przeszła mu między nogami. Minęła jego fajfusa o niecałe 
trzy centymetry.
   - Malutki cel - mruknęła Emma. - A tak w ogóle, kto to wszystko sfilmował?
   - Lokalna stacja telewizyjna z Gainsville. Prezydent uznał, że zrobi im prezent i dostaną 
wyłączność na reportaż o tym, jak on i Montgomery odlatują helikopterem znad rzeki. Zostali 
zawiadomieni z czterogodzinnym wyprzedzeniem.
   Członek ekipy sprzątającej, dystyngowanie wyglądający Latynos, podszedł do stolika. 
Grzecznie zapytał Emmę, kiedy opuści lokal, żeby jego ludzie mogli dokończyć sprzątanie. 
Zgromiła go wzrokiem, aż biedak wycofał się, kłaniając się w pas i przepraszając ją w dwóch 
językach.
   - Jeszcze coś niepokoi Banksa - powiedział DeMarco.
   - Co takiego? - zainteresowała się Emma.
   Właściwie ktoś. Patrick Donnelly. Banks mówi, że jego reakcja na anonim była bardzo 
nietypowa. Nie wiem, od jak dawna Donnelly jest dyrektorem Secret Service, ale...
   - Od bardzo dawna - poinformowała go Emma.
   - ...ale według Banksa facet nie ma opinii ryzykanta, a już na pewno nie nadstawiałby karku 
za swoich agentów. Banks był zdziwiony, że Donnelly nie próbował odwołać prezydenckiej 
wycieczki, żeby ochronić własny tyłek. Powinien był przynajmniej wymienić agentów 
wewnętrznego kręgu, ale tego też nie zrobił.
   - Faktycznie - przyznała Emma. - Ciekawe dlaczego?
   - Banks nie wie, ale niepokoi go to.
   - Powiem ci, co jeszcze by mnie niepokoiło, gdybym była na miejscu Banksa odparła Emma.
   - Co takiego?
   - To, że autor listu nie wysłał go do Donnelly’ego, który jest bezpośrednio odpowiedzialny 
za Secret Service, zamiast do Banksa.
   - O tym nie pomyślałem - przyznał DeMarco.
   Emma milczała chwilę, a potem zapytała:
   - Dlaczego Banks nie zadzwonił do FBI i nie powiedział im o liście, żeby mogli wszcząć 
śledztwo?
   - Mówi, że nie chce rozpętać burzy medialnej. Zwłaszcza teraz, gdy znaleziono ciało i list 
Edwardsa.
   - Więc chce, żebyś zajął się tym zamiast FBI?
   - Tak. Przynajmniej nie wygadam się dziennikarzom.
   - Cóż, lepszy rydz niż nic.
   - Dzięki, że tak mnie cenisz, Emmo. Szczerze mówiąc, zgadzam się z tobą i to samo 
powiedziałem Mahoneyowi. Gdy tylko usłyszał o Donnellym, zrobił się jakiś dziwny i kazał mi 
się tym zająć.
   - Co Mahoney ma przeciwko Donnelly’emu?
   - Nie wiem, ale powiem ci jeszcze coś: Banks sądzi, że Donnelly tak naprawdę nie zlecił 
przebadania tego listu.
   - Uważa, że Donnelly go okłamał?
   - Tak. Twierdzi, że było za mało czasu na wykonanie badań na obecność DNA, przepytanie 
ludzi i tak dalej. Kiedy powiedziałem o tym Mahoneyowi, aż zastrzygł uszami.
   - Z tego, co słyszałam o Donnellym, wszystko jest możliwe. - Przeczesała ręką włosy i 
spojrzała na DeMarca. - Według autora listu wewnętrzny krąg został „przeniknięty”, cokolwiek 
to znaczy. Czy zachowanie któregokolwiek z tych czterech agentów naraziło prezydenta na 
niebezpieczeństwo?
   - Dobre pytanie, Emmo, ale nie wiem. Z całą pewnością bronili go, gdy rozległy się strzały, a 
termin i miejsce wycieczki nie było pilnie strzeżoną tajemnicą państwową. Poza tym, gdyby FBI 
znalazło poważniejszy błąd w procedurach bezpieczeństwa, prasa już by o tym trąbiła. Na razie 
nikt nie wini Secret Service za jakiekolwiek uchybienia, niedopełnienie obowiązków ani nic 
podobnego.
   - Cóż. - Emma sięgnęła po torebkę. - To wszystko jest bardzo interesujące, Joe, ale jak już 
mówiłam, czeka na mnie piękna kobieta. Czy chcesz ode mnie czegoś jeszcze?
   - Tak. Mogłabyś poprosić swoich kumpli, żeby prześwietlili Mattisa. No wiesz: jego finanse, 
życiorys i takie tam.
   - Facet pracuje w Secret Service, kotku. Wątpię, żeby bazy danych cokolwiek tu pomogły.
   - Ale musimy sprawdzić.
   - My?
   DeMarco pokręcił głową. Był zrozpaczony.
   - Po jaką cholerę Mahoney pcha mnie w to całe gówno, Emmo? Jeśli chce narobić 
Donnelly’emu koło pióra, czemu po prostu nie zawiadomi „Washington Post”?
   - Myślę, że przewodniczący postanowił zagrać va banque. Raczej nie wierzy, żeby Mattis 
albo ktokolwiek z Secret Service maczał palce w zamachu. Ale ma taką nadzieję. A jeśli ryzyko 
się opłaci, będzie mógł zniszczyć Patricka Donnelly’ego, a nie tylko przysporzyć mu 
niepochlebnej prasy.
   - Cholerny Mahoney - jęknął DeMarco.
   - No, przestań się mazać, Joe, i zbierajmy się stąd. Musisz mnie zaprowadzić gdzieś, gdzie 
sprzedają świeże truskawki.
   
   

Rozdział 7
   
   DeMarco przeszedł pod wielką kopułą Kapitolu, ani razu nie podnosząc wzroku. Żeby 
dotrzeć do schodów prowadzących do biura, musiał przepchnąć się przez tłum turystów, którzy 
wyciągali zaczerwienione od słońca szyje, z nabożną czcią gapiąc się w malowane sklepienie. 
Turyści grali mu na nerwach, a i tak był w złym humorze z powodu tego całego zamieszania z 
Banksem. Zresztą zawsze go drażnili, każdego dnia, gdy szedł do pracy. Ci zadzierający głowy 
emeryci w workowatych szortach, tarasujący drogę.
   Zszedł piętro niżej. Marmurowe posadzki zastąpiło linoleum, a malowidła na suficie - wodne 
zacieki na pilśniowych płytach. Na piętrze DeMarca gnieździli się ludzie pracy. Huczały 
maszyny drukarni Kongresu, a dokładnie naprzeciw jego biura mieścił się awaryjny generator 
prądu. Co jakiś czas w ramach przeglądu generator z hałasem budził się do życia, za każdym 
razem strasząc DeMarca nie na żarty. Trochę dalej w głębi korytarza były pomieszczenia obsługi 
technicznej i sprzątaczy. Biorąc pod uwagę, czym DeMarco się zajmował, ulokowanie jego biura 
w pobliżu pokojów sprzątaczy wydawało się odpowiednie.
   Zmatowiałe złote litery na mlecznej szybie drzwi do gabinetu głosiły: 
   
   POUFNY RADCA DS. BIEŻĄCYCH, 
   J. DEMARCO. 
   
   Tytuł został wymyślony przez Mahoneya i kompletnie nic nie znaczył. DeMarco wszedł do 
biura, zdjął marynarkę, poluzował krawat i sprawdził termostat, żeby się upewnić, że jest 
nastawiony na niską temperaturę. Codziennie regulował termostat, ale robił to wyłącznie dla 
dobrego samopoczucia: kręcenie gałką urządzenia nie miało żadnego wpływu na temperaturę w 
pomieszczeniu. Mógł wprawdzie zadzwonić do swoich sąsiadów z obsługi technicznej i złożyć 
skargę, ale wiedział, że uplasowałby się na szarym końcu ich listy priorytetów. Zresztą, kogo 
chciał oszukać? Facet z biurem w podziemiach w ogóle nie kwalifikował się na żadną listę.
   Umeblowanie gabinetu składało się ze starego drewnianego biurka z epoki Cartera i dwóch 
krzeseł nie do pary, z których jedno stało za biurkiem, a drugie przeznaczone dla raczej rzadkich 
gości - naprzeciwko. Przy jednej ze ścian stała metalowa kartoteka, całkiem pusta, jeśli nie liczyć 
książek telefonicznych i butelki whisky zachomikowanej na czarną godzinę. DeMarco bowiem 
nie zwykł prowadzić pisemnej dokumentacji, którą mogłaby przejąć prokuratura lub sąd. Na 
biurku stała podróbka lampy od Tiffany’ego - sprzęt zupełnie zbędny, bo ostre, białe jarzeniówki 
zapewniały aż nazbyt obfite oświetlenie - a linoleum w białoczarną szachownicę przykrywał 
orientalny dywanik, w którego kolorystyce dominowały zieleń i brąz. Na ścianie naprzeciw 
biurka wisiały dwie reprodukcje tańczących baletnic Degasa. Wszystkie te ozdoby - lampkę, 
dywan i baletnice - podarowała mu była żona, żeby „nadać wnętrzu trochę ciepła”. Sam 
DeMarco już dawno doszedł do wniosku, że można by tego dokonać tylko w jeden sposób: przez 
podpalenie.
   Usiadł za biurkiem, oparł nogi o blat, dłonie splótł za głową i zamknął oczy. Co zrobić z tym 
Mattisem? Wątpił, żeby agent miał coś na sumieniu. Było dokładnie tak, jak powiedziała Emma: 
przewodniczący grał w ruletkę, używając kariery DeMarca jako żetonów. Mahoney miał 
nadzieję, że szczęście się do niego uśmiechnie i DeMarco znajdzie coś na Mattisa, a wtedy on 
będzie miał dobry pretekst, żeby przygwoździć Donnelly’ego za to, że nie zareagował 
odpowiednio na list z ostrzeżeniem. DeMarco nie wiedział, dlaczego Mahoney nienawidzi 
Patricka Donnelly’ego, ale było jasne, że tak właśnie jest. Niedźwiedź chciał go pożreć.
   A że niedźwiedź życzył sobie przekąski, DeMarco znalazł się w kropce. Nie mógł 
zlekceważyć bezpośredniego rozkazu Mahoneya i jednocześnie nic mógł zrobić niczego, co 
wzbudziłoby zainteresowanie Secret Service albo FBI. Bo gdyby jedni albo drudzy odkryli, że 
węszy w ich sprawach, zadeptaliby go na śmierć, a przewodniczący zacząłby udawać, że nigdy 
nie słyszał o żadnym DeMarcu. Sprawdzi więc Billy’ego Raya zgodnie z rozkazem, ale 
ostrożnie. Niewidzialnie. Dyskretnie. Śledztwo przeciw Billy’emu oznaczało gigantyczny skok 
myślowy: musiał założyć, że Mattis jest winny. W przeciwnym razie zostałby z pustymi rękami.
   Rozpoczął dochodzenie od anonimowego listu. Wyjął fiszkę, którą dostał od Banksa, i 
ponownie ją przeczytał. Podpis był interesujący: „Agent w niewłaściwym miejscu”. Brzmiało to, 
jakby autor był do czegoś zmuszany albo posiadł wiedzę, o której najchętniej by zapomniał. W 
podpisie brzmiało... wahanie. Jeśli więc list był autentyczny i agent Secret Service był w jakiś 
sposób zamieszany w organizację zamachu, to może wysłał go właśnie Billy Mattis. Wiedział, że 
szykuje się zamach, nie chciał mieć z nim nic wspólnego, ale jednocześnie nie mógł mu 
zapobiec.
   Druga możliwość była taka, że list mówił o Mattisie, a ten specjalnie upuścił okulary, żeby 
ułatwić snajperowi strzał do prezydenta. Trzecia, najbardziej prawdopodobna możliwość była 
taka, że anonim to zwykły dowcip, a Mattis jest niewinny. Gdybanie i wyssane z palca hipotezy - 
zapuszczał się na szlak nonsensu w politycznej krainie Oz.
   Banks przekazał mu również kopię akt personalnych Mattisa, więc DeMarco odłożył na bok 
fiszkę, żeby prześwietlić potężnym intelektem ów cienki dokument. Dowie się o swoim 
podejrzanym wszystkiego; pozna na wylot przeszłość Szakala.
   Według akt Szakal był równie amerykański co placek z dyni i samogon. Urodził się w 
Uptonville w stanie Georgia - gdziekolwiek to jest - i mieszkał tam do czasu, gdy jako 
osiemnastolatek wstąpił do wojska. Odsłużył czternaście miesięcy w Korei Południowej, gdzie 
nie przydarzyło mu się nic szczególnego, a potem przeszedł do rezerwy i przez parę lat studiował 
w prowincjonalnym college’u. Po zakończeniu nauki został zwerbowany do Secret Service, gdzie 
pracował od sześciu lat.
   Dwa wydarzenia opisane w aktach przyciągnęły uwagę DeMarca. Jednostka rezerwy 
Billy’ego Raya została zmobilizowana na osiem miesięcy, gdy wybuchła wojna z Saddamem, i 
na irackim froncie Mattis dokonał jakiegoś bliżej nieokreślonego aktu heroizmu, którym zasłużył 
na Purpurowe Serce i Brązową Gwiazdę. Drugi incydent wydarzył się dwa lata wcześniej i bliżej 
domu.
   Kiedy Billy Ray stał na rogu ulicy w Gary w stanie Indiana i czekał, aż przejedzie kawalkada 
rządowych samochodów z limuzyną prezydenta pośrodku, pewien rabuś uznał, że wizyta głowy 
państwa to idealna okazja do napadu na bank. Przestępcy, który miał iloraz inteligencji średnio 
rozgarniętego królika, nie przyszło do głowy, że szlak przejazdu będzie szczelnie obstawiony 
policjantami w mundurach i w cywilu. Gdy uciekał z banku, rozległ się alarm. Stojący w pobliżu 
gliniarz odwrócił się, słysząc hałas, i sięgnął po broń. Złodziej strzelił w jego kierunku. Tłum 
cywili rozpierzchł się na wszystkie strony niczym stado kurcząt uciekających przed jastrzębiem. 
W tym momencie na rogu ulicy pojawiła się limuzyna prezydenta. Billy, agent stojący najbliżej 
złodzieja, nie strzelił w obawie, że przypadkiem trafi któregoś z cywili, ale jednocześnie nie mógł 
dopuścić, by rabuś strzelał w stronę prezydenta. Natarł więc na złodzieja. Kevlarowa kamizelka 
zatrzymała pierwszy pocisk; druga kula utkwiła w lewym bicepsie, zanim Mattis zdążył powalić i 
rozbroić bandytę.
   Billy może nie błyszczał inteligencją, ale był odważny. Dwukrotnie odniósł rany, służąc 
ojczyźnie. Był agentem Secret Service i odznaczonym weteranem wojennym. Nad rzeką 
Chattooga świadomie naraził się na śmierć. Czy można sobie wyobrazić kogoś takiego w roli 
spiskowca dybiącego na życie prezydenta?
   Jedyną rzeczą, która rzuciła się DeMarcowi w oczy przy przeglądaniu dossier, był fakt, że 
jeszcze dwa i pół miesiąca wcześniej Mattisowi nie powierzano żadnych ważnych zadań. Często 
wyznaczano go do zewnętrznego kręgu wokół Białego Domu albo Camp David i zwykle był w 
grupie anonimowych agentów stojących na ulicy, ilekroć prezydent zaszczycał wizytą któryś 
zakątek kraju, nigdy jednak nie należał do osobistej obstawy ani samego prezydenta, ani jego 
rodziny. DeMarco nie potrafił stwierdzić, czy piętnastego maja Billy’ego przypisano do straży 
pretoriańskiej z powodu zasług, czy też po prostu wysłużył w Secret Service tyle lat, że 
awansował automatycznie. Musiał omówić tę sprawę z kimś wewnątrz agencji, ale fakt, że Mattis 
został wyznaczony do przybocznej ochrony prezydenta tak niedawno, wydał mu się intrygujący. 
W każdym razie intrygujący dla kogoś, kto gustuje w teoriach spiskowych.
   DeMarco schował akta Billy’ego i fiszkę do górnej szuflady biurka i zamknął ją na klucz. 
Wyszedł z biura i skierował się do warsztatu obsługi technicznej. Zapukał i po chwili usłyszał 
okrzyk: „Właź”. Otworzył drzwi. Trzej Murzyni w granatowych kombinezonach siedzieli przy 
stole i rżnęli w karty. Czwarty mężczyzna, też czarny i też w kombinezonie, naprawiał 
klimatyzator. Kiedy gracze zobaczyli DeMarca, powitali go chórem:
   - Hej, idzie ziomal z włoskiej dzielnicy, wielbiciel spaghetti i pizzy. Śródziemnomorski 
namiętny kochanek, każda dziewica chce stracić z nim wianek.
   - Kurczę - jęknął DeMarco - czy naprawdę musicie to odstawiać za każdym razem?
   - Tak - odpowiedział mężczyzna, który naprawiał klimatyzator. - Muszą to odstawiać za 
każdym razem, bo to ćwoki, a ty wyglądasz jak cholerny Sonny Corleone. - Wytarł rękę o 
kombinezon, podszedł do DeMarca i uścisnął mu dłoń.
   - Cześć, Curtis. Jak tam twój chłopak? - spytał DeMarco. Najstarszy syn Curtisa Jacksona 
grał w pierwszym składzie Mets Triple na pozycji łapacza. W zeszłym tygodniu, kiedy chwytał 
piłkę, staranował go pałkarz wielkości stanu New Jersey. Chłopak nie wypuścił piłki, ale przez 
dwie rundy leżał nieprzytomny.
   - W porząsiu. Ma twardy łeb. Za tydzień wraca do rozgrywek.
   To dobrze.
   - Hej, Di-mar-kou - odezwał się jeden z graczy. - Zajarzyłeś, że jesteś jedynym białasem w 
gmachu, który ma biuro w piwnicy?
   - E-tam! - wtrącił się karciarz numer dwa. - Jaki tam z niego białas. To makaroniarz. Jak 
złapie opaleniznę, jest ciemniejszy od ciebie, Clark.
   - Powinieneś wstąpić do związków, DeMarco - poradził gracz numer jeden. - Dostałbyś 
awans i biuro na piętrze.
   - Akurat - odparował DeMarco. Gdybym wstąpił do związków, musiałbym nosić taki brzydki 
kombinezon i kazaliby mi wyhaftować nazwisko na kieszonce.
   - DeMarco, ty ćwoku - zażartował gracz numer dwa - tylko palant wyszywa na kombinezonie 
własne nazwisko.
   - Fakt - włączył się karciarz numer trzy. - Wiesz, czyje nazwisko mam na łachach? Twoje, 
DeMarco! Tylko patrzeć, jak któregoś dnia wyleją cię z roboty, leserze jeden.
   Kiedy gracze, uśmiechnięci od ucha do ucha, zaczęli przybijać sobie piątki, DeMarco zwrócił 
się do Curtisa:
   - Dlaczego ci dranie nie pracują?
   - Nie twój zakichany interes, ale skoro już musisz wiedzieć, zaczynają zmianę dopiero za 
godzinę. Przychodzą wcześniej, żeby pograć w karty i uciec od żon. Czegoś potrzebujesz, Joe?
   - Tak. Mogę pożyczyć wasz telewizor i magnetowid?
   - Jasne - odparł Curtis - ale oddaj przed jutrzejszym popołudniem. Czerwonoskórzy mają 
mecz.
   Ta uwaga dała początek piętnastominutowej dyskusji między DeMarkiem, zagorzałym 
kibicem Czerwonoskórych, a karciarzami, którzy - mając gdzieś sentymenty i patriotyzm lokalny 
- zjechali trenera, skład obrony i atak i stwierdzili, że rozgrywający biega jak melepeta. 
Jednogłośnie za to wyrazili zachwyt dla urody czirliderek.
   Wróciwszy do biura, DeMarco wsunął do magnetowidu pożyczoną kasetę z nagranym 
zamachem. Wcisnął „play” i osunął się na krzesło, trzymając palec w pogotowiu, żeby nacisnąć 
„stop”. Był gotowy do oceny „cykora” Billy’ego Mattisa.
   Komentatorzy telewizyjni i eksperci zaproszeni do studia bez końca rozwodzili się nad 
faktem, że Mattis upuścił okulary przed pierwszym strzałem. I wszyscy doszli do tego samego 
wniosku: niezręczność agenta była widomym znakiem, że Bóg jest demokratą. Gdyby Mattis nie 
upuścił okularów, Montgomery nie nadziałby się na jego wypięty tyłek i sam z kolei nie wpadłby 
na prezydenta - a wtedy pierwszy pocisk rozwaliłby czaszkę tego ostatniego. Pracownicy FBI nie 
kwestionowali tej interpretacji zdarzeń, ale ani oni, ani dziennikarze nie widzieli listu z 
ostrzeżeniem.
   Wzbogacony o tę wiedzę, DeMarco obejrzał nagranie jeszcze raz i uznał, że Mattis 
rzeczywiście był bardziej nerwowy od pozostałych agentów. Gdy razem z prezydentem zbliżyli 
się do helikoptera, na sekundę przed pierwszym strzałem, sprawiał wrażenie, jakby kulił głowę w 
kołnierzu wiatrówki niczym żółw, który próbuje schować łeb w skorupie. Z drugiej jednak 
strony, zauważył DeMarco, Mattis bez wahania ruszył prezydentowi na pomoc i pierwszy zaczął 
strzelać.
   Film nie dawał żadnych rozstrzygających informacji, ale teraz DeMarco zrozumiał, o co 
chodziło Banksowi. Mattis zachowywał się inaczej niż pozostali agenci, choć trudno było 
określić, na czym ta różnica polega i co oznacza. DeMarco był pewien, że spece z FBI dokładnie 
zanalizowali nagranie: rozebrali obraz na pojedyncze piksele, powiększyli każdą klatkę i 
przeprowadzili trójwymiarowe symulacje na komputerze. Jeżeli legion techników w białych 
fartuchach nie znalazł na taśmie niczego podejrzanego, nie było mowy, żeby on gołym okiem 
wychwycił jakieś dowody winy. Obejrzał nagranie pięć razy i wreszcie dał sobie spokój; film 
pokazywał albo bardzo czujnego agenta zachowującego się tak, jak go wyszkolono, albo bardzo 
nerwowego człowieka, który wiedział, co się stanie, zanim padł pierwszy strzał.
   Spojrzał na zegarek. Czwarta po południu. Słońce stało już wysoko nad horyzontem - w 
każdym razie w strefie środkowoatlantyckiej - a właśnie o to DeMarcowi chodziło. Zadzwonił do 
Alice.
   
   

Rozdział 8
   
   Monokl był starym, historycznym barem na Kapitolu od strony Izby Reprezentantów, jedną 
przecznicę od Union Station. Ściany zdobiły fotografie uśmiechniętych, szklistookich polityków. 
Tip O’Neill, poprzednik Mahoneya o podobnych skłonnościach, był chyba na co drugim zdjęciu. 
Zdjęcie samego Mahoneya wisiało na honorowym miejscu za barem; przewodniczący oplatał 
potężnym ramieniem kark rywala, który wyglądał na bardzo niezadowolonego.
   DeMarco lubił ten lokal. Kuchnia serwowała przyzwoite żarcie, bar wspaniałe martini, a ze 
swojego ulubionego stołka mógł obserwować młode kobiety zatrudnione na Kapitolu, które 
biegły w wąskich spódniczkach, żeby zdążyć na metro przy Union Station.
   William, popołudniowy barman Monokla, podał DeMarcowi martini. Twarz miał tak 
poważną i skupioną, jakby trzymał w ręku kielich z winem eucharystycznym. William, 
Afroamerykanin po sześćdziesiątce, był chudy jak tyczka i wysoki jak koszykarz. Po przodkach 
odziedziczył ponurą twarz grabarza, która zupełnie nie pasowała do jego sprośnej, szczeniackiej 
mentalności.
   - Oglądałeś wczorajszy mecz Orioles, Joe? - zagadnął.
   - Już o tym rozmawialiśmy odparł DeMarco. - Bojkotuję ich mecze, dopóki Senatorowie nie 
wrócą.
   W 1971 roku waszyngtońscy Senatorowie opuścili Dystrykt Kolumbii, przenieśli się do 
Teksasu i przyjęli nazwę Rangersów. Wszyscy przyzwoici fani bejsbola w Waszyngtonie 
opłakiwali odejście klubu, jakby obchodzili żałobę po śmierci chrzestnej. Ostatnio miasto kolejny 
raz próbowało ściągnąć drużynę z głównej ligi, ale właściciel Baltimore Orioles sprzeciwiał się 
tym wysiłkom, słusznie tłumacząc, że obecność zawodowej drużyny w Waszyngtonie 
niekorzystnie wpłynie na frekwencję na stadionie Camden Yards. DeMarco z całego serca 
nienawidził właściciela Baltimore Orioles.
   - Więc nie widziałeś, jak Rodriguez wykluczył z gry trzech pałkarzy naraz, a potem zaliczył 
pełne okrążenie bez wyrzucenia piłki za ogrodzenie?
   Cholera. Każdy z tych wyczynów z osobna był równie rzadki jak odchody dinozaura, a on 
przegapił oba. Pierdoleni Orioles. Ich właściciel to kutas, miotacze nie nadawali się nawet do gry 
w lidze licealnej - ale mieli Pablo Rodrigueza, najlepszego gracza w całym zawodowym 
bejsbolu. Mimo to DeMarco nie zamierzał uchylić swojego embarga.
   - Pieprzyć Rodrigueza i jego potrójne wykluczenie - powiedział. - W przyszłym roku zacznę 
strajk głodowy, jeśli nie sprowadzimy tu jakiejś drużyny.
   - Uparty z ciebie człowiek, Joe.
   W rzeczy samej. DeMarco wypił łyk martini, kiwnął z uznaniem głową i powiedział:
   - Wyśmienite, panie William. Czy mogę skorzystać z telefonu?
   - Nie masz komórki? Wszyscy inni, co tu przychodzą, mają.
   - Mam, ale nie chcę się wypstrykać z darmowych minut. Nie zrzędź i podaj ten telefon. W 
końcu to nie ty płacisz rachunki.
   DeMarco wybrał numer.
   - Tu Joe - powiedział, kiedy Emma odebrała. A tu nie - odparła.
   - Słyszę, że jesteś w radosnym nastroju.
   - Jestem zdrowa, bogata i mądra i w przeciwieństwie do ciebie prowadzę aktywne życie 
seksualne. Dlaczego nie miałabym być radosna? Czego chcesz? Właśnie maluję paznokcie.
   - Chciałbym pożyczyć jednego z twoich współpracowników do inwigilacji.
   - Chodzi o Mattisa? 
   - Tak.
   - Zabierasz się do tego pełną parą, co?
   - Czymże jest śledztwo bez inwigilacji, Emciu? Poproszę twojego człowieka, żeby pochodził 
za Billym dzień albo dwa, a potem zamelduję Banksowi, że facet jest czysty jak łza.
   - Nieźle to sobie wykombinowałeś. A co ty będziesz w tym czasie robił?
   DeMarco nie odpowiedział:
   - Okej. Myślę, że Mike jest wolny. Powiem mu, żeby do ciebie zadzwonił.
   - To ten sam Mike, którego naraiłaś mi w lutym?
   - Tak.
   - Dobrze. Facet jest w porządku. A tak a propos, Emmo, jaki jest jego życiorys? - DeMarco 
przewrócił oczami, kiedy zadawał pytanie, bo wiedział, że tylko strzępi sobie język. Ale jak 
zauważył William, był uparty.
   - Ach, normalka. Navy Seals, licencja na zabijanie i takie tam - rzuciła Emma, po czym 
natychmiast się rozłączyła.
   Mike rzeczywiście mógł mieć licencję na zabijanie. Podczas kilkuletniej znajomości z Emmą 
DeMarco przekonał się, że miała dojścia do mnóstwa utalentowanych ludzi: byłych gliniarzy, 
byłych wojskowych i - podejrzewał - byłych kryminalistów. Znała speców od podsłuchu 
telefonicznego, fałszerzy dokumentów i hakerów komputerowych. Wszyscy byli bardzo 
kompetentni i z powodów, których on pewnie nie nigdy pozna, całkowicie lojalni wobec Emmy.
   DeMarco poznał Emmę w dość nietypowych okolicznościach. Podrzucił właśnie znajomą na 
lotnisko Reagana i stał przed rzędem taksówek, spoglądając w lewo, żeby wyjechać na jezdnię. 
Nagle otworzyły się drzwiczki i do samochodu wsiadła atrakcyjna kobieta w średnim wieku. 
Była w eleganckim białym kostiumie pogniecionym po podróży i wyglądała, jakby od dawna nie 
spała. Nie miała bagażu, tylko torebkę.
   - Hej! Co to m...! - krzyknął DeMarco.
   - Za jakieś dziesięć sekund przerwała mu - z terminalu wybiegnie dwóch mężczyzn. Są 
uzbrojeni i będą próbowali mnie zabić. Ciebie też zabiją, bo siedzę w twoim samochodzie. A 
teraz ruszaj. Proszę.
   Kobieta była zdesperowana, ale daleka od paniki. Chwileczkę, niech pani posłucha... zaczął 
DeMarco.
   - Teraz masz niecałe pięć sekund. Pracuję dla rządu, naprawdę.
   O mały włos nie powiedział: „Dobra, dobra, znam tę odzywkę”, ale w ostatniej chwili ugryzł 
się w język. Popatrzył uważnie na kobietę. Mogła uciekać przed policją albo przewozić 
narkotyki. Nie, raczej nie. Nie miała zbyt przyjaznej twarzy, ale wzbudzała zaufanie.
   Zerknął w lusterko wsteczne i zobaczył dwóch śniadych mężczyzn wybiegających z lotniska. 
Rozejrzeli się gorączkowo dookoła, a potem jeden wskazał ręką samochód DeMarca.
   - O w mordę - jęknął, wcisnął gaz i wyjechał na ulicę. - Dlaczego nie wzięła pani po prostu 
taksówki? - spytał kobietę.
   - A widziałeś, jaka tam kolejka? - odparła i obejrzała się za siebie. - Cholera, czekał na nich 
samochód.
   DeMarco znowu zerknął we wsteczne lusterko. Dwaj mężczyźni wsiadali do czarnego 
mercedesa.
   - Co się...
   - Zawieź mnie do Pentagonu - powiedziała kobieta. - A gdyby jakiś gliniarz próbował cię 
zatrzymać, jedź dalej.
   - Ale...
   - Gdybyś się zatrzymał, dla gliniarza byłby to wyrok śmierci. Więc jedź. Szybko.
   Znów się obejrzała - Mercedes zaczął ich doganiać i wyciągnęła z torebki komórkę.
   - To ja - powiedziała do telefonu. - Właśnie wróciłam z Kairu. Mam próbkę, ale czekali na 
mnie przy odbiorze bagażu. Jak mogłeś do tego dopuścić, idioto! - Słuchała chwilę. - Nie, nie 
mam broni. Jak niby miałam zdobyć pistolet w samolocie? A teraz... zamknij się i posłuchaj. 
Jestem z cywilem. Jedziemy szarym volvem z tysiąc dziewięćset... - Spojrzała na DeMarca.
   - Dziewięćdziesiątego czwartego powiedział.
   Z 1994. Właśnie odjechaliśmy sprzed lotniska i kierujemy się w stronę alei Waszyngtona. 
Rozpoznacie nas po tym, że pędzimy sto pięćdziesiąt na godzinę z czarnym mercedesem na 
ogonie. A teraz wezwij kogoś. Szybko! Zatrzasnęła telefon i znów spojrzała na DeMarca.
   - Jak się nazywasz?
   - Joe odparł.
   - Słuchaj, Joe, musisz wcisnąć gaz do dechy. Kolizja to najmniejsze niebezpieczeństwo, jakie 
ci teraz grozi.
   Mercedes był tuż za nimi, ale nie próbował ich staranować ani wyprzedzić.
   - Poczekają, aż wjedziemy w aleję - powiedziała kobieta - a potem jeden z nich spróbuje 
przestrzelić nam opony.
   - Boże! - jęknął DeMarco. - Dlaczego, do cholery, po prostu nie zostawią nas w spokoju?
   Kobieta roześmiała się, najwyraźniej nieświadoma, że DeMarco nie żartował.
   Gdy wjechali w aleję Waszyngtona, mercedes był pięćdziesiąt metrów za nimi. DeMarco 
pędził sto trzydzieści kilometrów na godzinę, dziękując Bogu, że na ulicy nie ma dużego ruchu. 
Zerknął w lusterko wsteczne i zobaczył, jak jeden z facetów w mercedesie wychyla się przez 
okno. Z jego pistoletu błysnęły smugi światła - DeMarco nie słyszał huku wystrzałów - a potem 
tuziny iskier trysnęły z asfaltu tuż obok volva.
   - Skurwiel! - DeMarco z całej siły wcisnął pedał gazu, a ten nawet nie drgnął. Volvo nie 
mogło już jechać szybciej.
   Nagle helikopter, duży i czarny, zawisł nad mercedesem i oświetlił go reflektorem. Z kabiny 
wychylał się mężczyzna z karabinem. Kierowca mercedesa zwolnił, najwyraźniej szukając 
zjazdu albo ronda. DeMarco pruł przed siebie na pełnym gazie. Chwilę później zobaczył w 
lusterku błękitnoczerwone światła pięciu czy sześciu wozów. Mercedes został otoczony.
   - Możesz się zatrzymać - powiedziała kobieta.
   DeMarco pędził dalej.
   - Już wszystko w porządku - mówiła kobieta. - Uspokój się. Zatrzymaj samochód.
   DeMarco zaparkował przy krawężniku, a potem oparł głowę o kierownicę i zamknął oczy. 
Nie podnosząc głowy, spytał:
   - Czy mogłaby mi pani wyjaśnić...
   - Przykro mi, Joe, ale nie mogę.
   Cholerna baba nie dała mu nawet dokończyć zdania.
   Za autem DeMarca zatrzymała się biała furgonetka na rządowych numerach. Kobieta 
wysiadła z volva, ale nim zamknęła drzwiczki, powiedziała:
   - Tak w ogóle, to jestem Emma. Dziękuję.
   Potem wskoczyła do furgonetki i odjechała.
   Gdy następnego ranka DeMarco przyszedł do swojego biura, najpierw przejrzał gazetę, bo 
chciał sprawdzić, czy incydent z wczorajszego wieczoru trafił do prasy. Nie trafił. Chwilę później 
usłyszał pukanie do drzwi. Zaskoczony, że ma gościa bardzo rzadko ich miewał - otworzył drzwi. 
To była Emma.
   - Jak mnie... - Przerwał bo zorientował się, że pytanie „Jak mnie pani znalazła?” byłoby 
bardzo głupie.
   - Chcę ci podziękować za to, co wczoraj zrobiłeś - powiedziała Emma. Bez zaproszenia 
weszła do środka, uniosła brwi na widok wystroju wnętrza, a potem podała DeMarcowi kopertę. - 
Dwa bilety na jutrzejszy mecz Czarodziejów. Miejsca tuż za ławką dla zawodników. Słyszałam, 
że lubisz sport.
   - Dzięki - odparł DeMarco. Bilety musiały kosztować z pięćset dolców. - Doceniam ten gest, 
ale chciałbym się dowiedzieć, co się wczoraj stało.
   - Niestety, nie mogę ci powiedzieć. Wiedz tylko, że jak to mówią w filmach, narażałeś życie 
dla dobra kraju. A tu jest mój numer telefonu. - Podała DeMarcowi wizytówkę z samym 
numerem, zaczynającym się od 703. - Gdybyś potrzebował kiedyś pomocy, w czymkolwiek, 
zadzwoń.
   - Nie znasz przypadkiem kogoś, kto zna się na otwieraniu sejfów? - zażartował DeMarco, 
który biedził się właśnie nad najnowszym zadaniem zleconym przez Mahoneya.
   Tak wyglądał początek ich długiej znajomości, której DeMarco nigdy nie żałował.
   I jednak wiedział coś o Emmie, choć ona nie zdawała sobie z tego sprawy. Wkrótce po ich 
pierwszym spotkaniu poprosił Mahoneya, żeby ją sprawdził. Podejrzewał, że Emma pracuje w 
CIA, a to Mahoney mógł łatwo potwierdzić.
   Nie potwierdził. Kiedy następnym razem wezwał DeMarca na dywanik, oznajmił:
   - Ta kobieta pracowała dla DIA.
   Defense Intelligence Agency, Agencja Wywiadu Obronnego, została założona przez 
sekretarza obrony Roberta McNamarę po fiasku operacji w Zatoce Świń w 1961 roku. Niektórzy 
mówili, że to organizacja, którą CIA chciałaby być, gdy dorośnie. Bardzo kompetentna - 
informacje na jej temat rzadko trafiały do prasy, a na dodatek operacje, w jakie się angażowała, 
były tak delikatne i ważne, iż nawet wysocy rangą politycy bali się wejść jej w drogę.
   - Kiedy o nią spytałem, mój znajomy powiedział, że się do mnie odezwie. Ani się 
obejrzałem, a do mojego biura weszło dwóch facetów, którzy wyglądali tak, że o mało nie 
narobiłem w portki ze strachu. Chcieli się dowiedzieć, skąd znam jej nazwisko i dlaczego właśnie 
ja o nią pytam. Ja, przewodniczący Izby Reprezentantów. Nawciskałem im, ile wlezie, i w końcu 
powiedzieli, że jest byłą agentką DIA, ale w sprawie tej „byłej” mogli skłamać. Tylko tyle chcieli 
mi powiedzieć, Joe. Zdaje się, że prędzej Potomac wyschnie, niż dowiemy się, co tak naprawdę 
dla nich robiła.
   Ale DeMarcowi to wystarczało: poznał fakt, który wyjaśniał, dlaczego Emma nigdy niczego 
nie wyjaśnia.
   Z zamyślenia wyrwał go dźwięk worka ze śmieciami lądującego na barze obok jego prawego 
łokcia. Okazało się, że to nie śmieci, tylko torba Alice, metr sześcienny sztucznej skóry 
wypchanej, jak się zdaje, całym jej dobytkiem.
   Nie zwracając uwagi na DeMarca, Alice skinęła na Williama. Barman zbliżył się ostrożnie. 
Był towarzyski i lubił swoich klientów; Alice stanowiła rzadki wyjątek.
   - Jack Daniels z lodem. Tylko migiem - powiedziała Alice.
   - Tak jest, psze pani - odrzekł William, kuląc się ze strachu.
   Alice spojrzała na DeMarca.
   - Wiedziałeś, że przyjdę, i wiesz, co piję. Mogłeś zamówić drinka, żeby już na mnie czekał.
   - Wątroba nie nawali ci tylko dlatego, że wypijesz wieczorną szklaneczkę pięć minut później.
   - Nie zgrywaj mądrali.
   William podał drinka, a potem wycofał się „księżycowym krokiem” Michaela Jacksona.
   - Ej! - wrzasnęła na niego Alice. - Nie ma orzeszków? Ani tych złotych rybek?
   - Zaraz przyniosę, psze pani zapewnił William z kamienną twarzą, ale oczy zabłysły mu 
niczym lampki alarmowe ostrzegające przed rękoczynem.
   Alice miała pięćdziesiąt lat, burzę tlenionych włosów, gruby makijaż, dziesięć zbędnych 
kilogramów, męża, o którym mówiła „dupek”, i syna, którego nazywała durnym gówniarzem. 
Żyła tylko dla jednego: dla jednorękich bandytów w Atlantic City, dokąd pielgrzymowała w 
każdy weekend. W dni powszednie pracowała w AT&T.
   Wychyliła haustem pół drinka i zaczęła przetrząsać swoją bezdenną torbę.
   - Masz - powiedziała, rzucając na bar sześć wymiętych kartek: wykaz połączeń 
telefonicznych Billy’ego Mattisa z ostatnich trzech miesięcy.
   Gdyby Billy uczestniczył w zorganizowaniu zamachu, musiał mieć przynajmniej jednego 
wspólnika - faceta, który pociągnął za spust. A gdy ma się wspólnika, rozumował DeMarco, 
trzeba się z nim jakoś kontaktować. Ergo: należy przejrzeć spis rozmów telefonicznych 
Billy’ego, żeby zobaczyć, z kim ostatnio gadał.
   Jeśli Billy Ray jest zawodowym zabójcą albo głęboko zakonspirowanym agentem obcego 
państwa, jego kanały komunikacyjne są bardziej wyszukane niż telefon w domowej kuchni. Ale 
jego akta wskazywały, że nie jest szpiegiem, którego wychowali Rosjanie, by potem zrzucić na 
spadochronie nad Georgią i czekać, aż wkradnie się w łaski amerykańskiej elity.
   - Miałam sporo zachodu ze zdobyciem tych danych - powiedziała Alice i włożyła sobie do 
ust garść orzeszków. Uporawszy się z orzeszkami krzyknęła do Williama: - Ej, drągalu! Nalej mi 
jeszcze kolejkę, jeśli to nie kłopot.
   - Kogo chcesz zbajerować? - odparł DeMarco. - Żeby zdobyć te dane, puknęłaś najwyżej trzy 
klawisze.
   - Skąd niby wiesz? - obruszyła się. - Też pracujesz w firmie telekomunikacyjnej, ważniaku? 
Tak czy siak, w tym miesiącu zabrakło mi paru dolców.
   Alice co miesiąc brakowało paru dolców. DeMarco podejrzewał, że gdyby nie płacone przez 
niego regularnie zaliczki, bank już dawno cofnąłby jej kredyt.
   Kiedy ona narzekała na stan gospodarki amerykańskiej w ogólności i osobiste finanse w 
szczególności, on przeglądał billingi Mattisa. Komputer Alice podał nazwiska i adresy osób, do 
których Billy dzwonił z domowego aparatu albo używając karty telefonicznej. Ludzie Emmy 
sprawdzą, czy któreś z nazwisk coś znaczy; DeMarco nie znalazł nic, co wzbudzałoby 
podejrzenia: Billy nie zadzwonił do żadnej firmy produkującej karabinki snajperskie lub 
celowniki laserowe, nie rozmawiał z nikim z Libii ani z nikim, kto nazywałby się Zamachowiec. 
Jedyne, co wydawało się dziwne, to fakt, że w czerwcu dzwonił do niejakiej Jillian Mattis 
dwadzieścia razy w ciągu dwóch tygodni. Jillian Mattis, jak wynikało z akt personalnych 
Billy’ego, była jego matką. DeMarco przejrzał billing z poprzedniego miesiąca i stwierdził, że w 
maju Billy telefonował do matki tylko cztery razy. Zaczął dzwonić częściej dwa tygodnie po tym, 
jak Mattisa przypisano do osobistej obstawy prezydenta. DeMarco wiedział, że ten fakt mógł 
mieć wiele prozaicznych przyczyn. Może w tym okresie matka chorowała, a Billy po prostu 
sprawdzał, jak się czuje. A może Billy chciał ją odwiedzić, i dzwonił, żeby obgadać szczegóły. A 
może był po prostu maminsynkiem.
   - No i... - powiedziała Alice.
   - Co? - spytał DeMarco. Nie usłyszał ani słowa z tego, co mówiła przez pięć ostatnich minut.
   - Możesz mi dać zaliczkę?
   - Dobra - odparł DeMarco. Przytakiwanie Alice było łatwiejsze niż targowanie się z nią. 
Zresztą Bóg jeden wie, że Donaldowi Trumpowi przyda się każdy grosz.
   
   

Rozdział 9
   
   Middleburg w stanie Wirginia leżało sto kilometrów na południe od Kapitolu. Było to 
malownicze miasteczko otoczone zielonymi pagórkami, na których w czasie wojny secesyjnej 
toczono zacięte walki. Dawne pola bitew były teraz ogrodzonymi białymi płotami pastwiskami, 
na których baraszkowały rasowe konie. Zamożni mieszkańcy Waszyngtonu wykupili ziemię w 
pobliżu Middleburga i w weekendy jeździli wierzchem po okolicy, udając rycerzy.
   Frank Engles nie udawał rycerza; był właścicielem zajazdu. Zajazd mieścił się w 
wielobarwnym wiktoriańskim domu z szybami z ołowianego szkła i mansardami i wyglądał 
romantycznie jak bukiet róż. Było to miejsce, w którym DeMarco chętnie by spędził jesienny 
weekend z dziewczyną - gdyby miał dziewczynę.
   Powiedział generałowi Banksowi, że musi porozmawiać z kimś, kto zna Billy’ego i wie, 
jakie drogi awansu obowiązują w Secret Service.
   Banks polecił swoim ludziom skontaktować się z działem kadr Agencji, a tam szczęśliwym 
trafem wskazano Franka Englesa. Szczęśliwy traf polegał na tym, że Engles nadzorował pracę 
Billy’ego tuż przed przejściem na emeryturę.
   Drzwi otworzyła siwowłosa pyzata kobieta w fartuchu przyprószonym mąką. Powiedziała 
DeMarcowi, że znajdzie Englesa za domem. Obszedł budynek i zobaczył w ogródku mężczyznę 
rąbiącego drewno. Mężczyzna stał tyłem do DeMarca. Obok niego na ziemi leżał pies.
   DeMarco lubił psy, które wyglądają jak przytulanki i sięgają najwyżej do kolan. Pies, na 
którego teraz patrzył, był owczarkiem niemieckim wielkości szetlandzkiego kuca i nadawał się 
do przytulania tak jak niedźwiedź polarny. Łeb zwierzęcia obrócił się ku DeMarcowi niczym 
wieżyczka strzelnicza. Wilczur wydał z siebie pojedyncze szczeknięcie i ruszył do ataku. 
DeMarco postąpił tak jak zawsze, gdy miał do czynienia z pięćdziesięciokilogramowym 
psiskiem, które rwie wprost na niego z obnażonymi kłami: stanął nieruchomo, próbując wyglądać 
niegroźnie i żałując, że nie ma broni.
   Wreszcie Engles zauważył scenkę za swoimi plecami: DeMarca zastygłego w pół kroku i 
starającego się nie drżeć jak osika oraz przyczajoną czworonożną bestię gotową do skoku. 
Emerytowany agent potruchtał do DeMarca i powiedział to samo, co mówią wszyscy właściciele 
psów:
   - Niech pan się nie przejmuje starym Wiarusem. Chce się po prostu zaprzyjaźnić.
   Engles miał sześćdziesiąt parę lat. Był ubrany w wyblakłe dżinsy i żółtą koszulkę z napisem I 
V VIRGINIA. Miał czujne szare oczy i wielokrotnie złamany nos. Łysina na czubku głowy 
przypominała mnisią tonsurę i w połączeniu ze złamanym nosem nadawała mu wygląd 
zakonnika, który nie nadstawia drugiego policzka.
   DeMarco chciał skłonić Englesa do współpracy, nie powiedział więc, że powinien uwiązać 
wilczura na krótkim łańcuchu i założyć mu kaganiec. Zamiast tego rzekł:
   - Rzeczywiście, wygląda na miłego przyjacielskiego psiaka. - Cholerne bydlę obwąchiwało 
mu właśnie krocze. - Panie Engles - powiedział, usiłując ignorować natrętnego wilczura. - Jestem 
Joe DeMarco. Pracują dla Kongresu. - Otworzył portfel i pokazał Englesowi przepustkę do 
Kongresu.
   - Dla Kongresu? - Engels zerknął na dokument, a potem podniósł wzrok na gościa. DeMarco 
mógłby się założyć, że zapamiętał każde słowo, które widniało na przepustce.
   - Tak, proszę pana - potwierdził. - Przyjechałem tu w sprawie niedawnej próby zamachu na 
prezydenta. Jak pan zapewne wie, specjalna komisja parlamentarna bada standardy prezydenckiej 
ochrony. W związku z tym chciałbym zadać panu kilka pytań.
   - Kongres powinien się zająć własną robotą - mruknął Engles a kwestię ochrony zostawić 
zawodowcom.
   DeMarco posłał mu nieśmiały uśmiech i odparł:
   - Prywatnie zupełnie się z panem zgadzam, ale jak szef każe mi jechać, to wskakuję na konia.
   Odwołanie się do stereotypu, „ja tu tylko pracuję” odniosło skutek.
   - Tak, rozumiem - powiedział Engles. - Zapraszam do domu. Napijemy się kawy, a pan zada 
mi swoje pytania. Wiarus! Zostaw garnitur pana w spokoju. Ten pies jest taki łagodny, że 
zalizałby złodzieja na śmierć.
   Właściciele psów zawsze tak mówią.
   Engles zaprowadził DeMarca do kuchni, w której pachniało jabłkami i cynamonem. Nalał 
kawy do dwóch dużych kubków i obaj usiedli przy solidnym drewnianym stole. Wiarus klapnął 
na podłogę przy krześle swojego pana.
   - Czego pan ode mnie oczekuje? - spytał Engles, dolewając do swojej kawy śmietanki. - 
Chyba pan wie, że jestem już na emeryturze.
   - Chcemy się przyjrzeć procedurom selekcji agentów, panie Engles. Szczególnie interesuje 
nas sposób, w jaki wybiera się wewnętrzny krąg. Wie pan: wymagane doświadczenie, kryteria 
wyboru i tak dalej.
   Liczba mnoga pierwszej osoby została użyta celowo. DeMarco miał nadzieję, że Engles 
wyobrazi sobie armię szarych biurokratów, cały ciężar i powagę machiny rządowej wspierającej 
jego misję.
   - O co w tym wszystkim chodzi? - zapytał Engles. - Może pan uzyskać te informacje prosto z 
działu kadr. Mają tam opisy programów szkoleniowych, procedury selekcyjne, kryteria 
kwalifikacyjne i cały ten chłam. Nie przyjechał pan tu, żeby się tego dowiedzieć. Więc po co 
naprawdę pan przyjechał? Tyle, jeśli chodzi o wielką machinę rządową.
   - Tak, ma pan rację przyznał DeMarco, czując się, jakby przyłapano go na okradaniu 
Świętego Mikołaja. - Interesuje nas jeden z agentów, który był nad rzeką Chattooga. Człowiek, 
którego pan nadzorował, zanim przeszedł pan na emeryturą.
   - Kto taki? - spytał Engles.
   - Billy Ray Mattis.
   - Uważacie, że Mattis nie powinien zostać wyznaczony do wewnętrznego kręgu? O to wam 
chodzi?
   - Niekoniecznie, ale faktem jest, że Mattis był najmłodszym i najmniej doświadczonym 
agentem z całej czwórki.
   DeMarco wiedział, że Billy był najmłodszy, z telewizyjnego reportażu; zgadywał, że miał 
również najmniejsze doświadczenie.
   - Wiecie, że Mattis dał się postrzelić za prezydenta w Indianie?
   - Tak, widziałem jego akta. Czy właśnie dlatego został wybrany, z powodu Indiany?
   Engles nerwowo zacisnął dłonie na kubku. Wiarus wyczuł zmianę w nastroju właściciela. 
Ślepia wilczura obróciły się ku szyi DeMarca, a z gardła dobyło się niskie, chrapliwe warczenie. 
Engles wyciągnął rękę i uspokajająco zmierzwił futro na grubym karku zwierzęcia. W 
międzyczasie zastanawiał się nad pytaniem DeMarca.
   Gdy wciąż się nie odzywał, DeMarco powiedział:
   - Proszę mnie dobrze zrozumieć, wcale nie próbuję zwalać winy na Billy’ego Mattisa. Chcę 
się po prostu dowiedzieć, dlaczego wybrano go do najbardziej wymagającej służby w Secret 
Service.
   - Może to na mnie chce pan zwalić winę - odparł Engles.
   - Panie Engles, przeszedł pan na emeryturę jeszcze przed zamachem. Nie ma możliwości, 
żeby obarczano pana winą za cokolwiek.
   - Tak, jasne - mruknął agent z przekąsem.
   Głosem ociekającym fałszywą szczerością DeMarco powiedział:
   - Zależy nam wyłącznie na tym, żeby upewnić się, że prezydent wciąż dysponuje najlepszą 
ochroną na świecie, taką, jaką ludzie tacy jak pan zawsze zapewniali. - Miał nadzieją, że Wiarus 
nie wyniucha smrodu blagi w powietrzu.
   Engles spojrzał na DeMarca, odwrócił wzrok i znowu na niego popatrzył. Odchrząknął.
   - Nie wybrałem Mattisa - powiedział. - Wszystkich pozostałych agentów w oddziale 
wybierałem sam. Ale z Mattisem było inaczej. Pewnego dnia po prostu zostałem poinformowany, 
że przydzielają mi nowego człowieka. Kiedy zapytałem dlaczego, powiedzieli, żebym nie mącił. 
Ktoś robił komuś przysługę. Cały czas mamy z tym do czynienia.
   - Jak to?
   - Secret Service jest jak wszystkie inne duże firmy. Ludzi przenosi się z miejsca na miejsce. 
Szefowie dogadują się z innymi szefami, żeby pomóc swoim pupilom. Albo facet ma problemy 
w jednym departamencie, więc kierują go gdzie indziej, żeby sprawdzić, czy tam pójdzie mu 
lepiej.
   - Czy tak było w tym przypadku? 
   Engles wzruszył ramionami.
   - Nie wiem.
   - To kto go przeniósł do pańskiego oddziału? 
   Engles zawahał się.
   - Cóż, słyszałem, że sam Mały Pat. Ale nie wiem tego na pewno; tak tylko słyszałem.
   - Patrick Donnelly osobiście przeniósł go do pańskiego oddziału? - DeMarcowi nie udało się 
ukryć zdumienia.
   - Takie chodziły słuchy.
   - Czemu dyrektor Secret Service miałby się interesować karierą Billy’ego Mattisa?
   - Nie wiem, do cholery. Zresztą nie rozumiem, w czym problem. Mattis przeszedł wszystkie 
testy kwalifikacyjne, a kiedy go poznałem, spodobał mi się. Spokojny facet. Traktuje pracę 
poważnie. Zawsze skoncentrowany. To nie jeden z tych, którzy się nudzą i zaczynają rozglądać 
się za spódniczkami w tłumie.
   - Więc nie zaskarżył pan tego przydziału?
   - Nie. Wkurzyło mnie, że nie miałem w tej sprawie nic do powiedzenia, ale nie było powodu 
robić awantury. Postawiłbym się, gdyby Mattis okazał się pierdołą, ale było inaczej. - 
Pokręciwszy głową, dodał: - Biedny Reynolds.
   - Reynolds?
   - Facet, który mnie zastąpił. Pewnie dostaje teraz niezły opieprz za to, że tamtego ranka 
pozwolił snajperowi zająć pozycję do strzału.
   - Rzeczywiście przyznał DeMarco, udając sympatię dla biednego Reynoldsa. Ale co z 
Mattisem? Jak ostro muszą go teraz traktować?
   - Za co? - zdziwił się Engles.
   - Na pewno widział pan nagranie telewizyjne. Zauważył pan, że Mattis upuścił okulary na 
chwilę przed pierwszym strzałem.
   - Więc o to w tym wszystkim chodzi? - warknął Engles, a oczy błysnęły mu gniewnie. - 
Panie, każdy człowiek z oddziału mógł coś upuścić, potknąć się albo skręcić nie w tę stronę. 
Fakt, że przytrafiło się to akurat Mattisowi, nie ma absolutnie nic wspólnego z jego 
doświadczeniem, procedurą selekcyjną ani niczym innym.
   - Tak, prawdopodobnie ma pan rację - odparł DeMarco tonem niedowiarka. - Ale może 
zechce mi pan powiedzieć, jak oceniał pan pracę Mattisa, panie Engles?
   Engles, wciąż rozdrażniony, odetchnął głęboko, żeby dojść do siebie.
   - Ujmę to tak - powiedział. - W mojej robocie spotkałem się z dwoma typami dobrych ludzi. 
Zdarzyło mi się również kilku złych, ale szkoda czasu, żeby o nich gadać. Pierwszy typ ludzi, 
którzy najczęściej robią potem kariery, to ci, którzy umieją myśleć samodzielnie. Może nie 
zawsze robią dokładnie to, co się im każe, ale zawsze robią to, czego naprawdę człowiek po nich 
oczekiwał. Rozumie pan, o co mi chodzi?
   DeMarco pokiwał głową.
   - Drugi typ - ciągnął Engles - to ludzie tacy jak Billy Mattis. Po prostu wykonują rozkazy. 
Każda organizacja potrzebuje ludzi, na których można polegać, że zawsze zrobią to, co się im 
mówi, ale nigdy do niczego wielkiego nie dojdą. Właśnie taki był Mattis.
   - A jego osobowość?
   - Już powiedziałem: spokojny, miły. Wychowany jak trzeba, nauczony szanować matkę i 
kochać ojczyznę. Nie miał w oddziale bliskich przyjaciół, ale ze wszystkimi się dogadywał. Był 
sympatyczny. Lubiłem go.
   - A jego poglądy polityczne?
   - Jak Boga kocham, nie pamiętam, żeby kiedykolwiek wyraził polityczną opinię na 
jakikolwiek temat. Trudno mi nawet powiedzieć, czy głosował na demokratów czy republikanów 
i czy w ogóle brał udział w wyborach. Engles zmarszczył brwi. - Dlaczego pan pyta? Myślicie, że 
naprawdę miał coś wspólnego z zamachem? O choroba.
   - Skądże znowu zapewnił DeMarco.
   - Mam nadzieję, że nie. Ten chłopak nie mógłby mieć z czymś takim nic wspólnego, tak jak 
Wiarus nie może się nagle zmienić w kota. Racja, piesku? - powiedział Engles, targając psa za 
obrożę.
   DeMarco mógłby przysiąc, że wilczur się uśmiechnął, ale może po prostu się dusił.
   Rozmawiał z Frankiem Englesem jeszcze piętnaście minut, próbując wydobyć z 
emerytowanego agenta coś podejrzanego na temat Martisa. Na próżno. Billy Ray był niewinny 
jak niemowlę, czysty jak łza, po prostu do rany przyłóż.
   Kiedy DeMarco wracał do Waszyngtonu, wyskubując ze spodni psią sierść, zadzwoniła 
komórka. W słuchawce usłyszał głos Banksa.
   - Czekam na pana w moim gabinecie o pierwszej - powiedział generał. - FBI ma jakieś nowe 
informacje w sprawie zamachu. Przysyłają agenta, który ma mi przedstawić raport.
   
   

Rozdział 10
   
   U generała pojawił się jeden agent wyposażony w notes i DeMarco widział, że Banks jest 
zawiedziony. Najwyraźniej spodziewał się prezentacji na pentagońskim Power Poincie, 
kolorowych wykresów, map sytuacyjnych z oznaczonymi torami lotu pocisków i powiększonych 
kopii raportów laboratoryjnych.
   Agent, niejaki Gregory Prudom, był mężczyzną średniego wzrostu o regularnych rysach i 
krótkich kasztanowych włosach. Jego granatowy garnitur, biała koszula i krawat w 
czerwonozłote prążki stanowiły idealny biurokratyczny kamuflaż. Wyglądał tak niepozornie, że 
własna matka nie rozpoznałaby go na okazaniu. Jednocześnie biła od niego aura człowieka, który 
będzie stał na posterunku i nie ustąpi ani o milimetr, dopóki nie dostanie rozkazu odwrotu. 
Wyglądał dokładnie tak, jak agenci, którzy schodzą z linii produkcyjnej w Quantico. Prudom 
zaczął sprawozdanie od spojrzenia na DeMarca.
   - Generale Banks powiedział - polecono mi przestawić raport z postępów w śledztwie, ale 
odniosłem wrażenie, że ta uprzejmość ma dotyczyć wyłącznie pańskiej osoby. Czy mogę 
zapytać, kim jest ten dżentelmen?
   - Jaka znowu uprzejmość! - odparł Banks. - Jestem szefem Departamentu Bezpieczeństwa 
Wewnętrznego, a Secret Service podlega mojej władzy. Muszę znać wyniki śledztwa.
   - To prawda, panie generale, ale czy dotyczy to również tego dżentelmena?
   - Tak. To jeden z moich asystentów. Odwróciwszy się do DeMarca, Prudom powiedział:
   - Czy mogę zobaczyć jakiś dowód tożsamości, proszę pana? DeMarco uśmiechnął się do 
agenta, ale nie sięgnął po portfel.
   Ten sukinsyn nie wygląda na niczyjego asystenta, pomyślał Prudom, tylko na faceta 
poszukiwanego federalnym listem gończym.
   - Nie ma potrzeby, aby oglądał pan jego dowód tożsamości, panie Prudom - powiedział 
Banks. - Ma pan moje słowo, że został odpowiednio sprawdzony i musi mieć dostęp do 
informacji w sprawie zamachu. Może pan zaczynać.
   Prudom milczał chwilę, rozważając swoje możliwości i patrząc Banksowi prosto w oczy. Nie 
był speszony; starał się po prostu rozstrzygnąć, czy odmówienie Banksowi leży w najlepiej 
pojętym interesie FBI.
   - Tak jest - powiedział w końcu i otworzył notes. Przerzucił kartki, odszukał pierwszą stronę 
notatek i oznajmił: - Wreszcie ustaliliśmy, jak Edwardsowi udało się to zrobić.
   - Fantastycznie - rzekł Banks, choć DeMarco pomyślał, że wygląda na zdenerwowanego.
   - W dniu zamachu - podjął Prudom - agenci nie widzieli snajpera. Nie byli nawet pewni, skąd 
strzelał.
   - To do czego w takim razie strzelali, do jasnej cholery? - spytał Banks.
   - Do urwiska nad rzeką - odparł Prudom. - Jego szczyt wydawał się jedynym miejscem, w 
którym można się było jako tako schować. Dlatego agenci otworzyli w tamtym kierunku ogień, 
próbując uniemożliwić zamachowcowi oddanie następnego strzału. Niestety, jak pan wie, bez 
skutku, bo zamachowiec strzelił po raz trzeci, zabijając agenta Jamesa, czyli tego, który leżał na 
prezydencie. Po trzecim strzale ogień ustał, ale nikt nie mógł od razu dostać się na szczyt urwiska 
i ująć zamachowca. Pozostali agenci musieli doprowadzić prezydenta do helikoptera, żeby jak 
najszybciej przetransportować go do szpitala. Dwóch poleciało z prezydentem, natomiast trzeci 
został na miejscu i...
   - Jak się nazywa ten agent? - zapytał Banks.
   Prudom zajrzał do notatek.
   - Preston. W każdym razie, gdy tylko helikopter oderwał się od ziemi, agent Preston 
zadzwonił do miejscowego szeryfa i kazał zablokować drogi, a potem skontaktował się z FBI i 
Secret Service, prosząc o wsparcie. Następnie sam wszedł na urwisko, żeby szukać zamachowca. 
Wspinaczka zajęła mu jakieś pół godziny i kiedy dotarł na szczyt, snajpera już nie było. A w 
każdym razie tak mu się wydawało.
   - Co to... - zaczął Banks, ale Prudom uciszył go, unosząc dłoń.
   - Nasi technicy, którzy przybyli na miejsce cztery godziny po zamachu, znaleźli zdeptaną 
trawę na szczycie urwiska i uznali, że właśnie stamtąd strzelano. Tymczasem agenci Secret 
Service upierali się, że to niemożliwe, bo patrolowali ten teren aż do chwili, gdy prezydent miał 
odlecieć, a helikopter unosił się nad samym urwiskiem, czekając na prezydenta. Wszyscy uznali 
że Edwards musiał się cholernie dobrze zakamuflować, skoro nikt go nie zauważył. Chyba że 
skurwiel był po prostu niewidzialny. Przepraszam, panie generale - dodał Prudom, 
zmiarkowawszy, że wymknęło mu się niecenzuralne słowo.
   - Proszę mówić dalej - zachęcił Banks.
   - Od samego początku - podjął agent - jeden z naszych analityków twierdził, że kąty strzałów 
zupełnie się nie zgadzają. Wykonał mnóstwo symulacji komputerowych i cały czas powtarzał, że 
zamachowiec musiał się znajdować jakiś metr poniżej szczytu. Wszyscy machnęli na to ręką, bo 
uznali, że facet rąbnął się po prostu w rachunkach. Ale wczoraj ten analityk dostał pozwolenie na 
wyjazd do Georgii i znalazł dziurę w zboczu urwiska metr pod szczytem. Widzi pan - ciągnął 
Prudom podekscytowany - Edwards wykopał tę dziurę jakiś czas przed przyjazdem prezydenta 
nad rzekę, była głęboka na jakieś dwa metry i szeroka na sześćdziesiąt centymetrów. Do tego 
zakamuflował wejście w taki sposób, że nie było go widać z odległości większej niż pięć 
centymetrów.
   - Jezu - powiedział Banks.
   No - przytaknął Prudom, całkowicie porzucając oficjalny ton. Skurwiel spuścił się 
prawdopodobnie na linie ze szczytu i wykopał tę cholerną kryjówkę, dyndając w powietrzu. Na 
podstawie harmonogramu prezydenckiej wycieczki oraz faktu, że oddział Secret Service 
przyjechał nad rzekę wcześniej, żeby zabezpieczyć teren, a potem patrolował okolicę, doszliśmy 
do wniosku, że Edwards wykopał kryjówkę na tydzień przed przylotem prezydenta, schował się 
w niej tuż przed jego przybyciem, a następnie ukrywał się tam przez dwa dni, podczas gdy 
prezydent z Montgomerym łowili ryby. I wreszcie, co jest najbardziej niesamowite, został w 
dziurze jeszcze co najmniej dzień po zamachu. Wymknął się stamtąd dopiero drugiej nocy, gdy 
cała ekipa techniczna wróciła do domu, i prześliznął się między strażnikami, którzy patrolowali 
okolicę. Tylko tak mógł zejść z tego urwiska.
   - Widziałem zdjęcia tego Edwardsa w „Washington Post” - powiedział DeMarco. - Nie 
wyglądał mi na zbyt sprawnego. No wie pan, był trochę przy kości.
   Banks posłał mu spojrzenie, które mówiło, że asystenci powinni siedzieć cicho. DeMarco 
udał, że tego nie zauważył. Prudom wzruszył ramionami.
   - Był wystarczająco szczupły, żeby zmieścić się w dziurze - powiedział. - Zmierzyliśmy to. 
Poza tym nie każdy facet przy kości jest mało sprawny. Wiemy przecież, że Edwards był 
myśliwym i żołnierzem rezerwy. To z kolei prowadzi do następnej sprawy. Karabin, którego 
użyto w zamachu, to remington 700 z celownikiem taktycznym Leupold Mark 4. Sprawdziliśmy 
jego numery seryjne i odkryliśmy, że miesiąc temu skradziono go z arsenału jednostki rezerwy.
   Banks popatrzył znacząco na DeMarca. Billy Ray Mattis też był żołnierzem rezerwy.
   - W której jednostce dokonano kradzieży? - zapytał DeMarco.
   - W Fort Meade w stanie Maryland, w starej jednostce Edwardsa - odpowiedział Prudom.
   DeMarco pamiętał z akt, że Billy służył w jednostce w Richmond, w Wirginii.
   - Myślałem, że Edwards był myśliwym - zauważył. - Dlaczego nie użył własnej broni do 
polowań?
   - Sprzedał ją - odparł Prudom - bo od dawna nie miał pracy. W całym domu znaleźliśmy 
tylko kilka starych strzelb.
   - Czy FBI prowadzi również śledztwo w sprawie tej kradzieży? - zapytał DeMarco.
   Prudom pokiwał niecierpliwie głową.
   - Oczywiście, wspólnie z Wojskowym Departamentem Śledczym, ale na razie nie udało nam 
odkryć niczego, co wskazywałoby bezpośrednio na Edwardsa. Oczywiście poza tym, że 
wszystkie skradzione sztuki broni znaleźliśmy w jego cholernym domu. Pistolet, z którego się 
postrzelił, też pochodził z arsenału wojsk rezerwy.
   - Karabin jest jedynym dowodem rzeczowym, jaki macie? - spytał Banks.
   - Oprócz pistoletu i listu samobójczego? - upewnił się Prudom.
   Tak.
   - Cóż, w jego samochodzie znaleźliśmy paragon ze stacji benzynowej oddalonej o jakieś 
pięćdziesiąt kilometrów od Chattooga. Ale w dziurze facet nie zostawił żadnych śladów. To też 
jest niesamowite. Najpierw wykopał ją i zakamuflował, a potem siedział w niej, jadł, pił, szczał, 
srał i strzelał, a mimo to nie zostawił po sobie żadnych śladów. Zabrał ze sobą wszystkie śmieci, 
a kiedy leżał w kryjówce, musiał się ubrać w jakiś rodzaj kombinezonu, bo nie znaleźliśmy ani 
jednego włoska, kawałka naskórka, niczego, co pozwoliłoby nam na zdobycie jego DNA. 
Nawiasem mówiąc, nie udało nam się znaleźć tego kombinezonu w jego domu. - Prudom 
zamknął notes. - Dobra wiadomość, panie generale, jest taka, Secret Service nie ma za co winić. 
To znaczy, nie można powiedzieć, że procedury operacyjne były złe albo że agenci obijali się na 
służbie. Ten cały Edwards mógł być świrem, ale był dobry. Naprawdę dobry.
   - Ale jak udało mu się to zaplanować? - zastanawiał się DeMarco.
   - Co pan ma na myśli? - spytał Prudom.
   - Mówił pan, że Edwards przyjechał do Georgii, zanim zjawiła się tam ekipa Secret Service, i 
właśnie wtedy wykopał kryjówkę. Skąd wiedział, gdzie się powinien zaczaić?
   - Nie jesteśmy pewni, ale coroczne wypady prezydenta z Montgomerym zawsze wzbudzały 
spore zainteresowanie prasy. No i mnóstwo ludzi w Waszyngtonie wiedziało, kiedy prezydent 
wyjeżdża i dokąd. Poza tym parę dni temu dowiedzieliśmy się, że na jakimś spotkaniu autorskim 
Montgomery wspomniał, że wybiera się z prezydentem na ryby do Georgii. Wiemy to od jego 
wydawcy. A więc odpowiedź na pańskie pytanie brzmi: Nie wiemy, jak Edwards uzyskał tak 
precyzyjne informacje o harmonogramie zajęć prezydenta, ale wiemy, że plany tej wycieczki nie 
były strzeżone tak pilnie jak „Projekt Manhattan”.
   Kiedy Prudom wyszedł, Banks powiedział do DeMarca:
   - Ta kradzież w jednostce rezerwy może stanowić dobry trop. Musisz to sprawdzić.
   - Wątpię, żebym coś znalazł, skoro nie udało się to FBI.
   - Ale musisz spróbować.
   - Jasne - odparł DeMarco. Nie miał najmniejszego zamiaru tego robić.


Rozdział 11
   
   Mężczyzna, który siedział na przystanku autobusowym naprzeciwko siedziby Secret Service, 
był ubrany w niebieską koszulkę polo, szorty i sandały włożone na białe skarpety. Miał około 
sześćdziesięciu lat, stalowoszare włosy i twarz, którą z jakiegoś powodu DeMarco wyobrażał 
sobie za plastikową przyłbicą jednego z hełmów używanych przez policję przy tłumieniu 
rozruchów. Był jednym z ludzi Emmy: imię Mike, nazwisko nieznane.
   - Cześć - powiedział DeMarco, siadając na ławce obok Mike’a.
   - Hej, Joe - rzucił Mike, nie patrząc na DeMarca. Lustrował wzrokiem budynek po drugiej 
stronie ulicy, wodząc spojrzeniem od jednego wyjścia do drugiego i od czasu do czasu zerkając 
na pobliski parking. Kiedy dostawało się człowieka od Emmy, dostawało się zawodowca.
   - Jak ci idzie? - spytał DeMarco.
   - Czuję się, jakbym obserwował, jak trawa rośnie - odparł Mike. - Facet wyszedł z domu o 
wpół do siódmej i przyjechał tu o ósmej. Trasa 395 była dziś rano tak zakorkowana, że można by 
ją pomylić z parkingiem. Dzień w dzień facet idzie prosto do budynku i siedzi tam całe 
przedpołudnie. Co robi, nie mam pojęcia. O dwunastej wychodzi, kupuje w ulicznej budce 
burrito, spaceruje po parku, a potem wraca do budynku.
   - Czy Mattis zauważył, że go śledzisz?
   Tym razem Mike popatrzył na DeMarca. Jego urażone spojrzenie wystarczyło za odpowiedź.
   - I domyślam się, że nikt do niego nie podszedł, kiedy spacerował.
   - Dokładnie potwierdził Mike.
   Siedzieli chwilę w milczeniu, Mike obserwował budynek, a DeMarco przechodzące kobiety. 
Gdy tak siedzieli, DeMarco wrócił pamięcią do sprawozdania agenta FBI. Fascynowało go to, 
czego dokonał Edwards. Nie potrafił sobie wyobrazić człowieka, który leży dwa dni w ciemnej, 
klaustrofobicznej norze tylko po to, żeby oddać kilka strzałów, a potem ma dość ikry, żeby leżeć 
tam dalej, podczas gdy FBI przeszukuje szczyt urwiska tuż nad jego głową.
   Nic rozumiał tylko, dlaczego Edwards zaczął strzelać akurat wtedy. Na pewno łatwiej by mu 
było trafić prezydenta wcześniej: kiedy ten łowił ryby. Zamiast tego poczekał do dnia, gdy 
prezydent wracał do Waszyngtonu i był otoczony wianuszkiem agentów ochrony. Po chwili 
przypomniał sobie, co powiedział Prudom: kiedy prezydent biwakował nad rzeką, 
funkcjonariusze Secret Service cały czas patrolowali urwisko. Może właśnie to powstrzymało 
Edwardsa od zdradzenia swojej obecności wcześniej.
   I jeszcze sposób, w jaki wymknął się z miejsca zbrodni. Prudom powiedział, że ekipa 
techniczna spędzała na miejscu po szesnaście godzin dziennie, a gdy odjeżdżała, teren był 
patrolowany. Mimo to Edwards zdołał się wymknąć ze swej nory, ponownie zakamuflował 
wejście, a potem albo wspiął się na szczyt urwiska, albo zszedł nad rzekę, zabrawszy ze sobą cały 
sprzęt. Na koniec przeszedł niezauważony tuż pod nosem agentów patrolujących okolicę.
   DeMarca intrygował również karabin. Dlaczego Edwards zabrał go do domu, skoro mógł go 
porzucić gdzieś po drodze? Wyglądało to prawie tak, jakby...
   - Widziałeś kiedyś zdjęcia Mickeya Mantle’a, Joe? - zapytał Mike. - Nie kiedy był już chory 
na raka, ale z okresu, kiedy grał.
   - Tak - odparł DeMarco.
   - Więc właśnie tak wygląda ten chłopak. Czemu śledzę faceta, który pracuje dla Secret 
Service i wygląda jak Mickey Mantle?
   DeMarco wstał z ławki.
   - Skontaktuję się z tobą jutro, Mike. Dzięki, że mi pomagasz.
   - Nie ma sprawy, Joe - odparł Mike - ale jeśli przez kolejny dzień będę musiał smażyć się na 
słońcu i tkwić na betonowej ławce, mogę dostać szajby. A wtedy będziesz pierwszą osobą, którą 
zamorduję.
   
   DeMarco mieszkał w małym domku w Georgetown na P Street. Piętrowy ceglany budynek 
pomalowany na biało był bliźniaczo podobny do kilku innych domów przy tej samej ulicy. Kute 
stalowe kraty zasłaniały okna, bluszcz oplatał ściany, wiosną na rabatkach kwitły azalie. Dom 
wyglądał bardzo przytulnie, a DeMarco i jego sąsiedzi udawali, że gięte czarne pręty broniące 
dostępu do parterowych okien założono ze względów estetycznych. DeMarco kupił ten dom, 
kiedy się ożenił.
   Wnętrze wyglądało, jakby złodzieje podjechali furgonetką pod frontowe drzwi i wynieśli 
wszystko, co miało jakąkolwiek wartość - co w pewnym sensie odpowiadało prawdzie. Dom, 
kiedyś pełen mebli wykonanych na zamówienie, perskich dywanów i kosztownych dzieł sztuki, 
teraz był urządzony kilkoma niedopasowanymi meblami, które DeMarco kupił na dwóch 
wyprzedażach garażowych w pewne niedzielne przedpołudnie. Nowoczesny zestaw kina 
domowego z dużego salonu został zastąpiony dwudziestoczterocalowym telewizorem na 
tandetnym metalowym stojaku. Parę metrów przed telewizorem stał fotel z połamanymi 
sprężynami, a tuż obok przenośny radiomagnetofon stereo, który służył do słuchania muzyki, i 
jako stolik na drinki.
   DeMarco rzucił marynarkę na fotel - zabytkowy wieszak z dębowego drewna, który stał w 
przedpokoju, również zniknął - i ruszył do kuchni. Każdy krok po drewnianym parkiecie odbijał 
się echem w całym domu, niczym znaki przestankowe w sonecie o samotności.
   Podczas rozwodu żona DeMarca nie chciała domu. Jej kochanek miał już własny. Nie 
podobały jej się jednak jego meble, więc przedstawiła Joemu ofertę: jeśli zgodzi się na rozwód, 
zatrzyma swój fundusz emerytalny i dom obciążony hipoteką, a ona zabierze meble i pozostałe 
wyposażenie - oraz wszystkie pieniądze z ich wspólnego konta, ich fundusze inwestycyjne, 
równowartość jego polisy ubezpieczeniowej w gotówce i oba samochody.
   Kolacja DeMarca składała się z dwóch zimnych kawałków pizzy, które zjadł, stojąc przy 
lodówce. Poprzedniego dnia jadł tę samą pizzę, tyle że gorącą i prosto z pudełka. DeMarco był 
dobrym kucharzem i lubił gotować, ale nie dla jednej osoby.
   Zimna pizza leżała mu na żołądku niczym serowy głaz. Przebrał się w szorty, koszulkę 
Czerwonoskórych i stare tenisówki i noga za nogą wspiął się po schodach na piętro. Przez 
pewien czas jego była używała jednej z sypialni na górze jako pracowni malarskiej, psując 
całkiem dobre blejtramy i ciągle narzekając, że przez okna nie wpada północne światło. Ta pasja, 
jak wszystkie późniejsze, pochłaniało ją bardzo krótko i niedługo wróciła do zajęć, w których 
była mistrzynią: robienia zakupów i przyprawiania mężowi rogów.
   Teraz obie sypialnie stały puste i jedynym sprzętem na piętrze był worek do boksowania - 
dwudziestokilowa czarna bryła, która dyndała na haku w suficie niczym niski, baryłkowaty 
wisielec. Pytany, dlaczego zamontował worek treningowy, DeMarco wzruszał ramionami i 
mówił, że to dobre ćwiczenie, ale tak naprawdę, gdy nachodziła go chandra, uwielbiał okładać 
pięściami tę martwą masę.
   Założył rękawice, zrobił krótką rozgrzewkę na sucho, a potem zaatakował worek. Worek 
wygrał pierwszą rundę, ale przy drugiej DeMarco, zlany potem, okładał grubą wyprawioną skórę 
z całej siły, wyobrażając sobie, jak żebra kochanka jego żony trzaskają przy każdym ciosie 
niczym zapałki. Kochanek żony był jego kuzynem. Tak bardzo pochłonęła go makabryczna 
wizja, że ledwo usłyszał dzwonek do drzwi.
   Na ganku stał szczupły trzydziestolatek w szarym garniturze. DeMarco zauważył pistolet w 
kaburze pod marynarką, a na krawężniku za mężczyzną czarną limuzynę na rządowych 
numerach.
   - Pan Joseph DeMarco? - spytał mężczyzna.
   - Tak - odparł DeMarco, wciąż zasapany. - W czym mogę pomóc? - Uważał, że należy 
okazywać uprzejmość uzbrojonym facetom.
   - Patrick Donnelly, dyrektor Secret Service, chciałby z panem porozmawiać. Czy zechce pan 
dołączyć do pana dyrektora w jego samochodzie?
   O kurwa, pomyślał DeMarco. Kurwa, kurwa, kurwa. Zajmował się sprawą niecałe dwa dni, a 
w Secret Service już o tym wiedzieli. Miał ochotę zatrzasnąć przed agentem drzwi i schować się 
pod łóżkiem.
   - Możemy iść? - nalegał mężczyzna.
   Godność osobista przeważyła nad odruchem strusia.
   - Jasne - odparł DeMarco z nonszalancją, jakiej się po sobie nie spodziewał.
   Szofer Donnelly’ego otworzył przed nim tylne drzwiczki. Czując się w krótkich spodenkach 
i koszulce Czerwonoskórych jak ostatni głupek, wgramolił się do wozu i zajął miejsce naprzeciw 
dyrektora Secret Service. Uzbrojony kierowca zatrzasnął za DeMarkiem drzwiczki, a potem 
przystanął parę metrów dalej na chodniku; najwyraźniej Donnelly nie chciał, żeby jego człowiek 
przysłuchiwał się rozmowie.
   Mały Pat Donnelly wbił wzrok w DeMarca, z jego oczu biła jawna wrogość. Był szczupłym 
mężczyzną dobiegającym siedemdziesiątki i miał niecałe metr sześćdziesiąt wzrostu. Jego 
lśniące, ufarbowane na czarno włosy były uczesane z przedziałkiem tak równym, jakby oprócz 
grzebienia używał linijki. Miał małe czarne oczka o obwisłych powiekach, jego wargi były jak 
gniewne cięcie szabli, a twarz okrywała smuga popołudniowego cienia. DeMarco pomyślał, że 
wygląda jak fechtmistrz, szczupły, żylasty i zły - facet, który nie zawaha się sięgnąć po 
prawdziwy miecz, gdy tylko nadarzy się okazja.
   Zignorował zabójczy wzrok Donnelly’ego i jakby nigdy nic rozejrzał się po limuzynie, 
podziwiając skórzane obicia, mały telewizor i barek wbudowany w tył przedniego fotela. 
Siedziało mu się wygodniej niż we własnym fotelu i mógł się założyć, że telewizorek 
Donnelly’ego odbiera o niebo lepiej niż jego.
   - Obawiam się, że zaświnię pańskie obicia - powiedział. Właśnie trenowałem. - Ty 
kurduplowaty wypierdku, dodał w duchu.
   - Stul pysk - warknął Donnelly. - Byłeś dziś w Middleburgu, gdzie przesłuchiwałeś 
emerytowanego agenta Secret Service. Skąd ci się ubrdało, że masz do tego prawo?
   DeMarco wyjechał z tym samym tekstem, który zaserwował Frankowi Englesowi.
   Kongres bardzo niepokoi się prezydencką ochroną, panie Donnelly, i...
   Gówno, a nie Kongres - uciął Donnelly. - Rozmawiałeś z Frankiem Englesem, bo Banks 
sprzedał ci ten kretyński pomysł z Billym Mattisem.
   Twarz DeMarca niczego nie zdradziła, ale czuł, jakby w brzuchu tkwiło mu małe oszalałe 
zwierzątko rozdrapujące ściany żołądka. Wiedział, jak Donnelly dowiedział się o nim: Engles, 
wciąż lojalny wobec starych towarzyszy, zadzwonił do któregoś z kumpli i opowiedział o 
DeMarcu i jego pytaniach. Informacja natychmiast powędrowała po kolejnych szczeblach 
dowódczych aż do Donnelly’ego. A kto jak kto, ale Donnelly wiedział o podejrzeniach Banksa 
wobec Mattisa. Prawdopodobnie kazał sprawdzić komuś kalendarz spotkań Banksa i dowiedział 
się o jego wizycie u generała. DeMarco powinien był przedstawić się Englesowi fałszywym 
nazwiskiem.
   - To, co się stało nad rzeką Chattooga, to sprawa dla FBI i Secret Service. Będziesz się od 
niej trzymał z daleka, zrozumiano? Zanim DeMarco zdążył odpowiedzieć, Donnelly dodał: - 
Szefuję Secret Service, kretynie, a to oznacza, że mogę dowiedzieć się o tobie wszystkiego. 
Wiem na przykład, że pracujesz dla Johna Mahoneya. Gdy chodzi o coś prostego, jak zmuszenie 
paru kongresmanów do kompromisu w sprawie gównianej ustawy, Mahoney wysyła sekretarza 
biura, tego grubasa, który nosi szelki. Ale kiedy nie chce kompromisu, tylko przykopać komuś w 
dupę, posyła ciebie.
   - Nie pracuję dla pana przewodniczącego - powiedział DeMarco. - Jestem niezależnym 
radcą...
   - Gówno prawda. Nie ma cię na listach żadnej organizacji powiązanej z Mahoneyem, ale to 
on stworzył ci miejsce pracy. Radca do spraw bieżących. Co za kutas. Pracujesz dla Mahoneya i 
ja to wiem.
   Ale czy możesz to udowodnić? - pomyślał DeMarco.
   - Wiem również, dlaczego Mahoney nie chce utrzymywać z tobą żadnych oficjalnych 
kontaktów. Twoim ojcem był Gino DeMarco, gnojek, który pracował dla Carmine’a Taliaferra. 
Piętnaście lat temu sprzątnął trzech rywali Taliaferra, ale czwartemu udało się go załatwić. Nie 
mylę się, co?
   DeMarco milczał, ale najchętniej urwałby Donnelly’emu uszy za to, że nazwał jego ojca 
gnojkiem.
   - Zdumiewające jest to - ciągnął Donnelly - że Mahoney zatrudnił cię, kiedy skończyłeś 
prawo. Nie wiem, dlaczego wziął cię do pracy, to jedyna tajemnica, której nie rozgryzłem, ale 
wiem, że to zrobił. I wiem, że właśnie z powodu twojego ojca woli się do ciebie nie przyznawać. 
- Pochylił się ku DeMarcowi i dodał: - Mam do ciebie jedno pytanie, makaroniarzu. John 
Mahoney jest egoistycznym dupkiem, więc jak długo będzie cię trzymał, jeśli prasa dowie się o 
twoim ojcu i o tym, że pracujesz dla przewodniczącego?
   - Czy osobiście wyznaczył pan Billy’ego Mattisa do obstawy prezydenta? - zapytał 
DeMarco.
   - Dlaczego... - Donnelly wziął głęboki oddech. - Posłuchaj mnie, i to bardzo uważnie: moi 
agenci są czyści. Wszyscy mają nienaganne kartoteki i zasługi dla kraju, zwłaszcza Mattis, i 
wszyscy przeszli test na wykrywaczu kłamstw. Banks musiał ocipieć, skoro myśli, że Secret 
Service miała cokolwiek wspólnego z zamachem.
   - To dlaczego nie posłał pan listu ostrzegawczego do laboratorium?
   - Ty impertynencki skurwysynu! - Donnelly aż poczerwieniał ze złości. Świetnie, pomyślał 
DeMarco. Dostań zawału, ty pierdolony kurduplu. Donnelly otworzył usta do krzyku, ale zdołał 
się pohamować. Pokazał palcem na dom DeMarca.
   - Radzę ci wystawić tę budę na sprzedaż - powiedział. - Już niedługo będziesz mieszkał w 
tym mieście.
   - Serio? spytał DeMarco.
   Donnelly uśmiechnął się. Jego zęby były małe i ostre. Twoja praca wymaga zgody służb 
bezpieczeństwa. Zgadnij, która agencja się tym zajmuje, mądralo? A teraz spływaj.
   DeMarco wysiadł z limuzyny i ostrożnie zamknął drzwiczki. Stanął na środku jezdni i 
patrzył, jak tylne światła wozu znikają w oddali. Czuł, jak pot na ramionach i nogach robi się 
zimny.
   Więc Donnelly wie o jego ojcu.
   
   

Rozdział 12
   
   Telefon u Emmy odebrała kobieta; miała taki sam niski głos jak Emma i taki sam sposób 
mówienia, ale nie była Emmą. Kimkolwiek była, podała słuchawkę Emmie, która powiedziała:
   - Jeśli jesteś telemarketerem, znajdę cię, spalę twój dom i zabiję twojego psa. - Mówiła 
zupełnie serio.
   - To ja, Joe. Nie łatwiej byłoby zapisać się na jedną z tych list, które zabraniają dzwonić na 
twój numer?
   - Te listy są niezgodne z konstytucją.
   - A puszczanie z dymem domów i zabijanie psów nie?
   - Czemu dzwonisz o tak nieprzyzwoitej porze?
   - Jest dopiero dziewiąta.
   - Aha. Dobra, czego chcesz?
   - Patrick Donnelly właśnie przyjechał pod mój dom i zaczął mi grozić. Tamtego dnia, kiedy 
słuchaliśmy koncertu twojej przyjaciółki wiolonczelistki, odniosłem wrażenie, że wiesz coś o 
Donnellym. Chciałbym wiedzieć, co to takiego.
   - Przyjechał pod twój dom?
   - Tak.
   Emma milczała chwilę. Wreszcie powiedziała:
   - Dobra. Przyjedź do mnie.
   Jej głos brzmiał dziwnie. Jakby się martwiła... DeMarco nigdy nie widział, żeby Emma 
przejmowała się czymkolwiek.
   Otworzyła mu drzwi w dżinsach, białej koszulce i niebieskim fartuchu umazanym farbą. 
DeMarco nie wiedział, że maluje; jeszcze jedna rzecz, której o niej nie wiedział. Zaprowadziła go 
do salonu, który mógłby trafić na okładkę „Pięknego Wnętrza”, i nalała im po szklance whisky. 
Wychyliła drinka jednym haustem i natychmiast nalała sobie następnego.
   Zanim DeMarco zdołał cokolwiek powiedzieć, do pokoju weszła młoda kobieta. Uderzyło 
go, jak jest podobna do Emmy. Była wysoka i szczupła jak Emma, i miała nos i podbródek 
Emmy, ale jej włosy były ciemne, a oczy brązowe. Kobieta popatrzyła na DeMarca z obawą.
   - Julie, to Joe DeMarco - przedstawiła go Emma. - Mój przyjaciel. Żadnych głupawych 
docinków, na przykład że DeMarco jest chłopcem na posyłki. Emma stanowczo nie była sobą.
   Młoda kobieta kiwnęła głową do DeMarca, a potem zwróciła się do Emmy.
   - Jestem zmęczona. To pewnie przez ten lot. Chyba się położę. Jestem zmęczona, mamo. Tak 
to zabrzmiało dla DeMarca. Był pewien, że Julie jest córką Emmy.
   - Dobry pomysł, kochanie - odparła Emma. - Jutro rano wszystkim się zajmiemy.
   Jej głos, pomyślał DeMarco, brzmi niewiarygodnie macierzyńsko. Macierzyńska Emma 
wydawała mu się czymś dziwniejszym niż łaszące się węże.
   Kiedy Julie wyszła z pokoju, spytał:
   - Wszystko w porządku, Emmo? Zbyła pytanie potrząśnięciem głowy.
   - Powiedz, co ci nagadał Donnelly - poprosiła.
   DeMarco streścił przebieg rozmowy z szefem Secret Service.
   - Wiedziałam o twoim ojcu - powiedziała Emma.
   DeMarco pokiwał głową. Wcale go to nie zaskoczyło.
   - Wiem, że to zabrzmi dziwnie - powiedział - ale wcale nie był złym facetem. - Emma nie 
odezwała się, ale jej oczy rozszerzyły się na chwilę ze zdziwienia. - Tak, wiem, co sobie myślisz: 
gość był mordercą. Jak to możliwe, żeby nie był złym facetem? Ale z mojego punktu widzenia, 
jako jego syna, był w porządku. Był cichy i spokojny, nie jak ci pyskaci mafiosi, którzy za 
wszelką cenę chcą pokazać, jacy z nich twardziele. A kiedy nie... pracował, jedliśmy razem 
kolacje tak jak inne rodziny i większość rozmów koncentrowała się na mnie, jego jedynym 
dziecku. Pytał, jak mi idzie w szkole, o sporty, które uprawiam, o to, dlaczego nie mam lepszych 
stopni. Był dobry dla mamy i był dobry dla mnie. Prawie co sobotę chodziliśmy na mecze 
bejsbola, a w niedziele tata robił śniadanie, naleśniki i kiełbaski.
   DeMarco milczał chwilę, wspominając ojca, jak siedział obok niego na Yankee Stadium w 
starej czapce bejsbolowej na głowie z niezapalonym cygarem w ustach i zamiast kibicować 
patrzył, jak syn dobrze się bawi. Potem przypomniał sobie, jak po powrocie do domu matka 
wypominała ojcu, że pozwolił synowi napchać się lodami i hot dogami, a tata, wielki, barczysty 
facet, tylko stał ze spuszczoną głową, a daszek czapeczki skrywał radość w jego oczach. 
DeMarco jedno wiedział na pewno: matka nigdy nie bała się ojca.
   - Tak naprawdę nie wiedziałem, co robił, aż skończyłem piętnaście lat - powiedział. - I nawet 
wtedy trudno mi było w to uwierzyć. Po prostu nie potrafiłem wyobrazić go sobie, jak zawozi 
jakiegoś faceta na bagna w Jersey i strzela mu w tył głowy.
   - Rozmawiałeś z nim o jego pracy? - spytała Emma miękko.
   - Raz próbowałem, kiedy miałem szesnaście lat. Zadałem jakieś głupie pytanie w stylu: Czy 
to prawda, tato, że pracujesz dla pana Taliaferra? Wiedział, o co mi chodzi. Ale tata nie umiał 
rozmawiać o sprawach osobistych.
   - Jak ktoś, kogo znam - powiedziała Emma, najwyraźniej mając na myśli DeMarca.
   W każdym razie, powiedział tylko coś w rodzaju: „Człowiek nie zawsze może w życiu 
wybierać”, a potem zmienił temat. Nigdy już do tego nie wracaliśmy.
   - Ech, rodzina - westchnęła Emma, być może myśląc o swojej.
   DeMarco napił się whisky. Myślami wciąż był w przeszłości.
   - To on namówił mnie na studia prawnicze. - Uśmiechnął się. - Może uznał, że nieźle 
zarobię, broniąc jego znajomych.
   - Dlaczego Mahoney zatrudnił cię u siebie, kiedy skończyłeś studia? - spytała Emma.
   DeMarco parsknął śmiechem.
   - Mam ciotkę, ciocię Connie, jest starszą siostrą mojej matki. Mieszka w Albany i pracuje w 
administracji stanu Nowy Jork. Ale kiedy była młoda, pracowała w Waszyngtonie. Teraz jest 
gruba, ma wąsy i twarz smutnej szkapy. Ale kiedyś wyglądała jak Sophia Loren. Była po prostu 
wystrzałową babką.
   - Chyba rozumiem, do czego zmierzasz - zauważyła Emma.
   - Łatwo się domyślić - powiedział DeMarco. - Ciocia Connie, która nigdy nie wyszła za mąż, 
ma syna, który pracuje w dużym banku. Ciocia Connie jest Włoszką, ale jej syn zdradza 
zdumiewające podobieństwo do pewnego Irlandczyka, którego znamy.
   - No tak.
   - Skończyłem studia mniej więcej w czasie, kiedy zabili ojca. Dzięki mamie, a pewnie 
również dzięki ojcu, nigdy nie miałem nic wspólnego z mafią. Nigdy mnie nie aresztowano ani 
tym bardziej nie skazano za jakiekolwiek przestępstwo, ale z powodu taty nie mogłem zdobyć 
pracy. Żadna kancelaria na zachodniej półkuli nie chciała mieć na liście płac dzieciaka Gina 
DeMarca. Matka poskarżyła się cioci Connie i zdaje się, że ciocia porozmawiała potem z wiesz 
kim. Prawdopodobnie zagroziła, że zrobi testy genetyczne pewnemu młodemu mężczyźnie, który 
pracuje w banku. I podejrzewam, że wiesz kto, szczęśliwie żonaty ojciec trojga prawowitych 
dzieci, spełnił życzenie mojej ciotki i dał jej biednemu siostrzeńcowi robotę.
   - Zaszantażowała go.
   - Może, ale ani ona, ani Mahoney nigdy nie potwierdzili niczego z tego, co ci powiedziałem. 
Wiem tylko, że ni z gruszki, ni z pietruszki dostałem telefon od przewodniczącego i zaoferowano 
mi pracę.
   - Pracę, którą powinieneś rzucić.
   - I co bym wtedy zrobił, Emmo? - Już przerabiali ten temat.
   - A co zrobi Mahoney, kiedy mu powiesz, że Donnelly straszy, że poinformuje prasę o twoim 
ojcu? - zapytała Emma.
   - Nie wiem. Jutro z nim porozmawiam. A teraz opowiedz mi o Donnellym.
   - Mały Pat - zaczęła - jest dupkiem.
   Według Emmy, Donnelly służył w Secret Service od trzydziestu ośmiu lat i był szefem 
agencji od piętnastu. Miał reputację podobną do J. Edgara Hoovera: rządził Secret Service 
żelazną ręką i z kapryśnością króla, narzucając agentom reguły zachowania. Poza tym, tak jak w 
przypadku Hoovera, krążyły plotki, że wykorzystuje stanowisko do grzebania w życiorysach 
prywatnych obywateli.
   - W osiemdziesiątym pierwszym po próbie zamachu na Reagana - powiedziała - chcieli 
wysadzić go ze stołka. Donnelly był wtedy zastępcą dyrektora i zdążył już pokazać, jaki jest. 
Tyle że dał wszystkim do zrozumienia, że jeśli zostanie zwolniony, powie paparazzim, gdzie 
szukać sensacji. Przetrwał prezydenturę Reagana, ale teraz ludzie znowu żądają jego głowy.
   - Co to za ludzie i dlaczego chcą się go pozbyć?
   - To ci wszyscy, którzy są tu odpowiednio długo. Donnelly to intrygant i manipulant, 
szantażuje polityków, żeby uzyskać to, czego chce.
   - A czego chce? Pieniędzy?
   - Nie. Z tego, co wiem, jest dość zamożny. Chce władzy. Władzy nad politykami, żeby 
rozszerzyć zakres działania swojej agencji i rządzić nią aż do śmierci.
   - Skoro jest bogaty, dlaczego po prostu nie pójdzie na emeryturę? - zdziwił się DeMarco. Nie 
wyobrażał sobie, czemu ktokolwiek miałby pracować na państwowej posadzie mimo prawa do 
emerytury.
   - Już ci powiedziałam. Uwielbia tę robotę. Secret Service to jego prywatna armia, a on 
zachowuje się jak dyktator jakiejś bananowej republiki. A jeśli rzeczywiście ma haka na każdego 
ważnego polityka w mieście, może pozostać na stanowisku do samej śmierci.
   - A jak się dorobił majątku?
   Emma zmarszczyła brwi.
   - Nie wiem - powiedziała. Siedziała chwilę, zastanawiając się, potem wstała z kanapy, 
podeszła do telefonu i wybrała numer. - George, tu Emma. Dobrze. A ty?
   Gawędziła z George’em - kimkolwiek był - dobre pięć minut, zanim wreszcie przeszła do 
rzeczy. Joe słyszał tylko: „aha”, „o?”, „serio?” Przed odłożeniem słuchawki powiedziała 
George’owi, że powinni kiedyś zjeść razem obiad.
   - George powiedział...
   - Kto to jest George? - zapytał DeMarco.
   - George powiedział, że nie wie, skąd Donnelly ma pieniądze, a skoro on tego nie wie, to nie 
mam pojęcia, kto mógłby wiedzieć. Wiedział jednak tyle, że Donnelly wychował się w biednej 
rodzinie w Pennsylwanii, więc prawdopodobnie niczego nie odziedziczył. Nigdy nie był żonaty, 
więc w ten sposób też się nie wzbogacił. A do tego nigdy nie pracował w sektorze prywatnym. 
Jutro zadzwonię do znajomego informatyka.
   DeMarco podejrzewał, że „informatyk” to eufemizm na „hakera”, ale wolał się nie 
dopytywać.
   Emma dokończyła drinka i znów podeszła do barku. DeMarco jeszcze nigdy nie widział, 
żeby piła kolejkę za kolejką. Nalała sobie następną whisky i usiadła na krześle.
   - Donnelly nie zachowuje się racjonalnie - powiedziała.
   - Co masz na myśli?
   Jest sprawnym biurokratą, a sprawni biurokraci nie ryzykują. Kiedy Banks dostał ten 
anonimowy list, Donnelly, żeby chronić własny tyłek, powinien był natychmiast wymienić całą 
prezydencką obstawę. Prawdopodobnie wcale by się nie przejął, gdyby zepsuł prezydentowi 
wakacje z Montgomerym. Więc dlaczego nie zachował się ostrożnie?
   - Może.. - zaczął DeMarco.
   - I dlaczego zjawił się u ciebie osobiście? Ludzie z jego pozycją nie uciekają się do 
bezpośrednich gróźb, bo to zbyt niebezpieczne. A on nie tylko wykazuje zainteresowanie Billym 
Mattisem, ale na dodatek sam się przez to odsłania. Czemu, do cholery, tak się zachowuje, Joe? I 
co może łączyć szarego agenta z dyrektorem Secret Service, człowiekiem, który siedzi na swoim 
stołku dłużej niż sam Bóg? Donnelly zachowuje się jak człowiek, który...
   Zanim zdążyła dokończyć, z głębi domu doleciał stłumiony krzyk. Brzmiało to tak, jakby 
Julie krzyczała przez sen. Emma wstała, zaniepokojona.
   - Musisz już iść, Joe. Muszę... coś załatwić.
   - Powiedz mi, co się dzieje z Julie. Wiesz, że spróbuję ci pomóc.
   Emma - zawsze taka opanowana i z dystansem do świata. Ale nie dziś.
   Dziś wyglądała jak osaczone zwierzę. Bardzo groźne zwierzę.
   - Dzięki, Joe, ale... Dobranoc.
   
   

Rozdział 13
   
   Panie przewodniczący, słyszał pan, co powiedziałem? Donnelly wie, że pracuję dla pana, i 
wie, kim był mój ojciec. Grozi, że pójdzie z tym do prasy.
   Mahoney nie reagował; cała jego uwaga skupiała się na obfitym biuście jednej z kelnerek. 
DeMarco wiedział, że Mahoney ma prawie siedemdziesiątkę, ale myśli o seksie więcej niż 
przeciętny nastolatek. Wynalazca viagry został prawdopodobnie ujęty w jego testamencie.
   - Może i wie, kim był twój ojciec - powiedział przewodniczący, gdy kelnerka zniknęła z 
widoku - ale nie może udowodnić, że dla mnie pracujesz.
   - Ale gdyby mógł, to przecież ma pan kontakty ze związkami, a związki mają kontakty z 
mafią. Może to wyglądać tak, jakby mafia miała pana w kieszeni, a ja byłbym ich człowiekiem, 
który pana kontroluje.
   Przewodniczący utkwił w DeMarcu badawcze spojrzenie jakby rozważał korzyści z jego 
dalszego zatrudnienia. Po piętnastu latach wykonywania zleceń dla Johna Mahoneya - pracy, 
która nie miała nic wspólnego z praktykowaniem prawa - Joe wiedział, że znaczy dla niego mniej 
niż biuściasta kelnerka, która właśnie stanęła przy ich stoliku.
   - Czy życzy pan sobie jeszcze kawy, panie przewodniczący? - zapytała.
   - Kochanie, jesteś promykiem słońca w ponurym życiu zgrzybiałego starca - powiedział.
   - Och, nie jest pan wcale taki stary, panie przewodniczący - zapewniła dziewczyna; 
wiedziała, że jej napiwki zależą bardziej od uśmiechów i głębokiego dekoltu niż od samej 
obsługi.
   Mahoney poczekał, aż odejdzie, a potem z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął 
piersiówkę. Wlał do filiżanki solidną porcję burbona, napił się, siorbiąc głośno, a potem 
powiedział:
   - Donnelly gówno mi zrobi. Wie, że jak teraz czegoś spróbuje, puszczę do mediów tę historię 
z listem.
   - Zasugerował, że może mi cofnąć zgodę służb bezpieczeństwa.
   - Chyba może to zrobić. Jego ludzie mogą z ciebie zrobić drugiego Osamę, jeśli się przyłożą.
   - Po prostu świetnie - mruknął DeMarco. - I co wtedy?
   Mahoney zlekceważył pytanie. Zapalił niedokończone cygaro leżące w popielniczce, 
wydmuchnął dym i popatrzył na chmurę smogu, który wytworzył. Żaden z gości przy sąsiednich 
stolikach nie upomniał przewodniczącego, że w restauracji obowiązuje zakaz palenia.
   - Jak wygląda sprawa tego Mattisa? - spytał.
   DeMarco opowiedział mu, co do tej pory zdziałał: o inwigilacji Mattisa, o billingach 
telefonicznych i o rozmowie z Frankiem Englesem w Middleburgu. Mahoneya zainteresowała 
informacja, że Donnelly osobiście wyznaczył Mattisa do prezydenckiej obstawy, ale pozostałe 
wysiłki DeMarca nie zrobiły na nim wrażenia. Pyknął znowu z cygara i zamyślił się, puszczając 
w ruch trybiki swego makiawelicznego umysłu.
   - Donnelly cholernie się czymś przejmuje - zauważył. - Wizyta u ciebie wygląda mi na akt 
desperacji.
   Ten sam wniosek, do którego doszła Emma, pomyślał DeMarco.
   Mahoney uśmiechnął się i pomachał do przechodzącego obok urzędnika z Białego Domu. 
Mruknął pod nosem „dupek żołędny”, a potem powiedział do DeMarca:
   - Przyciśnij trochę tego agenta, Joe. Napędź mu stracha, jak mówią dzieciaki.
   - Niby jak? - zapytał DeMarco.
   - Nie wiem. Wymyśl coś.
   
   

Rozdział 14
   
   DeMarco czuł, jakby pod powiekami miał piasek, i podejrzewał, że w jego mózgu pracuje 
tylko co druga komórka. Była piąta trzydzieści. Siedział z Emmą w wypożyczonym 
samochodzie, modelu odpowiednim dla poważnej agencji porządku publicznego, i czekali, aż 
Billy Mattis wyjdzie z domu. Siedząc tak z zamkniętymi oczami i głową opartą o boczną szybę, 
Joe myślał, że tylko świniopasy i dojarki muszą wstawać tak wcześnie.
   Emma tkwiła nieruchomo za kierownicą, pochłonięta własnymi myślami. Żartobliwy dystans 
do świata i ludzi znów ją opuścił. Może wynikało to z wczesnej pory, ale DeMarco podejrzewał, 
że raczej martwi się kłopotami córki.
   Był zaskoczony, że Emma w ogóle chciała mu towarzyszyć; na ogół uważała zwykłe zadania 
inwigilacyjne za niegodne jej poziomu. Kiedy zapytał, dlaczego przyjechała z nim, zamiast 
wysłać Mike’a, odpowiedziała:
   - Chyba po prostu z ciekawości.
   DeMarco zawsze podejrzewał, że głównym powodem, dla którego Emma mu pomaga, jest 
nuda. Uwielbiała dreszczyk towarzyszący polowaniu, mimo że zwierzyna, którą tropił, była 
łagodna jak owieczki w porównaniu z tą, na którą, jak przypuszczał, Emma polowała w 
poprzednim życiu. Do tego dochodziło jeszcze zamiłowanie do pikantnych plotek. Zadania 
DeMarca często polegały na zbieraniu informacji o miejskiej elicie, których zainteresowani 
woleliby nie zobaczyć w porannych gazetach. Emma nie tylko słuchała tego, co Joe jej 
opowiadał, ale prawdopodobnie przekazywała niektóre z tych informacji swoim dawnym 
współpracownikom, ponurym i zawsze czujnym gnomom z DIA. Miał jednak wrażenie, że 
prawdziwym powodem, dla którego towarzyszyła mu tego poranka, nie była ciekawość, nuda czy 
zamiłowanie do plotek - tylko patriotyzm. Emma uważała się za największego cynika w kraju, 
ale jeśli Mattis czy ktokolwiek inny usiłował zamordować prezydenta, a ona mogłaby nie 
dopuścić do następnej próby, poczytywała to za swój obywatelski obowiązek.
   Bez względu na jej motywy Joe cieszył się, że mu towarzyszy, i uznał, że wygląda doskonale 
do swojej roli. Była ubrana w praktyczny ciemny garnitur, białą bluzkę i buty dobre zarówno do 
podkradania się, jak i do biegu. Stroju dopełniał pistolet - bardzo duży pistolet - w kaburze na 
biodrze. Wyglądała oficjalnie, zawodowo i zabójczo.
   Uznał, że z tym pistoletem to trochę przesada, i nie omieszkał jej o tym wspomnieć. W 
odpowiedzi usłyszał: „Lubię mieć przynajmniej taką siłę ognia jak osoba, którą śledzę, zwłaszcza 
jeśli to potencjalny wspólnik w morderstwie”. DeMarco nie uważał, że Billy Mattis jest 
wspólnikiem w jakimkolwiek przestępstwie, ale było za wcześnie na dyskusje z Emmą. Jej cięty 
dowcip rozpłatałby go na pół. Albo po prostu by go zastrzeliła.
   Joe otworzył jedno oko i zerknął na dom Mattisa. Zaparkowali po przeciwnej stronie ulicy, 
nie starając się ukryć. Kiedy Billy wyjdzie z domu, zobaczy Dempseya i Makepeace w 
samochodzie, który wygląda na rządowy i stoi tuż pod jego drzwiami. A gdy odjedzie, podążą za 
nim, tak że będą się prawie stukać zderzakami.
   DeMarco miał zamiar wykonać polecenie przewodniczącego: przycisnąć Billy’ego do muru i 
zobaczyć, co się stanie. Jeśli Mattis nie ma nic do ukrycia, powinien ich w końcu zapytać, o co 
im, do cholery, chodzi. Wtedy odpowiedzą, że coś mu się pomyliło i że po prostu jeżdżą przez 
cały dzień tam, gdzie on. Problem polegał na tym, że Billy mógł postąpić tak samo, nawet jeśli 
był winny. Plan nie był więc zbyt precyzyjny, uzmysłowił sobie DeMarco.
   O szóstej piętnaście z domu Mattisa wyszedł wysoki szczupły mężczyzna o krótkich blond 
włosach. Miał ciemne okulary i był ubrany w granatowy garnitur, białą koszulę z krótkim 
rękawem i błękitny krawat. Marynarkę miał przewieszoną przez ramię. Kiedy zobaczył DeMarca 
i Emmę parkujących na ulicy przed domem, przystanął i spojrzał na nich przeciągle. Wahał się 
chwilę, najwyraźniej zastanawiając się, czy przejść przez jezdnię i porozmawiać z nimi, ale 
potem wsiadł do samochodu. Wyprowadził wóz z podjazdu i zanim odjechał, znów zerknął na 
Emmę i DeMarca; oboje patrzyli prosto przed siebie, ostentacyjnie go ignorując.
   Przez całą drogę z Annandale do centrum Waszyngtonu Emma jechała nie więcej niż dwie 
długości samochodu za Billym. Kiedy zatrzymał się na parkingu, zaparkowała w jak najbardziej 
widocznym miejscu. Przechodząc obok, Billy znów na nich popatrzył i znów się zawahał, jakby 
nadal nie wiedział, czy powinien zareagować.
   Wszedł do budynku, a Emma skierowała DeMarca na miejsce, z którego mógł obserwować 
dwa wyjścia. Sama zajęła posterunek po drugiej stronie gmachu, skąd mogła obserwować 
pozostałe wyjścia. W ciągu następnych trzech i pół godziny DeMarco był pięć razy proszony o 
drobne, dwa razy o papierosa i raz o wskazanie drogi. Z trudem przychodziło mu odróżnianie 
turystów od włóczęgów.
   Kilka minut przed południem Billy wyszedł z budynku. Stanął na schodach, rozejrzał się i 
natychmiast zobaczył DeMarca. Billy gapił się na niego, a Joe, nie spuszczając zeń wzroku, 
wyciągnął komórkę i zadzwonił do Emmy.
   Wreszcie Billy zszedł po schodach i skierował się w stronę Washington Mail. DeMarco 
ruszył za nim. Emma dołączyła do niego za następnym rogiem.
   Na Constitution Avenue, biegnącej równolegle do Washington Mail od północy, Billy skręcił 
w lewo w stronę Kapitolu. Tylko raz zerknął przez ramię na mężczyznę i kobietę idących za nim.
   DeMarco mieszkał w Waszyngtonie ponad dziesięć lat, ale panorama Washington Mail 
wciąż robiła na nim wrażenie, jakby widział ją po raz pierwszy. Mail był rozległą równiną, gdzie 
toczono bitwy i tworzono historię. Ten otwarty ciąg trawników między Kapitolem a mauzoleum 
Lincolna, gdzie przestrzeń między dwiema budowlami zakłóca tylko surowy obelisk 
upamiętniający Waszyngtona, od lat jest miejscem, gdzie ludzie gromadzą się niczym armie, 
żeby protestować przeciwko wojnom, bronić praw obywatelskich albo sprzeciwić się nieczułości 
klasy rządzącej. Po obu stronach parku wznoszą się wielkie budynki rządowe - granitowe 
bastiony siły stojące obok marmurowych sanktuariów sztuki i historii. Niestety, bliskość sztuki i 
historii ma niewielki wpływ na tych, którzy rządzą krajem, i stąd protesty.
   Billy przeszedł pół kilometra i zatrzymał się przy ulicznym sprzedawcy przed Muzeum 
Sztuki Nowoczesnej. Zamówił hot doga, a kiedy czekał na wydanie reszty, jeszcze raz spojrzał na 
Emmę i DeMarca.
   Muzeum Sztuki Nowoczesnej, zaprojektowane przez I.M. Pela, wydawało się nie na miejscu 
w sąsiedztwie bardziej tradycyjnych budowli. Jego mury załamywały się pod nieprawdopodobnie 
ostrymi kątami, zwłaszcza przy południowej fasadzie, która przywodziła na myśl żagiel 
kamiennego statku płynącego przez betonowo-asfaltowe miejskie morze.
   W atrium muzeum pod sufitem wisiał wielki mobil Alexandra Caldera. Mobil został 
zbudowany ze stali i aluminium i pomalowany na czarno, niebiesko i czerwono. Rozpiętość 
skrzydeł wynosiła blisko sześć metrów, a ważył prawie pół tony. Leżąc na ziemi, wydawałby się 
aerodynamiczny niczym kowadło; zawieszony, był obiektem niebios stworzonym do lotu, a 
najmniejszy podmuch powietrza powodował, że poruszał skrzydłami i wirował. Mobil lekko się 
zachybotał, gdy Billy odbierał od sprzedawcy hot doga.
   Kiedy Billy wyciskał na hot doga musztardę, Emma stanęła pod najbliższym drzewem, 
kierując chłodne niebieskie oczy na jego szerokie plecy. Jej strategią było jeśli nie fizyczne, to 
przynajmniej psychologiczne osaczenie Billy’ego.
   Billy skończył przyprawiać hot doga, odszedł kilka kroków, wrzucił papierek do kosza i 
usiadł na ławce pół metra dalej. Odwrócił głowę, by spojrzeć najpierw na Emmę, a potem na 
DeMarca, po czym ugryzł hot doga i zaczął powoli przeżuwać. DeMarco obserwował ruchy jego 
jabłka Adama: był tak zdenerwowany, że trudno mu było przełykać.
   Wtedy Emma wykonała ruch, który wydał się DeMarcowi tyleż natchniony, co śmieszny. 
Podeszła do sprzedawcy hot dogów, poprosiła o papierową torebkę, a następnie podeszła do 
kosza, do którego Billy wyrzucił opakowanie. Delikatnie wyciągnęła woskowy papier, spojrzała 
Billy’emu w oczy i umieściła opakowanie w torebce, jakby zbierała dowody z miejsca zbrodni.
   Billy gapił się na Emmę, próbując dokończyć lunch. Podniósł hot doga do ust i już miał go 
ugryźć, ale nagle znieruchomiał. Rzucił hot doga na ziemię, zerwał się z ławki i szybkim krokiem 
podszedł do Emmy. DeMarco stanął obok partnerki.
   - Dlaczego mnie śledzicie? zapytał Billy. Twarz miał gniewną a pięści zaciśnięte. Prawie 
krzyczał, a DeMarco wiedział, że zwykle głos ma niski i łagodny. Za demonstracją słusznego 
oburzenia Joe wyczuwał strach.
   Widział Mattisa w telewizji i na zdjęciach, ale dopiero teraz zauważył, jak bardzo 
przypomina Mickeya Mantle’a. Podobieństwo wykraczało poza cechy czysto fizyczne: biła od 
niego ta sama prowincjonalna niewinność, jaką emanował Mantle na początku kariery. Wyglądał 
jak człowiek, który przyjąłby na siebie pocisk wymierzony w polityka: prosty, ale uczciwy i 
odpowiedzialny, wierny sługa panów swego narodu.
   Spojrzał na Emmę i powtórzył:
   - Pytam dlaczego mnie pani śledzi. - Najwyraźniej uznał, że to ona dowodzi. Drobiazg, który 
wkurzył Joego.
   Emma, co było dla niej nietypowe, zerknęła na DeMarca, żeby to on odpowiedział. Już miał 
powiedzieć Billy’emu, że wcale go nie śledzą, a jednocześnie dać do zrozumienia, że jest 
odwrotnie, ale nagle się rozmyślił.
   - Byłeś tylko agentem w niewłaściwym miejscu, co, Billy? - rzekł łagodnie.
   Billy, który dotychczas wpatrywał się wojowniczo w Emmę, zacisnął powieki. Stał tak przez 
kilka sekund, jakby w nadziei, że dwaj „agenci” znikną, a potem otworzył oczy i wolno obrócił 
głowę do DeMarca.
   - Co... co to, do diabła, ma znaczyć? - spytał.
   - Sądzę, że wiesz, Billy - odpowiedział Joe.
   - Kim, do cholery, jesteście? FBI?
   - Billy - odezwała się Emma - wysłałeś do generała Banksa list, w którym napisałeś, żeby 
zmienił wewnętrzny krąg nad rzeką Chattooga. Skąd wiedziałeś, co się stanie tego dnia?
   - Nie wiem, o czym mówicie - odparł Billy.
   W odróżnieniu od Patricka Donnelly’ego - i Joego DeMarca - Billy Mattis nie potrafił 
kłamać. Mrugał oczami tak szybko, że jego rzęsy wyglądały jak skrzydła motyli podrywających 
się do lotu.
   - Billy - powiedział DeMarco - sądzę, że wciągnięto cię w coś paskudnego. Może zdołamy ci 
pomóc.
   - Nie wiem, o czym mówicie - powtórzył Billy. - Słuchajcie, chcę zobaczyć wasze 
dokumenty.
   - Dlaczego się schyliłeś, Billy?
   - Schyliłem się?
   - Tego ranka nad rzeką. Upuściłeś okulary przeciwsłoneczne, żeby snajper mógł oddać 
czysty strzał do prezydenta. Schyliłeś się na sekundę przed wystrzałem. Widać to na taśmie.
   Twarz Billy’ego spurpurowiała. Rzucił się w stronę DeMarca i dźgnął go w pierś palcem 
wskazującym.
   - To cholerne kłamstwo - warknął.
   Gniew Billy’ego był autentyczny i DeMarco usłyszał szczerość w jego głosie, i dostrzegł ją 
na jego twarzy.
   - Widać to na filmie, Billy - nie odpuszczał. - Idąc do helikoptera tego ranka, byłeś 
niespokojny jak kot na fajerce. Oczy wyskakiwały ci z orbit i latały naokoło głowy.
   - Rozglądałem się, bo rozpoznawałem teren, tak jak powinienem.
   - Nie sądzę, Billy. Sądzę, że wiedziałeś, co się wydarzy, i w odpowiednim momencie 
upuściłeś okulary. Czy specjalnie odsłoniłeś Edwardsowi prezydenta?
   Na czoło Billy’ego wystąpiły krople potu, pod pachami jego białej koszuli zaczęły się 
tworzyć mokre kręgi. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili je zacisnął. Stały się 
zaporą dla języka, któremu nie mógł ufać. W końcu powtórzył:
   - Chcę zobaczyć wasze dokumenty. DeMarco i tym razem zignorował jego żądanie.
   - Jak przeszedłeś przez wykrywacz kłamstw, Billy? - spytał. Mattis był wyraźnie zdumiony.
   - Jaki wykrywacz kłamstw? Nikt mnie nie badał wykrywaczem kłamstw.
   DeMarco zawahał się. Zdumienie Billy’ego wyglądało na szczere. Przypomniał sobie, że to 
Patrick Donnelly powiedział Banksowi, FBI i jemu, że Billy’ego przesłuchano z użyciem 
wariografu.
   - W takim razie pomówmy o tym, jak zostałeś przydzielony do osobistej obstawy prezydenta, 
Billy.
   Billy stanowczo pokręcił głową.
   - Nie, nie będziemy rozmawiać o niczym więcej. Nie powiem wam już ani słowa.
   Zaczął odchodzić, ale po chwili zatrzymał się i odwrócił. Błękitne oczy zaszły mu łzami i 
zalśniły niczym szafiry.
   - Tego dnia robiłem, co do mnie należało. Zrobiłem wszystko, żeby go chronić. - Głos mu 
drżał, gdy dodał: - Oddałbym za niego życie.
   DeMarco uwierzył mu.
   Kiedy Billy odszedł, spojrzał jeszcze raz na mobil Caldera, który obracał się powoli w 
atrium. Mobil Caldera: ciężki przedmiot wyważony tak delikatnie, że podmuch wytworzony 
przez otwarcie drzwi wprawiał go w ruch. 
   Tak jak Billy Ray Mattis jedno małe pchnięcie i stracił równowagę.
   
   

Rozdział 15
   
   - Niech mnie diabli - szepnęła Emma. 
   - A to sukinsyn - mruknął w tym samym momencie DeMarco.
   - Kiedy zacytowałeś ten list, Joe, myślałam, że nasz złoty chłopiec zwróci lunch.
   - Tak, wiedział o liście. Bez wątpienia. Ale kiedy go oskarżyłem, że celowo się schylił, żeby 
pomóc Edwardsowi, o mało nie urwał mi głowy. Był szczery, kiedy powiedział, że oddałby za 
prezydenta życie.
   - Tak - przyznała Emma - ale jest zamieszany w zamach i chętnie dowiedziałabym się, jak. I 
powiem ci jeszcze jedno, Joe: nie wydaje mi się, żeby FBI przesłuchiwało go zbyt dokładnie. 
Myślę, że Donnelly jakoś to załatwił.
   - Pieprzyć Donnelly’ego. Idę do Banksa. Natychmiast. Przekonam tego upartego osła, żeby 
skontaktował się z FBI.
   Emma spojrzała na DeMarca ze zdumieniem.
   - Myślałam, że przewodniczący kazał ci czekać na następny ruch Donnelly’ego.
   - Pieprzyć przewodniczącego - oświadczył DeMarco z większym przekonaniem, niż 
faktycznie odczuwał.
   Emma uśmiechnęła się - pierwsza oznaka dobrego humoru, jaką tego dnia u niej zobaczył.
   - Co mam robić, kiedy będziesz rozmawiał z generałem?
   - Mogłabyś pochodzić jeszcze za Billym?
   - Nie, ale mogę do kogoś zadzwonić.
   
   Jak można było oczekiwać, sekretarz bezpieczeństwa wewnętrznego nie siedział w 
gabinecie, kręcąc młynki palcami i nerwowo czekając, aż Joe DeMarco złoży mu wizytę. 
DeMarco przesiedział w recepcji dwie i pół godziny, obserwując, jak ważni ludzie wchodzą i 
wychodzą od generała. Zauważył, że wszyscy, wchodząc do gabinetu, wyglądali na 
szczęśliwszych, niż gdy z niego wychodzili. O piątej stracił resztki dobrego humoru: nie jadł 
obiadu i kiszki zaczynały grać mu marsza.
   O wpół do szóstej wreszcie wpuszczono go do Banksa. Na ścianach gabinetu wisiały płachty 
ze schematami organizacyjnymi, a generał skakał od jednej do drugiej i grubym czerwonym 
flamastrem skreślał prostokąty oznaczające poszczególne wydziały lub departamenty. Przy 
każdym skreśleniu wykrzykiwał „mam cię” niczym człowiek polujący na muchy. DeMarco 
zrozumiał, dlaczego ci, którzy byli tu wcześniej, nie wychodzili z uśmiechem na ustach.
   Wciąż przyglądając się schematom, Banks powiedział:
   - Tworząc Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego, połączono dwadzieścia cztery 
agencje, a każda obrosła już własną biurokracją: działami nadzoru, finansów, administracji i 
armiami urzędników. Myślisz, że szefowie tych agencji chcieli zlikwidować choćby niektóre z 
tych struktur, żeby obciąć koszty? Gdzie tam, ani jeden nie podjął takiej inicjatywy. Cholerne 
urzędasy, kosztują...
   - Musi pan zawiadomić FBI o tym, co pan wie.
   Banks oderwał się od schematów i utkwił wzrok w DeMarcu.
   - Odkryłeś coś, prawda? - Tak naprawdę nie było to pytanie.
   - Może. - DeMarco opowiedział generałowi o rozmowie z Billym Mattisem i o tym, jak agent 
zareagował na cytat z anonimowego listu.
   Banks cisnął flamaster o ścianę.
   - Do cholery, DeMarco! - ryknął. - Nie kazałem ci go przesłuchiwać. Jesteś delikatny jak fiut 
hipopotama!
   DeMarco nie mógł się powołać na polecenie Mahoneya, powiedział więc:
   - Traciłem tylko czas, panie generale. Uznałem, że najlepiej będzie przycisnąć Billy’ego do 
muru i zobaczyć, jak zareaguje, i zareagował jak wszyscy diabli. Gdyby pan tam był, 
zrozumiałby pan, co mam na myśli. - Zanim Banks zdążył go wychłostać za niesubordynację, 
dodał pośpiesznie: - A do tego Billy zaprzeczył, jakoby robiono mu test na wykrywaczu kłamstw. 
Donnelly mógł skłamać również w tej kwestii, tak jak w sprawie zbadania listu.
   Banks chciał coś powiedzieć, ale nagle zamknął usta. Zdał sobie sprawę, że być może jego 
najgorszy koszmar okazał się prawdą: list był autentyczny, a on nie zareagował, jak powinien.
   Pora zawiadomić FBI, panie generale. Teraz musi pan ich w to zaangażować.
   Banks zignorował DeMarca. Pochylił się, żeby podnieść flamaster, a potem podszedł do okna 
i wyjrzał na zakorkowaną ulicę.
   - Nie - powiedział wreszcie. - Na razie mamy tylko twoje przeczucie, a dla mnie to za mało. 
Popracuj nad tym jeszcze parę dni i spróbuj zebrać jakieś fakty.
   - Generale odparł DeMarco - szanse na to, że znajdę jakieś powiązania między Mattisem a 
Haroldem Edwardem, są nikłe. Niepokalane poczęcie byłoby bardziej prawdopodobne. Im dłużej 
będzie pan zwlekał z rozmową z FBI, tym trudniej będzie podjąć trop, a pana pozycja będzie 
coraz gorsza.
   Banks potrząsnął głową.
   - Jeszcze nie, chłopie, jeszcze nie.
   DeMarco przekonywał Banksa jeszcze przez dziesięć minut, ale niczego nie wskórał. Kiedy 
odwrócił się do wyjścia, usłyszał skrzypienie flamastra i okrzyk „mam cię”.
   
   

Rozdział 16
   
   - Powiedziałeś przewodniczącemu, jak Billy wczoraj zareagował? - spytała Emma.
   Jechali właśnie środkowym pasem trasy I-95, trzy samochody za Mattisem. Była szósta 
trzydzieści.
   - Nie. Zapominasz, że w całej tej sprawie przewodniczącego obchodzi tylko Patrick Donnelly 
- odparł DeMarco. Gdybym do niego poszedł, powiedziałby mi to samo co Banks: poczekaj 
jeszcze parę dni i zobacz, co z tego wyniknie. Moim życiem rządzą same skurwysyny.
   Na autostradzie panował wyjątkowy tłok i kierowcy walczyli o miejsca niczym rajdowcy 
Formuły Jeden. Emma i DeMarco spadli właśnie o dwie pozycje, zwiększając dystans od 
Billy’ego do pięciu samochodów. Gdy zbliżyli się do ostatniego zjazdu w stanie Wirginia, tuż 
przed mostem do Dystryktu Kolumbii, Billy skręcił nagle w prawo, o mało nie przygrzmocił w 
zderzak furgonetki na pasie obok. Przeciął w poprzek następny pas ruchu, zmuszając kolejnego 
kierowcę do gwałtownego hamowania, a potem zjechał z estakady. Jeśli Emma była tym 
zaskoczona, to wcale tego nie okazała. Po prostu spokojnie patrzyła, jak Billy odjeżdża w dal.
   - Cholera! - DeMarco uderzył w deskę rozdzielczą. - Co on, do diabła, wyprawia?
   - Ucieka nam - odparła Emma z uśmiechem.
   - Co w tym zabawnego? - spytał DeMarco poirytowany.
   - Uciekł nam, ale nie uciekł Sammy’emu.
   - Sammy’emu?
   - Mojemu staremu znajomemu - wyjaśniła. Emma i jej starzy znajomi.
   - A co ten Sammy tu robi?
   - Joe, już ci kiedyś mówiłam: nie można w pojedynkę śledzić samochodu w dużym ruchu. 
Trzeba mieć co najmniej dwa samochody, a najlepiej cztery. Mike jest dzisiaj zajęty, więc 
zadzwoniłam wczoraj wieczorem do Sammy’ego i powiedziałam, że potrzebujemy wsparcia. 
Jechał zewnętrznym pasem, odkąd znaleźliśmy się na autostradzie, i zaraz po Billym zjechał z 
estakady.
   - Miło, że w ogóle powiedziałaś, że płacę również za Sammy’ego - zauważył.
   - Och, przestań wreszcie zrzędzić.
   DeMarco tylko mruknął; mruknięcie było lepsze od przyznania, że Emma ma rację. Jak 
zwykle.
   - Mam nadzieję, że nie powiedziałaś Sammy’emu, dlaczego śledzimy Mattisa.
   Emma uniosła brew, urażona.
   - Niczego mu nie powiedziałam. Tylko żeby śledził Billy’ego, jeśli go zgubimy, i zobaczył, 
czy nie będzie z kimś rozmawiał.
   DeMarco znów mruknął. Jechali w milczeniu przez kilka minut, zanim znowu się odezwał:
   - Może powinniśmy zjechać z autostrady i spróbować go odnaleźć.
   - Nie bądź głupi. Skoczymy gdzieś na kawę, a potem podjedziemy pod biuro Billy’ego. W 
końcu się tam zjawi, a Sammy na pewno będzie tuż za nim.
   
   O ósmej trzydzieści Billy rzeczywiście wjechał na parking; zamknął samochód i wolnym 
krokiem ruszył do budynku Secret Service. Wzrok miał cały czas utkwiony w chodniku. W 
pewnym momencie potrząsnął głową, jakby rozmawiał sam ze sobą. Nie zobaczył Emmy i 
DeMarca, którzy stanęli w głębi parkingu, chociaż zauważyłby ich, gdyby choć raz spojrzał do 
góry. Kiedy wszedł do budynku, wysiedli z auta.
   - To gdzie jest ten twój Sammy? - spytał DeMarco.
   Emma zignorowała pytanie i nadal rozglądała się po parkingu. Kiedy po paru minutach 
wciąż nie zobaczyła Sammy’ego, powiedziała:
   - Może Billy spotkał się z kimś i Sammy postanowił śledzić tego drugiego?
   - Na pewno - burknął DeMarco. Mattis, po tylu specjalistycznych szkoleniach, 
prawdopodobnie zgubił Sammy’ego pięć minut po zjechaniu z autostrady.
   Dwadzieścia minut później Emma podniosła rękę i zamachała do drobnego mężczyzny, który 
szedł w ich kierunku.
   Sammy Wix ważył najwyżej pięćdziesiąt kilo i miał wzrost dżokeja. Jego twarz z długim 
nosem była pomarszczona i ogorzała; wyglądał jak troll uprawiający kult Słońca. Miał też uścisk 
dłoni, który sprawił, że DeMarco skrzywił się z bólu.
   - Co porabiał nasz Billy? - zapytała Emma.
   Sammy mówił twardym nowojorskim dialektem, niemiłosiernie kalecząc angielszczyznę.
   - Gościu zjechał z autostrady i zaczął krążyć, jakby się upewniał, że nikt go nie śledzi. Potem 
zatrzymał się przed sklepem całodobowym i zadzwonił do kogoś z automatu. W sklepie są dwie 
budki, jedna przy drugiej, więc skoro gościu nie kuma, kto ja taki, stanąłem se w drugiej budce i 
słucham, co nawija.
   Sammy przerwał i się uśmiechnął. Był to uśmiech, który mówił, że ludzie nie doceniają 
Sammy’ego Wiksa, a on chętnie to wykorzystuje.
   - Wcisnął mnóstwo klawiszy, jakby dzwonił na kartę poza miasto.
   - Zapisał pan numer budki, z której dzwonił? - spytał DeMarco.
   Sammy popatrzył na niego po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy. DeMarco nie budził w 
nim sympatii. Przypominał mu chłopaków z sąsiedztwa, chłopaków, którzy tłukli go na kwaśne 
jabłko, gdy był dzieciakiem.
   - Jasne - odparł i znów się uśmiechnął. Razem z godziną rozpoczęcia rozmowy i czasem jej 
trwania. - Spojrzał na Emmę. - W każdym razie strasznie się czymś przejął. Mówił: „Wujku 
Maksie, coś jest nie tak, coś się dzieje”. A potem, zanim zdążył powiedzieć coś więcej, ten facio 
po drugiej stronie, ten wujek Max, wydarł na niego mordę tak, że chłopak odsunął słuchawką od 
ucha. Potem zaczął przepraszać: „Przepraszam, przepraszam, wujku Maksie”. Powtórzył to 
chyba z dziesięć razy i wreszcie mówi: „Nie, dzwonię z budki”, a potem: „Zadzwonię do Dale’a” 
i znowu zaczął przepraszać, i potem odłożył słuchawkę. Sammy zawiesił głos, jakby skończył 
relację.
   - To gdzie się podziewał po tym telefonie? - spytał DeMarco. - Spóźnił się do pracy prawie 
godzinę.
   - Właśnie miałem wam powiedzieć. - Znów ten uśmieszek. - No więc facet odwiesił 
słuchawkę i wystukał kolejny numer. Ktoś odebrał. Billy mówił mu „Dale” i powiedział, że 
muszą porozmawiać. Wtedy ten drugi, ten Dale, nawijał przez kilka minut, a potem Billy się 
rozłączył.
   Sammy znów zawiesił głos, ale tym razem DeMarco czekał. Nie da się przyłapać po raz 
drugi.
   - Potem wsiadł do wozu, pojechał do Waszyngtonu, zaparkował koło uniwersytetu i stanął 
przy samochodzie. Parę minut później zjawia się ten drugi facio, niedobudzony, jakby przed 
chwilą wstał z łóżka. Podchodzi do Billy’ego i Billy zaczyna gadać i wymachiwać łapami, jakby 
strasznie się czymś przejmował. Nie słyszałem, co nawijał, bo musiałem siedzieć w 
samochodzie. Stanąłem na drugim końcu ulicy, blokując innym wyjazd, więc nie mogłem się 
ruszyć. W tym pieprzonym mieście nigdy nie można znaleźć miejsca do parkowania. W każdym 
razie ten drugi facet go spoliczkował.
   - Spoliczkował? - zdumiał się DeMarco.
   - Tak. Walnął go w gębę, ale nie pięścią, tylko otwartą dłonią. Tak, jakby chciał przywołać 
go do porządku. Potem zaczął coś mówić do Billy’ego i objął go, jakby próbował poprawić mu 
humor albo uspokoić. Billy pokiwał głową, wysmarkał nos, jakby przedtem płakał, i wreszcie 
wsiadł do samochodu i odjechał.
   - Ciekawe, kim był ten drugi facet - powiedział DeMarco do Emmy. Emma popatrzyła na 
Sammy’ego.
   Ten znowu uśmiechnął się półgębkiem.
   - Jak tylko Billy się zwinął, zaparkowałem wózek na jego miejscu i ruszyłem na piechtę za 
tym gościem, z którym gadał. Facet poszedł do kamienicy zaraz za rogiem, przy Dziewiętnastej 
ulicy. Sprawdziłem nazwiska lokatorów na skrzynkach pocztowych. Tylko przy jednym 
nazwisku jest inicjał „D”. U niejakiego D. Estepa.
   

Rozdział 17
   
   DeMarco zadzwonił do Alice, podał jej numer budki, z której rozmawiał Billy, i powiedział, 
żeby zaczęła stukać w klawiaturę. Chciał się dowiedzieć, kim jest wujek Max.
   Odparła, że będzie mogła zdobyć informacje, o które prosił, najwcześniej za kilka godzin.
   - Alice - powiedział - przecież wiem, że to robota na dziesięć minut. Postaraj się, zależy mi 
na czasie.
   - Właśnie miałam wyjść do lekarza. Ostatnio mam bóle w piersi. Myślę, że to serce.
   - Przecież ty nie masz serca. To pewnie niestrawność. Idź do lekarza jutro.
   - Nie zamierzam ryzykować dla ciebie zawału! - oburzyła się.
   - Wiesz, co jest gorsze od zawału? - zapytał. Ta kobieta naprawdę potrafiła go wkurzyć.
   - Co?
   - Śmierć głodowa, a właśnie to ci grozi, bo co tydzień topisz forsę w kasynie. Potrzebujesz 
czeków, które ci wysyłam. Jeśli przestaniesz wywiązywać się ze zobowiązań, zakręcę kurek z 
gotówką, a wtedy będziesz musiała się żywić psim żarciem.
   - Słuchaj, gruboskórny kutasie. Idę do lekarza. Wrócę za parę godzin i wtedy namierzę tę 
rozmowę, chyba że zamkną mnie w szpitalu.
   To rzekłszy, Alice trzasnęła słuchawką.
   
   D. Estep mieszkał w dwupiętrowej kamienicy podzielonej na dwanaście mieszkań. DeMarco 
zadzwonił domofonem do dozorcy. Powitało go potężne beknięcie, a potem: „Taaa?” Dozorca?
   - Taaa.
   - Muszę z panem porozmawiać. Proszę mnie wpuścić.
   - Nie wpuszczam domokrążców. Spadaj pan!
   - Nie jestem domokrążcą. Jestem detektywem z agencji rządowej. Jeśli mnie pan nie wpuści, 
zmienię pańskie życie w koszmar.
   - Moje życie już jest koszmarem, dupku odparł dozorca, ale nim DeMarco zdążył zagrozić, 
że dołoży mu kolejnych udręk, zabzyczał otwierany zamek.
   Dozorca okazał się jednym z tych cudów natury obdarzonych olbrzymim brzuchem i 
wąskimi pośladkami. Miał na sobie za ciasny zielony T-shirt i opadające dżinsy, tak że z przodu 
prezentował imponujące zwały tłuszczu, a z tyłu na wpół odsłonięty zadek.
   Wcisnął się w fotel i podniósł budweisera, który stał na stoliku obok. Na podłodze przy 
fotelu walały się trzy puste puszki. Kiedy się napił, jego oczy powędrowały w stronę telewizora, 
w którym leciała opera mydlana. Zachowywał się, jakby zapomniał o obecności DeMarca. W 
zapyziałym mieszkaniu mieszał się smród dymu, przetrawionego piwa i gwałtownie wydalanych 
gazów żołądkowych.
   DeMarco podszedł do telewizora i wyłączył zasilanie.
   - Ej! Co pan robisz? Oglądałem to.
   DeMarco rozejrzał się w poszukiwaniu miejsca, gdzie mógłby usiąść; w końcu uznał, że jego 
rachunek z pralni będzie znacznie niższy, jeśli postoi.
   - Chcę z panem porozmawiać - powiedział - i chcę, żeby poświęcił mi pan całą uwagę.
   - No to mów pan, tylko szybko. To mój ulubiony serial.
   - Pod numerem 2B ma pan lokatora o nazwisku Estep. Co pan o nim wie?
   - A co panu do tego?
   - Prowadzę śledztwo w jego sprawie.
   - Ale czy to nie jest naruszenie jego prywatności, praw obywatelskich albo czegoś takiego?
   - Na razie naruszam tylko jego prywatność. Mam naruszyć także pańską? Założę się, że 
dostaje pan kilka „napiwków” na święta, a może ma pan inną pracę, za gotówkę. Założę się, że 
nie zgłasza pan do urzędu skarbowego wszystkich dochodów. Mam rację?
   - Dobra, dobra. Kumam, o co chodzi. Co chcesz pan wiedzieć? I tak nigdy go nie lubiłem, 
buraka jednego.
   - Buraka?
   - Gość jest z Południa. Tak skubaniec zaciąga, że nóż się w kieszeni otwiera.
   - Ma go pan w kartotece? Musiał złożyć jakieś papiery, kiedy wynajmował mieszkanie.
   - Taaa, zara przyniosę.
   Z ciężkim sapnięciem podniósł się z fotela, podciągnął spodnie, które natychmiast opadły, i 
wolnym krokiem podszedł do poobijanej oliwkowozielonej kartoteki. Chwilę grzebał w 
szufladach i wreszcie wyciągnął pojedynczą pogniecioną kartkę.
   Była to standardowa umowa najmu, która identyfikowała lokatora mieszkania 2B jako 
Dale’a Estepa, a jako jego poprzednie miejsce zamieszkania podawała adres w Folkston w stanie 
Georgia. DeMarco nie miał pojęcia, gdzie jest Folkston. Przepisał adres i numer ubezpieczenia 
Estepa. Umowa określała okres wynajmu na trzy miesiące, płatne z góry plus pięćsetdolarowy 
depozyt za potencjalne szkody.
   - Czy wynajem na trzy miesiące nie jest nietypowy? - spytał DeMarco.
   - Jest, ale facet powiedział, że mogę zatrzymać depozyt, kiedy się wyprowadzi.
   - Co takiego robi, że potrzebuje mieszkania tylko na trzy miesiące?
   - Cholera wie. Kiedy go zapytałem, powiedział, żebym nie wtrącał nosa w nie swoje sprawy.
   - A jak się panu wydaje? Co robi?
   Dozorca wzruszył ramionami; T-shirt podjechał do góry.
   - Nie wiem - odparł. - Wychodzi i wraca o różnych porach, czasami nie ma go parę dni z 
rzędu.
   - Mieszka sam?
   - Tak. Kilka razy przyprowadził jakieś laski, za każdym razem inną. Większość wyglądała na 
dziwki.
   - A zapraszał jakiegoś mężczyznę?
   - To znaczy, czy jest pedziem?
   - Nie, chodzi mi o to, czy ktoś, kto jest jego częstym gościem? Dozorca zmarszczył brwi, 
jakby DeMarco kazał mu zdefiniować grawitację. Wreszcie powiedział:
   Widziałem takiego jednego, może ze trzy razy. Nie wiem, jak się nazywa. Blondas. Krótkie 
włosy jak u żołnierza. Młody. Schludny. Czy Estep ma tu samochód?
   - Tak. Wiśniową corvettę. Z rejestracją z Georgii, ale nie taką zwykłą, tylko, wiesz pan, z 
takim bajeranckim napisem „ALIGATOR”.
   DeMarco zagroził dozorcy poważnymi konsekwencjami prawnymi, jeśli ten powie Estepowi 
o jego wizycie, a potem pojechał do biura. Na automatycznej sekretarce czekała wiadomość od 
cierpiącej na serce Alice: - Facet, do którego dzwonił, to niejaki Maxwell Taylor z Folkston w 
Georgii. - Podała DeMarcowi adres Taylora, zawiesiła głos i dodała: Wiem, że cię to nie 
obchodzi, ale lekarz powiedział, że moje serce jest w porządku.
   Niestrawność, tak jak podejrzewał.
   Potem DeMarco zadzwonił do Emmy. Podyktował jej adresy Maxwella Taylora i Dale’a 
Estepa, numer ubezpieczenia Estepa i napis na tablicach corvetty, a potem poprosił, żeby z 
pomocą swoich znajomych spróbowała dowiedzieć się o obu mężczyznach czegoś więcej.
   Resztę przedpołudnia spędził, próbując dowiedzieć się czegoś o Maxwellu Taylorze na 
własną rękę. Sammy Wix powiedział, że Billy mówił do niego „wujku”, ale w aktach Billy’ego 
nie było wzmianki o żadnym krewnym nazwiskiem Taylor. Na podstawie akt z działu kadr 
trudno było rozstrzygnąć tę kwestię, bo przepisy wymagały od urzędnika państwowego podania 
tylko członków najbliższej rodziny oraz krewnych zatrudnionych w instytucjach rządowych - 
niezawodna metoda Wuja Sama, aby kontrolować nepotyzm.
   Przeglądając akta Billy’ego, DeMarco zauważył coś, co wcześniej uniknęło jego uwadze. W 
polu formularza, gdzie należało podać imię ojca, widniał skrót „ND”. O ile niepokalane poczęcia 
nie wróciły do mody, zwrot „nie dotyczy” wydawał się nie na miejscu. Secret Service 
przeprowadzało szczegółowe wywiady środowiskowe na temat swoich pracowników, więc brak 
informacji o ojcu powinien wzbudzić zainteresowanie. Z drugiej strony, chodziło o instytucję 
państwową - organizację na miarę ludzi wielkich, ale niekoniecznie sumiennych.
   Skoro akta nie okazały się pomocne, DeMarco zadzwonił do liceum Billy’ego. Rozmawiał z 
wicedyrektorką, kobietą o głosie siostry Andy’ego Griffitha. Przybrał południowy akcent i 
przedstawił się jako dziennikarz z Atlanty. Powiedział, że jego wolno myślący redaktor skojarzył, 
że jeden z synów dobrej starej Georgii ochraniał prezydenta w dniu, gdy jakiś cholerny Jankes 
próbował go zastrzelić. Spytał, czy w szkole znajdzie się ktoś, kto pamięta dzielnego agenta.
   Wicedyrektorką była zachwycona. Powiedziała, że znała Billy’ego osobiście, bo pracuje w 
szkole, odkąd nauka czytania stała się w Georgii obowiązkowa. Poprosiła DeMarca, aby 
poczekał, znalazła starą księgą roczną, a potem odczytała listę osiągnięć Billy’ego, na które 
składało się głównie uczestnictwo we wszelkich zawodach sportowych, w których używa się 
piłki. O osiągnięciach w nauce nie wspominano.
   Po jakimś czasie DeMarcowi udało się skierować rozmowę na temat rodziny Billy’ego i 
zapytał, co pani wicedyrektor mogłaby mu opowiedzieć o rodzicach bohaterskiego ucznia. 
Nastąpiła długa cisza, a gdy kobieta wreszcie się odezwała, z jej głosu wyparowała typowo 
południowa wylewność. Zasugerowała, żeby porozmawiał z Billym osobiście, jeśli chce się 
dowiedzieć o jego matuli i tatulu. Naprawdę powiedziała „matuli” i „tatulu”.
   Było jasne, że wiedziała więcej, ale wolała zachować to dla siebie. Ostatnie pytanie DeMarca 
- czy zna ulubionego wujka Billy’ego, Maksa Taylora - sprawiło, że drzwi szkoły zatrzasnęły się 
przed nim. Został poinformowany lodowatym tonem, że udzielanie jakichkolwiek informacji o 
byłych uczniach jest niezgodne z przepisami i wszystkie dalsze pytania musi przedłożyć na 
piśmie w kuratorium hrabstwa.
   DeMarco podziękował pani wicedyrektor i odłożył słuchawkę. Trafił w czuły punkt, gdy 
zapytał o rodzinę Billy’ego, ale nie miał pojęcia dlaczego.
   
   Clyde’s w Georgetown - jak głosiła mosiężna tabliczka przy frontowych drzwiach - powstał 
w XIX wieku. Wnętrze sprawiało wrażenie zaprojektowanego przez schizofrenika: bar w głębi 
obsługiwał kibiców, racząc ich telewizyjnymi transmisjami rozmaitych zawodów, a bar z przodu 
przeznaczono dla klientów z zadęciem snobistycznym, zapewniając im muzykę jazzową, która 
sączyła się z niewidocznych głośników. Między barami rozciągał się las paproci, których liście 
zwisały nad stolikami przykrytymi obrusami w białoniebieską kratkę.
   DeMarco usiadł przy rozchybotanym stoliku niedaleko baru z muzyką jazzową. Czekał na 
Emmę. Kelnerka, ładna dziewczyna o intensywnie niebieskich oczach, spytała, czego się napije. 
Najchętniej zamówiłby coś słodkiego, na przykład pina coladę, ale już wyobrażał sobie kpiącą 
minę kelnerki. Poprosił więc o martini z wódką, a gdy dziewczyna przyniosła mu drinka, który 
smakował jak zmrożona benzyna, stwierdził, że czasami za bycie prawdziwym mężczyzną płaci 
się zbyt wysoką cenę.
   Spojrzał na zegarek; Emma się spóźniała, co nie było w jej stylu. Znów łyknął drinka i 
skrzywił się z niesmakiem. Może kiedy przyjdzie Emma, namówi ją, żeby wzięła pina coladę, a 
potem zamienią się szklankami.
   Odwrócił się, żeby zerknąć na drzwi, i napotkał spojrzenie kobiety siedzącej przy barze. 
Miała ciemne włosy, oliwkową cerę i bardzo zgrabną figurę. Posłała mu zachęcający uśmiech. 
Nie uśmiech w stylu „chodź tu, mój ogierze”, ale raczej „witaj, nieznajomy”. A może jednak ten 
pierwszy.
   Zjawiła się Emma. Podeszła do stolika i czekała, aż DeMarco wstanie i odsunie jej krzesło. 
Czasami robiła takie rzeczy.
   - Co pani podać? zapytała ją kelnerka.
   - Sama nie wiem - odparła Emma. A potem, nim DeMarco zdążył ją powstrzymać, wskazała 
martini: - Proszę to samo.
   Kiedy kelnerka przyniosła drinka, Emma upiła spory łyk i powiedziała:
   - Ten Estep jest strażnikiem w parku narodowym.
   DeMarco wciąż wpatrywał się w ciemnowłosą kobietę przy barze. Emma podążyła za jego 
wzrokiem i jej usta zacisnęły się z irytacji.
   - Joe, słyszałeś, co powiedziałam? Estep jest strażnikiem w parku narodowym.
   - Strażnikiem w parku?
   - Tak. Opiekuje się bagnami Okefenokee w Georgii.
   - Okefenokee?
   - Czy muszę powtarzać wszystko dwa razy?
   - Przepraszam - zreflektował się DeMarco. - Dlaczego, do cholery, jakiś strażnik wali 
Billy’ego po gębie? - Znów spojrzał na szatynkę przy barze. Właśnie dołączyła do niej druga 
kobieta, obładowana torbami, jakby wracała z maratonu po sklepach. Uściskały się jak dobre 
przyjaciółki. Cholera, pomyślał DeMarco. Miał nadzieję, że szatynka jest sama.
   - Nie wiem - powiedziała Emma - ale Estep nie jest zwykłym leśniczym. Walczył w 
Wietnamie i dwa razy został odznaczony za odwagę, ale potem wyrzucono go z wojska.
   - Dlaczego?
   - Nie wiem. Na początku lat osiemdziesiątych aresztowali go za przewóz hurtowych ilości 
marihuany z jednego stanu do drugiego. Dostał wyrok w zawieszeniu ze względu na wojenną 
przeszłość.
   - Powiedziałaś, że dostał zwolnienie dyscyplinarne.
   - Powiedziałam też, że dostał ordery. Może sędzia w młodości uniknął poboru, miał wyrzuty 
sumienia i okazał Estepowi wyrozumiałość. Wiem tylko tyle, ile dowiedziałam się od znajomego 
z DEA.
   - To wszystko?
   - Tak. Tylko jedno aresztowanie ponad dwadzieścia lat temu.
   - A co z Maksem Taylorem?
   - Nic - odparła Emma. - Nigdy nie wszedł w konflikt z prawem. DeMarco patrzył, jak 
ciemnowłosa kobieta mówi coś do koleżanki. Po chwili obie spojrzały w jego stronę i szatynka 
znów się uśmiechnęła. Zdecydowanie w stylu „chodź tu, mój ogierze”.
   - Na litość boską, Joe - powiedziała Emma. - Czemu po prostu nie podejdziesz i nie powiesz: 
„Cześć, jestem Joe DeMarco i gapię się na ciebie, bo wyglądasz jak moja była żona. Czy też 
jesteś suką?”
   - Ona wcale nie wygląda jak...
   - Jasne, że wygląda. Ta sama cera, ten sam kształtny tyłeczek i te same duże cycki. Kiedy 
wreszcie zapomnisz o tej babie? - DeMarco tylko wzruszył ramionami. - Z iloma kobietami cię 
umawiałam, Joe? - DeMarco nie odpowiedział. - Z trzema - odpowiedziała sobie Emma. 
Wszystkie były urocze i miały zalety, których nie posiadała twoja żona: poczucie humoru, 
wrażliwość, inteligencję. I wszystkim, Bóg jeden wie dlaczego, przypadłeś do gustu. Ale do 
żadnej nie oddzwoniłeś.
   Wiedział, że Emma ma rację. Jego żona była próżna, złośliwa i niezbyt bystra - i zdradzała 
go z jego własnym kuzynem, który pracował jako bukmacher dla mafii Taliaferra. Mówiła mu, że 
leci do Nowego Jorku odwiedzić matkę, a potem jechała z kochankiem do Atlantic City. Ale była 
też najbardziej zmysłową kobietą, jaką kiedykolwiek poznał. Zakochał się w niej, kiedy miał 
szesnaście lat, a ona czternaście. Była jego pierwszą pod każdym względem: pierwszą, z którą 
trzymał się za ręce; pierwszą, którą pocałował; pierwszą, z którą się kochał. Chciał powiedzieć 
Emmie, że miłość nie ma nic wspólnego z rozsądkiem, ale przerabiali ten temat już wcześniej. A 
biorąc pod uwagę jej nastrój, pokroiłaby jego serce na cienkie plasterki.
   - Musisz zapomnieć o żonie i zacząć znowu żyć - powiedziała Emma. - Kup jakieś meble, 
zakręć się koło jakiejś dziewczyny i przestań być takim odludkiem.
   - Masz rację - przyznał DeMarco. Szatynka za barem naprawdę wyglądała jak jego była. Co 
twoim zdaniem powinienem zrobić?
   - Chodzi ci o twoje życie czy o sprawę?
   - O sprawę.
   - Nie wiem.
   Emma rzadko mówiła „nie wiem”. Chwilę siedziała zamyślona, wodząc czubkiem palca po 
brzegu szklanki.
   - Dziś wieczorem wyjeżdżam z miasta. Wrócę jutro albo po jutrze. Jeśli będziesz czegoś 
potrzebował, zadzwoń do Mike’a.
   - Czy to ma coś wspólnego z dziewczyną, którą poznałem wczoraj w twoim domu? Z Julie?
   - Tak.
   - Czy to twoja córka?
   - Tak - odparła po chwili.
   Nie mógł zapytać, jak to się stało, że Emma ma córkę. Zamiast tego powiedział:
   - Jak mogę ci pomóc?
   Wzięła łyk martini i popatrzyła na niego znad szklanki.
   - Moja córka jest wspaniałą młodą kobietą, ale nie ma szczęścia do mężczyzn. Dwa lata temu 
związała się z żonatym facetem. W końcu zmądrzała i postanowiła z nim zerwać, ale on nie chce 
odpuścić. Ma obsesję na jej punkcie. Przez ostatnie pół roku bez przerwy ją nęka. Wysyłał e-
maile. Dzwonił o północy do domu. Wynajął ludzi, żeby ją śledzili i założył podsłuch na jej 
telefonie. Otwierał jej listy. Miesiąc temu przepędził mężczyznę, z którym się spotykała, a przed 
tygodniem spowodował, że straciła pracę. Dlatego przyjechała do domu. Facet rujnuje jej życie.
   - Trzeba powiedzieć o tym jego żonie.
   - Julie już to zrobiła. Kobieta jest zahukana i od lat toleruje romanse męża. I strasznie się go 
boi. Pewnie bydlak ją bije.
   - A policja?
   - Nic tu nie pomoże. Ten facet to prokurator okręgowy w jednym z największych miast 
Zachodu. Bardzo bogaty i ma rozległe kontakty. Przyjaźni się z gubernatorem, a jeden z 
senatorów jest jego wujem...
   - Co zamierzasz zrobić? - spytał DeMarco.
   - Chyba będę musiała go zabić odparła Emma.
   

Rozdział 18
   
   Emerytowany pułkownik Armii Stanów Zjednoczonych Byron Moore miał metr 
siedemdziesiąt wzrostu, szczupłą sylwetkę i okulary w rogowych oprawkach. Ciemne, krótko 
obcięte po bokach włosy zaczesywał do przodu, żeby ukryć początki łysiny. Miał też niewielki 
garb i utykał - obie te wady były skutkiem ran odniesionych w Wietnamie. Jego widok zawsze 
przywodził DeMarcowi na myśl Ryszarda III.
   Poznał Moore’a przed pięcioma laty. Przewodniczący dostał cynk, że asystent jednego z jego 
politycznych rywali wykorzystuje kontakty w Pentagonie do zdobywania zastrzeżonych 
informacji o kontraktach zbrojeniowych. Człowiek z Pentagonu dowiadywał się, której firmie 
należał się następny kontrakt z armią, a asystent kongresmana czym prędzej kupował akcje 
danego przedsiębiorstwa dla siebie i swojej kohorty. Przewodniczący był prawdopodobnie 
zazdrosny, że sam nie wpadł na ten pomysł.
   Podczas śledztwa DeMarco popełnił błąd, dochodząc do wniosku, że człowiekiem w 
Pentagonie jest Byron Moore. Gdy pewnej nocy śledził Moore’a, ten doskoczył do niego, 
chwytem dżudo trzasnął nim o ziemię i zagroził, że jednym palcem zmiażdży mu tchawicę. 
Wypowiedział tę groźbę z uśmiechem na ustach. Mimo że DeMarco był dziesięć centymetrów 
wyższy i dwadzieścia kilo cięższy, nie miał najmniejszych wątpliwości, że pułkownik jest w 
stanie ją spełnić.
   Moore powiedział w końcu, że rozpracowuje tę samą sprawę z ramienia wojska. Powiedział 
też, że DeMarco jest na fałszywym tropie, a potem wskazał mu rzeczywistego winowajcę. 
Pierwsze spotkanie z Byronem Moore’em było dla DeMarca prawdziwą lekcją pokory.
   Moore był piekielnie dobrym żołnierzem: służył w Zielonych Beretach, trzykrotnie 
wyjeżdżał na wojnę w Wietnamie i był mistrzem w walce wręcz. Zmuszono go do przejścia w 
stan spoczynku dwa lata temu, gdy został pominięty przy awansie na generała. Kiedy DeMarco 
zapytał, dlaczego go nie awansowali, Moore posłał mu chytry uśmieszek i powiedział, że to 
oczywiste: amerykańska armia nie robi generałów z małych garbusów to szkodzi jej 
wizerunkowi.
   Moore mieszkał samotnie w niedużym mieszkanku z oknami wychodzącymi na Narodowy 
Cmentarz w Arlington. W niekończących się rzędach białych nagrobków było niezaprzeczalne, 
surowe piękno, ale DeMarco wolałby nie oglądać tego widoku dzień w dzień. Mieszkanie 
emerytowanego pułkownika było pełne zdjęć przyjaciół w mundurach i pamiątek z kampanii, o 
których Pentagon miał wkrótce zapomnieć. Na stoliku przy ścianie, niemal schowane za innymi 
fotografiami, stało zdjęcie młodego Byrona Moore’a: opalonego, z odsłoniętym torsem, o 
prostych plecach i imponującej muskulaturze. Trzymał karabin M-16 i mrużył oczy przed 
palącym azjatyckim słońcem. Stało tam również jego zdjęcie z uroczystości zakończenia służby. 
Był ubrany w galowy mundur, z orderami na piersi i szablą przy boku. Gorzki uśmiech na jego 
twarzy był równie krzywy co jego kręgosłup.
   Wojsko było jego życiem i miłością i Byron Moore tęsknił za nim całym sercem. 
Rozmawiając z DeMarkiem, wyglądał przez okno na białe groby i Joe pomyślał, że gdy jest sam 
- czyli prawie zawsze - spogląda smętnie na cmentarz i nie może się doczekać dnia, kiedy na 
jednej z płyt wyryją jego nazwisko.
   - Mam nadzieję, że nie zalazłeś temu Estepowi za skórę, Joe - powiedział Moore.
   - Jeszcze nie - odparł DeMarco. - A co? Straszny z niego typ?
   - To szajbus. Poszedł do wojska zaraz po ukończeniu liceum. Zgłosił się na ochotnika. Był 
świetnym strzelcem, więc używali go głównie do dalekiego zwiadu. Wysyłali go samego na trzy, 
cztery dni, żeby rozpoznał teren. Jeśli kogoś zobaczył, to strzelał.
   - I to jest ta szajba?
   - Nie, na tym polegała część jego zadania. Ale zabijanie sprawiało mu trochę za dużą 
przyjemność. Słyszałeś o facetach, którzy robili sobie w Wietnamie naszyjniki z obciętych uszu?
   DeMarco przytaknął.
   - Estep był prawdziwym kolekcjonerem.
   - I dlatego dostał dyscyplinarkę?
   Moore pokręcił głową.
   Do samotnego zwiadu w dżungli trzeba było szczególnego typu ludzi. Jeśli znalazło się 
kogoś, kto miał do tego dość ikry, przymykało się oko na ekscentryczne zachowania. - Zawiesił 
na chwilę głos. DeMarco wyczuł, że myśli o sobie, a nie o Dale’u Estepie, i zaczął się 
zastanawiać, na czym polegał ekscentryzm pułkownika.
   Moore podszedł do biurka i podniósł granat, którego używał jako przycisku do papieru. 
DeMarco domyślił się, że granat wciąż działa, nie jest wyłącznie nieszkodliwym suwenirem. 
Ściskając granat niczym kauczukową piłeczkę do ćwiczenia nadgarstka, Moore powiedział:
   - Pewnego dnia Estep patrolował z oddziałem teren. Doszli na skraj pola ryżowego, na 
którym pracowało siedmiu Wietnamczyków, w tym cztery kobiety. Dowodzący podporucznik 
chciał przejść przez pole, ale nie wiedział, czy Wietnamczycy są przyjaźni czy pomagają 
komuchom. Kazał więc swoim ludziom rozejść się na boki, ukryć i obserwować. W pewnym 
momencie jeden z Wietnamczyków, nieszkodliwy staruszek, przestał pracować i oddalił się od 
pozostałych, żeby się załatwić. Ściąga portki, przysiada nad rowem, gdy nagle rozlega się strzał. 
Staruszek podskakuje z krzykiem i wlepia wzrok w miejsce, gdzie przed chwilą miał jądra. - 
DeMarco wzdrygnął się mimowolnie. - I wtedy Estep powystrzelał ich wszystkich, zanim zdążyli 
pomyśleć o ucieczce. Ani razu nie chybił. Siedem strzałów, siedem trupów, i to szybciej, niż 
potrafisz sobie wyobrazić. Podporucznik dostał szału. Zaczął wrzeszczeć, żeby wstrzymać ogień, 
jakby zabijano mu krewnych. Tak naprawdę żółtki gówno go obchodziły, myślał o swoim 
awansie. Za każdym razem, gdy martwe ciało padało na ziemię, widział, jak jego kariera wali się 
w gruzy. Później Estep utrzymywał, że nie słyszał rozkazu wstrzymania ognia, tylko komendę, 
której nie słyszał nikt inny, żeby otworzyć ogień.
   - I dlatego go zwolnili.
   - Tak, ale w papierach napisali, że za „powtarzające się przypadki niesubordynacji”. Nie ma 
żadnych dokumentów, które opisywałyby, co się stało na tamtym polu ryżowym. - Pułkownik 
podrzucił granat do góry i złapał go lewą ręką. Mrugnął do DeMarca i dodał: - Dzisiaj ten 
podporucznik jest dwugwiazdkowym generałem.
   - Skoro nie ma żadnych dokumentów, to skąd o tym wszystkim wiesz? - spytał DeMarco. 
   Moore tylko na niego popatrzył. Głupie pytanie.
   - Facet, który znał Estepa w tamtych czasach - powiedział pułkownik twierdził, że był 
najlepszym strzelcem, jakiego kiedykolwiek widział.
   Mówił też, że Estep po prostu uwielbia zabijać. Ludzi, małpy, ptaki, wszystko, co się rusza. 
Strzelanie i zabijanie rajcowało go bardziej niż bejsbol i walenie konia. Przypomniawszy sobie 
norę w zboczu urwiska, DeMarco zapytał:
   - Myślisz, że facet o jego umiejętnościach potrafiłby się dobrze ukryć? Nawet na parę dni, w 
miejscu, gdzie ciągle kręcą się ludzie?
   Moore parsknął śmiechem.
   - Dobrze?! Pozwól, że opowiem ci pewną historię, Joe. Przed moim pierwszym wyjazdem do 
Wietnamu zrobili naszemu oddziałowi ćwiczenia. Chodziło o to, żebyśmy znaleźli żołnierzy 
innego oddziału, którzy ukryli się na otwartym polu, zanim oni zdążą nas powystrzelać kulkami z 
farbą. Ten drugi oddział został wyszkolony dokładnie tak jak Estep, do dalekiego zwiadu. Pole 
było szerokie na kilometr i długie na pięć i praktycznie nie było gdzie się schować. Moi chłopcy 
byli całkiem dobrzy. Znaleźliśmy trzech z tamtych. Kiedy staliśmy na polu, rozglądając się w 
poszukiwaniu czwartego, ni stąd, ni zowąd wszyscy zarobiliśmy kulką farby w tył głowy. Bolało 
jak wszyscy diabli, słowo daję. W każdym razie musieliśmy wcześniej przejść tuż nad tym 
czwartym i nikt z nas go nie zauważył. Kiedy się odwróciłem, żeby zobaczyć, kto strzelał, wciąż 
nie mogłem go dostrzec. Dopiero po chwili ziemia rozstąpiła się i wyskoczył z niej ten chłopak w 
panterce. Uśmiechał się od ucha do ucha, chociaż pół gęby miał w wybroczynach, a oko tak 
spuchnięte, że nie mógł go otworzyć. Jakiś kurewski robal gryzł go raz za razem przez cały czas, 
gdy przeszukiwaliśmy pole, a chłopak nawet nie drgnął. - Moore znów przerzucił granat z ręki do 
ręki. - Czy Estep mógłby się ukrywać przez parę dni? Kurde, Joe, taki facet jak on mógłby przez 
tydzień siedzieć w twojej muszli klozetowej, a ty w ogóle byś go nie zauważył.
   
   

Rozdział 19
   
   Emma widziała zdjęcie Paula Masona na stronie internetowej, więc była pewna, że 
mężczyzna idący w stronę czarnego lexusa to on. Był wysokim przystojnym brunetem o 
opaleniznie golfisty i oczach, które błyszczały, kiedy się uśmiechał. Miał na sobie szary 
dwurzędowy garnitur, błękitną koszulę z białym kołnierzykiem i brązowy krawat. Szedł, 
pogwizdując i potrząsając kluczykami do samochodu w rytm melodii. Wydawał się bardzo 
zadowolony ze świata i miejsca, które w nim zajmował. Emma nosiła krótką rudą perukę i duże 
ciemne okulary. Była ubrana w dżinsy, bluzę uniwersytetu w Newadzie i traperki. Podeszła do 
Masona, tak odmierzając kroki, że znalazła się koło niego dokładnie wtedy, gdy stanął przy 
lexusie.
   Przepraszam - powiedziała czy pan Paul Mason, prokurator okręgowy? Mason uśmiechnął 
się, ukazując lśniące bielą zęby.
   - Tak, to ja - odparł.
   Chciał jak najszybciej pojechać do klubu, gdzie umówił się na drinka ze swoim brokerem, 
ale nic go przecież nie kosztowało być miłym dla potencjalnego wyborcy. A kobieta była 
atrakcyjna, choć trochę za stara, co dostrzegł, przyglądając się jej bliżej.
   - Chciałam się tylko upewnić - powiedziała Emma, po czym machnęła kijem, który trzymała 
schowany za nogą, i złamała doskonały nos Paula Masona. Mason zatoczył się od siły uderzenia, 
a Emma ponownie machnęła pałką, waląc go w podstawę czaszki. Gdy padł nieprzytomny na 
ziemię, podniosła kluczyki, które upuścił na betonową posadzkę, i otworzyła bagażnik lexusa. Po 
chwili do Emmy dołączyła druga kobieta i pomogła jej umieścić Masona w środku.
   
   Mason powoli odzyskiwał przytomność. Leżał na plecach, nie był związany, ale miał tak 
mało miejsca, że ledwo mógł się ruszyć. Uniósł rękę i poczuł nad sobą twardą, gładką 
powierzchnię, zaledwie dziesięć centymetrów od twarzy. Był w czymś w rodzaju kontenera, a 
powietrze pachniało stęchlizną, wilgocią i... ziemią. Nagle zdał sobie sprawę, że znajduje się w 
trumnie, pod ziemią. Zaczął krzyczeć i walić pięściami w wieko.
   Nagle wydało mu się, że słyszy głos, który kazał mu się uspokoić. Umilkł, z trudem panując 
nad paniką, i zauważył, że ma słuchawkę w lewym uchu i że to z niej wydobywa się głos.
   - Teraz lepiej - usłyszał. Rozpoznał głos rudowłosej kobiety, która pobiła go na podziemnym 
parkingu.
   - Co, do kurwy nędzy, robisz?! - wrzasnął. - Kim jesteś? Wypuść mnie stąd!
   - Coś nie tak, panie Mason? Ma pan klaustrofobię? Wiedziała, że ma; Emma przebadała go 
bardzo dokładnie.
   - Cholera, wypuść mnie stąd, do kurwy nędzy!
   - Panie Mason, powietrze, którym pan właśnie oddycha, pochodzi z przewodu o średnicy 
dwóch centymetrów umieszczonego nad pańską głową. Proszę spojrzeć w górę. Zapalę światło, 
żeby mógł go pan zobaczyć.
   Emma poświeciła małą latarką w dół przewodu. Widziała oczy Masona; były ogromne, 
gotowe wyskoczyć z orbit.
   - Przewód wentylacyjny jest teraz otwarty, panie Mason, ale jeśli będzie pan niegrzeczny, 
zatkam go.
   - Nie! - krzyknął Mason.
   - Zapas powietrza skończy się dokładnie za kwadrans. Pomówimy znowu za szesnaście 
minut.
   - Nie! - krzyknął znowu Mason. Z przerażeniem patrzył, jak światło znika, po czym usłyszał 
odgłos korka wpychanego w otwór przewodu wentylacyjnego. Przez następnych parę minut 
krzyczał, tłukł pięściami w wieko trumny i kopał.
   Głos w słuchawce powiedział:
   - Zużywa pan tlen zbyt szybko, panie Mason. Nie sądzę, aby starczyło go na piętnaście 
minut. Może trzynaście albo czternaście. Potrafi pan wstrzymać oddech na trzy minuty? Nie pali 
pan, prawda?
   Emma wiedziała, że pali.
   Kiedy Mason leżał w ciemnościach, starając się nie oddychać, obserwowała go uważnie. Nad 
jego głową umieszczona była mała kamera wziernikowa z ćwierćcalowym obiektywem. 
Wyłączyła mikrofon, przez który porozumiewała się z Masonem, i powiedziała do przyjaciółki:
   - Dobra robota, Sam.
   Emma i Samantha siedziały na plastikowych krzesłach ogrodowych w wynajętym garażu 
pięć kilometrów od biura Masona. Trumna leżała na podłodze pod ich stopami, ziemisty zapach, 
który Mason poczuł po przebudzeniu, pochodził z kopca kompostu usypanego nieopodal wylotu 
rurki wentylacyjnej. Samantha zainstalowała w trumnie przewód wentylacyjny, kamerę i system 
komunikacyjny.
   - To było całkiem proste - odparła. - Cały sprzęt miałam w warsztacie, nie musiałam 
kupować niczego poza pudłem. - Chociaż oficjalnie odeszła ze służby rządowej na emeryturę, od 
czasu do czasu pomagała pewnym agencjom i starym przyjaciołom, którzy mieli szczególne 
potrzeby inwigilacyjne.
   - No cóż, i tak dziękuję - powiedziała Emma. - Kawy? - zapytała, sięgając po termos stojący 
u jej stóp.
   - Z przyjemnością.
   Były jak dwie dziewczyny cieszące się własnym towarzystwem, choć ich przyjemność 
zakłócały co jakiś czas hałasy dobywające się z trumny.
   - Jak się ma Richard? - spytała Emma. Richard był mężem Samanthy.
   - Kompletnie mu odbiło na punkcie łowienia na muchę. Znasz Richarda. Rzuca się na 
wszystko, co mu się akurat spodoba, więc wszystkie weekendy w ciągu ostatnich dwóch 
miesięcy spędziliśmy nad jakąś rzeką, jeziorem albo stawem.
   - Mężczyzna może mieć gorsze hobby niż łowienie na muchę - zauważyła Emma.
   - Tak, jak ten dupek - powiedziała Samantha, spoglądając na trumnę.
   Emma popatrzyła na zegarek. Jeszcze dziesięć minut. Zerknęła na ekran, żeby zobaczyć, co u 
Masona. Miała nadzieję, że nie dostał zawału.
   - A jak sobie radzi twoja wnuczka? - spytała.
   Samantha bardzo dokładnie obliczyła ilość powietrza w trumnie, więc kiedy dziesięć minut 
później Emma sprawdzała stan Masona, ten chwytał powietrze jak ryba wyrzucona z wody i 
łamał wypielęgnowane paznokcie na pokrywie.
   Emma wyciągnęła zatyczkę z przewodu i poświeciła mu latarką w twarz.
   - Panie Mason, czy jest pan wreszcie gotów mnie wysłuchać?
   - Tak, tak - zapewnił. - Powiedz tylko, czego chcesz. Czy chodzi o którąś ze spraw, jakie 
prowadzę?
   - Nie, panie Mason. Chodzi o młodą kobietę, Julie Fredericks, którą pan nękał bez ustanku 
przez ostatnie pół roku. Dziewczyna nie może spać, schudła i bierze środki przeciwdepresyjne. 
Jest na granicy załamania nerwowego, a wszystko przez to, że nie chciał pan przyjąć do 
wiadomości jej odmowy.
   - Julie? - spytał Mason. Wydawał się szczerze zaskoczony.
   - Tak, Julie - potwierdziła Emma. - Jest pan pozbawionym sumienia egoistą, panie Mason. I 
niczego się pan nie obawia, bo wie pan, że sąd pana nie tknie. Będzie pan nadal napastował tę 
młodą kobietę, dopóki ona nie zabije siebie albo pana. A zabicie pana zrujnowałoby jej życie.
   - Przestanę - zapewnił Mason. Przyrzekam, że przestanę.
   - Nigdy nie przyszło panu do głowy, że ktoś mógłby zignorować prawo i zaatakować pana, 
co? To są rzeczy, które robią tylko gangsterzy. Nawet się panu nie śniło, że tak wpływowemu 
człowiekowi może się przydarzyć coś takiego, a już na pewno nie coś tak banalnego jak 
prześladowanie młodej kobiety.
   - Proszę, obiecuję...
   - A okazało się to takie łatwe. Zgarnęłam pana z podziemnego garażu w budynku, w którym 
pan pracuje, w budynku pełnym stróżów prawa. Czy wciąż czuje się pan niezwyciężony, panie 
Mason?
   - Kim jesteś?
   - Odezwę się do pana za szesnaście minut, panie Mason. Nie, niech tym razem to będzie 
siedemnaście.
   Emma umieściła zatyczkę z powrotem w przewodzie wentylacyjnym, wygłuszając krzyk 
Masona.
   - Jak się ma Audrey? - spytała Samantha.
   - Przeniosła się do Nowego Jorku.
   - Och, tak mi przykro.
   - Dostała propozycję pracy, której nie mogła odrzucić. Pragnęła tego od dłuższego czasu.
   - Nie mogłaś z nią pojechać?
   - Znasz mnie, Sam. Dobrze mi tu, gdzie jestem. I... no cóż, może tak było najlepiej.
   Emma poczekała, aż Mason zemdlał, i wyciągnęła zatyczkę z przewodu. Przez chwilę bała 
się, że będzie musiała otworzyć trumnę, żeby go reanimować, ale doszedł do siebie.
   - Słyszy mnie pan, panie Mason? - zapytała.
   W odpowiedzi Mason zassał gwałtownie powietrze, napełniając nim płuca.
   - Teraz odpowiedź na pańskie pytanie: kim jestem? Otóż należę do stowarzyszenia 
stworzonego po to, by pomagać takim kobietom jak Julie Fredericks. Kobietom, które są 
wykorzystywane i terroryzowane przez mężczyzn. Kobietom, które nie dostały ochrony ze strony 
prawa, bo prawem kierują tacy mężczyźni jak pan. To jest stowarzyszenie kobiet dla kobiet, 
panie Mason. Stowarzyszenie, które ratuje kobiety takie jak Julie Fredericks przed takimi 
gnidami jak pan.
   Emma spojrzała na Samanthę i zrobiła minę. Brzmiała jak odziana w skórę bohaterka 
komiksu. Samantha uśmiechnęła się do niej i szepnęła:
   - No dalej, dziewczyno.
   - Obiecuję, że zostawię ją w spokoju! - krzyczał Mason.
   - Nie wierzę. Pomówię z panem za szesnaście minut.
   Gdy wetknęła zatyczkę z powrotem do przewodu wentylacyjnego, Mason zaczął płakać. 
Połączenie klaustrofobii z myślą o pochówku za życia i bardzo realnym doświadczeniem 
duszenia się wystarczało, by pchnąć nawet odważnego mężczyznę do granicy wytrzymałości, a 
Emma wiedziała, że Mason nie jest odważny.
   Szesnaście minut później ponownie wyciągnęła zatyczkę. Zmarszczyła nos; Paul Mason 
zabrudził swój drogi garnitur. Kilka minut trwało, nim uspokoił się na tyle, żeby mogła z nim 
rozmawiać.
   - Panie Mason rzekła - czy wierzy pan, że możemy pana dorwać, kiedy tylko zechcemy?
   - Tak!
   - Czy wierzy pan, że jakaś miła kobieta, która wygląda na babcię, może zajść pana od tyłu z 
pistoletem schowanym w torbie z zakupami i posłać kulkę w pański kręgosłup?
   - Tak!
   - Czy wierzy pan, że młoda kobieta, która wygląda jak sekretarka, może wejść do pańskiego 
biura i wsypać truciznę do dzbanka z kawą?
   - Tak!
   - Czy wierzy pan, że młoda matka, godna zaufania młoda matka, może przejechać pana, gdy 
uprawia pan jogging, a potem powiedzieć, że wbiegł pan prosto pod koła? Czy wierzy pan, że te 
rzeczy mogą się panu przytrafić, panie Mason?
   - Tak, do cholery, wierzę! - wrzasnął Mason.
   - Mam nadzieję, panie Mason, bo jedna z tych rzeczy przydarzy się panu, jeśli jeszcze raz 
zbliży się pan do Julie Fredericks. Rozumie pan?
   - Tak, przysięgam na Boga, że nigdy...
   - Za dziesięć minut, panie Mason, usłyszy pan brzęczenie budzika. Wtedy proszę unieść 
pokrywę trumny. Jeśli podniesie pan wieko wcześniej, wybuchnie bomba, która rozerwie panu 
ręce.
   Samantha zakryła dłonią usta, żeby nie parsknąć śmiechem.
   - Pański samochód stoi zaparkowany przed budynkiem, w którym pan się znajduje. Kluczyki 
są pod matą na podłodze po stronie pasażera. I, panie Mason, gdy już pan zmieni zafajdane 
gównem spodnie i spędzi kilka dni w biurze z podwładnymi, którzy opowiadają panu, jaki z pana 
ważniak, i gdy pański nos się zagoi, a własne odbicie w lustrze znowu wyda się panu 
zachwycające, proszę nie myśleć, że to, co się dziś stało, to tylko senny koszmar, który tak 
naprawdę się nie wydarzył. Bo wrócimy, panie Mason, jeśli choćby odezwie się pan do Julie 
Fredericks.
   

Rozdział 20
   
   - Cześć, Emmo. 
   - Neil - powiedziała Emma, kiwając głową.
   - Nie mówiłaś, że przyprowadzisz przyjaciela zauważył, wskazując podbródkiem, a mówiąc 
ściśle, trzema podbródkami, DeMarca.
   Neil był bardzo grubym mężczyzną koło pięćdziesiątki, z żółtoszarym kucykiem, który 
wisiał z tyłu łysiejącej głowy niczym ogon sparszywiałego kota. Miał na sobie haitańską koszulę, 
bermudy i sandały. Jego łydki były niemal tak grube jak uda DeMarca.
   Duży pokój, który zajmował, wypełniały komputery, sprzęt nagrywający i tuzin innych 
urządzeń elektronicznych, o których przeznaczeniu DeMarco nie miał zielonego pojęcia. Pokój 
oświetlały tylko monitory komputerów. Neil usiadł na krześle na kółkach, jego tyłek wypłynął 
poza siedzenie. Krzesło pozwalało mu szybko i bez wysiłku poruszać się między gadżetami. 
Kiedy nie mówił, ssał zielonego lizaka.
   - Wszystko w porządku, Neil - powiedziała Emma. - Joe jest nie tylko moim przyjacielem, 
on jest klientem.
   DeMarco pomyślał, że Emma wygląda na zmęczoną, ale zdawało się, że znowu jest sobą. 
Może rozmawiała z mężczyzną, który dokuczał jej córce. DeMarco wiedział, że Emma potrafi 
być przekonująca.
   - A, klient - odparł Neil. - Więc to on płaci rachunek?
   - Nikt nie płaci, Neil. Tel Awiw. Pamiętasz?
   - Emmo, ja i mój współpracownik...
   - Współpracownik?
   Neil skinął głową w kierunku młodego czarnego mężczyzny w bluzie waszyngtońskich 
Czarodziei. Ani Emma, ani DeMarco nie zauważyli jego obecności w zaciemnionym pokoju. 
Siedział w kącie prawie niewidoczny zza ekranu laptopa. Ufarbowane na rudo dredy spadały mu 
na ramiona, a ciało poruszało się w rytm muzyki, która płynęła ze słuchawek na uszach. Był tak 
zajęty pracą i muzyką, że zdawał się nie zauważać, iż Neil ma gości.
   - Nie umawialiśmy się na współpracownika, Neil powiedziała Emma.
   - Ani na niezapowiedzianych gości. - Kiwnęła głową, przyznając Neilowi rację. - Jak 
mówiłem, Emmo, mój współpracownik i ja spędziliśmy trzydzieści godzin nad tym zleceniem. 
Trzydzieści godzin, które mogłem poświęcić klientom, którzy płacą.
   - Uznajmy, że spłaciłeś dług za Tel Awiw. Okej?
   Neil milczał chwilę, po czym uśmiechnął się szeroko, pokazując krzywe zęby.
   - W takim razie, Emmo, chodźmy do mojego biura, gdzie będzie nam wygodniej.
   Emma i DeMarco podążyli za ogromnymi plecami Neila. Przeszli przez metalowe drzwi i 
znaleźli się w istnym salonie zabaw dla wyrośniętych chłopców. Na półkach piętrzyły się 
wszelkie wyobrażalne gry planszowe. Konsole Nintendo i Segi zostały podłączone do 
czterdziestopięciocalowych ekranów plazmowych wiszących na ścianie niczym dzieła sztuki 
współczesnej. W jednym rzędzie ustawiono automat do fliperów, stół bilardowy i stół do 
piłkarzyków.
   Neil wskazał Emmie i DeMarcowi dwa fotele naprzeciw zabałaganionego biurka. Usiadł za 
pulpitem na krześle, które musiało być specjalnie zbudowane, żeby pomieścić jego cielsko.
   Co mogę zaoferować tobie i twemu przyjacielowi, Emmo? Lizaka, orzeszki, batonika?
   - Dobry Boże, tylko nie to. Weź się po prostu do roboty.
   Neil podniósł z podłogi laptopa. Otworzył go i nacisnął parę klawiszy.
   - Ach, tutaj jesteśmy - powiedział. - Zacznijmy od najłatwiejszego: William Raymond 
Mattis. Koleś jest GS-11, a jego żona fryzjerka zarabia pięć dolców na godzinę. - Zerknął znad 
ekranu na Emmę i potrząsnął z dezaprobatą wielką głową. - Naprawdę potrzebujemy w tym kraju 
przyzwoitej płacy minimalnej.
   - Weź się do roboty - powtórzyła Emma.
   - William i jego żona żyją dokładnie tak, jak należałoby oczekiwać po ich zarobkach. Dom 
jest obciążony hipoteką, której nie spłacą do przyszłego tysiąclecia, mają niecałe pięć tysięcy 
dolarów na rachunku oszczędnościowym i dwa samochody, oba ze stutysięcznym przebiegiem na 
liczniku. Dzięki Bogu za emeryturę Williama w służbie cywilnej, bo inaczej jedliby psie żarcie 
trzy razy dziennie, kiedy przestaliby pracować. Podsumowując: jeśli ten koleś jest płatnym 
zabójcą, początkującym gówno płacą za tę robotę. Teraz przejdźmy do strażnika parku na 
bagnach, pana Estepa. Ten był bardzo interesujący. Tak jak William, jest pracownikiem 
rządowym średniego szczebla. Ale w odróżnieniu od Williama nie ma oszczędności. Nie 
wykazuje zainteresowania żadnymi instrumentami finansowymi ani one nim. Co znaczy, że nie 
ma pożyczek do spłacenia. Na początku sądziłem, że żyje ze swoich skromnych poborów i może 
wynajmuje swój dom. Wtedy na coś wpadłem, co jest powodem, dla którego wszyscy poza 
Emmą płacą mi tak dobrze, Joe: sprawdziłem jego polisy ubezpieczeniowe. Ten koleś, Estep, ma 
każdą zabawkę, o której marzą macho. Corvettę z dziewięćdziesiątego dziewiątego roku, którą 
kupił prosto z fabryki i ze wszystkimi bajerami. Dom, który nie ma obciążonej hipoteki, 
wyceniłem na sto dwadzieścia tysięcy dolarów. Gdyby mieszkał w miejscu bardziej 
cywilizowanym, dajmy na to w Arlington, ten sam dom byłby wart pół miliona. Ma jeepa z 
dwutysięcznego i półciężarówkę Forda z dwutysięcznego trzeciego z napędem na cztery koła, 
łódź wartą trzydzieści tysięcy i skuter wodny wart piętnaście. Jego kolekcja broni jest 
ubezpieczona na pięćdziesiąt tysięcy. Co o tym myślicie, Emmo i przyjacielu?
   - To samo co ty, Neil - powiedziała Emma. - Ma jakieś niewidzialne źródło dochodu, które 
płaci gotówką, i to płaci bardzo dobrze.
   - Mogłabyś go ukaponić, gdybyś chciała, Emmo? No wiesz, za wpływy.
   - Ukaponić? - zdziwiła się Emma.
   Po raz pierwszy odezwał się DeMarco:
   - Ala Capone wsadzono za niepłacenie podatków, a nie za to, że był gangsterem.
   - Przecież wiem - burknęła Emma. - Tylko że nigdy nie słyszałam czasownika „ukaponić”.
   Nie znosiła, gdy okazywało się, że nie jest najmądrzejszą osobą w towarzystwie. Neil głośno 
pociamkał lizaka i do reszty ogołocił patyczek.
   - Pora na ludzi naprawdę interesujących oznajmił. - Taylor i Donnelly. Tych dwóch 
odrodziło się finansowo w sześćdziesiątym czwartym...
   - To znaczy? - zapytał DeMarco.
   Wcześniej obaj, i Donnelly, i Taylor, mieli dochody niższej klasy średniej, jak tego należało 
oczekiwać po ich zawodach. Donnelly był świeżo upieczonym agentem Secret Service i w 
sześćdziesiątym trzecim zarobił około pięciu tysięcy dolarów. Pan Taylor wstąpił do wojska, 
gdzie doszedł do rangi sierżanta i po zwolnieniu ze służby podjął pracę w teksaskiej policji 
stanowej. W sześćdziesiątym trzecim zarobił mniej niż Donnelly. Ci dwaj młodzi mężczyźni, 
Donelly miał wtedy dwadzieścia pięć lat, a Taylor dwadzieścia siedem, nie mieli oszczędności, 
czego należało oczekiwać, i nie posiadali domów. Nie byli też żonaci. Obaj dorastali w strasznej 
biedzie, Taylor na wsi w Georgii w takiej nędzy, że nie było na buty, a Donelly w Pensylwanii, 
gdzie jego ojciec był hutnikiem.
   - Co się stało w sześćdziesiątym czwartym roku? - spytała Emma.
   - Nie wiem, droga Emmo. I dlatego ja i mój współpracownik spędziliśmy tyle czasu nad 
realizacją twojego zlecenia. Masz pojęcie, jak trudno jest uzyskać informacje sprzed czterdziestu 
lat, sprzed narodzin maszyny myślącej?
   - No i co znalazłeś, Neil? Przysięgam, że jeśli nie przestaniesz zwlekać, złamię ci jakąś część 
ciała.
   - Zawsze byłaś taka agresywna, Emmo - zauważył Neil.
   - Nie narzekałeś na to w Tel Awiwie - mruknęła.
   Neil zadrżał na samo wspomnienie.
   - Zacznijmy od Donnelly’ego - podjął. - W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym 
zapłacił podatek dochodowy za spadek wart dwa miliony dolarów.
   - Po kim dziedziczył? - spytała Emma.
   - Nie wiem. Jak powiedziałem, to się stało, zanim nasze życie zredukowano do jedynek i zer. 
Ale wiem, że nie mógł tego odziedziczyć po swoich ubogich krewnych z Pensylwanii. Może miał 
bogatą ciotkę, która mieszkała w Singapurze, a on był jej ulubionym bratankiem. Po prostu nie 
wiem. Wszystko, co wiem, to, że Donnelly jak ostatni ćwok zgłosił świeżo uzyskane bogactwa 
do Urzędu Skarbowego i za swoją uczciwość zapłacił ogromny podatek. Od tego momentu 
zachowywał się tak stereotypowo, że aż mnie skręca. Gdyby mnie ktoś dał dwa melony, miałbym 
w Atlantic City kasyno obok Trumpa. Ale Donnelly, ten cymbał, pieniądze ze spadku i pobory, 
które dostawał jako dobrze płatny pracownik państwowy, wkładał na konta oszczędnościowe, 
lokował w depozytach, obligacjach, funduszach powierniczych, tego rodzaju rzeczach. 
Kompletny brak polotu, zero ryzyka. Dziś jest to warte około siedmiu milionów, jeśli wliczyć 
dom.
   Siedem milionów na czysto brzmiało fantastycznie dla DeMarca, ale Neil był wyraźnie 
zniesmaczony.
   - Zajrzałem też do danych z ubezpieczeń Donnelly’ego, co okazało się tak oświecające w 
przypadku pana Estepa. Ujawniły one, że Donnelly jest umiarkowanym kolekcjonerem sztuki 
orientalnej. Co kilka lat kupuje miecz albo miseczkę do ryżu. Jego zbiór jest ubezpieczony na 
dwieście tysięcy, ale jego możliwości nabywania wschodnich błyskotek pozostają w granicach 
jego zarobków.
   - Więc nie wiesz, skąd właściwie wziął się jego majątek - podsumowała Emma.
   - Nie, Emmo, powtarzam ci to, kurwa, trzeci raz i wcale nie jest mi z tym dobrze. Czy mogę 
kontynuować?
   Emma skinęła głową.
   - Teraz pan Taylor. Nasz dobry znajomy jest zaprzeczeniem Donnelly’ego. Cudowne dziecię 
pieniędzy. Chylę przed nim czoło. W sześćdziesiątym czwartym Taylor odszedł z teksaskiej 
policji, wrócił do domu, do czerwonej gleby Georgii i zaczął wykupywać dokładnie wszystko. 
Skąd wziął pieniądze na pierwszy zakup, pozostaje zagadką, jest to finansowy odpowiednik 
samozapłonu. Częściowo dlatego, że kiedy zaczął inwestować, wynajął najlepszą firmę 
doradztwa podatkowego w Atlancie. Jak wiesz, Emmo, jestem całkiem niezły w śledzeniu 
przepływu gotówki, ale ci chłopcy z Atlanty są absolutnymi czarodziejami w finansowych 
machlojkach. Zeznania podatkowe Taylora wykazują zwroty podatku za darowizny dla każdej 
organizacji poza Ku-Klux-Klanem, nieprawdopodobne straty, podatkowe cienie, w których 
możesz ukryć wszystko. Obecny majątek Taylora szacuję na ponad sto milionów, ale mogę się 
mylić o jedno do czterech zer.
   - Ale zaczął się dorabiać w sześćdziesiątym czwartym, w tym samym czasie, kiedy Donnelly 
otrzymał spadek?
   - Oui, ale z czym zaczynał i skąd miał na początek, nie wiem. I to mnie naprawdę wkurza.
   - Czy można by ukaponić Taylora? - spytał DeMarco.
   - Nie ma mowy. Po pierwsze chłopcy od podatków z Atlanty, o których wspomniałem. Po 
drugie, teoretycznie fortuna Taylora może być całkowicie legalna. Powiedzmy, że w 
sześćdziesiątym trzecim wygrał, dajmy na to, dziewięć tysięcy w pokera i kupił za tę sumę akcje 
IBM. Jego majątek podwoił się. Potem kupił jakąś ziemię, później ją sprzedał i jego majątek 
wzrósł czterokrotnie. I tak dalej. Może tak właśnie było i nie ma w tym żadnej czarnej magii. Po 
prostu nie wiem, Emmo.
   - Czy ich drogi kiedykolwiek się przecięły? - odezwał się znowu DeMarco.
   - Nie na tyle, żebym mógł to stwierdzić. W sześćdziesiątym trzecim Donnelly stacjonował w 
Los Angeles, a Taylor, jak powiedziałem, mieszkał w Teksasie. W sześćdziesiątym czwartym 
roku Donnelly został przeniesiony do Nowego Jorku na dwa lata, a od sześćdziesiątego szóstego 
mieszka w Waszyngtonie. Taylor opuścił Teksas i w sześćdziesiątym czwartym wrócił do 
rodzinnej Georgii. Mieszka w tym samym domu od sześćdziesiątego piątego.
   Emma wstała z fotela. Zaczęła się już przymierzać do uściśnięcia Neilowi ręki, gdy 
zauważyła zaschniętą zieloną plamę soku z lizaka na jego palcach. Zamiast podać mu dłoń, 
sięgnęła do kieszeni po kluczyki od samochodu.
   - Dziękuję, Neil - powiedziała.
   - Dla ciebie wszystko, Emmo - odparł.
   
   

Rozdział 21
   
   - Cóż, Joe - powiedział senator Maddox - chciałbym ci pomóc, ale niewiele wiem o starym 
Maksie. Mieszka na bagnach, na tak głębokiej prowincji, że niewiele o nim wiem. Jest tylko 
dobrym człekiem, który, niech Bóg go błogosławi, wspiera moją partię. To właściwie tyle.
   - Senatorze - odparł DeMarco z niedowierzaniem - Maxwell Taylor jest wystarczająco 
bogaty, żeby kupić własne bagna. Jeśli nawet ja to wiem, to jestem pewien, że pan wie o wiele 
więcej. To dla mnie ważne, żeby dowiedzieć się czegoś o tym człowieku.
   - Przykro mi, Joe, ale...
   - Jak się miewa pani Maddox? - powiedział DeMarco i obaj mężczyźni spojrzeli na zdjęcie 
stojące w rogu biurka Maddoksa: żona senatora, swego czasu południowa piękność, zamieniła się 
na starość w ropuchę.
   J.D. Maddox, od wielu lat senator z Georgii, zajął się polityką, kiedy jeszcze biegał w 
krótkich spodenkach. Litery J.D. oznaczały Jefferson Davis, ale gdy w Georgii przyznano 
czarnym prawa wyborcze, zaczął używać inicjałów zamiast imion. Miał akcent gruby jak kawał 
szynki z Alabamy, śnieżnobiałe włosy i wąsy a la Mark Twain. Do tych bardziej atrakcyjnych 
atrybutów dołączała twarz pokryta czerwonymi plamami od zbyt wielu kieliszków nalewki i 
brzuch wydęty od zbyt wielu darmowych obiadów. Kiedy stuknęła mu siedemdziesiątka, stał się, 
być może celowo, karykaturą polityka z Południa.
   Dwa lata temu Maddox - mężczyzna żonaty, ojciec, dziadek i nieprzejednany wróg 
wszystkiego, co niemoralne - maczał pióro w kałamarzu dwudziestodziewięcioletniej sekretarki, 
o czym wkrótce dowiedział się asystent innego polityka. Asystent ów odkrył, że za każdym 
razem, gdy potrzebował głosu senatora, wystarczyło, żeby mrugnął porozumiewawczo, 
szturchnął Maddoksa łokciem i przypomniał mu słodycz młodych brzoskwiń z Georgii.
   Przewodniczący słyszał o kłopotach senatora i naturalnie mu współczuł. DeMarco został 
ściągnięty, żeby pozbyć się asystenckiej gnidy z włosów senatora, co uczynił, odkrywając, że 
facet ma słabość do dziwek z Czternastej ulicy. Senator czuł się tak zobowiązany, że obiecał mu 
wieczną wdzięczność - dwa lata najwyraźniej okazały się właściwą miarą wieczności.
   Maddox siedział za biurkiem wielkości lotniskowca, podkręcając wąsa dłonią usianą 
wątrobianymi plamami. Starał się znaleźć odpowiednie słowa, by uprzejmie posłać DeMarca do 
diabła. Może miał dług wdzięczności wobec DeMarca, ale Max Taylor był w jego okręgu 
wyborczym. Z drugiej strony, uwaga DeMarca na temat żony senatora zabrzmiała jak groźba. 
Maddox, jako doświadczony polityk, wybrał pragmatyzm miast zasad.
   - Max Taylor jest zagadką, Joe. Ma więcej pieniędzy od króla Midasa, ale założę się, że poza 
granicami Georgii znajdzie się może dziesięć osób, które znają jego nazwisko. Poza hrabstwem 
Charlton mieszka może pięćdziesiąt osób, które kiedykolwiek o nim słyszały. Ale w samym 
Charlton każdy mężczyzna, kobieta i pies zna Maksa Taylora z jednego prostego powodu: facet 
ma to cholerne hrabstwo na własność.
   - Gdzie jest Charlton, senatorze? To znaczy, koło którego większego miasta?
   - W pobliżu nie ma większego miasta, synu. Hrabstwo leży przy bagnach Okefenokee. - 
Podnosząc się z trudem z fotela, dodał: - Podejdź no tu, Jankesie, pokażę ci je na mapie.
   DeMarco dołączył do Maddoksa przed mapą stanu Georgia, która zajmowała niemal całą 
ścianę gabinetu.
   - Widzisz to tutaj? - powiedział senator. Ten kwadrat w najbardziej na południe wysuniętym 
rogu, zaraz obok Florydy? To jest hrabstwo Charlton w Georgii. Te małe zielone znaczki, które 
widzisz na całej zachodniej połowie hrabstwa, to bagna - wielkie Okefenokee. Wzdłuż 
wschodniego brzegu bagien, tam, gdzie biegnie autostrada 23, rozsiane są zadupia w rodzaju 
Racepoint, Uptonville i St. George. Największe z nich, Folkston, jest głównym ośrodkiem 
hrabstwa i domem Maxwella Taylora.
   DeMarco pamiętał z akt Billy’ego Mattisa, że wychował się w Uptonville. Według mapy 
senatora rodzinne miasteczko Billy’ego leżało tuż obok Folkston, gdzie mieszkali Estep i Taylor.
   - Co pan ma na myśli, senatorze, mówiąc, że ma hrabstwo na własność? - zapytał DeMarco.
   - Mówię chyba wyraźnie, synu. Max Taylor jest właścicielem trzech czwartych terenu i 
każdego biznesu większego od stacji benzynowej. Wykupywał te ziemie przez czterdzieści lat. 
To jego osobiste królestwo.
   To mogło tłumaczyć obecną pozycję finansową Taylora, ale nie wyjaśniało, jak zaczynał.
   - A skąd wziął pieniądze na te zakupy, senatorze?
   Maddox zignorował pytanie i wrócił za biurko. Sprężyny fotela jęknęły w proteście, gdy 
usiadł. Uśmiechnął się chytrze, uniósł brwi jak Dixie Groucho i rzekł:
   - To jedna z tych rzeczy, które czynią z Taylora zagadkę.
   - Co ma pan na myśli? - dociekał DeMarco. Jezu, rozmowa z tym facetem przypominała 
wyrywanie zębów.
   - Nikt nie wie, skąd wziął pieniądze, to właśnie mam na myśli. Max wychował się w 
jednoizbowej chałupie bez bieżącej wody. Jego ojciec przez jakiś czas był górnikiem, przez jakiś 
czas drwalem, ale za to przez cały czas chlał. Tłukł żonę i tłukł dzieciaki. A Max miał dwie 
siostry, jedną starszą od drugiej o piętnaście lat. Słyszałem, że młodsza jest córką starszej, a 
ojciec Maksa jej ojcem. Wiesz, o czym mówię?
   DeMarco przytaknął.
   - Tak czy inaczej, to była rodzina tego rodzaju i Max opuścił dom, gdy miał szesnaście lat. 
Spędził kilka lat w wojsku, potem dostał pracę w teksaskiej policji, ale w sześćdziesiątym 
czwartym wrócił i zaczął skupować ziemię. Skąd wziął pieniądze, nie mam bladego pojęcia, Joe, 
i to jest święta prawda. Choć gdybym miał snuć domysły, powiedziałbym, że miał w 
sześćdziesiątym czwartym więcej pieniędzy, niż dałoby się wytłumaczyć zwykłymi 
oszczędnościami.
   Senator przerwał i wysmarkał głośno nos w czerwoną chustkę. Kiedy przyglądał się 
zawartości chusteczki, DeMarco zapytał:
   - Czy kiedykolwiek słyszał pan pogłoski o jego zaangażowaniu w coś niezgodnego z 
prawem, senatorze?
   - Nie, Joe, nie mogę powiedzieć, żebym coś takiego słyszał. Ale Max zawsze wydawał mi się 
bardzo ostrożny. Gdyby zdecydował się na coś nielegalnego, wątpię, żeby to rozgłaszał.
   - A co z jego poglądami politycznymi?
   Senator błysnął uzębieniem, białym jak porcelana muszli klozetowej.
   - Pozwól, że opowiem ci historyjkę o jego zaangażowaniu w politykę. Pewnego razu Max 
zadzwonił do mojego biura na jakiś miesiąc przed reelekcją, a weź pod uwagę, że to było lata 
temu, i wyraził wielkie niezadowolenie z powodu tego, że poparłem ustawę, która miała wpływ 
na jedną z jego inwestycji.
   - Czy pamięta pan, senatorze, jakiej inwestycji?
   - Och, pamiętam doskonale. Platformy wiertnicze. Max należał do grupy, która chciała 
zrobić parę odwiertów na jakimś ptasim lęgowisku. Trzech krzykaczy zmontowało koalicję 
przeciw odwiertom, a ja zagłosowałem razem z nimi w zamian za poparcie dla wojskowego 
kontraktu dla Savannah. Maksa gówno obchodził los tych ptaków, to pewne.
   Wybuchnął śmiechem na wspomnienie tego zdarzenia. Wkrótce śmiech zmienił się w rwący 
kaszel i czerwona twarz Maddoksa stała się sina. Kiedy oczy przestały mu łzawić, dodał:
   - Teraz powiem ci, jak zareagował Max. Zadzwonił do mnie i oświadczył, że jego hrabstwo, 
powtarzam, jego hrabstwo, będzie głosować przeciwko mnie w następnych wyborach. 
Wyobrażasz sobie, jakie musiał mieć rozbuchane ego, żeby wyjechać z takim tekstem? Wtedy 
myślałem, że pieprzy głupoty, bo jego hrabstwo zawsze głosowało na moją partię, więc go 
spławiłem. Ale nadszedł dzień wyborów, Joe, i prawie każdy cholerny wyborca w hrabstwie 
zagłosował na mojego rywala. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Jak się nad tym zastanowisz, 
Joe, powinno ci to napędzić niezłego strachu. Bo Max albo powiedział ludziom, jak mają 
głosować, a oni posłuchali go jak stado baranów, albo kontrolował komisje wyborcze i podmienił 
głosy. Każda z tych ewentualności jest przerażająca. Utrzymałem się na stołku dzięki przewadze 
tak małej jak żądło komara.
   Senator zrobił przerwę, żeby napić się kawy. Zdaniem DeMarca zawartość kubka pachniała 
jak zbożówka. Destylowana. Maddox uśmiechnął się do DeMarca.
   - Na szczęście dziś mój mandat zależy w większym stopniu od dobrych ludzi z miast niż od 
buraków mieszkających przy Okefenokee, więc gdy Max jest wkurzony, nie martwię się zbytnio. 
Ale wtedy o mało nie doprowadził mnie do zawału.
   DeMarco milczał chwilę, zastanawiając się, jak sformułować następne pytanie.
   - Co Taylor sądzi o obecnej administracji, a zwłaszcza o prezydencie?
   - O prezydencie? No cóż, wydaje mi się, że go lubi. Dał pięćdziesiąt tysięcy na jego ostatnią 
kampanię.
   - Dlaczego to zrobił?
   - Cóż, prezydent mocno wierzy w reformę podatków, a stary Max płaci ich od groma.
   - Czy dzwonił niedawno, żeby ponarzekać na coś, co zrobił prezydent?
   - Nie. Czemu pytasz o Maksa i prezydenta, synu?
   
   

Rozdział 22
   
   DeMarco zawahał się, po czym uniósł pięść i zastukał do drzwi domu Billy’ego Mattisa. 
Otworzyła mu ładna kobieta dobiegająca trzydziestki. Miała popielatoblond włosy obcięte a la 
Farah Fawcett i zgrabną figurę podkreśloną przez szorty i obcisłą bluzeczkę. Sprawiała wrażenie 
prostej, ale dobrej i sympatycznej dziewczyny i DeMarco pomyślał, że brakuje jej tylko pary 
dzieciaków, które chwytałyby się nogawek jej szortów.
   - Witam - powiedziała z uśmiechem. - W czym mogę pomóc? DeMarco wyciągnął portfel z 
kongresową przepustką i machnął nią tak szybko, że nie zdążyła nic przeczytać.
   Urząd federalny, proszę pani - rzekł oficjalnym tonem. - Muszę pomówić z panem Mattisem.
   - Eee, oczywiście - odparła, zbita z tropu powagą DeMarca, lecz po chwili znowu się 
rozpromieniła i dodała: Jestem Darcy, żona Billy’ego. Proszę do środka.
   Była dumna z faktu, że jest żoną Billy’ego; DeMarco słyszał to w jej głosie. Kiedy szedł za 
nią w głąb domu, zapytała: Pracuje pan z Billym?
   - Nie, proszę pani, muszę z nim tylko porozmawiać.
   - Cóż, proszę usiąść, a ja zaraz go zawołam. - Wyszła z pokoju i krzyknęła: Kochanie, 
przyszedł ktoś do ciebie!
   DeMarco rozejrzał się po mieszkaniu. Z raportu Neila wiedział, że Mattisowie nie mają dużo 
pieniędzy, ale przekonał się, że każdy mebel został dobrany pieczołowicie i ze smakiem. 
Mieszkanie było ciepłe, wygodne i przytulne. Żałował, że nie może poprosić Darcy Mattis, żeby 
pomogła mu urządzić jego ziejący pustką dom.
   Billy wszedł do pokoju. Jego krótkie włosy były mokre, jakby właśnie wyszedł spod 
prysznica. Miał na sobie biały podkoszulek i dżinsy. I był bosy. Bosy chłopiec z opalonym 
policzkiem, pomyślał Joe. Na widok DeMarca Mattis aż cofnął się z zaskoczenia.
   - Co pan tu, do diabła, robi? - zapytał gniewnie.
   - Billy! - zganiła go żona. Byli uprzejmymi, przyzwoitymi ludźmi, więc zaskoczyła ją 
niespodziewana gburowatość męża.
   DeMarco nie odpowiedział. Billy wciąż przeszywał go wzrokiem, a Darcy Mattis patrzyła na 
niego ze zmieszaniem i nieufnością w oczach. Jej wiara w męża była niewzruszona, jej lojalność 
nie podlegała dyskusji. Jeśli Billy nie lubił DeMarca, ona także go nie lubiła.
   - Co się dzieje, Billy? - spytała. Kto to jest?
   - Billy - powiedział DeMarco - musimy porozmawiać. Najlepiej w cztery oczy.
   Billy spojrzał na żonę, a potem z powrotem na DeMarca.
   - Nie, nie musimy rozmawiać. Wynoś się z mojego domu.
   - Billy, jestem tu, żeby ci pomóc. Cokolwiek stało się nad rzeką Chattooga, cokolwiek 
zrobiłeś, wiem, że zostałeś do tego zmuszony.
   - Billy, o czym on mówi? - odezwała się Darcy Mattis.
   Słysząc niepokój w głosie żony, Billy wziął ją za rękę i powiedział łagodnie:
   - To nic, skarbie. - Miękki południowy akcent miał odegnać jej obawy, ale tym razem nie 
zadziałał. Spoglądając na DeMarca, dodał: - A ten pan już wychodzi.
   - Billy, nie bądź głupcem - powiedział DeMarco. - Wiem o Taylorze i Estepie.
   Billy zbladł jak ściana.
   - O Jezu! - wyrwało mu się, zanim zdołał się powstrzymać.
   - Jeszcze nie jest za późno - przekonywał DeMarco. Porozmawiajmy. Billy pokręcił głową. 
DeMarco wiedział, że wciąż myśli o Taylorze i Estepie. Wyglądał na tak wstrząśniętego, że 
przypominał chorego na raka, któremu właśnie oznajmiono, że został mu miesiąc życia.
   - Billy - powiedziała Darcy Mattis nie podoba mi się to. O co chodzi?
   Billy uścisnął dłoń żony i odparł:
   - Uspokój się, skarbie. Wszystko jest w porządku. - Miłość między nimi była wręcz 
namacalna. DeMarco wolał nie myśleć, jak bardzo Darcy Mattis by cierpiała, gdyby mężowi coś 
się stało. Zastanawiał się też, jak to jest być kochanym z takim oddaniem.
   - Nic nie jest w porządku, Billy - powiedział - i wiesz o tym.
   - Wynoś się stąd, do cholery, albo zrobię ci krzywdę!
   Nie, nie zrobiłby, pomyślał DeMarco. Miał naturę obrońcy, a nie napastnika.
   - Okej, Billy, już wychodzę, ale proszę, zadzwoń, gdybyś zmienił zdanie. - Podał mu 
wizytówkę z numerem telefonu, a gdy Billy nie chciał jej przyjąć, położył ją na stole. 
Spojrzawszy na Darcy Mattis, powiedział: - Proszę spróbować przekonać męża, pani Mattis.
   - Nie mieszaj do tego mojej żony! - Billy zrobił krok w kierunku DeMarca, jego dłonie 
zacisnęły się w pięści. Mógł zostać napastnikiem, w obronie żony. - A teraz, do cholery, wynoś 
się z mojego domu!
   DeMarco wrócił do samochodu i przez godzinę siedział bezczynnie za kierownicą. Chciał 
zobaczyć, czy Billy pobiegnie do Estepa. Nie zrobił tego. O dwudziestej drugiej trzydzieści w 
oknach zgasły światła. DeMarco wątpił, żeby Billy zdołał zasnąć.
   Wyciągnął komórkę i zadzwonił do człowieka Emmy, Mike’a. Powiedział mu, żeby 
następnego dnia śledził Estepa, a Sammy nie spuszczał z oka Billy’ego.
   - A co ty będziesz robił? - spytał Mike.
   - Koordynował wasze działania - odparł DeMarco.
   
   

Rozdział 23
   
   Niektóre dni po prostu idą źle. Zaczynają się źle i źle się kończą, a między początkiem a 
końcem nie zdarza się nic dobrego. Pierwszym sygnałem dla DeMarca, że jeden z takich dni 
właśnie nadchodzi, było zaspanie. Prosto spod prysznica, z mokrymi włosami, koszulą 
niewpuszczoną w spodnie i niezawiązanym krawatem, wskoczył do samochodu, ruszył z 
podjazdu i potrącił śmietnik, którego zawartość wysypała się na wypielęgnowany trawnik 
sąsiadów. Zbierając śmieci, poplamił sobie ręce sosem pomidorowym.
   To powinno wystarczyć na jeden poranek, ale jakiś kapryśny bożek zdecydował inaczej. 
Kiedy DeMarco jechał środkowym pasem obwodnicy, rozkraczył mu się samochód. Prawie 
wszyscy kierowcy, którzy utknęli za nim w korku, nim zdołał zepchnąć wóz na pobocze, unosili 
środkowy palec na znak poparcia, gdy już udało im się go wyminąć. Dwie godziny oczekiwania 
na pomoc drogową były wystarczająco długie, żeby zaczął użalać się nad sobą. Doszedł do 
wniosku, że ten dzień nie może już być gorszy.
   Kiedy siedział w poczekalni wyjątkowo drogiego warsztatu w Georgetown - w jednym z tych 
przybytków, gdzie dają ci lurowatą kawę, żeby zrekompensować dziewięćdziesiąt dolarów za 
godzinę robocizny - odebrał telefon od Mike’a.
   - Billy znowu spotkał się z Estepem - oznajmił Mike. - Rano wyjechał jak zwykle z domu, a 
potem pokręcił się trochę po mieście, żeby się upewnić, że nikt go nie śledzi. Ale Sammy nie dał 
mu się zgubić. Sammy to pijawka na kołach. W końcu wylądował w kawiarni na K Street, 
niedaleko mieszkania Estepa. Estep już tam na niego czekał.
   - Mike powiedział, że Estep przez cały czas mówił, a Billy po prostu siedział i „wyglądał, 
jakby obrywał po uszach”.
   - Sammy wszedł i próbował podsłuchać, o czym rozmawiają, ale nie mógł podejść 
wystarczająco blisko. Estep trzymał Billy’ego za łokieć i coś mu szeptał. „Jakoś tak 
gorączkowo”, jak to ujął Sammy, jakby chciał go o czymś przekonać. Po rozmowie Billy 
pojechał do pracy, z Sammym na ogonie.
   - Co zrobił Estep, gdy Billy wyszedł?
   - Przez pół godziny siedział w kawiarni, palił papierosy i pił kawę. Chyba nad czymś się 
zastanawiał. Potem wstał i wykonał naprawdę szybki telefon. Usiadł z powrotem i po dziesięciu 
minutach zadzwonił telefon w knajpie. Rozmawiał chwilę, a potem sam do kogoś przekręcił i 
rozmawiał jakieś dziesięć minut.
   - Daj mi numer tego telefonu - poprosił DeMarco. - Zadzwonię do Alice.
   - Już to zrobiłem. Alice jest na ciebie wściekła. Powiedziała, że masz gdzieś jej zdrowie.
   - Faktycznie. Więc czego się dowiedziała?
   - Niczego. Pierwszy telefon mógł być sygnałem. No wiesz, dzwonisz i czekasz jeden sygnał, 
a potem odkładasz słuchawkę i wtedy ta osoba idzie do jakiejś budki i dzwoni na twój numer.
   - Co z drugim telefonem, tym, który trwał dziesięć minut?
   - Był do baru w Waycross w Georgii.
   - Więc nie wiemy, do kogo zadzwonił?
   - Przecież właśnie to powiedziałem.
   - Trzymaj się blisko Estepa polecił DeMarco, nie mogąc wymyślić nic innego.
   - Jasne - odparł Mike.
   Chryste, ależ miał dzisiaj zły humor.
   - Sammy ma numer mojej komórki, prawda?
   - Tak. I jestem pewien, że zadzwoni, gdy będzie potrzebował twojej rady. - Mike rozłączył 
się bez pożegnania.
   Zdaje się, że morale pracowników gwałtownie spadło. Może trzeba zorganizować firmowy 
piknik, pomyślał Joe.
   
   DeMarco wziął taksówkę, by dotrzeć na umówione spotkanie w Marriotcie; jak dotychczas, 
był spóźniony cztery godziny. Człowiek, z którym miał się spotkać, George Morris, dyrektor 
finansowy producenta blachy z okręgu przewodniczącego, nie był zadowolony. Ale byłby tak 
samo niezadowolony, gdyby DeMarco zjawił się na czas.
   - Musimy ograniczyć wydatki na składki emerytalne. Dajemy znać Mahoneyowi, ale tylko 
przez grzeczność. Nie pytamy o pozwolenie.
   - Nie zgodził się - powiedział DeMarco. Fakt, że przewodniczący przydzielił go do pomocy 
generałowi Banksowi, nie powstrzymywał Mahoneya przed zlecaniem mu innych zadań.
   - Słuchaj, albo to, albo zaczniemy zwalniać ludzi.
   - Nikogo nie zwolnisz. Te dwa kontrakty zbrojeniowe, które dostaliście, określają dokładnie 
kary za spóźnione dostawy. Ktoś w Pentagonie wczyta się w te fragmenty umowy w dniu, w 
którym zaczniecie robić redukcje.
   - Cholera, Joe, my padamy! Nasi konkurenci wszystko przerzucają na firmy zewnętrzne, a 
ceny surowców wzrosły pod niebiosa. Musimy coś z tym zrobić.
   - George, powiedz mi coś. Jeśli padacie, to jak to się stało, że wasza rada nadzorcza dała 
prezesowi trzy miliony dolarów premii? A to tylko na dopełnienie jego dwunastomilionowych 
poborów.
   - Jak się dowiedziałeś...
   - A ty dostałeś milion sześćset tysięcy, włączając w to akcje.
   - Zasłużyłem na każdy grosz tej prem...
   - Nie utniecie składek emerytalnych i nie zwolnicie ludzi. Morris milczał chwilę.
   - Po co, do diabła, daliśmy pół miliona na jego cholerną kampanię? - rzucił z irytacją.
   - Daliście pół miliona, żeby dostać kontrakty zbrojeniowe warte sześćset milionów, które 
utrzymują tysiąc dwieście zatrudnionych osób.
   - Ale nasze zyski...
   Zadzwonił telefon komórkowy DeMarca.
   W słuchawce rozbrzmiał głos Sammy’ego Wiksa:
   - Ten koleś, Mattis, siedzi w barze, jakby na kogoś czekał.
   - Świetnie - odparł DeMarco. - Zadzwoń, kiedy przyjdzie ten drugi.
   - Ale szefie, muszę stąd wyjść o szóstej. Mówiłem Emmie, kiedy zlecała mi tę fuchę, że 
mogę pracować codziennie z wyjątkiem dzisiejszego wieczoru. Mój wnuk ma dziś urodziny. 
Emma powiedziała, że nie będzie problemu.
   Szlag by to trafił.
   - Jasne, Sammy, rozumiem. Gdzie jesteś? 
   Sammy podał mu swoje namiary.
   - Muszę się zbierać, George. Nie rób nic wbrew Mahoneyowi.
   W tym momencie DeMarco przypomniał sobie, że jego samochód wciąż jest w naprawie. 
Teraz dopiero miał się przekonać, co znaczy mieć zły dzień.
   
   

Rozdział 24
   
   DeMarco wysiadł z taksówki naprzeciwko greckiej knajpki. Sammy Wix siedział w środku 
przy stoliku koło okna.
   - Jest w barze, o tam - powiedział Sammy, wskazując głową na drugą stronę ulicy. Zdaje się, 
że potrzebuje kielicha.
   - Ja też westchnął DeMarco. Zastanawiał się chwilę. - Sammy, kiedy musisz się zwijać?
   - Za godzinę.
   - Czemu tam nie pójdziesz i sam nie wypijesz drinka? Zobacz, czy Mattis z kimś rozmawia.
   Język Sammy’ego wysunął się z ust niczym wąż próbujący złapać kroplę deszczu.
   - Jasne, mogę to zrobić.
   DeMarco zajął miejsce Sammy’ego w knajpce. Pół godziny później Sammy wrócił 
uśmiechnięty od ucha do ucha. Drań wypił podwójnego, pomyślał Joe.
   - Siedzi tam sam, szefie - oznajmił Sammy - i pije piwo. Może na nikogo nie czeka. Może po 
prostu chce się narąbać albo nie chce wracać do domu do swojej starej.
   DeMarco mógł zrozumieć, że człowiek z problemami Billy’ego czuje potrzebę wychylenia 
paru kufli, ale Mattis nie wyglądał na pijaka.
   - Czy bar ma tylne wyjście?
   - Tak, przeciwpożarowe, ale drzwi otwierają się tylko od środka. - Sammy zaszurał butami, 
odchrząknął i powiedział: - No, szefie, muszę iść. Nie chcę się spóźnić na przyjęcie wnuka. To 
mój ulubieniec.
   - Rozumiem, Sammy. Jesteś wolny.
   Kiedy Sammy odszedł parę kroków, DeMarco przypomniał sobie o samochodzie.
   - Zaczekaj chwilę! - zawołał. - Mój samochód jest w warsztacie. Jeśli ten facet wyjdzie, będę 
w kropce. Czy możesz wziąć taksówkę, a mnie pożyczyć samochód? Zapłacę za taryfę.
   - Nie trzeba, szefie. Pojadę po prostu metrem. Zatrzymuje się dokładnie pod domem mojej 
córki. Tu są kluczyki od wozu.
   Sammy pokazał, gdzie zaparkował samochód.
   - I, szefie powiedział, zniżając głos - na wypadek, gdyby pan potrzebował, pod przednim 
siedzeniem jest gnat. Trzydziestkaósemka. Załadowana i odbezpieczona.
   - Jeśli znajdę się w sytuacji, która wymaga użycia broni, zadzwonię na policję - odparł 
DeMarco.
   Ten komentarz zdziwił Sammy’ego. DeMarco wyglądał mu na faceta, który woli mieć 
własny arsenał.
   Joe miał nadzieję, że Billy będzie pił wystarczająco długo, aby on sam zdążył zjeść kolację. 
Zamówił gyros i piwo, usadowił się na stołku przy oknie i czekał. Oczekiwanie przedłużało się. 
DeMarco próbował rozmawiać z właścicielem knajpki, żeby zabić czas, ale bariera językowa 
okazała się nie do pokonania. Knajpiarz nie śledził rozgrywek bejsbola, a DeMarco nie znał się 
na restauracyjnej ekonomii. Zdążył wypić jeszcze dwa piwa, a o dwudziestej właściciel zaczął 
zamykać. Kiedy zabrał się do mycia podłogi dokładnie pod jego stołkiem, DeMarco załapał, o co 
chodzi, i wyszedł, po czym stanął przy witrynie sklepu z komputerami.
   O dwudziestej trzydzieści Mattis w końcu wychynął z baru. DeMarco obserwował go, gdy 
szedł do zaparkowanego samochodu, a potem otworzył drzwiczki. Jak na człowieka, który pił od 
piątej po południu, zadziwiająco dobrze trzymał się na nogach. Tylko po co spędził samotnie 
prawie cztery godziny w barze, skoro wciąż był trzeźwy? DeMarco zastanawiał się, czy nie 
czekał na kogoś, kto się nie zjawił. Inna możliwość przyszła mu do głowy, gdy zdał sobie sprawę 
z szybko zapadającego zmroku: może Billy czeka, aż się ściemni i dopiero wtedy się z kimś 
spotka.
   Sammy jeździł plymouthem kombi z 1986 roku, który był dłuższy od limuzyny. DeMarco 
obawiał się, że nie będzie w stanie nadążyć za Billym, dopóki nie przekręcił kluczka w stacyjce. 
Wóz Sammy’ego z wyglądu nadawał się do ekspozycji muzeum motoryzacji, ale silnik brzmiał, 
jakby pochodził z wyścigówki. Gdyby jeszcze znalazł wajchę, żeby odsunąć siedzenie, nim 
kolana kompletnie mu zdrętwieją.
   DeMarco spodziewał się, że Billy pojedzie do obwodnicy i potem cofnie się do Annandale, 
gdzie mieszkał, tymczasem ruszył w przeciwnym kierunku. Im dłużej DeMarco go śledził, tym 
bardziej się dziwił. Zamiast pojechać w stronę którejś z dróg wyjazdowych z miasta, Billy jechał 
prosto do południowo-wschodniej dzielnicy dystryktu.
   Południowo-wschodnia część Dystryktu Kolumbii to miejska strefa walki, efekt źle 
przeprowadzonego eksperymentu społecznego. To teren ulicznych strzelanin, wojen gangów, 
dilerów heroiny. Jadąc przez tę okolicę, trzymasz zaryglowane drzwi i modlisz się, żeby nie 
zabrakło ci paliwa. DeMarco nie mógł sobie wyobrazić, dlaczego Billy wybrał przejazd przez tę 
wylęgarnię recydywistów.
   Mattis przejechał mostem Johna Philipa Sousy’ego i zatrzymał się na Minnesota Avenue. Był 
tam bank z bankomatami po jednej stronie, a za rogiem drogeria Rite Aid. Drogerię dopiero co 
zamknięto i właściciel spuszczał stalowe antywłamaniowe żaluzje. Inaczej niż DeMarco i jego 
sąsiedzi z Georgetown, kupcy w tej okolicy nie mieli zahamowań przed zakrywaniem 
wystawowych okien ciężkimi kratami.
   Joe wyminął Mattisa i zaparkował pół przecznicy dalej po tej samej stronie ulicy. Nie widział 
Billy’ego, póki ten siedział w samochodzie, ale gdyby wysiadł, mógłby go obserwować w 
bocznym lusterku.
   Dokładnie o dziesiątej Mattis wysiadł z wozu, rozejrzał się uważnie dookoła i podszedł do 
bankomatu. Kiedy wstukiwał PIN, zza rogu po przeciwnej stronie ulicy wyszło dwóch czarnych 
nastolatków.
   - Hej, forsiasty! - zawołał jeden z nich. - Jak zbierasz kapuchę, daj trochę i mi.
   Mattis drgnął, odwracając głowę do nastolatków. DeMarco widział, że nerwy ma napięte 
mocniej niż struny w gitarze Williego Nelsona. Billy szybko ocenił, że chłopcy nie stanowią 
zagrożenia, i dokończył transakcję. Przeliczył pieniądze, ale nie schował ich od razu do portfela. 
Niebezpieczne przeoczenie w tej okolicy, pomyślał DeMarco.
   Uwagę Joego rozproszyli na chwilę dwaj chłopcy. Dla uczczenia udanego dowcipu 
wymienili tak skomplikowany uścisk dłoni, że można by go zakwalifikować jako układ 
choreograficzny, po czym ruszyli dalej ulicą w kierunku DeMarca, żartując jeden przez drugiego. 
Byli dokładnie naprzeciwko miejsca, gdzie zaparkował, gdy zza rogu wyjechał ciemny sedan, 
który zatrzymał się koło bankomatu. Z sedana wysiadł mężczyzna i stanąwszy za samochodem, 
powiedział coś do Billy’ego. Billy skinął głową i wyciągnął rękę z gotówką. Mężczyzna 
uśmiechnął się - po czym uniósł pistolet, który trzymał przy prawej nodze, i strzelił Billy’emu 
prosto w pierś.
   Billy Mattis zatoczył się na ścianę banku. Stał chwilę, spoglądając ze zdziwieniem na 
krwawiącą pierś; potem powoli osunął się do siadu. Jego ręce opadły bezwładnie na brzuch. 
Zabójca podbiegł do Billy’ego, wyrwał pieniądze, które ten wciąż ściskał w dłoni, i wskoczył z 
powrotem do samochodu. Odpalił silnik i z piskiem opon wyjechał na ulicę, pędząc w kierunku 
DeMarca.
   Joe nie podjął żadnej świadomej decyzji. Po prostu zadziałał. To była automatyczna reakcja, 
nie zastanawiał się nad jej konsekwencjami. Odpalił silnik podrasowanej fury Sammy’ego i 
zwolniwszy hamulec, ruszył dokładnie pod koła nadjeżdżającego sedana. Siła zderzenia 
wyrzuciła go na stronę pasażera i przywalił głową o ramę okna.
   Otrząsnął się i spojrzał na samochód zabójcy. Sedan stał nieruchomo, a kierowca wydawał 
się nieprzytomny. Jego czoło dociskało klakson. Wycie klaksonu przyniosło DeMarcowi jakąś 
dziwną ulgę.
   W końcu zebrał myśli. Schylił się w poszukiwaniu pistoletu Sammy’ego, tego, który miał 
być schowany pod siedzeniem kierowcy. Jego ręka trzepotała wściekle, próbując zlokalizować 
broń, i wydawało się, że minęła wieczność, nim poczuł pod opuszkami palców chłodny metal. Z 
trzydziestkąósemką w dłoni uchylił drzwi od strony pasażera i przemknął schylony za przedni 
zderzak. Sammy powiedział, że pistolet jest odbezpieczony; całe szczęście, bo DeMarco nie 
wiedziałby, jak to zrobić.
   Zauważył, że zabójca zaczyna dochodzić do siebie. Powoli wyprostował się na siedzeniu, 
oszołomiony i zdezorientowany. Krew ściekała mu po twarzy z rany nad łukiem brwiowym. 
Ruch po drugiej stronie ulicy przykuł uwagę DeMarca. To byli ci sami chłopcy, przyczajeni za 
śmietnikiem.
   - Wezwijcie policję! Spadajcie stąd, do diabła, i ściągnijcie gliny! - zawołał do nich. Nie 
ruszyli się z miejsca. Cholerne dzieciaki.
   Zabójca otworzył drzwi i powoli wysiadł z samochodu. Zachwiał się i o mało nie upadł, ale 
odzyskał równowagę. Miał dziobatą twarz o zapadniętych policzkach i z dużym pieprzykiem w 
kształcie łzy koło prawego oka. Był ubrany w lekki beżowy garnitur i białą koszulę rozpiętą pod 
szyją. Kruczoczarne, mocno wypomadowane włosy miał gładko zaczesane do tyłu.
   Pieprzyk był bardzo charakterystyczny i Joe zdał sobie sprawę, że zna tego człowieka. 
Nazywał się John Palmeri, a jego ojciec był znajomym ojca DeMarca. Ale w przeciwieństwie do 
Joego DeMarca, John Palmeri poszedł w ślady ojca i wybrał karierę w przestępczym półświatku. 
W wieku szesnastu czy siedemnastu lat, kiedy DeMarco widział go po raz ostatni, Palmeri trafił 
do poprawczaka za kradzież samochodu. A teraz, dwadzieścia parę lat później zabija agenta 
Secret Service w południowo-wschodniej dzielnicy Waszyngtonu. O co tu, do diabła, chodzi?
   Palmeri chwiał się na nogach i wyglądał, jakby miał za chwilę zemdleć. Kropla krwi spłynęła 
powoli z jego twarzy na koszulę, plamiąc ją nad sercem. Przy prawej nodze trzymał potężny 
rewolwer z długą lufą.
   John, rzuć broń. Proszę powiedział głośno DeMarco. Serce pompowało mu do żył tyle 
adrenaliny, że czuł, jakby przez jego ciało przebiegał prąd.
   Palmeri wydawał się go nie słyszeć i stał nadal, chwiejąc się to w jedną, to w drugą stronę. 
Może nie zdawał sobie sprawy, że DeMarco jest uzbrojony, bo siedział w kucki za maską 
samochodu. Żeby przyciągnąć jego uwagę, Joe wyprostował się i - jakby wiedział, co robi - 
wycelował do niego z broni Sammy’ego.
   Palmeri spojrzał w jego stronę. Nic nie wskazywało na to, że go rozpoznał. Zamrugał kilka 
razy, jakby próbował skupić na nim wzrok, a potem zaczął unosić broń. DeMarco był pewien, że 
nie zdaje sobie sprawy, jak wolno się porusza.
   - John, rzuć broń, do cholery! - krzyknął.
   Palmeri spojrzał na niego szklistymi oczyma; jego rewolwer wciąż się unosił.
   Czemu, do diabła, nie rzuci broni?
   DeMarcowi wydawało się, że krzyknął jeszcze raz, ale później nie był tego pewien, bo w tej 
samej chwili Palmeri wystrzelił i pocisk odbił się rykoszetem od zderzaka samochodu 
Sammy’ego. Kula trafiłaby DeMarco w brzuch albo w krocze, gdyby nie było tam samochodu.
   Joe natychmiast odpowiedział ogniem. Nie próbował zabić Palmeriego. Po prostu pociągnął 
za cyngiel ze strachu, gdy pocisk odbił się od samochodu.
   Przestrzelił Johnowi Palmeriemu serce.
   Zamarł w bezruchu, nie mogąc uwierzyć w to, co się właśnie stało. Odczekał chwilę, jakby w 
nadziei, że Palmeri się podniesie, choć wiedział, że to niemożliwe. Potem podszedł powoli do 
leżącego bezwładnie ciała, wciąż mierząc do niego z pistoletu Sammy’ego. Dłoń, w której 
trzymał broń, trzęsła się, jakby dostał drgawek.
   Czarne oczy Palmeriego były szeroko otwarte, wpatrzone w Boga, który już o nim 
zapomniał. Biała koszula nasiąkała krwią niczym bibuła, plama rozprzestrzeniała się 
geometrycznie, tworząc doskonałe koło, wrota dla jego duszy.
   Kątem oka DeMarco zauważył jakiś ruch. Czarnoskórzy chłopcy wyszli zza śmietnika.
   - Wezwijcie gliny! - krzyknął do nich, ale z jego słów przebijała bezsilność.
   Zamiast zrobić to, o co prosił, chłopcy ruszyli w jego kierunku. Wyostrzony instynkt 
przetrwania w miejskiej dżungli podpowiadał im, że DeMarco nie stanowi zagrożenia.
   - Człowieku, rozwaliłeś go - powiedział jeden.
   Wciąż patrząc na ciało, DeMarco powtórzył:
   - Wezwijcie gliny. - Nie wiedział, co zrobić z bronią, którą trzymał w ręce. Chciał ją upuścić, 
ale bał się, że może wypalić i przestrzelić mu nogę. W końcu położył pistolet na masce 
samochodu Sammy’ego.
   - Czy ten skurwysyn nie żyje? - powiedział ten sam dzieciak.
   DeMarco kiwnął głową i podniósł na nich wzrok. Mieli jakieś czternaście lat. Ten, który 
mówił, był sympatycznie wyglądającym chłopcem z krzywym uśmiechem. Miał na sobie 
bejsbolówkę Chicago Bulls z daszkiem do tyłu, bezrękawnik Michaela Jordana i luźne szorty do 
kolan. Na nogach zaś najmodniejsze tenisówki, zaprojektowane do spacerów po księżycu. Jego 
kumpel był ubrany prawie identycznie, tylko że w barwach nowojorskich Knicksów.
   DeMarco wyjął z kieszeni komórkę, podał ją dzieciakowi w czapeczce Byków i powiedział:
   - Wezwij gliny.
   Chłopcy popatrzyli po sobie niepewnie. Wzywanie policji nigdy nie należało do 
przyjemności.
   - Dlaczego sam ich nie wezwiesz? - zapytał fan Knicksów.
   - Bo muszę sprawdzić, co jest z facetem przy bankomacie odparł DeMarco i ruszył w 
kierunku Billy’ego. Nie szedł szybko. Wiedział, że Billy’emu nie można już pomóc. - I nie 
dotykajcie niczego! - krzyknął do chłopców przez ramię.
   - Wiemy, białasie - powiedział fan Knicksów. - Założę się, że zaliczyliśmy więcej miejsc 
zbrodni niż ty.
   DeMarco był tego pewien.
   Popatrzył na Billy’ego Mattisa. W przeciwieństwie do Palmeriego oczy miał zamknięte i 
wyglądał dziwnie spokojnie. Gdyby nie mała ciemnoczerwona dziura w klatce piersiowej, 
wyglądałby jak człowiek, który po prostu wybrał nietypowe miejsce na drzemkę.
   Mimo pewności, że Billy nie żyje, DeMarco sprawdził mu puls na szyi. Ty biedny draniu, 
pomyślał. Jak ktoś, kto wygląda jak Mickey Mantle, może skończyć w ten sposób?
   Wolał nie myśleć, jak na śmierć Billy’ego zareaguje jego żona.
   Wrócił do samochodu Sammy’ego i zapytał chłopców, czy wezwali policję.
   - Tak powiedział fan Byków. Radiowóz w drodze.
   Rzucił komórkę DeMarcowi. Joe prawie ją upuścił.
   Nie mogę czekać na gliny powiedział fan Knicksów. - Oni w to, kurwa, nie uwierzą: dwaj 
martwi biali i trzeci białas z dymiącą spluwą.
   - Pewnie nie uwierzą, Ritchie - powiedział drugi dzieciak. Wyglądał na zmartwionego. - 
Pewnie aresztują ciebie i mnie.
   - Nie aresztują was - wtrącił się DeMarco. - Stoję tu przecież. Powiem im, co się stało.
   Co on im, do diabła, powie?
   Oparł się o wgniecioną karoserię samochodu Sammy’ego i zapalił papierosa. Fan Byków, 
dzieciak imieniem Ritchie, wycyganił od niego jednego. Drugi wydawał się niepewny, a potem 
też poprosił. DeMarco zastanawiał się nad wygłoszeniem wykładu o szkodliwości palenia 
tytoniu, ale zdał sobie sprawę z absurdalności takiego kazania w obecnych okolicznościach. 
Zapytał drugiego dzieciaka o imię. Jamal, usłyszał w odpowiedzi.
   DeMarco wiedział, że działał w samoobronie, ale nie był pewien, czy policja mu uwierzy. 
Mógł się znaleźć w poważnych kłopotach: trafić do aresztu, stanąć przed sądem i wydać ostatni 
grosz na adwokata - i prawdę mówiąc, martwiło go to o wiele bardziej niż śmierć bandziora, 
który zabił Billy’ego Mattisa. Dlatego uznał, że potrzebuje Ritchiego i Jamala jako życzliwych 
świadków, i dał im jeszcze po papierosie.
   Wiedział też, że może znaleźć się w kłopotach innego rodzaju, jeszcze poważniejszych. Jego 
dawny kolega z boiska niewątpliwie zrobił postępy od czasów, gdy był złodziejem samochodów, 
i wspiął się po szczeblach zawodowej kariery. Jezu, czy mafia była zamieszana w zamach na 
prezydenta?
   Gliniarze przyjechali po prawie dwudziestu minutach, co potwierdziło narzekania 
mieszkańców na zbyt powolną reakcję służb porządkowych w dzielnicach mniejszości rasowych. 
Nie wydawali się szczególnie przejęci faktem, że znaleźli na ulicy dwa martwe ciała, ale - jak 
powiedział Ritchie zaskoczyło ich, że ofiarami są biali. Brak emocji u policjantów, podobnie jak 
u dwóch nastolatków, przypomniał DeMarcowi fragment z filmu Na południe od Brazos 
Larry’ego McMurtry’ego: „Na Boga, życie jest tanie tu w... Canadien”.
   Patrząc na to z perspektywy, uznał, iż dobrze się stało, że policjanci się guzdrali: miał czas na 
wymyślenie kłamstw, które zamierzał im zaserwować.
   

Rozdział 25
   
   - Czy znał pan Mattisa albo Robinsona? - spytał detektyw. Kogo? - DeMarco zachodził w 
głowę, kim, u licha, jest Robinson.
   Widząc zdumienie na jego twarzy, detektyw wyjaśnił sarkastycznie:
   - Mattis to facet zabity przy bankomacie. Robinson to ten, którego pan kropnął. Rozwalił pan 
niejakiego Davida Robinsona z Waycross w Georgii. A więc czy znał pan którąś z ofiar?
   - Nie, nie znałem - odparł DeMarco. - Znalazłem się po prostu w złym miejscu w 
niewłaściwym czasie. - I taka była cholerna prawda.
   Kiedy opuścił posterunek, dochodziła druga w nocy. Policjanci trzymaliby go znacznie 
dłużej, gdyby nie Ritchie i Jamal. Chłopcy okazali się świetnymi świadkami. Żaden nie 
histeryzował ani nie gubił się w zeznaniach; obaj dokładnie i niezależnie od siebie opowiedzieli 
tę samą historię. Przesłuchawszy ich, gliniarze byli przekonani, że pan Robinson z Waycross w 
Georgii z zimną krwią zastrzelił Billy’ego Mattisa i ukradł jego pieniądze, że DeMarco 
staranował samochód Robinsona, aby uniemożliwić mu ucieczkę z miejsca przestępstwa, i że 
strzelił w obronie własnej, dopiero gdy zabójca otworzył ogień.
   Policjanci nie potraktowali go jak bohatera, choć powinni. Ich cyniczne nosy wyczuły smród 
blagi, kiedy DeMarco tłumaczył, jak to on, w miarę bogaty białas z Georgetown, akurat parkował 
w południowo-wschodniej dzielnicy, gdy zamordowano Billy’ego Mattisa.
   Postanowił nie mówić, że śledził Billy’ego. Jakiekolwiek pogłoski o agencie Secret Service 
zamieszanym w zamach na prezydenta rozpętałyby prawdziwą burzę medialną - a on nie chciał 
zobaczyć w gazetach swojego nazwiska. Historyjka, którą opowiedział gliniarzom, była 
stosunkowo prosta i brzmiała bardziej prawdopodobnie niż sama prawda.
   Jest oczywiste, powiedział, że Billy został zabity z powodu gotówki, którą podjął z 
bankomatu, a on znalazł się na miejscu przypadkiem. Trochę sobie popił (prawda - kilka piw w 
greckiej knajpie), przez pomyłkę trafił do południowo-wschodniej dzielnicy, bo słabo znał tę 
część miasta (półprawda), i zatrzymał się, żeby zadzwonić do przyjaciółki i powiedzieć, że 
spóźni się na spotkanie (nieprawda, ale półtora na trzy to i tak niezły wynik).
   Gliniarze wiedzieli, że kłamie, ale nie mogli go złamać, a dzięki Ritchiemu i Jamalowi nie 
mogli podważyć faktów. Poza tym DeMarco był prawnikiem. Oświadczył, że pozwie ich do 
sądu, jeśli nie przestaną robić z niego mordercy. Ostatecznie zarekwirowali pistolet Sammy’ego 
Wiksa i napomnieli DeMarca, żeby nie wyjeżdżał z miasta.
   
   Kiedy DeMarco prostował wgnieciony błotnik, który wrzynał się w przednie koło, 
uświadomił sobie, że mimo późnej pory chętnie by z kimś porozmawiał. Właśnie zabił 
człowieka. Musiał podzielić się z kimś tym przeżyciem i usprawiedliwić to, co zrobił. Chciał też 
głębiej przeanalizować obojętność, jaką czuł po zastrzeleniu Johna Palmeriego. Odebrał życie 
istocie ludzkiej, więc powinien coś czuć - wyrzuty sumienia, smutek, cokolwiek. A tu nic. W 
głębi duszy czuł tylko dziwną drętwotę i chciał wbić tam igłę, żeby sprawdzić, czy zaboli.
   Jedyną osobą, która przychodziła mu na myśl, była Emma. Tylko ona spośród ludzi, jakich 
znał - oprócz ojca - zabiła człowieka.
   Wiedział, że nawet Emma musi kiedyś spać, ale gdy o trzeciej nad ranem otworzyła mu 
drzwi, nie wyglądała na wyrwaną z łóżka. Miała na sobie wyszywaną paciorkami bluzkę bez 
rękawów i skórzane spodnie, które całkiem dobrze na niej leżały. Za jej plecami DeMarco 
dostrzegł futerał wiolonczeli, a na grzbiecie dłoni czarny stempel, taki, jakimi znaczy się osoby, 
które zapłaciły za wstęp do nocnego klubu. Emma i wiolonczelistka uprawiały dubbing.
   Otworzyła usta, żeby rzucić kostyczną uwagę, lecz zanim się odezwała, DeMarco 
powiedział:
   - Zabiłem dzisiaj człowieka. Emma uniosła brwi.
   - Wejdź - powiedziała.
   Zaprowadziła go do salonu, i zniknęła na kilka chwil w głębi domu. Kiedy wróciła, nalała 
DeMarcowi burbona z lodem, a potem, ani razu nie przerywając, wysłuchała opowieści o tym, co 
mu się przydarzyło. DeMarco nie golił się od prawie doby i Emma nie mogła opędzić się od 
myśli, że wygląda dość brutalnie. Gdyby stojąc za maską samochodu, mierzył w nią z pistoletu, 
na pewno nie stawiałaby oporu. No, może próbowałaby się bronić, ale większość ludzi na jej 
miejscu postąpiłaby inaczej.
   Kiedy DeMarco skończył opowiadać, zapytała:
   - Kim był ten facet?
   - Posługiwał się nazwiskiem Robinson. Na prawie jazdy miał napisane, że mieszka w 
Waycross w Georgii. Może rano mogłabyś do kogoś zadzwonić i dowiedzieć się o nim czegoś 
więcej.
   - Jasne.
   Chwilę siedzieli w milczeniu, wreszcie Emma powiedziała: Oczywiście zdajesz sobie 
sprawę, że Billy nie padł ofiarą przypadkowego napadu rabunkowego. Pamiętasz telefony, które 
wykonał Estep dziś rano? Myślę, że najpierw zadzwonił do kogoś, żeby uzyskać zgodę na 
sprzątnięcie Billy’ego, a potem nagrał robotę temu całemu Robinsonowi.
   - Tak - zgodził się DeMarco. - Ktoś zapłacił Palmeriemu-Robinsonowi, żeby kropnął 
Billy’ego. Estep i facet, z którym współpracuje, prawdopodobnie Taylor, uznali, że Billy stał się 
niebezpieczny, bo zaczął się rozklejać. Więc Estep powiedział Billy’emu, żeby wieczorem 
pojechał do tego bankomatu na rogu, spotkał się z tym facetem i dał mu trochę pieniędzy.
   - Ale jak mu wytłumaczył konieczność spotkania z płatnym zabójcą? - zastanawiała się 
Emma.
   - Nie wiem. Pewnie wymyślił jakieś prawdopodobne kłamstwo, a naiwny Billy dał się 
nabrać. Wyszłoby to całkiem nieźle, gdyby nie ja. Znaleźliby Billy’ego w złej dzielnicy na 
chodniku obok bankomatu, z kwitem w dłoni, ale bez pieniędzy. W Waszyngtonie 
prawdopodobieństwo, że zabiją cię podczas rabunku, jest większe, niż że przejedzie cię autobus.
   - A ty zrobiłeś im jeszcze przysługę, eliminując zabójcę - dodała Emma. Nalał sobie następną 
whisky i powiedział cicho:
   - To przeze mnie Billy zginął.
   - O czym ty mówisz?
   Przycisnąłem go tak, jak kazał przewodniczący, a chłopak wpadł w panikę. Dlatego go zabili.
   - Być może, Joe, ale zginął przede wszystkim dlatego, że wplątał się w coś złego.
   - Oboje wiemy, że został do tego w jakiś sposób zmuszony. Billy Mattis był dobrym 
człowiekiem. Szkoda, że nie poznałaś jego żony, Emmo. Spodobałaby ci się. Pewnie już wie o 
śmierci Billy’ego i wypłakuje oczy z żalu. Na pewno mogłem zrobić coś, żeby temu zapobiec.
   - Billy powinien był przyznać się do wszystkiego, kiedy miał szansę - powiedziała Emma. 
Dla niej zawsze wszystko było czarne albo białe; szarości i światłocienie były dobre dla ludzi na 
niższym szczeblu rozwoju. Tak, pewnie masz rację - przyznał DeMarco. - Śmierć Billy’ego 
tłumaczy również to, co robił dziś wieczorem Estep.
   - A co robił?
   - Kiedy czekałem na przyjazd policji, zadzwoniłem do Mike’a. Śledził Estepa. Powiedział, że 
jakąś godzinę przed śmiercią Billy’ego poszedł do baru na K Street. Ponoć zrobił tam z siebie 
kompletnego wała. Hałasował, narąbał się jak stodoła i podrywał wszystkie babki w lokalu, 
nawet te, które były z facetami. Postawił wszystkim kolejkę, a dziesięć minut później wdał się z 
kimś w bójkę. Barman wywalił go z knajpy około północy.
   - No tak. Zapewnił sobie murowane alibi.
   DeMarco pokiwał głową.
   - Mike słyszał, jak Estep mówił, że jutro wynosi się z Waszyngtonu i wraca do Georgii. 
Dlatego postawił wszystkim kolejkę: żeby uczcić wyjazd.
   - Chcesz, żeby Mike pojechał za nim? - spytała Emma.
   - Nie ma mowy. Ci ludzie to mordercy. Zamierzam zmusić Banksa, żeby wreszcie przekazał 
sprawę FBI, a jak nie, to powiadomię o wszystkim prasę.
   - Wątpię, żeby to było takie proste, Joe.
   - A właśnie, że będzie - odparł. Dokończył drinka i odstawił szklankę. - Już późno - 
powiedział - pójdę i pozwolę ci się trochę przespać.
   - Coś cię gryzie, Joe?
   DeMarco milczał chwilę, a potem spytał:
   - Emmo, ilu ludzi zabiłaś?
   - Chyba nie oczekujesz, że ci odpowiem?
   - Nie, chyba nie. Ale jak się z tym czułaś? Czy miałaś wyrzuty sumienia? 
   Jej odpowiedź kompletnie go zaskoczyła.
   - Tak, za każdym razem. Może jednak w życiu Emmy było miejsce na szarości i 
światłocienie.
   - To dlaczego ja nic nie czuję? Odebrałem człowiekowi życie. I to człowiekowi, którego 
kiedyś znałem. Powinienem czuć wyrzuty sumienia. Ale nie czuję. Kiedyś zastanawiałem się, jak 
ojciec mógł to robić, jak mógł żyć ze świadomością, że kogoś zabił. Może on też nic nie czuł.
   Emma pokręciła głową. Joe, przeżyłeś szok, jesteś zmęczony. Nie jesteś psychopatą. Nie 
jesteś swoim ojcem.
   DeMarco wstał.
   - Muszę się zbierać.
   - Zostań u mnie na noc - zaproponowała. Jest późno, a poza tym piłeś.
   - Nie mogę. Muszę zdążyć na poranny samolot do Nowego Jorku.
   - Do Nowego Jorku? Po co?
   
   

Rozdział 26
   
   Stary usłyszał dzwonek. Ze stęknięciem podniósł się z fotela i wolnym krokiem ruszył do 
drzwi. Przez nylonową siatkę widział mężczyznę stojącego na ganku, ale blask słońca za plecami 
przybysza uniemożliwiał rozpoznanie rysów twarzy. Pewnie jakiś cholerny domokrążca, 
pomyślał stary, nadgorliwy dupek, który zignorował tabliczkę AKWIZYTOROM DZIĘKUJEMY. Był 
parę metrów od drzwi, gdy stanął jak wryty i otworzył usta ze zdumienia. O mało się nie 
przeżegnał; tylko duma nie pozwoliła mu ruszyć ręką.
   - Gino? To ty? - spytał drżącym głosem.
   - Nie, panie Taliaferro, to nie Gino. To jego syn. Joe. Stary roześmiał się chrapliwie.
   - Cholera! Nastraszyłeś mnie jak wszyscy diabli. Myślałem, że to duch. Całe szczęście, że 
mam raka, a nie kłopoty z sercem.
   - Mogę wejść, panie Taliaferro?
   - Wejść? - powtórzył Carmine Taliaferro, wciąż zszokowany. - Tak, jasne. Wejdź. - 
Otworzył przed gościem drzwi. - Chodź, chodź.
   Stary capo bardzo schudł, odkąd DeMarco widział go po raz ostatni na pogrzebie swojego 
ojca. Carmine Taliaferro, którego pamiętał, był zawsze przy tuszy - za dużo wspaniałego 
spaghetti żony, żartował - a człowiek, którego zobaczył, wyglądał jak żywy szkielet. Ale oczy 
wciąż miał takie same: najbardziej lodowate oczy, jakie młody Joe DeMarco kiedykolwiek 
widział. Rak nie zmienił tych oczu; zawsze należały do trupa.
   Taliaferro miał na sobie błękitną koszulą z krótkimi rękawami, za luźne szare spodnie od 
starego garnituru i brązowe kapcie. Resztki siwych włosów na pokrytej wątrobianymi plamami 
czaszce sterczały jak naelektryzowane. Trudno było uwierzyć, że kiedyś ten człowiek budził 
strach w całym Queens.
   - Jestem już na emeryturze - powiedział, gdy DeMarco szedł za nim słabo oświetlonym 
korytarzem.
   - Domyśliłem się - odparł Joe - kiedy nie zobaczyłem za ogrodzeniem żadnych goryli.
   Taliaferro parsknął śmiechem.
   - Teraz nikomu nie chciałoby się marnować na mnie kuli. Wystarczy poczekać parę 
miesięcy.
   Weszli do salonu pełnego staromodnych ciężkich mebli z ciemnego drewna. Na półce nad 
kominkiem i stolikach stały dziesiątki czarnobiałych zdjęć wielkiej mafijnej rodziny Taliaferra. 
W rogu stał stary dziewiętnastocalowy telewizor, a beżowy niegdyś dywan był przetarty niemal 
do cna. DeMarco zauważył małe rozdarcie w jednej z poduszek sofy, na której usiadł.
   Taliaferro mieszkał w robotniczej dzielnicy w skromnym jednorodzinnym domku z trzema 
sypialniami; sąsiadami gangstera byli sztywniacy zarabiający na chleb uczciwą pracą. Taliaferro 
przeżył w tym domu pięćdziesiąt lat i jak większość starych ludzi nie widział powodu, żeby 
zmieniać cokolwiek w swoim życiu u progu śmierci. DeMarco wiedział, że jego majątek liczy się 
w milionach.
   Taliaferro opadł ciężko na obity brązową skórą fotel. Obok fotela stała zielona butla z 
tlenem.
   - Zaproponowałbym ci kawę - powiedział - ale żona poszła do kościoła. Zapala dla mnie 
cholerne świeczki, jakby Bóg nie widział w ciemności.
   - Nic nie szkodzi, panie Taliaferro. Nie mam ochoty na kawę.
   Mafioso popatrzył na niego uważnie.
   - Ale czegoś jednak chcesz. Po tych wszystkich latach nie zjawiłeś się tu dlatego, że 
martwisz się o moje zdrowie. Więc czego chcesz, dzieciaku Gina?
   DeMarco pokiwał głową, zadowolony, że stary drań darował sobie wspominki.
   - Chcę się dowiedzieć...
   - Miałem na ciebie oko - przerwał mu Taliaferro. Wiem, że pracujesz dla Kongresu, ale 
cienko przędziesz. Mój rzeźnik zarabia więcej od ciebie. Mogłeś mieć dobre życie, ale nie 
chciałeś mieć z nami nic wspólnego, co?
   - To prawda, i nadal nie chcę.
   Taliaferro roześmiał się zgrzytliwie.
   - Zupełnie jak twój staruszek. Nie ustąpi ani o milimetr, chociaż przyszedł prosić o 
przysługę.
   - Możliwe, że to ja robię panu przysługę - odparł DeMarco, mając nadzieję, że się myli.
   - To by dopiero było. Więc czego chcesz?
   - Chcę zapytać o Johna Palmeriego.
   - Palmeri! Ten pierdolony kutas! Czemu się nim interesujesz? Gniew Taliaferra zaskoczył 
DeMarca. Palmeri najwyraźniej wypadł z łask. To dobry znak.
   - Chcę się dowiedzieć, dla kogo teraz pracuje.
   - Gdybym to wiedział, natychmiast straciłby pracę - odparł Taliaferro. - Palmeri wsypał nas 
federalnym jakieś sześć, siedem lat temu. Przez niego trzech moich ludzi trafiło do kicia. 
Pamiętasz Schmidta, tego chudego szkopa, który prowadził mi księgowość? - DeMarco pokiwał 
głową. - Jego i dwóch innych. Schmidt umarł za kratkami. Trafiłbym tam razem z nim, ale 
Palmeri nie miał na mnie dowodów. Skurwiel! Potem załatwili mu zniknięcie.
   - Kto?
   - No wiesz, federalni. Objęli go programem ochrony świadków. I słusznie. Gdyby nie, to... - 
Taliaferro nie dokończył. Nawet stojąc nad grobem, nie zamierzał powiedzieć niczego, co by go 
obciążyło.
   - Palmeri posługiwał się nazwiskiem Robinson - powiedział DeMarco. - Mieszkał w 
Waycross w Georgii.
   - W Georgii? Był tam przez cały czas?
   - Nie wiem, od jak dawna tam przebywał. Miałem nadzieję, że pan mi to powie.
   - Georgia. Nic dziwnego, że nie mogliśmy go znaleźć. To tak, jakby żył na pierdolonym 
Księżycu - zauważył Taliaferro. - Czemu interesujesz się Palmerim?
   DeMarco zawahał się. Fakt, że Palmeri zabił Billy’ego Mattisa, można było różnie 
interpretować, ale istniała możliwość, że mafia zaangażowała się w jakiś sposób w zamach na 
prezydenta. Gdyby tak było, a on dałby do zrozumienia, że grzebie w tej sprawie, wkrótce 
mógłby być martwy jak Billy Mattis.
   Ale DeMarco wiedział coś, czego nie wiedział Oliver Stone. Ludzie tacy jak Carmine 
Taliaferro nie zabijali nawet gliniarzy, a co dopiero mówić o prezydentach. Mafijne rodziny były 
teraz pod takim ostrzałem, że nigdy nie zrobiłyby niczego równie głupiego - ani równie 
wielkiego. Mafia nie snuła wielkich planów. Zajmowała się lichwą, prostytucją i rabowaniem 
towaru z ciężarówek. No i narkotykami. Ale operowała na małą skalę; dopiero gdy zsumowało 
się wszystko, były z tego większe pieniądze. Zabójstwo prezydenta - bez względu na problemy, 
jakich przysparzałby organizacjom przestępczym Biały Dom - nie było w mafijnym stylu. Tak 
przynajmniej uważał DeMarco; i niech Bóg ma go w opiece, jeśli się mylił.
   - Palmeri zastrzelił w Waszyngtonie agenta Secret Service, którego znałem - powiedział. - 
Próbuję dowiedzieć się dlaczego.
   - Z Secret Service? Co za dureń. I szukasz Palmeriego, bo ten agent był twoim kumplem?
   - Nie, nie szukam go, panie Taliaferro. Palmeri nie żyje. Zabiłem go. - Nie chciał tego 
mówić, ale wiedział, że stary mafioso i tak by się dowiedział.
   - Ty, cholerny urzędnik państwowy, zabiłeś Johnny’ego Palmeriego?! Gdyby nie było tak 
wcześnie, wypilibyśmy za to.
   DeMarco milczał.
   - Dlaczego go zabiłeś? - zapytał Taliaferro, z jego trupich oczu znikła wesołość.
   - Po prostu znalazłem się w złym miejscu w niewłaściwym czasie odparł DeMarco. Zdawał 
sobie sprawę, że Taliaferro zdobędzie raport policyjny, może nawet wyśle kogoś, żeby 
porozmawiał z gliniarzami, którzy go przesłuchiwali, ale nie dowie się niczego ponad to, co on 
zeznał na posterunku.
   Taliaferro spojrzał na syna podobnego do jednego z najbardziej bezwzględnych morderców, 
jakich znał.
   - W złym miejscu - mruknął. - Też mi coś. DeMarco zignorował szyderstwo w jego głosie.
   - Pomoże mi pan czy nie? - spytał.
   - Jak miałbym ci pomóc? Przecież już ci mówiłem, że nas wsypał. DeMarco nie 
odpowiedział; po prostu patrzył na starego capo. - A zresztą, czemu miałbym ci pomagać? Żeby 
się odwdzięczyć za wszystkie przysługi, które oddałeś mi przez lata? A może myślisz, że jestem 
ci coś winien za twojego ojca?
   - Nie, nie dlatego, że jest mi pan cokolwiek winien - odparł DeMarco. - Po prostu dlatego, że 
to jest słuszne.
   Taliaferro parsknął śmiechem. - „To jest słuszne”. Co za bzdury. Długą chwilę patrzył 
DeMarcowi w oczy, jakby czekał, aż ten zacznie błagać. Wiedział jednak, że Joe tego nie zrobi.
   - Dobra rzekł wreszcie. - Zadzwonią do paru ludzi. Daj mi numer telefonu, pod którym 
mógłbym cię złapać.
   Kiedy DeMarco ruszył do wyjścia, stary roześmiał się i powiedział do jego pleców:
   - Więc dzieciak Gina jednak wdał się w ojca.
   
   

Rozdział 27
   
   W czasie lotu do Waszyngtonu DeMarco przejrzał „Washington Post”, żeby sprawdzić, czy 
wiadomość o śmierci Billy’ego Mattisa trafiła do gazet. Spodziewał się, że to sensacja na 
pierwszą stronę, więc zaskoczyło go, kiedy znalazł tylko małą notatkę na drugiej stronie działu 
miejskiego. Podano w niej, że mężczyzna został zabity przez rabusia przy bankomacie, gdy 
wybierał pieniądze, a przypadkowy przechodzień interweniował i zastrzelił mordercę. Nazwisko 
ofiary nie zostanie ujawnione do czasu powiadomienia najbliższej rodziny.
   DeMarco zrozumiał, co się stało. Billy zginął około dziesiątej wieczorem, a detektywi 
przesłuchiwali jego i dwóch nastolatków prawie do drugiej w nocy. Prawdopodobnie żona 
Billy’ego dostała zawiadomienie i zidentyfikowała zwłoki dopiero rano, może nawet później.
   Ale pewnie jeszcze dzisiaj nazwisko Billy’ego zostanie podane do wiadomości publicznej, a 
żądni sensacji dziennikarze skojarzą mężczyzną zastrzelonego w południowo-wschodniej 
dzielnicy z agentem Secret Service, który ochraniał prezydenta nad rzeką Chattooga. Od 
znalezienia zwłok Harolda Edwardsa minęło jedenaście dni, a media nie kwestionowały 
komunikatu FBI, że Edwards działał sam. Teraz, gdy zabito Mattisa, armia dziennikarzy obiegnie 
Gmach Hoovera i zaczną się dopytywać, czy śmierć Billy’ego ma związek z zamachem. FBI 
prawdopodobnie zaprzeczy, ale i tak rozmaite teorie spiskowe zaczną się pojawiać jak grzyby po 
deszczu.
   Na szczęście DeMarco był prawie pewny, że nie będzie więcej niepokojony przez policję. 
Poprzedniej nocy w południowo-wschodniej dzielnicy Waszyngtonu popełniono sześć innych 
morderstw, więc przeciążeni pracą detektywi nie mieli czasu na zajęcie się niewinnym, choć 
zagadkowym, przechodniem.
   
   DeMarco wszedł do domu i sprawdził automatyczną sekretarkę. Cztery wiadomości były od 
Banksa, wszystkie z tym samym przesłaniem: Rusz dupę do mojego biura i opowiedz, co się 
stało Mattisowi. Joe chciał oddzwonić do generała, ale po chwili zmienił zdanie. Niech się trochę 
podenerwuje, w końcu to on wpakował go w ten bajzel.
   Piąta wiadomość była od Taliaferra. DeMarco zerknął na zegarek: minęły zaledwie cztery 
godziny od jego rozmowy z umierającym mafiosem. Wiadomość była krótka: Mam to, czego 
chcesz, pieprzony niewdzięczniku.
   
   - Palmeri pracował dla jednego gościa z Waycross - powiedział Taliaferro. - Facet nazywa 
się Junior Custis i zbiera haracz ze wszystkich tamtejszych knajp. To, co zwykle: hazard, dziwki, 
takie rzeczy. Płotka. Mój człowiek mówi, że ten Custis używał Palmeriego do brudnej roboty.
   - Jakiej? - zapytał DeMarco.
   - Mam ci to przeliterować?
   - Chce pan powiedzieć, że Departament Sprawiedliwości objął gangstera i mordercę 
programem ochrony świadków, a potem pozwolił mu dalej zabijać?
   Taliaferro parsknął śmiechem.
   - To był jedyny fach, który ten kutas znał. A może Departament Sprawiedliwości nie 
wiedział, co robił. Palmeri ożenił się z dziewczyną stamtąd, która miała motel. Zawsze 
utrzymywała go jakaś kobieta, nawet kiedy pracował dla nas. W każdym razie pomagał jej 
trochę, więc miał jawne źródło dochodu.
   - Ale miejscowi gliniarze musieli coś wiedzieć o jego związkach z Custisem.
   Może i tak, ale gdyby go sprawdzili w bazie danych, natknęliby się na mur. Departament 
Sprawiedliwości nie mówi FBI, kogo objął swoim programem w FBI jest za dużo przecieków - a 
tym bardziej nie informuje o tym lokalnych gliniarzy. Tak długo, jak długo Palmeriego za nic nie 
aresztowano - a nie aresztowano, bo był ostrożny - prawa ręka Wuja Sama jak zwykle nie 
wiedziała, co robi lewa.
   - Czy pański człowiek dowiedział się, dlaczego Palmeri zabił agenta Secret Service?
   - Nie. Dla niego to bez sensu. Może ten agent próbował rozpracować operacje Custisa?
   - Nie, to nie był agent tego rodzaju.
   - No cóż, mój człowiek mówi, że Palmeri nie pracował tylko dla Custisa. Był wolnym 
strzelcem.
   - Więc kiedy zabił agenta Secret Service, działał albo na zlecenie Custisa, albo kogoś 
innego?
   - Mój człowiek uważa, że na pewno nie na zlecenie Custisa. Ktoś inny go wynajął, żeby 
pozbyć się twojego chłopca.
   Mój człowiek, twój chłopiec. Jezu, pomyślał DeMarco.
   - Czy może pan się dowiedzieć kto?
   - Próbowałem. Mój człowiek mówi, że Palmeri był zawsze ostrożny, gdy coś ustawiał. W 
ogóle bardzo rzadko opuszczał okolicę, a kiedy już to robił, nigdy nie jechał do żadnego dużego 
miasta na Północy. Jeżeli brał robotę poza Waycross, to zawsze gdzieś na Południu, w Missisipi, 
Teksasie i podobnych zadupiach. Nie mam pojęcia, co ten kutas robił w Waszyngtonie.
   To znaczy, że ktoś sporo mu zapłacił, pomyślał DeMarco. Zastanawiał się jeszcze chwilę, ale 
nie przyszło mu do głowy już żadne pytanie.
   - Dziękuję za pomoc, panie Taliaferro. Doceniam to.
   - Może kiedyś mi się odwdzięczysz.
   - Nie liczyłbym na to.
   Taliferro się roześmiał.
   - Szkoda, że nie pożyję trochę dłużej. Chętnie bym zobaczył, co z ciebie wyrośnie. Nie 
możesz uciec od własnej krwi, dzieciaku Gina.
   
   Drzwi otworzyła tęga siwiejąca kobieta. DeMarco pokazał jej swoją kongresową przepustkę i 
oświadczył, że jest „z rządu” i musi porozmawiać z panią Mattis.
   Istniała szansa, że Billy zwierzał się żonie. Darcy Mattis pewnie szaleje z rozpaczy i 
oszukuje samą siebie, że jeśli nie uwierzy w tę straszną wiadomość, jaką jej przekazano, 
wszystko pryśnie niczym zły czar i ukochany Billy wróci do domu. Joe, choć świadomy, że 
zachowuje się jak ostatni kutas, zamierzał wykorzystać sytuację i przesłuchać Darcy właśnie 
teraz. Kobieta zerknęła na jego identyfikator, a potem na jego kamienną twarz.
   - Czy nie mógłby pan przyjść później? Ona jest w okropnym stanie. A pani kim jest? - spytał 
DeMarco. Musiał się upewnić, że kobieta nie jest pielęgniarką z Secret Service.
   - Jestem sąsiadką z naprzeciwka. Nazywam się Dottie Parker. Kiedy policja przyjechała dziś 
o piątej rano, najpierw przyszli do mojego domu. Zapytali, czy jestem przyjaciółką Darcy i czy 
mogłabym z nią zostać po tym, jak jej powiedzą, co się stało. Oczywiście zgodziłam się, ale...
   DeMarco, dowiedziawszy się, że kobieta jest zwykłą obywatelką, którą może bezkarnie 
usadzić w kącie, powiedział:
   - Muszę porozmawiać z panią Mattis jak najszybciej. To sprawa wagi państwowej.
   Dottie Parker - porządna, przepełniona współczuciem kobieta - odparła:
   - Oczywiście, rozumiem. Darcy siedzi na patio. Próbowałam ją namówić, by weszła do 
środka i napiła się herbaty, ale ona ani drgnęła.
   Darcy Mattis siedziała na składanym aluminiowym krześle, ubrana w dżinsy i brązowy 
sweter założony na biały podkoszulek. Jasne włosy miała ściągnięte w koński ogon. Było 
pochmurno i zimno jak na koniec lipca, ale nie aż tak, żeby potrzebowała swetra. DeMarco 
domyślił się, że sweter należał do jej męża; był czymś, co zatrzymało jego ciepło i zapach, 
czymś, w co mogła się wtulić jak kiedyś w jego ramiona.
   Kiedy widział ich razem, przypominali mu Jasia i Małgosię tulących się do siebie w domu 
Baby Jagi. Teraz Baba Jaga pożarła Billy’ego.
   Nie czekając na zaproszenie, DeMarco przysunął sobie krzesło i usiadł obok Darcy. 
Odwróciła głowę, dopiero gdy krzesło zgrzytnęło o podłogę. Oczy miała zaczerwienione i 
szkliste.
   - Pani Mattis powiedział miękko czy pamięta mnie pani?
   Wolno skinęła głową.
   - Był pan tu przedwczoraj. Doprowadził pan Billy’ego do pasji.
   Bardzo mi przykro z powodu tego, co spotkało pani męża, pani Mattis. Był dobrym 
człowiekiem. Nie niepokoiłbym go, gdyby to nie było ważne.
   - Wie pan, że ten drań zabił Billy’ego dla stu dolarów?
   - Tak. - DeMarco nie chciał jej mówić, że widział śmierć jej męża.
   - Nigdy nie używał karty do bankomatu. Nigdy. Miał ją tylko na wszelki wypadek, na 
przykład kiedy był w podróży i potrzebował czegoś, co zapomniałam zapakować. Ale nigdy nie 
używał jej w mieście. Czemu, na Boga, zatrzymał się przy bankomacie wczoraj wieczorem?
   - Nie wiem, pani Mattis.
   - Walczył na wojnie i nie zginął. A teraz zabili go, gdy brał pieniądze z jednej z tych maszyn 
z gotówką. Bóg lubi z nas kpić.
   Łzy wypłynęły z kącików jej oczu i stoczyły się po policzkach.
   - Pani Mattis, muszę pani zadać kilka pytań. To dotyczy...
   - Myśli pan, że Billy wiedział coś o tym, co się stało tamtego dnia nad rzeką Chattooga.
   - Tak - przyznał DeMarco. - Nie sądzę, żeby Billy zrobił coś złego - skłamał - ale uważam, 
że wiedział o czymś i bał się o tym mówić.
   - Billy nie bał się niczego! - wykrzyknęła Darcy Mattis. Iskierka gniewu błysnęła w jej 
załzawionych błękitnych oczach, ale szybko zgasła. Znów wpatrzyła się we wspomnienia, które 
tylko ona mogła zobaczyć.
   - Czy zna pani człowieka, który nazywa się Dale Estep? - spytał DeMarco.
   - Nie.
   - A Maxwella Taylora z Folkston w Georgii?
   - Nie. Billy nigdy nie opowiadał o nikim ze swoich rodzinnych stron, poza matką. Nie lubił 
miasta, w którym się wychował. Nigdy nie byliśmy razem w Folkston.
   Cofnęła się w głąb siebie, rozmyślając o wszystkim, czego już nigdy nie zrobi z mężem.
   - Czy przyzwyczajenia albo sposób bycia Billy’ego zmieniły się w ciągu ostatnich dwóch 
miesięcy? - spytał DeMarco.
   - Nie rozumiem, co ma pan na myśli.
   - Może robił coś, co było dla niego nietypowe.
   Pokiwała głową.
   - Od czerwca często późno wracał z pracy. Wcześniej bardzo rzadko zostawał po godzinach.
   - Czy mówił pani, co robił?
   - Tak, mówił, że korzysta z komputera w pracy, a wieczorem jest mniej ludzi w sieci.
   - Czy powiedział, po co korzystał z komputera?
   - Nie. I pewnie nawet tego by nie powiedział, gdybym się nie wściekała, że zostaje tak długo. 
Nie mogłam tego zrozumieć. Billy i ja mówiliśmy sobie wszystko. Nigdy nie miał przede mną 
tajemnic, a przez ostatnie miesiące był taki... skryty. - Zaniosła się szlochem i dodała: - Boże, 
wybacz mi, myślałam, że ma romans.
   - Ale nie chciał pani powiedzieć, co go gnębi? 
   - Nie.
   - Kiedy zaczął być skryty?
   - Nie pamiętam dokładnie.
   - Może wtedy, gdy został przydzielony do osobistej obstawy prezydenta?
   Spojrzała na DeMarca zaskoczona.
   - Tak, to zaczęło się właśnie wtedy. Sądziłam, że będzie szczęśliwy z powodu awansu. I na 
początku był, ale potem chodził jak struty. Myślałam, że czuje się przytłoczony 
odpowiedzialnością.
   - Ale nie powiedział, co go dręczy?
   - Nie. Już panu mówiłam. Dlaczego zadaje pan te wszystkie pytania? O co go 
podejrzewacie?
   DeMarco udał, że nie usłyszał pytania, i powiedział:
   - Skoro nie zwierzał się pani, może jest ktoś inny, z kim mógł rozmawiać, gdy coś go 
martwiło?
   - Nie - odparła, a po chwili dodała: - Może z matką. Byli sobie naprawdę bliscy.
   DeMarco przypomniał sobie billing telefoniczny, z którego wynikało, że w czerwcu Billy 
wiele razy dzwonił do matki.
   - Czy Billy mógł się zwierzać panu Donnelly’emu? - spytał.
   - Komu?
   - Patrickowi Donnelly’emu, szefowi Secret Service.
   - Nie. Wątpię, żeby w ogóle znał szefa.
   - Ale to Donnelly załatwił Billy’emu przeniesienie do zespołu ochrony prezydenta.
   Darcy wzruszyła ramionami. Może i tak. Billy był zaskoczony, gdy dostał to przeniesienie. 
Powiedział, że pominięto wielu starszych od niego stażem. Nie wiem, dlaczego wybrano właśnie 
jego, ale wiem, że nie był zaprzyjaźniony z panem Donnellym.
   Gdy DeMarco zastanawiał się nad następnym pytaniem, powiedziała:
   - Wie pan, myśleliśmy o adopcji. Nie mogę mieć dzieci, a Billy tak bardzo pragnął syna. 
Chciał chłopca, żeby chodzić z nim na ryby.
   W oczach Darcy znowu pojawiły się łzy, które stoczyły się po twarzy i spadły na ziemię jak 
niewysłuchane modlitwy. DeMarco nic mógł dłużej tego znieść. Wstał, położył rękę na jej 
ramieniu i powiedział miękko:
   - Przykro mi, pani Mattis. Bardzo pani współczuję.
   Zostawił ją samą na patio, otuloną w sweter męża i zarazem pewną, że nic jej już nigdy nie 
ogrzeje.
   
   

Rozdział 28
   
   - Co się stało z Mattisem, do kurwy nędzy?! - wykrzyknął Banks, gdy tylko DeMarco 
przestąpił próg jego gabinetu. Joe wszystko mu opowiedział. Omówił tajemnicze powiązania 
Dale’a Estepa z Billym Mattisem, wojskową przeszłość Estepa, a także niejasne więzi łączące ich 
obu z multimilionerem z Georgii. Wyjaśnił, jak Estep zlecił zabicie Mattisa Palmeriemu.
   - Cholerny, Estep - mruknął Banks. - Kiedy FBI odkryło, że zamachowiec przez parę dni 
ukrywał się w tej norze, od razu wiedziałem, że to musi być wojskowy. Ale co go łączy z 
Edwardsem? Pomagał mu?
   DeMarco wstał z krzesła, podszedł do okna i spojrzał na majaczącą w oddali sylwetkę 
Białego Domu. Gazety pisały, że prezydent wraca do swoich obowiązków: pracuje kilka godzin 
dziennie, dochodząc do zdrowia. Potem popatrzył na Banksa, który wciąż zastanawiał się nad 
tym, co usłyszał.
   - Możliwe, że Edwards nie miał nic wspólnego z zamachem.
   - O czym ty mówisz?
   Sam fakt znalezienia martwego Edwardsa i listu, w którym przyznał się do winy, nie 
oznacza, że możemy zapomnieć o wszystkim, co wiemy. Wiemy o liście z ostrzeżeniem, który 
prawdopodobnie napisał Billy Mattis. A wiemy również, że śmierć Mattisa nie była 
przypadkowa.
   - I co z tego?
   - Zanim tu przyszedłem, rozmawiałem z żoną Mattisa. Powiedziała, że przed zamachem mąż 
przesiadywał w pracy do późna, bo chciał korzystać z komputerów Secret Service. Wtedy nic mi 
to nie mówiło, ale teraz coś sobie uświadomiłem. Myślę, że Billy próbował znaleźć, albo został 
zmuszony do znalezienia, kogoś takiego jak Harold Edwards. Kogoś, kto został przez Secret 
Service zidentyfikowany jako zagrożenie dla prezydenta. Uważam, że Billy znalazł idealnego 
kozła ofiarnego, a Estep wykradł broń z jednostki, w której Edwards służył, i to właśnie on 
pociągnął za spust nad rzeką Chattooga. Po zamachu Estep albo facet, który zastrzelił Billy’ego, 
zabił Edwardsa i podłożył w jego domu dowody winy.
   - To tylko gdybanie - zauważył Banks.
   - Zgadza się, panie generale - odparł DeMarco - i właśnie dlatego musi pan porozmawiać z 
FBI. Muszą poznać wszystkie fakty. Trzeba im powiedzieć o anonimowym liście, o Estepie i o 
Taylorze. Jeśli Edwards nie miał nic wspólnego z zamachem, istnieje niebezpieczeństwo, że 
ludzie, którzy chcieli zamordować prezydenta, spróbują jeszcze raz.
   Banks nie odpowiedział. Zdjął okulary i przetarł szkła. Bez okularów wyglądał dziwnie 
bezbronnie. Jak stary orzeł o słabym wzroku.
   Poprosił DeMarca o prześwietlenie Billy’ego Mattisa, bo dręczyło go, że nie zareagował na 
anonimowy list tak, jak powinien. Ale nawet po tym, co DeMarco właśnie mu powiedział, bał się 
ujawnić fakt, że nie poinformował o liście FBI. To bowiem mogło zrujnować jego karierę 
polityczną.
   Założył okulary, popatrzył na DeMarca, a potem przekręcił się na krześle i spojrzał na 
wiszącą za biurkiem fotografię World Trade Center.
   - Masz rację - powiedział. - Załatwmy to wreszcie, jak trzeba.
   
   

Rozdział 29
   
   Gdy DeMarco zobaczył, że w gabinecie Simona Walla siedzi Patrick Donnelly, od razu się 
zorientował, że dostaną z generałem po tyłkach. Banks nie zaprosił Donnelly’ego na spotkanie z 
prokuratorem generalnym, a więc uczynił to sam prokurator. Donnelly, Simon Wall i trzeci 
mężczyzna w pokoju, dyrektor FBI Kevin Collier, zachowywali się jak dobrzy kumple. Kiedy 
DeMarco i Banks weszli, usłyszeli końcówkę snobistycznej rozmowy o cenach członkostwa w 
klubie golfowym. Wyglądało na to, że w Bretton Woods podniesiono ceny, zaniżając 
jednocześnie standardy. Ciężkie jest brzemię białego człowieka.
   Gdy tylko Banks zobaczył Donnelly’ego, spytał:
   - Co pan tu robi, panie Donnelly?
   Zanim Donnelly zdążył zareagować, odezwał się Simon Wall:
   - Zaprosiłem go, panie generale. - Miał uspokajający głos negocjatora, który uzgadnia 
warunki uwolnienia zakładników. - Kiedy pan zadzwonił i powiedział, że chce omówić sprawę 
zamachu na prezydenta, uznałem, że dobrze będzie, jeśli skorzystamy z... doświadczenia Pata.
   Simon Wall miał lśniące kasztanowe włosy i okulary w ciemnej oprawce, które powiększały 
wodniste piwne oczy. Przed mianowaniem na urząd prokuratora generalnego był sekretarzem 
partii i chodziły słuchy, że w następnych wyborach ma szanse na wiceprezydenturę. Wall był 
polityczną hybrydą, która umie przetrwać w każdym środowisku. Jako zwierzę zaopatrzone 
zarówno w płuca, jak i skrzela mógł żyć na lądzie albo w wodzie, a gdy nagle zabrakło 
powietrza, potrafił wstrzymać oddech na dłużej niż jakikolwiek inny gatunek.
   - Mam lepsze pytanie. Co pan tu robi? - powiedział Donnelly i z gniewną miną wskazał 
palcem DeMarca. DeMarca po raz kolejny uderzyła dysproporcja między wredną gębą 
Donnelly’ego a jego drobną posturą. Wyglądał jak lalka, której ktoś zatknął na tułowiu złą głowę.
   Głowa Banksa obróciła się błyskawicznie ku Donnelly’emu. 
   - To ja zwołałem spotkanie - odparł - i nie muszę się tłumaczyć, kogo zaprosiłem i dlaczego.
   Prokurator generalny, wciąż odgrywając rolę mediatora, znów zabrał głos:
   - Pat, jestem przekonany, że pan generał miał dobry powód, by przyprowadzić tu pana 
DeMarca. - Spoglądając na Joego, dodał: - Jestem pewien, że pan DeMarco zatrzyma to, co tu 
usłyszy, tylko dla siebie. Czyż nie, panie DeMarco?
   - Tak jest, proszę pana - odparł Joe. Nie podobało mu się, że Wall zna jego nazwisko. 
Usiłował przekonać Banksa, że nie przyda się na naradzie, ale generał nalegał. DeMarco 
podejmował wielkie ryzyko. Powinien był porozmawiać z przewodniczącym, zanim rozmówił 
się z Banksem, a już z pewnością powinien zawiadomić Mahoneya o spotkaniu z prokuratorem 
generalnym. Stare urzędnicze porzekadło mówi: lepiej najpierw pytać o pozwolenie, niż potem 
błagać o litość. DeMarco postąpił wbrew fundamentalnej zasadzie biurokracji i miał nadzieję, że 
nie zapłaci za to posadą.
   DeMarco i Banks usiedli przy okrągłym stole konferencyjnym.
   - Może pan zacznie, generale - poprosił Simon Wall. - Przez telefon powiedział pan, że FBI 
nie bierze pod uwagę pewnych ważnych informacji i pragnie pan, żebyśmy z Kevinem 
skorzystali z pańskiej... wiedzy.
   - Mogę się mylić - powiedział Banks - ale sądzę, iż istnieje możliwość, że Edwards nie był 
zamachowcem, a jeśli był, to nie działał sam.
   Dyrektor FBI Kevin Collier był postawnym mężczyzną przed sześćdziesiątką. Miał 
wyłupiaste oczy i twarz, która przypominała pysk buldoga. Collier nie był tak zręcznym 
politykiem jak Simon Wall, ale miał dość rozumu, by wiedzieć, że wyniki w zwalczaniu 
przestępczości są mniej ważne niż to, z kim gra się w golfa.
   - Wybaczy pan, generale, ale dowody przeciwko Edwardsowi są po prostu przytłaczające - 
powiedział. - Facet zostawił odręczny list, w którym przyznał się do winy. - Zaśmiał się z 
afektacją i dodał: - Czego jeszcze pan pragnie? Żeby zmartwychwstał i złożył zeznania?
   Banks zignorował żart Colliera i mruknął do DeMarca:
   - Powiedz im, co mamy.
   DeMarca nie podobało się, że został postawiony do raportu, ale odchrząknął i powiedział:
   - Przed zamachem pan generał otrzymał list, który mógł być napisany tylko przez agenta 
Secret Service. Napisano go na urzędowej papeterii Secret Service i doręczono w poczcie 
kurierskiej. Treść...
   - No tak, list - prychnął Donnelly, spoglądając na Colliera. Było oczywiste, że zdążył już 
omówić sprawę listu z Wallem i Collierem, a DeMarco wyobrażał sobie, jaki nadał jej sens. 
Banks też się zorientował, co jest grane.
   - Ma pan coś do powiedzenia, Donnelly? - warknął, odwracając się gwałtownie do szefa 
Secret Service.
   - Nie. - Donnelly rozłożył ręce, jakby dawał za wygraną. Jeśli nadal pragnie pan wierzyć, że 
w tym liście było choć ziarno prawdy, to w żaden sposób pana od tego nie odwiodę.
   Zanim Banks zdążył odpowiedzieć, prokurator generalny znów zabrał głos:
   - Panie generale, proszę, pozwólmy panu DeMarcowi kontynuować.
   DeMarco podjął przerwany wątek. Opowiedział o liście i o tym, jak Banks, z pomocą 
Donnelly’ego, wydedukował, że jedyny agent, o którym mogła być mowa w ostrzeżeniu, to Billy 
Mattis. Następnie popełnił błąd, stwierdzając, że zarówno on, jak i generał uznali, że na filmie z 
zamachu Mattis wygląda na zdenerwowanego.
   - Może zatrzymajmy się na chwilę przy tej sprawie, generale wtrącił się Kevin Collier. - 
Ponieważ Mattis upuścił okulary na chwilę przed pierwszym strzałem, moi eksperci przyjrzeli 
mu się szczególnie dokładnie podczas analizy nagrania. Zmierzyli na przykład szybkość, z jaką 
zasłonił prezydenta przed snajperem, i okazało się, że zareagował najszybciej z całej obstawy. 
Był też pierwszym agentem, który zaczął strzelać w kierunku urwiska. Nie ma absolutnie 
żadnego dowodu, że Mattis zachowywał się podejrzanie.
   - Panie Collier - odparł Banks - co prawda nie mierzyłem czasu reakcji Mattisa ze stoperem 
w ręku, ale znam się na ludziach i wiem, że Mattis zachowywał się inaczej niż reszta obstawy. 
Ten człowiek był nadzwyczajnie nerwowy, jeszcze zanim padł pierwszy strzał.
   - Być może, generale przyznał Collier - ale oprócz braku jakichkolwiek danych 
empirycznych, które by na to wskazywały, pan Donnelly mówił mi również, że polecił wykonać 
test na wykrywaczu kłamstw wszystkim agentom obstawy włącznie z Mattisem.
   - Billy Mattis zaprzeczył, jakoby przeszedł taki test - włączył się DeMarco.
   - Rozmawiał pan z Mattisem? - Donnelly był szczerze zaskoczony. - Jakim prawem?!
   Zanim DeMarco zdołał odpowiedzieć, wtrącił się generał Banks:
   - Ja dałem mu to prawo. Mów dalej, DeMarco.
   Później Joe zdał sobie sprawę, że Donnelly - lepszy salonowy strateg od niego i Banksa - 
uniknął dalszych dociekań, czy kazał sprawdzić Mattisa wykrywaczem kłamstw.
   DeMarco opowiedział, jak śledził Billy’ego Mattisa i rozmawiał z nim najpierw na Kapitolu, 
a potem w domu.
   - Wyglądał na winnego stwierdził. - Było oczywiste, że wiedział o liście i w jakiś sposób brał 
udział w zamachu.
   Donnelly parsknął śmiechem.
   - „Wyglądał na winnego”! I to ma być dowód. „Wyglądał na winnego”!
   DeMarco odparł, że trzeba było przy tym być, żeby zrozumieć. Nawet w jego uszach 
zabrzmiało to nieprzekonująco.
   Donnelly prychnął.
   - Gdyby przedstawił pan taki „dowód” przed sądem, usunęliby pana z palestry zauważył.
   - Panie Donnelly odezwał się Banks - niech pan przestanie przerywać. To rozkaz, do cholery!
   Bezpośredni rozkaz od przełożonego znaczył wiele dla człowieka, który spędził pół życia w 
mundurze; nie znaczył natomiast nic dla biurokraty takiego jak Donnelly.
   Po raz kolejny Wall załagodził sytuację:
   - Muszę się zgodzić z panem generałem, Pat. Pozwólmy panu DeMarcowi dokończyć.
   Ale gdy DeMarco opowiadał, jak trafił na trop Dale’a Estepa i Maxwella Taylora, śledząc 
Billy’ego i podsłuchując jego rozmowy, Donnelly nie zdołał się powstrzymać:
   - Czy zechce nam pan zdradzić, panie DeMarco, jak uzyskał pan numery tych telefonów bez 
nakazu sądowego?
   - Nie - odparł DeMarco.
   Później nie było wcale lepiej. Opisał, jak śledził Billy’ego Mattisa i stał się świadkiem jego 
śmierci, a chwilę potem został zmuszony do zastrzelenia zabójcy.
   - Kiedy usłyszałem, że zabił pan tego Robinsona - powiedział Donnelly - pomyślałem, że 
niedaleko pada jabłko od jabłoni.
   - Co to ma, do cholery, znaczyć? - zapytał Banks, nie pojmując aluzji.
   Nim Donnelly zdążył odpowiedzieć, wtrącił się Wall:
   - Panowie, wróćmy do sedna. Nie rozumiem, co wspólnego ma z tym wszystkim śmierć 
Mattisa...
   - Bardzo dużo, panie Wall - odparł DeMarco. Jest oczywiste, powiedział, że Billy czekał na 
zabójcę przy bankomacie zgodnie z poleceniem Estepa, który uknuł całą intrygę. Wspomniał 
nawet o tym, co powiedziała mu żona Billy’ego: jej mąż nigdy nie używał karty bankomatowej w 
Waszyngtonie. Podsumował, mówiąc: - Jak wyjaśniłby pan śmierć Mattisa? Czemu do wieczora 
siedział w barze, a potem udał się do bankomatu, z którego nigdy nie korzystał, w dzielnicy, w 
której nie miał powodu przebywać?
   - Panie DeMarco - zauważył Collier - toż to podręcznikowy przykład rozumowania, z 
którego rodzą się teorie spiskowe. Można by pomyśleć, że pracuje pan dla jakiegoś brukowca. 
Fakty są takie, że Mattis skorzystał z bankomatu, a ktoś go obrabował i zabił. Przykre, ale dość 
pospolite. To, dlaczego wybrał akurat ten bankomat, można wyjaśnić na wiele sposobów. Na 
przykład wybierał się do znajomego, który mieszka na drugim końcu miasta, i postanowił 
skorzystać z tego bankomatu, bo po prostu miał go po drodze. Zresztą bez wzglądu na powód, nie 
mamy dowodów, które potwierdzałyby albo choćby sugerowały, że Mattis został zamordowany, 
ponieważ był zamieszany w zamach. A takie twierdzenie jest po prostu nieodpowiedzialne!
   DeMarco poczuł, jak czerwienieje na twarzy. Miał już dość przytyków Colliera.
   - Człowiek, który zabił Billy’ego Mattisa, mieszkał w Waycross w Georgii - odparł - a rano 
w dniu zabójstwa Estep zadzwonił właśnie do Waycross.
   - Fakt ten oznacza tylko tyle, że Estep wykonał telefon do nieznanej nam osoby w swoim 
ojczystym stanie - rzekł Collier. Roześmiał się jowialnie i zwracając się do Banksa, dodał: - Moi 
młodzi agenci robią to nagminnie. Przeskakują od razu do nieuzasadnionych wniosków, bo są 
przekonani, że znają już rozwiązanie. Dlatego uczę ich, że powinni formułować opinie na 
podstawie faktów, a nie dopasowywać fakty do z góry przyjętych założeń.
   - Jest jednak faktem, panie Collier - odparował DeMarco - że zabójca Billy’ego Mattisa nie 
miał w zwyczaju mordować ludzi przy bankomatach dla marnych stu dolarów. Naprawdę nie 
nazywał się David Robinson, lecz John Palmeri i został objęty programem ochrony świadków 
Departamentu Sprawiedliwości, ponieważ wsypał ludzi z mafii, dla której pracował jako zabójca.
   Po spojrzeniach, jakie wymienili między sobą Collier i Wall, DeMarco zorientował się, że 
dokładnie wiedzą, kim był morderca Billy’ego, i mieli nadzieję, że fakt ten nie ujrzy światła 
dziennego. Właśnie dlatego Wall przerwał Donnelly’emu, gdy ten zrobił przytyk do ojca 
DeMarca. Nawet jeśli śmierć Mattisa nie miała nic wspólnego z zamachem, Wall chciał uniknąć 
nagłośnienia faktu, że przestępcy objęci programem ochrony świadków wciąż są przestępcami.
   - Skąd ma pan tę informację? - zapytał Simon Wall lodowatym tonem.
   - Co to ma do rzeczy? - odparł DeMarco. Ważne jest to, że John Palmeri nie był jakimś 
okolicznym bandziorem. Był płatnym mordercą i ktoś wynajął go do zabicia Billy’ego Mattisa.
   Ani Collier, ani Wall nie odzywali się przez chwilę. Wreszcie Wall powiedział:
   - Cóż, oczywiście dowiemy się, co ten Palmeri tu robił, ale na razie nie mamy niczego, co 
wiązałoby go w jakikolwiek sposób z zamachem na prezydenta.
   Zanim DeMarco zdążył odpowiedzieć, że właśnie śmierć Billy’ego Mattisa poświadcza to 
powiązanie, Collier spytał:
   - A człowiekiem, który pana zdaniem wynajął Palmeriego, jest Dale Estep, ten strażnik parku 
narodowego?
   - Zgadza się - potwierdził DeMarco.
   - Leśniczy nie należą do tego samego towarzystwa co niezadowoleni urzędnicy pocztowi, 
Kevin powiedział Donnelly do Colliera - ale rozumiem, że to też diabelskie nasienie.
   Collier parsknął śmiechem, a DeMarco zobaczył, jak potężne ręce Banksa chwytają krawędź 
stołu. Generał wyglądał, jakby chciał rzucić się na Patricka Donnelly’ego, ale po chwili wziął 
głęboki oddech i opadł na oparcie krzesła.
   - Estep - powiedział DeMarco - nie jest zwykłym leśniczym. Był snajperem w Wietnamie i 
wyrzucono go ze służby, bo był wariatem.
   - Powiedział pan również, że przez ostatnich trzydzieści lat był wzorowym obywatelem - 
odparł Collier.
   DeMarco popatrzył na Banksa, szukając wsparcia. Twarz generała zastygła niczym beton, 
gdy wodził wzrokiem od Donnelly’ego do Walla i Colliera i z powrotem. Joe odnosił wrażenie, 
że generalski umysł Banksa przyjął do wiadomości fakt, że jego pozycje zostały stracone, i już 
planuje następną kampanię.
   Ale wroga ofensywa wciąż trwała.
   - A ten Taylor? - spytał Donnelly. - Powiedział pan, że wie o nim tylko, że jest bogaty i 
wspomagał finansowo kampanię prezydenta. Nie sądzi pan, że trochę brakuje tu motywu, panie 
DeMarco?
   - Nie miałem okazji przyjrzeć się Taylorowi bliżej przyznał DeMarco. - Uznałem, że 
powinno się tym zająć FBI - dodał.
   - Ale uznał pan, że może inwigilować wszystkich pozostałych, włącznie z jednym z moich 
agentów - powiedział Donnelly. Więc czemu nie Taylora? Dlaczego nie przywiózł pan tu tego 
chłopka z Georgii zakutego w kajdany i poganianego elektrycznym pastuchem?
   DeMarco zignorował złośliwość Donnelly’ego i powiedział do Colliera:
   - Porozmawiajmy o pańskim podejrzanym, Edwardsie. O facecie, który waszym zdaniem 
wykopał norę w zboczu wzgórza i przekradł się pod nosem plutonu agentów Secret Service i 
FBI. Miał nadwagę, był bezrobotnym nieudacznikiem, który za dużo pił. Jakim sposobem...
   - Był strzelcem wyborowym, człowiekiem lasów i myśliwym, poza tym wiadomo, że winił 
prezydenta za utratę pracy. Znowu te niewygodne fakty, panie DeMarco - odrzekł Collier.
   - To pozwoli pan, że przytoczę inny fakt - odparł DeMarco. Żona Billy’ego powiedziała, że 
na miesiąc przed zamachem Mattis przesiadywał do późna w pracy, gdzie korzystał z 
komputerów Secret Service. Myślę, że szperał w bazie danych w poszukiwaniu idealnego kozła 
ofiarnego i że w końcu go znalazł.
   - Bzdura - skwitował Donnelly.
   - Ma pan na to jakieś dowody? - spytał Collier.
   - Nie - odparł DeMarco - ale możliwe, że informatycy z Secret Service zdołają się 
dowiedzieć, po co używał komputerów. Możliwe, że na twardym dysku zachowały się komendy, 
które wpisywał w wyszukiwarce.
   Kiedy popatrzył na Donnelly’ego, żeby się przekonać, czy rzeczywiście jest to możliwe, 
uświadomił sobie, że popełnił kolejny błąd. Jeśli bowiem miał rację, informatycy Donnelly’ego 
wyczyszczą wszelkie ślady, które zostały po poszukiwaniach Mattisa.
   - Przyjmijmy hipotetycznie - powiedział Collier - że ma pan rację. Prześledźmy logikę 
pańskiego rozumowania, jeśli w ogóle można to tak nazwać, do ostatecznych konsekwencji. 
Załóżmy, że Billy Mattis z jakiegoś powodu był...
   - Podejrzewam, że był szantażowany albo że w jakiś inny sposób Estep i Taylor zmusili go 
do współpracy - wtrącił DeMarco.
   - No dobrze, przyjmijmy, że był zamieszany w organizację zamachu i usiłował znaleźć w 
bazie danych Secret Service kogoś takiego jak Harold Edwards. Jakim sposobem do domu 
Edwardsa trafiła broń użyta w zamachu, broń skradziona, nawiasem mówiąc, z jednostki 
rezerwy, w której służył?
   - Estep mógł ją wykraść. Billy Mattis, jako żołnierz rezerwy, mógł przekazać mu informacje 
o zabezpieczeniach w Fort Meade.
   - Ale nie ma pan na to żadnego dowodu, prawda? - spytał Collier.
   - Tak, to prawda - przyznał DeMarco. Miał już serdecznie dość powtarzania tej samej 
śpiewki.
   - No, dobrze - powiedział Collier, jakby zwracał się do imbecyla - przymknijmy na chwilę 
oko na brak dowodów i idźmy dalej. Estep wykrada broń z arsenału w Fort Meade, z jednego ze 
skradzionych karabinów strzela kilka razy do prezydenta, a potem podrzuca broń do domu 
Edwardsa. Czy dobrze zrozumiałem, panie DeMarco? - Joe pokiwał głową. Nie ufał swoim 
nerwom na tyle, by się odezwać. - To niech mi pan powie, panie DeMarco, gdzie przez ten cały 
czas był Harold Edwards? Gdzie był, kiedy Estep kopał kryjówkę nad rzeką Chattooga i czatował 
na prezydenta? Żaden z sąsiadów Edwardsa nie widział go w tym czasie ani razu.
   - Zastanawiałem się nad tym - odparł DeMarco. - Mogę się mylić, ale niewykluczone, że 
Estep, prawdopodobnie z pomocą Palmeriego, porwał Edwardsa i przetrzymywał przez ten czas 
w zamknięciu.
   - Och, na litość boską! - oburzył się Donnelly.
   - To doprawdy fascynujące zauważył Collier. - A co nastąpiło później, panie DeMarco? 
Estep zmusił Edwardsa do napisania listu, a potem zabił, tak żeby wyglądało to na samobójstwo? 
Czy właśnie to chce nam pan powiedzieć?
   - Tak - odparł DeMarco. - Dokładnie tak. - Żałował, że nie ma ani jednego dowodu na 
poparcie swoich słów.
   - To jak wytłumaczy pan dowody rzeczowe, panie DeMarco? - spytał Collier. - Na przykład 
rachunek znaleziony w samochodzie Edwardsa?
   - Każdy mógł podłożyć ten rachunek.
   - A list napisany ręką Edwardsa, co, dodam, stwierdzono ponad wszelką wątpliwość?
   - Estep przystawił mu pistolet do skroni i podyktował treść - odparł DeMarco.
   - A ślady prochu na dłoniach Edwardsa, charakterystyczne przy próbach samobójczych?
   - Nie wiem - powiedział DeMarco. Może...
   - Otóż to! - zawołał triumfalnie Collier. - Nie wie pan! Nic pan nie wie i nie ma pan ani 
jednego dowodu na poparcie swoich tez!
   - Na litość boską! - odszczeknął się DeMarco. - Nie dziwi pana, że sprawa przeciwko 
Edwardsowi wygląda aż nazbyt idealnie? Oswald przynajmniej ukrył się w cholernym teatrze. 
Trzeba go było przynajmniej ścigać! Edwards został wam podany na srebrnej tacy i przewiązany 
wstążeczką.
   - Ale przynajmniej nasze opinie opierają się na faktach, panie DeMarco, a nie na upartym 
przekonaniu, że ktoś wygląda na winnego - odparował Collier.
   Cholera, pomyślał DeMarco. Może powinien był przećwiczyć to, co miał do powiedzenia, 
przed lustrem. Zanim zdołał się zastanowić nad kolejnym argumentem, Banks wstał.
   - Mam tego dość oświadczył. - Panie Wall, przyznaję, że pańscy chłopcy mają mnóstwo 
dowodów przeciwko Haroldowi Edwardsowi. Sprawa wygląda na zamkniętą i przypieczętowaną. 
A jeśli dziennikarze zaczną pytać o śmierć Mattisa, powtórzy pan gładkie odpowiedzi, którymi 
karmi nas Collier. Ale coś panu powiem: nie jestem głupcem i radzę traktować mnie cholernie 
poważnie, kiedy mówię, że trzeba się lepiej przyjrzeć Billy’emu Mattisowi i Dale’owi Estepowi. 
Nie zrobiłem tego, co do mnie należało, kiedy to się zaczęło, ale niech pan nie popełnia tego 
samego błędu.
   - Chwileczkę, generale - łagodził Simon Wall. - Oczywiście, że biorę pana...
   Ale Banks jeszcze nie skończył.
   - I jeszcze jedno - powiedział, wskazując palcem Patricka Donnelly’ego. - Uważam, że ten 
kurduplowaty sukinsyn celowo utrudnia śledztwo.
   Generał wymaszerował z gabinetu Simona Walla, zostawiając DeMarca samego.
   
   DeMarco dogonił Banksa, gdy jego limuzyna ruszała spod krawężnika. Oczy generała, wciąż 
płonące gniewem i wstydem, zwróciły się ku DeMarcowi. Możliwe, że bardziej złościł się na 
Simona Walla niż na niego, ale DeMarco był akurat pod ręką.
   Wpatrywał się w niego jeszcze kilka sekund, a potem z odrazą potrząsnął głową i warknął:
   - Pieprzeni politycy. W Wietnamie miałem mniej wrogów niż tu. - Zapukał w szybę dzielącą 
go od kierowcy. - Jimmy, wiem, że masz flaszkę w schowku na rękawiczki. Daj mi ją.
   - Jasne, szefie - odparł Jimmy.
   Banks pociągnął z butelki solidny łyk, a potem powiedział do DeMarca: Ostatni raz dałem ci 
się do czegokolwiek przekonać. Ci skurwiele zrobili mnie na szaro.
   - Mnie też, panie generale. Donnelly zaatakował nas z flanki. Wiem i przysięgam, że zanim 
wyniosę się z tego miasta, wykopię go ze stołka. Nie wiem jeszcze jak, ale niech mnie diabli, 
jeśli tego nie zrobię.
   Pociągnął następny łyk, zawahał się, a potem z ociąganiem podał butelkę Joemu. Joe napił 
się i poczuł w gardle palący smak taniego burbona.
   - I co teraz, bystrzaku? - spytał Banks, przecząc sam sobie. - Masz jakieś inne genialne 
pomysły?
   - Nie wiem. Może... - zaczął DeMarco, ale umilkł i tylko pokręcił głową.
   - Tak właśnie myślałem - rzekł Banks. - Jimmy, zatrzymaj wóz - rzucił i zwrócił się do 
DeMarca: - Spadaj. Powinienem był wiedzieć, że tylko takiej pomocy mogę oczekiwać po 
przydupasie tego cholernego moczymordy Mahoneya.
   
   

Rozdział 30
   
   Przewodniczący stał obok DeMarca, wpatrując się w kamienne oczy Roberta Tafta. Znowu 
spotkali się przy pomniku senatora, w połowie drogi, jaką Mahoney przebiegał truchtem w porze 
lunchu. Przewodniczący miał na sobie biały dres, w którym przypominał Joemu Moby Dicka.
   Joe opowiedział Mahoneyowi o wszystkim, co wydarzyło się od ich ostatniej rozmowy. 
Wydawało mu się, że Mahoney go słucha, ale nie był pewien. Już od jakiegoś czasu podejrzewał, 
że przewodniczący jest jak koń - wielki ogier z szerokim zadem - który może spać nawet na 
stojąco, z szeroko otwartymi oczyma.
   Kiedy opowiadał, jak zabił Johna Palmeriego, spodziewał się jakiejś reakcji Mahoneya, ale 
ten pokiwał tylko głową. Jakby od początku wiedział, że wyglądający na twardziela facet, 
którego zatrudnił, jest zdolny do czegoś podobnego. Joemu grało to na nerwach.
   Wysłuchawszy relacji ze spotkania w gabinecie Simona Walla, Mahoney mruknął:
   - A to chuje. - Joe nie wiedział, czy odniósł się to do tego, jak Wall, Collier i Donnelly 
potraktowali jego i Banksa, czy też była to ogólna opinia Mahoneya na temat tego tria.
   DeMarco zakończył opowieść, mówiąc:
   - Panie przewodniczący, jestem prawie pewien, że Mattis i Estep maczali palce w zamachu, a 
Estep zlecił Palmeriemu zabicie Mattisa. Myślę, że Edwards był tylko kozłem ofiarnym.
   Mahoney milczał chwilę, a potem westchnął:
   - Jezu, Joe. Jesteś „prawie” pewny, „myślisz”.
   Puszczając sarkazm szefa mimo uszu, DeMarco odparł:
   - Tak, panie przewodniczący, i właśnie dlatego FBI musi się tym zająć. Muszą przesłuchać 
Taylora i Estepa, przeszukać ich domy, sprawdzić, gdzie był Estep w czasie, gdy...
   Nawet gdyby coś znaleźli, Mattis nie żyje i trudno będzie znaleźć cokolwiek na 
Donnelly’ego.
   - Faktycznie - przyznał DeMarco. Mahoney szukał haka na Patricka Donnelly’ego i 
najwyraźniej uważał, że właściwym tropem był jego związek z Mattisem. Co, do cholery, 
Donnelly na niego miał?
   - Co twoim zdaniem zrobi teraz Banks? - zapytał Mahoney, podciągając spodnie od dresu.
   - Nie wiem, ale mam wrażenie, że na razie nic. Po spotkaniu u Walla strasznie się wkurzył, 
ale myślę, że głównie przez to, jak go potraktowali. Wykonał już swoją działkę: przekazał, co 
wie, FBI, więc to teraz ich broszka.
   - Kurwa - mruknął Mahoney.
   - Panie przewodniczący, musi pan zadziałać - powiedział DeMarco. - Musi pan osobiście 
rozmówić się z Simonem Wallem i Collierem. Jeśli to nie poskutkuje, trzeba będzie zwrócić się 
do prezydenta. To przecież jemu grozi niebezpieczeństwo.
   Oczy Mahoneya rozszerzyły się w ironicznym zdziwieniu.
   - Nie mam z tą sprawą nic wspólnego. Niby dlaczego miałbym z kimkolwiek rozmawiać?
   Niech to diabli, pomyślał DeMarco. Pożegnalny list Harolda Edwardsa i dowody, które 
znaleziono w jego domu, dawały Donnelly’emu przewagę - a Mahoney już to uwzględnił w 
swoich politycznych kalkulacjach.
   - To niech mi pan pozwoli przekazać treść listu ostrzegawczego „Washington Post” - 
zasugerował. Dziennikarze rzucą się na ten temat, FBI będzie musiało wszcząć śledztwo, a 
Donnelly dostanie po łapach za to, że próbował zamieść wszystko pod dywan.
   Przewodniczący pokręcił głową.
   - Jeśli to zrobisz, Banks i całe Secret Service też dostaną po łapach. Co innego, gdybyś 
potrafił udowodnić to, co mówisz, ale nie potrafisz. Masz tylko przeczucie i garść luźnych 
faktów. I czy ci się to podoba czy nie, ten palant Collier może mieć rację: Edwards mógł działać 
sam, a Mattis nie miał ze sprawą nic wspólnego.
   - Tak, ale musimy coś zrobić - nalegał DeMarco. - Bo jeśli mam rację i Estep z Taylorem 
próbowali zabić prezydenta, to mogą spróbować ponownie.
   Mahoney westchnął.
   - Joe powiedział - fakt, że ktoś próbował zabić prezydenta, nie stanowi problemu.
   - Co? - zdumiał się DeMarco.
   - Ktoś dybał na życie każdego z prezydentów od czasu zamachu na Lincolna. Kurczę, 
usiłowali zamordować nawet Gerry’ego Forda, pamiętasz tę babę, nie? A co złego zrobił 
komukolwiek Ford?
   Odpuścił Nixonowi, pomyślał DeMarco.
   - Nie, próba zamachu nie stanowi sedna problemu - powiedział Mahoney, dając się ponieść 
retoryce. - Prawdziwy problem stanowi to, że facet, który powinien ochraniać prezydenta, jest 
skorumpowanym gówniarzem, który mógł współpracować z zamachowcami. To jest pierdolony 
problem.
   - Więc niech FBI...
   - FBI nie weźmie pod lupę Pata Donnelly’ego. Nie na podstawie tego, co udało ci się odkryć.
   DeMarco nie chciał dać za wygraną. Gorączkowo zastanawiał się nad czymś, co 
przekonałoby Mahoneya do użycia swoich wpływów, aby FBI wszczęło dochodzenie przeciwko 
Estepowi i Taylorowi. Przewodniczący przerwał jego rozmyślania:
   - Może powinieneś pojechać do Georgii i sam sprawdzić tego Taylora - powiedział. - I tego 
strażnika parku narodowego też. Musi istnieć jakiś związek między nimi a Donnellym.
   Odbiło panu? - chciał krzyknąć DeMarco, ale zamiast tego powiedział, siląc się na spokój:
   - Naprawdę nie wiem, jaki byłby z tego pożytek, panie przewodniczący.
   - Ja też nie - przyznał Mahoney. Ale to i tak lepsze od siedzenia z założonymi rękami. Poza 
tym nie masz nic lepszego do roboty. Zgadza się?
   - Tak - odparł DeMarco ale...
   - Świetnie - rzekł przewodniczący i odwrócił się, żeby odejść.
   - Chwileczkę! - zawołał DeMarco. - Chyba zdaje pan sobie sprawę, że to dla mnie zbyt 
głęboka woda. Nie jestem gliniarzem, a ci faceci mogą się okazać mordercami.
   Mahoney popatrzył na niego z powagą i pokiwał majestatycznie głową. DeMarco wiedział, 
co się za chwilę stanie. Widział tę scenę już wcześniej: był mięsem armatnim, a Mahoney starym 
generałem żałującym, że musi wysłać wiernego żołnierza na linię frontu. Z udawaną troską o 
dobro DeMarca przewodniczący położył mu mięsistą dłoń na ramieniu i rzekł:
   - Uważaj na siebie, synu.
   
   

Rozdział 31
   
   DeMarco zjechał z autostrady 23 i popatrzył na skraj bagniska Okefenokee. Nie podobało mu 
się to, co widział; jakiś pierwotny szósty zmysł, zwykle uśpiony u mieszczuchów takich jak on, 
wołał w nim, ostrzegając przed dzikimi bestiami o ostrych kłach i pazurach, które czają się w 
odmętach stojącej czarnej wody.
   Tego ranka niechętnie spakował torbę i wsiadł do samolotu do Jacksonville na Florydzie. Na 
lotnisku w Jacksonville wypożyczył forda mustanga i opuściwszy składany dach samochodu, 
ruszył do odległego o sto kilometrów Folkston. Na miejscu wynajął pokój w motelu noszącym z 
nieznanych powodów nazwę Fidżi. Administratorem Fidżi nie był tryskający radością 
brązowolicy wyspiarz, tylko łysiejący autochton bez dwóch przednich zębów.
   W pokoju DeMarco padł na łóżko i z nudów zaczął przeglądać stosik broszur, z których 
dowiedział się o południowo-wschodniej Georgii więcej, niżby chciał. Przeczytał, że hrabstwo 
Charlton liczy dziesięć tysięcy mieszkańców, a średni dochód na głowę obywatela wynosi około 
jedenastu tysięcy dolarów. Główne źródło dochodów stanowiło drewno. Tartaki, papiernie, 
warsztaty stolarskie i inne zakłady przemysłu drzewnego były rozsiane po całym hrabstwie. 
DeMarco przypomniał sobie, że dochód Maxwella Taylora przekraczał trzysta tysięcy dolarów, 
czyli Taylor zarabiał trzydzieści razy więcej niż jego sąsiedzi w swoich tartakach.
   Po południu Joe wybrał się na przejażdżkę po okolicy; odwiedził też Uptonville, rodzinne 
miasteczko Billy’ego Mattisa. Musiał przyznać, że hrabstwo Charlton nie jest pozbawione uroku. 
Właśnie turystyka była drugą najważniejszą branżą regionu. W jednej z broszur w motelu 
podano, że co roku hrabstwo odwiedza ponad czterysta tysięcy ludzi pragnących nasycić oczy 
widokiem ptactwa i aligatorów, od których roi się na bagniskach.
   Jeżdżąc po okolicy, wmawiał sobie, że przeprowadza rekonesans na terytorium wroga, ale w 
rzeczywistości tylko się oszukiwał. W końcu dotarł na skraj mokradeł, gdzie zaparkował i 
użalając się nad swoim losem, przeklinał przewodniczącego. Znalazł się na terenie, o którym nic 
nie wiedział i gdzie nie miał kontaktów ani jakiejkolwiek władzy, a powinien prowadzić 
śledztwo przeciwko dwóm mężczyznom, którzy być może próbowali zamordować prezydenta 
Stanów Zjednoczonych. W dodatku jeden z nich był wyszkolonym snajperem i prawdopodobnie 
świrem.
   Możliwości DeMarca były ograniczone. Nie miał szans na zdobycie jakichkolwiek 
materialnych dowodów, które wiązałyby Estepa bądź Taylora z zamachem, więc ta opcja 
odpadała. Może udałoby mu się dowieść, że w czasie zamachu Estep nie przebywał tam, gdzie 
powinien, ale to również wydawało się mało prawdopodobne. Skupi się więc na szukaniu 
związku między Taylorem, Estepem, Mattisem i Donnellym. Tych czterech mężczyzn musiało 
coś łączyć. Tylko co? Człowiek Emmy, Neil, mimo sprzętu komputerowego i magicznych 
czarnych skrzynek nie znalazł żadnego powiązania, czemu więc jemu miałoby się to udać? 
Najlepsze, co mógł zrobić, to pogadać z ludźmi i poszperać w publicznych archiwach.
   I jeszcze motyw. Nadal nie wiedział, dlaczego Taylor albo Estep mieliby chcieć śmierci 
prezydenta. Może trafi na ten ślad tu, w Georgii - jeżeli Estep wcześniej go nie zabije. Dobrze 
pamiętał opowieść pułkownika Moore’a o zwiadowcy, który wyłonił się spod ziemi z twarzą 
spuchniętą od ukąszeń pająka.
   Drgnął odruchowo, gdy ptaki, które siedziały na pobliskim drzewie, nagle poderwały się do 
lotu, spłoszone przez jakiegoś niewidocznego drapieżnika.
   Po źle przespanej nocy w dusznym pokoju DeMarco poszedł na śniadanie do pobliskiego 
baru. Większość klientów nosiła granatowe dżinsy, bluzy robocze i bejsbolówki. Tylko jeden 
dżentelmen - chyba jedyny elegant w Folkston - miał słomkowy kapelusz z szerokim rondem i 
biało-czerwono-niebieską wstążką, biały lniany garnitur, białą koszulę rozpiętą pod szyją i 
czerwone szelki. Pewnie burmistrz, pomyślał DeMarco. Nie widział faceta w takim kapeluszu od 
przedstawienia Muzykanta w Centrum Kennedy’ego.
   Sam ubrał się luźno i niezobowiązująco nie tylko z powodu upału, ale i dlatego, że uznał, iż 
ciemny garnitur od Braci Brooks, jaki zwykle nosił, nie pasowałby do tego miejsca. Włożył białą 
koszulkę polo, spodnie khaki i mokasyny bez skarpetek - strój, w którym wybrałby się na spacer 
po Georgetown w słoneczny sobotni ranek. Na widok facetów w bejsbolówkach Caterpillara i 
Johna Deere’a zaczął żałować, że nie włożył skarpetek. Podejrzewał, że oni nie zdejmują skarpet, 
nawet kiedy idą z kobietą do łóżka; a już na pewno nie pozbywają się ich przed włożeniem 
obuwia.
   Kelnerka - dziewczyna przed trzydziestką o zaczesanych do góry tlenionych włosach z 
ciemnymi odrostami, ubrana w krótką różową sukienkę eksponującą zgrabne nogi - podeszła do 
niego, gdy usiadł przy barze, i powiedziała z uśmiechem.
   - Cześć, słąko. Kawusi?
   „Słąko”? Ach, słonko. To mu się podobało. Tak, właśnie tego pragnął: kobiety, która 
mówiłaby do niego „słąko”. A gdy już by się zestarzał, roztył i stracił wigor, nazywałaby go 
„tatuśkiem” i zdradzała z żylastym typkiem w czapeczce Johna Deere’a na przetłuszczonych 
włosach.
   - Tak, poproszę - odparł, odwzajemniając uśmiech.
   - Niech mnie gęś kopnie, ale słodziutki - zauważyła, wskazując palcem na jego pierś.
   - Co? - „Słodziutki” nie było słowem, którym zwykle go określano.
   - Ten maciupki zielony krokodylek na koszulce. Kupił pan ją w jednym z tych sklepów dla 
turystów przy bagnach?
   - Eee... nie.
   Kurczę, ale słodziutki - powtórzyła. Odwróciła się i krzyknęła do kelnerki na drugim końcu 
sali. - Hej, Patty May, chodź tu i zobacz, jakiego słodkiego krokodylka ma ten pan na koszulce!
   DeMarco poczuł, że czerwienieje, gdy ludzie obrócili ciekawie głowy. To tyle jeśli chodzi o 
nierzucanie się w oczy. Spojrzał na drugi koniec kontuaru w kształcie litery „U” i zobaczył, jak 
Emma i facet w słomianym kapeluszu uśmiechają się do siebie, ciesząc się z jego upokorzenia.
   Emma miała na sobie białą letnią sukienką, białe pantofle i sznur pereł na szyi. Do stroju 
eleganckiej południowej damy brakowało jej tylko kapelusza z kwiatami i parasolki. Lubiła 
przebierać się w kostiumy, gdy wymagało tego zadanie, i DeMarco zauważył, że zrobiła duże 
wrażenie na facecie z czerwonymi szelkami.
   Ponieważ podróż do Georgii była niebezpieczna, Joe uznał, że przyda mu się towarzystwo. 
Emma miała pistolet i w dodatku umiała strzelać, co napawało go otuchą. Przylecieli jednym 
samolotem, ale uzgodnili, że po wylądowaniu w Jacksonville będą się zachowywać, jakby się nie 
znali, żeby - jak to określiła Emma - uzyskać przewagę strategiczną nad wrogiem.
   Po dłuższym czasie kelnerka przyniosła Joemu śniadanie. Obsługa w lokalu była przyjazna, 
ale raczej powolna. Zamówił jajka na bekonie i rzeczywiście były na talerzu - razem z kupką 
rzadkiej białej papki z kawałkiem masła na górze.
   - Co to takiego? - zapytał, wskazując ohydną białą maź. Kelnerka błysnęła zębami w 
uśmiechu.
   - Mamałyga, mój ty jankeski diable.
   Mamałyga. Powinien był zgadnąć. Prędzej zdechnie z głodu, niż tknie to paskudztwo. 
Kelnerka posłała mu zalotne spojrzenie spod długich sztucznych rzęs.
   - Długo tu zabawisz, kochanie? - zapytała.
   „Kochanie” spodobało mu się prawie tak bardzo jak „słąko”.
   - Trochę - odparł.
   - A co tu w ogóle porabiasz? Pora zabrać się do roboty.
   Musiał mieć jakiś powód, żeby zasypywać ludzi pytaniami i węszyć po okolicy. Zastanawiał 
się nad powiedzeniem prawdy: że jest detektywem pracującym dla Kongresu, ale wątpił, by w 
ten sposób zyskał zaufanie tubylców. Wymyślił więc, że będzie udawać niezależnego 
dziennikarza, który przygotowuje materiał na temat Billy’ego Mattisa, żołnierza i bohaterskiego 
agenta Secret Service. Żałował, że nie miał czasu zdobyć odpowiednich papierów.
   Opowiedział kelnerce o swojej fałszywej misji. Kiedy gwizdnęła pod nosem, mówiąc, że to 
fajowo, spytał, czy znała Billy’ego.
   - Tak - odparła - ale niezbyt dobrze, bo był kilka lat starszy. Powiedziała, że Billy musiał być 
wartościowym człowiekiem, bo służył w Secret Service i w ogóle. Szkoda, że nie żyje. A matka 
Billy’ego?
   Czyją zna? No, trochę. Wie, że mieszka po drodze do Uptonville i też jest kelnerką. A 
ojciec? Po raz pierwszy długonoga kelnerka okazała powściągliwość. Przeprosiła go, tłumacząc, 
że musi dopilnować zamówienia, ale DeMarco domyślił się, że zagrała tylko na zwłokę.
   Odprowadził dziewczynę wzrokiem, sycąc oczy jej zgrabnymi kształtami, a potem zerknął na 
Emmę. Wciąż rozmawiała z facetem w słomkowym kapeluszu. Już miał odwrócić spojrzenie, 
gdy zorientował się, że mężczyzna siedzący samotnie przy stole za jej plecami patrzy na niego.
   Nie potrafił dokładnie określić wyrazu jego oczu. Wydawały się zaczepne, a jednocześnie 
lodowato obojętne. Po chwili zdał sobie sprawę, że tak patrzą na siebie bokserzy, gdy stykają 
rękawice przed walką: harde oczy nieznajomego obiecywały ciężkie, lecz pozbawione emocji 
mordobicie.
   Miał cerę koloru mahoniu i wydatny orli nos. Gęste ciemne włosy były zaczesane do tyłu i 
ściągnięte w krótki kucyk. Może Latynos, pomyślał DeMarco, albo raczej Indianin. Przez jego 
lewy policzek, od brwi aż do kącika ust, biegła zygzakiem cienka biała blizna.
   Mężczyzna wpatrywał się w DeMarca jeszcze kilka chwil, a potem przymknął czarne oczy, 
odwrócił głowę i podniósł filiżankę z kawą. Rękę, w której trzymał filiżankę, pokrywały grube 
węzły mięśni.
   Kelnerka wróciła do DeMarca i pochyliła się ku niemu, tak że poczuł zapach kwiatowego 
szamponu i smażeliny w jej włosach. Cicho, niemal szeptem, powiedziała, że słyszała kilka 
plotek o tatusiu Billy’ego, ale nie należy do dziewczyn, które plotkują. Gówno prawda, pomyślał. 
Przypomniał sobie, że natrafił na ten sam mur milczenia, gdy zapytał o ojca Billy’ego 
wicedyrektorkę szkoły.
   Pogawędził z kelnerką jeszcze chwilę, zostawił suty napiwek i ruszył do wyjścia.
   - Hej, słąko! - zawołała za nim. - Zapomniałeś rachunku.
   - Nie potrzebuję rachunku - odparł.
   - Jasne, że potrzebujesz. - Mrugnęła porozumiewawczo, wciskając mu do ręki świstek 
papieru.
   DeMarco zerknął na stolik, przy którym siedział mężczyzna z kucykiem, i zobaczył, że jest 
już pusty. Spojrzał na rachunek w dłoni, przeczytał imię Cindy, z serduszkiem nad „i” zamiast 
kropki, numerem telefonu i dopiskiem: Jeśli odbierze mężczyzna, odłóż słuchawkę.
   Znalazł się w niebezpiecznym miejscu. Chciał wracać do domu.
   DeMarco zaparkował samochód tak, żeby mieć dobry widok na budynek straży rezerwatu 
Okefenokee. O piątej z budynku wyszło trzech mężczyzn. Żaden nie pasował do rysopisu Estepa, 
który Joe znał od Mike’a. Dwaj wsiedli do ubłoconego forda explorera, a trzeci do japońskiego 
sedana. Sedan wyjechał z parkingu za dżipem, DeMarco ruszył za nimi. Pięć minut później mała 
karawana zatrzymała się, tak jak się spodziewał, przy okolicznym barze.
   DeMarco był raz w Yellowstone, ale ci faceci w niczym nie przypominali strażników 
tamtego parku: wszyscy trzej mieli około pięćdziesiątki, piwne brzuszki i tłuste zadki. Nie 
wyglądali, jakby godzinami chodzili po lesie, tropiąc ślady zwierzyny i wycinając nadmiar 
drzew, żeby zapobiec pożarom. Ćmili papierosa za papierosem, żłopali piwo w alarmująco 
szybkim tempie i wygłaszali sprośne uwagi na temat tyłka barmanki. Pasowali DeMarcowi do 
stereotypu zdemoralizowanych nowojorskich gliniarzy: chytrookich cwaniaków, którzy 
przechadzali się po ulicach Queens, wymachując od niechcenia pałkami. Doszedł do wniosku, że 
kryteria naboru leśniczych na bagnach mają się nijak do standardów Yellowstone.
   Zamówił piwo i usiadł przy barze, skąd mógł podsłuchiwać rozmowę strażników. Miał 
nadzieję, że znajdzie pretekst, żeby z nimi pogadać i skierować rozmowę na Dale’a Estepa. Na 
razie siedział i rozmyślał nad dniem, który właśnie zmarnował.
   Po śniadaniu złożył wizytę w budynku, w którym mieściło się archiwum hrabstwa Charlton, i 
wyciągnął akt urodzenia Billy’ego Mattisa w nadziei, że dowie się, kto był jego ojcem. Niestety, 
w dokumencie nie było nazwiska ojca. Następnie sprawdził spisy nieruchomości i firm, szukając 
związku między Taylorem, Estepem, Donnellym i Mattisem. Po trzech godzinach potwierdził, że 
Taylor jest właścicielem praktycznie całego regionu, ale pozostali trzej mężczyźni nie figurują w 
aktach ani jako jego wspólnicy, ani dzierżawcy, ani najemcy.
   Popołudnie spędził w redakcji „Charlton County Herold”. Ze zdziwieniem odkrył, że 
mężczyzna w słomkowym kapeluszu, którego widział w barze, jest redaktorem naczelnym. 
Zafundował mu to samo kłamstwo, którym poczęstował kelnerkę - że pisze artykuł o Billym 
Mattisie - a naczelny łaskawie pozwolił mu skorzystać ze starej przeglądarki mikrofilmów i 
poczytać stare numery gazety. Największą rewelacją, jaką przyniosła ta lektura, było to, że 
Maxwell Taylor rzadko trafiał na łamy „Herolda”. Przed 1970 rokiem można było od czasu do 
czasu napotkać wzmiankę o tym, że kupił jakąś działkę albo przejął czyjeś przedsiębiorstwo, ale 
później jego nazwisko już się nie pojawiało. Wydawało się to dziwne, biorąc pod uwagę jego 
majątek i pozycję. DeMarco zauważył, że w 1969 roku zmienił się naczelny gazety; czyżby więc 
w Charlton doszło do pogwałcenia pierwszej poprawki do konstytucji? O Dale’u Estepie 
dowiedział się tylko tyle, że od lat wygrywa wszystkie zawody strzeleckie i złowił rekordowego 
okonia.
   Ponownie skupił uwagę na trzech piwoszach. Teraz utyskiwali na żony; najwyraźniej 
wszyscy poślubili zołzy o ciętych językach. DeMarco miał właśnie wstać ze stołka i zadać 
leśniczym jakieś głupie pytanie - „Jejku, to wy opiekujecie się tymi wielkimi mokradłami?” - gdy 
do baru wszedł następny mężczyzna w mundurze strażnika.
   On również wyglądał na jakieś pięćdziesiąt lat, ale w odróżnieniu od kolegów nie miał na 
brzuchu grama zbędnego tłuszczu i poruszał się z płynną gracją dzikiego kota. Jego twarz o 
wydatnych kościach policzkowych przecinały głębokie zmarszczki biegnące od nozdrzy do 
kącików ust. Nos był długi i prosty, a ciemne włosy zaczesane do tyłu.
   DeMarco był pewien, że to Estep, co potwierdziło się, gdy jeden z leśniczych przy stole 
zawołał:
   - Hej, Dale, chodź i napij się z nami browarku!
   Joe odwrócił się, żeby Estep nie zobaczył jego twarzy.
   Estep zignorował zaproszenie i odezwał się do drugiego piwosza:
   - Charlie, nie mówiłem ci, żebyś zabarykadował wylot drogi na północy?
   - Tak, Dale, ale...
   - Żadnych ale. Mówiłem, że trzeba zrobić to dzisiaj, bo wieczorem przyjeżdża ekipa, a nie 
chcę, żeby rano natknęli się na nich cholerni turyści.
   - Planowałem to zrobić, ale mieliśmy problem z kanałami. Po prostu zabrakło mi czasu.
   - Czyli jak zwykle wyszedłeś z roboty punktualnie o piątej i przyjechałeś tu żłopać piwsko.
   - No, w sumie tak, ale...
   DeMarco obserwował Estepa w lustrze. Kiedy Mike mu go opisywał, powiedział, że Estep 
ma „oczy myśliwego”. DeMarco nie wiedział wtedy, o co mu chodziło, ale teraz zrozumiał. 
Ciemne oczy Estepa ciągle się poruszały, jakby szukał w zaroślach zwierzyny i tylko czekał, aż 
spłoszona ofiara rzuci się do ucieczki, zdradzając swoją kryjówką. W Dale’u Estepie było coś 
niemal namacalnie groźnego.
   - Zbieraj swoje tłuste dupsko, Charlie - powiedział Estep. - Ty też, Harv. Jedziecie ze mną. 
W ciężarówce mam zapory i znaki objazdu. Rozstawimy je jeszcze dziś.
   - Oj, Dale, nie można by z tym poczekać do jutra? Wstaną z samego rana i...
   - Odmawiasz wykonania bezpośredniego rozkazu?
   - Nie, Dale, mówię tylko...
   - Co byś zrobił, Charlie, ze swoją pieprzoną tłustą żoną i pieprzonymi tłustymi dzieciakami, 
gdybyś naprawdę musiał pracować? Chcesz się przekonać, jak to jest?
   Estep wpatrywał się w Charliego, aż ten spuścił wzrok niczym szczeniak, który dostał po 
nosie. 
   - Chodźcie.
   Kiedy dwaj mężczyźni wstali i ruszyli za Estepem do drzwi, trzeci zawołał:
   - Hej, Charlie, jak mam wrócić do domu? Ty dzisiaj prowadziłeś.
   Zanim Charlie zdążył odpowiedzieć, Estep rzucił:
   - Po prostu siedź tu na dupie, Junior, i chlaj jak co wieczór. Przywiozę Charliego za parę 
godzin, kiedy wykonamy robotę.
   Estep i dwaj jego podwładni wyszli. Junior siedział jakiś czas przy piwie, a potem podszedł 
do stołu bilardowego i zaczął ustawiać bile. DeMarco dał mu wykonać kilka uderzeń, a potem 
zaproponował mu partyjkę.
   Junior popatrzył na niego, dopasowując w myślach dziwne ubranie do północnego akcentu, i 
spytał:
   - Nie jesteś jakimś jankeskim zawodowcem, który oskubuje amatorów z oszczędności?
   - Gdzie tam - odparł DeMarco. - Po prostu lubię sobie od czasu do czasu pograć. - Tak 
naprawdę Joe był całkiem niezłym bilardzistą, ale postanowił, że da Juniorowi wygrać kilka 
partyjek.
   W takim razie - powiedział Junior - zagrajmy na pieniądze, żeby się lepiej bawić. Dwa dolce 
za partyjkę?
   Okazało się, że DeMarco wcale nie musiał dawać Juniorowi forów; skurczybyk grał jak 
cholerny Minnesota Fats. Kiedy wbijał właśnie ósemkę, DeMarco zagaił:
   - Zdaje się, że ten chudy facet nie był zbyt zadowolony z twojego kumpla Charliego.
   - Pieprzony Dale mruknął Junior. - Przez dwa miesiące obijał się w Waszyngtonie, a teraz 
wrócił i zmusza nas do harówy.
   - Serio? - powiedział DeMarco. - Mieszkam w Waszyngtonie. Co on tam porabiał?
   - Dziewiątka w róg. Był na szkoleniu zorganizowanym przez Departament Leśnictwa. 
Ochrona środowiska, zarządzanie ziemią takie tam duperele. Piątka do środkowej łuzy.
   - Brzmi ciekawie. Pewnie wszyscy ciągle się uczycie, żeby nadążyć za przepisami ochrony 
środowiska.
   - Gdzie tam odparł Junior. - Nikt z nas nie był nigdy na żadnym kursie, a Dale też pojechał 
pierwszy raz. Niech mnie, Dale rzadko chodził nawet do szkoły. Cały czas tylko polował. A 
ochrona środowiska zwisa mu bardziej niż pieprzonym developerom z Florydy. W Waszyngtonie 
siedział całymi dniami na tyłku, a w nocy uganiał się za miejskimi dupencjami. Nie przywiózł 
nawet cholernego podręcznika. Ustawiaj bile, chłoptasiu. Na razie wisisz mi osiem dolców.
   Przygotowując stół do następnej rozgrywki, DeMarco powiedział:
   - Mówiłeś, że cały czas polował. Na co tu polujecie?
   - Ja na nic, ale Dale zabija wszystko, co ma futro albo pierze. Skubaniec uwielbia to robić.
   - A z czym poluje? Z łukiem? Ze strzelbą?
   - Ze strzelbą. A jak skubaniec strzela!
   - Serio?
   - No, pamiętam, jak raz musieliśmy wytropić lisa, który był chory na wściekliznę. Idziemy 
we dwóch przez las, a tu latająca wiewiórka skacze z jednego drzewa na drugie. Lubię te 
wiewiórki. Skubańce potrafią przelecieć prawie sto metrów. W każdym razie mówię: „Hej, Dale, 
patrz no na tego małego skubańca”, a cholerny Dale podnosi strzelbę, ledwo spojrzy i bum, 
rozwala wiewiórkę w locie. Skurwiel potrafi ustrzelić chrabąszcza z trzystu metrów. Ale po co 
zabijać biedną latającą wiewiórkę? Facet ma niezłego zajoba.
   DeMarco zdał sobie sprawę, że wątek, który podjął, choć ciekawy, jest bezwartościowy z 
punktu widzenia śledztwa. Już pułkownik Moore powiedział mu, że Estep ma pierdolca i 
świetnie strzela. Pomyślał, że zapyta Juniora o Billy’ego Mattisa i może dowie się, kto był jego 
ojcem. Zastanawiał się właśnie, jak skierować rozmowę na ten temat, gdy zauważył, że przed bar 
zajeżdża półciężarówka Dale’a. Cholera. Estep mówił, że wrócą dopiero za dwie godziny.
   Joe spojrzał na zegarek, powiedział: „Kurczę, późno się zrobiło”, wyciągnął dziesięć dolarów 
i położył banknot na stole. Uścisnął Juniorowi dłoń i ruszył do wyjścia, ale strażnik zawołał:
   - Hej, zaczekaj. Wydam ci resztę.
   - Nie trzeba. Muszę się zbierać - odparł DeMarco.
   - Nie, poczekaj chwilę - upierał się Junior. - Mam w portfelu jednodolarówki.
   Zanim zdążył wyjść, do baru wkroczył Estep. DeMarco wziął od Juniora dwa dolary, znowu 
uścisnął mu rękę i zapewnił, że cztery porażki pod rząd sprawiły mu wielką frajdę.
   Kiedy wychodził, oczy Estepa śledziły go niczym zwierzynę.
   
   

Rozdział 32
   
   DeMarco leżał na hotelowym łóżku z wilgotnym ręcznikiem owiniętym wokół pasa. Teraz, 
kiedy już jej nie potrzebował, zaczęła działać klimatyzacja. Robiło mu się zimno, ale był zbyt 
leniwy, żeby wstać i ją wyłączyć.
   Rozmawiał przez telefon z kobietą, która nazywała się Becky Townsend i pracowała w 
Departamencie Leśnictwa. Joe spotykał się z nią po rozwodzie, ale Becky szybko zorientowała 
się, że jeszcze sienie wylizał. Mimo to podobał jej się i miała nadzieję, że pewnego dnia zapomni 
o byłej żonie. Była szczęśliwa, że może mu pomóc.
   DeMarco poprosił, żeby sprawdziła, czy Dale Estep zapisał się na jakikolwiek kurs 
sponsorowany przez departament. Chciał się również dowiedzieć, czy Estep rzeczywiście chodził 
na zajęcia, a zwłaszcza czy był na nich w dniu, w którym postrzelono prezydenta. Nie 
powiedział, rzecz jasna „w dniu, w którym postrzelono prezydenta”, tylko podał datę. Gdy Becky 
zapytała, dlaczego chce to wiedzieć, odparł, że podejrzewa, iż Estep nie zużył funduszy 
rządowych zgodnie z przeznaczeniem i zamiast się kształcić, wagarował.
   Przestępczość na średnim szczeblu służbowym - powiedział lekkim tonem. Myślę, że ten 
burak okantował naszego Wuja Sama.
   - Jejku - roześmiała się Becky. - Jesteś na tropie Grajdoł Gate.
   - Śmiało, śmiej się z tego, ale twój oddany przyjaciel z narażeniem zdrowia wyplenia 
korupcję w administracji. - Zanim się rozłączył, obiecał jej pamiątkę z głębokiego Południa, na 
przykład plastikową figurkę George’a Wallace’a na wózku inwalidzkim. Becky nie uznała tego 
za zabawne.
   Przebrał się w szorty, T-shirt i klapki i poczłapał do pokoju Emmy. Zgodnie z planem mieli 
nie pokazywać się razem, więc rozejrzał się ostrożnie dookoła, czując się przy tym jak głupek, a 
potem zapukał do drzwi. Podczas gdy DeMarco przeszukiwał archiwa, Emma miała się przyjrzeć 
okolicznym nieruchomościom. Uznali, że to dobry pretekst do wypytania ludzi o Maxwella 
Taylora.
   Emma otworzyła po dłuższej chwili i wpuściwszy Joego, wolnym, precyzyjnie odmierzonym 
krokiem podeszła do jedynego krzesła w pokoju. Nie mając gdzie usiąść, klapnął na łóżko.
   Telewizor był nastawiony na transmisję meczu bejsbola, co zdziwiło DeMarca, bo Emma 
zawsze twierdziła, że jej wizja piekła to bycie przywiązaną do fotela i zmuszoną do oglądania 
przez całą wieczność gry, w której faceci próbują trafić kijem w lecącą piłeczkę.
   - Kto prowadzi, Emmo? - zapytał DeMarco. Atlanta Braves grali przeciwko Dodgersom. Joe 
nienawidził Teda Turnera prawie tak bardzo jak właściciela Orioles, cieszył się, że Jane Fonda 
rzuciła go w diabły, i miał nadzieję, że drużyna z Los Angeles daje Bravesom Turnera solidny 
wycisk.
   - Nie mam zielonego pojęcia - odparła Emma, dokładnie tak jak przed chwilą podeszła do 
krzesła: wolno, z wymuszoną precyzją. Sięgnęła po pilota, zmieniła kanał, potem zwiększyła 
głośność i wreszcie wyłączyła odbiornik.
   Jest pijana, uświadomił sobie DeMarco. Jeszcze nigdy nie widział Emmy nawet na rauszu, a 
teraz była narąbana jak stodoła i bezskutecznie starała się to ukryć.
   - Jak ci minął dzień? spytał.
   - Było ciekawie - odparła po chwili.
   - Opowiesz mi, czego się dowiedziałaś?
   Emma wytrzeszczyła oczy, beknęła i powiedziała: Przepraszam. Dowiedziałam się tego, co 
już wiedzieliśmy: że Taylor jest właścicielem praktycznie każdej posesji w hrabstwie. Wstąpiłam 
do trzech pośredników handlu nieruchomościami i wszyscy powiedzieli mi to samo: jeśli chcę 
kupić kawałek ziemi, muszę najpierw porozmawiać z Maksem Taylorem. Ale żaden nie pisnął 
nawet słowa o samym Taylorze. Zdaje się, że z jakiegoś powodu ludzie strasznie się go boją.
   - A jakieś powiązania z którymś z pozostałych podejrzanych? Niczego nie znalazłam.
   - Czyli cały dzień zmarnowany.
   - Niezupełnie. Sięgnęła po szklankę z wodą stojącą na stoliku obok krzesła i przewróciła ją. - 
A niech to - mruknęła. Wstała z wysiłkiem i na niepewnych nogach ruszyła do łazienki napełnić 
szklankę, obijając się po drodze ramieniem o framugę drzwi.
   DeMarco nie mógł już wytrzymać. Parsknął śmiechem.
   - Emmo, jesteś nawalona! Ile wypiłaś?
   - Duużo. Jestem tak pijana, że widzę was dwóch, a Bóg mi świadkiem, jeden to 
wystarczające nieszczęście. - Wróciła na krzesło i powiedziała: - Stoję przed sklepem z 
narzędziami ubrana w kostium Scarlett O’Hary i gadam z paroma facetami, a tu ze sklepu 
wychodzi taka kobitka, mniej więcej w moim wieku, i znajduje mandat za wycieraczką. Babka 
dostała szału. Puściła taką wiązankę, że szewc by się nie powstydził, i wrzuciła mandat do 
studzienki ściekowej. Potem wrzasnęła do kogoś w sklepie: „Powiedz temu skurwielowi 
Taylorowi, że choćby mnie w dupę pocałował, i tak nie zapłacę tego mandatu”. I odjechała. 
Pytam tych facetów, co to za kobieta, a oni mi na to, że Hattie McCormack, baba z piekła rodem. 
I radzą, żebym trzymała się od zdziry z daleka. Okazuje się, że ma dwa hektary ziemi na skraju 
tej wiochy i uprawia własny tytoń. No więc pojechałam do niej i wstawiłam ten kit o kupnie 
gruntów. Jako że jestem czarująca, przypadłam dobrej Hattie do gustu. Zaprosiła mnie do domu i 
uraczyła porządnym, piorunującym samogonem. Joe, to cholerstwo musiało mieć z pięćdziesiąt 
procent. Kac, którego będę miała jutro, może mnie zabić. W każdym razie siedziałyśmy sobie na 
werandzie, piłyśmy bimber i gadałyśmy. Babka jest wystrzałowa, prawdziwa dziwaczka. Miałam 
z nią niezły ubaw.
   - Właśnie widzę - zauważył DeMarco. - Kiedy w końcu dojdziesz do Taylora?
   - Ach, tak, Taylor. Według Hattie pan Taylor ma na własność nie tylko tutejszą ziemię, ale i 
władze.
   - Władze?
   - Owszem. Szeryfa, sędziów, rajców miejskich. Wszystkich funkcjonariuszy państwowych. 
Hattie twierdzi, że zgarnia do własnej kieszeni część podatków. Właśnie dlatego ten mandat tak 
ją wkurzył; powiedziała, że Taylor doprowadził do zainstalowania parkometrów specjalnie po to, 
żeby mieć udziały w zyskach z opłat i mandatów.
   - Dlaczego nie boi się Taylora tak jak pozostali?
   - Zapytałam ją o to i powiedziała, że jest zbyt wredna, żeby bać się kogokolwiek. Ale dodała 
też, że gdyby Taylor dowiedział się, że ze mną rozmawiała, nasłałby na nią Indiańca.
   - Indiańca?
   - Jakiegoś faceta, który dla niego pracuje.
   DeMarco wiedział, że w okolicy musi mieszkać wielu Indian, ale od razu się domyślił, że 
Indianiec to mężczyzna z kucykiem, którego widział rano w barze.
   - Tak czy inaczej - podjęła Emma - ten Taylor to niezły model. Hattie mówi, że większość 
czasu poświęca na podróże po hrabstwie. Jeździ dookoła, doglądając wszystkiego jak generał na 
inspekcji. Jak widzi gdzieś bałagan, to każe ludziom posprzątać; sprawdza, co grają w kinach i 
jakie książki sprzedaje się w księgarniach.
   - Książki?
   - Tak. Pan Taylor nie toleruje czasopism z rozebranymi panienkami, filmów z golizną ani 
niczego, co uważa za pornografią. Facet jest nieprawdopodobny. Sprawdza nawet, czego się uczy 
w szkołach. Jak zobaczy coś, co mu się nie podoba, liberalny nauczyciel wylatuje z roboty.
   - Z tego, co mówisz, to dyktator - zauważył DeMarco.
   - Tak, ale nawet Hattie przyznaje, że ma to również swoje zalety. W hrabstwie praktycznie 
nie istnieje przestępczość, bo kontrolowani przez Taylora sędziowie wydają surowe wyroki. Poza 
tym Taylor przekazuje pieniądze na rozmaite cele publiczne: budową boisk, pływalnią, sprzęt 
sportowy. Założył nawet fundację, która przyznaje stypendia dla gorzej sytuowanych dzieci.
   - Więc to dobroduszny dyktator.
   DeMarco doszedł do wniosku, że nawet jeśli Hattie McCormack ma rację, w żaden sposób 
nie wyjaśnia to sprawy zamachu na prezydenta ani domniemanych związków Taylora z 
Patrickiem Donnellym. Nie ma nic specjalnie interesującego w fakcie, że najbogatszy obywatel 
małego wiejskiego hrabstwa wbrew zasadom demokracji trzyma w garści urzędników miejskich i 
okręgowych. Bogacze zawsze mieli polityków w kieszeni. Wiadomość, że Taylor zgarnia część 
podatków, wydawała się przesadzona, ale gdyby nawet była prawdziwa, to co z tego?
   DeMarco spostrzegł, że Emma jest półprzytomna. Głowa opadała jej na piersi, a oczy miała 
przymknięte. Podszedł do niej, pomógł wstać i zaprowadził do łóżka.
   - Co ty, do diabła, robisz? - mamrotała, ale nie stawiała oporu. DeMarco delikatnie ją 
położył, zdjął jej buty i wcisnął pod głowę poduszkę.
   Kiedy otwierał drzwi, żeby wyjść z pokoju, usłyszał:
   - Oj, zapomniałam ci powiedzieć. Hattie mówiła, że w kwietniu albo w maju jakiś facet 
wypytywał ją o Taylora.
   - Kto?
   - Nie pamięta nazwiska, ale powiedziała, że sukinsyn był przystojny i wygadany.
   Po chwili Emma już spała, głośno pochrapując.
   
   

Rozdział 33
   
   Dom Jillian Mattis stał na skraju Uptonville, małej mieściny kilka kilometrów na północ od 
Folkston. Był to parterowy budynek, który wymagał położenia nowego dachu i malowania. Z 
boku był mały ogródek warzywny zarośnięty chwastami, a za domem wznosiła się stodoła z 
krzywym dachem, pochyłymi ścianami i padokiem dla koni.
   Kobieta, która otworzyła Joemu drzwi, była wysoka, zgrabna i bardzo ładna. Miała na sobie 
wyblakłą szarą sukienkę z resztkami liliowego wzoru. Gęste złociste włosy przeplatały pasemka 
siwizny, a w błękitnych oczach widać było ból złamanego życia i niespełnionych marzeń. Gdyby 
ufarbowała włosy i zrobiła sobie makijaż, byłaby olśniewająco piękna, ale DeMarco wyczuł, że 
przestało jej zależeć na wyglądzie.
   - W czym mogę panu pomóc? - zapytała apatycznym głosem.
   - Szukam Jillian Mattis - odpowiedział.
   - Ja jestem Jillian. Co mogę dla pana zrobić?
   DeMarco był zaskoczony. Kobieta wyglądała na czterdzieści kilka lat, a Billy miał 
trzydzieści dwa. Musiała być nastolatką, kiedy go urodziła.
   - Nazywam się Joe DeMarco przedstawił się. - Pracuję dla Kongresu Stanów Zjednoczonych.
   Postanowił nie podawać się za dziennikarza. Instynkt podpowiadał mu, że pismak usiłujący 
zarobić na tragicznej śmierci jej syna wzbudziłby w Jillian Mattis tylko odrazę.
   - Dla Kongresu?
   - Przykro mi z powodu śmierci pani syna. Szczerze pani współczuję.
   - Dziękuję - powiedziała, patrząc na niego niewidzącym wzrokiem.
   - Wiem, że jest pani w żałobie, pani Mattis, ale może zechciałaby pani porozmawiać ze mną 
o Billym.
   Widział, że jest załamana, ale musiał się dowiedzieć, dlaczego na miesiąc przed zamachem 
syn tak często do niej dzwonił. No i chciał się wreszcie dowiedzieć, kto jest ojcem Billy’ego. 
Podejrzewał, że może nim być Dale Estep. Estep był tylko o parę lat starszy od Jillian i zdrowo 
szurnięty, co wyjaśniałoby niechęć okolicznych mieszkańców do mówienia o jego ojcostwie. 
Tłumaczyłoby też, dlaczego Billy zgodził się na współpracę z ludźmi, którzy próbowali zabić 
prezydenta. Hipoteza miała jednak słaby punkt: jeśli inne przypuszczenia DeMarca były słuszne, 
to Estep zlecił zabójstwo własnego dziecka.
   - Dlaczego chce pan rozmawiać o Billym? - spytała Jillian.
   - Bo był, o czym pani na pewno wie, w obstawie prezydenta, kiedy ktoś usiłował go 
zamordować. Prowadzę śledztwo w sprawie tego zamachu.
   - Myślałam... myślałam, że ktoś już się przyznał.
   - To prawda. Niejaki Harold Edwards. Ale nadal istnieją pewne niewiadome.
   - Na przykład?
   - Czy zna pani Patricka Donnelly’ego?
   Jillian Mattis powinna była powiedzieć: Tak. Był mentorem Billy’ego, jego przyjacielem, 
ojcem chrzestnym albo kimś takim. Zamiast tego milczała, wpatrzona w jakiś punkt za plecami 
DeMarca. Podążył za jej wzrokiem i zobaczył huśtawkę z opony wiszącą na konarze 
obumierającego wiązu. Pani Mattis widziała małego Billy’ego, jak z rozwianą blond czupryną i 
uśmiechem na ustach próbuje rozbujać się jak najwyżej.
   - Czy zna pani Patricka Donnelly’ego? - powtórzył DeMarco.
   - Przepraszam. - Jillian Mattis otrząsnęła się ze wspomnień. - Nie, nic znam. Kto to taki?
   - Dyrektor Secret Service, szef Billy’ego.
   - Ach.
   - A Maxwell Taylor? Co łączyło go z Billym? Jillian Mattis drgnęła i spojrzała na Joego 
badawczo, jakby na chwilą zapomniała o śmierci syna.
   - Maksa?
   - Tak.
   - Musi pan natychmiast stąd iść. Wydawała się przerażona.
   - To bardzo ważne, pani Mattis - nalegał DeMarco. - Naprawdę powinniśmy porozmawiać.
   Potrząsnęła głową.
   - A Dale Estep? Czy Estep...
   - Musi pan stąd iść - powiedziała niemal szeptem, jakby obawiała się, że ktoś podsłuchuje. - 
Mój syn nie żyje, a ja nie potrzebuję w życiu więcej cierpień. - Zatrzasnęła Joemu drzwi przed 
nosem.
   
   Pieprzony Mahoney, pomyślał DeMarco. Wstydził się, że tak się narzucał Jillian Mattis. To 
agenci FBI - ze swoimi odznakami, nakazami sądowymi i armią specjalistów w białych 
fartuchach - powinni naprzykrzać się ludziom, nie on.
   Wyjeżdżał z Uptonville w posępnym nastroju. Tracił tylko czas i zdawał sobie z tego sprawę. 
Nie znalazł powiązań między Donnellym, Taylorem i Billym Mattisem w starych numerach 
lokalnej gazety. Czy matka Billy’ego mogła mu podsunąć jakikolwiek dowód na to, że Estep i 
Taylor próbowali zabić prezydenta?
   Wiedział, co powinien teraz zrobić - nie chciał tylko przyjąć tego do wiadomości. Gdyby 
chodziło o zwykłe zadanie, o coś, co dotyczyłoby polityka z Kapitolu, zamieszałby w garze i 
zobaczył, co wypłynie na powierzchnię. Przesłuchałby wszystkich ludzi związanych ze sprawą i 
dopilnował, by żaden z nich nie miał wątpliwości, że oprócz niego wypytuje wszystkich 
pozostałych. Zasugerowałby, że ktoś współpracuje z władzami i sypie wspólników. Kłamałby na 
temat nieistniejących dowodów, straszył rychłym aresztowaniem. Innymi słowy, zrobiłby 
wszystko, byle wymusić zeznanie.
   Gdyby sprawa dotyczyła przecieku z biura jakiegoś polityka albo przekrętów samowolnego 
biurokraty, właśnie tak by postąpił. Wiedziałby też, jak zareagują jego przeciwnicy. Próbowaliby 
zbić go z tropu, powołując się na rozległe układy. Straszyliby go opowieściami o tym, kim są i ile 
mogą. Może zaproponowaliby mu łapówką, a na pewno zagroziliby, że pozbawią go pracy. W 
najgorszym razie oświadczyliby, że wytoczą mu sprawą sądową i zrujnują go finansowo.
   Estep i Taylor, jeśli są w to zamieszani - ciągle musiał dodawać to, „jeśli” - nie zaproponują 
łapówki, nie będą się chwalić rozległymi wpływami ani nie pozwą go do sądu. Po prostu go 
zabiją.
   Tak, Joe wiedział, co powinien teraz zrobić - tylko nie chciał przyjąć tego do wiadomości.
   Gdy wrócił do motelu, zadzwonił do pokoju Emmy. Nikt nie odebrał. Rano, potwornie 
skacowana Emma powiedziała mu, że jeszcze raz pojedzie do Hattie McCormack i przepytają, 
tym razem na trzeźwo. Dziwne, że jeszcze jej nie ma. Do tej pory powinna była wrócić.
   Wyjrzał przez okno na hotelowy basen. Nie chciał rozmawiać z Taylorem, dopóki nie pogada 
z Emmą. Skoro więc nie wróciła, postanowił zejść na basen. Trochę popływa, wypije parą piw i 
będzie się zachowywać jak turysta.
   Zjawił się przy basenie z piwem w jednej ręce i ręcznikiem kąpielowym w drugiej. 
Przyjemną atmosferę mącili dwaj mali chłopcy. Mieli po dziewięć albo dziesięć lat i byli ubrani 
w kąpielówki ozdobione postaciami z kreskówek. Biegali naokoło basenu, strzelając do siebie z 
pistoletów na wodę i krzycząc na całe gardło.
   Trudno powiedzieć, żeby DeMarco nie lubił dzieci, ale nie bardzo wiedział, jak się przy nich 
zachować. Fakt, że wyglądają jak mali ludzie, nie oznacza, że nimi są. Gąsienica może się 
przepoczwarzyć w motyla, ale nim nie jest.
   Joe przystanął z boku i obserwował bawiących się chłopców. Marszcząc z wysiłkiem czoło, 
próbował odgadnąć pole rozprysku, gdy rozpędzony dzieciak plaśnie do wody. Przeświadczony, 
że wszystko dobrze wymierzył, postawił hotelowy leżak w odległości dwukrotnie większej. 
Usiłował się zrelaksować, ale jeden z chłopców zaczął wrzeszczeć, bo drugi chciał go utopić. 
DeMarco przyglądał się im chwilę z lekkim niepokojem, aż wreszcie - trochę zawiedziony - 
doszedł do wniosku, że ani jeden, ani drugi dzieciak nie ma dość siły, by przytrzymać śliską 
łepetynę kolegi pod wodą odpowiednio długo.
   Zdjął koszulkę, otworzył puszkę i wyciągnął się na leżaku. Wypił parę łyków piwa, a potem 
zamknął oczy, zdecydowany rozluźnić się i przestać się dręczyć bezowocną misją. Wypoczywał 
tak zaledwie minutę, gdy poczuł, że ktoś się na niego patrzy, a po chwili zdał sobie sprawę, że 
nie słyszy już dziecięcych krzyków. Otworzył jedno oko i zobaczył, że chłopcy stoją pół metra 
od leżaka i co gorsza - znów są uzbrojeni w pistolety. Obaj mieli świńskie niebieskie oczka i 
piegi na bulwiastych, zasmarkanych nosach. Bracia. Jakaś kobieta została po dwakroć przeklęta.
   - Pse pana - powiedział jeden z nich - widział pan aligatora?
   - Tak - odparł DeMarco. Spadaj, szczylu. - Widziałem jednego w zoo.
   - A my na bagnach. Był wielgachny. Miał otwartą pascę i mnóstwo zębów. - Dzieciak 
otworzył usta i pokazał Joemu własne zęby. Jego brat pokiwał z przekonaniem głową, 
potwierdzając jego słowa.
   - Serio? - spytał Joe.
   - Tak - zapewnił chłopak z poważnym wyrazem twarzy. - Cy myśli pan, że te aligatory z 
bagien mogą podejść az do motelu i wpełznąć do basenu?
   DeMarco stanął w obliczu wielkiego moralnego dylematu. Czy powiedzieć chłopcom, że 
istotnie zachodzi wielkie ryzyko, iż czterometrowy aligator siedzi na dnie basenu? To mogłoby 
sprawić, że się odczepią, ale z drugiej strony, możliwe, że będą siusiać w nocy ze strachu, bo 
zaczną im się śnić wielkie gady czyhające za progiem hotelowego pokoju. Czego tak naprawdę 
oczekują, zastanawiał się. Dreszczu niebezpieczeństwa czy zapewnienia ze strony godnej 
zaufania dorosłej osoby, że nic im nie grozi?
   Już otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale nim zdążył się odezwać, usłyszał kobiecy głos:
   - Bobby. Randy. Przeszkadzacie temu miłemu panu?
   - Nie, mamusiu - odparli chórem chłopcy. Mali łgarze.
   DeMarco odwrócił się w stronę, z której dobiegł głos, i zobaczył kobietę w skąpym 
jasnozielonym bikini. Miała brązowe włosy rozjaśnione od słońca, oczy tak czyste i błękitne jak 
woda w basenie i, podobnie jak chłopcy, piegi na lekko zadartym nosie. Była bardzo apetyczna.
   - Czy te potwory przeszkadzają panu? - zapytała, głaszcząc jednego z chłopców po mokrej 
czuprynie. Miała cudowny uśmiech.
   - Ależ skąd! DeMarco odwzajemnił uśmiech. Pytali mnie o aligatory.
   - Mogłam się tego spodziewać powiedziała z udawanym gniewem. Od wczorajszej 
wycieczki na bagna po prostu zadręczają mnie pytaniami o aligatory i węże. - Wzięła chłopców 
za ręce: Chodźcie, łobuziaki. Dość już tego słońca. Wracamy do hotelu, trzeba się umyć. Znów 
uśmiechnęła się do DeMarca, marszcząc wdzięcznie nosek.
   - Do zobaczenia.
   Kiedy odchodziła, z rozkoszą podziwiał jej gibkie, poruszające się z gracją ciało i włosy 
kołyszące się rytmicznie na plecach przy każdym kroku. Obraz psuły tylko dwa mikrusy 
uczepione jej rąk.
   
   Joego wyrwało z drzemki kopanie w leżak. Spojrzał w górę i zobaczył faceta w granatowym 
mundurze, kapeluszu i okularach z lustrzanymi szkłami. Na piersi mężczyzny lśniła służbowa 
odznaka. Z punktu widzenia DeMarca wydawał się olbrzymi, z wielkim brzuszyskiem i 
mięsistymi, piegowatymi przedramionami.
   - Pan DeMarco? - spytał mężczyzna. Joe usiadł, próbując się rozbudzić.
   - Tak - odparł. - W czym mogę pomóc?
   - Pan Taylor chce z panem porozmawiać.
   No, proszę. Wyglądało na to, że zamieszał w garze bez zbytnich starań. Wstał z leżaka, bo 
czuł się nieswojo, widząc nad sobą postać gliniarza. Mężczyzna nie był tak wysoki, jak mu się 
wydawało, ale wolałby się z nim nie siłować.
   Mrużąc oczy, spojrzał na odznakę. Biuro szeryfa hrabstwa Charlton.
   - Pan Taylor chce się ze mną widzieć, więc przysłał pana, szeryfie, żeby mnie aresztować?
   - Jestem zastępcą szeryfa - sprostował mężczyzna. - Nazywam się Pat Haskell.
   - Miło pana poznać, panie Haskell, ale czemu pan Taylor pana przysłał?
   Usta gliniarza zacisnęły się z irytacją. Ludzie zwykli traktować go z większym szacunkiem 
niż DeMarco.
   - Mój szef zrobił panu Taylorowi przysługę. Pan Taylor powiedział, że chce z panem 
porozmawiać, więc szeryf kazał, żebym pana znalazł.
   Świetnie. Taylor miał dość władzy, żeby traktować szeryfa jak chłopca na posyłki.
   - A jeśli nie zechcę porozmawiać z panem Taylorem, panie Haskell?
   - Strasznie pan drażliwy. Ja tylko przekazuję wiadomość. Jeśli pojedzie pan za mną, pokażę 
panu dom pana Taylora. A jeśli nie, to pańska sprawa.
   DeMarco spojrzał w lustrzane szkła okularów policjanta. - Muszę się przebrać. Niech pan 
poczeka na parkingu.
   
   

Rozdział 34
   
   DeMarco wjechał za radiowozem szeryfa na długi, wysypany żwirem podjazd i zaparkował 
samochód pod wierzbą obok dwóch prawie nowych furgonetek. W świetle tego, co wiedział o 
dochodach i wpływach Taylora, wygląd domu bardzo go zaskoczył. Spodziewał się pałacu, a 
zobaczył biały jednopiętrowy budynek z pomalowanymi na zielono okiennicami. Był duży, ładny 
i dobrze zaprojektowany, ale nie wspanialszy od kilku innych, które Joe widział w okolicy.
   Na przestronnym ganku skrzypiała huśtawka, a obite siatką drzwi kołatały się o framugę, 
poruszane lekkimi powiewami wiatru. Szeryf zapukał do drzwi i po chwili pojawiła się tęga 
Murzynka ubrana w czarną sukienkę i biały fartuszek.
   - Jak się miewasz, Pat? - spytała. - Przyszedłeś do pana Taylora?
   - Ja nie, Tilly, ale ten pan tak. Pan Taylor prosił, żebym go przywiózł. 
   Tilly kiwnęła Joemu głową.
   - Zechce pan chwilę poczekać, pójdę zawiadomić pana Taylora o pańskiej wizycie. Jak się 
pan nazywa?
   Joe DeMarco.
   - Zaraz wracam, panie DeMarco.
   Kiedy służąca zniknęła, szeryf uchylił kapelusza i powiedział. - Jeszcze się zobaczymy. - 
Zabrzmiało to jak groźba.
   Czekając na powrót służącej, Joe zastanawiał się, jaką taktykę przyjąć w rozmowie z 
Taylorem: od razu przejść do sedna czy trochę pokluczyć. Służąca pojawiła się w drzwiach, 
zanim zdążył podjąć decyzję.
   Proszę iść tym korytarzem, a potem w pierwsze drzwi z prawej powiedziała. Pan Taylor 
czeka na pana w gabinecie.
   
   Zmysłowa. To było pierwsze słowo, które przyszło Joemu na myśl. Była najbardziej 
zmysłową kobietą jaką kiedykolwiek widział. Miała bose stopy i lekką bawełnianą sukienkę, 
która więcej pokazywała, niż skrywała. Materiał opinał pełne piersi i szerokie biodra, a przez 
tkaninę widać było kształt dużych brodawek i zarys mocnych, prężnych ud.
   Ramiona i nogi lśniły złotą opalenizną, a długie blond włosy opadały na plecy. Piękna twarz 
o nieskazitelnych rysach nie zdradzała jakiegokolwiek śladu inteligencji. Kobieta, a właściwie 
dziewczyna, miała nie więcej niż piętnaście lat była niczym Daisy Mae, południowa maszyna do 
rodzenia dzieci.
   DeMarco oderwał wreszcie wzrok od dziewczyny i zauważył, że Taylor przygląda mu się z 
rozbawieniem.
   Taylor miał sześćdziesiąt kilka lat, co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu i szczupłą, 
muskularną sylwetkę. Był ubrany w dżinsy, kraciastą koszulę z podwiniętymi rękawami i nowe 
buty robocze. Pociągłą twarz o zapadniętych policzkach okalały gęste siwe włosy, a ciemne, 
głęboko osadzone oczy lśniły pod krzaczastymi brwiami surowym blaskiem, niczym u 
wiejskiego pastora. Brakowało mu jedynie długiej, falistej brody, żeby wyglądał jak 
starotestamentowy Bóg, który wygnał Adama z rajskiego ogrodu, a Ewę zatrzymał dla siebie.
   Taylor zostawił dziewczynę przy globusie i podszedł do dużego mahoniowego biurka. 
Dziewczyna zerknęła na DeMarca, a potem zaczęła obracać globus, jakby był dużym 
zabawkowym bąkiem. Wydawała się zahipnotyzowana kolorami, które zlewały się ze sobą, gdy 
świat wirował pod jej smukłymi palcami.
   - Proszę usiąść. - Taylor wskazał Joemu krzesło naprzeciwko biurka. Był to rozkaz, a nie 
uprzejme zaproszenie. Zwrócił się do dziewczyny: - Cukiereczku, bądź tak miła i przyprowadź tu 
Morgana.
   Dziewczyna zachowywała się, jakby go nie usłyszała. Nadal bawiła się globusem.
   - Cukiereczku, mówię do ciebie - rzekł Taylor. Nie podnosząc wzroku, odparła:
   - Nie lubię Morgana, wujku Maksie. 
   Wujku Maksie? Była jego siostrzenicą?
   Taylor uśmiechnął się lekko, rozbawiony albo jej nadąsaną miną, albo jej stosunkiem do 
Morgana.
   - Morgan nic ci nie zrobi, cukiereczku. A teraz pędź po niego. - Mówił, nie podnosząc głosu, 
ale zaczął zdradzać zniecierpliwienie. Taylor był przyzwyczajony, że jego rozkazy wykonuje się 
natychmiast.
   Dziewczyna ostatni raz spojrzała na obracający się globus i odwróciła się niechętnie. Taylor 
pożerał ją wzrokiem, gdy wychodziła z pokoju. Jego żądza była oczywista i, biorąc pod uwagę 
wiek dziewczyny, obrzydliwa.
   Wszelkie przyjemne myśli, które musiały przemykać mu przez głowę, znikły, kiedy spojrzał 
z powrotem na DeMarca.
   - Bob Storch z gazety powiedział, że wypytywał pan o mnie. Pomyślałem więc, że dobrze 
będzie, jeśli się zorientuję, co pan tu robi.
   Joe zapytał tylko redaktora, czy zna Taylora - Storch zaprzeczył - ale najwidoczniej to 
wystarczyło, by zaalarmował wpływowego biznesmena. Taylor miał system wczesnego 
ostrzegania, o którym Pentagon mógł tylko pomarzyć.
   - Jestem dziennikarzem, panie Taylor. Jako wolny strzelec pisuję do różnych czasopism. 
Czytałem o Billym Mattisie, o jego życiu, o tym, skąd pochodził, i pomyślałem, że to dobry 
temat na artykuł. Przyjechałem zebrać materiały.
   - Ma pan jakieś dokumenty? - zapytał Taylor władczym tonem. Jasny gwint. DeMarco 
wyciągnął prawo jazdy i podał Taylorowi. Taylor rzucił na nie okiem, sięgnął po pióro i przepisał 
dane do notesu.
   - Proszę mówić dalej - powiedział.
   - To już wszystko. Jestem po prostu dziennikarzem, który zbiera materiały do artykułu.
   Taylor wciąż trzymał w ręku prawo jazdy. Patrzył na DeMarca, stukając laminowaną kartą o 
blat biurka.
   - To dlaczego pyta pan również o mnie?
   - Czy znał pan Billy’ego Mattisa, panie Taylor?
   W oczach Taylora błysnęła irytacja i już otworzył usta, żeby zrugać gościa: DeMarco 
zadawał pytania, zamiast na nie odpowiadać. Powściągnął się jednak, a jego wargi drgnęły w 
nieszczerym półuśmiechu.
   - Jasne, że go znałem. Mieszkam tu przez całe życie i znam prawie każdego w hrabstwie. 
Jeśli mnie pamięć nie myli, Billy był podporą szkolnej drużyny futbolowej. Prawdopodobnie 
mógł pójść do college’u ze stypendium sportowym, ale postanowił wstąpić do wojska. A teraz 
proszę odpowiedzieć na moje pytanie. Czemu pan o mnie wypytuje?
   DeMarco wzruszył ramionami.
   - Po prostu natknąłem się na pańskie nazwisko. Ktoś wspomniał, że być może pan i Billy 
byliście spokrewnieni.
   - Kto to panu powiedział? - zapytał gniewnie Taylor.
   - Nie pamiętam. Chyba żona Billy’ego.
   - Rozmawiał pan z jego żoną?
   - Oczywiście odparł DeMarco. - Więc to prawda, że byliście panowie spokrewnieni?
   - Nie, to nieprawda i nie podoba mi się, że wypytuje pan o mnie za moimi plecami.
   - Panie Taylor, nie rozumiem, czym się pan tak denerwuje. Staram się tylko napisać artykuł o 
miejscowym bohaterze. Myślę, że...
   - Gówno mnie obchodzi, co pan myśli. Wiem, że wy, cholerne pismaki, zawsze tylko 
obrzucacie ludzi błotem. Ale oddalam się od tematu. Nie lubię, jak obcy ludzie o mnie wypytują. 
Nie będę tolerował...
   Urwał i popatrzył za DeMarca. W tej samej chwili Joe usłyszał skrzypienie butów na 
drewnianej podłodze. Odwrócił się i zobaczył mężczyznę z restauracji, tego z kucykiem i blizną 
na policzku. Miał na sobie znoszone kowbojskie buty, czarne dżinsy i szary bezrękawnik, który 
eksponował twarde bicepsy ciężarowca. Spojrzał na DeMarca tak samo jak w barze - bez emocji, 
ale wyzywająco.
   Joe regularnie ćwiczył i był w stosunkowo dobrej formie, a facet za jego plecami był tylko 
trochę wyższy i najwyżej kilka kilogramów cięższy. Mimo to poczuł się tak samo jak wtedy, gdy 
uścisnął rękę młodemu obrońcy waszyngtońskich Czerwonoskórych. Tamten też nie był znacznie 
wyższy lub cięższy, ale DeMarco natychmiast rozpoznał w nim reprezentanta innego gatunku. 
Gatunku, który przejąłby władzę na ziemi, gdyby jej zdobycie zależało od walki wręcz.
   Przeniósł wzrok z powrotem na Taylora, który uśmiechnął się lodowato. Widział, że 
gościowi nie podoba się, że Morgan stoi mu za plecami.
   - Ten pan jest z Waszyngtonu powiedział do Morgana, ale wciąż patrzył na DeMarca. - 
Mówi, że jest dziennikarzem. Uważa, że to daje mu prawo, żeby szwendać się po okolicy i 
rozpytywać o ludzi za ich plecami...
   - Panie Taylor, ja wcale...
   - Stul pysk - warknął Taylor. - Nie przerywaj, kiedy mówię.
   Arogancja w jego głosie była niemal namacalna. Był to rodzaj arogancji, którą DeMarco aż 
nazbyt często widział u polityków na wysokich stanowiskach, tak przywykłych do tego, że inni 
im usługują, tak pewnych swojej władzy, tak przywiązanych do ślepego posłuszeństwa 
podwładnych, że uwierzyli, iż są nietykalni.
   - Musisz pan coś zrozumieć powiedział Taylor. - Nie jesteś w teraz w kurewskim 
Waszyngtonie, a ja nie będę tolerował węszenia po okolicy.
   DeMarco uznał, że prawdziwy dziennikarz powołałby się w tym momencie na pierwszą 
poprawkę i powiedział, że ma prawo robić wszystko, co mu się żywnie podoba.
   - Nie będzie pan tego tolerował? - spytał.
   - Otóż to. Właściwie najlepiej będzie, jak jutro wyjedzie pan z miasta. Tak by było 
najrozsądniej z pana strony.
   - Grozi mi pan, panie Taylor? - spytał DeMarco. To dopiero głupie pytanie.
   Taylor uśmiechnął się; jego zęby były jak małe kamienie nagrobne.
   - Mogę dostać z powrotem swoje prawo jazdy? - powiedział DeMarco.
   Taylor rzucił mu je.
   Joe wstał i odwrócił się, żeby wyjść z pokoju, ale Morgan tarasował drzwi. Nie ruszył się, 
gdy DeMarco powiedział „przepraszam”. Po prostu stał i patrzył mu w oczy.
   Joego niełatwo było przestraszyć, ale przy Morganie... włosy jeżyły mu się na karku.
   Odwrócił się do Taylora. Ciemne oczy biznesmena błyszczały z satysfakcji. Dopiął swego. 
DeMarco był na jego terenie i musiał grać według jego reguł. Wykorzystywał ludzi szeryfa jako 
chłopców na posyłki. To nie był, jak zauważył, „kurewski Waszyngton”.
   - Jutro masz się wynieść z Charlton. Zrozumiano?
   DeMarco pokiwał głową.
   - Przepuść go, Morgan - powiedział Taylor.
   Morgan przesunął się, odsłaniając drzwi. Uczynił to takim ruchem jak bokser, który krąży 
wokół przeciwnika: zrobił mały krok w prawo, z rękami w gotowości i wzrokiem utkwionym w 
oczy DeMarca.
   
   DeMarco wyjechał z podjazdu, a potem zatrzymał się na poboczu drogi. Zachmurzyło się, 
więc postanowił rozłożyć dach w kabriolecie. Już miał ponownie zapalić silnik, gdy zerknął na 
dom Taylora i zobaczył, „cukiereczka”. Wyszła na ganek i właśnie siadała na huśtawce.
   Oparła nogi o balustradę i krótka sukienka podjechała aż do końca kształtnych ud. DeMarco 
gapił się na nią chwilę, a potem potrząsnął głową, czując wstręt do samego siebie. Była 
nastolatką; gdzieś przecież trzeba wyznaczyć granicę. Już miał obrócić kluczyk w stacyjce, gdy 
zauważył, jak zza domu wychodzi Morgan. Też zobaczył dziewczynę.
   Ruszył wolno w jej stroną, ostrożnie stawiając stopy, żeby nie narobić hałasu. Przypominał 
Joemu panterą skradającą się do ofiary. Zatrzymał się niecałe pół metra od dziewczyny, 
schowany za krzewem rododendronu i stanął bez ruchu niczym posąg, utkwiwszy w nią wzrok. 
Trwało to dobrych kilka chwil - DeMarco podpatrywał Morgana, Morgan podpatrywał 
dziewczynę - aż wreszcie ta wyczuła czyjąś obecność. Zeskoczyła z huśtawki, dziecinnym 
gestem wytknęła Morgana palcem i uciekła do domu. Morgan dalej stał nieruchomo, prawie 
niewidoczny wśród roślin otaczających ganek.
   Gdy DeMarco odjeżdżał, wciąż tam stał.
   
   

Rozdział 35
   
   Emmy nie było w pokoju, nie odbierała komórki i nie zostawiła dla DeMarca żadnej 
wiadomości. Powinna była wrócić od Hattie McCormack wiele godzin temu. Gdzie się, do 
cholery, podziewała?
   Skoro nie mógł omówić z Emmą strategii, zadzwonił do Becky, swojej przyjaciółki z 
Departamentu Leśnictwa, żeby spytać, czy zdobyła informacje, o które prosił. Becky 
potwierdziła jego podejrzenia: Estep zapisał się na kurs finansowany przez departament, ale 
pojawiał się na zajęciach sporadycznie. Było to jednak dobrowolne dokształcanie, więc nikt nie 
prowadził dziennika i nie rozliczał kursantów z nieobecności. Becky nie udało się ustalić, czy w 
dniu, który najbardziej interesował Joego, Estep uczestniczył w zajęciach czy nie. Nadal nie miał 
więc dowodów; tylko garść poszlak, które wskazywały, że Estep mógł brać udział w zamachu.
   Becky przekazała mu to, czego dowiedziała się o Estepie, a potem z ożywieniem zaczęła 
opowiadać o kolejnym dniu batalii z politycznymi czarnymi charakterami na kapitolińskim 
wzgórzu. DeMarco zazdrościł jej optymizmu. Nie chciał, żeby rozmowa się skończyła, ale 
wkrótce Becky oznajmiła, że ma telefon na drugiej linii.
   Do szóstej po południu poirytowanie nieobecnością Emmy zmieniło się w niepokój. 
Zadzwonił do informacji, żeby zdobyć numer telefonu i adres Hattie McCormack. Nie figurowała 
w ewidencji. Następnie zadzwonił do okolicznego szpitala i spytał, czy przyjęto kogoś, kto 
odpowiadałby rysopisowi Emmy. Na szczęście okazało się, że nie.
   Nie wiedząc, co dalej robić, postanowił coś zjeść. Wyszedł z motelu i jeździł po okolicy, aż 
znalazł prawie pustą restaurację. Chciał się zastanowić, a towarzystwo ludzi tylko by mu 
przeszkadzało. Wszedł do środka i zajął miejsce przy barze.
   Zanim opadł na stołek, podbiegł barman gotowy go obsłużyć.
   - Czego sobie życzymy? - zapytał. Był chudym staruszkiem, który skakał za barem niczym 
małpka kataryniarza, szczerząc w uśmiechu pokryte brunatnym osadem zęby. Miał na sobie białą 
koszulę, kowbojski krawat z rzemyka i niebieskie dżinsy - wieczorowy strój południowca z 
Georgii, stwierdził kwaśno DeMarco.
   - Poproszę piwo z kija i cheeseburgera.
   - Robi się.
   Kiedy czekał na zamówienie, zadzwonił z komórki do motelu. Emma wciąż nie wróciła. 
Zastanawiał się chwilę, a potem wybrał numer znajomego, który pracował w urzędzie 
skarbowym. Facet był mu winien przysługę. Mimo to DeMarco musiał przekonywać, błagać, a w 
końcu obiecać znajomemu skrzynkę kanadyjskiego piwa, by ten wreszcie zgodził się zajrzeć do 
biura i sprawdzić, na jaki adres odsyłają zwroty podatków Hattie McCormack. Joe nie był 
pewien, czy kobieta, która pędzi własną gorzałę, płaci podatki, ale tylko w ten sposób mógł 
zdobyć jej adres.
   Barman przyniósł mu piwo. Sącząc je, DeMarco wrócił myślami do spotkania z Taylorem. 
Taylor mógł go po prostu spławić, zachowując się przyjaźnie i kłamiąc przy odpowiedziach na 
wszystkie pytania. Czy jest krewnym Billy’ego? Nie, tylko przyjacielem rodziny. Nie było 
powodu, żeby unosił się gniewem. Joe uznał, że Taylor nie potrafi udawać potulnego nawet 
wtedy, gdy leży to w jego interesie.
   Barman zapytał, czy chce dolewkę.
   DeMarco zdawał sobie sprawę, że nikt nie zechce rozmawiać z nim o Taylorze, ale może 
zdoła dowiedzieć się czegoś o Morganie albo Estepie.
   - Jasne - odparł i sobie też proszę nalać. Wie pan, jak to mówią: Jeśli zaczynasz pić w 
samotności, prędzej czy później skończysz w AA.
   Chociaż w knajpie nie było innych gości, barman rozejrzał się dookoła, upewniając się, że 
nie zostanie przyłapany na piciu w pracy.
   - No może kropelkę, żeby nie zachować się jak gbur. - Nalał sobie trzy palce jacka danielsa.
   - Widziałem dzisiaj jednego faceta zagaił DeMarco. - Chyba Indianin. Z taką blizną. - 
Powiódł palcem od lewego oka do kącika ust. Orientuje się pan, kto to taki?
   - A czemu pan pyta? - Barman wyraźnie stracił chęć do rozmowy.
   - Po prostu wydał mi się znajomy. I ta postura; zastanawiałem się, czy nie grał kiedyś w 
futbol.
   Barman roześmiał się.
   - W futbol. A to dobre.
   - Więc pan go zna?
   - O, tak. To Morgan, ale jeśli grał w futbol, to chyba tylko w drużynie więziennej.
   - Siedział?
   - Tak, przymknęli go na kilka lat. Chyba można to zwalić na trudne dzieciństwo.
   - Tak?
   - Nie wiem, kto był jego ojcem, ale matka miała niezłego świra.
   - Jak to?
   - Normalnie, mieszkała na skraju mokradeł w chacie bez elektryczności. Co jakiś czas 
zjawiała się w mieście po prowiant i łaziła po ulicach, mamrocząc do siebie i gapiąc się na ludzi 
dziwnym wzrokiem. Była straszna. Czasami zabierała ze sobą Morgana i smarkacz zawsze był 
brudny. Traktowała go jak zwierzę.
   - Nie chodził do szkoły?
   - Dopiero jako nastolatek. Pewnego dnia zjawił się w Folkston sam. Ktoś zapytał, gdzie 
podziewa się matka, a on na to, że zniknęła. Tylko tyle, zniknęła. Więc szeryf pojechał do ich 
chaty, żeby ją znaleźć, ale rzeczywiście jej nie było, tak jak powiedział Morgan. Nikt nie wie, co 
się z nią stało. - Barman zapalił papierosa i łyknął drinka. - Szeryf przekonał pastora, żeby 
przygarnął Morgana, a ten posłał chłopaka do szkoły. Zdaje się, że chodził tam przez jakiś czas, 
ale potem posłali go na północ, do poprawczaka. Zaczepiał dziewczynki w szkole.
   - Jak to zaczepiał?
   Barman wzruszył ramionami.
   - Nie wiem. Pracowałem wtedy na Florydzie, więc mam tu lukę. Ale musiał robić coś więcej, 
niż tylko ciągnąć je za warkocze.
   DeMarco przypomniał sobie Morgana ukrytego za rododendronem i podpatrującego 
dziewczynę na ganku.
   - Co się z nim potem stało? - zapytał.
   - Kiedy wyszedł z mamra, był już dorosły i miał tę bliznę w kształcie błyskawicy na gębie. 
Musiał ćwiczyć ze sztangą, bo jak wrócił, był napakowany jak kulturysta.
   - A co teraz porabia?
   Barman wychylił drinka jednym haustem.
   - Dzięki za whiskaczyka - powiedział. - Sprawdzę, co z twoją kolacją. DeMarco jadł 
cheesburgera, kiedy zadzwoniła komórka. Odezwał się kumpel z urzędu skarbowego: zdobył 
adres Hattie McCormack. Joe zapytał barmana o drogę, a potem jeszcze raz zadzwonił do motelu. 
Emma nie wróciła.
   
   DeMarco był zaledwie o jedną przecznicę od restauracji, gdy zauważył w lusterku 
wstecznym, że jedzie za nim czerwony pikap. Furgonetka wyprzedziła go i po chwili zatrzymała 
się z piskiem opon. Joe z całej siły wdepnął hamulec, żeby uniknąć kolizji. Jego przedni zderzak 
niemal dotknął zderzaka pikapa.
   Z furgonetki wysiadł kierowca. Morgan.
   Z nieodgadnionym wyrazem twarzy podszedł do forda DeMarca. Joe otworzył drzwiczki, 
żeby wysiąść, ale nim zdążył to zrobić, Morgan złapał go za koszulę i wyciągnął z wozu. Potem 
obrócił go, chwycił za lewy nadgarstek i wykręcił rękę do tyłu, tak że dłoń znalazła się na 
wysokości łopatek. Zrobił to tak szybko, że DeMarco nie zdążył zareagować.
   Morgan podprowadził go do drzwi furgonetki od strony pasażera. W środku siedział Taylor. 
Był ubrany tak samo jak wcześniej, w kraciastą koszulę i dżinsy, tyle że teraz miał na głowie 
czerwoną bejsbolówkę. Jego twarz była sina z gniewu.
   Kiedy stanęli przy furgonetce, Morgan puścił DeMarca, a ten obrócił się, żeby go 
zaatakować. Nim zdążył wykonać pełny obrót, Morgan uderzył go otwartą dłonią w plecy i 
pchnął na karoserię. Boże, ależ ten facet był szybki. W co ty pogrywasz, Jankesie? - spytał 
Taylor.
   - O czym pan, do cholery, mówi? - zdziwił się DeMarco.
   Morgan cofnął rękę, dając mu odejść o krok od furgonetki. Stał tuż za jego plecami. Oddech 
miał wolny i równy, a twarz pozbawioną wyrazu. Był rozluźniony jak człowiek czekający na 
autobus.
   - Zadzwoniłem do Waszyngtonu, palancie powiedział Taylor. - Nie jesteś dziennikarzem, 
tylko cholernym prawnikiem, który pracuje dla Kongresu. A teraz chcę się dowiedzieć, co tu 
robisz i po jaką cholerę o mnie wypytujesz.
   Z kim rozmawiał? - zastanawiał się DeMarco. Z Donnellym? Maddoksem? Żoną Billy’ego? 
Pewnie z Donnellym. Ale ile Donnelly mu powiedział?
   - To, co tu robię, panie Taylor, jest poufne. A teraz...
   - Do kurwy nędzy, nie baw się ze mną w kotka i myszkę! - wrzasnął Taylor. - Morgan, pokaż 
temu durniowi, że mówię poważnie.
   Morgan złapał Joego za prawy bark, obrócił o dziewięćdziesiąt stopni i uderzył w splot 
słoneczny. Cios był tak mocny, że DeMarco poczuł, jak żołądek przykleja mu się do kręgosłupa. 
Zgiął się wpół, chwycił za brzuch i usiłował złapać oddech i jednocześnie nie zwymiotować.
   - Jakiś problem, panie Taylor? - usłyszał czyjś głos. - Doszło do stłuczki? DeMarco podniósł 
wzrok. Bogu niech będą dzięki. Z ulgą zobaczył radiowóz szeryfa i młodego funkcjonariusza 
stojącego przed maską furgonetki. Policjant widział, w jakim DeMarco jest stanie: zgięty wpół, z 
twarzą wykrzywioną bólem.
   Taylor nie zauważył, kiedy podjechali. Teraz zerknął na szeryfa z irytacją i powiedział:
   - Nie, nic się nie stało. Możesz odjechać, Gary. To sprawa osobista.
   Szeryf zawahał się. Popatrzył na DeMarca.
   - Skoro tak pan mówi, panie Taylor. Chciałem się tylko upewnić, czy wszystko w porządku.
   Jezu Chryste, pomyślał DeMarco. Co to za ludzie?
   - Wszystko gra. Możesz jechać - zapewnił Taylor.
   Policjant posłał Joemu następne spojrzenie i odjechał.
   DeMarco wciąż się kulił po ciosie Morgana. Przyszło mu na myśl, żeby obrócić się, 
wyprostować i kopnąć go w jaja. Morgan jakby czytał mu w myślach - albo zauważył lekką 
zmianę pozycji - zrobił krok do tyłu. Był gotowy do walki; stał na lekko ugiętych nogach z 
rękami wysuniętymi lekko do przodu. DeMarco zorientował się, że nie zdoła doskoczyć do 
Morgana na czas, postanowił więc, że zamiast tego pogrozi Taylorowi.
   - Słuchaj, Taylor - wysapał, z trudem łapiąc oddech - jeśli ten skurwiel jeszcze raz mnie 
uderzy, to lepiej, żeby mnie zabił, bo sprowadzę tu federalnych i obu was aresztuję.
   Taylor zaśmiał się pyszałkowato.
   - To by dopiero było powiedział i kiwnął głową do Morgana.
   Prawa ręka Indianina wysunęła się błyskawicznie i chwyciła DeMarca za szyję; jego palce 
wpiły się w gardło. Joe usiłował się wyszarpnąć, ale Morgan potrząsnął nim, pozbawiając 
równowagi. DeMarco sięgnął oburącz do gardła. W tym momencie Morgan znowu wykręcił mu 
lewe ramię za plecy. Mając wolną tylko prawą rękę, Joe nie był w stanie oderwać palców 
Morgana od gardła; były jak szpony wpijające się w skórę.
   Morgan zwiększył nacisk i podciągnął lewe ramię DeMarca do góry, aż ten przestał się 
szamotać.
   - A teraz dowiem się, po co tu przyjechałeś - powiedział Taylor. - I jeśli będzie trzeba, to Bóg 
mi świadkiem, że każę Morganowi wyrwać ci rękę ze stawu.
   Morgan rozluźnił uścisk na gardle, żeby DeMarco mógł mówić - i oddychać.
   - Nie będę z panem rozmawiać, dopóki ten skurwiel mnie nie puści - oświadczył słabym 
głosem. Nie wiedział, co powie, jeśli Morgan go puści, ale musiał się wydostać z uścisku, żeby 
mieć choć cień szansy na to, by się bronić.
   Taylor popatrzył mu w oczy: zobaczył w nich ból i złość, ale nie strach, którego szukał.
   - Widzę, że nadal nie rozumiesz, chłopcze. Morgan, rozwal mu rękę. Kurwa! DeMarco znów 
próbował oderwać palce Morgana od gardła i wywinąć się z uścisku, ale bez skutku. Morgan był 
po prostu za silny. Joe czuł, jak miękkie tkanki w jego ramieniu - mięśnie, ścięgna i chrząstki - 
puszczają i odrywają się od kości.
   - Max, miałeś wypadek? Mogę jakoś pomóc?
   Morgan rozluźnił trochę uścisk. DeMarco zerknął na kobietę w średnim wieku, która 
siedziała w cadillacu. Mówiła do Taylora, ale cały czas patrzyła na niego, z niepokojem 
wypisanym na pełnej twarzy.
   - Jasna cholera - mruknął Taylor - to miasto robi się bardziej zatłoczone od Atlanty. - Zwrócił 
się do kobiety: - Dziękuję, Ellen, ale wszystko jest w najlepszym porządku. Możesz się zająć 
swoimi sprawami.
   - Proszę zadzwonić po policję stano... - zdołał powiedzieć DeMarco, nim palce Morgana 
znów wpiły mu się w gardło. Poczuł taki ból, jakby miażdżono mu tchawicę.
   Kobieta popatrzyła na Taylora.
   - Na pewno wszystko okej, Max? Wiesz, że jeśli mogę pomóc, chętnie to zrobię.
   Taylor nie wytrzymał.
   - Do jasnej cholery, Ellen! Powiedziałem, że wszystko w porządku. A teraz spadaj stąd!
   - Przepraszam, Max, przepraszam wymamrotała i czym prędzej odjechała.
   Taylor zerknął na DeMarca, a potem odwrócił głowę i spojrzał w głąb ulicy. Zbliżał się 
kolejny samochód.
   - Kurwa mać - mruknął. - Chodź, Morgan, wsiadaj do wozu.
   Morgan natychmiast cofnął rękę i DeMarco osunął się na kolana. Mijając go, Morgan nic nie 
powiedział, a jego twarz pozostała bez wyrazu, ale Joe wyczytał w oczach Indianina rozbawienie 
i pogardę dla jego słabości.
   Taylor wskazał DeMarca palcem i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili jego 
ręka opadła.
   - Jedziemy - mruknął do Morgana.
   Gdy czerwony pikap odjechał, DeMarco wstał powoli. Wciąż trudno mu było oddychać. 
Pokręcił lekko lewą ręką i skrzywił się. Bolało jak cholera, ale staw nie był zwichnięty.
   Miał szczęście, że Morgan go nie zabił, gdy dobrzy obywatele Folkston zajmowali się 
własnymi sprawami.
   
   Znalezienie farmy Hattie McCormack zajęło Joemu ponad godzinę i kiedy wreszcie dotarł na 
miejsce, było już ciemno. Trwało to tak długo, bo drogi były nieoznakowane i musiał kilka razy 
zawracać, żeby odszukać punkty orientacyjne, które opisał mu barman. Poza tym był niezwykle 
ostrożny; wiele razy upewniał się, czy nikt go nie śledzi.
   Wreszcie dotarł do poobijanej skrzynki na listy z koślawym napisem: H. MCCORMACK. 
Wjechał na wąską piaszczystą drogę i zobaczył samochód Emmy zaparkowany przed niedużą 
chatą.
   Postawił mustanga obok wozu Emmy, podszedł do drzwi i zapukał. W domu nie paliło się 
światło i nikt mu nie otworzył. Okrążył chatę, zajrzał we wszystkie okna i zorientował się, że w 
środku nikogo nie ma.
   Emma musiała wybrać się gdzieś z Hattie. Mówiła, że gdy pierwszy raz ją spotkała, Hattie 
wyjmowała mandat zza wycieraczki swojej furgonetki. W pobliżu domu nie było żadnej 
furgonetki ani garażu, w którym mogłaby stać.
   Joe zerknął na zegarek: wpół do dziesiątej. Wrócił do samochodu i siedział bezczynnie za 
kierownicą, dopóki nie rozbolał go kręgosłup. Przeniósł się na jeden z dwóch bujanych foteli, 
które stały na ganku, ale komary cięły jak diabli, więc po paru minutach wycofał się do 
mustanga. Zamknął okna, żeby odgrodzić się od natrętnych owadów, ale nie mógł włączyć 
klimatyzacji, bo kończyło się paliwo. W ciągu kilku minut samochód zmienił się w saunę, a 
DeMarca znów zaczął boleć krzyż. Jezu, jak nienawidził tego cholernego miejsca.
   Bark też pulsował mu z bólu. Wstydził się, że Morgan tak łatwo sobie z nim poradził, choć 
rozsądek podpowiadał mu, że nie ma czego. Morgan był po prostu szybszy, silniejszy - i mniej 
ludzki. Mimo to się wstydził. Joe DeMarco, twardy chłopak wychowany na ulicach Nowego 
Jorku, syn Gina DeMarca, pobity jak słabeusz i mięczak.
   Zdał sobie sprawę, że nie ma mowy, by Morgan mógł potraktować w ten sposób jego ojca. 
Gino DeMarco przystawiłby mu pistolet do czoła, gdy tylko ten by się zbliżył - i zastrzeliłby go 
w momencie, gdy wyczułby zagrożenie.
   Dość tego. Nie był swoim ojcem. Nie chciał nim być i nigdy nie będzie. Ale miał się nad 
czym zastanawiać: jak by zareagował, gdyby był uzbrojony?
   O dziesiątej stwierdził, że ma to gdzieś. Nie wiedział, kiedy Emma wróci, a nie było sensu 
tkwić przez całą noc w samochodzie i czekać, aż się zjawi. Postanowił wrócić do motelu, 
przespać się parę godzin, wstać o świcie i znów tu przyjechać. Jeśli Emmy wciąż nie będzie, 
zadzwoni do policji stanowej i każe im szukać furgonetki Hattie. Nie zamierzał tracić czasu na 
rozmowy z władzami hrabstwa; było jasne, że mu nie pomogą, zwłaszcza jeśli Taylor miał 
cokolwiek wspólnego ze zniknięciem Emmy.
   Ale był ktoś, kto mógł pomóc. DeMarco sięgnął po komórkę i wybrał numer.
   - Mary Pat, tu Joe DeMarco. Mąż w domu?
   - Joey! Jak miło cię słyszeć. Co u ciebie?
   DeMarco po prostu uwielbiał żonę Mahoneya. Jeśli chodziła po tej okrutnej ziemi osoba 
bardziej dobroduszna i porządna, to on jej nie znał. A mając za męża Mahoneya, kwalifikowała 
się na świętą.
   - Wszystko w porządku, Mary Pat. Ale muszę porozmawiać z przewodniczącym. To waż...
   - Zadzwoniłeś do tej pięknej młodej damy, której telefon ci dałam, Joe? Do Bridgett z biura 
senatora Remmicka?
   - Eee, próbowałem. Nie zaiskrzyło.
   - Jesteś kłamcą, Josephie. Powinieneś lepiej się sprawować, biorąc pod uwagę, dla kogo 
pracujesz. Poczekaj chwilkę. Zaraz go zawołam.
   - Najwyższy czas, żebyś się odezwał - wypomniał mu Mahoney. - Co się dzieje?
   - Emma zniknęła, a zbir, który pracuje dla Taylora, złoił mi dupę.
   - Bardzo cię poturbował?
   - Przede wszystkim moją dumę.
   - Nie przejmuj się, takie rany szybko się goją.
   Wątpię, pomyślał DeMarco.
   - To co się dzieje? - spytał Mahoney, zapomniawszy o cierpieniach podwładnego.
   DeMarco opowiedział mu, co się stało.
   - Więc oprócz tego, że Taylor jest okolicznym ważniakiem, co wiedziałeś zresztą przed 
wyjazdem, nie odkryłeś niczego, co pozwoliłoby go powiązać z zamachem albo z Donnellym.
   - Przekonałem się, że ma paranoję i jest cholernie niebezpieczny. I jestem prawie pewien, że 
zna Donnelly’ego. Zadzwonił dziś do Waszyngtonu, żeby mnie sprawdzić, i osobą, z którą 
rozmawiał, musiał być Donnelly.
   - Ale dlaczego Donnelly miałby mu pomagać? I jaki motyw mógł mieć Taylor do zabicia 
prezydenta?
   - Nie wiem.
   - Kurwa, Joe, musisz się bardziej postarać.
   - W tej chwili muszę przede wszystkim znaleźć Emmę.
   - Emma potrafi o siebie zadbać. Założę się, że ten zbir Taylora nie dałby jej rady.
   To dopiero zabolało.
   - Ale zapadła się pod ziemię, a jeśli Taylor ma z tym coś wspólnego, nie mogę liczyć na 
pomoc tutejszego szeryfa. Możliwe, że będzie pan musiał zadzwonić do kogoś, do gubernatora 
Georgii albo do prokuratora generalnego.
   Mahoney nie odpowiedział.
   - I jeszcze jedno - dodał DeMarco. - Jeśli nie odezwę się jutro, naprawdę będzie pan musiał 
do kogoś zadzwonić.
   E tam, nic ci nie będzie. Pogadamy jutro. Cały Mahoney. Do rany przyłóż.
   DeMarco stanął przed drzwiami swojego hotelowego pokoju z poczuciem ulgi i natychmiast 
przyszło mu na myśl niepochlebne porównanie z polną myszą, która wraca do nory po 
zapuszczeniu się w mroczną noc pełną drapieżnych sów. Nie był to wprawdzie przytulny dom, 
ale w zestawieniu z ciemną, opanowaną przez chmary komarów tytoniową farmą Hattie 
McCormack motel Fidżi wydawał się rajem.
   Otworzył drzwi i wyciągnął rękę, żeby zapalić światło. Pamiętał, że dotknął pstryczka, ale 
nim światło rozbłysło, cały jego świat zniknął w blasku bólu.
   
   

Rozdział 36
   
   DeMarco nie wiedział, gdzie jest, a z jakiegoś powodu nie mógł otworzyć oczu. Wiedział, że 
leży na plecach na czymś twardym, że twarda powierzchnia się porusza i że ten ruch przyprawia 
go o mdłości. Potrząsnął głową, żeby oprzytomnieć. Zły pomysł. Natychmiast poczuł tępy ból z 
tyłu głowy. Wciąż z zamkniętymi powiekami uniósł rękę i namacał miejsce, z którego 
promieniował ból. Wyczuł pod palcami miękkie zgrubienie.
   - Nie powinno bardzo boleć - usłyszał czyjś głos. - Puknąłem cię idealnie; nawet nie pękła 
skóra.
   Adrenalina przepłynęła po ciele DeMarca niczym prąd elektryczny. Otworzył szeroko oczy i 
zobaczył przed sobą uśmiechniętego Dale’a Estepa.
   Estep był w cętkowanym mundurze kamuflującym i bezkształtnym zgniłozielonym 
kapeluszu, a jego ramiona poruszały się dziwnie. Dopiero po chwili Joe uświadomił sobie, że 
Estep wiosłuje, a twarda powierzchnia, na której on leży, to dno łodzi. Głowę miał opartą o tylną 
ławkę.
   Zaczął się podnosić do siadu, ale Estep wyciągnął wiosło i uderzył go drzewcem w pierś. W 
tym momencie DeMarco zauważył kaburę na jego prawym biodrze i długi myśliwski nóż w 
skórzanej pochwie przytroczonej do prawej łydki.
   - Wyluzuj, chłopie - powiedział Estep. - Nie chcę, żebyś huśtał łódką.
   Joe zerknął na fluorescencyjne wskazówki zegarka: pierwsza w nocy.
   Był nieprzytomny ponad godzinę. Wyjrzał za burtę i ogarnął wzrokiem otoczenie, w którym 
się znalazł: była bezksiężycowa noc, ale rozpoznał w mroku sylwetki cyprysów i mgliste zasłony 
oplątwy zwisające z niższych gałęzi. Byli na cholernych bagnach!
   - Co ty, do cholery, wyrabiasz, Estep? - zapytał. Bał się, ale był też wściekły. Miał już dość 
dostawania po łbie od wsiowych cepów.
   - Więc wiesz, kim jestem - zauważył Estep.
   Znowu wpadka, pomyślał DeMarco. Spróbował z innej beczki:
   - Dokąd płyniemy?
   - Na zachód, chłopie, w sam środek mojego ulubionego bagienka.
   - Po co?
   - Cóż, lubię Okefenokee nocą. Właśnie w nocy polują zwierzęta. Silne zabijają słabsze; 
szybkie dopadają powolne. Tu przez całą noc słychać krzyki ofiar. Jeden krzyk więcej nie zrobi 
różnicy.
   - O czym ty, do cholery, mówisz? - spytał DeMarco, choć obawiał się, że zna odpowiedź.
   - Wujek Max poprosił, żebym odbył z tobą małą rozmowę, chłopie. Mam się dowiedzieć, po 
co przyjechałeś. Więc pomyślałem, że zabiorę cię gdzieś, gdzie można spokojnie pogawędzić i 
gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał. Wujek Max mówił, że jak rozmawiał z tobą ostatnio co i 
rusz ktoś wam przeszkadzał. Tutaj nam to nie grozi.
   Dlaczego Estep nazywa Taylora wujkiem Maksem? Billy też tak go nazywał. I 
„cukiereczek”, dziewczyna, którą widział w domu Taylora.
   - Ty i Taylor musicie być szaleni - powiedział. - Przyjechałem z Waszyngtonu. Pracuję dla 
rządu federalnego. Ludzie wiedzą, że tu jestem.
   - Właśnie o tym między innymi chcę z tobą pogadać. Kto wie, że tu jesteś? I co właściwie 
wiedzą?
   - Słuchaj, Estep, współpracuję z FBI. Jeśli zaginę, będziesz pierwszym facetem, do którego 
zapukają.
   Estep przestał wiosłować i uśmiechnął się do DeMarca, a potem zamachnął się wiosłem, 
celując w jego głowę. Joe zdążył odparować cios, ale uderzenie w przedramię zabolało jak 
wszyscy diabli.
   - Kurwa - zaklął, masując rękę.
   - Nieładnie tak kłamać, chłopie. Bo widzisz, ja wiem, że nie działasz w porozumieniu z FBI. 
W FBI uważają cię za świra. Ostatnimi czasy pracowałeś tylko dla sekretarza Banksa. Ty i ten 
Banks myślicie, że ja i kuzyn Billy próbowaliśmy zabić prezydenta.
   DeMarco nie miał już wątpliwości, że Taylor rozmawiał właśnie z Donnellym. Niech diabli 
wezmą tego pieprzonego kurdupla.
   - Słuchaj, Estep - powiedział - jeśli masz choć odrobinę rozumu, zawrócisz łódkę i 
odwieziesz mnie do Folkston.
   Estep nie zareagował.
   - Widzisz, chłopie - rzekł - wujek Max domyśla się, jak powiązałeś jego i mnie z Billym. 
Słyszał, że śledziłeś Billy’ego i podsłuchiwałeś jego rozmowy telefoniczne. Oj, nieładnie. 
Powinieneś się wstydzić.
   Cholerny Donnelly musiał powtórzyć Taylorowi wszystko, co DeMarco powiedział na 
spotkaniu u prokuratora generalnego.
   - Teraz wujek Max - podjął Estep - musi poznać nazwiska ludzi, z którymi rozmawiałeś, a 
także dowiedzieć się, co im nagadałeś i dlaczego postanowiłeś przyjechać do Georgii. - 
Uśmiechnął się, jego zęby błysnęły w mroku. - Wygląda na to, że utniemy sobie dłuższą 
pogawędkę.
   Joe wiedział, że jeśli czegoś nie zrobi, wkrótce będzie martwy. Ten wariat zamierzał 
zaciągnąć go na bagna, a potem torturować i zabić.
   Przyjrzał się swojemu porywaczowi dokładniej. Estep przekroczył pięćdziesiątkę, ale był 
weteranem wojennym i miał broń. Przynajmniej nie wyglądał na takiego siłacza jak Morgan; 
gdyby nadarzyła się okazja, mógłby go obezwładnić i zabrać ten cholerny pistolet. Problem 
polegał na tym, że był w niekorzystnej pozycji: leżał na plecach na dnie niestabilnej łódki. Zanim 
zdążyłby się poderwać i rzucić na Estepa, ten wyciągnąłby spluwę i strzelił albo po prostu 
zdzielił go po głowie wiosłem.
   Za burtą o wodę uderzyło coś ciężkiego; DeMarco drgnął mimowolnie.
   Estep zarechotał.
   - Duży aligator, chłopie. Założę się, że miał ze trzy metry. Właśnie capnął coś z powierzchni. 
Pewnie piżmoszczura. Myślisz, że jesteś szybszy od piżmoszczura?
   Joe nie odpowiedział. Gdy po chwili łódź przepłynęła pod pędami oplątwy i poczuł na 
głowie i ramionach gęstą sieć roślinności, krzyknął z obrzydzenia.
   Estep znowu się roześmiał.
   - Paskudne, co? Aż ciarki chodzą po plecach. Czasami w tym zielsku gnieżdżą się węże.
   DeMarco zdał sobie sprawę, że Estep przepłynął pod oplątwą specjalnie, żeby go 
przestraszyć. Co gorsza, sztuczka poskutkowała. Spróbował wziąć się w garść.
   - Dlaczego chciałeś zabić prezydenta, Estep? - spytał.
   Estep uśmiechnął się.
   - Obrażasz mnie, wygadując takie rzeczy. Będziesz za to cierpiał. - Pociągnął kilka razy 
wiosłem. - Robi się późno, synu, musimy zaczynać. Spróbujmy od początku. Od tego, co 
powiedział ci Banks, a ty zabrałeś się do śledzenia kuzyna Billy’ego.
   Co, u licha, Estep miał na myśli, mówiąc, że DeMarco go obraża? Z jednej strony sugerował, 
że nie brał udziału w zamachu, ale zarazem przyznawał, że współpracował z Billym. Czyżby ich 
konszachty nie miały nic wspólnego z próbą zabicia prezydenta? I dlaczego ciągle nazywał 
Billy’ego kuzynem?
   - Na razie czekam - oznajmił. - Ale muszę cię uprzedzić, że nie jestem zbyt cierpliwy.
   DeMarco zastanawiał się gorączkowo. Nie mógł powiedzieć Estepowi niczego, czego ten już 
by nie wiedział, ale coś powiedzieć musiał, żeby grać na zwłokę.
   - Cóż, chyba muszę pomóc ci się skoncentrować, chłopie - rzekł Estep, kręcąc głową. - 
Przypominasz mi żółtków, których przesłuchiwałem w Wietnamie; nie kapowali, że mówię 
poważnie, dopóki czegoś im nie obciąłem.
   Obciąłem! Joe znów spróbował usiąść, ale Estep przygrzmocił mu wiosłem w pierś.
   - Tak - rzucił lekkim tonem - myślę, że wypłynęliśmy wystarczająco daleko. - Wyciągnął 
spod siedzenia plastikową torbę na śmieci, wyjął nóż z pochwy na łydce i rozciął worek. 
Rozszedł się smród gnijącego mięsa. Widząc obrzydzenie na twarzy DeMarca, Estep zaśmiał się. 
- Dobrze skruszałe, co?
   Wetknął nóż do torby, nadział na ostrze coś, co wyglądało na jagnięcą giez, i wrzucił ją do 
wody jakieś cztery metry od łódki. Znowu sięgnął do środka, nadział na nóż następny kawał 
mięsa i wyrzucił za burtę. DeMarco patrzył, jak mięso tonie w atramentowej wodzie.
   Estep uśmiechnął się szeroko.
   - Wskakuj do wody, chłopie.
   - Co?
   - Powiedziałem: wskakuj do wody. Czas, żebyś popływał z moimi pupilkami.
   - Pierdol się warknął DeMarco.
   Podejrzewałem, że tak zareagujesz powiedział Estep i poklepał kaburę na biodrze. Niestety, 
nie masz wielkiego wyboru, chłopie. Mogę postrzelić cię tak, żebyś od razu nie wykitował, i 
wrzucić krwawiącego do wody. Możesz też wskoczyć sam i mieć nadzieję, że aligatory rzucą się 
najpierw na padlinę, a dopiero potem na ciebie. Trzeciego wyjścia nie ma. Widzisz, chłopie, jeśli 
będziesz nawijał naprawdę szybko i grzecznie odpowiadał na pytania, odciągnę od ciebie 
aligatory, wrzucając do wody to mięsko. Gadziny wolą padlinę od świeżego mięsa. Jak widzisz, 
mam tu całą torbę pokarmu, ale radzę ci się streszczać. A teraz wskakuj!
   DeMarco czytał kiedyś, że większość aligatorów nie jest ludożerna, i uznał, że leśniczy 
Estape o tym wie. Mimo to za żadne skarby nie wyskoczyłby z łódki.
   - Słuchaj, Estep, będę...
   - Za późno, chłopie. - Estep dźgnął go nożem w łydkę.
   Joe wrzasnął z bólu. Jeszcze jeden krzyk pośród nocy, jak zauważył Estep. Nóż wbił się na 
jakieś pięć centymetrów i rana zaczęła obficie krwawić.
   - Jeśli nie chcesz, żebym dziabnął cię jeszcze raz, radzę ci wskakiwać. Mam cholerną 
nadzieję, że twoja krew nie zwabi aligatorów. - Estep uśmiechnął się i wrzucił do wody kolejny 
kawał padliny.
   DeMarco podniósł się do siadu, a Estep wsunął nóż do pochwy i wyciągnął z kabury 
rewolwer.
   - Teraz ostrożnie, synu - powiedział. - Wstań bardzo, bardzo powoli. Jeśli spróbujesz 
rozhuśtać łódkę, rozwalę ci bebechy.
   DeMarco ukląkł i powoli wstał. Szeroko rozstawił nogi i balansował rękami, żeby zachować 
równowagę i nie rozkołysać łódki. Rozejrzał się po bagnisku. Otaczała go ciemność. Nie widział 
niczego w wodzie koło łódki, ale nie miał pojęcia, co czai się pod powierzchnią. Spojrzał w oczy 
Estepa. Oczy myśliwego.
   - Dalej, synu - powiedział cicho Estep. - Wskakuj. Woda jest ciepła.
   To, co chwilę później zrobił DeMarco, nie było aktem odwagi, ale zwykłej zemsty. Estep 
chciał go zabić. Zastrzeliłby go, rozpruł nożem albo wydał na żer aligatorom. Joe postanowił, że 
nie będzie cierpieć sam. Podskoczył i z całej siły uderzył stopami w burtę przy dziobie, 
wywracając łódkę.
   Estep dał się zaskoczyć. Zdołał wystrzelić, ale stracił już równowagę i wpadał do wody, więc 
kula rozdarła tylko Joemu koszulę, omijając ciało.
   Gdy tylko DeMarco znalazł się w wodzie, zanurkował i odpłynął najszybciej, jak umiał, od 
Estepa i plastikowego worka, z którego wysypywały się kawały padliny. W pewnej chwili 
poczuł, jak coś twardego i łuskowatego musnęło mu nogę, która krwawiła od dźgnięcia nożem. 
Odruchowo otworzył usta do krzyku i do gardła wlała mu się cuchnąca bagienna woda. 
Wynurzył się na powierzchnię, kaszląc. Estep usłyszał go i strzelił w jego kierunku. Kula 
rozbryzgała wodę tuż koło jego głowy.
   Joe zaczerpnął głęboko powietrza, zanurkował i popłynął dalej. Nie widział, dokąd płynie, i 
zaskoczyło go, gdy prawą ręką uderzył w coś twardego i śliskiego. Lewa ręka, a potem głowa 
obiły się o coś podobnego. Zorientował się, że trafił na splątane korzenie drzewa. Było ich 
kilkanaście, każdy gruby na jakieś pięć centymetrów.
   Chwycił korzenie i zaczął wspinać się do góry. Wreszcie wynurzył głowę na powierzchnię i 
wymacał gruby pień. Objął go i podciągnął się, próbując oprzeć stopy o śliskie korzenie. Pozbył 
się butów, żeby zwiększyć przyczepność. Podciągał się wyżej i wyżej, aż w końcu stanął na 
korzeniach wystających nad wodę. Trzymając się pnia, przesunął się tak, żeby między nim a 
miejscem, gdzie unosiła się na wodzie przewrócona łódka, mieć drzewo. Nie widział Estepa w 
ciemności, ale usłyszał jego głos.
   - Przechytrzyłeś mnie, chłopie. Wziąłem cię za złamasa i dałem się zaskoczyć. Tak to jest, 
kiedy człowiek staje się zbyt pewny siebie. Ale aligatory i tak cię dorwą. Wyniuchają krew z 
twojej rany. Odgryzą ci jajca.
   Joe usiłował podciągnąć się wyżej, ale pień był zbyt śliski. Nie podobało mu się, że stoi 
stopami w wodzie, do której spływała krew z rany na łydce. Wolał to jednak od zanurkowania z 
powrotem w głębinę.
   Nie wiedział, co robić. Estep w końcu odwróci łódkę, a potem po prostu poczeka do świtu i 
wtedy go dorwie. Zdawał sobie sprawę, że może być zaledwie kilka metrów od lądu, gdzie 
mógłby zaszyć się w krzakach, ale nie chciał, przynajmniej na razie, wskakiwać do wody i 
płynąć dalej w ciemnościach.
   Z idealnym wyczuciem chwili Estep powiedział:
   - Dorwę cię, synu. A kiedy cię dorwę, będziesz cierpiał tak, że pożałujesz, że w ogóle się 
urodziłeś.
   DeMarco nie wiedział, jak daleko jest Estep, ale wątpił, by dzieliło ich więcej niż trzydzieści, 
czterdzieści metrów. Po chwili Estep zaklął pod nosem. Joe zgadł, że próbuje odwrócić łódkę. 
Następnym dźwiękiem, jaki usłyszał, było sapnięcie, ale nie takie, jakie wydaje ktoś, kto próbuje 
coś podnieść. Brzmiało raczej tak, jakby coś uderzyło Estepa w brzuch i pozbawiło tchu.
   Potem usłyszał wrzask.
   Był to najbardziej przerażający dźwięk, jaki zdarzyło mu się słyszeć z ust ludzkiej istoty. 
Przypomniał sobie, co Estep mówił o bagnach: silne zwierzętach zabijają słabe, szybkie dopadają 
powolne.
   Estep krzyknął znowu, ale słabiej niż przed chwilą. Potem DeMarco słyszał tylko plusk 
zmąconej wody, gdy aligatory rozrywały ciało na strzępy. A potem znowu ciszę.
   
   DeMarco stał na korzeniach drzewa trzy godziny, przywierając do pnia. Za każdym razem, 
gdy coś go dotknęło - kropla wody, opadający liść, fala obmywająca stopy - musiał przygryzać 
wargi, żeby nie krzyknąć. Był chłopakiem z miasta, a to nie było jego naturalne środowisko. 
Rozbudzona wyobraźnia podsuwała mu obrazy węży spadających z korony drzewa, jadowitych 
owadów kąsających ciało, pijawek wysysających krew. Najbardziej bał się aligatora, który w 
każdej chwili mógł wynurzyć się z wody, capnąć go za zranioną nogę i wciągnąć w głębinę.
   Gdy nie myślał o jadowitych ukąszeniach albo ostrych zębach aligatora, myślał o ranie w 
nodze. Na chwilę przed jej zadaniem Estep wetknął nóż w gnijące mięso. DeMarco zastanawiał 
się, jakie mikroorganizmy o długich łacińskich nazwach płyną teraz w jego żyłach, zbliżając się 
do najważniejszych organów.
   Pocieszał się tylko tym, że rana przestała krwawić; najwyraźniej Estep trafił w mięśnie, nie w 
jakąś ważniejszą arterię. Łydka pulsowała bólem i Joe miał wrażenie, że zaczyna puchnąć, ale 
przynajmniej krew nie kapała do wody.
   Ściskając w ciemnościach pień drzewa, DeMarco zaczął się nawet modlić. Przestał chodzić 
do kościoła wiele lat temu, a gdy pytano go o wyznanie, odpowiadał żartobliwie, że jest 
emerytowanym katolikiem. Ale teraz prosił Boga o pomoc. Rzadko bywał w kościele i wiedział, 
że Bóg o tym wie, nie prosił więc o wiele. Nie błagał o cudowne ocalenie, o przeczące prawom 
natury przeniesienie na suchy ląd ani o natychmiastowe wyginięcie aligatorów. Modlił się tylko o 
to, by wzeszło słońce. O coś, co Bóg robi każdego dnia.
   Jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnął wschodu słońca.
   Wreszcie nadszedł świt i w różowym świetle poranka Joe ujrzał najcudowniejszą rzecz na 
świecie: przewrócona do góry dnem łódka unosiła się na wodzie zaledwie kilkadziesiąt 
centymetrów od drzewa, na które się wdrapał. Zdjął przemoczoną skarpetkę, a potem ostrożnie 
obszedł pień drzewa, tak by znaleźć się jak najbliżej łódki. Wyciągnął nogę i ostrożnie 
przyciągnął ją palcami stopy.
   Gdy znalazła się dostatecznie blisko, kucnął na korzeniach i włożył rękę do wody, żeby ją 
obrócić. Cofnął dłoń, wyobrażając sobie aligatora, który zamienia go w kapitana Hooka, ale po 
chwili zdał sobie sprawę, że nie ma wyboru. Znów zanurzył rękę, złapał łódkę i odwrócił. Kiedy 
opuścił się ostrożnie do wnętrza, po raz pierwszy od wielu godzin poczuł się bezpieczny.
   Miał już łódkę, a teraz potrzebował wiosła. Rozejrzał się, ale w bladym świetle poranka nie 
zdołał go dostrzec. Musiało dryfować niedaleko. Nie było prądu, a przez całą noc nie zawiał 
silniejszy wiatr. Postanowił poczekać, aż bardziej się rozwidni, i wtedy poszukać. Wydostanie się 
z bagniska z wiosłem było dostatecznie trudne; dokonanie tej sztuki bez niego byłoby 
niemożliwe.
   Pół godziny później zrobiło się zupełnie jasno i Joe zauważył wiosło. Tkwiło dwadzieścia 
metrów dalej, w korzeniach innego drzewa. Próbując nie myśleć o aligatorach, podpłynął i 
wydobył wiosło.
   Rozejrzał się w poszukiwaniu Estepa, ale nie zauważył niczego ani na wodzie, ani pod 
powierzchnią. Nie było nawet kapelusza. DeMarco miał nadzieję, że skurwiel smaży się w 
piekle.
   Siedział chwilę w łódce z wiosłem na kolanach. Umiał wiosłować - nad Potomakiem można 
było wypożyczyć łódkę - więc był pewien, że sobie poradzi, ale nie miał pojęcia, w którą stronę 
płynąć.
   Wtedy przypomniał sobie, że Estep powiedział, że płyną na zachód. Joe nigdy nie był 
skautem, wiedział jednak, że słońce wschodzi na wschodzie, a zachód jest po przeciwnej stronie. 
Skierował dziób łodzi na wschód i mrużąc oczy przed słońcem, zaczął wiosłować.
   
   DeMarco nigdy nie był amatorem przygód w głuchej dziczy; urlop w ekstremalnych 
warunkach kojarzył mu się ze ślamazarną obsługą w hotelu przy plaży. Teraz, czując tępy ból w 
nodze i słysząc nieustanne brzęczenie owadów, był gotów umieścić bagna Okefenokee na liście 
ulubionych wakacyjnych miejsc tuż obok Wąwozu Śmierci.
   Dzika przyroda okazała się jednak ciekawa. Kilka razy zauważył zimorodka, a raz czaplę, 
która stała na chudej nodze, jakby pozowała do portretu. Gdy w pewnej chwili koło burty pojawił 
się żółw, DeMarco mącił wiosłem wodę tak długo, aż zwierzę zanurkowało. Nie robił tego dla 
zabawy; po prostu nie chciał w pobliżu niczego, co mogłoby zwabić aligatory.
   Przez pierwsze pół godziny płynął szerokim rozlewiskiem otoczonym wysoką trawą i 
kwiatami. Z broszur dla turystów, które czytał w motelu, wiedział, że trawy rosną na torfie - a 
może same są torfem. Niech tam, kogo to obchodzi? Wiedział też, że nazwa Okefenokee oznacza 
„drżącą ziemię”, bo kiedy ktoś chodzi po torfie - Bóg raczy wiedzieć, po jaką cholerę - grunt 
usuwa mu się spod stóp.
   Czuł się stosunkowo dobrze na otwartej przestrzeni, ale widział, że z przodu rozlewisko 
zmienia się w pas wodny obrośnięty po obu stronach potężnymi drzewami. Nie chciał wpływać 
w ten wąski przesmyk, ale musiał kierować się na wschód, czyli właśnie w zieloną gardziel. 
Wkrótce nie mógł już wiosłować w linii prostej; musiał zbaczać z kursu, żeby okrążać pnie 
drzew.
   Mokradło stawało się klaustrofobiczne; DeMarco miał wrażenie, że osacza go coraz gęstsza 
roślinność. Oplątwa zwisała z gałęzi cyprysów niczym pajęczyna, potęgując wrażenie, że 
zasnuwa go dławiący kokon.
   Wiosłował coraz szybciej, a jednocześnie starał się by nie panikować i nie zachowywać jak 
dzieciak, który boi się ciemności. Uspokój się, uspokój, powtarzał sobie niczym mantrę.
   Poczuł ulgę, gdy łódka wypłynęła wreszcie z tunelu cyprysów na następne szerokie 
rozlewisko. Ale wkrótce ulga przerodziła się w panikę. Płynął już prawie trzy godziny, a nadal 
nie widział suchego lądu. Musiał zboczyć z kursu, manewrując między pniami cyprysów. Gdy 
wreszcie uświadomił sobie, że płynął za słońcem, a ono porusza się ze wschodu na zachód, czyli 
po łuku, pomyślał że powinien był przed laty wstąpić do skautów.
   Nie miał pojęcia, co dalej robić. Zabłądził i z każdą minutą błądził coraz bardziej. Wiedział, 
że mokradła Okefenokee rozpościerają się na obszarze tysiąca pięciuset kilometrów 
kwadratowych i może po nich krążyć, aż umrze z głodu i wyczerpania. Wtedy znowu na pomoc 
przyszło jakieś bóstwo DeMarco zaczynał czcić je wszystkie.
   Wypłynął zza kępy magnolii i sto metrów przed sobą zobaczył płaskodenną łódkę i dwóch 
chłopców łowiących ryby. Jeszcze nigdy widok dzieci nie sprawił mu takiej radości.
   - Hej! - krzyknął. - Hej, chłopaki!
   Chłopcy spojrzeli na niego ze strachem. Prawdopodobnie nie wolno było łowić ryb w 
rezerwacie.
   - Tak? - powiedział jeden z nich, zastanawiając się, czy zdołają uciec przed strażnikiem w 
swojej łódce.
   - Jestem turystą - wyjaśnił Joe. - Zabłądziłem. W którą stronę jest autostrada do Folkston?
   Popatrzyli na niego, jakby zwariował, a potem jeden z nich powiedział:
   - W tamtą. Jakieś pół kilometra stąd. - Wskazał kierunek odbiegający o dziewięćdziesiąt 
stopni od kursu DeMarca.
   Kiedy Joe dopłynął do brzegu, zatopił łódkę - nie chciał, żeby ktoś znalazł ją zbyt szybko - a 
potem podszedł do jezdni. Wiedział, że musi wyglądać jak ostatnia łajza. Ubranie miał 
wygniecione i brudne, włosy potargane, a spodnie rozdarte w miejscu, gdzie ugodził go Estep. I 
do tego był bosy.
   Nie miał pojęcia, w którym kierunku jest Folkston, więc rzucił w myślach monetą i ruszył 
przed siebie. Widząc nadjeżdżający samochód, wystawił kciuk i zamachał. Ponieważ wyglądał 
jak seryjny morderca, kierowca się nie zatrzymał. Minęły go jeszcze dwa samochody, aż w końcu 
zlitował się nad nim mężczyzna prowadzący rozklekotaną toyotę.
   Kiedy Joe wsiadał, zauważył, że kierowca przygląda się podejrzliwie jego bosym stopom.
   - Poznałem wieczorem fajną babkę - powiedział, robiąc zawstydzoną minę. Zabrała mnie do 
siebie, ale zapomniała wspomnieć, że jest mężatką. Mam szczęście, że straciłem tylko buty.
   Kierowca uśmiechnął się szeroko:
   - Tak, znam ten ból. Dokąd cię podwieźć?
   

Rozdział 37
   
   Gdy DeMarco wrócił do motelu, Emmy nadal nie było. Chciał się wynieść z hrabstwa 
Charlton i to natychmiast. Wkrótce Max Taylor, zaniepokojony, że Dale Estep jeszcze się nie 
zgłosił, razem z Morganem zaczną go szukać. Joe nie zamierzał dać się nakryć w pomieszczeniu 
bez tylnego wyjścia. Przebrał się, zadowolony, że okazał się na tyle przewidujący, by zabrać 
drugą parę butów, potem wrzucił walizkę do bagażnika mustanga i wyjechał z motelowego 
parkingu.
   Już znał drogę, więc podróż na farmę Hattie McCormack zajęła mu tylko pół godziny. 
Samochód Emmy wciąż stał przed domem, a dom wciąż był pusty. DeMarco wiedział, że musi 
Emmę znaleźć, ale jeżdżenie po hrabstwie w poszukiwaniu jej nie miało sensu. Nie mógł też 
zwrócić się do szeryfa, bo nie dość, że wszyscy tutejsi gliniarze chodzili na pasku Taylora, to 
jeszcze mogli właśnie szykować obławę na niego. Postanowił więc pojechać do Waycross, 
zadzwonić do Mahoneya i powiedzieć mu, że musi zaangażować w sprawę władze stanowe i 
federalne.
   Wyjął z portfela kawałek papieru i napisał: 
   
   Emmo, mam nadzieję, że ta wiadomość do ciebie dotrze. Zeszłej nocy o mało mnie nie zabili. 
Wstąpię po drodze do Jillian Mattis, żeby zadać jej parę pytań, a potem spieprzam z tego 
hrabstwa. Postaram się załatwić jakąś pomoc. Jeśli przeczytasz tę wiadomość, zadzwoń do mnie 
na komórkę. 
   
   Wsadził liścik pod wycieraczkę jej samochodu.
   Emma żyje, powtarzał siebie. Jest za twarda i za sprytna, żeby dać się zabić. Na pewno 
bywała już w gorszych opałach. Banda buraków z Georgii nie ma z nią żadnych szans.
   
   Zaczynało zmierzchać, gdy DeMarco dotarł do domu Jillian Mattis w Uptonville. 
Porozmawia z nią i może wreszcie się dowie, co łączyło Taylora, Donnelly’ego i Billy’ego 
Mattisa. Jillian Mattis była jego ostatnią nadzieją.
   Zapukał w drzwi z siatki, ale nikt się nie zjawił. Wewnętrzne drzwi były otwarte i widział, że 
Jillian siedzi na sofie w pogrążonym w półmroku pokoju. Wszedł do środka, podszedł do niej i 
powiedział:
   - Pani Mattis, muszę z panią porozmawiać.
   Na stoliku przy kanapie stała na wpół opróżniona butelka burbona. Jillian siedziała na sofie 
ze szklanką w dłoni. Włosy miała w nieładzie i była w tej samej wyblakłej sukience, w której 
widział ją poprzednio.
   Nie zareagowała na jego obecność, choć stanął tuż przed nią. Uniosła szklankę do ust, napiła 
się i zaczęła owijać wokół palca pukiel włosów. DeMarco położył dłoń na jej ramieniu.
   - Przykro mi z powodu Billy’ego, pani Mattis, ale muszę z panią porozmawiać.
   Nie patrząc na niego, powiedziała apatycznym głosem:
   - Był pan już u mnie, ale nie pamiętam jak się pan nazywa?
   - Joe DeMarco. Prowadzę śledztwo w sprawie zamachu na prezydenta i śmierci pani syna.
   Skinęła głową, ale Joe nie był pewien, czy jego słowa do niej dotarły.
   - Cóż, będzie musiał mi pan wybaczyć, panie DeMarco - powiedziała.
   - Słucham?
   - Za to, że nie poczęstuję pana drinkiem. Obawiam się, że potrzebuję wszystkiego, co jeszcze 
zostało w butelce, żeby przetrwać tę noc. I naprawdę nie obchodzi mnie, dla kogo pan pracuje; po 
prostu chcę, żeby pan sobie poszedł. Nie chcę z panem rozmawiać. Chcę się upić i opłakiwać 
moje dziecko.
   Joe pokiwał współczująco głową, ale nie wyszedł. Przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciw 
niej, tak blisko, że prawie stykali się kolanami.
   - Przykro mi, pani Mattis, ale musimy porozmawiać.
   Czekał na reakcję Jillian, ona jednak tylko patrzyła przed siebie niewidzącym wzrokiem, 
nawijając na palec pukiel włosów.
   - Pani Mattis - powiedział - myślę, że to Max Taylor jest odpowiedzialny za śmierć pani 
syna.
   Wreszcie spojrzała mu w oczy, zdumiona i zarazem niepewna, jak ofiara wypadku tuż po 
kolizji.
   - Co pan powiedział?
   - Uważam, że Taylor kazał zamordować pani syna. Przykro mi to mówić, ale sądzę, że 
Taylor i Dale Estep...
   - Estep to podstępny wąż - przerwała mu.
   - Tak. On i Taylor zmusili Billy’ego, żeby pomógł im zaplanować zamach na prezydenta. To 
Billy przekazał im informację o wyprawie prezydenta nad rzekę Chattooga i o podjętych 
środkach ostrożności. Użył również bazy danych Secret Service, żeby znaleźć człowieka, którego 
można było podstawić zamiast rzeczywistego winowajcy. 
   Jillian potrząsnęła głową.
   - To nieprawda - powiedziała. - Billy nigdy nie zrobiłby czegoś takiego, a pan jest ostatnią 
szują że tak pan mówi.
   - Mówię prawdę, pani Mattis - szepnął łagodnie DeMarco. Opowiedział jej pokrótce całą 
historię: o liście ostrzegawczym, i o tym, jak z Emmą śledzili i przepytywali Billy’ego, i o tym, 
jak Billy zareagował, dzwoniąc do Taylora i kontaktując się z Estepem. Z początku Jillian 
potrząsała głową, manifestując odmowę zaakceptowania tego, co DeMarco mówił, ale gdy 
dokończył, siedziała z zamkniętymi oczami i spuszczoną głową, pokonana siłą jego 
argumentacji.
   - Pani Mattis, musi mi pani opowiedzieć wszystko, co pani o tym wie. To ważne, na pewno 
to pani rozumie. Taylor może ponownie spróbować zabić prezydenta.
   - Był taki śliczny, mój Billy - odparła cichym, melodyjnym głosem, jakim śpiewa się 
kołysanki. - Powinien był pan go zobaczyć, kiedy był mały. Najcudowniejszy chłopczyk pod 
słońcem. Kręcone jasne włoski, miękkie jak kocie futerko, i uśmiech anioła. Sama dobroć.
   - Jestem pewien, że ma pani rację. Wiem, że był dobrym człowiekiem, prawdziwym 
bohaterem. Nie chciał pomagać Taylorowi i Estepowi, ale został do tego zmuszony. DeMarco nie 
miał na to dowodów, ale tylko tak potrafił to sobie wytłumaczyć.
   Jillian próbowała coś powiedzieć, ale nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Jej twarz 
wykrzywiła się w tragiczną maskę. Otworzyła usta jak do krzyku, ale z gardła nie wydobył się 
żaden dźwięk, tylko dwie łzy spłynęły jej z oczu, zostawiając równoległe szlaki na policzkach. 
Objęła się ramionami i zaczęła kołysać lekko w przód i w tył.
   - Boże, jak ja go nienawidzę - powiedziała.
   - Kogo, pani Mattis?
   - Tego sukinsyna Maksa. Najpierw zrujnował życie mnie, a potem Billy’emu.
   - Widziałem billingi telefoniczne Billy’ego - powiedział Joe. - Na miesiąc przed zamachem 
dzwonił do pani ponad dziesięć razy. O czym rozmawialiście? Dlaczego tak często dzwonił?
   Wciąż się kołysząc, odparła:
   - Usiłował mnie przekonać, żebym się przeniosła na północ, do Wirginii, i zamieszkała z nim 
i z Darcy. Mówił, że martwi się o mnie i chce, żebym stąd wyjechała. Odpowiedziałam, że nie 
mogę. Nie chcę mieszkać w dużym mieście, a poza tym byłabym dla niego ciężarem. Ale Billy 
nalegał, bardzo chciał mnie przekonać do swojego pomysłu. Dlatego tak często dzwonił; starał 
się mnie namówić do zmiany zdania. Nie rozumiałam, czemu tak nalegał, ale teraz chyba już 
wiem.
   - Co pani ma na myśli?
   - Max musiał powiedzieć Billy’emu, że... że zrobi mi krzywdę, jeśli Billy nie będzie chciał 
współpracować. Billy mógł się dopuścić tego, o czym pan mówił, tylko w przypadku, gdy Max 
groził, że skrzywdzi mnie albo jego żonę. Nie bałby się o siebie. Pewnie myślał, że jeśli do niego 
przyjadę, zdoła mnie obronić.
   Dobrze było znać motywy Billy’ego, ale niewiele to pomagało. Joe nadal nie odkrył 
związków łączących graczy w tej dziwnej grze.
   - Kiedy byłem u pani zeszłym razem, wspomniałem o człowieku nazwiskiem Donnelly. 
Powiedziała pani, że go nie zna.
   - Zgadza się. Nigdy o nim nie słyszałam. Może pan powtórzyć, kto to taki?
   - Dyrektor Secret Service, szef Billy’ego. Jest w jakiś sposób zaangażowany w ten spisek.
   Wzruszyła ramionami i powiedziała: Cóż, nie znam go.
   - Jak Billy dostał pracę w Secret Service?
   - Tatuś mu pomógł. Ten skurwiel.
   - Tatuś? Ma pani na myśli Estepa?
   - Dale’a? Nie, nie mam na myśli Dale’a. Tylko Maksa. Max jest ojcem Billy’ego, proszę 
pana.
   Zszokowany DeMarco opadł na oparcie krzesła. Trudno było uwierzyć, że Taylor jest ojcem 
Billy’ego, a jeszcze trudniej, że kazał zabić własnego syna, ale Jillian Mattis nie wyjawiła jeszcze 
wszystkich rewelacji.
   - Jest również ojcem Dale’a powiedziała.
   - Co? To znaczy, że Taylor...
   To znaczy, że Taylor jest tu cholernym królem! Jej głos wzniósł się do krzyku. - Jest panem 
wszystkiego. Wszystkiego! Jak zobaczy coś, czego chce, po prostu to sobie bierze. A wie pan, 
czego chce najbardziej? Ładnych młodych dziewcząt, ot co. Nie wydawała się bardzo pijana, ale 
to, co mówiła, nie miało sensu.
   - Pani Mattis, czy chce pani powiedzieć...
   - Jeśli są młode i biedne tak jak ja kiedyś, to nie mogą uciec, gdy Max zaczyna koło nich 
węszyć. A jeśli taka biedaczka ma mężczyznę, to niech Bóg ma go w swojej opiece, bo Max po 
prostu nasyła na niego Morgana.
   - Czy Taylor panią zgwałcił, pani Mattis? - zapytał DeMarco. - Czy właśnie to chce pani 
powiedzieć?
   Jej oczy rozbłysły niczym zapalone zapałki, a potem równie szybko stały się zimne jak lód.
   - Kiedy Max się mną zainteresował, miałam piętnaście lat. On miał prawie czterdzieści. Czy 
nie nazwałby pan tego gwałtem?
   - Nie było nikogo, kto próbowałby go powstrzymać?
   Jillian Mattis pokręciła głową, dziwiąc się niedorzeczności pytania.
   - Mój tatuś powiedział panu Taylorowi, że byłby wdzięczny, gdyby trzymał się ode mnie z 
daleka, bo jestem za młoda. Tatuś był tak stanowczy, jak tylko mógł w rozmowie z właścicielem 
tartaku, w którym pracował. Max nie miał wtedy Morgana, ale miał faceta, który nazywał się 
Cooper. Cooper zastrzelił tacie psa, żeby mu pokazać, kto tu rządzi. - Zaniosła się zgrzytliwym, 
pozbawionym radości śmiechem. - Prawdę mówiąc, myślę, że tata był bardziej oburzony z 
powodu tego psa niż z powodu mnie. Miałam szesnaście lat, kiedy urodziłam Billy’ego, gdy 
skończyłam siedemnaście, Max zdążył się mną znudzić. Ulokował mnie w tym domku i 
mieszkam tu od tamtej pory.
   Jej wargi wykrzywił gorzki uśmiech.
   - Sypiałam z mnóstwem kierowców ciężarówek - powiedziała. - Z mężczyznami, którzy byli 
tu tylko przejazdem, bo nikt z okolicy nie mógł się ze mną zadawać. Max już mnie nie chciał, ale 
nie chciał też, żeby miał mnie ktokolwiek inny.
   DeMarco nie potrafił sobie nawet wyobrazić pustki w życiu Jillian Mattis, w życiu, które się 
zakończyło, gdy miała piętnaście lat i ugrzęzła na zawsze w tym duszącym bagnie, wykorzystana 
i porzucona jak śmieć przez człowieka tak potężnego, że inni mężczyźni bali się do niej zbliżyć.
   - Czy Billy wiedział, że Maxwell Taylor jest jego ojcem?
   - Tak. Jak wszyscy w tym przeklętym hrabstwie. Ale Billy’emu nie wolno było o tym 
mówić. Max był dumny z dzieci, które spłodził, jak jakiś cholerny ogier, ale nie chciał procesów 
sądowych. Pozwolił Billy’emu nazywać się wujkiem Maksem, tylko na tyle posunął się w 
uznaniu swojego syna.
   - Czy matka Dale’a Estepa też została wykorzystana wbrew woli? Nie wiem. Ale wiem, że 
Dale wdał się w tatusia. Już jako chłopak był nieznośny, kiedy wrócił z wojny, był szalony... i 
wredny jak łasica. Dale jest dziedzicem tronu Maksa.
   DeMarco nie kwapił się z ujawnieniem, że jedyną rzeczą, jaką Dale Estep kiedykolwiek 
odziedziczy, jest pół hektara bagiennego piekła.
   - Czy były jeszcze inne kobiety, pani Mattis? To znaczy młode dziewczyny, takie jak pani 
kiedyś?
   - Niech pan wreszcie przestanie nazywać mnie „panią Mattis”! - powiedziała. - Nie ma i 
nigdy nie było żadnego „pana Mattisa”. Mam na imię Jillian.
   - Więc co z innymi kobietami, Jillian?
   - Poznał pan Maksa. Jak pan myśli?
   - Widziałem w jego domu młodą dziewczynę. Nazywał ją „cukiereczkiem”. Wie pani, kim 
ona jest?
   - Max wszystkie nazywa „cukiereczkami”. Ale tak, znam to biedne nierozgarnięte dziecko. 
Nazywa się Cissy Parks. Max będzie się smażył w piekle za to, co z nią wyprawia.
   - I za to, co wyprawiał z panią, Jillian.
   - Nie, nie rozumie pan. Cissy jest jego córką.
   - O Chryste! - DeMarco czuł, jak żołądek ściska mu się z obrzydzenia. Max zakręcił się koło 
mamy Cissy piętnaście, szesnaście lat temu i spłodził jej dziecko. Teraz, kiedy Cissy jest w tym 
samym wieku, zabrał się za nią. Nawet on jeszcze nigdy nie upadł tak nisko. Im jest starszy, tym 
bardziej robi się szalony. A jak powiedziałam, dziewczyna jest nierozgarnięta. Wątpię, żeby 
rozumiała, co się z nią dzieje.
   Było to coś, co DeMarco mógł wykorzystać. Taylor dopuszczał się gwałtu na nieletniej i 
kazirodztwa. Może udałoby się przekonać kogoś spoza hrabstwa, żeby wszczął w tej sprawie 
śledztwo. Gdyby Jillian zdecydowała się zeznawać i znalazłyby się inne kobiety takie jak ona, 
może udałoby się zamknąć sukinsyna w mamrze do końca jego dni.
   DeMarco zdał sobie sprawę, że odbiegli go od głównego tematu.
   - Jillian, powiedziała pani, że Taylor załatwił Billy’emu pracę w Secret Service. Jak to 
zrobił?
   - Kiedy Billy wyszedł z wojska, wbił sobie do głowy, że wstąpi do FBI. Chciał się stąd 
wyrwać. Cóż, nigdy nie prosiłam Maksa o żadną przysługę, ale poszłam do niego porozmawiać o 
Billym. Zapytałam, czy skoro jest tak bogaty i wpływowy, nie mógłby załatwić Billy’emu pracy 
w FBI.
   Popatrzyła na fotografię syna, która stała na telewizorze. Był ubrany w mundur wojskowy, z 
rzędem orderów na piersi i wyglądał na jakieś dwanaście lat. Joego znów uderzyła czystość 
rysów Billy’ego Mattisa - Lancelota w oliwkowym mundurze. Nigdy nie powinien był zostać 
wciągnięty w tę ponurą sprawę.
   - Max powiedział, że nie zna nikogo w FBI, ale zna faceta w Secret Service. Kazał Billy’emu 
wysłać podanie o przyjęcie i parę tygodni później Billy miał już pracę. Nie wiem, do kogo Max 
się zwrócił.
   DeMarco wiedział, wciąż jednak nie rozumiał, co łączyło Taylora z Donnellym.
   Popatrzył na zegarek. Musiał się zbierać; im dłużej tu będzie, tym większe 
niebezpieczeństwo, że Max Taylor lub jego prywatna policja go znajdą. Ale musiał wiedzieć coś 
jeszcze.
   - Nie mogę uwierzyć, że nikt nie próbował go powstrzymać. Nie potrafię przyjąć do 
wiadomości, że ludzie w tych stronach pozwalają mu zaciągać do łóżka nieletnie dziewczyny, 
jakby był jakimś feudalnym panem.
   Jillian spojrzała na niego.
   - Dalej pan nie rozumie. Nie mówiłam, że nikt nie próbował go powstrzymać. Mój tata 
próbował i zabili mu psa, dając do zrozumienia, że mogą zrobić to samo z nim. Inny człowiek, 
John Chism, próbował zainteresować tym wszystkim prokuraturę stanową. Przysłali tu nawet 
prawnika z Waszyngtonu. Max przekupił prawnika, a gdy tamten odjechał, Morgan tak pobił 
Johna, że biedak został kaleką. Przystojny był z niego facet. Teraz ślina cieknie mu po brodzie i 
jest przykuty do wózka. Jeszcze kiedy indziej - ciągnęła - pewien młody chłopak, Tom 
Hendricks, strzelił do Maksa, bo ten dobierał się do jego żony. Byli rok po ślubie, biedne dzieci, 
ani jedno, ani drugie nie miało więcej niż siedemnaście lat.
   - Co się stało z Tommym Hendricksem?
   - Za namową Maksa szeryf go aresztował, a sędzia skazał na dwadzieścia pięć lat za próbę 
morderstwa. Siedzi za kratkami już, ile to? Dwanaście lat. Żona rozwiodła się z nim i wyjechała z 
Charlton, kiedy Max z nią skończył. Czy teraz pan rozumie?
   Joe pokiwał głową. Jeszcze tylko jedno pytanie i mógł jechać. Jillian, zna pani Taylora dość 
dobrze. Czy domyśla się pani, czemu mógłby chcieć zabić prezydenta? Wzruszyła ramionami.
   - Mogło chodzić o cokolwiek.
   - Co pani ma na myśli?
   - Rodzice Maksa byli tak biedni, że nie miał nawet butów, póki nie skończył pięciu lat, a 
ludzie traktowali jego rodzinę jak śmieci. Ale Max miał dumę. Do czasu, gdy wstąpił do wojska, 
znienawidził wszystkich w tym hrabstwie. Kiedy wrócił z Teksasu, czy gdzie się tam podziewał, 
miał pieniądze. Mnóstwo pieniędzy. Zaczął kupować ziemię i firmy i bogacił się coraz bardziej, 
ale nie chodziło mu o pieniądze, tylko żeby się odegrać za to, jak go traktowali, gdy był 
dzieckiem. Chciał, żeby wszyscy kłaniali mu się w pas i całowali po tyłku. Chciał nad 
wszystkimi zapanować i w końcu mu się to udało. A wie pan, kiedy człowiek ma taką władzę, po 
jakimś czasie zaczyna wierzyć, że wszystko powinno być po jego myśli. Jeśli ktoś z hrabstwa 
zrobi coś, co Maksa wkurzy, wyrzuca go z roboty albo każe policji go aresztować, a gdy to nie 
skutkuje, posyła Morgana. Tak, potrafię sobie wyobrazić, że prezydent zrobił coś, co 
rozwścieczyło Maksa. Może podniósł podatki albo powiedział coś w którymś z przemówień. Kto 
wie? A Maksowi tak się poprzewracało we łbie od bogactwa i władzy, że postanowił go zabić. 
On myśli, że jest... kurczę, jak to się mówi?
   - Niezwyciężony - podsunął DeMarco.
   - Właśnie, niezwyciężony. Uważa, że nikt nie może go tknąć. Jest królem hrabstwa Charlton.
   Joe zastanawiał się nad tym, co powiedziała, ale jakoś go to nie przekonało. Mimo całej 
pychy i arogancji Taylora nie wierzył, żeby Max postanowił zamordować prezydenta, bo ten 
podniósł podatki albo w jakiś sposób uniemożliwił realizację którejś inwestycji. Musiało chodzić 
o coś więcej.
   Przez kilka chwil siedzieli w milczeniu. Jillian sączyła whisky, oplatając wokół palca pukiel 
włosów. DeMarco zastanawiał się, co powiedzieć, żeby jakoś ją pocieszyć, kiedy nagle zapytała:
   - Myśli pan, że uda się panu dorwać Maksa za to, co zrobił mojemu Billy’emu?
   - Tak, Jillian - zapewnił - dorwę go.
   - Cóż, jeśli nie pan, to ja to zrobię. Wezmę strzelbę i rozwalę mu łeb.
   - Ooo, nieładnie tak mówić, cukiereczku. Prawda, Morgan? 
   DeMarco zamknął oczy, mając nadzieję, że śni. Potem spojrzał w stronę drzwi i zobaczył 
Taylora i Morgana.
   
   

Rozdział 38
   
   Jillian aż podskoczyła, wylewając whisky na kolana. - O mój Boże! - jęknęła. Morgan stał w 
drzwiach za Taylorem, jego ciało zasłaniało ostatnie promienie słońca rozświetlające wieczorne 
niebo. Milczał, a jego ciemna twarz była kamienna jak zawsze, ale jego obecność zdawała się 
przenikać pokój niczym smród gnijącego mięsa.
   - Cukiereczku, przecież wiesz, że w tych stronach nic nie dzieje się bez mojej wiedzy - 
powiedział Taylor do Jillian. - Nie potrafię opisać, jak bardzo byłem zawiedziony, kiedy Morgan 
powiedział, że samochód tego pana stoi przed twoim domem.
   Jillian stała bez ruchu, zbyt przerażona, by odpowiedzieć, z dłońmi przyciśniętymi do ust, 
jakby usiłowała cofnąć słowa, które Taylor usłyszał. Taylor zwrócił się do DeMarca:
   - Co się stało z Dale’em?
   - Nie znam żadnego Dale’a - odparł Joe.
   - Mam już dość twoich kłamstw - oświadczył Taylor. - Powiesz mi wszystko, co wiesz, a 
potem po prostu znikniesz z powierzchni ziemi.
   DeMarco usiadł na krześle i założył nogę na nogę, próbując sprawiać wrażenie 
rozluźnionego.
   - Po tym, jak twój chłopak mnie zaatakował rzekł - wykonałem parę telefonów. Gubernator 
wie, że tu jestem, podobnie jak policja federalna w Savannah. Jeśli coś mi się stanie, aresztują 
pana.
   Taylor uśmiechnął się szeroko:
   - Myślę, że blefujesz, koleś. Choć to i tak bez znaczenia, bo przydarzy ci się nieszczęśliwy 
wypadek i znajdzie się mnóstwo świadków, którzy opowiedzą, jak bardzo był przypadkowy. Idę 
o zakład, że to załatwię. O co chcesz się założyć? Ale nie wybiegajmy tak daleko w przyszłość. 
Najpierw musimy sprawdzić, czego dowiedziałeś się od cukiereczka.
   - Nic mu nie powiedziałam, Max - zapewniła Jillian. - Przysięgam.
   DeMarco widział, że drży na całym ciele, tak bardzo boi się Taylora.
   - Cukiereczku - powiedział Taylor - ten pan ma na ciebie zły wpływ. Powinnaś wiedzieć, że 
lepiej mnie nie okłamywać. Bo strasznie mnie to gniewa.
   - Max, proszę... - jęknęła Jillian.
   Taylor podszedł do niej, ujął łagodnie za podbródek i uniósł jej głowę tak, żeby patrzyła mu 
w oczy. Wolno i wyraźnie, jakby tłumaczył coś niegrzecznemu dziecku, powiedział:
   - Cukiereczku, jestem na ciebie tak bardzo zły, że chyba oddam cię Morganowi.
   - O Boże, nie, Max. Obiecuję...
   - Tak - rzekł Taylor - wiedziałem, że ci się to nie spodoba, cukiereczku. Posunęłaś się trochę 
w latach, ale Morganowi to nie przeszkadza. Morgana nie obchodzi, czy kobieta jest młoda czy 
stara, gruba czy chuda. Nie przeszkadzałoby mu, nawet gdybyś była łysa i bezzębna, bylebyś 
tylko była kobietą.
   DeMarco spojrzał na Morgana. Jego twarz była obojętna jak zawsze, ale w czarnych oczach 
pojawił się obleśny błysk. Joe wstał.
   - Zostaw tę kobietę w spokoju, Taylor - warknął. Opowiem ci, o czym rozmawialiśmy. Nie 
musisz wyżywać się na niej.
   Wciąż wpatrując się w przerażone oczy Jillian, Taylor rzucił:
   - Morgan, chcę porozmawiać z cukiereczkiem. Dopilnuj, żeby ten bałwan mi nie 
przeszkadzał. Poturbuj go trochę, dobrze? Tak, żebym nie musiał go słuchać, póki nie nadejdzie 
pora.
   DeMarco odwrócił się do Morgana, ale ten poruszał się tak szybko, że w półmroku widać 
było tylko smugę cienia. Prawa pięść śmignęła w powietrzu; Joe uniósł ręce i częściowo 
zablokował cios, ale „częściowo” nie oznaczało „dostatecznie”. Tak naprawdę nie poczuł samego 
uderzenia; po prostu wszechświat połknął go w całości.
   DeMarco ocknął się w małej oborze za domem Jillian Mattis. Jedyne światło pochodziło z 
lampki naftowej zawieszonej na palu podtrzymującym dach. Zobaczył dwa boksy dla koni, a na 
ścianie obok dwuskrzydłowej bramy kolekcję uprzęży i stare, wysłużone siodło. Narzędzia - 
grabie, dwie łopaty i widły - wisiały po przeciwnej stronie. Przez szczeliny między belkami 
wpadało do środka wieczorne powietrze i mdły zapach jakiejś tutejszej rośliny.
   Joe leżał twarzą do ziemi na wysypanym sianem klepisku, a wokół jego szyi zaciskała się 
metalowa obręcz przykuta do ciężkiego łańcucha. Łańcuch miał ze dwa i pół metra długości i 
przymocowano go do solidnego pręta wbitego głęboko w ziemię.
   W oborze był Morgan. Stał oparty ramieniem o ścianę przy drzwiach. Daszek czapki ocieniał 
mu oczy. Kilkadziesiąt centymetrów od niego siedziała na ziemi Jillian Mattis. Miała podbite 
oko, a z rozbitej dolnej wargi płynęła krew. Rozdarty kołnierz sukienki odsłaniał blady bark, na 
nagiej skórze tuż pod obojczykiem widniały dwa okrągłe czerwone ślady. Wyglądały jak 
oparzenia po papierosie. Była w szoku, oczy miała szeroko otwarte, ale nieobecne. Uciekła w 
głąb własnego umysłu.
   Gdy DeMarco próbował wstać - tak naprawdę poruszył tylko głową - rozgrzana do białości 
lanca bólu przeszyła mu czaszkę. Krzyknął i natychmiast opadł z powrotem. Morgan złamał mu 
coś, kiedy go „trochę poturbował”. DeMarco czuł się tak, jakby ktoś ściskał mu głowę w imadle.
   Musiał znowu stracić na chwilę przytomność, bo gdy następnym razem otworzył oczy, 
Morgan kucał koło niego. Twarz Indianina była dla Joego niewyraźną ciemną plamą, ból w 
czaszce prawie go oślepiał. Morgan przyglądał mu się chwilę oczami pozbawionymi emocji, a 
potem wyciągnął rękę i silnym szarpnięciem posadził na klepisku, opierając mu plecy o ścianę. 
DeMarco poczuł mdłości, a ból w głowie był jak młot kowalski roztrzaskujący czaszkę.
   Morgan wstał, spojrzał na Joego i pokiwał z satysfakcją głową. Podszedł do Jillian Mattis, 
chwycił ją za ramię i przyciągnął w miejsce, gdzie siedział DeMarco, jakieś pół metra od niego. 
Zajrzał mu w oczy, by się upewnić, że Joe jest przytomny i widzi, co się dzieje.
   Potem podniósł Jillian, trzymając ją za włosy, a druga ręką rozpiął rozporek. DeMarco chciał 
zaprotestować, ale z zaschniętych ust nie wydobył się żaden dźwięk. Wiedział, że musi coś 
zrobić, żeby jej pomóc. Bez względu na to, jak źle się czuł, nie mógł bezczynnie siedzieć i 
patrzeć. Ignorując ból w czaszce, próbował wstać, ale Morgan kopnął go w brodę nosem 
kowbojskiego buta. DeMarco padł na ziemię, zwymiotował i zemdlał.
   Kiedy się ocknął, usłyszał krztuszącą się Jillian, a potem chrapliwe sapnięcie spuszczającego 
się Morgana. Podniósł na nich wzrok i natychmiast zacisnął powieki. Nie wiedział, co mógł 
zrobić inaczej, ale wiedział, że jego obecność czyniła upodlenie Jillian jeszcze bardziej 
dotkliwym.
   Morgan odepchnął Jillian i zaczął rozglądać się po klepisku. Dostrzegłszy to, czego szukał, 
podszedł i podniósł leżący w sianie przedmiot. Wolnym krokiem zbliżył się do DeMarca, 
szarpnął za łańcuch przymocowany do obręczy na jego szyi, jedną ręką podniósł go do siadu i 
oparł o ścianę.
   W prawej dłoni trzymał półmetrowy metalowy pręt o średnicy około centymetra. Kucnął, 
chwilę przyglądał się Joemu, a potem zaczął uderzać prętem w otwartą lewą dłoń.
   Nagle zamachnął się i zdzielił DeMarca w czoło, dokładnie w miejsce, gdzie wcześniej 
uderzył go pięścią. Cios nie był mocny, ale Joe wrzasnął z bólu. Morgan przypatrywał mu się 
uważnie, jak sadystyczne dziecko, które zastanawia się, czy wyrwać ćmie najpierw prawe czy 
lewe skrzydełko.
   Znów się zamachnął i znów uderzył w posiniaczoną lewą skroń. DeMarco próbował 
zablokować cios, ale jego reakcja były śmiesznie wolna i Morgan po prostu odepchnął mu ręce. 
Potem zaczął wymierzać kolejne uderzenia z regularnością metronomu: jeden cios co trzy albo 
cztery sekundy. Puk. Puk. Puk. Nie przestając bić, potężną dłonią trzymał Joego za oba 
nadgarstki, żeby nie mógł się bronić.
   Przez zasłonę bólu DeMarco słyszał dźwięki, których nie mógł rozpoznać; wreszcie 
uświadomił sobie, że sam je wydaje. Kiedy był mały, miał może siedem albo osiem lat, zobaczył 
szczenię potrącone przez samochód. Pies miał zmiażdżone tylne łapy i czołgał się wzdłuż 
krawężnika, wydając z siebie takie same odgłosy, jak on teraz.
   - Niech cię diabli, Morgan, co ty, do cholery, wyprawiasz! - usłyszał głos Taylora.
   Morgan natychmiast przestał uderzać. Wstał, a jego miejsce zajął po chwili Taylor.
   - Na litość boską, Morgan, powiedziałem, żebyś trochę go poturbował. A ty co? Spójrz tylko! 
O mało nie zmiażdżyłeś mu czaszki. W tym stanie facet na nic mi się nie przyda.
   Przyglądał się Joemu jeszcze chwilę, a potem powiedział:
   - Cukiereczku, idź do domu i przynieś kubek wody i aspirynę. No, dalej, wstawaj. Nie jesteś 
aż tak bardzo obita.
   Jillian podniosła się i ruszyła chwiejnym krokiem do domu.
   - Pośpiesz się, cukiereczku! - zawołał za nią Taylor. - Jeśli poślę po ciebie Morgana, na 
pewno tego pożałujesz.
   Wyjął z kieszeni chusteczkę i ostrożnie otarł Joemu twarz.
   - Pozwolę ci w nocy pospać, synu, i mam cholerną nadzieję, że nie wpadniesz w śpiączkę. 
Pewnie się zastanawiasz, dlaczego tak dbam o twoje zdrowie. Cóż, prawda jest taka, że muszę ci 
zadać kilka pytań, a w obecnym stanie mógłbyś odwalić kitę, zanim poznałbym wszystkie 
odpowiedzi.
   Pojawiła się Jillian z wodą i aspiryną. Taylor delikatnie uniósł Joemu głowę, włożył mu do 
ust dwie tabletki i przystawił kubek do spierzchniętych warg. Kiedy Joe zakrztusił się, popijając 
tabletki, cmoknął cicho, zatroskany. Potem wstał, przeciągnął się i ziewnął.
   - Morgan - powiedział - nie chce mi się wracać dziś do Folkston. Pójdę do domu, pooglądam 
telewizję, a potem prześpię się w łóżku cukiereczka. Ty i ona zostaniecie w oborze i 
przypilnujecie tego głupka. Miejmy nadzieję, że do rana wydobrzeje na tyle, żeby mówić.
   Po odejściu Taylora DeMarco próbował nie zasnąć, ale oczy same mu się zamykały. Obudził 
się w środku nocy. Głowa wciąż bolała, ale mniej niż przedtem. Wymacał po ciemku kubek i 
opakowanie aspiryny i połknął jeszcze jedną tabletkę.
   Wydawało mu się, że obudził się jeszcze raz przed świtem, ale nie był pewny, czy to nie sen. 
Jak przez mgłę zapamiętał jakąś postać poruszającą się rytmicznie w jednym z boksów, sapanie 
jakiejś bestii i jęki bólu.
   

Rozdział 39
   
   Przez szpary w ścianach DeMarco zobaczył pierwsze szaroróżowe promienie słońca. Głowa 
wciąż mu dokuczała, ale oślepiający ból minął. Łyknął jeszcze trzy aspiryny i popił resztą wody z 
kubka.
   Kiedy oczy przyzwyczaiły mu się do porannego światła, dostrzegł Morgana. Indianin siedział 
nieruchomo oparty o drzwi obory z rękami skrzyżowanymi na piersi jak u kata. Miał otwarte 
oczy i patrzył na niego. Joe odwrócił wzrok i rozejrzał się w poszukiwaniu Jillian. Leżała 
niedaleko Morgana w jednym z boksów dla koni. Wydawało mu się że śpi; miał nadzieję, że śpi.
   DeMarco czuł, że ma pełny pęcherz. W ciągu ostatnich kilku godzin przeżył dość upokorzeń 
i nie zamierzał dodawać do nich zsikania się w spodnie. Podniósł się powoli, opierając się ręką o 
ścianę, żeby nie stracić równowagi. Czekał, aż ból rzuci go znów na kolana, ale wyglądało na to, 
że aspiryna i kilka godzin snu pomogły mu. Oddalił się na odległość łańcucha od miejsca, w 
którym leżał, i oddał mocz. Kiedy skończył, wrócił, usiadł na klepisku i oparł plecy o ścianę.
   Teraz, gdy odzyskał jasność umysłu, mógł ocenić swoją sytuację. Łańcuch przy metalowej 
obroży był zardzewiały, ale solidny i ciężki. Potrzebowałby spawarki, żeby go rozerwać. Czuł 
ciężar kłódki, która spinała metalową obręcz, ale nie mógł jej zobaczyć. Przeszukał kieszenie, nie 
znalazł jednak niczego, co mogłoby posłużyć za wytrych. Jego komórka zniknęła, a o jedyne 
drzwi opierał się Morgan.
   I właśnie on stanowił największy problem. DeMarco wiedział, że nawet gdyby zdołał w jakiś 
sposób pozbyć się obroży i łańcucha, nie pokona Indianina, o ile nie znajdzie czegoś, czym 
zatłukłby skurwiela na śmierć.
   Znów zerknął na Morgana. Zbir Taylora ciągle mu się przyglądał. Jasna blizna na jego 
ciemnej twarzy lśniła w porannym świetle niczym neon. W ręku trzymał pręt, prawdopodobnie 
ten sam, którego użył wieczorem. Wywijał nim, patrząc na Joego, który zdał sobie sprawę, że 
gdyby Morgan chciał go znowu torturować, musiałby znosić cierpienie bez nadziei na obronę. Ku 
jego uldze, Morgan po chwili przymknął oczy i zapadł w drzemkę.
   Pomyślał o Mahoneyu. Minęło prawie trzydzieści sześć godzin, odkąd zadzwonił do niego z 
farmy Hattie McCormack. Zastanawiał się, czy Mahoney przejął się na tyle, by zorganizować 
odsiecz. Pewnie nie, ale nawet gdyby, co by to pomogło?
   Godzinę później słońce stało już wysoko nad horyzontem. DeMarco zauważył, jak Jillian 
Mattis poruszyła się, a potem usiadła z nieprzytomnym wyrazem twarzy. Podarta sukienka 
odsłaniała lewe ramię, a wczorajsze oparzenia wyglądały jak jaskrawoczerwone wybroczyny. 
Połowę twarzy miała opuchniętą, a siniec na policzku przybrał ohydną fioletowo-żółtą barwę. 
Złote włosy, które Joe podziwiał poprzedniego dnia, zwisały w brudnych, skołtunionych 
strąkach. Każdy centymetr jej obnażonego ciała pokrywały otarcia i stłuczenia. DeMarco 
obliczył, że Jillian ma czterdzieści siedem lat, ale po jednej nocy z Morganem wyglądała o 
dwadzieścia lat starzej.
   Gdy jej wzrok padł na Indianina, nagle przypomniała sobie, gdzie jest. Uciekła w głąb boksu, 
pod samą ścianę, otoczyła ramionami przyciśnięte do piersi kolana i zaczęła cichutko jęczeć 
niczym zwierzę złapane we wnyki.
   Drzwi obory otworzyły się i stanął w nich Taylor. Wyglądał na wypoczętego. W jego siwych 
włosach lśniły kropelki wody, jakby właśnie się wykąpał. Podszedł do DeMarca, popatrzył na 
niego z góry i uśmiechnął się. Jego uśmiech miał w sobie tyle ciepła, ile jedwabne wymoszczenie 
trumny.
   - Jak się czujemy tego pięknego poranka, panie DeMarco? - spytał. Kiedy Joe nie 
odpowiedział, zauważył: - Wyglądasz całkiem nieźle, synu. Odrobina snu potrafi zdziałać cuda, 
co? - Wskazując kciukiem na Jillian, dodał: - Niestety, cukiereczek wygląda jak siedem 
nieszczęść. Potrzebuje więcej niż odrobiny snu, żeby dojść do siebie. Widzisz, ile bólu 
przysporzyłeś biednej kobiecie?
   DeMarco wiedział, że Taylor ma rację. Jillian Mattis przeżyła nieopisane cierpienia z 
powodu jego wizyty. Zdał sobie sprawę, że wszystko schrzanił. Emma zniknęła, może nawet nie 
żyła, a Jillian Mattis została pobita i zgwałcona. On zaś siedział przywiązany łańcuchem do 
wbitego w ziemię pręta i wkrótce będzie martwy. A wszystko to na marne.
   Przykucnąwszy przed nim, Taylor chwycił rdzewiejący łańcuch.
   - Wiesz, co to jest? - zapytał. - To kawałek historii więziennictwa. Kiedy mieszkałem w 
Teksasie, dostałem ten łańcuch i obrożę od faceta, który w latach pięćdziesiątych był klawiszem 
w więzieniu w Huntsville. Wtedy wiedzieli, jak traktować przestępców. A dzisiaj, pół wieku 
później, ten łańcuch wciąż pełni pożyteczną funkcją. O niewielu rzeczach można powiedzieć to 
samo, co? Szarpnął za łańcuch, przyciągając głową DeMarca do siebie.
   - Ale przejdźmy do sedna. Czeka nas pracowity poranek, synu. Musimy się dowiedzieć, co 
wiesz i komu opowiedziałeś tą swoją historyjką. Cukiereczek wyznał mi wczoraj, co wie, i jak 
widzisz, bardzo ją to wyczerpało.
   Dlaczego kazałeś synom zamordować prezydenta? - spytał Joe. Taylor pokręcił głową i 
zachichotał.
   - Zamordować prezydenta?! Jestem bogobojnym Amerykaninem, człowieku, a nie jakimś 
świrem!
   - Wiem, że Estep i Billy brali w tym udział - nie ustępował DeMarco.
   Taylor uśmiechnął się i pogroził mu palcem.
   - Nieładnie. Próbujesz odwrócić moją uwagą od czekającego nas obowiązku. - Wstał i 
otrzepał dłonie z rdzy. - A teraz do rzeczy. Musisz mi odpowiedzieć na dwa proste pytania. Po 
pierwsze, komu oprócz cukiereczka opowiedziałeś tą swoją bajeczką. - Uniósł jeden palec. - I po 
drugie - wystawił drugi palec - jakie masz na nią dowody. Rozumiesz oba pytania? Cóż, jeśli nie, 
nie przejmuj się, bo po wtórzę je jeszcze kilka razy, zanim skończymy.
   DeMarco wiedział, że Taylor go zabije bez wzglądu na to, czy odpowie, czy nie. Musiał 
wymyślić coś, czego Taylor nie mógłby od razu zweryfikować i co tym samym pozwoliłoby mu 
jak najdłużej utrzymać się przy życiu. Musiał grać na zwłokę.
   Taylor mrugnął do niego.
   - Widzą, jak wytężasz swój jankeski móżdżek, synu. Ale to na nic. Wydobędę z ciebie 
prawdę.
   Usiadł na stołku dla dojarki, który stał niecały metr od Joego i zamyślił się niczym 
nauczyciel, który chce coś wytłumaczyć klasie.
   - Pewnie wczoraj wydawało ci się, że cierpisz katusze? - rzekł. - Że głowa tak bardzo cię 
boli? Ale to nie był prawdziwy ból, synu. Bo widzisz, ludzkie ciało jest jak cebula; kiedy 
zdzierasz kolejne warstwy, ból rośnie, aż wreszcie docierasz do samego środka, do miejsca, gdzie 
wszystkie zakończenia nerwowe są szczególnie wrażliwe i podatne na zranienie. Wczorajszy ból, 
synu, to dopiero zewnętrzna powłoka.
   DeMarco wstrzymywał oddech przez cały czas, gdy Taylor mówił, i kiedy wreszcie wypuścił 
powietrze, poczuł kwaśny odór własnego strachu.
   Wiedział, że zredukowanie go do poziomu na wpół oszalałego, płaszczącego się stworzenia 
podobnego do Jillian Mattis nie będzie trudne. Morgan udowodnił mu to w nocy za pomocą 
pręta. Starając się opanować drżenie głosu, rzekł:
   - Chętnie powiem panu wszystko, co wiem. Wtedy zrozumie pan, że zabicie mnie byłoby 
największym błędem, jaki może pan popełnić.
   Taylor potrząsnął głową, jakby DeMarco był tępym uczniem, który ciągle udziela złych 
odpowiedzi.
   - Wątpię, synu - odparł. - Widzisz, zawsze rozpoznaję prawdę, kiedy ją słyszę, a nie 
usłyszałem jej w twoim głosie. Wierz mi, chłopcze, jestem chodzącym wykrywaczem kłamstw!
   Uśmiechnął się do DeMarca, jego oczy promieniowały dumą.
   - Musisz wiedzieć, że człowiek tak bogaty jak ja, człowiek, który ma tylu potężnych 
przyjaciół na wysokich stanowiskach, potrafi uniknąć kłopotów, jeśli dowie się o nich 
odpowiednio wcześnie. Szczerze mówiąc, czasem myślę, że mogę zrobić wszystko, jeżeli tylko 
się do tego przyłożę.
   To psychopata, uświadomił sobie Joe. Psychopata owładnięty żądzą władzy, który wykupił 
całe hrabstwo, żeby zdominować swoje otoczenie. Nie zależało mu na korzyściach materialnych 
płynących z bogactwa; pragnął nieograniczonej władzy, jaką mogło dać bogactwo w 
prowincjonalnym wiejskim regionie. Kontrolował życie kilku tysięcy ludzi i mógł zaspokoić 
każdą swoją zachciankę. Był królem hrabstwa Charlton, jak powiedziała Jillian, i uważał, że 
będzie żył wiecznie.
   Wciąż nie wiedział, dlaczego Taylor próbował zamordować prezydenta, ale podejrzewał, że i 
w tym punkcie Jillian miała rację. Prezydent musiał w jakiś sposób zirytować Taylora albo 
zagrozić jego stylowi życia i ten postanowił zlikwidować źródło swojego dyskomfortu.
   Taylor wstał ze stołka.
   - No cóż, synu powiedział - czas zaczynać. Czas zedrzeć pierwszą łupinę z cebuli. - Zwrócił 
się do Morgana: - Skocz do furgonetki, dobrze? W pudle z narzędziami jest para obcęgów, 
przynieś je tutaj. A zresztą weź od razu całe pudło.
   Boże, tylko nie to, modlił się DeMarco.
   Morgan wyszedł z obory. Czy ten skurwiel kiedykolwiek się odzywa, zastanawiał się Joe. 
Nie usłyszał z jego ust jeszcze żadnego słowa.
   - A teraz, synu, powiedz mi, czy przyjechał tu ktoś razem z tobą - zaczął Taylor.
   W tym momencie DeMarco zobaczył, że Jillian Mattis wyszła z boksu, w którym siedziała, 
gdy Taylor wygłaszał swój wykład. Popatrzyła na drzwi, za którymi zniknął Morgan, a potem na 
Taylora i na niego. Taylor stał do niej tyłem.
   - Posłuchaj, Taylor. DeMarco musiał skupić na sobie całą jego uwagę Jillian podkradła się do 
ściany przy wyjściu i chwyciła za widły. Jeszcze raz zerknęła na drzwi, a potem z krzykiem, 
który wyrażał rozpacz każdej matki, która utraciła syna, natarła na Taylora. Trzymając widły 
wysoko nad głową, wyglądała jak córka Neptuna dzierżąca trójząb zemsty.
   Taylor obrócił się, słysząc krzyk, ale nim zdążył uskoczyć, Jillian wbiła widły w jego pierś. 
Na chwilę zastygli bez ruchu - ona z twarzą wykrzywioną wściekłością, a on z otwartymi szeroko 
oczami, zdumiony, że żałosna istota, którą dręczył od tak dawna, wreszcie odpowiedziała 
przemocą.
   W końcu Taylor osunął się na ziemię, niespełna metr od DeMarca. Gdy upadał, Jillian 
puściła widły, które sterczały teraz pionowo, wbite w jego pierś. Taylor z wysiłkiem odwrócił 
głowę w stronę Joego. W jego oczach nie było już pychy, tylko błaganie o pomoc. DeMarco ani 
drgnął; siedział i słuchał, jak powietrze gulgocze, ulatując z rany. Potem wszystko ucichło i 
Taylor znieruchomiał.
   DeMarco podniósł wzrok na Jillian. Stała tam, gdzie przedtem. Na jej twarzy pojawił się 
uśmiech.
   - Jillian - szepnął. - Biegnij zaryglować drzwi. - Morgan musiał usłyszeć jej krzyk.
   Wciąż stała bez ruchu, a jej uśmiech nabrał teraz cech szaleństwa. Jillian! - powtórzył 
DeMarco, ale ona ani drgnęła.
   Joe spojrzał na martwego Taylora. Lekka kurtka chroniąca przed porannym chłodem 
rozchyliła się, odsłaniając pistolet w kaburze na biodrze. Bogu niech będą dzięki za drugą 
poprawkę! Spróbował sięgnąć po pistolet, ale łańcuch okazał się za krótki co najmniej o ćwierć 
metra. Złapał więc rękaw kurtki i zaczął ciągnąć ciało. Pistolet był prawie w zasięgu jego ręki, 
gdy do obory wpadł Morgan.
   DeMarco szarpnął mocno ramię Taylora. Udało mu się przysunąć trupa na tyle, że dotknął 
pistoletu koniuszkami palców, ale nim zdążył wyjąć go z kabury, Morgan zorientował się, co się 
dzieje. Doskoczył do ciała, chwycił za nogę i błyskawicznie odsunął poza zasięg rąk Joego.
   Spojrzał na martwego Taylora i na jego twarzy po raz pierwszy odmalowały się emocje: 
gniew i żal po śmierci jedynego człowieka, któremu na nim zależało. Trwało to jednak tylko 
chwilę. Twarz Indianina znów zastygła w okrutną nieludzką maskę.
   Morgan odwrócił się do Jillian Mattis. Zorientował się, że to ona zabiła Taylora. Spojrzała 
mu prosto w oczy. Całe jej życie było jednym pasmem upokorzeń i wstydu, ale na jedną chwilę 
stała się uosobieniem dumy - sponiewieranej i zbezczeszczonej, lecz ostatecznie triumfującej.
   Morgan podszedł do niej. Nie cofnęła się, stała nieruchomo, wciąż patrząc w jego martwe 
oczy. Zatrzymał się, uniósł ręce i położył potężne dłonie na jej policzkach. Skinął głową, jakby 
składał hołd jej odwadze, a potem gwałtownie przekręcił ręce. Trzask łamanego karku rozbrzmiał 
w pustej stodole niczym wystrzał.
   Śmierć Jillian pchnęła DeMarca do działania. Rzucił się do przodu i próbował dosięgnąć 
pistoletu Taylora. Bezskutecznie; ciało było o co najmniej pół metra za daleko.
   Joe poderwał się na nogi i cofnął, gorączkowo rozglądając się w poszukiwaniu jakiejś broni. 
Ale wiedział, że w promieniu łańcucha nie ma niczego poza słomą. Z plecami przyklejonymi do 
ściany stodoły i dłońmi zaciśniętymi w pięści czekał, aż Morgan podejdzie i go zabije.
   Wargi Indianina drgnęły i ułożyły się w coś na kształt uśmiechu, gdy ruszył w kierunku 
DeMarca.
   W tym momencie do obory weszła Emma. Błyskawicznie ogarnęła wzrokiem sytuację. 
Martwe ciało Taylora z wbitymi w pierś widłami; posiniaczona Jillian Mattis ze skręconym 
karkiem. Wreszcie zobaczyła DeMarca przywiązanego łańcuchem niczym zwierzę, opartego o 
ścianę i czekającego na Morgana.
   Wyjęła pistolet z kabury na piersi, wymierzyła w Morgana i krzyknęła:
   - Stój, bo strzelam!
   Morgan obejrzał się na nią przez ramię, a potem zrobił coś zaskakującego. Zamiast się 
zatrzymać jak każdy normalny człowiek na jego miejscu, rzucił się na Joego, złapał go i obrócił, 
czyniąc z jego ciała żywą tarczę.
   - Rzuć broń - powiedział do Emmy albo skręcę mu kark. DeMarco po raz pierwszy usłyszał 
jego głos; głęboki baryton, schrypnięty od nieużywania.
   Emma uśmiechnęła się. Joe jeszcze nigdy nic widział niczego tak cudownie złowieszczego 
jak ten uśmiech.
   - Rzuć broń - powtórzył Morgan - albo załatwię go tak jak tamtą sukę.
   - Nie rób tego, Emmo! - krzyknął DeMarco. - Facet jest silny i cholernie szybki. Zabije nas 
oboje.
   Bał się ruszyć, świadomy, że Morgan może skręcić mu kark równie łatwo jak Jillian. Zabije 
go, rozproszy uwagę Emmy, rzucając w jej kierunku ciało, a potem zaatakuje w nadziei, że 
Emma spudłuje. Biorąc pod uwagę jego szybkość, miał spore szanse.
   Wciąż patrząc na Morgana, Emma powiedziała do DeMarca:
   - Ufasz mi, Joe? Zaczęła opuszczać pistolet.
   - Nie! - wrzasnął Joe.
   Ręce Morgana zacisnęły się mocniej na jego głowie; jeszcze chwila i skręciłby mu kark.
   - Nie rzucaj broni, Emmo! - krzyknął.
   - Oczywiście, że nie - odparła, a potem jednym płynnym ruchem uniosła broń i strzeliła.
   Przez chwilę nic się nie działo, potem DeMarco poczuł, jak ręce Morgana wiotczeją i coś 
ciepłego spływa mu po karku. Indianin upadł, ciągnąc go za sobą na ziemię i przygważdżając 
swoim ciałem.
   Emma podbiegła do Joego i ściągnęła z niego Morgana.
   - Chryste, ale ciężki - sapnęła.
   DeMarco usiadł, otarł krew z karku, a potem spojrzał na Morgana. Pocisk Emmy przebił 
prawe oko.
   - Jezu Chryste! Mogłaś mnie zabić.
   - Nie bądź głupi. To był łatwy strzał.
   - Jak cholera! Mogłaś mi rozwalić łeb!
   - Nie ma za co, Joe mruknęła.
   DeMarco wziął głęboki oddech.
   - Przepraszam. I dziękuję. A teraz może ściągniesz ze mnie tę pieprzoną obręcz?
   

Rozdział 40
   
   - Gdzie się, do diabła, podziewałaś? zapytał DeMarco. 
   Emma zacisnęła obcęgi Taylora na kłódce, a gdy ta puściła, odparła:
   - W kiciu.
   - Sukinsyn - mruknął Joe. Zdjął z szyi obręcz i cisnął nią o ścianę. - Jak się tam znalazłaś?
   - Cóż...
   - Nieważne, opowiesz mi później. Musimy wynieść się z tego cholernego hrabstwa!
   Rozejrzał się po stodole. Widły wciąż tkwiły w piersi Taylora. Jego oczy były szeroko 
otwarte, wpatrzone w czeluście piekieł. Morgan leżał niczym powalony posąg, z krwawą dziurą 
w miejscu oka. A Jillian Mattis - ze skręconym karkiem i powyginanymi kończynami 
przywodziła na myśl połamaną lalkę wyrzuconą przez beztroskie dziecko.
   DeMarco nie chciał myśleć o roli, jaką odegrał w śmierci Jillian. Na wyrzuty sumienia 
przyjdzie czas później.
   - Jeśli zgłosimy to szeryfowi - powiedział - nigdy stąd nie wyjedziemy.
   - Po tym, co mi się przydarzyło, jestem skłonna się z tobą zgodzić odparła Emma.
   Doszli do wniosku, że ucieczka z miejsca zbrodni to jedyne wyjście. Zaaranżowali wszystko 
tak, jakby Taylor i Morgan pozabijali się nawzajem. DeMarco wyciągnął widły z piersi Taylora i 
starłszy odciski palców Jillian, włożył je w dłoń Morgana. Emma wzięła pistolet Taylora, 
strzeliła w stóg siana, a potem włożyła broń w jego rękę. Na szczęście, pistolet miał kaliber 
trzydzieści osiem, tak samo jak pistolet Emmy.
   Gdy lokalni gliniarze wejdą do stodoły, prawidłowo wywnioskują, że Morgan psychotyczny 
skurwysyn - zgwałcił Jillian i skręcił jej kark. Następnie dojdą do fałszywej konkluzji, że 
Maxwell Taylor, patriarcha hrabstwa i były kochanek Jillian Mattis, chciał się zemścić za jej 
śmierć. Morgan dźgnął go widłami, a Taylor, zanim wydał ostatnie tchnienie strzelił mu w 
głowę.
   Gdyby tutejszy szeryf skorzystał z pomocy wykwalifikowanego kryminologa, ich proste 
fałszerstwo wyszłoby na jaw, ale DeMarco liczył na dwa czynniki, które powinny im sprzyjać: 
brak popularności Taylora i brak następcy jego tronu. Mieszkańcy hrabstwa odetchną z ulgą na 
wieść o śmierci despoty i nikt nie będzie naciskał na rozwiązanie sprawy, więc śledztwo będzie 
prawdopodobnie bardzo pobieżne.
   Wprawdzie ktoś oprócz Morgana mógł zauważyć jego samochód przed domem Jillian 
Mattis, ale na to nie był w stanie nic poradzić. Nie ma planów bez wad; nie ma zbrodni 
doskonałych.
   Przyjrzeli się krytycznym okiem pracy, jaką wykonali w stodole, a potem Joe wszedł do 
domu Jillian Mattis i starł swoje odciski palców. W ostatniej chwili przypomniał sobie, że 
zapomniał zetrzeć odciski z łańcucha i obręczy, wrócił więc do obory i dokończył robotę. 
Wychodząc, po raz ostatni spojrzał na Jillian i w myślach poprosił ją o wybaczenie.
   Kiedy szli do samochodów, potknął się i o mało nie upadł.
   - Wszystko w porządku, Joe? - zapytała Emma. 
   - Tak.
   - Utykasz.
   DeMarco tylko skinął głową. Rana po nożu Estepa pulsowała bólem, ale wolał jej nie 
oglądać, bo bał się tego, co mógłby zobaczyć.
   Emma wzięła go za rękę i odwróciła twarzą do siebie. Delikatnie obmacała obrzmienie na 
jego skroni.
   - Musimy jechać do szpitala, żeby obejrzeli ten twój twardy łeb - powiedziała.
   - Musimy się stąd zmyć, zanim szeryf zobaczy nasze samochody przed domem. W Waycross 
znajdę jakiś szpital, jeśli zajdzie potrzeba.
   - W porządku, ale nie zemdlej przedtem za kierownicą.
   To akurat mi nie grozi, pomyślał. Gdyby zasnął, umarli zawładnęliby jego snami: Dale Estep 
obwieszony pędami oplątwy; Taylor uśmiechający się pyszałkowato, gdy powietrze ulatywało z 
rany w jego piersi; i Morgan z ciepłą krwią tryskającą z oczodołu. Ale to nie złoczyńcy nie 
pozwolą mu w zasnąć, tylko niewinne ofiary: Billy Mattis i jego matka. Do końca świata będzie 
słyszał trzask łamanego karku Jillian.
   
   Lekarz z kliniki w Waycross zapytał DeMarca, jak zranił się w nogę. Joe powiedział, że 
nadział się na kawał metalowej blachy.
   - Robiłem porządki w domu, wie pan. Ułożyłem graty w stosik, a potem potknąłem się i na 
niego upadłem.
   Doktor popatrzył na jego brudne ubranie i siniec na czole, a potem spojrzał mu w oczy, dając 
do zrozumienia, że nie jest idiotą. Na szczęście - przynajmniej z punktu widzenia DeMarca - do 
szpitala właśnie przywieziono ofiary zderzenia trzech samochodów, więc lekarz bez zbędnych 
komentarzy zrobił Joemu zastrzyk przeciwtężcowy i wypisał receptę na leki przeciwbólowe.
   Emma siedziała w poczekalni izby przyjęć i czytała magazyn o ogrodnictwie. Joe zdziwił się, 
że mogło interesować ją coś, co w żaden sposób nie wiąże się z rozlewem krwi.
   W dwa samochody pojechali do apteki, żeby zrealizować receptę, a potem do spożywczego, 
gdzie DeMarco wbrew zaleceniom lekarza kupił zgrzewkę piwa. Zaniósł piwo do auta Emmy, 
wyjął jedną puszkę, otworzył i wziął solidny łyk. Niby zwykły budweiser, ale jeszcze nigdy nic 
nie smakowało mu tak wspaniale.
   - Lepiej uważaj z tym alkoholem - upomniała go Emma - masz obitą głowę i bierzesz leki.
   DeMarco zignorował jej radę i pociągnął kolejny łyk.
   - Opowiesz mi wreszcie, czemu siedziałaś w areszcie, kiedy Taylor usiłował mnie zabić? - 
zapytał.
   Emma wzięła od niego piwo, napiła się, a potem zwróciła mu puszkę.
   - Jak wiesz, pojechałam zobaczyć się z Hattie. Opowiedziała mi między innymi, jak Taylor 
panoszył się w rezerwacie: zabijał aligatory na skóry, wycinał drzewa, organizował polowania 
dla dzianych facetów. Tego typu sprawy.
   - Ciekawe, ale jaki to ma związek z twoim aresztowaniem?
   - Za chwilę do tego dojdę. 
   DeMarco pokiwał głową.
   - Czy Estep mu w tym pomagał? - spytał.
   - Oczywiście - odparła.
   Joe zapalił papierosa i znów napił się piwa. Tak bardzo cieszył się, że żyje i może 
rozkoszować się swoimi niezdrowymi nałogami.
   - Jak, do cholery, uchodziło to Taylorowi płazem? -  zapytał.
   - Po pierwsze, wszyscy, którzy pracowali na terenie rezerwatu, pracowali de facto dla niego, 
a poza tym...
   - Od razu wiedziałem, że ci leśnicy nie są wielbicielami przyrody.
   - Poza tym Hattie podejrzewa, że dawał w łapę komuś z Waszyngtonu, kto odpowiada za 
parki narodowe. Prawdopodobnie jakiemuś urzędnikowi z Departamentu Leśnictwa. Zresztą robił 
jeszcze inny numer: zmieniał granice rezerwatu.
   - Zmieniał granice?
   - Zastanów się. Facet był właścicielem wszystkich terenów graniczących z bagnami. A kto 
się orientuje, gdzie kończy się teren prywatny, a zaczyna państwowy? Estep zmieniał co parę lat 
oznaczenia granic, sprowadzał drwali albo jakąś inną ekipę, a potem przesuwał granicę na 
poprzednie miejsce i zaczynał to samo gdzie indziej. Taylor robił to od prawie trzydziestu lat. 
Korzystał z tych wielkich połaci ziemi wolnej od podatków, a na dodatek mógł liczyć na 
wsparcie finansowe instytucji stanowych i federalnych przy ponownym zalesianiu i robieniu 
porządków po bałaganie, który sam narobił. Cholernie zmyślny przekręt. - Zdumiony DeMarco 
pokręcił głową. - Ale prawdziwe pieniądze zdobywał jeszcze inaczej - ciągnęła Emma. - Na 
bagna przyjeżdżają co roku tysiące turystów.
   - Około czterystu tysięcy. Czytałem o tym w jednej z broszur w motelu.
   - Widzisz, jaki jesteś wykształcony. W każdym razie Taylor zbił fortunę na tych turystach. 
Nie dość, że robił to w sposób legalny, bo kontrolował rynek usług w okolicy, nawiasem mówiąc, 
motel, w którym się zatrzymaliśmy, był jego własnością, to jeszcze miał udział w zyskach z 
biletów wstępu na teren rezerwatu.
   - Jak to?
   - Zwyczajnie. Przypuśćmy, że dziesięć osób płaci w kasie za wstęp na bagna; kasjer chowa 
do kieszeni pieniądze za trzy bilety, a w księgowości zapisują, że rezerwat zwiedziło tylko 
siedem osób. To samo było ze sprzedażą pamiątek.
   - Można to jakoś udowodnić?
   - Chyba tak. Dobry księgowy mógłby przejrzeć rachunki i wykryć przynajmniej niektóre 
nadużycia, poza tym jestem pewna, że gdyby przycisnąć podwładnych Estepa, zaczęliby gadać.
   - Dobra, ale jak wylądowałaś w areszcie?
   Hattie chciała mi pokazać, jak przebiegała kiedyś granica rezerwatu, i miejsca, gdzie ludzie 
Taylora plądrują mienie federalne. Podjechałyśmy pod ogrodzenie z tabliczką ZAKAZ WSTĘPU i 
Hattie namówiła mnie, żebyśmy przeczołgały się pod drutami na drugą stronę. Zauważyło nas 
paru drwali, i powiedzieli, żebyśmy się wynosiły, a Hattie zasunęła im taką wiązankę, że 
zadzwonili po szeryfa. Gdy zjawili się gliniarze, im też napyskowała. No to nas zapuszkowali.
   - Czemu, do cholery, nie zadzwoniłaś do mnie, żebym wpłacił kaucję?
   - Nie pozwolili mi. Prawa aresztantów nic cieszą się tu zbytnim szacunkiem. Postanowili dać 
Hattie nauczkę, już wcześniej rozrabiała, i przetrzymali nas całe dwa dni. Mam szczęście, że nie 
skończyłam na przymusowych robotach, zakuta w łańcuchy. W każdym razie, kiedy mnie 
wypuścili, znalazłam twoją kartkę i od razu przyjechałam do domu Jillian Mattis.
   DeMarco opowiedział Emmie smutną historię „cukiereczków”.
   - Jezu, co za horror - powiedziała.
   Rzeczywiście. Taylor panował w hrabstwie od końca lat sześćdziesiątych. Dzięki 
pieniądzom, które w tajemniczy sposób zdobył w 1964 roku, zyskał kontrolę ekonomiczną w 
regionie, a potem użył swoich wpływów, by zawładnąć również wymiarem sprawiedliwości i 
mediami. A z władzą przyszły jej nadużycia - była to symbiotyczna relacja, którą DeMarco aż 
nazbyt często spotykał w stolicy. Taylor folgował sobie z nastoletnimi dziewczynami, a gdy 
spotykał się z oporem i nie mógł postawić na swoim, zwracał się o pomoc do Morgana albo 
Estepa.
   DeMarco doszedł do wniosku, że Taylor plądrował Okefenokee nie dla pieniędzy. Zależało 
mu raczej na możliwości traktowania bagien jak swej prywatnej własności. To były jego 
mokradła, nie państwa. Były fosą otaczającą zamek króla Maksa.
   - Wciąż mamy do rozwiązania trzy tajemnice, Emmo - powiedział.
   - Tylko trzy?
   - Po pierwsze, skąd Taylor i Donnelly wzięli w sześćdziesiątym czwartym pieniądze? Po 
drugie, co ich łączy? I po trzecie, czemu, do jasnej cholery, Taylor próbował zamordować 
prezydenta?
   - Wcale nie próbował zamordować prezydenta, Joe. Jeszcze na to nie wpadłeś?
   - Co? - zdziwił się.
   - Pamiętasz, że Hattie wspomniała o mężczyźnie, który zasypywał ją pytaniami, o tym 
„wygadanym przystojniaku”?
   Joe zastanawiał się chwilę. Wreszcie zrozumiał.
   - O, kurwa - szepnął.
   

Rozdział 41
   
   DeMarca bolała głowa - właściwie cały był obolały - więc piskliwy głos córki Philipa 
Montgomery’ego świdrował mu czaszkę niczym wiertarka. Siedzieli w kuchni domu pisarza w 
Atlancie. W różanym ogródku za oknem pracowały zraszacze, sprawiając, że nad roślinami 
tworzyły się małe łuki tęczy.
   Joe zadzwonił do Mahoneya przed wylotem do Atlanty. Nagrał mu krótką wiadomość, w 
której przekazał, że Emma ma się dobrze, Taylor nie stanowi już problemu i udało się poczynić 
postępy w śledztwie. Cieszył się, że Mahoney nie odebrał telefonu osobiście; niech skurczybyka 
zżera ciekawość, dopóki on nie wróci do Waszyngtonu.
   Janice Montgomery była nieatrakcyjną trzydziestokilkulatką, ubraną w workowate dżinsy i 
czarny T-shirt. Miała krótkie, rzadkie włosy, pełną twarz bez makijażu i cienkie wargi zastygłe w 
wyrazie ciągłej pretensji. Jednym z ludzi, do których miała pretensje, był ojciec.
   - Był kompletnym dupkiem - oświadczyła. - Zdradzał moją matkę przez cały czas trwania 
małżeństwa. A gdy mój brat popełnił samobójstwo, sukinsyn wygłosił najbardziej wzruszającą 
mowę pogrzebową, jaką świat kiedykolwiek słyszał. Wciąż natykam się w gazetach na cytaty z 
niej. Prawda jest taka, że ledwo znał własnego syna i nie miał pojęcia, jak bardzo Peter cierpiał, 
żyjąc w cieniu ojca i nie mogąc sprostać swemu sławnemu nazwisku. Philip Montgomery spędzał 
z rodziną mniej czasu niż ze swoim agentem.
   Gorzka tyrada rozpoczęła się, gdy DeMarco powiedział Janice, że przykro mu z powodu 
śmierci jej ojca i że bardzo podziwia jego dzieła. Próbował być miły i nawiązać dobry kontakt z 
pogrążoną w smutku córką wielkiego pisarza, ale naprawdę podziwiał jego książki.
   Montgomery pisał powieści, ale oparte na rzeczywistości, którą poznawał, całkowicie 
zanurzając się w temat. Po prawie rocznym pobycie w Indiach napisał dziewięćsetstronicową 
powieść podobną do Shoguna Jamesa Clavela, w której przedstawił indyjski system kastowy i 
opisał ubóstwo tak wielkie, że wręcz niepojęte dla przeciętnego Amerykanina.
   Dla potrzeb następnej książki spędził cztery miesiące w Kambodży z grupą wieśniaków, 
którzy przeżyli pola śmierci i byli tak rozbici emocjonalnie, że zachowywali się jak zombie. 
Milczący krzyk, nawet u najmniej skłonnych do współczucia osób wzbudzał wściekłość na myśl o 
nieszczęściach narodu, o którym świat zapomniał. Po wydaniu książki darowizny na rzecz tej 
części świata potroiły się.
   Montgomery uwielbiał podróże - może w ten sposób uciekał od rodziny - i akcja prawie 
wszystkich jego powieści toczyła się w obcych krajach, co nadawało im posmak egzotyki. 
Wyczulenie na niesprawiedliwość i współczucie dla uciśnionych w połączeniu z literackim 
kunsztem czyniły z niego jednego z najpopularniejszych pisarzy - ale najwyraźniej córka nie 
należała do grona jego wielbicielek.
   DeMarco przedstawił się Janice jako pracownik Kongresu prowadzący dodatkowe śledztwo 
w sprawie zamachu na prezydenta. Powiedział, że ze względu na rutynowe procedury musi się 
dowiedzieć, nad czym Montgomery pracował przed śmiercią. Janice chciała zatrzasnąć mu drzwi 
przed nosem.
   - Przejęłam wszystkie jego prawa autorskie i jeśli mogę sprzedać to, nad czym pracował 
przed śmiercią, zrobię tak. Gówno panu pokażę.
   Joe wyjaśnił, że nie ma zamiaru wynosić niczego z domu ani nawet robić jakichkolwiek 
kopii, ale była nieubłagana. Próbował okazać jej współczucie, myśląc, że wciąż opłakuje ojca, ale 
gdy nic tym nie wskórał, dał sobie spokój.
   Zagroził, że przyjdzie z nakazem sądowym i każe zająć wszystko, co znajdzie w domu, w 
charakterze dowodów - czym uniemożliwi jej sprzedanie ostatniego dzieła Montgomery’go w 
najbliższej dekadzie. Wtedy wpuściła go do środka i zaprosiła do kuchni. Nie wiedział, jak 
zareagować na to, co wygadywała o ojcu.
   - Przykro mi, że był dla pani tak, eee... oziębły, panno Montgomery, ale czy myśli pani, że 
mógłbym...
   I te wszystkie bzdury o jego przyjaźni z prezydentem - powiedziała. - Ich słynne wycieczki. 
Kiedy kumpel tatuśka od kieliszka został prezydentem, musieli się poprawić. Ale gdy byli 
młodsi, mówili żonom, że jadą na polowanie, i przez cały tydzień ganiali za spódniczkami, 
próbując przelecieć wszystko, co nie uciekało na drzewo. Byli tylko podstarzałymi lowelasami. 
Rzygać mi się chciało na ich widok.
   - Cóż, panno Montgomery, czy mógłbym obejrzeć teraz papiery pani ojca, wszystko, co 
pozwoliłoby się zorientować, nad czym pracował przez ostatnich kilka miesięcy? Miał już dość 
słuchania jej narzekań.
   - Nie ma żadnych papierów, nie w sensie, jaki ma pan na myśli. Nie ma żadnych 
brudnopisów czy planów fabuły. Kiedy ojciec przygotowywał się do pisania książki, notował 
fakty w zwyczajnym szkolnym zeszycie. Miał niewiarygodną pamięć. Gdy już zebrał materiały, 
przez kilka tygodni chodził na długie spacery i rozmyślał. A potem po prostu siadał i pisał. Był 
ostatnim kutasem, ale był również geniuszem.
   - Mógłbym obejrzeć te zeszyty? - poprosił DeMarco.
   - Tak. - Wstała z krzesła ze stęknięciem, którego można by oczekiwać po kobiecie dwa razy 
starszej.
   Kiedy szli do gabinetu jej ojca, Joe zapytał:
   - Orientuje się pani, nad czym ostatnio pracował?
   - Ja? - Zaśmiała się gorzko. - Ojciec z niczego mi się nie zwierzał. Wykorzystywał mnie 
tylko, tak jak moją matkę. Byłam jego bezpłatną kucharką i sprzątaczką kiedy akurat mieszkał w 
domu.
   To po kiego diabła z nim mieszkałaś, chciał zapytać DeMarco, ale się powstrzymał.
   - Wiem tylko - podjęła - że tym razem zainteresował się Stanami Zjednoczonymi, co mnie 
zaskoczyło. Jakoś w kwietniu szykował się do wyjazdu i kiedy spytałam, dokąd się wybiera, 
powiedział: „Do ogródka za chałupą, kochanieńka”. Powiedział, że parę kilometrów stąd jest 
„kawał cudownie smrodliwego bagienka”, ale nie wyjaśnił, o co mu chodzi. Nigdy nie angażował 
mnie w to, co robił; byłam tylko jego córką.
   Weszli do gabinetu Philipa Montgomery’ego, DeMarco poświęcił chwilę na przyjrzenie się 
fotografiom i plakietkom dokumentującym życie pełne niezwykłych osiągnięć. Kiedy wpatrywał 
się w zdjęcie Montgomery’ego przyjmującego nagrodę Pulitzera, Janice podeszła do antycznego 
biurka, wzięła zeszyt w czerwonej okładce i podała mu go.
   - Muszę przestawić zraszacze w ogrodzie - powiedziała. - Za chwilę wracam. Trzymam pana 
za słowo i mam nadzieję, że niczego pan nie zabierze.
   DeMarco pokiwał głową ale już jej nie słuchał. Patrzył w zeszyt. Montgomery pomazał 
czerwoną okładkę wzorami spirali, gwiazdek i figur geometrycznych, a w rogu widniał nieudolny 
rysunek zamku i mężczyzny w koronie. Joe usiadł przy biurku i otworzył zeszyt. Na pierwszej 
stronie widniały tylko trzy słowa napisane wielkimi literami i podkreślone wężykiem: Król na 
bagnach. Montgomery zapełnił zaledwie dwadzieścia stron krótkimi, w większości zagadkowymi 
uwagami, nazwiskami i liczbami, nie było ani jednego fragmentu dłuższej narracji. DeMarco 
znalazł tam jednak dość, by potwierdzić podejrzenia Emmy.
   Philip Montgomery dowiedział się o sytuacji w hrabstwie Charlton. Może ktoś z tamtejszych 
mieszkańców napisał do niego list, w którym stwierdzał, że nie trzeba wyjeżdżać do dalekiej 
Azji, by znaleźć inspirację do tragicznej opowieści o despotyzmie i ucisku. Zapewne 
Montgomery z początku nie bardzo w to wierzył, lecz zaintrygowany, postanowił wybrać się do 
południowo-wschodniej Georgii na rekonesans. Z notatek nie wynikało, czy pisarz planował 
reportaż czy, jak zwykle, powieść. Ale przy jego talencie prawda przebrana za fikcję byłaby 
jeszcze skuteczniejsza od zwykłej literatury faktu.
   Gdyby książka została wydrukowana, Taylor byłby skończony.
   DeMarco doszedł do wniosku, że Montgomery zbierał informacje lepiej od niego. W jego 
notatkach znalazł fakty, których nawet nie podejrzewał. Niektóre liczby sugerowały, że pisarz 
zdołał ustalić, ile Taylor zarabiał na podatkach i nielegalnym korzystaniu z bagien Okefenokee. 
W porównaniu z wielkimi przestępstwami gospodarczymi i skandalami na Wall Street nie były to 
kwoty przyprawiające o zawrót głowy - zaledwie kilkaset tysięcy dolarów rocznie - ale z drugiej 
strony, Max Taylor nie potrzebował za dużo, by prowadzić swój tryb życia. W zeszycie znalazła 
się również notatka, która kompletnie do niczego nie pasowała. Wyglądała tak: $$$$ - Guerrero - 
Dallas?????
   Proste sformułowania opowiadały resztę: „feudalny pan”, „policja na prywatnych usługach”, 
„rządy twardej ręki”. W innym miejscu Montgomery zanotował: Cukiereczki, niech Bóg ma je w 
opiece. Wspominał o Estepie, o Hattie McCormack i o tuzinie innych, nieznanych Joemu osób. 
Niestety, nie było żadnej wzmianki o Patricku Donnellym ani niczego, co wskazywałoby, że 
Montgomery odkrył źródło pierwszych dużych pieniędzy Taylora.
   Nikomu nawet do głowy nie przyszło, że celem zamachu był Philip Montgomery, bo po 
zabiciu go pierwszą kulą Estep oddał jeszcze dwa strzały, które wyglądały na przeznaczone dla 
prezydenta.
   To, że prezydent został zraniony, uświadomił sobie DeMarco, było celowe. Estep zbyt 
dobrze strzelał, by trzykrotnie chybić. Ostatni strzał gdy kula przeleciała między nogami Mattisa 
i trafiła agenta leżącego na prezydencie - pasowała do chorobliwej skłonności Estepa do 
sadystycznych zabaw. Jak bardzo Estep gustował w takich zabawach, Joe przekonał się w nocy 
na bagnach.
   Taylor musiał się dowiedzieć - tak jak dowiedział się o DeMarco - że Montgomery zbiera 
materiały do książki o Charlton i despotycznej władzy, jaką tam sprawował. Od razu zrozumiał, 
co mu grozi. Władze stanowe i federalne mogły ignorować skargi biednych mieszkańców 
hrabstwa, a gdyby wszczęto śledztwo, detektywów i prokuratorów można było przekupić albo 
zastraszyć - nikt jednak nie przekupiłby ani nie zastraszył Philipa Montgomery’ego, autora 
bestsellerów i bliskiego przyjaciela prezydenta.
   Taylor zdawał sobie również sprawę, że gdyby zabił Montgomery’ego, policja mogłaby się 
zastanawiać, czy motywem morderstwa nie było przypadkiem to, o czym autor właśnie pisał. 
Postanowił więc zrobić coś nieprawdopodobnie zuchwałego: upozorował wszystko tak, by 
wydawało się, że Montgomery zginął przypadkowo w czasie zamachu na prezydenta. Wielką 
pomocą w realizacji tego planu okazał się, oprócz Estepa, Billy Mattis. Taylor mógł go zmusić 
do przekazania informacji o prezydenckiej obstawie, a zarazem miał idealnego kozła ofiarnego, 
na którego można by zrzucić winę za zamach. DeMarco zastanawiał się, na ile wpływ Taylora na 
Billy’ego wiązał się z groźbami, a na ile wynikał z pokrewieństwa.
   Tak czy inaczej, wiedział już prawie wszystko. Pozostawało ustalić, co łączyło Taylora z 
Patrickiem Donnellym.
   
   

Rozdział 42
   
   - Miałaś rację - powiedział DeMarco do słuchawki. - Montgomery rozpracowywał Taylora. 
Facet był cholernie dobry w zbieraniu informacji.
   - Ale nie znalazłeś w jego notatkach nic, co łączyłoby Taylora z Donnellym? - spytała 
Emma.
   - Nie. Była tam jedna dziwna... Poczekaj chwilę. Zapraszają mnie na pokład samolotu. 
Muszę lecieć.
   - Zacząłeś coś mówić - przypomniała mu. - O czymś dziwnym.
   - A, tak - odparł. Dziwna notatka, która do niczego mi nie pasowała. Kilka znaków dolara, 
potem nazwisko Guerrero i Dallas, a na końcu znaki zapytania. Nie mam pojęcia, jak to się wiąże 
z Taylorem. Muszę kończyć. Nie chcę się spóźnić na samolot.
   - Dallas? - Emma milczała chwilę, a potem powiedziała: - O Chryste!
   - Co? - spytał DeMarco zniecierpliwiony. Cholera, jeśli spóźni się na samolot, będzie musiał 
tkwić na lotnisku jeszcze przez trzy godziny.
   - Joe, kiedy Taylor i Donnelly się wzbogacili?
   - Na początku sześćdziesiątego czwartego. Co to ma wspólnego...
   - A co się stało rok wcześniej? W listopadzie sześćdziesiątego trzeciego?
   Joe zastanawiał się chwilę, a potem odparł:
   - No nie, daj spokój, Emmo. Kennedy? Chyba żartujesz.
   - Przebukuj lot. Neil i ja spotkamy się z tobą w Dallas.
   
   

Rozdział 43
   
   Mahoney miał migrenę. Zasłony były zaciągnięte, a wszystkie lampy zgaszone. W słabym 
świetle wpadającym z korytarza DeMarco widział tylko sylwetkę przewodniczącego, ale nie 
wyraz twarzy. Nie musiał jednak widzieć jego miny, żeby wiedzieć, że szef nie jest zadowolony.
   - Więc w ogóle nie chodziło im o prezydenta? - powiedział Mahoney.
   - Właśnie - potwierdził Joe.
   - Ale nie masz dowodów, że zamordowali Montgomery’ego, tak jak wtedy, gdy myślałeś, że 
chodziło o prezydenta.
   - Nie - przyznał DeMarco. - Ale wszystko pasuje, a do tego znaleźliśmy cholernie dobry 
motyw.
   - Hm - mruknął Mahoney. - I wszyscy, którzy maczali w tym palce, nie żyją? Estep, Mattis, 
Taylor, wszyscy?
   I Harold Edwards, i John Palmeri, i Morgan, i Jillian Mattis. Wielu ludzi straciło życie, a 
DeMarco sam zabił dwóch z nich.
   - Tak. Wszyscy oprócz Donnelly’ego, a nie sądzę...
   - A związki Taylora z Donnellym? Tego też nie możesz udowodnić?
   - Nie ma jak odpowiedział DeMarco. - Są tylko dwa raporty z wypadku samochodowego 
sprzed czterdziestu lat.
   - Jeśli Donnelly i Taylor rzeczywiście to wszystko zatuszowali... Mój Boże.
   - Nie mamy żadnych dowodów. Tylko zbieżność czasową i przeczucie Emmy.
   - I Montgomery’ego. DeMarco pokręcił głową.
   - Teksas to ślepa uliczka, szefie.
   - Niech to wszyscy diabli! - Mahoney odłożył torbę z lodem, którą przykładał do czoła, i 
sięgnął po butelkę burbona stojącą na biurku. Nigdy nie przyszło mu na myśl, że burbon może 
potęgować ból głowy; ale gdyby na to wpadł, i tak by się napił.
   - Żal mi Mattisa - powiedział DeMarco, gdy Mahoney nalewał sobie drinka. - Od samego 
początku był ofiarą.
   - Pieprzę Mattisa - mruknął Mahoney. - Miał obowiązek ochraniać prezydenta i nie wywiązał 
się z niego.
   - To nie prezydent był celem - odparł Joe. - A Billy bał się o matkę. Gdyby pan widział 
Morgana, zrozumiałby pan, dlaczego.
   - I tak go pieprzę - burknął Mahoney. Siedział chwilę ponury, a potem znów się odezwał: - 
Wiesz, dlaczego chciałem dorwać Donnelly’ego, Joe?
   DeMarco wzruszył ramionami.
   - Uznałem, że ma na pana haka.
   - Nie. Pamiętasz Marge Carter i to, co się z nią stało pięć lat temu?
   - Tak.
   Margaret Carter zasiadała w Kongresie z ramienia republikanów stanu Missisipi. Choć 
należała do partii opozycyjnej, Mahoney lubił ją i umiał z nią współpracować. Pięć lat temu w 
jednym z brukowców ukazał się artykuł z serią gruboziarnistych, wykonanych z dużej odległości 
zdjęć. Przedstawiały Marge Carter, kobietę zamężną, z kochankiem, dżentelmenem o ciemnym 
kolorze skóry. Straciła mandat i męża, któremu, choć był skończonym dupkiem, przyznano 
prawo opieki nad ich dwojgiem dzieci.
   - Te zdjęcia zostały zrobione przez agentów pracujących dla Donnelly’ego. Wiem to na 
pewno. Donnelly wkurzył się, bo Marge zgłosiła w komisji wniosek o obcięcie mu budżetu. 
Skurwiel wściekł się na nią z powodu marnych paru groszy i wykorzystał swoją agencję, żeby ją 
zniszczyć.
   A DeMarco myślał, że nienawiść przewodniczącego do Donnelly’ego ma charakter osobisty. 
Facet wciąż go zaskakiwał.
   - Nadal możemy pójść z tym do dziennikarzy - powiedział. - Mamy dość materiałów, żeby 
zainteresować sprawą redakcję Sześćdziesięciu minut, a potem FBI będzie zmuszona wszcząć 
śledztwo przeciw Donnelly’emu.
   Mahoney pokręcił głową.
   - Upublicznienie tej afery zaszkodziłoby interesom państwa.
   - O czym pan mówi?
   - Jak zwrócisz się z tym do Sześćdziesięciu minut, wszyscy uznają Donnelly’ego za winnego, 
ale...
   - Bo jest winny. Możliwe, że nie był bezpośrednio zaangażowany w przygotowanie zamachu, 
ale potem robił wszystko, żeby ukręcić sprawie łeb.
   - Wiem, ale to, co mamy, nie wystarczy, żeby posłać go za kratki, więc po emisji 
Sześćdziesięciu minut Kongres będzie musiał powołać cholerną komisję śledczą. Przez następne 
dwa lata mielibyśmy pieprzone przesłuchania, a przy okazji dostałoby się Secret Service, FBI i 
Departamentowi Bezpieczeństwa Krajowego.
   - I dobrze, powinni dostać po łapach.
   - Nie, Joe. Nie urzędnicy, nie agenci, nie ludzie, którzy uczciwie wykonują swoją robotę. 
Tacy skurwiele jak Donnelly, Simon Wall i Kevin Collier zasługują na karę, ale nie ci ludzie.
   Mahoney, przyjaciel szarych obywateli, pomyślał Joe. Przewodniczący znowu go zaskoczył.
   - Gdyby to trafiło do opinii publicznej - podjął Mahoney - cały ten cholerny bajzel: agenci 
Secret Service w zmowie z zamachowcami, wysiłki Donnelly’ego, żeby to zatuszować, fakt, że 
FBI zrzuciło winę na nie tego faceta, co trzeba... Chyba sam rozumiesz... Jasne, Donnelly 
wyleciałby ze stołka z wielkim hukiem, ale zmarnowalibyśmy mnóstwo czasu na bezsensowne 
lustracje i kontrole całej Secret Service. Nie, żadnych mediów. Skoro nie mogę wsadzić 
Donnelly’ego do pierdla, to chcę po prostu wywalić go z roboty. I właśnie to doradzę 
prezydentowi.
   - Myśli pan, że się zgodzi?
   - O, tak. Wyjaśnię mu to. Będę mówił bardzo powoli. Zresztą prezydent też nie chciałby tego 
upubliczniać.
   - Dlaczego? Zabili jego przyjaciela.
   Próby nadążenia za tokiem myśli Johna Mahoneya przypominały jazdę serpentyną w środku 
nocy przy zgaszonych światłach.
   - Joe, zastanów się. Prezydent sporo zyskał na tym cyrku. Dla faceta, który uchylił się od 
służby wojskowej, postrzelenie w zamachu jest jak rana odniesiona w boju. Kurczę, on wciąż 
nosi rękę na temblaku, chociaż jego lekarz zapewnił mnie, że wystarczyłby zwykły bandaż! Nie, 
prezydent nie chce, żeby wyszło na jaw, że to nie on był celem zamachu. Jego notowania w 
sondażach skoczyły o dwadzieścia punktów. - Zatarł dłonie niczym tłusty siwowłosy pająk 
snujący sieć. - Tak, prezydent wyrzuci Donnelly’ego i wtedy zaczną się prawdziwe kłopoty.
   - Dlaczego?
   - Bez stanowiska, za którym mógłby się schować, bez dostępu do rządowych prawników 
Mały Pat zacznie mieć różne problemy prawne. Staruszki będą się nieszczęśliwie przewracać na 
posadzkach jego firmy. Puknie w samochód z rodzinką, której kręgosłupy będą kruche jak 
skorupki jajek. Byłe agentki zaczną wytaczać mu sprawy o molestowanie seksualne, o 
dyskryminację rasową i o każde cholerne nadużycie, jakie uda mi się wymyślić. Skurwysyn 
spędzi resztę życia na sali sądowej i straci ostatni grosz. - John Mahoney nie był człowiekiem, 
którego chciałoby się mieć za wroga. - Ale nic nie zaboli go bardziej niż strata roboty. Bez pracy 
ten dupek jest nikim. Ta praca go określa, jest jego życiem. Właśnie dlatego nie przeszedł na 
emeryturę, chociaż ma mnóstwo forsy. Uwielbia pokazywać się w otoczeniu swoich agentów, 
spotykać z prezydentem, podstawiać tyłek do całowania lokalnym gliniarzom, ilekroć przyjedzie 
z wizytą do ich miasta. A po jedenastym września złapał nowy wiatr w żagle i inwigiluje każdego 
nieszczęśnika, który ma akurat arabskie nazwisko. Jeśli straci tę pracę, będzie tylko zwykłym 
kurduplowatym staruchem w kolejce do aptecznego okienka. Kto wie - zauważył optymistycznie 
- może nawet popełni samobójstwo. - Zapalił lampkę na biurku. Wyglądał okropnie, wyglądał na 
swój wiek. - Więc spotkaj się z nim dzisiaj, Joe. Powiedz mu, co na niego mamy. Upiększaj, ile 
chcesz. Tylko dopilnuj, żeby zrozumiał, że siedzi po uszy w gównie.
   - Może po tej rozmowie sam złoży dymisję.
   - Nie, nie zrobi tego. Ale kiedy odbierze telefon od prezydenta, odejdzie bez szemrania.
   - Jest pan pewien?
   - To słaby człowiek, Joe. Udowodnił to w sześćdziesiątym trzecim w Teksasie. Potwierdzają 
to jego działania sprzed i po zamachu. Wyłożysz mu kawę na ławę, zacznie się tym zadręczać i 
kiedy prezydent zaproponuje mu emeryturę, ustąpi. Mahoney otworzył szufladę i zaczął w niej 
szperać. - Cholera, skończyły mi się cygara. Nic dziwnego, że łeb tak mi pęka.
   
   

Rozdział 44
   
   DeMarco i Emma siedzieli w barze Cztery Pory Roku w Georgetown i sączyli 
kobaltowobłękitne martini. Przyszli tu, bo Emmie podobał się pianista. Twierdziła, że ma głos 
jak Tony Bennett.
   - Jesteś pewna, że chcesz być przy tej rozmowie? - zapytał Joe. - Jeśli facet dowie się, kim 
jesteś, może ci wywrócić życie do góry nogami.
   - Niech spróbuje - odparła. - Nie mam nic do ukrycia. - A potem powiedziała coś, co 
sprawiło, że DeMarco zakrztusił się drinkiem: - Moje życie jest otwartą księgą.
   Do baru wszedł Donnelly w towarzystwie czterech agentów, którzy byli wyżsi od swojego 
szefa o co najmniej dwie głowy. Donnelly, pomyślał DeMarco, uwielbia podróżować w 
towarzystwie ochroniarzy, jakby był gwiazdorem rocka, który potrzebuje goryli do odpędzania 
namolnych łowców autografów.
   Zobaczył Emmę i Joego i wskazał ich palcem. Agenci popatrzyli na nich z ukosa, a potem 
rozdzielili się, zabezpieczając salę. Bez drinków, z ponurymi minami i słuchawkami w uszach 
wyróżniali się wśród klientów baru jak kaktusy w tropikalnej dżungli.
   Donnelly podszedł do DeMarca.
   - A to kto? - burknął, wskazując Emmę.
   - To...
   - Jestem Emma - powiedziała, uśmiechając się promiennie. - A teraz siadaj, gnoju.
   - Chyba nie zdajesz sobie sprawy, kobieto, z kim masz do czynienia. Jestem szefem Secret 
Service. Mogę...
   - Przepraszam na chwilę. Emma wstała, podeszła do pianisty, zamieniła z nim kilka słów i 
wrzuciła mu do puszki z napiwkami gruby bank not.
   Donnelly, zbity z tropu dziwną sytuacją, usiadł. Gdy Emma wróciła do stolika, pianista 
zaczął grać As Time Goes By.
   - Uwielbiam tę piosenkę - powiedziała, zajmując miejsce. - A teraz porozmawiajmy o tobie, 
kurduplu.
   - Żądam okazania dowodu tożsamości, ty suko warknął Donnelly. Natych...
   - W 1963 roku powiedziała Emma - miałeś dwadzieścia pięć lat i pracowałeś w terenowej 
placówce Secret Service w Los Angeles. Dwudziestego trzeciego listopada tego roku 
oddelegowano cię do Dallas do pomocy w śledztwie nad zamachem na Kennedy’ego. Nie 
poleciałeś samolotem, słyszałam, że nie lubisz latać, tylko pojechałeś służbowym samochodem.
   - I co z tego? - Donnelly wciąż był wściekły, ale w jego głosie pojawił się ton niepewności.
   - W Odessie samochód się zepsuł, więc skontaktowałeś się z teksaską drogówką i poprosiłeś, 
żeby przysłali po ciebie radiowóz. Człowiekiem, który podwiózł cię do Dallas, był młody 
funkcjonariusz Maxwell Taylor.
   Donnelly wciągnął gwałtownie powietrze. Chciał coś powiedzieć, ale Emma nie dała mu 
dojść do głosu.
   - Na autostradzie numer 20, pięćdziesiąt kilometrów na wschód od Abilene i trzysta 
kilometrów od Dallas, natknęliście się z Maxwellem Taylorem na wypadek samochodowy. Wóz 
prowadzony przez niejakiego Ivana Antonia Guerrera dachował. Maska samochodu była 
poważnie uszkodzona, a na poboczu leżał martwy jeleń. Pan Guerrero też nie żył. Przypomina 
pan sobie ten incydent, panie Donnelly?
   - Co to ma, do cholery...
   - Zimą 1964 zarówno pan, jak i Maxwell Taylor staliście się nagle bardzo bogaci. Taylor 
zrezygnował z pracy trzy tygodnie po tym, jak znaleźliście rozbity samochód Guerrera.
   - Dostałem spadek... - zaczął Donnelly.
   - Ivan Antonio Guerrero był Kubańczykiem - przerwała mu Emma - i nie ma żadnych 
dokumentów, które wyjaśniałyby jego pobyt w Teksasie w listopadzie sześćdziesiątego trzeciego 
roku. Ale zastanawia mnie, panie Donnelly, do jakich wniosków doszłaby Komisja Warrena, 
gdyby otrzymała informację, że w samochodzie pana Guerrera były cztery miliony dolarów w 
gotówce?
   - Cztery miliony? O czym pani, do cholery, mówi? - Donnelly próbował udawać, że nie ma o 
niczym pojęcia, ale był zbyt zdenerwowany, aby Emma i DeMarco dali się nabrać.
   - Owszem. Cztery miliony. W 1964 roku odrodził się pan finansowo, panie Donnelly. 
Zapłacił pan podatek od dwóch milionów dolarów, twierdząc, że dostał pan te pieniądze w 
spadku. Rozumiem, że czuł pan przymus wymyślenia bajeczki, która tłumaczyłaby pana nagłe 
bogactwo. Dziwnym zbiegiem okoliczności w tym samym czasie Maxwell Taylor zaczął 
skupować ziemię w hrabstwie Charlton, ale w odróżnieniu od pana nie podał źródła swojego 
kapitału w zeznaniu podatkowym. Wykonałam więc proste działanie matematyczne, panie 
Donnelly. Pomnożyłam dwa miliony pańskiego fikcyjnego spadku przez dwa i zakładając, że 
podzieliliście się po połowie, wywnioskowałam, że w samochodzie Guerrera znaleźliście cztery 
miliony.
   Grubemu Neilowi nie udało się znaleźć związku łączącego Taylora z Donnellym, ale 
dowiedział się, że w sześćdziesiątym trzecim roku Taylor pracował w teksaskiej drogówce. 
Kiedy Emma usłyszała o dziwnej notatce w zeszycie Montgomery’ego, przyszło jej na myśl, że 
agent Secret Service z Los Angeles mógł zostać oddelegowany w sześćdziesiątym trzecim do 
Dallas, żeby pomóc w badaniu sprawy zamachu na Kennedyego.
   Emma, Neil i DeMarco spędzili w Teksasie cztery dni na przeglądaniu starych dokumentów. 
Uciekali się do próśb, gróźb i podstępów, żeby zyskać dostęp do tych akt. Wreszcie znaleźli to, 
czego szukali: udokumentowany związek Taylora z Donnellym. Dwudziestego trzeciego 
listopada funkcjonariusz teksaskiej drogówki Maxwell Taylor podwiózł młodego agenta Secret 
Service Patricka Donnelly’ego z Odessy do Dallas. Ten prosty fakt nigdy nie zostałby 
odnotowany, gdyby Taylor nie zgłosił wypadku Guerrera. Dlaczego zgłosił ten wypadek, nie 
było jasne.
   W notatkach Montgomery’ego nie pojawiło się nazwisko Patricka Donnelly’ego, ale Emma 
uznała, że pisarz próbował odkryć źródło bogactwa Taylora i w tym celu prześledził jego 
życiorys aż do czasów służby w teksaskiej policji. Czy to na podstawie raportu, który odkryli 
Emma i Neil, czy też z rozmów z dawnymi znajomymi Taylora Montgomery dowiedział się, że 
Taylor porzucił służbę trzy tygodnie po zgłoszeniu wypadku drogowego z udziałem obywatela 
Kuby. Gdyby pisarz odnalazł ten sam raport co Emma, ten, który wspominał o agencie Secret 
Service podróżującym z Taylorem, kiedy znaleźli ciało Guerrera, pewnie doszedłby do tego 
samego wniosku: że agent znalazł się wtedy w Teksasie z powodu zamachu na Kennedy’ego.
   To, że Guerrero miał przy sobie gotówkę, a Taylor i Donnelly, którzy przez całe życie klepali 
biedę, stojąc nad martwym ciałem na zakurzonej teksaskiej autostradzie, postanowili podzielić 
się pieniędzmi i nikomu o tym nie mówić - było czystą spekulacją. Ale wydawało się sensowne 
zarówno Emmie, jak i Montgomery’emu.
   - Kim był Ivan Guerrero? - spytała Emma Donnelly’ego. - Drugim zamachowcem 
uciekającym z pieniędzmi, które mu zapłacono, czy tylko kurierem, który wiózł pieniądze dla 
Oswalda i jego wspólników? A może nie miał nic wspólnego z zamachem na Kennedy’ego?
   - Oswald działał na własną rękę - wymamrotał Donnelly. Cała wojowniczość wyciekła z 
niego niczym powietrze z przekłutej opony.
   - Cóż, chyba nigdy się tego nie dowiemy. Przez pańską chciwość.
   - Wychodzę - oświadczył Donnelly. - To wszystko bzdury, niczego nie możecie mi 
udowodnić. - Nie wykonał jednak żadnego ruchu, żeby wstać z krzesła.
   - Mogę udowodnić, że w 1964 roku miał pan dużą sumę niewyjaśnionego dochodu - 
powiedziała Emma.
   - Odziedziczyłem te pieniądze, do cholery.
   - Po kim, panie Donnelly? Zresztą nieważne, niech FBI zada panu to pytanie.
   - FBI o nic nie będzie mnie pytać - odparł. - Jestem szefem...
   - Ale najważniejsze, że na podstawie raportu policyjnego z sześćdziesiątego trzeciego mogę 
udowodnić, że znał pan Maksa Taylora. - Emma pochyliła się przez stolik i jej twarz znalazła się 
tuż przy twarzy Donnelly’ego. - To mogę udowodnić, ty wypierdku.
   - Spotkaliśmy się raz. To jeszcze nie znaczy...
   - Przydzielił pan Mattisa do obstawy prezydenta na rozkaz Taylora - ciągnęła Emma. - Może 
nie wiedział pan, że Taylor planował zamach na prezydenta, ale potem zrobił pan wszystko, żeby 
przeszkodzić w śledztwie. Dlaczego? Bo Taylor pana szantażował, groził, że ujawni, co 
zrobiliście w listopadzie sześćdziesiątego trzeciego roku. A ujawnienie pana związków z 
Maxwellem Taylorem było ostatnią rzeczą, jakiej pan pragnął.
   - Niczego nie możecie mi udowodnić - powtórzył Donnelly.
   I miał rację. Nie mogli. Nie było dowodów, że Taylor i Donnelly kiedykolwiek się 
kontaktowali; obaj mężczyźni byli na to zbyt ostrożni. Nigdy nie udałoby się udowodnić, że 
Donnelly i Taylor znaleźli w samochodzie Guerrera dużą sumę pieniędzy. Nie mogli nawet 
wykorzystać urzędu skarbowego, żeby przycisnąć Donnelly’ego do muru; zapłacił przecież 
podatek, choć źródło jego dochodu pozostało zagadką.
   - Dowody są dla sędziów - powiedziała Emma - ale dziennikarze nie potrzebują ich, żeby 
zamienić pańskie życie w piekło. Seria podejrzanych zbiegów okoliczności i mocne poszlaki w 
zupełności wystarczą, żeby Stone Phillips przedstawił pana jako wspólnika w kradzieży, 
morderstwie i organizacji zamachu, chociaż co drugie zdanie będzie powtarzał, że nie jest pan 
oficjalnym podejrzanym. I FBI będzie musiało przyjrzeć się temu dokładniej. Kto wie, jakie 
dowody znajdą w domu Taylora? A pana przyjaciele z Kongresu zaproszą pana na serię 
transmitowanych przez telewizję przesłuchań. Będzie pan musiał wytłumaczyć, dlaczego kłamał, 
twierdząc, że agenci Secret Service przeszli po zamachu testy na wykrywaczu kłamstw, i 
dlaczego nie prześledził pan powiązań między Billym Mattisem i Dale’em Estepem. Ludzie będą 
się dopytywać, co łączyło pana z szaleńcem z Georgii i jaką rolę odegrał pan w zamachu na 
człowieka, którego życie przysiągł pan chronić.
   Mahoney powiedział DeMarcowi, żeby nie mówił Donnelly’emu, że prawdziwym celem 
zamachu był Philip Montgomery. Współudział w zabójstwie pisarza to jedno, ale zamach na 
prezydenta to zupełnie co innego.
   Twarz Donnelly’ego przybrała barwę popiołu. Joe podejrzewał, że facet jest o jedno 
uderzenie serca od zawału.
   - Nie. - Donnelly wstał z krzesła na drżących nogach. - Nie - powtórzył głośniej. - Nie 
możecie mnie tknąć. Nikt nie może mnie tknąć. Jestem szefem Secret Service.
   Odszedł - najpierw wolno, próbując zachować godność, ale po chwili szedł już tak szybko, 
jak tylko pozwalały jego krótkie nóżki. Ochroniarze musieli biec, żeby go dogonić.
   - Niezły ubaw powiedziała Emma.
   
   

Rozdział 45
   
   Przewodniczący maltretował gołębia. Razem z DeMarkiem siedzieli na schodach Kapitolu i 
spoglądali na zachód, w stronę obelisku Waszyngtona. Niebo było bezchmurne, a lekki wietrzyk 
sprawiał, że flagi wokół monumentu łopotały malowniczo.
   Mahoney, który kupił od ulicznego sprzedawcy torebkę łuskanych orzeszków, upuścił 
jednego zaledwie kilka centymetrów od swojej wielgachnej stopy. Parę metrów dalej stał gołąb - 
jego ogon wyglądał, jakby wpadł pod kosiarkę. Gołąb podreptał w stronę orzeszka, zatrzymał się, 
cofnął i podszedł znowu. Był istnym studium niezdecydowania, jego ptasi móżdżek starał się 
rozstrzygnąć, czy pojedynczy orzeszek wart jest ryzyka rozdeptania przez olbrzymie białowłose 
zwierzę, które pachnie fermentowanym zbożem.
   - Naprawdę wybrał się pan na uroczyste pożegnanie? - zapytał DeMarco.
   - Jasne, że tak. I jeszcze zaciągnąłem tam Andy’ego Banksa.
   - Generał dał się namówić?
   - Tak. Musiałem mu wszystko wyjaśnić, upewnić się, że rozumie, dlaczego robimy to, co 
robimy, i dlaczego powinien trzymać gębę na kłódkę. Na początku wcale mu się to nie podobało, 
ale szybko doszedł do wniosku, że mam rację i że lepiej mieć mnie i prezydenta po swojej 
stronie. Muszę przyznać, że to naprawdę dobry facet. Cieszę się, że ma tę robotę. W każdym 
razie, miałem niezły ubaw na tej uroczystości. Nie przepuściłbym jej za żadne skarby. Mały kutas 
był tak popularny, że zjawiło się tylko ze dwadzieścia osób; pewnie szefowie zmusili sekretarki, 
żeby przyszły. A najpiękniejsze było, że ceremonia odbyła się w sali na trzysta osób. Ktoś 
chytrze to wymyślił.
   - Po co ta uroczystość, skoro został wywalony?
   - Bo inaczej dziwnie by to wyglądało. Dziennikarze mogliby się dopytywać, dlaczego ktoś na 
tak wysokim stanowisku nie dostał odpowiedniej odprawy.
   Mahoney upuścił następnego orzeszka, kusząc gołębia podwójnie. Gołąb zatrzepotał 
szaleńczo skrzydłami w akcie ptasiego protestu przeciw okrucieństwu przewodniczącego.
   Prezydent wszedł na podium, powiedział trzy zdania, a potem wręczył Donnelly’emu spinkę, 
tani zegarek i małą mosiężną plakietkę podobną do tych, które daje się listonoszom do 
roznoszenia poczty.
   Z łapska Mahoneya wymsknął się trzeci orzeszek. Gołąb dostał teraz kompletnego bzika; 
skakał w tę i z powrotem na swoich ptasich nóżkach - do orzeszków, od orzeszków i znów do 
orzeszków. Mahoney pozostał obojętny na jego mękę.
   - Banks przez cały czas gromił Donnelly’ego wzrokiem, jakby próbował wypalić mu oczami 
skórę. Ale ja nie. Podszedłem do niego, kiedy inni jedli ten gówniany torcik, który mu 
fundnęliśmy. Stał sam jak palec i wyglądał, jakby dostał ataku serca. Pochyliłem się i 
powiedziałem: „To za Marge Carter, ty mały wyjebku”. I wiesz, co on na to? Pyta: „Za kogo?” O 
mało go nie walnąłem.
   Gołąb, jak opierzony krab, podkradał się teraz bokiem do kupki orzeszków, najwyraźniej 
myśląc, że w ten sposób jest niewidzialny. Wszedł właśnie w cień rzucany przez wielkiego 
potwora, orzeszki były już tuż-tuż.
   - A na sam koniec, kiedy ludzie zbierali się już do wyjścia, do przodu przepchnęła się kobieta 
i wydarła się na niego przed wszystkimi dziennikarzami: „Ty gnido, powiem im, co mi zrobiłeś!” 
Oczywiście Donnelly nie miał zielonego pojęcia, o co babie chodzi. Bo niby skąd, nigdy 
wcześniej nie widział jej na oczy. Ale dziennikarze natychmiast ją obiegli.
   - Co to za kobieta? - zapytał DeMarco.
   - Początek sądowych kłopotów Donnelly’ego - odparł Mahoney, puszczając do niego oko.
   Potem wybuchnął śmiechem i radośnie klepnął się ręką po kolanie. Gołąb wystrzelił w 
powietrze, jakby miał w kuprze rakietę. Jego postrzępione pióra o mało nie uderzyły Mahoneya 
w podbródek.
   - Jezu! - krzyknął. - Co za narwany gołąb. Co mu, do cholery, odbiło?
   - Czyli biedny Edwards zapisze się w historii jako szalony zamachowiec i nikt nigdy się nie 
dowie, co mogło wiązać śmierć Kennedy’ego z martwym Kubańczykiem - zauważył DeMarco.
   Mahoney machnął ręką, zbywając ten mały problem.
   - Wczoraj wieczorem napisałem memorandum. Każę umieścić je w archiwum z adnotacją, 
żeby je otworzyć za pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat. Ale ludzie będą mieli miny, jak je przeczytają! 
Szkoda, że nie doczekam, żeby to zobaczyć.
   Znając jego szczęście, pomyślał Joe, pewnie doczeka. Mahoney wstał i otrzepał spodnie. 
Muszę iść. Mam dziś rocznicę, mówiłem ci?
   - Nie.
   - Mary Pat i ja jesteśmy małżeństwem od prawie czterdziestu lat. Uwierzyłbyś?
   DeMarco postanowił zachować milczenie.
   - A co z tobą, Joe? Jakie plany ma młody przystojny facet na piątkowy wieczór?
   - Umówiłem się ze znajomą. Pracuje w Departamencie Leśnictwa.
   - I bardzo dobrze. Najwyższy czas, żebyś zaczął znowu spotykać się z kobietami. Upij się, 
weź ją do łóżka, zabaw się trochę.
   - Szczerze mówiąc, chcę, żeby pomogła mi wybrać meble - powiedział DeMarco.
   
   

Podziękowania 
   
   Jestem głęboko zobowiązany wielu ludziom za ich pomoc w wydaniu tej powieści.
   W Gernert Company Mattowi Williamsowi za trudy pracy nad wszystkimi umowami, Tracy 
Howell za to, że tak kompetentnie zajęła się prawami do wydań zagranicznych, oraz Karen 
Rudnicki za pomoc i cierpliwość, z jaką przyjmowała moje telefony i pytania.
   Chcę podziękować Abnerowi Steinowi, Andrew Nurnbergowi i ich współpracownikom za to, 
że książka ukaże się w tak wielu krajach. Moi europejscy sprzymierzeńcy! Mam nadzieję, że 
pewnego dnia spotkam was wszystkich osobiście i podziękuję wam, jak należy.
   W Doubleday redaktor Stacy Creamer za ulepszenie pierwotnego tekstu, a w szczególności za 
zwrot akcji, który dodała w końcówce. Również Karli Eoffza wspaniałą pracę, jaką wykonała, 
tropiąc literówki, błędy ortograficzne i niepoprawne sformułowania, i Tracy Zupancis za pomoc 
okazaną nowicjuszowi.
   Osobą, której jestem najbardziej wdzięczny, jest mój agent, David Gernert. Dziękuję za to, że 
zgodził się reprezentować nowego autora, za bezgraniczny entuzjazm, za czas, który mi poświęcił 
przy poprawianiu maszynopisu, oraz za fenomenalną umiejętność przekonania innych, że jest to 
powieść warta publikacji. Davidzie, dzięki tobie robię teraz to, czego zawsze pragnąłem.