HENRY KUTTNER

DOLINA PŁOMIENIA

TYTUŁ ORYGINAŁU: „VALLEY OF THE FLAME”
PRZEŁOŻYŁA ZOFIA KOŚCIUK
ROZDZIAŁ I 
TWARZ DZIEWCZYNY
Gdzieś w głębi dżungli rozległ się ryk zwierzęcia. W szybę załomotała nadrzeczna 
ćma, niemal 
tak wielka jak żywiący się owocami nietoperz, a z niezmierzonej oddali napływało 
prawie 
niesłyszalne, odbierane raczej przez podświadomość niż zmysły Briana Rafta, 
niskie pulsowanie 
bębnów. Bębny na Jutahy, w wielkiej dolinie Amazonki nie były niczym niezwykłym, 
te jednak nie 
głosiły żadnej wiadomości.
Raft nie należał do ludzi obdarzonych bujną wyobraźnią. Takie rzeczy pozostawiał 
Danowi 
Craddockowi z jego walijskimi duchami i cieniami ludzi z ginących w pomroce 
dziejów stuleci. 
Tym niemniej Raft był lekarzem, a kiedy w dżungli zabrzmiały te bębny, tutaj w 
niewielkim 
szpitalu zajmującym kilka plastykowych baraków, przesyconych zapachem środków 
antyseptycznych, zaszło coś dziwnego. Coś, czego nie był w stanie zignorować.
Kiedy krew chorych zaczyna krążyć w rytm odległego dudnienia, zwalniając bądź 
przyśpieszając zgodnie z niosącym się przez dżunglę echem, lekarz ma powody do 
niepokoju…
Wielka ćma miękko zderzyła się z szybą. Craddock pochylał się nad 
sterylizatorem, a wokół 
jego siwej głowy kłębiła się para, nadając mu wygląd odprawiającego tajemne 
praktyki 
czarnoksiężnika. Dudnienie nie ustawało. Raft czuł, jak jego własne serce 
dostosowuje się do tego 
rytmu.
Ponownie spojrzał na Craddocka, starając się nie pamiętać, co ten starszy 
człowiek opowiadał 
mu o swych dzikich walijskich przodkach i rzeczach, w które wierzyli. Czasami 
przychodziło mu 
na myśl, że Craddock wierzył w nie także, przynajmniej w niektóre z nich, a 
zwłaszcza wtedy gdy 
pił.
Podczas miesięcy wspólnej pracy poznał Craddocka całkiem nieźle, jednak zdawał 
sobie 
sprawę, że dotknął tylko jego powierzchni, że za towarzyską fasadą, jaką 
przedstawiał sobą 
Walijczyk, krył się zupełnie inny człowiek, pamiętający rzeczy, o których nigdy 
nie mówił, znający 
historie, których nigdy nie opowiadał.
Leżąca daleko w górze Jutahy eksperymentalna stacja ze swą aseptycznością, 
plastykiem i 
lśniącymi nowymi instrumentami, stanowiła zdumiewający kontrast w zderzeniu z 
otaczającą 
wszystko dżunglą. Ich zadaniem było znalezienie lekarstwa na nietypową odmianę 
malarii.
W dziesięć lat po zakończeniu II Wojny Światowej nie odkryto niczego 
skuteczniejszego jak 
stara chinina i kuracja atarbinowa. Raft studiował obecnie zwyczaje dżungli 
chcąc się upewnić czy 
w ukrytej pośród czarów i diabelskich praktyk starej wiedzy Indian nie tkwi 
odrobina prawdy.
Walczył z wirusami w Tybecie, Indochinach czy na Madagaskarze. Nauczył się 
szanować 
umiejętności tamtejszych szamanów. Niektóre spośród ich metod opierały się na 
zupełnie 
słusznych teoriach.
Teraz jednak pragnął by bębny zamilkły. Poirytowany odwrócił się od okna i 
jeszcze raz rzucił 
okiem na Craddocka nucącego pod nosem walijską balladę. Balladę opowiadającą 
przy wtórze 
dzikiej, piskliwej melodii o duchach i walce.
Od chwili gdy zaczęły rozbrzmiewać bębny Craddock wiele mówił o duchach i walce. 
Powtarzał, że czuje niebezpieczeństwo. W dawnych czasach Walijczycy zawsze 
potrafili zwietrzyć 
kłopoty, a wtedy kwartami pili uisquebaugh i gotowi na wszystko wyruszali z 
mieczami w 
dłoniach. Raft był w stanie wyczuć jedynie przesycający malutki szpital zaduch 
środków 
dezynfekujących, a z wiatrem docierał do niego tylko odgłos bębnów.
— W dawnych czasach — powiedział nagle Craddock spoglądając znad sterylizatora — 
w 
powietrzu rozchodził się szept Tralee’a lub Cobha i wiedzieliśmy, że zza wody 
nadciągają 
łupieżcy Irlandczycy. Albo, że grozi nam coś z południa, i wtedy szykowaliśmy 
się na przyjęcie 
Kornwalczyków. Ale wiedzieliśmy. Zawsze wiedzieliśmy.
— Bzdury! — zaoponował Raft.
— Okay. Ale coś takiego już kiedyś czułem — Craddock głośno wciągnął powietrze, 
a jego 
pomarszczona, brązowa twarz przybrała dziwny wyraz strachu i niedowierzania. Na 
powrót 
zniknął w chmurze pary, zaś Raft jeszcze przez jakiś czas przypatrywał się mu z 
mieszaniną 
zdumienia i ciekawości.
Craddocka otaczała atmosfera tajemniczości. Był biologiem i to niezłym, a jednak 
przez ponad 
trzydzieści lat włóczył się po krainie Jutahy, nigdy nie zapuszczając się dalej 
niż do Manaos, 
prowadząc niepewny żywot leśnego internisty.
Raft włączył go do ekspedycji pod wpływem nagłego impulsu, licząc na jego 
znajomość 
okolicy i tubylców. Nie obiecywał sobie zbyt wiele po pracy Walijczyka w 
laboratorium, gdyż na 
skutek jakiegoś wypadku ręce Craddocka uległy poważnym zniekształceniom. 
Spotkało go jednak 
przyjemne rozczarowanie.
Raft obserwował jak okaleczone dłonie radzą sobie ze strzykawkami, wykręcają 
tłoczki z 
korpusu, wprawnie wyjmują igły. Craddock miał trzy palce u jednej dłoni, druga 
zaś pokryta była 
usianą plamami skórą o dziwnej strukturze i przypominała łapę jakiegoś 
zwierzęcia. Nigdy nie 
wspominał, co mu się przydarzyło. Obrażenia nie przypominały w każdym bądź razie 
blizn po 
poparzeniu kwasem czy zębach zwierząt. Pomimo tak poważnego kalectwa pozostał 
zdumiewająco 
sprawny, nawet wówczas, gdy miał zdrowo w czubie.
Teraz też był zalany i Raft pomyślał sobie, że ten człowiek musi celowo 
dostosowywać swoje 
ruchy do rytmu bębnów. Może zresztą tak nie było. Przecież sam Raft musiał 
specjalnie 
przystawać, aby wyłamać swoje kroki spod przemożnego tempa. Nasunęła mu się 
refleksja, że 
kilku chorych z jego oddziału pozostało przy życiu tylko dlatego, że głos bębnów 
nie pozwalał 
zaprzestać pracy ich sercom.
— Czy oglądałeś wykresy jakiś tydzień temu? — odezwał się Craddock z 
denerwującym 
spokojem kogoś potrafiącego czytać cudze myśli, a w każdym bądź razie 
sprawiającego takie 
wrażenie.
Raft przeciągnął nerwowo palcem po wychudzonej szczęce.
— To moja praca — warknął. Craddock westchnął.
— Nie żyjesz w Brazylii tak długo jak ja, Brian. Tutaj liczą się rzeczy, których 
ty nie 
dostrzegasz. Tydzień temu zaraza zabijała Indian bardzo szybko. A w ciągu 
ostatnich siedmiu dni 
ich żywotność wyraźnie się poprawiła.
— Przecież to nie ma sensu — odparł Raft. — Mamy tu do czynienia z przypadkową 
zbieżnością — widocznie taki jest cykl. Nie widzę żadnych innych przyczyn. Bębny 
nie mają z tym 
nic wspólnego.
— Czy ja coś mówiłem o bębnach?
Raft popatrzył zaskoczony. Craddock ułożył strzykawki w sterylizatorze i zamknął 
wieko. — Te 
bębny nie mówią. To nie Western Union. Jest tylko rytm. A on coś oznacza.
— Co?
Walijczyk się zawahał. Jego twarz niknęła w cieniu, a włosy połyskiwały w 
padającym z góry 
świetle, tworząc puszyste halo. — Myślę, że być może mamy w lesie gościa. Tak mi 
się zdaje. 
Słyszałeś kiedyś o Curupuri?
Twarz Rafta wyglądała jak maska.
— Curupuri? A co to takiego?
— Imię. Krajowcy rozmawiali o Curupuri. Ale ty chyba tego nie słyszałeś.
— Wygląda na to, że tracę wiele z tego, co dzieje się dokoła — powiedział Raft z 
ponurą 
ironią. — Od miesięcy nie widziałem ducha.
— Może zobaczysz — Craddock popatrzył w stronę okna. — Trzydzieści lat. To długi 
okres 
czasu. Ja… Ja… słyszałem o Curupuri wcześniej. Nawet…
Przerwał, a Raft głęboko wciągnął powietrze. On także słyszał, ale nie chciał 
się do tego 
przyznać. Zabobony, z psychologicznego punktu widzenia, są zazwyczaj w dżungli 
niebezpieczne. 
Wiedział, że wiara w Curupuri jest pośród Indian szeroko rozpowszechniona. 
Zetknął się z nią 
przed dziesięciu laty, kiedy był młodszy i wrażliwszy. A jednak, pomyślał, tylko 
taki bóg pasuje do 
dorzecza Amazonki.
Curupuri utożsamiał Nieznane. Był ślepą, żarłoczną, straszliwą siłą życia, w 
której Indianie 
upatrywali ducha dżungli. Dziki, prymitywny Pan kryjący się w mroku. Ale o ileż 
mniej konkretny 
niż ów antyczny bożek.
Curupuri wędrował wzdłuż Amazonki, ogromny i pierwotny, a zarazem tak namacalny 
jak samo 
życie. Tutaj w dżungli już po chwili człowiek uświadamia sobie, że bóg życia 
może być o wiele 
bardziej okropny niż bóg śmierci. W Amazonii jest zbyt wiele życia. Zbyt 
rozległa, by ludzki umysł 
zdołał ją ogarnąć, potężna, zielona żywa istota rozprzestrzeniała się po 
kontynencie, ślepa, 
pozbawiona zmysłów, przepełniona drapieżną żądzą życia.
Tak, Raft potrafił zrozumieć dlaczego Indianie personifikowali Curupuri. 
Dostrzegał go niemal 
na równi z nimi — potworną, bezkształtną istotę, ni to zwierzę ni człowieka, 
sunącą poprzez 
dyszącą dżunglę.
— Do diabła z tym — powiedział Raft i głęboko zaciągnął się papierosem. Jednym z 
ostatnich, 
jakie mu zostały. Podszedł do Craddocka i wyjrzał przez okno, z przyjemnością 
napełniając płuca 
dymem, delektując się smakiem tej namiastki cywilizacji.
Na to właśnie skazani byli od roku — na namiastkę cywilizacji, co zresztą nie 
było najgorsze. 
Na Madagaskarze było znacznie gorzej, ale i tak kontrast pomiędzy lśniącą, 
nowoczesną 
architekturą przeglądającego się w wodach Hudsonu Instytutu Patologii Mallarda, 
gdzie pracowali 
na co dzień, a tym skupiskiem plastykowych baraków zamieszkałych przez kilku 
ludzi z Instytutu i 
pomagających im krajowców, był bardziej niż wyraźny.
Było tu trzech białych — Raft, Craddock i Bill Merriday. Merriday był niezbyt 
błyskotliwym, 
ale dobrym patologiem dlatego współpraca całej trójki układała się całkiem 
nieźle.
Ich praca była już niemal skończona i Raft wyobrażał sobie, jak niebawem znowu 
znajdzie się 
w Nowym Jorku i powietrzną taksówką przemykać będzie od jednego nocnego,, klubu 
do drugiego, 
aby w jak najkrótszym czasie nasycić swój podniecający głód cywilizacji. A gdy 
to już nastąpi,” 
pojawi się znajoma Tęsknota i jeszcze raz wyruszy na Tasmanię lub Cejlon, albo 
gdziekolwiek. 
Zawsze są jakieś nowe zadania, za które trzeba się zabrać.
Gdzieś w ciemnościach ciągle pomrukiwały bębny. Raft pozostawił Craddocka w 
oświetlonym 
laboratorium i wyszedł na zewnątrz, nad rzekę, starając się nie słyszeć 
odległego pulsującego 
dźwięku…
Księżyc w pełni wzeszedł nad Atlantykiem rozjaśniając wielkie Rio, płynąc ponad 
Amazonką 
w głąb kontynentu — okazały żółty dysk na wygwieżdżonym tle. Nad Jutahy jednak 
królowała 
dżungla, wznosząc się w górę czarnymi ścianami, a w niej roiło się tyle 
przeróżnych form życia, że 
nawet uczonemu wydawało się to nieprawdopodobne. To właśnie tutaj znajdowało się 
płodne 
łono świata.
W ciepłych krajach natura zawsze rozwijała bogactwo gatunków, w Amazonii jednak 
ten 
rozrost przybrał obłędne wręcz rozmiary. Bogata, aluwialna gleba tych okolic, 
naniesiona przez 
rzeki w ciągu stuleci, dosłownie żyła. Człowiek ma wrażenie, że grunt pod jego 
stopami porusza 
się i drży od przepełniającego go życia. W tej nienormalnej bujności tkwiło coś 
niezdrowego, tak 
jak niezdrowe były płomienie brazylijskich orchidei wykwitające ze zgnilizny i 
połyskujące w 
ponurym zielonym mroku niczym ciała martwych goblinów…
Raft wrócił myślami do Craddocka. Ciekawe! Ta mieszanina niedowierzania i 
strachu, którą 
zdawał się wyczuwać u Walijczyka, była zastanawiająca. Poza tym było coś 
jeszcze. Zmarszczył 
brwi usiłując przeanalizować niejasne wrażenie i w końcu z zadowoleniem pokiwał 
głową. Bębny 
budziły w Craddocku odrazę, ale równocześnie czuł do nich dziwny pociąg. No cóż, 
Craddock żył 
w tym lesie od wielu lat. Pod wieloma względami stał się prawie Indianinem.
Jakiś ruch na rozsrebrzonej światłem Księżyca powierzchni rzeki wyrwał Rafta z 
zadumy. Po 
chwili dostrzegł kontury małej łodzi i siedzących w niej dwóch ludzi. Przybysze 
kierowali się do 
brzegu, na którym stał oświetlony szpital.
— Luiz — krzyknął ostro Raft. — Manoel! Depressa! Mamy gości.
Od strony wody nadleciał słaby okrzyk. Ujrzał dwa ciemne kształty osuwające się 
na ziemię, 
jakby przybicie do brzegu wyczerpało ich wszystkie siły. Zaraz potem zaczął się 
ruch. Nadbiegli 
chłopcy z krzykiem i latarkami, każdy zdolny do chodzenia chory pchał się do 
drzwi i okien by 
popatrzeć co się dzieje. Raft pomógł wyciągnąć łódź na brzeg i dopilnował aby 
dwójka niemal 
nieprzytomnych mężczyzn znalazła się w szpitalu.
Jeden z nich ubrany w pilotkę i lotniczy kombinezon, nie był w stanie powiedzieć 
nawet słowa. 
Drugi, szczupły brodacz, wyglądający sympatycznie pomimo okoliczności, słaniając 
się na nogach, 
zmierzał do drzwi o własnych siłach.
— Senhor, senhor — mamrotał miękko.
Craddock wyszedł, aby im pomóc. Zamarł jednak na progu, choć tłoczące się dokoła 
ciała 
musiały przesłaniać mu przybyłych. Raft spostrzegł, że na twarzy Walijczyka 
pojawił się wyraz 
absolutnej paniki. Zaraz potem Craddock zawrócił na pięcie i znikł w głębi 
laboratorium, skąd 
wkrótce doleciał nerwowy brzęk butelki.
Na zasadzie kontrastu flegmatyczny, zdecydowany Bill Merriday był uspokajająco 
normalny. 
Kiedy jednak pochylił się nad lotnikiem i zaczął ściągać zeń koszulę, 
znieruchomiał zaskoczony.
— A niech mnie — powiedział. — Znam tego faceta, Brian. Thomas… poczekaj, 
poczekaj. 
Zaraz sobie przypomnę. Da… jakoś tam… Da Fonseca — właśnie tak! Opowiadałem ci o 
ekspedycji kartograficznej, która przyleciała tu kilka miesięcy temu, podczas 
twego pobytu w 
dżungli. Da Fonseca prowadził samolot.
— Pewnie mieli jakąś awarię — odparł Raft. — A ten drugi?
Merriday spojrzał przez ramię.
— Nigdy go nie widziałem.
Termometr pokazał temperaturę 68°F…, znacznie niższą od normalnej.
— Szok i wyczerpanie — zaopiniował Raft. — Na wszelki wypadek zrobimy dokładne 
badania. Popatrz na jego oczy. — Odciągnął powieki. Źrenice miały rozmiary łebka 
od szpilki.
— Obejrzę tego drugiego człowieka — powiedział Merriday prostując plecy.
Raft ponuro popatrzył na da Fonsecę. Odczuwał lekki niepokój, choć nie potrafił 
określić jego 
przyczyny. Miał wrażenie, że wraz z tą dwójką ludzi w sali znalazło się coś 
jeszcze, coś 
niedostrzegalnego, ale dającego się wyczuć.
Ze zmarszczonym czołem patrzył jak Luiz pobiera próbkę krwi z palca pacjenta. W 
padającym z 
sufitu niepewnym, żółtym świetle na piersi Fonsecy zamigotał nagle jasny blask. 
Jego źródłem był 
jakiś przedmiot umieszczony na łańcuszku zwisającym z szyi lotnika. W pierwszej 
chwili.
Raft sądził, że jest to medalik, przyjrzawszy się dokładniej stwierdził jednak, 
iż refleks 
dobywał się z małego lusterka, nie większego od półdolarówki. Zaintrygowany 
podniósł je do 
oczu.
Gałka powierzchniowa była wypukła, soczewkowata. Zwierciadło wykonano z 
cienkiego, 
połyskującego niebieskawo materiału, bardziej przypominającego plastik niż 
szkło. W jego głębi 
Raft uchwycił mętny, bezkształtny ruch cienia.
Przeżył niewielki szok. W lusterku nie ujrzał odbicia własnej twarzy, choć 
trzymał je na wprost 
swoich oczu. Zamiast tego dostrzegł niespokojny ruch, choć w pokoju nic takiego 
nie miało 
miejsca. Przyszły mu na myśl burzowe chmury sunące jako forpoczty frontu 
atmosferycznego. 
Ogarnęło go dziwne, niewytłumaczalne wrażenie czegoś znajomego, jakieś uczucie, 
pierwotny, 
zapisany w pamięci wzór.
Thomas da Fonseca. Pochwycił strzęp nieprawdopodobnego odczucia — przez krótki 
moment 
zdawało mu się, że patrzy prosto w jego oczy. Nagle uświadomił sobie obecność 
osobowości 
tamtego człowieka i to obecność tak silną, jakby pozostawali w bezpośrednim 
kontakcie.
Tymczasem wszystko, co Raft dostrzegł w lusterku, to kłębiące się zawirowania. 
Wkrótce 
jednak rozszalała zasłona chmur rozdarła się i podzieliła na mniejsze fragmenty. 
Ze ściskanego w 
dłoni małego zwierciadła wydobyła się wibracja, która wzdłuż nerwów ramienia 
przeniosła się aż 
do mózgu. Popatrzył w dół.
Teraz, gdy chmury się rozpierzchły, mógł się przekonać, że to co brał za 
zwierciadło, w istocie 
było portretem. Portretem? Jeśli tak, to żywym, gdyż widoczna na nim twarz 
poruszyła się…
Chyba jednak zwierciadło, ale nie — przecież przyglądająca mu się z niewielkiego 
owalu 
twarz nie należała do niego.
Była to twarz dziewczyny widoczna na niezwykłym, ociekającym przepychem tle, 
które jednak 
zaraz zniknęło, gdyż dziewczyna pochyliła się do przodu, jakby chciała 
przedostać się na drugą 
stronę lustra i wypełniła sobą cały obraz. To nie mógł być malowany portret. 
Osoba z tamtej strony 
poruszała się, a co więcej, widziała Rafta. Gwałtownie zaczerpnął tchu.
Jeszcze nigdy nie widział takiej twarzy. Nie miał czasu, aby jej się dokładniej 
przyjrzeć, gdyż 
całe to niewiarygodne zjawisko zniknęło niemal w tej samej chwili, w której się 
zaczęło. A jednak 
rozpoznałby ją spośród tysiąca innych twarzy, gdyby tylko dane im było jeszcze 
się kiedyś spotkać.
Nieco rozpustna i złośliwa zarazem, wyszukana linia małych ust, a ponad tymi 
słodkimi, 
uśmiechającymi się złośliwie wargami, ogromne, przejrzyste oczy o barwie 
akwamarynu, które 
przez moment wpatrywały się w niego niezwykle uroczyście.
Nie było na świecie drugiej takiej twarzy.
Zaraz potem obraz przesłoniła mgła. Raft przypomniał sobie później, że trząsł 
gwałtownie 
wisiorkiem, próbując w ten dziecinny sposób przywołać dziewczynę, trząsł tak, 
jakby jego dłonie 
były w stanie rozerwać skłębione chmury i ukazać ową olśniewającą, żywą, małą 
twarz, tak 
wesołą i uroczystą, tak złośliwą i słodką.
Dziewczyna zniknęła. Wszystko rozegrało się w mgnieniu oka, toteż Raft wciąż 
jeszcze stał ze 
wzrokiem utkwionym w soczewce, a pamięć podsuwała mu obraz dręczących swą 
odmiennością 
rysów.
Zbyt krótko je oglądał, by móc określić, na czym ta niezwykłość polegała. 
Pozostało mu tylko 
wrażenie, że z dziewczyną, która przyglądała mu się przez ułamek sekundy, coś 
było nie w 
porządku. Jej włosy były jakieś dziwne.
Oczy miała niemal okrągłe, delikatnie skośne w kącikach, oprawne w czerń, która 
pochodziła 
nie tylko od gęstych czarnych brwi, ale również od czarnych kresek wybiegających 
nieco ku 
skroniom. Linie te podkreślały skośne osadzenie oczu, a zarazem nadawały 
delikatnej, okrągłej, 
miękkiej twarzy zakończonej takim samym podbródkiem, atmosferę egipskiej 
egzotyki. Miękkość 
— to wrażenie zapamiętał wyraźnie. Wyglądała niewiarygodnie miękko i wymyślnie. 
I była inna. 
Zupełnie niezwykła.
Zwierciadło na powrót wypełniły drżące mgły, lecz na bardzo krótko ukazał się w 
nim inny 
świat.
ROZDZIAŁ II 
WERBEL ŚMIERCI
Luiz wpatrywał się w Rafta ze zdumieniem.
— Senhor? — zagadnął Luiz.
— Co takiego? — odparł Raft.
— Czy pan coś mówił?
— Nie. — Raft pozwolił szkiełku opaść na pierś da Fonsecy.
Pojawił się przy nim Merriday. — Tamten facet nie pozwala mi się zbadać — 
powiedział 
zmartwiony. — Jest bardzo uparty.
— Pomówię z nim. — Raft wyszedł starając się nie myśleć o soczewce, o tamtej 
cudownej, 
nieprawdopodobnej twarzy. Oczywiście było to wrażenie subiektywne. Halucynacja 
lub 
autohipnoza pod wpływem światła odbijającego się w zwierciadle stanowiącym punkt 
ogniskujący. Tak naprawdę nie wierzył jednak w te wyjaśnienia.
Brodacz znajdował się w gabinecie Rafta. Badał rząd ustawionych na półce butelek 
zawierających okazy zarodków. Odwrócił się i skłonił, a w jego wzroku pojawił 
się cień kpiny. 
Rafta ogarnęło zdumienie; to nie był zwyczajny włóczykij. Otaczała go aura 
wytworności, a 
swoboda i gracja ruchów znamionowały: tak dobre wychowanie jak i pochodzenie. Z 
trudem krył 
podniecenie, a w jego zachowaniu można było wyczuć pewną wyższość, co zupełnie 
nie podobało 
się Raftowi.
— Saludades, se?hor — powiedział. W jego zbyt jasnych oczach pojawiły się 
oślepiające 
błyski. Być może, że owo lśnienie należało przypisać gorączce. Miał głęboki 
głos, a gdy mówił 
pobrzmiewały w nim płaczliwe tony budzące jakieś odległe skojarzenia. — Jestem 
pańskim 
dłużnikiem.
Portugalski Rafta był dosyć kulawy, lecz nigdy się tym nie przejmował. Teraz 
ogarnęło go 
zupełnie nowe wrażenie — poczucie braku ogłady.
— Może pan spłacić dług właśnie w tej chwili — powiedział szorstko. — Nie chcemy 
aby 
stacja została skażona, a pan mógł coś podłapać w górze rzeki. Proszę zdjąć 
koszulę. Muszę pana 
obejrzeć.
— Nie jestem chory, doutor.
— A więc szybko odzyska pan siły. Omal pan nie zemdlał po wejściu do szpitala.
W czarnych oczach zapaliły się dzikie błyski. Po chwili mężczyzna wzruszył 
ramionami i 
ściągnął postrzępioną koszulę. Rafta opanowało zdumienie na widok potęgi 
kryjącej się w tym 
lśniącym ciele. Pod przypominającą brązowy atłas skórą falowały sploty mięśni, 
tak jednak 
równomiernie rozłożonych, że dopiero ruch ujawniał ich obecność.
— Paulo da Costa Pereira — przedstawił się brodacz. Wyglądał przy tym na lekko 
rozbawionego. — Jestem garimpeiro.
— Poszukiwacz diamentów, co? — Raft wsunął termometr w usta Pereiry. — Nie 
wiedziałem, 
że w okolicy można znaleźć diamenty. Sądziłem, że występują one raczej nad Rio 
Francisco.
Uwaga ta pozostała bez odpowiedzi. Raft osłuchał pacjenta przy pomocy 
stetoskopu, potrząsnął 
głową i spróbował jeszcze raz. Próby odszukania pulsu również spełzły na niczym. 
Serce tego 
człowieka nie biło, nie miał też wyczuwalnego tętna.
— Co jest u diabła! — zawołał zdumiony. Wyjął termometr i oblizał suche wargi. 
Temperatura 
da Fonsecy była niższa od normalnej, natomiast ciepłota Pereiry tak znacznie ją 
przewyższała, że 
słupek rtęci dotarł do najwyższej podziałki na skali oznaczonej liczbą 108°F…
Pereira delikatnie ocierał usta. — Jestem głodny, s’nhor — powiedział. — Czy 
mógłby pan mi 
dać coś do jedzenia?
— Dam panu zastrzyk glukozy — w głosie Rafta słychać było wahanie. — Albo — nie 
jestem 
pewien. Pański metabolizm jest bardzo dziwny. Jeśli w takim tempie będzie pan 
nadal spalać 
materię swego organizmu, to dostanie pan jakiejś choroby.
— Mój organizm zawsze się tak zachowuje. Jestem całkiem zdrowy.
— Na pewno nie, skoro pańskie serce nie bije — ponuro zaoponował Raft. — 
Przypuszczam, iż 
wie pan, że jest pan czymś niemożliwym? To znaczy, według wszelkich reguł nie 
powinno pana 
być wśród żywych.
Pereira uśmiechnął się. — Może to tylko pan nie słyszy pracy mojego serca. 
Śpieszę pana 
zapewnić, że moje serce bije.
— Ale jeśli puls jest taki słaby, to nie zdoła ono wtłoczyć krwi do aorty — 
zaoponował Raft. 
— Dzieje się z panem coś niedobrego. Proszę się położyć na tej kozetce. Będziemy 
potrzebować 
worków z lodem, aby obniżyć temperaturę pańskiego ciała.
Pereira wzruszył ramionami i dostosował się do poleceń. — Jestem głodny.
— Zajmiemy się tym. Będę też potrzebował odrobinę pańskiej krwi.
— Nie.
Raft zaklął, dając upust złości. — Pan jest chory. Nie wie pan tego?
— A więc bardzo dobrze — wymamrotał Pereira. — Proszę się tylko pośpieszyć. Nie 
lubię 
gdy się mnie obmacuje.
Raft z trudem powstrzymał cisnącą się na usta złośliwą ripostę. Pobrał niezbędną 
ilość krwi do 
probówki i zamknął ją.
— Dan! — zawołał. Nie było odpowiedzi.
Gdzie u diabła podział się Craddock?
Wezwał Luiza i wręczył mu probówkę. — Oddaj to doktorowi Craddockowi. Chcę znać 
wyniki 
tego badania. Ponownie obrócił się ku Pereirze. — Co się z panem dzieje? Proszę 
się natychmiast 
położyć.
Poszukiwacz diamentów siedział na skraju kozetki z twarzą rozjaśnioną przez 
przydający jej 
życia wyraz dzikiego uniesienia. Jego czarne jak smoła oczy przybrały niezwykłe 
rozmiary. Raft 
wpatrywał się w nie przez kilka sekund, dopóki nie straciły niecodziennego 
blasku, a kiedy to 
nastąpiło, Pereira rozciągnął się na leżance, uśmiechając się lekko do siebie.
Raft pośpiesznie zajął się torbami z lodem. — Co wydarzyło się w górze rzeki?
— Nie wiem — odparł Pereira nie przestając się uśmiechać. — Da Fonseca 
przyplątał się 
pewnej nocy do mego obozu. Przypuszczałem, że rozbił samolot. Nie był w stanie 
mówić zbyt 
wiele.
— Czy był pan sam?
— Tak, byłem sam.
Było to więcej niż dziwne, lecz Raft nie podjął tematu. Głowę zaprzątały mu inne 
myśli, a 
zwłaszcza nie mieszcząca się w granicach zdrowego rozsądku wizja żywego 
człowieka, którego 
serce przestało pracować. Kubełki z lodem zadźwięczały cicho.
— Czy jest pan Brazylijczykiem? Pańskie lingo nie jest zbyt dobre.
Rozjarzone gorączką oczy przybrały postać wąskich szparek.
— Przebywałem w dżungli przez dłuższy czas — odrzekł mężczyzna. — Mówiłem 
wieloma 
językami. Kiedy ktoś nie używa jakiegoś języka, zapomina go. — Skinął głową w 
kierunku 
umieszczonych na ścianie butelek. — To pańskie doktorze?
— Tak. Próbki płodu. Badania nad embrionami. Interesuje to pana?
— Za mało wiem, żeby się tym interesować. Dżungla to moja specjalność. Chociaż 
źródła 
życia… Przerwał. Dziwne oczy zamknęły się. Raft czekał, lecz przybysz nie podjął 
tematu.
Spostrzegł, że jego palce drżały, gdy zakręcał torby z lodem.
— A ta rzecz na szyi da Fonsecy? — zapytał cicho. — Co to takiego?
— Nie zauważyłem — wymamrotał Pereira. — Mam za sobą ciężki dzień. Byłoby 
wspaniale, 
gdybym mógł odpocząć.
Raft wykrzywił twarz. Popatrzył w dół na tajemniczą, , nieludzką postać, 
przypominał sobie 
niezwykłe zniekształcenia obojczyka, jakie wyczuł w trakcie badania oraz 
wszystkie inne rzeczy. 
Pod wpływem nagłego impulsu powiedział.
— Jeszcze ostatnie pytanie. Jaka jest pańska rasa? Pańscy przodkowie chyba nie 
byli 
Portugalczykami?
Pereira otworzył oczy, odsłaniając zęby w niecierpliwym uśmiechu, bardzo 
podobnym do 
bezgłośnego warknięcia.
— Przodkowie — odezwał się poirytowany. — Dajmy dziś spokój moim przodkom, 
doutor. 
Przebyłem długą drogę przez dżunglę, jeśli koniecznie chce pan już wiedzieć. 
Długą, długą drogę. I 
widziałem wiele interesujących rzeczy. Dzikie zwierzęta i ruiny, a także dzikich 
ludzi, zaś odgłos 
bębnów towarzyszył mi cały czas. — Jego głos stawał się coraz cichszy. — 
Widziałem pańskich 
przodków, jak siedzieli na drzewach i ze skrzekiem iskali się nawzajem, 
wymamrotał. — 
Spotkałem też moich przodków. — Słowa rozpłynęły się w trudnym do opisania 
pomruku 
błogości. Po chwili głębokiej ciszy powiedział. — Chciałbym się przespać. Czy 
mógłbym zostać 
sam?
Raft zacisnął zęby. Typowe objawy delirium. To tłumaczyło bezsensowną gadaninę. 
Natomiast 
władcza postawa musiała stanowić cechę tkwiącą w głębi osobowości chorego.
Pereira przygarnął do siebie postrzępioną odzież, jakby
były to przynajmniej gronostaje. Niemal natychmiast zapadł w głęboki sen, a z 
jego leżącego 
ciała emanowała tak nieprawdopodobna żywotność, że Raft poczuł przebiegające 
wzdłuż nerwów 
mrowienie.
Obrócił się na pięcie. Rytm serca tak słaby, że aż niewyczuwalny? Przecież to 
śmieszne. 
Bardziej prawdopodobna wydawała się jakaś nowa choroba, jednak jej symptomy 
pozostawały ze 
sobą w sprzeczności. Pereira sprawiał wrażenie zupełnie zdrowego, choć 
oczywiście na coś 
cierpiał.
Mogła być jeszcze inna przyczyna. Mutacja? Jedna z tych niezwykłych 
wyspecjalizowanych 
istot ludzkich, jakie od czasu do czasu pojawiają się przypadkowo w populacji? 
Niecierpliwie 
poruszył ustami i poszedł obejrzeć lotnika, świadom niecodziennego, niemal 
namacalnego napięcia 
przenikającego atmosferę szpitala, jak gdyby pojawienie się tych dwóch mężczyzn 
rozproszyło 
senność i postawiło wszystko w stan pogotowia.
W stanie da Fonsecy nie zaszły żadne zmiany, więc Merriday zaaplikował mu środki 
pobudzające. Raft krótko zaaprobował terapię, po czym udał się na poszukiwanie 
Craddocka.
W połowie korytarza przystanął na dźwięk znajomego głosu. Był to niski głos 
poszukiwacza 
diamentów, przy czym brzmiały w nim teraz naglące, rozkazujące tony.
— Zwracam to tobie. Przybyłem z daleka, aby to uczynić, s’nhor.
I odpowiedź Dana Craddocka, wypowiedziana pełnym zdumienia i strachu szeptem.
— Ale przecież tam was nie było! Nie było tam niczego oprócz…
— Przyszliśmy później — odrzekł Pereira. — Odgadliśmy to ze słońca i wody, i 
wtedy 
wreszcie poznaliśmy odpowiedź.
Raft wstrzymał oddech. Pod jego stopami zaskrzypiała podłoga. W tym samym 
momencie do 
jego uszu dotarł szmer słabego wiatru, któremu towarzyszyło zdumiewające 
odczucie 
nieuchwytnego ruchu.
Zaskoczony ruszył naprzód. Przed sobą miał zupełnie pusty korytarz. Nic nie 
mogło opuścić 
laboratorium bez jego wiedzy. Kiedy jednak otworzył drzwi, stanął twarzą w twarz 
z 
Craddockiem, tylko z Craddockiem w osłupieniu zapatrzonym w pustkę.
Raft szybko przebiegł wzrokiem pokój. Pusto. Okiennice tkwiły na swoim miejscu, 
a w dodatku 
były tak zardzewiałe, że nikt nie mógłby ich otworzyć bez wywołania hałasu.
— Gdzie jest Pereira? — zapytał sucho.
Craddockowi opadła szczęka.
— Kto?
— Człowiek, z którym przed chwilą rozmawiałeś.
— Ja… ja… tutaj nikogo nie było.
— Taaak — powiedział Raft. — W takim razie oszalałem. Nie powinno mnie to 
dziwić, po tym 
wszystkim, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru. — Zauważył broszurkę tkwiącą 
w dłoni 
Craddocka, zwinięty w rulon notatnik, którego skórzana okładka pod wpływem 
starości pokryła się 
pleśnią i utraciła swą dawną barwę. Walijczyk pośpiesznie wetknął go do 
kieszeni. Unikając 
badawczego spojrzenia Rafta skinął głową w stronę mikroskopu.
— Tamta krew. Musiałem coś pokręcić. Nic mi nie wychodzi. — Nie wyglądał przy 
tym na 
zbyt zaskoczonego.
Raft przytknął oko do okularu i zacisnął wargi.
— Więc jednak oszalałem.
— Zabawne, no nie? — rzucił Craddock bez związku.
To było więcej niż zabawne. To było przerażające. W systemie naczyniowym 
znajdują się 
oczywiście pewne typy unoszących się swobodnie komórek krwi, mają określony 
kształt i 
przeznaczenie, a wdzierające się z zewnątrz organizmy mogą na nie oddziaływać na 
różne sposoby.
Tymczasem próbki umieszczonej na szkiełku nie można było porównać z niczym, co 
Raft 
oglądał w swej dotychczasowej praktyce. Czerwone ciałka krwi miały kształt 
owalny, a nie 
normalnie spotykany dyskoidalny, zaś ciałka białe zastąpione zostały przez 
pokryte rzęskami 
organizmy, poruszające się chaotycznie pokrętnymi ruchami. Ich ruch był szybki — 
zbyt szybki!
— I tak znacznie zwolniły od momentu, gdy widziałem je po raz pierwszy — odezwał 
się 
Craddock. — Z początku wirowały tak szybko, że nie mogłem się im dokładnie 
przyjrzeć.
— Co za insekt mógł to wywołać? Zniszczył fagocyty. Bez białych ciałek w 
organizmie Pereira 
umrze. Nie, gdzieś musiał zostać popełniony błąd. Zróbmy testy przy użyciu 
odczynników.
Przeprowadzili rutynowe badania, które nie dały żadnych rezultatów. Jakakolwiek 
próba nie 
przyszła im do głowy, jej rezultat był identyczny jak dla zwyczajnej krwi. Co 
więcej, działanie 
ruchliwych tworów nie potwierdzało ich szkodliwego wpływu na organizm. Gdy do 
próbki 
wprowadzono substancję toksyczną, orzęski utworzyły wokół niej barierę ze swych 
owłosionych 
ciał, dokładnie tak samo jak uczyniłyby to fagocyty, przy czym zapora orzęsków 
była trzykrotnie 
efektywniejsza.
Szkiełko z próbką drżało w okaleczonej dłoni Craddocka, połyskując odbitym 
światłem.
— To jest ulepszenie — powiedział. — Te drobinki są lepsze niż białe ciałka.
— Ale gdzie się one podziały?
— Skąd na boga mogę wiedzieć? — Palce Craddocka wślizgnęły się do kieszeni, 
gdzie 
spoczywał stary notatnik. — To ty tu rządzisz, a nie ja. To twój problem.
— Zastanawiam się, czy rzeczywiście tak jest — wolno powiedział Raft. — Co 
znaczyło to 
gadanie o słońcu i wodach?
Craddock zawahał się, a po chwili jego twarz wykrzywił i nieszczery uśmiech.
— Według mnie są w najlepszym porządku — odparł.
A potem odwrócił się na pięcie i odszedł.
Raft popatrzył w ślad za nim. Co się za tym kryło? Craddock najwidoczniej znał 
Pereirę. Ale 
jak doszło do tej rozmowy? Brzuchomówstwo? Parsknął, gdy taka myśl przemknęła mu 
przez 
głowę. Nie, Pereira był w laboratorium razem z Craddockiem, a następnie musiał 
przejść przez 
masywną ścianę.
Cóż to oznaczało?
Raft wrócił do laboratorium, lecz nic to mu nie dało. W rozumnym, nowoczesnym 
świecie roku 
1954 nie było miejsca na takie dziwactwa. A tak w ogóle, to gdzie mógł teraz 
znajdować się 
Pereira?
Nie było go w gabinecie, gdzie zasnął na leżance. Gdy Raft przystanął w 
korytarzu, aby 
zastanowić się nad dalszym postępowaniem, do jego uszu doleciał dźwięk, który 
sprawił, że krew 
uderzyła mu do głowy. Czuł się tak, jakby delikatne, ledwie dostrzegalne 
symptomy zła nagle 
zamanifestowały swą pełną moc.
Co prawda było to tylko słabe pyrkotanie silnika, ale nie było najmniejszego 
powodu aby 
motorówka wypływała o tej porze.
Raft skierował się ku rzece, chwytając po drodze latarkę. Słychać było odległe 
okrzyki. Inni 
również pochwycili odgłos pracy silnika. Na brzegu zamajaczyła tęga sylwetka 
Merriday’a.
Opuścił latarkę i skierował ją w stronę płynącego z cienia odgłosu pracy 
silnika. Gładka 
powierzchnia rzeki połyskiwała niczym strumień diamentów. Włączył światło.
Grzebiąc czarną bruzdę w roziskrzonej wodzie motorówka oddalała się od brzegu, 
umykając 
poza zasięg płynącego z latarki blasku.
Już na granicy cienia promień światła wyłuskał z mroku twarz — twarz Pereiry, 
który ze 
śmiechem oglądał się przez ramię, odsłaniając przy tym białe zęby. W jego 
śmiechu słychać było 
triumf i ową nutę dumy, którą Raft wyczuł wcześniej.
W łodzi był jeszcze ktoś, lecz Raft nie zdołał już rozpoznać tego człowieka. Po 
oczyszczonym z 
zarośli brzegu biegali Indianie, a kilku z nich zaczęło szykować canoe, co 
oczywiście nie miało 
większego sensu. Raft wyciągnął pistolet, z którym nie rozstawał się w dżungli. 
Myśl o posłaniu 
kuli w tamtą arogancką, roześmianą twarz dostarczyła mu wiele przyjemności.
— Nie, Brian! — zawołał Merriday i ściągnął w dół jego ramię.
— Ale on ucieka naszą łodzią!
— Jest z nim Dan Craddock. Nie widziałeś?
Warkot silnika stał się słabszy i wkrótce zlał się z pomrukiem bębnów Jutahy. 
Raft zamarł w 
bezruchu, walcząc ze zdumieniem i bezsilnością.
— I tak nie możemy nic zrobić do rana — powiedział po chwili. — Wracajmy do 
środka.
— On powrócił do swojej krainy i coś ze sobą zabrał — odezwał się po portugalsku 
jakiś 
nieznany głos.
Latarka Rafta wyłuskała z mroku twarz lotnika da Fonsecy. W jednej ręce ściskał 
pilotkę, a 
drugą obmacywał szyję, wyraźnie czegoś szukając. Źrenice jego oczu były szeroko 
rozwarte.
— A co takiego on zabrał? — zapytał Merriday.
— Moją duszę — wyjaśnił da Fonseca po prostu.
Na moment zapanowała cisza i w trakcie tej pauzy słowa lotnika dotarły do 
wszystkich z 
koszmarną przejrzystością.
Miałem ją w małym lusterku, które nosiłem na szyi. To on ją tam umieścił. Dzięki 
temu miał 
potęgę pozwalającą mu… pozwalającą… — słaby, zdyszany głos umilkł.
Pozwalającą na co? — chciał wiedzieć Raft.
— Robić z ludzi niewolników — wyszeptał da Fonseca. — Tak jak to zrobił z 
doktorem.
— Craddock! — Raft odczuł nagle szaloną ulgę, że Walijczyk nie odszedł z Pereirą 
z własnej 
woli, że nie łączyły ich tajemnicze, niepojęte związki. Zaraz potem ogarnęła go 
wściekłość na 
samego siebie za tak bezkrytyczne przyjmowanie fantastycznych wyjaśnień i to od 
człowieka bez 
wątpienia obłąkanego.
A jednak było to jakieś wyjaśnienie, zwłaszcza że trudno było dopatrzyć się 
innego.
— Puśćcie mnie — prosił da Fonseca, próbując się uwolnić od podtrzymujących go 
dłoni. — 
Bez duszy nie mogę tu dłużej pozostać.
— Wprowadźcie go do środka — zarządził Raft. — Bill, przygotuj zastrzyk. 
Adrenalina.
Da Fonseca stracił do reszty przytomność, gdy tylko ułożyli go delikatnie na 
kozetce. Jego serce 
przestało bić. Nadbiegł Merriday ze strzykawką.
Odgadując zamiary Rafta założył długą igłę.
Raft wykonał zastrzyk bezpośrednio do mięśnia sercowego i ze stetoskopem w 
pogotowiu 
czekał na jego efekt. W pewnej chwili uświadomił sobie, że coś jest inaczej — że 
zaszła jakaś 
zmiana.
Nagle pojął, co to takiego. Bębny. Bębny głośniejsze, wrzaskliwe, triumfujące. 
Ich rytm 
przypominał uderzenia monstrualnego serca — serca dżungli, ciemnego i ogromnego.
Da Fonseca zareagował. Raft usłyszał w słuchawkach słabe tętno, dokładnie 
zestrojone z 
łomotem bębnów Jutahy. Jego powieki uniosły się z wolna, popłynął głuchy, 
śpiewny głos.
— Właśnie teraz wraca… i wrota Doirady otwierają się na jego przybycie… Wraca… 
do 
śpiącego Płomienia. Niewidzialną drogą, gdzie diabły Paititi czuwają u wrót 
Doirady…
Bębny ryknęły głośniej. Mocniej zaczęło bić serce lotnika. Jego głos przybrał na 
sile.
— Słońce było fałszywe. A rzeka płynęła wolno — za wolno. Tam pod lodem był 
diabeł. To 
był… był…
Kurczowo sięgnął ku gardłu chwytając powietrze. W jego oczach czaiło się 
szaleństwo.
— Curupuri! — wykrzyknął, a bębny stłumiły echo jego słów.
Zaraz potem zamilkł.
Zapanowała ciemna, pusta cisza. Jakby na umówiony sygnał bębny Jutahy urwały swą 
mowę.
Da Fonseca bez życia osunął się na leżankę.
Zlany zimnym potem Raft pochylił się nad nim ze stetoskopem, badając nagą pierś. 
Nie słyszał 
nic.
Gdzieś w głębi dżungli na chwilę odezwał się bęben.
Martwe serce da Fonsecy poruszyło się w zgodnym rytmie, po czym znieruchomiało 
na dobre.
ROZDZIAŁ III 
WROTA PAITITI
Wraz z piątką Indian dr Brian Raft podążał w górę Jutahy śladem Craddocka i 
Pereiry. Miał 
zaciśnięte ponuro usta, a w jego duszy kłębiły się poważne wątpliwości. 
Merridaya pozostawił w 
szpitalu, aby dokończył eksperyment i przesłał wyniki do instytutu.
— Nie możesz iść sam — oponował Merriday. — Jesteś szalony, Brian.
Raft skinął głową.
— Być może, ale pracowaliśmy z Danem prawie przez rok, poza tym to biały. Jeśli 
idzie o 
Pereirę, to czasami nie jestem całkiem pewien, czy to w ogóle człowiek.
Powściągliwy zazwyczaj Merriday zamrugał oczami.
— Przecież to nonsens.
— Opowiadałem ci, co się wydarzyło. Nie miał pulsu. Temperatura ciała nie 
mieściła się w 
żadnych normach. W sposób, w jaki pokonał ścianę laboratorium także był raczej 
niecodzienny, nie 
sądzisz?
— Da Fonseca przed śmiercią również mówił dziwne rzeczy. Chyba nie masz zamiaru 
w nie 
wierzyć, co?
— Nie — zapewnił go Raft. — Jeszcze nie teraz. Potrzeba na to bardzo wielu 
dowodów. 
Chciałbym też zajrzeć do tamtego notatnika Craddocka. Pereira powiedział, że go 
zwraca. No i ta 
historia ze słońcem i zbyt wolno płynącą rzeką. Jak wiesz, wspominało o tym 
dwóch ludzi: da 
Fonseca i Pereira. Co więcej, Dan zdawał się pojmować co to znaczy.
— Na pewno pojmował więcej ode mnie — Merriday chrząknął. — Narażasz się na 
niebezpieczeństwo ruszając samotnie w górę rzeki.
— Mam przeczucie, że Craddock zapuszczał się tam już dawno temu. To co tam 
znalazł, 
utrzymywał w tajemnicy.
— Raft potrząsnął głową. — Nie wiem. Po prostu nie wiem, Bill. W łodzi było 
niewiele 
paliwa i myślę, że zdołam ich dogonić.
— Chciałbym, abyś pozwolił mi iść ze sobą.
Raft się na to nie zgodził i w końcu wyruszył sam z indiańską załogą, która 
wiosłując 
niezmordowanie popychała duże canoe pod prąd. Miał zapasy — przypadkowo zebrane 
w 
gorączkowym pośpiechu — a także broń i amunicję. Krajowcy pomogli mu odszukać 
ślady 
Pereiry, gdyż poszukiwacz diamentów rozstał się z rzeką znacznie wcześniej niż 
można było 
oczekiwać.
— Dwóch ludzi iść — powiedział Luiz starannie oglądając poszycie.
Szli. A to oznaczało, że Craddock poruszał się dobrowolnie lub że posłużono się 
wobec niego 
siłą. Może hipnozą, pomyślał Raft, przypomniawszy sobie soczewkowate 
zwierciadło. Coraz 
częściej przywoływał teraz wspomnienie egzotycznej, paradoksalnej twarzy 
dziewczyny. Trudno 
było powiedzieć, jaką rolę odgrywała w tych tajemniczych zdarzeniach, tym 
niemniej jej obraz 
mobilizował go do znalezienia rozwiązania.
Posuwali się na zachód, w kierunku granicy z Ekwadorem, przez tereny gdzie 
tysiąc małych 
rzeczek zlewa swe wody w potężną Solimoes, będącą dopływem Amazonki. Wędrowali 
tak przez 
dziesięć dni i nocy…
O świcie jedenastego dnia Indianie zniknęli. Nie było nawet wiernego Luiza. 
Wszystko odbyło 
się bez zamieszania i hałasu, a kiedy Raft obudził się, był zupełnie sam Może 
uciekli, a może 
dopadły ich jaguary. Nocą las stawał się miejscem diabelskiego sabatu zwierząt. 
Tak czy inaczej 
Raft nie znalazł żadnych śladów. ‘
Jego twarz stała się jeszcze bardziej ponura, a on sam szedł dalej znacznie 
wolniej, gdyż 
przecieranie szlaku to ciężka praca, przez dziesięć następnych dni. Przedzierał 
się wytrwale 
poprzez zielone, dyszące, pulsujące niewidzialnym życiem ściany milczącej 
dżungli i nigdy nie 
miał pewności, czy za najbliższym zakrętem nie stanie twarzą w twarz z jadowitym 
wężem, 
wszędobylskim jaguarem, czy wreszcie z samym Pereirą.
Nie poradziłby sobie z tym wszystkim, gdyby nie lata twardego życia w polowych 
warunkach i 
zdobyte w tropikach doświadczenie. Tylko dzięki temu był w stanie podążać tropem 
ściganych. Aż 
w końcu odnalazł to, co umierający da Fonseca nazwał niewidzialną drogą.
Dzień wcześniej ze szczytu wzniesienia — znajdował się teraz na pagórku — ujrzał 
rozległą 
dolinę, ogromną, sięgającą horyzontu nieckę porosłą bujnym lasem, którego kresu 
nie potrafił 
dojrzeć. Był to prawdziwy ocean falującej zieleni i właśnie w jego stronę wiodły 
ślady 
uciekinierów.
W pewnej chwili zauważył kształtem zbliżony do koła obszar, gdzie zieleń miała 
nieco inny 
odcień. Biorąc pod uwagę odległość, teren ten musiał być bardzo duży — jego 
średnica wynosiła 
wiele mil. Częściowo wciskał się pomiędzy dwie góry, a wzdłuż jego bliższego 
skraju toczyła swe 
wody rzeka, której lśnienie podchwycił Raft z daleka. Średnicę owego miejsca 
oceniał na jakieś 
pięćdziesiąt mil, choć nie był tego zbyt pewien, jako że w lesie łatwo o 
pomyłkę.
Ruszył śladem, który poprowadził go prosto ku zielonej oazie pośród zieleni.
Raft całkiem dobrze radził sobie z trudami podróży. Co prawda bruzdy na jego 
twarzy 
pogłębiły się, a wokół oczu wystąpiły czerwone obwódki, to jednak organizm nie 
był zbyt 
wyczerpany. Pomocna okazała się tu głęboka wiedza medyczna. W tych stronach 
gorączki były 
bardzo rozpowszechnione, czego nie można było powiedzieć o ludziach. Same 
zwierzęta i to 
przede wszystkim jaguary.
Zwierzęta! Raft pomyślał ze znużeniem o otaczającej go obfitości życia. Wszędzie 
dookoła 
zauważył ruch, delikatny trzepot jaskrawo ubarwionych owadów i ptaków; płynne 
skręty 
szukającego kryjówki węża; miękkie, ukradkowe kroki wielkich kotów; dziwaczne, 
histeryczne 
podskoki tapira lub pekari. Wokół siebie miał dżunglę w pełnej okazałości, 
podobną do 
niezmiernie żywotnego, ogromnego zwierzęcia o złożonej budowie.
Na polanie ślady stały się bardzo wyraźne. Craddock i poszukiwacz diamentów. 
Pereira 
prowadził. Rzadkie promienie słońca docierające do poszycia wydobywały z mroku 
barwne liście 
i kwiaty.
We wznoszącej się przed nim ścianie zieleni Raft zauważył coś dziwnego — owalny 
tunel 
skręcający w głąb skłębionej dżungli, niczym ślad przejścia gigantycznego węża, 
który rozepchnął 
na boki pnącza i drzewa, spłaszczył krzewy poszycia, odciskając swój kształt w 
gęstej roślinności. 
Biegnące przez polanę ślady stóp zmierzały w stronę wejścia do zielonego, 
mrocznego tunelu. 
Ślady urwały się pośrodku otwartej przestrzeni.
Raft instynktownie spojrzał do góry, lecz w pobliżu nie rosły żadne drzewa. Z 
długim 
westchnieniem zrzucił z ramion plecak, pozostając jedynie ze strzelbą w 
dłoniach.
Teraz widział ścieżkę. Zaczynała się tam, gdzie urywał się trop. Była szeroka na 
sześć stóp i 
zagłębiała się nieco poniżej powierzchni gruntu.
Dziwne!
Ruszył do przodu i zdumiony natychmiast odskoczył w tył. Coś go dotknęło. Jakaś 
niewidzialna, 
chłodna giętkość trwająca nieruchomo w spokojnym powietrzu polany.
Raft ostrożnie wyciągnął przed siebie rękę. Zatrzymała się na przeszkodzie. 
Gładka, szklista, 
niewidoczna płaszczyzna. Ponieważ wzrok był bezużyteczny, zbadał powierzchnię 
dotykiem. 
Sądząc z kształtu, miał przed sobą rurę, pustą wewnątrz, o średnicy dziewięciu 
lub dziesięciu stóp 
— przekonał się o tym ciskając kamykami — wykonaną z jakiejś doskonale 
przezroczystej 
substancji, na której nie mógł się utrzymać nawet kurz.
Gdy popatrzył wzdłuż niknących w dżungli zwoi niewidzialnego rurociągu, 
spostrzegł jak jego 
cielsko rozpycha na boki drzewa, daje wsparcie zdającym się wisieć w powietrzu 
orchideom, czy 
wreszcie wchodzi w drogę kolibrowi, który nie mógł wyjść ze zdumienia po 
zderzeniu ze 
stwardniałym powietrzem.
Wciąż jeszcze stał zastanawiając się nad znaleziskiem, gdy nad polaną przetoczył 
się pierwszy 
głęboki ryk jaguara. Raft odwrócił się chwytając za strzelbę. Widział, jak pod 
wpływem tego 
płynącego z głębi gardła głosu zaczynają drżeć liście, lecz samego jaguara nie 
udało mu się, 
spostrzec.
Tym niemniej musiał czaić się gdzieś w pobliżu i zapewne był bardzo duży. 
Ponadto szykował 
się do ataku, co Raft bez trudu ustalił, wsłuchując się w kaszlący oddech 
wielkiego kota.
Znajdował się na otwartej przestrzeni. Pod wpływem nagłej decyzji pochylił się, 
schwycił 
plecak i rzucił go za siebie, do środka niewidzialnego tunelu. Ściskając gotową 
do strzału broń, 
podążył jego śladem. Pod jego stopami ziemia ustąpiła miejsca czemuś twardemu i 
gładkiemu. Raz 
jeszcze rozległ się potężny ryk, odbijając się dziwnym echem od ściany tunelu.
I wtedy coś zaszeleściło za jego plecami. Odległy, stłumiony szept, słabszy niż 
oddech. W 
wejściu do tunelu pojawiło się migotanie przywodzące na myśl drganie rozgrzanego 
powietrza, a 
wraz z nim umilkły wszelkie dźwięki. W uszach Rafta rozdzwoniła się martwa, 
napięta cisza. 
Wyciągnął przed siebie ręce i przekonał się, że puste powietrze nie jest już 
dłużej puste.
Wylot rury przegrodzony został barierą z takiego samego gładkiego materiału, z 
jakiego 
wykonano ściany i podłoże samego tunelu. Drzwi zamknęły się. Czy były to Wrota 
do Paititi? A 
może to pułapka? Czy przygotował ją Pereira?
Raft poklepał kolbę strzelby. No dobrze, może i pułapka Ale nie był przecież 
zupełnie 
bezbronny. Pójdzie dalej, gdyż taki był jego cel. Nie zrobi jednak tego na 
ślepo. Cały czas będzie 
w pogotowiu.
Nigdzie nie dojrzał śladu jaguara. Założył plecak na ramiona i ruszył przed 
siebie. Podłoże było 
gładkie, a jednak nie śliskie. Czasami wydawało mu się, że przytrzymuje jego 
stopy. To nie było 
szkło. Być może miał tu do czynienia z polem siłowym, niewidocznym ekranem 
czystej energii. Da 
Fonseca wspominał przecież o niewidzialnej drodze.
Kontynuował marsz przez polanę w stronę lasu, nie pozwalając sobie na zbyt 
długie 
rozmyślania, choć przecież tak wiele musiał jeszcze przemyśleć. Dawno temu Raft 
nauczył się 
zamykać umysł przed myślami, na spotkanie których nie był jeszcze przygotowany.
W ten właśnie sposób w ciągu ostatnich dwudziestu dni, raz za razem, bronił się 
przed 
powracającą wizją uroczystej, promieniującej radością twarzy dziewczyny, którą 
widział w 
lusterku przez mgnienie oka, a której nigdy nie zdoła zapomnieć.
Posuwał się bez przeszkód i gdyby nie świadomość, że porusza się w tunelu oraz 
otaczająca go 
martwa cisza, nie byłoby powodów do niepokoju. Wokół siebie w dalszym ciągu miał 
potężną, 
cienistą dżunglę.
Zawzięcie trzepocząc skrzydłami, mijały go wielobarwne motyle. Pośród listowia 
pyszniły się 
fantastycznym upierzeniem liczne ptaki. Od czasu do czasu z obudową tunelu 
zderzała się chmura 
pszczół.
Dawno, dawno temu Magellan pisał o brazylijskich drzewach dających mydło i 
szkło, co było 
zniekształconym opisem bogatych w latex drzew hevea. Bardzo często w legendach 
kryje się 
ziarno prawdy. Siedem Miast Cibola istniało naprawdę, choć ich ulice nigdy nie 
były 
wybrukowane złotem.
Vespucci, Raft wygrzebał tę wiadomość z mrocznych zakamarków swej pamięci, 
wspominał o 
jeziorze Doirada, położonym gdzieś w sertao, na którego brzegach miały kwitnąć 
błyszczące 
miasta. No i wymienione przez da Fonsecę Królestwo Paititi. W zamierzchłych 
czasach bandy 
mamelucos urządziły niejedną ekspedycję, aby je odnaleźć.
Przypominał sobie jedynie strzępki wiadomości. W Paititi część mieszkańców była 
karłami, a 
część olbrzymami, Byli tam ludzie o stopach zwróconych tyłem do przodu oraz 
tacy, co zamiast 
nóg mieli ptasie łapy. Zwyczajne bajdy bardzo często towarzyszące legendom.
Nikt nigdy nie zdołał odnaleźć Paititi.
Raft wyciągnął z plecaka latarkę. Ścieżka opadała coraz niżej, pogrążając się w 
gruncie. Kilka 
metrów dalej tunel opadał w czarną czeluść, niknąc zupełnie pod powierzchnią 
ziemi. Nie sposób 
było utrzymać równowagę na tak stromej pochyłości. Bardzo ostrożnie zrobił kilka 
kroków, 
zastanawiając się w jaki sposób poradzili sobie Pereira i Craddock.
W świetle latarki ujrzał otaczające go ze wszystkich stroń sprasowane masy ziemi 
oraz 
opadającą stromo w dół krzywiznę tunelu. Zbyt stromo. Raft pojął nagle, że 
zaszedł za daleko. Coś 
oszukało jego zmysły, poczucie równowagi — możliwe, że miała tu miejsce anomalia 
grawitacyjna. Ponad wszelką wątpliwość uświadomił sobie, że jakaś nieznana siła 
utrzymywała go 
w pionie, dzięki czemu mógł poruszać się niczym mucha po gładkiej ścianie.
Natychmiast dostał zawrotu głowy. Co prawda podłoże nie biegło pionowo w dół, 
ale i tak bez 
przyssawek na obuwiu dalszy marsz wydawał się niemożliwy. A jednak coś pomagało 
mu 
utrzymać równowagę na stoku pochylonym pod kątem większym niż czterdzieści pięć 
stopni.
Czysta energia, pomyślał. Pole siłowe w miejscu ścian!
Podjął wędrówkę, choć nie potrafił już powiedzieć, czy wznosił się, czy schodził 
w dół i tylko 
logika podpowiadała, że skoro otaczały go ciemności to zapewne opuszczał się 
coraz bardziej w 
głąb ziemi.
Po dłuższym czasie spostrzegł nagłą zmianę. Nieco z przodu krzywiznę tunelu 
rozświetlała 
dziwna poświata. Połyskiwało tam słabe światło ożywiające ciemność drżącymi, 
ruchliwymi 
refleksami.
Raft ostrożnie zrobił parę kroków.
To była woda.
Ze wszystkich stron otaczała tunel szybkim, upstrzonym pęcherzykami powietrza 
nurtem, który 
mknął w doskonałej ciszy, połyskując szkliście w świetle latarki.
Dzieci Izraela, pomyślał Raft, przeszły po suchym lądzie przez środek morza, a 
wody piętrzyły 
się nad nimi wysokimi ścianami.
A więc objawił mu się kolejny cud. Wyglądało na to, że cała droga usiana była 
cudami.
Raft mocniej zacisnął szczęki i ruszył do przodu, mając nadzieję, że nie 
przytrafi mu się to, co 
spotkało Egipcjan. Jeśli ściana pęknie, zdarzy się nieszczęście.
Ściana wytrzymała. Długo posuwał się w ciemnościach rozpraszanych jedynie przez 
słaby 
promień latarki. Uświadomił sobie, że znajduje się obecnie bardzo głęboko. 
Niewykluczone, iż 
dzięki panującej w tunelu niezwykłej grawitacji w niektórych momentach opuszczał 
się pionowo w 
dół.
Ostrzeżony przez nikłą poświatę wyłączył latarkę. Zamknęła się wokół niego 
ciemność, lecz 
stan taki nie trwał długo. Jego oczy wkrótce dostosowały się do zdającego się 
napływać ze 
wszystkich stron przyćmionego fioletowego blasku. Raft odczuł przyprawiający o 
mdłości zawrót 
głowy.
Hen w dole, widoczna przez przeźroczystą podłogę pod nieprawdopodobnym kątem, 
rysowała 
się postrzępioną krzywizną ogromna jaskinia.
Po chwili do głosu doszła logika i dolegliwości przybrały na sile, gdyż Raft 
pojął, że to on sam 
stoi w tak niesamowitym przechyle, podczas gdy podłoże jaskini jest tylko 
znacznie pochylone. 
Cała scena tonęła w promieniach delikatnego fioletowego światła. Ściany pięły 
się w górę 
stromymi nawisami, sięgając zawieszonego wysoko sufitu, a którego zwisały 
połyskujące słabo w 
półmroku stalaktyty!
Jaskinia była wąska i zakrzywiona, toteż znaczny jej odcinek ginął z pola 
widzenia. Tunel 
schodził w dół oszałamiającym łukiem i niknął w ciemnym załamaniu odległe 
ściany. Raft 
wiedział, że nie zdoła utrzymać się na tak zabójczym stoku. Kiedy jednak 
ostrożnie ruszył do 
przodu niewidocznej podłodze, znowu wróciło wrażenie, że to jaskinia, a nie jego 
ciało, urąga 
prawom grawitacji. Daleko w dole coś poruszyło się w fioletowym mroku. Coś 
żywego. Raft nie 
zdołał zobaczyć tego wyraźnie. Pochwycił natomiast jeszcze jedno poruszenie, a 
pośród załomów 
skalnych ścian ruchu było jeszcze więcej. Wysoka, wąska, pełna gwałtownych 
uskoków jaskinia 
zatętniła życiem, wszystkie te rozedrgane cienie śpieszyły ku zamarła mu 
człowiekowi, 
zawieszonemu pośrodku pustki.
Diabły Paititi!
Istnienie tych stworzeń było niemożliwe z biologicznego punktu widzenia. Widział 
zaledwie ich 
kontury, lecz cienie kazały mu się domyślać skrzydeł i długich szponów, i wielu 
innych organów. 
Nie było tam dwóch takich samych kształtów. Logika anatomii nie znajdowała w tym 
przypadku 
zastosowania. Raft poczuł suchość w ustach.
Nie ulegało wątpliwości, że go widziały. Sunęły ku niemu ospale, a powolność ta 
bardziej 
denerwowała niż pośpiech, gdyż wyglądało to tak, jakby wiedziały, że nie muszą 
się śpieszyć.
Ciałem Rafta wstrząsnął dreszcz. Chociaż wiedział, że Pereira i Craddock 
pokonali tę drogę, 
wędrówka powietrznym mostem nie wydawała już mu się tak bezpieczna. Miał 
wrażenie spadania 
w otchłań pełną potworów żywcem wyjętych z nocnych koszmarów. Jeżeli w tunelu 
była jakaś 
wyrwa, jego zagłada stawała się nieunikniona.
Zrób coś, powiedział sobie, i ruszył z miejsca.
Po dziesięciu minutach marszu dotarł do rozwidlenia, pierwszego na jakie się 
natknął. Nie było 
tam żadnego znaku mówiącego, którą drogę powinien wybrać. Zdając się na los, 
wszedł w prawą 
odnogę i tym razem dopisało mu szczęście.
Bez przeszkód dotarł do końca korytarza i dopiero tam czekało go rozczarowanie. 
Już z daleka 
zauważył światło. Na wprost siebie miał krąg głębokiej, czystej światłości 
zamykający przejście. 
Kolejne pole siłowe, pomyślał Raft. To pole odbijało światło lub też emanowało 
własnym, 
chłodnym blaskiem.
Dotknął gładkiej, lśniącej powierzchni. Nic. Utkana ze światła giętka 
płaszczyzna. W miarę jak 
patrzył jej blask zaczął słabnąć.
Poprzez zamgloną biel zamajaczyły mu cienie i nierealne, rozmyte kształty. 
Rozchwiane linie 
ciemniały i zmieniały swój bieg. Pojawił się zarys ludzkiej sylwetki, więc Raft 
mocniej zacisnął 
dłonie na broni. W tle zamajaczyły niewyraźne maswerki, wysokie kolumny i coś 
przypominającego strumień.
Światło zgasło zupełnie. Z przeciągłym pomrukiem bariera ustąpiła.
Strumień przekształcił się w schody opadające łagodnie spod stóp Rafta aż do 
podłogi 
olbrzymiego hallu, którego strop wspierał się na kolumnach, znacznie większych 
niż filary karnaku, 
ciągnących się malejącymi w oddali rzędami. Oprócz kolumn była tam tylko 
dziewczyna. 
Zwrócona ku memu, stała dziesięć stóp niżej. Wyglądała ślicznie, choć było coś 
dziwnego w jej 
okrągłej, miękkiej twarzy.
Szybko poruszyła dłońmi i za plecami Rafta rozległ się cichy szum. Obejrzał się 
w samą porę, 
by ujrzeć jak świetlista bariera wraca na swoje miejsce w wejściu do tunelu.
Droga powrotna została odcięta.
ROZDZIAŁ IV 
JANISSA
Wyglądała dokładnie tak samo jak wówczas, gdy przez moment oglądał ją w 
zwierciadle da 
Fonsecy. W jej małych ustach czaiło się coś rozpustnego, skażone złem piękno. 
Cieniste oczy miały 
barwę akwamarynu, a ciemna obwódka nadawała im nieco skośny wygląd, podczas gdy 
włosy 
barwą przypominały tygrysie futro. Ciemnozłote, tworzyły wokół głowy delikatny, 
niemal 
niewidoczny obłoczek.
Niebiesko–złoty strój tak ściśle przylegał do jej szczupłego ciała, że sprawiał 
wrażenie drugiej 
skóry. Całość dopełniał obejmujący talię szeroki pas, w który dziewczyna właśnie 
coś wsuwała, 
uśmiechając się równocześnie do Rafta.
Wraz z uśmiechem jej twarz uległa zmianie. Stała się niezmiernie pociągająca, 
pełna czułości i 
serdeczności. Gdy przemówiła, jej głos zabrzmiał dokładnie tak, jak tego 
oczekiwał Raft. W 
szemrzącym pomruku odzywały się te same niepokojące tony, jakie pochwycił 
wcześniej w głosie 
Pereiry.
Język, w którym się do niego zwróciła, był mu jednak zupełnie nieznany. Widząc 
to przeszła na 
łamany portugalski, a następnie, wzruszywszy szczupłymi ramionami, spróbowała 
dialektu Indian, 
który Raft rozumiał, choć nigdy nie słyszał aby ktoś posługiwał się nim tak jak 
ona.
— Nie bój się — powiedziała. — Jeżeli doprowadziłam cię tak daleko, to czy 
sądzisz, że 
pozwolę, aby spotkała cię jakakolwiek krzywda? Co prawda raz się bałam, gdy 
zawahałeś się u 
rozwidlenia dróg, na szczęście jednak wybrałeś właściwy kierunek.
Raft zabezpieczył broń, lecz jego dłoń ani na chwilę nie rozstawała się z 
dającym poczucie 
bezpieczeństwa chłodnym metalem.
— To ty mnie tu doprowadziłaś? — zapytał w tym samym dialekcie.
— Oczywiście. Parror nic o tym nie wie; za bardzo był zajęty zdobyciem jedzenia 
na zewnątrz 
— zachichotała. — Nienawidzi tego zajęcia. To dobry myśliwy, lecz pieczenie 
mięsa na otwartym 
ogniu — tfu! Parror nie jest aż tak bardzo z siebie zadowolony, jak mogło ci się 
wydawać.
— Parror? — zaciekawił się Raft. — Chodzi ci o Pereirę?
— Tak. A teraz chodź ze mną, Brianie Raft. Jak widzisz znam twoje imię. Wielu 
rzeczy jednak 
nie wiem, więc musisz mi o nich opowiedzieć.
— Nie — odparł Raft. Nie ruszył się z miejsca u szczytu schodów. — Jeżeli wiesz 
tak dużo, 
wiesz również dlaczego tu przybyłem. Gdzie jest Dan Craddock?
— Och, już doszedł do siebie — wyjęła z pasa małą soczewkę i leniwie obracała ją 
w palcach. 
— Po powrocie Parror oddał mi moje lusterko, gdyż nie potrzebował go już do 
kierowania 
Craddockiem. Dzięki niemu mogłam śledzić twój marsz przez dżunglę. Zajrzałeś w 
moje lusterko i 
od tej pory mogłam cię widzieć, na szczęście dla ciebie, gdyż inaczej nigdy nie 
zdołałbyś otworzyć 
wrót do Paititi.
— Zaprowadź mnie do Craddocka — zażądał Raft. Czuł się bardzo niepewnie i chciał 
to 
nadrobić buńczuczną postawą. — Teraz.
— Dobrze. — Dziewczyna dotknęła ramienia Rafta i pociągnęła w dół schodów. W 
miarę 
schodzenia ogromne kolumny coraz bardziej ich przytłaczały, a gigantyczne 
rozmiary 
pomieszczenia stawały się coraz bardziej widoczne.
— Nie zapytałeś mnie o imię — powiedziała niskim głosem.
— A jak ono brzmi?
— Janissa. A to jest Paititi, ale to musiałeś już wiedzieć.
— Jeśli nawet dobrze znasz świat zewnętrzny, to przepływ informacji jest 
jednostronny. Tam na 
górze tylko legendy wspominają o Paititi.
— My także mamy legendy.
Dotarli do podstawy schodów. Janissa poprowadziła go przez salę ku łukowo 
sklepionemu 
przejściu otwierającemu się na korytarz o ścianach przyozdobionych mozaikami.
Mozaika układała się w różne symbole, których wymowa była dla Rafta zupełnie 
obca. Raz czy 
dwa spostrzegł obrazy, lecz przedstawione na nich postacie nie przypominały ani 
Janissy ani 
Pereiry–Parrora. Nie miał czasu aby się im lepiej przyjrzeć.
Minęli mniejszą salę, weszli na jakieś schody i na koniec znaleźli się w 
okrągłym pokoju, 
którego ściany miękko wybito aksamitem pikowanym w kwiatowe wzory. Podłoga była 
wyścielona także. Miejsce to przypominało wielką, wykładaną poduchami sofę.
Ogarnął wszystko jednym spojrzeniem — niezwykłość i przepych wybitego tkaniną 
pomieszczenia; bogate, głębokie barwy aksamitu. W odległym kącie pokoju 
dostrzegł owalne 
drzwi z półprzeźroczystej substancji, przez które sączyło się przyćmione 
światło. Na innej ścianie 
szeroki i niski łuk otwierał się na rozkołysane drzewa.
Drzewa te miały w sobie coś zastanawiającego, nie miał jednak czasu by 
sprecyzować to 
odczucie. Potem dotarł do niego powiew wiatru, pochwycił zapach kwiatów i 
bujnej, wilgotnej 
dżungli, z rzadka tylko rozświetlonej blaskiem słońca i uświadomił sobie, że po 
długiej 
podziemnej wędrówce znalazł się wreszcie na powierzchni.
— Usiądź i odpocznij — powiedziała Janissa. — Przybywasz z daleka.
Raft potrząsnął głową.
— Powiedziałaś, że zaprowadzisz mnie do Craddocka. No więc?
— Na razie nie mogę tego zrobić. Jest przy nim Parror.
— Dobrze — Raft dotknął karabinu.
Janissa skwitowała to nikłym uśmiechem.
— Sądzisz, że to ci pomoże w zamku Parrora, na ziemi gdzie rozciąga się jego 
potęga?
— Tak myślę. A jeśli nie, to są jeszcze inne sposoby — ściągnął strzelbę z 
ramienia i oparł ją o 
wyściełaną ścianę. — Nie wiem jakim supermanem może okazać się Parror, ale 
założę się, że nie 
zdoła uniknąć kuli.
— Kuli? Ach, rozumiem. No cóż, masz rację, a równocześnie się mylisz. Na 
zewnątrz twoja 
broń byłaby bezużyteczna, jednak w Paititi Parror będzie łatwiejszym celem.
Raft wpatrywał się w dziwną, cudowną, niepokojąco odmienną, zwróconą ku niemu 
twarz.
— Co masz na myśli?
— Parror nie wie, że tu jesteś. Tak więc…
— Parror już wie — rozległ się miękki, łagodny głos. Raft odwrócił się z trudem 
łapiąc oddech 
i czując, jak pod wpływem zaskoczenia jego tętno przyśpiesza. Parror!
Bezszelestnie wślizgnął się przez owalne drzwi, a na jego widok jakiś pracujący 
logicznie, 
odległy zakamarek umysłu Rafta stwierdził, że Parror musiał wyprzedzić go 
bardziej niż się 
spodziewał, gdyż zdążył już się wykąpać i zmienić zniszczone ubranie. Czarną 
brodę przystrzygł 
tak, że pozostał z niej zaledwie aksamitny cień podkreślający zarys mocnego, a 
zarazem 
zdumiewająco delikatnego podbródka.
Miał obecnie na sobie gruby, miękki, połyskujący niczym zmatowiały jedwab strój, 
tak 
doskonale dopasowany, jak gdyby namalowano go bezpośrednio na ciele. Gładził 
dłonią dziwną, 
podobną do srebrnego bicza broń, która zwisała z szerokiego, wysadzanego drogimi 
kamieniami 
pasa.
Raft poczuł, że nagle opuściła go cała pewność siebie. Spotkanie to za bardzo 
odbiegało od 
przewidywanego scenariusza. Przede wszystkim nie znajdowali się w dżungli, a 
poza tym Pereira 
miał w sobie coś takiego, co wywoływało u Rafta gęsią skórkę. Była to jakaś 
trudna do określenia 
rasowa odmienność. Wyczuwał ją w trakcie rozmowy z Janissą, teraz jednak 
wrażenie było 
wielokrotnie silniejsze.
Arogancja otaczała Parrora niczym strój. Znajdował się w swoim środowisku i może 
dlatego 
prezentował iście królewską pewność siebie. Raft z przykrością dostrzegł własne 
zakłopotanie i 
brak ogłady, a ironiczne błyski w czarnych, aksamitnych oczach wskazywały na to, 
że Parror 
podzielał ocenę jego osoby rozciągając usta w kapryśnym uśmiechu.
— Nie byłeś tutaj potrzebny — powiedział w indiańskim dialekcie. — Może jednak 
mimo 
wszystko będzie z ciebie pożytek. Tak, myślę, że coś znajdę.
— Znajdziemy, Parrorze — mruknęła Janissa. Widać było, że tych dwoje nie darzy 
się 
sympatią.
— Posłuchaj, Perreira albo jak tam się zwiesz, musimy porozmawiać — rzucił ze 
złością Raft. 
— Czuję, że rozmowa będzie krótka.
— Doprawdy? — mruknął Parror i poruszył trzymanym w dłoni srebrnym biczem.
— Gdzie jest Craddock? Co mu zrobiłeś?
— Nic mu nie zrobiłem. Pokazałem mu tylko pewne zwierciadło. Zobaczył w nim… no 
cóż, nie 
wiem co tam zobaczył, ale wpadł w trans.
— Obudź go. Zaprowadź mnie do niego.
— Już się ocknął.
— Lepiej żeby tak było — zimno powiedział Raft nie spuszczając oczu z bicza 
Parrora, z 
palcami zaciśniętymi na chłodnej kolbie strzelby. — Zabiłeś da Fonsecę, przy 
pomocy tej samej 
sztuczki, nieprawdaż?
— Zabiłem go? Zwierciadło należy do mnie. Pożyczyłem je, a później odebrałem.
— Twoje? — parsknęła Janissa.
Parror zignorował uwagę Janissy. — Co stało się potem zupełnie mnie nie 
interesuje. Da 
Fonseca stał się bezużyteczny. A jego język mógł stać się niebezpieczny.
Rafta ogarnęła nagła fala złości. Arogancja tego człowieka, jego obojętność i 
subtelna 
odmienność, której nie potrafił uchwycić, w połączeniu z napięciem ostatnich 
trzech tygodni, 
zaowocowały gorącym wybuchem wściekłości. Kula to było za mało. Raft pragnął 
użyć rąk.
— Ty gnido! — warknął. — Jeśli Craddock umrze, skręcę ten twój plugawy kark. 
Zaprowadź 
mnie do niego!
Rzucił się do przodu i schwycił Parrora za ramię, odczuwając dziką radość z 
bezpośredniego 
starcia. Znał judo, był dobrze umięśniony i zwinny, nie mógł jednak przewidzieć, 
że Parror 
dosłownie wybuchnie.
Wyglądało to tak, jakby okolona brodą przystojna twarz nagle znikła, a spod jej 
tkanek ukazał 
swe oblicze demon. W owym przebłysku wszechogarniającej, nieludzkiej wręcz 
wściekłości Raft 
ujrzał, jak wargi Parrora rozciągają się, odsłaniając wyszczerzone w tygrysim 
grymasie zęby, a on 
sam zaszokowany oddychając ze świstem, usiłuje odzyskać swobodę ruchów. Czuł pod 
palcami 
prężące się gładkie mięśnie. Ich moc wprawiała go w osłupienie, gdyż żadną miarą 
nie pasowała 
do szczupłej, pochylonej sylwetki o długich kończynach. Napięcie rosło. Gdzieś 
za sobą usłyszał 
przebijający się przez ryk Parrora głos Janissy.
— Brian! Puść go — szybko!
Rozpaczliwe, naglące tony sprawiły, że usłuchał. Wstrząśnięty, nieco oszołomiony 
przez własną 
złość oraz gwałtowność reakcji, którą ona wzbudziła, uwolnił ramię Parrora. 
Poczuł dziwne 
osłabienie. Nigdy jeszcze nie spotkał ludzkiej istoty, zdrowej czy obłąkanej, 
owładniętej tak nagle 
tak demoniczną furią.
Odkrył jeszcze coś. Spowodowana zwarciem bliskość odsłoniła nową i nieoczekiwaną 
właściwość. Pod muskularnym sklepieniem klatki piersiowej Parrora Raft wyczuł 
ciągły rytm, 
którego nie można było z niczym pomylić. A przecież wtedy w szpitalu serce tego 
człowieka nie 
pracowało!
Parror postąpił krok w tył, otrząsnął się i odprężył, na powrót przyjmując pozę 
niewzruszonej 
godności. W cudowny sposób szaleńcza furia minęła równie nagle jak się pojawiła.
— W ten sposób nie wolno ci dotykać nikogo z naszej rasy, Brian — miękko 
powiedziała 
Janissa — Jeżeli musisz zabić, zabij. Ale nigdy nie szarp.
Własny głos wydał się Raftowi dziwnie obcy. — Jaka jest wasza rasa? — zapytał 
przenosząc 
badawcze spojrzenie z poważnej twarzy dziewczyny w głąb tajemniczych, ciemnych 
oczu 
mężczyzny.
Parror milczał, ograniczając się jedynie do długiego, nieskończenie dumnego 
uśmiechu. Raft 
sam znalazł odpowiedź. Widział ją coraz wyraźniej z każdą upływającą sekundą, 
odczytywał z 
gibkich, płynnych ruchów ich ciał, a nawet z nieludzkiej obłąkańczej reakcji na 
dotyk. 
Rzeczywiście nieludzkiej, Raft pamiętał, co Parror powiedział mu w szpitalu.
„Widziałem pańskich przodków, jak siedzieli na drzewach i ze skrzekiem iskali 
się nawzajem. 
Spotkałem też moich przodków”.
Tak. Teraz Raft wiedział, że nieświadom niczego mijał ich w dżungli wiele razy. 
Przemykali 
cicho przez poszycie na mocnych, zaopatrzonych w poduszki łapach, a cienie lasu 
ślizgały się po 
ich upstrzonych cienistymi plamami ciałach. Słyszał ich dobiegający z ciemności 
ryk i widział, 
łagodnie połyskujące w blasku ognia oczy. Tak. Teraz już wiedział, do jakiej 
rasy należał Parror. I 
Janissa.
To nie byli ludzie. Wywodzili się z zupełnie innego gatunku. Jako lekarz mający 
do czynienia z 
badaniami biologicznymi i antropologicznymi, Raft wiedział, że taka 
niewiarygodna rzecz nie była 
teoretycznie niemożliwa. Ewolucja nie jest sztywna. Tylko przypadek sprawił, iż 
człowiek stał się 
dominującą, inteligentną rasą. Przypadek i specjalizacja przeciwstawnie 
ustawionych kciuków.
Nasi małpi przodkowie prowadzący nadrzewny tryb życia używali chwytnych rąk do 
budowy 
podstaw cywilizacji. W innym układzie panująca rasa mogłaby wziąć swój początek 
od psów, 
gadów lub kotów.
Koty.
Myśl ta uderzyła nagle Rafta. Wstrząśnięty uświadomił sobie, że spośród 
wszystkich zwierząt, 
wyjąwszy gryzonie, które się nimi zupełnie nie posługują, tylko jeden gatunek 
przejawia oznaki 
rozwoju przeciwstawnego kciuka. Od czasu do czasu trafiają się domowe koty z 
dodatkowym 
palcem na każdej z przednich łap. Z przeciwstawnie ustawionym kciukiem.
Właściciele nie zwracają na to większej uwagi, lecz przydanie temu wyrostkowi 
pewnej 
giętkości, dostatecznie długi czas oraz sprzyjające warunki zewnętrzne, 
chociażby jak te panujące 
w tajemniczym świecie Paititi, którego jeszcze nie znał, mogło doprowadzić do 
powstania cudów!
Kocie pochodzenie wyjaśniało wiele, lecz w żaden sposób nie dawało odpowiedzi na 
wszystkie pytania. Raft w dalszym ciągu nie miał pojęcia, co łączyło Parrora z 
Danem 
Craddockiem ani czym właściwie było soczewkowate zwierciadło, które zabiło da 
Fonsecę. Było 
też wiele innych problemów. Zbyt wiele.
Spostrzegł, że Janissę ogarnia napięcie, jakby za chwilę miała się zjeżyć. Takie 
porównanie 
nasunęło mu się zupełnie mimowolnie. W chwilę później usłyszał odległy hałas — 
łomot stóp, 
brzęk uderzającego o metal metalu.
Parror nie wyglądał na zaskoczonego. Obrócił się w stronę przeźroczystych drzwi, 
za którymi 
zamajaczyły jakieś cienie. Rozległo się pukanie.
— Parrorze? — w głosie Janissy brzmiało pytanie.
Odpowiedział jej krótko w niezrozumiałym języku. Rzuciła Raftowi szybkie 
spojrzenie. Jej 
oczy miały pusty, niewidzący wyraz. Spuściła na twarz zasłonę przesadnej powagi; 
widać było że 
się poddała. Nagle wstała i płynnym krokiem przeszła pod łukowo sklepionym 
portalem, niknąc 
pośród drzew.
Parror wykrzyknął jakąś komendę. Owalna przegroda uniosła się ku górze. Wraz ze 
słabym 
światłem przez próg do środka wtargnęli ludzie. Czy rzeczywiście ludzie?
Nosili obcisłe kolczugi o bardzo drobnych oczkach, a głowy chroniły im 
błyszczące kołpaki z 
cienkich metalowych łańcuszków umiejętnie wplecionych w deseń tkaniny. Było ich 
dziesięciu i 
każdy z nich miał u pasa nagie ostrze kształtem zbliżone do rapiera.
Ich rysy cechowała taka sama mieszanina siły i delikatności, jaka malowała się 
na twarzy 
Parrora. Tak jak i on, byli gibcy i zwinni. Było coś tygrysiego w sposobie, w 
jaki się poruszali, a 
także w tym, jak ich lekko skośne oczy wpatrywały się w Rafta.
Lekko wzruszywszy ramionami Parror odszedł do tyłu, a dziesiątka przybyłych 
natychmiast 
ruszyła ku Raftowi. Choć żaden z nich nie wydobył miecza, czuł grożące mu 
niebezpieczeństwo. 
Skoczył w kierunku ściany, o którą oparł strzelbę — lecz widząc, że może zostać 
od niej odcięty, 
przystanął i wyciągnął rewolwer.
Cienkie, twarde pasmo metalu niczym gorąca obręcz owinęło się wokół jego 
nadgarstka. To 
Parror użył swego bicza. Rewolwer wypadł z porażonej dłoni. Atakujący rzucili 
się do przodu, 
lecz o dziwo, żaden z żołnierzy go nie dotknął.
W ruch poszły rapiery, otaczając go połyskliwą, śmiertelnie niebezpieczną 
mgiełką. Ze 
wszystkich stron śpiewała roztańczona stal, toteż Raft doceniając zawartą w tym 
pokazie groźbę, 
cofnął się i zwrócił w stronę Parrora. Ten jednak zdążył już dojść do wyjścia i 
teraz stał w 
łukowych drzwiach czujnie obserwując całą scenę.
— Czy on mówi indio? — zapytał głęboki głos.
Parror skinął głową. Żołnierz o brązowej, pokrytej bliznami twarzy gestem ręki 
wskazał Rafta.
— Czy pójdziesz z nami dobrowolnie?
— Dokąd?
— Do Wielkiego Pana.
— Więc nie jesteś tu najważniejszy — zwrócił się Raft do Parrora. — Okay, gram w 
to. Może 
zakończenie będzie inne niż tego oczekujesz.
Parror uśmiechnął się. — Już ci mówiłem, że możesz mi się przydać — wymamrotał 
po 
portugalsku. Resztę słów wypowiedział w tajemniczym języku ludzi–kotów, a gdy 
skończył, 
żołnierz z bliznami zadał mu krótkie pytanie. Odpowiedź Parrora musiała go 
zadowolić, gdyż 
opuścił rapier.
— No dobra, Craddock, idziesz czy nie? — spytał strażnik spoglądając na Rafta.
Craddock? — Raft zaczął mówić, lecz przerwał mu Parror. Nastąpiła kolejna szybka 
wymiana 
niezrozumiałych zdań. Raft nie czekał aż skończy.
— Nie nazywam się Craddock. Jestem Brian Raft i przyszedłem tutaj, aby go 
właśnie odnaleźć. 
Ten człowiek — wskazał na Parrora — porwał Craddocka.
— Bardzo mi przykro — odezwał się Parror — ale taka sztuczka nic nie pomoże. 
Teraz także i 
ja nie mogę nic dla ciebie zrobić, gdyż rządzi tutaj Wielki Pan. Musisz z nim 
porozmawiać. Będzie 
najlepiej jeżeli pójdziesz z Vannem.
Vann, pokryty bliznami żołnierz, chrząknął. — On ma rację. Kłamstwem cię nie 
uratują. Chodź! 
A co do ciebie, Parrorze…
Wypowiedział kilka słów w obcym języku. Oczy Parrora zwęziły się, lecz nic nie 
odpowiedział. Ostrze dotknęło karku Rafta. Rzuciwszy tęskne spojrzenie na leżący 
na podłodze 
rewolwer, widząc karabin i plecak w rękach żołnierzy, niechętnie ruszył przed 
siebie. Przez ramię 
posłał Parrorowi twarde spojrzenie.
— Jeszcze tu wrócę — obiecał.
Potem minął owalny portal i znalazł się w Paititi.
ROZDZIAŁ V 
DOLINA CUDÓW
Raz za razem uderzała go trudna do opisania obcość tej zagubionej ziemi, nie 
dającej się 
porównać z niczym, o czym do tej pory słyszał. Raft czytał opowieści o 
zaginionych cywilizacjach, 
o Atlantydzie, Lemurii, o fantastycznych rozbitkach z przeszłości, którzy 
przetrwali do naszych 
czasów.
W Paititi nie znalazł jednak niczego, co pasowałoby do owych fantazji — nie było 
tu klejnotom 
podobnego miasta nad brzegiem nieznanego geografom morza, nie był to też 
wyizolowany świat, 
zupełnie odcięty od otoczenia. A jednak Paititi było tak tajemnicze, tak 
niezwykłe, jak gdyby 
znajdowało się na innej planecie.
Kraina ta była zbyt pełna życia, by można było brać ją za cokolwiek innego jak 
barwną, żywą 
rzeczywistość. Z oszałamiającą żywotnością, pulsującą w całym Paititi, łączyło 
się wrażenie 
obcości, które niczym nieuchwytny woal zawisło między niebem a ziemią, czyniąc z 
tej doliny 
miejsce błogosławione i przeklęte zarazem, bardziej niż jakikolwiek inny zakątek 
Ziemi.
Coś spłynęło z góry i dotknęło gleby Paititi, drzew Paititi, krążącego wśród 
obcych liści 
powietrza. I nastąpiła zmiana. Można by sądzić, że ów nieziemski dotyk 
przemienił wszystko, co 
tutaj żyło, nie ustając w swym dziele przemian dopóki to, co pozostało, nie 
stało się zupełnie inne.
Dolina była prawdopodobnie meteorytowego pochodzenia, pomyślał Raft, 
przypominając sobie 
widziane z góry, szerokie na pięćdziesiąt mil obniżenie dżungli. I świetnie 
zamaskowana. Żadne z 
ziemskich drzew nie sprostałoby temu zadaniu i dlatego nie było tu ziemskich 
drzew. Patrząc w 
głąb oblanego światłem zmierzchu krajobrazu powrócił pamięcią do wypełniających 
hali 
potężnych kolumn, jakie oglądał po wejściu z niewidzialnej rury. W porównaniu z 
tutejszymi 
drzewami, które chyba same mogły podtrzymywać niebiosa, wypadłyby one jak 
skarlałe filary 
Karnaku.
Yggdrasil było drzewem życia, wspierającym według wierzeń Normanów cały świat.
Tylko największe kalifornijskie sekwoje mogły konkurować z tymi kolosami. Każdy 
pień miał 
średnicę zbliżoną do długości bloku mieszkalnego. Rosły w nieregularnych 
odstępach, oddalone od 
siebie co najmniej o pół mili i pięły się ku górze, tworząc połyskliwe, zielone 
sklepienie, 
nieprawdopodobnie odległe od ziemi. Drzewa wysokie na pięć mil! Wparte w zielone 
niebo 
potężne słupy podstawami wgryzały się w głąb gruntu niczym wypuszczone przez 
tytanicznych 
bogów strzały.
Ich korzenie, pomyślał Raft, musiały sięgać piekła. Pozbawione gałęzi, gładkie i 
proste, drzewa 
pięły się ku górze, by na samym wierzchołku wybuchnąć bujną chmurą zieloności.
A jednak przez to sklepienie w jakiś sposób przedostawało się światło. W jednym 
miejscu, 
niemal bezpośrednio nad jego głową, szmaragdowe lśnienie świadczyło o stojącym w 
zenicie 
tropikalnym słońcu. Natomiast samą dolinę wypełniało czyste, chłodne światło 
przedświtu.
Pomimo przejrzystego powietrza widoczność była ograniczona ze względu na drzewa. 
Z 
miejsca, w którym stał, Raft widział opadającą łukiem w dół o jakieś 
pięćdziesiąt jardów 
napowietrzną ścieżkę, która następnie niknęła w potężnym lesie. Gdzieś z oddali 
napłynął niski, 
ledwie dosłyszalny łoskot.
Z powrotem zapanowała cisza i tylko Vann zadarł głowę, spoglądając badawczo w 
górę. Raft 
poszedł w jego ślady.
Za sobą miał gładkie ściany i wieżyce ogromnego pałacu Parrora, który wyrastał 
ze skalistego 
podłoża, by wspiąć się aż po zielony dach. Z góry opadała ku nim z koszmarną 
powolnością 
chmura żwiru i kamieni.
— To tylko osunięcie gruntu — niedbale rzucił Vann. Popchnął Rafta do przodu. — 
Nie ma 
żadnego niebezpieczeństwa.
— Nie ma niebezpieczeństwa!
— Oczywiście, że nie. — Żołnierz wyglądał na zaskoczonego. — Z pewnością wiesz 
dlaczego.
Raft jeszcze raz spojrzał w górę. Lawina znajdowała się wyraźnie bliżej, ale 
przecież w 
normalnych warunkach pokonałaby znacznie większą odległość. Wielki głaz uderzył 
w występ 
skalny, odbijając się od niego. Raft przyjrzał mu się uważniej.
Bryła opadała nienaturalnie wolno i wirowała ospale, po wydłużonym łuku 
zmierzając wprost 
na jedną z wieżyczek zamku. Odbiła się od niej bez widocznego uszczerbku budowli 
i powoli 
minęła Rafta, tak że mógł on dokładnie obejrzeć wszystkie szczegóły spękanej 
powierzchni. Po 
chwili zaryła się w ziemi, nieco poniżej miejsca gdzie stał.
Taki solidny głaz to nie piórko, a jednak spadał tak wolno, jakby istotnie 
wykonany był z pierza.
— Ruszaj, Craddock — powiedział Vann odpychając Rafta od zbliżonego wielkością 
do arbuza 
odłamka, który uderzył w rampę i łagodnie podskakując poturlał się w dół. 
Pozostali żołnierze co 
jakiś czas popatrywali w górę i wykonywali nieznaczne ruchy, aby uniknąć 
spadających kamieni. 
Osłupiały Raft nie spuszczał lawiny z oczu.
— Myślałem, że osunięcie zniszczy pałac — powiedział.
— Nie. Ci którzy to budowali, budowali na całą wieczność. — odparł Vann. — Nie 
pochodzili 
z naszej rasy, ale byli bardzo wielcy.
— Co u diabła sprawia, że te głazy lecą tak wolno?
Żołnierz wzruszył ramionami. — I tak teraz spadają szybciej niż w czasach 
naszych ojców. Ale 
wciąż jeszcze nie stanowią zagrożenia. Tylko żywe istoty mogą nas zranić. No, 
dosyć gadania. 
Chodźmy.
Schwycił Rafta za ramię i poprowadził w dół napowietrznej arterii. Reszta 
oddziału podążyła 
za nimi, pobrzękując uderzającymi o kolczugi stalowymi ostrzami.
Tak, pomyślał Raft, dosyć się nagadali. Z drugiej strony, było jednak wiele do 
omówienia. 
Tajemnica goniła tu tajemnicę zanim zdążył rozwikłać jedną zagadkę, już 
pojawiała się następna.
Fakt, iż rasa ta miała koci rodowód, wiele tłumaczył, w żadnej mierze nie 
wpływał jednak na 
wyjaśnienie dlaczego lecące z nieba kamienie zachowują się jak napełnione 
powietrzem balony.
Nie rzucał też światła na tajemnicze zachowanie Parrora czy Janissy. Początkowo 
dziewczyna 
zdawała się być nastawiona przyjaźnie. Później zaś bez najmniejszego protestu 
podporządkowała 
się Parrorowi. I jeszcze na dodatek żołnierze brali go za Dana Craddocka.
Parror sprytnie wykorzystał to nieporozumienie i teraz Raft wiedział, że nie ma 
już sensu 
próbować dowieść swej tożsamości Vannowi. Lecz gdy zabiorą go do Wielkiego Pana, 
zapewne 
władcy Paititi, będzie miał szansę. O ile oczywiście Wielki Pan nie okaże się 
włochatym 
dzikusem z ludzkimi czaszkami u pasa.
Raft krzywo się uśmiechnął. Wiedział już, że kraina ta była dzika, ale na pewno 
nie 
barbarzyńska. Rozwinęła się tu wysoka kultura, inteligentna cywilizacja. Obca 
cywilizacja.
Świat kotów musiał być uderzająco odmienny od świata ludzi, choć niewątpliwie 
pewne 
podstawy pozostały wspólne. Trójkąt równoramienny był trójkątem równoramiennym 
tak na Ziemi 
jak i na Marsie.
Niestety, na swoje nieszczęście, najprawdopodobniej nie będzie miał do czynienia 
z geometrią. 
Oczekiwały go raczej o wiele subtelniejsze pułapki psychologiczne, a na tej 
płaszczyźnie koty i 
ludzie mogli się bardzo różnić. Ludzie–koty na przykład nie byli budowniczymi. 
Byli zaledwie 
rzemieślnikami. Vann sam przecież wspominał, że zamek Parrora wzniosła inna 
rasa. Rasa, która 
kiedyś osiągnęła wielkość. Kiedy? Tysiąc lat temu? A może milion? Musiały minąć 
eony zanim 
człowiek przekształcił się w istotę rozumną. Ewolucja ma swoje tempo i nawet 
mutacje nie 
zdołałyby stworzyć inteligentnej kociej rasy w przeciągu kilku pokoleń. 
Rozważanie takich 
zagadnień nie miało obecnie większego sensu.
Z gładkiego podłoża rampy przeszli na zwyczajną, wydeptaną w gruncie ścieżkę, 
biegnącą 
pośród kolosalnych pni. Teraz, gdy jego stopy stykały się bezpośrednio z ziemią 
Paititi, odczuwał 
obcość otoczenia bardziej niż kiedykolwiek. Te niesamowite kolumny zdawały się 
wychodzić mu 
naprzeciw, olbrzymi Las Birnam tętniący zwariowanym życiem. Drzewa!
Gdyż mimo wszystko były to jednak drzewa. Nie jurajskie sagowce, nie drzewiaste 
paprocie. 
Był tego pewien. Były to najprawdziwsze drzewa, z tym że powinne były rosnąć na 
planecie o 
rozmiarach Jowisza, a nie na Ziemi.
Przechodząc w pobliżu jednego z pni przekonał się, że ponadto pełniły one rolę 
czegoś w 
rodzaju rezerwatu, dając schronienie wielu żywym organizmom. Z daleka kora tych 
olbrzymów 
wydawała się zupełnie gładka. W rzeczywistości trudno było znaleźć miejsce, z 
którego nie 
wyrastałoby jakieś zgrubienie czy narośl. Po korze wężowymi ruchami pełzały 
powoli pnącza, 
powolność ta była jednak pozorna, ponieważ wici tych roślin błyskawicznie 
strzelały do przodu 
chwytając przemykające opodal owady i ptaki.
Do nozdrzy Rafta docierał ciężki, słodki zapach kwiatów połyskujących barwami 
tęczy na 
bezlistnych ramionach. Z czegoś co przypominało sterczącą z pnia płytką muszlę 
wyskoczyła nagle 
jaszczurka, schwyciła pnącze i z wykręcającą się na wszystkie strony zdobyczą 
pomknęła z 
powrotem do swego wypełnionego wodą schronienia, gdzie zaczęła topić wężowy 
organizm, aby 
go następnie spokojnie zjeść.
Obserwowany gad nie był jaszczurką. Po zastanowieniu Raft doszedł do wniosku, że 
zwierzę to 
należało raczej do rzędu krokodyli. Choć długie zaledwie na trzy stopy, 
przypominało mu wielkie 
kajmany zamieszkujące w brazylijskich rzekach. Z tą oczywiście różnicą, że 
kajmany były 
mięsożerne.
Tu i ówdzie pień oblepiały blade bulwiaste naroślą, podobne do wysokiego na 
trzydzieści stóp 
gniazda os, pokryte tysiącami małych otworów, z których spoglądały na Rafta 
paciorki lśniących 
oczu. Po gniazdach biegały szybko małe, pokryte brązowym futrem zwierzątka, 
drobne ssaki o ryju 
tapira”, dostosowane do życia na drzewach.
Drzewo miało także swoje pasożyty, jak chociażby wielkie karmazynowe pijawki, 
które 
wgryzały się w korę, by z głębi pnia wyssać życiodajne soki czy długie na cal 
bezwłose białe 
stworzenia podobne do małpy, niczym pchły na ciele powolnego zwierzęcia, skakały 
z niebywałą 
zwinnością po pniu w poszukiwaniu owadów.
Trudno tu było mówić o symbiozie, gdyż pasożyty nie mogły dać nic w zamian 
drzewom 
stanowiącym ich cały świat. Drzewa, wędrujące pnącza i sztywny, biały mech, 
rosnący po obu 
stronach ścieżki, to cała roślinność tej okolicy.
Cudów było więcej. Nim Raft zdołał wyjść ze zdumienia, niecałe pół mili dalej 
przebyli 
strumień, przechodząc na drugą stronę po wąskim moście wyglądającym jakby go 
wykonano z 
połyskliwego plastiku. Raft popatrzył w dół, lecz poprzez przeźroczyste podłoże 
nie dostrzegł ani 
jednej ryby. Opanowało go wrażenie, że w tych zaczarowanych wodach nie mogło żyć 
nic choćby 
trochę zbliżonego do normalnych stworzeń wodnych, gdyż sam strumień również był 
niezwykły.
Toczył swe wody w absolutnej ciszy. Nie słychać było bulgotu i pluskania, jakie 
musiały 
powstać w skalistym korycie. Niewielkie kaskady i wodospady oddawały swe wody do 
leżących 
poniżej zbiorników z hipnotyczną, bezdźwięczną powolnością. Powstałe przy tym 
krople 
rozpryskiwały się łagodnie, niemrawo niknąc na porosłych mchem brzegach.
To nie była woda. To nie mogła być woda. Ciecz sprawiała wrażenie na wpół 
zakrzepłej. 
Kiedy jednak Raft, patrząc pytająco na Vanna, przyklęknął nad strumieniem i 
zaczerpnął w stulone 
dłonie nieco płynu, który następnie podniósł do ust, przekonał się, że była to 
najzwyklejsza woda. 
Spomiędzy jego palców wymykały się kropelki, które łagodnie opadały ku ziemi 
gdzie natychmiast 
wchłaniał je spragniony mech.
Równie powolnie jak spadające na zamek Parrora głazy, płynął milczący strumień. 
To była 
prawdziwa polana Oberona, gdzie niepodzielnie rządziły czary. Czyste powietrze 
przesycał słodki 
aromat kwitnących pnączy.
Jakież zaklęcie zniewoliło tę ziemię, zastanawiał się Raft. Co za czarownik 
pochylił się i 
dotknął jej dawno, dawno temu? Z pewnością przechodził tędy bóg. Ale jaki? Czy 
był to ktoś z 
ziemskiego panteonu, a może przybył z przestrzeni bardziej odległych niż 
gwiazdy?
Bez słowa pozwolił się prowadzić Vannowi. Im szybciej dotrze do miejsca 
przeznaczenia, tym 
szybciej pozna odpowiedzi na swoje pytania.
Wraz z upływem czasu monotonia podróży stawała się jednak coraz bardziej 
męcząca. Tylko 
raz napotkali po drodze zamek, budowlę niewielką w porównaniu z fortecą Parrora, 
lecz żołnierze 
minęli go z zupełną obojętnością. Raft spojrzał w pokiereszowaną twarz Vanna.
— Ile jeszcze musimy przejść?
— Przed nami jeszcze długa droga.
Miał rację. Godziny płynęły jedna za drugą, tymczasem kiedy Raft rzucił okiem na 
zegarek, 
uświadomił sobie jeszcze jeden zdumiewający fakt. Pokonali do tej pory co 
najmniej piętnaście 
mil, a ze wskazań zegarka wynikało, że upłynął dopiero kwadrans. Wysoko w górze 
przebijająca 
przez zielone sklepienie jasność nie zmieniała swej jaskrawości. Widocznie nad 
Paititi słońce 
wisiało nieruchomo.
Wisiało także i wówczas, gdy po dłuższym marszu wyszli z lasu na skraj szerokiej 
na milę 
polany.
Dokładnie przed sobą ujrzeli pałac z wieżyczkami. Pomimo przytłaczającego ogromu 
drzew 
konstrukcja wydawała się olbrzymia.
Raft nie wiedział, co znajduje się za pałacem. Jego uwagę przykuła zawieszona 
ponad 
skalistymi wieżyczkami bezkształtna, blada chmura, kipiąca biel, kotłująca się 
powoli i 
przybierająca coraz to inne połyskliwe formy.
W stronę zamku płynęła szeroka rzeka. Nurt wpadał w zwieńczony wysokim łukiem 
otwór i 
niknął w czeluściach pod architektonicznym kolosem.
Raft był oszołomiony i wyczerpany. Dwie długie wyprawy — pierwsza podziemnym 
tunelem 
do Paititi, a później ten pośpieszny marsz, zupełnie pozbawiły go sił. Ogarnęło 
go tak przemożne 
zmęczenie, że cel podróży oglądał przez mgłę, a głos Vanna docierał do niego 
jakby z dużej 
odległości. Pozwolił się popychać, mechanicznie poruszając nogami, aby dotrzymać 
kroku 
żołnierzom.
Znaleźli się na podwórcu. Kręcili się po nim ludzie. Ciżba jasno ubranych 
postaci o na poły 
egipskich twarzach ludzi–kotów w napięciu obserwowała spektakl rozgrywający się 
na środku 
dziedzińca. Siedzący na wierzchołku wysokiego kamiennego bloku człowiek śpiewał 
coś wysokim 
głosem.
Niepohamowana, dzika radość dźwięczała w pieśni, której słów Raft nie rozumiał. 
Śpiewak 
wtórował sobie na skomplikowanym instrumencie strunowym, dobywając z niego 
dźwięki 
przypominające nieco kobzę.
Pośrodku placu walczyło dwóch mężczyzn. Jeden z nich był prawdziwym olbrzymem, 
wysokim, 
dobrze umięśnionym, a jego mocną twarz znaczyły już plamy krwi. Drugi z 
walczących był 
postacią bardziej niezwykłą, toteż Raft nie mógł oderwać od niego oczu.
Wyglądem przypominał Parrora, a jednak był inny. Nie miał w sobie gładkości i 
potęgi pumy. 
Zamiast tego był gibki i szybki niczym gepardy używane do łowów przez indyjskich 
radżów.
Miękkie, jasne włosy spowiły mgiełką jego twarz, gdy ze śmiechem uskoczył przed 
rywalem i 
zadał cios pazurami.
Jego dłoń okrywała bowiem rękawica, do której przymocowano trzy metalowe, 
zakrzywione 
ostrza kształtem zbliżone do szponów. Musiały być ostre jak brzytwa, gdyż na 
nagiej piersi 
olbrzyma otwierały się szeroko trzy długie szramy, z których obficie płynęła 
krew.
Pieśń minstrela wzniosła się do cienkiego, przepełnionego szaleństwem pisku. 
Muzyka zdawała 
się nie mieć końca. Krzyczała o miłości i śmierci, zachłystywała się zapachem 
świeżej krwi.
Zwrot, unik i cios.
Metal zaszczekał o metal, gdy dwie zaopatrzone w szpony rękawice zwarły się w 
uścisku. 
Mężczyźni odskoczyli od siebie jakby zamiast mięśni i ścięgien mieli w ciele 
sprężyny. Olbrzym 
potrząsnął głową, ścierając z oczu szkarłatną mgłę. Jego przeciwnik przystanął 
beztrosko aby 
popatrzeć na Rafta. Miał płonące żółte tęczówki i źrenice jak kreski. Blond 
włosy o niemal 
pomarańczowym odcieniu pokrywały dziwne, rozmyte plamy czerni. Raft był prawie 
pewien, że 
gdy się uśmiechnie, odsłoni ostre, drapieżne zęby leoparda. Z morderczej 
rękawicy ściekały 
czerwone krople, spadając Wprost na brązowe udo. Wykrzyknął jakieś pytanie.
Vann odpowiedział, na co żółtowłosy mężczyzna niecierpliwie wzniósł jedno ramię. 
Wypowiedział kilka zdawkowych sylab, po czym na powrót zwrócił się ku 
olbrzymowi, zaciskając 
zbrojną w szpony rękawicę.
Jakby odpowiadając na ten gest, jego przeciwnik postąpił do przodu i już po 
chwili dwie 
zwinne sylwetki zapamiętały się w śmiertelnym tańcu. Vann dotknął ramienia 
Rafta. Jego oczy 
błyszczały.
— Chodź. Musisz teraz spać.
Krótkotrwałe ożywienie znikło bez śladu. Wywołane wyczerpaniem tępe odrętwienie 
rozciągnęło wokół Rafta barierę ochronną. Nie patrząc dłużej na pojedynek, 
podążył za Vannem 
poprzez portal i dalej korytarzami oraz spiralnymi rampami, gubiąc szczegóły tej 
wędrówki w 
mglistym j mroku czystego fizycznego zmęczenia. W końcu poczuł zatrzymującą go 
rękę Vanna.
— Teraz śpij. Darum zobaczy się z tobą, gdy wypoczniesz.
— Darum? — Raft spostrzegł zaścielające podłogę poduszki i natychmiast na nie 
się zwalił. — 
Kto to jest Darum?
— Widziałeś przez chwilę jak walczy. To Wielki Pan. On tutaj rządzi. Ale teraz 
walczy, a 
później…
Głos Vanna ucichł w oddali, zlewając się ze słabym, sennym buczeniem… no 
właśnie, czego?
Pomrukując z cicha, Rafta przenikała delikatna wibracja. Głęboka i ożywcza, 
napełniała 
drżeniem cały zamek. Tak jakby zamek żył własnym życiem. Jak gdyby w kamieniu 
pulsowało 
ukryte tętno.
Obcy szept ukołysał Rafta do snu.
ROZDZIAŁ VI 
SZALONY KRÓL
Raft obudził się w wiele godzin później. Czuł się znacznie lepiej, choć 
zesztywniałe mięśnie 
ciągle jeszcze odzywały się bólem. Z wysokich okien sączyło się kolorowe 
światło, rzucając na 
jasny, gruby dywan rozedrgane pastelowe cienie.
Znajdował się w pomieszczeniu pełniącym najwidoczniej rolę sypialni. Pokój miał 
zaokrąglone 
naroża i przyozdobione licznymi lustrami ściany. Przypominał przytulne gniazdko, 
pełne jedwabi, 
niskich, okrągłych siedzisk i rozrzuconych bezładnie poduch.
Odnalazł w ścianie owalne drzwi, tym razem jednak nie poruszały się za nimi 
żadne cienie, co 
wszakże nie musiało oznaczać braku strażników. Raft ziewnął i przeciągnął się, 
na co zesztywniałe 
stawy odpowiedziały głośnym trzaskiem. Jego umysł pracował z dawną jasnością, a 
jedyną 
dolegliwością na jaką mógł się uskarżać był dojmujący głód.
W dalszym ciągu stłumione buczenie wprawiało w drżenie komórki jego ciała. 
Obrócił się ku 
oknu, rozwarł je na oścież i wyszedł na zaopatrzoną w barierkę galeryjkę. 
Przystanął aby rozejrzeć 
się dokoła.
Wysoko w górze słońce tylko nieznacznie zmieniło swoje położenie — dosłownie o 
centymetry. 
Spostrzegł to z pewnym trudem, gdyż widok przesłaniał mu potężny słup mgły. 
Spojrzawszy w dół 
odnalazł jej źródło.
Pod stopami Rafta otwierała się przepaść. Galeryjka przewieszała się ponad 
leżącą w dole 
szeroką platformą, która sterczała ze ściany skalnej na samym skraju otchłani, 
spowita w kłęby 
białej mgły. Srebrzysty potok lodu strzelał spod niej szerokim łukiem, opadając 
następnie w 
nieprawdopodobnie głęboką czeluść.
A jednak to nie był lód, gdyż lśniąca wstęga powoli zmieniała położenie. Musiała 
to być ta 
sama rzeka, która płynęła pod zamkiem, by po drugiej stronie znaleźć ujście w 
bezdennej 
przepaści. Spróbował ocenić jej głębokość, lecz kipiący wir mgły nie pozwolił na 
dokładny 
szacunek. Wodospad walił w dół i niknął we wnętrzu Ziemi.
Walił, lecz bardzo wolno. Mgła unosiła się z nie mniejszą powolnością — chłodny 
duch 
górujący nad zamkiem. Głębokie brzęczenie stało się teraz głośniejsze. Kamienie 
pod nogami Rafta 
zareagowały na zmianę wzmożonym drżeniem. Na skutek jakiejś fizycznej anomalii 
ogłuszający ryk 
wody zredukowany został do słabego szmeru, raczej wyczuwalnego niż słyszalnego.
Raft opuścił balkon ze zmarszczonym czołem. Zaczynał co nieco rozumieć. 
Odświeżony przez 
głęboki sen umysł wysuwał logiczne wnioski. Spowolniony przepływ wody, kamienie 
zachowujące się jak pierze, słońce opieszale wędrujące przez zielony nieboskłon. 
Wyglądało na 
to, że czas nabierał tutaj innych własności. Czy ten zagubiony zakątek 
rzeczywiście znajdował się 
na Ziemi? Na tej samej Ziemi, na której rozciągała się Dolina Amazonki, kwitło 
Rio i Nowy York? 
Nie było to takie pewne.
Podjął próbę sforsowania owalnych drzwi, co nie przyniosło jednak widocznych 
efektów. 
Właśnie miał od nich odejść, gdy nieoczekiwanie przegroda uniosła się w górę, a 
w progu zjawił 
się Vann z wyrazem czujności na pooranej bliznami twarzy.
— Więc już się obudziłeś — odezwał się Vann w indio. — To dobrze. Darum chce cię 
widzieć, lecz teraz odpoczywa, potrzebna ci będzie kąpiel.
— I jedzenie — podpowiedział Raft. — Czy Darum nosi tę rękawicę przez cały czas?
Vann rzucił przez ramię jakąś komendę, po czym uśmiechając się wkroczył do 
pokoju.
— Tylko podczas turniejów. Jest mniej niebezpieczny, gdy nakłada te rękawice. 
Pokażę ci 
wannę, Craddock.
— Nie jestem Craddockiem. Już ci mówiłem, że nie jestem Craddockiem.
Vann nie zwrócił na te słowa najmniejszej uwagi. Przesunął kilka umieszczonych w 
ścianie 
dźwigni i część podłogi umknęła w bok, odsłaniając płytki i szeroki basenik 
wypełniony cieczą o 
barwie likieru miętowego. Raft z ulgą pozbył się postrzępionego ubrania i 
zanurzył w płynie. Vann 
obserwował go z niesmakiem.
— Potrzeba będzie kilku kąpieli, aby doprowadzić cię do porządku — rzucił po 
chwili. — 
Spróbuj tego. — Odszukał niewielki słoik i sypnął z niego do wody nieco 
niebieskiego proszku. 
Raft poczuł na skórze lekkie szczypanie.
Miał do dyspozycji wiele szczotek, instrumenty przypominające używane przez 
starożytnych 
Rzymian strygilidy oraz inne przybory, które wypróbował kierując się wskazówkami 
Vanna. Że 
względu na panujące tutaj spowolnienie posługiwanie się wodą nastręczało wiele 
trudności.
W pewnym momencie szczotka wymknęła się z dłoni Rafta. Obserwował jak łagodnie 
opada w 
dół i wytłacza w wodzie zagłębienie, które powoli wypełnia się z powrotem, 
rozrzucając dokoła 
drobne krople.
Pomimo wszelkich niedogodności kąpiel była wspaniała. Ból mięśni ustąpił niemal 
zupełnie. 
Vann przyglądał się mu z niesłabnącym zainteresowaniem. Skrytykował szorstkość 
włosów swego 
więźnia, a w jakiś czas później podał mu połyskliwą maść, która z łatwością 
wnikała w skórę, 
pozostawiając uczucie pobudzenia. Na koniec zjawił się paź popychający przed 
sobą wózek na 
kółkach zastawiony nieznaną żywnością. Zamarł w bezruchu, uderzony niezwykłym 
widokiem 
kąpiącego się człowieka.
Vann skinął ręką, i zwinny młodzieniec o delikatnej, a zarazem nacechowanej 
złośliwością, 
trójkątnej twarzy skłonił się, po czym wyszedł, do końca nie spuszczając 
zdumionych oczu z Rafta.
— Nic dziwnego, że jest zaskoczony — odezwał się Vann. — Tak bardzo różnimy się 
budową, 
że musiałeś mu się wydać zdeformowanym kaleką. Ja natomiast chciałbym kiedyś 
zmierzyć się z 
tobą, o ile tylko okoliczności na to pozwolą.
— Dzięki — odparł Raft. — Będziesz miał świetną zabawę podcinając mi gardło 
jedną z tych 
rękawic.
— Nic podobnego. — Na ustach Vanna pojawił się dziki uśmiech. — Zabijanie to 
zupełnie co 
innego. Najważniejsze w morderstwie to nie dać się złapać. Natomiast jeśli idzie 
o walkę, o 
pojedynki — rzadko kiedy kończą się fatalnie. — Wydobył z garderoby obcisły 
strój podobny do 
własnego i dopomógł Raftowi się ubrać. — Miałbym zbyt dużą przewagę, gdybym 
posłużył się 
rękawicami. Jakiej broni zazwyczaj używacie?
— Pistoletów — odparł Raft i wyjaśnił zasady kodeksu honorowego.
— To dziwne — stwierdził żołnierz. — Powiedziałbym, że wystrzelenie pocisku daje 
raczej 
niewielką satysfakcję. Nie czujesz, jak ostrze wchodzi w ciało przeciwnika. 
Przecież w tym nie ma 
żadnej przyjemności.
— Więc dobrze. Będziemy się boksować, walczyć na pięści.
— Zdać się tylko na siłę ciosu? Niezbyt to interesujące. Czy w ogóle nie 
używacie mieczy?
— Niektórzy używają — przytaknął Raft. — Ale ja nie jestem szermierzem. Co 
znaczyły twoje 
słowa o morderstwie? Czy zabójstwo jest tutaj legalne?
— Nie — zaoponował Vann. — Nie jesteśmy przecież barbarzyńcami. Morderca musi 
zapłacić 
odszkodowanie, o ile oczywiście zostanie wykryty. Tylko głupcy dają się złapać.
— Och — obojętnie wtrącił Raft, zabierając się za mięsisty, cierpki owoc 
wyglądem zbliżony 
do pomarańczy. — Ą więc macie także policję?
Długo musiał tłumaczyć, nim wreszcie Vann pojął o co mu chodzi.
— Tak, mamy specjalistów od wykrywania zabójstw. Jeżeli morderca wyprowadzi ich 
w pole, 
może czuć się całkiem bezpieczny. Myślę, że cała sprawa polega na ukryciu 
motywów. Zabójcy są 
chwytani, ponieważ mają oczywiste motywy. Potrząsnął z dezaprobatą głową.
— Jaki macie tutaj system władzy? — zapytał Raft. — Czy Darum rządzi całym 
Paititi?
Vann skinął głową.
— Tak. Władza jest taka sama jak w każdym innym cywilizowanym kraju.
— Jasne. Zabijanie dla zabawy. Skąd nauczyłeś się mówić językiem indio?
— Nie jesteś pierwszym obcym, jaki wkroczył do Paititi. W czasach naszych ojców 
przebywali 
tu brązowoskórzy mężczyźni. Nam samym zawsze trudno było opuścić naszą dolinę. 
Przodkowie 
Parrora chwytali od czasu do czasu Indian i dzięki temu większość z nas poznała 
ich język.
Raft zastanowił się nad tą informacją. Zdolności językowe stanowiły jedną z cech 
kosmopolityzmu. Kocia rasa z pewnością stanie się kosmopolityczna, nawet jeżeli 
nigdy nie 
wyjdzie poza obręb ukrytej doliny.
— No, a portugalski?
— Co takiego?
— Falam portugu?s?
— Nie znam tej mowy — przyznał Vann.
— A Parror się jej nauczył. I Janissa także. — Raft w zamyśleniu pokiwał głową.
Potem przypomniał sobie lotnika. — Czy był tutaj człowiek z mojej rasy, 
mężczyzna 
nazwiskiem da Fonseca, który miał latającą maszynę? Około… około pięćdziesięciu 
nocy temu?
Twarz Vanna rozjaśnił uśmiech. — Maszyna, która lata, spadła do Paititi jakieś 
czterysta nocy 
temu, zabijając wszystkich z wyjątkiem jednego człowieka. Parror zabrał go do 
swego zamku. Tak, 
to był da Fonseca. Z jego pomocą Parror odczytał notatnik, jaki pozostawiliście 
w Pieczarze 
Płomieni.
Raft odłożył nietkniętą cząstkę owocu.
— Czterysta nocy? — powiedział z wahaniem. — To więcej jak rok. Jak długo 
przebywam w 
Paititi, Vann?
— Schwytałem cię wczoraj — odrzekł żołnierz. — Zaraz po twoim przybyciu. 
Czekałem na 
powrót Parrora z zewnętrznego świata, wiedziałem więc kiedy uderzyć.
— Rozumiem — stwierdził Raft, choć w rzeczywistości niczego nie pojmował. — No, 
a co z 
tym notatnikiem i Pieczarą Płomieni? Co to takiego?
— Nie widziałeś pieczary?
— Widziałem jaskinię zamieszkałą przez jakieś paskudne stworzenia. Czy o to ci 
chodziło?
Ciałem Vanna wstrząsnął wyraźny dreszcz. Oczy na krótko przesłoniła mu mgiełka 
strachu. — 
Nie, nie. Nie to miałem na myśli. — Zmienił nagle temat rozmowy. — Teraz musisz 
zobaczyć się z 
Darumem. Czy jesteś gotów?
— Nigdy nie będę bardziej.
— Bardzo dobrze. — Vann wstał i skierował się do drzwi. Raft podążył za nim w 
głąb słabo 
oświetlonego korytarza. Po chwili Vann przerwał milczenie.
— Wielki Pan stoczył walkę, przeżył rozkosz, a późnię spał. Teraz wyda ci się 
dziwny. 
Chciałbym ci coś poradzić, Craddock.
— Ja… no więc, o co chodzi?
— Coś się teraz waży — powiedział w zamyśleniu Vann, ze wzrokiem utkwionym w 
deseń 
podłogi. — Co do mnie, tonie jestem pewien. Na razie nie popieram żadnej ze 
stron. Darum waha 
się także.
— Zabrał cię od Parrora przed podjęciem ostatecznego kroku, ale wciąż jeszcze 
może przejść 
na jego stronę. Jeśli tak uczyni, wyjdzie ci to na dobre. Albo, w ostatecznym 
rachunku, spowoduje 
twoją zgubę. Nie potrafię wybiegać tak daleko w przyszłość. Ponieważ jesteś z 
obcej rasy, 
powiem ci to i radzę, abyś zważył na moje słowa. Darum… jest szalony.
Raft przeżył mały szok. Z napięciem wpatrywał się w żołnierza.
— Szalony? Wasz król?
— Tak.
— A mimo to sprawuje władzę?
— Oczywiście — przytaknął Vann. — Dlaczego nie? Nie często mu się to zdarza, a 
gdy ogarnie 
go szaleństwo, stan taki nie ma większego znaczenia. Dla ciebie jednak może to 
być różnica 
między życiem a śmiercią. Być może — ciągnął w zadumie — dla Paititi zresztą 
także. Pamiętaj, 
że Darum nie należy do twego rodzaju.
— Mam taką nadzieję — szczerze wyznał Raft.
— On jest taki jak my — wymamrotał Vann, a jego oczy zalśniły. — Mam nadzieję, 
że 
przeżyjesz. Pojedynek z tobą sprawiłby mi radość, Craddock. Pójdziesz tędy. — 
Odsunął na bok 
ciężką zasłonę, odsłaniając mroczne przejście. — No, idź już.
— Dziękuję — powiedział Raft.
Zrobił krok naprzód. Za jego plecami Vann pozwolił draperii opaść z powrotem. W 
korytarzu 
panowała cisza, jeśli nie liczyć wstrząsającej zamkiem nieustannej wibracji. 
Nawet tutaj dawało 
się wyczuć związane z nią słabe buczenie.
Raft podszedł ku przegradzającej dalszą drogę kotarze.
Inna rasa, pomyślał, i inne zwyczaje. Mordują dla intelektualnej rozrywki i 
pojedynkują się by 
odczuć dreszcze fizycznej podniety. Obłąkany król nie stanowi dla nich żadnego 
problemu.
Wahał się przez chwilę, po czym odsunął kotarę i znalazł się w zabarwionych na 
czerwono 
ciemnościach.
Ze wszystkich stron sączyła się słaba, przyćmiona poświata. Raft nie potrafił 
określić wielkości 
tego pomieszczenia. Majaczyły przed nim jakieś osłonięte tkaniną kształty, a w 
najgłębszym mroku 
coś się poruszyło i spojrzały na niego oczy podobne do świecących dysków. W 
nozdrza uderzył go 
chłodny, ostry zapach perfum. Wszechobecne i piekielne drżenie zdawało się 
wstrząsać ciemnym 
powietrzem.
Nie rozległ się najmniejszy dźwięk. Po dłuższej chwili Raft podjął wędrówkę. 
Cały czas 
wpatrywały się w niego tajemnicze oczy. W końcu udało mu się dostrzec szczupłą 
postać, 
półleżącą na większej od siebie bezkształtnej masie. Pochwycił gładki zarys 
szczęki i chmarę 
włosów, których delikatna mgiełka zdawała się roztapiać w niewidzialności.
Raft przystanął, czekał.
Wyczuwał, że to nie był ten sam człowiek, który walczył i śmiał się na 
dziedzińcu. Różnica była 
wyraźna, nawet w sensie fizycznym. W ciemnościach Darum uległ przemianie. Jego 
odmienność 
trudna była do określenia, a zarazem nie budziła najmniejszej wątpliwości.
— Usiądź — polecił król w języku indio. Nawet jego głos brzmiał inaczej. Był 
beznamiętny 
niczym słyszana z oddali muzyka.
Macając wokół siebie Raft odnalazł kanapę i opadł na jej poduchy. Obserwujące go 
oczy miały 
w sobie nieco zieleni.
— Posłuchaj — odezwał się Darum.
U królewskich stóp poruszył się jakiś cień. Miękkie linie zdradzały kobietę. 
Istotę tę otaczała 
aura przerażenia, które udzieliło się także Raftowi, przepełniając go chłodem. 
Usłyszał dźwięk 
zbliżony do ludzkiego głosu. Instrumenty drewniane i wzdychające smyczki — 
płaczliwe, pytające 
zawodzenie.
— Yrann jest ciekawa. Ciekawi ją dlaczego przybyłeś do paititi, Craddock. Jej 
głos jest 
muzyką, tylko tak potrafi mówić. Pyta kim jesteś. Jaki jest twój świat?
Trącone miękkie struny odezwały się ponownie. W ich śpiewie brzmiało pytanie.
Raft pochylił się do przodu, jakby próbując otrząsnąć się z rzucanego przez 
muzykę czaru, lecz 
wzrok króla osadził go na miejscu.
— On jest bogiem, Yrann. Craddock był tu na początku, a teraz przybywa znowu, 
kiedy koniec 
jest już tak blisko. Od czasu, gdy jego oczy po raz pierwszy ujrzały Paititi 
narodziła się tutaj rasa, 
która teraz zbliża się do cienia, jaki Płomień rzuca na wszystkie żywe istoty.
Zawodzący głos oboi i fletów opowiadał o gromadzących się ciemnościach, o 
nadchodzącej 
nad kraj chmurze.
— A są przecież i inne cienie — wyszeptał król. — Była kiedyś kobieta, Yrann, 
której uroda 
płonęła niczym magiczne ognie. Ognie zdolne otumanić każdego mężczyznę. Ognie 
mogące 
doprowadzić mężczyznę do obłędu, o czym dobrze wiem sam. Wiem sam.
Pod serce Rafta ukradkowo podpełznął strach. Przejmująca, dziwna muzyka płynęła 
bez 
przerwy, a w mętnym świetle rysowały się niewyraźne częściowo okryte przejrzystą 
tkaniną 
miękkie linie krągłych ramion. Siedząca u stóp Daruma Yrann dotykała szczupłymi 
palcami 
łkających strun.
— A ogień płonął — miękko ciągnął król. — W całym Paititi nie było nikogo równie 
pięknego 
jak ta kobieta. Gdy tańczyła najwyższe drzewa chyliły się przed nią w hołdzie. 
Gdy się uśmiechała, 
kamienie spadały w dół.
W pieśni bez słów zadźwięczała nuta dumy. W ponurej komnacie zapanowała nagle 
zielona, 
rozświetlona słonecznym blaskiem wiosna. Szczękała stal, rozbrzmiewał śmiech, 
furkotały barwne 
stroje. Muzyka przeszła w wesoły, rytmiczny taniec.
Ciężki głos króla przerwał zabawę. Melodia ucichła do ledwie słyszalnego szeptu.
— Znalazł się mężczyzna, który pokochał tę kobietę i posiadł ją. A ona się 
śmiała. Śmiała się, 
gdyż znała smak potęgi tak samo jak i piękna. Upajała ją myśl o rządach nad 
Paititi. O władzy nad 
mężczyzną, który był królem.
Pieśń stała się dumna, triumfująca. Lśniły toczone w kości słoniowej ramiona.
— Aż oczy jej padły na mężczyznę, który nie był królem. Ale ona wiedziała, że w 
jej ramionach 
każdy mężczyzna może czuć się władcą wszechświata, być równy bogom. I miała 
rację. Gdyby jej 
uścisk miał oznaczać śmierć, byłaby to doprawdy słodka trucizna.
W melodii dźwięczał teraz ironiczny śmiech, przetykany nutami smutku.
— Była niewierna — powiedział król, a jego słowa padały w nieruchome powietrze, 
ciężkie 
niby kamienie. — Te wargi były niewierne. Ramiona Yrann szukały innego i do 
innego tęskniło jej 
białe ciało.
Pieśń stała się niemal niesłyszalna.
— To było dawno temu. Bardzo dawno temu. Teraz już] nie jest niewierna, a król 
przestał się 
smucić. Tańczą dla niego różne dziewczyny. Błagają go o miłość, lecz on nie może 
im nic 
ofiarować. Jego miłość należy do Yrann, najpiękniejszej ze wszystkich kobiet, a 
ona — ona teraz 
kocha go także.
Czule, posłusznie zamruczał obój.
— Tylko, że król jest szalony — rozległ się spokojny, zimny głos i pod jego 
wpływem muzyka 
umilkła. — Dawno temu nastała czerwona godzina i nawiedził go obłęd. Ta godzina 
nigdy nie 
minie, Yrann, i miłość z szaleństwem zamieszkały obok siebie na zawsze.
Zapadła długa cisza i tylko drżenie wodospadu wstrząsnęło posadami zamku.
— Często rozmawiamy ze sobą, Yrann i ja, o rzeczach dawno zapomnianych i tych, 
które nigdy 
zapomniane nie będą — powiedział wreszcie król. — Muzyka jest teraz jej 
językiem. — Zmienił 
mu się głos. — Choćby nawet Paititi umarło, Yrann nie wolno umrzeć. Sądzę, że 
masz w ręku 
gotową odpowiedź, Craddock, ale nie mogę ci jeszcze posiedzieć, czy pozwolę ci 
odsłonić wielki 
sekret. Musimy najpierw porozmawiać. Jest tyle pytań.
Raft zwilżył wargi i odezwał się po raz pierwszy.
— Najpierw musimy ustalić jedną rzecz — powiedział.
— Co takiego?
— Nie jestem Craddockiem. — Raft brnął dalej, czujnie obserwowany przez dwie 
pary oczu. 
— Próbowałem wyjaśnić to twemu żołnierzowi, Vannowi, lecz mi nie uwierzył. Nie 
wiem jaką 
historię wymyślił Parror, w każdym bądź razie musiała być przekonująca. W 
rzeczywistości 
Craddock przebywa obecnie w zamku Parrora jako jego więzień. Ja przybyłem 
ratować Dana 
Craddocka i nazywam się Brian Raft.
— Nie mogę w to uwierzyć.
— Dlaczego miałbym kłamać? — zapytał Raft. — Cóż by mi z tego przyszło?
— Mogłeś mieć wiele powodów. Poza tym Parror też nie jest głupi. Jeśli chciał 
zyskać na 
czasie, mógł uciec się do podstępu.
— Janissa wie kim jestem. Dziewczyna z zamku Parrora.
— Lecz czy Janissa mówi prawdę? — powątpiewająco wtrącił Darum. — Jej dusza jest 
jak 
wiatr. Ciągle się zmienia. Opowiedz mi zatem swoją historię. Może to kłamstwo, a 
może nie. Tak 
czy inaczej, posłucham.
Raft zaczął mówić. Uporządkował swe myśli jak tylko mógł najlepiej, choć 
czerwona poświata 
budziła w nim dziwną nerwowość. Gdy skończył, płonące oczy Daruma były na wpół 
zamknięte.
— Odejdź — rozkazał król.
Raft się zawahał. Głęboki głos zabrzmiał raz jeszcze, bardziej władczo.
— Powiedziałem „odejdź”. Porozmawiamy jeszcze później. Teraz muszę zbadać twą 
opowieść.
Raft wstał. Przykucnięta u stóp Daruma postać zagrała egzotyczną, dręczącą 
melodię. 
Pieszczotliwą, łagodną i niewymownie smutną.
Król przypatrywał mu się z uwagą.
Potykając się w ciemnościach Raft przeszedł przez komnatę. Jego twarz zetknęła 
się z 
aksamitem kotary… Odchylił sute fałdy materii i przeszedł na drugą stronę. Z 
tyłu za jaśniało 
światło, a muzyka wzniosła się niemal do krzyku. Spojrzał za siebie.
Na wymoszczonym podwyższeniu stał Darum i z pochyloną głową wpatrywał się w 
klęczącą u 
jego stóp postać. Przeczucia nie zawiodły Rafta co do urody tych jakby toczonych 
w kości 
słoniowej członków, całego na poły okrytego woalem ciała. Lecz twarz Yrann nie 
była osłonięta.
A twarz ta wyglądała strasznie.
Przed oczyma Rafta stanęła natrętna wizja szponiastej rękawicy okrywającej dłoń 
króla. Coś 
przeraźliwego, dzikiego i szalonego starło piękno z twarzy Yrann, pozostawiając 
nietknięte jej 
boskie ciało.
Król podniósł głowę i napotkał wzrok Rafta.
Raft odwrócił głowę cofając się w głąb korytarza, a zwolniona kotara opadła na 
swoje miejsce.
ROZDZIAŁ VII 
STRASZLIWY PŁOMIEŃ
Zegarek przekonywał, że upłynęło zaledwie kilka minut, lecz Raft wiedział, iż od 
rozmowy z 
władcą Paititi minęło wiele godzin. Czekał z niecierpliwością zamknięty w 
pokoju, sam na sam z 
niespokojnymi myślami. Nie potrafił otworzyć drzwi, zaś Vann, po odprowadzeniu 
go do tego 
pomieszczenia, więcej się nie pokazał. Z balkonu widział tylko strumień wody 
opadający leniwie 
w rozwierającą się w dole czeluść.
W pokoju panowała sterylna czystość. Był piękny, luksusowo wyposażony, lecz 
żaden ze 
zgromadzonych w nim sprzętów nie wzbudził zainteresowania Rafta.
Bezczynność zaczynała go irytować. Wydawało mu się, że jest jedyną w tym kraju 
istotą, która 
nie popadła w dziwaczne odrętwienie.
Upłynęło wiele czasu nim spoza okna usłyszał wypowiedziane miękko swoje imię. 
Znał ten 
głos. Ogarnięty podnieceniem szybko wybiegł na balkon. Nie było tam nikogo.
Tylko wodospad w dole. Leniwie wypływająca woda.
— Brian! — rozległ się cichy okrzyk. — Brian Raft!
Wychylił się poza barierkę i spojrzał prosto w miękką, znajomą twarz Janissy. 
Akwamarynowe 
oczy stały się teraz ciemniejsze, przybrały barwę zbliżoną do purpury. Tkwiła 
tam, pewnie 
wczepiona rękami i nogami w pęknięcia muru, które zdawały się zbyt słabe, by 
zapewnić oparcie 
nawet dla wiewiórki.
Odzyskując oddech Raft pogłębił przechył, wyciągając równocześnie ramiona. 
Janissa jednak 
wymamrotała szybkie ostrzeżenie.
— Weź poduszkę, Brian. Przynieś ją tutaj. Nic mi się nie stanie. Rób co ci 
mówię.
Zawahał się na moment, obrócił na pięcie i pośpieszył w głąb pokoju. Chwycił 
pierwszą z 
brzegu poduchę, po czym wrócił na balkon. Janissa nie zmieniła pozycji. Jej 
smukłe ciało całą 
powierzchnią tuliło się do kamienia.
— Chwyć ją za róg. O tak, właśnie tak. I powoli opuszczaj w moją stronę. 
Ostrożnie. Trzymaj 
mocno.
Raft posłusznie wypełnił instrukcję. Nagle coś świsnęło, błysnęła stal, omal nie 
wyrywając 
poduszki z dłoni Rafta. Z gładkiej ściany poniżej balkonu wystrzelił wachlarz 
długich ostrzy. Jedno 
z nich przebiło poduchę i nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że taki sam los 
spotkałby Janissę, 
gdyby kontynuowała wspinaczkę.
Odsłoniła w uśmiechu zęby.
— No, myślę że już po wszystkim. Podaj mi rękę. — Schwyciła jego dłoń i ruszyła 
w górę, z 
kocią zręcznością omijając sterczące ostrza. Gdy była już na balkonie, 
otrząsnęła się, przygładziła 
włosy i wyjęła poduszkę z zaciśniętych palców Rafta.
— Jesteś sam? Tak właśnie myślałam. Rozejrzałam się nieco zanim weszłam na mur.
— Mogłaś zginąć — powiedział Raft spoglądając w oszałamiającą przepaść, gdzie 
spowolniony wodospad wlewał swe wody w bezdenną otchłań, a wirujące jeszcze 
wolniej mgły 
piętrzyły się przybierając kształt rozchwianej wieży. Potem zwrócił się ku 
dziewczynie i 
napotkawszy jej uśmiech poczuł zamęt nie mający tym razem nic wspólnego z lękiem 
wysokości. 
To właśnie jej twarz prowadziła go całymi milami po rzece i przez dżunglę niemal 
tak samo 
niezawodnie jak ślady Craddocka. Nikt na świecie, pomyślał, nie mógłby raz 
ujrzawszy to 
delikatne, złośliwe, małe stworzenie, nie pragnąć następnego spotkania.
Podczas pierwszego kontaktu był zmęczony i oszołomiony. Dzisiaj był w stanie 
przyjrzeć się 
dokładniej akwamarynowym oczom oraz wesołej, a zarazem wyszukanej twarzy tej 
przekornej 
dziewczyny. Wpatrywał się w nią uważnie szeroko otwartymi oczami, jakby w 
obawie, że jej 
obraz zniknie.
Janissa parsknęła śmiechem.
— Spotkaliśmy się już przedtem, pamiętasz? — zapytała drwiąco.
Teraz uśmiechnął się także Raft.
— Przepraszam. To było po prostu… Czy wy tutaj wiecie jak wszyscy jesteście 
piękni?
— Mężczyźni wszystkich ras muszą być do siebie bardzo podobni — poważnie odparła 
Janissa. 
— Teraz musimy myśleć tylko o tobie, Brianie Raft. Jesteś w tarapatach.
— O ile pamiętam, to tarapaty zaczęły się wraz z twoim pojawieniem. — Nie chciał 
pozwolić, 
aby jej atrakcyjność wymazała z jego pamięci wspomnienie tamtych wydarzeń.
Wdzięcznie wzruszyła ramionami.
— Więc co mam zrobić? Pojawiłam się ponownie i musisz mi to wybaczyć.
Jeszcze raz wyjrzał przez balustradę. Po plecach przeszły mu ciarki. — Podjęłaś 
ogromne 
ryzyko. Miałaś szczęście, że nie zostałaś zabita.
— Jeśli nawet, to nie na skutek upadku. Mojej rasie to nie grozi! Chociaż gdyby 
nie było cię w 
pokoju i nie uruchomiłbyś pułapki, mogłabym mieć trochę kłopotów. Wejdźmy do 
środka. Ktoś 
może nas zobaczyć z innego balkonu.
Przeszła przez próg, rozejrzała się dokoła i odrzuciła rozprutą poduszkę.
— A teraz możemy porozmawiać.
Raft podążył za nią podziwiając prężne mięśnie grającej pod aksamitną szatą. 
Posłała mu przez 
ramię słodki, figlarny uśmiech i potrząsnęła szopą pręgowanych niczym tygrysie 
futro włosów. 
Wzdłuż najbliższej ściany piętrzył się stos jedwabnych poduch. Położyła dłoń na 
ramieniu Rafta i 
pociągnęła w dół. Usiadł obok niej ze skrzyżowanymi nogami.
— Mamy sobie wiele do powiedzenia — odezwała się Janissa — I zapewne bardzo mało 
czasu.
— Więc zaczynaj. Pamiętaj tylko, że ja nic nie wiem.
— Tak przypuszczam — mruknęła. Jej ściszony głos miał w sobie jakąś nie 
pozbawioną 
miękkości chropowatość, bogatą chropowatość przypominającą rozkoszny pomruk.
— Nawet Craddock nie wiedział naprawdę wszystkiego, chociaż… stworzył naszą 
rasę. A 
teraz pewnych rzeczy nie pamięta, dlatego Parror będzie musiał zbudować maszynę…
— Może jednak zacznij od początku — przerwał jej Raft. — Po pierwsze, gdzie leży 
Paititi? 
Na mojej ojczystej planecie?
— Tak. Wiemy o tym, gdyż niektórzy z nas wychodzili niewidzialną drogą do 
dżungli na 
zewnątrz. Robili to nieliczni i tylko obrońcy, tacy jak Parror czy ja. Wyszłam 
tylko raz i miałam 
dosyć. Było tam okropnie. Twój świat jest zamrożony. Nic się w nim nie porusza.
— Gdy spotkaliśmy na zewnątrz ludzi, zmuszaliśmy się do ruchów tak wolnych jak w 
nocnym 
koszmarze, gdyż inaczej widzieliby nas w postaci przemykającej błyskawicznie 
plamy. Ponadto 
nie możemy długo przebywać poza Paititi, chyba że zabierzemy ze sobą część 
Płomienia.
— Płomienia? — jak echo powtórzył Raft. — Płomienia?
— Płomień jest źródłem wszelkiego życia — powiedziała Janissa poważnym głosem. — 
W 
całej naszej krainie są zaledwie dwa amulety zawierające odrobinę ognistego 
zarzewia samego 
Płomienia. Nie wiemy w jaki sposób zostały wykonane. Są bardzo stare. 
Odziedziczyliśmy je po 
starożytnej rasie, jaka zamieszkiwała tutaj przed nami. — Jej oczy zwęziły się. 
— Parror ma jeden 
z nich. Ja powinnam dostać drugi. Mam do tego prawo jako Obrońca, lecz król 
rości do niego 
pretensje i — no, mniejsza z tym. Mam swoje plany. Nadchodzi czas, kiedy…
— Proszę — jeszcze raz wmieszał się Raft. — Najpierw wytłumacz mi, skąd się 
bierze ta 
różnica prędkości. Dlaczego wasi ludzie poruszają się szybciej niż my?
— Płomień słabnie — ponuro oznajmiła Janissa. — To dlatego Parror szukał 
Craddocka. 
Widzisz, Paititi nie zawsze wyglądało tak jak teraz. Dawno temu pokolenia 
rodziły się i umierały 
w ciągu jednego dnia. A jeszcze dawniej, w tym samym czasie zmieniały się setki 
pokoleń. Proces 
ten uległ obecnie spowolnieniu. Woda płynie szybciej niż za dni naszych ojców. 
Nasza pamięć 
sięga daleko wstecz. Mamy wiele starych zapisów, niektórych rzeczy musimy się 
jednak domyślać. 
Dawno, dawno temu, na długo przedtem, nim staliśmy się ludźmi, Paititi 
zamieszkiwała inna rasa. 
To oni zbudowali te zamki. Mężczyźni i kobiety podobni bardziej do was niż do 
nas. Silni i 
mądrzy, i szczęśliwi, zamieszkiwali tę krainę, żyjąc w blasku Płomienia. Potem 
jednak Płomień 
osłabł i zapadł w sen.
Raft nachmurzył się.
— Czy ta rasa wymarła?
— Nie.
— Więc co się z nią stało?
Popatrzyła przed siebie.
— Gdy szedłeś niewidzialną drogą, musiałeś mijać jaskinię — ciemne miejsce, w 
mroku 
którego coś pełzało i fruwało. Widziałeś żyjące tam potwory. Te istoty, a raczej 
ich przodkowie, 
zbudowali ten zamek i zamek Parrora, i setkę innych. Lecz kiedy Płomień utracił 
swą moc, oni 
cofnęli się do poziomu bestii. Dzisiaj już to wiemy, nie zawsze jednak 
posiadaliśmy tę wiedzę.
Raft podjął próbę uporządkowania faktów. — Pierwsza Rasa uległa degeneracji, czy 
tak? A 
twoja zaczęła ewoluować?
— Degeneracja dotknęła ich o wiele wcześniej niż w nas zabłysła pierwsza 
iskierka 
inteligencji. Jak już powiedziałam, Płomień usnął. Craddock zbudził go miliony 
cykli temu. Wiemy 
to, ponieważ nasi przodkowie zbadali Pieczarę Płomienia i znaleźli tam różne 
przedmioty — 
worek ubrań, metalowe pojemniki, notatnik zapisany niezrozumiałymi symbolami. 
Nie potrafiliśmy 
go odczytać dopóki nie zjawił się da Fonseca ze swoją latającą maszyną. Nie 
mieliśmy pojęcia o 
prawdzie, chociaż często teoretyzowaliśmy. Razem z Parrorem zajęliśmy się da 
Fonsecą i poprzez 
niego poznaliśmy zawartość notatnika.
— Miliony cykli? Przecież Craddock nie jest taki stary!
— Przepływ czasu zmienia się w Paititi — wyjaśniła Janissa. — Craddock obudził 
Płomień, 
dzięki czemu narodziła Się nasza rasa. Teraz Płomień gaśnie, a to oznacza 
wielkie zło.
Dan Craddock! Raft zaczął zastanawiać się, co naprawdę wiedział o tym człowieku. 
Przez 
trzydzieści lat Walijczyk przemierzał dolinę Amazonki. Dlaczego? Czy dlatego, że 
dawno temu 
odkrył jakąś tajemnicę?
— Czym jest Płomień? — zadał kolejne pytanie.
Janissa wykonała dziwny, symboliczny gest.
— Jest źródłem życia i jego kresem. To Curupuri.
Raft popatrzył na nią w zdumieniu.
— No dobrze, zostawmy to. Czego chcesz?
Jej oczy znowu przybrały purpurowy odcień.
— Jestem osobą królewskiej krwi. W zamierzchłych czasach żyło trzech wrogich 
sobie króli. 
Walczyli między sobą i dwóch zostało pobitych. Przegranych nie spotkała jednak 
hańba. Zostali 
obdarzeni dziedzicznym tytułem Obrońców Płomienia, i zamieszkali w zamku, którym 
obecnie 
włada Parror. Zwycięzca natomiast obrał na swą siedzibę właśnie ten pałac 
wzniesiony nad 
Przepaścią Doirada. Porządek taki trwał przez całe pokolenia aż do dziś. 
Wyglądała tak, jakby za 
chwilę miała się zjeżyć.
— Parror mnie wykorzystuje — mnie! Moja krew jest nie mniej królewska niż jego. 
Posiadłam 
potrzebny mu sekret soczewek, ale teraz on ma Craddocka. I może obudzić Płomień, 
a ja zostanę 
odarta z mego dziedzictwa. — jej oczy błyszczały. — Władza nad zamkiem Płomienia 
jest 
wyrazem najwyższego zaufania. Strzeżemy go oboje. Parror chce to zaufanie 
zniweczyć i działa na 
własną rękę, nie czekając na decyzję króla. Jest to czyn haniebny. Sprowadzi 
hańbę także i na mnie 
jako na jednego z obrońców.
— A jednak dopomogłaś mu zamordować da Fonsecę — wtrącił Raft. — Przyłożyłaś też 
ręki 
do porwania Craddocka.
— Jeśli chodzi o morderstwo, to nie wiedziałam, że zamierza tak postąpić. Czar 
zwierciadła 
może zostać złamany, trzeba jednak robić to wolno i ostrożnie, gdyż inaczej 
ofiarę spotka śmierć. 
Nie lubiłam da Fonsecy, lecz nie pragnęłam jego śmierci. Gdybym mogła, 
powstrzymałabym 
Parrora. — Co do Craddocka — no cóż, Parror mnie okłamał. Powiedział, że tylko 
sprowadzi go 
tutaj i nie zrobi nic więcej. Nie wierzyłam mu, lecz przekonał mnie logiką, 
której nie potrafiłam 
odeprzeć. Teraz widzę, że była to logika fałszywa. Parror wydobędzie niezbędną 
wiedzę z mózgu 
Craddocka i obudzi Płomień. A to… — zawahała się. — To może być wielki grzech. 
Nie jestem 
teraz pewna, która droga jest właściwa, Brian.
— No cóż, dla mnie najwłaściwsze będzie wydostać się stąd i poszukać Craddocka. 
— 
stwierdził Raft.
— Na razie nie mogę cię stąd zabrać — odparła. — Ale reszta jest prosta. Mam 
zwierciadło. 
Widzisz? — Spod szaty na piersi wyciągnęła niewielką soczewkę.
Pamiętając los da Fonsecy, Raft instynktownie odwrócił wzrok. Janissa parsknęła 
śmiechem.
— Jest niegroźne, o ile przerwa w kontakcie psychicznym nie nastąpi gwałtownie. 
Spójrz w 
moje zwierciadło.
— Nie tak szybko — zaoponował Raft. — Jak to działa?
— Dużo wiem o właściwościach umysłu — wyjaśniła Janissa. — Urządzenie to jest 
czymś w 
rodzaju duchowego mostu. Jeżeli zapisany w nim zostanie wzorzec umysłu jakiegoś 
człowieka, 
potrafi później nawiązać z nim łączność. Każdy mózg ma inną, właściwą sobie, 
częstotliwość 
podstawową. Sam byś sobie nie poradził, Brian, gdyż do obsług zwierciadła 
potrzebny jest 
specjalny trening. Z moją pomocą powinno ci się udać. Spójrz.
Posłusznie wbił wzrok w cienką soczewkę, której powierzchnie pokrywały wirujące 
burzowe 
chmury. Wkrótce jakaś siła rozepchnęła je na boki. Raft ujrzał pomniejszoną, 
żywą twarz Dana 
Craddocka.
Miał szczeciniastą, białą brodę i przekrwione oczy. Wyglądał na całkowicie 
wyczerpanego. 
Poza nim dostrzegł niewyraźne kształty okryte różnobarwnym jedwabiem.
— Jest w tej chwili sam, odpoczywa — wyszeptała Janissa. — Możesz więc swobodnie 
z nim 
porozmawiać.
— Porozmawiać?
— W myślach. Popatrz uważniej. Zaraz go przywołam.
Raft wpatrywał się w zwierciadło z rosnącym napięciem. Widział jak Craddock 
podnosi oczy, 
a na jego twarzy pojawia się nagle wyraz zrozumienia.
Raft usłyszał swoje imię!
„Usłyszał” nie było najwłaściwszym słowem. Raczej wyczuł obecność myśli 
Craddocka. Nagle 
całą jego świadomość wypełniło jestestwo przyjaciela. Pokój wokół niego 
pociemniał i zniknął. 
Pozostało tylko dziwne wrażenie, że gdzieś obok była Janissa, żywa i czujna.
— Dan. Dobrze się czujesz? — myśli układały się w słowa.
— W porządku, Brian. Tak. A ty?
— Póki co, jeszcze żyję — ponuro pomyślał Raft. — Jest ze mną Janissa.
— Dobrze. Zdołała co nieco mi powiedzieć. Więcej dowiedziałem się od Parrora.
— Czy on… próbował jakichś sztuczek?
Craddock wyszczerzył zęby. — Mniej więcej. To najbardziej niebezpieczny 
altruista, jakiego 
kiedykolwiek spotkałem. Nie powinieneś był iść za mną, Brian.
— Powinieneś był opowiedzieć mi o wszystkim w szpitalu, kiedy Parror tylko się 
pojawił. — 
zaoponował Raft. — No, ale to już przeszłość. To, czym musimy się teraz zająć 
to…
— Nie wiedziałem — przerwał mu Craddock. — Kiedy Parror przyprowadził da Fonsecę 
do 
szpitala, nie miałem pojęcia, co się dzieje. Kiedy pokazał mi mój notatnik, 
byłem oszołomiony tak 
mocno, jak to było widać.
— Byłeś już tu kiedyś?
— Tak. Byłem. Trzydzieści lat temu według naszej miary czasu, może sto miliardów 
według 
czasu Paititi. Czas jest zmienny. Znalazłem tu Płomień…
— Powiedz mu — przemknęła nagląca myśl Janissy.
Craddock skinął głową.
— Tak, przypuszczam, że tak będzie lepiej. Chociaż przed trzydziestu laty nie 
bardzo 
wiedziałem, w co się pakuję. Byłem bardzo młody. Badałem sekrety leków jakimi 
indiańscy 
czarownicy mieli posługiwać się w tych stronach. I właśnie wtedy natknąłem się 
na niewidzialną 
drogę. Wtedy nie była jeszcze zamknięta. Wejście było szeroko otwarte. Okazało 
się, że to 
pułapka.
— Pułapka?
— Zastawiona przez los — napłynęła ponura myśl Craddocka.
— Brnąłem do przodu, mijając po drodze jaskinię zasiedloną przez potwory, aż 
znalazłem się 
w miejscu, gdzie szlak się rozwidlał. Jedna odnoga wiedzie do Paititi. Druga 
prowadzi do czegoś, 
co Indianie nazywają Curupuri.
— Płomień — dodał Raft. — Co to takiego?
— Nie wiem. Jakiś rodzaj energii promienistotwórczej. Niewykluczone, że żywej. Z 
pewnością 
jednak to coś nie zostało spłodzone na tej ziemi. Paititi leży w meteorytowym 
kraterze, Brian, i 
wydaje mi się, iż Curupuri przybył na naszą planetę wraz z meteorytem. Może sam 
był meteorytem. 
To jest samo życie.
— Stwórca i niszczyciel — cicho wtrąciła Janissa.
— Niszczyciel? Tak. Istnieją formy energii, o których nic nie wiemy. Czasami 
obserwujemy je 
przez teleskop wewnątrz ogromnych mgławic odległych od nas o wiele lat 
świetlnych. Zbitek 
pierwotnej energii zrodzony w przestrzeni międzygwiezdnej, gdzie taka straszliwa 
siła może 
istnieć nie czyniąc nikomu szkody. Bezkolizyjna egzystencja czegoś takiego na 
planecie jest 
zupełnie niemożliwa.
Chyba, że planeta przechodzi jeszcze stadium gazowe lub płynne. Curupuri, to co 
przed 
wiekami spadło z meteorem na Brazylię, jest źródłem życia, Brian.
— Żywa istota?
— Zbyt kolosalna, byśmy zdołali ją sobie wyobrazić lub pomierzyć. Znasz teorię 
Arrhenniusa 
przyjmującą, że życie dotarło na Ziemię w postaci sporów żeglujących w 
przestrzeni pod 
wpływem ciśnienia światła. No cóż, koncepcja, jest niegłupia, lecz co nadało 
życie owym 
sporom? — Mamy tu do czynienia ze starym problemem kury i jajka, poddanym 
drobnej 
modyfikacji. Spory mogą mieć postać pyłu, być produktem odpadowym tworów w 
rodzaju 
mgławic. A może szalejąca w przestrzeni niespokojna siła obdarzona jest mocą 
tworzenia życia z 
pyłu odległych galaktyk. Nie wiem. Bawię się w teorie, to wszystko. Nie ulega 
natomiast 
wątpliwości, że energia promieniotwórcza, wibracja, moc, są w jakiś sposób z tym 
związane.
Zmęczona twarz Craddocka nabrała blasku. — I drobny okruch takiej energii spadł 
kiedyś na 
Ziemię razem z meteorytem. Musiała to być ilość mikroskopijna, gdyż większa 
dawka 
zrujnowałaby całą planetę. Niekontrolowany rozrost. Domyślałem się czegoś 
takiego, a 
dowiedziałem się nieco więcej ze starych zapisów, jakie znalazłem w Paititi.
— Zapisy? Kto je pozostawił?
— Wówczas nie wiedziałem. W dolinie nie było nikogo z ptaków i owadów, pekari, 
tapirów i 
jaguarów, zwracam twoją uwagę na jaguary, Brian. To ważne. W międzyczasie 
odkryłem tamte 
notatki w zamku będącym obecnie siedzibą Parrora. Pismo przypominało nieco język 
Indian. 
Przypuszczam, że właśnie tutaj szukać należy jego źródeł. W każdym bądź razie 
udało mi się 
poznać prawdę. Curupuri dał życie całemu Paititi. Minimalne muśnięcie jego 
energii uczyniło z 
doliny Amazonki najżyźniejsze, najbardziej płodne miejsce na całej Ziemi.
Raft pokiwał głową. — Mów dalej. Jak to wszystko się odbywa?
— Na zasadzie cykliczności. Mają swoje cykle słońca, giganty i karły, mają także 
mgławice, 
choć nasze życie trwa zbyt krótko, abyśmy mogli je ogarnąć. Kiedy Płomień osiąga 
najwyższą 
moc, wyzwala szczególny rodzaj energii. Efekt jest zdumiewający.
— Czas ulega przyśpieszeniu?
Craddock zaprzeczył powolnym ruchem głowy. — Nie. Nie w sensie obiektywnym. 
Zmianie 
ulega metabolizm. Tempo wzrostu staje się niesamowicie szybkie. Nie tylko ludzi 
czy ssaków, ale 
każdej żywej istoty. Gdy Płomień wykazuje najwyższą aktywność, człowiek może 
narodzić się, 
przeżyć całe życie i umrzeć w ciągu zaledwie jednej sekundy. To mgnienie dla 
niego będzie 
czasem życia.
— Przedmioty martwe nie podlegają jego mocy. To oczywiste. Promieniowanie nie 
sprawi, aby 
kamień szybciej się kruszył. Przemianie podlegają jedynie żywe komórki. Świat 
roślin i zwierząt. I 
to się właśnie wtedy stało.
— Płomień się obudził — dodała Janissa. — I w jego świetle wszystko ożyło.
— Tak. Dawno temu. Ale tamten cykl miał normalniejszy przebieg. Pierwsza Rasa, 
ci którzy 
zbudowali wszystkie zamki, żyła tu i ewoluowała, dopóki Płomień nie przygasł. 
Nie wymarli, lecz 
promieniowanie okazało się szkodliwe.
— Kiedy moc Płomienia opada poniżej pewnego poziomu, działanie jego promieni 
staje się 
niekorzystne. Materia komórkowa może być stymulowana, lecz równie łatwo może 
ulegać 
procesom rakowienia. Wraz ze słabnięcie Płomienia pojawia się regresja. 
Dziwaczna. 
Przerażająca.
— Widziałem, co ocalało z Pierwszej Rasy — przypomniał sobie Raft. — Potwory w 
jaskini.
— Tak. Wiedzieli o nadciągającym końcu i robili plan Byli dobrymi naukowcami. 
Znaleźli 
sposób na ożywienie Płomienia jeszcze przed zamknięciem cyklu, ale go nie 
wykorzystali. 
Wiązało się z tym bowiem poważne niebezpieczeństwo. Jeśli nie byliby 
wystarczająco dokładni, 
jeśli Płomień wymknąłby się spod ich kontroli, oznaczałoby to totalną zagładę. 
Nic nie 
powstrzymywałoby szalejącego promieniowania. W jednej chwili Płomień pochłonąłby 
sam 
siebie, a w tym samym momencie w Paititi zginęłoby wszelkie życie.
— Więc nie podjęli ryzyka.
— Nie. Czekali. Każde pokolenie sądziło, że zdąży jeszcze przeżyć swoje życie. 
Każde 
pokolenie cedowało problem na swoje dzieci. A później te dzieci myślały 
dokładnie w taki sam 
sposób. Na koniec, na wpół zezwierzęcone umysły stały się zbyt ciemne, aby 
cokolwiek 
zrozumieć. Istotom tworzącym niegdyś Pierwsze Rasę pozostała jedynie pamięć o 
Płomieniu. 
Zdołały odnaleźć drogę do jaskini, w której je widziałeś. Bliskość 
promieniowania trzyma je przy 
życiu, toteż już od dawna nie opuszczają tego miejsca.
Raft ściągnął brwi. — No, a ludzie–koty. Co dało początek ich istnieniu?
We wzroku Craddocka pojawił się wyraz głębokiego przerażenia.
— To ja je stworzyłem. Obudziłem Płomień.
ROZDZIAŁ VIII 
PRZERAŻAJĄCE KHARN
Wyobrażając sobie scenę sprzed trzydziestu laty, Raft wywołał obraz młodego 
Craddocka 
pogrążonego w podziwie dla tajemnic jakie odkrył. Umysł tego człowieka ogarnęło 
niebezpieczne 
podniecenie płynące z faktu, że jako jedyny na świecie wiedział o straszliwej, 
międzygalaktycznej 
Sile płonącej w ukryciu w głębi dżungli. Tak, potrafił zrozumieć powody, dla 
których Craddock 
uległ pokusie igrania z zakazanymi siłami.
— Roznieciłem Płomień. Odnalezione zapisy powiedziały mi jak to uczynić. Nie 
wszystko 
zrozumiałem, lecz udało mi się odcyfrować wystarczająco wiele. Zbyt wiele. To 
właśnie wtedy — 
Craddock wyciągnął przed siebie okaleczone dłonie… — Powiodło mi się, a 
równocześnie 
doznałem porażki — podjął po chwili. — Przebudzeniu Płomienia towarzyszyła 
rozszalała 
energia. Choć jej natężenie było dalekie od maksimum, i tak miała niszczycielską 
moc. Miałem 
szczęście, że udało mi się uciec.
Na znużonej twarzy malował się strach. — Płomień przybierał na sile, a ja 
patrzyłem jak 
przeobrażają się moje ręce. Widziałem podlegające przemianie ciało. Ludzkie 
tkanki wykręcały 
się i czerniały, przekształcając się w coś okropnego, coś bluźnierczego wobec 
natury, Brian. 
Nawet biegnąc czułem to szkaradztwo w miejscu, gdzie przedtem miałem palce. 
Czułem jak się 
wykoślawiają!
Zrobił głęboki wdech i po chwili jego głos stał się spokojniejszy.
— Uciekłem w głąb dżungli i tam dokonałem amputacji. Miałem ze sobą torbę z 
narzędziami 
chirurgicznymi. W tamtych czasach nie było jeszcze sulfonamidów, ale jakoś i 
dałem sobie radę. 
Myślałem wówczas, że nigdy nie wrócę do Paititi. Moja kariera zawodowa została 
zniszczona; 
moje dłonie nie były już dłońmi.
— A jednak coś trzymało mnie w dolinie Amazonki. Jeden jedyny raz znalazłem się 
zbyt blisko 
Płomienia, otarła się o mnie jego moc i od tej pory nie mogłem już opuścić 
Brazylii. Czasami 
wydawało mi się, że słyszę głos Curupuri w bębnach Jutahy.
Pokiwał głową. — Teraz, po trzydziestu latach, usłyszałem go naprawdę. Płynąc w 
dół rzeki 
Parror miał przy sobie cząstkę Płomienia. Indianie to wyczuli. Niesamowita siła 
życia słała w 
głąb dżungli swą wiadomość. Gdy po raz pierwszy ujrzałem Parrora w szpitalu 
poczułem bliskość 
tej samej energii życia, z jaką zetknąłem się w Paititi. Impuls był słaby, ale 
nie mogłem się 
pomylić. Ogarnął mnie strach.
— Parror podszedł do mnie w laboratorium i dał mi mój notatnik. To właśnie z 
jego powodu 
mnie poszukiwał. Dzięki krążącej po dżungli opowieści znał moje nazwisko. 
Opuścił Paititi w 
ciemno, licząc że jeszcze żyję, że zdoła mnie odnaleźć. I udało mu się. 
Przekonywał, iż muszę 
wrócić do Paititi, a ja oczywiście odmówiłem. A potem na korytarzu zjawiłeś się 
ty.
— Pamiętam — przytaknął Raft. — Ale w laboratorium nie było nikogo oprócz 
ciebie.
— Nie zapominaj o przyśpieszonym metabolizmie Parrora. W naszym powolnym świecie 
potrafi, jeśli zechce, poruszać się z nieprawdopodobną szybkością. Gdy na niego 
patrzyliśmy, 
starał się robić wszystko w zwolnionym tempie. Kiedy wszedłeś do laboratorium 
wybiegł tak 
szybko, że nie zdołałeś go dostrzec. Potem zahipnotyzował mnie za pomocą 
zwierciadła. Chociaż 
wiedziałem, co robię, nie miałem na to żadnego wpływu. Na koniec ocknąłem się w 
tym zamku. 
Teraz znam prawdę, lecz jestem bezsilny.
— Jaką prawdę? Masz na myśli fakt, że ludzie–koty w ciągu trzydziestu lat 
przeszli ewolucję od 
istot prymitywnych do cywilizowanego społeczeństwa?
— Że ewolucji uległy przebywające w dolinie jaguary — wyjaśnił Craddock. — Z 
tym, że 
proces ten nie trwał trzydzieści lat. Prędzej trzydzieści milionów lub 
miliardów. Pamiętasz jak 
opowiadałem ci o trwającym sekundę ludzkim życiu? Co w naszym świecie wymagało 
upływu 
całych eonów, w Paititi rozegrało się w ciągu trzech dziesięcioleci. Przemiana 
materii uległa tak 
ogromnemu przyśpieszeniu, że w przeciągu godzin, najwyżej dni, jaguary osiągnęły 
etap 
społeczeństwa prymitywnego. Wkrótce stały się istotami w pełni ucywilizowanymi. 
Z ich łap 
wykształciły się ręce. Przybrały postawę wyprostowaną. Gdybyśmy w tym czasie 
mieli 
sposobność oglądania Paititi z góry, ujrzelibyśmy rozedrganą żywą materię; 
ciała, których kształt 
podlegał nieustannym zmianom. — Zamilkł przypatrując się swym dłoniom.
— Tak — podjął po jakimś czasie. — Ludzie–koty ewoluowali i stali się istotami 
inteligentnymi. Stworzyli własną kulturę opartą na starszych wzorach 
cywilizacji, która ich 
poprzedzała. Inne występujące w dolinie formy życia spotkała śmierć. W każdym 
środowisku 
dominować może tylko jeden gatunek. Tutaj był nim kot.
— W ostatnim czasie Płomień zaczął ponownie słabnąć. Gdy go pobudzałem, użyłem 
sztucznego bodźca, dlatego blask trwał tak krótko. W czasie życia najbliższych 
dwóch pokoleń moc 
opadnie poniżej poziomu bezpieczeństwa i pojawi się niszczycielskie 
promieniowanie, to samo 
które doprowadziło do zagłady Pierwszej Rasy.
Raft głośno wciągnął powietrze. — Rozumiem. Nareszcie wiem o co tu chodzi.
— Tak. Dlatego Parror mnie porwał. Zapisy Pierwszej Rasy dotyczące tajemnicy 
Płomienia 
już nie istnieją. Pozostawiłem je wówczas w pieczarze, gdzie pochłonął je 
ogień,! Spotkałby mnie 
podobny los, gdybym pozostał tam nieco dłużej. Parror sądził, że wiem w jaki 
sposób pobudzić 
Płomień.
— A wiesz?
— Nie. Rozumiałem treści tylko niektórych zaleceń — odparł Craddock. Już ci o 
tym mówiłem. 
Jestem w stanie podsycić Płomień, ale nie umiem go kontrolować. I w tym tkwi 
niebezpieczeństwo.
— Nawet Parror nie zechce ryzykować — wtrąciła Janissa. — Dopóki nie zdobędzie 
niezbędnej wiedzy, nie zrobi najmniejszego ruchu.
Craddock gwałtownie zamachał ręką. — Ktoś nadchodzi. Chyba Parror.
Janissa dotknęła zwierciadła. — Nie możemy rozmawiać dopóki sobie nie pójdzie. 
Nic mu nie 
mów, Craddock.
— Jak mógłbym? — nim skończył mówić jego twarz przesłoniły szare chmury.
Raft odchylił się do tyłu czując, że jest spocony i wyczerpany. Janissa 
przyglądała mu się 
współczująco.
— Nie jest to takie proste dopóki nie znasz sposobu — powiedziała. — Ale 
będziemy musieli 
spróbować jeszcze raz.
— Tak. Chciałbym dostać Parrora w swojej ręce. Albo przynajmniej przyjrzeć mu 
się przez 
celownik karabinu.
— Może będziesz miał okazję później — kocia twarz dziewczyny wyrażała powagę. — 
Widzisz, w dalszym ciągu istnieje poważne niebezpieczeństwo. Craddock nie 
zrozumiał 
wszystkich starożytnych instrukcji, ale je przeczytał.
— I co z tego?
— Wspomnienia tkwią w jego umyśle. W tej chwili są głęboko ukryte, zapomniane, 
lecz nie 
bezpowrotnie stracone. Pamięć można ożywić, a jeśli do tego dojdzie, Parror 
dowie się w jaki 
sposób można wykorzystać mądrość Pierwszej Rasy
— Sądzisz, że będzie grzebał w pamięci Craddocka? Zastosuje hipnozę?
— Niezupełnie — dziewczyna wyglądała na zmartwioną. — Pracuje nad urządzeniem, 
które ma 
mu w tym pomóc.
Raft zacisnął wargi. — Jeśli mu się powiedzie, to czy spróbuje podsycić Płomień?
— Spróbuje i w tym właśnie tkwi zagrożenie — powiedziała Janissa. — Pierwsza 
Rasa 
prawdopodobnie opanowała metody kontroli Curupuri, lecz sprawdzający eksperyment 
nigdy nie 
został przeprowadzony. Skąd mamy wiedzieć, czy rzeczywiście znaleźli odpowiedź?
— Tego nie wiemy.
Janissa poruszyła się niespokojnie.
— A więc może to oznaczać zagładę. Niekontrolowany Płomień szalejący po całym 
Paititi. 
Wielu z nas myśli podobnie jak kiedyś Pierwsza Rasa, że bezpiecznie przeżyjemy 
własne życie, a 
przeprowadzenie próby pozostawimy naszym dzieciom. Ale Płomień szybko się 
kurczy. Wody 
płyną szybciej niż w dawnych czasach. Nie wiemy kiedy zostanie przekroczony 
poziom 
bezpieczeństwa. A król… król jeszcze nie podjął decyzji.
— Po której stronie się opowiada?
— Któż to wie — odpowiedziała pytaniem, wzruszając przy tym ramionami. — Nie 
potrafimy 
czytać w umyśle Daruma. Wielu w Paititi pragnie żyć tak jak dotychczas. Ludzie 
ci wolą odwlec 
eksperyment niż narażać się na ryzyko zagłady. Są jednak także i zwolennicy 
drugiej 
ewentualności.
— Jeśli chodzi o mnie, to sama nie wiem, Brian. Wiem tylko jedno. Obdarzono mnie 
zaufaniem. 
Płynie we mnie królewska krew i muszę strzec Płomienia. Nawet przed Parrorem, 
jeśli taka 
będzie potrzeba! Gdy król podejmie decyzję, podporządkuję się jego woli. 
Równocześnie 
odpowiedź tkwi zamknięta w mózgu Craddocka, a oznaczać ona może i życie albo 
śmierć.
Raft spoglądał przez otwarte okno na unoszącą się ponad przepaścią mgłę. Kiedy 
się odezwał, 
jego głos zabrzmiał nienaturalnie nisko.
— Musisz o czymś wiedzieć, Janisso. Zostałem wciągnięty w tą grę. Nie wiem 
dokładnie jaka 
jest moja rola, ale przestałem być zwykłym widzem. — Jego spojrzenie 
stwardniało. — Nie lubię, 
gdy się mną pomiata. Darum, Parror — a nawet ty — traktujecie Craddocka i mnie 
niczym pionki 
na szachownicy. My zaś niewiele mogliśmy zrobić, ponieważ nie znaliśmy reguł tej 
gry.
Przypatrywała mu się bez zmrużenia oka.
— Zostaliśmy w to wmieszani — podjął po chwili. — Najbardziej ze wszystkiego 
pragniemy 
się stąd wydostać i powrócić do naszego świata. Jeśli ty nam pomożesz, my 
pomożemy tobie. 
Powiem ci coś bez ogródek. — Nie masz nic przeciwko temu aby Parror poznał 
sekret władzy nad 
Płomieniem, natomiast nie chcesz, aby się nim posłużył. Przynajmniej nie bez 
zgody króla. Czy 
tak?
— Właśnie tak.
— Świetnie. Zatem wszystko sprowadza się po prostu do kwestii przekonania 
Daruma, że 
jestem Brianem Raftem. Zostałem schwytany, ponieważ wziął mnie za Craddocka.
W jej oczach pojawiły się zielone błyski.
— Darum opuścił zamek z oddziałem żołnierzy. Słyszałam o tym.
— A zatem uwierzył mi! Wyruszył aby osobiście pojmać Craddocka. — Raft zawahał 
się. Nie, 
przemknęło mu przez głowę, król nie wziął jego słów za dobrą monetę. Po prostu 
Darum chciał 
sprawdzić taką możliwość i pragnąc przeciąć gordyjski węzeł niepewności, udał 
się do źródła — 
Parrora.
— Parror jest pomysłowy — powiedziała Janissa. — Sama nie wiem… — Potrząsnęła 
głową, 
odrzucając z czoła miękkie pukle włosów.
— Więc co mam robić? Siedzieć tutaj i czekać na powrót Daruma?
Dziewczyna zastanawiała się przez chwilę.
— Jeszcze raz użyję zwierciadła — powiedziała wreszcie. Wydobyła soczewkę i 
pochyliwszy 
głowę wpatrywała się intensywnie w spowitą chmurami głębię. Raft spostrzegł jej 
zdumienie.
— Co się stało?
— Zaczekaj. — Ostrzegawczo uniosła dłoń. — Nie mogę się przebić. Jest tam jakaś 
bariera.
Wyprostowała się, chowając zwierciadło w fałdach szaty.
— Craddock znajduje się w transie — wyjaśniła. — Nie jest to czar zwierciadła 
tylko coś w 
rodzaju hipnozy. Parror gdzieś go prowadzi — nie wiem dokładnie, lecz opuścili 
już zamek.
Raft zagryzł dolną wargę. — Czy zupełnie nie możesz porozumieć się z 
Craddockiem?
— Chwytałam tylko oderwane strzępki myśli. Nic konkretnego.
— Czy możesz ustalić dokąd idą? Spróbuj jeszcze raz, Janisso. To bardzo ważne.
Ponownie wydobyła zwierciadło i zgięła się nad nim skoncentrowana do kresu 
możliwości. 
Raft zauważył perlące się na jej czole kropelki potu.
— Ciężko. Ma ekranowany umysł.
— Próbuj!
Upuściła soczewkę z wyrazem niedowierzania w zamglonych oczach. — Nie, tylko nie 
Kharn! 
On nigdy tam nie wejdzie!
Raft zacisnął dłonie na szczupłych ramionach dziewczyny. — Kharn? Czy to tam 
znajduje się 
Płomień?
Janissa drżąca na całym ciele odskoczyła do tyłu. — Och, nie. Myślałam, że 
pójdzie 
niewidzialną drogą. Kharn, nawet nie przyszło mi do głowy. Musi znać jakąś 
metodę obrony, o 
której nic nie wiem. W innym przypadku jest to czyste samobójstwo.
— Czym jest Kharn? Gdzie się znajduje?
— U źródła wielkiej rzeki — odpowiedziała. — Tej samej, która płynie także i 
tutaj, pod 
zamkiem Doirada. Tam leży Kharn. Ale żaden człowiek nie może do niego wejść.
— Dlaczego?
Janissa wyglądała tak, jakby chciała się skurczyć. — W Ogrodzie Kharn kwitnie 
życie 
niepodobne do naszego. Są tam istoty — nie potrafię powiedzieć jakie. Nigdy nie 
byłam w 
Ogrodzie. Przebywałam natomiast w jego pobliżu. Czułam wówczas jak coś dotyka 
mego umysłu, 
coś zimnego, pełzającego, groźnego.
Raft zmusił się do ochrypłego śmiechu.
— Ze strzelbą w garści gotów jestem stawić czoła każdemu duchowi.
— Kharn jest niebezpieczne — cicho powtórzyła dziewczyna. — Jeśli Parror znalazł 
sposób, 
aby obronić się przed Ogrodem okazał się mądrzejszy niż przypuszczałam. Przede 
wszystkim 
obawiam się jednak o Craddocka.
— Dlaczego? Parror otoczy go szczególną troską dopóki nie zdobędzie potrzebnych 
informacji. 
Najwyraźniej Kharn stanowi dla was tabu. A to jest Parrorowi na rękę. Uzyska 
bowiem w ten 
sposób czas potrzebny na wyciągnięcie z Craddocka wiadomości.
Postawa Janissy uległa zmianie.
— To zmienia postać rzeczy, Brian. Gdy Darum przybędzie do zamku Parrora, 
przekona się, że 
Parror uciekł. Jeżeli natomiast dowie się, że zbieg kieruje się w stronę Kharn, 
zdoła przeciąć mu 
drogę, o ile się pośpieszy. — Płynnym ruchem poderwała się na nogi. Tak, nasze 
plany ulegają 
zmianie. Muszę dotrzeć do Daruma i ostrzec go.
— Pójdę z tobą — powiedział Raft.
— Nie pójdziesz. Nie zdołasz iść moją drogą — machnięciem ręki wskazała okno. — 
A poza 
tym za drzwiami stoją strażnicy.
— Mogę się nimi zająć.
— Nie masz tyle siły. Muszę szybko biec i to najlepiej sama.
Już miała zniknąć, gdy Raft złapał ją za ramiona. — przynajmniej powiedz mi jak 
otworzyć 
tamte drzwi!
Dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie.
— Połóż dłoń na najjaśniejszej plamie światła. Byłoby jednak lepiej, gdybyś 
poczekał do mego 
powrotu, Brian. Takie drzwi mają czasami więcej zamków.
Stali na balkonie, Janissa przełożyła przez poręcz smukłą nogę.
— Wrócisz?
— Obiecuję.
„Jej dusza jest jak wiatr”, powiedział Darum. Jak daleko mógł zaufać tej 
dziewczynie z 
obcego gatunku?
Ścisnął ją mocniej; pociągnął ku sobie. Szczupłe, silne ciało naprężyło się 
stawiając opór, lecz 
wargi Rafta odszukały usta Janissy i zamknęły je pocałunkiem.
Puścił ją po chwili, a w jego oczach pojawiły się żartobliwe błyski.
— Może teraz trudniej ci będzie zapomnieć. — powiedział.
Janissa badawczo powiodła palcami po wargach. Przypatrywała się mu uważnie.
— Tak — odpowiedziała zagadkowo. — Nie zapomnę tego.
Prześlizgnęła się ponad balustradą i zaczęła schodzić, zręcznie wymijając 
niebezpiecznie 
sterczące z kamienia ostrza.
Raft obserwował jej wędrówkę, dopóki nie zniknęła po drugiej stronie wieży. 
Potem, wciąż 
niezdecydowany powrócił do swego luksusowego więzienia.
Niczego nie wyjaśnił. Dowiedział się wiele, lecz żadna z informacji nie nadawała 
się do 
natychmiastowego wykorzystania. No, może z wyjątkiem — pokiwał głową — klucza do 
drzwi. 
Ich otwarcie byłoby bardzo pomocne, o ile oczywiście nie chciał siedzieć 
spokojnie i czekać, aż 
wróci Janissa lub król.
Wziął do ręki ciężką metalową statuetkę, owinął ją szarfą z jedwabiu i podszedł 
do drzwi. 
Przyjrzał się uważniej przejrzystej płycie. W obrębie owalu poruszały się wolno 
jaśniejsze plamy 
światła, niczym niesione leniwym prądem blade odbicie księżyca.
Najjaśniejsza plama. Odszukał ją i dotknął dłonią świecącego obszaru. Nic się 
nie wydarzyło. 
Plamka wymknęła się spod jego dłoni. Spróbował jeszcze raz, z takim samym 
rezultatem.
Drzwi miały więcej zamków. A więc o to jej chodziło. Uśmiechając się kwaśno Raft 
odrzucił 
swój oręż i wyszedł na balkon.
Janissa była już na dole, lecz on nie przebyłby takiej drogi. Nie miał co do 
tego najmniejszych 
złudzeń. Lina skręcona z dostępnych materiałów również byłaby za krótka. 
Wychylił się poza 
balkon i spróbował wyłamać jeden z mieczy. Jedynym efektem był skaleczony palec.
Przez jakiś czas ciskał z wściekłością przekleństwa, a gdy skończył, poczuł się 
nieco lepiej. 
Rzucił się na stos poduszek i spróbował ułożyć jakiś plan. Zadanie było trudne. 
Przede wszystkim 
chciał, co było oczywiste, razem z Cradockiem wydostać się z Paititi. Jakie 
działanie zapewniało 
realizację tego celu?
Znał prowadzącą na zewnątrz drogę. Gdy będzie już w amazońskiej dżungli, poradzi 
sobie 
nawet bez strzelby. Ucieczka jednak niczego nie rozwiązywała.
Amulety posiadane przez Parrora i króla. Widocznie pozwalały one właścicielom 
prowadzić 
życie z dala od Paititi, zwalniając procesy metaboliczne organizmu do tempa 
właściwego istotom 
spoza doliny. Możliwe jednak były jego zmiany. Wtedy w szpitalu Parror poruszał 
się tak szybko, 
że ludzkie oko nie było w stanie tego uchwycić.
Przypuśćmy dalej, snuł rozważania Raft, że on i Craddock zdołają uciec. Dotrą 
nad Jutahy. 
Będą mieli tydzień, a może miesiąc przewagi nad pogonią. I cóż z tego, skoro w 
ciągu dnia pościg 
z Paititi będzie w stanie się z nimi zrównać. Dzięki amuletom Parror, bądź król, 
błyskawicznie 
przemknie przez dżunglę i zabije lub zahipnotyzuje swe ofiary, korzystając z 
niezwykłego 
zwierciadła Janissy. W ten sposób razem z Craddockiem szybko znaleźliby się z 
powrotem w 
Paititi. Tak więc znowu zabrnął w ślepy zaułek.
Trudno było ocenić upływający czas. Słońce stało praktycznie w miejscu, a 
wskazówka 
sekundnika jego zegarka poruszała się tak wolno, że nie był w stanie uchwycić 
jej ruchu. Jego 
procesy życiowe ulec musiały nieprawdopodobnemu przyśpieszeniu, a to oznaczało, 
iż w chwili 
obecnej dorównywał szybkością mieszkańcom Paititi. Natomiast na zewnątrz straci 
wszelką 
przewagę, gdy tylko metabolizm wróci do stanu normalnego.
Psychologia kociego rodzaju — może tutaj tkwiła odpowiedź. Raft na długo 
pogrążył się w 
myślach. Z zadumy wyrwało go otwarcie drzwi, w których pojawił się strażnik oraz 
paź z 
załadowanym jedzeniem wózkiem. Skończywszy posiłek, ponownie oddał się 
rozmyślaniom. 
Powinna była zapaść już noc, lecz dni w tej krainie zdawały się nie mieć końca.
Przede wszystkim ludność Paititi wywodziła się od kotów, tak jak on pochodził od 
małpy. 
Małpy są ciekawe. Instynktowna ciekawość silnie zaznaczyła się w rasie ludzkiej. 
Koty natomiast 
szybko tracą zainteresowanie. Nie potrafią też budować. Mieszkańcy doliny 
odziedziczyli zamki 
opuszczone dawno temu przez Pierwszą Rasę. Koty są skończonymi hedonistami. 
Istotny był 
również czynnik inteligencji, lecz jego wielkości Raft nie potrafił ocenić.
Czy miało sens robienie jakichkolwiek planów opartych na zasadach logiki w 
kraju, gdzie 
człowiek był istotą zupełnie obcą? Rasa kotów mogła reagować w zupełnie 
nieprzewidziany 
sposób…
Przez pokój przemknął miękko niski, ostrzegawczy pomruk.
ROZDZIAŁ IX 
SPISEK
Raft znalazł się na wprost drzwi zanim ucichło rozszeptane echo. Przejrzysty 
owal zniknął, 
otwierając drogę ucieczki. Na korytarzu stała jednak jakaś postać spowita w 
miękkie, szare szaty. 
Miała zakrytą twarz, a spod okrywających ciało tkanin emanował urok, osobliwie 
przemieszany 
przerażeniem.
Odsłonięte szczupłe, blade ręce zaciśnięte były na nieznanym Raftowi 
instrumencie, którego 
dźwięków słuchał już wcześniej. Białe palce przebiegły po skomplikowanej 
gmatwaninie strun i 
klawiszy. Ponownie rozbrzmiała muzyka. Nagląca, wzywająca.
— Yrann? — w głosie Rafta zabrzmiało pytanie. Zawoalowana głowa skłoniła się 
jeden raz. 
Podszedł do dziewczyny.
— Co ze strażnikiem?
Przywołała go ruchem ręki, po czym skierowała się ku obiecująco wyglądającemu 
portalowi. 
Raft ostrożnie podążył za nią. Znaleźli się w pustym korytarzu.
Pod ścianą tkwił nieruchomo strażnik. Stał zesztywniały obok drzwi, szeroko 
rozwartymi 
oczami wpatrując się w niewielką mleczną kulę połyskującą na podłodze u jego 
stóp.
Jakaś siła przyciągnęła do kuli także wzrok Rafta. Pod powierzchnią poruszały 
się leniwie 
kolorowe pasma.
Kula zaczęła rosnąć…
Obudził go naglący dźwięk trąconej struny. Yrann zrobiła parę kroków do przodu i 
pochyliła 
się aby podnieść kulę, która następnie ukryła pod obszerną szatą. Czar prysnął, 
lecz strażnik 
pozostał nieruchomy. Wskazał na niego i pytająco uniósł brwi. Zabrzmiały 
uspokajające tony.
„Strażnik się nie obudzi. Jeszcze nie teraz. Zaklęcie trzyma go w swej mocy”.
Raft spostrzegł, że owalne drzwi za jego plecami zamknęły się. Yrann znów go 
przyzwała. Cóż 
mogło to oznaczać? Zdradę? Może. Nie potrafił przewidzieć zachowania ludzi–
kotów. Tak czy 
inaczej było to lepsze niż bezczynne oczekiwanie w zamknięciu. Raft był pewien, 
że poradzi sobie 
z atakiem tej kobiety. Poszedł za nią wzdłuż korytarza.
Wybrała okrężną trasę, pomyślał Raft. Po drodze spotkali tylko pazia, który z 
daleka pośpieszył 
w ich kierunku. Yrann niezwłocznie odepchnęła Rafta na bok i wcisnęła go do 
schowka za 
aksamitną kotarą. Paź minął ich niczego nie podejrzewając, a przechodząc obok 
Yrann złożył 
głęboki ukłon. Zaraz potem wędrówka została przerwana.
Zatrzymali się przed kolejną zasłoną. Yrann odsunęła ją na bok, ponagliła Rafta 
aby szybciej 
wszedł do środka i natychmiast zaciągnęła draperię na miejsce. Otoczyła go 
znajoma przyćmiona 
poświata. Chcąc dostosować wzrok do ciemności szybko zamrugał oczami. W 
pomieszczeniu 
panowała idealna cisza. Przerwała ją śpiewna muzyka Yrann. Dotknęła dłonią jego 
ramienia.
Pewnie poprowadziła go poprzez mrok prosto do wyściełanego jedwabiem 
podwyższenia, na 
którym zasiadał król. Z całej postaci dziewczyny emanowało coś złowieszczego.
— O co chodzi, Yrann? — zapytał Raft. — Czego chcesz?
Cicho zamruczał obój, brzęknęły struny. W minorowych tonach dźwięczało zło.
Yrann w zadumie dotknęła zaścielających podwyższeni, poduch. Jej dłoń błądziła 
wzdłuż 
zagłębienia odciśniętego przez ciało króla. W chwilę później zadźwięczała zimne, 
pieśń bez słów, 
gniewna, pełna niewypowiedzianych sugestii.
Yrann przeszła w tył podwyższenia, gdzie wisiały kotary. Podniosła jedną z nich 
i przywołała 
Rafta.
Wolno poprowadziła go do niewielkiej, zagłębionej ścianie alkowy.
Wcisnęła mu do ręki jakiś przedmiot, po czym cofnęła się, pozwalając opaść 
zasłonie.
Czekaj, zdawała się mówić muzyka. Teraz musisz zaczekać.
Znalazł się w kompletnych ciemnościach, lecz z łatwością odgadł, co trzyma w 
dłoni. 
Wystarczyło ostrożnie pomacać drugą ręką. Odruchowo ją cofnął, gdy poczuł 
ukłucie ostrego 
metalu.
Ruszył w stronę kotary, lecz ostrzegawczy jęk oboju osadził go na miejscu. 
Dotykająca aksamitu 
dłoń opadła.
Zalegającą pomieszczenie ciszę zmącił szelest pośpiesznych, miękkich kroków. 
Pojął, że Yrann 
odeszła.
Ale teraz wiedział już na pewno, dlaczego go tutaj przyprowadziła.
Krzywiąc usta jak po spróbowaniu czegoś niesmacznego, Raft oparł się plecami o 
ścianę. 
Yrann pomogła mu, choć kierowała się własnym interesem. Teraz musiał wydostać 
się z zamku.
Po zawieszonej na wprost niego zasłonie tańczyły blade cienie. Przystosowane do 
ciemności 
oczy uchwyciły zarys męskiej postaci — cień mężczyzny z długim sztyletem w 
dłoni.
Jego własny cień. Odwrócił się. Za sobą nie miał ściany lecz znajome już owalne 
drzwi. Ich 
blask był jednak znacznie słabszy, a pełzające świetlne plamy niemal 
niewidoczne. Odszukał 
najjaśniejszy punkt i przykrył go dłonią.
Owalna płyta uniosła się do góry. Natychmiast oślepił go strumień światła.
Ściskając w garści sztylet, Raft znieruchomiał ze zmrużonymi oczami. Na 
szczęście w sali przed 
nim nie było żywego ducha. Ożywiło ją natychmiast fantastyczne lśnienie metalu i 
bogactwo 
kwiecistych barw, co w zestawieniu z ponurym charakterem poprzedniego 
pomieszczenia, dawało 
dziwny kontrast.
Przyszło mu coś do głowy, więc cofnął się poza kurtynę i dokładnie ją zaciągnął. 
Materiał nie 
przepuszczał światła. Gdyby Yrann czy ktokolwiek inny znalazł się tu 
przypadkiem, jego kryjówki 
nie zdradzi owalna plama blasku prześwitująca przez ciemną tkaninę.
Zadowolony z wyniku eksperymentu Raft ponownie wszedł do pokoju, będącego 
zapewne 
skarbcem Daruma.
Gdyby oczekiwał widoku gór złota i diamentów, mógłby poczuć rozczarowanie. Co 
prawda 
były tam diamenty, doskonale oszlifowane, najczystszej wody, lecz najwyraźniej 
traktowano je na 
równi z kryształami kwarcu, które często występowały obok diamentów w biżuterii 
i innych 
elementach ozdób. Przechowywano tu również zapasy metalu — dziwnego stopu, który 
połyskiwał 
tęczowo niczym rozlany na powierzchni wody olej. No i broń, całe mnóstwo broni.
Ostrze wykonano z dobrej stali, co nie było zaskoczeniem, jako że w Brazylii 
występuje 
mangan, beryl i chrom. Pokłady tych pierwiastków musiały zalegać także i w 
Paititi. 
Prawdopodobnie mieli także srebro. Przemawiała za tym obfitość delikatnych w 
kształcie, 
grawerowanych naczyń z tego metalu, których rzędy połyskiwały wzdłuż ścian.
Wszystkie przedmioty były wytworem obcej cywilizacji. Wiele eksponatów, pięknych 
dla 
ludzi–kotów, w oczach Rafta mogłoby uchodzić za symbol brzydoty. Jakiś obiekt 
wykonany z 
jasnych, gładkich metalowych elementów skojarzył mu się z Brancusi. Wodził 
wzrokiem wzdłuż 
łuków i płynnych krzywizn odnajdując w tym dziwną przyjemność i odczytując 
niejasne sugestie. 
Uświadomił sobie, że zapewne nigdy nie zdoła całkowicie zrozumieć zasad leżących 
u podstaw 
sztuki tej rasy.
Nie brakowało wyrobów używanych na co dzień. Odnalazł całą kolekcję rękawic do 
pojedynków zaopatrzonych w trzy ostre niczym brzytwa, złowieszczo zakrzywione 
pazury. Raft 
wybrał bogato zdobioną sztukę i naciągnął ją na rękę. Stwierdził, że pazury 
biegły przez całą 
długość palców. Instynktownie zacisnął pięść.
Wysadzana licznymi kamieniami rękawica zupełnie dobrze mogła pełnić rolę 
kastetu. Takie 
zastosowanie z pewnością zaszokuje ludzi–kotów, sardonicznie pomyślał Raft, 
pakując rękawicę 
do obszernej kieszeni, jaką odnalazł badając zakamarki swego stroju.
Było tam też sporo map, wyrytych w metalu, oprawnych w szlachetne kamienie, zbyt 
ciężkich by 
można je było zabrać ze sobą, ale niezmiernie interesujących. Jedna z nich 
ukazywała Paititi. Raft 
zupełnie nie rozumiał pokrywających ją symboli, udało mu się jednak odszukać 
zamek Parrora i 
wielką przepaść, do której wpadała rzeka.
W zamyśleniu prześledził jej bieg aż do źródła, gdzie niewielki pierścień 
cyrkonów otaczał 
kilka tajemniczych znaków. Ogród Kharn, co? To tam ukrył się Parror z uwięzionym 
Craddockiem.
Inna mapa ukazywała sam zamek, a sporządzono ją z tuzina cienkich blach 
obracających się na 
zawiasach. Raf, przestudiował ją dokładnie w nadziei odnalezienia drogi na 
zewnątrz. Najwięcej 
kłopotów miał z określeniem własnego położenia. Wszystko poszło łatwo, gdy udało 
mu się 
zidentyfikować pomieszczenie, w którym został uwięziony. Po dłuższej chwili 
pokiwał głową. 
Tak, teraz już potrafi odszukać drogę.
Rozbrzmiała nagląca muzyka Yrann. Raft odwrócił się w stronę drzwi. Nie było tam 
nikogo, ale 
pieśń trwała nadal, ostrzegająca, przenikliwa.
Podjął przerwane oględziny. Jego uwagę przykuł znajomy kształt na półce.
Był to rewolwer, mała ozdobna sztuka pokryta masą perłową i srebrnymi 
filigranami. Obok 
leżała garść naboi. Raft wsypał naboje do kieszeni i schwycił broń, dostrzegając 
wyryte na kolbie 
inicjały. TDF — Thomas da Fonseca, lotnik który rozbił się w Paititi. Rewolwer 
musiał należeć 
do niego. Nie można go było oczywiście porównywać z ciężkim, niezawodnym coltem 
Rafta, z 
pewnością jednak był lepszy od sztyletu. Zwolnił palcem bezpiecznik, przekonał 
się, że broń jest 
rozładowana i po omacku wcisnął naboje w komory magazynku. Wtedy na powrót 
przestąpił próg i 
zamarł w oczekiwaniu z dłonią zaciśniętą na fałdach zasłony. Grana przez Yrann 
muzyka uległa 
zmianie. Złagodniała, słychać w niej było powitanie. Lecz gdzieś w głębi 
pobrzmiewała groźba, 
cichy poszept zdrady i zła.
— Parror uciekł przede mną, Yrann — powiedział król niskim głosem. — W jego 
zamku był 
jeszcze jeden człowiek z zewnątrz. Ślady to potwierdzają. Obaj jednak uciekli, a 
my nie 
znaleźliśmy tropu.
W pieśni bez słów zadźwięczało pytanie.
— Nadal przebywają w Paititi. Ustawiłem straże przy wejściu na niewidzialną 
drogę. Parror 
nie dostanie się do Płomienia, dopóki taka jest moja wola. Tym niemniej nie 
wiem, gdzie teraz 
przebywa.
Ze strun spłynęła czułość… i ukryta nienawiść.
Darum westchnął.
— Byłem przygotowany na wszystko, cokolwiek mogłem tam zastać. Sądziłem nawet, 
że Parror 
korzystając z niewidzialnej drogi wydostał się na zewnątrz i gotów byłem ścigać 
go także i tam. 
Lecz jak mam go odnaleźć, gdy zniknął bez śladu z tym drugim człowiekiem?
Raft w zamyśleniu potarł szczękę. Wiedział, dokąd udał się Parror. Gdyby 
powiedział o tym 
królowi, czy mogłoby’ to w czymś pomóc?
Yrann dobyła delikatniejszych tonów i teraz z piszczałek wylewała się czysta 
senność.
— Tak — odezwał się król. — Tak, zawsze tak było, Yrann. Świat nie ma dostępu do 
naszej 
komnaty. — Westchnął. — Nie ma tu niczego prócz naszej miłości.
Śpij, mówiła muzyka. Śpij mój kochanku i królu. Śpij i nie budź się więcej.
Darum jednakże nie wyczuł żadnego zagrożenia. Jego oddech stał się 
spokojniejszy. Błoga 
atmosfera sięgała także poza kotarę, obejmując Rafta gorącym uściskiem. W i 
muzyce Yrann kryła 
się magia.
Czarna magia, pomyślał ze złością, energicznie potrząsając głową.
Po jakimś czasie ramię Yrann przedostało się poprzez miękką zasłonę, odnalazło 
Rafta, 
pociągnęło do przodu. Padający z tyłu blask oświetlił twarz Yrann — a raczej to, 
co z niej 
pozostało. Z cichym jękiem nasunęła welon na miejsce. Raft zauważył jak jej 
spojrzenie wędruje 
od jego twarzy ku otwartemu na oścież skarbcowi. Jednak harfa milczała, nie 
zadawała pytań.
Kotara pozostała odsunięta, a wpadające przez szczelinę światło wycinało z mroku 
podwyższenie, na którym leżał śpiący Darum. Raft widział jego odprężoną, 
spokojną: twarz.
Yrann z wahaniem dotknęła małego rewolweru. Następnie wyciągnęła mu zza pasa 
sztylet i 
wcisnęła do ręki. Pchnęła do przodu, wskazując podwyższenie.
Raft przystanął. Pytająco spojrzały na niego przesłoniętej welonem oczy. Wolno, 
zdecydowanie 
zaprzeczył ruchem i głowy.
— Nie — wyszeptał. — Nie zrobię tego, nawet gdyby to miało uratować mi życie.
Dłoń Yrann w geście groźby zawisła nad strunami. Przez chwilę oboje trwali w 
pełnym 
napięcia bezruchu. W końcu musiało do niej dotrzeć, że jego decyzja jest 
nieodwołalna. Z głębi 
gardła wydała straszliwe warknięcie i wyrwawszy Raftowi sztylet, zwróciła się ku 
królowi. 
Szeleszcząc zwiewną szatą pochyliła się nad nim, jednym szarpnięciem rozrywając 
jedwabną 
koszulę. Darum jęknął i poruszył się, pogrążony głęboko w hipnotycznym śnie. 
Yrann wzniosła 
sztylet do góry, znieruchomiała na moment.
Raft zareagował niemal instynktownie. Bez namysłu skoczył do przodu i już w 
biegu zauważył 
połyskujący na nagiej piersi króla jakiś przedmiot, lśniący kwadrat zawieszony 
na srebrnym 
łańcuszku. Sprawiał wrażenie, jakby emanował wewnętrznym światłem, którego 
pulsowanie 
przywodziło namyśl coś żywego.
Amulet!
Nie miał czasu, aby to sprawdzić. Nie mógł zapytać i uzyskać odpowiedzi. A 
jednak gdzieś w 
głębi duszy odczuwał niezachwianą pewność, która wszelkie potwierdzenia czyniła 
zbędnymi. Nie 
można było nie rozpoznać owego roztańczonego blasku.
Jedną ręką Raft złapał amulet. Łańcuszek rozerwał się pod wpływem gwałtownego 
szarpnięcia. 
Drugą zacisnął na gotującej się do ciosu dłoni Yrann. Dziewczyna warknęła dziko 
i wygięła się w 
łuk, ze wszystkich sił próbując oswobodzić zbrojną w sztylet rękę.
Zwarli się w zażartej, milczącej walce nad posłaniem. Harfa uderzyła o podłogę, 
rozległ się 
dźwięk zerwanej struny. Darum przysiadł na poduchach, w oszołomieniu wpatrując 
się w 
majaczące przed nim sylwetki.
Nagle, z gwałtownością, która zdumiała Rafta, Yrann puściła nóż. Odskoczyła do 
tyłu i schyliła 
się po harfę. Dotknęła instrumentu, dobywając ze strun dzikie, alarmujące tony.
Zbudź się! Miej się na baczności!
Głośna, dzwoniąca niepokojem muzyka uderzyła o ściany. Król poderwał się na 
nogi, 
potrząsnął głową, po czymzaczął wykrzykiwać bezładne pytania. Znajdował się w 
snopie 
padającego ze skarbca światła, toteż mógł widzieć Rafta jedynie jako cień — cień 
uzbrojony w 
połyskującą złowrogo stal.
Zawodząca muzyka wzniosła się do krzyku. Z oddali napłynął tupot biegnących 
stóp.
Klnąc w duchu, Raft zawrócił na pięcie i pognał w stronę drzwi, którymi się 
tutaj dostał, 
modląc się po drodze, żeby były otwarte. Odrzucił w bok draperie, dostrzegł 
wolne przejście i 
rzucił się w nie bez namysłu. Teraz został uznany za zabójcę. A to oznaczało, że 
musi uciekać i to 
szybko, jak tylko potrafi. Król mógłby wysłuchać wyjaśnień, lecz 
prawdopodobieństwo tego było 
znikome, zwłaszcza że w sprawę zamieszana była Yrann.
Przed oczami płonęła mu oglądana w skarbcu mapa. Wiedział że gdyby choć raz 
pomylił drogę, 
byłby zgubiony. Zaraz powinno być rozgałęzienie korytarza, mniej więcej tutaj.
Wpadł w odnogę ani na moment nie zwalniając kroku. Gdzieś daleko słychać było 
zmieszane, 
podniesione głosy. Mocniej ścisnął rewolwer. Więcej z niego będzie pożytku niż 
ze sztyletu. Co do 
Yrann, to nareszcie rozszyfrował jej zamiary. Gdyby zaszła taka potrzeba, 
zamordowałaby 
Daruma, a winę za to przerzuciłaby na Rafta. Widocznie praktyki takie znane były 
równie dobrze 
ludziom jak i kotom.
Dwukrotnie musiał kryć się za zasłony przed mijający mi go patrolami. W pewnym 
momencie 
ze wstrzymany tchem przystanął przed owalnymi drzwiami, zastanawiając się, co 
czekało na niego 
po drugiej stronie. Wiedział, właśnie przez nie wiedzie droga na wolność, lecz 
nie miał pewności, 
czy za owalną płytą nie czekają na niego żołnierze.
I rzeczywiście czekali. Wskazywały na to cienie widoczne przez półprzejrzysty 
materiał drzwi. 
Zawrócił jak mógł najciszej i pośpieszył z powrotem, zdając sobie sprawę z tego, 
iż jest zgubiony. 
No, chyba że znajdzie inną drogę ucieczki, co było mocno wątpliwe.
Skręcił w jakiś korytarz. Wzdłuż jednej ze ścian ciągnął się rząd okien. 
Wyjrzawszy przez 
jedno, przekonał się, że wychodzą one nie na przepaść Doirady lecz na zakole 
rzeki, za którym jej 
wody wpadały w łukowo sklepiony kanał biegnący pod zamkiem. Z tyłu porosłej 
mchem równiny 
rysowały się potężne kolumny lasu. Znalazłby tam schronienie, gdyby tylko zdołał 
przedostać się 
na drugi brzeg. Lecz rzeka płynęła daleko w dole, a jej nurt był zbyt szybki. 
Zmyłby go w otchłań 
kiedy tylko znalazłby się w wodzie.
Zbyt szybki?
Nie w Paititi, gdzie metabolizm wszystkich żywych organizmów uległ tak ogromnemu 
przyśpieszeniu.
Pomimo swej potęgi, wody w dole wydawały się tak gładkie i spokojne, jakby 
obserwował nie 
rozszalałą kipiel lecz falującą łagodnie rzekę mgły.
Raft wepchnął rewolwer do kieszeni, którą następnie zapiął. Szczelność zapięcia 
wskazywała, 
że mogła to być kieszeń wodoodporna, co byłoby bardzo szczęśliwym zbiegiem 
okoliczności. 
Szybko rozejrzał się na lewo i prawo. Nie dostrzegł nikogo, choć odgłosy pogoni 
przybrały na sile.
Nie zwlekając dłużej wszedł na parapet, wznoszący się dwieście stóp ponad 
srebrzystym 
wodospadem, i skoczył.
ROZDZIAŁ X 
KOSZMARNY OGRÓD
Raft o czymś zapomniał i było rzeczą fantastyczną, że trakcie spadania miał 
dosyć czasu, aby 
sobie przypomnieć! Prędkość swobodnie spadającego ciała nie ulega zmianom. Pewną 
rolę może 
odegrać tarcie powietrza, przy czym w przypadku spadającego swobodnie obiektu o 
wadze stu 
sześćdziesięciu funtów i kształcie człowieka, jest to wpływ niewielki.
Metabolizm Rafta pod wpływem przenikającego Paititi promieniowania doznał 
wielokrotnego 
przyśpieszenia. Żył obecnie bez porównania szybciej niż w zewnętrznym świecie. 
Na własne oczy 
widział, jak wielkie głazy oderwane z otaczających dolinę wysokich skał, opadały 
w dół nie 
szybciej niż pierze.
We własnym odczuciu nie spadał w ogóle. Miał wrażenie i jakby powoli zjeżdżał w 
dół windą. 
Efekt ten tak go zdumiał, tak oszołomił, że nie od razu dotarła doń prawda, a 
gdy to nastąpiło, nie 
mógł już nic zrobić.
Obracał się łagodnie w trakcie spadania. Obok niego przesuwały się ściany zamku. 
W każdej 
chwili ktoś mógł wyjść na balkon i go zauważyć. Wprawnie ciśnięta włócznia 
stanowiła duże 
niebezpieczeństwo. Pocisk miałby dostateczną szybkość, żeby go przebić, 
zwłaszcza, że 
oszczepnik z łatwością mógł ocenić prędkość ruchu Rafta. Jeszcze nigdy w życiu 
nie czuł się tak 
bezradnym. Wydalało mu się, że tkwi samotnie zawieszony w przestrzeni 
międzyplanetarnej. Przez 
głowę przemknęły mu setki pytań i lęków, zanim na koniec jego ciało z 
przerażającą powolnością 
uderzyło w wodę.
Jego masa nie uległa zmianie, toteż zniknął pod powierzchnią, dając się 
równocześnie unosić 
leniwemu prądowi. Dopiero wówczas uświadomił sobie nowe niebezpieczeństwo. W 
normalnych 
warunkach wstrzymałby oddech do czasu wynurzenia. Obecnie jednak oddychał może 
sto razy 
szybciej, a od wypłynięcia mogło go dzielić nawet i pięć minut!
Wykorzystując nowe możliwości zawrócił i popłynął ku górze, choć bardziej 
przypominało to 
przedzieranie się przez gęsty klej, a dodatkowe utrudnienie stanowiło 
nieubłagalne parcie nurtu. 
Był niczym zanurzona w syropie mucha. Jednak tej musze udało się dotrzeć na 
powierzchnię.
W normalnych okolicznościach woda poniosłaby go prosto w przepaść Doirady, lecz 
tutaj, 
dzięki przywieszonej pracy mięśni, pokonał leniwy napór wody. Zaczął płynąć pod 
prąd. Dopłynął 
na koniec do płytkiej sadzawki i padł w niej wyczerpany.
Nie stać go jeszcze było na odpoczynek. Wciąż jeszcze przebywał w zasięgu 
pogoni, lecz nie 
miał dość by niepostrzeżenie przebyć dzielącą go od lasu otwartą przestrzeń. 
Gorączkowo 
rozejrzał się dokoła w postukiwaniu kryjówki.
Brzegi sadzawki porastały gęste trzciny, a sama woda, mulista i mętna, była 
zupełnie 
nieprzejrzysta. Rai wyszukał pustą w środku, zeschniętą trzcinę i postanowił 
spróbować starej 
sztuczki. Zanurzył się po prostu w wodzie, chwytając wystających z dna kamieni 
zabezpieczył się 
przed wypłynięciem, po czym zaczął oddychać przez przygotowaną uprzednio 
trzcinkę.
Nic nie widział, lecz i odwrotnie nie był widziany. Oczywiście ludzie–koty mogli 
go odkryć, 
lecz gra warta była świeczki, zwłaszcza jeśli się pamiętało o różnicach w 
psychologii kotów i 
naczelnych.
Ścigający oczekiwali po nim, jako potomku małpy, że przede wszystkim spróbuje 
ucieczki i 
zapewne skieruje się w stronę lasu. Sami byli zbyt wybredni, aby kryć się w 
brudnej wodzie, 
jeżeli tylko otwierała się inna droga u — cieczki i mogli automatycznie 
przypisać Raftowi 
podobny sposób myślenia. Jeśli istotnie tak postąpili, popełnili błąd.
Z zamkniętymi oczami Raft skoncentrował się na oddychaniu, które w praktyce 
okazało się 
dosyć uciążliwe.
Amulet — czy mógł mu teraz w jakiś sposób pomóc? Zawierał w swym wnętrzu iskrę 
Płomienia, zaczerpniętą ze straszliwego źródła energii zwanego Curupuri. 
Potrafił spowodować 
obniżenie tempa przemian metabolicznych w organizmie.
Raft bardziej by się cieszył, gdyby zamiast tego potrafił je przyśpieszyć. 
Amulet mógł posiadać 
takie właściwości, należałoby to jednak sprawdzić.
Uwięziony w nim okruch energii był prawdopodobnie zestrojony z Płomieniem i 
przez indukcję 
czerpał z niego moc, chyba że stanowił całość samą w sobie, jak to się dzieje 
chociażby z 
odrobiną radu.
Spowolnienie procesów życiowych oznaczałoby, że Raft stałby się żywym posągiem, 
wokół 
którego wrogowie śmigaliby z szybkością błyskawicy.
Tak czy inaczej, amulet spoczywał w szczelnie zamkniętej kieszeni i nie mógł go 
teraz wydobyć 
bez zamoczenia rewolweru da Fonsecy. Wyjaśnienie tej kwestii należało zostawić 
na później. 
Teraz nie pozostawało mu nic innego jak tylko przyczaić się i czekać.
Tak więc Raft oddał się oczekiwaniu, a chłód rzeki podstępnie ogarniał jego 
ciało, 
obezwładniając nerwy i mięśnie. Zmuszał się do bezruchu, a jego umysł coraz 
bardziej oddalał się 
od ciała, aż w końcu ogarnęło go uczucie, że unosi się w pustce, gdzie nie 
istnieje światło ani 
dźwięk, gdzie nie zostało nic oprócz powolnego galaretowatego ruchu wody. Nie 
mógł czekać do 
zapadnięcia ciemności, przecież słońce mogło skryć się za horyzont dopiero za 
parę tygodni.
Kraina, w której przemiana materii doznała tak fantastycznego przyśpieszenia, 
kryła w sobie 
także pewne utrudnienia, kwaśno pomyślał Raft.
W każdym bądź razie Darum nie schwytał Parrora. To aroganckie indywiduum razem z 
Craddockiem skryło się w Kharn, leżącym u źródeł tej rzeki. Co mogło znajdować 
się w samym 
Ogrodzie, Raft nie miał zielonego pojęcia. Janissa bała się go, a Raft 
przypuszczał, że raczej 
trudno było ją nastraszyć. Jego myśli powędrowały ku dziewczynie o dziwnych, 
obramowanych 
czernią oczach i przypominających futro tygrysa włosach.
Bez wyraźnych powodów przyszedł mu na myśl Balzac i jego powieść „Uczucie na 
pustyni”. 
Po chwili uświadomił sobie związek: miłość człowieka do — czy to był lew? A może 
leopard. Na 
pewno jednak nie jaguar. Na Saharze nie ma jaguarów.
Janissa?
Miała koci rodowód, lecz równocześnie kryło się w niej coś ludzkiego. Choć 
wywodziła się z 
obcego gatunku, nie była zwierzęciem, żądnym krwi drapieżnikiem.
Raft przyłapał się na tej myśli.
— Dobry Boże! — pomyślał. — Czy doprawdy wyobrażam sobie, że zakochałem się w 
tej 
dziewczynie? Widziałem ją zaledwie dwa razy. To przez jej oryginalność. Pociąga 
mnie jej 
egzotyczna odmienność. Kiedy się stąd wydostanę, może za jakieś pięć lat poznam 
dziewczynę z 
Peorii i ożenię się z nią. — Termin ślubu uzmysłowił mu nierealność całej 
sytuacji. Uśmiechnął 
się w głębi ducha.
— Sądzę, że z biologicznego punktu widzenia jest to raczej niemożliwe. Poza tym, 
takie rzeczy 
nie zdarzają się. Z pewnością nie chciałbym, żeby moja żona wychodziła nocą z 
domu, siadała na 
płocie i zawodziła wniebogłosy.
A jednak mimo wszystko, nie potrafił do końca wyzbyć się tej myśli. Połączenie 
dwóch ras, czy 
raczej dwóch gatunków, nigdy nie powiodło się w dotychczasowej historii 
biologii. Sprowadził 
problem do poziomu genów i chromosomów. Rozważania te doskonale zabijały czas, 
lecz w końcu 
doszedł do przekonania, że robi z siebie głupca. Ostrożnie wystawił głowę ponad 
lustro wody i 
usiadł.
Upłynęło dużo czasu, toteż wzburzenie na zamku musiało się już uspokoić. Na 
licznych 
balkonach nie było wic ani jednego człowieka, dziedziniec również był z tego 
miejssca 
niewidoczny. Gdyby jednak Raft ośmielił się pokonać otwartą przestrzeń 
najkrótszą drogą, z 
pewnością by zauważono.
Mniej ryzykował nadal trzymając się rzeki, chociaż jej powolny, potężny nurt 
stanowił poważne 
zagrożenie. Ruszył więc pod prąd, posuwając się tak blisko brzegu jak to tylko 
było możliwe. 
Prawie cały czas pełzł na czworakach tylko chwilami musiał płynąć, lecz nawet 
wtedy ani na 
moment nie wypuszczał z rąk swojej trzcinki. Nim dotarł do lasu zdążył porządnie 
zziębnąć, a 
ponadto krwawił z licznych zadrapań na łokciach i nadgarstkach.
Miał nadzieję, że ludzie–koty w trakcie pościgu nie kierują się zapachem. Było 
to raczej mało 
prawdopodobne. Stanowili rasę cywilizowaną, a stępienie niektórych zmysłów jest 
ceną, jaką 
każda rasa płaci ewolucji za swój cywilizowany rozwój. Gatunki niższe, których 
przetrwanie 
uzależnione jest od dobrego powonienia i słuchu, mają te zmysły niezwykle 
wyostrzone. Z drugiej 
jednak strony, wzrok człowieka jest silniejszy i łatwiej dostosowuje się do 
zmiennych warunków, 
niż wzrok większości zwierząt.
Darum nie znał celu jego ucieczki. Im bardziej zbliży się do Kharn, tym będzie 
bezpieczniejszy.
Cyklopowe drzewo przesłoniło swym pniem wieżyczki zamku. Raft przeszedł szybko 
jeszcze 
około pół mili i dopiero wówczas otworzył kieszeń, upewnił się czy rewolwer nie 
zamókł i 
wydobył sztylet, który następnie zatknął sobie za pas. Postanowił też bliżej 
przyjrzeć się 
amuletowi.
Wygląd przedmiotu niczego mu nie powiedział. Iskierka ognia migocząca w głębi 
odłamka 
przydymionego kryształu, oprawionego z kolei w solidny, metalowy romb o 
zaokrąglonych 
narożach. Po kilku próbach przekonał się, że kryształem można obracać niczym 
zamkiem sejfu. 
Ostrożnie wykonał parę obrotów.
Nie zaszła żadna wyczuwalna zmiana, jeśli nie liczyć odświeżającego podmuchu 
wiatru. W jaki 
sposób mógłby sprawdzić ten przedmiot?
Oczywiście za pomocą zegarka.
Na szczęście jego czasomierz był wodoodporny. Długo wpatrywał się w jego tarczę, 
nim 
spostrzegł niezmiernie wolny ruch sekundnika. Jeszcze raz przekręcił kryształ w 
amulecie i 
wskazówka przyśpieszyła. Kolejny obrót spowodował jeszcze szybszy ruch.
A to znaczyło, że jego metabolizm zaczynał zwalniać.
Czy amulet był w stanie również zwiększyć tempo życia? Gdyby tak było, wiele 
problemów 
zostałoby rozwiązanych. Zdołałby wówczas dotrzeć do Kharn jeszcze nawet przed 
przybyciem 
Parrora. Niestety, spotkało go rozczarowanie. Amulet co prawda spowalniał 
metabolizm 
organizmu, nie mógł jednak przyśpieszyć go powyżej pułapu obowiązującego w 
Paititi.
A to oznaczało, że iskra bez wątpienia sprzężona była z Płomieniem, wysyłając 
taką samą 
energię, podlegając temu samemu co i on cyklowi. Raftowi zupełnie nie uśmiechała 
się rola 
najwolniejszej istoty w otaczającym go świecie, toteż kręcił kryształem dopóki 
nie ustawił 
kamienia w położeniu wyjściowym.
Wsunął amulet z powrotem do kieszeni i ruszył przed siebie. Po drodze usiłował 
sobie 
przypomnieć przybliżoną prędkość kuli i zastanawiał się, czy w obecnych 
warunkach może trafić 
jakikolwiek cel. Musi pamiętać, aby używać broni z jak najmniejszej odległości. 
Czym bliżej, tym 
lepiej!
Użycie artylerii napotkałoby w Paititi wiele przeszkód. Gdyby ktoś zrzucił bomby 
na Zamek 
Doirada, ludzie–koty mieliby dosyć czasu, żeby rozebrać budowlę i ustawić gdzieś 
indziej zanim 
pociski zetknęłyby się z ziemią. Nic dziwnego, że walczono tu przy pomocy broni 
siecznej, a nie 
palnej. Tylko promień energii był w tym świecie naprawdę skuteczny.
To dlatego, uświadomił sobie Raft, tak wysoki poziom rozwoju osiągnęły zdolności 
paranormalne — zwierciadło Janissy, hipnotyzująca kula Yrann. Takie przedmioty 
zwalały 
zniwelować opóźnienie.
Cały ożywiony świat doliny został rzeczywiście zaklęty, uległ czarom podobnym do 
tych 
chroniących nordyckiego? boga Baldura. Bardzo trudno było tu o nieszczęśliwy 
wypadek. I nic 
dziwnego, skoro kamienie fruwały w powietrzny rzeki płynęły wolno niczym syrop, 
a człowiek 
spadał w dół nie szybciej niż Alicja opuszczająca się do nory królika.
W trakcie dalszej wędrówki więcej uwagi poświęcił otaczającym go formom życia, 
niezwykłym stworzeniom zamieszkującym pnie gigantycznych drzew. Dzięki 
przejrzystemu, 
zapewniającemu dobrą widoczność powietrzu, udało mu się wychwycić nowe 
szczegóły.
Krzykliwie ubarwione pnącza szybko przesuwały po korze groźnymi wiciami. W 
obfitości 
występowały długie na trzy stopy kajmany. Nurzały się w sadzawkach własnej 
roboty, których 
przymocowane do pnia skorupy, kształtem przypominały kubeczki jakimi posługują 
się zbieracze 
mleka lateksowego.
Rafta zdumiała sprawność, z jaką gady posługiwały się swymi kończynami. Kilka z 
nich 
pracowało przy budowie nowych sadzawek, odrywając pasma żywicznego drewna i 
rozdrabniając 
je z dodatkiem wydzieliny z gruczołów ślinowych, co w efekcie dawało coś w 
rodzaju 
wodoodpornej zaprawy. Ze znanych sobie stworzeń odnalazł tylko leniwce, które 
jednak również 
sprawiały niezwykłe wrażenie z powodu szybkości ruchów. Prawdziwy leniwiec zwisa 
nieruchomo z gałęzi i tylko jego język sięga błyskawicznie po upatrzonego owada 
czy roślinę. 
Metabolizm tego zwierzęcia jest niezmiernie powolny.
Tutaj jednak powolny nie był.
Futra leniwców zamieszkiwały długie na cal pasożyty. Wydały się one Raftowi tak 
nieprzyjemnie znajome, że nie poświęcił im większej uwagi. Jedynie obecność 
małpich ogonów 
sprawiała, że nie mógł ich uznać za miniaturki gatunku dominującego poza 
Paititi.
Najbardziej zdumiewające były jednak pokryte brązowym futrem ssaki, które 
zamieszkiwały w 
podzielonych na wiele komórek gniazdach. Miały zaopatrzone w przyssawki łapy 
oraz wydłużone 
ryjki zakończone dwoma chwytnymi płatkami, coś w rodzaju trąby słonia, z wolnego 
końca której 
wyrastał palec wskazujący i kciuk. Zwierzęta posługiwały się tym organem z 
niebywałą wprawą, a 
precyzja ruchów nasuwała porównanie z ludzkimi rękami.
Raft zastanawiał się, co mogły kryć wnętrza ich gniazd. Miał przeczucie, że 
można tam znaleźć 
wiele interesujących rzeczy.
Wszystko dokoła porastał mech. W krainie tej w ogóle nie występowało leśne 
poszycie. 
Widocznie niesamowite drzewa wysysały z gruntu wszystkie soki, pozostawiając tak 
niewiele, że 
tylko mech potrafił się jeszcze wyżywić. W ten sposób można było logicznie 
wyjaśnić powody, dla 
których wszelkie życie skupiało się na drzewach.
Gdzież jeszcze mogła się bowiem rozwinąć ściśle uzależniona od siebie 
społeczność, w której 
głód był czynnikiem automatycznie regulującym równowagę? Nawet drzewa stanowiły 
element 
tego nieubłaganie działającego systemu, ponieważ to właśnie one wyssały z ziemi 
wszelkie życie, 
a następnie same zostały żywicielami zasiedlających je gatunków.
Wszystkie gatunki tej krainy zabrnęły w ślepy zaułek. Ewolucja nigdy żadnemu z 
nich nie 
przeznaczy roli dominującej, gdyż przypadła już ona w udziale ludziom–kotom. 
Został osiągnięty 
stan równowagi.
Dla Rafta najważniejsze jednak było odnalezienie Craddocka.
Oglądając się czujnie za siebie w obawie przed pościgiem, posuwał się wzdłuż 
brzegu rzeki. 
Nigdy jego wzrok nie sięgał do przodu dalej niż na pół mili. Drzewa twórz istny 
labirynt, lecz 
rzeka służyła mu za przewodnika, toteż Raft bez wytchnienia parł przed siebie, 
aż w końcu 
wyczerpanie zmusiło go do przerwania wędrówki.
Przez czas jakiś zastanawiał się, czy nie poszukać schronienia na drzewie, 
jednak bogactwo 
tłoczących się tam form życia sprawiało, że zrezygnował z tego zamiaru. W końcu 
doszedł do 
wniosku, że żadne z zamieszkujących inkrustowane pnie stworzeń nie schodzi na 
ziemię i 
pokrzepiony tą nadzieją, nie mając pod ręką nic lepszego, ułożył się do snu na 
brzegu rzeki. Mógł 
zostać zaatakowany w trakcie snu, lecz na to nie było już rady. Wyciągnął z 
kieszeni rewolwer i 
natychmiast zasnął.
Podjął marsz, gdy tylko się obudził. Tym razem nie musiał iść daleko. Po upływie 
mniej więcej 
godziny, jak oszacował mijający czas, natknął się na ścianę uniemożliwiającą 
dalszą wędrówkę. 
Miała zaledwie dwadzieścia stóp wysokości, co w porównaniu z okolicznymi 
drzewami było 
wielkością śmieszną, lecz wykonano ją z jakiegoś odpornego na korozję plastiku 
bądź stopu.
Równą linią ciągnęła się w lewo i prawo, a jej krańce ginęły pośród drzew. 
Jedynym 
widocznym wyłomem był łuk, pod którym przepływała rzeka. Naniesione wodą osady 
utworzyły 
graniczący z wodą wąski spłachetek ziemi, niepewną ścieżkę wiodącą pod łukiem do 
wnętrza 
ogrodzenia.
Raft bez wahania wkroczył na ten mulisty szlak. Dostrzegł pod nogami słabo 
widoczne 
zagłębienia, które mogły być odciskami stóp. Po paru następnych krokach jego 
przypuszczenia 
znalazły potwierdzenie, gdy natknął się na odciski podeszew ciężkich butów 
Craddocka. Był już 
blisko wylotu łukowej bramy.
Przed sobą zobaczył skłębioną roślinność, zaciemniającą otoczenie, 
przesłaniającą widok. 
Ruszył do przodu ze wzmożoną czujnością. Zdumiała go obecność krzaków.
Zaczął przedzierać się przez ich gąszcz i raptownie odskoczył w tył, zaskoczony 
zetknięciem z 
niezwykłymi gałęziami. W dotyku chaszcze w niczym nie przypominały szorstkich, 
twardych roślin. 
Były ciepłe. Nie były roślinami.
Po obu stronach rzeki ciągnęły się zasłony o strukturze delikatnej koronki, 
utkane z mchu 
arabeskowe wzory. Były szaro — różowe i nieodparcie kojarzyły się Raftowi z 
tkanką żywego 
organizmu, z nieprzyjemnymi dla oka obnażonymi sieciami nerwów. Nie miały 
ponadto 
widocznych korzeni. Wyraźnie drżały i poruszały się, cofając do tyłu by go 
przepuścić.
W miarę jak posuwał się naprzód, kurczyły się, zapadały w głąb siebie, niczym 
anemony 
reagujące na drażniący je dotyk palca. Około tuzina szarawych, nieregularnych i 
niewielkich kul 
przycupnęło na ziemi, zlewając się z nią dzięki ochronnej barwie.
Poza nimi rozciągał się Ogród Kharn — przyprawiająca o mdłości, żółtawa 
gmatwanina roślin 
przesłaniająca całe pole widzenia Rafta. Po bokach, z lewej i prawej, widział 
zakręcającą 
plastikową ścianę, która niewątpliwie pełniła rolę ogrodzenia. W jego obrębie 
nie rosło ani jedno 
drzewo, choć ich gigantyczne kolumny ze wszystkich stron pochylały się ponad 
wygrodzonym 
obszarem.
Raft podjął marsz, w dalszym ciągu trzymając się brzegu rzeki. Chociaż nie był 
botanikiem, 
zarośla wydawały mu się co najmniej dziwne. Najbardziej przypominały 
nieprawdopodobne 
hybrydy grzybów i innych roślin. Wyglądały jak skrzyżowanie paproci z grzybami.
Nie wiedzieć dlaczego, pomyślał o nich jak o wampirach okradających ziemię z 
życiodajnych 
soków.
Ten las nie był normalny, o nie. Rosnące poza ogrodzeniem cyklopowe drzewa w 
porównaniu z 
nim wydawały się czymś przyjaznym. Były przynajmniej wielkie i obojętne jak 
bogowie.
Natomiast zapełniające Ogród rośliny, owe chorobliwe hybrydy, pieniły się z tak 
niesłychaną 
bujnością, że na sam widok człowiekowi robiło się niedobrze. Żółtą dżunglę 
ożywiał jakiś ruch, 
przy czym nie było to falowanie wiatru, lecz tajemnicze, ukradkowe drżenia, pod 
wpływem 
których włosy zjeżyły się na głowie Rafta.
Bardzo słabo, niemal na granicy świadomości wyczuł w Ogrodzie czyjąś obecność. I 
dopiero 
wówczas zrozumiał dlaczego Janissa nie chciała z nim rozmawiać o Kharn.
Otóż owa nieuchwytna obecność tchnęła chłodem, dystansem i obcością.
I była przesiąknięta złem.
Raft poruszał się od tej chwili ze wzmożoną czujnością. Coś groźnego wisiało w 
powietrzu, 
tym bardziej złowieszczego, że nie potrafił określić źródła zagrożenia. 
Przytłaczająca, tajemnicza 
obecność wyczuwana zarówno przez ludzi–koty jak i przez niego, a to czyniło 
sytuację jeszcze 
poważniejszą.
Koty i małpy odmiennie reagują na taki sam bodziec. Koty znane są z łatwości, z 
jaką akceptują 
zjawiska nadprzyrodzone, sprowadzające się najczęściej do oddziaływań 
paranormalnych, zbyt 
słabych by mogły zostać w pełni odebrane przez człowieka.
Psychiczne zagrożenie budzące w nas zimne dreszcze, kota doprowadzić może do 
stanu ekstazy.
Podobnie koty z niezwykłą gwałtownością reagują na zagrożenie ze strony psa czy 
wilka, 
podczas gdy człowiek w takiej sytuacji chwyta po prostu za znajdującą się 
najbliżej broń.
A jeśli tak, to wniosek nasuwał się jeden — złowroga presja była wyrazem 
obecności istoty 
obcej tak ludziom jak i kotom.
Być może, iż obcość ta brała się ze zmienionych warunków ewolucji, jakie 
zapanowały w tej 
dolinie — cieplarni na skutek przyśpieszonego rozwoju. W kontakcie z 
niewidzialną istotą kryło 
się coś znajomego. Raft był pewien, że stykał się z czymś podobnym już 
wcześniej, i to 
niejednokrotnie. A przecież nigdy dotąd nie drżał pod wpływem samej bliskości 
jakiegoś 
stworzenia. Cokolwiek zamieszkiwało w Ogrodzie Kharn, nie było ani normalne ani 
zdrowe…
Wszedł pod baldachim z szerokich liści i kapeluszy grzybów. Z góry przenikało, 
utrzymane w 
odcieniu siarki, żółte światło, odbierając powietrzu chłodną przejrzystość, jaką 
miało na zewnątrz 
Ogrodu.
Grunt był gąbczasty i wilgotny, pokryty śliskim błotem, w którym jego sandały 
grzęzły z 
nieprzyjemnym mlaskaniem. Nie był to jedyny odgłos, jaki można było usłyszeć. 
Żółtą dżunglę 
wokół niego przeszywały, towarzyszące pośpiesznym, ukradkowym ruchom, szelesty.
Był tutaj intruzem i dobrze to czuł. Cielisty konar nagiął się z wolna ku niemu, 
wydzielając na 
swej powierzchni lepki sok. Słodkawy odór cieczy przyprawiał o mdłości. Raft 
zboczył z drogi, a 
gałąź z trudem zaczęła się prostować, jakby próbując zrzucić z siebie bolesne 
więzy grawitacji.
Tak, las uświadamiał sobie jego obecność. Na szczęście nie było w nim drzew–
kanibali, czy 
wenusjańskich łapek na muchy, zdolnych połknąć go w całości. Tym niemniej coś 
przerażającego 
czaiło się w napiętych, szarpanych ruchach ciężkich liści i łodyg.
Okolica roiła się od owadów. W lesie pełno było much, ciem, motyli. Miriady 
różnych 
stworzeń pełzały lub brzęczały w powietrzu, żywiąc się wydzielaną przez drzewa 
posoką.
Niektóre z grzybów miały wklęsłe kapelusze, kształtem zbliżone do dużych czar. Z 
tych 
wypełnionych płynem mis unosił się trudny do wytrzymania zapach.
Duża ilość olejku różanego po prostu śmierdzi, zaś mała dawka wywiera efekt 
wręcz 
przeciwny.
Gdyby las nie wydzielał swych perfum w nadmiarze, Raft uznałby ich aromat za 
przyjemny, a 
tak już po paru krokach jego ubranie zrobiło się mokre i nieznośnie śmierdziało.
Trasa, którą posuwali się Parror i Craddock, była dobrze widoczna. Widniały na 
niej także inne 
zagadkowe tropy, lecz Raft zignorował je zupełnie, chcąc jak najszybciej dogonić 
uciekinierów. Że 
śladów wynikało, że Parror zmierzał prosto do środka Ogrodu.
Pojawiło się przed nim jedno z utkanych z różowej siatki stworzeń. Kłębek nagich 
nerwów 
wdrapał się z wolna na pień grzyba, a następnie podciągnął na brzeg misy, po 
czym pogrążył w 
płynie. Unosił się nieruchomo z rozrzuconymi bezładnie wiciami, przywodzącymi na 
myśl włosy 
topielicy.
Na ścieżkę wyszło niewielkie, pokryte rogowymi płytkami zwierzę, wyglądem 
zbliżone do 
pancernika. Raft obserwował je z uwagą, gdyż oprócz pancerza jego ciało broniły 
także długie 
ostre kolce.
Ruszył w stronę Rafta, na szczęście niezbyt szybko, tak że bez trudu zdążył 
zejść z drogi. 
Niebezpiecznie sterczące kolce mogły być przecież zatrute.
Pancernik z głośnym chrzęstem zniknął w dżungli.
Raft wrócił na szlak. Po chwili dostrzegł jeszcze jednego pancernika. Stworzenie 
było 
pochłonięte lizaniem pnia grzyba — paproci i nawet nie zauważyło jego przejścia. 
Wkrótce 
otworzyła się przed nim polana, na której zamiast poszycia rozciągał się dywan.
Takie wrażenie odniósł początkowo Raft. Delikatne, egzotyczne wzory ułożone z 
bajecznie 
kolorowych kwiatów Zimowały koło o średnicy dwudziestu stóp. W rzeczywistości to 
nie były 
kwiaty. Dziwna, szklista substancja zdawała się pokrywać cały ten obszar, 
tworząc jednak mimo 
wszystko coś na kształt dywanu. Nie dający się rozwikłać skomplikowany deseń był 
pierwszą 
plamą żywych kolorów, jaką udało mu się napotkać w tym szafranowej barwy lesie. 
Raft 
wpatrywał się w nią z nachmurzoną miną, odczuwając silniej niż dotychczas 
ożywiającą Ogród 
niezwykłą obecność. Powoli w jego myśli wkradł się podstępnie obcy szept.
ROZDZIAŁ XI 
PEŁZAJĄCE NIEBEZPIECZEŃSTWO
Ów dziwny głos napływał tak niepostrzeżenie, tak wolno przybierał na sile, że 
Raft nie potrafił 
powiedzieć, kiedy przyjął w jego mózgu postać zrozumiałych słów. Ściśle mówiąc, 
nie był to 
właściwie głos ani też czysta myśl. Było to raczej coś pokrewnego jednemu i 
drugiemu, choć 
różniło się od każdego z nich. Zadaniem porozumienia się jest to, co psycholodzy 
określają 
mianem empatii — przekazywanie odczuć z jednego umysłu do drugiego celem 
osiągnięcia 
doskonałego zrozumienia. W rzeczywistości wzajemne kontakty nigdy nie są 
doskonałe i 
przypominają raczej szukanie po omacku.
Przynajmniej tak było do chwili obecnej.
Gdyż intruz rozumiał Rafta. Dzięki swej starożytnej mądrości znał doskonale jego 
duszę. 
Niczym wciskający się w najdrobniejszą szczelinę muru bluszcz, istota przenikała 
Rafta, tak jakby 
ten stał w promieniach przepływającego poprzez jego ciało światła. Jakby był 
żyjącą w płytkiej 
wodzie gąbką, której wzbierająca fala wydziera nagromadzoną zdobycz.
Powolny przypływ przybierał na sile.
Ciężki zapach lasu nie był już dłużej nieprzyjemny. Raft potrafił wyróżnić 
elementy składające 
się na ten swoisty aromat. Ostra, cierpka ciecz będąca przysmakiem pancerników; 
ciepła, — 
oleista, słodka posoka, którą żywiły się stworzenia podobne do kłębka nerwów. 
Inne soki, ciężkie 
wonią piżma, intensywne jak eukaliptus, słone i kwaśne, i gorzkie. Fascynująca 
wydała mu się 
umiejętność analizowania zapachów i rozpoznawania każdego z nich.
Wszystkie te zapachy były zapachami pożywienia. Nie ludzkiego oczywiście. Lecz 
niezależnie 
od tego, wonie oddziaływały na to, co w Rafcie było czysto fizyczne i tą drogą 
zapadały głęboko w 
jego umysł.
Odżywianie było integralną częścią każdego cyklu życiowego, celem, dla którego 
wszystko 
zostało stworzone. Stępione zmysły nie były w stanie docenić czystej ekstazy 
towarzyszącej 
wchłanianiu pożywienia. Tylko wyspecjalizowane istoty mogły pojąć przyjemność 
płynącą z 
każdej komórki ciała.
Stworzenia pokryte sieciami nerwów. Leżały zanurzone w ciepłej, parującej 
cieczy, wstrząsane 
dreszczami elektrycznej rozkoszy powstającej podczas wchłaniania płynu, który 
był dla nich 
zarówno jadłem jak i napojem. Pancerniki. Wrażenie smaku w kubeczkach smakowych 
języka. 
Chłodny napój spływający w głąb zaschniętego gardła, ostry i odświeżający. 
Przyjemność 
smakowania. Smak przyjemności.
Spostrzegł, że stoi pośrodku wzorzystego dywanu. To było bez znaczenia. Usiłował 
skupić się 
na treści przesłania, owym zachęcającym szepcie, mówiącym mu o przyjemnościach 
tak bardzo 
fizycznych, że przesłaniających całą resztę.
Nie tylko zwierzęta, ale również rośliny znały uczucia głodu i sytości. 
Odżywiały się poprzez 
systemy korzeniowe sięgające głęboko w dyszącą ziemię, będącą pierwotnym źródłem 
wszelkiego 
życia. Rafta ogarnęły wrażenia przekraczające granice wyobraźni. Zdawało mu się, 
że ma własne 
korzenie, że wchłania odżywcze substancje poprzez ich roślinną tkankę. Roślinne 
komórki. Stał się 
częścią ziemi i nią się karmił.
Jego kolana dotknęły gładkiego, barwnego dywanu.
Obserwował rozedrgany taniec słabego światła. Leżał na plecach, z szeroko 
rozrzuconymi 
ramionami, a całe jego ciało pulsowało rozkosznym ciepłem. Rozciągnął się na 
ruchomych 
piaskach, które bardzo wolno i bardzo łagodnie zaczęły pod nim osiadać.
A może było inaczej. Może to on sam rozpuszczał się, ulegał wchłonięciu przez 
obcą 
substancję, na której leżał. Stawał się częścią złożonego, wiecznie głodnego, 
pulsującego wokół 
niego życia, życia pomrukującego wolno kołyszącymi się drzewami, napełniającego 
drżeniem samą 
ziemię.
Zawsze odczuwałeś głód, Brianie Raft. Jesteś sam. A we mnie jest wielu. Zatem 
jedz i bądź 
szczęśliwy, powiedział cichy głos. Łykaj ostrą, kłującą w język esencję, którą 
żywią się 
pancerniki, Pogrąż się w ciepłej łagodności płynu wypełniającego kapelusze 
grzybów. Zapuść 
korzenie w tej glebie i zaznaj subtelnej, przenikającej umysł i ciało rozkoszy 
sytości.
Wirujące mgły stały się jaskrawsze. Zupełnie przesłoniły mu widok. Nie 
potrzebował już oczu. 
Drzewa były ślepe, a jednak drżały w ekstazie, gdy ich korzenie ciągnęły 
życiodajne soki.
Drzewa?
Nie, przecież one nie mogły czuć. A jednak czuły. Coś połączyło je z pozostałymi 
występującymi tutaj formami życia nierozerwalnymi więzami.
Ogród Kharn zgłodniał i teraz sycił swój głód.
Wspomnienia przemykały przez głowę Rafta z błyskawiczną szybkością. Intruz 
pytał, szukał, 
badał. Czego chciał? Przypomniał sobie ostry smak piwa, pieprzną curry, gorącą 
świeżość 
wyjętego z pieca chleba. Miał w ustach słodki sok z mandarynek, a po chwili 
napawał się 
bogactwem smaku kakao. Łechtająca podniebienie stara brandy.
Raftem zawładnęło pragnienie. Penetracja wspomnień stała się gwałtowniejsza. Pod 
jej 
wpływem omal nie wypadł z transu. Dawno zapomniane wspomnienia wypływały na 
powierzchnię 
jego świadomości. Smaki rzeczy, jakich kiedyś próbował gdzie indziej.
A więc gdzie?
W świecie, w którym brandy sączy się ze szklanek, chleb wypieka w piecach, zaś 
kakao podaje 
w filiżankach, na zasłane białymi obrusami stoły.
Skojarzenie otworzyło w mózgu Rafta jakiś kanał. Pamiętał teraz nie tylko 
żywność.
Pamiętał także cywilizację, i wraz z tą refleksją wróciła mu świadomość samego 
siebie, Briana 
Rafta. Nie był zmysłową maszyną do pochłaniania pożywienia.
Jasne mgły spłynęły w dół niczym okrywający ciało koc. Ogród Kharn fala za falą 
zalewał 
Rafta swym ciężkim zapachem. Teraz jednak, z nagłym chłodem w sercu, przypomniał 
sobie inny 
Ogród i rodzące dziwne owoce drzewo. I polecenie „Nie będziesz pożywać owoców 
drzewa 
tego”.
Zawsze odczuwałeś głód, Brianie Raft. Posil się tak, jak ja to robię. Poznaj 
ekstazę, która jest 
mi dobrze znana.
Spokojny, chłodny odległy głos o nieskończenie kuszącym brzmieniu, któremu nie 
sposób się 
oprzeć, poruszył zapomniane struny jego pamięci. Wrażenie czegoś znajomego 
przybrało na sile. 
Istotę przenikającą swą obecnością Ogród, Raft znał już wcześniej, tyle że w 
innej postaci.
Nareszcie sobie przypomniał.
„I rzekł wąż do kobiety — Na pewno nie umrzesz”.
Zimny szok powracającej świadomości wstrząsnął Raftem z nieskończoną 
gwałtownością. 
Napiął mięśnie i spróbował się podnieść, lecz stwierdził, że jest to niemożliwe.
Lodowaty dywan przykrył jego ciało, gdy otumaniony leżał bez ruchu.
Mógł wykonywać tylko bardzo drobne ruchy. Z niezmiernym wysiłkiem udało mu się 
przesunąć 
ramię wzdłuż ciała, tak że dłoń zmacała rękojeść sztyletu. Wokół siebie odczuwał 
zdradziecko 
przyjemny uścisk barwnej materii, całunu, który pochłonąłby go, gdyby poleżał 
nieco dłużej.
Nagły przypływ klaustrofobii wzbudził w nim atak paniki. Ze ściśniętym ze 
strachu gardłem 
zaczął ciąć na oślep nie przestał dopóki przykrywający go dywan nie zmienił się 
w stertę luźnych 
wstążek. Najgorsze było to, że zaatakowana istota nawet nie próbowała uciec. 
Pozwoliła pociąć 
się na kawałki, aż całe kwieciste piękno zostało bezpowrotnie zniszczone. 
Potykając się Raft 
odszedł w głąb szafranowego lasu, szukając tam wątpliwego schronienia, łapczywie 
wciągając w 
płuca zapach świeżego powietrza. Czuł się brudny i w jakiś sposób skażony.
Napełniał go odrazą fakt, że spośród wszystkich zmysłów, czysto zwierzęcy zmysł 
smaku 
oddziaływał na niego z taką mocą.
Cóż za potwornie wynaturzona ewolucja doprowadziła do powstania tego piekielnego 
Ogrodu?
To było coś więcej niż symbioza. W obrębie ogrodzenia doszło do kompletnego 
zestrojenia 
wszystkich form życia. Poza nim, na powierzchni i w głębi cyklopowych drzew, 
różne gatunki 
zabijały się, zjadały nawzajem, mnożyły i umierały. W Kharn zaś miała miejsce 
stopniowa 
absorbcja, wytwarzała się więź pomiędzy roślinami a światem zwierzęcym.
Dominujący gatunek!
Raft właśnie go odkrył.
Nieco dalej w głąb lasu, pod przeźroczystą półkulą sprawiającą wrażenie 
niezniszczalnej, 
leżało bezkształtne cielsko, Nie mogąc się opanować, Raft schwycił odłamek skały 
i cisnął nim w 
kopułę. Na próżno. Nie chciał używać rewolweru z obawy, że huk wystrzału mógłby 
ostrzec 
Parrora, lecz był prawie pewien, iż kula nie zdoła roztrzaskać osłony, pod 
którą, zanurzona w 
wodnistej cieczy, unosiła się szara masa. Z kopuły na podobieństwo arterii 
wybiegały cienkie 
przewody, które następnie niknęły w głębi gruntu.
Mózg? W pewnym stopniu tak. Niektóre obszary były nienormalnie rozbudowane, inne 
występowały w formie szczątkowej. Przeznaczenia jeszcze innych Raft zupełnie nie 
potrafił 
określić. Jedno wszakże nie budziło wątpliwości. Zamknięta pod kloszem istota 
emanowała 
nieskończone zło, które obecnie, silniej niż kiedykolwiek przedtem, uderzyło w 
człowieka.
Ten piekielny mózg należał do gada. Tutaj w Kharn formą dominującą zostały gady, 
podporządkowując sobie pozostałe gatunki i wciągając w fantastyczny związek, 
który z całego 
Ogrodu uczynił jedną istotę. W owym tworze trudno było się doszukać prawdziwej 
inteligencji. 
Instynkty gadów różnią się zupełnie od zachowań ssaków, tak, że nawet niezwykle 
rozwinięty gad 
może nie mieć nic wspólnego z innymi stworzeniami.
Istota pod kopułą żyła tylko po to, by zaspakajać niesamowicie rozbudzoną 
przyjemność smaku. 
Konieczność zaspokojenia głodu przekształciła się w zmysłową ekstazę, 
przyćmiewającą 
wszystkie inne odczucia. Inteligencja, o ile w ogóle była nią obdarzona, służyła 
jedynie jako 
instrument pomocny nasyceniu podstawowej żądzy.
Przerażające, budzące uczucie głodu bodźce rozpełzały się po całym ogrodzie, 
docierając do 
każdego żywego drzewa, do każdego zwierzęcia. Zgodnie z wolą swego mózgu 
zwierzęta i drzewa 
przystępowały do pobierania pokarmu, przesyłając reakcje zmysłów z powrotem do 
gadziego 
centrum sterowania, otwartego tylko na to jedno, jedyne wrażenie.
Niezdobyty i obcy, żyjący tylko dla ślepej przyjemności, odrażający stwór tkwił 
wewnątrz 
przejrzystej kopuły.
Drżąc z obrzydzenia Raft odwrócił się i powrócił na dobrze widoczny trop Parrora 
i 
Craddocka. Im szybciej ich dogoni, tym szybciej będzie mógł opuścić Ogród. 
Chyba, że obaj 
wpadli w zastawioną przez Kharn pułapkę.
Na szczęście tak się nie stało. W oddali wyłoniły się połyskujące biało kolumny. 
Na ich tle 
widać było postać pochylonego nad czymś człowieka. Raft rozpoznał przylizane 
włosy i okalającą 
szczęki aksamitną brodę Parrora. Strażnik Płomienia natychmiast wyczuł obecność 
Rafta. Obrócił 
się ku niemu błyskawicznie, przez chwilę obserwował bacznie spod przymrużonych 
powiek, po 
czym rozluźniony parsknął śmiechem.
Podobnie jak podczas poprzedniego spotkania, w Rafcie zaczęła wzbierać złość. 
Drażniła go 
spokojna arogancja Parrora, jego bezmierna pewność siebie. Ze wszystkich sił 
starał się 
zapanować nad tym uczuciem.
— Tak więc uciekłeś Darumowi — powiedział Parror uśmiechając się z 
niezrozumiałym 
rozbawieniem, — Jesteś sprytniejszy niż sądziłem. Skąd wiedziałeś, gdzie mnie 
znaleźć?
Raft zignorował to pytanie. — Gdzie jest Craddock? — rzucił.
Parror lekko skinął głową. Poza jedną z jasnych kolumn leżała nieruchoma postać 
z zamkniętymi 
oczami.
— Oto on. Możesz nie wyciągać noża. Nic mu nie jest. — Parror skończył nawijanie 
cienkiej 
spiralki. Wsunął srebrny zwój do kieszeni, a następnie szukał w niej czegoś 
przez chwilę. Gdy 
wreszcie wydobył rękę, jej dłoń niknęła w opatrzonej szponami rękawicy.
— Dotknąłeś mnie kiedyś w złości — zaczął Parror jedwabistym głosem. — Nie 
zapomniałem 
tego. Nie jesteście mi dłużej potrzebni, ani ty, ani Cradddock. — Jego głos 
przypomniał teraz 
mruczenie. — Mam tu jeszcze jedną rękawicę. Proszę.
— Dziękuję — odparł Raft. — Sam się o siebie zatroszczę. — Przyszedł mu do głowy 
pomysł 
zdolny zetrzeć beztroski uśmiech z twarzy Parrora. Jego wykonanie będzie 
prawdziwą 
przyjemnością.
Z przepastnej kieszenie wyjął skradzioną ze skarbca Daruma zdobioną szlachetnymi 
kamieniami 
rękawicę i włożył ją na prawą dłoń. Parror pokiwał głową.
— Szybko się uczysz — powiedział zginając i prostując palce, przez co ciemne 
pazury 
poruszały się złowieszczo. Raft przyjął postawę i spokojnie czekał.
Ciemne pazury.
W miejscu złączenia z materiałem rękawicy połyskiwały bielą metalu, podczas gdy 
długie na 
trzy cale ostrza pokrywały ciemne plamy. Raft nagle pojął wymowę tego faktu. 
Zrozumiał, że jeżeli 
tylko ostre jak brzytwa pazury rozerwą jego skórę, umrze, niezależnie od tego 
jak lekka będzie 
rana.
Widocznie zdrada dla ludzi–kotów nie była czynem niegodnym.
Sprawy zaszły za daleko, by teraz żądać przerwania pojedynku. Parror skradał się 
do przodu, a 
jego oczy lśniły dzikim blaskiem. Położenie Rafta było niekorzystne, lecz 
starczyło mu odwagi, by 
pozostać na miejscu.
Podszedłszy bliżej Parror rzucił się do biegu. Pędził ze zwinnością jaguara, z 
uśmiechem na 
ustach, a ruchy jego nacechowane były pewną nonszalancją. Zaatakował płynnym 
skokiem, a w 
ostatniej chwili wykonał zwód, mierzący szponami prosto w twarz Rafta.
Raft zanurkował pod jego ramieniem i wyprowadził od dołu szybki cios zaciśniętej 
w pięść 
dłoni. Krótkie, solidne uderzenie z całą mocą wylądowało na podbródku Parrora. 
Raft poczuł jak 
twarde klejnoty rozrywają ciało i ze zgrzytem szorują po kości.
Parror mógł się spodziewać wszystkiego, tylko nie tego. Zataczając się odskoczył 
w tył. Na 
kilka sekund musiał stracić przytomność, gdyż chwiejąc się na nogach nie był w 
stanie ruszyć się z 
miejsca.
Potem ogarnęła go ślepa pasja, niczym płaszczem okrywająca jego ciało 
szkarłatem. 
Rozciągnięte usta odsłoniły zęby, oczy ciskały zielone błyskawice. Jego twarz 
przypomniała teraz 
twarz szatana lub dzikiej bestii.
Raft zerwał rękawicę i z zimnym uśmiechem wyszarpał rewolwer da Fonsecy.
— Chodź — wyszeptał. — Podejdź bliżej, Parror. Właśnie tego chcę. Jeszcze 
bliżej. Tak, 
żebym nie mógł chybić.
Wzrok Parrora powędrował ku broni. Widać było jak zajadła furia zmaga się w nim 
z 
ostrożnością. Wychylił się do przodu z wypisaną na wykrzywionej twarzy drapieżną 
żądzą krwi.
Z jego ust dobył się przeciągły syk.
Raft ruszył w stronę przeciwnika. Widząc to Parror warknął krótko jakieś 
przekleństwo, 
machnął z wściekłością ręką i rzucił się do ucieczki. Spoczywający na spuście 
palec Rafta 
zacisnął się odruchowo, ostro trzasnął wystrzał.
Musiał chybić albo też kula okazała się zbyt powolna w tym przyśpieszonym 
świecie. W 
każdym bądź razie człowiek–kot zniknął bez przeszkód w splątanym poszyciu 
porastającym 
szafranową dżunglę.
Raft wzruszył ramionami i podszedł do nieprzytomnego Craddocka. Szybko ocenił 
stan kolegi. 
Oddychał bardzo wolno, a skórę miał wilgotną i zimną. Prawdopodobnie szok. I to 
wywołany 
przez coś poważnego, pomyślał Raft, nieprzyjemnie wykrzywiając usta.
W końcu Craddock zatrzepotał powiekami, po czym otworzył oczy. Połyskiwała w 
nich 
inteligencja, a nie hipnotyczne odrętwienie, jakiego obawiał się Raft. Zdobył 
się na wymuszony 
słaby uśmiech.
— Brian. Jak… jak sprawy?
— Na razie w porządku — odparł Raft. — Jak się czujesz?
— Prawie dobrze — zamruczał Craddock, z wolna odzyskując głos. — Myślę, że to 
reakcja 
organizmu na hipnozę. Zaraz mi przejdzie.
— Nie próbuj na razie wstawać. Leż spokojnie.
— Gdzie jest Parror?
Raft opowiedział co zaszło, na co Craddock z wolna pokiwał głową.
— Już tu nie wróci. Dostał, czego chciał.
— Co masz na myśli?
— Informacje. Miał ze sobą maszynę, niewielkie urządzenie, które grzebało w moim 
umyśle. 
Dotarło do wspomnień, jakich nawet ja sam nie pamiętałem. To dlatego 
przyprowadził mnie tutaj. 
Potrzebował czasu, aby dostosować przyrząd do mego mózgu. Miał z tym trudności, 
bo pochodzę 
przecież z innego gatunku, ale w końcu sobie poradził.
Raft zmarszczył brwi.
— Szkoda, że jest taki zły. To bardzo sprytny osobnik.
— Jest zły tylko według ludzkich standardów — niejasno wtrącił Craddock. 
Podniósł 
okaleczone dłonie do twarzy i potarł nimi oczy, po czym potrząsnął głową, jakby 
chciał w ten 
sposób przywrócić jasność myśli. — Odmienna psychologia. Dla nich cel zawsze 
uświęca środki. 
Celem Parrora jest pobudzenie Płomienia. Curupuri.
— I teraz może to zrobić.
— Gdy tylko zdobędzie niezbędne wyposażenie. Powinno mu to zająć nieco czasu.
— Tak — w zadumie rzucił Raft. — A Darum ustawił straże przy wejściu na 
niewidzialną 
drogę.
— Darum?
— Król Paititi. Posłuchaj, Dan. Czy czujesz się na siłach opowiedzieć mi, co 
tutaj zaszło?
— Nie ma tego zbyt wiele — zaczął Craddock. — Byłem w transie, lecz widziałem, 
co dzieje 
się dokoła. Przyprowadził mnie tutaj Parror. Miał rękawicę zakończoną zatrutymi 
pazurami. Przy 
jej pomocy zabił parę stworzeń, wyjątkowo brzydkie okazy.
— Tutaj? W ogrodzie?
— W żółtym lesie — niepewnie odparł Craddock. — Tak, to było tutaj. Gdy 
przybyliśmy na 
miejsce, ustawił jakąś zaporę z drutu. Nie wiem, co to było, ale działało. 
Musiało działać, gdyż 
później nic już nas nie niepokoiło.
— Parror przytknął mi do głowy swój aparat i zaczął badać po kolei wszystkie 
wspomnienia, 
jakie kiedykolwiek miałem. W ten sposób udało mu się zdobyć tajemnicę Płomienia. 
Był to 
przeczytany kiedyś przeze mnie zapis pozostawiony jeszcze przez Pierwszą Rasę. 
Niewiele z 
niego zrozumiałem.
Craddock zawahał się. — To zabawne. Symbole zmagazynowane w moim mózgu, chociaż 
nigdy 
nie rozumiałem ich znaczenia. Wiesz, Brian, tak naprawdę to niczego nie 
zapominamy. Wszystko 
tam jest, w naszej podświadomości, poukładane warstwa za warstwą zapomniane 
wspomnienia, 
sięgające czasów, gdy nasz mózg po raz pierwszy zdołał zarejestrować myśli i 
wrażenia.
— Tak więc w końcu przypomniałem sobie. Ale musiałem to zapisać. Była to 
wiadomość 
pisana, a nie mówiona. Język indio jest zdegenerowaną wersją tego pisma. Parror 
doszedł do tego 
samego wniosku. A teraz obudzi Płomień, gdy tylko zdobędzie potrzebne materiały.
— To jest niebezpieczne — zauważył Raft.
— Myślę, że tak. A jednak… — Craddock popatrzył na swe okaleczone ręce — ja 
kiedyś 
zaryzykowałem. Oczywiście nieświadomie. Parror wie co robi.
Raft pomyślał o zwolnionej z uwięzi straszliwej sile szalejącej swobodnie po 
całym Paititi.
— Nie jestem tego taki pewien.
Craddock nieznacznie zadrżał. — Mam nadzieję, że wie, Brian! Jeśli Płomień 
wymknie się 
spod kontroli, gra będzie skończona.
— Lepiej się stąd wynośmy. To nie jest bezpieczne miejsce. Czy dasz radę iść?
— Jasne, jeśli mi trochę pomożesz. — W rzeczywistości jednak Craddock był bardzo 
osłabiony 
i wymagał poważnego wsparcia w trakcie wędrówki przez szafranową dżunglę. Raft 
podpierał go 
na trudniejszych odcinkach, a on opadał całym ciężarem na ramię młodszego 
mężczyzny.
Rozglądali się czujnie z obawy przed Parrorem, chociaż Raft był przekonany, że 
Strażnik 
Płomienia zdążył już opuścić Ogród, gnany pragnieniem skompletowania wyposażenia 
koniecznego do przeprowadzenia ostatecznego eksperymentu.
Niebezpieczeństwo wisiało nad nimi nawet pod nieobecność Parrora. Kharn czuwało. 
Raft 
wyczuwał ukryte, gadzie zagrożenie czające się w żółtych cieniach pod drzewami — 
Dotarli już 
niemal do miejsca wypływu rzeki, kiedy Raft dotknął ramienia Craddocka i obaj 
przystanęli. 
Daleko w przodzie coś zablokowało im drogę. Wzdłuż brzegu na przestrzeni 
dwudziestu stóp 
ciągnęła się jakaś żółta istota wyglądem przypominająca bryłę luźnego ciasta. 
Raft ściągnął brwi.
— Przedtem tam tego nie było — powiedział powoli. — Coś mi się tu nie podoba.
Craddock rozprostował plecy i zrobił głęboki wdech. — Sądzę, że przez jakiś czas 
będę mógł 
liczyć tylko na własne stopy. Możesz potrzebować obu rąk. Widzisz poruszające 
się nibynóżki? To 
coś żyje.
— Ameba?
— Nie. To jest… nie ma tutaj ścisłej granicy pomiędzy zwierzętami, a roślinami. 
Może to być 
protoplazma, lecz osobiście uważam, że stworzenie to jest spokrewnione z 
grzybami–paprociami. 
Jeśli nas schwyta, zostaniemy zapewne strawieni. Na szczęście jest powolne.
— Tak. Ale jest duże. Zdołasz przebiec kawałek? Craddock zebrał wszystkie siły. 
— Okay. 
Dokąd?
— Pójdziemy płycizną, a potem wbiegniemy do tunelu.
Craddock skinął głową. Weszli do zimnej, wolno płynącej wody i pobrnęli do 
przodu, czując 
owijający się niespiesznie wokół nóg prąd. Ani na chwilę nie spuszczali z oczu 
galaretowatej, 
szafranowej istoty na brzegu.
Rozchlapując wodę przy każdym kroku, Raft zaczął myśleć, że uda im się dotrzeć 
do tunelu bez 
żadnych kłopotów. Potwór Kharnu, powtarzał sobie, nie był stworzony do 
działania. 
Niebezpieczeństwo tkwiło w jego umyśle. Posługiwał się czystą energią psychiczną 
aby zwabić i 
obezwładnić swoje ofiary. Nie był też zapewne przyzwyczajony do kontaktów ze 
zdolnymi stawić 
opór, wysoko rozwiniętymi mózgami. Być może nigdy nie musiał rozwijać fizycznych 
środków 
ataku.
Nagle tuż przed nimi zakipiała woda spływając z koszmarną powolnością z 
unoszącego się ku 
górze grubego, pomarańczowego ramienia. Nad wodą pojawiła się wyciągnięta na 
całą długość 
nibynóżka. Zaraz obok wyrosła następna,
Próbowali obejść złowrogie macki, lecz podłoże ostro opadło ku niebezpiecznej 
głębinie. 
Nibynóżka wydłużała się nieubłaganie, sięgając dalej i dalej, aż wreszcie 
dotknęła Rafta.
Miała w sobie żywe ciepło szklarni, w zetknięciu z którym skóra człowieka 
ścierpła. Macka 
owinęła się wokół jego talii, promieniując w głąb ciała wilgotnym gorącem, tak 
jakby proces 
trawienia już się rozpoczął.
Poczuł silne szarpnięcie w stronę brzegu. Chciał sięgnąć po nóż, lecz nim zdążył 
to uczynić, 
pojawiła się następna nibynóżka i gorącą obręczą unieruchomiła jego ramiona, 
przyciskając je 
mocno do ciała. Sunął teraz do brzegu, choć ze wszystkich sił zapierał się w 
piaszczyste dno.
— Trzymaj się, Brian!
Przezwyciężając własną słabość, Craddock zacisnął usta i niepewnie ruszył do 
przodu.
Z trudem wydobył tkwiący za pasem Rafta nóż, po czym wbił go w rozciągniętą 
mackę. 
Żółtawe, przypominające tkankę grzyba ciało było miękkie jak ser. Podtrzymywało 
je zapewne 
napięcie powierzchniowe, lecz w istocie było tylko półpłynne. Craddock powtórzył 
cios. Macki 
zwiotczały i przecięte opadły do wody, gdzie zaczął nimi obracać leniwy nurt. 
Całe zdarzenie 
przypominało rozgrywający się z nieuniknioną powolnością nocny koszmar.
Spoczywająca na brzegu masa zaczęła staczać się do wody.
— Ruszajmy — zawołał Raft. — Dasz radę? Pobiegli ku łukowato sklepionemu 
przejściu. Raft 
ciągnął Craddocka za rękę, a woda zasysała ich stopy niczym gęsty klej.
Cały prawy brzeg ożył nieoczekiwanie i teraz sunął ku nim masą splątanych, 
głodnych, drżących 
gorączkowo korzeni.
Opóźniała ich słabość Craddocka. Młócili stopami rozstępującą się niechętnie 
wodę. Ten bieg 
przypominał przedzieranie się przez pokłady płynnej gumy, a dodatkowe zagrożenie 
stanowił 
wielki, żółty kloc toczący się niemrawo z przodu, którego celem było odcięcie im 
drogi ucieczki.
Byli już blisko wejścia do tunelu. Pełniące rolę wartowników sieci nerwów 
wykonały 
jednocześnie gwałtowny ruch aby ich powstrzymać, tak jakby cały Ogród 
odpowiedział na sygnał 
wysłany z jednego mózgu. Kiedy jednak Craddock ostatkiem sił przeciągnął po nich 
nożem i gdy 
dwie lub trzy z nich zostały przecięte, reszta skurczyła się i usunęła na boki, 
otwierając dwójce 
mężczyzn przejście.
— Zatrzymały się — wysapał Craddock spoglądając za siebie. — Chyba nie wyjdą na 
zewnątrz.
— Nie zatrzymuj się — ponuro ponaglił go Raft. — Nie ma sensu tego sprawdzać.
Chwiejąc się na nogach wyszli z mroku pod padające z zawieszonego wysoko w górze 
sklepienia liści strumienia chłodnego, zielonego światła. Czuli się tak jakby 
znaleźli bezpieczne 
schronienie.
Tego dnia spokój nie był im jednak pisany. O niecałe ćwierć mili dalej, omijając 
jedno z 
gigantycznych drzew, zmierzała ku nim niewielka kolumna.
Raft jęknął.
— Żołnierze Daruma. Wygląda na to… tak, dowodzi nimi Vann. Chodź, Craddock. Może 
się 
nam uda.
— Już… nie mogę. — Starszy człowiek zataczał się, usiłując dotrzymać kroku 
Raftowi.
— Idź sam. O mnie się nie martw.
Raft przystanął i wzruszył ramionami. — I tak by nas złapali. Zaczekamy tutaj i 
powalczymy. — 
Ścisnął kolbę rewolweru i skupił uwagę na nadchodzącej kolumnie.
W końcu kolumna rozwinęła się w szyk. Tworzyło ją czterdziestu żołnierzy, 
czujnych i 
uzbrojonych, którzy teraz rozdzielili się, aby otoczyć swych więźniów. Pokryta 
bliznami twarz 
Vanna nie zdradzała żadnych uczuć.
— Jesteście naszymi jeńcami — oznajmił. — Możemy pojedynkować się później, jeśli 
zechcesz. Teraz chce was widzieć król. Więc jednak naprawdę nazywasz się Brian 
Raft, co? A ten 
człowiek to Craddock? — Przyjrzał się mu z ciekawością.
— Co zamierza uczynić Darum? — zapytał Raft. — Podciąć mi gardło?
— Nie — odrzekł Vann. — Przynajmniej na razie. Gdzie jest Parror?
— Uciekł. Nie wiem dokąd.
— Znajdziemy go. — Vann wyrzucił z siebie kilka szybkich rozkazów. Połowa jego 
grupy 
oddzieliła się i po chwili zniknęła w lesie.
— Teraz wróćmy do Zamku Doirada. Po drodze opowiesz mi, Raft, co kryje Ogród 
Kharn. 
Musiałbym tam wejść, aby wypełnić rozkazy, lecz uczyniłbym to bez cienia 
przyjemności. Jakie 
diabły czają się w Kharn?
— Opowiem ci później — odezwał się Raft słabym głosem. Wsunął rewolwer na powrót 
do 
kieszeni. — W tej chwili jestem zbyt zmęczony, żeby czymkolwiek się przejmować. 
Wracajmy do 
Doirady.
ROZDZIAŁ XII 
POTĘGA NAUKI
Stali w milczeniu przed królem. Byli w tej samej, słabo oświetlonej sali, gdzie 
przedtem 
dźwięczała harfa Yrann. Lecz dzisiaj w pomieszczeniu było jaśniej, a kobiety z 
woalem na twarzy 
nie było nigdzie widać. Jej miejsce zajęła Janissa, siedząca na wyściełanej 
poduchami sofie w 
pobliżu podwyższenia. Dziewczyna spojrzała przelotnie na Rafta, przesłała mu 
tajemniczy 
uśmiech, po czym z powrotem przeniosła wzrok na siedzącego ze skrzyżowanymi 
nogami Daruma.
Król obserwował Rafta spod przymkniętych powiek.
— Myślisz, że cię zabiję, — powiedział. — Dlaczego? Nie kłopocz się udzielaniem 
odpowiedzi. Mogę to wyczytać z twojej twarzy. Ponieważ usiłowałeś mnie zabić 
nożem, który 
odebrał ci Vann. A także dlatego, że skradłeś mój amulet.
Raft usiłował coś powiedzieć, lecz Darum uciszył go gestem uniesionej dłoni.
— Zaczekaj. Twoja rasa jest inna niż moja. Nie widzę wielkiego zła w tym, że 
próbowałeś 
mnie zabić. Powiodłoby ci się gdybyś na to zasłużył. A tak… — Pokiwał głową. — 
Już po 
wszystkim i nie ma o czym mówić. To co było, należy do przeszłości. Jutro możesz 
spróbować 
znów, albo może mnie uda się zabić ciebie. Odbiorę ci też mój amulet. W 
międzyczasie Janissa 
wiele mi opowiedziała.
— Gdy odkryłam, że uciekłeś, Brian, powiedziałam o tym Darumowi — odezwała się 
dziewczyna. — Wiedziałam, że podążyłeś śladami Parrora.
— Tak — wtrącił król jedwabistym głosem. — Ja też go szukam. Posuwa się za 
daleko. Koniec 
końców to ja rządzę w Paititi, a nie on.
— Na razie — cicho powiedział Raft. — Jeśli roznieci Płomień, a ten wymknie się 
mu spod 
kontroli, nie będziesz miał czym rządzić.
— A więc poznał sekret Craddocka — westchnął Darum. — Od tej chwili jest wyjęty 
spod 
prawa. Każdy człowiek będzie przeciwko niemu. Wysłałem też straże na 
niewidzialną drogę, więc 
nie będzie mógł z niej skorzystać. Nie sądzę, aby udało mu się dotrzeć do 
Płomienia.
— Parror jest sprytny — zauważyła Janissa.
Do rozmowy wmieszał się Craddock.
— Z tego co wiem, będzie potrzebował instrumentów. Ich zdobycie zajmie mu nieco 
czasu.
Darum wzruszył ramionami.
— Nie jestem naukowcem. Wiem tylko, że zagraża nam niebezpieczeństwo dwojakiego 
rodzaju. 
Jeżeli Płomień opadnie poniżej poziomu bezpieczeństwa… no więc, Janisso? Co się 
wówczas 
stanie?
— Staniemy się czymś w rodzaju zamieszkujących jaskinię bestii — odparła. — 
Ulegniemy 
degeneracji podobnie jak Pierwsza Rasa.
— Lecz nikt nie potrafi powiedzieć, kiedy nadejdzie ten dzień. Czy nastąpi to za 
naszych 
czasów, czy za czasów naszych dzieci, a może nawet jeszcze później. A jeśli 
Parror rozbudzi 
Płomień i nie zdoła go opanować, będzie to oznaczać natychmiastową zagładę.
— Parror tak nie uważa — odezwał się Craddock. — Jest przekonany, że poradzi 
sobie z 
kontrolą Płomienia.
— Ale czy rzeczywiście poradzi? — zapytał Darum pochylając się do przodu. — Tego 
właśnie 
chcę się dowiedzieć. Czy na pewno sobie poradzi?
— Sam chciałbym wiedzieć — odparł Craddock. — Parror wydobył z mej pamięci pewne 
wspomnienia, ale to przecież tylko powierzchowne wspomnienia, a nie rzetelna 
wiedza. Nie wiem 
nawet, co znaczyła większość symboli, jakie dla niego zapisałem. Tak jak nie 
wiedziałem tego 
trzydzieści lat temu, gdy odcyfrowałem część zapisu.
— Zapis uległ zniszczeniu, kiedy Płomień przybrał na sile — podjął Darum — więc 
tajemnica 
należy teraz tylko do Parrora i ciebie?
— Ja nic nie wiem — wyjaśnił Craddock. — Wiadomości wydobyto ze mnie za pomocą 
hipnozy. Prawie cały czas byłem nieprzytomny. Mam jedynie mgliste pojęcie o tym, 
co zamierza 
zrobić Parror.
— No cóż, naszym pierwszym krokiem będzie schwytanie Parrora, tak że nie zdoła 
on rozniecić 
Płomienia — praktycznie zauważył Darum. — Mam nadzieję, iż moje straże wkrótce 
go odnajdą. 
A tak na marginesie, co mam z wami zrobić?
— Może puścić wolno — z namysłem powiedział Raft.
— Małpy są zbyt ciekawe. Twoja rasa będzie próbować dostać się do Paititi. Dwa 
dominujące 
gatunki nie mogą żyć spokojnie obok siebie.
— Dlaczego nie? — upierał się Raft. — Mogłyby z tego wyniknąć wzajemne korzyści.
— Nasze umysły za bardzo się różnią.
— Sądzę, że nie doceniasz Parrora, Darumie — odezwała się Janissa. — Jest 
przebiegły i wie 
więcej ode mnie. Z Płomieniem związane są różne siły, których nawet ja nie 
rozumiem podczas 
gdy on świetnie sobie z nimi radzi. Słyszałam też legendy o sekretnym przejściu 
wiodącym do 
jaskini gdzie płonie Curupuri.
— Nie wolno mu zbliżyć się do Płomienia — wykrzyknął Darum.
Raft popatrzył na Janissę i w jej nieruchomym spojrzeniu wyczytał zachętę. — 
Przypuśćmy, że 
mu się jednak mimo wszystko uda. A jeśli tak, to pobudzi Płomień. Jeżeli popełni 
pomyłkę, nic nie 
zdoła ocalić Paititi. Czy tak?
Król skinął głową.
— Szczera prawda.
— W porządku — powiedział Raft. — W takim razie zostaje nam tylko jedno. Musimy 
go 
uprzedzić.
Darum w zdumieniu uniósł wyżej głowę.
— Mielibyśmy sami rozniecić Płomień?
— Dlaczego nie? — zapytał Raft. — W tej sali znajdują się przedstawiciele nauki 
dwóch 
kultur, co daje nam przewagę nad Parrorem. Janissa zna Płomień, jest jego 
dziedzicznym 
strażnikiem. Ja jestem biochemikiem, a i Craddock to nie laik. Musicie też 
gdzieś tutaj mieć 
techników.
— Mamy.
— No właśnie. Cóż może nas powstrzymać przed wykonaniem tego urządzenia we 
własnym 
zakresie?
— Wizja ewentualnej klęski — odparł Darum. — Pierwsza Rasa nigdy nie wypróbowała 
swojej maszyny. Zbyt długo zwlekali. Nie ma absolutnie żadnego sposobu na 
sprawdzenie, czy 
rzeczywiście jest w stanie kontrolować Płomień. Jedyna droga to metoda prób i 
błędów, przy 
czym błąd oznacza zagładę.
— Jest inny sposób — zaoponował Raft.
Janissa spojrzała pytająco.
Raft wydobył amulet. Na jego widok oczy monarchy zmieniły się w szparki.
— Wiesz co to takiego, Darumie? W jego wnętrzu tli się iskierka Płomienia. Zbyt 
mały to 
okruch, by mógł być naprawdę niebezpieczny. Dlaczego nie posłużyć się nim jako 
przyrządem 
kontrolnym? Jeżeli uda nam się rozpalić tą iskrę, a następnie utrzymać ją w 
ryzach, będziemy 
wiedzieć, że maszyna spełnia swe zadanie.
Darum wzruszył ramionami.
— Parror mógł wpaść na ten sam pomysł — ciągnął Raft. — Mam nadzieję, że tak się 
stało. 
Lecz jeśli do tego nie doszedł, musimy go ubiec i zyskać całkowitą pewność, czy 
zbudowane przez 
Pierwszą Rasę urządzenie jest bezpieczne.
— Może masz rację — w głosie króla zabrzmiało wahanie.
Raft zaczął mówić szybciej. — Jeżeli nasz plan się powiedzie, groźba Płomienia 
zostanie 
zażegnana raz na zawsze. Będziesz dysponował pełną kontrolą nad tym źródłem 
energii. Nigdy 
więcej nad Paititi nie zawiśnie widmo degeneracji. A co się stanie, gdy się nam 
nie uda? Po prostu 
wrócimy do punktu, w którym się obecnie znajdujemy.
— On ma rację — rozległ się podniecony głos Janissy. — To jest nasza szansa, 
Darumie. 
Jedyna, na wypadek gdyby Parror nas przechytrzył. A poza tym może przynieść 
trwałe 
bezpieczeństwo Paititi.
Darum milczał przez długą chwilę, po czym wolno pokiwał głową.
— A więc dobrze. Zgadzam się Janisso i przekazuję sprawę w twoje ręce. A teraz 
odejdźcie. 
Porozmawiamy później.
Dziewczyna wyprowadziła ich z komnaty. Z tyłu na powrót przygasły światła, a gdy 
przechodzili długim korytarzem biegnącym od królewskich pokoi, Raft usłyszał 
ciche dźwięki 
muzyki.
Yrann. Czy powinien ostrzec przed nią króla? Może. Wątpił jednak, czy Darum mu 
uwierzy. 
Postanowił zastanowić się nad tym później.
Craddock pociągnął go za ramię.
— Brian.
— Tak?
— Nie chciałem krzyżować ci planów, ale — zniżył głos do szeptu — chyba o czymś 
zapomniałeś. Zupełnie nie pamiętam, co Parror wygrzebał z mojej głowy. Zrobił to 
z pomocą 
jakiejś maszyny, ale ja byłem wtedy w transie. Niczego nie pamiętam.
Miękki głos Craddocka dotarł do Janissy.
— Dobrze, że nie wspomniałeś o tym Darumowi — powiedziała. — Według mnie problem 
da 
się jednak rozwiązać. Nie wiem co prawda jakim aparatem posługiwał się Parror, 
tym niemniej, 
skoro brama została raz otwarta, następnym razem powinna otworzyć się łatwiej. 
Wiem co nieco o 
mózgu, Craddock, i możliwe, że jakoś sobie poradzimy.
— Wyciągniemy to z ciebie — dodał Raft — nawet gdybyśmy musieli w tym celu 
przejść kurs 
psychoanalizy!
I prawie tak to wyglądało. Raft posługiwał się w swej praktyce hipnozą, dzięki 
czemu mógł 
pomóc Janissie, której przeszkodą nie do przebycia mogła stać się obcość 
umysłów, trudniejsza do 
przezwyciężenia niż wynikająca z różnic rasowych odmienność wzorów myślowych 
Craddocka i 
dziewczyny. Mając jednak Rafta za nauczyciela, krok po kroku, z mozołem 
wydobywała tajemną 
wiedzę na światło dzienne.
Zrezygnowali ze snu. Jakieś leki zbliżone do benzedryny, jak podejrzewał Raft, 
zachowywały 
ich w świeżości podczas wielogodzinnych sesji. Znaleźli w zamku sprzęt 
techniczny, a nawet 
uczonych, przy czym ich wiedza dotyczyła głównie sfery psychiki. Wśród ludzi–
kotów rozwinęło 
się wiele spokrewnionych nauk, z których najwyższy poziom reprezentowały 
biologia i chirurgia.
Grzebanie w podświadomości Craddocka przypominało łowienie w stawie pełnym ryb. 
Często 
zdarzało się im wyciągnąć niewłaściwą rybę, zanim nauczyli się stosować 
odpowiednią przynętę. 
W końcu jednak na blok papieru, który zawsze leżał w pogotowiu w zasięgu ręki 
Craddocka, 
pojawiły się pierwsze symbole. Walijczyk najpierw narysował linię, zawahał się, 
poprawił ją, a 
potem — stopniowo zaczął odtwarzać to, co widział tylko raz przed trzydziestu 
laty, co na zawsze 
zostało zapisane w jego podświadomości.
— Gdyby Parror nie przetarł drogi, nigdy byśmy tego nie dokonali — powiedziała 
Janissa parę 
godzin później, gdy razem z Raftem stała na balkonie, korzystając z zasłużonego 
wypoczynku po 
wyjątkowo wyczerpującej sesji. Przed nimi, formując olbrzymią wieżę, kotłowała 
się leniwa 
mgła.
Raft popatrzył na dziewczynę. Przypomniał sobie problem, jaki na poły 
żartobliwie roztrząsał 
dawno temu, a mianowicie, czy dwa gatunki mogą się między sobą krzyżować. Logika 
nie 
wydawała mu się już taka ważna. Gorąca, tętniąca życiem obecność Janissy 
przemawiała znacznie 
silniej.
Tak naprawdę poznał ją dopiero ostatnio. Do niedawna wydawała mu się 
fascynującą, pełną 
paradoksów dziewczyną, w której można się było dopatrzyć zaledwie kilku cech 
właściwych 
rodzajowi ludzkiemu. Obecnie dzięki wspólnej pracy, lepiej ją rozumiał, choć 
równocześnie 
uświadomił sobie, że nigdy nie zrozumie jej do końca.
Słodkie, miękkie linie drobnej twarzy o nieco diabolicznym wyrazie, owa cudowna 
kocia 
odmienność, pociągały go bardziej niż ośmielał się to przyznać przed samym sobą. 
Akwamarynowe cieniste oczy zwróciły się ku niemu… Oczy Bast z aksamitną 
powściągliwością 
strzegące nocy Egiptu. A przecież potrafiła także być rozbawiona i wesoła niczym 
kociak, i nie 
mniej od niego przymilna.
Gdy stali tak blisko siebie, zaszło nagle coś tajemniczego. Uściski nie były tu 
potrzebne. 
Zjawisko miało naturę znacznie subtelniejszą. Wydało im się, że nieoczekiwanie 
uniesiony został 
welon, który dotychczas rozdzielał dwie obce istoty.
Jego ręka wysunęła się nieśmiało i dotknęła dłoni dziewczyny. Ich wzrok wędrował 
ponad 
przepaścią Doirady, ku widocznym w oddali kolumnom gigantycznych drzew 
wspierających niebo 
Paititi.
Tylko tutaj, na tej ziemi zagubionej w przestrzeni i czasie mogłem spotkać 
Janissę, przemknęło 
przez głowę Rafta.
Milczeli. Słowa były zbyteczne. Stali trzymając się za ręce, pogrążeni w 
gorącej, napawającej 
otuchą świadomości wzajemnej obecności. Do rzeczywistości przywołał ich głos 
Craddoca, który 
ponaglał do dalszej pracy.
Cóż mogło okiełznać tak straszliwą siłę, potęgę płonącą w sercu spiralnej 
mgławicy, zdolną 
rozpalić gigantyczne słońca? Łańcuch krępujący Fenrira — wilka? Czym był 
Płomień?
Nie wiedzieli. Ale ludzie tak samo nie wiedzą czym jest elektryczność, a jednak 
potrafią nad 
nią zapanować dzięki pokrytym izolacją przewodom. Potrzebowali czegoś w rodzaju 
izolacji, ale 
nie tylko. Musieli również mieć środki do pobudzenia Płomienia i to w sposób 
gwarantujący 
bezpieczeństwo.
Realizacja tych zamierzeń nie była łatwa. Przede wszystkim z podświadomości 
Craddocka 
należało wydobyć ostatnie fragmenty zaginionego zapisu. Raz za razem hipnoza 
odsłaniała coraz to 
nowe wspomnienia i stopniowo coraz to dłuższe szeregi tajemniczych symboli 
zaczęły pokrywać 
stronice dyżurnego notatnika. Janissa potrafiła je odczytać, gdyż jej własny 
język wywodził się z 
tego samego źródła, podobnie jak i cywilizacja ludzi–kotów została zbudowana na 
wcześniejszej 
kulturze Pierwszej Rasy.
Technicy okazali się bardzo pożyteczni, zwłaszcza przy rozwiązywaniu trudności 
semantycznych. Co prawda Raft doskonale znał dialekt Indio, lecz nie radził 
sobie z zawiłościami 
wyżej rozwiniętego języka Janissy. Zdarzyło się więc, że niektórych symboli nie 
potrafiła mu 
wyjaśnić. Wtedy do pracy zabierał się na przykład chemik i rysował wykres, 
wiązania 
elektrochemiczne czy układy połączeń atomów, dopóki Raft nie skojarzył sobie 
właściwego 
znaczenia.
Sam nie będąc technikiem, nie zdołałby zbudować urządzenia tylko własnymi 
siłami. Podobnie 
i Janissa. Jednakże odmienne dziedzictwo ludzkiej nauki było nieocenione jeśli 
idzie o spojrzenie 
na zagadnienie od innej strony. Ujawniło się to chociażby w przypadku amuletu.
— Gdy obracasz ten kamień, metabolizm ulega spowolnieniu — Raft zademonstrował 
odkrytą 
zależność. — A to oznacza, że część promieniowania zostaje płynnie zablokowana. 
Co je 
powstrzymuje? Może coś niepodatnego na drgania?
— Metal? — zaryzykował fizyk. — Wygląda na stop chromitu. Może zawiera wanad. 
Musielibyśmy to sprawdzić.
Chociaż bowiem ostatnie zagadki zapisu zostały już wydobyte na światło dzienne, 
nadal 
towarzyszyły im kłopoty. W czasach panowania Pierwszej Rasy w dolinie 
występowało wiele 
pierwiastków, których złoża obecnie uległy całkowitemu wyczerpaniu.
Odkryli, że rozwiązanie leży nie tylko w użytym do oprawy amuletu materiale, 
lecz także w 
niezwykle skomplikowanej strukturze stopu, co w efekcie dawało doskonały 
mechanizm zasilania 
indukowaną przez źródło promieniowania energią, a źródłem tym była zamknięta w 
krysztale iskra. 
Przy bliższym zbadaniu sam kryształ okazał się zwyczajnym kwarcem, nikt 
natomiast nie potrafił 
powiedzieć w jaki sposób znalazł się w jego wnętrzu pobudzony atom.
Tajemnica tkwiła zatem w złożonej kompozycji różnych stopów, zdolnej wchłonąć 
wydobywającą się z kryształu energię. Część tej wiedzy zgromadzili w trakcie 
hipnotycznych 
seansów z Craddockiem, reszta była rezultatem żmudnych analiz. Wiedząc już 
wszystko, zabrnęli 
w ślepy zaułek. Wiedzieli, jakich pierwiastków im potrzeba, lecz nie mieli skąd 
ich zdobyć, 
ponieważ zasoby Paititi uległy wyczerpaniu.
I wtedy właśnie zaistniały warunki, w których obca kultura mogła w pełni 
zademonstrować 
swoją wartość. Raft rozważył najpierw wszystkie możliwości i znalazł bardzo 
proste wyjście. 
Wchodząc do Paititi miał w plecaku sporo wyposażenia. Lekarstwa, instrumenty 
medyczne, 
konserwy w małych cynowych puszkach. Były jeszcze rzeczy osobiste, jego i 
Craddocka.
Zegarek dostarczył im platyny, pierwiastka podstawowego dla całego 
przedsięwzięcia. 
Wykorzystali cynę z puszek i rozebrali na kawałki broń — cenne źródło 
niezbędnych metali.
Laboratoria szybko dokonały analizy skarbu, oczyściły go i stworzyły nowe stopy. 
Mając 
wreszcie wszystkie niezbędne materiały, mogli przystąpić do pracy.
Gotowa maszyna nie była duża. Odtworzona dokumentacja ściśle określała jej 
rozmiary. Stała 
na sięgającym Raftowi do piersi trójnogu — zdumiewająco prosta konstrukcja z 
kryształu, metalu i 
wymyślnie powykręcanych, pustych wnętrz rurek. Na jej wierzchołku znajdował się 
zanurzony w 
rtęci bezpiecznik. Ta niewinnie wyglądająca rurka długości jednej stopy kryła w 
sobie dość mocy 
aby opanować niesamowite promieniowanie, które pozostała część urządzenia 
powinna była 
wywołać.
— Parror jest skazany na niepowodzenie — powiedział Rafta
— Przecież te specjalne stopy nie występują w Paititi. Nie zdoła też zapewne 
zbudować 
bezpiecznika, a musi sobie zdawać sprawę, że bez niego eksperyment byłby zbyt 
niebezpieczny.
Janissa była ostrożniejsza.
— Parror jest zadufany w sobie. Może próbować zastąpić brakujące składniki 
innymi 
materiałami. Czuję, Brian, że powinniśmy jak najszybciej przetestować nasz 
przyrząd.
Początek próby nie wypadł okazale. W celu zmniejszenia do minimum 
niebezpieczeństwa 
maszyna została wyposażona w zdalne sterowanie. Nawet zamknięta w amulecie 
drobina energii 
stanowiła poważne zagrożenie.
Raft zaopatrzył się w lornetkę, by móc obserwować amulet umieszczony na omszałej 
ziemi w 
odległości pięćset stóp. Rozejrzał się po stłoczonych dokoła ludziach — był z 
nimi Craddock, 
Janissa oraz wielu techników, po czym modląc się w duchu, uruchomił zasilanie. 
Nie dało to 
żadnego efektu. Maszyna i amulet wyglądały dokładnie tak samo jak przedtem.
— Czy to dostarczy iskrze energii? — wyszeptała Janissa.
— Powinno ją pobudzić — odparł Raft, przesuwając wskazówkę na skali regulatora. 
Strzałka 
powędrowała za daleko. Z amuletu wystrzelił strumień światła, a równocześnie w 
promieniu stu 
stóp wokół niego mech dosłownie ożył! Widać było jak poszczególne rośliny 
wyginają się i 
pełzną, rozrastając się z nieprawdopodobną szybkością dzięki promieniowaniu 
pobudzonej iskry.
Raft pośpiesznie przekręcił regulator. Uśmiechnął się. Widział, że maszyna 
spełnia swe 
zadanie. Teraz pozostało już tylko przekonać się, czy zdoła ona zapanować nad 
całym Płomieniem. 
Raft był przekonany, że tak, gdyż poprzez indukcję spożytkuje jego moc przeciwko 
niemu samemu.
Niebezpieczeństwo nadeszło jednak szybciej.
ROZDZIAŁ XIII 
LATAJĄCE DEMONY
Brian Raft obudziwszy się ujrzał nad sobą twarz Janissy. Trzymana przez nią 
lampa rzucała 
dookoła mroczne cienie.
— Brian! Zamrugał oczami.
— Janisso, co się stało?
— To Parror — odparła. — Nawiązałam kontakt z jego umysłem. Wyruszył już na 
poszukiwanie Płomienia.
Raft zesztywniał. — Wielkie nieba! Jesteś tego pewna?
Skinęła głową. Miała pociemniałe ze strachu oczy.
— Jego osłona zanikła na chwilę. Wpatrywałam się właśnie w zwierciadło, gdy 
nagle 
pochwyciłam jego myśli. Podchodzi do Płomienia tajemnym przejściem. Chce go 
pobudzić.
— Gdzie jest teraz?
— Gdzieś w lesie. Nie potrafię dokładnie powiedzieć. Widziałam tylko jego 
zamiary i sekretne 
przejście, do którego zmierza. Brian, musimy go jakoś powstrzymać.
— Zrobimy to — zapewnił Raft. — Obudź Craddocka, a potem pójdziemy do króla.
Janissa wymknęła się z pokoju, a Raft pośpiesznie wciągnął ubranie. Jego umysł 
pracował na 
najwyższych obrotach. Nie można było się ustrzec tak nieprzewidzianego wypadku, 
a jednak 
nurtowało go poczucie winy. Parror musiał już mieć kopię maszyny, lecz bez 
nieosiągalnych w 
Paititi materiałów jej działanie nie mogło być prawidłowe. Jeżeli Parror 
roznieci Płomień, 
ściągnie na wszystkich zagładę.
We trójkę skierowali się ku apartamentowi Daruma. Pomimo nocnej pory u drzwi 
czuwał Vann. 
Wpatrywał się w nich zdziwiony, choć jego twarz nie zmieniła wyrazu. Usłyszawszy 
powód tak 
późnych odwiedzin, pozwolił im wejść.
— Na wszelki wypadek pójdę jednak z wami — dodał po chwili, dogoniwszy ich w 
korytarzu. 
— Za dużo było już tu zabójstw.
Mrok w komnacie Daruma rozpraszały jedynie słabe światła. Król spał pośród 
poduch na 
podwyższeniu. Ocknął się gdy tylko weszli. Sięgnął dłonią pod poduszkę, a gdy 
podniósł rękę, 
zalśnił w niej długi sztylet. W milczeniu spojrzał na przybyłych.
— Broń nie będzie potrzebna — warknął Raft. — Dosyć, że Parror ma swoją, a teraz 
chce jej 
użyć.
— Parror? — Darum opuścił ostrze. — Chcesz powiedzieć… Płomień?
— Opowiedz mu Janisso.
Dziewczyna szybko streściła przebieg wydarzeń. Król z wahaniem zmarszczył brwi.
— A więc mówicie, że jego maszyna nie będzie działać?
— Och, będzie, ale bez zabezpieczenia wszystko zniszczy — tłumaczył Raft. — 
Nasza jedyna 
szansa to dotrzeć na miejsce przed nim. Jeżeli nawet nie zdążymy, zabierzemy ze 
sobą nasz aparat. 
Może uda się opanować Płomień, zanim będzie za późno.
— Miałem dziwny sen — wolno zaczął Darum. — Zdawało mi się, że leżę martwy, tu w 
moim 
pokoju, a nad Paititi wisi cień. Cień rzucany przez światło. Przez życie. Lecz 
owe światło nie 
mogło przywrócić mi życia, gdyż miało jedynie moc niszczenia. Zastanawiam się 
teraz, czy ta 
wizja się spełni.
Jego głos był odległy i dziwny, jakby wspomnienie snu na powrót pogrążyło go w 
marzeniach.
— Sen był prawdziwy, przynajmniej jeśli idzie o nadciągający cień — odezwała się 
Janissa. 
— Wszystkich nas czeka śmierć, o ile Parror nie zostanie powstrzymany.
— Śmierć! — wymamrotał król. Można było pomyśleć, że z całej wypowiedzi dotarło 
do niego 
tylko to słowo.
— Śmierć.
Raft podchwycił coś znajomego w tonie miękkiego, głębokiego głosu. Kiedyś już 
słyszał 
mówiącego w ten sposób Daruma. Jeżeli szaleństwo miało ogarnąć króla właśnie 
teraz, w 
najważniejszym momencie, kiedy potrzebne było działanie i precyzyjne myślenie, 
mogło dojść do 
najgorszego.
— Parror będzie przy Płomieniu przed wami — powiedział Darum monotonnym głosem. 
— 
Tyle tylko widzę. — Opuścił głowę i nagłym ruchem ukrył twarz w dłoniach. — Nic 
więcej nie 
widzę — rozległ się stłumiony szept. — Śmierć — śmierć w moim śnie. Ten pokój 
jest pełen 
śmierci!
Głos stał się dziki, w poszarpanych słowach władcy dźwięczał obłęd, a jednak 
brzmiały 
przekonująco, jakby mimo szaleństwa zdawał sobie sprawę, że mówi prawdę.
— Jest tutaj śmierć — wyjęczał. — Za wiele śmierci jak na jednego człowieka. Nie 
umrę sam. 
Janissa, Craddock, Raft! Nie poradzicie sobie z Płomieniem. Doznacie klęski i 
sprowadzicie 
zgubę na nas wszystkich. Musi tak być, gdyż czuję zaduch śmierci.
Rafta ogarnęło przerażenie. Ze słów króla przebijało całkowite przekonanie. 
Przekonanie i 
szaleństwo.
— Śmierć nad całym Paititi! — zawołał Darum, unosząc twarz, w której dziko 
połyskiwały 
niewidzące oczy.
Nieoczekiwanie „Śmierć!” podchwyciły drżące struny gdzieś za zasłoną za jego 
plecami. Jeżeli 
muzyka kiedykolwiek potrafiła wyrazić słowa, to ta niosła w sobie groźbę, jej 
wymowa była 
równie jasna jak nagły błysk nagiego ostrza.
Kotara rozsunęła się na boki, ukazując spowitą w woale postać Yrann z palcami 
zawieszonymi 
nad dźwięczącymi jeszcze strunami. Pozbawiona twarzy, ukryta za welonem, 
wyglądała jak Nora 
Atropos gotująca się do przecięcia nici życia Daruma.
Przez moment wszyscy trwali w bezruchu. Salę przepełniło poczucie klęski, którą 
wszystkim 
wmówił szalony głos Daruma. W tym momencie, wbrew wszelkim nadziejom i 
rozsądkowi, nawet 
Craddock czy Raft wierzyli, że nie mieli szans na przeżycie. Na mgnienie oka 
udzielił się im obłęd 
króla.
To, co rozegrało się później, rozumiał tylko Raft. Tylko on wiedział, co musiało 
się dziać w 
ponurej duszy Yrann. Śmierć wisiała nad Zamkiem Doirada i całym znanym jej 
światem. Król to 
powiedział i wszyscy mu uwierzyli. A ona od tak dawna czekała ze swoją zemstą. 
Płomień może 
pozbawić ją tej zemsty na zawsze — dlatego musiała działać.
Struny harfy wydały ostatni dziki okrzyk. Ta sama dłoń, która przed chwilą 
dobyła akordu, teraz 
odrzuciła instrument daleko, tak że z głośnym jękiem rozbił się o podłogę. 
Szybko i zwinnie rzuciła 
się ku królewskiemu łożu. Spomiędzy fałd szaty wysunęła białą rękę — zdawać by 
się mogło, że 
ściska w niej broń, lecz ona błyskawicznie schwyciła pozostawiony przez króla 
sztylet i pomknęła 
z nim na oślep, wymachując ostrzem niby kosą.
Darum był zupełnie bezbronny. Usiłował się podnieść, uskoczyć poza zasięg 
sztyletu, lecz 
uwiązł w zdradziecko splątanych jedwabiach. Zdołał jedynie wygiąć ciało, tak że 
pierwszy cios 
ześlizgnął się po żebrach, otwierając na nich szeroką ranę. Yrann w milczeniu 
wzniosła nóż do 
śmiertelnego ciosu.
W tym momencie dopadł jej Raft. Poczuł jak w uścisku jego ramion ciało 
dziewczyny wygina 
się w łuk z desperacką siłą, którą zapamiętał z ich pierwszego starcia w tej 
samej sali. Ogarnął go 
niepohamowany strach, gdy zakryta woalem twarz zwróciła się ku niemu.
Zaatakowała nieoczekiwanie, z iście kocią furią i ostatkiem sił zdołała się 
wyrwać z 
krępującego chwytu. Wciąż ze sztyletem w dłoni, odskoczyła do tyłu, okaleczoną 
twarz zwróciła w 
stronę króla.
Darum był już na nogach i czujnie obserwował dziewczynę. Jej szansa minęła. 
Wiedziała o tym. 
Widzieli jak pod wpływem tej świadomości uchodzi energia z tego pięknego, 
spowitego w 
mgiełkę ciała. W wypełniającej komnatę napiętej ciszy usłyszeli jej głębokie 
westchnienie.
Potem odwróciła się szybko, ciągnąc za sobą podobne pasmom dymu draperie szat i 
po 
rękojeść pogrążyła sztylet we własnym sercu!
Zamarli, patrząc bez słowa, jak osuwa się na podłogę. Z wolna pojawiła się plama 
czerwieni w 
miejscu, gdzie sztylet przyszpilił szare woale do ciała.
Darum wyminął Rafta i klęknął obok Yrann. Jego dłoń powędrowała ku niewidocznej 
spod 
welonu twarzy, lecz nie dotknęła przejrzystej siateczki.
— Yrann? — zawołał. — Yrann?
Nie poruszała się. Pośród szarości powiększała się plama czerwieni.
Palce Daruma napotkały sterczącą z jej piersi rękojeść. Klęczał jeszcze chwilę 
pieszcząc broń 
tak, jakby to była sama Yrann. Nagle uścisk stężał.
Wyszarpał sztylet rozpryskując wokół szkarłatne krople, po czym poderwał się 
płynnym, 
nieludzkim ruchem i stanął naprzeciw Rafta. Jego usta rozciągnęły się 
odsłaniając zęby, a w 
oczach płonął ciemny blask czystego obłędu. Wzniósł ostrze, z którego szerokim 
łukiem poleciały 
na dywan czerwone krople.
Raft stał nieruchomo, a w głowie kłębiły mu się myśli. Był zbyt blisko króla i 
nie miał broni. 
Nie mógł uniknąć ciosu, chyba że zwarłby się z tym człowiekiem, lecz nie miał 
najmniejszych 
złudzeń, co do tego, kto z nich jest silniejszy. Smukłe, kocie ciało kryło w 
sobie straszliwą moc, a 
szaleństwo wzmagało je w dwójnasób.
— Ocaliłeś mi życie — jego głos przypomniał świszczące warknięcie. — Wszedłeś 
pomiędzy 
nas! Wymierzyłeś w nią sztylet równie pewnie, jakby to twoja ręka ściskała 
żelazo. Myślisz, że 
życie ma teraz dla mnie jakąś wartość? — Mięśnie twarzy drgały mu w nieludzkiej 
złości. — Ty 
małpo!
Darum uderzył.
Spoza pleców Rafta wystrzelił cienki, lśniący promień i zgasł sięgnąwszy 
królewskiego gardła. 
Darum pochylił się do przodu. Z trudem postąpił jeszcze jeden krok, usiłował 
utrzymać wzniesiony 
nad głową sztylet…
Zaskakująco nagle opuściły go wszystkie siły. Miękko, bezwładnie osunął się na 
jedwabie, 
jakby sam był kawałkiem tkaniny. Wypuściwszy z palców sztylet, sięgnął ku szyi i 
wyciągnął 
tkwiący w gardle rapier. Z rany i ust wytrysnęła krew.
— Vann — wychrypiał i zakaszlał. — Vann. Walczyliśmy ze sobą przedtem — ale 
nigdy w ten 
sposób!
Rozległ się ponury, głęboki głos Vanna.
— Służyłem ci, Darumie, lecz przede wszystkim służę Paititi. Yrann nie była 
warta miłości 
żadnego mężczyzny.
— Była taka piękna — wyszeptał król. — Nie mogła znieść myśli o tym, że umrze 
wraz z całym 
Paititi zanim zdąży mnie zabić. Zawsze mnie nienawidziła. A… a… Spróbował 
wykasłać 
zalewającą krtań krew.
Uniósł się na ramionach i pociągnął o kilka stóp do przodu. Delikatnie pogładził 
ramię martwej 
dziewczyny. Jej harfa leżała tam gdzie upadła, nieruchome palce niemal jej 
dotykały. Przeciągnął 
po strunach, napełniając cichą komnatę smutnym dźwiękiem.
— Zniszczyłbym Paititi — odezwał się Darum. — Prędzej zniszczyłbym cały świat 
niż 
wyrządziłbym jej krzywdę. Była taka piękna.
Głowa króla opadła na miękkie ciało Yrann. Tygrysie oczy zamknęły się. Jego dłoń 
odnalazła i 
zacisnęła się na dłoni Yrann.
Ich krew zmieszała się.
Czerwony strumień płynął coraz wolniej…
Aż wreszcie przestał.
Vann zastygł w bezruchu z obwisłymi ramionami.
— Ruszajcie, póki jeszcze czas — powiedział. — Zrobiłem to, aby ocalić Paititi, 
lecz teraz 
zastanawiam się, czy moja stal przebiła właściwe gardło.
— Vann — zaoponowała Janissa.
— Zabierz ich stąd, Janisso. Niech ci ludzie z innego świata odejdą sprzed 
oblicza króla. Niech 
powstrzymają Parrora, jeśli potrafią.
— Parror? — wyszeptał Craddock. Dotknął ramienia Rafta.
— Musimy się pośpieszyć.
— Tak. — powiedział bezdźwięcznie Raft.
Odwrócił się i ruszył ku wyjściu. Pod wpływem ostatnich przeżyć jego twarz 
poszarzała, a po 
policzkach drobnymi kroplami ściekał pot.
Gdy znaleźli się na zewnętrz, nie wspominali już króla.
— Będziemy musieli zabrać maszynę ze sobą — stwierdził Raft. — Jest przenośna, 
więc może 
jakoś się uporamy z jej ciężarem. Potrzebne jednak będą pasy.
Znaleźli odpowiednie taśmy jedwabiu, za pomocą których umocowali urządzenie na 
plecach 
Rafta. Dzięki lekkim stopom użytym do budowy ważyło mniej niż można było sądzić 
z jego 
rozmiarów. Właściwość ta bardzo im pomogła, gdyż pozwalała na szybki marsz, 
konieczny jeżeli 
chcieli ubiec Parrora.
W milczeniu opuścili zamek zaciemniony na okres snu. Na zewnątrz oślepił ich 
chłodny, 
przejrzysty blask Paititi.
— Zapomnieliśmy o broni — zauważył Craddock.
— Teraz już za późno — odparł Raft. — Poprowadzisz nas, Janisso. Czy znasz 
prowadzące do 
Płomienia tajemne przejście?
— Sądzę, że potrafię je odnaleźć. Myśli Parrora były dosyć wyraźne. Ale czeka 
nas długa 
droga.
W rzeczywistości była krótsza niż oczekiwali. Nie ruszyli ku zamkowi Parrora, 
lecz skręcili ku 
strzegącej Paititi skalnej barierze. Dotarcie do podnóża skał zajęło im cztery 
godziny forsownego 
marszu. Wtedy zaczęli tracić czas, gdyż Janissa nie mogła odnaleźć zamaskowanego 
wejścia.
— Jesteśmy w ruinach — powiedziała — należących do Pierwszej Rasy. Gdzieś tutaj 
powinna 
być podwójna kolumna. Parror myślał o niej, gdy nawiązywałam z nim kontakt.
Raft bez słowa wyciągnął rękę. Janissa krzyknęła i pobiegła we wskazane miejsce. 
Zabrała się 
za obmacywanie gładkiego kamienia w poszukiwaniu zamka.
Nieoczekiwanie w litej skale otworzyło się owalne wejście.
Raft popatrzył za siebie, na drogę którą przebyli.
— Ani śladu Parrora. Może być już przed nami albo pozostał w tyle. Wkrótce się 
dowiemy. — 
Idąc w ślady Janissy i Craddocka zniknął w otworze. Za jego plecami zamknęły się 
ukryte drzwi.
Wbrew pozorom ciemności nie były zupełne. Chłodna, blada poświata dobywała się 
ze ścian, 
sufitu, a nawet gładkiej podłogi. Tunel ostro skręcił pod górę, a panująca w nim 
cisza była tak 
doskonała, że Raft słyszał pulsowanie własnej krwi.
— Chodźmy — powiedział ładując maszynę na ramiona. Przejście w skale było 
skrótem 
wiodącym do pieczary Płomienia. Nie było długie, lecz na drodze stanęła im 
jeszcze jedna 
jaskinia.
Tunel przegradzały owalne drzwi. Janissa otworzyła je z łatwością, nie 
zdecydowała się jednak 
na ich przekroczenie. Raft widział jak jej szczupła sylwetka zatrzymuje się z 
wahaniem, po czym 
wyraźnie się cofa. Nie wiedząc o co chodzi, wpadł na plecy stojącego bliżej 
Craddocka.
— Co się dzieje? — zapytał. Janissa nie odpowiedziała.
— Pierwsza Rasa — powiedział Craddock zmienionym głosem. — Pierwsza Rasa.
Znajdowali się na progu jaskini oglądanej przez Rafta podczas jego wędrówki do 
Paititi. 
Chorobliwe, fioletowe światło zalewało zwieszające się ze sklepienia stalaktyty, 
odbijało się w 
lesie wysmukłych stalagmitów. Wysoko w górze, pochylona pod oszałamiającym 
kątem, biegła 
urągająca grawitacji niemal przeźroczysta rura niewidzialnej drogi. Obecnie 
można ją było 
zauważyć tylko dzięki hordom oblepiających ją stworzeń, zachowujących się tak, 
jakby chciały 
skruszyć szklistą osłonę.
Potwory!
Raft widział je co prawda wcześniej, lecz tylko z daleka i niezbyt wyraźnie. To 
co ujrzał 
obecnie sprawiło, że na skutek odrazy zaschło mu w gardle.
Błoniastoskrzydłe istoty o potwornie zdeformowanych pyskach, zdegenerowane i 
przerażające, 
ciskały się po skąpanej w fioletowym świetle okazałej jaskini. Były potomkami 
Pierwszej Rasy 
— potężnej cywilizacji, która swego czasu wzniosła dumne zamki Paititi.
I upadła, ograniczając się dziś do tego pierwotnego siedliska strachu.
Zgubne promieniowanie szalejące nad Paititi, wówczas gdy dawno temu Płomień 
przygasł, 
przekształciło ją w rasę demonów. Trudno było znaleźć dwa podobne do siebie 
osobniki. Niektóre 
miały wielkie skrzydła jak nietoperze, podczas gdy inne podskakiwały 
nieporadnie, wlokąc tłuste, 
lśniące cielska pośród stalagmitów. Były wśród nich karły i były giganty. 
Zdarzały się też stwory 
wyposażone w olbrzymie ptasie łapy.
W poprzek tej makabrycznej scenerii prosto jak strzelił biegła ścieżka, którą 
podążali — słabo 
połyskujące bielą pasmo, które urywało się przy przeciwległej ścianie, na wprost 
owalnej płyty, 
kryjącej niewątpliwie wyjście.
— I my mamy tam dojść? — zapytał Craddock.
Raft popatrzył na Janissę. Była blada, lecz zdążyła już nieco ochłonąć i 
przeszła spod osłony 
tunelu w głąb rozświetlonej fioletem jaskini.
— Dobiegniemy tam — zdecydował Raft. — Jeśli uda nam się dotrzeć do tamtych 
drzwi, 
będziemy uratowani.
Pomknęli w głąb jaskini dopingowani przez strach. Wokół nich stada 
przerażających istot 
żywcem wyjętych z sennego koszmaru, podskakiwały, pełzały i trzepotały się, 
nasuwając ludziom 
mimowolne myśli o potężnych czarnych pazurach rozszarpujących ich ciała.
Wśród potworów zapanowało lekkie poruszenie. Widać było, że zainteresowały je 
biegnące 
postacie. Raft dostrzegł kątem oka powiększające się z każdą chwilą skupisko 
cieni. Do tej pory 
przebyli już jednak ponad połowę drogi i z każdą chwilą rosły szansę na to, że 
dobiegną do drzwi 
zanim monstra postanowią obejrzeć ich bliżej.
W swych rachubach Raft nie uwzględnił stworzeń obdarzonych skrzydłami. Silne 
uderzenie z 
tyłu rzuciło go na kolana. Natychmiast zaczął się podnosić, chcąc jak 
najszybciej stanąć na nogi. 
Obejrzawszy się za siebie, Janissa dostrzegła jego kłopoty i z cichym krzykiem 
podbiegła, aby mu 
pomóc.
Piekielny kształt, pokryty łuską i rogami niczym średniowieczny demon, dopadł ją 
w połowie 
drogi i zamknął w uścisku powykręcanych łap.
Klnąc na czym świat stoi, Raft rzucił się naprzód zupełnie nie zważając na 
wczepionego w jego 
kark potwora. Uderzył pięścią prosto w demoniczny pysk, odrzucił stwora do tyłu. 
Rozległ się 
cienki pisk agonii.
Odgłos ten podziałał na bestie niczym sygnał. Ze wszystkich stron na intruzów 
zwaliły się 
diabły Paititi. Raft upadł przywalony ciężarem cuchnących ciał. Oślepiły go fale 
gwałtownych 
mdłości, nienawiści i strachu. Jego pięści waliły w pulpowate cielska, co chwila 
budząc żałosne, 
drżące wrzaski.
Odór nie do wytrzymania niemal pozbawił go tchu. Dotyk potwora za każdym razem 
budził w 
nim dreszcz odrazy. Zdawało mu się, że walczy nie z żywymi istotami, lecz z 
trupami, w które ktoś 
tchnął nędzną namiastkę życia.
Nadbiegł Craddock wymachując znalezionym stalaktytem jak włócznią. 
Przygniatający Rafta 
ciężar na chwilę zelżał. Korzystając z tego, chwiejnie poderwał się na nogi i 
rozejrzał dookoła w 
poszukiwaniu Janissy.
Dostrzegł ją pośrodku ciżby atakujących bestii.
Pozostało mu jeszcze na tyle rozsądku, że nim rzucił się jej na ratunek, 
zaopatrzył się najpierw 
w kamienny grot. Zdegenerowane stworzenia, krzyżujące się od pokoleń między 
sobą, były 
fizycznie słabe. Miały jednak ogromną przewagę liczebną i Raft uświadomił sobie, 
że wystarczy 
sama masa tych zdeformowanych ciał, aby go zmiażdżyć i wtłoczyć w ziemię. 
Warcząc dziko 
rzucił się w wir walki i dźgał na lewo i prawo zaimprowizowaną włócznią.
Czuł jak ostrze rozdziera ciało. Wkrótce piski rozbrzmiewały ze zdwojoną mocą. 
Zalała go fala 
wrogów, walczących z godną szczurów zajadłością. Waląc się na plecy do ostatniej 
chwili 
usiłował jeszcze desperacko przekręcić się na bok, aby uchronić bezcenny 
pakunek. Na próżno.
Usłyszał zgrzyt tłukącej się o kamienie podłoża maszyny.
Pozostała już tylko rozpacz i ślepa nienawiść, i wrażenie, że tonie w powodzi 
ciał. Ale on 
ciągle walczył. Coś zdarło mu z pleców szczątki aparatu. Zawzięcie wywijał 
dookoła odłamkiem 
stalaktytu, aż wreszcie wyrąbał sobie nieco wolnego miejsca.
Gdy zasapany i niemal nagi uniósł głowę, przekonał się, że w trakcie walki 
dotarli pod same 
drzwi. Niestety, chrzęszczące pod nogami odłamki szkła i pogięte kawałki metalu 
przypomniały mu 
o zniszczeniu maszyny mającej ocalić Paititi.
Ocalał tylko długi na stopę cylinder z wypolerowanego metalu — bezpiecznik 
czuwający nad 
urządzeniem stymulującym wypływ energii. Raft schwycił go i zatknął go za pas. — 
Brian! — 
przez zgiełk przebił się głos Craddocka. — Tutaj!
Raft uniósł włócznię i skierował się w jego stronę. Potwory zdążyły już poznać 
groźbę tkwiącą 
w ostrym odłamku kamienia, toteż w popłochu schodziły mu z drogi. Janis — sa 
była z 
Craddockiem, stała z nim ramię w ramię i na pierwszy rzut oka nie odniosła 
żadnych obrażeń. 
Kipiała z wściekłości, wymachując rękami jak rozzłoszczony kociak. — Drzwi — 
polecił Raft. — 
Otwórz je, Janisso. Wyrąbał jej przejście znacząc drogę czerwienią. Największe 
niebezpieczeństwo czaiło się w powietrzu. Parę razy Raft w ostatniej chwili 
unosił w górę broń, 
aby rozpruć ciało spadającego z fioletowej czeluści demona. Walczył w ponurym 
milczeniu, 
widząc jedynie wpatrzone w siebie przerażająco powykręcane diabelskie maski, 
które oblewały 
się purpurą po jego ciosach, a potem z jękiem agonii waliły się w dół. — Brian! 
— pisnęła 
Janissa. — Drzwi! Z niejakim zdumieniem ujrzał otwarte przejście. Craddock z 
rozwianym białym 
włosem, potykając się spiesznie zniknął po drugiej stronie. Popędzili za nim i 
razem wpadli w 
oczekujący otwór.
Chwiejąc się na nogach minęli próg. Raft natychmiast zawrócił aby powstrzymać 
napór bestii, a 
w tym samym czasie Janissa wyciągnęła rękę.
Owalne drzwi wskoczyły na miejsce, odcinając ich od jaskini.
— One zniszczyły maszynę — powiedział przybity Raft.
ROZDZIAŁ XIV 
WYBÓR RAFTA
Craddock sapał z podniecenia. Z jego oczu przebijało zmęczenie i słabość.
— Uratowałeś bezpiecznik — powiedział. — Może to wystarczy. Jeśli maszyna 
Parrora jest 
duplikatem naszej, to może mimo wszystko mamy jeszcze szansę.
— Musi być, o ile ten człowiek nie jest kompletnym głupcem — odrzekł Raft. — 
Lecz jeszcze 
lepiej będzie, jeżeli powstrzymamy go zanim pobudzi Płomień. — Roześmiał się pod 
wpływem 
nagłej myśli. — Parror prawdopodobnie jest nie przed nami, lecz za nami. Jeśli 
będzie przechodził 
przez tę jaskinię, zapewne również jego aparat zostanie rozbity.
— O ile nie zna innej drogi — trzeźwo zauważyła Janissa. Usiłowała doprowadzić 
do porządku 
potargany ubiór, przygładzając go delikatnymi, kocimi ruchami. Obserwując ją, 
Raft pomyślał, że 
nawet teraz zachowywała się po części jak kot.
Nagle coś wstrząsnęło otaczającym ich powietrzem, a przez ciało przemknęła 
gorąca, tętniąca 
życiem wibracja. Z oddali nadpłynął przeciągły grzmot, po czym na powrót 
zapanowała cisza.
Janissa zwróciła ku Raftowi pobladłą twarz, rozkładając ręce w geście bezsilnej 
rozpaczy.
— To Płomień! — powiedziała. — Budzi się!
Raft zaklął i pomknął przed siebie. Janissa i Craddock deptali mu po piętach. 
Nie mogli 
przegrać teraz, gdy byli już tak blisko. Tunel zdawał się ciągnąć całymi milami.
Pojawiło się wyjście, lecz nim do niego dopadli jeszcze dwukrotnie odczuli 
ostrzegawcze 
drżenie, po którym rozbrzmiał głęboki grzmot. Za każdym razem efekt był 
silniejszy. Za każdym 
razem tętno budzącego się życia wyraźniejsze.
Janissa zamarudziła nieco przy drzwiach. Nareszcie znalazła zamek i płyta 
zniknęła w ścianie.
Wpadli na niewielki skalny balkon, z którego zakrzywiona rampa opadała w dół ku… 
ku 
czemu?
Było ciemno, zbyt ciemno, by wyraźnie dojrzeć szczegóły. Mieli wrażenie, że 
zarówno w górę 
jak i w dół ciągnie się nieskończona pustka.
A jednak dostrzegli światło. Zbyt słabe lub zbyt odległe, by ujawnić więcej niż 
nikłą poświatę. 
Raft wychylił się poza barierkę, a jego oszołomiony wzrok powędrował w dół, w 
dół, w dół, na 
samo dno świata, w niezmierzoną otchłań, gdzie migotała słaba plamka jasności.
Przenikające Rafta uczucie nie miało nic wspólnego z zawrotem głowy. Opanował go 
strach. 
Czysty, głęboki i bezpodstawny. Pamiętał go dobrze.
Kiedyś na Madagaskarze musiał przejść przez chatę pełną śpiących wartowników. 
Najmniejszy 
hałas, jeden fałszywy ruch, oznaczał śmiertelny cios włóczni. Wiedział, że zaraz 
któryś z nich się 
obudzi. Wyczuwał to każdą komórką mózgu, każdym skrawkiem skóry.
Teraz czuł się podobnie. Tam w dole, gdzie błyskało światło, kryło się coś tak 
potężnie 
żywego, iż zdawało mu się, że stoi na wielkiej dłoni owego stworzenia.
I jeszcze coś. Miejsce to było jak dżungla. Albo jak tworzące dżunglę życie. 
Parujące, żyzne 
lasy Amazonii, ryczące rzeki, całe to bujne, przeraźliwe życie rojące się w 
zielonym, wilgotnym 
upale tropików. Ślepe, odrażające i głodne. Tam w otchłani tkwiła energia 
szalejąca niegdyś w 
sercu wielkiej mgławicy, niszczyciel i stwórca — CURUPURI!
— Płomień jeszcze śpi — wyszeptała Janissa.
Lecz nim skończyła mówić, z otchłani podniosła się jasność. Niski dźwięk, ledwie 
przebijający 
się ponad próg słyszalności, stał się głębszy i przybrał na sile. Był już 
niemożliwym do zniesienia 
gromem, ogłuszającym rykiem, jaki towarzyszy narodzinom boga.
Z opadającej ku sercu świata przepaści, z samego dna czeluści, podniósł się 
Płomień.
Rozrastał się i piął ku górze, włócznia, wieża, góra najczystszego blasku 
płonąca z 
olśniewającą mocą. Był esencją życia. Raft czuł, jak całe jego ciało gnie się ku 
krzepnącemu 
słupowi światła.
Umysł pragnął go również. Dusza ze wszystkich sił rwała się poza barierkę.
Grzmot z przerażającą mocą odbił się od ścian jaskini. Płomień nabierał 
jasności, stał się 
górującym nad wszystkim lśnieniem — pulsującym żądzą, oszalałym z ekstatycznej 
radości życia.
U jego podstawy Raft zauważył ciemniejszy kształt. Postać człowieka pochylonego 
nad dziwnie 
znajomym urządzeniem.
Parror! I maszyna, którą zbudował korzystając z zapisów Pierwszej Rasy.
Raft popędził w dół rampy. Gnał na złamanie karku, modląc się, żeby nie było za 
późno. Ta 
straszliwa moc nie była kontrolowana. Parror, zaślepiony przez swój egotyzm, 
mógł nie rozpoznać 
symptomów, lecz Raft wiedział, że Płomień budził się bez żadnego nadzoru.
Iskra w amulecie nie zachowywała się w ten sposób.
Galaktyczna potęga mgławicy szalejąca swobodnie po Paititi, a może nawet po 
całym świecie!
Biegł w dół, obserwując narastające natężenie blasku. Płomień osiągnął boską 
moc, po czym 
zaczął przygasać. Kolumna światła niechętnie opadła w głąb przepaści. Gromy 
ucichły.
Raft był już na szklistej, przeźroczystej posadzce jaskini. Spojrzał pod nogi i 
zachwiał się od 
nagłego zawrotu głowy. Bez widocznego oparcia tkwił nad otchłanią biorącą swój 
początek w 
płonącym wnętrzu Ziemi.
Rzucił się ku Parrorowi. Parror wybiegł mu na spotkanie.
Padające od dołu światło pokryło jego twarz dziwnymi cieniami. Na ręku miał 
szponiastą 
rękawicę. Gdy podszedł bliżej dało się słyszeć ciche warczenie.
Raft chętnie by go zabił, lecz stłumienie Płomienia było teraz znacznie 
ważniejsze. Zwolnił i 
wyciągnął tkwiący za pasem bezpiecznik.
— Parror! — krzyknął burząc ciszę, jaka nastała, gdy umilkły pioruny. — Twoją 
maszyną nie 
można sterować. Brakuje jej tego.
Parror go chyba nawet nie słyszał. Parł do przodu trawiony obłąkańczą żądzą 
krwi, ślepy i 
prawie szalony od demonicznej złości, której wybuch Raft już kiedyś widział. 
Rozcapierzył palce 
zbrojne w stalowe ostrza i ciął, celując w twarz Rafta.
Tym razem nie zdążył uskoczyć. Pazur rozorał mu policzek, otwierając rozległą 
ranę i budząc 
palący ból. Bezpiecznik wypadł mu z rąk.
Usiłował zamknąć Parrora w uścisku, lecz śmigłe ciało ciągle było poza jego 
zasięgiem. 
Szpony uderzyły jeszcze raz i jeszcze. Straszliwy ból przeszył jego pierś i bok. 
Raft zajadle 
wymachiwał rękami, lecz Parror zręcznie unikał jego pięści.
Ponownie zagrzmiało. Światło w dole przybrało na sile.
Rycząc z radości Płomień wyrwał się z okowów! Języki ognia strzelały wysoko w 
górę, jakby 
chciały sięgnąć swej międzygwiezdnej kolebki.
Kolejny raz błysnęły pazury.
Raft poczuł pogrążające się w oku ostrze i jego pole widzenia natychmiast się 
zwęziło. Na 
wpół oślepiony, z rozdartym do kości policzkiem, z niemal odciętym nosem, na 
próżno starał się 
dopaść nieuchwytnego wroga.
Nadbiegająca Janissa, rzuciła się pomiędzy nich. Parror zacisnął pięść i uderzył 
ją prosto w 
szczękę. Dziewczyna poleciała do tyłu, padła na przejrzystą podłogę i 
znieruchomiała.
— Nauczyłeś mnie tego, Raft — warknął Parror.
Raft mełł w ustach straszliwe przekleństwa. Gdyby tylko zdołał dotknąć tego 
uśmiechniętego 
diabła, zagłębić palce w jego szyi.
Blask Płomienia oślepiał. Całą przestrzeń jaskini wypełniły rozszalałe pioruny. 
Tym razem 
gwiezdny ogień nie zamierzał się cofnąć.
Piął się wyżej i wyżej — badawczy, radosny. Budził się do życia niepojętego dla 
ziemskich 
umysłów!
Nagle Raft ze zdumieniem stwierdził, że znowu widzi parą oczu. Ustąpił też 
wszelki ból, rana 
przestała krwawić. Pochwycił błysk niedowierzania na twarzy Parrora.
Uzdrowiło go promieniowanie Płomienia. Pod jego wpływem żywa tkanka regenerowała 
się z 
cudowną szybkością. Życie toczyło się szybciej.
Usłyszał wykrzykującego coś Craddocka. Poprzez nieustanny łoskot pochwycił słowa 
lub dwa, 
ujrzał natomiast, że Walijczyk popędził ku odległej maszynie. W jego ręku 
dostrzegł cylinder 
bezpiecznika.
Raft nigdy się nie dowiedział, co zamierzał Parror. Człowiek–kot obrócił się na 
pięcie, 
krzyknął ze złością i zrobił krok w stronę Craddocka.
Tylko jeden, gdyż w tym momencie dopadł go Raft.
Sprawa nie była łatwa. Raft nigdy nie walczył z jaguarem, teraz miał okazję 
spróbować. 
Przepełniająca Parrora szalona furia zmieniała go w dziką bestię. Zielone oczy 
płonęły 
nienawiścią i żądzą krwi. Zasapani, spleceni w zażartej walce, obaj zwalili się 
na podłogę.
Płomień stał się jeszcze wyższy. Każdy grzmot odzywał się bolesnym echem pod 
czaszką Rafta. 
W jego mózgu płonęło nie dające cienia, między galaktyczne światło.
Pazury darły mu twarz, a rany natychmiast się zabliźniały.
Ogarnięty żądzą mordu na równi z Parrorem, Raft zebrał wszystkie siły i uniósł 
się na kolana. 
Nawet jego przeciwnik nie zdołał mu w tym przeszkodzić. Przez długą, purpurową 
sekundę na 
całym świecie nie było niczego oprócz splamionej czerwienią rękawicy.
Złapał ramię Parrora chwytem judo i złamał je z dziką radością, przytrzymywał 
nieruchomo 
przez chwilę. Tyle starczyło, by potęga Płomienia doprowadziła do zrostu kości i 
tkanek, ale teraz 
przedramię Parrora wraz z nadgarstkiem sterczały w bok pod nieprawdopodobnym 
kątem.
Walczył jednak dalej, pomagając sobie zębami, paznokciami i nogami, chociaż 
palce Rafta 
wpiły się głęboko w jego gardło. Nie zważając na to, szarpał się ze ślepą 
zajadłością właściwą 
swemu gatunkowi, aż w końcu nawet Płomień nie był w stanie przywrócić życia jego 
zmaltretowanemu ciału.
Dopiero wówczas Raft się rozejrzał. W odległym końcu jaskini, niebezpiecznie 
blisko 
podstawy Płomienia, stała na trójnogu maszyna. Posuwając się z trudem, jak 
człowiek idący pod 
silny wiatr, podchodził do niej Craddock? Craddock?
Wygląd tego człowieka sprawił, że Raft wstrzymał oddech. Zarys jego postaci 
zmieniał się 
dosłownie w oczach. Raft przypomniał sobie okaleczone dłonie Craddocka i potęgę, 
która je 
zniszczyła, tę samą z gwiazd zrodzoną energię, jaka obecnie grzmiała w jaskini 
płonącą ekstazą 
budzącej się świadomości.
Postać ciągle jeszcze ściskała w ręku bezpiecznik. Raft poderwał się na nogi. 
Zaczął gonić 
Craddocka, odległość była jednak zbyt wielka. Zbliżająca się do maszyny istota 
wyglądała wprost 
fantastycznie. To nie był Craddock. To nie był już nawet człowiek. Żywe ciało 
kipiało, zmieniało 
się nieustannie, posłuszne potwornej sile zdolnej stworzyć całe wszechświaty. 
Wreszcie coś 
zupełnie nieludzkiego pełzało chwiejnie wprost na pracujące pełną mocą źródło 
promieniowania.
A przecież w dalszym ciągu przyświecał mu ludzki cel. Stworzenie podeszło do 
maszyny i 
znieruchomiało na chwilę zakładając bezpiecznik. Tuż za nim ryczał Curupuri z 
furią żywiołu 
wylewając z przepaści kaskady płomieni. Nadeszła chwila zupełnego obłędu, kiedy 
potęga 
galaktyk z pełną mocą zamanifestowała swą obecność w jaskini. Jedna chwila — i 
grzmoty 
zamilkły. Płomień drgnął raz i drugi, po czym się skurczył. Niemal z ludzkim 
westchnieniem ognie 
życia przygasły i niknęły w czeluściach wielkiej przepaści.
Wkrótce daleko w dole świeciła już tylko mała plamka światła — ślad nie dającego 
się ugasić 
żaru. Opanowany!
Ogień, który przybył z gwiazd został opanowany.
Zamknięty, zniewolony — przez ciało, w które dawno, dawno temu on sam tchnął 
życie…
Janissa drgnęła.
W jej oczach pojawił się strach. Z pomocą Rafta stanęła na nogi i popatrzyła 
dokoła. Potem jej 
wzrok powrócił do Rafta.
— Już po wszystkim, Janisso — powiedział. — Płomień usnął.
— Maszyna działa?
— Tak. Parrorowi udało się zmontować duplikat. Brakowało mu tylko bezpiecznika. 
Gdy tylko 
Craddock go założył wszystko wróciło do normy.
— A co z Craddockiem?
— Nie żyje — cicho powiedział Raft. — Przypuszczam, że umarł ponieważ musiał. 
Człowiek, 
który kiedyś pobudził Płomień zginął, aby go teraz stłumić. Tylko, że tym razem 
niebezpieczeństwo 
zostało zażegnane na zawsze. Przypatrywała się mu w milczeniu.
— Potrzebna była taka właśnie maszyna — powiedział. — Pierwsza Rasa miała rację. 
Gdyby 
nie zwlekali tak długo z budową własnego urządzenia, nigdy nie zmieniliby się w 
potwory. W 
każdym bądź razie Płomień będzie płonąć i wysyłać swoje promieniowanie zawsze. I 
zawsze w 
normalnym tempie.
— W normalnym?
Raft skinął głową. — Zmieniłem nieco skalę. Wskazówkę ustawiłem nie w punkcie 
krytycznym, 
ale tak, aby metabolizm w Paititi miał taką samą szybkość jak metabolizm w moim 
świecie. Nie 
ma już dłużej bariery. Talizmany stały się niepotrzebne.
— Mogę żyć w twoim świecie? I nie będę — zwolniona?
— Twój świat lub mój Janisso — przytaknął. — Możesz wybierać.
Ale ona już wybrała. Tak samo zresztą jak i Raft. Pomyślał, że decyzja zapadła 
dawno temu, 
gdy po raz pierwszy ujrzał Janissę w małym lusterku. Poprzez mile pustkowia 
przyciągała go do 
zagubionej krainy, gdzie żarzył się przybyły z nieskończoności Płomień. Szczerze 
mówiąc nie miał 
innego wyboru. Problemy jakie może przynieść przyszłość, dadzą się jakoś 
rozwiązać.
— Nie musimy wracać przez jaskinię potworów — odezwała się dziewczyna. — Na 
niewidzialną drogę możemy wejść bezpośrednio stąd.
Ich wargi spotkały się.
W głowie kotłowała mu się myśl: Mój świat wyda ci się dziwny, Janisso. Zrobię 
wszystko, 
żebyś była szczęśliwa. Myślę, że sobie poradzę, bo przecież cię kocham.
Ale czy czasem obejrzysz się za siebie i przypomnisz? Czy będziesz pamiętać 
Paititi i 
podpierające niebo ogromne drzewa? Czy zapamiętasz zamek nad przepaścią Doirada, 
gdzie 
zawsze wisi w powietrzu opar znad wodospadu?
Czy dziedzictwo jaguara wzburzy twą krew, Janisso, wspomnieniami których nie 
będę mógł z 
tobą dzielić? Czy znajdziesz zadowolenie w moim świecie?
W milczeniu pozwolił prowadzić się Janissie ku drodze wiodącej do wolności, 
gdzie czekało 
na nich nieznane przeznaczenie. Ale ciepła dłoń dziewczyny dotknęła jego dłoni i 
to, w tym 
momencie, była wystarczająca odpowiedź dla nich obojga.