*Wolność* 
Rozdział 1 
„...świadomość patrzy w mrok widzi 
gwiazdy galaktyki odległe 
głownie wszechświata 
pragnie zrozumieć samą siebie...” 
„APATIA” 
Czas obecny. Coruscant. 
Siedział skulony pod ścianą. Posadzka była zimna i wilgotna. Miał na sobie 
tylko koszulkę i spodnie od kombinezonu. Głowę wsadził z ramiona. Nie mógł 
myśleć. Był zbyt zmęczony. Nie zasnął. Nie mógł. Nie mógł robić nic poza 
siedzeniem. Jego stan pozwalał tylko na to. Na rękach miał krew. Nie, nie swoją. Ale 
ta krew przerażała go bardziej niż gdyby to była jego. Krew jego przyjaciela. Ojca. 
Mistrza. 
Pokój nie był za duży. Łóżko było starannie zasłane, a na stoliku leżała reszta 
ubrań. Firanka w okienku powiewała spokojnie na wietrze. To zabawne, jak spokojnie 
było w około. Tylko jedno miejsce przepełniało ból i cierpienie. 
Tuż obok niego, na ziemi leżał przedmiot, któremu poświęcił większą część 
swojego życia. Walczył za ideały, które przedstawiał, walczył za życie innych. Uczył 
się, jak pomagać. Uczył się przez całe życie. Lecz teraz... Teraz wszystko legło w 
gruzach. Ten przedmiot symbolizował jego determinacje i zarazem pokutę, jaką 
prowadził. Nie patrzył na niego. Nie chciał. Każdy dźwięk przyprawiał go o ból serca 
i umysłu. A widok miecza świetlnego nikogo nie mógł wprowadzić w dobry nastrój. 
Miecz, który zawsze był odbierany jako pomoc i dobro, teraz symbolizował tragedię. 
Tragedię, która nie ominęła Marcusa Kira. Jednego z Rycerzy Jedi, których duszę 
opuściła nadzieja.

2 Miesiące wcześniej. 
Garos IV, stolica planety, Ariana. 
Marcus biegł przed siebie. W lesie było ciemno i ponuro, chociaż było 
południe. Przez wysokie drzewa docierała tylko nieznaczna część światła. Ale to nie 
odbierało Kirowi humoru. 
Miał na sobie długie szaty typowego mnicha, jednak nie przeszkadzały mu 
zbytnio w bieganiu. Pod szatą miał uniwersytecki mundurek, którego nie cierpiał 
nosić, ale musiał, bo tak nakazywał regulamin. 
Szukał Mrieu, bardzo rzadkiego kwiatu, jedynej w sobie rośliny zdolnej 
powtarzać usłyszany dźwięki. Jeżeli dobrze się ją traktowało, przez okres wegetacji, 
posiadała zdolność zapamiętywania dźwięków i wypuszczania ich bezbłędnych kopii. 
Co za tym idzie, mogła służyć jako bardzo prymitywny sprzęt nagrywający. Nie 
zostało ich wiele, większość została zniszczona w pożarze, jaki wywołał jeden z 
studentów Uniwersytetu, a resztę zjadły boetay, które ciągle warcząc, przechodziły 
obok roślin i słyszały swoje warczenie. Z początku uciekały, lecz później oswoiły się 
z dziwacznymi anomaliami i niszczyły denerwujące kwiatki. 
Marcus odsłaniał sobie rękoma liście i gałęzie, które stawały mu na drodze. 
Nagle, jak z pod ziemi, przed Marcusem pojawiło się drzewo. Zaczął hamować, 
niestety, prędkość, jaką osiągnął podczas biegu była za duża. Leciał na drzewo z 
całym impetem. Podczas lotu obrócił się ramieniem w stronę drzewa by choć trochę 
zamortyzować upadek. Kiedy już miało nastąpić zetknięcie się twarzy Kira z korą 
drzewa, Marcus przeleciał przed drzewo niczym laser przelatuje przez kartkę papieru. 
Upadł w mały strumyczek. Woda napłynęła mu do ust które otworzył z zdziwienia. 
Szybko podniósł się na nogi, i wyżymając zmoczone końce szaty spojrzał na 
„drzewo”, przez które nie wiedzieć, czemu przeleciał. Podszedł do niego i ostrożnie 
dotknął ręką. Drzewo zamigotało i zafalowało, a przez jej korę przeszły wstęgi 
zakłóceń. Marcus uśmiechnął się życzliwie i zawołał: 
- Lupus, możesz wyłazić, dobrze wiem że to ty ! – Jego głos spotkał się z 
trzepotaniem skrzydeł ptaków poderwanych nagłymi dźwiękami. Echo niosło się 
jeszcze daleko. 
Nagle, jeden z krzaków stojących niedaleko niego, zamigotał i znikł. W jego 
miejscu kucał młody trandoshanin. Uśmiechał się szeroko jak tylko mógł. Oczom 
Kiera ukazał się imponująca kolekcja kłów. Z dziąseł ściekała ślina, i resztki 
porannego posiłku, jakim było surowe mięso boetay; niewiele osób mogło zjeść tą 
potrawę, ze względu na jej twardość i gorzki smak. Jednak dla tradoshanina, i jego 
zębów była to zaledwie przekąska. Lupus wstał i wyciągnął bez słowa długą, 
łuskowatą rękę zakończoną trzema palcami, z których wystawał jeden potężny, pięciu 
centymetrowy pazur, mogący rozszarpać każdego wroga. Jednak Lupus, wbrew 
swojemu wyglądowi i naturze, jaką powinien mieć każdy trandoshanin, był zupełnie 
nie szkodliwy i bezpieczny dla otoczenia. 
- Grhh... To moja nowa zabaweczkhhha... Jak ci się podobhha ? – Lupus miał 
denerwującą wadę krtani która sprawiała że przy każdym kończeniu zdania, gdy 
wydychał powietrze, ostatnie litery słychać było jak literę h, a raczej jak łapczywe 
usiłowania złapania powietrza. Marcus jednak przywykł do jego głosu. –Zbudowałem 
to wczoraj w nochhy... Jest lepszy od poprzednieghho... 
- Taaak... To zdążyłem zauważyć... – Marcus chwycił koniec szaty i zaczął 
ponownie go wyżymać. - Ale co ty tu właściwie robisz ? Przecież masz zajęcia z 
biologii... A o ile pamiętam dziś omawiacie budowę anatomiczną rodian.

- No takhh... Ale... Ja jakośhh... noo... – Lupus opuścił głowę. Tradoshanin 
nienawidził biologii i wszystkiego, co związane z nauką o istotach żywych. Kochał za 
to wszelkie przejawy techniki, elektroniki i innych, czyli wszystkiego, co było 
związane z pracą mechaniczną. W jego szczególne upodobania, wdały się 
holograficzne projektory. Wciąż konstruował ich nowe wersje i ulepszał stare. Na 
swoim składzie miał ich dziesiątki. Od takich, które pokazywały małego robaczka, po 
takie, które przedstawiły statek wielkości myśliwca. Wykorzystywał je do wszystkich 
celów jakich tylko mógł. Sprzedawał je, rozdawał ludziom, wysyłał rodzinie. Ale jego 
ulubionym projektem był holoprojektor przedstawiający jego postać siedzącą i 
pracująca przy konsoli komputera. Często zostawiał ją w sali wykładów, ustawiając 
tak, aby obraz pokazywał się na ostatnich ławkach sali. Nauczycieli nie pytali go, bo 
żaden nie mógł przecierpieć jego głosu. 
- Znów się zerwałeś, co ? Przecież Mistrz Briza Vrinn znowu będzie dawał ci 
wykłady na temat moralnego postępowania wobec życia szkolnego i osób do niej 
uczęszczających. – Marcus ostatnie zdanie wyrecytował z przesadną dokładnością i 
sarkazmem. Nasłuchał się tych gadanin już wystarczająco dużo. A teraz, być może 
znowu będzie musiał ich słuchać. 
- A no i może się zerwałemhh, ale może ty mi powiesz, co Ty tu robiszhh ? 
- Odpowiedź jest prosta. Mój Mistrz, Talice Naertch poprosił mnie, aby 
znalazł mu kwiat Mrieu. Podobno rośnie gdzieś tu w pobliżu. – Lupus zmrużył lekko 
oczy, i nieznacznie się wyprostował. Marcus już wiedział że Lupus zaraz zacznie 
kombinować. - A jeżeli powiem że go widziałemhh... no wiesz, ten kwaithh... i 
zaoszczędzę ci zbędnych poszukiwańhh... To mogę liczyć na małe wstawiennictwo na 
moją osobę, kiedy będą już słuchał Mistrz Vrinnhha ? – Lapus zrobił dziwną minę, 
która zapewne miała oznaczać cwaniactwo. Przekręcił lekko głowę i pokazał lewą 
stronę kłów. Wyglądało to dracznie. Marcus zrobił podobną minę, bo wiedział jak 
bardzo Lupus wstydzi się swojej osoby i wyglądu. Zawsze odwzajemniał jego miny, 
aby ten poczuł się pewniej. Już pierwszego dnia w Uniwersytecie, gdy nowi 
uczniowie wchodzili na teren szkoły, jeden z zasuszonych grzybów Rokna poleciał, 
wprost w lewy bok twarzy Lupusa. Jak się później okazało, rzuciła go młoda 
przedstawicielka rasy Wookiech, Hiauh, co w dosłownym przetłumaczeniu znaczy 
sierść. 
W niedługi czas później, zmarł jego ojciec w wypadku na Couruscant. Jak 
podawała policja, zaczepili go jacyś Wookiech, których trudno spotkać na takiej 
planecie jak Coruscant. Podczas szarpaniny, ojciec Lupusa potknął się i wypadł za 
barierkę. Spadł na ostatnie poziomy Imperial City. Nawet jeżeli przeżył, 
rozszarpałyby go Shoule, zamieszkujące dolne poziomy miasta. Ten wypadek dobił 
Lupusa zupełnie, dodatkowa antypatia ze strony kolegów z szkoły, załamały go i 
doprowadziły do próby samobójstwa. 
W jedną z ciemniejszych nocy, wyszedł z Uniwersytetu, i poszedł w stronę 
Klifów Tahika, miejsca gdzie zamieszkują same boetay. Chciał dać się zjeść żywcem. 
Miał jednak pecha, bo tej samej nocy Marcus wymknął się z kolegami aby spróbować 
huttańskiej Bogi Nogi, napoju który jednym słowem odpręża umysł. 
Podczas popijania napoju, Marcus ujrzał Lupusa idącego przez las. Na 
początku śmiał się, że Lupus idzie się utopić w strumyczku. Jednak chwilę później nie 
było mu do śmiechu. Gdy wraz z kolegami usłyszeli przeraźliwy krzyk a raczej 
warknięcie, wszyscy uciekli, poza Kirem. Poszedł w stronę Lupusa, a gdy doszedł do 
miejsca gdzie ten spoczywał, ujrzał nie lada widok. Lupus siedział na ściętym 
drzewie, a tuż obok niego leżał jeden z boetayów.

Miał oderwaną jedną łapę, a głowa leżała kilka metrów obok. Gdy Marcus 
zapytał się Lupusa co się stało, ten odpowiedział: „Warczał na mnie, więc się 
zdenerwowałem...”. Od tamtej pory Marcus jest najlepszym przyjacielem Lupusa, i 
najprawdopodobniej jedynym. 
- Lupus, dobrze wiesz że zawsze stanę po twojej stronie nie zależnie od 
sytuacji... więc nie musisz mnie przekupywać... jesteśmy przyjaciółmi, a takie 
gadanie tylko... 
- No takh... dobra choć, pokaże ci ten kwiatekhh... – Lupus, podniósł z ziemi 
małe urządzenie które doprowadziło do zamoczenia Marcusa. Ruszyli przed siebie. 
*** 
- To tutajhh. – Lupus zatrzymał się na małej polanie i wskazał pazurem 
miejsce ukrycia kwiatka. Marcus kiwnął głową i podszedł do wskazanego miejsca. Z 
pomiędzy wysokiej trawy ujrzał malutki, czerwony kwiatek, z małym dzwoneczkiem 
na środku. Jego listki na łodydze miały kolor brązowawy, jakby lekko zgniły; jego 
korzenie, choć był tylko kwiatkiem, sięgały na ponad dziesięć centymetrów z ziemie. 
Ten kwiat był naprawdę wyjątkową rośliną. 
Marcus szybkim ruchem ręki zerwał kwiat, odrywając go od reszty korzeni. W 
laboratorium zrobi mu nowe, genetycznie usprawnione. A teraz musiał wracać. No i 
oczywiście wysłuchać lamentów Mistrza Briza Vrinna. 
- Dobra Lupus, zbieramy się. Wracamy do Uniwersytetu. – Mówiąc to Marcus 
postawił krok naprzód. Ale już po chwili zamarł w miejscu. Odwrócił się z poważna 
miną w stronę Lupusa. Jeszcze nigdy żaden z nich nie zapuścił się tak głęboko w las. 
Młody tradoshanin już wiedział o co chodzi. On i Marcus zgubili się. Żaden z nich nie 
miał pojęcia jak wrócić do Uniwersytetu. 
*** 
Lupus, usiadł na kamieniu. Oznajmił że dalej nie pójdzie. 
- Nie żartuj... przeszliśmy dopiero gdzieś z pięć kilometrów... – Marcus, stanął 
w miejscu, ale wciąż podskakiwał i chodził wokoło. 
- I to te pięć kilometrów za dużohh... – Przyjaciel Marcusa wyraźnie 
przypieczętował swoje słowa uśmiechając się, i pokazując swoje kły. Marcus za 
każdym razem gdy na nie patrzył, nie mógł uwierzyć że natura dała taka broń, komuś 
takiemu jak Lupusowi. Gdyby młody tradoshanin był człowiekiem, zapewne byłby 
niski, lekko garbaty i w wielkimi okularami. Po korytarzach sunąłby z książkami 
wlepionymi w pierś, i co za tym idzie, byłby pośmiewiskiem dla całej szkoły. A tak, 
był wysoki, umięśniony, i wyglądał jak ktoś kto dopiero co wyszedł z kryminału. 
- Zrozum że ktoś może być słabiej przystosowany do pracy fizycznejhh... ja 
na przykład czuję się już zmeczonyhh. 
Marcus odetchnął głęboko i usiadł obok przyjaciela. Spuścił głowę i nabrał 
powietrz do płuc. 
- Może i masz racje... chwila odpoczynku nie zaszkodzi. A jeżeli nie wrócimy 
przed zmrokiem, to zaczną nas szukać... 
- A jeżeli... no tak tylko w czystej teorihh.. jeżeli o nas zapomnieli ? Jeżeli nie 
zaczną nas szukaćhh ? Co wtedy zrobimyhh ? – Lupus wielkimi oczami zaczął się 
wpatrywać w Marcusa. Zaraz potem odwrócił w stronę otaczającej ich puszczy. 
Popatrzył chwilę w jedno z ciemniejszych miejsc puszczy. Po woli zaczął odwracać 
głowę w stronę Marcusa. Kiedy w końcu jego wzrok zatrzymał się na jego twarzy,

gdyby mógł, zapewne posiniałby ze złości. Twarz Marcusa była wygięta w 
nieludzkim grymasie śmiechu. Wyglądał jakby miał zaraz wybuchnąć; w oczach miał 
łzy, a na policzkach był czerwone ja burak. Nagle, po chwili ciszy, Marcus 
wybuchnął całą parada śmiechów i żartów. Po chwili spadł z kamienia i zaczął tarzać 
się ze śmiechu. 
Lupus wstał bezgłośnie. Z kamienną twarzą zaczął iść w kierunku w którym 
szli kilka minut wcześniej. Marcusowi udało się podnieść z ziemi. Śmiał się jeszcze z 
dobre dziesięć minut za plecami Lupusa. Ale po następnych dwóch godzinach 
marszu, jego uśmiech zszedł mu z twarzy.
*** 
Nadeszła noc. A noce na Arianie nie należą do najprzyjemniejszych. 
Temperatura spadła kilku stopni poniżej zera. Tylko nieliczne ptaki były na tyle silne 
aby wciąż śpiewać i wydawać z siebie dźwięki których żadna istotna nie byłby w 
stanie powtórzyć. Liście na wysokich drzewach nie przepuszczały zbyt wiele światła, 
więc w nocy panowała kompletna ciemność. W nocy często padały deszcze, więc 
poziom wody podnosi się; z malutkiego strumyczka w mgnieniu oka powstaje 
śmiercionośna rzeka. 
Kir leżał zawinięty w liść jakiegoś drzewa które rosło obok miejsca które 
wybrał na spanie. Zresztą nie on wybrał a nogi Lupusa. Tradoshanin zwyczajnie padł 
ze zmęczenia. Podczas marszu zaczęło padać więc Lupus zakończył wycieczkę 
słowem „Dośćhh”; Marcus usłyszał jak coś ciężkiego upada za nim. Lupus leżał jak 
kłoda. Obydwoje spali. Byli zmęczenia i przemoknięci, ponieważ kilka godzin temu 
spadł deszcz. Żaden z nich nie miał pojęcia w którą stronę iść. 
Nagle, Lupus otworzył jedno oko. Zdawało mu się że coś usłyszał, coś co 
przypominało buczenie jakiegoś owada. Nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, poczym 
uświadomił sobie czym był owy dźwięk. 
Marcusa obudził silny ból brzucha. Otworzył powoli oczy, nim zdążył 
zrozumieć na co patrzy, następny ból odezwał się w nodze. Marcus sparował następne 
uderzenie, i szybko podniósł się z miejsca. Dopiero teraz ujrzał swojego napastnika. 
A raczej nie ujrzał bo panowała zupełna ciemność. Ale wiedział kto to był. Lupus, 
wymyślił wspaniały sposób aby go obudzić. Już chciał zacząć kłótnie kiedy Lupus 
wydarł się na całe gardło i wskazał pazurem w niebo. 
- Patrzhh ! – Wzrok Marcusa powędrował za jego pazurem. Gdy podniósł 
głowę ujrzał coś co przepełniło go nadzieją. Nad ich głowami wisiał statek. 
Przeczesywał las ogromnymi reflektorami. Z takiej odległości nie można było 
stwierdzić jaki to statek i jakiej klasy. Ale jedno w tym statku było szczęśliwe. Na 
boku statku widniał podświetlony, i jakże dobrze rozpoznawalny znak Uniwersytetu 
Arianu. Byli uratowani. Przynajmniej tak im się wydawało... 
***

- Wy zakute łby ! Musiałem podnieść na nogi wszystkie patrole i służby ! 
Przez was dwóch cały Uniwersytet stał na nogach już o drugiej w nocy ! Wiece co to 
znaczy ? Ludzie panikowali na waszą myśl ! A wy dwoje wybraliście się na 
wycieczkę krajoznawczą, tak ? Powiem jedno: jesteście genialnie, wprost 
niewiarygodnie genialni ! – Marus po raz trzeci przetarł twarz z śliny Mistrza Briza 
Vrinna. Wczoraj przybyli do budynku uczelni o czwartej, i do tej też pory cała szkoła 
nie spała. Mistrz nie dal im się nawet przebrać, tylko od razu wziął ich na dywanik. 
Teraz siedzieli na niewiarygodnie niewygodnych krzesłach, które swoją budową 
uniemożliwiły siedzącemu utrzymać jednej pozycji przez kilka minut. 
Marcus co jakiś czas spoglądał na Lupusa, który z spuszczoną głową, słuchał 
wywodów Mistrza. 
– Czy wy chociaż zdajecie sobie sprawę co zrobiliście ? Czy do was dociera 
że jesteście skończonymi półgłówkami, a wasi rodziciele to ostatni... 
- Dosyć Vrinna. Wystarczy. Teraz ja z nimi porozmawiam. – Z rogu pokoju, 
jak duch, wyszedł Mistrz Talice Naertch. Marcus przysiągłby że wcześniej go tam nie 
było. 
Ale nie czas był teraz nad tym myśleć. Marcus w myślach wychwalał Talica 
za to że przerwał rozmowę, a raczej monolog, w najbardziej odpowiednim momencie. 
Już kiedyś jeden z uczniów zażartował z rodziców Lupusa. Po skończeniu żartu, 
obudził się w skrzydle szpitalnym z poważnymi urazami. Lupus mało co nie wyleciał 
ze szkoły. Kir bał się o to co mogłoby się stać gdyby ich „kat” dokończył zdanie. 
Briza spojrzał na Naertcha wzrokiem tak ostrym i tak zabójczym, że strzał z 
blastera byłby niczym gdyby Mistrz Vrinna mógł strzelać oczyma. Talice wciąż 
patrzył spokojnie na gnębiciela Marcusa i Lupusa. Po chwili Vrinna opuścił wzrok, 
wziął z biurka kilka papierów, i szybkim krokiem odszedł z miejsca, poczym udał się 
za drzwi. Przed wyjściem rzucił jedno z swoich spojrzeń w stronę Lupusa i 
ostatecznie wyszedł. Dopiero wówczas Mistrz Marcusa zajął jego miejsce. 
Miał na sobie identyczną szatę jak reszta nauczycieli i Mistrzów. Jedyna 
różnica między nauczycielami a Mistrzami stanowił fakt że Mistrzowie byli Jedi. A 
nauczycieli byli nauczycielami. Ich obowiązki nie różniły się zbytnio, ale Mistrzowie 
prowadzili oddzielną Akademię dla szczególnie uzdolnionych uczniów. Naertch 
usiadł na krześle poprzednika i jakby zmęczonym wzrokiem popatrzył na 
winowajców. Lupus dopiero teraz, od początku spotkania, odważył się podnieść 
głowę. Marcus za to ja opuścił. Było mu wstyd że jego własny Mistrz musi go karać, 
nawet jeżeli chodzi o karę słowną. Niedawno zaczął nauki na Rycerza Jedi. Nie szło 
mu najlepiej, ale jakoś dawał sobie radę. Jego Mistrzem był właśnie Talice. 
- No dobrze chłopcy... – Rozmówca zaczął pierwszy. – Więc od początku. Co 
dokładnie się stało ? 
- A więc Mistrzu, wysłałeś mnie do lasu aby odnalazł Mrieu. – Talice 
przytaknął, i szybko rzucił spojrzenie Lupusowi. – Kiedy byłem w trakcie 
poszukiwań, spotkałem Lupusa, który... – Marcus przystanał na chwile, nie wiedząc 
jakiego słowa użyć. 
- ...który uciekł z zajęć, prawda ? – Mistrz dokończył za niego. Lupus ciężko 
przełkną ślinę. Wyglądał jakby za chwilę miał wybuchnąć płaczem i złością. 
- Taak.. tak można to nazwać... no i spotkałem go, a on powiedział że widział 
kwiatek, więc poprosiłem go o pomoc. – Marcus spojrzał prosto w oczy Mistrza. Były 
niewzruszone. Nic nie wyrażały. Kir zaczął się lekko denerwować. 
- A o ile dobrze pamiętam, miałeś kwiat zdobyć samemu... bez pomocy...

- Ależ Mistrzu, on mi tylko pokazał miejsce, sam po niego poszedłem, sam go 
zerwałem i sam go przyniosłem... – Młodzieniec zaczął przebierać palcami. Lupus 
wciąż patrzył na Mistrza, ale ten nawet nie drgnął. 
- Być może dałem ci za trudne zadanie Kir. Zgłoś się do mnie jutro. Dam ci 
nowe. Łatwiejsze. – Talice wstał otrzepał szatę z kurzu i zaczął wychodzić. 
- Ależ Mistrzu, ja... ahh.. – Marcus zrezygnował z dalszych negocjacji. Wstał, 
przyciągnął się i rozmasował obolałe części ciała. Spojrzał na Lupusa. Młody 
tradoshanin wciąż siedział, wpatrując się w miejsce w którym jeszcze przed chwilą 
siedział Mistrz. 
Marcus znał to spojrzenie. Miał on takie kiedy widział Lupusa idącego przez 
las aby popełnić samobójstwo. Lupus znowu spróbuje się zabić. Marcus wiedział że i 
tym razem, nie może na to pozwolić. 
*** 
Była późna noc. Od ostatnich zajęć minęły już dobre dwie godziny. Młody 
Jedi zaczaił się w koncie jednego z setek korytarzy na Uniwersytecie. Kilka drzwi od 
niego był pokój Lupusa. Marcus wiedział że dziś będzie Ta noc. Stał nieruchomo w 
kącie. Serce zaczynało bić mu szybciej, a kompletna cisza i ryzyko problemów 
potęgowały napięcie. Jeżeli teraz go znajdą, po tym jak zabłądził w lesie z Lupusem, 
mogą go wyrzucić z Uniwersytetu. Założył na siebie ubranie jak najciemniejsze, aby 
mniej rzucać się w oczy i pozostawać w cieniu. Wszystko było by dobrze gdyby nie 
żółte skarpetki które było widać przy każdym ruchu nogą. Kiedy biegł w cieniu, 
wyglądało to jak poruszający się cień z świecącymi się obrączkami na stopach. 
Jednak teraz nie miał czasu o tym myśleć. 
Jak na zawołanie, Marcus usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Wyjrzał lekko 
zza rogu. Ujrzał widok którego się spodziewał. Tradoshanin jak złodziej z łupem, krył 
się w cieniu przed każdym promykiem jakiegokolwiek światła. Nie wyglądał on na 
kogoś kto miał się zamiar zabić, raczej jak młodzieniec umykający rodzicom, którego 
celem jest się dostać do pokoju ukochanej. Kiedy Lupus przechodził kilka metrów 
obok Kira, stanął na chwilę i zaczął wąchać powietrze. Marcus wiedział że Lupus go 
czuje ale wiedział też że zbytnio się tym nie przejmie. Pewnie pomyśli że znowu 
buszował w kuchni albo łaził do znajomych. I tak też się stało. Lupus bez dłuższego 
zastanowienia zaczął schodzić po schodach w dół. Marcus ruszył zanim. 
Po kilku minutach byli już na dole. Lupus wciąż nie widział że jest śledzony; 
w końcu dotarł do frontowej bramy. Oparł się o nią i zaczął mocno napierać prawym 
ramieniem. Po kilku próbach udało mu się uchylić drzwi bramy na tyle że mógł się 
prześlizgnąć. Marcus przeszedł zanim bez najmniejszych problemów. Kiedy jednak 
wyszedł z bramy i wskoczył za rzeźbę przedstawiającą książkę z piórem, zorientował 
się że Lupusa nigdzie nie ma. Nie zdążył by w takim tępię zejść na dół. Nie mógł 
wrócić, ani też zeskoczyć z schodów, najwyższe stopnie dzieliło jakieś piętnaście 
metrów wysokości. 
Nagle Marcus uświadomił sobie co się stało. Już zaczął się odwracać, jednak 
za późno. Potężny cios łuskowatą łapą w twarz powalił go na posadzkę. 
Lupus stał nad Marcusem patrząc się na niego jak na wyrzutka. Pokręcił lekko 
głową w uznaniu pogardy dla przyjaciela który tak łatwo dał się podejść. Tradoshanin 
ruszył schodami w dół. Już po chwili znikł w ciemnej puszczy, gdzie czaiły się 
niebezpieczeństwa o których nikt nawet nie był w stanie myśleć... 
***

Kira obudził się z bólem głowy jakiego nie miał od dawna. Jednak najgorszy 
ból był dopiero przed nim. 
Nad Marcusem stało kilku Mistrzów w tym Mistrz Vrinna. Wszyscy patrzyli 
na niego wzorkiem katów, mających zaraz ściąć głowę winnego. Marcus zamglonym 
wzrokiem zaczął powoli wstawać. Zorientował się że leży na pryczy w skrzydle 
szpitalnym. Dopiero po chwili wyczuł obecność ogromnego bandaża na tyle głowy. 
Czuł że pod nim siedzi ogromny guz. Lekko pokręcił głową ale zaraz przestał; ból 
głowy był przytłaczający i nie pomagał w myśleniu. 
Pierwszy odezwał się Mistrz którego Marcus w ogóle pierwszy raz widział na 
oczy. 
- Marcusie Kirze... powiedz nam gdzie byłeś wczoraj podczas ciszy nocnej ? – 
Jego głos był jak melodia a słowa wręcz płynęły w rzecze zdań. Marcus nigdy nie 
słyszał czegoś podobnego. Na pierwszy rzut oko owy Mistrz wyglądał na człowieka, 
jednak jak wiadomo pozory mylą. Marcus dopiero po chwili zdecydował się 
odpowiedzieć. 
- Eee... ja ? Noo... ja byłem.. – Kir ciężko przełknął ślinę. – Tak naprawdę 
śledziłem mojego kumpla Lupusa, to ten z czternastki w zachodnim skrzydle... on 
jest... 
- Wiemy kim on jest... i wiemy też po co wyszedł wczoraj w nocy. Tylko 
zdziwiła nas twoja obecność na posadzce przed główną bramą Uniwersytetu. – I 
znowu ten głos. Marcus ledwo rozumiał co Mistrz do niego mówił. Jego głos był tak 
melodyjny i zarazem usypiający, że poniekąd mógłby służyć jako broń. 
- Ja próbowałem go... powstrzymać przed tym co chciał zrobić... ale zaskoczył 
mnie i obezwładnił... – Jeżeli tak można było nazwać potężny cios w tył głowy. – A 
co z nim ? Znaleźliście go ? Będzie trochę zdenerwowany jak zwykle gdy coś mu się 
nie udaje... 
- Tak owszem, znaleźliśmy go... ale nie wiele po nim zostało. Trafił na całe 
stado boetayów... przykro mi. – Po skończonym zdaniu, nastąpiła krótka cisza. 
To zdanie rozgromiło psychikę Marcusa. Nie mógł uwierzyć w treść i w 
brutalność tego wypowiedzenia. Jednak dopiero po chwili dotarł do niego sens tego 
zdania. Lupus, jego najlepszy przyjaciel... nieżył. W jednej chwili wszystkie jego 
wspomnienia ułożyły się w jeden logiczny ciąg. Uświadomił sobie że w każdym 
wspomnieniu, złym czy dobrym, był obecny młody Tradoshanin. A teraz... teraz 
wszystko zostało stracone. Teraz wszystko legło w gruzach. Teraz Marcus był 
samotny. Przychodził mu tylko jedna myśl do głowy: zrobić to samo co Lupus. Kir 
ciężko opadł na łóżko i zemdlał. 
Tuż przed straceniem świadomości, ukazała mu się uśmiechnięta twarz 
Lupusa. A później była już tylko ciemność...

Miesiąc później czasy przeszłego. 
Kashyyyk, Rwookrrorro. 
- Szybciej Kir, przeskakuj na dalej wysunięte liany, omiń te z brzegu. - Talice 
Naertch poganiał Marcusa który już od dobrych kilku godzin nieustannie ćwiczył na 
lianach olbrzymich drzew rosnących na Kashyyyku. 
Miał na sobie białą podkoszulkę, która teraz była brudna i przepocona; do 
pasa miał przypięty miecz świetlny, który sam zbudował tydzień temu. Choć jeszcze 
nie miał okazji aby użyć go w celach innych niż ćwiczenia, był jednak przekonany że 
noszenie go, zapewni mu choć małe bezpieczeństwo. 
Mistrz stał na jednym z setek ogromnych, wytworzonych prze naturę, 
lądowisk. 
- To nie jest takie proste jak mu się wydaje... sam by spróbował... – Marcus 
myślał kiedy przeskakiwał na kolejną linę. 
I nagle, tuż obok niego, przeleciał jakby cień. Coś poruszało się z 
niewiarygodną prędkością, być może nawet szybciej niż najlepsi Wookie. Na chwilę 
wytężył wzrok aby dostrzec oddalający się cel. Nie mógł uwierzyć w to co zobaczył. 
Mistrz Talice pomykał jak na lianach jak oszalały, przekładając rękę za ręką, jakby 
pływał. A jednak jego ruchy były płynne i systematyczne. 
Kir, kiedy doszedł do myśli, rozbujał się na linie, i szybkim ruchem zeskoczył 
na ziemię. Otrzepał się, powąchał się pod pachami i z niesmakiem odwrócił głowę, a 
kilka sekund później, tuż obok niego wylądował Mistrz. Był cały czerwony i 
całkowicie wyczerpany. Opadł na jedno kolano. Marcus ukląkł przy nim i zaczął 
pomagać mu wstawać. 
- Mistrzu nie trzeba było... jeszcze chwila a bym załapał o co chodzi, nie 
musiałeś mi pokazywać. 
- Mój drogi, zrobiłem to po to... – Talice cieżko odetchnął i nabrał powietrza, 
poczym podniósł się na nogi. - ...abyś już nigdy nie wątpił z zręczność i umiejętności 
Jedi. Niezależnie od wieku, można być tak samo silnym i sprawnym jak dawniej. 
Mnie jednak wiek dorwał, i nie mam już sił mu się oprzeć. Lecz są Mistrzowie o 
wiele starsi ode mnie a sprawi jak młodzieńcy. 
Marcus nic nie odpowiedział, tylko pomógł Mistrzowi dojść do jego chaty. 
Cały ten pobyt na Kashyyyku nie podobał mu się już od samego początku. Jednak 
kiedy jego młoda koleżanka Wookie, zaproponowała że może ich zabrać na koszt 
firmy w której pracuje jej wujek, co dla Wookiech było prawdziwym wyjątkiem, 
wszyscy aż krzyczeli z radości że zobaczą sławne drzewa wroshry. 
On sam miał inne plany na temat tego wyjazdu. Nareszcie mógł pobyć choć 
przez chwilę sam na sam z Mistrzem, czego brakowało mu w Uniwersytecie na 
Garosie IV. 
Teraz jednak miał chwilę wolnego, pomyślał więc że pójdzie pozwiedzać 
sobie zabytki Kashyyyku, choć wątpił aby Wookie dopuścili go do choć jednego z 
nich. Choć rasa Wookiech jest na ogół gościnna i stroni od konfliktów, to jednak nie 
lubi przyjezdnych na swojej planecie i odnosi się do nich z dużym dystansem, więc o 
pokazywaniu swoich rodzinnych zabytków nie było mowy. Trzeba było mieć albo 
kontakty z kimś z wysoko postawionej rodziny lub zwyczajnie być Wookiem... a to 
drugie wydawało się być już bardziej realne. 
Marcus najpierw poszedł (a raczej doskoczył lianami) do poziomu 
dziecinnego. Choć bez problemu i wysiłku mógł dotrzeć tam zwyczajną windą, chciał 
jeszcze poćwiczyć. Czuł że już niedługo Mistrz będzie chciał go poddać jakiejś 
próbie, która może go przerosnąć. Jednak nie tracił nadziei.

Od czasu śmierci Lupusa, nic nie było już tak jak dawniej. Marcus stał się 
człowiekiem stroniącym od innych, nie lubił towarzystwa, przestał się interesować 
kontaktami damsko-męskimi. Za to zaczął ostry trening na Jedi. Choć od początku 
nauk zawsze myślał o sobie w kontekście Rycerza Jedi, i sam Mistrz czasem się tak 
do niego zwracał, był jednak wciąż Padawanem. 
Zbudowanie miecza było już jednym z ostatnich kroków, jakie musiał 
pokonać na drodze aby stać się pełnoprawnym Rycerzem. 
Na poziomi dziecinnym było o wiele mniej domostw Wookiech niż w 
głównym mieście. Tutaj już nie było takiego hałasu w postaci ruszających wind, 
okrzyków czy wycia. Tutaj panował względny spokój. Marcus przeszedł kilkadziesiąt 
metrów po olbrzymiej platformie, połączonej z innymi niewielkimi, drewnianymi 
mostami lub specjalnie do tego przystosowanymi gałęziami. 
Jego uwagę zwróciło jedno z malusieńkich drzew, a raczej krzaczków, bo 
tylko tak można nazwać drzewo o wysokości nie przekraczającej siedem metrów. Na 
jego przedzie, widniała metalowa tablica, na stałe przynitowana do kory drzewa. 
Choć pierwszego języka Marcus nie rozumiał w ogóle, to drugi sprawił mu już 
mniejszy problem. Jak zauważył, zdanie wyryte było w języku wookiech, a dokładnie 
w dialekcie xaczik, jednej z ważniejszych odmian ich dialektu, drugi zaś język był 
niczym innym jak zwykły basic. Zdanie brzmiało następująco: „ Tu, pod tym 
drzewem spoczywają szczątki i prochy, lub też pozostałości po naszych młodych 
synach, którym nie udało się przejść próby męstwa. Uklęknij i złóż im modlitwę, lub 
połóż kawałek kshyy obok drzewa, na znak pamięci i silnej więzi jakie wiąże 
wszystkich Wookie.” 
Marcus był lekko zaskoczony takim pomnikiem. Zawsze uważał że wookie 
którzy nie przeszli pomyślnie próby męstwa, są uważani za wygnańców. A jednak, 
wookie dopuszczali i rozumieli niektóre wpadki ich ziomków. 
Nagle spostrzegł coś jeszcze. Tuż pod dwoma tłumaczeniami, widniało 
jeszcze inne tłumaczenie, choć było bardzo nieczytelne, i jakby specjalnie wydrapane 
i zniszczone. Ale już po chwili rozpoznał charakterystyczne sylwetki liter. Ten dialekt 
był niczym innym jak kodem imperialnym. A więc jednak, ślad po skażeniu wookiech 
niewolnictwem przez imperium, pozostał tutaj. To dlatego napis był nieczytelny. 
Wookie starają się zapomnieć o krzywdach wyrządzonych przez Imperium 
wiele lat temu. Marcus jednak wątpił czy kiedykolwiek zapomną, a już tym bardziej 
przebaczą. 
*** 
Następne ćwiczenia Kira polegały głównie na sprawdzeniu jego sprawności 
fizycznej. Po lianach skakał już bardzo dobrze, ale wciąż nie mógł się równać z 
swoim Mistrzem. Dziwił go natomiast fakt, że odbywał on tak mało ćwiczeń 
związanych z używaniem Mocy. Mistrz co prawda uczył go jak podnieść przedmiot 
czy odłączyć mały ból z określonej części ciała, ale nie miał ćwiczeń praktycznych, 
jak wykorzystanie Mocy w walce, czy choćby w zwiększeniu szybkości lub skoku. 
Był pewien że ten czas jeszcze nadejdzie. Nie pomylił się. Już następnego dnia 
Mistrza kazał mu zawiązać sobie oczy przepaską, i stanąć na środku kręgu. Ćwiczenie 
odbywało się na jednym w drzewnych placów, trochę mniejszych od tych głównych 
Krąg był namalowany czerwoną farbą. Miał średnice koło 12 metrów. Marcus 
stał na samiutkim środku, a w ręce trzymał swój rękojeść miecza. W drugiej ręce 
trzymał czarną wstążkę która miała go wyłączyć od zmysłu widzenia. Kiedy już 
zawiązał oczy, Mistrz stojący niedaleko końca kręgu przemówił.

- Teraz skup się Kir. Na górze, do dużej gałęzi jest przyczepionych około 
piętnastu grubych lin, a na końcu każdej z nich jest zawieszony kamień. Posługując 
się Mocą, będę kołysał te liany aby leciał prosto na ciebie. Ty, poruszając się, musisz 
odciąć je mieczem. Zrozumiałeś ? – Kir przytaknął skinieniem głowy. 
Mistrz posłał w dół pierwszą linę. Rozpędzony kamień leciał wprost na twarz 
Kira. I dotarł do celu. 
Marcus wylądował jakieś trzy metry dalej. Natychmiast zdjął przepaskę i 
zaczął masować szczękę. Mistrz uśmiechnął się nieznacząco. „Wstawaj Kir. Jeszcze 
raz.” Marcus usłyszał te słowa w swojej głowie. Brzmiały jak głos Mistrza. Dobra, 
pomyślał, zaczynamy. 
Tym razem Talice puścił 4 liny w dół. Każda miała przywiązany kamień, 
który mógłby bez problemu zabić mniejszą istotę. Marcus włączył miecz. Z rękojeści 
wystrzelił błękitny promień promień. 
Zamach, potem drugi, trzeci, dziesiąty. Świsty kamieni ucichły. Marcus 
wyłączył miecz. Szybkim ruchem ściągnął opaskę aby obejrzeć swoje wyniki. Kir stał 
na środku kręgu i zdębiał z osłupienia. Cztery liny wisiały bez najmniejszych 
uszkodzeń, choćby czarnych muśnięć od miecza. Nie trafił ani razu. 
-Hmm... wiesz Kir... dziś zapowiada się długi dzień... – Mistrz uśmiechnął się 
z przekąsem, i zaczął iść w stronę młodego Padawana, aby udzielić mu kilku 
wskazówek... 
*** 
Noce na Kashyyyku bywają bardzo zimne. Kir skulił się pod cieniutkim 
kocem. Wookie byli zdziwieni że ich goście potrzebują jakiegokolwieg przykrycia na 
noc. Ich grube i gęste futro było poczwórnym kocem. 
Nagle, ni stąd ni zowąd, Marcus usłyszał śpiew. Śpiew był cichy ale na tyle 
wyraźny aby dosłyszeć jego głębie i melodyjność. Był śpiewany w basicu, ale nie to 
urzekło Marcusa. Śpiewała go kobieta, a te ostatnio rzadko pojawiały się w życiu 
Marcusa. Kir posłuchał śpiewu jeszcze przez chwilę, poczym powoli zaczął wstawać. 
Podszedł do ściany swojego domku i wystawił ostrożnie głowę za okno. Cudowny 
śpiew dobiegał z domku z naprzeciwka. Przez okno było widać w nim malutką 
poświatę ogniska lub jakiejś lampki. Kir bez zastanowienia się, wyskoczył przez 
okno, i powoli ruszył w stronę domku. Kiedy już doszedł, przystanął na chwilę. 
Śpiew nie ustawał; dopiero teraz Marcus rozumiał dokładnie sens i znaczenie 
melodii. To była spokojna piosenka o drzewach kshyy rosnących na Kashyyyku od 
bardzo dawna. Młody Padawan posłuchał jeszcze trochę cudownego śpiewu który 
przyciągał go jeszcze bardziej. W końcu lekko zajrzał przez małe okienko do środka. 
Na początku widok go zszokował ale już po chwili z przeszklonymi oczami 
słuchał pięknej melodii i patrzył na wykonawczynie. Czuł się dziwnie. Bardzo 
dziwnie. Jeszcze nie znał osoby a dokładniej człowieka który zakochał by się w kimś 
z przedstawicieli rasy Wookie... 
*** 
- Szybciej Kir, szybciej, musisz biec szybciej ! - Mistrz Talice krzyczał do 
Marcusa, ale ten wcale nie przyśpieszał; jedyne co zmieniało się w jego wnętrzu to 
charakter. Ostatnio stał się agresywny i arogancji. Raz nawet popchnął jednego z 
studentów na niższe drzewo znajdujące się ponad 12 metrów od wyższego. Na 
szczęście (albo nie szczęście), ofiara zawisła na lianach. Co prawda zdejmowanie go z

lian trwało ponad 2 godziny, najważniejsze było że żył. Teraz Kir biegł przez długie 
lądowisko. Na ogromnym drzewie miał wytyczone linie toru do biegania. Ostatnio nie 
szło mu najlepiej w bieganiu, więc Mistrz postanowił przećwiczyć go i w tej 
dziedzinie. Teraz robił już siódme okrążenie. Był wykończony i skonany. Co kilka 
sekund miał przez oczami mgiełkę. 
W końcu Kir upadł ciężko na ziemię. Nie mógł już biec. Nogi miał jak z waty 
a umysł spowijał cień i mgła. Przez ledwie widoczny obraz jego oczu zobaczył 
Mistrza. Patrzył na niego dziwnym wzrokiem. Jeszcze nigdy nie widział aby Mistrz 
patrzył na niego takimi oczami. Nie wiedział czy zrobił źle czy dobrze ale nie poddał 
się. Biegł do końca. Talice wyciągnął do niego rękę aby pomóc mu stanąć na nogi. 
Kir zachwiał się lekko i popatrzył na nogi całe brudne od mchu, różnorakich grzybów 
i malutkich drzazg które swoimi malutkimi końcami boleśnie wbijały się w ciało. 
- Wstawaj. – Szorstki głos Mistrza zdziwił Marcusa. Ale czemu tu się dziwić 
w końcu zawiódł oczekiwania swojego nauczyciela. – Do niczego się nie nadajesz. 
Wracaj do swojego domku i nie wychodź z niego dopóki, dopóty nie zrozumiesz 
błędu swoich poczynań. 
- Ależ Mistrzu ja... – Młody Padawan już chciał sprostować słowom Talica ale 
zrezygnował, gdy zobaczył jego wzrok. Oczy Mistrza wydawały się drążyć w jego 
ciele. Prawdę mówiąc, Mistrz nie patrzył bezpośrednio na niego. Oczy miał jakieś 
przeszklone i nienaturalnie „złe”. Marcus bez słowa odszedł w stronę swojego 
tymczasowego mieszkania. Już za dwa tygodnie obóz się kończy i będzie trzeba 
wrócić do normalnej nauki. Kiedy tak szedł i myślał nad swoim losem, usłyszał 
krzyk. Należał do człowieka, raczej mężczyzny. Już miał isć dalej, w końcu sprawa 
nie dotyczyła jego gdyby nie fakt że krzyk wydał mu się znajomy. Przystanął na 
chwile i odwrócił się. Za nim nie było niczego niezwykłego. Ot kilka lian i ptaków 
przelatujących nad głowami mieszkańców aby wyszukać jakiejś nowej ofiary. Kir 
zaczął iść powoli w stronę powrotną. 
Kiedy doszedł do lądowiska na którym ćwiczył biegi nie zauważył niczego co 
mogło by przykuć jego uwagę. Nagle, kilka metrów koło niego coś się poruszyło. 
Odwrócił się w gotowości bojowej, ale zrobił to w takim tempie że każdy kto 
chciałby go zaatakować, dawno już przeszedł by mu za place i ogłuszył...lub co 
gorsza zabił. Na krawędzi lądowiska przesuwała się liana. Był na pięta a jej koniec 
wchodził na lądowisko i wyrastał z dużego drzewa obok Marcusa. 
Młody Jedi powoli i ostrożnie zaczął podchodzić do liany. Jej drugi koniec, 
znikał gdzieś w dole. Była już przetarta w miejscu w którym się poruszała. Jeszcze 
kilka sekund albo minut i to co na niej wiszi spadnie kilka kilometrów w dół. 
Kir wyjrzał za krawędź. Przez chwile nic nie widział wśród wielu gałęzi i liści 
ale nagle dojrzał. Wiedział że ten widok zapamięta po wszechczasy. Jego opiekun, 
ojciec i Mistrz. Jedi wisiał tera bezładni zaplątany w lianę która obwiązała go z 
zmyślną sieć. Marcus dostrzegł krew na twarzy Mistrza. Wisiał jakieś 100 metrów 
pod nim. Marcusa z otępienia wyrwał dziwny dźwięk, jakby rozdzieranego materiału. 
Lina pękła. Marcus w zwolnionym tempie widział jak liana znika za krawędzią. 
Momentalnie rzucił się za nią i już po chwili leciał w dół. Zamknął w sobie strach i 
przekręcając się pionowo, głową do dołu, zaczął przyspieszać w stronę Talica. 
Szaty Mistrza nie wiele zwalniały jego lot ale zawsze dawały te kilka sekund. 
W końcu, Kir pochwycił Mistrza i zaczął rozglądać się za czymś czego mógł się 
złapać. Kiedy jednak nic nie zobaczył zaczęła ogarniać go panika. Najgorsze było 
uczucie czekania na śmierć. Marcus ocenił że zostało mu jakieś 2 minuty spadania a 
potem raczej będzie martwy.

Kiedy tak leciał, ktoś także leciał w jego stronę. Mrcus ujrzał istotę daleko pod 
sobą. Nie było szans aby ich złapała. A jednak i ich linie coraz bardziej się zbliżały. 
W końcu Marcus przygotował się do przechwycenia. Po chwili poczuł niesamowity 
ból w prawym ramieniu. Czuł jak kość a dokładniej obręcz barkowa pęka i 
przemieszcza się z jednego końca ręki na drugi łamiąc dodatkowo kilka chrząstek. 
Kość ramienna wybuchła falą bólu i przeszywającym poczuciem cierpienia. Kilka 
pacy zostało zmiażdżonych co wywołało dodatkową falę męki. Jednak już po kilku 
chwilach Kir nie czuł nic. Ciemność spowiła jego oczy. Nie wiedział co, lub kto 
uratował mu życie. I czy mu je ratował czy chciał aby dopełniło się z jego rąk.... 
*** 
Marcus poczuł coś zimnego na twarzy. Po chwili zorientował się że to coś, jest 
w stanie ciekłym i rozlewa mu się po twarzy i klatce piersiowej. Szybko się podniósł i 
otworzył oczy. Ból ręki natychmiast położył go z powrotem do prowizorycznego 
łóżka na którym spał. Zacisnął zęby aby choć trochę odciąć umysł od bólu i lekko 
zaczął otwierać oczy. Nad sobą widział dużą, owłosioną postać. Widać było że stał 
nad nim ktoś z rasy Wookie, ale Kir nie bardzo rozpoznawał twarz jak mniemał, 
opiekuna. Gdy odwrócił głowę., jego oczom ukazał się sporej wielkości zbiornik. 
Dobrze wiedział co w nim było. Jego połamana ręka była wsadzona w kaftan 
ochronny do klatki. Kończyna bezwładnie unosiła się w zbiorniku z bactą. Patrzył na 
swoja rękę i po chwili znowu odwrócił się w stronę towarzysza. 
Jego oczom ukazała się wysoka i dobrze zbudowana (jeżeli coś takiego można 
powiedzieć o kimś z rasy Wookiech), przedstawicielka płci żeńskiej. Jej futro miało 
odcień brązowo jasny, gdzieniegdzie rudawy. Sierść była starannie uczesana, gdzie 
niegdzie widniały uplecione z niej warkoczyki związane małym liścikiem. Postać 
okrywała szaro granatowa szata. Ktoś mniej ucywilizowany społecznie nazwał by ją 
szmatą, lecz był to typowy ubiór Wookiech. Na prawej dłoni samicy wisiały trzy 
kolorowe obrączki, dodające stylu do całkowitego wyglądu. Twarz była smukła i 
delikatna. Nie duży pęk włosów zwisał jej przed oczami. Marcus już wiedział kto 
przed nim stoi. Jego wybranka. 
Dopiero teraz sobie uświadomił jaki był głupi podchodząc do okna. Jego 
zapach wyczuła by jeszcze kiedy wychodził od siebie. Bez żadnych pytań i 
odpowiedzi wiedział że to ona uratowała mu życie. Był jej wdzięczny z całego serca. 
Ale uczucie miłości i szczęścia momentalnie odpłynęły. Kir przypomniał sobie kogo 
jeszcze uratowała. Jego Mistrza. Jedi zaczął rozglądać się nerwowo po malutkim 
pokoju w nadziei że zobaczy jeszcze jedno lóżko gdzie będzie spoczywał jego Mistrz. 
Niestety. Był tylko on i jego wybawicielka. 
Kir zaczął podnosić się lekko, ale zaraz opadł pod silnym naciskiem dłoni jej 
opiekunki. 
- Gdzie... gdzie jest Talice... to znaczy Mistrz... no wiesz pan... ojciec... – 
Marcus nie wiedział jak wytłumaczyć jej swoje myśli. Ale już po chwili jego 
wątpliwości znikły. 
- Nie martw się, znam basic. – Choć z dziwnym gardłowym akcentem, o 
dziwo rozmówca przemówił. Nazywam się Krooura. 
Umie było diabelsko trudno wymówić dla Kira, lecz powtarzał je sobie w 
myślach. 
- Twój Mistrz on... – Zaniemówiła. Po chwili odeszła i wzięła coś z stolika 
dopiero teraz widocznego dla Kira. Szybkim krokiem wróciła i wręczyła mu 
przedmiot.

*** 
Kir leżał w łóżku. Spał. Ostanie dni były dla niego ciężkie. Jednak żaden nie 
był cięższy od tego. W rękach Marcusa Kira spoczywała niewielka, metalowa urna z 
wygrawerowanym napisem „Talice Naertch”. 
Rozdział 2 
„MROCZNA DROGA” 
„Z zaprószoną wspomnieniami źrenicą 
Cień zmarłego, co drętwotę pokonał, 
Mknie pośmiertnie urojoną ulicą, 
Aby wśnić się w dom, gdzie mieszkał i skonał...” 
Czas obecny. Couruscant, niedaleko Imperial City. 
Morbus, bo tak na niego wszyscy wołali, był człowiekiem spokojnym i 
cichym. Z zawody był mechanikiem i naprawiał statki, pojazdy i wszystko co lata i 
jeździ, jednym słowem był Złotą Rączką. 
Nikt tak naprawdę nie wiedział jak nazywał się Morbus. Wszyscy mówili do 
niego w ten sposób odkąd miał osiem lat; nawet jego właśni rodzice z czasem 
przekonali się do tego typu nazewnictwa swego jedynego syna. 
Życie Morbusa było proste i czyste jak pokład na imperialnym niszczycielu. 
Nikomu nigdy nie wadził, w szkole był średniakiem, miał kilka dziewczyn, kilku 
przyjaciół, ale nic poza tym. Jego życie przepełniała pustka i dziwna głębią która 
zakrywała jego prawdziwą naturę. Zawsze uwielbiał podróżować, choć okazji nie 
miał za wiele. Czasem zabrał się gdzieś z chłopakami na obóz lub wycieczkę, ale 
zawsze kiedy już czuł się wyzwolony, przygoda dobiegała końca. 
Biedny Morbus, jego życie to życie zwykłego, szarego człowieka, życie które 
nigdy nie miało się odmieniać. Aż do czasu gdy w jego małym warsztacie zawitał 
nieznajomy... 
*** 
- Potrzebuje nowy rdzeń hipernapędu do myśliwca typu I-7 Howlrunner. 
Ostrzegam, nie będę się targować ani kłócić o cenę czy jakość. Jeżeli sprzedasz mi 
złom, wrócę tu i pochlastam cię na kawałeczki. Jeżeli nie masz tego co proszę pójdę 
gdzie indziej. – Nieznajomy stał w milczeniu przed Morbusem. Mechanik podrapał 
się po głowie myśląc o części o która prosił prawdopodobny klient. Co chwila zerkał 
na twarz bezimiennego ale całe ciało spowijała czarna szata, a na głowę okrywał duży 
kaptur. Jedyne co wyróżniało go od innych „czarnych charakterów” było to, że u jego 
boku wisiał rękojeść miecza świetlnego. Morbus widział już kilka takich, ale nigdy 
nie miał okazji przyjrzeć się im z bliska.

- Emm... chyba mam jeszcze kilka na składzie...zaraz sprawdzę... poczekaj tu 
dobra ? – Morbus zaczekał na reakcje postaci w czerni ale cisza wyrażała jasno, że 
jeżeli zaraz nie ruszy się z miejsca straci możliwość dobrego zarobku. 
Warsztat Morbus był niewielkim sklepikiem na krańcu dzielnicy. Tuz obok 
był sklep z używanymi autami. Wiedział że kupujący tam ludzie już niedługo będą 
chcieli zwrócić towar – niestety, całkiem przypadkiem, owy sklep nie dawał 
ubezpieczenia na swój towar. Tym sposobem miał stały dopływ gotówki. 
Sam Morbus nosił długie spodnie na szelkach, białą koszulę (teraz miała 
odcień czarno szary) i czapkę z daszkiem. Jedyne co mogło się rzucić w oczy, to jego 
kozia bródka przefarbowana na rudo. 
Morbus wszedł do składu i podszedł do panelu kontrolnego. Wystukał nazwę i 
rodzaj hipernapedu, a komputer już po chwili pokazał listę pasujących ,choć po 
trochu, urządzeń i części. Komputer wskazywał na dwie pozycje. Morbus uśmiechnął 
się i ruszył w stronę zamkniętego pokoiku na końcu składu. Otworzył drzwi i na 
wózku repulsorowym, zaciągnął towar do klienta. Postać wciąż tkwiła w tym samym 
miejscu gdzie poprzednio. Jedyną zmianą był pękaty woreczek w ręku ciemnej 
postaci.
- Ma pan szczęście został ostatni na składzie... – Zaczął Morbus. 
- Zostały dwa na składzie. 
Poprawa ze strony bezimiennego człowieka była zadziwiająca. Aby uzyskać ta 
informację, nie znajomy musiał posiadać dostęp do komputera i znać hasło... lub 
posiadać dostęp do kogoś kto je znał. 
Morbus lekko przełknął ślinę na myśl że owa postać mogła wkręcać mu się 
myślami do głowy; widział kiedyś jak jakieś nieznajome mu zwierze wgryza się w 
ciało jednego z uczestników wycieczek na których bywał za młodu. Bestia nie była 
duża ani przesadnie silna, jednak poza pogryzaniem jego kolegi, bestia zaczęła 
dosłownie wysysać jego myśli za pomocą dziwnych macek wyrastających i 
chowających się tuż obok nosa. Uratowali go, ale od tamtej pory jedyne co potrafi 
robić to siedzieć i bez przerwy się ślinić. Nie potrafi jeść, poruszać się i wszystkiego 
co mogło by wskazywać na choć cień jego inteligencji. To od tamtej pory Morbus 
zaprzestał „wycieczek”. 
- Taaak.... Więc może usiądziemy i porozmawiamy o wszystkich potrzebnych 
papierach, wie pan takiego sprzętu nie kupuje się od tak.... 
Postać skinęła prawie niezauważalnie głową, i razem zasiedli aby omówić 
warunki. 
*** 
- Błaaagamm... zabierz mnie ze sobą...proszę, już od dawna czekałem na taką 
okazję, nie będę ci przeszkadzał, naprawdę w ogóle nie zauważysz mojej obecności... 
- Człowieku, ty chyba śnisz jeżeli myślisz że możesz ze mną lecieć. Ja nie 
znam ciebie a ty nie znasz mnie... – Nieznajomy nazywał się Marcus, Morbus tylko 
tyle zdołał wydobyć z domniemanego klienta. Jednak owy nieznajomy, przyznał się 
że napęd jest mu potrzebny aby „lecieć w nieznane w poszukiwaniu czegoś co 
odmieni jego życie”. W takim kontekście Morbus odebrał jego słowa. 
- Ale dlaczego nie ? – Sprostował Morbus. 
- Bo jesteś tępym i nudnym sklepikarzem, udającym wielkiego poszukiwacza 
przygód ? – Ta ostrość słów mocno przybiła Morbusa do ziemi. Nie dam się, 
pomyślał. Obelgi nigdy nic znaczyły w jego psychice; miał w swoim życiu kilka

niesmacznych wyzwisk typu „ścierwojadek pospolity” czy „odbyt Banthy” jednak 
nigdy nie brał ich sobie do serca. 
A teraz, gdy już miał szanse coś zmienić w swoim życiu, jego „wyzwoliciel” 
od szarej rzeczywistości okazał się chamskim gburem. Ale nie ma tego złego co by na 
dobre nie wyszło. Marcus kupił hipernapęd, więc Morbus był już spokojny że jeżeli 
rozłości klienta to wyjdzie nic nie kupując. A tak zawsze miał jakiegoś plusa na 
spotkaniu Marcusa. Nawet nie zwrócił uwagi że zamilkł i patrzył mglistym wzrokiem 
przed siebie, gdzieś obok siedzącej naprzeciw postaci. 
Marcus był już zmęczony. Naprawdę zmęczony. Po stracie Mistrza postanowił 
odejść z Uniwersytetu i rozpocząć wędrówkę przed siebie. Sprzedał wszystkie 
hologramy Lupusa, i uzbierał wystarczająco dużo pieniędzy na kupno starego i 
rozklekotanego statku typu I-7 Howlrunner. Wiedział że przepłacił dobre pięć tysięcy, 
ale i tak kupił go fartem. Statki takie jak ten, ciężko już dostać, a jeżeli już takiego się 
spotka jest on najczęściej w stanie rozsypki i nieużyteczności latania. Teraz siedział tu 
i denerwował się słuchając jakiegoś koreliana, bo tak wywnioskował z jego akcentu, o 
jego miłości do podróż i pełnego oddania w służbie Marcusa. 
Marcus wiedział że przydałby mu się ktoś do pomocy jako pilot, ale 
potrzebował nowego statku jeżeli chciał coś zdziałać (lub dolecieć gdziekolwiek 
żywym). Nie miał wyboru, musiał wziąć tego gadatliwego świra ze sobą. 
- Ehh... dobra możesz lecieć, ale załatwisz lepszy transport. – Marcus starał się 
aby jego głos zabrzmiał donośnie i wyzywająco. Jednak nie mógł uniknąć nutki 
prośby w głosie, która Morbus zdawał się wychwycić. Morbus odpowiedział 
gromkim „hurra”, poczym odepchnął się od stolika rękoma i pognał za siebie na 
repulsorowym fotelu. Sam go zmontował z starego silnika, od jednego z speederów 
na zapleczu i krzesła od X-Winga. 
Nareszcie coś się zaczęło. Nareszcie coś ruszyło przed siebie. 
Morbus ubrał się szybko i wziął z stolika mała data kartę z dokumentami o 
jego nowym statku. Był to niewielki frachtowiec klasy Delta-V Hermes Courier. 
Odkupił go kiedyś od jednego z tych „złych” handlarzy statków. Cena nie była zbyt 
wysoka a jakość statku całkiem niezła. Leżał zakurzony na jednym z lądowisk. 
Morbus myślał że może go sprzeda po wyższej cenie, jednak gdy na rynek wyszła 
jednostka YT-2000 inne statki natychmiast przestały się liczyć. Ale teraz nareszcie się 
przyda. Została jeszcze sprawa z statkiem jego nowego zwierzchnika. Pomyślał że 
można by go sprzedać po wysokiej cenie z względu na nowy hipernapęd. Dziś jest 
naprawdę dobry dzień, pomyślał. 
*** 
- Do jasnej cholery ! Znowu źle ! – Marcus już dobrych kilka godzin męczył 
się nad rękojeściom nowego miecza świetlnego. Kryształ znalazł w rzeczach Mistrza 
które zostały mu przekazane jako najbliższej osobie. Była tam także instrukcja jak 
zbudować miecz; różniła się od tej z której korzystał Marcus. Była bardziej 
szczegółowa i skomplikowana. 
Obwód soczewkowy ciągle źle się trzymał reszty a kanał energetyczny ostrza 
pękł już dwa razy, co zmusiło Kira do wyłożenia sporej sumki na nowe. Sam rękojeść 
wziął z starego skutera, a dokładniej z jego rączki. Oszlifował go tylko i dopasował 
do ręki.
Morbus siedział cicho w fotelu pilota. Lecieli powoli w kierunku Yavin IV. 
Marcus chciał tam kogoś poznać. Mówił o nim „szczęściarz” bądź „fartowny farmer”.

Morbus nie miał pojęcia kim mógł być owy farmer, ale musiał być kimś ważnym 
jeżeli Marcus zainteresował się jego osobą. Może to jego stary znajomy, przeleciało 
Morbusowi przez głowę. Morbusa denerwowała już dzwoniąca cisza i zagadał 
towarzysza: 
- To co Kir ? Będziesz się ćwiczył na tych niby rycerzyków Jedi ? – Morbus 
nawet nie pofatygował się aby popatrzeć na rozmówcę. Jednak po chwili zrozumiał że 
głupio postąpił zadając to pytanie. Marcus trzymał jego głowę w dziwnym uchwycie. 
Morbus niby nie czuł bólu, ale wiedział że jest to chwyt który momentalnie złamie 
mu kark. 
- Nigdy... ale to nigdy więcej nie mów tak o mnie i o tym co robię... rozumiesz 
pomiocie ? – Uścisk momentalnie się zawęził a Morbus złapał ręce Kira próbując się 
uwolnić z stalowego uścisku. Jednak ten nie puszczał. Oczy ofiary zaczęły zachodzić 
krwią a oddech stawał się coraz cięższy. Morbus pogodził się z śmiercią, wiedział że 
ta kiedyś nadejdzie. Tylko okoliczności były trochę inne niż się spodziewał. Kiedy już 
miał wydać z siebie ostatni dech, Marcus puścił szyje Morbusa i odszedł spokojnie do 
swojego stolika aby zająć się niedokończoną pracą. Morbus zsunął się z fotela łapiąc 
łapczywie powietrze. Chciał mu wygarnąć od najgorszych ale strach był silniejszy. 
Powoli podniósł się z powrotem na fotel i wprowadził nowe współrzędny. 
Przed iluminatorem była widoczna Almania. Byli już blisko systemy Yavin, a 
stamtąd już tylko kilka tysięcy kilometrów do celu. 
- Tak ! – Marcus z impetem wstał z durastalowego krzesła, potrącając stolik 
który wyskoczył do góry zrzucając z siebie plany i resztki konstrukcji dotyczących 
miecza. – Czas na decydujący moment... – Kir wziął głęboki oddech i powolutku 
zwiększał siłę w kciuku który leżał na przycisku. Po chwili było słychać czysty 
dźwięk wysuwającego się ostrza. Lecz bardziej zdumiewająca od miecza była twarz 
Kira. Otworzył szeroko oczy a szczęka mu opadał i podnosił się w górę. Przed nim 
iskrzyło się krwistoczerwone ostrze miecza. 
*** 
„Cholerne komary”, to jedyne co mówił Morbus podczas przedzierania się 
przez dżunglę na Yavin IV. Marcus nie odezwał się ani słowem od czasu 
uruchomienia nowego miecza. Niewiadomo skąd, wydostał długą czarną szatę, grubo 
okrywającą całe ciało. Z tyłu powiewała długa czarna peleryna. Marcus szedł 
przodem, i dwoma włączonymi mieczami przedzierał się przez gąszcz. Wyglądał jak 
duch, a raczej zjawa z świetlistymi piorunami zamiast rąk. Jednym słowem wyglądał 
przerażająco i mrocznie. 
Szli już dobrą godzinę, wciąż przedzierając się przez nie zmieniającą w swym 
otoczeniu dżunglę. Morbus był już zmęczony ciągłym chodzeniem, ale bardziej 
męczyła go cisza panująca między nim na Marcusem. 
Jednak nagle się ożywił, ponieważ oślepił go nikły promyk światła, lekko 
przedzierający się przez grube i wielkie liście drzew którymi był porośnięty ten 
„zdziwaczały” zdaniem Morbusa, księżyc. Kiedy przeszli kilka metrów ich oczom 
ukazała się polana. Wielka to za małe słowo. Była olbrzymia. A na środku stał jeszcze 
bardziej imponujący budynek. Zbudowana z czarnego kamienia, piekielnie 
wyglądająca świątynia. Morbus tylko gwizdnął na ten widok. 
Świątynia została zbudowana na dużym podeście i składała się z trzech 
szerokich ostrosłupów. Środkowy był najwyższy, a dwa mniejsze były równolegle 
położone względem dużego. Pomiędzy dużym a jednym z mniejszych stał nieduży 
pomnik przedstawiający jakąś osobę. Marcus nawet się nie zatrzymał tylko parł dalej

przed siebie. Wyłączył tylko miecze i idąc zawiesił je przy pasie. Po kilku minutach 
dotarli do świątyni. Ale widok wcale nie napawał dumą. Wokół budowli, ziemia był a 
dosłownie wyścielana trupami, a raczej ich szczątkami. Wszystkie szkielety były już 
wyschnięte i połowicznie zamienione w proch. Ale jedno było widać od razu: 
należały do istota choć w połowie myślących. Wskazywały na to wysokie halabardy 
leżące obok nich. Istoty które z nich korzystały były wysokie na ponad dwa metry i 
bardzo dobrze zbudowane. Wszystkie jednak były nie zaprzeczalnie martwe i tylko 
wnikliwa analiza mogła ustalić ich pochodzenie. Marcus przystanął na chwile i 
pierwszy raz od dłuższego czasu odezwał się: 
- Do naszego celu jeszcze jakieś trzy dni marszu. Tu będzie pierwszy postój. 
- Chyba mi nie powiesz że chcesz nocować w tej dżungli ! – Marcus już zaczął 
się powoli wycofywać. – Mogłeś mnie uprzedzić, zabrał bym chociaż coś ze statku. 
W nocy tu zamarzniemy. Jeżeli oczywiście wcześniej coś nas nie zje... 
- Nie obawiaj się drogi przyjacielu. Noce bywają tu dość ciepłe, a o dzikie 
zwierzęta się nie martw, żadne tu nie podejdzie. 
- A niby skąd ta pewność, co ? 
- Stąd, że cała ta budowla jest wręcz przesiąknięta magią Sith. 
Te słowa starczyły Morbusowi w pełni. Na jego szczęście, uważał jako 
dziecko na lekcjach historii. Zastanawiał się tylko czy na pewno na jego szczęście... 
*** 
Marus się nie pomylił. Rzeczywiście, zwierzęta stroniły od miejsca w którym 
postawiono świątynie. Z głębokiej puszcze było tylko słychać przeraźliwe brzęczenie 
zabójczych żuków - piranii. Fauna roślinna na Yavinie IV także nie był zachwycająca. 
Gdzieniegdzie mięsożerne roślinki pożerały zwierzęta wielkości wilka albo 
większego psa. Gdyby nie miecze Marcusa, być może Morbus właśnie byłby uznany 
za późną kolację. 
Niebo było całkowicie bezchmurne, i gdzieniegdzie widać było spadającą 
gwiazdę. Morbus leżał na plecach rozmyślając nad obecnym położeniem. Marcus 
spał. Ale nie był to sen spokojny. Dręczyły go koszmary. Wciąż widział Mistrza i 
Lupusa. Jeżeli przednim cali w krwi. On stał nad nimi z mieczem i z chorym 
uśmiechem ścierał krew z rąk. Czerwone ostrze miecza nagle wystrzeliło do góry, 
poczym opadało jak gilotyna na głowę skazańca, rozcinając w makabryczny sposób 
jego przyjaciół. Marcus obudził się z stłumionym krzykiem. Dopiero po chwili 
zamknął wykrzywione w geście przerażenia usta i powoli zaczął się podnosić. Coś nie 
dawało mu spokoju. Ta budowla była jak magnes. Wiedział że wejście do niej jest 
równoznaczne z utraceniem czegoś więcej niż życia, a jednak... nie bał się. Opanował 
swój strach na tyle aby podejść do frontowych, wcześniej prawie niezauważalnych, 
drzwi budowli. Wszędzie widniały ornamenty Sithów. Wiedział że kluczem do drzwi 
jest odpowiednie użycie Mocy na mechanizm w drzwiach. Jednak bez jakiekolwiek 
znajomości tego rodzaju zamków mógł się nad nimi głowić miesiącami, jeżeli w 
ogóle by do czegoś doszedł. 
Nagle przyszła mu inna myśl do głowy. Zerknął na miecze przy pasie. 
Uśmiechnął się lekko i szybkim ruchem ręki odpiął zaczepy. W jednym momencie 
nacisnął obydwa włączniki. Dwa ostrza wysunęły się z rękojeści. Czerwone i 
niebieskie ostrza tworzyły magiczną poświatę wokoło jego osoby. Zamachnął się i z 
całym impetem uderzył mieczami w wrota z czarnego kamienia. 
- Obudź się ! Marcus, wstawaj ! Człowieku wstawaj ! – Twarz Morbusa była 
rozmyta i niewyraźna. Klęczał nad nim i trzymał jego głowę na rękach.

- Co... co się stało ? – Marcus miał głos jakby przejechało go stado vonskrów. 
- Kiedy walnąłeś w te drzwi, poszły takie fajerwerki jakich na Coruscant 
ludzie nie widzieli. 
Marcus podniósł się lekko i odczekał chwilę aby móc myśleć racjonalnie. 
Podszedł chwiejnym krokiem do drzwi. Były piekielnie gorące. Na odległość kilku 
metrów czuć było okropne ciepło. Marcus lekko nachylił się i dostrzegł maluteńkie 
szranki na wrotach. Były długości mniej więcej palca a szerokości miały może pół 
centymetra. Normalne drzwi były by już rozżarzonymi szczątkami porozrzucanymi 
wokoło. A jednak te oparły się sile miecza świetlnego. 
- Pakuj się. Wyruszamy dalej. Muszę się spotkać z Skywalkerem. 
- Jasne... – Zamruczał pod nosem Morbus. – Pakuj się, tylko z czego... 
*** 
W końcu dotarli na miejsce. Świątynia Skywalkera stała na środku ogromnej 
polany otoczona pomniejszymi budowlami i pomnikami przedstawiającymi różnych 
Rycerzy. Sama świątynia był imponująca. Przypominająca piramidę, pięła się wysoko 
ku niebu. 
Morbus przystanął na chwilę aby ją podziwiać, Marcus jednak wciąż parł 
nieprzerwanie do przodu. Kiedy byli już w połowie drogi, Marcus coś poczuł. Morbus 
przystanął i pouczał obserwować towarzysza. Nagle, zza niedaleko położonych 
głazów, wyskoczyły dwie postacie. Każda dzierżyła w ręku rękojeść miecza 
świetlnego. Morbus począł się lekko wycofywać. Marcus odrzucił na boki krawędzie 
czarnego płaszcza, ujawniając trzymane już miecze. Jak na zawołanie, wszystkie 
cztery ostrza się zapaliły. Przeciwnicy mieli zielone ostrza, ale kolor jednego 
przypominał raczej odcień szmaragdu. Drugi miecz miał odcień jaskrawo zielony. I 
właśnie ten miecz wykonał pierwsze ciosy. Napastnik rzucił się na Marcusa, i uderzył 
z góry. Marcus sparował cios obydwoma mieczami, krzyżując je o siebie. Wszędzie 
latały iskry i przeraźliwy dźwięk trących mieczy przyszywał powietrze. Marcus 
siłował się z atakującym, gdy drugi napastnik także ruszył w jego stronę. Zaatakował 
od dolnego boku, kierując ostrze na łydkę Marcusa. Kir zaparł się na pierwszym 
atakującym i z całej siły uderzył go nogą w krocze. Napastnik zwinął się z bólu, 
wypuszczając miecz z dłoni. W tym samym momencie, Marcus miał wolne dwa 
miecze. Jednym ruchem zablokował cios na nogę a drugim zaczął ciąć powietrze na 
poziomie głowy atakującego. Ten jednak zrobił unik i spróbował pchnięcia. Koniec 
ostrza przeszył powietrze, a Marcus uderzył przeciwnika łokciem poczym z całej siły 
rąbnął mu kostkami na dłoni w nos. Prawie natychmiast poleciała krew. Poprzedni 
napastnik zdążył się już pozbierać i ruszył w stronę Kira. Jak uczący się głupiec, 
zaszarżował na Marcusa, który wykorzystał to w najłatwiejszy sposób. Gdy 
przeciwnik był tuż tuż, Marcus ukucnął i podciął go. Jedi wylądował w błocie, 
ponownie wypuszczając miecz z dłoni. 
Marcus stał na środku placu patrząc na dwóch pokonanych przeciwników. 
Nagle naszły go myśli, których nigdy nie doświadczył. Zobaczył Mistrza spadającego 
w dół. Nagle usłyszał głos dobiegający wprost z jego głowy. „zabij ich… zabij ich… 
zabij ich…”. „Taaaak…” – mruknął ciężko Kir i ruszył w stronę jednego z leżących 
Jedi. 
- Marcus… co chcesz zrobić ? – Morbus natychmiast wyczuł jego intencje. 
Jednak Marcus zdawał się być w zupełnie innym świecie. – marcus, daj spokój… 
odpuść im… 
Marcus jednak nie przystanął. Zatrzymał się dopiero tuż nad ciałem Jedi. 
„zaaabij go…. Zzaaaaabijjj goooo….” – Głos był coraz bardziej męczący. Marcus

podniósł dłonie w kierunku bezbronnego Jedi. Przed oczami miał różne wizje z 
przeszłości, wszystkie jednak złe, smutne i nieszczęśliwe… żądnych dobrych… nagle 
oblał go strach i złość… był wściekły na siebie i na innych. Poczuł że może całą swą 
złość skierować w jeden punkt. Tak też się stało. Z samych końcówek palców 
Marcusa wystrzeliły błękitne pioruny. Natychmiast oplotły ciało nieszczęśnika, paląc 
powoli jego ubranie i ciało. Biedak począł się zwijać z bólu i wrzeszczeć w 
niebogłosy. 
Morbus ruszył w stronę Kira. Nie bardzo wiedział jak może go powstrzymać 
przed zabiciem jego ofiary, jednak bardziej zszokowany był tym, co widział. Takie 
umiejętności posiadali tylko Mroczni albo inaczej Ciemni Jedi. Morbus podniósł 
leżący obok kamień, i zaczął obchodzić Marcusa od tyłu. Iskrząca się ofiara wciąż 
była oplątana w kręgach śmiertelnych błyskawic, jednak tera już poruszała się 
znacznie wolniej. Morbus podszedł dostatecznie blisko, zaklinał pod nosem po 
rodiańsku i łupnął Marcusa w głowę głazem nie mniejszym od jego głowy. Ciemny 
Jedi osunął się ciężko w dół. 
*** 
- Gdzie… gdzie ja jestem ? 
- W Akademii. Musisz odpoczywać. Znaleźliśmy cię kiedy nie wrócili nasi 
Adepci z ćwiczeń. Byłeś dosyć ciężko ranny w głowę. Twój przyjaciel uderzył cię 
dość mocno, ale kilka dni w łóżku powinny zrobić swoje. Kiedy będziesz wstanie 
normalnie myśleć, porozmawiamy o tym co się stało. A teraz odpoczywaj. – Głos był 
jakby oddalony. Marcus nie widział nic, bandaż na głowie zachodził na całą twarz. 
Wiedział jednak kto do niego mówił. Luke. Porozmawiamy o tym co się stało ? Ale 
co się stało ? Myśli nie puszczały głowy Kira. Nagle poczuł czyjąś obecność, tuż 
obok miejsca w których leżał. Odwrócił głowę co wywołało niewyobrażalny ból szyi 
i całej tylnej części głowy. Czuł lekkie omdlenie, doszedł do wniosku że leczyli go 
bactą. Osoba mu towarzysząca spała, tyle choć wyczuł Kir. Po wnikliwszym badaniu 
umysłu, Marcus rozpoznał tok myślowy Morbusa. Nagle naszła go fala złości i 
nienawiści. Ból natychmiast ustąpił, świeża dawka energii przeszyła Kira dając mu 
poczucie pełnej sprawności psychicznej i fizycznej. Zacisnął pięści i był gotów bić 
nie widząc celu. Kiedy był na pograniczu, zemdlał. Morbus spał dalej snem 
spokojnego człowieka. Śnił o tym jak prowadzi renomowaną firmę sprzedającą 
najnowsze modele S-Swoopów. Nie był świadom że mógł paść ofiarą swojego 
towarzysza. Towarzysza, bo człowiek który spala innych wyładowaniami 
elektrycznymi pochodzącymi z jego własnego ciała, raczej nie jest osobą którą można 
nazwać Przyjacielem. 
Obydwaj przebywali w wschodnim skrzydle Akademii Jedi. Oddział 
medyczny składał się z dwóch pięter. Górne, mniejsze, było salą do spoczynku 
pacjentów z możliwością przeprowadzenia podstawowych operacji. Piętro niższe, 
było typowym oddziałem medycznym. Robot medyczny 2-1B sprawował funkcje 
pielęgniarza i opiekuna pacjentów, których wbrew pozorom było całkiem wielu. 
Akademia była pełna studentów, młodych Adeptów Mocy. Wielu z nich nigdy nie 
dostąpi zaszczytu stania się Rycerzem Jedi. Niektórzy odejdą, niektórzy zrezygnują, 
inni zostaną zwerbowani przez najróżniejsze organizacje a jeszcze inni mogą zostać 
ranni podczas treningów z mieczem co na zawsze może zakończyć ich karierę 
Rycerze Jedi o jakich marzą. 
Luke stał w przeszklonym korytarzu. Obserwował poczynania Adeptów 
ćwiczących sztukę posługiwania się mieczem na małej salce. Nie myślał jednak o 
samej walce. Myślami był zupełnie gdzie indziej. Myślał o Marcusie. Początkowo

miał obiekcje co do wpuszczania Ciemnego Jedi do Akademii. Jednak sam mówił że 
kto jaki by nie był, należy mu się pomoc w potrzebie. Kontakt z kimś posługującym 
się Ciemną Stroną, szczególnie kogoś w wieku niektórych młodszych Adeptów, 
mogło by się skończyć wręcz tragicznie. Jednak zawsze istnieje cień szansy że 
Marcusa uda się nawrócić na prawdziwą ścieżkę Mocy. Lecz już z doświadczenia 
wiedział że szanse są nikłe. Sposób rozumowania, umiejętności i doświadczenia jest 
zbyt głęboko zakorzeniony w esencji Ciemnej Strony. Zafascynowanie ciemną stroną 
Marcusa było nazbyt widoczne. Przejawiało się dosłownie we wszystkim , nawet w 
ruchach, nie mówiąc już o samej walce mieczem świetlnym. A jednak Marcus dał się 
zajść i uderzyć przez Morbusa. Czy to świadczy o jego zbyt małym doświadczeniu w 
ufaniu Mocy, czy może gdzieś tam, wśród plątaniny emocji, uczuć i różnych pasji, 
jest prawdziwe ego Marcusa, dobre ego, które pozwoliło na takie osłabienie 
względem Mocy. Jeżeli to by była prawda należy jak najszybciej przesondować 
umysł Marcusa aby dowiedzieć się jak głęboko pochłonęła go Ciemna Strona. 
Luke wrócił do ambulatorium gdzie leżał Marcus. Usiadł na stołku obok 
niego. Lewą ręką dotknął własnego czoła, prawą zaś, leciutko oparł o skronie 
Marcusa. Śpi, pomyślał, będzie łatwiej odtajnić prawdę. Zaczął od uczuć wobec 
rodziny i przyjaciół. I Tu pojawił się pierwszy problem. Bariera jaką postawiła 
Ciemna Strona była wyjątkowo silna. Złamanie jej poprzez zwykłe sforsowanie, 
mogło zakończyć się poważnymi urazami mózgu i pamięci. Należało wejść poprzez 
„tylnie drzwi”. Skywalker zaczął od zainteresowań Marcusa. Obrazy, wspomnienia, 
myśli. Wszystko było widać jak na holoprojekcji. Sondowanie było trudne ale 
pozwalało wykryć najgłębszą prawdę, o której nie wiedział sam sondowany. 
Luke spędził przy Marcusie ponad dwie godziny. Gdy już ostatecznie podjął 
decyzje od wycofaniu się z jego pamięci, podczas zacierania śladów swej mentalnej 
ingerencji, poczuł coś innego. Coś, co było jądrem Ciemnej Strony w Marcusie. Luke 
już wiedział co jest przyczyną obecności Ciemnej Strony. I nic nie mógł poradzić. 
Ból. Ból i wszechobecne cierpienie wypełniały umysł Marcusa. Przykryte pod 
płaszczem wspomnień i miłych uczuć. Całe życie Marcusa wyglądało jak wykonany z 
cierni labirynt. Nie było możliwości na uratowanie go od Ciemnej Strony. Marcus 
musiał niezwłocznie opuścić Akademię. 
Ból był wszędzie. Wszędzie... 
-==Koniec Części Pierwszej==- 
Statek wyszedł z nadprzestrzeni. Mrok otaczającej go galaktyki był 
uspakajający. Pasował do pilota statku. Jego także okrywał mrok. Jednak mrok był 
także w nim. Marcus leciał przed siebie. Kłótnia w jaką dął się wciągnąć z 
Skywalkerem na Yavin teraz wydawała się dziecinnie głupia. Nie potrzebnie dałem 
się w nią wciągnąć. Jak on w ogóle śmiał zajrzeć w głąb mojego umysłu. Myśli nie 
przestawały męczyć głowy Kira. Morbus, jego towarzysz, nie wiedzieć czemu, 
trzymał się niego gdzie kogokolwiek by nie poszedł. Był na niego wściekły za to co 
zrobił na Yavinie, jednak teraz wie że zrobił co musiał zrobić. 
Drgania Mocy. Człowiek. Tok myślowy. Morbus. 
- Co tak wcześnie ? Marcus zaczął się odzywać od dość niedawna. Morbus 
grał słowami najlżej jak mógł. 
- Ciebie zajść to się nie da. ! – Kretyn ze mnie. Morbus skarcił się. Z miłej 
pochwały wyszła głupia ironia na temat uprzednich wydarzeń. – No to gdzie lecimy ? 
- Na Ossus.

- A co to za zadupie ? 
- To jak mówisz zadupie, było kiedyś centrum wszystkich Jedi. Lece tam aby 
czegoś poszukać. – Marcus opanował się na dźwięk słów tak bardzo obrażających coś 
tak niezwykłego jak Ossus. 
- A skąd o niej właściwie wiesz ? Nie pamiętam abyś ostatnio czytał 
przewodniki między gwiezdne. 
- Od Skywalkera. 
Skywalker. Bohater Rebelii, wielki Mistrz Jedi, dowódca wielu odważnych 
wypraw. Mimo że Morbus spotkał go zamienił z nim kilka zdań. Trochę inaczej 
wyobrażał sobie wzór cnót i innych wielkich cech. Lekko podstarzały blondynas w 
czarnej tunice z dyndającym kawałkiem metalu u pasa. Żadnych ornamentów, medali 
czy innych znaków świadczących o jego zasłużonej sławie. Morbus czuł się 
oszukany. 
Coś uderzyło w statek. Morbus przewrócił się uderzając głową o skrzynkę z 
narzędziami. Krew z rany szybko zaczęła robić śmiertelne ornamenty na 
wypolerowanej posadce. Przed przednim iluminatorem rozbłysły czerwone smugi 
laserów. Luke dał Marcusowi nowy statek, stary transportowiec, nawet nie wie 
jakiego jest modelu, jednak był całkiem dobrze uzbrojony. Marcus postanowił to 
wykorzystać. Szybkim zwrotem odwrócił statek w stronę wroga. Kto właściwie mógł 
ich tu zaatakować. Odpowiedź była prosta i niezbyt optymistyczna. Imperium. A 
dokładniej niszczyciel klasy Imperial. I minimum dwie eskadry Tie Fighterów. Na 
konsolecie rozbłysła zielona lampka oznaczająca połączenie drogą radiową. Marcus 
pstryknął przełącznik i zaczął ustawiać koordynaty skoku. W mikrofonie odezwał się 
głos typowego Imperialnego służbisty. 
- „Do pilota nie zindytyfikowanego statku. To był strzał ostrzegawczy. Wyłącz 
pola ochronne i silniki. Poczekaj na kontrole statku w celu sprawdzenia przemytu. 
Jeżeli odmówisz zostaniesz zestrzelony.” – Zestrzelony. Trochę dziwne metody. 
Nawet jak na imperium. Marcus przyjrzał się niszczycielowi. Miał poważne 
uszkodzenia. Czarne smugi pokrywały cały spód statku. Wszystko jasne. 
- Tu pilot statku. Przykro mi panowie ale odmawiam kontroli. Inaczej mówiąc 
możecie mnie pocałować. – Mówiąc to wyłączył komunikator i kończył wyliczanie 
współrzędnych skoku. Już dawno powinni złapać go w promień przyciągający. Już sta 
było widać że połowa układów niszczyciela jest kompletnie zniszczona. To dlatego 
zagrozili zniszczeniem. Za długo by trwało dorwanie go. Choć myśliwce mogły 
załatwić to raz dwa. Odpowiedź Marcusa została przyjęta tak, jak się spodziewał. 
Myśliwce ruszyły do ataku. Pierwszy strzał celny. Poszedł jeden silnik. Sytuacja nie 
wyglądała za pięknie. 
- Morbus, weź tu swoją dupę i mi pomóż mi ! – Marcus odwrócił się i zaklną 
na widok Morbusa całego we krwi. 
Następny strzał. Pół systemy nawigacyjnego spalona. Wszystkie współrzędne 
na temat skoku zostały utracone. Nie było czasu na obliczanie nowych. Marcus 
wstukał koordynaty na chybił trafił i modląc się do statku, pociągnął za dźwignie. 
Niszczyciel i myśliwce zostały same w bezdennej próżni. 
*** 
Cud. Opatrzność boska. Fart. Ziszczenie losu. Tylko takie słowa mogły 
opisywać niewiarygodne szczęście Marcusa. Udało im się żywym wyjść z 
nadprzestrzeni. Nie uderzyli w żadną planetę, w żaden statek, w żaden cień 
grawitacyjny. Ale gdzie byli ? Mapa świeciła pustkami. Byli całe lata świetlne od

cywilizowanych planet. A jednak jakaś planeta krążyła po orbicie wprost przed nimi. 
Cała brązowo żółta. Ani śladu zapisek ani wzmianek o jej położeniu tutaj. W ogóle 
nie powinna istnieć. 
Ciemny Jedi zaopiekował się Morbusem jak przyjacielem. Zabandażował mu 
dokładnie głowę, podał podstawowe środki przeciw bólowe. Starał się nawet pomóc 
mu Mocą, ale bez uprzedniego poznania odpowieni9ch technik, nie mógł nic zdziałać. 
Prawego silnika statku praktycznie nie było. Tylnia komora z ładunkiem 
rozhermetyzowała się więc trzeba było ją uszczelnić i zamknąć. Marcus nie ufał 
komputerowi za bardzo, więc osobiście zaspawał drzwi mieczem i kawałem blachy 
znalezionym w składziku. Mogli tylko lądować na tej dziwacznej plancie. Nie mili 
jedzenia ani paliwa. Morbus był ranny, a statek w ruinie. Bardziej optymistycznej 
wersji nie dało się znaleźć. 
*** 
Statek powoli przebijał się przez burzę piaskową. Właściwie to spadał bo przy 
wchodzeniu do atmosfery, odleciał lewy silnik. Ratowały ich tylko stateczniki i 
bardzo twarde lądowanie. Morbus już zdążył się obudzić, tylko po to aby popatrzeć 
jak zaraz rozbije się o piaszczyste skały. Gdy z ogromną prędkością zbliżali się do 
„celu”, można było zauważyć rozsiane po całej planecie monumentalne posągi 
przedstawiające jakiś siedzących postaci. Potem nastąpiło uderzenie. Niestety, przód 
statku nie wytrzymał. Połowa urwała się podczas uderzenia, reszta zaczęła odpadać 
podczas szorowania o ziemie z zawrotną prędkością. Marcus starał się zapanować nad 
sterami, ale kiedy wyrwał ster z konsoletą, zobaczył tylko stery poprzepalanych kabli. 
Statek ruchem wirowym jechał wprost w przepaść. Nic nie było w stanie zatrzymać 
kilku ton masy z taką prędkością. Na pewno żadna maszyna. Ale Moc potrafi wiele. 
Marcus puścił urwany ster i próbował się skupić. Części statku latały nad ich 
głowami. Morbus „tańczył” z tyłu statku, odbijając się od ścian. Przy każdym 
uderzeniu o ścianę leciało nowe przekleństwo. Marcus, powoli stopniowo zaczął 
ogarniać stek Mocą. Przepaść była coraz bliżej. Koła pojazdu zacięły się więc nie 
było mowy o wywróceniu statku. Moc ogarnęła statek. Teraz należało go zwolnić. 
Metr po metrze, statek zwalniał. Krawędź. Przepaść. Statek bujał się zatrzymany tuż 
nad krawędzią. Gwałtowne zatrzymanie było na tyle silne, że Morbus poleciał do 
przodu i wyleciał przez pulpit, a raczej jego resztki. W ostatnim momencie złapał go 
Marcus.
- Dzięki...serio... – Głupi uśmiech na twarzy Morbusa nie znikał. Wsiał kilka 
kilometrów nad przepaścią, a trzymał go ktoś komu najmniej można ufać. 
Po statku nic ni zostało. Jedynie kabina która miła wzmocniony szkielet. 
Reszta była kupą spalonego i pozwijanego metalu i plastali. Byli sami na zupełnie 
obcej plancie. 
- Ruszamy. Spadając zauważyłem niedaleko budowle. Może znajdziemy 
jakieś pożywienie, albo chociaż wodę. Ruszyli. Morbus nie miał zamiaru dyskutować.

MORBUS

MARCUS KIR