      
     


     Dla Karen z wyrazami – miłości
     


     
   CHRISTOPHER    SHERLOCK
   
   
  PORANEK HIENY
  
  
    Przełożył
    Lesław Ludwig
     
     
     
     
     
     GDAŃSK 1991
     


     
Tytuł oryginału 
HYENA DAWN

Projekt okładki i strony tytułowej 
Paweł Adamów

Fotografia na okładce 
Zdzisław Błażejczyk

Redaktor
Joanna Konopacka

Redaktor techniczny 
Elżbieta Smolarz

Korekta
Aniela Wilkanowicz-Głuszko
Barbara Bukowska-Przychodzeń


Wydanie pierwsze.
Copyright © Christopher Sherlock 1990

© Copyright for the Polish edition and translation by Oficyna Wydawnicza 
„Graf”, Gdańsk 1991
ISBN 83-85130-56-X
     
    RAYNE
    
     MOZAMBIK, 1978 r.
     
     Zostawił za sobą polanę i zanurzył się w buszu. Miał czarną twarz i bujną 
kręconą brodę. Czuć go było potem czterech tygodni spędzonych w dżungli. 
Przez szyję miał przewieszony pistolet maszynowy AK-47, a do pasa 
przytroczone magazynki z nabojami. Górną połowę jego ciała okrywała 
postrzępiona kurtka francuskich spadochroniarzy, a dolną - brudne dżinsy. Na 
nogach miał oblepione błotem i pokryte kurzem buty z cienkiej czarnej skóry.
     Nagle wśród słodkich zapachów buszu poczuł inny - zapach ludzkiego 
potu. Jego ręka błyskawicznie sięgnęła kolby pistoletu, by sprawdzić, czy jest 
odbezpieczony. Oczy powędrowały w stronę drzew i roślinności poza nimi. Z 
palcem na spuście ruszył po cichu w kierunku większej gęstwiny.
     Kapitan Rayne Gallagher działał w ten sposób od dwóch miesięcy. Jego 
przełożeni zrozumieli, że jest lepszy w pojedynkę, gotów na większe ryzyko, 
zdolny do szybszego przemieszczania się. Tyle że samotność stanowiła 
dodatkowe zagrożenie. W tej chwili czuł się niezwykle samotny.
     Rozległ się wysoki przenikliwy gwizd. Rayne rzucił się na ziemię i 
przeturlał w bok, aż oparł się o drzewo. Ten gwizd zmroził mu krew w żyłach. 
Był sygnałem wywoławczym, który skądś znał. Przez chwilę kusiło go, by 
odpowiedzieć po angielsku. Nie wiedział jednak, czy odzew byłby odpowiednią 
reakcją. Jedno niewłaściwe słowo, jeden dźwięk, a mógł być martwy. Każda 
chwila zwłoki również oznaczała zbliżanie się śmierci. 
     Cisza była groźna. Musiał jakoś zareagować. Krzyknął coś w języku, 
który nie był jego własnym, i wzdrygnął się słysząc metaliczny szczęk 
odbezpieczanej broni.
     Do licha - kto to mógł być? Z czoła spływał mu pot. Wszystkie jego 
zmysły były pobudzone do granic wytrzymałości, w stanie najwyższego 
pogotowia. Musiał spróbować wykorzystać swą przewagę.
     Wtedy ich spostrzegł - trzy sylwetki ledwie widoczne na tle odległych 
drzew. Uniósł się nieco, przeszukując wzrokiem busz wokół siebie: w połowie 
odległości od drzew dostrzegł błysk stali, którego szukał. Było ich czterech.
     Ostatni dostrzeżony przez niego mężczyzna zapytał go w afrykańskim 
narzeczu, którego użył przed chwilą Rayne, skąd przybywa. Wydało mu się, że 
rozpoznaje ten głos. Zdjął na chwilę palec ze spustu i wytężył wzrok, by 
wypatrzyć tego faceta. Gdzie on się zaszył? Nie mogło go dzielić od Rayne’a 
więcej niż pięć metrów. Musiał go zobaczyć.
     Coś nakazało mu się odezwać. Skłamał, że przekroczył granicę i zabił 
afrykańskiego wodza w służbie wojsk rządowych.
     Z oddali rozległ się chichot. Odprężył się nieco. Dodał jeszcze, że 
podłożył miny, które zabiły farmera i jego żonę wracających do domu. 
Odpowiedział mu śmiech, po którym nastała pełna napięcia cisza. Potem padło 
pytanie o nazwę farmy.
     Rayne podał ją i w napięciu czekał na odpowiedź. Tym razem w głosie 
mężczyzny pojawił się nieprzyjazny ton. Stwierdził, że na tej farmie od dwóch 
lat nikt nie mieszka.
     Błąd. Wiedział, że musi podjąć ryzyko - nie miał innego wyjścia. 
Oblizując wyschnięte wargi zapytał: - Czy my się nie znamy?
     Słowa te długo rozbrzmiewały w powietrzu i wyczuł po drugiej stronie 
chwilę wahania. Czy to ta chwila, w której zginiesz, kapitanie Gallagher?
     Ruch lufy karabinu zasygnalizował mu intencje tamtego. Rayne ruszył na 
czworakach naprzód, a później w bok i usłyszał odgłos strzału, gdy pierwszy 
pocisk rozszarpał fałdy jego kurtki. Przeturlał się w bok, przenosząc automat 
łagodnym łukiem nad głową i mierząc w miejsce, w którym tkwił napastnik. 
Nacisnął spust, oddając serię ogniem ciągłym.
     Z buszu wytoczył się z krzykiem trafiony człowiek, z jego głowy i 
brzucha płynęła krew. Trawy wokół Rayne’a siekły pociski, ale zdołał 
pociągnąć kolejną serią po tamtym, aż jego głowa rozprysła się i bez szmeru 
osunął się na ziemię.
     Ukazał się drugi z atakujących. Rayne wpakował mu dwie kule w prawą 
łopatkę i jego cel wykonał przedziwny piruet na lewej nodze, po czym upadł na 
twarz. Pojawił się trzeci człowiek, uchylił się przed serią Rayne’a, wycelował i 
trafił go w nogę w chwili, gdy jemu skończyła się amunicja.
     Krzyknął z bólu od postrzału w udo próbując nerwowo wpakować do 
automatu następny magazynek. Spostrzegł, że tamten podnosi się, zdając sobie 
najwidoczniej sprawę, że jemu skończyły się naboje. Sięgnął lewą ręką do 
ukrytego na plecach pistoletu, przeturlał się w bok i strzelił napastnikowi prosto 
w usta. W jednej chwili wyciągnął z kieszeni granat i rzucił go w kierunku, z 
którego wciąż padały strzały. Rozległ się stłumiony wybuch i głośny krzyk. 
Mechanicznie wyciągnął drugi granat i rzucił go w ślad za pierwszym. Modlił 
się, by nie zemdleć z bólu promieniującego z rany w nodze.
     Mężczyzna trafiony w łopatkę podniósł się. Rayne strzelił jeszcze raz, 
tym razem w jego gardło. Pocisk kalibru 0.45 roztrzaskał mu kręgi szyjne i 
mężczyzna upadł, chwytając się za obrzydliwą ranę na szyi.
     Zapanowała cisza.
     Z oczu Rayne’a płynęły łzy. Trząsł się ze strachu, a po chwili nie mógł 
powstrzymać wymiotów. W powietrzu unosił się fetor śmierci.
     Wiedział, że musi się ukryć, zaszyć w buszu. Gdyby teraz przyszli po 
niego, byłby już martwy.
     
     Kiedy nadeszła noc, stracił czucie w prawej nodze. Wargi miał popękane 
z pragnienia. Doczołgał się tylko do zwartej grupy krzaków, ale dalej nie śmiał 
się zapuszczać. Zabił czterech, ale mogło być ich więcej. To byli zaprawieni w 
bojach żołnierze; mogli spokojnie czekać, aż zaśnie i wtedy dopiero go zabić. 
Bezpieczeństwo kryło się w ciszy. Załadowany automat leżał obok, nastawiony 
na krótkie serie.
     Było już późno w nocy, gdy usłyszał jakiś szelest. Odgłosy pochodziły 
tylko z jednego kierunku i od razu domyślił się, że nie zabił człowieka, w 
którego rzucił granatem. Leżał bez ruchu, pocąc się obficie. Noc była 
bezksiężycowa.
     Szelest zbliżył się, potem skradający zatrzymał się. Rayne usłyszał 
głęboki oddech, po czym znowu odgłosy stąpania oddalające się od niego w 
kierunku trzech zastrzelonych przez niego ludzi. Odwrócił głowę, ale w 
absolutnej ciemności nie mógł nic dojrzeć. Hałas ucichł i usłyszał własne serce 
bijące jak oszalałe. Powrócił ból w nodze, stając się nie do zniesienia.
     Powoli zaczął tracić przytomność i po chwili przewrócił się na bok, 
całkowicie bezbronny.
     
     Hiena była ostrożna, chociaż nie jadła od kilku dni. Coś jej tu nie 
pasowało i chciała odczekać chwilę w ciemności, zanim ruszy naprzód. Wciąż 
kulała od wnyków z drutu kolczastego, w które wpadła zeszłej zimy. Wtedy też 
była bardzo głodna, ale mniej ostrożna.
     W powietrzu unosiła się woń krwi i z pyska hieny pociekła ślina. 
Wiedziała, że się starzeje; pewnego dnia chora noga całkowicie uniemożliwi jej 
podobne wyprawy łowieckie, zacznie głodować, a wtedy dopadną ją ludzie. 
Dobrze znała odgłosy wystrzałów - był to dźwięk, który zabija. Wszyscy 
mężczyźni nosili teraz karabiny i nie trzymali się wyłącznie utartych szlaków. 
Musiała zdobyć się na większą przebiegłość, by ich unikać, więc odłączyła się 
od stada, woląc poszukiwać padliny w pojedynkę. Już raz próbowała ludzkiego 
mięsa. Teraz ponownie miała nasycić się tym słodkim przysmakiem.
     Ciało zabitego znajdowało się pod jej przedmą łapą, czekało bez ruchu i 
hiena wiedziała, że dłużej nie zdoła się powstrzymać. Opuściła łeb i wbiła kły w 
miękkie mięso. Przez kilka minut żarła łapczywie. Po chwili jednak odezwała 
się w niej znowu potrzeba ostrożności, toteż zaciągnęła mięso z polany w 
gęstwinę.
     Jadła, aż spuchł jej brzuch, po czym umknęła znikając w ciemności. 
Powróci tu następnego wieczoru w nadziei znalezienia więcej ludzkiego mięsa. 
Na dziś miała dosyć. To miejsce wywoływało w niej niepokój.
     
     Rayne obudził się tuż przed świtem.
     Jasność nadciągała powoli, stopniowo obrysowując poświatą sylwetki 
drzew. Pięknie to wygląda, pomyślał wciąż na pół przytomny. Żył jednak i tylko 
to się liczyło; nikt go teraz nie zabije - miał zamiar wstać i jak najszybciej 
wydostać się z tej diabelskiej dziury.
     Przewrócił się na brzuch i opierając się na rękach powoli się podniósł. 
Noga dokuczała mu bardzo, ale z ulgą stwierdził, że może się na niej opierać. 
Pamiętał, jak go uczono: ból może być czynnikiem korzystnym - wyostrza 
zmysły, nie pozwala zasnąć.
     Sprawdził, czy ma za pasem pistolet i mocno chwycił w obie ręce automat 
Kałasznikowa - najlepszy pistolet maszynowy na świecie. Szybko wycofał się 
przechodząc skrajem polany i zmierzając w kierunku ogromnych głazów ponad 
nią. Ból w nodze zagłuszał wszystkie inne doznania. Nikt jednak do niego nie 
strzelał. Nic się nie poruszało. Wkrótce wspiął się na głazy i mógł przyjrzeć się 
okolicy, gdyż robiło się coraz widniej. Wyciągnął z kieszeni granat i wyrwał 
zawleczkę. Jego wybuch da mu niezbędną osłonę, gdyby ktoś próbował teraz 
dobrać mu się do skóry.
     Na polanę padało już więcej światła i spostrzegł, że jedno ciało zniknęło. 
Widząc ślady, jakie pozostawiło na piasku, poczuł strach chwytający go za 
gardło. Należało do tego, którego trafił w twarz. Niemożliwe, by ten człowiek 
przeżył. Wyglądało na to, że zwłoki ktoś przeciągnął... Ktoś musiał zakraść się 
tu w nocy. Tylko dlaczego przeciągnął jedno ciało, pozostawiając resztę na 
miejscu?
     Wtedy zobaczył je poniżej, w buszu. Twarzy już nie było, podobnie jak 
sporej części żołądka i wnętrzności. Okropny odór dotarł do jego nozdrzy i 
zwymiotował gwałtownie, o mały włos nie upuszczając granatu. Hiena, cholerna 
hiena, to ją właśnie słyszał w nocy. Wsunął z powrotem zawleczkę granatu i 
schował go do kieszeni. Leżąc na płask rozglądał się szukając jakichś oznak 
ruchu. Nic nie dostrzegł. Był sam.
     Opuścił się ze skały i szybko ruszył w kierunku miejsca, gdzie rzucił 
wczoraj granat. Chłodnym, klinicznym spojrzeniem obrzucił ofiary. Niezły rzut 
- granat uderzył mężczyznę w pierś, eksplodując przy zetknięciu z ciałem, które 
było teraz nie do rozpoznania. Jeszcze raz obszedł w koło polanę, po czym 
zatrzymał się na środku. To tu miała miejsce wczorajsza strzelanina. Pozostałe 
ciała leżały z boku, wszystkie twarzą do ziemi. Jedno miało krwawe plamy 
pośrodku pleców, w miejscu, gdzie seria jego automatu przeszyła żołądek. Inne 
miało strzaskane ramię i zniekształconą głowę od ostatniego strzału, jaki w nią 
wpakował.
     Uważnie przyglądał się trupom zastanawiając się, czy poprawnie 
zareagował. Boże, wiele ryzykował, mierząc w głowę tego ostatniego. Gdyby 
spudłował, byłby to jego koniec. Zawsze uczyli go celować w tors, ale kiedy 
znajdował się pod ostrzałem, instynkt podpowiadał mu co innego.
     Znalazł manierkę z wodą w plecaku jednego z żołnierzy i ugasił nękające 
go pragnienie. Było tam też trochę jedzenia, na które rzucił się łapczywie. Też 
znalazł sobie miejsce na śniadanie! Polana w Mozambiku i czterech martwych 
terrorystów spod znaku ZANU  w charakterze kompanów! Opanował go nie 
kontrolowany śmiech, wstrząsający nim, aż myślał, że mu brzuch pęknie - 
chorobliwy, dziki śmiech wśród głuchej ciszy.
     Wziął się w garść. Musi przeszukać wszystkie ciała, znaleźć dokumenty 
tożsamości i sprawdzić, czy nie ma przy nich innych ważnych papierów. 
Następnie musi szybko opuścić ten teren. Tego go nauczono.
     Zwłoki mężczyzny trafionego strzałem w głowę były bardzo ciężkie i z 
trudem udało mu się je obrócić. Twarz była nie do rozpoznania, ponieważ kula 
rozwaliła doszczętnie czaszkę, ale zauważył, że pod warstwą ziemi, którą była 
pokryta dla kamuflażu, zabity miał białą skórę. Może ten facet był sowieckim 
agentem działającym na terenie Mozambiku - dość niezwykły przypadek, ale nie 
wykluczony. Niestety, nie udało mu się znaleźć żadnego dokumentu tożsamości.
     Przewrócił na plecy drugiego trupa. Twarz wydała mu się dziwnie 
znajoma. Otworzył zmarłemu oczy.
     Znał tego człowieka. To nie był wróg, lecz bliski przyjaciel.
     
     W surowym, cichym krajobrazie pięknego poranka rozległ się płacz. 
Narastał i przycichał, aż prawie nie było go słychać.
     Nie był to kobiecy szloch, lecz zawodzenie mężczyzny pochylonego nad 
ciałem towarzysza broni. Podniósł się wreszcie i podszedł do następnych zwłok. 
Na chwilę ciszę przerwał okrzyk przerażenia. Wstał i przebiegł wzdłuż 
pochyłości. Podniósł następne ciało leżące wśród skał. Odwrócił zakrwawioną 
twarz ku swojej i zawył:
     - Nie! Nie! Nie!
     Upadł z płaczem na ziemię, a jego łzy wsiąkały w wyschniętą glebę.
     
     Kopał gołymi rękami, jak zwierzę. Dnia przybywało, aż w końcu udało 
mu się pochować cztery trupy i zatknąć nad każdym kopcem prosty krzyż z 
dwóch patyków przewiązanych sznurkiem.
     Dokonawszy tego dzieła wspiął się na stos kamieni i podciągnął się na 
skałę, z której roztaczał się widok na całą okolicę. Usiadł na niej, obserwując 
zachodzące słońce - siedział tam wciąż nieruchomo, aż otoczyła go ciemność. 
Pojawił się księżyc jak rogalik i jego blask można było uznać za obietnicę 
nadziei.
     W ciągu jednego dnia szał radości z wojennych wyczynów ustąpił miejsca 
poczuciu absolutnej daremności wojny. Afryka, kontynent, który tak bardzo 
ukochał, przemówiła do niego językiem największej bezwzględności. Gdy kopał 
groby, myślał o skierowaniu pistoletu w swoją stronę. Nie chciał jednak 
zdecydować się na takie łatwe rozwiązanie. Było to przeciwne jego naturze.
     Słaby podmuch wiatru potargał fałdy jego wojskowej kurtki. Odniósł 
wrażenie, że oczyścił też powietrze wokół niego, napełnił jego płuca i dodał mu 
energii, by w końcu zniknąć w sposób równie tajemniczy, jak się pojawił, a 
szelest jego podmuchów zastąpiły dobrze znane odgłosy afrykańskiej dżungli.
     Po chwili usłyszał dźwięk, który tak go zaniepokoił zeszłej nocy. Był w 
stanie rozpoznać teraz ten charakterystyczny rytm oddechu, wyobrażał sobie 
obrzydliwy pysk; rozumiał te dziwne odgłosy stąpania i zapadające po nich 
chwile wyczekiwania w ciszy. Z ponurą determinacją siedział na wierzchołku 
skały oczekując momentu zemsty.
     
     Nie musiał czekać długo. Po ciemności poprzedniej nocy blask księżyca 
ośmielił hienę - nadeszła wcześniej, przebiegając przez polanę i zatrzymując się 
przy niedawno usypanym kopcu. Nie rozglądając się na boki wykopała ciało, a 
odór gnijącego mięsa zwiększył tylko jej apetyt.
     Zatrzymała się na chwilę i wzniosła oczy do księżyca, jakby chciała 
odmówić cichą modlitwę przed czekającą ją ucztą. Ma przed sobą kilka tygodni 
dobrego życia. Nie trzeba będzie wyruszać na długie wędrówki ani zbytnio 
ryzykować; nabierze sił, może jej poharatana noga całkowicie się zagoi. Nie 
mogąc się doczekać smaku tego mięsa ciemnoczerwonym jęzorem oblizała 
pysk.
     Wtedy usłyszała dźwięk zwiastujący śmierć i odwróciła się, żeby 
uskoczyć. Chwilę potem zobaczyła błysk na szczycie skały nad polaną.
     Zawyła, gdy pocisk rozerwał miękką skórę na jej piersi i wbił się głęboko 
w ciało. Upadła na bok próbując wznieść pysk ponad piasek. Jej walka o 
przetrwanie dobiegła końca...
     Rayne czuł, jak huk wystrzału rozbrzmiewa mu w czaszce. Znowu zabił - 
tym razem chcąc zapobiec okrutnej profanacji ciała jego najlepszego 
przyjaciela.
     Znał wszystkich z tej czwórki. Jak on należeli do oddziałów zwiadu im. 
Selousa, specjalnych jednostek armii rodezyjskiej. Brawurowe, niebezpieczne 
akcje stanowiły dla nich chleb powszedni. W wieku dwudziestu pięciu lat, 
pomimo faktu, że był ochotnikiem z RPA, a nie Rodezyjczykiem, Rayne 
otrzymał stopień kapitana. Tym czterem wydawał rozkazy, walczył i śmiał się 
wraz z nimi. Ci ludzie oddaliby życie dla ratowania go.
     Rzecz jasna, wszyscy oni znali ryzyko nieodłącznie towarzyszące służbie 
w oddziałach zwiadu. Ich członkowie udawali żołnierzy nieprzyjaciela - czernili 
sobie twarze i ręce, zapuszczali brody, stawali się partyzantami ZANU. 
Wyruszali w dżunglę, gdzie spotykali ludzi z ZANU, którzy przyjmowali ich w 
swoje szeregi. A potem trzeba było ich zabijać.
     Oczywiście, jeśli odkryli w nich „przebierańców”, czekała ich śmierć. 
Wyglądało jednak na to, że nikt w dowództwie naczelnym nie pomyślał, co 
może się stać, gdy oddziały zwiadu napatoczą się na siebie nawzajem - kiedy ich 
kamuflaż okaże się na tyle dobry, że każdy z nich uzna drugi za nieprzyjacielski. 
Wybuchała wówczas strzelanina i ginęli właśni ludzie. Cała sprawa traciła 
wtedy sens.
     Żałował, że nie pomyśleli o jakimś haśle lub innym nie rzucającym się w 
oczy sposobie identyfikacji. Ale jak to było na wszystkich wojnach, w chwili 
kryzysu każdy był pozostawiony samemu sobie. O tym, co powinno się zrobić, 
myślało się dopiero wtedy, gdy nastąpiła tragedia.
     Przynajmniej nie zdawali sobie sprawy, kto ich zastrzelił. Byli w lepszej 
sytuacji od niego. Jemu nie pozostawało nic innego, jak żyć ze świadomością, 
że zabił swoich czterech przyjaciół.
     Rona trafił w usta - tego Rona, który miał piękną, zawsze uśmiechniętą 
żonę i dwójkę dzieci. Wnętrzności Maca przeszył serią pocisków. Mac był tym, 
który zawsze wywoływał ich śmiech, kiedy wszystko szło nie tak, jak trzeba. 
Mike niedawno się zaręczył. A on rozwalił mu ramię, a potem wpakował kulę w 
szyję. Alana rozerwał granat, Alana, którego dwóch braci zginęło poprzednio w 
buszu i który miał starego, zgorzkniałego ojca.
     Jak mógł teraz wrócić do Rodezji? Jak powiedzieć żonie Rona, że zabił 
jej męża i powiadomić jego trzyletniego syna, że tatuś już nigdy nie wróci? 
Cholera, potrafią to zrozumieć. Wiedział, że pogodzą się z tym i to właśnie było 
najgorsze - życie z ich zrozumieniem. W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu 
godzin Rayne dokonał skoku nad otchłanią i wylądował po drugiej stronie jako 
inny człowiek.
     To dziwne, ale przypomniał mu się fragment wiersza, którego nauczył się 
w szkole w Natalu. Wyrecytował go, mając nadzieję uciec od tego szaleństwa, 
odzyskać zdrowy rozsądek.
     Zachłannymi rękami uchwycił się skały;
     Blisko słońca, w krainie bez chwały,
     Stoi, otoczony przez świat błękitu zuchwały.
     Pod nim, pomarszczone morze w ciągłym ruchu;
     Obserwuje je na kamienia okruchu,
     I spada w dół z prędkością piorunu. 
     Zamilkł wsłuchując się w odgłosy napływające z mroku Afryki. W końcu 
udało mu się zasnąć - samotna postać na kawałku skały w piekle, które nazywa 
się Mozambik.
     Obudził się spocony pod palącym słońcem. Automat leżał pod jego prawą 
ręką, tak rozgrzany, że parzył skórę. Zsunął się ze skały i wrócił na polanę 
leżącą w dole. Noga bardzo mu dokuczała.
     Poruszał się szybko, zabierając jeden z plecaków i większość amunicji 
zabitych. Potem zniknął w buszu, klucząc i zacierając za sobą ślady. Był bliski 
opadnięcia z sił; z rany na udzie wciąż sączyła się krew i gdy patrzył na nią był 
bliski omdlenia. Ale obawa, że w tym osłabionym stanie może nadziać się na 
prawdziwy patrol ZANU pchała go naprzód. Musiał wydostać się z Mozambiku 
i to szybko.
     
     Pięć dni później z trudem przepłynął rzekę Gairezi, na północ od Rudy w 
dolinie Honda. Przebył około osiemdziesięciu pięciu kilometrów - przeważnie w 
nocy, unikając jakichkolwiek kontaktów z miejscową ludnością.
     Znajdował się w ciągłym niebezpieczeństwie. Na całym obszarze były 
rozrzucone oddziały ZANU, patrolowały go również jednostki armii 
Mozambiku - FRELIMO. Obie formacje zastrzeliłyby go bez pytania albo, co 
gorsze, zostałby pojmany i poddany bezwzględnemu przesłuchaniu. Kilka razy 
o mały włos nie wpadł na grupy żołnierzy, ale wieloletnie doświadczenie 
nauczyło go, jak wtapiać się w busz na widok nieprzyjaciela.
     Nie pamiętał tych dni zbyt wyraźnie. Wieczorami i nocami posuwał się z 
udręką naprzód, ranki i popołudnia spędzał na „odpoczynku” - leżał nie mogąc 
sobie pozwolić na sen i nasłuchiwał odgłosów obcych patroli. To były najgorsze 
chwile, ponieważ powracał wtedy myślami do zasadzki na swoich czterech 
kumpli.
     Zawsze uważał, że zabijanie to coś, co rezerwował dla nieprzyjaciół. 
Uzasadnienie było proste: jeśli on nie zabije wroga, wówczas wróg zabije jego; 
nigdy nie myślał o ludziach, których zabił. Teraz jednak, wprawdzie 
nieświadomie, zastrzelił przyjaciół, zamordował ich z zimną krwią. Nigdy nie 
pozbędzie się poczucia winy. Czuł głęboką odrazę do samego siebie. Jak zdoła 
wyjaśnić to, co tam zaszło? Czy ktoś mu uwierzy? Pomyślą, że zwariował.
     Wstrząsnęły nim dreszcze, był wciąż mokry po przepłynięciu rzeki. 
Wokół panowała głęboka ciemność, księżyc zasłaniały drzewa i z trudem 
widział, dokąd zmierza. Wytężał słuch, by ze zwykłych odgłosów buszu 
wyłowić najmniejszy wyróżniający się hałas. Wiedział, że powinien zejść ze 
ścieżki, ale po prostu czuł się zbyt zmęczony, powieki mu opadały i 
pozostawały zamknięte o ułamek sekundy za długo... Jedynie siła woli 
sprawiała, że unosił jedną nogę za drugą, posuwając się wąską ścieżką naprzód.
     Usłyszał przed sobą jakiś hałas, ale jego ręce nie zareagowały. Wciąż 
nieporadnie trzymały pistolet maszynowy. Zanim zdał sobie z tego sprawę, stał 
naprzeciw mężczyzny celującego do niego z automatu. Potem coś uderzyło go z 
tyłu i przewrócił się, padając z łoskotem u jego stóp.
     
     Zastawili tę zasadzkę zaraz po zapadnięciu zmroku. Ścieżka ta była 
ulubionym szlakiem używanym przez terrorystów ZANU przychodzących z 
Mozambiku, by dokonać ataku na obszarze operacyjnym „Młockarnia” na 
wschodniej granicy Rodezji.
     
     Od czasu, gdy Ian Smith podpisał jednostronną Deklarację 
Niepodległości, upłynęło trzynaście wojennych lat. Jej wydanie oznaczało 
zerwanie wszelkich więzi Rodezji z Koroną Brytyjską, kończąc w ten sposób 
osiemdziesięcioletni związek, rozpoczęty, gdy słynna „kolumna pionierów” 
Cecila Rhodesa wciągnęła na maszt flagę brytyjską w Salisbury w 1890 roku.
     Powód ogłoszenia Deklaracji był prosty - Rodezja pragnęła 
niepodległości na podstawie konstytucji z 1961 roku, która ochraniała prawa 
białej mniejszości. Budziło to sprzeciw rządu brytyjskiego, tak więc Ian Smith 
zdecydował się na samodzielną drogę.
     W 1966 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych wprowadziła 
częściowe sankcje gospodarcze wobec Rodezji, chcąc zmusić rząd białych do 
poczynienia pewnych kroków w kierunku przekazania władzy czarnej 
większości. Cztery lata później, w odpowiedzi na to posunięcie, biały rząd 
Rodezji ogłosił kraj republiką. Czarni Rodezyjczycy uznali to za szczyt swoich 
politycznych niepowodzeń; wkrótce jednak uzyskali obietnice pomocy. Dwa 
państwa - Chiny i ZSRR - były gotowe dostarczyć im uzbrojenia, pieniędzy i 
zapewnić szkolenie. Dzięki tej pomocy grupy czarnych terrorystów umocniły 
swoją rolę. Na zachodzie znajdowały się mające swe bazy w Zambii i 
Botswanie oddziały organizacji ZAPU , atakujące zachodnią flankę Rodezji na 
obszarach operacyjnych nazwanych „Styczna” i „Drzazga”. Bojownicy ZAPU 
wywodzili się przeważnie z plemienia Matabele. Na wschodzie działały wojska 
ZANU, skupiające przede wszystkim plemię Maszona, znajdując oparcie w 
Mozambiku i atakując wschodnie rejony Rodezji na obszarach operacyjnych 
znanych pod nazwami „Młockarnia” i „Huragan”. Tak więc w praktyce Rodezja 
była otoczona, wyjąwszy mały region na południu, gdzie przebiegała granica z 
RPA. Wyłączając trasy powietrzne, była to jedyna „linia życia” kraju.
     Rayne. wszedł prosto w zasadzkę zorganizowaną na terrorystów ZANU 
przez lekką piechotę rodezyjską, doborowy batalion uważany przez 
międzynarodowych ekspertów wojskowych za jeden z najlepszych oddziałów na 
świecie. W tym wypadku jej celem było ujęcie partyzantów, a nie ich 
likwidacja. Jeśli pojmany terrorysta zacznie gadać, dostarczy ważnych 
informacji o swoich pobratymcach działających w tym rejonie.
     Nie ulegało wątpliwości, że terrorysta ujęty na ścieżce wczesnym rankiem 
jest ciężko ranny. Miał poważną ranę na udzie oraz zadraśnięcie na ramieniu. 
Będzie nad czym „popracować” podczas przesłuchania. Zapewne stracił też 
poczucie orientacji, bo po co przedzierałby się przez granicę Rodezji, zamiast 
wrócić do Mozambiku? Wiedzieli, że jest w kiepskim stanie, ponieważ widział, 
jak nadchodzą, ale nie był w stanie się bronić.
     Rozbroili go i związali mu ręce na plecach. Miał przy sobie pistolet 
browning - pewnie zabrał go jakiemuś żołnierzowi lub farmerowi. Był białym, a 
nie jak z początku sądzili - czarnym. Mówiąc ściśle był białym udającym 
czarnego. Może to Rosjanin albo Kubańczyk. Gdyby okazał się Rosjaninem, 
byłby rzadkim jeńcem; Rosjanie zajmowali zwykle wyłącznie stanowiska 
dowódcze w większych miastach. Terrorysta otworzył oczy i uśmiechnął się do 
nich.
     - Udało mi się.
     
     Ledwie Rayne zdołał wypowiedzieć te słowa, gdy otrzymał potężne 
uderzenie otwartą dłonią w twarz. Wymamrotał swoje nazwisko i przynależność 
wojskową, chociaż z kącika ust płynęła mu krew.
     - Kapitan Rayne Gallagher. Oddziały zwiadu im. Selousa. Skontaktujcie 
się z majorem Martinem Longiem. On mnie zna.
     Przywiązali go do drzewa, na wszelki wypadek pozostawiając przy nim 
dwóch wartowników. Reszta oddziału zniknęła w buszu.
     Nie powiedział już nic więcej. Nie chciał ich zrażać do siebie. Uważali, że 
kłamie, by ratować swą skórę. Oczy miał zamknięte.
     Czas dłużył mu się niesamowicie. Pomyślał, że może poszli jedynie po 
jakieś zapasy. A może chcieli tylko wyprowadzić go z równowagi przed 
zbliżającym się przesłuchaniem. Na myśl o tym potrząsnął głową; wiedział, na 
czym polegały owe przesłuchania - sam nieraz je prowadził.
     Po mniej więcej dwóch godzinach powrócił dowódca. Podszedł do 
Rayne’a, który spojrzał mu prosto w twarz.
     Porucznik Roy Brown z lekkiej piechoty rodezyjskiej dokładnie przyjrzał 
się swemu jeńcowi. Przed chwilą rozmawiał przez radio z majorem Longiem z 
oddziałów zwiadu i musiał teraz sprawdzić, czy podany przez niego rysopis się 
zgadza. Nie podobało mu się spojrzenie wyzierające z przenikliwych 
niebieskich oczu utkwionych w niego: było to spojrzenie mordercy.
     Schwycił jeńca za włosy - widać było, że pod warstwą farby i brudu są 
one koloru blond. Twarz częściowo zakrywała gęsta ciemna broda. Dotknął 
szczęki pojmanego - linia podbródka była ostro zarysowana. Oczy tkwiły 
głęboko pod wydatnymi brwiami. Wszystko w tej twarzy świadczyło o sile. Na 
solidnie osadzonej na potężnych ramionach szyi widać było zwoje twardych jak 
postronki mięśni. Reszta ciała też robiła silne wrażenie. Ponad 180 cm wzrostu - 
ocenił na oko. Rozerwał kurtkę, spod której ukazały się rozedrgane mięśnie 
brzucha. Jedynie podłużna szrama przecinająca pępek szpeciła ten tors. Skórę 
miał ciemną i mocno opaloną. Kiedy Brown rąbnął z całej siły jeńca w brzuch, 
miał uczucie, jakby jego pięść zetknęła się z workiem wilgotnego piasku. 
Uderzony nawet nie zareagował na ten cios, po prostu nadal wpatrywał się w 
niego.
     - Witamy w domu, kapitanie Galla...
     Nie zdołał dokończyć. Sprawna noga jeńca wystrzeliła do przodu trafiając 
go w podbrzusze. Upadł na ziemię z trudem łapiąc oddech.
     - Rozwiążcie mnie, sukinsyny.
     Dwóch żołnierzy szybko odwiązało Rayne’a od drzewa. Ruszył 
zataczając się w stronę powalonego porucznika, po czym stracił przytomność.
     
     Na twarzy poczuł ponownie promyki porannego słońca. Nie wiedział, 
gdzie się znajduje, ale doskonale pamiętał twarze terrorystów - omal go nie 
wykończyli. Spróbował zadać cios lewą ręką, ale nie udało mu się to, ponieważ 
ręce miał mocno przywiązane do boków.
     - O, kurwa!
     - Spokojnie, kapitanie Gallagher. Nic panu nie będzie. Musieliśmy dać 
panu zastrzyk morfiny, by pana nieco uspokoić. Porucznik Brown ma dwa 
złamane żebra, co powinno dać mu nauczkę, by nie rozpychał się zbytnio w 
przyszłości. Za chwilę powinien nadlecieć helikopter. Proszę się rozluźnić - 
wkrótce będzie pan w Salisbury. Wyliże się pan z tego. Obejrzałem pańską 
nogę, nie będzie kłopotów z usunięciem kuli, nie ma infekcji. To cud, że jej pan 
nie straci.
     Mężczyzna przerwał, ponieważ padł na nich obu cień śmigłowca i rozległ 
się ryk lądującego brudnozielonego pojazdu jeżącego się od karabinów 
maszynowych. Taki śmigłowiec szturmowy był postrachem terrorystów. Rayne 
został przywiązany do metalowych noszy i umieszczony w kabinie. Zobaczył, 
jak wnoszą porucznika Browna. Nie miał wyrzutów sumienia; porucznik nie 
powinien był uderzyć go w brzuch. Helikopter zaczął wznosić się ponad gęsty 
busz pokrywający niczym gruby dywan obszar operacyjny „Młockarnia”.
     Rayne poczuł znajomy zapach perfum, który wyrwał go z morfinowego 
otępienia, w jakie popadło jego ciało. Odwrócił się i ujrzał pod hełmem kobiecą 
twarz. Jej ciało okrywał, a właściwie skutecznie ukrywał, polowy mundur. 
Pomyślał, że śni...
     Kobieta pochyliła się nad nim, całując go w usta.
     - Samanta.
     Zauważył, że inni żołnierze uśmiechają się znacząco. Rzucił im wściekłe 
spojrzenie i natychmiast odwrócili się. Z kapitanem Gallagherem nie ma żartów.
     - Rayne, wszyscy myśleli, że już po tobie. Co, do diabła, się z tobą 
działo?
     - To zbyt makabryczne, by o tym opowiadać.
     - W takim razie nie myśl o tym teraz. Zrelaksuj się.
     Dobre sobie, pomyślał, tylko jak to zrobić, gdy pochyla się nad nim takie 
ciało? Nawet jej głos go podniecał. Spojrzał na zawieszony na jej szyi aparat 
Nikon. Samanta Elliot, znana fotoreporterka wojenna.
     - Skąd wiedziałaś, że mnie znaleźli?
     Uniosła aparat, skierowała obiektyw na jego twarz, nastawiła ostrość i 
nacisnęła przycisk migawki. Odgłos automatycznego przesuwu filmu zabrzmiał 
obco wśród dźwięków kręcącego się nad ich głowami wirnika.
     - Dzięki - powiedział bez zbytniej radości w głosie.
     - Może trafisz do następnego numeru „Time’a”.
     - Jesteś zboczona.
     - A więc jeszcze potrafisz mówić.
     Uśmiechnął się i opadł na nosze wiedząc, że przez najbliższych kilka 
tygodni nie będzie się musiał martwić w każdej minucie o to, czy uda mu się 
wyjść cało z opresji. Będzie sobie leżał w szpitalu, gdzie nadrzędnym celem jest 
ratowanie życia, a nie odbieranie go. Jednym z wielkich absurdów wojny - 
pomyślał - jest to, że każdy próbuje okaleczyć lub zlikwidować jak najwięcej 
nieprzyjaciół, a potem zespół pełnych oddania i poświęcenia mężczyzn i kobiet 
reperuje poharatane ciała żołnierzy z pełną świadomością, że wrócą na teren 
walk, gdy tylko będą do tego zdolni. Przynajmniej udało mu się powrócić do 
domu. Inni mieli mniej szczęścia, zostali pogrzebani i dobierają się do nich 
dzikie bestie.
     Biali stanowili mniejszość na tej wojnie, od urodzenia wbijano im do 
głowy te głupie ideały: idź i walcz za króla i ojczyznę; bij się o słuszność 
sprawy; walcz, bo to przecież takie romantyczne. W imię czego robił to on, 
ochotnik z innego kraju?
     Armia rodezyjska była bez wątpienia jedną z najlepszych na świecie, ale 
ostatecznie powstała opierając się na tradycji wojskowej, dzięki której wygrano 
dwie wojny światowe. Większość żołnierzy rodezyjskich to zawodowcy, kiedy 
dochodzi do walki na śmierć i życie, podobnie jak ich odpowiednicy w Australii 
i Nowej Zelandii. Rayne był zawsze dumny, że jest jednym z nich, że może 
służyć wraz z najlepszymi. Teraz utracił to przekonanie.
     Odwrócił głowę i spojrzał na piękną kobietę, która wychylając się z 
helikoptera patrzyła na dżunglę w dole. Jej długie włosy koloru złotej kukurydzy 
mieniły się w świetle zachodzącego słońca, choć były częściowo ukryte pod 
olbrzymim hełmem. W jej zielonych oczach żarzył się łobuzerski ognik 
świadczący o tym, że pod warstwą lodu płonie ogień. Miała gładką cerę, która 
nie wskazywała na to, że przekroczyła już trzydziestkę. Gęste ciemne brwi być 
może świadczyły o jej upartej naturze prześmiewcy i odwadze, z jaką zmagała 
się z problemami stawianymi jej przez życie.
     Zaczął ją w myślach rozbierać. Miała pełne jędrne piersi o dużych 
brązowych sutkach. Poniżej była wąska kibić, którą mógł z łatwością objąć 
dłońmi, gdy siedziała na nim w pozycji jeźdźca. Upłynęły prawie dwa miesiące 
od czasu, gdy się ostatnio kochali. Stwierdził, że dostaje wzwodu na myśl o 
włoskach u zbiegu jej wspaniałych ud i długich nogach, którymi obejmowała 
jego ciało, gdy wchodził w nią głębiej. Jej paznokcie wbijały się wtedy w jego 
plecy, a ona przeżywała jeden długi orgazm po drugim.
     Powrócił myślami do ich pierwszego spotkania trzy i pół roku temu. Było 
to jedno z tych rzadkich zdarzeń, które odmieniły bieg jego życia.
     Właśnie zdobył odznakę pilota po przejściu trudnego kursu 
przygotowawczego kwalifikującego go do doborowych oddziałów komandosów 
SAS. Wynajął mały domek na przedmieściach Salisbury i miał nadzieję na kilka 
tygodni relaksu. Tego ranka po raz pierwszy od wielu miesięcy mógł wylegiwać 
się w łóżku, ale obudziła go wiązanka soczystych przekleństw za oknem. To 
jakaś kobieta próbowała uruchomić swój samochód.
     Gdy wyszedł na ulicę ubrany jedynie w szorty, właśnie kopała w bok 
auta. Zalała silnik, ale udało mu się go zapalić.
     Później, kiedy wróciła, zaprosiła go na drinka. W przeciągu pół godziny 
znaleźli się w łóżku i nie wychodzili z niego przez dwa dni. Kiedy wreszcie im 
się to udało, byli wycieńczeni. W dodatku doszli do wniosku, że to miłość.
     Nazywała się Samanta Elliot. Była kobietą, którą kierowało namiętne 
pragnienie działania - działania opartego na przemocy. Mając niewiele ponad 
dwadzieścia lat pojechała do Wietnamu, zabierając z sobą aparat fotograficzny, 
swą urodę i nic ponadto. Bywała tam w miejscach unikanych zazwyczaj przez 
większość dziennikarzy, robiąc zdjęcia ukazujące te aspekty wojny, o których 
wiedzieli jedynie żołnierze biorący w niej bezpośredni udział. W rok później 
jedno z nich ozdobiło okładkę „Time’a” i po tym sukcesie mogła już przebierać 
do woli pośród rozmaitych zadań dziennikarskich. Nie wiedziała zbyt dobrze, 
dlaczego wybrała Rodezję. W tym czasie była zakochana w amerykańskim 
pilocie śmigłowców z formacji Zielonych Beretów, który po Wietnamie był 
spragniony akcji bojowych i spodziewał się znaleźć je w Rodezji. Kiedy już tam 
się znalazła, kraj ten wciągnął ją jak narkotyk.
     Odwróciła się od drzwi helikoptera i spojrzała na Rayne’a. Jej bystre 
zielone oczy zabłysły jak szmaragdy pod długimi czarnymi rzęsami.
     Wojna była jej prawdziwą pasją. Towarzyszący jej honor i wytrwały 
wysiłek rozpalały ją do białości. Odkryła, co lubią robić mężczyźni, i poruszyło 
to do głębi jej zmysłową naturę. Niekiedy obawiała się tego uczucia, ale 
jednocześnie nie mogła mu się oprzeć.
     Większość fotoreporterów wojennych miała obsesję na punkcie 
spektakularnego przelewu krwi podczas starć zbrojnych, ukazywała w 
jaskrawych kolorach krew, dym i płomienie, ale ją fascynowali ludzie - twarze 
uchwycone w chwili, gdy nie mogły ukryć uczuć: wyraz przerażenia na widok 
rannego wroga; łaknienie krwi w gorączce bitwy.
     Rayne ucieleśniał dla niej tę wizję. Był większy niż inni mężczyźni z 
którymi się przespała, a jego styl kochania się charakteryzowała jakaś mroczna 
gwałtowność. Nigdy nie miała dość fizycznej miłości z nim.
     Spojrzała na niego i zadrżała. Miał prowizorycznie zabandażowaną nogę i 
krew zdążyła już przesiąknąć przez bandaż; na szyi widać było głęboki ślad 
postrzału, a jego twarz była cała poznaczona brudnymi ranami. Kiedy jednak 
zajrzała głębiej w jego intensywnie niebieskie oczy, dostrzegła o wiele 
boleśniejszą ranę. Rayne zmienił się. Coś mu się tam przydarzyło, coś, co 
wstrząsnęło nim do głębi. Rozpaczliwie uczepił się cienkiej nitki, dzięki której 
nie popadł w szaleństwo.
     Zobaczyła, że oczy mu zmętniały i powieki opadły. Narkotyki, które mu 
zaaplikowano i wstrząsające przeżycia, przez które przeszedł, zrobiły w końcu 
swoje. Zapadał się w mrok, zapominając o Samancie, zapominając, gdzie jest, 
zapominając o wszystkim.
     
     Odzyskał przytomność wiele godzin później. Leżał, jak mu się zdawało, 
w szpitalnym łóżku. Chyba został ujęty przez wroga. Wiedział, że nie ma już 
przyjaciół; wszyscy zginęli. Dziwny chłód opanował jego ciało. Głęboko w 
podświadomości jakiś głos nakazywał mu walczyć, odwołać się do dawnej 
przebiegłości i poczekać na odpowiedni moment, gdy będzie mógł zerwać się z 
łóżka i zaskoczyć przeciwnika.
     Spojrzał na stojącą obok kobietę. Tak, powinna się go bać, nie miał co do 
tego wątpliwości.
     - Rayne - powiedziała Samanta szeptem. - Co ci jest? Nie patrz tak na 
mnie.
     Błyskawicznym ruchem wyciągnął spod kołdry lewą rękę i gwałtownie 
pociągnął kobietę ku sobie. Na ułamek sekundy poluźnił uchwyt, by po chwili 
ująć jej głowę w stalowe kleszcze swego przedramienia. Ściskał coraz mocniej, 
jego muskuły gniotły jej ucho; krzyknęła, gdy zagłębienie koło jego łokcia 
zacisnęło się na jej tchawicy. Próbowała się uwolnić, ale bezskutecznie. Dopiero 
gdy rzuciło się na niego dwóch pielęgniarzy, udało im się wyrwać ją z jego 
uścisku. 
     Związali go pasami. Usłyszał jeszcze jej krzyk, gdy pielęgniarze 
prowadzili ją korytarzem. Sięgnął po pistolet, ale nie mógł go znaleźć.
     Kiedy później podszedł do niego jakiś mężczyzna, nachylił się nad nim 
odciągając mu powiekę i świecąc światłem w oko, Rayne napluł mu w twarz. 
Potem rzucił się do przodu i ugryzł go w ramię. Mężczyzna odskoczył z 
wyrazem przerażenia na twarzy. Po chwili Rayne poczuł bolesne ukłucie w lewe 
udo i odpłynął gdzie indziej, do miejsca o wiele bardziej bezpiecznego niż to, w 
którym się znajdował przed chwilą.
     
     Dzień był przyjemny. Rayne był zadowolony z możliwości przebywania 
na świeżym powietrzu. Znajdował się na wózku inwalidzkim, na którym było 
mu niewygodnie i nadal nie mógł zrozumieć, dlaczego ręce i nogi ma 
przywiązane pasami; mógłby sam poruszać kołami, zamiast angażować do tego 
pielęgniarkę.
     Siostra Maureen Thrush uważała na swego podopiecznego. W ciągu 
ostatnich kilku lat wiele słyszano tu o kapitanie Gallagherze, chociaż w szpitalu 
pojawił się dopiero tydzień temu - nigdy nie przypuszczała, że jest taki 
przystojny, nawet po zgoleniu mu brody.
     Pamiętała dzień, gdy usłyszała o nim po raz pierwszy. Jej narzeczony 
służył w jednostkach komandosów SAS i opowiedział jej o pewnym incydencie. 
Gallagher brał udział w trudnym programie przygotowawczym i jeden z testów 
polegał na walce wręcz. Instruktor, niejaki sierżant Rourke, miał zwyczaj 
wybierać największych osiłków spośród nowych rekrutów i dawać im wycisk. 
Miał tę przewagę, że składał się z blisko stu kilogramów twardych jak stal 
mięśni i nigdy nie przegrał żadnej walki. Większość żołnierzy bała się go, o 
czym doskonale wiedział.
     Na początek Rourke kilka razy lekko uderzył Gallaghera, po czym kopnął 
go w krocze. Przeważnie oznaczało to koniec walki; w tym momencie mógł się 
zwykle pochwalić, że udało mu się zdobyć niechętny acz niekłamany szacunek 
nowych rekrutów. Tyle tylko, że Gallagher ulepiony był z innej gliny. Podniósł 
się i prosił się o jeszcze.
     Wtedy sierżant zaczął okładać go mocniej. Chciał go zranić, dać mu 
nauczkę. Gallagher rzucił się naprzód i zaprawił go bykiem w twarz. Rourke 
zatoczył się do tyłu i dostał zaraz w głowę najpierw lewym sierpowym, później 
prawym.
     Chciał kopnąć Gallaghera, ale ten złapał jego wyrzuconą do przodu nogę i 
szarpnął ją gwałtownie w górę. Rozległ się trzask łamanych kości i sierżant 
runął na ziemię, a Gallagher kopnął go jeszcze w głowę.
     Otrzymał za to ostrzeżenie. Sześć tygodni później Rourke nadal leżał w 
szpitalu, a Gallagher był jednym z dwudziestu sześciu rekrutów kończących 
kurs przygotowawczy na stu sześćdziesięciu siedmiu, którzy go zaczynali. Po 
tym incydencie nikt nie palił się specjalnie do bójki z nim.
     Panna Thrush ucieszyła się, że stan pacjenta się poprawił. Ten młody 
człowiek nie zasłużył na zamknięcie w szpitalu psychiatrycznym. Podobne 
przypadki widziała już wiele razy: żołnierzy, którzy przekroczyli jakiś próg, nie 
potrafiąc poradzić sobie z cierpieniem nie do zniesienia.
     Rayne zwrócił lekarzowi uwagę, że nie muszą go wiązać, ale ten tylko 
uśmiechnął się dziwnie, mówiąc, że nie zaszkodzi, jeśli jego kończyny przez 
jakiś czas pozostaną w jednym miejscu. Pogodził się z tą opinią, ale nie mógł 
jakoś rozszyfrować tajemniczego wyrazu na jego twarzy, gdy wypowiadał on 
swoją uwagę.
     Na trawniku przed szpitalem pojawiła się Samanta. Ucieszył się na jej 
widok. Jej szyję zakrywał gipsowy kołnierz - widocznie i ją, podobnie jak jego, 
opuściło szczęście w walce i odniosła obrażenia.
     - A więc dopadli cię w końcu bandyci, Sam.
     - Na to wygląda, skarbie.
     Jej miękki amerykański akcent jak zwykle działał na niego podniecająco. 
Tylko dlaczego tak dziwnie mu się przygląda, podobnie jak przedtem lekarz?
     - Nie rozumiem, po co mnie tak długo tu trzymają. Jestem pewien, że 
mógłbym już chodzić o kulach. Jest wielu żołnierzy, którym pobyt tu jest 
bardziej potrzebny niż mnie.
     - Kochanie, twoja noga nie wydobrzała jeszcze zupełnie.
     Zawsze był w stanie wyczuć jej poirytowanie, ale widocznie i ona wiele 
ostatnio przeszła. Powiedział łagodnie:
     - Cieszę się, że cię widzę, Sam. Zrobiłaś mi wielką frajdę, przylatując po 
mnie helikopterem wraz z żołnierzami. Potrzebna mi była twarz kogoś bliskiego 
po tym, co przeszedłem w dżungli.
     Pochyliła się nad nim i szepnęła: - Twoi przełożeni chcą wiedzieć, czy 
możesz udzielić jakichś informacji, gdzie znajduje się reszta twojego oddziału, 
skarbie.
     - Chcą wiedzieć? Pewnie, mają do tego pełne prawo, ale jeszcze nie teraz.
     Wyraz napięcia na jego twarzy sprawił, że zrobiła coś, czego normalnie 
nigdy nie robiła - rozpłakała się. Spróbował podnieść rękę chcąc ją pocieszyć, 
ale przytrzymały ją pasy.
     - Co ci się stało w szyję, Sam?
     Powiedziała mu prawdę o tym, jak próbował ją zabić. Teraz z kolei on 
zamilkł na dłużej.
     - Widziałam to już przedtem - przyznała w końcu. – To rezultat łącznego 
działania lekarstw, szoku i napięcia nerwowego. - Zrobiła pauzę. - Rayne, ja 
wciąż nie do końca rozumiem, co ci się tam przydarzyło.
     Zachował milczenie. Cóż mógł jej więcej powiedzieć? Sam zapaliła 
papierosa, wsadziła mu do ust i przyglądała się, jak zaciąga się łapczywie. 
Mimo piżamy doskonale było widać muskulaturę jego ciała. Chociaż 
przytrzymywały go pasy i znajdował się wciąż pod działaniem leków, trzymał 
się prosto na wózku, a jego szafirowobłękitne oczy błyszczały pod grzywą 
jasnych włosów, które należało skrócić. Można by go wziąć za gwiazdora 
filmowego.
     - Wojna to dziki żywioł - stwierdził. - Nie obowiązują na niej żadne 
reguły.
     - Jesteś utajonym mordercą. - Samanta nigdy nie ubierała niczego w 
piękne słowa. Nie miała w zwyczaju unikać jakiegoś problemu.
     - Podszywając się pod nieprzyjaciół niszczysz ich duszę, osłabiasz ich 
morale. Różnica między myśliwym i jego zwierzyną zaciera się.
     - A jeśli sfuszerujesz swoją rolę, czeka cię kula w łeb.
     Spojrzał w kierunku drzwi i znajdującej się za nimi sali.
     Leżał tam na łóżku żołnierz z zabandażowanymi oczyma. Siedziała przy 
nim jego dziewczyna. Rayne pomyślał o tym, ile czasu upłynie, zanim ona 
nabierze do niego odrazy.
     I wtedy opowiedział Samancie, jak zastrzelił własnych żołnierzy. 
Rozumiała już teraz wyraz udręki na jego twarzy.
     Wpatrzył się w staroświecki wentylator na suficie, zahipnotyzowany 
śledził jego obroty.
     - Widzisz teraz - rzucił - i tak oto sam stałem się nieprzyjacielem.
     
     Na zewnątrz szpitala im. Livingstone’a powietrze było ciepłe i pełne 
zapachów kwitnących kwiatów. W całym Salisbury kwitły teraz drzewa i 
krzewy; wzdłuż ulic żywe czerwone liście wyrastały z długich czarnych pni na 
tle błękitu nieba; w każdym ogrodzie fiołkoworóżowe drzewa jacaranda i piękne 
białoróżowe oraz białofioletowe bauhinie tworzyły zachwycającą kompozycję 
pięknych naturalnych barw. W powietrzu rozbrzmiewał śpiew ptaków i 
brzęczenie pszczół. Nie na darmo zwano Salisbury miastem kwitnących drzew.
     Atmosfera była pełna spokoju i relaksu, tak jak to jest możliwe tylko w 
Afryce. Ta ziemia przyjmowała w sposób naturalny zarówno wojnę jak i pokój. 
A w tej chwili wojna wokół Rodezji nabierała rozpędu. ZANU ze wschodu i 
ZAPU z zachodu - wojna szalała praktycznie na wszystkich frontach. Zwłaszcza 
na wschodzie walki przybrały na sile wraz z wycofaniem wojsk portugalskich z 
Mozambiku w 1974 roku. I chociaż Ian Smith musiał wyrazić zgodę na 
powołanie rządu przejściowego, który stopniowo przekaże władzę czarnej 
większości, zarówno Joshua Nkomo, przywódca ZAPU, jak i Robert Mugabe, 
szef ZANU, poprzysięgli wystąpić przeciw takiemu rządowi.
     Makabryczne akcje terrorystyczne czarnych bojowników o wolność 
nabierały rozmachu. W czerwcu 1978 roku opinię publiczną w Rodezji 
poruszyła masakra w misji Elim i jej wyjątkowe barbarzyństwo. Cel został 
osiągnięty: zmęczony wojną naród przeżył szok, gdy bestialsko zamordowano 
ośmiu białych misjonarzy i dzieci, którymi się opiekowali, oraz zgwałcono kilka 
kobiet.
     We wrześniu tego samego roku ZAPU zestrzeliła samolot pasażerski 
należący do linii Air Rhodesia tuż po jego starcie z Kariby do Salisbury. Został 
on trafiony sowiecką rakietą ziemia-powietrze typu SAM-7 wystrzeloną z 
łańcucha górskiego Matusadona na terenie płaskowyża Zambezi. Zginęło 
trzydziestu z pięćdziesięciu pasażerów. Oddziały ZAPU pojmały też 
dziesięcioro białych kobiet, mężczyzn i dzieci, i zadźgały ich przy pomocy 
bagnetów. Świat potępił tę zbrodnię, ale zdaje się, że większość ludzi uważała, 
iż Rodezyjczycy dostali po prostu za swoje.
     Tego wieczoru, pod koniec lata 1978 roku, gdy Rayne spał spokojnie w 
szpitalu im. Livingstone’a, nastąpiła eksplozja w największym rodezyjskim 
magazynie paliw. Benzyna wartości milionów dolarów rozświetliła mrok 
Salisbury, powodując prawdziwy danse macabre rozbłysków i wybuchów. W 
ten sposób zniszczono bezcenne zapasy, za które objęty sankcjami kraj zapłacił 
w twardej walucie.
     
     Przeglądając następnego ranka gazetę Rayne poczuł wielką chęć 
znalezienia się z powrotem w wirze walki. Bez względu na rozwój wypadków 
nie można było dopuścić, by w kraju zapanowała anarchia. Większość 
Rodezyjczyków zapłaciła już wysoką cenę za ciągnący się od lat konflikt: 
synowie, ojcowie, bracia, kochankowie i mężowie ginęli w starciach zbrojnych 
lub zostawali kalekami w wyniku wejścia na miny. Kobiety miały dość tej nie 
kończącej się wojny.
     Rayne był pewien, że Ian Smith zrozumiał, iż jedynym rozwiązaniem jest 
osiągnięcie kompromisu poprzez negocjacje. Celem nie było już zachowanie 
rządów białej mniejszości, ale raczej próba znalezienia sposobu obrony praw 
białych pod rządami czarnej demokracji. Zastanawiał się, jak żołnierze po obu 
stronach poradzą sobie z trudnym przejściem od wojny do pokoju.
     Odwrócił się i zobaczył majora Martina Longa, który właśnie szedł w 
jego kierunku. Long był wojskowym zbliżającym się do czterdziestki, 
cieszącym się sporym autorytetem najpierw w SAS, a potem w oddziałach 
zwiadu im. Selousa. Był prawdziwym frontowcem. Czarne włosy, zacięta twarz 
i szkocki akcent sprawiały, że wielu ludzi brało go za aktora filmowego Seana 
Connery’ego. Był postacią charyzmatyczną, a badawcze spojrzenie jego 
czarnych oczu zawierało w sobie jakąś elektryzującą intensywność.
     - Miło pana widzieć, panie majorze - Rayne wyciągnął prawą rękę, 
rozkoszując się swobodą ruchów, którą odzyskał po usunięciu pasów. Żelazny 
uścisk dłoni Longa dorównywał jego własnemu.
     - Bez tych wojskowych ceregieli, Rayne. Jak się miewasz, stary 
sukinsynu?
     - Uwolnili mnie z więzów.
     - Tak, słyszałem, że z początku sprawiałeś im trochę kłopotów. Ale 
czujesz się już dobrze?
     Major przypatrywał mu się badawczo, oceniał jego stan i miał w tym jakiś 
swój cel, co nie uszło uwagi Rayne’a.
     - Dobrze jak na faceta przetrzymywanego w szpitalu wbrew jego woli. 
Wypuszczą mnie w przyszłym tygodniu, nawet gdybym musiał siłować się z 
siostrą Thrush. Ale dość o tym. Ten wybuch zbiorników paliw, to dla nas wielka 
strata?
     - Sprawnie to przeprowadzili, nie ma co. Strzał w dziesiątkę, można 
powiedzieć, oczywiście przy wsparciu Sowietów. Wspaniale poradzili sobie z 
naszym systemem zabezpieczeń. Minimalne straty własne, maksymalny wpływ 
na nasze morale. Tak, mój drogi, kiepsko to wygląda. Powtarzamy bez przerwy, 
że mamy dość siły, by nie dopuścić przeciwnika do Salisbury, a tu terroryści 
zadają temu kłam. Staliśmy się partyzantami we własnym kraju. - Westchnął. - 
Przeciętny facet nie pragnie anarchii. Chce wygrać tę wojnę, a z mojego punktu 
widzenia wydaje się to zupełnie niemożliwe.
     Rayne wyczuwał zmęczenie w głosie Longa. Mógł to zauważyć jedynie 
ktoś, kto go dobrze zna. Jego słowa wżarły mu się w mózg: „Staliśmy się 
partyzantami we własnym kraju”. Potwierdzało to jego własną opinię. On sam 
stał się nieprzyjacielem.
     - Och, Rayne. Nie patrz tak na mnie. Przykro mi z powodu tego, co ci się 
przydarzyło, ale potwierdza to tylko, że miałem rację, wierząc w ciebie. Nigdy 
nie otrzymałbyś awansu na kapitana, gdyby twoi przełożeni nie uważali, że 
poradzisz sobie z taką sytuacją. Śmierć staje się sprawą osobistą. Każdy z nas 
wyniesie z takiego doświadczenia coś niechcianego i będziemy musieli umieć z 
tym żyć. Mój ojciec też był wojskowym - podczas drugiej wojny światowej 
służył w piechocie. Powiedział mi kiedyś, że najsmutniejszym doświadczeniem 
wojennym był zwycięski powrót do domu. Widział radość w oczach swej matki, 
wyraz podziwu ze strony kobiet, które wiedziały, że został odznaczony za 
odwagę - któż mógł im mieć to za złe? Tymczasem on i jego koledzy byli do 
głębi duszy przeniknięci smutkiem na myśl o przyjaciołach, którzy nigdy już nie 
powrócą. Paradoks polega na tym, że poszliby ponownie walczyć za tę samą 
sprawę. To właśnie znaczy być dobrym żołnierzem.
     - To, z czym mamy teraz do czynienia, trochę różni się od drugiej wojny 
światowej, sir.
     - Posłuchaj, ty impulsywny sukinsynu. Wyszedłeś z tego cało, choć 
miałeś mizerne szanse. Wielu tutejszych lekarzy uważa, że nie jesteś w pełni 
władz umysłowych, ale to kupa bzdur. Nie ulega wątpliwości, że osiągnąłeś 
podstawowy poziom brutalności potrzebnej do przetrwania, na którą nie stać 
wielu żołnierzy, ale w tym nie ma nic złego. To, co zrobiłeś parę dni temu Sam, 
to rezultat tych wszystkich lekarstw, którymi cię nafaszerowali. Zapomnij o 
tym.
     - Już to zrobiłem.
     - A więc wracaj do wojska. Jest wiele do zrobienia.
     - Nie jestem aktywistą pokojowym, sir - jeśli kiedyś zapanuje pokój 
między Matabele i Maszona.
     - Tu nie chodzi o pokój, mój mały, wojna wciąż trwa! Chcę cię zapytać, 
czy zgodziłbyś się wziąć udział w najważniejszej być może akcji tej wojny. 
Chodzi o pewną tajną misję, za którą nigdy nie zdobędziesz publicznego 
uznania, o operację tak niebezpieczną, że żaden zdrowy na umyśle facet nie 
chciałby mieć z nią nic wspólnego. Jej efekt długofalowy to umożliwienie 
wynegocjowania pokoju i przerwania krwawych jatek, ku jakim zmierza 
Rodezja. Decyzję musisz podjąć teraz. O całej sprawie nie wie nikt poza 
kilkoma wyższymi oficerami. Operacja jest ściśle tajna.
     - A wyposażenie? - Rayne poczuł jak puls mu przyspieszył.
     - Dostaniesz wszystko, co tylko dostępne - legalnie i nielegalnie. I 
pamiętaj - będziesz dowodził tą akcją.
     - Ależ z ciebie sukinsyn, Martin.
     - Cała przyjemność po mojej stronie, kapitanie Gallagher. Wiedziałem, że 
nie oprzesz się pokusie.
     Major Long oddalał się żwirowym podjazdem prowadzącym od 
budynków szpitalnych do drogi. Czuł do siebie wstręt. Nie powinien był tego 
zrobić, ale z drugiej strony kogo innego, do diabła, mógł użyć do tej misji? Jeśli 
o wszystkim dowie się Sam, nigdy mu nie wybaczy.
     Zwrócono się do niego w tej sprawie w sposób dyskretny. Nie ulegało 
wątpliwości, że Amerykanie od dłuższego czasu szukali właściwego człowieka, 
a potem faceci z CIA musieli zobaczyć dane wywiadu o Gallagherze. Rayne był 
niesamowicie walecznym żołnierzem; był jedynym znanym mu białym, który 
mógł podawać się za czarnego i przekonać prawdziwego Murzyna - jego 
znajomość miejscowych dialektów była bezbłędna.
     Któż tak naprawdę może wiedzieć, co wydarzyło się tam w Mozambiku? 
Rayne zaczął działać na własną rękę miesiąc temu. To samobójstwo, myśleli 
wszyscy, ale on przeżył, prowadząc oddziały rodezyjskie do kilku największych 
obozów terrorystów, jakie udało im się odkryć od dłuższego czasu.
     Teraz Amerykanie postanowili użyć go do tej zwariowanej misji. Rzecz 
jasna, należało wykonać to zadanie, Rosjan trzeba było za wszelką cenę 
powstrzymać. Moment również wydawał się odpowiedni: pod względem 
psychicznym Rayne znajdował się w fatalnym stanie.
     Wojskowy kierowca otworzył przed Longiem drzwi wozu. Zanim major 
wsiadł, przystanął na chwilę i obejrzał się na szpital. Mógł wciąż zawrócić i 
powiedzieć Rayne’owi, że nie wydobrzał jeszcze na tyle, by wykonać to 
zadanie.
     Drzwi samochodu zatrzasnęły się za nim. Szofer wskoczył na przednie 
siedzenie i wóz ruszył. Czasami, przyszło do głowy majorowi Longowi, lepiej 
jest w ogóle nie myśleć.
     
     Rayne oparł się wygodnie na wózku wspominając szaloną karuzelę 
zdarzeń, które zaprowadziły go do miejsca, w którym teraz się znajduje. 
Wszystko zaczęło się ponad cztery lata temu, w maju 1974 roku. Przeniósł się 
myślami do tego czasu, w czym pomógł mu wpływ leków. Był wtedy kimś 
innym, inne przyświecały mu cele. Skończył właśnie dwadzieścia jeden lat. 
Wszystkie egzaminy zdał na piątki, pozostał mu jeszcze jeden rok studiów do 
zdobycia tytułu bakałarza praw. Pragnął zostać obrońcą w sprawach 
dotyczących praw obywatelskich, jak jego ojciec. Podobnie jak Bruce Gallagher 
miał nadzieję zdobyć bardzo przez wszystkich pożądane stypendium Rhodesa i 
kontynuować studia w Oxfordzie.
     W szkole Rayne był mistrzem sportu zdobywając nagrody za rugby, 
lekkoatletykę i krykieta. Na uniwersytecie skoncentrował się na rugby. 
Wiedział, że to tylko kwestia czasu, zanim zostanie wybrany do regionalnej 
drużyny Transwalu. Co ważniejsze jednak, sport był jednym z elementów 
kwalifikujących do stypendium Rhodesa.
     W rozgrywkach brały udział dwie drużyny uniwersyteckie: „Wits” z 
Witwatersrand, której był kapitanem, i „Maties” ze Stellenbosch. Uniwersytet 
Stellenbosch był siedzibą elity Afrykanerów w rugby, szkolonych przez 
legendarnego dra Danie’ego Cravena. Była to najlepsza drużyna w kraju, która 
nie przegrała jeszcze w tym roku ani jednego meczu. Rayne był zdecydowany 
zmienić ten stan rzeczy.
     Mecz zapowiadano jako spotkanie towarzyskie. Uważał, że w istocie 
głupio było w ten sposób określać jakiekolwiek rozgrywki zawierające w sobie 
wyzwanie. Czekała cię wygrana lub klęska, a przegrywanie nie należało do 
przyjemności.
     Rozpoczęła się druga połowa i jego drużyna przegrywała o trzy punkty 
wskutek niesprawiedliwej decyzji sędziego w pierwszej połowie.
     Po gwałtownej bijatyce piłka wpadła w ręce zawodników „Maties”, 
którzy z łatwością podawali ją sobie, posuwając się szybko naprzód po spalonej 
trawie boiska. Nie ulegało wątpliwości, że szykują się do następnego gola. 
Rayne zaczął gorączkowo myśleć, co robić: nie można dopuścić, by zdobyli 
dalsze punkty.
     Odbił się mocno od suchej zbrązowiałej trawy i rzucił się biegiem 
naprzód, całą swą uwagę skupiając na graczu, który znalazł się niebezpiecznie 
blisko linii bramki. Był tuż obok niego, gdy ten złapał piłkę. Wyskoczył wysoko 
w górę i spadł na jego uda w klasycznym naskoku z powietrza.
     Zawodnik przeciwników rąbnął o ziemię i Rayne usłyszał stłumiony 
trzask łamanych kości. Publiczność zawyła z radości, a członkowie jego własnej 
drużyny rzucili się gratulować mu wspaniałego ataku. Zawodnik „Maties” wciąż 
leżał na trawie bez ruchu. Jest jeszcze oszołomiony, pomyślał Rayne.
     Do skulonego ciała gracza podbiegł sędzia i przewrócił je na wznak. Na 
stadionie zapanowała śmiertelna cisza. Sędzia spojrzał w stalowoszare oczy 
Rayne’a, a jego ciałem wstrząsnęły dreszcze.
     - Zabiłeś go - powiedział cicho.
     Rayne poczuł ogarniające go zimno. Wydało mu się, że kibice, boisko, 
wszystko wokół, odpłynęło w dal. Usłyszał własne słowa: - Nie zabiłem go. To 
był prawidłowy naskok z góry. - Słowa te pozbawione były jakiegokolwiek 
zabarwienia uczuciowego.
     Następnego dnia tytuł w „Rand Daily Mail” głosił słowa, które miały go 
prześladować przez resztę życia: „Śmiertelny naskok zabija syna magnata 
kopalnianego. Przyszłość Gallaghera zagrożona”. Zamieszczony poniżej artykuł 
utrzymany był w podobnym sensacyjnym stylu.
     
     „Wczoraj, podczas tak zwanego meczu towarzyskiego między 
dwoma drużynami uniwersyteckimi, Rayne Gallagher, gwiazda i kapitan 
«Wits» zabił Toma Rudda, syna Tony’ego Rudda, właściciela licznych 
kopalń złota, w czasie naskoku z powietrza. Relacje mówią, że Gallagher 
przyjął tę wiadomość spokojnie.
     Zwłoki Rudda przewieziono natychmiast do szpitala w 
Johannesburgu w celu przeprowadzenia sekcji. Znany patolog, dr Max 
Scheider, złożył naszemu reporterowi następujące oświadczenie: «Kręgi 
szyjne zostały złamane w wyniku naskoku Gallaghera».
     Tony Rudd oznajmił, że będzie się domagał pełnego dochodzenia w 
sprawie przyczyny zgonu swego syna i brutalnej gry Gallaghera. Matka 
Toma przebywa w szpitalu w Pretorii, gdzie zaaplikowano jej środki 
uspokajające. Wypadek ten potwierdza słowa krytyki pod adresem 
zawodników «Wits» za ich brutalny styl gry. Powszechnie uważa się, że 
Gallagher był już uprzednio zawieszony w prawach zawodnika za ostrą 
grę.
     Ani młody Gallagher, ani jego ojciec, znany adwokat Bruce 
Gallagher, nie byli osiągalni, by skomentować wypadek.
     Zastępca rektora Uniwersytetu Witwatersrandu, dr Bozzoli, 
oświadczył, że ta śmierć to tragiczny wypadek i obiecał przeprowadzenie 
wyczerpującego śledztwa. Spektakularne zdjęcie śmiertelnego naskoku 
zamieszczone na prawach wyłączności przez «Rand Daily Mail» zostało 
wykonane przez fotografa «Wits» Aarona Goldinga”.
     
     Rayne pamiętał wywiad z ojcem, który ukazał się później. Pamiętał też 
jego głęboki głos rozbrzmiewający w licznych pokojach ekskluzywnego domu 
rodzinnego w prestiżowej dzielnicy Johannesburga - Westcliff Ridge. Rayne 
zawsze wiedział, po kim odziedziczył swój wybuchowy charakter. Siedzieli we 
dwóch w gabinecie. Z jego okien roztaczał się rozległy widok: widać było 
Pretorię.
     - To był wypadek, a nazwali cię mordercą! A teraz ta zapowiedź 
dochodzenia na uniwersytecie! To farsa. To zdjęcie nigdy nie powinno ujrzeć 
światła dziennego.
     - Daj spokój, tato. Szkoda słów, zachowaj je na proces. Co się stało, to się 
nie odstanie. Mogę się pożegnać ze stypendium Rhodesa.
     Bruce Gallagher obrzucił spojrzeniem zawziętą twarz syna. Już nie jest 
chłopcem, wyrósł na mężczyznę, z którego ojciec może być dumny. Nic nie 
mogło umknąć bystremu spojrzeniu niebieskich oczu jego syna. Ciekawe, jak 
poradzi sobie z tym kryzysem?
     - Zacząłem robić porządki w mieszkaniu, tato. Odwiozę ci meble jutro 
rano. Muszę na jakiś czas stąd wyjechać.
     - Wyjechać? Dokąd? Masz jeszcze pół roku studiów do dyplomu!
     - Mam dosyć. To był dobry, czysty naskok z powietrza. Byle głupiec 
mógł zauważyć, że nie uderzyłem go zbyt mocno. Nie. Dość tych gierek. 
Postanowiłem wstąpić do rodezyjskich oddziałów SAS. Studiowałem już 
dostatecznie długo. Chcę znaleźć się wśród prawdziwych ludzi, mężczyzn, a nie 
mazgai.
     - Zwariowałeś, Rayne, reagujesz zbyt emocjonalnie. Co ty wygadujesz o 
wstąpieniu do armii rodezyjskiej? Pomyśl, o co będziesz walczył, o supremację 
białego człowieka i obronę jego praw. Czyli o wszystko, co zwalczałem od 
początku mojej prawniczej kariery!
     - Daj spokój, ojcze. Pokaż mi jakieś państwo rządzone przez czarnych, w 
którym istniałby bardziej sprawiedliwy system.
     - Jeśli zaciągniesz się do wojska, twoja noga nie postanie w tym domu.
     Nie zdając sobie z tego sprawy Bruce zapędził Rayne’a w kozi róg. 
Pożałował swoich słów, gdy tylko je wypowiedział, ale było już za późno.
     - Mówi się trudno. Wyjeżdżam. Pożegnam się z matką.
     - Rayne, ty kretynie!
     - Do widzenia, ojcze.
     W dwa tygodnie później siedział w pociągu zmierzającym do Bulawayo, 
stolicy Matabelelandu. Po przekroczeniu granicy południowoafrykańskiej 
poczuł się, jakby zdjęto mu z ramion wielkie brzemię.
     Pamiętał pierwsze krajobrazy nowego kraju, Rodezji, słabiej 
zaludnionego i uprzemysłowionego niż tereny Południowej Afryki, przez które 
przejeżdżał wcześniej tego dnia. Skąd mógł wiedzieć, że mijany właśnie teren 
będzie mu wkrótce znany pod operacyjnym kryptonimem „Kontratak”. Odczuł 
już wzrost temperatury i zauważył subtelne zmiany krajobrazu - więcej 
zielonych drzew i coraz bujniejsza roślinność uczepiona pofalowanych wzgórz i 
skalnych występów.
     Nieobca była temu obszarowi przemoc ani zmieniający się pochód ludów, 
które postanowiły zamieszkać pośród jego masywnych granitowych kopuł i 
skalistych wzgórz. Najpierw spokojnych buszmenów wypędziło plemię Rozvi, 
które zbudowało zaawansowaną cywilizację, zajmując się wydobywaniem 
żelaza i złota. Potem, w wieku dziewiętnastym, dwóch wodzów Zulusów, 
Mzilikazi i Szaka, zawarło sojusz i odebrało tę ziemię ludowi Rozvi. Mzilikazi i 
jego zwolennicy stali się znani jako Matabele. Ale chociaż byli wspaniałymi 
wojownikami, ulegli wkrótce sile ognia „pionierskiej kolumny” Rhodesa, która 
kolonizowała wszystko na swej drodze. Tak narodziła się Rodezja i posiano 
ziarno pod dziesięciolecia przyszłych konfliktów między ludnością białą i 
czarną...
     - Proszę siadać. Major Long przyjmie pana o jedenastej. Tymczasem 
proszę napisać życiorys.
     Rayne wyraźnie pamiętał nienagannie ubranego młodszego oficera, który 
wręczył mu jakiś niepozorny formularz i czarny długopis. Usiadł na jednym z 
tanich krzeseł z plastiku i metalu, których wiele stało w malutkiej sali. Było 
gorąco i duszno. Sądził, że wstąpienie do wojska będzie rzeczą prostą. Teraz 
zaczynał odkrywać, że poprzedza je cała masa biurokratycznych utrudnień. 
Większość pytań na formularzu była podobna do tych na zwykłym podaniu o 
pracę, ale niektóre wydawały się dość dziwne. Cały ustęp poświęcony był 
pytaniom o znajomość afrykańskich dialektów i zwyczajów plemiennych. Inny 
fragment dotyczył odniesionych ran i kontuzji, a trzeci - pytań o to, czym 
kandydat chciałby się zajmować. Rayne pragnął służyć w dywizji 
spadochroniarzy, w legendarnym SAS.
     Kiedy odpowiedział na wszystkie pytania, dochodziła jedenasta. Jeden z 
telefonów na biurku oficera zadzwonił i ten odebrał go. Potem delikatnie 
odłożył słuchawkę i spojrzał na Rayne’a. - Major Long przyjmie pana teraz. 
Proszę zabrać z sobą formularz.
     Major Long stał w oknie i przyglądał się czemuś na zewnątrz. Z początku 
Rayne zastanowił się, czy w ogóle zauważył jego wejście.
     - Proszę siadać.
     W jego akcencie pobrzmiewały szkockie tony, wymawiał słowa bardzo 
precyzyjnie. Zwrócił się w jego stronę. Miał surowy wyraz twarzy, a jego 
ciemne oczy taksowały Rayne’a uważnie.
     - Chcesz więc wziąć udział w naszej głupiej krwawej wojnie, chłopcze?
     Odebrał od niego wypełniony formularz i podszedł do biurka. Usiadł za 
nim i uważnie przejrzał otrzymane papiery. - Bardzo interesujące, panie 
Gallagher. Tyle, że nie ma tu odpowiedzi na najważniejsze dla mnie pytanie. Po 
kiego diabła znalazł się pan w tym biurze, zgłaszając się na ochotnika do udziału 
w wojnie, która pana nie dotyczy?
     W jak najkrótszych słowach Rayne opowiedział mu historię swej decyzji 
wstąpienia do armii rodezyjskiej. Im dłużej mówił, tym bardziej czuł się 
nieswojo. Zaczął rozumieć, jak błahe muszą się wydawać jego problemy 
człowiekowi, który widział ginących w boju żołnierzy. Skończył swoje 
wyjaśnienia, po których nastąpiła długa cisza. Major Long nadal przyglądał mu 
się badawczo. W końcu odezwał się:
     - Panie Gallagher, nie jest pan Rodezyjczykiem. Mój ojciec przybył tu ze 
Szkocji, walczył o Rodezję w czasie drugiej wojny światowej i dlatego ja tu 
jestem walcząc o ideały, w które wierzę. Sądzę, że zbyt pochopnie podjął pan tę 
decyzję. Musi pan zdać sobie sprawę, ile kosztuje wyszkolenie i wyposażenie 
żołnierza. Po wysłuchaniu tego, co mi pan miał do powiedzenia, nie mogę 
przyjąć pana do rodezyjskiej lekkiej piechoty.
     Rayne poczuł jak sinieje ze złości.
     - Tylko nie histeryzuj, synku. A teraz proszę wyjść. Mam ważniejsze 
sprawy na głowie.
     Rayne opuścił biuro trzaskając drzwiami. Wchodząc do poczekalni 
zauważył, że nienagannie ubrany oficer uśmiecha się od ucha do ucha. Wyszedł 
z budynku i usiadł na ławce.
     Po chwili usłyszał kroki za sobą i oficer przysiadł się do niego. 
Poczęstował Rayne’a papierosem i podał mu ogień.
     - Major Long cieszy się złą sławą - przyznał - a potem stara się za 
wszelką cenę sprostać tej opinii.
     - Myślałem, że poszukujecie ochotników!
     - I tak jest. Ale ty wparowałeś tu oczekując, że zostaniesz potraktowany 
niczym jakaś ważna persona.
     - To jak do diabła można wstąpić do tej pieprzonej armii?
     - Punkt werbunkowy znajduje się na ulicy Meiklesa. Armia rodezyjska 
cały czas poszukuje rekrutów. Każdy sprawny fizycznie mężczyzna 
przyjmowany jest tam z otwartymi ramionami.
     - Dzięki. Pójdę tam.
     
     Miał wrażenie, że to wszystko miało miejsce sto lat temu, a nie zaledwie 
cztery i pół. Rayne rozejrzał się ostrożnie wokół, by sprawdzić, czy nie ma w 
pobliżu żadnych pielęgniarek, po czym zsunął się z wózka i stanął opierając się 
na prawej nodze. Ból był dokuczliwy, ale postanowił, że spróbuje chodzić.
     Przekuśtykał kilkaset metrów aż poczuł, że mu słabo. Był wciąż jeszcze 
pod działaniem leków. Wydawało mu się, że zemdleje. Wtedy poczuł na 
ramieniu czyjąś dłoń, która go podtrzymała.
     - Powinien się pan oszczędzać, sir.
     Głos był głębokim barytonem. Rayne od razu odgadł, do kogo należy. 
Odwrócił się chcąc spojrzeć na mężczyznę, który uratował go przed upadkiem. 
Był to duży facet blisko dwumetrowego wzrostu, ubrany w mundur pilota 
śmigłowców.
     - Dzięki, Lois. Chyba powinienem wrócić na wózek.
     Ręka puściła jego ramię. Lois Kruger dobrze wiedział, że lepiej nie 
próbować pomóc Rayne’owi w dotarciu do wózka.
     Lois był dobrym kumplem, Rayne zawsze uważał, że jest w nim coś 
dziwnego, ale był świetnym żołnierzem. Za udręczoną twarzą o fascynujących 
zielonych oczach kryła się bardzo złożona osobowość. Znał go jeszcze ze 
szkoły. Potem Loisa wyrzucono, gdy nakryto go w łóżku z jednym z 
nauczycieli. Dla jego kolegów był to szok, ale Rayne nie zmienił swojej opinii o 
nim - nadal był w jego oczach twardym Afrykanerem, mistrzem karate i rugby.
     Po tym incydencie stracił go z oczu i spotkał dopiero podczas 
morderczego procesu naboru do pułku rodezyjskich komandosów SAS. Lois był 
bardzo zmieniony. Stał się jeszcze twardszy. I nigdy nie mówił o swojej 
przeszłości.
     
     Lois cofnął się, gdy kapitan Gallagher kuśtykał do wózka. Właściwie 
chodził już prawie normalnie. Był pewien, że następnego dnia znowu spróbuje 
chodzić.
     Był zadowolony, że pofatygował się w odwiedziny do niego, chociaż 
szpital przywoływał niemiłe wspomnienia. Wiele zawdzięczał Gallagherowi. 
Gdy latał na helikopterach, jego maszynę zestrzelono i wpadł w ręce 
terrorystów. Właśnie zajmowali się wyrzynaniem mu na brzuchu tatuaży, gdy z 
buszu wypadł Rayne z karabinem maszynowym w rękach i rozwalił ich 
wszystkich. Nigdy nie dowiedział się, jak udało mu się go wyśledzić. Nie mógł 
też dojść, dlaczego go uratował; wiedział przecież, że jest homoseksualistą... 
Lois zdawał sobie sprawę, że zawdzięcza mu życie.
     Był przekonany, że Gallagher może być tym jedynym facetem, z którym 
mógłby porozmawiać o swojej przeszłości - o swoim głębokim poczuciu winy. 
Szpital przypomniał mu o pewnym wydarzeniu sprzed pięciu lat...
     
     Lois zapukał do drzwi, które niegdyś były białe, ale farba całkiem 
pożółkła. Niewyraźny głos kazał mu wejść i ujrzał za wielkim założonym 
papierami biurkiem doktora Forsytha. Wyglądał na faceta po siedemdziesiątce, 
chociaż trzymał się prosto i sprężyście, jak człowiek o wiele młodszy. Gestem 
nakazał Loisowi usiąść.
     - Czym mogę panu służyć, panie...? - Mrużąc oczy zerknął na wizytówkę 
- ...Kruger?
     - Wdałem się w bijatykę w barze. Głupia sprawa... ale odczuwam teraz 
silny ból w pachwinie.
     - Rozumiem, proszę się rozebrać. Za tamtym parawanem.
     Lois zrobił to i usiadł na wysokim białym stole krzywiąc się z bólu. 
Doktor Forsyth podszedł bliżej, kazał mu się położyć i przystąpił do badania. 
Lois krzyknął, gdy lekarz delikatnie ujął w ręce jego jądra. Po skończonym 
badaniu kazał mu usiąść na skraju łóżka. Sprawdził jego odruchy i zmierzył 
ciśnienie. Potem kazał mu się ubrać.
     Lois miał wrażenie, że źle to wygląda. Doktor Forsyth uśmiechał się do 
niego życzliwie.
     - Chciałbym natychmiast przyjąć pana do szpitala. Na szczęście mamy 
pierwszorzędnego chirurga, który podejmie się operacji. Muszę jednak pana 
uprzedzić, że straci pan oba jądra. Są poważnie uszkodzone. Musiał pan 
otrzymać bezpośredni cios w mosznę. Przykro mi, panie Kruger.
     Wydało mu się, że cały świat wokół niego zawirował. Lekarz mówił coś 
jeszcze, ale właściwie go nie słyszał.
     - ...nie oznacza to wcale końca pańskiego życia płciowego. Będzie pan 
nawet mógł mieć dzieci. - To dopiero żart. - ...znamy dobrze udokumentowane 
przypadki mężczyzn, którzy mogli prowadzić prawie normalne życie seksualne, 
mimo że usunięto im oba jądra...
     Sympatyczny głos zaczął zanikać, gdy Lois cofnął się myślami jeszcze 
głębiej w przeszłość...
     
     Był jedynakiem, a jego ojciec zmarł na raka płuc, zanim Lois ukończył 
dwa lata. Bardzo przywiązany do matki, nienawidził ojca za to, że ich opuścił. 
Był zdolnym dzieckiem i dzięki stypendium uczęszczał do jednej z bardziej 
ekskluzywnych południowoafrykańskich szkół. W ostatniej klasie wydawało się 
pewne, że uzyska stypendium na studia inżynierskie, na których mu bardzo 
zależało. Wtedy właśnie nakryto go w łóżku z nauczycielem matematyki, 
młodym człowiekiem po trzydziestce. Obu wyrzucono ze szkoły.
     Lois został stewardem na liniach South African Airways. Szef kadr był na 
tyle bystry, by docenić jego inteligencję i zaproponował mu kurs mechanika 
samolotowego. Kiedy skończył terminowanie w swym nowym fachu, umiał 
latać i odzyskał też nieco pewności siebie. Przez cały czas mieszkał ze swoją 
matką.
     Dostał pracę na lotnisku Lanseria koło Johannesburga, w małym porcie 
lotniczym obsługującym lekkie samoloty i prywatne odrzutowce biznesmenów. 
Później, jesienią 1973 roku, zaczęły przychodzić te zdjęcia - dosadne fotki 
ukazujące go z jednym z jego kochanków. Nadawca groził, że pokaże je jego 
matce.
     Lois spotkał się z szantażystą, libańskim karłem śmierdzącym od potu i 
tanich cygar. Libańczyk obiecał mu, że jeśli spowoduje katastrofę pewnego 
samolotu, zdjęcia zostaną zniszczone. Lois zgodził się. Odbył drugie spotkanie, 
z innym facetem.
     Tego wieczoru, gdy pomajstrował trochę przy sterach, zapił się w barze. 
Kiedy zataczając się wracał do domu, próbowali go zabić. Nasłali płatnego 
mordercę, który zaatakował pijanego Loisa w bocznej uliczce. Widać było, że 
nie zadali sobie trudu, by czegoś się o nim przedtem dowiedzieć; w przeciwnym 
razie wiedzieliby, że ma czarny pas w karate. Mierząc 195 cm wzrostu ważył 
niecałe dziewięćdziesiąt kilogramów. Morderca nie docenił jego siły. Ale Lois 
chociaż otrzymał potężnego kopa w jądra - fatalne w skutkach uderzenie - zdołał 
go wykończył.
     Natychmiast spakował manatki, oddał matce swoje pokaźne oszczędności 
i pojechał samochodem w kierunku granicy z Rodezją. Telewizyjną migawkę z 
katastrofy obejrzał w motelu Beitbridge na granicy. Samolot rozbił się w 
Transkei zabijając pilota, ale nie dwójkę pasażerów - syna Bruce’a Gallaghera, 
znanego adwokata z Johannesburga, oraz córkę multimilionera, właściciela 
kopalń złota, Sir George’a O’Keefe’a.
     Następnego dnia Lois zjawił się w szpitalu im. Livingstone’a...
     - Panie Kruger, czy pan mnie słucha? 
     Lois wpatrywał się w doktora Forsytha.
     - A jeśli ich się nie usunie?
     - To całkiem proste, ból stanie się jeszcze bardziej przejmujący. Zacznie 
pan mieć trudności z chodzeniem. Wówczas trzeba będzie przeprowadzić taką 
samą operację - w przeciwnym razie zostanie pan kaleką do końca życia. Proszę 
mi wierzyć, panie Kruger, najrozsądniej z pańskiej strony byłoby poddać się 
zabiegowi jak najszybciej.
     - Dobrze. Wierzę panu na słowo.
     W tamtym momencie Lois postanowił, że dopadnie tych drani, którzy go 
tak urządzili. Najpierw będą mu potrzebne pieniądze na okres rekonwalescencji. 
Będzie musiał zaszyć się gdzieś na kilka lat; policja południowoafrykańska 
będzie go poszukiwać po dokonaniu sabotażu w samolocie; być może inni 
nasłani mordercy będą usiłowali dobrać mu się do skóry. Ale bez względu na 
wszystko nie zrezygnuje z zemsty.
     Cztery godziny później poddał się operacji.
     
     - O czym myślisz, Lois - głos Gallaghera przywrócił mu poczucie 
rzeczywistości. - Posłuchaj. Może będę cię wkrótce potrzebował do pewnej 
akcji. To poważna sprawa.
     - Nie wraca pan chyba do dżungli?
     - Nie. Chodzi o coś innego. Nic więcej nie mogę ci teraz powiedzieć, ale 
wkrótce skontaktuję się z tobą.
     - Cokolwiek to jest, sir, jestem panu winien swój udział.
     
     Po tygodniu Rayne został wypisany ze szpitala. Wprowadził się do 
domku Samanty w Salisbury i czekał na telefon od majora Longa. Nic nie 
powiedział jej o całej sprawie. Był pewien, że nie będzie go chciała puścić na 
nową akcję, zwłaszcza tak niebezpieczną, na jaką ta się zapowiada.
     Domek, w którym mieszkała Sam, składał się z jednego pokoju, kuchni i 
łazienki. Cała jedna ściana była przeszklona. Na ogromnym stole w rogu pokoju 
leżały porozrzucane papiery i stała maszyna do pisania.
     Na tylnej ścianie wisiało mnóstwo fotografii, niektóre czarno-białe, inne 
kolorowe. Większość przedstawiała wojnę, o której Rayne tylko słyszał - 
Wietnam. Zdjęcia ukazywały jej okropieństwa: okaleczone ciała żołnierzy, 
zbliżenia twarzy ludzi w agonii. Na tych zdjęciach uchwycona została istota 
wojny. Po jego plecach przebiegał zimny dreszcz, gdy na nie patrzył. Nie 
ulegało wątpliwości, że Sam ma wielki talent. Żaden inny fotoreporter na 
świecie nie osiągnął takiego zrozumienia istoty przemocy i niebezpieczeństwa. 
Pomyślał, że właśnie to zrozumienie było tym, co pociągało ich ku sobie.
     Samanta pojechała na tydzień robić zdjęcia w Matabele-landzie, więc 
Rayne mieszkał chwilowo sam. Późnym wieczorem w środę ktoś zadzwonił. 
Podniósł słuchawkę patrząc jednocześnie na zegarek. Było już po północy.
     - Mówi major Long. - Głos wydawał się dziwnie obojętny. - Spotkaj się 
ze mną za pięć minut na rogu ulic Jameson i Victoria. Nikomu ani słowa.
     Rayne odłożył słuchawkę i stwierdził, że się poci. Gdy pojawił się w 
umówionym miejscu, czekał już na niego samochód. Major Long siedział z tyłu, 
a kierowca w cywilnym ubraniu z przodu. Gdy samochód ruszył, major odezwał 
się:
     - Będziesz musiał wkrótce wynieść się stąd, zniknąć.
     - Usprawiedliwisz mnie przed Sam?
     - Nie. Nic jej nie powiem. Przykro mi, ale jednym z warunków 
powodzenia operacji jest zachowanie ścisłej tajemnicy. Nawet ja niewiele wiem 
o tej akcji. Jedziemy teraz na spotkanie, na którym otrzymasz wstępne 
informacje.
     - Do diabła, mogłeś powiadomić mnie wcześniej.
     - Czekaliśmy na wyjazd Sam. Decyzja jest wciąż w twoich rękach, 
możesz się teraz wycofać. Musisz zrozumieć, że to zadanie oznacza 
wyrzeczenia. Ja zrezygnowałem z dowództwa na twoją korzyść.
     Rayne dojrzał, jak mu mina zrzedła. Zdał sobie sprawę, ile musiała 
kosztować go podobna decyzja.
     - Nadajesz się lepiej do tego - ciągnął Long. – Jesteś młodszy. Jesteś 
urodzonym bojownikiem. Znasz teren i władasz bezbłędnie językiem Szona. 
Znasz też portugalski.
     Rayne poczuł się dziwnie. Nikomu nie mówił o tym, że zna portugalski, 
którego nauczył się jeżdżąc z ojcem na ryby podczas długich wakacji 
spędzanych w Mozambiku. Wolał zachowywać wiedzę o sobie i swojej 
przeszłości dla siebie.
     Major prawidłowo odczytał wyraz jego twarzy.
     - Wiemy o tym, ponieważ przesłuchiwałeś kiedyś po portugalsku 
żołnierza FRELIMO. Wyglądasz na nie obstawionego fuksa, Gallagher, i to 
jeszcze jeden powód, dla którego wybór padł na ciebie.
     Sprawy przedstawiały się więc następująco: albo to niebezpieczne 
zadanie, albo Samanta. Wydawało mu się, że z Sam może sobie ułożyć życie 
później, podczas gdy szansa na taką przygodę może się już nie powtórzyć.
     - OK Przyjmuję tę ofertę.
     - Tak myślałem.
     Kontynuowali jazdę w milczeniu, aż dojechali na starą farmę położoną w 
pewnej odległości od Salisbury. Samochód zajechał na podjazd i obaj wysiedli.
     - Powodzenia, Gallagher.
     Wymienili uścisk dłoni i Rayne ruszył żwirowym podjazdem, nie 
oglądając się za siebie. Po chwili usłyszał jak samochód odjeżdża.
     Martin Long odwrócił się za siebie i spojrzał przez tylne okienko na 
samotny dom w ciemnościach. Boże, coś najlepszego zrobił? To zadanie to było 
samobójstwo; odmówił z miejsca. A potem rozpoczęły się rozmaite naciski. 
Jeśli on nie podejmie się tego zadania, musi znaleźć kogoś, kto je wykona.
     Rayne Gallagher - nie było innego wyboru. Ale czy jego stan pozwoli 
wytrzymać stres, w jakim przyjdzie mu działać?
     Long patrzył przez przednią szybę na pełną zakrętów polną drogę, po 
której jechali. Jakim sposobem John Fry dowiedział się o jego ojcu, o jego 
niechlubnym tchórzostwie? Niezły z niego skurwysyn - zagroził, że odgrzebie tę 
historię i poda ją do prasy. Cena jego milczenia to facet, który poprowadzi tę 
szaleńczą misję.
     Wstrząsnął nim dreszcz. Czy jest tchórzem? Próbował uspokoić swoje 
sumienie, tłumacząc sobie, że opublikowanie tej historii byłoby zbyt wielkim 
ciosem dla jego ojca, osiemdziesięcioletniego staruszka, któremu jedynie 
przeszłość dodawała sił do życia.
     
     - Dobry wieczór, kapitanie Gallagher. Cieszę się, że zgodził się pan 
poprowadzić tę akcję. Jestem John Fry.
     Rayne od razu poznał po akcencie, że jest Amerykaninem. CIA? Ale po 
kiego diabła pakowali się w to Amerykanie? Fry przekroczył czterdziestkę, był 
w dobrej formie fizycznej, mierzył ponad 175 centymetrów wzrostu, miał 
chłopięcą twarz i ciemne włosy. Ubrany w ciemnoniebieski garnitur, 
jasnoniebieską koszulę z kołnierzykiem zapinanym na guziczki wydawał się nie 
na miejscu na opuszczonej farmie. Bardziej pasowałaby do niego pierwsza klasa 
odrzutowca albo salon prive kasyna.
     Fry podszedł do mapy przyczepionej taśmą do ściany. Przedstawiała rejon 
Mozambiku na wschód od Rodezji.
     - Kapitanie Gallagher, zna pan pozycje nieprzyjaciela w Mozambiku? 
Opinia publiczna uważa, że pomoc wojskowa napływająca do tego rejonu 
pochodzi z Chin. To naiwne przypuszczenie, ale nie chcielibyśmy go zmieniać. 
W rzeczywistości większość tej pomocy pochodzi od Sowietów. Nie ma w tym 
nic dziwnego.
     Otóż rząd mego kraju wraz z rządem brytyjskim uznał, że rodezyjska 
wojna o niepodległość wchodzi w fazę - jakby tu ją nazwać? - końcową. Nasz 
wywiad wie o istnieniu wielu baz w Mozambiku, które zaopatrują i kontrolują 
operacje terrorystyczne. Wasze oddziały z powodzeniem zlikwidowały niektóre 
z nich. Jednak aż do teraz nie byliśmy w stanie odkryć głównego źródła dostaw.
     Ostatnio CIA udało się przeniknąć do tej bazy. Uzyskane informacje są 
wielce niepokojące. Krótko mówiąc, dowiedzieliśmy się, że wkrótce dojdzie do 
zmasowanego ataku na Rodezję. Operacja ta nosi kryptonim „Salisbury”. Celem 
jest zdziesiątkowanie ludności stolicy i natychmiastowe przejęcie władzy przez 
ZANU, frakcję Maszona. Oznacza to w istocie zajęcie kraju przez Sowietów.
     Rayne gwizdnął cicho. Do tej pory wojna nie tknęła stolicy. Akcja, o 
której mówił Fry, przeniesie ją w samo serce ich kruchej społeczności; oznaczać 
to będzie wielki przelew krwi - coś, czego wszyscy się obawiali, ale nie 
wierzyli, że może się zdarzyć.
     - Do ataku zostaną rzucone najnowocześniejsze rosyjskie myśliwce 
bombardujące i śmigłowce. Kontrolę nad całą operacją będą sprawować 
Sowieci. Kiedy to się zacznie, wasza armia nie zdoła ich powstrzymać. Wielu 
ludzi zginęło zbierając te informacje, ja muszę teraz zrobić z nich użytek, a to 
wymaga działania w absolutnej tajemnicy.
     - Ale ja myślałem, że to będzie akcja wojsk rodezyjskich - Rayne był 
zakłopotany, że nie ma do czynienia z Rodezyjczykami. Miał się na baczności.
     - Spokojnie, kapitanie. Rodezyjczycy polecili mi pana. Potrzebny był mi 
człowiek zdolny do działania na terenie Mozambiku i oni wybrali pana. Teraz 
powodzenie lub fiasko tej operacji zależy od pana, kapitanie Gallagher. Pańska 
misja jest prosta. Musi pan wyjechać z kraju i zwerbować doborowy oddział 
najemników. Dostanie się pan na pozycje nieprzyjaciela, zniszczy jego samoloty 
i helikoptery, a następnie wycofa się. Nie wolno ruszać innych części bazy, w 
żadnym wypadku nie wolno zniszczyć zbiorników paliwa i innych instalacji o 
drugorzędnym znaczeniu.
     Nie wolno dopuścić, by tę akcję uznano za dzieło Rodezyjczyków. 
Sowieci tylko czekają na pretekst do inwazji - atak przeprowadzony przez 
Rodezję im go dostarczy. Jeśli misja ma się powieść, musi zostać uznana za 
robotę najemników.
     Dla Rosjan Rodezja jest tylko pionkiem w grze, obszarem, z którego 
można będzie uderzyć na Południową Afrykę. Co do tego nie ma żadnych 
wątpliwości. Operacja ta cieszy się poparciem CIA i MI6. Rządy USA i 
Wielkiej Brytanii pragną, by wybory w Rodezji przebiegły bez zakłóceń. 
Pragną, by świat zobaczył, że możliwy jest sukces demokracji w Afryce. Ma 
pan jakieś pytania, kapitanie?
     - Dlaczego?
     Przez chwilę Fry wydawał się zdezorientowany. Potem uśmiechnął się 
dobrodusznie.
     - Och, kapitanie Gallagher. Nie przywykłem do takich pytań z ust 
wojskowych. Widzi pan, celem jest obecnie stabilizacja sytuacji w tym rejonie 
Afryki. Zdaliśmy sobie sprawę, że czarne rządy nie mają zaufania do 
supermocarstw. Jeśliby jednak Rosja pomogła ZANU zdobyć władzę, miałaby 
nad nowym rządem znaczną kontrolę. A nie potrzeba nam przecież sowieckiego 
rządu w tej części Afryki.
     - Przedostanie się na teren Mozambiku z grupą uzbrojonych ludzi nie 
będzie łatwe. Trzeba dokładnie wyznaczyć cele. Szybkość, z jaką zostaną 
zlikwidowane, ma tu pierwszorzędne znaczenie. Trzeba dobrze zaplanować, jak 
się wycofamy - jeden błąd, a mój oddział zostanie unicestwiony, proszę 
pamiętać, że podczas służby w oddziałach zwiadu miałem do czynienia z 
żołnierzami ZANU i FRELIMO, a nie z doskonale wyszkolonymi oddziałami 
sowieckimi.
     Fry uśmiechnął się.
     - Właściwie ocenia pan czekające was trudności, kapitanie Gallagher. 
Proszę jednak pamiętać, że będzie pan dysponował sporymi zasobami broni i 
nieograniczonymi środkami finansowymi. Akcja ta stanowi oczywiście 
wyzwanie, ale wybrano pana ze względu na pańskie wybitne zdolności 
dowódcze i ducha walki.
     - Gdzie więc znajduje się cel, panie Fry?
     - To Beira.
     Portowe miasto Beira na wschodnim wybrzeżu Mozambiku łączyła 
niegdyś linia kolejowa z Salisbury. Wojna przerwała to połączenie; Rayne 
własnoręcznie wysadził niektóre odcinki tej linii.
     - Rozumie pan teraz, dlaczego wybór padł na pana, kapitanie Gallagher?
     Rayne zignorował to pytanie.
     - Ma pan dokładne informacje o siłach sowieckich? Czy wie pan, jak 
zamierzają dokonać ataku na Salisbury?
     - Z powietrza. Po wstępnym ciężkim bombardowaniu myśliwce ostrzelają 
wyznaczone cele. Wówczas oddziały szturmowe zostaną przetransportowane 
helikopterami. Będą miały rozkaz strzelać do każdego i nie brać żadnych 
jeńców.
     Rayne wzdrygnął się. Plan był błyskotliwy i szalenie okrutny.
     - Otrzyma pan bardzo szczegółowy plan lotniska w Beirze. To ono 
właśnie jest pańskim celem.
     - Przypuszczam, panie Fry, że gdy ja będę atakował lotnisko, siły 
rosyjskie i mozambickie będą jakimś cudem spokojnie się temu przyglądać i nie 
przeszkadzać?
     - Dobry dowcip. Będzie pan musiał działać przez zaskoczenie - dostać się 
tam niepostrzeżenie, uderzyć i jak najszybciej się wycofać.
     Rayne zaczął od razu rozwiązywać w myślach ten problem. Na miejsce 
muszą dostać się z powietrza; w żaden sposób nie mogliby przeprowadzić ataku 
z ziemi, jeśli nie wolno im przybyć z Rodezji.
     - A co będzie, jeśli złapią mnie żywego?
     - To jeszcze jeden powód, dla którego wybrano pana. Nie jest pan typem, 
który będzie gadał. Nawet gdyby pana złamali, będą musieli zadawać sobie 
przez cały czas pytanie, czy mówi pan prawdę, czy też kłamie, by uniknąć 
dalszych tortur.
     Twarz Frya zachmurzyła się, gdy to mówił. Wydał się nagle o wiele 
starszy. Nie umknęło to uwagi Rayne’a.
     - Mówi pan z własnego doświadczenia, panie Fry?
     - Dostałem się do niewoli w Korei. To przeżycie, które zmienia 
człowieka. Ale miałem szczęście, uciekłem.
     - Nie mam zamiaru dać się schwytać.
     Fry wstał z krzesła i wyciągnął dłoń.
     - Dostanie pan numer kontaktowy i numer konta bankowego w kraju, w 
którym pragnie pan zwerbować swoich ludzi - my zobowiązujemy się przewieźć 
was na miejsce i wydostać stamtąd. Powodzenia, kapitanie Gallagher.
     - Dzięki, ale ja nie wierzę w powodzenie.
     
     Najważniejszym zadaniem Rayne’a był werbunek ludzi. Major Long 
oświadczył mu, że może wziąć żołnierzy rodezyjskich, o ile nie piastują oni 
funkcji oficerskich i w ciągu dwóch tygodni Rayne przeprowadził rozmowy z 
siedemdziesięcioma wybierając piętnastu, w tym Loisa. O tego ostatniego 
pokłócił się z majorem, ale w końcu Long pozwolił go przyłączyć.
     Następnie Rayne poleciał z Loisem do Durbanu. Planował wedrzeć się na 
teren Mozambiku z RPA i znał idealne miejsce na założenie bazy na północ od 
tego miasta, na wschodnim wybrzeżu. Podczas gdy pozostała czternastka udała 
się tam pojedynczo rejsowymi samolotami pasażerskimi, dojechała do bazy 
samochodami i rozpoczęła intensywne szkolenie, Rayne z Loisem zajęli się 
organizacją potrzebnej broni i materiałów wybuchowych. Rayne próbował 
jeszcze zwerbować brakujących ludzi, ale nie znalazł nikogo odpowiedniego. 
Zaczynał się martwić, potrzebował jeszcze czterech żołnierzy o zdolnościach 
przywódczych, potrafiących obchodzić się z materiałami wybuchowymi. 
Wyglądało na to, że nie będzie ich łatwo znaleźć.
     Kandydatów było oczywiście mnóstwo, facetów pragnących szybko się 
dorobić. Ale Rayne miał wysokie wymagania, szukał zaprawionych w boju 
zawodowych żołnierzy, facetów, którzy bez trudu poddają się dyscyplinie, ale w 
trudnej sytuacji poradzą sobie sami. Potrzebował czterech takich, by mieć 
oddział złożony z dwudziestu ludzi.
     Znał kogoś, kto mógłby mu ich znaleźć, ale ten człowiek mieszkał w innej 
części świata.
     
     Jumbo Jet dotknął kołami śliskiego, wilgotnego od nieodłącznej 
londyńskiej mżawki pasa startowego na lotnisku Heathrow i zatrzymał się. 
Przez chwilę zdawało się, że silniki zostaną wyłączone, ale zamiast tego samolot 
pokołował jeszcze kawałek w kierunku budynków terminalu i dopiero wtedy 
silniki zamilkły.
     Szare niebo na zewnątrz nie stanowiło zachęcającego powitania po 
dwunastu godzinach od opuszczenia gorączki południowoafrykańskiego lata. 
Był powszedni dzień i na pokładzie Boeinga 747 należącego do South African 
Airways, który wystartował z lotniska im. Jana Smutsa, głównego lotniska w 
Johannesburgu, było niewielu pasażerów. Większość z nich nie sprawiała 
wrażenia zadowolonych z faktu, że muszą opuścić przytulne wnętrze samolotu.
     W zatłoczonej sali przylotów, z boku głównego pasażu, pewien 
mężczyzna wyglądał kogoś pośród nowo przybyłych pasażerów. Instynkt nie 
zwiódł go. Będąc jedną z pierwszych osób, które przeszły przez kontrolę celną, 
kapitan Gallagher wyróżniał się spośród reszty pasażerów i było jasne, że 
również wypatrzył obserwującego go faceta.
     Tak, pomyślał Michael Strong, to na pewno on. Jego postawa świadczyła, 
że to żołnierz. Warto poznać tego człowieka. Podszedł przywitać się ze swoim 
zagranicznym gościem.
     - Witamy w Anglii, kapitanie Gallagher.
     Strong poczuł, że tamten także uważnie taksuje go wzrokiem.
     - Pułkownik Strong? Nie spodziewałem się, że ktoś wyjdzie po mnie na 
lotnisko. - Rayne wypowiedział hasło, ale w jego słowach pobrzmiewała 
podejrzliwość.
     - Zasmakuje panu nasze piwo.
     - Wolę herbatę.
     Dlaczego te hasła były zawsze takie debilne? Rayne pomyślał, że to 
dlatego, iż ludzie wymyślający je sądzili, że nikt nie poda właściwego odzewu 
przypadkowo.
     - Zarezerwowałem panu pokój w hotelu „Dorchester”, kapitanie 
Gallagher. Sądzę, że możemy najpierw zjeść coś w moim klubie - o ile nie jest 
pan zbyt zmęczony?
     Biały aston martin DBS vantage sunął gładko po autostradzie M4 w 
zapadającym zmroku. Gniewne mamrotanie gazów w rurze wydechowej 
zagłuszało pracę potężnego silnika.
     Rayne obserwował pułkownika za kierownicą. Był dobrze zbudowanym 
mężczyzną o szerokiej, jakby wyciosanej z kamienia twarzy, nad którą kłębiła 
się szopa niesfornych ciemnych włosów. Jego usta wykrzywiał przylepiony tam 
na stałe sardoniczny uśmiech, a bystre brązowe oczy sprawiały wrażenie jakby 
nic nie umykało ich uwagi. Jego nos, lekko zgięty na końcu, nadawał mu 
drapieżny wygląd sokoła. Doszedł do wniosku, że pułkownik Strong jest 
facetem, z którym może się dogadać.
     Zostawili bagaż Rayne’a w „Dorchester”, po czym zjedli wyśmienitą 
kolację w klubie pułkownika. Strong zaproponował następnie jakąś rozrywkę. 
Wąską alejką udali się na mały skwerek, nad którym górował elegancki 
osiemnastowieczny dom, do którego wiodły wielkie czarne drzwi. Stał przed 
nimi facet wyglądający niczym skrzyżowanie dyrektora hotelu z bokserem. Od 
razu rozpoznał pułkownika i otworzył przed nim bramę z kutego żelaza po lewej 
stronie głównego wejścia; stanęli przed schodami prowadzącymi do piwnicy.
     - Dobry wieczór, panie pułkowniku.
     - Dobry wieczór, Sylwestrze, jak interesy?
     - Jak zwykle w powszedni dzień. Kilku nieźle już wstawionych 
podtatusiałych studentów, paru groźnie wyglądających Arabów. I oczywiście 
nasi regularni goście, tacy jak pan.
     - Chciałbym ci przedstawić kapitana Gallaghera, Sylwestrze.
     - Zawsze z przyjemnością witam pańskich przyjaciół, sir.
     Zeszli po schodach i przekroczyli wąskie drzwi. Powietrze było tu gęste 
od papierosowego dymu, a atmosferę podgrzewały dźwięki kwartetu jazzowego. 
Gdy weszli do środka, Sylwester oddalił się dyskretnie, a na ich powitanie 
wyszedł inny mężczyzna w stroju wieczorowym. Jego chuda twarz o 
arystokratycznych rysach nosiła ślady rozpusty.
     - Miło cię widzieć, Michael. A, nie jesteś sam. Twój ulubiony stolik jest 
wolny. Zaraz przyniosą wam drinki.
     - Dzięki, Richard. To kapitan Gallagher.
     - Bardzo mi miło, kapitanie Gallagher. Jestem pewien, że będzie się pan 
dobrze bawił. „Mandragora” pragnie zawsze zadowolić swoich gości.
     Rayne był pod wrażeniem aury naturalnego autorytetu, jaką roztaczał 
pułkownik. Nawet właściciela klubu wyraźnie onieśmielał ten potężny 
mężczyzna. Zaprowadzono ich do stolika dostatecznie blisko zespołu 
jazzowego, by mogli słuchać muzyki nie obawiając się, że zagłuszy ona 
rozmowę. Po kilku minutach przyniesiono im drinki - podwójną czystą whisky 
dla Rayne’a oraz dżin z tonikiem dla pułkownika.
     Rayne był zdziwiony, że klub pełen jest ludzi. Znajdowało się wśród nich 
kilka bardzo atrakcyjnych kobiet należących najwidoczniej do wyższych sfer; 
inne panie wywodziły się ze sfer bardziej podejrzanych... Wielu mężczyzn 
wyglądało na biznesmenów, ale inni sprawiali wrażenie aktorów, muzyków, 
sportowców i żołnierzy. Był to najwidoczniej nocny klub, który nie dbał zbytnio 
o społeczną pozycję swoich członków, a tylko o ich zdolności opłacenia 
wpisowego i dobrej zabawy. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Należało to pewnie 
do tutejszych zwyczajów.
     Zespół skończył grany utwór. Rozległy się oklaski, dość skąpe, ale 
wyrażające aprobatę. Pułkownik był pogrążony w zadumie, gdy grała muzyka, 
ale teraz stał się bardziej wymowny.
     - Tu naprawdę można się zrelaksować. Nigdy nie byłem człowiekiem, 
który dużo mówi. Nie znoszę poważnych książek. Jestem niewrażliwy na 
poezję. Zawsze lubiłem jednak muzykę, zwłaszcza jazz. - Pociągnął drinka i 
kontynuował. - Jazz jest pozbawiony agresji. Mogę sobie wyobrazić wymianę 
ognia przy muzyce rockowej. Oczywiście, nie myślę o muzyce na polu walki. 
Myślę jedynie o tym, by ujść z życiem. Niech pan rzuci okiem na kobietę, która 
zaraz zaśpiewa. Od pół roku próbuję ją poderwać, a ona wciąż się opiera.
     Do mikrofonu podeszła wokalistka o niezwykle śniadej cerze i posłała 
uśmiech w kierunku stolików. Rayne zauważył, że prawie wszyscy faceci na sali 
wpatrują się w nią z uwagą. Czekała, aż zespół zajmie miejsce przy 
instrumentach. Pierwsza nuta wyszła spod palców organisty, po czym dołączyły 
się inne instrumenty tworząc ostry, natarczywy rytm.
     Zaczęła śpiewać. Jej głęboki, zmysłowy głos miał moc czarodziejską. 
Rayne słuchał jej zahipnotyzowany. Nie była superatrakcyjna w potocznym 
znaczeniu tego słowa, figurę miała nieco zbyt obfitą, jej długie nogi były 
odrobinę zbyt muskularne, a na twarzy odbijała się próżność. Promieniowała 
jednak z niej jakaś magnetyczna seksualność, którą trudno było zignorować. 
Miała długie włosy, kruczoczarne z ciemnordzawymi pasemkami.
     Gdy śpiewała, słowa piosenki traciły znaczenie. Liczyło się tylko uczucie 
w jej głosie. Żaden mężczyzna na sali nie pozostał nań obojętny - na ten głos 
bardziej pociągający niż jej ciało.
     Nagle piosenka się skończyła i kiedy stało się jasne, że już nie zaśpiewa, 
rozległy się burzliwe oklaski.
     Zeszła ze sceny i podeszła do ich stolika. Długa czarna sukienka opinała 
jej ciało. Rozcięcie zaczynające się na wysokości ud odsłaniało jej nogi, gdy 
szła ku nim. Odsunęła krzesło i spojrzała na Rayne’a ciemnymi, gorącymi 
oczami, w których nie było śladu nieśmiałości. Wiedziała, czego chce. Poczuł 
teraz jej zapach, perfumy o woni piżma, które sprawiły, że dostał wzwodu.
     - Oj, Michael, gdzie twoje dobre maniery? Jeśli ty mnie nie przedstawisz, 
zrobię to sama. - Jej glos sprawił mu zawód. Był głęboki, ale pobrzmiewał w 
nim akcent angielskich wyższych sfer.
     - Rayne.
     - Niezwykłe imię. Widzę, że zdziwił pana mój głos.
     - Nie zdradziła mi pani swego imienia.
     - Priscilla. Priscilla St John.
     - Pięknie śpiewasz, Priscillo.
     - Dziękuję. Jesteś pochlebcą, co nie pasuje jakoś do wojskowego.
     - Skąd wiesz, że jestem żołnierzem?
     - Michael zadaje się wyłącznie z wojskowymi - zerknęła prowokacyjnie 
na pułkownika Stronga. - Spędzasz tu wakacje, Rayne?
     - Tak. Zatrzymałem się w „Dorchester”. Chcę zwiedzić Londyn.
     - Pewnie, wszyscy zagraniczni przyjaciele Michaela przyjeżdżają tu na 
wakacje, czyż nie, Michael...
     
     Michael Strong miał czterdzieści siedem lat, był człowiekiem zamożnym, 
a jego interesy miały się świetnie. W głębi serca pozostał jednak żołnierzem i 
tęsknił do wojaczki. Z początku uznał Gallaghera za jeszcze jednego twardziela 
szukającego wczesnej śmierci, ale wraz z upływem czasu zdał sobie sprawę z 
jego wrażliwości i nieprzeciętnej inteligencji kryjącej się pod warstwą 
zewnętrznej twardości. Stwierdził również, że intryguje go operacja, której 
szczegółów Rayne nie chciał ujawnić. Wyglądała na misję niebezpieczną, ale 
nie niemożliwą do przeprowadzenia. Uwielbiał niebezpieczeństwo, bez niego 
kapcaniał.
     Strong zaparkował astona martina w garażu swego szeregowego domku w 
South Kensington i wszedł do środka. W salonie na górze nalał sobie resztki 
szkockiej i popatrzył na rozwieszone na ścianach zdjęcia, medale i inne pamiątki 
wojenne. Mężczyźni na fotografiach to w większości jego przyjaciele. Niewielu 
z nich jeszcze żyje. On sam miał szczęście, a może uratowała go inteligencja. 
Przyszło mu na myśl, by zaoferować Gallagherowi pewną przyjacielską radę, 
ale był pewien, że zostanie uznana za oznakę słabości.
     W godzinę później położył się do pustego łóżka myśląc o Priscilli.
     
     Rayne obudził się spocony. Śniło mu się, że jest w Mozambiku, na 
polanie, zupełnie sam, kiedy usłyszał odgłos ładowanego karabinu... Wpatrywał 
się w mrok londyńskiego pokoju hotelowego zastanawiając się, czy 
rzeczywiście czuje się już dobrze po przejściach sprzed miesiąca.
     Ktoś przekręcił klamkę u drzwi i bardzo wolno je otworzył. Wszedł w 
ciemność pokoju i zbliżył się do łóżka. Rayne złapał go za ramię i wykręcił je 
mocno. Rozległ się wysoki krzyk. Zapalił światło i odkrył, że stoi przed nim 
Priscilla St John.
     - Ależ z ciebie raptus, kapitanie Gallagher.
     Puścił ją, a ona przyglądała się jego nagiemu ciału.
     - Czy mama nie ostrzegała cię, że ryzykownie jest wchodzić do męskich 
sypialni?
     - Ostrzegała. Ale nigdy nie miałam z tym żadnych problemów. W recepcji 
podano mi numer twego pokoju i dano klucz.
     - I tak można skwitować zagadnienie dyskrecji obsługi „Dorchesteru”.
     - Skłamałam. Podałam się za twoją żonę.
     - Napije się pani czegoś, pani Gallagher?
     - Później...
     Pociągnął ją ku sobie - nie stawiała oporu. Ich usta sczepiły się i poczuł, 
jak tonie w jej zmysłowości. Pociągnęła go na łóżko, a jej dłonie zaczęły 
wędrować po jego ciele. Rozpiął jej suknię i zsunął z ciała. Pod spodem miała 
jedynie pas i pończochy.
     Nadziała się na niego. Na czole wykwitły jej krople potu, a jej sutki 
nabrzmiały z podniecenia. Patrzyła mu prosto w oczy, gdy wszedł w nią głębiej. 
Poczuł ogarniające jej ciało spazmy rozkoszy, gdy nadszedł orgazm.
     - Nie przerywaj. Och, jeszcze...
     Przewrócił ją na plecy, przysuwając twarz do jej ust, a ona krzyknęła z 
rozkoszy. Poczuł jak jej język go kusi, ręce go pieszczą, wiodąc na wyższe 
poziomy podniecenia.
     
     Budzik zadzwonił przy jego uchu, więc wsadził go pod poduszkę. Całe 
ciało miał obolałe.
     Jej już nie było. Zostawiła mu wiadomość napisaną szminką na lustrze 
nad toaletką. „Następnym razem przyjdź do mnie z nie zapowiedzianą wizytą. 
Uściski. Priscilla”. Pod tym zaproszeniem był jej numer telefonu.
     Uśmiechnął się i poszedł wziąć prysznic odkręcając zimną wodę. Potem 
przeszedł przez ulicę do Hyde Parku i wykonał sprintem kilka okrążeń. 
Następnie pobiegł z powrotem do hotelu, przygotowany wyjść naprzeciw temu, 
co mu przyniesie dzień.
     Pokój znów pogrążył się w ciemnościach. Na ekranie rozbłysła następna 
twarz. Należała do jednego z najlepszych najemników na świecie, kolejnego 
faceta z ekskluzywnej kartoteki pułkownika Stronga, byłego żołnierza SAS, 
znanego z tego, że oferuje towar najwyższej jakości.
     Wygląd wielu tych ludzi wcale nie podobał się Rayne’owi. Inni 
wywoływali w nim obojętne reakcje. Potrzebował tylko czterech, ale wymagał 
lojalności, inteligencji i zdolności przywódczych, plus specjalistycznej wiedzy o 
materiałach wybuchowych.
     Gdy pułkownik włączył światło w małej salce projekcyjnej, umysł 
Rayne’a pracował na najwyższych obrotach. Ci ludzie są dobrzy, ale czy ich 
właśnie potrzebuje?
     - Wiem, Rayne, to niełatwe. Nikt nie może zagwarantować wyników. Ale 
to najlepsi ludzie, jakich mam. Przeszłość każdego z nich została dokładnie 
sprawdzona. Są twardzi i trzeba być twardym, by nimi dowodzić.
     Strong wpatrywał się w niego z drapieżnym wyrazem twarzy i Rayne 
zastanawiał się, co też mu chodzi po głowie. Dla niego była to sprawa życia i 
śmierci; dla Stronga zapewne tylko kolejny dzień pracy.
     - A ci, których wybrałem. Kiedy będą mogli wyruszyć?
     - Wszyscy mogą jechać natychmiast - mają ważne paszporty.
     - Chciałbyś kogoś szczególnie mi polecić?
     - Czekałem na to pytanie. Wziąłbym pierwszych trzech, jakich ci 
pokazałem. Co do reszty... to twoje zdanie będzie równie dobre jak moje.
     - Dlaczego pierwszych trzech?
     Musiał mieć pewność. Może Strong po prostu próbuje jak najszybciej 
zakończyć sprawę?
     - Niech cię diabli, Rayne. Bierzesz mnie za handlarza koni!
     Rayne przyglądał mu się zagadkowo.
     - Jeżeli zawiodą, ja idę do piachu, a ty nie tracisz nawet prowizji.
     - Ty sukinsynu!
     Zabrał leżące przed nim papiery i schował je, dając do zrozumienia, że 
zamyka sprawę. Rayne nie ruszył się z krzesła. Przedstawił swoją kartę i czekał 
na reakcję.
     Strong wstał.
     - Możesz opuścić to biuro w tej chwili, kapitanie Gallagher. Zawsze 
kieruję się zasadą obopólnego zaufania. Dzięki niej ludzie, których widziałeś, 
złożyli swe życie w me ręce. Nie świadczę tego rodzaju usług ludziom, których 
nie lubię - a ty należysz do tej kategorii. Wynoś się.
     - Nie.
     Rayne został gwałtownie postawiony na nogi. Prawym ramieniem rozbił 
uścisk Stronga. Ale zanim wykonał następny ruch, otrzymał cios w żołądek. 
Zatoczył się do przodu i zamachnął, trafiając pułkownika w bok. Ten rosły facet 
rąbnął w projektor, ale utrzymał się na nogach.
     Po chwili znaleźli się w zwarciu, walcząc zaciekle jak koty. Żaden z nich 
nie rezygnował ze zwycięstwa. Po pięciu minutach odsunęli się od siebie, 
zakrwawieni i śmiertelnie zmęczeni.
     Rayne spojrzał na Michaela i wybuchnął śmiechem. Pułkownik upadł na 
podłogę też zwijając się ze śmiechu.
     - Niech to licho, Michael!
     - Zasłużyliśmy sobie na dobry obiad!
     
     Rayne spojrzał przez składające się z oprawnych w ołów szklanych płytek 
okno starej sali na bukową gałąź szamotaną wiatrem. Odgłos kropli deszczu 
uderzających o szyby działał na niego dziwnie kojąco. Spędziwszy życie w 
klimacie prawie zupełnie pozbawionym deszczu, uważał angielską pogodę za 
przyjemną odmianę.
     Czekał na czwartego z kandydatów; pułkownik zaaranżował spotkanie w 
tym zaniedbanym wiejskim hoteliku.
     - Wejść - Rayne mówił to szorstkim tonem, gdy tylko usłyszał pukanie do 
drzwi. Lubił wymuszać autorytet od pierwszej chwili kontaktu.
     Drzwi otworzyły się. Rayne wpatrywał się w oczy, które odwzajemniały 
jego spojrzenie. To był Michael Strong. Usiadł naprzeciwko niego, na krześle, 
na którym przed chwilą siedzieli pozostali trzej najemnicy. Zaczął mówić 
wolno.
     - Żołnierzowi zawsze trudno jest odpowiadać na pytania. Ile można 
dowiedzieć się o człowieku podczas pięciominutowej rozmowy? Bardzo mało. 
Trzeba oprzeć się na intuicji i nią się kierować. Po tylu latach powinienem być 
ekspertem w tej dziedzinie, ale nadal nie udaje mi się przewidzieć wszystkiego 
w stu procentach. Mogę dać ci niezły obraz przeszłości każdego z nich i nieźle 
ocenić ich potencjał, ale jak naprawdę się zachowa, gdy zaświszczą wokół niego 
kule, to pokaże dopiero doświadczenie.
     Pułkownik pochylił się do przodu, opierając ręce o uda. Jego brązowe 
oczy znowu spojrzały w oczy Rayne’a, na kamiennej twarzy pojawił się wyraz 
śmiertelnej powagi.
     - To ja jestem tym czwartym, Rayne. Idę z tobą. Posiadam wiedzę o 
materiałach wybuchowych, jakiej wymagasz. Nudzę się; twoja ekspedycja mnie 
interesuje. Jestem rozwiedziony, moje dzieci są już dorosłe. Chcę znaleźć się na 
polu walki.
     Rayne poczuł, że wielki ciężar zostaje mu zdjęty z barków. Ma oto 
drugiego dowódcę - i trudno byłoby mu znaleźć lepszego człowieka do 
pełnienia tej funkcji.
     
     Wróciwszy do hotelu Rayne zapakował akta każdego z nowych ludzi do 
dyplomatki. Miał teraz wszystko, czego potrzebował. Załatwił swoim ludziom 
wypłatę pensji przez bank szwajcarski, na którego konto Fry wpłacił 
odpowiednie fundusze. Pozostało im teraz lecieć do Południowej Afryki. W 
ciągu tygodnia uruchomią całą operację.
     Po raz ostatni rozejrzał się po pokoju, by się upewnić, że niczego nie 
zostawił i zaniósł dyplomatkę w pobliże drzwi; zanim jednak do nich dotarł, 
weszła Priscilla St John, ubrana w jaskrawą sukienkę, kontrastującą z jej śniadą 
cerą. Wyraz jej twarzy nie pasował do wzorzystego materiału w wesołych 
kolorach.
     - Skąd wiedziałaś, że wyjeżdżam?
     - Zapytałam Michaela.
     Rayne nie wiedział, jak się z nią pożegnać. Nie chciał przyznać się przed 
samym sobą, że ich związek nie jest już przelotnym romansem. Prześladowało 
go poczucie winy wobec Sam.
     Usiadła na skraju łóżka, a Rayne postawił walizeczkę, wziął Priscillę w 
ramiona i pocałował delikatnie w usta. Nie mógł wyzwolić się z jej uścisku. Był 
przerażony tym, że tak szybko zrodziło się między nimi uczucie.
     W końcu ona wysunęła się z jego objęć i spojrzała mu prosto w oczy.
     - Jesteś cholernie twardy, a przecież tak łatwo cię zranić. Powiedz, że 
poza mną nie masz nikogo.
     Potrząsnął głową.
     - Mam zadanie...
     - Twoim zadaniem jest żyć, nie umierać.
     Wstała i podeszła do lustra. Starannie pomalowała sobie usta, po czym 
zwróciła się do niego.
     - Bez względu na to, kim jest ta kobieta, ma wielkie szczęście. Nie spraw 
jej zawodu.
     I zanim zdążył odpowiedzieć, już jej nie było.
     
     Rayne siedział w klasie turystycznej Boeinga 747 British Airways 
lecącego bezpośrednio z Londynu do Południowej Afryki. Obok niego 
pułkownik Strong popijał z namaszczeniem drinka. Po drugiej stronie siedziało 
trzech wybranych najemników. Jechali spędzić długie wakacje w RPA i odbyć 
dość interesującą wyprawę turystyczną do Mozambiku.
     Bunty Mulbarton. Bez wątpienia facet o największym doświadczeniu; 
podobnie jak Strong należał do oddziałów komandosów. Syn majora Micka 
Mulbartona, bohatera bitwy nad Sommą i innych. Odziedziczył Mulbarton 
Biscuit Company, ale wolał działania wojenne od zarządzania firmą. Brał udział 
w akcjach komandosów na Półwyspie Arabskim, zwłaszcza w Adenie i w 
górach Radfan. Ekspert w dziedzinie broni palnej i materiałów wybuchowych w 
stopniu majora regularnej armii brytyjskiej. Liczył blisko 180 cm wzrostu. Jasne 
włosy, nie pasujące do nich kruczoczarne brwi, zielone oczy o świdrującym 
spojrzeniu, zmysłowe usta, orli nos, szlachetny akcent wyniesiony z Eton.
     Guy Hauser. Narodowość francuska. Służył w Legii Cudzoziemskiej. 
Milczał na temat swej przeszłości. Był porucznikiem o gwałtownym 
charakterze, którego nieraz oskarżano o bójki, chociaż nigdy nie uznano go 
winnym. Świetny strzelec, zaprawiony w bojach wręcz, bardzo inteligentny. 
Brał udział w wojnie wietnamskiej i pchał się wszędzie tam, gdzie toczyły się 
walki i istniał ktoś, kto mu chciał zapłacić. Rzucająca się w oczy kozia bródka, 
mocno opalona twarz, skłonność do unoszenia brwi i marszczenia czoła podczas 
rozmowy.
     Guy był najbliższym odpowiednikiem bulteriera, jakiego spotkał Rayne 
wśród ludzi. Dobry kandydat do tego typu akcji, niezwykle skupiony i 
niebezpieczny facet.
     Najdalej od Rayne’a siedział Larry Preston. Był niskiego wzrostu, krępy, 
o długich jasnych włosach. Jego akcent zdradzał pochodzenie z Birmingham. 
Był oficerem w oddziałach komandosów, a teraz zarabiał na życie jako 
najemnik. Z Prestona był nie oszlifowany diament ze skłonnością do 
hulaszczego życia. Jako ekspert w dziedzinie materiałów wybuchowych 
twierdził, że nie ma sejfu, którego nie potrafiłby otworzyć.
     Pułkownik Strong dostarczył Rayne’owi najlepszych ludzi. Należało ich 
wykorzystać.
     
     Mozambik pod koniec 1978 roku wyglądał niczym pustynia. Poza 
głównymi miastami każdy facet z karabinem stanowił własne prawa.
     Marksistowski rząd kierowany przez prezydenta Samorę Machela miał 
niewielkie szanse sukcesu na dłuższą metę. Przeszkadzał jedynie siłom 
zdecydowanym obalić białe reżimy na zachodzie i południu.
     MNR, czyli Narodowy Ruch Oporu Mozambiku zdobywał wciąż nowych 
sympatyków. Został założony jakieś pięć lat temu przez Rodezyjczyków, ale 
uzyskał poparcie mieszkańców Mozambiku, kiedy ci przekonali się, że nowy 
niezależny rząd jest niewiele lepszy od rządu Portugalczyków, który go 
poprzedzał. Południowi Afrykanie również dostrzegali liczne zalety MNR-u 
jako siły destabilizującej Mozambik. W 1978 roku na czele ruchu stał potężny 
przywódca, Andre Matangaidize. Rodezyjscy komandosi pomagali w szkoleniu 
żołnierzy MNR-u, czyniąc z nich budzące postrach oddziały partyzanckie. 
Działały one w idealnych warunkach - w gospodarce wiecznych niedoborów. 
Wielu żołnierzy w ich szeregach nie znało innego życia poza walką, a MNR był 
ich stałym pracodawcą. Państwo Mozambik nie miało wiele do zaoferowania 
tym, którzy chcieli wieść spokojne życie z dala od bólu, strachu i nędzy.
     Tak wyglądał kraj, do którego miał się udać Rayne ze swoim oddziałem. 
Partyzanci MNR-u zwalczali FRELIMO, armię ludową Mozambiku, chcąc 
stworzyć nowy rząd w kraju; Rodezyjczycy zwalczali oddziały kierowanego 
przez Roberta Mugabe ZANU, również działającego z głębi terytorium 
Mozambiku. Prezydent Samora Machel musiał w coraz większym stopniu 
polegać na pomocy sowieckiej. Kulejąca gospodarka kraju nie otrzymywała 
żadnej pomocy z Zachodu, ponieważ prezydent przyznawał się publicznie do 
sympatii prokomunistycznych. Gdy kraj uzyskał niepodległość, zamarła 
dochodowa turystyka z Południowej Afryki i nic nie wskazywało, by miało się 
coś w tym względzie zmienić.
     Rodezja przeprowadziła ponad 350 ataków na Mozambik 
unieruchamiając całkowicie porty, drogi i linie kolejowe. Ale nawet zwycięstwo 
nad Rodezją nie rozwiązałoby problemów Machela. Panowało powszechne 
przekonanie, że w takim przypadku Sowieci wykorzystaliby jego kraj jako bazę 
wypadową do wojny z RPA. A ponieważ ten bogaty kraj posiadał armię, która 
była w stanie przebić się bez większych strat do Kairu, mógł z łatwością 
opanować Mozambik w ciągu jednego dnia. Powstrzymywała go jedynie obawa 
przed oburzeniem międzynarodowej opinii publicznej.
     Od roku 1960, oznaczającego początek dekolonizacji w Afryce, miało tu 
miejsce 150 zamachów stanu, z których 50 zakończyło się powodzeniem. W ich 
rezultacie obserwowano wzrost aktywności najemników w tym rejonie.
     Rayne oparł się wygodniej na fotelu i zamknął oczy. Myśląc o 
Mozambiku i jego niewesołej przyszłości zdał sobie sprawę, że po wykonaniu 
zadania muszą wydostać się z tego kraju i w dodatku zrobić to szybko.
     Boeing 747 leniwie oddalał się od lotniska im. Jana Smutsa oraz 
Witwatersrandu, gospodarczego serca Południowej Afryki, udając się na 
wschód. Zostawiał ze sobą duże wysokości i rozżarzoną gorączkę wyżyny 
Transwalu, kierując się ku zielonym wzgórzom Natalu, prowincji „osadników” 
na wschodnim wybrzeżu RPA.
     Pokonanie sześćsetkilometrowej trasy trwało półtorej godziny. 
Przebiegała nad wieloma miejscami, w których rozbrzmiewały jeszcze odgłosy 
walk między armią brytyjską i chłopskimi wojskami republik Burów przed stu 
laty: Dundee, Eiandslaagte, Ladysmith, Isandhlwana. Lecieli nad 
Pietermaritzburgiem, ospałym miasteczkiem na linii kolejowej łączącej Durban 
z Johannesburgiem, gdzie w 1893 roku młodemu prawnikowi hinduskiemu 
nazwiskiem Gandhi kazano wysiadać z pociągu, ponieważ jego bilet pierwszej 
klasy nie upoważniał go do jazdy w wagonach zarezerwowanych wyłącznie dla 
białych. Przecięli drogę z Pietermaritzburga do Durbanu, trasę największego 
maratonu, „Maratonu Towarzyszy”: dziewięćdziesiąt trudnych do przebycia 
kilometrów. To właśnie stąd wyruszą w serce Mozambiku.
     W tym momencie Rayne czytał wieczorne wydanie „Johannesburg Star”, 
nic nie wiedząc o mijanych terenach. Na chwilę udało mu się nawet zapomnieć 
o zadaniu, o którym myślał niemal bez przerwy od czasu pierwszej rozmowy z 
Johnem Fryem prawie miesiąc temu. Zamiast tego wpatrywał się w zdjęcie 
kobiety na pierwszej stronie: piękności o długich blond włosach, którą 
nazywano nową Marilyn Monroe.
     Nazywała się Penelopa O’Keefe. Zawsze była kobietą ambitną. Jej 
przeznaczeniem jako córki Sir George’a O’Keefe’a, jednego z najbogatszych 
właścicieli kopalń z Johannesburga, było życie wygodne i dostatnie. Rok w 
jednym z najlepszych college’ów w Europie przygotował ją do odpowiedniego 
małżeństwa i wygodnej egzystencji. Tyle że Penelopa miała inne cele. Wróciła z 
Europy do Południowej Afryki pełna pogardy dla wyższych sfer i spragniona 
przygód. Rodzice martwili się o nią, zwłaszcza gdy oświadczyła, że chce zostać 
modelką i jednocześnie studiować. Ale w końcu postawiła na swoim, jak zawsze 
zresztą.
     Rayne poznał ją na pierwszym roku studiów. Był pewien, iż nie było to 
przypadkowe spotkanie. Wpadła mu w oko już wcześniej, gdy przyglądała się 
eliminacjom rugby - podniecały ją pełne uznania spojrzenia młodych 
sportowców i miała zawsze gotową odpowiedź na ich wulgarne zaczepki. Potem 
udało się jej zapisać na te same zajęcia fakultatywne z angielskiego i wdała się z 
nim w zdawkową rozmowę. Kilka tygodni później został zaproszony do domu 
jej ojca we wschodnim Transwalu, gdzie można było łowić pstrągi. Nie bardzo 
pamiętał, kiedy przyznał się przed nią, że lubi łowić ryby, ale zgodził się 
ochoczo. Farma Sir George’a była znana jako jedno z najlepszych miejsc na 
pstrągi.
     Wędkowanie nie zajęło mu jednak zbyt wiele czasu w trakcie tego 
weekendu. W gruncie rzeczy wędki miał w ręku tylko dwa razy, kiedy wnosił je 
do domku po przyjeździe i kiedy je wynosił wyjeżdżając. Resztę czasu spędził 
w łóżku. Przez następne półtora roku łączył go z Penelopą burzliwy romans, o 
którym mówili wszyscy na kampusie.
     Pamięta, kiedy polecieli spędzić Boże Narodzenie w domu jej rodziny w 
Port St Johns. Było to małe portowe miasteczko na wschodnim wybrzeżu 
Transkei, bezpośrednio poniżej prowincji Natalu. Ledwie uniknęli śmierci, gdy 
samolot firmy Sir George’a rozbił się tuż przed lądowaniem. Pilot zginął, ale 
jakimś cudem Penelopie i jemu nic się nie stało.
     Po tym wypadku miała już ochotę wyjechać z RPA. Rayne uważał, że 
wypadek był wynikiem sabotażu, ale oficjalnie nie zostało to nigdy 
potwierdzone.
     Ukończyli studia w tym samym roku. Jej ledwie się to udało, on miał 
najwyższą przeciętną w ciągu ostatnich dziesięciu lat. On postanowił studiować 
dalej, ona wyjechała do Nowego Jorku, podpisała bardzo lukratywny kontrakt z 
agencją reklamową i postanowiła zapomnieć o przeszłości.
     Rayne spojrzał jeszcze raz na fotografię w gazecie i smutno się 
uśmiechnął. Tam gdzie się udawali, z pewnością nie będzie takich kobiet. 
Poczuł głęboką przepaść między życiem, jakie wiódł będąc studentem prawa, a 
obecnym. Jak też wyglądałoby spotkanie z Penelopą teraz? Czy istniałby 
między nimi ten zwierzęcy pociąg co dawniej? Poczuł kłucie bólu z powodu 
nielojalności wobec Sam. Była jedyną kobietą, która go naprawdę rozumie, a on 
zawiódł jej zaufanie.
     Hałas opuszczanych klap przy podchodzeniu do lądowania wyrwał go z 
tych rozmyślań.
     - Jesteśmy prawie na miejscu. Stąd ruszamy całą parą - w głosie Michaela 
pobrzmiewała pewność siebie. Rayne był ciekaw, czy tak samo będzie brzmieć 
po tygodniu.
     
     Lois wyjechał po nich na lotnisko. Kupił używanego land rovera, by 
przewieźć ich wszystkich do obozu. Po krótkich powitaniach ruszyli w 
ciemności na północ.
     Natychmiast ogarnęła ich wysoka wilgotność pobrzeża Natalu. Rayne 
czuł się niewygodnie w tym lepkim upale w londyńskim ubraniu. Lois był 
ubrany idealnie: biała koszula, szorty khaki i skórzane sandały.
     - Nikt nie kręcił się koło obozu ani nie wypytywał o nic, Lois? - musiał 
wydzierać się z całych sił, by przekrzyczeć ryk silnika.
     - Nic z tych rzeczy. Jeśli chodzi o ludność miejscową, jesteśmy grupą 
biznesmenów organizujących konferencję na temat strategii marketingu. Ale i 
tak znajdujemy się zbyt daleko, by przyciągnąć czyjąś uwagę.
     Rayne sam wybrał miejsce na obóz. W młodości spędzał tam wakacje i 
już wtedy zdał sobie sprawę, że to doskonała kryjówka. Obawiał się jedynie, że 
obóz może wzbudzić ciekawość miejscowej ludności murzyńskiej, zwłaszcza 
gdy usłyszą, jak testują broń. Nie, prawdopodobnie będą trzymać się z dala. W 
Południowej Afryce lepiej jest zawsze pilnować swego nosa.
     - Masz wszystko, czego potrzebujesz, Lois?
     - Do wyboru, do koloru. Wszystko zupełnie nowe: pistolety, broń 
maszynowa, granaty, wyrzutnie rakietowe.
     - A inne rzeczy, o których ci mówiłem?
     - Tak. To też.
     Rayne uśmiechnął się. Lois potwierdził swoją wartość.
     We wnętrzu samochodu panowała ciemność rozświetlona nikłym ciepłym 
światłem wskaźników na desce rozdzielczej. Za oknami przemykała bujna 
roślinność. Przez chwilę Rayne wyobraził sobie, że podróżują zielonym 
tunelem, który będzie wiódł bez końca w ciemność.
     Lois dociskał gaz do dechy, biała wskazówka prędkościomierza tańczyła 
między stu a stu dwudziestoma kilometrami na godzinę. Podróżowali w 
milczeniu, każdy oddawał się swym prywatnym rozmyślaniom i niepokojom.
     Mijali wygodne, spokojne miasta wschodniego wybrzeża Natalu. Trudno 
było sobie wyobrazić, że dalej na północ wzdłuż tego samego wybrzeża 
atmosfera jest tak krańcowo różna. Rayne wiedział nazbyt dobrze, że w 
Mozambiku spokój to ostatnia rzecz, jaką mogą napotkać.
     Po przejechaniu dwustu kilometrów minęli zakręt prowadzący do 
Richard’s Bay i droga skręciła w głąb lądu, omijając ogromny zbiornik wodny 
jeziora St Lucia. Ludzkie siedliska były tu z rzadka rozrzucone. Po ich prawej 
znajdował się Tongaland, ponad dziewięć tysięcy kilometrów kwadratowych 
prawie nie zamieszkałego stepu. Po chwili Lois skręcił z głównego traktu na 
wąską piaszczystą drogę, która stawała się coraz gorsza, im dalej się posuwali.
     Rayne rozejrzał się wokół zadowolony, gdy dojechali do krytych słomą 
chat, które miały być ich domem przez następny tydzień. Okolica sprawiała 
wrażenie idealnego miejsca na wakacyjny wypoczynek. Leżało tu kilka łódek, 
na świeżo przystrzyżonym trawniku stały meble ogrodowe, obok koszy na 
śmieci walały się puste butelki. Lois i reszta nie tracili czasu. Oczywiście, 
będzie musiał poczekać do świtu, by upewnić się, że wszystko jest w porządku 
w stu procentach, ale był pewien, że z powietrza nikt nie zauważy tu niczego 
podejrzanego.
     Lois zaprowadził ich do domków. Domek Rayne’a i Michaela sprawiał 
miłe wrażenie, choć wystrój był dość spartański. Moskitiera świeciła przyjemnie 
w ciemności, jej charakterystyczny zapach powoli wypełniał cały pokój.
     - Dobry Boże, Rayne, jak ludzie mogą tu żyć? - głos pułkownika 
zagrzmiał w ciemności.
     - Mało kto tu mieszka. W gruncie rzeczy, z powodu moskitów i much tse-
tse, obszar ten jest prawie zupełnie niezamieszkany. Dlatego kazałem wszystkim 
brać te tabletki. Są tylko dwa gatunki moskitów roznoszących malarię i nie 
występują tu zbyt często, ale lepiej nie ryzykować. Jeżeli przez cały czas 
będziesz zażywał tabletki antymalaryczne, nic ci nie grozi.
     Pułkownik uśmiechnął się ponuro w ciemnościach.
     - W przyszłości - rzekł - będę chyba jeździł na wakacje do południowej 
Francji.
     

SAMANTA
    
     Sam była wściekła jak osa. Za każdym razem, gdy o tym pomyślała, 
wpadała w szał. Zranił ją głębiej niż z początku sądziła. Teraz, gdy ze złością 
przedzierała się przez busz, próbowała wymazać go z pamięci. Gałąź uderzyła ją 
znienacka w twarz. Wykrzyknęła:
     - Kurwa! Odpierdol się!
     Dlaczego zachował się jak ostatni skurwysyn - po wszystkich składanych 
jej obietnicach! Wybrała się tutaj, by o nim zapomnieć, ale zamiast tego czuła 
się coraz gorzej. Poświęciła się całkowicie pracy - dlatego tu się znalazła, na tej 
małej farmie na północ od Umtali, o dwieście kilometrów na południowy 
wschód od Salisbury. Dziś sama wypuściła się w busz, co było bardzo 
niebezpieczne. Nie dbała o to jednak, zobojętniała na zagrożenia po tym, co 
zrobił jej Rayne.
     Położenie farmy było idylliczne. Kawałek dalej na wschód wyrastały góry 
stanowiące granicę między Rodezją a Mozambikiem; cała dolina Umtali 
przypominała rajskie ogrody, gorące i żyzne, wypełnione bujną roślinnością. 
Jednak w tym idealnym miejscu życie stało się dla mieszkańców piekłem. Była 
to ziemia niczyja, położona między siłami rodezyjskimi a partyzantami ZANU, 
którzy przenikali przez odległą o trzydzieści kilometrów granicę z 
Mozambikiem. Wielu farmerów zbiegło, woląc bezpieczeństwo miasta Umtali i 
pozwalając, by ich pola zarosły chwastami. Ludzie poruszali się tu w 
konwojach, z oczami utkwionymi w żwir dróg, wypatrując min.
     Dla czarnej ludności wiejskiej nie było ucieczki od wojny. Partyzanci 
wymagali od Murzynów informacji o ich białych pracodawcach, a jeśli 
odmawiali współpracy, groziły im tortury i śmierć. Jeśli przystali na współpracę, 
czekał ich podobny los z rąk rodezyjskiej policji. Każda zamieszkana jeszcze 
farma wyposażona była w system alarmowy zwany Agric - Alert pozwalający 
pojedynczym farmerom skontaktować się z najbliższym posterunkiem policji. 
Brak kontaktu automatycznie powodował alarm i natychmiastową akcję policji 
lub wojska.
     Sam od dawna chciała zrobić reportaż o życiu farmerów na wschodniej 
rubieży Rodezji i teraz jej wydawca uznał, że coś na temat trudów życia 
Rodezyjczyków może wzbudzić zainteresowanie czytelników. Lepszej zachęty 
nie było trzeba, biorąc pod uwagę jej nastrój, toteż wyruszyła od razu pragnąc 
zająć się czymś, co oderwie ją od myślenia o Raynie. Wyprawa okazała się 
jednak przygnębiająca. Przepiękna sceneria powinna jej nieco osłodzić 
rozpaczliwą sytuację ludzi, ale zamiast tego stanowiła kontrast podkreślający 
jedynie beznadziejność ich losu. Wszyscy pragnęli końca wojny, ale 
jednocześnie wiedzieli, że będzie ona jeszcze trwać miesiącami bez względu na 
wynik wyborów.
     Sam przypomniała sobie piękne drzewa jacaranda i poincjany królewskiej 
rosnące wzdłuż ulic Umtali. Dzięki nim miasto sprawiało wrażenie ospałego i 
bezpiecznego. Położone wśród niezwykłej urody łańcuchów górskich, uważane 
było za jedno z piękniejszych miast w całej Afryce. Poprzedniego dnia udała się 
na widokową trasę na południe miasta, by zobaczyć góry Vumba, gdzie 
zachwyciła ją oszałamiająca roślinność, zwłaszcza krwistoczerwone liście drzew 
musasa. W jej kraju to miejsce roiłoby się od turystów; tu, w Rodezji, było 
całkowicie wyludnione.
     Zwiedziła też wspaniałą farmę „Cloudlands” podarowaną narodowi 
rodezyjskiemu przez Lionela Crippsa. Spacerowała po południu pośród drzew, 
mżył deszcz i próbowała wyobrazić sobie, jak wyglądało tu życie, gdy nie 
towarzyszyła mu groźba śmierci, a jedynie obietnica niesłychanych bogactw i 
dobrobytu. Pomyślała o ponadczasowych właściwościach puszczy, podobnie jak 
w przypadku morza, które będzie niezmiennie napierać falami na brzeg długo po 
tym, jak nas już nie będzie...
     Mając wciąż w pamięci wczorajszą wyprawę zawróciła w kierunku 
farmy. Nic dziwnego, że biali farmerzy na pograniczu byli zgorzkniali i 
zdezorientowani, pomyślała. Stali się ofiarami zmian, których do końca nie 
rozumieją. Uważali, że wraz z wyborami i powstaniem nowego rządu biskupa 
Muzorewy będą mogli powrócić do życia, które - jak kiedyś wierzyli - nigdy nie 
ulegnie zmianie. Nie zdawali sobie sprawy, że to tylko kolejny okres 
przejściowy w historii ich ciężko doświadczanego kraju. Czarni, tak długo 
zdominowani przez białą rasę, chcieli przejąć władzę - i to nie tylko władzę 
przekazaną im z łaski przez biały rząd innego państwa. Zbyt wielu czarnych 
przywódców wiedziało już, że jedynym rozwiązaniem jest krwawa wojna; 
nauczyli się tego od kolejnych białych rządów, które ich więziły i ciemiężyły 
przez ponad dwadzieścia lat...
     Zauważyła, że zaczyna się ściemniać i ogarnął ją niepokój. Farmer, z 
którym przeprowadziła dziś wywiad, powiedział jej, że to szaleństwo 
spacerować po okolicy w pojedynkę. Serce zaczęło jej szybciej bić bez żadnego 
widocznego powodu i puściła się biegiem. Zaczęła trochę swobodniej oddychać, 
gdy poprzez drzewa zobaczyła pierwsze zabudowania, ale uczucie ulgi nie 
trwało długo.
     Kiedy wychodziła na spacer, na farmie pracowało całkiem sporo ludzi, a 
teraz pola i domostwo wydawały się dziwnie opuszczone. Przez chwilę miała 
wrażenie, że widzi kogoś za krzewami, ale potem doszła do wniosku, że to 
przywidzenie. Gdy zbliżyła się do domu, przestraszył ją głośny huk brzmiący 
jak odgłos wystrzału. Po nim nastąpił drugi, a potem głośna seria z broni 
automatycznej.
     Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że farmę atakuje oddział ZANU. Biec 
do domu byłoby teraz samobójstwem. Z pewnością zauważyli jej samochód. Co 
robić?
     Odruchowo zawróciła w stronę buszu, gałęzie szarpały jej ubranie, a w 
oddali słychać było następne serie wystrzałów. Zbliżała się teraz do szczytu 
pagórka pozbawionego roślinności, trzymając się linii drzew i oglądając się za 
siebie co pewien czas, by upewnić się, że nikt jej nie ściga.
     Muszę opuścić dolinę i przedostać się na drugą stronę łańcucha górskiego, 
potem mogę zawrócić na zachód, aż dojdę do głównej drogi z Watsomba do 
Umtali. Tam, pomyślała, mogłabym się ukryć i poczekać na jakiś konwój. 
Słyszała dziś w radiu, że armia całkowicie kontroluje obszar operacyjny 
„Młockarnia”, na którym się teraz znajduje. Pojawienie się na drodze sił 
bezpieczeństwa było tylko kwestią czasu.
     Sam nie mogła wiedzieć, że jej gospodarz, Stuart Gregg, zaczął się 
martwić, że oddala się tak bardzo od zabudowań i ruszył jej śladem z 
karabinem. Zbyt późno zdał sobie sprawę, że coś tu jest nie w porządku - 
wszyscy robotnicy rolni gdzieś zniknęli, co stanowiło pewny znak, że w okolicy 
są terroryści. Zaczął biec z powrotem w stronę farmy, gdy zobaczył jakieś 
sylwetki wśród drzew. Biegł nadal zygzakami, mając nadzieję, że utrudni to 
trafienie go. Wystrzelił raz eliminując jednego z atakujących. Znajdował się o 
pięćdziesiąt metrów od drzwi swego domu, gdy seria z AK-47 trafiła go w nogi.
     Próbował jeszcze doczołgać się do otwartych tylnych drzwi, ale nie miał 
szans. Druga seria przeszyła mu plecy. Odwrócił się i wystrzelił zabijając 
kolejnego partyzanta. Wówczas w czoło trafiła go kula i zastygł w bezruchu. I 
tak stał się jeszcze jedną ofiarą walk nadgranicznych, jego nadzieje i marzenia 
odpłynęły w niebyt. Znajdą jego ciało, gdy nie zadzwoni o szóstej do 
komisariatu policji w ramach systemu alarmowego...
     Partyzanci ominęli jego zwłoki i weszli do domu. Szukali wszelkich 
przedmiotów wartościowych, które można zabrać ze sobą. Wyrwali przewód 
telefoniczny z gniazdka i rozwalili aparat na kawałki. Nie było w nich strachu. 
Mieli tak niewiele do stracenia - z pewnością nie posiadali takiego domu, do 
którego można by wracać. Wielu z nich opuściło swe rodziny wiele lat temu, by 
prowadzić życie partyzantów w buszu i walczyć o sprawę, w którą wierzą.
     Wkrótce przekonali się, że farmer mieszkał sam. Ale obok jego land 
rovera stał na tyłach domu jeszcze jeden samochód. Musiał mieć gościa. Pytanie 
brzmiało, gdzie on się podział?
     
     Towarzysz Mnangagwa popatrzył na zieloną dolinę, na połyskującą w 
dole w ostatnich promieniach słońca rzekę. Ile to jeszcze pochłonie ofiar? Ilu 
białych osadników będzie musiało umrzeć, zanim pogodzą się z tym, co 
nieuniknione? Dość już tych głupich wyborów i wtrącania się brytyjskich 
polityków! Miał dosyć ich świętoszkowatych gestów. To państwo zostało 
nazwane na cześć jednego z nich, podobnie jak większość miast. Mnangagwa 
nie rozumiał meandrów zachodniej polityki. Tak im wszystkim było teraz 
przykro, tym białym ludziom z ich dziwnego, zimnego kraju za morzami.
     A Rodezyjczycy nazywali go terrorystą. Jakim sposobem zabicie kilku 
białych farmerów mogło zrekompensować to, co on i jego lud wycierpiał z ich 
strony? Pomyślał o swoim synu pochowanym w nie oznakowanym grobie, gdy 
zmarł w więzieniu. Pewnie, on, Mnangagwa, też chciałby być właścicielem 
takiej farmy, ale pod rządami białych mógł o tym jedynie marzyć. Kiedy władzę 
obejmie ZANU, stanie się tym, kim zawsze chciał być - mieszkańcem miasta, 
prawnikiem. Miał szczęście, że zdobył wykształcenie przed przyłączeniem się 
do partyzantki, by walczyć za sprawę.
     Wyjął z kieszeni ulotkę, przyjrzał się niezdarnemu rysunkowi i roześmiał 
się głośno. Jego towarzysze także się roześmieli, ponieważ bali się swego 
dowódcy, tego wykształconego faceta, którego poczucie dyscypliny było 
legendarne. Sądzili, że śmieje się ze śmierci farmera.
     Nagłówek na ulotce brzmiał: „Terror i śmierć to metody 
komunistycznych instruktorów wojskowych w Mozambiku”. Rysunek 
przedstawiał podoficera znęcającego się nad nowym rekrutem, a tekst opowiadał 
o tym, jak wszyscy żołnierze w komunistycznych ośrodkach szkoleniowych w 
Mozambiku żyją w strachu, spodziewając się w każdej chwili tortur lub śmierci. 
Zdawał sobie sprawę, że tylko murzyński analfabeta uwierzyłby w tę opowieść - 
ale taki człowiek nie byłby w stanie i tak jej przeczytać. Mnangagwa 
zastanawiał się, jakim sposobem ludzie w Salisbury są tak dobrzy w 
prowadzeniu wojny, a jednocześnie tak naiwni w dziedzinie propagandy. Ale 
ostatecznie biali byli na tyle głupi, by wierzyć, że naród zaakceptuje 
marionetkowego prezydenta Gumede i tego sprzedawczyka biskupa Abla 
Muzorewę. Wiedział, że ci, którzy tak długo walczą o wolność, nigdy nie 
pogodzą się z tą absurdalną sytuacją.
     Dla Mnangagwy jedynym rozwiązaniem do przyjęcia byłoby objęcie 
rządów przez głównodowodzącego ZANU, Roberta Mugabe. Podobnie jak on, 
Mugabe pochodził z plemienia Maszona, które stanowiło większość ludności. 
Ich plemiennymi wrogami byli Matabele, którzy stanowili trzon oddziałów 
ZAPU na zachód od Rodezji. Dowodził nimi Joshua Nkomo. Zdaniem 
Mnangagwy Nkomo zawsze pozostanie trochę z tyłu nie mając szans zostać 
prezydentem, który będzie panował nad ludem Maszona. Jedynym kandydatem 
jest Mugabe. Ostatecznie cieszy się poparciem prezydenta Mozambiku, Samory 
Machela, a jedynie Mozambik może zapewnić nowemu państwu dostęp do 
morza. Jest on niezbędny, ponieważ kwestią czasu było oziębienie w stosunkach 
między nowym państwem a RPA.
     Ktoś biegł ku niemu z wielką prędkością. Kiedy się zbliżył, Mnangagwa 
rozpoznał jednego ze swoich szeregowców, towarzysza „Sztyleta”, cichego i 
sprawnego żołnierza. Wprawa w posługiwaniu się nożem myśliwskim, z którym 
nigdy się nie rozstawał, przysporzyła mu to przezwisko. „Sztylet” zatrzymał się 
o metr od niego i niedbale stanął na baczność.
     - Towarzyszu dowódco.
     - Słyszę was, towarzyszu „Sztylecie”. Mówcie.
     - Towarzyszu dowódco. Przebywa na tym terenie biała kobieta. Ma przy 
sobie aparat fotograficzny.
     Żołnierz zwracał się do niego per „dowódco”. Rzadko używano nazwisk, 
ponieważ istniało niebezpieczeństwo, że poznają je znienawidzeni żołnierze 
zwiadu. „Sztylet” miał przypięty agrafką znaczek identyfikacyjny obowiązujący 
w tym tygodniu. Jedynie zaufani ludzie byli świadomi znaczenia małych 
agrafek; ich brak mógł doprowadzić do przesłuchania i śmierci, jeśli 
przesłuchiwany nie udzielił właściwych odpowiedzi.
     Mnangagwa wysłuchał swego żołnierza i poczuł, jak cały tężeje. Może 
mieli niekompletne informacje. Może jednak farmer miał żonę. Ale w domu nie 
znaleźli kobiecych ubrań. A w dodatku żona farmera nie byłaby na tyle głupia, 
by sama spacerować po tym terenie bez broni, mając jedynie aparat. Nie, to 
musi być ktoś inny. Przyjaciółka? Gość?
     - Gdzie jest ta biała kobieta, towarzyszu „Sztylecie”? Dlaczego jej nie 
zabiliście? - Zawsze musi stwarzać wrażenie surowości, nie może pozwolić 
sobie na żadną słabość. Ich zadaniem jest terroryzowanie miejscowej ludności, 
pobłażliwość nigdzie ich nie zaprowadzi.
     - Nie była uzbrojona. Nie zdawała sobie sprawy, że ją widzę.
     - Czy w twoich żyłach płynie tchórzowska krew psów Matabele?
     - Pobiegła w góry. Daleko nie ucieknie. Pojmiemy ją i zmusimy, by 
wszystko wyśpiewała. Wkrótce się ściemni.
     Wiedział, że „Sztylet” nie ma wcale ochoty maszerować w ciemnościach, 
ale muszą jak najszybciej odnaleźć ją i uciszyć. Widziała ich, a to już było 
niebezpieczne. Może zrobiła jakieś zdjęcia. Wiedział, że skieruje się w stronę 
głównej drogi łączącej Umtali z Watsomba i zaczeka na jakiś patrol.
     Nietrudno będzie ją złapać. Jego ludzie będą musieli zostawić wszystkie 
zagrabione rzeczy, ponieważ obciążenie będzie opóźniać ich pochód. On sam 
nigdy nie brudził sobie rąk przedmiotami należącymi do białego człowieka, ale 
jego żołnierzom nie spodoba się to, że będą musieli porzucić swój łup. To 
dobrze. Będą mieli nauczkę. Zwłaszcza że nie będą mogli wrócić tu i zabrać 
łupu, ponieważ później na pewno pojawią się w okolicy siły bezpieczeństwa, by 
zbadać sprawę śmierci farmera.
     Wydał rozkaz zbiórki. Stali przed nim obładowani łupami z farmy. Na 
jego polecenie upuścili je na ziemię. Widział skrzętnie maskowaną wściekłość 
w ich oczach. Razem z nim było ich piętnastu.
     - Tę białą kobietę należy schwytać. Chcę mieć jej aparat, a ją należy ująć 
żywą - możecie ją zabić tylko w ostateczności. Rozdzielimy się na 
pięcioosobowe grupy. Jedną z nich będę dowodzić sam, „Sztylet” - drugą, a 
„Dziurawy” - trzecią. Zaczniemy przeczesywać północny stok gór. Będziemy 
posuwać się jego skrajem, aż dojdziemy do głównej drogi, wtedy podzielimy się 
i zawrócimy. Znajdziemy ją, gdy będzie próbowała przedostać się na drogę. 
Spotkamy się jutro wieczorem tam, gdzie poluje hiena.
     Mnangagwa obserwował, jak pozostałe dwie grupy zniknęły prędko w 
buszu, po czym podszedł do samochodu stojącego za domem. Przeszukał go: 
znalazł notes, zdjęcia i amerykański paszport.
     Otworzył go i wpatrzył się w fotografię. Atrakcyjna biała kobieta. Na 
dokumencie pełno było pieczątek i stwierdził, że ona jest dziennikarką. Rzadka 
zdobycz, jeśli ją złapią. Wsadził wszystkie papiery do kieszeni koszuli.
     Wraz ze swą grupą opuścił teren farmy i zanurzył się w buszu posuwając 
się szybko w stronę gór. W ciągu wieczoru potrafili przebyć czterdzieści 
kilometrów przy sprzyjających warunkach terenowych. Tak wyglądało ich 
życie, przemieszczali się z miejsca na miejsce, nigdy nie zakładając stałego 
obozu, chyba że byli głęboko na terytorium Mozambiku. Zdobywali pożywienie 
i miejsce na nocleg, gdy były im one potrzebne, u ludzi pracujących na farmach. 
Teraz posuwali się naprzód w ciemności z dużą wprawą, rzadko wpadając na 
drzewo lub skałę. Nie czynili przy tym hałasu. Tyle razy sami zastawiali 
pułapki, że potrafili uniknąć tych zastawionych przez wroga.
     
     Towarzysz „Dziurawy” czuł żal do dowódcy. Z domu na farmie zabrał 
świetne radio tranzystorowe, odbiornik dużej mocy z czterema zakresami 
krótkich fal. Zawsze pragnął mieć coś takiego, a teraz z powodu białej kobiety 
musiał je porzucić. Tak to już było z białymi: z kontaktu z nimi nigdy nie 
wynikało nic dobrego.
     „Dziurawy” był wysoki i chudy, lekko zgarbiony; miał brzydką twarz z 
wyłupiastymi oczami i rzadką bródką. Sadził susami, a nie chodził, i miał 
zwyczaj przysuwania się zbyt blisko swych rozmówców.
     Prowadząc swą grupę myślał o pracach, jakie wykonywał w Salisbury, 
zwłaszcza o tej, gdzie mu nie zapłacono po trzech miesiącach. To było wtedy, 
gdy był kelnerem. Z początku krzyczał na białą kobietę, która prowadziła 
restaurację, ale ona reagowała śmiechem, jej cienkie wargi rozciągnięte z 
uciechy. Wtedy zaczął jej grozić. Następnego dnia pojawiła się policja. Wzięli 
go do celi i pobili dotkliwie. To właśnie wówczas zdecydował, że trzeba obalić 
rząd. Ale najpierw zemścił się na tej kobiecie. Chwycił ją za kark, gdy szła do 
samochodu zaparkowanego za restauracją, ściągnął jej majtki, które wsadził jej 
do ust. Potem ją zgwałcił.
     To było dwa lata temu. Okres ten nie przyniósł mu nic poza nową porcją 
goryczy. Kiedy walka się skończy, obiecał sobie, że będzie miał własną farmę, 
piękną żonę i dużo silnych synów. Wtedy będzie mógł powiedzieć, że warto 
było walczyć. Nie interesował się polityką, ale skoro Rosjanie dali mu broń, 
gotów był wysłuchiwać ich wykładów o marksizmie, cokolwiek to znaczy. 
Wkrótce będzie mógł znowu spacerować po ulicach Salisbury, ale tym razem 
jako obywatel, który otrzymuje godziwą zapłatę za swoją pracę, ktoś, kogo 
policja traktuje z szacunkiem.
     Wkrótce nastanie świt. Popatrzył z dumą na zegarek, ściągnięty zabitemu 
farmerowi z ręki, pragnąc sprawdzić swe przypuszczenie. Byli już chyba 
niedaleko głównej drogi, wkrótce rozdzielą się na mniejsze grupki. Wyznaczono 
mu zadanie dotarcia najdalej na północ i wiedział, dlaczego tak się stało. Był 
naturalnym wywiadowcą, miał wyjątkowo dobry wzrok i słuch. Zawsze 
zauważy coś, czego inni nie dostrzegą; kilka razy uratował ich przed 
napatoczeniem się na patrole nieprzyjaciela i miny. Wkrótce zostanie dowódcą 
własnego oddziału, tak jak towarzysz Mnangagwa.
     Głośny gwizd był sygnałem, że znajdują się blisko drogi i powinni 
skierować się na północ. Według rozkazu najpierw miał skręcić jego oddział, 
potem „Sztyleta”, a na końcu Mnangagwy. Wiedzieli doskonale, że ta kobieta 
nie może posuwać się w ciemnościach szybciej od nich. Jedyne 
niebezpieczeństwo stanowiły dla nich teraz patrole przemierzające drogę 
wczesnym rankiem. Powinni jak najszybciej dotrzeć na farmę, którą niedawno 
zaatakowali.
     Słońce wzeszło tuż po piątej - „Dziurawy” miał jeszcze do przebycia ze 
swymi ludźmi trzy kilometry, zanim zawrócą na wschód i rozpoczną 
przeszukiwanie okolicy. Oczy jego ludzi były utkwione w drogę ciągnącą się w 
pewnej odległości od nich.
     Odgłos zbliżającego się pojazdu zmusił ich do rzucenia się na ziemię; 
każdy z nich trzymał palec na spuście swego AK-47, mając nadzieję, że nikt go 
nie dojrzy z drogi. Hałas narastał, aż pierwszy samochód ich minął - był to land 
rover, w którym siedziało dwóch uzbrojonych rezerwistów policji. Za nim 
jechała lekka ciężarówka, w której również siedziało dwóch uzbrojonych 
policjantów, a później kilka zwykłych samochodów wypełnionych uzbrojonymi 
po zęby farmerami z żonami.
     Mogliby zaatakować ten konwój, ale byłoby to niebezpieczne. Ludzie w 
land roverze mogą wezwać przez radio pomoc i wkrótce może się tu pojawić 
rodezyjska lekka piechota. Pozwolili więc im przejechać nie zdradzając swoich 
pozycji. Podnieśli się w chwilę potem i wyszli na drogę - było mało 
prawdopodobne, by wkrótce miał pojawić się drugi konwój. W niecałą godzinę 
później skręcili z drogi i ruszyli na wschód w stronę Mozambiku.
     Zachowując między sobą odległość około stu metrów posuwali się 
naprzód przeczesując odcinek sześćsetmetrowy. Byli ostatnią grupą, która 
rozpoczęła poszukiwania. To był dobry plan, bo jeżeli kobieta zobaczy pierwszą 
grupę i skręci na północ, prędzej czy później wpadnie na drugą grupę. Posuwali 
się teraz powoli, nasłuchując podejrzanych hałasów. Zdawali sobie sprawę, że 
znalezienie jej może potrwać dłużej niż jeden dzień.
     
     Sam poczuła się lepiej wraz z pierwszymi promieniami słońca, które 
pojawiło się na horyzoncie. Zaczęła się rozgrzewać po zimnej nocy spędzonej 
pod skalnym nawisem. Teren po drugiej stronie stoku był o wiele bardziej 
płaski, niż się spodziewała, chociaż nie na tyle, by mogła posuwać się w 
ciemnościach.
     Nie słyszała za sobą żadnych hałasów i podejrzewała, że terroryści 
zrezygnowali z pościgu. Unikała otwartych przestrzeni trzymając się bujnej 
roślinności. W ustach jej zaschło i bardzo chciało się jej pić. Jeśli tylko zdoła 
dotrzeć do głównej drogi, będzie uratowana.
     Busz stawał się coraz gęściejszy, dzięki czemu poczuła się bezpieczniej. 
Może szuka jej już wojsko. Pewnie tak, skoro farmer uruchomił system 
alarmowy. A jeśli w okolicy pojawiły się siły bezpieczeństwa, to nie ma się o co 
martwić.
     Przez jakiś czas podążała na północ mając nadzieję natknąć się na polną 
drogę wiodącą do jednej z wysuniętych farm, które teraz były opuszczone. W 
końcu natrafiła na drogę prowadzącą na zachód i poszła nią spodziewając się, że 
doprowadzi ją do głównej drogi. Niestety, droga była bardzo kręta i okazało się, 
że łączy tylko dwie niezamieszkałe farmy. W południe kapał z niej pot i zrobiło 
się jej trochę słabo.
     Postanowiła odpocząć pod drzewem, by przeczekać najgorszy upał. 
Wyciągnęła się w cieniu, a ponieważ była bardzo zmęczona, zapadła w sen. 
Śniło się jej, że na drodze pojawia się Rayne, zauważa ją i biegnie ku niej z 
uśmiechem na twarzy. Wtedy zaświstały pociski i na jego mundurze wy-kwitły 
czerwone plamy. Czołgał się do niej, a ona bezskutecznie próbowała się do 
niego zbliżyć. Umierał, a ona nie mogła mu pomóc...
     Obudziła się zmarznięta i przestraszona. Było już późne popołudnie i 
zdała sobie sprawę, że spała bardzo długo. Coś tu było nie w porządku. Musi jak 
najszybciej oddalić się stąd.
     Wtedy właśnie spostrzegła, że przypatruje się jej jakiś mężczyzna 
siedzący o niecałe dziesięć metrów od niej - wysoki, brzydki Murzyn ubrany w 
poszarpaną kurtkę i brudne jeansy. Obok niego leżał na ziemi plecak, a w jego 
rękach spoczywał pistolet maszynowy AK-47, zupełnie jakby już się z nim 
urodził. Lekko garbił się, a jego wyłupiaste oczy były utkwione w nią. Dopiero 
teraz dostrzegła pozostałą czwórkę. Znajdowali się za nim, przykucnięci w 
buszu.
     Chcieli mieć pewność, że nie jest uzbrojona. Ten z przodu nakazał gestem 
pozostałym podejść bliżej i wstał, cały czas celując w nią z automatu. Zbliżył 
się, aż poczuła zapach jego potu. Stał o krok od niej, tak że koniec lufy prawie 
dotykał jej skóry.
     Wstała i instynktownie cofnęła się w stronę drzew. Podszedł bliżej i 
uderzył ją z całej siły w twarz. Upadła. Pochylił się i zerwał jej z ręki zegarek 
wkładając go do kieszeni kurtki. Potem usiłował ściągnąć z jej lewej ręki 
brylantowy pierścionek, który otrzymała od babci. Nigdy go nie zdejmowała; 
nie pozwoli go sobie odebrać.
     - Oddaj pierścionek.
     Bolała ją ręka i była wściekła. Zagięła palce i uderzyła go prawą ręką w 
twarz, po czym przeorała mu policzek paznokciami lewej ręki, a pierścionek 
przeciął mu skórę. Z policzka pociekła mu krew. Cofnął się, upuścił pistolet i 
przyłożył rękę do zranionego miejsca.
     Skoczyła do przodu usiłując podnieść upuszczony przez mego AK-47. On 
był jednak szybszy i gdy objęła palcami lufę, nadepnął na nie swym ciężkim 
buciorem. Krzyknęła z bólu, zatoczyła się do tyłu i wylądowała na ziemi.
     Usłyszała śmiech pozostałych mężczyzn. Atakujący ją Murzyn był 
rozwścieczony i złapał ją za włosy, jednym pociągnięciem stawiając ją na nogi.
     - Oddaj mi pierścionek!
     Zsunęła go z palca i rzuciła w krzaki mając nadzieję, że go nie znajdą. 
Potem napluła mu w twarz.
     Zaraz tego pożałowała. Przyciągnął ją za włosy do siebie przyciskając 
lufą pistoletu jej krtań tak, że z trudem mogła oddychać. Wisiała teraz na jego 
piersi przytrzymywana lufą pistoletu na swej szyi, bujając się niczym kukiełka. 
Objął jej szyję lewą ręką i upuścił automat. Prawą ręką ściągnął z niej spodnie 
razem z majtkami.
     Podeszli teraz do nich pozostali i z przerażeniem spostrzegła na ich 
twarzach podniecenie. Szef bandy zerwał z niej koszulę i stanik, i rzucił ją nagą 
na trawę. Ze spodniami wokół kolan niezgrabnie próbowała biec, ale podciął jej 
nogi i upadła ciężko na ziemię.
     Rzucili się na nią wszyscy czterej. Dwóch złapało ją za ręce i zawlokło na 
drogę. Butami zapierali się o jej pachy starając się utrzymać równowagę. Kopała 
wściekle nogami, gdy ten, który ją uderzył, zaczął rozpinać spodnie. Rozwarł 
gwałtownym ruchem jej nogi i przyklęknął na nich, tak że była całkowicie 
unieruchomiona. Jego ręce przesunęły się ku jej piersiom, krzyknęła ponownie i 
spróbowała go ugryźć. Przewiązał jej głowę skórzanym paskiem, który zmusił ją 
do szerokiego otwarcia ust przecinając jej wargi. Uciekając się do całej swej 
odwagi Sam rzuciła pochylonemu nad nią mężczyźnie wyzywające spojrzenie.
     
     „Dziurawy” myślał, że za chwilę umrze. Ból, który go przeszył był nie do 
wytrzymania, nie mógł oddychać. Poczuł koniec buta, który wbił mu się w kość 
ogonową i przydepnął jego jądra, gdy upadł na twarz.
     Ponownie znalazł się na ziemi, gdy kolba karabinu zetknęła się z jego 
czaszką.
     - Ty śmieciu. Przynosisz hańbę swojej matce. Wstawaj i spójrz na mnie.
     Mnangagwa był rozwścieczony. Zignorowali jego rozkazy, zachowali się 
jak najgorsze zbiry. To właśnie najbardziej musiał zwalczać; musieli zachować 
dyscyplinę, bez niej byli niczym. „Dziurawy” gapił się na niego wyzywająco. 
Mnangagwa czuł, że pozostali są po stronie „Dziurawego”. Szybko im to wybije 
z głowy.
     „Dziurawy” podniósł się z wysiłkiem i spojrzał ze złością na dowódcę.
     - Chcę wziąć tę białą dziwkę, towarzyszu. Należy do mnie. Zasłużyła 
sobie na to. Biali gwałcą nasze kobiety i zabierają nasze dzieci do pracy na 
farmach. Czas się zemścić.
     Mnangagwa zrozumiał, że będzie musiał dać mu nauczkę. „Dziurawy” 
przemawiał, jakby to on dowodził oddziałem. Gestem przywołał „Sztyleta”, 
który natychmiast stanął u jego boku. Wtedy zaciągnął „Dziurawego” do 
drzewa, obok którego wiła się na ziemi naga biała kobieta z paskiem wciąż 
krępującym jej usta. Próbowała zakryć rękami piersi.
     Penis „Dziurawego” znowu się naprężył. Mnangagwa był zadowolony; 
będzie to dobra lekcja dla innych żołnierzy. Kazał „Sztyletowi” związać mu ręce 
za plecami, odwracając go twarzą w stronę pozostałych, nagiego od pasa w dół, 
z dumnie sterczącym kutasem. Biała kobieta leżała u jego stóp.
     Mnangagwa wyjął pistolet Makarowa. Przemówił cicho do swoich 
żołnierzy:
     - Jeszcze raz któryś z was nie wykona rozkazu, to kula w łeb. 
„Dziurawego” oszczędzę, bo chcę, by stanowił on dla was przykład. Jako 
członkowie ZANU stosujemy się do naszego kodeksu partyzanckiego. Punkt 
ósmy mówi, że nie powinniśmy dobierać się do pojmanych kobiet, punkt 
dziewiąty, że nie wolno znęcać się nad jeńcami.
     Odwrócił się do „Dziurawego” i zgrabnie odstrzelił mu oba jądra.
     
     Siły bezpieczeństwa pojawiły się na farmie rano, odkrywając zwłoki 
farmera. Byli zdziwieni, że wszystkie łupy leżą porzucone w pobliżu tylnych 
drzwi i doszli do wniosku, że coś musiało zaskoczyć terrorystów.
     Znaleźli samochód Samanty i rozpoczęli poszukiwania jej ciała, 
zataczając coraz szersze kręgi i oddalając się od domu. Do zmroku nie znaleźli 
żadnego śladu po niej. Wiedzieli, jak łatwo jest terrorystom zniknąć po 
podobnym ataku. Albo Panna Elliot leży martwa gdzieś dalej, albo wpadła w ich 
ręce.
     Nie czuli się zbyt pewnie na tej oddalonej od innych farmie, mając za 
kompana zwłoki zabitego farmera. Ściemniało się szybko, więc zabrali 
wszystkie wartościowe przedmioty z domu i powrócili na posterunek w Umtali, 
gdzie złożyli lakoniczny meldunek o śmierci jeszcze jednego farmera na 
obszarze operacyjnym „Młockarnia”.
     Dowódca posterunku przecierał ze zmęczenia oczy, gdy kończył 
sporządzać raport, który umieścił na stosie podobnych raportów w rogu biurka. 
Potem ponownie wziął go do ręki i wpatrzył się we fragment poświęcony pannie 
Elliot.
     Przekroczył już sześćdziesiątkę, brał udział w drugiej wojnie światowej i 
widział już dosyć śmierci jak na jedno życie. Często zastanawiał się, co go 
podkusiło, by tu się zatrudnić; przyjeżdżając w tę okolicę myślał, że czeka go 
spokojne życie. Znał zabitego farmera z widzenia - był sympatycznym, 
spokojnym człowiekiem, który na pewno nie traktował źle swoich czarnych 
robotników. Na szczęście nie pozostawił żony i dzieci, które musiałyby same 
zmagać się z życiem.
     Panna Elliot mogła stać się źródłem kłopotów.
     Kiedy posprzątał na biurku, robiąc miejsce na jutrzejsze raporty, 
zauważył telegram, który przyniesiono mu przed kwadransem. Nadawcą był 
amerykański wydawca pragnący pilnie skontaktować się z panną Elliot.
     Na czoło wystąpił mu pot. Jeśli ta dziennikarka została porwana, będzie 
miał mnóstwo problemów. Niechętnie wziął do ręki słuchawkę telefonu i 
zadzwonił do dowództwa naczelnego w Salisbury. Gdy wyjaśnił, o co chodzi, 
zapanowała długa cisza. Kazano mu nie rozgłaszać tej historii i czekać na dalsze 
instrukcje. Odłożył słuchawkę z ponurą miną.
     Zamknął za sobą drzwi biura i idąc w dół korytarza pogratulował sobie, 
że już przed laty sprzedał swoją farmę, w czasie, gdy zaczynało się tu robić 
niespokojnie. Miał przynajmniej trochę pieniędzy w banku oraz niewielki 
spadek w Anglii. Zawsze mógł jeszcze zdecydować się na emigrację do RPA, 
gdyby sytuacja się pogorszyła, w przeciwieństwie do tego biednego farmera, 
który wkrótce spocznie na cmentarzu.
     Ten zabity miał całkiem niezłą farmę. Prawdopodobnie można by ją 
nabyć za bezcen, ale nikt jej teraz nie zechce. Sytuacja była zbyt niepewna.
     
     - Witamy w obozie „Syberia. Nie jest to zbyt przyjemne miejsce, ale 
przynajmniej nie zagrażają nam tutaj rodezyjskie bombowce. Mam mało czasu 
dla jeńców, proszę więc pokrótce opowiedzieć mi historię swego pojmania i coś 
o sobie. Wtedy postanowię o pani dalszym losie.
     Przywiódł ją tu Mnangagwa, chciał, by zobaczyła się z tym człowiekiem, 
jednym z wyższych dowódców ZANU. Jego ton irytował ją. Nie należała do 
osób, które lubią, gdy ktoś im mówi, co ma robić.
     - Czy naprawdę to pana interesuje? Jaki mam wybór? Śmierć, zgwałcenie, 
dożywocie? Nie prosiłam się, by tu się znaleźć. Gdybym stawiała opór, 
czekałaby mnie śmierć. Nie mam żadnych przydatnych dla was informacji, więc 
nie ma sensu mnie przesłuchiwać.
     Na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech, gdy jej słuchał. Był 
ogromnym mężczyzną, nie tylko w sensie fizycznym, ale także ze względu na 
osobowość. Jego ciemne oczy miały hipnotyzujące właściwości. Miał ostro 
zarysowany podbródek, a ponad nim zmysłowe usta, na których często gościł 
uśmiech, odsłaniając równą linię zębów. Większość terrorystów, których 
spotkała w ciągu ostatnich dwóch dni, wyglądała niechlujnie w ciemnych 
jeansach i zielonych drelichowych koszulach, ale mundur tego faceta wyglądał, 
jakby został uszyty na miarę. Spod lekkiej kurtki polowej wystawała starannie 
odprasowana koszula, a na głowie miał spiczastą czapkę.
     - Jest pani Amerykanką, dziennikarką pracującą w Rodezji. To dość 
niecodzienne. Jestem zdziwiony, że o pani porwaniu nie poinformowało 
dotychczas radio rodezyjskie. Przyszło mi do głowy, że pani może być 
szpiegiem. – Miał głęboki głos i bardzo wyraźną wymowę. Każde słowo 
brzmiało dobitnie.
     - Jak się pani nazywa?
     - Samanta Elliot. Jestem reporterką jednego z głównych pism 
amerykańskich. Od trzech lat robię reportaże z tej wojny. Pracowałam nad 
artykułem o życiu farmerów na wschodniej rubieży, kiedy pańscy ludzie mnie 
schwytali. - Zaniepokoiło ją, że radio nie podało wiadomości o jej ujęciu. Co się 
stało się z farmerem? Chciała zostać sama, odpocząć i pomyśleć.
     Mężczyzna śmiał się długo i głośno. - Ma pani szczęście, panno Elliot. 
Powiedziała mi pani prawdę. Będzie miała pani teraz okazję zobaczyć tę wojnę 
z punktu widzenia drugiej strony. Przekona się pani, jakie z pani rodezyjskich 
przyjaciół przyjemniaczki.
     - Źle mnie pan zrozumiał. Czytelnicy „Time’a” z radością czytają moje 
reportaże o niepowodzeniach Rodezji. Cieszą ich potknięcia reżimu Smitha. 
Niczym sępy czekają na jego upadek. Ta cała wojna ma dla Ameryki duże 
znaczenie.
     Była coraz bardziej poirytowana. Dlaczego musi bronić siebie i swojej 
pracy?
     - Jest pani cyniczna, panno Elliot.
     - To nie jest moja pierwsza wojna. Byłam korespondentką w Wietnamie. 
Często ryzykowałam życiem - zauważano nas dopiero wtedy, gdy 
zapuszczaliśmy się tam, gdzie ginęli ludzie. To ryzyko śmierci podtrzymuje 
zainteresowanie wojną, tak jak w wypadku wyścigów samochodowych i boksu. 
Tylko że dla reportera wojennego cena celnego strzału jest o wiele wyższa.
     - Lubi pani przemoc?
     Zaskoczył ją - ten dowódca ZANU był bardzo bystry. Nie wyobrażała 
sobie, że tacy ludzie kierują akcjami terrorystów. Patrzył na nią groźnie, jego 
oczy błądziły w górę i w dół po jej ciele. Nadal stała przed nim, nie poprosił jej, 
by usiadła. Nagle zrobiło się jej wszystko jedno. Rozpięła koszulę i zakołysała 
nagimi piersiami tuż przed jego oczami.
     - Niech się pan napatrzy. Tego właśnie pan chce, czyż nie? Pierwszą 
rzeczą, jaką pańscy „bojownicy wolności” próbowali zrobić, było zgwałcenie 
mnie. Pewnie gdyby mi się nie poszczęściło, zabiliby mnie potem. No cóż, tak 
już jest. Życie w tych stronach jest tanie. Jeśli chce mnie pan zerżnąć, proszę 
bardzo.
     Zauważyła, że gniew przemknął przez jego oblicze jak zmarszczka na 
wodzie. - Proszę się okryć! Zobaczy pani, jacy naprawdę jesteśmy. Przekona się 
pani, co ta wojna z nas zrobiła. Przecierpieliśmy wiele i nadal cierpimy.
     - Dość tego litowania się nad sobą. Myśli pan, że biali nie cierpią? Oni 
również płacą cenę za tę wojnę. - Miała dość tej rozmowy, chciała ją zakończyć. 
- Jak pan się nazywa? - zapytała.
     - Tongogara.
     Zadrżała. A więc to był zastępca dowódcy ZANU. Uśmiechnął się.
     - Przestraszyła się pani, panno Elliot. Sporo pani zapewne o mnie 
słyszała?
     - Słyszałam tylko, że jest pan zdolnym dowódcą, panie Tongogara.
     - Towarzyszu Tongogara, jeśli łaska. Muszę teraz zadecydować, co z 
panią zrobić.
     - Chcę wrócić tam, skąd mnie porwano. Ma pan moje słowo, że nie 
zdradzę położenia waszego obozu. Nic nikomu nie powiem.
     Nie miała zbyt wielkiej nadziei, że puści ją wolno, ale warto było 
spróbować. Tongogara zmarszczył brwi.
     - Nie. Jest pani moim więźniem. Nie wypuszczę pani. Ci z FRELIMO 
wiedzą już, że pani tu jest. Poza tym zachodni dziennikarze nie chcą zbyt często 
opisywać wojny widzianej z naszej strony. Ale to prawda, co pani powiedziała. 
Dziennikarze są spragnieni widoku krwi.
     Wstał i zaczął spacerować tam i z powrotem po wąskim pokoju.
     - Pokażę pani, jak żyjemy i walczymy. Może to pani opisać. Ludzie 
muszą poznać naszą wersję, wersję zwycięzców.
     - To, co o was napiszę, może wam się nie spodobać. Może nie pokaże to 
was w zbyt pozytywnym świetle.
     Odwrócił się i stał przytłaczając ją swoim wzrostem.
     - Proszę usiąść. Jest pani odważna, biała kobieto.
     Usiadła na jednej ze skrzyń, a on powrócił na swoje miejsce za 
prowizorycznym biurkiem.
     - Pokażę pani, jak wygląda wojna z punktu widzenia ZANU. Może pani 
potem napisać, co się pani żywnie podoba. Proszę tylko, by spróbowała pani nas 
zrozumieć. Większość białych to ślepcy. Nie potrafią nawet odróżnić swoich 
służących, nie mówiąc już o spamiętaniu ich nazwisk.
     Przez chwilę milczał, jakby się nad czymś zastanawiał.
     - Znałem jednego białego, który był inny. Walczył w oddziałach zwiadu 
im. Selousa. Myśli tak jak czarni, ale z nami walczy. Wiele razy usiłowaliśmy 
go zabić. Ten człowiek to zwierzę, ale mam dla niego szacunek, bo jest inny niż 
przeciętni żołnierze zwiadu. Wie pani, jak oni postępują. Upodabniają się do 
nas, partyzantów ZANU, i pojawiają się na naszym terenie. Gdy odkryją, kto 
jest starszym wioski, likwidują go za współpracę z Rodezyjczykami. Po czymś 
takim ludzie z tej wioski nie chcą z nami gadać. Człowiek, o którym mówię, 
nigdy tak nie postępował. Moi bracia opowiadali mi, że przez pomyłkę chcieli 
go zabić jego właśni ludzie i on ich wszystkich powystrzelał. Słyszałem, że leżał 
potem w szpitalu w Salisbury, po czym zniknął bez śladu... Nic pani to nie 
mówi, panno Elliot? Zna go pani?
     - Nie. Proszę posłuchać: jestem zmęczona, muszę odpocząć. Nie spałam 
zbyt wiele od czasu pojmania.
     - Mówi pani o śnie, jakby on się pani należał. Cóż, zapewne to przywilej 
ludzi pani sfery. Wie pani, pracowałem kiedyś w kopalniach złota RPA. Nie 
miałem wtedy zbyt wielu okazji, by się solidnie wysypiać. Może się pani 
położyć w tym pokoju, nic tu pani nie grozi. Będę w pokoju obok i 
porozmawiamy o świcie.
     Wstał, podał jej koc i wyszedł, po czym wrócił ze starym materacem, 
kładąc go obok otwartych drzwi. Poczekał, aż się położy i zgasił lampę naftową.
     Miała ochotę się rozpłakać. Mnangagwa traktował ją dobrze, ale przez 
ostatnie dwa dni musiała maszerować w zabójczym tempie. Była brudna, jej 
ubranie śmierdziało. Przez cały czas bolały ją miejsca posiniaczone przez 
przytrzymujących ją wtedy żołdaków. Czuła wstręt do samej siebie. Gdyby 
tylko mogła się umyć, skorzystać z ubikacji z bieżącą wodą...
     Leżąc w ciemnościach nie mogła zasnąć - rozmyślała o minionych 
wydarzeniach. Ciekawe, jak by się teraz czuła, gdyby nie pojawił się w porę 
Mnangagwa. Ma szczęście, że żyje, ale wciąż prześladowały ją wspomnienia, 
ponieważ nawet w tym odległym miejscu nie była w stanie uciec od myśli o 
Rayne’ie.
     Od czasu do czasu słyszała jakieś szmery pod podłogą chaty - to pewnie 
szczury. Spróbowała nie myśleć o swoich przejściach, skupiając się na tym, by 
jak najwygodniej ułożyć się na cienkim materacu. W końcu zapadła w sen, 
zapominając na szczęście, gdzie się znajduje i co ją spotkało. 
     Wydawało się jej, że spała zaledwie kilka minut, kiedy otworzyła oczy i 
spojrzała na skąpo oświetlony korytarz za drzwiami. Była przekonana, że ktoś 
się tam skrada, chociaż nie była pewna, czy to człowiek, czy zwierzę. Podniosła 
się po cichu i podkradła do drzwi. Tongogara spał na podłodze obok jakichś 
skrzynek. Na stole koło drzwi leżał duży młotek, który ostrożnie wzięła do ręki.
     O mały włos nie krzyknęła głośno, słysząc hałas z prawej strony, ale 
zdołała się opanować. W półmroku padł na nią i przesunął się dalej cień 
skradającego się człowieka.
     Mężczyzna rzucający ten cień wszedł w jej pole widzenia i zajrzał przez 
drzwi. Przeżyła moment grozy myśląc, że ją zauważył, ale poszedł dalej, w 
stronę śpiącego Tongogary. Gdy zbliżył się do niego, wydobył zza pasa sztylet i 
podniósł w górę gotując się do ciosu.
     Sam zareagowała automatycznie - podbiegła do niego unosząc rękę z 
młotkiem. Walnęła nim z całej siły napastnika w czaszkę. Upuścił nóż i upadł w 
poprzek mężczyzny, którego miał zamiar zabić.
     Tongogara obudził się od razu, zerwał się i schwycił nóż. Przycisnął 
napastnika do ziemi i przyłożył mu ostrze do szyi.
     - Mów, jak się nazywasz, ty zdradziecki szakalu, bo ci poderżnę gardło! - 
Ale oczy mężczyzny pozostały zamknięte, a jego usta nigdy już nic nie miały 
wypowiedzieć. Sam trafiła w górną część jego stosu pacierzowego przerywając 
to niezbędne do życia łącze z mózgiem.
     Upuściła młotek na podłogę, ale wciąż nie mogła wymówić słowa. 
Tongogara spojrzał na nią.
     - Wiele pani ryzykowała. Gdyby panią zauważył, zabiłby panią. Są ludzie 
pragnący się mnie pozbyć - teraz, kiedy wojna zbliża się do końca; ludzie 
zaniepokojeni tym, kto dojdzie do władzy. Jestem trzeci na liście, a to 
niebezpieczna pozycja.
     - Myślałam, że to mnie grozi niebezpieczeństwo!
     - Zawdzięczam pani życie, panno Elliot. Ogłoszę, że ktokolwiek tknie 
panią palcem, będzie od razu miał do czynienia ze mną.
     - Z panem i z Mnangagwą.
     - Tak. To mój przyrodni brat. Braliśmy razem udział w wielu bitwach. 
Opowiedział mi, co się pani przytrafiło. To już się więcej nie powtórzy.
     Pochylił się, zarzucił sobie ciało zabitego na potężne ramiona i wyszedł z 
nim w ciemność.
     
     Był wczesny ranek. Tongogara obudził ją godzinę temu i zrobił śniadanie. 
Oddał jej aparat, chociaż nie było w nim kliszy, ale zatrzymał paszport. Opuścili 
obóz - Sam, Tongogara i dwóch innych partyzantów ZANU. Narzucili bardzo 
szybkie tempo i Sam już spływała potem z wysiłku. Ubranie miała w strzępach, 
a całe ciało obolałe. Dokuczało jej również poczucie winy z powodu 
zamordowania tamtego człowieka. Czuła się fatalnie.
     Zbliżył się do niej Tongogara i powiedział cicho:
     - Proszę się nie martwić, to już niedaleko. Musieliśmy zniknąć z obozu, 
groziło mi tam zbytnie niebezpieczeństwo. Ukryłem ciało tego niedoszłego 
mordercy, ale są inni. Na pewno wkrótce je znajdą. - Zanim zdążyła 
odpowiedzieć, wycofał się, zajmując miejsce w tylnej straży.
     Spostrzegła teraz, że schodzą w dół. Nagle żołnierze z przodu skręcili i 
weszli w krzaki. Zaczęli stamtąd wyrzucać gałęzie i po paru minutach odsłonili 
odkryty land rover zamaskowany w krzakach. Obok stało kilka kanistrów, 
odkręcili wlew paliwa i napełnili bak. Tongogara ponownie zwrócił się do niej:
     - Musimy być ostrożni. Rodezyjczycy zawsze podpalają busz, więc nie 
możemy zostawiać samochodu z bakiem pełnym benzyny. Zachodzi też obawa, 
że dojrzą ślady opon z powietrza i ostrzelają krzaki. To ich źródło największej 
przewagi nad nami: wsparcie z powietrza. Oczywiście ich sytuacja uległa 
pogorszeniu, gdy RPA w połowie lat siedemdziesiątych odebrała im śmigłowce, 
ale wciąż mają przewagę.
     Wsiedli wszyscy do land rovera. Silnik zapalił od razu i z dużą prędkością 
wjechali na polną drogę. Kierowca zwolnił na bardzo wyboistym odcinku i 
Tongogara krzyknął do niego, by przyspieszył. Tak też zrobił i Sam musiała 
złapać się barierki za fotelem kierowcy, by nie wypaść.
     Okolica, przez którą przejeżdżali, nosiła ślady zniszczeń, jakich Sam nie 
widziała od czasu Wietnamu i tamtejszych terenów spalonych napalmem. W 
wielu miejscach busz nosił ślady ognia, a większość mijanych budynków była 
osmalona i zniszczona. Co jakiś czas mijali wypalone szkielety pojazdów 
wojskowych stojące na poboczu. Nigdzie nie było widać śladów ludzkiego 
bytowania. Przekrzykując ryk silnika Tongogara krzyknął w jej lewe ucho:
     - Byliśmy głupi, gdy zaczynaliśmy tę wojnę. Mieliśmy przeciw sobie 
Portugalczyków i Rodezyjczykow. Tak było do 1974 roku. Wtedy FRELIMO 
zdobyło władzę w Mozambiku. Do tego czasu Rodezyjczycy działali na tych 
terenach bez większych przeszkód. Jesteśmy niecałe sto kilometrów w głąb 
terytorium Mozambiku. Widzisz zniszczenia.
     - Machel i jego żołnierze z FRELIMO teraz popierają nas, tak więc 
Rodezyjczycy zaczęli atakować również ich bazy. Przeprowadzili wiele 
nalotów, zwłaszcza na nasze obozy szkoleniowe.
     Zauważyła, że twarz mu spochmurniała przy tych słowach. Wyglądało na 
to, że te naloty trafiły w cel.
     - Czy ponieśliście duże straty w wyniku tych ataków? - zapytała. Chciała 
poznać prawdę, znając podane przez Rodezyjczykow liczby terrorystów 
zabitych podczas niektórych z tych rajdów. Droga polepszyła się i mniej teraz 
trzęsło, toteż lepiej słyszała Tongogarę.
     - W 1976 roku oddział zwiadu przebrany za żołnierzy FRELIMO 
przekroczył granicę z Mozambikiem, kierując się do miasta Vila de Manica 
konwojem składającym się z trzynastu pojazdów wojskowych. W poniedziałek, 
dziewiątego sierpnia, wjechali do naszego obozu szkoleniowego w Nyadzonya 
Pungwe.
     Nasi ludzie spodziewali się transportu dostaw od FRELIMO, więc kiedy 
te ciężarówki wjechały na plac defilad, niczego nie podejrzewali. Odbywał się 
właśnie apel poranny. Nie wiem, na czym polegał oryginalny plan 
Rodezyjczykow, ale któryś z moich ludzi rozpoznał białego brodacza 
siedzącego za karabinem maszynowym w jednym z samochodów. Krzykiem 
ostrzegł pozostałych.
     Rodezyjczycy otworzyli ogień z bliskiej odległości, seria za serią, aż na 
placu nie pozostał nikt przy życiu. Potem przejechali przez bazę, niszcząc 
wszystko po drodze. Podpalili nawet szpital, ranni umierali w płomieniach. 
Kiedy skończyli, baza była zrównana z ziemią. Wycofując się wysadzili mosty 
drogowe. Nikogo z nich nie ujęto i tylko kilku odniosło rany. 
     Popadł w milczenie, odczekała kilka minut, zanim spytała:
     - Ilu waszych ludzi zginęło?
     - Nasz oficjalny raport dla ONZ nie podał pełnych danych. Prawdę 
mówiąc w bazie znajdowało się ponad pięć tysięcy ludzi i prawie wszyscy 
zginęli. Postąpiliśmy nierozsądnie, zakładając tak duży obóz szkoleniowy. 
Daliśmy się zaskoczyć. Żaden człowiek, który przeżył te jatki, nie zapomni tego 
dnia do końca życia.
     Pochylił się do przodu i rzucił jakiś rozkaz kierowcy w języku Szona. 
Potem ciągnął swą opowieść.
     - Ten rajd wiele nas nauczył. W pewnym sensie pomaga nam wygrać tę 
wojnę. Teraz nasze obozy szkoleniowe są mniejsze i rozrzucone na dużym 
obszarze. Nie ma już tak dużych zgrupowań żołnierzy.
     Inny atak, o którym nigdy nie poinformowaliśmy opinii publicznej, miał 
miejsce tego samego dnia w Vila Machado, na linii kolejowej Beira-Umtali. 
Zginęło tam ponad tysiąc żołnierzy. Zachowaliśmy to w tajemnicy, by nie 
zniechęcać naszych ludzi. Fakt, że pomimo tak wysokich strat nadal 
prowadzimy walki, powinien pokazać Rodezyjczykom, że nigdy nie wygrają tej 
wojny.
     Znajdowali się teraz na całkiem dobrej polnej drodze i mogli posuwać się 
o wiele szybciej. Nie było tu żadnych znaków drogowych - Tongogara wyjaśnił, 
że chodzi o wprowadzenie w błąd Rodezyjczyków zapuszczających się na te 
tereny.
     Po godzinie Sam zauważyła linię kolejową po lewej stronie i zdała sobie 
sprawę, że musi to być główna linia z Umtali do Beiry. Całe odcinki zostały 
wysadzone w powietrze. Tory były pordzewiałe - najwidoczniej linii nie 
używano od dawna. Po jakimś czasie droga zaczęła schodzić w dół; zrozumiała, 
że opuszczają płaskowyż zbliżając się do niziny na wybrzeżu. Droga zakręciła, 
by ponownie spotkać się z linią kolejową - przecięła ją pośród śladów 
kompletnej dewastacji. Zarówno droga, jak i tory zostały wysadzone w 
powietrze i wszędzie leżały powyrywane kawałki pogiętych szyn.
     Droga musiała omijać wybrzuszenia w ziemi i stała się prosta dopiero sto 
metrów dalej.
     Po kolejnej półgodzinie szybkiej jazdy zajechali przed budynek w stylu 
kolonialnym, w którym mieścił się - jak poinformował ją Tongogara - 
posterunek policji. Wyskoczył z land rovera i poszedł w kierunku głównego 
wejścia. Budynek był ogromny i zaniedbany, z opartym na filarach portykiem, 
nad którym mieściła się wielka rzeźba przedstawiająca orła. Potężne drewniane 
drzwi były zablokowane w położeniu otwartym i Tongogara zniknął we wnętrzu 
gmachu. Siedząc w samochodzie z dwoma żołnierzami Sam rzuciła okiem na 
odpadający gips i łuszczącą się farbę. Miejsce to otaczała aura pogrążonej we 
śnie ruiny. Tongogara pojawił się przed budynkiem i kiwnął na nią.
     Weszła do dużej sali, w której unosił się zapach pleśni. Na jednym jej 
krańcu siedział za olbrzymim biurkiem opalony na brąz mężczyzna. Miał jakieś 
trzydzieści lat, oficerską czapkę na głowie, a ubrany był w pomięty mundur 
khaki rozpięty przy szyi. Uznała go za Mulata. Był gruby i na jego czole perliły 
się krople potu. Czuć go było mieszaniną potu, czosnku i whisky. Na biurku 
przed nim leżał pistolet. Wskazał jej ręką, że może usiąść. Tongogara wciąż stał.
     Policjant odezwał się do niej w języku, który - jak odgadła - był 
portugalskim. Tongogara wtrącił coś szybko i tamten uśmiechnął się, po czym 
ponownie zwrócił się do niej, tym razem po angielsku z wyraźnym portugalskim 
akcentem.
     - Pani jest Samantą Elliot, więźniem towarzysza Tongogary?
     Wziął do ręki jej paszport, który leżał na biurku, i bezmyślnie go 
kartkował. Ich spojrzenia spotkały się znowu.
     - Mmmm. Co pani robiła w Rodezji?
     Samanta chciała odpowiedzieć, ale Tongogara był szybszy:
     - Jest reporterką, kapitanie Georgio.
     - W porządku, Tongogara, co chcesz, bym z nią zrobił?
     - Przechował ją tu przez trzy dni.
     - Muszę wam przypomnieć, towarzyszu, że więźniowie są w gestii 
FRELIMO. Tylko my mamy prawo ich przesłuchiwać, a potem wysyłać na 
reedukację. To wynik umowy między Mugabe a prezydentem Machelem.
     Tongogara uśmiechnął się złowróżbnie.
     - Przypuśćmy, kapitanie, że powiadomiłbym dowództwo o tym, czym się 
tu trudnicie...
     Georgio wyprostował się gwałtownie:
     - Nie ośmielicie się.
     - Oczywiście, że nie. Proszę tylko o przysługę.
     Georgio z trudem wydobywał głos i pobladł na twarzy.
     - Tongogara... posuwasz się za daleko... nie lubią cię zbytnio w 
dowództwie. Wiesz o tym doskonale. Złożę raport...
     Te słowa kapitana Georgio najwyraźniej nie zrobiły na Tongogarze 
wrażenia. Nakazał gestem wstać Samancie.
     - Pożegnaj się ze swoją karierą, Georgio.
     Kapitan zerwał się z krzesła i podbiegł zagradzając im drogę, uśmiechając 
się uniżenie:
     - Wybacz mi, Tongogara. Przepraszam. Bardzo mi przykro. Oczywiście, 
że się nią zaopiekuję.
     Murzyn podszedł bardzo blisko do Georgia i zajrzał mu głęboko w oczy:
     - Tkniesz ją albo zrobisz jej krzywdę, a rozwalę ci łeb. A jeśli nie będę 
mógł tego zrobić osobiście, z przyjemnością uczyni to jeden z moich ludzi.
     Kapitan wrócił z powrotem za biurko i usiadł. Wyjął butelkę whisky i 
dwie szklanki. Tongogara podziękował za drinka, ale usiadł obok Sam. 
Spojrzała w górę na wielki wentylator na suficie ponad jej głową, który obracał 
się leniwie, mieszając południowe upalne powietrze. Była przerażona. Jak 
Tongogara może zostawić ją z tym człowiekiem?
     Dwaj mężczyźni omawiali jakieś sprawy po portugalsku, w tym los 
niektórych więźniów zamkniętych w celach na posterunku. Potem powrócili do 
tematu jej osoby. Georgio był jak najbardziej życzliwie usposobiony.
     - Za posterunkiem jest małe mieszkanko, całkiem wygodne, tam może 
zamieszkać. Ale ostrzegam cię: jeśli ucieknie, napytasz sobie biedy.
     - To mój problem, Georgio. Muszę już jechać. Chcę porozmawiać z nią 
na osobności, a potem ty przejmiesz za nią odpowiedzialność.
     Wyszła za Tongogara z biura. Zaprowadził ją do innego pokoju i zamknął 
drzwi. Nigdy w życiu nie czuła się tak zdesperowana, tak bezbronna wobec 
wydarzeń, nad którymi nie miała żadnej kontroli. Położył swe potężne ręce na 
jej ramionach.
     - Zaufaj mi, Samanto. Gdybym cię zabrał ze sobą, znalazłabyś się w 
poważnym niebezpieczeństwie - najwyższe dowództwo zażąda, bym cię im 
przekazał. Zawdzięczam ci życie i wrócę tu za trzy dni, by cię stąd zabrać. Tu 
przynajmniej możesz się umyć i odpocząć.
     - Nie ufam temu człowiekowi!
     - Nic ci nie zrobi. Zbyt wiele o nim wiem.
     W pokoju panowała cisza, nie licząc brzęczenia much rozleniwionych 
upalnym popołudniowym powietrzem. Z oddali usłyszała szczekanie psa; po raz 
pierwszy w życiu zrozumiała prawdziwe znaczenie słowa „wolność”. A przecież 
zawierzyła facetowi, którego znała zaledwie od dwóch dni; coś jej mówiło, że 
on jej nie zawiedzie.
     
     Poprzedniego wieczoru zniknięcie Sam przysporzyło niemałych kłopotów 
rządowi tymczasowemu w Salisbury. Co innego śmierć farmera na pograniczu, 
a co innego przypuszczalne porwanie amerykańskiej reporterki. Biorąc pod 
uwagę napiętą sytuację w kraju, rządowi biskupa Muzorewy naprawdę nie był 
potrzebny incydent, który skupi uwagę świata na wojnie w dżungli. Za wszelką 
cenę należało nadal stwarzać wrażenie, że sytuacja jest całkowicie opanowana.
     Główny problem polegał na tym, że redaktor „Time’a” zagroził, iż 
przyleci osobiście zbadać okoliczności towarzyszące zniknięciu jego najlepszej 
dziennikarki. Wychodził z założenia, że jeśli poradziła sobie w Wietnamie, to da 
sobie radę w każdej sytuacji. Zagroził, że przekaże prasie światowej informację 
o jej porwaniu.
     Przedstawicielom rządu zależało na tym, aby uniknąć kryzysu, toteż 
argumentowali, że taki krok może zagrozić bezpieczeństwu panny Elliot, jeśli 
ona jeszcze żyje. Poprosili tego redaktora o parę dni zwłoki, w ciągu których 
armia przeczesze okolice Umtali, dokonując ostatniej próby odnalezienia 
reporterki.
     
     Gdy tylko Tongogara opuścił posterunek, a Samanta została umieszczona 
w bungalowie, kapitan Georgio wrócił szybko do biura, usiadł przy telefonie i 
wykręcił jakiś numer. Po angielsku poprosił o połączenie z generałem 
Worotnikowem, które natychmiast zostało zrealizowane.
     - Generał Worotnikow, słucham.
     Jak zwykle jego głos przeszył Georgia strachem. Gorączkowo starał się 
zachować spokój.
     - Towarzyszu generale, kazaliście mi informować was o wszystkim, co 
może się przydać Związkowi Radzieckiemu. Jestem na terenie Manica E Sofala. 
Schwytałem amerykańską reporterkę działającą na wschodnim pograniczu 
Rodezji.
     Na linii wystąpiły jakieś zakłócenia i generał najwidoczniej nie wszystko 
usłyszał, ponieważ rzucił:
     - Rozstrzelać go. Zapewne to imperialistyczny najemnik.
     - Ale, towarzyszu...
     - Znacie skutki niewykonania rozkazu,
     Kapitan Georgio zaczął się zastanawiać, czy mądrze postąpił dzwoniąc do 
generała. Miał jednak dosyć pracy na tym posterunku. Liczył na awans, a to była 
okazja, by go zauważono.
     - Towarzyszu generale, chodzi o kobietę, sławną dziennikarkę. Widziałem 
jej nazwisko w kapitalistycznym piśmie propagandowym „Time”.
     - Czytacie takie imperialistyczne śmieci? To zabronione, rozumiecie? 
Gdzie ona jest?
     - Tutaj. Mam ją zabić?
     - Nie żartujcie sobie ze mnie. Żołnierze robiący kawały swoim dowódcom 
żyją krótko. Uważajcie, byście nie zaprzepaścili swojej szansy.
     - Wybaczcie, towarzyszu generale. Jakie są wasze rozkazy?
     - Przetrzymajcie ją... Ale powiedzcie, kto tak naprawdę ją pojmał?
     - Towarzysz Tongogara.
     Na drugim końcu zapadła dłuższa cisza. Kapitan Georgio znał jej powód: 
Tongogara nie cieszył się popularnością wśród radzieckich oficerów. Groził im i 
zapowiedział, by nie liczyli, że nowe państwo Zimbabwe będzie marionetką w 
rękach komunistów.
     - To ciekawe. Czy łączy go coś z tą kobietą?
     - Nie wiem na pewno, ale wyglądają na kochanków. Zagroził mi śmiercią, 
gdyby coś jej się stało. Obiecałem mu zaopiekować się nią. Jestem jednak 
świadom długu zaciągniętego przez ZANU u FRELIMO i ZSRR. Dlatego 
zadzwoniłem.
     - Dobrze zrobiliście, kapitanie Georgio. Niech ona u was zostanie. 
Skontaktuję się z wami ponownie jutro rano. Jeśli coś jej się stanie, odpowiecie 
za to.
     - Ale...
     Połączenie zostało przerwane, zanim zdołał dokończyć. Z czoła lał mu się 
pot. Gdyby Tongogara wrócił po nią nagle, musiałby im towarzyszyć. Teraz 
stała się jego więźniem. Już on by się postarał o aresztowanie Tongogary za 
zdradę; chętnie zobaczyłby, jak Rosjanie zadają mu powolną śmierć... Ci 
żołnierze z ZANU uważają się za lepszych od innych. On pokaże im, kto tu 
rządzi. ZANU jest niczym bez wsparcia radzieckiego, dzięki któremu może 
działać. Nowa Rodezja będzie państwem marksistowskim, co do tego nie ma 
wątpliwości.
     On, Georgio, jest jednym z niewielu obywateli Mozambiku, których 
wysłano na szkolenie do Moskwy. Oczekiwał po powrocie awansu i poważania, 
a zamiast tego siedział już blisko rok na tym zawszonym posterunku. To nie 
jego wina, że brakuje mu daru inteligencji czy zdolności celnego strzelania. 
Teraz może uda mu się zdobyć pozycję, dzięki której inni będą darzyć go 
szacunkiem, na jaki sobie zasłużył. Wieczorem zabawi się trochę z tą białą suką.
     Wyciągnął trzymaną na dnie szuflady butelkę whisky i pociągnął zdrowo. 
Dobrze było poczuć ten łagodny brązowy płyn spływający przełykiem i 
rozpalający ogień w jego żołądku.
     
     Sam czuła się o wiele lepiej. Wzięła gorącą kąpiel i przebrała się w 
ubranie Georgia. Może jej obawy były wyolbrzymione, gdy ją zostawiał 
Tongogara.
     Pojawienie się Georgia w pokoju zaskoczyło ją. Postawił dwie szklanki 
na stole i próbował napełnić je whisky. Nie trafił za pierwszym razem, ale nie 
przejął się tym zbytnio. podał jej pełną szklankę, którą niechętnie przyjęła.
     
     - Za pani przyszłość, panno Elliot. 
     Uniosła szklankę do ust, ale nie wypiła.
     - Smakuje ta whisky?
     - Wolę amerykańską.
     Postanowiła pozbyć się go jak najdelikatniej. Była zmęczona i nie miała 
zamiaru zadawać się z pijakiem.
     - Wy, Amerykanie, lubicie się wyróżniać. Nigdy nie spotkałem do tej 
pory Amerykanki. Może konsul amerykański ma trochę bourbona. Jeśli będzie 
pani dla mnie miła, może pozwolę pani z nim porozmawiać.
     Serce jej mocniej zabiło. Może uda się jej namówić tego głupca, by zabrał 
ją do konsulatu.
     Georgio wstał i wytoczył się z pokoju. Widziała przez okno, jak 
pogwizdując pod nosem usiłuje rozpiąć spodnie, jak opadają mu na ziemię, a on 
odlewa się głośno na piasek. Wtoczył się z powrotem i wziął do ręki butelkę.
     - Napije się pani jeszcze jednego?
     Podsunęła mu swą prawie pełną szklankę, do której dolał whisky. Z 
górnej kieszeni bluzy wyjął cygaro, zapalił je i zaciągnął się głęboko. Siedział 
gapiąc się na nią.
     - Podejdź tu.
     Tego się spodziewała. Nie miała zamiaru pozwolić na cokolwiek tej 
świni.
     - Dziękuję, kapitanie, ale tu jest mi całkiem wygodnie.
     - Powiedziałem: chodź tu.
     Wstała i podeszła do niego, siląc się na zalotność, by uśpić jego czujność. 
Jednym ruchem chlusnęła mu whisky w twarz, a następnie wyrzuciła w górę 
kolano wbijając mu je w podbrzusze. Wiedziała, o ile jest od niej silniejszy i 
czekała na taką okazję. Wił się u jej stóp, a jej przypomniał się obraz 
„Dziurawego” na ziemi po tym, jak Mnangagwa odstrzelił mu jądra.
     - Suka. Cholerna biała dziwka.
     Podniosła jego pistolet i wycelowała mu w głowę.
     - Towarzysze!
     Usłyszała krzyki na zewnątrz i do pokoju wpadło dwóch policjantów. 
Zaczęła trząść się ze strachu i nie była w stanie pociągnąć za spust.
     Georgio ryknął do stojącego bliżej:
     - Rusz się, pawianie! Pomóż mi wstać. - Drugi schwycił Sam wykręcając 
jej rękę. Krzyknęła z bólu i upuściła pistolet.
     - Zabierzcie tę dziwkę do celi! - krzyknął Georgio. - Dajcie jej wodną 
kurację!
     Policjanci zaczęli bezceremonialnie wlec ją w stronę posterunku. 
Krzyknęła, ale otrzymała potężny cios w bok głowy. Po kamiennych schodach 
zaciągnęli ją do piwnicy, jej nozdrza wypełnił powodujący nudności odór 
rzygowin i moczu. Panowała tu prawie absolutna ciemność rozświetlana jedynie 
przez świece na ścianach. Wrzucono ją do kwadratowej celi ze stojącym 
pośrodku krzesłem. Zmusili ją, by na czworakach doszła do krzesła i usiadła na 
nim, po czym przeciągnęli jej ręce przez pręty w oparciu i unieruchomili za 
plecami przy pomocy staroświeckich kajdanek, które wrzynały się jej w 
nadgarstki. Krzyknęła ponownie, ale zignorowali to. Przywiązali jej nogi do nóg 
krzesła i wyszli z celi, nie usiłując nawet zamknąć drzwi na klucz. Wyglądało na 
to, że zostawią ją tu na noc chcąc ukarać za to, co zrobiła. Przed sobą miała coś, 
co wyglądało na końskie koryto z wodą, z której dobywał się straszny fetor.
     Słyszała hałasy dochodzące z innych cel, odgłosy, jakie towarzyszą 
zwykle niespokojnym snom. Spróbowała się zdrzemnąć, ale za każdym razem, 
gdy to się jej udało, osuwała się niżej i budził ją ból w nadgarstkach.
     Po jakimś czasie usłyszała głosy zbliżających się mężczyzn. W celi 
zrobiło się jaśniej i zobaczyła, że mają lampę naftową. To Georgio i jego dwaj 
oprawcy.
     - Cześć, Samanto. Obudziliśmy cię?
     W celi rozległ się ohydny śmiech Georgia. Miał z sobą następną butelkę 
whisky i z trudem trzymał się na nogach. Przysunął stołek i usiadł obok niej. 
Potem wyjął z kieszeni cygaro i je zapalił. Zaciągał się wolno, obserwując, jak 
rozżarza się jego koniec. Wypuścił kłąb dymu i skinął na swoich ludzi.
     Zanim zdała sobie sprawę, co chcą zrobić, podnieśli ją razem z krzesłem i 
zanieśli do koryta. Pochylili krzesło tak, że czubek jej nosa dotykał wody. 
Zaczęła rzygać czując jej odór. - Nieprzyjemne, co? Ale ostatecznie uważasz, ty 
dziwko, że ja też jestem niezbyt przyjemny. Nie chciałaś się ze mną napić - 
zobaczymy, czy będziesz wolała ten napój.
     Policjanci odsunęli krzesło i rozwarli jej usta. Georgio wepchnął do nich 
butelkę whisky i odwrócił ją do góry dnem. Palcami zacisnął jej nos i kiedy 
spróbowała złapać oddech, do gardła wlała się jej whisky.
     Kiedy była już bliska omdlenia, cofnął butelkę, a gdy złapała oddech, 
pochylili krzesło w stronę koryta wsadzając jej głowę pod wodę.
     Przez chwilę udało się jej wstrzymywać oddech, ale whisky rozchwiała 
jej silną wolę i zaczęła łykać wielkie hausty wody. Słyszała, że utonięcie to 
przyjemna śmierć, ale to bardziej zaczynało przypominać udławienie.
     W końcu wyciągnęli jej głowę z wody. Wyrzygała się do koryta. Zdawała 
sobie jedynie sprawę ze śmiechu, jaki rozlegał się w celi.
     Musiała stracić przytomność. Doszła do siebie, gdy dali jej w twarz. 
Wyglądali na zaniepokojonych. Odwiązali ją i pchnęli na podłogę. Jeden z nich 
nacisnął na jej brzuch i zwymiotowała obrzydliwie śmierdzącą ciecz. Jeden z 
policjantów zmierzył jej puls.
     - Będzie żyć.
     Pozostawili ją na cementowej podłodze i zamknęli za sobą drzwi. Słychać 
było ich kroki na schodach.
     Leżała w ciemnościach na zimnej posadzce. Przynajmniej wciąż jeszcze 
żyje. Opanowała ją przemożna chęć mordu. Niedoszłego zabójcę Tongogary 
zabiła przypadkiem, ale teraz naprawdę miała ochotę zamordować Georgia. 
Czuła do niego nie bezosobową wrogość, jak to bywa na wojnie, ale głęboką, 
osobistą nienawiść. Zniszczył jej poczucie godności. Postanowiła, że jeszcze go 
dopadnie.
     
     Kapitan Georgio czuł pulsujący ból w skroniach. Otworzył oczy, ale sufit 
bungalowu zawirował mu przed oczyma. Poczuł ból między udami i 
przypomniał sobie wczorajszy wieczór.
     Zza okna dochodziły jakieś hałasy, co go zdziwiło, ponieważ była 
niedziela i zwykle panował wtedy spokój. Przyszło mu na myśl, że pulsujący 
dźwięk nie wydobywa się z jego czaszki, ale pochodzi z zewnątrz.
     Zwlókł się z łóżka, przewracając butelkę stojącą na podłodze. Czując 
zapach whisky o mały włos nie zemdlał.
     Wyjrzał przez okno i zobaczył podchodzący do lądowania w tumanach 
kurzu radziecki helikopter bojowy. Co on tu robi właśnie dzisiaj? Natychmiast 
sobie przypomniał i wybiegł pędem z pokoju, ale było już za późno. Generał 
Worotnikow wyłonił się z chmury piasku, wysoki i groźny, a za nim sześciu 
ludzi jego ochrony. Zasalutował, i Georgio z trudem zrobił to samo.
     - Kapitanie Georgio, gdzie jest więzień?
     - Więzień, towarzyszu generale?
     - Tak, ty głupcze. Ta Amerykanka, o której wczoraj rozmawialiśmy.
     - Nie ma jej tutaj.
     - Kapitanie Georgio, jeśli to jakiś wymyślny żart, to drogo za niego 
zapłacicie.
     Głos Worotnikowa brzmiał jak trzaśniecie z bicza. Generał był wysoki i 
szczupły, miał pięćdziesiąt kilka lat i czarne, przyprószone siwizną włosy, ale 
ciało i sprężysty krok mężczyzny o wiele młodszego. Ubrany był w nienagannie 
leżący na nim mundur polowy bez żadnych insygniów ani dystynkcji. Nie 
potrzebował ich - emanowało z niego poczucie władzy.
     Jego twarz miała w sobie coś germańskiego, a dodatkowo wzmacniały to 
wrażenie okulary w stalowej oprawce osadzone na jego nosie. Silnie 
zarysowany podbródek, rasowe kości policzkowe i chłodne szare oczy 
świadczyły o jego arystokratycznym pochodzeniu. Dla Georgia ten człowiek 
uosabiał typowego Rosjanina: nie stać go było na wyrozumiałość, nigdy nie 
miał czasu.
     - Gdzie ona jest, kapitanie Georgio?
     - Niedaleko stąd, towarzyszu generale. Niebezpiecznie było ją tu trzymać. 
Na tym terenie działają rodezyjskie oddziały zwiadu.
     Georgio zauważył z satysfakcją, że zacięty wyraz twarzy generała nieco 
złagodniał. Udało mu się zdobyć trochę czasu.
     - Jasne, ale ja nie jestem rodezyjskim żołnierzem tylko radzieckim 
generałem. Proszę ją sprowadzić. Zaczekamy tutaj.
     Georgio potoczył się do sypialni policjantów w gmachu posterunku. W 
pokoju rozlegało się głośne chrapanie, więc zaczął bić gdzie popadnie szpicrutą, 
którą zwykle nosił przy sobie. Muszę postawić tych głupców na nogi, a potem 
wydostać tę kobietę z celi, pomyślał.
     - Wstawać, kretyni. Zjawił się generał Worotnikow. Jeśli odkryje tę 
kobietę w celi, zamorduje nas. Ty, Gomez, bierz ciężarówkę i jedź, jakbyś miał 
zamiar przywieźć ją z buszu. Schwytaj jakąś kobietę we wsi, przywieź ją tutaj z 
workiem na głowie i przyprowadź do mojego biura. Generał da się na to nabrać.
     - A co jeśli ta Amerykanka nie żyje, kapitanie?
     - Wtedy to samo czeka nas, Gomez.
     Generał Worotnikow stał oparty o bok śmigłowca paląc papierosa z 
tureckiego tytoniu. Doszedł do wniosku, że kapitan Georgio zasłużył na awans. 
Zatrzymanie tej dziennikarki może być kłopotliwe dla Amerykanów, zwłaszcza 
w chwili, gdy dr Kissinger próbuje wtrącać się w negocjacje pokojowe w 
Rodezji. Można będzie ten fakt świetnie wykorzystać propagandowo.
     Widział, jak z posterunku wyjeżdża ciężarówka i uśmiechnął się na myśl, 
że ta kobieta wkrótce będzie w jego rękach. Nie warto tracić czasu - równie 
dobrze może się rozejrzeć po komisariacie, interesującej budowli z czasów 
imperializmu. Zawsze opłacało się patrzeć, obserwować, poznawać. Lata 
dowodzenia nauczyły go, że warto pozostawać w stałym pogotowiu.
     Zajrzał do bungalowu, z którego wyszedł Georgio. Śmierdziało tam 
whisky. W pokoju stały dwie szklanki. Z kim pił? Z kobietą, bo dwaj mężczyźni 
piliby prosto z butelki. Policjant w okolicy takiej jak ta mógł mieć każdą 
kobietę, której zapragnął - wystarczyło tylko ją aresztować. Po co więc 
podejmować ją whisky? Tak, to na pewno była ta Amerykanka. Nie można było 
mieć tego za złe kapitanowi, zwłaszcza jeśli była kobietą atrakcyjną. Gdyby tak 
było, miałby w ręku lepszy atut propagandowy.
     Worotnikow wyszedł z bungalowu udając się do głównego gmachu. Ależ 
tu syf. Kapitan Georgio mógł przynajmniej spróbować utrzymać na posterunku 
jakiś porządek. Korytarzem wyszedł na podwórze. Portugalczycy byli zdolnymi 
kolonizatorami, szkoda, że taki ładny budynek zamienił się w ruderę. Przez 
ogromne drzwi ponownie wszedł do środka odgadując, że znajduje się w biurze 
Georgia.
     Chaos. Nawet części garderoby walały się na podłodze. Ten facet 
najwidoczniej nie wie, co to duma. Przejrzał papiery na biurku, ale nie znalazł 
nic ciekawego. Zajrzał następnie do szuflad, znajdując wypełnioną do połowy 
butelkę whisky. Georgio był nudny i pozbawiony kręgosłupa, wygodnie będzie 
posługiwać się takim człowiekiem.
     Wstał zza biurka i wrócił na korytarz. Większość innych pokoi była pusta 
i zarosła pajęczynami. Wszedł do jednego z nich i obserwował, jak załoga 
helikoptera testuje silniki w oczekiwaniu startu. Dobrzy, zdyscyplinowani 
żołnierze. Zauważył, że członkowie jego obstawy siedzą osobno w cieniu. 
Każdego z nich wybrał osobiście. Nigdy nie dadzą się wykorzystać tak jak 
czarni, w charakterze mięsa armatniego dla Rodezyjczyków.
     Miał dosyć tej wojny. Przeklęci angielscy osadnicy nigdy nie dadzą za 
wygraną. Głupcy dają się rozwalić na kawałki z powodu idiotycznej wojennej 
moralności. Pewnie im się zdaje, że biorą znów udział w drugiej wojnie 
światowej. Dobrzy żołnierze, bardzo zdyscyplinowani, ale rzuceni w wir wojny, 
której nie mogą wygrać. Wkrótce skończy się ona dla nich. A wtedy 
skoncentruje się na prawdziwym klejnocie: Południowej Afryce.
     Tak, to prawdziwy skarb. Całkowita kontrola nad trasami morskimi 
wokół Przylądka Dobrej Nadziei. Kontrola nad światowym rynkiem złota, 
brylantów, minerałów o znaczeniu strategicznym - radioaktywnych i innych. 
Kontrola nad całym kontynentem. Wszystkie te cele osiągnie wkrótce on, 
Aleksy Worotnikow.
     Szedł dalej korytarzem. W dół prowadziły wąskie schody - pewnie 
mieszczą się tam cele, pomyślał. Nie miał ochoty zaglądać do tych 
śmierdzących przybytków, niedawno zjadł śniadanie. Chciał pójść dalej, kiedy 
usłyszał krzyk i zatrzymał się.
     To był na pewno krzyk kobiety. Zmienił zamiar i zszedł na dół. Boże, ależ 
tu cuchnie.
     Krzyk rozległ się powtórnie, więc przyspieszył kroku. Drzwi ostatniej celi 
były otwarte. W środku zobaczył leżącą na podłodze półnagą kobietę. Była 
śmiertelnie blada.
     Instynkt, dzięki któremu cieszył się sławą jednego z bardziej 
doświadczonych żołnierzy w swojej jednostce, uratował mu życie. Przykucnął, 
gdy kawałek betonu otarł się o siwe włosy na jego skroni i odwrócił się, by 
zobaczyć kapitana Georgio z wycelowanym w niego pistoletem: Kopniakiem 
wytrącił mu broń, która z hałasem potoczyła się po podłodze. Georgio trząsł się 
w kącie. Nie było śladu jego ludzi.
     - Co jej zrobiłeś, ty psie?
     - Nie chciała współpracować.
     - Łżesz.
     Rozległo się kaszlnięcie i obaj obrócili się, by spojrzeć na leżącą na 
podłodze kobietę. Długie blond włosy, piękna twarz i zielone oczy, w których 
żarzył się ogień. Była umazana błotem, a jej bluzka była rozdarta, odsłaniając 
piersi. Odezwała się bardzo cicho:
     - Chciał mnie zgwałcić. Potem jego ludzie próbowali utopić mnie w 
korycie.
     Worotnikow rozwiązał ją i gestem nakazał Georgiowi usiąść na krześle.
     - Rób, co ci każę, albo kula w łeb.
     Kiedy już solidnie go związał, zaprowadził Samantę do jego biura. Widać 
było, że dziewczyna ledwo żyje.
     - Co chciałaby pani, bym z nim zrobił? - spytał ją.
     - Proszę go zabić - jej głos był zimny jak stal. 
     Wyszedł na zewnątrz i przywołał swoich ludzi.
     - Zabierzcie ją do śmigłowca i zaopiekujcie się nią. 
     Wrócił następnie do celi i spojrzał na kapitana, który trząsł się ze strachu. 
Podniósł z podłogi kawałek drewna i przy jego pomocy sprawdził głębokość 
wody w korycie; wystawał jakieś dziesięć centymetrów ponad jej poziom.
     - Zobaczymy, jak długo wytrzymasz.
     Uniósł krzesło wraz z Georgiem i umieścił je na krawędzi koryta tak, że 
znajdował się on na dole patrząc w wodę.
     - Otwórz usta.
     Puścił kołnierz Georgia i złapał go za włosy, a on krzyknął, gdy zawisł na 
nich cały ciężar jego ciała. Generał wsadził mu kawałek drewna do ust.
     - Zaciśnij zęby.
     Opuścił krzesło z kapitanem w dół, tak że jedynie trzymany w zębach 
patyk powstrzymywał go przed zanurzeniem się twarzą w wodzie, po czym 
zamknął drzwi do celi.
     Po pięciu minutach szczęka Georgia nie wytrzymała, kij wbił mu się w 
gardło; przez chwilę tkwił zawieszony niecały centymetr nad powierzchnią 
wody, a potem jego głowa zniknęła pod wodą.
     
     Grupka lekarzy stała wokół szpitalnego łóżka przyglądając się pacjentce. 
Mimo że była blada i wychudzona, jej uroda rzucała się w oczy. Na korytarzu 
rozległ się jakiś hałas, odwrócili się, widząc potężnego czarnego żołnierza w 
mundurze polowym z łatwością odsuwającego pielęgniarzy usiłujących 
zagrodzić mu drogę. Jego głos był potężny i głęboki.
     - Nie obchodzi mnie wasze zdanie. Przyszedłem zobaczyć tę 
Amerykankę, towarzyszkę Elliot, i nikt mnie nie powstrzyma.
     Wchodząc zatrzasnął drzwi wejściowe za sobą. Lekarze przyglądali mu 
się z uwagą, jakby był obiektem na stole do sekcji zwłok.
     - Jak ona się czuje?
     Pytanie niosło się echem po sali. Doktor Dymitr Suworow pogładził 
kruczoczarne włosy na swej wielkiej głowie i zajrzał przybyłemu głęboko w 
oczy. Jako dość znany lekarz nie był specjalnie zadowolony ze swego obecnego 
stanowiska konsultanta w tym maleńkim szpitalu w Beirze. Był jednak 
członkiem partii, a to ona właśnie go tu przysłała. Nie przestraszył się 
ogromnego Murzyna.
     - Generał Worotnikow rozkazał osobiście, by nikogo do niej nie 
dopuszczać. Zdajecie sobie sprawę z konsekwencji niezastosowania się do 
takiego rozkazu?
     Czarny oficer zbliżył się i groźnie spojrzał z góry na lekarza z 
Leningradu.
     - Nie chcę więcej słyszeć o waszym generale, towarzyszu doktorze. Mimo 
że jesteśmy sprzymierzeńcami, ten kraj należy do mnie i mojego ludu, a nie do 
Rosjan. A teraz Powiedzcie, jak się czuje ta kobieta.
     Suworow zatrząsł się z wściekłości. Nie przywykł, by zwracano się do 
niego w ten sposób; zwykle budził strach z racji swej wysokiej pozycji w partii. 
Już on się postara, by ten Murzyn zapłacił za swą bezczelność.
     - Jej stan był ciężki. Połknęła sporo zakażonej wody i przez siedem dni 
znajdowała się w delirium. Ale ma silny organizm. Wyszła z tego i dobrze 
zareagowała na przepisane jej lekarstwa. To tylko kwestia czasu, zanim całkiem 
wróci do siebie.
     - Dlaczego więc tak troszczycie się o nią?
     - To generał Worotnikow bardzo się o nią troszczy. Ostrzegł nas, że jeśli 
nie powróci do zdrowia, ja i moi asystenci będziemy za to osobiście 
odpowiedzialni.
     - Cieszę się, że generał tak się interesuje jej losem.
     Suworow patrzył, jak ten rosły Murzyn podchodzi do łóżka i uważnie 
przygląda się Amerykance. Usłyszał też słowa wypowiedziane przez niego 
szeptem: „Nie powinienem był zostawiać jej samej z Georgiem”.
     W Suworowie obudziła się odrobina współczucia i pomyślał, że 
Murzynowi należą się jakieś słowa pociechy.
     - Piękny okaz genetycznej siły, towarzyszu, dożyje późnego wieku. 
Jedynym skutkiem tortur, przez jakie przeszła, będzie niewielki uraz 
psychiczny. Ale to już nie moja specjalność, więc nie mogę nic na ten temat 
powiedzieć.
     - Niech pan tylko zadba, by jej stan się poprawił, doktorze.
     - Gdyby generał mnie pytał, kto odwiedził pannę Elliot, to co mam mu 
powiedzieć?
     - Jestem Tongogara. Proszę koniecznie powtórzyć to waszemu 
generałowi.
     - Nie obawiajcie się, towarzyszu, nie omieszkam tego zrobić.
     
     „Podajemy wieczorne wiadomości. Pięć dni temu, podczas wyprawy na 
odległą farmę w rejonie Umtali, zaginęła czołowa amerykańska reporterka 
Samanta Elliot. Farmer został zabity przez terrorystów ZANU. Nie znaleziono 
jednak ciała panny Elliot i dlatego przypuszcza się, że została uprowadzona 
przez terrorystów. Panna Elliot znana jest z kontrowersyjnych reportaży z tego 
kraju. Osoby mogące dopomóc w odnalezieniu jej proszone są o skontaktowanie 
się z najbliższym posterunkiem policji”.
     Major Long wyłączył radio i zaczął nerwowo krążyć po pokoju. Rayne 
nigdy mu tego nie wybaczy. Jak mogła postąpić tak lekkomyślnie? Obydwaj 
powtarzali jej tysiąc razy, by nie poruszała się po obszarze operacyjnym bez 
asysty sił bezpieczeństwa. Pewnie leżała teraz gdzieś w rowie, zgwałcona i 
zatłuczona na śmierć.
     Rozwścieczyła go informacja, że jej zniknięcie starano się utrzymać w 
tajemnicy. Zażądał, by wiadomość natychmiast podano przez radio, ale i tak 
było już pewnie za późno. Jest jeszcze mała szansa, że wciąż żyje, tkwiąc gdzieś 
w więzieniu w Mozambiku, o ile można nazwać to życiem.
     Jako człowiek czynu czuł głęboką frustrację z powodu tej sytuacji. 
Gnębiło go poczucie winy: wysłał na samobójczą akcję Rayne’a, a teraz było 
wysoce prawdopodobne, że Sam już nie żyje. Wszystko z jego winy. Boże, ma 
obowiązek wobec Rayne’a spróbować ją odnaleźć. Przynajmniej to może 
zrobić.
     Zbliżała się data wyborów w Rodezji; wraz z nimi zakończy się najgorsza 
część konfliktu, ale majorowi zlecono zadanie nie do pozazdroszczenia. Miał nie 
dopuścić do zatargów między ZAPU i ZANU, ponieważ gdyby doszło do walk 
między plemionami Maszona i Matabele, kraj pogrążyłby się w krwawej wojnie 
domowej. Kłopot polega na tym, że żadna z tych organizacji nie chciała złożyć 
broni, ponieważ każda uważała, że jej kandydat zostanie wkrótce prezydentem. 
Poza tym major martwił się o własnych ludzi. Większość z nich chciała po 
prostu nadal infiltrować bazy nieprzyjaciela po drugiej stronie granicy, pragnąc 
udowodnić, że może wciąż wygrać tę wojnę; ich również musi przywołać do 
porządku. Martwił się zwłaszcza tym, co stanie się z jego czarnymi żołnierzami 
po uzyskaniu przez kraj niepodległości. Czy będą oni prześladowani? Białym 
jest o wiele łatwiej: zawsze mogą przekroczyć granicę z RPA albo wrócić do 
Anglii, gdzie wielu z nich ma nadal szerokie kontakty.
     Martwił się również o przyszłość kraju. Nowy rząd będzie musiał zająć 
stanowisko w sprawie Południowej Afryki, a to mogło doprowadzić w końcu do 
wojny. Rodezja czy też - jak miała się teraz nazywać - Zimbabwe, to wielki kraj, 
ale nie poradzi sobie z taką potęgą. Międzynarodowe sankcje trwające od kilku 
lat odcięły ją od dochodowych rynków światowych; musiała odbudować swą 
gospodarkę; potrzebny był jej okres stabilności, by mogła się wewnętrznie 
wzmocnić.
     Usiadł za biurkiem i wpatrzył się w mapę stref wojennych, na które został 
podzielony kraj. Dlaczego wysłał Rayne’a na tę misję? John Fry to skurwysyn. 
Problem polega na tym, że nikt nie ma już najmniejszych skrupułów, wysyłając 
ludzi na pewną śmierć. Ta wojna trwa zbyt długo. Śmierć spowszedniała.
     Pomyślał znowu o oddziałach zwiadu im. Selousa. Koncepcja 
podszywania się pod nieprzyjaciół zemściła się okrutnie. Ludzie, którzy zgodzili 
się udawać terrorystów, tak weszli w swoją rolę, że stali się prawdziwymi 
terrorystami. I chociaż ten pomysł pozwolił zwiadowcom wykończyć sporą 
liczbę czarnych bojowników - w gruncie rzeczy ponad sześćdziesiąt procent 
strat poniesionych przez partyzantów w wojnie rodezyjskiej powstało w wyniku 
bezpośredniej działalności oddziałów zwiadu - te liczby nie oznaczały żadnego 
prawdziwego sukcesu, ponieważ nie zdołali oni odzyskać kontroli nad 
obszarami wiejskimi. Ten brak autentycznego zwycięstwa podkopywał morale 
ludności cywilnej bardziej niż co innego.
     Major westchnął. Gówno może teraz zrobić dla Rodezji, ale powinien coś 
uczynić dla Rayne’a. Trzeba spróbować odnaleźć Sam, postanowił.
     Uśmiechając się szeroko generał Worotnikow wyłączył radio. Wyglądało 
to lepiej, niż się spodziewał - najwyraźniej Rodezyjczycy są bardzo 
zaniepokojeni zniknięciem amerykańskiej dziennikarki. Upłynęło sporo czasu, 
zanim podali tę wiadomość, co było bez wątpienia znakiem jakichś 
zakulisowych działań. Tak, nie ulegało teraz dla niego wątpliwości, że będzie ją 
można wykorzystać i zmusić do złożenia publicznych oświadczeń na temat 
ZANU i wielkiej pomocy Związku Radzieckiego dla narodów Mozambiku i 
Rodezji. Im bardziej uda się w tej chwili przycisnąć Mugabe do muru, tym 
lepiej. Worotnikow był przeciwny wszelkim porozumieniom między nowym 
Zimbabwe a Południową Afryką; odpowiadał mu raczej wzrost napięcia między 
obu państwami. Pragnął, by Zimbabwe znalazło się w mocnym uścisku 
marksistowskiego reżimu.
     Pierwszym krokiem będzie uruchomienie linii kolejowej z Beiry do 
Umtali i rozbudowa Beiry jako głównego portu i radzieckiej bazy wojskowej. 
Zapewni to krajowi dostęp do morza i niezależność od RPA. Potem jak 
najszybciej trzeba zamknąć granicę z Południową Afryką na moście Beit i 
przeciąć wszelkie połączenia między obu państwami. Wiedział, że będzie 
można to osiągnąć przekonując władców Zimbabwe, że połączenia te nie 
przyniosą im żadnych korzyści - że bardziej opłacalne będzie przymierze z 
sąsiednimi krajami marksistowskimi.
     Pojawiły się już jednak zagrożenia dla wspaniałego planu Worotnikowa. 
Południowa Afryka i Rodezja wspierały prawicową partyzantkę w północnej 
części Mozambiku. Organizacja ta, RENAMO, okazała się poważniejszą siłą, 
niż pierwotnie sądził. Jej oddziały atakowały FRELIMO i utrudniały pracę 
marksistowskiego rządu Machela. Istniał też problem Malawi. Państwo to nadal 
nie chciało ulec radzieckiej potędze, a rządzący nim doktor Hastings Banda 
pozostawał nieugięty. Co gorsza Banda pozostawał w dobrych stosunkach z 
rządem RPA. Pojawiły się także problemy w Angoli. Zbuntowana UNITA, 
popierana przez Południową Afrykę usiłowała obalić marksistowski rząd w 
Luandzie. Niestety trzeba było w związku z tym sprowadzić wojska kubańskie 
dla wzmocnienia pozycji partii rządzącej.
     Worotnikow wiedział, jakie cele chce osiągnąć w Afryce: silne dyktatury 
murzyńskie, które narzucą doktrynę marksistowską przyszłym pokoleniom. 
Kłopot w tym, że wielu czarnych przywódców zaczynało odnosić się 
podejrzliwie do ZSRR. Ta Amerykanka mogła wpłynąć na światową opinię 
publiczną, którą należy przekonać, że Związek Radziecki zaangażował się w 
Afryce jedynie po to, aby uwolnić narody spod rządów białych ciemiężców i że 
jedyne konflikty w tym regionie wywołuje afrykański rząd RPA. Czas miał tu 
pierwszorzędne znaczenie, ponieważ machina wojskowa Południowej Afryki 
umacniała się z dnia na dzień, podczas gdy czarne państwa zmagały się z 
trudnościami towarzyszącymi stawianiu ich gospodarki na nogi.
     Spojrzał zamyślony przez okno swego biura na port i morze. Ten 
apartament należał kiedyś do bogatego południowoafrykańskiego biznesmena, a 
teraz stanowi centrum dowodzenia i kierowania wywiadem dla całego regionu.
     Kiedy panna Elliot poczuje się zupełnie dobrze, ukryje ją gdzieś, 
powiadamiając swoich współpracowników, że ona nadal przebywa w Beirze; 
tego tylko brakowało, by jakiś oddział porywczych Rodezyjczyków wparował tu 
na helikopterach i wyrwał ją z jego rąk. Oczywiście, ona nie może nic wiedzieć 
o planowanej wkrótce operacji. W gruncie rzeczy, gdyby jej pokazać niektóre 
nieużywane obiekty, może ją to przekonać, że tak naprawdę wojska radzieckie 
likwidują, a nie rozbudowują swoje urządzenia wojskowe, co byłoby 
właściwym sygnałem dla Rodezji i świata...
     Worotnikow oddał się marzeniom o ostatecznym zwycięstwie; z wielką 
przyjemnością będzie uczestniczył w publicznej egzekucji dowódcy wojsk 
rodezyjskich, generała Wallsa, i oczywiście pana Iana Smitha. A krwawy kres 
białych rządów w Rodezji - powszechna rzeź, jaką planował - wywoła 
odpowiednią atmosferę w RPA, przyczyni się do wzrostu nastrojów 
prawicowych, który przygotuje grunt pod największy zamach ze wszystkich.
     Uśmiechnął się ponuro na myśl o swym głównym atucie - Bernardzie 
Aschaarze stojącym na czele jednego z największych konsorcjów kopalń złota w 
Południowej Afryce. Obiecał temu biznesmenowi, że umożliwi mu po rewolucji 
pełne przejęcie przemysłów wydobywczych zarówno w RPA, jak i w Rodezji. 
Oznacza to, że w rękach Worotnikowa znajdzie się całkowita władza nad 
południową częścią Afryki. Świetny fundament do startu na najwyższe 
stanowisko na Kremlu.
     
     Zapadła noc i Samanta została sama. Podeszła na palcach do drzwi 
szpitalnej sali i przekręciła klamkę. Pociągnęła drzwi do siebie, ale nie udało się 
jej ich otworzyć. Spodziewała się, że będą zamknięte na klucz. Podeszła do 
okna i spojrzała na parking w dole, rzęsiście oświetlony i prawie pusty. Miała 
niewielkie szanse, ale należało spróbować. Mając świeżo w pamięci swe 
przejścia w celi z kapitanem Georgiem pragnęła jednego - uciec stąd. Bała się 
sowieckiego lekarza Suworowa; traktował ją bardziej jak ciekawy okaz 
zwierzęcia niż człowieka... Gdyby udała się jej ucieczka ze szpitala, może 
zdołałaby znaleźć schronienie w konsulacie amerykańskim.
     Wychyliła się za okno i spojrzała w dół. Od ziemi dzieliły ją ponad trzy 
metry - jej pokój znajdował się na pierwszym piętrze. W polu widzenia nie było 
żadnych wartowników, więc wspięła się na parapet i spuściła w dół. Wisiała 
teraz na rękach o dwa metry od asfaltowej powierzchni szpitalnego dziedzińca.
     Puściła się parapetu i poszybowała cicho w dół, w chłodne wieczorne 
powietrze. Zetknięcie z ziemią było twarde. Wylądowała z łoskotem i przez 
chwilę była ogłuszona, ale zaraz wyciągnęła nogi chcąc sprawdzić, czy jest cała. 
Z ulgą stwierdziła, że nie złamała sobie niczego. Rozejrzała się wokół. Z okna 
swego pokoju nie była w stanie zobaczyć, że jasno oświetlona izba przyjęć po 
lewej stronie oferuje doskonały widok na cały parking i prawie niemożliwe było 
prześlizgnięcie się przezeń niezauważoną. Przez jakiś czas mogła skradać się 
wzdłuż ogrodzenia, ale w końcu nie będzie miała innego wyboru jak przebiec 
przez parking mając nadzieję, że nikt jej nie zauważy. Biały szlafrok, który 
miała na sobie, nie ułatwi jej tego zadania.
     Powoli posuwała się wzdłuż ogrodzenia. Była już prawie w odległym 
rogu parkingu, gdy usłyszała odgłos silnika samochodowego na ulicy po drugiej 
stronie płotu i pisk opon, kiedy pojazd skręcił pod szpital, a jego reflektory 
omiotły całe boczne ogrodzenie parkingu. Gdy samochód podjechał pod izbę 
przyjęć, Sam rzuciła się biegiem w kierunku pojemników na śmieci i schowała 
się za nimi. Z bijącym sercem obserwowała, jak z auta wysiada wysoki 
dystyngowany mężczyzna i wchodzi do szpitala. Dopiero, gdy znalazł się w 
zasięgu światła, poznała generała Worotnikowa. Pewnie przyjechał ją 
odwiedzić.
     Nie miała teraz czasu do stracenia. Rzuciła się pędem do bramy 
wjazdowej. W budce wartowniczej siedziało dwóch żołnierzy, palili papierosy 
pogrążeni w rozmowie. Znalazła się w pułapce: gdyby wyszła z krzaków 
próbując dotrzeć do drogi, zauważyliby ją wartownicy, ale powrót na parking 
był równie niebezpieczny. Jakby na potwierdzenie tego z wnętrza szpitala 
rozległa się syrena i cały obszar został oświetlony reflektorami. Wczołgała się 
pod krzaki, mogła tu wygodnie usiąść, a roślinność zasłoniła ją kompletnie.
     Ze szpitala wybiegli na parking jacyś ludzie - z pewnością mieli jej 
szukać. Rozpoznała głos Worotnikowa, który krzyczał:
     - W żadnym wypadku nie wolno jej zranić. Słyszycie?
     Jakiś dźwięk poniżej - odgłos drapania - sprawił, że o mały włos nie 
krzyknęła ze strachu. Zaciekawiona odgarnęła gałęzie i zobaczyła kundla, który 
wyczuł jej obecność. Zebrała garść piasku i z ciężkim sercem rzuciła nim w 
mordę psa. Uciekł w ciemność i Sam odetchnęła z ulgą.
     Ludzie biegnący po parkingu zbliżyli się do jej kryjówki. Żołnierze 
wyszli z wartowni na spotkanie zbliżającego się oficera. Usłyszała jego głos w 
ciemnościach.
     - Głupcy. Widzieliście tu jakąś kobietę?
     Wartownicy wpatrywali się tępo w oficera. Stał tuż obok krzaku, pod 
którym przycupnęła.
     - Widziałem was wjeżdżając: siedzieliście sobie spokojnie, nie zwracając 
na nic uwagi. Pewnego dnia ktoś zakradnie się tu i was wykończy - o ile nie 
zrobię tego sam w ciągu następnych pięciu minut. Szukać jej!
     Obaj żołnierze rzucili się w stronę wartowni, skąd wyszli z potężnymi 
latarkami, którymi świecili w ciemność.
     - Idioci! Szukajcie wzdłuż muru! Jeden w jedną, drugi w drugą stronę. 
Postrzelcie ją, a czekają was tortury i powolna śmierć.
     W chwilę później generał pojawił się przy bramie. Przyglądając mu się 
Sam pomyślała, że wygląda jak niemiecki dyrygent, którego widziała kiedyś na 
koncercie symfonicznym w Londynie. Na jego twarzy malowało się wielkie 
skupienie. Wyjął papierosa i zapalił wpatrując się w ciemność - poczuła silny 
aromat tureckiego tytoniu. Podniósł lewą rękę i pomasował sobie kark, który 
najwidoczniej go bolał. Wtedy ponownie podbiegł do krzaków mały kundelek i 
Sam zamarło serce. Zaczął lizać buty Worotnikowa, a ten nie kopnął go, czego 
oczekiwała po nim, lecz przyglądał mu się z dziwną obojętnością. Wyglądało, 
jakby wbrew sobie cieszył się z towarzystwa zwierzęcia, skoro otaczali go sami 
głupcy.
     - Towarzyszu generale. Ona musiała zaszyć się w krzakach. Dopiero o 
świcie będziemy mogli ją znaleźć - to jeden z wartowników powrócił z 
poszukiwań wzdłuż ogrodzenia.
     - Ty zakuta pało. Nie mów mi, co mam robić. Zamknij się i przeszukaj 
teren po drugiej stronie drogi.
     Nadjechał szybko samochód i z piskiem hamulców zatrzymał się przed 
wartownią. Wysiadł z niego doktor Suworow, a z jego czarnej grzywy spływał 
pot.
     - Towarzyszu generale. Czy ta Amerykanka uciekła?
     - Ty głupcze, dlaczego zawsze bronisz się przed zorganizowaniem 
sprawnej ochrony szpitala?
     - Naszym zadaniem jest leczyć, nie zabijać, generale Worotnikow. Ta 
kobieta jest silna, pragnie żyć. Zademonstrowała teraz tę wolę życia, próbując 
ucieczki.
     - Macie zbyt analityczny umysł, doktorze. Gdybym nie znał was lepiej, 
pomyślałbym, że podziwiacie system kapitalistyczny. Jak sądzicie - daleko 
zajdzie na piechotę?
     - Tak daleko, jak będzie miała ochotę. Bardzo szybko wróciła do zdrowia.
     - Mogliście przewidzieć, że spróbuje uciec.
     - Drzwi były zamknięte na klucz, generale. Okno znajduje się prawie 
cztery metry nad ziemią - tylko szaleniec skakałby z takiej wysokości na twardy 
asfalt.
     - Nie wszyscy mają taki lęk wysokości, jak wy. Muszę ją odnaleźć, bo w 
pojedynkę w tym kraju raczej zginie, niż odzyska wolność.
     - Widzę, że ma pan nowego przyjaciela, generale.
     Lekarz pochylił się i podrapał psa za uszami, co najwyraźniej spodobało 
się bardzo kościstemu zwierzakowi.
     - To niesłychane. Ma pełno pcheł. To prawdziwy cud, że mimo tego żyje. 
Będzie prawdopodobnie żyć dopóty, dopóki będzie miał co jeść. Polubił was, 
towarzyszu generale, powinniście zatrzymać go na szczęście.
     - Zawsze mnie zadziwiacie, doktorze. Dlatego nie mogę się zdobyć na to, 
by was nie lubić. - Odepchnął psa, a Sam z przerażeniem zauważyła, że zwierzę 
pobiegło w kierunku jej kryjówki. Kundel zaczął głośno węszyć zbliżając się do 
niej - Podniósł tylną łapę i oznakował swoje nowe terytorium. Głos doktora 
rozległ się teraz bliżej krzaków.
     - Pies wyczuwa, że go pan nie chce. Szuka już nowego przyjaciela.
     Kundel wpatrywał się w nią, grzebiąc tylnymi łapami w ziemi i skomląc.
     
     - Macie rację. Zwierzęta nie potrafią kłamać. Są skazane na całkowitą 
bezpośredniość, gdy chodzi o uczucia. - Generał podszedł do krzaków.
     - Może pani już wyjść, panno Elliot. Zabawa skończona.
     Sam próbowała rozpaczliwie przesunąć się dalej, ale on był szybszy i 
podciął jej nogi. Poczuła jego żelazny uścisk na ramieniu, gdy pomagał jej 
wstać. Nie chciała mu sprawić radości widokiem swych łez.
     - Proszę nie zaogniać sytuacji, moja droga. Została pani złapana. Nie ma 
pani dokąd uciekać, więc lepiej zrezygnować. - Przekazał ją ostrożnie 
Suworowowi. - Proszę ją zaprowadzić do szpitala, doktorze, i tym razem 
umieścić tak, by nie mogła uciec. Przed drzwiami proszę postawić wartownika 
zapowiadając mu, że zostanie rozstrzelany, gdyby uciekła.
     - Tak jest, towarzyszu generale.
     Worotnikow pochylił się i podniósł małego kundla. - Zatrzymam go, 
doktorze. Może pan to sobie zinterpretować, jak pan chce.
     
     Generał stał za bramą szpitala drapiąc psa w uszy. Kundel zaakceptował 
swego nowego właściciela z przekonaniem, dzięki któremu psy nazwano 
najwierniejszymi przyjaciółmi człowieka.
     Generał uśmiechnął się do siebie. Szczęście, które odgrywało w jego 
karierze tak istotną rolę, jeszcze go nie opuściło. Amerykanka jest silna, 
odważna i zdecydowana na wszystko. Te jej cechy może wykorzystać dla dobra 
Związku Radzieckiego.
     Muszę wymyśleć jakieś imię dla psa, który na pewno nie ma metryki i nie 
zalicza się do psiej arystokracji. Nieoczekiwane natchnienie podpowiedziało mu 
właściwe imię. Pies będzie się wabić Rhodes - imię to zadowalało jego 
ironiczne poczucie humoru. Gdyby towarzysze zapytali mnie kiedyś, co to 
znaczy, odpowiem, że pies miał już imię, kiedy go otrzymałem.
     Roześmiał się na głos w ciemnościach, ponieważ wiedział, że już 
niedługo pies będzie jedyną rzeczą w Afryce noszącą nazwisko wielkiego 
brytyjskiego imperialisty.
     
     Land rover jechał na północ na przedmieścia Beiry. Drogą tą posuwał się 
w ciemnościach nie kończący się sznur pojazdów wyjeżdżających i 
przejeżdżających do rosyjskich koszar mieszczących się między główną drogą a 
morzem daleko po prawej.
     Morskie powietrze miało taką aurę świeżości, która zawsze pobudzała i 
dodawała sił Tongogarze, zwłaszcza po długim okresie przebywania w głębi 
lądu. Żałował, że wciągnął do swego wariackiego planu Mnangagwę. Z 
początku wydawało się to takie łatwe, ale teraz ogarnęły go wątpliwości. 
Poprzedniego dnia pojechał do szpitala odwiedzić Sam; kiedy odkrył, że ją 
przeniesiono, wypytywał personel i dowiedział się o jej próbie ucieczki i 
przewiezieniu jej do obozu wojskowego. Właśnie tam jechał teraz z 
Mnangagwą.
     - Skręć teraz w prawo. - Mnangagwą zastosował się do tego polecenia i 
skręcił w stronę koszar oświetlonych potężnymi reflektorami. Tongogara 
poczuł, że serce bije mu szybciej. Obrzucił uważnym spojrzeniem ich wy 
krochmalone mundury wyjściowe i berety. Pasowali do roli - pozostawało teraz 
dobrze ją odegrać.
     Podjechali do szlabanu; po obu jego stronach stały budki wartownicze. To 
będzie pierwszy test ich tupetu, pomyślał Tongogara. Do samochodu podszedł 
rosyjski oficer i bez większego zainteresowania zajrzał do środka.
     - Czego chcecie?
     - Przyjechałem po więźnia z rozkazu generała Worotnikowa.
     - Nie słyszałem o takim rozkazie. - Oficer dostrzegł pobłyskujące w 
ciemnościach epolety Tongogary.
     - Zadzwońcie do generała, jeśli macie ochotę - zaproponował z 
nonszalancją Tongogara. - Jestem pewien, że ucieszy się z telefonu o tej 
godzinie.
     Oficer odsunął się i ze złością dał znak wartownikowi, by podniósł 
szlaban. - Przepuścić ich.
     Mnangagwą uśmiechnął się ponuro, kiedy zajechał przed główny 
budynek. Strzegący go wartownicy wyprężyli się na baczność, gdy Tongogara 
wyskoczył z wozu. - Spocznij. Zaprowadźcie mnie natychmiast do uwięzionej tu 
kobiety - rzucił i spojrzał na Mnangagwę. Umówili się, że ten zostanie w 
samochodzie, a on pójdzie po Sam. Gdyby coś się nie udało, będzie miał 
większe szanse wydostać się stąd. Jeśli jednak ktoś podejrzewał, co zamierzali 
zrobić, szanse ucieczki praktycznie nie istniały.
     Tongogara wszedł na drugie piętro za jednym z radzieckich żołnierzy, 
który zatrzymał się przed jakimiś drzwiami i otworzył je. - Jest w środku z 
lekarzem. Poczekam tu na was.
     Puls Tongogary przyspieszył. Nie spodziewał się, że będzie z nią lekarz. 
Suworow nie uwierzy w bajeczkę, że generał kazał mu przewieźć ją w inne 
miejsce.
     Spojrzał żołnierzowi prosto w oczy. - To potrwa kilka minut. Pod żadnym 
pozorem nie wolno nam przeszkadzać.
     - Tak jest. - Żołnierz wyprężył się na baczność, a Tongogara otworzył 
drzwi.
     Za nimi zobaczył wymierzony w swoją stronę pistolet maszynowy.
     - Towarzyszu Tongogara, miło was widzieć. Proszę usiąść. - Doktor 
Suworow wskazał mu krzesło na środku pokoju. - Wy i wasz przyrodni brat 
braliście mnie za głupca.
     Generał powiadomił mnie, że dziś rano dopytywał się pan o pannę Elliot 
w szpitalu. Oczekiwałem pana.
     Sam rzuciła mu rozpaczliwe spojrzenie z łóżka. Zdawała sobie sprawę z 
ryzyka, jakiego się podjął przyjeżdżając do koszar; zaryzykował dla niej swoją 
karierę i stanowisko. A teraz wpadł w pułapkę. Zerknęła na Suworowa 
siedzącego na skraju łóżka. Był do niej odwrócony plecami... Wiedziała, że 
musi działać natychmiast. Rzuciła się do przodu i wbiła paznokcie w oko 
lekarza.
     - Och!
     Suworow zawył z bólu i upuścił pistolet. Tongogara podniósł go w jednej 
sekundzie i walnął nim doktora, który siłował się z Sam, w ucho. Doktor 
zatoczył się do tyłu, a po jego twarzy pociekła krew. - Ty, dziwko.
     Murzyn podciął doktorowi nogi i ten upadł. Spojrzał w górę na pistolet w 
jego rękach. - Nie ujdzie ci to na sucho. Jesteś skończony, ty zdrajco.
     - Zamknij się. Gdzie ubranie panny Elliot?
     Suworow wskazał szafę w kącie. - Przynieście je tutaj, doktorze, i nie 
próbujcie żadnych głupstw.
     Sam ubrała się szybko, gdy Tongogara rozmawiał z Suworowem.
     - Pojedziecie z nami. Jedno słowo, kiedy będziemy stąd wychodzić, a 
dostaniecie kulkę w kręgosłup.
     - Nie ośmielisz się. Przypłacisz to życiem.
     - Ty też.
     Cztery minuty później wartownik wyprężył się na baczność, gdy 
Tongogara wyszedł z sali z doktorem Suworowem i jego pacjentką. Spoglądał 
za nimi, zastanawiając się, jak doktor mógł tak fatalnie skaleczyć się w twarz.
     Kiedy znaleźli się na zewnątrz budynku, Tongogara polecił Suworowowi 
usiąść z przodu i pomógł Sam zająć miejsce z tyłu. - Jedźmy powoli - szepnął do 
Mnangagwy wbijając lufę pistoletu w kark lekarza.
     Minęli główną wartownię i Mnangagwa odetchnął z ulgą. Suworow 
spojrzał na niego groźnie.
     - Żadnemu z was nie ujdzie to płazem. Generał Worotnikow nie jest 
głupcem. Doskonale zdaje sobie sprawę z waszego antyradzieckiego 
nastawienia - nie będzie dla was miejsca w nowym rządzie.
     Tongogara nic nie odparł, ale słowa lekarza umocniły w nim podejrzenie, 
którego nabrał jakiś czas temu. Rosjanie nie byli tak naprawdę zainteresowani 
pomocą murzyńskiemu ruchowi oporu w obaleniu białego rządu w Rodezji. 
Worotnikow zamierzał uczynić z nowych czarnych przywódców posłuszne mu 
marionetki; on i inni Rosjanie pragnęli rządzić krajem sami.
     
     Mnangagwa zatrzymał się jakieś dziesięć kilometrów od koszar. Silnik 
zamilkł, po czym nastała lodowata, niepokojąca cisza, której nikt nie chciał 
przerwać. Odgłosy insektów za oknami przybrały na sile, jak gdyby wzywały 
ich do działania. Tongogara zapalił papierosa, wysiadł z samochodu i podszedł 
do tylnych drzwi. Gestem nakazał wysiąść lekarzowi.
     W ciemności zaprowadził go do drzewa i wyjął z kieszeni sznur.
     - Dziękuję, doktorze Suworow. Sądzę, że czas nam się rozstać.
     - Nie ujdzie ci to na sucho, Tongogara.
     - Już mi uszło, doktorze Suworow. Miłego wieczoru. Ktoś będzie tędy 
przejeżdżał rano i odwiąże pana. To ruchliwa droga.
     Tongogara wrócił do land rovera i usiadł na tylnym siedzeniu obok Sam. 
Pomyślał, że wygląda jeszcze piękniej w świetle księżyca. Uśmiechnęła się do 
niego, gdy znalazł się blisko niej.
     - Jesteś szalony, Tongogara. Nie wywiniesz się z tego - widział cię 
Suworow i wartownik. Mimo to jestem ci bardzo wdzięczna. Nie wiem, co 
zamierzali ze mną zrobić.
     - Zrobiłem to, co uważałem za stosowne. Szybko dojdą, że byłem w to 
zamieszany, więc nie było sensu zabijać Suworowa.
     - Czeka cię śmierć, Tongogara.
     - Osiągnąłem to, co chciałem. Jesteś wolna. Od teraz to tylko kwestia 
przetrwania.
     
     Lwica posuwała się bezszelestnie po trawie, z oczami utkwionymi w 
mężczyznę przy drzewie. Zastanawiała się, dlaczego się nie rusza. Czuła głód; 
przez ostatnich kilka miesięcy z trudem udawało się jej coś upolować z powodu 
działań wojskowych w okolicy. Nie było małych zwierząt, a zapach człowieka 
fascynował ją coraz bardziej.
     Ludzie byli niebezpieczni. Dziwne kije, które często nosili przy sobie, 
czyniły straszliwy hałas, a pewnego razu poczuła ostry ból w lewej łapie po 
takim huku; łapa wciąż ją bolała i utykała na nią. Przez jakiś czas trzymała się 
od ludzi z daleka, ale teraz pokusa powróciła. Ten człowiek nie miał kija. 
Podeszła bliżej i czując jego zapach zaczęła się ślinić.
     
     Doktor Suworow przysiągłby, że słyszy jakiś szmer, coś jak odgłos 
oddechu w niewielkiej odległości od siebie. Drzemał przez chwilę, ale teraz był 
całkiem rozbudzony i wpatrywał się w mrok.
     Nagle spoza drzew wychyliła się lwica; stała w pewnej odległości 
przyglądając mu się. Suworow chciał krzyczeć, ale pomyślał, że to może 
wywołać jej atak. Podeszła bliżej, z głębi jej gardzieli dobył się potężny ryk - 
serce mu zamarło na ten dźwięk. 
     Rozpaczliwie próbował wymyślić coś, by ją spłoszyć. Udało mu się 
podciągnąć kolana do piersi i wstać - zwierzę cofnęło się. Poczuł, że sznurek 
krępujący mu nadgarstki nie jest zawiązany zbyt mocno i naprężył się z całych 
sił z desperacją człowieka próbującego uciec spod szubienicy. Czuł, jak węzeł 
się poluźnia.
     Lwica postąpiła krok do przodu - obrzucił ją wyzwiskami. Cofnęła się, ale 
nie spuszczała go z oczu. Prawie już uwolnił ręce i poczuł wzrost napięcia, bo 
teraz przynajmniej miał jakąś szansę. Musiał wspiąć się wysoko na drzewo, 
gdzie go nie dostanie. Zaczął przesuwać się wokół drzewa nie spuszczając oczu 
ze zwierzęcia i pokrzykując na niego. Lwica obserwowała go, porykując cicho i 
odsłaniając swe wielkie kły.
     Pień był prawie goły nie licząc gałęzi tuż nad jego głową. Gdyby mógł się 
na nią podciągnąć... Uwolniwszy całkowicie ręce z więzów skoczył do góry. 
Schwycił się jej za pierwszym razem i podciągnął się. Zaczął swobodniej 
oddychać. Na drzewie będzie bezpieczny.
     Był już prawie na gałęzi, kiedy lwica zaryczała głośno. Rzuciła się 
naprzód, całe jej ciało zamieniło się w masę rozedrganych mięśni.
     Olbrzymia łapa wbiła się w jego nogę, niemal wyrywając mu ją z 
pachwiny. Kurczowo trzymał się wciąż gałęzi i krzyczał, nie panując już nad 
sobą. Mocniej uchwycił się drzewa, ale zwierzę było silniejsze. Czuł jej 
wstrętny oddech, odór śmierci, gdy został oderwany od pnia, nadal przytomny, z 
krwią tryskającą z rozerwanej arterii na nodze.
     
     Kiedy Sam się obudziła, nie miała pojęcia, gdzie się znajduje, i ze 
zdziwieniem zobaczyła nad głową powiewające płachty ciemnozielonego 
namiotu. Było jej gorąco i niewygodnie. Wysunęła się z lepkiego nylonowego 
śpiwora i na czworakach podpełzła do wyjścia. Odwiązała jeden węzeł, 
Wysunęła się na powietrze i od razu poczuła się lepiej.
     Słońce jeszcze nie wzeszło, ale widoczność była dobra dzięki 
czerwonawemu blaskowi światła wczesnego poranka. Za nią wznosiło się 
pasmo zawadzających o chmury gór. Osypisko pod nimi kończyło się gęstymi 
zaroślami zanikającymi w pewnej odległości od jej namiotu. Po prawej stronie 
przy dogasającym ognisku siedział wartownik. Chrapał głośno, zobojętniały na 
świat zewnętrzny i ewentualnych napastników. W pewnej odległości widziała 
inne namioty, ale większość ludzi w obozie spała na świeżym powietrzu na 
rozpostartych na ziemi płachtach.
     Kiedy już doszła do wniosku, że może stąd odejść nie zauważona, 
spostrzegła, że wartownik obudził się i obserwuje ją uważnie. Karabin 
hołubiony przez niego w rękach stał się groźnym narzędziem. Znalazła koło 
namiotu pustą puszkę i napełniła ją wodą z butelki. Postawiła puszkę na ogniu i 
czekała, aż pojawią się bąbelki.
     - Wiesz, panno Elliot, jesteś bardzo piękną kobietą.
     Podskoczyła ze strachu, słysząc za sobą ten głęboki głos.
     Odwróciła się i zobaczyła Tongogarę, jak oparty na łokciu przygląda się 
jej ze swego legowiska. Miał nagi tors, a jego hebanową skórę znaczyły sznury 
mięśni. Twarz rozjaśniał mu promienny uśmiech.
     - Dziękuję, Tongogara. Pięknie tu. Ale nie rozumiem, skąd tylu w okolicy 
Rosjan. Myślałam, że pomagają wam Chińczycy.
     Tongogara roześmiał się.
     - Taką opinię rozpowszechnia reżim Smitha. Podwójne zagrożenie: 
Chińczycy z prawej, Rosjanie z lewej. Niestety rzeczywistość wygląda trochę 
inaczej - przyjmujemy pomoc od tych, którzy chcą nam jej udzielić. Nasz cel 
jest prosty: obalić władze w Salisbury i nie zgodzić się na utworzenie jakiegoś 
fikcyjnego rządu narzuconego nam przez brytyjskich i amerykańskich 
polityków. Nasz lud jest spragniony wolności.
     Sam wpatrywała się w niego ze śmiertelną powagą.
     - A co stanie się z biedą, głodem i śmiercią? To są rzeczywiste 
zagrożenia. Czy znikną zaraz z nadejściem „wolności”?
     Twarz mu spochmurniała. Wyglądał teraz o wiele starzej.
     - Musimy pogodzić się z cierpieniem. Istnieje ono od czasu, gdy u 
wybrzeży Afryki pojawił się biały człowiek ze swoim dziwnym bogiem. Nie 
możemy pozwolić sobie na niepamięć. Nigdy nie uzyskamy zadośćuczynienia 
za nasze cierpienie. Tysiące zginęły, byśmy mogli wygrać tę wojnę. Mamy 
liczebną przewagę - to wystarczy do zwycięstwa.
     Zdjęła puszkę z gotującą się wodą z ognia i spojrzała Tongogarze prosto 
w oczy.
     - Twojemu pokoleniu to zwycięstwo nie przyniesie zbyt wiele.
     Podniósł garść piasku z ziemi i zgniótł go między palcami.
     - Nasze dzieci będą dorastać w kraju należącym do nich, w 
społeczeństwie, w którym czarna świadomość jest sama w sobie chlubą. Już 
teraz młodzi oskarżają ludzi takich jak ja o zbytnie umiarkowanie, o to, że naszą 
energię wyczerpał Zachód. Trudno mi spierać się z nimi, to krew z mojej krwi.
     Sam patrzyła na skały za ich plecami, które w pierwszych promieniach 
słońca przybrały barwę głębokiej czerwieni. To kolor Afryki. Słuchała 
Tongogary jak zaczarowana.
     - Kogo to obchodzi, czy popierają nas Chińczycy czy Rosjanie? To nie w 
tym rzecz. Wierzę w twoją inteligencję i dlatego chcę przyczynić się do tego, 
byś wydostała się z Mozambiku żywa. Może będziesz mogła opowiedzieć 
światu, o co naprawdę chodzi w tej części Afryki. Prawie wygraliśmy już bitwę 
o Zimbabwe, ale walka o ogólniejsze sprawy dopiero się rozpoczęła. Naszym 
największym wrogiem jest kraj na południu, ziemia Afrykanerów. Upłynie 
wiele czasu, zanim ich pokonamy.
     Twarz Tongogary oświetliły promienie słońca, na tle których nabrała 
dodatkowego dramatyzmu. Sam wiedziała, że mówi prawdę, zwłaszcza gdy 
chodzi o cierpienie jego narodu. Przy swojej inteligencji i uczciwości byłby z 
niego dobry władca.
     - Masz dzieci, Tongogara?
     Jego twarz rozjaśniła się.
     - Mam pięciu synów, chwała niech będzie mojej żonie. To silni 
mężczyźni, którzy pewnego dnia staną na czele swego ludu.
     - A twoja żona?
     Jego oblicze zachmurzyło się, pozbawiając je charakterystycznej dlań 
radości życia.
     - Nie mówmy o mojej żonie, panno Elliot.
     Ale Sam chciała wiedzieć, domagał się tego jej instynkt reporterki.
     - Nie. Chcesz, bym opisała historię twego narodu? Musisz więc wyjaśnić 
mi ją na przykładzie własnych losów.
     Usiadł w kucki przy ognisku i gestem nakazał jej uczynić to samo. Przez 
jakiś czas wpatrywał się w płonące gałęzie, tak jakby chciał odkryć jakąś istotną 
prawdę w powolnym zniszczeniu, które jest naczelną zasadą ognia. Podała mu 
filiżankę czarnej kawy, sączył ją zamyślony.
     - Moi synowie są już dorośli. Pierwszy urodził się, kiedy moja żona miała 
siedemnaście lat, a ostatni - gdy miała dwadzieścia sześć. Mieszkają w Soweto, 
w tym ubliżającym ludzkiej godności getcie na południowy zachód od 
Johannesburga - w Egoli, mieście złota. Byłem tam w młodości. Porzuciłem swe 
rodzinne Umtali i biedę w poszukiwaniu szczęścia w kopalniach złota. 
Dorobiłem się, znalazłem sobie żonę i nauczyłem się nienawidzić białych. Moje 
dzieci żyją dla rewolucji. Chciałbym, żeby opuściły Soweto i dołączyły do mnie 
w Zimbabwe, ale nie zrobią tego.
     - Chyba nie wszyscy chcą walczyć? Jedno z dzieci zawsze różni się od 
pozostałych.
     Zerwał się na równe nogi niczym olbrzymi kot i wpatrzył się we 
wschodzące słońce. Na jego twarzy malowała się wyłącznie gorycz.
     - Tak, los dał mi pięciu synów, ale mi ich zabrano. Zmuszono mnie do 
opuszczenia RPA i zostałbym uwięziony, gdybym tam powrócił. Próbowałem 
założyć związek w kopalni, a to straszna zbrodnia! To ja powinienem czuć 
gorycz, lecz moi synowie uznali moje rozgoryczenie za swoje własne. Od 
śmierci mojej żony upłynęło już wiele czasu, ale wspomnienie o jej śmierci żyje 
wciąż we mnie, podobnie jak w moich synach.
     - Jaką miała śmierć? - zapytała łagodnie, z góry bojąc się odpowiedzi.
     - Została zamordowana! Ruch oporu wysłał ją do Maputo, gdzie 
pracowała u białej o nazwisku Ruth First - może słyszałaś o niej. Ruth miała 
jechać z moją żoną do Lesoto na tajne spotkanie, ale zachorowała, więc moja 
żona pojechała sama. Żadna z nich nie wiedziała, że to pułapka. Zginęła w 
wyniku wybuchu bomby w hotelu, w którym się zatrzymała, w Maseru.
     - Och, Tongogara.
     - O zamach oskarżono prawicową organizację z Lesoto, ale nie wierzyłem 
w to. Był to dla mnie straszny cios, ale dla moich synów była to kropla 
przepełniająca miarkę. Miałem nadzieję, że któryś z nich pójdzie na uniwersytet, 
ale teraz żyją wyłącznie walką. Południowi Afrykańczycy muszą zrozumieć, że 
przemoc rodzi przemoc. Nie mam zamiaru zniżyć się do poziomu zabójców 
mojej żony.
     Może to głupie, ale nie chcę, by narodzinom naszego nowego państwa 
towarzyszyły krwawe czystki. Naszym dzieciom potrzebne jest solidne 
wykształcenie, aby potrafiły rządzić, kierując się inteligencją i zrozumieniem 
sytuacji i doprowadzić do tego, by nasza cywilizacja zajęła godne miejsce 
pośród innych na świecie. Przekroczyłem już czterdziestkę i moim głównym 
atutem jest umiejętność dowodzenia i posługiwania się bronią. Tak nie można 
żyć.
     Sam patrzyła mu prosto w oczy, bliska łez.
     - Opowiem światu twoją historię, Tongogara. Nie będę usiłowała stąd 
uciec, chociaż uważam, że generał Worotnikow spróbuje cię zabić za 
uwolnienie mnie.
     - Generałowie są zwykle dobrymi politykami. Worotnikow też nim jest. 
Będzie rozsądny.
     Słońce wzeszło ponad horyzont i Sam czuła już intensywne ciepło 
wstającego dnia. Tongogara podszedł do wartownika i zamienił z nim kilka 
słów, po czym skierował się w stronę głównego obozowiska.
     Sam wróciła do namiotu. W oddali lśniły skały. Rozumiała doskonale 
tęsknotę Tongogary. Jak straszne musi być życie, gdy nie ma się kraju, który 
można by uznać za swój własny.
     

DEON
     
     Był typowy sobotni wieczór. Doprowadzono i położono spać w celach 
zwykły tłumek ludzi, którzy za dużo wypili.
     „Lotna brygada” odebrała cztery meldunki o włamaniach - okazało się, że 
jeden z nich to kawał, a inny zakończył się aresztowaniem sprawcy. Miała też 
miejsce strzelanina; nikt nie został ranny, ale bandyci zbiegli. Deon pamiętał, 
jak gdzieś przeczytał, że biali Południowi Afrykanie są najlepiej uzbrojonymi 
ludźmi na świecie. Cóż, nie miał co do tego wątpliwości.
     Była druga nad ranem i siedział z kapitanem Pinkusem Smitem z „lotnej 
brygady” nad filiżanką obrzydliwej kawy z kantyny. Właśnie zaczęli sobie 
skakać do oczu na temat tego, kto wygra następne finały rugby „Curry Cup”, 
kiedy policjant zameldował o mającym akurat miejsce włamaniu do 
ekskluzywnego domu w Westcliff Ridge. Taki pretekst był im bardzo potrzebny. 
Obaj mieli dosyć siedzenia o tej porze przy placu Johna Vorstera - w głównej 
kwaterze policji Johannesburga.
     W chwilę później pędzili autostradą z włączoną syreną. Za nimi podążał 
drugi samochód. Jeśli w domu znajdowali się jeszcze włamywacze, nie wolno 
było ryzykować.
     Kapitan Smit lubił szybką jazdę, a samochód był nowym BMW, jakie 
niedawno zakupiła policja. Po pięciu minutach byli już na miejscu. Przypadek 
był typowy - właściciele pojechali do Kapsztadu na weekend, sąsiad słyszał, jak 
rozbijano szybę... Deon kazał swoim ludziom wyłączyć syreny, gdy wjeżdżali 
do Westcliff. Jeśli włamywacze nadal znajdują się w środku, nie powinni 
wiedzieć, że zajechała „lotna brygada”.
     Podczas gdy Deon spisywał zeznania sąsiada, uważnie notując wszystkie 
szczegóły, kapitan Smit z podoficerem rozpoczęli czynności śledcze.
     
     Kapitan odnalazł okno, przez które włamywacze wdarli się do domu: 
typowy przypadek - boczne okno kuchenne. Robota wyglądała na dzieło 
zawodowców - z łatwością ominęli system alarmowy. Sierżant Venter wszedł 
pierwszy, a za nim Smit. Zanim zdążył coś powiedzieć, Venter przeszedł już 
przez korytarz i wchodził po schodach na górę.
     Smit zobaczył błyski wystrzałów i sierżant poleciał w dół. Wylądował na 
szklanym stole, który rozprysł się na kawałki. Smit natychmiast wymierzył 
karabinek w górę schodów i oddał dwa strzały. W uszach rozbrzmiewał mu 
jeszcze ich huk, ale jednocześnie słyszał wciąż na górze odgłosy tłuczonego 
szkła.
     Wbiegł na schody, przeskakując ponad zlanym krwią ciałem człowieka, 
którego trafił. Wyjrzał przez wybite okno i dostrzegł jakąś postać biegnącą przez 
ogród na tyłach domu w kierunku krzaków. Przykucnął, wycelował starannie i 
pociągnął za spust.
     Rozległ się stłumiony krzyk i włamywacz przewrócił się. Na trawniku 
pojawił się jeszcze jeden facet i Smit już miał zamiar strzelić ponownie, kiedy 
zdał sobie sprawę, że to major Deon de Wet. Przeszły go ciarki i zdjął palec ze 
spustu. Boże, niewiele brakowało...
     W sąsiednich domach zapaliły się światła. Nie zdziwiło go to specjalnie, 
karabinek używany zwykle do tłumienia rozruchów, robił cholerny hałas. 
Poszukał kontaktu i zapalił światło na korytarzu. Faceta na schodach trafił w 
twarz zabijając go na miejscu.
     Sierżant Venter wciąż leżał na kupie odłamków szkła u podnóża 
schodów. Smit zszedł na dół i zmierzył mu puls. Dostał dwie kule w brzuch, 
biedak nie miał żadnych szans. Podszedł do drzwi i otworzył je: na podjeździe 
było pełno ludzi.
     Jakaś kobieta wbiegła do hallu, zanim zdołał ją zatrzymać i po chwili 
krzyczała jak opętana. Potem w drzwiach pojawił się major de Wet i 
wyprowadził ją. Kapitan Smit przyglądał się, jak uspokaja zdenerwowanych 
sąsiadów.
     - Jestem major de Wet z Wydziału Zabójstw i Włamań. Sytuacja jest już 
opanowana, więc proszę was o powrót do domów. Są ofiary śmiertelne, a to nie 
jest przyjemny widok. Jeśli wcześniej widzieli coś państwo, co mogłoby nam 
pomóc w śledztwie, proszę skontaktować się ze mną na placu Johna Vorstera 
jutro rano.
     Kapitan Smit zawsze podziwiał stanowczość, z jaką de Wet radził sobie z 
ludźmi. Był rosłym mężczyzną - ważył ponad 90 kilogramów. Podziwiał też 
oddanie de Weta, jego rzucające się w oczy przekonanie, że jego misją jest 
wymuszanie przestrzegania prawa. W nikłym świetle lamp na podjeździe 
przyglądał się twarzy swego przełożonego - śniadej cerze, niesfornym 
brązowym włosom. Każdy jej rys mógł być osobno nazwany topornym: twardo 
zarysowany podbródek, długie, pełne wargi, duży, wystający nos, ciemne 
hipnotyzujące oczy, bujne krzaczaste brwi i wysokie, poznaczone zmarszczkami 
czoło. Niekiedy Smit miał wrażenie, że de Wet bardziej przypomina farmera niż 
oficera policji. Wyglądał na swój wiek: trzydzieści dziewięć lat.
     Smit obserwował, jak ludzie przed domem powoli się rozchodzą. Major 
zwrócił się do niego.
     - Dobry strzał, kapitanie Smit. Może nawet za dobry. Ten człowiek w 
ogrodzie nic nam już nie powie.
     - Niestety, panie majorze, ten który strzelał do mnie w domu też nie 
przemówi.
     - A sierżant Venter? - Kapitan Smit pokiwał głową. - Niech to szlag.
     - Wie pan, panie majorze, jak to jest. Wszedł do środka przede mną i 
puścił się na schody niczym afrykański byk.
     - Niech pan to powie jego rodzicom, kapitanie.
     W pięć minut później przyjechała po ciała karetka pogotowia. Dlaczego 
karetka, która przeznaczona jest przecież do przewozu żywych? Deon nie mógł 
tego zrozumieć. Zostawił kapitana, by pomógł obsłudze ambulansu, a sam 
zaczął przeszukiwanie domu.
     Była to duża willa, doskonale umeblowana i bez zbędnych bibelotów. 
Czuł się tu dziwnie nieswojo, co było dość niezwykłe i co odnotował w myślach 
do późniejszego wykorzystania, ponieważ często takie odczucia miały 
bezpośredni związek ze sprawą.
     Pierwsze, co go uderzyło, to nieobecność służby. Zwykle w 
Johannesburgu dom tej wielkości miał co najmniej troje służby mieszkającej na 
miejscu. Otworzył drzwi do kuchni i poszedł do służbówki.
     Pokoje służących były zamknięte na klucz, ale widać było ślady ich 
obecności poprzedniego dnia: na sznurach suszyła się bielizna, a w koszach na 
śmieci znalazł resztki jedzenia. Byłoby naturalne, gdyby w sobotni wieczór 
jeden czy dwóch służących miało wychodne, ale nie wszyscy naraz.
     Właścicielem domu był zapewne zamożny, samotny mężczyzna. Meble 
były ciemne - dużo czarnej skóry i chromowanej stali. Stało tu kilka wazonów, 
ale bez kwiatów; było natomiast sporo roślin doniczkowych. Nie ulegało dla 
niego wątpliwości, że dom był urządzony w stylu mężczyzny, a nie kobiety.
     Na ścianach wisiały obrazy - oryginały. Major nie znał się za bardzo na 
sztuce, ale miał oko na cenne przedmioty. Wartość każdego z tych obrazów 
przewyższała cenę skromnego domu w Parktown, na który pracował ciężko 
przez dziesięć lat. Ten fakt nie budził jego zawiści, a raczej przemawiał do jego 
kalwinistycznego poglądu na temat roli policjanta w społeczeństwie.
     Jedna z czarnych lakierowanych szafek w rogu salonu była otwarta. W 
środku stało pudełko ze wspaniałym osiemnastowiecznym serwisem do herbaty. 
Miał niedawno do czynienia z przypadkiem fałszerstwa i stał się swego rodzaju 
ekspertem w dziedzinie starych sreber. Wyniósł pudełko do światła i uważnie 
przyjrzał się niektórym naczyniom. Wszystkie miały te same stemple probiercze 
i pasowały do siebie, zastawa była prawdziwym cackiem. Westchnął głęboko. 
Wiedział, jaką cenę może uzyskać ta kolekcja na aukcji u Christie’ego w 
Londynie. Czy była to próba kradzieży w celu uzyskania ubezpieczenia? W 
oknie tego pokoju nie było krat, a tylko idiota pozostawiłby tak wartościowe 
przedmioty bez żadnego zabezpieczenia.
     Rozglądając się po pokoju zauważył w końcu pod sufitem elektroniczny 
detektor ruchu. Został unieruchomiony. Kimkolwiek byli włamywacze, byli 
zawodowcami.
     Ostrożnie wszedł po zakrwawionych schodach na górę obok 
zaznaczonych kredą sylwetek zabitych. Czuł silny odór śmierci. Zadał sobie 
cyniczne pytanie, czy właściciel zażąda od policji odszkodowania za szklany 
stół rozbity przez Ventera.
     Ruszył w kierunku otwartych drzwi na końcu przestronnego hallu, stopy 
tonęły w puszystym dywanie. To pewnie główna sypialnia. Wzdłuż jednej 
ściany stały szafki, wzdłuż drugiej ciągnęło się ogromne lustro. Spojrzał na 
swoje odbicie, ale szybko odwrócił wzrok; nie podobało mu się zimne 
spojrzenie mężczyzny w lustrze.
     Trzecią ścianę zajmowało okno - od podłogi do sufitu. Nigdy nie widział 
czegoś podobnego - musiało sporo kosztować. W przyległej do sypialni łazience 
mieściła się sauna i jacuzzi, urządzone równie luksusowo, jak reszta domu.
     Wyszedł z łazienki i ponownie spojrzał w lustro. Coś mu tu nie pasowało. 
Wyglądało jakby lustro odstawało od ściany z jednej strony. Podszedł bliżej, 
dotknął go lekko i lustro odsunęło się ukazując wnękę. Zastanawiał się, czy rolki 
są wypełnione rtęcią, tak cicho się przesuwały.
     Na końcu wnęki znajdował się potężny sejf. Deon myślał, że drzwi są 
zamknięte, ale kiedy pociągnął za klamkę otworzyły się, ukazując mały 
kwadratowy pokój, a w nim szereg półek z kartotekami, skrytkami 
depozytowymi, dyskietkami komputerowymi i rolkami taśmy filmowej.
     De Wet włożył cienkie bawełniane rękawiczki, które zawsze miał przy 
sobie. Będzie dotykał przedmiotów, które później zostaną poddane badaniu na 
obecność odcisków palców. Otworzył jedną z puszek z taśmą 16 mm, odwinął 
błyszczący czarny film i spojrzał pod światło.
     Pornosy, pomyślał - szkielet w szafie bogacza. Zamknął pudełko, a film 
wsunął do kieszeni. Wyciągnął segregator i stwierdził, że zawiera coś 
przypominającego akta personalne. Zauważył, że numery na segregatorach 
odpowiadają numerom na pudełkach z taśmami. Włożył segregator z powrotem 
i wyjął ten z taką samą liczbą, jak taśma filmowa, którą skonfiskował.
     Zdjęcia, całe strony tekstu. Może w ten sposób wielcy biznesmeni 
dobierają sobie personel? Ale tu były wyłącznie zdjęcia kobiety. Czy to ta sama, 
którą przed chwilą widział na filmie?
     Na schodach rozległ się jakiś hałas. Deon wyrwał szybko z segregatora 
zdjęcia pasujące do filmu i wsadził je do kieszeni. Wyszedł z pokoiku, zamknął 
drzwi i zasunął lustro maskujące sejf.
     Wszedł do sypialni w chwili, gdy ktoś przekroczył jej próg. Stał twarzą w 
twarz z generałem Mullerem.
     - Majorze de Wet, co tu do diabła się dzieje?
     Zdanie to brzmiało bardziej jak groźba niż pytanie. Najgorsze były jednak 
oczy generała. Przechodziły go od nich ciarki - niespokojne, rozbiegane, 
bladożółte oczy osadzone głęboko w żabiej facjacie Mullera. Był niski i krępy, a 
mundur pękał na nim w szwach. W jednej tłuściutkiej ręce trzymał pistolet i de 
Wet zastanawiał się przez chwilę, czy generał go zastrzeli. Stał przed nim 
człowiek, który mógł przyspieszyć lub przekreślić jego karierę w policji.
     - Majorze, co pan robi w tym pokoju?
     De Wet był zwykle przesadnie szczery, ale teraz, sam nie wiedząc 
dlaczego, postanowił skłamać.
     - Szukam śladów. Udało się nam ich zaskoczyć, panie generale.
     - Majorze de Wet, ten dom nie należy do jakiegoś tuzinkowego 
groszoroba. Nie ma pan prawa przebywać w tym pokoju. Nadużywa pan swoich 
uprawnień.
     - Zginęło trzech ludzi, w tym jeden policjant - czy to się nie liczy?
     Spodziewał się, że generał wybuchnie słysząc tę impertynencję, ale 
wyglądało na to, że zajmują go inne sprawy.
     - Słuszna uwaga, de Wet - przyznał spokojnie i mijając go ruszył w stronę 
lustra.
     De Wet zamarł. Bał się i nie wstydził się przyznać do tego przed samym 
sobą. Zupełnie jakby generał wiedział, że za lustrem ukryty jest sejf...
     - Cóż, de Wet, jestem pewien, że nie znajdziecie tutaj zbyt wiele. 
Skoncentrujcie się na schodach. Wygląda to na dzieło zawodowych 
włamywaczy - brakuje kilku sztuk srebrnego serwisu.
     - Ale, panie generale, ten serwis... - de Wet pożałował tych słów, ale było 
już za późno.
     - Co, majorze? Nie zauważyliście pustego kartonu?
     - Nie, sir.
     - Dziwię się wam. Zwyczajne włamanie, a wy nie sprawdziliście, co 
zginęło. Proszę opuścić ten pokój. Cieszy się pan dobrą opinią, ale 
zaniedbywanie się w pracy jest niewybaczalne.
     - Tu może chodzić o coś więcej niż zwykłe włamanie, panie generale.
     - Dość tego, de Wet. Nie powinien pan opuszczać komendy, jest pan 
przecież dowódcą. O szóstej rano chcę widzieć na swoim biurku kompletny 
raport. Jasne?
     - Tak, sir.
     
     Świtało, gdy major de Wet mijał gmachy Uniwersytetu Witwatersrandu. 
To najlepsza uczelnia w Johannesburgu, jeśli nie w całym kraju, ciesząca się 
opinią liberalnej. Podziwiał to miejsce i to, co sobą reprezentuje, ale 
przejeżdżając teraz obok niego zastanawiał się, czy ci liberalni akademicy mają 
jakieś pojęcie, co znaczy być policjantem w RPA w dzisiejszych czasach - i czy 
w ogóle ich to obchodzi.
     Skręcił z autostrady i jechał ulicą Smitha wzdłuż cmentarza 
Braamfontein. Gdy wjechał do dzielnicy Pageview, skręcił w Mint Road. Po 
przejechaniu jeszcze jednego kilometra zatrzymał się i wyłączył silnik. Podszedł 
do bagażnika, z którego wyciągnął niebieską kurtkę mundurową i ciemnozieloną 
wiatrówkę. Miał tam w torbie i inne ubrania. W pobliżu nie było nikogo.
     Ruszył w kierunku zachodnim, bez żadnego specjalnego celu. Myśli, 
które kłębiły mu się w głowie, przeszły stopniowo do podświadomości i trochę 
się odprężył. Kłótnia z Mullerem wytrąciła go z równowagi.
     Kroczył teraz po znajomych ulicach wywołujących wspomnienia 
młodości, która nie należała do najszczęśliwszych. W tamtych czasach nie było 
wiele radości w Fordsburg, teraz jest jej jeszcze mniej. Nie zdając sobie z tego 
sprawy zatrzymał się przed nędznym małym domkiem.
     Był on w opłakanym stanie, a na podwórku leżało pełno śmieci - puszek i 
starych części samochodowych. Szybko poszedł dalej obawiając się, że nawet o 
tak wczesnej porze ktoś może go zobaczyć i rozpoznać. Potem odwrócił się i 
spojrzał nań, oddając się wspomnieniom...
     
     Był pierwszym dzieckiem i od momentu, gdy zaczął chodzić, rodzice 
rozpieszczali go. Jego ojciec, Carel de Wet, był błyskotliwym adwokatem, żył 
pełną piersią, nie stroniąc od alkoholu i kobiet - nawet od żon przyjaciół. Był 
postawnym mężczyzną o ponurym wyglądzie i oczach, którymi potrafił zajrzeć 
w głąb ludzkiej duszy. Czasami Deon żałował, że nie kochał ojca za życia tak 
jak teraz, po jego śmierci.
     Nie mieszkali wówczas w tym domku w Fordsburg, lecz w Kensington, 
najlepszej dzielnicy podmiejskiej Johannesburga. Był jednak zbyt mały, by to 
dobrze pamiętać. Urządzano tam przyjęcia, o których mówiła potem śmietanka 
towarzyska miasta. W tamtych czasach, opowiadała mu matka, Carel de Wet był 
człowiekiem powszechnie szanowanym. Jego firma prawnicza rozwijała się w 
niesamowitym tempie, przyciągając klientów z głównych firm wydobywających 
złoto i kamienie szlachetne. Jego sukcesy w sądzie były legendarne. Zawsze 
potrafił znaleźć jakiś błąd w rozumowaniu adwersarza i wykorzystać tę słabość 
do końca. Miał żelazne zdrowie i mógł balować do rana, a mimo to następnego 
dnia wyglądać w sądzie świeżo jak skowronek. Wydawało się, że nic nie zakłóci 
jego błyskotliwych sukcesów.
     Wtedy podjął się sprawy Maxa Goldena, właściciela licznych kopalń 
złota. Często składali sobie wizyty, ich żony się zaprzyjaźniły. Nagle stosunki 
między nimi popsuły się. Nikt nie mógł zrozumieć powodów, dla których Carel 
de Wet nie chciał już reprezentować interesów Goldena. Krążyły pogłoski, że 
odkrył jego nieetyczne postępowanie i nie omieszkał mu o tym powiedzieć 
prosto w twarz.
     Katastrofa nadeszła jak grom z jasnego nieba. Zaczęło się od artykułu w 
niedzielnym wydaniu gazety o korupcji w firmie de Wet i Spółka. Z początku 
niewiele osób zwróciło na niego uwagę, uznając go za dzieło nadgorliwego 
młodego reportera pragnącego wzbudzić zainteresowanie swoją osobą, ale 
potem dowodów wciąż przybywało i chociaż Carel de Wet twierdził z uporem, 
że jest niewinny, ludzie zaczęli sobie zadawać pytanie, czy rzeczywiście można 
mu ufać. Krążyły na jego temat coraz to nowe pogłoski. Rada Adwokacka 
zażądała szczegółowego dochodzenia.
     W następnych tygodniach nazwisko de Weta łączono z jednym skandalem 
za drugim: afer z prostytutkami; ujawnianiem poufnych informacji jego 
klientów; przekupstwem głównych świadków; sprzeniewierzeniem dużej sumy 
pieniędzy należących do czołowego biznesmena. Carel de Wet nadal upierał się, 
że jest niewinny, ale w ciągu paru miesięcy ludzie, którzy przedtem twierdzili z 
dumą, że są jego przyjaciółmi, teraz publicznie oświadczali, że nigdy nie mieli 
dla niego zbyt wiele czasu. Ogromny dom w Kensington przypominał 
grobowiec, a firmę zamknięto.
     De Wet był człowiekiem złamanym. Po tej katastrofie próbował 
zapomnieć o niej w ramionach byle jakich kobiet i w alkoholu. Zarabiał na życie 
udzielając porad prawnych i grając na pianinie, chociaż nigdy przedtem nie 
podejrzewał, że ta umiejętność ma jakąś wartość ekonomiczną.
     Deon, który nie pamiętał bogactwa panującego w poprzednim domu, 
zaakceptował ich ubóstwo jako stan naturalny.
     Kiedy nie załatwiał spraw ojca i nie pomagał mamie w domu, bawił się z 
dziećmi na ulicy. Zdobył respekt z powodu swego wzrostu i inne dzieci lgnęły 
do niego, bo cieszył się naturalnym autorytetem. Był milczkiem i wkrótce 
nauczył się, że na ulicy pięści są najlepszym sposobem komunikowania się. 
Kiedy trochę podrósł, zaczął zarabiać grając na gitarze prowadzącej w lokalnym 
zespole „Piloci”. Dzięki temu cieszył się powodzeniem wśród dziewcząt, lubił 
życie nocnych klubów, ale jego przyjaciół często dziwiła jego niemal religijna 
obsesja na punkcie prawego postępowania. Nigdy nie zażywał narkotyków ani 
nie pił alkoholu. Jeśli spał z jakąś dziewczyną, zawsze stosował prezerwatywy. 
Taki już był. Członkowie zespołu nieraz kradli popielniczki i kufle po występie, 
ale Deon zawsze je zwracał. Grali kiedyś na prywatnej imprezie i jacyś faceci 
usiłowali zgwałcić dziewczynę. Znokautował ich wszystkich. Żaden z członków 
zespołu nie odezwał się do niego tego wieczoru w drodze powrotnej do 
Fordsburg, ale wszyscy po cichu go podziwiali...
     
     Major de Wet nadal spacerował pogrążony w myślach po ulicach swej 
dawnej dzielnicy. Większość dzieci stąd nie miała szans wyjść na ludzi. W 
najlepszym razie skończą prawdopodobnie jak jego młodszy brat Pieter - 
gangster wdający się w uliczne burdy, nie mający innego celu w życiu poza 
pragnieniem przeżycia. Cóż można zrobić, by to zmienić? Wiedział, że głupio 
jest nawet zadawać sobie podobne pytania. A przecież nauczyciele w szkołach 
naprawdę robili wiele, podobnie jak część rodziców. Tyle że otoczenie 
pracowało przeciwko nim. Był kiedyś na wakacjach w Anglii i spędził jeden 
dzień w przemysłowym mieście Birmingham. Podobne dzielnice, podobne 
problemy.
     Kopnął puszkę i z dumą pomyślał o własnych dzieciach. Miał z nich 
większą pociechę, niż kiedykolwiek marzył. Fakt, że uniknęły tej nędzy, tej 
beznadziei, był już osiągnięciem samym w sobie.
     Zdawał sobie jednak sprawę, że wielu przyjaciół jego młodości będących 
teraz zatwardziałymi kryminalistami przestrzegało wciąż swoistego kodeksu 
etycznego. Istniały czyny, których by się nie podjęli, i nie potrafił uważać ich za 
z gruntu złych. Ale akurat dzisiaj, w domu niezwykle zamożnego biznesmena, w 
domu, o jakim mógł tylko marzyć, znalazł dowody kryminalnej działalności 
najgorszego typu. Odkrył je przez przypadek; gdyby nie włamanie, nigdy by ich 
nie znalazł.
     Pomyślał o przedmiotach znalezionych w tajnym sejfie tego luksusowego 
domu w Westcliff - przedmiotach zdradzających głęboką demoralizację, którą 
pogardzał, a która jednocześnie fascynowała go. Dom ten był rezydencją 
niejakiego Bernarda Aschaara, dyrektora Goldcorp Group będącej największą 
firmą wydobywającą złoto w RPA.
     Był ciekaw, czego naprawdę szukali włamywacze. Żałował, że nie miał 
więcej czasu na przeszukanie sejfu. Może znalazłby to, za co warto było 
umrzeć. A co miał z tym wspólnego generał Muller? Dlaczego tak mu zależało, 
by spławić go z sypialni? Czy świadomie usunął część serwisu, by upodobnić 
incydent do zwykłego włamania?
     Kopiąc przed sobą w rynsztoku pustą puszkę Deon rozpłakał się, nie 
uświadamiając sobie, dlaczego. Opadły go wspomnienia związane ze śmiercią 
ojca, które długo dusił w sobie. Pamiętał dobrze ów upalny dzień w środku lata, 
na kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem 1956 roku - dzień nadejścia tego 
fatalnego listu, który pchnął go do obecnej pracy...
     Mając doskonałe wyniki w nauce Deon zdziwił się z początku, że 
odrzucono jego podanie o stypendium na studia prawnicze. Pogodził się z 
faktem, iż stało się to z powodu jego biednego pochodzenia i szkoły, do której 
uczęszczał, ale potem list wziął do rąk jego ojciec. Przez chwilę milczał. Potem 
roześmiał się gorzko, sarkastycznie. Spojrzał synowi prosto w oczy.
     - Potraktuj to jako przysługę, mój chłopcze. Znasz teraz swoje miejsce w 
życiu.
     Zniknął następnie w pokoiku, który nazywał swoim gabinetem.
     Deon pamiętał, jak stoi tam, zupełnie bez ruchu, z listem w ręku. 
Pamiętał, jak uznał wtedy, że nie ma nikogo na świecie, kim gardziłby tak jak 
ojcem - człowiekiem, który okazał się oszustem i kłamcą. Poprzysiągł sobie 
wówczas, że jego nie będzie tak można nazwać. Potem wyszedł z domu chcąc 
odwiedzić jednego z członków zespołu i spędzili razem popołudnie na próbach 
nowej piosenki.
     Wrócił do domu późnym popołudniem. Zaskoczyło go, że przed domem 
czeka na niego policjant wraz z jego bratem. Ojciec zastrzelił się tuż po 
obiedzie. Zrobił to z dużą znajomością rzeczy wkładając sobie lufę do ust i 
pociągając za spust. Gdy pani de Wet zobaczyła ciało męża, dostała ataku serca. 
Jeden pogrzeb, dwie trumny.
     W wyniku samobójstwa ojca Deon postanowił wstąpić do policji. Skoro 
nie mógł studiować prawa, poświęcił się wprowadzaniu go w życie. Skromną 
sumę uzyskaną ze sprzedaży domu przeznaczył na szkołę z internatem dla 
Pietera...
     
     Gdy teraz chodził po tych ulicach, wspomnienia były wciąż żywe. Policja 
uratowała go i był jej za to bardzo wdzięczny. Przyjął wyzwanie, jakie stanowiła 
praca na pograniczu z Angolą i tamtejsze walki pozwoliły mu zapomnieć o 
tragicznych wydarzeniach w Fordsburg. Od tego czasu wszystko układa mu się 
dobrze. Szybko awansował, ma atrakcyjną żonę i dwójkę zdrowych dzieci.
     Pieterowi nie powiodło się tak dobrze. Nie chciał wziąć się w garść i 
zabrać do nauki, i w końcu uciekł ze szkoły. Deon wiedział, że nie ma sensu 
próbować sprowadzać brata na właściwą drogę, więc porzucił próby 
wykształcenia go i pozwolił mu chodzić własnymi ścieżkami.
     Kiedy tak łaził po tych zaniedbanych uliczkach, na niebie pojawiły się 
pierwsze promienie słońca. To miejsce dawało mu poczucie bezpieczeństwa. 
Przeważnie oszukiwał samego siebie twierdząc, że Fordsburg należy do 
przeszłości. A później, w chwili takiej jak ta, musiał tu wracać. Wiedział, że 
może zostać zmuszony do powrotu tu na dobre i że da sobie radę. Stąd czerpał 
siłę przeciw ludziom dysponującym wpływami i pieniędzmi, takimi jak generał 
Muller i Bernard Aschaar. Jedynym źródłem jego niepokoju była 
odpowiedzialność za rodzinę. Czy staną po jego stronie, gdy popadnie w 
tarapaty? Przynajmniej nigdy nie będą patrzeć na niego tak, jak on na swego 
ojca.
     Wrócił do samochodu i usiadł za kierownicą, zauważając w lusterku 
swoją zmartwioną twarz. Silnik zapalił bez trudu.
     Jadąc zaczął układać w myślach raport o zwykłym włamaniu, w wyniku 
którego zginęło trzech ludzi i o tajemniczym zniknięciu sreber p o napadzie. Był 
prawie pewien, że generał Muller celowo chciał odwrócić jego uwagę od 
prawdziwej przyczyny włamania, co też powinien zasugerować w raporcie.
     Zdawał sobie sprawę, że oto rozpoczyna swą własną batalię z 
prawdziwymi winowajcami.
     
     Kompletne akta majora de Weta dotyczące włamania do willi Aschaara w 
Westcliff nie znajdowały się ani w komisariacie, ani w jego biurku w domu. 
Gdyby ktoś zapytał jego żonę, czy wie coś o ich istnieniu, odpowiedziałaby z 
pełnym przekonaniem, że nie. Były one ukryte w metalowej skrzynce i 
zakopane w ogrodzie. Pudełko zawierało również dokumenty i film znalezione 
w sejfie.
     Deon wiedział, że trafił na poważną sprawę. Wciąż nie potrafił zapomnieć 
zachowania Mullera w domu. Zawsze niezbyt dowierzał generałowi, ale teraz ta 
sprawa umocniła jego podejrzenia. Aschaar jest bogatym i wpływowym 
biznesmenem - niewykluczone, że opłacał Mullera.
     W głębi duszy, chociaż nie chciał się do tego przyznać, miał jeszcze inny 
powód swego zainteresowania zawartością sejfu. Właścicielem firmy Goldcorp 
kierowanej przez Aschaara był wciąż Max Golden, ten sam, który przyczynił się 
do upadku jego ojca. Pamiętał, jak ojciec uporczywie twierdził, że to Golden 
jest skorumpowany; jego umysł policjanta zarejestrował ten fakt chcąc 
wykorzystać go w razie potrzeby.
     Niestety w związku z pracą w Wydziale Zabójstw i Włamań nie mógł 
automatycznie dotrzeć do informacji potrzebnych mu w jego prywatnym 
śledztwie, a zadawanie zbyt wielu pytań jego kolegom oznaczałoby ujawnienie 
gry, której się podjął. Tak więc zaczął prowadzić dochodzenie w sprawie 
domniemanej kradzieży sreber, które widział tamtej nocy. Wiedział, że nie 
zostały skradzione, ale włamywacze nie żyją i nikt by mu nie uwierzył. Skoro 
Muller twierdzi, że srebra zniknęły, to zniknęły. Inną sprawą było, gdzie się 
podziały?
     Skontaktował się z ciekawym człowiekiem, ekspertem w sprawach 
starego srebra. Dowiedział się od niego nie tylko, gdzie zastawę kupiono, ale 
uzyskał sporo informacji na temat niezwykłych znaków probierczych, które 
widział. Ten ekspert zadzwonił później do swego przyjaciela, który sprzedawał 
antyki Aschaarowi. Facet ten poinformował go, że tego samego dnia osobnik o 
wyglądzie ropuchy w źle dopasowanym garniturze przyniósł mu w imieniu pana 
Aschaara na przechowanie metalowe pudełko. Deon nie miał wątpliwości, że w 
środku znajduje się srebrna zastawa.
     
     Ogromny gabinet urządzony był po spartańsku. Przez dwa wysokie okna 
wpadały doń ostatnie promienie słońca, niczym reflektory oświetlające scenę. 
De Wet dostrzegł kłęby kurzu w smugach światła, a poza nimi postać siedzącą 
za antycznym biurkiem.
     Mężczyzna ten pisał coś i nie zadał sobie trudu, by podnieść głowę, gdy 
major wszedł do pokoju. Deon podszedł do stołu i zasalutował. Minister nadal 
pisał i Deon zadał sobie pytanie, czy on w ogóle zdaje sobie sprawę, że ktoś 
wszedł do pokoju.
     - Może pan usiąść, majorze de Wet.
     Kontynuował pisanie precyzyjnym pismem, z głową pochyloną nad białą 
kartką, a rzadkie posiwiałe włosy blond ledwo zakrywały jego blady, piegowaty 
czerep. Ten człowiek wspiął się na jedno z najwyższych stanowisk w państwie i 
wymagał szacunku od wszystkich swoich podwładnych. De Wet wiele razy w 
życiu wykazywał się odwagą, ale w tym momencie czuł się nieswojo.
     Minister odłożył pióro, oparł się wygodnie i założył ręce za głowę. 
Zimne, szare oczy wpatrywały się w majora.
     - Majorze de Wet. Sądzę, że w całej południowoafrykańskiej policji nie 
ma oficera o osiągnięciach porównywalnych z pańskimi. A jak pan doskonale 
wie, staramy się o rekrutowanie najlepszych ludzi. Jest pan inteligentnym 
młodym człowiekiem i, co nie ulega wątpliwości, doskonale wypełnia pan swoje 
obowiązki. Przeszłość pańskiej rodziny nie interesuje mnie, o ile nie 
przeszkadza panu w pracy. Nikt nie jest odpowiedzialny za czyny swoich 
rodziców czy brata. Ożenił się pan z Afrykanerką, pańskie dzieci chodzą do 
dobrej afrykanerskiej szkoły. Wszystko to stanowi dobrą wróżbę na przyszłość, 
majorze de Wet.
     Deon zadrżał oczekując pointy.
     - Z przyjemnością zawiadamiam o mianowaniu pana z dniem dzisiejszym 
pułkownikiem.
     Deon poczuł, że miękną mu nogi. Tego się nie spodziewał; sądził, że 
przez najbliższe pięć lat nie otrzyma awansu. Nie uśmiechnął się jednak; był 
pewien, że minister chce jeszcze coś powiedzieć, coś dotyczącego jego własnej 
sfery wpływów w policji.
     - Proszę usiąść, pułkowniku de Wet.
     Deon usiadł. Nowy stopień pozwalał na mniej formalne zachowanie 
wobec ministra.
     - Należą się panu również gratulacje w związku z pańskim 
postępowaniem w sprawie włamania do domu pana Bernarda Aschaara w zeszłą 
sobotę. Generał Muller powiedział mi, że złapał pan bandytów na gorącym 
uczynku. - Minister przerwał i popatrzył w oczy de Wetowi. – Okazuje się, że 
tym włamaniem interesuje się Biuro Bezpieczeństwa Państwa i oni przejmą 
dochodzenie. Będę wdzięczny, jeśli przekaże im pan szczegóły sprawy. 
Oczywiście, oznacza to natychmiastowe przerwanie pańskiego dochodzenia.
     Jego uśmiech był lodowaty. Słowo „natychmiastowe” zostało 
wymówione ze szczególnym naciskiem. Deon miał nieodparte wrażenie, że oto 
próbują go kupić. Awans musiał być wynikiem bezpośredniej rekomendacji 
generała Mullera.
     Wstał.
     - Dziękuję, sir. Mam nadzieję, że będę godnie wypełniał powierzone mi 
obowiązki.
     
     W następny weekend Teresa de Wet postanowiła pojechać z dziećmi do 
matki. Deon został w domu mówiąc, że ma pilną robotę. W sobotnie 
popołudnie, sprawdziwszy, że w pobliżu nie kręcą się sąsiedzi, udał się 
nonszalancko do położonej w dole części ogrodu. Wyglądał jak każdy inny 
Południowy Afrykańczyk z klasy średniej, który pod wpływem chwili 
postanowił popracować trochę w ogrodzie.
     Szpadel wchodził miękko w ziemię i wkrótce wydobył metalowe pudełko, 
które zaniósł do pomieszczenia na tyłach garażu. Przekręcił klucz w zamku i 
zabrał się do otwierania skrzynki.
     Wtem rozległo się pukanie do drzwi, potem jeszcze raz. Deon zamarł nie 
wiedząc, co robić. Wziął się natychmiast w garść, wskoczył na ławę i ukrył 
skrzynkę na krokwiach pod sufitem. Zeskakując na podłogę położył na stole 
nożyce ogrodowe. Pukanie rozległo się ponownie. Szybko otworzył drzwi.
     - Mój Boże, Deon, co ty tu knujesz? Oliwisz nożyce! Wy, policjanci, 
trochę przesadzacie z tym utajnianiem wszystkiego. Masz trochę benzyny? 
Skończyło mi się paliwo w kosiarce do trawy, a nie mogę dokupić go w ten 
weekend z powodu tych cholernych restrykcji.
     Deon odczuł ulgę w całym ciele. To jego najbliższy sąsiad, John Tillson z 
Yorkshire, na kontrakcie w Południowej Afryce.
     - Nie ma sprawy, John. Tam z przodu stoi kilka kanistrów. Chyba 
przyzwyczaiłem się robić wszystko za zamkniętymi drzwiami.
     Podeszli do drzwi i Deon podał Johnowi pełny kanister.
     - Do diabła, Deon, nie potrzebuję aż tyle. Mogą cię aresztować za te 
zapasy - powinieneś wiedzieć, że zgodnie z prawem można trzymać w domu 
jedynie dziesięciolitrowy zbiornik.
     - No, widzisz, nawet policjant łamie czasami prawo. W gruncie rzeczy 
mam pozwolenie na większe zapasy. To na wypadek nagłej potrzeby; „lotnej 
brygadzie” nie może przecież zabraknąć paliwa, wiesz o tym dobrze.
     - Dziękuję, Deon. Odniosę ci pełny kanister w poniedziałek rano. 
Gdybym tego nie zrobił, pewnie byś mnie przymknął za utrudnianie 
wykonywania obowiązków oficerowi policji.
     Poczekał, aż John się oddali i wrócił do garażu. Nie w jego stylu było 
reagować tak nerwowo.
     To, co planował zrobić, było całkiem proste i nie zwróci niczyjej uwagi. 
Sprawdził, że spalarka śmieci pełna jest liści i suchej trawy; chciał wrzucić do 
niej to, co zamierzał zniszczyć, spalić wszystko na popiół, który następnie 
wysypie w ogrodzie. Nikt nie wie, że ma te materiały, więc nikt nie będzie ich tu 
szukał.
     Zamknął ponownie drzwi garażu i zdjął z krokwi skrzynkę. Wieko nie 
chciało puścić i musiał podważyć je śrubokrętem.
     Zrobił to tak gwałtownie, że zawartość wysypała się na podłogę. Podniósł 
najpierw kartki papieru wiedząc, że spalą się najłatwiej.
     Jego wzrok przyciągnęła pierwsza z brzegu fotografia. Próbował na nią 
nie patrzeć, ale mu się nie udało. Była na niej naga kobieta - leżała na brzuchu 
na stole, z nogami zwisającymi poza jego krawędź. Ręce miała przywiązane do 
rogów stołu. Nad nią stał mężczyzna z gumowym pejczem zwanym sjambok, a 
drugi przyglądał się temu z uśmiechem. Na plecach i pośladkach kobieta miała 
krwiste pręgi. Następne zdjęcie przedstawiało tę samą kobietę i tego samego 
mężczyznę; tym razem ją gwałcił. Deon wiedział, że to nie są pozowane zdjęcia 
pornograficzne, ale raczej rejestracja prawdziwego zdarzenia.
     Poczuł, jak wzbiera w nim coś, co jego kumple z zespołu widzieli na 
potańcówce wiele lat temu: nienawiść wobec zła. Zrozumiał, że nie będzie w 
stanie porzucić tej sprawy.
     
     Na powiększeniu, które kazał wykonać, kobieta ze stołu wyglądała na 
nastolatkę - zmarszczki na czole były jedynie wynikiem odczuwanego przez nią 
bólu. Była niezwykle atrakcyjna: szczupła, o doskonałej figurze. Włosy miała 
ciemne, krótko ostrzyżone. Jaka tajemnica kryje się za tymi fotkami? Jak ten 
facet mógł dokonać takiego bestialskiego czynu na tak pięknej istocie?
     Mężczyzna stojący obok Deona zakaszlał, by przerwać milczenie. Był 
niski, o anemicznym wyglądzie, w okularach w rogowej oprawce; czuł się 
nieswojo w obecności pułkownika de Weta, a klaustrofobiczna atmosfera ciemni 
fotograficznej działała mu na nerwy.
     - Dobre zdjęcie, nie sądzisz, Marcus?
     - Cóż, mogłoby być wyraźniejsze, ale przy takim powiększeniu traci się 
pewne szczegóły. Kim ona jest?
     Deon wymyślił historyjkę, by odparować takie pytania. - Prostytutką, 
która mogłaby udzielić kilku ciekawych odpowiedzi w sprawie morderstwa 
Weppenera. Może już nie żyje, to zdjęcie zrobiono pewnie ze dwadzieścia lat 
temu.
     Kłamstwo zabrzmiało przekonująco. Sprawa Weppenera była 
autentyczna, a on tylko wzbogacił ją o kilka szczegółów.
     - Ale papier jest dość nowy, sir.
     - Jesteś pewien, Marcus?
     - Tak. Ma dziesięć, najwyżej jedenaście lat.
     Muszę bardziej uważać, pomyślał Deon. Marcus zna się na rzeczy.
     - Niech się pan nie martwi. Sprawdzimy wszystkie nasze kartoteki z 
ostatnich piętnastu lat, a jeśli nic nie znajdziemy, to jeszcze starsze. Szkoda, że 
ma pan tylko kawałek. Dlaczego ma obcięte rogi?
     - Eee. Znalazłem ją w albumie. Ktoś musiał ją wyciąć z większego 
zdjęcia.
     - W każdym razie to są te powiększenia, o które pan prosił, sir.
     De Wet poczuł niepokój. Wyszedł z ciemni. Co będzie, jeśli nie 
zidentyfikują tej kobiety?
     
     Deon spotkał się z Abe’em Solomonem w barze w hotelu „Carlton”. 
Panował tu niesamowity tłok, ale w końcu znaleźli dla siebie cichy zakątek. Abe 
był reporterem od spraw kryminalnych, którego prosił od czasu do czasu o 
sprawdzenie jakiegoś tropu; w zamian dostarczał mu materiałów do świetnych 
artykułów.
     Wyjął czarno-białe zdjęcie z kieszeni. Każdy, kto znał tę kobietę, będzie 
ją w stanie rozpoznać. Archiwum policyjne sprawdzało, czy nie ma jej wśród 
skazanych prostytutek; Deon nie sądził, by była prostytutką.
     - Boże, strasznie wykrzywiona twarz. Chcesz, bym zamieścił je w 
gazetach?
     - Skądże. To może być bardzo interesująca sprawa, ale obawiam się, że 
niewiele mogę ci na razie o niej powiedzieć.
     Abe przysunął się bliżej. Wyczuł, że jego przyjaciel uważa, iż trafił na coś 
poważnego.
     - Słuchaj, nie jestem teraz zbyt zajęty. Przestępcy urządzili sobie wakacje. 
Pokażę to zdjęcie wszystkim znajomym, którzy mogliby ją rozpoznać.
     - To dobry pomysł, Abe. Kiedy zaczynasz?
     - Od zaraz.
     
     Sonia Seyton-Waugh odwróciła się, mając nadzieję, że jej przyjaciółka 
nie spostrzegła jej reakcji.
     - Soniu, dobrze się czujesz? Wyglądasz, jakbyś miała za chwilę zemdleć.
     Hermione du Plessis, dziennikarka i autorka kilku książek, była jedną z 
najlepszych przyjaciółek Soni. Razem studiowały, a potem Sonia sfinansowała 
wydanie dwóch książek Hermiony na temat mieszkańców Soweto. Prace te 
zrobiły furorę za granicą i przyczyniły się do zwiększenia nacisków na rząd 
RPA w sprawie poprawy warunków życia czarnej ludności w gettach.
     Hermione przyglądała się przyjaciółce z niepokojem. Zawsze ją 
podziwiała; Sonia była tak bogata, że do prowadzenia swoich interesów 
zatrudniała rzeczoznawców od inwestycji. Zwykle była spokojna, nawet 
chłodna, ale niewinna uwaga Hermiony o jej narzeczonym Abe i jego 
poszukiwaniach kobiety ze zdjęcia zrobionego jakieś dziesięć lat temu, 
poruszyła ją do głębi.
     Sonia była bardzo wysoka o pięknym szczupłym ciele modelki. Zwracały 
uwagę arystokratyczne rysy jej twarzy - wystające kości policzkowe, rozkoszny 
mały nosek i przenikliwe spojrzenie zielonych oczu. Miała ciemne włosy 
obcięte krótko na pazia. Hermione często zadawała sobie pytanie, dlaczego 
Sonia nie wyszła za mąż. Nawet teraz, w tej ekskluzywnej restauracji 
luksusowego centrum handlowego Johannesburga, Hyde Parku, przyciągała 
pełne podziwu spojrzenia mężczyzn. Miała na sobie modną krótką spódnicę, 
odsłaniającą długie nogi w jasnych pończochach. Hermione nic na to nie mogła 
poradzić, że była zazdrosna. Chociaż uważała się za kobietę atrakcyjną, nie 
mogła się równać z Sonią.
     - Główną życiową pasją Soni, poza prowadzeniem interesów olbrzymiego 
koncernu kopalń złota odziedziczonego po ojcu, było poszerzanie świadomości 
współczesnych kobiet. Chciała zachęcić więcej kobiet do pracy w handlu i 
przemyśle. Miała doktorat z zarządzania biznesem z Harvardu i znana była na 
całym świecie z błyskotliwych wykładów na ten temat. Jedno z czołowych pism 
światowych napisało, że Sonia Seyton-Waugh uczyniła więcej dla ruchu 
wyzwolenia kobiet niż najbardziej zagorzałe feministki z USA. Plotki głosiły, że 
jest lesbijką, ale większość jej znajomych uważała, że po prostu bardziej 
interesuje ją biznes niż mężczyźni. Hermione zawołała kelnera i poprosiła go o 
szklankę wody.
     - Soniu, powinnaś pójść do lekarza. Myślę, że za dużo ostatnio pracujesz.
     - Nic mi nie będzie, naprawdę. Wybacz, ale muszę już iść. Mało ostatnio 
sypiam i to wszystko. - Podniosła się, a Hermione przyglądała się jej 
zaniepokojona.
     - Poczekaj jeszcze chwilę. Zaraz będzie tu Abe, odwiezie cię do domu.
     - Nie chcę!
     Hermione spojrzała na nią osłupiała. Zna Sonię od dziesięciu lat i nigdy 
nie podniosła na nią głosu...
     Wsiadając do samochodu Sonia drżała na całym ciele. Nie mogła 
uwierzyć, że to się stało: że ujawnili te zdjęcia. Obiecali przecież nie robić tego 
dopóty, dopóki będzie stosować się do ich wymagań.
     Boże, jaki wstyd. Jakże zdoła z tym żyć?
     
     Deon odłożył słuchawkę. Był to jakiś ślad, nic pewnego, ale warto było to 
sprawdzić - na informacjach Abe’a zawsze można było polegać. Tyle że Deon 
widział kilka razy zdjęcia Soni Seyton-Waugh - często pojawiały się w prasie - i 
o ile dobrze pamięta, nie była podobna do kobiety na fotografii. Ale ostatecznie 
zdjęcie wykonano dziesięć lat temu. Ludzie się zmieniają.
     Zadzwonił do panny Seyton-Waugh, ale odpowiedziała mu automatyczna 
sekretarka. Dobrze, pomyślał, pojadę tam.
     
     Dom był bardzo nowocześnie zaprojektowany, drzwi frontowe wykonano 
z wypolerowanego drewna z dużą mosiężną klamką pośrodku. Otaczające je 
kamienne ściany pięły się w górę na tle zapadającego zmroku. Po lewej stronie 
przez otwarte drzwi garażu dostrzegł sylwetki kilku samochodów wartych 
więcej niż wszystko, co posiada.
     Zapukał kilka razy do drzwi, zanim otworzyła mu czarna kobieta, która 
widocznie była osobistą sekretarką panny Seyton-Waugh. Wyglądała na 
wygadaną i przyglądała mu się podejrzliwie. Na wszelki wypadek był w 
cywilnym ubraniu; chodziło o prywatną sprawę.
     - Chciałbym zobaczyć się z panną Seyton-Waugh.
     - Nie ma jej w domu.
     - Ależ z pewnością jest.
     Miał nadzieję, że zastał ją w domu. Jeśli nie, nie wyjdzie stąd dopóki nie 
dowie się, gdzie można ją znaleźć.
     - Jeśli pan natychmiast nie wyjdzie, zadzwonię na policję.
     - Ja jestem z policji.
     - Nie ma pan munduru!
     Wyjął legitymację służbową. Spojrzała na nią pobieżnie.
     - Nie ma pan nakazu rewizji?
     - Jeśli mnie pani nie wpuści, wyłamię drzwi!
     Co też on wygaduje? Za takie zachowanie może zostać zdegradowany. 
Pchnął drzwi, wyminął sekretarkę i wszedł do hallu. Kobieta za jego plecami 
krzyknęła:
     - Panno Seyton! Panno Seyton!
     Pojawiła się właścicielka domu, a jej uroda zatkała go. Nie było widać po 
niej strachu.
     - Kim pan do diabła jest? - zapytała chłodno. - Jak śmie pan wdzierać się 
do mego domu?
     - Pułkownik de Wet, panno Seyton-Waugh. Musiałem zobaczyć się z 
panią osobiście.
     - Możesz odejść, Sally. - Zwróciła się z powrotem do Deona. - Panie 
pułkowniku, zachowuje się pan bardziej jak opryszek niż policjant. Byłabym 
panu zobowiązana, gdyby natychmiast opuścił pan ten dom.
     Wszystko w niej było doskonałe. Nigdy w życiu nie widział kobiety tak 
dystyngowanej i tak pięknej.
     - Powinniśmy porozmawiać, panno Seyton-Waugh.
     Zauważył, że usta jej zadrżały. Traciła panowanie nad sobą. 
Instynktownie zrozumiał, dlaczego.
     - Proszę usiąść - zaproponowała. Spoczął na skórzanej kanapie i próbował 
sprawić, by odprężyła się nieco.
     - Tu nie chodzi o urzędowe sprawy, panno Seyton-Waugh. Przyszedłem 
porozmawiać z panią jako osoba prywatna. Jak pani bez wątpienia się domyśla, 
chodzi o pani poranną rozmowę z panną du Plessis.
     - Chyba trafił pan pod niewłaściwy adres, panie pułkowniku. Nie mam 
pojęcia, o czym pan mówi.
     Przyjrzał się uważnie jej twarzy mając świeżo w pamięci tamto zdjęcie. 
Istniało pewne podobieństwo.
     - Dlaczego mi się pan tak przygląda? - spojrzała na niego chłodno. Wyjął 
z kieszeni marynarki całe oryginalne zdjęcie.
     - Czy poznaje to pani?
     Dostrzegł drżenie jej warg, a potem naskoczyła na niego.
     - Jak pan śmie pokazywać mi coś takiego? Niech się pan wynosi!
     Podszedł do niej i wziął ją za ręce. Usiłowała krzyczeć, ale zakrył jej usta 
poduszką. Odpiął suknię z tyłu i przesunął lewą ręką po jej plecach.
     Poczuł pod palcami gorącą skórę. Kobieta usiłowała mu się wyrwać, więc 
przytrzymał ją mocniej. Krzyknęła z bólu. Zawlókł ją wówczas do lustra w 
hallu. Odsunął poduszkę od jej ust.
     - Jeden okrzyk, a przycisnę ją z powrotem.
     Odwrócił jej głowę, tak że mogła widzieć swe plecy w lustrze. Powoli 
przesunął palcami niżej, aż dotarły do jej pośladków.
     - Panno Seyton-Waugh, operacja plastyczna może ukryć wiele rzeczy, ale 
nie do końca. Pani twarz została subtelnie i pięknie zmieniona, ale na plecach 
ma pani jeszcze lekko widoczne blizny. Jedynie pani może mi powiedzieć, kto 
zrobił pani te ślady i dlaczego.
     Zemdlała w jego ramionach. Zaniósł ją z powrotem na kanapę i zauważył, 
że obserwuje go stojąca w innych drzwiach Sally. Zwrócił się ku niej.
     - Poproszę o szklankę zimnej wody i ręczniki. I proszę się nie niepokoić. 
Musiałem to zrobić. Nie chcę jej skrzywdzić, tylko pomóc.
     Pierwsze słowa, jakie wypowiedziała Sonia, kiedy pięć minut później 
otworzyła oczy, były skierowane do Sally. - Ten człowiek nie zrobi mi krzywdy. 
Nie martw się, a przede wszystkim nikomu o tym nie mów. - Poczekała aż Sally 
wyjdzie z domu. Drzwi zamknęły się za nią. Podniosła się wtedy i spojrzała w 
twarz Deona, a po gładkiej skórze na jej policzkach popłynęły łzy.
     - Nie może pan wiedzieć, czym to dla mnie było. Przez te wszystkie lata 
nie mogłam z nikim o tym porozmawiać.
     Ludzie dziwią się, że nigdy nie wyszłam za mąż; faceci zastanawiają się, 
dlaczego nie idę z nimi do łóżka. Boże, gdyby wiedzieli. Pracowałam, by o tym 
zapomnieć, harowałam bardzo ciężko, a mimo to wspomnienie tego wydarzenia 
i towarzyszący mu ból nie chcą zniknąć. Miałam wówczas dwadzieścia lat i 
byłam dziewicą.
     Płakała teraz niepowstrzymanie. Był przerażony, otworzył drzwi, których 
nie powinien był otwierać, ale było już za późno na odwrót.
     - Panno Seyton-Waugh, proszę mi wybaczyć moje zachowanie. Mam 
nadzieję, że nie zrobiłem pani krzywdy. Zdjęcie, które pani pokazałem, jest 
jednym z wielu, istnieje również film z całego zdarzenia. Widzi pani, musiałem 
odszukać kobietę z tych zdjęć. Jestem zdecydowany postawić człowieka, który 
to pani zrobił, przed sądem.
     Wyglądała na przerażoną.
     - Zdjęcia? A więc opublikowali je. O, Boże.
     - Nie, znalazłem je w sejfie, w domu, gdzie prowadziłem śledztwo w 
związku z włamaniem.
     - Czyj to był sejf?
     - Bernarda Aschaara. Nie zdradzę pani tajemnicy, musi mi pani zaufać. 
Doprowadzę tego człowieka przed oblicze sprawiedliwości.
     - Wie pan, kim jest mężczyzna na fotografii?
     - Nie.
     - Bernard Aschaar był przy tym, ale nie ma go na zdjęciu. Jest na nim Jay 
Golden. Tak, ten Jay Golden. Zaprosił mnie na kolację tego wieczoru. Był 
przystojny i bogaty, i podobał mi się wtedy. Bóg jeden wie, dlaczego.
     Kiedy po mnie przyjechał, był uosobieniem czaru i uprzejmości. 
Pojechaliśmy do nocnego klubu. Dobrze się bawiłam, a potem zaprosił mnie do 
siebie na pożegnalnego drinka. Zgodziłam się.
     Czekał tam Aschaar. Także był miły - siedzieliśmy popijając drinki. 
Wtedy podszedł do mnie Jay i uderzył mnie w twarz. Roześmiał się. Aschaar 
siedział bez ruchu. Jay uderzył mnie ponownie i kazał uklęknąć. Powiedziałam, 
że chcę już iść. Aschaar zamknął drzwi na klucz - krzyczałam, ale nie zwracali 
na to uwagi. Jay walnął mnie jeszcze kilka razy w głowę książką telefoniczną. 
Byłam trochę oszołomiona. Zmusili mnie do rozebrania się.
     Jay kazał mi robić różne rzeczy. Chciał, bym uklękła i spuściła go ustami. 
Kiedy odmówiłam, stwierdził, że jestem oziębła. Pamiętam, jak mnie 
fotografowano. Nie czułam się zbyt dobrze po tych ciosach.
     Przywiązali mnie potem do stołu. Jay macał mnie po całym ciele. 
Ugryzłam go. Wtedy właśnie wziął do ręki sjambok - zupełnie oszalał. Potem 
zgwałcił mnie od tyłu.
     Trwało to przez cały wieczór. Nie mogłam znieść bólu od razów pejcza, 
więc robiłam to, co mi kazali. Boże, a więc oni nawet to sfilmowali.
     Odwieźli mnie później do domu. Kiedy zagroziłam, że pójdę na policję, 
roześmieli się tylko mówiąc, że to typowa reakcja każdej dziwki.
     Następnego dnia przyjaciel mego ojca, chirurg plastyczny, którego dobrze 
znałam, przeprowadził operację na moich plecach. Poprosiłam go, by zmienił mi 
rysy twarzy. Nie chciałam, by mnie rozpoznano, gdy te zdjęcia ujrzą światło 
dzienne. Kazałam lekarzowi, by nikomu nie powiedział ani słowa o moich 
plecach. To dobry człowiek, nigdy tego nie zrobił. Wszystkim mówiłam, że 
miałam wypadek samochodowy.
     - Ale dlaczego wciąż pani się boi?
     - Szantażują mnie grożąc, że ujawnią zdjęcia, jeśli będę przeszkadzała w 
ich transakcjach handlowych. Gdyby nie to, mogłabym szerzej rozwinąć własne 
interesy. Strasznie poniewierają swoich górników, zasługują na to, by ujawnić 
ich sprawki.
     Deon wstał i dotknął jej ramienia.
     - Przysięgam, że nie będzie pani musiała się więcej bać, panno Seyton-
Waugh. Dostanę tych sukinsynów bez względu na wszystko.
     

BERNARD
     
     Helena Jamieson, nowa sekretarka Bernarda Aschaara, siedziała w 
milczeniu za biurkiem. Wybierała się na lunch, ale teraz straciła ochotę na 
jedzenie, chciała zaczekać i zobaczyć, co z tego wyniknie. Przed kilku minutami 
wręczyła panu Aschaarowi prywatny list, który strasznie rozgniewał jej szefa. 
Kazał jej wezwać Jaya Goldena, zapewne, by przedyskutować z nim jego treść.
     Pomyślała o człowieku, dla którego pracuje, dyrektorze naczelnym firmy 
Goldcorp Group, o którym mówiono, że jest najlepiej zarabiającym 
biznesmenem w Południowej Afryce. Był dużym, solidnie zbudowanym 
mężczyzną; mierzył powyżej 180 cm wzrostu. Wiedziała, że na większości ludzi 
sprawiał wrażenie wyższego, ponieważ otaczała go aura władzy i pewności 
siebie; po ukończeniu uniwersytetu był zawodowym bokserem wagi ciężkiej i 
nigdy nie przegrał żadnej walki. Nadal trenował każdego ranka i mimo 
czterdziestu lat jego ciało było bryłą mięśni bez odrobiny tłuszczu. Kobiety 
uważały, że trudno mu się oprzeć.
     Wiecznie się uśmiechał - czasami jego uśmiech był chłodny, czasami 
ciepły, i zwykle wynikał z przyzwyczajenia. Ludzie pamiętali ten uśmiech oraz 
jego niemodnie długie, lśniące, kręcone czarne włosy. Miał wygląd szlachetnego 
dzikusa.
     Z zamyślenia wyrwało ją wtargnięcie do biura Jaya Goldena. Miał pod 
trzydziestkę, lekko opaloną skórę i jasne blond włosy. Mówiło się o nim, że ma 
inną dziewczynę na każdy dzień roku, co nie było takie dziwne zważywszy, że 
miał zostać spadkobiercą jednej z największych fortun w RPA. Podobał się jej i 
miała zamiar przespać się z nim, ale na swoich warunkach. Jay mógł jej dać 
władzę i pieniądze. Jego jasnoniebieskie oczy wpatrywały się teraz prosto w nią.
     - Coś się stało, Heleno?
     - Jest w złym humorze, panie Golden.
     - Cóż, ja nie! - Poczuła zapach drogiego płynu po goleniu, kiedy 
przemknął obok niej, kierując się do gabinetu Aschaara.
     
     - Hej, Bernard, rozchmurz się. Ta mina do ciebie nie pasuje. Poproszę o 
szkocką z wodą sodową. Ostatecznie należy mi się nagroda za wysiłek, jaki 
uczyniłem, by przyjść się z tobą zobaczyć.
     Bernard spokojnie nalał Jayowi drinka i sobie czystą whisky. Obserwował 
go, jak przygląda się zdjęciu na stole i czyta towarzyszący mu list.
     Kiedy się w końcu odezwał, w jego głosie słychać było irytację. - 
Myślałem, że zniszczyłeś zdjęcia, na których ja byłem.
     - Nie, Jay, zachowałem je. Ktoś, kto o tym wiedział, zabrał z mej 
kartoteki zdjęcia, film i akta. Jak myślisz, jaka będzie reakcja twojego ojca, gdy 
je zobaczy?
     Jay przyglądał mu się w milczeniu, zastanawiając się nad odpowiedzią.
     - Nie zobaczy ich. Zrobimy to, czego żądają.
     - Na razie niczego nie chcą, Jay. Po prostu nam grożą, rozumiesz? Tu 
chodzi o zemstę.
     - Wpadłeś w tarapaty, Bernard. To pewnie Sonia Seyton-Waugh 
zorganizowała to włamanie. Po tym, co jej zrobiliśmy, musiała bardzo pragnąć 
je odzyskać.
     Bernard przesłał Jayowi jeden ze swoich słynnych uśmiechów. - Po 
pierwsze, Jay, to nie ja znalazłem się w kłopotach; mnie nie ma na tych 
zdjęciach. I to nie ja mam odziedziczyć Goldcorp, lecz ty - to znaczy, o ile twój 
ojciec nie ujrzy tych fotografii. Po drugie, mam kopie wszystkich tych 
materiałów. Jeśli to Sonia, to nie będzie tak rozgorączkowana, gdy się o tym 
dowie.
     - Boże, co ja mam teraz zrobić?
     - To proste, Jay. Trzeba odzyskać te zdjęcia.
     - Co, mam zanieść tę fotkę na policję?
     Bernard nie roześmiał się. Jay wpadł właśnie na znakomity pomysł. - 
Pewnie, Jay, zrobimy dokładnie to.
     - Po moim trupie!
     - Posłuchaj. Ludzi nie interesuje rzeczywistość, tylko ich wyobrażenie o 
niej. Otrzymaliśmy list od szantażysty. Jedyny kłopot polega na tym, że na 
zdjęciu jesteś ty i Sonia Seyton-Waugh. Wyjście jest proste: zrobimy nowe 
zdjęcie. Twoja narzeczona zamiast Soni i jakiś inny frajer na twoim miejscu.
     - Ale ja nie mam narzeczonej!
     - Będziesz miał. Znam nawet odpowiednią dziewczynę.
     - I wtedy damy policji to nowe zdjęcie wraz z listem szantażysty?
     - Właśnie. Porozmawiam z naszym przyjacielem, generałem Mullerem. 
Powiem mu, że szantażują twoją narzeczoną, posługując się zdjęciem 
przedstawiającym paskudny incydent, który przydarzył się jej wiele lat temu. 
Dam mu do zrozumienia, że zapłaciłem szantażystom za zdjęcia i schowałem je 
do sejfu z zamiarem ich zniszczenia. Ale oni włamali się do mego domu, 
odzyskali je i zażądali więcej forsy. Powiadomię go, że chcemy odzyskać i 
zniszczyć zdjęcia oraz pozbyć się szantażysty.
     - Jesteś geniuszem, Bernard. Ale jak sprawimy, by to zastępcze zdjęcie 
wyglądało na autentyczne? Czy przyślesz eksperta od makijażu, by namalował 
pręgi na plecach mojej narzeczonej?
     - Kto wspominał coś o pozowaniu? Zrobimy to jeszcze raz innej pani! - I 
Bernard wybuchnął śmiechem, po czym przedstawił Jayowi szczegóły swego 
planu.
     
     Helena nie mogła wprost uwierzyć, że to się jej przydarzyło: dokładnie to, 
co sobie planowała. Jay zaprosił ją na kolację. Wyglądał na zadurzonego w niej 
po uszy. Będzie chciała utrzymać go na dystans i bez emocji kontrolować ich 
romans. Jej cena będzie wysoka - o ile się uda małżeństwo. Zawsze marzyła o 
takim stylu życia, jakie prowadził Jay, który rozbijał się ekstrawaganckim 
sportowym samochodem i nosił wytworne ubrania od najdroższych 
projektantów.
     Wróciła do domu parę minut po osiemnastej i zadzwoniła do swego 
chłopaka, Nigela, by odwołać ich dzisiejszą randkę. Chciała go rzucić już od 
dawna, tak że nie miała najmniejszych skrupułów wystawiając go teraz do 
wiatru. Odczuła nawet złośliwą radość słysząc zawód w jego głosie. Rzuciła 
słuchawkę z uczuciem satysfakcji - faceci w rodzaju Nigela wkrótce będą 
należeć do przeszłości. Jay był gościem z klasą; mógł jej dać wszystko, czego 
pragnęła. Na myśl, że niedługo znajdzie się w towarzystwie kogoś o takiej 
władzy, przeszedł ją dreszcz emocji.
     Musiała teraz pomyśleć, w co się ubrać na ten wieczór. Była dumna ze 
swojej garderoby - nie miała wielu ciuchów, ale wszystkie były starannie 
dobrane. Nigdy nie kupowała tanich sukienek; wybierała takie, które szybko nie 
wychodziły z mody. Zdawała sobie sprawę, że jej wygląd i strój mogą 
przyczynić się do jej sukcesu. O pracę sekretarki w firmie Goldcorp ubiegało się 
wiele kandydatek, ale otrzymała ją ona - dzięki swej zrównoważonej postawie, 
urodzie i sfałszowanym referencjom. Chodziła na lekcje dykcji, chcąc się 
pozbyć ostatnich śladów swego gardłowego południowoafrykańskiego akcentu, 
a w referencjach napisano, że chodziła do najlepszej szkoły prywatnej dla 
dziewcząt w Johannesburgu - Rhodean.
     Zdecydowała się na francuską bieliznę - głęboko wycięty koronkowy 
stanik i czarny pas do pończoch oraz bardzo skąpe figi. Gładkie jak atłas czarne 
jedwabne pończochy podkreślały podniecający kształt jej nóg; podziwiała swoje 
ciało w wysokim lustrze na ścianie sypialni. Będzie miała dość czasu, by 
podniecić Jaya. Czarna suknia wieczorowa pasowała na nią niczym rękawiczka, 
a dekolt z tyłu odkrywał całe plecy. Jej piersi wtulały się w cienką czarną 
tkaninę obiecując słodycz i rozkosz.
     
     Samochód skręcił z autostrady M1 Południe na M2 Zachód, pędząc w 
kierunku Krugersdorp. Helenie przemknęło przez myśl, że jadą do wykwintnej 
restauracji „Crown Mines”, toteż zdziwiła się, gdy zawrócili na północ do 
przemysłowej dzielnicy Amalgam.
     Już miała powiedzieć, że dobrze zna tę okolicę, kiedy przypomniała 
sobie, że podważyłoby to informacje z jej życiorysu, według którego mieszka w 
ekskluzywnej dzielnicy podmiejskiej Houghton... Mijane budynki 
przywoływały żywe wspomnienia jej dzieciństwa. Może Jay chce jej pokazać 
jakąś nową fabrykę, zanim zabierze ją do restauracji?
     - Jedziemy do wyjątkowo ekskluzywnego klubu, Heleno. - Skręcił w 
prawo i wjechał w otwarte drzwi wielkiego magazynu. Drzwi zamknęły się za 
nimi automatycznie. Wewnątrz panowały kompletne ciemności. Wysiedli i Jay 
ujął ją pod ramię. Usłyszała otwieranie drzwi i jakieś głosy.
     - To moi przyjaciele.
     Głos Jaya zabrzmiał w ciemności ostro i nieprzyjemnie. Nigdy przedtem 
nie słyszała u niego takiego tonu. Nagle zaczęła się bać. - Gdzie my jesteśmy?
     - Gówno cię to obchodzi, damulko.
     Ten głos brzmiał gardłowo, nieprzyjemnie, zdradzając niskie urodzenie. 
Jak mógł Jay pozwolić, by ktoś zwracał się do niej w ten sposób?
     Rozbłysły światła. Były tak ostre, że przez chwilę nic nie widziała - 
olbrzymie reflektory, jak te używane na planie filmowym; wznosiły się nad nimi 
kłęby pary tworząc niesamowitą atmosferę. Stała sama na środku magazynu 
czując odór wilgoci i męskiego potu.
     Za jednym z reflektorów stali dwaj mężczyźni, obaj trzymali w rękach 
puszki z piwem. Odwróciła się i zobaczyła, że Jay siedzi na krześle w rogu. 
Obok niego stał Bernard Aschaar. Na statywie koło nich stała kamera filmowa, a 
na podłodze leżało kilka aluminiowych skrzynek od kamer. Poza tym w 
magazynie znajdował się jedynie duży drewniany stół. Chcąc odzyskać nieco 
pewności siebie ruszyła w kierunku Jaya i Bernarda.
     - Zostań na miejscu - głos Jaya był zimny, ton rozkazujący. Posłuchała go 
i przeszły ją dreszcze, chociaż w magazynie było całkiem ciepło.
     - Nie martw się, kochanie, zaraz cię rozgrzejemy.
     Wszyscy roześmieli się i ona też zaśmiała się nerwowo.
     Usłyszała, jak ktoś nalewa drinka. Jeden z nieznajomych mężczyzn 
podszedł do niej i podał jej pełną szklankę czystej whisky.
     - Pij.
     Powiedział to wolno. Wzięła szklankę i wylała zawartość na podłogę. 
Miała dosyć tych gierek. Z odwagą ruszyła w kierunku Jaya i Bernarda, który 
zmroził ją bezwzględnym spojrzeniem.
     W następnej sekundzie mężczyzna, który podał jej whisky, chwycił ją za 
włosy i wykręcił je tak mocno, że krzyknęła.
     - Zamknij się, ty dziwko. Johnny, nalej mi jeszcze jedną szklankę.
     Nie puszczał jej włosów, myślała, że wyrwie je razem ze skórą. - Proszę, 
bardzo proszę. Panie Aschaar, niech mi pan pomoże.
     Krzyknęła, zrozpaczona, nie mogąc się domyślić, czego od niej chcą. 
Podano jej drugą szklankę whisky i facet trzymający ją za włosy puścił ją.
     - Pij-
     Wypiła czując jak alkohol pali ją w gardle. Chciało się jej wymiotować. 
Opuściła szklankę, ale facet podniósł ją z powrotem do jej ust. Zakrztusiła się, 
gdy whisky lała się jej do gardła. Poczuła się trochę odurzona, ale przynajmniej 
ból we włosach nie był tak dotkliwy.
     - Daj jej jeszcze jedną szklaneczkę, Johnny.
     - Nie mogę więcej wypić.
     - Zamknij się, bo dostaniesz w tę pieprzoną buźkę.
     - Spokojnie, Sidney - odezwał się Jay. Może chce jej pomóc? Ale jego 
następne słowa przekreśliły tę nadzieję. - Musi dobrze wyjść na zdjęciach. Jej 
buźka nie może krwawić.
     - Pan tu jest szefem. Będzie ładnie wyglądać, spokojna głowa.
     Podsunięto jej do ust pełną szklankę, a on znowu pociągnął ją za włosy. 
Nie chciała wypić, więc uderzył ją w żołądek, który po tym gwałtownym 
skurczu wessał płyn do środka.
     - Wystarczy, Sidney. Nie chcemy przecież, by była całkiem 
ubzdryngolona.
     - W porządku, ty suko, teraz możesz się rozebrać.
     Wydawało się jej, że się przesłyszała.
     - Nie będzie muzyki, damulko, ale zrób to najlepiej jak potrafisz.
     - Rozbierz się koło stołu - w głosie Jaya pobrzmiewał okrutny ton. 
Zobaczyła tę stronę jego osobowości, której istnienia nigdy nie podejrzewała. 
Stanął teraz za kamerą ustawiając ostrość.
     - Nie mam zamiaru się rozbierać. Chcę jechać do domu, Jay.
     - Nie ułatwiasz sobie sytuacji, panienko.
     - Ty, świnio.
     - Możemy dać jej wycisk, panie Aschaar?
     - Tak, ale nie róbcie jej zbyt widocznych śladów, Sidney.
     Zanim zdążyła wykonać jakiś ruch, dopadli ją Sidney i Johnny. Położyli 
ją na stole na brzuchu, tak że tylko jej nogi wystawały poza jego krawędź. 
Przywiązali ją paskami do blatu.
     Poczuła, jak zdejmują jej buty i coś lekko uderza ją w podeszwy stóp. 
Słyszała odgłosy rozlewanych drinków i zapalanego papierosa. Poczuła 
znajomy aromat tureckiego tytoniu Bernarda.
     - Nikt nie usłyszy, Sidney. Możesz więc bić tak mocno, jak zechcesz, ale 
mierz w środek stóp. Chcemy, by mogła ustać na nogach, kiedy skończysz. Na 
początek nie za mocno.
     Aschaar mówił to takim tonem, jakby prezentował odczyt na temat 
strategii zarządzania na konferencji menedżerów. Nie mogła uwierzyć, że nie 
próbują jej zgwałcić. Otrzymała kilka lekkich uderzeń w stopy i zastanawiała 
się, co tu jest grane.
     Razy w stopy padały regularnie, tak że poczuła w nich mrowienie. 
Pomyślała, że na tym poprzestaną, a to mogła znieść. Wtedy nagle otrzymała 
mocne uderzenie. Ból był nieznośny. Rozprzestrzeniał się wzdłuż kręgosłupa i 
miała wrażenie, że przełamie jej ciało na pół. Krzyknęła tak głośno, że aż 
poczuła krew w gardle. Chciała powiedzieć, że zrobi wszystko, czego chcą, ale 
nie mogła wydobyć głosu. Jeszcze jedno uderzenie, o wiele gorsze, i zaczęła 
rzygać. Zdołała wykrzutsić: - Zrobię wszystko! Tylko przestańcie!
     Jeszcze jedno uderzenie w stopy i myślała, że umrze. Potem zostawili ją 
na stole i wyszli gdzieś. Usiłowała wyobrazić sobie, co teraz będzie.
     Wrócili po chwili i mężczyzna zwany Sidneyem wytarł jej twarz, 
przysuwając się do niej tak blisko, że zaczęła trząść się ze strachu.
     - Żadnych kawałów, pamiętaj.
     Poczuła, jak poluźnili paski na jej dłoniach, tak że mogła usiąść. Przez 
chwilę myślała, że zemdleje, ale ta droga ucieczki okazała się przed nią 
zamknięta. Otrzeźwiała nagle i usiłowała spojrzeć z dystansu na tę zwariowaną 
sytuację.
     Zsunęła się ze stołu i ze zdziwieniem zauważyła, że może chodzić. 
Podniosła buciki i założyła je. Czuła, że obserwują każdy jej ruch.
     Sidney podszedł z następną szklanką whisky. - Wypij.
     - Nie... - Chciała odmówić, ale przypomniała sobie, co ją spotkało, gdy 
zrobiła to poprzednio i szybko wlała w siebie alkohol.
     - To już lepiej, kochanie. Zobaczysz, że życie tutaj będzie o wiele 
łatwiejsze, jeśli po prostu będziesz robić to, co ci każą.
     Głos Sidneya drażnił ją niewymownie, słychać było, że rozkoszuje się jej 
cierpieniem.
     - Teraz możesz się rozebrać.
     Kamera ruszyła, ciszę przerywał jedynie hałas jej silnika. Zapalił się 
jeszcze jeden reflektor i przez chwilę nie widziała zbyt wyraźnie. Potem 
mechanicznie zaczęła ściągać sukienkę wpatrując się martwo przed siebie. 
Kamera zamilkła i znowu zapanowała cisza.
     - Tak to robisz przy swoich kochasiach? Nie wydaje mi się. Masz 
wyglądać, jakbyś to robiła z przyjemnością, bo inaczej ja z przyjemnością ci 
przyłożę.
     Znowu zaczęła się trząść, ale zdołała się opanować. Gdy tym razem 
kamera ruszyła, spoglądała w jej stronę uwodzicielsko. Uniosła lekko sukienkę 
do góry odsłaniając nogi, po czym ściągnęła ją przez głowę.
     - Pochyl się nad stołem sprawiając wrażenie, że ci jest przyjemnie.
     Zrobiła, co jej kazano, i wtedy podszedł do niej Sidney trzymając w 
rękach sjambok. Gwałtowne ciosy spadły nagle na jej plecy. Zaczęła płakać. 
Przestał i cofnął się. Od tyłu podszedł facet zwany Johnny i zerwał z niej majtki. 
Potem wdarł się w nią gwałtownie.
     Krzyknęła, nic na to nie mogła poradzić, ból był nie do wytrzymania. 
Czuła się totalnie poniżona. Modliła się, żeby przestał.
     W końcu wysunął się z niej i ból zaczął mijać. Chciała zaszyć się gdzieś 
w kąt.
     - Bardzo dobrze. Mamy to, co chcieliśmy. Co ty na to, Jay?
     Usłyszała śmiech. Jay podszedł do niej i odpiął rozporek.
     - A teraz zejdź ze stołu, Helenko, i pokaż mi, jak bardzo mnie kochasz.
     
     Bernard przyglądał się siedzącej w samochodzie Helenie - była 
zakrwawiona i cała się trzęsła. Może lepiej byłoby ją zabić. Jay jak zwykle 
stracił panowanie nad sobą.
     W końcu mieli jednak zdjęcia. Da je rano Mullerowi wraz z listem 
szantażysty. Helena praktycznie zniknie ze sceny. Muller nigdy jej nie 
odnajdzie, ale może uda mu się odszukać szantażystę i oryginalne zdjęcia, o 
które tak naprawdę im chodzi. Bernard był dość zadowolony; zrobił kilka ujęć 
Jayowi znęcającemu się nad Heleną - to dodatkowy materiał, który będzie mógł 
w przyszłości przeciw niemu wykorzystać.
     Wyciągnął koc spod siedzenia i podał go Helenie. Szybko się nim otuliła, 
chcąc bardziej się pod nim ukryć niż ogrzać, pomyślał. Będzie musiała jak 
najszybciej iść do lekarza. Wszystko, w co wmiesza się Jay, zamienia się w 
plugastwo.
     Helena może im przysporzyć kłopotów. Istnieje jednak proste 
rozwiązanie: porozmawia z lekarzem, nafaszerują ją narkotykami i przez jakiś 
czas potrzymają gdzieś na uboczu. Może jeszcze się do czegoś przydać, choćby 
do zabaw z Jayem i jego ludźmi.
     
     Dwa dni później pułkownik de Wet wszedł do gabinetu generała Mullera. 
Powiedziano mu, że odbędzie się tu specjalna poufna narada.
     - Proszę bardzo, de Wet. Miło pana widzieć.
     Cóż za odmiana, pomyślał. Nigdy przedtem generał nie witał go tak 
wylewnie.
     - Czym mogę panu służyć, panie generale?
     - To sprawa poufna. Wmieszany w nią jest jeden z najznakomitszych 
obywateli Johannesburga, Jay Golden. Proszę spojrzeć na to.
     Deon wciągnął głęboko powietrze. Dał się przechytrzyć. Trzymał w ręku 
swój list do Aschaara, ale zdjęcie było inne.
     - Obrzydliwe, panie generale.
     - W rzeczy samej. Ta kobieta to jego narzeczona; może pan sobie 
wyobrazić, jak jest tym przygnębiony. Chcę powierzyć panu tę sprawę, 
ponieważ Golden nie życzy sobie, by wmieszano w nią jego przyjaciółkę. Nie 
należy to do rutynowych zadań policji, ale chciałbym, by odnalazł pan nadawcę 
tego listu. Wygląda na to, że osoba ta posiada inne zdjęcia, a nawet film z tego 
ohydnego przedstawienia. Mamy odzyskać te materiały i wykluczyć z obiegu 
szantażystę.
     -„Wykluczyć z obiegu”, panie generale?
     - Znajdź tego skurwysyna, de Wet. Ja zajmę się jego likwidacją. W tej 
sprawie będzie pan miał wszelkie niezbędne wsparcie. Oczywiście, nie sądzę, 
by miał pan działać zbyt pospiesznie.
     - Jacyś podejrzani, sir?
     - Jak dotąd żadnych.
     - Będę musiał porozmawiać z Jayem Goldenem.
     - Proszę mi przekazać pytania na piśmie, a ja dam panu jego odpowiedzi.
     - Zrobię, co będę mógł, ale nie jest to zbyt wiele jak na początek.
     Deon szybko wyszedł z gabinetu i zjechał windą na swoje piętro. 
Wysyłając zdjęcie i list, chciał dać sygnał Jayowi, że nie można bezkarnie 
grozić Soni, ale jego strzał powrócił rykoszetem. Będzie musiał rozegrać to 
bardzo, ale to bardzo ostrożnie.
     
     Pułkownik spróbowałby dostać się do mieszkania frontowymi drzwiami, 
ale pilnował ich jakiś typ. Musiał wspiąć się na balkon od tyłu i siedział tam 
teraz skulony, przyglądając się jej przez okno.
     Była bardziej atrakcyjna, niż się spodziewał. Siedziała sama w pokoju. 
Podeszła do barku i nalała sobie dużą szkocką. Wydawało mu się przez chwilę, 
że patrzy prosto na niego, ale odwróciła się i podeszła do lustra na ścianie. Przez 
jakiś czas przypatrywała się swemu odbiciu robiąc wyuzdane miny, potem 
podeszła do glinianego słoja w rogu pokoju i odwróciła go do góry nogami. Nie 
znalazła tego, czego tam szukała.
     - Skurwysyny.
     Wypowiedziała to z uśmiechem na twarzy. Widział, że nie zachowuje się 
normalnie, ale był pewien, co jej zrobili. Znalazł ją dość łatwo. Kazał zrobić 
powiększenie twarzy, tak jak w przypadku tamtego zdjęcia, i dał je swemu 
przyjacielowi Abe’owi, prosząc go, by powęszył w siedzibie Goldcorp.
     Wyglądało na to, że nikt tej kobiety nie widział na oczy, ale Abe nie 
poddawał się tak łatwo. Poszedł do głównego baru hotelu „President”, 
ulubionego wodopoju pracowników firmy. Poczekał do późnego wieczora, 
kiedy kilku z nich było już nieźle wstawionych i pokazał im fotografię. 
Rozpoznali twarz, ale nie chcieli nic powiedzieć. Wyglądało na to, że kazano im 
milczeć. Wystarczyło jednak jeszcze kilka drinków i zdobył jej nazwisko.
     Oczywiście Deon nie zastał nikogo w mieszkaniu Heleny, ale bardziej 
szczegółowe dochodzenie Abe’a ujawniło kilka nieruchomości 
zarejestrowanych na nazwisko Jaya Goldena. Abe dał tę listę Deonowi, który 
miał szczęście i trafił na nią pod trzecim adresem z kolei, w małym mieszkanku 
w ogrodowej dzielnicy Rosebank.
     Helena podeszła teraz do gramofonu, podniosła talerz i wyciągnęła 
plastikowy woreczek pełen marihuany. Wyjęła bibułki i zrobiła sobie skręta. 
Zapaliła go i zaciągnęła się głęboko - aż tu poczuł charakterystyczny aromat. Od 
razu się zrelaksowała. Położyła się na kanapie wpatrując się w sufit.
     Gdy skończyła palić trawkę, wstała i nalała sobie jeszcze jedną szkocką. 
Miał nadzieję, że nie chce porwać się na jakiś irracjonany akt, jak samobójstwo, 
bo musiałby wtedy wkroczyć do akcji i ujawnić się. Nastawiła płytę i zaczęła 
tańczyć wokół pokoju. Pod wpływem trawki i alkoholu była teraz znacznie 
bardziej odprężona. Wyglądało na to, że dobrze się bawi.
     Usiadła na tapczanie podciągając kolana do piersi i wpatrzyła się w 
przeciwległą ścianę. Zastanawiał się, czy celowo zabrano jej ubranie, ponieważ 
była w samej bieliźnie. Po piętnastu minutach wstała, nalała sobie kolejną 
whisky, a jej taniec stał się jeszcze bardziej wyuzdany. Potem zaczęła 
zdejmować to, co miała jeszcze na sobie, jakby dokonywała strip-tease’u przed 
publicznością, wykonując lubieżne ruchy miednicą. Po twarzy spływał jej zimny 
pot.
     Wyjęła ze stolika swoją torebkę i szperała w środku. Znalazłszy to, czego 
szukała, rzuciła ją w kąt pokoju, najwidoczniej głucha na brzęk tłuczonego 
szkła, gdy torebka strąciła wazon. W ręku trzymała wibrator, który kilkakrotnie 
wsadziła sobie gwałtownym ruchem między nogi z wyrazem niesłychanej 
rozkoszy na twarzy. Był pewien, że ją to boli - słyszał teraz, co przy tym 
wykrzykuje:
     - Pierdol mnie. Wsadź mi głęboko. Wszystko mi jedno. Johnny, pieprz 
mnie mocno. Ty też, Sidney, a ty co, Jay? Uwielbiam to, pieprzcie mnie 
wszyscy.
     Potem upadła na podłogę zanosząc się rozpaczliwym płaczem. Odrzuciła 
wibrator i schwyciła się pod boki, a jej twarz przypominała ohydną maskę.
     W końcu wstała i zataczając się ruszyła w stronę łazienki - gdy się 
odwróciła, westchnął głęboko, ponieważ ujrzał jej plecy pokryte straszliwymi 
czerwonymi bliznami.
     Deon opuścił się z balkonu na dach bloku poniżej. Odczekał, aż jego 
oddech powróci do normy. Co tu robić? Tak naprawdę miał ochotę pójść do 
samochodu po karabin i dokonać zemsty tu i teraz na człowieku pilnującym 
drzwi jej mieszkania.
     Zamarł, ponieważ na dole rozległ się jakiś hałas. Ktoś dobijał się do drzwi 
mieszkania. Podciągnął się na skraj dachu i wyjrzał w dół. Niestety widział 
jedynie górną część drzwi, ale nie osobę walącą w nie.
     Drzwi otworzyły się, zrobiła to pewnie Helena, i jej gość wszedł do 
środka. Deon przesunął się tak, że widział okna łazienek, ubikacji i kuchni 
każdego z mieszkań. Głos Heleny dochodził tu do niego wyraźnie.
     - Nie możesz zostawić mnie w spokoju, Johnny?
     - Nigdy nie masz dość, może nie, ty dziwko.
     - Nie, Johnny...
     Słyszał, jak się z nim mocuje, a potem całkiem wyraźnie odgłos 
biczowania.
     - Johnny, proszę...
     Nastała cisza i Deon zastanawiał się, czy ten bandzior ją zabił. W końcu 
dobiegł go ponownie głos Johnny’ego:
     - Sprawuj się dobrze, Heleno. Szef potraktował cię wyjątkowo łagodnie. 
Wiedząc to, co wiesz, masz szczęście, że żyjesz. Posłuchaj mnie dobrze. 
Będziesz grzeczna, to wydobrzejesz. Współpracuj z nami, a dobrze się tobą 
zaopiekujemy.
     - Przykro mi, Johnny.
     - W porządku, Heleno, wydaje mi się, że nieraz jeszcze zabawimy się we 
dwoje, ty i ja.
     Śmiech Johnny’ego długo rozbrzmiewał w pustym szybie wentylacyjnym. 
W ciemności białe kostki na rękach Deona wyglądały na tle czarnego dachu 
niczym miniaturowe księżyce.
     
     Johnny spokojnie zdążał ciemną ulicą. Zaparkował o parę przecznic dalej, 
by upewnić się, że nikt go nie śledzi. Pan Aschaar kazał mu tak postępować. 
Sidney przyszedł go zmienić o dwudziestej pierwszej. Miał wprawdzie ochotę 
spędzić z Heleną noc, ale rozkaz był rozkazem. Wiedział dobrze, co znaczy nie 
posłuchać poleceń szefa.
     Boże, miała wspaniałe ciało. Poczuł, jak mu staje na samą myśl o nim. 
Może nie powinien być wobec niej tak brutalny, ale tracił przy niej kontrolę nad 
sobą.
     Wiedział, że pan Aschaar nie będzie jej teraz odwiedzał zbyt często; może 
nawet sprzeda ją jakiemuś Arabowi. Do diabła, władowano w nią tyle 
narkotyków, że aż dziw, iż potrafi sklecić pełne zdanie.
     Zaniepokoił się - chyba coś mu się przywidziało. Któż mógłby podążać za 
nim drogą w Rosenbank? To była zbyt szykowna dzielnica na coś takiego.
     Instynktownie wtulił się w żywopłot i założył kastet na lewą rękę. Muszę 
tego gnoja nauczyć rozumu, pomyślał. Cień mężczyzny padł na żywopłot i 
Johnny przygotował się do ciosu.
     Jego pięść powędrowała w górę, ale cios został odparowany i Johnny 
poczuł, jak napastnik unosi go w powietrze.
     - Przepraszam, koleś, nie zauważyłem cię - wymamrotał próbując ocenić 
siłę atakującego. Był bez szans: został przepchnięty przez żywopłot na drugą 
stronę, gdzie stały pojemniki na śmieci. Ręka w skórzanej rękawiczce złapała go 
za lewy nadgarstek, a druga podbiła jego łokieć. Staw pękł, aż krzyknął z bólu.
     Twarz Johnny’ego została wepchnięta do kubła ze śmieciami i poczuł, jak 
usta wypełnia mu jakaś cuchnąca ciecz, gdy próbował złapać oddech. Przez 
chwilę myślał, że napastnik da mu już spokój. Otrzymał wtedy cios w krocze, 
który odczuł aż w żołądku.
     Zatoczył się do tyłu. Następny kopniak trafił go w bok łamiąc mu kilka 
żeber. Potem atakujący złapał go za kurtkę, uniósł wysoko w górę i rzucił na 
piasek.
     - Proszę, nie zasłużyłem na to...
     
     Widział długie włosy kobiety w sypialni przez otwarte drzwi swego 
gabinetu... Załatwi tego, kto mu robi kawały przez telefon. Gdy znowu podniósł 
słuchawkę, usłyszał brzęczenie. Potem jeszcze raz i szumy ustały. Słyszał ciężki 
oddech człowieka po drugiej stronie.
     - Kto mówi?
     - Johnny.
     - Oj, pożałujesz, że tu dzwonisz.
     - Panie Aschaar, ja umieram. Ktoś szedł za mną od mieszkania Heleny. 
Muszę dostać się do lekarza - na Boga, niech mi pan pomoże.
     - Gdzie jesteś?
     - W budce telefonicznej na rogu obok biblioteki w Rosebank.
     - W porządku. Ukryj się w pobliżu. Wyślę po ciebie samochód.
     Rzucił słuchawkę. Ten facet uważał się za zawodowca i tak dał się 
załatwić. Bernard nie okazywał wyrozumiałości wobec niekompetencji. 
Podniósł słuchawkę i szybko wykręcił jakiś numer.
     - Przedsiębiorstwo „Goliath Collections”.
     - Jake, mówi twój wuj. Na rogu obok biblioteki w Rosebank stoi budka 
telefoniczna. Ofiara - Johnny - powinna być gdzieś w pobliżu. Niech opowie, co 
zaszło, a ty przekażesz mi to przez telefon.
     - Czy ofiarę należy zachować przy życiu?
     - Nie.
     - Rozumiem.
     Odłożył słuchawkę i wrócił do sypialni.
     - Interesy, kochanie?
     - Tylko drobne przykrości.
     - Och, Bernardzie, zapomnij o tym i chodź tu. Mmm, masz takie silne 
ręce. Mam nadzieję, że ta sprawa nie popsuła ci humoru?
     - Nie, wcale nie. Właśnie postanowiłem wykreślić ją z pamięci. Od razu 
poczułem się lepiej.
     
     Bernard Aschaar miał jedną jedyną ambicję: przejąć kontrolę nad 
Goldcorp Group. Istniał tylko jeden problem - nie był synem Maxa Goldena. W 
rezultacie do głównych zajęć Bernarda należało zaspokajanie próżności Jaya i 
jednoczesne zbieranie kompromitujących dowodów, by całkowicie zniszczyć 
młodego Goldena, gdy nadejdzie po temu czas.
     Następny krok w planach opanowania Goldcorp dotyczył zbliżającego się 
posiedzenia Centralnego Konsorcjum Kopalnianego. Max Golden obiecał, że 
przekaże synowi firmę, gdy ten zostanie przewodniczącym CKK. Bernard 
wiedział, że obecny przewodniczący, Tony Rudd, chce zrezygnować z tej 
funkcji. W gruncie rzeczy to właśnie on zorganizował plan wykupienia 
wszystkich kopalń Rudda przez Goldcorp w celu umocnienia dominacji firmy w 
południowoafrykańskim przemyśle wydobywczym.
     Centralne Konsorcjum Kopalniane charakteryzowało się trzema istotnymi 
cechami: elitarnością, tajnością i wpływami. Chociaż jego członkowie mieli 
zakaz wjazdu do pewnych krajów o zdecydowanych ustawach 
antymonopolowych, jak na przykład Stany Zjednoczone, prędzej czy później 
każdy liczący się rząd robił z nimi interesy - otwarcie lub nie. Wejście do 
londyńskiej siedziby CKK było sprawą skomplikowaną, zwłaszcza dla ludzi nie 
będących członkami. Zwykle odsyłano ich do innego budynku na tej samej ulicy 
i bez ich wiedzy robiono im zdjęcie. Można było uznać, iż ktoś rzeczywiście 
odniósł sukces w branży kopalń złota, jeśli mógł przekroczyć drzwi CKK nie 
będąc zatrzymany przez dyskretnych, ale stanowczych strażników. Członkostwo 
trwało dopóty, dopóki członek stosował się ściśle do niepisanych reguł 
Konsorcjum. Najważniejsze wśród nich były dyskrecja i dochowywanie 
tajemnicy. Wielu członków było zawziętymi wrogami, ale dzięki CKK, 
posiadającemu ogromną władzę, trzymali się razem.
     Wiadomo było, że wszyscy członkowie spotykają się dwa razy do roku, 
raz w Londynie i raz w Kimberley. Według pogłosek na tych posiedzeniach 
dyktowano cenę złota i światową stopę procentową. Dla tych ludzi sytuacja w 
RPA miała wielkie znaczenie; rewolucja w odpowiednim momencie mogła 
przyczynić się do powstania olbrzymich fortun; w niewłaściwej chwili mogła 
spowodować niesamowite straty. Wieść głosiła, że kilku członków CKK miało 
większą władzę niż premier RPA...
     Ogromne zdobione złotem drzwi otworzyły się, gdy Bernard Aschaar 
wchodził na stopnie prowadzące do wejścia CKK. Tuż za nim podążał Jay 
Golden, przyszły spadkobierca jednego z największych majątków na świecie i 
prawdziwego imperium kopalń złota. Jay został przyjęty do Konsorcjum dwa 
lata temu i zdołał już udowodnić, że odziedziczył też rodzinny zmysł do 
interesów. Tylko kilku członków zdawało sobie sprawę, że to nie Jay, lecz 
Aschaar, zaufany przyjaciel Maxa Goldena, jest nowym geniuszem w Goldcorp.
     Wszyscy wiedzieli natomiast, że w ciągu kilku minionych lat wpływy 
imperium Goldcorp w CKK rosły, a firma umacniała swoją pozycję, wykupując 
coraz więcej małych prywatnych kopalń na całym świecie. Dla wielu ludzi nie 
ulegało wątpliwości, że jeśli Goldcorp będzie kontynuował swój dynamiczny 
rozwój przez najbliższych kilka lat, Jay Golden będzie pierwszym człowiekiem, 
w którego ręku znajdzie się całkowita kontrola nad Konsorcjum.
     Posiedzenie mające odbyć się dzisiaj pokaże, jak blisko przejęcia tej 
kontroli znalazła się firma. Udowodni również, czy Jay Golden dysponuje 
wystarczającym kapitałem do wykupienia innych firm, które są mu potrzebne do 
uzyskania ponad pięćdziesięciu procent głosów w CKK.
     Tymczasem Jay i Bernard nie zdawali sobie sprawy, że w trybie pilnym 
zwołano poprzedniego dnia specjalne spotkanie członków Konsorcjum. 
Niektórzy z nich obawiali się skutków przejęcia kontroli przez Goldcorp. 
Poczyniono pewne kroki przeciwko wykupywaniu przezeń akcji innych kopalń, 
ale sprawę tę komplikowały podziały wśród pozostałych członków. Tony Rudd, 
właściciel jednej z najstarszych firm wydobywczych, postanowił rzucić interesy 
i sprzedać swoje kopalnie. Na nieszczęście nikt z uczestników spotkania nie 
dysponował wystarczającymi funduszami, by je wykupić, ale wszyscy wiedzieli, 
że Goldcorp posiada takie możliwości.
     Po godzinnych sporach głos zabrała Sonia Seyton-Waugh, szefowa 
Waugh Mining Company. Była jedyną kobietą na sali, w dodatku młodszą o 
dziesięć lat od najmłodszego z mężczyzn, ale żaden z nich nie miał wątpliwości 
co do jej znacznego talentu do interesów, zwłaszcza w branży kopalń złota. 
Zwróciła się do Tony’ego Rudda, ponad sześćdziesięcioletniego mężczyzny o 
wyglądzie buldoga.
     - Nie wiem, dlaczego to robisz, Tony. Twój dziadek, Jason, zjawił się w 
kopalni bez centa przy duszy. Robił pieniądze i tracił je jak my wszyscy, trzy 
razy bankrutował. Wierzył w wolną konkurencję. Był członkiem-założycielem 
CKK i przewidział to, co ma miejsce dzisiaj. Jeśli sprzedasz swoje kopalnie 
Goldcorp, Tony, zdradzisz wszystko, o co walczył twój dziadek.
     Sonia dostrzegła, że twarz Tony’ego czerwienieje i uznała, że powiedziała 
wystarczająco dużo. Przynajmniej zdobyła się na odwagę i zrobiła to, co chciała 
zrobić od roku. Dzięki Deonowi odzyskała śmiałość, by przeciwstawić się 
szantażowi Aschaara.
     Tony powstał z miejsca i zabrał głos:
     - Niech to diabli, Soniu, przy pomocy swoich pięknych słówek robisz ze 
mnie niemal kryminalistę. Znasz moje
     problemy: jeden z moich synów został zabity podczas meczu rugby, a 
drugi jest cholernym narkomanem. Kiedy odejdę, nie będzie komu przejąć 
moich kopalń, a ja chcę trochę odpocząć na starość. Nie przekazuję nikomu 
kontroli, po prostu sprzedaję kopalnie. Goldcorp zaoferował mi cenę 
przekraczającą wartość rynkową moich kopalń o pięćdziesiąt procent.
     Sonia pobladła. Wiedziała, że podwyższyli ofertę, ale pięćdziesiąt procent 
to było szaleństwo. Muszą mieć niesamowite rezerwy kapitałowe. Odwróciła 
się, spoglądając na olejny portret Jasona Rudda na ścianie - był przystojnym 
mężczyzną, niezbyt podobnym do swego antypatycznego wnuka.
     - Prowadziłeś godziwe życie, Tony. Wszystkim nam jest przykro z 
powodu tego, co przydarzyło się Tomowi, ale to stara historia. Jeśli chodzi o 
Robarda, może jeszcze wyjdzie na ludzi. Wszyscy wiedzą, że jest wyrodnym 
synem. Litowanie się nad sobą nie pasuje do ciebie, Tony; masz szczęście, że 
twój syn nie jest podobny do Jaya Goldena.
     Oczy wszystkich były teraz wpatrzone w nią. Jej nienawiść do młodego 
Goldena była legendarna. Plotki głosiły, że byli niegdyś kochankami, a on 
odtrącił ją jak starą kobyłę.
     - Jay Golden, podobnie jak Bernard Aschaar, jest człowiekiem 
niemoralnym i nieobliczalnym. Stać go na największe szaleństwo - może obalić 
rząd RPA poprzez sfinansowanie krwawej rewolucji, po czym zasypie rynek 
złotem zbijając ceny i nas zniszczy. Potem spowoduje obniżenie podaży i cena 
złota pójdzie w górę jak rakieta. Stanie się jednym z najpotężniejszych ludzi 
tego stulecia, podobnie jak Aschaar. Czy chcesz umrzeć ze świadomością, że im 
to umożliwiłeś, Tony? Na Boga, jeśli sprzedasz im swoje kopalnie, będą mieli 
siedemdziesięcioprocentową kontrolę nad kopalniami złota w Far East Rand - a 
do tego mają inne kopalnie, interesy z Rosjanami, Australię... Daj mi dwa lata, 
Tony. Złożę ci wówczas uczciwą ofertę na twoje kopalnie, podobnie jak wiele 
osób tu zgromadzonych.
     Tony wstał i wypadł z sali. Przez chwilę nikt się nie odzywał, po czym 
wszyscy zaczęli się podnosić. Sonia uniosła rękę.
     - Zaczekajcie państwo. Znam Tony’ego Rudda. Wróci tu, by udzielić mi 
odpowiedzi. Zawsze tak postępuje, w głębi serca jest dżentelmenem.
     Sposób, w jaki wypowiedziała słowo „dżentelmen”, nie pozostawiał 
cienia wątpliwości, że jeżeli ktoś opuści teraz salę, z pewnością nie będzie 
zasługiwał na to miano. Pozostali więc na swoich miejscach, zerkając na zegar 
na ścianie, świadomi, że jeśli Tony sprzeda swoje kopalnie Goldcorp, uderzy to 
w nich wszystkich - i to nie tylko finansowo. Obecni na sali byli ludźmi 
żyjącymi ze złota, taki był ich styl życia. Jeśli im się je odbierze, będą niczym.
     Drzwi otworzyły się gwałtownie i wszyscy obejrzeli się, gdy Tony Rudd 
wpadł na salę, wciąż tak samo rozzłoszczony jak wtedy, gdy ją opuszczał.
     - Wygraliście, niech was szlag. Nie sprzedam kopalń przez dwa lata, to 
mogę wam obiecać. Ale w dniu, w którym upłynie ten termin, sprzedam je 
temu, kto da więcej.
     Od stołu dobiegły odgłosy stłumionego aplauzu, ale ucichły, gdy Tony 
uniósł dłoń.
     - Nie dziękujcie mi, podziękujcie Soni Seyton-Waugh. Robię to dla niej, a 
nie dla żadnego z was. I nie robię tego także ze względu na pamięć mego 
dziadka. Ten biznes tworzą ludzie, a Sonia należy do najlepszych z nich. 
Postarajcie się tylko, by miała przewagę nad Goldenem podczas ubiegania się o 
fotel przewodniczącego. Jak wszyscy dobrze wiecie, to mój ostatni rok w tym 
charakterze.
     Tony Rudd uśmiechnął się do Soni, a ona rozpromieniła się i powstała, 
gdy aplauz zaczął narastać.
     - Panowie, pan Rudd dał nam szansę, którą musimy wykorzystać. 
Zamykamy to spotkanie. Postarajmy się, by wiadomość o nim nie wyszła poza 
tę salę...
     Dokładnie o jedenastej następnego dnia odbyło się oficjalne posiedzenie 
członków CKK. Drzwi do sali konferencyjnej zostały zamknięte i strzegło ich 
dwóch uzbrojonych strażników. Okazało się, że spotkanie potrwało stosunkowo 
krótko, kończąc się po drugiej. Strażnicy nie zauważyli niczego wyjątkowego 
podczas obrad poza zwykłymi okrzykami i waleniem w stół.
     Dwóch członków CKK opuściło salę bardzo poirytowanych - w gruncie 
rzeczy byli fioletowi z wściekłości. Wypadli przez drzwi, zbiegli ze schodów i 
wskoczyli do czekającego na nich rolls-royce’a nie zadając sobie trudu, by się z 
kimkolwiek pożegnać.
     
     - Pierwsze posiedzenie, na które idziemy bez mojego starego, okazuje się 
kompletną klapą. Przygotowali się na nasze przyjęcie - Jay aż trząsł się z 
wściekłości; miał na sali ochotę rzucić się na Sonię Seyton-Waugh. - Mówię ci, 
Bernard, gdy obejmiemy kontrolę, dostaną za swoje. Zwłaszcza ta dziwka.
     - Ma powody, by cię nienawidzić. Nie zapominaj o tym. - Będąc starszy i 
bardziej doświadczony Bernard poskromił swą złość, a porywcze zachowanie 
Jaya zdenerwowało go; rzucało złe światło na Goldcorp Group. W kieszeni miał 
kopertę, którą wcisnął mu Tony Rudd opuszczając posiedzenie. Nie miał 
wątpliwości, co znajduje się w środku, dzięki czemu mógł reagować spokojniej. 
Cena była wysoka, ale warto ją było zapłacić.
     - Za sześć miesięcy, na spotkaniu w Kimberley, będą nam jedli z ręki, 
Jay. Będziemy mieli większą władzę niż oni wszyscy razem wzięci. 
Oprotestujemy Sonię Seyton-Waugh jako przewodniczącą i ty zostaniesz 
wybrany na jej miejsce. Postaram się, by twój ojciec był obecny na tym 
zebraniu. To będzie twój dzień chwały.
     Krótkotrwałej chwały, pomyślał z szyderczym uśmiechem. Sięgnął do 
kieszeni i wydobył kopertę. Otworzył ją wolno, ciesząc się na myśl o treści listu.
     - Chcesz usłyszeć najlepszą wiadomość w historii naszej firmy, Jay? - 
Bernard pokazał mu list ze znakiem firmowym Rudda.
     - Czy to umowa z Ruddem odnośnie sprzedaży?
     - Tak. Rudd obiecał dać mi zgodę po dzisiejszym posiedzeniu. 
Zaoferowaliśmy mu ponad pięćdziesiąt procent więcej niż wynosi wartość jego 
kopalń, nikogo innego nie byłoby na to stać i on o tym doskonale wie.
     - Daj, ja to przeczytam.
     Jay czytał powoli. Bernard zauważył, że zmienił mu się rytm oddechu. - 
Jezu! Myślisz, że ten sukinsyn w końcu skapował, że przez ostatnich pięć lat 
faszerowaliśmy jego syna narkotykami?
     Bernard wyrwał list z drżących rąk Jaya. Przeczytał go: zawierał 
zdecydowaną odmowę sprzedaży. Nie, Tony Rudd nie mógł wiedzieć, że 
dostarczali jego synowi Robardowi narkotyków; korzystali z najlepszych 
dostawców i tylko geniusz mógł wywęszyć, że rachunki opłaca Goldcorp. 
Bernard wiedział, jak bardzo zależało mu na sprzedaży jego kopalń. Co, do 
diabła, wpłynęło na tę zmianę decyzji?
     List wyjaśniał, że Rudd sprzeda wszystko za dwa lata temu, kto zaoferuje 
najlepszą cenę. To zła wiadomość, bo cena złota może wtedy pójść gwałtownie 
w górę, a wraz z nią akcje Rudd Exploration Company. Bernard miał 
informacje, że firma Rudda posiada niewykorzystane prawa wydobywcze w Far 
East Rand. Tony nie przywiązywał wagi do wartości tych nie uruchomionych 
kopalń, a poza tym nie dysponował odpowiednim potencjałem badawczym, 
takim jak Goldcorp. Gdyby było inaczej, wiedziałby, że te tereny są więcej 
warte niż wszystkie jego istniejące kopalnie razem wzięte... Ale za dwa lata 
Rudd będzie już prawdopodobnie tego świadomy. I wtedy nigdy nie sprzeda 
wszystkiego za cenę oferowaną mu przez nich teraz.
     Bernard poczuł rozgoryczenie. Włożył lata pracy w tę transakcję - lata 
starań, by Tony Rudd nie miał spadkobiercy.
     Ostrożnie zabrali się do Robarda. Był typowym zepsutym młodym 
człowiekiem dysponującym zbyt wielkimi pieniędzmi i niezbyt wielkim 
rozumem. Odkryli, że mieszka w Paryżu, w luksusowym mieszkaniu, wraz ze 
swoją przyjaciółką, która okazała się chętna do współpracy. Nie zajęło im to 
zbyt wiele czasu. W gruncie rzeczy cała operacja stała się wkrótce 
samofinansująca, ponieważ kiedy Robard uzależnił się od heroiny, zaczął płacić 
ogromne sumy za upragniony narkotyk. Zszedł na psy szybciej, niż się 
spodziewali i nawet najdroższe kliniki, do których wysyłał go Tony, nie były w 
stanie wyleczyć go z nałogu. Gdyby zechcieli, mogliby go teraz zabić w ciągu 
niespełna tygodnia. Bernard wiedział, że musi odrzucić pokusę zamordowania 
go w odwecie za wycofanie się Tony’ego z transakcji. Byłby to niebezpieczny 
zbieg okoliczności - razem z Jayem mogliby się narazić Maxowi Goldenowi.
     W tej chwili Bernard miał do rozwiązania inne problemy, jeden z nich 
siedział teraz obok niego.
     - Jay, wiesz, co się stanie, jeśli w ciągu dwóch najbliższych lat nie 
zostaniesz przewodniczącym CKK?
     - Wiem nazbyt dobrze. Ojciec nie przekaże mi firmy, ponieważ oblałem 
jeden z testów, jakie przede mną postawił. Mój przyrodni brat Ludwik przejmie 
Goldcorp.
     Scenariusz ten był dobrze znany Bernardowi. Ludwik był synem Maxa z 
drugiego małżeństwa, z Laurą. Przy łożu śmierci swej pierwszej żony, matki 
Jaya, Max obiecał, że firma przypadnie w udziale jej synowi. Ponieważ nie był 
jednak głupcem, dodał klauzulę, że Jay musi udowodnić, iż sprosta temu 
zadaniu. Ludwik dzięki własnej przedsiębiorczości stał się multimilionerem w 
wieku dwudziestu ośmiu lat. Bernard zdawał sobie sprawę, że jeśli Ludwik 
przejmie firmę, on będzie musiał się z nią pożegnać.
     - Moim zdaniem zostaje nam tylko jedno wyjście.
     - Wykupić Waugh Mining Soni Seyton-Waugh.
     - Właśnie. Zmusić tę dziwkę, by nam sprzedała swoją firmę. Może nam 
się udać. Kłopot polega na tym, że ona nic sobie nie robi z naszego szantażu. 
Jeśli to jej wpadły w ręce te zdjęcia, może ulec pokusie, by się do ciebie dobrać 
- mając te dowody, mogłaby cię wsadzić za kratki. Oczywiście pod warunkiem, 
że ma dość tupetu, by je wykorzystać. Nigdy nie przyzna publicznie, co jej 
zrobiłeś. Wiemy, że nigdy nawet nikomu o tym nie powiedziała. Myślę, że 
możemy wydobyć nasz główny atut.
     - Nasz główny atut?
     - Pozostałe zdjęcia zrobione tamtego wieczoru, gdy zmusiłeś ją do 
pozowania nago.
     - Zapomniałem o nich.
     - Nie ukradziono ich z sejfu, bo znajdowały się w innym skoroszycie. 
Możemy zaproponować jej sprzedaż firmy albo wysłanie kilku lśniących 
odbitek do „Lorda”.
     Jay roześmiał się i Bernard ponownie się odprężył. Ten plan mógł się 
powieść. „Lord” jest pismem dla mężczyzn, uwielbiającym zamieszczać akty 
bogatych kobiet z wyższych sfer.
     - Bernard, jesteś geniuszem. Ale najpierw musimy odzyskać tamten film i 
zdjęcia. Dopiero wtedy możemy zrealizować nasz plan.
     - Zrobimy tak, posłuchaj. Przy pomocy naszych filii zaczniemy 
konsekwentnie wykupywać akcje wszystkich przedsiębiorstw i kopalń 
należących do Waugh Mining. Nie będziemy mieli kłopotów z finansowaniem 
tej operacji - możemy wykorzystać fundusze zarezerwowane na wykupienie 
Rudda.
     - Gdy odzyskamy film i zdjęcia, przystąpimy do szantażowania Soni 
Seyton-Waugh przez osoby trzecie, aż odda nam ponad dziesięć procent z jej 
pięćdziesięciu jeden akcji kontrolnych. Nie będzie wiedziała, że to nasza 
sprawka i nie domyśli się, że wykupiliśmy jej inne akcje. Wówczas przystąpimy 
do ataku i zwolnimy ją z obowiązków przewodniczącej, a ty zajmiesz jej 
miejsce.
     - Bernard, jesteś genialny.
     
     Atmosfera była napięta. Przemożna siła emanowała z jednego źródła, od 
mężczyzny o srebrnych włosach, którego głowa spoczywała teraz na białym 
blacie biurka, jakby nagle zapadł w sen.
     Bernard i Jay siedzieli w pewnej odległości od niego, zwróceni twarzami 
w stronę biurka. Spoglądając w dół przez okno widzieli hałdy ziemi i sznury 
samochodów jadących w porannych promieniach słońca w stronę centrum 
Johannesburga. Żaden z nich się nie odzywał, taki był niepisany przepis.
     Nienagannie ubrany kamerdyner przyniósł im wszystkim kawę. Nie 
musiał pytać, czego sobie życzą, ponieważ znał ich wszystkich od bardzo 
dawna. Jego pensja była wyższa od poborów niejednego menedżera - poświęcił 
swe życie służbie facetowi, którego głowa spoczywała na biurku, w ogromnym 
gabinecie na szczycie siedziby Goldcorp Group.
     Postawiwszy filiżanki z cienkiej jak papier porcelany, kamerdyner 
wyszedł z pokoju równie cicho, jak wszedł. Gdy już miał zniknąć w drzwiach, 
usłyszał znajomy głos swego pracodawcy.
     - Dziękuję, Raleigh. Pod żadnym pozorem nie wolno nam przeszkadzać.
     - Tak jest, proszę pana.
     Zamknął za sobą drzwi i nie pierwszy raz zastanowił się, czy jego pan nie 
ma przypadkiem zdolności parapsychicznych. Przypominało to jakąś zabawę 
między nimi: Raleigh często wchodził do gabinetu coś poprawić, posprzątać 
albo przynieść korespondencję, gdy jego pan spał - ale nigdy jeszcze nie udało 
mu się wyjść niezauważonym, a mógłby przysiąc, że pan Golden nigdy nie 
otworzył oczu.
     Srebrnoszare kosmyki uniosły się znad biurka i przez krótką chwilę Jay i 
Bernard wpatrywali się w twarz Maxa Goldena, dopóki ten nie wstał i nie 
podszedł do ogromnego okna. Promienie słońca padły na jego poznaczony 
zmarszczkami profil. Ludzie mówili, że jest Żydem, ale była to tylko część 
prawdy. Jego przodkowie byli kozakami służąc w kawalerii cara; on sam nadal 
codziennie jeździł konno - była to jego jedyna rozrywka. Dwaj mężczyźni 
siedzący za nim podziwiali, jak prosto się trzyma, jak swobodnie się porusza, 
mimo że przekroczył już siedemdziesiątkę.
     Nagle odwrócił się do nich twarzą. Jego błyszczące niebieskie oczy 
przyjrzały im się pobieżnie, odczytując precyzyjnie ich uczucia.
     - Moja decyzja jest nieodwołalna. Powziąłem ją z powodu twojej 
niekompetencji, Jay, i od tego czasu nie zaszło nic, co podważyłoby słuszność 
mojej pierwotnej oceny twoich możliwości; dodatkowo potwierdzają ją 
wydarzenia ostatnich kilku dni.
     Wrócił do stołu, usiadł na jego skraju i z kamienną twarzą przypatrywał 
się swemu synowi.
     - Zawiodłem się na tobie. To posiedzenie CKK dawało ci szansę. Byłem 
w błędzie, ale sądziłem, że dasz sobie radę. Nie będę cię pytał, dlaczego nie 
dopilnowałeś zapięcia sprawy na ostatni guzik. Z pewnością w tajemnicy odbyło 
się spotkanie pozostałych członków i postanowiono zablokować wasze plany. 
Dlaczego nic nie wiedziałeś o tym spotkaniu? Zastosowano oczywiste 
posunięcie blokujące - powinieneś był je przewidzieć i przeciwdziałać mu. Nic u 
twojej matki nie świadczyło o predyspozycjach do niepowodzenia, nigdy nie 
szła na kompromis, nawet tuż przed śmiercią. Wprost trudno mi uwierzyć, że 
jesteś moim synem.
     - Zostały ci teraz dwa lata, zanim Ludwik przejmie firmę, czyli 
dwadzieścia cztery miesiące na naprawienie tego, co do tej pory sknociłeś. 
Bernard nakreślił mi szczegóły twojej strategii. To dobry plan, ale by go 
wprowadzić w życie potrzeba mocnych nerwów i inteligencji.
     Nastała cisza, podczas której Jay zebrał się na odwagę, by zapytać ojca:
     - Co stanie się ze mną, gdy Ludwik zostanie szefem firmy?
     - Gdybym był na jego miejscu, zwolniłbym cię natychmiast. Przestanę 
wspierać cię finansowo. Będziesz musiał radzić sobie sam.
     Jay zrobił się czerwony na twarzy. Chwilami nie rozumiał swego ojca. 
Był on zdolny odciąć się od wszelkich emocji, wypełnić swe serce lodem.
     - A na twoim miejscu, Bernard, zacząłbym dystansować się od Jaya i 
rozważył zaoferowanie swych usług Ludwikowi. O ile oczywiście chcesz tu 
pozostać.
     Max Golden lekkim krokiem podszedł do biurka. Usiadł za nim i spojrzał 
chłodno na syna.
     - Chciałbym cię ostrzec. Bezwzględność to jedyny sposób na sukces, ale 
musisz pamiętać, że rozkoszowanie się okrucieństwem oznacza śmierć. Bo 
widzisz, kiedy lubisz coś robić, stajesz się nieostrożny. Popełniasz błędy.
     Wstał ponownie i spojrzał przez okno. Jay i Bernard nie byli pewni, czy 
spotkanie dobiegło końca.
     - Ojcze, skąd mogłem wiedzieć, że uknują coś za naszymi plecami?
     - Zamilcz i wynoś się. I nie nazywaj mnie ojcem, bo to obelga. Wyjdź 
stąd, zanim cię wyrzucę.
     Max Golden nie odwrócił się, dopóki Jay i Bernard nie wyszli z pokoju. 
Dopiero wtedy usiadł za biurkiem i wyjął obszerny skoroszyt. Uśmiechnął się. 
Jay i Bernard - nie ma to jak wygrywać jednego przeciw drugiemu! Zabawnie 
było przyglądać się manewrom, podczas których jeden usiłował zdobyć nad 
drugim przewagę, pociągać za sznurki i obserwować, jak podskakują i pląsają. 
Jaya stać na zacięty pojedynek, ale wolałby obstawić Aschaara - ten facet jest 
przebiegły niczym stado małp w klatce. Jak mogli uwierzyć, że odda firmę 
Ludwikowi?!
     Las wyglądał prześlicznie. Nie pamiętała, by kiedykolwiek spacerowała 
po lesie, w którym drzewa są tak bujne i zielone, ale ostatecznie nigdy przedtem 
nie była w Anglii. Przechadzała się boso pośród chłodnej porannej rosy, czując 
się, jakby zdjęto jej z pleców wielki ciężar. Personel kliniki pragnął jedynie, by 
miała dobry humor i wróciła do zdrowia.
     Przez kilka pierwszych dni była w nastroju samobójczym. Spróbowała 
przeciąć sobie żyły, ponieważ nie chcieli jej dać upragnionego narkotyku, więc 
musieli ją przywiązać do łóżka. Okres ten minął równie szybko jak nadszedł i 
teraz była znowu dzieckiem, nie licząc kilku wspomnień, które pragnęła 
wymazać z pamięci. W ogóle nie myślała o mężczyznach. To przyjdzie później, 
ale nie spieszyło się jej, gdyż wiedziała, że wraz z pierwszym fizycznym 
zbliżeniem pojawi się strach.
     Poinformowano ją, że będzie miała gościa, kobietę równie piękną jak ona 
sama, pełną zrozumienia, prawdziwą przyjaciółkę.
     Zdawała sobie sprawę, że odprężenie zawdzięcza lekom. Lekarz zadał 
sobie wiele trudu, by wyjaśnić jej objawy towarzyszące odstawieniu narkotyków 
i konieczność jak najszybszego powrotu do zdrowia. Często pytała personel o 
człowieka, który uwolnił ją z mieszkania, faceta, który oparł Sidneya o ścianę i 
powoli łamał mu żebra, gdy ona krzyczała wniebogłosy. Spoglądali wówczas na 
nią zdziwieni, mówiąc, że nic im o tym nie wiadomo, ale ona czuła, iż musi mu 
podziękować, bo nie był on po prostu wytworem jej wyobraźni.
     Bardzo często coś jej się śniło, o wiele częściej niż przedtem. W jej snach 
pojawiała się nieraz długa, mroczna rzeka; ona leżała na brzegu, a łódką płynął 
wysoki ciemny blondyn w błyszczącym garniturze. Wsiadała do łódki i 
uśmiechali się do siebie. Będąc z nim odczuwała wielki spokój, a jego silne 
ramiona bez najmniejszego wysiłku poruszały wiosłami krojącymi głęboką 
zieloną toń.
     Zeszłej nocy we śnie łódź wywróciła się, a oni zobaczyli na brzegu 
przyjaciela, który skoczył do wody chcąc ich ratować. Podpłynął do niej i 
wyciągnął ją na brzeg. Potem usiłował odnaleźć mężczyznę w białym 
garniturze, ale widocznie woda go zniosła. Wrócił więc na brzeg i płakał na jej 
ramieniu. Był jej obcy - chciała, by powrócił mężczyzna w białym garniturze nie 
mogła uwierzyć, że zginął w odmętach ciemnozielonej wody...
     Kobieta, na którą czekała, pojawiła się koło jednego z dębów i pomachała 
w jej stronę. Pobiegła do niej, zaskoczona jej niezwykłą urodą. Kobieta 
pocałowała ją delikatnie w policzek i wzięła za rękę. Chociaż była tak piękna, 
jej głos sugerował wielką władzę i autorytet.
     - Heleno, od dawna chciałam cię poznać. Wiem, przez co przeszłaś.
     Wyrwała się jej. Nie chciała, by wspomnienia, które pragnęła unicestwić, 
znowu wypłynęły na powierzchnię jej pamięci.
     - Przepraszam, jeśli cię przestraszyłam, Heleno. Jestem Sonia. Możesz tu 
zostać tak długo, jak zechcesz. Powinnaś nabrać sił.
     
     Sonia stała przed straszliwym dylematem. Helena jest w posiadaniu 
informacji, które można by wykorzystać na procesie przeciwko Jayowi i 
Bernardowi, ale Sonia wie doskonale, że Jay o mały włos nie zniszczył jej i że 
wszelkie pytania na tym etapie popchną ją z powrotem w stronę otchłani obłędu. 
Musi być cierpliwa; lekarz powiadomił ją o tym ryzyku i ostrzegł przed zbyt 
szybkim działaniem. Najpierw będzie musiała nawiązać serdeczną więź z 
Heleną. Lekarz powiedział, że po zdobyciu jej zaufania rozmowa o minionych 
przeżyciach przyniesie Helenie ulgę; ostrzegł też, że jeśli nie będzie chciała o 
nich mówić, istnieje groźba zamknięcia się w sobie na zawsze. Przypominało to 
balansowanie na cienkiej linie rozwieszonej między rozsądkiem a szaleństwem. 
Jedno niewłaściwe posunięcie, a nić łącząca ją z rzeczywistością może zostać 
zerwana.
     Rozmowa z doktorem podsyciła nienawiść Soni do Gold-corp Group. Ileż 
istnień zniszczyły te bezwzględne zbiry? Ile krajów wydadzą na łup w swojej 
maniakalnej pogoni za władzą absolutną? Mają mnóstwo pieniędzy, ale niewiele 
dla nich znaczą - muszą zdobyć pełnię władzy. Była zdecydowana udaremnić 
ich plany, poniżyć ich tak, jak oni poniżyli ją, Helenę i niezliczone rzesze 
innych ludzi.
     Bez przerwy myślała o Deonie, policjancie, który tak niespodziewanie 
pojawił się w jej życiu i dodał jej odwagi do walki. Było w nim coś, co 
poruszało ją do głębi. Pod zewnętrzną maską szorstkości dostrzegała wrażliwość 
i bezgraniczną dobroć, rzadko spotykaną u mężczyzn. Działał jak balsam na jej 
kompleksy i troski. Pragnęła znów go zobaczyć i to jak najszybciej.
     

DEON I BERNARD
     
     Doktor Jerry Odendal usłyszał dzwonek telefonu tuż po powrocie z żoną z 
kolacji na mieście. Jak zwykle wypił dwie butelki wina i był bardzo zadowolony 
z życia. W wieku pięćdziesięciu lat naprawdę nie miał się na co uskarżać; od 
czasu mianowania go okręgowym lekarzem policyjnym jakieś dwadzieścia lat 
temu zarabiał dobrze i, nie licząc badania ofiar gwałtów, jego praca była 
przyjemna i niezbyt wymagająca.
     Kiedy zadzwonił telefon, postanowił go zignorować - jeśli chcieli, by o tej 
porze lekarz zrobił próbę krwi jakiemuś pijanemu kierowcy, mogli sobie znaleźć 
kogoś innego. Ale telefon dzwonił uparcie i żona kazała mu podnieść 
słuchawkę. Był mocno poirytowany. Chciało mu się tylko spać.
     - Jerry, tu generał Piet Muller. Pilnie potrzebuję cię w komendzie.
     - Do diabła, Piet, jest już po pierwszej. Czy to nie może poczekać do 
rana?
     - Zmarł nam jeden więzień.
     - Weźcie Travisa, on aż garnie się do pracy.
     - Jerry, to skomplikowana sytuacja. Nie potrzebuję, by kręcił mi się tu 
Travis - jeszcze jeden z tych przeklętych liberałów. Chcę, byś ty się tym zajął.
     - W porządku, będę tam za kwadrans.
     Rzucił słuchawkę na widełki, przesłał wściekłe spojrzenie żonie i poszedł 
do samochodu. Był dłużnikiem Mullera i widocznie nadszedł czas spłaty długu.
     Główna kwatera policji tonęła w światłach; ciekawe, ile pieniędzy 
podatników wydawano na prąd zużywany w gmachach rządowych. Młody 
policjant w dyżurce rzucił mu kwaśne spojrzenie i dalej przeglądał magazyn ze 
zdjęciami skąpo ubranych panienek. Doktor Odendal zakasłał głośno, by 
zwrócić jego uwagę i ponownie został zignorowany.
     - Połączcie mnie natychmiast z generałem Mullerem albo opowiem mu o 
waszej lekceważącej postawie.
     Młody człowiek zerwał się na równe nogi i głupawym spojrzeniem swych 
szaroniebieskich oczu wpatrywał się w jego twarz. - Przepraszam pana, ale kogo 
mam zameldować?
     - Doktora Odendala.
     Policjant wykręcił jakiś numer i zamienił parę słów z generałem.
     - Proszę pójść do wind, generał Muller będzie pana oczekiwał na szóstym 
piętrze.
     Winda zajechała tam nie zatrzymując się po drodze i gdy drzwi się 
otworzyły, lekarz znalazł się oko w oko z generałem. Stało się coś poważnego - 
Muller wyglądał mizernie, a na jego obliczu brakowało emanującej zwykle z 
niego aury pewności siebie.
     - Chodźmy do mego gabinetu. Mam nadzieję, że przyniosłeś narzędzia 
potrzebne do przeprowadzenia autopsji?
     - Oczywiście. Dobrze się czujesz?
     - Nic mi nie będzie, gdy już uporamy się z tą paskudną sprawą.
     Gabinet urządzony był po spartańsku, dominowała nad nim flaga RPA 
zwisająca z drzewca w rogu. Doktor nie lubił flag wiszących we wnętrzu, 
uważał, że przynoszą pecha, podobnie jak otwarty parasol. Usiadł na jednym z 
niewygodnych krzeseł przy biurku. Generał również usiadł i wyciągnął butelkę 
whisky z szuflady. Doktor Odendal odmówił, bo i tak martwił się ilością 
wypitego alkoholu, ale generał nalał sobie pełną szklankę. Pociągnąwszy spory 
łyk założył ręce za głowę i spojrzał na doktora.
     - Żyjemy w niespokojnych czasach, Jerry. Naciski na ten kraj stają się z 
każdym dniem silniejsze i musimy prowadzić zdecydowaną walkę, by elementy 
komunistyczne trzymały się z dala od tej pięknej ziemi. Wczoraj, w ramach 
rutynowego dochodzenia, przyprowadziliśmy na przesłuchanie podejrzanego o 
prokomunistyczne sympatie. A teraz mam na głowie wielki kłopot. Ten 
człowiek umarł w celi, głupiec przewrócił się i zabił. Rozumiesz moje trudne 
położenie. Pamiętasz kłamstwa rozpowszechniane kilka lat temu o więźniach 
rzucających się w dół z okien tego gmachu – złośliwe brednie ukute przez 
naszych wrogów w prasie? Cóż, mam powody przypuszczać, że ci sami ludzie 
będą usiłowali zbić kapitał na przypadku tego człowieka, który umarł w 
areszcie. Chcę więc, byś dokonał sekcji i przedstawił prawdziwy obraz 
wydarzeń.
     Doktor Odendal zaczął się trząść. Muller żądał wysokiej ceny, może 
nawet zbyt wysokiej. To prawda, że pomógł mu, gdy sprawa o zaniedbanie 
obowiązków lekarskich groziła zrujnowaniem jego prywatnej praktyki i postarał 
mu się o jego obecną pracę... Zrozumiał natychmiast, czego oczekuje od niego 
teraz.
     - A jeśli znajdę dowody na to, że ten człowiek nie umarł w wyniku 
upadku na podłogę, że przyczyna śmierci jest inna?
     - Nie znajdziesz takich dowodów.
     - Co będzie, gdy tą sprawą zainteresuje się coroner?
     - Zapewniam cię, że do tego nie dojdzie. Ale jest jeszcze dodatkowy 
aspekt sprawy. Mam tu wroga, człowieka, który może zagrozić mojej 
przyszłości. Siedzi teraz na dole opiekując się - znaczy pilnując - ciała, które 
masz obejrzeć. Z pewnością zada ci kilka pytań i musisz udzielić mu 
właściwych odpowiedzi. Będzie twierdził, że temu człowiekowi zrobiono to i 
tamto, chociaż ty i ja wiemy dobrze, że to nieprawda. Musisz go przekonać, że 
się myli.
     - Co będzie, jeśli mi nie uwierzy?
     - Jesteś mi to winien, Jerry. On ci uwierzy, widziałem cię w działaniu. 
Jeśli ktokolwiek może tego dokonać, to właśnie ty. Nie wspominaj mu tylko, że 
się znamy. Ale zapamiętaj wszystko, co będzie o mnie mówił. Chcę to wiedzieć.
     - Piet, nie znam się na tym.
     - Ten akt oskarżenia przeciwko tobie; ukręciłem wtedy tej sprawie łeb, ale 
można ją ponownie wywlec na światło dzienne, możesz stracić pracę i 
emeryturę. Może się okazać, że twój syn znajduje się w posiadaniu narkotyków, 
u twojej córki mogą odkryć komunistyczne broszury. Nie masz wyboru, Jerry. 
Zapytaj o celę numer szesnaście w piwnicy numer trzy. A jeśli sknocisz sprawę, 
zapomnij, że czekała cię jakaś przyszłość.
     Doktor Odendal ruszył do windy głęboko zamyślony. Chociaż może nie 
jest to wcale konieczne, przeprowadzi natychmiast sekcję zwłok. W ten sposób 
zniszczy kompromitujące dowody i nikt nie będzie później w stanie dojść, co 
naprawdę stało się temu facetowi. Jeśli to, co powiedział mu Piet, było prawdą, 
nie ma nic do stracenia.
     Winda zjechała na parter i przeszedł przez hall do windy, która zawiezie 
go do cel. Jak zwykle był tam uzbrojony strażnik, więc mignął mu przed oczami 
przepustką służbową.
     Gdy znalazł się w windzie, zaczął oddychać głęboko, chcąc odprężyć się 
przed czekającymi go nieprzyjemnościami. Winda zjechała do korytarza 
wiodącego do cel - panujący tu bezruch trochę działał mu na nerwy; zupełnie 
jakby nikogo nie było. Chciał znaleźć się daleko od tego miejsca, w wygodnym 
ciepłym łóżku, przytulić się do żony. Idąc w kierunku cel czuł się jak człowiek 
udający się na własną egzekucję. Miał już wejść do piwnicy numer trzy, gdy 
wyszedł z niej ogromny mężczyzna i spojrzał na niego z góry.
     - Pan jest lekarzem?
     - Tak. A pan pułkownikiem de Wet?
     Oficer udał, że nie słyszy pytania. - Najwyższy czas. Dzwoniłem po pana 
pół godziny temu. Czy rozmawiał pan tutaj z kimś?
     - Nie. Zjechałem prosto do cel.
     - Skąd pan wiedział, o którą chodzi?
     - Zapytałem oficera dyżurnego.
     - Świetnie. Bierzmy się zatem do roboty.
     De Wet uśmiechnął się ponuro pod nosem. Tak więc facet kłamie. Oficer 
dyżurny nie wie, kto jest w jakiej celi, toteż doktor z pewnością rozmawiał z 
generałem Mullerem. Może to jeden z jego kolesiów - wkrótce się o tym 
przekona. De Wet wiele razy uważnie studiował techniki obdukcji - nigdy nie 
dowierzał nikomu, zawsze zdarzały się pomyłki, których ceną bywało ludzkie 
życie i wysokie wyroki. Tej nocy jego pilność zostanie wynagrodzona.
     - Będę musiał przeprowadzić sekcję.
     De Wet nie zareagował. Obserwował, jak lekarz przygląda się czaszce 
zmarłego. Widział, że orientuje się doskonale, co przydarzyło się więźniowi.
     Zmarły był Murzynem, wzrostu 177 cm, dobrze zbudowanym, włosy miał 
obcięte na jeża, a pod nosem cienki wąsik. Doktor Odendal skrzywił się 
ujrzawszy ślady przypalania papierosem na lewym ramieniu zmarłego; oba 
nadgarstki były zakrwawione w wyniku zaciskania więzów. Najgorszy był 
jednak strzaskany bok jego głowy. Doktor Odendal domyślił się, że pobito go 
trzonkiem oskarda, co było ulubioną metodą wymuszania zeznań. Niechętnie 
zwrócił się do pułkownika.
     - Pułkowniku de Wet, potrzebne mi są nosze, by zabrać go do państwowej 
kostnicy. Czy może mi pan je zorganizować?
     Deon ani drgnął patrząc na doktora, który widocznie nie zdawał sobie 
sprawy, że jego bajeczka na niego nie działa. Postanowił doprowadzić tę sprawę 
do końca. Jeden z jego podwładnych zameldował mu, że słyszał krzyki 
dochodzące z cel - Muller był nieostrożny i zostawił drzwi otwarte, gdy wraz z 
kumplami dawał wycisk więźniowi. Kiedy Deon zszedł na dół, cela była 
zamknięta i musiał iść po klucz. W środku znalazł martwego więźnia. A Muller 
powiedział mu, że zdarzył się wypadek.
     Deon sceptycznie przysłuchiwał się lekarzowi, który ponowił swą prośbę. 
- Przykro mi, pułkowniku de Wet, ale trzeba go tam przetransportować jak 
najprędzej. Ciało ulega szybkiemu rozkładowi.
     De Wet usiadł na podłodze w rogu celi, kolana prawie zasłaniały mu 
twarz. Zauważył wyraz zdziwienia na twarzy lekarza i czekał.
     - Dobrze się pan czuje, pułkowniku?
     - Całkiem dobrze, doktorze. Może pan też usiądzie, musimy 
porozmawiać.
     - Nie czas teraz na pogaduszki. Nalegam, by przewieźć zwłoki do 
kostnicy. Porozmawiamy później.
     - Doktorze, na jakim uniwersytecie uzyskał pan swój stopień?
     - Nie uważam, by to był odpowiedni moment na kwestionowanie moich 
kompetencji. W Pretorii, jeśli koniecznie musi pan wiedzieć.
     - Tak. To dobry uniwersytet. Nie kwestionuję pańskich kompetencji, 
doktorze, jedynie pańską opinię o tym przypadku.
     - Jak pan śmie?
     - Musiał pan składać przysięgę Hipokratesa. To bardzo poważne 
zobowiązanie, szkoda, że nie mamy w policji czegoś o podobnej wadze. Pytam 
pana, czy właściwym postępowaniem jest przeprowadzenie sekcji zwłok?
     - Tak.
     - I twierdzi pan, że nie ma dowodów na to, że ten człowiek został pobity?
     - Tak. Podejrzewam, że ma nowotwór mózgu, który mógł przyczynić się 
do jego śmierci. Dlatego właśnie muszę dokonać sekcji. A teraz, jeśli można 
pana prosić, pułkowniku de Wet...
     Deon zauważył, że doktor zachowuje wciąż spokój, chociaż z czoła 
spływał mu pot. Spłoszył się, kiedy usłyszał kroki na korytarzu, ale zaraz 
spróbował się odprężyć; wyglądało to tak, jakby usilnie starał się nie sprawiać 
wrażenia przestraszonego. Kroki zbliżyły się do drzwi celi.
     - Dobry wieczór, doktorze Travis. Chyba niepotrzebnie pana wzywałem, 
doktor Odendal był szybszy.
     Odendal stał pochylony nad ciałem trzęsąc się w widoczny sposób.
     - Dobry wieczór, doktorze Odendal. Wracam więc do domu.
     Deon zobaczył, że doktor Odendal odetchnął z ulgą słysząc to.
     - No cóż, doktorze Travis - powiedział Deon jakby nigdy nic - możemy 
wysłuchać również pańskiej opinii, by mieć pełny obraz.
     - Nie, pułkowniku de Wet, w takim przypadku jak ten nie jest to 
konieczne. Doktor Odendal ma lepsze kwalifikacje do tego ode mnie.
     De Wet podziwiał takt młodego lekarza, szkoda, że podobne zachowanie 
nie cechowało jego podwładnych. Zapytał go:
     - A więc zgodziłby się pan, że niezbędna jest sekcja zwłok?
     - Przecież widać wyraźnie, co się stało! Eee, znaczy, nie jestem pewien...
     - Doktorze Travis, proponuję, by zapomniał pan na chwilę o zawodowej 
lojalności i rzucił okiem na ciało.
     De Wet odsunął Odendala od zwłok i zauważył wyraz przerażenia na 
twarzy młodego lekarza. Zobaczył, jak twarz mu stężała; Travis wykonywał tę 
pracę dopiero od pół roku, zamierzając w przyszłości zostać wykładowcą w 
akademii medycznej. Gdy pochylił się nad ciałem, z miejsca odezwał się w nim 
zawodowiec.
     - Chce więc pan, pułkowniku, bym obejrzał pańskie rękodzieło?
     - Nie moje, doktorze Travis. Doktor Odendal uważa, że ten człowiek 
spadł z krzesła i umarł.
     - To śmieszne. Musi pan o tym wiedzieć. Zakatowano go na śmierć. 
Nigdy nie widziałem kogoś tak strasznie pobitego.
     - Dziękuję, doktorze. Proszę sporządzić raport w tej sprawie i oddać mi go 
do rąk własnych. Będzie musiał pan zapewne polemizować z opinią doktora 
Odendala w sądzie. Nie mam wątpliwości, że powie pan prawdę, bo widzę, że 
jest pan człowiekiem silnych przekonań. Gdyby coś mi się stało w ciągu 
najbliższych tygodni, mam nadzieję, że będzie miał pan odwagę sam 
poprowadzić tę sprawę. Ten człowiek umarł podczas przesłuchania i chcę, by ci, 
którzy go zamordowali, stanęli przed sądem. Doktorze Travis, proszę zabrać 
jego ciało do kostnicy i dopilnować, by nikt nic przy nim nie ruszał.
     Doktor Travis spojrzał uważnie na pułkownika de Weta. Wiedział, ile 
odwagi wymaga takie stanowisko i postanowił wspierać go bez względu na 
konsekwencje. Odwrócił się do doktora Odendala, który płakał wstrząsany 
dreszczami. - On mnie do tego zmusił! Muller zagroził, że mnie zniszczy!
     - Doktorze Odendal, już ja się postaram, by odebrano panu prawo 
wykonywania zawodu.
     
     W kilka godzin później ciało umieszczono w zamrożonym pojemniku w 
kostnicy miejskiej. Długo będzie tam przebywać, a nazwisko zamordowanego 
pojawi się w tytułach gazet całego świata ponad sprzecznymi doniesieniami o 
tym, jak doszło do jego zgonu. Jego śmierć wpłynie poważnie na życie trojga 
ludzi.
     
     Deon nie wrócił tego wieczoru do domu. Zadzwonił do Teresy i zaczął 
sporządzać raport o „wypadku”, przerabiając kilka razy relację o tym, jak 
natrafił na zwłoki więźnia i co miało miejsce potem. Wiedział, co się stanie, gdy 
przedstawi ten dokument przełożonym: znajdzie się w centrum uwagi i Muller 
zrobi wszystko, by zdyskredytować jego oświadczenie. Wracając późno do 
domu następnego dnia zdał sobie sprawę, że jego kariera jest poważnie 
zagrożona.
     Gdy tylko przekroczył próg domu, wyczuł, że coś jest nie w porządku. 
Było zbyt czysto - dzieciaki zwykle rozrzucały zabawki, gdzie popadnie, a 
Teresa sprzątała tylko rano.
     Zauważył to, ponieważ spędził życie szukając drobnych śladów, które 
doprowadzą go do ogólniejszych wniosków. Wszedł do salonu i miał ochotę się 
cofnąć, gdy zobaczył zimny wzrok bujającej się na fotelu Teresy.
     - Ty kłamco, cholerny skurwysynu! To tak mi odpłacasz za moją 
lojalność, miłość i opiekę? Chciałabym usłyszeć, że to nieprawda, ale zbyt wiele 
dowodów przemawia przeciwko tobie, byś mógł mnie przekonać.
     Podszedł prosto do niej i spróbował wziąć ją w ramiona. Wymierzyła mu 
solidny policzek, aż pociekła mu krew z nosa.
     - Gdzie dzieci, Tereso?
     - U mamy. Będą tam mieszkać do czasu rozwodu. Nie zasłużyłeś na nie, 
zdradziłeś je. Dzięki Bogu, że mam kilkoro przyjaciół, którzy mnie nie 
opuszczą. Wszystko teraz układa się w logiczną całość. Kiedy zadzwoniłeś 
wczoraj i opowiedziałeś, co robisz, byłam z ciebie taka dumna, a potem 
przyjechał tu generał Muller i był na tyle uczciwy, że zdradził mi, czym 
naprawdę się zajmujesz.
     - Muller?
     - Pokazał mi te obrzydliwe zdjęcia, które trzymasz w biurze, ty 
zboczeńcu. Czuję do ciebie wstręt. Muller wszystko mi opowiedział; jak odkrył, 
że lubisz kurewki i prosił cię, byś wziął się w garść; jak zagroził ci, że 
powiadomi mnie, o ile nie przestaniesz znęcać się nad Murzynkami - a wtedy ty 
usiłowałeś go szantażować tymi naciąganymi opowieściami o brutalności 
policji. Boże, Deon, jak mogłeś upaść tak nisko?
     - To wszystko kłamstwa, Tereso. Jak, do diabła, mogłaś mu uwierzyć?
     - Wierzę zdjęciom. One nie kłamią. Muller twierdził, że jesteś podobny 
do ojca, opowiedział mi o nim i o jego niemoralnych interesach.
     Deon pobladł. Jak mogła uwierzyć, że jest zdolny do takich rzeczy? Jak 
mogła mówić tak o jego ojcu, którego nigdy nie znała?
     Teresa uniosła wazon z kominka i rzuciła nim w niego. Uchylił się i 
wazon przeleciał mu koło głowy wylatując przez okno. Na twarzy miała 
obrzydliwy grymas wściekłości, wiedział, że nie zdoła jej przekonać. Muller 
wyciągnął z rękawa asa i jakże inteligentnie rozegrał tę partię.
     - Wynoś się z domu, Deon. Twoje ubrania są spakowane - idź spać do 
jednej ze swoich dziwek. Nie masz po co wracać. Nie chcę więcej słuchać 
twoich obrzydliwych kłamstw!
     - Tereso, to nieprawda. Wprost trudno mi uwierzyć w to, co się dzieje.
     - Wynoś się, ty bydlaku!
     Wyszedł z pokoju, wziął dwie walizki z sypialni i zaniósł je do starego 
poobtłukiwanego mercedesa. Gdy wkładał je do bagażnika, w drzwiach 
frontowych pojawiła się Teresa. Odwrócił się myśląc, że może odzyskała 
zdrowy rozsądek i zrozumiała, że Muller kłamał. Uśmiechnął się.
     - A jeśli zaraziłeś mnie jakimś świństwem, to drogo za to zapłacisz. Nie 
myśl też, że będę milczeć - jutro rozmawiam z prasą.
     Wsiadł do samochodu i odjechał. Nie zdawał sobie sprawy, jak długo 
krążył po ulicach, ale w końcu zatrzymał się w małym parku i wysiadł w 
ciemnościach. Podszedł do kępy drzew i gwałtownie zwymiotował. Oparł się o 
pień, płacząc jak dziecko. Nigdy przedtem nie był tak bliski samobójstwa. 
Sięgnął po pistolet, ale zanim go jeszcze dotknął pomyślał o ojcu i zostawił go 
w kaburze. Poza tym - tego właśnie chciałby Muller. Gdyby targnął się na swoje 
życie, stałby się policjantem-kłamcą - doskonałym kozłem ofiarnym, którego 
można by obarczyć winą za inne kłamstwa i fałszerstwa. Cóż, niech Muller 
dowie się, że chociaż wygrał tę rundę, nie wygrał jeszcze całej walki. Wciąż nie 
mógł uwierzyć, że generał zrobił mu takie świństwo, na zimno wykalkulował tę 
perfidną intrygę.
     W chwilę później wyszedł spośród drzew na trawnik. Gdy znalazł 
wygodne miejsce, położył się i zapatrzył w niebo.
     Jego naiwność była niewybaczalna. Historia z zabitym więźniem groziła 
poważnymi następstwami i było oczywiste, że Muller uzyska zgodę 
najwyższych władz, by załatwić sprawę w rękawiczkach. Uderzył z szybkością 
atakującego węża. Deon zrozumiał, że jeśli chce pokonać tak potężnego 
przeciwnika, on też musi działać bardzo szybko.
     
     Następnego dnia poszedł zobaczyć się z Sonią Seyton-Waugh. Noc 
spędził w hotelu, przekonując samego siebie, że Teresa odzyska zdrowy 
rozsądek. Zupełnie nie mógł pogodzić się z faktem, że uwierzyła Mullerowi. To 
prawda, postąpił głupio nie wracając poprzedniego wieczoru do domu, ale 
przecież zawsze przedtem ufała mu.
     Zapukał do drzwi domu Soni z pewną obawą. Bał się, że jej nie zastanie, 
a jeśli nawet, to że nie zechce go przyjąć.
     Otworzyła mu we własnej osobie i powitała go ciepłym uśmiechem. - 
Deon...! Wejdź proszę.
     Ku jego zaskoczeniu dotknęła jego ręki, kiedy przekraczał próg i poczuł, 
jak przez całe ciało przebiegł mu prąd. Odwrócił się i stał tam jak zaczarowany, 
patrząc jej prosto w oczy.
     - Czytałam już gazety. Rozumiem, jak musisz się czuć. - Objęła go czując 
ból, który pojawił się w jego sercu. Ona naprawdę rozumiała.
     Po kilku minutach odsunęli się od siebie i poszli do salonu. Sonia 
wskazała mu miejsce obok siebie na ogromnej skórzanej kanapie. Zajrzał jej w 
oczy. Usta miała lekko rozchylone i wyczuł w niej potrzebę równie głęboką jak 
w sobie. To lojalność i miłość do Teresy nie pozwoliła mu nigdy przyznać się 
przed samym sobą do tego, co czuje. Ale teraz pchała go ku niej jakaś 
nieprzeparta siła. Musnął wargami jej usta, a dotknięcie to przerodziło się w 
namiętny pocałunek.
     Jej ciało zapraszało go. Nigdy nie znał podobnej kobiety. Nagle dopadły 
go wyrzuty sumienia. Czuł się winny, bo obiecał Teresie, że nigdy jej nie 
porzuci. Potem przypomniało mu się, jak łatwo uwierzyła w kłamstwa Mullera.
     Ich pocałunek stawał się coraz bardziej gorący. Czuł bicie jej serca. Jej 
zapach niesamowicie na niego działał, aż zadrżał cały z podniecenia. Jego 
zachłanne ręce wędrowały po jej ciele. Próbował pohamować przypływ 
pożądania, ale był wobec niego bezradny.
     Zaprowadziła go na górę i powoli zaczęła ściągać z niego mundur. On 
rozbierał ją ostrożnie, pamiętając o bólu, jaki przeżyła wiele lat temu. 
Przypominała młodą dziewczynę i chociaż jej naga skóra była niczym płomień 
podsycający jego pożądanie, starał się zaspokajać każdą jej zachciankę chcąc, 
by to przeżycie było równie przyjemne dla niej, jak dla niego. Dopiero, gdy 
zaczęła go prosić, wszedł w nią, czując fale rozkoszy ogarniające jego ciało.
     Będąc w niej odczuł zaspokojenie, jakiego nigdy nie przeżył z Teresą. 
Poczucie winy zniknęło. Nic nie mógł poradzić: uczucie między nim a Sonią 
było nie do opanowania. Tuląc ją mocno do siebie zapadł w głęboki sen.
     Obudził się po jakimś czasie, zdając sobie natychmiast sprawę z 
ciemności panujących na dworze. Sonia spała przytulona do jego ramienia - 
kobieta kontrolująca olbrzymie korporacje, przed którą drżeli mężczyźni jego 
pokroju.
     Otworzyła oczy i przyglądała mu się uważnie, próbując wyczuć jego 
nastrój. Oderwała się od jego ramienia i uklękła na łóżku.
     - Coś nie tak?
     - Moje życie, Soniu.
     - Nie czuję się winna. Kocham cię, Deon. 
     Pocałował ją i odsunął się.
     - Byłem w tobie zakochany od pierwszej chwili, kiedy cię ujrzałem, ale 
bałem się do tego przed sobą przyznać. Dopiero kiedy Teresa nie chciała przyjąć 
do wiadomości, że postąpiłem właściwie, pojąłem, że jesteś jedyną osobą na 
świecie, która to zrozumie.
     Przytuliła go mocno do siebie.
     - Deon, nigdy nie pozwolę ci odejść.
     O wiele później, przy śniadaniu, opowiedziała mu o kłopotach z 
wydobywaniem informacji od Heleny. Dobrą wiadomością było to, że 
dziewczyna prędko wraca do zdrowia; ponieważ narkotykami szprycowano ją 
wbrew jej woli, klinika w Warwickshire miała łatwiejsze zadanie, ale trudno im 
było poradzić sobie z problemami psychologicznymi towarzyszącymi 
odzwyczajaniu się od narkotyków. Sonia chciała, by Helena pozostała w Anglii, 
poza zasięgiem macek firmy Goldcorp. Patrząc perspektywicznie, jedyny 
sposób umknięcia przed nimi to przyjęcie nowej tożsamości. A tymczasem 
potrzebne Soni informacje o Jayu i Bernardzie tkwiły zatrzaśnięte w jakimś 
zakątku pamięci Heleny.
     - Jadę do niej za tydzień. Spróbuję jeszcze raz. Tylko ja mogę do niej 
dotrzeć, bo przecież przeżyłam to samo.
     - Nie uda ci się wykorzystać jej w sądzie, Soniu, rozerwą ją na strzępy. 
Widziałem to już wiele razy i zapewniam cię: to prawie równie nieprzyjemne, 
jak tamto przeżycie.
     - Tej sprawy nigdy nie wygramy w sądzie - nie będę na tyle głupia i nie 
dopuszczę, by sprawy zaszły tak daleko. Zaczną dobierać się do nas, kiedy 
będziemy o nich więcej wiedzieć, a wtedy będziemy musieli zadać im cios, 
który ich naprawdę zaboli. Chcę, by cierpieli tak samo jak ja.
     Już muszą czuć się zaniepokojeni tym, co stało się z Heleną. Muszę 
jeszcze popracować, by nawiązać z nią głębszą więź. Wciąż mi nie ufa, 
właściwie nikomu nie ufa. A propos, czy mógłbyś mi dostarczyć o niej 
kompletne dane - przyjaciele, wykształcenie, wszystko?
     - Soniu, jeśli zacznę sprawdzać jej dane, dowie się o tym generał Muller i 
razem z Bernardem Aschaarem skojarzą pewne fakty.
     - Ale musi być jakiś sposób.
     - Pewnie. Jest ten facet, dzięki któremu trafiłem ciebie. Abe Solomon. On 
mógłby zebrać informacje o jej życiu.
     
     Wszystko, co dotyczyło tej sprawy, pociągało go jako dziennikarza. 
Zawierało wiele elementów wystrzałowej historii, takiej, jaka zdarza się raz w 
życiu. Nie podejrzewał, że Deon zacznie zwalczać zło we własnych szeregach. 
Zdawał sobie sprawę, że gdy oficerowie policji zmówią się przeciwko niemu, 
jego kariera będzie skończona.
     Abe był w doskonałym humorze jadąc swoim zdezelowanym kabrioletem 
alfa romeo po autostradach Johannesburga. Zwolnił, wrzucił trzeci bieg, a 
odgłos pracy podrasowanego silnika brzmiał miło w jego uszach. Drzewa 
rzucały plamy cienia na czerwony lakier i części chromowane alfy, gdy z 
łatwością śmigał po serpentynach drogi zwanej Jan Smuts Avenue. Uśmiechnął 
się z satysfakcją, ujrzawszy wyraz wściekłości na twarzy kierowcy dużej, 
ciężkiej limuzyny, którą wyprzedził bez trudu. Taki już był Johannesburg - 
miasto rozsadzane agresją popychającą wszystkich w stronę sukcesu. Bez 
względu na to, czy chodziło o jazdę samochodem, czy o miejsce w kolejce do 
autobusu, należało zwyciężać. Większość przyjaciół Abe’a zarabia o wiele 
więcej od niego, ale, do diabła, on lubi swoją pracę.
     Zajechał na podjazd domu Soni Seyton-Waugh - nazywał go „pałacem” - 
i poczuł ukłucie zazdrości. Zwykłe domy, bez względu na swą wielkość, nigdy 
tak na niego nie działały, ale ten był naprawdę niepowtarzalny, taki, jaki sam 
chciałby mieć. Wiedział też, że za drzwiami garażu stoją maszyny, za których 
posiadanie wiele by dał.
     Mężczyzna w mundurze, który otworzył mu olbrzymie drzwi frontowe, 
wydawał się niepodobny do jego starego przyjaciela. Sprawiał wrażenie 
wyższego, a zmarszczki na jego czole pogłębiły się, nadając mu bardziej surowy 
wygląd. Nie po raz pierwszy Abe poczuł się fizycznie przytłoczony przez 
Deona. Uścisk jego dłoni pozostał jednak niezmieniony i Abe odprężył się 
widząc znajomy uśmiech na jego twarzy. Razem poszli do salonu, gdzie czekała 
na nich Sonia.
     Abe przyjrzał się jej uważnie. Była niesłychanie pociągająca, a uroku 
dodawało jej wrażenie, jakby łatwo było ją zranić. Widział ją przedtem z pewnej 
odległości i nigdy tak na niego nie działała; może się zmieniła. Kiedy teraz na 
nią patrzył, robił to z głębokim bólem w sercu. Boże, czy jakiś pełnokrwisty 
biznesmen miał jakiekolwiek szanse wygrać z nią w bezpośrednim starciu? 
Jedno jej spojrzenie i tradycyjne środki obrony okazywały się nieprzydatne. 
Zdał sobie sprawę, że wpatruje się w nią zbyt długo, toteż zwrócił się do Deona.
     - Do diaska, Deon, dlaczego nie dobierzesz się również do skóry 
Goldcorp i nie weźmiesz się za całą armię RPA – po prostu dla równowagi? 
Oczywiście, zrobię wszystko, co będę mógł, by przedstawić twoją wersję 
wydarzeń. Jesteś już swego rodzaju bohaterem w prasie zagranicznej, ale 
reakcja tutejszej prasy będzie odrobinę ostrożniejsza.
     Odpowiedź Deona zaskoczyła go:
     - Nie o to chodzi. Oczywiście przekażę ci moją wersję tej afery. Wiem, że 
wykorzystasz ją jak najlepiej, nie oczekuję niczego innego od dziennikarza o 
twoich kwalifikacjach. Ale nie po to zaprosiłem cię tutaj.
     - Chcesz powiedzieć, że postanowiłeś zabrać się za Goldcorp?
     - W pewnym sensie tak. Znasz tę sekretarkę, która zniknęła?
     - Tak, ale, Deon, prawdę mówiąc uważam, że powinieneś teraz walczyć o 
swoje interesy.
     - To nie ma sensu. Wiele osób spoza policji zaproponowało mi poparcie, 
ale jest tylko kwestią czasu, zanim zostanę zmuszony do rezygnacji. Doktor Ken 
Norton zmarł w wyniku przesłuchania i mam nadzieję, że ujawnienie przeze 
mnie tego faktu sprawi, że coś podobnego już się nie powtórzy. Prawdą jest 
jednak, że mam do rozwiązania inną, o wiele poważniejszą sprawę.
     Mówiąc to Deon spojrzał na Sonię. Abe był zaszokowany tym, co 
wyczytał w jego wzroku. Doskonale wiedział, jak oddany był Deon żonie i 
rodzinie, ale w tym spojrzeniu kryło się wielkie uczucie.
     
     Generał Muller miał moc zmartwień na głowie. Ostatnią rzeczą potrzebną 
rządowi RPA był międzynarodowy skandal, a wyglądało na to, że właśnie 
przyczynił się do jego wywołania. Pytano go, dlaczego młodemu lekarzowi o 
podejrzanych przekonaniach politycznych pozwolono zbadać martwego 
więźnia, Kena Nortona. Dlaczego w sprawę był wmieszany pułkownik de Wet, 
chociaż nie miał on nigdy nic wspólnego z przesłuchiwaniem więźniów 
politycznych? Dlaczego doktor Odendal nie zdezawuował od razu orzeczenia 
młodszego lekarza? Czy zgodne z przyjętą praktyką było, by jeden lekarz, 
zwłaszcza młodszy, sprawdzał ustalenia drugiego?
     Generał wiedział, że będzie musiał powołać doktora Odendala na 
świadka, ale nie był pewien, czy ten zdoła wytrzymać towarzyszące temu 
napięcie. Nie mógł mu wybaczyć, że załamał się w obecności de Weta i Travisa.
     Na pociechę miał niezwykle udany pierwszy atak na Deona. Przypomniał 
sobie włamanie do domu Aschaara. Powinien był już wtedy domyślić się, że sejf 
w sypialni został otwarty. To właśnie w ten sposób de Wet zdobył zdjęcia.
     Cóż, wkrótce położy kres temu, co pułkownik knuje z Sonią Seyton-
Waugh przeciwko Aschaarowi. Ona pewnie przestanie się nim interesować, gdy 
zrozumie, że jego kariera w policji jest zagrożona. Wiedział z doświadczenia, że 
ostatnią rzeczą, jaką lubią ludzie potężni i bogaci, jest pies z kulawą nogą 
plączący im się pod nogami.
     
     Pomyślała najpierw, że to wrócił Deon, ale potem zdała sobie sprawę, że 
wziął jej mercedesa, a nie swój wóz policyjny. Któż więc zajechał teraz przed 
jej dom?
     Energiczne pukanie do drzwi wskazywało, że nie będzie długo trwała w 
niepewności; gdy otworzyła, zobaczyła żabią postać osobnika średniego wzrostu 
wpatrującego się w nią ze stopnia, na którym stał. Był w mundurze policji, a na 
jego twarzy błąkał się wredny uśmieszek. Jej natychmiastową reakcją była silna 
niechęć. Ponieważ jednak była zaprawionym w bojach biznesmenem, nie 
okazała niczego po sobie. Wręcz przeciwnie, przywołała na twarz miły uśmiech.
     - Dobry wieczór, czym mogę panu służyć?
     - Eee, panna Seyton-Waugh? Czy mógłbym zająć pani kilka minut? 
Jestem generałem Mullerem z południowoafrykańskiej policji.
     Sonia poczuła, jak jeżą się jej włosy na głowie. Wiele wysiłku kosztowało 
ją wypowiedzenie następnego zdania. Miała nadzieję, że nie wróci teraz Deon, 
bo była przekonana, że nie zareagowałby tak spokojnie jak ona.
     - Proszę do środka.
     Usiadł w salonie na jednej ze skórzanych kanap naprzeciwko niej. 
Zauważyła, że smak, z jakim urządzony był pokój, uszedł jego uwagi, czego nie 
można powiedzieć o cenie wyposażenia.
     - Chodzi o sprawę prywatną, panno Seyton-Waugh. Dotyczy ona 
pułkownika de Weta. Zna go pani?
     - Musi pan wiedzieć, że tak, gdyż inaczej by się pan tu nie fatygował. - 
Siliła się na uprzejmość, ale nie najlepiej jej to wychodziło. Ten człowiek nie 
powinien zauważyć, jak bardzo go nienawidzi.
     - Cóż, nie ukrywam, że pułkownik de Wet ma poważne kłopoty. Nie 
sądzę, by długo pozostał w policji. Jest oskarżony o manipulowanie dowodami i 
lekceważenie rozkazów. Jego żona wystąpiła o rozwód. Proponowaliśmy 
leczenie psychiatryczne, ale pułkownik się sprzeciwił. Trudno mi o tym 
wszystkim mówić, ponieważ jest on moim bliskim współpracownikiem, ale 
moja wizyta została podyktowana troską o pani bezpieczeństwo oraz opinię.
     - Dziękuję, generale Muller. To bardzo interesujące. Nie słyszałam nic o 
tym, o czym pan mówi, i oczywiście rozumiem, że musi to pana niepokoić - 
podobnie jak mnie. - Sonia przybrała zmartwiony wyraz twarzy i odepchnęła 
pokusę natychmiastowego wyrzucenia tego typa za drzwi. Przysunął się trochę 
do niej.
     - Niech pani posłucha mojej rady i odczepi się też od pana Aschaara.
     Sonia zamarła. Usiłowała udawać, że nie wie, o co chodzi. Muller wsadził 
rękę do kieszeni i wyjął zdjęcie, jedno z tych zrobionych przez Bernarda tego 
wieczoru. Poczuła, jak krew zalewa jej twarz. Chciała wyrwać mu fotkę, ale 
cofnął rękę.
     - Nie chciałaby chyba pani, by te fotografie ujrzały światło dzienne, 
panno Seyton-Waugh? Proszę więc posłuchać mojej rady i trzymać się z dala od 
pułkownika de Weta. - Podał jej wizytówkę. - Jeśli będzie pani potrzebować 
pomocy, oto mój domowy numer; w razie jakichś kłopotów lub informacji dla 
mnie, może mnie pani pod nim zastać o każdej porze dnia i nocy. Chciałbym też 
panią prosić, by zachowywała się pani normalnie, jeśli zobaczy pani 
pułkownika. To gwałtowny człowiek i nie sądzę, by zareagował spokojnie, 
dowiedziawszy się o mojej wizycie.
     Gdyby Sonia miała w tej chwili w ręku pistolet, zastrzeliłaby go na 
miejscu. Zachowała jednak kamienny spokój.
     - Proszę się nie martwić, generale, nie dowie się o naszym spotkaniu. 
Sądzę jednak, że powinien pan już iść. Pułkownik de Wet dzwonił przed chwilą 
mówiąc, że wkrótce tu będzie.
     Już w drzwiach generał Muller powiedział: - Proszę pamiętać, panno 
Seyton-Waugh, że chodzi o poważną sprawę. Nikt nie może się dowiedzieć o tej 
rozmowie.
     - Nikt się nie dowie.
     Dopiero, gdy zamknęła za nim drzwi, zaczęła się trząść jak w ataku febry. 
Spotkanie z Mullerem potwierdziło wszystko, co mówił jej o tym człowieku 
Deon, z wyjątkiem tego, że w rzeczywistości był on jeszcze bardziej 
obrzydliwy. Spoglądając na kartkę z numerem generała zdała sobie sprawę, że 
otrzymała do ręki potężną broń, którą może wykorzystać, by pomóc Deonowi...
     Generał Muller był bardzo zadowolony ze swej wizyty. Spodziewał się 
właśnie takiej reakcji panny Seyton-Waugh - był pewien, że udało mu się ją 
przekonać. Ostatecznie jaka kobieta o jej pozycji chciałaby, aby podobne zdjęcie 
ukazało się w brukowych pismach? Z pewnością przestanie spotykać się z de 
Wetem.
     Jeśli o niego chodzi, wolałby mieć w niej przyjaciela, a nie wroga. 
Ostatecznie może ona stanowić w przyszłości niezłe źródło dochodów. Może 
udałoby się ściągnąć z niej jakąś drobną sumkę przez osoby trzecie, które 
zgodziłyby się oddać jej zdjęcia za odpowiednim wynagrodzeniem? Szkoda 
byłoby nie uzyskać maksimum zysku za jego ciężką pracę.
     
     Pieter de Wet wysiadł ze swego sportowego samochodu. Na dworze lało. 
Spojrzał na zegarek - minęła czwarta rano.
     Uśmiechnął się do siebie. Miał dobry humor, ponieważ wygrał tego 
wieczoru w pokera.
     Ucieszył się, że mógł coś zrobić dla Deona. To był dla niego drobiazg: 
poleciał z tą kobietą do Anglii i umieścił ją w szpitalu, ale dla jego brata 
znaczyło to bardzo wiele.
     Pieter uważał, że Deon nigdy go nie rozumiał. Zawsze dbał przede 
wszystkim o to, by postępować właściwie. W przeciwieństwie do swego 
praworządnego brata nie sądził, że sposób, w jaki zarabia na życie, jest 
niemoralny. To prawda, kupował różne przedmioty, których inni nie wzięliby do 
ręki... Niektóre z nich były kradzione, inne nie... Cóż z tego? Miał ogromne 
mieszkanie w ekskluzywnej dzielnicy Killarney, miał domek nad morzem i 
cieszył się życiem. Czasami czuł się trochę winny, ponieważ Deon harował w 
policji jak niewolnik - za psie grosze.
     Idąc w stronę wejścia do swego mieszkania zauważył, że drogę zagradza 
mu jakiś potężny mężczyzna. Miał się na baczności. Skręcił w bok i otrzymał 
cios w głowę od człowieka, który nie zauważony czaił się w cieniu. Nie miał 
szans, ten wielki facet już go dopadł. Jeszcze jeden cios w głowę i stracił 
przytomność.
     Ocknął się dwadzieścia minut później. Leżał na piasku w świetle 
reflektorów samochodu. Podniósł się na nogi, ale oślepiły go tak, że nie widział, 
gdzie się znajduje; coś mu mówiło, by jak najszybciej uciekał w ciemność. 
Zaczął biec, gdy usłyszał zimny metaliczny szczęk zwiastujący śmierć.
     Huk wystrzału rozbrzmiewał mu jeszcze w czaszce, gdy kula uderzyła go 
w plecy. Chwycił do ręki garść piasku i ścisnął go rozpaczliwie, potem 
przewrócił się na bok i wydał ostatnie, bolesne tchnienie.
     
     Lało jak z cebra. Najlepsze lakierki Deona pełne były wody i całe ubranie 
miał przemoczone. Nie opodal stał mężczyzna z parasolem, którym osłaniał 
pastora czytającego na głos Biblię. Pastor zapytał go przedtem, czy życzyłby 
sobie jakiś określony ustęp podczas pochówku Pietera i Deon wybrał rozdział 
trzynasty pierwszego listu do Koryntian.
     Pastor zreformowanego kościoła protestanckiego czytał pismo głosem tak 
monotonnym, że zdołałby „zabić” najpiękniejsze jego fragmenty, ale nawet jego 
sucha recytacja nie potrafiła całkowicie osłabić majestatu tej poezji.
     Gdy byłem dzieckiem,
     mówiłem jak dziecko,
     czułem jak dziecko,
     myślałem jak dziecko.
     Kiedy zaś stałem się mężem,
     Wyzbyłem się tego, co dziecięce.
     Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
     wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
     Teraz poznaję po części,
     wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.
     Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy:
     z nich zaś największa jest miłość .
     Pastor skończył czytać. Powagę chwili zakłócały jedynie uderzenia kropli 
deszczu o czarną trumnę.
     Deon pomógł grabarzom opuścić ją do wąskiego rowu u jego stóp, po 
czym zrzucił pierwszą łopatę błotnistej ziemi na drewnianą skrzynię. Wyjął z 
kieszeni małego ołowianego żołnierzyka, którego otrzymał od Pietera na swoje 
siódme urodziny. Wrzucił go do błotnistej wody będącej ostatnim miejscem 
spoczynku jego brata. Obserwował później przez kilka minut, jak grabarze 
zasypują dół.
     Po drugiej stronie stały jego dzieci z matką. Teresa nie chciała z nim 
rozmawiać, ale zdołał zamienić kilka słów z dziećmi, chociaż to tylko 
powiększyło jego ból. Do tej pory mógł się z nimi widzieć, kiedy tylko zechciał; 
teraz mieszkali osobno. Może później, gdy trochę podrosną, będą w stanie 
zrozumieć. Teraz jego synek i córeczka patrzyli na niego tęsknie. Co też ich 
matka im o nim naopowiadała?
     Wraz z Anną, narzeczoną Pietera, omijając dziwne białe bloki ułożone w 
równych szeregach na murawie, Deon poszedł w kierunku maserati 
zaparkowanego pod dębem koło bramy cmentarza. Deszcz był mu na rękę; ostry 
upał nie pasowałby do nastroju tej smutnej uroczystości. Dobrze, że mam dzieci, 
które będą kontynuacją tej gałęzi rodziny, pomyślał.
     Otworzył Annie drzwi, a sam usiadł za kierownicą. Wpatrywali się przez 
chwilę w deszcz spływający po szybach. Już po wszystkim.
     Zdawał sobie sprawę, że śmierć Pietera stanowi ostrzeżenie pod jego 
adresem: Aschaar i Muller mają cię na oku. Ale osiągnęli skutek przeciwny do 
zamierzonego; poprzysiągł, że ich dostanie bez względu na wszystko, choćby 
trwało to nie wiadomo jak długo. Jeśli o niego chodzi, przepisowa gra się 
skończyła.
     
     Bernard wyjął ogromny skoroszyt zatytułowany „Projekt Zimbabwe” i 
zaczął go ponownie czytać. Tak, Rosjanie umieją się targować, odkrył to, 
prowadząc z nimi negocjacje na temat cen złota i brylantów. Oczywiście, tutaj 
chodziło o coś innego: nie zadowalało ich nic poza całkowitą kontrolą kraju. On 
i Rosjanie, posługując się czarnymi partyzantami, opanują Rodezję-Zimbabwe.
     Po raz setny uśmiechnął się na myśl o głupocie Brytyjczyków, którzy 
oczekiwali, że wszystko pójdzie po ich myśli; nie zdawali sobie sprawy, że 
czarni przywódcy nie chcą demokracji typu westminsterskiego w Zimbabwe, ani 
niczego ją przypominającego. Demokracja - na samą myśl miał ochotę 
uśmiechnąć się szyderczo. Władza ludu. Cóż to za „lud”? Nigdy nie zrobili 
niczego, by zasłużyć sobie na władzę, podążali po prostu za każdorazowym 
przywódcą niczym stado szczurów. Jeśli zagwarantuje się im poczucie 
bezpieczeństwa, ciepło i jeden dobry posiłek dziennie, będą zadowoleni - „lud” 
niczego więcej nie wymaga. Według jego projektu „lud” Zimbabwe nie otrzyma 
nawet tych podstawowych rzeczy - to jeden z powodów, dla których ten plan tak 
mu się podoba.
     Gdy opanują już Zimbabwe, następnym krokiem będzie sojusz z 
Mozambikiem i uruchomienie linii kolejowej z Beiry do Salisbury, by zerwać z 
zależnością od RPA w dziedzinie importu i eksportu. A potem, przy pełnym 
poparciu Sowietów, będzie można przystąpić do otwartej wojny z reżimem 
Afrykanerów. Rzucą Południową Afrykę na kolana. Na czele nowego rządu 
stanie protegowany Bernarda, a wszystkie bogactwa kraju znajdą się pod jego 
kontrolą. Nowy rząd będzie mógł przejąć wszystko, co tylko zechce: banki, 
farmy, urządzenia użyteczności publicznej... Gdy zamiast demokracji 
wprowadzi się marksistowską dyktaturę, nie będzie żadnych kłopotów ze 
związkami zawodowymi. Nie ma też mowy o państwie opiekuńczym, które 
ściąga wysokie podatki od biznesmenów. A do zniszczenia opozycji posłuży 
sowiecka broń. Cały scenariusz obiecywał Bernardowi niemal nieograniczoną 
władzę i bogactwo. W zamian za coraz większą kontrolę nad kopalniami i 
przemysłem Zimbabwe zapewni nowemu państwu niezbędną wiedzę fachową. 
Od marionetkowego rządu, jaki zainstalują w RPA, będzie mógł również 
uzyskać to, co zechce.
     Oczywiście, niektórzy czarni politycy będą stawiać opory. Chodzi o to, by 
albo ich usunąć organizując serię nieszczęśliwych wypadków, albo wynieść na 
wysokie stanowiska - ludzie u władzy, choćby mieli nie wiem jakie zasady, 
mają swoją cenę. Trzeba będzie zapewnić ochronę białym specjalistom w 
Zimbabwe. Ponieważ tubylcy nie osiągnęli jeszcze wystarczającego poziomu 
wykształcenia technicznego, koniecznego do zarządzania przemysłem, biała 
klasa średnia stanowić będzie kościec gospodarki. Bernard nie chciałby zostać 
zmuszony do importu wykwalifikowanych robotników z Ameryki lub Europy 
tylko dlatego, że wypędzono robotników rodezyjskich. Importowana siła 
robocza domagałaby się płacy w dolarach i gwarancji w postaci długich 
kontraktów.
     Bernard przewracał kartki grubej teczki. Rzecz jasna, wiedział o tym 
każdy głupiec, pierwszym krokiem „Projektu Zimbabwe” musi być połączenie 
Rodezji z Mozambikiem i utworzenie jednego państwa. Można to osiągnąć w 
jeden dzień. Najpierw trzeba rozbudować armię nowego Zimbabwe, a następnie 
opanować Mozambik. W tej części planu również widział dla siebie możliwości 
zysków. Gospodarka Mozambiku znajdowała się w fatalnym stanie. Po kilku 
latach polityki rolnej w stylu sowieckim w obu państwach wystąpią braki 
podstawowych środków żywności, które będzie trzeba sprowadzać z zagranicy. 
Bernard pożyczy im pieniądze na ten cel, uzyskując w zamian kontrolę nad tymi 
działami gospodarki, nad którymi nie zapanuje uprzednio.
     Na tym etapie „lud” będzie wdzięczny, że pozwala mu się żyć i stwarza 
możliwość wyżywienia dzieci: nie zabraknie taniej siły roboczej na potrzeby 
jego kopalń. Mozambik dysponował całą rzeszą wykwalifikowanych górników 
zatrudnionych w kopalniach złota w Witwatersrand koło Johannesburga. Trzeba 
tylko „przekonać” ich do pracy dla nowego państwa. Bernard uśmiechnął się. 
Może nawet zdoła wprowadzić coś przypominającego system kar „chiblo”, 
który z takim powodzeniem stosowali Portugalczycy w Mozambiku...
     Plan przewidywał jego spotkanie z Rosjanami w Beirze. Będzie ono 
miało kapitalne znaczenie dla sukcesu całego przedsięwzięcia. Chodzi o finanse 
i podpisanie ostatecznej wersji umowy z generałem Worotnikowem. Zaraz po 
nim nastąpi uderzenie na Salisbury, które porazi świat zachodni i zburzy 
nadzieje na rozwiązanie konfliktu pod egidą Brytyjczyków.
     Sporządzono już listy proskrypcyjne ważnych osobistości w Salisbury, 
które należy zlikwidować. Bernard wiedział doskonale, że gdy unicestwi się 
większość rządzącej elity, w życiu społecznym zapanuje chaos. RPA nie ośmieli 
się interweniować, obawiając się potępienia przez Zachód. Brytyjczycy także 
nie będą chcieli się zbytnio angażować, Amerykanie też pewnie zachowają 
dystans wobec całej sprawy. Można więc będzie wprowadzić stan wyjątkowy i 
ustanowić rząd wojskowy według sowieckich wzorów. Prawa białych będą 
chronione, ale ich aktywa zostaną zamrożone i nie będzie im wolno wyjeżdżać z 
kraju na dłużej. Nie będzie wolnej prasy, a rząd wojskowy będzie mógł robić, co 
mu się żywnie spodoba.
     Ta myśl wywołała na jego twarzy uśmiech i widział już władzę, o jakiej 
się nikomu nie śniło.
     

MOZAMBIK
     
     
     - Dał mi pan niezwykle trudne zadanie, kapitanie Gallagher... - Rayne 
zamarł słysząc to. Był pewien, że nie pomylił się wybierając Loisa. Bez względu 
na swoje seksualne skłonności jest on człowiekiem wyjątkowo twardym. Chyba 
nie zawiedzie się na nim teraz.
     - Musiałem wrócić do Johannesburga, a potem jechać do Zairu. Mam 
wszystko, czego pan chciał, ale muszę wiedzieć, co dalej.
     - Lois, będziesz zabezpieczał nasz odwrót. Trudno będzie o sukces 
podczas tej akcji. Jeśli powiesz komukolwiek o tym, co ci teraz zdradzę, spalisz 
całą operację. Odgrywasz w niej kluczową rolę.
     Rayne widział podniecenie na jego twarzy i było mu to na rękę. Miał 
wrażenie, że nigdy nie zmuszono go do dania z siebie wszystkiego i że uśmiecha 
mu się perspektywa udowodnienia, ile jest naprawdę wart.
     - Jak wiesz, ludzie organizujący tę akcję zapewniają nam transport 
lotniczy. Kłopot w tym, że chociaż nie wątpię, iż bez przeszkód dostarczą nas na 
miejsce, wydostanie nas stamtąd może nie być takie proste. A ja chciałbym mieć 
pełną kontrolę nad trasą naszej ucieczki. I tu jest twoje miejsce. Chcę, byś 
poleciał za nami helikopterem zabierając dodatkowe wyposażenie, o którym ci 
wspominałem, i potajemnie skontaktował się ze mną. Za miastem powinno być 
kilka miejsc, w których można wylądować, a następnie ukryć śmigłowiec.
     Lois zmarszczył czoło.
     - A skąd będę wiedział, że coś poszło nie tak, kapitanie Gallagher?
     - Ustalimy godzinę i miejsce spotkania. Jeśli w określonym czasie po 
ataku nie pojawię się tam, wycofasz się.
     - A co będzie, jeśli pan zginie?
     - Moim zastępcą jest pułkownik Strong. Gdy już będziemy na miejscu, 
powiem mu o tym dodatkowym zabezpieczeniu. Jeśli coś mi się stanie, on 
pojawi się w umówionym miejscu.
     - A jak utrzyma pan w tajemnicy fakt, że ja wyruszę osobno?
     - Tu czeka cię odegranie niezbyt wdzięcznej roli, Lois. W ostatniej chwili 
dam każdemu możliwość wycofania się i będziesz musiał się zgłosić, 
powiedzieć, że masz dość i odchodzisz. Opuścisz potem obóz, a ja będę się z 
tobą potajemnie kontaktował do chwili wyruszenia.
     Odgłosy deszczu na dworze podkreślały jedynie ciszę, jaka zapanowała 
między nimi. Lois spojrzał mu prosto w oczy.
     - Mnie to nie przeszkadza. Mam nadzieję, że pan wie, co robi.
     - Uwierz mi, panuję całkowicie nad tą operacją.
     Ale gdy Lois zniknął w smugach deszczu, Rayne zamyślił się, czy nie 
powiedział tego bardziej po to, by uspokoić siebie, a nie Loisa. Gdyby John Fry 
dowiedział się o tym planie awaryjnym, ukręciłby mu łeb. No cóż - nie miał 
zamiaru zakończyć życia w jakimś zasranym rowie z serią pocisków z automatu 
w czaszce.
     
     W ciągu następnych kilku godzin Rayne odbył rozmowy z każdym 
członkiem swego oddziału. Jedni budzili jego absolutne zaufanie, innych nie był 
tak pewien, ale wszyscy byli w porządku. Tak przynajmniej uważał, dopóki nie 
przyszła kolej na Larry’ego Prestona.
     - Cześć, jak leci?
     Nie była to poprawna forma zwracania się do przełożonego, a w dodatku 
ton jego był gburowaty. Rayne nie miał zamiaru tolerować niesubordynacji, 
toteż długo wpatrywał się w Anglika, aż ten zaczął przestępować z nogi na 
nogę. W końcu nie mógł dłużej znieść ciszy.
     - Po co mnie pan wezwał, panie kapitanie? - w jego głosie brzmiał ukryty 
sarkazm; Rayne był zdziwiony zmianą, jaka w nim zaszła.
     - To ostatnia szansa wycofania się, Preston.
     - A jeśli zechcę zrobić to jutro?
     - Służysz w oddziale najemników. Robisz to, co ci każę. Jeśli ci się tu nie 
podoba, masz dziś okazję odejść; jutro możesz najwyżej znaleźć się dwa metry 
pod ziemią.
     - Nie lubię gróźb, sir.
     - Więc pakuj manatki i wynoś się stąd.
     Rayne nie chciał się z nim rozstawać, ale nie mógł tolerować podobnego 
zachowania się. Preston był pierwszorzędnym żołnierzem, a co więcej, żaden z 
jego ludzi nie posiadał większej wiedzy o materiałach wybuchowych. W 
dodatku Strong powiedział mu, że on bardzo potrzebuje pieniędzy, a Rayne 
płacił lepiej niż ktokolwiek inny.
     - Przepraszam, panie kapitanie. Idę z wami. Nie będzie ze mną kłopotów, 
zapewniam pana.
     Wezmę Prestona do swego pododdziału, pomyślał. Jeśli zrobi jakiś 
numer, zastrzelę go na miejscu.
     - OK Preston. Ale nie zapominaj, kto tu jest dowódcą. Mówię poważnie.
     O siedemnastej trzydzieści, kiedy skończył wreszcie indywidualne 
rozmowy, był wykończony. Teraz musi przeprowadzić ten numer z odejściem 
Loisa. Powinno to wypaść przekonująco; nie wiedział, czy przypadkiem nie ma 
tu jakiejś wtyczki Frya.
     Pół godziny później wszedł do niego Michael, całkiem przemoczony, ale 
uśmiechnięty.
     - Jak ci poszło?
     No, pomyślał Rayne, teraz albo nigdy.
     - Dobrze, nawet bardzo dobrze, Michael.
     - Mówisz tak, jakby nie wszystko ułożyło się po twojej myśli.
     - Jest jeden problem. Będzie nas o jednego mniej.
     - Postanowiłeś kogoś wyrzucić?
     - Nie, chodzi o Loisa. Ma zamiar odejść.
     Michael zasępił się. I tak mają za mało ludzi. Rayne spojrzał mu prosto w 
oczy.
     - Wolałbym, by jechał z nami, ale to nie koniec świata. To wszystko 
cholernie dobrzy żołnierze. Najważniejsze, że od tej chwili idziemy na całego.
     
     Rayne ostro skręcił wjeżdżając na utwardzoną polną drogę ciągnącą się w 
ciemnościach w nieskończoność. Pokonali kilka wzgórz i przejechali przez kilka 
małych betonowych mostów. Przez cały czas mówił do Loisa.
     - Ta farma to jedyne w okolicy zamieszkałe miejsce. Leży piętnaście 
kilometrów od głównej drogi, więc chyba nikt cię nie będzie niepokoił, ale 
gdyby ktoś się pojawił, opowiedz mu tę bajeczkę, którą wymyśliliśmy i spław 
go jak najszybciej. Farma znajdzie się na trasie naszej ucieczki - w wypadku, 
gdy trzeba będzie wydostać naszych rannych z Mozambiku, będzie ona 
pierwszym przystankiem.
     Wrzucił trzeci bieg, gdy zaczęli wspinać się po wyjątkowo stromym 
zboczu.
     Przed startem sprawdź, czy nie pozostawiłeś jakichś śladów. Zapakuj 
wszystko ładnie i zniszcz to, czego nie potrzebujesz. Pozostaw to miejsce w 
takim samym stanie, w jakim je zastałeś.
     - Myślisz, że ktoś może nas śledzić?
     - Nie sądzę. Ale jeśli nasza misja się powiedzie, nasuną się różne pytania i 
nikt nie może nic o nas wiedzieć. Po prostu rozpłyniemy się w powietrzu.
     Podjechali do drucianej bramy i Lois wyskoczył, by ją otworzyć. Rayne 
obserwował go, jak odkręca drut zamykający ją. Wokół nich panowały egipskie 
ciemności, a ziemia pachniała świeżo po niedawnych obfitych opadach. Jeżeli 
Lois zawiedzie, mogą nie wyjść z tego cało. Darzył go olbrzymim zaufaniem, a 
nauczył się dowierzać swoim przeczuciom. Pięć minut później byli już na 
wybrukowanej drodze wiodącej do zabudowań farmy.
     Budynek w stylu śródziemnomorskim, z otoczonym roślinami gankiem, 
był olbrzymi. Rayne minął drzwi frontowe i jechał wzdłuż domu, mijając 
sypialnie, aż zajechał na tył. Zatrzymał samochód przed skrzynką rozdzielczą 
transformatora i wysiadł z szoferki. Po chwili cała farma była skąpana światłem 
rzucanym przez liczne reflektory zamocowane wysoko na drzewach 
otaczających dom.
     Weszli przez kuchnię i rozejrzeli się dokoła, po czym skierowali się do 
dużych budynków gospodarczych stojących z boku. Rayne otworzył wielkie 
rozsuwane drzwi i ich oczom ukazało się wnętrze małego hangaru.
     - Właścicielem farmy jest pewien multimilioner, który wyjechał w 
interesach na pół roku - wynająłem wszystko na ten okres. W warsztacie obok 
znajdziesz wszystko, czego ci będzie potrzeba - wiertarki, obrabiarki, piły do 
metalu. Nie wiem, czy uda ci się wprowadzić do środka helikopter, ale na 
zewnątrz jest dużo miejsca, jak sam zobaczysz rano.
     Zgasił większość reflektorów i wrócili do samochodu. Spojrzał na 
zegarek: minęła dwudziesta pierwsza trzydzieści. Stratą czasu byłoby 
oprowadzanie Loisa po farmie. Musi go teraz zawieźć szybko do Richard’s Bay 
i wrócić z powrotem do głównego obozu. Nie chciał, by ktoś nabrał jakichś 
podejrzeń.
     
     Wielka ciężarówka zapaliła z głośnym rykiem. Wyprowadził ją znad 
Zatoki Richarda na główną drogę i nacisnął mocno pedał gazu, jadąc z 
szybkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Nie miał czasu do stracenia. 
Rayne powierzył mu trudne zadanie.
     Gdy odstawi ciężarówkę na farmę, wróci jednym z motocyklów, które ma 
w wozie. O świcie pojedzie na lotnisko i przyleci na farmę helikopterem. W 
południe zabierze się do pracy nad śmigłowcem. Nikt nie musiał mu mówić, że 
przez następny tydzień nie będzie miał wiele czasu na sen.
     Rayne wrócił do obozu o dwudziestej trzeciej trzydzieści, co oznaczało, 
że trasę do Richard’s Bay i z powrotem pokonał w dobrym czasie. Nie powinno 
to obudzić niczyich podejrzeń. Powitał go pułkownik Strong i razem weszli do 
środka.
     - Cholera, trochę szkoda faceta. Ale tak będzie lepiej. Czy uważasz, że 
powinniśmy znaleźć kogoś na jego miejsce?
     - Nie, jestem zadowolony z pozostałych i mamy dość ludzi, by wykonać 
to zadanie. Ostatnia odprawa odbędzie się jutro. Pobudka o szóstej, bo chcę 
sprawdzić ich przygotowanie do akcji.
     - Czy przeprowadzisz wtedy ocenę ich kondycji fizycznej?
     - Tak. Na jej podstawie wyznaczę poszczególne zadania.
     - Cieszę się, że wreszcie ruszamy, gdyż zaczynałem się już trochę 
niecierpliwić. Mam nadzieję, że ja zdam egzamin fizyczny.
     Rayne roześmiał się. Michael był pewnie w lepszej formie od niego. - 
Chodźmy teraz spać, bo nie będę w stanie przegonić jutro ani ich, ani ciebie, 
Michael.
     
     Rayne podciągnął się na skałę wspominając, jakim trudom już ich poddał: 
pokonali uciążliwą trasę przez dżunglę zakończoną pozorowaną strzelaniną, 
przeszli kilka ćwiczeń z użyciem materiałów wybuchowych i siatek 
maskujących, potem ostre strzelanie i walkę wręcz. Miał teraz pewność, że 
każdy z jego żołnierzy reprezentuje najwyższą klasę pod względem wyszkolenia 
bojowego. Pozostało mu tylko sprawdzić ich kondycję fizyczną.
     Usłyszał, jak żołnierz znajdujący się najbliżej niego oddycha coraz 
głębiej, wspinając się po rosnącej ostro stromiźnie i wkrótce poczuł, jak od 
wspinaczki palą go stopy.
     Oderwał się od skalnej ściany i zaczął posuwać się przez busz. Sto 
metrów dalej zaczęło się strome urwisko i Rayne zaczął spuszczać się w dół. 
Jeden fałszywy krok, oznaczał tu śmierć - poza pokrytym błotem skalnym 
występem, którego się uczepił, rozpościerała się głęboka przepaść. Od czasu do 
czasu poleciał w dół jakiś kamień, roztrzaskując się z hukiem na skałach.
     Gdy dotarł do strumienia na dnie wąwozu, zaczął piąć się w górę, w 
stronę źródła. Drogę zagradzały mu olbrzymie bloki skalne, na które z wielkim 
trudem można się było wspiąć. Parł niezmordowanie naprzód. Po pnączu 
rosnącym z boku wodospadu wspinał się coraz wyżej, aż znalazł się pod półką 
skalną, chwycił się jej, zawisł na rękach i podciągnął się w górę.
     Ramiona mu słabły i ostatnie dwadzieścia pięć metrów należało do 
najtrudniejszych. Wreszcie znalazł się na szczycie i oddychał głęboko. Spojrzał 
w dół na pozostałych żołnierzy, którzy musieli pokonać tę samą trasę.
     Guy Hauser radził sobie świetnie, trzymał się pnącza niczym akrobata. Za 
nim sunęli pozostali, chwytając się rośliny z godną podziwu determinacją. 
Potem przyszła kolej na Micka O’Rourke. Zaczął dobrze, pewien siebie szybko 
posuwał się naprzód. Kiedy jednak znalazł się wyżej, wysokość wodospadu 
zaczęła robić na nim wrażenie.
     Zawahał się pod skalnym występem. Potem postanowił pokonać go. 
Wisiał teraz na rękach, zupełnie bez ruchu, i coraz bardziej tracił siły. Rayne 
zdał sobie sprawę, że jeśli puści się skały, zginie. Nikt się nie poruszył. Było 
tylko kwestią czasu, zanim omdleją mu ramiona.
     W jednej chwili Rayne zaczął spuszczać się w dół po pnączu, a ogrom 
przepaści robił teraz większe wrażenie, gdy posuwał się przodem ku 
unieruchomionemu żołnierzowi. O’Rourke milczał, rozpaczliwie spoglądając w 
górę. Wpatrzył się prosto w oczy Rayne’a, a na jego obliczu widniał zwierzęcy 
strach.
     - Mick, musisz puścić jedną rękę. Możesz to zrobić?
     - Nie.
     - Cholera, na pewno możesz! Podaj mi rękę!
     - Spadnę, jak się puszczę.
     - Kurwa, dawaj łapę!
     Ostatkiem sił O’Rourke wyciągnął prawą dłoń ku górze, a Rayne 
zobaczył, że jego lewa ręka zaczyna ześlizgiwać się z krawędzi. Złapał go i 
poczuł, jak jego ciężar ciągnie go w dół. Żołnierz huśtał się pod nim niemal 
ściągając go z półki.
     Rayne zamknął oczy i zaczął go podciągać. Lewą ręką trzymał się pnącza 
ponad sobą, ale ból był nie do wytrzymania i wiedział, że jeśli Mick nie uchwyci 
się rośliny, obaj polecą w przepaść. W końcu O’Rourke chwycił się pnącza i 
ciężar wiszący na jego lewym ramieniu zmalał.
     Po chwili wspinał się już przed nim na szczyt. Dotarli tam wkrótce i leżeli 
obaj ciężko dysząc, a reszta przyglądała im się. Nikt nic nie powiedział. Słowa 
były zbędne. Rayne udowodnił właśnie, ile jest w stanie zrobić dla każdego z 
nich.
     Maszerowali jeszcze godzinę, posuwając się naprzód wśród gęstego 
buszu, brnąc przez rozległe bagna i biegiem pokonując obszary otwartej 
przestrzeni. Nikt nie pozostał w tyle, trzymali się razem jak dobrze 
zorganizowany oddział. Wspólne przeżycia zrodziły w nich poczucie braterstwa. 
Żaden z nich nie był nigdy przedtem członkiem takiego doborowego oddziału 
szturmowego. Kiedy wreszcie dotarli do obozu, byli zlani potem i zupełnie 
wykończeni, a jednocześnie dziwnie pełni animuszu.
     Rayne był z nich zadowolony. Pozostało mu zabrać ich do Mozambiku, 
zrobić, co mają do zrobienia, i wydostać ich stamtąd - żywych.
     
     Dwóch ludzi w samochodzie z napędem na cztery koła natknęło się tego 
ranka na obóz. Zdziwiło ich, że nikogo tam nie zastali. Poszperali trochę i 
znaleźli broń oraz mundury.
     Ci dwaj nie byli głupcami. Zdawali sobie sprawę, że nie chodzi tu o 
oddział regularnej armii, ale nie wiedzieli, kto tu obozował. Niebezpiecznie było 
pozostawać tu dłużej, bo ludzie używający tego obozu mogli w każdej chwili 
powrócić.
     Odjechali drogą, którą przybyli, zadowoleni, że nikt ich nie zauważył - 
nie mieli chęci tu wracać.
     
     Rayne zauważył świeże ślady opon, kiedy wyszedł spod prysznica. Nie 
wiedział, kto tu był, ale nie miał zamiaru ryzykować.
     Zebrał kilku żołnierzy i pojechali do głównej drogi. Na miejscu skopali 
piasek obok asfaltowej nawierzchni, na drodze wiodącej do ich obozu. Z wielką 
troską przesadzili tam kępę krzewów chcąc zakryć miejsce, w którym droga 
wcina się w busz. Kiedy skończyli, Rayne był zadowolony - tylko zawodowy 
tropiciel śladów dostrzegłby, że jest coś dziwnego w krzakach rosnących na 
skraju asfaltu. Wszyscy inni uznaliby, że leśna droga po prostu wyparowała.
     Następnie Rayne poszedł asfaltową drogą sto metrów dalej, aż doszedł do 
znaku informującego o drodze prowadzącej na południe. Wyrwał go i wrzucił w 
krzaki. Nie było sposobu, by ktoś, kto przypadkiem natrafił wcześniej na drogę 
do ich obozu, mógł ją teraz ponownie odnaleźć.
     Tego popołudnia Rayne podzielił swych żołnierzy na dwie grupy: jedna z 
nich kierowana przez niego zaatakuje bank, druga - o wiele liczniejsza - zajmie 
się pod dowództwem Stronga zniszczeniem lotniska i wszystkich samolotów. 
Szybkość działania będzie najważniejsza. Rayne pamiętał słowa Frya: 
„Zdobądźcie bank, wysadźcie go wraz z zawartością skrytek depozytowych. 
Zniszczcie pasy startowe i samoloty. Pod żadnym pozorem nie wolno wam 
tknąć zbiorników paliwa tuż za miastem”. Gdy Rayne wraz z mniejszym 
oddziałem będzie atakował bank, wiążąc siły nieprzyjaciela, oddział Stronga 
uderzy na lotnisko. Kiedy to nastąpi, Bunty Mulbarton wysadzi w powietrze 
drogę na lotnisko, siejąc panikę i zniszczenie.
     Rayne zwrócił wszystkim uwagę, że to nie przelewki. Im więcej czasu im 
to zabierze, tym większa możliwość klęski. Oba oddziały będą miały wszystko, 
co potrzebne, by udawać jednostki ZANU lub FRELIMO.
     Zostaną zrzuceni wczesnym rankiem w okolicach Beiry na 
spadochronach, razem ze sprzętem, i ukryją się. Rayne i Guy Hauser w 
cywilnych ubraniach wjadą do miasta samochodem i przygotują grunt dla 
pozostałych dwóch członków jego oddziału. W tydzień później nastąpi atak. 
Wycofają się pod osłoną ciemności i spotkają na umówionym miejscu, gdzie 
odbierze ich zorganizowany przez Frya samolot.
     Rayne zaproponował, by atak na bank i na lotnisko odbył się punktualnie 
o siedemnastej w niedzielę. Przed nastaniem ciemności powinni już znaleźć się 
w samolocie. Gdyby coś się nie powiodło, trudno będzie w ciemnościach ocenić 
nieprzyjacielowi, z jakimi siłami ma do czynienia, co zwiększy ich szanse 
bezpiecznego odwrotu.
     Będą wtedy mieli dziesięć cennych godzin na zorganizowanie ucieczki. 
Nie poinformował ich o zgrupowaniu poważnych sił nieprzyjaciela w Beirze, o 
którym powiedział mu Fry. Nie wspomniał też ani słowem o Loisie, ich tajnym 
paszporcie do wolności na wypadek, gdyby samolot Frya nie przyleciał po nich. 
Ale dołożył wszelkich starań, by wpoić w nich przekonanie, że dysponują 
najlepszym i najnowocześniejszym sprzętem, w tym rakietami na podczerwień 
typu ziemia-powietrze, i będą w stanie zniszczyć każdy samolot startujący z 
lotniska podczas ataku.
     Wszyscy w obozie byli podekscytowani. Nie mogli się już doczekać akcji. 
Wyjątkiem był Gallagher. On jeden wiedział, jak naprawdę wygląda Mozambik.
     
     Tego wieczoru Rayne pojechał po raz ostatni do Richard’s Bay, pod 
pozorem konieczności omówienia dodatkowych szczegółów dotyczących 
przetransportowania ich na miejsce. Skontaktował się z Johnem Fryem pod jego 
zastrzeżonym numerem telefonu.
     - Czy to ptaszek?
     Rayne rozpoznał charakterystyczny akcent Frya, mieszaninę brytyjskiego 
i amerykańskiego. Odpowiedział szybko:
     - Nie. Jajka nie wylęgły się w tym sezonie.
     Nastąpiła dłuższa pauza, podczas której Rayne nic nie mówił czekając na 
to, co Fry ma mu do powiedzenia.
     Wszystko już przygotowane. Zateleksowałem do hotelu w Beirze - 
wiedzą, że zjawicie się tam jutro. Samochód jest załatwiony. Bank zgodził się 
przyjąć od was depozyt, macie świetnie przygotowaną „legendę”.
     - Mieliśmy gości.
     - Kogo?
     - Nie wiem, nie było nas w bazie. 
     - Dobrze, że już jutro wyjeżdżacie.
     - Tak, doskonale się składa, bo moi ludzie zaczęliby się niecierpliwić, 
gdyby akcja się opóźniała.
     - Samolot wyląduje jutro rano o trzeciej zero zero. W Mozambiku 
powinniście znaleźć się o piątej. Samochód załatwiłem wam przez nasze 
kontakty w Narodowym Ruchu Oporu Mozambiku, ale to jedyna pomoc, jaką 
od nich uzyskacie.
     - Jak znajdę samochód?
     - Pilot ma na imię Max. Pokaże wam jego pozycję w stosunku do rejonu 
lądowania. Jeśli zostaniecie zatrzymani, macie twierdzić, że samochód 
ukradliście w Maputo, co będzie zgodne z papierami wozu.
     - A hotel?
     - Pan i Guy Hauser macie rezerwację w hotelu „Beira”. Jak się 
umówiliśmy, będziecie się podawać za handlarzy bronią. Bruce Brand i Henri 
Dubois. Gdyby ktoś zadał sobie trud i sprawdził wasze referencje, znajdzie 
wszystko w jak najlepszym porządku.
     - Coś jeszcze?
     - Kiedy dostaniecie się do banku, nie wolno wam zapomnieć o 
zniszczeniu skrzynek depozytowych - chodzi o bezpieczeństwo całej operacji. I 
pamiętajcie, co macie mówić, gdy wpadniecie im w ręce.
     Rayne wiedział, o co chodzi. Miał twierdzić, że wynajął go pewien 
zamożny facet mieszkający w Mozambiku przed uzyskaniem przezeń 
niepodległości, który chciał odzyskać cenną biżuterię pozostawioną w 
depozycie bankowym.
     - W porządku, sir. Do usłyszenia, gdy będzie już po wszystkim.
     - Powodzenia.
     Fry odłożył słuchawkę. Rayne spojrzał na zegarek, zdając sobie sprawę, 
że nie ma zbyt wiele czasu na ostatnią wizytę u Loisa.
     

RAYNE 2
     
     
     Rayne wydobył pistolet i oddalając się od domu ruszył w kierunku 
ogrodu. Co tu, do cholery, się dzieje?! Spędziwszy ponad pół godziny na 
przeszukiwaniu okolic domu, włączył w końcu główny przełącznik oświetlenia. 
Ciężarówka stała na podjeździe. W domu leżały ubrania Loisa, ale w warsztacie 
nie było helikoptera.
     Na czoło wystąpił mu pot. Coś tu nie gra. Nie miał jednak możliwości 
dowiedzieć się, co tu zaszło, musiał wracać do obozu, bo inaczej jego ludzie 
zaczną mu zadawać pytania. Bez Loisa znikało poczucie bezpieczeństwa, 
musieli zdać się na innych w kwestii ucieczki, co zgodnie z jego 
doświadczeniem nie było najlepszym rozwiązaniem. Ufał mu jednak bez reszty. 
Na pewno nie zwiał helikopterem, to byłoby do niego zupełnie niepodobne. Ale 
gdzie, do diabła, się podział?
     
     - Nie mam zamiaru robić wam wykładu; wszyscy braliście udział w 
walkach. Muszę jedynie podkreślić, że stanowimy jedność, zgrany zespół. 
Musimy się sobą nawzajem opiekować, a każdego, kto porzuci swój oddział, 
czeka kara śmierci. Będzie tam gorąco i możemy sobie poradzić tylko wówczas, 
jeśli będziemy trzymać się razem. Ja jestem głównodowodzącym, jeśli zginę, 
kierownictwo akcji obejmie Michael, a jeśli i on zginie, następny na liście jest 
Bunty. Jeśli on polegnie... niech Bóg ma was w swojej opiece!
     Żart wywołał niezbyt głośny śmiech. Wszyscy zdawali sobie sprawę z 
ryzyka, jakiego się podejmowali.
     - Spędzimy w Mozambiku niewiele ponad tydzień. To niezbyt długo 
biorąc pod uwagę wynagrodzenie, które otrzymujecie, ale zapewniam was, że 
napracujecie się solidnie, by je zarobić. Jesteśmy małym oddziałem działającym 
na terenie opanowanym przez nieprzyjaciela i jeśli nas odkryją, nie mamy 
wielkich szans. Głównym atutem operacji jest zaskoczenie. Ukrywamy się do 
chwili ataku i zmywamy się stamtąd, gdy tylko wykonamy zadanie. Nie chodzi 
jednak o to, by każdy działał na własną rękę; macie najlepszą broń, jaka istnieje, 
i doskonałe zaplecze. Wraz z Michaelem zaplanowałem tę operację w 
najdrobniejszych szczegółach, ale zawsze coś wyskoczy nie tak, bez względu na 
to, jak dobre są plany, więc ubezpieczyliśmy się także i na tę okoliczność. Kiedy 
już będzie po wszystkim, nie możecie nikomu o tym opowiadać - ani żonom, ani 
przyjaciółkom, kumplom, nikomu. Jednym z powodów, dla których was 
wybrano jest to, że jesteście znani z tego, iż potraficie trzymać gębę na kłódkę.
     Rayne zrobił krótką przerwę. Chciał, by dobrze zapadła im w pamięć 
konieczność zachowania ścisłej tajemnicy.
     - A teraz, powodzenia i szczęśliwej podróży. Udanych wakacji w Beirze.
     
     Szum silników dwóch potężnych samolotów transportowych typu 
Herkules był nieznośny. Wylądowały dokładnie w miejscu oznaczonym flarami 
przez Rayne’a. W pięć minut załadowano ludzi i sprzęt na pokład i 
wystartowały w mrok. Lecieli w kierunku granicy Mozambiku. W samolocie 
Rayne’a znajdował się jeep z działem bezodrzutowym, o którego prosił, oraz 
duża wojskowa ciężarówka w barwach ochronnych używanych przez Sowietów.
     Rayne poszedł do kabiny pilota, by uzyskać od niego niezbędne 
informacje. Wnętrze kadłuba przypominało podziemną grotę wpadającą w 
drgania, gdy samolot natrafił na obszar turbulencji, toteż kabina pilota sprawiała 
po nim wrażenie przyjemnego zacisza. Rayne zobaczył krótko obcięte włosy na 
głowie ogromnego faceta pochylonego nad sterami. Odwrócił się, gdy podszedł 
bliżej i Rayne zauważył, jak jego ręka instynktownie powędrowała do kolta 
kalibru 0.45 u jego boku. Jak widać, nikt nie miał zamiaru niepotrzebnie 
ryzykować.
     - Cześć, Max.
     Pilot wpatrywał się w niego bez żadnego wyrazu, aż Rayne zdał sobie 
sprawę, że będzie musiał krzyczeć, by przedrzeć się przez szum silników.
     - Max. Jestem kapitan Rayne Gallagher.
     Pilot wziął podaną rękę i ścisnął ją swą wielką łapą.
     - Cześć, kapitanie. Ależ z pana wariat. To czyste szaleństwo. - Rayne 
zachował milczenie. - Posłuchaj, koleś, i zakonotuj to sobie dobrze. - 
Amerykanin mówił to przyjaznym tonem. - Latam tym pieprzonym samolotem 
dwa razy w tygodniu i jeszcze żyję. Pod nami to nie jest jakiś spokojny kraik, 
ale kloaka, w której szaleje wojna i przemoc. Życie ludzi jest gówno warte tam 
w dole. Jeśli nie podoba ci się wyraz czyjejś twarzy, pakujesz mu kulę w łeb. 
Maputo jest tylko w połowie normalne, a Beira to już inna para kaloszy. Nie 
pytaj, skąd wiem, wozimy tam dostawy, na tym polega nasza praca. Płacą mi, 
bym udawał głupka. Tak jak tobie. O przepraszam, tobie płacą za to, że 
wpierdalasz się w szaleńczą misję...
     Będziecie skakać w ciemnościach. Nie martw się, sprawdziłem ten teren 
w zeszłym tygodniu, jest czysty. Trzymaj nogi razem, a będziesz miał jaja całe, 
gdy dotkniesz ziemi. Teren lądowania jest położony z dala od obszarów 
zamieszkałych, więc nie powinniście mieć żadnych kłopotów. Nie czekają tam 
na was. Masz...
     Podał mu kartkę papieru. Rayne rozłożył ją i ujrzał precyzyjnie 
narysowaną mapę, na której zaznaczono dokładnie położenie samochodu który 
miał zabrać po wylądowaniu. Na mapie były nawet zaznaczone dokładne 
namiary kompasowe, więc niemożliwością było się zgubić. Chciał podziękować 
Maxowi, ale ten nie dał mu tej możliwości.
     - Nie trudź się, koleś, zachowaj siły na zmówienie pacierzy. Połowa 
sowieckiego lotnictwa stacjonuje w tej chwili pod Beirą, jedno potknięcie, a 
rzucą się na was jak stado wilków. Nie wiem, co dzieje się ze światem. Dziesięć, 
piętnaście lat temu stare kochane USA siedziałoby Sowietom na karku, 
dopierdoliłoby tym skurwysynom, aż drzazgi by leciały. A tu, Sowieci mordują 
do woli i nic. Chciałbym wejść ze swoim M16 do siedziby ONZ-u, dać tym 
skurwielom posmakować trochę prawdziwego świata. Zrozumieją to, kiedy 
przeklęci czerwoni opanują świat, wtedy nie będą mogli siedzieć cały dzień na 
tych swoich pieprzonych naradach.
     Rayne był zaskoczony. Nie miał pojęcia, że w Beirze jest aż tylu Rosjan. 
Gdy Max zakończył swą tyradę, zapytał go:
     - Od jak dawna stacjonują tam sowieckie samoloty?
     Max rzucił mu spojrzenie z ukosa.
     - Nie powiedzieli ci wszystkiego, co? Hej, zaskoczyłem cię. Słuchaj, 
samoloty przylatują masowo od dwóch tygodni.
     Może chodzi o jakieś manewry, nie wiem. Wyładowywuje się wiele 
sprzętu, na ziemi stoi pełno samolotów. Przypomina mi to Wietnam, zupełnie 
jakby przygotowywali się do jakiejś ataku. Nie rozumiem tylko, kogo chcą 
zaatakować. Nie sądzę, by chcieli wtargnąć do Rodezji, gdzie Brytyjczycy 
skutecznie knocą cały interes. Ale skąd mogę wiedzieć, ja tylko wożę wariatów 
takich jak ty do tego piekła i z powrotem.
     Rayne był cierpliwy. Max mógł być kopalnią pożytecznych informacji, 
jeśli się go właściwie podpuściło - a gdy będą już na ziemi, o wiele trudniej 
będzie się zorientować, co się tam dzieje.
     - Czy w samej Beirze jest wielu Rosjan?
     - Trudno powiedzieć, ale nie sądzę. Oni mają trochę stracha, nie chcą 
zarazić się jakimś paskudztwem od tubylców. Chyba też nie chcą robić złego 
wrażenia. Zresztą nie wiem. Nigdy nie działałem na ziemi jak ty. Wydostaniemy 
was stamtąd bez trudu, o ile dotrzecie do punktu zbiórki. W tym rejonie świata 
opłaca się trzymać gębę na kłódkę. Chodzi o to, byście zaszyli się dobrze do 
momentu ataku. Nie odkryją was, bo się was nie spodziewają. Rodezyjczycy 
nigdy nie odważyliby się na uderzenie przy takiej koncentracji wojsk, a któż 
inny mógłby ich zaatakować?
     Wybuchnął śmiechem, ale Rayne’owi wcale nie było do śmiechu. 
Zgromadzenie znacznych sił sowieckich oznaczało, że jego atak będzie musiał 
zostać przeprowadzony szybciej i sprawniej niż to początkowo zakładał. Musi 
powiadomić o tym Michaela, gdy tylko wylądują. Strong znajdował się w 
drugim samolocie - nie chciał ryzykować, by dwaj dowódcy lecieli jednym 
samolotem.
     Głos Maxa przerwał te rozmyślania:
     - Czy zmartwiłem pana, kapitanie Gallagher?
     - Nie, po prostu udzielił mi pan pożytecznych informacji. Będę musiał o 
wiele bardziej uważać, niż myślałem.
     - Zimny z pana skurwiel, kapitanie. To muszę panu przyznać.
     Rayne wrócił do ładowni i zastanawiał się, czy zachowa ten chłodny 
dystans, gdy znajdą się na ziemi.
     
     Spacerował ciężkimi krokami wzdłuż pola i od czasu do czasu kiwał 
głową ze zrozumieniem - krępy mężczyzna o jasnej piegowatej skórze i 
miękkich rudych włosach. W końcu podszedł do turysty, który odkrył to 
miejsce.
     - Niech to szlag, stary, nie wygląda mi to na regularną armię. Rozstawili 
rakiety sygnałowe, by samoloty mogły wylądować. Profesjonalna robota. 
Chodźmy teraz obejrzeć obóz.
     Obóz był pusty, dokładnie wysprzątany, nigdzie żadnego papierka ani 
butelki, a chaty też były nienagannie czyste. Zamieciono nawet ziemię przed 
nimi. Twarz majora Pieta, „Żelaznego Człowieka” Viljoena, przybierała coraz 
bardziej zaniepokojony wyraz.
     - Nie wiem, naprawdę nie wiem. Coś się za tym kryje, to pewne.
     Zostawił chaty w spokoju i zaczął przeszukiwać otaczający je busz. I 
znowu nic nie znalazł. Podszedł następnie do drogi wiodącej z obozu i pokiwał 
głową.
     - Sprytne skurwysyny. Jeszcze jeden dzień i nikt by nic nie odkrył. Miał 
pan rację, że to tutaj, panie Retief, ale ci faceci nie wyglądają mi na armię RPA. 
Nie zadawaliby sobie takiego trudu, by zatrzeć po sobie ślady. Może to jakaś 
elitarna jednostka. Kurwa, ktokolwiek nimi dowodzi, zaprowadził żelazną 
dyscyplinę, nie widziałem nigdy lepiej wysprzątanego obozu. Nie ma 
najdrobniejszego śladu czyjejkolwiek obecności.
     - Nie ma śladów opon, więc chociaż przyjechali tu samochodem, oddalili 
się w inny sposób. Tylko Herkules mógł ich wszystkich stąd zabrać. To bez 
sensu, chyba że nie chcieli, by ich ktokolwiek widział. Moim zdaniem to 
podejrzana sprawa. Mieliście szczęście, że pan i pański przyjaciel nie 
napatoczyliście się na tych ludzi.
     Jego towarzysz zadrżał i poszedł szybkim krokiem do samochodu; chciał 
jak najszybciej oddalić się stąd.
     Major Viljoen potarł zarost na brodzie. Kimkolwiek były te skurwysyny, 
już on postara się dowiedzieć, o co tu chodzi.
     
     Rayne rzucił się głową w ciemność i poszybował ku ziemi. Chłodne 
powietrze smagało jego twarz, rozwiewając mu włosy niczym gigantyczna 
suszarka do włosów. Wyrzucił nogi i ramiona w bok chcąc zapanować nad 
swoim opadaniem. Nie widział nikogo w ciemnościach i nie spodziewał się 
zobaczyć. Mógł oddać się rozmyślaniom.
     W pewnym sensie to był najgorszy moment - nie wiedział, dokąd pędzi; 
pozostawało mieć nadzieję, że na ziemi nie natrafi na żadne przeszkody i nikt 
nie będzie na niego czekał. Jako ćwiczenie takie skoki dawały posmak 
przygody, ale w rzeczywistości napawały strachem. Gdyby złamał teraz nogę, 
byłby bezużyteczny dla reszty jego ludzi. Zamiast regulaminowych wysokich 
butów skórzanych miał na nogach lekkie tenisówki. Wolał je: pozwolą szybko 
oddalić mu się z miejsca lądowania i nie zostawić głębokich śladów.
     Był zadowolony, że jest już daleko od szalonego Amerykanina i jego 
samolotu. Jego cynizm działał mu na nerwy; to coś w rodzaju raka, który szybko 
sprowadza śmierć na wojnie. Pociągnął za rączkę spadochronu przytroczonego 
do brzucha i poczuł szum rozwijającego się nad nim nylonu.
     Olbrzymia czasza wypełniła się, szarpiąc go do góry i zwalniając jego lot 
w dół. Zawieszony w powietrzu odczuł wielki spokój, ostatni zapewne przed 
zakończeniem misji. W myślach zrobił przegląd wszystkiego, co zabrał ze sobą, 
szukając czegoś, co zapomnieli lub przeoczyli. Przez krótką chwilę pomyślał o 
Sam. Potem nagle wybiegła mu na spotkanie ziemia.
     Uderzył twardo o piach i przetoczył się na bok starając się upodobnić do 
kuli. Natychmiast zerwał się na nogi, sprawdzając, czy browning jest 
odbezpieczony i rozglądając się pospiesznie wokół. Zwinął spadochron w kulę, 
ale ulga z pomyślnego lądowania trwała nie dłużej niż kilka sekund.
     Najlepiej teraz siedzieć cicho i słuchać, jak lądują inni. Samochody i 
sprzęt musiały wylądować wcześniej, leżą pewnie gdzieś w otaczających go 
krzakach. Najbardziej martwi się, że znaleźli się na otwartej przestrzeni, 
niezgodnie z ich planem. Usłyszał szmer po prawej: to lądował jeden z jego 
ludzi. Sądząc po odgłosach zrobił to bezbłędnie. Rayne słyszał, jak zwija 
spadochron i wypowiedział umówione hasło.
     - Cześć, bracie.
     - Nie jestem twoim bratem. Jestem twoim synem.
     W porządku, to Guy Hauser. Przynajmniej jeden członek jego oddziału 
wylądował cały i zdrowy.
     - Guy, nie ruszam się stąd przed świtem. Nie chcę niczego robić, dopóki 
nie zorientuję się, gdzie jestem.
     - Dobrze. Zostanę tu z panem.
     Rayne lubił tego spokojnego, bezwzględnego faceta. Żelazna dyscyplina 
Legii stała się cząstką jego duszy – był doskonałym żołnierzem, chociaż wiele 
brakowało mu do doskonałości jako człowiekowi. W pewnej odległości słychać 
było lądowanie następnego żołnierza. Wkrótce wszyscy będą na ziemi, cała 
dziewiętnastka, we wrogim kraju, w którym karabin jest prawem i niewiele 
ponad to się liczy.
     
     Generał postanowił przeprowadzić kompleksową kontrolę instalacji 
wojskowych i oddziałów wsparcia lotniczego w Beirze. Nie spotkał go zawód; 
oddziały były dobrze zorganizowane i zamaskowane tak, by nie mógł ich 
wykryć zwiad lotniczy. Jego czarni koledzy promienieli z radości: takiej siły 
ognia nie widziano nigdy przedtem w południowej części Afryki - myśliwce 
bombardujące zlikwidują lotnictwo rodezyjskie w ciągu kilku minut.
     Był zadowolony, że Zachód jak dotąd nie skomentował nowej sytuacji. 
Rozbudowę sił radzieckich utrzymywano w całkowitej tajemnicy i mało kto był 
w stanie zorientować się, co się za nią kryje. Samolotami przetransportowali tu 
doborowe oddziały szturmowe i ciężką artylerię. Zresztą oddziały wojsk 
lądowych miały być użyte tylko w sytuacji zagrożenia, a Worotnikow wątpił, by 
do tego doszło. Gdy Salisbury stanie w płomieniach, gmach parlamentu zostanie 
zniszczony, a większość czołowych białych przywódców znajdzie się pod 
kluczem, ludzie zamienią się w stado przerażonych zwierząt i łatwo poddadzą 
się kontroli. W ciągu jednej doby obwieści się o ustanowieniu Ludowej 
Republiki Zimbabwe, a oszołomiony świat będzie mógł się temu jedynie 
przyglądać. Niektórzy biali przywódcy zostaną straceni za zbrodnie przeciwko 
ludzkości. Długo posiedzą w więzieniu zachodni politycy i dziennikarze, choćby 
po to, by dopiec do żywego Amerykanom i Brytyjczykom.
     Mocarstwa zachodnie będą miały związane ręce - jego tajni agenci 
zapewniali go, że żadna zachodnia armia nie odważy się na interwencję w 
Mozambiku i Rodezji, ponieważ wspomnienia o Wietnamie są wciąż jeszcze 
żywe. Tymczasem lewicowi politycy na całym świecie będą zachęcali swoje 
rządy do uznania nowego Zimbabwe, a zamach będzie reklamowany jako 
wielkie zwycięstwo uciśnionych narodów Afryki, obalenie kolonializmu i 
początek nowej ery równości. Natychmiast, choć bez przesadnego hałasu, 
znacjonalizuje się banki, przemysł ciężki, kopalnie. Czołowe postacie świata 
biznesu zostaną aresztowane za wyzysk ludzi przed rewolucją. Oficerowie, z 
którymi teraz rozmawia, obejmą dowództwo w ciągu najbliższych dni. 
Wszystkie zarobki zostaną zrównane, a do ludności zaapeluje się o zgłaszanie 
się „na ochotnika” do pracy na rzecz nowej republiki.
     Granica z RPA pozostanie otwarta, ale siły sowieckie w Mozambiku 
zlikwidują popierany przez Rodezję Narodowy Ruch Oporu Mozambiku i 
ponownie otworzą linię kolejową do Beiry. Dzięki niej nowe państwo nie będzie 
uzależnione od swego sąsiada na południu. Za kilka lat będzie można zacząć 
zaciskać pętlę wokół RPA. Ale nie czas teraz na marzenia o przyszłości, bo 
można zacząć zaniedbywać teraźniejszość. Jedno jest pewne, pozostaje mu 
jeszcze wiele do zrobienia.
     Worotnikow odwrócił wzrok od imponująco prezentujących się 
helikopterów, bombowców i myśliwców ustawionych specjalnie dla niego na 
pasie startowym. Pomyślał o amerykańskiej dziennikarce, Samancie Elliot.
     Denerwowało go, że została mu sprzątnięta sprzed nosa i cieszył się na 
myśl o plutonie egzekucyjnym, przed którym staną Tongogara i Mnangagwa. 
Zasłużyli sobie na to w pełni, byli najpodlejszymi zdrajcami. Brak entuzjazmu, z 
jakim jego czarni koledzy prowadzili poszukiwania tych dwóch oficerów, 
drażnił go niewymownie.
     Był jednak pewien, że panna Elliot nie mogła wydostać się z kraju, a 
trudno będzie im utrzymać jej obecność tutaj w tajemnicy. Biała blondynka w 
czarnej republice, w której doskonale funkcjonuje afrykański telegraf bębnowy, 
miała niewielkie szanse długo się ukrywać. W nowej Afryce nie będzie dla 
takich jak ona miejsca. Środki masowego przekazu znajdą się w rękach państwa, 
pod jego ścisłą kontrolą.
     Zobaczył zbliżającego się w jego kierunku majora i zapragnął, by wizyta 
na lotnisku dobiegła już końca.
     
     Światło wczesnego poranka odsłoniło przed nimi najbliższą okolicę 
pokrytą gęstą roślinnością, która ograniczała widoczność do dziesięciu metrów. 
Rayne nie mógł wybrać lepszego miejsca na lądowanie.
     Mimo wczesnej pory robiło się już gorąco i żołnierze zdali sobie sprawę, 
że następny tydzień spędzą w warunkach dalekich od komfortu. Ciężarówka 
wylądowała niezbyt szczęśliwie, przednie koło zostało zwichrowane, ale jego 
wymianą zajmowało się już dwóch żołnierzy. Odnaleziono bez trudu resztę 
sprzętu, a Rayne zajął się zakopywaniem spadochronów. Za kilka godzin muszą 
oddalić się stąd. Do południa trzeba odnaleźć samochód i ruszyć z Guyem do 
Beiry.
     Podbiegł do niego Bunty Mulbarton:
     - Wszystko jest w porządku z wyjątkiem ciężarówki, ale za kilka minut 
skończymy jej naprawę. Jeep jest już na chodzie, a działo jest sprawne. 
Będziemy mogli wyruszyć w ciągu godziny i poszukać lepszej kryjówki. Czy 
Larry Preston i Mick O’Rourke zostaną z nami przez kilka dni?
     - Tak. Guy i ja zorientujemy się, co dzieje się w Beirze, a potem 
ściągniemy tam Larry’ego i Micka. Chciałbym zminimalizować ryzyko na 
każdym etapie operacji. Jeśli wpadniemy z Guyem, nadal będziecie mieli 
siedemnastu ludzi do wykonania zadania - zrezygnujecie po prostu z zajęcia 
banku.
     Bunty zmarszczył czoło, gdyż raziło go słońce.
     - Nie sądzę, by do tego doszło. Uważam, że nikt nie podważy waszej 
„legendy”.
     - Lepiej nie szarżować, Bunty. Wszystko może się zdarzyć i pewnie się 
zdarzy. Jeśli postanowimy zmienić plany, musimy to zrobić w ciągu 
najbliższych - kilku dni - gdy stracimy z sobą kontakt, będzie to niemożliwe. Na 
razie przechowacie całą naszą broń. Guy i ja odbierzemy ją dopiero, gdy 
znajdziemy bezpieczne miejsce na jej przechowanie.
     Wyruszyli, gdy koło w ciężarówce zostało wymienione. Bunty, Michael i 
Rayne wsiedli do jeepa, reszta ludzi i sprzęt znalazły się na ciężarówce. Część 
ekwipunku zakopali - wrócą po niego, jeśli będzie to konieczne.
     Bunty prowadził bardzo powoli, starając się czynić jak najmniej hałasu. 
Posługując się kompasem dotarli do głównej polnej drogi łączącej Beirę z 
interiorem.
     Gdy tylko Rayne i Guy wyskoczyli, Bunty odjechał, a za nim ciężarówka. 
Nie było czasu na uprzejmości. Patrzyli w ślad za znikającymi samochodami, by 
po chwili zanurzyć się w buszu. Byli uzbrojeni w pistolety, a w plecakach każdy 
z nich miał pistolet maszynowy Uzi. Bez słowa ruszyli na wschód w kierunku 
Beiry.
     Mogli teraz polegać jedynie na orientacji i inteligencji. Wystarczył 
najmniejszy szmer lub ruch, a od razu rzucali się na ziemię. Na szczęście na 
drodze panował mały ruch i nie musieli zbyt często się ukrywać.
     Po godzinie dotarli do zakrętu w lewo zaznaczonego na mapie Rayne’a. 
Poszli tamtędy, nadal trzymając się w bezpiecznej odległości od drogi. Droga 
zmieniła się w wąski szlak i trochę odprężyli się, wiedząc, że istnieją tu 
mniejsze szanse ich odkrycia.
     Minęło następne pół godziny i Rayne zaczął się niepokoić - powinni być 
już blisko samochodu. Co będzie, jeśli nie znajdą go tam, gdzie pokazywała 
mapa? Na czoło wystąpił mu pot, gdy wtem zobaczył, jak z krzaków wystaje 
coś, co przypomina tylny zderzak samochodu.
     Nakazał gestem Guyowi pozostać w ukryciu. Francuz natychmiast rzucił 
plecak i w obie ręce ujął pistolet. Rayne wysunął się z ukrycia, zbliżając się 
wolno do starego peugeota 404. Biały lakier pokryty był kurzem, chociaż środek 
wyglądał mniej więcej czysto. Otaksował spojrzeniem opony i blacharkę, 
stwierdzając, że są w zadowalającym stanie. Ostrożnie otworzył drzwi i usiadł 
za kierownicą.
     Zajrzał za osłonę przeciwsłoneczną, gdzie miały być kluczyki, ale nic nie 
znalazł. Sprawdził następnie pod matą na podłodze. Kluczyków nie było. Co też 
oni z nimi zrobili? Nie miał czasu do stracenia, będzie musiał zapalić go przez 
zwarcie przewodów.
     Pociągnął za rączkę otwierającą bagażnik i usłyszał, szczęk zamka. 
Wysiadł, otworzył bagażnik i zajrzał do środka.
     Lufa pistoletu przystawiona do zarostu na jego policzku była zimna. Pot 
ściekał mu leniwie po szyi, poczuł, jak ktoś wyjmuje mu zza pasa pistolet. 
Dobrze wiedział, że lepiej nic nie robić i nic nie mówić. Czekał na pierwsze 
polecenie.
     - Dobra, cwaniaczku. Odsuń się od samochodu. Jeden podejrzany ruch, a 
dostaniesz kulę w łeb.
     Mówiący po portugalsku mężczyzna najwidoczniej czekał tu na niego. W 
jego gburowatym głosie brzmiała pewność siebie.
     - OK. Uklęknij na ziemi i odepnij spodnie.
     Facet nie był głupcem. Ze spodniami plączącymi mu się wokół kolan 
Rayne niewiele mógł zdziałać.
     Pojawił się drugi gość, otyły, brzydki Murzyn średniego wzrostu o bujnej 
brodzie. Jego skóra była tłusta i gładka, ruchy pewne. Nie ulegało wątpliwości, 
że spędził wiele czasu w buszu. Ciałem Rayne’a wstrząsnął dreszcz. Kurwa, 
teraz było ich dwóch.
     - Musisz być bogatym i wpływowym człowiekiem - zadrwił Murzyn. - 
Facet, który przyprowadził samochód nie był zbyt rozmowny. Dużo czasu zajęło 
nam wydobycie z niego czegokolwiek. Mam nadzieję, że nie jesteś taki sam.
     - Gdzie on jest?
     - Tam, gdzie ty się znajdziesz, o ile się nie zamkniesz.
     Rayne otrzymał cios w tył głowy. Co, do diabła, robi Guy? Kim byli ci 
faceci i czego chcieli?
     - Podobasz mi się, przyjacielu. Jestem pewien, że ubijemy interes. 
Zapłacisz mi, a ja pozwolę ci odejść. Zawsze wysoko ceniłem życie bogaczy, 
oni rozumieją moje zasady. Mam nadzieję, że będziesz gadał, już dość dziś było 
przemocy. Paolo, uważam, że czas dać naszemu nowemu przyjacielowi mały 
wycisk.
     Huk wystrzałów był przeraźliwie głośny. Rayne rzucił się na ziemię po 
pierwszym strzale. Na kurtce Paolo rozlała się czerwona plama, a Murzyn 
krzyknął, gdy przeszył go drugi pocisk. Rayne usłyszał, jak ktoś zbliża się ku 
niemu od tyłu.
     - Jakich informacji od nich potrzebujemy?
     Głos mówiący z francuskim akcentem brzmiał lodowato i beznamiętnie. 
Guy już zdołał zasłużyć na swoją pensję. Dwa strzały, dwóch trafionych. Z 
zimną krwią.
     - Gdzie są kluczyki? I kim oni są?
     Rayne podniósł się, a Guy postawił Paolo na nogi podnosząc go za 
kołnierz. Jego ciało broczyło krwią. Guy wpakował mu kulę pod prawą łopatkę, 
obezwładniając go tylko - przewidział, że będą musieli wydobyć z tych dwóch 
typów informacje.
     - Gdzie są kluczyki?
     Chociaż Paolo zwijał się z bólu, uśmiechnął się tylko i splunął na ziemię. 
Guy zaciągnął go na miejsce, gdzie leżał Murzyn, zraniony w podobny sposób. 
Przysunął się do Murzyna trzymając nadal Paolo za kark. Mówił cicho i Rayne 
ledwie słyszał jego słowa.
     - Twój przyjaciel Paolo nie chce powiedzieć, gdzie są kluczyki.
     Murzyn uśmiechnął się do niego podobnie jak przedtem Paolo. - 
Odpierdol się.
     Guy przysunął głowę Paolo do twarzy Murzyna, któremu jednym 
strzałem rozwalił czerep.
     - Kluczyki?
     - W jego lewej kieszeni.
     Rayne podszedł do zabitego i znalazł kluczyki. Miał nadzieję, że Guy 
szybko skróci cierpienia Paolo, który zaczął mamrotać: - Jestem szefem na tym 
terenie. Jeśli mnie zabijecie, zostanę pomszczony. Nikt mi tu nie podskoczy, 
nawet Rosjanie darzą mnie szacunkiem.
     - Nie jesteś wojskowym?
     - Ja rabuję wojsko, jestem rozbójnikiem.
     - Gdzie jest ciało człowieka, który przyprowadził wóz?
     - Koło samochodu - za tamtym drzewem.
     Rayne poszedł popatrzeć na ciało. Jak się spodziewał, było bardzo 
okaleczone. Ten człowiek, który miał być ich kontaktem, umarł w strasznych 
cierpieniach. Wrócił do Guya.
     - Nie żyje. Torturowano go.
     Guy spojrzał w twarz Paolo.
     - Nie zasługujesz na szacunek. - Nacisnął na spust i ciałem Paolo 
wstrząsnął spazm, gdy kula przeszyła mu serce. Guy rzucił ciało na ziemię i 
podniósł się.
     - Guy, musimy ukryć trupy. To nie zajmie zbyt wiele czasu, a 
przynajmniej nikt ich nie zdoła odnaleźć.
     - W porządku, sir. Ale takie gnojki nie zasługują na pochówek.
     Znaleźli niewielkie zagłębienie w ziemi i ułożyli w nim zwłoki trzech 
zabitych, przykrywając je ziemią i kamieniami. Kiedy skończyli, miejsce to nie 
różniło się od otaczającego je buszu.
     - Ten kraj niczym się nie różni od reszty Afryki. Nie rozumiem, jak 
można tu żyć.
     - Dziękuj Bogu, że za tydzień już nas tu nie będzie.
     - Nie sądzę, by przyjaciele tego faceta sprawiali nam jakieś kłopoty. - Guy 
splunął z obrzydzeniem na ziemię.
     Silnik zapalił bez trudu i Rayne ostrożnie pojechał z powrotem, aż dotarł 
prawie do głównej drogi. Wysiedli i wyjęli z plecaków ubrania, które mieli 
nosić w Beirze. W ciągu kilku minut przeistoczyli się w dość podejrzane typy w 
pogniecionych garniturach. Guy miał na głowie kapelusz typu panama, który 
zwiększał jeszcze jego zaniedbany wygląd.
     - Jesteś teraz dość znanym handlarzem bronią o nazwisku Henri Dubois. - 
Rayne wręczył mu jego dokumenty i wyjął swoje. - Ja nazywam się Bruce 
Brand i jestem człowiekiem, który poznał wszystkie podejrzane miejsca w 
Afryce. Handluję bronią i narkotykami. Jesteśmy partnerami. Ruszajmy.
     Guy skinął głową i wsiedli z powrotem do samochodu. Wkrótce 
niespiesznie zdążali w kierunku Beiry.
     Blokada na drodze była dość prymitywna i źle ustawiona, bez 
wysuniętych stanowisk karabinów maszynowych. Gdyby chcieli, mogliby 
zlikwidować pilnujących ją żołnierzy w kilka minut. Byli jednak teraz cywilami, 
zajmującymi się niewinnym handlem bronią. Podjechali do wartownika 
ubranego w przedziwną kombinację różnych mundurów. Odezwał się do nich 
po portugalsku, w języku, którym obaj świetnie władali.
     - Wysiadać. Dokumenty.
     Guy i Rayne wygramolili się niespiesznie z samochodu. Takie przystanki 
będą czymś normalnym choć irytującym na terenie Mozambiku, musieli 
zachować się tak, jakby spotykało ich to po raz pięćdziesiąty i mieli już po uszy 
tych kontroli.
     Wartownik nie zwracał uwagi na ich ślamazarne ruchy. Obejrzał ich 
dokumenty, bardziej na pokaz niż w jakimkolwiek innym celu.
     - Dokąd jedziecie? - było to idiotyczne pytanie, biorąc pod uwagę, że 
droga prowadziła tylko do Beiry. Jednak nawet idiotyczne pytania należało 
traktować poważnie.
     - Do Beiry - Guy silił się na nonszalancję. Obaj strażnicy wybuchnęli 
śmiechem słysząc jego odpowiedź. Ten, który zadał to pytanie, obrzucił go 
zimnym spojrzeniem.
     - Ta droga prowadzi tylko do Beiry, przyjacielu. W jakim celu tam 
jedziecie?
     - Spotkać się z naszym przyjacielem w banku, zatrzymamy się w hotelu. 
Mamy tam do załatwienia pewne interesy.
     - Nie lubię biznesmenów. Odbierają wszystko biednym, bogacąc się ich 
kosztem.
     Żołnierz gapił się na nich przez dłuższą chwilę, po czym oddał im papiery 
i kazał jechać dalej.
     Rayne ruszył wolno nie chcąc sprawiać wrażenia, że się spieszy. Faceci, 
których zastrzelił Guy, musieli przejeżdżać przez ten sam punkt kontrolny, a 
kiedy nie wrócą, wartownik może się zainteresować ich losem. Był zadowolony, 
że podjęli środki ostrożności i zagrzebali ciała.
     Droga przed nimi była trochę szersza, co nie znaczyło, że lepsza. Od 
czasu do czasu mijali wypalony wrak jakiegoś samochodu leżący w krzakach na 
poboczu. Wspięli się potem na niewielkie wzniesienie i zobaczyli w dole Beirę i 
Ocean Indyjski. Obok miasta rozciągała się o wiele większa od niego dzielnica 
slumsów. W pobliżu portu stało mnóstwo zbiorników paliwa. Na południu wiła 
się rzeka Pungwe, znikając wśród błękitu ciągnącego się aż po horyzont, a na 
północy leżało lotnisko, dziwnie puste. Rayne był jednak pewien, że dostrzega 
sznurki siatek maskujących - pod nimi znajdują się z pewnością liczne 
nowoczesne myśliwce i helikoptery.
     Guy powiedział, co o tym sądzi.
     - Jest mniejsze, niż myślałem. Trudno będzie tam podejść 
niezauważonym. To będzie niebezpieczne.
     - Nie martw się, podając się za handlarzy bronią mamy doskonały 
pretekst, by kręcić się po całym mieście. Możemy mieć jedynie kłopoty z 
Rosjanami i za wszelką cenę musimy wystrzegać się spotkań z nimi. W pewnym 
sensie stanowimy dla nich konkurencję; sprzedajemy to samo, co oni, chociaż za 
inną cenę.
     Ruszyli naprzód zostawiając za sobą panoramę miasta i znowu jadąc 
przez busz.
     Tuż przy wjeździe do miasta natknęli się na następny punkt kontrolny. 
Rayne poczuł, jak bardzo jest spięty. Nie spodziewał się tak ostrych środków 
bezpieczeństwa, będzie musiał uważać na każdy krok.
     Padły prawie te same pytania, jak poprzednio, tyle że tym razem dowódca 
zadzwonił do hotelu, by sprawdzić, czy mają rezerwację. Rayne i Guy pocili się 
obficie, mając nadzieję, że wszystko będzie w porządku. Gdyby w tym 
momencie zostali aresztowani, nie mieliby wielkich szans na ucieczkę. W końcu 
dowódca odłożył słuchawkę i podszedł do nich.
     - Witamy serdecznie. Hotel potwierdził wasze rezerwacje. Miłego pobytu 
w Beirze.
     Rayne jechał powoli częściowo wyasfaltowaną główną ulicą. Wyglądało 
na to, że nie reperowano jej od czasu opuszczenia kraju przez Portugalczyków. 
Miasto było ładnie zaprojektowane w stylu kolonialnym. Wiele domów 
pamiętało czasy świetności, chociaż było jasne, że Beira nigdy nie była zbyt 
zamożna. Starał się zapamiętać wszystko, co może się przydać później. Sklepów 
było niewiele, a na ulicach praktycznie nikogo. Miasto sprawiało wrażenie 
opuszczonego. Bank wyglądał na zaniedbany, jakby był wiecznie zamknięty.
     Hotel znajdował się na końcu ulicy i oferował widok na morze. Był to 
dwupiętrowy gmach z pretensjami do świetności. Zajechali pod hotel i wspięli 
się po schodach do olbrzymich drewnianych drzwi wejściowych, które stały 
otworem.
     Hall był przestronny i ponury, wypełniony brzydkimi meblami, wśród 
których dominował pulpit recepcji bardziej przypominający barek. Na ścianie 
nad kominkiem wisiał portret prezydenta Mozambiku Samory Machela. W rogu 
pokoju siedziało nad drinkami dwóch białych. Rayne domyślił się, że to 
sowieccy wojskowi.
     - Allo. Pan Brand i pan Dubois?
     Odwrócili się w stronę recepcji, gdzie stał niski, otyły Portugalczyk. 
Tłuste włosy miał zaczesane do tyłu, zęby wystawały mu jak u wiewiórki i 
idiotycznie się do nich uśmiechał.
     - Witajcie w hotelu „Beira”.
     Rayne nic nie odpowiedział. Kątem oka obserwował Rosjan - nie 
wydawali się nimi zainteresowani. Nachylił się, pytając cicho właściciela:
     - Kim są ci faceci?
     - Niepotrzebnie się pan martwi. To sowieccy doradcy wojskowi. A ja 
jestem Fernandez - do usług.
     Rayne potrząsnął tłustą ręką wysuniętą w jego kierunku i to samo zrobił 
Guy.
     - Pokażę panom ich pokoje, najlepsze w całym hotelu.
     Poszli za nim szerokimi schodami w górę, a później ponurym korytarzem. 
Sufit odstawał w kilku miejscach, a ze ścian tu i ówdzie odpadały duże płaty 
tynku. Na końcu korytarza Fernandez otworzył drzwi i usunął się na bok.
     - Oba pokoje są identyczne, z widokiem na morze. Możecie panowie 
zamawiać wszystko na górę, dzwoniąc bezpośrednio do mnie. Wychodząc 
proszę zamykać drzwi na klucz i nie zostawiać w pokoju niczego 
wartościowego. Panuje tu wielka bieda i nawet najuczciwszych ludzi może 
skusić chęć kradzieży. Obiad podajemy o pierwszej, a kolację o ósmej. W 
recepcji można o każdej porze otrzymać drinki, a bar jest otwarty prawie na 
okrągło. Proszę teraz o wpłacenie depozytu.
     - Połowa rachunku została opłacona z góry - odparł zimnym tonem 
Rayne.
     - A teraz proszę o drugą połowę, panie Brand.
     - Pozostałą część dostanie pan, kiedy będziemy stąd wyjeżdżać, i to pod 
warunkiem, że będziemy zadowoleni z pobytu.
     - To nie fair. Nie jestem zbyt bogaty.
     - Zapłacę panu w dolarach amerykańskich, gdy będę wyjeżdżał. Pod 
warunkiem dobrej obsługi.
     Zdając sobie sprawę, że nie wygra tego sporu, Fernandez zostawił ich 
samych; westchnęli z ulgą. Najlepsze, co dało się powiedzieć o obu pokojach, to 
fakt, że były czyste. Sterta gazet mających służyć jako papier toaletowy 
świadczyła najlepiej o stanie gospodarki Mozambiku. Rayne miał przed 
przyjazdem nadzieję, że w hotelu będzie przebywać więcej ludzi, ale widocznie 
było to zbyt optymistyczne przekonanie.
     Drzwi na balkon w pokoju Rayne’a nie otwierały się łatwo. Musiał użyć 
całej siły, by ruszyć zasuwki, które zardzewiały. Pokój prezentował się o wiele 
lepiej przy otwartych drzwiach balkonowych. Rayne był ciekaw, jak dawno ich 
nie otwierano. Może od roku, może od czasu uzyskania niepodległości... Z 
balkonu miał doskonały widok na port i ujście rzeki. Szum fal zagłuszał jego 
myśli przez kilka chwil, aż usłyszał pukanie i do pokoju wszedł Guy.
     - Nie dowierzam tym Rosjanom, Rayne. Będziemy musieli się mieć na 
baczności. Na tym gnojku Fernandezie też nie możemy zbytnio polegać. Za 
dziesięć dolarów sprzedałby matkę diabłu.
     - Spokojnie, Guy. Nie możemy mieć lepszej „legendy”. Pozwala nam ona 
przychodzić i wychodzić wedle uznania - po obiedzie możemy przejechać się po 
mieście, a może warto zagrać w karty z Fernandezem, dać mu wygrać trochę 
grosza i zachęcić, by trochę wypił. Musimy się dowiedzieć, jak funkcjonuje to 
miasto, kto czym kieruje i jakie środki bezpieczeństwa tu obowiązują. 
Fernandez z pewnością nie sprzyja Rosjanom, płacą mu marne grosze, a wiele 
wymagają. On uważa, że mamy kupę forsy, a to znaczy, że zrobi wszystko, by 
nas zadowolić. Gwarantuję ci, że wie więcej o tym mieście niż ktokolwiek inny.
     
     
     Iwan zastukał kieliszkiem w stół. Chciał jeszcze jedną wódkę, ale nigdzie 
nie widział Fernandeza. Karl był w lepszym położeniu, nigdy nie pił zbyt dużo. 
W dodatku podobała mu się Beira. Chyba zwariował, bo z wszystkich miejsc, 
do jakich jego wysłano, Iwan uważał to za najgorsze. Ponownie walnął 
kieliszkiem w stół i ryknął:
     - Fernandez!
     Karl roześmiał się widząc jego wściekłość. Jeszcze raz potasował karty i 
rozdał je. Iwan przesłał mu groźne spojrzenie.
     - Uduszę tego cholernego Portugalczyka. Budzi we mnie wstręt.
     Podniósł oczy słysząc brzęk butelek w recepcji - zbliżał się do nich 
Fernandez z tacą. Postawił nowy kieliszek przed Iwanem i nalał mu dużą 
wódkę, rozlewając ją na stole.
     - Uważasz się za barmana, a nie potrafisz nawet nalać wódki.
     - Nie jestem barmanem, tylko właścicielem hotelu. Był taki czas, że 
zatrudniałem pięciu ludzi do obsługi baru.
     Iwan gapił się na niego, ale stwierdził, że nie warto się z nim sprzeczać. 
Poza tym chciał go o coś zapytać.
     - Widzę, że masz gości, Fernandez.
     - Tak, gości z forsą - dżentelmenów, którzy rachunki płacą gotówką. 
Ludzi zamożnych.
     - Daj sobie spokój. Kim oni są?
     - Dlaczego ich pan sam nie zapyta? Ja nic nie wiem. Kiedy dokonali 
rezerwacji? - Dwa tygodnie temu. Zapłata gotówką z góry. To biznesmeni. Mnie 
interesuje jedynie, by płacili rachunki; skąd biorą na to pieniądze, mnie nie 
obchodzi. Nie jestem szpiegiem.
     - Fernandez, jeśli masz trochę oleju w głowie, będziesz z nami 
współpracował.
     Portugalczyk odwrócił się do niego plecami i ruszył w kierunku drzwi, 
mamrocząc pod nosem:
     - Jestem pewien, że generał Worotnikow z radością dowie się, że ma 
pijaków wśród swoich oficerów.
     Iwan nie zareagował. Mniejsza z tym. Czas płynął tu wolno - mieli go 
całe mnóstwo. Dowie się później, co knują ci nowi goście. Pomoże to zabić 
nudę.
     
     W jadalni nie było nikogo poza dwoma Rosjanami. Gdy tylko Rayne 
usiadł, wyższy z nich podszedł pytając go po angielsku: - Nie przysiedliby się 
panowie do nas? Nie widzimy tu zbyt wielu nowych twarzy.
     Rayne nie miał na to specjalnej ochoty, ale nie mógł odmówić nie 
okazując wrogości. Guy podzielał jego uczucia. Niechętnie przysiedli się do 
Rosjan.
     - Butelka wina? - zaproponował Iwan.
     Rosjanie uśmiechnęli się, ale Rayne i Guy potrząsnęli przecząco głowami. 
Trudno będzie im się naturalnie zachowywać na trzeźwo, a cóż dopiero po 
pijanemu.
     - Ja się napiję. Karl jest podobny do panów pod tym względem - też nie 
lubi pić w porze obiadu.
     W restauracji nie było karty, a na pierwsze danie musieli czekać dość 
długo. Dokonali wzajemnej prezentacji i zaczęli rozmawiać o zaniedbanym 
wyglądzie miasta. Rayne chciał oddalić temat rozmowy od nich samych, a Guy 
mówił niewiele. Pojawiło się pierwsze danie: zimna zupa pomidorowa.
     Widać było, że Iwan wypił już za dużo.
     - Fernandez! - ryknął. Bełkotał coś niezrozumiale. Jedli dalej, mając 
nadzieję, że się uspokoi, ale to go rozzłościło i krzyknął jeszcze głośniej:
     - Fernandez, ty skurwysynu, chodź tu!
     - Iwan, zostaw go w spokoju.
     - To niedopuszczalne, Karl. Jak śmiał nam podać te kocie siki? Nasi 
przyjaciele jedzą tu obiad po raz pierwszy i nie powinno się ich tak traktować. 
Wstyd mi, naprawdę.
     Rayne nie miał nastroju do kłótni: - Jadłem gorsze rzeczy. Trzeba się 
cieszyć tym, co jest.
     - Nie! Nie mogę pogodzić się z tym, jak panów tu potraktowano. - Miał 
zamiar dolać sobie wina, ale Karl wyrwał mu butelkę.
     - Wystarczy, Iwan. Wypiłeś za dużo. Uważam, że powinniśmy zostawić 
tych panów w spokoju.
     Podniósł Iwana za kołnierz. Rayne zdziwił się, że Iwan, który 
przewyższał Karla wzrostem, nie opiera się, ale najwidoczniej Karl był tu górą.
     - Proszę nam wybaczyć, panowie. Może zjemy razem obiad kiedy indziej. 
Przepraszam, że naprzykrzaliśmy się panom. Iwan nigdy nie zdaje sobie sprawy 
z tego, że wypił za dużo. Musimy już iść.
     Rayne odetchnął z ulgą, gdy Rosjanie opuścili salę.
     - Będziemy mieli kłopoty z tą dwójką, czuję to.
     - Cóż, nic na to nie możemy poradzić. Musimy tylko starać się trzymać od 
nich z daleka.
     Dopili kawę i wrócili do pokojów. Trzeba było zabrać się do pracy.
     Rayne wyjął lornetkę z walizki i razem z Guyem wspięli się po schodach 
na dach hotelu. Na szczęście nie stał w pobliżu żaden wysoki budynek, skąd 
można by ich wypatrzyć, a murek na skraju dachu był dość wysoki. Mogli więc 
spokojnie usadowić się za nim bez ryzyka, że ktoś ich zobaczy.
     Po chwili Rayne wysunął głowę ponad mur i rozejrzał się wokół. Główna 
ulica była całkiem wyludniona. Gestem przywołał Guya do siebie i nastawił 
ostrość na drzwi banku. Aż trudno mu było uwierzyć, że nie jest strzeżony, ale 
najwyraźniej tak było. Trzeba było uzbroić się teraz w cierpliwość. Powoli 
przyjrzał się wszystkim oknom budynku. Nie dostrzegł żadnego ruchu.
     Zaczęli się zmieniać przy lornetce. Każdy obserwował bank przez 
dziesięć minut. Dopiero po godzinie Guy zauważył jakiś ruch w jednym ze 
skrajnych okien. Skoncentrował się teraz na nim i pobliskich oknach, co nie 
było łatwe pod tym kątem. W końcu i Rayne zobaczył, jak coś tam się rusza. 
Byli za daleko, by zobaczyć dokładnie, co dzieje się w tym oknie, ale na razie 
musiało im to wystarczyć.
     Około czwartej na głównej ulicy pojawiło się trochę ludzi, wyglądali na 
niedzielnych spacerowiczów. Żaden z nich nie zwracał uwagi na bank.
     Rayne przejął lornetkę. Kilka minut obserwował okno, w którym co jakiś 
czas widzieli ruch, po czym zaczął przyglądać się ulicy przed bankiem.
     Z daleka słychać było nadjeżdżającą ciężarówkę i ludzie na ulicy zaczęli 
rozglądać się niespokojnie. Warkot silnika stawał się coraz głośniejszy, a Rayne 
znowu obserwował fronton gmachu. W oknie pojawiła się jakaś twarz. Nastawił 
lepiej ostrość - twarz należała do Portugalczyka po trzydziestce. Najwyraźniej 
usłyszał on warkot ciężarówki i chciał zobaczyć, co się dzieje. Wszyscy 
wydawali się zaniepokojeni. Rayne był ciekawy, jak długo już trwa ten stan 
rzeczy. Czy to z powodu Rosjan, czy też może było tak od wycofania się 
Portugalczyków?
     Po wcześniejszej ciszy niedzielnego popołudnia hałas, jaki robiła 
ciężarówka, był ogłuszający. Twarz za oknem zniknęła, opadły żaluzje.
     Rayne nacelował lornetkę na ciężarówkę typu GAZ-53A z odkrytą budą z 
tyłu, gdzie siedzieli żołnierze. Wszyscy byli czarni, ale tylko niektórzy trzymali 
broń w pogotowiu. Gdyby Rayne miał ochotę, mógł z Guyem załatwić ich bez 
trudu.
     Gdy ciężarówka zbliżyła się do hotelu, przyjrzał się kierowcy, który 
również był Murzynem. Obok niego siedział mężczyzna z pistoletem 
automatycznym trzymanym w pogotowiu na piersiach. Rayne jeszcze raz uniósł 
lornetkę, by spojrzeć na samochód od tyłu.
     - Sporo tu żołnierzy, więcej, niż się spodziewałem.
     - Na to wygląda. Musimy działać szybko. Zabić albo dać się zabić, jak 
mawiacie wy, Anglicy.
     Bezwzględność zawodowego żołnierza, rozważanie alternatyw - dzięki 
takiemu myśleniu Guy jeszcze żyje.
     Rayne znowu przyglądał się bankowi, a jego umysł pracował z zimną 
precyzją.
     - Pójdę na rozmowy do banku w poniedziałek. Potem naszkicuję plan 
pomieszczeń i opracuję szczegóły naszego ataku.
     Rayne ostrożnie wrócił do pokoju. Według informacji Frya, w mieście nie 
ma zbyt wielu żołnierzy. Z tego, co widział do tej pory, odniósł wręcz przeciwne 
wrażenie. Żołnierze byli jedynymi mieszkańcami tego miasta.
     Larry, Mick i Guy zajmą się obserwacją banku, a on będzie miał czas 
zaplanować atak w najdrobniejszych szczegółach. Miał na to sześć dni. Gdyby 
ktoś odkrył, że w mieście działają obcy agenci, zaostrzono by środki 
bezpieczeństwa, co znacznie zmniejszyłoby ich szanse na udane uderzenie na 
lotnisko.
     Wyszedł na balkon i przyglądał się zachodowi słońca. Co będzie, jeśli 
dojdzie do wniosku, że atak na bank jest niemożliwy? Albo gdy okaże się, że nie 
zdołają zaatakować lotniska i bezpiecznie się wycofać? Odsunął te pytania od 
siebie. Musiał brać pod uwagę poważniejszy problem na szali spraw go 
interesujących - atak na Salisbury i utratę inicjatywy pokojowej przez Zachód.
     O dwudziestej pierwszej poszedł ponownie na dach. Na szczęście w 
restauracji nie było nikogo i mógł spokojnie zjeść przedtem kolację. Guy był 
dokładnie w tym samym miejscu, gdzie go zostawił - wychylając się za mur 
obserwował bank.
     
     Bunty Mulbarton nie mógł powiedzieć, że jest mu wygodnie. Bezustanne 
brzęczenie moskitów w nocy działało mu na nerwy. Razem z Tedem Donnellem 
będą to musieli znosić jeszcze przez sześć dni. Udało im się przynajmniej 
znaleźć dobrą kryjówkę. Leżał w małej grocie wznoszącej się nad główną drogą 
prowadzącą z Beiry na lotnisko.
     Usłyszał jakiś hałas w dole i podniósł pistolet kalibru 9 mm z tłumikiem. 
Dwa gwizdy były sygnałem, że to Ted wracał z rekonesansu na drodze. Nie było 
powodu do niepokoju.
     - Niech to wszyscy diabli.
     Rodezyjski akcent Teda brzmiał dziwnie wśród afrykańskiej nocy. Bunty 
lubił go - był dobrym żołnierzem, walczył w oddziale kapitana Gallaghera w 
Rodezji.
     - Wszystko w porządku, Ted?
     - Tak. Pójdzie jak po maśle. Wysadzimy wszystko bez żadnych kłopotów. 
Po obu stronach drogi biegnie rów odwadniający. Po jednej stronie 
zainstalowałem już ładunek, za trzy godziny zrobię to samo po drugiej stronie. 
Dysponując tymi materiałami wybuchowymi mogę tam umieścić trzy zestawy 
kulistych beczek. Możemy się ukryć i wysadzić je pojedynczo. Po dwóch 
zwykle przeciwnik daje za wygraną. Przynajmniej ja bym tak zrobił - 
widziałem, jak te cacka uniosły w powietrze dwudziestopięciotonową 
ciężarówkę. Pozostaje po nich tak cholernie duży krater, że wygląda to na 
pęknięcie w ziemi. Dobrze, że to nie jest polna droga; możemy ułożyć wokół 
lotniska miny przeciwczołgowe i przeciwpiechotne. Damy Ruskom niezłą 
nauczkę.
     Bunty zabił kolejnego moskita, który właśnie wylądował mu na twarzy.
     - Dobra robota, Ted. Szkoda, że mamy tak nędzny dom, nie ma w nim 
klimatyzacji i muchy dokuczają jak wściekłe.
     - Święte słowa, sir. Chce pan się zdrzemnąć? Ja pozostanę na warcie 
przez następne trzy godziny, a potem znowu zejdę na dół.
     Bunty z rozkoszą wyciągnął się na ziemi, a Ted zajął się obserwacją 
drogi. Daleko na horyzoncie migotały światła Beiry. Ciekawe, jak radzą sobie 
Rayne i Guy, pomyślał.
     
     - Fernandez wynajął mi swój nie używany sklep obok hotelu. 
Powiedziałem, że chcę sprowadzić trochę towaru i muszę mieć gdzie go 
składować. Świetnie nadaje się do naszych celów; możemy wchodzić tam i 
wychodzić tylnym wejściem, nie zwracając niczyjej uwagi i jest stamtąd 
doskonały widok na fronton banku. Po południu jutrzejszego dnia chcę ściągnąć 
tu Larry’ego i Micka. Im szybciej zabiorą się za obserwację banku, tym lepiej. 
Muszę mieć trochę czasu, by wyrobić sobie dobre stosunki z jego dyrektorem. 
Zostanę tutaj, a ty zjedz śniadanie. Gdy otworzą bank, pójdziemy tam razem i 
przekonamy się, jakimi funduszami dysponujemy.
     - Chcesz powiedzieć, że naprawdę mamy tam pieniądze?
     - Tak, ale odbierzemy je pod koniec tygodnia. Musimy zrobić dobre 
wrażenie na dyrektorze. Poproszę go o pożyczkę, więc to, co tam 
zdeponowaliśmy, jest tylko cukierkiem, który ma im pokazać, że dysponujemy 
dużą forsą.
     - Twoje pieniądze, twoja sprawa.
     Guy skierował się w stronę schodów prowadzących z dachu. Rayne 
poczekał, aż usłyszał szczęk zamka, zanim usiadł z lornetką w ręku. Był już 
poniedziałkowy ranek i zaczął się niecierpliwić. Bank był jedyną rzeczą, która 
go interesuje. Dobrze przyjrzał się budynkom otaczającym sklep - chciał 
upewnić się, czy nie będzie można ich tam dojrzeć.
     Ochrona banku oparta była na prostej zasadzie: wartownik zmieniał się co 
sześć godzin. Nie przedsięwzięli żadnych innych środków bezpieczeństwa, ale 
ostatecznie po cóż mieliby to robić? Każdy, kto odważyłby się na napad na 
bank, miałby duże trudności z ucieczką, zwłaszcza że tyle wojska znajdowało 
się na ulicach. Jedynym zadaniem wartownika było widocznie zaalarmowanie 
armii w wypadku ataku, nic więcej.
     O dziewiątej przed bank zajechał prowadzony przez szofera przestarzały 
model mercedesa, polakierowany na pogrzebową czerń i błyszczący częściami 
chromowanymi. Wysiadł z niego Hindus, ubrany staroświecko w czarny 
garnitur. Rayne domyślił się, że to dyrektor banku. Za nim podążał kierowca 
niosąc jego teczkę.
     Przez następną godzinę przewinęła się przez bank procesja biznesmenów, 
zapewne pobierali gotówkę na dzisiejsze interesy. Był wśród nich Fernandez. 
Rayne wiedział, że był tam zadłużony i niezbyt chętnie spotykał się z 
dyrektorem. Dowiedział się tego od niego przy kartach poprzedniego wieczoru. 
Wtedy też wypłynęła sprawa sklepu. Rayne zrozumiał, że Fernandezowi bardzo 
potrzebne są pieniądze.
     Dokładnie o wpół do dziesiątej przed bank zajechał inny samochód. Z 
przedniego siedzenia wysiadł uzbrojony wartownik z AK-47 w rękach. Podszedł 
do prawych tylnych drzwi i otworzył je ostrożnie. Wychynęła zza nich 
arystokratyczna głowa o siwych włosach i wkrótce Rayne rozpoznał mundur - 
był to rosyjski generał. Podszedł do drzwi banku i odwrócił się do wartownika, 
wykrzykując do niego jakiś rozkaz. Nie wygląda na operetkowego oficera, 
pomyślał Rayne, to prawdziwy wódz.
     Ktoś dotknął jego ramiona i Rayne odwrócił się zaskoczony, o mały włos 
nie upuszczając lornetki. Zapomniał, gdzie się znajduje, tak zafascynował go 
generał.
     Zobaczył, jak Guy przygląda mu się z uwagą.
     - Nie martw się, Rayne, drzwi na dach są zamknięte.
     - Myślałem, że to Fernandez.
     - On tak szybko tu nie przybiegnie. Ukradłem jego klucze.
     - Sprytnie. O co chodzi?
     - Fernandez chce się z tobą zobaczyć.
     
     - Panie Brand, nie powinien pan teraz chodzić do banku, to niebezpieczne. 
Rosjanie mogą pana aresztować.
     - Ja się ich nie boję, Fernandez.
     - Nie, nie. Pan wciąż nie rozumie. Tu nie chodzi o zwykłego Rosjanina, 
tam jest generał Worotnikow, a to straszny człowiek. Mówią, że torturuje swoje 
ofiary przy pomocy narkotyków - a ci biedacy gotowi są powiedzieć wszystko, 
gdy wpadną w jego łapy. Potem odsyła ich do Rosji.
     Rayne zachował spokój.
     - Dziękuję, Fernandez. Nie wybierałem się teraz do banku, ale będę 
pamiętał, by poczekać, aż generał się stamtąd wyniesie, zanim tam pójdę. Muszę 
teraz iść.
     - Panie Brand, nie zapomniał pan o pieniądzach?
     Fernandez troszczył się tak o jego bezpieczeństwo, ponieważ bał się, że 
nie dostanie zapłaty, gdy Rayne’a aresztują. Był to świetny system 
ubezpieczeniowy: dopóty, dopóki był winien Fernandezowi pieniądze, będzie on 
od niego całkowicie uzależniony.
     - Nie, nie zapomniałem o pieniądzach.
     - Porządny z pana człowiek, panie Brand. Sądzę, że nie docenia pan 
Rosjan. Karl i Iwan, których poznał pan wczoraj, należą do świty generała, to 
niebezpieczni ludzie. - Przysunął się bliżej, by szepnąć mu coś na ucho. Rayne 
skrzywił się, czując jego nieświeży oddech.
     - Docierają do mnie ostatnio różne pogłoski. Na lotnisku zaostrzono 
środki bezpieczeństwa i co wieczór lądują samoloty transportowe z żołnierzami. 
W Beirze panuje spokój, ale okolica roi się od Rosjan. Nie wiem, jakie mają 
zamiary, ale niech pan będzie ostrożny.
     Rayne wyrwał się z uścisku Fernandeza.
     - Niech pan będzie ostrożny, panie Brand.
     Rayne jechał na spotkanie z Mickiem i Larrym. Zbliżał się do mijanej 
poprzedniego dnia blokady, strażnik poznał go i kazał mu jechać dalej nie 
sprawdzając samochodu. Rayne trzymał się głównej drogi, zbliżając się coraz 
bardziej do umówionego miejsca i sprawdzając w lusterku, czy nikt go nie 
śledzi.
     Po półgodzinnej jeździe zaczął się niepokoić. Może Mick i Larry czekają 
na innej drodze? Nie miał czasu ich szukać. W pewnej chwili na drogę 
wyskoczył facet z poczernioną twarzą i karabinem w rękach, Rayne nacisnął 
mocno na hamulec, a gdy samochód zatrzymał się, obok drzwi pojawił się drugi 
facet, mierząc z automatu w jego głowę.
     Larry Preston opuścił lufę dopiero, gdy był w stu procentach pewien, że to 
Rayne.
     - Co byś zrobił, gdyby to był ktoś inny, Larry? - Rayne wysiadł z 
samochodu oddychając z ulgą.
     - Musielibyśmy go zlikwidować.
     
     Rayne wjechał na podwórko za sklepem i szybko zamknął bramę. Było to 
bezpieczne miejsce - nikt nie mógł tu zajrzeć z ulicy. Podszedł szybko do 
bagażnika, otworzył go - stłoczone tam były ciała jego dwóch podkomendnych. 
Wytaszczył je jedno po drugim i wepchnął pod prysznic na tyłach sklepu, 
odkręcając kran z zimną wodą.
     Po kilku minutach obaj zaczęli wracać do siebie. Rayne postawił 
Larry’ego na nogi, dając mu kilka policzków. Gdyby zatrzymano go jeszcze 
dłużej na punkcie kontrolnym, mogliby umrzeć.
     - Mój Boże...
     - Dobrze się czujesz, Larry?
     - Panowało tam niesamowite gorąco. Nie mieliśmy czym oddychać. 
Musiałem się powstrzymywać z całych sił, bo inaczej zacząłbym walić w 
blachę, byś nas wypuścił. Mick stracił przytomność przede mną. Mam nadzieję, 
że biedak żyje.
     Jakby w odpowiedzi Mick podniósł się chwiejnie i nadstawił twarz pod 
strumień wody. Zwrócił się w stronę Rayne’a. - Myślałem, że umieram. Dzięki 
Bogu, że ten skurwysyn nie otworzył bagażnika - nie bylibyśmy w stanie podjąć 
żadnego działania poza łapaniem powietrza do płuc. Trzeba było wyciąć kilka 
otworów w blasze bagażnika przed tą podróżą.
     - Mick, nie miałem pojęcia, że tak długo będą nas tam trzymać.
     - Czy facet bardzo cię męczył?
     - Nie. Kazał mi czekać i przepuścić rosyjskiego generała, 
głównodowodzącego wojskami w Beirze. Gdybym próbował przejechać, 
zrobiłby się agresywny. Nic nie mogłem na to poradzić.
     Po dziesięciu minutach Larry i Mick doszli nieco do siebie. Rayne prosił 
o twardzieli i takich ludzi dostał. Zaprowadził ich do głównego pomieszczenia 
sklepu, gdzie okna zostały zamalowane na biało.
     - Był tu kiedyś supermarket, właścicielem jest ten Portugalczyk, który 
prowadzi hotel. Nikt tu nie będzie wam przeszkadzał. Jak widzicie, z 
frontowych okien macie doskonały widok na bank, obiekt naszego ataku, i 
niedługo zobaczycie, jak pójdziemy na pierwsze spotkanie z jego dyrektorem. 
Później przejmiecie ode mnie i Guya obserwację banku z dachu hotelu, którą 
prowadzimy przez cały dzień – ale dopiero, gdy całkowicie przyjdziecie do 
siebie po dzisiejszych przejściach.
     Kilka dni ukrywania się w sklepie, pomyślał Rayne, a będą palili się do 
walki.
     - Kupię wam zapas jedzenia w mieście i przyniosę je po południu. Nie 
prosiłem, by tu podłączono prąd, ponieważ nie chcę wzbudzać podejrzeń, więc 
przywiozę wam kuchenkę naftową, na której będziecie mogli gotować. Starajcie 
się, by nikt was nie zobaczył - w mieście roi się od Rosjan.
     
     Generał Worotnikow wypadł z magazynu. Nigdy nie spotkał się z takim 
brakiem kompetencji. Na zewnątrz rzucił krzykliwie serię rozkazów i po chwili 
pojawili się dwaj wartownicy, wlokąc pod ramiona kwatermistrza. Twarz miał 
białą ze strachu.
     - Co? Pomyliłeś się? - Brzmiało to bardziej jak groźba, a nie pytanie.
     - Towarzyszu generale, sam zamówiłem szturmowe pistolety maszynowe, 
muszą tu gdzieś być.
     - Ale ich nie ma, ty głupcze.
     Worotnikow rzucił się z powrotem do magazynu, skąd wyszedł po paru 
minutach z podartą kartką papieru w ręku. Rzucił go kwatermistrzowi.
     - Co to jest, ty idioto?
     - To pański rozkaz zamówienia pistoletów maszynowych, sir.
     - Dlaczego go nie wykonaliście?
     - Towarzyszu generale, mówię zupełnie szczerze, nie sądzę, by udało mi 
się je zdobyć dla pana.
     Worotnikow zostawił kwatermistrza i gniewnym krokiem ruszył w stronę 
wieży kontrolnej. Bardzo mu były potrzebne te automaty, obiecał je żołnierzom 
ZANU w nagrodę za atak na Salisbury. Będzie musiał je jakoś zdobyć.
     Na parterze wieży dowódca lotniska stał przed nim, trzęsąc się cały.
     - Konrad, ty byłeś tym głupcem, który zatrudnił kwatermistrza, musisz 
znaleźć jakieś wyjście. Jeśli ta operacja się nie powiedzie, dopilnuję, byś został 
uznany za bezpośrednio odpowiedzialnego za porażkę. Zdajesz sobie sprawę, co 
to znaczy dla twojej kariery?
     - Tak jest. - Konrad z trudem przełknął ślinę. - Będzie pan miał te 
automaty.
     Generał Worotnikow odwrócił się bez słowa na pięcie i ruszył do swego 
samochodu.
     
     Bank nie różnił się niczym w środku od innych banków - był to duży hall, 
pod ścianą ciągnęły się tafle matowego szkła, zza którego kasjerzy w 
regularnych odstępach rzucali pożądliwe spojrzenia na ewentualnych klientów. 
Parkiet lśnił od wieloletniego polerowania, a mosiężne barierki oddzielające 
poszczególne stanowiska kasowe błyszczały agresywnie. Kazano im czekać na 
dyrektora. Może John Fry kłamał i nie skontaktował się zawczasu z bankiem. - 
Panie Brand, panie Dubois. Proszę mi wybaczyć!
     Głos niósł się po hallu, sprawiając, że wszyscy klienci odwrócili się. 
Dyrektor był wysoki i wyglądał dostojnie w ciemnym garniturze. Chociaż 
zapewne nie miał więcej niż trzydzieści pięć lat, sprawiał wrażenie nadętego 
bufona. Wymienili uściski dłoni, a on z uśmiechem zwrócił się do nich:
     - Proszę, panowie, chodźmy do mego gabinetu. Przepraszam w imieniu 
kasjerki, nie wiedziała, kim panowie są. To już się nie powtórzy, obiecuję 
panom. Nazywam się Siva Singh. Czego się panowie napiją, herbaty czy kawy?
     Rayne i Guy poprosili o kawę, obserwując uważnie wnętrze banku przez 
otwarte drzwi gabinetu dyrektora. Dział obsługi klientów składał się z wielu 
osobno stojących małych biurek, za którymi siedzieli urzędnicy. Masywne 
drzwi sejfu za nimi były szeroko otwarte, a kasjerzy bez przerwy wchodzili tam 
i wychodzili. Wyglądało na to, że bank ma wielu klientów.
     - Prawda, że to robi wrażenie, panie Brand?
     Rayne zdecydował, że najlepszy sposób postępowania z tym 
człowiekiem, to dogadzanie jego próżności.
     - Eee, tak. Nie spodziewałem się tak potężnego sejfu.
     Oblicze pana Singha rozpromieniło się. Po chwili wyjął cygaro i zapalił 
je.
     - Sejf został tu przywieziony przez Cecila Rhodesa, tego wybitnego 
Anglika - rzucił wydmuchując chmury dymu nad ich głowami. - Pan Rhodes 
marzył o eksporcie swego złota przez port w Beirze, ale niestety plan ten nie 
został nigdy zrealizowany. Pozostał jedynie sejf.
     Gabinet pana Singha był ogromny, na środku stało potężne dębowe 
biurko. W oknie wisiały aksamitne niebieskie zasłony, a dębową posadzkę 
przykrywały perskie dywany.
     - Pewnie ten bank przynosi niezłe dochody, panie Singh?
     Singh spojrzał na Rayne’a z wyrzutem.
     - Dawniej mieszkałem w stolicy, nasz bank tam miał siedzibę. Ale gdy 
Portugalczycy wycofali się, uznałem za logiczne przeniesienie go w bardziej 
dyskretne miejsce. Klienci uważają, że ich pieniądze i kosztowności są 
bezpieczniejsze w Beirze niż w Maputo - i nie rzucają się tak bardzo w oczy.
     - Cieszę się, że przywiązuje pan taką wagę do dyskrecji, panie Singh. 
Zwykle robię interesy z jednym z banków szwajcarskich, ale okazało się, że 
potrzebuję sporej sumy pieniędzy już teraz. Potrzebne mi też miejsce, gdzie 
mógłbym wpłacić duże sumy w chwili ich uzyskania.
     - Pańskie pieniądze będą całkiem bezpieczne w tym banku, panie Brand. 
Mamy najlepszą ochronę – sowieckie lotnictwo!
     Rayne skrzywił się, ale Singh źle to zinterpretował.
     - Panie Brand, zapewniam pana, że Rosjanie nie połakomią się na pańskie 
pieniądze. Sami mają sporo forsy i opłaca im się posiadać bezpieczne miejsce 
ich przechowywania. Wspominam o nich wyłącznie w kontekście 
bezpieczeństwa banku.
     - Mógłby pan rozwinąć tę myśl - Rayne wziął głęboki oddech w 
oczekiwaniu na złe wiadomości.
     - To całkiem proste. W banku siedzi przez cały czas wartownik. W 
wypadku napadu uruchamia alarm, który stawia na nogi oddziały FRELIMO, a 
oni z kolei powiadamiają Rosjan. Tak więc każdy, kto spróbuje obrabować 
bank, staje przeciw całej armii!
     A więc alarm w banku trafi wprost do armii sowieckiej i bez wątpienia 
spowoduje odciągnięcie dużej liczby żołnierzy od lotniska. John Fry dobrze to 
zaplanował. Rayne powiedział:
     - W porządku. Chciałbym poznać obecny stan mego konta w pańskim 
banku.
     - Dziesięć dolarów. Ale pański szwajcarski bank poinformował mnie, że 
tam ma pan na koncie miliony.
     Rayne starał się nie okazać zdenerwowania. Dlaczego Fry wpłacił na 
konto tak małą sumę?
     - Czy pański bank z Zurichu przekazał tu mniej pieniędzy niż się pan 
spodziewał, panie Brand?
     - Nie, nie. Myślałem o czymś innym. Panie Singh, zamierzam wkrótce 
wpłacić na konto znaczną kwotę i zawsze, gdy czynię to poza Zurichem, bardzo 
się denerwuję. Nadmierne poczucie bezpieczeństwa jest w moim fachu 
równoznaczne ze śmiercią.
     Singh uśmiechnął się chcąc dodać mu otuchy.
     Rosjanie mi ufają. Mają na moim koncie sporo pieniędzy. - Pochylił się 
nad biurkiem i uśmiechnął konspiracyjnie: - Na nasze konto przekazano ostatnio 
z Zurichu ogromną sumę. Czekam, aż właściciel konta skontaktuje się ze mną.
     Rayne’a zdziwiła niedyskrecja Singha, ale interesował go ciąg dalszy. 
Któż chciałby umieścić dużą sumę pieniędzy w banku w Beirze?
     - Panie Brand - ciągnął Singh - mam pewne pojęcie o naturze pańskich 
interesów. Nie ma pan tu konkurencji. Ma pan carte blanche.
     - Zawsze staramy się sprzedawać towar najlepszej jakości. Oczywiście, 
gdyby naraił pan nam jakichś klientów, bylibyśmy bardziej niż wdzięczni. 
Otrzymałby pan, oczywiście, prowizję.
     - Dziękuję, panie Brand. Widzę, że mamy podobne zasady. Pan pomoże 
mnie, ja panu. W tej branży to jedyny sposób działania. Zna pan Johannesburg, 
panie Brand?
     - Może tak, może nie.
     - A, rozumiem. Pytam, bo oczekuję jutro ważnego gościa stamtąd. Może 
go pan zna?
     - Może. Jak się nazywa?
     - Aschaar.
     Rayne zdziwił się. Wiedział, że Aschaar stoi na czele jednej z 
największych korporacji kopalnianych w RPA, ale co robi tutaj?
     - Słyszałem o nim, ale to oczywiście może powiedzieć każdy. Gdybyśmy 
mogli przejść do rzeczy, panie Singh, chciałbym podjąć trochę pieniędzy.
     - Ile?
     - Pięć tysięcy dolarów.
     Pan Singh oparł się wygodniej i założył ręce za głowę.
     - Nie wypłacamy sum przewyższających stan konta.
     - W takim razie proszę zapomnieć o tej prowizji, o której mówiłem.
     - Dobrze, przyniosę panu te pięć tysięcy. Proszę chwilę zaczekać.
     Singh wybiegł z pokoju wracając po kilku minutach z plikiem banknotów, 
które wręczył Rayne’owi. Rayne starannie je policzył, po czym podniósł się i 
skierował wraz z Guyem do wyjścia. Obaj uścisnęli dłonie panu Singhowi.
     - Mam nadzieję, że ubijemy z panem jakiś dobry interes.
     - Najlepszy, panie Brand. Zapewniam, że najlepszy.
     
     Singh zamknął za nimi drzwi swego gabinetu. Mógł teraz przemyśleć 
wszystko. Spacerował w tę i we w tę po pokoju, wyobrażając sobie, jak każe 
szwajcarskim bankom przesłać sobie pieniądze. Miło było mieć władzę, 
wydawać polecenia.
     Czuł, że interes z tymi facetami się powiedzie. A inni jego klienci będą w 
najwyższym stopniu zainteresowani oferowanym przez nich towarem - z każdej 
transakcji powinien bez trudu zgarnąć czterdzieści procent. Podszedł do 
ogromnego lustra na ścianie za swoim biurkiem i podziwiał swą pucołowatą 
twarz. Gdy zarobi na Brandzie i Dubois trochę pieniędzy, może powiadomić 
generała Worotnikowa, że to rodezyjscy szpiedzy. To będzie ich koniec. Wtedy 
mógłby sam przejąć całe zarobione przez nich pieniądze.
     Zatarł ręce. Biznes, pomyślał, jest o wiele ciekawszy niż seks.
     
     Usiedli w barze i zamówili dwa piwa.
     - Bruce, o co chodzi?
     Rayne był zadowolony, że Guy pamiętał o jego fałszywym imieniu. W 
pobliżu kręcił się Fernandez.
     - Nie ufam temu tłustemu sukinsynowi. Singh nie spędziłby z nami nawet 
pięciu minut, gdyby nie moje konto w Szwajcarii. Ale może się nam przydać 
jako cenne źródło informacji.
     Sączyli piwo w milczeniu. Gorzki brązowy płyn smakował wybornie po 
upale panującym na zewnątrz, ale Rayne miał ciężki orzech do zgryzienia. 
Rosjanie zaprosili ich na kolację. Oczywiście, mógł spróbować wykorzystać 
okazję, by dowiedzieć się czegoś więcej o rozmieszczeniu rosyjskich żołnierzy 
wokół Beiry - ale co Rosjanie mieli nadzieję uzyskać od nich? To pewne, że nie 
zaprosili ich tylko po to, by przyjemnie spędzić razem czas.
     Rayne czuł się jak saper próbujący rozbroić bombę zegarową z 
zapalnikiem nieubłaganie odmierzającym czas. Stawka rosła z każdą minutą. W 
co do diabła grał Fry? Obiecał mu, że będzie tu czekało na niego pokaźne konto, 
a zamiast tego było na nim tyle co nic. Zupełnie jakby facet z CIA chciał 
umyślnie storpedować całą akcję. Gdyby Singh nie zgodził się na wypłatę 
większej sumy, już teraz miałby kłopoty. Jakie inne niespodzianki szykował 
Fry?
     Pojawienie się Aschaara stanowiło kolejny powód do niepokoju. 
Wyglądało na to, że stawka jest większa, niż Rayne zdawał sobie sprawę. 
Przypominało to błądzenie po polu minowym z zawiązanymi oczami.
     Co stało się z Loisem? Naprawdę była mu teraz potrzebna zapasowa 
droga odwrotu.
     Postanowił skupić się na sprawach czekających go w najbliższej 
przyszłości. Larry i Mick siedzieli już bezpiecznie w sklepie i trzeba było 
skoncentrować się na tym, jak szybko dostać się do banku i równie szybko go 
opuścić. Jeśli zajmie im to zbyt wiele czasu, zostaną zabici.
     

ALEKSY
     
     
     Samolot typu „Learjet” wystartował z lotniska w Nairobi w palącym 
słońcu. Gdyby ktoś zechciał sprawdzić jego oznakowanie, odkryłby, że był 
zarejestrowany w Irlandii. Dalsze dochodzenie ujawniłoby, że jego właścicielem 
jest O’Regan i Syn, mała, ale przebojowa firma budowlana. Najbardziej 
drobiazgowe śledztwo nie ustaliłoby jednak nic ponadto.
     Bernard Aschaar był w kiepskim humorze. Nie chodziło o to, że operacje 
firmy w Kenii szły źle - wręcz przeciwnie, były wyjątkowo dochodowe. 
Problem leżał w braku możliwości ekspansji; rząd Kenii nie pozwalał mu 
rozwinąć szerzej interesów, a Bernardowi nie podobało się takie ograniczenie 
jego wpływów. Uśmiechnął się sam do siebie. Nie szkodzi. Wkrótce będzie z 
nimi rozmawiał z pozycji siły... Największa operacja jego życia zaczynała 
nabierać rozpędu. Miał pieniądze, o które prosił Aleksy Worotnikow, i 
wszystkie potrzebne papiery: projekt nowego państwa przemysłowego w 
Zimbabwe i listę Rodezyjczyków przeznaczonych do likwidacji.
     Gdy samolot wyrównał, Aschaar spojrzał w dół na krajobraz. Płaskowyż 
Yatta rozciągał się aż po horyzont; wkrótce, gdy znajdą się bliżej oceanu i 
przelecą nad Mombassą, teren obniży się. Potem skierują się na południe, 
wzdłuż wschodnich wybrzeży Afryki, mijając po lewej Madagaskar.
     Wyjął z dyplomatki plik wydruków komputerowych zawierających 
analizy opłacalności głównych kopalń rodezyjskich. To była jego ulubiona 
lektura. Będzie miał zajęcie do końca podróży.
     
     Worotnikow uśmiechnął się, gdy samolot z Nairobi podszedł do 
lądowania. Aschaar udowodnił, że potrafi dotrzymać słowa; zastanawiał się 
przedtem, czy temu biznesmenowi starczy odwagi, by przylecieć do 
Mozambiku. Teraz, gdy ostatecznie wyjaśnią szczegóły zarządzania 
podstawowymi gałęziami przemysłu Zimbabwe, może szybko przystąpić do 
akcji. Wtedy nikt nie będzie wątpił w potęgę Związku Radzieckiego - i nikt nie 
będzie kwestionował jego oddania sprawom zacofanych narodów świata.
     Gdy samolot zatrzymał się na pasie startowym, nakazał kierowcy 
podjechać bliżej. Boczne drzwi w samolocie otworzyły się i spuszczono na 
ziemię schodki. W drzwiach pojawił się pan Aschaar, rozejrzał się pobieżnie 
wokół, po czym pewnym krokiem zaczął schodzić w dół. Worotnikowowi 
podobała się postawa i pewność siebie tego człowieka.
     - Panie Aschaar, witam pana w Mozambiku.
     - Dziękuję, panie generale, bardzo mi miło. - Wzrok Bernarda 
powędrował w kierunku potężnych kształtów przykrytych siatkami 
maskującymi z boku pasa startowego. - Wygląda na to, że jest pan gotów do 
ataku. Ja dotrzymałem warunków umowy. Osiągnięcie pełnego porozumienia 
nie zajmie nam zbyt wiele czasu.
     Uścisnęli sobie ręce, generał zaprosił Aschaara do samochodu, który 
ruszył, gdy tylko zatrzaśnięto drzwiczki. Bernard obejrzał się za siebie. 
Worotnikow uśmiechnął się. Panie Aschaar, nie ma powodu do niepokoju.
     Uśmiechał się pod nosem, ponieważ Aschaar miał wiele powodów do 
niepokoju - znalazł się przecież całkowicie na łasce Rosjan.
     - Uważa pan, że moje bezpieczeństwo znajduje się teraz w waszych 
rękach.
     Pytanie to zaskoczyło generała - zupełnie jakby facet czytał w jego 
myślach.
     - Nie...
     - Panie generale, doszedłem do tego, kim jestem, dzięki temu, że dbałem 
o siebie i nie mam zamiaru teraz zmieniać tej filozofii działania. Chciałbym 
panu przypomnieć, że każde słowo, jakie zamieniliśmy w ciągu ostatniego roku 
zostało nagrane na taśmę. Prowadzę rozległe interesy ze Związkiem Sowieckim 
w dziedzinie wydobycia i sprzedaży brylantów i mam tam doskonałe kontakty. 
Wykręci mi pan jakiś numer, a nic nie powstrzyma pańskiego upadku.
     Worotnikow zacisnął zęby i zbladł - częściowo ze strachu, częściowo z 
wściekłości, która w nim wzbierała. Powinien był to przewidzieć. Zachował się 
jak głupiec. Nigdy podczas walki nie popełniał błędu, jakim było niedocenianie 
przeciwnika. A teraz, przy tej transakcji, zlekceważył tę zasadę. Wciągnął 
głęboko powietrze do płuc wiedząc, że nie może sobie pozwolić na jakiś 
wybuch na tak ważnym etapie końcowych pertraktacji.
     Byli sobie równi. Jego przewaga zniknęła, bo spotkał godnego siebie 
zawodnika. Aschaar jest wprawdzie produktem skorumpowanej zachodniej 
demokracji, ale gdyby był członkiem partii komunistycznej, również wspiąłby 
się na szczyty. Dopóki nie znajdzie innego sposobu osłabienia jego pozycji, 
będzie musiał z nim współpracować.
     Generał postanowił poruszyć problem, który martwił go w tej chwili 
najbardziej. Dysponował funduszami na jego rozwiązanie, ale nie miał 
kontaktów ani orientacji w świecie biznesu niezbędnej do przeprowadzenia tej 
transakcji.
     - Panie Aschaar, mam pewien kłopot. Jeden z moich ludzi nie wywiązał 
się z niezbyt skomplikowanego zadania zamówienia broni dla atakujących 
oddziałów. Pilnie potrzebuję czterech tysięcy pistoletów maszynowych AK-47.
     - Jestem pewien, że dysponując odpowiednią sumą coś da się załatwić, 
panie generale.
     
     Zaniedbanie Beiry napawało Bernarda smutkiem. W przeszłości był tu 
wspaniały kolonialny port i pięknie położone miasto pełne obiektów 
turystycznych wielkiej urody. Wszystko to leżało teraz w ruinie.
     Pomyślał o straconych wpływach z turystyki od chwili uzyskania 
niepodległości i westchnął głęboko. To byłoby ambitne zadanie - w ciągu kilku 
lat przywrócić to miasto do dawnej świetności i rentowności. Naturalnie 
najpierw trzeba by zmodernizować port, potem zabrać się za resztę miasta. 
Wszystkich biedaków można by przesiedlić trochę dalej - założenie getta to 
wspaniały sposób na stworzenie armii taniej siły roboczej i pożytecznej klasy 
drobnych rzezimieszków...
     Wjechali do miasta Avenue Massano de Amorim i generał pokazał mu 
bank. Dalej Bernard zauważył zaniedbany wygląd hotelu „Beira” i fakt, że 
większość sklepów jest zamknięta. Wjechali na Avenue Pedro Alvares Cabral i 
skręcili w prawo na Avenue Major Serpa, podążając do dzielnicy na skraju 
portu, w której mieściły się dawniej wszystkie konsulaty.
     Morze i port stanowiły miłą odmianę po przygnębiająco upiornym 
centrum. Ale w dawnych konsulatach gnieździli się teraz dzicy lokatorzy, a one 
same były tylko cieniem dawnej chwały.
     - Ładne mi zwycięstwo ludu - Bernard nie mógł powstrzymać się od 
sarkazmu. Najbardziej ze wszystkich rzeczy na świecie nienawidził 
marnotrawstwa. Trzeba tu będzie przywrócić porządek.
     - Jak większość przedstawicieli Zachodu wychodzi pan z fałszywego 
założenia, że komunizm przynosi ludziom dobrobyt. Jak się pan wkrótce 
przekona, pozwala on jedynie skoncentrować większą władzę w rękach 
państwa. Nie pochwalam tego, co tu się stało, ale mój kraj musi postępować 
ostrożnie. Nie chciałbym obrazić ludności Mozambiku, ale muszę powiedzieć, 
że wiele krajów uważa, iż można pożyczyć od nas wiedzę fachową konieczną 
do przeprowadzenia rewolucji, a potem nas się pozbyć. Ten kraj obalił tyranię 
Portugalczyków przy naszej pomocy, ale co zdołał sam osiągnąć? Rząd jest 
nieudolny, a gospodarka niesprawna. Ci ludzie nas potrzebują. Nie mają innego 
wyboru.
     - Zgadzam się w zupełności - Bernard wpatrywał się w generała mówiąc 
te słowa.
     - Związek Zjednoczonych Państw Afrykańskich - o tym marzę, panie 
Aschaar. Cały kontynent w rękach mojego kraju, osiągnięcie, które może 
przyćmić sukcesy Lenina.
     - Jest pan ambitny.
     - Czy inaczej warto by żyć?
     Bernard zaśmiewał się długo i głośno, gdy tymczasem port zniknął za 
tylną szybą i pojawiły się przed nimi piękne plaże na wybrzeżu Oceanu 
Indyjskiego.
     
     Pan Siva Singh siedział w banku do późna. Miał wiele roboty. Stawka 
była wysoka i chciał sprawdzić, czy zdoła sprostać grze. Cieszył się dobrą 
opinią i dysponował olbrzymią wiedzą w tej dziedzinie; miał teraz szansę 
dołączyć do wielkich tuzów, a bardzo tego pragnął. Mimo to nie należało 
lekceważyć Aschaara. Domyślił się, że coś ważnego tu się zdarzy, gdy tylko 
generał Worotnikow pojawił się w Beirze. Teraz, kiedy przyleciał Aschaar, był 
tego absolutnie pewien.
     Aschaar wzbudzał w nim strach. Gdy po raz pierwszy spotkał go tego 
popołudnia w banku, doszedł do wniosku, że to człowiek bezwzględny; jeden 
fałszywy krok, a doprowadzi do likwidacji swoich przeciwników. Siva Singh 
brał dotychczas pieniądze od płotek, nigdy nie miał do czynienia z grubymi 
rybami. Wyczuł, że został oceniony z daleka - ludzie Aschaara przejrzeli jego 
dane, sprawdzili osiągnięcia zawodowe. Aschaar przelał do jego banku wielką 
sumę pieniędzy i Singh chciał upewnić się, że wszystko odbyło się poprawnie, 
bez żadnych zbędnych opłat.
     W końcu zadowolony schował księgi do sejfu i ostrożnie zamknął jego 
drzwi. Powiedział wartownikowi, że ma zamiar opuścić bank i kazał 
powiadomić o tym swego szofera. System zabezpieczeń nie był doskonały, ale 
ponieważ armia sowiecka zapewniała mu ochronę, nie miał się czym martwić. 
Pewien, że przyszłość rysuje się różowo, Singh wyszedł z banku o 20.15.
     
     Larry Preston spoglądał przez wąską szparę w białej farbie pokrywającej 
okno i zauważył, że dyrektor wychodzi z banku. Przynajmniej ktoś jeszcze 
pracuje w nadgodzinach, pomyślał. Nie czuł się ciągle zbyt dobrze po 
wczorajszej podróży w bagażniku.
     Z początku wydawało się, że bank to fraszka. Jednego strażnika można 
było łatwo „zdjąć”, potem wedrzeć się do środka i wydostać z tym, co zdołają 
unieść. Martwiła go jednak wielka liczba rosyjskich żołnierzy patrolujących 
ulice w dużych ciężarówkach. Zrozumiał, dlaczego kapitan Gallagher spędził 
tyle czasu na przygotowaniu tej operacji.
     Nie chodziło tu o pokonanie znacznie słabszych sił. Nic dziwnego, że 
płaca za tę robotę była tak dobra, a wymagania tak wysokie. Inni zaczęliby 
walić w bagażnik, gdyby dusili się w środku... Tylko ludzie jemu podobni, 
świadomi czym jest niebezpieczeństwo i mający na tyle silne nerwy, by umrzeć 
bez słowa skargi, kwalifikowali się do tego zadania. Nie pójdzie im łatwo.
     
     Rayne był zirytowany. Okazało się, że kolacja z Rosjanami kosztowała go 
wiele nerwów.
     Spotkali się z Iwanem i Karlem w „Grand Hotelu”, jakieś dwa kilometry 
od hotelu „Beira”. Zaprowadzono ich do prywatnej sali i kiedy wybrali wino, 
zapadła nieprzyjemna cisza.
     - Długo już jesteście w Beirze, panowie? - zapytał w końcu Rayne.
     Iwan odpowiedział z ochotą:
     - Ponad rok. Przez ten czas nie byłem ani razu w Rosji. Nie wiem, jak 
udało mi się wytrzymać tu tak długo.
     - Dzieje się tu coś ciekawego?
     - Pojawił się generał Worotnikow. Jest w paskudnym nastroju. Mówi się, 
że wciąż cierpi z powodu ucieczki pewnej amerykańskiej dziennikarki. 
Każdemu, kto ją odnajdzie, proponuje bezpłatne wczasy nad Morzem Czarnym i 
natychmiastowy awans. Aż trudno w to uwierzyć. Za znalezienie jakiejś 
kobiety! Chyba wpadła mu w oko.
     Rayne zainteresował się tą sprawą. Może to jakaś znajoma Sam. - Nie zna 
pan jej nazwiska?
     - Co takiego? Samanta. Samanta Elliot. Słyszałem, że to bardzo 
atrakcyjna kobieta.
     Rayne rozlał wino na obrus. Guy rzucił mu zdenerwowane spojrzenie, a 
Karl natychmiast zaatakował go. 
     - Słyszał pan o niej, panie Brand? 
     - Tak, ta dziwka była w Wietnamie.
     Odpowiedź ta zadowoliła Rosjanina, ale puls Rayne’a walił jak opętany. 
Muszę dowiedzieć się czegoś więcej, pomyślał. Na szczęście Iwan miał ochotę 
kontynuować temat.
     - W obozie głośno o tej sprawie. Dwóch ludzi z ZANU porwało ją z 
więzienia w koszarach. Jeden z nich należy do ścisłego kierownictwa tej 
organizacji. Nazywa się Tongogara.
     - Skąd ta kobieta się tu wzięła?
     - Słyszałem, że została schwytana przez oddział ZANU na wschodnim 
pograniczu Rodezji. Pewnie zbierała materiały do artykułu. Moim zdaniem 
postąpiła bardzo lekkomyślnie. Zabrali ją do jednej z baz, potem jakiś kretyn 
usiłował ją zgwałcić. Nie udało mu się to, ponieważ Worotnikow przyleciał 
helikopterem i zabrał ją do Beiry.
     Wszyscy roześmiali się posłusznie w tym momencie i czekali, co Iwan ma 
jeszcze do powiedzenia.
     - Generał Worotnikow powinien zapomnieć o całej sprawie. Chodzi mi o 
to, czy widzieliście tu ostatnio jakąś blondynkę? Jedynymi białymi kobietami w 
okolicy są portugalskie kurwy urzędujące w dawnym konsulacie amerykańskim 
w Mouzinho de Albuquerque, ale żadna z nich z pewnością nie jest blondynką.
     Rayne gapił się w talerz zmuszając się do zjedzenia homara, którego 
przed chwilą postawił przed nim kelner. Wiedział, co Rosjanie zrobili z 
koloniami krewetek u wybrzeży Mozambiku - wyłowili większość tych 
skorupiaków w Kanale i wysłali je do ZSRR, gdzie użyto ich na paszę i nawóz. 
Zlikwidowali w ten sposób jedną z głównych gałęzi przemysłu tego kraju - nie 
ulega wątpliwości, że to samo stanie się wkrótce z homarami... Sam. Gdzie, do 
diabła, ona mogła teraz być? Co zrobią z nią Rosjanie, gdy ją znajdą?
     Karl powiedział:
     - Cóż, przyjaciele, wiecie już wiele o nas, ale my o was prawie nic. Co 
ciebie tu sprowadza, Bruce?
     Rayne uśmiechnął się do Rosjanina życzliwie.
     - Henri i ja jesteśmy handlowcami. Przyjechaliśmy do Beiry, bo są tu 
możliwości robienia interesów. Byliście z nami szczerzy, więc zrewanżuję się 
tym samym: handlujemy bronią. Zajmujemy się też oczywiście innymi 
rzeczami, ale sprzedaż broni to nasze główne zajęcie.
     - Mógłbym cię natychmiast aresztować.
     Rayne poczuł, że się poci. Czyżby przeszarżował?
     - Nasze zajęcie to niebezpieczna zabawa, Karl. Stale ryzykujemy - w 
naszej profesji nie można sobie pozwolić na żonę i dzieci. Od piętnastu lat 
przyglądam się wojnie w Afryce i wiem, że nic się tu nie zmieni. Nie ma w tej 
chwili lepszego kontynentu dla takich interesów.
     - Myślisz, że w Mozambiku wybuchnie wojna?
     - Tu wiecznie trwa wojna.
     Iwan i Karl roześmiali się. Bawiło ich to, że Rayne nie boi się prawdy. 
Rayne uznał ten moment za właściwy do jeszcze większego zbliżenia z nimi.
     - Mogę być całkiem szczery? Może i z wami ubijemy jeszcze jakiś 
interes. Z doświadczenia wiem, że w wojsku zawsze występują jakieś braki, 
zwłaszcza gdy robi się gorąco. Zdziwilibyście się, gdybym wam wymienił 
niektóre kraje afrykańskie, do których dostarczałem broń. Tajemnica naszego 
fachu polega na tym, że zawsze trzeba dostarczyć obiecany towar.
     Karl uśmiechnął się do Rayne’a konspiracyjnie:
     - Ale skąd macie pewność, że klient wam zapłaci?
     - Mamy swoje sposoby.
     - Wolę nie myśleć, na czym one polegają. Jak długo zamierzacie tutaj 
pozostać?
     - To zależy. Przeczucia mówią mi, że około miesiąca.
     - Armia radziecka nigdy od was nie kupiłaby broni!
     Rayne uśmiechnął się.
     - Oficjalnie nie, ale może po cichu. Nawet wolę takie transakcje.
     Pojawienie się deseru szczęśliwie położyło kres rozmowie. Rosjanie byli 
bardziej zainteresowani lodami w polewie czekoladowej niż nielegalnymi 
interesami w handlu bronią. Rayne ostrożnie powrócił do tematu, który go 
najbardziej zaprzątał w tej chwili.
     - Gdybyśmy przypadkiem odnaleźli tę amerykańską dziennikarkę, jakiej 
nagrody możemy oczekiwać od waszego generała?
     - Najprawdopodobniej wykończyłby was!. Spokojna głowa, 
zabezpieczylibyśmy się odpowiednio. Nie ma pieniędzy, nie ma dziennikarki. 
Musicie to zrozumieć.
     Karl skrzywił się.
     - Worotnikow zapłaciłby, gdyby musiał. Wakacje nad Morzem Czarnym 
to atrakcyjna nagroda dla nas, ale nie dla was.
     - Razem z Henrim poświęcimy kilka najbliższych dni na szukanie tej 
kobiety. Chyba zaczniemy od burdelu, co Henri?
     - Tak, to będzie miła odmiana po pistoletach i pociskach.
     Wszyscy czterej wznieśli kieliszki i Karl zaproponował toast: - Za tę 
amerykańską blondynkę. Oby zdobył ją najlepszy!
     Rayne skrzywił się. Zabiję każdego, któremu to się uda, pomyślał.
     
     Sam była zaniepokojona. Próbowali przeszmuglować ją na statku, ale nic 
z tego nie wyszło; wiedziała, że zaczyna być im ciężarem. Gdyby ją złapano, 
wszyscy przypłaciliby to życiem. Bardzo chciała im jakoś pomóc, ale mogła 
jedynie słuchać ich poleceń i siedzieć w małej przydzielonej jej chacie, nie 
rzucając się zbytnio w oczy pozostałym mieszkańcom małej wioski. W chacie 
nie było światła, więc mogła tylko wyglądać przez szparę w ścianie i 
obserwować życie wioski. Siedziała tu już od dwóch dni.
     Nie miała powodu żywić zbyt wielkich nadziei; czas szybko mijał. 
Mężczyźni we wiosce słyszeli, że będą musieli wziąć udział obok swoich 
towarzyszy w jakiejś akcji wojskowej. Nie znali szczegółów dotyczących tej 
operacji, ale plotki głosiły, że chodzi o zdobycie Salisbury. Może to szczęście, 
że jest tutaj. Z tego, co dowiedziała się w ciągu ostatnich dni, mogła odgadnąć, 
że nikt w Salisbury nie będzie bezpieczny, gdy rozpocznie się atak.
     Zastanawiała się, gdzie podziewa się Rayne. Dlaczego ją porzucił? Jak 
mógł to zrobić nie mówiąc nawet „do widzenia”? Nie wiedziała oczywiście, że 
gazety amerykańskie i brytyjskie szeroko pisały o jej zniknięciu uznając ją za 
zaginioną, prawdopodobnie zabitą.
     Prosta dieta składająca się z placków, ryżu i wody odpowiadała jej. Od 
czasu do czasu dziewczyna z wioski przynosiła jej świeże owoce. Byli tak 
straszliwie biedni; prawdziwą wolnością byłoby dla nich uwolnienie od biedy. 
Większość wieśniaków nie umiała czytać ani pisać, nie była nigdy w budynku 
szkoły. Przed uzyskaniem przez kraj niepodległości zarabiali na życie pracując 
na ogromnych angielskich plantacjach trzciny cukrowej. Pola te leżały teraz 
odłogiem. Wielu najsprawniejszych i najzdolniejszych młodych mężczyzn 
pojechało do Południowej Afryki pracować w kopalniach. Ich żony cierpliwie 
na nich czekały, mając nadzieję, że nie znajdą sobie innych kobiet w wielkich 
gettach, o których tyle słyszały.
     Przebywając we wiosce Sam dowiedziała się wiele o życiu, jakie było 
udziałem większości mieszkańców Mozambiku. Zaprzyjaźniła się zjedna z 
kobiet o arystokratycznej urodzie, władającą doskonale angielskim.
     Sporo mężczyzn, którzy wyjechali w poszukiwaniu pracy, nie wracało, 
woląc mieszkać nielegalnie w południowoafrykańskich gettach. Jej nowa 
znajoma powiedziała, że odcięli się od swoich korzeni i dryfują po oceanie życia 
od jednego miasteczka do drugiego niczym statki pozbawione sternika.
     Sam dziwiło, że ta kobieta, podobnie jak inni mieszkańcy wioski, traktuje 
ją tak życzliwie, mimo że stanowi dla nich zagrożenie i należy do cywilizacji, 
którą podobno odrzucili. Po jakimś czasie zorientowała się, że nie żywią do niej 
urazy i w gruncie rzeczy są ludźmi miłującymi pokój.
     Ucieszyła się, gdy o północy przyszedł Tongogara. Lubiła jego 
towarzystwo, a jego obecność dodawała jej odwagi. Usiadł obok niej, a ona 
położyła mu rękę na udzie. Przez ostatnie dni czuła do niego coraz większy 
pociąg.
     Zwróciła ku niemu twarz i nie mogła się powstrzymać, by nie pocałować 
go. Całowali się lekko przez jakiś czas, po czym on odsunął ją delikatnie.
     - Sam, to wariactwo.
     - Tu wszystko jest wariactwem, Tongogara. Nie ma nic złego w tym, co 
do ciebie czuję.
     - Przeciwnie, Sam, jest w tym wiele złego. Przypatrywała się jego twarzy, 
ledwo widocznej w ciemnościach. Ten człowiek już kilka razy uratował jej 
życie, ale nie dlatego pociągał ją tak bardzo. Może dlatego, że był silny, 
twardszy od żołnierzy, którymi dowodził, że był człowiekiem zdolnym do 
ryzyka i nie obchodziły go opinie innych, tylko Jego własne zdanie.
     - Wszystko w moim życiu, co przyczyniło mi kłopotów, było białe. 
Walczę z białymi. Ty... - nie potrafił powiedzieć nic więcej. Spojrzała mu prosto 
w oczy i wzięła w dłonie jego rękę. Przynajmniej na tyle jej pozwolił.
     - Tak, jestem biała. Ale jednocześnie stanowię jakby pomost wiodący cię 
tam, dokąd nie masz ochoty iść.
     Objął ją ramieniem i całował długo i zapamiętale. Podnieciła ją jego 
namiętność, ale wyczuła w nim również obawę. - O co chodzi? - zapytała 
łagodnie.
     - Rosjanie polują na mnie i Mnangagwę. Nie mogę nawet ufać swoim 
towarzyszom z ZANU. Wiem, że mogą mnie zdradzić.
     - Dlaczego?
     - Bo jestem przeciwny ich planom ataku. Odbywa się on pod dyktando 
Rosjan.
     Ogarnął ją strach. To może przerodzić się w krwawą rzeź.
     - Kiedy nastąpi atak?
     - Jeszcze nie teraz, ponieważ Worotnikow nie ma automatów do 
uzbrojenia ZANU. - Umilkł. - Ten rosyjski generał gra o większą stawkę, niż 
sobie zdajemy z tego sprawę. Nie ma wcale zamiaru przekazać nam prawdziwej 
władzy, jestem o tym głęboko przekonany. Powinienem go zabić.
     - Na jego miejsce przyjdzie następny, może jeszcze gorszy.
     - Jesteś zbyt mądra, Sam. Już długo prowadzę tę walkę, władza jest mi 
potrzebna, bym mógł pomóc swemu narodowi. A tu dzieją się różne dziwne 
rzeczy, mają miejsce jakieś zakulisowe intrygi i naciski. Wygląda na to, że 
niektórzy z nas zostali zaakceptowani przez Rosjan, a inni nie; zupełnie jakby 
mieli jakieś tajne plany, które chcą zrealizować po przejęciu władzy w Rodezji.
     - Musisz stąd uciec, Tongogara. Generał Worotnikow dopadnie cię w 
końcu i zabije.
     - To mój problem, ty się o to nie martw, Sam. Chciałbym pomóc ci w 
ucieczce, ale już dalej na północ nie mogę cię zabrać. Obszar Narodowego 
Parku Gorongosa jest niebezpieczny, a Zambezia i Nampula są jeszcze gorsze. 
Gdybyśmy mogli ominąć park od zachodu, przejść wzdłuż granic prowincji 
Manica i Sofala, mógłbym cię zawieźć do Mutarary, która znajduje się jakieś sto 
kilometrów od granicy z Malawi. Zagrożenie stanowią tam jednak oddziały 
MNR. Z ich strony czekałaby cię pewna śmierć.
     Pochylił się do przodu, trzymając jej głowę w dłoniach. - Nie mogę 
wymyślić sposobu wydostania cię stąd w tej chwili. Będziesz musiała pozostać 
w wiosce. Jeśli coś mi się stanie, przyjedzie do ciebie Mnangagwa, by ci pomóc.
     - Ale, Tongogara, dlaczego wraz ze mną nie wyjedziesz z kraju? Możesz 
wrócić, gdy trochę się tu uspokoi.
     - Całe życie oczekiwania, śmierć mojej żony dla sprawy - nie mogę teraz 
odwrócić się do tego plecami, zdradziłbym samego siebie. Nie potrafię ci 
wytłumaczyć, czym będzie dla mnie możliwość poruszania po moim kraju 
rodzinnym ze świadomością, że nie muszę się bać aresztowania, że nie jestem 
obywatelem drugiej kategorii. Niepodległość na naszych własnych warunkach!
     Rozzłościł się.
     - Dlatego właśnie muszę zostać! Nie chcę przypatrywać się, jak Rosjanie 
przejmują nad wszystkim kontrolę. Będą mile widziani w charakterze doradców, 
nic więcej. Obawiam się o los mojego narodu, który tak długo walczył, płacąc 
straszną cenę. Jestem odpowiedzialny za to, by nie zostali zdradzeni.
     - Boję się o ciebie, Tongogara. Masz do czynienia z potężnym 
przeciwnikiem, nie sądzę, byś miał szanse wygrać.
     W wiosce panowała cisza, którą przerywały jedynie zwykłe odgłosy 
afrykańskiej nocy.
     Tongogara pocałował ją jeszcze raz, zanim oddalił się - człowiek w 
potrzasku własnych ideałów i wygórowanych ambicji politycznych graczy. 
Wiedziała, że nie ma szans.
     O wiele później wyszła na dwór, było chłodno, ale mogła pooddychać 
świeżym powietrzem po kilku godzinach spędzonych w dusznej bambusowej 
chacie. Przynajmniej wciąż żyje i będzie tak nadal, o ile pozostanie w ukryciu. 
Sam fakt odwiedzin Tongogary polepszył jej nastrój. Dotarła tak daleko - nie 
porzuci nadziei, że uda się jej wydostać z Mozambiku.
     Pomyślała o potężnych narodach rządzących światem na Przestrzeni 
dziejów, o tym, jak w końcu podporządkowywały się innym, a ich charakter 
ulegał daleko idącym przeobrażeniom. Czy w Afryce będzie to wyglądało 
inaczej? Jej ciałem wstrząsnęły dreszcze - próbowała nie myśleć o dniu 
jutrzejszym.
     
     Niedaleko miejsca, gdzie stała w ciemnościach Sam, grupa mężczyzn 
spędzała wieczór w sposób o wiele mniej przyjemny, ale jednocześnie bardziej 
pożyteczny. Michael Strong przebył na czworakach pięćset metrów wokół 
lotniska w Beirze, umieszczając w strategicznych miejscach ładunki 
wybuchowe. Czterech żołnierzy podążało za nim, poruszając się równie cicho i 
z poczuciem celu.
     Było to diablo niebezpieczne zadanie z dwóch powodów. Po pierwsze, w 
każdej chwili mogli zostać zauważeni przez Rosjan, a po drugie, mogli 
niechcący spowodować wybuch któregoś z ładunków. Każdy z nich należało 
starannie zakopać w ziemi wraz z zapalnikiem i przewodem łączącym je ze 
sobą. Dla pełnego sukcesu wszystkie ładunki należało zdetonować dokładnie w 
tym samym momencie - w wyniku eksplozji pas startowy zamieni się w wielkie 
dymiące rumowisko betonu i asfaltu. Nie wystartuje z niego żaden samolot.
     Michaelowi strasznie chciało się palić, ale wiedział, że czerwony ognik w 
mroku, to pewne samobójstwo.
     Szczerze mówiąc Michael nie pomyślałby o zaminowaniu pasa 
startowego w taki sposób z pomocą ludzi, których dobrze nie zna. Skoro jednak 
Rayne dobrał ich tak starannie, mógł im zaufać, wiedząc, że zdołają wykonać to 
zadanie i uniknąć wpadki. Ostrożnie przyłączył przewody do kolejnego ładunku.
     
     Nad Oceanem Indyjskim panowała noc. We wspaniałym półokrągłym 
salonie willi, którą oddał mu do dyspozycji generał Worotnikow, Aschaar wstał, 
zaciągnął się głęboko cygarem i wyszedł na patio, skąd roztaczał się widok na 
morze. Generał podążył za nim i obaj w zamyśleniu wpatrywali się w ciemność.
     - Generale, mamy takie powiedzonko w świecie biznesu: zawsze 
spodziewaj się niespodziewanego. Mówi pan, że jest pan przeświadczony o 
sukcesie, a jednocześnie potrzebuje pan pistoletów maszynowych, o których mi 
pan wspominał. Krótko mówiąc, ma pan do rozwiązania problem i to w chwili, 
gdy wszystko powinno iść jak po maśle.
     Generał miał zamiar mu przerwać, ale Bernard uniósł rękę.
     - Skontaktowałem się już z panem Singhiem. Poinformował mnie, że są w 
mieście dwaj ludzie trudniący się handlem bronią. Dowiedziałem się również, że 
jedli kolację z dwoma pańskimi wyższymi oficerami. To dość dziwne, ale mam 
nadzieję, że nie oznacza to naruszenia bezpieczeństwa w waszych szeregach.
     Generał uśmiechnął się, czym zaskoczył Bernarda.
     - Panie Aschaar, z góry wiedziałem o przyjeździe tych ludzi do Beiry. Nie 
zdawałem sobie jednak sprawy z ich profesji. Dwaj oficerowie, o których pan 
wspomniał, służą w KGB. Chcą po prostu dowiedzieć się czegoś więcej o 
naszych przyjaciołach.
     - To dobrze, przywrócił mi pan wiarę w waszą dyscyplinę, generale. 
Myślę, że moglibyśmy zaaranżować jutro spotkanie z tymi facetami. 
Zobaczymy, czy istnieje możliwość zorganizowania potrzebnych panu 
automatów szturmowych. Jeśli oni się zgodzą i są tymi, za których się podają, 
nie powinien pan czekać zbyt długo na dostawę broni.
     
     Guy i Rayne wrócili do hotelu nieco po północy. Rayne’a nie opuszczało 
uczucie, że ich rosyjscy przyjaciele liczyli na więcej informacji, niż to im się 
udało...
     Ta kolacja zmieniła wszystko. Nie powinien teraz opuścić Mozambiku, 
dopóki nie odnajdzie Sam. Problem polegał na tym, że nie miał pojęcia, gdzie 
szukać ludzi, którzy porwali ją z rąk Rosjan. Kurwa, pomyślał siadając na łóżku 
w zaciszu swego pokoju, ten, kto się nią zaopiekował, wziął na siebie niezgorsze 
ryzyko. Najgorsze, że nie ma sposobu dowiedzieć się czegoś więcej bez 
narażania misji, której się podjął.
     Martwił się o „legendę” jego i Guya. Co będzie, gdy Rosjanie 
rzeczywiście zwrócą się do nich z ofertą zakupu broni? Znajdą się wtedy w 
niezwykle trudnej sytuacji.
     Położył się na łóżku i wpatrzył w sufit. Nie sądził, by mógł dobrze spać 
tej nocy.
     
     Rayne wchodził powoli po schodach jachtklubu. Była za pięć minut 
dziesiąta. Przy śniadaniu Fernandez z zadowoleniem przekazał mu prośbę 
generała Worotnikowa o spotkanie i teraz pociły mu się ręce, gdy czekał na jego 
przybycie. Postanowił przyjść sam i ubrał się odświętnie na tę okazję. Założył 
dwurzędową marynarkę w kolorze błękitnym i starannie odprasowane spodnie 
khaki. Na szyi miał krawat, a włosy zaczesał do tyłu. Zamierzał odgrywać 
twardziela, czyli człowieka, na którego życiu oparto jego „legendę”.
     Generał czekał na niego przy stole na skraju balkonu. Tuż za nim ciągnął 
się w nieskończoność Ocean Indyjski. Nisko nad wodą unosiły się różowe 
chmury niemal zasłaniając horyzont. Obok generała siedział ogromny 
mężczyzna z długimi, kręconymi włosami i ciemną lewantyńską karnacją. 
Rayne nie widział nigdy twarzy, na której odbijałaby się taka pewność siebie 
wynikająca z posiadanej władzy. Na widok tego człowieka przeszedł go zimny 
dreszcz.
     Zauważył, że próbuje on otaksować go wzrokiem, zanim dojdzie między 
nimi do wymiany zdań. Jego ręce leżały spokojnie na stole, masywne dłonie 
pokryte gęstymi czarnymi włoskami zakryte były częściowo śnieżnobiałymi 
mankietami doskonale skrojonej koszuli. Miał na sobie ciemnobłękitne spodnie i 
świetnie dopasowaną dwurzędową marynarkę. Bogactwo i władza, takie było 
ogólne wrażenie.
     - Dzień dobry, panie Brand.
     Rayne zachował czujność wobec generała, zwłaszcza gdy towarzyszył mu 
ten facet.
     - Generale Worotnikow, miło mi poznać pana.
     - Pozwoli pan, że przedstawię panu mojego przyjaciela, Bernarda 
Aschaara.
     A więc to ten człowiek, o którym wspomniał dyrektor banku. Jeden z 
najpotężniejszych magnatów przemysłu wydobywczego RPA i biznesmen o 
międzynarodowej reputacji. Co on tu robi? Ich oczy spotkały się, gdy wymienili 
uścisk dłoni - dwaj mężczyźni o podobnej determinacji.
     - Panie Brand, rozmawiałem wczoraj późnym wieczorem z majorem 
Swierdłowem. Zna go pan, prawda?
     Nie mylił się więc, że ta kolacja nie była zwyczajnym przyjacielskim 
spotkaniem, lecz subtelną formą przesłuchania, z którego wyszli zwycięsko lub 
nie, w zależności od powodu dzisiejszego zaproszenia.
     - Przykro mi, panie generale, ale znam tu tylko dwóch Rosjan - jeden ma 
na imię Karl, a drugi Iwan.
     - Ach tak, mówię właśnie o Karlu Swierdłowie. Nasi wyżsi oficerowie nie 
przechwalają się swoją rangą ze względów bezpieczeństwa. Cóż, mamy ze sobą 
wiele wspólnego, panie Brand.
     - Obawiam się, że pana nie rozumiem.
     - Pan szmugluje broń, ja jestem żołnierzem i z niej korzystam. Akurat 
teraz pańskie doświadczenie może pomóc mi rozwiązać pewien problem.
     - Jestem pewien, że armia sowiecka ma dość własnych karabinów.
     - Panie Brand, nie próbuję pana zwabić w pułapkę. Będę całkiem szczery. 
Pan Aschaar jest biznesmenem i będzie negocjował z panem w moim imieniu. 
Potrzebuję czterech tysięcy sztuk automatów szturmowych w ciągu dziesięciu 
dni.
     - Jakiej marki?
     - AK-47.
     - Kaliber?
     - 7.62 mm, w Afryce nie używamy AKS-74.
     - Cztery tysiące - to duże zamówienie.
     Nie mam szans zdobyć takiej ilości w tak krótkim czasie. Będę musiał 
grać na zwłokę - myślał gorączkowo.
     - Biorąc pod uwagę wielkość zamówienia, cena jednej sztuki wyniesie 
pięćset dolarów. Będę prosił o zaliczkę - dwa miliony dolarów płatne od razu. 
Mogą dojść koszta transportu w wysokości pół miliona. Chodzi o pośpiech, broń 
trzeba będzie dostarczyć samolotem.
     Musi stawiać twarde warunki, to jego jedyna szansa. Wpakował się w 
niezłą kabałę.
     - Damy panu pół miliona z góry i ani centa więcej.
     - Nie wyraziłem jeszcze zgody na dostawę broni, panie Aschaar, więc 
niech pan nie ustala warunków. Czy zdaje pan sobie sprawę, jak trudno jest 
zdobyć taką ilość automatów? Możemy rozmawiać pod warunkiem 
stuprocentowej zapłaty z góry. Jestem pewien, że jako biznesmen rozumie pan 
moje stanowisko.
     - To absurd! - rzucił Aschaar unosząc brwi. - Weźmie pan pieniądze i 
więcej pana nie zobaczymy.
     - Myślę, że to kończy naszą rozmowę. - Rayne wstał zza stołu i ruszył do 
wyjścia. Zastanawiał się, czy nie przeszarżował. Był już w połowie balkonu, 
gdy - zgodnie z oczekiwaniami - usłyszał głos Aschaara.
     - W porządku, panie Brand, przyjmuję pańskie warunki. Ale potrzebne mi 
jakieś gwarancje.
     Rayne powrócił do stołu i usiadł z powrotem. Aschaar był teraz o wiele 
bardziej przyjaźnie nastawiony.
     - Przepraszam, panie Brand. Zapomniałem zapytać, czy napije się pan 
czegoś.
     - Poproszę o kawę.
     Bernard przywołał kelnera, a generał wdał się z Rayne’em w pogawędkę.
     - Podoba się panu Beira, panie Brand?
     - Niespecjalnie. Można tu wprawdzie robić interesy, ale chyba nikt nie 
przyjeżdża tu dla przyjemności.
     Zauważył, że generał zmarszczył brwi.
     - Musiałem pogodzić się z biegiem wydarzeń na tym kontynencie, ale 
przyzna pan, że to miasto jest w opłakanym stanie - dodał pospiesznie.
     - Nie jest nam tu łatwo, panie Brand. Wiele daliśmy, otrzymując niewiele 
w zamian.
     Nic nie daliście, a zabraliście wszystko, pomyślał Rayne.
     - To niewdzięczne zadanie, panie generale. Ja lubię widzieć wyniki 
ciężkiej pracy.
     - W polityce natychmiastowe korzyści mogą wydawać się nieatrakcyjne, 
ale długoterminowe zyski wyrównują te straty.
     Rayne uznał, że czas przerwać pogawędkę i wziąć się poważnie do 
interesów. Im mniej czasu spędzi w towarzystwie tych ludzi, tym lepiej.
     - Mam propozycję, panie Aschaar. Jeśli ma pan te pieniądze tu na 
miejscu, kwestia zapłaty może być stosunkowo prosta - rozmawiałem o takiej 
transakcji wczoraj z moim bankierem, panem Singhiem. Moja propozycja 
wygląda następująco: pan wpłaci dwa miliony na moje konto, a pan Singh 
przeleje je do banku za granicą, gdy uzyska potwierdzenie, że broń dotarła na 
miejsce. Jeśli nie wywiążę się ze swojej obietnicy, zabierze pan pieniądze i 
odsetki.
     - A co, jeśli zawarł pan z panem Singhiem cichą umowę na stronie?
     - Znając pańską władzę i wpływy, panie Aschaar, nie sądzę, by pan Singh 
chciał wejść w konflikt z panem - albo ze Związkiem Sowieckim. Trzeba 
starannie dobierać sobie przeciwników.
     Rayne wypił łyk kawy starając się powstrzymać drżenie rąk. Chciał jak 
najszybciej stąd wyjść. Aschaar odezwał się ponownie:
     - Panie Brand, jeśli ta transakcja dojdzie do skutku, mam
     nadzieję na dalsze interesy z panem w przyszłości. Jak się
     z panem można skontaktować?
     Rayne odstawił filiżankę pełen podziwu dla przebiegłości biznesmena.
     - Jestem doświadczonym handlowcem. Niestety hołduję zasadzie, że to ja 
pierwszy się kontaktuję. Nie ujawniam żadnych adresów ani numerów 
kontaktowych. Kiedy będzie mnie pan potrzebował, znajdę pana.
     - Dziwny sposób robienia interesów!
     - Dobry sposób, by nie dać się zabić. - Rayne podniósł się do wyjścia. - 
Zaczniemy, gdy pan Singh otrzyma całą kwotę. Dwa i pół miliona dolarów, 
panie Aschaar.
     Bernard poderwał się przewracając krzesło. Rayne zareagował 
błyskawicznie, gotów do starcia, balansując na sprężystych nogach jak kot. Ale 
ręce Aschaara pozostały u jego boków.
     - Myślałem, że powiedział pan, iż te pół miliona to przybliżona kwota 
zależna od kosztów transportu.
     - Podczas naszej rozmowy doszedłem do wniosku, że w tej sprawie mogę 
mieć z panem kłopoty. Dwa i pół miliona to moja cena, akceptuje pan ją lub nie. 
- I Rayne naprawdę miał nadzieję, że Aschaar odrzuci tę propozycję.
     - Uzyskanie na to zgody zabierze trochę czasu - wtrącił gniewnie generał.
     - Czasu mam mnóstwo. Waszą odpowiedzią będzie wpłata pieniędzy do 
banku pana Singha.
     Aschaar usiadł z powrotem. Wyraz jego oczu nie poprawił w 
najmniejszym stopniu nastroju Rayne’a. Wyszedł z jachtklubu, mając szczerą 
nadzieję, że Aschaar nie wpłaci tych pieniędzy.
     Niestety, odpowiedź czekała już na niego w hallu hotelu „Beira”, gdy 
tylko tam dotarł. Fernandez przekazał mu informację, że pan Singh prosi o 
telefon w pilnej sprawie.
     Rayne natychmiast połączył się z nim.
     - Dzień dobry, panie Brand. Zrobił pan dobry interes. Mam dla pana dwa i 
pół miliona dolarów. Zostaną one przelane na pańskie konto w Szwajcarii, gdy 
upewnię się, że towar przybył na miejsce w stanie nienaruszonym.
     - Dziękuję panu, panie Singh. Dziękuję bardzo.
     
     - I co pan o nim sądzi, panie Aschaar?
     - To dziwny facet, ten Bruce Brand. Zupełnie inny niż oczekiwałem. Jak 
na mój gust jest stanowczo za bardzo wybuchowy. Dostarczy towar, tego jestem 
pewien, ale czy nie sądzi pan, że to dziwny zbieg okoliczności, iż znalazł się 
tutaj akurat, kiedy go potrzebujemy? Kimkolwiek jest, chciałbym, żeby 
sprawdzono jego życiorys.
     - Już to zrobiono i facet jest czysty. Cóż, czysty to może niewłaściwe 
określenie, ale, powiedzmy, że stara się sprostać nie najlepszej opinii, jaką się 
cieszy. Uważa pan, że zażądał zbyt wygórowanej ceny?
     - Tak. Oczywiście, nie dostanie tych pieniędzy, kazałem po prostu 
Singhowi go okłamać. Jeśli ma trochę oleju w głowie, powinien szybko stąd 
prysnąć. Chciałbym, żeby go obserwowano, ale trzeba to robić dyskretnie. Nie 
możemy go spłoszyć, zakłóciłoby to dostawę broni.
     - Gdy ją otrzymamy, będziemy mogli rozpocząć pełną mobilizację 
naszych wojsk lądowych. Słyszałem, że Brytyjczycy zamierzają sprowadzić 
własną policję do nadzoru nad wyborami. Mugabe zapewnia mnie, że wygra, ale 
nie dowierzam mu. W moich planach nie ma miejsca na inteligentne domysły; 
pożądany wynik można osiągnąć jedynie poprzez inwazję. Nowe Zimbabwe bez 
korytarza do Beiry będzie niewiele warte.
     - Jesteśmy tego samego zdania, generale. Nie ma się czym martwić; bez 
względu na wybory ludzie nadal krzykliwie domagają się krwi. Za kilka tygodni 
będą ją mieli - a my osiągniemy nasz cel.
     
     Rayne stał na balkonie swego pokoju popijając piwo. Zadawał sobie 
pytanie, co, do diabła, wszechmocny pan Aschaar robi w Mozambiku. To bez 
sensu. Dlaczego popija poranną herbatkę w towarzystwie rosyjskiego generała? 
Bez względu na odpowiedź na te pytania, było jasne, że w grę wchodzi o wiele 
szerszy i bardziej groźny plan działania niż ten, który mu nakreślił John Fry.
     Gdy tak o tym rozmyślał, sprawa zaczęła nabierać większego sensu. 
Rosjanie będą w stanie połączyć oba kraje, co uczyni je znacznie 
potężniejszymi. Kulejącą gospodarkę Mozambiku można podeprzeć rodezyjską, 
a Rodezja będzie mogła korzystać z portów Mozambiku. Następny etap łatwo 
przewidzieć: przecięcie wszelkich więzów z RPA oraz deklaracja poparcia i 
wspólnoty celów z Afrykańskim Kongresem Narodowym. Ale gdzie w tym 
scenariuszu było miejsce dla południowoafrykańskiego miliardera? Sprawa 
musi mieć jeszcze szerszy aspekt.
     Bez względu na to, co planuje Aschaar, nie uda mu się tego zrealizować, 
o ile Rayne będzie w stanie temu zaradzić.
     
     - Ty kurewska maszyno! Niech cię szlag! - Lois zeskoczył z helikoptera i 
leżał na ziemi szlochając. Nic więcej nie może już zrobić. Wszystko skończone. 
Kapitan Gallagher znienawidzi go za to.
     Wszystko poszło nie tak jak trzeba. W sobotnie popołudnie zabrał 
śmigłowiec na ostatni próbny lot. Przeleciał się nad morzem i gdy zbliżał się do 
plaży, silnik zaczął przerywać. Próbował wszystkiego, ale bez skutku. Silnik 
odzyskiwał moc i ponownie ją tracił.
     Mocował się ze sterami przerażony perspektywą rozbicia się na piasku, 
ale w końcu udało mu się jakoś wylądować tuż za granicą przypływu. Na 
miękkich nogach wydostał się z kabiny i przez ponad godzinę odpoczywał na 
plaży, zanim zabrał się za naprawę silnika.
     Pierwotnie myślał, że awarię łatwo da się usunąć. Pewnie jakieś 
zanieczyszczenia w przewodach paliwa, powiedział sam do siebie. Ale gdy 
słońce chyliło się ku zachodowi zdał sobie sprawę, że nie będzie to takie łatwe. 
Na szczęście miał zapas żywności i wody na dwa dni. Pierwszej nocy nie 
zmrużył oka. Myślał o tym, co zrobi kapitan, gdy przyjedzie na farmę i nie 
zastanie tam ani jego, ani helikoptera.
     To było dwa dni temu. Dzięki własnej zapobiegliwości miał ze sobą pełny 
zestaw narzędzi i instrukcję napraw. Pracował więc ostro, rozbierając część 
układu paliwowego, a potem inne części silnika. Wiatr sypał piaskiem na 
śmigłowiec, co w połączeniu z rozbryzgami słonej wody pokryło wszystko 
lepką warstwą brudu.
     Teraz był dzień trzeci. Wiedział, że czas pracuje na jego niekorzyść, ale 
nie chciał porzucać maszyny. Poprzedniego dnia skończyła mu się woda. 
Postanowił ją zdobyć zakopując pojemnik w piasku i przykrywając go 
plastikową folią obciążoną kamieniem, tak że gdy po wewnętrznej stronie 
plastiku zebrała się poranna rosa, kapała do środka naczynia. W ten sposób 
zebrał pół filiżanki dość słonawej wody.
     Był pewien, że powodem awarii była blokada gdzieś w układzie 
paliwowym; zbyt spieszył się, napełniając zbiorniki zamiast dwukrotnie 
przefiltrować paliwo. Akumulator też tracił moc. Nie pozostało mu już nic do 
zrobienia. Znalazł się w sytuacji bez wyjścia.
     Podniósł się z piasku, wskoczył do kabiny pilota i zaczął grzebać w 
stojących tam pojemnikach. Znalazł w końcu to, czego szukał. Usiadł na fotelu 
pilota z pistoletem na kolanach.
     Na chwilę pogrążył się w myślach obserwując fale napierające na plażę. 
Przypomniały mu się słowa wypowiedziane dawno temu, które go wtedy 
głęboko zraniły: „Przeklęty pedał, niczego nie potrafi”. Odbezpieczył pistolet i 
wprowadził nabój do komory.
     Lufa opierająca się o podniebienie miała dziwny smak. Mówiono mu, że 
to najlepszy i najpewniejszy sposób, ale obawiał się trochę, iż wybuch może 
odrzucić głowę do tyłu i pocisk wyjdzie przez policzek. Podniósł nogi kładąc je 
na tablicy przyrządów. Sądził, że to wciśnie go głębiej w fotel i sprawi, iż ciało 
nie poruszy się w momencie strzału. Wciągnął powietrze, zamknął oczy i - z 
pistoletem gotowym do strzału - zaparł się mocno nogami.
     Ryk zapalanego silnika był ogłuszający. Maszyna zatrzęsła się i Lois 
poleciał do przodu upuszczając broń. Po chwili dorwał się do instrumentów, 
włączając różne przyciski, starając się, by cud trwał nadal. Całe ciało mu 
zesztywniało, gdy poderwał maszynę, po czym zaczął się histerycznie śmiać 
uderzony taką ironią losu.
     Zniżył lot nad plażą płosząc stado ptaków na skraju piasku i ruszył w 
kierunku dużego drzewa, naciskając przycisk kontrolujący dwa sześciolufowe 
minidziałka M134 kalibru 7.62 mm. Zbliżając się do drzewa otworzył ogień i 
pień został potrzaskany w drzazgi, gdy dwa tysiące pocisków trafiło weń w 
ciągu piętnastu sekund.
     Skręcił na zachód i ruszył w głąb lądu, trzymając się jak najbliżej ziemi. 
Następnie przeleciał nad obozem, w którym nie było już nikogo. Zrobił 
gwałtowny zwrot, gdy z krzaków wyjechał jeep armii RPA, którego 
pasażerowie chcieli zobaczyć, kto ma zamiar wylądować.
     
     Zbliżając się do farmy Lois zachowywał ostrożność. Nadleciał, gdy 
zachodziło słońce i wylądował w pewnej odległości od zabudowań. Najlepiej 
było dotrzeć tam pieszo. Gdyby ktoś na niego czekał, będzie miał większe 
szanse go zaskoczyć. Doszedł do wniosku, że wojskowy land rover oznaczał 
jedną z dwóch rzeczy: albo władze RPA aresztowały Rayne’a i jego ludzi, albo 
trafiły na obóz po ich odlocie. To drugie było bardziej prawdopodobne.
     Gdy dotarł od tyłu do narożnika domu, był pewien, że ktoś tu jest. 
Wszystkie zmysły miał napięte, najmniejszy hałas sprawiał, że kucał z 
pistoletem gotowym do strzału.
     Światła zapaliły się, gdy miał zamiar ukryć się w krzakach. Zaświstały 
koło niego pociski. W ułamku sekundy odwrócił się celując bardzo uważnie. 
Trafił w reflektor za pierwszym razem, po czym wystrzelił w miejsce, gdzie 
widział człowieka z karabinem wyskakującego z krzaków i biegnącego wprost 
na niego.
     Napastnik krzyknął i upadł. W ciemnościach zobaczył na ziemi zarys 
karabinu szturmowego R3 i szybko go podniósł. w świetle padającym z domu 
zobaczył sylwetkę umundurowanego człowieka wydającego rozkazy.
     Miał tylko jedno wyjście. Przestawił przełącznik na ogień pojedynczy. 
Bez wahania nacisnął spust celując w głowę. Gdy człowiek ten runął na ziemię, 
Lois oddał strzał w kierunku lampy w domu.
     
     Porucznik Koos Conradie nie wierzył własnym oczom. Na piasku w 
kałuży krwi leżał legendarny major Piet Viljoen - nie był zbyt popularny wśród 
żołnierzy, ale cieszył się opinią swego rodzaju bohatera. Przyznał niedawno, że 
armia nie jest w stanie własnymi siłami przeprowadzić śledztwa w sprawie 
podejrzanych osobników szwendających się po farmie. Jego smutny los 
potwierdzał poniekąd tę opinię.
     Do porucznika podbiegł radiooperator i zdyszany czekał na pozwolenie 
zabrania głosu.
     - Tak, Swart. Co powiedziało dowództwo lotnictwa?
     - Panie poruczniku. Rozkazy z samej Pretorii, sir. Mamy tu pozostać. W 
żadnym razie nie wolno nam ich ścigać. Ta sprawa należy do Biura 
Bezpieczeństwa Państwa. Siłom lotniczym kazano przyznać, że moja 
poprzednia wiadomość o helikopterze była błędna.
     - Kurwa! Ten kutas właśnie zastrzelił dwóch naszych ludzi. A my mamy 
po prostu pozwolić mu odejść.
     - To rozkaz najwyższych władz - Swart wyjąkał zdenerwowany.
     - W porządku, Swart. Wyłącz to cholerne radio. Zażądam wyjaśnień.
     
     John Fry opuścił gmach ambasady amerykańskiej w Pretorii kilka minut 
po dwudziestej pierwszej. Stosunki między nim a ambasadorem były napięte. 
Nie spodziewał się tak wcześnie żadnych kłopotów spowodowanych przez ludzi 
Rayne’a, ale powiadomił straż graniczną RPA, by nie przystępowała 
natychmiast do działania, gdyby coś dziwnego zdarzyło się w pobliżu granicy z 
Mozambikiem.
     Ambasador jak zwykle nie chciał mu pomóc. Jednak bezpośredni telefon 
z Białego Domu spowodował, że zmienił zdanie i zgodził się zrezygnować z 
wykwintnej kolacji, w której właśnie uczestniczył. Zadzwonił zaraz do ministra 
obrony RPA. Minister szalał z wściekłości: dwóch zabitych i jakiś maniak w 
helikopterze, którego należało puścić wolno.
     Ambasador przez dziesięć minut musiał wysłuchiwać tyrady na temat 
podwójnej gry prowadzonej przez jego kraj na kontynencie afrykańskim. 
Przypomniał następnie ministrowi o wadze pewnych tajnych transakcji 
dotyczących handlu bronią między Stanami a Południową Afryką.
     Po krótkiej chwili minister poradził ambasadorowi, by jego przedstawiciel 
skontaktował się z Biurem Bezpieczeństwa Państwa. Sprawę potraktuje się jako 
ściśle tajną i nikt nie opublikuje żadnych kompromitujących rewelacji. 
Ambasador wyraził żal z powodu śmierci dwóch żołnierzy, ale w tym momencie 
minister rzucił słuchawkę.
     Fry musiał przyznać, że postąpiłby tak samo. Ambasador USA, Billy 
Halliday, postanowił wyładować na nim swą wściekłość.
     - Do licha, John, wy ciągle uważacie się za pana Boga. Nie wiem, co 
knujecie i nie chcę wiedzieć. Ale jeśli spowoduje to jakiś międzynarodowy 
incydent, dopilnuję, byś dostał za swoje.
     - Muszę ci przypomnieć, Billy, że oficjalnie ja nie istnieję. Nie ma mnie 
tutaj. Bezpieczeństwo Afryki jest dla USA sprawą priorytetową. Musisz 
zrozumieć, że nie będzie tu drugiego Wietnamu, ale nie mamy zamiaru 
pozwolić Rosjanom opanować tak bogatego w minerały kontynentu. 
Prowadzimy więc naszą wojnę po cichu. Ludzie giną, ale tobie przypomina to 
raczej kupowanie mięsa u rzeźnika - lubisz smak pieczystego, ale nie chcesz 
uczestniczyć w zabijaniu zwierząt. Oczywiście, jest mi przykro, że ci żołnierze 
polegli, ale tak już jest przy tajnych operacjach. Zanim ta misja się zakończy, 
może być więcej ofiar.
     Billy’emu nie przypadło do gustu porównanie Frya.
     - Musimy postępować ostrożnie. Rosjanie dążą do konfliktu. Sparzyli się 
na tym incydencie w Angoli i nie mam wątpliwości, że wciąż ich to boli. Nie 
chciałbym, żeby jacyś ujęci przez Rosjan agenci zaczęli ujawniać nieprzyjemne 
szczegóły o działalności CIA.
     - O to nie musisz się martwić, Billy. A teraz, jeśli pozwolisz, muszę 
pogadać z kolegami o parę przecznic stąd. 
     Fry lubił Pretorię. Było to ładne miasto o szerokich ulicach i bujnej 
roślinności. W przeciwieństwie do zimnych drapaczy chmur Johannesburga, 
zaprojektowanych wyłącznie w celu zdobywania i wydawania pieniędzy, stara 
architektura Pretorii działała uspokajająco. Chociaż oba miasta dzieliło zaledwie 
dwadzieścia minut jazdy samochodem, panował tu cieplejszy i przyjemniejszy 
klimat. Poszedł do swego samochodu zaparkowanego w cieniu drzew i odjechał. 
Przez cały czas musiał mieć się na baczności. Nie można było pozwolić sobie na 
nieuwagę, pracując w służbie bezpieczeństwa. Nie musiał jechać daleko, ale 
wybrał wyjątkowo okrężną drogę.
     Zajechał w końcu pod duży dom w stylu kolonialnym i zaparkował na 
podjeździe obok nie rzucającego się w oczy mercedesa. Podszedł do drzwi 
frontowych, czekając jak zwykle dziesięć minut na wpuszczenie. Wciągnął 
głęboko powietrze, przekraczając próg domu, w którym mieściła się główna 
kwatera Biura Bezpieczeństwa Państwa RPA.
     Czekał na niego Sarel van der Spuy.
     - Kurwa, Fry, stawiasz mnie w niezwykle trudnej sytuacji. Należy ci się 
nagroda specjalna za tę intrygę. Czy zdajesz sobie sprawę, kogo zastrzelił ten 
twój maniak? Majora „Żelaznego Faceta” Viljoena. Trafił go prosto w głowę.
     Fry postanowił przyjąć postawę obronną. I tak miał więcej atutów w ręku, 
więc nie należało z nimi przesadzać.
     - Myślałem, że parę lat temu przeszedł na emeryturę.
     - Podobno spotkał jakiegoś biznesmena, który zauważył dość dziwne 
działania w okolicy St Lucia. Major przeleciał nad tym terenem, chcąc to 
sprawdzić, ale gdy dotarł na miejsce, twoi chłopcy już odlecieli. Ale, widzisz, 
Viljoen przywiązuje wagę do szczegółów, toteż sprawdził cały rejon i odkrył tę 
opuszczoną farmę. Wystarczyło mu kilka dziwnych przedmiotów w warsztacie, 
by wezwać wojsko.
     - Aż tu nagle jeden z tych twoich sukinsynów powrócił. Czekali na niego, 
ale musiał wiedzieć o ich obecności. Przyleciał helikopterem, ale był ostrożny i 
wylądował kilometr od domu. Zabił szeregowca i Viljoena, po czym odleciał.
     Fry zaniepokoił się - nie było w tym sensu. Rayne nie wspominał nigdy o 
zorganizowaniu własnego wsparcia lotniczego.
     - Sarel, sądzę, że to jakieś nieporozumienie. To nie wygląda na robotę 
jednego z moich ludzi. Oni wszyscy trzymają się razem. 
     - Za późno, by to teraz sprawdzić, John. Ale, nie wierzę ci. Napastnikiem 
był biały. Co taki człowiek robiłby na tym terenie, gdyby nie był jednym z 
twoich ludzi?
     - Może to kłusownik.
     - Nie opowiadaj głupstw. Pokaż mi kłusownika, który nie bałby się armii 
RPA. To był zawodowiec - rozmawiałem z żołnierzami, którzy go widzieli. 
Poruszał się z szybkością błyskawicy i posługiwał się karabinem szturmowym. 
Posłuchaj, John, zobacz, co przydarzyło się nam na Seszelach, całkiem 
spieprzyliśmy sprawę. Faceci, których zatrudniasz, to indywidualiści, ludzie 
całkiem nieodpowiedzialni.
     - Nie, szef tej operacji jest zupełnie inny. Jeśli to jego sprawka, znajdzie 
się logiczne wytłumaczenie. Co masz zamiar powiedzieć prasie?
     - To, co zwykle - że chodzi o wypadek. Majorowi wydawało się, że widzi 
terrorystę, ale okazało się, iż to jeden z naszych żołnierzy. Obaj zginęli przez 
omyłkę.
     - Czy jesteś pewien, że twoi ludzie będą trzymać buzię na kłódkę?
     - Jeśli nie, obetnę im jaja bez znieczulenia.
     - Jeszcze jedno, Sarel. Jeśli natraficie na kogoś w przyszłym tygodniu, 
zabijcie go bez wahania.
     - A jak to będzie ktoś z twojej paczki?
     - Nie będą nam już wtedy potrzebni.
     - Przypomnij mi, bym nigdy nie zgodził się pracować dla ciebie, John. 
Jesteś bezwzględnym sukinsynem.
     Fry wyszedł przed dom i zapalił cygaro czując mętlik w głowie. Nie 
ulegało wątpliwości, że Gallagher był zdolnym bystrzakiem. Major Long 
twierdził, że znalazł się na granicy szaleństwa, otumaniony długotrwałą służbą 
w dżungli. Nic na to nie wskazywało. Szanse powodzenia tej operacji były 
dostatecznie nikłe, a szanse ujścia z życiem prawie żadne. Rayne zdawał sobie z 
tego sprawę i zorganizował sobie zapasowy transport.
     Ciałem Frya wstrząsnęły dreszcze. Bez względu na przedsięwzięte środki 
bezpieczeństwa Gallagher nie pożyje długo, gdy znajdzie się w przestrzeni 
powietrznej RPA lub Rodezji. Chodzi jedynie o to, by powstrzymał Rosjan.
     
     Na wieży radarowej na lotnisku w Beirze towarzysz Asimow siedział 
pochylony nad książką, którą usiłował czytać. Wypił trochę za dużo 
poprzedniego wieczoru i był rozżalony, że musiał stawić się na służbę o szóstej 
rano. Na ten dzień nie zaplanowano żadnych manewrów i na ekranie nie było 
widać ani jednego samolotu; jego zdaniem siedzenie tu było kompletną stratą 
czasu. Kilka razy powstrzymał cisnącego mu się do gardła pawia i próbował 
odegnać sen przy pomocy neski, ale w końcu zasnął o siódmej.
     Gdyby tak się nie stało, zauważyłby na ekranie małą kropkę nadlatującą w 
stronę lotniska z południa. Początkowo wyglądało, jakby celem punkciku było 
samo lotnisko, ale potem zniknął on z ekranu o kilka kilometrów od niego. 
Ekran radaru był teraz pusty i nie było żadnego śladu, że punkcik tam kiedyś w 
ogóle był.
     Obudził go odgłos kroków na stalowej drabinie prowadzącej na wieżę 
kontrolną. Szybko schował książkę pod stół i wypił łyk kawy, po czym zaczesał 
włosy do tyłu i zaczął wpatrywać się intensywnie w ekran. Czuł, jak ktoś 
wchodzi przez właz do pokoju, ale udawał, iż jest całkowicie pochłonięty 
obserwacją radaru i nie zwraca uwagi na inne dźwięki.
     - Asimow.
     Wypowiedziano to bardzo cicho, więc udał, że nie słyszy.
     - Asimow!
     Podskoczył z przestrachu, w połowie udawanego, w połowie 
rzeczywistego, przewracając kubek z kawą, która rozlała się na konsolecie i 
zaczęła spływać na podłogę. Stanął na baczność przed przełożonym.
     - Czołem, towarzyszu.
     - Asimow, mówiłem wam już, że macie obserwować ekran przez cały 
czas. Nic nie widzieliście?
     - Nic niezwykłego.
     - To idioci. Nie zasługują, by powierzyć im rządy w tym kraju - zupełnie 
się do tego nie nadają. Jeden z głupców pracujących w mesie twierdzi, że w 
drodze do pracy widział wielki helikopter przelatujący w pobliżu. Jakże oni 
lubią podobne wymysły. Tylko niepotrzebnie się denerwujemy. Już ja się 
postaram, by ten głupek dostał dziś w kość. To zupełna bzdura - chyba, że to był 
nasz śmigłowiec. Jaka nieprzyjacielska maszyna ma taki zasięg, by tu dolecieć? 
To byłoby samobójstwo biorąc pod uwagę to, co stoi tu na pasie startowym. 
Przeklęci Rodezyjczycy nie są na tyle głupi. A w ogóle to zdziwiłbym się, 
gdyby zostały im jeszcze jakieś helikoptery.
     Asimow roześmiał się posłusznie z tego żartu. Bolała go głowa i chciał 
jedynie siedzieć spokojnie i nie myśleć.
     - Będę uważał, ostrożność nigdy nie zawadzi.
     - Bardzo dobrze, Asimow. Wytrzyj tę kawę i doprowadź to miejsce do 
porządku. Generał Worotnikow chce pokazać lotnisko i wszystkie nasze 
wspaniałości temu facetowi, który tu wczoraj przyleciał. Ten pokój ma być 
czysty, bym mógł położyć się na podłodze i nie zabrudzić sobie munduru. 
Zrozumieliście?
     - Tak jest.
     - To nie stój tu, kretynie. Zadzwoń po kogoś, kto sprzątnie ten syf.
     
     Zdobycie ciężarówki było jedną sprawą, a prowadzenie jej czymś 
zupełnie innym. W skrzyni biegów brakowało synchronizacji i każdej zmianie 
biegu towarzyszyły straszne zgrzyty wału korbowego. Lois zaczął myśleć, że 
daleko tym gratem nie zajedzie, ale gdy przyzwyczaił się do hałasu, jazda poszła 
gładko.
     „Kasacja” kierowcy nie była łatwym zadaniem. Skorzystał ze starego 
chwytu polegającego na ułożeniu przeszkody na drodze i wskoczeniu, gdy 
pojazd zwalniał. Potem podkradł się do szoferki od góry, otworzył drzwi i 
schwycił kierowcę za gardło. Jedną ręką trzymał kierownicę, drugą walczył z 
kierowcą - w końcu zahamował ciężarówkę i wsadził mu swój nóż bojowy 
między żebra.
     Po kilku minutach kierowca przestał krzyczeć. Lois wyciągał jego ciało z 
szoferki i przykrył je kamieniami i piaskiem, zamaskował też swoje ślady, 
wracając do ciężarówki.
     Musiał zdobyć więcej benzyny lotniczej do helikoptera, nie miał innego 
wyjścia. Bez niej mógł wkrótce przenieść się na tamten świat, jak facet starannie 
przysypany przez niego ziemią.
     Droga była dobra, co rekompensowało trochę fatalną amortyzację 
samochodu. Podskakiwał w ciemnościach, aż dotarł do pierwszej blokady i 
rzucił pogardliwe spojrzenie czarnemu wartownikowi, który podszedł do niego i 
zapytał go po portugalsku:
     - Gdzie twoja przepustka?
     - A jak sądzisz?
     Żołnierza zatkało z oburzenia. Lois sięgnął do kieszeni kurtki, wyjął 
browninga i strzelił mu prosto w twarz. Odjechał szybko, a jego plecy zlane 
były potem.
     Jak się spodziewał, środki bezpieczeństwa na stacji paliw były o wiele 
ostrzejsze niż na punkcie kontrolnym. Zaparkował ciężarówkę w pewnej 
odległości i bezszelestnie podszedł do budki wartownika. Zaszedł go od tyłu 
przyłożywszy mu nóż do gardła.
     - Pójdziesz ze mną - szepnął po portugalsku.
     Wartownik upuścił swój karabin i ruszył w kierunku wskazanym mu 
przez Loisa. Po piętnastu minutach znaleźli się przy ciężarówce. Strażnik 
śmierdział, zeszczał się w spodnie ze strachu.
     Lois nakazał mu gestem, by zasiadł za kierownicą.
     - Ty prowadzisz. Jeden fałszywy ruch, a poderżnę ci gardło.
     Wjechali powoli przez bramę, mijając wielkie zbiorniki paliwa. 
Podjechali do stulitrowych beczek benzyny lotniczej. Lois potrzebował dziesięć 
takich beczek. Wiedział, że wartownik nie zdoła załadować ich na ciężarówkę 
sam, będzie musiał mu pomóc.
     Podnosili właśnie drugą beczkę, gdy wartownik pchnął ją na Loisa. Po 
chwili zadał mu kilka ciosów pięściami. Lois uderzył go lewą rękę w krocze. 
Strażnik cofnął się z krzykiem, a Lois rąbnął go kolanem w czaszkę. Jego 
przeciwnik upadł martwy na ziemię.
     Sam załadował ciężarówkę. Była to mordercza robota i kiedy udało mu 
się umieścić na niej wszystkie dziesięć beczek, czuł się skrajnie wyczerpany, ale 
silnik zapalił bez trudu i ruszył w stronę bramy wjazdowej. Jechał powoli, bo 
ciężarówka była przeładowana. Przy bramie stał inny wartownik. Za nią roiło 
się od żołnierzy. Wiedział, że gdyby rzucili się na niego, byłoby już po nim.
     Ku jego zdumieniu strażnik podniósł szlaban i wypuścił go bez 
przeszkód.
     Na najbliższym skrzyżowaniu skręcił w prawo i podążył na północ. 
Uważnie przyjrzał się terenowi przed lądowaniem i starannie odnotował 
wszystkie szczegóły topograficzne.
     Po przejechaniu kilometra skręcił w prawo na polną drogę. Zatrzymał się i 
starannie pozacierał ślady opon. Jechał teraz bardzo wolno nie chcąc uszkodzić 
krzaków po obu stronach drogi. Co pięćdziesiąt metrów zatrzymywał się i 
maskował ślady ciężarówki gałęzią. Rzucał też na drogę kawałki uschniętych 
krzaków, by stworzyć wrażenie, że od dawna nikt tędy nie przejeżdżał. Słońce 
właśnie wschodziło, gdy dotarł do helikoptera.
     
     Larry Preston ponownie uważnie przejrzał zgromadzone przez nich 
żelastwo. Wszystko musi działać sprawnie, gdy zaatakują bank, zwłaszcza 
granaty gazowe. Muszą unieszkodliwić wartownika, zanim uruchomi alarm. 
Potem ruszą prosto do sejfu. Jeśli ładunki wybuchowe nie wysadzą drzwi, mogą 
jeszcze użyć wyrzutni rakiet. Problem polega na tym, że narobi ona tyle hałasu, 
iż w ciągu paru sekund całe miasto będzie wiedziało o ataku na bank.
     Po blisko trzech dniach spędzonych w zamknięciu nerwy Larry’ego były 
w kiepskim stanie. W ciągu dnia miasto roiło się od żołnierzy i widział, jak na 
ulicy zatrzymywano i przesłuchiwano przechodniów. Jednego człowieka 
zastrzelono za niechętny stosunek do żołnierzy. Tylko dzięki myśli o forsie w 
sejfie Larry nie zwariował. Poprzysiągł sobie, że nigdy nie zdecyduje się na 
podobne piekielne przedsięwzięcie.
     Nie lubił Micka. Ten Rodezyjczyk bardziej był zainteresowany 
powodzeniem operacji niż pieniędzmi - według Larry’ego to szaleństwo. Mick 
opowiadał mu wiele o kapitanie Gallagherze i im więcej tych historyjek słyszał, 
tym mniej lubił dowódcę. Gallagher nie był najemnikiem w zwykłym znaczeniu 
tego słowa, wykonywał tę robotę, ponieważ w nią wierzył. Nie ulegało 
wątpliwości, że to maniak, co oznaczało dla nich nikłe szanse wydostania się 
stąd z życiem. Nie zdziwiłoby go wcale, gdyby w gruncie rzeczy Gallagher 
zamierzał zwrócić Rodezyjczykom pieniądze z banku. Według jego życiowej 
filozofii zakrawało to na szaleństwo, toteż przygotował własny plan.
     Larry poruszył się niespokojnie prowadząc obserwację przez pobielone 
okna sklepu. Mick tkwił na dachu obserwując bank. Gallagher był gdzieś w 
mieście poszukując tej cholernej kobiety, która wpadła mu w oko. Larry 
pragnął, by mogli zaatakować bank jutro i wynieść się stąd do wszystkich 
diabłów. Jeśli o niego chodzi, Rosjanie mogą sobie zająć całą Afrykę.
     Do sklepu zbliżył się patrol. Zajrzeli przez pobielone okna i Larry’emu 
serce zaczęło mocniej bić. Boże, chciałby już wynieść się stąd.
     
     Sala balowa „Grand Hotelu” robiła, mówiąc delikatnie, duże wrażenie. 
Teraz, gdy na jej środku stał ogromny stół, wyglądała dostojnie. Można by 
wybaczyć przypadkowemu obserwatorowi, gdyby pomyślał, że ma się tu odbyć 
wielki bankiet.
     Prowadzące do niej dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się i do środka 
wkroczył generał Worotnikow w asyście trzech wyższych oficerów. Za nim 
podążał Robert Mugabe, głównodowodzący ZANU, prezydent Samora Machel i 
inni dowódcy oddziałów ZANU. Był wśród nich także jeden przedstawiciel 
wojsk FRELIMO, zaproszony głównie ze względów czysto formalnych.
     Kiedy wszyscy usiedli, generał wstał, by wygłosić krótkie przemówienie 
wprowadzające. Musiał mówić po angielsku, ponieważ był to jedyny język 
zrozumiały dla wszystkich.
     - Panie prezydencie, panie Mugabe, panowie. To historyczny moment. Po 
raz pierwszy czarny ruch wyzwoleńczy opanuje atakowany przez siebie kraj. 
Nie będzie to fikcyjne zwycięstwo inspirowane przez Zachód... - zgromadzeni 
powitali to stłumionym aplauzem - ...lecz całkowite zajęcie kraju. Nagrodą jest 
Salisbury, które będzie wasze w połowie przyszłego tygodnia. Zapewnimy wam 
wsparcie lotnicze oraz niezbędną broń. Zwycięstwo, jestem o tym przekonany, 
będzie sprawą łatwą. Zaprosiłem was wszystkich tutaj, by omówić sprawę 
interesującą prezydenta. To znaczy, co stanie się po zwycięstwie.
     Szmer sprzeciwu przeszedł przez zgromadzonych, gdy generał oznajmił o 
temacie spotkania. Wstał Robert Mugabe i generał musiał udzielić mu głosu. 
Mugabe był dużego wzrostu i dość tęgi; włosy miał zaczesane do tyłu - 
odsłaniały mocną twarz, na której miał duże okulary w czarnej oprawce.
     - Przyjmuję pański punkt widzenia, panie generale, ale nie rozumiem, 
dlaczego mamy dyskutować o tym, co stanie się po zwycięstwie. Znam gorzką 
cenę porażki i więzienia - skoncentrujmy naszą energię na wygraniu tej wojny. 
To my, nie Rosjanie, zadecydujemy, jak będziemy rządzić Zimbabwe, gdy kraj 
znajdzie się w naszych rękach.
     Jego słowa powitał entuzjastyczny aplauz i generał poczuł się zbity z 
tropu.
     - W pełni podzielam opinię pana Mugabe, ale doświadczenie nauczyło 
mnie, że sposób osiągnięcia zwycięstwa określa to, co po nim nastąpi. Pan 
Machel, prezydent Mozambiku i nasz gospodarz, był ofiarą zachodniego spisku. 
Po osiągnięciu zwycięstwa wszystkie zdobycze zostały mu odebrane... Zapytam 
panów całkiem szczerze, czy Mozambik dysponuje dziś zdrową gospodarką?
     Na sali zapanowało poruszenie, prezydent Machel wpatrywał się w 
generała, a gniew w jego oczach aż się iskrzył. To był decydujący moment. 
Generał kontynuował przemówienie, wiedząc, że jeżeli przerwie, zostanie 
zakrzyczany.
     - No, czy ma taką gospodarkę? Pytam was, czy reagowalibyście tak 
gwałtownie, gdyby Mozambik miał prężną ekonomię?
     Podniósł się prezydent Machel i generał stracił wszelką nadzieję. Machel, 
chudy mężczyzna o twarzy intelektualisty, wyglądał mizernie. Walnął pięścią w 
stół i na sali natychmiast zapanowała cisza. Przez kilka denerwujących sekund 
nic nie mówił.
     - Panowie, słowa generała wywołują mój gniew. A wiecie dlaczego? 
Ponieważ mówi prawdę. Myślałem, że Mozambik będzie państwem bogatym, 
budząc zazdrość pozostałych krajów Afryki. Zamiast tego mamy przeraźliwą 
biedę, być może jesteśmy najbiedniejszym państwem na świecie. Zabraliśmy 
wszystko dochodząc do władzy, a nie mamy teraz nic. Wiecie, co się stało: 
fachowcy opuścili kraj, tak że w pewnej chwili w całym Mozambiku był tylko 
jeden lekarz. Jedynymi doradcami byli dawni kolonizatorzy. Zachód zapomniał 
o nas - i tak samo zapomni o Zimbabwe po waszym zwycięstwie. Czy sądzicie, 
że sankcje zostaną zniesione? Możliwe, ale braki tak szybko nie ustąpią. Szlaki 
handlowe zostały zerwane. Po rzezi wszyscy biali wyjadą...
     Gniewne okrzyki przerwały mu w pół zdania, ale przekrzyczał ich.
     - Nie bądźcie głupcami! Oni nam są potrzebni, zwłaszcza ich wiedza 
fachowa, jaką sami nie dysponujemy. Robert, musisz mnie posłuchać, bo inaczej 
wygrasz jedynie ubóstwo. To musi być zwycięstwo ludu, a nie ma zwycięstwa i 
wolności w kraju, w którym umierają niemowlęta, bo nie mają co jeść. Czy 
wiecie, skąd nasz kraj czerpie główne dochody?
     - No, słucham.
     Sala milczała. Zebrani wiedzieli, co zamierza powiedzieć.
     - Z Południowej Afryki. A jeśli postanowią jutro zatrzymać wszystkich 
Mozambijczyków pracujących w ich kopalniach, jesteśmy zrujnowani. Nie 
będziemy mieli „niepodległości” w prawdziwym znaczeniu tego słowa. Proszę 
pozwolić mówić dalej generałowi.
     Rosjanin nie wstał od razu - chciał, by to, co powiedział Machel, zapadło 
słuchaczom w pamięć. Wiedział, że Mugabe ufa w pełni Machelowi. Ruch 
wyniósł ich na najwyższe stanowiska i musieli teraz „sprzedać” swoje plany 
własnym ludziom.
     Worotnikow podniósł się powoli i oddalił się od stołu. Oczy wszystkich 
śledziły jego kroki. Podszedł do mapy na ścianie przedstawiającej imperium 
portugalskie u szczytu jego wpływów.
     - Tej mapy nie powinno tu być, ale cieszę się, że jest. Portugalia była 
kiedyś wielkim krajem, najpotężniejszym na świecie. A czym jest dzisiaj? 
Małym, pozbawionym jakiegokolwiek znaczenia europejskim państewkiem. 
Imperium portugalskie nie powstało w jeden dzień i nie rozpadło się 
natychmiast. Oba procesy trwały długo. Po rewolucji Rosja przeżywała ciężki 
okres i tylko dzięki wspaniałym planom Stalina stała się mocarstwem, jakim jest 
dzisiaj. Bogactwo i potęga są bardzo pożądane, ale ich osiągnięcie jest niełatwe i 
trwa długo. Ja chcę jednak zaproponować wam zdobycie ich w krótkim czasie.
     Podniósł się Robert Mugabe.
     - Wysłuchajmy, co generał ma do powiedzenia. Potem będziemy 
dyskutować, czy przyjmujemy jego propozycję.
     - Dziękuję panu, panie Mugabe. Nasz plan jest prosty. Istnieją kluczowe 
obszary gospodarki rodezyjskiej, które muszą nadal funkcjonować i trzeba 
zatrzymać ludzi w nich pracujących bez względu na to, czy są biali, czy czarni. 
Nie należy natychmiast konfiskować wszystkich dóbr i trzeba stworzyć 
wrażenie stabilności. Wiem, że to trudne, ale w perspektywie długoterminowej 
będzie to procentować. Należy zachować zachodni system cen, a gospodarka 
musi działać jak poprzednio. Władza będzie należeć do waszych ludzi, ale w 
okresie przejściowym kontrola nad środkami produkcji pozostanie w rękach 
białych. Będą oni jednak mieli znacznie mniejszy udział w dochodach.
     - A kto będzie na tyle potężny, by zarządzać i opłacać ten okres 
przejściowy?
     Orientacja Mugabe w sytuacji zrobiła na generale wrażenie. - Poznałem 
bardzo bogatego biznesmena, który jest gotów finansować nowe państwo. 
Zażąda jedynie pewnego procentu od dochodów. Ten człowiek dysponuje 
doświadczeniem i wiedzą niezbędną do stworzenia zaawansowanej 
infrastruktury, zwłaszcza w przemyśle wydobywczym.
     - Taki człowiek zdobyłby zbyt wielkie wpływy.
     - Panie Mugabe, pan będzie rządził krajem. Jeśli nie spodobają się panu 
jego metody, stosunkowo łatwo będzie się go pozbyć. On nie będzie chciał 
dzielić z panem władzy politycznej; ma na celu jedynie sukcesy komercyjne. - 
Generał sięgnął do teczki i wyciągnął obszerny dokument. Nie była to umowa, 
nad którą od roku pracował z Aschaarem, lecz jej inteligentnie przerobiona 
wersja wykazująca, że większość korzyści z nowych rozwiązań przypadnie w 
udziale państwu. W sumie dokument przedstawiał niezwykle atrakcyjny plan, 
obiecujący uczynić z Zimbabwe państwo zamożne - Był to jego największy atut 
w tej grze. 
     Worotnikow podał teczkę Mugabe.
     - Wiele pracy włożono w przygotowanie tych analiz. Zawierają one 
koncepcje najlepszych umysłów świata biznesu w odpowiedzi na niezwykłą 
okazję, jaką jest stworzenie nowego państwa od podstaw, niczym na desce 
kreślarskiej. Oczywiście, trochę czasu zajmie panu zapoznanie się ze 
szczegółami i myślę, że najlepiej byłoby odłożyć dalszą dyskusję do momentu, 
gdy pan i pańscy koledzy przestudiują to dokładnie. 
     Mugabe wpatrywał się w niego lodowatym wzrokiem.
     - Czy ten śmiały plan uzyskał aprobatę pańskiego rządu?
     Mugabe ma niesamowitą intuicję, pomyślał generał. Pytanie świadczy o 
dużej znajomości rzeczy.
     - Ja reprezentuję mój rząd w tym regionie. Plany zostały zaaprobowane 
przeze mnie jako oficjalnego przedstawiciela rządu radzieckiego w południowej 
Afryce.
     - Bardzo dobrze, generale Worotnikow, ale nie odpowiedział pan na moje 
pytanie. Co pomyślałby rząd ZSRR, gdyby zobaczył te plany?
     - Rzecz jasna, zaaprobowałby je. Nie rozumiem, dokąd pan zmierza?
     - Panie generale, gdyby jutro pan zniknął i na pańskim miejscu pojawił się 
ktoś inny, bardzo zależałoby mi, aby honorował te plany.
     - Rozumiem. Żąda pan gwarancji?
     - Właśnie. Dziś mogę zawrzeć z panem umowę, a jutro może tu pana już 
nie być.
     - Chcę pana uspokoić, panie Mugabe. Ten plan będzie działał 
samoczynnie. Kiedy zaprosi się tych biznesmenów do kraju, pozostaną tam - 
będzie ich trzymała chęć zysku.
     - A jak zareagują na to moi ludzie?
     - Będą mieć pełne żołądki i stałą pracę. A pan będzie pobierał podatki na 
rozbudowę armii i umocnienie bazy społecznej pańskiego rządu.
     - Mówi pan bardzo przekonująco, panie generale. Zdaje pan sobie sprawę, 
że pańska rola w nowym kraju będzie polegała wyłącznie na doradztwie.
     - Nie oczekuję niczego więcej.
     - W ludzkiej naturze leży pożądanie czegoś więcej. Proszę jednak 
zrozumieć moje stanowisko. Jestem zdecydowanym zwolennikiem marksizmu, 
ale doceniam też to, co pan mówi o jego wadach. Nie chciałbym, aby nowe 
Zimbabwe cierpiało tak jak Mozambik. Przeciwnie, Zimbabwe musi być silnym 
państwem, tak aby bali się nas Południowi Afrykanie i zdecydowali się na 
negocjacje - wojna trwa już zbyt długo. Tymczasem wciąż potrzebujemy pana. 
Tylko przy pańskiej pomocy będziemy mogli odnieść zdecydowane zwycięstwo 
militarne nad imperialistami.
     Worotnikow uwielbiał słuchać takich argumentów, chociaż oczywiście 
nie miał zamiaru przyczyniać się do pokojowych przemian w RPA. Dla jego 
celów im bardziej gwałtowna walka, tym lepiej.
     - Ma pan rację. Twierdzę jednak, że największe problemy powstają w 
wyniku podziałów w waszych szeregach. Gdyby udało się panu połączyć siły z 
oddziałami Joshui Nkomo, jestem pewien, że zwycięstwo byłoby już w waszych 
rękach.
     - Nkomo reprezentuje inne poglądy niż ja, panie generale. Nie prowadzi 
wojny w stylu pchły, jego ludzie angażują się w bezpośrednie, samobójcze 
potyczki. My staramy się zdobywać serca i umysły ludzi; próbujemy zmęczyć 
wroga wojną podjazdową. W nowym rządzie będzie miejsce dla Nkomo, ale nie 
stanie on nigdy na jego czele. Po zajęciu Rodezji przez długi czas nie 
przeprowadzimy wyborów. Należy najpierw odbudować państwo, zanim da się 
ludziom prawo głosu.
     - Niech mi pan zaufa, panie Mugabe. Kiedy przeczyta pan ten dokument, 
zobaczy pan, że w momencie inwazji przejmiemy całą kontrolę nad środkami 
produkcji. Wtedy wy dostaniecie w ręce kwitnącą, a nie kulejącą gospodarkę. 
Brytyjczycy będą oczywiście wściekli. Radziłbym nie ubiegać się o miejsce w 
Brytyjskiej Wspólnocie Narodów, ale raczej zwrócić się do nas o fundusze 
inwestycyjne. Po stworzeniu nowego Zimbabwe świat nie będzie mógł dłużej 
mówić, że nie ma prosperującej czarnej gospodarki.
     - Trzeba kuć żelazo póki gorące. Proszę pana o jak najpilniejsze 
przestudiowanie tych dokumentów. Im prędzej podejmiecie decyzję, tym 
szybciej odniesiemy przytłaczające zwycięstwo.
     Gdy generał skończył mówić, głos zabrał Mugabe:
     - Dziękuję, panie generale. Zobaczymy, czy pańskie piękne słowa 
odpowiadają treści dokumentu. Spotkajmy się panowie jutro po południu. 
Moich dowódców i mnie czeka dużo pracy w ciągu najbliższych dwudziestu 
czterech godzin. Dziękuję, że był pan z nami tak szczery, ale nie mogę podjąć 
decyzji pod presją, w pośpiechu.
     Delegacja czarnych przywódców opuściła salę, w której pozostał 
Worotnikow i jego doradcy. Karl siedzący po jego lewej pierwszy przerwał 
milczenie.
     - Panie generale, przepraszam za ciekawość, ale czy zawarł pan transakcję 
z panem Brandem?
     - Tak, Karl, to twardy facet.
     - To hańba. Będzie to pierwszy wypadek, gdy Związek Radziecki musi 
płacić za broń. Dochód powinien trafiać do ludu pracującego, a nie do kieszeni 
kapitalistycznego cwaniaka.
     - Masz rację, Karl. Musisz jednak zrozumieć, że gdy będę miał pistolety 
maszynowe w ręku, zlikwiduję pana Branda, który nie dostanie ani grosza.
     - Aha. Muszę przyznać, że stara się pan sprostać krążącym o panu 
opiniom.
     
     Mężczyzna wspiął się w ciemnościach na balkon i wszedł do pokoju. 
Śmierdział z brudu, był zaniedbany i nie ogolony. Oczy, w których żarzyły się 
ogniki szaleństwa, były podkrążone - Rayne miał wrażenie, że skądś go zna. 
Mężczyzna wyszedł na środek pokoju i stanął przed łóżkiem, wpatrując się w 
lufę pistoletu wymierzonego prosto w niego.
     - Myśli pan, że pana zawiodłem. Musi mi pan uwierzyć, że dotarłem tu 
tak szybko, jak mogłem.
     - Lois!
     Rayne zerwał się i objął go. W jednej chwili zdał sobie sprawę, jak 
wielkiej odwagi wymagał przylot do Mozambiku i wjazd do Beiry w 
poszukiwaniu hotelu.
     - To miasto mnie przeraża, kapitanie, jest o wiele gorsze niż sądziłem. Już 
musiałem zabić paru ludzi, by ujść z życiem. Helikopter jest gotowy, motocykle 
również. Udało mi się dostać do stacji paliw tuż za miastem i ukradłem stamtąd 
wystarczającą ilość benzyny, byśmy mogli bezpiecznie stąd odlecieć.
     - Nie mam pojęcia, jak udało ci się tego dokonać, Lois. Musiało to 
wymagać wielkiej odwagi. Nam też nie wszystko poszło gładko, ale przeważnie 
mieliśmy szczęście. Co się z tobą działo? Próbowałem się z tobą skontaktować, 
ale gdy mi się to nie udało, nie mogliśmy dłużej odkładać startu.
     - Śmigłowiec się zepsuł. To cud, że udało mi się go uruchomić. 
     - Nadal sprawia jakieś kłopoty?
     - Nie, lata jak marzenie. Uzbrojenie też działa doskonale. Trudno o lepszą 
maszynę do tej misji.
     - Czy posprzątałeś na farmie przed odlotem?
     - Nie miałem szans. Kiedy wróciłem do głównego obozu po waszym 
odlocie, roiło się tam od żołnierzy armii RPA.
     - Skąd, u diabła?
     - Miałem szczęście, że nie wylądowałem, bo wpadłbym im w ręce. 
Poleciałem potem na farmę i usiadłem kilometr od niej. Byłem już wtedy bardzo 
ostrożny. Urządzili tam zasadzkę, ale ich przechytrzyłem. Zabiłem jednego 
żołnierza i dowódcę. To spowodowało wielkie zamieszanie i mogłem odlecieć 
stamtąd bez przeszkód. Tej samej nocy przeleciałem nad granicą Mozambiku - 
tego tylko mi brakowało, by ścigały mnie samoloty RPA. Na szczęście, o ile 
wiem, nie było pościgu. Czy wszyscy są na miejscu?
     - Guy mieszka ze mną w hotelu. Larry i Mick obserwują bank. Bunty 
osłania drogę na lotnisko, a Michael instaluje ładunki wybuchowe na pasach 
startowych. Skoro ty się zjawiłeś, wszystko przebiega zgodnie z planem. Trzeba 
porozmawiać z Guyem; najwyższy czas, by dowiedział się o naszym awaryjnym 
planie ewakuacji.
     Lois zauważył, że Rayne ma jeszcze jakieś zmartwienie.
     - Panie kapitanie, nie mówi mi pan wszystkiego, prawda?
     Rayne spojrzał Loisowi prosto w oczy.
     - Jest tu Samanta, Lois. Tydzień temu wpadła w ręce terrorystów na 
pograniczu. Potem wzięli ją Rosjanie. Z powodów, których nie mogę zrozumieć, 
ktoś im ją odebrał i gdzieś ukrył.
     Lois odwrócił się i spojrzał w ciemność.
     - Cokolwiek da się zrobić, by ją odnaleźć, jestem z panem.
     
     Bernard siedział na balkonie willi popijając whisky i wpadać się w morze. 
Miał wiele spraw do przemyślenia, czasu było mało. Ciągle plany i dalsze plany. 
Całe życie intryg i podchodów w firmie nauczyło go nigdy nie opierać się na 
jednej strategii działania i jednym człowieku.
     Spojrzał na zegarek. Kwadrans po trzeciej. Był umówiony na czwartą.
     Jakiś czas temu czytał o amerykańskim magnacie filmowym, który 
spędzał przynajmniej godzinę dziennie w samotności, myśląc nad tym, co robi. 
Zaskoczyło go to, ponieważ od dłuższego już czasu postępował podobnie. 
Interesy przypominały partię szachów: zbyt szybko wykonasz jakiś ruch a 
będziesz tego później żałował; zbyt długo odczekasz, a przeciwnik zdobędzie 
przewagę.
     Cóż, nastąpiła zmiana w grze i musi przygotować nowe plany. Sprytny 
rosyjski generał okazał się bardziej przebiegły, niż przedtem sądził. Będzie teraz 
musiał dodatkowo ubezpieczyć się, działać tak, by ochronić ogromne sumy 
pieniędzy, które miał utopić w tym projekcie. Będzie musiał postępować w ten 
sam sposób, co w innych państwach afrykańskich, w których robił interesy, 
posługując się przekupstwem i negocjacjami. Tak, bez względu na wynik, 
generał w końcu zapłaci, już on się o to postara... Czuł się tu odizolowany od 
świata, nie mając pod ręką telefonów, teleksów i ekranów, dzięki którym mógł 
trzymać rękę na pulsie codziennych wydarzeń międzynarodowego biznesu.
     W Londynie Jay finalizuje zapewne rozmowy w sprawie zakupu ziemi 
pod duży biurowiec w sercu City - pomieści on nową siedzibę Goldcorp Group. 
Mimo, że angielskie podatki działają odstraszająco, warto będzie się 
przeprowadzić; w Londynie będą mogli zdystansować się od rządu RPA i zająć 
lepszą pozycję przetargową na wypadek jego upadku.
     Bernard uśmiechnął się sam do siebie na myśl o minach, jakie pojawiłyby 
się na twarzach niektórych południowoafrykańskich notabli, gdyby się 
dowiedzieli, że niedługo spotka się z człowiekiem, który nie dość, że jest 
zażartyrn marksistą, ale w dodatku zrobiłby wszystko, by spowodować upadek 
rządu RPA.
     Przez chwilę pomyślał też o sprawie Jaya i tej kobiety - A jak jej tam? - 
Heleny. To było głupie zagranie, chłopięcy wybryk, który spowodował poważne 
kłopoty. Mieli zbyt wielu wrogów, by pozwalać sobie na podobne błędy. 
Staruszek miał rację: zabijać albo dać się zabić.
     Chciał udowodnić, że Max Golden się nie mylił. Już niedługo Max 
przekaże kontrolę nad firmą Jayowi, a wtedy Bernard wkroczy do akcji. Władza, 
której zawsze pragnął, przejdzie w jego ręce; Goldenowie będą sprawą 
przeszłości.
     Bernard zszedł po schodach do ogrodu, sięgając ostrożnie ręką na plecy, 
jakby miał zamiar podrapać się między łopatkami i wyczuł dobrze znany kształt 
ukrytego tam cienkiego noża. Nie lubił niepotrzebnie ryzykować.
     Służącemu powiedział, że idzie na spacer po plaży i nie życzy sobie, by 
mu przeszkadzano. Ten skłonił się uniżenie i zniknął w środku willi. Dziwne, 
pomyślał Bernard, że nawet po uzyskaniu niepodległości większość ludzi woli 
służyć innym, niż stać się panami własnego losu. Omijając klomby podążył w 
stronę plaży, obserwując uważnie przestrzeń wokół siebie.
     Służący, z którym rozmawiał, obserwował go ze strachem przez szparę w 
zasłonach salonu. Ten rosły mężczyzna porusza się jak kot, a grube, czarne, 
kręcone włosy na jego wielkiej głowie częściowo zasłaniają władczą twarz. 
Bernard odwrócił się czując, że ktoś go obserwuje i służący schował się szybko 
za zasłonę.
     Znalazłszy się na plaży mógł już się odprężyć. Nikogo nie było w pobliżu 
- obszar wokół willi był pilnie strzeżony, a każdego, kto ośmieliłby się nań 
wtargnąć, czekało pobicie. Nie mógł mieć pretensji do generała za organizację 
ochrony - była bez zarzutu. Szedł wzdłuż plaży przez jakieś pięć minut, aż 
dotarł do ścieżki skręcającej w las. Obejrzał się za siebie chcąc się upewnić, że 
nikt go nie śledzi, i zniknął wśród drzew. Przedzierał się przez bujną roślinność, 
aż dotarł do Płotu. Jak go zapewniono, nie było tu żadnych wartowników; 
czekał na niego Murzyn, ubrany w mundur polowy, siedzący za kierownicą 
samochodu terenowego z napędem na cztery koła.
     Pokazał Bernardowi, by usiadł na miejscu dla pasażerów, a następnie 
zawiązał mu przepaskę na oczach. Jechali w milczeniu przez około dziesięć 
minut, po czym opaska została zdjęta.
     Stali przed elegancką wiejską rezydencją. Niewielki zielony trawnik 
prowadził od podjazdu do szeregu imponujących rzymskich kolumn, jakimi 
przyozdobiony był fronton budynku. Bernard był zadowolony, że spotkanie 
zorganizowano w tak odludnym miejscu. Nie miał przy sobie ochrony, ale lubił 
kusić los, wystawiając się na niebezpieczeństwo. Zwolnił kroku zbliżając się do 
ciemnozielonych drzwi ze złotą klamką. Wyglądało, jakby nikogo tu nie było. 
Może wystawili go do wiatru. No cóż, zawsze istniało to ryzyko.
     Gdy stanął w progu, drzwi otworzyły się ukazując ogromnego Murzyna w 
mundurze wojskowym bez dystynkcji. Bernard ostrożnie wszedł do 
wykładanego białymi kafelkami salonu recepcyjnego.
     - Pan Aschaar...
     Słysząc go Bernard zmienił o nim zdanie. Czysto brzmiący głos należał 
do człowieka wykształconego; nie był to zwykły żołnierz.
     - ...będzie pan musiał chwilę poczekać. Jest w tej chwili zajęty. Kazał mi 
przeprosić pana za to i jeżeli to panu nie odpowiada, ustalić inny termin 
spotkania.
     Gdyby Bernard znajdował się w Johannesburgu lub innej światowej 
metropolii, wstałby i wyszedł, ale nie tutaj. Usiadł na jednym z edwardiańskich 
krzeseł i wziął do ręki egzemplarz „Time’a”.
     Wertując go nie zdziwił się, zauważając swoje zdjęcie w dziale 
finansowym wraz z notatką o przejęciu przez Goldcorp wielu kopalń w RPA. 
Przerzucił te strony nie chcąc zaśmiecać sobie umysłu tymi sprawami przed tak 
ważnym spotkaniem.
     Zatrzymał się na stronach poświęconych życiu socjety i obojętnie czytał 
artykuł o Penelopie O’Keefe, gwieździe filmowej. Prawie go skończył, gdy zdał 
sobie sprawę, że to córka jednego z jego głównych rywali. Przypomniał sobie, 
że próbował zorganizować jej porwanie, a przedtem sabotaż w samolocie, 
którym leciała. Śmierć córki byłaby ciosem dla Sir George’a i Goldcorp mógłby 
wykupić jego kopalnie. Była kobietą o wyjątkowej urodzie i poczuł gorycz, gdy 
przypomniał sobie swoją żonę, Marisę... Wciąż był na nią wściekły. Zażądała od 
niego, by poddał się tym testom i okazało się, że nie jest w stanie mieć dzieci.
     Mogli wprawdzie zdecydować się na sztuczne zapłodnienie jej spermą 
Bernarda, ale ich związek był od tej chwil1 skazany na niepowodzenie. Widział 
pogardę w jej oczach. - pogardę dla niego, Bernarda Aschaara, za to, że nie 
może zostać ojcem. To dziwka! Zawsze wiedziała, jak go zaatakować by trafić 
w najczulszy punkt, a teraz ma do dyspozycji doskonałą wyniszczającą go broń. 
Pewnego wieczoru kochali się i powiedziała mu, że jest kiepski. Pobił ją wtedy 
dotkliwie.
     Niemal prosiła się o to - chciała zobaczyć, jak straci panowanie nad sobą. 
Myślała jednak, że przestanie ją katować, ale się przeliczyła - bił ją, aż całkiem 
umilkła. Zabrali ją do szpitala, gdzie chirurg musiał poddać jej twarz operacji 
plastycznej.
     Następnego dnia odwiedził ją w szpitalu - na twarzy miała liczne blizny i 
siniaki. Zaczęła się z niego śmiać, nazywając go zwykłym oprychem. Na 
twarzach lekarza i pielęgniarek dostrzegł wyraz pogardy.
     Mieszkała teraz osobno, ale nie przestała mu dokuczać. Wiedziała o wielu 
sprawkach z jego przeszłości, o rzeczach, które chciał zataić przed wszystkimi...
     - Panie Aschaar, panie Aschaar. - Ten głos wdarł się w jego nieprzyjemne 
wspomnienia. - Może pan teraz wejść, oczekuje pana.
     Wszedł do pokoju, w którym zasłony były zasunięte, a oświetlenie 
przyćmione. Za pustym stołem siedział z twarzą w dłoniach mężczyzna. Nie 
powstał słysząc, że Bernard wszedł, ale odezwał się z pozycji siedzącej.
     - Panie Aschaar, muszę oświadczyć, że pogardzam panem i jednocześnie 
szanuję pana. Posiada pan wiele z tego, na czym i mnie zależy. Słyszałem o 
pańskich interesach z innymi czarnymi politykami, o tym, że nigdy nie daje pan 
nic za darmo, ale zakłada pan fabryki i daje ludziom pracę - chociaż jestem 
przekonany, że te sprawy interesują pana marginalnie.
     Podniósł głowę i spojrzał prosto na Bernarda.
     - Co właściwie pan mi oferuje, panie Aschaar? – Za grubymi szkłami 
okularów wpatrujące się w niego czarne  oczy były pełne życia. Bernard poczuł, 
że ten facet jest podobny do niego. Postanowił zdobyć się na bezpośredniość, 
nie miał pojęcia, ile ten człowiek wie o jego interesach z Gambią, Kenią i 
Angolą. 
     - Wkrótce będzie pan rządził krajem. 
     - To nie jest takie pewne. Może na czele państwa stanie Nkomo; być 
może rozmawia pan z niewłaściwym członkiem.
     - Nigdy nie rozmawiam z niewłaściwymi ludźmi. Wiem od swoich 
informatorów, że w przypadku uczciwych wyborów pan zgarnie pulę. Wiem 
również, że jest pan inteligentny i wykształcony. Pański kraj to pańskie życie, 
nie chciałby pan, by znalazł się w takim stanie jak Mozambik. Dla sukcesu 
pańskich planów potrzebna panu władza. Pańskim następnym celem musi być 
Południowa Afryka.
     Bernard skończył i czekał. Przez jakiś czas siedzący naprzeciwko niego 
mężczyzna nic nie mówił, ale w końcu odezwał się. Rysy twarzy wyostrzyły mu 
się, a w jego głosie słychać było irytację.
     - Po pierwsze, nie przepadam za ludźmi, którzy wkładają mi słowa w 
usta, chociaż wiele z tego, co pan mówi, jest prawdą. Zdaję sobie sprawę z 
trudności. Rozmawiałem już z kilkoma ludźmi dysponującymi o wiele większą 
władzą od pana, panie Aschaar - sądzę nawet, że może pan mieć z nimi coś 
wspólnego. Pański podpis widnieje na dokumencie przekazanym mi przez 
generała Worotnikowa pod koniec konferencji, czyż nie? Czy chodzi o 
podwójne zabezpieczenie się?
     Bernard uśmiechnął się złośliwie.
     - Przypuśćmy, że Rosjanie nie będą mogli wam pomóc, co wtedy?
     Murzyn poprawił sobie okulary, które zsunęły mu się na nos.
     - Wówczas zerwę z nimi wszelkie stosunki. Będę działał sam.
     - Właśnie. Spotkałem się z panem, by omówić sposoby postępowania, 
gdyby doszło do takiej sytuacji. Moja firma, Goldcorp Group, będzie w stanie 
pomóc panu przeprowadzić niezbędne reformy. Dostarczymy wam 
dodatkowych kapitałów.
     Murzyn rzucił mu ironiczne spojrzenie.
     - Dokładnie tak jak opisał to pan w dokumencie?
     - Niezupełnie. Będziecie mogli zatrzymać więcej białych, a rządy 
Zachodu będą przyjaźniej usposobione do waszego reżimu. Reformy mogłyby 
ulec przyspieszeniu.
     - Proponuje pan, byśmy zaniechali planów inwazji?
     Bernard uniósł brwi i pochylił się do przodu opierając ręce na udach. 
Zniżył głos do szeptu.
     - Ależ skądże. Mówię jedynie, co można by zrobić, gdyby inwazja się nie 
powiodła. 
     - Ubezpiecza się pan na wszystkie strony, panie Aschaar?
     - Jest tylko jedna strona, którą chcę zabezpieczyć, to znaczy, prawa do 
wydobycia kruszców w nowym państwie. To mój jedyny powód 
zainteresowania całą sprawą. Im więcej kopalń będzie kontrolować moja firma, 
tym bardziej będziemy mogli wpływać na światowe ceny.
     Murzyn zaśmiał się złośliwie.
     - Pan uzyskuje całkowitą kontrolę, a my dostajemy nędzne okruchy?
     Bernard oparł się na krześle i założył ręce za głowę.
     - Ależ skąd. Nie musi się pan zajmować zarządzaniem tymi wielkimi 
kopalniami. Może pan obciążyć ten przemysł podatkiem oraz uzyskiwać pewien 
procent zysków. Któż inny pokieruje tymi kopalniami za pana?
     - Rosjanie. Dysponują odpowiednią technologią.
     Bernard wstał i podszedł do okna. Odwrócił się plecami do mężczyzny 
siedzącego za stołem.
     - Tak, to prawda. Myślę jednak, że lepiej ode mnie zna pan cenę ich 
wiedzy fachowej. Ja nie jestem zainteresowany zrujnowaniem waszego kraju dla 
zysku. Może to pana zdziwi, ale nienawidzę wszelkich form anarchii. Jako 
kapitalistę przeraża mnie marnotrawstwo.
     - Chodzi oczywiście o marnotrawstwo w przemyśle, panie Aschaar, a nie 
straty w ludziach.
     Odwrócił się od okna i spojrzał na swego rozmówcę chłodno. - Człowiek 
staje się cynikiem, gdy chodzi o wartość ludzkiego życia w Afryce.
     Murzyn uderzył mocno pięścią w stół. Bernard nawet nie mrugnął. 
Czekał, aż tamten przerwie ciszę.
     - Nie uważam, by pańskie uwagi były choć trochę zabawne, panie 
Aschaar.
     - Moim nauczycielem jest doświadczenie. Ryzykowałem wiele, 
przychodząc do pana, ale zapewniam, że pan nic nie ryzykuje korzystając z 
mojej pomocy. Pan mnie potrzebuje. Nie ma pan żadnych atutów w ręku poza 
najdłuższą i najbardziej nieudaną wojną partyzancką w historii Afryki.
     Murzyn położył ręce złożone w pięści na stole i rzucił wściekłe spojrzenie 
Bernardowi.
     - Nazywają pana przeklętym sukinsynem, panie Aschaar i muszę się 
zgodzić z tą opinią. Pańskie rozumowania jest bezbłędne, okazuje pan lojalność 
jedynie wobec sprzyjających okoliczności. Zgadzam się na tę transakcję pod 
warunkiem, że nie przekroczy pan pewnych granic. Poza tym zachowuję prawo 
konfiskaty wszystkich pańskich kopalń.
     - Czy mam pańskie słowo, że to, o czym mówiliśmy, nie wyjdzie poza te 
ściany?
     - Ta rozmowa była o wiele bardziej niebezpieczna dla mnie niż dla pana, 
panie Aschaar. Oczywiście, nie sądzę, by generał Worotnikow był zadowolony, 
gdyby dowiedział się o naszym spotkaniu, ale nie leży w moim interesie 
powiadomienie go o nim.
     - Ufam panu. Proponowałbym okres maksymalnie jednego roku na 
wdrożenie nowych zasad i wprowadzenie nowych ludzi.
     - Proszę tylko nie zapominać, kto będzie u władzy, o to jedynie pana 
proszę. A teraz... jeśli pan pozwoli, mam jeszcze wiele spraw do załatwienia. 
Spotkam się z panem, gdy już będzie po wszystkim.
     Uścisnęli sobie dłonie, po raz ostatni patrząc sobie prosto w oczy.
     Bernard wyszedł i wsiadł do jeepa, gdzie ponownie przewiązano mu oczy. 
Dopiero gdy znalazł się z powrotem na plaży, na jego twarzy pojawił się 
uśmiech. Poszło mu o wiele lepiej niż się spodziewał. Jego rozmówca nie był 
głupcem i warto było się z nim spotkać, warto było nawet zaryzykować, że 
dowie się o tym Worotnikow. Nagroda była zbyt znaczna, by pozwolić jej się 
wymknąć. Oczywiście pojawią się inni, którzy będą nagabywać Mugabe, ale 
żaden z nich nie może się z nim równać, gdy chodzi o wiedzę dotyczącą kopalń.
     Teraz musi jak najszybciej wydostać się z Beiry. Jego samolot ma 
odlecieć dopiero w niedzielę po południu i nie może przesunąć tego terminu, nie 
zwracając na siebie zbytecznej uwagi. Jutro, w piątek, ponownie odwiedzi bank, 
by omówić z dyrektorem swoje interesy. Dziś wieczorem jest umówiony na 
kolację z generałem.
     Robert Mugabe poczekał, aż Aschaar wyjdzie z pokoju i podszedł do 
szafki w rogu przy oknie. Otworzył ją - w środku obracały się wolno dwie 
szpule taśmy magnetofonowej.
     Nacisnął przycisk stopu, przewinął taśmę i puścił ją od początku. Po 
ponownym wysłuchaniu całej rozmowy wydawał się zadowolony.
     Końcówkę nagrania słyszał inny mężczyzna, który wszedł do pokoju. 
Wyłączając magnetofon Mugabe powiedział do niego:
     - Uzyskałem wszystko, co mogłem, a to znaczy bardzo dużo. Na pewno 
postawi twarde warunki, ale potrzebujemy jego wiedzy fachowej. Pokładam w 
nim więcej nadziei niż w Worotnikowie. Rosjanie są zbyt zachłanni.
     - Musimy uważać, Robert, musimy być bardzo ostrożni.
     
     Jay opuścił mieszkanie swej przyjaciółki około dziewiątej trzydzieści. 
Padało, toteż wybiegł na jezdnię i zatrzymał taksówkę.
     - Round House, Boltons, South Kensington - rzucił kierowcy.
     Nie zwracając uwagi na jego pogodne żarty, wyglądał przez okno. To 
była przyjemna noc, pomyślał, ale nie spotkam się z nią, chociaż obiecywałem 
jej to poprzedniego wieczoru. Był zawsze dumny z dystansu, jaki potrafi 
zachować w swoich związkach z kobietami. Po prawej minęli Hyde Park i Jay 
spojrzał na zegarek. Za dwadzieścia dziesiąta. Miał więc mnóstwo czasu.
     Kiedy taksówka zajechała przed imponującą rezydencję górującą nad całą 
ulicą, drobny deszcz przeszedł w ulewę. Na spotkanie Jaya wybiegł kamerdyner 
z parasolem; zapłacił taksówkarzowi i otworzył przed Jayem drzwi. W hallu 
wziął od niego płaszcz i wprowadził go do salonu.
     - Przyjmie pana o dziesiątej.
     Jay wziął do ręki egzemplarz „Financial Timesa” i zajrzał na strony 
poświęcone cenom akcji. Z zadowoleniem zauważył, że akcje Goldcorp Group 
jak zwykle stoją mocno. Nie zdziwiło go, że ceny akcji Waugh Mining szły w 
górę; nie powstrzyma to jego firmy przed wykupywaniem ich przez osoby 
trzecie.
     Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie kamerdynera.
     - Przyjmie pana w gabinecie.
     Jay poszedł tam i zapukał w białe dwuskrzydłowe drzwi.
     - Proszę - głęboki, tak dobrze mu znany głos odezwał się zza drzwi.
     Jego ojciec ubrany był w białe spodnie do konnej jazdy a jego długie siwe 
włosy opadały na czarną kurtkę myśliwską. Jasne niebieskie oczy rozbłysły, gdy 
Jay wszedł do pokoju.
     - Siadaj.
     Podszedł do krzesła pod oknem i usiadł. Bezmyślnie rozejrzał się po 
pokoju wypełnionym półkami z książkami.
     - Jestem pod wrażeniem twoich osiągnięć, Jay. Jeśli będziesz tak dalej 
postępował, przejmiesz kontrolę nad firmą pod koniec roku.
     Jay nie mógł pohamować lekkiego uśmiechu.
     - Dziękuję, ojcze.
     - A jaką decyzję powziąłeś w tej drugiej sprawie? - Max Golden usiadł za 
biurkiem i złożył razem ręce, wpatrując się intensywnie w syna.
     - W tej chwili jest w Mozambiku, załatwia sprawy związane z planem 
finansowania rewolucji w Rodezji do spółki z Rosjanami...
     - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, Jay.
     - Cierpliwości, ojcze. Gdy Bernard wróci, powiadomię go o twojej 
decyzji. Rzecz jasna natychmiast przystąpi do realizacji planów mających 
spowodować mój upadek. Odkryłem nową kryjówkę, gdzie przechowuje 
zdjęcia, i każę je stamtąd zabrać, zanim będzie mógł cokolwiek zdziałać.
     - Twoja poprzednia akcja była wyjątkowo chybiona. Bernard musiał 
zatrudnić Mullera, by to załatwić. A teraz mamy na karku pułkownika Deona de 
Weta.
     - Mylisz się. Nie my, ale Bernard.
     - Bardzo dobrze, Jay, świetnie. A panna Seyton-Waugh?
     - Ponieważ odmówiła współpracy z nami, te fotografie zostaną 
opublikowane. Zmusi ją to oczywiście do ustąpienia z CKK, co wywoła spore 
zamieszanie, które wykorzystam do objęcia przewodnictwa tej organizacji. Tony 
Rudd sprzeda swe kopalnie, gdy zrozumie, że Sonia jest dziwką, a ja się 
postaram, by jego jedyny syn Robard umarł po przedawkowaniu narkotyków.
     - A co z tym policjantem?
     - De Wet podąży śladem swego brata. Sądzę, że może paść ofiarą 
zamachu jakiegoś czarnego ekstremisty.
     Max Golden wstał i podszedł do Jaya. Gorąco uścisnął mu dłoń - Jestem z 
ciebie dumny. Aschaar to był mój ostateczny sprawdzian dla ciebie.
     - Jest już skończony.
     - Uważaj, może go nie doceniasz, Jay.
     - Odkryłem jego słaby punkt. Marisa, jego żona, z wielką ochotą ujawniła 
mi wiele ciekawych szczegółów z jego życia. Urodziła mu właśnie syna.
     Max Golden skrzywił się.
     - Czy to było konieczne?
     - Sądzisz, że Aschaar okazałby mi współczucie?
     - Nie.
     
     Sonia pożegnała się z Heleną i pojechała wolno w stronę hotelu. Jej druga 
wizyta była bardzo owocna. Mocno uchwyciła się kierownicy. Obrona przed 
pogróżkami i szantażem ze strony Goldcorp wiele ją kosztowała i codziennie 
bała się, że zdjęcia ukażą się w gazetach, wywołując straszny skandal. Jedynie 
Deon dodawał jej odwagi do walki. Nawet teraz, w Anglii, wiedziała, że ma w 
nim oparcie.
     Opowieść Heleny potwierdziła jej najgorsze obawy. Bernard i Jay nie 
cofną się przed niczym, by osiągnąć swój cel; ona, Sonia, była tylko pionkiem w 
ich grze.
     Gdy znalazła się w hotelu, poszła do swego pokoju i zadzwoniła do 
Deona.
     - Nie ma prawnego sposobu powstrzymania ich, Soniu. Są zbyt potężni. 
Opłacają Mullera, który podkopuje powoli moją wiarygodność w policji. Wiem, 
że pragnie, bym zrezygnował, ale będą mnie musieli wyrzucić.
     - Deon, działaj ostrożnie. Oni wiedzą, że masz ze mną romans. Zabili już 
Pietera - ty jesteś następny na liście.
     - Zostaw to mnie. Musisz do mnie wrócić, a wtedy załatwię tych 
sukinsynów raz na zawsze. Albo oni, albo ja. 
     
     Pułkownik Strong przeciągnął się, ale odrzucił go smród jego własnego 
potu. Nie mył się od pięciu dni. Przypominali zwierzęta przebywające cały czas 
w okolicy lotniska.
     Chociaż jego nerwy były dość zahartowane, czekanie na nadchodzącą 
akcję przerażało go. Jeden fałszywy krok i mogą wszyscy zginąć. Uważnie 
obserwował każdego ze swoich żołnierzy wypatrując oznak stresu lub słabości. 
Wystarczyłby jeden głupiec, by położyć całą operację i musiałby zlikwidować 
każdego, kogo zawiodłyby nerwy.
     Był ciekaw, czy Rayne działa pod taką samą presją w Beirze. Ostatni raz 
widział Bunty’ego poprzedniego dnia. Widząc jego zmizerowaną twarz zdał 
sobie wtedy sprawę, jak sam musi wyglądać. To niesamowite, ale Bunty’emu 
udało się bez wzbudzenia podejrzeń Rosjan zaminować drogę na lotnisko.
     Przez cały czas miał jedno zmartwienie. Co będzie, jeśli samolot mający 
ich stąd zabrać nie przyleci? Czy Rayne przygotował jakiś plan awaryjny? Był 
pewien, że coś wymyślił, ale nie wiedział, co.
     Przez muszkę swego pistoletu maszynowego przyglądał się oddziałowi 
rosyjskich żołnierzy maszerujących po asfalcie. Obliczył, że gdyby to było 
konieczne mógłby położyć każdego z nich. Odległość nie przekraczała trzystu 
metrów, mógłby ich skosić jednym pociągnięciem za spust. W iskrzącym się 
rozgrzanym powietrzu wyglądali jak ołowiane żołnierzyki.
     Pot kapał mu z czoła na kolbę automatu. Spojrzał na zegarek, było już po 
drugiej. Jeszcze cztery długie godziny, pomyślał przypominając sobie, że to on 
właśnie ustalił sześciogodzinne warty i takie same okresy odpoczynku. Nie było 
to przyjemne, ale tylko w ten sposób mogli zagwarantować sobie 
bezpieczeństwo.
     
     Generał siedział sam na skraju jachtklubu, wpatrując się w morze. Nic nie 
może się popsuć, powtarzał sobie, absolutnie nic. Wszystko zostało 
zaplanowane z niezwykłą precyzją. Rodezyjczycy nie będą w stanie odeprzeć 
zmasowanego ataku na Salisbury. Dostaną dobrą nauczkę za swoją arogancję. 
Jedynie piloci samolotów będą znać jego osobiste rozkazy, a koperty z zadaniem 
otworzą dopiero po starcie.
     Czas na zadawanie pytań przyjdzie po ataku. Nastąpi on w dzień, 
wczesnym rankiem, gdy wszyscy są jeszcze otumanieni snem. Najpierw klucze 
bombowców zniszczą lotniska, po czym zrzucą na miasto bomby zapalające, by 
wywołać panikę i wyciągnąć ludzi z bloków na ulice.
     Potem nadciągnie druga fala samolotów. Będą miały rozkaz strzelać do 
wszystkiego, co się rusza. Worotnikow uśmiechnął się, powtarzając po cichu ten 
rozkaz. Będzie to krwawa jatka, po której nie będzie mowy o planach 
osadnictwa i zniknie niebezpieczeństwo, że jacyś biali pozostaną na miejscu. 
Aschaar będzie musiał przeprowadzić korektę swego planu. Po dwudziestu 
czterech godzinach przyjdzie czas na egzekucje - sądy ludowe będą wydawać 
wyroki śmierci.
     Nie miał wątpliwości, że Zachód uzna to za zwycięstwo, nie wspominając 
słowem o wielkim rozlewie krwi. I tak reszta świata uważa Rodezyjczyków za 
zdegenerowanych rasistów, którym należy się to, co ich spotyka. Głosy tych 
kilku liberałów pójdą szybko w niepamięć, już on się tym zajmie.
     Potrzebował wciąż tej amerykańskiej dziennikarki. Opowiedziałaby 
oficjalną wersję historii nowego wspaniałego państwa; przeprowadziłaby 
wywiady z białymi, którzy będą tak przerażeni, że powiedzą wszystko, co im się 
każe...
     Potem zostanie wprowadzony stan wyjątkowy i nastąpi całkowita 
konfiskata własności białych: prawdziwa rewolucja ludowa na podobieństwo 
rosyjskiej. Jego nazwisko pojawi się w „Prawdzie”, posypią się zaszczyty... W 
marzeniach widział siebie - wybawcę uciemiężonych - wśród wiwatujących 
tłumów na paradzie po ulicach Salisbury.
     Dokończył drinka i podniósł się. Muszę wracać do willi i mego 
przyjaciela, biznesmena z RPA, pomyślał. W normalnych okolicznościach nie 
wypiłby tak dużo, ale udzielało mu się napięcie związane z planowaną akcją. 
Trzeba będzie uważać, stwierdził.
     

SAMANTA 2
     
     
     Sam żyła w strachu. Przenieśli ją do innej wioski, co nieprzyczyniło się 
do zwiększenia jej poczucia bezpieczeństwa. Jakże chciałaby znaleźć się teraz w 
Ameryce, być znowu dzieckiem, pod opieką swych rodziców. Niekiedy 
oddawała się marzeniom na jawie - była na ich rancho, jeździła na kucyku u 
podnóża gór Sierra Nevada... Tu wszystko było takie obce. Położyła się w 
hamaku w rogu chaty i usnęła.
     Coś obudziło ją, było już ciemno. Zerwała się, ale czyjaś dłoń chwyciła ją 
mocno za rękę.
     - Sam. To ja.
     Poczuła, jak jej puls przyspieszył. Cieszyła się, że przyszedł, a 
jednocześnie była zadowolona z panujących ciemności, które ukrywały szeroki 
uśmiech, jaki pojawił się na jej twarzy.
     - Przepraszam, Tongogara, przestraszyłam się.
     - Odpręż się, nigdy cię nie znajdą, nawet gdyby cię tu szukali.
     - A jeśli zaczną torturować wieśniaków? - Zobaczyła, że na jego twarzy 
pojawił się grymas bólu i pożałowała swego głupiego pytania.
     - Nic nie powiedzą. Dla mnie gotowi są umrzeć.
     - Rozgniewałam cię. Wybacz mi. - Chciała, żeby ją lubił, a nie uważał 
tylko za bezbronną, wrażliwą kobietkę.
     - Nie jestem zły na ciebie, lecz na samego siebie. Widziałem dziwne 
rzeczy - spadochrony zakopane w buszu pod Beirą.
     - Boże! Rodezyjczycy?
     - Jeżeli to oni, to musieli widocznie odkryć plany inwazji. Ale jak mogli 
się o nich dowiedzieć?
     - Może od Południowych Afrykanów? Oni mają najlepszy wywiad w 
całej Afryce. Nie sądzę, by tych ludzi było zbyt wielu, trafiłbyś z pewnością na 
więcej śladów ich bytności. Co masz zamiar zrobić?
     - Nic. Absolutnie nic.
     - Zwariowałeś?
     - Sam, wielu moich własnych ludzi jest przeciwnych inwazji. Ta wojna 
przyniosła już dość śmierci i zniszczeń. Bombardując Salisbury potwierdzimy 
jedynie to, co mówią o nas w światowych środkach przekazu Rodezyjczycy i 
Południowi Afrykanie.
     - Że jesteście bandą dzikusów. - Dostrzegła irytację na jego twarzy, ale 
mimo to zdobył się na uśmiech.
     - Świetnie to ujęłaś. Gdybyśmy mogli rozstrzygnąć tę wojnę w sposób 
pokojowy, byłby to przykład dla RPA. Jeśli teraz Rodezyjczycy dokonają tu 
interwencji, dostarczy to nam nowych argumentów w ONZ. Ale nie wierzę, by 
byli na tyle głupi i zaatakowali Mozambik w tak delikatnym momencie.
     - Może to są jakieś jednostki specjalne, SAS lub oddziały zwiadu im. 
Selousa. Możesz ich odnaleźć?
     Zaświtał jej cień nadziei. Może jest wśród nich Rayne. Nagle poczuła, jak 
fala miłości do niego powróciła. A przecież potrzebowała Tongogary; nie mogła 
jakoś rozgryźć własnych uczuć do tego człowieka, który uratował jej życie.
     - Jeśli ich znajdę, to albo oni zabiją mnie, albo ja ich. Trwa wojna. - Przez 
dłuższy czas siedzieli w ciemnościach bez słowa. Sam chciała, by wziął ją w 
ramiona, bardzo go pragnęła. Miała ochotę poczuć, jaki jest silny.
     Zbliżył się do niej i odczuła, jak przeszedł ją dreszcz rozkoszy. Ale on 
tylko pocałował ją delikatnie w policzek, po czym wstał i wyszedł bez słowa.
     
     Może właśnie w tej chwili go obserwują. Dla nich wojna jest grą, podczas 
gdy dla niego stanowi całe jego jestestwo. Dlaczego Rodezyjczycy tak dobrze 
walczą? Intrygowało go to. Czy dlatego, że są ludźmi pogranicza? A może są 
odrobinę szaleni?
     Jeśli uderzą, będzie starał trzymać się z boku i nie angażować swoich 
żołnierzy. Niech choć raz Rosjanie staną się mięsem armatnim, będzie to dla 
nich dobra nauczka. Okaże się, że nie są tacy potężni, jak im się wydaje. 
Potyczka ze zwiadowcami Selousa zniszczy ich wizerunek niezwyciężonej 
armii.
     Tongogara poruszał się z łatwością w ciemnościach, nie czyniąc 
zbytniego hałasu i wsłuchując się we wszystko, co dzieje się wokół. Wojna to 
dopiero początek długiej drogi Murzynów w Afryce. Marzyło mu się 
ustanowienie państwa, które nie byłoby ani komunistyczne, ani kapitalistyczne. 
Sposób, w jaki obce rządy narzucały nowym państwom afrykańskim swe własne 
systemy polityczne, budził jego głęboki sprzeciw. Zanim przybyli tu biali, ludy 
zamieszkujące te tereny miały własne instytucje polityczne, tyle że teraz w 
państwach takich jak RPA i Rodezja, ludzie byli tak długo ciemiężeni, że 
zapomnieli o swoim dziedzictwie, utracili godność.
     Ogarnęło go rozgoryczenie, równie silne jak w dniu, w którym postanowił 
walczyć za sprawę. Biali Rodezyjczycy nie mieli wiele do stracenia. Jeśli 
sprawy potoczą się nie po ich myśli, mogą po prostu wrócić do Wielkiej 
Brytanii lub udać się do Południowej Afryki, zachowując swoje majątki w stanie 
niemal nienaruszonym. A jak będą szydzić z błędów nowego czarnego rządu, 
pomimo że są one bezpośrednim rezultatem ich własnej polityki. Oczywiście, 
ludzie nie mający doświadczenia w sprawowaniu władzy będą z początku jej 
nadużywać, to nieuniknione.
     Biały człowiek kocha Afrykę, ziemię zabraną murzyńskim plemionom, i 
nie może znieść myśli o jej utracie. Boże, jak bardzo chciałby urodzić się w 
innym miejscu i czasie, i cieszyć się spokojnym życiem u boku żony i dzieci.
     Ostrożnie kroczył dalej w ciemnościach. Wracał do swych żołnierzy, z 
powrotem w objęcia wojny.
     
     Gorąca kąpiel i maszynka do golenia odmieniły Loisa. Rayne był wciąż 
oszołomiony nagłym rozwojem wypadków: to cud, że udało mu się przylecieć w 
pobliże Beiry i że nie wykryły go rosyjskie radary na lotnisku. Motocykle i 
pozostały sprzęt były więc na miejscu, a helikopter stał ukryty pod siatkami 
maskującymi i gałęziami.
     Opowiedział mu szczegółowo o swoim planie bitwy, Po czym, jak 
zwykle, zszedł z Guyem na kolację. Doszedł do wniosku, że nie ma po co 
utrzymywać obecności Loisa w tajemnicy - wręcz przeciwnie, dobrze będzie, 
gdy wszyscy o niej się dowiedzą na wypadek, gdyby jemu coś się przytrafiło. 
Dobrze im zrobi świadomość, że mają inną drogę odwrotu, gdyby samolot po 
nich nie przyleciał.
     Rayne zdziwił się, że Guy nie wydawał się specjalnie zaskoczony. - Nie 
mogłem uwierzyć, by tak doświadczony dowódca jak ty zadowolił się jedną 
drogą odwrotu. Domyślaliśmy się, że masz coś w zanadrzu, ale dlaczego 
przywiązywałeś taką wagę do tej maskarady ze zwolnieniem Loisa?
     - Uważałem, że zachowanie tajemnicy jest niezwykle istotne. Nie mogłem 
mieć pewności, do czasu znalezienia się tutaj, że wszyscy są całkowicie po 
mojej stronie i nie chciałem niepotrzebnie narażać Loisa. Okazało się, że po 
naszym odlocie napatoczył się na oddział armii RPA i cudem wyszedł z tego 
cało. Jak doskonale wiesz, w tych sprawach życie nie daje drugiej szansy. Jutro 
trzeba go wyekspediować z miasta. Musi być przy śmigłowcu - jeśli samolot 
przyleci zgodnie z planem, będzie musiał odlecieć sam.
     - Ale zajmie mu to o wiele więcej czasu.
     - Wie, czym ryzykuje. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę - długo o tym 
z nim rozmawiałem. Nie mogliśmy znaleźć lepszego człowieka do tego zadania.
     
     Następnego ranka Rayne zabrał Loisa na dach, by pokazać mu dokładnie, 
jak zaplanował atak na bank. O dziewiątej zajechał przed gmach wielki 
mercedes. Rayne rozpoznał Aschaara. Oddał lornetkę Loisowi.
     - To Bernard Aschaar, szef Goldcorp, jednej z najpotężniejszych firm 
kopalnianych na świecie. Jest jednym z zakulisowych koordynatorów tej 
inwazji. Umieścił w tym banku ładną sumkę pieniędzy.
     Lois nic nie odpowiedział, ale Rayne dostrzegł, jak zacisnął zęby i pięści. 
Tak otwarte ujawnianie uczuć nie było w jego stylu.
     - To on, ten sam facet. Mógłbym go udusić gołymi rękami.
     Rayne nigdy przedtem nie słyszał, by mówił o kimś w ten sposób. Nagle 
ujrzał go z innej strony, dostrzegł gorycz, która była jego siłą napędową.
     - Znasz go?
     - To długa i niezbyt przyjemna historia. - Milczał przez chwilę, po czym 
ciągnął dalej: - Wolałbym o tym zapomnieć. Pracowałem jako mechanik 
samolotowy na lotnisku Rand. Czasy były ciężkie, zwłaszcza dla mnie. Nie 
miałem forsy i ktoś musiał się o tym dowiedzieć. I tak, pewnego dnia zadzwonił 
do mnie jakiś facet pytając, czy nie miałbym ochoty wykonać zadania 
specjalnego, za które dostałbym tyk. iż mógłbym już pójść na emeryturę. Cóż 
miałem robić, przyjąłem tę propozycję. Sprawy potoczyły się szybko i w końcu 
zgodziłem się załatwić ten samolot.
     - Co masz na myśli mówiąc „załatwić samolot”?
     - Dokonać sabotażu. Pogrzebiesz trochę przy sterach, to łatwe, a rzecz jest 
później nie do wykrycia po katastrofie. W ten sposób często pozbywa się 
niewygodnych ludzi biznesu. Powiedzieli mi, że i tym razem o to chodzi, o 
załatwienie jakiegoś skurwysyna, który nabrał wielu ludzi na pokaźne sumy. 
Zgodziłem się wykonać tę robotę. Oferowali mi za to niesamowite pieniądze. 
Jedyne, czego ode mnie chcieli, to popsuć, co trzeba, porzucić pracę i odebrać 
forsę. Okazało się, że kłamali od początku do końca.
     - Nie zapłacili ci?
     - O nie, zapłacili, ale usiłowali mnie sprzątnąć. Obawiali się dochodzenia 
w sprawie wypadku. Nie powiedzieli mi, że samolot miał prowadzić zawodowy 
pilot i że na pokładzie będą pasażerowie. Gdybym o tym wiedział, nigdy bym 
tego nie zrobił, przysięgam. W południowoafrykańskich wiadomościach 
telewizyjnych poświęcono wypadkowi cały program. Gdy go obejrzałem, 
zrozumiałem, o co chodziło. Samolotem leciała pewna dziewczyna, córka 
jakiegoś bogatego finansisty, i to ona miała zginąć w katastrofie. To typowe dla 
porachunków w świecie wielkiego biznesu - trafić faceta w najczulsze miejsce, a 
potem przyprzeć go do muru. Jestem pewien, że te kutasy nie zrezygnowały ze 
swego planu po fiasku próby sabotażu samolotu.
     Rayne poczuł, że oblewa się zimnym potem, ale nic nie powiedział. 
Wypadek ten zmienił nie tylko życie Loisa. Teraz wiedział dokładnie, kto 
próbował zabić Penelopę. Już on dostanie tego sukinsyna w swoje ręce. Lois źle 
zinterpretował jego zaciśnięte pięści.
     - Posłuchaj, wiem, że to była próba morderstwa, ale uwierz mi - nigdy 
bym tego nie zrobił, gdybym wiedział, że chodzi o niewinnych ludzi. Tego 
wieczoru nasłali na mnie płatnego mordercę. Niemal mu się udało, ale uważał 
mnie za słabeusza; nie wiedział, że mam czarny pas. Zabiłem go i uciekłem z 
kraju. Teraz znalazłem się z powrotem w piekle.
     - Jakie masz plany wobec Aschaara?
     - Dopadnę go. Jeśli nie tutaj, to w Johannesburgu lub gdzie indziej, bez 
względu na to, jak długo to potrwa. Taki mam cel: odpłacić mu za wszystko. Po 
walce z nasłanym przez niego człowiekiem usunięto mi oba jądra. Tego tak 
łatwo się nie wybacza.
     - Lois, jeśli będzie możliwość dorwania go po ataku, zrobimy to. Jego 
samolot wciąż stoi na lotnisku. Jeżeli będzie tam jeszcze w niedzielę po 
południu, to może już nigdzie nie polecieć.
     Siva Singh długo siedział w swoim gabinecie prawie bez ruchu. Jakiś głos 
podpowiadał mu, by natychmiast zadzwonił do generała, ale inny, głośniejszy, 
mówił mu, by tego nie robił.
     Nie miał wątpliwości, że Aschaar spełni wszystkie poczynione groźby. 
Cóż, zapewne wiedział o wiele więcej od Singha. Jeśli inwazja powiedzie się, 
wszystko będzie w porządku, a on zarobi dużo pieniędzy; jeżeli jednak atak się 
nie uda, pojawiło się teraz nowe rozwiązanie, pod wieloma względami równie 
atrakcyjne. To tylko interes: po prostu postanowił zainwestować w Aschaara, a 
nie w generała. Wyjął papierową chusteczkę z szuflady i otarł krew z twarzy.
     Wziął się następnie za zbieranie połamanych przedmiotów z podłogi. Jego 
personel nie może się dowiedzieć, że właśnie dostał po mordzie od jednego ze 
swoich najpoważniejszych klientów.
     
     Słońce stało już nisko na niebie, gdy Rayne jechał wolno peugeotem 
polną drogą. Z blokadą nie miał tym razem kłopotów, wartownik znał go już z 
widzenia. Dał mu paczkę papierosów, porozmawiał z nim chwilę i odjechał. 
Człowiek ten nie mógł podejrzewać, że w bagażniku siedzi jeszcze jeden facet.
     Zjechał na pobocze i wysiadł. Podszedł prosto do bagażnika i otworzył 
go. Wygramolił się stamtąd pokryty kurzem Lois. Wsiadł do samochodu i 
Rayne zapalił silnik. Po przejechaniu Jakiegoś kilometra Lois wskazał drzewo 
po prawej stronie.
     - Tam ukryty jest pierwszy motor. Razem z nim zakopałem pistolet 
kalibru 9 mm z dwudziestoma magazynkami oraz kilka granatów.
     Rayne jechał dalej nie chcąc tracić czasu. Po paru minutach Lois wskazał 
na lewo i Rayne zobaczył mały skalny występ.
     - Pod kamieniami, bezpośrednio pod tą półką.
     Rayne kiwnął głową i jechał dalej.
     - Helikopter ukryłem pięć kilometrów stąd, po lewej stronie. Trzeba 
przedostać się przez bardzo gęste krzaki, by do niego dotrzeć. Jakieś trzysta 
metrów od drogi rozmieściłem cienkie linki przymocowane do granatów 
umieszczonych na drzewach. Gdy je ominiesz, będziesz już bezpieczny. Możesz 
mnie tu wysadzić. Nie chcę podjeżdżać bliżej samochodem.
     - Dzięki za wszystko, Lois. W niedzielę koło piątej po południu 
powinieneś usłyszeć serię wybuchów. W ciągu godziny powinniśmy dotrzeć do 
ciebie, o ile nie przyleci po nas zapowiadany samolot. Jeżeli się nie zjawimy, 
proponuję, byś wystartował o osiemnastej trzydzieści.
     - Poczekam. Nie znajdą mnie.
     Rayne zwolnił, uścisnęli sobie dłonie i Lois wysiadł, znikając natychmiast 
w buszu. Rayne zawrócił i skierował się z powrotem do Beiry.
     Został mu już tylko jeden dzień, a nigdzie nie natrafił na ślad Sam. Jechał 
wolno próbując bez powodzenia skoncentrować się na czymś, czego nie wziął 
pod uwagę... Może przeoczył jakiś ślad prowadzący do jej kryjówki. Nie wolno 
mu zawieść jego żołnierzy, ale nie ma też zamiaru wyjechać stąd, dopóki jej nie 
znajdzie.
     Może Lois zgodzi się z nim zostać. Nie, nie ma prawa tego od niego 
wymagać, po ataku rozpęta się tu istne piekło. Każdy biały poza obozem Rosjan 
uznany zostanie za zdrajcę. Ludzi będzie się zgarniać z ulicy na przesłuchania.
     Wjechał do miasta, gdy słońce zachodziło, i zaparkował samochód na 
tyłach hotelu. Nie miał nic do roboty i wiedział, że nadchodzące dwadzieścia 
cztery godziny będą się niesłychanie dłużyć. Na szczęście nikt nie skontaktował 
się z nim w sprawie sprzedaży broni Rosjanom.
     Poszedł do swego pokoju i otworzył drzwi balkonowe. Muszę 
zrezygnować teraz z alkoholu, by nie osłabiać refleksu, pomyślał. Nie miał 
żadnych wieści od Bunty’ego ani Michaela, ale nie przejmował się tym; 
zachowanie milczenia było o wiele ważniejsze niż utrzymanie kontaktu.
     Miał teraz czas przemyśleć to, czego dowiedział się od Loisa. Kiedy 
wróci do RPA, opowie wszystko ojcu Penelopy. Ile jeszcze istnień zniszczył ten 
maniak w pogoni za coraz większą władzą? Ale zemsta na Aschaarze będzie 
musiała poczekać, są sprawy pilniejsze.
     Wrócił w myślach do instrukcji Frya. Unikać zniszczenia zbiorników 
paliwa; zdobyć bank i zniszczyć zawartość skrzynek depozytowych; 
jednocześnie uderzyć na lotnisko i szybko zwiewać. Nie po raz pierwszy zaczął 
kwestionować te rozkazy. Atak na bank to rozsądny pomysł dla odwrócenia 
uwagi Rosjan od lotniska, ale po co tracić czas na niszczenie tych skrytek? I 
dlaczego, do diabła, nie miałby wysadzić zbiorników paliwa?
     Do strachu, jaki odczuwał w związku z pobytem na terytorium 
nieprzyjaciela, przyłączył się nowy niepokój - obawa przed zdradą.
     
     Major Long sięgnął po fiolkę z proszkami nasennymi i wysypał jeszcze 
dwa na dłoń. Spojrzał na budzik, było po północy.
     Zaklął głośno. Samanta błąka się gdzieś na terytorium wroga, Rayne 
bierze udział w szaleńczej misji dla CIA... Byli przyjaciółmi, a cóż on im dał w 
zamian za tę przyjaźń?
     Wziął do ręki oprawioną w ramki fotografię swego ojca i cisnął nią o 
ścianę patrząc, jak szkło rozbija się na drobne kawałki. To nie jego wina, że 
ojciec okazał się tchórzem, człowiekiem przegranym. Ale jemu zabrakło siły, by 
powiedzieć mu prawdę; zamiast tego brał w obronę jego kłamstwa i zdradził 
przyjaciół.
     Podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił podany mu numer awaryjny. 
Może coś jeszcze da się zrobić.
     
     John Fry z namysłem spojrzał na sufit, powiedział do widzenia i odłożył 
słuchawkę. Przydatność majora Longa należy z pewnością do przeszłości. Ten 
późny spanikowany telefon zaskoczył go. Rzecz jasna zapewnił majora, że 
kapitanem Gallagherem dobrze się zaopiekują.
     Wziął do ręki broszurę leżącą koło łóżka i kartkował ją bezmyślnie. Atak 
na bank i lotnisko ma się odbyć w niedzielę po południu. Wtedy będzie mógł 
ponownie pozwolić sobie na relaks. Gdy zawartość skrytek depozytowych 
zostanie zniszczona, nie będzie się musiał o nic martwić. Kariera Worotnikowa 
dobiegnie końca, a jego poszybuje w górę.
     Jeżeli chodzi o Gallaghera i jego ludzi, to cóż, istotnie dobrze się nimi 
zaopiekują.
     

TONGOGARA
     
     
     Tongogara siedział otulony starym wełnianym kocem w środku wioski. 
Był bardzo zaniepokojony. Zwykle jego ludzie kłócili się między sobą, ale teraz 
panował wśród nich spokój. Opanowało ich nowe uczucie - poczuli smak 
władzy, która wkrótce będzie należeć do nich. Wierzyli głęboko w powodzenie 
ataku na Salisbury i nie mogli już doczekać się tego zwycięstwa. Rozmawiali o 
zabijaniu, grabieżach i gwałtach. Tongogara był zbyt mądry, by się z nimi 
spierać.
     Po wszystkich idealistycznych rozmowach o komunizmie i państwie 
ludowym, po latach marzeń o przebudowie kraju, stali się właśnie tym - 
spragnioną zemsty hałastrą, której okrucieństwa potwierdzą najgorsze obawy 
białych.
     On się zmienił. Wiedział, że nie bez wpływu na to była utrata żony. 
Mnangagwa także się zmienił, może dlatego, że studiował prawo. Długo 
rozmawiali ze sobą uzgadniając, że nie wezmą czynnego udziału w ataku. Ruszą 
w drugim rzucie i będą próbowali zaprowadzić porządek.
     Co można zrobić, by zmienić ich w prawdziwych żołnierzy? Było za 
późno, nic ich już nie zmieni. Nauczono ich jedynie posługiwania się AK-47. 
Czy przyszłe pokolenia docenią ich poświęcenie? Modlił się, by jego sen o 
wolnymi dostatnim Zimbabwe nie zamienił się w jeszcze jedną Angolę. Ten kraj 
powinien być jednym z bogatszych krajów Afryki, a był prawie równie biedny 
jak Mozambik.
     Tongogara patrzył w gwiazdy, które znajdowały się tam od zarania 
dziejów. Czarna Afryka miała coraz mniej czasu. Przychylny stosunek Zachodu 
ulegnie zmianie, jego ludzie muszą zarobić sobie na prawo do uczciwych 
rządów. Dopóki żyją w chaosie, dopóty będą znajdować się na łasce obcych 
potęg. W poprzednim stuleciu byli niewolnikami, ale dziś nadal walczą o swoją 
wolność. A poza Afryką nikt nie potrzebuje czarnych. Podczas gdy setki białych 
rodzin co miesiąc opuszczają kontynent mogąc bez trudu przesiedlić się, 
Tongogara i jego rodacy nie mają żadnego wyboru; muszą tu pozostać i 
przezwyciężyć bałagan stworzony przez Europejczyków.
     Poczuł ramiona Sam na swoich własnych, podniecające ciepło jej ciała. 
Ironia tej chwili zaskoczyła go. Ona, biała kobieta, mogła wychodzić na dwór 
dopiero w nocy.
     Wbrew sobie objął ją. Jego wargi musnęły jej usta i poczuł wzbierające w 
niej pożądanie. Bał się go. Musiał wymyśleć jakiś sposób, by się jej pozbyć. 
Dalsze zacieśnianie więzi między nimi mogło być bardzo niebezpieczne.
     - Czym się tak martwisz, Tongogara?
     - Rosjanie planują atak na przyszły tydzień. To będzie straszliwa rzeź. 
Uzna się ją za jedną z większych masakr w historii.
     - Niewiele możesz w tej sprawie poradzić.
     Siedziała pogrążona w milczeniu. Myślała o wszystkich swoich 
znajomych w Salisbury - większość z nich to byli starzy ludzie, ponieważ 
młodzi albo wyjechali, albo wstąpili do wojska. Mogła sobie wyobrazić, jak to 
będzie wyglądało - widziała amerykańskich żołnierzy plądrujących Wietnam, 
cywilizowanych ludzi sprowadzonych do poziomu dzikusów... Oczywiście, tego 
właśnie obawiał się Tongogara, Murzyn usiłujący sprostać swemu 
komiksowemu wizerunkowi...
     - Myślisz o swoich znajomych w Salisbury?
     - Tak... i o innych sprawach. Masz rację, to będzie straszne - A przecież i 
tak zwyciężycie, bez tej inwazji. Historia spojrzy na was łaskawie, jeśli odnotuje 
wyłącznie wojnę o niepodległość, ale masakra cywilów to zupełnie coś innego,
Czy nie możesz zrobić nic, by jej zapobiec?
     - Mógłbym, ale zniszczyłbym też i siebie.
     - Wyjedź, Tongogara, i zabierz z sobą Mnangagwę. Odejdź stąd i uciekaj. 
Tak zaczynając, jaki kraj masz nadzieję stworzyć?
     Wstał i zaczął spacerować w ciemnościach. Wiedziała, że jest zły - na 
siebie i na nią.
     - Może jest pewien sposób. Gdybyśmy unieszkodliwili rosyjskie 
samoloty... Gdyby nie miały paliwa do lotu na Salisbury, atak nie doszedłby do 
skutku. A dostatecznie duża eksplozja zostałaby zauważona w Rodezji i 
zaalarmowałaby odpowiednie służby. Tak, to mogłoby poskutkować, ale za jaką 
cenę? Stałbym się zdrajcą własnego narodu.
     Spojrzał na gwiazdy z rozpaczą. Sam podniosła się i podeszła do niego. 
Objął ją ramionami, a ona spojrzała mu prosto w oczy.
     - Nigdy nie dowiedzą się, że to ty. A przecież najważniejsze jest 
zapobieżenie jednej z najgorszych zbrodni w historii Afryki. Sam musisz podjąć 
tę decyzję, Tongogara. Ja ci nie mogę pomóc.
     - Żałuję, że cię spotkałem!
     Wyrwała mu się, a jej oczy rozbłysły gniewnie w ciemnościach. 
     - Przypominam ci jedynie o twojej odpowiedzialności. Nie zapominaj, że 
to twoi ludzie mnie pojmali! Jestem tylko reporterką. Zapewniam cię, że wasz 
atak na Salisbury będzie sensacją dekady i gdybym wydostała się stąd, 
mogłabym zarobić miliony pisząc o nim książkę.
     - Zrobiłabyś to?
     - Jasne, skoro trafia się taka gratka. Dlaczego nie? Oczywiście, nie 
ujawniłabym twojego nazwiska. Albo mogłabym napisać inną książkę, w innym 
miejscu i czasie, o człowieku na tyle odważnym, że postanowił postąpić zgodnie 
ze swymi przekonaniami i opowiedzieć się po stronie, którą uważał za słuszną. 
Pozwoliłoby mu to zapobiec czemuś okropnemu.
     Tongogara wziął ją za rękę. Broniła się, ale ponownie przyciągnął ją do 
siebie. Odezwał się znowu, czerpiąc od niej energię.
     - Jak na kobietę jesteś bardzo silna. Trudno mi zignorować słuszność 
tego, co mówisz. Jeśli zdobędę się na to, oboje ruszymy ku granicy - nie będę tu 
już mógł żyć po czymś takim. Potem rozdzielimy się. Wysadzając zapasy 
paliwa wiele ryzykuję, coś złego może mnie później spotkać. Będziesz musiała 
radzić sobie sama. Nie wiem, czy wyjdziesz z tego żywa.
     Jego głos, jeszcze przed chwilą donośny i pełen gniewu, stał się łagodny i 
pełen troski. Postanowiła pozostać nieczuła na ten nowy wybieg.
     - O mnie się nie martw. Mój los nie jest ważny, ale to, co ty musisz 
zrobić, ma wielkie znaczenie. Jeżeli uważasz, że to przysłuży się twojemu 
narodowi. Udało mi się przeżyć do tej pory i jestem pewna, że sobie jakoś 
poradzę.
     Uśmiechnął się. Zupełnie jakby chciał usłyszeć od niej takie zapewnienie.
     - A więc postanowione. Muszę szybko zabrać się do roboty.
     - Nikogo nie weźmiesz do pomocy? Nawet Mnangagwy?
     - On będzie moimi oczami i uszami tu, w obozie. Wytłumaczy moją 
nieobecność, powie, że Worotnikow wysłał po mnie pluton egzekucyjny. Ale tę 
operację wykonam sam. Jeśli się nie powiedzie, tylko ja będę winien - nie mogę 
w to wplątywać kogoś innego.
     - Kiedy to zrobisz? Nie masz zbyt wiele czasu.
     - Jak najszybciej. W tę niedzielę. Nie można dłużej tego odwlekać. Tuż 
przed inwazją Rosjanie wzmocnią środki bezpieczeństwa.
     Spojrzała na niego w ciemnościach wiedząc, że zrobi to, chociaż drogo 
będzie go to kosztować. Ona przestanie się wtrącać w te sprawy. Może będzie 
mogła mu jakoś pomóc.
     
     Południowe słońce lało się na nich z nieba, na czarnego żołnierza i białą 
dziennikarkę. U ich stóp znajdował się ziemny schron.
     - W całym kraju są tysiące takich schowków, ale niewiele osób wie o ich 
istnieniu. To nam gwarantuje bezpieczeństwo - na własnej skórze boleśnie 
przekonaliśmy się o zagrożeniach płynących z przechowywania wszystkiego w 
jednym miejscu - Rodezyjczycy zbombardowali nasze wielkie magazyny równie 
łatwo, jak człowiek rozgniata moskita napęczniałego od krwi. Ten schowek 
zawiera broń i amunicję dla pięćdziesięciu ludzi, plus zapasy puszkowanej 
żywności. Mógłbym wprawdzie zdobyć broń przez swoich ludzi, ale obawiam 
się, że wzbudziłoby to podejrzenia. W ten sposób wiemy o tym tylko ty i ja.
     Tongogara mówił cicho. Wpatrywał się w przykucniętą Sam, której piersi 
były doskonale widoczne przez koszulkę. Nie, powiedział do siebie, ona nie jest 
dla mnie. Z każdym dniem czuł się jej coraz bliższy, a siła tej namiętności 
przerażała go. Przypominało mu to uczucie, jakie żywił do swojej żony.
     Chciał utrzymać tempo, które narzucił po opuszczeniu wioski, ale ona 
była już śmiertelnie zmęczona. Spojrzała na niego odgadując, o czym myśli.
     - Jesteś w stanie maszerować tak szybko przez cały dzień?
     Zdjął jej plecak i zmusił, by usiadła, a następnie załadował broń do swego 
plecaka. Odezwał się do niej.
     - Liczne doświadczenia nauczyły mnie wartości szybkiego 
przemieszczania się. Dobrze sobie radziłaś, chociaż nie sądzę, byś jeszcze długo 
wytrzymała.
     - Drań.
     Uśmiechnął się. Podobał mu się jej hart ducha.
     - Aha. Widzę, że wy, Amerykanie, również obawiacie się prawdy.
     Starannie zamaskował kryjówkę liśćmi i piaskiem. Następnie założył 
ciężki plecak i pomógł Sam podnieść się. Spojrzała mu prosto w oczy.
     - Nie martw się, dam sobie radę.
     Powoli wracali tą samą drogą, którą tu przyszli. Tongogara był bardziej 
ostrożny, ponieważ znajdowali się blisko lotniska i w okolicy mogli kręcić się 
rosyjscy żołnierze. Trzymali się cienia i szybko przemierzali połacie otwartej 
przestrzeni. Kosztowało ich to sporo wysiłku oraz nerwów, toteż często 
odpoczywali w krzakach, ciężko dysząc i łapiąc oddech. W Samancie obudziła 
się ciekawość reporterki.
     - Czy to tak zawsze wygląda?
     - Zwykle jest gorzej, ponieważ gdy znajduję się na terytorium Rodezji, 
nigdy nie pozwalam sobie na relaks. Ktoś, kto poczuje się swobodnie, jest już 
martwy. A teraz skradam się niczym zadżumiony we własnym kraju.
     - Kiedy masz zamiar zacząć?
     - Jutro po południu.
     - Tak szybko?
     Twarz mu spochmurniała.
     - Im dłużej będę zwlekał, tym bardziej będzie to niebezpieczne. 
Odwlekając działanie coraz więcej o nim myślę i coraz bardziej się boję. Zbyt 
długie oczekiwanie oznacza śmierć.
     Wstali i ruszali w dalszą drogę skrajem lotniska. Położyli się w końcu 
wśród wysokich traw na brzegu głównego pasa startowego. Sam patrzyła 
przerażona na baterie dział i samoloty przykryte siatkami maskującymi. Z 
powietrza były pewnie zupełnie niewidoczne.
     - Bombowce i myśliwce - szepnęła. - Boże, ależ to majątek stoi tu na 
asfalcie. Jak się do tego wszystkiego dobierzemy?
     - Zostawimy samoloty w spokoju. Do przeprowadzenia ataku konieczne 
jest im paliwo, a ja zamierzam zlikwidować jego zapasy. Kiedy już osiągnę ten 
cel, możemy tu wrócić, ale teraz w drogę. Do jutra rana musimy znaleźć się w 
odpowiednim miejscu.
     Odczołgali się od pasa startowego i podnieśli się dopiero, gdy znaleźli się 
w gęstych krzakach. Sam spływała potem ze strachu, że znajdowała się tak 
blisko przeciwnika. Przysunęła się do Tongogary i szepnęła:
     - Nie miałam pojęcia, że będzie tu tak dużo sprzętu i żołnierzy. 
Zaatakowanie ich to szaleństwo. Zmasakrują nas.
     - Sam, to język przegranej. Na swoją korzyść mamy element zaskoczenia; 
kiedy ich zaatakujemy, nie będą mieli pojęcia, ilu nas jest. Wysadzę rakietami 
zbiorniki, które staną w płomieniach - ich odbudowa potrwa miesiące. Wiem, że 
skład paliw ma niedostateczną ochronę, to ich słaby punkt. Musimy oszczędzać 
siły, by potem jak najszybciej uciec.
     Sam upuściła plecak i objęła Tongogarę.
     - Przytul mnie na chwilę.
     Objął ją mocno. Wyczuwał jej strach, do którego nie chciała się przyznać, 
i zadrżał podniecony jej bliskością. Zamknął oczy. Niebezpieczeństwo kazało 
mu przyznać się do tego, co chciał sam przed sobą ukryć. Niech to szlag, 
pomyślał. Tak, niech to wszyscy diabli, kocham ją.
     Dopiero po kilku minutach Samanta wyrwała się spod uroku tej chwili.
     - Na pewno byłoby lepiej, gdybyśmy wycofywali się w ciemnościach?
     - Masz rację. Zaatakujemy tuż przed zachodem słońca. Płomienie oślepią 
wszystkich w promieniu kilometra. Trudno im będzie nas ścigać.
     Posuwali się naprzód bardzo powoli, trzymając się bujnej roślinności. 
Ciernie raniły skórę Sam, toteż wkrótce twarz miała podrapaną, a pot spływał z 
jej czoła mieszając się z krwią. Czuła się strasznie, ale nie narzekała. W końcu 
pojawiły się przed nimi kolosy zbiorników i z ulgą usiedli w cieniu drzewa.
     - Musimy teraz odpocząć. W nocy możemy pójść na plażę wykąpać się, 
sól dobrze ci zrobi na zadrapania na skórze. Postaraj się leżeć spokojnie, 
rozluźnij się myśląc o kąpieli, która cię czeka.
     Położyła się u boku Tongogary, zamknęła oczy i próbowała wyobrazić 
sobie, że jest z powrotem w domu rodziców i bawi się z rodzeństwem. 
Odprężyła się dzięki kojącej atmosferze tej wizji przeszłości, odcinając się od 
bzyczenia komarów i potwornego upału. Wkrótce przeniosła się we śnie do 
swego domu rodzinnego.
     Bracia i siostry zabrali jej ulubioną zabawkę, szukała jej rozpaczliwie. 
Przez świetlik wyszła w końcu na dach i zobaczyła, że pluszowy misio leży w 
rynnie. Zbliżyła się do niej, zdając sobie sprawę z dużej odległości do ziemi i 
już prawie go dosięgła, kiedy dachówki zaczęły się pod nią uginać i 
nieubłaganie zaczęła staczać się w dół.
     Rozpaczliwie przyciskała misia do piersi i razem z nim runęła w otchłań. 
Leciała w ciemnościach, dziwne, że nie uderzyła o ziemię, lecz spadała bez 
końca w dół, a uczucie straszliwej samotności i zagrożenia było tak dojmujące, 
że coraz mocniej tuliła do siebie misia. Nagle zderzyła się z jakimś przedmiotem 
i miś wypadł jej z rąk. Zaczęła krzyczeć…
     Obudziła się z ręką Tongogary zaciskającą się na jej ustach. Gdy uznał, że 
nie będzie już krzyczeć, cofnął rękę.
     - Zły sen?
     - Przepraszam, naraziłam cię na niebezpieczeństwo.
     - Kiedy zaczniesz przepraszać za sny, to tak jakbyś już nie żyła. Sny to 
tajemni posłannicy duszy.
     - Wierzysz w to?
     - Oczywiście. Opowiedz mi, co ci się śniło, a powiem ci, co cię trapi.
     Sam opowiedziała mu sen, który był wciąż świeży w jej pamięci. Słuchał 
w skupieniu, od czasu do czasu kiwając głową. Gdy skończyła, milczał przez 
kilka chwil zastanawiając się nad interpretacją.
     - Zdajesz sobie sprawę, że koszmary pojawiają się, gdy jesteś 
nieszczęśliwa lub przerażona? Myślałem, że może twój sen ma coś wspólnego z 
naszą obecną sytuacją, ale tak nie jest. Jest ktoś, kogo kochasz i rozpaczliwie 
pragniesz; czujesz, że ten ktoś został ci odebrany. Bez tej osoby czujesz się 
zagubiona.
     Przeraziło ją, że trafił w sedno sprawy. Odgadł jej najskrytsze uczucia.
     - Aaa. Widzę, że milczysz spłoszona prawdziwością moich słów. Sądzę, 
że nie chciałaś poznać prawdy. Czy jest jakiś mężczyzna, którego kochasz i 
którego, jak się obawiasz, utraciłaś? Chyba oszalał, skoro zrezygnował z ciebie. 
Zapomnij o nim jednak teraz, nic nie możesz na to poradzić, dopóki jesteś tutaj. 
Zmartwienia przeszkodzą ci w koncentracji. Jestem przekonany, że on do ciebie 
wróci.
     - Chciałabym wierzyć w to równie mocno. On nigdy się ze mną nie ożeni.
     - Staraj się o nim nie myśleć. Myśl o sobie. Jest niewiele kobiet o twojej 
odwadze, to prawdziwa rzadkość. Chcę, byś opisała swoje przeżycia, byś była 
szczęśliwa. Zapomnij o nim, bo on tak łatwo o tobie nie zapomni.
     - Dziękuję. Nie chcę ci już przeszkadzać.
     - Obudzę cię, gdy zapadną ciemności i będziemy mogli pójść nad morze.
     Przez długi czas Tongogara wpatrywał się w dal, po czym położył się 
obok Sam i zapadł w niespokojny sen.
     Wraz z nastaniem zmroku po cichu poszli nad morze. Znajdowali się 
daleko od drogi, mając po lewej, w odległości blisko pięciu kilometrów, 
zbiorniki paliwa. Sam widziała ich zarys na horyzoncie, brzydkie cylindryczne 
formy, które nie pasowały do afrykańskiego krajobrazu. Pod osłoną 
zapadających ciemności Tongogara posuwał się naprzód, jakby chodziło o 
zwykły spacer, nie zachowując tej czujności, co poprzednio.
     Wkrótce ściemniło się zupełnie i Sam zaczęła potykać się o korzenie i 
gałęzie, których Tongogara z łatwością unikał. Zwolnił tempo, by mogła stąpać 
bardziej ostrożnie. Zauważyła, że pistolet maszynowy trzyma przez cały czas w 
pogotowiu. Chociaż wydawał się jej odprężony, wolał nie ryzykować. Myślała, 
że szybko dotrą do wody, lecz niewłaściwie oceniła odległość; miała wrażenie, 
że idą godzinami, a brzegu wciąż nie było widać. Dopiero około dwudziestej 
drugiej znaleźli się na pochyłości i świeży zapach morza dotarł do jej nozdrzy.
     W chwilę później byli już na piasku, a przed nimi rozciągał się ocean. 
Porzuciła myśli o wojnie i celu ich wędrówki. To miejsce było niezapomniane, 
tak romantyczne; wyobraziła sobie dreszcz emocji, który przeszył portugalskich 
żeglarzy zapuszczających się po raz pierwszy na te wody; wyobraziła sobie, jak 
z podziwem patrzą na ten pokryty roślinnością brzeg, jak wzbiera w nich żądza 
zawładnięcia tą tajemniczą ziemią.
     Być może ona i Tongogara byli pierwszymi ludźmi, którzy postawili 
stopę na tym właśnie skrawku plaży. W oddali nie było żadnych świateł, nie 
dochodziły tu żadne ludzkie dźwięki. Ściągnęła ubranie i weszła do słonej 
wody. Była cudownie chłodna obmywając jej ciało, a zadrapania piekły, gdy 
dostała się do nich sól. Od razu poczuła się odświeżona.
     Tongogara musiał najpierw zdjąć olbrzymi plecak z bronią i amunicją, 
zanim mógł wejść do wody. Podszedł blisko niej i mimowolnie zadrżała. Jego 
silny męski zapach działał na jej zmysły, spojrzała na jego ciało. Do tej pory 
widziała go zawsze w ciemnej panterce odsłaniającej jedynie jego twarz i ręce. 
Teraz zauważyła, że nie ma na sobie ani grama tłuszczu; miał potężne bicepsy, a 
szyja poznaczona była wiązkami mięśni; brzuch pokrywały stare blizny; uda 
były szczupłe i wspaniale umięśnione. Jej oczy spoczęły na jego męskości. 
Wyciągnął ręce do przodu i zanurkował, wynurzając się po chwili wśród 
bryzgów wody.
     Nie padło między nimi ani jedno słowo. Przygarnął ją do siebie, a ona 
instynktownie objęła go ramionami. Wymienili długi pocałunek i sięgnęła w 
dół, by wprowadzić go w siebie.
     Po chwili objęła go nogami w pasie i wbiła się palcami w jego boki. Był 
większy, niż sądziła, i poczuła ból, gdy wszedł w nią głęboko. Odrzuciła do tyłu 
głowę i westchnęła z rozkoszy; gdy napięcie zaczęło ustępować z jej ciała, zdała 
sobie sprawę, że pragnęła go przez cały czas. Poczuła, jak drży, gdy ona porusza 
rytmicznie udami, przeżywając orgazm po orgazmie. Potem on dotarł do szczytu 
i w głębi jego piersi poczuła stłumione westchnienie. Wolno opuścił ją do wody 
i popłynęła naprzód, nie troszcząc się o rekiny. Gdyby jutro miała umrzeć, 
umarłaby jako kobieta szczęśliwa.
     Poznała go i to intymne wspomnienie zachowa na zawsze. Po raz 
pierwszy od wielu miesięcy poczuła się naprawdę wolna.
     Dalej od brzegu woda była zimniejsza i bardziej ożywcza. Po chwili 
zawróciła, zobaczyła światła miasta, których nie można było dojrzeć z plaży. 
Zadrżała i szybko popłynęła w stronę brzegu, zadowolona, gdy światła zniknęły. 
Psuły nastrój i chciała zapomnieć, że w ogóle tam są.
     Tongogara stał na plaży przyglądając się, jak zbliża się do niego; 
wychodząc z wody zobaczyła błysk jego białych jak perły zębów. Pewnie 
martwił się, że odpłynęła tak daleko.
     Wziął ją za rękę i ruszyli w kierunku krzaków. Ubrali się powoli, nie 
chcąc, by ta chwila minęła bezpowrotnie. Odeszli następnie kawałek od brzegu i 
zjedli niesmaczny posiłek, na który składały się ryby z puszki. Położyli się obok 
siebie.
     Jutro podpalą zbiorniki. Oboje milczeli, wiedząc dobrze, że może to być 
ostatnia noc ich życia. Odgłosy buszu nabierały specjalnego znaczenia, chłonęli 
wszystko, w czym rozbrzmiewało życie. Po niespełna godzinie zapadli w 
niespokojny sen.
     

RAYNE I BERNARD
     
     
     Pukanie do drzwi zaskoczyło Rayne’a. Zerwał się z łóżka z pistoletem 
gotowym do strzału. Ledwo trzymał nerwy na wodzy; sobota makabrycznie mu 
się dłużyła - widział, że podobne napięcie daje się we znaki Larry’emu, 
Mickowi i Guyowi. Świadomi niebezpieczeństw, które ich czekają, niepokoili 
się, by coś nie pokrzyżowało ich planów. Przynajmniej dzięki helikopterowi 
mają pewność, że nie zostaną wystawieni do wiatru.
     Podszedł ostrożnie do drzwi sypialni i otworzył je powoli, widząc ku 
swemu zaskoczeniu Bernarda Aschaara. Był sam. Rayne usiłował pokryć 
zmieszanie i uśmiechnął się.
     - Pan Aschaar. Proszę wejść. Mogę jedynie zaproponować panu whisky, 
ale przynajmniej jest ona niezgorszej jakości.
     - Chętnie się napiję, panie Brand. Cieszę się, że jest pan sam.
     Rayne postanowił zostawić mu prowadzenie rozmowy. Niech on uczyni 
pierwszy krok.
     - Kiedy będzie miał pan te pistolety maszynowe?
     - W poniedziałek - skłamał.
     - Jest pan zbyt dobry w swoim fachu. Uwinął się pan szybciej, niż można 
się było spodziewać.
     - Podkreślał pan wagę pośpiechu przy tej transakcji. Zapłacił pan za 
szybką dostawę, a ja tylko staram się spełnić te oczekiwania.
     - Chciałem pana powiadomić, że sytuacja się zmieniła. Odbyłem kilka 
ważnych rozmów, z których wynika, że byłoby lepiej, gdyby generał nie 
otrzymał tak prędko tych automatów.
     Boże, pomyślał Rayne, o co tym razem chodzi? Aschaar chce opóźnić 
datę inwazji. Miał się na baczności; czuł, że chce go wciągnąć w starannie 
przygotowaną pułapkę.
     - Obawiam się, że sprawy zaszły już zbyt daleko. Muszę przyjąć 
przesyłkę, nie mam innego wyboru - zapłaciłem pilotowi i wynająłem samolot. 
Poza tym, o ile dobrze rozumiem tutejszą sytuację, jeśli ZANU nie otrzyma tej 
broni, wynikną z tego spore kłopoty. Nie chcę się w to mieszać.
     - Chyba nie wyrażam się zbyt jasno...
     - A co na to generał Worotnikow? Jemu potrzebne są te automaty. 
Sprawię mu zawód, jeśli mu ich nie dostarczę.
     - Nie mówię o rezygnacji z dostawy. Proszę pana jedynie o jej opóźnienie. 
A ponieważ rozumiem kłopoty, na jakie pan się naraża z tego powodu, 
przekazuję na pańskie konto następny milion dolarów.
     Rayne udał, że suma ta nie zrobiła na nim wrażenia.
     - Zdaje pan sobie sprawę, że jeśli ktoś się o tym dowie, moja opinia 
bardzo na tym ucierpi. A Rosjanie są mistrzami w pozbywaniu się ludzi, którzy 
sprawili im zawód. Jakie mam gwarancje bezpieczeństwa?
     - Sądziłem, że za milion dolarów nie będzie się pan tym przejmował.
     - Milion dolarów to dla pana małe piwo, panie Aschaar.
     Rayne zauważył, że jego twarz rozbłysła gniewnie.
     - Mógłby pan opowiedzieć generałowi o naszej drobnej umowie - odparł 
Aschaar. - On z równą przyjemnością zlikwiduje mnie jak i pana.
     - Nie ma mowy. Dziesięć milionów to minimalna stawka w tej grze.
     Aschaar poderwał się jak wąż gotujący się do ataku. W ułamku sekundy 
Rayne skierował pistolet w jego pierś.
     - Niech pan tylko spróbuje. 
     Aschaar usiadł z powrotem.
     - Niezły z pana skurwysyn, panie Brand.
     - Nie należę do pańskiej sfery. Albo mi pan zapłaci tyle, ile żądam, albo 
niech się pan wynosi.
     - W porządku, ale...
     - Żadnych ale. Pan płaci. Ja robię to, czego pan sobie życzy. Pan nie 
puszcza pary z gęby.
     Aschaar zamknął na chwilę oczy. Rayne domyślił się, że rzadko ktoś 
zwracał się do niego w ten sposób.
     - Dostanie pan swoje pieniądze, panie Brand.
     Rayne wyczuł, że w tym planie kryje się zdrada, ale niewiele mógł na to 
teraz poradzić. Zapytał więc:
     - O ile mam opóźnić dostawę?
     - Jak najbardziej. Pragnę, by w obecności generała poinformował mnie 
pan o powstałym opóźnieniu. Proszę zagrozić, że odstąpi pan od transakcji z 
tego powodu. Oczywiście, on nie zgodzi się na to, rozpaczliwie potrzebuje tej 
broni.
     - Kiedy mam to wszystko zrobić?
     - Jutro na obiedzie w willi. O dwunastej trzydzieści przyjedzie po pana 
samochód.
     - Niestety, mam jutro do załatwienia pewien ważny interes.
     - Za dziesięć milionów może pan z niego zrezygnować. To dla mnie 
niezwykle ważne, by powiadomił pan o wszystkim generała w mojej obecności. 
Proszę tylko nie spóźnić się, panie Brand.
     - Niech się pan o to nie martwi, panie Aschaar.
     - Doskonale. I będzie najlepiej, jeśli przyjedzie pan sam. Musi pan 
sprawiać wrażenie zdenerwowanego, a ja potraktuję pana ostro. Chciałbym, by 
wyszedł pan w pośpiechu, a ja załagodzę wszystko z Worotnikowem po 
pańskim wyjściu. To musi wyglądać autentycznie.
     - Dobranoc więc, panie Aschaar. Do zobaczenia na obiedzie.
     Rayne zamknął drzwi i poczuł, że wstrząsają nim dreszcze. Nawet nie 
mając nadziei na otrzymanie potrzebnych mu pistoletów Worotnikow 
przeprowadzi swój plan ataku na Salisbury, tego był pewien. Na jego miejscu 
postąpiłby tak samo - na pewno generał ma jakąś broń, którą może rozdać 
czarnym oddziałom. Żaden dowódca nie przepuściłby militarnej i politycznej 
szansy swego życia z powodu nieco mniejszej ilości „wyrobów stalowych”. 
Rayne uśmiechnął się do siebie. Dobrze wiedzieć, że on i jego ludzie nie będą 
jedynymi, którym powodzenie ich misji sprawi przyjemność; jasne było, że 
Aschaar też już nie chce, by inwazja się powiodła, chociaż nie miał pojęcia, z 
jakiego powodu.
     
     Worotnikow stał na plaży przed swą willą, wpatrując się w wodę i 
odbijające się na falach światło księżyca. Podniósł Rhodesa i w zamyśleniu 
podrapał kundla za uszami przemawiając do niego łagodnie:
     - Już niedługo zrealizuję swoje marzenia. Nie mam żadnych kłopotów ze 
swoimi ludźmi, ale jeśli chodzi o mego przyjaciela, pana Aschaara... to nie 
jestem taki pewien.
     Niedawno zdał sobie sprawę, że poza Aschaarem muszą być jeszcze inni 
biznesmeni zainteresowani rozwojem nowego Zimbabwe. Popełnił błąd 
wciągając do sprawy właśnie jego.
     Aschaar musi odlecieć z Beiry samolotem. Można by zaaranżować mały 
wypadek. „Learjet” był doskonałym celem dla rakiety na podczerwień, a on 
dysponował wyrzutniami SAM-7. Wolałby mieć ich amerykański odpowiednik, 
ponieważ nie był zadowolony ze skuteczności SAM-7. Pamiętał dane z 
sześciodniowej wojny w Izraelu: ponad połowa samolotów A-4 trafiona tymi 
rakietami zdołała dolecieć do bazy. Jednak w wypadku lekkiego „Learjeta” ta 
broń może okazać się skuteczna.
     Postawił Rhodesa na ziemi i wyciągnął ramiona do góry. Jeśli inwazja się 
powiedzie, a Aschaar zostanie zlikwidowany, będzie bezpieczny. Wraz z jego 
śmiercią znikną dowody, że spiskował z kapitalistami. Nikt poza tym nie 
ośmieli się oczerniać bohatera narodowego, a on postara się jak najszybciej 
zorganizować na Kremlu swoje zaplecze polityczne, by nic nie zakłóciło jego 
planów. Wolał nie myśleć o tym, co się stanie, gdy inwazja się nie uda.
     Odwrócił się i ruszył w kierunku willi, a za nim podążał wierny Rhodes.
     
     Bunty Mulbarton wpatrywał się w fosforyzujące wskazówki zegarka - 
było po drugiej rano. Poprzedni dzień przypominał piekło. Upał i moskity 
dokuczały straszliwie, ale najgorsze było to, że nawet na sekundę nie mógł się 
odprężyć. Grupy czarnych żołnierzy maszerowały drogą na miejsce zbiórki. Bez 
przerwy istniało ryzyko wykrycia i cały czas musiał mieć się na baczności. 
Kiedy żołnierz z oddziału Stronga pojawił się, by poinformować ich, że 
wszystko jest w porządku, o mały włos go nie zastrzelił.
     Chciał, by już się to zaczęło. Nie miał pojęcia, jak uda mu się przetrwać 
kolejny dzień bezczynności. Gallagher miał rację mówiąc, że ciężko zapracują 
na swoje pieniądze. Większość zadań, jakich w przeszłości podejmował się jako 
najemnik, polegała na siedzeniu w wygodnym obozie lub w mieście. Tutaj było 
inaczej, przypominało to prawdziwą operację wojskową.
     Bunty pomyślał o czekającym go zadaniu. Miał wysadzić drogę, gdy 
nadjadą samochody wycofujące się z lotniska. Droga zostanie zablokowana 
wrakami i nadjeżdżające pojazdy będą musiały objechać przeszkodę, wpadając 
na miny rozłożone przez niego po obu stronach drogi - jeśli wszystko będzie 
przebiegać zgodnie z planem.
     Następnie przyszpili Rosjan ogniem snajperskim, umożliwiając 
wycofanie się oddziału Stronga; dołączy następnie do niego i razem udadzą się 
na miejsce, skąd ma ich zabrać samolot. Według jego obliczeń powinni 
wylecieć z Beiry wraz z zapadnięciem ciemności.
     Strasznie chciało mu się zapalić, ale wiedział, że to niebezpieczne. Ten 
mały ognik wystarczyłby, by zdradzić jego pozycję.
     
     Na lotnisku Michael Strong oczekiwał następnego dnia niecierpliwie, acz 
z ponurą determinacją. Nie miał złudzeń odnośnie tego, co się wydarzy - widział 
już dostatecznie dużo samolotów wysadzanych w powietrze. Zawsze dziwiło go, 
że płoną jak kryte słomą chaty. Paliwo lotnicze ulatnia się szybko. Poradził 
swoim ludziom, by trzymali się z dala, gdy wybuchnie strzelanina, ponieważ 
fale płomieni będą groźniejsze od ostrzału. Najgorsze będzie przyglądanie się 
Rosjanom biegającym w kółko w płonących mundurach. Obiecał sobie, że 
zastrzeli każdego, komu będzie groziła śmierć w płomieniach. Jego zdaniem był 
to najstraszliwszy sposób rozstania się z życiem.
     Policzyli wszystkie samoloty na lotnisku i jego wyraźne rozkazy głosiły, 
że nie mogą się wycofać, dopóki co do jednego nie zostaną zniszczone.
     Dokonywał w myślach przeglądu całej akcji sprawdzając, czy o czymś 
nie zapomniał. Zawsze oddawał się podobnej zabawie. Nieraz coś takiego 
uratowało mu życie. Chociaż próbował, nie potrafił znaleźć luk w swoim planie.
     
     Bernard wrócił do willi i udał się do pokoju, by zdrzemnąć się parę 
godzin, jakie pozostały do świtu. Zawsze dziwił się, jak szybko przykrzyli mu 
się ludzie, gdy przestali już być dla niego użyteczni. Wejście w układy z tym 
Rosjaninem było głupotą. Cały czas człowiek uczy się na błędach.
     Jutro będzie wesoło. Późnym popołudniem odleci stąd swym prywatnym 
samolotem i to będzie koniec jego zaangażowania w inwazję. Ale zanim to 
zrobi, będzie miał przyjemność być świadkiem nagłej śmierci generała 
Worotnikowa, gdy ten usłyszy niemiłą wiadomość... Tak, może dziś spać 
spokojnie ze świadomością, że udało mu się to sprytnie zaaranżować.
     
     Nad Beirą wisiało ciężkie wieczorne powietrze. Wkrótce od morza 
nadciągnął wiatr, najpierw łagodny, potem coraz silniejszy, targając drzewami 
rosnącymi wzdłuż brzegu. Statki w porcie zaczęły naciągać cumy, gdy morze 
nieco się wzburzyło. Księżyc w pełni rzucał srebrne plamy na wierzchołki fal, w 
oddali słychać było grzmoty. Horyzont przesłaniały ciężkie od deszczu burzowe 
chmury, pchane w stronę portu silnym południowo-zachodnim wiatrem.
     Zawierucha rozszalała się na dobre. Wiatr targał drzewami i krzakami. 
Grzechotały okna, śmieci pędziły po ulicach, poza portem, na polnych drogach 
wiatr wzniecił małe burze piaskowe. Gwizdał wśród drzew i wszystkie 
zwierzęta zaskoczone na otwartej przestrzeni schroniły się, gdzie mogły. 
Księżyc zniknął za olbrzymią chmurą i krajobraz pod nią pogrążył się w 
upiornych ciemnościach.
     Po godzinie spadły pierwsze krople deszczu gasząc burze piaskowe, 
bębniąc rytmicznie w blaszane dachy slumsów Beiry. Lało jak z cebra. 
Wyglądało na to, że będzie tak padać co najmniej przez następnych dwanaście 
godzin.
     
     W powietrzu unosił się słodki, świeży zapach, a przynajmniej takie 
wrażenie odniosła Sam leżąc pod kocem, w cieniu wielkiego drzewa; obok 
głośno chrapał Tongogara.
     Świat się odmienił. Czuła nadchodzącą burzę w kościach i bezwiednie 
zadrżała. Naciągnęła plastikową płachtę, by ochronić ich przed kroplami, które 
mogę przedrzeć się przez gęste gałęzie. Doceniła teraz mądry wybór miejsca do 
spania przez Tongogarę. Było ono położone nieco wyżej od otaczającej ich 
ziemi, tak że strugi wody spływające do morza omijały ich bokiem.
     Zawsze uważała złą pogodę za dobrą wróżbę. Symbolizowała ona dla niej 
zmianę na lepsze. Pamiętała, że padało w dniu, w którym ukończyła szkołę, i w 
dniu, w którym zaczęła staż reporterski. Z zadowoleniem zauważyła, że 
Tongogara nadal śpi spokojnie.
     Po cichu przeniosła jego plecak, amunicję i automat w miejsce, gdzie nie 
mogły zamoknąć. Jej ojciec był zapalonym myśliwym i przekazał jej całą swoją 
wiedzę, zwłaszcza troskę o broń. Dokonawszy tego wróciła pod ciepły koc i 
chciała jeszcze trochę pospać. Padało coraz bardziej i nic nie wskazywało, by 
miało przestać.
     Zamknęła oczy wyobrażając sobie, że jest w swoim mieszkaniu w 
Salisbury, popija z rozkoszą czerwone wino z okolic Kapsztadu, słuchając płyty 
Milesa Davisa. Wkrótce zasnęła zapominając o burzy.
     
     W pierwszym szarym świetle tego pochmurnego poranka pas startowy 
wyglądał jak tafla wypolerowanego czarnego szkła, w której odbijał się każdy 
samolot. Powietrze było ciężkie, a duże krople deszczu monotonnie odbijały się 
od blach kadłubów. Nie widać było żywej duszy i komuś, kto po raz pierwszy 
spojrzałby na lotnisko, mogłoby się wydawać, że jest ono opuszczone.
     Michael Strong podniósł lornetkę i dostrzegł w odbiciu oczu w szkłach, że 
jego rzęsy wyglądają jak pokryte poranną rosą. Zatrzęsło go z zimna. Mundur 
miał całkowicie przemoknięty, czuł się w nim jak w kaftanie bezpieczeństwa - 
materiał stał się twardy jak karton, nawet plecy miał całkiem mokre.
     - Cholerna pogoda! - wymamrotał głośno, próbując przybrać 
wygodniejszą pozycję na wilgotnej ziemi.
     Oglądał przez lornetkę kałuże na skraju pasa startowego wiedząc 
instynktownie, że połowę tak starannie umieszczonych przez nich ładunków 
należy uznać za niesprawne. Ponieważ w zeszłym tygodniu ani razu nie padało, 
zignorowali możliwość deszczu. Cóż, było już za późno - nie mogli ich teraz 
wymienić w biały dzień. Pozostawało mieć nadzieję, że dostateczna ich ilość 
zadziała i spełni swoje zadanie.
     Spojrzał na zegarek pokryty kroplami wody jak wszystko inne. Wpół do 
siódmej. Pozostawało więc dziesięć godzin i kwadrans do momentu ataku. 
Wiedział, że czas będzie się straszliwie dłużył.
     
     Po drugiej stronie pasa startowego major Konrad, dowódca bazy lotniczej 
w Beirze, stał przed magazynami ze zmartwionym wyrazem na twarzy. 
Ogromna kałuża po tej stronie magazynu oznaczała, że równie duża kałuża 
znajduje się w jego wnętrzu.
     Otworzył kłódkę na drzwiach i wszedł do środka. Nie był tu od kilku 
miesięcy. W dokumentach zawartość tego składu została określona jako 
puszkowana żywność.
     Wystarczył jeden rzut oka na skrzynie, by stwierdzić, że zaszła pomyłka. 
To wina tego idioty kwatermistrza, który siedzi teraz w pojedynczej celi, nim 
dołączy do więźniów obozu pracy w ojczyźnie.
     Skrzynie były podłużnymi prostopadłościanami i z pewnością nie 
zawierały konserw... Z rosnącym zaciekawieniem zabrał się do odbijania wieka 
pierwszej z nich.
     
     Strong podniósł do oczu lornetkę i omiótł nią pas startowy po raz piąty w 
ciągu ostatnich pięciu minut. Nie wierzył własnym oczom. Pół godziny temu 
rozpoczęto wycofywanie wszystkich rosyjskich żołnierzy pilnujących płotu 
otaczającego lotnisko. Gdyby nie powrócili, ich atak mógłby być o wiele 
bardziej skuteczny... Ale tylko głupiec mógł obniżyć poziom ochrony takiego 
strategicznego obiektu. Chyba zmieniono dowódcę.
     Inną możliwością było to, że zostali zauważeni i wycofano żołnierzy w 
przewidywaniu ataku. Przyglądał się budynkom niczym jastrząb, zwłaszcza 
magazynowi, który przed chwilą całkowicie opróżniono. Ten sam magazyn 
opuścił wcześniej w pośpiechu jakiś oficer. Co tu się, do diabła, dzieje?
     
     Generał Worotnikow odłożył słuchawkę i postanowił, że oznajmi 
Aschaarowi tę dobrą nowinę podczas obiadu. Nie będą już musieli 
współpracować z tym podejrzanym handlarzem bronią. Co za głupcy służyli na 
lotnisku! Zlecił natychmiast tę sprawę kapitanowi Bałaszowowi, który otrzymał 
rozkaz dokładnego sprawdzenia wszystkich pistoletów maszynowych AK-47 w 
magazynie nr 21 i zameldowania o wynikach.
     Można było przystąpić teraz do wprowadzenia w życie planów inwazji na 
Rodezję. Na poniedziałek rano zwoła odprawę wszystkich pilotów i przedstawi 
im plan bitwy. Po południu wyda automaty czarnym oddziałom, co natychmiast 
podbuduje ich morale i przekona o hojności Związku Radzieckiego wobec 
ciemiężonych ludów południowej Afryki.
     
     Rayne pracował z Guyem i Larrym na tyłach sklepu. Mick tkwił na dachu 
hotelu obserwując bank.
     Powoli rozebrali i złożyli każdą sztukę broni. Nie będą mieli takiej okazji 
podczas ataku, a różnicę między powodzeniem a porażką będą wyznaczały 
wtedy sekundy. Wszyscy byli spięci.
     Dochodziła dziesiąta i jak zwykle w niedzielę ulice miasta były 
opustoszałe. Było mokro i zimno. Rayne zwrócił się do Guya i Larry’ego 
sprawdzając zamek swego automatu:
     - Muszę spotkać się z nimi na obiedzie, nie mam innego wyboru. Jeśli się 
nie pojawię, zaczną mnie szukać, a to może oznaczać naszą wpadkę. Gdybym 
nie wrócił przed piątą, musicie zaatakować bank pod dowództwem Guya. 
Zgodnie z planem, pojedziecie główną ulicą i skręcicie pod bank. Kilka 
granatów obezwładniających wrzuconych przez frontowe okno unieszkodliwi 
wartownika, po czym możecie użyć materiałów wybuchowych, na jakie macie 
ochotę, by wysadzić drzwi sejfu.
     Chcę byście zniszczyli zawartość każdej skrytki depozytowej. Nie 
powinno ich być więcej niż pięćdziesiąt. Możecie je otworzyć strzałem z 
pistoletu w ciągu paru sekund. Nie traćcie czasu, a przede wszystkim nie 
ulegajcie panice.
     W tym samym czasie rozpocznie się atak na lotnisko. Bunty wysadzi 
drogę w momencie postawienia w stan alarmu rosyjskich oddziałów. 
Prawdopodobnie Sowieci wpadną w panikę, co będzie dla nas dodatkowym 
atutem, o ile nam uda się zachować spokój. Samolot mający nas stąd zabrać 
przyleci na stare lotnisko tuż przed zachodem słońca, ale jeśli tak się nie stanie, 
będzie na nas czekał Lois. Każdy z was dostanie mapkę z zaznaczonym 
miejscem awaryjnego startu. Mamy tylko dwa cele: zniszczyć skrytki i lotnisko.
     Pozostaje mi jedynie życzyć wam wszystkim powodzenia. Cieszę się, że 
pogoda sprzyja atakowi.
     Larry i Guy słuchali z ponurymi minami. Znali ryzyko, wiedzieli, że 
przewaga jest po stronie przeciwnika.
     Rayne wyszedł tylnymi drzwiami i stał przez chwilę w ulewnym deszczu. 
Michael i Bunty obłożyli ładunkami wybuchowymi całe lotnisko; miał nadzieję, 
że pamiętali o właściwej izolacji wszystkich kabli łączących. Odrobina wilgoci 
mogła zapobiec wybuchowi ładunku.
     Niebo było pokryte grubą warstwą ciemnych groźnych chmur i wiał lekki 
wiatr, który może później przybrać na sile. Jakiś czas temu, w słońcu, miasto 
wyglądało na zaniedbane, ale egzotyczne; teraz, gdy ohydne czerwone kałuże 
znaczyły nierówny asfalt ulic, a deszcz spływał strugami z pozbawionych rynien 
dachów, wyglądało po prostu plugawie. Było prawie tak ciemno jak wieczorem, 
a ściana deszczu przesłaniała drugą stronę ulicy.
     W tym momencie uderzyło Rayne’a odrętwienie i senność typowe dla 
Afryki. Cóż to wszystko miało za znaczenie, skoro w ostatecznym rozrachunku i 
tak zatriumfuje Afryka? Żadna obca potęga nie może poważnie zakłócić 
naturalnej równowagi Czarnego Kontynentu, który zawsze odbierał to, co 
chciano mu zabrać, niezmiennie pozostając sobą. W tej chwili wydawało mu się 
niepojęte, że eskadry rosyjskich samolotów mają nadzieję zniszczyć strukturę 
władzy choćby jednego afrykańskiego państwa.
     Gdzieś wśród tej burzy znajduje się Samanta. Zrozumiał wówczas, 
dlaczego jest taki smutny - ma niewielkie szanse odnalezienia jej. Poszedł do 
pokoju powłócząc nogami, z ciężkim sercem.
     
     Tongogara obudził się stwierdzając, że leży w błocie i kiedy zerwał się na 
nogi, woda spłynęła z jego panterki i poczuł przenikliwe zimno. Zaniepokojony 
rozejrzał się w poszukiwaniu broni i plecaka. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że 
Sam zawinęła je w folię i położyła pod drzewem. Sama też tam leżała skulona, 
górna połowa jej ciała była sucha, ale nogi miała tak samo mokre i ubłocone jak 
on. Poczuł drgnienie w sercu, gdy powróciło do niego wspomnienie 
wczorajszego wieczoru.
     Otworzyła oczy, zobaczyła, że na nią patrzy i uśmiechnęła się. - Nie 
mogliśmy wybrać gorszego dnia.
     Wstała i podeszła do niego całując go delikatnie w usta.
     Obserwowała, jak usiłuje poskromić swoje uczucia. Milczał przez chwilę, 
po czym odparł:
     - Mylisz się, Sam. Trudno o lepszy dzień. Pogoda stworzy nam najlepszą 
osłonę, chociaż może to niezbyt miłe w tej chwili - dzięki niej skuteczne 
pilnowanie zbiorników nie będzie możliwe. Musimy ruszać, chcę jak 
najszybciej znaleźć się na dogodnej pozycji - trudno przewidzieć, kiedy zmieni 
się pogoda. Dziękuję, że umieściłaś nasz sprzęt pod drzewem. Głupio z mojej 
strony, że sam go tam nie ułożyłem. Gdyby zamókł, równie dobrze moglibyśmy 
zrezygnować z naszej akcji.
     Wsunął broń zawiniętą w folię do plecaka. Automat był mu teraz 
niepotrzebny. Sam udała się za nim, gdy ruszył przez krzaki w stronę plaży. Nie 
rozmawiali, aż znaleźli się na wzniesieniu w pobliżu składu paliw.
     Sam czuła się mocno z nim związana, rozumiała teraz ogień żarzący się 
pod jego zimną powłoką. Bardzo sobie ceniła tę wiedzę i była zdecydowana nie 
zawieść go w potrzebie.
     - Mamy szczęście. Dotrzemy tam w niecałą godzinę. Nie moglibyśmy iść 
wzdłuż plaży przy dobrej pogodzie, łatwo byłoby nas dostrzec, ale w tej ulewie 
nikt nas nie zobaczy. Możemy nawet rozmawiać.
     W ulewnym deszczu szli wzdłuż plaży. Po godzinie Tongogara dał znak, 
że powinni odbić od plaży i wejść w busz. W oddali Sam widziała gigantyczne 
cygara zbiorników. Spojrzała na morze. To tu rzeka Pungwe wpada do Oceanu 
Indyjskiego. Byli już prawie w Beirze. Serce mocniej jej zabiło. Nie mogła się 
teraz wycofać, zbytnio już się zaangażowała.
     Skład paliw w centrum miasta składał się z czterdziestu potężnych 
zbiorników górujących nad horyzontem. Obejmował też kilka magazynów, w 
których składowano dwustulitrowe beczki. Obok rozciągały się slumsy. Musieli 
przebyć ten nieciekawy teren nie zauważeni.
     Droga spływała błotem, nikogo nie było widać. Posuwali się od budynku 
do budynku, kryjąc się za nimi i sprawdzając drogę przed sobą. Szybko przeszli 
przez slumsy. Musieli następnie przebiec kawałek otwartej przestrzeni, 
przeskoczyć drogę i zaleć w błocie po drugiej stronie. Potem podczołgali się do 
płotu otaczającego magazyn paliw. Tongogara wyciągnął obcęgi i ostrożnie 
przeciął drut w dolnej części płotu. Odezwał się szeptem do Sam:
     - Chodzi o to, by wykonać otwór pozwalający na wejście do środka, ale 
nie rzucający się w oczy. Trudno się będzie przezeń przecisnąć, ale 
przynajmniej nie powiększy się sam. Gdy znajdziemy się po drugiej stronie, 
załatam go drutem.
     Po kilku minutach przecisnęli się przez otwór i schowali się za niskimi 
krzakami.
     Zastanawiała się, czy ujdą stąd z życiem. Zrozumiała, jakie mają 
szczęście, że pada deszcz. Przy dobrej widoczności nie mieliby szans dostać się 
na ten dobrze strzeżony teren tak szybko. Kiedy na moment przejaśniło się, 
ujrzała wieże wartownicze górujące złowieszczo nad nimi. Jej puls nie miał 
zamiaru zwolnić. Czuła podniecenie związane z ryzykiem, jakie podejmowali.
     - Musimy się przygotować. Nie zdołamy trafić wszystkich zbiorników, 
ale prawdopodobnie nastąpi reakcja łańcuchowa - gdy stanie w płomieniach 
jeden z nich, paliwo ulatniające się z pozostałych zapali się, pod warunkiem, że 
każdy z nich uda nam się przedtem przedziurawić. Użyję wyrzutni rakiet, a ty 
będziesz mnie wspierać ogniem karabinu maszynowego. Jeśli możesz, strzelaj 
prosto w zbiorniki.
     Wyjął PKM GPMG kalibru 7.62 mm zdolny do wystrzeliwania pocisków 
z szybkością początkową dwa razy większą od standardowego pistoletu 
maszynowego AK-47. Broń ta była błyskotliwą kombinacją najlepszych cech 
kilku innych automatów, takich jak podajnika pocisków z wyrzutnikiem 
Kałasznikowa, wyrzutnika łusek i automatycznego wymiennika luf Goriunowa 
oraz donośnika i mechanizmu spustowego Diegtiariowa.
     - Przykro mi, Sam, ale nie mam trójnogu pod karabin maszynowy. 
Będziesz musiała oprzeć go o plecak i strzelać jak potrafisz najlepiej. Mamy 
ograniczone zapasy amunicji, więc próbuj strzelać skutecznie krótkimi seriami.
     Wydobył następnie wyrzutnię rakiet SAM-7.
     Zwykle używa się jej do zestrzeliwania samolotów, ale powinna okazać 
się skuteczna także w przypadku zbiorników. Sporo waży nawet bez rakiet, 
których mamy tylko trzy. Powinny wystarczyć, by zamienić to miejsce w morze 
ognia. Musimy teraz przeczekać tu do piątej.
     Spojrzał na zegarek. Za sześć godzin będą bliscy śmierci z zimna, ale nie 
mogą sobie pozwolić na wcześniejszy atak - do odwrotu potrzebny im będzie 
zapadający zmrok.
     Sam wstrząsały dreszcze. Była przemoczona do suchej nitki i niemal 
chora z zimna. Nigdy nie była w podobnej sytuacji, nigdy nawet nie wyobrażała 
sobie, że coś takiego się jej przydarzy. Mimo że jako reporterka znajdowała się 
nieraz na terenach walk, zawsze zachowywała dystans. Teraz była bezpośrednio 
zaangażowana. Zdała sobie sprawę, że nie ma już sensu się bać. Namówiła 
Tongogarę, by coś przedsięwziął i musi go teraz wspierać, choćby do śmierci.
     Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Była w jego ramionach bezradna.
     
     Na skraju pasa startowego ukryło się w krzakach dwóch ludzi; nie 
wiedział o nich nic Michael Strong ani ochrona lotniska. Mieli z sobą wyrzutnię 
rakiet tego samego typu, co Tongogara ukryty w odległości trzech kilometrów 
od nich.
     Oficer powtarzał sobie wciąż polecenia generała Worotnikowa. 
Wyrzutnia nie zapewniała stuprocentowej celności i można jej było użyć 
wyłącznie do oddalającego się celu - ponieważ jedynie wtedy rakieta reagowała 
na źródło ciepła, silniki samolotu. Rzecz polegała na wycelowaniu w silnik 
odlatującego samolotu i lekkim naciśnięciu spustu. Kiedy rakieta zlokalizowała 
źródło ciepła, jakim była dysza silnika, czerwone światełko sygnalizacyjne 
zamieniało się w zielone. Wystarczyło wtedy mocniej nacisnąć spust i rakieta 
odpalała.
     Nie istniało niebezpieczeństwo dostrzeżenia błysku z ziemi, ponieważ 
ładunek wyrzucający rakietę spalał się, zanim opuściła ona lufę. Po starcie 
zapali się przyspieszacz nadając jej prędkość 1.5 Macha, co wystarczało w 
zupełności do doścignięcia każdego startującego samolotu.
     Chodzi o to, by zestrzelić samolot i szybko wycofać się - mieli tylko jedną 
szansę trafienia celu, a dobrze wiedzieli, co ich czeka, gdy nie wykonają 
zadania. Żołnierz zdawał sobie sprawę, jak niedoskonała jest ta broń, toteż 
powtarzał sobie w myślach szczegółowe postępowanie przy odpalaniu rakiety. 
Martwił się również deszczem i jego wpływem na system naprowadzania 
rakiety. Szanse trafienia nie wyglądały najlepiej.
     Ponownie spojrzał na zegarek. Generał Worotnikow poinformował go, że 
samolot Aschaara wystartuje późnym popołudniem.
     
     Samochód zajechał pod hotel punktualnie o dwunastej trzydzieści. Rayne 
westchnął z ulgą; liczyła się teraz każda minuta, ponieważ powinien znaleźć się 
z powrotem o czwartej. Kierowca usłużnie wysiadł z mercedesa z parasolem, 
podszedł do drzwi i towarzyszył mu do samochodu.
     Odjechali szybko, a Rayne zastanawiał się, co zrobi, jeśli nie zdąży 
wrócić na czas. Żałował, że nie może wziąć peugeota, ale był on potrzebny do 
ataku na bank.
     Za pasem miał swego browninga, zasłoniętego sportową marynarką. Nie 
mógł ryzykować i iść bez broni - nie dowierzał Aschaarowi, podejrzewając, że 
spotkanie może się okazać perfidną podwójną zdradą. Im więcej o nim wiedział, 
tym bardziej chciał pomóc Loisowi go wykończyć. Wszystko jest kwestią 
wyboru właściwego momentu, pomyślał, gdy samochód zajechał na żwirowy 
podjazd prowadzący do willi Aschaara.
     Podobała mu się ta willa. Rewolucje wybuchają i upadają, ale bogacze 
pozostają bogaczami. W ciągu dwudziestu lat jedyne, co się tu zmieniło, to 
stopień jej ochrony i zajęcie użytkownika. Drzwi otworzył mu czarny służący 
prowadząc go na werandę na tyłach.
     - Panie Brand, jak miło pana widzieć - Aschaar wychyli z cienia z 
wyciągniętą ręką. Uścisnęli sobie dłonie niczym Podejrzliwi wobec siebie 
spiskowcy. - Mogę panu podać coś do picia?
     - Poproszę o piwo.
     - Nie piłbym czegoś podobnego w taki zimny dzień, ale ostatecznie ja i 
tak pijam wyłącznie whisky.
     Zawsze musi być arogancki, pomyślał Rayne; zawsze jest w nim chęć 
poniżenia drugiego człowieka, nawet jeśli chodzi o trywialne drobiazgi. Wziął 
piwo i usiadł na jednym z wiklinowych krzeseł. Nie da się onieśmielić temu 
facetowi. Na zewnątrz padało i przez kilka minut żaden z nich się nie odzywał. 
Aschaar pierwszy przerwał milczenie.
     - Wie pan dokładnie, co chce pan powiedzieć?
     - Bardzo dokładnie.
     - Generał jest dziś w dobrym humorze, chociaż nie wiem z jakiego 
powodu. Obawiam się jednak, że źle przyjmie pańskie informacje. Będę starał 
się złagodzić wybuch jego gniewu. Prawdę mówiąc znalazł się całkowicie na 
pańskiej łasce i niełasce.
     Bernard włożył ręce do wąskich kieszeni swej dwurzędowej marynarki. 
Nie zrobił tego odruchowo. Jego lewa dłoń natrafiła na fiolkę ze śmiercionośną 
substancją, którą zamierzał dodać do drinka generała. Jeśli o jego zamordowanie 
oskarżą Branda, mówi się trudno. I tak nie podoba mu się jego poczucie 
wyższości - na pewno knuje coś paskudnego. Jaki interes naprawdę przywiódł 
go do Beiry? W okolicy znajduje się tyle grup partyzanckich, że chyba nie 
narzeka na brak klientów. Pewnie sprzedaje również broń Rodezyjczykom...
     W tym momencie na werandę wszedł generał, a za nim mały piesek. 
Worotnikow nie wydawał się zdziwiony widząc Rayne’a, ale skrzywił się z 
dezaprobatą. Nie wyglądał na człowieka, którego łatwo byłoby wyprowadzić z 
równowagi.
     Piesek podszedł do Rayne’a, który podrapał go za uszami.
     - Rhodes polubił pana - rzekł Worotnikow uśmiechając się niechętnie.
     - Panie generale, pan Brand zje z nami obiad.
     Bernard obserwował służącego, który nalewał im drinki.
     Poczekał, aż generał podszedł do skraju werandy, po czym wpadł 
niezgrabnie na służącego, który właśnie niósł whisky generałowi.
     - Przepraszam! - Szklanka stłukła się na podłodze, a służący wybiegł po 
ścierkę.
     - Pozwoli pan, że naleję panu następną, panie generale.
     Bernard podszedł do barku ostrożnie wyjmując z kieszeni fiolkę i 
wsypując jej zawartość do szklanki. Nalał następnie sporą porcję szkockiej i z 
zadowoleniem zauważył, że kryształki łatwo się rozpuszczają. Miał zamiar 
spróbować, jak to smakuje, gdy przypomniał sobie, że nawet niewielka ilość 
trucizny jest niebezpieczna. Dolał odrobinę wody sodowej, tak jak lubił generał.
     Mmmm. Doskonałe.
     Bernard westchnął z ulgą, gdy generał pociągnął spory łyk - Czas coś 
zjeść.
     Poszli do jadalni, która należała zapewne do najbardziej luksusowych 
pokojów w całej Beirze. Przy nakryciach leżały srebrne sztućce; obok 
porcelanowych talerzy stały kryształowe kieliszki firmy Waterford do 
czerwonego i białego wina.
     Gdy podawano główne danie, Worotnikowa odwołano do telefonu i znów 
zostali we dwóch. Bernard szybko skorzystał z tej okazji.
     - Poczekam, aż skończymy jeść i wrócimy na werandę. Będzie wściekły, 
ale proszę się nie martwić, nic nie będzie w stanie zrobić.
     Tak naprawdę to guzik by go obeszło, gdyby generał zastrzelił Branda na 
miejscu. Chciał jedynie zobaczyć, jak dostanie ataku serca spowodowanego 
nagłym zdenerwowaniem w połączeniu z trucizną. Im bardziej się zdenerwuje, 
tym szybciej umrze.
     Bernard spojrzał na zegarek. Chciał wyjść stąd grubo przed piątą. Walizki 
miał spakowane, wystarczyło włożyć je do samochodu. Naturalnie zapanuje tu 
pewien rozgardiasz z powodu nagłej śmierci generała - musi postarać się, by 
znalazł się z nimi służący, gdy pójdą wypić kawę na werandzie. 
Odpowiedzialnością za jego śmierć można obciążyć pana Branda. Może nawet 
dobrze byłoby, gdyby go od razu aresztowano jako podejrzanego.
     Odkładając słuchawkę generał był bardzo z siebie zadowolony. Właśnie 
poinformowano go, że czyszczono teraz i układano z powrotem w skrzynie 
pistolety AK-47. Przekaże je ZANU w poniedziałek po południu, podczas 
specjalnej ceremonii, która mogłaby również posłużyć złożeniu hołdu tragicznie 
zmarłemu Aschaarowi... Wrócił do jadalni w dobrym humorze.
     Bernard spojrzał na niego znad talerza.
     - Mam nadzieję, że to dobre wiadomości.
     - Doskonałe. Będziemy mogli przeprowadzić tę operację w przyszłym 
tygodniu. I jestem pewien wygranej. – Generał oczekiwał z nadzieją, że poruszą 
temat broni, ale ponieważ tego nie uczynili, postanowił poczekać.
     Po obiedzie udali się na werandę. Rayne zaczynał być niespokojny. Czas 
mijał szybko i jeśli wkrótce stąd się nie wydostanie, jego ludzie będą musieli 
sami przeprowadzić atak na bank. Ku jego zniecierpliwieniu Aschaar nadal 
zachowywał milczenie, gdy podawano im kawę. Najwidoczniej chciał, by 
wiadomość stanowiła dla generała jak największy szok. W końcu odezwał się:
     - Cóż, panie Brand, moja przesyłka powinna wkrótce tu się znaleźć.
     - Obawiam się, panie Aschaar, że pojawiły się pewne trudności. Sprawy 
nie przebiegają tak gładko, jak oczekiwałem.
     - Ale w dalszym ciągu możemy się spodziewać dostawy w poniedziałek?
     - Nie ma mowy. Może to nawet potrwać miesiąc. Nic nie mogę na to 
poradzić.
     Twarz Aschaara zsiniała ze złości. Rayne musiał przyznać, że dobry z 
niego aktor.
     - Umowa opiewała na szybką dostawę! Jeśli nie otrzymamy broni na czas, 
może pan zapomnieć o zapłacie.
     Bernard zerkał na generała. Powinien już wpaść we wściekłość - trucizna 
działa skutecznie jedynie wtedy, gdy delikwent przeżył silny wstrząs nerwowy. 
Ale Worotnikow nadal spokojnie popijał kawę. Bernard był nawet pewien, że na 
jego twarzy dostrzega blady uśmieszek. Wyprowadziło go to z równowagi. 
Stracił nagle całą pewność siebie. Worotnikow uzyskiwał nad nim przewagę, a 
to było bardzo, ale to bardzo niebezpieczne.
     Generał popatrzył na niego, po czym odezwał się cicho:
     - Panie Aschaar, pan Brand wprowadził nas w błąd.
     Ku przerażeniu Rayne’a biznesmen uśmiechnął się. Dobry Boże, co tu 
jest grane?
     - Bardzo możliwe, panie generale. Jednak potrzebuje pan tych pistoletów. 
Bez nich nic nie wyjdzie z pańskich planów.
     - Spokojnie, panie Aschaar. Automaty AK-47, które zamówiłem, 
odnalazły się dzisiaj w magazynie, więc nie potrzebujemy już usług pana 
Branda - bez względu na to, czy wywiąże się z nich na czas, czy nie.
     Rayne sięgnął powoli ręką pod marynarkę i położył ją na kolbie 
browninga. Generał spojrzał na niego oschle.
     - Jutro rano odda pan zaliczkę panu Aschaarowi. Na razie jest pan 
aresztowany. I niech pan nie myśli o ucieczce. Ja trzęsę całą Beirą.
     Krzyknął coś po rosyjsku i zanim Rayne zdążył zareagować, na werandę 
wpadło dwóch goryli Worotnikowa, złapało go za ręce i zabrało mu pistolet.
     - Panie Aschaar, dostanie pan swoje pieniądze jutro rano. Dopilnuję tego. 
Nie ma chyba powodu opóźniać pańskiego odlotu.
     Aschaar prawie nie słyszał, co generał mówi; musiał pogodzić się z 
faktem, że jego plan spalił na panewce. Jeśli nic nie wyprowadzi go z 
równowagi w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin, trucizna przestanie 
działać i nic mu nie będzie. Oznacza to, że atak na Rodezję dojdzie do skutku. 
Bernard wcale nie życzył sobie takiego obrotu sprawy; umowa zawarta z 
Mugabe byłaby o wiele korzystniejsza niż dzielenie się władzą z generałem. 
Chwilowo jednak nie ma wyboru, musi iść z nim ręka w rękę żywiąc nadzieję, 
że w najbliższej przyszłości pojawi się inna możliwość pozbycia się go.
     - Eee. Dziękuję, panie generale. Rzeczywiście muszę już ruszać.
     
     Zamknięty w pozbawionym okien pokoju w piwnicy willi Rayne walił raz 
po raz pięścią w ścianę. Teraz nie ma szans dotrzeć na czas do hotelu - sytuacja 
jest beznadziejna. Będą musieli przeprowadzić atak bez niego. Dlaczego był tak 
głupi, by ufać Aschaarowi choćby przez chwilę... Po raz pierwszy pogrążył się 
w rozpaczy.
     Nagle, za kwadrans piąta, drzwi otworzyły się i wyprowadzono go na 
dwór. Wepchnięto go na przednie siedzenie jeepa, obok kierowcy, podczas gdy 
drugi żołnierz usiadł za nim, przystawiając mu pistolet do głowy. Ruszyli.
     Gdy znalazł się na świeżym powietrzu, humor poprawił mu się. Sprawa 
polegała na stworzeniu odpowiedniej okazji...
     - Macie papierosy?
     Kierowca spojrzał na niego bez zainteresowania. Rayne ostentacyjnie 
zdjął zegarek i pokazał mu go, dając na migi znać, że chce go wymienić na 
papierosy.
     - Dureń - stwierdził kierowca z pogardą - znam angielski.
     Rayne z nową nadzieją zabrał się do przekonywania go:
     - Weźmiesz za papierosy?
     Kierowca uśmiechnął się i powiedział coś do żołnierza z tyłu. Rayne 
poczuł z ulgą, że lufa pistoletu nie wciska mu się już w czaszkę. Kątem oka 
zauważył, że żołnierz szuka papierosów w kieszeniach kurtki. Odwrócił się 
błyskawicznie, złapał go za klapy munduru i strzelił z byka.
     Samochód zjechał z drogi, gdy Rayne odebrał mu pistolet i wsadził dwie 
kule w ciało kierowcy. Żołnierz z tyłu rąbnął mocno Rayne’a, który uchylił się i 
wystrzelił, trafiając go w ramię.
     Rosjanin był jednak twardym zawodnikiem i nie dawał za wygraną. 
Rayne zablokował jego kolejny cios upuszczając przy tym pistolet. Wstał kopiąc 
z całej siły żołnierza w głowę i ten upadł chwytając się Rayne’a i pociągając go 
za sobą - obaj upadli na piaszczystą drogę. Rayne miał teraz przewagę - lepszy 
refleks i większa przestrzeń dawały mu szansę uchylić się przed ciosami 
przeciwnika.
     Rosjanin znów rzucił się na niego, a Rayne zadał mu miażdżący cios 
karate w skroń, po czym kopnął go w kolano. Jego przeciwnik upadł do tyłu i 
Rayne od razu zadał mu trzy szybkie ciosy w żołądek. Zostawił go na ziemi i 
wskoczył do jeepa.
     Już miał zająć miejsce za kierownicą, kiedy Rosjanin złapał go za kolana i 
ściągnął z powrotem na ziemię. Oddychał z trudem, ale jego uścisk nie słabł. 
Rayne natrafił dłonią na jakiś zimny przedmiot. Płaski klucz. Chwycił go i 
rąbnął nim przeciwnika w głowę. Poczuł, że jest wolny. Wczołgał się do wozu, 
wypchnął drugiego Rosjanina z fotela kierowcy i położył obok siebie pistolet 
zabitego. Nic go już teraz nie powstrzyma.
     Silnik zapalił bez kłopotów i zawrócił naciskając mocno na gaz. Pędząc z 
maksymalną prędkością jeep skakał po drodze jak kot na rozgrzanym blaszanym 
dachu. Rayne uchwycił się mocno kierownicy i prawie nie używał hamulca. 
Zaklął głośno, gdy zauważył, że podczas bijatyki zgubił zegarek. Wiedział, że 
jest spóźniony, ale chodziło o to, jak bardzo.
     Pojawiły się pierwsze zabudowania Beiry na drodze prowadzącej do 
Avenue Oliveira Salazar. Będzie musiał jechać prosto do banku, ryzykując, że 
jego ludzie otworzą do niego ogień.
     Minął patrol wojskowy, żołnierze patrzyli na niego zdumieni, gdy tak 
pędził środkiem drogi. Skręcił i zobaczył nadjeżdżający z przeciwka samochód 
osobowy. Nie miał zamiaru ustąpić, ale Rayne pędził wprost na niego i w 
ostatniej chwili kierowcę zawiodły nerwy - skręcił i wbił się w mur z cegły. Gdy 
silnik jeepa rozgrzał się, Rayne zdołał wycisnąć z niego jeszcze większą 
prędkość. Nie liczyło się nic poza dotarciem do banku. Ulice tylko migały w 
pędzie.
     Pomyślał o Aschaarze - będę musiał wyrównać rachunki z tym 
sukinsynem... Opony piszczały, gdy brał ostro zakręty na drodze biegnącej 
wzdłuż pola golfowego. Nic mnie nie zatrzyma, pomyślał.
     
     Avenue Massani di Amorium była pusta. Zupełnie jakby całe miasto 
wyczuło to, że lepiej trzymać się od niej z dala w to paskudne, mokre niedzielne 
popołudnie. Deszcz wciąż padał, tworząc olbrzymie kałuże na nierównej 
powierzchni drogi. Nie było nikogo, kto mógłby dostrzec samochód 
zaparkowany obok banku lub usłyszeć brzęk tłuczonego szkła i stłumionej 
eksplozji dwóch granatów obezwładniających.
     Nikt nie rzucił się na trzech ludzi, którzy wdarli się do banku. Dwóch z 
nich zdecydowanym krokiem ruszyło do głównego sejfu, a trzeci pozostał koło 
drzwi frontowych - przeczesując wzrokiem opustoszałą ulicę wypatrywał 
nieprzyjaciela.
     Guy bardzo się martwił. Wypełniał wprawdzie dokładnie rozkazy 
Rayne’a, ale to wcale nie poprawiało mu samopoczucia. Gdzie do licha 
podziewał się kapitan? Może został uwięziony. Bez niego brakowało mu tej 
pewności, że zdołają się wydostać stąd żywi.
     Deszcz znacznie ograniczał widoczność, ale wiedział, że kiedy wysadzą 
sejf, będą musieli uwijać się szybko. Wybuch obudzi całe miasto. Rzucił okiem 
na Micka i Larry’ego, którzy już zakładali plastikowe ładunki na zawiasy drzwi 
od sejfu.
     Rayne kazał im założyć więcej materiałów wybuchowych, niż to było 
konieczne, tak by wybuch był słyszalny w całej okolicy. Pozostawało pytanie, 
czy nie zwali on im na głowę całego gmachu. Guy nie miał zaufania do 
materiałów wybuchowych, wielokrotnie omal przez nie nie zginął, więc 
traktował je z szacunkiem. Wolał obserwować ulicę.
     Zobaczył jeepa, który wpadł w wielką kałużę rozbryzgując wodę na boki. 
Nadjeżdżał z dużą prędkością. Guy zamarł, odgadując, że to pewnie pierwsza 
reakcja na ich wtargnięcie do banku. Widocznie nieświadomie uruchomili jakiś 
alarm. Uniósł pistolet maszynowy Galil ARM, przyciskając mocno kolbę do 
ramienia, po czym sprawdził, czy standardowy magazynek na dwadzieścia pięć 
nabojów jest prawidłowo umieszczony. To była świetna broń. Skonstruowali ją 
Izraelczycy i ochrzcili nazwiskiem szefa grupy konstruktorów, Izraela Galila. W 
przypływie geniuszu połączyli oni łoża produkowane przez fiński Valmet z 
lufami sprowadzanymi z Wytwórni Colta w Hartford, Connecticut. Nowy Galii 
był wspaniałą bronią o kutym walcowanym łożu, chromowanej lufie, komorze i 
rurze gazowej. Guy odbezpieczył go, nastawił celownik na 300 metrów i 
zwrócił broń w stronę nadjeżdżającego samochodu.
     Jeep zbliżył się, Guy wycelował w pierś kierowcy i zaczął powoli 
naciskać spust. Dwa strzały - powinny zrekompensować fakt, że wóz znajduje 
się w ruchu i złą widoczność w deszczu.
     Zdziwił się, że na alarm zareagował tylko jeden człowiek - spodziewał się 
znaczniejszych sił. Zaczął zginać palec. Widział wyraźnie kierowcę. To będzie 
łatwy cel. Nacisnął spust.
     Eksplozja wstrząsnęła całym miastem. Po chwili nad rzeką Pungwe 
zawisła czarna chmura dymu. Rozległy się dalsze wybuchy i ludzie, którzy byli 
przekonani, że to tylko potężny grzmot, zdali sobie sprawę, że dzieje się coś 
poważnego.
     Mimo ulewnego deszczu płomienie wydobywające się z wielkich 
zbiorników paliwa nie gasły. Wręcz przeciwnie, wiatr podsycał je, przenosząc 
ogień na następne zbiorniki, powodując kolejne eksplozje i wywołując istne 
piekło płomieni i dymu.
     Nagle niebo rozbłysło wybuchami działek przeciwlotniczych. 
Pomarańczowe eksplozje na niebie przypominały jakiś zwariowany pokaz ogni 
sztucznych.
     

LARRY
     
     
     Rayne był już blisko banku, gdy rozległa się pierwsza z serii potężnych 
eksplozji i instynktownie skręcił kierownicę. Wyskoczył z jeepa i wczołgał się 
pod podwozie. Spoglądając na zachód, w kierunku, skąd dochodziły wybuchy, 
zauważył ku swemu przerażeniu wielkie chmury dymu wznoszące się w 
powietrzu z terenu, gdzie znajdowały się zbiorniki paliwa. Nakazał swoim 
ludziom, by ich nie wysadzali. Kto do diabła nie wykonał jego rozkazów?
     Ale właściwie dlaczego mieli ich nie wysadzać? Nie byłoby nic bardziej 
logicznego. Dlaczego nie skorzystać z okazji i nie zniszczyć wszystkich 
rosyjskich obiektów w Beirze? Rayne ponownie zaczął podważać zasadność 
rozkazów Frya, zastanawiając się, jakie naprawdę cele mu przyświecały.
     Uwagę jego zwrócił głośny świst - odwrócił się i zobaczył Micka - 
wybiegł z budynku ze szpulą rozwijającego się kabla, prowadzącego do drzwi 
sejfu. Na ścianie obok niego rozprysł się pocisk, obsypując go tynkiem. 
Podniósł wzrok i zobaczył, jak Guy mierzy do niego z automatu.
     - Guy!
     Odpowiedziała mu cisza. Rayne upadł na płask za jeepem. Jeden fałszywy 
ruch, a następny strzał Guya go trafi.
     - Kapitanie. To pan?
     - Tak!
     - Może pan wyjść.
     Rayne uniósł ostrożnie głowę i zobaczył, że Guy nie mierzy już do niego. 
Przebiegł przez ulicę.
     - Zatrzymano mnie. Dopiero tu dotarłem.
     Guy otarł pot z czoła. Boże, niewiele brakowało.
     - Omal pana nie zabiłem, kapitanie. Na szczęście wybuch przeszkodził mi 
w celowaniu.
     - Niech to szlag, kto wysadził zbiorniki?
     - Nie wiem, ale my wysadzamy właśnie sejf.
     Chwilę później wyszedł przed gmach Larry.
     - OK. Wszystko gotowe, umieściliśmy tam dość plastiku, by wysadzić 
most. Padnijcie na ziemię, gdy uruchomię detonator. - Szybko przyczepił dwa 
kable do małej skrzynki z rączką.
     Rayne przyglądał się strugom deszczu spadającym z dachu. Powietrzem 
nadal wstrząsały wybuchy na terenie magazynu paliw.
     Larry przekręcił rączkę detonatora i przylepił się do muru, nakazując 
gestem uczynić to samo pozostałym.
     - Na Boga, schowajcie głowy. - Następnie wcisnął rączkę.
     Fala ognia rozbłysła wewnątrz gmachu. Frontowe okna wypadły z 
hukiem, drzwi zostały wyrwane z zawiasami. Blaszany dach uniósł się w górę i 
rozsypał się na boki, a śmiercionośne kawałki metalu rozprysły się we 
wszystkich kierunkach. Wyleciały też szyby w bloku naprzeciwko banku.
     Huk wybuchu zagłuszył inne hałasy i przez chwilę wydawało się, że 
deszcz przestał padać. Następnie usłyszeli odgłos spadających mebli i poczuli 
swąd palącego się drewna.
     Rayne pierwszy uniósł głowę. Dzwoniło mu w uszach. Rozległ się 
kolejny wybuch i znowu rzucił się na ziemię. Był ciekaw, czy coś w ogóle 
zostało z sejfu. Spojrzał na osmalony gmach Bank of Beira. Ku jego zdziwieniu 
mury stały nadal, a spora część dachu tkwiła wciąż na miejscu. Ruszył do 
budynku, a pozostali za nim.
     Był przekonany, że Rosjanie powinni już niedługo zajechać pod bank. 
Huk wybuchających zbiorników paliwa doszedł na pewno do bazy Rosjan, a 
teraz, po eksplozji w banku, niewątpliwie postawiono oddziały w stan 
pogotowia. Miał nadzieję, że wystarczy to, by odciągnąć sporo żołnierzy od 
lotniska.
     Był pełen podziwu dla profesjonalnej roboty Larry’ego. Drzwi sejfu 
ledwo się trzymały zawiasów, ale jego wnętrze pozostało nienaruszone. Larry 
zawołał z tyłu:
     - Ruszajcie się, gmach jest poważnie uszkodzony i może się w każdej 
chwili zawalić.
     Weszli za Rayne’em do sejfu, wyciągając duże plastikowe worki na 
banknoty. Rayne przypomniał:
     - Pamiętajcie, bierzcie tylko dolary, funty i tym podobne, miejscowa 
waluta nie ma żadnej wartości.
     Podszedł do skrzynek depozytowych zauważając, że większość z nich nie 
jest zamknięta - tylko kilka z nich było w użyciu. Pamiętał polecenie Frya, by 
wszystkie zniszczyć. Gdy odstrzelił zamki skrzynek, wysypał zawartość na 
podłogę, mając zamiar ją podpalić. Chociaż czasu było mało, nie mógł się 
powstrzymać, by nie spojrzeć na dokumenty, z których jedne były po angielsku, 
inne pisane cyrylicą.
     Zauważył nagle podpis Aschaara i niemal instynktownie wsadził ten 
pakiet dokumentów do kieszeni. To może się przydać...
     Larry i Mick zapamiętale wrzucali banknoty do worków, a Guy czekał na 
zewnątrz, by ich ostrzec w wypadku pojawienia się kogoś. W banku znajdowało 
się o wiele więcej dewiz, niż przypuszczał Rayne. Przeklął po cichu; pieniądze 
opóźnią odwrót. Szkoda, że nie mógł kazać im zostawić ich, ale wiedział, że to 
byłoby zbyt wielkie wymaganie.
     Mick wypadł za Rayne’em przed bank i wrzucił wypchane worki do 
jeepa. Rayne postanowił porzucić peugeota. Spojrzał z niepokojem na zegarek 
Guya. Piąta piętnaście. Planował, że wyjdą z banku o piątej dziesięć. Byli już 
prawie gotowi, ale gdzie do diabła podział się Larry? Krzyk z lewej strony 
przyniósł zdecydowaną odpowiedź na to pytanie:
     - Ręce do góry, wyłaź z jeepa. Uważaj, Guy, wiem, że obok ciebie leży 
pistolet. Już lepiej. A teraz - jazda do garażu.
     Larry wyszedł z banku z automatem Uzi w ręku, a twarz wykrzywiał mu 
paskudny grymas.
     - Stul pysk, Gallagher.
     Rayne odgadł zamysł Larry’ego. Nie powinien był pokazywać mu mapy, 
na której zaznaczono miejsce ukrycia helikoptera. Larry zamknie ich w garażu 
obok banku, pojedzie do Loisa i powie mu, że wszyscy zginęli. On jeden wie o 
Loisie, ponieważ nie miał możliwości powiedzenia o nim Michaelowi ani 
Bunty’emu. Larry prawdopodobnie odleci z Loisem, a potem zabije go 
zatrzymując wszystkie pieniądze dla siebie. Był to plan niezwykle prosty i 
równie odrażający.
     - Ruszajcie do garażu. I żadnych głupstw.
     Odsunęli się od jeepa i poszli w kierunku otwartych drzwi garażu. Znajdą 
ich tu Rosjanie, a to oznacza pewną śmierć. Jak Larry mógł zrobić im coś 
takiego? To gorsze niż zastrzelenie ich z zimną krwią.
     Nagle usłyszeli jakiś pojazd nadjeżdżający ulicą za nimi. Larry odwrócił 
się błyskawicznie, co wykorzystał Mick, by rzucić się na niego od tyłu. Już go 
prawie dopadł, gdy Larry ponownie się odwrócił. Rayne krzyknął rozpaczliwie: 
- Mick!
     Mick uchwycił lufę Uzi, gdy Larry pociągnął za spust. Dostał serię w 
brzuch, która odrzuciła go do tyłu.
     Larry wycelował w Rayne’a i Guya.
     - Nie próbujcie żadnych sztuczek, bo spotka was to samo.
     Rayne przyglądał się Rosjanom, którzy wyskakiwali z ciężarówki w dole 
ulicy. Zauważył, że jeden z nich podnosi automat do strzału.
     Larry krzyknął, gdy pocisk przeszył jego plecy. Upadł do przodu zlany 
krwią. Rayne podbiegł, by odebrać mu Uzi. Schronił się za murem, wysunął nad 
nim lufę pistoletu i oddał krótką serię. Rozległ się krzyk i zgrzyt metalu 
upadającego na beton. Kiedy wyjrzał, zobaczył, że jeden Rosjanin leży na ulicy 
trzymając się za nogę, a trzech innych biegnie, by gdzieś się ukryć. Wycelował 
ponownie i trafił następnego. Schował głowę, by uniknąć strzałów oddanych 
przez dwóch Rosjan. Obok niego leżał Mick, trzymał się za brzuch rozpaczliwie 
próbując wstać.
     - Leż, Mick, bo posiekają cię na kawałki.
     Podczołgał się do nich Guy i rzucił granat za mur, za którym ukrywali się 
dwaj przeciwnicy. Schylili głowy czekając na wybuch.
     W kilka sekund rozległ się głośny huk i rzucili się do jeepa. Guy niósł 
Micka, wrzucił go na fotel pasażera, wskoczył za kierownicę i zapalił silnik. 
Gdy odjeżdżali znowu rozpętała się strzelanina i Rayne odpowiedział ogniem. 
Jechali szybko główną ulicą, pozostawiając bank za sobą.
     Guy próbował wycisnąć z jeepa maksymalną prędkość. Gdy obroty 
silnika groziły, że samochód rozleci się na kawałki, zmieniał bieg i jeep skakał 
do przodu. Mick krzyczał z bólu, ale nic nie mogli mu pomóc.
     Rayne wcisnął nowy magazynek do Uzi i podniósł drugi pistolet 
maszynowy z podłogi. Miał teraz dwa, po jednym w każdym ręku i objął mocno 
ramę jeepa, gotów strzelać, gdy tylko pojawi się niebezpieczeństwo. Mick 
wygrał w końcu zmagania z bólem i zdołał wziąć do rąk i utrzymać pistolet 
szturmowy Galii. Zrobił to na czas, ponieważ za następnym zakrętem wpadli w 
zasadzkę.
     Przewrócona ciężarówka blokowała im drogę, a z obu stron ulicy 
posypały się strzały. Rayne oddał serię w lewo i natychmiast ogień przeciwnika 
osłabł. Mick wsadził kilka starannie wymierzonych kul w krzaki po prawej 
stronie drogi, a Guy skierował jeepa w wąski przesmyk między lewą stroną 
ulicy, a dachem ciężarówki. Pędzili setką w stronę tego przesmyku.
     Rayne wciąż strzelał w krzaki. Pociski grzmociły w bok jeepa. Przejechali 
jakoś wpadając natychmiast w gęsty dym wydobywający się z płonących przy 
drodze zbiorników paliwa. Zewsząd dobiegała strzelanina, na niebie nad nimi 
wybuchały pociski artylerii przeciwlotniczej.
     Lało coraz bardziej i jeep ślizgał się od jednej strony polnej drogi na 
drugą, pędząc z maksymalną prędkością. Guy walczył z kierownicą usiłując 
jechać prosto nie tracąc przy tym prędkości.
     Trudno było powiedzieć, skąd nastąpi kolejny atak. Musieli jak 
najszybciej wydostać się z rejonu walk. Nie wszystko poszło po jego myśli.
     
     Major Bałaszow, dowódca lotniska, obserwował, jak „Learjet” wznosi się 
w górę. Widoczność była słaba i samolotu prawie już nie było widać, chociaż 
dopiero przed chwilą dobiegł do końca pasa startowego.
     - Kurwa, co to?
     Omal nie przewrócił się widząc eksplozję z tyłu samolotu. Wyglądało to 
tak, jakby został trafiony rakietą ziemia-powietrze. Ale kto mógł ją wystrzelić?
     Ryknął do radiooperatora:
     - Skontaktuj się z nimi natychmiast! Muszą próbować wylądować, o ile 
już nie jest za późno.
     Samolot pochylił się ku ziemi, ciągnął za sobą smugę dymu, ale nie było 
widać ognia wydobywającego się z silnika. Bałaszow wpatrywał się weń z 
ponurą fascynacją.
     Ku jego zdziwieniu pilot odzyskał kontrolę nad maszyną i samolot zaczął 
się ponownie wznosić. Przez radio popłynął głos pilota: - Mamy lekko 
uszkodzony ogon. Lecimy dalej do Nairobi.
     Bałaszow wzruszył ramionami. Jeśli lubią niebezpieczeństwo, dlaczego 
miałby się wtrącać. Musi teraz dowiedzieć się, kto odpalił rakietę i dlaczego. 
Skierował się w stronę schodów, ale upadł na twarz, gdy budynkiem wstrząsnął 
potężny wybuch.
     
     Bernard trząsł się przerażony. Przeżywał już momenty strachu, ale nigdy 
nie bał się tak jak teraz. Samolotem zakołysało, gdy trafiła go rakieta. Z 
początku pomyślał, że to już koniec; chwycił się skraju fotela, bezradny i 
niezdolny do działania.
     Przyszło mu do głowy jedno nazwisko. Worotnikow. Człowiek ten był 
ulepiony z tej samej gliny co on i równie bezwzględny.
     W intercomie usłyszał głos pilota:
     - Niewiele brakowało, panie Aschaar, nie ma co. Dobrze, że nie 
próbowaliśmy wrócić na ziemię. Niech pan wyjrzy przez lewe okno, lotnisko 
stoi w ogniu.
     
     Ładunki wybuchowe eksplodowały na pasie startowym, krusząc go na 
kawałki. Jednocześnie wystrzelili rakiety do dziesięciu najbliżej stojących 
samolotów, po czym ruszyli do przodu wysadzić następne. Fala gorąca była 
niesamowita. Strong usiłował podliczyć w myślach wartość eksplodujących 
wokół niego samolotów, ale szybko zrezygnował.
     Atak rakietowy na „Learjeta” o kilka sekund wyprzedził ich własny. Z 
początku ogarnęła go wściekłość, ponieważ myślał, że rakietę odpalił jeden z 
jego ludzi. Jednak wydarzenie to działało na jego korzyść, ponieważ wszyscy 
Rosjanie w wieży kontrolnej obserwowali trafiony samolot, gdy tymczasem oni 
wysadzali pas startowy. Zgrabny biały samolot odleciał znikając w deszczowych 
chmurach. Strong zastanawiał się, czy siedzący w nim ludzie wiedzieli, jak 
wielkie mieli szczęście.
     Atak na ziemi przebiegał lepiej, niż się spodziewał. Samoloty szybko 
płonęły; wyciekało z nich paliwo pokrywając pas startowy taflami ognia.
     Dopiero gdy wyjechali z Beiry, mogli się zatrzymać. Guy nadal pędził na 
złamanie karku główną polną drogą, aż dostrzegł niewinnie wyglądające 
pobocze, po którym wóz toczył się przez kilka metrów, po czym skręcił w gęste 
krzaki i zamarł z wyłączonym silnikiem.
     Mick był o wiele poważniej ranny, niż Rayne sądził z początku. Położyli 
go na plastikowej płachcie, a Rayne ostrożnie zdjął z niego kurtkę i 
podkoszulkę, by przyjrzeć się ranom postrzałowym. Omal nie zwymiotował, 
gdy zobaczył paskudny szereg dziur w brzuchu Micka. Było jasne, że 
Rodezyjczyk nie ma szans, to cud, że jeszcze żyje.
     Mick usiłował coś powiedzieć, ale z ust popłynęła mu ciemna krew i 
zakrztusił się. Guy przystawił mu do ust butelkę z wodą i Mick zdołał wypić 
kilka łyków.
     - Niech to szlag, sir - wyszeptał - wiedziałem, że Larry to kawał 
skurwysyna, ale nigdy nie przypuszczałem, że może do mnie strzelić z bliska z 
zimną krwią.
     Twarz miał bladą, a jego ciało było bardzo zimne. Oczy miał wpatrzone w 
dal, a po policzkach ciekły mu łzy, chociaż nie płakał na głos. Nagle dopadł go 
skurcz bólu i chwycił się Rayne’a wpatrując mu się rozpaczliwie w oczy.
     - Niech pan siebie za to nie wini, sir. Niech pan posłucha, mam córeczkę, 
jej matka nie może na mnie patrzeć, ale Tracey potrzebuje pieniędzy. Niech... 
niech pan jej przekaże moją dolę, dobrze?
     - Obiecuję, Mick.
     - Niech pan o mnie nie zapomni.
     Zamknął oczy i głowa opadła mu na bok. W oczach Rayne’a zakręciły się 
łzy i nie starał się nawet ukryć ich przed Guyem. Tyle razem przeszli. Gdyby 
był zaufał swojemu instynktowi, nigdy nie zabrałby z sobą Larry’ego Prestona.
     Stali z Guyem w ulewnym deszczu nie mówiąc ani słowa, między nimi 
leżał martwy kolega. W oddali słychać wciąż było odgłosy strzelaniny. 
Dochodziły chyba z lotniska.
     
     Rosjanie przypuścili na nich pierwszy atak w minutę po eksplozjach - 
zaatakowało ich piętnastu żołnierzy uzbrojonych w pistolety maszynowe AK-
47. Strong wydał rozkaz strzelania.
     Rosjanie natychmiast rzucili się na ziemię i odpowiedzieli ogniem. Przez 
pięć minut pociski siekły ziemię wokół Michaela. Jednak jego żołnierze byli 
lepsi i powoli acz pewnie wyeliminowali wszystkich nieprzyjacielskich 
żołnierzy. Przez jakiś czas mieli spokój.
     Potem zaczęto do nich strzelać z terenu wokół wieży kontrolnej i Strong 
rozkazał odpalić w tym kierunku rakietę. Trafiła w górną część wieży, strącając 
dach i wzniecając pożar w jej głównym pomieszczeniu.
     Z drzwi na dole wybiegali żołnierze szukając jakiejś osłony. Inna grupa 
Rosjan próbowała rozpaczliwie ugasić przy pomocy gaśnicy jeden z płonących 
samolotów, ale nie udawało im się to.
     Pułkownik widział, że w szeregach Rosjan zapanował kompletny chaos. 
Żołnierze biegali w tę i we w tę bez żadnego celu; oficerowie rzucali rozkazy, 
ale nikt ich nie słuchał.
     To dobry moment dla odpalenia następnych ładunków. Zostały one 
założone obok magazynu, który - Strong był pewien - mieścił zapasy broni i 
materiałów wybuchowych. Im większe spowoduje zniszczenia, tym lepiej.
     Wcisnął rączkę detonatora i wysadził budynek w powietrze.
     
     - Nie możesz siebie za to winić - powiedział Guy. - Ja też wziąłbym 
Prestona, był z niego świetny żołnierz, ale jak się okazało cholernie zachłanny.
     We dwóch zaciągnęli ciało Micka pod skały i przykryli je ziemią i 
kamieniami. Pracowali w milczeniu, z ponurymi minami, a kiedy skończyli, 
stanęli rzucając ostatnie spojrzenie na mogiłę towarzysza broni.
     Gdy szli w kierunku jeepa, Rayne usłyszał jakiś hałas. Natychmiast 
nakazał Guyowi gestem, by padł na ziemię. Każdy z nich ujął mocniej pistolet 
maszynowy i wczołgał się ostrożnie w krzaki. Przyczaili się tam i czekali.
     Przez pewien czas jedynym odgłosem były krople deszczu spadające z 
liści otaczających ich drzew oraz odgłosy walki w oddali. Czekali cierpliwie, jak 
prawdziwi żołnierze, nasłuchując innych odgłosów. Można było odgadnąć, że 
skoro oni usłyszeli jakichś ludzi w buszu, oni także usłyszeli ich. Ta wojna 
nerwów polegała na tym, kto wykona pierwszy ruch.
     W końcu usłyszeli szelest liści o niecałe dziesięć metrów od siebie. 
Zobaczyli jakąś sylwetkę skradającą się w stronę jeepa, a za nią drugą. Nie 
ulegało wątpliwości, że ten z przodu niesie pistolet automatyczny. Z początku 
Rayne sądził, że chcą obejrzeć ich wóz, ale oni minęli go i poszli dalej, pokazał 
Guyowi, że trzeba ruszyć ich śladem. Szli dwadzieścia metrów za nimi, po czym 
zaczęli się zbliżać.
     - Stój! Rzućcie broń!
     Rayne wykrzyknął to po portugalsku i przygotował się do strzału. Dwie 
postacie stanęły jak wryte, ale ten z przodu nie wypuszczał broni z ręki, chociaż 
nie odwrócił się.
     - Rzuć broń albo kula w łeb.
     Nie mogę dłużej zwlekać, pomyślał Rayne, jeszcze sekunda i otworzę 
ogień.
     Mężczyzna upuścił automat. Zgarbił się, gdy pojął beznadziejność 
sytuacji.
     - Ręce na głowę. Obaj.
     Zastosowali się do tego rozkazu, a Guy podbiegł do nich i podniósł 
automat.
     - Nie próbujcie żadnych sztuczek. Trzymamy was na muszce.
     Rayne podszedł bliżej, chciał dowiedzieć się czegoś więcej, ale wciąż 
miał się na baczności.
     - Odwrócić się.
     Jeden z nich zrobił to, drugi trochę się wahał, ale w końcu też się 
odwrócił.
     Rayne zobaczył przed sobą olbrzymiego Murzyna o władczym 
spojrzeniu. Postać obok niego wydawała się w porównaniu z nim maleńka, był 
to biały chłopak o umorusanej twarzy. Obaj przyglądali się im przerażeni i 
dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że musi być pochlapany krwią Micka. 
Wyglądali na zdesperowanych i zrozumiał, że cokolwiek tu robili, miało to 
niewiele wspólnego z normalnymi operacjami wojskowymi w tym rejonie.
     - Będziemy musieli was związać i zostawić na skraju drogi.
     Rayne nadal mówił po portugalsku, ale Murzyn odpowiedział mu po 
angielsku. - Nie wiem, kim jesteście i nic mnie to nie obchodzi. Ale jeśli 
zostawicie nas przy drodze, czeka nas pewna śmierć. Musimy stąd uciekać. 
Zatrzymajcie mnie, Jeśli musicie, ale jemu pozwólcie odejść.
     Biały chłopak zwrócił się do Rayne’a. 
     - Nie stanowimy dla was zagrożenia, kimkolwiek jesteście. Puśćcie nas 
wolno.
     

RAYNE I SAM
     
     
     Ku przerażeniu Guya Rayne rzucił pistolet i pobiegł naprzód. Murzyn 
wykonał ruch, by zagrodzić mu drogę, ale zatrzymał się, gdy pistolet Francuza 
wbił mu się w pierś; biały chłopak krzyknął z przestrachu widząc 
nadbiegającego Rayne’a:
     - Nie, nie! Ratunku!
     Dopiero wtedy Guy zrozumiał, że domniemany chłopak jest kobietą.
     - Na miłość boską, Sam, to ja!
     Kobieta zrobiła kilka kroków do tyłu, by mu się lepiej przyjrzeć, po czym 
rzuciła mu się w ramiona.
     - Rayne. Rayne. Myślałam, że chcesz mnie zabić. Boże, co ci się stało?
     - Nie ma czasu na wyjaśnienia. Musimy się stąd wynosić.
     Trzymał ją mocno w uścisku, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to naprawdę 
ona. Wszystko wyglądało teraz inaczej. Mógł już uciekać stąd do wszystkich 
diabłów.
     Guy patrzył, jak Murzyn przygląda się temu zdumiony. To jest nas już 
dwóch, pomyślał. Potem przypomniał sobie o kobiecie, której szukał kapitan.
     Rayne nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, wydawało mu się, że śni. 
Zwrócił się do Guya i Murzyna.
     - Zostawcie nas na chwilę samych, wiem, że nie mamy zbyt wiele czasu, 
ale to konieczne.
     Czarny żołnierz i Guy ruszyli niechętnie w stronę jeepa. Po chwili 
Francuz odłożył pistolet Galii i wyciągnął paczkę papierosów. Poczęstował 
Murzyna i sam wziął jednego. Sekundy mijały - mogły stanowić o życiu lub 
śmierci, ale Guy wiedział, że cokolwiek kapitan chciał powiedzieć tej kobiecie, 
musiało to być coś ważnego.
     Murzyn odezwał się pierwszy.
     - Jesteście szaleni, nie wydostaniecie się stąd żywi. Na piechotę mamy 
jeszcze jakieś szanse, ale jadąc jeepem wpadniemy w zasadzkę.
     - Wydostaniemy się stąd samolotem. Reszta naszych ludzi atakuje 
lotnisko. Jeśli poniosą klęskę, jesteśmy skończeni - Rosjanie bez trudu zestrzelą 
nasz samolot.
     Tongogara spojrzał na krew na jego mundurze.
     - Został pan trafiony?
     - Nie. Jeden z naszych ludzi postanowił w banku, że ma ochotę na całą 
forsę. Zaatakował nas.
     - Pieniądze zawsze są przedmiotem pożądania.
     - Dokąd pan się kieruje?
     - Na północ, do Malawi. Tam poczekam na niepodległość Zimbabwe, co 
nastąpi już niedługo. Wtedy wrócę do kraju, gdzie będzie wiele do zrobienia. Po 
tylu latach wojny chciałbym prowadzić spokojne życie.
     Guy spojrzał na Murzyna z szacunkiem. Nie był on prostym żołnierzem.
     - To pan wysadził w powietrze zbiorniki paliwa?
     Tongogara skrzywił się i spojrzał na Francuza.
     - Sam i ja. Gdy jeden zbiornik się zajął, ogień szybko się rozprzestrzenił.
     - Ale jak wam udało się uciec?
     - Rosjanie myśleli chyba, że to atak z powietrza. Bez przerwy strzelali z 
dział przeciwlotniczych.
     - Czy ta kobieta nie utrudniała panu roboty?
     - Nie. Sam świetnie strzela. - Tongogara spojrzał w stronę, gdzie w cieniu 
drzew stali Rayne i Sam. - Chyba znalazła tego, kogo szuka od dłuższego czasu.
     Guy zauważył smutek towarzyszący temu zdaniu i wiedział, że za tymi 
prostymi słowami kryje się wielkie uczucie.
     
     Samanta stała patrząc na Rayne’a w milczeniu, targana sprzecznymi 
emocjami. Zaskoczona jego pojawieniem się, nie miała czasu pomyśleć, ale 
może to i dobrze, bo pokazała mu, co do niego naprawdę czuje, a on 
równocześnie odpłacił jej tym samym.
     Wpatrywała się teraz w niego, zauważając, jak bardzo zmienił się przez 
ten krótki czas, odkąd się nie widzieli, schudł i na jego twarzy pojawiły się 
ledwie widoczne zmarszczki. Spostrzegła, że chociaż jest w cywilnym ubraniu, 
w rękach trzyma pistolet maszynowy, a garnitur ma poplamiony krwią. Co on, 
do diabła, robi w tym strasznym miejscu i jak zamierza się stąd wydostać?
     - Bardzo pragnąłem pożegnać się z tobą, ale dostałem rozkaz 
natychmiastowego wyjazdu.
     - Porzuciłeś armię, zostawiłeś mnie. Byłam wściekła i rozżalona. Nie 
mieściło mi się w głowie, jak mogłeś tak z lekkim sercem mnie opuścić.
     - Musiałem utrzymać w tajemnicy zadanie, którego się podjąłem.
     - Musiałeś! Niech cię diabli, Rayne. To ja się zupełnie nie liczę? Co tu 
robisz, próbujesz zabić jeszcze kilku Murzynów ku chwale Rodezji?
     Po chwili przywarła do niego szlochając.
     - Przepraszam, Rayne, nie chciałam tego powiedzieć, naprawdę. Kiedy 
opuściłeś mnie bez słowa, przeżywałam najtrudniejsze chwile w życiu.
     W krótkich słowach opowiedział jej o ich operacji mającej powstrzymać 
inwazję Worotnikowa, o tym, jak dowiedział się, iż ona też tu jest i o swoich 
daremnych poszukiwaniach.
     - Ale jak zamierzaliście powstrzymać inwazję we dwóch.
     - Jest nas dwudziestu - dobranych przeze mnie najemników z 
precyzyjnym planem działania. Zapewniam cię, że do inwazji już nie dojdzie. - 
Widząc wyraz jego twarzy uwierzyła, że mówi poważnie.
     - Spotykamy się więc jak równy z równym, Rayne. Tongogara wyrwał 
mnie z rąk Worotnikowa; postanowił również odegrać istotną rolę w 
zapobieżeniu masakrze w Salisbury.
     Rayne poczuł ukłucie zazdrości o tego mężczyznę, który spędził tyle 
czasu z kobietą, którą kocha. Był ciekaw, jak dalece zbliżyli się do siebie. Zaraz 
jednak zrobiło mu się wstyd z powodu tej myśli.
     - A jak wy, jeden Murzyn i jedna biała kobieta, mieliście zamiar 
powstrzymać Rosjan?
     - Już to zrobiliśmy.
     - Wysadziliście zbiorniki paliwa?
     - Tak. Uważaliśmy was za rosyjskich żołnierzy, którzy nas wytropili. - 
Wpatrywała się w niego intensywnie. - Myślałam, że nas zabijecie - wiesz, jak 
człowiek automatycznie spodziewa się najgorszego. Wyglądało to tak, jakbyśmy 
podjęli ten cały trud, po czym jakaś siła wyższa postanowiła pokazać nam, jak 
był on daremny.
     - Musicie odlecieć z nami. Nie wracamy do Południowej Afryki, ale na 
północ. Stamtąd twój towarzysz będzie mógł wyjechać, dokąd zechce.
     Zauważył, że posmutniała, jakby próbując pogodzić się z myślą o 
rozstaniu z kimś bardzo bliskim.
     - Oczywiście polecę z wami, ale jestem pewna, że on zostanie. Prosiłam 
go z tysiąc razy, by stąd uciekał. Ale on nie może, jest częścią tego kraju. Nawet 
nie masz pojęcia, ile kosztowało go wysadzenie tych zbiorników. Zdradził w ten 
sposób swoich pobratymców.
     Rayne zastanawiał się, czy John Fry uwierzy, że to nie on jest 
odpowiedzialny za zniszczenie zbiorników paliwa. Wątpił w to. Ale właściwie 
to bez znaczenia. W jego własnej opinii naleganie Frya, by nie ruszać 
zbiorników było pozbawione logiki. Gdy wydostanę się stąd, postaram się, by 
Fry odpowiedział mi na kilka pytań, pomyślał.
     - Musimy jechać, Sam, czas ucieka. Nie mam pewności, że ujdziemy stąd 
z życiem.
     Odwrócił się ruszając w kierunku jeepa, ale ona krzyknęła za nim:
     - Rayne!
     - Tak.
     - Chcę tylko, żebyś wiedział, iż kocham cię bardziej niż kogokolwiek na 
świecie.
     - Ja też, Sam. Obiecuję ci, że jeżeli wydostaniemy się stąd żywi, nigdy cię 
już nie opuszczę.
     Uśmiechnęła się do niego i we dwójkę pobiegli do samochodu.
     Guy zajął miejsce za kierownicą, a Sam usiadła obok niego. Tongogara i 
Rayne wskoczyli do tyłu z gotowymi do strzału pistoletami maszynowymi. 
Ruszyli szybko i już po chwili podskakiwali na wyboistej drodze prowadzącej 
do głównej trasy. Za każdym razem, gdy wpadali w kałużę, Pryskało na nich 
czerwone błoto i kiedy dotarli wreszcie do głównej drogi, byli całkowicie 
przemoczeni.
     W zapadającym zmroku i ulewnym deszczu niewiele było widać, ale nie 
mieli czasu choć trochę się odprężyć – musieli zjawić się na miejscu zbiórki 
przed zapadnięciem kompletnych ciemności. Guy docisnął gaz do dechy i 
walczył z kierownicą, gdy samochód tańczył po drodze. Całą energię zużywał 
na to, by utrzymać prosty kurs. Gdy wpadli w zasadzkę, nie wiedzieli właściwie, 
co się dzieje...
     
     Rakieta trafiła jeep z boku unosząc go w górę i odwracając jak kartę do 
gry porwaną wiatrem. Następnie zasypał ich grad pocisków odbijających się od 
boków wozu. Jeden z nich trafił w bak i samochód stanął w płomieniach. Nadal 
jednak waliły weń kule, chociaż było oczywiste, że nikt nie mógł przeżyć 
pożaru.
     Jeden z atakujących wstał i ruszył niepewnie naprzód. Za nim poszli inni 
rozglądając się w poszukiwaniu ciał, które musiały wypaść z jeepa. Byli już 
przy wozie, gdy skosiła ich seria z pistoletu maszynowego. Wszyscy zginęli, 
chociaż jeden żołnierz cofnął się kilka kroków do tyłu, zanim padł 
podziurawiony kulami.
     Guy opuścił dymiący automat na piasek na poboczu drogi. Rozejrzał się 
wokół zauważając, że wszystko wokół jest czerwone. Nie umiał sobie tego 
wytłumaczyć i opadło go wielkie znużenie. Gdy wyrzuciło go z jeepa 
wylądował na nogach. Obie kości udowe miał złamane, a jego spodnie zlane 
były krwią. Usiłował podczołgać się naprzód, ale zarył nosem w ziemię.
     Przypomniał sobie czas, gdy jako mały chłopiec grasował po ulicach i 
ukradł komuś portfel. Jego właściciel ruszył za nim w pościg i w końcu złapał 
go za kołnierz. Guy trząsł się ze strachu. Facet uśmiechnął się przyjaźnie do 
niego, zabrał mu portfel, po czym wyjął z niego wszystkie pieniądze i dał mu je. 
Guy usiłował uchwycić się wspomnienia twarzy tego mężczyzny, ale zaczęła 
ona odpływać i poczuł, jakby znalazł się w długim tunelu. Na końcu widział 
światło, które zdawało się go przyzywać - wiedział, że tam właśnie musi 
dotrzeć.
     
     Gdy Rayne odzyskał przytomność, słyszał jedynie płacz. W pewnej 
odległości zobaczył Tongogarę, który z bronią gotową do strzału przeczesywał 
okolicę.
     Podniósł się na nogi i z ulgą stwierdził, że kości ma nienaruszone. 
Odgłosy płaczu przybrały na sile, dochodziły one z osmalonego wraku 
samochodu.
     Ruszył wolno w tamtym kierunku i zobaczył, że to Sam pochyla się nad 
ciałem leżącym na poboczu. Trzymała czyjąś głowę w rękach, reszta ciała była 
zlana krwią.
     Z przerażeniem zrozumiał, że to Guy. Pobiegł naprzód sądząc, że jeszcze 
żyje, Sam odwróciła się i spojrzała na niego - jej twarz wykrzywiał grymas bólu. 
Nie mógł spojrzeć jej w oczy.
     - On nie żyje, nie widzisz, że on nie żyje? Niech cię diabli, Rayne!
     Poczuł na ramieniu silny uścisk dłoni odciągający go od niej i poddał mu 
się. To Tongogara, niewyraźna ubłocona sylwetka w deszczu.
     Murzyn był wciąż roztrzęsiony po upadku na ziemię, gdy wybuch 
wyrzucił go z jeepa. Zbyt oszołomiony, by się poruszyć, z przerażeniem 
obserwował zbliżanie się uzbrojonych żołnierzy; potem zobaczył, jak Guy 
rozwalił ich przed śmiercią.
     - Proszę ją zostawić. Wiele przeszła ostatnio.
     We dwóch poszli na miejsce, skąd do nich wystrzelono i znaleźli 
wyrzutnię rakiet - leżała w kałuży błotnistej wody. Kawałek dalej stała 
ciężarówka z kluczykami w stacyjce. Tongogara usiadł za kierownicą i 
przekręcił kluczyk. Ostrożnie zawrócił na drogę.
     Rayne wsiadł do szoferki i spojrzał na zegarek Murzyna. Robiło się 
późno.
     To pewne, że Fry zrobił dobry interes na tej operacji. Trzech z ich 
czwórki nie żyło. Rayne zastanawiał się, czy oddział na lotnisku poniósł równie 
poważne straty. Nie ulegało wątpliwości, że była to misja samobójcza.
     Pierwszy odezwał się Tongogara.
     - Daleko nie zajedziemy tą ciężarówką, stanowi doskonały cel. Ja idę na 
piechotę.
     - Niech pan jedzie z nami, czeka na nas samolot. Może pan wyjechać, 
dokąd zechce.
     - Nie chcę nigdzie jechać. Moja przyszłość jest tutaj.
     Rayne wyjrzał przez okienko na drogę, wzdłuż której leżały ciała 
zabitych. Tongogara powiedział:
     - Wiem, o czym pan myśli. Ja też myślę o śmierci. Nie chcę, by ta rzeź 
trwała nadal, mam już dosyć tego marnotrawstwa. Może zostając tutaj będę w 
stanie zrobić coś, by je powstrzymać. Ale pan musi ją stąd zabrać; przeszła zbyt 
wiele. Niech się pan nią dobrze zaopiekuje.
     Uścisnęli sobie dłonie i Rayne patrzył, jak Tongogara podchodzi do Sam i 
odciąga ją od zwłok Guya. Pocałował ją w policzek, wziął ciało zabitego w swe 
potężne ramiona i zniknął z nim w buszu. Nie pojawił się z powrotem.
     Sam usiadła obok Rayne’a w szoferce. Milczała. Czuł, jak mocno bije mu 
serce; wyczuł, że między nią i Tongogara istniała głęboka więź i z trudem 
opanował zazdrość. Ostatecznie jednak to on zostawił ją samą.
     Ruszył i zawrócił ciężarówkę. Tongogary nie było już widać i to miejsce 
wydawało się smutne i opuszczone. Przycisnął gaz do dechy i popędził na 
złamanie karku. Jeszcze trochę i dojadą do miejsca, gdzie Lois ukrył motocykl. 
Sam przysunęła się do niego, czuła się winna po swoim wybuchu.
     - To był dobry człowiek, ten Francuz, od razu to zauważyłam. Nie wiem, 
ile jeszcze potrafię znieść.
     - Czy Tongogara da sobie radę?
     - Nic mu nie będzie. W buszu czuje się jak zwierzę, nigdy go nie znajdą.
     - Zaraz się zatrzymamy. Nie możemy dalej jechać tą ciężarówką, mamy 
jeszcze kawał drogi, a ona zbytnio rzuca się w oczy. Wytrzymasz jazdę na 
motocyklu?
     Zwolnił szukając miejsca, które pokazał mu wtedy Lois. Niełatwo było je 
znaleźć w zapadających ciemnościach i deszczu - musiał wysiąść i rozejrzeć się, 
zanim w końcu znalazł tę kryjówkę.
     Motocykl był umazany błotem, ale deszcz szybko go obmył. Rayne 
wsiadł z powrotem do ciężarówki i zjechał z drogi w krzaki, gdzie ją ukrył.
     Zajęło mu trochę czasu, zanim go zapalił. Dał Sam pistolet maszynowy 
Uzi i pokazał, jak należy z niego strzelać.
     - Nie wahaj się z użyciem go. Nie będziemy mieli drugiej szansy.
     Motocykl ruszył z warkotem i Sam wskoczyła na tylne siodełko, 
trzymając pistolet w prawej ręce i przytrzymując się Rayne’a lewą. Jechali 
błotnistą drogą z taką prędkością, że przez kilka minut nie otwierała oczu.
     - Trzymaj się mocno i gdy ja przechylę się na jedną stronę, zrób to samo.
     Musiał wykrzyczeć to polecenie, ponieważ silnik ryczał jak wściekły na 
maksymalnych obrotach. Bolały go ręce zaciśnięte na kierownicy, gdy robił 
wszystko, by motocykl nie wpadł w poślizg na błocie. Ta zasadzka świadczyła, 
że nieprzyjaciel pozbierał się już i rozpoczął kontrakcję, toteż za każdym 
zakrętem pilnie obserwował drogę, czy nie ma tam kolejnej zasadzki. 
Przynajmniej na motocyklu trudno ich będzie trafić, ponieważ stanowią mały 
cel i poruszają się o wiele szybciej. Czuł pod koszulą plik papierów; był 
zadowolony, że ma przy sobie zabrane z banku dokumenty kompromitujące 
Aschaara.
     Skręcił w lewo i przyspieszył na tej mniej uczęszczanej polnej drodze. 
Mapa, którą studiował tak długo z Michaelem, była wyryta w jego pamięci.
     Sporo wysiłku wymagało odkrycie, że w Beirze było kiedyś drugie 
lotnisko. Do końca drugiej wojny światowej korzystał zeń RAF przy szkoleniu 
nawigatorów, ale potem nie było używane, a zdobycie niepodległości 
ostatecznie je pogrzebało. Przewidywał, że chyba będą musieli oczyścić pas 
startowy, ale nie powinno z tym być większych trudności. Ocenił, że dzieli ich 
od niego jakieś pięć minut jazdy; był ciekaw, czy Michael już tam jest.
     
     Kapitan Bałaszow wykręcił prywatny numer generała Worotnikowa. Ku 
jego zdziwieniu generał sam odebrał telefon. Był wściekły.
     - Tak, tak. O co chodzi, u diabła?
     - Tu kapitan Bałaszow, dowódca lotniska. Przeżywamy zmasowany atak 
nieprzyjaciela. Wszystkie samoloty zostały zniszczone, pas startowy także. 
Nieprzyjaciel zaciska pierścień wokół lotniska strzelając ze wszystkich stron...
     - Jest tam Aschaar?
     Bałaszow uznał to pytanie za dziwne i nie na miejscu, ale odpowiedział:
     - Wystartował, zanim rozpoczęło się natarcie. Nieprzyjaciel trafił jego 
samolot rakietą, ale pilot zapanował nad maszyną. Leci do Nairobi.
     Ku swemu zdziwieniu usłyszał, jak generał zaklął. Sądził, że 
przynajmniej tę wiadomość przyjmie dobrze.
     - Podjąć natychmiast kontratak, Bałaszow.
     - Ale to samobójstwo.
     - Macie przeprowadzić kontratak, Bałaszow, albo stracicie dowództwo i 
natychmiast traficie do paki.
     - Tak jest, towarzyszu generale.
     Odłożył słuchawkę i wyszedł na zewnątrz. Żołnierze biegali w popłochu 
w tę i we w tę. Jeden z nich płonął krzycząc rozpaczliwie, więc wyjął pistolet i 
skrócił jego cierpienia. Natychmiast znalazł się w centrum uwagi. Żołnierze 
patrzyli na niego ze strachem.
     - Zbiórka. Załadować broń. Musimy kontratakować.
     Jeden z żołnierzy zaczął protestować, ale Bałaszow uniósł pistolet i 
zapanowała cisza. Przyjrzał się przestraszonym żołnierzom szukając innych 
buntowników. Zastanawiał się, czy tak to wyglądało podczas pierwszej wojny 
światowej, gdy żołnierze wychodzili z okopów na pewną śmierć.
     - Rozstawić się w tyralierę i ruszać naprzód, jasne? - Rozległ się 
posłuszny pomruk potwierdzenia.
     - Naprzód marsz!
     Zostawiając za sobą morze ognia ruszyli przed siebie.
     
     Michael Strong nie wierzył własnym oczom. Czegoś równie głupiego nie 
widział w życiu. To pewnie sprawka tego samego człowieka, który usunął 
wartowników z obrzeża lotniska.
     Nakazał gestem wstrzymać ogień swoim żołnierzom. Po cichu wydał 
nowe rozkazy.
     - Nie chcę dokonywać masakry. Strzelajcie ogniem pojedynczym. Może 
jeśli ubijemy kilku z tych sukinsynów, reszta wróci do domu.
     Rosjanie nadal posuwali się naprzód. Na tle płomieni za ich plecami 
stanowili doskonały cel. Michael wciąż liczył, że zawiodą ich nerwy, ale to nie 
nastąpiło. Niechętnie uniósł automat i wycelował w prowadzącego atak.
     Kapitan Bałaszow nigdy przedtem się tak nie bał. Strzały ustały i nie 
widział nieprzyjaciela. Miał nieprzyjemne uczucie, że jest obserwowany.
     Może oddziały atakujące wycofały się. Fakt, że nie odpowiadają ogniem, 
zdawał się to potwierdzać. Gdy oddalili się nieco od dymu i ognia, pomimo 
strug deszczu, widoczność trochę się poprawiła. Strzały padły niespodziewanie. 
Powaliły trzech najbliższych żołnierzy, a jeden pocisk świstnął mu koło ucha. 
Rozległo się obrzydliwe „pluf”, gdy trafił w żołnierza obok niego.
     Odwrócił się i wtedy otrzymał postrzał w prawe ramię. Zawiodły go 
nerwy i zaczął biec z powrotem. Niektórzy z jego ludzi nie zauważyli tego i 
posuwali się naprzód na spotkanie śmierci, ale reszta poszła w ślady swego 
dowódcy biegnąc z powrotem w stronę płomieni.
     Bałaszow oddychał z trudem. Poczuł tchnienie śmierci i nie miał zamiaru 
przeżywać go ponownie. Wiedział, że nie ma sensu dzwonić do Worotnikowa - 
to człowiek szalony i rozkaże mu pozostać na posterunku do śmierci.
     - Sprowadzić ciężarówki! - krzyknął. – Opuszczamy lotnisko.
     Żołnierze patrzyli na niego osłupiali. Bałaszow był głupcem, który rzucał 
się od jednej skrajności do drugiej.
     - Dawać tu ciężarówki!
     Jego głos przeszedł w ostry krzyk i tym razem jego żołnierze nie czekali 
na to, by podkreślił moc swego rozkazu pistoletem. Ośmiocylindrowe silniki 
ciężarówek GAZ warczały głośno, gdy blisko trzystu pięćdziesięciu żołnierzy i 
pilotów załadowało się do nich. Bałaszow wskoczył do szoferki pierwszej z nich 
i wydał rozkaz odjazdu. Po kilku minutach baza była całkowicie wyludniona.
     Gdy tylko ciężarówki zniknęły, Strong wkroczył wraz ze swymi 
żołnierzami na jej teren i zaczął systematycznie niszczyć wszystko, co nadawało 
się do zniszczenia. Rozlewał właśnie benzynę na podłodze pomieszczenia pod 
uszkodzoną wieżą kontrolną, kiedy zadzwonił telefon. Podniósł słuchawkę i jak 
najuprzejmiej powiedział po angielsku:
     - Dobry wieczór, baza lotnicza w Beirze.
     Generał Worotnikow nie mógł uwierzyć w bezczelność Bałaszowa i 
wyrzucił z siebie wiązankę rosyjskich przekleństw.
     - Przykro mi, staruszku, ale nie rozumiem ani słowa.
     Worotnikow przeszedł na angielski. Później dobiorę się mu do skóry, 
pomyślał. - Przeprowadziliście atak, Bałaszow?
     - Bałaszow odjechał ze swymi żołnierzami. Niszczę właśnie to, co zostało 
z waszej bazy. Życzę miłego dnia.
     
     Bunty Mulbarton spojrzał na zegarek. Mieli mało czasu. Oczekiwał, że 
drogą nadciągną rosyjskie posiłki, ale nikt się nie pojawił. Ku swemu zdumieniu 
zauważył teraz zmierzający w jego stronę konwój ciężarówek.
     Uśmiechnął się pod nosem. Michael byłby zadowolony. Wyglądało na to, 
że wojsko opuściło w pośpiechu lotnisko. Pierwsza ciężarówka jechała nieco z 
przodu, ale na szczęście były dość blisko siebie, tak że jego ładunki wybuchowe 
mogły odnieść maksymalny skutek. Sięgnął do elektrycznego detonatora i 
włączył główny przycisk. Wystarczyło jedynie nacisnąć czerwony guzik na jego 
pokrywie, by wysadzić ładunki pod powierzchnią drogi.
     
     Bałaszow odzyskał dobry humor. W końcu udało mu się uniknąć 
okrążenia przez przeważające siły wroga. Rano mogą się przegrupować i 
kontratakować. Może śmiało powiadomić Worotnikowa, że wykonali atak, ale 
dostali się w krzyżowy ogień nieprzyjaciela. Nie mogli pozostać na lotnisku, 
gdzie zostaliby wybici bez litości.
     Bałaszow nakazał kierowcy przyspieszyć, bo chciał jak najprędzej oddalić 
się od lotniska. Spocił się, gdy sobie przypomniał, że to on wydał rozkaz 
zmniejszenia liczby wartowników na jego obrzeżu. Może przełożeni zapomną o 
tym po zamieszaniu, jakie przyniosło dzisiejsze popołudnie. Nie był zbyt 
pewien, czy uda mu się wykazać, że jest kompetentnym dowódcą, gdy stanie 
przed komisją śledczą.
     Wzięli ostry zakręt i musieli zwolnić.
     Rozległ się stłumiony wybuch i ciężarówka lekko zboczyła z kursu.
     Bałaszow rozejrzał się wkoło zaniepokojony i zwrócił się do kierowcy: - 
Jedźmy stąd. Jak najszybciej!
     
     Buntym wstrząsnął dreszcz, najwyraźniej opady deszczu unieszkodliwiły 
większość ładunków.
     Usłyszał za sobą jakiś hałas i odwrócił się błyskawicznie. To Ted Donnell 
zeskoczył ze skały lądując obok niego.
     - Boże, Bunty, jesteśmy w kropce.
     - Nie widziałeś jeszcze pułkownika Stronga, co?
     - Nie, tylko jego robotę w oddali. Wygląda, jakby rozbił cały ten cyrk w 
drobny mak. Jak sądzisz, długo potrwa, zanim pojawią się posiłki?
     - Wolałbym tu nie być, by się o tym przekonać.
     - Ja tak samo.
     Bunty nakazał Tedowi podążać za sobą i zaczęli wspinać się po zboczu. 
Przy sośnie, którą oznakował, kiedy po raz pierwszy penetrowali teren tydzień 
temu, ruszyli w stronę drogi.
     Posuwali się ostrożnie sprawdzając, czy przed nimi nikogo nie ma. 
Doszedł ich huk kolejnego wybuchu. Kiedy dotarli do drogi, robiło się już 
ciemno i widoczność była słaba. Mieli nadzieję, że mimo tego nie będą musieli 
długo przebywać na tak odsłoniętym terenie.
     
     Siva Singh pobiegł w stronę tego, co zostało z jego banku. Przyjechał 
sam, pędził na złamanie karku, ubrany jedynie w szorty i bawełnianą koszulkę - 
po raz pierwszy zapomniał o swej obsesji nienagannego ubioru.
     Zauważył ze zgrozą, że wszędzie na ulicy walają się banknoty. Wbiegł po 
schodach i oniemiał widząc ledwo trzymające się na zawiasach drzwi sejfu. 
Powoli ruszył w jego stronę modląc się, by brakowało w nim jedynie pieniędzy, 
ale jego najgorsze obawy potwierdziły się, gdy ujrzał puste skrytki depozytowe 
porozrzucane na podłodze. Pobiegł do najbliższego telefonu.
     - Generał Worotnikow? Tu Singh... Tak, wiem, że ma pan poważniejsze 
problemy... Zbiorniki paliwa... Wszystkie zniszczone? Wprost trudno uwierzyć. 
Atakują lotnisko? To chyba Rodezyjczycy... Co gorsza zaatakowali też bank. 
Tak, zabrali wszystkie dokumenty. Musieli doskonale wiedzieć, o co im chodzi. 
Tak, umowy zniknęły. Pańscy żołnierze powinni tu być, ale zamiast tego 
pojechali do składu paliw. Panie generale...
     Połączenie zostało przerwane. Omijając porozrzucane wszędzie meble i 
kawałki gruzu Singh wrócił do sejfu. Kawałek tynku spadł mu z sufitu na głowę. 
Może się pomylił; może niektóre skrytki zostały nie ruszone. Szperał wśród 
gruzu, ale każda skrytka, jaką znalazł, miała odstrzelony zamek.
     Omijając przeszkody wrócił do głównego wejścia. Pomimo deszczu 
dostrzegł wielkie czarne chmury unoszące się znad składu paliw. Jeszcze 
godzinę temu odpoczywał sobie w domu, zupełnie spokojny o swoją przyszłość. 
Teraz wszystko się zmieniło. Z radia w jeepie dobiegały gorączkowe meldunki. 
Słychać było krzyki rannych; nagle zdał sobie sprawę, że te odgłosy nie 
dobiegają ze składu paliw, lecz z lotniska.
     Pobiegł z powrotem do mercedesa i jak najszybciej popędził do domu. 
Jeżeli naprawdę są tu już siły inwazyjne, to uznają go za prywatnego obywatela, 
a nie poplecznika ZANU i wojsk ZSRR. I nic nie zmusi go dzisiaj do 
ponownego opuszczenia domu.
     
     Fernandez siedział w hotelowym barze i trzęsącymi się rękoma wychylał 
kieliszek czystej brandy. Właśnie wrócił ze sklepu, który wynajmował panu 
Brandowi. Nietrudno było odgadnąć, co tam przechowywano; znalazł również 
ślady ludzkiej obecności.
     Za każdym razem, gdy rozlegał się w oddali nowy wybuch, Fernandez 
trząsł się cały, rozlewając brandy; pewności siebie dodawał mu chłód pistoletu 
berretta zatkniętego za pasek. Miał tylko jedno wyjście - jak najszybciej wynieść 
się z miasta.
     Wstał i sięgnął po kluczyki od samochodu. Gdy miał je już w ręku, ruszył 
do wyjścia. Zamarł, gdy zobaczył, kto zbliża się ku niemu.
     
     Iwan otrzymał od generała Worotnikowa rozkaz aresztowania właściciela 
hotelu. Generał wykrzyczał ten rozkaz przez telefon dając mu jasno do 
zrozumienia, że ma poddać Portugalczyka torturom, aż będzie kwiczeć jak 
zarzynana świnia. Iwan nie znosił tortur, więc chociaż nie lubił Fernandeza, 
niechętnie wysłuchał tego rozkazu; oczywiście nie dał tego odczuć 
Worotnikowowi.
     Hotel „Beira” był opustoszały. Zaparkował samochód i wszedł do środka 
wpadając od razu na Fernandeza, który właśnie wychodził i nie sprawiał 
wrażenia zadowolonego z tego spotkania.
     - Idziesz na spacer, Fernandez?
     - Mam coś pilnego do załatwienia. - Próbował wyminąć Rosjanina, ale ten 
zastąpił mu drogę.
     - Proszę mnie nie popychać - syknął Portugalczyk.
     - Jesteś aresztowany z rozkazu generała Worotnikowa.
     Iwan ruszył ku niemu instynktownie sięgając po pistolet, podczas gdy 
Fernandez postępował do tyłu, rozglądając się, jak tu wydostać się z tej pułapki. 
Wycelował pistolet w Iwana. Rosjanin przyparł go do muru.
     - Dalej, Fernandez, odłóż tę pukawkę. Musimy porozmawiać.
     Fernandez zerknął nerwowo na wielkiego Rosjanina. Miał przed sobą 
prosty wybór: zabić albo samemu dać się zabić. Będą go torturować, a wiedział, 
że tego nie zniesie.
     - Nie zrobisz tego, Fernandez.
     Portugalczyk zamknął oczy i pociągnął za spust.
     Kiedy je otworzył, Iwan leżał na podłodze wyjąc z bólu, z jego boku lała 
się krew.
     - Ty skurwysynu! Zabiję cię!
     Fernandez strzelił mu w pierś i Rosjanin osunął się na podłogę jak worek 
kartofli. Ale kiedy Portugalczyk wybiegł na ulicę, uniósł się, wymierzył z 
pistoletu i wystrzelił dwukrotnie, zanim jego głowa opadła na podłogę. Pociski 
trafiły Fernandeza w kręgosłup i rzuciły go na asfalt. Leżał tam całkiem 
nieruchomo w deszczu.
     
     Worotnikow czuł, że jego świat się wali. Dotkliwe bóle w piersiach, które 
zaczął odczuwać wcześniej, wzmagały się z każdą minutą. Czy to atak serca? 
Usiłował dojść do krzesła, ale nie mógł. Co za ból! Upadł na podłogę. Jego 
ciałem zaczęły wstrząsać konwulsje i wydał z siebie śmiertelny okrzyk.
     Otoczyła go ciemność. Coś wabiło go do miejsca, do którego nie miał 
ochoty iść. Jego gasnący umysł zarejestrował twarz amerykańskiej dziennikarki, 
jej długie blond włosy, piękny matowy głos, ale kiedy próbował skupić się na 
tym obrazie, ten rozmazywał się. Wiedział już, że nigdy jej nie złapie.
     
     Wyciągnięty wygodnie na okazałym skórzanym fotelu w swoim 
prywatnym samolocie ze szklaneczką whisky w ręku Bernard Aschaar spojrzał 
nieco bardziej filozoficznie na całą sprawę. Może to wszystko było jednym 
wielkim błędem od samego początku. W każdym razie będzie rozmawiał z 
Mugabe, gdy ten zdobędzie władzę; przynajmniej zaczął budować fundamenty 
przyszłej współpracy.
     Uśmiechnął się przeglądając sprawozdanie wyjęte z teczki. Była to 
przyjemna lektura. Zawierała analizę jego planu przejęcia kontroli nad 
światowym wydobyciem i produkcją złota. Postanowił wzmóc naciski na Sonię 
Seyton-Waugh - był pewien, że uda mu się ją złamać; gdy sprzeda mu swoje 
kopalnie, będzie miał dość atutów w ręku, by opanować światowy rynek.
     Wnętrze kabiny było pogrążone w półmroku i działało kojąco, a jedyne 
oświetlenie stanowił reflektorek na suficie. Bernard prawie dopił swą whisky. 
Gdy wstał, by nalać sobie kolejną szklaneczkę Dufftown Glenlivet z eleganckiej 
kryształowej karafki, przyszedł mu nagle do głowy ciekawy pomysł. Usiadł i 
wezwał kapitana przez intercom.
     - Połącz mnie bezpośrednio z willą generała Worotnikowa.
     Czekał cierpliwie. W końcu w głośniku rozległa się trzaski. - Mam na linii 
jego służącego, panie Aschaar, ale nie jest on zbyt wymowny.
     - Daj mi go. - Trzaski zagłuszyły wszystko.
     - Generał Worotnikow? - Nastała dłuższa pauza i puls Bernarda wściekle 
przyspieszył.
     - Niestety generał nie może podejść w tej chwili.
     Rozpoznał dobrze znaną taktykę gry na zwłokę. Powiedział:
     - Umówiłem się z generałem, że zadzwonię o tej właśnie godzinie. Proszę 
mnie z nim połączyć - natychmiast.
     - Przykro mi, proszę pana, ale nie będzie pan mógł rozmawiać z 
generałem.
     - Do diabła, dlaczego nie?
     - Generał zmarł na atak serca późnym popołudniem. Będzie pan musiał...
     Bernard przerwał połączenie i poszedł nalać sobie następną whisky. Ręka 
nawet mu nie zadrżała, a na jego twarzy pojawił się najbardziej promienny 
uśmiech, jaki gościł na niej od dłuższego czasu.
     
     Byli już prawie na miejscu zbiórki, gdy Rayne zauważył rosyjski patrol 
nadciągający z przeciwnej strony. Krzyknął do Sam, by trzymała się mocno, 
zjechał z drogi i położył motocykl w krzakach.
     Leżeli tam z drżeniem obserwując przejeżdżającą ciężarówkę za 
ciężarówką. Gdyby Rosjanie ich dostrzegli, nie mieliby żadnych szans.
     Kiedy kolumna minęła ich, Rayne wyprowadził motocykl na drogę. Sam 
wskoczyła na siodełko i ruszyli na pełnym gazie.
     Mijany krajobraz był jedną zamazaną plamą. Motor ledwie dyszał. Stukot 
w silniku wskazywał, że coś się popsuło. Przed sobą Rayne dostrzegł poprzez 
drzewa płaski teren - to było stare lotnisko. Po obu stronach trawiastego pasa 
startowego ciągnął się szpaler ospałych palm, a całe miejsce miało w sobie coś 
złowróżbnego.
     Po chwili silnik zakrztusił się i oboje polecieli do przodu lądując na 
drodze.
     Rayne stracił dech w płucach w wyniku upadku i przez kilka minut nie 
mógł się ruszyć. Był przerażony - obawiał się, że jechali za nimi Rosjanie i lada 
chwila ukaże się zza zakrętu ciężarówka pełna żołnierzy, którzy otworzą do nich 
ogień.
     W końcu podniósł się z trudem i podszedł do leżącej bez ruchu Samanty.
     Otworzyła oczy, gdy pochylił się nad nią i spróbowała się uśmiechnąć.
     - Następnym razem, gdy wybiorę się na wycieczkę motocyklową, zrobię 
to z kimś, kto umie jeździć.
     Pomógł jej wstać i ruszyli w stronę pasa startowego. Jeśli Fry dotrzyma 
słowa, samolot krążący w górze wyląduje, gdy tylko on wystrzeli rakietę 
sygnalizującą, że wszyscy są już na miejscu.
     
     „Godzina osiemnasta. Podajemy wieczorne wiadomości. Dotarły do nas 
właśnie doniesienia o zaatakowaniu i zniszczeniu dużych sowieckich sił 
inwazyjnych zgrupowanych w Beirze. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i 
Wielka Brytania wyraziły niezadowolenie z powodu posunięć Związku 
Radzieckiego na tym delikatnym etapie negocjacji w sprawie niepodległości 
Rodezji...”
     Fry wysłuchał serwisu światowego BBC z zadowoleniem. Wyobraził 
sobie, jaką konsternację spowoduje ta wiadomość w Moskwie. Poczeka teraz na 
raport swego człowieka w Beirze na temat zniszczeń i skuteczności ataku 
Gallaghera.
     Założył muszkę, wybierał się bowiem na bal w ambasadzie amerykańskiej 
w Pretorii. W ręku trzymał szklaneczkę czystej whisky, a w eleganckiej szklanej 
popielniczce dymiło cygaro marki Hauptmann.
     Fry nigdy nie żałował ludzi, którzy zginęli; był to nieunikniony produkt 
uboczny jego działalności. W ciągu dwudziestu pięciu lat swej pracy 
szpiegowskiej nauczył się zachowywać dystans do ludzi i zdarzeń - był to rodzaj 
samoobrony, ponieważ inaczej nie do zniesienia byłoby wydawanie takich 
rozkazów, jaki go czekał za chwilę. Ale dla niego agenci stanowili po prostu 
niezbędny sprzęt, który należy taktycznie wykorzystać we właściwym czasie. 
Nie mieli oni rodzin ani duszy.
     Niekiedy wspominał okres, gdy zakochał się w kobiecie będącej agentką. 
Wzięła udział w odprawie, która przekonała ją, że powierzone jej informacje 
mają wielkie znaczenie dla Związku Sowieckiego. Tylko on i paru wyższych 
urzędników wiedziało, że opowiedziano jej bajeczkę, którą wyzna podczas 
przesłuchania po aresztowaniu przez Sowietów. Niewiele brakowało, by się 
ugiął i łamiąc przepisy spróbował ją uratować. Miała na imię Betty.
     Wtedy właśnie to się zaczęło - ta rozgałęziona sieć, którą prządł przez tyle 
lat. Od tego czasu sypiał wyłącznie z prostytutkami. Nie ożenił się. W pracy 
odnosił coraz większe sukcesy, ale czegoś brakowało w jego życiu.
     Odbiornik nad biurkiem ożywił się i rozległ się ż niego pozbawiony 
emocji głos radiooperatora, który siedział w piwnicy o cztery piętra niżej. Ten 
niewinnie wyglądający budynek w centrum Pretorii oficjalnie był siedzibą dużej 
amerykańskiej firmy importowo-eksportowej. Tylko kilku wysokich 
urzędników Krajowej Służby Wywiadowczej RPA wiedziało, że mieści się tu 
siedziba południowoafrykańskiej sekcji CIA. W piwnicy znajdował się labirynt 
elektronicznego sprzętu nasłuchowego, na którym odbierano meldunki agentów 
działających na kontynencie afrykańskim.
     Doniesienia, które zebrał w ciągu ostatniego roku, wskazywały na groźną 
strategię Sowietów - infiltrowali oni rządy wszystkich bez wyjątku państw 
afrykańskich. Chociaż Fry zachowywał większość tych informacji dla siebie, 
miał wyraźne polecenia od rządu USA: przeciwdziałać sowieckiemu 
ekspansjonizmowi na wszelkie sposoby, nie dopuszczając, by sytuacja 
rozwinęła się podobnie jak w Wietnamie.
     Było to trudne zadanie, zwłaszcza teraz, gdy w Rodezji miał dojść do 
władzy nowy rząd. Trzeba będzie, na przykład, przedstawić atak Gallaghera na 
Beirę jako dzieło Rodezyjczyków; zorganizuje to w ciągu najbliższych kilku 
dni. Rząd sowiecki nigdy nie może się dowiedzieć, że prawdziwym sprawcą był 
John Fry z CIA.
     W głośniku rozległ się głos jego agenta w Beirze i Fry nacisnął czerwony 
przycisk nadajnika:
     - Mówi Ryś. Proszę mi powiedzieć, jaką macie pogodę.
     - Tak jest, tu Tygrys. Interesy idą świetnie, a pogoda jest wspaniała. 
Gallagher wykonał wszystko zgodnie z oczekiwaniami. Wszystko odbyło się 
według planu z jednym wyjątkiem.
     Fry cały zesztywniał. Co, do diabła, wyszło nie tak? Nie przewidywał, by 
kapitan Gallagher mógł popełnić jakieś błędy.
     - Orzeł nie żyje.
     Fry zbladł jak ściana. Nie dał Rayne’owi rozkazu zabicia generała 
Worotnikowa. Może źle coś usłyszał.
     - Tygrysie. Czy orzeł jest królem ptaków?
     - Odpowiedź twierdząca.
     Mógł zostać odwołany za to do Waszyngtonu, była to poważna katastrofa. 
Worotnikow był człowiekiem, którego posunięcia mogli przewidzieć; jego 
następca może być zupełnie innym zwierzęciem.
     John wybrał Rayne’a, ponieważ polecił mu go Martin Long; sądził, że to 
człowiek odpowiedzialny. Dlaczego zabił Worotnikowa? Bez względu na to, jak 
brzmiała odpowiedź na to pytanie, jedno było pewne: Gallagher wiedział o 
wiele za dużo, by Fry mógł to tolerować.
     Chociaż reszta świata może da się przekonać, że to Rodezyjczycy 
zaatakowali Beirę, Fry wiedział, że rząd sowiecki nie kupi tej historyjki. Śmierć 
Worotnikowa to poważna sprawa. Mogą nastąpić posunięcia odwetowe. Na 
pewno będzie jakieś śledztwo.
     - Halo, Ryś. Już pora spać.
     Połączenia zawsze trwały krótko, by uniemożliwić ich namierzenie. To 
przekroczyło już przepisowy limit czasu.
     - Koniec transmisji, Tygrysie.
     Cisza, jaka nastąpiła, była jedną z najnieprzyjemniejszych w jego życiu. 
Połączył się przez radio z kimś innym.
     - Tu Ryś.
     Po drugiej stronie nastąpiły straszne zakłócenia. - Tak jest, tu Jaskółka.
     - Odwołać odbiór.
     - Zwariowałeś?
     Fry wpadł w szał. Pilot złamał kod.
     - Odwołać odbiór, jasne? 
     Nastała ponura cisza.
     - No cóż, ty tu rządzisz, Rysiu.
     - Nie przystąpisz do odbioru?
     - Odpowiedź przecząca.
     Fry wyłączył aparat i uśmiechnął się. Jeśli Sowieci dostaną Rayne’a w 
swoje ręce, może uda im się zmusić go do gadania, ale na razie nie ma się czym 
przejmować. Było bardziej prawdopodobne, że zastrzelą go na miejscu.
     Podszedł do barku w rogu swego gabinetu, wyjął trochę lodu z 
zamrażalnika i wrzucił kostki do szklanki. Nalał sobie następną sporą porcję 
whisky.
     Zastanawiał się, jak zareaguje Rayne, gdy samolot nie wyląduje. 
Wiedział, że niedługo uda im się przetrwać w Mozambiku. Postarał się o to, 
nakazując swemu agentowi w Beirze powiadomić Rosjan o miejscu zbiórki. 
Przy odrobinie szczęścia wystrzelają wszystkich i nie wezmą żadnych jeńców. 
Potem sowieccy dowódcy będą mogli sobie zgadywać, co zaszło, ale nigdy nie 
odkryją prawdy.
     Będę teraz musiał skoncentrować się na Mugabe, pomyślał. Był on 
intelektualistą o marksistowskich przekonaniach. Może będą z nim kłopoty, a 
może i nie.
     Chodząc niespokojnie w tę i we w tę po pokoju Fry rzucił okiem za okno 
na młodą parę na ulicy - obejmowali się ze śmiechem. Przyszło mu na myśl, że 
dobrze byłoby mieć kogoś, kto czekałby na niego w domu, z kim mógłby 
porozmawiać. Ale oczywiście wszystko, co przechodziło przez jego ręce, było 
poufne, a sposób jego działania wykluczał posiadanie jakiejś bliskiej osoby, z 
którą mógłby porozmawiać.
     W zamyśleniu pociągnął drinka. Co sprawiło, że Rayne nie posłuchał 
rozkazu? Przyszło mu do głowy, że on może mieć jakieś powiązania z tym 
magnatem Aschaarem. Fry wiedział o machinacjach potężnego biznesmena, ale 
zachowywał tę wiedzę dla siebie. Ten facet może mu się jeszcze przydać w 
przyszłości. Ale jeżeli Gallagher i Aschaar dowiedzieli się jakimś cudem o jego 
posunięciach, co wtedy?
     Podszedł do kartoteki i wyciągnął teczkę Worotnikowa. Lata pracy 
wywiadowczej, analiz służących zbudowaniu dokładnego wizerunku tego 
człowieka - wszystko na marne; będą musieli teraz zrobić to samo z jego 
następcą. Fry uznał, że musi rano skontaktować się ze swoim agentem w 
Maputo i dowiedzieć się, kto może zastąpić generała. Usiadł z powrotem za 
biurkiem naciskając przyciski radiostacji.
     - Kontrola, dajcie mi Londyn, sekcję szóstą. Kod X12GTT, kategoria 
„pilne”. Żądam natychmiastowego połączenia.
     - Tak jest, sir.
     Nawiązanie łączności potrwa jakieś dziesięć minut. Wrzucając teczkę 
Worotnikowa do urządzenia niszczącego dokumenty, stojącego obok biurka, 
pomyślał ponownie o tym, jak będzie się czuł Rayne i jego ludzie, gdy samolot 
nie wyląduje po nich. Oczywiście, nie będą się spodziewać, że ktoś wie o 
miejscu ich odbioru, toteż będzie to jeszcze jedna niespodzianka. Im dłużej nad 
tym się zastanawiał, tym bardziej był pewien, że Sowieci nie będą brać jeńców. 
Są rozgoryczeni, a gorycz utrudnia logiczne myślenie. Upłynie co najmniej 
jeden dzień, zanim jakiś wyższy oficer zapanuje nad sytuacją, a wtedy będzie 
już za późno.
     W odbiorniku zapaliło się pomarańczowe światełko oznaczające, że 
uzyskał żądane połączenie.
     - Mówi Ryś, kto po drugiej stronie?
     - Borsuk, stary capie. Trochę późno jak na ciebie, nie? 
     Cholerne dżemojady, pomyślał, zawsze stroją sobie żarty z żargonu 
używanego przez CIA. Usiłował opanować irytację, którą dało się słyszeć w 
jego głosie.
     - Operacja „Troja” została zakończona. Czas na wybory, nie trzeba 
wytaczać ciężkiej artylerii.
     - Tak jest, Rysiu. Latawce zostały wysłane wyłącznie jako demonstracja 
siły, jeśli rozumiesz, o czym mówię.
     - Rozumiem, Borsuku. Oddział specjalny pozostawiono na miejscu 
zgodnie z planem. Nie mają żadnych szans przeżycia.
     - Módl się, żeby tak było naprawdę, Rysiu. Coś jeszcze?
     Fry nie chciał przedłużać rozmowy, ale wiedział, że musi przekazać 
otrzymaną przed chwilą informację.
     - Orzeł został zabity.
     - Do licha, Rysiu, dostaniesz za to niezły opieprz. Kto go zastąpi?
     - Jeszcze nie wiem.
     - Oj, nieładnie, będziesz miał niezgorsze kłopoty.
     - Faworytem jest teraz Mugabe. Poradzisz sobie z tą sytuacją?
     - Mugabe nie wygra. Przywieziemy policjantów do kontroli głosowania.
     John uśmiechnął się do siebie. To dopiero dupki żołędne! Czy naprawdę 
sądzą, że angielscy bobbies zdołają przeszkodzić tym, którzy będą usiłowali 
zmuszać innych do odpowiedniego głosowania?
     - OK., Borsuku, możesz wrócić do swej nory.
     - Udanego polowania, Rysiu.
     Był znowu sam. Najgorsze było to, że zdawał sobie z tego sprawę - to zły 
znak. Zwykle nie przeszkadzała mu samotność.
     Spojrzał na swego piageta ze srebrną tarczą i stwierdził, że robi się późno. 
Był już pół godziny spóźniony na przyjęcie, a brak punktualności zawsze go 
irytował.
     
     Rayne wpatrywał się z przerażeniem w niebo. Samolot przestał krążyć 
nad lotniskiem i zniknął w chmurach. Sam przywarła do niego.
     - Co się stało?
     - Sukinsyn nie ma zamiaru lądować.
     
     Major Nawratiłow był tak zmęczony, że z trudem mógł utrzymać oczy 
otwarte. Nawet niezliczone filiżanki czarnej kawy przestały już działać 
stymulująco. Zapalił następnego papierosa, przyglądając się z niesmakiem 
stojącej przed nim na stole popielniczce pełnej niedopałków. Prawda wyglądała 
tak, że bał się przyjazdu następcy generała Worotnikowa. Chwilowo on 
dowodził wojskami w Beirze, a ponieważ trwał atak na port, nie była to pozycja 
godna pozazdroszczenia.
     Ktoś wszedł do pokoju więc odwrócił się, by zobaczyć, kto to.
     - A to ty, Karl. Skradasz się niczym szakal zamierzający dobrać się do 
ofiary, gdy ta już nie żyje.
     Nawratiłow nienawidził pracowników KGB i władzy, jaką posiadają. 
Uważał, że na pierwszym miejscu powinna być armia, a wywiad na drugim. 
Podejrzewał ich też o to, że maczali palce w nagłym zgonie generała - było 
powszechnie wiadomo, że Worotnikow miał złe stosunki z KGB.
     - Mam pewne informacje wywiadowcze, które mogą pomóc wam się 
zrelaksować.
     Major skipował papierosa.
     - Nie baw się ze mną w kotka i myszkę, Karl. Powiedz, co wiesz.
     - Ten oddział ekspedycyjny - mają teraz zbiórkę na starym lotnisku.
     Uśmiech rozjaśnił twarz Nawratiłowa. Zignorował ostrzeżenie 
Swierdłowa: 
     - Bądź ostrożny, to doborowa jednostka - i zerwał się na równe nogi 
wybiegając z pokoju.
     Karl patrzył za majorem. To głupiec. Nie zapytał nawet, skąd ma tę 
informację. Oczywiście i tak nie powiedziałby mu prawdy. A poza tym, nikt w 
wojsku radzieckim nie słyszał nigdy o Johnie Fryu.
     
     Rayne odwrócił się gwałtownie. Deszcz ustał. Usłyszał wtedy dźwięk, 
który go przeraził: ryk nadjeżdżających ciężarówek. Pociągnął Sam na ziemię i 
schyleni pobiegli w stronę drzew na skraju pasa startowego, skąd mogli 
obserwować drogę. Czy to Michael, Bunty i cała reszta?
     Ciężarówki wjechały na pas. Nawet gdyby samolot powrócił, nie mógłby 
teraz wylądować. Zobaczył żołnierzy w samochodach, ich błyszczące 
złowróżbnie pistolety maszynowe.
     Nikt nie wiedział o miejscu zbiórki poza nim, Buntym, Michaelem i 
Johnem Fryem. I nawet gdyby Michael i Bunty wpadli w łapy Rosjan, nigdy nie 
wygadaliby się tak szybko. Słyszał jak wyłączono silniki i zobaczył Rosjan 
wyskakujących z wozów i zajmujących pozycje za drzewami. To zasadzka. 
Potwierdziły się jego najgorsze obawy.
     Wytężył umysł próbując znaleźć jakieś wyjście. Sam podczołgała się do 
niego.
     - Co tu, u diabła, się dzieje?
     - Zdrada. Ktoś musiał powiadomić Rosjan o miejscu zbiórki. Nie mam 
pojęcia, jak ostrzec pozostałych. - Pocałował ją w usta. - Jeśli zginę, pamiętaj, że 
cię kochałem.
     - Jeśli umrzesz, nigdy ci tego nie wybaczę.
     Nie próbując poruszać się zbyt cicho, ruszyli szybko w kierunku, z 
którego nadjechały ciężarówki.
     Pojawił się jeszcze jeden wóz i skręcił na pas startowy. Ku swemu 
przerażeniu dostrzegł za kierownicą Teda Donnella.
     - Ted! To pułapka! - krzyknął jak mógł najgłośniej, ale Ted go nie 
usłyszał.
     Rakieta wystrzelona przez rosyjskich żołnierzy trafiła w przód 
ciężarówki, zabijając Teda na miejscu. Pojazd stanął w płomieniach. Strong i 
reszta jego ludzi wyskoczyli z tyłu wpadając pod grad kul.
     - O, mój Boże!
     Rayne chwycił krzyczącą Sam i pociągnął ją na ziemię. W powietrzu nad 
jej głową przeleciał pocisk. Otworzył ogień.
     
     Nawratiłow krzyknął z bólu, gdy kula wbiła mu się w prawy pośladek, 
rzucając go na ziemię. Leżał na piasku wgryzając się weń z bólu, próbując 
uchwycić się czegoś.
     Karl Swierdłow miał rację. To na pewno był punkt zbiórki. Ale ci 
żołnierze byli bardzo dobrzy. Już zaczęli odpowiadać ogniem.
     Wokół niego rozlegały się wybuchy i krzyki rannych. Jego ludzie ginęli. 
Ogień przeciwnika pochodził jednocześnie z dwóch kierunków, chociaż widział 
tylko jedną ciężarówkę.
     Po dziesięciu minutach strzały ustały, w zapadających ciemnościach 
Nawratiłow słyszał krzyki rannych. Udało mu się wstać, ale dostał postrzał w 
plecy i upadł twarzą na piasek.
     Michael Strong leżał na plecach trzymając mocno automat na piersiach. 
Atak całkowicie go zaskoczył; wjeżdżając na pas startowy stanowili łatwy cel 
dla rakiety, a gdy wyskakiwali z tyłu, dopadł ich ogień karabinów 
maszynowych. Nie ulegało wątpliwości, że nieprzyjaciel musiał dokładnie 
wiedzieć, gdzie ich szukać, ale nie mógł uwierzyć, iż Rayne ich zdradził.
     Leżący obok niego żołnierz podniósł się i zaczął biec. Przeszyła go seria z 
automatu i upadł na ziemię. Inny żołnierz uniósł się i dostał w głowę, 
obryzgując Michaela krwią i szczątkami kości.
     Trzeba było działać albo dać się zabić. Nie miał pojęcia, ilu żołnierzy ich 
atakuje; mógł jedynie odpowiadać ogniem, gdy ktoś strzelał w jego stronę, ale 
robiąc to, zdradzał swoją pozycję i musiał ją zaraz zmieniać.
     Krzyki rannych brzmiały upiornie. W zapadających ciemnościach 
Michael spojrzał na fosforyzującą tarczę zegarka, była osiemnasta trzydzieści. 
Zastanawiał się, czy zobaczy jeszcze kiedyś świt.
     Rayne nakazał szeptem Sam, by się nie podnosiła. Wyjął następnie zza 
pasa cienki jak brzytwa nóż i ruszył naprzód. Podrzynanie gardeł nie należało do 
jego ulubionych zajęć, ale nie widział innego sposobu przedostania się do 
swoich ludzi. Musiał przedrzeć się na drugą stronę pasa startowego. Pod osłoną 
ciemności nieprzyjacielscy żołnierze przemieszczali się, więc będzie musiał 
uważać, by się na nich nie napatoczyć.
     Zauważył jakiś kształt w ciemnościach i zwolnił. Kształt ten poruszył się 
lekko i stwierdził, że to żołnierz z automatem leżący z twarzą do ziemi.
     Skoczył na niego, rozpoznał, że to wróg i wbił mu ostrze między żebra. 
Głowa Rosjanina opadła na ziemię i Rayne zaczekał, aż całkiem przestanie się 
ruszać, po czym czołgał się dalej. Sam podążała za nim, przerażona tym, że tylu 
ludzi straciło życie. Wokół ciężarówki leżało pełno trupów.
     Rayne zachowywał teraz większą ostrożność wiedząc, że znalazł się na 
terenie, gdzie powinni być jego żołnierze. I rzeczywiście, znalazł trzech 
zabitych. Poczuł jak żółć napływa mu do gardła. Przejść tyle, co oni, a później 
zginąć wskutek czyjejś zdrady...
     Przed sobą zobaczył jeszcze jedną nieruchomą postać, ale miał się na 
baczności. Ten żołnierz trzymał automat na brzuchu - tak jak on sam - i żył, 
rozglądając się czujnie wokół. Zesztywniał cały z napięcia. Przypomniał sobie 
zasadzkę sprzed paru miesięcy, makabrę towarzyszącą zabiciu własnych ludzi.
     Bardzo cicho zawołał po angielsku:
     - Kim jesteś?
     Żadnej reakcji. Przełknął ślinę, przysunął się bliżej i odezwał się 
ponownie.
     Postać poruszyła się, a Rayne przygotował się do skoku z ręką zaciśniętą 
na rękojeści noża. Mężczyzna odłożył automat i odwrócił się.
     - To ja, Michael. Prawie wszyscy nie żyją. Gdzieś ty się podziewał, do 
diabła?
     - Mieliśmy kłopoty. Ten skurwysyn Larry zwrócił się przeciwko nam, a 
później wpadliśmy w zasadzkę. Zostałem sam nie licząc kogoś, kogo spotkałem 
po drodze.
     - A co tu się dzieje?
     - To cholerni Rosjanie. Ktoś nas zdradził.
     Ich rozmowę przerwała seria z karabinu maszynowego i wysoki krzyk. Po 
nim nastała śmiertelna cisza. Rayne wpatrywał się w nieprzeniknioną ciemność, 
która ich otaczała zewsząd.
     - Załatwiłeś wszystkie samoloty?
     - Tak, i pas startowy. Będzie nie do użytku przez najbliższe tygodnie. 
Rosjanie wycofali się z lotniska.
     - Poruszać się tutaj teraz, to czyste samobójstwo. Zabiłem jednego 
Rosjanina niedaleko stąd.
     - Niech to szlag, Rayne, nie możemy tu czekać. Do świtu jest ponad 
dziesięć godzin. Musimy się stąd wydostać.
     - OK. Podążaj za nami tam, skąd przyszliśmy.
     Zanim zdołał coś dodać, posypały się na nich strzały spośród drzew. 
Rzucili się na ziemię. Roztrzęsiony Rayne poszukał dłoni Sam. Płakała. - 
Jesteśmy załatwieni! - Nic nie powiedział.
     - Rayne...
     Był to głos Michaela, ledwie słyszalny. Rayne zostawił Sam i podczołgał 
się do miejsca, gdzie powinien leżeć Mike. Cały był zlany krwią.
     - Zawiodłem cię, Rayne. Tak bardzo chciałbym...
     Z kącika ust pociekła mu krew. Rayne schwycił jego głowę w swoje ręce.
     - Michael, nie daj się! To jeszcze nie koniec!
     - Tak zawsze chciałem umrzeć.
     Oczy mu się zamknęły. Rayne dotknął jego pulsu, ale nic nie czuł. Życie 
Michaela Stronga dobiegło kresu.
     Nie musiał nic mówić Sam. Podczołgał się do niej i przez chwilę leżeli na 
mokrej ziemi, nie dotykając się i nic nie mówiąc. Słyszał odgłosy ruchu wokół 
nich, szmery otaczających ich rosyjskich żołnierzy. Wyciągnął rękę, by dotknąć 
twarzy Sam i spojrzał jej prosto w oczy.
     - Oni nie będą brali jeńców, Sam.
     Wyciągnął zza pasa pistolet i odbezpieczył go. Przyłożył lufę do jej 
głowy.
     - Przebaczysz mi? 
     Pocałowała go w usta.
     - Rayne, bez ciebie...
     Ciszę przerwał nagle ryk nadjeżdżającego samochodu. W ciągu sekund 
znalazł się na pasie startowym z zapalonymi reflektorami i gdy palec Rayne’a 
zawahał się na spuście podjechał do nich. Z szoferki wyskoczył ogromny 
Murzyn i ryknął na nich:
     - Wskakujcie! Na Boga, wskakujcie do środka!
     Tongogara! Rayne i Sam wskoczyli na tył jeepa i podczas gdy 
Mnangagwa uśmiechając się ponuro nacisnął gaz do dechy, Tongogara otworzył 
ogień z karabinu maszynowego siekąc seriami rosyjskich żołnierzy, zanim ci 
mieli czas odpowiedzieć ogniem.
     Rayne poczuł, że mu słabo. Nigdy nie był tak bliski śmierci. Spoglądał na 
Tongogarę, który oddał jeszcze jedną serię i usiadł na miejscu dla pasażera. 
Swoim głębokim głosem powiedział:
     - Zostaliście zdradzeni. KGB wiedziała o waszej operacji.
     - Skąd?
     - Niech pan nie zadaje pytań, kapitanie Gallagher. 
     Rayne milczał przez chwilę, po czym oznajmił:
     - Mam inny sposób, by wydostać się stąd. 
     Tongogara zwrócił ku niemu twarz, a w jego oczach krył się podziw:
     - Nie na darmo cieszy się pan opinią wybitnego dowódcy. Na czym 
polega ten sposób?
     Rayne powiedział mu, gdzie czeka na niego helikopter.
     - To dobrze. Ale możemy dotrzeć do niego tylko główną drogą, a tamtędy 
wkrótce przyjadą posiłki. - Sięgnął pod siedzenie i wyciągnął dwie panterki 
rosyjskich żołnierzy. - Macie. Może dadzą się na to nabrać. - Następnie 
Mnangagwa i Tongogara założyli na głowy hełmy. Rayne musiał przyznać, że 
wyglądają przekonująco.
     Tongogara klepnął Mnangagwę w plecy.
     - Jeśli zobaczysz, że ktoś nadjeżdża, pruj naprzód, a my się schowamy.
     W ciemnościach przed nimi widać było jakieś światła. Rayne wcisnął 
nowy magazynek do Uzi i podał go Sam. Tongogara położył na kolanach swój 
własny automat, a Rayne wyciągnął pistolet. Milczeli, a każde z nich usiłowało 
odgadnąć, jaki pojazd mają przed sobą. Im bliżej niego się znajdowali, tym 
bardziej wyglądało to na blokadę drogową. Tongogara zdecydował, że mają 
tylko jedną szansę.
     - Podjedź do nich i zatrzymaj się. Nie mów ani słowa. Kiedy gwizdnę, 
otworzymy ogień. A ty, Mnangagwa, musisz prowadzić jak szalony, byśmy 
później zdołali uciec.
     - A jeśli jest tam gniazdo karabinów maszynowych?
     - Nawet o tym nie myśl.
     Mnangagwa zwolnił, a puls mu przyspieszył, gdy zdał sobie sprawę, że to 
jest blokada. Jedna ciężarówka stała w poprzek drogi, druga z boku zwrócona do 
nich przodem, na długich światłach.
     Skierował samochód na lewą stronę drogi, gdzie między ciężarówką a 
poboczem był wąski przesmyk. Gdy zatrzymał się, twarz oświetlił mu reflektor i 
ktoś zawołał coś do niego po rosyjsku. Uniósł rękę i zasalutował.
     Tongogara miał wrażenie, że dopiero przed chwilą ustawiono tę blokadę, 
więc mieli lepsze szanse przejazdu, niż się spodziewał. Rosjanin krzyknął coś 
jeszcze, a on mocniej uchwycił Uzi. Reflektor i światła ciężarówki będą jego 
pierwszym celem. Potem będzie strzelał na oślep. Podszedł do nich rosyjski 
żołnierz i zajrzał do środka. Dał się chyba nabrać na ich przebranie, ponieważ 
uśmiechnął się i powiedział coś po rosyjsku.
     Tongogara uniósł Uzi. Pociski roztrzaskały reflektor, a w ułamek sekundy 
później światła ciężarówki. W tej samej chwili zaczęli strzelać Rayne i Sam, a 
Mnangagwa nacisnął na gaz, modląc się, by znalazło się dość miejsca obok 
ciężarówki. Pociski odbijały się od karoserii jeepa i słyszał za sobą rosyjskie 
przekleństwa.
     Bok wozu otarł się o ciężarówkę wydając przy tym nieprzyjemny zgrzyt, 
a Tongogara wrzucił do niej granat - jego wybuch o mało nie przewrócił jeepa. 
Rayne mierzył z Uzi do tyłu. Jak się spodziewał, druga ciężarówka zawróciła i 
ruszyła za nimi. Gdy jej światła dosięgły ich, starannie wycelował, po czym 
krzyknął do Mnangagwy, by nacisnął hamulec; gdy tylko ciężarówka znalazła 
się bliżej, otworzył ogień. Drugą serią stłukł jej światła, Mnangagwa 
przyspieszył znowu.
     Widać było błyski wystrzałów ze ścigającej ich ciężarówki i Rayne rzucił 
się na podłogę, chcąc uniknąć trafienia. Tongogara wyciągnął następny granat 
zza pasa i wyrwał zawleczkę. Policzył do pięciu i rzucił go na środek drogi. Pięć 
sekund później granat eksplodował przed ciężarówką roztrzaskując chłodnicę i 
trafiając odłamkiem kierowcę w twarz. Ciężarówka wpadła w poślizg i stanęła 
w płomieniach. Mnangagwa próbował przekrzyczeć ryk silnika:
     - Jak daleko jeszcze do helikoptera?
     - Jakieś cztery kilometry. Włącz długie światła, bym mógł rozpoznać to 
miejsce.
     Pędzili podskakując na polnej drodze, pełni strachu przed każdym 
zakrętem. Rayne modlił się po cichu, by Lois wciąż tam był. Jeżeli odleciał, byli 
skończeni. Rozpoznał tę okolicę i nakazał gestem Mnangagwie, by zwolnił:
     - OK. Możemy tu wysiąść.
     Mnangagwa skierował wóz w rów odwadniający odchodzący od drogi. 
Chciał, by żołnierze, którzy mogli ich ścigać, nie zauważyli jeepa.
     - Skaczcie.
     Mnangagwa wydał ten rozkaz, gdy samochód, pozbawiony jego ręki, 
zaczął tańczyć w błocie. Najpierw wyskoczyli Rayne i Sam, za nimi pozostali. 
Jeep roztrzaskał się na skale, czemu towarzyszył przeraźliwy zgrzyt 
rozdzieranego metalu.
     Przebiegli przez drogę kryjąc się w krzakach po drugiej stronie. Rayne 
prowadził zahaczając o cierniste gałęzie, gdy zagłębił się w buszu. Zaczynali już 
czuć się bezpiecznie, gdy usłyszeli z oddali eksplozję. To jeep wyleciał w 
powietrze.
     Tongogara spojrzał ponuro na płomienie.
     - Niech to szlag. To im dokładnie wskaże drogę, gdzie jesteśmy.
     Doceniając wagę tych słów Rayne przyspieszył. Szli pod górę. Gdy doszli 
do płaskiej przestrzeni, Rayne skręcił w lewo, w stronę grupy skał, gdzie - jak 
miał nadzieję - Lois czeka wciąż na nich przy helikopterze. W oddali słyszeli 
szum silników nadjeżdżających ciężarówek i komendy po rosyjsku. Zaczęto 
strzelać w ich kierunku.
     Gdy dotarli do skał, Rayne odwrócił się. Krzewy, wśród których wybuchł 
jeep, płonęły, a rozniecane wiatrem płomienie posuwały się szybko poboczem 
drogi. Na ich tle widział sylwetki żołnierzy - zbliżali się do nich. Na skałach 
ponad ich głowami rozprysło się jeszcze kilka pocisków.
     Płomienie tańczyły teraz wokół dużego drzewa o jakieś sto metrów za 
nimi. Zajęły się jego górne gałęzie i na tle ciemnego horyzontu sprawiało to 
wrażenie jakiegoś niesamowitego pokazu sztucznych ogni. Rayne słyszał trzask 
płonącego drzewa, gdy języki ognia objęły je całe. Wpatrywał się w nie jak 
urzeczony, dopóki Tongogara nie pociągnął go za ramię.
     Poprowadził i«h w cień skał, przeskakując z kamienia na kamień; 
zmierzał w kierunku polany, na której schowany był helikopter. Mnangagwa i 
Tongogara bez trudu dotrzymywali mu kroku pomagając Sam, gdy ta upadła.
     
     Siedząc wysoko na skale Lois dostrzegł cztery postacie, które pojawiły się 
na polanie i uniósł automat gotując się do strzału. Była tam kobieta i trzech 
mężczyzn z bronią automatyczną. Czekał z palcem na spuście.
     - Do diabła, nie mam pojęcia, gdzie on się podział. Mam nadzieję, że nic 
mu się nie stało.
     Lois od razu rozpoznał głos dowódcy.
     - Rayne. Tutaj!
     Rayne odwrócił się, spojrzał w górę na człowieka stojącego na skale 
ponad nim. Głośno westchnął z ulgą i obserwował, jak Lois spuszcza się ze 
skały i biegnie w ich stronę.
     - Gdzie reszta naszego oddziału? - rozejrzał się niespokojnie dokoła.
     Dopiero teraz dotarł do Rayne’a ogrom poniesionych strat. - Ktoś 
uprzedził Rosjan - powiedział.
     - Jest was tylko czworo? - Nie mógł w to uwierzyć.
     Rayne nic nie odpowiedział.
     Sam obejrzała się za siebie. Ku swemu przerażeniu stwierdziła, że całe 
niebo za linią skał, z których niedawno zeszli, stoi w ogniu, a czarne sylwetki na 
ich tle to rosyjscy żołnierze.
     - Ruszajmy! Już niedługo tu będą!
     Pobiegła do helikoptera, Lois wskoczył na miejsce pilota. Wokół nich 
zaczęły sypać się pociski. Tongogara podsadził ją do śmigłowca. Rayne pozostał 
na miejscu strzelając z Uzi.
     Tongogara krzyknął: - Właź pan do maszyny! - Ale Rayne nadal 
zasypywał gradem kul atakujących ich żołnierzy i krzyknął:
     - Każ Loisowi startować z Sam. Musimy przyszpilić ich do ziemi!
     Wtedy właśnie Tongogara zaszedł go od tyłu i walnął kolbą pistoletu w 
głowę. Sam krzyknęła przerażona, po czym zamilkła, gdy Murzyn wniósł 
nieprzytomnego Rayne’a do śmigłowca i ułożył go w środku. Machnął do Loisa: 
- Startuj! Uciekaj stąd!
     Sam ponownie krzyknęła, gdy helikopter zaczął unosić się w górę, 
zostawiając w dole obu Murzynów, którzy pruli z automatów do biegnących 
wśród płomieni żołnierzy.
     
     Sam spojrzała w dół. Stojąc plecami do siebie dwaj przyrodni bracia 
strzelali do wroga. Odstąpili od siebie, Tongogara uniósł pistolet w 
wyzywającym geście oporu, podczas gdy Mnangagwa pakował do swego 
automatu nowy magazynek - po chwili znowu stali blisko siebie rażąc 
nieprzyjaciół na ostatniej pozycji heroicznego oporu.
     Nagle, prawie w tym samym momencie, Mnangagwa upadł na twarz, a 
jego brat zachwiał się i runął na ziemię podnosząc ręce do piersi. Sam krzyknęła 
i Tongogara podniósł się wpatrując się w ciemność.
     - Żyj za mnie.
     Czy naprawdę słyszała te słowa, czy też było to urojenie? W uszach 
huczał jej ryk motoru, a w dole zobaczyła pociski rozrywające ciało Murzyna, 
tak że wyglądało, jakby się podnosił, po czym zniknął na zawsze z jej życia.
     
     Lois leciał nisko nad ziemią unosząc się nad drogą do Beiry. Wiedział, że 
musi szybko dotrzeć do brzegu oceanu. Lot w głąb lądu mógłby się źle skończyć 
- nie miałby punktów odniesienia pomagających w nawigacji i z łatwością 
mogliby skręcić w złym kierunku, marnując cenne paliwo i czas. Światła 
wskaźników błyszczały upiornie na tablicy, przyglądał im się z uwagą, by mieć 
pewność, że wszystko na pokładzie działa jak należy.
     Rayne doszedł do siebie i zamknął luk - siedział teraz z Sam w pustym 
wnętrzu śmigłowca. Nie mógł uwierzyć, że ma to już za sobą. Dziwne było to 
poczucie bezpieczeństwa.
     - Gdzie jest Tongogara?
     - Zginął. - Po jej twarzy płynęły łzy. - Ogłuszył cię i wrzucił do środka. 
Został z Mnangagwą na ziemi skupiając na sobie ogień Rosjan po to, byśmy 
mogli wystartować. Och, Rayne! - Objęła go ramionami kładąc mu głowę na 
piersi i przytulając się do niego z całych sił. Zrozumiał, że kochała Tongogarę. 
Ten Murzyn uratował im życie.
     Dopiero teraz, gdy powinien poczuć ulgę i zadowolenie z dobrze 
wykonanej roboty, wezbrała w nim wściekłość i gorycz. Ilu dobrych żołnierzy 
dzisiaj zginęło? Ile czynów bohaterskich nie zostało uhonorowanych medalami, 
tylko śmiercią i bólem? Zginęli w wyniku zdrady.
     Siedząc w ciemnościach, trzymając Sam za rękę, pomyślał o Johnie Fryu. 
Przyszedł mu również na myśl Aschaar. Nie ma mowy, muszę wyrównać z nimi 
rachunki - pomyślał.
     

RAYNE I JOHN
     
     
     Pośród mokrej mozambickiej nocy zebrał się tłum czarnych bojowników. 
Brakowało nastroju radosnego oczekiwania, typowego dla podobnych 
zgromadzeń w przeszłości, brakowało śmiechów i śpiewów. Wszyscy wiedzieli, 
po co tu się zebrali.
     W oddali widać było pochodnie otaczające ich przywódcę. Zobaczyli 
odblask świateł w szkłach jego okularów. Wspiął się na dach ciężarówki i stanął 
górując nad nimi. Zapanowała kompletna cisza. Deszcz padał jednostajnie.
     Mugabe zaczął: - Wojna skończyła się dla nas. Rodezyjczycy uderzyli po 
raz kolejny. Siły zachodniego imperializmu znowu zagrażają niepodległości 
narodów Afryki.
     W tłumie rozległ się pomruk aprobaty.
     - Nasi radzieccy przyjaciele sprawili nam zawód. Potrzebne nam było 
poważne wsparcie lotnicze do przeprowadzenia ataku na Salisbury. Rosjanie, 
którzy przechwalali się, że są wszechmocni dzięki swym nowoczesnym 
myśliwcom, zostali przechytrzeni przez naszych wrogów. Zniszczono wszystkie 
rosyjskie samoloty. Atak na Salisbury nie dojdzie do skutku.
     Tłum milczał zdumiony. Nie zważając na to Mugabe kontynuował:
     - Twierdzę, że to dobrze. Jako Afrykańczycy musimy obywać się bez tego 
rodzaju pomocy. To właśnie obcokrajowcy uzależniali nas zawsze od siebie, to 
oni przyczyniali się do naszej słabości i biedy. Trzeba ich pokonać!
     Zgromadzeni powitali to ostatnie zdanie gromkim aplauzem.
     - Wiem, że jesteście już zmęczeni walką, ale musicie zapomnieć o swoim 
zmęczeniu. Walka musi trwać nadal. I chociaż na razie powinniście odłożyć 
karabiny i wrócić do kraju swego urodzenia, by wziąć udział w wyborach, 
pamiętajcie że są one również konkursem, bitwą, którą musimy wygrać. Psy 
Matabele z zachodu nie mogą nigdy panować nad ludem Maszona. Musimy 
odnieść przytłaczające zwycięstwo. Postarajcie się, by lud głosował za władzą 
ludu. Jeśli po takim zwycięstwie Rosjanie zaproponują nam przyjaźń, będą 
musieli przywieźć żywność, a nie karabiny i traktaty.
     Tłum krzyczał w uniesieniu.
     - To, co stało się dzisiaj, jest zwycięstwem ludu. Nie mamy już żadnych 
zobowiązań wobec Rosjan. Każdy człowiek otrzyma teraz swoją ziemię, swój 
dom, prawo głosu i będzie mógł być dumny ze swych dzieci. Niech żyje 
Zimbabwe!
     Krzyki i oklaski zagłuszyły jego słowa, a Robert Mugabe zszedł z 
ciężarówki, lądując w ramionach swoich zwolenników.
     
     Lois łagodnie posadził helikopter na falującym pasie startowym i 
obserwował trawę uginającą się w podmuchach wywołanych łopatkami wirnika. 
Gdy znaleźli się na ziemi, wyłączył silnik i zaczął wydawać głośno polecenia, 
jak ukryć maszynę. Wylądował jak najbliżej drzew. Chodziło teraz o to, by 
wziąć linę, którą miał w środku, i wciągnąć maszynę pod drzewo. Nie byliby w 
stanie dokonać tego sami, ale miał z sobą potężny wciąg łańcuchowy używany 
przez drwali do podciągania pni po pochyłości. Przymocowali go do drzewa i 
zaczęli holować helikopter, usuwając położone niżej gałęzie. Wkrótce maszyna 
zniknęła pod liściastą koroną.
     Gdy ukończyli tę pracę, byli kompletnie wykończeni, przekroczyli 
granicę RPA o świcie, zatrzymując się na krótko w celu uzupełnienia paliwa na 
dzikich terenach Tongolandu. Teraz znajdowali się w Transkei, blisko Port St 
Johns, na opuszczonym lotnisku, które Rayne pamiętał z czasów, gdy służył w 
oddziałach zwiadu Selousa. Było to doskonałe miejsce na lądowanie, w środku 
pustkowia.
     Rayne prowadził ich teraz krętą ścieżką w stronę domu. Nic się tu nie 
zmieniło od jego ostatniego pobytu przed laty, klucz był tam, gdzie zwykle. Lois 
i Sam byli zbyt wykończeni, by dojść do sypialni i padli na dywan. W ciągu 
paru minut oboje twardo spali.
     Siłą woli Rayne bronił się przed snem. Wyszedł na balkon i morskie 
powietrze orzeźwiło go trochę. Był pewien, że przyjadą tu po nich i chciał się 
przekonać, czy to podejrzenie się potwierdzi. Pozostawała kwestia, jak długo 
będzie musiał czekać.
     W dwie godziny później jego cierpliwość została wynagrodzona. Na 
horyzoncie pojawił się podobny do ogromnego srebrnego ptaka myśliwiec 
Mirage. Leciał zygzakiem wzdłuż linii brzegowej. Zadrżał, gdy samolot zbliżył 
się, a kiedy w końcu usłyszał ryk jego silników, instynktownie schylił się; 
przedtem jednak zauważył znaki wojsk lotniczych RPA.
     Nie musiał się martwić. Pilot widział w dole jedynie nie zamieszkany 
dom stojący na wyjątkowo atrakcyjnym kawałku opustoszałej plaży.
     
     Kiedy pojawiła się na brzegu, był pewien, że nie jest świadoma jego 
obecności. To typowe dla niej, że odnalazła drogę nie wiedząc, że prowadzi tu 
jakaś droga.
     Wiatr rozwiewał jej długie jasne włosy, odsłaniając silnie zarysowany 
podbródek, wysokie kości policzkowe i szerokie zmysłowe usta. Wpatrywała się 
w fale i szybko zrzuciła z siebie ubranie, jak niedawno uczynił to on, po czym 
skoczyła w białą spienioną wodę.
     Widok jej nagości - pełne jędrne piersi, nogi biegnące w nieskończoność - 
podniecił go. Uśpione tak długo pożądanie obudziło się w nim zgłodniałe i 
pobiegł za nią w morze z penisem nabrzmiałym w oczekiwaniu spełnienia. 
Odwróciła się zaskoczona. Potem nastąpiło zbliżenie, uścisk w błękitnej wodzie 
Oceanu Indyjskiego.
     Poprowadził ją następnie na plażę i dalej, w gęsty las liściasty porastający 
jej skraj.
     W cieniu drzew przytulił się do jej nagiego ciała.
     Jej ręce chwyciły jego pośladki i pociągnęły go na nią, aż wszedł w nią 
bez żadnej gry wstępnej, zaspokajając tłumioną długo żądzę. Jego stopy oparły 
się o ziemię, a ona nadziała się na niego obejmując swymi długimi nogami jego 
biodra. Słyszał jej jęki rozkoszy, a jego ciało poruszało się w tym samym rytmie 
co jej.
     Dobiegł szczytu rozkoszy raz, a później drugi. Przez cały czas czuł, jak 
ona przeżywa jeden orgazm za drugim, wstrząsały jej ciałem niczym fale 
uderzające o plażę. Była to kulminacja ich wzajemnego uczucia, całkowite 
zaspokojenie pożądania, które od dawna czekało na wyzwolenie.
     
     Kiedy trzymając się za ręce wrócili z plaży, Lois siedział okrakiem na 
swoim srebrnym ptaku. Wyciągnął helikopter z ukrycia, a wkoło leżały płaty 
zielonej farby; zdzierał ją z kadłuba szeroką szpachlą. Był tylko w szortach, a 
mimo to spływał potem.
     - Wspaniale mi idzie, już prawie kończę. Wystarczy teraz namalować 
jakieś fikcyjne numery cywilne i wszystko będzie dobrze. Mogę później pokryć 
kadłub na nowo farbą, która została w magazynie.
     Na ziemi leżały działka i wyrzutnie rakietowe. Śmigłowiec wyglądał bez 
nich całkiem inaczej.
     - Sądzisz, że damy radę polecieć jutro dalej?
     - Pewnie. Mamy jeszcze trochę paliwa i powinniśmy bez trudu dolecieć 
do Johannesburga, jeśli tam właśnie chcesz się udać.
     - Tak, ale nie chciałbym, aby mnie zauważono.
     - Znam tam prywatne lądowisko, gdzie dysponując pieniędzmi można 
uniknąć wszelkich pytań.
     - A więc lecimy jutro.
     John Fry siedział w swoim gabinecie w siedzibie CIA w Pretorii. Koło 
jego łokcia stała filiżanka kawy, której nie ruszył, a z czoła spływał mu pot. Nie 
pamiętał, by kiedykolwiek tak się czuł - był przerażony, zrozpaczony, bezsilny. 
Ostatnich dwanaście godzin to było powolne zanurzanie się w koszmar.
     Wszystko zaczęło się nieźle - w gruncie rzeczy całkiem dobrze. 
Rozpoczął dzień od przeczytania relacji z ataku na Beirę w „Rand Daily Mail”. 
„Kiedy kres zabijania? Oddział najemników pustoszy Beirę” - głosił tytuł, a sam 
artykuł był krótki i wyglądał niewinnie, wspominając jedynie o 
„skomplikowanej operacji militarnej” podjętej przez nie zidentyfikowanych 
ludzi. Poranne wiadomości o siódmej nie były już utrzymane w tak słodkim 
tonie. „Po wczorajszym rajdzie na Beirę MSZ Wielkiej Brytanii wydało 
stanowczo sformułowane oświadczenie potępiające tę akcję jako bezsensowną i 
nieodpowiedzialną. Lord Haversham stwierdził, że najwyższy czas, by 
Rodezyjczycy zrozumieli, iż rządy pistoletów dobiegają końca w tej części 
Afryki...”
     Bardzo mu się to podobało - sam nie napisałby tego lepiej! Oczywiście, 
Rodezyjczycy wściekną się na niego, ponieważ przekonał ich, że ta akcja nie 
zostanie uznana za ich sprawkę, ale cóż mogli na to poradzić? Prawda była taka, 
że świetnie rozegrał tę prywatną partię, skutecznie wyeliminował wszystkich 
uczestników, a przede wszystkim doprowadził do zniszczenia skrytek 
depozytowych. Był teraz bezpieczny. Dowody jego współpracy z KGB już nie 
istnieją i może nadal bez trudu kontynuować karierę podwójnego agenta. 
Uśmiechnął się do siebie rozważając sytuację Rosjan. Gra Worotnikowa o 
władzę na Kremlu dobiegła kresu. Bez wątpienia KGB ustanowi teraz własne 
kanały łączności z nowym rządem Zimbabwe.
     Tak więc był zadowolony i odprężony, kiedy w godzinę później usiadł 
przy biurku, by wysłuchać nagranego raportu swego agenta w Beirze.
     - Godzina ósma, Beira - oznajmił zimny głos. - Dwóch mężczyzn i jedna 
kobieta uciekli helikopterem szturmowym Bell-Huey, kierując się zapewne do 
RPA. Drugi zastępca głównodowodzącego ZANU, Joshua Tongogara, 
umożliwił ucieczkę kapitana Rayne’a Gallaghera i przetrzymywanej 
amerykańskiej dziennikarki Samanty Elliot. Nazwisko pilota nieznane.
     Wtedy właśnie zaczął się koszmar.
     Jego pierwszym posunięciem - wziął do ręki telefon, zanim wysłuchał do 
końca raportu - było zadzwonienie do Sarela van der Spuya, szefa wywiadu 
RPA, i opowiedzenie mu bajeczki o śmigłowcu, tym samym, który był 
zamieszany w zabójstwo Viljoena. Powiedział mu, że widziano go w pobliżu 
granicy Mozambiku, a jego źródła wywiadowcze twierdzą, że znajduje się on w 
rękach sowieckich agentów. Van der Spuy rzucił się na tę historyjkę jak 
zapalony wędkarz na pierwszą rybę. - Dostaniemy tych skurwieli! - ryknął do 
słuchawki. - Nie martw się, John.
     Uśmiechając się ponuro Fry odłożył słuchawkę, oparł się wygodnie w 
fotelu i bardziej szczegółowo zastanowił się nad swoją sytuacją.
     To ten niekompetentny Long polecił mu Gallaghera... Stanowi on teraz 
dla niego poważne zagrożenie. Był na tyle przewidujący, by zorganizować sobie 
awaryjną drogę ucieczki i wydostał się stamtąd, dysponując relacją z pierwszej 
ręki o całej operacji, włączając w to wydanie jego oddziału Rosjanom. Co 
będzie, jeśli postanowi się zemścić? Kapitan Gallagher należał do ludzi, którzy 
zechcą pomścić śmierć swoich przyjaciół bez względu na konsekwencje; był 
człowiekiem, który może nawet nie wykonać rozkazu... a jeśli nie zniszczył 
skrytek depozytowych i te ważne dokumenty walają się teraz po ulicach Beiry, 
tak że każdy może je podnieść i przeczytać? A może zabrał je ze sobą?
     Dopiero jednak gdy zaczął zbierać informacje o Samancie Elliot, Fry 
naprawdę się zaniepokoił. To przecież ona jest tą dziennikarką, która swoimi 
fotografiami przyczyniła się do powstania fali protestu przeciwko wojnie w 
Wietnamie. Na pewno jej dane znajdują się na dole.
     W olbrzymim pomieszczeniu pod piwnicą będącym również schronem 
przeciwatomowym wprowadził do komputera nazwisko dziennikarki i patrzył, 
jak na monitorze ukazują się jej dane: Działalność w czasach studenckich... 
Działalność w Wietnamie... Działalność w Rodezji... Zdjęcia publikowane w 
„Timie”, „Sternie”, „International Herald Tribune”... Sympatie polityczne... 
Przynależność do organizacji politycznych... Kochankowie... I znowu on - z 
ekranu mrugało do niego nazwisko Gallaghera.
     To klęska. Z pomocą Samanty będzie on w stanie opublikować tę historię 
w gazetach całego świata. Fry mógł jedynie modlić się, by van der Spuy dopadł 
śmigłowiec i zabił ich oboje wraz z pilotem.
     Nie pozostało mu nic innego jak czekać. Siedział przy biurku czytając 
raporty, podpisując pisma, telefonując, ale przez cały czas czekał, co z tego 
wyniknie.
     W końcu zadzwonił van der Spuy oznajmiając, że wysłane samoloty nie 
natrafiły na helikopter Bell-Huey w pobliżu granicy z Mozambikiem. Fry musiał 
spojrzeć prawdzie w oczy: było prawie pewne, że Gallagher i Elliot przekroczyli 
granicę i ukrywali się gdzieś w RPA, a w ich posiadaniu znajdowały się 
informacje, które mogły go zniszczyć.
     
     Wylądowali na prywatnym lądowisku bez żadnych kłopotów i pieszo 
udali się do motelu „Daytona”. Przybyli tam po drugiej. Motel wyglądał - 
podobnie jak jego klientela - podejrzanie.
     Sam zachichotała:
     - To z pewnością miejsce na popołudniowe randki biznesmenów z 
kochankami. Uznają nas pewnie za bezrobotnych szukających pracy.
     Rayne zrozumiał, o co jej chodzi. Cała trójka była wciąż w siermiężnych 
ubraniach, w których wylecieli z Mozambiku.
     - Może powinniśmy zatrzymać się gdzie indziej - zaproponowała Sam.
     - Nonsens, to najbardziej odpowiednie miejsce. Nikt nie zadaje żadnych 
pytań i na nic nie zwraca uwagi. - Spojrzał na Loisa. - Masz nasze pieniądze, 
prawda?
     - Oczywiście. Pilnowałem ich jak oka w głowie.
     Zarządca hotelu siedział w recepcji z otwartą butelką piwa, rozłożoną 
gazetą i niedopałkiem papierosa zwisającym z ust, wyglądając jeszcze bardziej 
plugawie niż kierowany przez niego przybytek.
     - O co chodzi? - ton jego głosu wskazywał, że nie uważa Rayne’a za 
potencjalnego klienta.
     Kiedy Rayne nic nie odrzekł, właściciel wstał, wyjął papierosa z ust i 
pociągnął z butelki. - Posłuchaj kotku, chcę się trochę odprężyć.
     - Chcemy wziąć dwa pokoje, ale zależy nam, by były czyste. Zamierzamy 
zostać tu parę tygodni, więc wolelibyśmy, żeby znajdowały się w jakimś 
zacisznym miejscu.
     Facet odsunął z czoła kosmyk przetłuszczonych włosów.
     - Cóż, proszę pana, normalna opłata wynosi dwadzieścia dolarów od 
osoby za dobę, a za apartament dwadzieścia sześć. W apartamencie jest salon i 
własna lodówka, kolorowy telewizor i dobrane kolorystycznie tapety i zasłony.
     - W porządku. Dwa apartamenty - jeden dla mojego przyjaciela i jeden 
dla tej pani i dla mnie. Dobrze byłoby, gdyby pokoje przylegały do siebie.
     - Z przyjemnością, sir. - Uśmiechnął się znacząco. - Już podaję klucze.
     
     Rayne obudził się o szóstej następnego dnia rano. Oparł się pokusie, by 
poleżeć w łóżku obok Sam, która wciąż smacznie spała, wstał i zaparzył sobie 
kawy. Potem ubrał się i wyszedł kupić prasę.
     Lubił „Rand Daily Mail”, gazetę, która w największym zakresie 
próbowała omijać zakazy wydane przez rząd RPA. Z zadowoleniem zobaczył, 
że nie ma ani słowa o helikopterze i wciągnął go komentarz redakcyjny 
dotyczący ataku na Beirę, z którego wynikało, że była to próba osłabienia 
pozycji Roberta Mugabe przez rząd rodezyjski.
     Bezmyślnie rzucił okiem na strony poświęcone biznesowi. Ku swemu 
zaskoczeniu ujrzał tam duże zdjęcie Aschaara. Jego konsorcjum, Goldcorp 
Group, zamierzało nabyć nowe kopalnie, a Aschaar argumentował, że ta 
operacja przyczyni się do obniżenia kosztów produkcji złota. Rayne był pewien, 
że to ostatnia rzecz, do jakiej chciał on dopuścić.
     Podał gazetę Sam i nalał kawy.
     - To ciekawe, Rayne.
     - Co? Artykuł o ataku?
     - Nie, ta wzmianka, że do Mozambiku przybył nowy rosyjski generał.
     - A co stało się z Worotnikowem?
     - Piszą, że zmarł na atak serca w dniu uderzenia na Beirę.
     - Co za zbieg okoliczności!
     - Nie wierzysz, że umarł śmiercią naturalną?
     - Wątpię. Aschaar był z nim wtedy albo dopiero co wyjechał.
     - Podejrzewasz, że pomógł mu przenieść się na tamten świat?
     - Właśnie.
     Zamyślił się. Aschaar dysponował wielką władzą; naiwnością było 
myśleć, że łatwo będzie się do niego dobrać. Może być mu potrzebna pomoc 
kogoś, kto dobrze go zna, często widuje się z nim i dołoży starań, by wsadzić go 
za kratki. Muszą być inni żywiący do niego podobne uczucia jak on i Lois.
     Rayne mógł rozbić dwie sprawy, w które był zamieszany Aschaar: jego 
zaangażowanie w planowaną inwazję na Rodezję i opłacenie Loisa, by dokonał 
sabotażu na pokładzie samolotu przed wielu laty. Tym samolotem leciała 
Penelopa - przeczytał dziś w gazecie, że przyleciała na parę dni do 
Johannesburga. Mogła skontaktować go ze swoim ojcem, Sir George’em, 
członkiem CKK, który na pewno dobrze zna Aschaara.
     Zebrał gazety z łóżka i przytulił się do Sam. Potrzebował jej, kochał ją i 
pragnął, by mogli wyrwać się gdzieś razem i pobyć ze sobą. Musiał jednak 
najpierw dobrać się do skóry Fryowi i Aschaarowi.
     - Sam. Dwie sprawy. Chcę ci opowiedzieć szczegółowo o naszym ataku 
na Beirę, ty to spiszesz, potem poszukamy gdzieś maszyny do pisania i 
przepiszemy ten tekst. Nie wiem jeszcze, co z tym zrobię, ale uważam, że 
musimy sporządzić dokładną relację z tego wypadu, choćby po to, by się 
ubezpieczyć. Rozumiesz, o czym mówię?
     Sam skinęła głową.
     - A potem, wieczorem, chcę pójść spotkać się z Penelopa O’Keefe i 
porozmawiać z nią o Aschaarze. Opowiadałem ci o niej, prawda? Przysięgam ci, 
że nic już między nami nie ma.
     - Dobrze, Rayne. Wierzę ci!
     Po południu ustalili ostateczną wersję relacji, a Rayne dodał aneks 
zawierający nazwiska wszystkich uczestników tej akcji.
     - Rayne, każdy wydawca na świecie oddałby rok życia za możliwość 
wydrukowania tej historii. To niesamowite!
     - Będziesz musiała pohamować się trochę. Jestem pewien, że w końcu 
zostanie to opublikowane, ale na razie musimy uważać i postępować ostrożnie.
     - Jakie masz plany wobec Frya? Nawet o nim nie wspomniałeś. Jak 
zamierzasz się z nim skontaktować?
     Rayne uśmiechnął się ponuro.
     - Wciąż o tym myślę, ale chyba znam kogoś, kto może mi pomóc.
     Wieczorem, zanim Rayne wyszedł, wznieśli toast i pomilczeli przez kilka 
minut, myśląc o tych wszystkich, którym nie udało się ujść z Mozambiku z 
życiem. Sam myślała o Tongogarze. Pewnego dnia napisze o nim książkę, 
postara się, by jego dzieje nie umarły razem z nim.
     
     Bar stojący obok „Sunnyside Park Hotel” należał do ulubionych 
wodopojów mieszkańców Johannesburga; przejeżdżając obok niego Rayne 
dostrzegł, że okolice basenu wypełnia tłum gości. Leżący za nim hotel był 
bardziej ekskluzywny. Był kiedyś oficjalną rezydencją lorda Milnera, 
gubernatora Transwalu po zwycięstwie Brytyjczyków w wojnie burskiej. Rayne 
zaparkował obok wśród mercedesów i BMW, myśląc o tym, że budynek 
zachował wiele z atmosfery tamtych czasów.
     Wiedział, że ktoś taki jak Penelopa nie przyjmuje nie zapowiedzianych 
gości, więc czekał, aż recepcjonista odwrócił głowę, by odebrać telefon, i 
przesunął ku sobie księgę gości. Penelopa zajmowała całe szóste piętro. Ruszył 
w kierunku schodów - były pewniejsze od windy, która - jak podejrzewał - nie 
jeździ na zarezerwowane dla specjalnych gości piętro bez specjalnego kluczyka.
     Korytarz na szóstym piętrze był skąpo oświetlony. Naprzeciwko schodów 
znajdowały się dwuskrzydłowe drzwi o majestatycznym wyglądzie. Rayne 
ruszył ku nim, ale w połowie drogi zatrzymał go ktoś - patrzył prosto w oczy 
typowego goryla, niezbyt inteligentnego, ale niebezpiecznego.
     - Proponowałbym, koleś, byś się stąd zmył - uwaga ta została 
wypowiedziana niezbyt przychylnym tonem.
     - Przyszedłem zobaczyć się z panną O’Keefe. Jestem umówiony...
     - Nie sądzę. Nic mi nie mówiła, że kogoś oczekuje.
     - Proszę mnie przepuścić.
     W następnej chwili facet chciał mu przyłożyć prawą dłonią. Rayne 
odchylił się łapiąc go za rękę i wykręcając mu ją na plecy, po czym pchnął go 
twarzą na ścianę; mężczyzna osunął się bezwładnie na podłogę.
     Ściągnął mu krawat, którym związał mu ręce na plecach. Zabrał mu pasek 
od spodni i przepasał nim jego nogi. Następnie zaniósł nieruchome ciało na 
balustradę nad schodami i, sprawdzając ponownie, czy pasek jest mocno 
zaciśnięty, położył go na niej twarzą w kierunku przepaści schodów. Uporawszy 
się z tym podszedł do drzwi i energicznie zapukał.
     Usłyszał jej słowa:
     - Mówiłam ci, by mi nie przeszkadzano.
     Rayne wszedł i zobaczył kobietę, którą kochał przed wielu laty - leżała na 
sofie w jedwabnym szlafroku oglądając telewizję. Wydawała się piękniejsza, niż 
ją pamiętał - jej uroda była niemal zbyt doskonała. Odwróciła się ku niemu i 
przyglądała mu się nic nie rozumiejącym wzrokiem.
     - Kim pan, do diabła, jest? I co pan zrobił z Maksem? - w jej akcencie 
pobrzmiewały amerykańskie tony.
     Usiadł na fotelu naprzeciwko niej i założył nogę na nogę. - Max jest duży, 
powolny i głupi - oni wszyscy tacy są.
     - To prawda. Czy ja skądś pana nie znam?
     Wstała i podeszła do niego wolno, poruszając prowokująco biodrami, co 
czyniła z taką naturalnością. Ujęła jego twarz w ręce.
     - Boże, Rayne, zmieniłeś się. Słyszałam, że cię zabito. Nigdy nie 
odezwałeś się słowem ani nie napisałeś. - Przypatrywała mu się. - I kim teraz się 
stałeś - ty, najbardziej uzdolniony ze wszystkich łudzi, których znam. - Rayne 
milczał. - Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć?
     - Przeczytałem w gazecie, że jesteś w mieście i domyśliłem się, że tu się 
zatrzymałaś. Zawsze lubiłaś ten hotel.
     - I wiesz o mnie wszystko?
     - Oglądałem twoje filmy, były bardzo popularne w Rodezji. Jesteś 
wspaniałą aktorką, prawdziwą gwiazdą. Zawsze wiedziałem, że ci się 
powiedzie.
     - Tak, mam wszystko - sławę, pieniądze i urodę. Czego więcej mi 
potrzeba?
     - Nie nabierzesz mnie na swój sarkazm, Penelopo. To, co masz, sprawia ci 
przyjemność. Wydaje mi się, że stałaś się kimś, kim zawsze chciałaś zostać.
     - I co w tym złego?
     - Nic. Jak tu organizuje się jakiegoś drinka?
     - Tamten kredens w kącie. Możesz mi nalać whisky, jak tam będziesz. 
Tylko z lodem.
     Rayne przyniósł Penelopie szklaneczkę. - Za twoją młodość.
     - Pewnie masz kogoś, ty bandyto. Opowiedz mi, jaka ona jest?
     Pożałował nagle, że tu przyszedł. Wolał pamiętać dawną Penelopę. Była 
teraz bardziej atrakcyjna, ale jednocześnie zimna - taką uczyniła ją sława i 
majątek.
     - Jest amerykańską dziennikarką. Osobowość silna, niezależna jak ty.
     - Oszczędź mi tych komplementów. Jest atrakcyjna?
     - Tak.
     - A to dziwka. Nienawidzę jej.
     - Daj spokój, Penelopo, czy wiesz, ile kobiet musi nienawidzić ciebie? 
Możesz mieć każdego faceta, jakiego zapragniesz.
     - Facetów, na których mam ochotę, nie mogę mieć. Wszystko inne 
przychodzi mi z łatwością. Los był dla mnie okrutny, Rayne.
     Nie wierzył własnym uszom. Zadziwiało go jej rozgoryczenie.
     - Nie patrz na mnie takim zdziwionym wzrokiem. Jesteś jednym z 
niewielu facetów, z którymi mogę być szczera. Zakradasz się tu jak złodziej, 
więc możesz ukraść parę moich sekretów. A propos, gdzie jest mój 
niezwyciężony goryl?
     - Wisi na balustradzie nad schodami.
     Wybiegła z pokoju, by zobaczyć to na własne oczy. Wróciła ze śmiechem 
i zadzwoniła do właściciela hotelu, by go uwolnił.
     - Cały zsiniał! - powiedziała nalewając sobie następną whisky. - Nie 
wiem, jak tego dokonałeś!
     Piła już trzeciego drinka od jego przyjścia. Był ciekaw, czy alkoholizm 
nie jest przypadkiem ubocznym skutkiem jej sukcesu.
     - Nie patrz tak na mnie, mam tak samo mocną głowę jak mój ojciec. Są 
gorsze nałogi, których można się nabawić w Hollywood. - Obejrzała go od stóp 
do głów i uśmiechnęła się przekornie. - Jeśli będziesz chodził po mieście w tym 
ubraniu, ludzie gotowi wziąć cię za bezrobotnego leśniczego. - Uśmiechnęła się 
do niego. - Ale ja wiem, kim jesteś. O tak, nie bądź taki zaskoczony. Pilnie 
śledziłam twoją karierę. Prawdę mówiąc zawsze uważałam, że zajmiesz się 
polityką i będziesz bronił Murzynów, a nie polował na nich.
     Ogarnęła go wściekłość. Uniósł ją za nadgarstki i przysunął jej twarz do 
swojej.
     - Ty dziwko!
     W tym samym momencie zaczął ją zapamiętale całować, a ona objęła go. 
Wywoływała w nim te same odruchy, co kiedyś - jej namiętność wcale nie 
ustępowała jego własnej. Kiedy delikatnie ją odsunął, rozpłakała się siadając 
obok niego na sofie.
     - Co ci się we mnie nie podoba, Rayne. Dlaczego mnie odtrącasz?
     Wiedział, jak bardzo wciąż jest czuły na jej wdzięki, toteż wstał i poszedł 
na balkon. Przez chwilę przypatrywał się ludziom na dole. Gra nie warta była 
świeczki. Jeśli zdradzi Sam, może ją utracić. Jakby odgadując jego myśli 
Penelopa powiedziała:
     - Nie chcesz jej stracić, prawda? No cóż, wolna wola. Możemy 
przynajmniej pozostać przyjaciółmi.
     Odwrócił się do niej już bardziej opanowany. Siedziała na kanapie z 
podciągniętymi do góry nogami obejmując kolana i wpatrując się w niego.
     - Po co tu przyszedłeś, Rayne?
     - Musiałem z tobą porozmawiać. Dowiedziałem się kilku szczegółów o 
tym, co przydarzyło się nam dawno temu. Pamiętasz katastrofę naszego 
samolotu?
     - Wciąż powraca do mnie w koszmarach.
     - Posłuchaj, to nie był wypadek, ktoś to zaplanował - zabijając ciebie 
chciał zniszczyć twego ojca. Ten człowiek zadał sobie wiele trudu, by 
zatuszować całą sprawę, ale przypadkiem odkryłem to i zamierzam dobrać mu 
się do skóry. I sądzę, że będziesz mogła mi pomóc.
     - Kto to był?
     - Bernard Aschaar, dyrektor Goldcorp Group. 
     Wyglądała na wstrząśniętą. Odwróciła twarz do okna.
     - Niemożliwe! Wczoraj byłam z nim na kolacji. To taki miły, światowy 
człowiek.
     - Tak, prawdziwy światowiec. Powinnaś się była go zapytać, czym 
zajmował się w zeszłym tygodniu.
     Usiadła z powrotem i spojrzała na niego.
     - Zrobiłam to. Powiedział, że był w Kenii, oglądał jakieś kopalnie.
     - Był w Mozambiku, konferował z rosyjskim generałem. Widziałem go na 
własne oczy.
     Zauważył na jej twarzy rosnący niepokój. Pochyliła się ku niemu.
     - Aschaar ma właśnie podpisać ważną umowę z moim ojcem. Tato był 
długo przeciwny sprzedaży kopalń, ale tym razem oferta była zbyt dobra, by ją 
odrzucić.
     - Jedyną rzeczą, jakiej pragnie Aschaar, jest władza. Zrobi wszystko, by 
się do niej dorwać. To szaleniec. Jeśli zawrze jakąś umowę z twoim ojcem, 
wynikną z tego kłopoty.
     Penelopa dopiła swoją whisky i wstała.
     - Musisz porozmawiać z moim ojcem, opowiedzieć mu to samo co mnie.
     Spojrzał jej prosto w oczy. Musiał mieć pewność, że nie pobiegnie zaraz 
do Aschaara.
     - Musisz zachować naszą rozmowę w tajemnicy, Penelopo. Mam do 
wyrównania rachunki z Aschaarem. Jeśli się dowie, kim jestem i że jeszcze żyję, 
znajdę się w wielkim niebezpieczeństwie. Nikt poza tobą nie wie, że wróciłem i 
chcę, by tak pozostało.
     Odrzuciła głowę do tyłu, z jej oczu posypały się iskry.
     - Uważasz, że nie możesz mi ufać, kapitanie Gallagher?
     Mógł jej zaufać. Charakter Penelopy był kryształowy i nic go nie 
zmieniło.
     - Ufam ci - powiedział.
     Uśmiechnęła się.
     - Naprawdę uważam, że dobrze byłoby, gdybyś porozmawiał z moim 
ojcem. Jest jednym z potentatów przemysłu wydobywczego złota. Jak wiesz, 
jest członkiem CKK i prawie codziennie kontaktuje się z Aschaarem. Jeśli 
szukasz zemsty, jestem pewna, że powie ci, jak można dobrać się do niego.
     - Dobrze. Możesz skontaktować się z nim dzisiaj?
     - Tak. Zadzwonię do niego teraz.
     Gdy dzwoniła z drugiego pokoju, poszedł na balkon i spoglądał w dół na 
ludzi zajeżdżających do hotelu na kolację, pragnących spędzić miły piątkowy 
wieczór. Co ja tu, do diabła, robię? - zapytał sam siebie. Powinien był wsiąść z 
Samantą w pierwszy lepszy samolot i wyjechać z kraju, zapomnieć o całej 
sprawie.
     Ale wtedy przypomniał sobie facetów, których zwłoki spoczywały na 
starym pasie startowym w Beirze. Spochmurniał i odwrócił się.
     Do pokoju wróciła Penelopa.
     - Zaraz tu będzie. - Obciągnęła w talii jedwabny szlafrok i posłała mu 
szelmowski uśmiech. - Czekając na niego możemy porozmawiać o starych 
dobrych czasach.
     
     Rayne był zaskoczony, że Sir George wygląda tak staro, ale nie stracił nic 
ze swojej dawnej prezencji i klimatu szacunku, jaki go otaczał.
     - Boże, Rayne, z trudem cię poznałem. Z tego, co słyszałem, brałeś 
ostatnio udział w niejednej potyczce. Słucham, o czym chciałeś ze mną 
rozmawiać?
     Rayne opowiedział mu wszystko o Aschaarze i samolocie. Twarz Sir 
George’a wydłużała się, gdy go słuchał, a kiedy poruszył temat wydarzeń w 
Mozambiku, poprosił córkę o jeszcze jedną whisky. Wyglądało na to, że nie 
wierzy własnym uszom. Gdy Rayne skończył, milczał przez jakiś czas.
     - To trzyma się kupy - powiedział w końcu. – Widzę teraz, że ten 
skurwysyn usiłował przyprzeć mnie do muru od lat, a ja nigdy nie zdawałem 
sobie z tego sprawy. Postanowił więc wykupić mnie. A ta historia z 
Mozambikiem to prawdziwa rewelacja. Powinien za to dostać dożywocie! Jest 
zwykłym mordercą, i to całkowicie pozbawionym skrupułów. Gdy do 
posiadanych już kopalń doda moją firmę, zdobędzie olbrzymią władzę. Ale co 
można zrobić, by go powstrzymać? Sonia Seyton-Waugh zaczęła niedawno 
walkę z Goldcorp Group, ale to długa batalia, zapewniam cię. Nie wiem, jak 
można by dobrać się do skóry takiemu facetowi jak Aschaar. Jest zbyt 
przebiegły, by można go było postawić przed sądem. Wyjął swoją wizytówkę i 
podał ją Rayne’owi.
     - To mój prywatny numer. Jestem ci gotów pomóc. Jeśli będziesz miał 
kłopoty, zadzwoń do mnie. Nie muszę chyba mówić, że moja umowa z nim jest 
nieaktualna. Sądząc po tym, co mówisz, to udało mi się wyjść z tego z 
niewielkimi stratami.
     Rayne ważył każde wypowiadane teraz słowo:
     - Sir George, mam inną propozycję. Niech pan powie Aschaarowi, że 
umowa jest nadal aktualna, ale że sprowadził pan dodatkowego eksperta. 
Podniesie pan cenę swoich kopalń do niebotycznej sumy, informując go, że to 
ten nowy ekspert panu doradził i że jeżeli chce sprawę omówić, niech się 
skontaktuje bezpośrednio z nim.
     - To ty będziesz tym ekspertem?
     - Tak. Właśnie.
     - Igrasz z ogniem, Rayne.
     - To jedyny sposób, bym mógł dostać się do jego biura, nie wzbudzając 
żadnych podejrzeń. Wiem, że to ryzykowne, Sir George. Kiedy już tam się 
znajdę, będę mógł wprowadzić moje plany w życie. Proszę zadzwonić do niego 
jutro i powiadomić go o nowych warunkach umowy.
     - Dobrze, zrobię, jak mówisz. Nadam bieg sprawie dzwoniąc do niego 
jutro rano.
     Kiedy Sir George wyszedł, Rayne ujął dłoń Penelopy i pocałował ją w 
policzek.
     - Dzięki, moja droga. Dziękuję za wszystko.
     - Załatwiłeś, co miałeś do załatwienia i wracasz do swojej kobietki?
     - Może gdybyś ją poznała, nie nienawidziłabyś jej tak bardzo.
     Spojrzała na niego prowokująco. Wiele wysiłku kosztowało go, by 
jeszcze raz niewinnie pocałować ją w usta i oddalić się.
     
     Kiedy wrócił, Sam leżała na łóżku, w ubraniu, z twarzą zanurzoną w 
poduszce. Gdy zbliżył się do niej, odwróciła się i badawczo mu się przyglądała; 
od razu zauważył, że długo płakała.
     - I co, dobrze się bawiłeś? Na pewno to było miłe po tylu latach. Straszny 
skurwysyn z ciebie.
     Pochylił się i próbował wziąć ją w ramiona, ale ona obsypała go ciosami. 
Jeden z nich był tak mocny, że poleciała mu krew z nosa.
     - Zabierz te łapy! - krzyknęła.
     - Weź się w garść, Sam. Penelopa nic dla mnie nie znaczy.
     - Na Boga, nie kłam. Oszczędź mi tego.
     - Naprawdę, nic nie zaszło między nami. Gdybym ciebie nie miał, byłoby 
zapewne inaczej, ale mam ciebie i nic się nie zdarzyło.
     Sam popatrzyła na niego i znowu się rozpłakała. Trzymał ją w ramionach 
i poczuł, jak zaczyna się odprężać. Po chwili poszła po ręcznik i nawet zdobyła 
się na uśmiech wycierając mu krew z nosa. Kiedy skończyła, położyła się obok 
niego.
     - Przepraszam, Rayne. Nie mogłam ci zabronić tam pójść. Wiedziałam, że 
mi tego nie wolno, ale nie mogłam też przestać się zamartwiać. Ona jest bardzo 
piękna. Są faceci gotowi popełnić morderstwo za choćby jedną noc z Penelopą.
     Rayne spojrzał na tandetnie pomalowany sufit i pomyślał, jak samotna 
musi się czuć Penelopa pomimo swej sławy i urody.
     - Sam, musisz nauczyć się mi ufać. Jeśli tego nie zrozumiesz, nigdy nie 
uda nam się we dwoje.
     - To wydaje się takie łatwe - westchnęła. - Ale uczucia to nie jest coś, co 
można włączać i wyłączać na zawołanie. Postaram się jednak.
     - W porządku. To jest najważniejsze.
     - A więc co robiłeś?
     Opowiedział jej pokrótce.
     - Dobrze - stwierdziła, kiedy skończył. - Ale teraz posłuchaj, ponieważ ja 
też mam dla ciebie ciekawe informacje. Mówiłeś o tym, że potrzebujesz kogoś, 
kto pomoże ci dobrać się do Aschaara, kogoś, komu można by zaufać.
     - Sir George jest właściwą osobą.
     - Mam kogoś lepszego.
     Podała mu wycinki z czasopisma, na których były liczne fotografie 
pięknej wysokiej kobiety. Spojrzał na Sam zaintrygowany.
     - To Sonia Seyton-Waugh - wyjaśniła. - Słyszałeś o niej?
     - Sir George wspomniał jej nazwisko.
     - Stoi na czele korporacji kopalń złota, której prowadzenia nie podjęłaby 
się większość mężczyzn. Jest bardzo zdolna, a te artykuły świadczą, że ma na 
pieńku z Goldcorp Group. Wiem także, że nienawidzi Aschaara. I znam ją 
osobiście - kilka lat temu przeprowadzałam z nią wywiad w Stanach.
     - To świetnie, Sam! Wygląda, że właśnie kogoś takiego nam potrzeba. 
Dlaczego nie zadzwonisz do niej od razu?
     Sam potrząsnęła głową z uśmiechem.
     - Po pierwsze, jest za późno na towarzyskie telefony. A po drugie mam 
zamiar pokochać się z tobą z taką pasją, że nigdy nie wspomnisz już Penelopy 
O’Keefe.
     

SONIA
     
     
     Rayne znał numer na pamięć. Telefon dzwonił długo, zanim ktoś go 
odebrał.
     - Tu major Long.
     - Mówi Rayne Gallagher. Nastąpiła dłuższa cisza.
     - Rayne, myślałem, że nie wyszedłeś z tego cało. Myślałem... Mam dla 
ciebie złe wiadomości.
     - Sam jest ze mną, Martin. Nic jej się nie stało.
     I znowu cisza.
     - Dobry Boże, stary. Muszę się z tobą zobaczyć. Muszę ci wszystko 
wytłumaczyć.
     - Co tu tłumaczyć? Dlaczego nie przyleciał po nas samolot? Osiemnastu 
ludzi zginęło.
     - Rayne, to nie moja wina. Nic nie wiedziałem.
     - Dlaczego, Martin. Znałeś większość z tych ludzi. Ufałem ci jak 
przyjacielowi.
     - Gdzie jesteś?
     - Powoli. Pewnie chcesz przysłać tu Frya, by mnie załatwił.
     - Ty skurwielu! - Głos Longa trząsł się z wściekłości.
     Wydało mu się, że słyszy nawet łkanie. Martin powiedział:
     - Daj mi szansę. Udowodnię ci, że się mylisz, mój mały.
     - W porządku. Chcę byś zrobił, co następuje...
     
     Samanta dotarła do Waugh Building wczesnym rankiem, ubrana 
elegancko w kupiony poprzedniego dnia granatowy kostium. Przeszła przez 
marmurowy hall i wsiadła do staroświeckiej windy z błyszczącymi mosiężnymi 
ozdobami. Pojechała na ostatnie piętro.
     - Dzień dobry. Czym mogę pani służyć? - młody człowiek w okularach o 
szylkretowej oprawie podniósł głowę znad biurka.
     - Chciałabym zobaczyć się z Sonią Seyton-Waugh.
     - Czy jest pani umówiona, pani...?
     - Samanta Elliot. Nie, nie jestem, ale kilka lat temu przeprowadzałam z 
Sonią wywiad w Nowym Jorku i jestem ciekawa, czy udzieliłaby mi 
następnego.
     - Jest bardzo zajęta w tej chwili, ale jestem pewien, że jeśli może pani 
poczekać, dostanie się pani do niej. Proszę spocząć. Dzisiejsze gazety leżą na 
stole.
     Po chwili wrócił.
     - Panna Seyton-Waugh przyjmie panią z prawdziwą przyjemnością. To 
nie potrwa długo.
     Czekając na nią Sam jeszcze raz przeczytała relację z ataku na lotnisko 
sporządzoną poprzedniego dnia. Pomyślała, czy nie wyjdzie na głupka. 
Ostatecznie Soni może to wcale nie zainteresować. Przyniosła z sobą 
dokumenty i artykuły, które Rayne zabrał ze skrytek bankowych, ale kłopot 
polegał na tym, że były napisane po rosyjsku...
     Do pokoju weszła kobieta i Samanta przyglądała się jej z 
zainteresowaniem. Sonia była atrakcyjna jak zwykle, ale zauważyła u niej 
pewną łagodność, której z pewnością nie było w niej podczas ich poprzedniego 
spotkania.
     - Samanta Elliot. Co za niespodzianka! Proszę do środka, nie widziałam 
cię od dawna...
     Sam uśmiechnęła się przyjaźnie. Miała wrażenie, że wszystko pójdzie 
dobrze. W ogromnym gabinecie stały antyki, a na podłogach leżały perskie 
dywany. Widok z okna zapierał dech w piersiach. Sonia powiedziała:
     - Czytałam twoje artykuły o Rodezji. Są świetne! Chcesz przeprowadzić 
ze mną wywiad?
     Sam ponownie przyjrzała się Soni. Ta kobieta musi wiele wiedzieć o 
Aschaarze i na pewno nie pochwala jego postępowania. Powinna być cennym 
sprzymierzeńcem.
     - Soniu, mam ci do opowiedzenia długą historię. Jest dość 
skomplikowana, więc wzięłam też ze sobą jej wersję na piśmie, byś mogła ją 
sobie później przeczytać, jeśli zechcesz. Pokrótce opowiem ci teraz, o co 
chodzi...
     Sonia uważnie słuchała relacji o przejściach Sam i Rayne’a w 
Mozambiku. Gdy padło nazwisko Aschaara, jeszcze bardziej skupiła się na 
relacji Sam, a pod koniec wpatrywała się w nią jak zahipnotyzowana.
     - Co masz zamiar zrobić, Samanto?
     - Rayne chce osiągnąć dwa cele. Po pierwsze odnaleźć Johna Frya, tego 
Amerykanina, który postarał się, by nikt z oddziału nie uszedł z życiem. Po 
drugie powstrzymać raz na zawsze Aschaara.
     - Znaczy zabić go?
     - Dopilnować, by stanął przed sądem.
     Sonia wstała i podeszła do okna.
     - Znam Bernarda od dawna. Mam osobiste powody, by go nienawidzić, a 
poza tym nie podoba mi się to, co próbuje uczynić z przemysłem 
wydobywczym. Marzę o tym, by postawić go przed obliczem prawa. - 
Odwróciła się. - Ale, Samanto, wiem nazbyt dobrze, że to będzie praktycznie 
niemożliwe. Musisz zrozumieć, jak niebezpieczny to człowiek. Jeśli zacznie 
podejrzewać, że chcecie mu się dobrać do skóry, grozi wam śmierć.
     - Rayne zabrał te dokumenty, które Fry kazał mu zniszczyć. Były 
przechowywane w banku w Beirze. Na jednym z nich widnieje podpis Aschaara 
- spójrz. Niestety, jak widzisz, są po rosyjsku.
     - To żaden problem. Mam znajomego, wykładowcę rosyjskiego na 
uniwersytecie. Zostaw mi je - o ile mi ufasz - to poproszę go o tłumaczenie.
     - Dziękuję, Soniu. Zechcesz spotkać się z Rayne’em i porozmawiać?
     Sonia skinęła głową i dotknęła ramienia Sam.
     - Los znowu nas zetknął. Ja też chciałabym wam kogoś przedstawić - 
kogoś, kto ma własne powody, by nienawidzić Aschaara i może wam pomóc 
doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości.
     
     Major Long podjechał wynajętym samochodem do drzwi opuszczonego 
magazynu. Spoglądając w lusterko zauważył, że stojący za nim wóz skręcił w 
prawo. Dobrze, zajęli wyznaczone pozycje. Spojrzał na zegarek, po czym 
sięgnął pod kurtkę i dotknął rękojeści pistoletu. Przeszedł go dreszcz. Nie mógł 
się już teraz wycofać.
     
     Rayne spojrzał na Loisa, który siedział na miejscu dla pasażera, a pistolet 
maszynowy w jego rękach był osłonięty kawałkiem płótna. Mógł na nim 
polegać. W trudnej sytuacji nie było od niego lepszego kompana.
     - No - powiedział Rayne - major Long sprzedał mnie, ale zapłaci za to 
teraz potrójnie - Fry to niebezpieczny bydlak.
     - Agent KGB pracujący dla CIA - dorzucił Lois. - Wolę nie myśleć, ilu 
ludzi ma na sumieniu.
     Przez przednią szybę Rayne zauważył, jak Martin Long wchodzi do 
znajdującego się w pewnej odległości od nich magazynu.
     - Wysiadł z samochodu i idzie do środka. Ruszajmy!
     
     Martin rozejrzał się po wnętrzu magazynu. Promienie porannego słońca 
wpadały przez okienka w dachu oświetlając pudła z częściami maszyn niby 
aktorów na scenie. Poczuł niepokój i spojrzał na zegarek. Fry się spóźniał.
     - Bardzo dobrze, majorze. Proszę teraz stanąć na środku.
     Martin rozejrzał się w poszukiwaniu Frya, ale nie zdołał go dojrzeć. 
Ruszył powoli do przodu.
     - Mojorze Long, bardzo proszę. Nie mam czasu. Jak rozumiem, chciał pan 
ze mną porozmawiać, więc proszę wyjść na środek. I niech pan pamięta, że 
trzymam pana na muszce.
     Martin stanął na środku magazynu.
     - Koniec zabawy, panie Fry - powiedział. - Wydało się, że jest pan 
agentem komunistycznym, zdrajcą i mordercą.
     Fry wyszedł spoza skrzyń.
     - O czym pan mówi, majorze? - Na jego twarzy rysował się niepokój.
     - Kapitan Gallagher ma dokumenty, o których zniszczenie pan go prosił. 
Wynika z nich, że jest pan agentem KGB. - Wyciągnął pistolet. - Zamordował 
pan osiemnastu dobrych żołnierzy, Fry.
     - Niech pan odłoży ten pistolet, Long. Jest pan otoczony.
     Martin Long z zimną satysfakcją nacisnął na spust.
     
     Fry ruszył w jego stronę. Kula trafiła go, ale nadal zbliżał się, wyrwał mu 
pistolet z ręki i przyłożył lufę do głowy.
     - Jedno słowo, ty skurwysynu, a rozwalę ci łeb.
     Martinowi zbierało się na wymioty.
     Pod kurtką Frya dojrzał kamizelkę kuloodporną. Amerykanin go 
przechytrzył.
     - Gdzie oni są, Long?
     - Nie wyjdziesz stąd żywy.
     Fry uniósł pistolet i walnął kolbą Longa w głowę. Martin osunął się na 
ziemię nieprzytomny.
     
     Rayne spojrzał na Loisa. Minęło pięć minut od czasu, gdy usłyszeli 
pojedynczy strzał z magazynu.
     - Czy Long tak długo zajmuje się podziwianiem dzieła swych rąk?
     Lois ściągnął sukno z pistoletu maszynowego.
     - Idę do środka. Sądzę, że coś poszło nie tak.
     Rayne wyciągnął pistolet i wbiegł do środka.
     Wewnątrz panowała śmiertelna cisza. Posuwali się szybko wzdłuż ścian 
kryjąc się za skrzyniami. Rayne zauważył Longa - właśnie próbował się 
podnieść. Rozglądał się wkoło, szukając ciała Frya, ale go nie znalazł.
     - Miał na sobie kamizelkę kuloodporną... - Martin popatrzył Rayne’owi w 
oczy. - Powiedziałem mu, że wiesz, iż jest agentem KGB. Uciekł...
     Boże, pomyślał Martin, znowu sknociłem sprawę.
     
     Spotkali się w piątkę o szóstej wieczorem w pięknym salonie Soni - 
Sonia, Deon, Rayne, Lois i Sam. Gdy gospodyni dokonała prezentacji, nalała im 
wszystkim drinki; usiedli na skórzanych sofach przyglądając się sobie 
niepewnie.
     - Ponieważ jestem gospodynią tego spotkania – zaczęła Sonia, posyłając 
im promienny uśmiech - pozwolicie, że ja zacznę. Deon i ja przeczytaliśmy 
waszą relację z wydarzeń w Beirze, przyniosłam też przetłumaczone 
dokumenty, które mi dałaś, Sam.
     Rayne uznał Sonię za jedną z najbardziej eleganckich kobiet, jakie 
widział. Podobał mu się również Deon de Wet; na jego twarzy widać było 
cierpienie i siłę, potężną kombinację, którą dobrze znał skądinąd.
     Deon dodał:
     - Obie umowy są prawie identyczne. Odnoszą się do ustanowienia 
marksistowskiego reżimu w Rodezji-Zimbabwe. Wcześniejszą zawarł agent 
KGB, John Fry, z przywódcami ZANU. Późniejszą podpisali Aschaar, generał 
Worotnikow i ci sami przywódcy ZANU. Tego się pan spodziewał, kapitanie 
Gallagher?
     Rayne uśmiechnął się:
     - Proszę mi mówić Rayne - może wszyscy będziemy sobie mówić po 
imieniu? - Odpowiedział mu pomruk aprobaty. - Tak - ciągnął po chwili - 
właśnie tego się spodziewaliśmy, prawda? - Spojrzał na Sam i Loisa. - Pierwsza 
umowa stanowi dowód, że John Fry jest podwójnym agentem - pokazuje, że w 
gruncie rzeczy pracował dla KGB prowadząc z ZANU rozmowy dotyczące 
wspieranej przez KGB inwazji na Rodezję. Potem, gdy na scenie pojawiła się 
armia rosyjska w osobie generała Worotnikowa, KGB dostała kosza, prosząc 
Frya, by zrezygnował z tej operacji. Wówczas pod przykrywką CIA wynajął nas 
i postarał się o to, byśmy zginęli wszyscy wraz z dowodami jego współpracy z 
KGB.
     - Tylko, że mu nie wyszło - wtrącił Deon ze smutnym uśmiechem - i 
wasza trójka wydostała się stamtąd wraz z dokumentami. A ponieważ jesteś 
takim człowiekiem, jakim jesteś, Rayne, na pewno zamierzasz pomścić śmierć 
tych osiemnastu wspaniałych żołnierzy, którzy zostali w Mozambiku.
     Teraz z kolei Rayne miał ponurą minę.
     - Próbowaliśmy, ale nie udało się nam. Prawda, Lois? - Lois pokiwał ze 
smutkiem głową.
     Rayne podniósł głowę i spojrzał Deonowi prosto w oczy.
     - Ale nie myśl, że nie zamierzamy próbować dalej. Dostanę go jeszcze. 
Myślę, że warto by wykorzystać tę relację z wypadków w Beirze... - Uśmiechnął 
się. - Ale Deonie i Soniu - tak naprawdę nie przyszliśmy rozmawiać o Fryu, lecz 
o Aschaarze. Z tej drugiej umowy widać wyraźnie, że to człowiek 
niebezpieczny i podstępny, ale mamy jeszcze więcej dowodów jego przestępczej 
działalności. Wiem od Sam, że wam także dał się on we znaki.
     Deon i Sonia spojrzeli po sobie. Sam zauważyła, że ich ręce spotkały się, 
a Deon delikatnie uścisnął dłoń Soni. Widać było, że bardzo się kochają - jasne 
było teraz, skąd wziął się ów łagodny wyraz szczęścia na twarzy Soni.
     - Nie będzie nam łatwo o tym opowiadać - zaczął Deon. - Ten skurwysyn 
wyrządził nam wiele złego. Ale ponieważ chcemy, by znalazł się tam, gdzie 
nikomu już nie będzie mógł zaszkodzić, jeśli chcecie wysłuchać, co nam 
zrobił... - co ty na to, Soniu?
     Sonia skinęła głową, z jej oczu posypały się iskry.
     - Zanim zaczniemy, naleję wszystkim następnego drinka.
     Tak więc opowiedzieli, jak Aschaar wkroczył w ich życie.
     Deon przypomniał historię włamania do willi biznesmena, które zawiodło 
go do Soni. Wspomniał o powiązaniach Aschaara ze swoim szefem, generałem 
Mullerem, i o tym, jak po morderstwie, którego Muller dokonał na więźniu w 
celi, rozpadło się jego małżeństwo, a jego karierę w policji zaczęto z 
premedytacją podkopywać, by zmusić go do milczenia. Tłumiąc w sobie ból 
opowiedział krótko o śmierci swego brata Pietera. Następnie Sonia opowiedziała 
im o sobie i o Helenie - o tym, co zrobili im Aschaar i Jay Golden. Na koniec 
omówiła megalomańskie plany Bernarda wobec przemysłu górniczego RPA.
     Kiedy oboje skończyli, nastała długa cisza. W końcu przerwał ją Lois:
     - Po tym, co wyście przeszli, może nie jest to takie poważne, ale ja też 
miałem do czynienia z panem Aschaarem. - Opowiedział im, jak zapłacono mu 
za dokonanie sabotażu w samolocie wiozącym Penelopę O’Keefe i o 
makabrycznych konsekwencjach tego czynu.
     - Ależ to straszliwa lista zbrodni - podsumowała Sam. - Pomyślcie tylko, 
ilu innych musiało ucierpieć z jego powodu!
     - Chodzi o to - powiedział Rayne - co mamy zamiar z nim zrobić? Po 
pierwsze chcę wiedzieć, czy piszecie się na współpracę?
     - To zbyteczne pytanie - odparła Sonia z uśmiechem. - Pewnie, że tak.
     - Świetnie. Następne pytanie: jakie działania podejmiemy?
     - Ja jestem za zabójstwem - stwierdził Deon. - Karabin z lunetą. Sam się 
tym zajmę. Zapewne w nocy, gdy wchodzi do domu.
     - To morderstwo z premedytacją.
     - Uważam, Rayne, że po tym, co zrobił, to całkiem łagodna śmierć.
     - Tylko że oznacza zniżenie się do jego poziomu.
     - To prawda.
     - Ja chcę publicznie poniżyć tego łajdaka i postawić przed obliczem 
prawa - Rayne pochylił się do przodu. - Posłuchajcie, oto mój plan. Umówiłem 
się z Sir George’em O’Keefe’em, właścicielem wielu kopalń, że będę udawać 
jego rzeczoznawcę i mam wyznaczone spotkanie z Aschaarem na ósmą jutro 
wieczorem. Wezmę z sobą Loisa i chciałbym, byś z nami też poszedł, Deon - we 
trzech oskarżymy go o popełnione zbrodnie, a ty, Deon, aresztujesz go.
     - Jak ominiemy jego osobistą obstawę?
     Rayne uśmiechnął się.
     - Jestem pewien, że we trzech mamy dość doświadczenia w stosowaniu 
różnych wybiegów, by poradzić sobie z paroma gorylami.
     - Będziemy uzbrojeni? - spytał Lois.
     Rayne zamyślił się na chwilę.
     - Sądzę, że tak. Nie chciałbym używać siły, chyba że w ostateczności, ale 
z takim facetem jak Aschaar wolałbym nie spotykać się bez pistoletu za 
paskiem.
     Sam odchrząknęła.
     - Czy mogę o coś zapytać?
     - Proszę cię bardzo.
     - A co z nami?
     - Co znaczy: co z nami?
     - Chodzi mi o to, że nie pozwolimy z Sonią na to, by nie brać w tym 
udziału, prawda, Soniu?
     - Nie ma mowy - dorzuciła Sonia patrząc na Deona. - Wiesz, że muszę 
tam pójść i stawić mu czoło.
     - OK. - zgodził się Rayne. - W porządku. Zmiana planów. Deon, Sonia i 
ja udajemy się na spotkanie z Aschaarem, Lois i ty, Sam, poczekacie na dole, na 
wypadek, gdyby potrzebna nam była pomoc.
     - Chwileczkę - wtrącił Lois. - Wcale mi się to nie podoba.
     - Lois, jesteś najlepszy w roli wspierającej. Nie próbuj zaprzeczać.
     - Zgoda. Skoro tak mówisz.
     Nastała chwila milczenia.
     - A więc, wszystko gra - powiedział Deon. - Jesteśmy umówieni.
     - Przyniosę wino - zaproponowała Sonia - i wypijemy za zniszczenie 
Aschaara i jego dzieła.
     
     Tego wieczoru nie będzie widać zachodu słońca w Johannesburgu. O 
osiemnastej niebo pokrywały czarne chmury, powietrze było ciężkie i upalne. 
Robotnicy wracający do domu spoglądali co i rusz w górę spodziewając się 
deszczu, ale burza jakoś nie nadchodziła.
     W swoim gabinecie na przedostatnim piętrze biurowca Goldcorp Bernard 
Aschaar czuł dziwny niepokój, chociaż nie wiedział, co było jego przyczyną. 
Może to z powodu pogody. Może stąd, że był tak blisko śmierci, gdy samolot 
wystartował z Beiry. Miał jednak prawdziwe powody do niepokoju, wiedział o 
tym dobrze. Jego ludzie w Mozambiku poinformowali go, że atak na lotnisko i 
skład paliw nie był dziełem Rodezyjczyków - kto więc za nim stał? Powiadomili 
go także o ataku na bank i zniknięciu umowy, którą podpisał z Worotnikowem... 
Prześladowało go niepokojące uczucie, że za tymi wydarzeniami kryją się jakieś 
nie znane mu siły i wcale mu się to nie podobało. Będzie musiał bardzo uważać.
     Do pokoju weszła wysoka blondynka w obcisłej sukience.
     - Czy życzy pan sobie jeszcze czegoś, panie Aschaar?
     Bernard obrzucił ją pożądliwym spojrzeniem po raz dwudziesty tego dnia. 
Jay powiedział mu, że „lubi te sprawy”.
     - Nie, dziękuję, Rae. Możesz już iść. I wiesz, co masz robić w przyszłym 
tygodniu, prawda?
     - Tak sądzę, panie Aschaar. Życzę panu miłej podróży. - Posłała mu 
obiecujący uśmiech.
     - Dziękuję. Dobranoc.
     Bernard wyjeżdżał tego wieczoru na tydzień do Londynu. Po spotkaniu z 
agentem O’Keefe’a helikopter zabierze go z dachu biurowca na lotnisko. 
Powinien zdążyć na lot o dwudziestej pierwszej trzydzieści.
     Zostawszy znowu sam Bernard wstał i podszedł do okna. Pod nim 
Johannesburg skąpany był w trupiobladym świetle nadciągającej burzy. Chciał 
kontrolować to miasto - wykorzystać do tego jego najcenniejsze, najbardziej 
uwielbiane bogactwo: złoto, ten żółty kruszec fascynujący ludzi od wieków. 
Gdyby to była wyłącznie kwestia pieniędzy, kupiłby władzę nad tym miastem 
przed laty. Jednak nie wszystkich można było kupić. To może jeszcze jedna 
przyczyna jego niepokoju: Sonia Seyton-Waugh i jej związek z pułkownikiem 
Deonem de Wetem.
     Wyczuł, że de Wet będzie sprawiał kłopoty w chwili, gdy ten zaczął 
dochodzenie w sprawie kradzieży fotografii z jego domu. Według Mullera był 
uczciwym policjantem podejmującym moralną krucjatę przeciwko występkowi, 
a nie ma nikogo bardziej niebezpiecznego od takiego idealisty. Po morderstwie 
na Pieterze wydawało się, że Deon pojął aluzję i przez jakiś czas siedział cicho. 
Ale to nie trwało długo. Przy każdej okazji szkodził Goldcorp Group, a 
zwłaszcza Bernardowi; był pewien, że to Deon dodaje Soni odwagi, dzięki 
której nie reaguje ona na jego szantaż. Wszystko to było bardzo niepokojące.
     Bernard odwrócił się nerwowo od okna i wrócił do biurka. Zadzwonię do 
generała Mullera, pomyślał, pomówię z nim o zaostrzeniu środków ochrony. 
Miał zamiar zrobić to od pewnego czasu. Podniósł słuchawkę i wykręcił 
domowy numer generała.
     - Halo, Piet, tu Bernard. Jak leci...? Chcę pogadać z tobą o mojej 
ochronie. Wyjeżdżam dzisiaj na jakiś tydzień, może wpadłbyś tu około ósmej 
piętnaście?
     Słuchał, jak Muller długo wyjaśnia mu, że umówił się już wcześniej na 
dzisiejszy wieczór.
     - Nie, Piet - przerwał mu Bernard, gdy skończył. - Jestem przekonany, że 
zdołasz się wyrwać. Oczekuję cię za kilka godzin.
     Po drugiej stronie nastała krótka cisza, po czym Muller zgodził się 
przyjść. Bernard odłożył słuchawkę z uśmiechem. Znał dość brudnych sprawek 
generała, by ten tańczył tak, jak mu zagra.
     Niebo wyglądało groźnie przez wielkie okna. Bernard z niepokojem 
przyglądał się pogarszającej się pogodzie.
     Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł mężczyzna w 
mundurze pilota. - Panie Aschaar, chciałem pana poinformować, że będę 
gotowy do startu od dwudziestej trzydzieści w górę.
     - A jeśli rozpęta się burza?
     - Gdy będzie mocno padać, odczekamy trochę. Ale nie powinniśmy mieć 
żadnych kłopotów.
     - Dobrze. Do zobaczenia.
     Kiedy pilot wyszedł, Bernard podszedł do ściany i nacisnął guzik ukryty 
za boazerią. Ukazał się duży sejf. Nacisnął cyferki elektronicznego szyfru i 
drzwi natychmiast się otworzyły. Odliczył pięćset tysięcy randów w używanych 
banknotach.
     To powinno wystarczyć, pomyślał, by przemówić do rozumu temu 
bubkowi od Sir George’a i przekonać go, by spojrzał na sprawę z jego 
perspektywy. Zamknął sejf wkładając pieniądze do starej srebrnej szkatułki na 
stoliku. Usiadł i otworzył teczkę zawierającą materiały dotyczące przejęcia 
kopalń Sir George’a. Przyjemnie jest zastanawiać się nad dalszym rozwojem 
jego imperium; trudno było o przyjemniejszy sposób spędzenia następnych 
kilku godzin.
     Za oknami gabinetu nadal zbierały się burzowe chmury, ale deszcz wciąż 
nie nadchodził.
     
     Na najwyższym piętrze biurowca Goldcorp przypatrywali się sobie 
Goldenowie, ojciec i syn. Jay powiedział: - Chcę, ojcze, byś zwolnił Bernarda.
     Max Golden przyglądał się synowi nic nie mówiąc. Jay przełknął ślinę. 
Wciąż stał przed biurkiem, ojciec nie pozwolił mu usiąść. Mówił dalej:
     - Kiedy spotkaliśmy się w Londynie, ojcze, powiedziałeś, że pomyślisz o 
przekazaniu mi firmy pod koniec roku, o ile nie popełnię żadnych błędów. Cóż - 
przerwał i przyglądał się bezczelnie siedzącemu za biurkiem starszemu panu - 
uważam, że poradziłem sobie nieźle i nadszedł czas, bym otrzymał obiecaną 
nagrodę.
     Na obliczu Maxa Goldena zagościł złośliwy uśmiech; nakazał gestem, by 
Jay usiadł. Czerwony zachód słońca, zwiastun burzy, odbijając się w ogromnych 
oknach gabinetu rzucał upiorny blask na twarz starca.
     - Wybacz mi, jeśli się mylę - powiedział - ale czy nie mówiłeś mi podczas 
spotkania w Londynie, że Sonia Seyton-Waugh jest prawie skończona?
     - Cóż, tak, ojcze, ale...
     - Nie widzę nic, co by świadczyło, że tak jest, Jay. A ty? Odebrałeś te 
zdjęcia Bernardowi, jak mi obiecywałeś?
     - Jeszcze nie, ale...
     - A ten policjant, który nam depcze po piętach - de Wet, czyż nie tak się 
nazywa? Czy nie mówiłeś mi, że to tylko kwestia paru dni, zanim zostanie 
zlikwidowany?
     - Ojcze...
     - Czy został zlikwidowany, czy też nadal utrudnia nam życie?
     - Ale...
     - I ostatnia sprawa, co z samym Bernardem? W Londynie mówiłeś mi, że 
jest skończony. To dokładnie twoje słowa. Ale nie jest. Wręcz przeciwnie.
     Jay wyglądał na zmartwionego. Nic nie powiedział.
     - Widzisz - dorzucił Max Golden - mam bardzo dobrą opinię o 
posunięciach Bernarda. Sądzę, mój ukochany synu, że świetnie sobie poradzi 
jako szef firmy.
     Jay zatrząsł się ze złości i niepewnie stanął na nogi:
     - Widzę, że muszę przystąpić do działania.
     Max Golden zbliżył się do okna spoglądając na pochmurne niebo. - Dzień 
rozrachunku, Jay. Nadszedł dzień rozrachunku.
     

WSZYSCY
     
     
     Weszli frontowymi drzwiami do biurowca Goldcorp i podeszli do biurka 
obstawy, by uzyskać zezwolenie na wejście.
     - Obawiam się, że mam pozwolenie dla jednej osoby reprezentującej Sir 
George’a O’Keefe’a - powiedział siedzący tam mężczyzna.
     Wskazując Sam i Loisa Rayne wyjaśnił:
     - Ci państwo poczekają na dole, a my troje chcemy iść na górę.
     Ochroniarz przyjrzał się stojącym przed nim ludziom. Znał ten typ - 
twardzi faceci, piękne kobiety, drogie samochody, ekskluzywne gusty. Często 
przychodzili wieczorem do gabinetów na szczycie wieżowca; na pewno wyruszą 
potem z panem Aschaarem i młodym panem Goldenem do miasta, gdy załatwią 
już interesy. Pan Aschaar nie znosi, gdy ktoś niepotrzebnie zawraca mu głowę. 
Może nie warto robić z tego afery.
     Bez przekonania rzekł:
     - Mówiłem państwu, mam pozwolenie dla jednej osoby. 
     Rayne zareagował błyskawicznie:
     - W takim razie proszę mi dać pana Aschaara. Strażnik poddał się:
     - W porządku, proszę pana, wasza trójka może iść na górę. Jeśli pan 
Aschaar zapyta, proszę tylko powiedzieć mu, że byliście zarejestrowani jako 
grupa.
     Wsiedli do windy i Deon nacisnął przycisk z napisem „Poziom 2”.
     - Czy Aschaar nie siedzi na najwyższym piętrze? - spytał Rayne.
     - Nie, jest zarezerwowane dla starego Goldena. Aschaar zajmuje piętro 
pod nim. I tak nie może narzekać, ma cały drugi poziom niemal wyłącznie dla 
siebie.
     - Czy jest jakieś inne wyjście z budynku?
     - Tylko schody pożarowe.
     Winda zatrzymała się na poziomie drugim i wyszli do hallu pokrytego 
białymi kafelkami. Przez ogromne okno widać było zaczynającą się właśnie 
burzę. Coraz częściej pojawiały się na niebie błyskawice oświetlające sylwetki 
najwyższych gmachów w mieście. Na ogromnych szybach zbierały się krople 
deszczu, rozganiane na różne strony przez wiatr. Znajdując się na czterdziestym 
szóstym piętrze górowali nad innymi biurowcami Johannesburga.
     Weszli do salonu recepcyjnego spodziewając się lada chwila Aschaara. 
Punktualnie o dwudziestej wyszedł do nich. Deona nie znał, ale od razu 
rozpoznał Rayne’a i Sonię. Zatrzymał się przed nimi z uśmiechem.
     - Hej, co pan tu robi? 
     - Jestem umówiony w interesach.
     - Niech pan się stąd wynosi, panie Brand, zanim wezwę policję.
     Użycie przez Aschaara pseudonimu sprawiło, że w umyśle Rayne’a 
zaczęły się tłoczyć wspomnienia z Beiry, zwłaszcza moment, gdy Aschaar 
spokojnie przyglądał się, jak Worotnikow każe go aresztować. Odpowiedział 
więc ostro, dając do zrozumienia, że jest zdecydowany na wszystko.
     - To ze mną jest pan umówiony, panie Aschaar. Nazwiska Brand 
używałem jedynie podczas mej działalności w Mozambiku. Jestem kapitanem i 
nazywam się Rayne Gallagher. Reprezentuję Sir George’a O’Keefe’a. Pozwoli 
pan, że przedstawię panu swoich współpracowników. Panna Seyton-Waugh, 
którą pan zna, i pułkownik Deon de Wet.
     Aschaar przyglądał im się chłodno. Robił tu równie groźne wrażenie jak 
w Beirze. Rayne poczuł rosnący niepokój. Ich plan wydawał się tak prosty, gdy 
przedstawiał go w luksusowym domu Soni. Teraz znajdowali się tutaj, na 
terytorium Aschaara, i miał poczucie, że niezupełnie kontrolują sytuację.
     - Proszę do mego gabinetu - powiedział cicho Bernard.
     Odwrócił się do nich plecami i ruszył w dół korytarza, weszli za nim do 
przestronnego, bogato umeblowanego gabinetu.
     Aschaar usiadł za biurkiem i zmierzył ich wzrokiem. Co Sonia Seyton-
Waugh i Deon de Wet robią w towarzystwie Rayne’a Gallaghera? I jak temu 
ostatniemu udało się ujść z rąk Rosjan? Ani przez moment nie wierzył, że to, o 
czym mieli rozmawiać, miało coś wspólnego z umową z O’Keefe’em. To 
pułapka.
     Sonia rozejrzała się po wystawnym wnętrzu. Nie podobało się jej - czuła 
się tu źle. Nie powinni byli spotykać się z Aschaarem na jego terytorium, 
przyjście tu było błędem. Z niepokojem spojrzała na Deona.
     Bernard zauważył, że Sonia czuje się tu nieswojo i uśmiechnął się. Miał 
nad nimi przewagę. Zdani byli na jego łaskę.
     - Panie Aschaar - zaczął Rayne. - Gdy spotkaliśmy się w Beirze, 
pracowałem dla CIA kładąc kres pańskim starannie przygotowanym planom 
inwazji. Ale los zetknął nas wcześniej. Pewnie zapomniał pan już o próbie 
sabotażu samolotu Sir George’a, w wyniku którego miała zginąć jego córka. Ja 
też znajdowałem się wtedy na jego pokładzie. A mechanik, któremu zapłacił pan 
za wykonanie tej roboty, gotów jest potwierdzić przed sądem pański 
współudział.
     Na chwilę wytrącony z równowagi, Bernard odzyskał szybko tupet i 
ponownie się uśmiechnął. Aż trudno było mu uwierzyć w ich głupotę. Czego się 
po nim spodziewali? Że odda się w ręce policji?
     - To domniemania. Pewnie kupił pan tego mechanika tak, jak rzekomo 
zrobiłem to ja. - Machnął lekceważąco ręką.
     Wystąpił naprzód Deon, opanowany nienawiścią do Aschaara. - Jest pan 
zdrajcą. Rayne zabrał z banku w Beirze dokument podpisany przez pana i 
Worotnikowa - czy to też „kupione dowody”? Ja nazywam to zdradą i 
zapewniam pana, że podobnie potraktuje to każdy sąd w RPA.
     Rayne zauważył, że Aschaar zaczyna trząść się z wściekłości. - Proszę 
opuścić moje biuro - powiedział zaciskając pięści.
     - To nie wszystko, nigdzie nie pójdziemy - stwierdził Deon lodowatym 
tonem. - Na przykład, panie Aschaar, prowadziłem śledztwo w związku z 
włamaniem do pańskiego domu. Sejf w sypialni był otwarty i znalazłem tam 
kilka ciekawych przedmiotów.
     - I zabrał je pan popełniając w ten sposób przestępstwo, panie 
pułkowniku. Sądziłem, że ma pan dosyć kłopotów, by nie przyznawać się do 
tego. - Zadziwiające było, jak szybko Bernard zapanował nad swoimi emocjami.
     - Wydaje mi się, że nie chciałby pan, by znalezione w pańskim sejfie 
fotografie i filmy pojawiły się jako dowody w sądzie?
     Bernard uniósł brwi.
     - Dlaczego nie? Czy jestem na tych zdjęciach, które podrzucił pan do 
mojego sejfu?
     - Nie, ale jest na nich Sonia, która może zaświadczyć, że to pan je 
wykonał.
     Bernard spojrzał pogardliwie na Sonię.
     - Czy mam się sprzeciwiać, gdy jakaś kobieta uprze się, by się rozebrać 
na moich oczach?
     Sonia zmierzyła go wzrokiem pozbawionym strachu.
     - Nie próbuj ze mną tych numerów, Bernard. Ty i Jay jesteście 
najgorszymi szubrawcami, jakich znam. Ale to już wasz koniec.
     W tym momencie włączył się Deon:
     - Panna Seyton-Waugh była waszą ofiarą. Potem zrobiliście to samo 
pańskiej sekretarce, Helenie, która przebywa teraz w bezpiecznym miejscu. 
Upłynie jeszcze wiele czasu, zanim przyjdzie do siebie po tych narkotykach, 
którymi ją nafaszerowaliście, ale będzie zeznawać w sądzie przeciwko panu i 
Jayowi.
     - A więc to pan napisał ten list z pogróżkami? - zapytał Bernard cicho.
     - Tak - potwierdził Deon i po chwili dodał: - I jest jeszcze jedna sprawa. 
To pan kazał zamordować mego brata.
     Bernard spojrzał na niego z lekkim wyrzutem. - W tej sprawie pan się 
myli, panie de Wet, zapewniam pana.
     Deon stracił panowanie nad sobą. Rzucił się naprzód i walnął Aschaara 
pięścią. Z wargi pociekła mu krew, a Deon dorzucił: - A teraz trafi pan tam, 
gdzie powinien pan już dawno się znaleźć. Jest pan aresztowany.
     Bernard oparł się na krześle udając przybitego obrotem sprawy. Zanim 
zdążyli cokolwiek zrobić, odepchnął się od biurka nogami i wraz z krzesłem 
wystrzelił przez drzwi znajdujące się za jego plecami.
     Gdy Sonia, Rayne i Deon wpadli za nim do przyległego pokoju, stał już 
na nogach i otwierał szafkę w ścianie. Wydobył stamtąd karabin - celował w 
nich, zanim zdążyli wyciągnąć broń. Ruszył do przodu, złapał Sonię i przytknął 
jej do brody lufę karabinu.
     - Odłóżcie broń, albo ta pani zginie.
     Gdy Rayne i Deon rzucili swoje pistolety na marmurową posadzkę, za 
plecami usłyszeli niespodziewany hałas. Bernard odwrócił się zmuszając do 
tego samego Sonię i tak mocno wbijając jej w brodę lufę karabinu, że z oczu 
pociekły jej łzy.
     Do pokoju wszedł Jay. Spojrzał na nich zdziwiony.
     - Co tu, do diabła, się dzieje?
     - Chcesz odegrać wyznaczoną ci rólkę, Jay?
     - Co masz na myśli?
     - Rozmowę, jaką odbyłeś z ojcem przed godziną. Sądzisz, że nie wiem o 
wszystkim, co ma miejsce w tym biurze? Dalej, stań tam razem z nimi.
     Jay rzucił się w kierunku drzwi. Potężny huk wystrzału ogłuszył ich 
wszystkich. Jay upadł na podłogę, a jego lewa noga była masą skrwawionego 
ciała i kości.
     - Jezus, Bernard!
     - Jeszcze jeden ruch, a rozwalę ci łeb!
     Rayne poczuł, jak z czoła spływa mu pot. Szybkość posunięć Bernarda, 
łatwość, z jaką posługuje się bronią - to wszystko przerażało go. Deon miał 
rację: tego faceta nie wolno lekceważyć.
     Bernard posłał swoim wrogom jeszcze jeden uśmiech.
     - Powiedzieliście, co mieliście do powiedzenia na mój temat, więc teraz 
posłuchajcie, co ja o was myślę. Stanowilibyście żałosny widok na ławie dla 
świadków. Gliniarz lubujący się w zdjęciach pornograficznych - skierował oczy 
na Deona - który rozwiódł się z żoną i ma romans z nimfomanką. I pan, panie 
Gallagher, bezduszny najemnik zajmujący się handlem bronią.
     Ścisnął mocniej ramię Soni, która krzyknęła z bólu. Następnie nakazał 
gestem, by Rayne i Deon uklękli na podłodze, a sam usiadł na skraju biurka 
nadal ściskając szyję Soni lewym ramieniem.
     - Wiem więcej o was dwóch, niż wy wiecie o sobie. Od kogo tu zacząć? 
Zgoda, od pana de Weta. Pański ojciec był uznanym adwokatem, prawda, panie 
pułkowniku? Zarabiał bardzo dużo i pańska rodzina żyła w luksusie. Potem coś 
się popsuło, ale nigdy nie miał pan pojęcia, co. Mogę to panu teraz wyjaśnić. 
Pański ojciec popełnił głupi błąd romansując z kochanką pana Goldena, a Max, 
podobnie jak ja, nie lubi wtrącania się w jego prywatne sprawy, toteż zniszczył 
pańskiego ojca, złamał mu karierę równie łatwo, jak mały chłopiec łamie 
gałązkę. Pamięta pan, jak nie przyznano panu stypendium na wydział prawa 
uniwersytetu Witwatersrandu, de Wet? To ostatecznie pognębiło pańskiego ojca, 
nieprawdaż? Czy wie pan, że miał pan najlepsze stopnie ze wszystkich 
kandydatów? Było to jednak bez większego znaczenia, skoro na czele rady 
nadzorczej stał pan Golden i osobiście pana skreślił.
     Deon poczuł się kompletnie zdruzgotany. Przecież w końcu zaakceptował 
ich kłamstwa, uwierzył, że jego własny ojciec winny jest nieuczciwości i 
defraudacji.
     - Pański ojciec znał prawdę, de Wet, i dlatego się zastrzelił. Nie był zbyt 
silnym człowiekiem. Nie, niech pan nie będzie tak głupi, by czegoś próbować, 
bo odstrzelę pańskiej przyjaciółce kawałek twarzy.
     Wcisnął lufę karabinu w usta Soni, tak że pociekła jej po brodzie strużka 
krwi. Ignorując Jaya, który z wyrazem bólu na twarzy trzymał się za nogę, 
skierował wzrok na Rayne’a.
     - A pan, panie Gallagher, człowiek, który zrezygnował z obiecującej 
kariery adwokackiej. I to dlaczego? Ponieważ zabił pan człowieka podczas 
meczu rugby, czyż nie tak? Cóż za tragedia! Powiedzieć panu, co stało się 
naprawdę? Jak pan wie, tym zabitym przez pana był Tom Rudd, drugi syn 
Tony’ego Rudda, właściciela wielu kopalń złota. Goldcorp zawsze chciał 
przejąć jego imperium, kapitanie Gallagher. To my postaraliśmy się, by starszy 
syn został narkomanem, ale nie chcieliśmy także, by kopalnie odziedziczył 
młodszy syn, tak więc kiedy wyszło na jaw, że ma on wrodzoną wadę 
kręgosłupa, szantażem zmusiliśmy specjalistę do milczenia i pozwoliliśmy, by 
ten kretyn nadal uprawiał rugby. Było tylko kwestią czasu, nim doszłoby do 
wypadku i Tom Rudd skręciłby sobie kark. Sprytnie, nie sądzi pan?
     Rayne nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Aschaar niemal go zniszczył; 
kierował jego życiem. Ten człowiek jest zepsuty do szpiku kości. Pomysł 
aresztowania go był głupotą. Znajdował się poza zasięgiem prawa. Postawienie 
go przed obliczem sprawiedliwości to zbyt łagodna kara dla niego.
     Bernardowi podobał się wyraz twarzy Rayne’a.
     - Tak, kapitanie Gallagher. I nic pan na to nie może poradzić, zupełnie 
nic. Pamiętam też historię tego samolotu, w którym miał pan zginąć wraz z 
panną O’Keefe. Lois Kruger – czy nie tak nazywał się ten mechanik, który z 
taką ochotą podjął się tego zadania? O ile pamiętam, był homoseksualistą. 
Wydaje mi się, że mamy jeszcze gdzieś zdjęcia jego z kochankiem.
     Bernard wstał wciąż trzymając karabin przy ustach Soni.
     - Ale dość tych makabrycznych opowieści, panie i panowie. Musimy 
ruszać. Tak, wybieramy się wszyscy na przejażdżkę. Wy nie dolecicie 
oczywiście do celu, ale mam nadzieję, że będzie wam się podobał lot, a 
zwłaszcza lądowanie.
     Leżący w kącie Jay próbował podnieść się z podłogi.
     - Myślisz, że nad wszystkim panujesz, Bernard. – Mówił z trudem, 
pokonując ból. - Masz wszystko, ale nie masz dziecka. Dlatego porzuciłeś 
Marisę - ponieważ wiedziała, że nie możesz mieć dzieci.
     Rayne zobaczył, że lufa karabinu na chwilę obniżyła się i ruszył do 
przodu, ale Bernard zauważył to i musiał się cofnąć.
     Jay ciągnął:
     - Ale nie martw się, Bernard. Marisa ma już dziecko - moje!
     Jednym błyskawicznym ruchem Bernard rzucił Sonię na podłogę i kolbą 
karabinu wyrżnął Jaya z całej siły w głowę.
     
     Na parterze, przez drzwi wejściowe, wpadł generał Muller i ruszył prosto 
do wind. Utknął w korku na autostradzie i spóźnił się na spotkanie z Bernardem. 
Nie lubił robić niczego, co by go zdenerwowało, ponieważ bał się go jak diabli.
     - Hej! - krzyknął facet z obstawy. - A pan dokąd?
     - Słuchaj, człowieku, znasz mnie przecież, widziałeś mnie setki razy. 
Jestem umówiony z panem Aschaarem.
     - A tak, przepraszam, panie generale. Proszę jechać na górę.
     Gdy generał wsiadł do windy, ochroniarz usiadł za biurkiem i spojrzał na 
zegarek. Jego zmiennik znowu się spóźnia - ten skurwysyn Bert nigdy nie może 
zdążyć na czas. Rzucił okiem na parę czekającą w hallu. Mężczyzna czytał 
jakieś pismo, a kobieta przyglądała się z zainteresowaniem plastikowemu 
kwiatowi... Chyba nie będzie z nimi żadnych kłopotów. Wskoczy na chwilę do 
biura, zabierze płaszcz i posprząta trochę, tak by móc od razu pójść do domu, 
gdy pojawi się Bert.
     
     
     - Idziemy? - zapytała Samanta szeptem.
     - Chyba powinniśmy - kiwnął głową Lois. - Nie podoba mi się ten facet, 
który przed chwilą tu wszedł. Sądzę, że Aschaar sprowadził posiłki.
     - OK. Szybko, dopóki wartownik pudruje sobie nos.
     Ruszyli ukradkiem w stronę wind. Jedna z nich bezgłośnie zjechała na 
dół. Jej drzwi otworzyły się przed nimi i cicho zamknęły, gdy wsiedli. Winda 
wiozła ich na poziom trzeci.
     
     Jay poczuł ogromny spokój leżąc na podłodze w gabinecie Bernarda. 
Jakiś czas temu - kiedy to było? - czuł straszny ból: w głowie, w nodze, ale to 
już minęło i opanował go spokój. Jakiś czas temu wydawało mu się, że 
najważniejsze jest dotarcie do intercomu na biurku Bernarda, chciał doczołgać 
się tam, nacisnąć przycisk, powiedzieć komuś, że...
     Teraz jednak, wraz z bólem zniknęło gdzieś to desperackie pragnienie. 
Nic nie musiał już robić - nic, nigdy. Mógł pozwolić, by ogarnęła go ciemność.
     
     Bernard popędził całą trójkę - Rayne’a, Deona i Sonię - spiralnymi 
schodami do oszklonego gabinetu na dachu; lufa karabinu wbijała się w plecy 
Soni, a jej lewa ręka tkwiła w stalowym uścisku Bernarda. Na betonie za 
szybami zobaczyli helikopter z kręcącym się już wirnikiem. Deon i Rayne 
wymienili spojrzenia. Zdawali sobie sprawę, co zamierza Aschaar - wziąć ich ze 
sobą, a potem wyrzucić ze śmigłowca.
     Aschaar kazał im wyjść na dwór. Nagle poczuli na twarzach silny 
orzeźwiający wiatr. Wokół nich rozciągało się niebo, a pod nimi długi lot na 
spotkanie śmierci. Nic absolutnie nie mogli zrobić.
     Generał Muller wbiegł ciężko dysząc po spiralnych schodkach, 
wyciągając po drodze pistolet. W gabinecie Bernarda znalazł ciało Jaya Goldena 
leżące na podłodze w kałuży krwi. Mój Boże, co tu się dzieje?
     Nigdy przedtem nie był na dachu. Schodami dotarł do przeszklonego 
pomieszczenia i zobaczył za szybą jakiegoś obcego wsiadającego do śmigłowca 
oraz Bernarda Aschaara, który stał obok z karabinem. Przykucnął i zmierzył się 
do strzału.
     
     Słysząc jakiś hałas Bernard odwrócił się błyskawicznie na pięcie. Za 
mokrą szybą zobaczył kogoś celującego do niego z pistoletu. Nie myśląc, co 
robi, podskoczył do drzwi i wystrzelił do przykucniętej postaci.
     Muller osunął się w kałużę krwi z przestrzeloną twarzą, a kiedy Bernard 
odwrócił się z powrotem w stronę helikoptera Rayne siedział mu już na karku 
próbując wyrwać mu karabin. W tym samym momencie na górze spiralnych 
schodków pojawili się Lois i Sam, zobaczyli dwóch sczepionych ze sobą 
mężczyzn i zawieszony o metr nad dachem helikopter, z którego z rozpaczą w 
oczach wyglądali Deon i Sonia.
     Lois instynktownie rzucił się w stronę śmigłowca. Przebiegł kawałek 
mokrego betonu i uchwycił się obiema rękami płóz do lądowania. Gdy pilot 
przyspieszył i zawyły silniki, Lois spojrzał w dół na odtchłań pod nim; ręce już 
zaczynały go boleć.
     Skulona w drzwiach Sam zamknęła oczy.
     
     Na betonie trwała desperacka walka o karabin. Wygrał Aschaar i Rayne 
runął na ziemię, gdy usłyszał nad sobą odgłos wystrzału. Aschaar przykucnął, 
by strzelić ponownie, ale pośliznął się upuszczając broń w kałużę.
     Rayne podbiegł i kopnął karabin, a po chwili obaj zadawali sobie 
wściekle ciosy; Aschaar chciał wyrżnąć Rayne’a z byka, ale ten uskoczył i 
umieścił na jego szczęce potężny prawy sierpowy. Bernard zatoczył się do tyłu, 
ale zaraz skoczył naprzód, trafiając Rayne’a w żołądek. Rayne skulił się, a 
Aschaar podniósł karabin i wycelował.
     Gdy nacisnął spust rozległ się cichy szczęk - broń zamokła.
     Po chwili Rayne rzucił się naprzód w typowym naskoku z góry 
stosowanym w rugby. Spóźnił się jednak.
     - Nie ruszać się, kapitanie Gallagher - rzucił Aschaar. - Niech pan tam 
zostanie, poleży sobie na betonie. To w zupełności wystarczy.
     Podnosząc wzrok Rayne zobaczył z przerażeniem, że Bernard mierzy z 
karabinu w głowę Sam.
     
     Nad nimi Lois wciąż wisiał na płozach helikoptera. Zdawał sobie sprawę, 
że to już koniec. Nagle usłyszał głos Deona:
     - Trzymaj się!
     Spojrzał w górę i zdziwiony ujrzał, że Deon otworzył drzwiczki i stanął 
na płozie. Lewą ręką trzymał się krawędzi drzwi, a prawą wyciągnął w kierunku 
Loisa.
     - Nie mogę dosięgnąć!
     Zbierając się na odwagę Lois puścił się jedną ręką płozy i podciągnął na 
drugiej do góry. Przez chwilę był pewien, że chwyt Deona jest za słaby, że zaraz 
poleci w dół... A potem poczuł, że pomalutku unosi się do góry.
     - Mój Boże! Dobry Jezu! - Lois upadł na podłogę kabiny. Był tak bliski 
śmierci, ale udało mu się. Spojrzał na dwie pobladłe twarze nad sobą i 
spróbował się podnieść.
     - Dalej, musimy opanować tę maszynę.
     - Pilot jest uzbrojony, Lois. Ja pójdę przodem.
     Bardzo powoli Deon przekręcił klamkę drzwi wiodących do kabiny 
pilota. Rozwarł je szybko i wskoczył do środka.
     Pilot był już w połowie drogi do karabinu leżącego na podłodze. Deon 
schwycił broń, ale pilot też trzymał ją w rękach. Boczną szybkę przebił pocisk. 
Deon uniósł pilota do góry, po czym uderzył go łokciem w żebra i wyrwał mu 
karabin.
     Lois siedział już za sterami próbując utrzymać kurs. Niebo wokół nich 
rozświetlały złowieszczo błyskawice. Przez cały czas podstawa chmur obniżała 
się pogarszając widoczność. Usiłując dojrzeć w ciemnościach biurowiec Lois 
bał się, że może się z nim zderzyć. Nagle wynurzył się z mroku tonący w 
światłach budynek.
     Zobaczył na dachu trzy postacie.
     Błyskawica oświetliła wieżowiec i ostrożnie przygotował się do 
lądowania.
     Leżąc twarzą na betonie Rayne dostrzegł, że na dach wszedł jeszcze jeden 
mężczyzna - nie rozpoznał go, widział jego długie siwe włosy. Trzymał w 
rękach pistolet maszynowy. Rayne zauważył, że ma twarz wykrzywioną przez 
jakieś silne uczucia - smutek, nienawiść? Wyglądał niemal na szalonego.
     - Dlaczego to zrobiłeś, Bernard? - krzyknął stary człowiek. - Miałeś 
wszystko. Wiedziałeś o tym. Dlaczego musiałeś go zabić?
     Bernard, wciąż trzymając Sam za włosy, wzruszył ramionami. - Przykro 
mi, Max, ale tak po prostu wyszło. On nie żyje, a ty masz pretensje. Co się stało, 
nie odstanie się.
     Pistolet maszynowy w rękach starego człowieka przemówił. Bernard 
zatoczył się, a jego ciało było pełne czerwonych dziur. Wszędzie tryskała krew i 
latały odłamki szkła.
     Bernard zdołał jeszcze wstać. Zza pleców wyciągnął cienki jak brzytwa 
nóż. Rozległ się jego świst. Max Golden odwrócił się chcąc się uchylić, ale 
ostrze trafiło go z tyłu w szyję. Krzycząc z bólu upadł na ziemię.
     

NIKT
     
     
     John Fry wmieszał się w tłum na lotnisku im. Charlesa de Gaulle’a. 
Czekało go spotkanie z wysokim funkcjonariuszem KGB; miał otrzymać 
instrukcje dotyczące jego następnego zadania. Nie zauważył podążającego za 
nim człowieka z parasolem w ręku.
     - Przepraszam, staruszku.
     Koniec parasola zahaczył o jego lewy pośladek i John odczuł coś jakby 
ukłucie. Kiedy się jednak odwrócił, nikogo już nie było.
     Po kilku sekundach zaczął odczuwać bóle w piersiach. Wiedział, co się 
stało; odgadł, że Gallagher musiał porozmawiać z kimś w Pentagonie i teraz 
jego gra dobiegła końca.
     Upadł na bok, otoczyli go gapie. Jakieś piętnaście minut później zmarł na 
atak serca w ambulansie.
     
     Pielęgniarka wyprowadziła wózek inwalidzki z siedzącym na nim 
mężczyzną przez drzwi szpitala. Podążał za nimi lekarz.
     Jakże inaczej wygląda bez tych długich włosów, pomyślał. Czekał na tę 
chwilę, by powiedzieć swemu pacjentowi prawdę.
     - Panie Golden.
     Przenikliwe, świdrujące spojrzenie niebieskich oczu spoczęło na jego 
oczach. Bał się człowieka na wózku.
     - Pańskie obrażenia okazały się znacznie poważniejsze, niż nam się to z 
początku wydawało. Biorąc pod uwagę pański wiek, nie ma wielkich nadziei, że 
ten stan się poprawi. Będzie pan całkowicie sparaliżowany od szyi w dół przez 
resztę swego życia.
     Max Golden nic nie odparł. Ale tak spojrzał na chirurga, że ten aż 
odskoczył. We wzroku tym kryła się obietnica okrutnej zemsty.
     
     Rayne siedział za swoim biurkiem przy oknie czytając podręcznik. Był 
tak zaabsorbowany, że niemal nie zauważył, gdy do pokoju weszła z gazetą w 
ręku Sam.
     - Rayne. - Spojrzał na nią mrugając oczami. - Rayne, jest tu coś, co 
powinieneś przeczytać.
     Tytuł głosił: „Nagła śmierć amerykańskiego dyplomaty w Paryżu”. „Pan 
John Fry - donosił artykuł - były doradca do spraw ekonomicznych ambasady 
USA w RPA, zmarł nagle w zeszłym tygodniu w Paryżu. Oświadczenie tutejszej 
ambasady USA głosi, że nie podejrzewa się nienaturalnych przyczyn zgonu. 
Wygląda na to, że pan Fry od dłuższego czasu chorował na serce”.
     Rayne złożył gazetę i spojrzał na Sam.
     - Michael Strong i inni mogą czuć się w minimalnym stopniu pomszczeni.
     - Myślałam, że się ucieszysz.
     Rayne spojrzał na leżącą na biurku pocztówkę. Przysłali ją Deon i Sonia 
spędzający miesiąc miodowy na Seszelach. Wiedział, że ta wiadomość im także 
sprawi przyjemność.
     - Sam, idę na spacer.
     - Przecież pada... - nie protestowała jednak i z uśmiechem patrzyła, jak 
wychodzi.
     Strasznie podobał się jej ten dom w górach Magaliesburg niedaleko 
Johannesburga. Przebywała tu w charakterze gościa Bruce’a Gallaghera - była 
tu mile widziana i mogła pozostać jak długo zechce. Jej stosunki z Bruce’em 
układały się świetnie - cieszyło ją, że tak dobrze zdaje się rozumieć, co 
przeżywa jego syn.
     Powróciła pamięcią do ślubu Deona i Soni w zeszłym tygodniu. Tak 
bardzo chciała znaleźć się z Rayne’em na ich miejscu. Nigdy przedtem nie 
chciała mieć dzieci, ale teraz bardzo ich pragnęła.
     Obserwowała wyprostowane plecy Rayne’a, gdy wspinał się na wzgórze. 
Spojrzała na książki na jego biurku. Nie miała wątpliwości, że osiągnie swój cel, 
że pewnego dnia zostanie wspaniałym adwokatem, skoro tak bardzo tego 
pragnie. Martwiła się jednak czymś innym. Wiedziała, że nie do końca pogodził 
się ze swoją przeszłością.
     Śledziła go wzrokiem modląc się, by znalazł wewnętrzny spokój i 
zrozumiał w końcu, że życiem powinni cieszyć się żyjący.
     
     Gdy zbliżył się do szczytu, deszcz przybrał na sile i gdzieś blisko uderzył 
piorun. Na horyzoncie wisiały burzowe chmury, a wysuszona ziemia chciwie 
chłonęła deszczową wodę. Był tu sam na sam z żywiołami i po raz kolejny 
przypomniały mu się pełne przemocy sceny na szczycie biurowca Gold-corp.
     Powoli jego usta rozwarły się w uśmiechu. To przecież Fry umarł, a nie 
on; Aschaar, a nie on.
     Pomyślał znowu o tych ostatnich chwilach z Aschaarem; o Mozambiku i 
ludziach, którzy odeszli na zawsze. Pomyślał o tym dniu - wydawało mu się, że 
to tak dawno - kiedy zabił w buszu swoich własnych żołnierzy. Całe dorosłe 
życie spędził gromadząc wiedzę o śmierci i wojnie - wiedzę nie wartą zachodu.
     Chciał teraz stać się cząstką swojego własnego kraju, walczyć o 
przyszłość wolną od przemocy i korupcji. Poświęci resztę życia na walkę z 
niesprawiedliwością.
     Przez długi czas stał na szczycie wzgórza, po czym ruszył w stronę domu.
     W końcu osiągnął wewnętrzny spokój. Przemoc była częścią jego 
przeszłości. Wobec ludzi, którzy zginęli miał jeden obowiązek - powinność, by 
żyć.
     Najwyższy czas powiedzieć Sam, jak bardzo ją kocha.
     Przyspieszył, zaczął biec.
     
     
     SPIS RZECZY
     
     Rayne	6
     Samanta	71
     Deon	131
     Bernard	157
     Deon i Bernard	187
     Mozambik	211
     Rayne 2	223
     Aleksy	259
     Samanta 2	315
     Tongogara	325
     Rayne i Bernard	336
     Larry	360
     Rayne i Sam	371
     Rayne i John	406
     Sonia	425
     Wszyscy	439
     Nikt	451
  Afrykański Narodowy Związek Zimbabwe.
  Afrykański Ludowy Związek Zimbabwe.
  Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych. Wydanie trzecie 
poprawione. Wydawnictwo Pallotinum, Poznań - Warszawa 1980.