Edward Guziakiewicz
Genesis
 
 
Nowela science fiction
 
Copyright © Edward Guziakiewicz
All Rights Reserved
 
 
 
 
Część 1.
Część 2.
Część 3.
Część 4.
Część 5.
 
 
 
 
 
 
1.
 
 
Na zakryte kartonami martwe ciało natknął się nad ranem szukający 
resztek pożywienia trzęsący się żebrak — na tyle uczciwy, czy raczej aż tak 
przerażony, żeby powiadomić policję. Biedak skorzystał z mieszczącej się przy 
głównej ulicy budki telefonicznej, drżącą ręką wybierając numer. Nocą nieco 
kropiło, a przed świtem dawał się we znaki dojmujący chłód. Wyciągnięty 
wczesną porą z łóżka komisarz ze skupieniem przyglądał się delikatnej twarzy z 
co nieco rozmazanym makijażem. Takie słodkie kociaki oglądało się na 
okładkach ilustrowanych magazynów. Przeszło mu przez myśl, że najlepiej 
prezentowały się na tle luksusowych wozów. Dziewczyna wyglądała na 
prostytutkę, biorąc pod uwagę jej skąpe jaskrawe ciuchy — ale jeśli w istocie 
robiła w tej branży, to z takim seksapilem była warta krocie. Mogła mieć góra 
dwadzieścia dwa lata. Nawet po śmierci była piękna. Obnażone bosko zgrabne 
nogi wywoływały niedwuznaczne skojarzenia. Dla platynowych blondynek w 
jej typie nadziani faceci w podeszłym wieku szybko tracili głowy i ciągnęli do 
nich jak głupie ćmy do płomienia świecy. Szli jak w dym.
— Wszystko kręci się po staremu — mruknął pod nosem, spoglądając na 
zegarek. — Co za świat? Ohyda. Hej, masz ochotę na kolację ze śniadaniem? 
Czemu nie? Jeśli jesteś przy szmalu... — A przecież mogłaby taka mieć męża i 
dzieci.
Z niezwykłym okrucieństwem podcięto jej gardło ostrym narzędziem, ani 
chybi brzytwą. Tę zakrwawioną znaleźli wkrótce chłopcy z ekipy w sąsiednim 
wąskim przetoku między ścianami kamienic w metalowym pojemniku na 
śmiecie. Sprawca z pewnością usunął ślady linii papilarnych, chyba, że nie miał 
poukładane w głowie.
Ponętna młódka trudniła się w ulokowanym przy głównej ulicy klubie 
nocnym z mało rzucającym się w oczy wejściem — i to udało się od ręki ustalić. 
Zeznał tak jeden z gapiów, którzy mimo wczesnej pory powolutku się 
gromadzili, przyciągnięci widokiem niuchających gliniarzy. Ten akurat był dość 
dobrze zorientowany, bo pracował w ochronie pobliskiego supermarketu. 
Pamiętał wszystkich stałych klientów, a sprzątnięta laska zaglądała tam prawie 
codziennie. Znał nawet jej ksywę. Był to pierwszy wyraźny trop i pomyślał, że z 
mety wybierze się do jaskini rozpusty, by dowiedzieć się czegoś więcej. Intuicja 
go nie myliła i okazało się, że jeszcze tam jest otwarte.
Genesis nie miała alfonsa. Tam zeznał łysawy barman, który mimo tego, 
że zbliżał się ranek, kręcił się wciąż po klubie. Kończył wymieniać spalone 
żarówki. Twarz miał zmęczoną i było widać, że chce czym prędzej trafić do 
łóżka. Zrobił wielkie oczy, gdy dowiedział się, że dziewczyna nie żyje. Dla 
pewności komisarz mu ją dokładnie opisał. Wieczorami tańczyła, robiąc striptiz, 
a po północy umawiała się na ciąg dalszy, jeżeli palił się na to jakiś chętny. 
Różnie to bywało i zazwyczaj kończyło się w pobliskim hoteliku, gdzie miała 
wynajęty pokój. Widywano ją w towarzystwie starszego starannie ubranego i 
zamożnego mężczyzny, który kazał się tytułować hrabią, a także w asyście 
czterdziestokilkuletniego kupca z Dzielnicy Łacińskiej. Ostatnio uderzał też do 
niej obiecujący rzeźbiarz artysta. Ten był najmłodszym z jej gachów. Barman 
znał ich nazwiska oraz adresy i bez oporów udostępnił je gliniarzowi. Pewnie 
dla jego firmy nie była to wielka strata. Striptizerki przychodziły i odchodziły. 
W tej branży należało pamiętać o rotacji, liczyć się z przykrymi zajściami, no i 
dbać o dobre stosunki z policją. 
— Danse macabre — szepnął komisarz, nieruchomiejąc za kierownicą 
wysłużonego wozu. Założył miękkie skórzane rękawiczki. Była pełna życia, 
śmiejąca się i z ikrą, pewnie z planami na przyszłość, dopóki nie znalazła się w 
upiornym tanecznym korowodzie ze wstrętnym chichoczącym kościotrupem na 
czele. Podły los nie szczędził razów i każdego to czekało, ale przecież nie 
należało się z tym spieszyć. A już tym bardziej z paranoiczną gorliwością 
dopomagać przeznaczeniu. Ruszył z miejsca, uzmysławiając sobie, że bardzo 
mu zależy na tym, żeby znaleźć zwyrodnialca, który tę śliczną młódkę wysłał na 
tamten świat.
Hrabia był wyniosły i nieomal lodowaty. Spoglądał na komisarza z 
majestatycznym spokojem. Przyjął go w kwiecistym męskim szlafroku w 
wyłożonym perskimi dywanami wielkim salonie z meblami w stylu empire. 
Zaczesane do tyłu szpakowate włosy podkreślały wysokie czoło.
— Genesis? — zmarszczył brwi, bijąc się z myślami. Szukał natchnienia. 
Dobre pół minuty trzymał wypielęgnowaną dłoń na słuchawce aparatu 
telefonicznego w geście, który kazał się domyślać, że za chwilę wybierze numer 
gabinetu ministra spraw wewnętrznych lub innej równie ustosunkowanej 
osobistości, a wreszcie się skrzywił, ostatecznie uwalniając się od wątpliwości. 
— Genesis — powtórzył z rozmysłem. Rozparł się w fotelu i potwierdził, że zna 
tancerkę. Wykoncypował, że nie ma powodów, aby się jej wypierać. Dodał, że 
nie żywi do niej głębszych uczuć. — To przelotna znajomość — oznajmił z 
opanowaniem. I zaraz z niepokojem zapytał: — Chyba niczego nie ukradła? — 
A widząc zdumienie w oczach komisarza, dorzucił, jakby się usprawiedliwiając: 
— Efektowna, to jasne, ale ma przewrócone w głowie. Jest zafascynowana 
arystokracją, jednak nie znajdzie się w wyższych sferach ze swoją reputacją. 
Gubią ją wyniesione z półświatka fatalne nawyki — gorzko podsumował. — 
Dziecię marginesu...
— Niestety, to dziecię nie żyje. Zwłoki odkryto dzisiaj nad ranem — 
rzucił z dojmującym chłodem, nie spuszczając z tamtego wzroku. 
Dźgnięcie było celne. Hrabiemu nie drgnął żaden muskuł, potrafił się 
doskonale maskować, lecz przed doświadczonym gliną nie umiał ukryć tego, co 
działo się w jego duszy. Chyba nikt nigdy nie zadał mu silniejszego ciosu. 
Można było odnieść wrażenie, że właśnie przegrał w ruletkę wszystko, co miał. 
Calutki majątek. Nie. Po prostu stracił najbliższą sercu osobę. 
Komisarz chwilę siedział w kłopotliwym milczeniu, po czym z atencją się 
podniósł, szykując się do wyjścia. Niepewnie podniósł oczy. Jego nos mówił 
mu, że rozmówca nie może mu pomóc w śledztwie. Zresztą tamten chciał zostać 
sam.
— Czy miała rodzinę? — zapytał prawie na obchodne.
— Nie.
— Można zatem liczyć, że... — zawiesił na moment głos.
— Tak — tamten wiedział, o co mu chodzi. — Podejmę się identyfikacji 
— wychrypiał. Zestarzał się nagle o kilka lat. — Proszę tylko powiedzieć, kiedy 
i gdzie.
 Pożegnali się bez słowa. Żałował, że musiał się wcielić w rolę zwiastuna 
złych nowin. Zstępował po szerokich schodach z uporczywą myślą, że okazał 
się mało taktowny, bo przeoczył należne kondolencje. W tym przepięknie 
położonym pałacyku właśnie zmarł ktoś z niby-rodziny. Ale straszliwie zakpiłby 
sobie z hrabiego, gdyby próbował mu je złożyć. 
— Szlag by to trafił! — warknął, gdy zasiadł za kierownicą.
Sięgnął po paczkę papierosów. Zapalił jednego, wydmuchując kłęby 
dymu. Współczuł tamtemu. Należało go dawno temu przestrzec. Facet nie 
powinien był pochopnie otwierać serca przed panienką lekkich obyczajów — 
choćby nie wiadomo jak się kleiła i choćby nie wiadomo jak rozpaczliwie 
szukała w nim ojca, którego los poskąpił jej w dzieciństwie. Ale na cenne rady 
było za późno. Ruszył z miejsca z zasępionym obliczem. Sam przed laty 
popełnił podobny błąd. Kpili sobie z niego, że zaczytał się w „Damie 
kameliowej”. Nieźle się naciął i pewno dlatego został starym kawalerem. Za 
dobrze go rozumiał.
 
 
 
Otyły kupiec był wrednym typem, co od razu wpadło komisarzowi w 
oczy, przynosząc mu niejaką ulgę. Taki gruboskórny palant nie cierpiał z 
powodu kurewek, które żegnały się z tym światem. I na tym polegała jego 
przewaga nad starszym od niego nieuleczalnym romantykiem, który w 
samotności lizał teraz rany. 
— Genesis jest łasa na szmal — miękko objaśniał komisarzowi, gdy ten 
zjawił się na zapleczu sklepu z konfekcją. Omal nie mruczał jak kot i nie ocierał 
się pieszczotliwie o glinę. — Dla forsy jest gotowa na wszystko. Mimo to — 
moim skromnym zdaniem — ma gołębie serce — konfidencjonalnie dzielił się z 
nim posiadaną wiedzą, markując opiekuńczość i życzliwość, ale było widać, że 
łże jak pies. Miał głęboko w dupie tę striptizerkę. Tyle dla niego znaczyła, co 
manekin w witrynie. — To dobra dziewczyna, ale zepsuta przez środowisko. 
Gdyby tak poszła na studia... — cmoknął w pewnej chwili, doprowadzając do 
absurdu swój kłamliwy wywód. — Na przykład na Sorbonę! — Na pewno nie 
dałby na to ani centa.
Komisarzowi przeszło przez myśl, że drań najwyraźniej nie zapłacił jej za 
kilka ostatnich nocy i główkuje, jak się z tego wywinąć. I pewnie korci go, by 
podłapać chętną studentkę z długimi nogami.
— Ach, tak? — nieznacznie się zdziwił. — Biedaczka nie żyje — 
powiedział.
— Co? Słodka Genesis nie żyje? — tamten zrobił wielkie oczy, skupiając 
wzrok na gliniarzu i nieruchomiejąc na dłuższą chwilę. — W głowie się nie 
mieści — wymamrotał z niesamowitym zdumieniem. — I pomyśleć — palnął 
bez namysłu — że widziałem się z nią jeszcze przedwczoraj...
Wydawało się komisarzowi, że kupiec z ulgą odetchnął. Wiadomo, zmarli 
nie upominali się o gotówkę. Nie pytał go o alibi, bo uznał, że nie warto.
Trzeci z kandydatów na mordercę mieszkał w Montmartre. W drodze 
komisarz połączył się z prosektorium, by porozmawiać z lekarzem, a jego 
pierwsze niejasne domysły się potwierdziły. Miało się to wprawne oko. Zgon 
nastąpił około drugiej w nocy i nie było oznak gwałtu. Morderca przewiózł 
zwłoki i porzucił je w pobliżu klubu. Zupełna amatorszczyzna. Widocznie 
tchórzliwie liczył na to, że im dalej znajdą się od miejsca zbrodni, tym będzie 
dla niego bezpieczniej. Gdyby miał odrobinę więcej oleju w głowie, postarałby 
się o to, żeby trefne ciało znikło bez śladu.
— Złudne nadzieje! — mruknął, przyspieszając. Przez chwilę czuł się tak, 
jakby był bohaterem komiksów w stylu „A prendre avec des gants”. Potem już 
tylko rozglądał się za miejscem do parkowania.
Rzeźbiarz przyjął komisarza w obszernym atelier w otoczeniu posągów i 
popiersi. Jego dziełka nie należały do okrzyczanych, ale zdobył już sobie markę 
dobrze zapowiadającego się artysty, którego kłopoty finansowe nie będą się 
imać. Szczupły i wysoki, z długimi rozczesanymi na środku głowy włosami i 
krótko przyciętą bródką. Do obcisłych dżinsów założył luźną białą koszulę ze 
stójką, zdobioną barwnymi motywami. 
— Genesis? — dłonie tamtego nie przypominały rak kamieniarza i trudno 
je było sobie wyobrazić z zakrwawioną brzytwą. — Spotykałem się z nią, nie 
ma co tego kryć — spokojnie objaśniał, bawiąc się niewielkim dłutem. — 
Muszę rzec, że to rzadkość w tym babskim fachu. Żadna tam przypadkowa z 
ulicy. Stwarzała wrażenie małej cudownej istotki, wprost stworzonej do miłości. 
Zaraz, zaraz, kiedy ją ostatnio widziałem? — usiłował sobie przypomnieć. — 
Pewnie ze trzy dni temu...  A co się stało?
Glina wrócił do komisariatu. Zgodnie z telefonicznym poleceniem, Filip 
niuchał już za podejrzanymi w archiwach policyjnych.
— To robota hrabiego de la Potterie — zaczął bez ogródek, gdy tylko 
ujrzał komisarza. — Przed kilku laty był już zamieszany w śmierć prostytutki, 
ale śledztwo umorzono z powodu braku dowodów. Cóż, należy do elity i ma 
swoje dojścia do...
— Nie, to nie on... — przerwał mu szef, kwitując jego sugestię 
skrzywieniem ust i wymownym ruchem ręki. — Nie uwierzysz, ale poszlaki 
wskazują na tego artystę... — zadumał się, gryząc się z myślami. — Co? — 
zapytał, widząc zdumienie w jego oczach. — Aha! Dlaczego? — wstydliwie 
odchrząknął. — Presumpcja jest z rzędu tych, których się nie poważa — i 
pewnie każdy sędzia wyśmiałby mnie, gdybym próbował powoływać się na coś 
takiego. To dobre w tanich kryminałach. Tylko ten łajdak mówił o niej w czasie 
przeszłym — wydusił z siebie, omal się przy tym nie rumieniąc. Wyciągnął 
chusteczki higieniczne, by przetrzeć sobie nos. — W passé composé... — po 
chwili dorzucił.
Tamten zerknął z żalem na papiery, nad których zgromadzeniem siedział 
przeszło godzinę. Gorliwość nie popłacała. Przynajmniej nie w policji. Przyłożył 
się do zbędnej pracy.
— Wiedział, skurwiel, że jego laska nie żyje... — rzekł w zamyśleniu, 
jakąś częścią swego ja godząc się z wywodem szefa, którego zdanie sobie cenił. 
Marzył o tym, żeby mu z czasem dorównać. Inna nadal niezłomnie broniła 
hipotezy o winie hrabiego.
— A co z nakazem rewizji w jej mieszkaniu? — ocknął się Delorme.
Filip zerknął na zegarek.
— Będziemy go mieć za jakąś godzinę — odpowiedział.
— Ufff, chwila przerwy — odetchnął, zaglądając do swojego portfela i 
sprawdzając, czy ma karty kredytowe. — W takim razie rób kawę, a potem 
wyrwiemy się na śniadanko — zadecydował. — Do naszego bistra. A w 
międzyczasie przejrzę te papiery — odkaszlnął w dłoń, rozsiadając się za 
biurkiem. Trochę zmarzł z samego rana i teraz to z niego wychodziło. — 
Mówisz, że ten hrabia ma już na swoim koncie podobny numer? — zaciekawił 
się utytułowanym seniorem.
Tamten przytaknął, podając mu teczkę, a komisarz otworzył ją i zagłębił 
się w lekturę wycinków prasowych sprzed lat. Wertował je kilka minut.
— Czy on przypadkiem nie był... powiązany ze służbami specjalnymi? — 
rzucił niby to przypadkowe pytanie, podnosząc wzrok i rozglądając się, ale nikt 
mu nie raczył odpowiedzieć. Filip bowiem utknął przy ekspresie do kawy. 
Pewno podrywał łobuz sekretarkę, bo dotarły do jego uszu śmichy-chichy i 
strzępy urywanej rozmowy. — Ech, te lata dziewięćdziesiąte... — z namysłem 
pokiwał głową, zagłębiając się w kolejne dokumenty. Obejrzał fotki tamtej 
prostytutki. — Czarno-białe! — skrzywił się, wpatrując się w jej lekko 
zamazane oblicze. — Nie, nie była podobna do Genesis — rozsądził z odrobiną 
zawodu. Potem podparł się łokciami i oddał medytacjom, pozwalając myślom 
biec w tę stronę, w którą chcą. Skrycie główkował nad tym, czy nie powinien za 
kilka dni wskoczyć w czarny garnitur i wylądować na pogrzebie tej ukatrupionej 
lali.
Dźwięk telefonu wdarł się w ciszę. Dobijano się do niego z prosektorium. 
Z minutę rozmawiał półgłosem, a potem odłożył słuchawkę.
— Coś nie tak z tą tancereczką — niefrasobliwie rzucił do swego 
zastępcy, gdy ten wreszcie wrócił, stawiając przed nim filiżankę parującej kawy. 
— Stary Marc wziął ją pod mikroskop. Twierdził, że jej komórki nie są martwe. 
Już nawet wysłał próbki do centralnego laboratorium. Musimy tam wdepnąć, 
gdy tylko uporamy się z jej mieszkaniem. Ma coś, co nie mieści mu się w 
głowie i chciałby się z nami tym podzielić.
 
 
 
Konsjerżka podejrzliwie im się przyglądała. Taksowała ich wzrokiem jak 
intruzów. W tej nijakiej pracy szybko obrastało się sadłem. Była roztyłą 
blondyną około pięćdziesiątki ze znaczącymi się na twarzy resztkami dawnej 
urody. Przesadzała z makijażem.
— Na pewno z policji?
Przytaknęli. Rozszerzonymi oczyma wpatrywała się w trzymane przed nią 
legitymacje. Za nią na pokrytej tapetą w kwiaty ścianie wisiały jakieś dyplomy.
— Zwędziła coś? — zapytała z babską dociekliwością.
Filip z cicha się roześmiał, ale zaraz spoważniał skarcony spojrzeniem 
szefa.
— Nie, nie żyje! — sucho odrzekł komisarz.
Tamta nie ruszyła się zza kontuaru. Jeszcze raz ich zlustrowała wzrokiem, 
w którym kryło się niedowierzanie. 
— Ależ panowie, co też opowiadacie — obruszyła się. — Jak możecie 
wciskać ludziom takie brednie? Wyszła z mieszkania przed pięcioma minutami. 
Przecież nie mam bielma na oczach... — wyrzuciła z siebie z oburzeniem.
Zabiła im ćwieka tym wyznaniem.
— Nie myli się pani? — komisarz uniósł brwi. — To była ona? Nikt 
inny? Nie miała siostry bliźniaczki? Sobowtóra? — usiłował się dopytać.
— A za kogóż mnie macie? — konsjerżka poczuła się dotknięta do 
żywego. — Kpi pan sobie, monsieur, czy co? — zamilkła na chwilę, nie 
spuszczając z nich wzroku. Wykoncypowała, że wprawiła ich w zakłopotanie i 
to ją uspokoiło. Miała przewagę nad tymi patałachami z policji. Łowili ryby w 
mętnej wodzie. Brali szmal, a nie potrafili powiedzieć, ile jest dwa razy dwa. — 
Nie nocowała tu, tego się domyślam — nabrała tchu i pociągnęła ten wątek. — 
Przyjechała taksówką jakieś dwadzieścia minut temu, zapłaciła i wysiadła — 
zaczęła dzielić się tym, co widziała. — Nawet zapamiętałam numer. Była w 
dziwnych łachach — owinięta popielatym męskim prochowcem, o wiele za nią 
za dużym. Schowała do kieszeni męski portfel. Podwinęła sobie rękawy. 
Człapała w takich śmiesznych gumowych butach, jakie noszą w rzeźniach. Coś 
się musiało okropnego wydarzyć, bo zawsze była taka zadbana. I chyba pod 
spodem nie miała halki ani desu, nie mówiąc o biustonoszu. Spieszyła się, 
nerwowo pobiegła do windy, a zwykle przymilnie mówi mi „dzień dobry”. 
Nigdy o tym nie zapomina. Była u siebie góra kwadrans, mieszka na pierwszym 
piętrze, w lot się przebrała i zjechała z powrotem. Włożyła gustowny czerwony 
kostium. Targała ze sobą torbę podróżną. Wrzuciła ją do bagażnika swojego 
citroena, który stał tu od dwóch dni i szybko odjechała. Chyba bardzo jej się 
spieszyło...
Komisarza zamurowało na amen. 
— Cholera, nie powinniśmy byli tak długo siedzieć w tym bistro, 
zachciało się nam rozkoszy porannej prasówki — mruknął, intensywnie 
główkując. — A ten prochowiec? — zapytał. — Nie miał przypadkiem mocno 
naderwanej lewej kieszeni?
Konsjerżka przytaknęła.
— Nie wiem, czy akurat lewej, ale wpadło mi w oczy, ze jedna kieszeń 
ledwo się trzymała. Była na agrafce.
Komisarz zagulgotał jak indor. Jego twarz stała się czerwona.
— Pędzimy do prosektorium — raptem wychrypiał. — Do diaska, ona 
była w okryciu Marca. I pewnie w jego gumowcach — śpiesznie wytłumaczył 
się przed Filipem.— Proszę nikogo nie wpuszczać do jej mieszkania — 
krzyknął do konsjerżki. — A i samemu tam nie wchodzić. Jeszcze tu wrócimy!
Wskoczył do samochodu tak energicznie, jakby mu nagle ubyło lat. 
Zapaliły mu się oczy.
— Wystaw koguta, pędzimy na sygnale. I dzwoń do Robala. Niech 
migiem kogoś tam wyśle, żeby sprawdził, co się stało. To jakaś paranoja!
 
 
2.
 
 
Na znieruchomiałej w śmiertelnym skurczu twarzy Marca rysowało się 
koszmarne przerażenie. Nienaturalnie skurczone zwłoki leżały wciśnięte w kąt 
między szafkami z narzędziami.
— Niech pan popatrzy! — Filip pokazał komisarzowi otwór w skroniach, 
wielkości monety. — „To” chyba wyssało mu płaty czołowe — rzekł 
domyślnie, chcąc pochwalić się przenikliwością. — I pewnie wcześniej 
przetrąciło kręgosłup.
Delorme pochylił się nad tym, co zostało z zaprzyjaźnionego patologa.
— Do diaska, za kilka miesięcy miał przejść na emeryturę — wystękał z 
niekłamanym żalem. — A teraz pokroją go tak, jak innych kroił.
Błyskał policyjny flesz.
— Hej, zobacz! — Robal osobiście się pofatygował do prosektorium, by 
obejrzeć tę krwawą jatkę. — Dyktafon się ostał.
— No i co? — komisarz się odwrócił, a potem zrobił dwa ostrożne kroki 
do przodu i zajął inne miejsce, nie chcąc stać plecami do zmarłego przyjaciela.
Tamten uruchomił urządzenie. Twarz miał taką, jakby go ktoś oblał 
środkiem żrącym i pewnie stąd to przezwisko, które przylgnęło do niego przed 
laty. Nikt nie pytał, co ten dobry glina robił w młodości, bo pewnie nie 
usłyszałby prawdy.
— Wszystko się nagrało. Posłuchaj!
Stary Marc zdawał beznamiętną relację z przebiegu podejmowanych 
czynności. „Temperatura zwłok się podniosła. Ten wirus, czy co to tam jest, 
powoduje, że organy denatki nadal wydają się być żywe. Osłuchuję jej serce. — 
Przez jakiś czas nie było nic słychać, chociaż taśma się przesuwała. — Jest, jest, 
jedno słabe uderzenie na minutę! — ożywił się Marc. — Skóra się lekko 
zaróżowiła — opisywał. — Czyżby ta mała miała zamiar powrócić do życia? W 
głowie się nie mieści! Jeszcze takiego przypadku nie miałem w karierze. Krew 
w ranie na szyi wypłynęła, zmieniła kolor na świeży i wydaje się... eee... 
bulgotać. Ślad po cięciu brzytwą powoli zanika. Przyspieszona regeneracja. O, 
nie, nie uciekaj, królewno! — raptownie rzucił do zwłok. — To się potem 
skasuje — sucho zawyrokował, widocznie nie chcąc, by pozostała na taśmie ta 
bezprzykładna odzywka. — Ponowna gwałtowna utrata czynności życiowych... 
— ciągnął już dalej spokojnie. — Ona dopiero teraz umiera — dodał z bólem. 
— Ciało kurczy się, kruszy i ciemnieje, jakby w piorunującym tempie ulegało 
rozkładowi i wysychało. Zamienia się w coś, co przypomina... eee... mumię 
egipską. Taką, jakie można obejrzeć w Luwrze. Czaszka przekręciła się na bok. 
Co? Pochylam się nad zwłokami. Niemożliwe! Jezu, omyliłem się. Denatka 
nadal żyje. Otwiera oczy — jego relacja raptem przeszła w pełen lęku 
dramatyczny szept. — Ten potwór spogląda na mnie. Ciężko się podnosi. Żółte 
ślepia... Nieee!” — rozpaczliwie rozdarł się stary Marc, przerywając relację. 
Było słychać odgłosy krótkiej szamotaniny, stukot przewracającego się stołu i 
walących się z hukiem na posadzkę metalowych narzędzi. Zawyła na moment 
elektryczna piła do cięcia kości. Ukoronowaniem był krótki zduszony ryk 
dzikiego zwierzęcia, a następnie trwające dobre trzy minuty osobliwe 
mlaskanie.
— Potem już nic nie ma — oznajmił Robal. — Już raz to przesłuchałem 
— zdradził, delikatnie odkładając wyłączony dyktafon. Trzymał go w rękach 
przez chusteczkę.
Komisarz otarł pot z czoła. Czuł się rozpalony, chociaż w prosektorium 
panował chłód.
— Co to było? — wpatrzył się z przerażeniem w swojego szefa. — 
Przecież Marc nie mógł zwariować.
Tamten uciekł wzrokiem gdzieś w górę. Zainteresowała go geografia 
plam na suficie. Nie odpowiedział.
— Więc mówisz, że ta konsjerżka widziała ją żywą? — przerwał wreszcie 
ciszę.
Delorme odkaszlnął i przytaknął.
— Rzuciłem z przyzwyczajenia okiem na to, co miałeś na biurku. I chyba 
dobrze zrobiłem. Kiedy tu przyjechałem, dotarł do mnie kolejny meldunek. Ten 
twój artysta rzeźbiarz nie żyje. Rewelacja! Zatelefonowała jego sprzątaczka. 
Gdy wchodziła, sprzed jego pracowni odjeżdżała zielonym wozem jakaś młoda 
kobieta w czerwonym kostiumie. Masz jakieś skojarzenia?
Delorme wyjął papierosa.
— Tu nie wolno palić! — parsknęła oschła trzydziestoletnia brunetka, ze 
znawstwem oglądająca zwłoki Marca. Brakującego patologa ściągnięto w 
piorunującym tempie z centralnego laboratorium.
— Wyjdziemy na świeże powietrze — stanął w jego obronie Robal.
Przed wejściem komisarz zapalił i zaciągnął się, wydmuchując z rozkoszą 
kłęby dymu.
— Wygląda na to, że ta Gensis zmartwychwstała — stwierdził — 
pojechała do mieszkania się przebrać, a potem zatłukła faceta, który wczoraj 
poderżnął jej gardło... Uwierzyłbyś w to?
— Nie — odpowiedział Robal po chwili zastanowienia. — Nie 
uwierzyłbym. W naszej robocie nie możemy się zasłaniać upiorami Luwru. 
Przecież nikomu nie powiesz, że to Belphegor w damskim wcieleniu. Musi być 
bardziej racjonalne wytłumaczenie.
Nie wyłuszczył, jakiego konkretnie się spodziewa, bo zadzwonił mu w 
kieszeni telefon. Odebrał, chwilę słuchał, a potem odrzekł zrezygnowanym 
głosem:
— Ma się rozumieć, jeśli inaczej nie można...
— Coś nowego? — z zaciekawieniem zapytał go Delorme, gdy ten 
schował komórkę do kieszeni.
— Taaa... — jego szef chwilę milczał. — Już nie prowadzimy tej sprawy 
— w zaufaniu zdradził komisarzowi, krzywiąc się z niechęcią. — Właśnie mi to 
oznajmiono. Przejmuje ją jakaś specjalna komórka Interpolu. I ktoś z NASA. Od 
tej prostytutki mamy się teraz trzymać z daleka.
Stali i patrzyli. Wyglądali tak, jakby ktoś ich wypatroszył. Fotograf 
właśnie wyszedł, ładując aparat z lampą błyskową do swojego bmw, więc 
pewnie robota ekipy zmierzała ku końcowi. Miał na sobie króciutką kurteczkę 
ze ściągaczami. Takie podobały się komisarzowi, nawet kiedyś jedną mierzył w 
jakimś sklepie, ale był za tęgi, by coś takiego nosić. Musiałby pozbyć się tuszy.
— Coś mi zaczyna świtać w głowie... — rzucił naraz Delorme z rękami w 
kieszeni. Wcześniej rozgniótł czubkiem buta tlącego się peta.
Tamten dziwnie mu się przypatrywał. Jego lewa brew niebezpiecznie 
powędrowała w górę, widomy znak, że jest wkurzony. Coś mu leżało na 
wątrobie.
— To horror, trafiliśmy na jakiegoś popieprzonego mutanta — zachrypiał. 
— Chociaż tacy nie istnieją. — Czuł się ośmieszony. — A może na... 
wynaturzonego kosmitę — przełamał się i wyrzucił z siebie to, co go gryzło. 
Komisarz wzgardliwie wzruszył ramionami. Skrycie się ucieszył, że 
Robal to głośno powiedział.
— A cóż innego, jeśli grzebie w tym NASA? — potwierdził. — Takie 
rzeczy się zdarzają, nie łam się. I no i właśnie przypadkiem na nas padło... — 
usiłował podnieść go na duchu. — Pechowe szczęście.
 
 
 
Była szczuplutką brunetką o wąskich biodrach i wydatnych piersiach. 
Gdyby nie ten czarny służbowy kostium i przyciemnione okulary ŕ la FBI, 
można by od biedy przyjąć, że jest słodką lalą z reklam telewizyjnych. 
Sekundował jej chudy jak szczapa rudy chłopak, przypominający raczej studenta 
jednej z renomowanych amerykańskich uczelni niż agenta tajnych służb, a 
widząc ich Jean Delorme uczuł nieprzyjemne ukłucie w okolicy serca. Pomyślał, 
że zatrudniają teraz coraz młodszych — zdolnych, błyskotliwych, świetnie 
przygotowanych i błyskawicznie się dostosowujących do każdej zaskakującej 
sytuacji. Przy nich starsi, z garniturem sztywnych nawyków i przyzwyczajeń 
sprzed lat, z kretesem przegrywali. Zasługiwali na miano dinozaurów.
Zdjęła te okularki przeciwsłoneczne i uśmiechnęła się do niego. Poczuł 
się odrobinę lepiej. „Zero zadufania. Bezpośredniość i szczerość” — skwapliwie 
odnotował w duchu. Na pewno nie ocierali się na co dzień o tych wyższych 
rangą funkcjonariuszy wywiadu, którzy starali się zwykle wywołać wrażenie, że 
są wszystkowiedzący.
— Może przejdziemy na ty? — zaproponowała. Zachowywała się jak 
nastolatka, witająca nowego kolegę z college'u. I zaraz ciepło dodała: — Mów 
mi Betty.
Jej kumpel podał mu rękę na powitanie.
— Hej, mam na imię Robert — powiedział. Włosy miał króciutko 
przystrzyżone.
Nie próbowali siadać. Rudzielec leniwie oparł się o ścianę, wyglądając 
przez okno, a ta młodziutka lala zakręciła okularkami. Byli jak koty. Nie 
zanosiło się na dłuższe przesłuchanie.
— Wiesz, gdzie ona teraz jest? — zapytała.
— Nie — pokręcił przecząco głową.
— Zostawiła swojego citroena na parkingu przy Gare du Nord. Kupiła 
bilet do Warszawy, płacąc swoją kartą kredytową. Mało rozsądnie — 
skomentowała jej nagłą decyzję. 
— Zdejmiecie ją? — rzucił domyślnie.
Skrzywiła się.
— Nie teraz — odrzekła. — Nasi poprzednicy, którzy próbowali w 
Kalifornii takich metod, już nie żyją. Nie chcemy powtarzać ich katastrofalnych 
błędów. A poza tym może w pociągu zmienić tożsamość. A więc wedrzeć się w 
ciało innej pasażerki. Trudno będzie ustalić od ręki, w czyje. Szczerze mówiąc, 
wcale nie jesteśmy pewni, czy nadal jest tą samą Genesis, której zwłoki 
oglądałeś. Tym pociągiem jedzie obecnie... 56 osób, tak pasażerów jak obsługi. 
Lecący nad nim śmigłowiec wyłowił dokładnie tyle śladów na podczerwieni. 
Już za kilka minut dwóch naszych agentów wsiądzie do tego składu i po cichu 
sfotografuje wszystkich po kolei. Nasi ludzie błyskawicznie skatalogują te dane. 
To na wypadek, gdyby nam się wymknęła.
— To nie ma na nią mocnych?
— Czemu? Są sposoby — nieco ironicznie wtrącił studencik. — Możemy 
odstawić ten pociąg na boczny tor, wykończyć migiem wszystkich środkiem 
chemicznym, zgarnąć trupy do zamkniętego wojskowego prosektorium i 
poczekać, aż któryś zacznie się ruszać i wstawać. Zresztą, to wyszłoby 
wcześniej z próbek krwi. A winę zawsze można zrzucić na terrorystów... — 
zakończył pewny siebie.
Betty przytaknęła, a widząc z nagła pobladłą twarz komisarza, dodała:
— Nie dziw się, mamy takie uprawnienia.
To nie była błazenada. Utknął w tym po uszy. Ten smarkacz naprawdę go 
nastraszył.
— Mogę zapalić? — odważył się zapytać z miną skazańca. 
Zachęcająco kiwnęła głową. 
— Pal, jesteś u siebie. — Poczekała, aż zaciągnie się dymem. — Widzisz, 
nie o to nam chodzi. Czy zastanawiałeś się nad tym, dlaczego ona wybrała 
właśnie Warszawę?
Zachłysnął się i wydawało się, że za chwilę się udławi. Nad wyraz szybko 
kojarzył.
— Faktycznie, można rzec, że... jestem Polakiem — wychrypiał. Ależ go 
nakryli? — Moi rodzice dotarli na północ z armią generała Maczka, potem 
zostali na Zachodzie. Po śmierci ojca matka wyszła ponownie za mąż za 
Francuza. Stąd to nazwisko. Mam je po ojczymie. Sądzicie, że to mój wpływ?
Przytaknęła.
— Silnie reaguje na związki emocjonalne. To rodzaj empatii. Udzielają 
się jej oczekiwania najbliższego otoczenia. Twoi starzy wywodzą się z 
Warszawy?
— Tak — potwierdził. — Przed wojną mieszkali na Starym Mieście.
— Zatem pewnie tam się zatrzyma.
— Instynktownie szuka rodziców? — miał chwilę olśnienia.
— Dokładnie! — wyraziła wzrokiem swój podziw dla niego.
— Stary Marc też był Polakiem — usiłował nieudolnie usunąć się w cień.  
— Czy jego influencje nie były silniejsze? Ona chyba wyssała mu mózg.
Betty szeroko się roześmiała, odsłaniając piękne białe zęby, a w jej 
policzkach pojawiły się śmieszne dołeczki. Stojący za nią rudzielec też słaniał 
się ze śmiechu. „Co za popieprzeni gówniarze!” — przeszło mu przez myśl.
Oparła się dłońmi o jego biurko.
— Ta rasa w ten sposób nie zdobywa sobie informacji — wyprowadziła 
go z błędu. — Sondowanie mózgu pokonanego przeciwnika jest 
przypuszczalnie archaicznym obrzędem, rodzajem zabiegu rytualnego i chyba 
niczemu praktycznemu nie służy. A gdyby ten patolog tak na nią działał, jak 
sądzisz, wybrałaby się raczej za Atlantyk. Jego rodzice wychowywali się w 
Chicago.
— To czego właściwie ode mnie oczekujecie? — zapytał z duszą na 
ramieniu, nieco przy tym wyprowadzony z równowagi. Wyczuł, że nie mają 
ochoty go sprzątnąć. Raczej czekały go dożywotnie galery.
Betty spojrzała znacząco na swego partnera, a on na nią.
— Wywarłeś na nią silny wpływ — rzekła. — Podświadomie ci zaufała. I 
jakoś uległa. Chcemy, żebyś pojechał za nią do Polski i nawiązał z nią kontakt. 
Bez względu na to, czy zmieni tożsamość, czy nie.
Zrobił wielkie oczy.
— Moi? A Varsovie? Impossible!
— Ty — potwierdziła. — Nic cię tu nie trzyma. Nie masz żony, ani dzieci 
— dorzuciła. Znowu obejrzała się na Roberta. Zerknęła na zegarek. — 
Dochodzi dziewiętnasta. Wsiądziesz rankiem do pociągu w Berlinie. Masz 
wystarczająco dużo czasu, żeby się przygotować.
 
 
 
Ruszył o 17. 55 i z ulgą odetchnęła, żegnając Paryż. Nie zamierzała 
wracać nad Sekwanę. Korpulentny konduktor, który przytoczył się w niespełna 
kwadrans, nie na żarty ją wkurzył. Darł mordę, że ma nieważny bilet, bo nie 
wetknęła go przed wejściem do kasownika na peronie. „Composteur! Vous ne 
savez pas?” — uparł się, prostak i cham. Nie miała ochoty nabywać nowego, a 
wyglądało na to, że musi to zrobić. Wnet jednak przestał się stawiać, bo ujęła się 
za nią starsza zadbana Walonka z Brukseli — krewka matrona, która 
natychmiast skoczyła mu do gardła. Przez dłuższą chwilę wieszała na nim psy. 
Takie nieprzyjemne sceny nie powinny były mieć miejsca w międzynarodowym 
składzie. Przecież nie wszyscy pasażerowie znali obowiązujące na francuskich 
stacjach obyczaje. 
Po jakimś czasie się odczepił, widząc, że nic nie wskóra i Genesis mogła 
w spokoju zająć się lekturą. Zaczęła czytać zabraną ze sobą „Dżumę” Alberta 
Camusa. Wreszcie poczuła, że jest głodna i wybrała się do bistra pokładowego. 
Same kalorie i tłuszcz, i skleroza, i goodbye! Ale się nie przejmowała. Jej 
sąsiadka do niej się przykleiła, widocznie nudziło się jej w podróży, więc 
musiała wsłuchać się w długą jak spaghetti historię jej rodziny. Grzecznie 
przytakiwała, godząc się z tym, że jej zięć z Namur niepotrzebnie nabył trzeci 
sklep, a wnuk wybrał niewłaściwy kierunek studiów. Powinien był pójść na 
medycynę, a zdecydował się na farmację. Zresztą starsza pani wysiadała w 
Brukseli, więc wkrótce pozostała sam na sam ze swoimi myślami. 
Pociąg mknął w stronę Kolonii. Zatrzymał się w Ličge. Oddalała się od 
Paryża, ale nie od swojej przeszłości. Ta powracała w późne wieczory i pewnie 
dlatego nie lubiła ich spędzać w samotności. W ramionach mężczyzn 
zapominała o tym, kim jest. Ooron milczał jak zaklęty. 
— Boże, to już tyle lat! — westchnęła.
Ten niewielki komunikator miał się odezwać, gdyby ktoś się wreszcie po 
nią pojawił na tej odległej planecie. Pamiętała pierwsze chwile po awaryjnym 
lądowaniu. Krążownik Arvotarów ścigał ich aż do powierzchni Ziemi. Ich statek 
dymił, matka już nie żyła, a ojciec rozpaczliwie próbował ją uratować. „Uciekaj! 
— pouczał córkę. — Skryj się! Nie mogą cię znaleźć!”
Gnała w zupełnych ciemnościach, przewracając się i gubiąc się w obcym 
dla siebie terenie, wreszcie wpadła w gęsty las, a tam natrafiła na jakieś zwierzę. 
Wdarła się w jego ciało. Arvotarzy początkowo jej szukali, ale szybko pojawili 
się tutejsi. Rozpętała się wojna. Usiłowali wreszcie odlecieć, lecz ich statek 
runął i zapłonął. Przybyło trupów.
Ziemskie zwierzę ją uratowało. Później dowiedziała się, że to był wilk. 
Lupus lupus. Ci, którzy jej szukali, pochodzili z NASA. Nie umiała się od nich 
uwolnić. Deptali jej po piętach, mimo kolejnych wcieleń. Dopiero w Paryżu 
zgubili trop.
Do Köln dotarła późnym wieczorem. Tam przesiadła się na sunący z Hagi 
sypialny do Berlina. Miała nadzieję, że gdy się obudzi, przywita ją pogodny 
dzień.
 
 
 
— Wolne? — facet, który to powiedział, był w jej typie, więc sama sobie 
nie wierząc uśmiechnęła się do niego, a nawet wykonała zachęcający gest. Poza 
tą starszą babką z Brukseli nikt właściwie w czasie podróży nie próbował 
otwierać do niej ust. Totalna nuda. Ten był seksy mimo swojego wieku. Laskom 
na samą myśl o takich mimowolnie rozkładały się nogi.
Odwzajemnił uśmiech, usiadł i rozpostarł poranną berlińską gazetę. 
Ekspres do Warszawy ruszył z Berlin Ostbf o 6. 42. Trochę się wyczekała, bo 
miała półtora godziny przerwy, ale dzięki temu mogła się odświeżyć. Przebrała 
się i wskoczyła w sportowe dżinsy i polar. Czuła, że do niej zagada, ale nie 
chciała na niego naciskać. Miała wrażenie, że facio dobrze zna angielski. W 
podróży i tak bardzo szybko nawiązywało się znajomości.
Skończył czytać, niespiesznie złożył gazetę i dyskretnie ziewnął kilka 
razy. Potem wstał i sięgnął po swój bagaż.
— Nie będzie pani przeszkadzać, jeśli zjem coś na dzień dobry? Nie lubię 
jeździć na czczo...
Przytaknęła, ale nie była zachwycona. Wyjął kanapkę z zimnym 
kurczakiem i sałatą. Drań, nie rwał się do pogawędki i czy chciała czy nie 
musiała przejąć inicjatywę. Okazja nadarzyła się zadziwiająco szybko. Nie miał 
niczego do popicia i dostał czkawki. 
— Musi pan podejść do restauracyjnego — skwapliwie podpowiedziała. 
— Najlepsza byłaby czarna kawa. A przy okazji może pan mnie zaprosić. Też 
bym się czegoś napiła, a nie lubię plątać się sama...
— Tak? — ucieszył się. — Miałem ochotę na to samo, ale nie 
wiedziałem, czy wypada mi się narzucać.
W pół godziny później, gdy wrócili, przypięli się razem do plany 
Warszawy. Byli już za pan brat. Gawędzili po francusku. Łączył ich ten sam cel. 
Musieli się zorientować, jak sobie poradzić w obcym dużym mieście, w którym 
mieli się znaleźć po raz pierwszy w życiu.
— Niech pani na to popatrzy... — pokazywał palcem.
— „Popatrz na to...” — poprawiła go, świadoma tego, że w 
restauracyjnym przeszli na ty.
Nieznacznie skinął głową.
— Popatrz na to, Genesis. Z Dworca Centralnego jest do tego hotelu 
dosłownie kilka kroków. Zrobiłem dwie rezerwacje, więc mogę... ci jedną 
odstąpić.
— Dlaczego dwie? — zaciekawiła się. Przysunęła się do niego, nie 
spuszczając oczu z planu. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Bez żadnych 
oporów wsparła się na jego ramieniu. 
Pod jego nosem zagościł półuśmiech.
— Zawsze robię dwie. Jak mi się jeden pokój nie spodoba, biorę drugi — 
pochwalił się.
— He, he, he, pomysłowe! — roześmiała się.
— To jest Pałac Kultury i Sztuki, czyli taka ich Wieża Eiffla — jechał 
palcem po planie stolicy. Też zaraz obok Dworca Centralnego. A to — 
Starówka. Gdzieś tu w pobliżu mieszkali przed wojną moi rodzice. Chyba przy 
Bernardyńskiej. Moja matka była nauczycielką polskiego w gimnazjum.
Manipulował przez chwilę planem, układając go na kolanach na nowo, a 
potem z nagła objął ją ciepło ramieniem, żeby lepiej widziała. Nie spodziewał 
się, że to zrobi.
— Nie posuwam się za daleko? — dla pewności wymruczał.
Udała, że tego nie usłyszała.
— Jest tam jakaś... wyższa uczelnia? — zapytała.
— Ha! — przejechał palcem w stronę Nowego Światu. — Uniwersytet 
Warszawski — odpowiedział.
 
 
3.
 
 
— THALYS, NachtZug, EuroCity — rzucił Robert, nie odrywający 
wzroku od monitora laptopa. — Kupa zbędnej roboty, a przecież nic się nie 
stało.
— Nigdy nie mów „hop”, dopóki nie przeskoczysz! — odparła, 
mimochodem zerkając na zegarek. — Powinni wysiąść o 12. 30. O ile się nie 
spóźni.
Chwilę milczała, wyglądając przez okna kawiarenki przy Alejach 
Jerozolimskich. Była niewyspana i przygnębiona.
— Ale jajca — poderwał się rudzielec. — Zobacz! Artur przysłał fotki z 
pociągu. Nie chce się wierzyć, jakie gołąbki... Te są z restauracyjnego, a te...
Skwapliwie przysunęła sobie krzesło i wpatrzyła się w ekran. 
— Mon Dieu, on ją obejmuje — wyrzekła, nie wierząc własnym oczom.
— Udało ci się — pochwalił partnerkę. — W roli swatki jesteś bezbłędna. 
Tylko nie pal się do tego, żeby tu odtańczyć taniec zwycięstwa. Nie możemy 
zwracać na siebie uwagi.
Oparła się i głęboko odetchnęła. Miała na sobie ciuchy ŕ la Britney Spears 
z pępkiem na wierzchu.
— Co za jakość? Moją cyfrówką z supermarketu takich nie zrobię.
— To co? Odwołać tych twardzielów od mokrej roboty? — zapytał. 
Pokręciła przecząco głową.
— Jeszcze nie. Muszą być zdolni do ostatniej chwili do ostrego cięcia. 
Gotowość bojowa. Dopóki ta dwójka nie wysiądzie.  
— Dobra. Ale wpisuję tu godzinę 12. 30.
— Wpisz 13. 00 — poprosiła go. Była przewidująca i przezorna. — W 
tym kraju pociągi się spóźniają.
— Pójdzie w błoto następnych kilkaset tysięcy dolarów — próbował ją 
przestrzec przed kolejnym pochopnym krokiem. — W dwa dni wydaliśmy tyle, 
ile wynosi kwartalny budżet sekcji. Wpisałem 13. 30 — oznajmił, idąc jej na 
rękę. Oderwał dłonie od klawiatury. — Czy zgłosiłaś, że potrzebujemy szmalu? 
Księgowy nas wykończy.
Przytaknęła.
— Powiadomiłam Hybrydę — przyznała się, ale bez entuzjazmu.
— Jaka suma wchodzi w grę? — usiłował ją delikatnie wysondować. 
— Eee... dwadzieścia razy większa niż sugerowałeś — rzekła opieszale.
— Jezuuu! — złapał się za głowę.— Nie kpisz? Serio? — zrobił wielkie 
oczy. — Powiedzą, że mamy nierówno pod dachem. Wezmą nas za debilów do 
entej potęgi... — był wstrząśnięty takim ryzykiem. — Zmiotą nas z powierzchni 
ziemi, jeśli coś nam nie wypali.
Była uparta i znał ją na tyle, żeby wiedzieć, że się nie cofnie. Szła jak 
kamikadze. I pewnie dlatego do tej roboty brali takie przebojowe młode babki. 
Faceci się asekurowali, tchórzliwie chowając się za przepisy.
— Genesis MUSI być naszą łączniczką — wybąkała, pewna swych racji. 
— Tamci trzej sprzątnięci Namayowie do tego się nie nadawali. Nie zdajesz 
sobie sprawy z tego, jak dalece ona jest już Ziemianką — wykładała swoje karty 
na stół. — Znalazła się na tej planecie, kiedy miała cztery lata i tu spędziła 
dzieciństwo i młodość. Stanie po naszej stronie.
— Sadzisz, ze Delorme ją przekona? — nie do końca był przeświadczony 
o skuteczności takiej strategii.
— Dokładnie. Ale najpierw muszą ze sobą pobyć dzień lub dwa... — 
cichutko westchnęła i przez krótką chwilę Robertowi się wydawało, ze Betty 
najchętniej zajęłaby miejsce tamtej laski u boku komisarza. No, ale skoro 
uważała, że facet jest seksy... — Myślę, że kiedy ujrzy statek kosmiczny, 
którym przed laty tu przyleciała, wyzbędzie się resztek oporu. Weźmiemy ją do 
Arizony i pokażemy, na czym stoimy — snuła śmiałe plany.
Chyba ją rozumiał. Poszła na całego. Uczestniczył w akcji jej życia.
— Egzotyczny kraj — zmienił nagle temat. Do kawiarenki zajrzał jakiś 
żebrak i kelnerka go wyprosiła. — Bieda tu chyba dużo większa niż w Grecji.
Spojrzała na niego jakoś dziwnie. Potem zerknęła na zegarek.
— Pilnujesz mnie, żebym nie zasnęła?
— A cóż mamy teraz do roboty? — oparł się wygodnie i rozkosznie 
ziewnął, przeciągając się i szeroko rozkładając ramiona. — Możemy tylko 
czekać... i rozmawiać. Chyba wiem, dlaczego tu jest taka nędza. Połowa 
Polaków pod kreską. Bezrobotni bez zasiłków...
Wzruszyła ramionami. Akurat na tym polu czuła się pewnie.
— Stereotypy polityczne — przedstawiła swój punkt widzenia. — Polacy 
głosują według klucza światopoglądowego. Katolicy na swoich, a czerwoni na 
swoich. I rozliczają ich nie z rezultatów ekonomicznych, ale ze stopnia 
wierności afirmowanym ideom. Żarliwie oddana partii i jej lewicowym hasłom 
polityczna szycha będzie zawsze tu mile widzianym kandydatem. I to bez 
względu na to, ile odprowadzi do własnej kieszeni... Bo i tak ci szaraczkowi 
pozostaną głęboko przekonani, że ujawniane przez komisje śledcze szwindle 
były robione z myślą o bliżej nieokreślonym dobru ich prawdziwej matki, 
Rosji...
Pokręcił przecząco głową. 
— To nie o to chodzi. Widzę błędy innego rodzaju. Czysta matematyka.
— Jakie? — zainteresowała się.
— W ciągu piętnastu lat ośmiokrotny spadek siły nabywczej złotego w 
stosunku do walut zachodnich. Ta tendencja uległa ostatnio zahamowaniu w 
stosunku do dolara, ale nie do euro. Rezygnacja z podstawowej wartości życia 
społeczno-ekonomicznego, jaką jest uczciwa indeksacja zarobków. Idiotyczne 
podatki...
— Aha, lecisz za Instytutem Adama Smitha. Do któregoś tam czerwca 
czy lipca Polacy pracują na utrzymanie państwa. Potem dla siebie... 
Zbliżała się kelnerka w białym fartuszku i natychmiast przeszli na polski. 
Byli kameleonami.
— Jak obleję ten ostatni egzamin — rozpaczliwie jęknął Robert — to się 
powieszę. Nie znoszę Warszawy we wrześniu, do kurwy nędzy.
— Poradzisz sobie — pocieszyła go dziewczyna. — W zimowej poszło ci 
całkiem nieźle.
— Coś państwu podać? 
— Kawa była niezła. Gdyby pani była tak miła i przyniosła nam jeszcze 
raz po jednej. Też z ekspresu. A poza tym... po tym pączku z budyniem. 
Widziałem tam w barze.
— A może po drinku? — życzliwie podpowiedziała.
Skrzywił się.
— To nie na naszą kieszeń — wyznał z zabójczą szczerością. — Zresztą, 
mamy w akademiku dużo tańsze. Chociaż ostatnio kolega podniósł cenę, bo 
cukier zdrożał...
— Też mi zabawne, zachowuj się! — fuknęła na niego dziewczyna.
 
 
 
Z międzynarodowego składu powoli wysypywali się podróżni. 
Oczekujący wyłuskiwali wzrokiem swoich krewnych i znajomych. Kilka osób 
wylewnie się witało. Bębniły przez głośniki zapowiedzi przyjazdów i odjazdów.
— Ufff! Koniec podróży — oznajmiła podekscytowana Francuzka. Z 
wdziękiem wyślizgnęła się z wagonu. — Osiemnaście godzin w drodze. To 
wystarczy.
Delorme wynurzył się za nią jak cień. Zatrzymał się na błyszczącej 
posadzce peronu, z roztargnieniem rozglądając się wokół siebie. Minęło ich 
dwóch hałaśliwie rozprawiających Niemców. Młody roześmiany Szwajcar z 
przystrzyżoną na jeżyka fryzurką, który przyczepił się na krótko do Genesis tuż 
za Poznaniem, pomachał jej ręką na pożegnanie.
— Po tych schodach do góry! — Jean zarządził jak wytrawny 
przewodnik, przejmując inicjatywę. A potem z troską zapytał: — Ponieść twój 
bagaż?
— Coś ty? Moja torba nie jest ciężka — nie zgodziła się. W sportowych 
ciuchach przy rosłym komisarzu wyglądała jak jego córka.
Korytarzami dotarli do wysokiego holu z kasami, a następnie wydostali 
się z budynku dworca. Słońce raziło oczy, a temperatura powietrza sięgała 20 
stopni Celsjusza.
— City niczego sobie — mimochodem zauważył. — I ciepły dzień. Będę 
musiał zdjąć tę tweedową marynarkę. Tamtędy! — pokazał drogę, pilotując 
dziewczynę. — O, widać ten hotel. Mogliśmy przejść dołem, nie wychodząc na 
powierzchnię. Witają nas Aleje Jerozolimskie.
— Tamten? — zatrzymała się, zadzierając głowę. — Co ty? Chyba jest 
potwornie drogi — jęknęła, oglądając się na niego. — Nie stać mnie na taki 
luksus... — wyznała z niepokojem.
Nie spodziewał się takiego uniku. W jednej chwili zawisł nad przepaścią 
bez dna. Przypomniał sobie, jak to przed laty w austriackich Alpach toczyła się 
wprost na niego groźna lawina.
— Genesis, nie żartuj sobie, dobrze? Chcesz mnie puścić kantem w takim 
ogromnym mieście? — próbował obrócić wszystko w żart. — Kevin sam w 
Warszawie?
Poprawiła włosy i niepewnie pociągnęła nosem. Ta metropolia dziwnie ją 
przytłaczała i obezwładniała. Wszystko tu było obce.
— Zostałabym bez szmalu.
Nie wahał się ani chwili. Rankiem w Berlinie mile go zaskoczył 
przypadkowy bankomat, do którego się przypiął, by wyjąć coś na drogę. Znikł 
debet, a na jego rachunku wyrosła ślicznie zaokrąglona sumka. Ponad piętnaście 
tysięcy euro. Nie wierzył własnym oczom. Cacy!
— Nie ma sprawy, zafunduję ci hotel — zaofiarował swoją pomoc. — To 
tylko dwie, trzy doby, żeby się zaczepić — rozpaczliwie dorzucił. — Noszę się 
z zamiarem poszukania czegoś skromniejszego. Też nie chcę tu być sam.
Nie wiedziała, że dla niej był gotowy spędzić noc nawet pod mostem. Z 
rezygnacją wzruszyła ramionami i sięgnęła po torbę, postawioną na chodniku.
— To chodźmy! — odrzekła z nutą melancholii, wyzbywając się przy 
tym resztek oporu. — Ale pod warunkiem, że zażądasz najtańszych... — z 
naciskiem dodała, z trudnym do ukrycia oddaniem zaglądając mu w oczy. — 
Nic dla VIP-ów...
 
 
 
Pochylił się nad agentką, delikatnie klepiąc ją po policzku.
— Obudź się, pajacyku! — ciepło ją zachęcał. — No, już! Wstawaj 
śpiochu! Rusz się!
Zamruczała coś niewyraźnie i za nic mając jego cierpliwe zabiegi 
przewróciła się na drugi bok. Nie pozostawiła mu więc wyboru. Jego dłoń 
sprytnie wsunęła się pod kraciasty studencki koc i pieszczotliwie prześlizgnęła 
się po odsłoniętym gładkim brzuchu. Usiłował wymacać kolczyk, zdobiący jej 
pępek. To poskutkowało.
Wrzasnęła i poderwała się z poduszki. Dla większego bezpieczeństwa 
odskoczył.
— Nigdy nie rób tego więcej! — groźnie go ostrzegła, przecierając 
zaspane oczy. A potem jej wzrok powędrował w stronę okna akademika. — Co? 
Już prawie ciemno? — rzuciła z przerażeniem. — Miałeś mnie, podły draniu, 
budzić co godzinę — jęknęła w stanie bezgranicznej rozpaczy. — Wiesz, co 
uczyniłeś?
Przysiadł przy swoim laptopie.
— Nie działo się nic ciekawego. Nudy na pudy — odpowiedział. — A 
poza tym próbowałem cię postawić na nogi już ze dwa razy.
Łgał jak najęty. Chciał, żeby wypoczęła.
— Próbowałeś? A która godzina? — zapytała, szukając swojego zegarka 
na rękę.
— Minęła dwudziesta.
— I czym się oni teraz zajmują? — gramoliła się ze studenckiego łóżka. 
Rozkosznie ziewała.
— Są na kolacji. Przy świecach. Wybrali z karty to, co najdroższe, więc 
kelnerzy gną się w pas. I jak wytrawni koneserzy raczą się najlepszym winem.
— Mon Dieu, przespałam... sześć godzin. W głowie się nie mieści...
— Idź się ogarnąć, wskocz sobie pod prysznic, a potem powiem ci, czym 
wypełnili czas.
Posłuchała go i poczłapała do łazienki. Wróciła po dziesięciu minutach w 
płaszczu kąpielowym i z okręconymi ręcznikiem włosami. Wyciągnęła z 
plecaka suszarkę.
— Mów! — zarządziła.
Suszarka pracowała cicho, więc mógł bez przeszkód opowiadać.
— Spałaś już, gdy wybrali się na Starówkę. Artur kręcił się koło nich. Był 
tak bezczelny, że poprosił Delorme’a, żeby pstryknął mu z nią zdjęcie na tle 
jednej z kamienic. Pamiętała go z pociągu, a poza tym widzieli się już w hotelu. 
Zajmuje pokój na tym samym piętrze.
— Fatalnie, ona zacznie coś podejrzewać... — wyraziła swe obawy.
— Też o tym pomyślałem, ale z drugiej strony patrząc Artur nigdy dotąd 
nie wpadł. Jest tak przekonujący i tak naturalny, że nikomu przez myśl nawet 
nie przejdzie, iż...
— W porządku, co dalej?
— No więc nasza przyszywana pokojówka przejrzała jej rzeczy. I 
znalazła coś, co skojarzyło się jej z Arizoną. Przeskanowała ten bibelot, nasi to 
obwąchali i zawyrokowali, że Genesis jest w posiadaniu namayskiego 
komunikatora.
— Niesamowite! 
— Ten egzemplarz pochodzi ze statku, którym przed laty przyleciała. Ma 
jego oznaczenia. Nasi założyli już podsłuch, ale z rejestru wynika, że nigdy na 
Ziemi nie był używany.
— Po co więc go trzyma? To jakaś pamiątka? Jakby talizman? — 
zapytała, ale nie uzyskała odpowiedzi.
— Delorme dużo jej opowiadał o swoich rodzicach — ciągnął Robert — 
a Artur to dyskretnie nagrywał. Potem wrócili do hotelu. Komisarz poszedł się 
zdrzemnąć, a ona wybrała się na małe zakupy. Kupiła sobie czarną koronkową 
haleczkę i majteczki. I kilka innych babskich drobiazgów. Jakieś kosmetyki.
— Możesz mi to pokazać?
— Co?!
— Tę haleczkę.
W katalogu sklepowym znalazł numer produktu. 
— Nie zapisywałem tego u siebie, bo nie sądziłem, że to będzie ważne.
— Bo nie jest ważne.
Wyłączyła suszarkę i przez dobrą chwilę przyglądała się fotce produktu.
— Prawie taką samą miała w mieszkaniu w komodzie — oznajmiła. — 
Właściwie kilka niemal identycznych. Kiedy przyjmowała w Paryżu klientów, 
wkładała coś takiego na siebie. Dobrze jest jej w czarnej bieliźnie.
— Mówisz serio? To znaczy, że co?.. — domyślnie spojrzał na Betty. — 
Że coś się szykuje?.. — Z mety zasznurowała usta i z powrotem włączyła 
suszarkę, więc ciągnął dalej. — Kiedy się kąpałaś, dosłownie przed chwilą, 
dowiedziałem się o tym czujniku. Przez komórkę. Wyobraź sobie, że Walter ma 
już coś takiego. Za żywe próbki podziękował, ale ich nie wykorzystał. Oddał je 
do laboratorium. Zdradził, że oparł się na zasobach arvotarskich. Mieli na 
pokładach taki wykrywacz, ale rzadko kiedy go używali. W kosmosie mało 
przydatny. Poza tym o niewielkim zasięgu. Około 400 kilometrów. Przełożył to 
na język naszej technologii i powstał maleńki moduł, w który można wyposażyć 
samoloty, wykonujące loty szpiegowskie. Wystarczy wcisnąć płytkę do 
standardowego zaczepu. I pyta, gdzie to ma podrzucić.
Jej oczy zabłysły.
— Nareszcie — odetchnęła z prawdziwą ulgą. — Ubędzie nam... eee... 
połowa roboty. Szczerze mówiąc liczyłam raczej na satelitę. — Chwileczkę się 
zastanawiała. — Ma się rozumieć, kupujemy to. W ten sposób będziemy zawsze 
wiedzieć, gdzie jest, nawet gdyby nam w kółko zwiewała i wiele razy pod rząd 
zmieniała toż... — raptem zamilkła w pół słowa. — Do diabła! — warknęła, 
uderzona nagłym skojarzeniem. — Z zasobów arvotarskich? — zakwiliła.
Nie mogła ukryć przed rudzielcem zażenowania. 
— I tu jest pies pogrzebany — powiedział z naciskiem, wiedząc, o co jej 
chodzi. — Mogliśmy wpaść na ten pomysł już dwa lata temu. Wcale nie 
jesteśmy takimi geniuszami, za jakich nas biorą.
— Nie zwalaj na nas — twardo się broniła. — Ktoś to zawalił dobrych 
parę lat temu. Na długo przed nami.
Wypuścił z ulgą powietrze.
— To tylko zasługa Waltera, że się do tego dogrzebał — rzucił 
pojednawczo. — Czysty przypadek. Na pokładach arvotarskiego krążownika 
jest przecież nieskończenie wiele takich elementów. I chyba nikt w pojedynkę 
nie ogarnia całości — wyjaśnił. — A poza tym wcale się nie dziwię, że olewali 
ten trend. Mieli ważniejsze sprawy na głowie. Przecież Arvotarzy nie mogą 
plątać się po Ziemi. Ten nadmiar tlenu w powietrzu rozwaliłby im płuca. A ci 
nieliczni Namayowie nie są aż tak groźni, żeby z ich powodu za każdym razem 
wpadać w panikę. Dobrze wiemy, że liczy się to, co dzieje się w kosmosie, a nie 
tu.
— To prawda — rzekła po zastanowieniu. — Nie ma co rozdzierać szat. 
Kiedy mogą to zainstalować?
— Jeśli zależy ci na tempie, to jeszcze tej nocy.
— Klawo, dzwoń do niego. Niech to zrobią. Nie mówił nic o szmalu? — 
zapytała podejrzliwie.
— Co ty? On? Przecież dotąd byliśmy wypłacalni.
— Zatem już nie będzie mogła nam się wymknąć. Kamień spadł mi z 
serca. Jutro przekonamy Delorme’a, żeby z nią pogadał. Powie jej, co i jak. — 
Uchyliła okno i wsłuchała się w dobiegające z dołu akademika przytłumione 
dźwięki. — Co to za muzyczka? Dyskoteka?
Bezmyślnie kiwnął głową.
— Przypuszczam, że tak — odrzekł, nie odrywając wzroku od schematu 
komunikatora.
— To w takim razie pójdę się pokręcić. Muszę się jakoś odreagować — 
rzekła z werwą, dzieląc się z nim niespodziewanym postanowieniem.
— Sama?! — zrobił wielkie oczy.
— Sama — potwierdziła zadziornie.
— Nie wolno ci — postawił się. — To brawura. Skrócą cię o głowę. W 
czasie akcji — i to w dodatku w obcym kraju — pod żadnym pozorem nie 
możemy się rozdzielać.
— Pieprzę to! — nienawistnie syknęła.
— Baby, opanuj się, musimy ich monitorować — usiłował być dorosły. 
— Zrezygnujesz z takiej atrakcji? Przecież w tym hotelu zapowiada się ekstra 
noc poślubna...
— Guzik mnie to obchodzi — odrzekła z samozaparciem. — I nie mów 
do mnie „baby”.
Pomyślał, że jej katolickie wychowanie robi swoje.
— No, dobra — postanowił ustąpić. — Widzisz ten kolorowy plakat na 
drzwiach? Jeśli ze swojego łóżka trafisz sztyletem tamtego przystojniaka 
między oczy, pozwolę ci zejść na dół.
Chwilę ważyła podany jej nóż w dłoni. Potem lekko się uniosła i cisnęła. 
Stwarzała wrażenie pasywnej, ale w pewnych sytuacjach zamieniała się w 
jaguara.
— I co? — nonszalancko zapytała.
Podszedł tam i wyrwał sztylet.
— Perfekcyjnie! — rzekł z podziwem. — Jak ty to robisz?
Obojętnie wzruszyła ramionami. Zrzuciła właśnie płaszcz kąpielowy i 
wciągała za jego plecami spodnie.
— Po prostu... — tańczyła na jednej nodze — regularnie... chodzę... na... 
treningi... A ty... nie?
Posmutniał. 
— Mogę się już odwrócić? — zapytał. Kończyła zakładać biustonosz. — 
Ostatnio jakoś się zaniedbywałem...
 
 
 
4.
 
 
Usłyszał umówione stuknięcie i cicho skrzypnęły w kiepsko naoliwionych 
zawiasach otwierane drzwi. Mimowolnie obejrzał się za siebie. Uniósł brwi.
— Tylko pół godziny? — zapytał z nutą ironii. — Aha, nie było 
Supermana.
Weszła do pokoju ze skwaszoną miną. Świetnie się prezentowała w 
obcisłej bluzeczce w paski.
— Drętwi jacyś. Bez polotu. Pewnie się rozkręcą dopiero około północy. 
Zero fantazji.
Wrócił do klawiatury.
— Doskonale trafiłaś — pocieszył agentkę. — Intuicja cię nie zawiodła. 
Właśnie uporali się z kolacją i idą do siebie.
Zatrzymała się za jego plecami.
— Przyniosłam ci puszkę coca-coli — wymamrotała. — A tu z powrotem 
te dwie dychy — podała mu przez ramię wymięty banknot.
Wziął i niespiesznie schował do wydobytego portfela.
— O, są już w środku — oznajmił. — Zapaliły się boczne światła.
— To jego apartament? — próbowała się upewnić.
— Uhm! — potwierdził.
— Zadzwoń do Artura i zapytaj, czy nie zapomniał o afrodyzjaku.
— O czym? — zrobił wielkie oczy.
— Nie mówiłam ci? Dostałam ten środek od Waltera. Działa w bukiecie 
odświeżająco-zapachowym, który wkłada się do kontaktu.
— Serio? Nie mówiłaś. Teraz już za późno, żeby mu o tym przypominać. 
Ale jak go znam, to na pewno tego nie przeoczył. — Uderzył się ręką w czoło 
niby to w nagłym olśnieniu. — Coś takiego i mnie by się przydało — rzekł z 
ożywieniem.
— Akurat — wycedziła z przekąsem. — Tobie? Wiem, co byś z tym 
zrobił.
— He, he, he! — zarechotał. — Na wszelki wypadek posprawdzaj 
gniazdka elektryczne. 
Odeszła od niego i szeroko otworzyła okno. Do pokoju wdarło się 
wieczorne powietrze. Z oddali dobiegał trel słowika. 
— To jest zawsze najlepszy sposób — popisała się pomysłowością. — 
Świeżutki łyk tlenu.
Oparła się łokciami o parapet i zapatrzyła się w ciemne niebo. Widniał na 
nim blady sierp księżyca.
— Jasny gwint, zaczyna się... — Robert oderwał ją od wieczornych 
medytacji. — Świeże powietrze w Warszawie? Całują się!
Odwróciła się od okna.
— Nie będę na to patrzeć — mężnie postanowiła. — Ty mi krótko mów, 
co się tam dzieje.
Rypnęła całym ciałem na łóżko i ułożyła się wygodnie, podkładając sobie 
poduszkę pod głowę. Zaczęła się bawić pozostawionym sztyletem.
— No więc... excusez du peu... kilka ciasnych figur. Obejmują się i 
pieszczą. On ją zaczyna roz-bie-rać... — chłodno relacjonował. — Zero tremy 
przed występem. Musieli w siebie wlać morze wina.
— Ma pod spodem czarną haleczkę?
— A jak... — cmoknął z uznaniem. — Szczuplutka, ale z seksapilem. Ha! 
— po chwili dorzucił z dumą, odsuwając się od laptopa. — Dali mi to wreszcie 
na cały ekran. Jak w telewizji. Klasa! Z trzech kamer. No... — znacząco 
gwizdnął. — Ona uklęknęła przed nim i... Boże ty mój!.. — jego głos przeszedł 
w teatralny szept. Udał, że w niewiarygodnym zawstydzeniu zasłania sobie 
oczy, lecz nadal patrzył przez rozłożone palce. — Ależ on ma wielkiego ptaka... 
Nie widziałem takiego,  jak żyję — wychrypiał z zachwytem. — Niespotykana 
anomalia...
Nie wytrzymała i zwinie zerwała się z łóżka, stając mu za plecami. 
Rzuciła okiem na to, co działo się na ekranie.
W jednej chwili się połapała.
— Ty wredny świntuchu! — parsknęła ze złością. — Podpuściłeś mnie, 
chamie jeden. Normalnego ma, do diabła! — Wróciła tak gwałtownie na łóżko, 
że aż jęknęły sprężyny. — Zrób mi jeszcze raz taki numer, cwaniaku, a 
wyfruniesz przez okno — ostrzegła go. — Z oberwanymi jajami — pogroziła 
mu ostrym sztyletem. Lecz już po chwili dużo spokojniej dorzuciła, nie kryjąc 
determinacji: — Doskonale się orientujesz, że seks będę uprawiać tylko z 
facetem, który zostanie moim mężem. Nigdy wcześniej. Więc mnie nie 
prowokuj!
Mimowolnie przytaknął, nie przywiązując do jej wybuchu większej wagi.
— Teraz zaczynają na ostro — oznajmił. Nagle ziewnął, oparł się o 
krzesło i z ulgą założył ręce za głowę. Spoważniał. — No, nie, nie chciałem ci 
deptać po odciskach — zaczął się usprawiedliwiać. — Dobrze wiesz, że cię 
szanuję i tak dalej. Ale w każdym siedzi taki psotliwy chochlik, który czasami...
— Taki mały skurwysynek — wpadła mu w słowa — który musi 
sprawdzić, czy nie da się rozwalić zabawki, na którą starzy wydali krocie...
— Dokładnie — potwierdził po chwili. — Już skończyli. Błyskawicznie 
się z nią uporał. Teraz zwlókł się z łóżka i człapie do łazienki. Szkoda, że nie 
było głosu...
— Oj, krasnalu, krasnalu... Gdybyś mnie nie cenił — pobiegła myślami za 
jego krótką spowiedzią — byłby z nas zespół do kitu. Na tym stoimy od dwóch 
lat.
Pochylił się nad ekranem.
— Mam zbliżenie na jej śliczną buźkę — kłapnął. Zabawnie przekrzywił 
głowę. — Wydaje się... taka ludzka i... heh... szczęśliwa. 
 
 
 
Oparty rękami o umywalkę, ciężko dyszał, pomału się uspokajając. Była 
zadziwiająco uległa i nie pojmował, dlaczego pot leje się z niego strumieniami. 
Wąskie strużki płynęły po twarzy, po piersiach i plecach, docierając do 
posadzki. Czuł się tak, jakby właśnie samotnie zdobył Mount Everest. 
Triumfował. Genesis nie zamieniła się w potwora. Dała mu to, czego od 
wczesnej młodości bezskutecznie oczekiwał od kobiet, nie znajdując oddźwięku 
i zrozumienia. Nigdy w życiu nie zaznał takiej rozkoszy.
Wziął prysznic, wytarł się ogromnym ręcznikiem i wrócił do łóżka. 
Przytuliła się do niego.
— Było ci dobrze? — zapytała.
— Mhm! — wymruczał.
— Teraz pójdę do siebie, bo nie mógłbyś zasnąć. Rankiem się spotkamy 
— cmoknęła go w czoło. — Dobranoc! — wyrzekła.
— Dobranoc! — potulnie się zgodził.
Pozbierała swoje rzeczy i bezszelestnie opuściła jego apartament.
 
 
 
Była ciemna noc. Wskazówki zegara pokazywały pierwszą dwadzieścia 
cztery. Delikatnie pieścił jej ponętne gładkie ramię, wystające spod kraciastego 
koca.
— I znowu muszę cię budzić, śpiochu — szeptał jej przy uchu. — 
Wstawaj, Esmeraldo. Czeka nas żółty alarm. Cały nasz misterny plan poszedł w 
drzazgi.
Uniosła się na łokciu, prawie nie otwierając oczu. Kurczowo złapała go za 
nadgarstek, chcąc czym prędzej znaleźć się na powrót w jego bezlitosnym, ale 
realnym świecie. Przyśniło się jej, że jeszcze chodzi do college’u i że wybrała 
się z przyjaciółkami na rozkoszną plażę w Miami. A wcześniej jeździły na 
wrotkach. 
Nie zapalał światła. Monitor laptopa rzucał słaby blask. Był nieomal 
Orfeuszem, wyprawiającym się po Eurydykę do Hadesu.
— Co się stało, Quasimodo? — wymamrotała. W tamtym sennym świecie 
nie było koszmarnych obcych z Syriusza.
— Osunęła się lawina. Dziesięć minut temu odezwał się ten popieprzony 
namayski komunikator — wyznał z przygnębieniem. — Mamy cholernego 
pecha — dorzucił z żalem. — Właśnie czekam na tłumaczenie. 
— A co się z nią dzieje?
— Artur mówił, że wpadła w panikę. Totalnie jej odbiło. Rzuca się po 
numerze hotelowym i omal nie chodzi po ścianach. Ale to nie wszystko — 
odkaszlnął. — Centrala informuje, że jeden z namayskich patrolowców wchodzi 
właśnie w atmosferę. Chyba jakiś starszy typ. Ogłosili u siebie czarny alarm. Z 
analizy toru lotu wynika, że kieruje się w stronę Warszawy. Ponieważ tu 
działamy, są zainteresowani naszymi sugestiami. Zajmą się nim, jeśli to nie 
wiąże się z naszą operacją. To znaczy: wykończą tych Namayów i zgarną ich 
sprzęt.
Podniosła się i zaczęła się ubierać.
— Faktycznie, włącz żółty alarm! — powiedziała ze zniechęceniem. 
Kochała porządek i nie cierpiała takich nagłych zwrotów akcji.
— Włączam żółty alarm dla środkowo-wschodniej Europy — oznajmił, 
szybko uderzając w klawisze. — Musisz tu wpisać swój osobisty kod...
Przysiadła na jego krześle w figach i półkoszulce, a on odebrał telefon. 
Od dzieciństwa miał świra na punkcie komputerów i radził sobie ze wszystkimi 
możliwymi protokołami sieciowymi.
— Artur mówi, że ona ubrała się i zjeżdża na dół. Pewnie do garaży.
— Dobra, niech zmyka. I tak daleko nie ucieknie — mruknęła z 
przekąsem. — I co masz?  
Ustąpiła mu miejsca i mógł ponownie przypiąć się do klawiatury.
— Jest ta instrukcja. Na wstępie zwyczajowe pozdrowienia namayskie. 
Potem treść: „Zabieramy cię, siostro, z Ziemi. Wracasz do swoich!” Następnie 
mówią, gdzie ma czekać i o której. Dokładne parametry... — zerknął na zegarek. 
— Dysponuje pewnym zapasem czasu, nie musi się szaleńczo spieszyć. Tylko 
gdzie to jest? Potrzebna mapa.
— Przyszło jeszcze coś z centrali — cicho zauważyła.
Odebrał komunikat.
— To takie same indeksy — skonstatował. — Wykryty przez naszych 
NA-13, czyli innymi słowy UFO, wyląduje... eee... to jest gdzieś między 
Sulejówkiem a Halinowem. Godzina też się zgadza.
Przetarł zmęczone oczy i zatrzymał wzrok na agentce. Szykowała się do 
włożenia sportowych butów na protektorach.
— No, piękna, rusz głową. W tobie ratunek. Wciągnęło nas to bagno po 
uszy!
Zamarła w bezruchu, dotykając palcami skroni. Niczym odurzona 
wyziewami ze szczeliny skalnej Pytia z Delf musiała zajrzeć w przyszłość.
— Po pierwsze, nadasz do centrali, żeby nie ruszali tej namayskiej 
maszyny. Ma bezpiecznie wylądować i odlecieć... — rzekła po chwili wahania.
— Chcesz tego cudaka wypuścić z rąk? — na jego czole pojawiły się 
dwie poziome bruzdy. — Tyle zachodu i raptem walkower? Poddasz się bez 
walki?
Z przekonaniem przytaknęła.
— Nie dramatyzuj. Widzę, że umierasz ze strachu. Z duszą na ramieniu 
niczego nie dokonasz. Jestem pewna, że ona wróci. Qui ne risque rien, n’a rien. 
Ale musi się sama przekonać, że tam już nic nie ma. Za wyjątkiem tych 
żałosnych niedobitków ich flotylli w paśmie planetoid. Kapujesz? Po drugie, 
niech Artur umożliwi jej dotarcie do zaplanowanego miejsca lądowania obcych. 
Może Genesis będzie w stanie zwędzić jakiś wóz? Jeśli nie, niech jej zaofiaruje 
któryś z naszych. Stoją tam chyba ze trzy. On to potrafi.
— Oki!
— Poczekaj, jeszcze chwila. Kiedy już się z tym upora, niech ściągnie z 
łóżka komisarza i zabierze go ze sobą na lądowisko. Niepostrzeżenie polecimy 
za nią naszym śmigłowcem.
— Z tym francuskim gliną? Po co?
— To ważne. Musi na własne oczy ujrzeć, że jego urocza laska daje dyla 
z Ziemi. Jest w niej zadurzony, więc nam nie uwierzy. Będzie mu chodziło po 
głowie, żeśmy ją sprzątnęli. A powinniśmy go mieć gotowego pod ręką, kiedy 
ona wróci.
— Aha, rozumiem. Helikopter na które lądowisko? 
— No, bezsprzecznie na to w pobliżu. Na VS2. Niech przyleci dokładnie 
o... eee... Oki, za chwilę zgramy czasy... — zaciągała pasek przy spodniach. — 
Mamy stąd tam pieszo siedem minut.
Rozłożył papierową mapę.
— Jeśli dorwie sprawny wóz i niczego nie pokręci, to pewnie uda się w 
stronę Mostu Poniatowskiego, potem pogna Grochowską, Płowiecką, Czecha i 
Traktem Brzeskim. To wylot na Terespol. Poradzi sobie? A może złapie 
taksówkę? — podniósł wzrok na Betty. 
— Prościutka trasa, trudno zabłądzić. Z jej wewnętrznym kompasem? O 
tej porze nie ma dużego ruchu. W Paryżu jakoś sobie radziła. Ani razu nie miała 
stłuczki, pominąwszy kilka mandatów za parkowanie — sumowała wcześniej 
zdobytą wiedzę. — O cholera, wreszcie to do mnie dotarło... Na pewno nie umie 
ukraść samochodu. Jeszcze rozwali szybę i narobi hałasu, ściągając sobie na 
kark policję... Wszystko, tylko nie to... 
— Może wiadomymi kanałami dać cynk, żeby drogówka jej nie ruszała?
— Co ty? Nie. To byłoby równoznaczne z dekonspiracją...
— Racja!
Zaświeciły się jej oczy.
— Otwórz, znowu masz coś z centrali.
— Pełna kultura — oznajmił po chwili. — Co za kurtuazja? Potwierdzili 
nasze dyspozycje i odwołali u siebie czarny alarm. Widzisz, jaką masz władzę? 
— z podziwem rzekł do agentki. — Dozgonne błogosławieństwo NASA. 
Ogłoszą cię świętą za życia.
— Złudzenia — mruknęła, mimo to z ulgą odetchnęła. — Koreluj czasy i 
wynosimy się stąd — zadecydowała. — Momencik — powstrzymała go. — 
Zaczekamy na to, co ona zrobi.
 
 
 
Zjechał windą do garaży i jakby przecząc prawom fizyki w te pędy 
znalazł się na środku parkingu. Zaczął gwizdać pod nosem i omal nie stepować, 
nonszalancko próbując zwrócić na siebie jej uwagę. Szczęśliwym zrządzeniem 
losu od razu wpadła mu w oczy.
— La marquise sortit a cinq heures — ironicznie mruknął do siebie, 
mimowolnie nawiązując w myślach do historycznego manifestu surrealizmu. 
Tak wyglądał stereotypowy początek konwencjonalnej powieści. W 
rzeczywistości minęło pół do drugiej, a Genesis nie była markizą, ale kosmitką. 
A do tego kurewką. — Witaj, śliczna Paryżanko! — z szeroko rozpostartymi 
ramionami tubalnie zawołał, olewając zasady konspiracji i nie licząc się z tym, 
że jest środek nocy. — Klaustrofobia? Nie możesz zasnąć w nowym miejscu? 
— Z mety podpłynął do niej, jakby intymne tete-a-tete z tą właśnie niedawno 
poznaną madonną miało być jego przeznaczeniem.
Bezradna sterczała za czerwonym volvo w popielatych bojówkach, 
wygodnych półbutach i jakimś luźnym swetrze. Obeszła zaparkowane wozy, 
mając płonną nadzieję, że któryś z kierowców okazał się na tyle lekkomyślny, 
żeby zostawić uchylone drzwiczki lub kluczyki w zamku. Nie szarpała klamek, 
lękając się, że uruchomi alarm.
— A ty? Co ty tutaj robisz? — nieżyczliwie zapytała. — Przyzwoici 
faceci już śpią... — fuknęła jak osaczone zwierzę. Zamierzała pozostać sama i 
nie przewidywała żadnego męskiego towarzystwa. Zresztą była już z jednym w 
łóżku tej nocy.
Miała jakieś nieprzytomne spojrzenie, więc nie próbował wdawać się w 
wyjaśnienia ani w pertraktacje. Nie odstraszyła go. Śmiało do niej się zbliżył i z 
filuternym uśmiechem pomachał jej kluczykami przed oczyma. 
— Znam ten ból — omal nie zaśpiewał z przejęcia. — Domyślam się, że 
chcesz się stąd wyrwać. Te biurowce przytłaczają. Weź mój! — rzekł 
zachęcająco. — To tamten ciemny citroen. Bak jest prawie pełny.
Na taką chrupiącą marchewkę od razu dała się złapać. Podprowadził ją do 
wozu i zachęcająco uchylił przed nią bramy niby-raju. Zerwał zakazany owoc i 
wepchnął jej do rąk.
— Mam szczęście, że na ciebie trafiłam — pociągnęła nosem. Okazał się 
zaczarowaną złotą rybką, spełniającą jej życzenia. — W Paryżu szlajałam się 
bardzo podobnym.
Nerwowo zasiadła za kierownicą i nagle ustąpiło męczące ją napięcie. 
Włożyła kluczyk do stacyjki.
— Nie ma sprawy — rzucił niefrasobliwie. — Musimy sobie pomagać, 
maleńka. To obcy kraj. A tam w skrytce masz mapkę tej metropolii — 
skwapliwie dodał. — To na wypadek, gdybyś się zagubiła w tym labiryncie...
— Jeszcze raz dzięki! — powiedziała i zatrzasnęła drzwiczki. — To 
faktycznie klaustrofobia — rzekła do niego, opuściwszy szybę. — Nie lubię się 
do tego przyznawać, ale... — udała nadzwyczaj szczerą. Niestety, nie był jej 
psychoterapeutą, a przecież nadawał się do tej roli. — Nie zdajesz sobie sprawy, 
jak bardzo mi pomogłeś. 
Ostrożnie ruszyła, kierując wóz na powierzchnię, a w lusterku w ostatniej 
chwili zauważyła, że facet z Genewy życzliwie macha jej ręką na pożegnanie.
 
 
 
Pozostawili za sobą otulony snem Sulejówek. Śmigłowiec minął pokryty 
drzewostanem teren poligonu wojskowego i powoli zaczął obniżać lot. Czerń 
lasu ustąpiła ciemnej szarzyźnie łąk. Nisko zawiśli nad sporawą polaną, 
otoczoną z trzech strony linią boru. Zgasły światła sygnalizacyjne. Po drugiej 
stronie nitki szosy znaczyły się połyskujące w świetle księżyca stawy. Na 
niższych obrotach silnik pracował dużo ciszej.
— Jest jakieś... trzysta metrów stąd — zawyrokował Robert, podając 
komisarzowi lornetkę z noktowizorem. — Jeśli zależy ci na tym, żeby jej się 
dokładniej przyjrzeć, możemy niby to przypadkiem koło niej przelecieć. Mało 
prawdopodobne, żeby zwróciła na nas uwagę. Na pewno sterczy obok wozu i 
przeczesuje wzrokiem niebo.
Jakiś czas trwało, nim w okularach znalazł właściwy skrawek gruntu. 
Zabiło mu serce. Wyłowił zastygłą w bezruchu postać na tle przechylonego na 
bocznej bitej drodze samochodu osobowego. Naprowadziły go światła 
postojowe. 
— To ona — wyszeptał. Głowę miała zadartą do góry. Kontemplował ten 
widok dłuższą chwilę. — Nie da się poprawić obrazu? — zapytał.
Betty majstrowała przy sprzęcie.
— Teraz będzie lepiej...
Wziął od niej i znowu przyłożył do oczu.
— Jeszcze cztery minuty — ostrzegł go rudzielec. — Powinni być 
punktualni. Jeśli dotąd nie widziałeś UFO, to właśnie masz okazję. Przestań 
ściągać ją wzrokiem, a śledź lornetką niebo. Przylecą ze wschodu — pokazał 
mu kierunek. — Z reguły się nie spóźniają.
Posłuchał go i skierował lornetkę wyżej. Księżyc był już nisko.
— Co z czujnikami? — zapytała Betty.
Robert podniósł na nią wzrok.
— Jak dotąd, nic. Mówiąc o nocy, mieli pewnie na myśli noc u siebie. 
Czyli po drugiej stronie Atlantyku.
— To prawda — westchnęła.
— Jezu Chryste! — wpadł jej w słowa Delorme.
Nadlatująca maszyna obcych rosła w oczach. Mający kształty sporawego 
spodka pojazd coraz bardziej opadał, aż wreszcie znieruchomiał nad 
zaparkowanym citroenem. Zachwycał zapierającą dech w piersiach tajemniczą 
symfonią świateł.
Genesis niby aktor na scenie znalazła się w omiatającym grunt jasnym 
stożku z reflektora.
— Mają ją! — szepnęła Betty.
Oczekująca wyciągnęła do góry rękę w geście, który miał pewnie wyrażać 
powitanie. W dół spłynął niby winda półprzejrzysty różowawy walec. Uczyniła 
ze trzy kroki i dała się pochłonąć świetlnej toni. Uniosło ją ku otwartemu 
wlotowi. 
— Odrodziła się jak feniks z popiołów i uleciała w gwiazdy — ocknął się 
dotąd milczący Artur, poziewując w rękaw i przypominając o swojej obecności. 
— Bajeczny ptak — sennie podsumował tę przedziwną laskę. Nie robiło na nim 
wrażenia to, co się tam działo.
W minutę później NA-13 zakołysał się jak lekko wytrącony z równowagi 
wirujący bączek, zgrabnie poderwał się do lotu i poszedł w górę. A po następnej 
wtopił się w pokryty gwiazdami nieboskłon, zamieniając się w świecący punkt.
— Jeśli chcesz, możesz zabrać swój wóz — niemrawo rzekła Betty do 
Szwajcara. — Zmywamy się stąd, nic tu po nas!
Wtulony w fotel, wyraźnie się nudził. Skrzywił się, kiedy to usłyszał. Nie 
miał zamiaru wysiadać ze śmigłowca, ładować się za kierownicę samochodu i 
po nocy rwać samotnie do stolicy. Niby to było tylko 25 kilometrów, ale...
— A bo ja wiem? — wzruszył ramionami, ostentacyjnie nie wyjmując rak 
z kieszeni. — Skąd mogę wiedzieć, czy pozostawiła kluczyki w stacyjce? — 
próbował się bronić. — Może je wzięła ze sobą?
— Podlecimy tam i zobaczymy — rozstrzygnęła.
Robert zarżał. Akurat z ulgą zamykał laptopa. Był po pracy.
— Zadzwoń do niej i zapytaj! — zażartował.
Ten udał, że bierze ten wątpliwy dowcip za dobrą monetę.
— Mówisz o komórce? Już jest poza zasięgiem — niby to ze śmiertelną 
powagą odbił piłeczkę. A potem przesądził: — Rankiem ściągnie mi go pomoc 
drogowa. Zresztą, po co zaprzątasz sobie tym głowę? — zwrócił się do agentki. 
— Przecież to nie twój budżet.
— Faktycznie — przyznała się do porażki Betty.
 
 
 
5.
 
 
 
W dwa tygodnie później
 
Jego twarz zdradzała wyraźne podniecenie. Ukrył komórkę w kieszeni i z 
ukontentowaniem zatarł ręce.
— Zatelefonowała? — Robert niedbale opierał się o metalową balustradę. 
Miał na sobie miarową granatową kurtkę z firmowym nadrukiem. Nie był w 
stanie swym wątłym ciałem zasłonić kształtów spoczywającego tu 
gigantycznego arvotarskiego krążownika. Z wysokości antresoli krzątający się 
po wykutym w skale olbrzymim hangarze inżynierowie i technicy przypominali 
mrówki. — To świetnie. Nie musimy główkować nad tym, jak uwiarygodnić 
twoją obecność na Majorce — kiedy to mówił, oczy miał szczere i odrobinę 
rozbawione.
Delorme odkaszlnął w dłoń. 
— Nie wyrzuciła mojej prywatnej wizytówki — usiłował wstydliwie 
usprawiedliwić Genesis. 
Czuł ulgę. Nie spodziewał się, że kosmitka wróci. Od dwóch dni 
monitorowano jej wyczyny na Balearach. Pojawiła się w towarzystwie trzech 
Namayów, którzy po wylądowaniu wcielili się w młodych Hiszpanów. Dopadli 
zabawiających się na leśnej polanie turystów. Czwarty pozostał w NA-13, 
umykając gdzieś w przestrzeń kosmiczną.
— To poszukajmy Betty — rzekł rudzielec. — Zobaczymy, co nam 
powie.
Komisarz zatrzymał go na chwilę.
— Wiesz, co? — poprosił. — Jeżeli szykują się jakieś niespodzianki, 
wolałbym o nich usłyszeć od ciebie, nie od niej — wyznał ze smutnym 
grymasem na ustach. — Ona mnie onieśmiela.
Tamten wyprostował się i nienaturalnie odrzucił do tyłu ramiona.
— Serio? Wydaje mi się przystępna. I seksy — nie zgodził się z paryskim 
gliną. — Właściwie, to nie jestem uprawniony, ale co mi tam... — 
nieoczekiwanie ustąpił. — Sprawy mają się tak... — zaczął objaśniać. — Ci 
chłopacy buńczucznie wymyślili, że przejmą we trójkę władzę nad Ziemią. 
Zupełny absurd — na moment pogrążył się w zadumie. — Sądzą, że drogą 
kolejnych wcieleń i zmian tożsamości dotrą do tego, kto włada tą planetą. 
Dlatego jesteś im potrzebny — ożywił się, kątem oka śledząc przechodzącą 
Murzynkę z centrum nasłuchu. — Chcą zacząć od ciebie. To był pewnie główny 
powód tego, że się nagle odezwała.
— Ach, tak? — komisarz nie tego się spodziewał. Agent zadał mu cios 
poniżej pasa. Liczył jak sztubak na to, że słodka Genesis odwzajemni jego 
uczucia. Z ponurą miną obejrzał czubki swoich butów.
— A poza tym kończy im się szmal — Robert nadal bezlitośnie 
pozbawiał go złudzeń. — Mają nadzieję, że dorwą się do twojego konta. — 
Zajrzał mu w oczy i zaraz dorzucił: — Tyle wynika z ich niektórych rozmów. 
Ale trzeba wziąć poprawkę na ich grę. Lawirują, przywdziewają maski i nie są 
szczerzy. Nie ufają sobie nawzajem. To przecież istoty, pozostające od dawna w 
stanie totalnego zagrożenia. Zatem zdegenerowane. Jakie więc są prawdziwe 
intencje tej laski — zakończył — wywnioskujesz dopiero na wyspie, kiedy ją 
zobaczysz.
Ruszyli szukać agentki, ale komisarz znowu złapał rudzielca za rękaw.
— A jak z tą mikrobiologiczną osłoną, zabezpieczającą organizm przed 
ich atakiem?
Robert skrzywił się przezabawnie.
— Po tych trzech seriach szczepień, które przeszedłeś, nie powinna 
zawieść. Nie ma powodu do obaw — klepnął go w ramię jak starego kumpla, 
nie chcąc, żeby bez końca dreptali w miejscu.
Komisarz nadal zwlekał. Nurtowały go jakieś wątpliwości.
— A czy ona?.. Z nimi?.. — wstydliwie wybąkał, przełamując ostatnie 
opory. W gruncie rzeczy tylko to go niepokoiło.
Spłoszony tym pytaniem rudzielec uciekł spojrzeniem gdzieś w bok.
— Z materiału filmowego wynika, że nie — wyklarował. — Niemniej 
jednego wyróżnia. To See. Wczoraj trzymali się razem za ręce, idąc na plażę.
 
 
 
Majorka była istnym rajem i żałowała, że wcześniej nie odkryła tej 
śródziemnomorskiej wyspy — o klifowym wykończeniu na północy i uroczych 
gajach oliwkowych, pomarańczowych i migdałowych na terenach nizinnych. 
Majestatyczne góry, stare klasztory i ustronne wioski wabiły chętnych wrażeń. 
Natomiast na południu —  na wschód od Palmy —  szerokim 
ośmiokilometrowym łukiem ciągnęła się pokryta drobnym piaskiem plaża, 
ponad którą wznosiły się mnogie hotele. Zaczynał się sezon i roiło się od 
turystów, dla których ten uroczy zakątek globu był smakowitą przynętą. 
Kawiarnie, restauracje i bary tętniły tu życiem przez całą dobę. Mieniła się w 
słońcu błękitna woda. 
Mimo niezliczonych atrakcji, a w tym rozkoszy kąpania się w ciepłym 
morzu, nie udzielało się jej urlopowe szaleństwo, zaś na jej twarzy malowały się 
przygnębienie i udręka. Kamraci, którzy z pozoru wspaniałomyślnie zabrali ją z 
Ziemi, bezlitośnie odarli ją ze złudzeń. Śmiałkowie, którzy odważyli się z nią tu 
następnie wylądować, niefortunnie wcielili się w prymitywnych hiszpańskich 
chłopaków — pierwszych Ziemian, na jakich się natknęli. Pochopnie wybrali 
ofiary, deformując sobie świadomość. Efekty było widać już od pierwszego 
dnia. Od rana do wieczora zajmowali się wlewaniem w siebie drinków i 
rozglądaniem się za tanimi panienkami. Lekceważyli rudymentarne zasady 
ostrożności i ostentacyjnie rozmawiali ze sobą po namaysku, ignorując 
bezpieczny hiszpański. To musiało fatalnie się skończyć.
Zadumała się nad poznanym w pociągu Francuzem. Czasami 
przeznaczenie niby to przypadkiem stawiało jej na drodze osoby, których nie 
mogła wymazać z pamięci. Jean skwapliwie obiecał, że przyleci, ale nie była 
przekonana, że tym samym uwolni się od kłopotów. Czy był jej przyjacielem? 
Krótki pobyt poza Ziemią uzmysłowił jej, jak tragiczny jest jej los. Żałowała, że 
tak lekkomyślnie porzuciła go w Warszawie, licząc na swoich jak na zbawienie. 
Pluła sobie w brodę. Okrutni Arvatarzy nieśpiesznie pacyfikowali resztki 
namayskiej flotylli. Rozgniatali ich jak pluskwy, popisując się wyrafinowaniem 
i sadyzmem. Utworzyli swoją bazę na Plutonie i stamtąd regularnie wyprawiali 
się w stronę pasma planetoid. Było oczywiste, że mają zamiar aż do ostatniego 
wytłuc wszystkich Namayów, którzy schronili się w tym układzie solarnym. Ci, 
z którymi się spotykała, uwięzieni na nie posiadających uzbrojenia 
patrolowcach, usiłowali o tym nie myśleć. Mamili samych siebie. Wegetowali 
bez nadziei, udając przed sobą wzajem, że nie są im straszni myśliwi o 
szkaradnych owadzich twarzach, przed którymi nie umieli się bronić. 
Spodziewana cudowna kontrofensywa, o której przed wielu laty z przejęciem 
szeptał jej ojciec, okazała się naiwną opowiastką dla grzecznych namayskich 
malców. Nic nie mogło uratować jej gatunku. Ten był osądzony, pogrzebany i 
przeklęty. 
Doszła do wniosku, ze powinna zajrzeć do kilku sklepów i wybrać się do 
fryzjera. Marzyła, żeby wyjść z tego cało. See był trochę inny i skrycie liczyła 
na niego. Gdybyż mógł stać się taki jak Jean! Wykoncypowała, że jest skazana 
na improwizację i że musi zdać się na intuicję. Ta zaś jej podpowiadała, że nie 
powinna podejmować żadnej wiążącej decyzji, dopóki nie zobaczy się z miłym 
rosłym Francuzem. Jednak spodziewała się najgorszego.
 
 
 
Miał na sobie półkoszulek, luźne bermudy i jakiś śmieszny kapelusik na 
głowie, a kiedy go ujrzała, jakoś dziwnie zabiło jej serce. Przyleciał na Baleary, 
choć wątpiła w to, czy przyjmie jej zaproszenie. Jedna noc w warszawskim 
hotelu jeszcze nie wystarczała, żeby facet musiał się czuć zobowiązany wobec 
przypadkowo poznanej laski.
— Hej! — przywitał ją, na polską modłę całując ją w rękę. Czekała 
dokładnie tam, gdzie chciał, siedząc przy stoliku pod parasolem przed 
wskazanym przez telefon bistrem.
— Siemanko! — ucieszyła się. Wizyta u fryzjera zrobiła swoje i 
prezentowała się okazalej niż tamta młoda Francuzka, jadąca przed dwoma 
tygodniami pociągiem z Berlina do Warszawy.
Usiadł i od razu zerknął na zegarek.
— Nie mamy czasu, bo jutro pojawią się tu jacyś agenci wywiadu i będzie 
za dużo oczu —  wyjawił. — A chciałbym z tobą pogadać.
— Nie interesuje cię, dlaczego rozstałam się z tobą bez pożegnania? — 
niewinnie zapytała, mając nadzieję, że uda się jej wcisnąć mu przygotowaną 
wcześniej legendę.
— Nie — odparł. — Są ważniejsze sprawy... Wyobraź sobie, że...
— A może postawisz mi drinka? — przerwała mu w pół zdania.
— To za chwilę — odparł. — Zatem wyobraź sobie, że kiedy w 
Warszawie nagle znikłaś, dobrali mi się do skóry ludzie z NASA. 
Zadrżała. Owiał ją śmiertelny chłód.
— Z NASA? — niepewnie zapytała. 
— Monitorują cię od lat — w tym miejscu musiał skłamać, ale wiedział, 
że wywoła to właściwy skutek. — Powiedzieli mi, kim jesteś i poprosili mnie, 
żebym przedłożył ci ich propozycję. Pochodzisz z Syriusza...
Podniosła się sztywno od stolika, rezygnując z drinka. Pobiegła myślami 
w stronę trójki kompanów.
— Muszę już iść — rzekła przepraszająco. — Może pogadamy jutro...
Nawet nie drgnął.
— Siadaj! — powiedział. — Nie uciekniesz z Ziemi. Tamci trzej 
śmiesznie udający Kastylijczyków Namayowie już ci nie pomogą.
Nie zapytała, dlaczego, po prostu zrobiła wielkie oczy.
— Zostali zlikwidowani, kiedy tu wchodziłem — wyjawił jej brutalną 
prawdę.
Niemrawo się uśmiechnęła i przysiadła z powrotem. Nie okazała irytacji.
— Ależ masz wyobraźnię? — próbowała się bronić. — Kto ci 
naopowiadał takich bzdur? — rzekła, niby to usiłując go wysondować.
Wyjął maleńki magnetofon.
— Posłuchaj tego nagrania, a potem powiem ci, co dalej.
Ci trzej dzielili się uwagami po namaysku, wiedział jednak, o czym 
perorują. Z tego, co ustalali, niedwuznacznie wynikało, że kolaborują z 
Arvotarami. A po wykonaniu zleconego im zadania mają zamiar zlikwidować 
piękną Genesis. Tej przypadała rola bezwolnego instrumentu w ich podłych 
rękach. I to na krótko. 
         — Przekonuje cię ta pogawędka? — w pewnej chwili zapytał, chcąc 
nabrać większej pewności.
         Nie miała wątpliwości, co jest tematem rozmowy, bo coraz bardziej 
bladła. Rozejrzała się dokoła. Przy sąsiednich stolikach nie było nikogo, a taras 
z parasolami ocieniał równo przycięty gęsty żywopłot. Przysunęła się z 
krzesłem do niego i pieszczotliwie wsparła mu rękę na ramieniu. Poczuł w tym 
miejscu dziwne mrowienie.
— To jakieś brednie, kochany — niby to ciepło rzekła, zaglądając mu 
wiernie w oczy. Powadziła perfidną grę. Chciała być jak najbliżej. W następnej 
sekundzie ze zwierzęcym charkotem dopadła jego szyi, usiłując rozorać mu 
zębami skórę. 
Stary doświadczony glina był przygotowany na ten krok.
— Opanuj się! — rozpaczliwie krzyknął, podrywając się i z rozmachem 
dając jej w pysk.
Upadła na beton tarasu, przewracając krzesło. Momentalnie się 
poderwała. Jej gładka twarz traciła ludzkie rysy, nabierając nienawistnego 
wyrazu. Nie zamierzała rezygnować. Szło o jej życie. Sprężyście się odbiła i z 
gibkością pantery wściekle skoczyła mu do gardła, zwalając go z nóg.
 
 
 
Z naburmuszoną miną spoczywał przygarbiony na służbowym krześle, 
rękę unosząc na temblaku. Nie chciał z nikim rozmawiać.
— Odwaliłeś kawał dobrej roboty — jak mogła pocieszała go Betty. — 
To była improwizacja, ale całkiem skuteczna. Rewelacyjna. Nasi byli zdumieni, 
że tak to fachowo rozegrałeś. 
Skrzywił się z niesmakiem.
— Gadanie — mruknął rozżalony. — Dokumentnie spaprałem sprawę. 
Miało być całkiem inaczej. 
Podała mu filiżankę parującej kawy.
— Proszę! — rzekła.
Nie ruszył się z miejsca, karcąc ją gniewnym spojrzeniem. Pokazał jej 
wzrokiem temblak.
— Wsyp dwie łyżeczki cukru — żachnął się. — I zamieszaj. I po licho 
ten spodek...
Na jej twarz wypełzł rumieniec.
— Pardon — usprawiedliwiła się w te pędy. — Nigdy nie miałam 
zadatków na pielęgniarkę.
W chwilę później Robert zajrzał do jej boksu.
— Idzie Hybryda — szepnął konspiracyjnie. — Baczność!
Agentce nagle urosły skrzydła i z tego wszystkiego komisarzowi udzieliło 
się podniecenie. Z kawą w ręce podniósł się z krzesła.
Nadchodzący był tęgim łysym facetem o ogromnych odstających uszach. 
Garnitur miał od najlepszego krawca. Dostojnie wkroczył i z uwagą zlustrował 
Francuza.
— Dobra robota — niemal powtórzył słowa młodej agentki. — Jesteś 
przyjęty. Zaszeregowanie jak u tych dwojga — wskazał na czarnulkę i Roberta. 
— Miałem ci podać dłoń, ale... — uniósł ze zdumieniem brwi. — He, he, 
pierwsze rany na polu bitwy... Na szczęście lewa ręka — zauważył, a na jego 
surowej twarzy zarysował się ironiczny półuśmiech. Nawet kiedy dowcipkował, 
budził respekt.
— Kości są całe, to tylko potłuczenie — wymamrotał Delorme.
— W porządku. To oczekuję dalszego ciągu... — w jego oczach pojawiły 
się jakieś wesołe błyski. — Tamtej czarownicy już chyba zmiękła rura. 
Meldujcie mi, czy się uda.
Odszedł, zaaferowany ważniejszymi sprawami, które miał na głowie, a 
Betty wezwała kilku uzbrojonych agentów. Z naprędce uformowanym 
oddziałem zjechali windą na niższy poziom. W labiryncie podziemnych 
korytarzy dziewczyna poruszała się z wprawą, więc szybko dotarli do celu. 
Wnęka była słabo oświetlona i dyżurowali przy niej dwaj pokaźni 
strażnicy. Mające po dwa cale grubości potężne pionowe i poziome pręty 
oddzielały poturbowaną Genesis od reszty cywilizowanego świata. Na jej szyi 
straszyła stalowa obroża, a na rękach — kajdanki. Te były łańcuchem 
przytwierdzone do uchwytu w ścianie.
— I jak się sprawuje? — przymilnie zapytała Betty. 
— Je i pije, co jej podamy i znowu rozmawia z nami po angielsku. 
Wczoraj plotła tylko po namaysku.
Komisarz podszedł do kraty.
— Heja! — rzucił pojednawczo.
— Spadaj, palancie! — odszczeknęła, zezując na niego kątem oka.
— Mumia egipska!
— To, co? Otworzyć?
Betty spojrzała na komisarza.
— Chcesz wejść?
Tamten skinął głową.
— Wyciągamy cię stąd — zawołała do kosmitki. — Jesteś sto metrów 
pod ziemią i nigdzie nie uciekniesz. Nie zawładniesz żadnym ciałem, bo 
wszyscy są tu szczepieni.
Delorme niczym doświadczony treser wparował do klatki. Syknęła, 
podnosząc się z posadzki. Podbite limo jeszcze rzucało się w oczy. Kości zrosły 
się jej w kilka godzin, ale nadal utykała na jedną nogę. Utrudniało oddech 
gojące się żebro. 
— Jezu, jak ty wyglądasz! Musiałaś się tak podłożyć?
Poprzedniego dnia spuścił jej na Majorce solidne manto. I to w tak 
piorunującym tempie, że asekurujący go „żołnierze” nie zdążyli oddać strzału. 
Potężną dawkę środka paraliżującego dostała dopiero wtedy, kiedy nie mogła 
się już ruszyć. Między stolikami wiła się z bólu.
Strażnik zdjął z niej kajdany i przez chwilę masowała zdrętwiale 
nadgarstki. Niepewnym wzrokiem obrzuciła wymierzony w nią paralizator.
— To co? Idziemy? — Betty nie pokwapiła się, by wsadzić nos do celi. 
— Pokażemy ci statek, którym z rodzicami przyleciałaś na Ziemię — mamiła ją 
słodkimi obietnicami. — Nasi go poskładali do kupy. Są na nim nawet twoje 
dziecięce zabawki. A potem ujrzysz z rozmachem urządzoną podziemną fabrykę 
i powstające w niej bojowe krążowniki. Przekonasz się, że naprawdę szykujemy 
się do wojny z Arvotarami. 
 
 
 
Ciepłe palce ani na chwilę nie przerywały kojącego masażu. Była w 
negliżu. Z afektacją obejmowała udami mocno owłosione pośladki 
wyciągniętego na łóżku Jeana. Pod jej dłońmi czuł rozchodzące się po 
kręgosłupie i łopatkach niepokojące mrowienie. Momentami pochylała się nad 
nim niby w ekstazie i po namaysku skowycząc pieszczotliwie gryzła mu kark. 
— Jeszcze! — kiedy to czyniła, pojękiwał z rozkoszą, przymykając 
powieki.
Krążyły jej po głowie niejasne wspomnienia z dzieciństwa. Osiągający 
dojrzałość Namay, chcący zdobyć samicę, nie udawał romantyka i nie starał się 
o jej względy, jak to było pokracznie na Ziemi, gdzie chorą sztukę uwodzenia 
doprowadzono do absurdu. Musiał ją sobie brutalnie podporządkować. Liczyła 
się prymitywna siła. Jeżeli złamał ją i rzucił sobie do stop, była mu wierna do 
końca życia.
— Kocham cię, ty wstrętny potworze! — całkiem po ludzku szepnęła mu 
za uchem.
Potem łakomie sięgnęła po pozostawione przy łóżku policyjne kajdanki. 
Uwielbiała, kiedy Jean ją nimi skuwał.