P.L. TRAVERS

MARY POPPINS NA ULICY CZEREŚNIOWEJ

(Przełożyli: Krystyna Tarnowska, Andrzej Konarek)
PULS
1995
Była Noc Świętojańska. To najbardziej czarodziejska noc ze wszystkich nocy roku. 
Mnóstwo ciekawych rzeczy może się wtedy zdarzyć, zanim nadejdzie świt. Tak, ale 
noc 
wcale jeszcze nie zapadła. Słońce, wciąż jasne, trwoniło czas w drodze ku 
zachodowi, leniwe 
i niespieszne, jakby nie kwapiąc się do rozstania ze światem.
Czuło, że czyni ziemi zaszczyt obdarzając ją jasnością i połyskiem, które nie 
tak 
prędko zblakną. Jego własny odblask wracał doń ze źródeł, jezior i szyb 
okiennych, ba, nawet 
z dojrzałych owoców wiszących na drzewach ulicy Czereśniowej - miejsca, które 
dobrze 
znało.
- Nie ma to jak promienie słoneczka - pochlebiało sobie, widząc blask latarni 
okrętowych po obu stronach furtki admirała, roziskrzoną mosiężną kołatkę na 
drzwiach domu 
panny Skowronek, czy choćby jasność bijącą ze starej blaszanej zabawki, 
najwyraźniej 
porzuconej przez właścicieli w ogrodzie najmniejszego domku. To miejsce także 
było mu 
dobrze znane.
„Ani żywej duszy” - pomyślało wysyłając swój długi promień na ulicę Czereśniową 
i 
dalej na otwartą przestrzeń, rozległą, zieloną i pełną kwiecia, która się 
rozpościerała wszędzie 
wokół. I ją też znało doskonale. Ostatecznie przyłożyło przecież ręki do jej 
tworzenia. Bo 
gdzieżby było to wszystko - drzewa, kwiaty, trawa - bez, by się tak wyrazić, 
jego pomocnej 
dłoni, która okrywa trawę zielenią, pieszczotliwie wywabia listki z nagiej 
gałęzi i ogrzewa 
pączek, by rozwinął się w kwiat?
I oto wśród wydłużających się świateł i cieni pojawiła się jednak żywa dusza.
„Któż to jest tam na dole w parku?” - zastanawiało się słońce, widząc jakąś 
dziwną 
postać, która przechadzała się tam i z powrotem dmuchając w gwizdek i 
pokrzykując.
A któż by inny, jeśli nie dozorca parku? Trudno się jednak dziwić, że słońce go 
nie 
poznało, bo mimo dokuczliwego czerwcowego upału nosił czarny filcowy kapelusz 
żeglarski 
z wymalowaną na nim trupią czaszką i skrzyżowanymi piszczelami.
- Przestrzegać regulaminu! Pamiętać o przepisach! Wszystkie śmieci mają być w 
koszach! - wrzeszczał.
Ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Ludzie spacerowali trzymając się za ręce, 
zostawiali po sobie mnóstwo śmieci, rozmyślnie wałęsali się po trawie, na której 
stały 
tabliczki z napisem NIE DEPTAĆ TRAWNIKÓW, nie przestrzegali regulaminu, nie 
pamiętali o przepisach.
Policjant chodził tam i z powrotem wymachując pałką, a minę miał tak nadętą, 
jakby 
się uważał za właściciela całej ziemi i wierzył, że ziemia jest z tego 
zadowolona.
Dzieci bujały się na huśtawkach, unosząc się i opadając niczym jaskółki o 
zmierzchu.
Jaskółki zaś wyśpiewywały swe trele tak głośno, że nikt nie słyszał gwizdka 
dozorcy 
parku.
Admirał Bum i jego małżonka zażywali świeżego powietrza w Długiej Alei. Idąc 
częstowali się wzajemnie fistaszkami z papierowej torby i rzucali łupinki na 
ziemię.
Jakże miło jest wieczorem
Z moją miłą nad jeziorem
Beztrosko wędrować!
- śpiewał admirał, nie zwracając uwagi na tabliczkę z napisem:
DOMOKRĄŻCOM I MUZYKANTOM
WSTĘP WZBRONIONY.
W Ogrodzie Różanym jakiś wysoki mężczyzna w sportowej czapeczce, trochę dla 
niego przymałej, maczał chustkę do nosa w fontannie i ocierał nią ogorzałe 
czoło.
A na brzegu stawu zatrzymał się starszy pan w kapeluszu z gazety i kręcił głową 
na 
wszystkie strony, węsząc dokoła jak pies myśliwski.
- A kuku, panie profesorze! - zawołała panna Skowronek, śpiesząc na przełaj 
przez 
trawnik ze swoimi pieskami, które wlokły się za nią niechętnie, jakby 
zawstydzone, że są tu, a 
nie gdzie indziej.
Bo dla uczczenia Nocy Świętojańskiej panna Skowronek zawiązała każdemu z nich 
wstążeczkę na głowie - różową Anastazemu, niebieską Dudusiowi - i oba czuły się 
upokorzone i zdeprymowane. „Co też - zastanawiały się - pomyślą o nich ludzie? 
Mogą je 
uznać za pudle!”
- Panie profesorze, czekam na pana. Zapewne zmylił pan drogę.
- Cóż, tak bywa z tymi drogimi drogami. Albo człowiek myli drogę, albo ona myli 
człowieka. Tak czy inaczej znalazła mnie pani, panno Wróbelek. Niestety jednak - 
i zaczął się 
wachlować kapeluszem - ta Sahara jest dla mnie trochę, hm... zbyt gorąca.
- Nie jest pan na Saharze, panie profesorze. Jest pan w parku. Nie pamięta pan? 
Zaprosiłam pana na kolację.
- Ach tak, rzeczywiście. Na ulicę Truskawkową. Mam nadzieję, że tam będzie 
chłodniej. Pani i mnie, i tym dwom pani... pudlom.
Anastazy i Duduś zwiesiły głowy. Ich najgorsze obawy sprawdziły się.
- Ależ nie. Mieszkam na ulicy Czereśniowej. A nazywam się Lucynda Skowronek. 
Niech się pan łaskawie postara nie zapominać tak wszystkiego. A oto nasi drodzy 
przyjaciele 
- zaszczebiotała dostrzegłszy nie opodal państwa Bum. - Dokąd wybieracie się 
państwo w tak 
piękny wieczór?
- Żeglujemy, żeglujemy po bezbrzeżnym oceanie - śpiewał admirał - i niejeden 
wiatr 
zawieje, nim Jaś wróci na śniadanie. Prawda, panie kolego? - zwrócił się do 
żony.
- Tak, kochanie - odrzekła półgłosem pani Bum. - Chyba że wolałbyś zaczekać do 
jutra. Awantury robi pasztet na kolację, a na deser będzie szarlotka.
- Pasztet! Takiej okazji nie przepuszczę! Zarzucić kotwicę, bosmanie. Zaczekamy 
na 
przypływ poranny.
- Tak, kochanie - przytaknęła pani Bum. Ale wiedziała, że nie będzie żadnego 
przypływu. Wiedziała też, że admirał, chociaż ciągle o tym mówi, nigdy już nie 
wróci na 
morze. Jest ono za daleko od lądu i zawsze przyprawiało go o chorobę morską.
- Stosować się do regulaminu! Przestrzegać przepisów! - Dozorca parku przemknął 
obok nich dmuchając w swój gwizdek.
- Hej, tam na pokładzie! Zatrzymaj się, stary wilku morski! - Admirał złapał 
dozorcę 
parku za rękaw. - To przecież mój kapelusz, kapitanie. Zdobyłem go w walce wręcz 
przy 
brzegach Madagaskaru. Prawda, panie kolego? - zapytał.
- Skoro tak mówisz, kochanie - powiedziała cichutko pani Bum. Wiedziała, że 
lepiej 
zgadzać się niż sprzeczać. Ale na własny użytek dobrze znała fakty: że 
mianowicie kapelusz 
należy do Awanturego, emerytowanego pirata prowadzącego admirałowi dom - 
zbudowany 
na kształt okrętu - w tak marynarski sposób, jak tylko potrafi to pirat; a 
także, że ani on, ani 
jej małżonek nigdy nawet nie widzieli Madagaskaru.
- A mnie się wydawało, że już zgubiłem moją czapkę z piszczelami! Gdzieś ją 
znalazł, 
synu węża morskiego?
- No więc... więc... jakby spadła z nieba. - Dozorca parku kręcił się 
zakłopotany. - 
Wdziałem ją przez pomyłkę, że się tak wyrażę, szanowny panie admirale, nie 
chciałem zrobić 
nic złego.
- Bzdury! Masz na myśli kule armatnie. Pirackie kapelusze nie spadają z nieba. 
Oddaj 
go pani Bum. Ona nosi wszystkie ciężkie rzeczy, gdy tymczasem ja badam ląd. - 
Admirał 
sięgnął po swój teleskop i przyłożył go do oka.
- Ale co ja mam włożyć na głowę? - zapytał dozorca parku.
- Wstąp do marynarki, mój człowieku, tam ci dadzą czapkę. Taką białą, z napisem 
„Okręt Jego Królewskiej Mości Taki-a-Taki”. Nie możesz nosić mojego pirackiego 
kapelusza, jest potrzebny mnie. Bo płynąć wnet muszę, hej ho, hej ho, po wodach 
szerokiej 
Missouri. - I admirał, wyśpiewując ochoczo, odszedł wlokąc za sobą żonę wraz z 
kapeluszem.
Dozorca parku rozejrzał się niespokojnie dokoła. Gdyby tak nagle zjawił się pan 
burmistrz i zobaczył go z gołą głową! Strach nawet pomyśleć o konsekwencjach. 
Żeby tylko 
ten długi dzień się skończył. Żeby tylko ci wszyscy ludzie, tłumnie kręcący się 
i wałęsający 
po trawnikach i trzymający się za ręce, zechcieli pójść do domu na kolację! 
Mógłby wtedy 
zamknąć bramy parku i skryć się w ciemnościach, a nikt by nie zauważył, że jest 
bez czapki. 
Gdyby tylko słońce chciało zajść!
Ale słońce wciąż marudziło. Nikt nie odchodził do domu. Ludzie po prostu 
otwierali 
papierowe torby, wyjmowali ciastka i kanapki, a potem rzucali puste torby na 
trawę.
- Zupełnie jakby myśleli, że park do nich należy - powiedział dozorca, który sam 
myślał, że park należy do niego.
Przez główną bramę wchodziło coraz więcej ludzi, wszyscy parami, kupując 
baloniki; 
albo też od strony placu zabaw, także parami, kupując lody od sprzedawcy lodów. 
Trzymali 
się za ręce, a ich długie cienie kładły się przed nimi na trawnikach w 
zachodzącym słońcu.
A potem przez bramę od ulicy Czereśniowej wsunął się jeszcze jeden cień, za 
którym, 
między dwoma słupkami, przeszedł mały, ale uroczysty pochód: wózek dziecinny 
pełen 
zabawek i dzieci, z jednej jego strony dziewczynka, która niosła koszyk, z 
drugiej chłopczyk 
w marynarskim ubranku, wywijający torbą ze sznurka. Koszyk i torba były 
naładowane 
prowiantami, jakby na jakąś dalszą wycieczkę, wózek zaś popychała wyprostowana 
postać o 
bardzo różowych policzkach, jasnoniebieskich oczach i zadartym nosku - postać, 
którą 
dozorca parku znał aż za dobrze.
„Och, tylko nie to! - jęknął w duchu. - Na miłość boską, nie o tej porze! 
Dlaczego ona 
wychodzi z domu, kiedy powinna wracać do domu?”
Przeszedł przez trawnik i zbliżył się do małej grupki.
- Trochę za późno, prawda? - zapytał, starając się, żeby jego słowa zabrzmiały 
jak 
najprzyjaźniej. Gdyby był psem, pomerdałby chyba ogonkiem.
- Za późno na co? - zainteresowała się Mary Poppins, patrząc przez dozorcę 
parku, jak 
gdyby był szkłem.
Dozorca wyraźnie się przestraszył.
- Och, chciałem tylko powiedzieć, że u pani wszystko jest jakoś do góry nogami.
Niebieskie oczy zbłękitniały jeszcze bardziej. Dozorca zorientował się, że ją 
obraził.
- Czy pan mi zarzuca - zapytała - mnie, osobie dobrze wychowanej i godnej 
szacunku, 
że stoję na głowie?
- Ależ nie, jasne, że nie. Nie na głowie. Nie jak akrobatka. Nic podobnego.
Dozorca parku, całkiem już ogłupiały, zaczął się zastanawiać, czy to przypadkiem 
u 
niego coś nie jest do góry nogami.
- Rzecz w tym, że zrobiło się już trochę późno i o tej porze pani zazwyczaj 
wraca do 
domu... herbata, potem spać i tak dalej. No, a teraz nagle wyrusza pani w drogę, 
jak gdyby się 
pani wybierała na wycieczkę. - Wpatrywał się w wypchaną torbę i koszyk. - Z tym 
całym 
kramem, że tak powiem.
- Bo się wybieramy. Urządzamy piknik kolacyjny - oznajmiła Janeczka wskazując 
palcem na koszyk. - Jest tu mnóstwo różnych rzeczy. Nigdy nie wiadomo, kiedy się 
zjawi 
ktoś znajomy. Tak mówi Mary.
- I nie położymy się spać przez wiele, wiele godzin - dodał Michaś wywijając 
torbą.
- Piknik kolacyjny! - skrzywił się dozorca parku. Nigdy przedtem nie słyszał o 
czymś 
takim. I czy to aby jest dozwolone? Wszystkie punkty regulaminu stanęły mu przed 
oczami i 
natychmiast odzyskał mowę.
- Przestrzegajcie przepisów - napomniał grupę. - Śmieci mają być wrzucane do 
odpowiednich pojemników. Nie wolno zostawiać na trawie skorupek od jajek.
- Czy my to kukułki? - spytała groźnie Mary Poppins - żeby rozrzucać jaja, gdzie 
popadnie?
- Miałem na myśli jajka na twardo - powiedział dozorca. - Nie było jeszcze 
pikniku 
bez jajek na twardo. A dokąd to się wybieracie, jeśli wolno spytać? - Jeżeli 
piknik ma się 
odbyć w parku, to on chyba ma prawo wiedzieć.
- Wybieramy się do... - zaczęła z ożywieniem Janeczka.
- To wystarczy, Janeczko - rzuciła Mary Poppins. - Nie zadajemy się z obcymi.
- Ależ ja nie jestem obcy! - Dozorca wytrzeszczył oczy. - Jestem tu stale, 
świątek i 
piątek. Pani mnie zna. Jestem dozorcą parku.
- W takim razie dlaczego nie nosi pan swojej czapki? - zapytała Mary Poppins i 
popchnęła wózek z taką siłą, że gdyby dozorca nie uskoczył, wózek przejechałby 
mu stopę.
- Idziemy - powiedziała Mary Poppins. I mała kawalkada ruszyła naprzód we 
wzorowym porządku i świadoma celu.
Dozorca parku spoglądał za nimi, póki z szelestem nowej wzorzystej sukienki Mary 
Poppins nie zniknęli za rododendronami.
- Nie zadajemy się z obcymi - wybełkotał wściekły. - Za kogo ona się uważa?
Nie było akurat nikogo pod ręką, kto by odpowiedział na to pytanie, dozorca 
przestał 
się więc nad nim zastanawiać. Ważniaczka, ot, co, pomyślał. I żeby to jeszcze 
było na co 
patrzeć! Jeżeli o niego chodzi, może sobie wędrować, gdzie chce - Długa Aleja 
prowadzi w 
najróżniejsze miejsca: do ZOO, do kościoła świętego Pawła, nawet do rzeki - może 
sobie 
pójść wszędzie. No cóż, on przecież nie będzie pilnował całego Londynu. Ma się 
zajmować 
parkiem, to jego funkcja.
Tak więc, gotów do tropienia najdrobniejszych wykroczeń, powiódł czujnym okiem 
dokoła.
- Hej tam, panie! - krzyknął ostrzegawczo widząc, że wysoki mężczyzna, który 
przedtem mył twarz w fontannie, schylił się, żeby powąchać różę... i zerwał ją! 
- W parku nie 
wolno zrywać kwiatów. Należy przestrzegać regulaminu! Pamiętać o przepisach!
- Jakżebym mógł o nich zapomnieć - odparł wysoki mężczyzna - skoro jestem tym, 
który je ustanowił.
- Cha! Cha! Cha! Pan je ustanowił! Zabawne, bardzo zabawne! - dozorca wybuchnął 
śmiechem, w którym nie było ani odrobiny wesołości.
- No cóż, przyznaję, że niektóre są śmieszne. Często się z nich podśmiewam. Ale 
czy 
pan zapomniał, że jest Noc Świętojańska? Dziś nikt nie przestrzega przepisów. Ja 
zaś w ogóle 
nie muszę ich przestrzegać, teraz czy kiedy indziej.
- Czyżby? I właściwie co pan sobie wyobraża? Że niby kim pan jest?
- Nie wyobrażam sobie. Po prostu wiem. To jest coś, o czym nie można zapomnieć. 
Jestem premierem.
Dozorca parku przechylił głowę do tyłu i zaśmiał się rubasznie.
- W tej komicznej czapce? Co to, to nie! Premierzy noszą błyszczące cylindry i 
spodnie w białe paski.
- Och, grałem w krykieta. Wiem, że ta czapka jest za mała. Wyrosłem z niej. Ale 
nie 
można nosić cylindra, kiedy odbija się piłkę albo gdy się ją rzuca... co 
wychodzi na jedno.
- Rozumiem. A teraz, jak już pan sobie pograł, wybiera się pan z wizytą do 
króla? - 
Dozorca silił się na sarkazm.
- Istotnie jest tak, jak pan mówi. Akurat wychodziłem, kiedy nadszedł z pałacu 
ważny 
list. Zaraz, zaraz, gdzie ja wpakowałem ten świstek? Niech licho porwie te małe 
kieszonki! W 
tej nie ma, w tej także nie. Czyżbym go zgubił? Ach, już wiem! - Z trudem 
ściągnął z głowy 
nieszczęsną czapeczkę i wyjął z niej kopertę z pieczęcią w kształcie dużej 
złotej korony. 
„Szanowny panie premierze - przeczytał. - Jeśli nie ma pan nic lepszego do 
roboty, bardzo 
proszę wstąpić tu na obiad! Homar. Sardynki na grzance. Ciastka z kremem. 
Zamierzam 
wprowadzić kilka nowych praw i chętnie bym z panem pogawędził”. No, proszę! Nie 
mówiłem? I to właśnie dziś. Ani chwili spokoju! Nie mam nic przeciw pogawędce, 
to część 
mojej pracy. Ale nie cierpię homara, fatalnie mi robi na trawienie. No cóż, 
chyba będę musiał 
pójść. Regulaminy można regulować, natomiast praw trzeba przestrzegać. Ale, ale 
- rzucił 
wyniośle, krzyżując ramiona i robiąc bardzo ważną minę - co to właściwie pana 
obchodzi? 
Czemu to zaczepia mnie ktoś całkiem obcy i poucza mnie - mnie! - że nie 
powinienem 
zrywać róż. To należy do dozorcy parku.
- Ja... ja jestem dozorcą parku - powiedział dozorca, który trząsł się cały, 
wlepiwszy 
wzrok w królewski list. Popełnił straszliwy błąd i drżał na myśl o jego 
możliwych skutkach.
Premier ujął swój monokl, osadził go mocno w oku i przyjrzał się stojącej przed 
nim 
postaci.
- Jestem wstrząśnięty - rzekł posępnym głosem. - Wręcz oszołomiony. 
Powiedziałbym, że niemal odjęło mi mowę. Pracownik służby publicznej, który w 
miejscu 
publicznym nie raczy przystroić się w ubiór służbowy! Nie pamiętam, żebym 
kiedykolwiek 
był równie zirytowany. I cóż, jeśli łaska, uczynił pan ze swoją czapką?
- Wrzu... wrzuciłem ją do kosza na śmieci.
- Do kosza na śmieci! Tam, gdzie skórki pomarańczy. Pracownik rady miejskiej, 
który 
tak lekceważy swoją czapkę, że wrzuca ją do... no, nie! Takich rzeczy nie wolno 
tolerować. 
Doprowadziłyby nasz kraj do ruiny. Porozmawiam z panem burmistrzem.
- Ach, błagam, czcigodny panie, to się tak jakoś stało. Drobna nieuwaga, kiedy 
myślałem o czymś innym. Jutro przetrząsnę śmieci i znajdę tę czapkę. Tylko nie z 
panem 
burmistrzem, ekscelencjo, zaklinam pana! Proszę pomyśleć o mojej biednej starej 
matce!
- Sam pan powinien był o niej pomyśleć! Dozorcy parku płaci się za myślenie. Za 
to, 
żeby myślał o parku, nie o czymś innym. I żeby nic się „tak jakoś nie stawało”. 
Jednakże, 
ponieważ jest to Noc Świętojańska - a ostatecznie zdarza się ona tylko raz w 
roku - przejdę 
nad tą sprawą do porządku. Pod warunkiem... - premier spojrzał na zegarek. - 
Och, Boże, już 
za późno na warunki. Będzie pan musiał sam rozwiązać ten problem. Ja muszę 
pędzić do 
domu i zmienić spodnie.
Schylił się po kij do krykieta.
- Pan żonaty? - spytał podnosząc wzrok na dozorcę.
- Nie, wielmożny panie, panie premierze... nie.
- Ja też nie. A szkoda. Nie z mojego punktu widzenia, rzecz jasna. Bo pomyśleć, 
że 
jest ktoś, kto myśli o mnie, kładzie różne zioła pod poduszkę... Macierzankę, 
Lawendę, 
Tojeść... a potem mnie nie znajduje. Ach, nieszczęsna niewiasta, cóż za 
rozczarowanie! I to 
właśnie dzisiejszej nocy, sam pan rozumie.
I odszedł zamaszyście, wymachując kijem i różą, a jego białe spodnie podjeżdżały 
coraz wyżej na łydkach, jak gdyby skurczyły się w praniu.
Dozorca parku nic nie rozumiał. Kto będzie rozczarowany i dlaczego? Cóż jest aż 
tak 
wyjątkowego w dzisiejszym dniu, poza tym że wszyscy przekraczają przepisy i 
korzystają z 
publicznego parku tak, jakby to był ich własny ogródek? I kim jest owa dziwna 
postać, 
krocząca tyłem i niepewnie stawiająca stopy, która słaniając się weszła przez 
bramę.
Była to Helenka spod Numeru Siedemnastego przy ulicy Czereśniowej. Poruszała się 
jak lunatyczka - oczy miała zamknięte, ramiona wyciągnięte i przemierzała 
zakosami świeżo 
pokryty darnią trawnik, który on, dozorca parku, kosił tegoż ranka.
Dozorca zebrał wszystkie siły. Nie, nie będzie stał tu potulnie jak baranek i 
patrzył, 
jak ludzie nie tylko nie przestrzegają przepisów, ale po prostu kpią z nich w 
żywe oczy. Niech 
się dzieje, co chce, ale on stanowczo musi się tym zająć. Nagle spostrzegł mały 
przedmiot 
leżący koło fontanny. Była to sportowa czapeczka pana premiera, którą widocznie 
upuścił, 
kiedy odszedł pośpiesznie, żeby zmienić spodnie. Dozorca parku pochwycił ją z 
uczuciem 
wdzięczności. Przynajmniej będzie miał coś na głowie.
- Proszę patrzeć, gdzie pani idzie! Ostrożnie, panno Helenko! Uwaga na huśtawki, 
piaskownice i tak dalej. Proszę trzymać się z daleka od ławek, ogrodzeń i koszy. 
- Szedł w jej 
stronę wykrzykując swoje przestrogi.
Bardzo powoli, ostrożnie Helenka posuwała się tyłem w jego kierunku. Potem, 
kiedy 
była już prawie przy nim, dostrzegł ją nagle policjant, wśliznął się zręcznie 
między nich i 
Helenka zderzyła się gwałtownie z jego postacią w granatowym mundurze.
- Och! - zawołała radośnie, odwracając się i otwierając oczy. - Miałam nadzieję, 
że to 
będzie pan... i tak rzeczywiście jest! A co by to było, gdybym się pomyliła i 
wpadła na 
niewłaściwą osobę!
- Istotnie, co by to było! - wykrzyknął rozpromieniony policjant. - Ale nie 
pomyliła się 
pani. Ja jestem właściwą osobą, nie ma tu żadnej pomyłki.
- Owszem, to jest pomyłka, jeżeli robi się coś takiego. Mogła pani kogoś 
przewrócić 
albo sama złamać nogę. I czyja by to była wina? Moja! W publicznym parku 
zabrania się 
chodzić tyłem! - upomniał ją surowo dozorca.
- Ale ja muszę. To Noc Świętojańska... a psik! A kto chodzi tyłem w Noc 
Świętojańską, włożywszy przedtem pod poduszkę kilka ziół - majeranek, bazylię, 
cokolwiek -
ten jak amen w pacierzu wpadnie na swoją prawdziwą miłość. Chyba że będzie to 
kolczasty 
agrest... a psik! W takim przypadku trzeba poczekać aż do następnego roku. Żeby 
znowu 
spróbować, rozumie się.
- Ale przecież ja nie jestem krzakiem agrestu, prawda? - Policjant ujął jej 
dłoń. - Nie 
będzie pani musiała czekać do nowego roku! - I wziął ją pod rękę.
- A jeśli się nigdy nie wpadnie na kogoś? Jeżeli to zawsze będzie krzak agrestu? 
- 
zapytał dozorca.
To wszystko, co ona opowiada, może być zwykłym babskim gadaniem. Ale z tym, jak 
dobrze wiedział, trzeba bardzo uważać. Nie jest rzeczą rozsądną kpić sobie z 
takiego gadania. 
Łatwo może się okazać prawdą.
- Och, prędzej czy później musi się ktoś znaleźć... a psik! Nie ma aż tylu 
krzaków 
agrestu. A poza tym proszę pamiętać, że jest jeszcze ogórek!
- Jaki ogórek? - Co to za nowe głupstwo? Czy oni próbują zrobić z niego durnia?
- Pan chyba w ogóle o niczym nie wie! - obruszyła się Helenka. - Babcia nic panu 
nie 
mówiła? Moja powiedziała to mnie, a jej babcia powiedziała to jej. A znowu 
tamtej 
powiedziała jej babcia i tak dalej, i tak dalej, aż do Adama i Ewy.
„Miałem rację - pomyślał dozorca. - To jest rzeczywiście babskie gadanie”.
- Oto jak trzeba postąpić - oznajmiła Helenka. - Wciera się sok ogórka za 
uszami, 
zamyka oczy, wyciąga ramiona i zaczyna się iść tyłem. To może trwać krótko albo 
długo. A 
psik! - Przerwała, żeby wytrzeć nos. - Ale w końcu, jeżeli ma się szczęście, 
spotyka się swoją 
prawdziwą miłość.
Zarumieniła się i zerknęła na policjanta.
- To są czary - dodała - prawdziwe czary, ale zobaczy pan, warto spróbować!
- Nie ma to jak ogórek! - Policjant uśmiechnął się radośnie. - Najszczęśliwsza 
jarzyna 
na świecie! No cóż, pani spotkała swoją miłość, a ja spotkałem moją. Teraz pora 
ustalić dzień. 
Może najbliższy czwartek?
Wziął ją mocno za rękę i poprowadził przez trawnik, rzucając przy tym na ziemię 
zwitek papierków po irysach.
Dozorca parku podniósł go z westchnieniem i spoglądał za oddalającymi się 
zakochanymi.
„A jaki będzie jego los? - rozmyślał. - Cały świat przewijał się koło niego 
parami, 
dwójka za dwójką, pod rękę. Czy i jemu zdarzy się kiedyś coś takiego? Czy ktoś 
wetknął już 
zioła pod poduszkę, w nadziei, że spotka Alfreda Smitha, dozorcę parku? Czy ktoś 
- 
powiedzmy Królewna Śnieżka lub Kopciuszek - przytuli kiedyś twarz do jego 
kurtki?”
Tymczasem słońce odpłynęło niemrawo, pozostawiając po sobie długi granatowy 
półmrok, ni to dzień, ni to noc, coś pośredniego. Porę brzemienną 
przeznaczeniem.
Premier już dawno zniknął i teraz prawdopodobnie wyjmuje z pudełka na kapelusze 
swój cylinder. Wszyscy inni, jak się wydawało, zajmowali się wyłącznie własnymi 
sprawami, 
choćby nawet te sprawy polegały tylko na niszczeniu parku. Jak daleko mógł 
sięgnąć 
wzrokiem, nikt nie spoglądał w jego stronę.
A gdyby tak... to oczywiście bzdura! A jednak co by się stało, gdyby on też 
spróbował? Z pewnością nic by to nie zaszkodziło. I mogłoby, och, mogłoby... 
Zacisnął 
kciuki.
Poprawiwszy niebieską flanelową czapeczkę, dozorca rozejrzał się ukradkiem, 
sięgnął 
do kieszeni i wydobył rozpadające się resztki swojego śniadania - kawałek 
kanapki z 
ogórkiem. Ostrożnie, ukradkiem, potarł nią skórę za uszami, aż poczuł, jak sok 
ogórka spływa 
mu po szyi. Zebrał się na odwagę i głęboko wciągnął powietrze w płuca.
- Powodzenia, Fredek! - rzekł do siebie. Następnie zamknął oczy, wyciągnął 
ramiona i 
zaczął z wolna iść do tyłu. Tylko spokojnie. Krok za krokiem. Zanurzył się w 
półmrok.
Był teraz jak gdyby w innym świecie. Ów park, który znał tak dobrze, rozpłynął 
się w 
ciemności za zasłoną powiek. Głosy, przedtem bliskie i ochocze, teraz przycichły 
i zamarły. Z 
oddali przypłynęły doń dźwięki muzyki, chóralny śpiew - pieśni, które chyba znał 
jako mały 
chłopiec, marzycielskie, łagodne jak kołysanki. I gdzieś daleko grała katarynka. 
Oczywiście, 
to Bobi, sprzedawca papierosów!
Ale, ale! DOMOKRĄŻCOM I MUZYKANTOM WSTĘP WZBRONIONY! Teraz 
jednak przepisy będą musiały zaczekać. On ma coś innego do roboty.
Z prawej strony - czy też z lewej - dobiegł go plusk wody. Ach, dlaczego ludzie 
nie 
raczą przeczytać tabliczki? PŁYWANIE W STAWIE WZBRONIONE. Ale może wyskoczyła 
na powierzchnię jakaś rybka, zwykle robią to o tej porze dnia. Ostatecznie ryby 
nie umieją 
czytać.
Dalej, dalej. Pod stopami czuł sprężyste źdźbła trawy i rozpościerające się po 
ziemi 
korzenie drzew. W nozdrza uderzył go zapach mleczy, coś, co mogło być mleczem, 
otarło się 
o jego buty. Gdzie się znajdował? Może w Dzikiej Gęstwinie? Nie wiedział i bał 
się spojrzeć. 
Gdyby otworzył oczy, czar mógłby prysnąć. Dalej, dalej. Do tyłu, do tyłu. Szedł 
za swoim 
przeznaczeniem.
Wokół siebie słyszał teraz szepty, szelesty, podniecone głosy i stłumiony 
śmiech.
- Szybciej, dzieci! - naglił głęboki męski bas, dochodzący, jak mu się wydawało, 
z 
dużej wysokości. - Nie mamy zbyt wiele czasu!
Mój Boże, pomyślał dozorca parku. Czy ludzie są także na drzewach, łamiąc 
gałęzie, 
podobnie jak przepisy? Mniejsza o to. On musi robić swoje.
- Idziemy! - odpowiedziały cienkie głosiki, mniej więcej na wysokości ramion 
dozorcy. - To przecież tamci zostają w tyle. Naprzód, Lisku! I ty także, 
Niedźwiedziu! 
Dlaczego zawsze jesteś taki ślamazarny?
Lisy? Niedźwiedzie? Dozorca parku zadrżał. Czy to możliwe, żeby dozorca Ogrodu 
Zoologicznego, uległszy czarowi Nocy Świętojańskiej, zostawił klatki otwarte? I 
czy może on 
sam jest teraz narażony na niespodziewane spotkanie z jakąś dziką bestią, na 
przykład z 
rozjuszonym tygrysem?
- Na pomoc! - wrzasnął, uskakując w bok, gdy jakieś puchate stworzenie otarło 
się o 
jego łydkę. To nie tygrys, pomyślał, za małe i za wełniste. Chyba królik, tak, 
dziki królik. W 
parkach publicznych nie ma miejsca dla królików. Jutro zastawi sidła.
Wszędzie dokoła niego coś się kłębiło i kotłowało, z nagłym trzepotem przeleciał 
tuż 
obok jakiś kształt.
Coś, co mogło być pestką wiśni, uderzyło w jego czapkę i odskoczyło. Zupełnie 
jakby 
wypluł to ktoś znacznie wyższy od niego, przypuszczając, że on - dozorca parku! 
- jest 
koszem na śmieci.
Ten ktoś idąc podśpiewywał piosenkę, która wydawała mu się znajoma. Może 
„Budujemy mosty”? Jeśli tak, to fałszował.
Melodia z wolna ucichła. Wszędzie panowała cisza. Ziemia zamarła w bezruchu, 
poruszały się tylko jego stopy.
Dozorca poczuł się zagubiony i samotny. Wyprostowane ramiona zaczynały boleć. 
Oczy były znużone, bo tak długo nic nie widziały.
Ale mimo to ciągle kroczył do tyłu. Wszystko się kiedyś kończy, pamiętał o tym. 
A on 
nie zawiedzie tej, która śni swój Świętojański Sen, kimkolwiek jest.
I cofał się po omacku, ciągle się cofał. Aż wreszcie, po wielu, jak mu się 
wydawało, 
godzinach i wielu przebytych milach - czy był jeszcze w ogóle w parku? - 
usłyszał za sobą 
odległy szmer głosów: nie żadną biesiadną wrzawę, żaden głośny krzyk, lecz po 
prostu 
przyjazne, towarzyskie pogwarki ludzi, którzy się z sobą zgadzają.
W miarę jak się ku nim zbliżał, głosy stawały się coraz wyraźniejsze. Ktoś się 
roześmiał, przerzucano się słowami. Jakże miły, pomyślał dozorca, jest odgłos 
ludzkiej 
gawędy! Był pewien, że kimkolwiek są ci ludzie, jego wytęskniona „ona” będzie 
wśród nich. 
Nareszcie, nareszcie jego przeznaczenie jest tuż przy nim. Nadszedł czas, kiedy 
on, Fredek 
Smith, jak każdy człowiek na tej ziemi, będzie szedł z kimś w parze, pod rękę.
Głosy były bliższe, coraz bliższe. Ile kroków do tyłu musi jeszcze zrobić? 
Wystarczą 
trzy, pomyślał dozorca. I zrobił je powoli. Jeden, dwa, trzy.
Aż nagle bum! To była ona! Poczuł na plecach dotknięcie zgiętego ramienia, 
szczupłego i ciepłego... i serce w nim zadrżało. Teraz wystarczy już tylko 
obrócić się i 
spojrzeć jej w twarz. Okręcił się na pięcie - i mocna dłoń odsunęła go na bok.
- Byłabym wdzięczna, gdyby się pan nie zachowywał jak koń dorożkarski. Nie 
jestem 
latarnią! - powiedziała Mary Poppins.
Głos był aż nadto znajomy i dozorca parku, ciągle z zamkniętymi oczami, wydał 
okrzyk protestu.
- Nigdy nie miałem szczęścia! Ani odrobiny! - lamentował. - Mogłem przewidzieć, 
że 
nic z tego nie wyjdzie! Oto przybywam szukając mojej prawdziwej miłości i wpadam 
na 
krzak agrestu!
Wybuch śmiechu rozdarł powietrze.
- Ładny krzak agrestu! - odezwał się szyderczo inny głos, którego wolałby nie 
słyszeć.
Dozorca jęknął, otworzył oczy i jakby nie chcąc wierzyć w to, co ujrzał, zamknął 
je 
znowu.
Uświadomił sobie, że jest w Ogrodzie Zielarskim z jego marmurowymi ławkami i 
brukowaną alejką wokół kwadratowego trawnika, który zdobiły rabaty rumianku. Nie 
była to 
żadna nowość, rzecz jasna, sam go zaplanował i wszystko w nim zasadził. Jednakże 
teraz na 
murawie, którą tak często przystrzygał, pośród resztek niedawnego pikniku - 
skorupek od 
jajek, ciastek, pasztecików - była Mary Poppins, dzieci państwa Banks, Bajkosia 
z dwiema 
córkami i wreszcie jego własna matka, która siedziała na jednej z ławek i 
uśmiechała się 
radośnie na powitanie.
I w tym także nie było nic nowego. Ale czy naprawdę widział - ależ tak, widział, 
trudno było nie wierzyć własnym oczom - Niedźwiedzia siedzącego wygodnie pod 
żywopłotem i wylizującego kielich Kapryfolium, Lisa kroczącego na tylnych łapach 
i 
zrywającego Lisie Rękawiczki* [Lisie rękawiczki - angielska nazwa naparstnicy w 
przekładzie polskim. Nazwa naparstnicy także w innych językach, podobnie jak w 
polskim, 
związana jest z kształtem jej wydłużonych, dzwonkowatych kwiatów, kojarzących 
się z 
naparstkiem.] i wreszcie Zająca na grządce Pietruszki!
I jakby tego było mało, Janeczka i Michaś w wianuszkach z liści na głowie oraz 
dwaj 
nieznani chłopcy, skąpo odziani i w podobnych wieńcach, zrywali całe naręcza 
ziół. Rosły 
mężczyzna, uzbrojony w maczugę i ubrany w skóry, z ćwiekami nabijanym pasem 
wokół 
bioder i lwią skórą zarzuconą na ramiona, ozdabiał czereśniami ucho Mary 
Poppins. A 
wreszcie jakiś duży Ptak - to przechodziło już wszelkie pojęcie - usadowiony na 
gałęzi 
drzewa, skubał gałązkę kwitnącego Kopru, którym go częstowała Ptaszniczka.
- Mamo, jak mogłaś? - krzyknął dozorca. - Zrywanie ziół w parku jest wzbronione. 
Znasz przepisy i łamiesz je!
Po raz pierwszy w życiu sprawiła mu zawód i czuł, że nigdy jej tego nie wybaczy.
- Musisz okazać pewną tolerancję, mój chłopcze. On przylatuje tylko raz w roku.
- Nikt nie toleruje mojej tolerancji, mamo! A ptaki przylatują tu nieustannie. 
Nie mogą 
przecież wić sobie gniazd w niebie. Ostatecznie to zrozumiałe.
- Nic nie jest zrozumiałe, Fredku... w każdym razie nie dzisiejszej nocy.
Przeniosła wzrok z Ptaka na zwierzęta.
- Czy nie jest najzupełniej zrozumiałe, że ktoś przychodzi po to, czego mu 
trzeba? Ja 
bym tak zrobił! - oświadczył twardo Michaś.
- Ale jak one się tu dostały, żeby zdobyć, czego im trzeba? Ktoś wypuścił je z 
ZOO!
Otwarto klatki! Dozorca parku był tego pewien.
- Nie, nie. Spłynęły z góry razem z Kastorem i Polluksem. - Janeczka pokiwała 
ręką 
chłopcom i zerwawszy gałązkę Kokoryczki zatknęła ją za pasek.
- Kastor i Polluks! Dajże spokój! To postacie z bajki. Śnieżnobiali chłopcy 
zamienieni 
w gwiazdy. Ujeżdżali konie, tak, właśnie to robili. Czytałem o nich, kiedy byłem 
chłopakiem.
- I zeszliśmy na ziemię z Orionem - oznajmili chłopcy, mówiąc jakby jednym 
głosem. 
- Przybyliśmy po świeże zioła dla naszego konia, a Orion po to, żeby narwać 
czereśni na ulicy 
Czereśniowej. Zawsze to robi w Noc Świętojańską.
- Ach tak, zawsze? - dozorca uśmiechnął się kwaśno. - Tak po prostu schodzi 
sobie z 
nieba, żeby kraść coś, co należy do rady miejskiej! Czy wy mnie uważacie za 
durnia... że niby 
się dam nabrać na prima aprilis w czerwcu? Orion jest tam, w górze, tam gdzie 
zawsze. - I 
pokazał palcem na niebo.
- Gdzie? - spytał ostro ogromny mężczyzna. - Proszę mi pokazać?
Dozorca zadarł głowę, ale jego oczom ukazała się jedynie próżnia, niezmierzone, 
puste, obojętne niebo, granatowe jak meszek na śliwce.
- No cóż, będziecie musieli poczekać. Jeszcze nie jest dość ciemno. Ale on tam 
będzie, nie bójcie się... tam, w górze, gdzie jest jego miejsce.
- A kto się boi? - zaśmiała się piskliwie Bajkosia.
- Masz rację - powiedział ogromny mężczyzna wzdychając. Usiadł na marmurowej 
ławce i położył obok maczugę. - Orion będzie tam, gdzie jego miejsce. 
Biedaczysko, nie 
może być gdzie indziej. - Wziął czereśnię z zapasu, który trzymał w dłoni, zjadł 
ją i wypluł 
pestkę. - Ale jeszcze nie zaraz, o nie, jeszcze nie zaraz. Zostało trochę czasu.
- Lepiej mi się wynoś tam, gdzie twoje miejsce! Nie zdziwiłbym się, gdyby to był 
namiot cyrkowy! Paradować w takim fikuśnym kostiumie! I wy też! - dozorca parku 
wskazał 
dłonią na chłopców. - Jeden z drugim linoskoczek albo nie nazywam się Smith.
- Więc nie nazywa się pan Smith! Jesteśmy woltyżerami! - Chłopcy wybuchnęli 
dźwięcznym śmiechem.
- Jak się zwał, tak się zwał, co za różnica. Zostawcie te liście, spalę je 
jutro. Nie 
chcemy tu obdartusów.
- To nie są obdartusy! Och, czy pan nic nie widzi? - Janeczka była bliska 
płaczu.
- Ale co będzie z Pegazem? - krzyknął Michaś tupiąc ze złości nogą. - Chcieli, 
żeby 
się najadł Końskiego Szczawiu. Więc go narwałem. Nie pozwolę, żeby pan to 
wszystko 
spalił. - Przycisnął do siebie torbę z ziołami, zdecydowany zlekceważyć 
przepisy.
- Pegaz! - szydził dozorca parku. - Jeszcze jedna bujda. Uczą o tym wszystkim, 
jak się 
chodzi do szkoły. „Astronomia dla dziewcząt i chłopców”. Konstelacje, komety 
itepe. Ale czy 
kto kiedy widział konia ze skrzydłami? To po prostu kilka gwiazd, i koniec. Tak 
samo jak 
Vulpecula i Ursa Minor, i Lepus... i różne takie.
- Co za wymyślne imiona! - Chłopcy zachichotali. - My mówimy o nich Lisek, 
Niedźwiedzica i Zając.
- Nazywajcie je sobie, jak chcecie. Tylko wynieście się stąd, cała trójka. I 
zabierzcie 
wasze cyrkowe zwierzaki, bo inaczej pójdę do ZOO, poszukam dozorcy i każę je 
wpakować 
do klatek.
- Jeżeli krzakowi agrestu wolno wtrącić słówko - przerwała Mary Poppins. - Bo 
powiedział pan „krzak agrestu”, jak mi się zdaje? - dodała lodowato grzecznym 
tonem.
Dozorca skulił się napotkawszy jej spojrzenie.
- To było tylko... no, po prostu tak mi się powiedziało. A krzak agrestu to nie 
oszczerstwo, to tylko rodzaj... rodzaj kolczastego krzaka. I w każdym razie, 
żeby to wyrazić 
najkrócej... - Dlaczego nie miałby wyrazić swojego zdania, pomyślał. - Przecież 
pani nie jest 
królową Sabą.
Ogromny mężczyzna zerwał się z ławki.
- Kto powiedział, że nią nie jest? - spytał groźnie. Lwia skóra napięła mu się 
na 
ramionach, a lwi łeb obnażył kły.
Dozorca parku cofnął się spiesznie o krok.
- Chyba nikt nie może powiedzieć, że nią jest, prawda? Ten jej zadarty nos i 
stopy 
przy każdym kroku rozchodzące się na zewnątrz, i ten węzełek włosów, i...
- A co się w nich panu nie podoba - zapytał groźnie ogromny mężczyzna i 
sięgnąwszy 
po maczugę nachylił się nad dozorcą, który spiesznie cofnął się jeszcze o krok.
Mary Poppins, majestatyczna niczym białoróżowy posąg, wkroczyła teraz między 
nich.
- Jeżeli szuka pan dozorcy Ogrodu Zoologicznego, to nie ma go w ZOO. Jest w 
stawie.
- W stawie? - dozorca wpatrywał się w nią osłupiały. - U...utonął? - wyszeptał 
biały 
jak papier. - Och, mój Boże, mój Boże!
- Pluska się. Razem z panem burmistrzem i dwoma radnymi. Łapią cierniki i 
wkładają 
je do słoika po dżemie.
- Do słoika po dżemie? Pan b... burmistrz? Och, nie! Tylko nie to! Tylko nie 
cierniki. 
To wbrew re... regulaminowi. Czy już nikt nie przestrzega przepisów? - wołał 
zrozpaczony 
dozorca.
Świat, ten świat, który znał, runął w gruzy. Gdzież teraz jest owa prawowita 
władza, 
której zawsze służył? Do kogo ma się zwrócić? Kto może mu dodać otuchy? 
Policjant? Ach, 
bynajmniej. Odszedł przecież z Helenką. Pan burmistrz... o zgrozo... jest w 
stawie. Premier 
zamknął się w pałacu z królem. I teraz on, dozorca parku, chociaż jest 
niewątpliwie ważną 
osobistością, sam jeden musi dźwigać cały ciężar.
- Dlaczego to wszystko ma być na mojej głowie? - I rozłożył szeroko ramiona. - 
Przyznaję, zrobiłem sobie małą przerwę w pracy, co mi się zresztą należało. A 
chciałem 
przecież tak niewiele - lamentował. - Chciałem tylko odnaleźć moją własną 
prawdziwą 
miłość...
- Królewnę Śnieżkę, jak sądzę, albo może Kopciuszka? - zachichotała Bajkosia. - 
Może się okazać, że one znalazły już zalotników. Ale ja mam dwie przemiłe 
dziewczyny, 
Anię i Franię, proszę wybierać. I dorzucę jeszcze funt herbaty!
Dozorca parku pominął milczeniem tę propozycję jako niegodną jego uwagi.
- Odnaleźć moją prawdziwą miłość - powtórzył. - I żeby wszystkie śmieci były we 
właściwych koszach. Żeby nikt nie kradł ziół tutaj i czereśni na ulicy 
Czereśniowej. Żeby nikt 
nie udawał, że jest tym, kim nie jest... - Machnął ręką w kierunku intruzów. - I 
żeby wszyscy 
szanowali przepisy.
- Powiedziałbym, że to bardzo wygórowane żądania. - Ogromny mężczyzna spojrzał 
na niego surowo. - Wie pan, prawdziwe miłości nie rosną na drzewach.
- Ani na krzakach agrestu - wtrąciła Mary Poppins.
- A do czego służą czereśnie, jeśli nie do jedzenia? Zresztą zioła tak samo. - 
Ogromny 
mężczyzna połknął jeszcze jedną czereśnię i wypluł jeszcze jedną pestkę.
- Przecież nie możecie ich zrywać tylko dlatego, że je lubicie! - Dozorca był 
wyraźnie 
zgorszony.
- A z jakiego innego powodu mielibyśmy to robić? - spytał ogromny mężczyzna 
bardzo łagodnym głosem. - Gdybyśmy ich nie lubili, nie zrywalibyśmy.
- Bo powinniście myśleć o innych. - Dozorca parku, który rzadko myślał o innych, 
z 
zapałem wygłaszał swoje kazanie. - Po co mamy przepisy!
- Tak, ale ci inni to my, my wszyscy. I ty także, mój dobry człowieku.
- Ja? - oburzył się dozorca. - Co to, to nie, ja nie jestem jakiś tam inny.
- Oczywiście, że jesteś. Każdy jest kimś innym dla kogoś. A co ci zawiniły te 
dzikie 
zwierzęta? Kilka zielonych listków jednego dnia w roku? To prawda, że nie wiedzą 
nic o 
przepisach. Tam w górze ich na szczęście nie mamy.
Ogromny mężczyzna pokazał wzrokiem niebo.
- A co do udawania, że jesteśmy tym, czym nie jesteśmy - albo raczej, czym 
według 
ciebie nie jesteśmy - to co powiesz o sobie? Robić tę całą wrzawę i zamieszanie, 
wtykać nos 
do spraw, które cię nie dotyczą... Czy to nie zwykła arogancja? Zachowujesz się 
tak, jakbyś 
był właścicielem parku. Czy nie lepiej zająć się własnymi sprawami i pozostawić 
park 
dozorcy parku? Wygląda na bardzo rozsądnego jegomościa. Zawsze chętnie mu się 
przyglądam z góry, kiedy strzyże trawniki, wrzuca śmieci do koszy i z oddaniem 
wykonuje 
swoją pracę.
Dozorca wytrzeszczył oczy.
- Ależ on wykonuje moją pracę. To znaczy, ja ją wykonuję. Nie rozumie pan? On to 
ja!
- Kto jest tobą?
- On. To znaczy ja. Ja jestem dozorcą parku.
- Bzdura. Widuję go dość często. To przyzwoity młody człowiek, schludny i 
zadbany. 
Nosi czapkę z daszkiem i z literami D.P., a nie jakąś komiczną miseczkę z 
niebieskiej flaneli.
Dozorca złapał się za głowę. Czapka pana premiera! Zupełnie o niej zapomniał. 
Może 
w ogóle nie powinien był jej nosić.
- Proszę posłuchać - powiedział ze straszliwym spokojem człowieka, który już nie 
wie, co ma powiedzieć. - Jestem tym samym człowiekiem bez względu na to, jaką 
mam 
czapkę, prawda?
To chyba oczywiste. Czy ci cyrkowcy nie mają ani krzty rozumu?
- Na pewno jesteś tym samym człowiekiem? Tylko ty możesz na to odpowiedzieć. A 
nie jest to łatwe pytanie. Ciekaw jestem... - ogromny mężczyzna nagle się 
zamyślił. - Ciekaw 
jestem, czy byłbym tą samą osobą bez mojego pasa i lwiej skóry.
- I bez maczugi. I twojej wiernej psiej gwiazdy. Nie zapominaj o Syriuszu, 
Orionie! - 
żartowali z niego obaj chłopcy. - Syriusz nie może zejść z nami na dół - 
tłumaczyli Janeczce i 
Michasiowi. - Goniłby wszystkie koty na ulicy Czereśniowej.
- Tak, tak, ten człowiek ma trochę racji - ciągnął ogromny mężczyzna. - Swoją 
drogą, 
nie mogę uwierzyć, żeby dozorca, którego znam, ów czujny i sumienny pracownik, 
miał 
maszerować przez cały park z zamkniętymi oczami, wyciągniętymi rękami i skórką 
chleba 
wetkniętą za uszy. I żeby bez słowa usprawiedliwienia, nawet bez zwykłego 
„przepraszam”, 
wpadał na elegancką damę, jakby była latarnią.
Dozorca dotknął swoich uszu. Tak, to prawda. Był udekorowany resztkami kanapki!
- A skądże ja mogłem wiedzieć, że ona tam jest? - wybuchnął. - I nie chodziło 
wcale o 
chleb. Potrzebny mi był ogórek.
- Prawdziwy dozorca parku nie wpada na ludzi. I wie, jak zdobyć to, czego chce. 
Jeśli 
ogórek, to dlaczego chleb? Powinieneś wyrażać się ściślej.
- A ja wiem, czego chcę - odezwał się głos spod żywopłotu. - Chcę odrobiny 
czegoś 
słodkiego.
- Masz tu paluszek! - zawołała Bajkosia odłamując jeden z palców lewej ręki i 
podając 
go Niedźwiedzicy. - Nic się nie martw, odrośnie!
Małe oczka Niedźwiedzicy rozszerzyły się ze zdumienia.
- Czekoladowy paluszek! - wykrzyknęła z zachwytem i wpakowała go do pyska.
- Nic darmo! - zaśmiała się Bajkosia. - Wypucuj mi płaszcz na szczęście!
Niedźwiedzica położyła łapę na jej kołnierzu.
- Będzie błyszczał, jak nadejdzie czas. Wystarczy poczekać - powiedziała.
- A mnie potrzebna jest para rękawiczek. Idę wieczorem na przyjęcie i chcę być 
dobrze ubrany. - Lis krygował się i podskakiwał koło grządki Lisich Rękawiczek, 
wypróbowując kwiatek po kwiatku.
- Pietruszki! - zawołał Zając z grządki Pietruszki.
- To na jego reumatyzm - wyjaśnił ogromny mężczyzna. - Tam w górze jest często 
zimno i bardzo wieje. A Pietruszka na to pomaga.
- Kuu-ruu, kuu-ruu - zaintonował wielki Ptak, chrupiąc swój Koper.
Lubię sobie
Skubać trawę,
A ty lubisz
Tę zabawę?
Oczy dozorcy parku, teraz już wielkości talerzy do zupy, obracały się na 
wszystkie 
strony.
Czy naprawdę widzi to wszystko? Czy naprawdę słyszy to wszystko? Palec, który 
zmienił się w czekoladowy paluszek? Zwierzęta mówiące ludzkim głosem? Nie, nie 
widzi, 
nie słyszy! Tak, widzi, słyszy! Czy to sen? A może on zwariował?
- To przez ten ogórek! - krzyknął z wściekłością. - Nie powinienem był tego 
robić. W 
każdym razie nie za uszami. Ona mówiła, że to są czary. I są! Ale czy gra warta 
była 
świeczki, tego wcale nie jestem pewien. Może nie jestem dozorcą parku. Może 
rzeczywiście 
jestem kimś innym. Wszystko dziś stoi na głowie. Nie wiem nic, nic już nie wiem.
Zerwał z głowy nieszczęsną czapkę, rzucił się na trawnik i szlochając ukrył 
twarz na 
kolanach swojej matki.
Pogładziła go po rozwichrzonych włosach.
- Nie przejmuj się tak, Fredku. Naprawdę nie trzeba. Zobaczysz, wszystko się 
ułoży.
Ogromny mężczyzna przyglądał mu się w zadumie.
- Gałązka Melisy albo Bratka, jedno lub drugie powinno mu przynieść ulgę. 
Prawdopodobnie potrzebny mu odpoczynek od samego siebie, kimkolwiek jest, 
biedaczek! 
Nawet mnie czasem męczy bycie Orionem. - Westchnął i potrząsnął głową.
- Ale nam nie jest potrzebny odpoczynek od samych siebie, prawda? - Kastor i 
Polluks 
uśmiechnęli się porozumiewawczo.
- Ach, to dlatego, że macie siebie. Tam na górze często dokucza samotność.
- Ja nigdy nie mam dosyć bycia sobą - powiedział Michaś. - Lubię być Michasiem 
Banks. Mary tak samo. To znaczy Mary lubi być Mary. Prawda, Mary?
- A kimże innym chciałabym być? - Rzuciła mu jedno ze swoich wyniosłych 
spojrzeń. 
Sam pomysł był niedorzeczny.
- Och, ty jesteś Wielkim Wyjątkiem. Przecież nie możemy być wszyscy podobni do 
ciebie. - Orion spojrzał na nią z ukosa i sięgnął po następne dwie czereśnie. - 
To na twoje 
drugie ucho, moja droga.
- Ja się nie skarżę - zahuczała Niedźwiedzica. - Bardzo lubię wskazywać 
żeglarzom 
drogę do domu.
- Ja będę marynarzem - oznajmił Michaś. - Ciocia Klementyna przysłała mi to 
ubranie 
na urodziny.
- Cóż, prowadzić cię będzie gwiazda w moim ogonie. Jestem tam zawsze.
- To wcale niepotrzebne, kiedy mam kompas Mary. Z nim będę mógł odbyć podróż 
dookoła świata. A ona zostanie w domu i zaopiekuje się moimi dziećmi.
- Dziękuję ci, Michale Banks, bardzo jestem zobowiązana - odrzekła Mary Poppins 
z 
wyraźną urazą w głosie. - Kiepsko byłoby ze mną, gdybym nie miała nic lepszego 
do roboty.
- Chodź, wezmę cię na przyjęcie, to dużo przyjemniejsze. Ja w moich pięknych 
Lisich 
Rękawiczkach, a ty w nowej różowej sukience. - Lis podrygiwał na tylnych łapach, 
podnosząc do góry przednie w Lisich Rękawiczkach. - Przystojny pan Vulpecula pod 
ramię z 
panną Mary Poppins.
- Nie to ładne, co ładne, ale co się komuś podoba - żachnęła się Mary Poppins i 
zdecydowanym ruchem głowy odrzuciła zaproszenie.
- Lisie Rękawiczki zawierają truciznę - rzucił Michaś bez chwili namysłu. - Mary 
nigdy nie pozwala nam ich zrywać, bo moglibyśmy przypadkiem polizać palce, a 
potem 
byłaby choroba i leżenie w łóżku.
- Lisy nie liżą sobie łap, to prostackie - powiedział Lis. - Myją je tylko w 
wieczornej 
rosie.
- Pietruszki - odezwał się chrapliwy, zduszony głos nad grządką Pietruszki.
Orion siedzący na marmurowej ławce zerwał się z miejsca.
- Ostrożnie, Lepus, nie jedz tego! Wypluj, cokolwiek to jest! Ot tak, grzeczny 
Zajączek! - Poszperał w kędzierzawej naci i wyciągnął okrągły błyszczący 
przedmiot. - Pół 
korony, klnę się na wszystkie szczęśliwe gwiazdy! A on jej o mało nie połknął.
Czwórka dzieci skupiła się wokół monety, spoglądając na nią pożądliwie.
- Na co ją wydasz? - spytała Janeczka.
- A na co miałbym ją wydać! - odparł Orion. - Tam, w górze, nie ma nic do 
kupienia. 
Na niebie nie ma lodów ani cukierków miętowych, ani baloników, ani nawet... - tu 
popatrzył 
na Bajkosię - ani nawet gwiazdy z piernika.
- W takim razie co tam jest? Tylko nic i nic? - Michaś nie mógł w to jakoś 
uwierzyć.
- Tylko przestrzeń - Orion wzruszył ramionami. - Chociaż trudno powiedzieć, że 
przestrzeń jest niczym.
- I jest pełno miejsca - dorzucili Kastor i Polluks. - Pegaz galopuje swobodnie, 
a my 
go dosiadamy na zmianę.
Michaś poczuł zazdrość. Tak bardzo chciałby popędzić na koniu przez niebiosa.
- Miejsce? A komu potrzebne miejsce? - zrzędził Orion. - Tu na dole nie macie 
ani 
odrobiny miejsca. Wszystko jest tak stłoczone. Domy opierają się o siebie, 
drzewa i krzewy 
rosną razem, monety pensowe i półpensowe brzęczą w kieszeniach. Przyjaciele i 
sąsiedzi 
zawsze są pod ręką. Jest zawsze ktoś, z kim można porozmawiać, i ktoś, kto 
słucha. No cóż - 
westchnął - nikt nie uniknie swego losu.
Rzucił srebrną monetę w powietrze.
- Reszka, i moneta jest wasza. - Skinął głową w stronę Janeczki i Michasia. - 
Orzeł, i 
ja ją zatrzymam.
Moneta spadła na jego wyciągniętą dłoń.
- Orzeł! Hurra! - wykrzyknął. - Jeśli nie mogę jej wydać, to przynajmniej mogę 
ją 
nosić. Lubię świecidełka.
Przytknął monetę do pasa na wysokości trzech ćwieków, które już tam tkwiły. - 
Jak to 
wygląda? Nieelegancko? Zbyt wulgarnie?
- Och, ślicznie! - zawołała cała czwórka.
- Całkiem przyzwoicie - zawyrokowała Mary Poppins. - Będziesz ją musiał stale 
polerować.
- Prawie tak ładnie jak gwiazdka z piernika - zachichotała Bajkosia. - To będzie 
pamiątka po nas.
- Pamiątka! - wybuchnął Orion. - Jakby mi trzeba było przypominać.
- On ma rację. Wcale nie trzeba - powiedzieli Kastor i Polluks. - Przez cały 
czas tęskni 
do Nocy Świętojańskiej, naszej jedynej czarodziejskiej nocy... do parku, i 
czereśni, i muzyki.
- Nie macie muzyki tam, w górze? - spytała Janeczka.
- Owszem - rzekł Orion - śpiewają razem gwiazdy poranne. Te same stare chorały 
dziś, jutro i tak w kółko. Ale nic z tych waszych wesołych, swojskich piosenek. 
Posłuchajcie! 
Właśnie śpiewają nad stawem. Nie mówcie, co to jest, zaraz zgadnę. Ach, tak... 
„Rośnie 
zielone sitowie”. I zanucił kilka słów tej piosenki.
- Strasznie fałszuje - szepnęli chłopcy. - Ale nie wie o tym, a my mu nie 
mówimy.
- Jest także muzyka sfer, takie stałe buczenie. Trochę przypomina tę wirującą 
zabawkę, z którą widziałem cię dzisiaj.
- Mój bąk! Przyniosę go! - zawołała Janeczka. Pobiegła do wózka, który wyglądał 
jak 
zatłoczone ptasie gniazdo: Jaś, Basia i Amelka spali jedno obok drugiego.
Janeczka sięgnęła do środka i pogrzebała między maluchami.
- Nie ma mojego bąka. Zgubiłam go!
- Wcale go nie zgubiłaś - odezwał się posępny głos i do ogrodu weszli trzymając 
się 
za ręce chudy mężczyzna i tłusta kobieta. - Wypadł z wózka w Długiej Alei i 
znaleźliśmy go 
przechodząc tamtędy.
- To państwo Naopakowie! - wykrzyknął Michaś i popędził, by ich przywitać.
- Hm, może to oni, a może nie oni. Niczego nie można być pewnym. W każdym razie 
dzisiaj. Myślisz, że jesteś tym, a okazuje się, że jesteś tamtym. Chcesz iść 
szybko, a wleczesz 
się jak ślimak. - Chudy jegomość westchnął żałośnie.
- Och, kuzynku Arturze - zaprotestowała Mary Poppins - to przecież nie jest 
Drugi 
Poniedziałek miesiąca, jeden z tych dni, kiedy wszystko ci idzie na opak!
- Obawiam się, że jest, moja kochana Mary. I to właśnie dzisiaj, w tę jedyną 
noc, 
kiedy chciałbym się wybrać na poszukiwanie mojej prawdziwej miłości, tak jak 
wszyscy.
- Przecież już ją znalazłeś, Arturze! - przypomniała mu pani Naopakowa.
- To ty tak mówisz, kochanie. I chciałbym w to wierzyć. Ale w Drugi Poniedziałek 
nie 
ma rzeczy pewnych.
- Upewnisz się jutro. Jutro jest wtorek.
- A jeżeli jutro nigdy nie nadejdzie? Bardzo by to było do niego podobne. - Pan 
Naopak nie dał się przekonać. - No, ale weź swojego bąka i obyś nie miała z nim 
za dużo 
kłopotów. - Odwrócił się i otarł oczy, a Janeczka pochyliła się nad ścieżką i 
wprawiła w ruch 
kolorową zabawkę.
- Jeszcze nie, jeszcze nie! - wykrzyknął Orion przykładając dłoń do ucha.
Gdzieś wśród pobliskich drzew zabrzmiało szybkie, jakby pytające ćwierkanie 
ptaka, 
a po nim lawina krótkich tonów - nie tyle może śpiew, co seria pocałunków.
- Słowik stroi głos. Och, jak cudownie! - twarz Oriona rozpromieniła się z 
radości.
- Ten Słowik jest własnością pana Gałązki - oznajmił Michaś. - Jedyny w parku.
- Niektórzy ludzie to prawdziwi szczęściarze. Być właścicielem Słowika! 
Pomyślcie 
tylko! Śmiało, mój najśliczniejszy! Janeczko, puść w ruch tego twojego bąka. 
Zobaczysz, że 
Słowik będzie śpiewał dłużej.
Czwórka dzieci rzuciła się na błyszczącą zabawkę, przepychając się, kłócąc i 
wrzeszcząc.
- Ja go puszczę! Ty nie, on jest mój! - wołały.
- Czy to jest Ogród Zielarski, czy jaskinia niedźwiedzi? - zapytała groźnie Mary 
Poppins.
- Na pewno nie jaskinia niedźwiedzi. Niedźwiedzie zachowują się grzeczniej - 
powiedziała Niedźwiedzica.
- Mary, przecież to niesprawiedliwe! - zaprotestowali Kastor i Polluks. - My 
tam, w 
górze, nie mamy bąków. Oni naprawdę mogliby nam ustąpić.
- Ale my nie mamy skrzydlatego konia! - Janeczka i Michaś byli nie mniej 
oburzeni.
Mary Poppins skrzyżowała ręce na piersi i obdarzyła ich wszystkich srogim 
spojrzeniem swoich niebieskich oczu.
- Jesteście bandą chuliganów! - powiedziała. - Nie macie tego, nie macie 
tamtego. 
Bąki... konie... trzeba brać to, co wam dają. Nikt nie może mieć wszystkiego.
I mimo, a może właśnie dzięki jej srogości, która podziałała na wszystkich 
jednakowo, 
ich gniew stopniał i zniknął bez śladu.
Kastor i Polluks przysiedli na piętach.
- Nawet ty nie możesz mieć wszystkiego, Mary? - spytali przekornie. - Ty, ze 
swoją 
nową różową sukienką i kapeluszem ozdobionym stokrotkami?
- I z tą twoją dywanikową torbą? I parasolką o rączce w kształcie papuziej 
główki! - 
dorzucili Janeczka i Michaś.
Mary Poppins wyprostowała się dumnie słysząc te komplementy i jednocześnie 
prychnęła w swój charakterystyczny sposób.
- Jest, jak jest! - odpaliła. - Zresztą nie wasza sprawa. Sama go wprawię w 
ruch.
Schyliła się, ujęła pompkę bąka i poruszała nią energicznie w dół i w górę.
Bąk zaczął się z wolna obracać, a obracając się buczał. Z początku cicho, ale w 
miarę 
jak nabierał szybkości, dźwięk przeradzał się w długą, głęboką nutę, wypełniając 
Ogród 
Zielarski swoją muzyką - jakby szumem i bzyczeniem roju pszczół.
- Koło! Zróbcie koło! - zawołali Kastor i Polluks. - Wszyscy tworzymy łańcuch!
I natychmiast wszyscy ustawili się w koło i zaczęli krążyć rytmicznie dokoła 
bąka, jak 
ziemia krąży dokoła słońca. Prawa dłoń z prawą, lewa z lewą - Niedźwiedzica ze 
swoim 
czekoladowym paluszkiem w pysku, Lis wytworny w swoich Lisich Rękawiczkach, 
Zając 
skubiący nacinę Pietruszki.
Raz dokoła, raz dokoła! Dłoń złączona z dłonią. Mary Poppins i dwoje małych 
Banksów, Bajkosia, jej córki i Ptaszniczka. Pan Naopak powłóczący nogami i 
pląsająca pani 
Naopakowa.
Raz dokoła, raz dokoła! Dłoń złączona z dłonią. Orion w lwiej skórze, Polluks z 
tuniką pełną ziół, torba Michasia wypchana Końskim Szczawiem, zwisająca z szyi 
Kastora.
I tak krążyli w koło trzymając się za ręce, a nad nimi fruwał wielki Ptak. Bąk 
wciąż 
wirował, dokoła niego wirował taneczny krąg, wokół kręgu wirował park, wokół 
parku 
kręciła się ziemia, a ciemniejące niebo obracało się wokół ziemi.
Gdy noc zapadła, Słowik wzniósł się na szczyty śpiewaczego kunsztu. - Tiu-tiu-
tiu, ti-
ri-li! - wyśpiewywał raz po raz ze swego drzewa, zagłuszając buczenie bąka. I 
wydawało się, 
że ta pieśń nigdy się nie skończy i że bąk nigdy nie przestanie wirować, a krąg 
ludzi i 
konstelacji będzie się kręcił wiecznie.
Lecz nagle ptak zamilkł, a bąk wydał ostatnie muzyczne tchnienie, zwolnił i 
opadł na 
bok.
Brzdęk! Blaszany kształt uderzył o płyty chodnika. A dozorca parku drgnął i 
wyprostował się.
Przecierał oczy, jak gdyby budząc się ze snu. Gdzie jest? Co się tu wydarzyło? 
Ukrył 
się przed zamierającym dniem i jego dręczącymi problemami. Ale teraz dnia już 
nie było. 
Przeżył długą godzinę granatowego zmierzchu i stał się niemal nocą.
Ale to nie wszystko. Ogród Zielarski, który dozorca znał tak dobrze, stał się 
teraz 
innym ogrodem. Tam oto, w kole, byli ludzie mu znani, tak, znajome, namacalne, 
konkretne 
postacie Mary Poppins i jej wychowanków, Bajkosi i jej dwóch grubych córek, jego 
matki w 
wytartej chustce. Ale kim są ci inni, ten rój przezroczystych sylwetek, jakby 
ukształtowanych 
ze światła - ci bezcieleśni, świetlani chłopcy trzymający się za ręce z bardzo 
cielesnymi 
dziećmi? Ów człowiek w lwiej skórze, promienny jak słońce, pochylony ku Mary 
Poppins? 
Niedźwiedź i Zając, tak połyskujące, wielki Ptak trzepocący świetlistymi 
skrzydłami i 
roziskrzony Lis z kwiatami na łapach?
I nagle, jak człowiek, który stracił i odzyskał zmysły, dozorca parku zrozumiał. 
Znał 
przecież te postacie, kiedy był chłopcem, i znał też wiele innych. Ale 
zapomniał, zaparł się 
ich, unicestwił je, uznał za coś, co warte tylko drwin! Podniósł ręce do oczu, 
aby ukryć łzy.
Mary Poppins schyliła się i wzięła do ręki bąka.
- Czas już - powiedziała spokojnie. - Dzień się skończył. Jesteście potrzebni 
gdzie 
indziej. Kastorze, popraw wieniec. A ty, Polluksie, doprowadź kołnierz do 
porządku. 
Pamiętajcie, kim jesteście!
- I kim ty jesteś, Mary? - przekomarzali się z nią chłopcy. - Z tym twoim: „Raz, 
dwa, i 
już was nie ma!” Jak gdybyśmy mogli zapomnieć! - I zgarnęli swoje worki z 
zielskiem.
- Do przyszłego roku, Janeczko i Michasiu! - zawołali. - Zjawimy się tu znowu po 
Koński Szczaw!
Zamachali gwałtownie połyskującymi rękami i po chwili, podobnie jak dzień, 
zniknęli 
bez śladu.
- I po nową parę rękawiczek - powiedział Lis.
- Po czekoladowe paluszki - zahuczała Niedźwiedzica.
- Pietruszka! - To pojedyncze słowo wypowiedział Zając.
I oni także zniknęli.
Ku-ru-ru, ku-ru-ru,
To dla ciebie, noś je tu!
Wielki Ptak podleciał do Mary Poppins, wetknął piórko ze skrzydła w jej 
kapelusz, a 
potem stał się powietrzem i światłem.
Mary Poppins wyprostowała jarzące się piórko i spojrzała na Oriona. - Nie marudź 
- 
powiedziała.
Marudź, marudź, Maryś,
Marudź ze mną mile,
Marzę, by móc z tobą
Pomarudzić chwilę!
- zaśpiewał Orion fałszywie i spojrzał na nią ponuro. - Nie martw się, będę tam, 
gdzie moje 
miejsce, całkiem tam, jak mówił ten jegomość. Ale porzucić to wszystko... - 
Rozwarł 
ramiona, jakby chciał objąć cały park. - No cóż, prawo jest prawem. Tylko że 
niełatwo być 
mu posłusznym. Połknął ostatnie czereśnie, wypluł pestki na grządkę rumianku, 
ujął dłoń 
Mary i pocałował.
- Żegnaj, żegnaj, dobra wróżko - rzucił burkliwie. A w chwilę później, jakby kto 
zdmuchnął świecę, już go nie było!
- Do przyszłego roku! - wykrzyknęli Janeczka i Michaś w pustkę, jaką po sobie 
zostawił.
I wtedy dozorca parku zerwał się na nogi.
- Nie, teraz! - krzyknął. - Mogą mieć to wszystko teraz... Wszystko, czego 
zapragną, i 
jeszcze więcej!
I jak szalony zaczął biegać od grządki do grządki, zrywając naręcza 
najrozmaitszych 
ziół i ciskając je w powietrze.
- Bierzcie! Rozmaryn na pamiątkę, panie szanowny! I tyle paszy, ile wam trzeba 
dla 
waszego konia, chłopaki! Lisie Rękawiczki dla Lisa! Najsłodsze aromaty dla 
zwierząt i Ptaka!
Jak szalony rzucał zioła w górę, do nieba. I ku zdumieniu Janeczki i Michasia 
ani 
jeden listek, ani jedna gałązka nie spadła z powrotem na ziemię - z wyjątkiem 
jakiegoś 
małego pędu, który Mary złapała w locie i zatknęła sobie za pasek.
- Przebaczcie, przyjaciele, nie poznałem was! - wykrzykiwał dozorca parku w 
nicość. 
- I nie poznałem sam siebie. Zapomniałem to, o czym wiedziałem, kiedy byłem 
chłopakiem. 
Trzeba było dopiero ciemności, żebym zobaczył wszystko wyraźnie. Ale teraz wiem, 
kim 
jesteście, znam was wszystkich. I wiem, kim sam jestem, wielmożny panie Orionie! 
Z 
ogórkiem za uszami czy bez ogórka, z czapką czy bez czapki, jestem dozorcą 
parku!
I ponownie rzucił się między zioła. Zrywał je, wykrzykiwał ich nazwy, podrzucał 
je w 
powietrze.
- Dziurawiec! Nagietek! Kolendra! Bławatek! Mlecz! Majeranek! Ruta!
- Doprawdy, Smith, mógłby pan uważać! O mało nie wybił mi pan oka.
Pan Banks, który właśnie wszedł do Ogrodu Zielarskiego, usunął gałązkę Majeranku 
z 
ronda swego kapelusza.
- Oczywiście, jest pan dozorcą parku! Kto ośmielił się twierdzić, że tak nie 
jest?
Dozorca nie zwracał na niego uwagi. Jak szalony rozrzucał zioła i wrzeszczał:
- Komosa Biała! Dzwonek Jednostronny! Szałwia! Wieczernik Damski! Bazylia!
Liście i kwiaty fruwały wysoko w powietrze i ani jeden nie wrócił.
Pan Banks przyglądał mu się zdumiony.
- Co mu się stało? Dlaczego rozrzuca te zioła? Dozorca parku, który łamie 
przepisy! 
Biedak musiał stracić rozum.
- Albo go odzyskał - powiedziała cicho Ptaszniczka.
- Ach, tak! To tu pani jest! - Pan Banks obrócił się i uchylił kapelusza. - 
Zauważyłem 
pani nieobecność, kiedy przechodziłem koło świętego Pawła. Pani ptaki strasznie 
się 
awanturowały. Czy one nigdy nie przestają jeść? I nie było nikogo, kto by wziął 
ode mnie 
dwa pensy, więc teraz naturalnie głodują. Ale co wy tu wszyscy robicie?
Wyciągnął ramiona do swych dzieci.
- Piknik świętojański, domyślam się. Mogliście mi byli zostawić bułkę z 
kiełbasą.
Podniósł porzucony kawałek pasztecika i łapczywie zaczął go jeść.
- Czy i ty szukasz swojej prawdziwej miłości? - spytała Janeczka, przytulając 
się do 
jego ramienia.
- Oczywiście, że nie. Wiem, gdzie ona jest. Tak się składa, że właśnie do niej 
idę. - A 
jakże pani się miewa, panno Mary Poppins? - zapytał spoglądając na wyprostowaną 
postać 
kołyszącą dzieci w wózku. - Wygląda dziś pani bardzo malowniczo z tą 
niezapominajką za 
paskiem, z kolczykami z czereśni i w odświetnym kapeluszu. Pióro musiało 
kosztować ładny 
grosz!
- Uprzejmie panu dziękuję. - Skinęła głową i uśmiechnęła się, bardzo z siebie 
zadowolona. Komplementy były czymś, co jej się po prostu należało, i zawsze 
przyjmowała 
je ze spokojem.
Przyglądał jej się uważnie, jakby czymś zaintrygowany.
- Pani się w ogóle nie starzeje, Mary Poppins, prawda? Na czym polega tajemnica? 
Proszę mi powiedzieć - dopytywał się ciekawie.
- Ach, to dlatego, że jadła nasiona Paproci! - Ptaszniczka spojrzała na niego 
chytrze.
- Nasiona Paproci? Bzdura! Babskie gadanie. „Jedz nasiona paproci, a będziesz 
żył 
wiecznie” - mówiono, kiedy byłem chłopcem. I przychodziłem tu na poszukiwania, 
tutaj, do 
tego samego ogrodu.
- Nie mogę sobie wyobrazić ciebie jako małego chłopca. - Janeczka zmierzyła swój 
wzrost przykładając głowę do guzika jego kamizelki.
- Nie rozumiem dlaczego. - Pan Banks był trochę urażony. - Byłem bardzo miłym 
chłopcem, mniej więcej tego wzrostu, co ty teraz, i miałem ubranko z brązowego 
aksamitu, 
biały kołnierzyk, czarne pończochy i pantofle zapinane na guziczki. „Nasiona 
paproci, 
nasiona paproci, gdzie jesteście?” - powtarzałem. Ale oczywiście nigdy ich nie 
znalazłem. 
Nie jestem nawet pewien, czy w ogóle istnieją.
- Ale, co gorsza, zgubiłem tu coś... pierwszą półkoronówkę, jaką miałem w życiu. 
Och, jakie sny śniłem o tej półkoronówce. Cały świat chciałem za nią kupić. Ale 
musiała 
wypaść przez dziurę w kieszeni.
- To chyba ta sama, którą znalazł Orion. Wziął ją z sobą - powiedział Michaś. - 
Tuż 
przed twoim przyjściem.
- O’Ryan? Jakiś przyjaciel Smitha, jak sądzę! Ci Irlandczycy zawsze mają 
szczęście. 
Pewno już zdążył wszystko wydać, szelma! Gdybym był tu, wcześniej, kazałbym mu 
ją 
zwrócić. Nie mogę sobie pozwolić nawet na gubienie pensów, a co dopiero 
półkoronówek.
Mary Poppins przyglądała mu się z mądrą miną.
- Wszystko, co gubimy, gdzieś tam jest - oświadczyła.
Pan Banks wytrzeszczył na nią oczy. Przez chwilę wydawał się całkiem 
oszołomiony, 
a potem nagle twarz mu się rozjaśniła. Przechylił głowę do tyłu i wybuchnął 
śmiechem.
- Ależ naturalnie! Dlaczego o tym nie pomyślałem? Przecież ta moneta nie mogła 
wypaść ze wszechświata, prawda? Wszystko musi być w jakimś miejscu. Ale i tak – 
westchnął - przydałaby się. No cóż, nie warto płakać nad rozlanym mlekiem. Muszę 
iść. Już 
jestem spóźniony.
Powietrze rozdarł jakby kurzy skrzek.
- Zawsze jest pan spóźniony - zagdakał jakiś głos. - Spóźniony rano. Spóźniony 
wieczorem. Jak pan nie będzie uważał, spóźni się pan na własny pogrzeb!
Pan Banks, zaskoczony, wytężył oczy i ujrzał w zmierzchu, na pół ukrytą przez 
krzak 
czarnego bzu, drobną starą kobietę ubraną w czarny płaszcz, pokryty - czy to 
możliwe? - 
trzypensowymi monetami. Obok niej majaczyły dwie duże, bezkształtne postacie, 
którymi 
mogły być, albo i nie były, jakieś młodsze panie.
Tak, to prawda. Musiał to przyznać. Istotnie miał zwyczaj spóźniania się. Ale 
skąd ta 
stara jejmość o tym wie? I jakie ma prawo, jako osoba całkiem mu nie znana, 
wścibiać nos w 
jego sprawy?
- Otóż - zaczął tonem usprawiedliwienia - musi pani wiedzieć, że jestem 
człowiekiem 
bardzo zajętym. Trzeba zarabiać na utrzymanie rodziny, często pracuje się dłużej 
w biurze... i 
trudno obudzić się rano...
- Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje. Mówiłam to Ethelredowi Bezradnemu*. 
[Ethelred Bezradny, król angielski, żył w latach 978-1016.] Ale on oczywiście 
nie chciał mnie 
słuchać.
- Ethelred Bezradny? - zdumiał się pan Banks. - Przecież on żył koło tysięcznego 
roku! - Biedaczka ma źle w głowie, pomyślał, muszę ją udobruchać. - A co pani 
powie o 
Alfredzie Wielkim”? [Alfred Wielki, król angielski, żył w latach 848-899.] - 
spytał. - To też 
pani znajomy?
- Ach, on był jeszcze gorszy od Ethelreda. Raz obiecał popilnować mi ciastek. 
„Nie 
trzeba ich ruszać - powiedziałam. - Proszę tylko dokładać do ognia - i 
pilnować!” I co zrobił? 
Dołożył cały stos polan i zapomniał o wszystkim. Po prostu siedział obok, 
dumając o swoim 
królestwie, a moje piernikowe gwiazdki spaliły się na węgiel.
Piernikowe gwiazdki! I co też ona jeszcze wymyśli? Doprawdy, powiedział do 
siebie 
pan Banks, Mary Poppins ma wyjątkowy dar zawierania niecodziennych znajomości.
- Och, proszę się nie przejmować - rzekł uspokajająco. - Są przecież jeszcze 
prawdziwe gwiazdy, prawda? One się nigdy nie spalą ani nie ruszą ze swoich 
miejsc.
Udał, że nie słyszy jej szyderczego śmiechu, i spojrzał na niebo.
- O, jest pierwsza! Dzieci, wypowiedzcie jakieś życzenie. I jeszcze jedna! 
Pojawiają 
się gęsto i szybko. Mój Boże, jak jasno dziś świecą! - Głos miał łagodny z 
zachwytu.
- O gwiazdeczko, coś błyszczała... - zanucił. - Zupełnie jakby miały tam jakiś 
piknik. 
Polarna! Syriusz! Bliźnięta! A gdzie jest... ach, tak, to on! Poznam go zawsze 
po pasie z 
trzema dużymi gwiazdami w jednym szeregu. Co to? - Pan Banks drgnął zdumiony. - 
Są tam 
cztery, jedna obok drugiej, albo zaczynam tracić wzrok. Janeczko! Michasiu! 
Widzicie? Tam 
jest czwarta gwiazda.
Ich wzrok podążył w kierunku wskazanym przez jego palce. I rzeczywiście: było 
tam 
coś słabo widocznego, niewielkiego, co może nie zasługiwało na miano gwiazdy - 
ale 
przecież było czymś!
Wpatrywali się w to coś przymrużonymi oczami, na pół lękając się uwierzyć, a 
przecież wierząc.
- Zdaje się, że widzę - szepnęli chórem. Nie śmieli przyznać, że są pewni.
Pan Banks podrzucił w górę kapelusz. Nie posiadał się z radości.
- Nowa gwiazda! Niech cały świat bije mi brawo. A ja, Jerzy Banks, zamieszkały 
przy 
ulicy Czereśniowej pod Numerem Siedemnastym, pierwszy ją wypatrzyłem. Ale muszę 
się 
uspokoić, spokój jest najważniejszy... muszę być chłodny, opanowany, pogodny.
Nie tylko jednak nie był opanowany, chłodny i pogodny, lecz przeciwnie, aż drżał 
z 
podniecenia.
- Muszę iść natychmiast do admirała i poprosić, żeby mi pozwolił skorzystać z 
teleskopu. Muszę to sprawdzić. Zawiadomić astronoma królewskiego. Trafi pani do 
domu, 
Mary Poppins? To bardzo ważna sprawa, rozumie pani. Dobranoc, pani Smith! - 
ukłonił się 
Ptaszniczce. - I dobranoc pani... pani...
- Bajkosia - powiedziała Bajkosia uśmiechając się szeroko.
Pan Banks, który już odchodził, zatrzymał się i stanął jak wryty.
Kiedyś słyszał już to nazwisko! Wpatrywał się w cudaczną postać, która stała 
przed 
nim, a potem, nie wiedząc czemu, przeniósł wzrok na Mary Poppins.
Obie kobiety przyglądały mu się poważnie, w milczeniu i nieruchomo, jak postacie 
z 
ilustracji w książce. I nagle pana Banksa opanowało przemożne uczucie, że jest 
gdzie indziej. 
A także, że jest kimś innym i jednocześnie sobą.
W aksamitnym ubranku, białym kołnierzyku i bucikach zapinanych na guziki stał na 
palcach nosem sięgając oszklonej lady, ponad którą wręczał komuś, kogo z trudem 
dostrzegał, cenną monetę trzypensową. Wszędzie dokoła unosił się zapach piernika 
przyprawionego imbirem. Bardzo stara kobieta pytała chytrze: „Co zrobisz ze 
złotym 
papierkiem?”, a jakiś głos, chyba jego własny, mówił: „Chowam go pod poduszką”. 
„Mądry 
chłopiec” - skrzeczała staruszka wymieniając ukłon z kimś, kto stał za nim, z 
kimś, kto nosił 
słomkowy kapelusz przybrany kwiatkami.
- Jerzy, gdzie jesteś? - Inny, młodszy głos wypowiedział jego imię.
- Jerzy! Jerzy!
I czar prysnął.
Pan Banks drgnął i znalazł się z powrotem w Ogrodzie Zielarskim, wśród dobrze 
znanych rzeczy i spraw. To głupstwo, powiedział sobie, to tylko chwila 
szaleństwa, moment 
oszołomienia.
- Niemożliwe! - zaśmiał się nerwowo, czując na sobie wzrok Mary Poppins.
- Wszystko jest możliwe - powiedziała sztywno.
Podniósł brwi wysoko. Czy ona pozwala sobie na kpiny?
- Nawet to, co niemożliwe? - spytał, odwzajemniając się kpiną.
- Nawet i to - zapewniła.
- Jerzy! - w głosie była teraz nutka paniki.
- Tu jestem - odpowiedział. - Cały i zdrowy! - I pożegnał się z ową szaloną 
chwilą, 
owym transem czy snem, czymkolwiek to było. Ostatecznie, pomyślał, to Noc 
Świętojańska. 
Nietrudno ulec czarom.
- Och, Jerzy - płakała pani Banks załamując ręce - dzieci są na pikniku, a ja 
nie mogę 
ich znaleźć! Boję się, że zabłądziły!
Ruszył na spotkanie rozdygotanej postaci, która szła ku niemu przez trawnik.
- Jak mogły zabłądzić? Przecież są z Mary Poppins! Jej można zaufać. Na pewno 
przyprowadzi je do domu. Bo ty pójdziesz ze mną, moja prawdziwa miłości. Mam 
wspaniałe 
nowiny! Zgadnij, jakie! Wydaje mi się, że odkryłem nową gwiazdę, i chcę 
popatrzeć na nią 
przez teleskop. Jeżeli to prawda, zostanę Naczelnym Oglądaczem Gwiazd, a ty 
będziesz 
Królową Maja.
- Nie bądź niemądry, Jerzy - zaśmiała się pani Banks. - Te twoje gwiazdy! Zawsze 
sobie ze mnie pokpiwasz. - Ale wcale jej to nie przeszkadzało, że jest niemądry, 
i była rada, 
że ją nazywa swoją prawdziwą miłością.
- Panie admirale! Panie admirale! Proszę na nas poczekać! Chcemy popatrzeć przez 
pana teleskop!
Głos pana Banksa cichnącym echem wrócił do Ogrodu Zielarskiego, a w tej samej 
chwili chór znad stawu kończył swoją piosenkę:
Dwóch jest chłopców śnieżnobiałych,
Białych jak łabędzie.
Jeden mały, drugi mały,
I zawsze tak będzie!
- I zawsze tak będzie - wyszeptała Ptaszniczka, spoglądając na niebo. - No, 
muszę już 
iść. Mam w piecu garnek z baraniną, a on będzie głodny, jak wróci do domu.
Kiwnęła głową w kierunku dozorcy parku, który wciąż jeszcze podrzucał w 
powietrze 
przeróżne gałązki, wykrzykując ich nazwy:
- Komosa Biała! Lubczyk Ogrodowy! Jemioła! Wszystko, czego wam trzeba, 
wielmożny panie, i wy, chłopcy!
I żadna z tych gałązek nie spadała.
- Chodźmy, Arturze - powiedziała pani Naopakowa. - Czas pójść do domu.
- Jeżeli mamy dom - zrzędził pan Naopak, nadal bardzo przygnębiony. - Bywają 
przecież pożary i trzęsienia ziemi, moja droga! Wszystko mogło się zdarzyć.
- Nic się nie zdarzyło, zobaczysz. Przyjdź we wtorek na herbatkę, Mary. Wszystko 
będzie dobrze do tego czasu. - Pani Naopakowa odeszła z mężem, torując mu drogę 
w 
ciemnościach.
- Kochana pani Smith, niech pani na mnie poczeka! - zawołała Bajkosia swoim 
ptasim 
głosem. Trzypensowe monety na jej płaszczu mrugały jak gwiazdy, a miejsce na 
kołnierzu, 
którego dotknęła Niedźwiedzica, świeciło jak rozżarzony guzik. - Muszę się 
trochę przespać 
dla odświeżenia urody, bo inaczej co by powiedział mój Książę z Bajki... cha, 
cha? - I 
wyszczerzyła zęby do swoich dwóch tłustych córek.
- Ania! Frania! Ruszcie no kulasami, a żywo! - rozkazała. - Wracajcie do domu i 
włóżcie trochę ziół pod poduszkę - może Cyklamen i Szczaw okażą się skuteczne, a 
wtedy 
wreszcie się was pozbędę. Przystojni mężowie i dziesięć tysięcy rocznie! No, 
jazda, wy 
kulawe żyrafy! Już was nie ma!
Dygnęła przed Mary Poppins, która odpowiedziała łaskawym ukłonem. Potem 
odeszła, podskakując w swoich gumowych butach, między dwiema ciężko kroczącymi 
córkami. Ptaszniczka żeglowała obok nich po trawie, niczym statek z rozwiniętymi 
żaglami.
Ogród Zielarski, tak niedawno pełen światła i ruchu, był teraz spokojnym, cichym 
kręgiem ciemności.
- Janeczko, zabierz swojego bąka - powiedziała Mary Poppins. - Czas, żebyśmy też 
poszli do domu. - I wielobarwna blaszana planeta, tak przedtem harmonijnie 
bzycząca i 
wirująca, powędrowała do koszyka z naczyniami i spoczywała tam cicho i bez 
ruchu, gdy 
koszyk huśtał się w ręku Janeczki.
Michaś rozejrzał się szukając swojej torby ze sznurka. I nagle sobie 
przypomniał.
- Nie mam nic do niesienia, Mary - poskarżył się. - Nie mam co robić z rękami.
- Nie załamuj ich - odpowiedziała energicznie. Odwróciła się do wózka i 
popchnęła go 
mocnym ruchem. - Naprzód marsz, bardzo proszę, najpierw jedna noga, potem druga.
- A która noga najpierw, Mary?
- Ta, która jest w przedzie, rzecz jasna!
- Ale to czasem jest lewa, a czasem prawa. Przecież nie mogą obie być najpierw - 
zaprotestował chłopiec.
- Michale Banks! - Rzuciła mu jedno ze swoich groźnych spojrzeń. - Jeżeli chcesz 
się 
koniecznie kłócić, zostań tu sobie i kłóć się sam z sobą. My idziemy do domu.
Michaś istotnie chciał się z nią trochę posprzeczać i jeśli możliwe, wziąć nad 
nią górę. 
Ale wiedział, że Mary zawsze w końcu wygrywa. A w każdym razie nie miałoby sensu 
kłócić 
się z powietrzem, bo nie mogłoby odpowiadać.
Postanowił nie załamywać rąk. Ale co z nimi zrobić, zastanawiał się. Byłoby 
łatwiej, 
pomyślał, gdyby trzymał coś w ręku. Wobec tego chwycił poręcz wózka i ku swemu 
zdziwieniu stał się chłopcem, który nie załamuje rąk.
Janeczka zajęła miejsce po drugiej stronie Mary Poppins i teraz popychali wózek 
wszyscy troje. Dzieci poczuły się nagle szczęśliwe, że mają ją tak blisko w tej 
głębokiej, 
obcej ciemności.
Bo nie był to już ich park, dobrze im znane za dnia ulubione miejsca zabaw. 
Nigdy 
przedtem nie byli o tak późnej porze poza domem, nigdy dotąd nie uświadomili 
sobie, że noc 
zmienia świat i z rzeczy znanych czyni rzeczy nieznane. Drzewa, które przy 
świetle dziennym 
były tylko drzewami - czymś, co chroni w swym cieniu przed słońcem i na czym 
można się 
huśtać, kiedy dozorca parku nie patrzy - teraz stały się niesamowitymi istotami, 
żyjącymi 
własnym życiem, pełnymi nigdy nie ujawnianych tajemnic, wstrzymującymi oddech, 
kiedy 
się obok nich przechodziło.
Kamelie, Rododendrony, Bzy, które w dzień były kiściami bujnej zieleni, teraz 
zdawały się bezimiennymi stworami, przyczajonymi, gotowymi do skoku.
Sama noc była jakby nową, nieznaną ziemią, jeszcze nie odkrytą; jedyne, co nie 
podlegało wątpliwości, to ta miarowo poruszająca się postać między nimi, żywe 
ludzkie ciało 
w perkalowej sukience, z bardzo już znoszoną torebką i parasolką o rączce w 
kształcie 
papuziej główki, zawieszoną na ramieniu. Czuły ją raczej, niż widziały, bo nie 
śmiały 
podnieść oczu. W tej gęstej ciemności nie mogły być nawet pewne cudownego 
blasku, jaki 
przedtem widziały. I czy go istotnie widziały? A może tylko o nim śniły?
Po prawej stronie poruszył się jakiś krzak. Mruczał coś i mamrotał do siebie. 
Czy chce 
się na nich rzucić? Przytuliły się do perkalowej sukienki.
- Musi gdzieś tu być - mówił krzak. - Zdjąłem ją, pamiętam, żeby znaleźć list.
Dzieci przemogły się, podniosły głowy i niespokojnie zaczęły się wpatrywać w 
ciemność. Tak, są teraz w Ogrodzie Różanym. A krzak, posuwając się naprzód i 
jakby 
zbierając do skoku, w magiczny sposób przemienił się nagle w człowieka. Odziany 
w 
uroczysty strój, w cylindrze, czarnym żakiecie i spodniach w paski, mężczyzna ów 
czołgał się 
na czworakach, najwidoczniej czegoś szukając.
- Zgubiłem sportową czapeczkę - zakomunikował im. - Tuż koło fontanny albo pod 
krzakami róż. Czy nikt z was jej nie widział?
- Jest w Ogrodzie Zielarskim - powiedziała Mary Poppins.
Pan Premier przysiadł na piętach.
- W Ogrodzie Zielarskim? Ależ to jest na drugim końcu parku. Jak ona się tam 
dostała? Sportowe czapeczki nie potrafią fruwać. Chociaż kto wie... - Rozejrzał 
się 
niespokojnie. - W taką noc może i potrafią. Wiecie, moi drodzy, w Noc 
Świętojańską dzieją 
się niezwykłe rzeczy.
Dźwignął się z wolna na nogi.
- No tak, mam akurat dość czasu - tu spojrzał na zegarek - żeby pójść po nią i 
zdążyć 
do pałacu. - Uchylił kapelusza przed Mary Poppins, ruszył potykając się w 
ciemności i wpadł 
na kępę krzaków posuwających się chyłkiem w jego kierunku.
- Nie, doprawdy! - wykrzyknął premier, uskakując pośpiesznie na bok. - Nie 
powinniście się tak skradać nie wiadomo dokąd, jakbyście tropili tygrysa czy coś 
w tym 
rodzaju. Przestraszyłem się.
- Pssst! - zasyczał krzak. - Gdzie jest dozorca parku?
- Drogi panie, skąd mam to wiedzieć? Nie noszę dozorców parku w kieszeni. Nic 
dziś 
nie jest na właściwym miejscu. On może być gdziekolwiek. A po co jest panu 
potrzebny?
Kępa krzaków przybliżyła się nieco i stała się burmistrzem i dwoma radnymi. Ich 
długie szaty były podkasane i umocowane na biodrach, a gołe nogi bielały w 
ciemności.
- Otóż to. Jest mi niepotrzebny. Chcemy się bezpiecznie wydostać z parku, żeby 
nie 
zauważył tego, co tu mamy. - Burmistrz odrzucił połę płaszcza i wyciągnął duży 
słoik po 
dżemie.
- Cierniki! Jak was złapie, dostaniecie za swoje! Burmistrz, który łamie własne 
przepisy! Proszę spytać tę panią. - Premier ruchem głowy wskazał Mary Poppins. -
Powiedziała mi, gdzie szukać mojej czapeczki. Muszę już iść po nią. Dobranoc!
Burmistrz odwrócił się.
- Ach, to pani, panno Poppins. Świetnie się składa!
Rozejrzał się czujnie i na palcach przeszedł przez trawnik.
- Ciekaw jestem - wyszeptał jej prosto do ucha - czy przypadkiem nie spotkała 
pani...
- Dozorcy parku? - zapytała Mary Poppins.
- Psst! Nie tak głośno. Mógłby panią usłyszeć.
- Nie usłyszy. - Zaszczyciła go spojrzeniem sfinksa. - Jest daleko stąd, na 
drugim 
końcu parku.
To prawda, że nazwał ją „krzakiem agrestu”, ale mimo to nie zamierzała wyjawić, 
że 
dozorca parku postanowił, choćby tylko na tę noc, zlekceważyć przepisy.
- Doskonale! - Pan burmistrz skinieniem przywołał do siebie radnych. - Możemy 
wymknąć się ulicą Czereśniową i przy okazji... - tu mrugnął do nich 
porozumiewawczo - 
zerwać kilka czereśni!
- Chyba że się okaże, że wszystkie zostały zerwane - zawiadomiła ich Mary 
Poppins.
- Jak to wszystkie? - Trzej panowie byli zgorszeni. - Co za wandalizm. Musimy 
pomówić o tym z królem. Do czego to dochodzi? - Słychać było ich pełne oburzenia 
szepty, 
gdy umykali ze słoikiem po dżemie.
Wózek dziecinny skrzypiał. Wysokie, widmowe sylwetki wyrastały nagle przed nimi 
i 
gdy podchodzili bliżej, zmieniały się w huśtawki. Gruby czarny cień minął ich 
kichając, a po 
chwili okazał się Helenką owiniętą w płaszcz policjanta, który odprowadzał ją do 
domu. Inny 
cień wyszedł spośród drzew i po chwili okazał się solidną bryłą złożoną z panny 
Skowronek i 
profesora, a także dwóch piesków, które się do nich tuliły, jak gdyby pragnąc, 
żeby ich nikt 
nie widział.
- Dobranoc! - zaćwierkała panna Skowronek, spostrzegłszy małą gromadkę. - I jaka 
to 
dobra noc! - wskazała dłonią na niebo. - Panie profesorze, czy widział pan kiedy 
takie 
wspaniałe ognie?
Profesor zadarł głowę.
- Ach, Boże, zdaje się, że ktoś puszcza fajerwerki. Czy dziś Piąty Listopada?* 
[Piąty 
Listopada - piątego listopada 1605 roku wykryty został spisek sprzysiężenia 
katolickiego 
przeciwko królowi Jakubowi I. Rocznicę tego wydarzenia obchodzi się w Anglii 
paląc kukły 
spiskowców i puszczając fajerwerki.]
- Dobranoc! - wykrzyknęli cienkimi głosikami Michaś i Janeczka i po raz pierwszy 
spojrzeli w górę. Dotąd poświęcali tyle uwagi otaczającym ich cieniom i zmianom, 
jakich noc 
dokonuje na ziemi, że zupełnie zapomnieli o niebie. Lecz łuna nad ich głowami, 
blask 
gwiazd, tak jasnych i bliskich - zabawa trwała tam pewnie w najlepsze! - to 
wszystko też było 
dziełem nocy... To prawda, noc stworzyła owe przerażające kształty, ale potem, 
jakby chcąc 
wszystko naprawić, zmieniła je w dobrze znane postacie. I co, jeśli nie noc, 
przybliżało ich, z 
każdym obrotem kół wózka, z każdym wysunięciem nogi - lewej lub prawej - do 
miejsca, z 
którego wyruszyli? Przed nimi, tuż za linią czereśni, zaczęły się pojawiać 
światła - nie tak 
rozjarzone jak w górze, ale mimo wszystko dość jasne. Zdawało się, że każdy dom 
na ulicy 
Czereśniowej, tak ciasno wtłoczony między inne, przejął światło od swego 
sąsiada. 
Konstelacje znajdowały się zarówno w górze, jak w dole, ziemia i niebo były 
najbliższymi 
sąsiadami.
- Dość tych snów na jawie, panie profesorze. Musimy zjeść kolację. Psy także. - 
Panna 
Skowronek energicznie schwyciła ramię swego przyjaciela, który w najwyższym 
skupieniu 
wpatrywał się w ciemność.
- Droga panno Czyżyk, ja wcale nie śnię na jawie. Patrzę na gwiazdę, która 
spadła. 
Widzi pani? Tam, na kapeluszu tej pani. - Ściągnął z głowy gazetę i ukłonił się 
Mary Poppins.
Panna Skowronek podniosła do oczu swoje lorgnon*. [Lorgnon - rodzaj binokli 
osadzonych na długiej rączce.]
- Nonsens, profesorze. Spadające gwiazdy po prostu spalają się w powietrzu. 
Nigdy 
nie docierają do ziemi. To zwykłe piórko gołębia, pokryte jakąś świecącą farbą 
albo czymś w 
tym rodzaju. Magicy używają takich rzeczy do swoich sztuczek.
I pociągnęła go za sobą przez bramę.
- Czy to pan, profesorze? - zawołał pan Banks galopując ulicą Czereśniową. Tuż 
za 
nim biegła jego małżonka.
Profesor miał bardzo niepewną minę.
- To chyba ja. Tak powiadają ludzie. Sam nigdy nie jestem pewien.
- Mam wspaniałą wiadomość. Odkryłem nową gwiazdę!
- Czy chodzi o gwiazdę na tym kapeluszu? Już ją widziałem.
- Nie, nie, kochany panie. Na pasie. Dotąd były tam trzy, jakby trójka złotych 
monet w 
jednym szeregu. Ale dziś wieczorem wyraźnie zobaczyłem czwartą.
- Panna Kuropatwa mówi, że to tylko świecąca farba.
- Farba? Nonsens! Człowieku, skądby się wzięła farba na niebie? Jest tam, 
wielkości 
naturalnej... i całkiem masywna. Sprawdziłem, admirał Bum również. Obejrzeliśmy 
ją przez 
jego teleskop. A któż to jest, ta panna Kuropatwa?
- Skowronek - powiedziała panna Lucynda Skowronek. - Niechże pan to wreszcie 
zapamięta, profesorze!
- Nie, nie, to nie żaden skowronek, żaden ptak. Pan Banks mówi, że to gwiazda. 
Widział ją przez teleskop, a teleskopy nie kłamią.
- Jasne, że nie kłamią. Ujawniają fakty. Wobec tego pędzimy do planetarium. Tę 
nowinę trzeba rozgłosić.
- Ależ, Jerzy, co z dziećmi? - wtrąciła pani Banks.
- Nie martw się. Nic im się nie stanie, możesz mi wierzyć. Włóż kapelusz, a ja 
zmienię krawat. - Pan Banks aż dyszał z przejęcia. - Może nazwą ją moim 
nazwiskiem? 
Wyobraź sobie! Nareszcie sława! Ciało niebieskie nazwane Banks!
I uszczęśliwiony astronom popędził w stronę domu, ciągnąc panią Banks za rękę.
- Dlaczego Banks? Zawsze uważałem, że on się nazywa Cooper. I mógłbym przysiąc, 
że to kapelusz, a nie pasek. Ale moja pamięć nie jest już taka, jaka była... 
jeżeli w rzeczy 
samej była kiedykolwiek taka, jaka była.
Zbity z tropu i zakłopotany, ale wciąż nie tracący nadziei, profesor rozglądał 
się w 
poszukiwaniu gwiazdy, która spadła.
Jednakże panna Skowronek miała już dość tych nonsensów. Ujęła swego przyjaciela 
mocno za ramię i szybkim krokiem poprowadziła go na kolację.
Ale profesor niepotrzebnie się martwił. Jego pamięć była taka, jak kiedyś. 
Gwiazda, 
która spadła, właśnie teraz zmierzała w kierunku bramy przy ulicy Czereśniowej. 
Pióro 
jaśniało wśród stokrotek, jego blask odbijał się w dwóch parach czereśni 
wiszących pod 
rondem kapelusza.
Michaś i Janeczka spojrzeli na nie, a potem przenieśli wzrok z piórka na niebo. 
Na pół 
oślepieni przez jaskrawy blask, szukali i w końcu znaleźli to, czego szukali, O, 
tam! 
Niepotrzebny im był teleskop.
Wśród ornamentyki niebieskiej pas Oriona jaśniał na swoim niewidocznym 
właścicielu - trzy duże gwiazdy ukosem obok siebie, a przy nich małe, skromne, 
ale jarzące 
się jak robaczek świętojański, czwarte świecidełko!
Nie było ani pióra, ani dodatkowej gwiazdy, kiedy wyruszali z domu. Tak, ich 
przygoda jest najzupełniej prawdziwa. Wreszcie mogli w to uwierzyć. A gdy 
napotkali wzrok 
Mary Poppins, wiedzieli, że ona wie to, co wiedzą oni. Wszystko dziś było 
naprawdę 
możliwe - światło z nieba na kapeluszu ziemskim, światło z ziemi na pasie 
niebieskim.
Krocząc u jej boku wyciągali szyje i wpatrywali się w pożogę na niebie. Jak też 
przebiega zabawa, zastanawiali się. Czy ktoś tam paraduje dumnie w swym świeżo 
zdobytym 
blasku? A ktoś inny pyszni się może eleganckimi rękawiczkami? I czy są tacy, 
którzy 
pokazują znaleziony skarb? A wreszcie, czy jest tam w górze ktoś, kto z 
charakterystycznym 
podrzutem głowy przypomni im, że nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu 
podoba? Nie! 
Jest tylko jedna taka istota i ona właśnie idzie teraz między nimi.
Gdzieś za nimi Słowik pana Gałązki raz jeszcze zaintonował swoją pieśń. Przed 
nimi 
widniała brama. A gdy wózek skrzypiąc zbliżył się do niej, dojrzeli za 
czereśniami rząd 
oświetlonych okien. Z drzwi wejściowych Numeru Siedemnastego, które ich 
zdenerwowani 
rodzice zapomnieli zamknąć, padała na ogrodową ścieżkę, jakby im na powitanie, 
długa 
smuga światła.
- Mary - powiedziała Janeczka, kiedy znaleźli się na tym ostatnim odcinku swojej 
wędrówki - co zrobisz ze swoimi kolczykami?
- Zjem je - odpowiedziała bez namysłu Mary Poppins. - Razem z filiżanką mocnej 
herbaty i grzanką z masłem. Ostatecznie do czego są przeznaczone czereśnie?
- A co z moją torbą ze sznurka? - Michaś uwiesił się jej rękawa.
- Bądź tak uprzejmy i nie huśtaj się na moim ramieniu. Nie jestem furtką, 
Michasiu!
- Ale gdzie ona jest? Powiedz mi! - prosił. Czy może właśnie w tej chwili, 
zastanawiał 
się Michaś, Pegaz chrupie z niej Koński Szczaw?
W swój charakterystyczny sposób Mary Poppins wzruszyła ramionami.
- E tam, torby ze sznurka! Możesz kupić dwie za pensa. Gubi się jedną i zaraz ma 
się 
drugą.
- A może ona wcale się nie zgubiła? - Zerknął na nią z ukosa. - I tak samo ty 
się nie 
zgubisz, Mary, kiedy stąd uciekniesz.
Wyprostowała się, wyraźnie urażona.
- Michale Banks, będę ci wdzięczna za przestrzeganie dobrych manier. Nie mam 
zwyczaju uciekania skądkolwiek.
- O, tak, Mary, masz taki zwyczaj - oznajmiła Janeczka. - Dziś jesteś, jutro cię 
nie ma, 
bez słowa, nikogo nie uprzedzając.
- Ale i tak jest gdzieś - powiedział Michaś. - Tak samo jak moja torba ze 
sznurka. 
Tylko gdzie? Gdzie, Mary? - Przecież każde miejsce jakoś się nazywa. - Skąd mamy 
wiedzieć, gdzie cię szukać?
Wstrzymali oddech, czekając na odpowiedź. Patrzyła na nich przez dłuższą chwilę 
i 
odpowiedź migotała w jej niebieskich oczach. Widzieli, jak tańczy na języku, 
pragnąc 
wydostać się na zewnątrz. I nagle zniknęła bez śladu. Jakakolwiek była to 
tajemnica, Mary 
Poppins nie zamierzała jej wyjawić.
- Ach! - powiedziała i uśmiechnęła się.
- Ach! Ach! Ach! Ach! - powtórzył ze swej gałęzi Słowik. I w górze, ze 
wszystkich 
stron nieba, rozległo się echem to samo „Ach!” Cały świat rozbrzmiewał tą 
zagadką. Ale nikt 
i nic nie zdołało udzielić odpowiedzi.
Mogli się byli domyślić! Ona im nigdy nie powie. Jeśli nie wyjaśniła tego dotąd, 
czemu miałaby to zrobić teraz?
Zamiast odpowiedzi spojrzała na nich wyniośle.
- Wiem, gdzie będziecie za minutę. Raz-dwa do łóżka, już was nie ma!
Roześmieli się. Te znane słowa dawały poczucie bezpieczeństwa i ciepła. I nawet 
jeśli 
nie odpowiedziała im na ich pytanie, to przecież była w tym jakaś odpowiedź. 
Ziemia i niebo, 
jak sąsiedzi gawędzący przy płocie, wymieniły to samo słowo. Nic nie jest 
daleko. Wszystko 
jest blisko.
A łóżko, uświadomili sobie teraz, było właśnie tym miejscem, w którym chcieli 
być - 
najbezpieczniejszym miejscem na świecie.
Nagle Michaś dokonał odkrycia.
- No tak, przecież łóżko jest gdzieś! - wykrzyknął zdumiony własną mądrością. 
Zwykłe, najzwyklejsze łóżko jest Gdzieś. Nigdy jakoś o tym nie pomyślał! Każda 
rzecz musi 
gdzieś być.
- I ty gdzieś będziesz, Mary, z twoją dywanikową torbą i parasolką o rączce w 
kształcie papuziej główki, z twoim pogardliwym prychaniem i ważną miną!
Rzucił jej szelmowskie spojrzenie, jakby prowokując ją, by zaprzeczyła.
- Taka dobrze wychowana, taka godna szacunku - dodała Janeczka, żeby ją 
podrażnić.
- Bezczelni!
Zamierzyła się na nich torebką, ale chybiła.
Bo już popędzili do miejsca, które na nich czekało.
Gdziekolwiek będzie, nie stracą jej. To była wystarczająca odpowiedź.
I zostawiwszy park za sobą, przecięli ze śmiechem ulicę Czereśniową, przez 
furtkę 
wbiegli na ścieżkę i wpadli do oświetlonego domu...