Piers Anthony
Tamten zły wiatr
(Yon Ill Wind)
Przełożył Przemysław Bandel



Rozdział 1
Nimby

Demony nie zbierały się często, jeśli nie było powodów do intrygujących dyskusji, albo 
rozstrzygnięcia jakichś problemów. Ta okazja była po trosze sprowokowana każdym z tych 
powodów.
– Musiałeś oszukiwać – stwierdziła Demonica W(E\N)us. Oczywiście demony nie poro-
zumiewały się słowami czy zdaniami, ale w imię zrozumiałości ich wzajemne kontakty mogły 
zostać zdegradowane do takiej postaci. – Wygrałeś ostatnio wszystkie zawody.
– Po prostu nauczyłem się, jak grać, żeby wygrać – odparł łagodnie Demon X(A/N)th. – 
Moje zwycięstwa były uczciwe.
– Ciekawe – zauważył Demon E(A/R)th. – Jest coś podejrzanego w tym, jak ów głupi 
śmiertelny chłopak oddał zwycięstwo w ostatnim momencie, dzięki czemu wygrałeś nasz 
zakład.
– I to, że pomniejsza szalona demonica uznała ewidentnie niewinnego ptaka winnym, 
dzięki czemu wygrałeś nasz zakład – przytaknęła W(E\N)us.
– W moim królestwie mieszkają jedynie przyzwoite stworzenia, ponieważ pozwalam im 
na figle i nie interweniuję – zaprotestował X(A/N)th. Popatrzył wymownie na E(A/R)th. – 
W przeciwieństwie do niektórych.
– Gdybym na to pozwolił, te moje zidiociałe stworzenia doprowadziłyby królestwo do 
ruiny – odpowiedział E(A7R)th.
– A czy i tak tego nie robią? – zapytała złośliwie W(E\N)us.
– Nie aż tak jak twoje małe stworki – odszczeknął się E(A/R)th. Twoje królestwo teraz to 
jedynie chmury i pustynia i nie płynie mlekiem i miodem.
– Wszyscy popełniamy drobne błędy – próbował załagodzić Demon JU(P/I)ter. – Ale 
zdaje się, że X(A/N)th jest ostatnio jakoś nadzwyczajnie szczęśliwy.
– Rzeczywiście – dobitnie potwierdziła W(E\N)us.
– Zgoda – powiedział E(A/R)th.
Pozostałe Demony mruknęły z aprobatą.
– To tylko moje pomniejsze dobre stworzenia-upierał się X(A/N)th. Traktuję je dobrze, 
więc odwzajemniają mi się dobrym zachowaniem. Moje szczęście wynika z jakości podle-
głych mi stworzeń.
Pozostałe Demony przez pół mgnienia wymieniły sto piętnaście spojrzeń.
– Być może powinniśmy to sprawdzić? – zasugerował JU(P/I)ter.
X(A/N)th zdawał się coraz bardziej zainteresowany.
– Wyzywasz mnie na pojedynek?
– Tak, mam wrażenie, że właśnie to robię. Określ cel.
– Jeżeli wygram, przejmę twoją pozycję istoty dominującej w systemie.
– Zgoda. A jeżeli przegrasz, zajmiesz miejsce istoty najmniej ważnej w systemie 
i przekażesz mi swoje ziemie.
Były to niezwykle trudne warunki, ponieważ X(A/N)th potrzebował aż trzech tysięcy lat, 
aby wypracować sobie pozycję drugiej istoty w systemie, i istniało niebezpieczeństwo, że już 
tego nie powtórzy. Z drugiej jednak strony mogła to być dla niego jedyna okazja obalenia 
JU(P/I)tera, ponieważ zwyczajowo Demon Dominujący nigdy nie kładł na szali swojej pozy-
cji.
– Zgoda? Jakie warunki?
JU(P/I)ter się uśmiechnął. Jego uśmiech przypominał ogon komety, który w wyniku serii 
gwałtownych kolizji odczepił się i przylgnął do jego twarzy.
– Musisz osobiście wystawić się na kaprysy tych niższych stworzeń, które według ciebie 
tak przyzwoicie się zachowują. Musisz przyjąć postać śmiertelnika i udać się między nie na 
czas próby.
To była zupełnie inna sprawa.
– Ale normalnie nie ingerujemy w żaden sposób w życie istot niższych, więc wynik jest 
kompletnie przypadkowy, a przynajmniej nie poddany jakiemukolwiek wpływowi Demona. – 
Zachmurzony spojrzał na W(EVN)us, którą podejrzewał o zaostrzenie warunków ostatnim 
razem.
SA(T/U)rn skinął głową, aż zawirowały jego pierścienie.
– Tym razem masz licencję na ingerowanie w ich poczynania... do granic, które zdołasz 
osiągnąć.
X(A/N)th pojął, że został złapany w pułapkę. Pozostałe Demony konspirowały, aby go 
usidlić, bo zirytowało je pasmo jego sukcesów. Z drugiej strony rzeczywiście miał pod sobą 
szereg dobrych istot, które mogły doprowadzić go do zwycięstwa największego ze 
wszystkich. Bez wątpienia pojedynek wydawał się ekscytujący. Zdarzało się, że czasami 
kontaktował się ze swoimi poddanymi, kiedy naruszali jego spokój, ale nigdy nie robił tego 
w celu wywołania długotrwałych skutków.
– A więc mogę z nimi współdziałać. Gdzie jest haczyk?
– Twoja świadomość nie może być ograniczona – powiedział JU(P/I)ter – ponieważ 
w swej istocie jesteś demonem bez względu na przyjętą postać. Lecz dla celów tego zakładu 
zostaną ograniczone twoje możliwości ekspresji. Nie wolno ci będzie opowiedzieć żadnej 
z istot o twoim królestwie, o twojej prawdziwej naturze, a jeżeli któraś z nich zdoła się tego 
dowiedzieć, natychmiast przegrasz.
– Pod warunkiem że żadna inna nadnaturalna istota ich nie poinformuje – zauważył 
X(A/N)th i po raz drugi spojrzał wymownie w stronę Demonicy.
– Zgoda – zaakceptował JU(P/I)ter. – Dopilnujemy warunków umowy Poza tym jednej 
osobie w jednej chwili możesz przekazać, co chcesz. Ale... – zawiesił znacząco głos – jeśli 
tak zrobisz, zostaniesz ukarany: stracisz możliwość werbalnego porozumiewania się aż do 
końca całej rozgrywki.
Ale jedna chwila pełnego porozumienia może wystarczyć, pomyślał X(A/N)th, a aura 
wokół niego pojaśniała. Lecz w takim razie musi w tym tkwić jeszcze jakiś haczyk.
– Co jeszcze?
– Zachowujesz pełną moc, poza mową, ograniczoną do samego siebie i jednej wybranej 
przez ciebie istoty, do granic, których będzie się domagała.
– Ale skoro nie wolno mi będzie opisać mojej prawdziwej natury w chwili 
porozumienia...
– Wymyśl coś – zaproponował JU(P/I)ter. – Wszystko poza prawdą. Jednak gdy tak 
bardzo zbliżysz się do tej granicy, że istota wybrana, albo inny mieszkaniec twojego króle-
stwa się połapie, przegrywasz.
To było jasne: może się posługiwać prawdą, ale przegra, jeśli jakaś pomniejsza istota 
zrozumie, że on i Demon X(A/N)th to jedno. Jednak zadanie nadal nie było kompletne.
– Jaka kara czeka za stanie się tym, co wybierze istota?
– Moc przemieszczania się – stwierdził JU(P/I)ter. – Po ustaniu tego stanu, kiedy istota 
niższa oddzieli się od ciebie na więcej niż chwilę i na odległość większą niż kawałek, nie 
tylko zostaniesz ograniczony, ale całkowicie unieruchomiony. Stracisz moc magicznego 
działania, pozostanie ci tylko świadomość. Lepiej więc, abyś osiągnął cel, zanim dojdzie do 
rozdzielenia.
– Decyzja, czas, przestrzeń – powiedziała W(E\N)us. – To uczciwe, prawda? Potrójne 
ograniczenie. Żadnych przypadków. – Uczciwe dla niej, a to oznaczało, iż była przekonana 
o jego porażce, której pragnęła bardziej niż własnego zwycięstwa.
Nie miało być łatwo. Mógł mówić, ale tylko raz, mógł działać, ale tylko razem z innym 
stworzeniem. Istoty niższe były niezmiennie zmienne: w każdej chwili, z mniej lub bardziej 
poważnego powodu wybrane stworzenie może uznać, że nie ma ochoty dalej mu 
towarzyszyć, i oznajmi mu to, a potem odejdzie. Wobec warunków zadania X(A/N)th nie 
będzie w stanie przeciwdziałać.
Ale ciągle jeszcze nie wszystko było jasne. Spisek Demonów miał oznaczać, że nie ma 
dla niego żadnej szansy.
– O co chodzi z tą decyzją?
– Musisz się stać przyczyną przynajmniej jednej łzy miłości, albo żalu. Mają uronić 
stworzenie, które nie będzie znało jej znaczenia.
– Stworzenie, które będzie ci towarzyszyło – dodała W(E\N)us. Żadne inne.
A więc o to chodziło. Musiał wzbudzić współczucie u istoty niższej i nieświadomej.
– Ile czasu mam na wywołanie tej łzy?
– Dopóki trwać będzie twoja śmiertelna powłoka. Kiedy stracisz mowę i zdolność 
poruszania się, a nie osiągniesz tego celu, twoje ciało zacznie zachowywać się jak 
u śmiertelnych – będzie się starzeć aż do śmierci. Kiedy umrzesz, pojedynek się zakończy, 
a ty przegrasz.
X(A/N)th zastanawiał się nad tym, co usłyszał. Oczekiwali, że mu się nie powiedzie i że 
będzie musiał za to zapłacić.
– Zgoda. Pozwólcie mi wybrać postać śmiertelnika. – Pomyślał o pięknej kobiecie, 
ponieważ często wywoływały u śmiertelników łzy, albo może raczej o dziecku, co wydało się 
pomysłem jeszcze lepszym.
– Nie. To ostatni drobiazg. Ja wybiorę dla ciebie postać śmiertelnika.
– Ale ty możesz wybrać coś wyjątkowo trudnego!
– Właśnie. Wtedy będzie to prawdziwe wyzwanie. Wygraj, a ja przyznam, że twoje 
stworzenia zachowują się naprawdę dobrze.
– Przyznasz znacznie więcej – powiedział X(A/N)th ze srogą miną. – Przyjmuję twoje 
wyzwanie, a pozostałe Demony mają czuwać nad przestrzeganiem wszystkich zasad.
Demony skinęły. Szykowała się interesująca rozgrywka.
– W takim razie czas, abyś przyjął swoją śmiertelną postać – powiedział wielkim głosem 
Demon JU(P/I)ter. – Smoczy zad z głosem wodnej kaczki. Na imię będziesz miał Nimby.
Zanim X(A/N)th zdołał zaprotestować, znalazł się w Obszarze Szaleństwa w ciele smoka 
w ukośne, różowo-zielone, pastelowe paski, z głową mundańskiego osła.
– Au – jęknął, ale zabrzmiało to jak głos kaczki wodnej, coś między odgłosem 
wydawanym przez smarkającego goblina, a pomrukami gazu wydobywającego się z kanału 
ściekowego.
W pobliskim stawie zabulgotało. Spod powierzchni wysunęła łebek kaczka wodna 
najwidoczniej przekonana, że odkryła drugą istotę swojego gatunku. Jednak gdy nikogo takie-
go nie znalazła, postanowiła zanurzyć się z powrotem, ponieważ kaczki wodne żyją pod wodą 
i wynurzają się na powierzchnię jedynie w celu łapania owadów nawodnych, jednak wtedy 
muszą wstrzymywać oddech.
Nazywał się Nimby, co było trafnie dobranym opisem jego osoby: No I Mamy Byle Co, 
właśnie, życie, którego nikt nie mógł mi pozazdrościć.
Miał kłopoty. Jak nakłonić kogokolwiek, aby się do niego zbliżył, a co dopiero uronił nad 
nim łzę?
Cóż, musiał spróbować. Świadomością ogarnął całe królestwo Xanth. Wiedział, co robią 
teraz wszystkie stworzenia i gdzie znajduje się każda, najmniejsza nawet roślinka. Xanth 
pulsował życiem. Gdzieś tam musi być ktoś, kto nie wystraszy się smoczydła, kto posłucha 
tego, co on będzie musiał powiedzieć, i kto uroni nad nim łzę. Może nie od razu, ale po 
jakimś czasie, kiedy dobrze się poznają. Ponieważ poza poważnymi ograniczeniami nadal 
posiadał ogromną moc sprawiania przyjemności. Gdyby tylko ten, który zdecyduje się do 
niego przystąpić, zechciał poprosić. Gdyby tylko ten ktoś potraktował go poważnie.
Ale zamiast znaleźć odpowiednią osobę, odkrył kolejny problem. W chwili kiedy 
zmieniał postać, pojawił się magiczny strumień, powodując czasowe osłabienie Tarczy. 
Zostało to wywołane zaklęciem, ponieważ nawet najbłahszy czar Demona był silniejszy od 
połączonej magii wszystkich istot pomniejszych. Przez najbliższe kilka godzin istniała 
możliwość przeniknięcia do Xanth bez przeniesienia w inny czas. To mogło powodować 
poważne perturbacje. Normalnie potrafiłby szybko temu zaradzić, ale jako Nimby niestety 
nie. Prowadził politykę niewtrącania się do przypisanego sobie regionu, ale Tarcza zbudo-
wana przez mieszkańców Xanth była użyteczna, pozwalała utrzymywać porządek, więc sam 
po cichu wspierał tę inicjatywę. Teraz wypadało tylko mieć nadzieję, że nic szczególnie 
nieprzyjemnego nie wedrze się z Mundanii do Xanth, zanim Tarcza sama się uszczelni.
Byłoby wspaniale, gdyby osoba, którą spotka, okazała się wyjątkowo chętna do 
współpracy i natychmiast zapłakała nad nim, równocześnie dając mu zwycięstwo i uwalniając 
go. Lecz skoro nie mógł nawet powiedzieć, że potrzebuje tylko jednej łzy, takie rozwiązanie 
wydawało się niezwykle mało prawdopodobne. Jednak jeśli jakaś osoba poprosi go 
o wyjaśnienia, będzie mógł ich udzielić. Jeżeli osoba ta poprosi o pomoc w uszczelnieniu 
Tarczy, też będzie mógł to zrobić. Przyjmując jednak, że zdoła to zrobić, skrywając swoją 
prawdziwą naturę. Istniała więc szansa, że problem uda się rozwiązać podczas trwania zawo-
dów. Trzeba tylko znaleźć odpowiednią osobę.
Na tym więc skoncentrował swoją uwagę. Zaczął analizować wszystkie istoty 
zamieszkujące jego krainę. Zdecydowana większość mieszkańców była zupełnie nieprzydat-
na. Większość była beznadziejnie pochłonięta swoim życiem i nie miałaby nic do roboty 
z dzikim potworem. Prawdę powiedziawszy, to, albo by przed nim uciekli, albo go 
zaatakowali, w zależności od odwagi. Potrzebował kogoś rozsądnego, kogoś z otwartą głową. 
To redukowało możliwości do niewielu osób.
Pomyślał o najbliższej z nich. Młoda, piękna dziewczyna, Panna Fortuna. Była sprytna, 
skromna, uprzejma, urocza, troskliwa i nie oceniała innych po wyglądzie. Mogła być 
wspaniałą żoną dla jakiegoś młodego mężczyzny, gdyby nie jedna rzecz. Jej talentem było 
nieszczęście, a zdarzało się zawsze, ilekroć miała przed sobą dobre perspektywy. Była więc 
znakomitym partnerem dla Nimby’ego, który mógł, jeśli tylko by o to poprosiła, odwrócić jej 
szczęście. Mógł ją zastać samą, pokazać się i wykorzystując jedyną okazje do przemówienia, 
ujawnić, jak bardzo potrafi być użyteczny. Potem zamilkłby zgodnie z zasadami gry, ale to 
i tak pewnie by wystarczyło. Poznałaby się na nim i pojęłaby, że nie jest zwyczajnym potwo-
rem, poprosiłaby go o odwrócenie swego szczęścia, a kiedy by to zrobił, naprawdę by go 
doceniła. Oczywiście to jeszcze nie powód, by ronić nad nim łzę, ale może się to stać później, 
jeśli zacznie się o niego troszczyć. Często płakała z powodu swoich zwierzątek czy członków 
rodziny, kiedy działo się im coś złego, co przy jej talencie zdarzało się dość często. Sprawa 
wyglądała więc całkiem dobrze.
Nimby potruchtał na spotkanie. Ciało smoka było silne, więc droga nie sprawiała mu 
kłopotów. Skórę miał dostatecznie grubą, aby ignorować gałęzie i krzaki. Wzrok miał tak 
dobry, że bez problemów odnajdował właściwą ścieżkę. Nos łatwo pozwalał mu wywęszyć 
wszelkie stworzenia, duże i małe. Poczuł jednak pierwsze oznaki głodu. Teraz był śmiertelny, 
więc musiał jeść. Głód był dla niego nowym doświadczeniem. Wywęszył drzewo owocowe 
i zerwał z niego świeże ciasto wiśniowe. Zjadł, oblizał ośle wargi i pomyślał, że jedzenie jest 
w gruncie rzeczy dość zabawne!
Postanowił sprawdzić, co robi jego wybranka. Fortuna czerpała ze Źródła Czasu, 
ponieważ jej mama się spieszyła i potrzebowała go trochę więcej.
– Nie ma to jak czas bieżący – powiedziała. – Pójdź po niego.
Fortuna, jak zwykle grzeczna, natychmiast przyniosła trochę bieżącego czasu ze źródła.
Nimby przyjrzał się okolicy. Zauważył kilka roślin tymianku , ponieważ wiele 
okolicznych rodzin czasami z niego korzystało. Mieszkańcy tego regionu bardzo sobie cenili 
czas. Działo się tak jeszcze przed przybyciem Fortuny.
Zastanowił się nad tym, co jej powiedzieć, kiedy się spotkają. Ponieważ miał się jej 
objawić jako przerażający stwór, byłoby lepiej, gdyby najpierw przemówił do niej uspokajają-
co. Dopiero kiedy będzie na to przygotowana, będzie mógł pokazać jej swoją smoczą postać. 
Musiał jednak zadbać o to, aby słowa wywołały właściwy efekt, bo miał tylko jedną chwilę 
na przemówienie. Chwile miały różną długość, jedne były dłuższe, a inne krótsze. W tym 
przypadku chwila będzie trwała aż do momentu, w którym ona w jakikolwiek sposób odpo-
wie na jego słowa. Musiał więc uprzedzić jej płacz, albo krzyk, zanim skończy i zdradzi, że 
może być dla niej bardzo użyteczny. Na przykład, że mógłby odwrócić jej talent. Mógł 
powiedzieć, że posiada drzewo odwrotności i wie, jak go użyć, aby jej pomóc. Nie, mogła po 
prostu o drzewo zapytać. On zamiast tego może jej powiedzieć, że ma talent, dzięki któremu 
może ją zamienić, w co tylko będzie chciała, dopóki będzie z nim pozostawała. W ten sposób 
może się okazać, że będzie chciała zostać z nim przez jakiś czas. Musiał pamiętać nie tylko 
o tym, że gdy już raz przemówi, zamilknie. Gdy się rozstaną, przestanie się także poruszać. 
Dlatego jego mowa otwierająca jest nadzwyczaj ważna. Musiał zrobić to naprawdę dobrze. 
W jej efekcie mógł wygrać, albo przegrać wszystko.
Dotarł do krzewu tymianku. Był niski, a więc jego oddziaływanie było ograniczone. Ktoś 
na ziemi wokół niego nakreślił krąg. Była to granica, do której można było bezpiecznie się 
zbliżyć. Ludzie, którzy potrzebowali listka rośliny, musieli używać do jego zerwania 
drewnianego haczyka, ponieważ to, co nieożywione, nie poddawało się za bardzo działaniu 
czasu. To właśnie miała zrobić Fortuna. Wsunęła liść do magicznej sakwy, która 
powstrzymywała jego działanie, i zabrała sakwę do domu dla matki. Jej matka oczywiście 
wiedziała, jak bezpiecznie się z tym obchodzić; mamy zawsze potrzebowały więcej czasu.
Nimby zanurkował za stertę głazów, leżących w pobliżu rośliny. Taki sposób nurkowania 
był odpowiedni, ponieważ przypominał zachowanie kaczki wodnej. Co prawda z tego miejsca 
nie będzie dobrze widział dziewczyny, ale i ona nie mogła jego zobaczyć, a na to właśnie 
liczył. Oczywiście mógł użyć swej świadomości, aby ujrzeć ją bez udziału oczu, ale lepiej 
było wsłuchać się w jej zbliżające się kroki i w tym czasie powtórzyć sobie przemówienie.
Jak miałby zachęcić ją do słuchania, nic nie mówiąc? Może gdyby wydał z siebie głos, 
pomyślałaby, że to kaczka, i poczekała bez strachu. Potrzebował kilku słów, aby zaczęła 
słuchać, a wtedy mógłby odegrać całą sztukę. Fortuna ze swym nieustannym brakiem 
szczęścia z pewnością nauczyła się zachowywać ostrożnie, więc zapewne wysłucha go przez 
chwilę przynajmniej w milczeniu.
Zastrzygł oślimi uszami. Była tu! Podeszła bezgłośnie do rośliny, kiedy zastanawiał się 
nad sytuacją. Stała na granicy oddziaływania czasu. W swojej świadomości widział dokładnie 
jej kobiecą postać. Niemal przegapił okazję. Nie mógł pozwolić sobie na stratę choćby 
sekundy.
– Kwak! Kwak! – powiedział w kaczy sposób. – Proszę, posłuchaj mnie, nic nie mówiąc, 
bo mam dla ciebie interesującą wiadomość. Wiem, na czym polega twój kłopot z talentem, ale 
potrafię to odwrócić, ponieważ moim talentem jest zdolność do czynienia z innych tych, 
którymi życzą sobie być na czas, kiedy będą przebywać w moim towarzystwie. – Jak dotąd 
szło dobrze, nie odezwała się ani słowem. Ale musiał powiedzieć resztę, zanim chwila jej 
milczenia dobiegnie końca. – Jestem przyjacielem, ale nie jestem człowiekiem. Wyglądam 
ohydnie, lecz w żadnym razie nie zamierzam cię skrzywdzić. Potrzebuję towarzystwa takiej 
osoby jak ty i zrobię wszystko, aby moje towarzystwo stało się dla ciebie wartościowe. Żeby 
twoje zaufanie było usprawiedliwione. Jednak później nie będę już mógł mówić. Będę 
całkowitym niemową. Będziesz więc musiała powiedzieć, czego pragniesz. Zostań ze mną, 
a na wspólnie spędzony czas otrzymasz, co będziesz chciała. Ja chcę jedynie twojej przyjaźni. 
Proszę, nie uciekaj, kiedy mnie zobaczysz, a wyglądam okropnie. Jestem dla ciebie absolutnie 
niegroźny, bo bez ciebie bardzo będę cierpiał. – Czy wyjaśnił dostatecznie dużo? Nie mógł po-
wiedzieć więcej o sobie; zbliżył się do prawdy na tyle, na ile było mu wolno. Ale może 
powinien dać pełniejszy obraz swojej postaci, żeby nie krzyknęła z przerażenia i nie uciekła. 
– Jestem zaczarowaną postacią, nie całkiem tym, czym się wydaję. Mój los zależy od ciebie. 
Jeżeli chciałabyś teraz na mnie popatrzeć, spójrz na stertę skał po twojej prawej stronie. 
Wysunę głowę, skłonię się i będę milczał. Ale ty możesz do mnie mówić, a ja cię zrozumiem 
i zrobię dla ciebie, co tylko będę mógł. Proszę, zaufaj mi. Nazywam się Nimby.
Powiedział dość. Teraz wszystko było kwestią czasu. Powoli podniósł głowę i wyjrzał 
spoza skał. Stała tam i... TO NIE BYŁA TA DZIEWCZYNA!
– Och, jaki śmieszny osioł! – zawołała dziewczyna.
Nimby tymczasem zaniemówił, zgodnie z regułami wyzwania. Miał doskonałą, długą 
okazję, dłuższą, niż się spodziewał, i mówił dobrze. Ale jak mogło dojść do tego omyłkowego 
spotkania? Wrócił do swojej świadomości, prześledził dokładnie drogę swojej wybranki i już 
się zorientował: pech Fortuny znowu zadziałał. Tuż przed ścianą dzikiego kwiecia było 
skrzyżowanie dwóch ścieżek i tam zderzyła się z inną dziewczyną. Obie przewróciły się 
i usiadły na ziemi, sapiąc. Następnie szybko wstały, otrzepały ubrania z kurzu, przeprosiły się 
nawzajem, chociaż każda uważała, że to ta druga jest winna, i ruszyły swoją drogą – a raczej 
nie swoją drogą! Fortuna podążyła załatwić sprawunki tej drugiej dziewczyny, czyli poszła po 
korzenie chrzanu, żeby nie dostać od mamy ochrzanu. A ta druga dziewczyna udała się ku 
krzewowi tymianku i uświadomiła sobie swój błąd w chwili, w której Nimby do niej 
przemówił.
Nazywała się Chlorine i miała talent do zatruwania wody. Była zwyczajna, głupia, 
ograniczona, zupełne przeciwieństwo Fortuny. Do zderzenia doszło z jej winy, bo to ona 
biegła swoją drogą, nie zważając na nic, chociaż ścieżka nie nadawała się do biegów. W ten 
sposób zabrała Fortunie nadzwyczajną okazję spotkania z Nimbym, który mógł jej tak bardzo 
pomóc, a dla Nimby’ego stała się nieszczęściem, gdyż stracił jedyną szansę na wytłumaczenie 
czegokolwiek. Cóż miał teraz począć z tą wstrętną dziewuchą? No bo to właśnie z nią musiał 
wypełnić swoje zadanie.
Chlorine podeszła do niego.
– I nie możesz już nic powiedzieć? – zapytała. – Nawet zaryczeć? Zachichotała ze 
swojego głupiego dowcipu.
Poprosiła, więc Nimby wyszedł z ukrycia, pokazując swoje smocze ciało.
– Och, ty jesteś dzikim smokiem – stwierdziła. – Najobrzydliwszym stworzeniem, jakie 
kiedykolwiek widziałam! Dlaczego miałabym ci dotrzymywać towarzystwa?
No właśnie, dlaczego. Fortuna miałaby nieco współczucia, ponieważ była przyzwoitą 
dziewczyną. Ale Chlorine była szorstka w obejściu i zachowała się grubiańsko. Sprawdzając 
swoją świadomością jej życie, odkrył coś jeszcze gorszego. Kiedyś miała w sobie trochę 
współczucia, ale jej okropna rodzina je z niej wybiła. Dawno nie płakała, a teraz pozostała jej 
już tylko jedna łza, ale nie bardzo wiedziała, gdzie się zapodziała. Nawet gdyby Chlorine ją 
odnalazła, przecież nie uroni jej z jego powodu. Lecz nie znajdzie jej, bo stała się cyniczna 
i nie zważała zupełnie na innych. Chlorine po prostu nie była wiele warta.
Nimby poniósł porażkę na samym początku. Trudno byłoby mu wymyślić gorszego 
kompana. A wszystko dlatego, że nie przyłożył się i nie uważał dostatecznie, choć wiedział, 
że Fortuna ciągle ma w życiu pecha. Wygłosił znakomitą mowę, ale dla rozumnej 
dziewczyny. Zaprzepaścił swoją szansę na zwycięstwo. Pełen wyrzutów sumienia zwiesił gło-
wę.
– No, ale jeżeli to, co powiedziałeś, jest prawdą – odezwała się Chlorine – to może być 
mój szczęśliwy dzień. Dam ci szansę. Ale ostrzegam, jeżeli spróbujesz mnie zjeść, zatruję 
twoją wodę i dostaniesz okropnie bolesnego siusiania. Miała na myśli zapalenie pęcherza, ale 
Nimby nie obawiał się wewnętrznych chorób.
Nie lękała się więc o swoje bezpieczeństwo. Rzeczywiście potrafiła zatruć dotknięciem 
każdą wodę, co oznaczało, że gdyby musiała, zabiłaby każde stworzenie. Nie mogłaby tego 
zrobić Nimby’emu, ponieważ był Demonem, ale rzecz jasna on nie mógłby pozwolić jej tego 
zrozumieć. Poza tym była tą osobą, którą wybrał, a zadania ciągle nie wykonał; może nadal 
istniała jakaś słabiutka szansa na zwycięstwo. Skinął więc, pokazując, że rozumie jej ostrze-
żenie.
– Uczyń mnie piękną – powiedziała.
To było łatwe. Popatrzył na nią i zaczął zmieniać różne części jej ciała. Rozczochrane 
zielonkawożółte włosy zamienił w bujne połyskujące złotem i zielenią loki, które zwracały na 
siebie uwagę. Pożółkłą cerę zamienił w najdelikatniejszą w całym Xanth. Przypominająca 
budzik figura przypominała teraz klepsydrę. Grube, prostackie stopy przemienił w delikatne, 
ubrane w kryształowe pantofelki. W końcu byle jaką suknię zastąpił elegancką toaletą dopa-
sowaną do nowej, zgrabnej figury niczym dzieło artysty. Teraz była przyciągającą oko 
przedstawicielką swojego gatunku.
Popatrzyła po sobie z aprobatą.
– Ooooo! Czy to prawda? To znaczy... czy to nie iluzja? Czuję, że to prawda. – 
Uszczypnęła się delikatnie, ale na tyle mocno, aby sprawdzić, czyjej odczucia są rzeczywiście 
prawdziwe.
Nimby skinął, potwierdzając, że to prawda. Dopóki się nie rozdzielą.
– Potrzebuję zwierciadła – powiedziała. – Chcę spojrzeć na twarz.
Nimby zmienił jedną ze swoich łusek w lustro i obrócił się tak, aby mogła w nie 
popatrzeć. Przyglądała się sobie z dreszczem emocji
Nagle doszła do ciekawego wniosku.
– Nie wyglądam niemądrze, ja jestem niemądra. Często mi to powtarzano. Możesz 
zrobić, żebym była mądra?
Co prawda zadała pytanie, ale właściwie brzmiało ono jak prosiła, tak samo w przypadku 
lustra. Nimby skoncentrował się na jej miałkim umyśle i zaczął poszerzać horyzonty dziew-
czyny.
Uśmiechnęła się.
– Robię się mądrzejsza! Czuję to! Zaczynam rozumieć rzeczy, których nie rozumiałam 
dotąd. Moje widzenie spraw poszerzyło się i pogłębiło niewiarygodnie. – Zamilkła. – I moje 
słownictwo także. Nigdy wcześniej nie wypowiadałam się w ten sposób.
Nimby skinął. Nie tylko rozwinął jej intelekt, ale również go poszerzył. Teraz mogła 
rozwiązywać problemy siłą intelektu i potrafiła ocenić, kiedy osiągnie pożądany rezultat. Te-
raz mogła nawet użyć określenia „zapalenie pęcherza”.
Popukała go w głowę i popatrzyła na niego.
– Wiesz, ty jesteś całkiem niezłym stworzeniem, jeżeli to wszystko to nie sen. Masz 
naprawdę potężny talent. No, ale teraz miałabym życzenie popatrzeć darowanemu smokowi 
w zęby. Dlaczego robisz dla mnie to wszystko? Powiedziałeś, że potrzebujesz mojego 
towarzystwa, ale bez wątpienia potrzebujesz ode mnie czegoś więcej niż towarzystwo. 
Przypadek czy przemyślany zamiar sprowadził cię do mnie?
Nimby nie mógł odpowiedzieć, więc tylko spoglądał na nią.
Dzięki nowo zdobytej inteligencji szybko pojęła, w czym rzecz.
– Kolejno w takim razie: Czy to był przypadek?
Skinął potwierdzająco. Czekał na Pannę Fortunę, a nieszczęśliwy zbieg okoliczności 
sprowadził Chlorine.
– Spotkałeś mnie przez przypadek – powtórzyła powoli, rozważając w swym potężnym 
teraz umyśle różne ewentualności i ich konsekwencje. – Ale musiałeś przecież mieć jakiś 
zamiar. Czy potrzebujesz specjalnie mnie?
Pokręcił przecząco głową.
– Czy z własnej woli chcesz być dla mnie bardzo użyteczny?
Znowu przytaknął. Musiał zadbać o nią dostatecznie dobrze, żeby zechciała uronić nad 
nim łzę.
Ale teraz była zbyt przebiegła, aby zaakceptować bezkrytycznie taką odpowiedź.
– Chcesz być użyteczny dla mnie, tak jak ja mam być użyteczna dla ciebie?
Stała się naprawdę mądra. Rzeczywiście nie dbał o jej przyszłe powodzenie, interesowało 
go jedynie zwycięstwo w zawodach. Lecz wobec tego, że potrzebował jej emocji, tego, aby 
uroniła nad nim łzę, zamierzał traktować ją dobrze. Chciał, żeby go polubiła, żeby zadbała 
o jego pomyślność. Z tego, co powiedziała, zrozumiał, że był dla niej bardzo użyteczny, jeśli 
wręcz nie przyprawił jej o szczęście. Skinął więc znowu potakująco.
– A więc potrzebujesz kogoś... ale nie żeby go zjeść czy jakoś skrzywdzić.
Przytaknął.
– Oczywiście nie jestem pewna, czy mogę ci zaufać – powiedziała rozsądnie, jako że 
rozsądek był teraz jedną z jej mocnych stron. – Ale widziałam, jaki jesteś potężny, i wiem, że 
bez wątpienia mogłeś mnie pozbawić świadomości i pożreć, gdybyś miał takie zamiary. To 
wyraźnie potwierdza twoją prośbę. Potrzebujesz towarzystwa.
Lekko potaknął głową.
– Ale jest coś jeszcze – zauważyła roztropnie. – Mogłabym zgadywać całymi dniami 
i nigdy nie odkryć prawdy. Nigdy nie byłam dobra w dziewiętnaście pytań czy choćby w pięć. 
– Znowu zamilkła na chwilę. – Ale teraz mogłabym być dobra. W każdym razie nie widzę 
powodów do szukania odpowiedzi. Dopóki będę z tobą, będę taka jak teraz, a kiedy się 
rozdzielimy, znowu stanę się taka jak kiedyś.
Znowu przytaknął.
– W takim razie popatrzmy, czego jeszcze bym chciała – powiedziała niezwykle 
praktycznie. – Uroda to sprawa zewnętrzna. Chcę być także zdrowa.
Skupił się i ofiarował jej nadzwyczajne zdrowie. W jakimś stopniu dodał go już 
wcześniej, kiedy uczynił ją piękną i mądrą, a teraz chemia jej ciała stała się równie dobra jak 
jej kościec i ciało. Żyłaby długo, nigdy nie chorowałaby, a po każdym zranieniu szybko 
wracałaby do zdrowia. Gdyby tylko była z nim.
– Tak, czuję, że zaklęcie zdrowia przenika mnie – przyznała. – Aż mi się chce biegać 
i skakać. - I zaczęła to robić, a jej ciało reagowało znakomicie.
Wróciła do niego.
– W jakiej odległości od ciebie powinnam się znajdować, aby nadal odczuwać twoje 
dobroczynne działanie? – zapytała. – Dziesięć kroków? Sto? Tysiąc?
Skinął potakująco po tej trzeciej sugestii. Musiała pozostawać w jego towarzystwie, 
a skoro dystans nie był sprawą kluczową, można było się zgodzić na wielkość przybliżoną.
Nie zadała natomiast pytania związanego z poprzednim: czy mogłaby odejść dalej, 
przerwać formalnie związek, zmienić się, wrócić i znowu korzystać z dobrodziejstw jego towa-
rzystwa. Uznała, że mogłaby – wiedział o tym dzięki swojej świadomości – ale naprawdę 
byłby to kłopot dla nich obojga. Skoro jednak nie mógł sam o tym poinformować, ona 
musiała zapytać.
Nagle przyszło jej do głowy coś jeszcze.
– Obawiam się, że choć mój umysł i ciało są w doskonałej kondycji, osobowość im ciągle 
nie dorównuje. Nadal jestem cyniczną i bezduszną smarkulą; dlatego właśnie inni mnie nie 
lubią. Możesz zmienić mnie w miłą osobę? – Zawahała się, bo coś jej przyszło do głowy. – 
Ale nie nazbyt miłą, bo nie chcę być jakieś ciepłe kluchy.
To była kolejna prośba. Nimby skupił się i zmienił jej osobowość na miłą. Naturalnie 
przyłożył się i wykonał dobrą pracę, oferując jej takie cechy, jak uczciwość, litość, 
współczucie, empatia i troskliwość. Była już tak miła, jak to tylko możliwe. Dołożył jednak 
do tego nieco poczucia rzeczywistości, żeby nie stała się, jak to sama określiła, ciepłymi klu-
chami.
– O rety – westchnęła. – Doskonale wiem, jaką wredną osobą byłam, i to zupełnie bez 
powodu. Muszę podjąć pewne zobowiązania i we właściwym czasie zrobię to. – Znowu 
popatrzyła na Nimby’ego. – A co z moim talentem? Możesz mi podarować jakiś lepszy?
To było niebezpieczne. Mogła poprosić o talent wszechwiedzy i gdyby go dostała, szybko 
odkryłaby jego tajemnicę, a to z kolei sprowadziłoby na niego klęskę. Jej inteligencja stała się 
już dość groźna. Pokręcił więc przecząco głową.
– No cóż – powiedziała, spoglądając na całość realistycznie. – Już tyle dla mnie zrobiłeś, 
że byłabym niewdzięczna, żądając więcej. Skoro więc tyle zrobiłeś dla mnie, ja chciałabym 
zrobić coś podobnego dla ciebie. Czy możesz zmienić siebie, tak jak zmieniłeś mnie?
O tym Nimby nie pomyślał. Oczywiście, że mógł, ale czy powinien? Uznał, że nie 
powinno to grozić niczym niebezpiecznym, skinął potakująco.
– W takim razie zmień odpowiednio swój intelekt, posturę i charakter – poleciła. – Mam 
oczywiście na myśli ludzkiego mężczyznę.
No i Nimby stał się przystojnym, inteligentnym, zdrowym i miłym ludzkim mężczyzną. 
W ten sposób, tak jak ona wcześniej, on teraz przestał wzbudzać odrazę.
– Och tak – westchnęła. – Jesteś takim mężczyzną, o jakim zawsze marzyłam, a o którym 
wiedziałam, że nigdy nawet na mnie nie spojrzy. – Popatrzyła na niego z uznaniem. – Spójrz 
na mnie.
Miała wrażenie, że on musi być jej posłuszny. To nie miało znaczenia, więc nie przejął 
się za bardzo. Popatrzył na nią.
– Obejmij mnie – powiedziała. – Pocałuj.
Objął ją więc i pocałował. Ona była taka, jaką ją stworzył, ale on znajdował się w ciele, 
które nie było dla niego naturalne. Niemniej jednak było to interesujące i łagodnie przyjemne 
doznanie. Stało się tak zapewne dlatego, że nadał sobie w pełni męską postać z wpisanym 
nierozerwalnie w nią pociągiem do każdej napotkanej kobiety, która wygląda i zachowuje się 
tak jak ta właśnie. Jej pięknie wyrzeźbione ciało wywołało w jego nadzwyczaj zdrowym 
męskim ciele znamienną reakcję. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy w swoim długim 
życiu poczuł ludzkie pożądanie.
Zakończyła pocałunek i westchnęła.
– Szkoda, że jesteś smokiem z osią głową – stwierdziła. – Gdybyś był prawdziwym 
mężczyzną, wyszłabym za ciebie za mąż
Iluzja! Ale dobre było i to, że myśli o nim jak o potworze, a nie jak o Demonie X(A/N)th.
– Nadal nie mówisz?
Przytaknął, doceniając taki stan rzeczy: inaczej nie zdołałby zataić swojej tożsamości.
– Nie szkodzi. Będę mówiła za nas oboje. – Pomyślała o czymś. Oczywiście w takim 
stanie nie mogę wrócić do domu – uznała realistycznie. – Rodzina nigdy by mnie nie 
rozpoznała, a gdyby im się udało, zaczęliby mi zazdrościć. Myślę, że powinnam w takiej 
sytuacji zniknąć na kilka dni. Nawet nie będą za mną tęsknić.
Znowu go pocałowała, przylgnąwszy do niego, aż jego ciało zaczęło pulsować 
i rozgrzewać się alarmująco, choć nie nieprzyjemnie, następnie odsunęła się zalotnie.
– Zróbmy więc sobie długi spacer do nieznanych miejsc, w naszych obecnych postaciach, 
a kiedy się znudzę, pomyślę, co dalej No bo jeżeli jest to tylko sytuacja chwilowa, to muszę 
maksymalnie ją wykorzystać. – Popatrzyła na niego taksującym wzrokiem. – Zdaje się, że nie 
masz wielkiego doświadczenia w romansowaniu.
Nimby skinął potakująco. Prawdę powiedziawszy, nie miał w ogóle pojęcia, o czym 
mówi, i chociaż jego świadomość próbowała złapać jej myśli, nie potrafił uchwycić się 
niczego konkretnego. Czym było to romansowanie? Czy to miało coś wspólnego z drżeniem 
ciała, które czuł, kiedy go całowała?
Chlorine się roześmiała.
– Nie bój się, Nimby. Nauczę cię. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale odkąd jestem 
piękna i miła, doceniam wartość romansowania. Ale nie wolno się spieszyć. Przeżyjmy więc 
naszą przygodę. Wzięła go za rękę i poprowadziła ścieżką, oddalając się od krzewu tymianku.
Nagle o czymś pomyślała.
– Mówiłeś, że możesz odwrócić mój talent. Co z tym?
Rzeczywiście. W czasie krótkiej rozmowy „tak-nie” ustalili, że zamiast zatruwać wodę, 
mogłaby ją oczyszczać. Prawdę powiedziawszy, cały czas mogła wykorzystywać swój talent 
w ten sposób, gdyby sobie to uświadomiła, ponieważ jej trucizna działała czasowo, ale 
zabijała wszelkie złe życie w wodzie.
Nimby czuł się nieco lepiej. Chlorine była pomyłką, ale stawała się coraz bardziej 
interesująca. Może uda jej się nawet odnaleźć zagubioną łzę. On oczywiście wiedział, gdzie 
jest, ale nie mógł jej powiedzieć, dopóki nie zapyta serią pytań „tak-nie”. Robiła natomiast to, 
czego sobie życzył: budowała między nimi związek.
Tymczasem świadomość doniosła mu, że osłabione działanie Tarczy zaczyna dawać 
o sobie znać: z Mundanii do Xanth mogła przeniknąć potężna wichura. Chociaż nie mógł 
widzieć przyszłości, z długich dawnych doświadczeń wiedział, co to znaczy. Jeśli siła wiatru 
wzrośnie i zdoła wykurzyć sporą ilość magicznego pyłu, można oczekiwać kłopotów, jakich 
nikt nie widział od tysiąca lat. A on nie mógł temu zaradzić.
Teraz zaczynał pojmować, jak bezwzględne są pozostałe Demony i jak go oszukały. 
Zdawały sobie sprawę, że kiedy ulegnie transformacji, Tarcza osłabnie i wichura nawiedzi 
Xanth. Doskonale zgrali w czasie całe przedsięwzięcie, mając nadzieję, że właśnie 
w najgorszym momencie Demon X(A/N)th będzie słaby. On, chcąc znacząco poprawić swój 
status, pozwolił się złapać w sidła.



Rozdział 2
Wesoła Wdówka

Karen wyglądała przez okno samochodu kempingowego. Zauważyła wzburzoną 
powierzchnię morza.
– Czy to jest „Wesoły Wicherek”? – zapytała. Miała siedem lat i interesowała się 
wszystkim oprócz domu i szkoły.
– To „Gladys”, neptku – odparł David. Był jej dwunastoletnim przyrodnim bratem i starał 
się dowieść, że wie wszystko to, czego ona nie wiedziała. – Huragan „Gladys”.
Taka odpowiedź wywołała kolejnego przyrodniego brata, Seana, i – jak to często bywało 
w takich sytuacjach – sprzeczkę. Miał siedemnaście lat, więc górował nad Davidem tak jak 
David nad Karen.
– Huragan „Wesoły Wicherek” – powiedział, chichocząc. – To mi się podoba. Ale nie, 
nie mam go tu; to tylko zwykła podfruwajka. Cieszcie się nią.
Karen spodobała się odpowiedź Seana. Popatrzyła na siedzących z przodu mamę i tatę, 
którzy wymienili Znaczące Spojrzenie. To prawdopodobnie z powodu podfruwajki. Dorośli 
wiedzieli, że to zabawne, i dlatego unikali takich tematów.
– Sztorm Tropikalny Gladys – powiedziała mama. – Nie jest jeszcze huraganem. Inaczej 
nie ryzykowalibyśmy podróży drogą przecinającą burzę.
Teraz dzieciaki wymieniły znaczące spojrzenie. Chodziło o dorosłych i zabawę.
– STWW – rzucił niewinnie Sean. – Po chwili, dość długiej, aby zacząć się zastanawiać, 
co nieprzyzwoitego miał na myśli, wyjaśnił: – Sztorm Tropikalny Wesoły Wicherek.
– ST – przytaknął David z głupim uśmieszkiem. Karen zachowała powagę, ponieważ nie 
powinna była wiedzieć, co to naprawdę znaczy ST, chociaż oczywiście wiedziała. Super 
Towar. Tak jak wiedziała, że SM oznacza: Spadaj Mała. Ale co kryło się za WW, w słowniku 
zakazanym? Może Wesoła Wdówka. Z pewnością chłopaków takie coś rozśmiesza, ale nie 
miała pojęcia dlaczego. Ich rodzina była raczej z tych nowoczesnych. Mama miała już wcze-
śniej męża, a tata żonę, ale tamto się nie sprawdziło. Karen świetnie wiedziała dlaczego: 
oboje byli stworzeni dla siebie, więc tamte małżeństwa to tylko pomyłki. Podobnie jak ich 
pierwsze dzieci, chociaż nie było stosownie tak mówić, chyba że w największej złości, kiedy 
jedno z nich poszturchiwało ją zbyt mocno. Sean był synem taty, a David mamy, co 
prowadziło do wielu ostrych nieporozumień między nimi. Z tego punktu widzenia Karen była 
lepsza od obu braci, bo była dzieckiem obojga rodziców, i do tego córką. Tak więc wszyscy 
byli rodzeństwem, ale jedynie ona była spokrewniona z wszystkimi bezpośrednio. Podobało 
jej się to. Naprawdę należała do rodziny.
Wpatrywanie się w wodę, nawet kiedy tak ładnie się w niej kotłowało, znudziło Karen. 
Postanowiła sprawdzić, co u zwierzaków. Były zamknięte w klatkach, żeby uniknąć podczas 
jazdy jakichś perturbacji, jednak im nie podobała się taka sytuacja.
– Cześć, Woofer - powiedziała, klepiąc wielkiego kundla. Woofer był psem Seana, ale 
przyjaźnie odnosił się do wszystkich w rodzinie, szczególnie do tych, którzy go karmili. Miał 
niemal czarną sierść, przez co pasował do Seana i taty. – Cześć, Midrange. – Pogłaskała 
nieokreślonego kociaka. Midrange był kotem Davida, ale łasił się do każdego, kto siedział 
w jednym miejscu dłużej niż przez chwilę. Miał nędzne, jasne futro, co z kolei pasowało do 
ciemnych blond włosów Davida, które miał po mamie. – Cześć, Tweeter. – Papuga z długim 
ogonem była ulubienicą Karen i tylko wobec niej zachowywała się przyjaźnie, choć 
tolerowała wszystkich. Jej pióra były miejscami brązowe, co miało przypominać rude 
kędziory dziewczynki. Miało to także przypominać włosy rodziców: częściowo jasne, 
a częściowo ciemne.
Zwierzaki ucieszyły się, bo Karen zwykle poświęcała im więcej uwagi niż ktokolwiek 
inny. Prawdę powiedziawszy, wszystko to były stworzenia z podwórka, uratowane ze stawu, 
albo kupione na pchlim targu jako zachcianki różnych członków rodziny; nikt inny zresztą ich 
nie chciał. Karen uważała je jednak za wspaniałych towarzyszy, a one najwyraźniej zgadzały 
się z nią.
Samochodem szarpnęło.
– Psiakrew! – powiedział tata zza kierownicy. – Silnik nawala.
– Ale nie możemy się tu zatrzymać – zaprotestowała mama. W ogóle nie możemy się 
zatrzymywać, inaczej sztorm... – zawiesiła głos, jak zwykle, kiedy miała powiedzieć coś, 
czego nie powinny słyszeć dzieci.
To oczywiście oznaczało, że Karen bardzo chciała usłyszeć.
– Przepraszam, ale muszę iść – powiedziała do zwierząt i przesunęła się na środek 
pojazdu do stołu, przy którym wcześniej siedziała.
Teraz słyszała, że silnik przerywa. Brzmiało to jak zepsuty samolot Davida. Samochód 
zaczął zwalniać.
– Pasażerowie, proszę zapiąć pasy – Sean udawał kapitana samolotu. – Wystąpią 
turbulencje. Nie ma powodów do paniki. Powtarzam: nie ma powodów do paniki. – Ostatnie 
słowa wypowiedział ze szczególnym naciskiem, jakby kapitan chciał ukryć niepokój.
Wtem samochodem wstrząsnął silny podmuch wiatru. David i Karen zaśmiali się 
równocześnie; rzeczywiście wydawało się, jakby lecieli samolotem przez burzę.
– Gdzieś musi być jakiś zjazd z drogi – stwierdził tata. – Nie chcemy utknąć na moście. 
Gdzie jesteśmy?
Mama popatrzyła na mapę.
– Przekraczamy Big Pine Key. Chyba nie sądzisz, że silnik...?
– Nie warto ryzykować – uznał tata. – Jeśli to się rozkręci, lepiej żebyśmy poczekali, 
przynajmniej do czasu, aż zajrzę do silnika.
– Lądowanie awaryjne – oznajmił specjalnie alarmującym tonem Sean. – Proszę 
pasażerów o pozostanie na miejscach. Proszę zastosować się do procedury wypadkowej 
i sprawdzić najbliższą drogę ewakuacji. – Kolejny podmuch wiatru wzmógł tylko realizm 
sytuacji. – Powtarzam, są powody... to znaczy nie ma powodów do paniki. – Gdyby kapitan 
powtórzył zapewnienie bez pomyłki, nie zadziałałoby.
Karen zachichotała, ale w głębi duszy zaczynała się denerwować. Wracali do domu po 
wizycie u przyjaciół w Key West, a ST Gladys przyspieszył ich wyjazd. Od Miami dzielił ich 
jeszcze spory kawał drogi wzdłuż wybrzeża i most, a morze wyglądało coraz groźniej. Czy 
któryś z takich podmuchów mógłby zepchnąć ich do wody?
Silnik pracował coraz gorzej.
– Tak nie możemy jechać dalej – powiedział tata. – Jest gdzieś jakiś zjazd?
– Tak, na krzyżówce droga odchodzi do Big Pine – poinformowała mama, spoglądając na 
mapę. – Może tam znajdziemy schronienie
Na skrzyżowaniu skręcili na północ. Wiatr uderzył w nich, próbując zepchnąć auto 
z drogi, ale tata zdołał utrzymać kurs. Nagle z nieba opadła kurtyna deszczu, czyniąc świat 
zupełnie niewidzialnym. Karen nie widziała nic przez boczne okno i podejrzewała, że tata 
niewiele więcej może zobaczyć przez przednią szybę. A robiło się coraz gorzej. Cieszyła się 
na tę przejażdżkę, a wiadomości o sztormie wręcz ją intrygowały, ale cała radość nabrała 
teraz kwaśnego smaku. Sytuacja zaczynała naprawdę przerażać, a jeszcze nie mieli do 
czynienia z huraganem. Nabrała przekonania, że podobne rozrywki nie są aż tak zabawne, jak 
się mówi.
– Tutaj nie ma się gdzie się zatrzymać – mruknął tata. – A to co? Kolejny skręt?
– To skrzyżowanie z 940 – powiedziała mama, ale głos zabrzmiał, jakby usilnie starała 
się kontrolować jego ton, co tylko bardziej jeszcze podenerwowało Karen. Nawet chłopcy 
przestali żartować. Teraz samochód rzeczywiście przypominał samolot lecący w złą pogodę, 
lecz Karen wolała się szybko wyzbyć podobnych wizji.
– Skrzyżowanie? Nie widzę – powiedział tata. – Ale powinien tu gdzieś być jakiś 
budynek, który osłoniłby nas od wiatru. Nie odważę się stanąć, dopóki nie znajdziemy 
dobrego miejsca, ponieważ drugi raz silnik może nie zapalić.
Samochodem znowu szarpnęło. Wtem mama krzyknęła głośno. Była naprawdę 
przerażona, a łatwo nie ulegała strachowi.
– Jim...
– Jakim cudem znaleźliśmy się na moście? – zapytał zaskoczony tata.
– Były dwie drogi – powiedziała mama. – Sądziłam, że jechaliśmy tą z lewej strony, ale 
musieliśmy chyba być na prawej. Prowadzi do No Name Key .
– Cóż, jakkolwiek się nazywa czy nie nazywa, tam właśnie jedziemy – stwierdził tata.
Karen z ulgą dojrzała przez okno ląd; przejeżdżali przez krótki most. Popatrzyła przed 
siebie, przez przednią szybę i dostrzegła tablicę z napisem ROCKWELLS. Następny 
oznajmiał NO NAME. Rzeczywiście znaleźli się na No Name Key.
Nadal żadnego schronienia. W końcu silnik jeszcze raz się zachłysnął i zgasł. Utknęli tu 
na dobre. Na bezimiennej wysepce. Mama nawet nie pozwoliła tacie spróbować zapalić 
silnika, ponieważ różne przedmioty latały teraz w powietrzu, wiatr kręcił wszystkim, co 
znalazło się w jego zasięgu. Mogli jedynie czekać.
– Bezpieczne lądowanie awaryjne – oznajmił Sean. – W obcym kraju. Bez paniki. 
Zostaniemy uratowani, zanim łowcy głów wpadną na nasz trop. – Dowcip jednak nie padł na 
podatny grunt.
Sięgnęli po kanapki i zaczęli chórem śpiewać, udając, że są na pikniku, podczas gdy wiatr 
hulał wokół nich, a zapadająca noc obejmowała ich niczym głodny potwór. Samochodem tak 
często wstrząsało, że przestali zwracać na to uwagę.
Na chwilę się uspokoiło. Natychmiast przystąpili do niezbędnych czynności: tata do 
silnika, a dzieci wzięły zwierzęta na smycze, żeby je na chwilę wyprowadzić. Tweeter nie bar-
dzo nawet odczuwał potrzebę wyjścia, ale Karen wyjęła go z klatki i potarmosiła, żeby wrócił 
mu dobry nastrój. Ptak potarł dziobem o jej nos, co dla niego było równoznaczne z całusem. 
Nie robił tego nikomu innemu, a poza tym była to jedyna sztuczka, jakiej Karen zdołała go 
nauczyć, jej w każdym razie wystarczyło. Prawda była taka, że ona pocieszała jego w takim 
samym stopniu jak on ją.
Podmuchy wiatru znowu się wzmogły, sugerując, że to, co przyjdzie, będzie znacznie 
gorsze od tego, co było. Wszyscy szybko wrócili do samochodu. Tata nie zdołał zapalić 
silnika – wielka niespodzianka! – ale znalazł kilka kamieni, żeby zablokować koła auta 
i zapewnić mu większą stabilność. Mama włączyła na chwilę radio, aby wysłuchać prognozy 
pogody.
„W najbliższej dobie oczekuje się huraganu o niedużej sile – usłyszała Karen i musiała 
się powstrzymać od histerycznego śmiechu. Jeśli ten jest słaby, to nie chciałaby się spotkać 
z silnym! – Dwadzieścia cztery i pół stopnia szerokości północnej, osiemdziesiąt jeden stopni 
długości zachodniej, przesuwa się z prędkością dziesięciu mil na godzinę”.
Mama sprawdziła dane na mapie i znowu krzyknęła.
– To TUTAJ! – powiedziała. – Idzie prosto na nas!
– No, przynajmniej w samym oku będzie cisza. – Tata próbował podreperować nieco 
nastroje, ale bez skutku.
Nie mieli co robić, pozostawało tylko siedzieć i czekać. Nie rozkładali łóżek, tylko każdy 
usadowił się wygodnie na swoim miejscu i próbował się zdrzemnąć na tyle, na ile pozwalały 
warunki. Nie było też sensu zamykać na powrót zwierząt, więc każde mogło sobie znaleźć 
wygodne miejsce. Woofer rozłożył się u stóp Seana, a Midrange wybrał kolana Davida. 
Tweeter, nie czując się pewnie przy wypuszczonym na wolność kocie, zdecydował się wrócić 
do klatki. Midrange nigdy nie zaatakował ptaka, ale Karen rozumiała jego obawy.
Prognoza pogody była trafna. Po jakimś czasie wiatr ucichł i zrobiło się zupełnie 
spokojnie. Doskonale jednak wiedzieli, że nie należy opuszczać samochodu, bo wichura może 
wrócić w każdej chwili. Karen nasłuchiwała przez dłuższą chwilę, po czym postanowiła 
znowu się zdrzemnąć.
Obudziła się tuż przed świtem. Na niebie nie było słońca, pojawiały się jedynie świetlne 
rozbłyski. W wyobraźni widziała pierzaste chmury krążące nad samochodem i strzelające 
w niego strzałami. Wykonane były z pary wodnej i nie czyniły żadnej szkody. Wiatr jednak 
się uspokoił i najgorsze minęło. Samochód stał na kołach, nie został zepchnięty do morza. 
Teraz mogła się cieszyć kolejną przygodą.
Pozostali zaczęli się kręcić w fotelach. Za oknami dniało. Po przebudzeniu kolejno 
skorzystali z kempingowej toalety. Następnie mama zabrała się do przyrządzania śniadania, 
a tata wyszedł, żeby raz jeszcze spróbować uruchomić silnik.
– Ej! – zawołał zaskoczony.
Karen wyskoczyła za tatą. Na palcu trzymała Tweetera. Zaraz za drzwiami stanęła jak 
wryta.
Okolica zmieniła się. Teraz znajdowali się w pobliżu wybrzeża ogromnej wyspy. 
Niedaleko samochodu rosło drzewo wyglądające na metalowe z owocami w kształcie 
podków. A obok niego stał najdziwniejszy koń, jakiego kiedykolwiek widziała. Był ogierem 
z normalnym końskim zadem, ale miał ludzki tors, ramiona i głowę Przez plecy miał 
przerzucony staromodny łuk i kołczan ze strzałami.
– A cóż to? – zapytała, zbyt zaskoczona, żeby się bać.
– To jest centaur – powiedział zdławionym głosem tata.
– Co?
– Mityczne połączenie człowieka i konia. To musi być pomnik do złudzenia 
przypominający żywą istotę.
Posąg poruszył się.
– Ho, intruzi – powiedział. – Co robicie na Wyspie Centaurów?
Karen popatrzyła na swojego ptaka.
– Coś mi się wydaje, Tweeter, że nie jesteśmy już na Florydzie stwierdziła.
Tata był zbyt zaskoczony, aby odpowiedzieć, więc zrobiła to Karen.
– Jesteśmy Baldwinowie – przedstawiła się. – Musiało nas tu przywiać. Huragan Wesoła 
Wdówka. Sztorm Tropikalny chciałam powiedzieć. Ale gdzie jesteśmy? To znaczy, gdzie jest 
No Name Key? 
– Klucz? – zapytał z kolei centaur. – To drzewo sandałowe dla centaurów, a nie kluczyna. 
– Ręką poruszył jedną z wiszących podków.
Pozostali członkowie rodziny przyłączyli się do nich.
– Rety... człowiek-koń – powiedział David. – Myślałem, że one są tylko w fantazjach.
– Bo są – odparł tata. – Musieliśmy najwidoczniej natknąć się na jakieś fantazyjne 
przedstawienie.
– Może źle zrozumiałem – odezwał się centaur – czy wy nazwaliście mnie fantazyjnym? 
– W jednej chwili trzymał w rękach naciągnięty łuk ze strzałą wycelowaną w tatę.
Karen jak zwykle zrobiła coś, zanim pomyślała.
– Nie rób tego! – krzyknęła do centaura, wbiegając między niego, a tatę. – Tata nie 
wierzy w fantazje.
– Nie wierzy? – Centaur cofnął się. – No a w takim razie co z magią?
– W to też nie wierzy – odpowiedziała.
– Co to za człowiek? – zapytał zdumiony centaur.
– Zwyczajny ojciec rodziny z domem i ogrodem – odpowiedziała. – Z Miami.
– Z czego tobie? Mia?
Karen westchnęła.
– Nie Mia mi czy tobie, czy komuś, głuptasie. Miami.
Centaur jęknął skonfundowany.
– A co to za część Xanth?
– To część Florydy. W Ameryce
Centaur przekrzywił głowę i machnął ogonem.
– Czy wy nie jesteście przypadkiem z Mundanii?
– Nie, z Florydy.
– Czy weszliście przez Wrota?
Karen rozejrzała się dookoła.
– Bez wątpienia przez coś przeszliśmy, bo tu nie wygląda jak w domu.
Centaur odłożył łuk.
– Jesteśmy niedaleko szczeliny Wrót. Normalnie nadzoruje je Zasuwa wystarczająca na 
ludzi. Może coś poszło nie tak i przeszliście nie niepokojeni.
– Musieliśmy raczej zostać wdmuchnięci – zgodziła się Karen. To z pewnością wina 
wiatru. Znaleźliśmy się w samym oku.
– Oko spoglądało na was?
Zachichotała.
– W oku huraganu. Wesoła Wdówka.
– Rozradowana wdowa? – Centaur wyglądał na zaskoczonego.
– Jesteś zabawny! Centrum burzy.
– Ach, burzy. Będziemy musieli się przyjrzeć, czy da się z tym coś zrobić. W takim razie 
poznajmy się. Nazywam się centaur Cedryk dziesiąty z Wyspy Centaurów.
– Jestem Karen Baldwin – przedstawiła się Karen.
– Nie wyglądasz na łysą. Czy to magiczne włosy? 
Karen czuła swoją zmierzwioną czuprynę.
– Nie wydaje mi się. Tak je po prostu noszę. Rano zawsze tak wyglądają, dopóki mama 
ich nie uczesze.
Cedryk się uśmiechnął.
– Te same problemy mamy z naszymi źrebakami. Staramy się utrzymywać ich grzywy 
w porządku, żeby jakoś lepiej wyglądały.
Pomachała ręką do centaura, ale on nie odwzajemnił gestu.
– Nie pomachasz do mnie?
Centaur podniósł jedną rękę i pomachał, po czym stwierdził:
– Nie muszę machać, jeśli muchy nie dokuczają nadmiernie.
Karen znowu zachichotała.
– Pomachać, żeby pokazać, że jesteśmy przyjaciółmi. Możemy sobie też uścisnąć dłonie. 
– Nie była jednak pewna co do protokołu.
– Jakie to osobliwe.
Podniosła wysoko rękę, a centaur ją schwycił i uścisnęli sobie dłonie.
– A to moja rodzina – powiedziała dziewczynka, wskazując za siebie. Do taty dołączyli 
inni, a wszyscy wyglądali na zdumionych.
– Bez wątpienia. Chodźcie za mną. – Odwrócił się i poszedł przed siebie.
Karen popatrzyła na swoich bliskich.
– No? – zapytała. – Idziecie? – Wiedziała, że okazała się lepsza od nich, i musiała 
przyznać, że było to wspaniałe uczucie.
Pozostała czwórka w ułamku sekundy wymieniła około sześciu spojrzeń. Zaraz potem 
ruszyli bez dalszych komentarzy.
Nadal wiał silny wiatr, przechylając na jedną stronę korony drzew. Niektóre z nich 
wyglądały jak plątanina macek. Wszystko wydawało się zupełnie niesamowite.
Cedryk zaprowadził ich do wioski; jej zabudowania stanowiły stajnie. Pełno było tam 
innych centaurów: ogierów, klaczy, źrebiąt i dorastających osobników. Żadne ze stworzeń nie 
nosiło ubrania. Tylko najmłodsi zwrócili uwagę na przybyszy. Reszta zajęta była 
naprawianiem różnych szkód. Silny wiatr zdmuchnął dachy z niektórych stajni.
Podeszli do umiejscowionego w centrum wioski pawilonu, gdzie zastali ogiera mniej 
więcej w wieku Seana.
– Znalazłem tych Mundańczyków w pobliżu wybrzeża – wyjaśnił Cedryk. – Twierdzą, że 
są rodziną Baldwinów, i zdaje się, że znaleźli się w tarapatach. Być może we Wrotach 
pojawiło się pęknięcie. Sprawdzę to, Carleton. – Odwrócił się i ruszył kłusem drogą, którą 
właśnie przyszli.
Carleton podszedł do nich.
– Witamy na Wyspie Centaurów – powiedział. – Niestety nie możecie tu pozostać, chyba 
że nie macie nic przeciwko zajęciom służby. Jako Mundańczycy nie macie w sobie magii, 
która jest pożyteczna. Niemniej jednak uważam, że lepiej będzie, jeśli znajdziecie się na 
głównym lądzie Xanth wśród przedstawicieli własnego gatunku.
Tata w końcu wrócił do siebie.
– Właściwie co to jest za miejsce?
Carleton zamilkł na chwilę, myśląc nad pytaniem.
– Nigdy wcześniej nie słyszeliście o Xanth?
– Jeżeli nie masz na myśli żółtego składnika azotowego xantyny... – Tata przerwał, 
widząc zdziwione spojrzenie centaura. – Oczywiście, nie. W takim razie nic o tym nie wiemy.
– No to może powinniśmy wymienić się informacjami – zaproponował Carleton. – Macie 
ochotę coś przekąsić w czasie rozmowy?
– Tak! – odpowiedziała Karen swoim zwyczajem, zanim pomyślała. Do tej pory nie jedli 
śniadania i była głodna.
Carleton podniósł rękę i w jednej chwili przybiegła młoda kłaczka, a jej pełne piersi 
zafalowały tak, że David i Sean nie mogli oderwać wzroku. Karen poczuła nieco żalu, 
podejrzewając, że sama nawet w najbardziej dorosłych latach nigdy nie będzie mogła 
dorównać tej centaurzycy.
– Tak, Carletonie? – zapytała.
– Sheilo, ci Mundańczycy potrzebują paszy.
– Zaraz przyniosę – odpowiedziała Sheila i truchtem zawróciła.
– Paszy? – zapytał David.
Sheila wkrótce wróciła z koszami pełnymi dziwnych owoców i jakichś innych 
produktów. Położyła wszystko na stole obok pawilonu.
– Żółcie, zielenie, czerwienie i pomarańcze – powiedziała, wskazując na owoce. – 
Różowe, fioletowe, niebieskie i czarne jagody. Bochenek chleba owocowego i masła, i strąki 
mlecza. – Popatrzyła na Karen. – Z czekoladą.
Mama wzięła bochenek chleba. Rozpadł się na kilka kawałków. Sięgnęła po masło. 
Rozsmarowało się na chlebie.
– Świetnie działa – powiedziała, z trudem powstrzymując drżenie głosu. – Dziękujemy, 
Sheilo.
Klacz skłoniła się tak, że Seanowi oczy niemal wyszły z orbit. Prawdę powiedziawszy, to 
podobnie zachowały się oczy Karen, a przecież ona była dziewczynką. Raz kiedyś udało jej 
się rzucić okiem na film X, ale tu było lepiej pod każdym względem. Sheila odbiegła kłusem 
ku uldze mamy.
Karen podniosła mleczny strąk z czekoladą i powąchała. Odgryzła koniec. Czekoladowe 
mleko, bardzo dobre. Tymczasem chłopcy sięgnęli po kolorowe owoce i jagody. Mama 
podała kromkę posmarowanego chleba tacie i sięgnęła po następną dla siebie.
– Ziemia Xanth jest magiczna – zaczął Carleton. – Jest tu wiele magicznych 
przedmiotów, a większość ludzi posiada magiczny talent. Centaury oczywiście nie; my cie-
szymy się magią zaklętą w naszym gatunku jako takim. Ale czasami zdarza się, że i myją 
mamy. Moja siostra Chena... – Skrzywił się. – Ale do rzeczy. My, centaury, używamy 
czasami magicznych przedmiotów. Poza Xanth rozciąga się Mundania, kraina raczej nędzna 
ze względu na brak magii. Normalna droga do Mundanii prowadzi na północny-zachód, przez 
Przesmyk. Tamtędy będziecie pewnie mogli wrócić do domu. No a teraz, jeśli wolno mi 
zapytać, w jaki sposób dostaliście się tutaj?
Tata opowiedział o podróży samochodem, o burzy i o tym, jak utknęli na No Name Key.
– Wspomniałeś o Wrotach – zakończył. – To musi być łącznik między naszymi dwoma 
kramami. Oko huraganu przeszło ponad nami i pewnie wrzuciło nas w ten... hmmm... 
wymiar. Chyba że to jakiś eksperyment realizowany na No Name Key.
– Wyspa Centaurów nie jest eksperymentem – stwierdził twardo Carleton. – 
Stworzyliśmy ją wiele wieków temu z oderwanych kawałków lądu. Niewiele tu magii z na-
szego wyboru. Ale na terenie właściwego Xanth zobaczycie prawdziwą magię, jeśli będziecie 
sobie życzyli. Jednak muszę was uprzedzić, że może to być niebezpieczne dla 
niewtajemniczonych. Macie jakieś doświadczenia ze smokami?
– Smokami! – wykrzyknął David. – Naprawdę? Będę mógł zobaczyć smoka?
Carleton spojrzał na niego zimnym wzrokiem.
– Nie sądzę, aby to było mądre. Smoków najlepiej unikać, jeśli nie jest się wyposażonym 
w łuk, albo odpowiednie zaklęcie.
Teraz mama postanowiła zabrać głos.
– Twierdzisz więc, że cała Floryda... to znaczy Xanth, jest magiczną krainą? Że 
mieszkają tu fantastyczne stworzenia?
– Właśnie. Możemy powiadomić o waszej obecności rządzących w Zamku Roogna. 
Przyślą wam eskortę, ponieważ sami zapewne nie będziecie chcieli podróżować po Xanth.
– Zamek? – zapytała na nowo podniecona Karen. Uwielbiała wszystko, co fantastyczne.
– Zamek Roogna to stolica dla ludzi – wyjaśnił centaur. – Ich król Dor powinien się 
zainteresować.
– Król! – wykrzyknęła Karen, naprawdę zachwycona. – Tu jest wszystko.
– Ale nie możemy zostawić naszego samochodu – stwierdziła mama, praktyczna jak 
zwykle w takich sytuacjach. – Musimy go naprawić i wrócić do domu.
– Nie wspominając już o zwierzakach – dorzucił David.
Teraz dopiero Karen przypomniała sobie o ulubieńcach.
– Woofer! Midrange! Tweeter! Są sami!
– Już wcześniej byli sami, neptku – przypomniał jej David.
– Są z wami jeszcze inni? – zapytał Carleton.
– Nasze domowe zwierzaki – wyjaśnił Sean. – Natknęliśmy się na was tak nagle, że 
zapomnieliśmy wypuścić je z samochodu.
– Jakiego rodzaju są te stworzenia?
– Woofer to pies, Midrange kot, a Tweeter papuga – szybko powiedziała Karen. – Są 
częścią rodziny. Musimy je zabrać ze sobą.
– Oczywiście, że musicie opuścić naszą wyspę razem z nimi.
– Najpierw musimy uruchomić samochód – stwierdził tata. A gdzie jest najbliższa stacja 
benzynowa?
Carleton zmarszczył czoło.
– Nie wydaje mi się, żebym znał takie stworzenie.
– Chodzi o benzynę. Paliwo. Nie używacie tu benzyny? Może nazywacie to petroleum?
– Są tu rzeczywiście takie morskie ptaki pet-rele. Jednakże...
– Petroleum. Jakby olej napędowy.
Centaur pokręcił głową.
– Podejrzewam, że mówimy o różnych rzeczach. Nasze pet-rele jedynie fruwają i szukają 
ryb. Nie mają wiele wspólnego z olejem, może poza tym, że natłuszczają sobie pióra.
Tym razem tata pokręcił głową.
– Zdaje mi się, że jesteśmy w kłopocie. Ale po kolei. Może uda mi się uruchomić silnik. 
Kto wie, może starczy nam paliwa na powrót do domu, jeśli tylko odnajdziemy drogę.
– Czy ten stwór choruje? Mówiłeś, że mu czegoś brakuje.
– To nie jest stwór. To dom na kółkach. Samochód kempingowy. Silnik prychał i w 
końcu zgasł. Może dostała się do niego słona woda.
– Nie pomógłby mu Eliksir Zdrowia?
Tata zamilkł na chwilę.
– Może powinieneś rzucić na to okiem i samemu stwierdzić, w czym rzecz.
– Z pewnością. Przyniosę fiolkę eliksiru.

Skończyli posiłek i ruszyli w powrotną drogę. Karen podziwiała zgrabne końskie ciało 
Carletona. Uwielbiała wszystkie zwierzęta, ale najbardziej konie.
Centaur złapał jej spojrzenie.
– Jesteś mała, Karen Człowieku. Może wolałabyś, żebym cię zawiózł?
Nagle poczuła się speszona.
– Iii, nie... nie wiem, jak... może kiedyś nauczę się jeździć na koniu... spadłabym. – Ale 
z drugiej strony bardzo by chciała.
– Nie spadniesz – zapewnił ją.
Karen spojrzała prosząco na mamę, która z pewnością chciała powiedzieć „nie”, ale może 
akurat ten jeden jedyny raz postąpi inaczej. Mama westchnęła i popatrzyła w drugą stronę: to 
był taki jej sposób, żeby nie mówić kategorycznie „nie”.
Tata podniósł ją pod pachy i posadził na silnym grzbiecie centaura. Złapała w garście 
grzywę z nadzieją, że pozwoli jej to zachować równowagę.
Carleton ruszył, a Karen nie straciła równowagi, choć nie było siodła. W jakiś sposób 
jego chód pomagał jej i sprawiał, że czuła się coraz pewniejsza siebie. Było tak, jakby 
balansował nią, równoważąc swoje ruchy. Rzeczywiście nie musiała się obawiać upadku. 
Czuła się wspaniale.
Doszli do samochodu. Karen powinna zsiąść, ale nie bardzo wiedziała, jak to zrobić. 
Centaur podał jej do tyłu jedną rękę, złapała się jej i ześlizgnęła na ziemię.
– Dziękuję! Dziękuję! – powtórzyła niepewnym głosem. – To była najprzyjemniejsza 
przejażdżka w moim życiu.
Uśmiechnął się słabo.
– Przypominasz mi moją małą siostrę.
– O, a gdzie ona jest?
– Została wygnana. – Powiedział i natychmiast zamknął usta.
Wiedziała, że nic więcej na ten temat od niego nie usłyszy.
Kiedy otworzyli drzwi auta, zwierzęta ucieszyły się na ich widok. Sean wziął Woofera na 
smycz, a David zrobił to samo z Midrange. Niektórzy uważają, że kotów nie daje się 
przyzwyczaić do chodzenia na smyczy, ale tyle ich ginęło pod kołami samochodów 
w sąsiedztwie, że postanowili przyuczyć swojego i udało się.
Z Tweeterem rzecz miała się zupełnie inaczej. Zawsze trzymał się blisko Karen, kiedy 
wychodzili, a kiedy dziewczynka wystawiała palec, siadał na nim jak na żerdce. Dzięki temu 
miał więcej wolności.
Zwierzęta najwyraźniej były zaskoczone widokiem centaura. Przypatrywały mu się bez 
ruchu, nie wiedząc, czy traktować go jak przyjaciela czy wroga.
– Na stałym lądzie jest jedna, która ma kota – powiedział Carleton. – Dziewczynka-elf 
Jenny. – Odwrócił się w stronę samochodu. To jest dom?
– Takie połączenie domu i pojazdu – odpowiedział tata. – Można to nazwać ruchomym 
domem.
– Magiczny dom – przytaknął centaur. – Jak się porusza?
– Silnik połączony jest z kołami, którymi kręci i w ten sposób się przesuwa. – Tata 
podniósł maskę. – Tu jest silnik. Nie znalazłem żadnych poluzowanych przewodów, więc 
usterka jest bardziej złożona. Nie jestem mechanikiem samochodowym, mam więc dość 
ograniczone doświadczenie w takich sprawach.
– Moje z pewnością jest jeszcze mniejsze – stwierdził Carleton. Zupełnie tego nie 
pojmuję. Możesz to teraz uruchomić?
– Spróbuję. – Tata wsiadł do wozu i przekręcił kluczyk w stacyjce. Silnik się zakrztusił, 
ale nie wystartował.
– Zadziwiające – powiedział Carleton. – Jest żywy, ale chyba bardzo chory. Spróbuję 
z eliksirem. – Wyjął flakonik i prysnął kilkoma kroplami na silnik.
Karen powstrzymała śmiech; nie znała się na silnikach, ale nawet ona wiedziała, że to nie 
pomoże. Zobaczyła, że chłopcy nie powstrzymywali się.
Tata znowu zakręcił i silnik zaskoczył. Nie tylko chodził – pracował wręcz idealnie.
Kilka szczęk opadło jednocześnie.
– To tylko zbieg okoliczności – szepnął Sean. – Albo...
Tata wysiadł, zostawiając silnik na chodzie.
– Co zrobiłeś? – zapytał. – Nagle zaczął świetnie pracować.
– Wylałem na niego jedynie trochę Eliksiru Zdrowia-powiedział Carleton. – Normalnie 
nie działa specjalnie na rzeczy nieożywione, ale twoje silnikowe stworzenie wydaje się żywe, 
więc nic lepszego zrobić nie mogłem. Cieszę się, że to pomogło. Teraz twój dom powinien 
czuć się dobrze, ponieważ został całkowicie uzdrowiony. Zmarszczył czoło. – Chociaż ciągle 
nie wiem, jak się porusza.
– Popatrz – powiedział tata i wsiadł z powrotem do wozu. Po chwili samochód potoczył 
się przed siebie. Zrobił kółko i zatrzymał się w poprzednim miejscu. Nagle silnik zgasł.
– Nie ma sensu marnować paliwa – powiedział tata, wysiadając z samochodu.
– To fenomenalne – powiedział centaur wyraźnie pod wrażeniem tego, co zobaczył. – 
Toczący się dom. Nigdy wcześniej nie widziałem niczego podobnego.
– Zdaje się, że tu nie ma brukowanych ulic – z zatroskaniem powiedziała mama. - I nie 
ma mostów. Nie możemy nigdzie pojechać.
– Na stałym lądzie jest, zdaje się, jakaś szosa – powiedział Carleton. – Niestety, pilnują 
jej trolle. Za każdym skrętem musicie im płacić.
– Do tego jesteśmy już przyzwyczajeni – powiedział tata. – W jaki sposób mamy się 
dostać na stały ląd?
– Z przyjemnością was przewieziemy. Przed północą będziemy gotowi.
– Ale nadal wieje silny wiatr – zauważyła z niepokojem mama. Czy to będzie 
bezpieczne?
– Poradzimy sobie – zapewnił ją Carleton takim samym tonem, jakim uspokajał Karen, 
zanim wsiadła na jego grzbiet.
Mamy to nie przekonało, jednak nie miała ochoty na spór. Centaur odszedł, 
pozostawiając ich, by w spokoju przygotowali się do drogi.
Tata pokręcił głową.
– To wszystko jest zbyt trudne. Poczułbym się lepiej, gdybyśmy znaleźli się już na tej 
szosie.
Pozostali zgodzili się z nim. Centaury wydawały się miłe, ale cała ta sytuacja była jakaś 
zwariowana. Karen marzyła, żeby znaleźć się w domu i opowiedzieć wszystkim swoim 
koleżankom niedowiarkom, gdzie byli. Nikt jej i tak pewnie nie uwierzy, ale to właśnie było 
najzabawniejsze.
Dokładnie o północy cztery muskularnie wyglądające centaury przyniosły sporych 
rozmiarów tratwę. Równocześnie z wioski przygalopowali Carleton i Sheila. Oczy chłopców 
znowu wyszły z orbit na widok młodej klaczy, nawet spojrzenie taty zrobiło się bardziej 
uważne. Mama zacisnęła lekko usta, co nie było najlepszym sygnałem. Karen potrafiła czytać 
z takich ledwo zauważalnych zachowań. Ratowało ją to przed wpadaniem w różne tarapaty. 
Nie było jej więc do śmiechu, no, prawie.
– Pomyślałam, że zechcecie coś zjeść w drodze – powiedziała Sheila, podając im duży 
worek z napisem SŁODYCZE. – Jeszcze trochę strąków mlecza, miodowych bułeczek 
i grotów...
– Grotów? – zapytał David.
Wyjęła coś, co rzeczywiście wyglądało jak grot, i podała mu. Powąchał i następnie 
odgryzł kawałeczek. Smakowało podobnie do orzechów.
– Czekoladowe! – oznajmił.
– Ta źrebica da się lubić – mruknął Sean, a jego oczy na pewno nie spoglądały na groty. 
Sheila odrzuciła do tyłu brunatną grzywę i uśmiechnęła się do niego zupełnie nieskrępowana.
Tymczasem tratwa znalazła się na brzegu.
– Jeżeli przeprowadzicie teraz swoje domowe stworzenia na tratwę, przepłyniemy na 
stały ląd – powiedział Carleton. – Skontaktowałem się z Dobrym Magiem, który obiecał 
przysłać wam przewodniczkę. Późnym popołudniem zjawi się ze swoimi towarzyszami. 
Sheila was przedstawi.
– Sheila popłynie z nami? – zapytał Sean, a jego oczy zdawały się już krążyć po orbitach.
– Nie chcielibyśmy stwarzać wrażenia, że nie byliśmy dostatecznie gościnni wobec tych, 
którzy znaleźli się tu nie ze swojej winy odpowiedział Carleton. – Zwyczajowo zniechęcamy 
do niezapowiedzianych wizyt, ale tu mamy do czynienia z okolicznościami wyjątkowymi. 
Zrobimy, co w naszej mocy, abyście bezpiecznie znaleźli się w drodze do domu. Dobry Mag 
jest wielce kompetentną osobą i z jego pomocą powinno wam się powieść.
– Och, bardzo dziękujemy – powiedział tata. – Doceniamy waszą gościnność i troskę. 
Może kiedyś znowu się spotkamy.
– To wątpliwe. – Carleton skinął, odwrócił się i odszedł stępa.
Tata poszedł do samochodu.
– Jest trochę zasmucony utratą swojej małej siostry – wyjaśniła Sheila. – Gdyby udało się 
wam z nią spotkać, z pewnością ucieszyłaby mnie wiadomość o jej obecnej sytuacji.
– Dlaczego została wygnana? – zapytała Karen.
Usta Sheili zwęziły się.
– Okazało się, że ma magiczny talent. Jest dobrą osobą, ale magia wśród centaurów na 
Wyspie nie jest mile widziana. Uważamy to za nieprzyzwoite.
– Założę się, że nie chcesz wiedzieć, co my uważamy za nieprzyzwoite – rzucił David.
– Jeżeli jesteście typowymi przedstawicielami swojego gatunku, to za nieprzyzwoite 
uważacie swoje nagie ciało i potrzeby naturalne, poza jedzeniem – odpowiedziała zwyczajnie. 
– Dlatego przykrywacie ciało ubraniem, najwyraźniej zawstydzeni nim, i udajecie, że nie 
macie naturalnych potrzeb, szczególnie gdy mowa o wydalaniu i rozmnażaniu.
Karen spojrzała na Davida.
– Zdaje się, że ona się rumieni z powodu twojej toalety – powiedziała, używając 
staromodnego określenia, które zapamiętała z jakiejś staromodnej książki.
– Chyba tak – przyznał zaskoczony David. – Jednak bardziej podoba mi się sposób bycia 
centaurów.
– Mnie też – przyznała Karen.
Mama i Sean wymienili Znaczące Spojrzenie. Karen nagle coś sobie uświadomiła: Sean 
zaczął się zachowywać jak dorosły.
Samochód ruszył powoli w stronę tratwy. Wjechał na nią i bezpiecznie zaparkował. 
David i Karen podłożyli klocki pod koła, żeby auto się nie stoczyło w czasie przeprawy. 
Kiedy wszyscy bezpiecznie usadowili się na pokładzie, centaury pchnęły tratwę. Następnie 
rozwinęły żagiel i umocowały go na pokładzie. Utrzymywał się dość silny wiatr, więc pchnął 
ich łatwo. Płynęli zygzakiem pod wiatr. Muskularne centaury doskonale wiedziały, co robią. 
Stały na swoich posterunkach, czy to przy żaglu, rumplu, maszcie czy na wachcie, i były 
naprawdę zaangażowane w swoją robotę.
– To dobra pora na posiłek – zaproponowała Sheila. – Przepłynięcie kanału zabierze nam 
chwilę, a potem możemy być zajęci tym, co czeka nas na lądzie.
Mama okazała zwykłą dla siebie zimną krew.
– Przyłączysz się do nas Sheilo? – zapytała.
– Oczywiście – odpowiedziała centaurzyca. – Tylko poustawiam ryczki dla was. – 
Podeszła do skrzyni stojącej z boku i wyjęła z niej cztery stołki, które, kiedy się na nich 
siadało, rzeczywiście ryczały.
– A to ciekawe – odezwał się tata. – Tam, skąd pochodzimy, ryczki są cicho.
– Mundania to bez wątpienia przedziwne miejsce – stwierdziła Sheila.
Zjedli interesujący prowiant, a tratwa przemierzała wody kanału w stronę stałego lądu. 
Brzeg zdawała się porastać dżungla z dziwnie wyglądającymi drzewami, ale była też 
wspaniała złota plaża.
– Złote Wybrzeże – wyjaśniła Sheila.
Po chwili dobili do brzegu i tata zjechał na ląd.
– Zaprowadzę was do przystani – powiedziała Sheila. – Niedługo powinni się zjawić wasi 
przewodnicy. Czy możecie spowodować, żeby wasz dom poruszał się z prędkością kłusa?
– Jeżeli podłoże jest twarde i dostatecznie równe – wyjaśnił tata. Ta plaża wydaje się 
odpowiednia.
– To obrzeża Złotego Wybrzeża – powiedziała centaurzyca. – Dalej będziecie mogli 
skorzystać z bitej drogi, która bez wątpienia jest twarda. Pobiegnę przodem, a wy ruszajcie za 
mną z taką prędkością, z jaką wasz dom może się poruszać.
Wsiedli do wozu, a tata znowu zapalił silnik. Skierowali się na zachód za Sheilą. 
Wszystkie dzieci wlepiły wzrok przez przednią szybę, żeby zobaczyć, co się będzie działo.
Najpierw centaurzyca szła. Kiedy podjechali do niej, ruszyła kłusem. Kiedy znowu się 
zbliżyli, przeszła w galop, aż się rozwiała jej grzywa.
– Szkoda, że nie widzę jej z przodu – mruknął pod nosem Sean.
– Już widzisz aż za dużo – odpowiedziała mama.
Jechali z prędkością dwudziestu pięciu mil na godzinę, co wydawało się prędkością 
podróżną centaurów. Wkrótce dojechali do kupy głazów leżących na piasku. Sheila się zatrzy-
mała, więc i oni stanęli.
– O rety, wasz dom porusza się całkiem nieźle – powiedziała Sheila. Ciężko dyszała, co 
oczywiście dało Seanowi pełen obraz tego, co pragnął zobaczyć. – Zaczynam podejrzewać, że 
Mundania nie jest tak drętwym regionem, jak mówią.
– Ma swoje zalety – stwierdził tata.
Sheila popatrzyła na zegarek na ręku, którym się okazała para oczu wymalowana na 
nadgarstku. Mrugnęły do niej najwyraźniej w jakiś oznaczony sposób. Wasz przewodnik 
wkrótce się zjawi – powiedziała.
Usiedli, aby zaczekać na przewodnika.



Rozdział 3
Chlorine

Chlorine cieszyła się sobą. Przyjemnie było być piękną i mądrą, i to w towarzystwie 
przystojnego i mądrego (ale nie mówiącego) mężczyzny. Jednak jej radość słabła. Nie było 
nikogo, kto mógł ją ujrzeć w całej krasie, a Nimby był bardziej widoczny niż rzeczywisty. 
Mówiąc inaczej, miał wygląd księcia, ale nim przecież nie był. I to on był przyczyną jej 
szczęścia. Można więc było uznać, że tak naprawdę się nie liczy. Pragnęła towarzystwa 
prawdziwych ludzi, których podziw i zawiść rzeczywiście coś by znaczyły. Lecz nie mogła 
pójść do rodzinnej wioski, gdzie ktoś mógł ją jednak rozpoznać i wziąć jej urodę za oszustwo, 
a innych wiosek nie znała dość dobrze. Jak miała w takiej sytuacji znaleźć sposób, żeby się 
pokazać normalnym ludziom? Postanowiła wykorzystać swój nowy, znakomity umysł do 
rozwiązania tego problemu.
Nagle zabłysnęła jej w głowie złota myśl. Może pójść do Dobrego Maga z Pytaniem! To 
była słuszna decyzja. Oczywiście przez rok musiałaby mu służyć, a równocześnie mogłaby 
się legalnie pokazywać. Mogłaby nawet zrobić coś pożytecznego, zakładając, że jej służba 
byłaby przydatna, a jej nowa uroda zostałaby doceniona.
Teraz potrzebowała tylko Pytania. O co miałaby zapytać? Co rzeczywiście chciała 
wiedzieć?
Po chwili kolejna złota myśl zaświtała w jej głowie. Jakże podobał jej się ten nowy 
umysł, który był o wiele lepszy niż poprzedni. Kiedy miała problem, pracował jak u dwu-
dziestu centaurów naraz. Mogła zapytać, gdzie się podziała jej ostatnia łza. Od lat 
zastanawiała się nad tym, a teraz w końcu mogła się dowiedzieć.
– Nimby – oznajmiła – pójdziemy do zamku Dobrego Maga i zadamy mu Pytanie.
Nimby popatrzył na nią z powątpiewaniem. Poczuł się też lekko zaalarmowany. Może 
pomyślał, że Dobry Mag Humfrey nie polubi go.
– Nie ma powodów do obaw – powiedziała uspokajająco. – Powiem mu, jaki byłeś dla 
mnie miły, chociaż naprawdę jesteś smokiem z oślą głową. Na pewno zrozumie.
Nimby nie był do końca przekonany, ale dziewczyna zapewniała go, że nie ma powodów 
do zdenerwowania i że wszystko będzie w porządku. Dobry Mag wszystko wiedział, więc 
zapewne będzie wiedział również, że Nimby jest miłym stworzeniem, a gdyby nie wiedział, 
zawsze mógł to sprawdzić w swojej Wielkiej Księdze Odpowiedzi i natychmiast dowiedzieć 
się wszystkiego o niemym smoku. Nie było więc powodu niepokoić się o rezultat.
Niestety od razu pojawił się pewien mały, ale istotny problem: dziewczyna nie znała 
drogi do Zamku Dobrego Maga. Na co dzień mieszkała w północno-wschodniej części Xanth, 
a Mag mieszkał gdzieś w centrum. Bez wątpienia czekała ich długa i ciężka droga.
Ale może Nimby mógłby pomóc.
– Nimby, chciałabym dotrzeć do zamku Dobrego Maga szybko, bezpiecznie i wygodnie. 
Znasz może drogę?
Nimby skinął twierdząco.
– W takim razie prowadź.
Nimby ruszył żwawym krokiem do najbliższej wioski. Szybko znalazł ścieżkę i po trzech 
chwilach i jednym, albo dwóch momentach znaleźli się na granicy osiedla. Dostrzegła znak 
ANTONICE. Och tak, teraz sobie przypominała: każdy z mieszkańców wioski miał na imię 
Antoni, albo Antonina i wszyscy pracowali przy uprawianiu antonówek. Małe antonówki 
doskonale nadawały się do zabawy dla dzieci, a duże wykorzystywane były przez dorosłych 
do produkcji musów. W efekcie społeczność wioski dobrze i zdrowo się rozwijała.
Nimby poprowadził Chlorine do metalowej, pokrytej patyną skrzynki, stojącej za 
znakiem. Napisano na niej TELEFON TONOWY. Zobaczyła przewód wiszący z boku 
skrzynki, wzięła go i końcówkę włożyła do znalezionego otworu. W tej samej chwili 
otworzyła się szczelina i rozległ się głos:
– Czego chcesz, ośle?
– Nie jestem osłem – odpowiedziała Chlorine i natychmiast się zorientowała, że 
pomylono ją z jej towarzyszem. – Szukam jedynie krótszej drogi do Zamku Dobrego Maga.
– Włóż trochę zielonych – odpowiedział głos.
Chlorine rozejrzała się dookoła. W pobliżu leżał plik zielonych liści sałaty. Domyśliła się, 
że chodzi o nie właśnie. Podniosła jeden liść i włożyła w szczelinę.
– Mało – odpowiedział głos. – Ostatnio wzrosły ceny.
Włożyła więc więcej zielonych.
– Jak mus to mus. Ale jesteś bardzo antypatyczny.
– Bo jestem Antoni Patyna – odpowiedział głos. – Teraz zadzwonię po transport, a ty, 
czekając, możesz dostać trochę musu.
Usiedli więc przy pobliskim stole, na którym znalazł się mus jabłkowy i dzban 
z jabłecznikiem oraz kubki. Napój miał ostry smak, ale był bardzo dobry. Wkrótce w głowie 
Chlorine zaczęło się przyjemnie kręcić.
Na ścieżce pojawił się krzepki mężczyzna. Przez ramię przewieszoną miał siekierę 
z podwójnym ostrzem.
– To ty nas zawiedziesz? – zapytała Chlorine, podziwiając jego muskuły.
– Ja nie zawodzę – odpowiedział przybysz. – Jestem drwalem. Rzucił okiem na dzban 
z jabłecznikiem. – Ale najlepiej byś zrobiła, dając sobie spokój z tym jabłecznikiem, zanim 
głowa całkiem ci się odkręci.
Chlorine przytrzymała sobie dłońmi głowę, żeby rzeczywiście nie doszło do jakiejś 
katastrofy. Dzięki temu poczuła się mniej zakręcona.
– Dziękuję.
– Cała przyjemność po mojej stronie, piękna panienko.
Chlorine się zaczerwieniła, słysząc taki komplement. Zaraz też przypomniała sobie, że 
rzeczywiście jest ładną dziewczyną, więc komplement był zasłużony. Ale i tak sprawiło jej to 
przyjemność, bo nie przywykła do podobnych zachowań; wiedziała już, że będzie się jej to 
nadal podobało.
Po jakimś czasie pojawiła się szybko rosnąca chmura kurzu, która nagle się zatrzymała. 
Z boku dostrzegli napis: DEMONICZNIE SZYBKA TARYFA. Otworzyły się drzwi.
Chlorine nie do końca wierzyła, że to będzie bezpieczna podróż. Popatrzyła na 
Nimby’ego. Ten wstał i wszedł do pojazdu. Poszła za nim. Z tyłu znaleźli wyłożone pluszem 
siedzisko, dość szerokie dla nich dwojga.
Drzwi zamknęły się z trzaskiem i pojazd ruszył z piskiem. Nagle zaczęli się poruszać 
z prędkością budzącą strach – przydrożne drzewa jedynie migały.
– Jesteś pewny...? – Chlorine zapytała Nimby’ego.
Nimby skinął twierdząco głową, więc się uspokoiła. Przed nimi było jeszcze jedno 
siedzisko, przed nim przezroczysta ściana, a przed nią migający las.
Dostrzegła z przodu napis: „Kierowcą jest Demon Strator. Niebezpieczny, niepewny, 
nieuprzejmy”.
Z jakichś powodów znowu zaczęła się niepokoić.
– Nimby, ten napis...
Wtem na przednim siedzeniu zjawiło się jakieś stworzenie. Miało rogi, więc wyglądało 
jak demon.
– To ma odstraszać skąpych – powiedział Strator. – Jeśli dasz z góry wystarczający 
napiwek, nie masz się czego obawiać. Chyba że stracę nad tym kontrolę. – Pojazd przemknął 
niebezpiecznie blisko drzew.
– Aha – odpowiedziała. – A co jest napiwkiem?
– Od ciebie przyjmę całusa, słodziutka.
Znowu spojrzała na Nimby’ego, który ponownie skinął, więc pochyliła się do przodu 
i pocałowała demona w prawe ucho.
Pojazd wystrzelił w powietrze, wywinął koziołka i wylądował dalej, mknąc z ogromną 
prędkością.
– Hoo! – zawołał Strator. – Ależ to był podniecający pocałunek!
– Dziękuję – odpowiedziała, znowu się rumieniąc. To było nawet zabawne, bo wcześniej 
rzadko miała powody, żeby się rumienić.
Pojazd jechał, aż zatrzymał się z piskiem tuż nad krawędzią głębokiej przepaści.
– Przesiadka – powiedział Strator. – Wielka Rozpadlina jest poza moim zasięgiem.
– Dziękuję – jeszcze raz powiedziała Chlorine i wysiadła. – Moim zdaniem jesteś bardzo 
miłym demonem prędkości.
Tym razem to demon spłonął rumieńcem. Nabrał koloru królewskiej purpury, z której 
poszedł różowy dym.
– Muszę znikać – mruknął, a pojazd zawinął się w miejscu i pędem ruszył z powrotem na 
północny wschód.
Zmierzchało już, więc można było się domyślić, że podróż zabrała jednak trochę czasu. 
Potężny ciemny kształt wyłonił się z mroku Rozpadliny i wylądował tuż przed nimi. To był 
ptak tak wielki jak Rok, a do tego całkiem czarny. W szponach trzymał koszyk, na którym 
widniał napis: NOCNY LOT.
Chlorine skinęła. Można było wywnioskować, że ptak lata tylko nocą, więc byli o czasie.
Nimby wspiął się do koszyka, który okazał się wewnątrz znacznie większy, niż się 
wydawało z zewnątrz. To rozmiary ptaka zdawały się go pomniejszać. Chlorine dołączyła do 
niego. Teraz ptak rozpostarł skrzydła i skoczył w przepaść. Żołądek Chlorine podszedł aż do 
gardła, kiedy koszyk gwałtownie opadł w dół, a wraz z nim, zupełnie bez jej świadomości, 
cała reszta jej samej. Nagle skrzydła uderzyły w czarną przestrzeń i wszystko wróciło na wła-
ściwe miejsce.
Nie lecieli przez Rozpadlinę, ale wzdłuż niej, skryci w jej cieniu, podczas gdy resztki dnia 
załamywały się na krawędziach przepaści, nad którymi płynęły po niebie chmury. Chlorine 
spojrzała w dół, w nadziei, że zobaczy Smoka z Rozpadliny, ale dostrzegła jedynie namacalną 
niemal czerń czeluści. Dopóki jednak nie musiała jej dotykać, ignorowała ją. Kiedy ciemność 
objęła już cały obszar Xanth, ptak wyleciał z przepaści i pofrunął ponad dżunglą. Chlorine 
dostrzegła w dole małe światełka ognisk domowych, a może były to tylko beknięcia smoków 
po sutym posiłku. Wyglądało to jednak raczej ładnie
W zasięgu wzroku pojawiły się światła zamku, zobaczyła jego mury i baszty. To dopiero 
był widok, naprawdę śliczny! Chlorine poczuła nagle gwałtowną chęć odwiedzenia takiego 
zamku. Jakże wspaniale musiało się żyć w takim otoczeniu, być księżniczką, albo chociaż 
damą dworu. Zapragnęła spróbować takiego życia, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyła. 
Była piękna, ale kiedy zerwie kontakt z Nimbym, wróci do swojej szarej powierzchowności 
i sen pryśnie. Uroniłaby nawet łzę po straconym złudzeniu, gdyby tylko wiedziała, gdzie się 
podziała jej ostatnia łza.
No ale przecież właśnie dlatego pragnęła odwiedzić Dobrego Maga. Uśmiechnęła się 
więc, zamiast płakać, ale w uśmiechu pozostał ślad jakiegoś głębokiego żalu.
Ptak skręcił w stronę uroczego zamku i po chwili wylądował tuż przy otaczającej go 
fosie. To było jej przeznaczenie!
Nimby wyszedł z kosza, a ona zaraz za nim. W następnej chwili ptak zniknął, szybko 
i cicho. Znaleźli się sami tuż przed wspaniale oświetlonym zamkiem.
Chlorine była pewna, że lepiej nie wchodzić po nocy do zamku. Postanowiła więc 
poczekać do rana. W ten sposób miałaby też okazję przespać się trochę.
Nagle jej senny, ale bystry umysł pomyślał o czymś.
– Nimby, czy ty musisz spać?
Przystojny towarzysz Chlorine pokręcił przecząco głową.
– W takim razie nie będzie dla ciebie wielkiej różnicy, jeśli będziesz czuwał i chronił 
mnie w razie jakichś kłopotów? To znaczy, myślę, że jesteś wspaniałym stworzeniem, ale nie 
chcę cię stracić, zanim cię do końca wykorzystam. – Zaśmiała się ponuro. – W mojej 
naturalnej postaci nie prosiłabym cię o to, bo nawet nie pomyślałabym, że może mi coś 
grozić. Ale teraz jestem ładna, więc się martwię. No i to jest usprawiedliwione, bo przecież ty 
sprawiłeś, że jestem taka cudowna. Więc jak, może być?
Nimby skinął potakująco.
– Dobra. Miej więc na wszystko oko i obudź mnie tuż przed świtem, żebym mogła 
zobaczyć wschód słońca. Jestem przekonana, że docenię jego urodę o wiele bardziej niż 
dotychczas. – Zaczęła zbierać liście, żeby zrobić sobie wygodne posłanie, ale przyszła jej do 
głowy kolejna myśl. – Czy mógłbyś wrócić do swojej naturalnej postaci, żebym mogła ułożyć 
się na tobie jak na poduszce? Ale jeśli nie, to nie krępuj się odmówić, ponieważ...
W jednej sekundzie pojawił się ośli łeb Nimby’ego. Położył się na ziemi, a ona położyła 
na nim głowę. Co prawda miał na sobie łuski, ale teraz były miękkie.
– Wiesz co – odezwała się. – Wyglądasz zabawnie. – Ale im więcej dla mnie robisz, tym 
bardziej ciebie lubię, nawet gdy jesteś taki jak teraz. Mam nadzieję, że to cię nie wprawia 
w zakłopotanie.
Nimby zastrzygł uszami; wydawał się bardziej zadowolony niż zakłopotany. Chlorine 
przeciągnęła się, przytuliła i natychmiast głęboko zasnęła.
Obudziła się, kiedy coś połaskotało ją w nos.
– Co? Kto? – zapytała zaskoczona. Zaraz jednak się zorientowała, że dotyka ją jedno 
z uszu Nimby’ego. Przecież prosiła go, by obudził ją tuż przed świtem, i tak właśnie zrobił. – 
Dziękuję – powiedziała
Minęła chwila i nadszedł świt. Po niebie rozeszły się kolorowe promienie i rozświetliły 
powietrze. Chmury rozpłomieniły się. Kiedy zrobiło się bezpiecznie jasno, słońce wychyliło 
swe oblicze spoza drzew. Słońce nigdy nie pojawiało się w nocy z obawy przed ciemnością.
– Och, to takie piękne, jak sądziłam! – zawołała Chlorine. – Dziękuję, Nimby, że mnie 
obudziłeś na czas. – Pogłaskała go z uczuciem po oślich uszach.
Wstała i zastanowiła się.
– Ty przygotuj coś dobrego do jedzenia, a ja się w tym czasie zajmę poranną toaletą – 
powiedziała.
Nimby poczłapał w swoją stronę, a Chlorine znalazła jakieś krzaki i poszła w nie, a potem 
zajęła się rozczesaniem i ułożeniem włosów. Były teraz cudowne, połyskiwały w świetle 
wstającego dnia. Nadal miały zielonkawożółty kolor, ale teraz zieleń miała odcień świeżych 
i zdrowych roślin, a żółć płonęła złotem. Popatrzyła w kałużę i dostrzegła swe odbicie: 
przypominała księżniczkę przebudzoną z przyjemnego snu. Naprawdę byłoby szkoda, gdyby 
ta przygoda miała się kiedyś skończyć.
Wróciła do miejsca noclegu i zastała Nimby’ego z ustami pełnymi świeżych 
czekoladowych i waniliowych ciasteczek. Najwyraźniej znalazł dobre drzewo. W swojej 
smoczej postaci usta miał wielkie, więc udało mu się w nie zebrać sporo ciastek, a wszystkie 
były całe.
Jej tymczasem zaświtała w głowie kolejna myśl.
– Czy nie przytyję zanadto, jedząc takie delicje?
Nimby pokręcił przecząco głową. To on ją przemienił i wiedział najlepiej, że nic takiego 
się nie stanie. Chlorine więc ze smakiem oddała się śniadaniu. Smok tymczasem spoglądał na 
nią i wyglądało, że sprawia mu to przyjemność.
Aż przyszła jej do głowy kolejna myśl.
– Nimby, a ty nie jesteś głodny? Też powinieneś coś zjeść.
Nimby zawahał się, ale po chwili skinął potakująco głową. Nadal jednak na ciastka 
spoglądał z pewnymi wątpliwościami.
– Och, no tak. W swojej naturalnej postaci pożarłbyś je wszystkie, nie zostawiając 
niczego dla mnie, tak? W takim razie wróć do postaci przystojnego młodzieńca, a nie bę-
dziesz potrzebował aż tylu ciastek.
Smok zniknął, a jego miejsce zajął przystojny mężczyzna. Nimby sięgnął po ciastko 
i zaczął jeść. Robił wrażenie osoby, której jedzenie smakuje.
Długo nie trwało, a kolejna, czwarta już, myśl nasunęła się Chlorine.
– Gryzące mrówki! Muszą tu być, ale przecież nie zostałam w ogóle pogryziona. Czy 
przed tym też mnie ochroniłeś?
Nimby skinął.
– Nie mam pojęcia, co zrobię bez ciebie, kiedy to się skończy. Naprawdę zaczyna mi się 
podobać ta przygoda, a nie zrobiliśmy jeszcze ani nic szczególnego, ani nieprzyzwoitego. – 
Popatrzyła na swojego towarzysza, ale uznała, że nieprzyzwoitości mogą jeszcze poczekać; 
miała przed sobą trzy wyzwania, aby wejść do zamku. We właściwym czasie, nie za szybko 
ani nie za późno, poszli nad brzeg fosy. Zamek pięknie się prezentował wczesnym rankiem. 
Woda w fosie stała spokojnie, nie wyglądało, aby znajdował się w niej potwór. Zobaczyła 
most zwodzony, ale teraz był podniesiony; w żaden sposób nie można było po nim przejść. 
Ale do pomostu przy brzegu przywiązana była łódź.
Dostrzegła coś w trawie. Podeszła, aby to podnieść. To był marker, kiedyś używała 
podobnego do pisania na dziecięcych koszulkach. Szkoda było nie wziąć znalezionego pisaka, 
więc schowała go do swojej sakiewki.
– No dobra, wchodzimy w to, Nimby – powiedziała odważnie. To moje zadanie, więc ty 
idź za mną, kiedy pokonam kolejne przeszkody. Z pewnością doskonale będziesz wiedział, 
jak się z nimi uporać, ale mam wrażenie, że jeśli mi pomożesz, to nie będzie się liczyło. 
A poza tym z przyjemnością odczuję dreszczyk emocji. Mam zamiar przetestować ten mój 
nowy świetny umysł.
Podeszła do łodzi – nagle znikąd wyłoniła się wielka i srogo wyglądająca kawka. Leciała 
w jej stronę, nagle przechyliła się i skręciła, mijając ją dosłownie o włos. Kiedy tak 
przeleciała, w ułamku sekundy dziewczyna zobaczyła na spodzie napis PU.
Chlorine odrzuciło do tyłu. Niemal straciła równowagę. Szczęśliwie odzyskała ją, zanim 
znalazła się na ziemi. Kiedy była zwykłą dziewczyną, nie przejmowała się wywróceniem do 
góry nogami i pokazaniem majtek całemu światu, ale teraz, kiedy była wspaniałą istotą, takie 
przedstawienie stałoby się upokarzające.
– To nie jest zwykła kawka – powiedziała. – To pu-kawka! Bojowa wersja. Nigdy jej nie 
przejdę.
Stojący za jej plecami Nimby wzruszył ramionami. Zachował postawę neutralną. To 
natchnęło ją podejrzliwością, nie co do jego motywów, ponieważ był przyjacielem, ale co do 
ewentualnych możliwości pokonania przeszkody. No i oczywiście była taka możliwość, bo 
inaczej nie byłoby to legalne wyzwanie Dobrego Maga.
Zastanowiła się przez chwilę i przez moment pomyślała, zdając sobie sprawę, że 
rozwiązanie nie będzie łatwe. Nie chodziło na pewno o to, aby obejść kawkę, albo z nią 
walczyć. Bez wątpienia musiała ją przechytrzyć, albo zdenaturalizować. Musiało być coś 
nieokreślonego, co na pewno okaże się oczywiste, kiedy już o tym pomyśli. Wszyscy wiedzie-
li, że takie właśnie zadania Dobry Mag stawia przed każdym szukającym Odpowiedzi. Nie 
chciał, aby wszyscy zebrali u niego o Odpowiedź, więc stawiał trudne do rozwiązania 
zagadki, ale zawsze grał uczciwie. Inni traktowali go jak zrzędliwego gnoma, ale cudze trak-
towanie nie miało dla niego wielkiego znaczenia. A więc w czym była rzecz tym razem? Jej 
nowy umysł skupił się i zbadał wszystkie możliwości i okoliczności z niebywałą szybkością. 
Co było skryte, a równocześnie oczywiste? W okolicy nie potrafiła dostrzec nic szczególnego, 
żadnych drzwi do podziemnego przejścia czy czegoś w tym rodzaju. Prawdę powiedziawszy, 
jedyną trochę dziwną rzeczą był marker, znaleziony przez nią w trawie.
Ha! To z pewnością o to chodziło! Przedmioty nie leżą ot tak sobie wokół Zamku 
Dobrego Maga, wszystko było tu dla jakiegoś powodu. To musiał więc być klucz do zagadki.
Wyjęła pisak. Był używany, ale nadal użyteczny. Jak mógł jej pomóc?
Jej znakomity umysł skupił się na problemie. Zakładając, że to był klucz, jak mógł 
zadziałać? To pisak, marker... magiczny marker? Do zaznaczenia pu-kawki? Mało prawdopo-
dobne, ponieważ kawka mogła zmarnować jej ciało cudnej urody, ale przecież niezbyt silne, 
zanim udałoby się jej dostatecznie do niego zbliżyć. Pisak jednak zasadniczo służy do 
pisania...
Do pisania. Przypuśćmy, że napisałaby coś, co miałoby jej pomóc... coś jak IDŹ SOBIE, 
PU-KAWKO?
Pogmerała w sakwie i wyjęła z niej mały notatnik. Zdjęła zakrętkę z markera i napisała: 
IDŹ SOBIE, PU-KAWKO
Nic się nie wydarzyło. Ale oczywiście nie sprawdziła tego jeszcze. Zrobiła więc pół 
kroku w stronę fosy – i tuż przed nią w powietrze wystrzeliła pu-kawka. Bez wahania 
porzuciła zamiar dokończenia kroku, a nawet cofnęła się. Cisza.
Ewidentnie nie o to chodziło. Ale może po prostu nie znalazła odpowiedniego sposobu na 
wykorzystanie tej możliwości. Jak jeszcze mógł działać magiczny marker? Mimo nad-
zwyczajnego umysłu nic nie przychodziło jej do głowy.
Spojrzała na Nimby’ego, ale on konsekwentnie się nie angażował. Zresztą i tak nie miała 
zamiaru go pytać o cokolwiek.
– Gdybyś miał ochotę na drzemkę, albo coś takiego... – Nie miał, on nie sypiał. – Może 
chciałbyś sobie pomyśleć o czymś sympatycznym? Nie chcę, żebyś się nudził z powodu 
mojego niezdecydowania.
Nimby skinął i postanowił odpocząć. Ciekawiło ją, o czym teraz myśli oślogłowy smok. 
Kiedyś go zapyta. Teraz jednak miała co innego w głowie.
Przekreśliła napis... i wokół niej coś zamigotało. Rozejrzała się w obawie, że to zbliża się 
jakiś potwór i chce ją rozszarpać, ale wszystko wyglądało normalnie. Więc musiało chodzić 
o jakąś magię. Przekreślenie zapisu zlikwidowało go i wywołało magiczny efekt. Gdyby tylko 
wiedziała, co to takiego.
Nagle w głowie zaświtało. Może to wyzwanie jest skierowane do jej normalnej 
osobowości. Może Dobry Mag nie wie, że jest teraz znacznie sprytniejsza. A może wie, ale 
nie dba o to. Ma więc przed sobą proste zadanie, ale przeintelektualizowała je.
– Spróbujmy więc w jakiś zwykły sposób – powiedziała do siebie.
Odwróciła kartkę na czystą stronę i napisała PU-KAWKA. Następnie skreśliła U i 
wpisała RY. Poczuła magiczne mrowienie. Czy teraz zadziałało?
Zrobiła krok przed siebie i zobaczyła przed sobą jakiś dziwny, stary, pyrkający głośno 
pojazd. Próbował zagrodzić jej drogę, ale wystarczyło go obejść i pójść dalej. Zrobiła to! 
Wykorzystała magiczny marker do zmiany nazwy, zmieniając stworzenie śmiertelnie groźne 
w zupełnie niegroźne. Klucz ukryty więc był w nazwie, w jej zmianie. Oczywiście – to nie 
było pomyślane dla intelektualisty.
Podeszła do brzegu fosy. Ale gdzie się podział pomost z przywiązaną do niego łodzią? 
Jest. Osiadła na mieliźnie, ale między nią, a łodzią dostrzegła największego, najobrzydliw-
szego pająka, jakiego kiedykolwiek spotkała. Nie był dość duży, aby zjeść ją za jednym 
zamachem, ale trzy, cztery kęsy wystarczyłyby mu z pewnością. Zresztą, o ile wiedziała, 
pająki nie pożerały ofiar, obgryzając je, ale zawijały złapaną zdobycz w kokon i wysysały 
z niej soki. Ale ona nie chciała zostać wyssana bez względu na to, jak bardzo soczyste było 
teraz jej urocze ciało.
Cofnęła się. Uznała, że w tej sytuacji właśnie to należało zrobić. Pająk nie ruszył za nią. 
Prawdę powiedziawszy, to nawet zniknął, a w miejscu, gdzie przed chwilą był, pojawił się 
pomost, do którego przywiązana była łódź. Spróbowała więc zawrócić i dostać się na most, 
zanim wróci pająk... ale on się zjawił wcześniej. A pomost oczywiście zniknął.
Było w tym coś dziwnego. Pająk nie zasłaniał jej widoku na pomost. Czyżby stanęła oko 
w oko z iluzją? No i co w takim razie było iluzją: pająk czy pomost? Różnica była spora.
Cofnęła się o krok, patrząc przy tym na pająka. Zniknął, a w jego miejsce pojawił się 
pomost do cumowania łodzi. Zmieniały się jedno w drugie!
Jej świetny umysł zaczynał znowu pracować. Bez wątpienia było to wyzwanie, a ona na 
pewno nie poradzi sobie z nim przez napisanie słowa PAJĄK i zmianę J na Ł. Nawet gdyby 
rzeczywiście w miejsce pająka pojawił się pałąk, to nie byłaby w stanie dojść po nim do łodzi. 
Potrzebowała pomostu, aby nie zabrudzić swoich uroczych stóp w mule fosy. Jak więc mogła 
to zrobić bez zmieniania pająka?
Jak brzmiała prosta odpowiedź na takie pytanie? Odpowiedź pojawiła się 
niespodziewanie szybko: przekupić pająka. Ale co mogłoby go zainteresować poza długą przy-
jemnością wysysania z niej soków życiowych? Co jeszcze mogłoby go skusić?
Magiczny pisak! Już go nie potrzebowała, a pająk być może umiałby go wykorzystać. 
Gdyby tylko dostatecznie dobrze przedstawiła jego możliwości jak na pajęcze potrzeby.
Podeszła jeszcze bliżej pająka, ale była przygotowana na natychmiastową ucieczkę, 
gdyby okazało się to konieczne.
– Hej, urocze stworzenie! – zawołała. – Chciałbyś może coś ładnego?
Pająk poruszył czułkami i na ziemię spadła kropla jego śliny, a po zetknięciu się z nią 
wypaliła gałązkę młodziutkiego drzewa, które znikło, zanim osiągnęło swój wiek dorosły. 
Chlorine zrobiło się przykro z powodu roślinki, ale wiedziała, że nie mogła jej pomóc.
– Nie, nie możesz mnie mieć – powiedziała szybko. – Pod tą cudowną powłoką kryje się 
zupełnie zwykła i raczej niezbyt smaczna osoba. Ale mam coś, co mogłoby ci bardziej 
przypaść do smaku: magiczny pisak. – Pokazała mu marker. – Potrafi zmieniać rzeczy. Na 
przykład możesz zmienić kij w wija, wystarczy napisać kij, a potem „k” zamienić w „w” i już 
masz coś, co mogłoby ci smakować.
Podniosła z ziemi patyk i położyła przed sobą. Następnie napisała KIJ i przekreśliła literę 
K, zastępując ją literą W. Kij na ziemi zmienił się w długiego, smakowitego wiją.
– Widzisz... magia, jakiej zawsze pragnąłeś – powiedziała entuzjastycznie. – Pomysł, co 
mógłbyś zrobić z dużym wijem! Mógłbyś go zamienić w największego w Xanth soczystego 
robala. I biesiadować przy nim tak, że ślinka leci.
Pająkowi na samą myśl pociekło więcej śliny.
– Dam ci ten fantastyczny magiczny pisak w zamian za pewną grzeczność – powiedziała 
głosem, który miał go zachęcić. – Musisz jedynie zmienić się w pomost i pozwolić mi wsiąść 
do łodzi. Za to możesz dostać magiczny pisak i mój notatnik i będziesz mógł... Zawahała się, 
ponieważ w głowie pojawiła się jej pewna myśl. – Czy ty potrafisz pisać?
Pająk pokręcił przecząco głową.
To był problem. Jednak jej znakomity umysł postanowił się i z tym zmierzyć.
– Cóż, może umiesz rysować? Poczekaj, sprawdzę, czy to działa także z rysunkami. – 
Znalazła jeszcze jeden patyk i położyła przed sobą. Szybko go naszkicowała, następnie 
przekreśliła i narysowała jeszcze gorszego wiją.
Patyk zamienił się w robala. Działało także na rysunkach. Może Dobry Mag sądził, że jest 
zbyt głupia, aby czytać i pisać. Co, prawdę powiedziawszy, byłoby całkiem uspra-
wiedliwionym domniemaniem; nigdy nie wyszła poza pierwszy rok szkoły centaurów, co 
oznaczało, że radziła sobie tylko z wyrazami jedno- i dwusylabowymi. Gdyby kazano jej 
napisać „kwintesencja”, musiałaby się poddać.
– A więc jeśli potrafisz rysować, możesz tego używać – doszła do wniosku. – Nie 
zdawałam sobie sprawy, jak to urządzenie potrafi być elastyczne. No, ale dopóki będzie tu 
dość patyków, będziesz miał pod dostatkiem jedzenia. Umowa stoi?
Pająk skinął głową.
W tej samej chwili przeszła jej przez głowę słabiutka, ale zauważalna myśl. Czy pająk 
okaże się słowny? A co jeśli złapie i ją, i pisak? Zaraz jednak pojawiła się druga myśl – musi 
być słowny, ponieważ inaczej Dobry Mag nie użyłby go do zadania. Zebrała się więc 
w sobie... nie, to nie byłoby odpowiednie dla dziewczyny, uniosła dumnie głowę i poszła 
w stronę pająka. Jeżeli źle oceniła sytuację, a pająk pojmie ją i zacznie wysysać, po prostu 
zmieni swoje soki w truciznę i powie, że jej przykro. Miała jednak nadzieję, że wszystko się 
uda.
Pająk zamienił się w pomost. Chlorine niepewnym krokiem weszła na niego i skierowała 
się do łodzi. Weszła do niej. Teraz położyła pisak na pomoście, odwiązała łódź, wzięła wiosło 
i odbiła od brzegu.
– Miło jest robić z tobą interesy – powiedziała zadowolona.
Pająk wrócił i złapał w odnóża pisak. Jednym z nich pomachał dziewczynie. Przeszła 
drugie wyzwanie.
– Oj – zapomniała o Nimbym. – Hej, Nimby! – zawołała. – Może przejść?
Pająk uczciwie zmienił postać, pozwalając Nimby’emu przejść suchą nogą po deskach aż 
do łodzi. Może zdawał sobie sprawę, że Nimby to smok z twardymi łuskami, więc nie był 
kimś, z kim można sobie żartować. Teraz już razem odbili od brzegu.
Powiosłowali przez fosę bez dalszych incydentów. Ona jednak wiedziała, że czeka ją 
jeszcze trzecie zadanie. Co to będzie? Nigdy nie były takie same, to wiedziała. Oby tylko nie 
pojawił się potwór z fosy, bo w takim przypadku nie wiedziałaby, co zrobić.
Dobili do brzegu ogrodu oddzielającego fosę od Zamku Dobrego Maga. Wyszli z łódki. 
W tej samej chwili łódź odpłynęła z powrotem na swoje miejsce. Teraz było za późno 
zmieniać zdanie.
Popatrzyła na ogród. Był cudowny i ohydny zarazem. Lewa strona porośnięta była 
fatalnie wyglądającymi i śmierdzącymi kłączami, pośród których stał obrzydliwy pomnik. 
Prawa strona pełna była pięknych kwiatów i uroczego zapachu. Naturalnie na tę stronę 
ogrodu chciała przejść.
Tymczasem ścieżka prowadziła w lewo, więc tam też poszła. Chcąc iść w prawo, musiała 
podeptać piękne kwiaty lub zerwać pnącą się winorośl, a tego nie potrafiłaby zrobić. Ścieżka 
zarośnięta była chaszczami, kolczastymi pnączami, pokrzywami, kłującym winem, 
czepiającymi się łętami, a nawet śmierdzącymi bulwami, z których jedną uważnie obeszła 
z boku. Inaczej wybuchłaby i otoczyła ją jedną wielką chmurą, tak że nic i nikt nie 
wytrzymałby hałasu ani smrodu.
Im dalej szła, tym gorzej wyglądało, aż wreszcie okazało się, że dalej nie sposób przejść. 
To był kres ogrodu. No i bez wątpienia kolejne wyzwanie. Wycofała się i dołączyła do 
Nimby’ego, który po prostu czekał. Ładna suknia była poplamiona jakimiś pozbawionymi 
wyraźnego koloru plamami, a na ramionach i łydkach miała pełno zadrapań. Cóż za 
obrzydliwa okolica!
Ponownie rozważyła spacer do ładniejszej części ogrodu. Gdyby tylko odnalazła ścieżkę. 
Nie było jednak żadnej i chociaż ogród wyglądał pięknie, był tak samo zarośnięty jak jego 
brzydsza część. Na pewno naraziłaby się na różnego rodzaju szkody, a i tak zapewne nie 
zdołałaby się przedostać na drugą stronę.
Jakaś droga musiała przecież istnieć. Ale gdzie i jaka, jeśli nie była to ścieżka? Chlorine 
spoglądała to na jedną, to na drugą stronę ogrodu, przekonana wewnętrznie, że coś zapewne 
uszło jej uwagi.
Zastanawiając się nad sytuacją, wąchała kwiatki i nagle dostrzegła, że niektóre rośliny 
układają się we wzory. Dostrzegła wyraźną linię, według której rosła cykoria podróżnik. 
Wyrastała z kolein. A więc pewnie tędy właśnie można było podróżować. Rosło tu także 
drzewo podróżnika i leżała pod nim kłoda. Gdyby więc ją odrzucić, może odsłoniłaby się 
droga za drzewem i zadanie zostałoby rozwiązane.
Sięgnęła po kłodę, ale ta leżała poza jej zasięgiem – znowu podrapała się kolcami. 
Najwidoczniej nie chodziło o usunięcie kłody spod nóg. A więc nie tędy droga.
Nie mogła pójść dalej. Co jeszcze można było zrobić? Przesunąć cały ogród?
W głowie pojawiła się myśl, choć nie zajarzyła się jeszcze pełnym blaskiem. Ot, zdawała 
się czekać na rozwinięcie. Jeszcze nie wpadła na sprytne rozwiązanie.
Czy istniał jakiś sposób na zamianę ogrodów miejscami, tak aby ta sama ścieżka 
prowadziła do innej części? Teraz sądziła, że może być. Takie odwracanie rzeczy zawsze inte-
resowało Dobrego Maga.
Chlorine dokładnie przyjrzała się ogrodowi i ścieżce. Teraz zauważyła, że omija wstrętnie 
wyglądającą studnię. Podeszła do niej, ostrożnie unikając pnączy i kolców i cały czas uważnie 
przyglądając się studni. W twarz uderzył ją gryzący dym i zatkał jej nos. Fuj! Nie było w niej 
wody, ale woda ognista. Nie do końca trująca; dziewczyna potrafiła rozpoznać, kiedy trafiała 
na truciznę, bo przecież taki miała talent. Jednak ta woda nie była również do końca zdrowa. 
To był alkohol.
Po przeciwnej stronie rósł obskubany krzew tymianku. Obróciła się, aby dokładnie go 
obejrzeć. Tymianek potrafił wyrządzić psikusa, wiedziała o tym dobrze. Potrafił przyspieszać, 
albo spowalniać czas, albo nawet zmieniać porę dnia. Zwykle trzymała się od niego z daleka. 
Ale czy tu tymianek rósł z jakiegoś konkretnego powodu, tak blisko ścieżki i studni? Coś 
w głowie Chlorine lekko zaświtało.
Studnia zamiast wody pełna wody ognistej, krzew nie potrzebujący czasu, ale 
zmieniający czas, a wszystko w środku ogrodu, do którego nie można wejść. Wszystko na 
odwrót. Tak samo jak wtedy, kiedy człowiek chce dobrze, a wychodzi wręcz przeciwnie. Czy 
to mogło być miejsce takich zdarzeń? Nie musiało być źle, ale na odwrót. Ognista woda 
wylana pod krzew tymianku mogła zakręcić czasem – ale czy we właściwą stronę? Rozjaśniło 
się w głowie Chlorine. Mogło zadziałać.
Sięgnęła po brudne wiadro i zaczerpnęła w nie nieco dymiącej wody. Oczywiście nie 
wyglądała ładnie, bo z natury swojej była przydymiona. Ale jeżeli Chlorine miała rację...
Wylała wodę pod krzew tymianku. Zrobił się bardziej zielony i jakby w mgnieniu oka 
zdrowszy. Nagle zapadła noc.
Co? Chlorine rozejrzała się zaskoczona. Przecież jeszcze nie była pora na noc! Och – 
krzew tymianku poczuł, jak mu się zakręciło, i przyspieszył czas, sprowadzając na ogród noc. 
Może powinna to przewidzieć.
Ale czy dla niej wynikało z tego coś dobrego? W nocy nie było przecież łatwiej przedrzeć 
się przez gąszcz roślin niż w dzień. Chyba że...
Teraz tak jej się rozjaśniło w głowie, że cały ogród stanął w świetle. No jasne! To, było, 
nie było, ogród i jedna jego część różni się od drugiej jak dzień od nocy. Stała się noc i ta 
część była teraz ładna – ze ścieżką biegnącą przez nią. W końcu znalazła ją.
– Chodź, Nimby – powiedziała, jakby chodziło o zwykłą rzecz. Złożymy wizytę 
Dobremu Magowi. – Ruszyła w dół ścieżką oświetloną po brzegach ślicznymi robaczkami 
świętojańskimi.
Ścieżka prowadziła wprost do wejścia do zamku. Chlorine zastukała w bramę, a ta 
natychmiast się otworzyła. Czekała na nich piękna młoda kobieta.
– Witam w Zamku Dobrego Maga, Chlorine i Nimby – powitała ich. – Jestem Wira, jego 
córka. Proszę za mną.
A więc oczekiwano jej. Cieszyła się, że grała uczciwie i sama przeszła przez zadania.
Weszli do środka za Wirą. Wewnątrz było zaskakująco jasno, a to za sprawą wpadających 
przez wysokie okna promieni. Chlorine zrozumiała, że naprawdę panuje dzień, a nie noc; 
jedynie w ogrodzie chwilowo zapadły ciemności, które rozproszyły się, kiedy tylko weszli do 
zamku i oddalili się od tymianku.
– Skąd znasz nasze imiona? – zapytała Chlorine. – O ile mnie pamięć nie myli, nigdy 
wcześniej nas nie widziałaś.
– Racja, jestem niewidoma – odpowiedziała Wira. – Ale doskonale znam zamek i nie 
zabłądzę. Zostałam też poinformowana o wszystkim przez Maga Humfreya. Zdaje się, że bez 
problemu zidentyfikował ciebie, Chlorine, ale zastanawia go twój przyjaciel Nimby. Musiał 
poszukać go w Wielkiej Księdze Odpowiedzi pewny, że tam nie figuruje taka postać. Okazało 
się jednak, iż zapomniał o jednej pozycji, która była poświęcona postaci ze smoczym zadem 
i talentem zmieniania siebie i swego towarzysza, w co tylko zechce, a nazywał się ten smok 
właśnie Nimby. Naprawdę nazywał się No I Mamy Byle Co, ponieważ większość osób nie 
lubiła go. Mag pokręcił głową, nie chcąc przyznać, że nie wiedział nic o tej postaci. Obawiam 
się, że zaczyna czuć swój wiek.
Chlorine uśmiechnęła się.
– Księga Odpowiedzi mówi prawdę. Nimby nie jest tym, za kogo się podaje, ale teraz jest 
o wiele przyjemniejszy niż w swojej naturalnej postaci. Dla mnie to nie byle co, ponieważ 
poznałam go w działaniu, a nie przez wygląd. Jedyną jego słabością jest to, że nie mówi. Jak 
na razie całkiem mile spędzamy czas.
– Jak na razie?
– Wiem, że to będzie musiało się skończyć, a ja zostanę zmuszona do powrotu do mojego 
byle jakiego życia. Zawsze jednak będę mogła wrócić pamięcią do wspaniałej przygody, 
krótkich chwil świetności, dzięki Nimby’emu. Mam zamiar jak najlepiej wykorzystać tę 
szansę.
– Obawiam się, że Dobry Mag zamierza skorzystać z tego jeszcze bardziej, niż sądzisz.
– Och, czyżby moja roczna służba była częścią tego – powiedziała zachwycona Chlorine. 
– Cóż, jestem gotowa pogodzić się z tym. To sprawi, że moja przygoda będzie jeszcze 
ciekawsza.
Wira zaprowadziła ich do przeciętnie wyglądającej kobiety siedzącej w pokoju do 
robótek ręcznych wypełnionym stosami skarpetek.
– Matko Zofio, oto nasi goście – powiedziała Wira.
Zofia podniosła wzrok.
– Jesteś pewna, że chcesz osobiście zawracać mu głowę swoim Pytaniem? W zamian za 
odpowiedź zażąda niezwykle wytężonej pracy.
– Ależ tak, oczywiście – odpowiedziała Chlorine. – Tego oczekuję. Im bardziej 
wytężona, tym lepiej.
– Jak sobie życzysz. Teraz Wira zabierze was do niego.
Niewidoma młoda kobieta poprowadziła ich ciemnymi, kręconymi schodami do ciasnej 
zagraconej komnaty. W kącie, w cieniu siedział Dobry Mag Humfrey we własnej osobie. 
Spojrzał pochmurnie znad potężnego tomiska.
– Tak?
– Gdzie jest moja ostatnia łza? – zapytała Chlorine.
– Jest w twoich oczach, pokrywa je, aby były wilgotne. Połowa z niej dba o twoje prawe 
oko, a druga połowa o lewe. Bez ostatniej łzy szybko straciłabyś wzrok.
Chlorine była zaskoczona odpowiedzią.
– Nigdy o tym nie pomyślałam! Oczywiście to musi być prawda.
– To jest prawda – zrzędliwym tonem stwierdził Humfrey. A teraz przejdźmy do twojej 
służby.
Ale Chlorine, zadowolona, lecz nie do końca, starała się wymigać.
– Wiem, że muszę przez rok służyć, ale nie za tak niewiele znaczącą informację. To nie 
wydaje się uczciwe.
– Proszę, nie sprzeczaj się – ostrzegawczo powiedziała Wira. Przez to może stać się tylko 
jeszcze bardziej zrzędliwy.
– Mniejsza o to, odpowiem – odezwał się Humfrey, jeszcze bardziej zrzędliwym tonem. – 
Znałaś warunki, zanim tu przyszłaś, więc jeśli zaprzepaściłaś szansę na zadanie ważnego 
Pytania i uzyskanie ważnej Odpowiedzi, to sama sobie jesteś winna.
– Hmm, racja – odparła Chlorine. – Znałam zasady, przepraszam za niestosowną uwagę.
Humfrey znowu podniósł wzrok znad książki i spojrzał na nią. Oczy miał żółte, 
poprzecinane czerwonymi żyłkami, ale kiedy skupiły się na niej, pojaśniały i nieprzyjemne ko-
lory zniknęły.
– Ooo, jesteś bardzo ładna – powiedział zaskoczony. – Balsam na przemęczone oczy.
– To dzięki Nimby’emu – przytaknęła zadowolona, że zamiast złego wrażenia, jakie 
robiła kiedyś, teraz robiła dobre wrażenie. W normalnym życiu jestem zwyczajna 
i przeciętnie inteligentna.
– Tak, oczywiście. Skoro dałaś wytchnienie moim oczom, wyświadczę ci drobną 
przysługę i uzupełnię moją odpowiedź. Nie jest taka nieważna, jak się wydaje. Możesz uronić 
swoją ostatnią łzę, jeśli tak zdecydujesz. Jednak rozważ konsekwencje. Lepiej, żebyś nigdy 
nie wpadła w aż tak nieszczęśliwy nastrój.
– Tego możesz być pewny – odpowiedziała ze śmiechem.
– Prawdę powiedziawszy, to właśnie tego nie jestem pewny i dlatego cię ostrzegłem. 
Może nadejść taki czas. Nie działaj wtedy bezmyślnie.
Nimby, stojący u jej boku, nie czuł się najlepiej.
Chlorine skinęła.
– Dziękuję za dodatkowe wyjaśnienia, Dobry Magu. Będę o tym pamiętać. – 
Uśmiechnęła się. Tym razem ponure wnętrze rozjaśniło się, a Humfrey wyglądał, jakby mu 
odjęto pięć lat.
– Och, żałuję, że nie mogę tego zobaczyć – mruknęła Wira, czując, iż wydarzyło się coś 
dobrego. Może wyczuła ciepło biorące się ze światła, które wypełniło komnatę.
– Powinnaś – stwierdził prawie łagodnym głosem. – Imbri?
Nagle Chlorine odniosła wrażenie, że ogląda jak ktoś z zewnątrz tę samą scenę po raz 
drugi. Spoglądała na siebie, Wirę, Nimby’ego i Dobrego Maga, wszyscy przebywali w jego 
gabinecie. Uśmiechnęła się, a gabinet rozjaśnił się i Humfrey odmłodniał ze stu lat do jakichś 
dziewięćdziesięciu pięciu.
– Och, dziękuję, Day Mare Imbri! – zawołała Wira. – Zobaczyłam to!
Chlorine była zachwycona. Dobry Mag przywołał nocną marę, albo raczej dzienną marę, 
aby ofiarować im wszystkim sen na jawie, tak że nawet niewidoma dziewczyna mogła 
zobaczyć, co się wydarzyło, w jedyny możliwy dla niej sposób, jako sen. To bez wątpienia 
było coś wyjątkowego. Musiał bardzo lubić swoją córkę, ponieważ zrobił to przede wszyst-
kim dla niej.
W gabinecie znów zapanował półmrok, a nieco mniej zmęczone oczy Dobrego Maga 
wróciły do opasłego, nudnego tomiska. Posłuchanie dobiegło końca.
Chlorine obróciła się na pięcie i poszła za Wirą w dół schodami. Dziewczyna uśmiechała 
się. Bez wątpienia wydarzyło się coś wyjątkowo przyjemnego.



Rozdział 4
Droga trolli

Jim Baldwin zaskoczony rozejrzał się dokoła. Na pierwszy rzut oka kraina przypominała 
Florydę, ale przy dokładniejszym przyjrzeniu się podobieństwo znikało. Nie chodziło jedynie 
o obecność fantastycznej postaci kobiecej: centaurzycy Sheili. Jej fenomenalny nagi tors 
potrafił docenić niezależnie od okoliczności, chociaż oczywiście nie przyznawał tego wobec 
swojej rodziny. Mary była rozsądnie liberalną kobietą, lecz ewidentnie nie przychodziło jej 
łatwo znosić towarzystwa źrebicy, i to nie tylko dlatego, że była stworzeniem fantastycznym. 
Poprawka: ponieważ była zbyt fantastycznym stworzeniem z męskiego punktu widzenia. 
Szczególnie z punktu widzenia Seana i Davida, a może i samego Jima. Nie bez powodów.
Czekali na plaży w pobliżu czegoś, co najbardziej przypominało ogromną poduchę. Tu 
miał przybyć przewodnik. Przewodnik, którego przysyłał Dobry Mag. Po tym, co widział 
w tym szalonym świecie, Jim był gotów zaakceptować istnienie dobrych i złych magów. Miał 
nadzieję, że przewodnik będzie kompetentny. Chciał jak najszybciej wydostać się z tej 
sytuacji; niepokoił go coraz silniejszy wiatr, choć intrygujące było to, co robił z włosami 
Sheili. Już się wydawało, że wichura cichnie, ale niestety teraz stawała się silniejsza. To była 
zła wiadomość, nieważne, czy dotyczyła Florydy, czy tej krainy nazywanej Xanth.
Dzieci pochłonięte były rozmową z centaurzycą w nadziei, że dowiedzą się więcej 
o Xanth. Mary podeszła do Jima.
– Nie chciałbym wyjść na panikarza, ale zauważyłaś wiatr? – zapytał cicho.
Odgarnęła włosy z twarzy.
– Tak. – Głos miała zatroskany.
– Może więc nie tracimy czasu z centaurami; sami i tak nie zdołamy się poruszać.
Jej uśmiech w odpowiedzi na uwagę męża był szczery, ale dziwnie pełen napięcia.
– Dziękuję, że to wyjaśniłeś, Jim.
Nagle z północy coś nadleciało. Wszyscy się gwałtownie pochylili, pewni, że to coś 
zamierza wylądować. Wyglądało to jak wielka lalka, nowoczesna w kształtach, ze 
wspaniałymi nogami.
Wylądowała z piskiem w samym środku poduszki. Odbiła się i sukienka delikatnie opadła 
w dół. Okazało się, że jest to młoda kobieta. Lot i lądowanie wcale jej nie zaszkodziły. 
Chłopcy natychmiast odkryli w niej nowy obiekt pożądliwych obserwacji.
– Cześć, ludziska – zawołała, odrzucając do tyłu swe złotozielone obfite loki. – Jestem 
Chlorine, wasza przewodniczka przysłana przez Dobrego Maga Humfreya. Za chwilę zjawi 
się mój towarzysz, zaraz potem musimy porozmawiać.
Zanim zdążyli zamknąć usta, przyleciała kolejna lalkowata postać. Ona także się odbiła, 
ale nie miała sukienki, która mogłaby łagodnie opaść. Miała spodnie i okazała się przy-
stojnym młodzieńcem.
– To Nimby – przedstawiła przybysza Chlorine. – Jest miły, chociaż nie mówi. Pomoże 
mi wam pomóc. Ale najpierw muszę was ostrzec, że nadciąga potężna wichura.
– Zauważyliśmy – powiedział Jim, występując krok przed innych. Witam, jestem Jim 
Baldwin a to moja żona i nasze dzieci, Sean, David i Karen. Jesteśmy z... jak wy to nazywa-
cie, Mundanii.
– Tak nazywamy – zgodziła się z uśmiechem Chlorine. Popatrzyła na Sheilę. – Dziękuję, 
że doprowadziłaś zagubionych ludzi aż tutaj. Jestem pewna, że pragniesz już wrócić na 
Wyspę Centaurów.
– Owszem, zanim wiatr przybierze na sile – przytaknęła centaurzyca. Następnie zwróciła 
się do rodziny: – Życzę wam wszystkiego najlepszego. Przyjemnie było spotkać się z wami. 
Jeżeli spotkacie siostrę Carletona Chenę, jej także przekażcie najlepsze życzenia.
– Z pewnością tak zrobimy – zapewnił Jim. – Dziękujemy tobie i Carletonowi za pomoc.
– Bardzo proszę. – Odwróciła się i kłusem ruszyła z powrotem przez plażę. Chłopcy 
odprowadzali ją wzrokiem, aż zniknęła z pola widzenia, i zaraz potem wrócili spojrzeniem do 
Chlorine, która była przyzwoicie odziana, ale równocześnie tak piękna w każdym tego słowa 
znaczeniu, że w równym stopniu jak naga centaurzyca potrafiła zawrócić w głowach.
Chlorine zwróciła się do Jima.
– Nie chciałabym być nieuprzejma, ale muszę niestety zachęcić do pośpiechu. Tu nie 
jesteście bezpieczni. Żona Dobrego Maga była w tej kwestii stanowcza. Sama pochodzi 
z Mundanii, więc wie, jak trudny musi być dla was pobyt w Xanth. Zdaje się, że macie 
poruszający się dom.
Dzieci się roześmiały.
– Wóz kempingowy – powiedziała Mary. – Ale właściwie tak, to dom, który się porusza.
– Możecie go wprawić w ruch? Mamy niewiele czasu na ucieczkę przed nasilającym się 
sztormem. Moim zadaniem jest bezpiecznie zaprowadzić was tam, gdzie sobie życzycie, ale 
tu już nie jesteście bezpieczni.
– Możemy nim pojechać – zapewnił Jim. – Dla ciebie i Nimby’ego także znajdzie się 
miejsce. – Ciekawiło go to imię, ale teraz nie było czasu o to pytać. – Ale wkrótce będziemy 
potrzebowali paliwa, bo inaczej utkniemy.
– Paliwa? – zapytała Chlorine, nie rozumiejąc, o co chodzi.
– Paliwa. Benzyny. To coś, co pije nasz dom.
– Och. – Chlorine odwróciła się w stronę swojego towarzysza. Nimby, wiesz może, gdzie 
znajdziemy to paliwo dla nich? – Nimby skinął potakująco. – W takim razie pokaż nam 
drogę, ponieważ nie możemy dłużej tu zostać.
– Wsiadajcie – zaprosił Jim. – Jeżeli Nimby zna drogę, może siąść obok mnie 
i wskazywać kierunek.
Wsiedli więc do auta, a milczący towarzysz Chlorine zajął miejsce pasażera z przodu. 
Ona sama zajęła miejsce z tyłu wraz z resztą rodziny, co, jak doskonale wiedział, poruszyło 
chłopców. Zwykle nie zabierał autostopowiczów, ale w Xanth należało postępować zgodnie 
z tutejszymi zwyczajami, a Chlorine bez wątpienia miała rację co do zagrożenia burzą; 
najwyraźniej huragan Gladys nasilał się, albo zawracał, aby ich znowu złapać. Ostatnią 
rzeczą, jakiej sobie życzył, było uwięzienie w samochodzie przez szalejący huragan.
Włączył silnik. Chlorine krzyknęła zaskoczona, ale Nimby zachował się zupełnie 
spokojnie. Wskazał drogę, którą Jim i tak zamierzał pojechać. Wyglądała na solidną szosę. 
Jeśli będzie mógł rozwinąć sporą prędkość, zapewne ucieknie przed burzą i znajdzie paliwo.
Przy wjeździe na drogę stało okropne stworzenie.
– Nic nie mówcie, pozwólcie zgadnąć – powiedział Jim. – Troll.
Nimby się uśmiechnął. Najwyraźniej rozumiał, co się do niego mówi, jedynie sam nie 
potrafił mówić. Dziwak, ale dość przyjaźnie usposobiony.
Zatrzymał samochód tuż przed trollem. Zresztą stał tu znak z napisem: STOP. 
PŁATROL. Niestety nie dostrzegł żadnej informacji na temat wysokości opłaty.
Cóż, zaczął od małych sum.
– Oto dwa centy – powiedział, wręczając trollowi dwie małe monety. Stwór uśmiechnął 
się – okropny widok – wziął dwa centy i machnął na niego.
Może właśnie o tyle chodziło. Jim wjechał na drogę i przyspieszył. Powoli zaczynał się 
czuć jak w domu.
Dostrzegł znak drogowy. Strzałka w górę – pomyślał więc, że jest na drodze 
jednokierunkowej. Zdziwił się więc, kiedy zobaczył, że droga zaczyna się piąć w górę aż na 
sam szczyt. Wszystko tu wydawało się bardzo dosłowne. Niestety na tej wysokości narażeni 
byli na silniejsze podmuchy wiatru.
– Długo będziemy jechać na szczyt? – zapytał Jim.
Nimby pokręcił przecząco głową, ale nic ponad to. Rzeczywiście dziwak.
Jim tymczasem usłyszał rozmowę dzieci, które wypytywały Chlorine – dziwne imię – 
o różne rzeczy, a ona starała się odpowiadać wedle swej najlepszej wiedzy. To było nawet 
interesujące.
– Tak, cukierki naprawdę rosną w Xanth i ciasteczka także, wszelkiego rodzaju – 
wyjaśniła Chlorine. – Czy w Mundanii jedzenie rośnie na drzewach?
– Jasne, w pewnym sensie – przytaknął David. – Owoce rosną na drzewach, a warzywa 
w ogrodach, ziarno zaś na polach. Ale cukierki i ciastka muszą być produkowane. 
I kupowane. Po to właśnie jest pensja.
– Pensja?
– Macie jakieś pojęcie o pieniądzach w Xanth? – zapytała Mary.
– Oczywiście. To zielone byle co, którego przyzwoite istoty nie tykają.
Wszyscy się roześmiali.
– Właśnie tego używamy – odparł Sean.
Potężny podmuch wiatru uderzył w samochód.
– Och, to mi o czymś przypomina – odezwała się Chlorine. – Muszę wam opowiedzieć 
o czyhającym na was wielkim niebezpieczeństwie. Dobry Mag kazał mi się upewnić, że zro-
zumiecie, o co chodzi. A chodzi o to, że w Tarczy pojawił się słaby punkt.
– W jakiej tarczy? – zapytała Karen.
– W Tarczy, która ochrania Xanth. Nie pozwala Mundańczykom przedostawać się do nas. 
Bez obrazy Coś poszło nie tak i mundańska burza przeszła na naszą stronę, a wy wraz z nią. 
Huragan zmierza ku centrum Xanth, a to oznacza, że wymiecie sporo magicznego pyłu i...
– Magiczny pył? – zapytał Sean.
– To pył, który zgromadził się w centrum Xanth, przynosząc magię – wyjaśniła. – Bez 
niego nie będzie czarów, a to byłoby okropne. Ale tam, gdzie warstwa pyłu jest zbyt gruba, 
magia jest za silna, no i w efekcie mamy tam prawdziwe szaleństwo. Jeżeli Wesoły Wicherek 
rozrzuci pył po całym Xanth...
– Rany! – zawołał Sean. – Wszyscy oszaleją.
– No, nie do końca. Ale różne sprawy zaczną się dziwnie toczyć. W każdym razie nie 
musicie się o to niepokoić. Mam nadzieję, że pomogę wam przedostać się przez Xanth i uciec 
przed niebezpieczeństwem, zanim huragan stanie się naprawdę groźny. Musimy się więc spie-
szyć. Nie będzie wiele czasu na postój i sen.
– Nie ma problemu – powiedział Sean. – Prześpimy się w wozie, kiedy tata będzie 
prowadził.
Co oznacza brak snu dla taty, domyślił się Jim. Cóż, tak się już zdarzało. Nie podobał mu 
się nasilający się z każdą chwilą wiatr i wolał trzymać się z dala od niego, nawet jeśli miał 
być przez to niewyspany.
Nimby wskazał na coś. Był to zjazd. Jim skręcił. Zjechali na sam dół po spiralnie wijącej 
się drodze. Nie miał pojęcia, że byli aż tak wysoko. Wierzchołki drzew zniknęły, nawet nie 
zauważył kiedy.
Kiedy dotarli na dół, Nimby na coś wskazał. Przy drodze stało wielkie, ohydne, 
purpurowe drzewo, pod którym stał wielki i jeszcze ohydniejszy purpurowy potwór z zie-
lonkawymi skrzelami. Wyglądał na kogoś, komu wybitnie czegoś brakuje. Jim miał nadzieję, 
że nie chodzi o pożywienie, ponieważ stwór był dość wielki, aby połknąć mężczyznę i dzieci. 
Miał również nadzieję, że Nimby wie, co robi.
– Ooo, to połykacz ognia – oznajmiła Chlorine, wystawiwszy swoją śliczną główkę tuż 
przy głowie Jima, żeby dokładnie zobaczyć, co jest przed nimi. Pachniała bardzo przyjemnie. 
– Gasi w ten sposób swoje pragnienie, a ogień zamienia w paliwo.
Połykacz ognia. Czyżby?
– Możemy u niego załatwić benzynę?
– Tak. Musicie tylko dobić interesu.
Interes. Zatem musiał się z nim dogadać, tak jak wcześniej dogadał się z trollem.
Podjechał do drzewa i zatrzymał się tuż obok potwora. Spuścił szybę.
– Masz paliwo?
Potwór spojrzał na niego. Beknął. W powietrzu uniósł się błękitny kłąb pary cuchnącej 
benzyną.
– Czy nie napaliłeś się za bardzo? Można dostać trochę paliwa? Potwór skinął słabo. – No 
to może ubijemy interes. – Ale w tej chwili Jimowi zabrakło wyobraźni. Czego tak napalony 
pożeracz ognia może chcieć?
– Moim zdaniem potrzebuje jednej z tych tabletek mamy na zgagę – zauważył 
inteligentnie David.
– No to podaj mi jedną – poprosił Jim.
Mary pogrzebała w kosmetyczce i wyjęła jedną tabletkę.
– Ta tabletka na pieczenie w zamian za jeden bak paliwa – zaproponował. Czy to aby 
zadziała?
Połykacz wziął tabletkę i połknął. Znowu beknął, tym razem nie tak ohydnie. Następnie 
podniósł ogon. Jim zauważył, że jego koniec wygląda trochę tak jak końcówka węża przy 
dystrybutorze paliwowym.
– Tutaj – powiedział szybko, wyłączył silnik, wyskoczył z wozu, otworzył wlew paliwa 
i wskazał palcem.
Połykacz włożył koniec ogona do wlewu i usłyszeli szum płynącej cieczy. Opary 
pachniały benzyną.
Kiedy bak był pełny, stwór wyjął ogon, a Jim zamknął wlew.
– Dziękuję – powiedział.
Potwór skinął. Jego skrzela nie były już zielone. Najwidoczniej tabletka poprawiła jego 
samopoczucie. A więc wymiana okazała się uczciwa.
Jim wsiadł do auta i zapalił silnik. Przyszło mu jednak coś do głowy.
– Jechaliśmy górą – powiedział do Nimby’ego. – Ale tam zdrowo wieje. Jest jakaś droga 
dołem?
Nimby wskazał przed siebie. No tak, z pewnością ta droga prowadziła dołem. Jim 
skierował tam samochód.
– Dziękuję.
Dłuższy czas mc się nie działo i Jim zaczął podejrzewać, że długo tak już nie potrwa. Na 
szczęście się mylił. Silnik pracował równo; paliwo wyglądało więc na dobrej jakości. Duża 
ulga. Znowu więc wsłuchał się w rozmowę z tyłu auta.
– Jak się tu dostałaś? – Karen zapytała Chlorine. – To znaczy chodzi mi o to, że 
przyleciałaś jak na lotni.
– Z fruwającą spódniczką – dodał z uznaniem Sean.
– Och nie! – wykrzyknęła Chlorine. – Było widać moje majtki?
– Nie – Jim rzucił za siebie, zdając sobie sprawę, że w grę wchodzą jakieś miejscowe 
obyczaje z nieprzewidzianymi konsekwencjami. O ile tutejsi byli całkiem otwarci w sprawie 
ich okrycia czyjego braku, pewne sprawy mogły się okazać bardziej skomplikowane. Dzieci 
mogły nie zdawać sobie z tego sprawy i popełnić jakąś gafę. Tylko nogi. – Ale cóż to były za 
nogi!
– Och, to duża ulga! – powiedziała. – Zapadłabym się pod ziemię, gdyby... No, ale 
nieważne. Dobry Mag wystrzelił nas z kota-pulty.
– Jakoś mi się wydaje, że nie mamy na myśli tego samego – powiedział Sean.
– A to ciekawe, co mówisz – powiedziała Chlorine. – Dlaczego tak sądzisz?
Na pół sekundy zapadło milczenie. Onieśmieliła nastolatka, choć dość niewinnie.
– No, yyyy, no tu wszystko się wydaje nieco inne. Dla nas katapulta to taka wielka 
machina, która wyrzuca daleko różne przedmioty.
– Tak, o to właśnie chodzi. To ogromny kot, którego ogon sprężynuje i wyrzuca rzeczy 
tam, gdzie mają dolecieć. Dobry Mag musiał kotu powiedzieć, dokąd mamy lecieć. Cieszę 
się, że na lądowisku była poduszka.
– Ten Dobry Mag – odezwała się Mary. – On musi wiele wiedzieć.
– Och tak! Wie wszystko. Poszłam go zapytać, gdzie się podziała moja ostatnia łza, a on 
mi powiedział gdzie, no ale wtedy zostałam zobowiązana do rocznej służby dla niego, albo 
czegoś równoważnego. No i kazał mi wyprowadzić was bezpiecznie z Xanth.
– Jesteś bez wątpienia równie pomocna jak centaurzyca Sheila stwierdziła Mary. – Ale 
czy dobrze cię zrozumiałam? Za odpowiedź na jedno pytanie jesteś winna roczną służbę?
– No tak. Byłam niemądra, tracąc moje pytanie na coś, co sama mogłam odgadnąć. Ale 
tak naprawdę chodziło mi o przygodę. Wy i ten poruszający się dom, wszystko to jest 
fantastyczne.
David roześmiał się.
– Uważasz kemping za fantastyczny? Po tym jak przeleciałaś w powietrzu wyrzucona 
przez kota giganta?
– Oczywiście. Wielu używa kota-pulty. Ale wydaje mi się, że nigdy przedtem w Xanth 
nie było takiego domu na kółkach. Nie ma nawet zbyt wielu domów na kurzych nogach. Nie 
mogłam prosić o lepszą przygodę.
Nastąpiła cała chwila milczenia. Znowu ich onieśmieliła. Jim zdecydował się skorzystać 
z okazji i zadał swoje pytanie.
– Nie chciałbym być niegrzeczny czy wyjść na wścibskiego, ale skoro Nimby nie może 
mówić za siebie, mogę ciebie zapytać o jego pochodzenie czy zadanie?
– Ach, to żaden problem – zapewniła otwarcie Chlorine. – Nimby to smok z oślą głową 
w postaci człowieka. Mogłabym go poprosić, żeby wrócił do swojej oryginalnej postaci, ale 
byłby wtedy za duży, żeby się zmieścić w takim małym domku.
– No to rzeczywiście lepiej uwierzymy ci na słowo – stwierdził ostrożnie Jim. Ta młoda 
kobieta, jak zresztą cała ta kraina, ciągle go zaskakiwała.
– Wyświadczył mi naprawdę ogromną przysługę – mówiła dalej. – Wiecie, 
w prawdziwym życiu jestem zupełnie przeciętna. I do tego wcale nie tak inteligentna i ładna. 
Ale talent Nimby’ego pozwala mu zamieniać siebie i swojego towarzysza, w co tylko zechcą. 
Naturalne więc, że zapragnęłam być ładna, mądra, zdrowa i miła.
– Taaak – westchnął z uznaniem Sean, spoglądając z podziwem na jej nogi i to i owo 
jeszcze. Była tak zdrową młodą kobietą, na jaką według Jima wyglądała, a i w innych 
sprawach była równie doskonała.
– Może mi nie wierzycie – powiedziała Chlorine. – Ale że w prawdziwym życiu jestem 
tych samych rozmiarów, mogę wam pokazać. Podniosła nieco głos. – Nimby, pokaż mnie 
taką, jaka jestem naprawdę, ale na krótko.
Młodzieniec siedzący obok Jima skinął głową. Nagle dobiegł Jima jęk zaskoczenia. Na 
sekundę się odwrócił.
Śliczna dziewczyna rzeczywiście się zmieniła. Teraz była zwykłą, niemal brzydką 
dziewczyną w nieatrakcyjnym ubraniu, z nerwowym wyrazem twarzy. Włosy miała byle 
jakie, strączkowate, pozbawione tamtego blasku.
Chwila minęła i Chlorine znowu była uroczą młodą kobietą. Jej nogi i biust nabrały 
kształtów, a włosy blasku. Uśmiechnęła się, aż wnętrze auta pojaśniało.
– Widzicie? Wiele zawdzięczam Nimby’emu – powiedziała.
– Bez wątpienia – odparł Sean, a Jim wrócił do obserwowania drogi.
– Ale dlaczego Nimby zrobił dla ciebie coś takiego? – zapytała Karen. – To znaczy, jeśli 
naprawdę jest smokiem, to chyba powinien cię raczej zjeść?
– Karen! – zawołała mama karcącym tonem.
– Oj, mamo – odezwał się David. – Wygląda dość apetycznie, żeby zostać zjedzona.
Chlorine roześmiała się.
– Dziękuję. Z początku się tego bałam, bo smoki lubią to robić. Ale okazał się miłym 
smokiem. Bardzo miłym smokiem.
– Taaak. – zgodził się David. – Szkoda, że nie mam takiego. Kazałbym mu, by zamienił 
mnie w gwiazdę futbolu, albo kogoś takiego.
– Właściwie wyjaśnił mi wszystko, kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy – przyznała 
Chlorine. Podniosła w górę rękę, jakby chciała powstrzymać protesty. Jim nie mógł tego wi-
dzieć, bo musiał obserwować drogę. – Tak, Nimby jest teraz niemową, ale wcześniej potrafił 
mówić. Powiedział mi, że potrzebuje mojego towarzystwa i zrobi wszystko, co byłoby dla 
mnie ważne. Lecz ostrzegł mnie, że to jego jedyna okazja, żeby do mnie przemówić, i potem 
będzie już niemową. Ale rozumie mnie i może odpowiadać na moje słowa gestami.
– Przypuśćmy, że miałby do zakomunikowania coś skomplikowanego i trudnego? – 
zapytał Sean, możliwe że zaintrygowany nie tylko jej wyglądem. – Na przykład 
o nadchodzącym niebezpieczeństwie, o którym nie wiesz, więc nie mogłabyś o nie zapytać?
– Bo ja wiem. Nimby, jest coś takiego?
Nimby odwrócił się do tyłu i skinął potwierdzająco.
– Coś ważnego? To zbyt skomplikowane, żebym zgadła?
Znowu skinął.
Wydawało się, że teraz Chlorine zabrakło pomysłu.
– Jak mam cię zapytać, jeżeli nie wiem o co? – spytała zniecierpliwiona.
– Może mógłby to zapisać – powiedział David.
– Ale ja nie umiem czytać – stwierdziła Chlorine. – Jedynie jakieś duże oczywiste napisy 
i krótkie słowa. Ale znaki są czytelne dla każdego, nawet dla zwierząt. Nie potrafię 
przeczytać nic ważnego. Nie skończyłam szkoły centaurów.
Jest więc funkcjonalną analfabetką, uznał Jim.
Sean się roześmiał.
– Więc Nimby ci da umiejętność czytania – zaproponował.
Pojawił się błysk zachwytu, a po nim westchnienie zadowolenia.
– O rany! Nad twoją głową pojawiła się żarówka! – zawołała Karen. – I świeci!
– Jasne, oczywiście – przytaknęła Chlorine. Uznała, że Sean ma rację. To cudowny 
pomysł. – Nimby, spowoduj, abym umiała czytać i pisać, tak żebym mogła przeczytać, co 
napiszesz, bez względu na to, jak będzie skomplikowane. I napisz, co powinnam wiedzieć.
Młodzieniec wyjął natychmiast podkładkę i pióro i zaczął pisać. Jim w duchu stwierdził, 
że magia bez wątpienia ma swoje zalety. W Mundanii nie dało się pójść na takie skróty.
– To mi przypomina jeszcze o czymś – powiedział Jim. – To oczywiście nie jest nasz kraj 
ojczysty. Zasady tu obowiązujące są zdecydowanie inne. Jak to się więc dzieje, że ty 
i centaury mówicie naszym językiem?
– Ach, to część magii Xanth – odpowiedziała Chlorine. – Tu każdy mówi w tym samym 
języku. To znaczy wszyscy ludzie. Zwierzęta mówią własnymi językami, które różnią się od 
naszych, więc zazwyczaj nie potrafimy ich zrozumieć. Ale one często rozumieją nas.
– Mamy zwierzęta – zauważył Sean. – Ale one nie mówią.
– Z pewnością mówią, przynajmniej tutaj, w Xanth. Żeby zrozumieć, co mówią, 
potrzebowalibyście kogoś takiego jak Golem Grundy.
– Kto?
– To taka nieprzyjemna mała postać, która zna wszystkie języki.
Tymczasem Nimby zakończył pisanie i podał kartkę do tyłu.
Chlorine przejęła kartkę i spojrzała na zapisane znaki.
– Umiem to przeczytać! – zawołała. – Naprawdę potrafię! Jestem wykształcona! To 
naprawdę podniecające!
– Co tam przeczytałaś? – zapytał David.
– No tak. – Skupiła się na tekście i zaczęła na głos czytać: – „Wzdłuż Lizard Lane 
gobliny zastawiły zasadzkę na nieostrożnych podróżników. To iluzja barykady i objazd, który 
prowadzi do pułapki, w której czyhają gobliny, aby złapanych przerobić na gulasz”.
– Czy to oznacza to, o czym myślę? – zapytała przestraszona Mary.
– Tak, jeżeli myślisz, że gobliny gotują ludzi żywcem – odpowiedziała Chlorine. – 
Gobliny to nędzne kreatury. – Wróciła do czytania. – „Ponieważ muszę cię chronić, 
a zostaniesz poszkodowana, jeżeli Mundańczycy wpadną w pułapkę, muszę ci powiedzieć, 
jak tego uniknąć. Nie ulegaj iluzji; przejedź przez nią prosto, nie zwalniając. Gobliny nie 
zdołają zaatakować tego pojazdu jadącego z normalną prędkością”.
– Dlaczego nie mogą po prostu rzucić jakichś kłód na drogę? – zapytał Sean.
– Ponieważ to zaczarowana ścieżka – wyjaśniła Chlorine. – Trolle gwarantują, że nie ma 
na niej żadnych niebezpieczeństw. Inaczej nikt nie zechciałby z niej korzystać. Jak na razie 
nie ma na niej ruchu, bo jest nowa i wielu obawia się trolli. Trolle wiedzą, jak budować dobre 
drogi. Gobliny nie mogą więc stawiać prawdziwych barykad. Ale jeżeli uda się im nas 
oszukać i sprowadzić z bezpiecznej drogi, dostaną nas. – Znowu podniosła głos. – Dziękuję 
za ostrzeżenie, Nimby! powiedziała. – Szkoda, że sama nie wpadłam na to, aby zapytać. 
W każdym razie od teraz pisz mi o wszystkim, co powinnam wiedzieć.
Młodzieniec skinął. Zdaniem Jima to była ciekawa sytuacja – wydawało się, że Nimby 
wszystko wie, ale sam z siebie nie może powiedzieć, więc musi być pytany, a nawet 
instruowany.
Tymczasem droga rzeczywiście była dobra.
– A więc to jest Lizard Lane – powiedział Jim. – Coś mi przypomina.
– Aleję Aligatorów – zauważył Sean.
Jim skinął.
– Parodia świata, który znamy. Kiedy więc zobaczę barykadę i objazd, mam je 
zignorować i jechać dalej, bo to złudzenie.
Nimby skinął. Jim nic nie odpowiedział, ale w duchu wątpił, aby natknęli się na taką 
iluzję.
Okolica stawała się, w zależności od punktu widzenia, bardziej interesująca, albo bardziej 
groźna. Floryda w rejonie Everglades była płaska, natomiast Xanth pokrywały góry, a Lizard 
Lane wiła się między nimi. W oddali zdawał się dostrzegać nawet wulkan. Droga chyba 
prowadziła właśnie w tamtym kierunku. Jim miał nadzieję, że nie dojdzie do erupcji, kiedy 
znajdą się w jego pobliżu.
Na północnym wschodzie gromadziły się chmury. To pewnie była straż przednia Wesołej 
Wdówki, jak nazywali tu Gladys. Czy można było przypuszczać, że to wymiatanie 
magicznego pyłu i początek groźnej burzy magicznej? Po tym, co już zobaczył, nie mógł 
odrzucić takiej możliwości. Robili więc dokładnie to, co powinni: jechali pełną prędkością, 
oddalając się od tego, a przynajmniej okrążając to.
Nagle wyrosła przed nimi barykada. Jak mógł ją wcześniej przeoczyć? Była ogromna 
i zagradzała drogę na całej szerokości. Stał przed nią znak ze strzałką i napisem: DROGA 
ZAMKNIĘTA OBJAZD.
Droga objazdu była pusta i skręcała w stronę parkingu. Ledwie zdążył.
Jim wcisnął hamulec. Opony zapiszczały, kiedy skręcał.
– Nie! – krzyknęła Chlorine. – To iluzja! Przejedź przez nią!
Jim miał ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Ostrzegała go przed tym. Pomyłka mogła 
mieć fatalne skutki. Mógł tego natychmiast pożałować, ale zaufał jej. Wyprostował koła 
i wcisnął pedał gazu. Ledwie minął zjazd. Patrzył, jak przeszkoda rośnie w oczach i coraz 
bardziej grozi katastrofą. Jechali prosto na nią!
Nagle przejechali przez nią nawet bez otarcia. Przed nimi ciągnęła się droga bez żadnych 
przeszkód. Tętno Jima zaczęło zwalniać, aż powróciło do normalnego rytmu. Chlorine 
i Nimby mieli rację.
– Rany – odezwał się zaskoczony David. – Jak na filmie sensacyjnym.
To się zgadzało. Jim spojrzał na Nimby’ego, który tylko wzruszył ramionami. 
Oczywiście, że jego informacje były dobre. Miał rację w sprawie wyimaginowanej prze-
szkody, więc pewnie i w sprawie goblinów miał rację.
Prawdę powiedziawszy, właśnie mijali stadko małych ludzików, które z pobocza 
wygrażały im pięściami. Niektóre trzymały maczugi, a inni włócznie. Bez wątpienia nie miały 
dobrych intencji. Uciec można było przed nimi tylko w jeden sposób – na szczęście 
ostrzeżenie przyszło na czas.
– Nimby, jeśli wolno mi zapytać, skąd wiedziałeś o tej pułapce? – zapytał Jim. Nie miał 
pewności, czy mężczyzna mu odpowie, ale Chlorine musiała skinąć, bo Nimby zaczął pisać. 
Wkrótce podał Jimowi kartkę.
Jim wziął ją i trzymając na kierownicy, zaczął czytać. „Wiem, co się będzie działo wokół 
mnie. Nie mogę jednak sam wpływać na wydarzenia, lecz jedynie działać na rozkaz mojej 
towarzyszki. Gobliny wzniosły fałszywą barykadę”.
Najwyraźniej tak. Gdyby Chlorine nie pomyślała, by o to zapytać, wpadliby w zasadzkę. 
Ciekawe, co wtedy zrobiłby Nimby? Może zmieniłby się z powrotem w smoka i wyniósł ją 
z zagrożenia – gdyby go poprosiła. Ale pozostali zapewne nie mieliby takiego szczęścia.
Chlorine musiało przejść przez głowę coś podobnego.
– Nimby, mam wyprowadzić tych ludzi bezpiecznie z Xanth. Jeśli cokolwiek im się 
przytrafi, poniosę porażkę. A tego nie chcę absolutnie. Proszę więc, abyś mnie ostrzegł, 
gdyby coś im zagrażało, nawet jeśli nie dotyczyłoby to mojej osoby, poinformuj mnie, bo to 
również mnie obchodzi – moją lepszą część. Jeżeli oni zostaną skrzywdzeni, to tak, jakbym ja 
była skrzywdzona.
Nimby skinął.
– Dziękuję – powiedział Jim.
Zbliżyli się do wulkanu. Z jego wnętrza wydobywał się dym.
– Czy on jest aktywny? – zapytał Jim.
– Tak, to Pinatuba – odpowiedziała Chlorine, spoglądając w górę. – Ostatnio, kiedy się 
pogniewała, wyrzuciła z siebie tyle pyłu, że temperatura w całym Xanth spadła o jeden 
stopień. Ale nie wścieka się, jeżeli się jej nie obraża.
– Wrażliwe wulkany? – zapytał Sean. – Jak to możliwe, skoro nie są żywe?
– Nie mów tak głośno – ostrzegła go Chlorine. – Może cię usłyszeć.
Rzeczywiście wydawało się, że ma rację, ponieważ górą wstrząsnęło i wyleciał z niej 
kłąb gazów.
– Och, nie chciałem jej w żaden sposób ubliżyć – szybko powiedział Sean. – Moim 
zdaniem to całkiem imponujący wulkan.
Góra uspokoiła się, a wiatr rozwiał pióropusz pary.
– Wszystko jest wrażliwe – stwierdziła Chlorine. – To, co nieożywione, może być bardzo 
wrażliwe na przejawy lekceważenia. Król Dor potrafi do niej przemawiać, a ona mu od-
powiada. Większość nie jest zbyt sprytna, ale mają swoje zdanie. Musimy więc być ostrożni, 
aby ich nie obrazić bez powodu.
– Domyślam się – odparł Sean, zdumiony tym, co usłyszał.
– Mamo, mogę do toalety? – zapytała Karen.
– Jest pełna – odparła mama. – Musimy się zatrzymać gdzieś, gdzie będziemy mogli ją 
opróżnić.
Miała rację. Burza zatrzymała ich w samochodzie i nie byli w stanie zadbać o pewne 
drobiazgi.
– Chlorine, czy gdzieś w pobliżu znajduje się jakieś miejsce parkingowe? Jakieś takie nie 
opanowane przez te gobliny?
Chlorine skonsultowała odpowiedź z Nimbym, który przytaknął. Wkrótce wskazał w bok 
i Jim skręcił w boczną drogę. Prowadziła na uroczą polanę z domem pośrodku. Podjechał pod 
dom i zatrzymał się.
– Czy to bezpieczne? – zapytał Nimby’ego.
Młodzieniec zawahał się, ale zaraz skinął.
Pozostali otworzyli drzwi auta i wysiedli. Jim jednak pozostał w środku. Nie spodobało 
mu się to wahanie.
– Czy jest tam coś, o czym nas nie poinformowałeś, Nimby?
Chlorine wysiadła razem z innymi, więc tylko oni dwaj zostali w samochodzie. Nimby 
znowu się zawahał, ale zaczął pisać.
Jim czekał, aż w końcu dostał kartkę i zaczął czytać:
Niebezpieczeństwo czai się blisko. Twoja rodzina dostrzeże je i przestraszy się. To 
uczyni waszą podróż trudniejszą.
– Jakie niebezpieczeństwo?
Burza rozbudzi złe stwory. One wystraszą twoje dzieci.
– Ale czy uciekniemy bez szkody, jeśli podążymy za twoją radą?
Nimby skinął potwierdzająco.
– Dziękuję. – Jim zawahał się, ale po chwili znowu się odezwał. Chciałbym wiedzieć 
o tobie więcej, Nimby, ale nie mam pewności, czy powinienem pytać. Może kiedyś. – Zaraz 
potem on także wysiadł.
Okolica wyglądała bardzo ładnie. Karen znalazła drzewo, z którego zerwała ciastko.
Jim zatrzymał się i zadumał Drzewo ciasteczkowe? Tak, na takie przynajmniej 
wyglądało. A więc to prawda: w magicznej krainie Xanth ciastka rosną na drzewach.
Poszedł na stronę, gdzie znalazł prymitywne dość rozwiązanie swoich problemów, ale 
czegóż więcej można było oczekiwać po trollach? Między jednym, a drugim grzmotem 
słychać było świst wiatru; nie było wątpliwości, że burza jest niedaleko.
Przypomniał sobie o zwierzętach, wrócił więc do samochodu, żeby zobaczyć, co z nimi. 
Nimby właśnie się z nimi zaprzyjaźniał. Chociaż normalnie były nieśmiałe wobec obcych, 
teraz zdawały się kompletnie nie przejmować osobą dziwnego młodzieńca.
Kiedy Jim się zbliżył, Nimby zwrócił twarz w jego stronę. Znowu coś napisał. Tych 
stworzeń nie powinno się zamykać. Powinniście puścić je wolno.
– Puszczamy, w domu – powiedział Jim. – Ale nie możemy ryzykować w obcym miejscu. 
Woofer bada całą okolicę, obwąchując wszystko; Midrange próbuje łapać ptaki wysoko na 
drzewach, a Tweeter poleciałby w krzaki i bez wątpienia by się zgubił. Jesteśmy w podróży.
Nimby znowu odpowiedział notatką.
Nie zrobią tego. Magia je powstrzyma; zrozumieją, że chcesz dla nich jak najlepiej, i nie 
będą się zachowywać źle ani irytująco.
– Skąd o tym wiesz? – zapytał sceptycznie Jim. – To nie barykada, ale natura zwierząt.
Kolejna kartka.
Znam takie myśli. To część mojego talentu. Muszę wiedzieć, co jest co, aby zapewnić 
bezpieczeństwo Chlorine.
Brzmiało rozsądnie.
– Nimby, nie chcę kłopotów z dziećmi. Zapytam je, a jeżeli się zgodzą, wypuszczę 
zwierzęta.
Dzieci właśnie zbliżały się z ciastkami świeżo zerwanymi z drzewa Włosy Karen 
rozwiane przez wiatr zasłaniały jej twarz i ciasto, ale zdawała się nie zwracać na to uwagi. 
Jim opisał im całą sprawę.
– Spróbujmy najpierw z Wooferem – zaproponował Sean. – Jeżeli będzie się dobrze 
zachowywał, puścimy Midrange’a.
Spuścili więc psa. Woofer wyskoczył z auta, podbiegł do pobliskiego drzewa, załatwił 
się, powęszył w powietrzu i wrócił do pozostałych, machając ogonem. Bez wątpienia 
zachowywał się dobrze.
– Nie biegniesz zbadać okolicy? – zapytał zaskoczony Jim.
– Hau! – Zabrzmiało jak odpowiedź.
David podszedł do swojego pupila.
– No dobra, Midrange. Twoja kolej. – Uwolnił kota.
Midrange znalazł piaszczyste poletko, załatwił swoje potrzeby, także powęszył 
w powietrzu i wrócił do grupy.
Teraz Karen wypuściła Tweetera. Papużka poleciała na najbliższą gałąź, zrobiła swoje 
i wróciła na ramię Karen. Podmuch wiatru spowodował, że jej lot nie był równy, ale szybko 
odzyskała kontrolę.
Jim pokręcił zaskoczony głową.
– Bardzo dobrze. Zwierzaki, macie pięć minut na zrobienie tego, na co macie ochotę. 
Potem wracacie, ponieważ będziemy musieli jechać dalej.
Zwierzęta natychmiast wyruszyły. Woofer skoczył w krzaki, zawzięcie badając nowy 
teren. Tweeter zatoczył koło w powietrzu i zniknął. Midrange wspiął się na orzechowiec 
i zniknął w jego koronie. Dzieci pospieszyły za swoimi pupilami.
– To nieco przekracza normalne zachowanie – stwierdził Jim. Zaimponowało mu jednak 
to, że zwierzęta czekały na jego słowo, zanim poddały się impulsowi. Jeżeli wrócą zgodnie 
z jego prośbą, będzie wiedział, że zdanie Nimby’ego rzeczywiście zasługuje na zaufanie.
Pojawiła się Mary z koszykiem pełnym artykułów spożywczych. Wiatr ze wszystkich sił 
starał się podwiewać jej sukienkę, ale potrafiła sobie i z tym poradzić. Włożyła kosz do 
samochodu i rozejrzała się dookoła.
– A gdzie są zwierzęta?
– Nimby powiedział, że będą się dobrze zachowywać, jeżeli je wypuścimy, więc tak 
zrobiliśmy.
Popatrzyła na niego zaskoczonym wzrokiem, ale nie skomentowała.
Tymczasem przyleciał Tweeter. Wylądował na ramieniu Nimby’ego i zaskrzeczał. Nimby 
napisał kolejną notatkę i oddał Jimowi.
Burza rozbudziła potężne ptaki, które mogą być wrogo usposobione. Przelatują tędy.
Jim wzruszył ramionami.
– Jak wielkie mogą być te ptaki?
Łąkę przesłonił potężny cień. Podnieśli głowy, żeby zobaczyć, co go spowodowało. 
Wyglądało to jak samolot, ale nie hałasowało. Może wielka lotnia.
Nagle zaskrzeczał. To był ptak – wielki jak samolot. Tak wielkie stworzenie mogłoby 
zapewne unieść w szponach cały ich samochód.
– Jim – zawołała zaalarmowana Mary.
– Racja. – Podniósł głos. – Dzieci: Zwierzaki! Czas na nas!
Ze wszystkich stron zjawili się wezwani. Pojawiła się także Chlorine. Wyglądała 
cudownie. Chłopcy jednak tym razem nie zwrócili na nią uwagi.
– Popatrzcie tylko na tego wielkiego ptaka! – zawołał David, wlepiając w niego oczy.
– Do auta – powiedziała krótko Mary.
Szybko wsiedli. Jim na końcu, upewniając się, czy wszystko jest w porządku. Nimby 
powiedział mu, że stwory mogą wystraszyć dzieci, tymczasem to Mary wyglądała na 
przerażoną, kto wie czy nie z uzasadnionego powodu.
Zapalił silnik i skierował się na drogę dojazdową. Na szczęście nie było tu żadnych trolli. 
Mogli więc jechać bez przeszkód.
Dzieci spoglądały przez okno na wielkiego ptaka.
– To ptak-Rok – powiedział zachwycony Sean. – Fantastycznie wielki ptak. Nie sądziłem, 
że kiedykolwiek go zobaczę.
Tweeter zaskrzeczał. Jim spojrzał na Nimby’ego, a ten napisał: On mówi, że to nie 
wszystko.
– A co to? – zawołała Karen.
– Smok – odparł Sean. Nie żartował; głos miał poważny. Tym razem przed samochodem 
spoza skały wyłonił się potężny, groteskowo wyglądający kształt. To rzeczywiście był smok. 
Karen krzyknęła.
Jim spojrzał na Nimby’ego.
– Czy ta droga jest strzeżona?
Nimby zawahał się i zaraz potem skinął.
– Ale jest małe „ale” – powiedział Jim. – Poznajmy szczegóły.
Pojawiła się kolejna notatka.
Skrzydlaty potwór nie może niczego zaatakować na zaczarowanej drodze wprost. Ale 
może próbować. Nie daj się zwieść.
– I dzieci mogą się przerazić – stwierdził Jim, a Nimby ponownie skinął.
– Fuj! – zawołał David. Karen znowu krzyknęła. Tym razem także Mary wydała okrzyk 
przerażenia.
Jim spoglądał to w jedno okno, to w drugie, wykręcając głowę, ale niczego nie zauważył.
– To zaczarowana droga – przypomniał. – Dopóki na niej jesteśmy, nic złego nie może 
się nam przytrafić
– Fizycznie – odparła rozsądnie Mary.
– Co zobaczyliście?
– To była harpia – wyjaśniła Chlorine. – Są bardzo brzydkie i nieprzyjemne.
– Ptaki z ludzkimi głowami? – spytał Jim. – A cóż złego w jeszcze jednej fantastycznej...
Nagle obrzydliwy stwór pojawił się tuż przed przednią szybą samochodu. Wyglądał jak 
ubrudzony sęp z głową i piersiami starej kobiety.
– Ghaaaa! – zaskrzeczało brudne ptaszysko, zanim przewaliło się przez samochód. Łapy 
zakończone miało bezbarwnymi, połyskującymi pazurami. Jim, w obawie przed katastrofą 
i przestraszony widokiem, omal nie zjechał z drogi. Teraz już wiedział, co zaniepokoiło 
pozostałych.
– Czy ten dom może poruszać się szybciej? – zapytała Chlorine.
– Owszem, ale przy tak silnym wietrze wolałbym nie przyspieszać – odpowiedział Jim.
– Moim zdaniem lepiej, żebyś przyspieszył – stwierdziła zaniepokojona. – Harpie być 
może nie zdołają nas tknąć wprost, ale jeżeli zdecydują się złożyć na nas jajo...
– Bałagan – domyślił się Sean.
– Niezupełnie – odpowiedziała. – Ich jaja wybuchają. Mogą coś zniszczyć.
Wybuchające jaja? Jim zdecydował się przyspieszyć niezależnie od wiatru. Kiedy harpie 
zorientowały się, że cel im umyka, powietrze przeszył rozdzierający wrzask.
– Tato, lecą za nami – zawołał David. – Smoki też.
Jim wcisnął gaz. Jakby ścigając się, wiatr też przyspieszył i stał się jeszcze bardziej 
porywisty. Samochodem lekko zarzuciło, kiedy Jim starał się wyrównać tor. Nie lubił takiej 
jazdy. Pozostali zresztą również; dzieci zachowywały się teraz cicho i widać było, że nie 
czują się bezpiecznie.
Zaczęli się powoli oddalać od skrzydlatych potworów. Jim zdołał nawet jeszcze odrobinę 
przyspieszyć. Doceniał ostrzeżenie Nimby’ego o możliwości wystraszenia dzieci. Gdyby się 
nie zatrzymali, mogli już być bezpieczni. Ale potrzebowali tego postoju. Jednak gdyby było 
to możliwe, wolał się więcej nie zatrzymywać.
Nimby napisał kolejną informację. Wkrótce dojedziesz do Wielkiej Rozpadliny. Tam się 
zatrzymasz, Żeby poczekać na prom. Będzie chroniony, choć możliwe, że niezbyt dla was 
wygodny.
– Co to takiego ta Wielka Rozpadlina? – zapytał Jim przez zaciśnięte zęby.
– Och, to wielka rozpadlina, która przecina Xanth – wyjaśniła Chlorine. – Kiedyś było na 
niej Zaklęcie Zapomnienia, więc nikt nie pamiętał o jej istnieniu, ale w Czasie Bez Magii 
zaklęcie zaczęło słabnąć i teraz większość mieszkańców pamięta o niej. Można powiedzieć, 
że jest niezwykle imponująca.
– Widziałaś ją? – zapytał Jim. Nauczył się nie lekceważyć ukształtowania terenu 
w Xanth.
– Właściwie nie – odpowiedziała. – Nigdy dotąd nie podróżowałam tak daleko od mojej 
wioski. Aż do tej przygody, która zaczyna być naprawdę wspaniała. Przekroczyłam ją, ale 
w nocy, więc nie mogłam się jej dokładnie przyjrzeć. Ale oczywiście słyszałam o Wielkiej 
Rozpadlinie. Na jej dnie żyje wielki zielony smok, który wypuszcza kłęby pary i zjada 
wszystkie stworzenia, które zdoła złapać.
– Nimby stwierdził, że będziemy mieli prom.
– No to w takim razie pewnie nie będziemy musieli omijać Smoka z Rozpadliny – 
powiedziała z ulgą Chlorine. – Nic nie wiem o promie, ale skoro Nimby tak twierdzi, to musi 
tam być.
Ale niezbyt wygodny, pamiętał Jim. Lepiej będzie, jeśli przygotuje na to dzieci.
– Dzieci, przed nami być może kolejna trudna przeprawa. Trzymajcie się. – Zza pleców 
dobiegło go charakterystyczne chrząknięcie. Bez wątpienia magiczna kraina straciła już sporo 
ze swego pierwotnego uroku.
Nimby wskazał przed siebie. Jim niczego nie dostrzegł, ale nie zamierzał ignorować 
sygnału. Zwolnił. Zrobił to w samą porę, bo po chwili dostrzegł, że droga nagle się urywa na 
skraju wielkiej przepaści. Wyglądała na niewyobrażalnie szeroką i głęboką. Ostatnie, czego 
by pragnął, to wpaść w jej paszczę z szybkością, z jaką dotychczas jechali.



Rozdział 5
Imp Erium

Mary spojrzała w otchłań rozciągającą się przed nimi. Cechy tego dziwnego królestwa 
początkowo wydawały się niewiarygodne, potem niepokojące, teraz stały się naprawdę 
przerażające. Nie chciała jednak uzewnętrzniać swych obaw, by nie niepokoić dzieci. Dość 
już wystraszyły je latające stwory. Och, jak bardzo pragnęła, aby nie wydarzyło się już nic 
gorszego!
Na krawędzi dostrzegli mały domek. Stał przy nim kolejny troll. Jim sięgnął do kieszeni 
po drobne.
– Chcemy skorzystać z promu – powiedział do trolla, jakby było to najnormalniejszą 
rzeczą. Musiał mu zaufać, w tej nadzwyczajnie trudnej sytuacji zachowywał wiele spokoju. 
Najważniejsze, że to działało; troll przyjął monety i skinął.
Lecz nie dostrzegli żadnej łodzi, jedynie ziejącą otchłań rozpadliny.
– Czy to bezpieczne ruszać tam? – zapytał Nimby’ego, a ten skinął.
Dziwny człowiek przytaknął. Mary zdawała sobie sprawę, że pomoc Nimby’ego jest 
nieoceniona, ale w duchu bała się go; było w nim coś tak zupełnie nieokreślonego i innego. 
Daleko bardziej wolała Chlorine, która chociaż nie była w swojej naturalnej postaci, 
naprawdę przygnębiająco byle jakiej, była jednak człowiekiem.
Ale Jim i dzieci zachowali odrobinę ostrożności, ponieważ postanowili pozostać 
w samochodzie, na wypadek gdyby monstrum powróciło. Przyglądali się, jak z chmury nad 
rozpadliną odrywa się kłąb i szybuje w ich stronę. Pod nim majaczyły kształty galara.
O nie! Czy to miał być ich prom? Mary zatrzymała dla siebie najczarniejsze podejrzenia, 
mając nadzieję, że się myli.
Ale nie myliła się. Chmura przybiła do brzegu przepaści tak, że droga prowadziła teraz 
prosto w nią. Wyglądała solidnie... lecz czy to było w ogóle możliwe?
Jim zerknął na Nimby’ego. Wolała, aby nie spoglądał tak często w stronę tego dziwaka, 
czekając na jego rady.
– Do środka?
Nimby swoim zwyczajem skinął głową.
– Tak, to musi być prom – stwierdziła Chlorine. – Kiedy ja pokonywałam Rozpadlinę, to 
był nocny lot.
Jim włączył silnik.
– Jim! – zawołała Mary, naprawdę wystraszona.
Odwrócił się w jej stronę.
– Jak dotąd ich rady okazały się pomocne. Czy powinniśmy teraz przestać im ufać?
Mary przełknęła z trudem ślinę, czując, że blednie. Tak też było.
– Jedź bardzo powoli.
Ruszył cal po calu. Przednie koła wtoczyły się w chmurę i zachowały stabilność; była tak 
solidna, jak wyglądała.
– Jejku! – zawołał David, spoglądając przez okno w dół.
– Wierzycie w zbiorowe koszmary senne? – zapytał retorycznie Sean.
Zdecydowanie! Lecz Mary postanowiła nie dzielić się swoim zdaniem.
– Oczywiście, to jest kosz, marny z pewnością, i wywołać może nocne mary, ale tylko 
u tych, którzy na nie zasługują – wtrąciła Chlorine. – W Mundanii tak się nie zdarza?
– No jasne – odparła Karen. – Ciągle je miewam.
– Coś mi podpowiada, że nie mówimy tym samym językiem stwierdził Sean. – Chlorine, 
czy masz na myśli sny? – Było coś jeszcze. Mary martwiła się, jakie wrażenie wywołuje 
młoda kobieta na podatnym na takie zjawiska siedemnastoletnim chłopcu. Oczy Seana były 
do niej przyklejone, jakby przyciągał je jakiś niewidzialny magnes. Próbował ukryć swoją 
fascynację, ale Mary wiedziała. Chlorine nie zachowywała się zalotnie, ale też wcale nie 
musiała. Oczywiste było, że nie ma zbyt wiele doświadczenia jako piękna kobieta, odkrywała 
zbyt wiele ciała, lecz zawsze przez przypadek. Dziewczyna była niewinna, co czyniło całą 
sytuację jeszcze bardziej niezręczną.
– Sny i mary – odpowiedziała Chlorine. – I Nocny Ogier, który nimi rządzi. Galopują co 
noc, roznosząc swe starannie wyrzeźbione kreacje.
– Konie! – zawołał David. On także był zafascynowany nieświadomymi sztuczkami 
dziewczyny. – To prawdziwe konie!
– Oczywiście – powiedziała Chlorine. – Z wyjątkiem tego, że normalnie nie można ich 
zobaczyć. Nie zobaczycie też Mare Imbri, chociaż ona przychodzi na jawie z miłymi snami. – 
Oczy na chwilę zaszły jej mgłą, jakby ujrzała taki sen.
No cóż, rozmowa i oblicze Chlorine odwróciły przynajmniej uwagę dzieci od tego, co się 
właśnie działo.
Samochód tymczasem czterema kołami znalazł się w chmurze. Jim zaciągnął hamulec 
i wyłączył silnik.
– Bezpiecznie zaokrętowaliśmy na promie – oznajmił.
– W każdym razie jesteśmy na pokładzie – mruknęła pod nosem Mary.
Chmura zaczęła się przesuwać. Niosła ich nad głębią przepaści. Otchłań zionęła 
mrokiem, bo też i dzień zmierzchał. Promienie zachodzącego słońca połyskiwały jeszcze na 
wewnętrznych ścianach rozpadliny, ale nagle, nie sięgając dna, ginęły w ciemnościach. Mrok 
był nieprzenikniony; na samym dole pogłębiały go drzewa i skały.
– Ooo, tam jest Smok z Rozpadliny! – zawołała Chlorine, wskazując palcem.
Wszyscy spojrzeli w dół. Daleko pod nimi dostrzegli kształt podobny do robaka, pełznący 
przed siebie. Mary była jednak przekonana, że z bliższej odległości nie wyglądałby tak 
niewinnie. Cieszyła się więc, że rozpadlina jest tak głęboka.
Karen usiadła tacie na kolanach.
– Tato, czy on jest prawdziwy? – zapytała.
– Nie jestem pewny – przyznał. – Ale przyjmijmy lepiej, że jest, przynajmniej dopóki się 
stąd nie wydostaniemy. – Z tym Mary mogła się zgodzić bez zastrzeżeń. Nie wątpiła już 
w rzeczywistość tego królestwa i z całych sił pragnęła znaleźć się poza nim.
Nagle wiatr wzmógł się jeszcze bardziej.
– Ojej, to mi wygląda na Fracto – powiedziała Chlorine.
– Kto?
– Fracto, najgorsza z chmur. Zawsze wywołuje ulewy podczas pikników. Teraz na pewno 
się zjawił, aby nam utrudnić przeprawę.
– Złośliwa burza? – zapytała Mary, czując równocześnie, że okropny dreszcz przeszedł 
jej po ciele. Widziała wyraźnie, jak chmura rośnie i wygląda na zwiastuna naprawdę ciężkiej 
burzy. Wyrywały się z niej nawet pojedyncze błyskawice.
– Och, ona ma twarz! – zawołała Karen.
Było to dziwne, ale dziewczynka miała rację. Ich oczom ukazał się kształt 
przypominający ogromną ludzką twarz. Miała małe, zamglone oczka i wielkie, ohydne usta 
oraz potężnie wydęte policzki, jakby nabrała powietrza, aby teraz dmuchnąć w nich z całych 
sił.
– Mam nadzieję, że prom jest zaczarowany i Fracto nie zdoła nas zdmuchnąć z kursu – 
powiedziała Chlorine.
– Zapytaj Nimby’ego – podpowiedział David.
Chlorine uśmiechnęła się do chłopca.
– No jasne. Dlaczego sama o tym nie pomyślałam?
Nimby już pisał. Po sekundzie wręczył jej kartkę.
– Prom jest zaczarowany – przeczytała. – Co za ulga!
Ulżyło jej dokładnie tak samo jak Mary. Oznaczało to zapewne, że burza może dmuchać, 
prychać i straszyć, ale nie potrafi zepchnąć ich z drogi.
Nawałnica najwyraźniej zamierzała jednak spróbować się z nimi. Twarz powiększyła się 
gwałtownie i usta się wydęły. Wystrzelił z nich strumień wilgotnego powietrza, wprost w ich 
prom. Ale odbił się jak od niewidzialnej tarczy i minął ich górą.
Fracto wyglądał na zagniewanego. Mary próbowała sama siebie zbesztać za 
personifikowanie chmury, ale zachmurzony wyraz twarzy nie pozostawiał wątpliwości.
– Rany, teraz się wściekł – powiedział David z ponurą ulgą. Gdyby mógł, toby nas 
dopadł. – Pokazał chmurze język.
– Proszę, nie rób tak – upomniała go zagniewana Mary. – To nieładnie.
To było normalne upomnienie, ale tym razem Mary musiała przyznać, że chciała też 
uniknąć rozgniewania chmury i wywołania wścieklejszej jeszcze burzy. Jakie były granice 
ochrony przez czary? Nie chciała ich odkrywać. No i oczywiście nie chciała, aby David 
nabierał złych manier.
Chmura bez wątpienia próbowała. Lecz to całe jej dmuchanie i prychanie nie mogło 
zepchnąć samochodu w przepaść. Kontynuowali swoją pełną nadziei podróż ponad przepaścią 
i w końcu dotarli do drugiego brzegu. Karen wróciła na tylne siedzenie i tata mógł znowu 
prowadzić.
– Zacznę chyba lubić trolle – stwierdził Jim, włączył silnik i wyprowadził samochód na 
stały ląd.
Mary wyraźnie się rozluźniła. Przebyli bezpiecznie przepaść. Podróże powietrzne zawsze 
napawały ją strachem, a ten lot był najbardziej niepewny.
– Tak, warto korzystać z drogi trolli – zgodziła się.
– Jeny, ale to było fajne – powiedział David.
Nawet Chlorine popatrzyła na niego, najwyraźniej jednak nie aż tak zachwycona 
doświadczeniem jak on.
Samochód nabierał prędkości. Zapadał zmierzch i stało się jasne, że tego dnia nie 
wydostaną się z Xanth. Mogli kontynuować podróż, chyba że...
– Czy starczy nam paliwa? – zapytała Mary.
– Nie – odparł Jim. – Pozostała mniej niż połowa baku. Wkrótce powinniśmy znaleźć 
kolejnego trolla z paliwem.
– Nimby... – odezwała się Chlorine.
Mężczyzna napisał coś i podał kartkę Jimowi.
– Jest jeden przed nami, ale jest również problem – przeczytał Jim. – Stoi poza 
zaczarowaną drogą, a tam może nam grozić jakieś niebezpieczeństwo.
– Tylko tego brakowało – mruknęła pod nosem Mary. Ale potrzebowali więcej paliwa. – 
Jakiego rodzaju niebezpieczeństwo?
Nimby napisał: Zaklęcie GLU-Terenu.
– Co? – odezwała się zaniepokojona Karen.
Jim bardzo rzadko bawił się w kalambury.
– Tak jest tu napisane: GLU-Terenu. Nie wiem, czy powinienem dalej pytać.
– No tak, w niektórych grach komputerowych są takie obszary, które trzeba omijać 
slalomem – powiedział David. – Trzeba być przygotowanym, aby robić błyskawiczne uniki.
– Wyjątkowy slalom – wtrącił Sean. On przeciwnie, lubił kalambury.
Jim popatrzył na Nimby’ego.
– Jak niebezpieczne jest zaklęcie gluterenu?
W odpowiedzi otrzymał kolejną kartkę. Przeczytał ją na głos: „W tym poruszającym się 
domu nie bardzo niebezpieczne, jeśli uniknie się glutów. Ale może być niesmaczne”. Jim 
obejrzał się za siebie.
– Z niesmacznym mogę sobie poradzić. A pozostali z was?
– Jasne! – zawołał David.
Mary nie była taka pewna, ale myśl o tym, że mieliby gdzieś utknąć bez paliwa, 
zaniepokoiła ją.
– Chyba będzie lepiej, miśku, jeśli spróbujemy – powiedziała.
– Nazywasz go niedźwiedziem? – Chlorine wydawała się zaskoczona.
Mary się uśmiechnęła.
– W pewnym sensie.
Nimby wskazał zjazd i Jim skręcił w boczną drogę. Niemal natychmiast dało o sobie znać 
zaklęcie gluterenu: cała seria bezbarwnych śluzowatych glutów spadła na drogę, albo w jej 
pobliżu. Wyglądały jak wielkie trujące grzyby.
Jim zwolnił, aby objechać pierwszą przeszkodę, nie zjeżdżając z drogi, ponieważ teren po 
obu jej stronach był niezwykle nierówny. Pobocze stromo przechodziło w bagno; na takim 
podłożu opony nie miałyby się czego trzymać. Ominął jedną, następnie pojechał zygzakiem, 
omijając kolejną przeszkodę. Jak dotąd szło mu dobrze. Póki co daje się przejechać, 
pomyślała Mary.
– Coś dziwnego na trzeciej! – oznajmił Sean, wyglądając we wskazanym kierunku przez 
okno.
Coś tam rzeczywiście się pojawiło i szybko zbliżało.
– Och nie – jęknęła Chlorine, wyglądając przez to samo okno. Przy każdej innej okazji 
Mary zaprotestowałaby, widząc, jak biust dziewczyny opiera się na ramieniu jej syna. – To 
wygląda na Rąbankę.
– Rąbanina! – zawołał Jim, nie odwracając wzroku od drogi. – Kto kogo będzie rąbał?
– Nie, nie zrozumieliśmy się – powiedziała Chlorine. – Czasami źle się rozumiemy, ale to 
pewnie dlatego, że nie weszliście do Xanth, jak się należy. Mówicie naszym językiem, ale 
gubicie się w niuansach. Rąbanka z mięsa. Nie jest niebezpieczna, ale przyjemna też nie jest.
– Czy to znaczy, że spadają hamburgery i hot dogi? – zapytał Sean.
– Nie, surowe mięso... chyba że coś pomyliłam.
– Nieważne – odparł Sean i w tym samym momencie coś uderzyło o dach samochodu. – 
Jak duże są te kawałki?
– Wszelkich rozmiarów – odpowiedziała Chlorine. – Od kawałków kończyn po całe 
tusze. I mogą być podgniłe, zależy, ile czasu leciały.
– Tato – powiedział Sean. – Lepiej stąd biiiip! – Zaskoczony rozglądnął się dookoła. – 
Biiiip? Nie to powiedziałem.
– Ile masz lat? – zapytała Chlorine.
– Siedemnaście. Dlaczego?
– To oznacza, że nadal podlegasz ograniczeniom narzuconym przez Konspiracyjne 
Stowarzyszenie Dorosłych. Nie wolno używać brzydkich wyrazów aż do pełnoletniości.
Sean był zaskoczony.
– Nie mogę?
– Nie w Xanth – odparła krótko.
Mary się uśmiechnęła. Ta kraina nie była nawet taka zła!
– Ja mogę tu zostać – wtrąciła Karen również z uśmiechem na buzi.
– Niech spróbuję – odezwał się David. – Biiiip! – Wyglądał na zaskoczonego. – He, to 
prawda! Biiiip! Biiiip!
– Przestańcie! – nakazała Mary.
– Ale skąd możesz wiedzieć, jakie słowo chciałem powiedzieć? zapytał grzecznie.
– Potrafię czytać z ust i... w myślach.
– Ach tak – robił wrażenie nieprzyjemnie zdziwionego.
Coś uderzyło w dach z głuchym łoskotem.
– Cholera! – mruknął Jim i niemal natychmiast Mary odniosła wrażenie, że w powietrzu 
wokół niego zawirował kłąb dymu. Przyspieszył, aby szybciej minąć obszar objęty zaklęciem 
gluterenu.
Coś czerwonobrunatnego plasnęło o szybę. Popłynął z tego ciemny sok.
– Fee! – zawołała Karen. – Co to?
– To część biiiip surowej wątroby, myślę – odpowiedział Sean.
– Zostanę wegetarianką – zadeklarowała.
Samochód ominął kolejną przeszkodę, ale zewnętrzne koło zjechało na pobocze 
i rozprysnęło coś, co bez wątpienia nie było błotem pośniegowym.
– Tato, tam jest gazer, znaczy się połykacz ognia! – zawołał David, wskazując palcem.
– Podjedziemy – powiedział Jim. Zbliżył się do stwora, który wyglądał dokładnie tak 
samo jak poprzedni. – Mary, masz jeszcze tabletki?
Mary zajrzała do kosmetyczki.
– Tak. Proszę. – Wyjęła lekarstwo i podała mężowi.
Dał tabletkę trollowi, a ten połknął ją i zaraz zaczął szukać wlewu paliwa. Lecz wlew był 
zamknięty, więc Jim postanowił wyjść z auta i otworzyć go. Kiedy już otwierał drzwi, Mary 
zawołała:
– Nie! Dostaniesz mięsem!
Jim zawahał się i zamknął drzwi.
– Ktoś musi otworzyć wlew, ale nie ty ani dzieci.
Chlorine ożywiła się.
– Nimby?
Mężczyzna bez słowa otworzył drzwi i wysiadł. Potężna porcja czegoś wylądowała tuż 
przed nim.
– Trafi go! – krzyknęła Mary.
Chlorine pomyślała przez sekundę.
– Nimby... przybierz swoją naturalną postać z grubymi łuskami zawołała.
Młodzieniec zniknął, aby pojawić się znowu w najokropniejszej postaci, jaką Mary mogła 
sobie wyobrazić. Z przodu wyglądał jak muł z tą swoją oślą głową, a z tyłu jak jakiś dinozaur 
z dawnych czasów z potężnymi, pokrywającymi ciało łuskami. Co więcej, cały był w różowe 
i zielone pasy. O ile różowe paski prezentowały się całkiem nieźle, o tyle zielone były 
nędzne. A więc tak wyglądał naprawdę! Nic dziwnego, że nie czuła się w jego towarzystwie 
swobodnie.
Wiedziała jednak, że wyświadcza im przysługę. Przyglądała się, jak na czterech łapach 
okrążył samochód z przodu. Uderzył go kawał mięsa, ale nie wyglądało, aby wyrządził mu 
jakąś krzywdę. Łuski miał rzeczywiście dostatecznie grube, jak sugerowała Chlorine. 
Natomiast nie uniknął nieprzyjemnego zabrudzenia.
Podszedł do baku i swoimi końskimi zębami odkręcił korek. Troll włożył końcówkę 
ogona w otwór i paliwo popłynęło. Kiedy bak był pełny, Nimby znowu za pomocą zębów 
nałożył korek i dokręcił go. Następnie wrócił naokoło samochodu i gdy stał już przy 
drzwiach, przyjął ludzką postać. Akurat wtedy, kiedy z nieba spadł na niego kolejny kawał 
miecha. Nic mu nie zrobił, ale do reszty ubrudził.
– Wsiadaj, zanim cię zabiją – zawołała przerażona Mary.
Mężczyzna otworzył drzwi i wsiadł.
– Ufff! – Karen stęknęła z pewną niechęcią. – Co za smród!
Miała rację. Nimby śmierdział zgniłymi flakami.
– Nic nie poradzimy – stwierdził Jim i uruchomił silnik.
– Chodź do tyłu – Mary zaproponowała Nimby’emu. – Może zdołam to jakoś wyczyścić. 
– Czuła się w jakimś sensie winna, ponieważ oberwał wtedy, kiedy starał się im pomóc.
Nimby przesiadł się. Dzieci natychmiast odsunęły się od niego zarówno z powodu 
przykrego widoku, jak i zapachu. Ale Mary nieco oczyściła go z brudu.
– Musimy cię umyć i przebrać – powiedziała matczynym tonem. Wiesz, jak korzystać 
z naszej toalety?
Skinął potwierdzająco.
– No to skorzystaj. Zostaw brudne ubrania, a ja dam ci czyste.
Tak też zrobił. Mary sięgnęła po brudne rzeczy.
– Będzie musiał włożyć coś twojego – powiedziała do Seana. Jest mniej więcej twojej 
postury. Na szczęście.
– Jasne – zgodził się kwaśno.
Wyjęła koszulę, dżinsy, bieliznę i parę skarpetek. Kiedy drzwi toalety się otwarły, 
wymieniła czyste odzienie na brudne. Tak cuchnęło, że trudno było oddychać. Zwinęła 
wszystko i włożyła do bębna pralki. Tymczasem Jim lawirował między glutowatymi 
przeszkodami, wracając na główną drogę. Teraz wydawało się to nawet łatwe, mięsa latało 
coraz mniej, a i galaretowate grzyby zdawały się mniejsze. Najwyraźniej złe rzeczy nawet 
w Xanth nie trwają wiecznie. Wkrótce droga była znowu czysta i pędzili przed siebie. 
Kolejny raz poczuli ulgę.
Do kabiny wrócił właściwie odziany Nimby. Teraz wyglądał jak ktoś, kto ledwie przestał 
być nastolatkiem. Ubranie Seana leżało na nim znakomicie.
– Pozwól, że cię uczeszę – zaproponowała Mary. Sięgnęła po szczotkę i zaczęła 
rozczesywać jego mokre włosy.
– Ojej, stał się jednym z nas – zauważył David. – To znaczy, wygląda jak członek naszej 
rodziny.
– Chciałbyś być moim bratem? – zapytała Karen.
Nimby popatrzył na nią.
– Żartują sobie z ciebie – wtrąciła się Mary. – Nie będziesz członkiem niczyjej rodziny. – 
Zauważyła, że jej podejście do młodzieńca jakoś się zmieniło. Zachowywała ostrożność, 
ponieważ nie rozumiała go, ale kiedy ukazał się w swojej naturalnej postaci, rozumiała go 
lepiej. Bez wątpienia wśród ludzi czul się nieswojo, a ona chciała, żeby tak nie było. Przecież 
tak bardzo im pomagał. Wiedziała, że robi to ze względu na Chlorine, robił, o co go prosiła, 
a ona przecież miała bezpiecznie wyprowadzić ich z Xanth. Ale i tak doceniała to, co robił dla 
jej rodziny.
Odłożyła szczotkę i poprawiła mu kołnierzyk. Zauważyła, że przygląda jej się.
– Przepraszam – powiedziała zakłopotana. – Troszczę się o swoją rodzinę i z 
przyzwyczajenia robię podobne rzeczy. Wiem, że nie jesteś dzieckiem.
Nimby uśmiechnął się. Niespodziewanie znalazł notatnik – właściwie pojawił się w jego 
ręku, razem z ołówkiem – i napisał coś. Z zaskoczeniem zauważyła, że ołówek trzyma 
nieruchomo, a rusza notatnikiem, żeby pisać. Oderwał kartkę i podał jej.
Dziękuję za twoje starania. Nikt wcześniej nie traktował mnie jak osobę, z wyjątkiem 
Chlorine. Cieszę się, że zostałem uznany za członka rodziny.
– Ależ dziękuję bardzo, Nimby – odpowiedziała zadowolona Mary. Lekko uścisnęła mu 
dłoń i wróciła na swoje miejsce.
– Jeżeli chcesz należeć do rodziny, musisz zabawiać dzieci – powiedziała Karen. – 
Siadaj, Nimby, przy stole i zagraj w solitera.
– Nie, nie musisz tego robić – zaprotestował Sean. – Nie pozwól jej się ujarzmić.
– Co to soliter? – zapytała Chlorine.
– Gra karciana – odparła Karen. – Właściwie jest wiele takich gier, w niektóre mogą grać 
dwie, a w inne trzy osoby równocześnie. Pokażę ci.
Sean i David ustąpili miejsca, które zajęli Chlorine i Nimby. Gra szybko ich wciągnęła. 
Chlorine jak zwykle u początkujących popełniała błędy, ale Nimby zdawał się być 
urodzonym graczem. Albo był wyjątkowo bystry, albo wiedział, co kryje się w zakrytych 
kartach. A może jedno i drugie.
Czy smok z oślą głową mógł być aż tak utalentowany? Mary nie była pewna, ale 
podejrzewała, że zwierzęta w Xanth są inne niż w jej świecie. O wiele bystrzejsze. Ta historia 
z ich zwierzakami była niesamowita; zupełnie jakby nabyły ludzkiej inteligencji 
i powściągliwości. A podczas ostatniego postoju Tweeter nawet ostrzegł ich przed nadla-
tującymi potworami. Ale czy rzeczywiście? Nimby słuchał ptaków i napisał informację. Może 
to Nimby naprawdę poinformował ich o niebezpieczeństwie.
Dla Mary ważne było znać prawdę. Jazda odbywała się teraz w ciszy. Sean siadł z przodu 
obok Jima, a Nimby i Chlorine pogrążyli się w grze. David przyglądał im się, a nawet sam 
chciał się włączyć do gry. Mogła więc pozwolić sobie na mały eksperyment bez zwracania 
czyjejkolwiek uwagi.
Przesiadła się na sam tył wozu, gdzie przebywały zwierzęta.
– Woofer – odezwała się, a pies zastrzygł uszami. Spuściła go ze smyczy. – Jak mądrym 
pieskiem jesteś teraz? – zapytała cicho.
Woofer pomachał ogonem.
– Powiedzmy, że kazałabym ci popatrzeć przez okno z lewej strony?
Pies spojrzał przez właściwe okno.
– Powiedzmy, że kazałabym ci otworzyć klatkę Tweetera?
Woofer odwrócił się w stronę klatki papugi i zębami i łapą otworzył drzwiczki.
– Tweeter, powiedzmy, że kazałabym ci siąść na głowie Karen?
Ptak wyleciał z klatki i wylądował na głowie dziewczynki, która jednak tak była zajęta 
grą, że nawet tego nie zauważyła.
– Midrange.
Kot wstał i spojrzał na nią.
– Powiedzmy, że kazałabym ci się przetoczyć? – Nikt dotychczas nie nauczył kota tej 
sztuczki.
Midrange przetoczył się.
– Rozumiecie mnie, zwierzaki, prawda?
Kot skinął.
– Gdybyśmy traktowali was odpowiednio do waszej inteligencji, będziecie zachowywać 
się właściwie?
Midrange skinął.
– Więc tak będziemy postępować. Wiecie, dlaczego teraz jesteście takie mądre?
Kot pokręcił głową.
– Myślę, że to z powodu magii panującej w tej krainie. Zdaje się, że ten magiczny pył 
został wzniecony i rozchodząc się, wywołał różne perturbacje, między innymi zaczarował 
inteligencję zwierząt. Mówiła w szczególny sposób, próbując ustalić przebieg wydarzeń. Czy 
sądzicie, że to ma sens?
Midrange zastanowił się, po czym wolno skinął głową.
– Ale jak wiecie, jest tu również sporo zagrożeń – powiedziała Mary, zaskoczona tym, jak 
szybko zaakceptowała te nowe relacje ze zwierzętami. – Mam więc nadzieję, że kiedy 
wysiądziemy z wozu, będziecie blisko i ostrzeżecie nas o zbliżającym się niebezpieczeństwie, 
tak jak to zrobił Tweeter.
Midrange znowu się zgodził, po czym poszedł znaleźć sobie jakiś wygodny kąt do 
wypoczynku.
Mary wróciła na swoje miejsce. Cieszyła się, że Nimby ich nie oszukał; rozumiał ptaka, 
a ptak mówił.
Nagle uświadomiła sobie, że zapadła noc. Zajęta swoim dochodzeniem nie spostrzegła, 
jak szybko upływa czas. Jadąc nocą, zwykle rozmawiali, ale teraz nie była pewna, czy to 
dobry pomysł. Nie chciała rozpraszać uwagi Jima, gdyż w każdej chwili coś mogło wpędzić 
ich w nie lada kabałę.
– Kochanie, może powinniśmy rozejrzeć się za jakimś miejscem na nocleg – 
zaproponowała.
– Czy bezpiecznie byłoby się zatrzymać gdzieś po drodze? – zapytał Jim.
Nimby odpisał: Pojazd odjechał daleko od burzy. Możemy się zatrzymać i poczekać do 
świtu.
– Dobrze – odparła Mary. Zaczynała rozumieć ten świat. – Gdzie będzie dobre miejsce na 
postój? Jakiś parking z zapleczem byłby odpowiedni, ale prawdę powiedziawszy, tylko hotel 
zapewniłby nam kilka godzin wypoczynku.
Niedaleko jest osiedle impów. Impy są bardzo grzeczne dla gości z daleka, jeśli tylko 
wybierze się właściwą wioskę.
– Co to impy? – zapytała Mary
– Tutejsze skrzaty – odpowiedziała Chlorine.
– No to w takim razie tam powinniśmy się zatrzymać – zdecydowała Mary.
Wkrótce Nimby wskazał boczną drogę i Jim skręcił w nią. Wkrótce zobaczył znak 
z napisem IMP ERTYNENCJA ze strzałką w prawo, ale Nimby dał znać, że to nie jest 
właściwa droga. Kawałek dalej stał drogowskaz w lewo z napisem IMP RESJA, ale i teraz 
wydawało się, że to nie jest ich cel. Mary zaczynała się niecierpliwić; nie chciała się 
zatrzymać w Impertynencji ani w Impresji, zdając sobie sprawę z tego, jak dosłownie w tej 
krainie traktuje się słowa. W końcu dojechali do znaku IMP ERIUM i ten okazał się 
odpowiedni. Imperium brzmiało w ich uszach właściwie.
Wioska była mała, ale elegancka. Dżungla została jakoś odsunięta i wioskę tworzyły małe 
ogrody i przyjemne, niewielkie domki. Prawdę powiedziawszy, wszystko tutaj wydawało się 
mniejsze.
Za radą Nimby’ego podjechali do największego budynku w osiedlu. Z wyglądu 
przypominał ogromny hotel, ale w ludzkich wymiarach miał zaledwie dwa piętra.
Chociaż zapadła już noc, po wiosce krzątały się małe postacie z zapalonymi 
pochodniami. Każda z nich miała około trzydziestu kilku centymetrów wzrostu, ale kobiety 
były wyraźnie mniejsze niż mężczyźni. Poza tym jednak wyglądali zupełnie tak samo jak 
ludzie.
– Co oni robią? – spytała Chlorine.
Nimby napisał wyjaśnienie: Dla bezpieczeństwa zanoszą swoje klejnoty do głębokiej 
jaskini.
– Ach, z powodu nadciągającej burzy. – Chlorine ze zrozumieniem przyjęła wyjaśnienie. 
– To ma sens.
Wysiedli z samochodu i rozprostowali zmęczone długą jazdą kończyny. Dołączyli do 
nich Woofer, Tweeter i Midrange. Zwierzęta zachowywały się nienagannie. W drzwiach 
hotelu zjawili się mężczyzna i kobieta. On wyglądał, w ludzkiej skali, na 
siedemdziesięciolatka, a ona na jakieś pięćdziesiąt lat.
– Witamy was, olbrzymy – odezwała się kobieta. Mimo marnego wzrostu jej głos był 
czysty i silny. – Jestem Imp Ala, a to Imp Ort, mój ojciec. Kierujemy naszą społecznością, 
więc prowadzimy zajazd. Chcecie skorzystać z naszej gościnności?
Nastąpiła chwila ciszy. W końcu Mary wysunęła się przed innych.
– Tak, bardzo byśmy chcieli. Ale... ale nie jesteśmy pewni, czy budynek jest dla nas dość 
duży. – Popatrzyła niepewnie na drzwi niewiele większe od gospodarzy.
– Och, jest na nim zaklęcie akomodacji – powiedziała Ala. – Będzie pasował. Wejdźcie.
Jakoś bez przekonania Mary zrobiła krok do przodu. Kiedy ruszyła, budynek jakby się 
zachwiał i nagle przybrał rozmiary odpowiednie dla ludzi. Ala i Ort także urośli.
– Co się stało? – zapytała zaskoczona Mary.
– Zostałaś akomodowana – wyjaśniła Ala. – Popatrz za siebie. Reszta jeszcze nie.
Mary odwróciła się. Za nią stało kilka olbrzymów. Każdy z nich musiał mieć co najmniej 
ze trzy metry wzrostu. Także zwierzęta przybrały ogromne rozmiary.
– Och! – zawołała, tracąc pewność siebie.
Ala podeszła i chwyciła ją za rękę.
– Przepraszam; nie zdawałam sobie sprawy, czym to może być dla ciebie. Czy ty nie 
jesteś czasami Mundanką?
– Tak – przyznała nieśmiało.
– Zaklęcie nie wyrządza krzywdy. Jedynie powoduje, że różne części są tego samego 
rozmiaru. W efekcie my jesteśmy dwa i pół raza więksi, a ty około półtora raza tak duża czy 
mała, w zależności od okoliczności. Ale ci poza obszarem działania zaklęcia nie widzą tego 
i dla nich wszyscy wydajemy się wyjątkowo mali, podczas gdy dla nas oni mają ludzkie 
rozmiary.
– Z pewnością – zgodziła się Mary, niezdolna do dyskusji na takie tematy.
Teraz podeszła do nich Chlorine. Skurczyła się do rozmiarów Mary.
– Czyż zaklęcie akomodacji nie jest cudowne? – zapytała retorycznie. – Nigdy wcześniej 
nie byłam pod jego działaniem, ale uwielbiam je. Sądziłam, że działa tylko wtedy, kiedy 
ludzie różnych rozmiarów przywołują bociana.
– Co robią? – zapytała zaszokowana Mary. Ale szybko zdała sobie sprawę, że w tej 
krainie magiczne bociany mogą być pojmowane dosłownie i związki między ludźmi 
i skrzatami są rzeczywiście możliwe. – To znaczy, no... jestem zaskoczona. Tylko tyle.
Chlorine otworzyła drzwi i jeden za drugim weszli do środka, razem ze zwierzętami, 
które również wydawały się zaskoczone.
– Jejku – podsumowała to wszystko Karen.
– Wchodźcie – zapraszała Ala. – Pokażę wam wasze pokoje, a tata w tym czasie 
przygotuje kolację.
Ozdobnymi kręconymi schodami poszli za nią na piętro. Imp Ala otworzyła drzwi do 
naprawdę wspaniałego apartamentu.
– Czy będzie wam wygodnie? – zapytała skromnie. – Są tu cztery sypialnie i toalety 
z urządzeniami także dla towarzyszących wam zwierząt.
– Ale czy to wszystko nie będzie dla nas za drogie? – zaprotestowała Mary.
– Drogie?
– Ile kosztuje wynajęcie takiego apartamentu?
– Kosztuje?
– Impy nie pobierają opłat za swoją gościnę – szepnęła Chlorine.
– Nie możemy tego zaakceptować! – zdecydowała Mary.
Imp Ala wyglądała na zakłopotaną.
– Przepraszam. Myślałam, że to będzie odpowiednie. Spróbuję znaleźć dla was lepsze 
pokoje.
– Nie, nie – zaprotestowała Mary. – To nie to. Ten apartament jest tak luksusowy, że nie 
mamy prawa go zająć, szczególnie bez zapłaty.
– Ale przecież jesteście gośćmi – stwierdziła Ala.
Mary popatrzyła na Chlorine.
– Więc tak to wygląda? To wszystko za darmo? Tylko dlatego, że się tu zatrzymaliśmy?
– No tak, myślałam, że wiecie. Oczywiście, gdybyśmy zatrzymali się w Ertynencji, nie 
byłoby tak komfortowo.
– Imp-ertynencja – mruknął ze zrozumieniem Sean.
– Czy w takim razie wszystko zostało wyjaśnione? – zapytała ze zrozumieniem Ala.
– Och, moja droga, to wspaniałe – powiedziała Mary. – Nie miałam pojęcia, że może tu 
być tak luksusowo. Jesteśmy przyzwyczajeni do znacznie skromniejszych warunków.
– My, impy, jesteśmy dumne ze swojej gościnności – odparła Ala z wyraźną ulgą. – Czy 
kolacja może być za godzinę?
– Oczywiście – zgodziła się Mary. – Bardzo ci, Alu, dziękujemy. Naprawdę. To 
wyjątkowo miłe.
– Cała przyjemność po naszej stronie – odpowiedziała Imp Ala i zniknęła.
Rozejrzeli się po apartamencie. Składał się z ogromnej sypialni rodziców i trzech 
mniejszych oraz pokoju dziennego z kilkoma kanapami i alkowy, w której stało legowisko dla 
psa, drugie dla kota i jeszcze jedno dla ptaka. Były jeszcze dwie łazienki. Łazienka dla 
rodziców wyposażona była w wannę wielkości małego basenu, a w drugiej znajdował się 
prysznic.
– To nadzwyczajne – westchnęła Mary. – To się nazywa gościnność.
Zwierzęta wyraźnie na coś czekały. Mary zrozumiała, o co im chodzi.
– Obsłużcie się – powiedziała i zwierzaki zaraz udały się do swojego kąta na posiłek.
– A co z nami? – zapytał David. – Wy macie dużą sypialnię, Chlorine i Nimby drugą, 
a jak my mamy się podzielić w dwóch pozostałych?
Mary się zastanowiła.
– Jeżeli jedno z was zechce przespać się na kanapie w pokoju dziennym, to każde będzie 
miało pokój dla siebie. Ale i tak łazienki będziecie musieli używać wspólnie. Możecie sami 
o tym zdecydować?
Cała trójka przytaknęła z zadowoleniem.
– W takim razie przygotujmy się do kolacji. – Spojrzała na Chlorine. – Nie pomyślałam... 
czy możesz dzielić sypialnię z Nimbym? Jeżeli nie...
– W porządku – odparła Chlorine. – Chodź, Nimby. Ciągle jeszcze zalatuje od ciebie po 
tym mięsnym bombardowaniu. Zamierzam cię wyszorować do czysta. – Zaprowadziła swego 
towarzysza do sypialni.
Sean popatrzył za nimi.
– Też chciałbym być wyszorowany do czysta przez takie stworzenie jak... – Nagle 
uświadomił sobie, że matka patrzy na niego, więc uciął (jakoś może niedostatecznie) 
zawstydzony.
Jim i Mary weszli do swojej sypialni i zamknęli za sobą drzwi.
– Kto pierwszy? – zapytała, spoglądając na ogromną wannę.
– Dlaczego nie razem? – odpowiedział pytaniem Jim.
– A co, sądzisz, że to miesiąc miodowy?
– W tych okolicznościach tak to wygląda.
Miał rację.
– Razem – zgodziła się. – Ale bez zuchwałości. – Odkręciła kran.
Ciekawe, był tylko jeden kurek, ale kiedy go odkręciła, poleciała woda o idealnej 
temperaturze. W łazience wisiały tylko dwa małe ręczniki, ale kiedy mokrą dłonią dotknęła 
jednego z nich, dłoń natychmiast wyschła. Znalazła też jeden mały kawałek mydła, z kształtu 
przypominający kamień, ale kiedy zanurzyła go w wodzie, stał się duży i puszysty i uchodziły 
z niego pachnące bańki. Musiało w tym być nieco magii. Cóż, zaczynała się do tego 
przyzwyczajać, a zaczarowane mydło właściwie pierwszy raz sprawiło jej nieoczekiwaną 
przyjemność.
Wkrótce oboje znaleźli się w wannie i, szorując się nawzajem, czuli się wspaniale. Jim 
pozwolił sobie na zuchwałość, a Mary się nie sprzeciwiła, bo rzeczywiście sytuacja przypo-
minała miesiąc miodowy.
– Gdyby wszystkie dni były takie – szepnęła.
– Zdaje się, że szybko poddalibyśmy się urokowi Xanth – przytaknął Jim. – To jak 
z potężnym nowym programem komputerowym: najpierw wpadamy we wszystkie jego pu-
łapki, co doprowadza nas niemal do szału, ale szybko uczymy się z niego korzystać i w końcu 
zaczyna być miły i pomocny.
– Mmmm – mruknęła, zgadzając się chętnie.
Potem sprawy jakoś wymknęły się spod kontroli, ale warto było. W każdym razie dopóty, 
dopóki któreś z dzieci nie wścibiło swego nosa.
Przed upływem godziny byli gotowi, odświeżeni i przebrani. Dzieci także. Zaskakujące. 
Oraz zwierzęta, które najwyraźniej zamierzały zejść razem z nimi na dół.
– Ale... – zaczęła Mary. Zaraz jednak przypomniała sobie, jak teraz zachowują się 
zwierzęta. – Oczywiście. – Pozostali spojrzeli na nią z zaskoczeniem, lecz nie skomentowali 
jej decyzji.
Ala zjawiła się w samą porę.
– Tędy proszę – wskazała drogę.
Znaleźli się w jadalni, która była akurat tak duża, jak powinna. Ala udała się do kuchni, 
z której wróciła po chwili, pchając przed sobą wózek z nakryciami i sztućcami. Okazało się, 
że przygotowano dla nich wiele potraw mięsnych, warzywnych, słodkich wypieków, rozmaite 
pieczywo i napoje.
– Podam wam kolację, ale nie jestem pewna co do mundańskich gustów, więc 
zaproponuję wiele dań i będziecie mogli sobie wybrać według uznania – wyjaśniła. – 
Z przyjemnością odpowiem na wszystkie pytania. Niektóre rzeczy na pewno wydadzą się 
wam nieznajome.
Sean sięgnął po sztućce.
– To wygląda znajomo – powiedział. – A co to jest?
– To skocz.
Uśmiechnął się.
– Jasne. – Nalał sobie odrobinę. Wypił i... aż podskoczył na krześle. – Hej!
Karen zachichotała.
– Scotch. No tak. Raczej dla dorosłych.
Mary popatrzyła na coś, co wyglądało jak pozostałości po wielkim bombardowaniu 
mięsem.
– Przepraszam, a co to takiego?
– To stek, z tekowego drzewa.
Mary zdecydowała się zaryzykować i została nagrodzona znakomitym smakiem. 
Pozostali poszli za jej przykładem. Posiłek zakończyli leguminą, która wybuchała im 
w ustach, ale smakowała jak deser, który znali z Mundanii.
Kiedy skończyli, zjawił się Imp Ort.
– Postaram się was zabawić, kiedy Ala będzie sprzątać po posiłku.
– Może powinniśmy pomóc przy zmywaniu – zaproponowała Mary, która znowu czuła 
się winna, ponieważ nie płacili za gościnę.
– Nie, zaklęcia nie zadziałałyby dla was. Jak mógłbym was zabawić?
– Ja przede wszystkim chciałbym poznać nieco lepiej waszą wioskę, waszą społeczność – 
powiedział Jim. – Nigdy wcześniej nie spotkałem impów.
David i Karen wyglądali, jakby woleli pooglądać telewizję, ale Mary powstrzymała ich 
twardym spojrzeniem.
Ort jednak zauważył ich wzrok i zrozumiał.
– Może dzieci wolałyby zostać i pooglądać magiczne zwierciadło – zaproponował. – 
A dorosłych zabiorę na wycieczkę po wsi.
– Magiczne zwierciadło? – zapytała Karen, a jej zainteresowanie gwałtownie wzrosło.
Imp podszedł do ogromnego zwierciadła na końcu komnaty.
– Lustereczko, zechciałobyś zabawić dwoje mundańskich dzieci? – zapytał.
Na zwierciadle pojawiły się usta. Wyglądały jak odbicie, ale nie miało co się w lustrze 
odbijać.
– Dlaczego nie? Pokażę im Gobelin z Zamku Roogna.
– Gobelin? – zapytał rozczarowany David.
– Gobelin pokaże wam wszystkie rejony Xanth, które będziecie chcieli zobaczyć – 
wyjaśnił Ort. – Dla większości dzieci to ciekawe. Oczywiście nie sprzeniewierzy się Konspi-
racyjnemu Stowarzyszeniu Dorosłych.
– Łeee – odpowiedzieli zgodnie.
– Ale pokaże historyczne bitwy, w których smoki zjadały ludzi, mężczyźni wrzucali 
kobiety do wilczych dołów, a rzeki spływały krwią.
– Jeeejj – znowu zareagowali razem, a ich zainteresowanie najwyraźniej się wzmogło.
Mary skrzywiła się; najwyraźniej w tej kwestii Xanth hołdował tym samym standardom 
co Mundania.
David i Karen usiedli na krzesłach tuż przed lustrem.
– Zobaczmy krwawą rzekę – zadecydował David.
Zwierciadło pokazało czerwoną rzekę płynącą zwykłym nurtem.
– Ee, to tylko kolorowa woda – stwierdziła rozczarowana Karen.
Na szkle znowu pojawiły się usta, nakładając się na scenę.
– Dlaczego nie poprosicie mnie, żebym zabrał was do źródeł, gdzie do wody spływa krew 
olbrzymów?
– Taaak! – zawołali razem.
W pokoju zjawiła się Ala. Przyniosła tacę, na której leżały ciasteczka wyglądające na 
waniliowe koła z czekoladowymi plamkami.
– Proszę, to kołatki dla was. Możecie sobie pogryzać w czasie oglądania – powiedziała.
Mary starała się ukryć westchnienie. Dzieci robiły wrażenie w pełni 
usatysfakcjonowanych
– Proszę za mną – powiedział Ort, wskazując na drzwi. Jim, Mary, Sean, Chlorine 
i Nimby podążyli za nim. Mary miała nadzieję, że wycieczka nie będzie tak nudna, jak spo-
dziewały się dzieci. Jednak musieli się na nią zdecydować, choćby przez grzeczność, 
w podziękowaniu za gościnność impów. Przy odrobinie szczęścia nie potrwa za długo; po 
powrocie będą mogli udać się na zasłużony nocny wypoczynek. Zwierzaki wybrały się na 
spacer razem z nimi Mary nagle przyszło coś do głowy.
– Woofer, może zostałbyś z dziećmi? – poprosiła.
Pies podniósł głowę, zaraz potem kiwnął nią potakująco i zawrócił. Był psem Seana, ale 
powinien pilnować dzieci.
– Dziękuję – szepnęła Mary z ulgą. Nie miała powodów do podejrzeń, ale nie potrafiła ze 
spokojem zostawić dzieci zupełnie samych wśród obcych. Woofer raczej prędzej zginie, niż 
pozwoli je skrzywdzić. A poza tym pewnie spodoba mu się oglądanie krwawej rzeki



Rozdział 6
Decyzja

– Miauu! – odezwał się nakazująco Midrange.
Sean uśmiechnął się i nachylił po kota. Oczywiście, Midrange nie lubił chodzić, jeśli 
mógł być noszony. Skoro pies Seana został z Davidem, Sean mógł nieść kota Davida.
Nagle na głowie Seana wylądował Tweeter. To go zaskoczyło. Karen potrafiła nauczyć 
Midrange’a, że jeśli ugryzie ptaka, ptak dziobnie kota jeszcze mocniej, w efekcie Tweeter był 
tolerowany bez zaczepek. Ale oboje nie byli dla siebie prawdziwymi kumplami. Teraz, 
w otoczeniu magii, wydawało się, że znoszą się lepiej. Poza tym cała trójka zwierzaków 
znacznie zmądrzała. Może więc Tweeter wiedział, że kot pojął jego obawy lepiej, niż potrafili 
to zrozumieć ludzie.
Wyszli z hotelu. Wiatr uderzył w nich z całą mocą. Imp Ort zdjął z haka przy drzwiach 
latarnię i wyszedł na ulicę.
– Och, a co z zaklęciem akomodacji? – Sean zapytał impa, który teraz wyglądał jak stary 
człowiek. – To znaczy, czy kiedy opuścimy hotel, wszystko wróci do normalnego stanu?
Ort uniósł latarnię, która rzuciła większy krąg światła.
– W lampę wbudowany został duplikat zaklęcia akomodacji – wyjaśnił. – Dopóki 
będziemy pozostawać w zasięgu jej światła, zaklęcie będzie działało. To wygodne 
rozwiązanie, ponieważ pójdziemy do miejsc zbyt małych dla ludzi normalnych rozmiarów.
Wszystko zostało wyjaśnione. Sean wrócił więc do swoich normalnych zainteresowań 
z ostatnich dwóch dni, czyli do Chlorine. Była najseksowniejszą kobietą, jaką do tej pory 
spotkał. Oczywiście, zobaczył, jak wygląda naprawdę, kiedy wróciła na chwilę do swojej 
naturalnej postaci, ale teraz tak nie wyglądała, więc kogo to mogło obchodzić. No może 
Nimby’ego, który okazał się smokiem z oślą głową. Damy i smoki! Nikt nie miał problemów 
z zaakceptowaniem Nimby’ego jako mężczyzny – do tego w ubraniu Seana – dlaczego więc 
on miałby mieć jakieś z zaakceptowaniem Chlorine? Od środka i tak nikt nie jest zbyt piękny 
– tylko krew i flaki, i mózg. A kiedy Chlorine wróci do swojej naturalnej postaci, on i tak już 
od dawna będzie w Mundanii. Powinien się więc cieszyć sytuacją, dopóki może.
Sean zwolnił kroku i dołączy! do grupy; Nimby z Chlorine także go dogonili. Gdyby tak 
szła przed nim... ale może jeszcze nadejdzie taka chwila. Tyle się już napatrzył na jej biust 
i talię, że energii starczy mu na długo. Nie była także zbyt starannie ubrana i chyba nie 
zdawała sobie sprawy, ile było przez to widać. Ale on z pewnością nie zamierzał jej o tym 
powiedzieć!
Tweeter zapiszczał mu do ucha.
– Oko w lewo. – Tak to przynajmniej zabrzmiało. Zerknął i zobaczył, jak z boku 
podchodzi do niego Chlorine.
– To miłe zwierzaki – głos miała melodyjny. – Czy Tweeter mówił do ciebie?
– Tak. Powiedział, że coś uroczego zjawi się z mojej lewej strony.
Uśmiechnęła się.
– Dziękuję, Tweeter. Moim zdaniem ty także jesteś uroczy.
Ptak wykonał taniec radości, strosząc przy tym piórka.
– Sean, jesteś pierwszym młodzieńcem, którego spotkałam, od kiedy Nimby uczynił mnie 
piękną – powiedziała. Chyba na tobie poćwiczę, jak działa uroda. Mam nadzieję, że nie masz 
mc przeciwko temu.
– Ja... ja, to znaczy... ćwicz, na co tylko masz ochotę – odpowiedział zaskoczony jej 
szczerością. Och, jak bardzo chciał zostać z nią sam na sam i doświadczyć tych ćwiczeń 
w dosłownym tego słowa znaczeniu!
– Widzisz, przez całe życie byłam zwyczajna i wszyscy mężczyźni gardzili mną – mówiła 
dalej. – W efekcie nie wiem, jak z nimi postępować. Nie mogę poćwiczyć na Nimbym, 
ponieważ on nie jest prawdziwym mężczyzną. Proszę, powiedz, jeśli cię nudzę.
– Myślę, że nawet gdybyś chciała, nie jesteś w stanie mnie nudzić – wyznał, czując lekki 
zawrót głowy.
Zaśmiała się.
– W normalnym stanie mogłabym. Ale Nimby uczynił mnie miłą, piękną i mądrą. Jednak 
inteligencja to nie to samo co doświadczenie.
– Z pewnością. – Możliwości, jakich się teraz spodziewał, wywołały szybsze bicie jego 
serca. Ona pragnęła romantycznych doświadczeń.
Ale właśnie w tej chwili się zatrzymali. A już zaczynało być tak interesująco. Niedobrze.
Weszli do, jak się zdawało, normalnego budynku.
– Tu przygotowujemy lśniące kamienie – powiedział Ort. – Et jest niezwykle szybkim 
robotnikiem. – Bez wątpienia Et pracował z impetem i w imponującym tempie, dodając co 
chwila kamyki do leżącej na stole kolekcji. Kamienie miały różne kolory i zdawały się 
świecić czy nawet płonąć. – To Kamienie Bezpiecznego Ognia, używane do wzniecania 
ognia, który nigdy nie wymyka się spod kontroli.
– Szafiry – szepnęła mama. Dobrze znała się na kamieniach szlachetnych.
– A co to jest? – zapytała Chlorine, wskazując kilka czerwonych kamieni, które 
wyglądały jak mała litera „I” i gwałtownie wirowały.
– Spinele – wyjaśnił Ort. – Są wartościowe ze względu na swój płonący kolor.
Wyszli z budynku i przeszli obok stawu z mętną wodą, z której imp sitem wybierał 
kawałki połyskujących kamyków.
– To dia męty – wyjaśnił Ort. – Nie jest bezpiecznie pływać w mętnej wodzie, jeśli nie 
chcesz umrzeć. Ale gdy już się w niej znajdziesz, zostaniesz na zawsze.
– Diamenty są wieczne – przypomniał tata.
– Na szczęście imp Lant doskonale potrafi je znajdować, nie mącąc sobie umysłu ich 
blaskiem.
– Plantacja diamentów – szepnął Sean.
Minęli ogród z żółtawymi prętami wyrastającymi z ziemi. Kolejny imp pocierał je 
i chował coś do woreczka.
– Złote patyczki – wyjaśnił Ort. – Reza zbiera ich pył, którego używamy do posypywania 
biżuterii dla nadania jej złocistego blasku.
Przeszli przez łąkę, nad którą bzyczało mnóstwo pszczół. Kilka z nich groźnie zabzyczało 
nad głowami zwiedzających, ale nikogo nie użądliły. Midrange odganiał ogonem te, które 
podlatywały do Seana, a Tweeter z hałasem uderzał skrzydłami.
– Co z nimi? – spytała poirytowana mama. – Dlaczego są tak nieprzyjazne?
– To wściekłe pszczoły. Regnat je zatrzyma. – W stronę pszczół podszedł imp, a samo 
jego pojawienie się zdawało się uspokajać rój.
– Imp Regnat... impregnat na wściekłe pszczoły – mruknął pod nosem Sean.
– Jaki ty jesteś inteligentny – powiedziała Chlorine i zatrzepotała rzęsami. Zaczęła więc 
ćwiczyć, a on poczuł, że pochlebstwo przypadło mu do gustu.
Podeszli do kolejnego akwenu, gdzie pracował kolejny imp z długim palikiem.
– Uls sięga głęboko do małży po perły.
– O, palizujące perły – powiedział Sean, a Chlorine rzuciła mu kolejne, pełne uwielbienia 
spojrzenie. Poczuł się dwa razy bardziej inteligentny, niż rzeczywiście był.
Teraz podeszli do przystani, w której dostrzegli kilka koni z rybimi ogonami. Jeden z nich 
zarżał.
– Och, koniki morskie! – zawołała przestraszona Chlorine.
– W koralu-zagrodzie – zauważył Sean.
– Resja zdąży je uspokoić na czas – uspokoił Ort.
– Zdąży przed czym? – zapytał tata.
– Przed burzą, która nadchodzi. Nasze produkty są bardzo wrażliwe na zmiany 
w otaczającej je magii; coś, czego możemy nawet nie dostrzec, potrafi spowodować, że 
zaczną źle działać. Do jutrzejszego wieczoru musimy posprzątać całą wioskę. Dlatego tak 
ciężko pracujemy tej nocy. Musimy wszystko doprowadzić do końca, a zdobyte rzeczy 
schować w bezpiecznym miejscu. – Zmarszczył brwi. – Niestety, te konie są teraz chore i nie 
współpracują dobrze.
Chlorine dotknęła palcem wody.
– Nic dziwnego... woda jest skażona.
– Tak, burza skaziła wodę jakimiś dziwnymi formami żywymi. Niestety, nie potrafimy 
z tym nic zrobić.
– Ja potrafię – powiedziała. Jeszcze raz dotknęła wody.
– Ale czy ty nie zatruwasz? – Sean zapytał lekko wystraszony.
– Owszem, jednak nie aż tak bardzo, żeby to zaszkodziło konikom. Zlikwiduję jedynie 
zarazki. Zaraz potem moja trucizna przestanie działać i woda będzie czysta.
Po chwili zastanowienia Sean powiedział:
– Oczywiście... chlor... chemia. Używamy tego także w Mundanii! Do czyszczenia naszej 
wody.
Ort był zaskoczony.
– Zatruwacie wodę, żeby była czysta? Myślałem, że w Mundanii nie ma magii.
Sean uśmiechnął się.
– To wydaje się nieprawdopodobne, ale działa.
Tymczasem konie jakby lepiej się poczuły.
– Dziękujemy – Ort podziękował Chlorine. – Nigdy nie przyszło nam do głowy, by 
czyścić wodę, zatruwając ją.
Poszli dalej, a Ort pokazywał im, co robią inne impy.
– Ale czy ty i twoja córka nie powinniście w tym pomagać, zamiast troszczyć się o nas? – 
zapytała zakłopotana Mary.
– Ależ wy jesteście gośćmi – odpowiedział Ort. – Musimy zadbać o waszą wygodę.
Mama nie wydawała się usatysfakcjonowana odpowiedzią, ale nic więcej nie 
powiedziała.
Ort zaprowadził ich do płonących wrót.
– Oto brama ognia, za którą bezpiecznie chowamy nasze dobra powiedział. – Onujący 
pokaże nam piwnice.
– Zapora ogniowa – mruknął Sean. – Imponujące.
– To imponujące – powiedziała Chlorine. – Jesteś taki inteligentny! – Była śliczna, ale 
tym razem uczucie zadowolenia nie było związane wyłącznie z jej wyglądem.
– Tak jak i ty – odpowiedział.
– Och! – powiedziała, zaskoczona komplementem. Uśmiechnęła się. – To działa w obie 
strony, prawda?
– Prawda. Tak to jest z kurtuazją – powiedział, czując się niezwykle mądry.
– Jim... – zawołała mama ponaglającym głosem.
– Chyba już dość zobaczyliśmy – powiedział tata, domyślając się jej intencji. – 
Powinniśmy się dobrze wyspać.
– Oczywiście, jeśli tylko sobie życzycie – odparł Ort. – W takim razie zaprowadzę was 
z powrotem.
Sean domyślał się, że nie chcieli zabierać więcej czasu impom, skoro wiedzieli, że mają 
jeszcze tyle do zrobienia w wiosce. Rozumiał to. Wiedział też, że świadomość, iż dzieci rosną 
i szukają miłości, także wprowadza mamę w nerwowy stan. Zupełnie jakby sądziła, że to jej 
generacja jest ostatnią, która przekroczy granicę dorosłości.
W drodze powrotnej do hotelu Chlorine podzieliła się swoim zaskoczeniem.
– Nie miałam pojęcia, że impy produkują tyle kamieni szlachetnych. Sądziłam, że to robi 
nimfa Jewel.
– Wszystkie klejnoty robią impy – powiedział z dumą Ort. – Od iskier porannego brzasku 
do najbardziej trwałych skarbów. Skąd twoim zdaniem nimfy miałyby brać swoje dobra?
– Myślałam, że to z beczki bez dna.
– Bo my, impy, ciągle pracujemy, by ją napełnić. Myje kształtujemy, a nimfy rozrzucają, 
aby inni znajdowali. Tak było od zawsze.
– Ach, jakie to imponujące! – zawołała – Nie chodzi o żadnego impa, tylko o ogrom 
waszych dokonań...
– Rozumiem – powiedział Ort, wyraźnie zadowolony. Widoczne było, że jej sztuka działa 
również na niego.
Wrócili do hotelu. David, Karen i Woofer siedzieli zauroczeni przed magicznym 
zwierciadłem. Mama natychmiast pogoniła ich na piętro.
– Jej, ale to było super! – zawołał David. – Krew lała się rzeką!
Mama powoli odwróciła się w jego stronę.
– Ale widzieliśmy też miłe rzeczy, na przykład dziewczynkę-elfa Jenny – szybciutko 
dodała Karen. – Pochodzi ze Świata Dwóch Księżyców i przystosowanie się do życia 
w Xanth nie było dla niej łatwe, zupełnie jak dla nas.
Sean uśmiechnął się w duchu Pierwszy raz David miał dość rozumu, aby pozwolić swojej 
młodszej siostrze mówić. Bez wątpienia mama wolała słuchać o elfach niż o krwawej rzezi.
Po krótkich przygotowaniach do snu wszyscy znaleźli się w swoich sypialniach, a Sean 
ze zwierzętami został w bawialni. Wyciągnął się na wielkiej kanapie; dopiero teraz poczuł, 
jak bardzo jest zmęczony. Kołysał się do snu wizerunkiem niewinnie rozbierającej się 
Chlorine. Zdawał sobie sprawę, że ich związek nie jest realny, ale jest jedynie piekielną, albo 
raczej anielską, iluzją. Pragnął jednak, aby trwał jak najdłużej.
Wszystkie zwierzaki podeszły do niego.
– Och, chcielibyście także spać na kanapie? – zapytał. – No dobra, tylko nie na biiip na 
nią. – Ze zdziwieniem odkrył, że nadal nie może wypowiedzieć słów ewidentnie zakazanych 
dla jego wieku.
– Sean – zachrypiał Tweeter.
Sean spojrzał na ptaka.
– Przysiągłbym, że usłyszałem, jak wymawiasz moje imię.
Tweeter kiwnął potakująco głową.
– Móóówić – znowu zachrypiał ptak.
– Chcesz ze mną mówić? Trudno w to uwierzyć.
– Mównic – zamiauczał Midrange.
– RRRtak – dorzucił Woofer.
– No, muszę się bardzo postarać, żeby w to uwierzyć – powiedział Sean. – A co jest takie 
ważne, że chcecie ze mną porozmawiać?
Cała trójka wydała się zakłopotana.
– Pytaj – powiedział Woofer.
– Ach, rozumiem, trudno wam rozmawiać z ludźmi, więc mamy się zabawić 
w dwadzieścia pytań?
Cała trójka przytaknęła.
– Dobra. Czy mogę być pewny, że będziecie nadal przyjaźnie nastawieni do mojej 
rodziny, mimo że jesteście teraz inteligentnymi stworzeniami, i nie wyrządzicie nam żadnej 
krzywdy?
Skinęli.
– A może to uprościmy. Jedno hau, miau, albo twiit za tak, dwa za nie, a trzy, żebym 
uściślił pytanie?
Rozległ się chór pojedynczych hau, miau i twiit.
– To może jedno z was będzie rzecznikiem – zaproponował z uśmiechem Sean. – Wydaje 
mi się, że twiit Tweetera jest najbardziej czytelne, więc będę się do niego zwracał, ale gdyby 
któreś z was chciało coś dodać, proszę przerwać. – Zastanowił się przez chwilę. – Czy coś 
wam grozi?
– Twiit.
– Czy to ma związek z burzą, przed którą uciekamy? Z Wesołą Wdówką?
– Twiit.
– No cóż, rano zamierzamy pojechać na północ. Czy to wystarczy?
– Twiit, twiit.
– A może o świcie, a śniadanie zjemy w czasie drogi?
– Twiit.
– Dobra, pójdę powiedzieć tacie. Na pewno jeszcze nie śpi. – Sean podniósł się z kanapy.
– Twiit, twiit, twiit.
– Hmmm. – Sean zamyślił się. – Powinienem wiedzieć coś jeszcze w tej sprawie?
– Twiit.
– Niech pomyślę. Wiecie coś, czego my, ludzie, nie wiemy. Ale byliście z nami cały czas: 
dwoje z was ze mną, a jedno z dziećmi. Więc nie o to chodzi. Czy wiecie to jeszcze 
z wcześniejszego czasu? Czy podczas drogi rozmawialiście z jakimiś innymi zwierzętami?
– Twiit.
– I one wiedziały o czymś, o czym nie wiedzą ludzie?
– Twiit, twiit, twiit.
– No dobra, my nie wiemy. A impy? One wiedzą?
– Twiit.
– I dlatego próbują stąd biiip. Burza. Ale o tym już wiemy.
– Twiit, twiit, twiit.
– Coś jeszcze o burzy. Poza tym, że porywa rzeczy i może nas zdmuchnąć. Nie mogę 
sobie wyobrazić, o co chodzi.
– Himpas – wtrącił Woofer.
– Jasne, impas. Jestem ofermą. No i nie potrafię wymyślić, o co może chodzić.
– Hau, hau.
– Och, nie jestem ofermą?
– Miaump – zamiauczał Midrange.
– Ach, chodzi o impy! Są przyjaźnie nastawione, prawda?
– Twiit.
– I dla nich burza to także problem. Ponieważ wznieci magiczny pył, który może 
doprowadzić do szaleństwa, jeśli zgromadzi się go zbyt wiele. Sprzątają więc i uciekają.
– Twiit, twiit, twiit.
– Jeszcze coś o tym. – Sean znowu się zastanowił. – Wiedzą przecież, co robią, prawda? 
Mają plan działania?
– Twiit, twiit.
– Oho! Nie zdążą na czas?
– Twiit.
– Ponieważ zabraliśmy im czas na pogawędki i zwiedzanie?
Zwierzęta wymieniły spojrzenia.
– Twiit, twiit – Tweeter odpowiedział z pewnym powątpiewaniem.
– Ale mogło tak być? W końcu nie zachowaliśmy się ładnie, odciągając ich od pilnych 
zajęć, prawda?
– Twiit.
– Teraz rozumiem. Możemy im w jakiś sposób pomóc?
– Twiit.
– Na przykład przenosząc różne rzeczy, powiedzmy! Jeżeli wyjdziemy poza zaklęcie 
akomodacji, staniemy się dla nich ogromni i będziemy mogli przenieść, co tylko zechcą. 
A wtedy zdążą na czas.
– Twiit.
– Zapytam taty. – Tym razem, kiedy wstał, nie usłyszał żadnych protestów. Podszedł do 
drzwi sypialni rodziców i zapukał. Po chwili stanął w nich tata.
– O co chodzi, Sean?
– Zwierzaki powiedziały mi: impy nie zdążą na czas z przygotowaniami do burzy, może 
dlatego, że zawróciliśmy im głowę. Może więc moglibyśmy im teraz pomóc...
– Dowiem się – odparł tata. Wyszedł z sypialni i razem zeszli schodami na dół. Zwierzaki 
poszły za nimi.
Nikogo na dole nie znaleźli.
– Muszą pracować na zewnątrz – domyślił się Sean. – Nie powiedzieli ani słowa.
– Znajdziemy ich – zapewnił tata. Wyszli głównym wejściem, a tata zabrał ze sobą 
magiczną latarnię. – Musimy pozostać pod działaniem akomodacji, jak sądzę.
Ledwie ruszyli w dół ścieżką, a przed nimi pojawiła się Ala. Fartuch miała zabrudzony, 
włosy w nieładzie, jakby niezwykle ciężko pracowała.
– Och! Pewnie czegoś zaniedbałam! – zawołała. – Czego sobie życzycie?
– Obawiamy się, że zawróciliśmy wam głowę w ważnej chwili powiedział tata. – Czy 
moglibyśmy wam pomóc w pracy, zanim odjedziemy?
Pokręciła głową.
– To niezwykle uprzejma propozycja. Ale gdybyśmy zdecydowali się skorzystać z waszej 
obecności, koszty mogłyby okazać się zbyt wysokie. Musicie wydostać się z Xanth, zanim 
stężenie pyłu zanadto wzrośnie, a zdążyć możecie tylko, wyruszając o świcie i nie 
zatrzymując się. Skorzystałam ze zwierciadła, żeby porozmawiać z Dobrym Magiem. A on 
nigdy się nie myli. Nie wolno wam zwlekać. Jeżeli zostaniecie, aby nam pomóc, burza złapie 
was i nie zdołacie opuścić Xanth. Możecie tu utknąć na długi i zły czas. Bylibyśmy 
okropnymi gospodarzami, gdybyśmy na to pozwolili.
– Ale może pomoglibyśmy wam teraz, w nocy, jeszcze przed świtem – zasugerował Sean.
– Nie chcę nie doceniać waszego wysiłku, ale jesteście Mundańczykami. Będziecie się 
błąkać po nocy i nie pomożecie. Wy możecie być użyteczni tylko w świetle dnia, a wtedy 
właśnie musicie wyjechać.
Tata popatrzył na Seana.
– Nie podoba mi się to, ale chyba lepiej będzie, jeśli wyjedziemy zgodnie z planem.
– Chyba tak – Sean zgodził się, choć niechętnie. – Najlepsze, co możemy zrobić dla tych 
miłych ludzi, to zejść im z drogi.
Tata zwrócił się do Ali:
– Przepraszam, że zawracaliśmy wam głowę. Wyjedziemy zaraz o świcie. Nie kłopoczcie 
się przygotowywaniem śniadania czy czymś takim; poradzimy sobie sami.
– Dziękuję – odpowiedziała. – Ale jedzenie jest przygotowane, możecie zabrać je ze 
sobą. Woofer wie, gdzie je znaleźć. Mam nadzieję, że podróż będzie bezpieczna. – Odwróciła 
się i poszła ścieżką.
– Czuję się fatalnie – mruknął Sean.
– Ja też – dodał tata. – Ale to najlepsze, co mogliśmy zrobić.
Wrócili do hotelu.
Sean usiadł na kanapie, a wokół niego rozsiadły się zwierzęta. Zamknął oczy i w 
wyobraźni ujrzał wizerunek Chlorine w koszuli nocnej jak z filmu. Gdyby tak mógł teraz 
zasnąć u jej boku...
Tuż przed świtem rodzice wstali i zapukali do wszystkich drzwi. Sean nie wiedział, jak to 
robią, ale zawsze byli gotowi na czas. Chlorine wyglądała na zaspaną, ale i tak widok był 
uroczy. Nimby natomiast jak zawsze wyglądał normalnie. Podczas gdy reszta się myła 
i zbierała, tata znosił rzeczy do samochodu, a mama z Wooferem poszła do kuchni przygo-
tować dla wszystkich prowiant na drogę. Sean przeszedł przez pokoje i zebrał brudną pościel 
do prania, aby choć tej pracy oszczędzić Ali. Nadal czuł się winny
Zabrał potem zwierzęta na małą przechadzkę, aby mogły pozałatwiać swoje sprawy. 
Dziwnie się czuł, spacerując poza zasięgiem zaklęcia akomodacji. Nagle wszyscy zmienili się 
w olbrzymy obok domku dla lalek. Zaprowadził zwierzęta do samochodu, zdając sobie 
sprawę, jak ważne jest, aby nie tracić niepotrzebnie czasu.
Tuż przed samym świtem wszyscy byli zapakowani do auta i tata mógł uruchomić silnik. 
Impy cały czas krzątały się w wielkim pośpiechu. Seanowi zdawało się, że zobaczył Alę, więc 
jej pomachał, ale nie miał pewności, czy to rzeczywiście ona. Wyglądała na zmęczoną.
Pojechali z powrotem do głównej drogi. Nagle rozległ się rozdzierający trzask i ciemne 
niebo przed nimi rozjaśniła błyskawica. W jej świetle ujrzeli horyzont.
– Co się stało? – zawołał wystraszony David.
– Ach, to tylko brzask – wyjaśniła Chlorine. – Światło się wdarło. Czasami zapada się 
w noc i słońce nie wyjdzie, bo boi się ciemności. Wtedy mrok nocy musi być rozdarty.
Nawet Karen uznała, że to dość naciągane, no ale w końcu taki był Xanth.
Wyjęli przygotowane przez impy jedzenie. Na nie także przestało działać zaklęcie 
akomodacji. Dla każdego znalazło się coś dobrego, od słodkich legumin aż po steki. Jeszcze 
raz impy okazały się znakomitymi gospodarzami.
Jazda szybko ich znudziła, więc Sean postanowił nauczyć pozostałych gry w pokera na 
zapałki. Chlorine pokazywała swoje karty, jak zresztą i inne rzeczy, na czym, prawdę po-
wiedziawszy, polegał cały jej urok. Milczący Nimby okazał się tymczasem graczem nie do 
oszukania. Bez wątpienia wiedział, kto trzyma w ręku jakie karty. Wkrótce miał wszystkie 
zapałki i gra się skończyła.
– Zauważyliście, że nie licząc Ali, nie było tam innych kobiet ani dzieci – zauważyła 
mama.
– Myślę, że były już w bezpiecznej jaskini – odpowiedziała Chlorine. – Odeszły, a ich 
mężczyźni pracowali.
– To i tak na nic – wtrącił Sean. – Nie zdołają skończyć, zanim pył szaleństwa nadejdzie 
i zepsuje ich kamienie.
– Nie zdążą? – zapytała zaskoczona Chlorine. – Skąd to wiesz?
– Zwierzaki mi powiedziały – wyjaśnił, klepiąc Woofera. – Rozmawiały z innymi 
zwierzętami.
Chlorine popatrzyła na Nimby’ego, który skinął potakująco.
– Mogliśmy im jakoś pomóc? – zapytał David, dając dowód swojej społecznej 
dojrzałości.
– Tak, ale zostalibyśmy złapani przez burzę – odpowiedział Sean ze skwaszoną miną.
– Tego wam nie wolno – szybko powiedziała Chlorine. – Muszę was bezpiecznie 
wyprowadzić z Xanth.
– Ale impy były naprawdę sympatyczne – wtrąciła Karen. – Powinniśmy im pomóc.
– Gdybyście zostali złapani przez szaleństwo, nie byłoby żadnego pożytku z waszej 
pomocy – zaprotestowała Chlorine.
– No tak, domyślam się – Karen niechętnie się z nią zgodziła. Sean doskonale ją 
rozumiał, ponieważ on czuł to samo.
Czas płynął. W końcu Sean poczuł się zmęczony nieustannym oglądaniem świata przez 
szybę samochodu. Trudno mu było także patrzeć bez przerwy na Chlorine, nie rzucając się 
w oczy. Postanowił więc się zdrzemnąć, podczas gdy inni zaczęli grać w solitera, grę, której 
Nimby nie potrafił już tak całkiem zdominować.
Zbudził się, kiedy samochód zjechał z głównej drogi. Spojrzał na zegarek. Minęło kilka 
godzin; zbliżało się południe.
– Wyjechaliśmy już z Xanth? – zapytał lekko rozczarowany.
– Tata potrzebuje więcej paliwa – poinformowała go Karen. Śpiochu.
Sean rozejrzał się.
– Gdzie jesteśmy?
– Chocoladki – odpowiedział David.
– Chokoloskee? Brzmi znajomo.
– Nie, nie brzmi. Zapomniałeś, że to Xanth? Tam rosną drzewa czekoladkowe.
Rzeczywiście po obu stronach drogi rosły drzewa, na których wisiały owoce 
przypominające czekoladki.
– Chocoladki – zgodził się Sean, choć nie miał ochoty na słodycze z drzewa, siedząc 
obok kogoś tak słodkiego jak Chlorine.
– Szukamy jakiegoś auto-stopu, gdzie może znajdziemy automat z paliwem – wyjaśniła 
Karen, bawiąc się słówkami. – No bo nie ma tu żadnego trolla z paliwem.
– O? A kto tak powiedział?
– Nimby powiedział.
To zdawało się rozstrzygać sprawę. Popatrzył przez okno ciekaw, czy nie dostrzeże 
jakiegoś parku samochodowego.
– Tam jest! – zawołała Karen, a w jej oczach odbijała się świeża i młoda zieleń.
Sean spojrzał we wskazanym kierunku i rzeczywiście zobaczył park. W jego centrum 
znajdował się staw w kształcie auta przemierzającego zieleń na wodnych kołach.
– Powinienem się domyślić – mruknął.
Tata zatrąbił klaksonem. Wydawało się, że park samochodowy usłyszał sygnał, bo wodne 
auto zatrzymało się tuż przy drodze.
– Nie wysiadajcie! – ostrzegł tata. – To może być niebezpieczne.
Nimby przytaknął.
No i rzeczywiście: z wody wyłonił się kształt potężnego kota, który ruszył w ich stronę. 
Lew morski. Podszedł do auta i spróbował je ugryźć, ale woda nie była w stanie uszkodzić 
blachy karoserii. Prychnął zagniewany i rozpłynął się.
Teraz z wody wyszła stara kobieta. Także cała była z wody, ale miała w sobie jakiś 
autorytet, być może z powodu autokreacji.
– Nie dałbym złamanego centa za bak paliwa, ale dam całego powiedział tata.
– Tata wie z autopsji, że to wystarczy – zauważyła Karen.
– Wezmę tyle – odparła kobieta. – Syn wam wleje. Odwróciła się i zawołała – Autom!
Z tom wyłonił się lśniący wodą młody mężczyzna, za którym zjawił się ciągnięty na 
smyczy mały tonik.
– Idę, mamo! – zabulgotał. Miał ze sobą wielką butlę wypełnioną płynem w kolorze 
białego wina.
– To musi być ktoś z obsługi parku samochodowego – stwierdził Sean.
Tata wysiadł z auta i odkręcił korek do wlewu paliwa, a Autoni wlał do środka ciecz 
z baniaka. Sean miał nadzieję, że to było naprawdę to, czego potrzebowali. A jeśli zamiast 
paliwa wlewał wino?
Wydawało się jednak, że wszystko jest w porządku, ponieważ silnik zaczął dobrze 
pracować. No, ale w końcu w baku było jeszcze trochę starego paliwa, więc musieli po-
czekać, by nabrać pewności.
– Dziękujemy – powiedział tata, ruszając z miejsca. Kobieta automatycznie podniosła 
rękę i pomachała im.
Wtem drogę przed nimi przeciął potężny cień. Sean spojrzał w górę i zobaczył 
ogromnego ptaka.
– Rok! – zawołał. – Ten sam potwór co wtedy!
Ale Nimby napisał wyjaśnienie i podał kartkę.
Nie. To ro-cosz. Wychowują się wśród drzew czekoladkowych i zbierają ich nasiona.
– To wszystko wyjaśnia – kwaśno stwierdził Sean.
Ptak zataczał kręgi, spoglądając uważnie w dół.
– Zdaje się, że myśli, iż chcemy mu zajrzeć do gniazda czy coś takiego – powiedział 
David. – Śledzi nas.
Tata też był zaniepokojony.
– Ptak jest dość duży, żeby nas porwać w górę i zrzucić do morza – powiedział. – Jak 
możemy od niego uciec?
Nimby napisał kolejną informację. Niedaleko znajduje się osa-da. Osa-dnicy przegonią 
ptaka.
– No to w takim razie pokaż drogę – poprosił odważnie tata.
Nimby zamienił się z mamą i usiadł z przodu jako pilot.
– Byłabym bardzo zadowolona, gdybyśmy opuścili ten zwariowany świat – westchnęła 
mama. – W Mundanii obawiać się musimy tylko złodziei i krokodyli. – Uśmiechnęła się, aby 
pokazać, że to był tylko żart, do pewnego stopnia.
– A impy? – zapytała Karen.
Mama znowu westchnęła.
– Przyznaję, że bardzo bym chciała znaleźć jakiś sposób, żeby im pomóc. Byli dla nas tak 
mili mimo zupełnie wyjątkowej dla nich sytuacji.
Dojechali do osiedla, które wydawało się największym na świecie gniazdem os. Był tu 
prawdziwy rój.
– A cóż to za stworzenia? – zapytał lekko przestraszony tata.
– Ach, Osa-dnicy są w porządku, jeśli tylko ich nie drażnić – wyjaśniła Chlorine. – Ich 
żądła są przede wszystkim emocjonalne
– Bez wątpienia poczuję silne emocje, kiedy zostanę użądlona skwitowała Karen.
Tata najwyraźniej za radą Nimby’ego opuścił szybę w oknie i zwrócił się do owadów.
– Wasze os-ławione os-iedle robi os-załamiające wrażenie i mam nadzieję, że jeśli 
zechcecie, wyświadczycie nam grzeczność. Czy mogę was prosić o os-łonięcie nas przed 
Rokiem? – Równocześnie wyjął i podarował im stary plastikowy grzebień.
Osy zleciały się wokół grzebienia. Był dla nich widocznie czymś nowym i ekscytującym. 
Po chwili złapały go i poniosły do gniazda. Przyjęły podarunek. Zaraz potem kolejny rój 
uformował się w kształt strzały i wystrzelił w górę w stronę kołującego nad ich głowami 
ptaka. Po chwili rozległ się głośny pisk i ptak odleciał tak gwałtownie, jakby był po-
naddźwiękowym odrzutowcem.
Karen zachichotała.
– Zdaje się, że posypały mu ogon pieprzem.
– Misja os-wobodzenia zakończona – stwierdził Sean. – To os-łabia nasze obawy 
względem owadów. – Popatrzył na mamę, która zawsze bała się różnych insektów.
Tata zawrócił i ruszył w stronę głównej drogi.
– Naprawdę zaczynam doceniać walory zaklęcia chroniącego tę drogę – zauważył. – 
Gdziekolwiek zjeżdżamy, natychmiast wpadamy w kłopoty.
– Z wyjątkiem wioski impów – zauważył David.
– Z wyjątkiem wioski impów – zgodził się tata, przyspieszając. Jesteśmy blisko granicy 
Xanth, za kilka godzin będziemy już wolni i znowu znajdziemy się w realnym świecie. 
Zastanawiam się jednak...
– Będziemy musieli pożegnać się z Chlorine – wtrącił ze smutkiem Sean. – I z Nimbym – 
dodał szybko, aby jego uczucia nie stały się zbyt oczywiste.
– Nikt nam nie pomógł tak bardzo jak impy – dodała mama.
– Czy ktoś jeszcze myśli o tym samym co ja? – zapytał tata.
Sean nagle poczuł się podekscytowany.
– O tym, żeby... żeby może jeszcze nie opuszczać Xanth?
– Ale musimy wrócić do domu – zaprotestowała mama. – Już jesteśmy spóźnieni.
– Do szkoły – powiedziała z bardzo skwaszoną miną Karen.
– Do codziennych zajęć – dorzucił David.
– Do pracy – dodał tata.
– Do badań – stwierdziła mama. – Pomyślałam, że chociaż uwielbiam swoją pracę, czyli 
badanie wymierających języków, to może tu trafi się wyjątkowa okazja do podobnych badań. 
Może umknęło to waszej uwagi, ale nie rozmawiamy tu po angielsku. Rozmawiamy 
w uniwersalnym magicznym języku humanum xanth, tak jak zwierzęta porozumiewają się 
uniwersalnym językiem animal xanth. Może nie należałoby tracić takiej okazji.
Sean się skrzywił.
– Mama jak zwykle utrudnia zwyczajne porozumiewanie się. Chce powiedzieć, że 
powinniśmy tu zabawić nieco dłużej.
– Taaak! – wrzasnęła Karen, klaszcząc w dłonie.
Tata popatrzył na mamę.
– Ilekroć podchodzisz do sprawy naukowo, zawsze ukrywasz prawdziwe powody. Co 
tym razem? Najwyraźniej nie obawiasz się już rzucania mięsem i harpiego bombardowania.
– Chodzi o impy – przyznała. – Były dla nas takie miłe, a my najprawdopodobniej 
zakłóciliśmy im pracę w najmniej odpowiednim momencie. Chciałabym im pomóc.
– Ale wtedy zostaniemy złapani przez szaleństwo – przypomniał Sean, choć sam 
z ogromną ochotą zostałby dłużej w Xanth. Z mamą należało postępować ostrożnie, o czym 
doskonale wiedział tata. Nie było bezpiecznie zgadzać się z nią zbyt pochopnie, inaczej sama 
znajdowała argumenty przeciw, aby być całkiem w porządku wobec siebie i innych.
– Owszem. Ale przecież wszystkie stworzenia w Xanth będą tak samo narażone. Czy to 
w porządku z naszej strony uciekać, kiedy one muszą zostać?
Najwyraźniej starała się ich przekonać. Jak zatrzymać taki stan rzeczy? Sean wpadł na 
pomysł.
– Porozmawiajmy ze zwierzakami. – Zanim ktokolwiek się odezwał, on już zwrócił się 
do zwierząt. – Co wy macie do powiedzenia w tej sprawie? Chcielibyście zostać w Xanth 
nieco dłużej?
Cała trójka przytaknęła. Ale to nie wystarczyło. Potrzebowali solidnego powodu, żeby 
zawrócić.
– Czy wiecie coś, czego my nie wiemy?
– Woof, woof – zaszczekał Woofer. – Wimp.
– Coś o impach – domyślił się Sean. – O tych prowadzących hotel? O Ali? O Orcie?
– Woof.
– Ort. Nie jest tym, kim się wydaje?
– Woof.
– Coś złego?
– Woof, woof.
Na tym się skupili.
– Coś dobrego?
– Woof, woof, woof.
– Jest kimś więcej niż kierownikiem zajazdu? – zapytała Chlorine, łapiąc zasadę.
– Woof.
Nagle coś jej zaświtało w głowie.
– Już wiem. Jest także sołtysem w wiosce.
– Woof.
– Sołtys! – zawołała mama. – Zupełnie zapomniałam.
– Zawsze najważniejszy z impów przyjmuje gości – wyjaśniła Chlorine. – Uważają 
bowiem, że gościnność jest najważniejszym z zadań wioski. Też o tym zapomniałam. Nie 
uważałam dostatecznie w szkole centaurów. Od razu powinnam się zorientować.
– Bez wątpienia jednak sołtys powinien kierować sprzątaniem wioski – stwierdził tata.
– Miau.
David spojrzał na Midrange’a.
– Tak sądzę... gdy już zaopiekuje się gośćmi.
– Tak – przytaknął Sean. – Ala i Ort byli w wiosce, kiedy w nocy wyszliśmy z tatą. 
Myśleli, że bezpiecznie śpimy, więc wrócili do swoich zajęć, tak żeby nas tym nie kłopotać.
– Taka kurtuazja jest rzadka w Mundanii – przyznał tata. – Tym bardziej należałoby się 
odwdzięczyć.
To wystarczyło.
– Wracamy – stwierdziła mama tonem ostatecznym.
– Zdążymy na czas? – zapytał tata. – Zjawimy się wieczorem, a wtedy pewnie będą juz 
gotowi.
– Nimby? – zapytała Chlorine.
Nimby skinął.
– A ty – mama zwróciła się do Chlorine. – Nie wykonasz swojego zadania. Nie mamy 
prawa...
– Z przyjemnością wrócę – odpowiedziała Chlorine. – Będę miała więcej zabawy niż 
kiedykolwiek. Poza tym ja też lubię impy.
Sean słuchał tego z prawdziwą przyjemnością. Teraz mógł liczyć na więcej czasu 
z Chlorine – może wiele więcej. Mogłaby więc ćwiczyć z nim, co tylko by chciała. Może na 
przykład posunie się poza ćwiczenia werbalne.
Tata zwolnił, aby zawrócić.
– Mam nadzieję, że nie będziemy tego żałować – powiedział Ale nie wyglądał na kogoś, 
kto żałuje tego, co robi.



Rozdział 7
Szaleństwo

David cieszył się, że zawrócili. Przyzwyczajenie się do tego magicznego świata 
wymagało trochę wysiłku. Ale on czuł się w nim coraz lepiej, a poza tym Xanth był o wiele 
bardziej interesujący niż Mundania. Wiedział, że w końcu wyląduje w nudnej szkole, no ale 
będzie przynajmniej miał niezły temat na wypracowanie „Jak spędziłem letnie wakacje”.
Teraz wracali do Xanth. Zanosiło się na długą, ciężką jazdę. Poczuł pragnienie, jak 
zawsze podczas długiej podróży.
Po chwili dostrzegł drogowskaz. APPLE COLA RIVER.
– Tato. Może napijemy się trochę jabłkowej coli?
Ku swemu zaskoczeniu stwierdził, że tata posłuchał go. Może tacie też się chciało pić. 
Zjechał na pobocze.
– Wszyscy z wozu i zrobić, co trzeba, bo potem długo się nie będziemy zatrzymywać – 
oznajmił tata.
Aha, to było uczciwe ostrzeżenie. Wyszli z auta i każdy znalazł odpowiednią kępę 
krzaków. Potem David wziął słoik i postanowił napełnić go taką ilością coli, jaką tylko mu się 
uda. W Xanth to jedno na pewno było fajne, że rzeczy należało pojmować dosłownie. Jeżeli 
drogowskaz mówił Apple Cola River, to oznaczało, że rzeka jest z coli o smaku jabłkowym, 
i tyle. Tak jak rzeka krwi z magicznego Gobelinu okazała się potężną czerwoną rzeką pełną 
krwi płynącą do oceanu. Tym razem rzeka musowała bąbelkami i bez wątpienia pachniała 
jabłkową colą. Najpierw się napił, a dopiero potem napełnił słoik i zawrócił do auta.
Nagle dostrzegł ogień. Drogą maszerowało mnóstwo małych ogników. Były dość małe 
i mógł przejść nad nimi, ale zaciekawiło go, skąd się wzięły. Zatrzymał się więc, aby do-
kładnie przyjrzeć się płomykom.
Okazało się, że to mrówki.
– Ogniste mrówki! – zawołał nagle.
– Nie wiedziałeś? – zapytał Sean. – A ja znalazłem kilku ludzi z kamienia. – Wskazał na 
skały przypominające ludzi.
– Hej, patrzcie, co znalazłam – zawołała Karen z drugiej strony. Śmiejące się kwiaty.
Odwrócili się, ale nie usłyszeli żadnego śmiechu, chociaż Karen rzeczywiście stała przed 
miejscem porośniętym kwiatami.
– Gdzie? – zapytał David.
– Tu – wskazała pod nogi. Zerwała jeden czerwony kwiat, podeszła do Davida 
i powiedziała: – Powąchaj.
Powąchał i wybuchnął śmiechem. Najdziwniejsze, że wcale nie zamierzał; ot samo tak się 
stało.
– Co w tym zabawnego? – zapytał Sean.
Karen zerwała niebieski kwiat i podeszła do Seana.
– Wąchaj.
Sean powąchał i parsknął. Zaraz potem wyglądał na równie zdumionego jak David. 
Uśmiechnął się.
– Rozumiem. Poczujesz ich zapach i w śmiech. Mają po prostu poczucie humoru.
– Tak – zgodziła się zadowolona Karen.
– Woof. – Woofer wskazał nosem na samochód.
– Czas na nas – stwierdził Sean. – Musimy wracać, żeby tata nie odjechał bez nas.
Pobiegli, bo wiedzieli, że kiedy tata się spieszy, nie ma z nim żartów.
Samochód powoli ruszał. Mama oczywiście nie pozwoliłaby ich zostawić, ale i tak 
ostatnie pięćdziesiąt metrów przebiegli sprintem.
– Widzieliście to co ja? – zapytał tata, kiedy wracali na drogę. Polowanie na muchę?
– A cóż w tym takiego nadzwyczajnego? – spytała mama. Teraz kiedy nie potrzebowali 
specjalnych instrukcji, znowu siedziała na swoim miejscu z przodu.
– To były żaby z wędkami do łapania much.
Mama zaśmiała się wdzięcznie.
– Masz na myśli dosłownie polowanie na muchę?
– Oczywiście.
– A wiesz, co ja widziałam? – zapytała teraz mama.
– Co takiego?
– Rekina piłę.
– Rekiny piły?
– Rekina piłę i młota.
Tata roześmiał się.
– To pewnie coś zbijały?
– Oczywiście. Goździkami.
David zdecydował nie mówić, co widziały dzieci, ponieważ nie wydawało się to niczym 
nadzwyczajnym w porównaniu z tym, co spotkali rodzice.
– Świetnie, że dobrze się bawią – szepnął Sean. David uznał, że brat ma rację. Rodzice 
ostatnimi czasy byli jacyś spięci, ale teraz chyba podchwycili ducha Xanth. To był znakomity 
sygnał.
David rozglądnął się wkoło. Karen bawiła się talią kart. Sean wlepił wzrok w nogi 
Chlorine, w tym miejscu, gdzie jej spódniczka zadarła się wyjątkowo wysoko. Sama Chlorine 
zaś wyglądała przez okno. Nagle dostrzegł, że kątem oka spogląda w bok; a więc wiedziała, 
że Sean jest w nią wpatrzony. Świadomie pokazywała mu nogi! Teraz dopiero stało się to 
interesujące
Jednak David nie miał co robić. Mógł zagrać w solitera, ale był już tym znudzony. Zaczął 
obserwować Nimby’ego. Nimby był interesująco dziwaczną postacią. Prawdziwy oślogłowy 
smok w postaci młodzieńca, który nie mówił. Więc może on...
Nimby odwrócił się w stronę Davida.
Czy mógł czytać myślach? W jednej chwili nuda opuściła Davida. To mogło być 
naprawdę wyjątkowo interesujące.
Potrafisz? – pomyślał.
Nimby skinął.
Ojej. Lepiej jednak było to sprawdzić. O czym teraz myślę? Wyobraził sobie naprawdę 
ohydną postać z kreskówek.
Nimby sięgnął po kartkę i ołówek – zjawiły się znikąd – i narysował okropną gębę.
Rety. A więc wcale nie muszą z Nimbym rozmawiać, wystarczy, jeśli pomyślą swoje 
pytania do niego. Ale może nie byłoby najmądrzej ogłaszać wszystkim tę nowinę.
Nimby spoglądał na niego pytająco.
Ponieważ ludzie lubią skrywać sekrety, pomyślał David. Na przykład jak spojrzenie 
Seana pod spódniczkę Chlorine, ale przecież on nie chce, aby ktokolwiek jeszcze o tym wie-
dział. A ona pozwala mu na to, lecz NIE CHCE, żeby o tym wiedział. Myślę więc, że 
rozumiesz, o co chodzi, zatrzymał myśli na sekundę, a Nimby skinął. Lepiej im jednak nie mó-
wić, bo będą zawstydzeni na śmierć. No bo oboje są dorośli, albo przynajmniej prawie. To 
trochę tak jak z tym Stowarzyszeniem, które nam, dzieciom, nie pozwala mówić słów „Biip”. 
Nikt nie wie wszystkiego. Podejrzewam, że jak zajrzysz do ich umysłów, okaże się, że mam 
rację.
Nimby skupił się na tym i po chwili przytaknął. Wyglądał na zaskoczonego. David czuł 
się usatysfakcjonowany; zdołał nauczyć czegoś człowieka, który zdawał się wszystko wie-
dzieć.
I Nimby znowu przytaknął. David zrozumiał, że nie musi nawet układać myśli w głowie, 
bo Nimby potrafi je wyłapywać na podstawowym zupełnie poziomie. Ale jeżeli potrafi czytać 
w ten sposób myśli wszystkich, dlaczego wydaje się pozostawać tak... jak by to pomyśleć... 
niewinny?
Nimby napisał coś i podał kartkę Davidowi.
Chłopiec przeczytał. Troszczę się o to, co dzieje się wokół mnie, ale dzieje się tak wiele, 
że nie robię nic poza pilotowaniem. Tyle tu myśli, że właściwie nie zwracam na nie uwagi. 
Poza tym mam pewne kłopoty z pojęciem ludzkich motywacji i emocji.
David nie mógł się powstrzymać przed udzieleniem kilku kolejnych rad. Jeśli Nimby 
chce poznać dojrzałe ludzkie motywy i punkt spojrzenia, powinien się skupić na myślach taty 
i mamy. Jeżeli chce poznać gorące myśli nastolatków, to Sean jest doskonałym obiektem. 
Naiwne dziecięce podejście reprezentuje doskonale Karen. Jednak spojrzenie zasadnicze, 
rozumne, zachowuje on sam.
Nimby skinął, akceptując taki punkt widzenia.
David był jednak bardzo ciekaw jednej sprawy i może Nimby potrafiłby mu dać 
odpowiedź. Mógł zrozumieć, dlaczego Sean zagląda pod spódniczkę Chlorine, bo on sam 
uważa to za intrygujące. Naprawdę chciał zobaczyć czyjeś majtki. Ale dlaczego Chlorine mu 
na to pozwala?
Nimby napisał odpowiedź. Nie będzie długo piękna, więc chce poznać, jak uroda działa 
i jakie są granice jej oddziaływania. Ćwiczy to więc na Seanie, który najbardziej przypomina 
zwyczajnego mężczyznę, z jakim może nawiązać znajomość. Wierzy, że to, co zadziała na 
niego, zadziała w przyszłości i na innych mężczyzn.
Tak, z pewnością zadziała. Z jej strony był to więc eksperyment naukowy; tak naprawdę 
nie interesowała się Seanem.
Nimby napisał: Naukowy?
Nie wiedział o nauce? No dobra, David może mu opowiedzieć o mundańskiej nauce, 
jeżeli on opowie jemu, co robił z Chlorine w nocy w pokoju hotelowym w wiosce impów.
Ona spała, a ja siedziałem i doglądałem Xanth.
Co? Żadnych romansów? Nic z Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych? David nie 
był pewny, czy powinien w to wierzyć.
Chlorine ma mało zainteresowania dla smoczego czaru.
Czego?
Mojej naturalnej postaci. Szuka naturalnych związków.
Nimby, nie musiałeś spać?
Mój gatunek nie sypia.
Ale przecież teraz Nimby ma ludzką postać. Czy zupełnie nie interesowało go, jak 
wygląda Chlorine bez ubrania? David ma dopiero dwanaście lat, ale z ogromną ochotą 
obejrzałby całkiem nagą Chlorine.
To ja stworzyłem jej obecną postać, jak i swoją. W każdej chwili mogę ujrzeć jej 
naturalne ciało podobnie jak każdej innej osoby. Dla mnie to nic nowego.
Oczywiście, że nie. Ale dlaczego Nimby traci czas na jazdę z taką nudną rodziną... i w 
ogóle nie mówi, jeżeli ma taką moc?
Muszę zachować milczenie do chwili wypełnienia mojej misji.
Ach, to jak rycerskie słowo honoru. David potrafił sobie coś takiego wyobrazić. No ale 
czy pozostając w stałej bliskości z istotą taką jak Chlorine, nawet przez moment nie jest 
ciekaw ludzkiej miłości i biip z tym związanego?
Chciałbym się dowiedzieć czegoś o ludzkich uczuciach, owszem. To mnie intryguje. Jak 
dotąd nie wydaje się to nadmiernie logiczne.
Dlatego więc analizował, zamiast odczuwać. Zachowywał się raczej jak nauczyciel 
w szkole, który niemal w jednej chwili wszystko potrafi uczynić śmiertelnie nudnym. Dziecia-
ki usypiały w klasie. W prawdziwym życiu ludzie czują emocje. Martwią się. Podniecają 
z powodu jakiejś głupiej gry w piłkę i naprawdę fascynują sprawami męsko-damskimi. Może 
Nimby powinien tego spróbować, naprawdę poczuć istotę rzeczy.
Nie ma we mnie uczuć ludzkiego rodzaju. W jaki sposób miałbym doświadczyć ludzkich 
uczuć?
Mógłby przez jakiś czas śledzić stan uczuć Davida. David postara się z całych sił, aby 
jego uczucia były najsilniejsze, więc Nimby zrozumie, na czym to polega.
Dziękuję. Tak zrobię.
Teraz pomyślę naukowo, pomyślał David. To, o czym myślę, to mundański sposób na to, 
co wy w Xanth robicie za pomocą magii. Może skutki są takie same, a tylko drogi do nich 
różne. Wiesz, co to jest dźwignia?
Tak sobie rozmawiali, podczas gdy samochód jechał, Karen grała w karty, a Sean 
i Chlorine bawili się w swoją małą gierkę w pokazywanie i podglądanie.
W pewnej chwili się rozpadało. Najpierw David pomyślał, że mu się zdaje, ale po chwili 
miał pewność: deszcz był kolorowy. Czerwone, zielone, niebieskie i żółte krople spadały na 
szybę auta. Czy to normalne?
Tak, w Xanth. Burza jest daleko przed nami, więc zanim dojedziemy do następnej rzeki, 
ta będzie już rwąca. Trolle zamkną drogę jako niebezpieczną.
Ale musimy jeszcze dziś dostać się do Imp Erium, żeby pomóc im w pracy.
Jeżeli mnie zapytacie, zdołam was tam zaprowadzić bezpieczną trasą.
– Bez wątpienia tak zrobimy – powiedział David na głos, zapominając się.
Karen spojrzała znad kart.
– Co takiego?
– Nimby twierdzi, że przed nami potężna burza i rzeka wzbiera, więc trolle zamkną 
drogę.
– Nie zdołamy teraz dotrzeć do objazdu – stwierdził tata. – Musimy przejechać.
– Nimby może nam pokazać, którędy jechać – powiedział David.
– Jeżeli to magiczna burza, to może będzie musiał – kwaśno odparł tata.
Deszcz się nasilał, tak jak napisał Nimby. Tata musiał zwolnić.
Nimby napisał: Zatrzymaj się tu.
Droga nie była zalana, ale tata posłuchał. Nimby wysiadł, przybrał smoczą postać 
i potruchtał w deszcz.
– Wróci, bez wątpienia – odezwała się Chlorine.
I tak się też stało. W paszczy trzymał gałąź z liśćmi i kilkoma dużymi, jasnymi wiśniami.
– Wiśnie! – zawołała Karen, sięgając po owoce.
Nimby jednak potrząsnął głową i odsunął gałąź.
– Wyglądają jak wiśniowe bomby – powiedziała Chlorine. – Tylko są większe i świeższe, 
i jaśniejsze niż te, które dotąd widywałam. Lepiej je wezmę. – Wzięła gałąź od Nimby’ego, 
który tymczasem wrócił do postaci człowieka i wsiadł do auta. Oczywiście był przemoczony, 
więc mama kazała mu pójść do toalety i przebrać się. Nie mogła się powstrzymać od 
matkowania.
– Wiśniowe bomby rosną na drzewach? – zapytał David, kiedy samochód znowu ruszył 
przed siebie.
– Wszystko rośnie na drzewach – odparła Chlorine. – Poza ludźmi, ale czasami nawet 
oni. – Usiadła, ostrożnie trzymając gałąź, a uwaga, jaką jej poświęciła, zupełnie nie pozwoliła 
jej zatroszczyć się o to, jak ułożyła się jej spódniczka. Gałązki zahaczyły o jej bluzkę i David 
dostrzegł, że Sean z trudem przełyka ślinę. – Ale to musi być specjalna odmiana.
– Dlaczego nie mogę zjeść wiśni? – zapytała zagniewana Karen. Zawsze tak robiła, kiedy 
nie dostawała, tego, co chciała
– Bo to wiśniowe bomby, głuptasie – poinformował ją David. Robią bum. – Poczuł się 
wyjątkowo ważny.
– Bum?
– Tak. Eksplodują, kiedy je przegryźć, albo połknąć – powiedziała Chlorine. Zdołała 
poprawić spódniczkę i bluzkę; ubrania wróciły na swoje miejsce, zasłaniając to, co powinny. 
David usłyszał, jak Sean westchnął. Ten pokaz był czystym przypadkiem.
Z drugiej strony trzeba przyznać, że wyglądało to bardzo ładnie. David zaczął się 
interesować podobnymi sprawami dopiero od kilku miesięcy i spodziewał się, że wraz 
z upływem czasu jego zainteresowanie wzrośnie. Ciało Chlorine było fascynujące. Ale 
wzmianka o wybuchających wiśniach także była fascynująca.
– Czy coś jeszcze tak działa? – zapytał. – To znaczy eksploduje?
– Oczywiście, granaty na przykład. Są o wiele bardziej niebezpieczne niż wiśnie, bo są 
większe.
Pojawił się Nimby, przebrany w kolejny komplet ubrań Seana. Wydawało się jednak, że 
Sean nie zwrócił na to uwagi. Zbyt zajęty był obserwowaniem, czy jakaś gałązka znowu o coś 
zahaczy.
– A właściwie jakiego rodzaju bomby to są? – zapytała Chlorine Nimby’ego.
Nimby napisał odpowiedź. Nikt nie potrafił zauważyć, skąd notatnik i ołówek pojawiają 
się w jego rękach, kiedy tylko ich potrzebuje, i równie tajemniczo znikają, kiedy ich nie 
potrzebuje. Wręczył kartkę Davidowi.
– To nowe, klarowane wiśniowe bomby – przeczytał na głos. O wiele silniejsze niż 
zwykłe. Potrzebujemy ich do rzeki.
– Nuklearne bomby! – zawołał Sean. – Założę się, że są potężne!
David dostrzegł jeszcze dopisek na kartce. PS. Jeżeli zaglądniesz pod bluzkę Chlorine to 
czy to są uczucia?
David uśmiechnął się. Tak, w pewnym sensie. Ale żeby przeżyć je w pełni, Nimby 
powinien zajrzeć do umysłu Seana. O ile David dopiero się rozgrzewa, o tyle Sean cały 
płonie. Nimby jest w podobnym wieku co Sean i powinien reagować tak samo jak on.
Nimby zajął wolne miejsce. David był zadowolony, widząc, że patrzy teraz na Chlorine 
w taki sam sposób jak Sean: ukradkiem, ale natarczywie. Uczył się.
– Uch – jęknął tata złowieszczym tonem.
David spojrzał przez przednią szybę. Zobaczył przeszkodę z napisem OBJAZD. Tuż obok 
stał troll w błyszczącym hełmie.
Tata podjechał do trolla.
– Dokąd prowadzi objazd? – zapytał.
– Z powrotem do wysokich drzew, gdzie podczas burzy jest bezpiecznie.
– Ale my musimy przed zapadnięciem zmroku dotrzeć do Imp Erium – zaprotestował 
tata.
– Nasza droga z pewnością będzie nieprzejezdna. Przed wami powódź, która może być 
groźna.
– A gdybyśmy chcieli zaryzykować?
Troll popatrzył na niego srogim wzrokiem.
– Możecie jechać na własne ryzyko. Nie bierzemy odpowiedzialności za wasze 
bezpieczeństwo.
– Ale droga pozostanie zaczarowana? Nie zostaniemy na niej zaatakowani?
– Droga pozostaje zaczarowana, ale woda płynie, gdzie ma ochotę. Powódź może 
spowodować, że niepostrzeżenie ominiecie czar.
– Rozumiem. Pojedziemy jednak.
– Głupcy – stęknął troll i odsunął się na bok.
– Pewnie masz rację – odparł tata i ruszył przed siebie.
David popatrzył na zewnątrz.
– Co to za budowla w kształcie butelki?
– Winiarnia – odparła Chlorine.
– Winiarnia w kształcie butelki. Pasuje – stwierdził Sean.
Tymczasem samochód przebijał się przez coraz mocniejszy deszcz. Kolorowe strumienie 
spływały po szybach i rozbryzgiwały się w tęczowe plamy. Mgiełka z nich przeciskała się 
przez szparki w niedomkniętych oknach.
Nagle odrobina dostała się do oczu Davida. Zaczął płakać, nie wiedząc dlaczego. 
Rozejrzał się wokół i zobaczył łzy w oczach wszystkich z wyjątkiem Nimby’ego. Nawet tata 
pociągał nosem. Co się działo?
– Czy my jedziemy przez pole cebuli? – zapytała Karen ze łzami w oczach.
– Widzę jakiś znak – odezwała się mama. – Zbliżamy się do Ryczącej Rzeki.
– Rycząca Rzeka – powtórzyła Chlorine. – To wszystko wyjaśnia. Winiarnia używa jej 
wody, gdy odczuwa winę. Ale musieliśmy przekroczyć ją w górze. Dlaczego w takim razie 
nie płakaliśmy?
– Nie było powodzi – odpowiedział tata. – Widziałem wodę płynącą nisko pod mostem. 
Przekroczyliśmy ją, zanim poczuliśmy jej powiew.
Samochód znowu zwolnił. David zobaczył dlaczego: dotarli do powodzi. Kolorowy potok 
płynął w poprzek drogi. Wyglądał na zbyt głęboki i rwący, aby przez niego przejechać.
– Nie rozumiem, jak mógł się tak szybko zrobić tak głęboki – powiedział tata. – Pod 
mostem było spokojnie. Owszem, padał deszcz, ale nie tak, żeby poziom wody podniósł się 
o sześć metrów.
Nimby napisał coś, podał kartkę Davidowi, który odczytał ją na głos.
– Nimby mówi, że gobliny skierowały rzekę poza zaczarowane koryto. Dlatego tak 
szybko wylała.
– Gobliny! Powinienem był wiedzieć. Możemy sobie z tym jakoś poradzić?
Nimby napisał kolejną informację, którą znowu przeczytał David.
– Dlatego zabrałem ze sobą nowe klarowane bomby wiśniowe. One zniszczą zaporę 
i woda znowu popłynie właściwą drogą.
– Ale czy gobliny nie zaatakują nas, kiedy tam podjedziemy? – zapytała z niepokojem 
mama.
– Nie, jeśli pozostaniemy na zaczarowanej drodze, a wiśnie spławimy aż do zapory – 
przeczytał David.
– Ale wiśnie mogą przepłynąć ponad zaporą, zanim wybuchną powiedział Sean. – Żeby 
umieścić je na miejscu, będziemy musieli użyć liny.
– Zabierajmy się do tego – powiedział tata. W tym samym momencie deszcz zelżał, stając 
się ledwie kapuśniaczkiem. Tata, mama, Nimby, Chlorine i Sean wysiedli z auta.
– Wy, dzieciaki, zostańcie w środku – zawołał niegrzecznie Sean.
Usiedli przy otwartych drzwiach auta i patrzyli, jak dorośli odchodzą. Nad okolicą 
unosiła się kolorowa mgiełka, tworząc przy tym śliczny wzór.
Rozległ się radosny dźwięk dzwonu.
– Chcę to zobaczyć – zawołała Karen i wyskoczyła z wozu. – To brzmi jak krowi 
dzwonek.
– Ej, nie mieliśmy nigdzie odchodzić – przypomniał jej David. To niebezpieczne.
– Na zaczarowanej ścieżce? Phii. – Pobiegła drogą za dźwiękiem dzwonka. Lubiła 
dzwonki i musiała zobaczyć ten, który teraz słyszała. Tweeter siadł jej na głowie i skrzeczał 
ostrzegawczo, ale go zignorowała.
David wahał się, czy pobiec za nią, czy pozostać na miejscu. Wybrał rozwiązanie 
kompromisowe.
– Woofer, pobiegnij za nią i pilnuj, czy jest bezpieczna.
Wtem dobiegło go bicie w bęben. Potężne, świdrujące niemal w każdym zakamarku 
głowy. Co to za bęben?
David lubił bębny, bo robiły ogromny hałas przy niewielkim nakładzie sił.
Zanim się zorientował, już szedł w kierunku dźwięku. Ale za nim skoczył Midrange.
– Miauu – zamiauczał ostrzegawczo.
To przypomniało Davidowi, że miał się zachowywać odpowiedzialnie. Zrobił to samo co 
Karen, pobiegł za pierwszym intrygującym go dźwiękiem. To było niebezpieczne, ponieważ 
pochodziło z boku, spoza zaczarowanej drogi. Zatrzymał się więc. Doszedł jednak 
dostatecznie daleko, aby spojrzeć, skąd dochodzą odgłosy. Miał nadzieję, że coś zobaczy.
Udało się: bęben miał kształt wielkiego ucha. To był bęben uszny! Nic dziwnego, że tak 
działał na jego słuch.
Wziął Midrange’a na ręce i wolno poszedł z powrotem do samochodu. Miał nadzieję, że 
Karen nie zeszła z zaczarowanej drogi. Ale była dzieckiem i nie potrafiła właściwie ocenić 
sytuacji.
Dzwonek znów się odezwał. Bez wątpienia już go zobaczyła i powinna wrócić. Gdzie się 
podziewa?
Dłużej już nie mógł tego wytrzymać.
– Muszę ją znaleźć – powiedział. – Midrange, ty tu zostaniesz i powiesz im, gdzie 
poszedłem, jeśli wrócą przede mną. – Kot skinął głową i wyciągnął się na podłodze przy 
otwartych drzwiach.
David pobiegł w stronę dźwięku dzwonka. Szybko znalazł, czego szukał: krowę. 
Dzwonek na jej szyi dzwonił, kiedy się poruszała. Krowi dzwonek. I tyle? Ale gdzie jest 
Karen? Musiała pójść dalej. Głupia dziewczyna!
Zauważył wielkie pomarańczowe stworzenie z tablicą, na której napisane było UTAN. 
Czy było niebezpieczne? Stworzenie wyglądało raczej komicznie niż groźnie.
– Hej, Utan, widziałeś może moją małą głupią siostrę? – zapytał David.
Stworzenie zatrzymało się, po czym skierowało w stronę Davida. Postanowił uciec. 
Dopiero kiedy znalazł się poza jego zasięgiem, zdał sobie sprawę, co to było: orange utan.
Teraz ujrzał kota.
– Przecież kazałem ci zostać w samochodzie! – zawołał, ruszając w jego stronę. Teraz 
dopiero zauważył, że to nie jest Midrange. To był jakiś dziwny kot... bardzo dziwny. Miał na 
sobie kapelusz z dużym rondem i kamizelkę z napisem ION. – Och, przepraszam – 
powiedział z zakłopotaniem David. – Myślałem, że jesteś moim kotem
Kot popatrzył na niego surowym wzrokiem i powoli odszedł majestatycznym krokiem. 
Teraz David pojął jego naturę: to był kot-ion prawdopodobnie z rodziny koty-lionów.
Nadal nie dostrzegł ani śladu Karen. Zaczął się bardzo obawiać, że zeszła z zaczarowanej 
drogi. Może powinien pójść powiedzieć o tym mamie? Jednak to wpędziłoby go w kłopoty za 
to, że w ogóle pozwolił Karen się oddalić.
Coś nadleciało. Schylił się gwałtownie, sądząc, że to coś celuje w niego, ale nie... 
przeleciało obok. Rzucił za tym okiem. Wyglądało jak artystyczne malunki z galerii. Zaraz za 
tym przeleciało drugie, a potem trzecie. Co to takiego?
Zaraz jednak przyszła mu do głowy odpowiedź.
– Artyleria! – powiedział na głos. – Ktoś celuje we mnie z dzieł sztuki.
– Kaaaaren! – zawołał. – KAAAREN! – Nie było jednak żadnej odpowiedzi. Nawet 
szczekania. To nie był dobry znak.
Szukał dalej, ale nigdzie nie dostrzegł śladu Karen. To oznaczało, że musiała zejść 
z zaczarowanej drogi. A to z kolei oznaczało, że nie mógł już dłużej czekać, tylko musiał 
szukać pomocy.
Zawrócił biegiem do samochodu; teraz bał się nawet tego, że może go nie odnaleźć. Ale 
stał tam, gdzie dotychczas, bezpieczny i solidny jak zawsze. Midrange stał na straży.
– Wrócił ktoś? – zapytał David, a w odpowiedzi kot pokręcił przecząco głową. Cóż, 
przynajmniej sam będzie mógł wyjaśnić, co się stało, a inaczej wyszedłby na szczura, który 
ucieka z tonącego okrętu. Trochę mu to poprawiło nastrój.
– Gdzie są pozostali? – zapytał.
Midrange wstał i podszedł do niego. David podniósł go i posadził sobie na ramieniu. To 
było jego zwykłe miejsce podczas spacerów.
– Miauu lewo.
David skręcił w lewo i ruszył wzdłuż rzeki. Teraz, kiedy znalazł się znacznie bliżej jej 
brzegów, z oczu popłynęły mu łzy. Nie mógł ich powstrzymać, więc tylko częściej mrugał 
powiekami, żeby lepiej widzieć. Szybko ujrzał mamę. Przyglądała się Seanowi, który wiązał 
jakąś konstrukcję przypominającą tratwę. Mama niepewnie trzymała gałąź z wiśniami, a łzy 
strumieniami spływały jej po policzkach. Z jego oczu też płynęły łzy, ale początkowo nie 
zwracał na to uwagi. Nieco dalej rzeka tworzyła małe jeziorko z czymś, co wyglądało na tamę 
zbudowaną z gałęzi i różnych odpadków.
David zawahał się przed oznajmieniem nowiny, mogła przecież upuścić gałąź. 
Postanowił więc jakoś łagodniej przebrnąć przeszkodę.
– Mamo, jest pewien problem. Gdzie znajdę tatę?
Nie zadziałało.
– Jaki problem? – zapytała, ostro przyglądając się Davidowi zapuchniętymi oczami.
David wbił wzrok w ziemię.
– No, yyy, Karen wyszła i...
– Sama? – Jej głos drżał. To nie był dobry znak.
– Poszli z nią Woofer i Tweeter.
– Jim! – zawołała niecierpliwie mama.
Nikt nie odpowiedział. Pojawili się natomiast Chlorine i Nimby.
– Obserwuje gobliny – wyjaśniła Chlorine. Jej oczy wyglądały, jakby próbowały płakać, 
ale im się nie udawało. W efekcie były bardzo czerwone.
– Jeżeli odpowie, to gobliny się zorientują, że tam jest. Mamy mu coś przekazać?
Mama zastanowiła się.
– Nie. Może wy zdołacie jakoś pomóc. Karen się zgubiła. Możecie ją znaleźć?
– Ależ oczywiście. Nimby się dowie, gdzie ona jest. – Odwróciła się do Nimby’ego, 
który jako jedyny nie miał problemów z oczami. Czy nic jej nie jest?
Nimby skinął.
– W takim razie pojedźmy po nią. Zmień się w smoka, a ja pojadę z tobą. Wie, jak 
wyglądasz naprawdę, więc się nie przestraszy.
Nimby znowu stał się smokiem i udali się w stronę, gdzie miała być Karen.
Mama tymczasem spojrzała na Davida.
– Pozwoliłeś jej odejść? – Głos miała lodowaty mimo łez w oczach. Zastanowił się, czy 
od tego lodowatego głosu łzy zaczną jej zamarzać.
– Nie zatrzymałbym jej, mamo – powiedział. – Usłyszała ten krowi dzwonek i po prostu 
pobiegła.
Mama skinęła.
– Zawsze tak robi – zgodziła się i pociągnęła nosem. Zaraz jednak uśmiechnęła się lekko 
Więc nie winiła go. Ale i tak czuł się winny.
– David, nie mogę stąd odejść, bo muszę pilnować wiśni – powiedziała po chwili mama. 
– Czy mógłbyś ostrożnie pójść i zobaczyć, co robi tata?
– Jasne. – Poszedł w kierunku, z którego nadeszli Chlorine i Nimby. Wkrótce dostrzegł 
tatę... otoczonego przez rzesze małych obrzydliwych stworzeń podobnych do ludzi z wielkimi 
głowami i wielkimi stopami. Były to gobliny. Zauważyły tatę, a on zapewne znalazł się poza 
zaczarowaną drogą, bo natychmiast zbliżyły się do niego.
– Tato! – zawołaj David. – Uważaj!
Ale było już za późno. Gobliny przeskoczyły ostatni kawałek drogi oddzielający ich od 
Jima i stłoczyły się wokół niego. Próbował z nimi walczyć, ale był z zawodu fizykiem, a nie 
wojownikiem, a poza tym goblinów było naprawdę sporo. Już po chwili został 
obezwładniony.
David wiedział, że musi coś zrobić, ale nie wiedział co. Gobliny właśnie zabierały tatę. 
Było ich zbyt wiele, aby podjąć walkę. Tata nie powinien był wychodzić poza granice 
zaczarowanej drogi. Podobnie zresztą jak Karen. Czyją też gobliny pojmały? Nimby mógł go 
ostrzec – ale Nimby poszedł po Karen. Bo on, David, nie potrafił jej zatrzymać 
w samochodzie.
– Mamo! Sean! – krzyczał, biegnąc z powrotem. – Złapali tatę!
– Och! – jęknęła mama. Wyglądała zupełnie bezradnie.
– Jedyna szansa – groźnie powiedział Sean, ścierając łzy z twarzy. – Ta powódź jest zbyt 
powolna. Dajcie mi bomby.
Mama podała mu gałązkę z wiśniami. Oczy Seana były rozjarzone. David nigdy jeszcze 
nie widział go tak wściekłego.
– Spróbuj odciągnąć ode mnie gobliny – powiedział Sean, kierując się prosto na tamę.
– Od ciebie? Nie od taty? – zapytał David.
– Właśnie. Zrób to.
Wydawało się, że Sean wie, co robi, więc i David postanowił jak najlepiej się wywiązać 
ze swojego zadania. Ruszył biegiem, krzycząc przy tym i machając rękami.
– Hej, gobliny! – zawołał. – Nie złapiecie mnieeee!
– David! – zawołał tata, przestraszony bardziej jego sytuacją niż własną. Rodzice już tacy 
są. – Wracaj na zaczarowaną drogę!
Ale David nie usłuchał. Bał się, ale musiał przeszkodzić goblinom, a potrafił to zrobić 
tylko w taki sposób. Wykonał więc gest z arsenału Konspiracyjnego Stowarzyszenia Doro-
słych i zaczął uciekać. Gest wyglądał dla nich pewnie jak zwykłe biiip, ale i tak zwrócił ich 
uwagę. Gobliny pognały za nim.
Niestety, okazały się szybszymi biegaczami, niż David to sobie wyobrażaj. Co więcej, 
biegły szybciej niż on sam! Uskakiwał i zawracał, ale szybko poczuł na sobie ich ręce. 
Zamiast uratować tatę, sam dał się złapać. Słabą okazał się pomocą.
– Co cię do tego skłoniło? – zapytał tata, kiedy gobliny zabrały ich obu.
– Cicho, przekąski! – zawołał szef goblinów, łypiąc na nich okiem. Albo zamiast szybko 
będziemy was gotować powoli.
Gotować? Nagle David uświadomił sobie, jak okropny los ich czeka. A wszystko dlatego, 
że pozwolił Karen się zgubić. Dlatego Nimby odjechał, zamiast pomóc tacie, i w efekcie tata 
został pojmany przez gobliny. Zasłużył na to, żeby go ugotowali.
Za nimi rozległ się ogłuszający wybuch, a zaraz po nim zadrżała ziemia.
– Zapora! – wrzasnęły gobliny. – Zapora pękła!
Sean wysadził zaporę! Widocznie kiedy gobliny były zajęte Davidem, Sean podszedł 
dostatecznie blisko i rzucił bomby na zaporę. Teraz woda ruszyła, żwawo spływając w swoje 
koryto. Gobliny nagle znalazły się w niebezpieczeństwie. Porzuciły więc mężczyznę i chłopca 
i rzuciły się do ucieczki.
– Biegnij na drogę, synu! – zawołał tata.
Jasne! Razem pobiegli przez spienioną wodę, a gobliny uciekały w kierunku przeciwnym, 
unikając wody. Gobliny nie były zbyt inteligentne i spanikowały. A może woda była dla nich 
bardziej niebezpieczna niż dla ludzi, bo gobliny były znacznie niższe. Davidowi taka sytuacja 
całkowicie odpowiadała.
Znaleźli się znowu na terenie chronionym magią. Poziom wody opadał, woda zdawała się 
gonić za goblinami. Może odpłacała im za to, że tak długo była tamowana. David miał 
nadzieję, że wszystkie potoną.
Mama czekała tam, gdzie ją zostawił; woda opadła i łzy płynęły wolniej. Tata podbiegł 
do niej i objął ją. Ledwie się udało!
Nagle mama coś sobie przypomniała.
– Gdzie Sean?
– Pewnie woda go zabrała, kiedy wysadził tamę – powiedział przestraszony David. – 
Chciał się dostać do tamy, żeby ciebie, tato, uratować.
– Och nie – jęknął tata, patrząc na resztki zapory Po Seanie nie było ani śladu.
– Jim – mama odezwała się TYM TONEM.
– Znajdę go – powiedział tata.
Kiedy ruszał w stronę tamy, zjawili się Chlorine i Nimby.
– Karen nie przyjedzie z nami – powiedziała. Oczy miała nadal czerwone. – Ona... a tu co 
się stało? – Patrzyła zaskoczona na znikającą wodę.
– Sean wysadził tamę – powiedział David. – Ale teraz nie wiemy, gdzie się podział.
– Och, z nim wszystko w porządku – stwierdziła Chlorine. – Nimby kazał mi przekazać 
wam taką wiadomość. No, że Sean jest w drodze. Nie wiem jednak, co to znaczy.
– Musiał zostać zmyty przez wodę – domyślił się David. – Będzie teraz musiał wrócić 
stamtąd, gdzie popłynął, ale wszystko z nim okej.
– Na pewno o to chodzi – powiedziała mama, wyraźnie uspokojona. – No a co się dzieje 
z Karen?
– Została zwiedziona przez zmory – wyjaśniła Chlorine. – Teraz myśli, że my jesteśmy 
zmorami, i nie chce pójść z nami. Nimby nie wie, co zrobić, bo on lepiej zna się na rzeczach 
niż umysłach.
– Natychmiast musimy do niej pójść – powiedziała mama, znowu niespokojna.
– Ja poczekam tu na Seana – powiedział tata. – Fizycznie jest silny, lepiej jednak, żeby 
spotkał kogoś znajomego, kiedy wróci.
– Ale nie wiem, czy ty jesteś dostatecznie silny fizycznie. Te gobliny...
– Nic mi nie zrobiły – stwierdził tata.
Mama odwróciła się do Nimby’ego.
– Czy to prawda?
Nimby pokręcił głową.
– Tak właśnie myślałam – stwierdziła surowo. – Jesteś na pewno potłuczony 
i posiniaczony. Niech zobaczę.
Tata zawahał się, a David pomyślał, że pewnie gobliny go pobiły, ale nie chce, żeby 
dzieci się dowiedziały.
– Pójdę po Karen – oświadczył. – Mnie też zna, a to w końcu moja wina, że sobie poszła.
– To nie była twoja wina – stwierdziła mama, a on się ucieszył, że został w tej sprawie 
rozgrzeszony. – Ale dziękuję za pomoc.
– Chodźmy – powiedział tata. Rzeczywiście, Nimby, znając jego myśli, już ruszył, 
a Chlorine szła tuż za nim.
Krajobraz stał się niesamowity nawet w porównaniu z tym, co już widzieli. Drzewa rosły 
na boki, a nawet do góry nogami i wszędzie pełno było przypadkowo fruwających wodnych 
bąbli. Wtem zorientował się, że zmierzają w stronę trójki ludzi.
– A co te kałuże robią w powietrzu? – zapytał David, pochylając się gwałtownie, by 
uniknąć spotkania z jedną z nich.
Nimby napisał odpowiedź, a Chlorine wzięła kartkę i przeczytała ją.
– Woda lata.
– Wodoloty? – zapytał David, robiąc przy tym minę. Na nieszczęście mina opuściła jego 
głowę i powędrowała w przestrzeń, groteskowo się wykrzywiając. Klapnął się dłońmi po 
twarzy i odkrył, że twarz ma jednak na miejscu; poleciała tylko jej kopia.
– Woda leci na nas – powtórzyła starannie Chlorine. – Stężenie magicznego pyłu rośnie 
i kałuże się pogubiły. Wszyscy będziemy mieli kłopoty, kiedy wejdziemy głębiej w burzę.
– Zdaje się, że już z tego powodu cierpię – przyznał David, kiedy kopia jego twarzy 
z pluskiem zderzyła się z bąblem wody.
Napotkali mężczyznę, którego twarz była dziwna na inny jeszcze sposób: jej dolna część 
była przezroczysta. David mógł dzięki temu dojrzeć jego język i zęby, ale i one były 
przezroczyste. Mężczyzna nie zatrzymał się, żeby ich powitać, spieszył się bowiem bardzo.
– Ten człowiek ma szklaną szczękę – zauważyła zaskoczona Chlorine. – Nigdy wcześniej 
nie widziałam niczego takiego.
Podobnie jak David. Przed nimi pojawiła się jeszcze dziwniejsza rzecz. Jedna z lecących 
kałuż wylądowała na łące, na której stały dwa stworzenia odwrócone do nich tyłem. Jedno 
z nich miało ludzką głowę i ramiona, nogi i tułów konia, a ogon ryby. Drugie miało ludzką 
głowę, sępie skrzydła i ciało węża.
David wiedział, że nie powinien się zatrzymywać, ale ciekawość zwyciężyła.
– Jeśli można zapytać... kim jesteście? – zawołał w stronę obu stworzeń.
Odwróciły się w jego stronę, prezentując swe piersi.
– Jesteśmy podwójnie skrzyżowane – odparło stworzenie z rybim ogonem. – Ja jestem 
centrena... centaur/syrena, mówiąc pełną nazwą; moja przyjaciółka to harga, czyli har-
pia/naga.
– Ale... ale... Ja jestem dziecko! – powiedział głupio David, wpatrując się w ich przody. – 
Nie powinienem oglądać czegoś takiego. Tego właśnie w ogóle nie chciał powiedzieć; 
szaleństwo zakpiło sobie z niego.
Dwie urocze twarze roześmiały się.
– Nie martw się – powiedziała harga. – Jesteśmy jedynie złudzeniem sennym, które 
przyniosła ci nasza towarzyszka cenmara, czyli centaur/nocna mara. Żegnaj. – Oba 
stworzenia zafalowały i zniknęły.
David popatrzył tam, gdzie przed chwilą jeszcze stały.
– Czy... czy widziałaś to? – zapytał Chlorine.
– Co takiego? – odparła pytaniem.
A więc to prawda: te dziwne stworzenia jedynie mu się śniły. Cóż, przynajmniej nie 
będzie miał kłopotów, że naruszył zasady Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych. 
Z drugiej jednak strony wolałby się im dokładniej przyjrzeć, zanim zniknęły.
Nagle wróciły.
– Wolałbyś? – zapytała centrena, oddychając głęboko.
– O rany – jęknął David. – Możesz mi się śnić, kiedy tylko sobie zażyczę?
– Oczywiście, póki trwa szaleństwo – odpowiedziała harga, przeczesując włosy i pióra. – 
Wystarczy, że zapragniesz nas zobaczyć.
– Zapragnę! – obiecał. – Ale teraz muszę ratować moją młodszą siostrę.
– Lepiej się pospiesz – powiedziała centrena. – Zaczyna mieć kłopoty. – Stworzenia 
zniknęły.
David nie był pewny, czy powinien wierzyć w sny, ale radę wziął sobie do serca.
– Czy możemy się pospieszyć? – zapytał, ruszając biegiem.
– Oczywiście – odparła Chlorine, biegnąc za nim. – Jak to dobrze być zdrowym. W moim 
zwykłym stanie nie nadążyłabym.
David rzucił na nią wzrokiem.
– Sean oszalałby za tobą, widząc, jak biegniesz.
– Naprawdę? Muszę kiedyś pobiec dla niego.
Znaleźli Karen siedzącą na gałęzi w koronie drzewa. Liście wyglądały, jak nie 
dokończone ubrania, a gałązki jak szpilki i igły. Pień robił wrażenie obszytego łatami.
– Wszystko z nią w porządku – stwierdziła Chlorine. – To dla-o-baby.
– Ogromne – zauważył. – Ale ona i tak może mieć kłopoty.
– Dla-o-baby pomagają każdej dziewczynie, która skryje się w ich koronie – wyjaśniła 
Chlorine. – Niedaleko mojej wioski rośnie jedno takie drzewo. Wybrała właściwe dla siebie.
– Długo jednak nie będzie bezpieczna – powiedział, pamiętając ostrzeżenia sennych mar.
– Skąd to wiesz? – zapytała Chlorine. Zaraz jednak spostrzegła potaknięcie Nimby’ego. – 
Zdaje się, że wiesz. Lecz nie przyjdzie do nas. Myśli, że jesteśmy zmorami.
– Co to zmory?
– Widziadła ukazujące się żywym ludziom. Ale one nie są prawdziwe; mogą jednak 
prowokować błędne decyzje. Ponieważ ofiara myśli, że to rzeczywista postać i chce dobrze, 
ale zmora nie ma dobrych zamiarów. Zwykle nie widujemy wielu zmór, ale szaleństwo 
musiało dać im więcej mocy.
David dowiedział się już dość o Xanth, żeby być ostrożnym. Rzeczy nie zawsze 
okazywały się tym, na co wyglądały. Może to nie była Karen, ale zmora, która próbowała go 
oszukać, wywołując wrażenie, że ją uratował? Kiedyś oglądał taki film, w którym dziecko 
zostało porwane przez wampira czy kogoś takiego, kto w domu zostawił ożywioną lalkę, aby 
rodzice się nie zorientowali, że ich dziecko zostało uprowadzone. Jedyną różnicą było to, że 
lalka nienagannie się zachowywała.
– Spróbuj ją zawołać – powiedział.
Chlorine zawołała.
– Karen! Karen, to ja Chlorine. Proszę, chodź z nami.
– Odejdź ode mnie! – wrzasnęła Karen, wspinając się jeszcze wyżej na drzewo. – Jesteś 
kolejną podróbką!
– Przynajmniej wie, że została oszukana – mruknęła Chlorine. Jednak teraz nie potrafi 
stwierdzić, kiedy nie jest oszukiwana.
– Mogę to załatwić – stwierdził David. Podszedł do drzewa. – Karen! Ty mała głupia 
dziewczynko. Złaź na dół, zanim mama cię złapie i uziemi na tydzień! – zawołał.
– David! – krzyknęła uszczęśliwiona. Zeszła tak szybko, że omal nie spadła. Dopadła go 
i objęła mocno, a na koniec obdarzyła całusem w policzek.
– Przestań mnie obśliniać – rzucił. – Musimy szybko wrócić do mamy.
– Tak, ukochany bracie – powiedziała. Wtem wymierzyła mu kopniaka w nogę, ale David 
w porę odsunął ją. Znał doskonale jej zwyczaje, tak jak ona znała jego.
– Sean wysadził w powietrze zaporę i woda spłynęła – wyjawił. – Ale Nimby powiedział, 
że jest w porządku. Tu jednak nie jest bezpiecznie, więc musimy uciekać.
– Czy to naprawdę Chlorine i Nimby? – zapytała. – Chlorine chciała mnie wciągnąć do 
ciemnej jaskini. Słyszałam, jak tam coś ciężko sapało. Złapałam ją za rękę, a jej w ogóle nie 
było. To dlatego się wystraszyłam.
– No to weź ją teraz za rękę – zaproponował.
Zawahała się, ale Chlorine wyciągnęła ku niej dłoń, więc Karen schwyciła ją. Kiedy 
stwierdziła, że ręka jest prawdziwa, twarz jej pojaśniała.
– Przepraszam, że ci nie wierzyłam, jeżeli ostatnim razem to byłaś ty – powiedziała 
Karen.
– Tak, ostatnim razem to byłam ja – przytaknęła Chlorine. – Ale postąpiłaś słusznie, 
chcąc się upewnić. Skąd jednak wiedziałaś, że to jest prawdziwy David, a nie kolejne złudze-
nie?
– Zmory wydawały się miłe – powiedziała. – A David nigdy nie jest miły, jeśli nie musi.
David nagle się zatrzymał.
– Zwierzaki! – krzyknął. – Woofer i Tweeter były z tobą. Gdzie są teraz?
– Wysłałam je, żeby cię znalazły – wyjaśniła Karen. – To nie dzięki nim mnie 
odnalazłeś?
– Nie. Wcale do nas nie dotarły.
Patrzyli na siebie przestraszeni.



Rozdział 8
Katatonik

Widząc wracającego Davida, Midrange przeciągnął się i wstał. Karen była z nim, więc się 
udało. Ale gdzie Woofer i Tweeter?
David szybko podszedł do niego.
– Midrange, mamy problem. Nimby mówi, że Sean będzie tu za dwadzieścia minut 
i wtedy będziemy musieli zaraz wyruszyć, bo inaczej szaleństwo nie pozwoli nam dotrzeć na 
czas do Imp Erium. Będziemy więc musieli jechać. Nimby nie może niestety powiedzieć, 
gdzie są pozostałe zwierzaki, ponieważ coś je ukryło. Tam są setki takich samych psów 
i ptaków jak oni i Nimby wszystkie je widzi, ale nie potrafi stwierdzić, które są prawdziwe. 
W każdym razie nie potrafi tego zrobić na odległość, a poszukanie ich zabrałoby sporo czasu. 
Ale mówi, że mógłby je uratować, gdyby tylko wiedział, które to są. Znalazł dwa kawałki 
drzewa odwrotności – wiesz, co to takiego? No, ja też nie wiem. Ale on uważa, że to pomoże. 
Jeżeli tylko znajdziemy ich na czas. Myślisz, że możemy ich znaleźć?
Midrange poczuł się obrażony. OCZYWIŚCIE, że może ich znaleźć, jeśli zechce. 
Wystarczy przecież ich wywąchać.
– Ale muszę ci coś powiedzieć – dodał David. – Jeżeli szukając ich, zgubisz się, 
będziemy musieli pojechać także bez ciebie. No a Nimby ostrzega, że to niebezpieczne, po-
nieważ cokolwiek stworzyło te wszystkie fantomy psów i ptaków, zechce ukryć je przed nami 
i będzie próbować nas powstrzymać, albo nawet złapać ciebie. Jeżeli więc nie chcesz iść...
Midrange zdawał sobie sprawę, że jeśli nie pójdzie, David pomyśli, że brakuje mu 
odwagi. Nie dbał o to wcale. Chciał uratować przyjaciela i ptaka. Znał ich od tak dawna. Był 
gotów pójść ich tropem.
– Nimby znalazł pewien sposób, żeby ci pomóc. Zrobi to samo, co to coś zrobiło nam. 
Skopiuje Znalazł trochę katatoniku, który zabierzesz ze sobą i zmienisz się w setkę wiernych 
kopii. Wtedy to coś nie będzie wiedziało, który z was jest prawdziwy, i nie uda mu się ciebie 
złapać. Podejrzewamy, że Woofer i Tweeter zostali złapani w jaskini, ponieważ zmory 
próbowały także Karen do niej wciągnąć. Gdyby dała się omamić, też pewnie byłaby teraz 
uwięziona. Może więc powinieneś szukać jaskini, ale uważaj. Jeżeli uda ci się ich odnaleźć 
w kwadrans, to nawet gdybyś został złapany, Nimby pod postacią smoka zdąży przyjść ci 
z pomocą. Uważa, że w pobliżu nie ma niczego, co potrafiłoby sobie poradzić ze smokiem 
takich rozmiarów. Przyniesie was, dogonimy auto i wszyscy pojedziemy. Dobra?
Midrange skinął. To było wyzwanie w sam raz dla jego kociej ambicji.
– No dobra, tu jest tonik – powiedział David, podając kotu kapsułkę zawierającą ohydną 
maź. – Za każdym razem kiedy wykonasz nagły ruch, pojawi się kolejna kopia, która będzie 
wyglądać i zachowywać się dokładnie tak jak ty, ale będzie tylko iluzją. Jeśli spotkasz 
jakiegoś nierzeczywistego psa, albo ptaka obie iluzje znikną, likwidując się nawzajem. 
Rozumiesz?
Midrange przytaknął. Wziął kapsułkę do pyska i przełknął. Było to dziwne, ale do 
zaakceptowania. Obrócił się i wciągnął powietrze, szukając psiego zapachu zostawionego 
przez Woofera.
Nie potrafił tak tropić jak Woofer, ale wystarczyło to, co umiał. Poczuł także zapach 
Tweetera, dostatecznie silny, aby za nim pójść; może się uda. Będzie potrzebował kilku 
minut, żeby ich zlokalizować, ale pewnie ich znajdzie.
Pobiegł tam, gdzie ostatni raz widział Woofera. Trop nadal był świeży, jakby miał 
najwyżej około godziny. Dostrzegł w ziemi odciśnięte łapy psa i wyczuwał psi zapach. Nie 
jakiś tam psi zapach, zapach Woofera. Na razie wszystko przebiegało bez problemów.
Ale co z Tweeterem? Ptak siedział na głowie Karen, więc zapach był bardzo słaby, 
przytłumiony przez o wiele silniejszy zapach człowieka. To jednak powinno pokazać, kiedy 
Tweeter rozstał się z Karen i podążył za Wooferem. Każde z nich miało swoje małe ludzkie 
dziecko: ustaliło się to już dość dawno temu, aby żadne z dzieci nie poczuło się zaniedbane. 
Dzieci były zresztą bardziej rozrywkowe niż dorośli, bardziej aktywne i częściej popadały 
w kłopoty oraz chętniej się brudziły. Tak więc ulubienicą Tweetera była Karen, najmniejszy 
dla najmniejszego. Midrange miał Davida, średni dla średniego, a Woofer należał do Seana 
i próbował utrzymać go z daleka od kłopotów. Gdyby Woofer był z Seanem, to pewnie nie 
zmyłaby go woda, a wówczas on mógłby podążyć Karen na ratunek. Woofer nie był 
najbystrzejszym psem na świecie, ale z drugiej strony psy w ogóle nie są najmądrzejszymi 
stworzeniami. Dlatego właśnie istnieją koty: w każdej rodzinie powinno być jakieś 
utalentowane zwierzę, aby mogła normalnie funkcjonować. Ale kiedy rodzina się rozprasza, 
trudno wszystko utrzymać w porządku. Dlatego teraz mają tyle kłopotów. Ludzie są 
niewiarygodnie niemądrzy, gdy chodzi o trzymanie się razem, by właściwie kierować sprawa-
mi.
Nadszedł czas, by sprawdzić, jak działa ten wynalazek z fantomem. Midrange uskoczył 
w bok, a jego wizerunek pojawił się znikąd i stanął przed nim. Nie wydał przy tym żadnego 
odgłosu i nie miał zapachu, ale wyglądał solidnie i poruszał się dobrze. Obiegł nawet drzewo. 
Robił wszystko, aby omamić obserwującego go człowieka. Może nawet nabrać zwierzę.
Uskoczył znowu i kolejny kot pojawił się znikąd i pobiegł w kierunku, w którym zmierzał 
Midrange. Mógł więc kierować je tam, dokąd chciał. Świetnie.
Wtem dojrzał psa. Woofer! Skoczył ku niemu... i nagle stwierdził, że nie czuje zapachu. 
To był klon, jeden z psich fantomów stworzonych dla zmylenia.
Midrange uskoczył i wypuścił klona na spotkanie psa. Schował się za głazem i czekał na 
przeciwnika. To mogło być interesujące. Sklonowany kot skoczył niespodziewanie na fantom 
psa i obaj zniknęli z cichym „puff’. Iluzje zniszczyły się nawzajem. Dokładnie tak jak 
powinny.
Znakomicie. Mógł wysłać więcej kotów na spotkanie kolejnych psów. Im więcej 
udawanych psów zlikwiduje, tym łatwiej będzie mu zlokalizować prawdziwego. Skakał jak 
szalony i wysyłał kolejne klony we wszystkie strony, prawdziwe stado. Wreszcie znowu 
wyczuł trop Woofera.
Zobaczył ptaka. Tweeter! Ale jak tylko go zobaczył, wysłał kolejnego klona. Fantom 
skoczył na ptaka, złapał go w pysk... i zniknął. Dwie kolejne iluzje wyeliminowały się. Jeśli 
chodzi o kota, to zachował się właściwie, pomyślał Midrange. Chodziło jednak o uratowanie 
Tweetera, a nie o zjedzenie go. Ptaki są świetną przekąską, ale Tweeter to przyjaciel. 
Przyjaciele nie jedzą przyjaciół.
Podszedł do dużego drzewa ze śmiesznymi liśćmi. Poczuł silny zapach zwierzęcia, ptaka 
i dziecka. To tu Karen uciekła przed zmorami. Może uda się pójść jej tropem do jaskini, do 
której nie weszła. Ale czy Woofer do niej wszedł? Przecież pies nie mógł być aż tak głupi, 
żeby wejść do jaskini, którą już raz ominęli. To chyba nie była ta właściwa. Nie było czasu na 
sprawdzanie każdej możliwości, minęło już pięć minut.
Midrange wywąchał świeży trop Woofera z innego kierunku. Teraz dołączył do niego 
zapach Tweetera, nadal słaby, ale wyraźniejszy niż wcześniej, ponieważ ptak leciał obok psa 
nisko przy ziemi. Co jakiś czas przysiadał na gałązkach i w tych miejscach zapach był 
zupełnie wyraźny. Teraz o wiele łatwiej było podążać ich śladem.
Midrange nie zapominał o niezbędnej ostrożności. Pies i ptak wpadli w jakąś zasadzkę, 
a on nie miał zamiaru pójść w ich ślady. Kiedy tylko upewnił się co do tropu, opuścił ścieżkę 
i idąc z boku, uskakiwał za głazy i w krzaki, i za drzewa, jakby zaczajał się na zdobycz. Aby 
zmylić potencjalnego obserwatora, często wysyłał kolejne klony. Wtedy wskakiwał na drogę 
i sprawdzał trop, nie będąc zauważonym. Jeżeli ktoś go obserwował, trudno było mu zgadnąć, 
co się dzieje naprawdę.
Doszedł do głębokiej rozpadliny. Trop prowadził nad jej krawędź i dalej wzdłuż niej. Być 
może pies znalazł miejsce, w którym przeszedł na drugą stronę. Tu w każdym razie była zbyt 
szeroka do przeskoczenia. Jak miał przejść na drugą stronę, nie podążając dokładnie śladem 
psa? A tego właśnie Midrange nie chciał robić, podejrzewając, że gdzieś na tej trasie może 
być pułapka.
Węsząc dookoła, natrafił na kwiaty. Ale co dobrego może być w kwiatach? Poszedł dalej. 
Wtem z krzewu coś na niego zawarczało. Midrange wskoczył na najbliższe drzewo.
Popatrzył w dół i ujrzał stwora przypominającego psa.
– Kim jesteś? – zapytał zaniepokojony, ponieważ nic go właściwie nie chroniło.
– Jestem Warkocz – odpowiedział mały piesek. – Nie widać, kicia?
Stworzenie nie wyglądało miło. Midrange nie lubił, kiedy nazywano go kicią, szczególnie 
takim tonem.
– Nie, nie widać. Według mnie wyglądasz raczej jak skowycz odpowiedział. – Skąd się 
wziąłeś? Z pokręconego drzewa?
– Niezupełnie. Zostałem wyczesany z dziewczęcych włosów. Ale upuściła mnie 
i zostawiła, zanim uznałem ją za swoją ulubienicę. Nie jestem zachwycony. Dlatego warczę. – 
Popatrzył na Midrange’a. Nie wyglądasz na posiadacza.
Midrange otworzył pysk, żeby powiedzieć coś naprawdę drapieżnego, ale zrezygnował. 
To stworzenie może się okazać użyteczne. Bez wątpienia nie był to fantom.
– Może szukam towarzystwa - powiedział ostrożnie. – Jeżeli okazałoby się użyteczne.
– Użyteczne?
– Szukam dużego psa i małego ptaka. Widziałeś kogoś takiego?
– Właściwie tak, jakieś dwa szczeknięcia temu. Podążali za iluzją biip.
– Iluzją czego?
– Ludzie mają to głupie Konspiracyjne Stowarzyszenie Dorosłych, które nie pozwala 
w obecności dziecka nazwać po imieniu psa w żeńskiej postaci. Odkąd zostałem wyczesany 
z dziewczęcych włosów, sam jestem tym skrępowany. Idiotyczne, wiem, ale nic nie poradzę.
Och.
– Więc widziałeś ich? Którędy poszli?
– Tamtędy. – Wskazał nosem kierunek. – Ta zmora, muszę powiedzieć, była wyjątkowo 
ponętną biip. Gdyby była mojego gatunku, też bym za nią pognał. Nawet dobrze pachniała. 
Ptak protestował, ale nie zatrzymał go.
A to oznaczało, że istniała pewna zasadnicza różnica między zmorą czy iluzją, 
a fantomem. Zmory potrafiły naśladować stworzenia w pełni, poza ich cielesną strukturą. 
W efekcie Woofer, wielki samczy idiota, pobiegł za nią, a Tweeter musiał zrobić to samo, 
jeśli nie chciał zostać sam.
Midrange zdecydował się trochę zaufać Warkoczowi, głównie dlatego, że mógł mu nieco 
pomóc w zrealizowaniu jego misji.
– Muszę przejść przez Rozpadlinę. Znasz drogę?
– Oczywiście. Użyj po prostu jednej z tych stokrotek. – Nosem wskazał na kwiatki.
– Jak mi pomogą?
– To są stokrotki pnące. Rosną w drabinę, kiedy się je zerwie i zawoła po imieniu.
No dobra. Midrange podszedł do kwiatów i zerwał jeden z nich. Zaniósł go na krawędź 
rozpadliny i włożył w ziemię.
– Stokrotka – powiedział.
Kwiat zaczął się rozwijać. Jego płatki zmieniały się w szczeble. Drabina rosła. Po chwili 
była dość długa, aby stworzyć most nad przepaścią.
– Pomóż mi to przerzucić na drugą stronę – poprosił Midrange.
– Już. – Warkocz wziął jeden koniec drabiny w zęby, a Midrange w łapy i tak zakołysali 
drabiną, że opadła na przeciwległą krawędź. Przeszli po moście trochę chwiejnym krokiem. 
Midrange oczywiście potrafił znakomicie balansować, jak przystało na kota, ale Warkocz 
niestety nie. Prawie zleciał, na szczęście jednak nogi wpadły mu między szczeble i zdołał się 
jakoś wykaraskać.
Ruszyli wzdłuż drugiej krawędzi w kierunku, w którym poszedł wcześniej Woofer.
– Powiedz mi, kiedy zwietrzysz trop – poprosił Midrange. Mógł sam wyczuć ślad, ale 
chciał wiedzieć, czy nowy towarzysz gra z nim uczciwie. Jeden z najsprytniejszych spośród 
wyjątkowo mądrych kotów nie był skłonny od razu komuś wierzyć. Co jakiś czas Midrange 
wysyłał kolejne kocie klony, choć nie wydawało się, aby ktoś ich szpiegował.
– Masz fajny talent magiczny – z podziwem stwierdził Warkocz. Midrange uznał za 
niepotrzebne wyjaśnianie, skąd wziął się ten talent; mały psiak nie musiał wiedzieć zbyt 
wiele.
Wkrótce dotarli do wyraźnego przewężenia Rozpadliny i bez wątpienia tu powinni znowu 
złapać trop.
– Mam go! – zawołał Warkocz.
Świetnie. Psiak był uczciwy.
– Obejdziemy go i przetniemy dalej – zaproponował Midrange, nie wyjaśniając dlaczego. 
Warkocz się zgodził; wydawał się całkiem towarzyski teraz, kiedy już miał towarzysza. 
Prawdopodobnie bardzo dobrze pasowałby do małej dziewczynki.
Nagle Midrange pomyślał o czymś.
– Jestem nowy w Xanth – wyznał. – Z Mundanii, prawdę powiedziawszy. Jak to jest, że 
my, zwierzęta, nauczyłyśmy się mówić?
– W Xanth każdy umie mówić – wyjaśnił Warkocz. – Z powodu magii. A teraz z jakiegoś 
powodu magia staje się znacznie silniejsza.
– Ponieważ burza przynosi magiczny pył – powiedział Midrange. Wkrótce będzie zbyt 
silna i wtedy dojdzie do szaleństwa.
– Sporo wiesz – przyznał z podziwem Warkocz.
– Nie dość. My, zwierzęta, zawsze potrafiłyśmy zrozumieć większość tego, co ludzie 
mówią, i rozumiałyśmy się między sobą, generalnie rzecz biorąc. Ale odkąd jesteśmy 
w Xanth, stałyśmy się znacznie mądrzejsze i potrafimy płynnie rozmawiać ze sobą i z innymi 
stworzeniami. Tego wcześniej nie potrafiłyśmy.
– To dzięki jednemu wspólnemu językowi xanth – wyjaśnił Warkocz. – Słyszałem, choć 
to bez wątpienia nie jest prawdą, że w Mundanii ludzie mówią różnymi językami i w ogóle 
nie mogą się zrozumieć. To samo pewnie dotyczy zwierząt i roślin. W Xanth wszyscy ludzie 
mówią ludzkim językiem, a wszystkie zwierzęta swojego gatunku swoją odmianą języka. To 
znaczy, że ssaki mają swój język i gady mają swój, i owady też, i tak dalej. Są też dialekty, 
więc moja mowa nie jest identyczna z twoją, a obaj mielibyśmy kłopoty ze zrozumieniem 
jednorożców, a centaury w ogóle nie zawracają sobie głowy językiem ssaków, bo wolą się 
posługiwać ludzkim. Ludzie bez przerwy rozmawiają, więc ich język ma pewne odcienie, 
których brakuje innym. Ty bez wątpienia miałeś problemy ze zrozumieniem ptaka.
– Prawda – przytaknął Midrange. – Gdybym go dobrze nie znał, nie zrozumiałbym go, bo 
mówił po ptasiemu.
– Właśnie. Z owadami jest jeszcze trudniej, a z roślinami... lepiej sobie w ogóle nie 
zawracać głowy. Smoki najtrudniej zrozumieć, bo mają barbarzyński akcent. Ale nie jest 
bezpiecznie znaleźć się w ich pobliżu.
To było bardzo interesujące i wyjaśniało, co się z nimi stało. Ale ta sprawa ze smokami...
– Dużo tu jest smoków?
– Są wszędzie. Ziejące ogniem, buchające dymem, albo parą, skrzydlate, lądowe i wodne, 
duże, bardzo duże i ogromne. Są na szczycie łańcucha pokarmowego. Najlepiej trzymać się 
od nich z daleka.
Do tego Midrange już zdołał dojść. No ale teraz musieli już przestać rozmawiać, 
ponieważ podeszli pod jaskinię. Trop prowadził do niej. Wyczuł nawet lekki zapach perfum 
tej biip, która zwabiła Woofera. Dzięki pomocy Warkocza zabrało mu to zaledwie kolejne 
pięć minut. Teraz pozostało mu pięć minut na zbadanie sytuacji i wezwanie na pomoc 
Nimby’ego.
– Czy jest jakieś inne wejście do jaskini? – zapytał psa.
– Być może. Spróbuję wyniuchać. – Piesek poszedł w prawo, węsząc intensywnie.
Midrange poszedł w takim razie na lewo. Wkrótce znalazł wystarczająco duże wejście, 
żeby się wśliznąć do środka. Zdecydował się wejść. Wewnątrz panowała ciemność, ale jemu 
to nie przeszkadzało. To był kolejny dowód wyższości kotów nad innymi stworzeniami
Powęszył i wyczuł zapach Woofera. Dzięki temu mógł przejść bliżej bokiem, między 
szczelinami, nie idąc wprost w jego stronę. Gdyby został odkryty, mógł się spodziewać 
większych problemów, niżby chciał.
Wtem usłyszał jęk. To był Warkocz! Pies musiał znaleźć jakieś inne wejście. Dlaczego 
sobie nie poszedł?
Midrange podszedł bliżej, by móc zajrzeć do głównej groty jaskini. Dostrzegł Woofera 
i Tweetera. Po prostu siedzieli i chociaż nic ich nie trzymało, nie próbowali uciekać.
Warkocz z podwiniętym ogonem chyłkiem zbliżył się do nich. Nie był szczęśliwy, ale 
najwyraźniej musiał być komuś posłuszny. Jednak nikogo nie było. Tylko kupa metalowych 
śmieci na środku groty, trochę świecących.
Niespodziewanie Warkocz odezwał się.
– Nie przyszedłem sam. Jest tu kot, który przyszedł uratować pozostałych, psa i ptaka.
Co za mały zdrajca! Unicestwił jego misję. Czy Midrange zaufał szpiegowi?
– Kot przyszedł inną drogą – powiedział Warkocz. – Prawdę powiedziawszy, skrada się 
za tobą.
A więc to tak! Midrange uskoczył niczym tygrys.
– Woofer! Tweeter! Uciekamy stąd! – krzyknął. – Skoczę na to!
Coś obróciło się i spojrzało wprost na niego. To był ekran monitora z ikonami. Jeden 
z obrazów rozwinął się: kot rozpłaszczył się na niewidzialnej ścianie w powietrzu.
PŁASK! Midrange dopasował się do obrazu i upadł na ziemię jak kłoda.
Oburzony zebrał się w sobie i przygotował do kolejnego skoku. Ale na ekranie pojawił 
się obraz pokazujący kota przedzierającego się przez gęsty klej, tak że mógł się poruszać 
tylko nieznośnie wolno.
Pojawił się obraz rozmawiającego psa. Woofer zaczął z nim konwersować. Znowu 
pojawił się obraz mówiącego psa.
– Wyjaśnił to nam, kiedy czekaliśmy na innych, żeby nas uratowali, a zaraz potem wpadli 
w jego sidła – odparł Woofer. – Dogadał się ze zmorami, że jeśli pomogą mu zdobyć władzę, 
on pomoże im zdobyć solidną postać. Bardzo chcą nabrać ciała, więc współpracują z nim.
– Ciała? – zapytał Midrange. – Jak to możliwe?
– To nasze ciała mają otrzymać – powiedział ze smutkiem Woofer. – Zmory zamieszkają 
w nas i wezmą nasze ciała i umysły.
– Ależ to barbarzyństwo! – zaprotestował Midrange.
Na ekranie pojawił się roześmiany klown.
Wtem na zewnątrz rozległ się jakiś hałas. Do jaskini wbiegła zmora.
– Damusia i smok! – zawołała stłumionym głosem. – Ona jest piękna, ale on ma oślą 
głowę. Zmierzają prosto do jaskini. Wchodzą!
Monitor odwrócił się w stronę Midrange’a. Na ekranie pojawił się obraz mówiącego kota. 
Nagle Midrange poczuł się zmuszony do wyjawienia wszystkiego, co wie.
– To Chlorine i smok imieniem Nimby – paplał. – Idą, żeby cię wyzerować i uratować 
nas. Zostałem wysłany, aby oni mogli podejść tu niepostrzeżenie. Mają dwa kawałki drzewa 
odwrotności.
Ekran zamrugał z przerażeniem. Najwidoczniej wzmianka o drzewie odwrotności 
zaniepokoiła maszynę. Natychmiast pojawił się obraz zatrzaskiwanych drzwi.
Za późno. Do jaskini wtoczyła się drewniana kula i zatrzymała przy leżących.
Obraz pokazujący psy, kota i ptaka natychmiast zniknął i pojawił się obraz kuli 
wylatującej z jaskini. Ale zanim cokolwiek się stało, kula rozpadła się na dwie części. Ekran 
Emitera zgasł.
– Wychodźmy stąd, zanim odżyje – powiedział Midrange.
Cała czwórka, wolna od przyciągającej siły maszyny, pospiesznie wydostała się z jaskini
Przed nimi stał pasiasty smok i śliczna młoda kobieta. Jeszcze się pochylała do przodu, 
zapewne czuła się jak tocząca się kula.
– Cześć, przyjaciele – powiedziała radośnie. – Dwa kawałki drzewa odwrotności 
wyzerowały się nawzajem. A kiedy się rozpadły, wyzerowały Emiter. Do czasu, aż drewno 
nie zniknie z jaskini, będzie bezsilny, a to będzie trudno zrobić. Musimy się jednak spieszyć, 
bo dom na kółkach właśnie rusza.
Pospieszyli się. Wszyscy biegli za smokiem, który dobrze wiedział, że biegną za nim. 
Razem z nimi pędził też Warkocz.
Wpadli na drogę zadyszani. Dopadli auta, które już ruszyło. Cała woda zdążyła spłynąć 
i droga była przejezdna.
– Nie widzą nas! – sapiąc, zauważyła Chlorine.
Nimby podrzucił kawałek drewna, złapał w swoje ośle zęby, podniósł głowę i gwizdnął, 
co zabrzmiało jak kwaknięcie kaczki. Dźwięk był okropny, ale zadziałał: pojazd zwolnił.
– Nimby... ty możesz mówić! – krzyknęła Chlorine, kiedy dogonili auto.
Ale smok pokręcił głową, a Midrange wiedział dlaczego: wydał dźwięk, ale nie mówił. 
Dźwięk był sztuczny. Nimby wydmuchnął powietrze przez drewno, no i nie bez znaczenia 
jest, że tylko sygnalizował obecność gwiżdżącego. To był tylko dźwięk, a nie słowo.
Chlorine uświadomiła to sobie po dwóch trzecich chwili.
– Zrobiłeś to, ale to nie byłeś ty. Powinnam była wiedzieć. Uśmiechnęła się.
Nimby wrócił do ludzkiej postaci i wsiedli do samochodu. Najpierw Woofer i Tweeter, 
a za nimi Chlorine. Jedynie Midrange zatrzymał się na chwilę.
– A co z tobą, Warkocz? – zapytał psa.
Warkocz zawahał się.
– Czy ktoś tu potrzebuje towarzysza? – zapytał nieśmiało.
Pies pomógł Midrange’owi zakończyć misję w czasie. Szczodrość nie była mocną stroną 
kota, lecz tu chodziło o wzajemny układ: towarzystwo za współpracę.
– Wsiadaj – powiedział Midrange. – Coś się wymyśli.
Nimby podniósł Warkocza, którego nogi były za krótkie, żeby mógł sobie poradzić 
z wysokim stopniem, i posadził go na podłodze w aucie. Teraz wsiadł Midrange i na końcu 
Nimby.
– Udało ci się! – zawołał David, przytulając kota. – Uratowałeś ich. Wiedziałem, że 
potrafisz. Jesteś w końcu moim kotem.
Niesmaczny przykład sentymentalizmu, ale Midrange nie do końca był niezadowolony. 
Po chwili wyswobodził się. Rzeczywiście wykonał dobrą robotę, chociaż odrobinę 
wdzięczności można było skierować pod adresem katatonicznej medycyny i Warkocza; także 
Nimby miał w tym spory udział.
Samochód ruszył, nabierając stopniowo prędkości. Warkocz znalazł się na kolanach 
Chlorine i wyglądał przez okno, zafascynowany magicznym pojazdem. Nagle warknął:
– To ona!
A co tym razem? Midrange spojrzał przez okno. W oddali dojrzał ciemnowłosą 
dziewczynę idącą skrajem drogi. Zdawało się, że czegoś szuka.
– Kim jest „ona”? – zapytał psa Midrange.
– Moja idealna towarzyszka! Dziewczynka, której włosy mnie uformowały. Może mnie 
szuka.
Midrange nie był tego pewny, ale może warto było spróbować. Przeszedł na przód auta, 
obok Jima.
– Miauu! – powiedział w najbardziej ludzki sposób, jak potrafił.
Tata spojrzał na niego.
– Chcesz, żebym zabrał tę dziewczynę? Nie mamy dla niej miejsca...
– Mnieuu – powiedział Midrange. – Miusii miauć. – Kot starał się tak ułożyć język, żeby 
wypowiedzieć trudne ludzkie słowa. Chciał powiedzieć: „Nie, musisz stać”.
Jim westchnął i wcisnął hamulce. Zatrzymał się tuż przy dziewczynie, która stała 
i zaskoczona przyglądała się pojazdowi. Bez wątpienia nigdy wcześniej nie widziała takiego 
monstrum. No, ale przynajmniej nie uciekła w popłochu.
Warkocz zeskoczył z kolan Chlorine i podbiegł do przodu. Jego krótkie nogi ślizgały się 
na obcej dla niego powierzchni. Zjawił się dokładnie w chwili, kiedy dziewczyna 
odpowiadała na pytania Jima.
– Jestem Ursa. Szukam mojego psiaka. Zgubiłam go i teraz nie mogę nigdzie odnaleźć. 
Boję się, że szaleństwo mu dokuczy, jeśli nie znajdę go i nie zabiorę szybko do domu. Czy 
może widzieliście...?
W tej samej chwili Warkocz wyskoczył przez drzwi. Ursa zobaczyła go i złapała 
w powietrzu.
– Warkocz! Jesteś! Bezpieczny! – Z radością uściskała psa, a on machał radośnie swoim 
małym, sztywnym ogonkiem.
Warkocz nie miał więc dalej podróżować z nimi; znalazł swoją idealną towarzyszkę. 
Midrange patrzył przez okno, kiedy samochód znowu nabierał szybkości. Dziewczyna 
machała ręką, a Warkocz szczekał. Szybko zniknęli. Karen wytarła łzę i nawet Midrange miał 
wilgotne oczy, ale to oczywiście z powodu Ryczącej Rzeki.
Teraz jazda stała się nudnawa. Tata jechał szybko, próbując dojechać do celu, zanim 
szaleństwo im to uniemożliwi. Na drodze nie pojawiały się już żadne przeszkody, co 
oczywiście pomagało, ale i tak nie była to najbezpieczniejsza jazda. Dzieci jak zwykle nie 
potrafiły usiedzieć na jednym miejscu, podczas gdy Sean był dziwnie opanowany, jakby 
zupełnie zapomniał o swojej wielkiej przygodzie. Midrange wszystko to od siebie odsunął 
i uciął sobie drzemkę.
Obudził się, kiedy samochód gwałtownie skręcił. Nic dziwnego: znowu zjawiły się 
latające smoki. Nurkowały w powietrzu, żeby ostrzelać auto, a tata starał się unikać ich 
płomieni. Jednak ogień dosięgnął wozu... na szczęście nie wyrządził żadnych szkód.
– Iluzje – tata stwierdził z niesmakiem. – Próbują mnie oszukać, żebym zjechał z drogi. 
Bo nadal jest zaczarowana i nie mogą nas naprawdę zaatakować. – Postanowił dalej jechać 
zupełnie prosto. Nawet gdy smok pikował prosto na niego, ziejąc ogniem w przednią szybę, 
i tak nic się nie działo.
Midrange siedział i patrzył, bo to było dość interesujące. Przypuśćmy, że jeden z tych 
smoków okaże się prawdziwy i tata nie zdoła przed nim umknąć? Gdyby na przykład 
w zaklęciu pojawiła się jakaś wada pozwalająca smokowi przelecieć przez nie. Wkrótce 
jednak smoki poddały się, pewnie dlatego, że skoro samochód nie skręcał gwałtownie, nie 
było zabawy.
Przed nimi pojawił się napis GRATOWISKO.
– Jak sądzisz, co to znaczy? – zapytał retorycznie Jim. – Nie pamiętam, żeby to stało tu 
wcześniej.
Nie trwało długo, a dojechali do skrzyżowania, na którym leżała cała kupa śmieci, gratów 
i odpadków. Czy to było prawdziwe, czy może kolejna iluzja? Wiele z tych śmieci leżało na 
samym środku drogi. Samochód mógł ucierpieć, gdyby najechał na nie z dużą prędkością.
– Strata czasu może nas drogo kosztować – mruknął tata i nie zwalniając, wjechał na 
skrzyżowanie. Wygrał! Bez przeszkód przejechał dalej.
Zaraz potem na niebie i na drodze pojawiło się mnóstwo różnych obrazów. Chwilami 
wyglądało to tak, jakby niebo było materialne wyrastały z niego góry – a ląd stał się ulotny 
z ptakami fruwającymi przez niego jak przez powietrze. Droga przypominała asfaltową 
wstążkę wijącą się między nimi, to przechodziła w tunel pod wzgórzami, to znowu unosiła się 
na wodzie. W pewnej chwili wystrzeliła prosto w przestrzeń kosmiczną, pozostawiając 
Ziemię daleko w dole. Tata jednak zupełnie ignorował te zjawiska i w końcu zwyciężył. Jego 
naturalny, mundański brak wiary w magię pozwolił przełamać iluzje. Kiedy zaczął zapadać 
zmierzch, znaleźli się na zjeździe do Imp Erium.
Kiedy wjechali ostrożnie do wioski, zobaczyli zdesperowane impy. Nadal pracowały, ale 
wyglądały wyjątkowo mizernie. Na ścieżkach stało mnóstwo skrzyń i worków z kamieniami 
nadal nie schowanych w bezpiecznym miejscu. Najwyraźniej nie dawały sobie rady na czas.
Samochód się zatrzymał. Zjawiła się Imp Ala. Suknię miała przepoconą, włosy 
w nieładzie.
– A myśleliśmy, że już jesteście bezpieczni poza Xanth – zawołała.
– Wróciliśmy, żeby pomóc wam zakończyć waszą pracę – oświadczył Jim. – Powiedz, co 
mamy zrobić
Ala nie traciła więcej czasu na zdumienie.
– Możecie zanieść do jaskini te sterty kamieni. Reza pokaże wam drogę.
Wysiedli z auta i tym razem nie zawracali sobie głowy zaklęciem akomodacji. Każde 
z nich wzięło stos kamieni, nawet Nimby, i ostrożnie ruszyli przed siebie. Każda taka porcja 
była około dziesięciu razy większa od tych, które mogły dźwignąć impy. Poszli za Rezą 
ścieżką, która dla prawdziwych ludzi była zbyt mała, ale jakoś musieli nią przejść, bo gdyby 
zmniejszyli się do rozmiarów impów, nie zdołaliby przenieść całego ładunku.
Doszli do jaskini. Wyglądała jak szczurza nora. Nawet impy, żeby wejść, musiały się 
czołgać. Złożyli swój bagaż i wrócili do wioski.
Midrange, Woofer i Tweeter tylko się przyglądali. Nie nadawali się do noszenia, ale 
przecież mogli jakoś inaczej pomóc. Kiedy ludzie wrócili, zwierzęta każdemu z nich pokazały 
nową stertę kamieni. W ten sposób impy nie musiały znosić kamieni na jedno miejsce; można 
było je zabierać prosto z budynków. Kiedy impy zorientowały się w sytuacji, skupiły się na 
wynoszeniu swoich dóbr na schody. Pojawiły się beczki pełne beryli, a każdy z kamieni miał 
kształt miniaturowej beczułki; beryle sprawiały, że każdy, kto przebywał w zasięgu ich 
oddziaływania, stawał się bardzo czuły. Mężczyźni lubią obdarowywać nimi kobiety, 
wyjaśniły impy. Były naręcza granatów, które powodowały, że ludzie często wybuchali 
śmiechem, albo złością; Midrange przypuszczał, że wręcza się je przyjaciołom, albo wręcz 
przeciwnie. Były garście opali, które służyły do bezpiecznego przenoszenia ognia. Były 
szafki z szafirami w kształcie kwiatów, kolekcje tygrysich oczu, przez które można było 
ujrzeć tygrysa, i wiele innych kamieni. Prawdę powiedziawszy, tyle było kamieni szlachet-
nych, że Midrange stracił nimi zainteresowanie, na długo zanim wszystkim się przyjrzał.
– Co z was za durne stworzenia? – zapytał imp.
Midrange popatrzył na impa, który nie był większy od niego samego.
– Ty musisz być Ertynent – stwierdził w języku zwierząt, nie spodziewając się 
zrozumienia.
– Jak na to wpadłeś, miauczyduszo? – zapytał niegrzecznie imp. Zresztą, zabieraj swój 
zad z drogi, żebym mógł złożyć te o-nyksy tam, gdzie teraz leży twoje grube pupsko.
Onyksy. Bez wątpienia. Midrange usunął się. Dobrze było wiedzieć, że nie wszystkie 
impy są tak obrzydliwie słodziutkie jak Ala.
Kiedy David przyszedł, żeby zabrać zebrane kamienie, obok przechodziły dwa inne impy.
– Wiesz, Uls, ci wielcy ludzie rzeczywiście nam pomagają – powiedział jeden z nich. – 
Szkoda, że to dopiero początek nieszczęść w Xanth.
– Masz rację, As – odparł drugi. – Dzięki nim uda nam się zabezpieczyć nasz towar na 
czas, za co jesteśmy bardzo wdzięczni, ale los reszty Xanth wydaje się znacznie gorszy.
– Mam nadzieję, że kiedy wyjdziemy z naszej jaskini, pozostanie dość Xanth, żeby warto 
tu było jeszcze żyć – powiedział Uls, ale jego ton wskazywał, że sam wątpi w swoją nadzieję.
Obaj poszli dalej, sprawdzając, czy dobra z kolejnych domów zostały wyniesione. Ale 
Midrange zastanowił się nad implikacjami ich przypuszczeń. Czyli to nie była cała praca? 
O co w takim razie chodzi? Nie podobała mu się myśl, że narazili się na te wszystkie 
niewygody, aby zrobić coś, co i tak nie jest najważniejsze.
Pobiegł więc za Davidem, z którym najłatwiej było mu się porozumiewać. Chłopak 
właśnie składał ostatni ładunek, kiedy zmrok zamienił się w ciemność.
– Miauuvid! – powiedział.
David spojrzał na niego i wziął na ręce.
– Co z tobą, bohaterze? – zapytał, gładząc go po futrze, tak jak lubił.
– Miałopoty. – Trudna ludzka mowa wprawiała go w zakłopotanie.
– Kłopoty? – zapytał David. – Myślałem, że mamy je już za sobą. Użyjemy zaklęcia 
akomodacji i razem z impami przeczekamy w jaskini, aż szaleństwo przejdzie.
Midrange wcale nie był tego tak pewny. Jednak nie potrafił odpowiednio dotrzeć do 
chłopca, nawet gdyby dokładnie wiedział, jakie problemy wchodzą w grę.
– Miymby.
– Nimby? Mamy jego zapytać? Dobrze.
W tej samej chwili zjawił się Nimby. Zdawało się, że zawsze wie, kiedy ktoś chce z nim 
porozmawiać.
Impy mówią, że jest jakieś zagrożenie dla całego Xanth, pomyślał do Nimby’ego, który 
potrafił przecież czytać w myślach. Co to takiego? Czy możemy pomóc? Powiedz Davidowi.
Nimby napisał odpowiedź i wręczył Davidowi kartkę.
– Jest niebezpieczeństwo! – krzyknął David. – Ale możemy pomóc!
Nadeszła Chlorine.
– Jeszcze coś grozi? – zapytała.
David podał jej kartkę. Przeczytała i westchnęła.
– W takim razie powinniśmy powiedzieć pozostałym, chociaż obawiam się, że to może 
spowodować pewne komplikacje.
David przytaknął.
– Dla ciebie pewnie nie brzmi to zbyt interesująco, co? Jeszcze więcej roboty.
Chlorine przeczesała jego włosy palcami. Midrange zauważył, jakie wrażenie wywarło to 
na chłopaku; jeśli Sean w trzech czwartych zauroczony był jej urodą, to David w jednej 
drugiej.
– Naprawdę tak nie uważam. Ale skąd się o tym dowiedziałeś?
– Midrange mi powiedział.
Chlorine popatrzyła na kota z udawaną srogością.
– A więc to ty! – Jego futro też przeczesała palcami. Jemu też się to spodobało. Coś było 
w tej dziewczynie o olśniewającej urodzie, nawet gdy się wiedziało, że spowodował to czar 
smoka o oślej głowie.
Poza tym prawda była taka, że Midrange nigdy nie przeżył lepszej przygody. Wszystko tu 
było: smok, piękna dziewczyna, niebezpieczeństwo, magia, tajemnica i szaleństwo. Czegóż 
więcej mógł się domagać znudzony kot domowy?



Rozdział 9
20 pytań

Chlorine poszła poszukać dorosłych członków rodziny. Jim Baldwin wracał właśnie po 
odniesieniu swojego ostatniego ładunku kamieni szlachetnych. Zaczepiła go.
– Przepraszam, proszę... – Nagle zdała sobie sprawę, że nie bardzo wie, jak powinna się 
do niego zwracać. – Mundański ojcze..
Uśmiechnął się.
– Mów do mnie Jim.
Tak było łatwiej.
– Jim, dowiedziałam się, że jest jeszcze coś groźnego. Nie dla impów, ale dla całego 
Xanth. David zapytał Nimby’ego. Nimby sam z siebie nie powiadamiał o niebezpieczeństwie, 
bo nie dotyczy nas osobiście. Jednak...
– Jesteśmy w stanie pomóc impom, ale pomoc całemu Xanth jest bez wątpienia poza 
naszym zasięgiem – stwierdził. – Teraz musimy użyć zaklęcia akomodacji i schować się 
razem z impami w ich jaskini, zanim nadejdzie burza.
– Impy boją się, że po przejściu burzy niewiele zostanie – powiedziała Chlorine.
– Lepiej pogadam z Nimbym. Biorąc pod uwagę, jak rośnie siła wiatru, nie możemy 
zwlekać z decyzją.
– Wiem, gdzie go można znaleźć. – Poprowadziła go do Davida, Midrange’a 
i Nimby’ego.
– Nimby, co z tym zagrożeniem dla całego Xanth i jak to ma się do nas? – zapytał Jim.
Nimby napisał odpowiedź zawczasu i teraz podał ją Jimowi.
– Burza jest wyjątkowa, bo jest zagraniczna – czytał Jim. – Będzie coraz silniejsza i jeśli 
nie zostanie powstrzymana, magiczny pył przez nią roznoszony zdewastuje cały Xanth. Ci, 
którzy żyją pod ziemią, albo skryją się tam, przetrwają, ale ci, którzy pozostaną na 
powierzchni, w wodzie, w powietrzu, poważnie ucierpią. Większość roślin zostanie wyrwana. 
Pozostanie śmiesznie mała resztka. Ale istnieje szansa złagodzenia katastrofy, jeżeli nie-
zwłocznie podejmiemy działania, choć wiąże się to z pewnym ryzykiem.
– Ryzykiem? – zapytała Chlorine. – Ale ode mnie się oczekuje, żebym was bezpiecznie 
wyprowadziła z Xanth.
– Sprzeciwiliśmy się temu, zawracając znad granicy – przypomniał cierpko Jim.
Pozostali członkowie rodziny dołączyli podczas czytania informacji.
– Tato, musimy coś zrobić – powiedział Sean.
– Tak – zgodziła się Karen.
Popatrzył na Mary.
– Tak – powiedziała ponuro.
– Ale to pewnie oznacza niebezpieczeństwo – przypomniał. Nimby na pewno nie 
żartował, a poza tym jesteśmy już zmęczeni.
– Ale wszystkie pozostałe istoty w Xanth mogą zostać unicestwione – odpowiedziała 
Mary.
Spojrzał na Nimby’ego.
– Co możemy zrobić?
Nimby już pisał kolejną odpowiedź. Jim przeczytał. Popatrzył na Chlorine.
– Wydaje mi się, że będziemy musieli się rozdzielić – powiedział.
– Aleja muszę dopilnować, żebyście bezpiecznie opuścili Xanth! zaprotestowała 
Chlorine. – To moje zadanie. Nie mogę was opuścić, dopóki go nie wykonam.
– Nimby uważa, że nie zdołasz go wykonać, dopóki Xanth nie będzie bezpieczny – 
powiedział Jim. – Chyba więc musimy zaryzykować. Musisz pójść z Nimbym, żeby przynieść 
wiatrówkę, my pójdziemy do Zamku Roogna, żeby zwerbować Fracto Cumulo Nimbusa, by 
ratować Xanth.
– Rety! – zawołał David.
Chlorine była zaskoczona. Popatrzyła na Nimby’ego. Przytaknął.
– No, ale jeżeli nie wypełnię służby dla Dobrego Maga, to będzie wasza wina – 
powiedziała. – Mam nadzieję, że dobrze wiecie, co robicie.
Nimby znowu przytaknął. Wiedział, że dobrze wie, chociaż oczywiście nie mógł 
wiedzieć wszystkiego, co było w nim najbardziej irytujące.
Napisał kolejną informację. Wiem, co się dzieje w Xanth, ale nie wiem, co się wydarzy. 
Wiem, że Fracto i wiatrówka mogą uratować Xanth, ale nie wiem, czy to zrobią. Wiem, jak 
do nich dotrzeć, ale nie wiem, czy to się uda. Nie zamierzałem być irytujący.
No i jak ona mogła być na niego zła? Uczynił ją piękną, bystrą i zdrową i pomógł jej 
przeżyć najwspanialszą przygodę jej życia.
– Przepraszam za to, co pomyślałam – powiedziała, bo przecież uczynił ją też miłą. 
Wiedziała, że w normalnym stanie nie bardzo troszczyłaby się o jego uczucia, ale lubiła siebie 
taką, jaka była teraz. W tej postaci czuła się o wiele lepiej i wcale nie z powodu tego, jak inni 
ją widzieli. Nimby’emu zawdzięczała wszystko.
– W takim razie niech będzie – zgodził się Jim. Chlorine podejrzewała, że i jemu zaczęła 
się podobać przygoda, bo było to coś zupełnie innego niż normalny tryb życia, jaki prowadził 
w Mundanii.
– Pojedziemy do... – popatrzył na notkę otrzymaną od Nimby’ego – ...Zamku Roogna. 
Powinniśmy dotrzeć na miejsce rankiem.
Mary wzięła go za rękę.
– Dość już prowadziłeś, kochanie. Teraz ja poprowadzę, a ty trochę wypoczniesz.
Karen popatrzyła na mamę.
– Mamo, ty umiesz prowadzić samochód kempingowy?
– Nie żartuj sobie ze mnie, ty mała biip – powiedziała Mary z lekkim uśmiechem. Inaczej 
niż pozostali ona rzeczywiście powiedziała słowo „biip”, nie czyniąc ustępstwa zasadom 
Konspiracji.
– Ale jak znajdziemy drogę do zamku, skoro ani Nimby’ego, ani Chlorine nie będzie 
z nami? – zapytał David.
– Racja – przytaknął tata.
Do rozmawiających dołączyła Ala.
– Naprawdę doceniamy to, że nam pomogliście wypełnić zadanie na czas i że dlatego 
zrezygnowaliście z bezpiecznego opuszczenia Xanth. Nie wiedzieliśmy, jak się wam 
odwdzięczyć, ale teraz już chyba wiemy. Damy wam przewodnika.
– Lecz wtedy ta osoba nie będzie bezpieczna w waszej jaskini zaprotestowała Mary.
– Będzie bezpieczna w Zamku Roogna, szczególnie jeśli uda się wam ocalić Xanth. To 
moja córka Lozja. – Krok do przodu zrobiła młoda kobieta. Miała trzydzieści kilka lat.
– W takim razie czujemy się zmuszeni przyjąć waszą uprzejmą propozycję – stwierdził 
Jim. – Myślę, że szalona burza jest już całkiem blisko, więc wy musicie zamknąć się 
w jaskini, a my powinniśmy już ruszać.
Pożegnali się więc po raz drugi z impami, które, jak podejrzewała Chlorine, były 
zadowolone, że nie będą musiały zabawiać mundańskiej rodziny w swojej jaskini. Potem 
rodzina Baldwinów zapakowała się do kempingu, Mary usiadła za kierownicą, a obok Karen 
usiadła Lozja. Chlorine i Nimby pożegnali ich. Wydawało się, że samochód rozciągnął się 
i skręcił jak wielka gąsienica, ale wiedzieli, że to był tylko skutek pogłębiającego się 
szaleństwa.
Chlorine odwróciła się do Nimby’ego i zapytała:
– No to w jaki sposób mamy znaleźć tę wiatrówkę?
Swoim zwyczajem odpowiedź napisał na kartce. Jest jedna w posiadaniu Emitera. 
Musimy ją wydobyć od ambitnego programu.
– Emiter! Ten, którego otumaniliśmy, żeby uratować mundańskie zwierzaki? No to 
jesteśmy ugotowani.
Nie, jeżeli podejdziemy do niego w odpowiedni sposób. Emiter jest racjonalistą.
– No to jak go podejdziemy?
Musimy mu zanieść odpowiedni podarunek i odpowiedzieć na jego dwadzieścia pytań.
– Dwadzieścia pytań? Jestem teraz może i sprytna, dzięki tobie, ale na tyle pytań bez 
pomyłki mogę nie odpowiedzieć. Co się stanie, jeżeli się pomylimy?
Staniemy się jego dwoma przedmiotami.
– Och. Skoro tak twierdzisz. Jak się tam dostaniemy? W mundańskim domu na kołach 
zabrało nam to sporo czasu, a nie sądzę, żebyśmy tak daleko doszli przez jeden wieczór, i to 
bez zetknięcia się z szaleństwem, nie wspominając już o wietrze. – A wiatr znowu zerwał się 
mocniejszy, podrywał jej suknię i targał włosami, skręcając je z warkotem w warkocze. 
Teraz, kiedy Sean nie patrzył na jej nogi, uznała to za dość niewygodne.
Nimby poprowadził ją na pobocze drogi.
– Ale przecież jeżeli wyjdziemy poza zasięg czaru, dopadną nas potwory – 
zaprotestowała. Wiedziała jednak, że Nimby zdaje sobie z tego sprawę i nie narażałby jej na 
niebezpieczeństwo.
Na drzewie zatrzymał się wielki kłębek bawełny. Nie, to chmura, uświadomiła sobie po 
chwili. Może oderwał się i przydryfował tutaj któryś z promów znad Rozpadliny. Naturalnie 
Nimby wiedział. Pomogła mu wyplątać ją z gałęzi i konarów.
Mała chmura chciała odpłynąć; nie mogli jej ściągnąć na dół. Nimby podsadził ją. 
Usiadła niczym w muszli, nogi miała jednak w górze, w powietrzu, a suknię zadartą.
Nimby wdrapał się za nią na drugą stronę. On także się wywrócił i nogi miał w górze, ale 
jego spodnie pozostały na miejscu.
– To nie w porządku – uznała. – Kiedy tu weszłam, pokazałam niebu majtki. Ty niczego 
nie pokazałeś. Ty pewnie też zobaczyłeś moje majtki.
Nimby potaknął.
– I nawet nie jesteś zawstydzony – powiedziała cierpko.
Znowu przytaknął.
– Ani rozzłoszczony. – Teraz sama była zagniewana. Zaraz jednak pomyślała, że przecież 
jest tylko smokiem, który nie kieruje się ludzkimi uczuciami. Dlaczego miałby się zajmować 
jej majtkami?
Poprawiła ubranie i wystawiła głowę ponad chmurę. Lecieli, a wiatr wiał na północ 
wzdłuż szosy, nieustannie przybierając na sile. Niósł ich tam, dokąd zmierzali. Oczywiście 
Nimby wiedział, że tak właśnie się stanie. Szosa była pusta, a drzewa przy niej rosnące 
zdawały się zmieniać kształt, kolor i swoją naturę. Wszystko z powodu narastającego 
szaleństwa. Ale tak powstrzymywały podmuchy wiatru, że chmura frunęła prosto nad drogą 
i ciągle nabierała szybkości.
– Jeśli mamy tak lecieć, to przynajmniej osłońmy się jakoś od wiatru – powiedziała. Brała 
po trochu chmury i budowała na jej skraju wysoki mur, który wykończyła od góry kopułą. 
Chmura lekko połyskiwała, oświetlając wnętrze delikatnym, żółtawym światłem. Przyjemnie 
było pracować z chmurzastym materiałem, bo był miękki i plastyczny. – Ot, tego właśnie 
oczekuje się od kobiety – powiedziała, kończąc pracę. Zabrakło jej nieco materiału do 
wykończenia kopuły, więc w jej szczycie zrobiła okrągłe okno, przez które mogli 
obserwować gwiazdy. Zajmowali teraz owalny pokój i gdyby nie lekkie wstrząsy, trudno było 
się zorientować, że lecą.
– No, a teraz zadbajmy o pewne wygody – powiedziała i przygotowała dwie poduszki. – 
Zanim dotrzemy na miejsce, możemy się położyć. Jestem pewna, że będziesz wiedział, kiedy 
dolecimy.
Nimby skinął.
Lot był bardzo komfortowy. Nowa sytuacja szybko spowszedniała Chlorine. Mogła się 
przespać, ale był wczesny wieczór, a poza tym zdrzemnęła się wcześniej w samochodzie. 
Była więc wypoczęta i szybko zaczęła się nudzić.
– Nimby, właściwie kim ty jesteś? – zapytała. – To znaczy wiem, że jesteś smokiem 
z oślą głową, który wie, co się dzieje dookoła, i że potrafiłeś uczynić mnie piękną, a siebie 
przystojnym. Ale nigdy wcześniej nie słyszałam o stworzeniu takim jak ty. Skąd pochodzisz? 
Co porabiasz całymi dniami?
Pojawiła się kartka i ołówek. Nimby napisał coś i podał kartkę Chlorine. Przeczytała na 
głos.
– Jestem szczególnym stworzeniem. Z innymi istotami tego samego rodzaju nieustannie 
rywalizuję o pozycję. Żyjemy wyłącznie dla gier, których zasady są w pewnym sensie 
przypadkowe i surowe. Niektóre gry są krótkie, ale inne zabierają całe wieki.
Popatrzyła na niego.
– Wieki! To znaczy, że twój rodzaj musi długo żyć!
Nimby przytaknął przepraszająco.
Wróciła do czytania.
– Status jest określany przez ograniczniki. Status podstawowy wyznaczają nawiasy 
okrągłe, następny stopień to nawiasy kwadratowe, klamrowe i trójkątne, chociaż dla wygody 
używamy zwykle okrągłych...
Znowu przerwała.
– Nimby, ty musisz wieść najnudniejsze życie, jakie można sobie wyobrazić! Nic 
dziwnego, że chciałeś przeżyć przygodę. Wystarczająco przykre jest bycie smokiem z oślą 
głową, ale być jeszcze ograniczonym... to znaczy określonym przez nawiasy... Biedaku! 
Odłożyła kartkę, która zmieniła się w obłok dymu i zniknęła.
Nimby przytaknął. Dziwne, ale czuł się bardziej wolny niż ograniczony. Chlorine jednak 
nadal była znudzona, a pochodzenie Nimby’ego okazało się jeszcze bardziej nudne.
W końcu podjęła decyzję.
– Nimby, wróćmy do momentu, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy. 
Powiedziałam, że nauczę cię romansować, kiedy nadejdzie właściwa chwila. Myślę, że teraz 
nadeszła. Mamy za sobą wiele przygód i zapewne jeszcze więcej przed nami, ale w tej 
sekundzie akurat nic się nie dzieje. Skoro nie możemy być pewni, że w przyszłości wszystko 
pójdzie dobrze, możemy sprawić, aby poszło teraz. – Spojrzała na niego. – Wiesz, o czym 
mówię?
Nimby przecząco pokręcił głową.
Roześmiała się.
– Potrafisz czytać w moich myślach, ale nie rozumiesz, co one oznaczają, ponieważ 
naprawdę jesteś pasiastym smokiem z oślą głową i nie rozumiesz ludzkich uczuć. No cóż, 
ponieważ wiem, kim jesteś, nic między nami nie może zajść, żaden trwały związek, podobnie 
jak z młodym Seanem Mundańczykiem. Zabawnie jest widzieć, jak na mnie patrzy, mimo że 
przez ostatnie kilka godzin zupełnie mnie ignorował, nawet kiedy było niebezpiecznie blisko 
do pokazania moich... – Nieprzyjemna myśl zmąciła jej nastrój. – No i ty z pewnością nigdy 
nie złamiesz mego serca i nie doprowadzisz mnie do płaczu. – Nimby jakoś dziwnie nie 
wydawał się z tego powodu smutny. – Ale doceniam, co dla mnie zrobiłeś, i uważam, że 
byłoby na miejscu odpłacić ci za to. Pokażę ci, co powinieneś robić, gdybyś był naprawdę 
przystojnym mężczyzną, a nie śmiechu wartym egzotycznym monstrum. Kto wie, może 
kiedyś te informacje ci się przydadzą. No i może będzie wesoło. – Znowu spojrzała na niego. 
– Rozumiesz już coś więcej?
Zaprzeczył.
– No cóż, sam zobaczysz. Zamierzam ci pokazać, jak się wzywa bociana. Szkoda, że nie 
naprawdę. Ale możemy udawać, że naprawdę. Wydaje mi się, że dostatecznie wy-
praktykowałam na Seanie, żeby wiedzieć, co może poruszyć mężczyzną. Jeżeli i ty będziesz 
poruszony, będę wiedziała, że działa. Jesteś gotowy?
Nimby wyglądał na zakłopotanego.
Chlorine się uśmiechnęła.
– No to zaczynamy od początku. Skoro nie możesz mówić, ja będę mówiła za nas oboje. 
Ale działać będziesz już sam. To wszystko jest jak gra zaaranżowana przez demony i chociaż 
wiemy, że to tylko na niby, to i tak może być interesująco. Cokolwiek powiem, że zrobię, 
zrobię to, i cokolwiek powiem, że ty masz zrobić, zrobisz to. Rozumiesz?
Nimby skinął, lecz nadal miał wątpliwości.
– Ty mówisz z typowo męską śmiałością: „Jak masz na imię, ślicznotko?” Ja zatrzepoczę 
rzęsami z fałszywą skromnością i odpowiem: „Chlorine, przystojniaku, a ty?” I ty powiesz: 
„Nimby. Jestem dziarskim smokiem wśród ludzi. Przybyłem, aby cię uwolnić od tego 
wszystkiego”. A ja powiem: „Och, panie, jakie to romantyczne! Chyba cię pocałuję”. 
I pocałuję – I kiedy tak leżeli obok siebie, odwróciła się w jego stronę i pocałowała go prosto 
w usta. Chociaż cała rozmowa zdawała się sztuczna, to pocałunek okazał się całkiem 
rzeczywisty. Nimby odwzajemnił go, co oznaczało, że sporo już zrozumiał.
– No i teraz, będąc mężczyzną, masz w głowie tylko jedno – powiedziała. – Chodzi 
właśnie o przywoływanie bociana. Powiesz więc: „Chlorine, jesteś bardzo piękna, ale 
zdecydowanie wydaje mi się, że wyglądałabyś uroczo bez tego” – Wzięła jego dłoń i położyła 
tam. – I ja wtedy powiem niewinnie: „Och, czyżbyś chciał, żebym ci pokazała moje majtki?” 
A ty będziesz tak podekscytowany tą perspektywą, że nawet na chwilę zaniemówisz i tylko 
uśmiechniesz się i skiniesz głową. A wtedy...
Przerwała, ponieważ w oknie pojawiała się czyjaś twarz z wielkimi oczami.
– A to co?! – krzyknęła rozzłoszczona. Rzuciła w stronę intruza chmurzastą poduchą. 
Poducha uderzyła w głowę i rozprysła się na maleńkie obłoczki. Chlorine dopiero teraz 
zauważyła, że to nie głowa, lecz wirujące śmigła. Kiedy się obracały, powstawał wizerunek 
głowy. To był śmi-głowiec. Te stworzenia lubiły wsadzać swoje głowy w cudze okna. To je 
naprawdę kręciło i w efekcie wirowały jeszcze szybciej.
Na szczęście poduszka przeszkodziła mu. Więcej już nie zaglądał w jej okno.
– No to na czym właściwie skończyliśmy? – zapytała. Ułożyła się wygodnie i rozpuściła 
swe złote loki. – Ach tak, najważniejsza sprawa w życiu każdego mężczyzny: zobaczyć barwę 
jej bielizny. (Nie, nie będziemy wspominali, że to dzięki tobie jest taka ładna; to nie jest 
częścią scenariusza. Teraz jesteś niewinnie napalonym młodzieńcem.) Ja właśnie złożyłam 
wyjątkową propozycję, a ty wariujesz na tym punkcie. Masz więc skinąć potakująco, bo 
bardzo, bardzo chcesz ją zobaczyć. To zapewne najbardziej nieprzyzwoity widok w całym 
Xanth. A poza tym ja bardzo bardzo chcę ci ją pokazać, wiedząc, że to bardzo cię zak-
tywizuje, nie wspominając o rozpaleniu do granic wytrzymałości, co zmusi mnie do tego, że 
cię pocałuję i pogłaskam. Więc...
Rozpięła sukienkę i zdjęła ją przez głowę.
– Oczywiście nie możesz jeszcze zobaczyć majtek, ponieważ pod suknią noszę halkę. 
Jestem taką straszną prowokatorką, jak wymaga tego Wielka Księga Zasad Niedyskrecji 
Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych. Jednakże...
Chmurą coś zatrzęsło i rozległ się głośny zgrzyt.
– Co znowu? – zapytała coraz bardziej zniecierpliwiona Chlorine.
Pojawiły się notes i ołówek Nimby’ego. Ale zanim zdążył napisać, co chciał, chmurą 
wstrząsnęło jeszcze gwałtowniej tak, że Chlorine się przewróciła, a halka zadarła się jej aż na 
głowę. W oknie pojawiła się kolejna twarz.
– Myślałam, że już się ciebie pozbyłam – powiedziała. Natychmiast jednak zauważyła, że 
to była inna twarz, wielka i tłusta, i raczej męska.
– Są tu jakieś ogry? – zapytała twarz i oblizała wargi.
Jej cierpliwość została wystawiona na cięższą próbę.
– Czyja wyglądam na ogra? – zapytała, przywracając równocześnie swoim nogom 
właściwą pozycję.
Zamrugał, ale najwyraźniej nie był dostatecznie ludzki, aby zareagować na jej widok.
– Nie, ty wyglądasz na smakowity kąsek w postaci młodej pannicy z całkiem zgrabnymi 
nóżkami.
Miał rację, gdyby nie trzy ostatnie słowa. Nerwy miała napięte do granic wytrzymałości.
– Całkiem zgrabne? – zapytała. – Ciekawe, jakie musiałyby być, żebyś je nazwał bardzo 
zgrabnymi?
– Jakie? Ogrze, rzecz jasna.
– Ogrze nogi! OGRZE NOGI?! – wrzasnęła tak, że można było wziąć ją za harpię. – Cóż 
ty jesteś za stworzenie?
– Jestem zjadaczem ogrów oczywiście – wyjaśnił.
– Zjadaczem ogrów! To znaczy, że zjadasz ogry? Nigdy wcześniej o tym nie słyszałam.
– No, nie ma nas wielu, bo ogry nie smakują najlepiej. – Znowu popatrzył na jej nogi. – 
Ale jeżeli nie ma ogrów, to możesz być ty. Na twoich nóżkach jest trochę zdrowego mięsa.
– Och nie, nie zrobisz tego! – warknęła, złączając skromnie nogi. – Potrzebuję tych nóg. 
Idź, poszukaj sobie prawdziwego ogra.
– Dobra – odpowiedział. Twarz zniknęła, a chmurą znowu coś szarpnęło i zagrzmiało 
z oddali.
Chlorine raz jeszcze wróciła do przerwanego wątku. Zobaczyła, że Nimby trzyma kartkę.
– Ech, daj sobie z tym spokój – powiedziała. – Już się wszystkiego dowiedziałam. 
Dokończmy, zanim znowu coś nam przeszkodzi. Szkoda, że ta chmura nie płynie nieco 
wyżej, tak żeby rozmaite stwory nie mogły tu zaglądać.
Nimby zamierzał wstać.
– Nie, nic nie rób – powiedziała szybko. – To by nam tylko przeszkodziło. Chcę z tym 
skończyć, zanim dotrzemy tam, dokąd zmierzamy, i będzie za późno. Doceniasz to?
Nimby spoglądał z wdzięcznością. Ona rzeczywiście miała wrażenie, że naprawdę 
zaintrygowała go jej lekcja miłości. Tak, dobrze, było być tak piękną, że mężczyźni zaczynali 
myśleć tylko o jednym: przywoływaniu bociana. Sprawdziła, że działało to na Seana 
Mundańczyka, ale on był młody. Nimby był dojrzałym mężczyzną.
Kusząco uniosła halkę na wysokość kolan. Nimby sprawiał wrażenie szczerze 
zainteresowanego. Była gotowa wszystko zdjąć, ale nie zrobiła tego. Ręce odmówiły jej 
posłuszeństwa.
Co się z nią działo? Miała okazję zrobić to, czego żaden mężczyzna do tej pory nie chciał 
z nią zrobić, a ona tymczasem nie jest w stanie się ruszyć. Dlaczego?
Nimby napisał kolejną informację. Dlatego że wiesz, Że jestem tylko smokiem z oślą 
głową, a ty pragniesz prawdziwego mężczyzny.
Zdała sobie sprawę, że to prawda. Mogła odegrać każdą sztukę według każdego 
scenariusza, lecz w głębi serca wiedziała, że to nierealne, bo on nie jest prawdziwy. Prawdę 
powiedziawszy, ona także nie była prawdziwa, była zwykłą, a nawet w pewnym sensie 
wredną, dziewczyną stwarzającą pozory. Jaki z tego pożytek?
Jeżeli jednak nie skorzysta z okazji teraz, jej przygoda może dobiec końca, zanim pojawi 
się kolejna szansa. Może więc pozory były lepsze niż nic.
– A co tam, Nimby, zróbmy to i tak! Chcę komuś pokazać majtki, a ty możesz już nigdy 
nie mieć takiej okazji. Chcesz kontynuować?
Nimby skinął.
Chlorine znów złapała skraj halki.
– No to patrz i podziwiaj. – Dwoma rękoma podciągnęła halkę nad głowę. Zdjęła ją 
i cisnęła za siebie. Stała tak dumnie teraz w samym staniku i majtkach.
Ale jego to nie poruszyło. I to nie dlatego, że był smokiem, ale dlatego, że to dzięki jego 
magii miała tę bieliznę i piękne ciało. Nie była to dla niego żadna nowość.
– Oj, to nie działa! – zawołała zupełnie załamana. – To nie ma żadnego sensu. W dodatku 
zanudzam cię na śmierć. Przepraszam, Nimby.
Nimby odpisał: Nie jestem znudzony.
Ale ona wiedziała lepiej.
– Jak możesz być zainteresowany czymś, co sam zrobiłeś. Równie dobrze mogłabym 
wrócić do mojej naturalnej postaci, kiedy moje majtki nie były nawet interesujące, nie 
mówiąc już o tym, by poruszyły jakiegoś mężczyznę. – Sięgnęła po halkę i włożyła ją. 
Przepraszam, że naraziłam cię na ambarasującą szaradę, Nimby. Nie zrobię tego drugi raz. 
Tylko płakać się chce, ale nawet tego nie zaryzykuję.
Nimby wydawał się zaalarmowany sytuacją. Zaczął pisać kolejną informację.
– Nie, nie rób tego – powiedziała krótko. – Nie próbuj powiedzieć czegoś, co, jak sądzisz, 
mogłoby poprawić mi samopoczucie. Zostawmy złudzenia tym, którzy nie wiedzą.
Nimby wyglądał na zasmuconego, ale jego notatnik zniknął.
Chlorine włożyła suknię.
– Ale chcę, żebyś wiedział, że cię lubię i szanuję i gdybyś był prawdziwym mężczyzną, 
zrobiłabym to z tobą. Nawet gdybyś był prawie człowiekiem, jak szatan, albo demon. 
Demony wiedzą, jak się przypodobać śmiertelnym kobietom, przynajmniej fizycznie. Ale 
smok? Wszystko to musi być dla ciebie tragicznie śmieszne. Nie będę cię więc już więcej 
nudziła; w końcu tyle ci zawdzięczam. Doskonale się z tobą bawię.
Suknia znalazła się na swoim miejscu. Zaraz potem poprawiła włosy. Nagle, pod 
wpływem jakiegoś impulsu, podeszła do Nimby’ego i objęła go.
– Dziękuję, że jesteś moim przyjacielem – powiedziała i ucałowała go. W jej oczach 
pojawiły się prawie całe łzy, ale pozostały na swoich miejscach.
Nimby zamarł. Oczy mu zajaśniały. Czyżby w końcu poruszyła nim? Natychmiast jednak 
odzyskał równowagę i napisał: Jesteś bardziej niż mile widziana, Chlorine.
Uśmiechnęła się.
– W końcu zaczęliśmy się dobrze rozumieć. Może to lepsze niż co innego.
Przytaknął, chociaż wyglądał, jakby zbliżył się do jakiegoś nadzwyczajnego odkrycia 
i stracił je. Może powinna jednak z nim załatwić tę sprawę z bocianem, skoro tak go kusiła. 
Nie. Postąpiła słusznie, ponieważ lepiej było pozostawić przywoływanie bociana dla 
mężczyzny, którego naprawdę pokocha, a nie traktować to jak zabawę.
Chmura płynęła dalej, cudownie nie zainteresowana trapiącymi ich myślami.
Wkrótce Nimby napisał kolejną informację. Jesteśmy na miejscu.
– Już? – zapytała zaskoczona. Zauważyła, że chmura porusza się z mniejszą prędkością, 
więc rzeczywiście tak mogło być. A więc okazja, żeby zrobić coś nieprzyzwoitego, naprawdę 
przeszła jej koło nosa. Żałowała tego i nie była zadowolona, chociaż sama podjęła decyzję.
Nimby wstał i wyszedł przez górne okno. Z góry podał rękę Chlorine. Łatwo się 
wdrapała, zaskoczona jego siłą. Zaraz jednak przypomniała sobie, że przecież jest smokiem. 
Wdrapali się na szczyt, z którego zobaczyła, że chmura przesuwa się w kierunku uchwytu. 
Wiatr wiał mocno. Ściana chmur tłumiła hałas, więc Chlorine zapomniała o pogodzie. 
Tymczasem wichura nieustannie się nasilała
Nimby sięgnął w górę i złapał zwisającą gałąź. Stopy wsunął w chmurę i w efekcie 
zakotwiczyli. Chmura zawisła jednak w powietrzu. Od ziemi dzieliła ich spora odległość. 
Zjadacz ogrów musiał być naprawdę ogromny!
– Jak zejdziemy na dół? – zapytała.
Nimby wskazał głową w kierunku swoich nóg. Jakoś trzeba było to zinterpretować. Czy 
zamierzał zeskoczyć? Potrząsnął przecząco głową, a ona sobie przypomniała, że przecież 
potrafi czytać w jej myślach. Musiała więc tylko myśleć we właściwy sposób.
Uruchomiła swój znakomity umysł. Miała coś zrobić z jego nogami. Wyjąć je z chmury? 
Lecz wtedy chmura odpłynęłaby razem z nią. Chyba żeby na nich zawisła. Aha! Mogła 
zawisnąć na jego stopach, a to by wystarczyło, żeby bezpiecznie zeskoczyć na ziemię. 
Podłoże było dość miękkie, pokryte igliwiem, zapewne nie był to przypadek. Nimby zawsze 
wiedział, co robi. No a co będzie z nim? Czy będzie miał dość siły, żeby zeskoczyć? Nimby 
skinął potakująco.
– No dobrze, Nimby – powiedziała. – Ufam ci. Chyba muszę, skoro pokazałam ci już 
moją bieliznę, mimo że to i tak nie wyszło.
Podeszła do niego i objęła go za uda.
– Mam nadzieję, że ściągnę z ciebie spodnie – powiedziała. Wiedziała jednak, że to nie 
mogłoby się stać. Nimby’emu nie mogło się przytrafić nic złego. To na ułamek sekundy 
wywołało w niej żal, że jednak nie udało się jej przeprowadzić całego planu, kiedy była z nim 
w chmurach. Była ciekawa, co on teraz myśli.
Skupiła się na zadaniu i wysunęła z chmury. Powoli zsuwała się po jego nogach, aż cała 
zawisła na wietrze niczym wahadło. Puściła się i wylądowała bezpiecznie na igliwiu. Na 
szczęście było miękkie i bezpieczne, a nie twarde i ostre. Była zaskoczona, że tak łatwo 
i zgrabnie jej poszło, zdała sobie jednak zaraz sprawę, że to chyba dzięki temu, że jest teraz 
taka sprawna. A tę sprawność dał jej Nimby. Ale i tak straciła równowagę i usiadła na ziemi; 
nie udało jej się zachować równowagi podczas lądowania.
Ktoś się roześmiał. Brzmiało to jak głos osła, ale Nimby nadal był u góry, czekając, aż 
ona się odsunie z miejsca lądowania. Rozejrzała się dookoła.
Z lasu za drogą wyłonił się człowiek. Miał na sobie brudne ubranie, a na jego głowie 
tkwiła duża, zardzewiała puszka.
– Zrób to raz jeszcze, siostrzyczko! – ryknął. – Może tym razem uda mi się zobaczyć coś 
ciekawego.
Chlorine znała ten typ. Był śmieciarzem – chodził po świecie i zwracał na siebie uwagę 
tych, którzy nie chcieli go widzieć, i zachowywał się jak hołota. Wielu takich pojawiało się na 
terenach opuszczonych przez dotychczasowych mieszkańców. Wiedziała, jak z takimi 
postępować.
– A czy to będzie dość interesujące? – zapytała słodko, kiedy już udało jej się wstać. Gdy 
była pewna, że patrzy w jej stronę, odwróciła się i zadarła suknię i halkę
Zapanowała cisza. Opuściła ubranie i odwróciła się. Śmieciarz leżał na plecach 
i spoglądał w niebo. Żaden mięsień nawet mu nie drgnął. Był kompletnie sztywny. W takim 
stanie pozostał dłuższą chwilę. To, co zobaczył, poruszyło nim.
Chlorine zaśmiała się. Teraz dowiodła siły swoich majtek.
Nagle przypomniała sobie, że Nimby cały czas wisi na gałęzi. Natychmiast odsunęła się 
z miejsca lądowania.
– Możesz skakać – zawołała słodko. – Rozprawiłam się ze śmieciarzem.
Spadł ze śmiechem. Zrozumiał. Lubiła to w nim. Był silny, cichy, pomocny i pojmował 
sprawy w lot.
Przeszli obok poruszonego mężczyzny w stronę lasu do jaskini Emitera. Nimby znał 
drogę. Kiedy się zawahała, wziął ją za rękę i poprowadził bezpiecznie ścieżką. Nie po-
trzebowali się martwić niebezpieczeństwami, bo Nimby omijał je automatycznie i wiedział, 
jak sobie z nimi radzić. Chlorine czuła się z nim bezpiecznie i to też jej się w nim spodobało.
Wkrótce dotarli do kryjówki nikczemnej maszyny. Nimby bez namysłu wszedł do środka, 
więc podążyła za nim. Mrok w jaskini był jeszcze głębszy niż na zewnątrz, dopóki Nimby nie 
znalazł świecących grzybów, które posłużyły za latarnię. Zawsze trafiał na odpowiednią 
rzecz. W centralnej grocie pośrodku nadal leżały dwie części kuli z drzewa odwrotności, 
wstrzymując Emiter od działania. Nimby podniósł je i połączył na powrót, po czym wręczył 
kulę Chlorine.
– Ale... – powiedziała, niemal upuszczając przedmiot ze zdenerwowania. Szybko jednak 
sobie uświadomiła, że przedmiot jest bezpieczny, dopóki obie jego połówki pozostają 
złączone. Trzymała je teraz nadzwyczaj ostrożnie. I tak nie zrobiłyby jej nic złego, ponieważ 
jeśli odwracały jej magię, zamiast truć wodę, mogłaby ją słodzić. Zastanawiała się jednak, jak 
Nimby mógł je trzymać bez odwrócenia jego magii.
Szklany ekran rozświetlił się. Pojawił się na nim obraz mężczyzny z wielkim znakiem 
zapytania nad głową.
Nimby spojrzał na nią. Och... miała rozpocząć rozmowę.
– Emiter – zaczęła uprzejmie, ale stanowczo. – Przyszliśmy, żeby dobić z tobą interesu. 
Nie możesz zmienić naszego statusu, ponieważ mam tę kulę z drzewa odwrotności i gdyby 
cokolwiek się ze mną stało, upuszczę ją, a dwie jej części rozpadną się i przestaną 
neutralizować siebie nawzajem, za to zatrzymają ciebie, tak jak zrobiły to wcześniej. 
Zamienisz się w niemagiczną kupę złomu. Rozumiesz?
Ekran błysnął. Znak zapytania zniknął.
– Chcemy zdobyć wiatrówkę – kontynuowała. – Wiem, że ją masz i że możemy ją od 
ciebie dostać, jeżeli odpowiemy na dwadzieścia pytań. Rozumiesz?
Ekran się rozjaśnił. Mężczyzna na nim uśmiechnął się. Następnie ekran podzielił się na 
dwie części. W górnej pojawił się obraz młodej kobiety trzymającej kurtkę, a w dolnej części 
można było zobaczyć młodą kobietę i młodego mężczyznę w łańcuchach.
– Jeżeli odpowiemy na pytania, otrzymamy wiatrówkę, a jeżeli nie, zostaniemy twoimi 
niewolnikami do końca życia – powiedziała, interpretując obrazy. Popatrzyła pełna obaw na 
Nimby’ego. Czy był pewny...?
Ale Nimby skinął. Zebrała się w sobie, opanowała drżenie rąk i mówiła dalej.
– To wydaje się uczciwe. Zgoda. Będziemy uzgadniali odpowiedzi i dopiero gdy zwrócę 
się do ciebie bezpośrednio, to będzie nasza odpowiedź. Zgoda?
Na ekranie pojawiła się uśmiechnięta twarz.
– Doskonale – powiedziała uradowana, zupełnie tak jakby serce nie waliło jej w tej chwili 
jak młot. – No to dalej.
Teraz na ekranie pojawił się napis; a więc Emiter, jeśli chciał, mógł też pisać, nie był 
ograniczony tylko do obrazów i ikon. NAJPIERW PRZYKŁADOWE PYTANIE, 
ŻEBYŚMY MIELI PEWNOŚĆ CO DO PYTAŃ I ODPOWIEDZI. TO WYŁĄCZNIE DLA 
CELÓW DEMONSTRACYJNYCH.
– Zgoda. – Chlorine podejrzewała, że w takich sprawach mogą obowiązywać jakieś 
zasady, a i Emiter nie chciał, żeby jego zwycięstwo, którego był pewien, nie zostało później 
unieważnione z powodów czysto formalnych.
PYTANIE PRÓBNE NR 1 ODWOŁUJE SIĘ DO HISTORYCZNYCH TEKSTÓW 
MUZ POŚWIĘCONYCH XANTH: KIEDY MAG DOR, WÓWCZAS 12-LETNI, W ROKU 
236 PRÓBOWAŁ ZATRZYMAĆ ODLICZANIE ZAKLĘCIA ZAPOMNIENIA, NIE 
UDAŁO SIĘ, PONIEWAŻ ZAKLĘCIE POTRAFIŁO PRZEMAWIAĆ TYLKO PRZEZ 
JEGO MAGIĘ, KTÓRA JEMU POZWALAŁA PRZEMAWIAĆ DO MARTWYCH 
I ODBIERAĆ ODPOWIEDZI DLACZEGO ON PO PROSTU NIE UNIEWAŻNIŁ SWOJEJ 
MAGII, ABY NIE MOGŁO DŁUŻEJ ODLICZAĆ?
Chlorine przeczytała pytanie i struchlała. Pamiętała z lekcji historii w szkole centaurów 
(zanim oblała), że książę Dor podróżował osiemset lat w przeszłość Xanth i uruchomił 
Zaklęcie Zapomnienia, przez co Rozpadlina została zapomniana na osiem wieków, aż Czas 
Bez Magii złamał zaklęcie, ale logika tego pytania wykraczała nawet poza jej obecną 
inteligencję. Jeżeli było to typowe pytanie, to mogła zostać pogrzebana, zanim zaczęła 
odpowiadać.
Ale Nimby napisał coś na kartce. Podał ją Chlorine i natychmiast odpowiedź stała się 
jasna.
– Nie zrobił tego, ponieważ to nie byłoby skuteczne – przeczytała. – Zaklęcie 
Zapomnienia odliczało po cichu, a i tak się uruchomiło. Odliczania nie można było 
zatrzymać, kiedy się już rozpoczęło.
Ekran zgasł na chwilę. Emiter najwyraźniej spodziewał się błędnej odpowiedzi i teraz 
poczuł się nieswojo. Lecz po ułamku sekundy wrócił do siebie. POPRAWNIE. TO BYŁO 
OCZYWIŚCIE ŁATWE. PRAWDZIWE PYTANIA BĘDĄ O WIELE TRUDNIEJSZE. 
JESTEŚ GOTOWA ICH WYSŁUCHAĆ”
Chlorine ugryzła się lekko w język, żeby trochę śliny napłynęło do jej suchych ust, 
i odpowiedziała z fałszywą pewnością siebie
– Oczywiście. Zobaczmy, co tam masz trudnego.
Ale maszyny nie dawało się tak łatwo oszukać. PYTANIE NR 1: KIEDY MAG TRENT 
PIERWSZY RAZ W ROKU 1021 PODJĄŁ PRÓBĘ PODBICIA XANTH, MÓWIONO, ŻE 
ZAMIENIAŁ LUDZI W RYBY I POZWALAŁ IM WYZIONĄĆ DUCHA NA SUCHYM LĄ-
DZIE. ZAPRZECZAŁ TEMU. JAKA JEST PRAWDA”
Znowu struchlała, nawet jeszcze bardziej. Kto mógł wiedzieć, co się wydarzyło 
siedemdziesiąt pięć lat temu?
Ale Nimby znowu napisał. Wzięła kartkę i przeczytała na głos, wiedząc, że jeżeli to nie 
będzie dobra odpowiedź, to ona i tak lepszej nie wymyśli.
– Mag Trent zmienił ludzi w ryby, ale zrobił to przy rzece, do której powpadali 
i popłynęli. Wtedy odszedł. Lecz niektóre z ryb, sądząc, że nadal są ludźmi, wygrzebały się 
na ląd i zdechły. Mag Trent nigdy ich nie zobaczył, więc nie wiedział o tym.
Jeżeli Emiter był pod wrażeniem, albo czuł się rozczarowany, nie okazał tego po sobie. 
Jego ekran rozbłysł następnym zadaniem. PYTANIE NR 2: TALENT MAGA BINKA 
CHRONI GO PRZED ZRANIENIEM PRZEZ MAGIĘ. W TAKIM RAZIE MIMO SWOICH 
WYSIŁKÓW SMOK Z ROZPADLINY, BĘDĄC MAGICZNYM STWORZENIEM, NIE 
MOŻE WYRZĄDZIĆ MU ŻADNEJ KRZYWDY, AI TAK ZOSTAŁ UGRYZIONY PRZEZ 
CENTAURA CHESTERA I NIEMAL UDUSZONY PRZEZ WICIODRZEW, CHOCIAŻ 
SĄ TO STWORZENIA MAGICZNE. CZY TAK MOGŁO BYĆ?
Chlorine była zaskoczona.
– To Bink ma talent? Zawsze myślałam, że nie ma w nim magii!
POMYŚL WIĘC JESZCZE RAZ, BO INNI NIE MOGĄ WIEDZIEĆ. ZAPOMNISZ TO 
PYTANIE I ODPOWIEDŹ NA NIE, KIEDY SESJA ZOSTANIE ZAMKNIĘTA.
Tymczasem Nimby pisał odpowiedź. Wzięła od niego kartkę i przeczytała:
– To zwodnicze pytanie. Sugerujesz związki, które niekoniecznie istnieją. Bink nie może 
być zraniony przez magię, ale może zostać zraniony przez magiczne stworzenia, jeśli nie 
zastosują magicznych środków. I tak na przykład smok może ugryźć go mechanicznie, ale nie 
może go zaczarować. Jego talent nie chroni przed groźbami czy nawet siniakami, a jedynie 
przed trwałym fizycznym uszkodzeniem. Nie ma więc żadnej sprzeczności.
Ekran zgasł na dłuższy moment czy może na krótszą chwilę. Znowu zabiła ćwieka 
podejrzanej maszynie. A raczej zrobił to Nimby. Jej podziw dla jego inteligencji urósł do 
rozmiarów uwielbienia. Jakim sposobem śmieszny smok może wiedzieć takie rzeczy? 
Zapewne to był jego talent, ale przecież zamienił ich dwoje w uroczych ludzi. Jak można było 
mieć dwa talenty naraz?
Nimby napisał jej odpowiedź: Tylko zmienianie formy jest magią; wiedza jest 
przyrodzonym atrybutem mojej natury.
Ach. Oczywiście. Ale i tak pozostawał absolutnie nadzwyczajną istotą!
Na ekranie pojawiło się kolejne pytanie. PYTANIE NR 3: ZAKLĘCIE ZAPOMNIENIA 
KONTROLOWAŁO ROZPADLINĘ AŻ DO CZASU BEZ MAGII W ROKU 1043, 
DLATEGO TYLKO CI, KTÓRZY ZNAJDOWALI SIĘ W NIEJ, MOGLI O NIEJ 
PAMIĘTAĆ. TYMCZASEM KIEDY MAG TRENT WRÓCIŁ Z MUNDANII W ROKU 
1042, PAMIĘTAŁ JĄ. JAK TO MOŻLIWE?
Chlorine nieświadomie gwizdnęła. To nie były pytania o to, kto, gdzie i kiedy coś zrobił. 
Wymagały kompletnej wiedzy z zakresu historii Xanth. Takie odpowiedzi mógł chyba znać 
tylko Dobry Mag Humfrey... no i Nimby. Mogłaby nawet zacząć podejrzewać, czy Nimby to 
nie... Dobry Mag, gdyby nie widziała ich razem. Może byli spokrewnieni, a Nimby wypełniał 
jakąś służbę dla Humfreya tak samo jak ona. Dla dobra Xanth.
Nadeszła kolejna notatka.
– Magia Xanth ma niewielki wpływ na Mundanię – czytała – a Trent przebywał tam aż 
dwadzieścia lat. Zaklęcie potrzebowało czasu, aby znowu wywołać w nim zapomnienie. 
W odpowiednim momencie Trent znowu o nim zapomniał.
PYTANIE NR 4: KIEDY BINK I CAMELEON, POD POSTACIĄ SPRYTNEJ 
OKROPNEJ FANCHON, OPUŚCILI XANTH TEGO SAMEGO ROKU, POTRAFILI 
ZROZUMIEĆ MUNDAŃCZYKÓW, KTÓRYCH NAPOTKALI. JAK TO MOŻLIWE, 
SKORO MUNDAŃCZYK JEST NIEZROZUMIAŁY DLA MIESZKAŃCA XANH?
Ograniczyła się do przeczytania odpowiedzi Nimby’ego, bo jak zwykle nie miała 
żadnego własnego pomysłu.
– To kolejne podstępne pytanie. Bink i Cameleon nigdy nie słyszeli Mundańczyka; 
pozostawali na obrzeżach magii z Xanth i Mundańczycy automatycznie mówili w języku 
Xanth.
I tak szło dalej. JAK OLBRZYM GERARD MÓGŁ ZNAĆ MURPHY’EGO, SKORO 
TEN BYŁ SKAZANY NA BANICJĘ NA SIEDEMSET LAT PRZED DOSTARCZENIEM 
GERARDA PRZEZ WYCZERPANEGO PRZESYŁKĄ BOCIANA? Ponieważ Gerard znał 
nieco historię. DLACZEGO DUCH WRITER NAPISAŁ: „NIGDY (TAKIEGO) 
DEKOLTU”, KIEDY UJRZAŁ CUDOWNĄ NADA NAGA, KIEDY GORGONA I IREN, 
I LICZNE DORODNE NIMFY, I CENTAURZYCE MIAŁY PODOBNE FIGURY? Po-
nieważ Duch Writer nigdy wcześniej nie spotkał tych innych, a poza tym, jak przystało na 
pisarza, posługiwał się hiperbolami. DLACZEGO CENTAURY NIE NAUCZYŁY KSIĘCIA 
DOLPHA, JAK ZAKLINAĆ? Ponieważ próbowali tego z jego ojcem Dorem i wyjątkowo im 
się nie powiodło. W uczniu musi drzemać jakaś zdolność do nauki, inaczej nawet centaurom 
nie uda się zdziałać nic imponującego. DLACZEGO KSIĄŻĘ DOLPH CZASAMI 
ZMIENIAŁ FORMĘ POWOLI ZAMIAST NATYCHMIAST? Dla urozmaicenia. 
DLACZEGO MAG HUMFREY UŻYŁ ELIKSIRU ZAPOMNIENIA, ABY ZAPOMNIEĆ 
RÓŻĘ Z ROOGNA, ALE ZAPOMNIAŁ TAKŻE WSZYSTKO INNE Z TEGO OKRESU? 
Ponieważ w ich czasie było go dużo; a gdyby pamiętał o reszcie, a zapomniał o niej, zni-
weczyłoby to Zaklęcie Zapomnienia, prowadząc do paradoksu.
Chlorine zaczęło się kręcić w głowie od tych wszystkich nadzwyczajnych wiadomości. 
Nimby jednak znał wszystkie odpowiedzi, nieważne jak pokrętne było pytanie, i w efekcie 
wszystkie wysiłki Emitera zostały zniweczone.
Czytała pytania, ledwie pojmując zawarte w nich szczegóły, aż dotarli do pytania 
dziewiętnastego. Nie było ani mniej trudne, ani mniej pokrętne, ale zrozumiała, że zbliżyli się 
do końca: to i jeszcze jedno i wygrają! Nagle przeszył ją dreszcz.
W JEDNEJ Z KSIĄG KLIO OPISUJĄCYCH HISTORIĘ XANTH DOWIADUJEMY 
SIĘ, ŻE NOCNE MARY SĄ PRZYWIĄZANE DO ZIEMI XANTH. W INNEJ 
DOWIADUJEMY SIĘ, ŻE NOCNE MARY SŁUŻĄ TAKŻE W MUNDANII. JAK TO 
MOŻLIWE?
Chlorine bała się, że to niewinne pytanie nie jest wcale niewinne, jest prawdziwym 
wyzwaniem. Czyżby wściekła maszyna złapała Muzę na błędzie? No, ale w takim razie czy 
można było w ogóle odpowiedzieć na takie pytanie? Kolana miała jak z galaretki.
Nimby jednak nawet się nie zastanowił. Napisał odpowiedź i podał jej. Przeczytała 
i zachwyciła się jej prostotą i jasnością.
– Mundania, podobnie jak Xanth, zmienia się przez lata. Czasami granice są zamknięte 
i nocne mary są przywiązane do Xanth, podczas gdy kiedy indziej brama przy No Name Key 
jest otwarta i mary przechodzą bez przeszkód. Muza opisała te sytuacje w różnych tomach. 
Kiedy weźmie się pod uwagę czas, nie ma w tym żadnej sprzeczności.
Ekran przygasł. System sądził zapewne, że wygra, ale teraz nic na to nie wskazywało. 
Jeszcze tylko jedno pytanie i będzie zmuszony do najgorszego.
PYTANIE NR 20: LUDZKA KOLONIZACJA XANTH DATUJE SIĘ OD ROKU 
ZERO, OKREŚLONEGO JAKO PRZYBYCIE PIERWSZEJ FALI, 1096 LAT TEMU. 
TYMCZASEM WIEK MORSKIEJ WIEDŹMY OCENIANY JEST NA TYSIĄCE LAT. 
JAK TO MOŻLIWE?
Tym razem kolana Chlorine całkowicie zmiękły. Wiedziała o nikczemnej Morskiej 
Wiedźmie, która rzeczywiście żyła od tysięcy lat, przejmując ciała młodych ludzi 
i wykorzystując je do czasu, aż się zestarzały i zużyły z powodu jej okropnego stylu życia 
i paskudnych zwyczajów. Skąd mogła pochodzić, skoro była starsza od ludzkiej kolonizacji 
w Xanth? Nie mogła być Mundanką, ponieważ w Mundanii nie znali magii; musiała być 
dostarczona w magicznym Xanth. Mimo że była wiedźmą, ewidentnie należała do gatunku 
ludzkiego. Czy Nimby zdoła odpowiedzieć na to pytanie?
Nimby zdołał. Kiedy czytała odpowiedź, sama siebie przeklinała za to, że dała się złapać 
w pułapkę. Ponury Emiter odegrał swoją rolę do samego końca.
– Morska Wiedźma datuje się nie od Pierwszej Fali, która zapoczątkowała ciągłą 
kolonizację Xanth przez ludzi, ale od pierwszej zagubionej kolonii ludzkiej w Xanth, która 
została założona około 2200 lat wcześniej. Ta kolonia zniknęła jakieś trzysta lat później 
z powodu nieostrożnego korzystania ze Źródła Miłości. Zaczęły powstawać krzyżówki 
z istotami innych gatunków. Powstały harpie, syreny, naga, sfinksy, ogry, gobliny, elfy, 
fauny, nimfy, duszki i inne istoty. Tak więc Morska Wiedźma ma trzy tysiące dwieście 
dziewięćdziesiąt sześć lat, co zwykło się określać jako kilka tysięcy.
Wściekły ekran poczerwieniał. Zadymił. Błyskał. Emiter nie potrafił przegrywać. Ale 
przegrał i wiedział o tym. BIERZ WIATRÓWKĘ. Za monitorem otworzyło się wejście do 
małej groty, gdzie wisiała biała kurtka chroniąca przed wiatrem.
– Bardzo serdecznie dziękuję – powiedziała Chlorine tonem nadzwyczaj słodkim. – Jesteś 
niewiarygodnie miły. – Oczywiście te słowa wpłynęły tylko na pogorszenie obrazu na 
ekranie. Taką zresztą miała nadzieję.
Podeszła do szafy i zdjęła wiatrówkę. Wydawała się zupełnie zwyczajna. Ona jednak 
wiedziała, że taka nie jest. To był klucz do rozwiązania bieżącego kryzysu w Xanth.
CZY MOGĘ MIEĆ JEDNO PYTANIE NATURY OSOBISTEJ? Zapytał ekran mimo 
cały czas pulsującego tła
Chlorine spojrzała na Nimby’ego, który pokręcił przecząco głową.
– Nie – odpowiedziała z głęboką satysfakcją i wyszła z jaskini. Wiedziała, że 
niszczycielska machina chciała wiedzieć, skąd Nimby znał wszystkie odpowiedzi, a wtedy 
Emiter mógłby zniwelować jego zdolności, gdyby przyszło im się znowu spotkać.
Wyjście z jaskini było gładką ścianą. Emiter zmienił rzeczywistość.
– Nooo – powiedziała Chlorine, podnosząc w górę kulę z drzewa odwrotności, którą 
nadal trzymała w rękach. Mogła ją upuścić i wyzerować maszynę na długi czas. I gdyby na 
ekranie natychmiast nie pojawi! się jakiś napis, albo rysunek, tak by zrobiła.
Pojawił się napis WYJŚCIE. Wyszli i ruszyli w noc, która zapadła nad całym Xanth. 
Chlorine chciała zostawić gdzieś kulę, ale Nimby pokręcił głową. Schowała ją więc do 
torebki. Teraz włożyła wiatrówkę. Była bardzo wygodna.
Ich misja zakończyła się więc powodzeniem. Ciekawiło ją, jak daje sobie radę 
mundańska rodzina.



Rozdział 10
Księżniczki

Lozja siedziała obok Karen, ponieważ się okazało, że z przodu nic nie widzi, a Karen 
była wystraszona. David spał, ale ona była zupełnie rozbudzona i znudzona. Teraz, kiedy 
zaklęcie akomodacji już na nich nie działało, mogła ocenić, jak małe są naprawdę impy. Lozja 
miała trzydzieści siedem lat – tyle samo co mama – ale tylko dziewięć cali wzrostu. Pas 
bezpieczeństwa wyglądał na niej monstrualnie i bez wątpienia sporo dla niej ważył, ale nie 
narzekała.
Kiedy samochód jechał przed siebie w dół drogą trolli w gęstniejącej atmosferze 
szaleństwa pobudzanego złym wiatrem, Karen zaczęła wypytywać towarzyszkę podróży.
– Często podróżujesz?
– Nie, to moja pierwsza wyprawa poza wioskę.
– No to skąd znasz drogę do Zamku Boogie?
– Zamku Roogna – poprawiła cierpliwie Lozja, zupełnie jak mama. – Każdy w Xanth 
wie, gdzie to jest. Przestudiowałam mapy centaurów i oczywiście znam drogę zaczarowanymi 
ścieżkami.
– Takimi, że nikt nas na nich nie zaatakuje?
– Oczywiście. Ale wiem także, dokąd prowadzą i gdzie się zaczynają.
– Prowadzą?
Lozja uśmiechnęła się.
– Kiedy dostaniesz się tam, dokąd zmierzasz. W tym przypadku do Zamku Roogna.
– Czy to ładne miejsce?
– Jestem pewna, że cię zachwyci. Jest tam sad, w którym rosną rośliny wszelkich 
gatunków, na przykład drzewa ciasteczkowe.
– O... czekoladowe też?
– Tych jest najwięcej. Królewskie dzieci wyjątkowo je lubią, podobnie jak drzewa 
gumowe.
– Tam są jakieś dzieci?
– Tak. Księżniczka Ivy i książę Dolph tam dorastali. Oni oczywiście są już dorośli. 
Książę Dolph i księżniczka Electra mają bliźniaki, Dawn i Eve. Mają teraz po pięć lat.
– Mają jakieś magiczne talenty?
– Oczywiście. Każdy z potomków Maga Binka dysponuje magią na poziomie maga. 
Dawn potrafi powiedzieć wszystko o istotach żywych, a Eve wszystko o przedmiotach 
nieożywionych.
– Ojej. Ja też bym chciała mieć jakiś magiczny talent. Choćby malutki.
Lozja pokręciła głową.
– Mundańczykom brakuje magii. Żeby go mieć, musiałabyś zostać dostarczona do Xanth.
– Dostarczona?
– No, przez bociana, oczywiście.
– To znaczy, że tu tak jest dosłownie? Dziecko się nie rodzi?
– Rodzi!?
– No wiesz. Z ich mamy?
– Ach, oczywiście. Bociany donoszą dzieci do właściwej mamy zaraz po tym, jak się je 
zamówi.
– Zamówi? Tak jak z katalogu nowości?
– Z katalogu? Nie. Wysyłana jest wiadomość do bociana.
– Hm... To zupełnie inaczej niż u nas! Jak wysyła się zamówienie?
– Nie wolno mi powiedzieć. Konspiracyjne Stowarzyszenie Dorosłych bezwzględnie tego 
zabrania.
No więc jednak sprawy nie miały się aż tak inaczej. Ta kobieta może była rozmiarów 
lalki, ale zachowuje się jak typowy dorosły.
– Pewnie chodzi o jakieś biip, co? Ale dlaczego dzieci nie powinny tego wiedzieć?
– Ponieważ wtedy same mogłyby zacząć wzywać bociany, a nie troszczyłyby się o swoje 
dzieci.
Karen zastanowiła się nad tym. Wiedziała o takich przypadkach z Mundani.
– Ale słowa... dlaczego są zakazane? To nie dzieci. Przecież nie będą cierpiały, kiedy 
dzieci je wypowiedzą, prawda?
– Ale inni mogliby cierpieć. Widziałaś spaloną zieleń w miejscach, gdzie nocowały 
harpie? Chciałabyś, żeby ludzkie dzieci tak robiły?
– Ojej... mogłabym palić rzeczy słowami, gdybym tylko znała te słowa? Cudowne.
Lozja westchnęła.
– Pełna nazwa brzmi Konspiracyjne Stowarzyszenie Dorosłych dla Zatajenia przed 
Dziećmi Spraw Interesujących.
– Tak, to właśnie coś takiego – potwierdziła Karen.
– Och, muszę skierować twoją mamę na most przez Rozpadlinę – powiedziała Lozja. – 
Zanim minie zjazd.
– Ja to zrobię – powiedziała chętnie Karen. – Mamo! Mamo! Zjazd się zbliża.
– Ale przecież jedziemy na przystań promową – odpowiedziała mama.
– Przystań będzie zamknięta z powodu silnego wiatru – wyjaśniła Lozja. – Musimy 
skorzystać z mostu.
– Ma sens – zauważył Sean, który wracał do życia. Ostatnio był bardzo cichy, może 
dlatego, że nie było w pobliżu seksownej Chlorine, na którą można by się gapić. – Wiatr 
przegania chmury.
– No dobrze. Widzę przed nami zjazd, ale czy nie oddalimy się w ten sposób od 
zaczarowanej drogi?
– Nie, wszystkie drogi do Zamku Roogna są zaczarowane – zapewniła Lozja.
Mama skręciła. Karen wróciła do rozmowy z Lozją.
– Jak to jest być impem?
– Prawie tak jak być człowiekiem, myślę. Czy nasz hotel wydał ci się dziwny po użyciu 
zaklęcia akomodacji?
– Nie, był wspaniały. Szczególnie to magiczne zwierciadło z historycznymi filmami.
– Pokazało wam Gobelin z Zamku Roogna. Teraz będziecie mogli zobaczyć oryginał.
– Jej! Gobelin i drzewa z czekoladowymi ciasteczkami są prawie tak dobre jak cukierki 
i telewizja. Jadłaś słodycze, jak byłaś dzieckiem?
Lozja się uśmiechnęła.
– Oczywiście. I mojej mamie się to nie podobało.
– A miałaś dużo kamieni do zabawy?
– Nie, tylko iskierki porannej rosy, które robiła moja mama. Dopiero niedawno, kiedy 
mój ojciec został burmistrzem, nadzorował produkcję bardziej trwałych klejnotów.
– Jak to się stało, że Ort został burmistrzem?
Lozja uśmiechnęła się z rozrzewnieniem.
– Mój dziadek byt ambitnym impem. Ale kiedy babka zmarła, stracił ambicję. Został 
złapany przez aligatora, który powoli zaczął odgryzać mu nogę, aż nagle zjawił się ohydny 
ogr imieniem Smash, który rykiem przegonił aligatora. Dziadek pomyślał, że skoro takie 
obrzydliwe stworzenie może wyświadczyć podobną grzeczność komuś równie małemu jak 
on, to on mógłby przynajmniej odwzajemnić się użyteczną pracą. Wróciła mu więc ambicja 
i zaczął ciężko pracować.
– I zapracował – dokończyła Karen.
Samochód zwolnił.
– Most jest zbyt wąski – stwierdziła mama.
– Nie, jest w sam raz dla tego, kto go używa – powiedziała Lozja. Inaczej niż 
niewidzialny most, albo most w jedną stronę. Po prostu jedź.
– Może lepiej jak cię podniosę, żebyś dobrze widziała – zaproponowała Karen. – To 
trochę straszne.
– Tak. Pozwól, że stanę na twoim ramieniu.
Karen ostrożnie podniosła impkę, aż ta stanęła na jej ramieniu, przytrzymując się włosów 
dziewczynki.
– Jaki ładny rudy kolor – zauważyła Lozja, co znakomicie wpłynęło na samopoczucie 
Karen.
Do tej pory tata i zwierzaki chrapali. Teraz tata się obudził.
– Hej, nie wjeżdżaj w przepaść – zawołał wystraszony.
– Możesz spać spokojnie – odpowiedziała uspokajająco mama.
Kiedy samochód wtoczył się na wąziutki most, perspektywa się zmieniła i most 
najwyraźniej zrobił się szerszy, niż był w rzeczywistości. No i o wiele solidniejszy. 
Wyglądało na to, że będzie można bezpiecznie przejechać na drugą stronę.
– Magia jest dziwna – mruknął Sean.
W dzień z chmury Rozpadlina robiła imponujące wrażenie. W nocy z mostu przerażała. Z 
jej czeluści wyłaniał się słaby poblask, który podkreślał jeszcze mrok wokół krawędzi.
Nagle światło i ciemność wyostrzyły się. Droga się kończyła. Dalej można było jechać 
tylko w mroczną głębię.
Samochód zatrzymał się.
– Most zniknął – powiedziała zdesperowanym głosem mama.
– Nie, nie zniknął – uspokajała Lozja. – To iluzja. Most jest zaczarowany i dopóki na nim 
jesteśmy, nie stanie się nam żadna krzywda. Po prostu jedź.
Mama się zawahała, co było zrozumiałe. Karen współczuła jej, bo koniec drogi był 
rzeczywiście realistyczny.
– Mamo, pamiętasz blokadę drogi zrobioną przez gobliny?! – zawołała.
– Racja – przytaknęła mama.
Pojazd ruszył przed siebie. Kiedy przednie koła dojechały do krawędzi drogi, iluzja 
zniknęła. Most znowu się pojawił. Ale skręcił w jedną stronę.
– Nie ma zakrętów – powiedziała Lozja. – Most prowadzi prosto przed siebie.
– Dziękuję – powiedziała kwaśno mama i jechała prosto.
– Te iluzje mogą zabić – mruknął Sean.
– Jeśli będziesz na nie zważał – wyjaśniła Lozja.
Teraz przed nimi pojawiła się wielka paszcza smoka. Otworzyła się, ukazując 
połyskujące zębiska. Z pyska wydobył się kłąb dymu i otoczył samochód gęstym mułem.
– Szkoda, że czar nie uwalnia nas również od iluzji – powiedziała Lozja.
– Bo ja wiem – odparła nie przekonana Karen. – Mamy z tym trochę zabawy, co Sean?
– Racja – Sean poparł Karen.
Patrzyli przez okno.
– Hej, mułowaty! – zawołała Karen. – Chciałbyś mieć dziś kolację?
– Może robaki i gąsienice? – dorzucił Sean.
Muł zamruczał. Może to była iluzja, ale usłyszeli to. W Xanth wspaniałe było między 
innymi to, że nawet nieożywione rzeczy miały uczucia. Nawet rzeczy, które nie istniały, 
słyszały i reagowały. Karen widziała tu już wiele takich przypadków. Dobrze było widzieć 
Seana znowu w formie.
– Powinnam była wiedzieć, że jesteś smokiem bez wnętrzności powiedziała Karen. – 
Tylko mułowaty dym.
– Dość mizerny efekt, powiedziałbym – zgodził się Sean. – Sądziłem, że zobaczymy jakiś 
przyzwoity pokaz.
Muł zamienił się we flaki. Wyglądały realistycznie, kapał z nich szlam i były śliskie. 
Karen poczuła mdłości, ale powstrzymała się.
– Lepsze widziałam w rynsztoku – oświadczyła.
– W chlewie też lepiej wygląda – przytaknął Sean. – Nudno tu Może następna iluzja 
będzie miała trochę ikry w sobie.
Wnętrzności zamieniły się w ryczący pożar. Iluzja naprawdę się rozzłościła. Dobrze 
Karen ziewnęła.
– Nudyyy – jęknęła.
– Racja – przytaknął Sean. – Może postroimy trochę miny, Karen; będzie straszniej.
– Wszystko będzie straszniejsze od tego – zgodziła się. Włożyła dwa palce do ust, 
rozciągnęła je i pokazała język.
Sean wybałuszył oczy i wywracał nimi. Następnie udał, że wyjął gałkę oczną i podał ją 
Karen, a dziewczynka udawała, że włożyła oko do ust i je głośno przełknęła.
– Łee, surowe! – Żadne z nich nie patrzyło nawet w stronę iluzji.
– Zniknęła – poinformowała ich Lozja.
– Tak – zgodził się Sean. – Nasz pokaz był tak straszny, że mc nie potrafiło się z nim 
równać. – Uśmiechnął się do Karen. – Dobra robota, mała.
– Dzięki, chłystku – odparła.
– To było interesujące – zauważyła Lozja. – Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby komuś 
udało się wyprowadzić iluzję w pole.
– To mundański talent – powiedział Sean. – Z nami w naszym normalnym stanie nikt nie 
potrafi wytrzymać.
Lozja się roześmiała.
– Tak czy siak, macie wiele uroku.
Samochód dotarł do końca mostu i wjechał na stały ląd. Lozja wróciła na swoje miejsce. 
Karen poczuła się odprężona; wiedziała, że jeżeli iluzja zdołałaby ich przestraszyć, albo 
zmylić, mama wjechałaby w nieskończoną otchłań. Ale udało im się przejechać.
Nadal jednak nie czuła się na tyle odprężona, żeby zasnąć, mimo późnej godziny. 
Postanowiła jeszcze zapytać Lozję o coś, co nie byłoby nudne.
– Dlaczego mężczyźni impów noszą takie ważne, dynamiczne imiona Et, Ort, Uls, 
a kobiety nie zawsze?
– Ponieważ mężczyźni zawsze potrzebują potwierdzenia, nawet jeśli chodzi o imię – 
odpowiedziała Lozja. – A kobiety i bez tego znają swoją prawdziwą wartość.
– Tak, to mnie przekonuje – powiedziała Karen i zasnęła.
Kiedy się obudziła, świt zaczął rozdzierać noc, a samochód dotarł do gęstego lasu. Sean 
spał z tyłu wozu, a tata się obudził i siedział teraz z przodu, obok mamy. Tweeter siedział na 
głowie Karen, a Woofer leżał na podłodze przy Seanie. Noc więc minęła. Mama musiała być 
bardzo zmęczona, ale na pewno dojeżdżali do miejsca przeznaczenia.
Popatrzyła przez okno. Drogę blokowały zwisające konary drzew. Były potężne. Karen 
pomrugała i przetarła oczy. Czy to dzieje się naprawdę?
– Powiedz im, że przyjechaliście ochronić Xanth przed Złym Wiatrem – zawołała Lozja.
Mama opuściła szybę i powiedziała, co zaproponowała impka. Konary zakołysały się 
i zeszły z drogi. Samochód pojechał dalej.
– Drzewa strażnicy dobrze chronią zamek – zauważyła Lozja. Ale zaczynają odczuwać 
skutki magicznego pyłu.
Teraz wjechali do cudownego ogrodu, w którym rzeczywiście było pod dostatkiem drzew 
ciasteczkowych.
– Zamek Roogna! – zawołała Karen. – Na śniadanie zjemy czekoladowe ciastka.
To obudziło Davida.
– Rety – powiedział, oglądając okolicę.
W zasięgu wzroku pojawił się zamek. Była to chyba najpiękniejsza budowla, jaką Karen 
kiedykolwiek widziała. Tworzyły ją promienie porannego słońca, błyszczał więc i migotał. 
Miał fosę i mury, i baszty, i wieżyczki, i proporce, i wszystko, co powinien mieć zamek.
– Oooo! – zawołała z zachwytem.
– Oooo! – małpował z przekąsem David, ale naprawdę sam był pod ogromnym 
wrażeniem. Widzieli już tyle lasów i iluzji w Xanth, że była to miła odmiana.
Most zwodzony był podniesiony, ale już zaczął się opuszczać, a z zamku wybiegła 
dziewczyna w niebieskich dżinsach. Była wysmukła, miała warkocz. Nie wyglądała na więcej 
niż szesnaście lat. Najwyraźniej była to któraś ze służących.
– Cześć! – zawołała, kiedy dobiegła do auta. – Musicie być Mundańczykami. Witam 
w Zamku Roogna. Jestem Electra.
– Tak, jesteśmy rodziną z Mundanii – powiedziała mama. – Wydaje nam się, że możemy 
uchronić Xanth przed Złym Wiatrem, jeśli ktoś nam powie, gdzie mamy się udać i jak to 
zrobić.
– Jasne. Chodźcie – powiedziała Electra. – Musicie być zmęczeni po tak długim 
przebywaniu w poruszającym się domu.
– Rzeczywiście jesteśmy – potaknęła mama. – Jednak nie możemy w takim stanie wejść 
do królewskiego zamku. Gdyby ktoś zechciał wyjść i poinstruować nas, zaczekamy tutaj.
– Och nie, musicie wejść – gwałtownie zaprzeczyła dziewczyna. – Król Dor nalega.
– Ale jesteśmy brudni i nędznie ubrani – zaprotestowała mama.
– I głodni – dorzucił David. To była prawda.
– Oczywiście – zgodziła się chętnie Electra. – W zaniku będziecie mogli się przebrać 
i coś zjeść.
– No i mamy ze sobą zwierzęta – dodała mama.
– One też są zaproszone – powiedziała radośnie dziewczyna. Spojrzała za siebie, skąd 
nadchodził nijaki młody mężczyzna. Oto Dolph. On wam wszystko powie.
– Jeżeli jesteś pewna... – powiedziała mama, ale bez przekonania.
Do rozmowy wtrąciła się Lozja.
– Ona jest pewna. To księżniczka Electra, a to książę Dolph.
– Księżniczka? – pisnęła Karen.
– Oczywiście. Rozpoznałam ją z opisu. Jest bardzo bezpośrednia. A to jej mąż, książę 
Dolph. Kiedy usłyszałam imię, skojarzyłam sobie wszystko.
Mama oczywiście słuchała i zachowywała się dyplomatycznie na swój sposób.
– Z przyjemnością wejdziemy. Mamy jednak do załatwienia ważną sprawę, więc nie 
możemy zabawić długo.
– Tak, Dobry Mag przysłał Greya Murphy’ego, żeby był przy tym – powiedziała Electra. 
– Porozmawia z wami, kiedy tylko będziecie gotowi. Chodźcie, zaprowadzę was.
Wysiedli z auta. Karen ostrożnie postawiła na ziemi Lozję. Impka z ochotą przyjęła taką 
nieoficjalną pomoc w świecie ludzkich olbrzymów.
– Ooo, impka – zawołała uradowana Electra.
– Jestem imp Lozja, mieszkanka wioski Erium – przedstawiła się formalnie impka. – 
Jestem przewodniczką rodziny mundańskiej. Nie będę mogła od razu wrócić do domu, mam 
więc nadzieję, że nie będzie niegrzeczne, jeśli poproszę o zgodę na pozostanie tu przez kilka 
dni.
– Ależ skąd – odpowiedziała Electra. – Będzie wspaniale, jeżeli zostaniesz z nami. Mamy 
sporo miejsca, a ty chyba za dużo go nie potrzebujesz. – Odwróciła się do księcia: – Dolph, 
zaprowadź Lozję do magicznego lustra, żeby mogła poinformować swoją rodzinę w wiosce, 
że jest bezpieczna.
Młodzieniec zmienił się w centaura wielkości impki.
– Siadaj na mnie, zawiozę cię tam – powiedział.
– Bardzo dziękuję – odpowiedziała Lozja.
Karen podniosła Lozję i posadziła ją na grzbiecie centaura. Impka uchwyciła się gęstej 
grzywy.
– Tylko mnie nie podrywaj, bo żona będzie krzyczeć – zażartował Dolph.
– Nie będę! – zawołała za nimi Electra. Zaraz potem roześmiała się; pozostali też 
wybuchnęli śmiechem. Może i była księżniczką, ale na pewno była wesołą osobą.
– Nie zrozum mnie źle, ale wydaje mi się, że jesteś najszczęśliwszą księżniczką, jaką 
spotkałam – powiedziała mama.
– Dziękuję – odpowiedziała zadowolona Electra.
Poszli za nią do zamku. Karen tęsknym wzrokiem spoglądała za siebie na drzewa 
ciasteczkowe, ale rozumiała, że zaczekają na nią, chociaż nagle poczuła się wściekle głodna.
Kiedy dotarli do fosy, z wody wyłoniła się ohydna zielona głowa. Karen krzyknęła, 
a pozostali cofnęli się.
– Ach, to tylko Suffle – wyjaśniła Electra. – Potwór z fosy Zamku Roogna i poza tym 
opiekunka do dzieci; uwielbia je. – Podniosła głos. – W porządku Souffle. Dobry Mag wie 
o tych Mundańczykach. Potwór skinął i zniknął pod wodą.
Przeszli po zwodzonym moście i weszli do zamku. Był ogromny – kamienne przejścia 
prowadziły w różnych kierunkach. Na murach wisiały gobeliny, a posadzki były wyłożone 
grubymi kobiercami. Karen pokochała to miejsce od pierwszego wejrzenia.
– Tędy proszę – powiedziała Electra, wchodząc w boczny korytarz. Po chwili znaleźli się 
we wspaniałej łazience z umywalkami, wannami, lustrami i w ogóle.
– Jeśli mamy się spotkać z koronowanymi głowami, musimy się przebrać – stwierdziła 
mama.
– Już się z nimi spotkaliśmy – przypomniała Karen.
– Umyj buzię i popraw włosy – nakazała mama. Ale nie mówiła tego zagniewanym 
głosem.
Wkrótce byli odpowiednio przygotowani. Wrócili do głównego holu, gdzie czekała 
Electra.
– Teraz przyjmą was król i królowa – oznajmiła. – Potem pójdziecie na śniadanie.
Karen była zadowolona i wiedziała, że pozostali także się ucieszyli.
Weszli do specjalnej sali. W środku było już sporo osób.
– Jak mamy się do nich zwracać? – wyszeptał zdenerwowany tata. Nie chcielibyśmy 
nikogo obrazić...
– Mów, kiedy będą mówić do ciebie – odezwał się jakiś głos za nimi, wprawiając ich 
w zdumienie. Karen odwróciła się, ale zobaczyła tylko wazę.
Okazało się, że nie ma żadnych kłopotów. Król, z Lozją na ramieniu, zwrócił się do nich 
bardzo bezpośrednio.
– Witam, panie Baldwin – powiedział i wyciągnął rękę na powitanie. – Jestem król Dor. 
Witamy was z przyjemnością.
– Możecie odpowiedzieć – rozległ się głos. Tym razem Karen była pewna, że to waza. 
Coś musiało się w niej schować.
Tata uścisnął rękę króla.
– Dziękuję, Wasza Wysokość – odpowiedział – My...
– Och, mów mu Dor – podpowiedziała waza. – Wszyscy go tak nazywają.
Król się uśmiechnął.
– Powinienem wyjaśnić, że moim talentem jest rozmawianie z nieożywionymi 
i odbieranie od nich odpowiedzi. Czasami stają się zuchwałe. Ale waza ma rację, wolimy 
nieformalne zachowania, szczególnie kiedy sprawy są naglące i żywotne dla Xanth. 
Przestrzeganie etykiety zabiera zbyt dużo czasu.
– Dziękuję... Dor – powiedział tata.
– To moja żona Czarodziejka Iren – Dor przedstawił królową. Raczej ładna kobieta mniej 
więcej w tym samym wieku co Lozja wystąpiła krok do przodu. Włosy miała wyjątkowo 
zielone, o wiele bardziej niż zielonożółte włosy Chlorine, ale nie tak wspaniałe.
Tata przedstawił członków rodziny, ale okazało się, że król już ich zna, albo przynajmniej 
Lozja szeptała mu o nich do ucha. Nawet zwierzęta.
Wreszcie król przeszedł do sprawy.
– Dobry Mag poinformował nas, że ty i kobieta o imieniu Chlorine potraficie pomóc 
Xanth jak nikt inny, ale że potrzebujesz przewodnika do Góry Rushmost, gdzie zbierają się 
skrzydlate stwory.
– Skrzydlate stwory! – zawołała mama.
Królowa Iren poklepała ją uspokajająco.
– Nie są naszymi wrogami w tym kryzysie; tak samo jak my chcą uchronić Xanth. Teraz 
zabierze was tam Roxanne Rok.
– Rock? – zapytała mama.
Karen szturchnęła mamę.
– Wielki ptak.
– Ale wieje tak silny wiatr, a magiczny pył tak się rozprzestrzenia, że nie jest bezpiecznie 
pozwolić pozostałym z waszej grupy podróżować w ten sposób – powiedział król Dor. – 
Załatwiliśmy więc dla was jeden z tuneli demonów. Jednak nie wszystkim demonom można 
ufać, szczególnie przy rosnącym szaleństwie. Postaramy się więc znaleźć takiego, któremu 
będzie można zaufać.
– Mogę to zrobić. – Młody, przystojny mężczyzna wysunął się o krok do przodu.
Król pokręcił przecząco głową.
– Ciebie, książę Vore, musimy zatrzymać tu w zamku jako łącznika z demonami. W tak 
kryzysowej sytuacji nie możemy nikomu więcej zaufać.
Mężczyzna skinął potakująco i cofnął się.
– On jest demonem – szepnęła waza. – Poczekajcie, aż zobaczycie jego żonę, księżniczkę 
Nada Naga.
– No więc teraz, czekając na przybycie demonów, udamy się do jadalni – oznajmił król. – 
Zdajemy sobie sprawę z tego, że wszystko tu może być dla was nieco zaskakujące, 
szczególnie dla dzieci. Dlatego dziewczynka-elf Jenny będzie wam towarzyszyć.
Wystąpiła dziewczynka nie większa niż Karen. Jej uszy były spiczasto zakończone, 
a dłonie miały po cztery palce, w tym kciuk, ale poza tym wydawała się zupełnie normalna. 
Miała nawet piegi tak jak Electra.
– Ja też byłam nowa w Xanth – powiedziała. – Jestem Jenny ze Świata Dwóch 
Księżyców.
Karen postanowiła skorzystać z okazji.
– Mogłabyś znaleźć dla nas trochę czekoladowych ciasteczek zamiast zdrowej żywności 
dorosłych?
Jenny rozejrzała się konspiracyjnie dokoła.
– Jasne. Powiem w kuchni. – Zaraz potem zniknęła.
Zajęli miejsca przy ogromnym stole. Tata, mama i Sean byli tak zajęci rozmową z królem 
i królową, że nie zwracali uwagi na nic więcej, co było akurat bardzo wygodne. Nie 
zauważyli, jak służąca przyniosła dla Karen i Davida czekoladowe ciastka i czekoladę do 
picia i jedzenie dla zwierząt. Jenny dołączyła do nich z własnymi ciastkami. Jej kot, Sammy, 
usiadł obok zwierząt i wydawało się, że dogadał się z Midrange’em. Wkrótce pękali od 
ciastek i zaczęli się nudzić. Dorośli wydawali się nieobecni.
– Można tu jakoś rozruszać kości? – zapytał niezbyt uprzejmie David.
– Kości? – zapytała zaskoczona Jenny. – Nie ma tu Kościanego Joya.
– No, chodzi o to, czy można się tu jakoś zabawić – szybko powiedziała Karen, 
rzuciwszy bratu mroczne spojrzenie. Czasami chciała, żeby był tylko jedną czwartą, albo 
jedną ósmą brata.
– Chcielibyście się spotkać z innymi dziećmi? – zapytała Jenny.
– Nie! – zdecydowanie stwierdził David. Bywał trudny.
– Nie, on raczej wolałby zobaczyć Gobelin – wyjaśniła Karen. Aleja z przyjemnością 
spotkałabym się z jakimiś dziećmi.
– Tędy – powiedziała Jenny. Przeszła przez hol, a oni podążyli za nią. Za nimi ruszyły 
cztery zwierzaki, a dorośli nawet nie zauważyli ich zniknięcia.
Jenny zaprowadziła ich na piętro do ślicznej komnaty. Na ścianie wisiał wielki gobelin 
przedstawiający nie kończące się sceny z historii Xanth.
– Pokaże, co tylko zechcesz – wyjaśniła. – Tylko się skoncentruj.
David skoncentrował się i nagle cały Gobelin pociemniał, wzburzył się i pojawiły się na 
nim błyski światła. Rozszedł się swąd palonych konopi i dość zamazany obraz przypalonych 
majtek.
– Z wyjątkiem spraw dotyczących Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych – dodała 
Jenny.
– Ech. – David nie wyglądał na zadowolonego. Karen ledwie powstrzymywała chichot. 
Dobrze mu tak!
Midrange patrzył w Gobelin. Teraz pokazywał potężnego kota-pultę, czyli wielkiego kota 
z koszem przyczepionym do ogona. Teraz spojrzał Woofer i zobaczył watahę wilków, które 
zmieniły się w ludzi, kiedy weszły do wioski. Kiedy popatrzył Tweeter, niebo na Gobelinie za-
pełniło się ptakami kierującymi się na jakąś stojącą na ziemi istotę.
Jenny zabrała ze sobą Karen.
– To ich zajmie na jakiś czas – wyszeptała. – Sammy znajdzie im bardziej interesujące 
zajęcia, jeżeli znudzą się Gobelinem. Oprócz domu potrafi znaleźć wszystko.
Ale Tweeter zauważył, jak odchodzą, i szybko poleciał za Karen. Sprawiło jej to 
przyjemność.
Poszły do innej komnaty, która słodko ich zaprosiła: „Wchodźcie”. W środku zastały 
Electrę. Rozczesywała włosy dwóch słodkich dziewczynek niewiele młodszych od Karen. 
Jedna miała jasne, złote włosy, a druga kruczoczarne.
– To dzieci Electry, Dawn i Eve – powiedziała Jenny. – Dawn potrafi opowiedzieć 
wszystko o żywych istotach, a Eve wszystko o rzeczach nieożywionych. Obie są Cza-
rodziejkami.
– Cześć, Dawn, cześć, Eve – przywitała się Karen. Była zaskoczona, że to córki Electry, 
bo księżniczka wydawała się taka młoda i beztroska.
Obie dziewczynki nagle się zawstydziły i tylko rzucały na nią ukradkowe spojrzenia. 
Electra się uśmiechnęła.
– Nieczęsto widują tu małe dziewczynki. Poproś je, żeby ci powiedziały o czymś 
ożywionym, albo nieożywionym.
– Może coś o moim ptaku? – zaproponowała Karen.
Dawn uśmiechnęła się i podniosła rękę.
– Och! Jesteś spoza Xanth – zaczęła dziewczynka. – Pochodzisz z trzeciego jajka 
w gnieździe twojej mamy i zostałeś zabrany do okropnej klatki, skąd dwa lata temu uwolniła 
cię Karen. – Z reakcji ptaka jednoznacznie wynikało, że to prawda. – Od tej chwili jesteś 
szczęśliwy, tylko że ona codziennie wychodzi i wtedy zamyka cię w klatce.
– Muszę chodzić do szkoły – zaprotestowała Karen. – Chętnie zabierałabym Tweetera ze 
sobą, ale szkoła na to nie pozwala.
Tweeter kiwnął głową, co miało oznaczać, że jej wybacza, i znowu usiadł jej na głowie. 
Teraz Karen sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej plastikowy grzebień. Podała go Eve.
Dziewczynka skupiła wzrok na grzebieniu.
– Jesteś dziwny – zaczęła Eve. – Najpierw byłeś bąblem jakiejś brei, aż wyssała cię 
wielka rura, a potem wędrowałeś przez coś, co przypomina flaki smoka, aż w końcu wypluło 
cię do formy, w jakiej jesteś teraz. Karen znalazła cię w szufladzie, gdzie leżałeś razem 
z takimi samymi grzebieniami jak ty, ale teraz jesteś jej jedynym grzebieniem. Raz zgubiła 
cię pod... pod poruszającym się domem, ale następnego ranka odnalazła. Rozczesałeś czter-
dzieści jeden supłów, sto czterdzieści dwa razy splątane włosy i kilka tysięcy loków, ale jesteś 
gotowy na więcej. Z jakichś powodów żaden z nich nie żyje.
Karen była pod wrażeniem. Nigdy nie liczyła supłów, splątanych włosów czy 
rozczesanych loków, ale liczby robiły wrażenie. I rzeczywiście, raz zgubiła grzebień pod 
samochodem i przypadkowo odnalazła go rano następnego dnia. Eve wystarczyło przez 
chwilę potrzymać grzebień, by dowiedzieć się tego wszystkiego.
– Supły i loki nie żyły, bo nie były w Xanth – wyjaśniła. W Mundanii to służy tylko do 
ciągnięcia włosów.
– Ooo! – Obie bliźniaczki zrobiły wielkie, przestraszone oczy.
– Może pokażecie trojaczki? – zasugerowała Electra. – Ja muszę się zająć książęcymi 
sprawami.
– Pewnie! – zawołały bliźniaczki i rzuciły się do drzwi. Cała ich nieśmiałość zniknęła po 
tym, jak zademonstrowały swoje talenty.
Jenny i Karen podążyły za dziewczynkami. Weszły do kolejnej komnaty. Znajdował się 
tam kosz łagodnie kołyszący się na trójnogu. W koszu znajdowało się troje małych dzieci.
– To Melody, Harmony i Rhythm – powiedziała Jenny. – Są zbyt mali, żeby pokazać 
swoje talenty, ale i tak już je znamy. Cokolwiek razem zaśpiewają, albo zagrają, stanie się 
prawdziwe. Jednak gdy się rozdzielą, ich talenty zanikną. Dopóki będą razem, ich talent 
będzie rzeczywiście silny. Centaur wychowawca będzie miał czas, żeby je dobrze wychować!
– Dużo magii! – stwierdziła zachwycona Karen.
– Witam. – W komnacie zjawiła się kobieta z długimi do pasa, jasnymi i bardzo 
połyskującymi zielenią włosami.
– Och, witam, Księżniczko Ivy – odpowiedziała Jenny. – Właśnie podziwialiśmy 
trojaczki, które przyniósł ci bocian. Oto Karen z Mundanii.
– Tak się domyśliłam – stwierdziła Ivy. – Z ptakiem.
– To Tweeter – wyjaśniła cicho Karen. – Jeden z moich braci ma psa Woofera, a drugi 
kota Midrange’a, więc... – Zauważyła jednak, że kobieta nie rozumie. – To mundańskie 
słowa.
– Rozumiem, że pies i kot mają imiona. Ale czy kot nie powinien być Miau!?
Karen postanowiła dokładniej wyjaśnić, o co chodzi.
– W Mundanii system głośników – to coś, co wytwarza dźwięk dzieli się na głośniki 
basowe, wysokotonowe i średniej klasy*. Więc...
– Ach, rozumiem! – zawołała Ivy. – Midrange. Sprytnie. – Wyglądała jednak na nie do 
końca przekonaną.
– Chodźmy zobaczyć demonicę – zaproponowała Dawn.
– Tak, ona jest o wiele zabawniejsza – ponuro stwierdziła Eve.
Dziewczynki poszły do kolejnej komnaty. Karen zatrzymała się jeszcze na chwilę.
– Do widzenia, pani Ivy – powiedziała grzecznie.
– Miło było cię spotkać – odpowiedziała księżniczka. Kiedy dzieci wyszły z pokoju, 
uśmiechnęła się tajemniczo.
– Kiedy jest zły okres miesiąca, wtedy nazywamy ją Poison Ivy wyznała szeptem Jenny. 
Karen gotowa była się roześmiać, ale nie wiedziała, czy na pewno jest to śmieszne. Dlaczego 
jakaś część miesiąca miałaby mieć wpływ na cokolwiek poza wolnym od nauki?
Demonica okazała się półdemoniczną córką demona Vore’a, którego spotkali na parterze, 
i księżniczki Nada Naga, kobiety, na widok której oczy Seana na pewno wyszłyby z orbit. 
Kiedy weszli, kołysała dziecko, ale kiedy pojawiła się Karen, poprosiła ją, żeby dziewczynka 
wzięła dziecko na ręce.
– Nie boisz się, że ją upuszczę? – zapytała Karen.
– Nie, najwyżej odbije się z powrotem – odparła Nada.
Karen aż usiadła.
– To żart?
Nada uśmiechnęła się.
– Jej demoniczne dziedzictwo chroni ją przed fizycznymi urazami. Według wyboru może 
być ulotna, albo stała. Nie potrafi tego robić tak szybko jak jej ojciec, ale i tak ta umiejętność 
ją chroni. Chociaż oczywiście zgadzam się, że lepiej jej nie upuszczać.
– Jest śliczna – powiedziała Karen, biorąc ją na ręce. Tymczasem mała zaczęła zmieniać 
kształt. Twarz jej urosła, a reszta ciała zaczęła się zmniejszać, aż w końcu została sama 
głowa. Stała się lżejsza i wreszcie się ulotniła z rąk Karen.
* Woofer, tweeter. midrange (z ang.) – odpowiednio: basowy, wysokotonowy i średniej 
klasy (przyp. tłum.).
Dawn złapała ją.
– Mówiłam ci, że jest zabawna. Mogę ci o niej opowiedzieć, ale i tak wszyscy już 
wszystko wiedzą. Kiedy dorośnie, będzie jeszcze zabawniejsza. – Kołysała dziecko 
w ramionach.
– Nie chciałabym zadać głupiego pytania – zaasekurowała się Karen-ale...
– Głupie rzeczy są najzabawniejsze – stwierdziła Eve.
To ją ośmieliło.
– Zdaje się, że jest tu sporo książąt i księżniczek, i małych dziewczynek. Zawsze tak tu 
jest?
– To nie jest głupie pytanie – powiedziała Nada, śmiejąc się. Nie, to jest niezwykłe. 
Kiedy dowiedzieliśmy się o nadchodzącej burzy, wszyscy uznaliśmy, że dzieci powinny się 
znaleźć w bezpiecznym miejscu. Zjawiliśmy się więc w Zamku Roogna, który jest 
zaczarowany i chroni swoich mieszkańców, a w szczególności członków rodziny królewskiej. 
Tak więc Grey i Ivy przybyli z zamku Dobrego Maga, Vore i ja z jaskini mojego ojca Noba, 
no a Electra i bliźniaczki były tu od początku. To nasze pierwsze spotkanie w takim gronie od 
narodzin Ivy. Electra i ja bardzo się przyjaźniłyśmy jako dziewczynki.
– Och, powinnam była się domyślić.
– Nie mogłaś tego wiedzieć, kochanie. A dlaczego wszystkie nasze dzieci to 
dziewczynki? Wydaje się to dziwne. Sądzimy, że to zbieg okoliczności i że w swoim czasie 
pojawią się także chłopcy. Ale cieszy nas to, co mamy.
– Nas też – powiedziała Dawn. – Chłopcy to tylko kłopoty.
Karen zaśmiała się ze zrozumieniem.
– Wiem dobrze. Mam dwóch braci.
Nagle zawirował kłąb dymu. Pojawiła się w nim para oczu.
– Nie podoba mi się to – powiedział dym.
– Witaj, Mentio – odezwała się jedna z bliźniaczek. – Zjawiłaś się za późno. Nie 
mówiliśmy o tobie. Chłopcy to kłopot.
– To właśnie usłyszałam – odparł dym i zmienił się w piękną kobietę w sukni z profilu. 
Karen nie bardzo wiedziała, jak to możliwe, ale tak właśnie było. – Przecież mojej lepszej 
połowie bocian przyniósł syna.
– Syna? – zapytała Karen.
Kobieta spojrzała na nią.
– Ty tu jesteś nowa, prawda? A więc nie wiesz, że moja lepsza połowa Metria poruszyła 
w zeszłym roku połowę Xanth, żeby zwrócić uwagę bociana, i w końcu zmusiła go 
magicznym przywoływaniem do dostarczenia dziecka. No i teraz ma Teda i bzika na jego 
punkcie. Kiedy on dorośnie, też będzie kochał dzieci. Okropne.
Karen zdołała jakoś to wszystko zebrać. Demon Mentia – demencja. Była trochę szalona, 
zupełnie jak jej suknia. Demon Ted obłąkany, demon Vore – pożeracz*. Zaśmiała się. 
Demony rozumieją znaczenie słów podobnie jak impy.
– Co cię tu sprowadza, Mentio? – zapytała Nada. – Interesuje cię, jak się mają pozostałe 
dzieci półdemony?
– To też – przyznała Mentia. – Są wspaniałymi towarzyszami zabaw. Kiedyś pewnie 
dorosną i wyjdą za mąż. Ale zjawiłam się, bo mnie wezwano. Zdaje się, że Xanth mnie 
potrzebuje.
– Xanth rzeczywiście czegoś potrzebuje – przytaknęła Nada. Ale nie wiem, czy na pewno 
chodzi o zwariowaną demonicę. Mamy tu już dość szaleństwa.
– Szaleństwa? A więc o to chodzi. Im więcej szaleństwa dookoła, tym normalniejsza 
jestem ja sama.
Nada skinęła.
– Czyli o to właśnie chodzi. W takim razie lepiej idź zobaczyć się z królem. Oczekują cię.
– Migiem – powiedziała demonica i rozpłynęła się w dymie.
– My też lepiej zejdźmy – powiedziała Jenny. – To oznacza, że wyprawa na Górę 
Rushmost zaraz się zacznie.
Opuściły dzieci i pobiegły do holu. Po schodach zeszła kobieta królewskiej postawy. Była 
doskonała w każdym calu, jednak było też w niej coś dziwnego.
– Och, witaj, Księżniczko Ido! – przywitała się Jenny. – To Karen Mundanka.
– Tak, już spotkałam jej rodzinę – powiedziała Ida – Przyszłam właśnie po ciebie, Karen
– Ależ ja nie muszę być prowadzona przez księżniczkę – zaprotestowała zakłopotana 
Karen. Najbardziej dziwiła ją głowa tej kobiety.
* Demented (ang.) – obłąkany; devour (ang.) – pożerać: nieprzetłumaczalna gra stów 
(przyp. tłum)
Ida uśmiechnęła się.
– Ależ to nic. Teraz w zamku jest tyle księżniczek, że staramy się być choć trochę 
użyteczne.
W końcu Karen pojęła, co jej nie pasuje. Wokół głowy księżniczki coś się poruszało. 
Wyglądało to na piłeczkę do ping-ponga.
– Księżniczko, jeśli pozwolisz, chciałabym cię o coś zapytać...
– Ciekawi cię mój księżyc – stwierdziła Ida wcale nie obrażona. – Zjawił się w zeszłym 
roku i jakoś nie mam serca się go pozbyć. Nie sprawia kłopotów, a odzwierciedla moje 
nastroje. Możesz na niego popatrzeć, ale nie dotykaj go, bo cię ominie. – Pochyliła głowę tak, 
że orbita księżyca zmieniła się i Karen mogła się dobrze przyjrzeć. Powierzchnia była 
słoneczna. Były tam wyspy i kontynenty, i lodowe czapy na biegunach. Kiedy księżyc się od-
wrócił, pojawił się obłok i nad jednym z miejsc rozpętała się burza. Miała przed sobą 
kompletny świat.
– Ach, jakie sprytne! – wykrzyknęła Karen, a księżyc pojaśniał. Jak to się nazywa?
– Cóż, nie mamy dla tego czegoś nazwy – odparła zaskoczona Ida. – A twoim zdaniem 
jak powinno się nazywać?
– Jej, nie wiem – odpowiedziała Karen, zastanawiając się. Nagle przyszła jej do głowy 
tak świetna myśl, że aż księżyc pojaśniał jeszcze bardziej. – W Mundanii znamy taką 
asteroidę, która nazywa się Ida. Ma ona mały księżyc i w szkole się dowiedziałam, że 
nazywają go Daktylem, co nie oznacza nic szczególnego. No ale ten potrzebuje nowej nazwy. 
Nazwijmy go więc Ptero.
– Terra? – zapytała Jenny. – Ale śmieszna nazwa!
– Nie, pisze się zupełnie inaczej. P-t-e-r-o. Podoba mi się, bo przypomina podobnego do 
smoka latającego gada, który kiedyś żył, a nazywał się pterodaktyl, a to jest latający księżyc, 
więc...
– To świetny pomysł – zgodziła się Ida. – Księżycu, podoba ci się to imię?
Księżyc jakby zatańczył z radości. Karen miała nadzieję, że nie strząsnął z siebie chmury.
– No więc to jest Ptero – zdecydowała Ida. – Dziękuję, Karen, za twój pomysł. Sama bym 
tego nie wymyśliła.
– Ach, jestem pewna, że... – Karen chciała zaprotestować, ale Jenny złapała ją za łokieć.
– Musimy zejść na dół – wyjaśniła. – Zanim nas zostawią.
No tak. Oczywiście. Karen tak zaintrygował księżyc Idy, że zapomniała o całym świecie. 
Ruszyły więc na dół.
– Macie przed sobą trudną misję – powiedziała Jenny. – Sądzisz, że uda wam się dotrzeć 
na szczyt Góry Rushmost i przekonać Fracto, by pomógł w walce ze Złym Wiatrem?
– No pewnie – odparła poufnie Karen. – Tata potrafi zrobić wszystko, kiedy sobie 
dokładnie przemyśli. Jest profesorem fizyki.
– Z pewnością zdoła – potwierdziła Ida. – Jestem pewna, że uda mu się przekonać Fracto.
Jenny wydawała się z czegoś zadowolona, podobnie jak Ptero, chociaż Karen tego nie 
widziała. Zatrzymały się na dole. W samą porę. Wszyscy się już zebrali. Nawet Davida 
oderwano od Gobelinu.
– Przybył demon przewodnik – oznajmił król Dor.
– Słuchajcie, słuchajcie! – odezwało się krzesło.
– Misja się powiedzie! – zawołała Jenny. – Fracto pomoże!
– Dobrze wiedzieć – oświadczył król.
– A księżyc Idy nazywa się ter... Pfer...
– Ptero – powiedziała krótko Ida. – Karen tak go nazwała.
– Ptero... jak...?
– Jak z Daktylem – dokończyła Karen.
Roześmiał się.
– No jasne. Widzę, że się zaprzyjaźniłaś z księżniczką.
– Oczywiście! – wtrącił dywan.
– To dobrze – zauważył król i znacząco skinął głową.
– Tak. – Karen znowu stała się nieśmiała. Czyżby zbyt się spoufaliła z księżniczką Idą?
– Wszystko w porządku – stwierdziła Ida. – Jestem bardzo zadowolona, że mam imię dla 
mojego księżyca.
Karen poczuła ulgę, że nikogo nie obraziła. A mimo to przeczuwała, że coś ważnego 
pominęła.



Rozdział 11
Fracto

Jim Baldwin widział, że jego córka jest zakłopotana, i pragnął jej pomóc, ale nie było 
okazji. Karen zrobiła o wiele lepszą robotę, niż zdawała sobie z tego sprawę.
– Myślę, że musimy wyruszać – powiedział. – Dziękujemy ci, królu, za twoją pomoc.
– To raczej my dziękujemy za waszą – odpowiedział uprzejmie król, a jego dorodnie 
wyglądająca, zielonowłosa żona uśmiechnęła się potakująco. – Nie masz obowiązku 
ryzykować bezpieczeństwa własnej rodziny, by ratować Xanth.
Jim spojrzał na Imp Lozję, która siedziała teraz na ramieniu królowej Iren.
– Myślę, że powinniśmy się odwdzięczyć za gościnność impów. Na te słowa Lozja się 
uśmiechnęła.
– To jednak nie będzie łatwe – zauważył król. – Będą wam towarzyszyły nasze najlepsze 
nadzieje.
– Tak, nie chcę być zdmuchnięta – odezwała się królewska korona.
– Ruszajmy – powiedziała D. Mentia, frunąc w stronę wyjścia. W końcu udało jej się 
właściwie włożyć suknię, co na jedno zresztą wychodziło; demonica nie zwracała uwagi na 
to, co miała na sobie, jeżeli nie chodziło o bieliznę, ale to mogło przeszkadzać.
Wyszli zaraz za nią. Szaleństwo nasilało się. Jim czuł to mimo ochronnego czaru 
panującego w zamku. Tak, czekało ich niełatwe zadanie, mimo iż król zapewnił ich, że od-
niosą sukces. Król wyjawił to w bezpośredni sposób. W normalnych warunkach taka podróż 
z demonem przewodnikiem byłaby rutyną, ale przy nasilającym się szaleństwie nie można 
było być niczego pewnym
Odnosiło się to także do zapewnień Idy. Czarodziejskim talentem księżniczki Idy była 
Idea: to, w co wierzyła, stawało się prawdą. Ale idea musiała skądś przyjść – od kogoś, kto 
nie miał pojęcia o magii Idy. To ją ograniczało. Dziewczynka-elf Jenny sprytnie 
sprowokowała nieświadomą Karen do oświadczenia na temat misji, a Ida potwierdziła je, co 
oznaczało, że rzeczywiście misja się powiedzie. Jeżeli nie pokrzyżuje wszystkiego coraz 
dotkliwsze szaleństwo. Tak naprawdę nikt nie wiedział, jak ono może oddziałać na talent Idy. 
Wynik więc wcale do końca nie był pewny. Ale nie zamierzał o tym mówić dzieciom. Mary 
i Sean wiedzieli, lecz oni też mieli zachować to w tajemnicy.
Wsiedli do samochodu. Demonica zajęła miejsce obok kierowcy, aby wskazywać drogę, 
tak jak wcześniej robił to Nimby. Ta zmysłowa istota ubrana była teraz w obcisły sweterek 
i zbyt krótką spódniczkę. Nie był pewny, czy próbuje z nim flirtować, czy prowokuje Mary, 
czy wreszcie jest to jej naturalny sposób bycia wśród ludzi.
– Na południe zaczarowaną drogą – powiedziała. – I przesuwaj się szybko, bo ilość pyłu 
gwałtownie rośnie.
– Skąd wiesz? – zapytał. – Nie żebym wątpił w twoje zdanie, ale czy wobec skutków pyłu 
możesz mieć pewność?
– Nie. Dlatego wezwali mnie. Wiesz, ja jestem tylko połową demonicy. Jestem gorszą 
połową Metrii i normalnie jestem trochę szalona, jak już może zauważyłeś. Ale byłam już 
w szaleństwie wcześniej i wiem, że ono odwraca moją naturę, czyniąc mnie coraz bardziej 
rozsądną. Teraz czuję całkiem blisko tę zmianę. Wy jako Mundańczycy nie bardzo to 
odczuwacie, ale otoczenie będzie wprowadzało w błąd. Najlepiej tego unikać, jak tylko się da.
Półdemonica, która nabiera rozsądku, kiedy inni wariują. Ta kraina nigdy nie przestanie 
zaskakiwać.
– Jak to się stało, że oderwałaś się od swojej lepszej połowy?
– Metria zawsze była istotą wprowadzającą zamęt. Nagle poślubiła śmiertelnika, przejęła 
połowę jego duszy i zakochała się w nim, w tej właśnie kolejności. Ja, jej bezduszny i szalony 
aspekt, nie potrafiłam tego znieść, więc się ulotniłam i przeżyłam własną przygodę. Niestety, 
zawiodła mnie do szaleństwa i zaczęłam cierpieć z powodu ogarniającego mnie rozsądku. 
Zrozumiałam nawet sytuację Metrii i zaakceptowałam ją; muszę przyznać, że jej półde-
moniczny syn jest uroczy. W efekcie pogodziłyśmy się ze sobą. Jednak wobec tego, że jestem 
jedynym stworzeniem w Xanth, które potrafi sobie radzić z szaleństwem, król poprosił mnie 
o pomoc. No a skoro pogłębiające się szaleństwo czyni ze mnie osobę wyjątkowo rozsądną, 
zgodziłam się. Kiedy nie będziesz mógł zaufać własnemu sądowi, będziesz mógł zaufać 
mojemu.
– Dzięki Nimby’emu przywykłem już ufać sądom nieprzeniknionych stworzeń.
– Komu?
– Nimby to pasiasty smok z głową osła, który wie, co będzie. Przybrał ludzką postać 
i podróżuje z Chlorine, piękną młodą kobietą, której Dobry Mag powierzył zadanie 
wyprowadzenia nas z Xanth.
– Jej też nie znam. Jaki ma talent?
– Zatruwa wodę.
– Odmiana ogrodniczego. Ale smok, którego opisałeś... to musi być jakaś pomyłka. Może 
umieć się zamienić w człowieka, albo przewidywać przyszłość, ale nie obie te rzeczy naraz. 
Tu istnieje ściśle przestrzegana reguła, że jedna istota może mieć tylko jeden talent.
– Zdaje się, że mówił, że jedno to talent, a drugie to wrodzone.
– Może. Ale teraz jestem całkiem rozsądna i to jest nie do zaakceptowania. Coś z tym 
Nimbym jest nie tak.
Jim się zaśmiał.
– Z całą tą krainą coś jest nie tak!
– Lepsze to niż nieznośna nuda w Mundanii.
Na to nic nie odpowiedział. Jechali z dobrą prędkością i w pewnej chwili Mentia 
wskazała zjazd.
– Teraz zjedziemy z zaczarowanej drogi – przypomniała Jimowi. – Może być 
nieprzyjemnie.
– Wiem. – Jakiś czas temu, dwa dni czy dwa tysiąclecia, śmiał się z magii. Teraz czuł 
przed nią respekt.
Ale sceneria zamiast zmienić się w ohydną, stała się prawdziwie piękna.
– Hej, popatrzcie na kwiaty! – krzyknęła Karen, spoglądając przez okno.
– Wyglądają jak kwiaty mięty – stwierdziła mama. – Całe pole.
Mentia spojrzała.
– Och, te wyglądają jak tru-mięty. W szaleństwie rosną duże i dzikie.
Jim poczuł dreszcz.
– Jaka jest ich magia?
– Zwykłe nie są złe – wyjaśniła poważnie demonica. – Ludzie wąchają je i przypominają 
sobie ukochaną, albo ukochanego. Kiedy powąchają kilka naraz, słyszą i widzą ukochaną 
osobę. Ale to tu urosło dzięki pyłowi i ma znacznie większą moc. Moim zdaniem lepiej, 
żebyście tego nie wąchali.
– Nie otwierać okien! – zawołała do siedzących z tyłu. Ale było za późno. David zdążył 
już swoje otworzyć. Ciężki zapach mięty rozszedł się po aucie.
Nagle Jim ujrzał swojego ojca stojącego przy drodze i machającego ręką. Zwolnił, żeby 
go zabrać; nie widział ojca od pięciu lat, kiedy...
– Jedź dalej! – powiedziała Mentia. – Nie zatrzymuj się. Zjeżdżajmy stąd.
– Ale to mój ojciec! – zaprotestował Jim.
– Jedź, albo ja pojadę za ciebie.
To go na chwilę otrzeźwiło.
– Demonice potrafią prowadzić wóz kempingowy?
– Metria nauczyła mnie tego w zeszłym roku. To jest podobne do pikapa. Jedź.
Postać zniknęła i Jim zrozumiał, że to była iluzja. Jego ojciec przecież nie żył.
– Nie zatrzymałeś się po dziadka? – zapytał zdziwiony Sean. – Zawróć, tato.
– On nie żyje! – odparł Jim.
Sean usiadł.
– Zapomniałem. Dziwne.
– Jak zmory – przypomniała Karen. – Nie można im wierzyć.
Na drodze pojawiła się kobieta.
– Och, to moja matka chrzestna – zawołała Mary.
Woofer zawarczał.
– Nie – cierpko rzucił Jim.
– Przecież nie możemy jej tu zostawić! – zaprotestowała Mary. Odpięła pas i próbowała 
wstać z miejsca.
– Ona nie jest prawdziwa – powiedział Jim i przyspieszył.
– Jim! Zaskakujesz mnie. Jak możesz mówić takie rzeczy?
– Tata ma rację, mamo – odezwała się Karen. – To magia. Nie bądź niemądra.
Minęli pole kwiatów i zapach się ulotnił. Mary wróciła na swoje miejsce.
– Oczywiście, to nie mogła być ona – zgodziła się Mary. – Ale wyglądała tak naturalnie.
– Tak wyglądali – wtrąciła Mentia. – Ale gdybyście się zatrzymali, przy tak silnym 
zapachu nigdy nie opuścilibyście tego miejsca. Gdyby udało wam się uciec od jednego 
kwiatu, następny by was złapał. Prawdopodobnie gdybyśmy szli pieszo i tak by was złapały, 
ale jedziemy dla nich zbyt szybko. Dlatego mówiłam, żeby się nie zatrzymywać.
– Naprawdę jesteś rozsądną osobą – z uznaniem przyznał Jim. Mary przytaknęła, także 
doceniając umiejętności demonicy. Rozsądek to było coś, czego teraz szczególnie 
potrzebowali.
Przed nimi zamajaczyła góra.
– Oto ona – stwierdziła Mentia.
– Nie damy rady na nią wjechać! – zaprotestował Jim, zerkając na jej odkryty dekolt. 
Gdzie zniknął jej sweter? Najwyraźniej zmieniła go na coś bardziej wygodnego w swój 
magiczny sposób. – To samochód kempingowy, a nie czołg!
– Tam jest ścieżka demonów. Poprowadzę was. Dlatego właśnie tu jestem.
– Przepraszam, zapomniałem. – Czy to był kolejny efekt pyłu szaleństwa? Nie, chyba 
tylko wynik prowokującej postaci demonicy. – Gdzie jest wjazd?
– Za mną. – Demonica spłynęła z siedzenia i przez szybę wydostała się z auta. Stanęła tuż 
przed nim.
– Sprytne stworzenie – zauważył Sean, spoglądając przez przednią szybę.
– Nie w twoim typie – krótko ucięła Mary.
Sean nie sprzeciwiał się, ale był głęboko przekonany, że wszystko, co wygląda właśnie 
tak, jest w jego typie. Jim nie mógł go za to winić; demonica była hojnie obdarzoną istotą. Te 
istoty, które mogły wybierać swój wizerunek, wybierały imponująco. Na przykład Chlorine.
Prawdę powiedziawszy, Jim był zadowolony z reakcji Seana, bo od czasu akcji z tamą 
goblinów chłopak był jakby nieobecny i zdawał się na nic nie reagować. Jim obawiał się, że 
kiedy Seana zmyła woda, doznał wstrząśnienia mózgu, albo jakiegoś innego niewidocznego 
urazu. Teraz wracał do normalnego stanu, co było znakomitym sygnałem.
Mentia podprowadziła ich do dużego starego drzewa. Wskazała na pień. Jim, mając już 
pewne doświadczenie w podobnych sprawach, podjechał wolno do samego drzewa, które 
zdawało się rozszerzać, i wjechał w nie. Oczywiście była to iluzja przykrywająca wjazd. 
Wjazd na górę.
Wjechali w ciemny tunel. Jim włączył światła. Prześwietliły ubranie Mentii, ukazując jej 
zgrabne kształty. Nagle ubranie pogrubiało i efekt zniknął. Demonica z powrotem wpłynęła 
do samochodu przez szybę i usiadła na swoim miejscu.
– Ta droga prowadzi wewnątrz góry na szczyt. Po prostu jedź. Przerwała na chwilę. – Te 
światła mnie zaskoczyły. Czy widziałeś...?
– Tylko kształty, nie majtki – zapewnił szybko Jim.
Odprężyła się.
– Staramy się przestrzegać konwenansów. Nie pokazujemy majtek nikomu, kogo nie 
jesteśmy gotowi kusić.
– Dobrze jest mieć zasady – przytaknął Jim. Nie pokazała majtek, ale pokazała wszystko 
inne. Wyglądało na to, że w Xanth bielizna znaczy więcej niż to, co okrywa.
– Po co demonom taki tunel, skoro możecie przeniknąć wszędzie, gdzie macie ochotę?
– Właściwie to stara nora nornika – przyznała. – Ale uznaliśmy ją za przydatną, kiedy 
chcemy podglądać ceremonie skrzydlatych potworów. Mogą nas widzieć w otwartej 
przestrzeni, ale tu nie.
– To znaczy, że w Xanth występują potężne norniki.
– Kiedyś były tak wielkie jak ten wóz – powiedziała. – Dziś jedynie duży jest diggle, ale 
on normalnie nie robi tuneli, po prostu przechodzi przez skały, nie naruszając ich.
W pewnym miejscu droga w tunelu była zasypana gruzem. Jim zatrzymał się.
– Tam musiało być wejście do jaskini – zauważył z żalem.
– Sprawdzę. – Znowu przeleciała przez szybę i przeniknęła przez skałę. Nagle ze ściany 
wyłoniła się jej ręka i zachęciła Jima do dalszej jazdy. A więc to była kolejna iluzja.
Nacisnął pedał gazu i przejechał powoli przez coś, co wydawało się kupą kamieni. Zaraz 
za nią znowu otworzył się tunel, skręcał w górę i niknął z pola widzenia. Przed nimi była 
długa wspinaczka.
Pojawiła się Mentia. Tym razem stanęła przy tylnych drzwiach i gestem poprosiła o ich 
otwarcie. Jej biust niemal przechodził sam siebie.
– Otworzę – powiedział Sean.
Demonica zaczęta wsiadać. Wtem pojawiła się kolejna. Ta wsunęła się przez przednią 
szybę.
– Zamykaj drzwi! – wrzasnęła.
Zaskoczony Sean spoglądał to na jedną, to na drugą. Obie wyglądały tak samo, jedynie ta 
przy drzwiach miała głębszy dekolt.
– Jest was dwie?
Nagle w ustach tej przy drzwiach wyrosły zęby jadowe. Z sykiem rzuciła się w stronę 
ramienia Seana. Ręka demonicy, która znajdowała się w samochodzie, wydłużyła się, tak że 
była dwa razy dłuższa niż normalna ludzka ręka. Jej dłoń zagrodziła drogę jadowitej twarzy 
i wypchnęła ją z samochodu.
– Zamykaj! – powtórzyła. – To wrogie urojenie.
– Ale wyglądała jak ty – powiedział wstrząśnięty Sean, zamykając szybko drzwi. – 
Poza...
– Nie ma potrzeby wyjaśniać – urwała krótko Mary.
– Ocenianie po wyglądzie może sprowadzić niebezpieczeństwo stwierdziła Mentia. Jej 
ręka przybrała normalne rozmiary.
– No tak – zgodziła się siedząca z tyłu Karen.
Jim pojął, że demonica przypadkowo dała Seanowi dobrą lekcję. Miał nadzieję, że 
chłopak skorzysta z niej w bardziej normalnych okolicznościach.
– Jaka jest różnica między zmorami, a urojeniami? – zapytała Karen. Ją już kiedyś 
zwiodły zmory, była więc ciekawa różnicy.
– Są podobne, ale urojenia są bardziej wszechstronne i złośliwe powiedziała Mentia. – I 
mają nieco materii.
– Dlaczego to widmo musiało przechodzić przez drzwi, skoro ty możesz przenikać przez 
szybę? – zapytał David.
– Król Dor nałożył na ten pojazd ochronne zaklęcie – wyjawiła Mentia. – Ja jestem po 
waszej stronie, czyli po stronie Xanth, więc mogę przeniknąć, ale urojenia są wrogami 
z zasady, więc dla nich zaklęcie jest nie do przeniknięcia. Jednak gdybyście pozwolili im 
wejść...
– Dlaczego więc nie zamknąć drzwi i zignorować wszelkich stworzeń na zewnątrz? – 
zapytała Mary.
– Ponieważ może zechcesz wpuścić przyjaciela, a zaklęcie nie potrafi odróżnić 
przyjaciela od wroga, gdyż nie jest inteligentne. Musimy więc polegać na naszej ocenie. Jeśli 
zechcesz kogoś wpuścić, sprzeciwisz się zaklęciu. Sean zgodził się na to urojenie. – Spojrzała 
na młodzieńca. – Nie rób niczego, dopóki nie pozwolą ci na to tata, albo mama. Szczególnie 
kiedy w grę wchodzi jakiś nadzwyczajny sex appeal czy coś innego działającego na wy-
obraźnię. Wasze życie może od tego zależeć. – Jej piękny dekolt zasłoniła raczej 
konserwatywnie wyglądająca bluzka. Mimo to nadal pozostał dość atrakcyjny.
– Jasne – zgodził się Sean, wciąż poruszony.
– Ale my też daliśmy się nabrać – przyznała Mary.
– Pierwszy raz.
Racja. Dorośli potrafią wyciągać wnioski z doświadczeń. Jim jednak nie był pewny 
swoich reakcji.
– Kiedy wyjdziesz, nie będziemy potrafili odróżnić ciebie od imitacji. Skąd będziemy 
wiedzieli, że to ty dajesz znaki, a nie kolejne urojenie? Mogą nam zrobić krzywdę i zniszczyć 
samochód.
– Hmm. Niech się zastanowię. – Demonica zamyśliła się, a jej głowa powiększyła się 
dwukrotnie w stosunku do zwykłych rozmiarów. Po chwili wróciła do normalnej urody. – 
Myślę, że następnym razem będziesz musiał wyjść ze mną. Wtedy będziesz wiedział, że to ja
– Ale wtedy znajdę się w niebezpieczeństwie, poza działaniem czaru.
– Spróbuję cię ochronić. Tutaj demony mają więcej mocy niż urojenia, ponieważ one są 
intruzami.
– Być może w normalnych okolicznościach – stwierdził Jim. Lecz teraz nie mamy 
normalnych okoliczności. Pył zakłóca działanie różnych zjawisk.
Spojrzała na niego przeciągle.
– Może i jesteś Mundańczykiem, ale znakomicie orientujesz się w tym, co się dzieje.
Domyślił się, że to był komplement, i poczuł, że mu to pochlebia. Oczywiście pozorom 
nie można było ufać, ale ona wyglądała na nadzwyczajnie piękną młodą kobietę i jej 
komplement zwiódł jego racjonalny umysł na poziom znacznie niższy.
– Mundańska fizyka potrafi rozwijać pewne dziwne aspekty, szczególnie na poziomie 
kwantów – powiedział. – Nawykłem do racjonalnego myślenia w nieracjonalnych na pozór 
okolicznościach.
– W moim normalnym nastroju nie doceniłabym tego – mruknęła.
Co oznaczało, że w obecnym stanie rozsądku doceniała. Jeśli Mary była zaniepokojona 
fascynacją Seana osobą Chlorine, to teraz powinna być zaniepokojona podobną reakcją męża 
na Mentię. Chyba nawet nie bez powodu. Nauczył się odrzucać zalotne uwagi odwołujące się 
do męskiej inteligencji, ale magiczna atmosfera zakłóciła jasność jego ocen i jego próżność 
została wystawiona na ciężką próbę. Urojenia nie były jedyną pułapką w tej misji.
Spiralnie wznosząca się droga nagle dobiegła do rozwidlenia. Jedna odnoga szła w lewo, 
druga w prawo.
– Którędy? – zapytał.
– Muszę sprawdzić – powiedziała Mentia i swoim zwyczajem spłynęła z siedzenia.
– A urojenie, naśladując cię, wskaże złą drogę – rzucił za nią Jim. Nawet widząc cię, nie 
zdołam stwierdzić, która jest prawdziwa.
– Och. No tak. Musisz pójść ze mną. I będziemy musieli utrzymywać kontakt.
– Kontakt?
Uśmiechnęła się najwyraźniej świadoma powodów jego niepokoju.
– Będziemy się trzymać za ręce. – Wyciągnęła lewą rękę, aby ująć jego prawą dłoń. 
Teraz przeniknęła przez szybę, zostawiając w środku tylko rękę.
Jim wiedział, że Mary patrzy, ale zachowywała się spokojnie. Koniec końców, była to 
dobra okazja, żeby chwycić Mentię za rękę, chociaż wyglądało to tylko na przypadkowy 
kontakt. Otworzył drzwi i wyszedł, a jej ręka przeniknęła przez szkło i metal bez żadnych 
zakłóceń. Jej dłoń była materialna i ciepła. Zadziwiające, jak ona potrafiła to zrobić? Nie 
myślał, że materialną dłoń można podtrzymywać niematerialnym ramieniem. Dla 
sprawdzenia, drugą dłoń przełożył przez jej przedramię, upewniając się, że jest niematerialne. 
Bez wątpienia prawa magii nie miały wiele wspólnego z prawami fizyki.
Nagle jej ramię naprężyło się.
– Czy jeszcze którejś części mojego ciała chciałbyś dotknąć? – zapytała słodko, a jej 
bluzka stała się przezroczysta.
– Ach, nie – odparł szybko z zakłopotaniem Zamknął za sobą drzwi i stanął 
w połyskującym korytarzu, nadal trzymając ją za rękę. Wiedział, że się uśmiecha. Mogła być 
coraz rozsądniejsza, ale jej prawdziwa natura nie zniknęła.
Podeszli do rozwidlenia. Podejrzewał, że skoro spiralna droga biegnie zgodnie 
z kierunkiem wskazówek zegara, właściwą drogą będzie odnoga w lewo. Tam jednak była lita 
skała. Przejście znowu okazało się iluzją. Lewą ręką uderzył w zimny, twardy kamień. 
Zaskakujące – zdawało się, że droga dalej jest wolna. To wyglądało jak szklana przeszkoda, 
która broniła im wstępu do prawdziwego tunelu
– Wjechałbym w to – stwierdził z goryczą.
– Nigdy nie ufaj iluzji – przypomniała.
Poszli w drugą stronę. Mentia przyłożyła swoją wolną rękę.
– Tak właśnie myślałam.
Jim sięgnął i... natknął się na kolejną szklaną zasłonę.
– Ale...
– Oba korytarze to iluzja – stwierdziła. – Sprawdzimy na zewnątrz.
– Na zewnątrz?
Poprowadziła go ku prawej odnodze. Przycisnęła jego rękę.
– Aha, wolne – stwierdziła.
Poczuł, że zamiast kamieni ma przed sobą wolną przestrzeń.
– Skalna iluzja! – zawołał.
– Iluzje potrafią udawać wszystko – wyjaśniła. – Równie niebezpieczne może być 
wzięcie ściany za drogę, jak i drogi za ścianę. Jednak to jest nadzwyczaj skomplikowana 
sztuczka jak na urojenia.
– Zapewne pył zdołał je wzmocnić – powiedział. – A może jakaś bardziej wredna istota 
jest w to wmieszana.
– Właśnie. Lepiej więc dowiedzmy się czegoś więcej, zanim skierujemy w to przejście 
samochód. – Pociągnęła go za sobą w niby-skały, do znajdującego się dalej tunelu.
Panowała kompletna ciemność.
– Nic nie widzę – przyznał.
– Przepraszam. Zrobię iluminację. – Zaczęła świecić. Z jej ciała raczej niż ubioru 
emanowało lekkie światło, co dawało nawet ciekawy efekt. Skoro odzież była także de-
moniczna, uznał, że efekt był zamierzony.
Szli tunelem. Nagle pod nogami Jima pojawiła się próżnia i poczuł, że leci w dół. Jednak 
ręka demonicy trzymała go zadziwiająco mocno, chroniąc przed upadkiem w nicość. Jej ręka 
objęła całe jego ramię i wciągnęła go z powrotem do tunelu. Wdrapał się i znowu stanął na 
własnych nogach na twardej powierzchni. Wtedy poczuł, że znalazł się w jej objęciach. Ciało 
Mentii było wyjątkowo ponętnie przytulone do niego.
– No cóż, może... – szepnęła.
Cofnęła się i pomogła mu odzyskać równowagę. Staną) na niej, w niej, przez nią. Całe jej 
ciało było solidne, albo przepuszczalne, to ona o tym decydowała.
– Dziękuję – powiedział, wróciwszy do równowagi fizycznej i psychicznej. Bez względu 
bowiem na to, jak bardzo była ponętna, starała się przede wszystkim bezpiecznie posadzić go 
na ziemi. Mogła go przecież objąć znacznie mocniej, niż to rzeczywiście zrobiła.
– Jest czas na zabawę i czas na pracę – powiedziała. – Nie możemy się rozpraszać, 
dopóki nie wypełnimy misji. A potem... – Wzruszyła ramionami i odwróciła się twarzą 
w jego stronę. Nadal promieniała światłem, ale teraz ubranie było nieprzejrzyste. Nie 
puszczała jego prawej ręki. Jej lewa ręka przeszła przez jej ciało dokładnie tak jak jego.
– To najwyraźniej także nie jest właściwa droga – powiedział.
– To przypadkowe odnogi – uznała. – Nie jesteśmy pewni, do czego używały ich norniki, 
ale pewnie pozwalały im się mijać. Zapewne nie przejmowały się upadkiem, będąc istotami 
zrodzonymi z ziemi. Gdzieś tu musi być główne przejście.
– Mam nadzieję. – Jim ciągle trząsł się z powodu wypadku, którego przed chwilą udało 
mu się uniknąć.
Wrócili do wyimaginowanej bariery. Z tej strony wyglądała jak brudna szyba; to bez 
wątpienia była jednostronna iluzja. Samochód było widać, ale jego światła wydawały się 
przymglone, jakby świeciły przez grube zasłony.
Demonica zatrzymała się.
– Zanim pokażemy się pozostałym, pozwolisz... – i wyciągnęła w jego stronę prawą rękę.
– Pozwolić na co?
– Doprowadzić cię do porządku. – Jej dłoń zamieniła się w maleńkie lusterko, w którym 
zobaczył swoje zmierzwione włosy i potargane ubranie. Teraz jej ręka zmieniła się w duży 
grzebień, który przeczesał jego włosy. No i znowu stała się ręką, która poprawiła Jimowi 
kołnierzyk. Zachowywała się niemal zawodowo. Przypominała mu Mary. W przeciwnym 
razie twoja żona mogłaby to źle zrozumieć.
– Och, dziękuję. – Nadal trzymali się za ręce; po tym, co pokazało urojenie, nie zamierza! 
pozwolić jej odejść.
– Skąd wzięło się w tobie tyle zrozumienia dla stosunków rodzinnych?
– Przez dwa lata byłam trzecią osobą w związku pewnej pary odparła, uśmiechając się 
mrocznie. – To była dobra szkoła. Trzecia osoba nie jest najmilej widziana w takim związku.
– Bez wątpienia. – Był zakłopotany i po sekundzie pojął dlaczego. – Przepraszam, że źle 
o tobie pomyślałem.
– Och, pomyślałeś, że mogłabym to zrobić? – zapytała niewinnie i niespodziewanie 
zbliżyła się i przylgnęła do niego biustem i biodrami, po czym pocałowała go. – Wstydź się.
– Wstydzę się – odpowiedział słabym głosem. Zakręciło mu się w głowie, tak fachowy 
był pocałunek.
– Naturalnie nie zrobiłabym niczego podobnego – powiedziała i cofnęła się. – Czy 
myślisz, że jestem... demonicą?
– Przyznam się, że coś takiego sobie pomyślałem – przytaknął. Chyba nie należało igrać 
z tą istotą.
– Ale gdybym chciała, to mogłabym wywrzeć wrażenie – zamruczała.
– Przepraszam za przeprosiny.
– Jesteś opanowany – zaśmiała się. – Nie bądź zakłopotany. Ja, to znaczy Metria, 
pewnego razu uwiodłam żonatego króla. Cieszę się, że wiesz, co mogłam zrobić, a czego nie 
robię w interesie Xanth. Rozsądek może być przekleństwem.
– Przekleństwem – zgodził się.
Przeszli przez woal iluzji i weszli w światła reflektorów. Jim osłonił oczy przed blaskiem 
i zobaczył rodzinę przyglądającą im się zza szyby samochodu. Pomachał. Kilka rąk 
odpowiedziało. Musieli się niepokoić, kiedy zniknął.
Przeszli na drugą stronę tunelu. Tam odkryli kolejne ukryte przejście. Zbadali je na tyle 
dokładnie, żeby przekonać się, że jest właściwe, i wrócili do samochodu. Jim otworzył drzwi 
i wsiadł, a demonicą przeniknęła przez niego na swoje miejsce. Zamknął drzwi za sobą.
– Dobrze, że już wróciłeś, tato – przywitał go Sean. – Nie uwierzysz, co zamierzały 
urojenia.
– Powiedz – zachęcił go Jim, włączając silnik i kierując się w lewo w ścianę ze skał.
– Udawały, że ty i ona całujecie się – powiedział szybko David. Ale wiedzieliśmy, że to 
nieprawda, bo było pięć czy sześć par i widzieliśmy, jak wchodziliście przez ścianę.
– No i wiedzieliśmy, że nie robilibyście nic takiego – dorzuciła Karen.
– Dziękuję za zaufanie – powiedział Jim, na nowo wstrząśnięty sytuacją. Urojenia 
próbowały go zdradzić! W ostatniej godzinie wyraźnie nabrały sprytu i próbowały sztuczek 
psychologicznych, kiedy zawiodły fizyczne. Sukces misji wcale nie był taki pewny. Co 
więcej, bezpieczeństwo ich rodziny nie było zapewnione. Ta przyjemna chwilami kraina 
magii stawała się coraz groźniejsza.
Dalsza podróż przebiegała spokojnie. Urojenia próbowały różnych sztuczek, ale wobec 
niepowodzenia zaczęły pewnie szukać łatwiejszego celu. Silnik pracował na wysokich 
obrotach, ale szczęśliwie dawał sobie radę. W końcu dotarli do względnie płaskiego miejsca 
i zatrzymali się. Było wczesne popołudnie.
Wiał silny wiatr. Wszystko spowiła rudawa mgiełka. Niebo wyglądało na zakrzywione 
i rozkołysane, jakby było wymalowane na elastycznej kopule, a słońce kiwało się w miejscu. 
Magiczny pył wszystko zakłócał. Płaskowyż był maleńki z gwałtownie urywającymi się 
krawędziami.
– Teraz musimy zebrać drewno, słomę, wysuszone łajno, wszystko, co się pali – zarządził 
Jim. – Musimy rozpalić wielki ogień.
– Wspaniale! – krzyknął David. Uwielbiał ogniska, a im większe, tym lepsze.
– Nie podchodź do krawędzi! – upomniała Mary, kiedy chłopak wziął się do poszukiwań.
– Nooo! – David i Karen zawołali równocześnie. Ale wzięli pod uwagę ostrzeżenie, bo 
przepaść rzeczywiście robiła wrażenie.
– Znajdziemy tu dość podpałki? – zapytał Sean. – Miejsce wydaje się raczej ogołocone. – 
Nie robił wrażenia pewnego siebie, rozglądał się dookoła, jakby czegoś szukał.
– Król Dor powiedział, że dostaniemy jakąś pomoc – przypomniał mu Jim. Miał nadzieję, 
że król się nie mylił.
– Coś nadchodzi! – zauważyła Mary. – Ale obawiam się, że nic dobrego.
Jim spojrzał w tę samą stronę.
– Zdaje się, że masz rację. To chyba harpie.
Obrzydliwe stwory szarpane uderzeniami wiatru kierowały się na płaskowyż z południa. 
Jim rozglądnął się za jakimś” kijem, którego można by użyć jako pałki. Potrzebowali czegoś 
do obrony, jeśli nie uda im się skryć w samochodzie. Inaczej nie wypełnią zadania.
– Sprawdzę – powiedziała Mentia. Przybrała postać potężnej harpii i poleciała na 
spotkanie ohydnych stworów.
– Coś jeszcze – wtrąciła Mary.
To coś nadciągało z północy i było ogromne. Właściwie wyglądało jak ptak-Rok. 
Takiego potwora nie da się przepędzić kijem! Nawet wnętrze samochodu może okazać się 
niewystarczającym schronieniem wobec stworzenia tych rozmiarów.
– Spójrzcie na to! – zawołał Sean. – Kosz!
– To muszą być Chlorine i Nimby – stwierdziła z ulgą Mary. Mieli do nas tu dołączyć.
– Przyniesieni przez Roka – przypomniał sobie Jim. – Przez te wszystkie kłopoty 
zapomniałem o tym.
– To ten pył – powiedziała Mary. Nie był do końca pewny, co miała na myśli, ale nie 
zamierzał się dopytywać.
Potężny ptak, szybując, zniżał lot, aby wylądować na płaskowyżu. Ostrożnie posadził 
kosz. Wyszło z niego troje przybyszów: Chlorine, Nimby i wspaniale skrzący się duży 
kurczak. Rok zwinął ogromne skrzydła i usiadł niczym wielka kura. Jego oczy pozostawały 
jednak czujne. Rok miał oczy matki..., albo strażnika. Jim widywał czasami takie samo 
spojrzenie u Mary.
Rodzina zebrała się i podeszła do przybyszów.
– Pamiętajcie – Jim zwrócił się do dzieci – że ten ptak to mądrala. Rozumie wszystko, co 
mówimy, i jest ważną postacią w Xanth. Traktujcie go jako lojalnego przyjaciela. – O tym 
zapewnił ich już król Dor. Dopóki Roxanne Rok brała udział w misji, nic im nie groziło. Siłą 
ptaka-Roka było to, że wspierały go wszystkie skrzydlate stwory w Xanth i większość 
pozostałych, włącznie z ludźmi.
Chlorine powitała wszystkich uściskami, które nawet dzieciom przypadły do gustu. Miała 
na sobie osobliwą wiatrówkę, której jednak nie udało się zepsuć jej atrakcyjnego wyglądu. 
Teraz dokonała prezentacji.
– Oto Roxanne Rok, trzeci najważniejszy ptak w Xanth. – Lekko skłoniła się stworzeniu, 
które odwzajemniło się aprobującym skinieniem. – A to jest Sim, skrót od Simiurg Junior, 
drugi najważniejszy ptak w Xanth. Roxanne opiekuje się nim za jego matkę, najważniejszego 
z ptaków, Simiurg. Jeśli to będzie konieczne, będziemy chronić Sima własnym życiem.
– Tak – Jim zgodził się za całą rodzinę.
Chlorine odwróciła się teraz w stronę ptaka-Roka.
– A to jest rodzina Mundańczyków Baldwin: Jim, Mary, Sean, David, Karen, Woofer, 
Midrange i Tweeter. Czy zwierzęta mogą pobawić się z Simem?
Ogromna głowa pochyliła się przyzwalająco. Jim był zaskoczony zaufaniem, ale uznał, że 
Roxanne też ma swoje instrukcje. Trzy zwierzaki były zresztą teraz inteligentne 
i zdyscyplinowane i wszystko rozumiały.
Lśniący kurczak wystąpił krok do przodu. Był mniej więcej wzrostu Woofera, a jego 
młode opierzenie lśniło w słońcu przy każdym ruchu.
– Cip!
– Hau!
– Miau!
– Twiit!
Zaraz potem cała czwórka zaśmiała się. Albo opowiedziały sobie jakiś zwierzęcy dowcip, 
albo po prostu były w doskonałym humorze.
Mentia wynurzyła się z kłębu dymu.
– Och, witam, Roxanne-przywitała się. – Jestem Mentia. Gorsza połowa Metrii. 
Spotkałyśmy się w czasie twojego sprawdzianu.
Potężna głowa skinęła na znak, że sobie przypomina.
Demonica zwróciła się do Jima:
– Harpie nie są tu po to, żeby walczyć; przyniosły drewno na ognisko. Wieści szybko się 
rozeszły. Nikt nie chce, żeby Xanth zostało zmiecione
Rzeczywiście, Jim zobaczył, że wstrętnie wyglądające ptaszyska pikują nad krawędzią 
i zrzucają patyki. To była wspaniała pomoc.
– Podziękuj im od nas.
– Już to zrobiłam. Powiedziały, że więcej skrzydlatych przyleci i przyniesie paliwo. To 
ich święte miejsce spotkań, gdzie obowiązuje stały rozejm. Nie wolno się tu sprzeczać, 
dopóki ktoś naprawdę o to nie poprosi. Nie musicie się więc obawiać potworów, ale nie 
kuście losu.
– To wielce pocieszające – mruknęła Mary. Obserwowała dzieci i zwierzęta z pewną 
dozą niepokoju, szczególnie kiedy zjawił się ten wielki ptak. Bawiły się w klasy, rysując na 
piasku pola, i wszyscy byli bardzo skupieni.
– Jeśli pozwolisz, to mam pracę do wykonania – odezwał się Jim.
Mary spojrzała niezdecydowana.
– Powinnam ci pomóc – powiedziała. Jednak wyraźnie nie chciała pozostawiać dzieci 
i zwierząt bez nadzoru.
– Ja ci pomogę – ofiarowała się Mentia.
– I ja – dołączyła Chlorine.
W tej sytuacji zainteresowali się oczywiście także Sean i Nimby. Ale Mary nie wyglądała 
na uspokojoną.
Mentia podfrunęła do Mary.
– To najbezpieczniejsze miejsce dla dzieci w całym Xanth stwierdziła. – Roxanne pilnuje 
Sima i każdego, kto z nim przebywa, a pomagają jej w tym wszystkie skrzydlate istoty 
w całym Xanth i większość pozostałych.
– Wiemy – wtrącił Jim.
Mary jednak pragnęła bardziej przekonującego zapewnienia. Popatrzyła na Nimby’ego, 
a on skinął potwierdzająco głową.
– W takim razie dołączę do was – powiedziała, dopiero teraz uspokojona.
Podobnie zresztą jak Jim. Nie żeby miał coś przeciwko bliskości Mentii i Chlorine, ale 
czuł się lepiej, jeśli Mary była w pobliżu. Poza tym podzielał niepokój żony o Seana, który 
wydawał się nadmiernie zaintrygowany niektórymi stworzeniami, których na domiar w ogóle 
nie onieśmielało towarzystwo mężczyzn.
Poszli zbierać drwa na ognisko. Harpie odleciały, ale zjawiły się inne skrzydlate potwory: 
smoki, gryfy i takie, których nie potrafili sklasyfikować. Niektóre sporych rozmiarów. 
Wszystkie pomagały, zrzucały ładunek i odlatywały.
Wiatr ciągle przybierał na sile i w powietrzu unosił się coraz gęściejszy pył. Widział, jak 
to działa na stwory, które zachowywały się w powietrzu nerwowo, jakby zażyły jakieś środki 
odurzające. Widział już dość, aby docenić potencjalne możliwości oddziaływania pyłu na 
magiczne stworzenia. Ważnym powodem, dla którego misja została powierzona rodzinie 
z Mundanii, było to, że nie mieli w sobie ani odrobiny magii. Nie tylko Jim i pozostali nie 
potrafili zrobić niczego magicznego, ale w sposób szczególny opierali się efektom magii. 
W rezultacie, podobnie jak rozsądna demonica, mogli przejść przez zadanie w sytuacji, kiedy 
inni odczuwali ogarniające ich szaleństwo.
Wiele rąk przyspieszyło pracę. Wkrótce płonęło wielkie ognisko, wyrzucając w górę 
kłęby dymu. Teraz skrzydlate stwory na polecenie Jima przyniosły wiadra z wodą. Wylano ją 
na ogień i ogromny obłok pary z głośnym sykiem wzniósł się w niebo i popłynął niesiony 
wiatrem.
Magiczny pył osiadł na obłoku i ożywił go. Pojawiła się świecąca twarz. Jim podejrzewał 
z początku, że ma przywidzenia, ale pozostali także ją widzieli.
– Pohałasuj! – zawołał. – Pokaż, z czego jesteś zrobiona, mgławico! – W tym magicznym 
królestwie nawet iluzje miały uczucia.
Obłok zadudnił.
– Możesz lepiej! – zawołał zachęcająco. – Cóż za chucherko z ciebie, paro blada?
Tym razem obłok eksplodował rykiem. Bez wątpienia usłyszano to wiele mil dalej. A o to 
właśnie chodziło. Wtem z tyłu rozległ się inny odgłos. Obejrzał się i zobaczył Roxanne Rok 
zrywającą się do lotu.
– Dokąd ona leci? – zapytał zaniepokojony.
Nimby napisał wyjaśnienie. Centaury Che i Cynthia zostały zdmuchnięte przez Zły Wiatr, 
„więc Roxanne poleciała je ratować. Che jest wychowawczynią Sima.
No tak. Błyszczący kurczak potrzebuje dobrego wykształcenia, więc ma nauczyciela 
centaura. Wiatr był teraz tak porywisty i niósł tyle pyłu, że nawet smoki kryły się na 
płaskowyżu. Swoją pracę wykonały. Chmura z dymu, pary i pyłu zmieniła się w monstrum.
– Kto teraz pilnuje dzieci? – zapytała ostro Mary.
No właśnie, kto? Pobiegli w stronę placu, gdzie dzieci i zwierzaki nadal pochłonięte były 
zabawą. Pilnowała ich teraz ogromna smoczyca. Kiedy oddychała, pojawiały się języki ognia. 
Wyglądało na to, że Roxanne załatwiła zastępstwo.
Jim i Mary wrócili do ogniska. Tylko w Xanth rodzice mogli zobaczyć smoka 
opiekującego się ich dziećmi i uznać, że to dobre rozwiązanie.
Na horyzoncie zauważyli maleńką plamkę, która szybko się powiększała. To był ptak-
Rok trzymający w każdym ze swoich szponów drobną postać. Kiedy podleciał bliżej, okazało 
się, że były to młode centaury, samica i samiec. Każdy miał około jedenastu lat, według 
ludzkiego kalendarza.
– Porozmawiajmy z nimi – zaproponowała Mary. Jim przytaknął i oboje zawrócili.
Roxanne wylądowała i postawiła centaury na ziemi. Natychmiast pojawiła się demonica 
Mentia.
– Che i Cynthia – przedstawiła je. – Jim i Mary z Mundanii.
– Słyszeliśmy, że zawróciliście, żeby ratować Xanth – powiedziała Cynthia. – Była ładna, 
a jej brązowe pukle dobrze pasowały do końskiej grzywy. Miała goły tors, ale jeszcze nie 
(całkiem) ukształtowany.
Che tymczasem przyglądał się zabawie dzieci i zwierząt.
– Dobra okazja do nauki matematyki – zauważył.
– Uczyłeś już tego kurczaka matematyki? – zapytał zaskoczony Jim.
– Zanim dorośnie, musi wiedzieć wszystko o świecie – wtrąciła Cynthia.
Jim skinął.
– Zgoda. To świetnie. Ale czy możecie uczyć matematyki w tym narastającym 
szaleństwie?
– Matematyki kwantowej – powiedział Che. – Szaleństwo nawet pomaga w tych studiach.
Chociaż zaskoczony, Jim musiał się zgodzić. Centaury rzeczywiście były wyjątkowo 
inteligentne.
– Gdzie jest goblinka Gwenny? – zapytała Mentia. – Nie towarzyszyliście jej?
– Zwolniła mnie z tego obowiązku – powiedział Che. – Teraz wyrosła i rządzi Górą 
Goblinów, nie grozą jej więc niewygodne pytania. Ale pozostajemy bliskimi przyjaciółmi 
i często ją odwiedzam. Sim na pewno też ją polubi, gdy przyjdzie właściwy czas.
– Rozumiem – odparła demonica.
Centaury dołączyły do młodzieży, a Jim i Mary wrócili do ognia.
– Myślisz, że się uda? – zapytała z troską.
– Jeżeli nie, pozostaniemy na górze i nie będzie bezpiecznej drogi powrotu – 
odpowiedział wymijająco.
Nie zaprzeczyła. Podeszli znowu do ogniska, które nadal płonęło i dymiło, ale teraz wiatr 
był tak silny, że obłok dymu odpływał bardzo szybko. Czy to wystarczy? Nie mieli już 
drewna, skrzydlate stwory nie ośmieliły się już więcej latać z powodu szaleństwa. Bez 
powodu tarzały się po ziemi i warczały.
Chlorine wydawała się nieco zagubiona, ale Nimby wyglądał na niewzruszonego. Kątem 
oka Jim widział fantastyczne rzeczy, które znikały, gdy spoglądał na nie wprost. Szaleństwo 
wzięło w swe objęcia wszystkich.
– Patrzcie! – zawołała Chlorine. – Fracto!
Na horyzoncie, daleko na północy, pojawił się zarys ciemnej chmury. Nadchodził Fracto! 
Demonstracja rywala sprowokowała wściekłą mgłę do działania.
Magiczny pył pobudził także Fracto. W dwie i pół chwili chmura urosła do 
przerażających rozmiarów. Pęczniały i wybuchały purpurowe bąble. Potem stały się szaro-
zielone i ciemnobrązowe. W końcu zmieniły się w złośliwe oczka. Pojawiły się też ohydne 
usta Kiedy oddychał, słyszeli gwizd. Był gotowy dmuchnąć lodowatym powietrzem.
Czas najwyższy, żeby działać.
– Fracto! – zawołał Jim. – Cumulo Fracto Nimbus, królu chmur. Słuchaj mnie! Mam dla 
ciebie propozycję!
Chmura zawahała się zaskoczona. Mroźny podmuch nie nadszedł.
– Xanth jest w niebezpieczeństwie! – wołał Jim. – Xanth potrzebuje twojej pomocy!
Usta zaczęły nabierać powietrza. Fracto nie dbał o dobro Xanth.
– Możemy ci zaoferować coś naprawdę przyjemnego – krzyczał Jim.
Chmura znowu się zastanawiała. Zmrużyła oczy. Pojawił się nad nią obłoczek w postaci 
znaku zapytania.
– Romans! Kolejna burza, i to żeńskiego rodzaju. – Brzmiało to szaleńczo, ale cała 
sytuacja była szalona. Król Dor wszystko dokładnie omówił z Jimem, więc teraz, kiedy 
zachowywał jeszcze dość zdrowego rozsądku, musiał sprawę załatwić. – Nie chodzi o tę 
zadymioną chmurę. Ona miała tylko zwrócić twoją uwagę. Chodzi o prawdziwą nawałnicę, 
największą, jaka nawiedziła kiedykolwiek Xanth. Idealna dla ciebie.
Gąbczasta gęba okazała zdecydowane zainteresowanie. Fracto rzadko miewał okazję 
przebywać w odpowiednim towarzystwie. Naprawdę musiało mu go brakować. Usta ułożyły 
się w idealne O i wypuściły kłąb powietrza. Pytał: „KTO?”
– Nazywa się Wesoła Wdówka – zawołał Jim. – Pochodzi z Mundanii.
Twarz chmury prychnęła.
– Nie, czekaj! Nie jest już Mundanką. Poderwała tyle magicznego pyłu, że teraz sama 
stała się magiczna. Ale nie rozumie tego, nie wie, jak wykorzystać swoją nową magiczną siłę. 
Traci ją niepotrzebnie na przypadkowe podmuchy, nie zdaje sobie sprawy ze swojego 
potencjału. Staje się tak silna, że gotowa będzie zdmuchnąć z powierzchni cały Xanth. Wtedy 
oczywiście osłabnie. Ale dzięki właściwym instrukcjom może stać się taką nawałnicą, jaką 
powinna być, i z całym tym magicznym pyłem może stać się prawdziwą mieszkanką Xanth. 
Jednak potrzebuje nauczyciela, a tylko ty posiadasz odpowiednie umiejętności i jesteś na tyle 
zdolny, żeby ją nauczyć. Tylko ty potrafisz okiełznać tę złośnicę. Tylko ty potrafisz uspokoić 
Zły Wiatr. Jeżeli ci się uda, będziesz miał wspaniałą kobietę twojego rodzaju. Resztę 
pozostawiam twojej wyobraźni. – Nie był pewny, ile wyobraźni może mieć chmura, ale było 
oczywiste, że chmura rozważa propozycję.
Fracto zastanawiał się. Po chwili jego usta utworzyły kształt przypominający. A i 
zapytały: „JAK?”
– Musimy współpracować – odpowiedział Jim, z wyraźną ulgą zdając sobie sprawę, że 
rozmowa toczy się w dobrym kierunku. Musimy odepchnąć Wesołą Wdówkę od terenu, na 
którym występuje znaczne stężenie magicznego pyłu, ale my nie potrafimy skierować jej 
w żadną konkretną stronę. To musisz zrobić ty, zwabiając ją do Regionu Powietrza. Kiedy już 
się tam znajdzie, nie będzie wiedziała, jak uciec, dopóki sam jej tego nie nauczysz. Będzie 
twoja i będziesz mógł ją uwieść.
Chmura znowu się zastanowiła. Nie ulegało już wątpliwości, że Fracto zainteresowany. 
Chmura wypuściła podwójne 00, co miało oznaczać: „DOWODY?”
Jak miał udowodnić, że mówi prawdę? Nie mógł winić chmury za podejrzliwość. Fracto 
nie miał przyjaciół, a Mundańczycy byli ostatnimi, którym można było zaufać. Na szczęście 
Król Dor przygotował go również i na takie pytanie.
– Oto kontrakt – odparł, rozwijając duży rulon. – Podpisany osobiście przez Dobrego 
Maga.
Podmuch wiatru wyrwał go z rąk Jima i zaniósł w stronę chmury. Ale oczywiście 
dokument nie zaginął. Fracto przeczytał.
Teraz zachmurzona twarz zmieniła się. Przestała być straszna i stała się bardziej 
ustępliwa. Usta otworzyły się i jęknęły przeciągłe „AAA”.
Fracto przyjął propozycję! Teraz pozostało tylko omówić szczegóły.
Jim wyjaśnił, jak przenieść Chlorine za Wesołą Wdówkę i użyć wiatrówki, żeby zwabić 
wichurę do Regionu Powietrza w północno-centralnym Xanth. To nie było łatwe, ale tam 
mogli nawałnicę zatrzymać i okiełznać, jeśli udałoby się nie popełnić żadnego błędu. 
Dotychczasowe postępy podniosły Jima na duchu. Wkrótce mieli wypełnić misję i wrócić do 
domu, na Florydę. Zaczynał już tęsknić za rodzinnymi stronami.



Rozdział 12
Willow

Sean zadeptał resztki ognia w pobliżu krawędzi płaskowyżu i odwrócił się, żeby 
popatrzeć za rozwiewanym przez wiatr dymem. Wykonali zadanie: wysłali dymne sygnały, 
przywołali chmurę i zawarli z nią układ. Oczywiście musieli jeszcze trochę popracować, 
zanim Zły Wiatr zostanie ujarzmiony, ale wyszli już na prostą. Xanth zostanie ochroniony, 
a oni wrócą do domu. Przygoda była interesująca, a nawet zabawna, ale był już gotów wrócić 
do nudnej Mundanii.
Ale coś tu nie pasowało. Dlaczego chciał wracać do domu, skoro urocza Chlorine miała 
tu zostać? No i ta superseksowna demonica Mentia? Powinien przecież chcieć zobaczyć, ile 
tylko się da, chociaż wiedział, że żadna z nich nie jest dla niego. Były jedynie 
zmaterializowanym marzeniem, fantastyczną projekcją, ale z drugiej strony, czy 
kiedykolwiek wcześniej powstrzymywał go fakt, że coś jest nieosiągalne? Powinien 
próbować złapać każde spojrzenie, które tylko zdoła. Ale nie łapał; stracił jakoś 
zainteresowanie. No, troszkę udawał, ale to dlatego, że pozostali członkowie jego rodziny 
zbytnio mu się przyglądali i zapewne podejrzewaliby go o chorobę, gdyby nie starał się skorzy-
stać z każdej nadarzającej się okazji ujrzenia choćby skrawka niewieściego ciała. Jednak nie 
miał już do tego serca.
Czy to przez narastające szaleństwo? Nie dotykało ono nadmiernie Mundańczyków 
z powodu ich bardzo ograniczonej magiczności, jednak jakieś skutki wywoływało. Kręciło 
mu się w głowie, a niektóre rzeczy, które były płaskie, na przykład ziemia, falowały, albo 
rozpływały się. Ale to tylko percepcja; nie powinna wpływać na normalne u młodego 
mężczyzny zainteresowanie kobietami. Nie powinna także wywoływać u niego 
niewyjaśnionego poczucia zagubienia.
Poszedł na drugą stronę polany, gdzie jeszcze się dymiło, i załatwił to, czego natura od 
niego wymagała. Po chwili zawrócił w stronę samochodu i pozostałych osób. Obszedł 
głęboką dziurę w ziemi, która może była iluzją, a może nie. Wykonał swoją pracę. Najwyższy 
czas przyłączyć się do rodziny.
Wtedy na krawędzi pojawiło się coś, co dojrzał kącikiem oka. Uznał, że to wraca jeden 
z latających stworów. W następnej sekundzie stwierdził, że to pewnie harpia, dlatego że 
stworzenie było rodzaju żeńskiego, ale w kolejnej sekundzie stwierdził, że to w stu 
procentach dziewczyna, i do tego ubrana. Skrzydlata dziewczyna!
Po chwili znalazła się nad płaskowyżem i leciała szybko dalej. Chyba jednak była 
wyjątkowo zmęczona, gdyż skrzydła uderzały powoli, a głowa zaczęła jej opadać. Frunąc 
w tym narastającym szaleństwie, szybko wyczerpała swoje siły.
Jej delikatne stopy dotknęły ziemi. Skrzydła zwinęły się i opadła na kolana.
Sean postanowił jej pomóc. Była tak delikatna, tak bezbronna, że musiał coś zrobić.
– Dobrze się czujesz? – zapytał, wyciągając do niej rękę.
Jej zmęczona głowa odwróciła się w jego stronę.
– Sean! – zawołała i wpadła w dziurę, którą dopiero co ominął.
Cały świat Seana odmienił się w jednej chwili.
– Willow! – krzyknął i skoczył za nią. Złapał ją, kiedy wylądowali na kupie jakichś 
miękkich świecących odpadów. W głowie miał zamęt.
– Och, Sean, pamiętasz – westchnęła. – Bałam się, że nie będziesz pamiętał.
– Wymówiłaś moje imię – powiedział. – Wszystko wróciło. Jak mógłbym kiedykolwiek 
zapomnieć?
– Szedłeś przez zapomniany wir – powiedziała. – Podążyłam za tobą aż tu...
– Teraz wiem, co straciłem – odparł. – Ciebie, Willow. Kocham cię. – Pocałował ją 
i poczuł wszechogarniającą słodycz powracającego wspomnienia.
Zatrzymali się tam, gdzie woda zalewała drogę trolli. Gobliny zniszczyły rzekę, 
powodując, że się cofnęła i zwaliła most oraz zalała drogę, uniemożliwiając bezpieczny 
przejazd. Tata wziął garść wiśniowych bomb, które miały posłużyć do zniszczenia tamy. 
Zostawił je Seanowi i mamie, a sam poszedł zbadać zaporę, żeby znaleźć najlepsze miejsce 
do podłożenia materiału wybuchowego. Ale został złapany przez gobliny. Mieli rzucić bomby 
we właściwe miejsce, ale gdy tata został złapany, Sean wiedział, że nie może dłużej czekać. 
David miał odciągnąć uwagę napastników, a on, Sean, musiał zrobić, co do niego należało. 
Złapał więc całą wiązkę bomb i pobiegł w stronę tamy. Rzucił w nią wiśniami i padł, żeby 
uniknąć odłamków.
Wybuch odrzucił go i ogłuszył. Ale musiał wylądować w wodzie, bo nagle zaczął się 
krztusić i taplać. Na szczęście był dobrym pływakiem, więc po krótkiej chwili dezorientacji 
zdołał mocnymi ruchami ramion odzyskać kontrolę i próbował dopłynąć do brzegu.
Ale nie bardzo wiedział, gdzie się ten brzeg znajduje. Wszędzie dookoła była płynąca 
wartkim nurtem brudna woda, która unosiła go ze sobą. Razem z nim płynęły gałęzie 
z wysadzonej tamy, czasami wchodząc mu w drogę. Był osłabiony wybuchem i czuł się coraz 
bardziej zmęczony. Gdzie był brzeg?
Nad nim pojawiła się frunąca postać. To był duży ptak... nie, dziewczyna! Uskrzydlona 
dziewczyna!
– Tu! – krzyknęła, wskazując przed siebie.
Musiała wiedzieć. Popłynął więc za nią i wkrótce zza rozrzuconych w wodzie śmieci 
wyłonił się brzeg. Jednak Sean zupełnie osłabł. Adrenalina, która dodawała mu sił, teraz 
przestała działać, i tuż przed brzegiem zaczął grzęznąć w mule.
Dziewczyna podleciała, żeby mu pomóc.
– Musisz wypłynąć, bo mułu płynie coraz więcej – powiedziała. Delikatnymi rękami 
chwyciła go pod pachy i próbowała unieść. Ale zamiast tego jej stopy ugrzęzły w mule 
i wylądowała obok niego w błocie.
– Twoje skrzydła! – krzyknął przestraszony. Czystą biel skaziły błotniste plamy.
– Mogę je umyć. No, dalej. – Jeszcze raz spróbowała go unieść, objąwszy go tym razem 
w pasie. – Spiesz się.
Teraz odgłos płynącej wody był jakiś inny. Zapewne nurt się zmienił – płynął teraz prosto 
przez zalany teren i gotów był go znowu porwać. Zebrał się w sobie i przy jej pomocy 
chwiejnym krokiem ruszył w stronę stałego lądu. Była szczupła, więc jej pomoc była bardziej 
moralna niż fizyczna, ale i tak doceniał to, co dla niego robiła.
Dotarli do wysokiego brzegu. Chwytając się wystających korzeni, wydostali się na górę 
akurat w chwili, gdy woda za nimi spiętrzyła się. Na chwilę przynajmniej byli bezpieczni.
– Dzięki – powiedział. – Bez ciebie pewnie bym utonął.
– Tak. Nie wiedziałam, kim jesteś, ale nie wydawało mi się w-porządku pozwolić ci się 
utopić, skoro mogłam pomóc. – Zamilkła i odchyliła głowę. – Kim jesteś?
– Nazywam się Sean Baldwin.
– Sean skąd?
Uśmiechnął się.
– To moje nazwisko.
– Na-zwisko? Jesteś z góry.
Roześmiał się.
– Daleko stąd. Jestem Mundańczykiem.
Aż nią wstrząsnęło.
– Jesteś z Mundanii!
– Ale to nie znaczy, że jestem złą osobą.
– Nie znaczy?
– Zapewne słyszałaś jakieś nieprzyjemne historie o Mundanii. Nie wszyscy jesteśmy tacy 
jak w tych opowieściach.
– Mam nadzieję – zauważyła.
Przyjrzał jej się. Pod warstwą błota była to proporcjonalnie zbudowana, ładna, młoda 
dziewczyna o długich do pasa jasnych włosach, drobnych dłoniach i stopach. Twarz miała 
podobną do elfa, z ogromnymi zielonymi oczami.
– Proszę, uwierz, że nie zrobiłaś źle, ratując mnie z topieli. Powiesz mi, kim jesteś?
– Oczywiście – odpowiedziała, rumieniąc się. – Jestem elfką Willow.
– Jesteś elfką? Jak Jenny?
– Jenny? Gdzie jest jej wiąz?
– Wiąz?
– Wiąz elfa. Wszystkie elfy związane są z konkretnymi wiązami. W ten sposób 
identyfikujemy się.
– Nie sądzę, żeby miała swój wiąz – odpowiedział. – Jest ze Świata Dwóch Księżyców.
– Bez wiązu? No to musi być naprawdę dziwna.
– No, ale ma spiczaste uszy i po cztery palce u dłoni.
Willow uniosła rękę zakończoną ewidentnie pięcioma palcami i dotknęła nimi swojego 
ucha, które było okrągłe.
– To musi być dziwny świat. W Xanth wszystkie elfy wyglądają tak jak ja. Może 
z wyjątkiem kilku.
– Och. Jakich kilku!?
– No, nasz wiąz jest skrzydlaty. Mam więc skrzydła, inaczej niż inne elfy. Nasze drzewo 
jest wielkie, więc i ja jestem wielka.
– Wielka? Według mnie jesteś uroczym maleństwem.
– Wielka jak na elfy. Większość jest o wiele mniejsza niż my. No i są o wiele bardziej 
przywiązane do swojego drzewa.
– Przywiązane do drzewa?
– Nie wiedziałeś?
– Przecież jestem Mundańczykiem. Jestem zupełnym ignorantem.
– Oczywiście – zgodziła się poważnie. – Wszystkie elfy są przywiązane do swoich drzew. 
W ich pobliżu są bardzo silne, ale słabną, kiedy się od nich oddalają, aż w końcu stają się zbyt 
słabe, by żyć. Nie mają więc ambicji terytorialnych, ale nawet ogry nie odważają się ich atako-
wać, ponieważ przy swoich wiązach elfy są silniejsze od nich.
– Z dala od swojego drzewa jesteś więc słaba?
– Tak. Ale to nie dotyczy właściwie elfów skrzydlatych, więc my możemy latać nawet 
całkiem daleko. Myślę, że to dzięki temu, że nasze wysokie drzewo jest widoczne z daleka, 
gdyż nie zasłaniają go góry, domy czy rośliny. Niemniej jednak jesteśmy i tak zmuszone do 
ograniczania odległości. Na granicy Xanth pewnie nie zdołałabym ustać, podczas gdy 
w pobliżu naszego drzewa mogłabym cię nosić na jednej ręce. Odmiany są też bardziej 
ograniczone niż u innych gatunków i to pozwala nam swobodnie latać. Mój wiąz rośnie 
w środkowowschodnim Xanth, więc tu nie jestem ani słaba, ani silna. Inaczej byłabym 
w stanie udzielić ci większej pomocy.
– Dość mi pomogłaś – zapewnił ją. – Naprawdę doceniam to. Użyłem bomb wiśniowych, 
by zniszczyć tamę zbudowaną przez gobliny, ale uwolniona woda zmyła mnie.
– Nie bardzo lubimy gobliny – przyznała.
– My ich w ogóle nie lubimy. – Rozejrzał się dookoła. Woda uspokoiła się. – Lepiej 
wrócę już do mojej rodziny.
– A ja lepiej wrócę do mojego wiązu.
– Jeszcze raz dziękuję za pomoc. Nie wiem, jak ci się odwdzięczyć.
– Och, ja nie zrobiłam tego po to, byś mi się odwdzięczał – odparła, znowu się rumieniąc. 
– To był taki impuls. Zwykle nie kontaktujemy się z ludźmi w ogóle. Jesteśmy bardzo 
nieśmiałe. Ale nie mogłam ci pozwolić utonąć.
– Rozumiem. Zrobiłbym dla ciebie to samo, gdybyś była w kłopotach, i to wcale nie 
dlatego, że jesteś ładna.
– Och! – zawołała, rumieniąc się jeszcze bardziej.
– Przepraszam – powiedział szybko. – Nie chciałem cię urazić.
– Jeszcze nikt nie nazwał mnie ładną. Jestem zupełnie normalną przedstawicielką 
swojego rodzaju, i do tego pokrytą błotem.
Pojął, że nie żartowała, mówiąc o sobie, że jest nieśmiała.
– Może mnie się szczególnie podobasz, bo mnie uratowałaś. A błoto to moja wina. Czy 
jest tu jakaś sadzawka, w której moglibyśmy się umyć, zanim każde z nas ruszy w swoją 
stronę? Nie chciał wracać do rodziny taki brudny, bo mama martwiłaby się o tapicerkę 
w samochodzie; nie chciał też zbyt szybko rozstawać się z tą interesującą osobą. Spędzili 
razem już dłuższą chwilę, ale gdyby się umyła, mógłby jej się dokładniej przyjrzeć.
– Widziałam tu blisko sadzawkę – powiedziała. – Jeśli się nie śpieszysz...
– Nie śpieszę się.
Zaprowadziła go do wody, którą zauważyła wcześniej. To było małe źródełko tryskające 
krystalicznie czystą wodą.
Willow zaczęła się rozbierać, ale zaraz się zawahała.
– Słyszałam, że Mundańczycy są bardzo... nie chciałabym cię obrazić... czy masz coś 
przeciwko rozbieraniu się?
– Absolutnie nic – stwierdził uprzejmie. Pamiętał, jak kiedyś kąpał się nago 
z przyjaciółmi. Czy teraz miał robić to samo z tą cudowną dziewczyną? – Czy miałabyś coś 
przeciwko temu, żebym i ja...?
– Oczywiście, że nie. Jak inaczej miałbyś się umyć?
Roześmiał się z ulgą.
– No tak. Ale ostrzegam, że będę ci się przyglądał. Po prostu nie będę mógł się 
powstrzymać.
Uśmiechnęła się i zdjęła suknię. Dziwiło go, że nie krępuje się z powodu majtek, ale 
zaraz zrozumiał dlaczego: nie nosiła ich. W Xanth, jak się zdawało, nagość nie była 
problemem, a jedynie rozbieranie się. Jej nagość nie tylko była naturalna, była piękna; tak 
właśnie wyobrażał sobie Chlorine, ale Willow to było coś więcej. Nagle upodobał sobie taką 
wiotkość.
Bez ociągania zdjął odzież i szybko dołączył do niej w źródełku, ponieważ nie chciał 
dłużej wystawiać się na jej spojrzenia i czuć zakłopotania z powodu swojej na nie reakcji. 
Woda była idealna, ani za ciepła, ani za zimna. Lekko szczypała jego skórę, tak że czuł się 
doskonale.
Willow odwróciła się w jego stronę i odrzuciła włosy do tyłu, tak że jej niewielki, ale 
idealny biust ukazał mu się w całej krasie.
– Może umyję ci plecy? – zaproponowała niewinnie i po raz pierwszy od wejścia do 
wody spojrzała mu w oczy. Nagle zamarła.
Sean także. Podziwiał ciało i twarz Willow, a teraz ten podziw zamienił się we 
wszechogarniające uczucie. Piękna? Była olśniewająca! Zupełnie jakby stworzona z pro-
mieniującego światła z najsłodszą muzyką bijącą z wnętrza.
– Och nie! – krzyknęła. – To Źródło Miłości!
Źródło Miłości. Słyszał już o tym.
– Chcesz powiedzieć, że my...?
Ale nie trzeba było nic więcej mówić, bo już wiedział, że to prawda. Kochał ją.
– Nie wiedziałam – powiedziała zasmucona.
– Czy ty... ty czujesz to samo co ja? – zapytał.
– Tak – powiedziała, przysuwając się do niego. – Kocham cię. Ale my nie możemy...
– I ja kocham ciebie – przerwał i także się do niej zbliżył. – Chociaż jesteśmy z dwóch 
różnych światów.
– Nie powinniśmy tego robić – powiedziała, obejmując go. On zrobił to samo – oplótł ją 
ramionami mimo delikatnych pierzastych skrzydeł.
– Wiem. – Pocałował ją. Część snów, które śnił, teraz ziściła się w jednej chwili.
Kiedy już minęła wieczność, odsunęła twarz na tyle, żeby mogli rozmawiać.
– Jesteś Mundańczykiem. Ja jestem magiczna. Nie możemy być razem.
– Jakże będziemy mogli żyć osobno? – Znowu ją pocałował, a ona namiętnie 
odwzajemniła pocałunek.
– Po czasie czar zaklęcia zniknie – powiedziała, kiedy przerwali dla nabrania oddechu.
– Po jakim czasie?
Zastanowiła się.
– Mniej więcej po czterech latach, jak sądzę. Ale często miłość magiczną zastępuje w tym 
czasie miłość naturalna, może więc nie będzie innej ucieczki jak rozstanie.
– Nie zniosę tego. – Już miał ją znowu pocałować, ale tym razem ona go wyprzedziła.
– Ani ja – powiedziała po kolejnej dłuższej pauzie.
– Och, Willow, wiem, że to wszystko magia, aleja... nawet nie chcę powiedzieć, co chcę 
z tobą robić. – To była druga połowa jego snów, ta, która jeszcze się nie spełniła.
– Ja też chcę to zrobić – wyjawiła. – Bociany mają sporo roboty z powodu Źródła 
Miłości. Ale błagam, wstrzymajmy się do chwili rozpatrzenia innego wyjścia.
– Zrobię wszystko, o co poprosisz – odpowiedział. Ogromnym wysiłkiem woli odsunął 
się od niej. – Ale nie przestanę cię kochać.
– Zrobię, co tylko będzie w mojej mocy, żeby tak się stało – wyznała. – Ja... ja mogłabym 
nawet umrzeć w twoim królestwie. Tobie nie byłoby tutaj dobrze. Twoi i moi będą przeciwni 
naszemu związkowi. Będziemy wyklęci. Ale nie nasza miłość.
– Tak, tak będzie – przyznał.
– Musimy więc to zakończyć. Myślę, że jest sposób.
– Ach, Willow...
– Wiemy, że to nie jest naturalne – powiedziała. – Wiemy, że się nie sprawdzi. Musimy 
się więc zachować rozsądnie. Jeśli istnieje jakiś sposób, żeby przerwać tę miłość, będzie to 
najlepsze rozwiązanie.
– Najlepsze – odpowiedział jak echo. – Ale nie mogę się z tym pogodzić.
– Tak jak ja. Ale nie jesteśmy bezmyślnymi ani bezdusznymi stworzeniami. Wiemy, co 
jest dobre, i mamy wolę czynienia dobrych rzeczy. Musimy więc tak zrobić.
Nie chciał tego powiedzieć, ale zmusił się.
– W jaki sposób możemy przerwać naszą miłość?
– Widziałam niedaleko zapomniany wir.
– Co takiego?
– Fragment oryginalnego zaklęcia Rozpadliny. Rozpadło się w Czasie Bez Magii, ale 
niektóre wiry pozostały. Są niewidzialne, ale wiem, gdzie jest najbliższy, bo widziałam 
owady, które przelatywały przez niego i zupełnie potem traciły orientację.
– I to spowoduje, że zapomnimy?
– Tak. Kiedyś stworzenie, które przeszło przez wir, zapominało wszystko, ale teraz 
wystarcza tylko na jakieś pół godziny. To znaczy, że zapomina się ostatnie pół godziny życia. 
A taka ilość czasu...
– Pozwoli zapomnieć o naszej miłości! – wykrzyknął.
– Pozwoli zapomnieć o naszej miłości – przytaknęła ze smutkiem. – Proszę, zrozum, że 
nie chcę tego robić, ale myślę, że to jest najlepsze dla nas obojga. Mój rozum spiera się teraz 
z sercem, ale zawsze byłam dumna z tego, że jestem rozsądna.
– Tak jak ja – przyznał. – Więc nie powinniśmy robić nic, czego moglibyśmy żałować, 
kiedy przestaniemy się już kochać.
– Właśnie. Cieszę się, że to rozumiesz.
– Rozumiem, że nie chcę niszczyć twojego życia, a jeśli będę cię kochał, to tak się stanie. 
– Uśmiechnął się gorzko. – Ale złości mnie, że może najpoważniejsze, najszlachetniejsze 
wydarzenie mojego życia przepadnie z mojej pamięci.
Kiwnęła głową potakująco. Dla obojga było to ironią losu.
– Umyjmy się – powiedziała. – Źródełko nie może zrobić dla nas już nic więcej. Potem 
pójdziemy do wiru.
– Tak. – Z całej siły uderzył pięścią w wodę. – Wiesz, myślę, że gdybym cię poznał bez 
Źródła Miłości i tak mógłbym cię pokochać, bo jesteś wyjątkowo bystrą i rozsądną kobietą, 
i oczywiście uroczą.
– Dziękuję – powiedziała, jednocześnie myjąc mu plecy swymi delikatnymi dłońmi. – 
Kiedy widzę twoją powściągliwość, a wiem, jakie targają tobą pragnienia, podejrzewam, że 
i ja mogłabym ciebie pokochać mimo naszego różnego pochodzenia. No i nie można 
powiedzieć, że nie jesteś przystojny.
– Dziękuję – powiedział i odwrócił się.
Ona także się odwróciła i teraz on umył jej delikatne plecy i z uwagą oczyścił pióra jej 
skrzydeł, pluskając na nie wodą. Następnie oboje się zanurzyli, żeby umyć włosy, a potem 
wyprali ubrania i mokre włożyli na siebie.
Wyszli z wody i Willow poprowadziła go do zapomnianego wiru. Był, jak wcześniej 
wspomniała, niewidzialny, ale Sean wierzył, że wie, o czym mówi.
– Kto przejdzie pierwszy? – zapytał, wierząc jeszcze nieśmiało, że może dziewczyna 
zmieni zdanie.
– Teraz, kiedy mam czyste skrzydła, jestem gotowa wracać do domu. Ale ty jesteś 
w obcym kraju. Wolałabym popatrzeć i upewnić się, że bezpiecznie wrócisz do rodziny, 
zanim przejdę przez wir. Wtedy dopiero będę spokojna, tak sądzę.
– Niech tak będzie. – Popatrzył na nią. – Czy moglibyśmy jeszcze... ostatni raz?
Objęli się i pocałowali kilka razy. Zaraz potem cofnęła się.
– Dalej, szybko, zanim zrobię coś, czego mi nie wolno – rzuciła, a po policzkach spłynęły 
jej łzy.
Zdenerwowany odwrócił się i poczłapał w stronę zapomnianego wiru. W jakimś 
zakamarku umysłu miał nadzieję, że nie zadziała.
– Ale zadziałało – powiedział, zamykając wspomnienie. – Wróciłem do samochodu 
i nigdy już o tobie nie pomyślałem.
– Wiem – przyznała. – Obserwowałam cię. – Łzy, które pamiętał, jeszcze nie obeschły na 
jej policzkach.
– Ale co cię tu sprowadziło?
– Kiedy wróciłam do wiru, jego już tam nie było – powiedziała. – Myślę, że to były jego 
ostatnie chwile, był słaby i ty zużyłeś go do reszty. Nie mogłam więc zapomnieć.
– Och, nie – jęknął. – Powinienem pozwolić ci przejść jako pierwszej.
– Nie, ukochany. Nie zniosłabym twego cierpienia.
Znowu się pocałowali.
– Ale dlaczego ja wszystko pamiętam? I dlaczego podążyłaś za mną?
– Kiedy powiedziałeś, że jestem rozsądna, chyba nie do końca miałeś rację. Potrafiłam 
okiełznać moje uczucia na początku, kiedy byliśmy razem, ale dłużej już nie. Tak bardzo cię 
pragnę... – Przeszył ją dreszcz. – Próbowałam. Wróciłam do domu i rozmawiałam z rodziną 
i ze starszyzną naszego wiązu. Nie znają innego wiru, przez który mogłabym przejść. 
Powiedzieli jeszcze coś. Jeśli wir był bliski wygaśnięcia, mógł zadziałać tylko częściowo. 
Możesz przypomnieć sobie po upływie jakiegoś czasu. Wtedy nie mogliby mi pomóc. Uznali, 
że powinnam zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze powinnam spotkać się z tobą i sprawdzić, czy 
zapomnienie działa. Jeśli mój widok przywoła u ciebie wspomnienie, to później będziesz 
mnie pamiętał. Ale jeżeli nie będziesz pamiętał, to znaczy, że zaklęcie działało i jesteś 
bezpieczny.
– Nie zadziałało – stwierdził Sean. – Zaczęło słabnąć, jeszcze zanim cię ujrzałem. Teraz 
to wiem.
– Tak. Dla twojego dobra miałam nadzieję, że będzie działało, a dla mojego, że nie 
będzie. Jestem nieprzyzwoicie samolubna.
– Nieprzyzwoicie – zgodził się i pocałował ją. – Ale co teraz? Nadal mamy kłopotliwą 
sytuację.
– Rzeczywiście kłopotliwą – przytaknęła. – Myślę, że musimy pójść do Dobrego Maga 
po Odpowiedź. On z pewnością będzie miał napój magiczny...
– Cholera! – zaklął, przy okazji odnotowując, że zdołał pokonać zasady Konspiracyjnego 
Stowarzyszenia Dorosłych. Może dlatego, że miłość jest sprawą dorosłych.
– Musimy spróbować zachować się właściwie. Czy musimy znowu to robić? Czy nasza 
miłość naprawdę jest taka zła?
– Nie zła, ale niemożliwa – wyjaśniła. – Ty musisz wrócić do swojego królestwa, a ja 
muszę pozostać w moim.
– Ale czy nigdy wcześniej nie zdarzyło się nic podobnego? Czy inne zakazane związki 
musiały zostać zniszczone?
Uśmiechnęła się blado.
– Kiedy w Źródle Miłości spotykają się zwierzęta, wzywają po prostu bociana i żyją 
dalej. Kiedy dzieje się tak z istotami ludzkimi różnych rodzajów, starają się najlepiej, jak 
potrafią. Ale nie jestem pewna, czy te związki funkcjonują równie dobrze jak normalne. 
Czasami dochodzi do niefortunnych konsekwencji. Jednak żadne z nich nie miały takiego 
problemu, jaki my mamy: połączenia Xanth z Mundanią.
– Gotów byłbym zostać w Xanth, żeby tylko być z tobą.
– Ale ty nie masz skrzydeł. Nie umiesz fruwać. Nie mógłbyś pójść tam gdzie ja.
– Jeśli zechcesz polecieć gdzieś beze mnie, nie zatrzymam cię powiedział. – Nie 
zrobiłbym tego, nawet gdybym mógł. Nigdy nie chciałbym, abyś była czymkolwiek zwią-
zana.
– Ale będę związana... miłością – zauważyła. – Myślę więc, że Dobry Mag jest naszym 
wyjściem, chociaż on każe sobie zapłacić ogromną cenę za informację.
– Może masz rację. Jednak nie możemy nic zrobić, dopóki obecny kryzys nie zostanie 
zażegnany. Najpierw trzeba uratować Xanth, potem można rozwiązać nasz przypadkowy 
problem.
– Czy to ironia?
– Żebyś wiedziała. Co poczniemy tymczasem?
– Na pewno nie to, co chcielibyśmy robić. Ograniczenia nadal nas dotyczą.
– Chciałbym o tym zapomnieć.
Spojrzała na niego rozmiłowanym wzrokiem.
– Jeśli taka jest twoja wola, nie będę się sprzeciwiała, Sean.
– Wiem, że nie będziesz. – Doskonale to rozumiał. Mogła się powstrzymać przed 
rzuceniem się w jego ramiona, ale brakowało jej sił, aby powstrzymać jego. Tak jak on 
potrafił się powstrzymać, ale nie zdołałby jej odtrącić, gdyby ona... – Ale chyba sam muszę 
się sobie sprzeciwić. Chodźmy stąd. Przedstawię cię przynajmniej moim bliskim.
– Ale czy mnie zaaprobują?
– Jak mogliby tego nie zrobić? Po prostu wyjaśnimy całą sytuację.
– Tak jak ja opowiedziałam swoim – stwierdziła ze smutkiem. Byli przerażeni. 
Rozumieli, że można wpaść do Źródła Miłości, ale nie z Mundańczykiem. Zbesztali mnie za 
nieroztropność.
Sean roześmiał się.
– Mieli rację. Kiedy mnie pierwszy raz ujrzałaś, powinnaś polecieć dalej jakby nigdy nic.
– I pozwolić ci utonąć? Jakżebym mogła?
Pokręcił głową.
– Wiesz, że nie jesteś w stanie osłabić mojej miłości. Jesteś urocza.
Zarumieniła się tak jak podczas pierwszego spotkania.
– Ty mnie też nie zniechęcisz.
Objęli się i pocałowali. Uczynił nadludzki wysiłek, żeby się od niej odsunąć.
– Jeżeli natychmiast stąd nie odejdziemy, wszelkie nasze szlachetne zamiary diabli 
wezmą.
– No tak. – Zrobiła słodki grymas.
Rozejrzał się po jaskini, a potem popatrzył w górę, w niebo. Otwór był ich wyjściem. 
Jednak był zbyt wysoko, a ściany były zbyt strome, żeby mogli wyjść. Chciał ją wziąć na 
ramiona, ale nawet wówczas nie zdołaliby sięgnąć krawędzi. Z drugiej strony jaskinia okazała 
się zbyt wąska, aby Willow mogła rozwinąć skrzydła i wyfrunąć. Zdecydowanie utknęli na 
dole.
– Jesteśmy tu mniej więcej pół godziny – stwierdził. – Ciekawe, dlaczego nikt nie 
przyszedł sprawdzić, co się ze mną dzieje.
– No właśnie – zgodziła się, także zaskoczona. Spojrzała na swój nadgarstek. – Prawdę 
powiedziawszy, minęła godzina. Tak się ucieszyłam z twojego towarzystwa, że zupełnie 
zapomniałam o mijającym czasie. Bez wątpienia bez ciebie nie odjadą.
– Z pewnością nie – potwierdził. – Ale żeby zauważyć, że mnie nie ma, powinno im 
wystarczyć pięć minut, i następne pięć, żeby sprawdzić, co się stało.
– To zupełnie jakby... tak! To jest to!
– Co jest to?
– Bomba czasowa. Widzisz, tam jest listek tymianku. – Wskazała na wyschnięty liść 
leżący na ziemi.
– Niech zgadnę – powiedział Sean. – W Xanth tymianek wpływa na czas, więc jeśli się 
znajdziesz w jego pobliżu...
– Właśnie. Zwykle zielone części rośliny zwalniają upływ czasu, a nasiona przyspieszają. 
Ale kiedy liście zostaną oderwane i usychają, działanie jest odwrotne i przyspieszają upływ 
czasu tak jak nasiona. W ich pobliżu czas umyka więc błyskawicznie i dlatego nazywamy to 
bombą czasową. Zwykle nie są groźne, ponieważ wystarczy oddalić się od nich. Lecz...
– Lecz my nie możemy – dokończył. – Utknęliśmy na szybkiej ścieżce.
– W jaskini – poprawiła go łagodnie.
Nie zamierzał się z nią spierać.
– Jak w takim razie wydostaniemy się stąd, żeby nie umrzeć z głodu, zanim ktoś nas 
znajdzie?
– Och, mogę to unicestwić – powiedziała radośnie. – W sakwie mam mieszek. – Wyjęła 
małą sakiewkę i pogrzebała w niej, wyciągając różnego rodzaju rzeczy: ubranie, pantofle, 
owoce, lusterko, śmieszny kapelusz, śpiwór i kolekcję ładnych kamieni. – O, tu jest 
powiedziała, wyjmując związywany rzemykiem woreczek.
Sean był zaskoczony.
– Jak zdołałaś pomieścić tyle rzeczy w tak małej sakiewce?
– To magia oczywiście. Czy kobiety w Mundanii nie mają sakiewek?
Sean przypomniał sobie, ile różnych rzeczy mama potrafiła schować w swojej torebce.
– No tak, mają. Ale skoro nosisz ze sobą ubranie, to dlaczego nie przebrałaś się w nie, 
kiedy wyszliśmy z wody, zamiast wkładać mokre rzeczy!
– Wiedziałam, że ty nie masz suchego, więc nie chciałam cię wprawiać w zakłopotanie.
– „Jakże ja cię kocham” – zanucił. – „Niech policzę, na ile sposobów”.
– Próbowałam policzyć, ale jest ich zbyt wiele – powiedziała. Nawet gdy wiem, że to 
wszystko tylko z powodu Źródła Miłości. Otworzyła mieszek i włożyła do niego listek 
tymianku. Następnie zawiązała rzemyk i włożyła mieszek z powrotem do sakiewki. – To 
powinno załatwić sprawę.
– Nie rozumiem – przyznał. – Dlaczego schowanie tam liścia ma wszystko odmienić?
– Ponieważ w mieszku wszystko śpi – wyjaśniła. – Właściwie rzadko z tego korzystam, 
bo sama wówczas mam ochotę na drzemkę. Ale przydaje się do przechowywania łatwo 
psującego się pożywienia, bo kiedy śpi, to się nie psuje. No i bomby czasowe też niewiele 
złego mogą zrobić, kiedy śpią.
Sean pokręcił głową.
– Przedziwnie sprawy się mają w Xanth. Ale skoro teraz czas jest normalny, dlaczego nie 
czuję żadnej różnicy?
– Nie zmieniliśmy się – wyjaśniła. – To czas wokół nas się zmienił. Teraz pasujemy do 
czasu na zewnątrz. Bomby czasowe zwykle dziesięciokrotnie przyspieszają czas, więc 
zapewne w czasie naszej godziny minęło sześć minut. Jeśli twoja rodzina potrzebuje 
dziesięciu minut, żeby cię znaleźć...
– Tak. Wykorzystajmy te ostatnie trzy, cztery minuty. – Objął ją i pocałował.
– Hej, co tam się dzieje na dole?! – zawołał z góry David.
– No tak, mój młodszy brat się zjawił w najmniej odpowiedniej chwili – mruknął Sean 
i puścił Willow. Ale ucieszył się, że został odnaleziony. – Całuję moją dziewczynę, 
szczawiku! – zawołał w górę. – A na co to wyglądało?
– Na dobrą zabawę z dziwną kobietą – odkrzyknął David. – Niestety, jest za ciemno, żeby 
dojrzeć szczegóły. Masz na sobie ubranie?
– Tak, mamy na sobie ubranie – zawołał Sean. – Skocz po jakąś linę, albo coś takiego, 
żeby nas stąd wyciągnąć.
– Dobra. – Głowa chłopca zniknęła z otworu.
Odwrócił się do niej.
– Szybko, dokończmy pocałunek.
Willow roześmiała się i spełniła prośbę.
Teraz u wlotu do jaskini pojawili się pozostali członkowie rodziny.
– Co się stało? – zapytał tata.
– Wpadłem z dziewczyną do dziury – zawołał Sean.
– Phii – pisnęła Karen. – A ładna jest?
– Bardzo.
Willow się zarumieniła.
Tata spuścił w dół linę z zawiązanymi węzłami.
– Zamocowaliśmy ją. Możecie się wspiąć.
– Umiesz się wspinać? – Sean zapytał Willow.
– Tak. Odpoczęłam już trochę, a poza tym jesteśmy bliżej mojego wiązu niż wtedy.
– No to idź pierwsza. Poczekam tu, aż będziesz bezpieczna na górze.
– Dziękuję. – Pocałowała go szybko i złapała linę.
On objął ją w talii i lekko uniósł. Puścił, kiedy znalazła się za wysoko, żeby mógł jej dalej 
pomagać. Spojrzał w górę, żeby mieć pewność, iż jest bezpieczna, ale wtedy pojął, że może 
zaglądnąć pod jej spódniczkę, więc pospiesznie odwrócił wzrok. Nie chciał jej wprawiać w za-
kłopotanie, skoro mógł tego uniknąć. Nawet jeśli widział ją już wcześniej w pełnej krasie 
i wiedział, że nie nosi tych zakazanych majtek. Mógł patrzeć na nią tylko wtedy, kiedy sobie 
tego życzyła. Ponieważ ją kochał.
– Teraz ty! – zawołał tata.
Sean złapał za sznur i podciągnął się. To nie było łatwe i nagle uświadomił sobie, że 
Willow zrobiła to szybciej niż on. Mówiła poważnie, wspominając, że w pobliżu drzewa jest 
silniejsza. Pewnie mimo swojej delikatnej budowy była silniejsza niż on.
Wychylił się z otworu i tata pomógł mu wyjść. Nad jaskinią zebrała się cała rodzina; byli 
także Chlorine i Nimby, zwierzaki i Sim. No i oczywiście Willow.
– Co się wydarzyło? – zapytał tata.
– Kocham ją – powiedział Sean, zanim pomyślał. – Wykąpaliśmy się w Źródle Miłości, 
tam w pobliżu tamy goblinów.
– Źródło Miłości! – powtórzyła Chlorine. Miała na sobie coś, co wyglądało jak 
mundańska wiatrówka. – Ale czy nie wiedzieliście...
– Myśleliśmy, że to zwyczajna sadzawka. Willow pomogła mi się wydostać z rwącej 
wody. Być może uratowała moje życie. Ale oboje unurzaliśmy się przy tym w mule, więc...
– Przecież wróciłeś sam – przypomniała sobie mama.
– Przeszedłem przez wir zapomnienia. Ale ona nie mogła. I kiedy znowu ją zobaczyłem, 
wszystko wróciło. Tak czy siak, niedługo przypomniałbym sobie wszystko. Nadal ją kocham.
– Lepiej wróćmy już do samochodu – zaproponował tata. – Domyślam się, że Willow 
dołączy do nas.
– Tak – powiedział Sean, podchodząc do niej. – Nie możemy się znowu rozdzielić.
Pozostali zawahali się, ale Chlorine wyjaśniła sprawę.
– Kiedy dwoje ludzi spotka się w Źródle Miłości, zakochują się w sobie. I nie ma na to 
żadnej rady. Nawet jeśli należą do różnych gatunków. To bez znaczenia dla sprawy. Muszą 
się pobrać.
– Nie – powiedziała Willow.
Chlorine spojrzała na nią.
– To ty nie byłaś w Źródle Miłości?
– Byłam. Kocham go. Ale ja jestem skrzydlatym stworem. On jest Mundańczykiem. Nie 
możemy się pobrać.
– Stworem! – zawołał David, wybuchając śmiechem.
– Tak się nazywają, głupku – zauważyła Karen tonem wyższości. Wszystkie skrzydlate 
istoty. To nie znaczy, że jest brzydka.
– W takim razie po co tu za nim przyszłaś? – Chlorine zapytała Willow.
– Nie mogłam się powstrzymać. Ale jeśli pójdziemy do Dobrego Maga, dostaniemy 
eliksir, który pozwoli nam zapomnieć o naszej miłości.
– Nigdzie nie możemy iść, dopóki Xanth nie będzie bezpieczny – zauważył roztropnie 
tata.
– Potem oczywiście – dodała Willow.
– A on zażąda rocznej służby, albo czegoś równie drogocennego – przypomniała 
Chlorine. – Ja mu teraz służę. Jak Sean miałby to zrobić, skoro wróci z rodziną do Mundanii?
– Ja odsłużę również jego czas – stwierdziła Willow.
– Nie, nie zrobisz tego! – zaprotestował Sean. – Nigdy nie wpadłabyś w te tarapaty, 
gdybyś nie zatrzymała się, by mnie ratować.
– Nie żałuję tego. Wspomnienia będą tego warte.
– Wspomnienie miłości, której nie będziesz już czulą? – zapytała Chlorine.
– Tak. Wywołało ją Źródło Miłości, ale i tak wiem, że on jest wart tego uczucia.
– Sean? – niedowierzająco zapytał David.
– Odsłużę swój czas – zapewnił Sean.
– Ale wtedy będziesz musiał pozostać w Xanth – przypomniała Chlorine.
Popatrzył na nią. Nadal była piękna i pociągająca, ale on już o to nie dbał.
– Więc?
– Więc jeśli i tak miałbyś zostać, to dlaczego masz wyrzekać się miłości?
Sean był zaskoczony. Miała rację.
– Może wypiję eliksir po odbyciu rocznej służby – powiedział, patrząc na Willo w.
Ale ona zaprotestowała.
– Jeżeli nie mielibyśmy się pobrać, to byłaby tylko tortura – powiedziała. – Poza tym 
wiem, że masz w swoim świecie swoje sprawy. Ja tu jestem u siebie. Odsłużę za nas oboje. 
To praktyczne rozwiązanie.
Miała rację. Czuł jednak, że to nie jest w porządku.
Siedzieli w samochodzie.
– Sądzę, że Willow przez jakiś czas będzie z nami – stwierdziła mama. – Pokażcie jej 
samochód, a ja i Jim przedyskutujemy całą sprawę.
Sean nie był pewny, czy to dobra wróżba, ale nic nie mógł na to poradzić.
– Chodź, Willow. Pokażemy ci nasz magiczny ruchomy dom.
– Widzę stąd – powiedziała. – Nieważne, gdzie jestem, jeśli jestem z tobą.
Chlorine pokręciła głową.
– Jeśli Źródełko Miłości tak działa, postaram się je odnaleźć, kiedy będę gotowa do 
małżeństwa.
– Powinnaś – zapewnił ją Sean. – To kapitalne.
Brzmiało to jak podsumowanie dnia.



Rozdział 13
Komplikacje

Mary i Jim stanęli w bezpiecznej odległości od samochodu, tam gdzie nikt nie mógł ich 
usłyszeć.
– Ta dziewczyna – powiedziała.
– Ze skrzydłami – dodał, jakby nie wiedział, o którą dziewczynę chodzi.
– Oni nie mogą być ze sobą.
– Mary, oni się nie rozstaną. Kochają się.
– Wiesz przecież, co mam na myśli. On ma zamiar przespać się z nią... a ona mu pozwoli.
Skinął.
– Tak to jest z miłością młodych.
– Ty chyba nie traktujesz tego poważnie!
Popatrzył na nią.
– Wręcz przeciwnie. Jestem realistą. Słyszałem o tych Źródłach Miłości. Nie można im 
się przeciwstawić. Kiedy wpadną w nie zwierzęta...
– Jim, my nie jesteśmy zwierzętami!
– W pewnym sensie jesteśmy. Kiedy dochodzi do...
– Przestań, bo stajesz się niemożliwy. Co my z tym zrobimy?
– Mary, on ma siedemnaście lat, a ona też coś koło tego. Są dostatecznie dorośli.
– Nie są!
– A ile lat my mieliśmy, kiedy...
– Trzydzieści jeden i dwadzieścia dziewięć.
– Przy drugim małżeństwie – przypomniał jej. – Ile miałaś lat, kiedy pierwszy raz się 
kochałaś?
– Nie bądź wulgarny.
– Przepraszam. Kiedy pierwszy raz wzywałaś bociana?
– To nie ma związku.
– Nie ma? Ja miałem siedemnaście. Byłem w wieku Seana. A ty?
– Piętnaście – odpowiedziała niechętnie. – Ale nie podobało mi się.
– A więc to w porządku, bo ci się nie podobało?
– Nie to miałam na myśli. Dziewczyna może pragnąć... – Przerwała, ponieważ Jim już 
skrytykował to podejście. – W każdym razie w naszych czasach to było co innego.
– Tak, byliśmy nastolatkami. Teraz jesteśmy ramolami, których seksualna energia się 
ulatnia, więc łatwo potępiamy młodzież za to, że ma pragnienia, które w naszym wypadku 
należą już do przeszłości.
– Tego nie powiedziałam. – Teraz uderzyła z drugiej strony. – Czy przyprowadziłeś 
swoją dziewczynę do domu i powiedziałeś rodzicom?
Roześmiał się.
– Myślisz, że byłem samobójcą? Oni byli tacy jak my... jak my teraz.
To zabolało, ale pominęła tę uwagę milczeniem.
– Pozwolimy im spać razem w samochodzie? Przy Karen i Davidzie?
Ta perspektywa w końcu dała mu do myślenia.
– Racja. Ale niech na chwilę zostanę adwokatem diabła. Nie ma pragnienia silniejszego 
niż nie odwzajemniona, albo nie skonsumowana miłość. Czy nie byłoby możliwe dostarczyć 
im mundańskich przeciwbocianich urządzeń i pozwolić oddać się namiętności, a kiedy będą 
już to mieli za sobą, może podejmą jakąś rozsądniejszą decyzję, gdy nadejdzie czas rozłąki?
– Czy mamy też rozważyć kwestię małżeństwa? – zapytała spokojnie.
Podniósł ręce w geście, który miał znaczyć: poddaję się.
– Nie, lepiej po niż przed. – Zastanowił się przez chwilę. – Nie przyglądaliśmy się im 
zbyt długo, ale mam wrażenie, że jeszcze nie próbowali...
– Byli sami mniej niż dziesięć minut.
– Plus kąpiel w Źródle Miłości. Wtedy zrezygnowali, bo wiedzieli, że ten związek nie ma 
przyszłości. Podejrzewam, że to za sprawą Willow, bo Sean jeszcze nigdy wcześniej nie 
okazał tyle dojrzałości. Wydała mi się kobietą, która... no która byłaby go warta ze 
skrzydłami czy bez.
– Nie ma wątpliwości – Mary przytaknęła zaskoczona. – Jest sensowną i wielkoduszną 
osobą. Choć znam ją niedługo, polubiłam ją bardzo. Ale faktem pozostaje, że oni nie są dla 
siebie. Są z innych królestw, z innych gatunków, a Xanth jest bardziej restrykcyjny w sprawie 
pozamałżeńskich dzieci niż świat realny. Ale jak powiedziałeś, młoda namiętność jest silna. 
Jak długo zdołają się powstrzymać, jeśli będą pozostawać razem?
– Kwadrans?
– Więc co robimy?
Westchnął.
– Willow będzie z Karen, albo z Chlorine, a Sean z Davidem. Nie będziemy ich 
spuszczać z oczu. Ale będę się czuł jak strażnik więzienny.
– To konieczne. – Usatysfakcjonowana swoim zwycięstwem pocałowała go.
– Biorę to za obietnicę na czas, kiedy będziemy sami – odpowiedział.
– Masz to jak w banku.
Wrócili do samochodu. W środku panował tłok, ponieważ teraz było już dziewięć osób, 
wliczając demonicę, i do tego zwierzęta. Przynajmniej kurczak wrócił do swojej opiekunki. 
Pozostali na płaskowyżu do czasu, aż ucichnie wiatr. W sumie była to najdziwniejsza 
menażeria, jaką można by sobie wyobrazić. Mary była zadziwiona, że tak spokojnie znosi to 
wszystko. Ale co jeszcze mogłaby zrobić? Była tak daleko od swojej specjalności: 
archaicznych języków mundańskich.
Jim siadł za kierownicą, a ona obok niego. Pozostali jakoś rozlokowali się w części 
kempingowej. Sean i Willow trzymali się za ręce, podczas gdy David i Karen zawzięcie 
wypytywali ich o wszystko, a szczególnie o Źródło Miłości.
– A gdybyśmy to David i ja wpadli do źródełka, to też byśmy się zakochali? – zapytała 
Karen.
– Ohyda! – skwitował David.
Lecz Willow miała i na to odpowiedź.
– Myślę, że nie, ponieważ nie macie prawa do uczestniczenia w Konspiracyjnym 
Stowarzyszeniu Dorosłych. Ale może kłócilibyście się mniej.
– Czy w wodzie byliście razem nago? – zapytał David.
– Ohyda! – tym razem skwitowała Karen.
– Tak, nadzy – odparł Sean. – Myliśmy sobie nawzajem plecy. I to wszystko.
To ucieszyło Mary; wiedziała, że to właśnie dla niej Sean dodał takie wyjaśnienie. 
Doceniała to.
– Poza całowaniem – poprawiła Willow.
Jim przyspieszył. Skierował auto w stronę demonicznego tunelu. Pasażerowie pootwierali 
okna i pomachali Roxanne i smokom, które machnęły skrzydłami i z szacunkiem prychnęły 
dymem, albo ogniem w pożegnalnym geście. Rzeczywiście ich wysiłek okazał się skuteczny. 
Jednak na tym zadanie się nie skończyło.
Mentia przeniknęła przez karoserię w ten swój denerwujący sposób i niewiarygodnie 
szeroko rozciągnęła ramiona, aby zaznaczyć wjazd do tunelu, którego inaczej nie dałoby się 
zobaczyć. Jim skierował się w oznaczone miejsce i auto zdało się zatopić w litą skałę 
Wkrótce jechał krętym tunelem oświetlonym reflektorami samochodu. Demonica znowu 
została niespodziewanie (czyżby?) złapana bez majtek, ale kiedy po dłuższej chwili się 
zorientowała, przywdziała grubszą suknię.
– Mężczyzna może polubić Xanth – mruknął Jim na tyle głośno, żeby Mary mogła go 
usłyszeć.
– Hę? – odpowiedziała Mary na tyle głośno, żeby usłyszała demonica – A gdyby się 
zmieniła we wściekłe monstrum?
Mentia obowiązkowo przybrała postać wściekłego monstrum z ostrzami wychodzącymi 
z każdego stawu i ogromnymi kłami jadowymi.
– Złapałaś mnie – mruknął pod nosem, a Mary i Mentia roześmiały się.
Jechali w dół powoli, ale bez przygód. Urojenia nie pokazały się. Kiedy wyjechali 
u podstawy góry, był wczesny wieczór.
– Mamy czas na rozbicie biwaku na noc? – Jim zapytał Chlorine.
Porozumiała się z Nimbym.
– Tak, jeśli nie przeszkadza nam szaleństwo.
– Pozostaniemy w samochodzie – zdecydował Jim. – Wyjdziemy na zewnątrz jedynie po 
żywność et cetera.
– Cetera? – zapytała Willow.
– Miał na myśli potrzeby naturalne – wyjaśnił Sean.
– Czy nie wszystko jest naturalne?
– Zrobić kupę – powiedział David i zamilkł zaskoczony. – Hej, powiedziałem brzydkie 
słowo, a nie biip.
– Szaleństwo wpływa też na Konspiracyjne Stowarzyszenie Dorosłych.
– Ale niech ci to nie zawróci w głowie – upomniała go surowo mama.
– Nie, no tam to nie chciałbym, żeby mi poszło – odparł chłopak.
– Co za bałagan – zgodziła się Karen. – Ale jesteś pewny, że nie poszło ci w twarz?
– A co z moją twarzą?
– Właściwie mc. Zapomniałam, że zawsze tak wyglądasz.
Sprawy zdawały się wracać do normy. Mary z zadowoleniem obserwowała we 
wstecznym lusterku, że Willow rumieniła się. Zdecydowanie przyzwoite stworzenie. Gdyby 
tylko Sean mógł spotkać kogoś takiego jak ona w Miami!
Nimby skierował ich w odpowiednie miejsce i Jim zaparkował samochód.
Wysiedli i rozproszyli się, każdy w celu załatwienia własnych spraw, a Mentia znalazła 
dobre drzewo ciasteczkowe. Mary wolałaby coś bardziej pożywnego, ale nie miała ochoty 
toczyć bojów o coś podobnego w tym królestwie. Ciastka były zbyt popularne i łatwo 
dostępne.
Potem wsiedli z powrotem do auta i nikt, nawet Sean i Willow, nie miał żadnych uwag do 
rozmieszczenia na nocny spoczynek. Chyba rozumieli, że skutki sprzeciwu mogą być zbyt 
ryzykowne. Ułożyli się do snu.
Noc jednak nie przyniosła pełnego wypoczynku. Z powodu Chlorine, Nimby’ego 
i Willow nie było wolnych łóżek i Jim z Mary musieli się przespać na przednich siedzeniach. 
Jim oparł poduszkę o drzwi i szybko odpłynął, ale Mary zabrało to więcej czasu. No 
i oczywiście coś tam słyszała.
Ktoś w samochodzie się poruszał. Odgłos był słaby, sugerujący, że ktokolwiek to robi, 
nie chce zakłócać innym spokoju. Czy to z toalety? Dzieci zostały ostrzeżone, żeby nie 
wychodziły same z auta, ponieważ Xanth jest w nocy szczególnie niebezpieczny. Zaklęcie 
nałożone na samochód zapewniało bezpieczeństwo, ale na zewnątrz nie działało.
Mary już chciała sprawdzić, co to za odgłosy, ale zdecydowała się zachować cicho. Nie 
była przewrażliwiona, ale z drugiej strony chciała wiedzieć, co się dzieje. Zbyt wiele już 
zakłócało jej spokój w tym magicznym kraju, a do tego ten magiczny pył jeszcze pogarszał 
sytuację, w dodatku skrzydlata dziewczyna, choć bez wątpienia była miłą osóbką, to wszystko 
komplikowała. Kochała Seana, widać to było wyraźnie. Ale właśnie to była największa 
komplikacja. Czy wstała teraz, żeby sobie w samotności polatać, czy żeby być z Seanem? 
Mary wolała nie myśleć, co ta para mogła robić, gdyby znalazła się sama. Może więc 
powinna udać się za nimi, pokazać się i zamknąć sprawę, jeszcze zanim się zaczęła.
Boczne drzwi otworzyły się nadzwyczaj cicho i ktoś wysiadł z auta. Kto? Po odgłosach 
uznała, że to jedna osoba. Nie usłyszała też żadnych szeptów. To by świadczyło, że to nie 
Sean i Willow. No to kto w takim razie? I po co?
W okno z jej strony coś lekko stuknęło. Aż podskoczyła. Ktoś, zupełnie się nie kryjąc, 
dawał jej znak!
Spojrzała i zobaczyła Nimby’ego. Ooo. Postępował według własnych reguł i bez 
wątpienia nie czuł się związany ich zasadami. Ale co w takim razie z Chlorine? Gdyby 
Nimby i Chlorine pragnęli spędzić trochę czasu razem, bez wątpienia ona nie mogłaby się 
sprzeciwić, jeśli działoby się to poza oczami dzieci. Ale Chlorine leżała w łóżku. Mary 
widziała, jak spokojnie oddycha.
Nimby skinął. Czego mógł chcieć? Cóż, musiała to sprawdzić. Był dziwnym 
stworzeniem, prawdziwym smokiem. Wiedziała o tym, ale nie bała się go. Gdyby chciał 
wyrządzić im jakąś krzywdę, miał po temu mnóstwo okazji wcześniej. No i oczywiście nie 
znajdował w niej obiektu romantycznych zalotów – nie w obecności Chlorine. Chodziło więc 
o coś innego.
Ostrożnie otworzyła drzwi i wysiadła, po czym cicho zamknęła je za sobą. Odwróciła się 
w stronę Nimby’ego i szeptem zapytała:
– Tak?
W odpowiedzi Nimby zamienił się w pasiastego smoka z oślą głową. Tym razem 
zauważyła dwie rzeczy, których nie dostrzegła wcześniej. Albo była mało spostrzegawcza, 
albo też on się teraz zmienił. Podejrzewała to drugie. Po pierwsze, jego łuski świeciły, 
wyróżniając go na tle ciemnej nocy, nie miała więc kłopotów ze zlokalizowaniem go. Po 
drugie, łuski na jego grzbiecie przybrały kształt siodła.
– Chcesz, żebym cię dosiadła?
Skinął głową.
Musiał mieć jakiś powód. Wydawało się, że wie wszystko, co się dzieje w pobliżu. Teraz 
pewnie też coś wiedział.
Znowu skinął głową.
– Och, ty potrafisz czytać w moich myślach! – krzyknęła stłumionym głosem.
Znowu potaknął.
Wiedział więc, że nie spała i nasłuchiwała, i przyszedł do niej. Ale po co? Czy coś im 
groziło?
Kolejne potaknięcie.
Ale mogą mu zapobiec? Muszą podjąć jakieś działania?
Potaknięcie.
A więc mają coś do zrobienia. Podeszła do niego, wspięła się na grzbiet i usadowiła 
w siodle. Było zaskakująco wygodne. Z przodu łuski tworzyły poręczny łęk, na pewno nie był 
to przypadek. Dla nóg też znalazła wygodne podpórki. Nimby był doskonałym 
wierzchowcem.
Pastelowo różowe paski zmieniły się w czerwone.
– Nimby, czy ty się rumienisz? – szepnęła. – Bo powiedziałam ci komplement?
Z zakłopotaniem skinął.
Teraz Nimby ruszył. Mary w młodości miała już przygodę z jeździectwem, więc była 
doświadczoną amazonką. Nic nadzwyczajnego, ale wiedziała, o co chodzi. Chód Nimby’ego 
był dziwny, potem jeszcze dziwniejszy, a w końcu dokładnie taki jak u dobrego konia. Starał 
się dopasować do jej wspomnień o jeździe wierzchem. Rzeczywiście z nim współpracowało 
się wyjątkowo łatwo.
Nabrali prędkości. Mary starała się dojrzeć, dokąd zmierzają, a wtedy oczy Nimby’ego 
zaczęły świecić jasno niczym dwa reflektory.
– Dziękuję – powiedziała, klepiąc go po łuskach. Nic dziwnego, że Chlorine wspaniale 
się czuła w towarzystwie tak wszechstronnego kompana. Ado tego spowodował, że Chlorine 
wygląda teraz tak, jak wygląda. Był naprawdę wybitną jednostką. Ciekawe, jak potężna jest 
jego magia?
Przez chwilę smok wydał się zaniepokojony z jakiegoś powodu. Mary rozejrzała się, ale 
nie dostrzegła nic groźnego, a do tego wiedziała, że Nimby do niczego takiego by się nie 
zbliżył. Wróciła do swoich myśli. Nie, siła Nimby’ego nie polega na magii. Dlatego, że 
potrafi zmieniać kształt i umie czytać w myślach, wydaje się, że dysponuje potężną magią, 
Ale on raczej odwołuje się do psychicznej siły osoby, którą jest, a w konsekwencji wzmacnia 
swoje zdolności. To by sporo wyjaśniało. Jest chyba wyjątkowo utalentowanym zwierzęciem, 
które wykracza daleko poza te ramy, obcując z ludźmi.
Nimby wydawał się zrelaksowany. Wreszcie dotarł do miejsca przeznaczenia. Znaleźli 
się przy wielkim, starym, martwym drzewie z roztrzaskanym pniem. Drewno zdawało się 
jednak twarde i suche, nie gniło mimo oczywistego wieku. Wyglądało trochę tak jak dwa 
kawałki drewna odwrotności, których użyła Chlorine do zresetowania wrednej machiny, która 
złapała Woofera i Tweetera.
Nimby skinął.
– Drzewo odwrotności? – zapytała. – Przyniosłeś mnie tu po drzewo odwrotności?
Potaknął.
Pojawiła się Mentia.
– A cóż wy tu razem robicie w mrokach nocy? – zapytała. Nagle dojrzała drzewo. – Oj! 
Nie wolno mi tego dotknąć! – Zniknęła.
– Jako Mundanka mogę tego dotknąć bez obaw o odwrócenie mojej magii – stwierdziła 
Mary. – Ty mógłbyś mieć kłopoty. Świetnie. Ile tego potrzebujesz?
Okazało się, że potrzeba mu wiązki. Zebrała kawałki drewna i związała je pnączem 
i następnie trzymając ostrożnie, wdrapała się na grzbiet Nimby’ego, który zawiózł ją 
z powrotem do samochodu. Tam rozłożyła drewienka wokół samochodu, tworząc wielkie 
koło. To powinna być wyjątkowo skuteczna, choć podstępna ochrona, pomyślała.
Nimby skinął.
Znowu pojawiła się Mentia.
– I śmiertelna – zauważyła.
Skończyli pracę i wrócili do samochodu. Zanim jednak usiedli, Mary ucałowała jedno 
z oślich uszu.
– Cieszę się, że dbasz o nasze bezpieczeństwo – powiedziała. – Nawet jeśli to dla 
Chlorine, żeby mogła zakończyć swoją misję. – Ucho zarumieniło się.
Mary wsiadła do samochodu, a Nimby wrócił do ludzkiej postaci i dołączył do Chlorine. 
Nikt nie zauważył ich zniknięcia. Tym razem Mary zasnęła szybko.
O świcie nikt nie zauważył kręgu ułożonego z drewna, ale Mary zauważyła ogromne 
ślady, które biegły w stronę auta, doszły do kręgu i tu się pogubiły. Prawdopodobnie 
wywęszył ich jakiś głodny smok lądowy, ale został powstrzymany przez odwrotność, albo 
magię. Nimby musiał wiedzieć o nadciągającym zagrożeniu i po cichu przedsięwziął 
odpowiednie kroki, by zapobiec nieszczęściu. A wszystko po to, by ochronić Chlorine i jej 
misję. Tak naprawdę Dobry Mag, posyłając im Chlorine, posłał Nimby’ego.
Mary zebrała drewienka i związała je w pęczek. Teraz nawzajem się zneutralizowały, tak 
jak się to działo w samym pniu, ale ich magia pozostawała. Drewno schowała 
w samochodzie, żeby mocje jeszcze wykorzystać.
Chlorine naradziła się teraz z Nimbym co do dalszej drogi, dokąd zabrać wiatrówkę, aby 
była najbardziej skuteczna. Ku ich zaskoczeniu nie proponował drogi trolli. Zamiast tego 
okazało się, że powinni poszukać pomocy rozsianych po okolicy mieszkańców. Pierwszym 
był Modem.
– Bardzo przypomina określenie z Mundanii – zauważył Jim. Ale z pewnością to 
przypadek.
Odnaleźli kolejnego paliwożercę, zatankowali i ruszyli krętą drogą przez las, aż dotarli do 
samotnej chaty. Okna miała zabite deskami, ale nie dlatego, że była opuszczona. Mieszkająca 
w niej rodzina próbowała w ten sposób się zabezpieczyć przed nasilającą się wichurą. 
Samochód zatrzymał się tuż obok.
Chlorine zamierzała wysiąść, lecz Nimby powstrzymał ją i wskazał na Mary. Och? Cóż, 
musiał być jakiś powód. Mary wysoko sobie ceniła świadomość wydarzeń, jaką miał Nimby. 
Wysiadła więc i zapukała do drzwi chaty.
– Odejdź stąd, upiorze! – dobiegł głos z wewnątrz.
– Nie jestem upiorem – zaprotestowała Mary, chociaż mogła podejrzewać, co 
zaniepokoiło mieszkańców domu. – Jestem zwykłą Mundanką szukającą Moderna.
Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem. Trzymała je mocno połyskująca dłoń. Przez szparę 
spoglądało wyłupiaste oko.
– A ja jestem wiedźmą z tej chaty. Co wiesz o Modemie?
– Tylko tyle, że potrzebujemy go, aby uratować Xanth przed Złym Wiatrem.
Drzwi zaskrzypiały i otworzyły się szerzej.
– Niech ci się przyjrzę – powiedziała wiedźma. – Ooo, widzę, że masz dzieci.
– Tak.
– W takim razie wszystko w porządku. Uważaj, żeby nie popełnił błędu. Dysponuje dziką 
magią. – Zawołała za siebie. – Modem, chłopcze. Idź z tą matką.
– Tak, matko Haggi. – Pojawił się obdarty chłopiec w wieku mniej więcej Davida, ze 
zmierzwioną czupryną.
Teraz było jasne, dlaczego to właśnie Mary miała zapukać.
– Dziękuję – powiedziała do Haggi. Wzięła chłopca za jego brudną rękę i poprowadziła 
do samochodu. – Postaramy się go bezpiecznie przywieźć z powrotem. – Potem zwróciła się 
do chłopca: – Mamy magiczny poruszający się dom. Kiedy umyjesz ręce, będziesz mógł 
popatrzeć sobie przez okno. Usiądziesz z moim synem Davidem. Póki co, możesz mówić do 
mnie „mamo”.
– Dobrze, mamo – odpowiedział grzecznie.
Na spotkanie wyszła Chlorine.
– To jest Modem – Mary przedstawiła chłopca. – Umyj go i sprawdź, jaki ma magiczny 
talent. Niech siądzie obok Davida przy oknie. – Podejrzewała jednak, że Chlorine dowiedziała 
się wszystkiego od Nimby’ego. Poza tym chłopiec też pewnie wolał, żeby to Chlorine umyła 
mu umazaną twarz. Bez wątpienia wywierała ogromne wrażenie na mężczyznach w każdym 
wieku i potrafiła z tego robić użytek.
– Cześć, Modem – odezwała się Chlorine. – Jestem Chlorine. Uśmiechnęła się.
– Jeejj – odparł zaszokowany. Chyba więc był normalnie rozwiniętym chłopcem.
Ruszyli dalej, szukając kolejnej osoby z listy Nimby’ego. Tym razem szukali Keairy, 
w zupełnie innym kierunku. Kiedy Jim zawracał w niemal nieprzejezdnej dżungli, Chlorine 
myła Modemowi umorusaną buzię i ręce i słodko go wypytywała.
Okazało się, że magia Moderna rzeczywiście ma coś wspólnego z mundańskim 
rozumieniem jego imienia. On sam nazywał to magicznym zwierciadłem, tyle tylko, że miał 
je w sobie. Potrafił się porozumiewać z Kom-Pluterem.
– Z kim? – zapytała Willow.
– Kom-Pluterem – wyjaśniła Chlorine. – Wredną machiną, która wszystko zmienia na złe. 
To ona jako pierwsza wysłała Emiter. Zmienia rzeczywistość wokół siebie.
– Tak – przytaknął Modem. – Kiedy się z nim łączę, też potrafię to robić, ale tylko 
dlatego, że jestem ro... rob...
– Roboczą stacją – wtrącił Jim.
– Właśnie. Tak to nazwał.
– To ładnie – powiedziała Chlorine. – Możesz nam pokazać?
W tej samej chwili samochód dotarł do ślepego końca drogi. Zastawiało ją wielkie 
drzewo z wijącymi się, splątanymi pnączami.
– Patrzcie – odezwała się Mentia. – Drzewo Kudłate.
Karen zachichotała.
– Jak moje włosy?
– Niezupełnie. Patrz. – Demonica pofrunęła i w postaci małej dziewczynki zbliżyła się do 
drzewa.
Nagle pnącza się poruszyły. Oplotły się wokół dziewczynki i uniosły ją w stronę pnia, 
w którym otworzyły się ogromne drewniane usta. Pnącza wsadziły dziewczynkę w paskudny 
otwór, a drewniane kły zwarły się. Zaraz potem usta się otworzyły i wypluły dziewczynkę. 
Pień pozieleniał, a pnącza opadły. Mentia wróciła do postaci ponętnej kobiety i na powrót 
znalazła się w samochodzie.
– Jakieś pytania? – rzuciła.
– Łeee, nie – z lekkim obrzydzeniem odpowiedziała Karen. Sama nawet lekko 
pozieleniała.
– Owszem. – Davida coś jednak zainteresowało. – Dlaczego cię wypluło?
Demonica uśmiechnęła się w podstępny, kobiecy sposób.
– Zrobiłam smrodliwego nosa.
– Co takiego?
Mentia skrzywiła nos, jak to się dzieje, gdy czujemy nieprzyjemny zapach, i po wnętrzu 
rozszedł się okropny smród.
– To właśnie – powiedziała. – Tylko jeszcze bardziej się skrzywiłam.
– Retyyy! – wrzasnęła Karen i szybko otworzyła okno. Mary po cichu zrobiła to samo ze 
swoim oknem. To naprawdę wykręcało nos. Jedynie Nimby nie krztusił się zatrutym 
powietrzem.
– Wspaniale! – zawołał David. – I przez to kudły stanęły drzewku dęba?
– Obawiam się, że tak – potwierdziła demonica z fałszywym żalem.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem, nawet Modem. Odór nadal unosił się w samochodzie.
– Mogę to zmienić – powiedział chłopiec. – Kiedy się połączę.
– W takim razie proszę, połącz się z Kom-Pluterem – powiedziała Chlorine – i zmień to 
w róże.
Modem zamknął oczy i skoncentrował się. Nagle wnętrze samochodu wypełniła piękna 
woń róż. Rzeczywistość odmieniła się.
– Wiecie, zaczynam się domyślać, dlaczego jego talent może się okazać użyteczny – 
powiedział Jim. – Czy on może nas przenieść poza to drzewo?
Chlorine porozmawiała z chłopcem. Kudłate drzewo zmieniło się w ciasteczkowe. Mentia 
wyszła i zebrała najsmaczniejsze ciastka, których skosztowali, gdy ruszyli w dalszą drogę. 
Chlorine wróciła na miejsce obok Nimby’ego i wyjęła zielonkawego robaka, którym 
pociągnęła po ustach.
– Co to? – zapytała Karen.
– Lips-tic* oczywiście. Koloruje mi usta. – Rzeczywiście teraz jej wargi nabrały 
zdecydowanie zielonego koloru.
Cóż innego mogłoby to być, pomyślała Mary.
Wyjechali na odkrytą równinę. Siła wiatru nieustannie rosła i ilość unoszonego 
w powietrzu pyłu zdecydowanie osłabiała widoczność. Podmuchy uderzały w samochód, 
spychając go raz w jedną, raz w drugą stronę i powodując, że fantasmagorie w pędzie mijały 
ich i leciały dalej. W pewnej chwili z ziemi wyrosły ostrza, zagrażając oponom, ale Nimby 
kazał jechać dalej, a Mentia dla pewności sprawdziła, że znowu były to iluzje. Mary wolała, 
żeby to się już skończyło.
Keaira mieszkała w oazie na pustkowiu. Ładne, obsypane kwiatami drzewa iglaste 
otaczały większe, pokryte pyłem drzewo z uroczym domkiem zbudowanym w jego koronie.
– Och, domek na zapylonym drzewie – powiedziała zachwycona Chlorine.
* Lipstic (ang.) – szminka, ale lips to usta. a tick to robak, kleszcz; nieprzetłumaczalna 
gra słów (przyp. tłum)
– Od kiedy drzewa iglaste tak kwitną? – mruknął pod nosem Jim.
– Odkąd jesteśmy w Xanth – wyjaśniła Mary.
Podjechali w pobliże domku. Wokół drzewa nie było jednak w ogóle pyłu, powietrze było 
spokojne i słodkie. Wyglądało na to, że jest to miejsce zaczarowane i na pewno dlatego 
Keaira zdecydowała się tu zamieszkać.
Drzwi domku otworzyły się. Stanęła w nich młoda kobieta z brązowymi warkoczami.
– Podróżujący dom? – zapytała zaskoczona.
Mary wyszła jej na spotkanie.
– Tak i bardzo byśmy sobie życzyli, żebyś do nas dołączyła, jeśli to ty jesteś Keaira. 
Naszą misją jest uratowanie Xanth przed straszną nawałnicą, a będziemy potrzebowali twojej 
pomocy.
– Ale moja władza nad pogodą jest niewielka – zaprotestowała Keaira. Potrafię ją 
zmieniać tylko w pobliżu mnie. Z taką potężną magiczną burzą jak ta nie zdołam nic zrobić.
– Twój talent polega na kontrolowaniu pogody! – zawołała Mary, pojmując, w czym 
rzecz. – To dlatego w pobliżu twojego domu pogoda jest taka piękna.
– No tak, oczywiście – przytaknęła Keaira. – Ale tylko w małym promieniu, jak widzisz. 
To niewiele.
– To i tak powinno wystarczyć, żebyśmy mogli przebrnąć przy pogarszającej się 
pogodzie. Pojedziesz z nami?
– Oczywiście, jeśli ma to pomóc Xanth. Długo to potrwa?
– Mamy nadzieję, że nie. Ale i tak może zabrać kilka dni. Musimy pojechać za nawałnicę 
i sprowadzić ją na północ.
Keaira popatrzyła tęsknie na dom.
– Ale jeżeli będę za długo w podróży, Zły Wiatr zmiecie mój dom i drzewa, a od tak 
dawna je uprawiałam.
Mary rozumiała jej obawy. Wpadła jednak na pewien pomysł.
– Może uda nam się coś z tym zrobić. – Odwróciła się do Moderna. – Mógłbyś zmienić 
jej oazę, tak żeby nie ucierpiała?
Chłopiec zastanowił się.
– Czy kopuła wystarczy?
– Nie, jeśli zrobi się pod nią nadmiernie ciepło – stwierdziła Mary.
– To może tymianek, który utrzyma wszystko w nie zmienionym czasie – zasugerował 
Sean.
– Ale my nie mamy tymianku – stwierdziła Chlorine.
– Owszem, mamy – zaprzeczył Sean. – Willow ma w mieszku liść tymianku.
– W jakim mieszku? – zapytała Mary, bo niczego poza sakiewką nie widziała 
u dziewczyny.
– To nie pomoże – stwierdziła Willow. – To przyspieszy bieg rzeczy, a my potrzebujemy 
go spowolnić.
– A gdyby zastosować drzewo odwrotności? – zapytał Sean. Mama ma tego trochę 
w bagażach.
– Tak, wtedy powinno zadziałać – przyznała z zaskoczeniem Willow.
Sean sięgnął po dwa kawałki drewna, a Willow wyjęła mieszek, a z niego liść tymianku. 
Położyli roślinę w domku na drzewie.
– No i nic się nie zmieniło – powiedziała zasmucona Mary.
Sean się uśmiechnął.
– Zmieniło się, mamo. Popatrz poza oazę.
Spojrzała. Pył nadal fruwał w powietrzu, ale bardzo wolno, jakby pływał w miodzie.
– Nie rozumiem.
– Teraz żyjemy jakby dziesięć razy szybciej niż zwykle – wyjaśnił. – Na zewnątrz jest 
normalnie. Tymianek nas przyspieszył. Kiedy dołożymy drzewo odwrotności, spowoduje 
efekt przeciwny i to w oazie wszystko będzie się dziać dziesięć razy tak szybko jak na 
zewnątrz
Teraz wszystko stało się jasne. Poza jednym.
– Jak się stąd wydostaniemy, kiedy drzewo odwróci działanie tymianku?
– Normalnie. Rzucę dwa kawałki drewna, a kiedy się rozdzielą, zaczną działać. Tak 
Chlorine zresetowała Emiter. Mówiła mi o tym.
Mary spojrzała na Nimby’ego. Skinął głową. A więc miało zadziałać tak, jak to zostało 
opisane.
– W takim razie możesz chyba bezpiecznie pojechać z nami, a twoja oaza bezpiecznie 
przetrwa kilka dni.
– Tak, powinno być w porządku – zgodziła się młoda kobieta.
Opuścili oazę, a Sean rzucił w nią dwa kawałki drewna. Wylądowały tuż obok drzewa 
i rozpadły się. W tej samej chwili jakby wszystko wokół drzewa zamarło. Magia zadziałała.
W samochodzie było teraz jeszcze bardziej tłoczno, ale nic nie można było na to 
poradzić. Czy naprawdę?
Coś przyszło Mary do głowy.
– Modem, wiesz co to takiego zaklęcie akomodacji?
– A komu dać? – zapytał, nie rozumiejąc.
– Impy używają takiego zaklęcia, żeby ich małe domy stały się dostatecznie duże dla 
osób normalnego wzrostu. To nie naprawdę... no, może i tak. Ale mnie ciekawi, czy mógłbyś 
zrobić nasz poruszający się dom jakby większy w środku, ale bez powiększania na zewnątrz?
– Mamo, jesteś geniuszem! – zawołał Sean.
– Tak, może – odparł chłopiec z pewnymi wątpliwościami – jeżeli Kom-Pluter je zna. – 
Skoncentrował się.
Nagle samochód zrobił się dwa razy większy. Teraz miejsca było dość dla każdego. Mary 
siedziała na fotelu wystarczająco dużym dla dwóch osób. Dach znalazł się dwa razy tak 
wysoko jak dotąd. Jim jednak trzymał w rękach kierownicę monstrualnych rozmiarów. Ale 
kiedy wyjrzała przez okno, zauważyła, że samochód nie zajmuje więcej miejsca na drodze niż 
dotychczas. W środku był naprawdę obszerny.
– Ta magia jest cudowna – westchnęła.
– Bez wątpienia – odpowiedział Jim i przesunął się na krawędź fotela, żeby nogami 
sięgnąć pedałów.
Jednak podmuchy wiatru nadal wstrząsały pojazdem. Wichura stawała się wręcz 
przerażająco silna i widoczność zaczęła się szybko pogarszać. Coś trzeba było zrobić, albo 
wpadną w prawdziwe kłopoty.
Mary znowu coś przyszło do głowy.
– Keaira, mogłabyś zmienić pogodę wokół samochodu?
– Z pewnością – odparła dziewczyna. I nagle znaleźli się w strefie ciszy. Poza nią 
nawałnica szalała, ale żaden z podmuchów nawet nie tknął samochodu, a powietrze wokół 
niego pozostawało czyste.
– Dziękuję – powiedziała z ulgą Mary.
Następnym imieniem na liście Nimby’ego była centaurzyca Chena.
– Już wiem – powiedziała Mary, szukając w pamięci. – To młodsza siostra centaura 
Carletona. Prosił, żeby przekazać jej pozdrowienia, jeśli ją spotkamy.
– Masz rację – zgodził się zaskoczony Jim.
– Ale zupełnie nie mam pojęcia, jak się tu zmieści centaur, nawet teraz, kiedy 
zwiększyliśmy wnętrze.
Nimby napisał coś na kartce.
– Chena nie wsiądzie do środka – przeczytała Chlorine. – Ona jest skrzydlatym 
centaurem.
– Skrzydlatym? – zapytała Mary. – Jestem pewna, że Carleton o niczym takim nie 
wspominał. Ona musi być normalnym centaurem.
Ale jak zwykle okazało się, że to Nimby ma rację. Znaleźli dwa przemoczone skrzydlate 
stworzenia, kryjące się przed wiatrem pod kasztanowcem i bełtowcem. Wszędzie dookoła 
leżały porozrzucane kasztany i bełty.
Mentia wysiadła, żeby porozmawiać z centaurami, które wydawały się trochę spłoszone 
przez samochód. Weszły jednak w strefę ciszy wokół auta i wyraźnie odprężone otrząsnęły 
skrzydła. Pozostali też wsiedli, żeby dokonać prezentacji. Ta dwójka to rzeczywiście byli 
Chena i jej przyjaciółka Crystal.
– Jak to się stało, że macie skrzydła? – zapytała Mary. – Twój brat Carleton przesyła ci 
pozdrowienia i najlepsze życzenia, ale nic nie mówił o skrzydłach.
– Wtedy nie miałam skrzydeł – wyjaśniła Chena. – Byłam normalnym centaurem. Ale 
spotkałam centaura Che i cóż, miałam kamień życzeń i to on dał mi skrzydła. Crystal była 
ludzką dziewczyną, którą kazałam przemienić. Widzisz, potrzebujemy więcej skrzydlatych 
stworzeń różnego pochodzenia, jeśli mamy przetrwać. Zajmuję się więc rekrutacją. Crystal 
się zgodziła, że jako centaur ma lepsze perspektywy. Pokazuję jej różne centaurowe sposoby.
– Ale czy nie potrzebujecie teraz także męskiego skrzydlatego centaura? – zapytała Mary.
Crystal zarumieniła się.
– Tak – powiedziała Chena. – Szukamy teraz odpowiedniego mężczyzny, obojętnie 
jakiego gatunku, żeby go objąć rekrutacją.
Mary uważnie się im przyjrzała. Obie wyglądały na zdrowe w części końskiej i zgrabne 
w części ludzkiej, z raczej pełną piersią, jak to zazwyczaj u centaurów bywa.
– Myślę, że uda wam się. Ale mogę zapewnić wara również opinię eksperta, jeśli sobie 
życzycie.
– Możesz? – Crystal odezwała się pierwszy raz.
Mary zerknęła w bok.
– Sean, gdybyś nie był już zajęty, zechciałbyś zostać skrzydlatym centaurem, aby związać 
się zjedna z tych dziewczyn?
– Bez dwóch zdań! – stwierdził Sean. Zaraz jednak dodał coś, co spowodowało, że Mary 
pożałowała, że wywołała go do odpowiedzi. Po prostu nie przewidziała jego reakcji. – Czy 
mógłbym zostać przemieniony w skrzydlate stworzenie, żeby móc zostać z Willow?
Na szczęście dla Mary Willow zaprzeczyła.
– Nie, mój kochany. Mag Trent może przemienić każdego w dowolną postać, ale ty jesteś 
Mundańczykiem. Może dać tobie postać skrzydlatego elfa, ale nie magię. Tylko gdybyś miał 
magię, przemiana byłaby możliwa. Nie potrafiłbyś fruwać. Twoje skrzydła byłyby 
bezużyteczne. I... i... – zamilkła na chwilę – kocham cię takiego, jaki jesteś. Nie chciałabym, 
żebyś się zmieniał.
– Nie możemy więc tego zrobić – powiedział zniechęcony.
– Właśnie – potwierdziła.
– To smutne – powiedziała Chena. – Wpadliście do Źródła Miłości?
Potwierdzili skinięciem głowy.
Chena wymieniła spojrzenie z Crystal i zaraz potem znowu popatrzyła na Seana.
– Nie chciałabym być niegrzeczna, ale gdybyśmy znalazły odpowiedniego mężczyznę, 
moglibyście nam powiedzieć, gdzie się znajduje to źródło?
Sean i Willow roześmiali się z żalem.
– Pokażę wam, kiedy minie kryzys. Ale mam nadzieję, że powiecie waszym ogierom, 
zanim...
– Ach, oczywiście! – odpowiedziała Chena. – Nie będziemy oszukiwać! To prowadzi 
tylko do kłopotów.
– Wiemy – zgodził się Sean, a Willow przytaknęła.
Mary nie skomentowała, ale zrozumiała, że mimo niemożliwej do pokonania różnicy 
gatunków ta dwójka jest jakby stworzona dla siebie. Sean miał rozmach, który wymagał 
hamowania, a Willow była rozsądną realistką, ale oboje potrafili się śmiać z tego samego 
w tym samym momencie. W Mundanii mógł gorzej trafić. Prawdę powiedziawszy, 
dziewczyny, które go do tej pory interesowały, miały do zaoferowania jedynie jedno: 
młodość. Ta zaleta była jednak ulotna, o czym Mary doskonale wiedziała z własnego 
doświadczenia.
No, ale to wszystko były rozważania na marginesie. Musiała wyjaśnić centaurom, 
w czym rzecz.
– Szukaliśmy ciebie, Cheno – zaczęła. – I być może także Crystal Ponieważ 
potrzebujemy pomocy, żeby poradzić sobie z nawałnicą, zanim ta zmiecie Xanth. Pojedziecie 
z nami?
– Jakiej pomocy? – zapytała Chena. – W tym silnym wietrze nie umiemy bezpiecznie 
latać.
– Nie jestem pewna – stwierdziła Mary. – Ale jestem pewna, że was potrzebujemy, a do 
czego, to się okaże później. Co do latania, to myślę, że możecie bezpiecznie frunąć tuż przy 
naszym poruszającym się domu, ponieważ Keaira spowodowała, że wokół niego panuje dobra 
pogoda. – Spojrzała na Keairę, która nieśmiało potaknęła.
– W takim razie czemu nie – zgodziła się Chena. – Możemy frunąć nad nim, albo z boku. 
Przynajmniej dopóki nie będzie wiał ten okropny wiatr. Nie chodzi nawet o sam wiatr, ale 
o ten magiczny pył, który niesie ze sobą. Wywołuje zawroty głowy i do tego napadają nas 
jakieś dziwne stwory.
– Jak urojenia – potwierdziła Mary. – Nawet kiedy są iluzjami, i tak potrafią nieźle 
zmylić. No dobrze, ruszajmy w takim razie.
Ale Nimby coś napisał. Chlorine wzięła kartkę i przeczytała na głos.
– Samochód może lecieć. Centaury mogą go unieść.
Chena spojrzała na auto.
– Możemy uczynić go lekkim i unieść w powietrze, ale to nie to samo...
– Ale mogłybyśmy wziąć go na liny – powiedziała Crystal. Mógłby wtedy frunąć. Może 
to nie będzie łatwe, ale przy bezwietrznej pogodzie możliwe.
– Czy to bezpieczne? – zapytała zaskoczona Mary.
Nimby potaknął.
– I możemy polecieć nad dżunglą, zamiast jechać przez nią? Taka perspektywa wydawała 
się przyjemna.
Znowu skinął potakująco.
Tak więc należało zrobić.
– Jak możecie sprawić, żeby był lekki? – zapytała centaury.
– Zwykle uderzamy w przedmiot ogonem – wyjaśniła Chena. Na tym polega nasza 
magia. Czynić rzeczy dostatecznie lekkimi, żeby mogły lecieć, albo frunąć. Kiedy uderzymy 
ogonem nękające nas muchy, to stają się one zbyt lekkie, żeby usiąść, i muszą latać. Kiedy 
uderzymy siebie, też stajemy się lekkie i możemy fruwać. – Popatrzyła na auto. – Chociaż to 
jest całkiem duże. Trzeba będzie uderzyć kilka razy, żeby stało się dostatecznie lekkie, no 
i każdego z was też trzeba będzie smagnąć ogonem.
– A wszystko z każdą chwilą tracić będzie na lekkości – dodała Crystal.
– Utrata momentu pędu – wtrącił Jim. Mówił technicznym językiem, bo mechanika to był 
ten dział fizyki, w którym się specjalizował. Ale w tej chwili nie miało to większego 
znaczenia.
– Tak. Będziecie więc musieli ponownie dostać ogonem Myślę, że trzeba będzie lądować 
mniej więcej co pół godziny.
– Tak sądzę – wtrącił Modem.
– Próbujmy w takim razie – zdecydowała Mary.
Najpierw centaury popracowały nad samochodem. Miały rację. Udało im się obniżyć 
wagę do jakichś stu funtów na ogon. Mary widziała, jak opony robią się coraz mniej ugięte. 
Wymagało to około dwudziestu pięciu uderzeń na centaura, ale po każdym tuzinie trzeba było 
poczekać na odbudowanie sił.
– Możecie się rozdzielić na połowy? – zapytał David, kiedy centaury pracowały. Mary 
nie podobał się sposób, w jaki patrzył na ich piersi, ale centaury były na to zupełnie obojętne. 
Oczywiście nie chodziłyby nago, gdyby uważały, że to przynosi wstyd.
– Połowy? – zapytała Crystal.
– No wiesz. Końską i ludzką.
– Nie – odpowiedziała Chena między kolejnymi smagnięciami ogona. Ich piersi falowały 
przy każdym uderzeniu, a wraz z nimi oczy Davida. Ale Mary postanowiła z całych sił, że nie 
pokaże po sobie niezadowolenia. Centaury najwyraźniej nie wiedziały, jak się sprawy mają 
w Mundanii. – Jesteśmy kompletnymi stworzeniami, krzyżówkami, które stały się gatunkiem 
samym w sobie.
– A poza tym i tak nie byłyby to połówki, ale trzecie części – dodała Crystal. – Koń, 
człowiek i ptak.
– A możecie zmieniać wszystkich ludzi, albo wszystkie ptaki? dopytywał się chłopiec. – 
W tę i z powrotem.
– Nie, nie na tym polega nasza magia. Myślisz o syrenach. Niektóre z nich potrafią 
zmienić ogon w nogi i chodzić po lądzie, albo zmieniać głowę na rybią i pływać pod wodą. 
Albo Naga, które są, albo w kształcie człowieka, albo węża, podczas gdy ich naturalna postać 
łączy te dwie. Inne, jak harpie, są zamknięte w swych kształtach.
– A mogą się łączyć i uczyć od siebie nawzajem? – David nadal wypytywał. – Na 
przykład, żeby centaury zmieniały postać, a Naga umiały latać?
Chena roześmiała się serdecznie, a Mary musiała się mocno wysilić, aby się nie skrzywić.
– Może tak. Ale Crystal i ja tak bardzo się starałyśmy uzyskać naszą obecną postać, że 
nie jesteśmy za bardzo zainteresowane eksperymentowaniem z innym rodzajem magii. Cieszy 
nas ta, którą mamy, bo pozwala nam latać, i nie tęsknimy do żadnej innej.
Nagle jeden koniec auta lekko uniósł się nad ziemię. Samochód był już wystarczająco 
lekki. Nadszedł czas, aby popracować nad pasażerami.
– Musicie przytrzymywać jeden drugiego – wyjaśniła Chena. Nie chcemy, żeby ktoś nam 
odleciał. – Uśmiechnęła się, ale ostrzeżenie zabrzmiało poważnie.
Jim stanął przy samochodzie.
– Ja na końcu – powiedział.
Zaczęły. Karen poszła na pierwszy ogień i oczywiście zaraz po tym, jak została uderzona 
ogonem przez Chenę, podskoczyła, żeby sprawdzić, jak wysoko zdoła wznieść się 
w powietrze. Kiedy to zrobiła, oderwała się od Jima, który nie zdołał jej złapać w powietrzu. 
Mary jednak spodziewała się czegoś podobnego i uchwyciła odlatującą dziewczynkę. Była 
przygotowana, ale i tak zaskoczona. Karen naprawdę była teraz lekka jak piórko, ważyła nie 
więcej niż balonik w kształcie dziewczynki. Magia centaurów działała więc i na 
Mundańczyków.
Podała ją Jimowi, który wcisnął ją do samochodu przez uchylone drzwi.
– Hej, znowu jest mały! – zawołała ze środka. – Jak my się tu wszyscy pomieścimy?
Mary spojrzała na Moderna.
– Ta magia była czasowa?
Modem wyglądał na niepocieszonego.
– Nie. Ale mogę zmienić tylko jedną rzeczywistość naraz. Prosiłaś, żeby był lżejszy.
Oj. Teraz potrzebowali podwójnej magii. Pojawiły się komplikacje. Może jednak istniało 
jakieś rozwiązanie.
– Jim?
Jej mąż postanowił skorzystać z okazji.
– Modem, rzeczywistość to najczęściej to, co widzimy, prawda?
– Tak – odparł chłopiec. – Tylko...
– A więc potrzebujemy szczególnego rodzaju rzeczywistości dla naszego samochodu. 
Powiedzmy, że według nas ma on kilka właściwości: porusza się, jest większy wewnątrz niż 
na zewnątrz i utrzymuje się na nim zaklęcie przez dzień, albo więcej. To nie są różne 
rzeczywistości, ale różne aspekty tej samej. Jedna rzeczywistość obejmuje te wszystkie 
właściwości. Czy to ma sens?
– Tak sądzę – odpowiedział Modem. Skoncentrował się. W następnej chwili wnętrze auta 
stało się dwa razy większe niż normalnie.
Crystal uderzyła ogonem Davida i Jim także jego wsadził do auta. Dalej Chena zrobiła to 
samo z pozostałymi, aż na zewnątrz pozostali tylko Nimby i Jim. Mary podejrzewała, że 
Nimby właściwie nie potrzebuje magii centaurów, żeby stać się lekki, ale przyjął uderzenie 
ogonem i wsiadł jak pozostali do auta. Jim zamknął drzwi dla pasażerów, obszedł samochód, 
otworzył drzwi od strony kierowcy i sam przeszedł przez rytuał. Cała dziesiątka znalazła się 
w samochodzie, a dwa skrzydlate centaury pozostały na zewnątrz i złapały przymocowane do 
wozu liny.
Centaury jeszcze dwa razy uderzyły ogonami w samochód i on także się uniósł. Lecieli!
– Dokąd? – Jim zapytał Nimby’ego.
Nimby wskazał na południe. Ale jeszcze coś napisał.
– Na południe – zawołał Jim przez okno.
– Jeszcze jeden do zabrania – czytała Chlorine. – Adam. Około godziny stąd.
– Godzina – zawołał Jim, kiedy liny się napięły. Zupełnie jakby to było rutynowe 
zachowanie. Chena obejrzała się za siebie i kiwnęła głową, że zrozumiała.
Poszybowali gładko w górę, aż znaleźli się ponad drzewami. Mary widziała, jak wiatr 
smaga gałęzie, a wokół nich nadal panował spokój. Wiatr się nieustannie nasilał i nietrudno 
było sobie wyobrazić, że jeszcze trochę, a zacznie wywracać drzewa. Wesoła Wdówka 
zmieniała się w huragan.
Sunęli na południe. Dzieci wyglądały przez okna w dół, zafascynowane widokiem, tak 
samo zresztą jak Jim i Mary. Zupełnie jakby siedzieli w kabinie sterowca i szybowali nad 
ziemią. Bardzo zróżnicowany i zmieniający się krajobraz rozciągał się szeroko pod nimi. 
Kształt Xanth przypominał, o czym Mary wiedziała, kształt Florydy, ale wnętrze kraju różniło 
się zasadniczo. Tu były góry, rozpadliny i niezliczone przejawy magii. Popatrzyła na dwa 
lecące centaury. Tworzyły cudowną parę, kiedy ich skrzydła wznosiły się i uderzały w dół. 
Zdawała sobie sprawę, że to miłe dziewczyny. Prawdę powiedziawszy, większość 
mieszkańców Xanth była miła. Rodzice byli ufni, bo według nich obcy zasługiwali na 
zaufanie. Złe stwory, na przykład smoki, były oczywiste, ale nawet i one nie zawsze były złe. 
Skrzydlate stwory robiły wiele, by ratować Xanth, nawet wstrętne harpie, i nikt nie złamał 
rozejmu.
Sporo rzeczy jej się tu podobało. Będzie jej żal stąd wyjeżdżać. I naprawdę chciała 
uratować tę krainę. Czuła się jakoś odpowiedzialna za burzę, ponieważ wdarła się do Xanth 
przez tę samą szczelinę co jej rodzina. Wiedziała, że to nie jest rozsądne, ale też nie było do 
końca pozbawione słuszności. Skoro nawałnica pochodzi z Mundanii, to niech Mundańczycy 
ją uspokoją.
Lot trwał, a oni wcale nie stawali się ciężsi. Teoria Jima o wielostronnej rzeczywistości 
sprawdzała się. Osoba, jaką on sam był jeszcze do niedawna, która miała zero tolerancji dla 
fantazji, poczyniła ogromne postępy w przystosowaniu się. Mary zresztą także taka była. Coś 
w tym Xanth było... magicznego.
Nimby wskazał w dół. Już? Jak ta godzina zleciała... i to dosłownie, bez gry słów. Teraz 
mieli spotkać Adama. Ciekawe, jaką on dysponuje magią? Jak zgra się z pozostałymi? Tylko 
Nimby znał odpowiedź. Nimby, o czym doskonale wiedziała, był prawdziwym przywódcą 
wyprawy. Niemy smok z oślą głową!
– Pod nami! – zawołał Jim przez okno.
Centaury zniżyły lot. Pod nimi stał kwadratowy kamienny dom. Był zabezpieczony przed 
wiatrem, przynajmniej na jakiś czas. Wylądowali przed nim, ale samochód miał wyraźną 
ochotę się poderwać, kiedy centaury poluzowały liny. Chena i Crystal pozbierały więc trochę 
kamieni i włożyły do auta jako balast. Sean i Jim poukładali je na podłodze z tyłu. Teraz 
pojazd stał nieruchomo.
– Ale uważajcie! – zawołał Jim. – My nadal fruwamy.
Centaury przyniosły jeszcze trochę mniejszych kamieni, które Mary i Willow powkładały 
do swoich torebek jako balast osobisty. Tak im poradził Nimby. One wydawały się 
najwłaściwszymi osobami do rozmowy z Adamem.
Wysiadły i podeszły do domu. W oknie pojawiła się twarz.
– Jesteście prawdziwe czy nie? – zapytała twarz.
– Jesteśmy prawdziwe – odpowiedziała Mary. – Ja jestem matką.
– A ja ukochaną – dodała Willow.
– W takim razie wejdźcie, zanim wiatr znowu zacznie wiać. Drzwi otworzyły się.
Weszły. Wewnątrz zastały raczej korpulentnego młodego mężczyznę.
– Ty musisz być Adam – powiedziała Mary. – Ja jestem Mary z Mundanii.
– Ja jestem elfka Willow.
– Tak, jestem Adam. Czego ode mnie chcecie?
– Wypełniamy misję, która ma na celu uratowanie Xanth przed strasznym wiatrem – 
wyjaśniła Mary. – Potrzebujemy twojej pomocy. Pojedziesz z nami?
Wyglądał na zaskoczonego.
– Chcecie, żebym pojechał z wami?
– Tak, jeśli się zgodzisz. Potrzebujemy ciebie.
– Ale przecież mnie nikt nie potrzebuje – zaprotestował. – Nikt mnie nawet nie lubi.
– Być może dlatego, że nikt ciebie nie zna – powiedziała ze współczuciem Willow. – 
Brak ci ducha?
– Nie. Mam w sobie to, czego pragnę.
– Na tym polega twoja magia? – zapytała Mary.
– Tak. Gdy widzę skałę, mogą wziąć jej istotę i stać się twardy jak skała. Gdy widzę 
wodę, mogę stać się płynny. Gdy widzę chmurę, staję się lekki i pierzasty. Ale to nikomu 
w niczym nie pomaga, więc ciągle jestem zwyczajny i sztywny.
Willow wzruszyła ramionami.
– To tak jak ja wśród swoich. Ale spotkałam młodego mężczyznę, który sądzi, że jestem 
piękna, dzięki Źródłu Miłości. Może i dla ciebie coś się znajdzie.
– Źródło Miłości – westchnął. – Cóż bym dał za to, żeby się w nim zanurzyć z jedną 
z tych dziewczyn!
– Może się tak zdarzy – powiedziała Mary, teraz pojmując, dlaczego właśnie Willow 
miała pójść z nią do Adama. Jej doświadczenie mogło stać się także doświadczeniem Adama. 
– Proszę, chodź z nami do naszego latającego domu i pomóż nam uratować Xanth.
– Jasne – odpowiedział.
Wyszli więc z kamiennego domu i okazało się, że Adamowi nie trzeba odejmować wagi, 
bo wystarczyło mu spojrzeć na chmurę i sam stal się leciutki. Wsiadł do auta i usiadł obok 
Keairy.
– Szukamy jeszcze kogoś? – Mary zapytała Nimby’ego.
Nimby zaprzeczył głową.
– Cały czas na południe – zawołał Jim przez okno. – Jak tam z wami, dziewczyny? 
Wszystko dobrze?
– Zgłodniałyśmy – powiedziała Chena.
– Lubicie ciastka? Mamy ich pełno.
– Tak, w zupełności wystarczą.
Podali im więc ciastka, które zebrali po przemianie kudłatego drzewa, a centaury 
pożywiły się nimi w czasie lotu. Prędkość rosła. Teraz lecieli wprost ku swemu przezna-
czeniu.



Rozdział 14
Zły Wiatr

David obudził się, kiedy samochód zaczął się zniżać w stronę ziemi. Czyżby ten nudny 
lot miał wreszcie dobiec końca? Było ciekawie na początku, kiedy zabrali ze sobą Willow, 
która była ładna, i kiedy zjawił się Modem, chłopak w jego wieku, więc mieli pewne wspólne 
zainteresowania. Modemowi spodobał się ten wielki smród, jaki zrobiła demonica, tak samo 
jak Davidowi, nawet jeśli musiał później zmienić ten smród na przyjazny dla ludzi zapach 
róż. Ukradkiem przyglądał się Chlorine i górnym częściom obu centaurzyc. Ach, gdyby był 
o kilka lat starszy! Ale Keaira była młodą kobietą w zasłaniającym wszystko ubraniu, i do 
tego wcale nie olśniewająco piękną, a Adam nie tylko był dorosły, ale jeszcze gruby. Kiedy 
więc minął zachwyt z powodu latającego samochodu, pozostała tylko nuda.
Teraz jednak lądowali i może coś się będzie działo. W końcu musieli jeszcze zapędzić 
Wesołą Wdówkę tam, gdzie nie zdołałaby wyrządzić żadnej szkody i skąd nie pofrunęłaby, 
dokąd chce. Współczuł biednej osobie, która będzie musiała włożyć wiatrówkę i zagonić 
wiatr na północ.
Nimby, siedzący obok Chlorine, odwrócił głowę i spojrzał na Davida. Och nie! Czy to 
miało oznaczać, że właśnie David był tą osobą?
Nimby skinął.
Nimby był niesamowity, ale zawsze miał rację. A więc David będzie musiał to zrobić. 
Ale nie spodoba mu się to.
Nimby pokręcił przecząco głową.
Spodoba mu się? Dlaczego? Ale Nimby tylko uśmiechnął się tajemniczo. Potrafił być 
denerwujący. To oznaczało, że Davida czeka jeszcze coś interesującego. Jak może mu się 
spodobać noszenie tej głupiej kurtki i zapędzanie głupiego wiatru dokądkolwiek? Musi w tym 
być coś zabawnego
Samochód wylądował dokładnie przed tą samą wielką poduchą, gdzie wcześniej 
wylądowali Chlorine i Nimby, na początku drogi trolli. Zrobili pełne kółko, czy co tam, 
i wiele w drodze zobaczyli. Ale co teraz?
Nimby coś napisał i Chlorine przeczytała na głos kolejną instrukcję.
– Keaira i David muszą zapędzić Wesołą Wdówkę na północ przeczytała. – On włoży 
wiatrówkę, a ona utrzyma dobrą pogodę, żeby wiatr nie zwiał ich z nieba.
– Z nieba? – zapytała Mary ze zmarszczonym czołem.
– Będą jechali na skrzydlatych centaurach – czytała dalej Chlorine. – A Willow, lecąc 
z nimi, będzie pokazywała drogę.
Nagle mu zaświtało. Pojedzie na centaurzycy... nagiej! W górę, ku niebu niczym 
fruwający kowboj i będzie mógł popatrzeć wszędzie, gdzie będzie chciał. To rzeczywiście 
może być zabawne.
– Ale David nie może tak lecieć zupełnie sam! – zaprotestowała mama, co było 
oczywiste. – A jeśli spadnie?
Uff, racja. Z lecącego samochodu nie sposób było wylecieć, bo był zamknięty. Chociaż 
podobał mu się pomysł jazdy na nagiej centaurzycy, to jednak doświadczenia wjeździe na 
koniu miał niewielkie. Naprawdę mógł spaść, a gdyby to się stało, kiedy będą wysoko 
w niebie, to mógłby być jego koniec.
– Nie, on pozostanie lekki – przeczytała Chlorine. Wyglądało na to, że Nimby 
przewidział wszystkie możliwe pytania. – Gdyby zsunął się z grzbietu, spadnie łagodnym 
lotem. Centaury będą miały dość czasu, żeby go złapać, zanim doleci do ziemi.
Aha! A jak go złapie? Obejmie go rękoma i przyciśnie do siebie? Na takie ryzyko byłby 
gotów. Nimby miał rację z tym lataniem; David zapomniał, jak niewiele teraz ważą. 
Wyglądało więc na to, że całe przedsięwzięcie jest bezpieczne.
Okazało się jednak, że tata miał poważniejsze obiekcje.
– Jeśli Keaira poleci z nimi, co będzie z pogodą tutaj? W chwili, kiedy pogoda się zmieni, 
wiatr nas zdmuchnie z powierzchni.
– Mogę zmienić lokalnie rzeczywistość i przywrócić samochód do normalnego stanu – 
powiedział Modem. – Wtedy może nie zostanie zdmuchnięty. – Ale nie wyglądał na 
przekonanego w stu procentach, ponieważ poza swoją oazą spokoju widzieli wściekle 
wirujące tumany pyłu. Na skraju obszaru ciszy pojawiały się nawet urojenia pokazujące za 
pomocą różnych gestów, co chętnie zrobiłyby z pasażerami auta, gdyby tylko dostały się 
odpowiednio blisko. Oczywiście w większości były to tylko iluzje, ale nawet one nie były 
zbyt przyjemne.
Chlorine przeczytała odpowiedź Nimby’ego.
– Obecna rzeczywistość tutaj musi pozostać bez zmian, ponieważ wkrótce dom będzie 
znów musiał ruszyć i nikt nie może zostać. Centaurów już tu nie będzie, żeby zrobić go 
lekkim. Lokalna rzeczywistość Moderna to główna siła trzymająca pył z dala.
Chlorine wyglądała na zaskoczoną, kiedy to czytała.
– To znaczy, że Modem ma nie tylko utrzymać lekkość i wewnętrzne rozmiary auta? – 
Zaraz przeczytała kolejną odpowiedź Nimby’ego – Tak. Jego magia udaremni nikczemną 
magię wywołaną przez pył.
– Naprawdę? – zapytał zaskoczony Modem.
– Podejrzewam, że twoja magia jest potężniejsza, niż sądzisz odezwał się tata z tym 
typowym dla niego uśmieszkiem.
– Tak jest – czytała Chlorine. – Ponieważ magiczny pył ją wzmocnił. W ten sposób pył 
szaleństwa ironicznie zadziałał na własną szkodę, przynajmniej w tym wypadku.
– Rety! – zawołał zadowolony Modem.
David był zbyt dobrym chłopakiem, żeby zazdrościć komuś jego ważnej roli, ale poczuł 
dyskomfort, że ktoś nieświadomy mógłby tak odebrać jego zachowanie. Postanowił więc 
wykazać się usprawiedliwioną troską.
– Jeśli wóz, to znaczy dom, pozostanie lekki, nie zdmuchnie go, co tata powiedział?
– Jak tata powiedział – poprawiła go mama w swój typowy belferski sposób. Starał sieją 
tego oduczyć, ale bez większych sukcesów. Rodzice uczą się powoli.
Teraz jednak odezwał się Adam.
– Mogę przejąć istotę najcięższej skały w Xanth i stać się balastem.
– Możesz? – zapytała Keaira, najwyraźniej pozostając pod wrażeniem tej propozycji.
– Oczywiście – zapewnił Adam. – Kiedy jestem lekki jak chmurka, przypominam balon. 
Kiedy jestem owocowy, staję się jabłkiem. Kiedy staję się solidny, jestem jak głaz. Dlatego 
nikt mnie nie lubi.
– Moim zdaniem to wspaniały talent – stwierdziła Keaira.
– Naprawdę? Moim zdaniem to twój talent jest najwspanialszy. Zawsze możesz mieć 
słoneczną pogodę, a kiedy zechcesz, może padać deszcz
Keaira się zarumieniła.
– Dziękuję.
– To znaczy, że obchodzi cię, co myślę, chociaż jestem gruby jak dynia?
– Wielkie dynie są najlepsze – powiedziała, nadal płonąc rumieńcem.
To zaczynało być niesmaczne. Należało jak najszybciej to przerwać, zanim zaczną się 
mazać.
– No, bierzmy się do roboty – odezwał się David. – Kto dosiada komu?
– Kto dosiada kogo – poprawiła mama.
David zignorował to, podobnie jak inne surowe uwagi.
– Która z golutkich jest moja?
– David! – krzyknęła mama, a Karen zachichotała po cichu.
– Przepraszam – powiedział. – Która z nagusek jest moja?
Mama wyglądała, jakby przełknęła gorzką pigułkę, ale tym razem postanowiła milczeć. 
Dobrze. Może ma rację. Kiedy znajdą się w domu, będzie musiał zapłacić, chyba że zapomni 
o tym.
Chlorine przeczytała kolejną notatkę.
– Chena. Ona uważa, że jesteś fajny.
Wprawiło go to w osłupienie
– Tak sądzi?
Nimby skinął. Wiedział przecież, skoro potrafił czytać w myślach. Nic dziwnego, że 
wiedział, iż Davidowi spodoba się taka jazda!
Tymczasem mama wyglądała tak, jakby jej gorzka pigułka na dodatek nabrała brzydkiego 
zapachu, ale nadal nic nie mówiła.
– I zabierz ze sobą trochę drzewa odwrotności – czytała dalej Chlorine. Przygotowali 
więc dwie małe wiązki po dwa patyki w każdej i David wziął jedną, a Keaira drugą. Związane 
były taśmą izolacyjną, więc nie mogły rozpaść się przypadkowo, ale oczywiście jeśli zajdzie 
taka potrzeba, będzie można je rozdzielić. Wówczas niezależnie od tego, jakie zagrożenie się 
pojawi, będą mogli je odwrócić.
– Ale drzewa używajcie tylko w sytuacji poważnego zagrożenia – przeczytała Chlorine – 
ponieważ zadziała także na centaury, odwracając ich magiczną lekkość.
Oczywiście! Jeżeli David będzie musiał użyć drzewa, najpierw uprzedzi centaury, 
a potem zerwie taśmę i rzuci, jakby to był granat. Zredukuje w ten sposób to, w co trafi. 
Mógłby zadziałać jak Superman, niszcząc wrogów pęczkami. Beng! Jesteś zresetowany! 
Włożył swoje patyki za pasek od spodni.
Wysiedli z samochodu. Wszyscy z wyjątkiem Adama, który dość długo rozglądał się za 
dostatecznie solidną skałą. W końcu uzyskał istotę takiej skały i stał się ciężki. Keaira 
postukała piąstką w jego ramiona i z podziwem pokiwała głową. Adam spojrzał takim 
wzrokiem, jakby miał się unieść w powietrze mimo swojej obecnej solidności.
Adam tyle ważył, że samochód twardo osiadł na ziemi i centaury nie musiały już dłużej 
trzymać go na linach. Chlorine podała Davidowi kurtkę, którą miała do tej pory na sobie, 
i wyjaśniła centaurom, co napisał Nimby.
– Dobrze – powiedziała Chena, uśmiechając się. – Wskakuj na mój grzbiet, David. – 
W jej zachowaniu było coś radosnego, jakby rzeczywiście lubiła Davida.
Wziął kurtkę, która była jeszcze przyjemnie ciepła i przesycona zapachem Chlorine. 
Pachniała... czym? Basenem pływackim. No tak... chlorowana woda! Środek używany do 
oczyszczania wody. Tylko że teraz był dla niego niczym perfumy.
Tata podniósł go i posadził tuż za pięknymi białymi skrzydłami Cheny. Zwinęła je, ale 
i tak nieco odstawały od ciała. Potem tata zrobił to samo z Keairą, która dosiadła Crystal.
– Pamiętaj, jesteś bardzo lekki – powiedziała Chena, odwróciwszy się górną częścią 
swego ciała w jego stronę, tak żeby spojrzeć mu prosto w oczy. To znaczyło, że on również 
musiał spojrzeć jej w oczy, ponieważ nie chciał zdradzić się z tym, na co naprawdę miał 
ochotę popatrzeć. To było frustrujące. – Musisz więc mocno trzymać się mojej grzywy.
– Grzywy – powtórzył automatycznie. Włosy spływały z jej głowy i zmieniały się jakby 
w grzywę, ale jakoś nie był tego pewny.
– Przed tobą. I ściskaj nogami moje boki, jeśli sięgniesz.
– Boki. – Kiedy się odwróciła tyłem, nic nie było już widać. Załamujące.
– Trzymaj się. – Zawołała i rozpostarła skrzydła.
Znalazł! Tam, gdzie kończyła się jej ludzka część, pod włosami była grzywa.
Zatrzepotała skrzydłami i uniosła się w powietrze. Przypomniał sobie, że ona jest teraz 
tak samo lekka jak on – oboje prawie nic nie ważyli. Ruch skrzydeł służył raczej do tego, 
żeby się przesuwać, niż unosić.
On jednak, chociaż widział piękne ruchy skrzydeł, nie widział Cheny z przodu. Myślał, że 
będzie sobie mógł popatrzeć bez przeszkód i do woli, a tymczasem nie miał na to żadnych 
szans.
– Biip! – mruknął pod nosem.
– Może spróbujesz popatrzeć w bok na Crystal – niespodziewanie zaproponowała Chena.
Wiedziała! Chłopcy raczej nie lubią się rumienić, ale bał się, że teraz właśnie cały płonie. 
Jednak sugestia była dobra.
– Dzięki – odparł i spojrzał.
Został nagrodzony wspaniałym widokiem. Crystal dostojnie machała skrzydłami, a przód 
miała zupełnie odsłonięty. Była nawet nieco lepiej wyposażona niż Chena. Właściwie...
W tej chwili Crystal spojrzała na niego i natychmiast musiał odwrócić wzrok. Nie mógł 
patrzeć, kiedy ktoś widział, że on patrzy. Znowu zmartwiony rozejrzał się dookoła. Z drugiej 
strony leciała Willow w sukni, w której wykonane były nacięcia na skrzydła.
Teraz, kiedy wszyscy unosili się w powietrzu, znaleźli się też blisko siebie. Mogli nawet 
ze sobą rozmawiać.
– Nimby zostawił mi instrukcję, jak mamy to zrobić – powiedziała Willow. – Wesoła 
Wdówka jest jak wielkie puzzle ze zmiennym wiatrem i chmurami. Musimy odnaleźć drogę 
do jej środka, gdzie jest oko, i tam użyjesz kurtki. Dokądkolwiek powędruje oko, tam też 
podąży Wesoła Wdówka. Nie zdoła nic na to poradzić. Musimy więc zepchnąć ją na północ 
do Regionu Powietrza, a tam Fracto spróbuje ją opanować. Kłopotliwe może okazać się zna-
lezienie jej oka i utrzymanie z nim kontaktu. Może spróbować jakichś sztuczek, żeby je 
ukryć, albo uciec od nas. David musi pchnąć we właściwą stronę, albo się nie uda, a Keaira 
ma pozostać w jego pobliżu, żeby miał ładną pogodę. Tylko ja mogę wybadać sytuację. Ale 
jeśli wylecę poza strefę ciszy, wpadnę w kłopoty, musicie więc trzymać się blisko mnie, kiedy 
będę szukać.
– Pojmuję – odpowiedział David.
– Zrobimy, co tylko w naszej mocy – przytaknęła Keaira.
Willow wysforowała się przed pozostałych. Przed nimi pojawiła się solidna ściana chmur 
gwałtownie przesuwających się z zachodu na wschód. Sięgała niemal od ziemi aż po szczyty 
nieba.
– O rany, wielka jak biip – stęknął David. – Wiedział, że teraz Wesoła Wdówka była 
huraganem, podczas gdy wtedy, kiedy wjeżdżali do Xanth, była tylko sztormem. Wzmocniła 
się. – Jak jedna mała kurtka może to ruszyć?
– Epicentrum jest znacznie mniejsze – powiedziała Chena. – Nimby stwierdził też, że 
spokojniejsze.
– Ach, więc będzie łatwiej – odparł, ale wcale nie był przekonany, że tak będzie.
Willow zawróciła.
– W ścianie jest otwór! – krzyknęła podekscytowana. – Może uda nam się przelecieć.
– Czy Keaira nie potrafi uspokoić pogody w każdym miejscu, w którym się znajduje? – 
zapytał David. – Może nie musimy szukać takich dziur?
– Możliwe – rzuciła Willow. – Ale lepiej byłoby przelecieć bez zwracania na siebie 
uwagi Złego Wiatru. Kiedy nas zauważy, na pewno zacznie z nami walczyć.
– Ale przecież to tylko burza – zaprotestował.
– Tak jak i Fracto – przypomniała mu Chena.
– No tak. – Tu, w Xanth, nawet nieożywione rzeczy miały świadomość. Lepiej więc było 
nie powiadamiać Wesołej Wdówki o ich obecności.
Centaury poleciały więc śladem Willow przez dziurę w chmurze. Zamknęła się za nimi. 
Zdążyli w ostatniej chwili. Teraz znaleźli się między dwoma ścianami chmur, a ta przed nimi 
poruszała się szybciej niż poprzednia.
David pamiętał co nieco o huraganach, ponieważ często pojawiały się na radarach 
w Miami. Pasma wiatru przeplatały się z pasmami chmur, a najwięcej działo się właśnie 
w chmurach. W pobliżu centrum stawały się mniejsze, ale też bardziej groźne.
– Jeżeli będziemy trzymać się drogi – powiedział – to trafimy do środka. Nie może być 
inaczej.
– Mam nadzieję – powiedziała Chena z pewnym powątpiewaniem. – W samym centrum 
mgły i deszczu może być trudno odnaleźć kierunek.
Bez wątpienia! Ale szybko w górze przed nimi otworzyła się nowa szczelina. 
Zanurkowali w nią. Ale tym razem zamknęła się, zanim przedarli się na drugą stronę. Nagle 
otoczyła ich szarość. Keaira utrzymała wiatr z dala od nich, ale padający z góry deszcz 
zmoczył ich zdrowo. Słyszał, jak krople deszczu uderzają w skrzydła centaurów, tak że Chena 
nawet zanurkowała, aż odzyskała równowagę i wróciła na odpowiedni pułap. Wesoła 
Wdówka była po prostu zbyt wielka. Keaira nie mogła wyczyścić przejścia aż do słońca.
– Uff – jęknęła Chena. – Już myślałam, że nas zwietrzyła.
David pomyślał to samo. Może wichura nie mogła tknąć ich wprost, ale oczywiście 
mogła zakręcić chmurami. A jeśli nie zdołają odnaleźć w chmurach swojej drogi?
Nagle i zrobiło się czysto. Tym razem udało im się przejść przez ścianę.
– Następnym razem wykorzystajmy większą dziurę – powiedział David.
– Jeśli Willow taką znajdzie – zauważyła Chena.
Willow szukała starannie, frunąc niemal na krawędzi obszaru dobrej pogody. David 
zauważył, że zrobiła gwałtowny unik, kiedy jedno ze skrzydeł wyszło lekko poza krawędź. 
Tak, tam była potężna wichura i zmiotłaby ich z Xanth, gdyby dali się złapać.
– Może ja mógłbym pomóc – zaofiarował się David. – Kurtką. Myślę, że muszę ją 
jedynie rozpiąć. – W tej sprawie była jedna uwaga od Nimby’ego. Kiedy kurtka była zapięta, 
nie działała, dopiero kiedy się ją rozpięło, ujawniała swoją magiczną moc.
– Moim zdaniem, lepiej żebyśmy z tym poczekali, aż dotrzemy do oka – stwierdziła 
Chena. – Wesoła Wdówka może już wie o naszej obecności, ale nie wie, że jesteśmy silni. 
Może więc traktuje nas jak natręta, a nie zagrożenie. Najlepiej niech tak dalej myśli.
Miała rację. Frunęli więc wzdłuż ściany chmur, szukając stosownego przejścia. 
Tymczasem Wesoła Wdówka zdawała się nasilać.
Po jakimś czasie pojawiło się wreszcie przejście. Tym razem jednak byli ostrożni, 
ponieważ to mogła być pułapka. Willow zamarkowała więc, że wlatuje, a oba centaury 
trzymały się blisko niej. No i rzeczywiście. Szczelina się zamknęła, a mgła dookoła 
zgęstniała. Ale oni skręcili w samą porę, zahaczając ledwie o skrawek chmury. Nie mogło być 
wątpliwości: Wesoła Wdówka próbowała ich złapać. Ale sztuczka była prosta, więc chyba ich 
nie doceniała.
Lecieli wzdłuż ściany, aż znaleźli jej cieniutki fragment, skąd zapewne huragan pożyczył 
trochę mgły, żeby zrobić pułapkę. Zanurzyli się tam. Huragan wiedział o ich próbie, ale nie 
potrafił zareagować dostatecznie szybko, żeby ich złapać. Zanim wiatr przywiał zapas mgły, 
już byli po drugiej stronie.
Znaleźli się w kolejnym czystym pasie. Najwyraźniej siła huraganu ograniczała się do 
pasów chmur, gdzie magiczny pyl gromadził się najgrubszą warstwą. Ale zapewne drugi raz 
nie uda im się złapać jej w taki sam sposób.
Podlecieli do kolejnej ściany chmur, ale tym razem natrafili na naprawdę gęstą mgłę. Nie 
mogli się przez nią przebić, a nie chcieli ryzykować kolejnego starcia we mgle.
– Może uda nam się przemknąć pod spodem – zasugerowała Willow. – Wzgórza i drzewa 
na pewno ją poszarpały, więc może łatwiej będzie tamtędy przelecieć.
Pofrunęli w dół. Rzeczywiście na granicy gór było czyste powietrze. Przelecieli pod 
chmurami i znaleźli się w następnej czystej strefie.
– Patrzcie! – zawołała Chena. – To musi być oko cyklonu!
Na pewno tak! Wyglądało na monstrualne oko poruszające się w centrum kręgu chmur 
najgłębiej skrytych za ścianą. To właśnie to coś mieli zepchnąć na północ.
Wlecieli w strefę ciszy. Następnie skierowali się na północ, a David rozpiął kurtkę 
i rozchylił ją.
– Naprzód! – krzyknął.
Nic się nie stało.
Centaury popatrzyły na niego. Willow także się zbliżyła.
– Nie powinieneś użyć czegoś na wstępie?
– Nimby mc takiego nie napisał – powiedział niezadowolony David. Co było nie tak? 
Kurtka nie tylko niczego nie zdmuchnęła, ale w ogóle nie widać było żadnego efektu.
Nagle w uszach Davida coś trzasnęło.
– Auć! Zupełnie jakbym wznosił się samolotem – powiedział, potrząsając głową.
– Zdaje się, że lokalnie rośnie ciśnienie – stwierdziła Keaira. Dziwne, bo ja tego nie robię.
– Podmuch bryzy idzie w naszą stroną – rzuciła Crystal. – Czuję to w grzywie.
– Ale nic nie idzie od nas – dodała Willow. – A nam jest potrzebny silny podmuch 
właśnie z naszej strony.
Nagle Chena zrozumiała.
– To zmienia wiatr! Powietrze przychodzi, ale nie odchodzi. Gromadzi się wokół kurtki 
i wzmaga ciśnienie.
– A wysokie ciśnienie spycha niskie ciśnienie w oku – dodała Crystal. – To tak działa. 
Musimy jedynie zbudować wokół siebie wysokie ciśnienie.
– Buduje się, to pewne – powiedział David. – W moich uszach aż dudni. – Wstrzymał 
oddech, a następnie zatkawszy nos, dmuchnął z całych sił, aż znowu ciśnienie w głowie mu 
się wyrównało.
– Patrzcie! – zawołała Chena. – Oko się przemieszcza!
Rzeczywiście tak było. Właściwie nie było wiatru, ale wysokie ciśnienie wokół nich 
zaczęło spychać oko huraganu.
Oko także to wyczuło. Obróciło się, żeby swoją burzową szarą źrenicą spojrzeć na nich. 
Zamrugało. Źrenica rozszerzyła się. Zobaczyło intruzów!
– Pchaj dalej! Nie przerywaj! – zawołała Willow.
David próbował, ale oko umknęło w bok, zamiast ruszyć na północ. Chena poleciała, 
żeby znów znaleźć się dokładnie na południe od oka, ale ono umknęło jeszcze bardziej w bok. 
Trudno było pchnąć je w pożądanym kierunku.
– Może spróbujemy je otoczyć – zaproponowała Willow.
Spróbowali. Willow znalazła się z lewej strony Davida, a Crystal z prawej i wszystkie 
skrzydlate stworzenia z całych sił naparły na oko, otaczając je.
– To działa! – krzyknął David.
Oko tymczasem poirytowane rozwojem wydarzeń zaczerwieniło się i gwałtownie 
poszerzyło. Urosło dwukrotnie, a potem dziesięciokrotnie. Teraz niemożliwością było pchnąć 
je całe.
– Może użyć drzewa odwrotności, żeby odwrócić to wszystko zawołał David i namacał 
drewienka schowane za paskiem.
– Z tym ostrożnie – upomniała Keaira, dotykając własnych drewienek. – To drewno może 
okazać się niebezpieczne, jeśli...
Za późno. David wyrwał jeden patyk, a drugi został za paskiem. Taśma puściła 
i drewienka rozdzieliły się.
– Eeeeee! – wrzasnęła Chena. Zanurkowała w dół, mając na sobie teraz chłopaka 
ciężkiego jak kamień. Jeden z patyków upadł na Chenę, likwidując jej lekkość i nadając jej 
ciężar skały. David też runął w dół, ale nie aż tak gwałtownie, gdyż jako Mundańczyk nie był 
aż tak podatny na działanie magii. Jednak nawet tak ograniczone działanie było dla niego zbyt 
dotkliwe. Spadał w stronę ziemi z normalną prędkością, a to powinno wystarczyć, żeby roz-
płaszczył się na niej jak klops.
Zrobił więc rzecz rozumną – odrzucił drugi kawałek drewna.
Jego upadek stał się o wiele łagodniejszy, jako że odzyskał większość swojej lekkości. 
Nadal jednak spadał. Już dostrzegł pod sobą wierzchołki drzew.
Ale to nie wszystko. Złośliwe oko Wesołej Wdówki pojawiło się znowu. Rozglądało się, 
szukało go. Wichura musiała najwyraźniej zorientować się w naturze wiatrówki.
Wiatrówka! Nadal rozpięta wytwarzała wysokie ciśnienie. To dzięki temu oko wiedziało, 
gdzie on jest. Zapewne widziało stłoczone powietrze. Zapiął więc kurtkę.
Nadal jednak wokół jego osoby było za duże ciśnienie. Oko Wesołej Wdówki wciąż 
gwałtownie szukało, spoglądając to w jedną, to w drugą stronę. Wkrótce go znajdzie i wtedy 
postara się zdmuchnąć go w stronę klifu. Kurtka i wszystko. Wyleciał poza strefę ciszy 
Keairy, więc Wesoła Wdówka mogła go złapać.
Desperacko rozglądał się za jakimś ratunkiem, ale wydawało się, że nie ma żadnych 
szans. Nie miał już drzewa odwrotności, dzięki swojej głupocie, no i nie miał skrzydeł do 
latania. Mógł jedynie postarać się delikatnie spaść.
Wtem tuż pod nim zgromadziło się nieco mgły. Ale to nie była mgła Wesołej Wdówki. 
Kolor i konsystencja zdawały się inne. Cóż to mogło być?
Mgła zgęstniała do nisko lecącej chmury. Chmura zadrgała, a z tych konwulsji wyłoniła 
się twarz. Skądś ją znał.
Z chmury spojrzało na niego oko.
– Fracto! – zawołał. Skąd się tu wziął? Musiał się wedrzeć, udając część Wesołej 
Wdówki. Jak większość chmur, Fracto mógł być większy, albo mniejszy, głośny, albo cichy, 
w zależności od nastroju. Teraz był cichy i zamglony.
Wesoła Wdówka nie zdawała sobie z tego sprawy. David miał nadzieję, że jego krzyk nie 
przepłoszy Fracto. Ale co mógł zrobić niedawny wróg, a teraz przyjaciel? Huragan już miał 
go zdmuchnąć, nie bacząc na nic. Fracto w swojej obecnej postaci miał ledwie cząstkę jego 
siły, nie mógł więc mu się przeciwstawić.
Nagle David wpadł w chmurę. Mgła otoczyła go tak, że niczego poza nią nie był w stanie 
dojrzeć.
Ale to oznaczało, że jego także nikt nie mógł dojrzeć. Wesoła Wdówka nie będzie 
wiedziała, gdzie dmuchnąć, a był tak mały, że dmuchanie na ślepo nie mogło przynieść 
rezultatu.
Stopami dotknął ziemi. Potoczył się, ale nie zranił, bo nadal był lekki. Znalazł się 
zupełnie sam w dzikiej dżungli Xanth. Mgła uniosła się trochę, tyle tylko, że mógł się ro-
zejrzeć dookoła, jeśli trzymał głowę nisko. Fracto nadal chronił go przed spojrzeniem Złego 
Wiatru, dając tym samym szansę na powrót do działania. Ale żeby tak się stało, musiał 
znaleźć Chenę. Albo raczej ona musiała znaleźć jego. Miał nadzieję, że nic się jej nie stało. 
Pewnie tak było, jeśli się pozbyła drewna. Ale z drugiej strony, jeżeli nie widziała go wichura, 
to i Chena pewnie nie widziała. Może się domyśli, żeby szukać go pod Fracto.
Co miał teraz robić? Stać tu i czekać czy lepiej szukać miejsca spotkania? Wałęsanie się 
po obcej dżungli mogło być niebezpieczne. Ale czekanie na to, co mogło nadejść, także 
mogło okazać się groźne. Zdecydował się w końcu poszukać bezpieczniejszego i nie 
rzucającego się w oczy miejsca. A jeśli zobaczy lecące centaury, to pomacha im i wszystko 
zakończy się względnie dobrze.
Ruszył i zaraz uderzył dużym palcem prawej stopy w coś twardego. Ostry ból przeszył 
mu nogę. David upadł. Coś go ukłuło w palec. Ale co?
Nie widział niczego poza normalną igłą sosnową. To nie mogło być to. Ale kiedy dotknął 
jej palcem, kłujący ból przeszył mu rękę. A więc to ta igła! Wstał i obszedł ją ostrożnie. Jakie 
drzewo może coś takiego produkować? Wygląda tak zwyczajnie, a powoduje tyle bólu 
u każdego, kto jej dotknie
No tak, pomyślał po chwili. Przecież to igła. Igła! Nic dziwnego, że kłuje. Uważnie 
patrzył pod stopy, aby zobaczyć, czy nie ma jeszcze czegoś, co należałoby ominąć. Aż się 
wzdrygnął. Obok leżały czyjeś zęby ułożone w koło. Zaraz jednak się roześmiał. Wiedział co 
to jest: koło zębate. Pewnie ogry zgubiły coś takiego.
Przeszedł ostrożnie wokół kółka. Dalej dostrzegł tablicę informacyjną. MIASTO 
BLIŹNIACZE. Miasto? Może to będzie dobre, bezpieczne miejsce. Poszedł więc ścieżką, 
którą wskazywała tablica.
Minął dwie dziewczynki w jego wieku bawiące się tuż przy drodze. Jeśli istniało coś, co 
na pewno nie mogło go zainteresować, to były to dziewczynki w jego wieku. Starał się więc 
nie zatrzymywać.
One jednak nie pozwoliły mu na to.
– Cześć, chłopiec. Kim jesteś? – zapytała jedna z nich.
– I co tu robisz? – zapytała druga.
Może powinien spróbować się ich pozbyć? Nie, może nie uwierzą w prawdę, wiec tak 
będzie najlepiej.
– Jestem David Mundańczyk i próbuję uratować Xanth przed zdmuchnięciem go 
z powierzchni ziemi.
Bez wątpienia zignorowały to.
– Ja jestem Mariana – przedstawiła się pierwsza dziewczynka. A to moja siostra 
bliźniaczka Anairam. Chodź, zobacz, co robimy.
Nie chciał robić scen, więc podszedł popatrzyć, co robią, i ku jego zaskoczeniu okazało 
się to nawet interesujące.
– Robię kamienne kształty – powiedziała Mariana. – Podniosła kamień i przesunęła po 
nim dłonią, a kamień zmienił kształt, jakby to była glina.
Może to nawet była glina.
– Pokaz – poprosił David.
Mariana podała mu kamień. Sprawdził palcem i przekonał się, że bez wątpienia jest to 
kamień. Z drugiej strony widział, jak go kształtowała. Oddał jej kamień, a ten znowu się 
zmienił, kiedy wcisnęła w niego palec, tworząc grubo ciosaną lalkę. Potem podała to siostrze.
– A ja ją ożywię – powiedziała Anairam. Nagle lalka ożyła. Usiadła na jej dłoniach. 
Dziewczynka postawiła ją na ziemi, a lalka pobiegła do lasu.
David nie mógł się powstrzymać.
– To naprawdę niezłe talenty – przyznał niechętnie.
– Dziękuję – powiedziała Mariana. – Chcesz się pobawić w dom?
Oczywiście chciały się bawić w dziewczęce zabawy.
– Może kiedy indziej – odpowiedział. Może za jakieś trzy lata. Muszę iść. – Poszedł dalej 
z nadzieją, że Chena go znajdzie.
Wkrótce natknął się na kolejne dwie dziewczynki, tym razem nieco młodsze niż on. Czy 
to miała być następna nużąca zabawa? Próbował przejść obok nich.
Nie zadziałało.
– Cześć – odezwała się jedna dziewczyna. – Jestem Amanda, a to moja bliźniaczka 
Adnama. Zmieniamy kolor włosów.
– Świetnie – odpowiedział David. – Mam na imię David i idę dalej.
– Ale musisz zobaczyć – zaprotestowała Amanda.
– Tak, mamy ładne talenty – dorzuciła Adnama.
– A to nie wszystko – dodała Amanda.
Znowu został zatrzymany. Gdzie się podziewała Chena?
– Widzisz moje włosy? – zapytała Amanda. Były brązowe, ale kiedy patrzył, stały się 
żółte, a potem czerwone. – Potrafię zmieniać kolor moich włosów – zauważyła z dumą.
– A ja potrafię zmieniać kolor czyichś włosów – dodała Adnama, kiedy jej siostra 
zmieniła swoje włosy na zielone.
– No i? – David niecierpliwił się.
– No i teraz zmienię twoje – zapowiedziała Adnama.
David nic nie powiedział, sądząc, że dziewczynka blefuje. Lecz w tej samej chwili 
Manana podniosła lusterko, w którym zobaczył swoją twarz... w obramowaniu niebieskich 
włosów.
– Zmień z powrotem – powiedział zagniewany.
Został złapany. Pocałował obie dziewczynki i Adnama zmieniła mu włosy na normalne. 
Zaraz potem biip stamtąd, zanim wpadłyby na kolejny pomysł, żeby się z nim zabawić.
Jednak dalej, w dole ścieżki, natknął się na kolejne dwie dziewczynki. Te wydawały się 
o jakieś dwa lata starsze od niego. Każda miała długie purpurowe włosy i zielone oczy. 
Miasto więc zamieszkiwały bliźniaki, ale dlaczego tylko żeńskiego rodzaju?
Tym razem podszedł prosto do nich, bo wiedział, że i tak nie pozwolą mu spokojnie 
przejść.
– Jestem David Mundańczyk i mam misję uratowania Xanth – powiedział. – Kim wy 
jesteście?
– Ja jestem Leai – powiedziała smutno pierwsza. – Popełniam samobójstwo, ale nie mogę 
umrzeć.
– A ja Adiana – przedstawiła się druga, równie smutno. – Chcę żyć, ale niestety umieram.
Nagle okazało się, że to trudna sprawa.
– Nie możecie zamienić się miejscami?
– Nie znalazłyśmy na to magii – wyjaśniła Leai.
– Niedobrze. – Zastanawiał się, czy czasem go nie nabierają. Jeżeli tak, to akurat 
podobnych dowcipów nie lubił.
– Myślisz, że w Mundanii mogłabym umrzeć? – zapytała Leai.
– Tak sądzę. Jeśli to magia trzyma cię przy życiu.
– To magia – zapewniła. – Popatrz. – Chwyciła okropnie wyglądający nóż i spróbowała 
sobie go wbić w serce.
– Hej! – krzyknął David, próbując złapać ją za rękę i powstrzymać, zanim się przekłuje. 
Udało mu się. – Co ty zamierzasz zrobić?
– Próbuje się zabić – odparła. – Ale nie mogę, bo zawsze coś mnie powstrzymuje. Tak jak 
ty teraz.
– To nie jest magia. Ja po prostu nie mogę ci pozwolić, byś zrobiła coś takiego.
Spojrzała mu prosto w oczy. Była raczej ładna jak na dziewczyny.
– Dlaczego nie? Czy coś cię interesuje w dziewczynach?
– Nic – odpowiedział. – Ale...
– Wymyślisz jakiś powód i powstrzymasz mnie. Albo ktoś inny. Próbowałam się zabić 
setki razy, ale nie mogę. Jeżeli w Mundanii nie ma magii, może powinnam tam z tobą pójść 
i...
– Nie pomogę ci dostać się tam po to, żebyś się zabiła – stwierdził twardo.
Kiwnęła głową ze zrozumieniem.
– Nie jestem zaskoczona. Ale może gdyby moja siostra poszła z tobą, to mogłaby żyć.
– Aleja nie mogę cię opuścić, Leai – zaprotestowała Adiana. Ona też była dość ładna.
– Chyba nie zdołam wam pomóc, dziewczyny – przyznał David. Chociaż bardzo bym 
chciał. Chciałbym, żebyście obie chciały i mogły żyć. – Wtem przyszło mu coś do głowy. – 
Miałem dwa kawałki drzewa odwrotności. Zgubiłem je, ale gdzieś tu w pobliżu muszą leżeć. 
Może gdybyście je znalazły, to odwróciłyby waszą magię i wtedy...
Obie dziewczynki aż zapiszczały z zachwytu.
– Och. Dziękujemy! – krzyknęła Leai i pocałowała go w prawe ucho.
– Tak bardzo, bardzo – dodała Adiana i pocałowała go w lewe ucho. Zaraz potem 
pobiegły szukać drewienek.
David nigdy nie przyznałby się do tego, ale nie miał nic przeciwko pocałunkom. Poszedł 
dalej. Wkrótce natknął się na następną parę młodych ludzi, tym razem byli to chłopak 
i dziewczyna.
– Bałem się już, że mieszkają tu same dziewczyny – powiedział z ulgą.
– W tamtej części tak jest – odparł chłopiec. – W drugiej są sami chłopcy. A my jesteśmy 
na granicy między tymi częściami.
– Ach tak. Cześć. Jestem David Mundańczyk. Właśnie...
– Wypełniasz misję ratowania Xanth przed nawałnicą Wesołą Wdówką – dokończyła 
dziewczynka.
– I w swoim czasie odniesiesz sukces – dodał chłopiec.
David zamierzał powiedzieć coś inteligentnego, jak na przykład: „A skąd o tym wiecie, 
skoro spotkaliśmy się pierwszy raz!” Ale jak zwykle usta zadziałały mu szybciej niż rozum 
i powiedział jedynie:
Chłopiec i dziewczynka uśmiechnęli się.
– Wybacz nam – powiedział chłopiec. – Czasami zapominamy, że obcy nie znają nas tak, 
jak my znamy ich. Ja nazywam się Deja, a to moja siostra bliźniaczka Vu. Moim talentem jest 
widzieć przyszłość, a jej przeszłość. Więc kiedy cię ujrzeliśmy, nasze talenty zadziałały 
i dlatego znamy twoją przeszłość i przyszłość.
– Aha. Czy możecie mi w takim razie powiedzieć, gdzie mogę znaleźć centaurzycę 
Chenę?
– Niestety, nie możemy – odparła Vu. – Nie widzimy teraźniejszości. Ale możemy ci 
powiedzieć, że twoja przyjaciółka była bardzo zatroskana, kiedy cię zgubiła.
– A ja mogę dodać, że odnajdzie cię za piętnaście i pół minuty dorzucił Deja. – Potem 
twoja misja będzie przebiegać normalnie.
– Jeżeli nadmiar magicznego pyłu nie zakłóci jego percepcji wtrąciła Vu. – My tutaj, 
w dolinie, jesteśmy nieco chronieni, więc sprawy idą raczej zwykłym biegiem, ale to też może 
się zmienić. Z radością więc dowiedzieliśmy się o twojej misji.
– Och, dziękuję – powiedział David. – W takim razie muszę ruszać na spotkanie Cheny.
– Z pewnością – odparł Deja. – Życzymy ci wszystkiego najlepszego.
David ruszył dalej. Doszedł wkrótce do znaku TRI CITY. W końcu wyszedł z miasta 
bliźniaków i poczuł się lepiej.
Aż spotkał na drodze trzy dziewczynki, najwyraźniej trojaczki. Och nie! Wiedział, że nie 
ma szans przejść bez zatrzymywania, ale mimo to podjął próbę. Utrzymał krok marszowy 
i starał się przejść obok dziewczynek.
– Hej, patrzcie, samotny chłopiec – powiedziała jedna z dziewczynek. – Zabawmy się 
z nim.
– Nie jestem zabawny – odpowiedział szybko, kiedy się zbliżyły. To były duże 
dziewczyny, takie, na które lubił zerkać ukradkiem, szczególnie że miały na sobie krótkie 
spódniczki, ale nie wiedział, co może być dla nich zabawne.
– Jestem David, nudny Mundańczyk.
– Mundańczyk! – zawołała druga. – Musimy sprawdzić, jak na niego działa nasza magia.
– Nie najlepiej – zapewnił desperacko David, przystając. Musiał się zatrzymać, żeby nie 
wejść wprost na dziewczynę, która stanęła na jego drodze.
– Wkrótce się przekonamy – powiedziała trzecia. – Cześć, Davidzie Mundańczyku. 
Jestem Sherry. Moim talentem jest kurczenie rzeczy. – Wyciągnęła przed siebie rękę, 
dotknęła Davida i po sekundzie był dwa razy mniejszy niż normalnie. – Miałeś rację. Moja 
magia nie działa na ciebie najlepiej. Chciałam, żebyś był znacznie mniejszy.
– Proszę, pozwól mi odejść – zawołał David, poważnie przestraszony. Deja mówił, że 
Chena wkrótce go znajdzie, ale nie wspominał, w jakim stanie.
– Ale jeszcze nie skończyłyśmy się z tobą bawić – powiedziała druga. – Jestem Terry. 
Moim talentem jest powiększanie. – Dotknęła go i nagle stał się dwa razy większy niż 
zwykle. – Och, to prawda. Chciałam, żebyś był wielkości niewidzialnego olbrzyma, a nie 
dziecka ogra.
David uznał, że obecny rozmiar pozwoli mu powalić dziewczyny i uciec. Ale z drugiej 
strony nie chciał zostać taki wielki.
– Chcę tylko uratować Xanth – błagał.
– W takim razie lepiej, żebyś był taki jak dawniej – powiedziała pierwsza. – Jestem 
Merry, a to mój talent. – Dotknęła jego nogi i natychmiast wrócił do normalnych rozmiarów.
Szczerze mu ulżyło i natychmiast puścił się biegiem ścieżką.
– Przyjdź jeszcze kiedyś pobawić się z nami – zawołała za nim Sherry. – Znamy jeszcze 
inne zabawy!
– Fascynujące – dorzuciła Terry.
– Dla mężczyzny i trzech kobiet – dodała Merry.
– Nie bez pogwałcenia zasad Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych! – zawołał za 
siebie i poczuł satysfakcję, widząc, jak spojrzały na siebie z zaskoczeniem. – Czyli 
podglądnięcia waszych majtek – mruknął do siebie, zadowolony.
Niedługo Chena powinna go znaleźć. Pognał więc ścieżką z nadzieją, że nie natknie się 
na kolejne zawracające głowę dziewczyny
Nagle zaskoczył go dziwny odgłos. Brzmiało to jak skrzypienie najbardziej na świecie 
zardzewiałych drzwi połączone ze skowytem najbardziej na świecie głodnego psa. Co to 
mogło być?
Okazało się, że to ogromny stwór przypominający psa Ale nie z krwi i kości. Był 
z drewna. Nogi miał jakby wyrwane z ziemi młode drzewka, ciało niczym potężny pień, 
a zęby jak wystrugane kolki błyszczące od soku. To był Timber Wolf!*
David nie wiedział, czy raczej powinien zastygnąć w bezruchu, aby stwór go nie dojrzał, 
czy przemówić łagodnie, licząc, że przyjmie to po przyjacielsku. Wybrał rozwiązanie 
kompromisowe: uciekał jak wszyscy diabli.
Słyszał, jak drewniane zwierzę kłusuje za nim. Biegł najszybciej, jak potrafił, a potrafił, 
bo nadal był bardzo lekki, ale coraz wyraźniej słyszał za sobą kłusującego stwora.
– Raaaatuuunku! – krzyknął.
Z góry spadł na niego jakiś skrzydlaty stwór.
– Ach, tu jesteś! – zawołała Chena. Objęła go i uniosła w górę, machając skrzydłami. 
Timber Wolf warknął i kłapnął zębiskami, ale oni byli już poza jego zasięgiem. Uff!
– Siadaj mi na grzbiecie – poprosiła Chena i przeniosła go do tyłu. Wdzięczny za pomoc 
usiadł posłusznie, jak mu kazała.
Schronili się w warstwie mgły. Teraz dopiero zdał sobie sprawę, że spełniło się jedno 
z jego marzeń, a on nawet tego nie zauważył. Podrywając go z ziemi, mocno przytuliła do 
siebie, ale on był tak wystraszony, że zupełnie nie zwrócił uwagi, do czego został przytulony. 
Cóż z niego za głupiec.
Ukrył swoje rozczarowanie.
– Jak mnie odnalazłaś? – zapytał.
– Fracto zrobił zasłonę, ale wiedział, gdzie jesteś. Kiedy odkryłyśmy, jak się z nim 
porozumiewać, zaraz pofrunęłyśmy po ciebie.
– My?
– Crystal leci tuż nad nami, ale Keaira nie używa teraz swojej mocy, więc łatwiej 
chowamy się przed Wesołą Wdówką. Fracto okazał się naprawdę pomocny, bez niego nie 
poradziłybyśmy sobie.
– Tak, mnie też ukrył przed huraganem – zgodził się David. – Ale jak z nim 
rozmawiałyście?
– Opracowaliśmy system sygnałów mgielnych. Jeden kłąb za „tak”, dwa kłęby za „nie”, 
a mgielna strzała pokazała, gdzie jesteś. Powiedział, że wszystko z tobą w porządku ale, że 
jestem tam drzewny pies, więc się spieszyłyśmy.
* Timber Wolf (ang.) – wilk amerykański; gra słów. timber oznacza również drewno, 
a Wolf oznacza wilk (przyp. tłum.).
– To był Timber Wolf – zaśmiał się David.
Chena też się zaśmiała.
– Timber Wolf! No jasne! Zastanawiałyśmy się, ale nie potrafiłyśmy sobie za bardzo 
wyobrazić, o co mu chodzi. W każdym razie Fracto podprowadzi nas z powrotem do oka, ale 
potem będzie musiał nas zostawić, bo poleci przed Wesołą Wdówkę, żeby ją przyciągnąć do 
Regionu Powietrza.
– Jak nas podprowadzi? Widzę jedynie mgłę.
Wskazała przed siebie.
– Widzisz tamte błyski? Muszę utrzymywać na nie kurs. Będzie nas prowadził pod 
pasami burzy nad nimi, albo dookoła, aż dolecimy do oka. Wtedy zniknie.
– Ale jak ją dorwiemy, jeżeli jej oko eksploduje co ostatnio?
– Jak ostatnio – mruknęła Chena, ale tym razem nie wydawało się to tak dokuczliwe jak 
poprawki mamy. – Muszę przyznać, że nie wiem na pewno. Wesoła Wdówka już wie o nas 
i będzie walczyła ze wszystkich sił. Musimy po prostu zrobić dobrze to, co należy.
– Mam nadzieję, że ktoś będzie wiedział, co należy zrobić, może Keaira, boja 
z pewnością nie wiem – powiedział David.
– Jestem pewna, że Nimby miał doskonały powód, aby wyznaczyć ciebie do noszenia 
kurtki – zauważyła dyplomatycznie Chena.
– Nie wiem. Nimby czyta w myślach i wie, co się dzieje, ale nie potrafi przewidzieć 
przyszłości. Mógł się więc pomylić.
– Czyta w myślach? – zapytała nieco zdenerwowana.
David uświadomił sobie, że Chena nie wie, iż Nimby powiedział mu, co ona myślała 
o Davidzie. Może lepiej, żeby nadal nie wiedziała.
– Może po prostu wie, co się dzieje, i czasami wygląda to tak, jakby czytał w myślach. 
Gdyby zajrzał do moich, to pewnie zrozumiałby, że nie nadaję się najlepiej do tej pracy.
– Nie, jestem pewna, że miał jakiś powód – odparła. – Tak jak Dobry Mag. Nam tylko 
trudno to pojąć.
– Dużo szczęścia.
– Tak, uśmiech fortuny bez wątpienia by się przydał – zgodziła się, nie wyczuwając ironii 
w jego słowach. – Może twój niefortunny wypadek z drzewem odwrotności wcale nie 
wydarzył się przypadkowo, ale był częścią twoich kwalifikacji do wykonania zadania.
– Tak, jasne, dzieciak robiący głupstwa ma zagnać w kozi róg głupi huragan – powiedział 
odważnie.
– Możliwe, że w Mundanii jest inaczej. Ale w Xanth to, co pozornie wydaje się nie na 
miejscu, może się okazać najlepszym rozwiązaniem. Znalazłeś na ziemi coś, co mogłoby się 
przydać?
– Całą gromadę dziewczynek – powiedział z pogardą i zaraz dodał: – Bez obrazy.
Roześmiała się.
– W żadnym razie. Poza tym jestem źrebicą, a nie dziewczyną. Jakiego rodzaju 
dziewczyny tam były?
– To było nawet zabawne. W Bliźniaczym Mieście to były bliźniaczki. Choć to wcale nie 
wyglądało jak miasto. Miały uzupełniające się talenty, na przykład modelowanie kamieni 
i ożywianie kamieni, albo zmienianie koloru swoich włosów i zmienianie koloru czyichś 
włosów, albo niemożliwość popełnienia samobójstwa i niemożliwość życia. – Zamilkł, bo ta 
ostatnia para wywołała w nim pewne emocje, i to nie dlatego, że była ładna. – Tym ostatnim 
może nawet pomogłem tymi pogubionymi kawałkami drzewa odwrotności. Jeśli je znajdą, to 
może jedna będzie mogła żyć, a druga będzie chciała żyć.
– Z pewnością się z tego ucieszyły – uznała Chena.
– Tak. Nawet mnie pocałowały. Oczywiście nienawidzę tego.
– Oczywiście – przytaknęła, ale wiedziała, że wcale tak nie myśli.
– Potem spotkałem chłopca i dziewczynkę. To byli Deja i Vu. On znał przyszłość, a ona 
przeszłość. Deja powiedział, że mi się uda. Ale nie wiem jak. – Mówił dalej, ale myślami 
wrócił do Leai i Adiany, tych z długimi purpurowymi włosami, zielonymi oczami i tymi 
okropnymi problemami. Miał nadzieję, że znalazły drewienka.
– Patyki! – wykrzyknął, przerywając sam sobie. – Oto jak!
– Przepraszam? – zapytała grzecznie Chena.
– Drewienka drzewa odwrotności! Już wiem! Razem są nieszkodliwe, ale rozdzielone 
burzą magię. Przedtem zamieszałem tobie, ale teraz możemy zamieszać Wesołej Wdówce.
– Przekonałam się o tym, kiedy tylko pozbyłam się drewna. Nie wyrządziło mi żadnej 
trwałej szkody. Ale jak drewno mogłoby pomóc nam wypełnić misję?
– Ja zgubiłem patyki, może to nawet dobrze. Ale Keaira nadal ma swoje, prawda?
– Owszem.
– Powinna przywiązać je do dwóch sznurków, tak żeby mogła je ciągnąć razem, albo 
osobno z pewnej odległości – powiedział. – Zasięg działania jest ograniczony, tak? W takim 
razie nie będzie działać na nas, ale za to odwróci działania podjęte przez oko.
– Tak, na pewno. Ale w jaki sposób prowadzenie drewienek na sznurku może nam pomóc 
wypełnić misję?
– Możemy je rzucić obok oka, kiedy spróbuje nam umknąć, eksplodując – wyjaśnił. – 
Wtedy jego magia zostanie odwrócona i oko, zamiast eksplodować do ogromnych rozmiarów, 
zmniejszy się i uda nam się je zapędzić. Nie zdoła uciec.
– Rety, Davidzie, to genialne! – zawołała Chena.
– Ech – powiedział zachwycony tym, że jego błąd z drewienkami zakończył się 
sukcesem. Nigdy nie pomyślałby o tym, gdyby nie ta wpadka.
Nagle mgła ustąpiła. Nad nimi frunęła Crystal z Keairą. Z boku leciała Willow. A tuż 
przed nimi znajdowało się gniewnie spoglądające oko.
– Bardzo dziękuję, nieznajomy dobroczyńco – zawołała Chena, kiedy mgła zniknęła. 
David wiedział dlaczego: nie mogła teraz wymówić głośno imienia Fracto, aby Wesoła 
Wdówka nie podsłuchała i nie odkryła jego roli w całym zdarzeniu. Fracto musiał jeszcze 
wykonać swoją robotę, kiedy huragan znajdzie się w Regionie Powietrza. Nie będzie z nim 
rozmawiała, jeśli zbyt szybko pozna jego zadania.
Trzy skrzydlate stworzenia spotkały się, a David wyjaśnił, na czym polega jego pomysł. 
Centaury miały sznurki, bo zazwyczaj je przy sobie nosiły, a Willow też znalazła coś takiego 
w swojej sakwie. Do dwóch kawałków drewna przywiązali dwa sznurki. Zrobili to bardzo 
ostrożnie, żeby przypadkiem ich nie rozdzielić. Nie chcieli bowiem zbyt szybko się zdradzić.
Tymczasem oko patrzyło na nich, a ściana chmur za nimi gęstniała. Wesoła Wdówka 
szykowała się do akcji. Wiedziała, że coś planują, ale nie miała pojęcia co.
Skierowali się w stronę oka. David rozpiął kurtkę. Ciśnienie powietrza zaczęło rosnąć.
Wesoła Wdówka nie zamierzała czekać. Oko gwałtownie zaczęło się powiększać.
Keaira rzuciła w jego stronę dwa drewienka. Były lekkie jak powietrze, ponieważ Crystal 
uderzyła po nich ogonem Kiedy doleciały w obszar oka, Keaira szarpnęła za jeden ze 
sznurków i drewienka rozłączyły się.
Oko skurczyło się gwałtownie. Robiło wrażenie niezwykle zaskoczonego. Po chwili stało 
się tak małe jak piłka tenisowa. Jeden z patyków spadł tuż przy nim. Zaskoczone oko 
zawirowało w miejscu, jego spojrzenie zrobiło się szkliste.
Keaira teraz zaczęła zwijać sznurki, aż oba kawałki drewna znowu się złączyły. Musiała 
tak zrobić, ponieważ inaczej drewno odwróciłoby jej własną magię, jak to się już wcześniej 
zdarzyło.
Obrzydlistwo! Tym razem nie czekał, aż Chena go poprawi, i zrobił to sam. Niesmaczne!
Tymczasem ciśnienie rosło. David wstrzymał powietrze i podniósł ciśnienie w uszach, 
szczęśliwy, że znowu cierpi z powodu tej niewygody.
Keaira wciągnęła oba drewienka i przytrzymała je złączone. Chena uderzyła skrzydłami 
i wolno poleciała w stronę oka. Wesoła Wdówka ciągle jeszcze nie wiedziała, co mają zamiar 
zrobić, więc oko stało w miejscu. Kiedy się zbliżyli, cofnęło się pod naporem wysokiego 
ciśnienia.
Tak należało postępować. Za każdym razem, kiedy chciało się powiększyć, drewienka 
odwracały jego działanie i dlatego oko nie zdołało uciec. Spychali je na północ w stronę 
Rozpadliny. Nadchodziła noc. Widzieli zapadającą na wschodzie kurtynę mroku. Słońce, 
przestraszone ciemnościami, uciekało na zachód. Trudno będzie złapać Wesołą Wdówkę 
przed nocą. Było mało prawdopodobne, aby ścigała ich na południe, jeśli zrozumiałaby, że 
uciekają. Ruszyli więc w tym kierunku za Willow, która dobrze znała te okolice. Nie zwracali 
większej uwagi na pasy chmur, bo te zostały poważnie poszarpane nagłymi zmianami 
wielkości oka.
Ale i tak było już całkiem ciemno, kiedy dotarli do samochodu. Na szczęście światła były 
włączone, więc łatwo przyszło im wypatrzyć go z góry i bezpiecznie wylądowali.
Sean najwidoczniej usłyszał ich, ponieważ stał obok i czekał. Willow wylądowała wprost 
w jego objęciach. Zaraz potem nastąpiły niesmacznie głośne westchnienia, pocałunki 
i uściski. David obiecał sobie w duchu, że nigdy nie zbliży się do Źródła Miłości.



Rozdział 15
Zwrot

Tweeter raczej polubił tę magiczną krainę Xanth, gdzie ptaki cieszyły się tak zasłużonym 
poważaniem. Podobało mu się spotkanie z Roxanne Rok i zabawa z kurczakiem Simem, 
którego Tweeter nauczył kilku brzydkich ptasich dowcipów niezrozumiałych dla nie-ptaków. 
Ale gotów był już wracać do domu, gdzie wszystko było bardziej ustabilizowane. Właściwie 
nie należał do ptaków lubiących przygody: dobre ziarno, popołudniowa drzemka w klatce i tro-
chę zabawy z Karen wieczorem to było wszystko, czego pragnął. Nawet ta historia 
z inteligencją stawała się trudna do wytrzymania, bo teraz trzeba było uważać na tyle rzeczy. 
Jak ptak mógł być szczęśliwy i bezpieczny, skoro był zbyt mądry? Prawda, przyjemnie było 
lepiej poznać Woofera i Midrange’a, a oni okazali się lojalnymi przyjaciółmi, lecz wszyscy 
oni odkryli, że nie prowadzili niezależnego życia. Lepiej już niech sami ludzie cierpią stres 
spowodowany inteligencją.
Świtało, więc nadszedł czas dla skrzydlatych, aby wzięty Davida i Keairę i zakończyły 
zaganianie Wesołej Wdówki do Regionu Powietrza. Przed nocą robota powinna być 
wykonana, a Xanth uratowany. Jutro będą mogli wrócić do domu.
Skrzydlaty oddział wyruszył, by wykonać swe zadanie. David czuł się kimś naprawdę 
ważnym, ponieważ odkrył, w jaki sposób użyć drzewa odwrotności, aby powstrzymać oko 
Wesołej Wdówki przed ucieczką. Teraz nawałnica nie miała żadnych szans i musiała zostać 
zepchnięta na północ. Tam zostanie zamknięta w Regionie Powietrza, gdzie Fracto ją omota 
i zatrzyma. Fracto prawdopodobnie bardziej interesowało właśnie to niż uratowanie Xanth, 
ale bez wątpienia pomagał im wypełnić misję. Należy oddać wrednej chmurze to, co jej się 
należy.
Wobec tego, że huragan zaczął się odsuwać, wiatr osłabł, a magiczny pył osiadł. Użyźnił 
kraj nową warstwą magii, dzięki czemu rośliny bujnie zakwitły, a zwierzęta nabrały wigoru. 
Wiedzieli już, że straszne zagrożenie dla Xanth zostało zażegnane, a to oznaczało, że i ich 
życie wróci do normalnego stanu.
Teraz należało także przejechać na północ, aby znaleźć się bliżej terenu działań. Kiedy 
burza zostanie opanowana, nie będą już potrzebowali ani dobrej pogody zapewnianej przez 
Keairę, ani skrzydlatych stworzeń. Adam popatrzył na chmurę i nabrał jej lekkości, a kiedy 
stracił kamienną wagę, samochód pozbawiony balastu uniósł się lekko w niebo. Demonica 
Mentia zmieniła się w dłoń olbrzyma i pchnęła auto na północ. Tweeter wysiadł i pofrunął 
obok, aby przyjrzeć się sytuacji. Dziwnie wyglądało takie niezgrabne urządzenie lecące 
niczym wielgachny bochenek chleba złapany przez ogromną rękę. Jeszcze dziwniejsze było 
to, że z auta wysiadła Karen i chociaż nie miała skrzydeł, leciała obok Tweetera. Była tak 
lekka dzięki zaklęciu Moderna zmieniającego rzeczywistość. Linką była przycumowana do 
auta, dzięki czemu nie odleciała w przestrzeń; jej rozsądna mama uparła się, aby miała 
przynajmniej takie zabezpieczenie. To był pierwszy i zapewne ostatni raz, kiedy mogli razem 
polatać.
Przed południem znaleźli się w pobliżu Zamku Roogna. Weszli do samochodu, żeby 
uporządkować ubiór i umyć się przed spotkaniem z ich królewskimi mościami. Tweeter 
usiadł na swojej żerdce i zajął się czyszczeniem piór. Przygoda dobiegała końca.
Nagle Nimby zrobił się nerwowy.
– O co chodzi? – zapytała Chlorine. Zwracała na niego teraz więcej uwagi, odkąd Sean 
przestał przyglądać się jej nogom. Tweeter nie rozumiał, co takiego ludzie widzą w damskich 
nogach. Były tak mięsiste i grube, że nie mogły nawet uczepić się gałęzi tymi wywołującymi 
jedynie śmiech szponami. Poza tym reszta całego ludzkiego ciała także nie jest zbyt 
estetyczna; to dlatego zapewne ciągle je okrywają. Ale najwidoczniej nauczyli się żyć ze 
swoimi problemami
Nimby napisał notatkę. Chlorine przeczytała ją i wystraszyła się.
– Lądujcie natychmiast? Ale przecież za chwilę będziemy w Zamku Roogna. Pod nami 
jest teraz dżungla.
Tata też się zaniepokoił.
– Jeżeli Nimby każe, lepiej tak zróbmy. Adamie, możesz powoli zacząć nabierać wagi 
kamienia?
Adam mógł. Tak długo naśladował kamień, że doskonale pamiętał jego wagę. Samochód 
zaczął tracić lekkość i powoli opadł na ziemię.
Wewnątrz pojawiła się Mentia.
– Hej, co jest? Toniecie!
– Lądujemy – wyjaśniła Chlorine. – Nimby każe.
– Teraz, kiedy jesteśmy tak blisko wygodnego Zamku Roogna? Zapytaj go dlaczego.
Chlorine zwróciła się do tajemniczego towarzysza podróży.
– Dlaczego?
Wręczył kolejną notatkę. Swoim zwyczajem przeczytała ją na głos.
– Ponieważ Prawo Średnich zostało obalone na prośbę.
Wszyscy byli zaskoczeni tym, co usłyszeli. Nad głową Chlorine pojawił się nawet znak 
zapytania.
– Jakie prawo?
– To nie jest coś, co można uchylić – powiedział tata. – To prawo natury.
– Zapominasz, gdzie się znajdujemy – cierpko zauważyła mama.
– Kto prosił? – zapytała Nimby’ego Chlorine. – Kto obalił?
Okazało się, że winowajcą był młodszy program komputerowy Emitera. Nie spodobało 
mu się, że stracił Woofera i Tweetera ani to, że został rozłączony przez drzewo odwrotności, 
ani to, że stracił wiatrówkę. Zgodnie z Prawem Średnich mógł coś wygrać, ale i coś przegrać, 
ale on nie lubił przegrywać, więc zaapelował do Muz z Góry Parnas. Upierał się, że żaden 
zwykły człowiek nie byłby w stanie odpowiedzieć na jego dwadzieścia pytań, więc zanosi się 
na coś, co zakłóci rzeczywistość. On chciał zmienić rzeczywistość
– Ale taka jest jego natura – zaprotestowała Chlorine. – Ty wiesz o wszystkim, co się ze 
mną wiąże.
Nimby wzruszył ramionami. Bez wątpienia Muzy uznały się za wyróżnione w tym 
sporze, więc uwzględniły prośbę. Prawo Średnich zostało zawieszone.
– To skutkuje jedną biip konsekwencją – powiedział skwaszony tata. – Fundamentalny 
porządek wszechświata jest pilnowany przez...
Nagły podmuch wiatru wstrząsnął autem i przerwał mu. Zachwiał się i niemal wpadł na 
ścianę.
– Na dół! – zawołał Sean. – Wesoła Wdówka wraca!
Adam nabrał większego ciężaru i samochód opadł. Nawet teraz wichura wstrząsała 
autem. Mentia wysunęła jedno oko z samochodu i popatrzyła, co się dzieje na zewnątrz.
– Coraz jaśniej i ziemia się zbliża – oznajmiła.
Adam wykonał zadanie i samochód w miarę łagodnie wylądował w dżungli. Tweeter 
wyjrzał na zewnątrz i przekonał się, że ominęli drzewo o centymetry. Huragan dął, jakby 
w złości chciał zdmuchnąć auto. Jakby? Był naprawdę zagniewany.
– David! – Zawołała zrozpaczona mama. – Willow! Centaury! Czy oni zostali 
zdmuchnięci.
– Willow! – powtórzył przerażony Sean.
– Keaira jest z nimi – przypomniał tata. – Ona utrzyma dobrą pogodę. Ale wracając tu, 
mogą się natknąć na kłopoty.
Sean popatrzył na Nimby’ego.
– Emiter doprowadził do unieważnienia Prawa Średnich i wszystko się zagmatwało? 
Dzieją się wszystkie nieprawdopodobne rzeczy? Wszyscy jesteśmy w głębokim kryzysie? 
Właśnie teraz, kiedy już mieliśmy wygrać?
Nimby skinął cztery razy.
– Dlaczego nas nie ostrzegłeś? – zapytała histerycznym tonem mama. – Zanim 
wysłaliśmy ich na zatracenie? Moje biedne dziecko!
– Nimby jest wszechwiedzącym, a nie prorokiem – przypomniał jej tata. – Nie potrafi 
przewidzieć przyszłości. A ta prośba Emitera też pewnie została zgłoszona prywatnie, i nic 
o niej nie było wiadomo do czasu, aż została uwzględniona, więc nie zwróciło to uwagi 
Nimby’ego. Nawet jeśli ktoś może wszystko widzieć, nie może na wszystko zwracać uwagi; 
ilość jest przytłaczająca.
– Gadanie jak u typowego profesora fizyki – odpowiedziała gorzko. – Tam jest nasz syn.
– I moja ukochana – dodał Sean.
Adam także wyglądał na poważnie zatroskanego: była tam również Keaira, która okazała 
mu zainteresowanie, a on je odwzajemniał.
Tata rozłożył ręce.
– Ja także się martwię. Ale to nie fair winić Nimby’ego. Bez niego nie doszlibyśmy tak 
daleko.
Mama poczuła się winna.
– Oczywiście. – Spojrzała na smoka. – Wybacz, Nimby. Zbyt pochopnie cię oceniłam.
Nimby wyglądał na zakłopotanego. Smoki niezbyt często słyszą przeprosiny od kobiet.
– Nie macie racji – odezwała się Karen. Potem zwróciła się do Nimby’ego. – Co możemy 
z tym zrobić? – zapytała.
Nimby napisał długą odpowiedź i wręczył ją Chlorine.
– Sukces misji zawisł na wątku, który teraz się pruje. Musimy zdobyć nowy wątek, zanim 
stary się zerwie. Wtedy wszyscy zostaną uratowani.
– Kto ma go zdobyć? – zapytał Sean.
– Nimby, Chlorine i Tweeter – przeczytała Chlorine.
Tweeter omal nie spadł z żerdzi.
– Jaaa?
Sean się uśmiechnął.
– Ty, ptasi móżdżku – powiedział. – Dalej, leć po wątek.
– Kiedy? – zapytała Chlorine, niemal tak samo zaskoczona.
Nimby podszedł do drzwi.
– Teraz – Chlorine odpowiedziała sama sobie. Obejrzała się wkoło. – Obiecuję zrobić 
wszystko, co w mojej mocy. Tweeter, chodź, siądź na mnie.
Popatrzył niepewnie na Karen.
– Zrób tak, Tweeter – powiedziała dziewczynka. – Ale uważaj na siebie. Co ja bym bez 
ciebie zrobiła? – Wyglądała tak, jakby miała zaraz uronić łzę, albo dwie.
Tweeter podfrunął i usiadł na zielonkawych włosach Chlorine. Nie przypominały za 
bardzo rudych włosów Karen, ale i tak były bardzo ładne.
– Może uda wam się szybko zakończyć sprawę – powiedziała mama. – Będziemy tu na 
was czekać.
– Dzięki Bogu jesteśmy dobrze zakotwiczeni – powiedział Sean, kiedy kolejny silny 
podmuch uderzył w samochód.
Na zewnątrz Nimby wrócił do swojej smoczej postury, a Chlorine wdrapała się na jego 
grzbiet.
– Daleko jedziemy? – zapytała przez włosy, które wiatr zwiał jej na twarz. Tweeter się 
kręcił, żeby się lepiej uczepić, bo inaczej zostałby zdmuchnięty. Na zewnątrz wiał naprawdę 
wściekle dziki, wrogi wiatr.
Smok wzruszył ramionami, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Ale Tweeter wiedział, że to 
nie może być daleko, bo inaczej nie zdążyliby zdobyć mci na czas.
Przed nimi pojawił się wir magicznego pyłu. Nimby zanurzył się w nim. Tweeter stracił 
orientację. To było coś obrzydliwego – nie tylko pokryło skrzydła i dziób, ale oddziaływało 
też na wnętrze.
– Dokąd jedziemy? – zapytała Chlorine, która najwyraźniej czuła się równie źle jak 
Tweeter. Ale Nimby jako smok nie potrafił napisać odpowiedzi.
Kiedy więc wirujący pył osiadł, Nimby zmienił się w człowieka i napisał notatkę. 
Tymczasem Chlorine zauważyła ścieżkę prowadzącą na jagodową polanę, więc poszła tam. 
Według Tweetera jagody też wyglądały zachęcająco, więc pozostał na głowie Chlorine.
Zerwała pierwszą dobrze wyglądającą jagodę i włożyła do ust, i w tej samej chwili 
pojawił się wrogo wyglądający człowiek.
– Ukradłaś moją jagodę! – krzyknął. – Teraz ja ukradnę coś, co ma wartość dla ciebie. – 
Ruszył w jej stronę, a wyglądał przy tym, jakby myślał o najgorszym, najbardziej ohydnym 
bocianie.
– Stój, albo zatruję twoją wodę – ostrzegła go.
– Po zjedzeniu dobrej jagody niczego nie zatrujesz – odpowiedział, sięgając w jej stronę 
ręką. Zapewne mówił prawdę, bo nie skręcił się z bólu.
Chlorine spróbowała uciec, ale ścieżka za nią zarosła w mgnieniu oka gęstwiną jeżyn. 
Zamiast uciec, krzyknęła tylko. Ale nawet i to zmieniło się w miły dźwięk, jakby naprawdę 
wcale nie była przestraszona.
– To cię nie uratuje, ponętna istoto – powiedział mężczyzna. Zostałaś złapana. Nic oprócz 
smoka cię nie uratuje, a który smok zechciałby się fatygować? Smoki nie lubią być miłe. – 
Znowu sięgnął po nią.
Wtem rozległo się dudnienie i trzaski i przez gąszcz przedarł się Nimby. Wcale nie 
wyglądał przyjemnie. Komicznie może, ale nie przyjemnie. Mężczyzna rzucił tylko okiem na 
potężne ciało smoka i zwiał. Tweeter ucieszył się, że mężczyzna nie przyjrzał się niewinnie 
wyglądającej głowie Nimby’ego, bo mógłby nabrać przekonania, że smok nie stanowi 
poważnego zagrożenia nawet poza zagonem dobrych jagód.
Nimby poczekał, żeby Chlorine wsiadła na niego, i ruszył dalej.
– Nimby, uratowałeś mnie! – zawołała z ulgą. – Ta dama potrzebowała smoka i ty 
okazałeś się moim smokiem. – Zamilkła na chwilę. – Ale zdaje się, że przez to zgubiłeś 
kartkę.
Nimby potaknął z zakłopotaniem.
– No cóż, nie wpadłabym w tarapaty, gdybym nie zadawała ci głupich pytań i nie skłoniła 
cię do zmiany postaci, a potem nie oddaliła się jak jakaś głupiutka istota – powiedziała 
samokrytycznie. – Zostań więc taki, jaki jesteś, Nimby; jestem pewna, że wiesz, dokąd 
idziesz, i bezpiecznie nas tam zawieziesz.
Lecz na oślim pysku Nimby’ego malowała się niepewność, a to zaalarmowało Tweetera. 
Nagle przyszło mu do głowy, że ta misja wcale nie musi być tak prosta i bezpieczna, jak 
wcześniej przypuszczali
– Bez obrazy, Nimby ale sądzę, że mogłabym użyć broni, na wszelki wypadek – 
powiedziała Chlorine. Tweeter zgadzał się z tym. Nimby nie będzie w stanie oszukać zbyt 
wielu wrogo nastawionych osobników. – Nie będziesz więc musiał ratować mnie przed 
kolejnymi zagonami jagód. Ach, tam jest tykwowy telefon. Pozwól, że zadzwonię. – Sięgnęła 
po małą tykwę, która nie miała kłącza. – Hej, macie może jakieś wstążki, albo linki na 
składzie? – powiedziała do niej.
Pył opadł dalej i las zdawał się wracać do pozorów normalności. Tweeter miał potrzebę, 
która nakazała mu polecieć na najbliższą gałązkę, by tam ją załatwić, bo uznał, że byłoby 
niewłaściwą rzeczą załatwiać takie sprawy w jedwabistych, lśniących włosach Chlorine.
Wylądował więc na gałązce i zajął się swoją potrzebą. Ale wtedy zjawił się większy ptak.
– Haa! – krzyknął w ptasim języku. – Skalałeś moje drzewo, a teraz ja skalam ciebie, 
smakołyku. – Popatrzył tak, jakby miał ochotę na świeże podroby przyprawione ciepłą 
jeszcze krwią.
Tweeter chciał się zerwać do lotu, ale drapieżnik także się zerwał, a skrzydła miał 
silniejsze.
– Jestem raptusem raptownie pragnącym oskubać cię z piórek moim rapierem – odparł 
raptor.
Tweeter z całych sił frunął w stronę Nimby’ego, ale wiedział, że nie dotrze tam na czas, 
a poza tym cóż mógłby zrobić oślogłowy smok, żeby zatrzymać szybkiego drapieżnego ptaka.
Wtem usłyszał świst, który przeszedł tak blisko, że aż potargał jego ptasi ogon. To była 
strzała, która przeszła również niezwykle blisko raptora.
– Następna nie chybi, latawcu – powiedziała Chlorine. – Ten łuk jest zagniewany, jeśli 
nie wściekły, i bardzo go kusi, żeby trafić w cel. – Rzeczywiście w ręku trzymała kuszę.
Raptor zastanowił się, po czym zwiał. Wiedział, że poirytowana kusza nie wypuści 
kolejnej strzały ostrzegawczej, ale będzie szukała jego śmierci. Chlorine uratowała Tweetera 
od losu jeszcze gorszego niż śmierć. Wylądował w jej włosach bezgranicznie wdzięczny.
Ruszyli przez las. Zatrzymali się przy jeszcze jednym zagonie jagód. Tam też stał 
człowiek, ale ten nie wyglądał wrogo.
– Nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy zjedli trochę jagód? zapytała Chlorine, 
uśmiechając się kusząco. Ale Tweeter wiedział, że gotowa była na najgorsze i w ręku 
trzymała swoją kuszę.
– Ależ skądże – odparł mężczyzna. – Ja tylko tędy przechodzę. To dobre jagody do 
jedzenia.
– Jestem Chlorine, a to Nimby i Tweeter. Szukamy nowego wątku opowieści. Widziałeś 
go może gdzieś?
– Jestem Ray. Widziałem jedynie stare poszarpane wątki powieściowe. Przykro mi. Nie 
snuły się tak jak kiedyś. Osobą, której powinniście zapytać, jest Pawpaw Wizard.
– Kto?
– Jest gawędziarzem – wyjaśnił Ray. – On z pewnością będzie wiedział, gdzie znaleźć 
najlepsze wątki powieściowe.
– W takim razie musimy pójść do niego – stwierdziła Chlorine. Tweeter zobaczył, że 
Nimby potaknął głową; a więc bez wątpienia smok właśnie tam ich wiózł. – Możesz nam 
powiedzieć, gdzie go znajdziemy?
– Zrobię nawet więcej – odparł Ray. – Pokażę wam, gdzie przebywa. To niedaleko stąd.
Tweeter domyślił się, że mężczyzna jest tak miły, ponieważ Chlorine wygląda tak uroczo, 
jak na gust ich gatunku. W każdym razie mogli skorzystać z pomocy, tym bardziej że Nimby 
nie miał nic przeciwko temu.
– Dokąd idziesz? – zapytała Chlorine, kiedy równocześnie kosztowali jagód.
– Szukam drzewa pieniężnego, które, jak mi powiedziano, rośnie gdzieś tu w pobliżu – 
powiedział Ray. – Szukam już cały dzień, ale niczego nie znalazłem.
– Ale przecież pieniądze są bezużyteczne – stwierdziła Chlorine. Są tylko brudne.
– Wiem, ale mam ulubieńca, węża, którego trzymam w kieszeni, a on je jedynie 
pieniądze, więc potrzebuję ich coraz więcej.
Tweeter skończył swoją jagodę i poleciał w górę, żeby przyjrzeć się okolicy. 
W zagłębieniu jagodowego pola, niemal już poza zasięgiem wzroku, zauważył drzewo z li-
śćmi, na których były zielone cętki. To mogło być to. Zanurkował więc i urwał dziobem jeden 
zielony liść z cętkami. Przyleciał z powrotem i dał go mężczyźnie.
– To właśnie to! – zawołał Ray. – Zielone centy. Pieniądze! Znalazłeś je! Gdzie są?
Tweeter poleciał znowu do drzewa, pokazując mężczyźnie drogę. Ray był zachwycony.
– To wystarczy mojemu wężowi na rok! – zawołał, wypychając kieszenie liśćmi. – Jak 
mogę się wam odwdzięczyć?
Tweeter nie potrzebował żadnej wdzięczności za taką przysługę. To był czysty 
przypadek.
– Cóż, może później coś się nasunie – powiedział Ray.
Realizowali swoją misję, korzystając z pomocy Raya, który szedł przed nimi i pokazywał 
im drogę.
– Tu niedaleko jest zły smok – powiedział. – Wolałbym go uniknąć, ale przebywa 
w pobliżu domu Pawpaw Wizarda w nadziei złapania jakiegoś dziecka. Wygląda tak: tuż za 
nim pojawiło się wyobrażenie dzikiego, ziejącego ogniem smoka.
– Och! – krzyknęła Chlorine, bo niespodziewanie wzięła wyobrażenie za rzeczywistość.
Obraz zniknął.
– Przepraszam – powiedział Ray. – Powinienem wcześniej ostrzec. To mój talent: to, co 
widzę, może się pojawić w dowolnym rozmiarze. Tyle razy widziałem tego potwornego 
smoka, że potrafię go odtworzyć z pamięci. Normalnie muszę patrzeć na to, co odwzorowuję. 
Powinienem pokazać go mniejszego. – Obraz znowu się pojawił, ale tym razem niegroźnie 
maleńki.
– Mam nadzieję, że i tak nie spotkamy tego smoka – przyznała Chlorine. – O wiele 
bardziej wolę tę niegroźną odmianę z oślą głową. – Poklepała Nimby’ego po łuskach. Te, 
których dotknęła, pojaśniały.
Nie mieli jednak szczęścia. Rozległ się niski ryk, a ziemia zadrżała, kiedy coś ciężkiego 
zaczęło się przedzierać przez las w ich stronę
– Kryć się! – zawołała Chlorine, rozglądając się z przerażeniem dookoła. Niestety, 
znaleźli się właśnie na odkrytej, sporej polanie i nie było gdzie się skryć.
– Może powinienem zrobić obrazy drzew, albo czegoś takiego zaproponował Ray, jednak 
bez przekonania. – Zęby nas ukryć.
Ale Tweeter miał lepszy pomysł. Podfrunął do mężczyzny i zaczął niecierpliwie 
ćwierkać.
– Może tak – zgodził się Ray. – Spróbuję. Skupił wzrok na Tweeterze.
Tymczasem smok wyszedł z lasu, zionąc jęzorami ognia. Nie było wątpliwości, że ich 
zwietrzył. Ale kiedy jego dymiący pysk zwrócił się w ich stronę, stanął przed nim 
monstrualnych rozmiarów Tweeter. Potężny niczym drzewa wizerunek Tweetera spoglądał 
z góry na znacznie mniejszego smoka.
Gad zawahał się, spoglądając na wielkiego ptaka. Nigdy nikogo takiego wcześniej nie 
widział: papużka wielkości ptaka-Roka. Ale zapach Tweetera dawało się wyczuć, więc 
wiedział, że jest tam prawdziwy ptak. Tweeter miał nadzieję, że smok nie będzie na tyle 
sprytny, aby zrozumieć, że prawdziwy ptak nie jest tak wielki jak ten, którego widzi.
Tweeter zrobił krok w stronę smoka, a Nimby w tym samym momencie podniósł 
przednią nogę i tupnął nią, wywołując głuche dudnienie. Tweeter zrobił kolejny krok – znowu 
zadudniło. Tweeter otworzył dziób, a olbrzymie odbicie zrobiło to w tym samym momencie. 
Dziób był dość wielki, aby zmieściła się w nim cala głowa smoka.
Smok miał dość. Odwrócił się i pospiesznie oddalił.
– Ach, wspaniale! – zawołała zachwycona Chlorine. – Tweeter, ocaliłeś nas.
Tweeter potrząsnął głową, a olbrzym razem z nim. To nie on, to Ray sprawił to swoim 
talentem. Ray odpłacił im się z nawiązką za to, co zyskał. Ale Tweeter i tak odczuwał coś 
w rodzaju próżnej dumy: nigdy wcześniej nie udało mu się przepędzić ziejącego ogniem 
smoka i zapewne nie uda mu się to nigdy więcej! To było cudowne uczucie.
Poszli dalej i doszli do kolejnej polany. Siedział tam niski, gruby mężczyzna 
z masywnymi nogami, łysiną otoczoną wianuszkiem siwiejących włosów i nieprzyzwoicie 
dużym brzuchem. Na nosie miał typowo mundańskie okulary.
Patrzył na zbliżającą się grupę i uśmiechał się.
– Witaj, Ray. Kim są twoi przyjaciele? Nie wyglądają na dzieci. No, ale przy tej 
pogodzie, jaką ostatnio mamy, niewiele dzieci ośmiela się wyruszać w drogę.
Ray uśmiechnął się.
– Znaleźli dla mnie drzewo pieniężne! Teraz mój wąż w kieszeni będzie szczęśliwy. 
Szukają nowego wątku, więc powiedziałem im, że ty możesz czymś takim wiedzieć. – 
Odwrócił się w stronę grupy. – Ta panna to Chlorine, smok nazywa się Nimby, a ptak 
Tweeter. Mam nadzieję, że zdołasz im pomóc. Ja tymczasem muszę wracać do domu 
z pieniędzmi, zanim burza się rozszaleje. – Zaraz potem odszedł.
– Jestem Gerald Towne, kiedyś z Mundanii – przedstawił się Pawpaw Wizard. – Mam 
wrażenie, że rozpoznaję w jednym z was Mundańczyka. – Popatrzył na Tweetera. – Papużka.
Tweeter zaćwierkał potwierdzająco.
– Nie jestem prawdziwym czarodziejem, bo takim może być tylko miejscowy, ale dzieci 
lubią moje opowiastki. Mam trochę niezłych wątków. I wiem, gdzie są inne. Jakiego rodzaju 
wy potrzebujecie?
Nimby przybrał ludzką postać i napisał notatkę.
– Ech, widzę, że wy musicie mieć własną historię – powiedział Wizard, przyglądając się 
tej przemianie Nimby’ego. – Kiedyś może to wy podzielicie się mą ze mną.
– Może kiedy kryzys minie – zgodziła się Chlorine. Zaraz też wzięła kartkę. – 
Potrzebujemy silnego oryginalnego wątku opowieści o odwróceniu.
Wizard gwizdnął.
– Musicie mieć naprawdę poważną sprawę do załatwienia! W takim razie nie zwlekajmy. 
– Wskazał na stół stojący za nim. – Częstujcie się masłem orzechowym, galaretką, serem 
i chlebem, a ja opowiem, co wiem.
Usiedli przy stole i podzielili się. kanapkami. Chlorine nałożyła trochę orzechowego 
masła na palec i podała Tweeterowi. Smakowało mu, bo znajdowały się w nim kawałeczki 
orzechów.
Pawpaw rozpoczął opowieść.
– Żył kiedyś, jakieś dwieście lat temu, bardzo nielubiany Czarodziej imieniem Joshua. 
Miał talent odwracania magicznych właściwości bez względu na to, czy pochodziły 
z talentów czy uroku. Ponieważ większość osób nie lubi, kiedy zaprzecza się ich talentom, 
szczególnie gdy są sympatyczne, trzymano się z dala od Joshuy. Na przykład była taka młoda 
kobieta, której talent pozwalał pachnieć perfumami. Kiedy Joshua jej dotknął, śmierdziała 
sromotnikami. Pewien młodzieniec potrafił wspinać się po murach, przylepiając się do nich 
dłońmi i stopami. Kiedy otarł się przypadkowo o Joshuę, zrobił się tak śliski, że nie potrafił 
nawet ustać na ziemi, a co dopiero się wspinać. Inny człowiek potrafił zawsze znaleźć 
właściwe miejsce na przykład na drzemkę, albo dla psa, by mógł zaznaczać swoje terytorium. 
Po spotkaniu z Joshua zawsze znajdował miejsce niewłaściwe, co wielokrotnie wprawiało go 
w zakłopotanie. Tak więc Joshua nie był mile widziany ani w swojej rodzinnej wiosce, ani 
gdziekolwiek indziej, gdzie mieszkańcy poznali się na nim, chociaż sam Joshua był 
niezwykle przyzwoitą osobą o bardzo dobrych intencjach. Szczęśliwie skutki jego talentu nie 
były permanentne, a tym bardziej intencjonalne; powoli, w ciągu kilku tygodni, czasami 
miesięcy, te skutki znikały, a ich talenty wracały do normalnego stanu. Domagano się jednak, 
aby Joshua jak najprędzej się oddalił i trzymał z dala od ludzi. No i w ten sposób Joshua sporo 
podróżował.
Pewnego dnia znalazł się pod ślicznie rosnącymi drzewami xanthopoli. Nie znał ich, 
a rosły tak gęsto, że zagradzały przejście, więc użył swojego talentu, aby odwrócić ich magię. 
Nie zdawał sobie sprawy z tego, że należą do potężnej wiedźmy, która opatrzyła je specjalną 
magią, by wzmacniała magię innych. Kiedy on odwrócił ich magię, one w odpowiedzi 
odwracały magię innych i stały się bezużyteczne dla celów wiedźmy. Ta, wściekła, spuściła 
na Joshuę swoje gryfy i one, zanim zdołał je odwrócić, rozszarpały go na kawałki. Umarł 
i nikt go nie żałował. Wiedźma zaś, nadal wściekła, powyrywała drzewa i rozrzuciła po całym 
Xanth. Myślała, że to przywróci im ich naturę, ale one tylko wzmocniły swoją siłę i do dziś ją 
zachowały. Takie jest pochodzenie drzewa odwrotności, źródła sporego zamieszania 
i sporych korzyści w całym Xanth.
Ale w trakcie swojej kariery Joshua zetknął się z ciekawym wątkiem. Jednak nie 
pojmując właściwie jego natury, chociaż był jednym z najgenialniejszych Czarodziejów, 
odwrócił go, rujnując historię, którą należało raczej wspomóc. Zdegustowany gawędziarz 
tamtych czasów odrzucił go i wątek zaginął. W ten sposób wątek opowiadania o odwróceniu 
gdzieś jest, ale nie wiemy gdzie, jeśli nie został jeszcze zniszczony. Ja jednak zupełnie nie 
mam pojęcia, jak mielibyście go znaleźć.
Pawpaw Wizard zamilkł. Tweeter się zamyślił. Jak mieli znaleźć wątek, który uległ 
zniszczeniu dwieście lat temu? Ich misja z pewnością się nie powiedzie.
Ale Nimby napisał kolejną notatkę. Chlorine sięgnęła po nią i przeczytała.
– Jak siły natury znoszą podróże w czasie?
Wizard znowu gwizdnął.
– Nie lubią tego, bo uważają takie coś za sprzeczne z naturą. Ale mają moc, aby osoba 
mogła podróżować w czasie, jeśli uda się je przekonać, że to konieczne. Myślę, że możecie je 
poprosić, jeśli uważacie, że macie przekonujące powody.
– No cóż, chodzi o uratowanie Xanth przed całkowitym zdmuchnięciem – przyznała 
Chlorine.
Wizdard skinął ze zrozumieniem.
– To wydaje się przekonujące. Dobrze wam życzę. – Zawahał się, ale zaraz dodał: – Nie 
chciałbym się wtrącać, ale jeśli naprawdę zamierzacie wracać w tamte czasy, to miałbym 
pewne dodatkowe informacje.
Chlorine spojrzała na Nimby’ego.
– Myślę, że zamierzamy tam się udać.
– W takim razie muszę was ostrzec przed kimś, kto jeszcze żyje w tamtym czasie. – I 
rozpoczął kolejną opowieść.
Był najgorszym wampirem w Xanth, nędzną kreaturą, która naprawdę wysysała. Jego 
imię wywoływało strach w najodważniejszych z odważnych, więc nie chcę go tu wspominać. 
Większość ludzi nazywała go Fang Face*. Zabić go można było tylko kołkiem
* Fang (ang.) – kieł. ząb jadowy, face (ang.) – twarz (przyp. tłum). z drzewa odwrotności 
wbitym w serce, ale że takiego drzewa wówczas jeszcze nie było, więc wydawało się, że nic 
mu nie zagraża. Niektórzy wiedzieli, że nie znosi czosnku i promieni słonecznych, lecz zabić 
go nimi wcale nie było łatwo. Nie można było po prostu wywlec ciągle głodnego krwi 
wampira na światło słoneczne, albo poczęstować kanapką z chleba czosnkowego. Nie, aby 
pozbyć się tej gęby z kłami, należało zrobić znacznie więcej!
Pewnego razu wampir wyssał pewną kobietę do tego stopnia, że trzeba ją było zanurzyć 
w Źródle Zdrowia, a i tak wyglądała raczej na wyssaną, więc jej mąż zdecydował, że wampira 
trzeba się pozbyć.
– Dorwę tę pijawkę – zaprzysiągł.
Talent miał mierny, nawet niewart wspomnienia. Kiedy dochodziło do porównania 
z czyjąś magią, zawsze czuł się gorszy. Wiedział, że gdyby zmierzył się z wampirem, sam 
stałby się dawcą. Jednak z drugiej strony był silnym i bardzo inteligentnym mężczyzną, więc 
uznał, że mógłby się zmierzyć z wampirem, gdyby użył głowy. Nazywał się, ech, 
zapomnijmy. I tak nie należał do osób, o których się pamięta. Liczy się to, co wówczas zrobił.
Wykorzystał różne przedmioty do wykonania manekina. Głowę zrobił z kanki na mleko, 
palce z biszkoptów, a dwóch filiżanek użył do wykonania fragmentów górnej części tułowia. 
Okazało się przy tym, że był całkiem dobry w robieniu manekinów i wynik jego pracy mógł 
wywołać ochotę na przywoływanie bociana. Manekin wyglądał na bardzo zadowoloną młodą 
kobietę pełną smacznej krwi. Oparł ją o stos suchego drewna. Następnie pokrył ją lepkim 
sokiem, trawą i kłączami. Kłącza wyglądały jak spódniczka nie całkiem przykrywająca jej 
pulchne nogi, a lepki sok jak przylegająca ciasno do ciała bluzka, trawa zaś udawała włosy. 
Ale cokolwiek dotknęłoby się tego ponętnego ciała, przykleiłoby się do niego na jakiś czas.
Zaniósł całą tę konstrukcję – ciało i stos – na ścieżkę tuż obok krypty wampirów i tam 
ustawił w bardzo nęcącej pozie. Pułapka została zastawiona.
Teraz trzeba było zanęcić.
– Ratunku! – zawołał mąż wysokim głosem, udając kobietę. – Jestem słodką, niewinną 
i bardzo cierpiącą dziewicą! Jestem związana i ledwie mogę się ruszyć, a cóż dopiero uciec. 
Czy ktoś zechciałby mnie uwolnić, zanim złapię od tego wszystkiego przeziębienie?
Wkrótce ścieżką przechodził jakiś człowiek. Musiał być zimnym draniem, bo nosił 
rakiety śnieżne. Ale kiedy zauważył uroczą dziewczynę, śnieg prawie stopniał.
– No, no – powiedział. – Bociany nie będą miały dziś odpoczynku.
Ale to nie był właściwy człowiek. On nie był wampirem. Był jedynie typowym seksistą, 
którego eliminacja nie robiła żadnej różnicy. Koniecznie trzeba było go przepędzić.
– Och, dziękuję miły dżentelmenie! – zawołał mąż łamiącym się falsetem. – Nigdy nie 
sądziłam, że ktoś równie przystojny jak ty zainteresuje się mną. Jestem jedynie jedną 
z pomocnic okrutnego wampira.
Przybysz zatrzymał się.
– Kim jesteś?
– Jedną ze współpracownic wampira.
– Tak też usłyszałem. Nie zamierzam dotykać żadnej z was. Znikam stąd! – I mężczyzna 
oddalił się pośpiesznie, zostawiając za sobą drobiny śniegu ze swoich śnieżnych butów.
Mąż odetchnął z ulgą. Tylko refleks i dowcip uratowały jego pułapkę. Miał nadzieję, że 
następnym przechodzącym będzie wampir.
Tym razem szczęście uśmiechnęło się do niego. Wampir nadszedł.
– Zdaje mi się, że widzę apetyczne stworzenie – stwierdził. – Ponętne i bezbronne, 
zupełnie takie jak lubię. – Podszedł i zanurzył swe kły w kuszącym ciele manekina.
Teraz dopiero pojął swój błąd.
– Nie ma krwi! – zawył z oburzenia. – To mleko! Skąd w tobie mleko?
– Dokładnie tam, gdzie mnie ugryzłeś? – zapytał mąż, nadal udając kobietę. – Powinieneś 
wiedzieć, czego oczekiwać, kiedy kąsasz dojarkę w obfite piersi.
– Nie ugryzłem cię w pierś, ale w szyję! – wrzasnął wampir. – Myślisz, że nie wiem, 
gdzie powinno się ukąsić bezbronną dziewicę? A poza tym i tak nie są obfite. – Teraz dopiero 
pojął, z czym ma do czynienia. – Hej! To nie prawdziwa kobieta, a jakiś głupi manekin!
– Zabawne – powiedział autor pułapki już normalnym głosem, który i tak był jakoś 
dziwnie napięty – to ona ukąsiła ciebie.
Wampir spróbował się wyrwać, ale trawa oplotła jego głowę, a kłącza nogi. Co więcej, 
klejący sok przykleił jego twarz do szyi manekina.
– Ratunku! – zawołał. – Chciałem jedynie łyczka krwi, a teraz przykleiłem się na stałe.
– A za chwileczkę staniesz się pieczenia, ty durniu – zapowiedział mąż. – Podłożę tylko 
ogień. – I zabrał się do roboty.
– Ty głupcze – wysyczał wampir przez zaciśnięte usta. – Nie zdołasz mnie zabić. Jestem 
nieśmiertelny!
– Och, jestem przekonany, że jest w tym sporo przesady – powiedział mąż i ogrzał sobie 
ręce przy pierwszych płomieniach.
– Nie tak wiele – odparł wampir. – Zobaczysz, głupcze. Jeszcze wrócę, żeby pokosztować 
twojej krwi.
– Będziesz to musiał zrobić jako kupa popiołu, bo tym właśnie wkrótce zostaniesz. Może 
znajdziesz kawałeczek nie spalonego drewna, który będziesz mógł sobie ukąsić. A może spalę 
cię tak zupełnie, że nie po tobie nie zostanie. – Mężczyzna zaśmiał się, natomiast wampirowi 
zupełnie nie było do śmiechu.
Jednak podpalacz rzeczywiście powinien ostrzeżenie wziąć poważniej, ponieważ wampir 
w swojej dotychczasowej postaci naprawdę był nieśmiertelny. Gdy spłonął na popiół, każda 
jego drobina zmieniła się w komara. A komary potrafiły tylko jedno – wysysać krew. 
Opadały wszystko, co żyło, i ssały. Mąż stał się ich pierwszą ofiarą, ale z jakichś powodów 
nie poczuł się zaszczycony. Zaczął uciekać, oganiając się i klepiąc po całym ciele bez litości.
– Od tamtej pory komary rozpleniły się w Xanth – zakończył Pawpaw. – W Mundanii 
także; zresztą wydaje się, że były tam od zawsze. Jednak to was mało obchodzi. Rzecz w tym, 
że wampir zmarł tuż przed Czarodziejem odwrotności, a żył mniej więcej w tym samym 
regionie. Byli nawet w jakimś sensie przyjaciółmi. Jeden nie próbował wysysać drugiego, 
a drugi nie zmieniał pierwszego w plującego krwią. Jeśli więc udacie się tam w tamtym cza-
sie, możecie go spotkać. A zapewne wolelibyście, żeby tak się nie stało.
Chlorine przeszedł dreszcz.
– Dziękujemy za ostrzeżenie. Postaramy się z całych sił uniknąć spotkania z wampirem. 
Przynajmniej nie będziemy musieli się martwić z powodu komarów.
– Niektórzy sądzą, że zagubiony wątek historii Joshuy może się znajdować w posiadaniu 
wampira.
Chlorine popatrzyła na Nimby’ego, oczekując najwidoczniej jakichś dalszych negocjacji, 
ale Nimby tylko przytaknął głową.
– Och nie – jęknęła.
Teraz Tweeter rozumiał, dlaczego Nimby uznał, że to nie będzie łatwa misja. Ale nie 
mieli wyboru. Musieli poszukać tego wątku.
Podziękowali za informacje i kanapki i ruszyli w drogę. Nimby wiedział, gdzie znaleźć 
siły natury. Szczęśliwym trafem okazało się, że to niedaleko.
Dotarli do regionu popiołów. Chlorine rozglądała się wkoło z przerażeniem, Nimby 
jednak nie wyglądał na zatrwożonego, więc rozluźniła się. W samym środku zobaczyli 
płonący krąg, a w jego centrum stała atrakcyjna młoda kobieta, której długie włosy miały 
kolor płomieni, a krótka spódniczka barwę dymu. Najwyraźniej dobrze się czuła, bo tańczyła, 
a jej bosych stóp nie raniły rozżarzone węgle.
Chlorine przeczytała notatkę Nimby’ego.
– Firo, siło ognia, wypełniamy misję, musimy uratować Xanth od zniszczenia. Czy 
pokażesz nam przejście do przeszłości sprzed dwustu lat?
Fira zatrzymała się, a ogień i dym zatrzymały się wraz z nią. Popatrzyła na Chlorine, 
jakby zazdrościła jej urody.
– A co za to dostanę? – zapytała.
– Jeśli Xanth zniknie, nie pozostanie już mc do spalenia – wyjaśniła Chlorine. – Twoje 
płomienie znikną z powodu braku opału.
– Hmm – mruknęła Fira z wrażenia. – Dobrze, dam wam ćwierć przejścia. Ale moja 
siostra nie będzie tak uległa. – Podała płomienny fragment kartki. Chlorine wahała się, czy to 
odebrać, tak samo zresztą jak Tweeter, ale Nimby zabrał kartkę. Ogień zgasł, choć papier 
nadal świecił.
– Dziękuję – powiedziała Chlorine. – Płoniemy z wdzięczności.
Pospieszyli się. Wkrótce stanęli nad małym jeziorkiem. Na środku zobaczyli kobietę, 
której suknia i włosy spływały tak, że wyglądały, jakby były zrobione z wody.
Chlorine przeczytała kolejną notatkę.
– Mareen, pani wody, czy pomożesz nam uratować Xanth przed całkowitym 
odwodnieniem?
Stało się jasne, że użyto kluczowego słowa.
– Proszę, nie przeklinaj w mojej obecności – odezwała się Mareen.
– Wybacz – szybko powiedziała Chlorine. – Chciałam tylko powiedzieć, że Xanth stanął 
w obliczu poważnej groźby utraty wody, a wszystko zostanie zmyte, jeśli nie dostaniemy się 
do przeszłości...
– Oczywiście, że wam pomogę – oświadczyła Mareen. – Oto ćwierć przejścia. – 
Zaczerpnęła trochę wody, która okazała się niebieską kartą z wodnymi znakami. Chlorine 
odebrała od niej kartę.
– Bardzo dziękujemy. Rozpływamy się z wdzięczności.
Poszli dalej, aż doszli do posągu kobiety z szarego kamienia. Miała na sobie zieloną togę 
z roślin przyozdobioną czerwonymi truskawkami. W jednej ręce trzymała róg, z którego 
wystawała dynia, a w drugiej garść ziaren.
– Alando, pani ziemi, pomożesz uratować nam Xanth od całkowitego wyjałowienia? – 
zapytała Chlorine, czytając z kartki, którą otrzymała od Nimby’ego. Tweeter był zachwycony 
wyszukanym językiem.
Posąg ożył.
– Jak to? – zapytała ostro Alanda.
– Xanth zostanie zdmuchnięty i zmieniony w hałdy śmieci, co nie będzie lepsze od 
pobojowiska, które tak bardzo uwielbiają harpie, jeśli nie przeniesiemy się w przeszłość...
– Oto ćwierć przejścia – powiedziała Alanda, podając kolbę kukurydzy wyjętą z rogu. 
Kiedy Chlorine wzięła ją, okazała się żółtą kartką.
– Dziękujemy najobficiej – powiedziała Chlorine.
Szli dalej, aż dotarli do targanej wichrami łąki. Tam wirowała kobieta z rozwianymi 
włosami do pasa i falującą pelerynką oraz wielkim jastrzębiem na ramieniu. Tweeter był 
troszkę niespokojny z powodu jastrzębia, ale Nimby nie wydawał się zatroskany. Przeciwnie, 
uznał, że to właśnie Tweeter powinien zwrócić się do ptaka.
Tweeter chrząknął i postarał się ze wszystkich sił.
– Och, potężny jastrzębiu – zaczął w ptasiej mowie – czy twoja towarzyszka, Windona, 
wysłucha naszej prośby?
– Do rzeczy, kolibrze – warknął jastrząb.
Tweeter postanowił zlekceważyć obelgę, jako że zapewne była rozmyślna.
– Huragan Wesoła Wdówka zamierza zdmuchnąć Xanth, jeśli nie zdołamy zdobyć wątku 
z przeszłości. Musimy więc przejść...
– Dlaczego mielibyśmy się tym przejmować? – zapyta! jastrząb. Jesteśmy stworzeniami 
wiatru.
Tweeter szybko myślał.
– Jeśli wichura zdmuchnie wszystkie drzewa, nie będzie miejsca na gniazda i nie 
przetrwa zdobycz dla ciebie. A Wesoła Wdówka stanie się najpotężniejszym stworzeniem 
powietrza i zdmuchnie Windonę na margines. Ona...
– Oto wasze przejście – odezwała się nagle Windona.
Tweeter był zaskoczony, bo nie zdawał sobie sprawy, że ona także zna ptasią mowę.
– Dziękujemy najzwiewniej – podziękował Tweeter i wziął przepustkę w dziób. 
Przypominała piórko, ale zaraz zmieniła się w powiewającą kartkę.
Ruszyli dalej, aż doszli do odosobnionej polany. Na środku stał stół. Okazało się, że cały 
wykonany jest z soli.
– Sól stołowa – powiedziała zadowolona Chlorine. – Akurat tego potrzebujemy. – 
Rozłożyła na nim cztery kartki otrzymane od czterech sił natury.
Okazały się czterema ćwiartkami przepustki, która po złożeniu w całość pozwalała im na 
przeciwstawienie się naturze czasu.
Chlorine wypełniła zgodnie z życzeniem Nimby’ego rubrykę: Apull 19, 900. Następnie 
usiadła na smoku, w którego zmienił się Nimby, a Tweeter przysiadł na jej włosach. 
Wypowiedziała zaklęcie przeciwko naturze czasu:
– Pozwól nam przejść w przeszłość.
Nagle znaleźli się na innej polanie, a może na tej samej, ale sto dziewięćdziesiąt sześć lat 
wcześniej. Porastały ją inne drzewa. Mieli cztery kwadranse na wypełnienie swojej misji, a po 
godzinie przeszłość miała minąć bez względu na to, czy im się uda czy nie.
– Mam nadzieję, że nie spotkamy wampira – powiedziała Chlorine, a kolejny dreszcz 
przeszył jej ciało. Tweeter podzielał jej nadzieję. – Może wątek znajdziemy w jego jaskini, 
kiedy on będzie kogoś wysysał gdzie indziej.
Nimby napisał kolejną notkę. Chlorine przeczytała i zbladła.
– On nosi wątek – powiedziała. – Na swojej pelerynie ma spory guzik, a wątek odwraca 
jego naturę, czyniąc go uległym. Zawsze z nim jest. W jaki sposób moglibyśmy wydostać 
wątek, nie narażając się na wyssanie?
Nimby popatrzy! na Tweetera. Jego małe sztywne nóżki zrobiły się galaretowate. 
Powinien wiedzieć, że nie został zaproszony na przejażdżkę.
Lecz to nie było wszystko. Nimby znowu coś napisał, a Chlorine przeczytała kolejną 
informacje.
– Mogę zabrać was do wampira. Jednak nie będzie łatwo zabrać mu wątek, ponieważ on 
go bardzo ceni. – Chlorine popatrzyła w górę, ponieważ Tweeter stracił równowagę. – Myślę, 
że mogę to załatwić. Może stanę przed wampirem i zaskoczę go, pokazując moje majtki... – 
Zamilkła i spojrzała na Nimby’ego. Ten pokręcił przecząco głową. Zerknęła z powrotem do 
notatki, której nie doczytała do końca. Tweeter znowu stał pewnie, a ona czytała dalej. – Och, 
majtki nie skuszą wampira. Tylko napięta, pulsująca krwią szyja. – Spojrzała w górę, 
a Tweeter razem z tym spojrzeniem stracił znowu równowagę. – No dobrze, w takim razie 
odsłonię szyję i... – Nimby znowu pokręcił głową, więc kolejny raz zajrzała w kartkę. – Aha, 
rozumiem. Nie wolno nam wyrządzić wampirowi krzywdy, bo to zmieniłoby historię Xanth 
w nieprzewidywalny sposób. Musi spotkać swoje przeznaczenie. – Znowu spojrzała w górę, 
a Tweeter znowu stracił równowagę. – Ale to oznacza, że Xanth zostanie nawiedzony przez 
plagę głodnych komarów! Czy możemy się ich pozbyć? – Kolejne zaprzeczenie odesłało ją 
do kartki. – Zjawi się sporo specjalnych stworzeń, żeby zapolować na komary, takich jak 
siatki i inne odrażające istoty i jeszcze raz popatrzyła w górę. – Kiedyś spotkałam taką 
odrażającą istotę. Była wyjątkowo niesmaczna. Ale siatki będą chyba przydatne. Dokończyła 
czytanie. – A ich eliminacja wprowadzi w Xanth kolejne poważne zamieszanie 
w nieprzewidywalnym zakresie. Może to nawet zakłócić bieg historii, której jesteśmy 
bohaterami, i doprowadzić do wyeliminowania nas. – Przełknęła głośno ślinę i rozejrzała się. 
Tweeter poczuł, że zaczyna go dopadać choroba morska. – Rozumiem już! Jesteśmy 
w przeszłości, więc każda zmiana może nas dotknąć. A tego nie chcemy, ponieważ możemy 
doprowadzić do unicestwienia nas samych i nasza wielka przygoda zostałaby wymazana, 
zanim się jeszcze zaczęła. A więc co mamy zrobić? – Znowu spojrzała w kartkę. – Musimy 
spróbować zabrać wątek bez zwrócenia uwagi wampira. – Jeszcze raz spojrzała w górę. 
Tweeter miał nadzieję, że to ostatni raz. – I tyle. Nie możemy go skrzywdzić ani narobić zbyt 
wielkiego zamieszania, inaczej narazimy własne życie. To mnie przeraża.
Tweeter zdecydowanie zgadzał się z nią. Nie był stworzeniem z Xanth, ale Xanth 
oddziaływał na niego. Co by się stało, gdyby Chlorine nie znalazła ich, kiedy wpadli przez 
pomyłkę do tej krainy? I nie byłoby Nimby’ego, który zna odpowiedzi? Znaleźliby się 
w znacznie gorszych tarapatach, a i sam Xanth bez ich pomocy zawaliłby się. Nigdy 
wcześniej nie widział Nimby’ego zdenerwowanego; teraz jednak rozumiał, jak 
usprawiedliwione jest zachowanie smoka.
No a on, Tweeter, miał zdobyć wątek. Nie wyrządzając nikomu krzywdy. Inaczej 
zostanie złapany. Miał pomóc uratować Xanth od wpływu złego wiatru. Wszystko razem 
wydawało się stanowczo za dużo dla jednego małego ptaszka.
Zdał sobie sprawę, że Chlorine i Nimby patrzą na niego. No, właściwie to Nimby patrzył; 
Tweeter siedział na głowie Chlorine, więc ona, patrząc w górę, widziała jedynie krawędź jego 
skrzydeł. Jednak próbowała. Chcieli poznać jego reakcję.
Cóż jeszcze było do zrobienia?
– Twiit! – powiedział z rezygnacją.
– Cieszę się, że masz zaufanie – powiedziała Chlorine. – Ty potrzebujesz go najbardziej.
Bez wątpienia. Tweeter starał się powstrzymać niekontrolowane drżenie.
– Ale pomogę ci, jak tylko będę mogła – obiecała Chlorine. Może pokażę mu majtki, bo 
to go zaskoczy, chociaż nie przepędzi choć tego byśmy chcieli. Albo pozwolę mu się zbliżyć 
do mojej ponętnej szyi.
Tweeter doceniał jej poświęcenie.
– Więc chodźmy poszukać wampira – zaproponowała Chlorine. I lepiej pewnie 
odgrywajmy rolę dziewicy i smoka, żeby go jak najbardziej zmylić. Tweeter tymczasem 
rozejrzy się za wątkiem.
Nimby wrócił do postaci smoka, a Chlorine wsiadła na jego grzbiet. Nimby doskonale 
wiedział, dokąd iść, jak zawsze, więc po chwili i jednym momencie, a może dwóch 
momentach i mgnieniu oka, znaleźli się przed kryjówką przerażającego wampira.
Tweeter był nieco rozczarowany. Okazało się, że stoją nie przed wielkim starym 
i strasznym zamczyskiem, ale przed zwykłą chatą skleconą z bali połączonych pnączami 
krwawnika. Rozpadające się drzwi były zamknięte. Chatę skrywał głęboki cień, ponieważ 
wampiry nie przepadają za światłem słońca.
– Pewnie śpi – powiedziała Chlorine. – Ono chyba spore śpią w ciągu dnia. – Nimby 
skinął swoją osią głową. – Zawołam go – zdecydowała.
Zamilkła, jakby oczekując, że ktoś ją powstrzyma, ale nikt taki się nie znalazł. Poprawiła 
bluzkę i spódniczkę, aby pokazać dostatecznie dużo, ale nic ponadto, a Tweeter poleciał na 
najbliższą gałąź, w nadziei, że stamtąd będzie mu łatwiej zajść wampira od tyłu.
– Ciekawe, czy zdołałbyś wlecieć do środka i znaleźć to, podczas gdy on śpi – 
zastanowiła się głośno.
Nimby jednak zaprzeczył. Chlorine dokończyła więc poprawianie ubrania, co właściwie 
nie było konieczne, bo i tak wyglądała nęcąco, po czym zawołała:
– Ooo, wampirze Gestalt, jesteś tam? – Nie było to zbyt głośne wołanie.
Po chwili drzwi otworzyły się i stanęła w nich mroczna postać.
– Kto mnie woła? – zapytał złowieszczym tonem.
Tweeter teraz zrozumiał, dlaczego podczas snu nie można było osiągnąć celu: peleryna 
była odwinięta i guzik znajdował się na widoku, więc nie można było niezauważenie do niego 
podejść. Poza tym pewnie i tak spał w zamkniętej trumnie, co uczyniłoby zadanie zupełnie 
niewykonalnym. Należało więc rzeczywiście poczekać, aż wampir wstanie i nawet wyjdzie na 
zewnątrz, bo wówczas łatwiej będzie uciec.
– Ja ciebie wzywałam – przyznała Chlorine lekko drżącym głosem. – Rozumiem, że 
lubisz soczyste młode panny.
Mroczny wampir pojaśniał.
– Rzeczywiście lubię. Chodź do mojej przystani, soczysta dziewico, a uradujemy się 
wspólną przyjemnością.
Tweeter nieco się przysunął. Guzik był teraz w pełni wyeksponowany, tak że mógł nawet 
dojrzeć pod nim nić wątku. To był jego cel!
– Nie lubię obskurnych wnętrz – powiedziała Chlorine. – Wolę jasne okolice. – Poruszyła 
się w siodle tak, że spódniczka niby przypadkowo odsłoniła dobrze zbudowane udo.
– Lecz przyjemności, które ja oferuję, najlepiej smakują w półmroku – odparł wampir. 
Jego oczy zdawały się jednak bardziej skupiać na dekolcie niż na obrzeżach spódniczki.
– Cóż, może gdybyśmy się spotkali w połowie drogi – zasugerowała, znowu poruszając 
się w siodle. Tym razem przypadkowo rozchyliła się jej bluzka, ukazując wspaniałą białą 
szyję.
– Może tak – zgodził się wampir, oblizując cienkie, spragnione usta. Ruszył powoli w ich 
stronę i przypadkowo minął miejsce, w którym krył się Tweeter.
Ptak, zdenerwowany tak bardzo, jak jego małe nerwy na to pozwalały – był małym 
ptakiem, więc i zdenerwowanie nie było ogromne – poleciał i znalazł się za wampirem tuż 
przy guziku. Wylądował na nim i dziobem złapał za nitkę.
Niestety, nić nie puściła. Wampir poczuł uderzenie.
– Co to? – zapytał, spoglądając w dół.
– Oto kuszące majtki! – krzyknęła Chlorine i poderwała spódniczkę w górę. Zaraz jednak 
przypomniała sobie i zamiast majtek bardziej odsłoniła pulsującą szyję i jeszcze coś. – To 
znaczy jedwabne pie... to znaczy szyja! – Trudno tak nagle zapomnieć o starych 
przyzwyczajeniach.
Lecz spóźniła się. Błysk majtek nie rozproszył wampira, tak zresztą jak Nimby uprzedzał, 
a odsłonięcie szyi i dekoltu nastąpiło zbyt późno, kiedy wampir oderwał już wzrok od 
Chlorine.
Jego ręka była szybka. Sięgnął w dół i złapał Tweetera.
– Złapaliśmy latające stworzenie – zawołał zaskoczony. – Ktoś podarował mi ptaszka.
– Nie zwracaj uwagi na ptaka – zawołała desperacko Chlorine. W nim nie ma więcej krwi 
niż kropla, a ja mam pełną czarę. – Gwałtownym ruchem rozerwała bluzkę, odsłaniając resztę 
dekoltu, gdzie można było zauważyć nawet niejedną, ale dwie pełne czary.
Lecz wampir Gestalt, na swój sposób przebiegły, nie uległ pokusie.
– Wszystko w swoim czasie – powiedział do Chlorine. – A ty czego tu szukasz, ptaszku? 
Mojego guzika? Jesteś guzikowym złodziejaszkiem? – Trzymał bezbronnego Tweetera przed 
nosem.
– Nie, nie jest! – krzyknęła Chlorine. – To tylko mały, głupi ptak, a ja jestem pyszną, 
dobrze wyposażoną dziewicą z apetycznymi maj... uch, pier... uf, z delikatną i ponętną szyją!
Jednak wszystkie jej wysiłki poszły na marne.
– Coś mi się wydaje, że masz jakieś zamiary, ptaszku – powiedział wampir. – Rzeczy 
zazwyczaj są różnymi aspektami całości, a ja nie wiem, ani o co ci chodzi, ani w czym cała 
rzecz.
– Przestań gadać, wstrętny! – zawołała Chlorine. Ale to nic nie dawało.
Wampir zignorował ją, odwrócił się i wszedł z powrotem do swojej chaty. Zamknął od 
wewnątrz drzwi, sprawdził okno i wypuścił Tweetera.
– Z tej nory nie uda ci się uciec, więc możesz wyznać, o co chodzi – powiedział Gestalt. – 
Czego szukasz i po co?
Tweeter intensywnie myślał. Może ma jeszcze szansę, jeśli dobrze wykorzysta swój mały 
móżdżek. Czy powinien powiedzieć prawdę? Nie, bo wampir w nią nie uwierzy. Nikt by nie 
uwierzył, że mały głupi ptaszek przybył z przyszłości, aby uratować Xanth od zniszczenia. 
Ale co jeszcze mógł powiedzieć?
– Czy ktoś cię wysłał? – zapytał Gestalt. – Zrozum, ptaszku, ty mnie nie bardzo 
interesujesz; jak powiedziała tamta dziewczyna, masz jedynie kropelkę krwi, podczas gdy ona 
wygląda rzeczywiście apetycznie. Ale chcę wiedzieć, co jest grane. Powiedz mi, a ja cię 
wypuszczę.
Powiedzieć mu, ale co? Że muszą mieć jego odwracający wątek, żeby zawiązać nową 
opowieść, zanim stara się zerwie? W to też nie uwierzy. Nic z tego nie brzmiało przecież 
wiarygodnie.
– No dalej, dalej, ptaszku – ponaglał zniecierpliwiony Gestalt. Nie mam całego dnia. 
Kilka moich ostatnich ofiar zwiało i naprawdę jestem głodny. Jeśli ta pychotka też sobie już 
poszła, to będę musiał zająć się tobą. Powinienem być chyba mniej sympatyczny – 
powiedział, otworzył usta i pokazał swoje kły.
W głowie Tweetera zajaśniało maleńkie światełko. Nie było tak jasne jak to, które 
zapalało się w głowie Chlorine, kiedy wpadała na jakiś pomysł, ale i tak wystarczyło. Nagle 
wiedział, co powiedzieć Gestaltowi.
– Aaa, widzę, że postanowiłeś współpracować – zauważył wampir. – No to dalej, miejmy 
to już za sobą. Jedno skinięcie na tak, dwa na nie, trzy na dodatkowe pytanie. Zgoda?
Tweeter skinął raz. Gestaltowi wydawało się, że zaraz uchwyci całość rzeczy.
– Zjawiłeś się po coś?
Skinął raz.
– Guzik?
Skinął dwa razy.
– Z pewnością nie po moją pelerynę!
Tak – nie.
Gestalt zrozumiał.
– Ale co jeszcze... może nić?
Tak.
– Ale to bardzo szczególna nić. Ona odwraca...
Tak.
– Aha, więc znasz jej właściwości. Potrzebuje jej do utrzymania mojego krnąbrnego 
guzika.
Trzy skinięcia.
– Jest coś jeszcze? Chodzi o to, w jaki sposób przekonasz mnie do podzielenia się nicią?
Trzy skinięcia.
Gestalt uśmiechnął się.
– Racja. Muszę być bardziej precyzyjny. Możesz uczciwie powiedzieć, że odniósłbym 
korzyści, gdybym...
Tak.
– Tak? Podzielenie się tą nicią przyniesie mi korzyści?
Tak.
Gestalt dotknął kła.
– To mnie intryguje. Pomoże mi z moją peleryną? – Tweeter zaprzeczył. – Z moim 
domem? – Nie. – Moim snem? – Nie. – Moim pożywieniem? – Tak. – Teraz wampir 
zastanowił się przez dwie chwile, a przynajmniej półtorej. – Chcesz powiedzieć, że ta nitka 
ma związek z moim żywieniem?
Tak.
Gestalt dotknął drugiego kła.
– Zobaczmy, czy mogę to jakoś pojąć. Ta nić pochodzi od Joshuy, słynnego Czarodzieja 
Odwrotności, z którym się przyjaźniłem. Nić odwraca. Odwraca na przykład naturę mojego 
guzika. Sądzisz, że nie przestanie?
Tak.
– Co jeszcze może odwrócić? Mój los? Moje... – Nagle w jego głowie światło błysnęło 
niczym słońce. – Moją zdobycz! Kiedy podchodzę blisko, odwraca ich naturę i ofiary 
przestają być uległe. Zamiast ulec mojej aurze, dzięki czemu mógłbym wychłeptać ich krew 
bez oporu, zaczynają odczuwać strach i uciekają. Wtedy wystarczy, że staną w promieniach 
słońca, i już nie jestem w stanie ich dosięgnąć. W taki sposób mój los się odmienił – przez tę 
nić odwrotności.
Tak. Pojął to świetnie, otrzymując właściwy sygnał. Takie właśnie rozwiązanie 
podpowiedziało Tweeterowi małe światełko.
Wampir Gestalt się uśmiechnął.
– Zawrzemy porozumienie i dostaniesz, czego chcesz. Pokazałeś mi, dlaczego 
powinienem pozbyć się nici. Ty jej potrzebujesz, a ja nie. Dlatego dam ci ją i pozwolę odejść, 
ale pod jednym warunkiem.
Trzy skinięcia?
– Zabierzesz ją, odejdziesz tak daleko, jak się da, i nigdy już się do mnie nie zbliżysz. 
Zgoda?
Tak.
Wampir odwiązał nić i podał ją Tweeterowi, a jego guzik natychmiast zrobił się krnąbrny. 
Tweetr wziął nić w dziób. Zabawnie się poczuł. Rozłożył skrzydła i chciał pofrunąć, ale 
zamiast tego zanurkował w dół i wylądował pod stołem.
– Odwróciło twój talent – powiedział Gestalt. – Myślę, że musisz stąd wyjść, a nie 
wyfrunąć. – Otworzył drzwi. – Wierzę, że teraz ci się uda.
Tweeter spróbował skinąć, ale zamiast tego przecząco pokręcił głową. Niepewnym 
krokiem wyszedł przez drzwi.
Na zewnątrz czekali Nimby i Chlorine. Smok podsunął koniec ogona tak, że Tweeter 
mógł po nim wspiąć się na górę. Zaraz potem, nie czekając nawet, aż ptak usiądzie na głowie 
Chlorine, Nimby odwrócił się i szybko oddalił od chaty.
– Poczekaj! – krzyknął za nimi wampir. – Mam sprawę do tej sympatycznej dziewczyny!
– Nigdy więcej – krzyknęła Chlorine. – Pokazałam ci niemal wszystko, a ty to 
zignorowałeś. Zabieram moje maj... pier... czarki, no, wszystko i bardzo dziękuję.
– No i dobrze – odparł Gestalt filozoficznie. – Teraz nie powinienem mieć żadnych 
kłopotów ze znalezieniem zastępczyni. – Skierował się w drugą stronę, najwyraźniej 
kierowany jakimś przeczuciem.
W głowie Tweetera znowu zajaśniało. Zrozumiał, dlaczego Nimby natychmiast ruszył. 
Miał wątek odwrotności, który do pewnego stopnia także i jego odwrócił. Gdyby zbliżył się 
do niej i ją by odwróciło. Musiał więc teraz pozostać tam, gdzie był, z dala od głównej akcji, 
aby nić, którą miał w dziobie, nie zakłóciła pozostałych bohaterów. No, ale zrobił to, czego 
od niego oczekiwano. Udało mu się wypełnić misję Teraz Nimby musiał jedynie zabrać ich 
z powrotem do ich czasów, albo nawet trochę wcześniej, zanim ich czas się skończy.



Rozdział 16
Demon

Demon X(A/N)th był w połowie usatysfakcjonowany. Udało mu się doprowadzić 
Chlorine i Tweetera do zdobycia wątku odwrotności, który zacznie działać w chwili, gdy 
znajdą się w teraźniejszości. Teraz sztuczka Emitera została odwrócona i opowieść wróciła do 
normy. Wesoła Wdówka została zapędzona do Regionu Powietrza, a Fracto zaczął z nią 
romansować czy może poskramiać złośnicę, jak to określił Jim Baldwin w ten swój 
mundański sposób. Jedno z niebezpieczeństw zagrażających Xanth zostało zażegnane.
Ale inne pozostały. Jeśli Chlorine nie uroni łzy z miłości, albo żalu wobec Nimby’ego, 
zakład zostanie przegrany, a wtedy X(A/N)th będzie zdegradowany do ostatnich Demonów, 
a ziemia Xanth zostanie skonfiskowana. To oznaczało, że prawdopodobnie ulegnie też 
zniszczeniu. Byłoby niedobrze, ponieważ X(A/N)th ostatnio nieźle się zapoznał z krajem, a i 
on zapadł mu głęboko w serce. Przez tysiąclecia niemal zupełnie ignorował swój kraj, ale 
obiecał sobie, że to się zmieni. Zmiana w postać żyjącą w tej krainie zupełnie odmieniła jego 
spojrzenie.
– O czym myślisz, Nimby? – zapytała Chlorine, zastanawiając się nad jego zamyśleniem. 
Jaką też milą osobą się okazała! Jednak nie uroniła dla niego swojej ostatniej łzy, ponieważ 
wówczas przestałaby widzieć. Taki był ostateczny koszt jego niedbalstwa, przez które popadł 
w złe towarzystwo: porażka.
Oczywiście nie mógł odpowiedzieć na jej pytanie, ale dal jej to do zrozumienia. To ją 
zadowoliło, poklepała go po skórze i dosiadła. Lubił, kiedy to robiła, bo to był znak, że jego 
osobowość zmieniła się.
Teraz znajdowali się w pobliżu Zamku Roogna, gdzie miała się odbyć wielka uroczystość 
z okazji zwycięstwa nad Złym Wiatrem. Mieli tam być wszyscy, wszyscy, którzy jakoś byli 
w tę sprawę zaangażowani. Łącznie z Chlorine i jej cichym towarzyszem.
Dojechali do mundańskiego samochodu, czy jak niektórzy w Xanth woleli mówić, 
poruszającego się domu. Karen zauważyła ich pierwsza i wybiegła z okrzykiem.
– Cześć, Chlorine! Cześć, Nimby! – Objęła rączkami jego osią głowę i pocałowała 
w różowo-zielony pasiasty pysk. To także lubił.-Cieszę się, że mogłeś to zrobić! – Cofnęła 
się, aby powiadomić pozostałych.
– Ta mała należy do Xanth – stwierdziła Chlorine i zsiadła ze smoka. – Ze swoim 
własnym smokiem.
Prawda. Karen nie opanowała jeszcze sztuki kamuflażu; jej działania odzwierciedlały jej 
myśli. Lubiła Xanth i lubiła Nimby’ego, zupełnie nie bacząc na to, jak dziwnie wygląda. Jej 
pozdrowienia były szczere. Dlatego właśnie tak je sobie cenił.
Teraz i inni wysiedli z auta.
– Miło znowu cię widzieć, Nimby – przywitał go Jim Baldwin. Jutro wyjeżdżamy, ale 
chcielibyśmy, żebyś wiedział, że bez ciebie nie zdołalibyśmy tego zrobić. – Oczywiście 
wiedział, że Nimby to wie, ale mundański protokół wymagał takiego gestu. To też się 
Nimby’emu podobało.
Za Jimem podeszła do niego Mary.
– Może byłoby lepiej, żebyś świętował z nami w swojej ludzkiej postaci – zaproponowała 
szeptem.
– Tak – przytaknęła natychmiast Chlorine. – I w odświętnym ubraniu. No i mam nadzieję, 
że potrafisz tańczyć.
Oczywiście potrafił tańczyć. Nauczył się w czasie swej podróży po kraju, poznając 
Xanth. Zmienił się więc w człowieka, i do tego w królewskich szatach.
Pojawili się też Sean i Willow. Byli w ponurym nastroju. Nadal nie rozwiązali swoich 
kłopotów. Kochali się i nie mogli znieść, że się rozejdą, ale pochodzili z różnych światów, 
które zupełnie do siebie nie pasowały. Sean zastanawiał się nad rozstaniem z rodziną 
i pozostaniem w Xanth, jednak zdawał sobie sprawę, jak bardzo zraniłby w ten sposób innych 
członków rodziny. Miałby okropne poczucie winy. Willow z kolei myślała o tym, by 
pojechać z nim do Mundanii, gdzie, jak sądziła, umarłaby, ale przynajmniej spędziłaby z nim 
trochę więcej czasu. Jednak z drugiej strony sądziła, że to może być dla Seana gorsze niż roz-
stanie. Dzielnie więc zniesie los i pożegna się z nim raz na zawsze, a kiedy on odejdzie, ona 
zrobi to, co zrobić powinna na samym początku: poleci na Mount Rushmost, gdzie się 
odnaleźli, zwiąże sobie skrzydła i rzuci się w przepaść. Wtedy osiągnie spokój, a Sean nigdy 
się nie dowie, więc nie będzie cierpiał.
Nimby wiedział, ale nie mógł mówić, a nie chciał pisać. Wiedział też, że i dla nich 
nadejdą dobre wieści. Ta sprawa miała więc mieć szczęśliwe zakończenie i pewnie to będzie 
najlepsze. Tak jak dobre było to, że tego dnia wszystkie istoty w Xanth czuły się szczęśliwe, 
nie wiedząc...
– Bardzo dobrze – powiedziała Chlorine, nie znając ani natury, ani szybkości jego myśli. 
– Ubierz mnie w cudowną balową toaletę i chodźmy na przyjęcie.
– Rety, chcesz się przebrać tu i teraz? – zapytał David, wybałuszając swoje 
dwunastoletnie oczy. Obecność Chlorine przyspieszała jego bieg ku dojrzałości, szczególnie 
kiedy Wielki Brat Sean przestał się nią interesować.
– Tu i teraz – przytaknęła Chlorine i uśmiechnęła się. Nagle, w mgnieniu oka cały jej 
zewnętrzny wizerunek zmienił się za sprawą Nimby’ego zgodnie z jej życzeniem. David 
w TYM momencie mrugnął, więc oczywiście nie zobaczył mc z tego, co pragnął ujrzeć.
– Ech – westchnął rozczarowany chłopak.
Chlorine odwróciła się do Nimby’ego.
– Wiesz, on jest Mundańczykiem – szepnęła niskim głosem Czy byłoby bardzo 
poważnym wykroczeniem, gdyby złapał pół spojrzenia, biorąc pod uwagę okazję? – Jej 
prośba była oczywista. Wiedziała, że dłużej nie zachowa swej pięknej postaci, ponieważ 
przygoda dobiega końca, a chciała pozostawić trwałe wrażenie, jednak bez naruszania zasad 
Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych. Poza tym chciała sprawić chłopcu przyjemność, 
a do zasad Stowarzyszenia nie miała respektu, jaki mieć powinna, ponieważ była kobietą, na 
którą i tak nikt nie zwracał uwagi.
Nimby zdecydował się więc zdjąć z niej suknię na jedną długą chwilę, kiedy nikt poza 
Davidem nie patrzył; stanęła w wywołującym wytrzeszcz oczu żółtozielonym staniku i takich 
samych majtkach. Następnie odtworzył jej suknię, jakby nigdy z niej nie opadła. Nie było na 
to żadnych dowodów ani żadnych świadków, więc nawet gdyby ktoś coś podejrzewał, nie 
byłoby żadnej sprawy.
Brązowe oczy Davida zmieniły się w żółtozielone, a szczęka nieco mu opadła. Choć 
trwało to krótko, i tak było aż nadto dosadne. Zamarł i prawie się przewrócił. Ale Nimby 
wziął go pod jedną rękę, a Chlorine pod drugą.
– Obiecaj, że nic nie powiesz – szepnęła mu do ucha.
David tylko skinął. Wrócił do siebie, ponieważ był Mundańczykiem, i to 
w nieodpowiednim wieku, żeby mogło to wywołać pełny efekt. Ale był tego bliski. Mundań-
czycy, jak się okazało, niewiele się różnili od mieszkańców Xanth. Chłopak jedynie zaczął 
ganiać za dziewczynami rok wcześniej, niż robiłby to normalnie; o tyle przyspieszyło jego 
rozwój to tajemne spojrzenie.
– David! Wszystko w porządku? – zapytała mama z tą samą matczyną troską w głosie jak 
zawsze, kiedy dostrzegała jakąś niedyspozycję u swej pociechy.
Mary popatrzyła z pewną podejrzliwością na głęboki dekolt sukni Chlorine.
– Idź z siostrą – poleciła. Podejrzewała, że chłopiec zobaczył zbyt wiele, więc odesłała 
go. Na szczęście podejrzewała tylko ćwierć tego, co zdarzyło się naprawdę.
Całą grupą szli w kierunku Zamku Roogna. Ale David, nadal zaszokowany, potknął się. 
Mary złapała go i spojrzała mu w oczy.
– Twoje oczy! – zawołała. – Są zielone! – Teraz zaczęła podejrzewać połowę tego, co się 
wydarzyło. Ale będąc Mundanką, niewzruszenie odrzucała magię, więc nie potrafiła 
wyobrazić sobie całej prawdy. Na tym się skończyło, a oczy chłopca pozostały zielone 
z powodu tego, co ujrzał.
Przed nimi pojawił się Zamek Roogna w całym swym magicznym majestacie. Na ich 
spotkanie wyszła urocza księżniczka, której nie rozpoznali.
– Któż to taki? – zapytał Jim.
Karen pierwsza zauważyła piegi.
– To księżniczka Electra! – zawołała. – Wygląda książęco!
Miała rację. Nimby oczywiście wiedział, ale nikt go nie pytał. Zwykle Electra chodziła 
w niebieskich dżinsach, ale przy wyjątkowych okazjach podkreślała swoją naturę i grała 
królewską rolę. Ubranie bardzo ją zmieniało.
Karen podbiegła do księżniczki.
– Jak wytrzymujesz, kiedy musisz być taka królewska? – zapytała.
Electra przybrała dostojną, pełną powagi twarz.
– To nie jest łatwe – wyznała. – Ale ktoś musi to robić. Po oficjalnych powitaniach 
pójdziemy razem z dziewczynką-elf Jenny poszukać czekoladowych ciasteczek i będziemy 
się objadać. Włożymy na siebie – rozejrzała się dookoła, aby mieć pewność, że nikt nie 
słucha – szorty i bezrękawniki.
– liii – zapiszczała Karen z zachwytem. – Jesteśmy umówione.
Zaraz potem Electra znowu zrobiła królewską minę i odwróciła się do pozostałych.
– Jak miło znowu was spotkać, dobrzy ludzie. Ale zdaje się, że jednej z osób wcześniej 
nie spotkałam.
– To elfka Willow – Sean szybko przedstawił swoją ukochaną. Jej skrzydlaty wiąz jest 
ogromny.
– Rozumiem – odparła Electra. – Miło cię poznać, Willow. – Książęcym gestem podała 
elfce rękę.
Willow dygnęła, a jej skrzydła lekko zadrżały.
– Dziękuję, księżniczko.
– Jak to się stało, że dołączyłaś do tego towarzystwa? – zapytała Electra. – Wydawało mi 
się, że skrzydlate elfy rzadko zadają się z istotami naziemnymi.
– Sean i ja wykąpaliśmy się w Źródle Miłości, zanim się zorientowaliśmy – wyjaśniła 
Willow.
– Och, rozumiem! – powiedziała Electra z wyraźnym współczuciem. – Kiedy książę 
Dolph pocałował mnie przebudzoną po kilku wiekach snu, magia spowodowała, że od razu go 
pokochałam. Ale on nie pokochał mnie. Wy przynajmniej byliście razem.
– Ale czyż on cię nie poślubił? – zapytała Willow.
– Och tak, w końcu. Lecz początkowo był bardziej zainteresowany księżniczką Nada 
Naga.
– Jak to możliwe, żeby mężczyzna nie interesował się tobą? – zapytała 
z niedowierzaniem Willow.
– Kiedy poznasz Nade, zrozumiesz – odparła Electra. – Oho, przybywają skrzydlate 
stworzenia. Chodź, Willow, muszę cię im przedstawić. Z pewnością je polubisz. – 
Przypomniała sobie jednak o królewskich obowiązkach i na chwilę zamilkła. – No, ale 
najpierw muszę was wszystkich z należytym szacunkiem wprowadzić do zamku. – Widać 
jednak było, że wolałaby najpierw przywitać się z centaurami.
Mary znalazła sposób na rozwiązanie dylematu.
– Ależ księżniczko, z radością poczekamy, aż centaury dołączą do nas. Potem wszyscy 
razem wejdziemy do zamku.
– Ach, bardzo dziękuję! Chodź, Willow! – Księżniczka pospiesznie udała się ku łące, na 
której wylądowały centaury, a wraz z nią podążała Willow.
Sean pozostał na miejscu.
– Zdaje się, że mają jakieś babskie sprawy do przedyskutowania powiedział. Miał rację. 
Electra pragnęła porównać obserwacje na temat magicznej miłości, skoro udało jej się spotkać 
inną kobietę, która doświadczyła tego samego co ona niegdyś.
Baldwinowie i Chlorine czekali, aż Electra i Willow przywitają się z centaurami. Zaraz 
potem wszyscy się zbliżyli. Były to cztery centaury: Che, Cynthia, Chena i Crystal. 
Baldwinowie spotkali się z nimi już wcześniej. Chena i Crystal przecież włożyły sporo 
wysiłku, żeby okiełznać Wesołą Wdówkę. To było miłe spotkanie.
Ale było coś jeszcze przyjemniejszego. Kiedy księżniczka prowadziła ich do zamku, 
Nimby skinął na Chlorine i podał jej notatkę. Szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Zaraz 
jednak zwróciła się z pytaniem do księżniczki.
– Księżniczko, czy moglibyśmy poczekać jeszcze chwilkę? Nimby twierdzi, że zbliżają 
się kolejne centaury.
Electra popatrzyła zaskoczona.
– Więcej centaurów?
– Zaprosił je Dobry Mag.
Księżniczka skinęła.
– W takim razie może lepiej rzeczywiście poczekajmy na nie. Ale nie miałam pojęcia, że 
w wyprawie przeciwko Złemu Wiatrowi udział brało więcej centaurów.
Wtem do ich uszu dobiegł tętent galopujących koni.
– Dwa centaury naziemne – powiedział Che. Potrafił rozpoznać po odgłosie. – Zwykle 
raczej nie spędzają z nami czasu.
– Bez wątpienia – zgodziła się Chena. – Jesteś pewny, że...
W tej samej chwili centaury pojawiły się w polu widzenia.
Chena krzyknęła.
– Carleton! – pogalopowała na spotkanie przybyszy.
– Jej brat – przypomniał sobie Jim. – Obiecaliśmy mu przekazać pozdrowienia dla siostry 
i zrobiliśmy to.
– I Sheila – dodał Sean. – Te piersi wszędzie poznam. – Nagle, uświadomiwszy sobie, że 
Willow jest tuż obok, dodał: – Ale nie żeby mnie to obchodziło.
– Nie jestem zazdrosna – stwierdziła Willow. – Jeśli miałabym tyle śmiałości, mogłabym 
ci pokazać coś podobnego. – Chciała powiedzieć, że oboje powinni uważać z pokazywaniem 
różnych rzeczy, bo mogłoby dojść do przywoływania bociana, a nie powinno, skoro nie będą 
tworzyć rodziny. Z drugiej strony jej słowa brzmiały jak zaproszenie, ponieważ sądziła, że 
umrze na długo przedtem, zanim jakiś bocian ją znajdzie, więc równie dobrze mogłaby to 
zrobić... gdyby i on się zgodził.
– Już pokazałaś, w Źródle Miłości – przypomniał jej. – Już prawie chciałem, żebyśmy... – 
Nagle przypomniał sobie, że są w towarzystwie rodziny, i zamilkł. Ale Mary i Jim zdążyli już 
wymienić znaczące spojrzenia. Doskonale rozumieli, o co chodzi. Jim gotów był pozwolić im 
odejść, natomiast Mary zrobiło się słabo. Gołym okiem można było zobaczyć, że młodzi się 
kochają, ale przecież wkrótce będą musieli się rozstać.
Tymczasem Chena podbiegła do brata i objęła go.
– Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę! – zawołała przez łzy radości.
– Ja też się tego bałem – przyznał brat. – Bałem się także o twoje bezpieczeństwo w tym 
dzikim śródlądziu. – Odsunął się nieco od Cheny. – Mam wrażenie, że się zmieniłaś.
– Dołączyłam do nowego gatunku – powiedziała. – Teraz jestem skrzydlatym 
stworzeniem. – Rozłożyła skrzydła.
– Właśnie widzę. Ale jeśli jesteś zadowolona, to znakomicie.
– Jestem. No może z wyjątkiem jednej rzeczy. Dwóch rzeczy.
– Jedna? Dwie?
– Tęsknię za rodziną. No i chciałabym znaleźć jakiegoś skrzydlatego ogiera. Myślisz, że 
któryś z centaurów z Wyspy Centaurów...?
Uśmiechnął się.
– No cóż, to chyba dobra chwila na wyznania. Pewne rzeczy na Wyspie Centaurów nie 
podobają mi się i myślę, że gdybyś uznała to za stosowne, dołączyłbym do waszej grupy. 
Prawdę powiedziawszy, wiem, że jeszcze kilka innych centaurów mogłoby do nas dołączyć, 
gdyby tylko wiedziały, że będą przyjęte.
– Och! – zawołała Chena zupełnie jak ludzkie dziewczęta. Znowu go objęła, a zaraz 
potem odwróciła się w stronę Crystal. – Chciałabyś”, żeby dołączył do nas nowy centaur 
z Wyspy, gdyby się zgodził na skrzydła?
– Znajdujemy się teraz wśród ludzi – przypomniała Crystal. – To oznacza, że 
Konspiracyjne Stowarzyszenie Dorosłych nie pozwala mi na szczegółową odpowiedź, ale 
myślę, że wyrażenie zdecydowanego zainteresowania takim rozwiązaniem będzie 
odpowiadało prawdzie.
Carleton spojrzał na nią.
– Mam wrażenie, że nie jesteś centaurem od dawna. Mówisz tak, jak wydaje ci się, że 
mówią centaury.
Crystal zarumieniła się.
– Tak bardzo to widać? Tak się staram.
– Myślę, że ogier centaura z przyjemnością zmieni umiejętność wymowy na umiejętność 
latania.
Podczas tej rozmowy Sheila odnowiła znajomość z rodziną i Chlorine, a David z zapałem 
wpatrywał się w jej przód.
– David, ty masz zielone oczy – zauważyła Sheila. Centaury są dobrymi obserwatorami 
i mają świetną pamięć.
– Tak – odpowiedział. Nie zastanawiał się, dlaczego spojrzenie na zielony stanik 
zabarwiło mu oczy na zielono, podczas gdy dokładne przyglądanie się nagiemu biustowi 
jedynie troszkę je powiększało. Bez wątpienia był to rezultat magii ubrania.
– Jak tu dotarłaś? – zapytała Karen. – To znaczy pomogłaś nam w drodze i cieszymy się, 
że tu jesteś, ale czy ty rzeczywiście troszczysz się o cały Xanth?
Sheila wyglądała, jakby zamierzała się lekko zarumienić, co dla normalnych centaurów 
było wielce nietypowe.
– To prawda, że przede wszystkim interesuje mnie Wyspa Centaurów. Ale Carleton 
zapragnął spotkać się z siostrą, a ja nie chciałam się zgodzić, aby samotnie odbył tę wyprawę.
– Rozumiem! – zawołała Karen i z całkowitym brakiem dyskrecji dodała: – Kochasz 
Carletona!
– Karen! – upomniała ją mama.
– Chociaż nie tak chciałam to wyrazić, to właściwie się nie mylisz wyznała Sheila. – 
Gdzie on idzie, tam i ja idę. – Mówiła to z pewnym naciskiem, ponieważ właśnie zamierzała 
pójść tam, dokąd on szedł.
Ruszyli więc razem do zamku. Tymczasem zjawił się jeszcze ktoś. To była młoda kobieta 
ze splątanymi włosami i małym pieskiem.
Woofer i Midrange natychmiast ich zauważyli i pobiegli się przywitać z przybyszami. 
Tweeter siedzący na włosach Karen zakwilił. To zwróciło uwagę dziewczynki.
– Warkocz i jego pani! – zawołała i pobiegła za zwierzakami.
Rzeczywiście, to byli oni. Warkocz został zaproszony, bo pomógł w wyprawie przeciwko 
Złemu Wiatrowi. Ursę przyprowadził ze sobą, bo nie chciał znowu jej stracić. Dziewczynka 
wydawała się troszkę zakłopotana sytuacją, ale Karen zaraz wyjaśniła, dlaczego przytula 
Warkocza. Nastąpiła kolejna runda prezentacji.
W końcu ruszyli do zamku, ale niestety zostali zatrzymani przez kolejnych gości. Nikt nie 
poznał żadnej z czterech kobiet zmierzających w ich stronę, dopóki Tweeter nie zakwilił. 
Wtedy Chlorine, rozmawiająca właśnie z centaurami, odwróciła się i zobaczyła je.
– Cztery siły natury! – zawołała. – Wszystkie tu są!
Tym razem Chlorine dokonała prezentacji.
– Fira to siła ognia – powiedziała, wskazując na ognistą kobietę. Mareen to siła wody. 
Alanda, siła ziemi i Windona, siła powietrza. Pomogły nam poszukać odwrotnego wątku 
opowiadania. – Cztery kobiety skinęły dystyngowanie. Na szczęście Chlorine nie zdradziła, 
że pomogły im także cofnąć się w czasie.
Wreszcie mogli spokojnie powędrować do zamku. W fosie pływał wąż Souffle. Kiedy 
wchodzili, wysunął się w górę i sztywno stał z małą czarną muszką na szyi, żeby pokazać, że 
jest członkiem zamkowej świty.
Przeszli przez odświętnie udekorowany most zwodzony i znaleźli się na terenie zamku. 
Tam, w szatach, które wywołały grymas u Mary, przywitała ich księżniczka Nada Naga. 
W tej samej chwili Willow zrozumiała, dlaczego książę Dolph był kiedyś mniej 
zainteresowany Electrą.
Ale były tam też demonica Mentia i Imp Lozja, i księżniczka Ivy, i wiele innych postaci, 
które zajęły się całą masą kolejnych prezentacji i wspomnień.
W pewnej chwili Jenny i jeszcze jedna kobieta podeszły do Willow.
– Witaj, Sean – powiedziała Jenny. – To Wira, synowa Dobrego Maga. Ona musi 
porozmawiać z Willow.
– Wira? – zapytał Sean. – Ale czy ona nie jest... – nie dokończył.
– Niewidoma – dokończyła za niego Wira. – Dlatego Jenny jest moją przewodniczką 
w tym mniej znanym mi zamku.
– Ja jestem Willow – powiedziała elfka i podeszła.
Wira się uśmiechnęła.
– Mag Humfrey prosił, żebym ci to dała – oświadczyła Wira i podała jej kartę.
– Dziękuję. Co to takiego?
– To przepustka do Xanth. Pokażesz ją na stacji No Name Key w Mundanii, a ty i twój 
towarzysz będziecie przepuszczeni.
– Ależ ja nie idę do Mundanii – zaprotestowała Willow. – Umarłabym tam!
– Dobry Mag powiedział, że to nieprawda. Ale tam możesz stracić skrzydła i staniesz się 
ludzką panną. Twoim problemem nie jest opuszczenie Xanth, ale powrót do niego. Miej 
zawsze przy sobie tę przepustkę.
Willow szeroko otworzyła oczy.
– Chcesz powiedzieć, że mogę pójść z Seanem? I kiedy wrócę, będę miała swoje 
skrzydła? I on będzie mógł wrócić ze mną?
– Proszę, nie mów tak głośno – ostrzegła Wira. – Dobry Mag nie chciałby, żeby rozniosło 
się, iż wyświadczył przysługę bez wyzwań i służby. Ale rozważywszy twoją pomoc przy 
ratowaniu Xanth od Złego Wiatru, uznał, że na to zasłużyłaś.
– Och! – zawołała Willow, a w jej głosie radość mieszała się z ulgą. – Przekaz mu moje 
podziękowania. Gorące podziękowania. Dziękuję... – Wira jednak już się oddaliła.
– Możemy być razem – szepnął Sean. – Jestem pewny, ze tata pozwoli ci pojechać z nami 
do Miami.
– A co z twoją mamą?
– Będzie milczała. Zawsze tak robi, kiedy się na coś zgadza, ale nie chce o tym mówić, 
żeby ktoś nie uznał tego za niestosowne.
– Niestosowne?
– No, ty i ja będziemy mieszkać w jednym pokoju.
– W jednym pokoju?
– Moje pokolenie akceptuje wspólne mieszkanie przez zaręczone pary.
– Zaręczone? – Willow wpatrywała się w przepustkę, nadal rozważając swoje nowe 
położenie.
– Willow, wyjdziesz za mnie?
Nagle pojęła, na czym polega to nowe położenie.
– Tak! – objęła go i pocałowała, a mnóstwo małych serduszek pofrunęło w niebo.
– Ooo, patrzcie! – zawołała Karen, widząc unoszące się w powietrzu serduszka. – Małe 
serduszka Zaręczyli się!
Wszyscy na nich spojrzeli i nagle rozległy się gromkie brawa.
Nimby był zadowolony, że Dobry Mag nie zjawił się osobiście, ponieważ miałby dla 
Nimby’ego kilka trudnych pytań. Niełatwo było ukryć prawdę przed Humfreyem, który był 
Czarodziejem Informacji. Oczywiście wiedział, że Nimby prosił Willow o pomoc 
w przegnaniu Wesołej Wdówki, ale równie oczywiste było, że nie poznał prawdziwej natury 
Nimby’ego. Jeszcze.
Przyjęcie się zaczęło i wszyscy miło spędzali czas. Nimby tańczył z Chlorine. Czuła się 
wspaniale. Nie była specjalistką w sprawach tańca, ale chciała nią być, więc Nimby bez słowa 
uczynił z niej specjalistkę. Potem ona tańczyła z innymi mężczyznami i kokietowała ich, a on 
z innymi kobietami. Tymczasem księżniczka Electra po wypełnieniu królewskich 
obowiązków wróciła do niebieskich dżinsów, a potem (rety!) szortów i wyszła z Jenny 
i dziećmi na ciastka Można było jednak zauważyć, że zupełnie ignorowano takie naruszenie 
protokołu.
Na przyjęciu zjawili się także skrzydlaci rodzice Willow, aby spotkać się z Seanem i jego 
rodziną. Nie wydawali się bardzo przerażeni zaręczynami z przywiązanym do ziemi 
Mundańczykiem, jednak szybko się zorientowali, że sytuacja jest beznadziejna, ponieważ 
Willow odmówiła zażycia jakiegokolwiek eliksiru niwelującego skutki zakochania. Przyznali, 
choć niechętnie, że rodzina Seana pomogła ocalić Xanth od zniszczenia: to jednak było co 
nieco warte. W sumie mogli jakoś znieść całą tę sytuację.
W którymś momencie uroczystości Król Dor wręczył Jimowi Baldwinowi list 
z podziękowaniami za dobrowolny wysiłek rodziny w celu uratowania Xanth od Złego 
Wiatru, teraz zapędzonego w Region Powietrza.
– Bez ciebie, bez waszego poruszającego się domu i szczególnego wysiłku wszystkich 
członków twojej rodziny i zwierząt nie zdołalibyśmy tego zrobić – podsumował król.
– Jesteśmy wam winni wyrazy ogromnej wdzięczności i bardzo żałujemy, że nie 
potrafimy was nagrodzić tak, abyście cieszyli się tym w waszym domu. Bądźcie jednak 
pewni, że ilekroć zechcecie do nas wrócić, zawsze będziecie gorąco witani.
– Wrócić? – zapytał niepewnie Jim.
– Jeśli użyjecie przepustki, którą Czarodziej Humfrey podarował Willow – wyjaśnił król. 
– Każdy z was będzie mógł towarzyszyć jej i Seanowi podczas odwiedzin. Oczywiście 
włączając w to wasze zwierzęta.
– Hau! – szczeknął Woofer.
– Tak właśnie jest – przytaknęła pod nimi podłoga.
Jim spojrzał na żonę.
– Zapewne zechcemy was odwiedzić – stwierdziła ostrożnie Mary.
– Tak! – zawołała Karen.
Kiedy przyjęcie się zakończyło, wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Woleli udawać, że 
nie widzą, iż Sean i Willow mają wspólny pokój.
– To dobra dziewczyna – powiedziała tylko Mary.
– A on jest dobrym chłopcem – dodała mama Willow z podobną rezerwą w głosie. Dwie 
kobiety, jedna Mundanka, a druga skrzydlata, wymieniły spojrzenia, które wykraczały poza 
różnice kultur. To musiało wystarczyć.
Rano cała rodzina oraz Willow wsiedli do samochodu i żegnani przez króla, królową 
i liczne księżniczki skierowali się w stronę drogi trolli. Jechała z nimi także demonica Mentia, 
aby się upewnić, że znajdą odpowiedniego trolla z paliwem i nie napotkają żadnych kolejnych 
kłopotów. Dostali także adresy Duga i Kim, którzy kiedyś gościli w Xanth i także sporo 
wiedzieli o tej krainie. Ktoś z nich na pewno jeszcze odwiedzi Xanth.
Chlorine zorientowała się, że nadszedł czas wracać do domu. Jej wielka przygoda – 
większa niż mogła sobie wyobrazić – dobiegła końca. Jej ziomkowie będą zapewne ciekawi, 
gdzie się podziewała. Pożegnała się więc z parą królewską, dosiadła Nimby’ego smoka 
i ruszyła ku głębokiej prowincji.
Kiedy znaleźli się już całkiem blisko celu, Chlorine wpadła na pomysł.
– Wiem, Nimby, że zbliżamy się do końca – powiedziała. – Obiecałeś mi wspaniałą 
przygodę i dotrzymałeś słowa. Masz własne sprawy do załatwienia, więc nie możesz bez 
przerwy spełniać moich kaprysów. Ale zanim się rozstaniemy na zawsze, chciałabym cię 
przynajmniej przedstawić mojej rodzinie. Czy to możliwe?
Nimby skinął. Możliwe, bo wszystko, czego pragnęła, było możliwe, w takiej przecież 
znalazł się sytuacji. Zależał o wiele bardziej od jej decyzji, chociaż nie mogła sobie z tego 
zdawać sprawy.
– To świetnie. Zażyję swoje lekarstwo i ogłoszę, że ta wspaniała przygoda dobiegła końca 
– powiedziała i w tym samym momencie wróciła do swojej naturalnej postaci. – Jesteś wolny 
i możesz robić, co chcesz. Przyjmij moje podziękowania. Jednak gdybyś był tak miły 
i zechciał poczekać, aż sprowadzę tutaj moją rodzinę, będę wielce zobowiązana. Było 
wspaniale, Nimby. – Jej odmiana nie była jeszcze całkowita, więc nadal pozostawała miłą 
osobą. Odwróciła się i odeszła, nie oglądając się za siebie, bo bała się, że coś w niej pęknie 
i zacznie prosić o to, co niemożliwe: o pozostanie do końca życia cudowną, mądrą, zdrową 
i wyjątkowo sympatyczną dziewczyną.
No i Nimby stracił swoją moc i magię. Pozostał mu tylko niepokój o sprawy w Xanth, 
lecz on nie mógł już dłużej na nie wpływać. Został zredukowany do postaci zwalistego 
smoczydła z oślą głową i pozostanie nim, dopóki nie zgnije, jeśli Chlorine nie zechce uronić 
z jego powodu choćby jednej łzy. Ale po co miałaby to robić, wiedząc, że w efekcie oślepnie?
Demon X(A/N)th wpadł w depresję, bo czuł, że właśnie przegrywa zakład i swoją władzę 
nad krainą Xanth. Przejmie ją jakiś inny Demon, który może zmienić kraj, a nawet go 
zniszczyć, bo żaden inny Demon nie będzie troszczył się o niego tak, jak robił to X(A/N)th. 
Bo też on naprawdę troszczył się o swój kraj. A poza tym stało się jeszcze coś. Jak na ironię 
zakochał się w Chlorine.
Wiedział oczywiście, że uroda, inteligencja, zdrowie, ogłada były efektem jego magii. 
Była jego dziełem w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ale zrobił tak na jej prośbę i według 
jej potrzeb. Stała się taką kobietą, jaką chciała się stać; znała swoje braki i starała się je 
wyeliminować. Chlorine z ostatnich dni była taką Chlorine, jaką mogła być zawsze, gdyby 
tylko miała szansę. Poza tym była Ideałem Chlorine, który pokochał. Stała się kobietą 
doskonałą. Pod każdym względem z wyjątkiem jednego – tego, o czym nie myślała Chodziło 
o zdolność do kochania. Jej ciężkie życie wyprało ją z niej razem ze łzami, których się 
pozbyła. Została tylko ta jedna. Dlatego nie odwzajemniła jego miłości. Wiedział to, bo jak 
nikt inny potrafił czytać w jej myślach. Ale bez miłości nie uroni łzy nad nikim na świecie 
poza samą sobą.
X(A/N)th sam z siebie nie pojmował istoty miłości, zanim przeżył tę przygodę. Nie dbał 
o nikogo i nic z wyjątkiem siebie i swoją pozycję wśród pozostałych Demonów. Lecz aby 
zyskać miłość Chlorine, musiał się sporo nauczyć o miłości, a podczas nauki nauczył się też, 
jak kochać.
Nie było to ani łatwe, ani nagłe, ponieważ sama Chlorine naprawdę wcale tego nie 
pojmowała. Sądziła, że miłość przychodzi automatycznie z urodą i sympatycznym uspo-
sobieniem. Myliła się. Takie cechy jedynie to ułatwiają. Uczyła się więc, robiąc wrażenie na 
młodzieńcach, pokazując po kawałeczku swego zdrowego ciała i odsłaniając bieliznę. 
Nimby’ego także kusiła i rzeczywiście była interesująca, tak że nabrał ochoty na 
przywoływanie z nią bociana. Ale bociany nie były tożsame z miłością. One przypominały 
raczej towarzyszy podróży. Mogły być bociany bez miłości i mogła istnieć miłość bez 
bocianów. Chlorine w końcu zrozumiała to i zarzuciła wysiłki, przez co zasiała ziarno tego, 
czego jej brakowało. Zrozumiała, że zaczęła go lubić na tyle, że gra przestała jej sprawiać 
przyjemność, jednak nadal nie wiedziała, czego naprawdę zaczęła szukać.
To rodzina Baldwinów odsłoniła przed nim całą głębię i obszary miłości. Miłość dzieci 
do swoich zwierzaków i miłość Mary do dzieci. Żadna z nich nie miała nic wspólnego 
z bocianami, ale znaczyły równie wiele, każda na swój sposób. Każdy z członków rodziny 
gotów był umrzeć, aby tylko ochronić innego członka rodziny. Nie wszyscy zdawali sobie 
z tego sprawę, jak na przykład David, ale taka była prawda. X(A/N)th studiował te skrywane 
emocje, starając sieje zrozumieć, i w końcu mu się udało. Mary pomogła mu najbardziej, 
okazując troskę o każdego, nawet o niego, kiedy został obrzucony mięsem. Traktowała go jak 
syna i chociaż był zdecydowanie starszy od niej, doceniał to. Troszczyła się o niego 
i pokazała, jak on mógłby się zatroszczyć o nią. Był to taki rodzaj zobowiązań, który nie 
wymagał magii; to było jak woda sącząca się powoli przez glebę. Lecz był to także 
fundament, na którym rozwijały się bardziej dramatyczne postaci miłości.
Jak na przykład ta między Seanem i Willow. Prawda, ta miłość zrodziła się podczas 
kąpieli w Źródle Miłości, ale nie zdołałaby się rozwinąć, gdyby oboje nie mieli do-
świadczenia ze szczerą miłością w swoich rodzinach. Rozumieli różne aspekty miłości i byli 
na nią przygotowani, kiedy niespodziewanie ich wzięła w swoje posiadanie. Inaczej woda 
ledwie sprowokowałaby ich do niekontrolowanego przywoływania tylu bocianów, ile tylko 
by zdołali w krótkim czasie, a potem rozeszliby się, zupełnie tak jak to się dzieje u zwierząt. 
Tymczasem zrezygnowali z folgowania żądzy, aby mocniej się ze sobą związać, i jak na iro-
nię nie mogli tego uczynić. Dla miłości, której pragnęli w całej jej istocie.
X(A/N)th potrzebował trochę czasu, żeby to wszystko przeanalizować i odegrać, by 
zyskać pewność, że naprawdę zrozumiał, w czym rzecz. Jednak wtedy okazało się, że drzwi 
raz otwarte nie mogą zostać ponownie zamknięte. Kochał Chlorine.
Teraz jej przygoda dobiegła końca, a ona zdawała sobie sprawy z jej znaczenia. Nie była 
zdolna pokochać siebie, więc tym bardziej nie potrafiła docenić miłości oślogłowego smoka. 
Dobrze się bawiła i tak to widziała. Przygoda tak wspaniała, że nawet księżniczki nie mogły 
marzyć o lepszej. Tańczyła z księciem, rozmawiała z królem i nie zrobiła z siebie głupca. Dla 
niej był to szczyt możliwości. Teraz się skończyło i wracała do domu. A Nimby umierał.
Możliwe, że umierał od samego początku. Od chwili, kiedy zdecydował się pójść 
i wybrał nie tę dziewczynę, którą zamierzał. Tę, która nie miała łez. Lecz teraz jakoś nie 
żałował tamtego wyboru, ponieważ żadnej innej kobiety nie zdołałby pokochać tak, jak 
kochał Chlorine. Chociaż przegrał zakład i stracił pozycję oraz Xanth, zyskał w zamian coś 
wyjątkowo cennego: wiedzę o miłości i samą miłość. Być może było warto.
Jakże inaczej jednak mogło być. Gdyby Chlorine posiadła ledwie odrobinkę znajomości 
prawdziwej natury miłości, mogłaby prosić o więcej zdolności w tym zakresie i mogłaby 
sama nauczyć go miłości. Tymczasem ona ledwie go lubiła. No i w efekcie jego misja 
zakończyła się klęską.
Gdyby zechciała uronić dla niego swoją ostatnią łzę, wygrałby, a wówczas miałby dla 
niej wspaniałą i wyjątkową niespodziankę! Uczyniłby ją wszystkim, czym chciałaby być, 
i ofiarowałby jej o wiele więcej, niż sobie kiedykolwiek wyobrażała. Mogłaby zostać boginią 
Xanth, podlegającą tylko jemu, bo nie mógł jej uczynić Demonem. Wszelka wiedza, wszelka 
moc i wszelka radość mogły stać się jej udziałem. Przybrałby taką postać, jakiej by sobie 
życzyła, niesamowicie przystojnego Nimby’ego, i jej nadałby postać, jakiej zapragnęła. Dałby 
jej wszelką magię, jakiej by chciała, bo nie musiałby już się obawiać, że jego natura zostałaby 
przez nią zdemaskowana. Ale może najważniejsze byłoby to, że obdarowałby ją swoją 
miłością i uczynił zdolną do odwzajemnienia jej, tak jak miało się to z Seanem i Willow. 
Żeby podziękować tej parze ta pokazanie, jak wspaniała jest pełna i skończona miłość, Seana 
obdarowałby zdolnością latania w Xanth bez skrzydeł, dzięki czemu mógłby w pełni dzielić 
życie z Willow. Nikt inny nie potrafiłby tego zrobić, tylko on, Demon X(A/N)th, bo miał 
całkowitą władzę magiczną nad swoją krainą, a teraz wiedział przecież, że dar ofiarowany 
wraca w postaci daru odwzajemnionego.
Wszystko, wszystko mogło się stać udziałem Chlorine i jej przyjaciół, którzy pomogli jej 
wygrać batalię ze Złym Wiatrem. Nawet tych, którzy zjawili się późno, jak Adam i Keaira, 
którzy także znaleźli miłość. Wiedział, jakie role odegrali, i mógł ich za to wynagrodzić.
Wszystko przepadło, i to z powodu jednej łzy.
Zajrzał do swojej świadomości. Chlorine zjawiła się w domu, w swojej nie najlepszej 
domowej postaci. Starała się opowiedzieć mamie o przygodzie, jaką przeżyła.
– Gdzie są liście tymianku, które miałaś przynieść, ty wstrętna dziewucho? – zapytała jej 
jędzowata matka i uderzyła ją. Często ją biła, bo wiedziała, że dziewczyna nie ośmieli się 
oddać.
Chlorine zupełnie zapomniała o tymianku. Prawdę powiedziawszy, nawet nie pamiętała, 
że została po niego wysłana; to była Panna Fortuna. Chlorine poszła po korzeń chrzanu. Ale 
dziewczyny zderzyły się i nieświadomie zamieniły się zadaniami.
– Ja... ja się zgubiłam – powiedziała, zdając sobie sprawę, jak okropne życie wiedzie jej 
rodzina. Dlaczego uznała, że powinna tu wracać?
– Zagubiłaś się? – wtrącił się jej gburowaty ojciec. – Pewnie zwietrzyłaś gdzieś jakiego 
głupiego chłopaka, co?
Głupiego chłopaka. To było najdalsze od prawdy.
– Niezupełnie. Wiecie, spotkałam śmiesznie wyglądającego smoka, który zmienił się 
w przystojnego mężczyznę i uczynił mnie piękną i przeżyliśmy najwspanialszą przygodę 
i pomogliśmy uratować Xanth od Złego Wiatru i...
– Zamknij się! – wrzasnął ojciec, podnosząc przy tym rękę, aby wzbudzić w córce 
szacunek. – Tylko mi tu nie opowiadaj tych zmyślonych bajeczek! Gdzie ta niezdara?
Chlorine pojęła, że jej nie słuchają, więc spróbowała czegoś innego.
– Tu niedaleko, przy krzewie tymianku. Chcecie go zobaczyć?
– Jasne – powiedział tata i ściągnął ze ściany pałkę. – Zrobię mu z łepetyny miazgę! Nie 
zasługujesz na żadnego mężczyznę!
Idą bić Nimby’ego? Duża szansa! Nie miała pojęcia, że Nimby jest teraz 
unieruchomiony. Zaprowadziła ich więc tam, gdzie teraz leżał.
– Oto on – powiedziała. – Smok, który uczynił mnie piękną i pozwolił mi przeżyć 
najwspanialszą przygodę mego życia. Teraz mi wierzycie?
– Smoczydło! – zawołał mężczyzna, natychmiast rozpoznając gatunek, bo był z nim 
bardzo blisko spokrewniony. – Nie chcemy tu takich. Nie w pobliżu mojego domu. Zniszczę 
to. – Walnął Nimby’ego pałką w głowę, ale nic to nie dało. Nimby nie mógł się poruszyć, ale 
nie zagrażał mu też zwykły człowiek. Zniszczyć mógł go tylko czas, albo ogień.
– Już jest martwy, głupku – stwierdziła matka Chlorine. – Jeszcze trochę i zacznie 
śmierdzieć.
– No to go spalmy – zdecydował mężczyzna. – Dalej, przynieś trochę chrustu. – Sam też 
poszedł zbierać suche gałęzie.
Chlorine była zaskoczona.
– Nimby... co z tobą? – zawołała. – Wstań, uciekaj stąd! Pójdę z tobą. Może uda nam się 
przeżyć kolejną przygodę.
Ale Nimby nie ruszył się. Stracił swoją moc.
– Znowu się lenisz, zdziro jedna – zawołał ojciec Chlorine. – Ale będziesz miała 
przywilej czynić ostatnie honory. Zapalił pochodnię. Podpal tę kupę. Niech to będzie lekcja 
dla ciebie. – Wcisnął zapalone drewno w drżącą dłoń Chlorine.
– Nimby! – krzyknęła i poczuła, jak wzbierają w niej dziwne emocje. – Wstań! Uciekaj! 
Nie pozwól, żeby cię zabili!
Nimby jednak leżał bez odpowiedzi. Gdyby tylko potrafiła domyślić się tej jednej rzeczy, 
którą musiała zrobić.
– Dalej, dziewczyno, albo dostaniesz lanie, jakiego nigdy nie zapomnisz! – zagroził jej 
rozgniewany ojciec.
Chlorine zrozumiała, że nie ma wyboru. Wróciła do prawdziwego świata Xanth, a sen 
o urodzie i księżniczkach, i pięknych przygodach minął. Stała się znowu przedmiotem 
brutalnych zachowań swojej rodźmy, ale sama była taka jak oni, i to bardziej niż sobie tego 
życzyła. Przez chwilę była piękna i mądra, ale jedno i drugie minęło. Żałowała, że wtedy 
kiedy była tego warta, nie kochała i nie była kochana, ale nie miała pojęcia, jak to się stało. 
Dlaczego o to właśnie nie poprosiła Nimby’ego? A więc nawet w tej sprawie przegapiła 
swoją szansę. Była nieudacznikiem. Najlepsze, co mogła zrobić, to spalić smoka i skończyć 
z iluzjami o wielkości.
Zniżyła pochodnię. Ale kiedy spojrzała na oślą głowę Nimby’ego, nadeszła rozpacz.
– Nie jestem piękna, nie jestem miła, nie jestem dobra, jestem trucizną jak mój talent, ale 
ty przez chwilę sprawiłeś, że myślałam o sobie inaczej. Dałeś mi najpiękniejszy sen, jaki 
mogłam śnić. Jestem też dłużnikiem mundańskiej rodziny, bo pokazała mi, jak wspaniałe 
może być rodzinne życie. Myślę, że może gdybym miała szansę, mogłabym się nauczyć tak 
kochać. Och, Nimby, nie wiem, co ci się stało, ale boję się, że to przeze mnie. Może 
przypadkowo zatrułam twoją wodę, kiedy wróciłam do swojej prawdziwej natury. Za późno 
już na to, żeby ci to zrekompensować, a nawet gdybym spróbowała, to i tak wszystko bym 
zepsuła. Ale wiem już, że kocham cię w ten swój beznadziejny sposób i jeśli nie będę mogła 
patrzeć na ciebie, to wolę już niczego nie widzieć! Położę się z tobą na tym stosie i może choć 
odrobina mej duszy będzie przy tobie. Nimby, błagam cię, wybacz mi, że cię zawiodłam. – 
Przytknęła ogień do gałęzi, a płomienie strzeliły w górę, parząc jej twarz i przypalając włosy.
Z jej oczu, zabierając ze sobą wzrok, popłynęły dwie połówki ostatniej łzy, spłynęły 
wzdłuż nosa i upadły.

Nota od Autora

Wiele piszę – znacznie więcej, niż zostanie kiedykolwiek wydrukowane ponieważ jestem 
pisoholikiem. Uwielbiam pisać. Jednak moje plany pisarskie cierpią z powodu ogromnego 
zamieszania. Pisałem Nadzieję Ziemi, która jest moją trzecią powieścią historyczną 
Geodyssei i miałem nadzieję ukończyć ją w roku 1994. Mam jednak do wykonania sporo 
różnych prac wspólnych – nie, nie piszcie, drodzy czytelnicy, próśb o współpracę, ponieważ 
mam nadzieję więcej się na nią nie godzić – i przez to Nadzieja nie została ukończona. Kiedy 
znowu się do niej zabrałem i miałem za sobą jakieś 50 tysięcy słów, nadszedł wspólny 
maszynopis kolejnej pracy, tym razem to była Questfor the Fallen Star. Przeczytałem go 
i miałem mieszane uczucia: to była dobra fantasy, która bez wątpienia przyniosłaby sławę 
mojemu współpracownikowi, ale wymagała opracowania i redakcji, które nadałyby jej 
pełnego blasku – no i miała aż 240 tysięcy słów. Tym razem przeróbki zabrałyby mi aż dwa 
i pół miesiąca – tyle czasu, ile przeciętnie potrzebuję na napisanie powieści z cyklu Xanth. 
Gdybym stracił na to tyle czasu, jak miałbym w zgodzie z harmonogramem ukończyć 
Nadzieję? Porozmawiałem więc z moim pomocnikiem Alanem Riggsem i on zaproponował, 
że jako pierwszy popracuje nad tekstem. Mógłby wprowadzić podstawowe poprawki – co 
zwykle zabierało najwięcej czasu – a potem doszlifowałbym tekst według własnych 
standardów. Nie musiałbym wtedy tracić na to zbyt wiele czasu, a rezultaty byłyby 
zadowalające. Pisanie powieści przyrównuję do budowy autostrady: najpierw badasz obszar, 
rysujesz drogę na mapie, tak aby właściwie wykorzystać teren, oczyszczasz pole budowy, 
niwelujesz nierówności terenu, zasypujesz dziury, stawiasz mosty nad rzekami i w końcu 
jesteś gotów dowieźć sprzęt i zaczynasz kłaść nawierzchnię. Mój współpracownik wszystko 
to zrobił, jednak położona przez niego nawierzchnia nic do końca nadawała się dojazdy, 
trzeba więc było ją wygładzić i wykończyć. Skontaktowaliśmy się więc z autorem, a ten 
wyraził zgodę. Alan zabrał się do pracy. To oznaczało jednak, że straciłem pomocnika, a że 
on sam miał trochę mniej doświadczenia w redagowaniu niż ja, dla niego praca też nie była 
najłatwiejsza. W praktyce został wyłączony na resztę roku, a Nadzieja bez niego i tak została 
wstrzymana.
Co robić? W głowie zaświtała mi nieśmiała mysl: napisać następną powiesć z serii Xant. 
Plan przewidywał ją na rok 1995, ale listę sugestii od fanów miałem już przepełnioną, chociaż 
przy pisaniu tomu pt. Rok i prawne komplikacje wykorzystałem ze 150 pomysłów. Gdzieś 
wśród nich pojawiła się uwaga o Demonie X(A/N)th, który mógłby przybrać śmiertelną 
postać i przeżyć jakąś przygodę w Xanth oraz o rodzinie Baldwinów wdmuchniętej do kró-
lestwa razem z burzą Aha, zdaje się, że rozpoznajesz te pomysły. Postanowiłem więc napisać 
o tym powieść
Wtedy mój osiemdziesięciopięcioletni tata upadł i złamał sobie biodro. Podczas 
rekonwalescencji po operacji pojawiły się nie kończące się komplikacje. W końcu musiałem 
wraz z moją córką pojechać do Pensylwanii, żeby się przekonać, że wszystko z nim dobrze. 
Wierzę, że udało nam się mu pomóc, a poza tym odnowiliśmy więzy rodzinne. Dla powieści 
jednak był to czas stracony.
Ale nie całkiem stracony. Nauczyłem się korzystać z nowego komputera. Przez sześć lat 
korzystałem z maszyny Borland’s Sprint i dość ją lubiłem. Jednak nigdy nie była 
uaktualniania i firma w końcu zrezygnowała z tego modelu. Potrzebna była jakaś łatka na 
system 486; może 586? Nadszedł więc czas, aby się zaopatrzyć w urządzenie na miarę 
czasów. Dla mojego IBM wybór był między Word Perfect i Microsoft Word. Lecz tylko ten 
drugi obsługiwał wiele plików. Zwykle używałem dziewięciu plików: tekst, spis treści, 
postacie, notatki i tak dalej, więc decyzja była oczywista. (Później się dowiedziałem, że Word 
Perfect w programie Windows może obsługiwać dziewięć plików, ale MS Word zdawał się 
w ogóle nie mieć ograniczeń.) Skorzystałem więc z Worda pod DOS-em, ale po tygodniu 
przeszedłem na Worda pod Windowsem ponieważ był bardziej aktualny, a poza tym miał 
kilka nowości, które bardzo mi odpowiadały. Jestem jednym z tych, którzy nie przepadają za 
Windowsem czy myszką, ale obchodziłem to, wykorzystując trackball i ucząc się, jak to 
w końcu omijać. Windows, Word i towarzyszące im programy okazały się prawdziwymi 
monstrami najwyraźniej stworzonymi przez programistów zbyt długo przebywających z dala 
od świata rzeczywistego. Nie zaakceptowałem rozwiązań domyślnych, chciałem, żeby 
maszyna raczej służyła mnie niż ja jej. Word nie potrafił znieść pana, ale ostatecznie 
większość rzeczy robiłem na swój sposób, a program okazał się potężny, nawet jeśli 
w pewnych sprawach nie zdołał dojść Sprinta. Zacząłem tę powieść właśnie na Sprincie i w 
okolicach 3 rozdziału przeszedłem na Worda pod DOS-em, ale już pod koniec tego rozdziału 
na Windows. Jeśli zauważysz w tej części książki jakiś zwrot, będziesz wiedział, kto jest temu 
winny: Microsoft. Oczywiście napisałem do Microsoftu długi list szczegółowo wyliczający 
powody, dla których Word jest bezużyteczny i nieprzyjazny dla użytkownika. Producent 
w prosty sposób jednym pociągnięciem mógł naprawić swój produkt Jednak nie otrzymałem 
żadnej odpowiedzi. To było do przewidzenia. No, ale gdyby chcieli, żeby program był 
przyjacielem użytkownika, to posłuchaliby użytkowników dawno temu. Muszę jednak 
przyznać, że kiedy bulterierowi raz nałoży się kaganiec i wytresuje, natychmiast traci 
autorytet.
Następnie Microsoft wypuścił na rynek nową „ergonomiczną” klawiaturę, która 
wyglądała jak zaprojektowana przez Salvadora Dalego, tego od roztopionych zegarków. 
Należy wziąć zwykłą klawiaturę rozgrzać ją nad ogniem, aż się lekko roztopi, potem 
rozciągnąć tak, aby rozeszła się w samym środku, potem na powrót dopchnąć obie części, 
pozostawiając jednak garb w centrum, następnie podłożyć listwę tak, że uniesie przód zamiast 
tyłu i klawisze lekko zaczną uciekać przed tobą, no i mamy dokładnie to, co sprzedają. 
Naturalna klawiatura Microsoftu. Tylko szaleni ludzie mogliby próbować tego używać. No 
właśnie – kupiłem ją i pokochałem. Ponieważ moje ręce mogą teraz pracować w bardziej 
naturalnym ułożeniu, obciążenie dla nadgarstków jest mniejsze, dzięki czemu zniknie być 
może dręczący mnie zespół nadgarstka. Używałem klawiatury przez dziesięć dni, a potem 
spróbowałem wrócić do starej, ale już po minucie zrezygnowałem z niej. Nie byłem w stanie 
ani przez chwilę korzystać z tego, czego używałem przez ostatnie dziesięć lat. Uważam siebie 
za wrednego dziwaka, który z zasady nie lubi Wielkich Korporacji, ale Microsoft w tej jednej 
sprawie zmienił moje stanowisko. Zacząłem używać nowej klawiatury, z układem klawiszy 
typu Dvorak, w rozdziale 9 kiedy pojawiła się scena uwodzenia przez Chlorine, zaraz po Śmi-
Głowcu, a przed Zjadaczem Ogrów. Jeśli zatem zauważyłeś jakąś zmianę...
Moje życie zmieniło się więc w trakcie powstawania tej powieści, i to wcale nie dlatego, 
że miałem (uff) sześćdziesiąte urodziny. Serdecznie dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy 
nie omieszkali przypomnieć mi o tym kamieniu milowym, abym go czasami nie przeoczył.
Wytrwali czytelnicy pamiętają, że dziewczynka elf Jenny to postać mająca pierwowzór 
w rzeczywiście żyjącej dziewczynce, która została potrącona przez pijanego kierowcę 
i pozostawała w śpiące przez prawie trzy miesiące, zanim obudził ją mój pierwszy list. Wtedy 
się okazało, że jest niemal całkowicie sparaliżowana. Zdarzyło się to kilka lat temu, a teraz, 
kiedy piszę te słowa, ona ma lat osiemnaście i nadal jest sparaliżowana, choć czuje się trochę 
lepiej. Korzysta z wózka elektrycznego, a nawet używając chodzika, potrafi zrobić kilka 
kroków i wypowiada kilka słów. Bardzo pomaga jej komputer. Myśli o ukończeniu jakichś 
kursów w college’u. Właśnie teraz wydany zostaje zbiór moich listów z pierwszego roku pod 
tytułem Letters to Jenny. Jenny była też główną bohaterką w powieści Wyspa Widoków i jako 
postać drugoplanowa pojawia się również w tej powieści.
Czytelnicy nieustannie przysyłają mi kalambury, propozycje postaci i pomysły. W tym 
roku napisałem dwie powieści z cyklu Xanth, w poprzedniej wykorzystałem około 150 
pomysłów czytelników, w tej kolejne 100. a i tak pełno nadal czeka i jeszcze więcej 
nadchodzi. Oczekiwanie na pojawienie się w powieści Xanth staje się coraz dłuższe. Poza 
tymi, które zostały przeznaczone do następnej powieści Faun & Games. To zapowiada 
kolejny pracowity rok. Akcja potoczy się w szczególnym, nawet jak na Xanth, miejscu: na 
Księżycu Ptero. Tam nie ma zresztą zwykłych miejsc.
Dziękuję czytelnikom za pomysły wykorzystane w tej powieści. Oto niektóre z nich i ich 
autorzy:
Mundański huragan i obecność rodziny Baldwinów w Xanth oraz elfka Willow – Michael 
Weatherford, huragan Fracto – Tim Cumming. Demon X(A/N)th przyjmuje postać śmiertelną 
na czas wyprawy – Brian Laughman. Panna Fortuna, „Nie ma czasu innego niż 
teraźniejszość”, zapach kwiatów rozśmieszających, zjadacze ogrów, śmieciarz – Księżniczka 
Mandy Owston, krzyżówki – Kevan Gentle. Imiona impów – Leighton Paquette. Bomby wi-
śniowe – Daniel Serrano, Ursa – Ursa Davis, odpowiedzi na dwadzieścia pytań – David H. 
Zaback, Melody, Rhythm, Harmony – Melody Moyer, Sherry, Therry i Merry – Rachel Gutin, 
Modem – James Morrow, Keaira, dziewczyna zmieniająca pogodę – Eden Miller, centaurzyca 
Crystal Crystal Centaur, Adam – Adam McDamel, Bliźniaczki, które zmieniały kształty skał 
i ożywiały je – Jenifer Trapp, bliźniaczki, które zmieniały kolor włosów – Amanda Galii, Leai 
i Andiana – Michelle J. Siedlecki, Timber-wolf – Brent Rowe, drzewo rodzące pieniążki – 
Scott Thompson, Pawpaw – Joshua Bretzer, cztery siły natury – Amanda Dicksson.
Jeszcze jedno podziękowanie nieco innej natury: kiedy wydawałem tę powieść, 
znudziłem się zwykłą muzyką radiową lecącą w tle, więc słuchałem nagrań z kasety przy-
słanej mi przez czytelniczkę Judy Furgal: Loreena McKennitt Elemental. Lubię muzykę 
folkową, w tym irlandzką i jest wielu wykonawców, których lubię słuchać. Ale ta, która teraz 
mi się spodobała, była aranżowana przez Loreenę, a śpiewał Cedric Smith. Tytuł był 
Carrighfergus. To opowieść o alkoholiku, który tęskni za krajem i umiera. Ja nie jestem 
alkoholikiem, ale tęsknię za starymi Wyspami.
Do usłyszenia w następnym wspaniałym roku.
3 grudnia 1994 roku

  Thyme (ang) – tymianek, czyta się „taim”, czyli tak samo jak time (ang) – czas 
nieprzetłumaczalna gra słów homonimów (przyp. tłum) 
  No Name Key (ang) – Wyspa Bez Nazwy (przyp. tłum).
  Key (ang) – klucz oraz wyspa, nieprzetłumaczalna gra słów (przyp tłum.)
  Bald (ang.) – łysy (przyp. tłum).