Andre Norton

Zerowy kamień

(The Zero Stone)
Tłumaczyła Marta Starczewska
Rozdział pierwszy
Ciemność w cuchnącej uliczce była tak nieprzenikniona, że można by wyciągnąć 
rękę, łapać 
cienie i ciągać je tam i z powrotem, jakby były z sukna. Nie byłem jednak w 
stanie nic poradzić 
na to, że ta planeta nie miała swojego księżyca i jedynie gwiazdy rozświetlały 
nocne niebo; nie 
mogłem też zmienić faktu, że ludzie z miasta Koonga nie umieszczali pochodni 
nigdzie poza 
głównymi ulicami tej zapadłej dziury.
Gryzące zapachy stawały się prawie tak samo nieprzeniknione jak mrok, a lepka 
breja 
pokrywająca nierówny bruk pod moimi butami stwarzała dodatkowe ryzyko. Podczas 
gdy strach 
przynaglał mnie do biegu, przezorność nakazywała ostrożne stawianie kroków i 
macanie drogi 
przed sobą. Jedynym moim przewodnikiem była pobieżna znajomość miasta, w którym 
przebywałem dopiero od dziesięciu dni, a tych nie poświęciłem bynajmniej na 
poznawanie 
układu ulic. Jeśli będę miał szczęście, bardzo dużo szczęścia, gdzieś przede mną 
pojawią się 
drzwi... Na tych drzwiach osadzona będzie głowa bożka czczonego na tej planecie. 
W nocy oczy 
bożka rozświetlały mrok przyjaznym światłem, gdyż za drzwiami znajdowały się 
pochodnie, 
które codziennie pieczołowicie zapalano, by płonęły przez całą noc. Jeżeli 
ktokolwiek w mieście 
ścigany z jakiegokolwiek powodu – nawet rozlawszy krew w obecności połowy 
mieszkańców 
Koongi – położył dłoń na klamce pod płonącymi oczami bożka i poruszył klamką, by 
wejść do 
komnaty za magicznymi drzwiami, był bezpieczny przed ścigającymi.
Wyciągnąłem dłoń w lewo i dotknąłem ohydnie oślizgłego kamienia, na palcach 
zostało 
uczucie lepkości. W prawej ręce miałem laser. Broń mogła pomóc mi uzyskać kilka 
chwil, gdyby 
mnie tutaj przydybali, ale z pewnością nie byłby to dłuższy czas. Stanąłem 
dysząc z wysiłku, 
który przyprowadził mnie aż tak daleko, nadal śmiertelnie zdumiony początkiem 
koszmaru, nie 
spowodowanego na pewno ani przeze mnie, ani przez Vondara.
Vondar... zdecydowanie wypchnąłem go ze swych myśli. Nie miał żadnych szans od 
chwili, 
gdy cztery Zielone Opończe weszły do piwiarni, ustawiły swój kołowrotek (wszyscy 
tubylcy 
zbledli lub poszarzeli patrząc na ich ciche, pewne, spokojne ruchy) i wprawiły 
go w ruch. 
Śmiercionośna strzała na kole kołowrotka obracała się złowieszczo, by zatrzymać 
się i wskazać 
tego, kto będzie najwłaściwszą ofiarą dla demona, którego próbowali sobie w ten 
sposób zjednać.
Siedzieliśmy jak sparaliżowani – zgodnie z obyczajami tego przeklętego świata 
nie mieliśmy 
innego wyjścia. Każdego, kto spróbowałby wyjść, gdy strzała rozpoczęła już swój 
złowieszczy 
taniec, spotkałaby szybka śmierć z ręki najbliższego sąsiada. Od tej loterii nie 
było ucieczki. 
Siedzieliśmy tam więc, ale nie czuliśmy strachu, bo nie było w zwyczaju, by 
bóstwo Zielonych 
Opończy upatrzyło sobie na ofiarę kogoś z innej planety. Zielone Opończe nie 
chciały mieć 
nieprzyjemności ze strony Patrolu czy innych władz spoza ich świata; kapłani 
byli dostatecznie 
sprytni, by uświadamiać sobie, że pomimo wielkiej władzy na swej własnej 
planecie nie są żadną 
przeszkodą dla pięści niedowiarka, o ile cios tej pięści spadnie z gwiazd nad 
nimi.
Vondar pochylił się nawet nieco do przodu, by przyjrzeć się twarzom wokół nas ze 
swą 
zwykłą ciekawością. Zrobił tego dnia dobry interes, zjadł najlepszą kolację, 
jaką ci barbarzyńcy 
potrafili przyrządzić, i uzyskał dostęp do nowego źródła kryształów laloru – 
miał więc wiele 
powodów do zadowolenia.
Poza tym czyż nie odkrył sztuczek Hamzara, który próbował wcisnąć nam 
sześciokaratowy 
lalor z ukrytą skazą? Vondar zmierzył klejnot dokładnie i stwierdził, że takiego 
uszkodzenia nie 
można wygładzić i że kryształ, który przyniósłby Hamzarowi fortunę, gdyby 
sprzedał go mniej 
doświadczonemu kupcowi, był w rzeczywistości marnym kamykiem, wartym najwyżej 
jeden 
ładunek lasera.
Jeden ładunek lasera... Zacisnąłem mocniej palce na broni. W tej chwili chętnie 
wymieniłbym cały wór lalorów na jeden ładunek lasera u mego pasa. Życie 
człowieka zawsze 
jest warte więcej – przynajmniej dla niego – niż wszystkie baśniowe Skarby 
SEZAMU.
Tak więc Vondar przyglądał się krajowcom w piwiarni, a oni wpatrywali się w 
wirującą 
strzałę śmierci. Potem strzała zwolniła i zatrzymała się – nie wskazała nikogo 
dokładnie, 
mierzyła w wąską przestrzeń pomiędzy ramieniem Vondara i moim, gdyż siedzieliśmy 
obok 
siebie. Wtedy właśnie Vondar uśmiechnął się i powiedział:
– Wydaje się, Murdoc, że ich demon jest cokolwiek niezdecydowany dzisiejszego 
wieczora – 
mówił w Prostym Języku, ale prawdopodobnie niektórzy z obecnych zrozumieli jego 
słowa. 
Nawet wtedy Vondar nie czuł strachu ani nie sięgnął po broń – choć nigdy nie 
widziałem, by nie 
był przynajmniej czujny. Nikt nie mógłby wieść życia kupca klejnotów ani 
przenosić się 
z planety na planetę, gdyby nie miał oczu dookoła głowy, gotowego do strzału 
lasera pod ręką 
i nosa, który węszyłby wszędzie niebezpieczeństwo.
Jeśli nawet demon był niezdecydowany, nie miało to nic wspólnego z zachowaniem 
jego 
wyznawców. Chcieli nas dostać. W jednej chwili dobyli z rękawów mocne powrozy, 
którymi 
zawsze krępowali swe ofiary, by powlec je do siedziby demona. Wziąłem na siebie 
pierwszego 
ze zgrai Zielonych Opończy i strzeliłem w poprzek stołu, aż blat przypalił się 
od smugi lasera. 
Vondar rzucił się do przodu, ale o ułamek sekundy za późno. Jak mówią Wolni 
Handlarze, jego 
szczęście odleciało; facet na lewo od Vondara skoczył na niego i rozpłaszczył go 
na ścianie, 
przygwoździwszy mu rękę tak, by nie mógł sięgnąć po broń. Teraz wszyscy goście 
piwiarni 
rzucili się na nas, a Zielone Opończe stały sobie tylko pod ścianą – wiedzieli, 
że reszta tubylców 
wykona za nich brudną robotę.
Strzeliłem do drugiego faceta zamierzającego się na Vondara. Nie odważyłem się 
jednak 
celować do tego, który już z nim walczył, żeby przypadkiem nie trafić również 
mojego mistrza. 
Potem usłyszałem krzyk Vondara, który w następnej chwili ucichł, stłumiony 
potokiem krwi 
z jego ust. Zostaliśmy rozdzieleni w trakcie walki; posuwałem się wzdłuż ściany 
próbując 
wycelować w Zielone Opończe, gdy nagle natknąłem się na otwarte boczne drzwi. 
Zatoczyłem 
się do tyłu i wypadłem na ulicę.
Od razu zacząłem biec, najpierw bezmyślnie, byle do przodu, potem schowałem się 
na 
chwilę w jakiejś ciemnej bramie. Słyszałem nadciągającą pogoń. Ciężko było uciec 
od tej 
rozwścieczonej zgrai, bo odcięli mnie właśnie od kosmodromu. Przez dłuższą 
chwilę kuliłem się 
w bramie, nie widząc innego wyjścia niż beznadziejna walka do końca.
Nie wiem, jak odszukałem w umyśle strzępek wspomnienia. Pomyślałem jednak wtedy 
o sanktuarium, które Hamzar pokazywał nam trzy czy cztery dni wcześniej. 
Przeniknęło mi przez 
myśl jego opowiadanie, choć w tej chwili nie byłem pewien, w którą stronę 
powinienem 
zmierzać, by dotrzeć do miejsca, które niosło ze sobą nikłą szansę na 
bezpieczeństwo.
Spróbowałem wypchnąć panikę z moich myśli i przywołać z pamięci obraz ulicy, na 
której 
się znajdowałem. Zastanowiłem się, w której części miasta byłem i dokąd 
prowadził ten ciemny 
zaułek. Szkolenie często ratowało ludzi w takich opresjach; także i teraz 
właśnie przyszło mi ono 
z pomocą. Pamięć do szczegółów została mi zaszczepiona właśnie przez surowy, 
forsowny 
trening. Nie darmo byłem synem i uczniem Hywela Jerna.
Stopniowo przypominałem sobie bieg ulic i doszedłem do wniosku, że mam pewną 
nikłą 
szansę, by dotrzeć do zamierzonego celu. Przede wszystkim ci, którzy mnie 
ścigali, uważali, że 
wszystkie atuty są po ich stronie i muszą tylko cały czas znajdować się pomiędzy 
mną 
a kosmodromem, bym stał się łatwym łupem – zagubiony w labiryncie obcego miasta.
Wysunąłem się z cienia bramy i zacząłem kluczyć w kierunku odwrotnym do tego, 
którego 
mogliby spodziewać się moi prześladowcy, nastawieni na pogoń za zdesperowanym 
i przerażonym nowicjuszem: oddalałem się na północny zachód od drogi wiodącej w 
stronę 
kosmodromu. W ten sposób dotarłem do tej alejki, ślizgając się i przedzierając 
przez ohydne 
błoto.
Miałem tylko dwa punkty orientacyjne, by widzieć jeden z nich, musiałem oglądać 
się za 
siebie w stronę wieży kosmodromu. Światła wieży kontrolnej były jasne i wyraźnie 
odcinały się 
od ciemnogranatowego nieba nad tą pechową planetą. Trzymając się cały czas na 
prawo od 
wieży traktowałem ją jako znak nawigacyjny. Była wyraźnie widoczna na tle 
ciemnego nieba. 
Drugim drogowskazem, który mogłem dojrzeć jedynie od czasu do czasu, gdy 
przemykałem się 
z jednego ocienionego miejsca do drugiego, była wieża strażnicza Koongi – 
strzelista, sięgająca 
chmur, służąca systemowi wczesnego ostrzegania o barbarzyńskich morskich 
opryszkach, którzy 
atakowali z północy w chudych latach Wielkiego Chłodu.
Uliczka kończyła się murem. Podskoczyłem, by uchwycić się krawędzi – laser 
trzymałem 
w zębach. Przycupnąłem na chwilę na górze, rozejrzałem się i zadecydowałem, że 
wierzchołek 
muru stanie się teraz moją ścieżką. Mur biegł wzdłuż budynków – nie oferował co 
prawda zbyt 
bezpiecznego oparcia dla stóp, pozwalał jednak na utrzymanie się dość wysoko nad 
ziemią. 
W oknach na wyższych piętrach paliły się nikłe światełka i teraz zaczęły mi 
służyć za 
drogowskazy.
Gdy zatrzymywałem się od czasu do czasu i nastawiałem uszu, słyszałem szepty 
polujących 
na mnie myśliwych. Rozbiegli się z głównej alei w mniejsze uliczki – czynili to 
jednak ostrożnie; 
przypuszczałem, że nie pragnęli spotkać się znienacka w ciemności ze zwierzyną, 
która mogła 
skierować w nich promienie lasera. Czas pracował na ich korzyść, bo gdybym nie 
dotarł do 
sanktuarium przed nastaniem brzasku, łatwo byłoby mnie odróżnić od tubylców 
chociażby 
z powodu odmiennego stroju. Miałem na sobie nieco uproszczoną wersję ubioru 
załoganta statku 
kosmicznego, odpowiednią dla kogoś, kto często przebywał w kosmosie i 
zaprojektowaną tak, by 
zapewniała wygodę na każdej planecie. Na pierwszy rzut oka od prawdziwego 
munduru mój strój 
różnił się tylko kolorem.
Vondar zadecydował, że nasze tuniki będą oliwkowozielone, bez połysku, przy 
kołnierzu 
jego stroju widniała oznaka mistrza gemologa. Na mojej była podobna, ale nosiłem 
dwie belki, 
oznaczające czeladnika. Nasze buty miały magnetyczne podeszwy dla wygody na 
statku. Pod 
tunikami mieliśmy jednoczęściowe kombinezony, takie same jak te, które nosili 
załoganci. Na 
planecie zdominowanej przez długie opończe z frędzlami i kolorowe nakrycia głowy 
o fantastycznych kształtach natychmiast rzucałbym się w oczy. Mogłem wprowadzić 
tylko jedną 
małą zmianę do swego ubioru, i tak też uczyniłem: balansując niepewnie na 
grzędzie muru, 
ponownie trzymając laser w zębach, rozpiąłem sprzączkę i ściągnąłem z siebie 
wierzchnią tunikę, 
która od razu zdradziłaby mnie widocznymi z daleka dystynkcjami. Zwinąłem swoje 
okrycie 
w możliwie najmniejszą kulkę i chwiejąc się niebezpiecznie umieściłem zawiniątko 
w rozgałęzieniu ciernistego krzaka. Potem poczołgałem się po murze wzdłuż 
czterech domów, aż 
mur urwał się przy następnym budynku. Teraz miałem do wyboru skoki w dwóch 
różnych 
kierunkach: do ogrodu pode mną lub w otchłań kolejnego zaułku. Wybrałbym 
uliczkę, gdyby nie 
to, że zamarłem przyklejony do ściany budynku, usłyszałem bowiem dźwięk 
dobiegający z jego 
wnętrza. Coś się tam poruszało, ale z pewnością nie byli to ludzie.
Usłyszałem mlaskające odgłosy kroków, stóp unoszonych z lepkiego błocka, przez 
jedną 
okropną chwilę wydawało mi się nawet, że dochodzi mnie syczący oddech. Cokolwiek 
się tam 
przemieszczało, nie robiło tego tak otwarcie jak moi prześladowcy.
Rękoma przywarłem do ścian budynku i wcisnąłem palce we wszystkie możliwe otwory 
w murze. Zbadałem ścianę dotykiem i przekonałem się, że natrafiłem na jeden z 
geometrycznych 
wzorów zdobiących ściany ważniejszych budynków – niektóre motywy wzorów były 
wklęsłe, 
inne wypukłe. Gdy macałem ścianę coraz wyżej nad sobą, stwierdziłem, że 
prawdopodobnie 
ornament ciągnie się aż pod sam dach i tym samym oferuje mi trzecią drogę 
ucieczki.
Ponownie kucnąłem i tym razem odpiąłem ciężkie buty, potem przyczepiłem je z 
tyłu do 
paska. Zamarłem w bezruchu nasłuchując przez moment, chwilę później zacząłem 
wspinaczkę. 
Dziwne mlaszczące dźwięki oddaliły się w stronę wylotu uliczki.
Szkolenie, jakie otrzymałem w dzieciństwie, ponownie przyszło mi z pomocą, gdy 
wspinałem się po ostrych krawędziach prymitywnego ornamentu, wykorzystując 
czubki palców 
u rąk i nóg. Dotarłem wreszcie nad grubo ciosane wyobrażenia twarzy demonów 
umieszczane na 
domach, by odstraszyć wrogie siły, i przerzuciłem ciało przez ozdobny gzyms.
Dach, na którym wylądowałem, opadał ku wewnętrznemu dziedzińcowi; dzieliły mnie 
od 
niego jeszcze trzy piętra. Na środku placu znajdowała się sadzawka zbierająca 
wodę w czasie 
wiosennych burz. Dlatego właśnie dach został wygładzony, by jego śliskość 
pomagała deszczowi 
spływać w dół do zbiornika. To udogodnienie było mi wysoce nie na rękę: musiałem 
czołgać się 
wzdłuż gzymsu, przekładając ręce z jednego ozdobnego kolca w ścianie na drugi. 
Robiłem to 
jednak dość szybko, gdyż pomimo ciemności widziałem, że jestem już niedaleko 
celu.
Z tej wysokości widać było również kosmodrom. Stały tam dwa statki – jeden z 
nich to był 
ten towarowo-pasażerski, na którym jeszcze dzisiejszego ranka Vondar zamówił dla 
nas miejsca. 
Była to dla mnie chwila tak odległa, jakby pomiędzy nią a obecnym momentem 
mieściła się 
połowa Czarnego Smoka. Zielone Opończe na pewno wiedziały, że wykupiliśmy 
przejazd 
i z pewnością otoczyły statek, którym mieliśmy odlecieć. Drugi statek stojący w 
kosmodromie 
należał do Wolnych Handlarzy. Ponieważ jednak na ogół ani oni nie zadawali się z 
nikim, ani 
nikt nie zawracał im głowy, nie miałem żadnych podstaw, by zwrócić się do nich 
po pomoc. 
Nawet jeśli dotrę do sanktuarium, o którym mówił Hamzar, jaką będę miał nadzieję 
na 
przyszłość? Odepchnąłem od siebie strach i zacząłem badać swe szanse na 
przedostanie się do 
drzwi. Teraz będę musiał zejść z frontonu budynku na oświetloną ulicę. Na 
froncie budynku było 
znacznie więcej dekoracji i nie wątpiłem, że posłużą mi za całkiem wygodną 
drabinę, jeśli tylko 
zejdę nie zauważony. Jednakże wszystkie osadzone na ścianie budowli pochodnie 
płonęły, a było 
ich dużo. W porównaniu z ciemnymi zaułkami, którymi przemykałem się dotychczas, 
ta ulica, 
była oświetlona jak hala kosmodromu na bardziej cywilizowanych planetach układu 
wewnętrznego.
Niewiele przyzwoitych osób miało dostateczne i zgodne z prawem powody, by być o 
tej 
porze na ulicach miasta. Nie słyszałem też nic, co świadczyłoby, że pościg za 
mną dotarł tak 
daleko. Prawdopodobnie patrolowali okolicę bliżej placu. Dotarłem tak daleko – 
teraz nie miałem 
już drogi odwrotu. Jeszcze raz rzuciłem badawcze spojrzenie w dół i ześlizgnąłem 
się pomiędzy 
dwa ciągi ozdób: rozpocząłem schodzenie.
Z jednego stopnia na drugi... i wymacać w ciemności następny... Musiałem zaufać 
sile swych 
palców i nadgarstków, kiedy mozolnie schodziłem w dół. Minąłem właśnie górne 
piętro, gdy 
natrafiłem na okno i moje stopy ciężko opadły na jego wystający parapet. 
Starałem się utrzymać 
równowagę: ręce po obu stronach szyby i twarz przyklejona do niej, wpatrzona w 
ciemne 
wnętrze. Nagle przeszywający krzyk ze środka budynku zaskoczył mnie do tego 
stopnia, że 
rozluźniłem chwyt.
Nie byłem świadom pierwszych chwil swego lotu w dół. Moment później usłyszałem 
drugi 
i trzeci krzyk. Ile mam jeszcze czasu, zanim domownicy czy też przechodnie 
odkryją moją 
obecność? Puściłem ostatni wystający kamień, który przyhamował nieco mój pęd w 
dół 
i spadłem zwinięty w kłębek. Nie zatrzymałem się nawet, by włożyć buty, lecz 
pobiegłem tak jak 
jeszcze nigdy w życiu, nie odwracając się, by sprawdzić, jaką wściekłą furię 
obudziłem.
Gnałem wzdłuż ścian od jednego ciemnego zakamarka do drugiego. Za plecami 
słyszałem 
odgłosy pościgu. Ten przeraźliwy alarm obudził z pewnością przynajmniej 
mieszkańców domu, 
po którym zszedłem na ziemię. Dobiegłem do rogu i... pamięć mnie nie zawiodła! 
Na drzwiach 
ujrzałem płonące oczy bóstwa. Biegłem z otwartymi ustami, łapczywie wciągając 
powietrze, 
buty dalej obijały mi się o biodra, laser trzymałem w dłoni gotowy do strzału. 
Dalej i dalej – cały 
czas obawiałem się, że ktoś stanie pomiędzy mną a twarzą bożka. Nikt mnie jednak 
nie zatrzymał 
i ostatnim wysiłkiem rzuciłem się na zbawcze drzwi, po omacku szukając pod głową 
metalowego 
kółka służącego za klamkę. Szarpnąłem z całej siły. Przez dwie straszne sekundy 
drzwi – mimo 
obietnicy zawartej w słowach Hamzara – zdawały się nie ustępować ani o milimetr. 
Potem 
otwarły się i zatoczyłem się w stronę wnętrza, gdzie stały pochodnie 
rozświetlające twarz bóstwa 
w ciemności.
Chwiejnie zrobiłem jeszcze kilka kroków, by wejść do środka – nie pamiętałem 
jednak, by 
zamknąć drzwi. Chciałem tylko uciec od rosnącego na zewnątrz złowrogiego gwaru. 
Potknąłem 
się i upadłem na kolana. Czołgałem się dalej, trzymając laser w pogotowiu. Drzwi 
zaczęły 
zamykać się same, oddzielając mnie od przerażającego widoku rozwścieczonych 
mężczyzn 
biegnących z pobłyskującymi groźnie obnażonymi mieczami w dłoniach.
Ciężko dysząc patrzyłem, jak drzwi się zamykają; potem przez chwilę po prostu 
siedziałem 
w bezruchu. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, w jakim napięciu nerwów toczyła 
się cała moja 
ucieczka – dopiero gdy znalazłem się w tej oazie spokoju, dotarło to do mnie. 
Jak wspaniale było 
siedzieć na podłodze i wiedzieć, że nie muszę już nigdzie biec.
W końcu oprzytomniałem na tyle, by włożyć buty. Opowieść Hamzara o sanktuarium 
nie 
wykraczała poza kilka podstawowych faktów: mówił tylko o twarzy na drzwiach i o 
tym, że 
nigdy nie wyciągnięto stamtąd żadnego złoczyńcy, niezależnie od kalibru jego 
przestępstwa. Po 
takim opowiadaniu oczekiwałem, że trafię do jakiejś świątyni, nie znajdowałem 
się jednak 
w gmachu żadnego kościoła, lecz po prostu w wąskim korytarzu bez drzwi. Koło 
mnie stał 
kamienny stolik z dwiema nasączonymi olejem pochodniami płonącymi równym ogniem 
– to 
one zapewniały światło w oczach bóstwa.
Podniosłem się i przeszedłem za barierę utworzoną przez ten prosty mebel; 
czekałem na 
jakąś reakcję kogoś, kto zapalał pochodnie. Stojąc plecami do drzwi widziałem 
jedynie dalszy 
ciąg korytarza, który ciągnął się nieprzerwanie aż do miejsca, gdzie ginął w 
mroku. Ciemność 
mogła skrywać wszystko. Poszedłem dalej z pewną dozą ostrożności.
Wnętrze nie było podobne do innych świątyń w Koondze – podczas mego krótkiego 
pobytu 
zdążyłem zajrzeć do kilku – ściany nie były pomalowane, widać było, że zbudowano 
jeż żółtego 
kamienia wydobywanego na tej planecie, z takiego samego jak ten, którym 
wybrukowane były 
szersze ulice w mieście. Wielkie płyty tworzące podłogę wykonane były z tego 
samego surowca 
i – o ile dobrze widziałem – sufit także.
Podłoga nosiła ślady upływu czasu: istniała już co najmniej kilka stuleci, widać 
było, że 
deptały po niej tysiące stóp. Gdzieniegdzie widać było ciemne, nieregularne 
plamy. Przywodziły 
one na myśl fakt, iż niektórzy z szukających tu schronienia osobników odnieśli 
zapewne 
w trakcie swej ucieczki poważne rany, jak również to, że nikt nie zadał sobie 
trudu, by ślady te 
usunąć.
Doszedłem do końca korytarza i odkryłem, że gwałtownie skręcał w prawo – nie 
sposób było 
tego zauważyć, dopóki się tam nie doszło. Po lewej była tylko ściana. To, co 
znajdowało się za 
zakrętem, nie było już oświetlane pochodniami – było tam prawie tak ciemno jak w 
zaułkach 
miasta. Próbowałem przebić wzrokiem te egipskie ciemności i żałowałem, że nie 
mam latarki. 
W końcu nastawiłem laser na najniższą możliwą porcję energii i wysłałem 
oślepiająco biały snop 
światła, który co prawda zostawił ślady na i tak poplamionej podłodze, ale 
przynajmniej coś 
zobaczyłem.
Nowo odkryty korytarz miał jedynie ze cztery kroki długości. Potem znalazłem się 
w kwadratowym pomieszczeniu i wiązka energii z lasera dotknęła nie zapalonej 
pochodni 
osadzonej w uchwycie na ścianie. Pochodnia zapłonęła, wyłączyłem więc laser. 
Pomieszczenie 
przypominało pokój gościnny w którejś z tańszych gospód. Pod najodleglejszą 
ścianą stał 
kamienny zbiornik na wodę, do którego kapał bez przerwy cieniutki strumyczek. 
Nadmiar wody 
spływał z powrotem do wyżłobionego kanału.
Stało tam łóżko: metalowa rama, sznurowa siatka i mata z wysuszonych liści o 
delikatnym 
zapachu. Posłanie nie było zbyt wygodne, lecz wystarczało, by kości zanadto nie 
bolały. Oprócz 
tego były tam dwa kamienne stołki po obu stronach małego stolika. Meble nie 
miały na sobie 
żadnych – tak powszechnych w Koondze – ornamentów, były proste w formie, choć 
wygładzone 
od długiego używania.
W ścianie naprzeciw łóżka widniała nisza: a w niej dzban z matowego metalu, 
niewielki 
koszyk i dzwonek. Nie było tam jednak żadnych drzwi do innego pomieszczenia. Nie 
było 
w ogóle żadnej innej drogi wyjścia oprócz korytarza, którym tu doszedłem. Powoli 
zaczynałem 
nabierać przekonania, że sanktuarium, którego istnieniem Hamzar tak się chełpił, 
bardzo 
przypominało pułapkę, o ile ścigany nie miał odwagi jawnie go opuścić.
Wyjąłem pochodnię z uchwytu na ścianie i przy jej świetle uważnie zbadałem 
ściany, sufit 
i podłogę, nie znalazłem jednak nic, co sugerowałoby możliwość opuszczenia tego 
pomieszczenia inną drogą. W końcu osadziłem pochodnię z powrotem. Uwagę moją 
przykuł 
teraz dzwonek stojący koło dzbana. Podniosłem go. Być może dałoby się nim kogoś 
przywołać. 
Być może dźwięk dzwonka przywiedzie kogoś, kto będzie w stanie objaśnić mi 
dokładniej moje 
położenie, a może sprawi, że otrzymam inny rodzaj wyjaśnienia. Zadzwoniłem z 
całej siły, jaką 
można włożyć w poruszenie nadgarstka. Usłyszałem bardzo słabiutki dźwięk jak na 
taki duży 
dzwon, choć próbowałem kilka razy, czekając na jakąś odpowiedź, która jednak nie 
nadchodziła. 
W końcu cisnąłem dzwonek z powrotem do wnęki i usiadłem na łóżku.
Odpowiedź na moje wezwania nadeszła z dużym opóźnieniem. Zaskoczyła mnie do tego 
stopnia, że zerwałem się na równe nogi, trzymając w dłoniach laser gotowy do 
strzału. 
Przemówił do mnie jakiś głos; wydawać by się mogło, że ten, kto się odezwał, 
stał zaledwie kilka 
kroków ode mnie.
– Przyszedłeś do Noskalda i w Jego Cieniu będziesz spoczywać, póki nie wypalą 
się cztery 
pochodnie.
Minęło kilka sekund, zanim zorientowałem się, że głos nie użył sepleniącej mowy 
mieszkańców Koongi, lecz Prostego Języka. Musieli wiedzieć, że nie pochodziłem z 
ich planety!
– Kim jesteś? – moje słowa poniosły się echem po kamiennym wnętrzu; tamten głos 
tak nie 
rezonował. – Ukaż mi się!
Odpowiedzią była cisza. Przemówiłem znowu, najpierw obiecując nagrodę, jeśli 
ktoś opowie 
o mej sytuacji w kosmodromie albo pomoże mi się tam dostać. Potem zacząłem 
grozić, 
malowałem obraz nieszczęść, jakie spadały na planetę, jeśli skrzywdzono na niej 
kogoś obcego – 
domyślałem się jednak, iż byli na tyle inteligentni, że wiedzieli, jak 
bezpodstawne są te groźby. 
Nie otrzymałem odpowiedzi, nawet znaku, że zostałem wysłuchany. Być może iż to, 
co 
usłyszałem, było tylko nagraniem. Nie wiedziałem też, kim mogli być strażnicy 
tego 
sanktuarium... może jacyś kapłani? W takim wypadku mogli być w jakiś sposób 
związani 
z Zielonymi Opończami i nie mieć zamiaru czynić mi żadnych przysług oprócz tych, 
których 
wymagał od nich starodawny zwyczaj.
W końcu skuliłem się na łóżku i zasnąłem. Śniły mi się bardzo żywe, kolorowe 
sny, nie 
będące wytworem fantazji, lecz odbiciem wspomnień z przeszłości. Mówią, że 
człowiek, który 
umiera, czasem widzi sceny ze swego życia – ja także ujrzałem niektóre z nich, 
choć nie 
przeżyłem jeszcze zbyt wielu lat.
Na moim dzieciństwie cieniem kładła się obecność jednej osoby – Hywela Jerna – 
który 
w czasach swej młodości był kimś, z kim liczono się na niejednej planecie i kto 
miał autorytet 
w miejscach, gdzie nawet Gwiezdny Patrol kroczył cicho, by nie rozpocząć czegoś, 
co mogło 
zaowocować krwawymi starciami i śmiercią.
Przeszłość mojego ojca była tak mroczna jak płytkie zatoczki na Hawaki po 
jesiennych 
sztormach. Nie sądzę, by ktoś poza nim samym znał całe jego życie. Jeszcze przez 
wiele lat po 
jego śmierci ciągle natrafiałem na aluzje, sugestie i strzępki informacji, które 
w końcu otwierały 
kolejne drzwi, odsłaniały przede mną Hywela Jerna innego niż ten, którego 
znałem. Nawet 
w dzieciństwie, gdy jakiś mój sprytniejszy postępek dostatecznie rozczulił jego 
serce, rozsiadał 
się wygodnie i opowiadał mi historie, które prawdopodobnie oparte były jedynie 
na jego 
własnych przygodach, choć zawsze bohaterem opowieści była jakaś inna osoba. 
Każde takie 
opowiadanie miało czegoś nauczyć – przeważnie jakiegoś sposobu zawierania 
transakcji lub 
postępowania w kryzysowej sytuacji. Zawsze więcej mówił o rzeczach niż o 
ludziach, którzy 
pojawiali się tam tylko przypadkowo – jako właściciele lub zdobywcy przedmiotów 
pięknych lub 
rzadkich.
Mój ojciec był pierwszym doradcą Veepa Estamphy, szefa cechu w Gildii Złodziei, 
dopóki 
nie skończył pięćdziesięciu lat planetarnych. Nigdy nie próbował ukryć tego 
faktu; tak naprawdę 
był to dla niego powód do dumy. Ponieważ miał wrodzony talent do oceniania 
niezwykłych 
łupów, talent, który pielęgnował w sobie przez ciągłą naukę, był bardzo cennym 
doradcą nie 
tylko dla przewodniczących tego nielegalnego sprzysiężenia. Zdaje się jednak, że 
nie miał 
żadnych ambicji pięcia się w górę albo miał po prostu chęć pozostać przy życiu i 
nie stać się 
celem chorych ambicji innych.
Pewnego razu Estampha natknął się przypadkiem na bezkorzenną roślinę borer, 
którą ktoś, 
kto miał ambicję, ukrył w swojej prywatnej kolekcji egzotycznych kwiatów – ta 
kradzież 
przesądziła o jego gwałtownej śmierci. Mój ojciec natychmiast przezornie wycofał 
się z walki 
o władzę w cechu, jaka się potem rozpętała. Wykupił się z Gildii i emigrował na 
Angkor.
Przez jakiś czas, jak sądzę, mieszkał tam sobie spokojnie. Już wtedy zaczął 
obserwować 
planetę i szukać pola dla lukratywnych interesów. Planeta nie była gęsto 
zaludniona, był to jej 
okres pionierski, nie było zbyt wielkich szans na przyciągnięcie bogaczy ani 
członków Gildii. 
Być może jednak ojciec słyszał jakieś pogłoski o tym, co miało nastąpić.
Wkrótce po osiedleniu się na planecie ojciec oświadczył się pewnej kobiecie, 
która mieszkała 
tam od urodzenia. Jej ojciec miał mały kantorek, który służył jako lombard, oraz 
placówkę 
handlową w pobliżu jedynego na planecie kosmodromu. Jakiś czas po ślubie teść 
ojca umarł na 
przywleczoną z innej planety gorączkę. Stało się to wtedy, gdy zarażony statek 
rozbił się na 
Angkor, nie zdążywszy przedtem nikogo ostrzec. Gorączka zdziesiątkowała także 
władze 
kosmodromu. Jednakże Hywel Jern i jego żona okazali się odporni na zarazę i w 
tym czasie 
wykonywali część obowiązków urzędowych, co dało im duże korzyści. Na planecie 
wszystko 
powoli wracało do normy i ustanowiono nowego gubernatora.
Jakieś pięć lat później Kartel Fortuna wciągnął do międzygwiezdnego handlu grupę 
planet 
gwiazdy Vultor i Angkor stał się nagle bardzo ważnym punktem międzylądowania. 
Przedsięwzięcie mojego ojca kwitło, chociaż nie miał zamiaru powiększać 
kantorka.
Dzięki kontaktom ojca z mieszkańcami innych planet (zarówno legalnym jak i 
nielegalnym) 
powodziło mu się dobrze, choć na zewnątrz wyglądało to na bardzo skromny 
interes. Wszystkim 
podróżującym w kosmosie prędzej czy później wpadają w ręce jakieś kosztowności 
czy 
ciekawostki. Gdy zna się kupca, który nie zadaje niepotrzebnych pytań i płaci od 
razu, to jest 
właśnie to, czego każdy zmęczony kosmosem podróżnik oczekuje na planecie, na 
której 
wylądował, gdzie stoły gry i inne rozrywki dostatecznie szybko pozbawią go 
pieniędzy 
otrzymanych za lot.
To ciche powodzenie w interesach trwało latami i wydawało się dokładnie tym, 
czego ojciec 
pragnął.
Rozdział drugi
Nawet jeśli Hywel Jern zawarł małżeństwo z wyrachowania, był to związek 
stabilny. 
Doczekali się potomstwa: ja, Faskel i Darina. Ojciec nie interesował się zanadto 
swoją córką, ale 
już dość wcześnie zajął się wychowywaniem i kształceniem Faskela i mnie, mimo że 
mój brat nie 
okazywał zbyt wielkich postępów w dziedzinach, które ojciec uważał za 
najważniejsze.
Mieliśmy w zwyczaju zbierać się w wewnętrznym pokoju na wieczorny posiłek 
(mieszkaliśmy nad i za sklepem). Gdy wszyscy już zasiedli do stołu, ojciec 
wyjmował ze swych 
przepastnych kieszeni jakiś przedmiot, który przyniósł ze swego magazynu, kazał 
przekazywać 
go wokół stołu i każdy z nas musiał go opisać: podać jego wartość, pochodzenie, 
wiek i wygląd. 
Klejnoty były pasją ojca i musieliśmy się ich uczyć tak, jak inne dzieci być 
może musiały cały 
czas oglądać taśmy z książkami, by zdobyć wiedzę ogólną. Ku zadowoleniu ojca 
okazałem się 
zdolnym uczniem. Z czasem zaczął skupiać całą swą działalność edukacyjną na 
mnie, gdyż 
Faskel – przez głupotę czy upór – prawie za każdym razem robił jakiś błąd, co 
wywoływało 
długą chwilę zimnego milczenia ze strony ojca.
Nigdy nie widziałem, by Hywela Jerna poniosła wściekłość, ale jego lodowate 
niezadowolenie nie było reakcją, jaką chciałbym wywołać. Moja pilność nie 
wynikała jednak 
z faktu, iż obawiałem się gniewu ojca, lecz raczej z tego, że naprawdę 
fascynowało mnie to, 
czego nas uczył. Jeszcze gdy byłem dzieckiem, pozwolono mi oceniać towary w 
sklepie. Zawsze 
gdy odwiedzał nas jakiś kupiec klejnotów, a pojawiali się oni dość często, 
ojciec chwalił się mną 
jako swoim najlepszym uczniem.
Z upływem lat nasz dom podzielił się na dwa obozy: po jednej stronie stała 
matka, Darina 
i Faskel, a po drugiej ojciec i ja. Nasze – czy też moje – kontakty z innymi 
dziećmi z okolic 
kosmodromu były ograniczone, gdyż ojciec kazał mi spędzać coraz więcej czasu w 
sklepie, bym 
dobrze opanował odwieczną i trudną sztukę oceniania towarów. W tym czasie przez 
nasze ręce 
przeszło wiele przedziwnych, pięknych przedmiotów. Niektóre z nich sprzedawano 
jawnie 
i leżały na wystawie w sklepie, inne pozostawały zamknięte na klucz w 
specjalnych mocnych 
skrzynkach i oferowane były jedynie w prywatnych, sekretnych transakcjach – nie 
wszystkie 
z nich widziałem.
Przez nasz sklep przewijały się znaleziska ze starych ruin i nagrobków, 
powstałych zanim 
jeszcze nasz gatunek wyruszył w kosmos; widzieliśmy łupy zdobyte na imperiach, 
które zniknęły 
pod kołami rydwanu czasu tak dawno, że nawet planety, na których się 
rozpościerały, zostały już 
pogrzebane w gwiezdnym pyle. Widzieliśmy też przedmioty pochodzące z warsztatów 
na 
wewnętrznych planetach układu, gdzie cała sztuka jubilerska koncentruje się na 
przyciąganiu 
wzroku ważniaków z wypchanymi sakiewkami.
Mój ojciec najbardziej lubił wszelkie starocie. Czasami brał do ręki naszyjnik 
czy 
bransoletkę (zdarzało się, że wygląd takiej ozdoby wyraźnie wskazywał na to, że 
nie wykonano 
jej z myślą o ludzkiej postaci) i zaczynał głośno zastanawiać się nad tym, kto 
przedtem nosił taką 
biżuterię i z jakiej pochodziły cywilizacji. Od tych, którzy dostarczali mu 
rozmaite błyskotki, 
żądał jak najdokładniejszej historii ich odnalezienia – wszystkie opowieści 
nagrywał na taśmach, 
a potem dodawał do nich wszystko, czego dowiedział się sam.
Myślę, że same tylko te taśmy mogłyby się okazać prawdziwym skarbcem dla 
poszukiwaczy 
wiedzy o rzeczach dawnych i dziwnych; zastanawiałem się często, czy Faskel 
odkrył wartość 
taśm ojca i czy je wykorzystał do wzbogacenia się. Prawdopodobnie tak, bo w 
niektórych 
rzeczach okazywał się bardziej przebiegły niż Hywel Jern.
Pewnego razu po kolacji ojciec pokazał nam właśnie jedną z takich ciekawostek. 
Nie puścił 
jej wokół naszego okrągłego stołu, jak było to w jego zwyczaju, lecz położył na 
kruczoczarnym, 
dobrze wypolerowanym blacie stołu w jadalni i siedział, wpatrując się w ten 
przedmiot, jakby był 
jednym z fakirów z pustyni, którzy próbują przepowiedzieć przyszłość jakiejś 
łatwowiernej 
kobiecie wpatrując się w błyszczący strąk odpowiedniej rośliny.
Był to pierścień – przynajmniej wyglądem przypominał pierścień. Musiał jednak 
być 
wykonany dla palca o grubości dwóch palców ludzkich. Metal był matowy, miał 
malutkie 
dziurki, które wyglądały tak, jakby powstały z upływem czasu.
Osadzony w pierścieniu kamień był nieco większy niż paznokieć mojego kciuka – 
miał 
właściwe proporcje wobec obrączki. Kamień był tak samo matowy i nieciekawy jak 
metal: 
bezbarwny, nie dawał żadnego odblasku ani innego znaku życia. Im dłużej się w 
niego 
wpatrywałem, tym mocniejszego nabierałem przekonania, że był to przedmiot, który 
kiedyś mógł 
mieć w sobie piękno i życie, lecz od dawna był już martwy. Od pierwszego 
spojrzenia odczułem 
wyraźną niechęć, wręcz odrazę do dotykania go, choć zawsze chętnie oglądałem 
wszystkie 
rzeczy, które ojciec przynosił, by nam pokazać.
– Znowu coś z grobowca? Życzyłabym sobie, żebyś nie przynosił tu tych trupich 
ozdób i nie 
układał ich na stole! – ton głosu mojej matki był ostrzejszy niż zazwyczaj. 
Natychmiast 
zwróciłem uwagę na to, iż nawet ona, osoba, którą uważałem zawsze za odporną na 
wszelkie 
igraszki wyobraźni, tak szybko skojarzyła pierścień ze śmiercią.
Ojciec nie odrywał oczu od pierścienia. Odezwał się do Faskela tonem domagającym 
się 
natychmiastowej odpowiedzi:
– Co o tym sądzisz?
Faskel wyciągnął rękę, chcąc chyba dotknąć metalu, lecz zaraz cofnął ją 
gwałtownie.
– Pierścień... zbyt duży, by go nosić. Może wotum dla jakiejś świątyni.
Ojciec nie skomentował jego wypowiedzi. Zamiast tego zwrócił się do Dariny:
– A co ty myślisz?
– Jest zimny... taki zimny... – cienki głosik mojej siostry zamarł nagle i 
odepchnęła 
gwałtownie swe krzesło od stołu. – Nie podoba mi się.
– A ty? – ojciec zapytał w końcu o moje zdanie. Mogło to rzeczywiście być wotum, 
być 
może był taki duży, bo robiono go z myślą o jakimś bogu czy też bogini. 
Widziałem już 
wcześniej, jak takie rzeczy przechodziły przez ręce mego ojca. Niektóre z nich 
miały wokół 
siebie taką aurę, że ciarki przechodziły człowiekowi po plecach, gdy chciał je 
dotknąć. Ale jeśli 
jakiś bóg nosił ten pierścień... Nie, nie sądzę, żeby wykonano go w tym celu. 
Darina miała rację! 
Wywoływał uczucie zimna i powiewu śmierci. Jednakże im dłużej mu się 
przyglądałem, tym 
bardziej mnie fascynował. Chciałem go dotknąć, ale bałem się tego. Wydawało mi 
się, że moje 
wrażenia świadczą o tym, iż jest to coś więcej niż zwyczajny pierścień, których 
przecież 
widziałem w życiu już setki, choć wyglądał jak stary kawałek metalu z 
bezbarwnym, martwym 
kamieniem i z nalotem nagromadzonym przez lata.
– Nie wiem nic ponad to, że to jest albo był przedmiot o dużej mocy! – byłem 
przekonany, że 
mam rację, i dałem temu wyraz podnosząc głos bardziej niż chciałem, tak, że moje 
ostatnie słowa 
poniosły się echem po całym pokoju.
– Skąd on pochodzi? – zapytał Faskel prędko, pochylając się do przodu i 
wyciągając rękę, 
jakby jednak chciał dotknąć kamienia i sięgnąć po pierścień, choć jego palce 
tylko zakołysały się 
nad nim. W tej chwili przyszło mi na myśl, że ten, kto weźmie pierścień do ręki, 
postąpi zgodnie 
ze starym zwyczajem handlarzy klejnotami: zaciśnięcie szlachetnego kamienia w 
ręce oznaczało 
zaakceptowanie proponowanej transakcji. Nawet jeśli tak było, Faskel nie odważył 
się podjąć 
stojącego przed nim wyzwania i drugi raz cofnął dłoń.
– Z kosmosu – odpowiedział ojciec. Rzeczywiście, w kosmosie czasem znajduje się 
klejnoty 
– prymitywne ludy płacą za nie astronomiczne sumy. Do dzisiaj naukowcy nie 
zdołali ustalić, 
skąd się tam biorą. Powszechnie przyjęta teoria głosi, że tworzą się, gdy części 
meteoru 
o właściwym składzie przelatują przez atmosferę planety. W swoim czasie modne 
było wśród 
kapitanów statków kosmicznych noszenie pierścieni zrobionych z takich tektytów. 
Widziałem już 
kilka takich starych jak świat pierścieni, z pewnością nosili je pierwsi 
podróżnicy w kosmosie. 
Jednak ten klejnot, jeśli to rzeczywiście był klejnot, w niczym nie przypominał 
tamtych, nie był 
ani ciemnozielony, ani czarny, ani brązowy: był to po prostu bezbarwny kryształ, 
matowy, jakby 
ostry piach bardzo porysował jego powierzchnię.
– To nie wygląda jak tektyt – zaryzykowałem. Ojciec potrząsnął głową.
– On nie powstał w przestrzeni kosmicznej, przynajmniej tak sądzę, został tylko 
tam 
znaleziony. – Oparł się wygodnie i podniósł filiżankę z herbatą folgarową do 
ust. Pił 
w milczeniu, nieobecny myślami, i wpatrywał się w pierścień. – Ciekawa 
historia...
– Spodziewamy się radcy Sandsa z małżonką – przerwała gwałtownie matka, jakby 
znała tę 
opowieść i nie chciała wysłuchiwać jej po raz drugi. – Robi się późno. – Zebrała 
filiżanki, potem 
uniosła ręce, by zaklaskać na Stafflę, naszą służącą.
– Ciekawa historia – powtórzył ojciec, jakby w ogóle jej nie usłyszał. Jego 
władza nad 
domostwem była tak wielka, że matka nie zawołała Staffli, lecz usiadła, wiercąc 
się niespokojnie, 
najwyraźniej nieszczęśliwa.
– Na pewno jest to historia prawdziwa – ciągnął ojciec – tego jestem pewien. Ten 
pierścień 
przyniósł mi dzisiaj pierwszy oficer z Astry. Mieli awarię zasilania w środku 
lotu, musieli więc 
wyjść z hiperprzestrzeni, żeby ją usunąć. Pech ciągnął się widać za nimi, gdyż 
odłamek meteoru 
wybił im dziurę w obudowie – ojciec opowiadał kiepsko i bez polotu, nie tak jak 
zawsze, gdy 
snuł swoje historie, bardziej jak ktoś, kto chce się ściśle trzymać faktów, a 
fakty są skąpe.
– Kjor właśnie łatał kadłub, gdy ujrzał coś – pływaka – unoszącego się w 
przestrzeni. Oddalił 
się od statku na całą długość liny zabezpieczającej i przyciągnął to coś do 
siebie – ciało 
w skafandrze kosmicznym. To nie był – ojciec zawahał się – przedstawiciel 
żadnego znanego 
Kjorowi gatunku. Z pewnością też unosił się w przestworzach przez dłuższy czas. 
Miał to – 
ojciec wskazał na pierścień – na ręce, włożone na rękawicę skafandra.
Na rękawicę skafandra... to rzeczywiście mogło zastanawiać. Rękawice są dość 
giętkie, 
zresztą muszą takie być, jeśli mają służyć ludziom podczas napraw statków w 
przestrzeni 
kosmicznej lub w trakcie badania planet, które mogły okazać się groźne dla życia 
ludzkiego. 
Dlaczego jednak ktoś chciałby nosić jakąś ozdobę na takiej rękawicy? Widocznie 
zadałem to 
pytanie na głos, bo ojciec odpowiedział:
– Rzeczywiście, dlaczego? Z pewnością nie po to, żeby się pochwalić. Zatem: 
pierścień był 
ważny, był bardzo ważny dla tego, kto go nosił. Chociażby z tego względu 
chciałbym dowiedzieć 
się o nim czegoś więcej.
– Można przeprowadzić badania – zauważył Faskel.
– Jest to klejnot nieznany mi, o twardości równej dwanaście w skali Mohsa...
– Diament ma dziesięć...
– A jawsyt jedenaście – odparł ojciec. – Dotychczas skala sięgała tylko do 
jawsytu. Ten 
kamień wykracza poza zakres naszej obecnej wiedzy.
– Instytut... – zaczęła moja matka, ale ojciec wyciągnął rękę i przykrył nią 
pierścień 
chowając go przed naszym wzrokiem. Włożył swój skarb do małego woreczka i 
wetknął go do 
kieszeni spodniej tuniki.
– Trzymać język za zębami! – rozkazał ostro. Wiedział dobrze, że od tej chwili 
żadne z nas 
nie powie słowa na ten temat. Dobrze nas wyszkolił. Nie posłał kamienia do 
Instytutu ani też – 
byłem tego pewny – nie starał się w żaden oficjalny sposób zdobyć wiadomości na 
jego temat. 
Jednak badał i analizował klejnot wszystkimi znanymi sobie metodami, a tych było 
wiele, jak już 
zdążyłem się przekonać.
Przyzwyczaiłem się do widoku ojca w małym laboratorium, pochylonego nad 
biurkiem; 
pierścień leżał wtedy na prostokątnym kawałku czarnego materiału, a ojciec 
patrzył na niego 
uporczywie, jakby siłą woli chciał mu wydrzeć sekret. Nawet jeśli klejnot w 
pierścieniu był 
kiedyś piękny, to czas i podróż w przestrzeni kosmicznej całkiem go tego piękna 
pozbawiły – 
została tylko zagadka, ale nie był to już błyszczący skarb.
Tajemnica klejnotu nękała również i mnie, dlatego od czasu do czasu ojciec 
opowiadał mi 
o różnych teoriach, jakie sobie wyrobił na ten temat. Był całkowicie przekonany, 
że pierścień nie 
był używany jako ozdoba, lecz służył właścicielowi do innych celów. I utrzymywał 
w sekrecie 
fakt posiadania tak niezwykłego przedmiotu.
Od chwili, kiedy ojciec przejął sklep na własność, zaczął montować w jego 
ścianach 
przeróżne skrytki. Później, gdy powiększał pokoje, umieścił w nich więcej 
schowków. 
Większość z nich znana była całej rodzinie i otworzyłyby się pod naciskiem dłoni 
każdego z nas. 
Jednak niektóre schowki ojciec pokazał tylko mnie. Jeden z nich, w laboratorium, 
skrywał 
pierścień. Ojciec zmienił zamek i teraz skrytka otwierała się tylko wtedy, gdy 
on lub ja 
nacisnęliśmy na jej pokrywę kciukiem; kazał mi zamykać i otwierać schowek kilka 
razy, zanim 
był zadowolony.
Potem skinieniem ręki polecił mi usiąść naprzeciwko siebie.
– Jutro przyjeżdża Vondar Ustle – rozpoczął nagle. – Przywiezie ze sobą 
dokumenty 
czeladnicze. Gdy będzie odjeżdżał, pojedziesz z nim...
Nie wierzyłem własnym uszom. Jako najstarszy syn powinienem być czeladnikiem 
jedynie 
u własnego ojca i u nikogo innego. Jeśli któryś z nas miałby służyć innemu 
mistrzowi, powinien 
to być Faskel. Jednak zanim zdążyłem zadać jakiekolwiek pytanie, ojciec 
wypowiedział jedyne 
słowa wyjaśnienia, jakie kiedykolwiek udało mi się od niego usłyszeć.
– Vondar jest mistrzem gemologiem, chociaż woli podróżować niż osiedlić się na 
jakiejś 
planecie i tam prowadzić interesy. Nie znajdziesz lepszego nauczyciela w całej 
galaktyce, jestem 
tego pewien. Posłuchaj mnie, Murdoc, ten sklep nie jest dla ciebie. Masz duży 
talent, a kto nie 
pracuje nad swoim talentem, jest jak człowiek, który żywi się marnym sucharkiem, 
gdy przed 
nim stoi soczysty indyk, jak człowiek, który wybiera cyrkon, gdy o wyciągnięcie 
ręki leży 
diament. Zostaw sklep Faskelowi...
– Ale on...
Ojciec uśmiechnął się lekko.
– Tak, zgadza się, on nie ma dobrego oka co do wartości rzeczy i ludzi, nie 
widzi nic poza 
grubymi portfelami i cenami wypisanymi na etykietkach. Jednak sklepikarz to jest 
sklepikarz, 
a ty nie zostałeś do tego stworzony. Długo czekałem na takiego człowieka jak 
Ustle, na kogoś, na 
kim mogę polegać, że będzie nauczycielem, jakiego powinieneś mieć. W swoim 
czasie też byłem 
mistrzem w ocenianiu różnych rzeczy, ale wykorzystywałem swoje umiejętności do 
ciemnych 
interesów, a ty musisz być wolny od takich spraw. Taką swobodę zyskasz tylko 
wtedy, gdy 
odetniesz się od tego wszystkiego, co mamy tu na Angkor. Poza tym... jeśli masz 
stać się tym, 
kim powinieneś, musisz poznać więcej niż jeden świat, obejrzeć inne planety. 
Naukowo 
udowodniono, że pole magnetyczne danej planety może wpływać na zachowanie się 
człowieka, 
jakieś wyże i niże potrafią spowodować nieodwracalne zmiany w mózgu. Ostrożność 
i rozwaga 
podlegają właśnie takim wpływom; dzięki zmianie planety polepsza się pamięć, 
nabywa się 
nowych sposobów myślenia. Chcę, byś się nauczył od Ustle’a wszystkiego, czego 
tylko zdołasz, 
w ciągu najbliższych pięciu lat planetarnych.
– Dasz mi jakieś polecenia co do kamienia z kosmosu?
Skinął głową.
– Ja sam nie mogę już wyruszyć w poszukiwaniu wiedzy, ale ty, który znasz moją 
pasję, nie 
zapuściłeś jeszcze korzeni. Zanim umrę, chcę wiedzieć, z czego składa się ten 
kamień i do czego 
służył lub do czego może służyć temu, kto go nosi!
Ponownie wstał z fotela, przyniósł woreczek z pierścieniem, wyjął go z ukrycia i 
zaczął 
obracać w palcach.
– Wśród naszej rasy panował kiedyś taki przesąd – mówił powoli – że zostawiamy 
swoje 
ślady na posiadanych przedmiotach, o ile te przedmioty były ściśle związane z 
naszym 
przeznaczeniem. Łap! – Znienacka cisnął pierścień w moją stronę. Nie byłem na to 
przygotowany, lecz złapałem go, prawie odruchowo, jeszcze w powietrzu. Przez 
cały czas gdy 
pierścień znajdował się pod naszym dachem, nigdy przedtem nie trzymałem go w 
ręce.
Metal był chłodny, a jego powierzchnia chropowata. Gdy trzymałem go w dłoni, 
zdawało mi 
się, że stawał się coraz zimniejszy, aż skóra zaczęła mi cierpnąć. Podniosłem 
jednak rękę na 
wysokość oczu i zacząłem przyglądać się kamieniowi. Jego matowa powierzchnia 
była tak samo 
chropowata jak metal. Jeśli kiedykolwiek kamień ten miał w sercu ogień, musiał 
on już dawno 
wygasnąć. Przez krótką chwilę zastanawiałem się, czy nie można by było wyjąć go 
z oprawy 
i ponownie oszlifować, by odzyskał blask, który z pewnością kiedyś w nim płonął. 
Wiedziałem 
jednak, że mój ojciec nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Postanowiłem, że ja 
także nie będę tego 
próbować. Tajemnica dotyczyła pierścienia jako całości. Ważna była nie sama 
ozdoba, lecz to, co 
kryło się za nią. Teraz nabierały sensu także plany ojca co do mojej 
przyszłości: miałem zająć się 
poszukiwaniem wyjaśnienia naszej tajemnicy.
Tak to stałem się czeladnikiem i uczniem Ustle’a. Okazało się, że ojciec miał 
rację: takiego 
nauczyciela trudno znaleźć ze świecą. Mój mistrz mógłby zbić już kilka fortun, 
gdyby 
zdecydował osiedlić się na jednej z luksusowych planet i zostać projektantem czy 
kupcem. 
Jednak dla Vondara poszukiwanie doskonałych kamieni było o wiele ważniejsze niż 
ich 
sprzedaż. Robił wiele projektów – na ogół w czasie naszych podróży zajmował swój 
umysł 
i palce tworząc wzory, które inni, mniej utalentowani ludzie skwapliwie 
kupowali, gdy tylko 
zechciał im to zaproponować. Jednak jego pasją było badanie tajemnic nowo 
odkrytych światów, 
targowanie się z tubylcami o nieoszlifowane kamienie niedaleko miejsca, gdzie 
wydobywano 
z ziemi przedmioty transakcji.
Śmiał się z oszustw, jakie udawało mu się odkryć: gorsze kamienie moczono w 
ziołach lub 
chemikaliach, by wyglądały jak klejnoty, inne ogrzewano, by zmieniły kolor. 
Nauczył mnie 
przeróżnych sposobów wywierania wrażenia na krajowcach, tak by poważali mądrość 
kupca 
i przynosili lepsze towary chętniej niż gorsze. Dowiedziałem się od niego na 
przykład, że ludzki 
włos położony na prawdziwym jadeicie nie zapali się, nawet jeśli przytkniesz do 
niego zapałkę.
Czas życia na planecie liczy się w latach, jednak chwile przebyte w kosmosie 
rachuje się 
trudniej. Ktoś, kto często podróżuje w przestrzeni kosmicznej, nie starzeje się 
tak szybko jak ten, 
kto jest przywiązany do ziemi. Nie wiem, ile lat miał Vondar, ale jeśli miałbym 
liczyć według 
wiedzy, jaką zgromadził, z pewnością był starszy od mego ojca. Podróżowaliśmy 
daleko od 
Angkor, lecz wróciliśmy w umówionym czasie. Martwiło mnie jedynie, że nie 
przywiozłem ojcu 
ani cienia wiadomości o tajemniczym kamieniu z kosmosu lub jego historii.
Już po niecałym dniu spędzonym pod dachem domu rodzinnego zorientowałem się, że 
nie 
wszystko toczy się tam tak, jak powinno. Faskel bardzo się zestarzał. Gdy 
spojrzałem na niego, 
a potem na swoją twarz w doskonale wypolerowanym lustrze mojej matki, 
stwierdziłem, że 
wyglądam jak młodszy brat mego młodszego brata. Faskel stał się też o wiele 
pewniejszy siebie, 
przejął rolę doradcy mego ojca i często podejmował decyzje nawet w jego 
obecności. A Hywel 
Jern nawet nie unosił brwi, by zareagować na taką bezczelność.
Moja siostra wyszła za mąż. Ku wielkiemu zadowoleniu matki jej posag wystarczył 
na 
zwabienie syna radcy. Chociaż Darina zniknęła z domu, jakby nigdy w nim nie 
mieszkała, to 
„moja córka, małżonka syna radcy” była na ustach matki tak często, że stała się 
nawiedzającym 
dom duchem.
Nie byłem już częścią tego domostwa. Choć Faskel na ogół ukrywał swoje 
niezadowolenie 
z mego powrotu, to jednak stawał się coraz bardziej oficjalny w stosunku do 
swych interesantów 
w mojej obecności – mimo że nigdy nie dałem mu podstaw do potwierdzenia jego 
podejrzeń, iż 
wróciłem, by zająć jego miejsce. Niegdyś uważałem ten sklep za najważniejszy 
zakątek 
wszechświata, teraz jednak otwarło się przede mną tyle różnych drzwi na tylu 
planetach, że praca 
w sklepie wydawała mi się bardzo nudnym sposobem spędzania życia i dziwiło mnie 
to, że ojciec 
mógł się na nią zdecydować.
Ojciec zadawał mi dużo pytań o moje podróże, zatem większość czasu spędziłem w 
jego 
gabinecie opowiadając nie bez satysfakcji o wszystkim, czego się nauczyłem. Od 
czasu do czasu 
jego trzeźwy komentarz zmniejszał moje zadowolenie z siebie i wywoływał 
zmieszanie – ojciec 
dawał jasno do zrozumienia, że większość z tego, co mówię, on wie już od dawna.
Jednak po pierwszych wybuchach entuzjazmu coraz wyraźniej widziałem, że ojciec 
nasłuchiwał czegoś więcej niż potoku moich słów. Mimo jego zainteresowania mymi 
losami (a 
zainteresowanie to z pewnością było szczere, tu nie udałoby mu się mnie zwieść) 
zorientowałem 
się, że był zajęty czymś jeszcze, oczekiwał czegoś, co nie miało związku ze mną 
ani z moimi 
odkryciami. Nie wymienił ani razu w rozmowie pierścienia z kosmosu, a ja także 
odczuwałem 
dziwną niechęć do poruszania tego tematu. Ani razu nie wyciągnął też 
pierścienia, by wpatrywać 
się w niego, jak to robił w przeszłości.
Czwartego dnia mego pobytu w domu cień, który wyczuwałem nad naszym domostwem, 
zbliżył się. Tak jak wszystkie sklepy, zamierzaliśmy zamknąć nasze podwoje na 
okres święta. 
Było przyjęte, że każda rodzina zapraszała wtedy krewnych i znajomych oraz 
organizowała 
przyjęcia, które potem przenosiły się z domu do domu. Tego wieczora matka mówiła 
z dumą 
o zaproszeniu do Dariny i o tym, że mamy popłynąć w rejs po rzece razem z 
najbliższymi 
znajomymi radcy jego własną barką.
Lecz kiedy skończyła rozpływać się w zachwycie, ojciec potrząsnął przecząco 
głową. 
Oznajmił, że zamierza zostać w domu. Nigdy nie widziałem, by moja matka 
sprzeciwiła się 
postanowieniu ojca, choć być może przez te lata stała się bardziej pewna siebie. 
Jednak tym 
razem wybuchnęła gniewem i powiedziała, że on może sobie zostać, cała reszta 
rodziny powinna 
jednak iść. Ojciec milcząco przystał na te słowa i zorientowałem się, że będę 
zmuszony do 
wzięcia udziału w czymś, co wyglądało na bardzo nudne przyjęcie. Matka wpadła na 
pomysł 
kolejnego planu matrymonialnego i nosiła się z nim jak z najukochańszym 
dzieckiem: Faskela 
widywano ostatnio stale u boku siostrzenicy radcy. Ja miałem jednak wrażenie, że 
ta młoda dama 
wymieniała uśmiechy z całkiem sporą grupą młodych mężczyzn, a porcja spojrzeń, 
jakie 
przypadały w udziale Faskelowi, wcale nie była tak wielka. Co do mnie, cóż, w 
trakcie zabawy 
bawiłem matkę i prawdopodobnie sprawiłem jej nawet trochę przyjemności, gdy 
radca przywołał 
mnie do siebie, by spytać o jakieś sprawy związane z innymi planetami, gdyż 
zapamiętał, że dużo 
podróżowałem.
Gdy barka powoli sunęła rzeką, rosła we mnie niecierpliwość; cały czas myślałem 
o ojcu 
i o tej osobie, z którą spotka się w zamkniętym sklepie. Takie myśli 
przychodziły mi do głowy, 
ponieważ ojciec napomknął mi, że zostaje w domu nie tylko dlatego, że spodziewa 
się nudy na 
przyjęciu, lecz że miał swoje powody, by życzyć sobie pustego domu tego dnia – 
nie powiedział 
tego jasno, ale nietrudno było się domyślić, że chce się z kimś spotkać.
Zawsze odwiedzali nas ludzie, których ojciec nie przedstawiał rodzinie; 
niektórzy z nich 
przybywali pod osłoną ciemności: wchodzili i wychodzili tak, by nikt nie ujrzał 
ich twarzy. 
Władze z pewnością wiedziały, że ojciec przemycał towary niepewnego pochodzenia 
i o nieznanych losach. Nikt jednak nigdy nie przemówił słowa przeciwko niemu, 
jako że Gildia 
Złodziei ma długie ręce i używa ich, by chronić tych, którzy jej służą. Ojciec 
mógł sobie 
formalnie zrezygnować z uczestnictwa w radzie Gildii, ale czyż ktokolwiek 
kiedykolwiek 
naprawdę występuje z Gildii? Plotka głosi, że nie.
Jednak w zachowaniu mego ojca było tym razem coś, co nie dawało mi spokoju, 
miałem 
wrażenie, jakby i oczekiwał, i obawiał się tego spotkania, które miał odbyć. Im 
dłużej myślałem 
o jego dziwnym zachowaniu, tym bardziej byłem przekonany, że strach – o ile 
można to było 
nazwać strachem – przeważał. Być może – tak jak to sugerował – podróże 
wyostrzyły we mnie 
pewien rodzaj wrażliwości, której reszta rodziny nie posiadała.
W każdym razie wymówiłem się od dalszego udziału w przyjęciu jeszcze przed 
zachodem 
słońca, wyjaśniwszy mętnie, że muszę zobaczyć się z Vondarem, choć matka wcale 
mi nie 
uwierzyła. Skinąłem na jedną z małych łódek do wynajęcia i nakazałem wioślarzom 
zawieźć 
mnie jak najszybciej do portu. Jednak rzeka była tak zatłoczona, że nie 
poruszaliśmy się szybciej 
niż lichy pływak: zdałem sobie sprawę, że siedzę jak na szpilkach, zaciskam 
dłonie z całej siły 
i chcę jak najszybciej dotrzeć do brzegu.
Gdy przybiliśmy do brzegu znalazłem się znowu na niesamowicie zatłoczonych 
ulicach, 
musiałem się niecierpliwie przepychać, przez co zyskałem sobie wiele ostrych 
słów, spadło też 
na mnie wiele kropel perfumowanej wody. Frontowe drzwi do sklepu były zamknięte, 
tak jak je 
zostawiliśmy, wszedłem zatem przez wąską furtkę z tyłu ogródka.
Gdy położyłem dłoń na czujniku, który otwiera drzwi po zidentyfikowaniu kciuka, 
poczułem 
uderzenie silnej fali niepokoju, który mnie dotychczas nękał. W pokojach rodziny 
było cicho 
i ciemno. Stanąłem za drzwiami prowadzącymi do sklepu i zacząłem nasłuchiwać, 
pomyślawszy, 
że jeśli ojciec nadal jeszcze podejmuje swego tajemniczego gościa, to nie 
podziękuje mi, jeśli je 
nagle otworzę. Ale nie usłyszałem żadnego dźwięku, a gdy zapukałem do biura, 
dźwięk poniósł 
się głucho.
Gdy pchnąłem, drzwi ustąpiły, ale tylko trochę i musiałem pchnąć mocniej 
ramieniem, by 
dostać się do środka. Wtedy usłyszałem zgrzyt kamienia o drewno i ujrzałem, że 
wejście blokuje 
przewrócone biurko ojca. Rzuciłem się desperacko na drzwi i nagle znalazłem się 
w pokoju, 
który ktoś przewrócił do góry nogami.
Ojciec siedział na krześle, a w pozycji pionowej utrzymywały go sznury, unurzane 
we krwi. 
Jego oczy wpatrywały się we mnie dziko, jakby nie dając przyzwolenia na to, co 
się z nim stało. 
Jednak ten protest był spojrzeniem martwego człowieka. Wszystko w pokoju było 
powywracane, 
niektóre pudła i pudełka rozbito w kawałki, jakby szukający, nie znalazłszy 
tego, czego szukał, 
w napadzie szału mścił się także na przedmiotach martwych.
Na wielu planetach istnieją różne wierzenia dotyczące końca życia i tego, co 
następuje po 
nim. Jak można zaprzeczyć słuszności któregokolwiek z nich? Nie mamy żadnego 
dowodu na to, 
że któreś jest prawdziwe lub fałszywe. Ojciec już nie żył, gdy przyszedłem i z 
pewnością umarł 
gwałtowną śmiercią. Być może jednak to, co zawisło w pokoju, to była jego wola, 
jego żądza 
zemsty lub przekazania mi czegoś. Wydało mi się tak, gdyż od razu wiedziałem, 
dlaczego umarł, 
byłem tego tak pewien, jakby mi to powiedział.
Ominąłem go i odnalazłem nie nasuwającą żadnych podejrzeń małą rzeźbę na 
ścianie. 
Położyłem na niej kciuk tak, jak ojciec mnie tego nauczył. Skrytka otworzyła 
się, ale 
z trudnością, najwidoczniej minął już jakiś czas od chwili, gdy otwierano ją po 
raz ostatni. 
Wyjąłem woreczek i wymacałem w środku pierścień. Wyciągnąłem go i pokazałem 
ojcu, jakby 
ciągle jeszcze mógł go zobaczyć i przekonać się, że nadal jest w moim 
posiadaniu. Obiecałem 
mu, że będę szukać tego, czego on szukał, i że być może w ten sposób również 
odnajdę tego, kto 
go zabił. Jednego byłem pewien: pierścień był kluczem do tajemnicy jego śmierci.
Jednak śmierć ojca nie była ostatnim szokiem i ostatnią stratą, jakie miały mnie 
spotkać na 
Angkor. Gdy nadeszli przedstawiciele władzy, a cała rodzina zgromadziła się i 
została 
przesłuchana, kobieta, którą zawsze nazywałem matką, zwróciła się do mnie i 
powiedziała 
wysokim głosem, szybko, jakby obawiała się, że ktoś jej przerwie:
– Faskel jest tu panem. Bo on jest krwią z mojej krwi i kością z mojej kości, 
dziedzicem 
mego ojca, który był tu panem, zanim nadszedł Hywel Jern. Tak będę świadczyć 
przed Radą.
To, że bardziej lubiła Faskela, wiedziałem zawsze, ale teraz usłyszałem w jej 
głosie chłód, 
którego nie zrozumiałem. Ciągnęła dalej, wyjaśniając powód swej gwałtownej 
wypowiedzi:
– Ty jesteś tylko dzieckiem z obowiązku, Murdoc. Musisz mi jednak przyznać, że 
nigdy nie 
traktowałam cię gorzej z tego powodu. Nikt nie mógłby mi tego zarzucić!
Dziecko z obowiązku – jeden z zarodków, które wysyłano z przeludnionych planet 
na 
planety graniczne, aby odświeżyć pulę genów populacji. Zarodek taki prawnie 
przyznawano 
jakiejś rodzinie, która miała za zadanie uczynić go swym dzieckiem i chować jak 
własne. 
Zdarzało się to na każdej planecie w fazie wczesnego osadnictwa. Nigdy jednak 
nie myślałem 
wiele o takich przypadkach. Nie było to dla mnie zbyt ważne, że nie byłem jednej 
krwi z moją 
matką. Ale że nie byłem synem Hywela Jerna... tego nie mogłem znieść! Zdaje się, 
że wyczytała 
to w moich oczach, gdyż zadrżała i odsunęła się ode mnie. Nie musiała się jednak 
obawiać 
żadnych kłopotów, bo odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z tego pokoju, z tego 
domu, a potem 
opuściłem Angkor. Zabrałem ze sobą jako całe swoje dziedzictwo, jedynie 
pierścień z kosmosu.
Rozdział trzeci
Pochodnia, którą zapaliłem po wejściu do komnatki, skwierczała dogasając, gdy 
się 
obudziłem. Co powiedział głos? Póki nie wypalą się cztery pochodnie, mogłem się 
tu ukrywać. 
Spojrzałem na podłogę. Trzy kolejne pochodnie leżały przygotowane. Podniosłem 
się i wyjąłem 
skwierczące drewno z uchwytu, by zapalić nową.
Ale co stanie się po czterech pochodniach? Czy zostanę z powrotem wyrzucony na 
ulice 
Koongi? Od czasu do czasu usiłowałem zwrócić się z takim pytaniem do ścian mojej 
komnatki, 
lecz nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Dwukrotnie jeszcze zbadałem ściany, sufit 
i podłogę 
w poszukiwaniu jakiegoś chytrze ukrytego wyjścia. Narastały we mnie strach i 
zniechęcenie. 
Zgodnie z moim czasomierzem spędziłem tu część nocy i kawałek następnego dnia. 
Obliczyłem 
w przybliżeniu, że cztery pochodnie wystarczą mi na około trzech dni. Jednak na 
długo przed 
tym terminem statek, na który wykupiliśmy z Vondarem bilety, odleci, a jego 
kapitan nie będzie 
się ani trochę przejmował, jeśli się nie zgłosimy. Gdy pasażerowie raz zejdą na 
ląd, kapitan nie 
ponosi już za nich żadnej odpowiedzialności. Co innego, gdyby chodziło o członka 
załogi – 
wtedy kapitan wykorzystałby wszystkie możliwe sposoby, by go ratować, bo załogi 
na statkach 
kosmicznych są ze sobą mocniej związane niż niejedna rodzina czy klan. Nie będą 
się jednak 
kłopotać, by pomóc obcemu.
Co mi jeszcze pozostało? Czy byłem obserwowany? Jak gospodarze tego miejsca 
zorientują 
się, że pochodnie już się wypaliły? Może w ciągu lat nabrali już wprawy i 
potrafią to 
w przybliżeniu ocenić? W jakim celu utrzymywali to sanktuarium? Co z tego mieli? 
Świątynia 
nie wzdragałaby się przed przyjęciem podarunku dla boga. W moim przekonaniu fakt 
istnienia 
tego sanktuarium miał jakieś korzenie w religii.
Położyłem się znowu na pryczy i zwinąłem się tak, że leżałem twarzą do ściany, 
by 
ewentualni strażnicy nie widzieli tego, co będę miał przed sobą. Moje ręce 
poruszały się 
ukradkiem, gdyż musiałem założyć, że gdzieś tam jest ktoś, kto mnie obserwuje. 
Jeśli moje 
przypuszczenie było błędne, nie pozostawała mi już żadna szansa. Dwie ukryte w 
pasie 
kieszenie. Poczułem pod palcami gładkość klejnotów, które miałem przy sobie. 
Przykryłem 
kamienie dłonią i leżałem nieruchomo, by moi strażnicy myśleli, że usnąłem.
Vondar zamknął już nasze najlepsze nabytki w sejfie na statku. W końcu mają 
trafić do 
składu pewnego jubilera – będą tam czekać na tego, który już nigdy się po nie 
nie zgłosi.
Ze sobą miałem tylko drobniejsze kamienie, przynajmniej tak zostałyby ocenione 
na bardziej 
cywilizowanych wewnętrznych planetach układu. Jedynie dwa z nich mogłyby 
stanowić pokusę 
dla znawcy. Oba były owocami moich własnych transakcji: pierwszy był to 
rzeźbiony kryształ 
w kształcie diabelskiej główki, z rubinami zamiast oczu i kłami z żółtych 
szafirów – dziwna, 
mała osobliwość. Na tej planecie o jego wartości stanowić mogła nawet sama 
precyzja 
wykonania ozdoby. Drugim kamieniem był klejnot uspokajający z czerwonego jadeitu 
– takie 
kamienie kupcy z planety Gambool obracają w palcach, gdy rozmawiają o 
interesach. Gdy 
dotyka się takiego kamienia, ma się dziwne wrażenie, może jednak coś jest w 
wyborze go na 
uśmierzacza napięcia.
Ile warte jest życie? Mógłbym opróżnić kieszenie swego pasa, ale wiedziałem, że 
muszę 
mieć coś jeszcze na drugie wynagrodzenie, jeśli mój plan miał się powieść. 
Wybrałem najlepiej, 
jak tylko potrafiłem. Odwróciłem się teraz i usiadłem na łóżku. Światło nowej 
pochodni było 
jaśniejsze niż starej.
Stół... popatrzyłem na niego. Potem przeszedłem przez komnatkę, by usiąść na 
stołku, który 
stał obok stołu, i położyłem kamienie na blacie. Nie próbowałem podnosić głosu 
ani niczego 
żądać; starałem się utrzymać ton głosu kupca zawierającego transakcję na rynku.
– Mówi się, że każda rzecz ma swoją cenę – zacząłem, jakbym mówił do kogoś, kto 
siedział 
na stołku po mojej prawej. – Są na świecie ci, którzy sprzedają, i ci, którzy 
chcą kupić. Jestem 
obcy na waszej ziemi, na planecie Tanth. Bez żadnej winy z mojej strony zostałem 
wyjętym spod 
prawa ściganym zwierzęciem. Mój przyjaciel i mistrz został zabity, również 
niewinnie, bo 
przecież nigdy przedtem Zielone Opończe nie wybrały nikogo, kto nie jest ich 
wiary, by 
zaspokoił ich pana. Czyż nie mówi się, iż niechętna ofiara jest mniejszą ofiarą 
i nie zadowala tej 
potęgi, której została złożona?
– Prawdą jest – ciągnąłem – że zabijałem, lecz tylko po to, by się bronić. 
Jestem gotów 
zapłacić cenę krwi, jeśli się tego ode mnie zażąda. Pamiętajcie jednak, że 
jestem tu obcy, a zatem 
nie związany prawem tej planety, dopóki świadomie, z własnej woli i z 
premedytacją go nie 
złamię – za wszystko inne odpowiadam tylko przed władzami własnej planety.
Czy ktokolwiek mnie usłyszał? Czy planeta Tanth była tak odległa od 
cywilizowanych 
światów, że władze Konfederacji były tutaj lekceważone? Czy kapłani lokalnego 
bożka będą 
dbali o prawa ustanowione wiele lat świetlnych stąd? Nie mogłem też pochlebiać 
sobie 
twierdząc, że śmierć Vondara ściągnie na Tanth jakąś flotę, by pociągnęła do 
odpowiedzialności 
mieszkańców planety. Podobnie jak Wolni Handlarze, dobrowolnie podejmowaliśmy 
ryzyko, 
podróżując na odległe rubieże Konfederacji.
– Zapłacę cenę krwi – powtórzyłem, walcząc z narastającym we mnie napięciem, 
utrzymując 
głos w niskiej tonacji i nie pozwalając, by się załamywał. Otworzyłem dłoń i 
odkryłem klejnot 
uspokajający. – To kamień dużej wartości. Ten, kto go trzyma w dłoni myśląc o 
sprawach 
ważnych, utrzyma na wodzy swój temperament, a myśli jego pozostaną jasne – 
skręcałem sobie 
język w pustych, formalnych frazesach miejscowego języka, używając słownictwa 
stosowanego 
przez ludzi interesu. Takie drobnostki często mogą wywierać duży wpływ na 
partnera 
w negocjacjach.
– Do tego potężnego klejnotu – teraz na światło dzienne wyciągnąłem kryształ, 
kładąc go 
tak, by widać było wykrzywioną grymasem twarz – dodam jeszcze i ten talizman. 
Jak widać, jest 
to rzeźbiona podobizna Umphala. Nie była to prawda: klejnot pochodził z planety, 
na której nikt 
nie słyszał o tym demonie z nocnych koszmarów; rzeźba przypominała jednak 
wystarczająco 
podobizny Umphala, które widziałem w mieście, by mogła się nadać do tej 
mistyfikacji. – Gdy 
umieści się taki klejnot na okalającej czoło przepasce, nie trzeba już bać się 
purpurowookiej 
mocy. Czyż nie jest tak, że widząc własną twarz Umphal ucieknie? W ten oto 
sposób podwójnie 
zapłacę cenę krwi: kamieniem, który daje mężom mądrość, i drugim kamieniem, 
który niesie 
ochronę przed mocą, co ujeżdża wieczorne wiatry z północy.
Próbując wypędzić z myśli podejrzenie, że przemawiam tylko do głuchych i ślepych 
ścian, 
podjąłem swą przemowę:
– W waszym kosmodromie jest statek Wolnych Handlarzy:, W zamian za moją zapłatę 
ceny 
krwi proszę tylko o możność zamienienia kilku słów z jego kapitanem.
Potem usiadłem w milczeniu, obserwując oba klejnoty na stole, wysilając uszy, by 
usłyszeć 
najlżejszy dźwięk, który mógłby zdradzić, że miałem jakiegoś słuchacza. Nie 
mogłem uwierzyć, 
że gdy wypalą się cztery pochodnie, czas ochrony ściganego dobiegnie końca i 
zdesperowany nie 
ma już żadnego obrońcy.
Nie byłem pewny... stuknięcie... czyżbym coś usłyszał? Czy miałem odwagę 
uwierzyć, że 
dobiegł mnie jakiś dźwięk?
Doszedł zza moich pleców. Odczekałem dłuższą chwilę, wstałem i podszedłem do 
wnęki, 
jakbym chciał napić się z dzbana. W koszyku obok leżało coś, czego przedtem tam 
nie było – 
płaski kawałek ciasta. Ponownie podniosłem kuszący dzwonek i już miałem nim 
zadzwonić, gdy 
koszyk przykuł moją uwagę. Został popchnięty do przodu, zostawił ślady w kurzu. 
Przyjrzałem 
się im bliżej i stwierdziłem, że kamień za koszykiem lekko się wysunął.
Z pewnością nie pomyliłem się: usłyszałem stuknięcie. W ścianie rzeczywiście był 
otwór 
i byłem przezeń obserwowany. Dostarczyli mi jedzenie. Ciasto kruszyło się i 
pachniało 
niedojrzałym serem, jakby zostało przekrojone na pół i nim posmarowane. Komuś 
nie z tej 
planety wydawałoby się z pewnością niesmaczne, ale je zjadłem. Głód jest 
najlepszym 
kucharzem.
Czekanie jest najgorszą próbą, na jaką można zostać wystawionym, a teraz 
musiałem właśnie 
czekać. Pochodnia się wypaliła i już miałem osadzić następną, gdy nagle, bez 
ostrzeżenia, 
w korytarzu, którym dotarłem do tej komnatki, pojawił się jakiś mężczyzna. Choć 
sięgnąłem po 
laser, mierzył już we mnie, zanim jeszcze dotknąłem kolby swej broni.
– Spokojnie! – powiedział w Prostym Języku i postąpił dwa kroki do środka. 
Ujrzałem tunikę 
z insygniami pierwszego oficera na kołnierzu. – Trzymaj łapy na widoku.
Na pewno nie był z tej planety, a jego mundur wskazywał, iż przynależał do 
Wolnych 
Handlarzy. Wciągnąłem głęboko powietrze. Jak dotąd moja prośba została 
wysłuchana.
– Masz jakąś propozycję – przyjrzał mi się z ukosa, bez zbędnej serdeczności. – 
Mów, co 
masz do powiedzenia – w jego głosie brzmiało przynaglenie, jakby był tu przeciw 
swej woli 
i w tym miejscu czyhało na niego niebezpieczeństwo.
– Chcę odlecieć z wami z tej planety – ograniczyłem swą odpowiedź do tego 
jednego zdania.
Cofnął się aż pod ścianę i spojrzał na mnie chytrze. Pierwszy oficer u Wolnych 
Handlarzy 
musi być kimś więcej niż tylko kupcem. Nie tyje ani nie mięknie z wiekiem, nie 
traci refleksu – 
nic nie szkodzi, że (przynajmniej oficjalnie) nie jest żołnierzem, lecz 
handlarzem.
– Tylko że pół miasta rozszarpie cię natychmiast, gdy tylko wyjdziesz na ulicę – 
odparował. 
Jego laser nadal był wymierzony prosto we mnie. Z jego twarzy nie mogłem 
wyczytać żadnej 
nadziei na złagodzenie mego położenia. Wolni Handlarze należeli do jednego 
klanu, statek był 
ich domem. A ja nie miałem z nimi nic wspólnego.
– Powiedz, pierwszy oficerze – nie podszedłem do niego, myślałem o tym, że teraz 
rzeczywiście muszę okazać się mistrzem negocjacji, jeśli chcę wytargować sobie 
życie – co 
o mnie słyszałeś?
– Znieważyłeś jednego kapłana i zabiłeś drugiego...
– Jestem handlarzem klejnotów, ostatnio czeladnikiem u Vondara Ustle, słyszałeś 
kiedyś 
o nim?
– Słyszałem. On podróżuje w odległe miejsca. I co z tego? Czy to pomniejsza 
twoje zbrodnie 
na ulicach Koongi?
– Nie było żadnych zbrodni. – Jak mogę wyrazić prawdę tak, by stała się 
oczywista, byś mi 
uwierzył? – Myślisz, że człowiek o zdrowych zmysłach pcha kij w gniazdo os i 
wielokrotnie nim 
obraca? Byliśmy w tawernie Pod Nakrapianym Krukiem. Zakończyliśmy już wszystkie 
interesy 
w Koondze i mieliśmy bilety na „Voyringera”. Nagle przyszły Zielone Opończe i 
rozstawiły 
swój piekielny kołowrotek ze strzałą. Myśleliśmy, że jesteśmy bezpieczni, bo 
przecież nie 
jesteśmy z tej planety. Gdy strzała się zatrzymała, przysięgam, że pokazywała 
gdzieś między 
nami dwoma. Wtedy Opończe rzuciły się, by nas pojmać...
– Dlaczego? – w jego oczach ujrzałem niedowierzanie. – Nie bawią się w takie 
niebezpieczne gierki z obcymi.
– Myśleliśmy tak samo, pierwszy oficerze. A jednak tak właśnie zrobili. Gdy 
Vondar 
próbował się bronić, zakłuli go nożem. Zabiłem kapłana laserem i byłem 
dostatecznie blisko 
drzwi, by wyrwać się na ulicę. Słyszałem kiedyś o tym sanktuarium, więc...
– Powiedz mi, jakie było godło Vondara Ustle? Ostrzegam cię, że już je 
widziałem! – 
Ostatnie zdanie wystrzeliło spomiędzy jego warg tak, jakby był to promień 
lasera.
– Półksiężyc rzeźbiony w opalu oprawionym w pierścień między rogami gryfa, a 
wokół 
głowy gryfa krzemienie – odpowiedziałem natychmiast, choć zastanowiło mnie, skąd 
ten Wolny 
Handlarz mógłby znać godło mistrza gemologa, godło, które pokazuje się tylko po 
to, by 
przedstawić się komuś równemu rangą.
Skinął głową i wsunął laser do kabury.
– Jakich wrogów narobił tu sobie Ustle?
Ta myśl nurtowała również i mnie, bo jedynie, czego mi nie brakowało w komnatce 
sanktuarium, to czasu do namysłu. Całkiem prawdopodobne było, że ktoś odczuwał 
na tyle silną 
chęć zemsty, by wystawić mego mistrza jako łatwą ofiarę Zielonym Opończom. Co 
prawda ich 
demon miał wybierać swe ofiary losowo, bez żadnej pomocy ze strony służących mu 
kapłanów, 
lecz chodziły słuchy, że czasem śmiertelni nieco mu w tym pomagali, a 
odpowiednio wysoki 
datek dla świątyni mógł zaowocować wyborem ofiary, która zadowoli nie tylko 
Zielone Opończe 
i ich bóstwo. Nie popadliśmy jednak w konflikt z żadną miejscową potęgą. 
Odwiedziliśmy 
Hamzara, obejrzeliśmy jego towar i nabyliśmy to, co Vondar uznał za dobre. Potem 
jeszcze 
z nim poplotkowaliśmy. Raz wybraliśmy się na targ, gdzie przychodzili na ogół 
nomadzi 
z równin i potargowaliśmy się trochę o surowe kryształy z solnych pustyni, ale 
zawsze obie 
strony były zadowolone z interesu. Nie widziałem żadnego miejscowego źródła 
kłopotów. Mimo 
że dałbym dużo, by móc znaleźć jakieś jasne i zadowalające rozwiązanie, musiałem 
powiedzieć, 
że nie mam pojęcia.
– To wcale nie musiał być ktoś z Tanth – odparł pierwszy oficer. Obserwował 
mnie, jakby ta 
uwaga ułatwiła mi podanie osoby i powodu, dla którego Vondar zginął. Po chwili 
mówił dalej: – 
Niektóre ciosy wymierzane są z daleka. Jednak jeśli chcesz później pomścić swego 
mistrza, to 
twoja sprawa. Zawsze powinieneś zakładać, że wyjdziesz żywy z każdej opresji. 
Przejdźmy 
jednak do rzeczy. Czego chcesz od nas? Mówisz, że przejazdu na inną planetę – 
jak?
– A jak ty byś to zrobił? – odparowałem. – Zapłacę dobrze, by móc odlecieć na 
twoim statku 
na najbliższą planetę z jakimś drugorzędnym kosmodromem. I nie opowiadaj mi – 
teraz 
odważyłem się trochę nacisnąć, niczego nie mogłem w ten sposób stracić, bo 
powodzenie mego 
planu i tak wisiało na najcieńszym włosku – że nie mógłbyś mnie stąd wydostać i 
przemycić na 
statek, gdybyś chciał. Spryt i chytrość Wolnych Handlarzy są zbyt dobrze znane.
– Dbamy o swoich. Ty nie jesteś jednym z nas.
– Dbacie także o ładunek. Przyjmijcie mnie zatem jako ładunek, zyskowny ładunek.
Nagle uśmiechnął się.
– Ładunek, co?
Potem jego uśmiech zniknął, a oczy zwęziły się, gdy na mnie spojrzał, jakby tym 
spojrzeniem mógł zamienić mnie w skrzynię lub belę materiału, która miała być 
zabrana przez 
jego statek.
– Mówisz o zysku? – zaczął ożywiwszy się znowu. – Jakiego rodzaju to zysk i jak 
wysoki?
Odwróciłem się i sięgnąłem po mój pas. Potem pokazałem mu to, co wyciągnąłem z 
kieszeni 
pasa przytrzymując dłoń w świetle pochodni. Był to owoc moich półrocznych 
poszukiwań: dwa 
klejnoty podobne do siebie tak bardzo, jak tylko to możliwe – Oczy Kelem. Były 
złotoszkarłatne, 
z ciemnozielonymi plamkami. Gdy się na nie długo patrzyło, kolory się poruszały. 
Nie był to 
majątek, o nie. Jednak gdyby sprzedać je na właściwym rynku, były równowartością 
jednego 
rejsu dla Handlarza, który na ogół miał jedynie przeciętne szczęście. Były to 
moje najlepsze 
klejnoty i wiedziałem, że pierwszy oficer odgadł to bez trudu.
Nie próbował się targować ani pomniejszać mojej oferty. Nie wiem, czy 
rzeczywiście czuł 
coś na kształt współczucia dla mojego położenia, w każdym razie spojrzał na 
kamienie, a potem 
na mnie, wyciągnął rękę i zamknął dłoń na klejnotach w sposób pokazujący 
jednoznacznie, że on 
także znał się na naszych zasadach handlu. Wolni Handlarze gotowi są przyjąć 
każdy ładunek 
i handlują wieloma rzeczami.
– Chodź!
Wyszedłem za nim z pokoju, zostawiając moje wotum dla sanktuarium na kamiennym 
stole. 
Byłem zadowolony ze sposobu, w jaki tajemniczy strażnicy wypełnili swoją część 
umowy. 
Znaleźliśmy się w korytarzu, w którym przedtem płonęły pochodnie, teraz jednak 
były zgaszone, 
a przez oczodoły bożka ujrzałem promienie światła dziennego. Pierwszy oficer 
pochylił się 
i podniósł leżące w korytarzu zawiniątko. Rozwinął je i pokazał mi mundurową 
tunikę i czapkę 
załoganta.
– Włóż to.
Roześmiałem się z uczuciem ulgi.
– Zdaje się, że przychodzisz przygotowany – rzekłem wciągając tunikę przez głowę 
i zapinając kołnierz i pas. Była trochę za ciasna dla mnie, ale niedużo.
– Zgadza się – zawahał się. – Wieść szybko się rozniosła. Nasz kapitan znał 
Ustle’a. Gdy się 
dowiedział, że on nie żyje, był na tyle zainteresowany, by mnie tu przysłać.
Zdecydowany ruch szczęki zdradził mi, że więcej się od niego nie dowiem na ten 
temat. 
Jednak bardzo pocieszyła mnie myśl, że oto właśnie otrzymałem dowód, iż 
przyszedł 
przygotowany na wyciągnięcie mnie stąd, chociaż mimo wszystko wolałbym wychodzić 
z sanktuarium mając broń w ręce.
Nie wyszliśmy jednak wcale drzwiami z głową bożka: Handlarz podszedł żwawo do 
ściany 
po naszej lewej i oparł o nią dłoń. Choć taki gest nie mógł poruszyć ciężkiego 
kamienia, jednak 
ściana drgnęła i przesunęła się, odsłaniając kolejny wąski korytarz, na który 
mój przewodnik 
wkroczył bez wahania, nie pozostało mi więc zatem nic innego niż podążyć za nim. 
Gdy kamień 
za nami wrócił na swoje miejsce, znaleźliśmy się w nieprzeniknionej ciemności, 
niemiło 
przypominającej mi uliczki, którymi przedtem uciekałem. Korytarz był bardzo 
wąski; 
ocieraliśmy się ramionami o ściany po obu stronach. Mój przewodnik zatrzymał się 
gwałtownie 
i wpadłem na niego z całym impetem. Usłyszałem stuknięcie, a potem ujrzałem snop 
jasnego 
światła.
– Chodź!
Wyciągnął rękę i pociągnął mnie za sobą. Zamrugałem nieprzytomnie i 
przygotowałem oczy 
na atak promieni słonecznych. Znajdowaliśmy się w jakimś zaułku, po obu jego 
stronach stały 
skrzynie z odpadkami. Coś roiło się pod naszymi nogami i Handlarz zaklął 
szpetnie, kopnąwszy 
jakieś stworzenie, które na niego zasyczało. Sześć kroków, najdłuższych, jakie 
zdołaliśmy zrobić, 
zaprowadziło nas w inną, o wiele czyściejszą uliczkę. Musiałem zwalczyć swe 
pragnienie biegu 
lub rozglądania się za napastnikami. Musiałem przybrać obojętna pozę i 
dostosować swe tempo 
do kroków pierwszego oficera.
Przeszliśmy przez bramę kosmodromu. Tak jak przypuszczałem, „Voyringer” odleciał 
i został tylko statek Handlarzy z opuszczonymi statecznikami, na popalonej przez 
ogień silników 
ziemi. Pierwszy oficer złapał mnie za rękaw.
– Mogą być kłopoty...
Ja także już dostrzegłem błysk jasnych opończy wokół statku. Czekał na nas 
komitet 
powitalny. Prawdopodobnie opierali się po prostu na podejrzeniach, iż ścigany z 
obcej planety 
będzie chciał odlecieć na jedynym statku, jaki mu jeszcze pozostał.
– Pijak... jesteś okrętowym pijakiem – pierwszy oficer syknął do mnie głosem 
podobnym do 
tego, jaki wydawały ohydne stworzenia w śmierdzącej uliczce. – To powinno 
wystarczyć! – 
widziałem, jak wymierzał we mnie cios, na który byłem całkowicie 
nieprzygotowany. Fala bólu 
rozlała się po mojej szczęce... prawdopodobnie upadłem i zemdlałem w tej samej 
chwili, bo moje 
wspomnienia z Tanth właśnie tu się urywają.
Poczułem stukot jubilerskich młotków w czaszce, prawie widziałem ciasną mosiężną 
obręcz 
zaciskającą się na moim mózgu. Nie mogłem nawet unieść ręki, by przerwać tę 
męczarnię. 
Wtedy właśnie jakaś ciecz chlapnęła mi na twarz i wciągnąłem duszący haust 
powietrza, który na 
chwilę stłumił najmocniejszy stukot młotków. Otworzyłem oczy.
Ujrzałem nad sobą twarz, dwie twarze, jedną bardzo blisko, drugą zamazaną i 
trochę bardziej 
oddaloną. Bliższa była owłosiona, miała szpiczaste, zakończone pędzelkami uszy i 
złotozielone 
oczy. Ujrzałem jak otwiera pyszczek o czarnych wargach: zobaczyłem trójkątny 
wysadzany 
kłami otwór i różowy, zwinięty, szorstki język. To była mała, sympatyczna 
mordka...
Teraz zbliżyło się do mnie większe oblicze; próbowałem skupić na nim wzrok. 
Opalenizna 
człowieka przebywającego często w kosmosie, krótko ostrzyżone włosy, poza tym 
twarz jakiegoś 
załoganta – nie pozwalająca na określenie wieku ani nie zdradzająca emocji.
Usłyszałem:
– Cóż, wreszcie do nas wróciłeś...
Wróciłem? Wróciłem dokąd? Przyszły mi z pomocą jakieś niepewne wspomnienia. 
Wróciłem do komnatki w sanktuarium? Nie! Spróbowałem usiąść i zakręciło mi się w 
głowie, 
poczułem mdłości. Jakaś brutalna dłoń cisnęła mnie z powrotem na posłanie i 
poczułem coś 
jeszcze, co z pewnością nie mogłoby dotrzeć do mnie poprzez ściany żadnego 
budynku 
w mieście Koonga: znajdowałem się na pokładzie jakiegoś statku kosmicznego i 
statek ten 
z pewnością leciał już od dłuższego czasu. Ogromna fala ulgi, jaka spłynęła na 
mnie po tym 
odkryciu, wprawiła mnie w stan odrętwienia, który był na pół snem, a na pół 
omdleniem.
W ten oto sposób znalazłem się na „Vestris”, chociaż pierwsze dni, jakie tu 
spędziłem, nie 
były typowymi dniami pasażera statku kosmicznego. Pierwszy oficer po prostu 
znokautował 
mnie, by móc potem bezpiecznie zanieść na statek jako swojego pijanego 
pomocnika. Zdaje się 
jednak, że byłem nieco delikatniejszej budowy niż ci, których przedtem częstował 
swymi 
ciosami, i dlatego właśnie byłem nieprzytomny dłużej, niż podobałoby się to 
statkowemu 
konowałowi. Gdy już całkiem odzyskałem przytomność i mogłem się rozejrzeć po 
swym 
najbliższym otoczeniu, spostrzegłem, że leżę w ciasnej klitce koło kabiny 
lekarza, w której 
umieszczano zwykle poważnie chorych. Jakiś czas potem odwiedził mnie kapitan 
Isuran. Tak jak 
wszyscy Wolni Handlarze, był urodzonym i wychowanym na statku człowiekiem, 
typem, który 
staje się z wiekiem coraz bardziej odległy od ludzi osiadłych na jakiejś 
planecie. Wszyscy Wolni 
Handlarze, jakich poznałem, byli jedynie przygodnymi znajomymi i czułem się 
dziwnie dobrze 
w ich towarzystwie. Opowiedziałem mu swoją historię, a on słuchał uważnie. Gdy 
skończyłem, 
zapytał, kto mógł chcieć śmierci Vondara Ustle, tego jednak nie byłem mu w 
stanie powiedzieć. 
Byłem pewien, że w przeszłości istniała jakaś więź pomiędzy moim mistrzem a 
kapitanem. 
Jednak Isuran nie zamierzał mi niczego tłumaczyć, a ja nie śmiałem zadawać 
pytań. Wystarczyło 
mi, że zabierze mnie na inną planetę, skąd mogłem skontaktować się z kimś, kto 
znał mnie jako 
asystenta Vondara.
Miałem dużo czasu na rozmyślania o przyszłości, bo podróż kosmiczna jest bardzo 
monotonna, gdy już wyjdzie się poza atmosferę planety. Załoga znajduje sobie 
zawsze jakieś 
hobby dla zajęcia umysłów i rąk. Ja nie miałem niczego prócz swoich myśli. A 
myśli te nie były 
na tyle przyjemne, bym chciał się nimi zajmować zbyt długo.
Ustle miał znajomych na wielu planetach, spodziewałem się więc, że któryś z nich 
może 
wyrazić chęć zatrudnienia mnie w jakiejś pracy na planecie. Jednakże, choć 
znałem się na 
klejnotach jako kupiec, nie miałem smykałki do projektowania ozdób, a poza tym 
nie chciałem 
osiąść nigdzie na stałe. Zanadto rozsmakowałem się w życiu, jakie prowadził 
Vondar. Kieszenie 
mego pasa były teraz prawie całkiem puste. Musiałbym dotrzeć przynajmniej do 
drugorzędnego 
kosmodromu, by móc sięgnąć do zebranych przez nas zasobów i podjąć pieniądze. 
Poza tym 
moje oszczędności były ograniczone. Nie mógłbym żyć sam tak, jak żyliśmy 
dotychczas. Nie 
mogłem też liczyć na to, bym spotkał następnego Vondara Ustle poszukującego 
czeladnika. 
Wątpiłem nawet, czy ktoś jeszcze potrzebuje takiego czeladnika jak ja.
Poza tym zastanawiało mnie jedno: co kryło się za śmiercią Vondara? Musiałem 
zgodzić się 
z oczywistym faktem, że została zaplanowana, i to nie tylko przez Zielone 
Opończe, ale także 
przez kogoś jeszcze. Jednakże, mimo iż przebiegałem pamięcią wszystkie swoje 
wspomnienia 
związane z Vondarem, nie mogłem natrafić na żaden ślad wydarzenia, które mogłoby 
pchnąć 
kogoś do zaplanowania morderstwa. Prawdopodobnie chodziło tu nie tylko o 
Vondara, Zielone 
Opończe chciały dostać nas obu.
To już drugi raz śmierć podeszła tak blisko mnie. Pomyślałem znów o moim ojcu, 
czy też 
o tym, którego zawsze będę uważał za ojca, gdyż zawsze traktował mnie jak 
własnego syna 
i zapewnił mi przyszłość (wiedząc, jak potoczą się sprawy po jego śmierci), jaką 
uważał za 
najlepszą. Kim był tajemniczy gość, który odwiedził go w dniu jego śmierci? A 
pierścień 
z kosmosu?... Moja ręka wślizgnęła się do najgłębszej kieszeni pasa. Nie 
odpiąłem jej, lecz tylko 
wymacałem przez materiał kształt obrączki z matowym kamieniem. Czy miałem rację, 
przypuszczając, że to tego właśnie szukał zabójca mego ojca? Jeśli tak – czy 
mógł to też być 
powód...? Nie wiedziałem, jakim cudem sprawa pierścienia mogłaby pociągnąć się 
za nami aż na 
Tanth. Wszystkie przedmioty znalezione przy ciałach ofiar należały do Zielonych 
Opończy 
i składano je w darze ich martwemu demonowi. Nikt spoza ich zakonu nie dostałby 
pierścienia, 
gdybym padł ofiarą ich bóstwa.
Miałem do dyspozycji jedynie garstkę faktów i mogłem budować na nich nie 
kończące się 
przypuszczenia, bez najmniejszej gwarancji, że mają coś wspólnego z prawdą. W 
przerwach 
między bezproduktywnymi dywagacjami zastanawiałem się nad bardziej prozaicznym 
problemem: jak teraz będę zarabiać na życie; obiecałem sobie jednak, że z czasem 
dowiem się, 
co kryje się za śmiercią Vondara. Byłem z nim związany tak silnie, że od 
Zielonych Opończy 
odbiorę to, co u Wolnych Handlarzy nazywa się zemstą noża.
Nadal byłem jeszcze daleki od rozwiązania obu moich problemów, gdy „Vestris” 
zaczęła 
przygotowywać się do lądowania – nie była to planeta, do której zmierzałem, był 
to świat 
o niskim stopniu cywilizacji. Pierwszy oficer Ostrend zaznajomił mnie z 
powodami, dla których 
lądowaliśmy. Była to ziemia obdarzona bujną roślinnością, na nasz gust zbyt 
ciepła, zaludniona 
przez rasę wywodzącą się od płazów, w niczym nie podobnych do ludzi. Oferowali 
oni na 
zasadzie handlu wymiennego pewną substancję ekstrahowaną ze specjalnego gatunku 
roślin, 
a potem fermentowaną. Substancja ta znajdowała zastosowanie w medycynie. 
„Vestris” dawała 
im w zamian rzadkie skorupiaki, które uważano tu za wielki przysmak.
– Może cię to zainteresuje – Ostrend wyjął ze schowka trzy przedmioty i położył 
je na blacie 
biurka zawieszonego w kabinie na czas lotu.
Były to malutkie figurki, purpurowe z różowawym połyskiem. Sięgnąłem po swoją 
jubilerską lupę, by się im bliżej przyjrzeć. Postacie były tak groteskowe, jakby 
powstały 
w wyobraźni najbardziej szalonego artysty z Tanth. Wydawało mi się, że zrobiono 
je z masy 
perłowej, lecz widać było, że ich ani nie wyrzeźbiono, ani nie tknięto żadnym 
ostrym 
narzędziem. Nie widziałem przedtem nic podobnego. Były to osobliwości, które 
mogły się 
spodobać jakiemuś zbieraczowi ciekawostek.
– Jest taki hodowca skorupiaków, Salmscar. Od dłuższego czasu eksperymentuje ze 
zmutowanymi perłoródkami. To właśnie podtrzymuje tutaj nasz handel; te 
stworzonka podlegają 
mutacjom tak szybko, że nie można przewidzieć, co stanie się z ich potomstwem za 
dwa lata. 
Salmscar umieszcza w mutantach malutkie metalowe „perełki” i otrzymuje coś 
takiego w ciągu 
trzech czy czterech lat. Możesz tu sobie zahandlować, jeśli chcesz. Salmscar 
traktuje 
wytwarzanie tych figurek jako hobby.
Znałem już dość dobrze Wolnych Handlarzy i ich pilnie strzeżone źródła 
przeróżnych 
towarów. Gdyby zmutowane perły miały jakąkolwiek wartość, Ostrend na pewno nie 
przedstawiłby mi takiej propozycji. O ile, oczywiście, nie poddawał mnie jakiejś 
próbie czy nie 
zastawiał na mnie pułapki – teraz dopatrywałem się wszędzie czyhających na mnie 
niebezpieczeństw. Taka propozycja była nieomal namawianiem mnie do pogwałcenia 
panujących 
na statku praw. Jednak nie powiedziałem mu tego. Jeszcze jedna, malutka trzecia 
zagadka, którą 
musiałem dołączyć do tamtych dwu większych. Wyraziłem zainteresowanie, którego 
nie 
musiałem udawać i głośno zastanowiłem się, co mógłbym zaproponować w zamian za 
takie 
figurki, potem dodałem, że ani nie chciałbym ryzykować tymi drobiazgami, które 
jeszcze zostały 
w moim posiadaniu, ani nie zamierzam prowadzić tu żadnych interesów bez pełnej 
zgody załogi 
statku.
Rozdział czwarty
Jako że zżyta społeczność Wolnych Handlarzy sprawiała wrażenie zamkniętego klanu 
i ktoś 
z zewnątrz zawsze pozostawał kimś z zewnątrz, na ogół nie narzekałem na 
nadmierną 
popularność. Ktoś jednak dotrzymywał mi towarzystwa. Futrzana mordka, która 
zawisła nade 
mną po pierwszym przebudzeniu na statku, była tą, którą widywałem później bardzo 
często. 
Najwidoczniej Walkiria, statkowa kotka, zdecydowała, że z braku lepszych 
obiektów może 
skoncentrować swoje zainteresowanie na mnie i spędzała w moim towarzystwie dużo 
czasu: 
leżała zwinąwszy się w kłębek na mojej koi albo na podłodze kabiny, jakby to 
miejsce prawnie 
jej się należało, po prostu się we mnie wpatrując.
Nie przywykłem do towarzystwa zwierząt i na początku jej obecność irytowała mnie 
niepomiernie; nie mogłem się oprzeć absurdalnemu odczuciu, że za okrągłymi, 
rzadko 
mrużącymi się oczyma czai się umysł analizujący i oceniający każdy mój ruch. 
Jednak z czasem 
nauczyłem się ją tolerować, a nawet cenić sobie jej towarzystwo i zwracać się do 
niej, gdy 
chciałem z kimś porozmawiać: okazało się bowiem, iż załoga nie miała ochoty na 
bliższe 
kontakty i poza chłodną, obojętną grzecznością nie okazywano mi żadnych innych 
uczuć. 
Między sobą Handlarze rozmawiali swym własnym, całkiem dla mnie niezrozumiałym, 
językiem, tak więc jakakolwiek próba przysłuchiwania się ich rozmowom była 
bezowocna.
Po rozmowie z Ostrendem wróciłem do swej klitki i ujrzałem Walkirię wyciągniętą 
na koi 
i odpoczywającą w najlepsze. Kocica była gibkim, pięknym stworzonkiem, miała 
krótkie, gęste 
futerko o srebrzystoszarym kolorze – oprócz ogona, na którym widniały 
ciemniejsze pręgi. Od 
czasu do czasu okazywała mi swoją sympatię, teraz właśnie uniosła głowę, by 
otrzeć się o moją 
dłoń, a z jej gardła dobył się głęboki, gardłowy pomruk. Jako że takie oznaki 
czułości były u niej 
dość rzadkie, poczułem się na tyle pochlebiony, iż głaskałem ją, rozważając 
równocześnie 
propozycję pierwszego oficera.
Na planecie, do której się zbliżaliśmy, mieliśmy zabawić dość krótko, 
planowaliśmy 
ładowanie koło miejsca, w którym Handlarze z „Vestris” wcześniej już zawierali 
transakcje. Nie 
było tam żadnych miast, gdyż tubylcy byli nomadami, wędrującymi w rodzinnych 
klanach 
wzdłuż rzek z jednego bagnistego miejsca w drugie. Kilka bardziej cywilizowanych 
i przedsiębiorczych klanów ogrodziło sobie miejsca, w których można było hodować 
perłoródki. 
Nie zbudowali tam jednak nic oprócz niezgrabnych chat z trzcin i błota.
Cały majątek, jaki zabrałem na „Vestris”, mieścił się bez trudu w moich 
kieszeniach. 
Przejrzałem teraz swoje nieliczne ruchomości, by sprawdzić, czy znajdę w ogóle 
coś, co może 
posłużyć jako przedmiot wymiany. Nie mogłem sobie pozwolić na naruszenie 
skromnego zapasu 
kamieni, jakie mi jeszcze zostały. Poza tym zainteresowanie Salmscara tymi 
kamieniami 
wydawało mi się mało prawdopodobne. Żałowałem pakunków, zostawionych w tawernie 
na 
Tanth, i ładunku, który odleciał frachtowcem. Jednak skoro żałowałem tej 
odrobiny, mogłem 
równie dobrze wspomnieć całą resztę – wszystko, co straciłem na Tanth. Nie 
miałem nic, co 
mógłbym zaoferować w tym handlu. Powiedziałem to Walkirii, która ziewnęła 
szeroko 
i delikatnie drapnęła mnie zębami w dłoń, by dać mi do zrozumienia, że nie była 
już 
zainteresowana dalszymi pieszczotami.
Jednak kiedy wylądowaliśmy” miałem wielką ochotę przespacerować się po nieznanej 
planecie. Szansa poczucia prawdziwej ziemi pod stopami zawsze jest nieodpartym 
wyzwaniem 
dla podróżnika, o ile oczywiście nie jest on tak związany z kosmosem jak załoga 
statku. Jednak 
nawet załogi muszą czasem lądować.
Gdy tylko stanęliśmy na prowadzącym na ziemię trapie, nozdrza nasze uderzył 
zapach, który 
przebił się nawet przez swąd ziemi spalonej przez nasze silniki – był to zapach 
jakichś 
wyziewów, na tyle silny, że wszyscy wstrzymaliśmy oddech. Ostrend powiedział, że 
krajowcy 
lubili te obszary z powodu aktywności wulkanicznej i gorących źródeł. Ujrzeliśmy 
teraz skały 
ukształtowane przez wodę i parę w fantastyczne kształty. Od czasu do czasu 
trujące wyziewy 
wydobywały się z otworów w ziemi.
W dali za tą ponurą krainą ciągnęły się niebieskawe połacie bagien, a to, co 
dobywało się 
z wnętrza ziemi, spływało do brudnożółtej rzeki. Para wodna zatykała płuca, a 
wszechobecny 
gryzący odór nie ułatwiał oddychania. Idąc do osady, której szukaliśmy, pluliśmy 
i zanosiliśmy 
się kaszlem.
Ostrend zatrzymał się i rozejrzał wokół z ogromnym zdumieniem. Pamiętając jego 
wcześniejsze opowiadania, nie spodziewałem się zbyt okazałych budynków. Jednak 
na pewno to, 
na co patrzyliśmy w tej chwili, nie było nawet najbardziej prymitywną kryjówką, 
lecz obrazem 
nędzy, rozpaczy i ostatnią ruiną.
Zwały stęchłych trzcin i opadające płatami wyschłe błoto zalegały tu i ówdzie w 
ogromnych 
stosach. Wśród tych śmieci panował całkowity bezruch, aż nagle coś, bardziej 
jaszczurka 
o skopanych skrzydłach niż ptak, poruszyło się z piskiem i przefrunęło ociężale 
nad rzeką. 
Wszystkie głowy obróciły się z lewa na prawo i z powrotem, jakby nagle Handlarze 
zdali sobie 
sprawę z możliwości wpadnięcia w pułapkę.
Pierwszy oficer wyjął ze swego pasa niewielki metalowy pręt. Rozłożył go w 
dłoniach i po 
chwili pręt był dwa razy wyższy od przeciętnego człowieka. Do jednego końca 
przytwierdził 
mały żółty proporzec i zatknął pręt w miękkim błocie na brzegu rzeki. Z 
posłyszanych 
komentarzy zrozumiałem, że wioska wyglądała na opuszczoną od jakiegoś czasu, nie 
mogliśmy 
więc zrobić nic innego, niż czekać na powrót krajowców, zakładając oczywiście, 
że będą mogli 
wrócić. Jako że wizyty „Vestris” były dość regularne, można było przypuszczać, 
iż krajowcy 
wrócą, o ile jakaś katastrofa nie spowodowała konieczności porzucenia ustalonego 
zwyczaju.
Kapitan Isuran, jak typowy Wolny Handlarz nastawiony do wszystkiego 
filozoficznie, nie 
był zbyt szczęśliwy. Chociaż jego statek nie kursował według ścisłego rozkładu, 
każde lądowanie 
nakładało ograniczenia czasowe. Nie mogliśmy zbyt długo zwlekać z odlotem. 
Jednakże porażka 
w interesach na tej planecie mogła pokrzyżować wiele planów i spowodować 
konieczność 
zmiany trasy, by pokryć straty wywołane takim bezowocnym przestojem.
W ciągu następnych kilku godzin Ostrend konferował z kapitanem, podczas gdy 
reszta załogi 
zastanawiała się, co się mogło stać, i zmieniała się na posterunku przy 
proporcu. Mnie wyłączono 
z tego obowiązku, popuściłem więc wodze mej ciekawości i zacząłem swą wyprawę 
badawczą, 
choć ograniczyłem się do miejsc, skąd widać było wycelowany w niebo kontur 
statku.
Poza gorącymi źródłami, które szybko mi się znudziły z powodu wysokiej 
temperatury 
i zapachu, jakiego nie dawało się znieść przez dłuższy czas, mało znalazłem 
widoków do 
oglądania. Latające stworzenie, które uciekło, gdy wkroczyliśmy do opuszczonej 
osady, było 
jedyną żywą istotą, jaką ujrzałem. Nawet owadów było na tej planecie dziwnie 
mało albo może 
z jakichś powodów unikały sąsiedztwa statku. W końcu kucnąłem przy strumyczku 
wypływającym z jednego z gorących źródeł i przerzucałem leżący na brzegu żwir. 
Profesja kupca 
klejnotów nawet tutaj mogła dostarczyć mi zajęcia. Jednak nie znalazłem nic 
obiecującego 
w garstce, którą wygrzebałem i przemyłem wodą ze strumienia.
Znalazłem w końcu jakieś grudki o ciekawym odcieniu czerni. Nie wyglądały jak 
jakiś 
minerał czy coś podobnego, lecz przypominały puszystą żywicę. Jednak gdy 
oddzieliłem je 
patykiem od piachu i kamieni, wydały się bardzo twarde. Nawet uderzanie w nie 
innym 
kamieniem nie skruszyło ich ani nawet nie zadrasnęło powierzchni, która wydawała 
się tak 
puszysta. Nie sądziłem, żeby to były nasiona lub fragmenty roślin i moje 
zainteresowanie rosło: 
w końcu zgromadziłem ich około tuzina i ułożyłem je rzędem na słońcu, uważałem 
jednak, by 
nie dotykać ich palcami. Natura zastawia nieprzyjemne pułapki na różnych 
planetach. Dziwne 
grudki nie były piękne i nie sądziłem, by miały jakąś wartość. Jednak kontrast 
między 
miękkością, jaką sugerowały na oko, a ich rzeczywistą twardością był bardzo 
dziwny i skłonił 
mnie, by zebrać kilka do dalszych badań. Są klejnoty, które trzeba „obrać”, 
zdjąć z nich 
nieefektowną warstwę wierzchnią. Coś o małej wartości można w ten sposób 
zamienić w cenny 
klejnot. Miałem jakiś mglisty pomysł, że być może grudki te również mogą kryć 
pod puszystą 
powierzchnią jakąś niespodziankę, choć nie miałem ani narzędzi, ani koniecznych 
umiejętności, 
by sprostać temu zadaniu.
Właśnie zapakowałem wybrane kawałki i pieczętowałem je specjalną pianką, gdy 
brzegiem 
strumienia nadeszła Walkiria, tym swoim szczególnie pewnym, gibkim krokiem, tak 
charakterystycznym dla jej rasy. Zbliżała, się z nosem przy ziemi, prawie jak 
gończy pies na 
ciepłym tropie, i najwidoczniej węszyła za czymś, co przykuwało jej uwagę.
Podeszła do grudek, które odrzuciłem i zaczęła je szturchać nosem. Dla mego 
ograniczonego 
ludzkiego węchu nie miały one żadnego zapachu, ale kotka z pewnością coś 
poczuła. Przysiadła 
i zaczęła lizać największą, obwąchawszy wszystkie dokładnie. Obawiając się o 
nią, starałem się 
wypchnąć dziwny przedmiot poza zasięg jej języka, lecz błyskawiczny atak łapy z 
odsłoniętymi 
pazurami i grymas mordki ostrzegły mnie, bym tego nie robił. Wycofałem się, ssąc 
krwawiące 
palce. Było oczywiste, że Walkiria zamierzała strzec tego, co uważała za cenne 
skarby i nie miała 
zamiaru pozwolić sobie przeszkadzać.
Kiedy dałem jej spokój, znowu zaczęła lizać. Od czasu do czasu brała swe 
znalezisko w zęby 
i odchodziła kawałek dalej, by powrócić do przerwanej czynności.
– Znalazłeś coś? – postać młodego asystenta Ostrenda rzucała długi cień obok 
mnie.
– Co to jest? Widziałeś je już przedtem? – pokazałem puszyste kamienie leżące 
koło 
Walkirii, która już dokonała wyboru jednego z nich.
Chiswit przysiadł na piętach, aby obejrzeć tajemnicze grudki.
– Nigdy przedtem nie widziałem czegoś takiego. Szczerze mówiąc – podniósł głowę 
i rozejrzał się – cały ten strumień jest tu nowy. Może wybuchł jeden z błotnych 
wulkanów i to są 
właśnie efekty. Czekaj! Sądzisz, że rzeczywiście mogło tak być? Jak myślisz, czy 
było przy tym 
dużo gazu? To mogło wypędzić stąd Ropuchy. Lubią smród i gorąco, ale mogły nie 
znieść gazu.
– Być może. Nie chodziło mi jednak o domysły co do powodu zniknięcia krajowców, 
choć 
z pewnością mogło to być interesujące. Chciałem dowiedzieć się czegoś o dziwnych 
kamieniach. 
Nawet jeśli nie były to kamienie, nie potrafiłem znaleźć innej nazwy. – Mówisz 
więc, że nigdy 
nie widziałeś takich kamieni. Czy Walkiria była z wami, gdy lądowaliście tu 
ostatnio?
– Tak. Jest statkowym kotem już od dość dawna.
– I nigdy przedtem nie widziałeś, by robiła coś podobnego? – wskazałem na 
miejsce, gdzie 
teraz leżała, kamień spoczywał między jej wyciągniętymi przednimi łapami, 
obracała go 
językiem na wszystkie strony w przedziwnym skupieniu.
Chiswit zagapił się na nią.
– Nie. Co ona robi? O rany, liże jeden z tych kamieni. Dlaczego jej pozwoliłeś? 
– Zerwał się 
na nogi i zrobił dwa kroki w stronę kotki. Walkiria mogła nie widzieć, jak 
nadchodził, lecz 
wyczuła zagrożenie dla swojej zdobyczy. Wzięła kamień w zęby i w mgnieniu oka 
zaczęła 
oddalać się od statku, przemykając zręcznie między skałami.
Pobiegliśmy za nią, lecz nie miało to sensu; zniknęła – bez wątpienia ukryta w 
jakimś 
załomie skalnym, gdzie mogła cieszyć się swoją zdobyczą bez przeszkód. Chiswit 
zaczął się 
teraz złościć na mnie i wyrzucać mi, że nie zabrałem jej wcześniej tego 
kamienia. Pokazałem mu 
moją krwawiącą dłoń i opowiedziałem o swym niepowodzeniu. Był jednak 
zdenerwowany 
i pobiegł przez skały, wołając i wabiąc kotkę. Nie sądziłem, by Walkiria 
pojawiła się, zanim 
skończy to, co zaczęła – niezależność kotów należała do ich charakterystycznych 
cech. 
Poszedłem jednak za Chiswitem, zaglądającym do każdego zagłębienia, obchodzącym 
w poszukiwaniu zwierzęcia każdą skałę.
W końcu znaleźliśmy ją, leżała na wąskiej półce pod skalnym nawisem. Gdyby nie 
poruszyła 
głową, przesuwając językiem kamień na prawo i lewo, moglibyśmy jej wcale nie 
zauważyć, jej 
sierść tak bardzo zlewała się kolorem z otoczeniem. Gdy Chiswit zbliżył się do 
niej, wyciągnął 
rękę, ukląkł i przemówił łagodnie wabiącym głosem, kotka położyła uszy gładko po 
sobie, 
zasyczała i kłapnęła zębami – kamień zniknął!
Nie mogła go połknąć! Kamień, który wzięła, był największy z wyłowionych przeze 
mnie ze 
strumienia i z pewnością był zbyt duży, by przejść przez jej przełyk. Jednak 
faktem było, iż obaj 
widzieliśmy, co kotka zrobiła. Wypełzła ze swojego zagłębienia i oblizała wargi, 
jak kot, który 
zjadł właśnie smaczny posiłek. Gdy Chiswit sięgnął po nią, ścierpiała to, że ją 
podniósł, oparła 
łapy na jego ramieniu i mruczała głośno z przymkniętymi oczyma, nie okazując 
żadnych oznak 
świadczących o tym, że połknięty kamień blokował jej przełyk czy też zaszkodził 
w jakiś inny 
sposób. Chiswit zaczął biec w stronę statku, a ja ukląkłem, by obejrzeć półkę, 
na której leżała 
kotka, mając jeszcze nadzieję, że kamień gdzieś się tam stoczył. Nie mogłem 
uwierzyć, że 
znajdował się we wnętrznościach Walkirii.
Na szarej skale, z której zbudowana była półka, nie znalazłem nic. Gdyby kamień 
się stamtąd 
stoczył, leżałby teraz dokładnie pode mną. Tak jednak nie było. Przesypałem 
nawet żwirowaty 
piasek przez palce, ale nic nie znalazłem. Potem przeciągnąłem palcem po 
krawędzi półki. 
Poczułem nieco wilgoci, prawdopodobnie ślinę Walkirii. W pewnej chwili poczułem 
coś jeszcze, 
jakieś mrowienie, prawie wstrząs, gdy dotknąłem pewnego punktu. Gdy położyłem 
koniuszek 
palca po raz drugi w tym miejscu, nie było tam już nic poza szybko schnącą 
wilgocią.
– Widzieliśmy ją, mówię ci! Połknęła kamień, dziwaczny czarny kamień! – głos 
Chiswita 
dobiegał mnie przez korytarz, gdy zbliżałem się do kwatery pokładowego lekarza.
– Przecież pokazałem ci rentgen – nie ma nic w przełyku. Nie mogła tego połknąć, 
człowieku. Prawdopodobnie kamień gdzieś się potoczył i...
– Nie potoczył się, szukałem go – powiedziałem spokojnie, stanąwszy w drzwiach.
Walkiria w ramionach lekarza mruczała w ekstazie, wysuwała i chowała pazury. 
Wyglądała 
jak kot, który jest bardzo zadowolony z siebie i ze świata.
– Więc to nie był kamień, tylko coś, co może się rozpuścić – odparł pewnym 
głosem lekarz.
Wyjąłem zaimprowizowaną paczkę z próbkami.
– A jak to nazwiesz? Połknęła właśnie jeden z tych przedmiotów. Znalazłem je w 
korycie 
strumienia.
Położył Walkirię delikatnie na koi i skinął mi, bym położył paczkę na jego małym 
stole 
laboratoryjnym. W świetle statku puszystość kamieni była jeszcze bardziej 
widoczna. Podniósł 
mały przyrząd i dotknął największego z nich, potem spróbował zdrapać kawałek 
powierzchni. 
Jednakże czubek noża ześlizgnął się z kamienia.
– Chciałbym się im przyjrzeć – patrzył na nie tak intensywnie, jak przedtem 
robiła to 
Walkiria.
– Dlaczego nie? – Prawdopodobnie nie miał narzędzi gemologa, ale przynajmniej 
mógł mi 
pomóc ustalić ich skład. Zainteresowały go i pomyślałem sobie, że z pewnością 
będzie pracował, 
by dotrzeć do sedna tej tajemnicy. Potem spojrzałem na Walkirię. Stół, na którym 
leżały 
kamienie, był bardzo blisko niej. Czy inne kamienie przyciągną ją tak samo jak 
tamten pierwszy? 
Zamiast zainteresować się tym, co leżało na blacie, kotka wyciągnęła się 
ociężale na całą swą 
długość, jej pomruk powoli zamierał, jakby już prawie spała.
Jako że rozmiary kabiny lekarza nie zapewniały widzom komfortu, Chiswit i ja 
wyszliśmy, 
by umożliwić lekarzowi wykonanie testów. W korytarzu asystent pierwszego oficera 
zapytał:
– Jak duża była ta rzecz, gdy ona pierwszy raz wzięła ją w zęby?
Pokazałem rozmiar dwoma palcami.
– Wszystkie są owalne. Ona wzięła największy.
– Ależ ona nie mogła go połknąć, jeśli był tej wielkości!
– To co się z nim stało? – zapytałem, próbując przypomnieć sobie ostatnie 
chwile, gdy 
widziałem kamień. Czy rzeczywiście był tak duży, jak sądziłem? Może ona tylko 
szturchnęła 
nosem ten, o którym myślałem, że go wzięła, a potem zabrała inny. Jednak nie 
mogłem uwierzyć, 
by wzrok zawiódł mnie aż do tego stopnia. Czeladnik takiego mistrza jak Vondar 
potrafił ocenić 
rozmiar kamienia nie biorąc go w ogóle do ręki. Zgadza się, te kamienie były 
czymś odmiennym. 
Próbowałem jeden z nich zgnieść między dwoma odłamkami skalnymi, niestety, 
bezskutecznie.
– Może gdy go lizała, stał się mniejszy – ciągnął Chiswit. – To są jakieś 
nasiona albo 
stwardniała żywica, ona lizała to nieustannie, więc w końcu się rozpuściło.
To brzmiało rozsądnie, ale moje własne badania i doświadczenie nie pozwoliły mi 
na 
przyjęcie tego wyjaśnienia. Zatem, paradoksalnie, Walkiria połknęła coś, co 
wydawało mi się 
twarde jak diament i do tego jeszcze zbyt duże, by przejść przez jej przełyk. 
Być może lekarz 
znajdzie jakieś rozwiązanie. Musiałem poczekać na wynik jego testów.
Następnego dnia kapitan wysłał pierwszego oficera na mały jednoosobowy zwiad, by 
zbadać 
okolicę. Nie miał zamiaru czekać tu bezowocnie miesiącami i marnować cennego 
czasu.
Ostrenda nie było przez dwa dni. Wrócił z przygnębiającymi wieściami, iż nie 
tylko nie 
odnalazł tubylców z wioski, lecz także nie spotkał nikogo innego. Poza tym 
bardzo rzadko 
napotkał jakieś zwierzęta i inne okazy fauny nawet wzdłuż rzeki i jej dopływów. 
Wszystko, co 
zobaczył, to było kilka latających stworzeń, takich, jakie widzieliśmy 
pierwszego dnia – byli to 
padlinożercy. Poza tym planeta, przynajmniej w obrębie jego zwiadu, była tak 
pusta, jakby nigdy 
nie istniały na niej żadne rozwinięte formy życia.
Gdy pierwszy oficer zakończył swoje sprawozdanie, Wolni Handlarze zwołali szybką 
naradę, w której mój głos oczywiście się nie liczył, i zadecydowali, że 
pozostawią nieużyteczny 
już ładunek skorupiaków w zwykłym miejscu nad rzeką, jako znak dobrej woli na 
wypadek 
powrotu krajowców. Zostawią też swój żółty proporzec jako symbol swojej wizyty. 
Będą jednak 
musieli zmienić trasę, by nadrobić straty, poniesione na tej planecie.
Jak szorstko powiadomił mnie Ostrend, oznaczało to, że spędzę na „Vestris” 
więcej czasu, 
niż pierwotnie zamierzałem. Pierwszym możliwym miejscem, w jakim mógłbym 
wysiąść, była 
planeta, na której Handlarze mieli zostawić swój ładunek pozyskany tutaj, zatem 
w obecnej 
sytuacji nie mają tam po co lądować. Zgodnie z prawem o przewozach w kosmosie, 
nie mogli 
zostawić mnie na dowolnej planecie, skoro już zapłaciłem za przejazd, musieli 
zawieźć mnie 
gdzieś, gdzie był co najmniej drugorzędny kosmodrom z regularną linią 
przewozową. Znaczyło 
to więc, że będę musiał spędzić nie wiadomo ile czasu miotany pomiędzy nudą a 
niepokojem, 
zanim dotrzemy na taką planetę. Jak długo to będzie trwało, Ostrend nie 
wiedział, zależało to od 
tego, czy poszczęści im się w szukaniu następnego ładunku. To właśnie on jako 
pierwszy oficer 
ciągle naradzał się z kapitanem nad raportami o warunkach handlowych próbując 
znaleźć sposób 
na zrekompensowanie sobie niepowodzenia. O ile dało się zauważyć, Walkiria po 
swoim 
niecodziennym posiłku czuła się całkiem dobrze – przynajmniej na razie. Lekarz 
nadal biedził się 
nad rozwiązaniem tajemnicy kamieni, a kiedy w końcu przyszedł do mesy: na jego 
twarzy 
malowało się zdumienie, cała postać zdradzała krańcowe wyczerpanie. Nalał sobie 
pół filiżanki 
wrzątku, wrzucił kofeinową tabletkę i patrzył nieobecnym wzrokiem, jak się 
rozpuszczała, 
wydawało się, że widzi coś całkiem innego niż zwykły statkowy napój.
– Czy są jakieś postępy, doktorze? – zapytałem. Przyjrzał mi się, jakby widział 
mnie 
pierwszy raz w życiu.
– Nie wiem. Ale... ta rzecz żyje!
– Przecież... Skinął głową.
– Właśnie: przecież. Odczyt jest bardzo słaby, przypomina odczyty hibernacyjne. 
Żaden 
z przyrządów, którymi dysponuję, nie jest w stanie otworzyć tej skorupy czy 
czegokolwiek, co 
trzyma w środku to stworzenie. Powiem ci coś jeszcze... – urwał i jednym haustem 
wypił całą 
zawartość filiżanki. – Walkiria będzie miała kocięta... albo coś innego...
– Kamień? Ale jak?... Wzruszył ramionami.
– Nie pytaj mnie. Wiem, że to przeczy całej mojej wiedzy o przyrodzie. Zjadła tę 
rzecz, obaj 
tak twierdzicie. A teraz będzie miała kociaka albo coś podobnego... Powiem ci 
jeszcze coś – 
dodał, wlewając do filiżanki kolejną porcję wrzątku – spaliłem te kamienie 
laserem na proch. 
Być może powinienem zrobić to samo z kotem.
– Dlaczego?
Tym razem wrzucił do parującej wody dwie tabletki.
– Dlatego, że – jeśli mam rację – to, co urodzi, nie będzie kociakiem. W 
rzeczywistości 
najprawdopodobniej będzie to stworzenie, którego wcale nie chcielibyśmy mieć na 
pokładzie. Od 
tej chwili będę miał na nią oko. A kiedy nadejdzie jej czas... no cóż, zrobię 
to, co będzie 
najlepsze. – Wychylił zawartość drugiej filiżanki kilkoma łykami. Zauważyłem, że 
wychodząc 
z mesy skręcił, by wejść na górę do kabiny kapitana.
Jednym z największych zagrożeń dla statku podróżującego w kosmosie jest obca 
forma życia 
na pokładzie. Istnieje mnóstwo przerażających opowieści o statkach, które miały 
pecha zabrać 
jakichś pasażerów na gapę, w końcu zmieniali oni statki w dryfujące we 
wszechświecie kostnice. 
To właśnie było przyczyną uprzywilejowanej pozycji Walkirii na pokładzie statku. 
Oczywiście 
stosowano i inne zabezpieczenia: naświetlano podejrzane ładunki dezynfekującymi 
promieniami 
i tym podobne. Jednak mimo wszystkich środków ostrożności czasami udawało się 
obcym 
wślizgnąć na statek. Jeśli obcy był nieszkodliwy, stanowił jedynie drobne 
utrapienie, a czasem 
nawet nową, sympatyczną maskotkę. Jednak istniało duże prawdopodobieństwo, że 
taki 
nieproszony gość może okazać się wrogiem lub nosicielem zarazy, a jego obecność 
może być 
zabójcza dla załogi.
Handlarze na ogół są uodpornieni na choroby z innych planet. Tę ważną cechę 
zapewnił im 
fakt, że przechodzili równoległe, choć nie takie same, drogi ewolucji gatunków. 
Nie są jednak 
uodpornieni na wszelkie użądlenia, ukąszenia i inne ataki żywych stworzeń.
Zdawało się więc, że Walkiria, która miała być strażnikiem pilnującym, by na 
pokładzie nie 
pojawiły się jakieś obce formy życia, niechcący zdradziła naszą fortecę. 
Trzymano ją teraz 
w zbudowanej naprędce klatce w izolatce dla chorych. Lekarz mówił, że nie 
protestowała 
przeciw temu więzieniu, co uczyniłaby natychmiast w normalnych warunkach. 
Zamiast tego 
większość czasu spała, budząc się tylko, by się najeść lub napić. Nie 
przeszkadzał jej sposób, 
w jaki ją traktowaliśmy, przeciwnie, wyglądała na zadowoloną, a nawet 
szczęśliwą. Wszyscy ją 
odwiedzali i coraz więcej krążyło domysłów na temat tego, co też może wzrastać w 
jej wnętrzu.
Czas na statku kosmicznym płynie inaczej niż na ziemi; podział na noce i dnie 
jest sztuczny, 
stosujemy go tylko dlatego, że nasz gatunek przez tak wiele wieków żył według 
wschodów 
i zachodów słońca, podążał za naturalnym upływem dni. Minęły może ze cztery 
tygodnie takiego 
sztucznie odmierzanego czasu od startu z bagnistej planety, gdy lekarz pokładowy 
wpadł do 
kabiny rekreacyjnej z wiadomością, że Walkiria zniknęła. Pomimo początkowego 
niepokoju była 
tak ociężała, gdy już w końcu wystartowaliśmy, że wydawało nam się, iż nie 
będzie sprzeciwiała 
się ograniczeniu swobody. Rzeczywiście, nie miała nic przeciwko temu. Jednak 
fakt pozostał 
faktem: gdy lekarz przyniósł jej wodę i jedzenie, zastał otwarte drzwi i pustą 
klatkę.
Wnętrze statku jest ograniczone i można by pomyśleć, że mało jest miejsc, w 
których kot, 
nawet mały kot, mógłby się schować. Gdy jednak rozpoczęliśmy poszukiwania od 
kabiny 
pilotów w dół, aż po zapieczętowane ładownie, a potem – w skrytości ducha 
oskarżając się 
nawzajem o niedbałość – przeczesaliśmy raz jeszcze wszystkie pomieszczenia 
parami, a nawet 
trójkami, nie znaleźliśmy ani śladu naszej zguby.
Staliśmy w korytarzu koło mesy, gdy Chiswit i Staffin, młodszy mechanik, 
naskoczyli na 
lekarza i oskarżyli go o zabicie Walkirii. Zagrały temperamenty i dopiero wtedy 
zdałem sobie 
sprawę, jak wiele ta kotka znaczyła dla kosmicznych podróżników: usłyszałem 
narastającą 
wściekłość w ich głosach. Lekarz zaprzeczył ich oskarżeniom równie gwałtownie 
twierdząc, że 
był dobrze przygotowany, by odpowiednio zająć się tym, co kotka może urodzić, 
ale Walkiria 
powinna być bezpieczna. To właśnie on naskoczył na mnie, warknął, że najpierw 
pozwoliłem jej 
zjeść ten kamień, a nawet przyniosłem ich więcej na pokład.
Nie wiedziałem, co jeszcze mogło się wydarzyć. Na razie jednak ważne było to, że 
kapitan 
zszedł z drabinki i krótko wydał rozkazy. Zostałem odesłany do kabiny, jak sądzę 
po to, by 
usunąć pokusę linczu na mojej osobie. W tej chwili rzeczywiście chciałem odejść. 
Wszedłszy do 
kabiny zamknąłem za sobą drzwi na zamek. W ciągu ostatnich kilku minut 
przekonałem się, że ta 
dzika noc, podczas której uciekałem przez ulice Koongi, zostawiła ślady w mojej 
psychice – gdy 
usłyszałem nutę gniewu w głosach załogi, instynktownie sięgnąłem po broń, której 
nie miałem 
przy sobie.
Odwróciłem się w stronę koi i zamarłem. Lekarz oceniał, że Walkiria miała 
jeszcze trochę 
czasu do chwili, gdy rozwiąże zagadkę, nad którą zastanawiał się cały statek. A 
teraz oto leżała 
na mojej koi. Gdzie się podziewała w czasie poszukiwań? Zaglądałem do swojej 
kabiny dwa 
razy, pozostali też co najmniej raz, tymczasem kotka wyglądała tak, jakby 
spędziła tu już kilka 
godzin. Znowu coś lizała – teraz jakieś stworzenie, które spoczywało bezwładnie 
u jej boku.
Mimo że nie widziałem w życiu zbyt wielu kociąt, byłem pewien, że to, czym 
zajmowała się 
Walkiria, nie było potomstwem, jakie na ogół wydawały na świat kotki. Leżało 
wyciągnięte na 
całą długość, ogon i głowa dość daleko od siebie. Widziałem, jak porusza bokami 
oddychając 
szybko, zachłystując się powietrzem – zatem żyło. Jednak wszystko poza oddechem 
wskazywało 
na to, że nie było to żywe stworzenie. Ciało jego pokryte było jakby czarnym 
puchem, podobnym 
do powierzchni znalezionych przeze mnie kamieni, futerko było poskręcane i nie 
poddawało się 
zbytnio pieszczotliwemu językowi kotki.
Miało długą szyję, nieproporcjonalną do reszty ciała, mordka była krótsza, niż 
wydawałoby 
się to naturalne, a uszy zaznaczone były jedynie drobnymi, sterczącymi kępkami 
włosów. Łapy 
miało krótkie, ale ogon znów dość długi, podbrzusze i koniec ogona pozbawione 
były futra 
i pokryte ciemną, twardą skórą. Podwinięte pod brzuchem kończyny również nie 
miały futra, 
przednie bardziej przypominały ręce niż kocie łapy.
Nie, to nie był kociak. Stworzenie wyglądało jednak bardzo bezradnie, gdy tak 
leżało, dysząc 
ciężko. A duma i troska Walkirii o jej dziwnego potomka były widoczne na 
pierwszy rzut oka. 
Powinienem był wyjść i zawołać lekarza. Zamiast tego jednak usiadłem na brzeżku 
koi 
zostawiając Walkirii dużo miejsca i przyglądałem się, jak energicznie myje 
swojego odmieńca. 
Nie miałem pojęcia, jakiemuż to stworzeniu dała życie, lecz w jakiś przedziwny 
sposób byłem 
przekonany, że jest to życie, które warto uratować. Tak właśnie wyglądało moje 
pierwsze 
spotkanie z Eetem.
Rozdział piąty
Myśl o tym, by zdradzić załodze miejsce pobytu Walkirii i jej potomka, stała się 
dla mnie nie 
do zniesienia. W końcu zidentyfikowałem uczucie, które mnie nękało – wrażenie, 
że gdy powiem 
załodze, gdzie ukrywa się Walkiria, popełnię zdradę. Ja, który nigdy nie żywiłem 
silniejszych 
uczuć w stosunku do żadnego zwierzęcia, poznałem takie właśnie uczucie. 
Zapytywałem sam 
siebie, co się ze mną dzieje, lecz nie znalazłem żadnej odpowiedzi. Fakt jednak 
pozostawał 
faktem: nie byłem w stanie nikogo zawołać, nie byłem do tego bardziej zdolny niż 
gdyby ktoś 
przykuł mnie do koi i zakneblował.
W końcu małe stworzonko poruszyło się podnosząc wąską głowę. Pokręciło nią w 
przód 
i w tył, jakby czegoś szukając. Zrobiło to jednak na oślep, bo oczy miało 
jeszcze zamknięte. 
Walkiria mrucząc wyciągnęła przednią łapę i dumnie przyciągnęła stworzonko do 
siebie. Jednak 
ono odwróciło głowę, by spojrzeć mi w twarz, a ja pomyślałem sobie, że pomimo iż 
było takie 
młode, ślepe i bezradne, w jakiś sposób zdawało sobie sprawę z mojej obecności – 
nie dlatego, że 
się mnie obawiało, lecz dlatego, że byłem mu do czegoś potrzebny. Próbowałem 
wyśmiać ten 
pomysł.
Podniosłem się zakłopotany z koi i usiadłem na siedzeniu przy ścianie, obracając 
się do 
zwierząt plecami. Chciałem skupić się na swoich własnych problemach. Nie mogłem 
liczyć na 
to, że wkrótce opuszczę „Vestris”, nie mogłem nawet być pewny, na jakiej 
planecie w końcu 
wyląduję, musiałem więc przygotować się na niepewną w przyszłość. Znowu 
sięgnąłem do pasa 
z kieszeniami i przeciągnąłem dłonią po jego wszystkich, jakże nielicznych, 
wypukłościach. 
Ostatnia z nich: pierścień z kosmosu...
Hywel Jern został zamordowany dla tego pierścienia – byłem tego tak pewien, 
jakbym przy 
tym był. Jednak... czy nieszczęście, które przytrafiło się nam na Tanth także 
było związane 
z posiadaniem pierścienia? Jeśli tak, to dlaczego zabito Vondara, a nie mnie? A 
może konieczne 
było usunięcie nas obu, żeby nikt potem nie zadawał niewygodnych pytań? 
Dlaczego?... Kto?...
Mój ojciec miał bliskie powiązania z Gildią Złodziei, mimo że formalnie wystąpił 
z ich 
kręgów. Człowiek z jego pozycją mógł narobić sobie wielu potężnych wrogów i 
podejrzewam, że 
tak się też stało. Miałem też pewne przesłanki, by sądzić, iż nadal świadczył 
Gildii usługi po 
osiedleniu się na Angkor.
Trzymałem pierścień przez materiał kieszeni pasa, moje myśli krążyły wokół 
niewielu 
znanych mi faktów i nie mogłem znaleźć żadnej odpowiedzi na nurtujące mnie 
pytania. Nie 
wiem, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że w kabinie panowała niezwykle wysoka 
temperatura. 
Rozpiąłem suwak mego kombinezonu i poczułem strumyczek potu spływający po 
policzkach 
i brodzie. Podniosłem dłoń, by zetrzeć pot z twarzy, i spojrzałem na skórę na 
wierzchu dłoni 
i między palcami. Na gładkim do niedawna ciele w szybkim tempie powstawały 
purpurowe 
krosty, puchnące jak wypełnione wodą pęcherze.
Spróbowałem się podnieść, lecz spostrzegłem, że nie jestem w stanie kontrolować 
swego 
ciała. Przechodziły mnie dreszcze. Gorąco, które czułem przed chwilą, zmieniło 
się teraz 
w przeszywający ziąb. Czułem rozdzierające mdłości, lecz nie mogłem zwymiotować. 
Rozpiąłem 
ubranie i ujrzałem, że wielkie pęcherze wyskoczyły także na klatce piersiowej i 
na ramionach.
– Pomocy... – Czyżby udało mi się to wycharczeć, czy tylko pomyślałem to słowo? 
Jakoś się 
podźwignąłem i oparłem o ścianę kabiny. Cały czas korzystając z oparcia zbawczej 
ściany 
dotarłem do małego komunikatora na ścianie. Zachwiałem się, próbując nacisnąć 
alarmowy 
przycisk.
Zacząłem mieć trudności z widzeniem – owionęła mnie gęsta mgła, jakbym powrócił 
właśnie 
na planetę pary i gejzerów. Czy udało mi się wcisnąć przycisk? Oparłem czoło o 
ścianę tak, by 
wargi nie znajdowały się zbyt daleko od mikrofonu i wycharczałem:
– Pomocy... chory...
Nie mogłem dłużej utrzymać się na nogach. Kierując się na koję zatoczyłem się do 
przodu, 
całkiem zapominając o Walkirii. Jednak kiedy zawaliłem się na koję, nie było tam 
żadnego 
futerkowego stworzenia. Łóżko było puste, a ja leżałem na nim wstrząsany 
dreszczami.
Znów śniłem o opuszczonej planecie i o otaczających mnie obłokach wrzącej pary, 
krzyczałem głośno w udręce. Biegłem przez cuchnące bagno, nie widziałem swych 
prześladowców, lecz wiedziałem, że jestem ścigany. Kiedy mgły opadły, przez 
chwilę ich 
widziałem. Nadchodzili z laserami w dłoniach i wszyscy mieli twarze Velosa, 
lekarza 
pokładowego. Nadal trzymałem się na niepewnych nogach i uciekałem.
– Oni zabiją... zabiją... zabiją... – nad tym wrogim światem słowa znikąd 
rozbrzmiewały 
potężnym grzmotem. – Zabiją ciebie... ciebie... ciebie...
Znowu leżałem na koi wstrząsany drgawkami. Jednak mgły opadły i widziałem już 
wszystko 
wyraźnie. Nie tylko wyostrzył mi się wzrok, lecz także powróciła zdolność 
jasnego myślenia. 
Słyszałem jakiś świszczący szept, dobiegał zza ściany... wydobywał się ze 
ściany. Już kiedyś 
wcześniej słyszałem głos ze ściany czy z powietrza, ale to było w sanktuarium na 
Tanth. Teraz 
byłem gdzie indziej: w kabinie na statku Wolnych Handlarzy. Odczułem jakiś 
przymus, 
musiałem usłyszeć coś więcej z tego szeptu.
Kiedy uniosłem się na koi, zsunęło się ze mnie okrycie. Byłem nie ubrany, a moje 
ciało 
pokryte było purpurowymi krostami, które przysychały, tworząc strupy. Koszmar! 
Przy każdym 
poruszeniu kręciło mi się w głowie, lecz jakoś udało mi się dotrzeć do ściany i 
do komunikatora 
na niej. Kontrolka komunikatora świeciła się, głośnik był włączony, a ludzie 
gdzieś na statku 
rozmawiali ze sobą na tyle blisko mikrofonu, że część ich rozmowy była 
przekazywana, choć 
niewyraźnie. Próbowałem się wsłuchać...
– ...niebezpieczeństwo... zaplombować... nie możemy go... w kosmos... 
zaplombować 
drzwi... zostawić go na księżycu... spalić kabinę...
– ...dostarczyć go do...
– Nie ma szansy – pierwszy rozmówca najwidoczniej przysunął się bliżej, bo 
słyszałem go 
wyraźniej. – Już nie żyje albo jest prawie martwy, nieważne. Na razie mamy 
szczęście i nie 
możemy ryzykować, że infekcja się rozprzestrzeni. Musimy pozbyć się wszelkich 
śladów 
epidemii, zanim wylądujemy w jakimś kosmodromie. Chcesz, żeby nas obwołano 
zarażonym 
statkiem?
– ...uczynili odpowiedzialnymi...
– Zwróć im ich zapłatę. Pokaż im film z wnętrza kabiny, jedno spojrzenie 
wystarczy, by się 
przekonali, że nie przydałby im się na wiele. Co do obszukania go... 
rzeczywiście chcesz 
rozprzestrzenić zarazę?
– ...ludzie niełatwi do zadowolenia...
– Pokaż im filmy! – to powiedział lekarz, byłem tego pewien. – Nawet nie 
otwieraj kabiny, 
dopóki nie wypalimy jej wnętrza, a gdy już to zrobimy, wejdziemy z 
zabezpieczeniem. Zrobimy 
to na wymarłym księżycu, gdzie zaraza nie będzie mogła się rozprzestrzenić. 
Potem będziemy 
siedzieć cicho. Nikt oprócz nich nie będzie o niego pytał. Gdyby ktoś jeszcze 
się nim 
interesował, to nadal siedzi na Tanth albo leży tam martwy. W każdym razie przez 
jakiś czas nikt 
nie będzie zadawał żadnych pytań, o ile w ogóle kiedyś ktoś się o niego upomni. 
Tamci będą 
wiedzieli, że ślad po nim został zatarty. Nie możemy go im dostarczyć – mamy 
ciało 
i zapieczętowaną kabinę... zaraza...
Nie miałem wątpliwości, że rozmawiają o mnie. Teraz, gdy stałem na własnych 
nogach, 
zawroty głowy minęły i byłem w stanie myśleć. Velos spisał mnie już na straty i 
stwierdził, że 
niedużo brakuje mi do śmierci, ale ja w obecnej chwili czułem, że jeszcze dużo 
życia we mnie 
pozostało. Nie miałem też zamiaru stać się ofiarą tego, co przeznaczyły mi głosy 
z głośnika. Jeśli 
postąpią tak, jak tego chciał Velos, drzwi do mojej kabiny zostaną zaspawane od 
zewnątrz i nikt 
nie będzie próbował ich otwierać ze strachu przed zarazą. Odetną wentylację i 
zamkną wszystkie 
możliwe otwory, by ograniczyć zarazę do jednej kabiny, będę więc miał długą i 
ciężką śmierć. 
Z drugiej strony, z tego, co mówili, wynikało, że moja ucieczka z Tanth nie była 
wyłącznie moją 
zasługą. Dlaczego wcześniej nie nabrałem podejrzeń, dlaczego nie wydało mi się 
dziwne, że 
wszystko poszło tak gładko? Handlarze mieli mnie zabrać z Tanth, by dostarczyć 
gdzie indziej. 
Nie miałem żadnych wątpliwości co do zamiarów tych, którym miałem zostać 
przywieziony jak 
jakiś podrzędny ładunek.
Jaka droga ucieczki mi pozostawała?
– Na zewnątrz...
Odwróciłem głowę zbyt szybko i musiałem chwycić się ramy koi, bo natychmiast 
powróciły 
zawroty. Ujrzałem niewyraźny czarny kształt, który się poruszał. Gapiłem się na 
niego głupio 
przez chwilę, zanim zdołałem skupić na nim wzrok.
Stworzonko, które ostatnio widziałem koło Walkirii, przycupnęło koło mojej 
poduszki. Teraz 
wydawało mi się dwa razy większe niż po urodzeniu. Oczy miało już całkiem 
otwarte 
i wpatrywało się we mnie uporczywie. Gdy zobaczyło, że gapię się na nie 
bezmyślnie, cofnęło 
głowę, jego szyja poruszyła się przy tym z wężową płynnością ruchu.
– Na zewnątrz – te słowa znowu uformowały się w moich myślach i mogłem jedynie 
przypisać je zwierzątku na poduszce. W moim kiepskim stanie zdrowia ten rodzaj 
komunikacji 
jakoś nie zdołał mnie zadziwić.
– Na zewnątrz, gdzie? – zapytałem szeptem i zaraz postarałem się wyłączyć 
komunikator. 
Nie chciałem, by jakiś przypadkowy słuchacz dowiedział się o moim częściowym 
ozdrowieniu.
– Dobrze... zrobiłeś. Na... zewnątrz... statku... – odparło stworzenie oparte o 
moją zbitą 
poduszkę.
– Tam jest pusta przestrzeń kosmiczna – ciągnąłem rozmowę, przekonany, że jest 
to dalsza 
część gorączkowych majaków. Być może słowa, które usłyszałem przez głośnik, 
także były 
rojeniami w gorączce...
– Nieprawda. Słyszałeś... oni... cię... zabiją. Czuję ich strach... to zły 
zapach... na całym 
statku... – wąska głowa unosiła się coraz wyżej i wyżej, widziałem, jak drgają 
nozdrza, jakby 
stworzenie rzeczywiście wywęszyło jakieś obce zapachy w powietrzu. – Wyjdź... na 
zewnątrz... 
prędko... zanim oni zamkną... drzwi. Weź skafander...
Włożyć kombinezon kosmonauty i przejść przez śluzę? Przeżyję tam tak długo, na 
jak długo 
wystarczy mi powietrza w kombinezonie. To jednak przedłuży mi życie najwyżej o 
kilka godzin.
– Oni będą szukali... nie znajdą... wtedy wrócisz... schowasz się... – nalegał 
mój dziwny 
współlokator.
Szalony plan, który nie miał praktycznie żadnych szans na powodzenie. Jednak 
ludzka wola 
utrzymania się przy życiu jest tak ogromna, że już zacząłem rozważać, jak 
zrealizować ten 
pomysł. Moja kabina nie była zbyt daleko od śluzy i od pomieszczenia, w którym 
przechowywano skafandry kosmiczne. Z drugiej strony otwarcie wejścia do tych 
rejonów 
zostanie natychmiast zasygnalizowane w kabinie pilotów... a co będzie, jeśli 
jesteśmy 
w hiperprzestrzeni?
– Nie jesteśmy... – wtrącił się mój towarzysz. – Czuję to...
Stworzenie miało rację. Nie było słychać mruczenia maszyny, jakie zawsze dawało 
się 
słyszeć w hiperprzestrzeni.
Czułem zamiast tego wibracje statku lecącego z normalną prędkością.
– Szukają... księżyca wymarłego świata... żeby ukryć zarazę... i może spotkać 
tamtych.
Otworzyłem wnękę z ubraniami. Wisiał tam kombinezon, wyszarpnąłem go i włożyłem 
na 
siebie. Tam, gdzie tkanina dotykała niszczących się krost, swędziało, ale była 
to tylko drobna 
niewygoda; miałem teraz o wiele poważniejsze zmartwienia. Otworzyłem główne 
drzwi i wtedy 
stworzonko na koi skuliło się, zatrzęsło, skoczyło – wylądowało na małej półce 
na wysokości 
mego ramienia. Wzdrygnąłem się i zamrugałem.
Teraz, gdy miałem je bliżej, mogłem mu się dokładnie przyjrzeć. Rzeczywiście był 
to 
przedziwny mieszaniec. Futerko jego nadal było czarne i poskręcane. Łapy miał 
nagie, bez 
sierści; były szare, a na poduszkach białe, przy czym przednie przypominały 
drobne rączki. 
Głowa była podobna do kociego łba, również reszta ciała przypominała w ogólnych 
zarysach 
kota. Znad górnej wargi sterczały sztywne wąsiki, ale uszy były o wiele mniejsze 
niż 
u prawdziwego kota. Oczy także były nieproporcjonalne, wielkie i bez źrenic – 
ciemne, lekko 
wypukłe kule.
Ogon przypominał pejcz, sierść rosła jedynie na wierzchu, sam czubek i spód były 
nagie. 
Choć stworzonko wyglądało dziwnie, nie było odpychające, jedynie odmienne. 
Zeszło z półki na 
moje ramię, owinęło się delikatnie wokół mojej szyi, jego łapodłonie zacisnęły 
się na moim 
prawym ramieniu tak, że głowa spoczywała niezbyt daleko mego ucha. Pazury 
tylnych łap wpiło 
w płótno kombinezonu.
– Idź. Oni nadchodzą.
To było jak rozkaz i spostrzegłem, że już go posłuchałem. Zanim jednak opuściłem 
kabinę, 
wypełniłem jeszcze jedną instrukcję.
– Przewód wentylacyjny. Otwórz go... pomacaj w środku. Siatka odgradzająca 
przewód 
ustąpiła już po pierwszym pchnięciu. Byłem tak zdziwiony, że robiłem to, co mi 
kazał, bez 
żadnych pytań. W środku znalazłem swój pas, który leżał tam ukryty tak, by nie 
było widać go 
z zewnątrz. Odruchowo go przeszukałem. Cały mój majątek należał jeszcze do mnie.
– Szybko! – rozkaz został wzmocniony ostrym szturchnięciem tylnych pazurów.
Ostrożnie otworzyłem drzwi na korytarz. W przyćmionym świetle ujrzałem, że jest 
tam 
pusto. Słyszałem jednak brzęk podkutych butów na drabince nie opodal. Zapiąłem 
kombinezon. 
Nagle zrozumiałem, że nikłe szanse są lepsze niż żadne!
Cały czas wydawało mi się, że poruszam się we śnie. Żadną częścią umysłu nie 
kwestionowałem już potrzeby ucieczki ze statku, nie zastanawiałem się też, czy 
nasz plan był 
wykonalny.
Odzyskałem już nieco sił i im dłużej byłem na nogach, tym czułem się silniejszy. 
Odczułem 
przelotną satysfakcję na myśl, że rozczaruję Velosa, który stwierdził, że jestem 
już martwy albo 
bliski śmierci.
Klamka u drzwi ustąpiła pod naciskiem mojej dłoni i wślizgnąłem się do środka, 
zamykając 
drzwi za sobą. Jak zauważyłem w mrocznym pomieszczeniu, jeden fakt działał na 
moją korzyść: 
„Vestris” zbudowana była według ogólnego wzoru statku badawczego – było to 
oczywiście 
uzasadnione, jako że Wolni Handlarze często badali nowe światy.
Na końcu pomieszczenia znajdowały się kolejne drzwi, prowadzące bezpośrednio do 
śluzy – 
pozwalało to na zaoszczędzenie czasu, gdy trzeba było zdjąć bądź włożyć 
kombinezon, 
wybierając się w kosmos. Przesunąłem ręką wiszące na wieszakach skafandry 
próbując znaleźć 
taki, który nada się do użytku albo może nawet będzie wygodny. Wolni Handlarze 
wykształcili 
już ogólny typ budowy, drobni i ruchliwi. Gdybym ja sam nie był chudy i niższy 
niż inni 
przedstawiciele mojej rasy, nie udałoby mi się wcisnąć w ten ochronny ubiór. Z 
moją figurą i tak 
spodziewałem się, że kombinezon będzie bardzo dopasowany – tak bardzo, że nie 
mogłem zapiąć 
na sobie pasa z kieszeniami, bo nie zdołałbym zapiąć kombinezonu. Cóż, włożę go 
na wierzch, 
jeśli nie zmieści się pod spód.
Gdy weszliśmy do śluzy, mój maleńki towarzysz ześlizgnął się ze swej grzędy na 
mych 
ramionach i zdawał się nieomal płynąć nad podłogą. Zatrzymał się przed pudłem 
o przezroczystych ścianach, usiadł i przeciągnął swymi łapodłońmi wzdłuż jednej 
z krawędzi 
pudełka w sposób, który przeczył jakiemukolwiek inteligentnemu celowi. Ku memu 
zdziwieniu 
przednia ściana pudełka otwarła się gwałtownie i stworzonko zwinęło się w 
środku. 
Przyglądałem mu się urzeczony.
– Zamknij to! – władcze słowa rozbrzmiewające w mej głowie ściągnęły mnie 
natychmiast 
z zadumy na ziemię. Spostrzegłem, że kombinezon uczynił moje ruchy bardzo 
niezgrabnymi.
Nie byłem pewien, co to było za pudełko. Miało przezroczysty przód, metalowe 
ścianki 
boczne i tył, z pewnością zostało tak zaprojektowane, by umożliwić przyjrzenie 
się jego 
zawartości. Z tyłu były dwa haki, jakby miało skądś zwisać. Domyśliłem się, że 
służyło do 
transportowania okazów z nowo odkrytych światów.
– Zamknij to! Pośpiesz się! Oni nadchodzą! Weźmiesz mnie w ten sposób!
Jasne oczy spojrzały na mnie nagląco. Tak, odczułem siłę tej woli. Znów 
posłuchałem 
rozkazu dziwnego stworzenia.
Nie zdołałem zapiąć pasa na kombinezonie. W pośpiechu otworzyłem jego kieszenie 
i wytrząsnąłem całą ich zawartość do kieszeni kombinezonu – wszystko poza 
pierścieniem 
z kosmosu. Ta szeroka metalowa obrączka kiedyś spoczywała na rękawicy 
kosmicznego 
skafandra, być może i mnie się uda włożyć ją w ten sposób. Pasowała jak ulał.
Włożyłem na siebie resztę ekwipunku i dopiąłem kombinezon. Gdzieś w zakątkach 
świadomości odczuwałem całą samobójczą głupotę mego planu. Fakt jednak 
pozostawał faktem: 
gdybym pojawił się teraz w jakimkolwiek miejscu na statku, prawdopodobnie 
zostałbym 
bezlitośnie spalony płomieniem lasera. Nic nie jest silniejsze od strachu przed 
zarazą. Niosąc 
w jednej ręce pudełko z moim samozwańczym towarzyszem, otworzyłem drzwi do 
śluzy. Moje 
wyjście na zewnątrz uruchomi alarmy. Czy jednak załoga natychmiast pomyśli, że 
to ich zguba 
w ten sposób ucieka przed nimi? Velos twierdził, że jestem nieprzytomny. Miałem 
nadzieję, że 
reszta mu uwierzyła.
Drzwi powróciły na swoje miejsce i zamknąłem je porządnie. Dlaczego nie miałbym 
po 
prostu zostać tu, gdzie byłem? Otóż właśnie dlatego, że było tu mnóstwo 
wewnętrznych 
czujników, a te drzwi zawsze można było otworzyć z korytarza, od wewnątrz. 
Wystarczyło, że 
otworzą drzwi i zrobią dziurę w moim kombinezonie ochronnym, a potem wyrzucą 
mnie 
w kosmos. Czysta sprawa w ich przekonaniu, małe też byłyby szansę, bym zaraził 
swoich 
zabójców.
Gdy tak sobie rozmyślałem, ręce moje zajęte były otwieraniem klapy na zewnątrz. 
Miałem 
wrażenie, jakby pracowały niezależnie ode mnie. Nagle zapłonęło ostrzegawcze 
światełko 
i wtargnął do statku strumień powietrza Przecisnąłem się przez klapę i wyszedłem 
na zewnątrz 
przywierając magnetycznymi podeszwami swych butów do zewnętrznej powierzchni 
statku.
Od lat podróżowałem w kosmosie, lecz moja znajomość ze wszechświatem ograniczała 
się 
do doświadczeń pasażera statku kosmicznego. Teraz jednak miałem dosyć rozsądku, 
by patrzeć 
tylko na statek pod moimi stopami i ani razu nie rzucić okiem na rozciągającą 
się wokół mnie 
pustkę. Przypiąłem pudełko linką bezpieczeństwa do swojej uprzęży i teraz 
kołysało się za moimi 
plecami, ciągnąc mnie, ale nie na tyle mocno, by oderwać magnetyczne podeszwy 
moich butów 
od statku.
Szurając nogami, by nie ryzykować niepotrzebnej utraty kontaktu z powierzchnią, 
oddalałem 
się powoli od klapy, przez którą wyszedłem. Pomyślałem sobie, że wkrótce zaczną 
mnie ścigać, 
i głupota tego, co właśnie uczyniłem, dotarła do mnie w jednej chwili, wyrywając 
z półsennego 
otępienia, w które popadłem, gdy stworzonko po raz pierwszy zwróciło się do mego 
podatnego 
umysłu.
Jeśli to wszystko rzeczywiście było prawdą, a nie majaczeniem w gorączce, to 
odbierałem 
telepatycznie wszystkie te sugestie i rozkazy. Nikt nie powinien się śmiać 
słysząc o postrzeganiu 
pozazmysłowym, jak czynili to kiedyś tak zwani uczeni. Ustalono już, że takie 
zjawiska istniały, 
choć były dość rzadkie i przypadkowe. Jakkolwiek ja sam, nigdy nie miałem 
sposobności 
osobiście przekonać się o istnieniu takich zjawisk i z pewnością nie byłem w tej 
dziedzinie 
żadnym talentem.
– Ruszaj się! – Ten rozkaz rozbrzmiał w mojej głowie tak wyraźnie jak pierwsze 
zdania, 
które odebrałem w ten sposób. – Posuwaj się w stronę dziobu...
Po raz pierwszy nie usłuchałem jego rozkazu. Po prostu w tej chwili nie 
zdołałbym poruszyć 
się w żadnym kierunku. Zamarłem w tak dzikim przerażeniu, że jeszcze przed 
chwilą nie 
uwierzyłbym, że można przeżyć coś takiego i nie zwariować. Zapomniałem bowiem o 
całej swej 
przezorności i odwróciwszy wzrok od statku, rozejrzałem się wokół siebie.
Słowa tłukły mi się w głowie, lecz ich nie rozumiałem. Nic nie rozumiałem, nie 
widziałem 
nic poza pustką. Coś potrząsało mną i szarpało za uprząż. Stworzonko rzucało się 
w swoim 
pudełku. Widziałem, jak jego pyszczek otwiera się i zamyka, jak oczy nie są już 
świecącymi 
paciorkami, lecz błyszczą jasno i gorączkowo. Patrzyłem na to i nic nie 
rozumiałem, przerażenie 
kosmosem trzymało mnie mocno w swoich szponach.
Gdy przyglądałem się szamoczącemu stworzonku w pudle, zauważyłem, że klapa, 
którą 
zostawiłem przymkniętą, całkiem się zamknęła. Chyba krzyknąłem pod hełmem i ten 
przeszywający krzyk prawie mnie ogłuszył. Zostałem teraz zamknięty na zewnątrz, 
sam na sam 
z nicością.
Czyżbym oszalał? Teraz jestem pewien, że tak. Musiałem dostać się do wejścia, 
musiałem, 
musiałem... nie przypominam sobie tej chwili zbyt wyraźnie – czyżbym przerażony 
rzucił się 
w pustą przestrzeń? Co wydarzyło się w ciągu tych kilku szarpiących umysł chwil 
wszechogarniającej paniki? Nigdy się tego nie dowiedziałem. W każdym razie 
spostrzegłem, że 
nie miałem już twardego gruntu pod nogami. Statek był kawałek dalej, a ja byłem 
tu, kręciłem się 
na wszystkie strony, z daleka od statku, szybując bez jakiejkolwiek nadziei na 
pomoc, 
w wiecznych ciemnościach.
Myślę, że wtedy właśnie zemdlałem, bo w moich wspomnieniach pojawia się tu luka. 
Przytomność odzyskałem, gdy poczułem, że coś mnie ciągnie za sobą. Przez chwilę 
lub dwie 
odczuwałem wielką ulgę. Zarzucili na mnie linę, wracałem na „Vestris”. Nie 
obchodziło mnie, 
czy nie znaczy to przypadkiem, że ciągną mnie na rzeź. Szybka śmierć była nawet 
pożądana jako 
alternatywa dla wiecznego tułania się w pustce kosmosu.
Moja ręka, moje ramię... ból – ból, bo mnie ciągnięto... ból, który narastał. 
Prawe ramię 
sterczało przede mną, jakby wymierzone w jakiś niewidzialny cel. Na rękawicy 
płonęło światło, 
pulsujący blask, jakby zasilany równomiernymi porcjami energii co jakiś czas. 
Podążałem za 
swym wyciągniętym ramieniem, tak jak ciało nurka podąża za jego rozgarniającymi 
wodę 
rękoma, czułem też, jak coś mnie wlecze, dręcząc wszystkie mięśnie, jakby moje 
ramię stało się 
cumą, za którą ciągnięto mnie na kotwicowisko.
Nie mogłem poruszyć ani ręką, ani nawet nogą. Zastygłem w tej pozycji – ludzka 
strzała 
wymierzona w cel, którego nawet nie siliłem się odgadnąć. Nie wątpiłem jedynie w 
to, że dokądś 
zmierzałem. Nie zarzucono na mnie żadnej liny – nie, sunąłem przez pustkę 
podążając za 
światłem na rękawicy. Na rękawicy? Nie! Światło pochodziło od pierścienia z 
kosmosu na moim 
palcu!
Ten jeszcze niedawno matowy kamień stał się teraz źródłem oślepiającego światła, 
które 
dokądś mnie ciągnęło. Udało mi się nieco odwrócić głowę i sprawdzić, że nadal 
holuję za sobą 
pudełko wraz z jego futerkowym lokatorem. Zobaczyłem, że stworzonko było 
zwinięte w ciasny 
kłębek, który miotał się bezradnie po całym pudle, stwierdziłem więc, że mój 
tajemniczy 
towarzysz podróży prawdopodobnie już nie żyje.
Nie miałem pojęcia, gdzie mogła znajdować się „Vestris”. Wydawało mi się, że 
posuwam się 
obecnie dość szybko. Nie byłem w stanie odwrócić głowy, by spojrzeć, co znajduje 
się za mną, 
nade mną czy pode mną.
Czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Chwilami zapadałem w czarną otchłań 
braku 
świadomości, czasem odzyskiwałem przytomność. Dopiero stopniowo dotarło do mnie, 
że 
zbliżałem się do czegoś. Wreszcie udało mi się stwierdzić, że najprawdopodobniej 
były to 
szczątki statku. Wokół samego statku, jak małe satelity wokół planety, krążyły 
odłamki 
i oderwane kawałki, uderzając w pokrywę wraku, oddalając się od niego i znów 
wpadając w ten 
młyn, który nie mógł zmielić ich doszczętnie. A pierścień ciągnął mnie w sam 
środek tego 
pobojowiska! Jeśli zahaczę choćby o najmniejszy fragment, będę martwy, jakby 
ktoś skosił mnie 
wiązką lasera.
Mimo że próbowałem opierać się ciągnącej mnie sile, nie miałem żadnych szans w 
tych 
zmaganiach. Ramiona mi zdrętwiały, stawy zdawały się zastygać w tej pozycji. 
Przestałem być 
człowiekiem: byłem tylko środkiem, który miał pomóc pierścieniowi dotrzeć do 
celu.
Moje bezradne ciało wewnątrz kombinezonu – ta część mnie, która czuła i myślała 
– kuliło 
się, i jęczało ze strachu. Zamknąłem oczy, nie byłem w stanie patrzeć na to, co 
mnie czekało, 
a potem byłem zmuszony otworzyć je znowu, ponieważ nadzieja odmawiała mi prawa 
do 
śmierci. Byliśmy bardzo blisko zewnętrznego kręgu złomowiska i wydawało mi się, 
że widzę 
otwór w burcie statku – otwartą klapę lub może jakąś wyrwę.
O ile mogłem się rozejrzeć, wrak był większy od „Vestris”, bardziej zbliżony 
rozmiarami do 
pasażerskiego liniowca. A kształtem nie przypominał żadnego statku, jaki znałem. 
Nagle... 
weszliśmy w pierwszą warstwę gruzu... Czekałem, kiedy nadzieję się na jakiś 
kawałek 
pogruchotanego metalu, dopóki nie ujrzałem, że unoszące się w przestrzeni 
odłamki 
rozstępowały się przed wiązką światła, którą emitował pierścień, jakby miał on 
moc wycinania 
przejścia pomiędzy tymi szczątkami. Nie dowierzając, że rzeczywiście tak jest, 
przypatrywałem 
się temu, co się działo. A jednak to była prawda, wielki kawał wraku zatrząsł 
się i zakołysał, 
a potem niechętnie ustąpił mi z drogi.
W ten sposób dotarliśmy do ciemnego otworu. Byłem pewien, że była to klapa 
włazu, choć 
nie wyglądała na jakieś drzwi. Jednak otwór był zbyt regularny, by miała to być 
wyrwa 
przypadkowa. Pierścień wciągnął mnie w czarną dziurę i rozświetlił ciemne 
ściany. I wtedy dłoń 
z pierścieniem uderzyła boleśnie w jakąś twardą powierzchnię, potem ponowiła 
uderzenie 
i jeszcze raz... mimo że wcale nie chciałem tego robić – po co miałbym tłuc w 
ścianę wymarłego 
statku, jakby żądając, by wpuszczono mnie do środka. W końcu moja dłoń w 
rękawicy spoczęła 
na ścianie i pozostała tam, jakby była przyspawana, a ja miotałem się, dopóki 
magnetyczne 
podeszwy moich butów nie dotknęły czegoś w rodzaju podłogi; mogłem wreszcie 
stanąć na 
czymś solidnym: ręka była przyczepiona drzwi, a nogi znowu znalazły oparcie.
Rozdział szósty
Niewymowna ulga, jaką poczułem uświadomiwszy sobie, że znowu przebywam 
w zamkniętym pomieszczeniu, że nie błąkam się już w kosmicznej pustce, była tak 
wielka, że 
przez moment była to moja jedyna myśl – dopóki nie zdałem sobie sprawy, że teraz 
znalazłem się 
w innej pułapce. Myśl ta rozwiała złudzenie bezpieczeństwa. Moja ręka nadal 
tkwiła przy 
zamkniętych drzwiach i nie mogłem jej uwolnić. To właśnie ona ciągnęła mnie do 
przodu, aż 
całe moje ciało rozpłaszczyło się na powierzchni drzwi, jakbym rzeczywiście mógł 
przeniknąć 
przez zniszczony czasem metal, jeśli tylko będę pchał się dostatecznie mocno. 
Ogarnęła mnie 
druga fala strachu, gdy pomyślałem, że być może pozostanę tu uwięziony na 
zawsze, złapany 
w pułapkę.
Blask bijący od kamienia nie był już taki silny. W tym małym pomieszczeniu 
mógłby mnie 
oślepić, gdyby świecił tak jak przedtem w otwartej przestrzeni. Nadal jednak 
błyszczał i migotał. 
Szamotałem się dziko, by wyzwolić się spod władzy siły, która przyciągała mnie 
do zamkniętych 
drzwi. W końcu, byłem tak wyczerpany, że tylko wyprostowana ręka utrzymywała 
mnie pionowo 
przy drzwiach.
Gdy tak zwisałem, gapiąc się bezmyślnie na światło, na swą rękę i na drzwi, 
jeden fakt 
przebił się przez moje otępienie. Migotanie kamienia stało się jakby bardziej 
rozważne. Jakby 
podążało za jakimś ustalonym wzorcem – zapalić, zgasić, zapalić, zgasić w 
różnych odstępach 
czasu. Ujrzałem, że tam, gdzie moja rękawica dotykała drzwi, zaczynała 
rozprzestrzeniać się 
czerwonawa plama. Oczywiście kombinezon stanowił solidną warstwę izolacyjną, 
lecz nawet 
przez jego materiał wyczuwałem impulsy skoncentrowanej energii.
Znowu poczułem, że byłem tylko przedmiotem używanym przez pierścień; to ja byłem 
jego 
narzędziem, a nie on moim. Lekkie mrowienie, jakie odczuwałem w dłoni, przeszło 
w ból, 
a potem w śmiertelną męczarnię, której w żaden sposób nie potrafiłem złagodzić. 
Czerwona 
plama rozjaśniła się i ujrzałem czarne linie pęknięć. Kiedy moja udręka rosła, 
drzwi zaczęły 
ustępować. Nagle, połamane, wypadły ze swej framugi, a ja zostałem wciągnięty do 
środka.
Udało mi się tylko rzucić okiem na przeróżne korytarze, bo pierścień właśnie 
przyspieszył, 
jakby chcąc nadrobić czas stracony na pokonywanie przeszkody w postaci drzwi. 
Dwa razy 
zostałem przeciągnięty przez wyłomy w pokrywie statku.
Moja podróż skończyła się w pomieszczeniu, w którym znajdowały się silniki i 
inne 
maszyny przeróżnych kształtów. Ta część statku wydawała się nietknięta, nie 
uszkodzona przez 
coś, co zakończyło jego istnienie jako całości. Kamień ciągnął mnie przez 
labirynt prętów, 
cylindrów, krat i rur, aż w końcu dotarłem do kabiny, z której widać było jakąś 
platformę: Na 
platformie ustawione były czarne nieforemne kształty. Ostatnim szarpnięciem 
pierścień przykleił 
moją dłoń do ekranu w kabinie. Ekran buchnął oślepiającym światłem. Zauważyłem, 
że jeden 
z czarnych kształtów pobłyskuje słabo w odpowiedzi. Było jednak tylko kilka 
błysków i od razu 
zniknęły. Potem zniknął także blask pochodzący od kamienia i moja ręka ciężko i 
bezwładnie 
opadła do boku. Zostałem sam jeden w ciemnych wnętrznościach dawno wymarłego 
statku.
Zasłabłem i upadłem, a wtedy poczułem mocne uderzenie – było to pudełko, w 
którym 
podróżował mój towarzysz. Nie wiedziałem, ile jeszcze powietrza zostało w moim 
zbiorniku, ale 
powątpiewałem, czy utrzyma mnie ono jeszcze długo przy życiu. Kamień po prostu 
doprowadził 
mnie na spotkanie ze śmiercią, nie w pustce, w której szybowałbym bez końca, 
lecz w tym 
grobowcu z pogruchotanego metalu.
Wśród przedstawicieli mojego gatunku od wieków panuje lęk przed ciemnością i 
tym, co 
może się w niej czaić. Uniosłem lewą rękę i poszukałem po omacku przycisku z 
przodu mej 
uprzęży, aż w końcu zapłonęło ostre światło latarki, ukazując czarne kształty, 
które kiedyś mogły 
być kamieniami podobnymi do tego w pierścieniu. Oczywiście nie mogłem żywić 
nadziei, że 
znajdę jakieś pomieszczenie, w którym pozostało choć trochę powietrza, czy też 
jakąkolwiek 
możliwość ucieczki. Nie miałem jednak zamiaru pozostać bezczynnie tam, gdzie 
byłem i tylko 
czekać, aż się uduszę z braku powietrza.
Nadal nie miałem pożytku ze swego prawego ramienia. Uniosłem je lewą dłonią 
i zaklinowałem w uprzęży tak, by spoczywało na mojej piersi. Już miałem wyrzucić 
pudełko 
z martwym stworzonkiem, jednak gdy spojrzałem na ciasno zwinięte ciałko, ku 
swemu 
ogromnemu zdumieniu ujrzałem najpierw błysk oczu, a potem ruch głowy. Zatem ono 
także 
przeżyło naszą wariacką podróż do tego wraku!
Magnetyczne podeszwy moich butów pozwoliły mi chodzić po podłodze, chociaż 
powolne 
ruchy kadłuba uczyniły z niej ścianę czy nawet sufit. W końcu odpiąłem 
magnetyczne sztabki 
i posuwałem się posługując się uchwytami.
Wszystkie statki kosmiczne w moich czasach wyposażone były w łodzie ratunkowe, 
zaprogramowane na lot do najbliższej planety: były tam czujniki, które ją 
lokalizowały, 
i następnie kierowały w tamtym kierunku łódź. Oczywiście zawsze była możliwość, 
że 
rozbitkowie trafią do świata, który nie jest przyjazny ludziom. Może ten statek 
również miał 
podobne urządzenia dla bezpieczeństwa pasażerów i załogi. Jeśli tak było i jeśli 
uda mi się 
odnaleźć taką łódź – chociaż być może wykorzystano wszystkie przy opuszczaniu 
statku – 
mógłbym jeszcze mieć jakąś nikłą szansę na przeżycie.
W naturze mego gatunku leży to, iż uważamy za konieczną walkę o życie dotąd, 
dopóki 
ostatni cios go nie przerwie. To właśnie ten wrodzony instynkt teraz mną 
powodował.
Domyśliłem się, że kamień przywiódł mnie do maszynowni statku. To, co zasilało 
mój 
kamień w kosmosie, a także stanowiło urządzenie naprowadzające, spowodowało, że 
znalazłem 
się koło tych wypalonych czarnych kształtów w wielkim pudle, które kiedyś 
zapewne stanowiły 
główne paliwo dla statku.
Przecisnąłem się przez ruiny maszynowni. Pomyślałem, że w łodziach ratunkowych 
mogą 
być inne źródła energii. Łodzie powinny znajdować się kilka pokładów wyżej, 
niedaleko siedzib 
załogi i pasażerów – jeśli założymy, że statek zbudowany został według ogólnego 
wzoru, który 
już dość dobrze znałem.
Nie znalazłem żadnych drabinek, tylko pionowe korytarze prowadzące z poziomu na 
poziom. 
Raz po raz znajdowałem dowody na to, że na tym statku nigdy nie gościli 
przedstawiciele 
mojego gatunku. Zawahałem się u stóp drugiego szybu. Statek kręcił się leniwie; 
jeśli przejdę 
przez ten szyb (a latarka nie odsłoniła żadnych uchwytów, za pomocą których 
mógłbym się 
przeciągnąć), mogę zostać wyssany przez próżnię na zewnątrz i potem szybować 
bezradnie 
w kosmosie... W końcu posłużyłem się magnetycznymi sztabkami u podeszew i 
zszedłem po 
ścianie, która złośliwie kołysała się tak, że powróciły moje zawroty głowy, 
które pojawiały się 
już przedtem.
Na następnym poziomie znajdowały się kabiny, większość z nich była otwarta. 
Zajrzałem do 
jednej czy dwóch. Były tam półki – czy może koje – bardzo wąskie i krótkie. 
Kabiny były tak 
jednolite, że z pewnością były to kwatery załogi.
Ponownie wszedłem na moich magnetycznych podeszwach na następny poziom. Tu 
kabiny 
były większe, a na podłodze leżał dywan. Latarka odkryła jakieś kolory na 
ścianie, potem 
odsłoniła obrazek czy też malowidło naścienne: dziwne, rozczłonkowane postacie, 
kolory, które 
raniły. Terytorium pasażerów. Teraz – gdzieś tutaj powinienem znaleźć luki z ŁR 
[ŁR – łodzie 
ratunkowe (ang. LB od „lifeboats”)].
Ujrzałem coś, co unosiło się naprzeciwko ściany w korytarzu. Wydawało mi się, że 
to 
pochyla się w moją stronę, więc odepchnąłem to z niesmakiem, nie chcąc się temu 
przyglądać. 
Pasażer lub członek załogi, ktoś, kto nie dotarł do żadnej ŁR. Moje pchnięcie 
odesłało go 
z powrotem.
Już zaczynałem przypuszczać, że nadzieje mnie zawiodły, gdy w końcu dotarłem na 
pierwsze stanowisko i zajrzawszy przez drzwi zobaczyłem puste miejsce po łodzi. 
Ta ŁR 
odleciała, co oznaczało, że dotarły do niej żywe istoty. Ktoś jednak uciekł z 
tego wraku. Mimo że 
stanowisko było puste, podtrzymało moją słabnącą nadzieję.
Wskaźnik na mojej butli tlenowej niebezpiecznie zbliżył się do czerwonej kreski. 
Spojrzałem 
nań raz i szybko odwróciłem wzrok. Lepiej nie wiedzieć, jak daleko jeszcze do 
końca. Nawet 
jeśli odnajdę jakąś sprawną ŁR i wystartuję w niej, jak długo potrwa, zanim 
dotrę do jakiejś 
planety? Jeśli, jeśli, znowu jeśli...
Nagle omdlałe ramię spoczywające na mej piersi poruszyło się i pociągnęło za 
przytrzymujący je pasek. Spojrzałem w dół. Kamień znowu świecił. Czyżby ponownie 
odpowiadał na wezwanie podobne do tego, które napotkałem w maszynowni?
Chociaż nieznana siła ciągnęła za moje zabezpieczone ramię, nie wystarczała 
jednak, by 
uwolnić je od pasów uprzęży. Był to jednak przewodnik prowadzący mnie 
korytarzem. Minąłem 
jeszcze dwa puste stanowiska. Potem coś mocno potrząsnęło moim ramieniem 
wyszarpując je 
z uprzęży i pociągnęło je tak, by wskazywało na powierzchnię prawie bezpośrednio 
pode mną. 
Kolejny luk z ŁR, ale zamknięty. Prawdopodobnie nikt do niego nie doszedł.
Znowu moja rękawica przywarła do klapy luku, zakotwiczyła mnie tam i światło 
kamienia 
zabłysło intensywniej. Tym razem jednak wejście nie zostało przepalone. Pokrywa 
luku zwinęła 
się na bok i ujrzałem obły kształt ŁR. Moje ramię ponownie opadło, lecz zdołałem 
przeciągnąć 
się lewą ręką i złapać za klapę włazu do łodzi. Klapa ustąpiła i spadłem do 
wnętrza ŁR, 
zabierając ze sobą pudełko ze stworzonkiem.
Migocące światło pochodziło nie tylko z kamienia, lecz również z tablicy 
kontrolnej na 
dziobie łodzi. Ujrzałem podobne do hamaków siedzenia dla pasażerów, jedno z nich 
było na tyle 
blisko, że mogłem po nie sięgnąć. Poczułem wibracje przechodzące przez kabinkę. 
Cokolwiek 
zasilało tę ŁR, jeszcze się nie wyczerpało – uda się przynajmniej wystartować 
tym maleństwem 
z macierzystego statku. Wystrzeliliśmy z miejsca z taką siłą, że wgniotło mnie w 
fotel i straciłem 
przytomność.
– Powietrze...
Rozejrzałem się tępo dookoła. Latarka ciągle świeciła, teraz wymierzona w 
zaokrągloną 
ścianę, która odbijała światło tak, że oślepiająco świeciło mi prosto w oczy. 
Nagle zdałem sobie 
sprawę, że oddychałem płytkimi haustami, nieco się krztusząc. Powietrze, które 
wciągałem 
w płuca, miało dziwny zapach, drażniący moje drogi oddechowe. Na ramieniu 
siedział mój 
futerkowy bagaż, mordka z wąsikami była blisko mojej twarzy, czarne paciorki 
oczu patrzyły na 
mnie uporczywie.
– Rzeczywiście, powietrze... – odparłem sennie. Wszystko to coraz bardziej 
przypominało 
jakiś przedziwny nocny koszmar. Co prawda był to koszmar może logiczny, na 
sposób, który 
rzadko przydarza się w snach, ale z pewnością niewiarygodny. Na razie jednak 
byłem 
zadowolony z tego, że przynajmniej leżę w hamaku i szybko wdycham to ohydne 
powietrze.
Gdy nieco obróciłem głowę, ujrzałem tablicę kontrolną.
Liczne światełka, które tak ładnie zapłonęły na moje powitanie, teraz wygasły – 
paliły się 
tylko trzy: jedno biało-żółte w środku i nieco wyżej dwa pozostałe: białe i 
jasnoniebieskie. 
Spojrzałem na swoją rękę. Kamień nadal słabo świecił pod matową powierzchnią i 
czułem lekkie 
mrowienie w dłoni.
W każdym razie nadal żyłem. Za pomocą ŁR uwolniłem się od wraku tamtego statku 
i miałem powietrze, którym mogłem oddychać, nawet jeśli nie było to powietrze, 
za jakim 
tęskniłyby moje płuca. Zapewne moje wejście do ŁR uruchomiło dawno 
zaprogramowane 
procedury.
Jeśli lecieliśmy do najbliższej planety, jak długa podróż nas oczekiwała? Jaki 
rodzaj 
lądowania będziemy musieli znieść? Mogłem oddychać, będę jednak potrzebował wody 
i jedzenia. Być może znajdę jakieś zapasy – żelazne porcje – na pokładzie. Czy 
jednak będą 
jeszcze nadawały się do użytku po tylu latach?... i czy w ogóle ludzki organizm 
będzie mógł się 
nimi odżywiać?
Zębami odpiąłem klamerkę, która przytrzymywała moją lewą rękawicę, zdjąłem 
rękawicę 
i uwolniłem rękę. Potem przeciągnąłem dłonią po swojej uprzęży. Te kombinezony 
zostały tak 
zaprojektowane, by można je było nosić na obcych planetach, jak również podczas 
napraw 
statku; musiały być wyposażone w jakieś żelazne porcje. Moje palce natrafiły na 
jakieś pętelki 
z narzędziami, aż w końcu odnalazły zamkniętą próżniowo paczuszkę. Otworzenie 
jej zajęło mi 
kilka chwil.
Dotychczas nie czułem głodu, teraz stał się on jednak wszechogarniającym, 
pożerającym me 
wnętrzności bólem. Podniosłem znalezioną tubkę na wysokość oczu. Nie byłem w 
stanie usiąść 
prosto ani nawet unieść głowy. Znajome napisy na tubce dodały mi otuchy. Dziełem 
chwili stało 
się wsadzenie końca tuby między zęby, przegryzienie go i... półpłynna zawartość 
wypełniła mi 
usta. Przełykałem chciwie. Już miałem wyssać tubkę do reszty, gdy coś poruszyło 
się na mojej 
odsłoniętej szyi i przypomniałem sobie, że nie jestem sam.
Wymagało to ode mnie dużo siły woli, by oderwać tubkę od ust, ścisnąć ją i 
przytrzymać 
przy mordce futrzaka. Jego ostre ząbki chwyciły wylot tubki równie gorączkowo, 
jak moje kilka 
chwil wcześniej. Wyciskałem tubkę powoli, a on ssał z zapałem, który dawał się 
wyczuć 
w ruchach jego małego ciała.
W pakunku były jeszcze trzy tubki. Wiedziałem, że każda wystarczała jako dzienna 
racja 
żywnościowa, może dwie, jeśli kogoś przycisnęło. Cztery dni... może uda nam się 
rozciągnąć je 
do ośmiu. Było to ryzyko, jakiego dobrowolnie nie podjąłby się żaden człowiek o 
zdrowych 
zmysłach.
Leżałem spokojnie, dopóki siły nie zaczęły mi wracać. Moje ciężkie jak ołów 
prawe ramię 
nieco mrowiło, nie z powodu działania kamienia, lecz chyba dlatego, że wracało w 
nim krążenie. 
Odczułem też bolesne skurcze. Zmuszałem się do naprężania mięśni palców w 
rękawicy, do 
podnoszenia i opuszczania ramienia – musiałem mocno zaciskać zęby, bo ćwiczenia 
te sprawiały 
mi niewymowny ból.
W końcu ramię zaczęło słuchać mnie tak jak przedtem, zanim kamień objął nad nim 
kontrolę. Podciągnąłem się do pozycji siedzącej i rozejrzałem się po ŁR. Było tu 
sześć hamaków, 
po trzy na każdej ścianie, a ja leżałem w ostatnim na prawo. Żaden z nich nie 
został umieszczony 
na tyle blisko, by jego lokator zdołał sięgnąć do tablicy rozdzielczej. Tak samo 
brzmiały te 
normy na ŁR, które obowiązywały przy budowie statków kosmicznych w naszych 
czasach. Ich 
kursy były już ustalone, tak więc jeśli ciężko ranny człowiek dotarł do łodzi, 
mogła mu ona 
służyć jako środek ratunku bez żadnych dodatkowych działań z jego strony.
Hamaki, podobnie jak koje, które widziałem na statku, nie były rozmiarami 
przystosowane 
do ludzkiego ciała. Z pewnością także drażniące moje nozdrza powietrze nie było 
normalne. 
Zastanowiłem się przełomie, czy nie zawiera ono jakichś toksycznych związków, 
które 
z upływem czasu mnie wykończą. Jednak jeśli nawet tak było, nie mogłem nic na to 
poradzić. 
Nadal znajdowałem się w półśnie. Moje ciało już powróciło do sił, wydawało mi 
się jednak, że 
przyglądam się wszystkiemu z dużej odległości i nic się tak naprawdę nie liczy. 
Uniosłem dłoń 
i spojrzałem na nią. Ciemne plamy, purpurowe, puchnące pęcherze i łuszczące się 
strupy starły 
się we wnętrzu rękawicy. Skóra na dłoni była świeża i różowa.
Futrzak znów się poruszył i poczułem, jak jego sierść trze o moją szyję. Potem 
mój 
towarzysz opuścił swoje stanowisko, ześlizgnął się z mojego ramienia i wyciągnął 
łapodłoń 
w stronę drugiego hamaka. W końcu zahaczył pazurami tylnych łap o płótno mego 
kombinezonu, 
wychylił się mocno do przodu i już zdołał pochwycić sieć hamaka. Z kocią 
zręcznością złapał ją 
mocno i podciągnął całe ciało na nowe miejsce.
Hamak posłużył mu jako drabina i wdrapał się po nim zręcznie, aż dosięgnął 
jednego 
z widniejących nad nim schowków. Trzymając się lewą przednią i oboma tylnymi 
łapami 
rozbujanego fotela, przesunął drobnymi szarymi paluszkami po powierzchni 
schowka. Nie 
zauważyłem, czy coś nacisnął, czy przesunął, w każdym razie schowek otworzył się 
tak 
gwałtownie, że stworzonko musiało się szybko uchylić.
Za drzwiczkami znajdowały się dwie rurki osadzone w stelażu. Każda z nich miała 
coś, co 
trochę przypominało uchwyt lasera, i pomyślałem sobie, że może to być broń bądź 
narzędzia 
potrzebne do przetrwania. Stworzonko zostawiło drzwiczki schowka uchylone i 
metodycznie 
przesunęło się w stronę następnego. Czułem się nieco zakłopotany, gdy 
obserwowałem jego 
poczynania.
Nawet po tym, jak się porozumieliśmy telepatycznie, cały czas uważałem swego 
towarzysza 
za zwierzę. Był przecież potomkiem Walkirii, mimo że jego poczęcie było dość 
dziwne. 
Słyszałem już o zmutowanych zwierzętach, zdolnych do porozumiewania się z 
ludźmi. Teraz 
jednak dotarło do mnie, że czymkolwiek było to stworzenie, okazywało 
inteligencję o wiele 
wyższą od tej, którą mu wcześniej przypisałem. Zapytałem więc, a mój głos 
zabrzmiał zbyt 
głośno w małej kabinie:
– Kim jesteś?
Może lepiej byłoby zapytać: „Czym jesteś?” Stworzonko zatrzymało się z 
wyciągniętą 
przednią łapą, poruszyło swą długą szyją, by móc spojrzeć prosto na mnie. Po raz 
pierwszy 
stwierdziłem, że ocknąłem się bez hełmu, mogłem oddychać. Na pewno nie zdjąłem 
go będąc 
nieprzytomnym, więc...
– Eet.
Pojedyncze słowo o jakimś dziwnym brzmieniu, o ile słowo usłyszane w myślach 
może 
w ogóle mieć jakieś brzmienie.
– Eet – powtórzyłem na głos. – Czy masz na myśli, że jesteś Eet tak, jak ja 
jestem Murdoc 
Jern, czy tak jak jestem człowiekiem?
– Jestem Eet, to ja, we własnej osobie – nawet jeśli zrozumiał moje subtelne 
rozróżnienie, nie 
był nim zainteresowany. – Jestem Eet, przywrócony...
– Przywrócony... jak? Skąd?
Usadowił się z powrotem w hamaku, który zakołysał się pod jego ciężarem, choć 
przecież 
był lekki. Musiał chwycić się sieci, by powrócić do właściwej pozycji.
– Przywrócony do ciała – wyjaśnił, jakby to było oczywiste. – Zwierzę dało mi 
ciało, co 
prawda dziwne, ale nadające się do użytku. Być może będzie wymagało kilku zmian. 
Na to 
jednak przyjdzie pora, gdy będzie dość środków odżywczych i czasu.
– Czy to znaczy, że jesteś krajowcem, jednym z tych, których nie mogliśmy 
znaleźć? To 
dlatego, że Walkiria zjadła tamto nasionko, ty... – moje myśli skakały od 
jednego dzikiego 
wyjaśnienia do drugiego.
– Nie jestem krajowcem z tamtej planety! – zaprzeczył Eet szybko, jakby gniewało 
go takie 
przypuszczenie. – Oni nie mieli w sobie czegoś takiego, co mogłoby dać Eetowi 
ciało. Musiałem 
poczekać, aż otworzą się właściwe drzwi i znajdzie się właściwe ciało. Zwierzę 
ze statku miało 
to, czego potrzebowałem, dlatego zostało przywabione do nasionka i wchłonęło je 
w siebie tak, 
by Eet mógł zostać odrodzony.
– Odrodzony?... Skąd?
– Z okresu hibernacji – w jego wypowiedzi czaiło się zniecierpliwienie. – Ale to 
jest 
przeszłość, nie trzeba jej teraz roztrząsać. To, co teraz jest ważne, to 
przetrwanie... moje... 
twoje...
– Więc jestem dla ciebie ważny? – Dlatego ponaglałeś mnie, bym uciekł z 
„Vestris”? 
Dlatego teraz mnie uratowałeś, zdejmując mi z głowy hełm? Czyżbyś potrzebował 
mnie w jakiś 
sposób?
– To prawda, potrzebujemy siebie nawzajem – stwierdził Eet. – Otrzymałem ciało, 
które ma 
wiele zalet, ale pozbawione jest masy i siły, którą zapewnić możesz ty. Z 
drugiej strony ja 
również posiadam umiejętności, którymi mogę ci służyć w walce o twoje 
przetrwanie.
– Czy ta współpraca... ma jakiś dalekosiężny cel?
– To się okaże później. Teraz pomyślmy, jak utrzymać się przy życiu, to w tej 
chwili 
najważniejsze.
– Zgadzam się z tym. Czego tu szukasz?
– Tego, co jak się domyśliłeś, może się tu znajdować. Jedzenia i picia, które 
pomogą nam 
przetrwać ucieczkę tym małym stateczkiem.
– Jeśli nadal tu są i nie wyschły na proch i o ile nie podziałają na nas jak 
trucizna. – Mimo 
swoich zastrzeżeń ułożyłem się wygodniej w hamaku i przyglądałem się, jak pazury 
Eeta 
otwierają następny schowek.
Tym razem Eet odkrył dwa pojemniki zwisające w łagodzących wstrząs obręczach. 
Mimo że 
zmagał się z nimi, nie mógł ich zdjąć. Wreszcie ja przeniosłem swoje osłabione 
ciało z jednego 
hamaka na drugi i udało mi się uwolnić jeden z pojemników.
Był on zaopatrzony w zachęcający dzióbek. Umieściłem go między kolanami i 
posłużywszy 
się jednym z drobnych narzędzi wiszących u mego paska, otworzyłem. Potem 
delikatnie nim 
potrząsnąłem. Usłyszałem plusk jakiejś cieczy w środku. Powąchałem i poczułem, 
że usta znów 
mi wyschły, gdy tylko pomyślałem o cudownej możliwości, że pojemnik może 
zawierać wodę. 
Półpłynna racja żelazna zawierała wilgoć, ale nie było jej dostatecznie dużo, by 
złagodzić 
pragnienie.
Pachniała cierpko, lecz nie nieprzyjemnie. To, co trzymałem, mogło okazać się 
napojem 
bądź paliwem albo czymkolwiek innym. Jeszcze jedno ryzyko, które musiałem – 
musieliśmy – 
podjąć od chwili, gdy opuściliśmy „Vestris”.
– Napój czy paliwo, jak myślisz? – zapytałem Eeta i przechyliłem pojemnik tak, 
by mógł 
(mogła? mogło?) go także powąchać.
– Napój! – odparł stanowczo.
– Skąd taka pewność?
– Myślisz, że mówię tak, bo chciałbym, żeby tak było? Nie. Tę zdolność posiada 
moje ciało: 
wiem, co jest dla niego szkodliwe. Wypij i przekonaj się.
Jego polecenie zabrzmiało tak autorytatywnie, że zapomniałem, iż pochodzi od 
małego 
futerkowego stworzonka nie znanego mi gatunku. Przytknąłem dzióbek pojemnika do 
ust 
i possałem jego zawartość. Potem prawie rozlałem zawartość pojemnika, bo chociaż 
to, co 
wypełniało mi usta, było płynem, to było bardzo kwaśne. Nie był to smak wina, 
który znałem, ale 
nie była to też woda. Jednak gdy mimowolnie przełknąłem, schłodziło mi przełyk, 
a w ustach 
poczułem taką świeżość, jakbym napił się do syta z jakiegoś zimnego strumienia. 
Pozwoliłem 
sobie na jeszcze jeden łyk i podałem pojemnik Eetowi. Przytrzymałem, a on się 
napił.
W ten sposób uzupełniliśmy nasze zasoby wilgoci. Jednak z jedzeniem nie mieliśmy 
tyle 
szczęścia. W następnym schowku znaleźliśmy kostki jakiejś różowawej substancji, 
suchej 
i twardej. Eet oznajmił, że są niebezpieczne, zatem nawet jeśli były to żelazne 
porcje dla 
pasażerów tej ŁR, nie były one z pewnością przydatne dla nas.
Eet znalazł też różne narzędzia o dziwnych kształtach i jeszcze jeden zestaw 
broni, ale to 
było już wszystko – chociaż nie, znalazł jeszcze pudełko z różnymi przyciskami i 
dwoma prętami 
wysuwanymi z tyłu pudełka. Pomiędzy prętami znajdowała się cienka materia, która 
rozciągnięta 
tworzyła membranę. Sądziłem, że jest to urządzenie komunikacyjne, które z 
pewnością miało 
wysyłać sygnał przywoławczy, gdy tylko pasażerowie ŁR wylądują na jakiejś 
planecie. Lecz ci, 
których ten sygnał mógłby przywołać, już dawno zniknęli z tej części galaktyki.
Gdy mój gatunek wyruszył w kosmos, od razu zorientowaliśmy się, że nie jesteśmy 
tu 
pierwsi. Były już inne rasy, które podróżowały po kosmicznych drogach, tworzyły 
imperia 
i konfederacje światów, rozkwitały i upadały – wszystko to działo się zanim my 
odkryliśmy koło 
i ogień czy sięgnęliśmy po metal, by wykuć z niego miecze i lemiesze. Od czasu 
do czasu 
odkrywamy ślady tamtych cywilizacji; na takie antyki jest wielki popyt na naszym 
rynku. Zdaje 
mi się, że to Zatakiańczycy mają archeologiczne znaleziska świadczące o 
istnieniu co najmniej 
trzech różnych kultur przed ich wyruszeniem w kosmos, a Zatakiańczycy są 
najstarszym ludem, 
o jakim mamy wiadomości z pierwszej ręki; ich pisana historia obejmuje dwa 
miliony 
planetarnych lat! Jest to rasa, która żyła najdłużej i cieszy się największą 
dostępną wiedzą.
Nawet sprzedaż tej ŁR, o ile jakimś szczęśliwym zrządzeniem losu wylądujemy na 
zamieszkanej planecie, przyniosłaby mi tyle, że mógłbym spokojnie urządzić się 
jako kupiec 
klejnotów. Jednak szansa na wylądowanie na takiej planecie była nieskończenie 
mała. Dużo bym 
dał za lądowanie na planecie, na której będzie nadające się do oddychania 
powietrze 
i dostatecznie dużo jedzenia i wody, by utrzymać się przy życiu.
W ŁR nie było żadnego urządzenia do odmierzania czasu. Spałem, a Eet robił to 
samo. 
Jedliśmy bardzo oszczędnie, tylko wtedy, gdy nie mogliśmy już znieść głodu, 
piliśmy też napój 
podróżników z dawnych czasów. Próbowałem wyciągnąć z Eeta więcej informacji, 
lecz on 
uparcie zwijał się w kłębek i nie chciał odpowiadać. Mówię „on”, bo choć nigdy 
nie powiedział, 
jakiej jest płci – o ile w ogóle jego gatunek odróżniał takie pojęcie w stosunku 
do siebie – zawsze 
myślałem o nim jako o istocie rodzaju męskiego, a skoro on nie korygował tego 
przypuszczenia, 
nadal w nim trwałem.
Zostało nam już tylko pół tubki żelaznej racji, gdy białe światełko na tablicy 
kontrolnej – 
które zawsze świeciło tak samo, toteż przestaliśmy się nim interesować – 
zamrugało na żółto 
i w tej chwili usłyszeliśmy ostrzegawcze bzyczenie. Miałem nadzieję (a może 
obawiałem się?), 
że to oznaczało lądowanie. Skuliłem się w hamaku, Eet rozciągnął się płasko koło 
mnie; 
zastanawiałem się, czy uda nam się lądowanie w statku, pochodzącym z dawnych 
czasów, 
a zasilanym ze źródła, które było już bliskie wyczerpania.
Rozdział siódmy
Zapewne straciliśmy przytomność z powodu szoku, wywołanego wejściem w atmosferę, 
bo 
gdy ponownie uświadomiłem sobie, gdzie jestem i co się ze mną dzieje, leżałem w 
hamaku na 
statku, którym już nie wstrząsały wibracje lotu – choć kołysał się pod wpływem 
moich 
nieskoordynowanych ruchów, jakbyśmy zostali złapani w olbrzymią sieć i nie było 
pod nami 
pewnego gruntu. Umocowałem hełm kombinezonu ochronnego na swoim miejscu, to jest 
na 
mojej głowie, i zauważyłem, że Eet był na tyle przezorny, by powrócić do swego 
pudełka. Cal po 
calu przeczołgałem się do klapy włazu, w tym czasie ŁR kołysała się pode mną w 
bardzo 
niepokojący sposób.
Wewnętrzne zabezpieczenia klapy były dość proste, pomyślano tu o pasażerach, 
którzy 
mogliby przeżyć, lecz ciężkie obrażenia, pozwoliłyby im użyć jednej tylko ręki. 
Gdy jednak 
spróbowałem otworzyć klapę wypychając ją na zewnątrz, poczułem opór, a do środka 
wsączyły 
się strużki siwego dymu. Musiałem zmagać się z opornym metalem, w końcu udało mi 
się 
otworzyć właz na tyle, że mogłem wyjrzeć na zewnątrz, nie rozdzierając przy tym 
mego cennego 
kombinezonu.
Na zewnątrz przywitało mnie więcej obłoków gęstego dymu. Rozejrzałem się dokoła, 
by 
znaleźć stabilne oparcie dla stóp. ŁR zsuwała się na bok i miałem niewiele czasu 
do namysłu. 
Gdy łódź zakołysała się konwulsyjnie, skoczyłem w dym i przebiwszy się przez 
zasłonę oparów 
wpadłem w masę listowia, z którego część płonęła.
Gałąź tak gruba jak moje ramię, złamana na jednym końcu, prawie mnie przebiła. 
Chwyciłem ją obiema rękami i zawisłem na chwilę, dziko młócąc nogami, by znaleźć 
jakieś 
oparcie. Złamała się jednak pod moim ciężarem i zacząłem ześlizgiwać się w dół w 
zawrotnym 
tempie mimo moich wysiłków. Połamałem kilka innych gałęzi, aż w końcu natrafiłem 
na jakąś 
grubszą, o którą zahaczyła moja uprząż, i w ten sposób wykonałem ryzykowne 
lądowanie. 
Usłyszałem jakiś silny trzask kawałek dalej. Pomyślałem, że prawdopodobnie to ŁR 
zsunęła się 
w dół. Przylgnąłem do pnia, który mnie zatrzymał, i wciągnąłem głęboko 
powietrze, rozglądając 
się dookoła.
Masy liści, które odgradzały mnie od świata, miały chorowitą, żółtozieloną 
barwę, 
gdzieniegdzie przechodzącą w jaśniejszy żółty kolor lub przybrudzoną ciemną 
czerwień. Gałąź 
pode mną miała szorstką korę i była na tyle szeroka, by dwóch mężczyzn mogło się 
na niej 
minąć. Nakrapiana była purpurowym mchem, w którym rosły kępki fiołków o kwiatach 
(może to 
nie były wcale kwiaty?), które zamykały się i otwierały, gdy na nie patrzyłem, 
przypominając 
rytm oddechu lub bijącego serca.
Nade mną widniała poszarpana wyrwa w zieloności. Z pewnością nie był to tylko 
ślad 
mojego spadania; prawdopodobnie początkowo tu wpadła ŁR. Gdzie indziej zielony 
baldachim 
był bogaty, gęsty i nie naruszony.
Przyciągnąłem do siebie pudło, w którym siedział Eet. Ujrzałem, że przysiadł na 
tylnych 
łapach i rozgląda się wokół poruszając przy tym szyją tak, że była podobna do 
dziwnego, 
futerkowego węża – czasami zdawało mi się, że zrobił pełny obrót głową. Nagle... 
jakiś huk – tak 
naprawdę to nawet go nie usłyszałem, po prostu wyczułem wibracje chwiejącego się 
drzewa, 
potem głuchy odgłos uderzenia, które zatrzęsło gałęzią pode mną. Sądziłem, że to 
ŁR w końcu 
dotknęła ziemi. Fakt, że dość ciężki przecież statek spadał tak długo, świadczył 
o dwóch 
rzeczach: że sieć roślinności rozciągała się wysoko nad ziemią, i że sieć ta 
była na tyle mocna, by 
złapać lądującą łódź i przytrzymać przez jakiś czas, opóźniając ostateczne 
lądowanie.
Dym gęstniał, docierając z góry. Jeśli tam gdzieś płonął ogień, celowe było 
wycofanie się 
stąd. Ściganie się z pożarem lasu w moim nieporęcznym kombinezonie było prawie 
niemożliwe.
Wstałem i podążyłem wzdłuż gałęzi – miałem nadzieję, że zmierzam w stronę 
macierzystego 
pnia. W każdym razie gałąź przede mną stawała się grubsza i szersza niż za mną. 
Wyrastały 
z niej długie anteny bocznych gałązek pośród kęp mchu i oddychających fiołków. 
Liście były 
żółte, szerokie i mięsiste, wygięte tak, że środek ich tworzył kielich, w którym 
zbierała się woda 
albo jakiś inny bezbarwny płyn. Nad tą zamkniętą w liściu sadzaweczką ujrzałem 
pierwsze okazy 
fauny planety.
Coś latającego, wielkości mniej więcej mojej dłoni rozwinęło skrzydła, by 
odlecieć 
z trzepotem. Kolorem tak bardzo przypominało liście, że nie dostrzegłem go, 
dopóki się nie 
poruszyło. Inne stworzonko podniosło ociekający pysk i odsłoniło zęby – 
siedziało po drugiej 
stronie liścia. Tak samo jak fruwadło było zamaskowane – jego chropawa, pokryta 
naroślami 
skóra fakturą i kolorem łudząco przypominała korę drzewa. Jednak zęby, które na 
mnie 
wyszczerzył, sugerowały, że jest mięsożerny, był mniej więcej rozmiarów 
Walkirii, miał długie 
łapy zaopatrzone w dość duże pazury, które zapewne miały za zadanie nie tylko 
trzymać się 
gałęzi, ale także łapać żywą zdobycz.
Drapieżnik nie obawiał się mnie wcale, stał spokojnie z obnażonymi zębami, 
opuszczonym 
łbem i naprężonymi łapami, jakby zaraz miał skoczyć.
By przesunąć się dalej w przód, musiałem obejść roślinę z sadzawkowatymi liśćmi. 
A choć 
mój przeciwnik był mały, jednak nie lekceważyłem go z tego powodu. Przy 
kombinezonie nie 
znalazłem lasera; zgodnie ze statkowym zwyczajem w czasie lotu cała broń była 
zamknięta 
w sejfie. Poza tym większość Wolnych Handlarzy i tak nosiła tylko ogłuszacze, 
które nie były 
w stanie nikogo pozbawić życia. Lecz ja nie miałem nawet tego.
– Zostaw go – rozbrzmiało polecenie Eeta w mojej głowie. – Pójdzie sobie...
Rzeczywiście poszedł sobie i to tak szybko, jakby był tylko złudzeniem wywołanym 
przez 
pustynnego czarodzieja z Hymandii. Kora za osobliwą rośliną błysnęła i tylko to 
zaznaczyło 
odejście zwierzęcia.
Ostrożnie stąpałem po szerokich liściach. Pękały pod moimi stopami, a żółta 
ciecz 
wypływała spod podeszew mych butów, liście ciemniały i więdły w oka mgnieniu 
opadając 
chmarami. Większość siedzących na roślinie drobnych istotek wzbiła się w 
powietrze, by 
uchronić się od zagłady, jaką niosło moje nadejście.
Ślizgałem się i szurałem nogami, uważając na każdy krok, jaki stawiałem na 
oślizgłej gałęzi, 
aż w końcu dotarłem do końca rośliny. Twarz moja pod hełmem była mokra od potu, 
oddychałem powoli i z wysiłkiem. Doszedłem już do końca zapasów powietrza i 
niezależnie od 
tego, czy powietrze na zewnątrz było szkodliwe, czy nie, musiałem otworzyć swój 
hełm.
Ukucnąłem na gałęzi i rozpiąłem klamry. Zaczerpnąłem głęboki haust powietrza i 
nieomal 
oczekiwałem, że ten eksperyment rozedrze moje płuca. Mimo iż powietrze pełne 
było obcych mi 
zapachów – niektóre z nich były dla mnie bardzo nieprzyjemne – jednak wydało mi 
się ono 
lepsze niż we wnętrzu ŁR.
Po zdjęciu hełmu powrócił mi słuch. Okolica pełna była dźwięków. Brzęczenie 
owadów, 
wysokie nawoływania i od czasu do czasu jakiś daleki głuchy odgłos, jakby ktoś 
uderzał w wielki 
bęben i nasłuchiwał, jak roznosi się dźwięk. Słyszałem też trzaski i świsty. 
Czułem jakiś swąd, 
z pewnością pochodzący od czegoś, co się paliło, nie widziałem jednak żadnego 
poruszenia 
wśród mieszkańców drzew, co świadczyłoby, że uciekają przed ogniem.
Sadzawkowata roślina za mną nadal się poruszała, jej podeptane liście opadały 
masami. 
Zewnętrzne płatki czy też liście otwierały się i wypływająca z nich woda, 
spadała kaskadą 
z wielkiej gałęzi porywając ze sobą wijące się i szamoczące stworzenia, które w 
niej mieszkały. 
Roślina nadal więdła i obumierała, aż w końcu pozostał z niej tylko czarny kikut 
na gałęzi; 
wydobywał się z niego mdlący zapach, który przynaglił mnie, by iść dalej.
Gałąź stawała się coraz grubsza i szersza. Teraz pojawiły się na niej liany, 
które ją oplatały 
i zwieszały się z niej pętlami, szykując pułapki na tych, którzy się nie 
wystrzegali. Nadal pociłem 
się obficie, cały czas było tak samo gorąco. Ochronny kombinezon ciążył mi coraz 
bardziej. Poza 
tym byłem głodny – przypomniałem sobie zwierzę, które napotkałem przy 
sadzawkowatej 
roślinie, i zastanowiłem się, czy mógłbym zostać myśliwym.
– Wyjść! – Eet był oszczędny w słowach, ale wiedziałem, o co mu chodzi. 
Postawiłem jego 
podróżne pudełko na gałęzi i otworzyłem je. Wyskoczył ze swego więzienia i 
stanął lekko na 
gałęzi, kołysząc głową na wszystkie strony.
– Musimy zdobyć jedzenie... – Przypomniałem sobie, że twierdził, iż może 
odróżnić rzeczy 
jadalne od trujących. Trapiło mnie, że na obcej planecie każdy rodzaj pożywienia 
dla przybysza 
z zewnątrz może oznaczać śmierć. Co prawda wylądowaliśmy bezpiecznie, ale możemy 
umrzeć 
z głodu w samym środku najżyźniejszej planety.
– Tutaj. – skinął nosem i wyciągnął szyję, by podkreślić wagę swych słów. Wybrał 
łodygę, 
z której zwieszały się wąskie, prawie płaskie strączki. Trzęsły się i drżały, 
jakby były żywymi 
stworzeniami. Nie rozumiałem, dlaczego Eet uważał je za jadalne. Wydawały mi się 
mniej 
odpowiednie niż kiść owalnych jagód, pękających od soczystego miąższu, które 
zwisały z drugiej 
łodygi nie opodal.
Przyglądałem się, jak mój towarzysz zabiera się swymi zwinnymi przednimi łapami 
do 
zbioru strąków. Obrał je z wierzchniej skórki odsłaniając kilka zdecydowanie 
zbyt małych 
i drobnych purpurowych nasion, które zjadł, nie okazując, by rozkoszował się tą 
potrawą, 
przypominał raczej kogoś, kto spełnia swój obowiązek.
Nie zwinął się w konwulsjach ani nie popadł w śmiertelne odrętwienie, lecz zjadł 
wszystkie 
nasiona, które zdołał wydłubać ze strąków. Potem odwrócił się w moją stronę.
– To można jeść bez obawy; bez jedzenia daleko nie pociągniesz.
Nadal miałem wątpliwości. To, co było dobre dla mego towarzysza, który co 
najmniej 
w połowie był wytworem obcej planety, mogło mnie wcale nie służyć. Ale była to 
jedyna szansa, 
jaką miałem. Niedaleko mej ręki zwisała następna kiść drżących strączków.
Powoli zdjąłem z rękawicy pierścień z kosmosu i schowałem go do kieszeni w 
uprzęży. 
Potem rozpiąłem rękawice i pozwoliłem, by zwisały z rękawów kombinezonu, gdy 
sięgałem po 
swoje żniwo.
Znów ujrzałem gojące się blizny po pęcherzach. Skóra na dłoniach była różowa i 
całkiem 
świeża; jej łaty odcinały się wyraźnie od zwykłego brązu mej skóry. Co prawda 
nie byłem tak 
opalony od przebywania w przestrzeni kosmicznej jak załoganci statków 
kosmicznych, ale moje 
życie wędrowca uczyniło mą skórę ciemniejszą niż jest to normalne u zwykłego 
mieszkańca 
planety. Teraz jednak zostałem oszpecająco nakropiony – co prawda nie widziałem 
jeszcze 
swojej twarzy, ale tak przypuszczałem. Dopóki plamy nie zejdą, o ile 
kiedykolwiek zejdą, dla 
wszystkich ludzi będzie jasne, że nie powinni się ze mną stykać. To chyba 
dobrze, że nie 
wylądowaliśmy w żadnym cywilizowanym miejscu – jedno spojrzenie wystarczyłoby, 
bym 
został odesłany w celu odbycia nie kończącej się kwarantanny.
Ostrożnie wyłuskałem nasiona. Były większe niż ziarna pszenicy, w dotyku twarde 
i gładkie. 
Uniosłem je do nosa, ale nawet jeśli czymś pachniały, to zapach ten został 
stłumiony przez 
mnóstwo innych, które nas otaczały. Ostrożnie włożyłem kilka ziarenek do ust i 
zacząłem je żuć.
Nie miały żadnego wyraźnego smaku, utworzyły w ustach jedynie suchą papkę. Były 
trudne 
do połknięcia, jednak udało mi się je przełknąć. Ponieważ postawiłem już 
pierwszy krok, 
mogłem równie dobrze ryzykować dalej. Zgarnąłem wszystkie strąki w zasięgu ręki 
i podałem 
Eetowi dwie inne kiście, które określił jako jadalne.
Napiliśmy się nieco z pojemnika, zabranego ze statku, który już zawczasu 
przypiąłem do 
swej uprzęży. Napój spłukał uczucie suchości z ust.
Gdy jadłem, Eet biegał niecierpliwie tam i z powrotem po gałęzi, skakał, potem 
zatrzymywał 
się na chwilę, nasłuchiwał, i znowu wracał. Choć od jego urodzenia minęło 
niedużo czasu, 
poruszał się z pewnością siebie dorosłego osobnika, być może, osiągnął już 
dorosłość.
– Jesteśmy wysoko nad ziemią – wrócił i przycupnął koło mnie. – Byłoby lepiej, 
gdybyśmy 
zeszli niżej.
Skoro zaufałem mu w wyszukiwaniu jedzenia, być może także i teraz powinienem 
zdać się 
na jego osąd. Jednak kombinezon nie był przystosowany do wspinaczki, a w tym 
gąszczu 
splątanych lian trzeba było być pewnym swoich kroków.
Czołgałem się na rękach i kolanach, badając przestrzeń przed sobą. W ten sposób 
dotarłem 
do miejsca, z którego wyrastały liany, do ogromnego pnia drzewa. Było 
rzeczywiście olbrzymie. 
Sądzę, że gdyby było puste w środku, zapewniłoby mieszkanie przeciętnej rodzinie 
z Angkor. 
Wysokością przekraczało wszelkie znane mi obiekty. Zastanowiłem się, jak daleko 
było do 
powierzchni tego uginającego się pod roślinnością świata – jeżeli cała planeta 
pokryta była 
takimi drzewami.
Gdyby nie liany, musiałbym pozostać na gałęzi do końca życia, ale choć były 
poskręcane, 
śliskie i na pierwszy rzut oka nie obiecywały zbyt wiele, udało mi się stworzyć 
z nich coś 
w rodzaju linowej drabinki. Miałem w wyposażeniu swojej uprzęży dwie zwinięte 
liny, które 
w założeniu miały służyć w czasie napraw w przestrzeni kosmicznej – nie odkryłem 
ich na czas, 
by przytrzymały mnie w pobliżu „Vestris”. W każdym razie użyłem ich teraz, by 
przypiąć się do 
lian na gałęzi, potem opuścić się na całą długość liny, przypiąć się niżej i 
zwolnić klamrę. Był to 
męczący sposób schodzenia i czułem, jak opuszczają mnie siły. Duszące, gorące 
powietrze tylko 
pogarszało moje samopoczucie.
W końcu dotarłem do kolejnej szerokiej gałęzi, jeszcze większej niż ta, z której 
zszedłem. 
Wciągnąłem się na nią, zadowolony, że osiągnąłem jakieś bezpieczne oparcie. 
Gęste listowie 
sprawiło, że na gałęzi było ciemno i ponuro, jakbym znalazł się w jaskini. 
Pomyślałem sobie, że 
gdy wreszcie dotrę na ziemię, może się okazać, iż nawet dzień był tam nocą pod 
kryjącą niebo 
pokrywą. Być może tylko dzięki wyrwie w roślinnej zasłonie, którą uczyniła nasza 
ŁR, udało mi 
się w ogóle cokolwiek zobaczyć.
Na tej gałęzi nie było mchu ani roślin z oddychającymi kwiatami. Zamiast tego z 
kory 
wyrastały kolczaste wypustki, z których zwieszały się cieniutkie łodygi czy też 
macki, 
wydzielające sok lub podobną substancję. Kropelki te lekko błyszczały. 
Przypuszczałem, że była 
to przynęta, która miała wabić albo blaskiem, albo zapachem. Widziałem owady, 
które czasem 
tak silnie przyklejały się do soku, że nie mogły się oderwać, a wtedy łodygi 
chłostały je jak baty.
Eet trzymał się koło mnie, ale wyczuwałem jego niecierpliwość z powodu wolnego 
tempa 
mojego schodzenia. Nie obciążony kombinezonem, dawno już mógł zejść na ziemię. 
Cały czas 
przynaglał mnie, bym schodził dalej. Jeśli jednak kierowała nim jakaś obawa 
przed tym 
nadrzewnym światem, to ja przeciwnie – czułem się tu prawie bezpiecznie. 
Stosunek Eeta do 
mnie coraz bardziej przypominał postawę dorosłego wobec dziecka, o które trzeba 
dbać i którego 
obecność przeszkadza w wykonaniu jakiegoś bardzo trudnego i ważnego zadania.
Jęcząc, zacząłem znów schodzić. Eet przemknął obok mnie i zniknął z taką 
łatwością, że 
zazdrościłem mu tego gorzko, gdy rozpocząłem swoje czołganie się: zaczepić hak, 
przytrzymać, 
zwolnić, zaczepić, przytrzymać, zwolnić... Gdy stawało się jeszcze ciemniej, 
zacząłem się 
martwić, czy będę jeszcze w stanie zobaczyć odpowiednie miejsca do zaczepienia 
swych haków.
Wydawało mi się, że zacząłem schodzenie około południa, a teraz zbliżał się 
wieczór. 
Przynajmniej jeden fakt działał na moją korzyść: im bliżej ziemi, tym więcej 
roślin pojawiało się 
pomiędzy gałęziami, niektóre z nich błyszczały tak jak krople przynęty z rośliny 
z biczami. 
Dawały jednak bardzo mało światła, choć świeciły jaśniej wraz ze zbliżaniem się 
ciemności. Być 
może zmierzch rzeczywiście związany był z upływem czasu i zbliżała się noc.
Ta myśl popchnęła mnie ku większym wysiłkom. Nie chciałem, by zmrok zaskoczył 
mnie 
jeszcze na drzewie, schodzącego z tych nie kończących się schodów. Dlatego 
minąłem bez 
zatrzymywania się dwie następne gałęzie, mimo że oferowały kuszące miejsce do 
wypoczynku, 
i uparcie schodziłem w dół.
Od chwili, gdy stworzenie pijące z sadzawkowatej rośliny zniknęło, nie widziałem 
żadnych 
okazów fauny oprócz owadów. Tych jednak była obfitość i to bardzo różnych: od 
paskudztw 
pełzających po lianach i korze do mnóstwa fruwających insektów. Niektóre z 
większych okazów 
miały na sobie świecące kawałki pancerza, nieco rozświetlające ciemność przed 
nimi. Ich czułki, 
skrzydła i inne części ciała błyszczały przeróżnymi kolorami, odróżniającymi je 
od ponurych, 
szarych fragmentów drzew. Widziałem iskierki czerwieni, błękitu i jasnej, żywej 
zieleni – 
wyglądało to nieomal tak, jakby jakieś klejnociki rozpostarły swe skrzydła i 
wirowały wokół 
mnie.
Byłem pewien, że już zapadła noc, gdy ześlizgnąłem się z ostatniej dużej pętli, 
która zaniosła 
mnie na podłoże lasu. Wylądowałem na miękkiej, gnijącej, gąbkowatej powierzchni, 
w którą 
zapadłem się prawie po kolana. Było ciemno jak w czasie bezgwiezdnej, 
bezksiężycowej nocy.
– Tutaj – zawołał Eet. Zatoczyłem się, próbując znaleźć lepsze oparcie w błocie. 
Teraz 
przynajmniej byłem skierowany twarzą w stronę, z której dobiegło wołanie.
Liany czy też korzenie zwisały wokół ogromnego pnia drzewa; pomiędzy nimi a 
pniem było 
tak ciemno, że nie rosły tam żadne potrzebujące światła rośliny. Mój towarzysz 
tam właśnie się 
chyba schronił. Z trudem podciągnąłem się na lianie, by oswobodzić nogi z bagna 
i wszedłem do 
jego kryjówki.
Poza tym, że nie mieliśmy światła ani broni, było nam właściwie całkiem dobrze – 
znaleźliśmy sobie prawie bezpieczną kryjówkę. Nie miałem pojęcia, jakie 
stworzenia mogą 
zamieszkiwać to piętro lasu. Lepiej jest jednak zawsze spodziewać się 
najgorszego, niż założyć 
sobie, że jest się bezpiecznym, a na większości planet mniejsze formy życia 
zamieszkują drzewa, 
natomiast większe istoty żyją na ziemi.
Na pół usiadłem, na pół upadłem w to zagłębienie i oparłem się plecami o 
wystający korzeń 
drzewa. Byłem zwrócony twarzą na zewnątrz, spostrzegłbym więc, gdyby coś 
poruszyło się za 
zasłoną z lian. Im dłużej siedziałem w naszej kryjówce, tym więcej byłem w 
stanie dostrzec, 
nawet w gęstniejących ciemnościach.
W swojej uprzęży miałem latarkę, ale nie chciałem jej zapalać, dopóki nie było 
to naprawdę 
konieczne. Takie światło bowiem mogło przyciągać wszystkie te istoty, które 
najmniej 
chcielibyśmy spotkać. Dostrzegałem liczne iskierki, zdradzające obecność jakichś 
latających nad 
nami stworzeń. Poza szybującymi w powietrzu musieliśmy się także wystrzegać 
wszystkiego, co 
żyło na ziemi.
Słyszeliśmy mnóstwo przeróżnych dźwięków. Tępe popiskiwanie zaczęło się odzywać, 
gdy 
tylko się usadowiłem. Potem zbliżyło się do nas jakieś sapanie, które za chwilę 
ucichło. Bardzo 
potrzebowałem snu, ale walczyłem z nim, gdyż moja wyobraźnia tylko czekała, by 
odmalować 
mi to, co może się zdarzyć, jeśli zamknę oczy i nie dojrzę niebezpieczeństwa 
czającego się 
w pobliżu naszej lichej kryjówki.
W ręce miałem latarkę, palec w pogotowiu na jej włączniku. Być może nagły błysk 
światła 
zdezorientowałaby zbyt śmiałego myśliwego i dał nam szansę ucieczki, gdybyśmy 
znaleźli się 
w niebezpieczeństwie.
Eet wspiął się na swoje ulubione miejsce – na moje ramiona. Był cięższy niż 
pamiętałem; 
musiał rosnąć szybciej niż kociak czy szczenię jakiegokolwiek znanego mi 
gatunku. Poczułem 
jego szorstką, poskręcaną sierść na swej skórze. Cóż, Eet z pewnością nie był 
maskotką do 
głaskania.
– Dokąd teraz pójdziemy? – zapytałem, nie dlatego, bym spodziewał się jakiejś 
sensownej 
odpowiedzi, lecz po prostu po to, by móc poczuć chwilową choć pociechę 
wynikającą z faktu 
rozmowy z kimś, kto nie był mi tak obcy, jak miejsce, w którym się schroniłem.
– Dopóki jest ciemno, nigdzie się stąd nie ruszymy. To jest tak samo dobra 
kryjówka jak 
każda inna. – Znów wyczułem niecierpliwość w jego odpowiedzi.
– A gdy nadejdzie ranek?
– Dokądkolwiek. Każdy kierunek jest równie dobry. To chyba całkiem duży las.
– ŁR rozbiła się nie tak daleko stąd. Może jakieś narzędzia... broń... jeśli 
nadal działa...
– Godne podziwu. Znów zaczynasz myśleć. Tak, na początek możemy się wybrać 
z powrotem na statek. Nie będzie to jednak nasz ostateczny cel. Nie sądzę, by 
ktokolwiek 
przyszedł nam z pomocą w tej głuszy.
Coraz ciężej było mi walczyć ze snem, czułem, jak futro Eeta łaskocze mnie, gdy 
tamten 
wierci się, by ułożyć się wygodniej na mych ramionach i klatce piersiowej.
– Zaśnij, jeśli chcesz – znowu czytał w moich myślach. – Jeśli będziesz źle 
traktował swoje 
ciało, to odmówi ci posłuszeństwa. By stawić czoła temu, co może nas spotkać 
jutro, będziemy 
potrzebowali posłusznych ciał...
– A jeśli jakiś nocny drapieżnik będzie chciał wydłubać nas z tej jamy? Nie 
sądzę, żeby było 
tu bezpieczniej niż w skorupie żółwia.
– Tym będziemy się martwić dopiero wtedy, gdy się to rzeczywiście wydarzy. 
Myślę, że 
moje zmysły są czulsze niż twoje. Jak ci już mówiłem, ciało, którego obecnie 
używam ma swoje 
zalety.
– Ciało, którego obecnie używasz?... Eet, powiedz mi, jaki rodzaj ciała jest dla 
ciebie 
najwłaściwszy?
Nie otrzymałem odpowiedzi, chyba że nieprzenikniona zasłona czy też ściana, jaka 
stanęła 
nagle pomiędzy naszymi umysłami, może być uważana za odpowiedź. Poczułem się jak 
ktoś, kto 
nieumyślnie obraził przyjaciela. Najwidoczniej ostatnią rzeczą, jaką Eet 
chciałby mi wyjawić, 
było to, jak żył przedtem, zanim Walkiria połknęła kamień na bagnistej planecie.
Jednak jego argumenty sprawiały wrażenie sensownych: nie mogłem nie spać 
w nieskończoność. A jeśli on miał tak wyczulone zmysły jak inne zwierzęta, 
zmysły czulsze niż 
te, którymi posługuje się mój gatunek, zostanie zaalarmowany na długo przedtem, 
zanim ja 
cokolwiek usłyszę, zobaczę czy wyczuję.
Przestałem więc walczyć ze snem i oparłem się o korzeń drzewa, otoczony ciemną i 
ciężką 
nocą na obcej planecie. Jeśli coś śniłem, to nie pamiętam. Z drzemki wyrwał mnie 
Eet.
– ...po prawej – jakaś myśl, ostra jak czubek włóczni, wbiła się w mój mózg, 
obudziła mnie. 
Zamrugałem gwałtownie próbując całkiem oprzytomnieć.
Potem ujrzałem jakieś migotanie. Pomyślałem, że zmrok, który nas spowijał, nie 
był już tak 
gęsty jak wtedy, gdy zasypiałem.
To, co ujrzałem, stało nie na czterech, lecz jak człowiek na dwóch nogach, choć 
pochylało 
się do przodu, jakby ta pozycja nie była całkiem naturalna albo jakby 
nasłuchiwał czy też 
wypatrywał czegoś przed sobą. Prawdopodobnie wyczuwał nasz obcy zapach. Jednak 
jego głowa 
nie była zwrócona w naszą stronę.
Podobnie jak kolorowe owady i rośliny, błyszczał własnym światłem. Efekt był 
zdumiewający, bo szarawe łaty światła nie okrywały go w całości, lecz tworzyły 
jakiś 
fantastyczny wzór na jego ciele. Na szczycie łba miał jedną wielką łatę światła, 
poniżej, tam, 
gdzie człowiek miałby brwi, znajdowały się dwie mniejsze owalne plamy. Reszta 
twarzy 
(mordy?) była ciemna, ale smugi światła biegły wzdłuż przednich i tylnych 
kończyn, potem trzy 
większe łaty, równe wielkością tej na łbie, leżały wzdłuż ciała. Poza tym 
widziałem, że wszystkie 
cztery kończyny były o wiele grubsze niż smugi światła, a jego ciało było dość 
obłe, przy czym 
szersze w ramionach.
Odsunął się od liany, przy której stał; teraz ujrzałem, że miał przy sobie 
krótką pałkę. Uniósł 
ją właśnie i opuścił szybkim ruchem, usłyszałem głuchy dźwięk, który oznaczał, 
że cios sięgnął 
ofiary. Napastnik wyciągnął długie ramię przed siebie i uniósł bezwładne ciało. 
Ze swą zdobyczą 
w jednej ręce i pałką w drugiej odwrócił się i odszedł, przedzierając się przez 
chaszcze 
z szybkością równą nieomal zręczności tego zwierzęcia, które piło z 
sadzawkowatych liści 
rośliny na drzewie.
Przekonałem się więc, że z pewnością była to wyższa forma życia niż zwykłe 
zwierzę. Nie 
byłem jednak w stanie stwierdzić, jak wysoko to stworzenie stało na drabinie 
ewolucji. Było 
wysokie jak potężny człowiek, a może nawet wyższe.
– Mamy towarzystwo – zauważyłem i poczułem, że Eet rusza się niespokojnie.
– Najlepiej będzie, jeśli poszukamy ŁR – odparł.
Na kolanach wyczołgałem się z naszej nocnej kryjówki i zacząłem zastanawiać się, 
w którym 
kierunku powinniśmy się udać. Jeśli Eet tak samo nie miał o tym pojęcia, 
mogliśmy przechodzić 
niedaleko od rozbitego statku i nigdy go nie zobaczyć. Słyszałem już o ludziach, 
którzy 
wędrowali w kółko po nieznanych terenach, nie mając żadnych przewodników ani 
kompasów.
Rozdział ósmy
– Czy masz jakieś sugestie co do tego, jak odnaleźć nasz statek? – zapytałem 
Eeta.
Eet wspiął się na moje ramiona, nie zapytawszy nawet, czy nie mam nic przeciw 
temu, by 
służyć mu za środek transportu. W tym dusznym i gorącym powietrzu i przy 
ciężarze skafandra 
kosmicznego, dodatkowy bagaż w postaci mego towarzysza dobijał mnie.
Głowa Eeta chwiała się w tył i w przód, prawie tak, jakby chciał wywęszyć naszą 
drogę. 
Z góry słychać było ciągłe kapanie. W tym lesie mogło padać wiecznie, albo po 
prostu mógł to 
być efekt kondensacji wilgotnego powietrza na górze.
Nie było tu żadnych zarośli ani innego podszycia poza pasożytniczymi roślinami, 
które 
najwidoczniej nie potrzebowały światła słonecznego i były zakorzenione na 
drzewach lub 
trzymały się lian. Większość pasożytów błyszczała tajemniczo.
Nie mieliśmy otwartego widoku w żadnym kierunku. Pnie drzew były oddalone od 
siebie 
z powodu swych ogromnych rozmiarów, większe i silniejsze przepychały się ku 
słońcu, słabsze 
obumierały. Na każdym jednak pniu znajdowała się koronka lian, które przeplatały 
się pomiędzy 
pniami, tworząc niesamowity labirynt.
Pod drzewem, pod którym osobnik z pałką dopadł swej ofiary, znaleźliśmy coś w 
rodzaju 
ścieżki, może ślad zwierzyny. Kusiło mnie, by wybrać łatwiejszą drogę – 
łatwiejszą, lecz 
niebezpieczną.
– W prawo! – głowa Eeta zakołysała się w tamtym kierunku.
– Skąd...?
– Wywęszyłem! – wyrzucił z siebie. – Coś się pali, gorący metal... To moje ciało 
ma 
przynajmniej jakieś zalety. Spróbuj iść w prawo i rób to po cichu.
– Postaram się – odburknąłem w odpowiedzi.
Przedzieranie się przez miękkie bagno utworzone przez dawno obumarłą i zgniłą 
florę nie 
było łatwe. Podkute buty, które miałem na nogach, zatapiały się przy każdym 
kroku i musiałem 
w męczący sposób panować nad każdym krokiem wyrywając się ruchomym piaskom bądź 
lepkiemu błotu. Nie zrezygnowałem jednak z kombinezonu, bo choć nie był stosowny 
do takiej 
podróży, dawał mi poczucie bezpieczeństwa.
Jak zwykle, Eet miał rację. Przed nami światło przedarło się przez roślinną 
pokrywę, 
ujrzeliśmy jaśniejsze miejsce, gdy już obeszliśmy dwa ogromne pnie i zwieszające 
się z nich 
gąszcze lian. W półmroku panującym w lesie smugi światła słonecznego zatrzymały 
mnie; 
mrugałem, a po policzkach ciekły mi łzy.
Była tam masa połamanych gałęzi i zerwanych lian. Dym nadal unosił się leniwą 
strugą, 
a duszący zapach palącej się roślinności spowijał nas gęstym obłokiem. Jednak 
rosnące tu rośliny 
były tak pełne życiodajnych soków i wszelkiego innego rodzaju wilgoci, że pożar, 
który 
wybuchł, gdy rozbiła się ŁR, nie rozprzestrzenił się, lecz został prędko 
stłumiony. Statek spadł 
dziobem w dół, potem przechylił się na bok – był już głęboko zaryty w bagno, 
jego metalowe 
poszycie w wielu miejscach było pogięte i rozerwane.
Upadek łodzi spowodował otwór w listnej pokrywie lasu, widzieliśmy jak 
niesamowicie 
kolorowe owady krążyły teraz wokół niej, mozolnie przedzierając się przez 
jeszcze wyciekający 
z uszkodzonych gałęzi sok. Jakieś czworonożne stworzenie w pośpiechu przemknęło 
nad 
otworem. Gdy przyglądałem się teraz wrakowi, bliskość katastrofy, która mogła 
się nam 
przydarzyć, wstrząsnęła mną. Co by było z nami, gdybym nie zdołał się 
wygramolić, zanim ŁR 
spadła ze swego pierwszego lądowiska na wierzchołkach drzew?
Przedzieranie się przez masę połupanych, splątanych i na pół spalonych gałęzi, 
lian i innych 
śmieci było zadaniem bardzo powolnym i trudnym. Eet zeskoczył z mego ramienia i 
dotarł do 
ŁR w kilku skokach, a potem zszedł wzdłuż nachylonej burty.
– Klapa włazu już się pogrążyła w błocie – oznajmił. – Ale tu jest wyrwa... dla 
ciebie za 
mała...
– Ale dla ciebie wystarczy. – Wdepnąłem w nieprzyjemną pułapkę z kłujących, 
połamanych 
gałązek, ściągnąłem ją z nogi i tym razem stąpnąłem na spalone poszycie, co 
przyniosło kolejną 
smugę dymu i dość ohydny zapach.
Gdy w końcu dotarłem do łodzi, ujrzałem, jak Eet nurkuje do dziury. Z miejsca, 
gdzie 
stałem, wrak wyglądał jeszcze gorzej niż przedtem i pomyślałem sobie, że wnętrze 
kabiny 
z pewnością jest pogięte i sprasowane, tak że nie ma tam miejsca dla nikogo 
większego niż 
towarzyszący mi mutant.
– Lina – dotarło do mnie przekazane myślą polecenie. – Rzuć mi linę.
Przedarłem się przez tlące się szczątki i zbliżyłem nie bez trudu do otworu, w 
który 
spuściłem jeden koniec liny z hakiem – tej samej, której używałem przy 
schodzeniu z drzewa. 
Poczułem ciężar na jej końcu i zacząłem powoli ciągnąć, czując szarpnięcia od 
czasu do czasu, 
gdy Eet zapobiegał kołysaniu się ładunku.
Pierwszą rzeczą, jaka pojawiła się na końcu liny, była jakaś broń wynurzająca 
się kolbą do 
przodu. Chwyciłem ją skwapliwie. Możliwość posiadania broni wzmocniła moje 
poczucie 
bezpieczeństwa. Kolba nie pasowała do mojej dłoni i domyśliłem się, że na pewno 
nie została 
wykonana dla człowieka. Nie miała żadnego przycisku strzelniczego, w jaki 
zazwyczaj 
wyposażony jest laser czy ogłuszacz – tylko małą, trudną do poruszenia palcem 
dźwigienkę. 
Wycelowałem w poszarpany pień niezbyt daleko i odwiodłem dźwigienkę.
Ujrzałem słaby błysk, ledwo jakieś nasilenie światła, lecz nic więcej. 
Czymkolwiek broń ta 
była ładowana w przeszłości, nabój się wyczerpał. Nie była dla nas bardziej 
użyteczna niż 
niezdarnie ociosana pałka. Poinformowałem o tym Eeta.
Nie wyraził swego rozczarowania, lecz zanurkował ponownie do wraku, a ja 
opuściłem linę. 
W końcu udało nam się zebrać pstrokatą kolekcję różnych fragmentów wyposażenia 
statku, która 
miała nam posłużyć do dalszego utrzymania się przy życiu. Był wśród nich kolejny 
pojemnik 
pitnego płynu, jakieś ostre, dwunastocalowe narzędzie, które, jak się 
przekonałem, nadal było tak 
ostre jak dawniej i przecinało ze świstem kolczaste krzaki. Oprócz tego była 
jeszcze rolka 
tkaniny, którą można było złożyć w małą kostkę lub też rozciągnąć w dużą 
płachtę; tkanina 
wydawała się nieprzemakalna.
Wśród połamanych gałęzi znalazłem więcej strączków, których zawartością 
pożywiliśmy się 
wcześniej, obrałem je więc i wrzuciłem ziarna do pojemnika, który już 
opróżniliśmy z jego 
płynnej zawartości. Zjedliśmy coś i zaspokoiliśmy pragnienie, zanim zaczęliśmy 
się zastanawiać, 
w jakim kierunku iść.
Wałęsanie się wokół wraku nie miało sensu. Gdyby była to ŁR mojej rasy, 
moglibyśmy 
nadać sygnał przywoławczy i z nadzieją oczekiwać w pobliżu na ratunek. 
Oczywiście i wtedy 
zależałoby to od tylu przypadkowych czynników, że mogłoby się zdarzyć i tak, iż 
nikt nigdy by 
nas nie odnalazł. Na razie jednak nie byliśmy w stanie przewidzieć swych 
kłopotów 
w najmniejszym stopniu.
– Dokąd? – zapytałem zwijając płótno w zawiniątko, które mógłbym przytroczyć do 
uprzęży 
swego kombinezonu. – Dokąd?... – a potem dodałem sam do siebie: – Dlaczego?
Eet ponownie wdrapał się na wzniesioną burtę wraku. Obracał powoli głową, a jego 
nozdrza 
rozszerzyły się, jakby szukał jakiegoś zapachu, który go poprowadzi. Ja jednak 
nie byłem 
w stanie znaleźć żadnego celu w tej dziczy. Moglibyśmy chodzić tak w mroku pod 
drzewami aż 
do śmierci i nie znaleźć żadnej drogi wyjścia.
– Woda... – dosięgły mnie jego myśli. – Rzeka... jezioro... jeśli uda nam się 
coś takiego 
znaleźć...
Rzeka oznaczałaby otwartą drogę dokądś... ale dokąd? A poza tym jak znajdziemy 
rzekę? 
Nagle mnie oświeciło.
– Ślad zwierzyny!
Z pewnością każde zwierzę, wystarczająco duże, by odcisnąć ślad w błocie, 
potrzebowało 
wody. A do tej wody będzie prowadził dobrze widoczny ślad.
Eet przebiegł po pokiereszowanej burcie statku.
– Sprytny pomysł. – Zeskoczył z wraku i wylądował ciężko na moich ramionach. – W 
lewo... 
nie, bardziej w tamtą stronę... – wskazywał mi kierunek przednią łapą. Ścieżka, 
którą wskazywał, 
nie została wydeptana mymi stopami, skręcała w lewo pod ostrzejszym kątem.
Gdy oddaliliśmy się od wydartego przez ŁR prześwitu pomiędzy gałęziami, 
obejrzałem się 
za siebie. Co prawda Eet nieco zasłaniał mi widok za mymi plecami, lecz 
ujrzałem, że moje 
niezdarne kroki zostawiały bardzo wyraźne ślady. Każde obdarzone oczyma 
stworzenie zdoła nas 
wyśledzić. A co z tym myśliwym polującym z pałką? Jeśli jego własna ciekawość 
przyciągnie go 
do otworu w liściastym sklepieniu, krajowiec może spokojnie sobie na nas 
zapolować.
– Jest to ewentualność, której nie możemy zapobiec. Możemy jedynie starać się 
zachować 
ostrożność – odparł Eet.
Z pewnością był ostrożny, choć ku memu niezadowoleniu ciągle wiercił się na mych 
ramionach. Bałem się, że będę się zataczał, bo jego masa nie była zbyt mała. 
Długi nóż zabrany 
z ŁR pozwolił mi utorować sobie ścieżkę przez obrzeża połamanych gałęzi wokół 
wypalonej 
ziemi. Powróciliśmy do mrocznego lasu.
Gdy opuściliśmy przestrzeń rozjaśnianą światłem z dziury wyrwanej w listowiu 
przez ŁR, 
będąc sam zgubiłbym się natychmiast, musieliśmy bowiem kluczyć tam i z powrotem, 
by ominąć 
plątaninę lian. Eet jednak zdawał się wiedzieć, dokąd idziemy, bo co jakiś czas 
rozglądał się 
wokół i węszył, a potem mówił, dokąd mam iść, jakby widział przed sobą wytyczoną 
ścieżkę. 
W końcu prawie upadłem w płytki rów, który znaczył szlak zwierzyny. Był tak 
często używany, 
że wiodące do niego ślady były głębokie na szerokość dłoni. Widać było znaki 
kopyt i łap; także 
jakieś inne ślady nałożone jedne na drugie.
Doszliśmy do następnej przesieki, gdzie jedno z ogromnych drzew zwaliło się 
martwe, 
prawdopodobnie wiele lat temu; porwało ze sobą mniejsze rośliny, zapewniając 
przestrzeń 
życiową krzewom i innemu drobiazgowi. Wszystko to rosło tak gwałtownie i 
żywiołowo, że 
utworzyło gęstą matę wypełniającą przesiekę. Były tam przedziwne kwiaty z 
szerokimi płatkami 
i głębokimi kielichami. Zobaczyłem, jak z jednego z kielichów wynurzała się 
zielona, podobna 
do bata macka, owinęła się wokół skrzydlatego stworzonka, które przysiadło na 
płatku. Mimo 
oporu stworzonko zostało porwane do wnętrza kwiatu. Płatki były jaskrawo żółte, 
nakrapiane na 
zielono, a cała roślina wydzielała z siebie mdlący zapach, który zmusił mnie, 
bym odwrócił 
głowę.
Ścieżka zwierzyny prowadziła nie przez przesiekę, lecz po jej obrzeżach, ścinała 
ją w jednym 
miejscu i obiegała prawie trzy czwarte jej obwodu, zatem weszliśmy z powrotem do 
lasu niezbyt 
daleko od miejsca, gdzie z niego wyszliśmy. Chwilę przed naszym powrotem w 
ciemności lasu 
zatrzymałem się, obcinając zwisającą przede mną lianę, i ujrzałem coś, co 
przekonało mnie, że 
nie jesteśmy sami na tym szlaku.
Pojawiła się przed nami kępa długich, bezlistnych łodyg. Na końcu każdej 
widniały 
czerwone postrzępione pióra. Dwie z łodyg zostały okaleczone tak niedawno, że 
wodnista 
substancja nadal wyciekała z nacięć na ich powierzchni. Pochyliłem się, by 
przyjrzeć im się 
bliżej. Nie miałem żadnych wątpliwości: nie zostały nadłamane, były to nacięcia. 
Ściąłem 
następną łodygę, żeby się upewnić. Poczułem, że łodyga jest gładka i delikatna, 
a z tej jej części, 
która pozostała w ziemi, wyciekał płyn.
– Ryby...
– Co?... – nie dokończyłem swego pytania.
– Cicho! – Eet był czasem strasznie bezczelny. – Tak. Ryby. Teraz uważaj. Nie 
potrafię zbyt 
jasno odczytać myśli tego stworzenia. To pasmo o bardzo niskiej częstotliwości, 
bo ono jest za 
mało inteligentne. Myśli głównie o jedzeniu, a jego procesy myślowe są bardzo 
powolne 
i prymitywne. Ale idzie w kierunku jakiejś wody, gdzie ma nadzieję złapać rybę.
– To ten z pałką?
– O ile na tej planecie nie ma przypadkiem dwóch gatunków osobników o podobnie 
niskim 
stopniu rozwoju – zgodził się ze mną Eet – to ten przynajmniej jest bardzo 
podobny do tamtego. 
A czy to ten sam, kto to może wiedzieć? Myślę, że jego lud często chodzi tą 
trasą. Ten idzie tędy 
nie rozglądając się dokoła, sprawia wrażenie, że zna tę drogę i niczego się nie 
obawia.
Nie podzielałem pewności siebie krajowca. Usłyszeliśmy gdzieś niedaleko podobny 
do 
grzmotu odgłos. Rzuciłem się (z Eetem na ramionach) w stronę najbliższego 
drzewa, oparłem się 
o nie plecami i stanąłem pod nim z nożem mokrym jeszcze od soku tajemniczej 
łodygi. Miałem 
ograniczoną widoczność. Nie widziałem nic poza zasłoną z lian i innych 
zwisających pnączy. 
Próbowałem jednak nasłuchiwać.
Nic się nie poruszyło. Brzmiało to tak, jakby jedno z ogromnych drzew, które z 
pewnością 
sięgały korzeniami do wnętrza ziemi, runęło. Runęło...? Cóż, w końcu nawet takie 
drzewa muszą 
kiedyś umrzeć. A gdy umrą i zaczną gnić, czyż pasożyty i liany nie powalą go na 
ziemię? Tak jak 
stało się z tym, które utworzyło drugą przesiekę? Ale co będzie, jeśli następnym 
drzewem, które 
się zawali, będzie drzewo, o które się właśnie opieram? Oddaliłem się od niego 
prawie tak 
szybko, jak tu podszedłem.
Nie wiem, jak myślą można przekazać śmiech, ale właśnie odebrałem coś takiego od 
Eeta. 
Szybko staje się coraz gorszym kompanem w wędrówce pomyślałem.
Jakby za karę za tę myśl od razu zaplątałem się w pętlę z liany i upadłem niemal 
tak 
bezradnie jak martwe drzewo. Uderzył mnie atak irytacji prawie tak silny i 
dotkliwy jak fizyczny 
cios. Eet zeskoczył błyskawicznie z mych ramion i siedział teraz kawałek dalej, 
obnażywszy 
zęby; cała jego postawa wyrażała niechęć.
– Jeśli musisz się tak zataczać – plunął w moją stronę – to chociaż podnoś nogi, 
gdy chcesz 
się przemieścić. Poza tym dlaczego ciągniesz ze sobą niepotrzebny bagaż swej 
wierzchniej 
skóry?
Rzeczywiście, dlaczego? Z wysiłkiem usiadłem. Wewnątrz kombinezonu ubranie 
przykleiło 
się do mnie i byłem oblany potem. Całe ciało swędziło mnie nieludzko i nie 
mogłem się 
podrapać. Miałem wrażenie, że nawet kilkudniowa kąpiel nie wystarczy by uwolnić 
mnie od 
mego okropnego zapachu. Jednak nie chciałem porzucać kombinezonu – podobnie jak 
jakieś 
zwierzę, które jest przywiązane do swojej skorupy jako do ochrony przed 
nieznanym.
Na pewno nie mógłbym nosić go znowu w kosmosie. Obejrzałem go dokładnie 
i zauważyłem mnóstwo dziur, które z pewnością powstały podczas mego schodzenia z 
drzewa. 
Buty nadawały stopom olbrzymi ciężar, co mogło okazać się niebezpieczne we 
wszechobecnym 
błocie. Uprząż, która pomagała w transporcie naszych nielicznych zapasów, mogła 
się jeszcze 
przydać, ale sam kombinezon... Eet miał rację. Nie miał już żadnego 
zastosowania. Jednak gdy 
moje palce sięgnęły do przeróżnych zamków, sprzączek i guzików, poruszały się 
niechętnie 
i musiałem walczyć z nieodpartą chęcią pozostania w swej skorupie.
Kiedy zrzuciłem z siebie swój bagaż i poczułem chłodne powietrze wokół mokrego 
od potu 
ciała, poczułem ulgę. Poszliśmy dalej: niosłem mały pakunek na plecach, ręce 
miałem wolne, by 
móc posłużyć się nożem. Nie ślizgałem się już ani nie potykałem. Teraz tęskniłem 
tylko za 
sadzawką bądź strumykiem, w którym mógłbym zanurzyć swe parujące ciało i umyć 
się – 
chociaż taka akcja na całkiem obcej planecie byłaby ostatnią głupotą, dopóki nie 
upewniłbym się, 
że woda, w której mam się zamiar kąpać, jest wolna od wszelkich istot, którym 
mogłoby nie 
spodobać się takie wtargnięcie.
– Woda – oznajmił Eet. Pokręcił głową z prawa na lewo. – Woda, dużo wody... i 
jakieś obce 
formy życia...
Nieznane zapachy wypełniły moje nozdrza. Nie rozpoznałem żadnego z nich. 
Uwierzyłem 
jednak w informację Eeta. Zwolniłem kroku. Grunt pod nogami nie był już taki 
twardy, a tropy 
zwierzyny stały się głębsze i wyraźniejsze. Ujrzałem ślady, które nakładały się 
na inne, nieco 
większe od śladów mych własnych stóp. Miały kształt klina i kluczyły w różnych 
kierunkach 
odbiegając od właściwej ścieżki.
Nie jestem dobrym tropicielem, nigdy też nie polowałem w taki sposób. Co prawda 
odwiedzałem prymitywne cywilizacje, bywałem na całkiem dzikich planetach, ale 
przebywałem 
wtedy w wioskach albo w handlowych faktoriach kosmodromów. Moja znajomość z 
dziką 
przyrodą była nieomal równa zeru.
Stwierdziłem jednak, że stworzenie, które przeszło tędy przed nami, musiało być 
duże 
i ciężkie, bo zostawiało głębokie ślady. Prawdopodobnie szło też dość powoli.
– Woda – powtórzył Eet.
Nie musiał powtarzać tego ostrzeżenia. Ścieżka była teraz jednym grząskim bagnem 
i nie 
nosiła żadnych rozpoznawalnych śladów. Gdzieniegdzie były grudy twardszej ziemi 
i jeśli tylko 
mogłem, skakałem z jednej na drugą. Całe to błoto pode mną pokryte było też 
sokami rosnących 
tam drzew i innych roślin. Wyglądało to jak obszar nawiedzony powodzią niezbyt 
dawno temu 
i teraz właśnie powoli wysychający.
Pomiędzy drzewami w zagłębieniach w ziemi ukazały się kałuże cuchnące rozkładem 
i obrzeżone łatami żółtego śluzu. Czuliśmy tam też wiele przeróżnych, nie 
najprzyjemniejszych 
zapachów. Minęliśmy kupkę kości złapaną w plątaninę lian, wąska czaszka 
szczerzyła na nas 
zęby.
Kałuże stawały się sadzawkami, a sadzawki łączyły się w większe obszary stojącej 
wody. 
Drzewa nie miały tu twardego podłoża i pochylały się, grożąc zawaleniem. 
Mniejsze drzewa, 
które już się przewróciły, ukazywały masę splątanych korzeni.
– Uwaga!
Tym razem ostrzeżenie to nie było potrzebne. Być może jego węch był tak 
atakowany 
z różnych stron przez obce zapachy, że nie wywęszył istoty przed nami szybciej, 
niż ja ją 
zobaczyłem.
Na drzewie, które nie leżało jeszcze poziomo, lecz pochylało się nad wodą, coś 
się czaiło. 
W tym świetle łatwo to było dostrzec. Miało ludzkie kształty, choć dość dziwnie 
wyglądały 
włosy, które sterczały w dwóch pasach na głowie i schodziły po zewnętrznych 
stronach ramion 
i nóg aż do nadgarstków i kostek. Włosy okrągłymi łatami zarastały także klatkę 
piersiową.
Wokół lędźwi miało postrzępioną spódniczkę, a szyję otaczał rzemień, na który 
nanizane 
były na przemian czerwone i zielone wałeczki. Pałka z ciężkim końcem spoczywała 
zabezpieczona przed upadkiem na gałęzi obok, a jej właściciel zajęty był czymś, 
co całkowicie 
pochłaniało jego uwagę.
Jakaś witka – jak rozpoznałem, taka sama jak łodygi, które minęliśmy po drodze – 
została 
zwinięta w pętlę, a drugi jej koniec tworzył wygodny uchwyt. Stworzenie trzymało 
to przy 
pomocy stóp, posługując się swymi solidnymi szponami. W rękach miało rozdwojony 
patyk, na 
który nadziane było zwijające się rozpaczliwie stworzonko walczące o swą wolność 
i poruszające 
się tak szybko, że nie mogłem mu się bliżej przyjrzeć.
Jednak ofierze nie udało się uwolnić z rozwidlonego patyka, bo myśliwy oplatał 
go swoją 
pętlą mimo jego rozpaczliwych zmagań. Gdy ofiara już nie mogła się w żaden 
sposób poruszyć, 
właściciel zdradliwej pętli rzucił rozwidlony patyk i swą zdobycz do sadzawki, 
nad którą rosło 
drzewo. Gdy tylko patyk dotknął powierzchni wody, ta zabulgotała, a ofiara 
zniknęła, by się 
więcej nie pojawić.
Myśliwy wstał, trzymając pętlę w jednej ręce. Był wyższy ode mnie o głowę. Jego 
ręce i nogi 
były bardzo chude, ale baryłkowate ciało sugerowało ukrytą w nim siłę. Jego 
twarz w niczym nie 
przypominała człowieka, raczej przywodziła na myśl maski przedstawiające demony 
z Tanth.
Oczy miał tak głęboko osadzone pod przedziwnie krzaczastymi brwiami – albo tym, 
co 
u ludzi nazywa się brwiami – że można się było tylko domyślać ich obecności, ale 
właściwie nie 
było ich tam widać. Nos był cienką rurką, przyczepioną jednym końcem do twarzy, 
poruszał się 
we wszystkie strony, jakby węszył nieustannie w poszukiwaniu zdobyczy. Pod nosem 
znajdowały się usta, ukazujące dwa wystające kły. Brody nie miał prawie wcale, 
skóra zwisała 
luźno z dolnej wargi aż na szyję.
Każdy, kto podróżuje w kosmosie, uodparnia się na widoki przeróżnych dziwnych 
istot. Są 
podobni do jaszczurów Zatakianie, Trystianie, którzy mieli ptasich przodków, a 
także inni: 
pochodzący od żab, psów i innych gatunków. Jednak ta twarz była odpychająca, 
przynajmniej dla 
mnie, poczułem do niego natychmiast niechęć.
Gdy dotarł do końca gałęzi, która kołysała się pod jego ciężarem, poruszał się z 
uwagą 
sprawdzając każdy krok przed sobą, zanim przeniósł nań całą swą masę. Potem 
zatrzymał się, 
położył się na całą długość i wpatrywał się intensywnie w skłębioną wodę, a 
pętla i sieć 
spoczywały w jego dłoni.
Nie śmiałem się poruszyć. Prześlizgnięcie się skrajem jeziora wymagało 
pojawienia się 
w zasięgu wzroku rybaka, a tego się obawiałem. Gdy się tak zastanawiałem, Eet 
nic nie mówiąc, 
przypatrywał się polującemu. Rybak wyciągnął ramię, włożył pętlę do wody i 
wyciągnął jakieś 
okryte haską stworzenie długości mojego przedramienia.
Oswobodził je z pętli, trzasnął nim o pień drzewa, a potem bezwładne przywiązał 
do paska 
swej spódniczki.
– Idź w prawo – dotarła do mnie myśl Eeta.
Rybak był leworęczny i koncentrował swą uwagę po lewej stronie, zatem wybór 
prawej był 
słuszny. Poruszałem się powoli, próbując się kryć za krzakami. Jednak nawet gdy 
mi się to 
udawało, nie czułem się ani trochę bezpieczniejszy. Mogłem łatwo wpaść w jakieś 
bardziej 
wciągające bagno i stać się bezbronną ofiarą pierwszej uderzającej we mnie 
pałki. Mój nóż był 
ostry, ale pałka krajowca była dłuższa, przy tym znał on te bagna. Zapuszczanie 
się w te bagniste 
okolice oznaczało nadto możliwość zgubienia jakiejkolwiek drogi, co było raczej 
głupim 
posunięciem. Powiedziałem to wszystko Eetowi.
– Nie sądzę, żeby to było prawdziwe bagno – zauważył. – Jest tu wiele oznak 
niedawnej 
powodzi. A powódź może pochodzić z rzeki...
– Jaką korzyść przyniesie nam rzeka, tutaj?
– Wzdłuż rzeki idzie się łatwiej niż ścieżką zwierzyny. A poza tym... nad 
rzekami 
zbudowano cywilizacje. Czyżbyś nazywał siebie kupcem i nie wiedział tego? Jeśli 
ta planeta 
może się poszczycić jakąkolwiek cywilizacją albo jeśli odwiedzają ją kupcy z 
innych planet, to 
wszystko to odnajdziesz wzdłuż większych rzek planety. Szczególnie tam, gdzie 
wpadają do 
morza.
– Twoja wiedza jest godna pozazdroszczenia – zauważyłem. – Na pewno nie 
dowiedziałeś 
się tego od Walkirii...
Znowu poczułem jego poirytowanie.
– Gdy trzeba się czegoś dowiedzieć, to wtedy się dowiaduję. Wiedza to nigdy nie 
opróżniający się magazyn. A gdzie można więcej nauczyć się o handlu i 
handlarzach, jeśli nie na 
statku handlarzy, takim jak „Vestris”? Jej załoga od urodzenia zajmowała się 
handlem i miała na 
ten temat ogromną wiedzę...
– Z pewnością poświęciłeś mnóstwo czasu na czytanie w ich myślach – przerwałem. 
– A tak 
przy okazji, skoro wiesz aż tyle, to może orientujesz się też, dlaczego zabrali 
mnie z Tanth? – 
Tak naprawdę nie oczekiwałem, by znał odpowiedź na moje pytanie, ale on odparł 
szybko:
– Zapłacono im za to. Był jakiś plan... nie znam szczegółów... oni też nie 
znali. Ale plan nie 
wypalił i wtedy ktoś się do nich zwrócił i zapłacił im dobrze, by zabrali cię z 
planety i dostarczyli 
na Waystar...
– Waystar! Ale to przecież tylko legenda!
Gdyby Eet potrafił parsknąć pogardliwie, prawdopodobnie w tej chwili byłby to 
uczynił.
– Widocznie ta legenda ma jakieś oparcie w rzeczywistości. Mieli cię tam zabrać. 
Tyle tylko, 
że nalegali na to, by wypełnić najpierw swój regularny plan podróży. A gdy 
dostałeś gorączki, 
zadecydowali, że ich bezpieczeństwo jest ważniejsze od zawartego kontraktu. 
Chcieli się ciebie 
pozbyć, zanim zarazisz resztę. Nie tylko mieli zostawić cię na Waystar, ale też 
nadać wiadomość 
do tych, którzy dali im to zlecenie.
– Eet, jesteś kopalnią informacji. A co się za tym kryło... Kto tak bardzo 
chciał mnie dorwać?
– Oni znali tylko pośrednika. Nazywał się Urdik i nie pochodził z Tanth. Żaden z 
nich nie 
wiedział, po co ktoś miałby cię potrzebować.
– Zastanawiam się, dlaczego...
– Kamień w pierścieniu...
– Ach, tak! – moja dłoń wślizgnęła się do kieszeni uprzęży i dotknęła woreczka, 
w którym go 
obecnie niosłem. – Wiedzieli o pierścieniu?
– Nie sądzę. Chcieli coś, co miałeś ze sobą ty lub Vondar Ustle. Było to bardzo 
ważne 
i szukali tego przez dłuższy czas. Czy jednak nie przyznasz mi teraz, że 
pierścień jest 
najważniejszym przedmiotem, jaki posiadasz?
Ścisnąłem mocniej woreczek.
– Masz rację!
Potem, zdumiony spojrzałem na woreczek. Poruszał się w mojej dłoni i był gorący. 
Wyszliśmy na otwartą przestrzeń, gdzie otaczało nas światło słoneczne, ale 
zdawało mi się, że 
widzę, jak pierścień słabo świeci.
– Znowu ożył!
– Idź tam, dokąd cię poprowadzi! – nakazał Eet.
Niezdarnie wygrzebałem pierścień z woreczka i włożyłem go na palec. Jednak 
obrączka była 
tak szeroka, że pierścień spadłby gdybym nie zacisnął pieści. I wtedy, bez 
udziału mojej woli 
ręka wyciągnęła się do przodu i skierowała w prawo. Wydawało mi się, że 
pierścień znowu 
chciał użyć mego ramienia jako drogowskazu dla reszty ciała. A ja podążyłem za 
jego 
wskazówkami.
Rozdział dziewiąty
– Ktoś nas śledzi – powiedział Eet.
– Rybak?
– Albo ktoś inny z jego szczepu – mój towarzysz chyba nie zamierzał uspokoić 
mnie tą 
informacją. – Ale jest ostrożny, boi się...
– Czego się boi? – zapytałem gorzko. – Ten nóż nie jest żadną bronią, chyba że 
na małą 
odległość. Nie mam ochoty się z nim zmagać jak jakiś korkozański gladiator. Nie 
jestem 
wojownikiem, mam spokojną duszę kupca klejnotów.
Eet zlekceważył moje cierpkie protesty.
– Boi się Śmierci-Co-Nadchodzi-Z-Daleka. Był świadkiem czegoś takiego... albo o 
tym 
słyszał.
Śmierć-Co-Nadchodzi-Z-Daleka? To mogło być cokolwiek: celnie rzucona włócznia 
albo 
wystrzelony z procy kamień, albo strzał z lasera, albo każdy inny rodzaj broni 
odpowiadający 
kolejnym stadiom „cywilizacji”.
– Masz rację – Eet podchwycił moje myśli. – Ale... – wyczułem, że jest 
zdezorientowany. – 
Nie dociera do mnie nic ponad to, że boi się i węszy bardzo ostrożnie.
Zaszyliśmy się w przyniesione powodzią gałęzie, które jakby w tym celu pokrywały 
przestrzeń pomiędzy dwoma drzewami. Pożywiliśmy się nasionami zebranymi ze 
strączków 
i napiliśmy się ze statkowego pojemnika. Być może nasiona były odżywcze, ale nie 
zaspokoiły 
mojej potrzeby bardziej urozmaiconego posiłku. Rozdzieliłem je jednak bardzo 
starannie 
pomiędzy nas obu, gdyż nie widziałem, by gdzieś w okolicy rosło ich więcej. Gdy 
przeżuwałem 
swój posiłek, rozglądałem się wokoło, by spostrzec, czy ktoś nas śledzi.
W końcu go dostrzegłem. Ukląkł na jedno kolano, jego głowa nieomal dotykała 
ziemi, 
a rurkowaty nos wąchał ślady moich stóp. Jeśli nie był to nasz rybak, był do 
niego tak podobny, 
że mógłby być jego bratem bliźniakiem.
Powęszywszy dłuższą chwilę ukucnął, uniósł głowę – nos sterczał mu prostopadle 
do twarzy 
– i odwrócił się powoli. Byłem przygotowany, że spojrzy prosto na nas, więc 
desperacko 
przygotowałem nóż.
Jednak nie zatrzymał na nas spojrzenia. Jeśli nawet wiedział, gdzie jesteśmy, 
był na tyle 
przebiegły, by domyślić się, że możemy się go wystrzegać, nie chciał więc 
zdradzać, że wie, 
gdzie nas szukać. Czekałem w napięciu, by wstał i zaatakował albo może zniknął w 
krzakach 
chcąc nas okrążyć i zaatakować znienacka z drugiej strony.
– Jeszcze nie wie... szuka... – powiedział Eet.
– Ale jeśli wywęszył nasze ślady, jak mógłby nie wiedzieć, gdzie jesteśmy?
– Nie wiem. Wiem tylko, że dalej szuka. Poza tym boi się. Nie podoba mu się...
– Co mu się nie podoba? – zapytałem niecierpliwie, gdy Eet zamilkł.
– To za trudne, nie mogę złapać jego myśli. On bardziej czuje, niż myśli. 
Czasami udaje mi 
się czytać nie tylko myśli, ale również niektóre uczucia. Tylko że ta rasa jest 
mi absolutnie 
nieznana, łapię tylko powierzchowne wrażenia.
W każdym razie tropiciel nie zrobił ani kroku w naszą stronę, choć mój ślad 
prowadził 
dokładnie od tego miejsca, gdzie stał, do naszej kryjówki. Nie miałem pojęcia, 
czy moglibyśmy 
ją opuścić i uciec bez zwrócenia na siebie uwagi krajowca.
Dwa drzewa – nie tak olbrzymie jak te w lesie, ale również o dość dużym obwodzie 
– leżały 
na ziemi pod kątem prostym względem siebie, a ich korony stykały się. 
Znajdowaliśmy się 
w osłoniętym gałęziami rogu, który odgradzał nas niezbyt grubą zasłoną od 
krajowca.
Zobaczyłem, że gałęzie nie miały liści i były w jakiś sposób splecione razem. 
Skuliłem się 
i zacząłem nożem piłować przeszkody. Eet pomagał mi swymi łapodłońmi odciągając 
mniejsze 
kawałki, a ja podkopywałem czubkiem noża cięższe gałęzie. Poruszaliśmy się 
bardzo wolno 
zatrzymując się wiele razy, by zbadać otwartą przestrzeń pomiędzy nami i 
tropicielem. Chociaż 
mimo największych starań dalecy byliśmy od bezszelestności, to, ku memu 
zdziwieniu, tropiciel 
nie pojawił się w moim polu widzenia, a Eet nie ostrzegł mnie ani razu, że 
tamten się poruszył.
Nagle zmroziło mnie przypuszczenie, że mógł mieć powód takiego zachowania: być 
może 
nie był sam, a gdy nadejdą posiłki, to wtedy nas zaatakują.
– Masz rację – Eet nie był dobrym pocieszycielem. – Nadchodzi jeszcze jeden albo 
dwóch...
– Dlaczego mi nie powiedziałeś?
– Gdyby to było potrzebne, zrobiłbym to. Po co jednak denerwować się, gdy 
potrzebny jest 
jasny umysł? Tamci są jeszcze dość daleko. Szkoda, że dzień się już kończy. Jak 
sądzę, dla nich 
noc nie stanowi żadnego problemu.
Nie powiedziałem głośno tego, co myślałem – Eet i tak wiedział, co sądzę na ten 
temat.
– Czy są także przed nami? – zapytałem i powściągnąłem swój gniew.
– Nie w zasięgu moich zmysłów. Nie lubią tego kierunku. Ten czeka na innych nie 
dlatego, 
że boi się nas, lecz obawia się tego, co przed nami. Jego strach rośnie w miarę 
czekania.
– Więc... idźmy dalej naprzód... – nie starałem się dłużej zachowywać 
ostrożności, lecz 
ciąłem gałęzie gwałtownie, wyrąbując szybkimi ciosami naszą drogę ucieczki.
– Dobrze powiedziane – zgodził się Eet. – Oczywiście zakładając, że uciekając 
przed jednym 
niebezpieczeństwem nie wpadniemy w drugie, jeszcze gorsze.
Nie odpowiedziałem, ale miałem nadzieję, że docierają do niego moje uczucia i że 
ich siła go 
przynajmniej dotknie. Kiedy już przedarliśmy się za drzewa, ujrzeliśmy kolejne 
obrzeżone 
szlamem sadzawki i inne przewrócone pnie. Rybak nie miał żadnej broni prócz 
włóczni, której 
nie potrafił użyć na odległość. Wiedział, że uciekliśmy – miałem wrażenie, że 
prędkość naszej 
ucieczki teraz była najważniejsza.
Z Eetem na plecach, wczepionym w zawiniątko, które niosłem, biegłem jak 
najszybciej 
skacząc od drzewa do drzewa – nie w linii prostej, ale zawsze zmierzając tam, 
dokąd prowadził 
mnie kamień. Nie mogłem się oprzeć nadziei, że wskaże mi drogę do jakiegoś 
wytworu 
cywilizacji, statku albo może nawet osady tych, których własnością był pierścień 
– tak jak to 
uczynił w kosmosie, doprowadzając mnie do wraku. Co prawda wiek tamtego 
opuszczonego 
statku wskazywał, że nie znalazłbym nikogo z żywych w tej hipotetycznej osadzie.
Tu nie było już tak ponuro. Powódź nie tylko zrobiła nam drogę wśród drzew, lecz 
także 
wykorzeniła większość podszycia i nawet drobne rośliny były nieliczne. 
Widzieliśmy wreszcie 
niebo nad naszymi głowami.
To niebo było jednak pełne chmur i chociaż było dostatecznie gorąco, bym dyszał 
przy 
każdym większym wysiłku, to nie było widać słońca. Wszędzie roiło się od owadów, 
od czasu do 
czasu musiałem więc machać ręką przed twarzą, żeby w ogóle coś widzieć. Jednak 
nic mnie nie 
gryzło. Może byłem tak różny od ich zwykłych źródeł pożywienia, że nie były w 
stanie mi nic 
zrobić.
Nie było widać, żeby ktokolwiek nas ścigał, a sądziłem, że Eet, który przestał 
komunikować 
się ze mną gdy rozpoczęliśmy nasz bieg, poinformowałby mnie o pościgu, gdyby 
zaszła taka 
potrzeba. Najwyraźniej byłem dla niego w jakiś sposób ważny, chociaż niepokoiło 
mnie, że 
zawsze, gdy dochodziliśmy w rozmowie do tego tematu, jego odpowiedzi natychmiast 
stawały 
się wymijające.
Sadzawki znów zaczęły łączyć się w większe bajorka, musiałem więc coraz bardziej 
zbaczać 
z drogi wskazywanej mi przez kamień w pierścieniu. Nie miałem ochoty na 
pluskanie się 
w mętnych wodach, nawet jeśli wyglądały na płytkie. Kto wie, co mogło kryć się 
zdradliwie 
w głębi? Latającym owadom nie smakowałem, ale nie oznaczało to, że reszta 
mieszkańców 
planety będzie równie wybredna.
Nie miałem pojęcia, jak długo trwa dzień na tej planecie, ale wydawało mi się, 
że zalegające 
niebo chmury nie mogły ponosić całej odpowiedzialności za to, że robiło się 
coraz ciemniej 
i doszedłem do wniosku, że jest już późne popołudnie. Musieliśmy znaleźć jakieś 
bezpieczne 
miejsce, w którym moglibyśmy się zaszyć, zanim nadejdzie noc. Jeśli krajowcy 
rzeczywiście 
prowadzili nocny tryb życia, mieliby przewagę w każdym spotkaniu.
Rozprzestrzeniające się sadzawki spychały mnie coraz bardziej na prawo, podczas 
gdy 
kamień ciągnął w lewo, prosto na głęboką wodę. Jego zew stał się tak silny, że 
musiałem zdjąć 
go z ręki i włożyć z powrotem do woreczka, w przeciwnym bowiem razie wepchnąłby 
mnie do 
jednej z kałuż, które tak bardzo starałem się omijać.
Wszędzie widać było oznaki, że to jezioro było o wiele większe w niedalekiej 
przeszłości. 
Teraz coraz bardziej wysychało, ale jeszcze dużo z niego zostało, szczególnie z 
tamtej strony, 
którą pokazywał pierścień. Szło mi się bardzo ciężko i co jakiś czas żądałem od 
Eeta 
zapewnienia, że nikt nas nie śledzi. Za każdym razem meldował, że wszystko w 
porządku.
Było już dość ciemno, a ja nadal nie znalazłem żadnego miejsca na nocleg. Jak na 
mój gust 
było tu za dużo śladów, które sugerowały, że jakieś duże stworzenia pełzały od 
sadzawek 
w stronę jeziora i z powrotem. A rozmiary tych tropów zmusiłyby każdego, żeby 
się zastanowił 
dwa, trzy czy nawet dziesięć razy, zanim zdecydowałby się udać na spoczynek w 
pobliżu ich 
trasy.
Minąłem pierwsze wzniesienie nie zauważywszy go nawet, bo było – tak jak 
pozostałe – 
pokryte wyschniętym błotem, stanowiącym świetne podłoże dla wszelkich możliwych 
roślin. 
Dopiero gdy wdrapałem się na jeden taki wzgórek, by spróbować zobaczyć, co 
dzieje się przed 
nami, zaświtała mi myśl, że pagórki te nie były rozrzucone przypadkowo, lecz 
układały się 
w linię prostą, co nie mogło być dziełem natury.
W pewnym momencie poślizgnąłem się i poleciałem do przodu; próbowałem zatrzymać 
się 
wbijając nóż głęboko w ziemię. Kamień jednak oparł się mojemu ostrzu, które 
odskoczyło 
z nieomal metalicznym dźwiękiem, zdrapując pokaźną łatę błota.
To, co udało mi się odsłonić, nie było szorstkim kamieniem, lecz gładką 
powierzchnią, która 
została sztucznie obrobiona. Gdy jej dotknąłem, nie byłem pewien, czy w ogóle 
był to kamień. 
Było to tak gładkie, jakby skała została stopiona w szklistą powłokę, choć 
gdzieniegdzie widać 
było szorstkie, odłupane fragmenty.
Tajemnicze wzniesienie było matowozielone, nakrapiane innymi kolorami. Nie była 
to 
jednak ściana, bo kamienie się nie stykały, lecz były oddalone o kilka kroków. 
Być może kiedyś 
było pomiędzy nimi jakieś połączenie z innego materiału, lecz z biegiem czasu 
znikło. Wszystkie 
poukładane były w stronę, w którą ciągnął mnie kamień, schodziły do jeziora, 
nieco obniżały się 
koło jego brzegu, gdzie obmywała je woda, dalej leżały całkowicie pod 
powierzchnią rozlewiska.
Idąc wzdłuż jeziora zwracałem teraz baczniejszą uwagę na różne formy terenu i 
wkrótce 
ujrzałem drugą linię bloków, biegnącą równolegle do tej zanurzonej w wodzie. 
Przyjąłem je za 
drogowskaz. Z pewnością były to resztki jakiejś większej budowli, jakkolwiek 
byłyby stare. 
W każdym razie prawdopodobne było, że zaprowadzą nas do jakiegoś budynku lub 
chociaż ruin, 
które dadzą nam schronienie.
– Masz rację – zgodził się ze mną Eet. – Dobrze by jednak było, byś się 
pośpieszył. 
Niebawem nadejdzie noc i myślę, że będzie burza. Jeśli to jezioro zostanie 
zasilone przez 
deszcz...
Nie musiał kończyć swej myśli. Skakałem z jednego na wpół zanurzonego w błocie 
bloku na 
następny, nasłuchując ostrzegawczego grzmotu (jeśli burzom na tej planecie 
towarzyszyły 
grzmoty), i obawiałem się poczucia pierwszych kropli deszczu. Wiatr wiał coraz 
silniej i niósł ze 
sobą jakieś wycie, które zatrzymało mnie na chwilę, Eet jednak rozwiał moje 
obawy:
– To nie jest głos żadnego żywego stworzenia... to tylko wiatr... – węszył tak 
starannie jakby 
był tropicielem z rurkowatym nosem.
Bloki po raz pierwszy były teraz połączone z sobą, potem podniosły się w jakąś 
ścianę, 
zszedłem więc, by iść obok niej. Była coraz wyższa, aż w końcu przesłoniła mi 
widok. Nie 
chciałem iść w jej cieniu, więc oddaliłem się nieco.
Wspiąłbym się z powrotem po chwili, by mieć lepszy widok na to, co działo się 
przede mną, 
ale ściany bloków zbyt się do tego nie nadawały. Sterczały z nich jakieś ustępy, 
których 
pierwotnego kształtu nie mogłem odgadnąć, gdyż czas nie obszedł się z nimi zbyt 
łagodnie.
Po tej stronie ściany nie było oznak powodzi, jedynie w kilku miejscach, gdzie 
najwyraźniej 
wody przelały się górą, widać było ślady tego, że kamienne bloki chłostane były 
falą.
Nie było tu drzew. Poruszaliśmy się po otwartej przestrzeni, na której rosły 
jedynie karłowate 
krzaki. Tam, gdzie jedna z fal przelała się przez ścianę, zauważyłem, że idę po 
warstwie gleby, 
która pokrywa posadzkę zrobioną z tego samego rodzaju powlekanych kamieni co 
powierzchnia 
ściany.
Szedłem chyba po jakiejś drodze lub podwórzu, bo nie było tu żadnych innych 
ścian. 
Chmury były już bardzo ciemne i ciężkie, spadły pierwsze krople deszczu. Ściana 
nie dawała 
żadnego schronienia, nie było też żadnej innej kryjówki wśród rzadko rosnącej 
roślinności. 
Biegłem dalej, zmuszając swoje zmęczone ciało do wysiłku, a ciężar Eeta i 
pakunku, który 
niosłem na plecach, przyginały mnie do ziemi.
Nagle ściana, wzdłuż której biegłem, ostro skręciła w lewo i zakończyła się 
obramowanym 
z trzech stron dziedzińcem. Nie było tam dachu, ale te trzy ściany były 
najlepszym schronieniem, 
jakie dotychczas widziałem. Poza tym nie miałem zamiaru błąkać się w ciemności. 
Podbiegłem 
zatem do tego kąta, który wydawał mi się najlepszy do obrony. Skuliliśmy się tam 
i rozpostarłem 
nad nami nieprzemakalną płachtę zabraną z wraku, by chroniła nas przed deszczem. 
Eet siedział 
na moich kolanach i słuchaliśmy, jak nadchodzi noc, a wraz z nią burza.
Nie byliśmy jednak całkowicie pogrążeni w ciemności. Gdy zmieniałem pozycję, 
ujrzałem 
słabiutki błysk z woreczka, w którym znajdował się kamień, a gdy go nieco 
otworzyłem, 
wytrysnął z niego cieniutki promień światła. Pierścień okazywał swoją energię 
tak samo jak 
pierwszy raz, gdy ożył. Czy chciał dotrzeć do tych ruin? Jeśli tak, czy 
oznaczałoby to, że ŁR 
zaprowadziła nas prosto na rodzinną planetę pierścienia, że stąd właśnie 
odleciał statek, który 
teraz błąka się po kosmosie jako wrak? Nie można było wykluczyć takiego 
przypuszczenia. ŁR 
mogła być zaprogramowana na powrót do domu, a dryfujący statek mógł ulec 
katastrofie 
niedługo po starcie. Mogliśmy nieświadomie zrobić pełne koło i zabrać pierścień 
z powrotem na 
planetę, na której go wykonano. Jednak wiek kamieni, o które się opierałem, 
świadczył, że 
mieszkańcy tych budowli żyli tu bardzo dawno temu. Wiedziałem, że odkryłem ślady 
rasy 
Zwiastunów, o których wiemy bardzo mało; nawet tak prastara rasa jak Zatakianie 
może tylko 
spekulować na ich temat.
Spędzenie burzliwej nocy w nieznanych ruinach o niewiadomym wieku nie należało 
do 
moich ulubionych rozrywek. W poszukiwaniu klejnotów zapuszczałem się już w różne 
miejsca, 
ale wtedy zawsze słuchałem poleceń Vondara, polegałem na jego wiedzy i 
doświadczeniu. 
Przedtem miałem ojca, który dawał mi nie tylko utrzymanie i dom, lecz także 
naukę i trening, 
pozwalające mi przetrwać.
Gdy tak sobie siedziałem przykucnięty pod płachtą, o którą bębniły krople 
deszczu, byłem 
jedynie częściowo świadomy tego, że wokół mnie jest noc, że otaczają mnie obce 
mi ściany, że 
muszę być ostrożny. Część mego umysłu przemykała się przez lata, wspominając, 
jak ojciec po 
raz pierwszy pokazał nam pierścień z zerowym kamieniem – tak właśnie kiedyś go 
nazwał, bo 
było to wyzwanie rzucone jego wiedzy i ciekawości.
Znaleziono go na ciele trupa unoszącego się w kosmosie. Czy był to załogant 
wraku? A mój 
ojciec zginął z ręki kogoś, kto potem przetrząsał jego gabinet w poszukiwaniu 
zerowego 
kamienia.
Potem Vondar Ustle i ja zostaliśmy złapani w pułapkę w tawernie na Tanth. Mogłem 
się 
domyślić, że to, co się wówczas stało nie było czystym przypadkiem. Nasza śmierć 
została 
zaplanowana. Być może tamci wiedzieli, że nie podlegając zwyczajom tej planety, 
będziemy się 
bronić przeciwko Zielonym Opończom, i przypuszczali, że obaj zostaniemy zabici, 
tak jak stało 
się to z Vondarem. Nie mogli przewidzieć, że uda mi się uciec i schronić w 
świątyni.
Po raz pierwszy pożałowałem interesu z Ostrendem. A kupiec, który siedział we 
mnie, skąpił 
klejnotów na opłacenie czegoś, co już raz zostało uzgodnione przez kogoś innego. 
Zatem... 
miałem zostać dowieziony na Waystar i przekazany tym, którzy zapłacili za moją 
ucieczkę. 
Dlaczego? Czy dlatego, że byłem synem swojego ojca, czy też jego przybranym 
synem, i dlatego 
mogłem coś wiedzieć albo nawet mieć to coś, co słabo pobłyskiwało w woreczku na 
mojej 
piersi?
Znów uciekłem przez przypadek... gorączka... czy zaraziłem się czymś na 
Tanth?... A może 
złapałem coś na bezimiennej planecie, z której tak tajemniczo zniknęli 
mieszkańcy? Ta choroba, 
która w taki przedziwny sposób dopadła mnie właśnie wtedy, gdy była potrzebna... 
W przedziwny sposób?
– Właśnie tak – Eet przyświadczył moim przypuszczeniom. – Właśnie tak. Tylko ty 
jeden 
z całej załogi tak się rozchorowałeś... dlaczego tak długo w ogóle cię to nie 
dziwiło?
– Ale dlaczego? Wiem, że Walkiria wybrała sobie moją kabinę na izbę porodową... 
ale to 
musiał być przypadek.
– Jesteś pewien?
– Ale ty przecież nie mogłeś... – A jeśli mógł? Co prawda ciało Eeta zaraz po 
narodzeniu 
wyglądało na absolutnie bezradne, ale jego umysł?... Niekoniecznie musiał być 
równie 
bezradny...
– Zaczynasz myśleć – powiedział Eet z aprobatą. – Istniała pomiędzy nami 
naturalna 
wspólnota interesów, nawet wtedy. Załoga statku tworzyła zamkniętą klikę. 
Musiałem znaleźć 
kogoś spoza ich klanu, kogoś, kto mógł mi dostarczyć tego, co w tej chwili było 
mi najbardziej 
potrzebne – ochrony i oddalenia od niebezpieczeństwa, gdy byłem słaby. Gdybym 
zetknął się 
z nimi później, nie byłoby to takie niebezpieczne. Ale potrzebowałem 
wspólnika...
– Więc uczyniłeś mnie chorym!
– Drobna modyfikacja pewnych substancji w twoim ciele. Nic niebezpiecznego, choć 
mogłoby się tak wydawać – w odpowiedzi tej pobrzmiewała taka zarozumiałość, że 
przez 
moment miałem ochotę wyrzucić Eeta w ciemność, niezależnie od niebezpieczeństw, 
jakie mogły 
się tam czaić.
– Ale tego nie zrobisz – Eet odpowiedział na moją nie dokończoną myśl. – To nie 
tylko 
konieczność sprawiła, że ujawniłem się właśnie tobie. Mówiłem o naturalnej 
wspólnocie 
interesów. Jest pomiędzy nami więź oparta na czymś więcej niż jedynie tymczasowe 
potrzeby. 
Jak ci już mówiłem, ciało, które mam obecnie, nie jest tym, które wybrałbym 
najchętniej w tej 
szczególnej fazie mego istnienia. Zmieniłem je, ile tylko mogłem. Być może uda 
mi się poczynić 
pewne ulepszenia w przyszłości, o ile będę miał na to czas i środki. Mam jednak 
pewne zmysły, 
które ci pomagają. A twoja wielkość i siła pomagają mnie. Myślę, że zdążyłeś już 
poznać pewne 
zalety takiej współpracy. Nadal jesteśmy daleko od sytuacji, którą mógłbyś 
nazwać bezpieczną. 
A nasze przymierze jest potrzebne nam obu. Potem będziemy decydować, czy je 
przedłużymy.
To brzmiało rozsądnie, choć nie podobało mi się, że musiałem przyznać sam przed 
sobą, iż 
to maleńkie futerkowe ciałko, które mogłem zgnieść w dłoniach, mieściło w sobie 
osobowość na 
tyle silną, by łatwo osiągnąć w pertraktacjach ze mną zamierzony cel. Miałem 
bardzo mało 
bliskich kontaktów z kimkolwiek w przeszłości. Moje stosunki z Hywelem Jernem 
układały się 
jak stosunki ucznia i nauczyciela, młodszego oficera i dowódcy. I choć Vondar 
Ustle miał 
łatwiejszy charakter niż mój ojciec i był o wiele bardziej otwarty, jednak nasze 
stosunki były 
podobne, gdy zostałem jego czeladnikiem. Poza nimi dwoma nie doświadczyłem nigdy 
żadnych 
więzów uczuciowych z żadnym człowiekiem ani zwierzęciem. Teraz jednak zostałem 
zaadoptowany przez Eeta i zdawało się, że moja wola nie grała większej roli w 
tym 
porozumieniu, nie bardziej, niż miało to miejsce w przypadku mego związku z 
Hywelem czy 
Vondarem... bo to zawsze oni decydowali o tym, że będę do nich przynależał. 
Jednak... mój 
gniew narastał... nie życzyłem sobie stosunków z Eetem na tej samej 
płaszczyźnie!
– Nadchodzą! – ostrzeżenie Eeta wyrwało mnie z tych myśli.
Tak długo nie mieliśmy żadnego kontaktu z krajowcami, że uwierzyłem, iż dali 
sobie spokój. 
Jeśli teraz nas zaatakują, nasze schronienie może okazać się pułapką.
– Ilu ich jest i gdzie? – Eet miał rację, teraz musiałem polegać na jego 
zmysłach.
– Trzech... – Eet nie śpieszył się z odpowiedzią. – Bardzo się wahają. Myślę, że 
to miejsce 
jest dla nich w jakiś sposób niebezpieczne. Z drugiej jednak strony... są 
głodni...
Przez chwilę znaczenie jego słów nie docierało do mnie. Potem krew zastygła mi w 
żyłach.
– Chcesz powiedzieć, że...
– Oznaczamy dla nich mięso... właściwie to ty jesteś mięsem. Trudno jest 
nawiązać kontakt 
z tak prymitywnymi umysłami. Odbieram jednak głód, który jest trzymany w szachu 
głównie 
przez strach. Pamiętają, że tu natknęli się na niebezpieczeństwo.
– Ale ze śladów, które tu widzieliśmy, wynika, że mają mnóstwo zwierzyny – 
przypomniałem sobie świeże ślady, świadectwo obfitego życia zwierzęcego i to, 
jak łatwo 
przyszło rybakowi wyciągnięcie zdobyczy.
– Dokładnie tak. Ciekawe, dlaczego nasze ślady przyciągnęły ich tutaj, dlaczego 
nie zajęli się 
łatwiejszym łupem – Eet zdawał się zdziwiony. – Nie wiem, dlaczego. Ich umysły 
są dla mnie 
zbyt obce i zbyt prymitywne, by czytać w nich jasno. W każdym razie są poruszeni 
tak, że 
podejmą prawie każde, nawet nieopatrzne, działanie. A najniebezpieczniejsi są w 
ciemności.
Znalazłem latarkę w uprzęży swego kombinezonu. Jeśli te stworzenia polowały 
głównie 
w nocy, błysk światła prosto w oczy zdezorientuje je przez chwilę. Jednak 
decydującym 
czynnikiem mogła się okazać moja własna głupota, która kazała mi wybrać tę ślepą 
uliczkę 
z wysokimi ścianami z trzech stron. Niewątpliwie była to okoliczność wymierzona 
przeciwko 
nam.
– Nie jest tak źle – Eet wtrącił się w moje myśli. – Każdy mur ma wierzchołek...
– Ja do niego nie sięgnę, ale jeśli tobie uda się tam wspiąć, zrób to – 
powiedziałem.
Poczułem mocne pociągnięcie za koniec nieprzemakalnej płachty, która okrywała 
nas obu.
– Puść to – nakazał Eet. – Potrafię się tam wspiąć, być może nawet obaj będziemy 
bezpieczni 
dlatego, że moje pazury się na coś przydadzą – zszedł z moich kolan i pociągnął 
za sobą nasze 
okrycie, mimo że był to ciężar, który przechylał jego głowę na jedną stronę. – 
Podsadź mnie – 
zakomenderował – tak wysoko, jak tylko możesz, i podnieś trochę tę szmatę!
Posłuchałem go, bo nie miałem żadnego innego planu, a w ciągu naszej znajomości 
nauczyłem się już ufać Eetowi. Uniosłem go wysoko nad swoją głową i poczułem, 
jak łapie się 
ściany i podciąga się. Potem podałem mu płachtę i podtrzymywałem ją, by nie 
ściągnęła go 
z powrotem na dół. Nagle zatrzymał się i nie czułem już, że ciągnie materiał.
– Przywiąż tu nóż i puść – powiedział Eet. Wypuścić z ręki moją jedyną broń? To 
szaleństwo! Choć jednak moja świadomość protestowała przeciw takiemu pomysłowi, 
jakaś inna 
część mej osoby już dostarczyła zajęcia rękom, by przywiązały broń do krańca 
zwisającej 
płachty. Słyszałem nawet przez hałasy burzy, jak nóż obija się o ścianę, gdy Eet 
wciągał go 
z mozołem.
Odwróciłem się twarzą do otwartego wejścia naszego schronienia. Co prawda nie 
miałem 
zmysłu ostrzegawczego Eeta, ale byłem pewien, że krajowcy nie wahali się już i 
ruszyli w naszą 
stronę przez ciemność. Przycisnąłem guzik latarki i spojrzałem tam, gdzie padł 
promień światła.
Rzeczywiście zebrali się niedaleko przykucnięci, pałki mieli przygotowane do 
ataku. Gdy 
jednak dosięgło ich światło, zamrugali oślepieni, a ich małe usta otwarły się w 
piskliwych 
krzykach. Ten ze środka upadł na kolana i uniósł ręce, by osłonić swą ohydną 
twarz przed 
światłem.
– Za tobą, uwaga! – krzyk Eeta, który zabrzmiał w moim umyśle, był tak samo 
głośny jak 
każdy krzyk, który dotarłby do moich uszu. Poczułem, że coś ociera się o moje 
ramię, 
wyciągnąłem rękę, by to odepchnąć i dotknąłem nieprzemakalnego materiału. 
Zacisnąłem na nim 
palce i pociągnąłem. Nie spadł jednak, był zakotwiczony gdzieś wysoko i stanowił 
drabinę 
umożliwiającą mi ucieczkę w bezpieczne miejsce.
Czy mogłem się odważyć odwrócić plecami do napastników, których trzymało w 
miejscu 
światło mojej latarki? Jakże jednak długo uda mi się tak ich utrzymać? Musiałem 
ryzykować...
Żeby tylko ta zaimprowizowana drabina wytrzymała mój ciężar! Było to jednak 
kolejne 
ryzyko, które musiałem podjąć. Skoczyłem w górę i złapałem zwisający materiał 
obiema rękami, 
podskoczyłem i zarzuciłem nogi wysoko na kamienny mur. Zacząłem się wspinać na 
górę, 
przytrzymując się płachty.
Rozdział dziesiąty
Nie była mi dana łatwa ucieczka. Usłyszałem nagle przeszywający skowyt, który 
przedzierał 
się nawet przez ryk wichury. Coś uderzyło głucho o ścianę niedaleko mnie i 
spadło na ziemię. 
Latarka była nadal zapalona i światło kołysało się tam i z powrotem, gdy 
wspinałem się mozolnie 
na kamienny mur. Być może to poruszające się światło zdezorientowało ich nieco 
albo może 
gorzej władali ciężkimi pałkami, niż nam się na początku wydawało. Jednak jedna 
z nich ciśnięta 
w moją stronę otarła mi się o nogę i omal nie oderwała mnie od płachty.
Strach dodawał mi sił w mojej wspinaczce po szorstkiej ścianie. Noga mi 
zdrętwiała i bałem 
się przenosić na nią ciężar ciała, poruszałem się więc jak kulawe zwierzę. 
Ciągle myślałem 
o szponach, w jakie wyposażone są łapy krajowców. Z pewnością pomogą im dostać 
się na 
szczyt muru.
Tu wyżej wiatr z deszczem nieomal spychały nas na dół. Nie zdawałem sobie 
sprawy, że 
ściany tak bardzo osłaniały nas, gdy byliśmy jeszcze na ziemi. Przywarłem do 
występów na 
ścianie i podciągałem się dalej, poświęciłem jednak chwilę bezcennego czasu na 
zgaszenie 
latarki, by nie chwalić się tak otwarcie tym, że udaje mi się posuwać w górę.
– Wyżej, w prawo i prosto – zakomenderował Eet.
Doszedłem do końca płachty, znalazłem nóż wciśnięty mocno w zagłębienie w 
ścianie, 
zatrzymałem się, by go stamtąd wyciągnąć i przypiąłem broń do swojej uprzęży.
W prawo i prosto? Burza rozszalała się tak bardzo, że przez długą chwilę nie 
wiedziałem, 
gdzie jest prawo, a gdzie lewo, musiałem pomyśleć o swoich rękach, by odróżnić 
obie strony. 
Wskazówki Eeta wydostały mnie na górę. Byłem jednak pewny, że Eet nie chce, 
byśmy zeszli 
z powrotem na dół.
Gdy tak się czołgałem, ciągnąc za sobą bolącą nogę, zauważyłem, że z tą ścianą, 
na którą się 
wspięliśmy pod kątem prostym łączy się następna. Prowadziła ona w kierunku 
wskazanym przez 
Eeta. Posuwałem się powoli i z trudem, wierzchołek tej ściany bowiem był tak 
samo nierówny 
jak poprzedniej. Nierówności te jednak dostarczały przynajmniej osłony przed 
wiatrem 
i deszczem.
Widoczność była równa zeru. Musiałem polegać na swoim dotyku i wskazówkach Eeta. 
Obawiałem się, że w każdej chwili mogę usłyszeć przeszywający krzyk, który 
powiadomi nas, że 
właściciele włóczni zaczynają następować nam na pięty.
Odrętwienie w nodze ustępowało, zostawiając za sobą ból, który sprawił, że 
zawyłem, gdy 
zawadziłem nią o jedną z nierówności po drodze. Nie próbowałem jednak wstać. 
Czołganie 
wydawało mi się najlepszym sposobem przemieszczania się.
Oddalaliśmy się z miejsca, gdzie schowaliśmy się przed burzą, szliśmy w 
ciemnościach 
w nieznane. Usłyszeliśmy, jak przez burzę przebija się jakiś ryk. Z pewnością 
nie był to okrzyk 
ścigających nas krajowców. Zmierzaliśmy właśnie w stronę, z której dochodził.
W końcu stałem się tak niespokojny, że korzystając z osłony jakiegoś większego 
garbu po 
drodze wyciągnąłem latarkę, by oświetlać sobie drogę przed sobą. Przez moment 
latarka 
ukazywała ścianę, a potem... nic!
Poświeciłem latarką w dół, po prawej stronie ściany. Woda... rozszalała woda 
przedzierająca 
się wśród skał. Gdy skierowałem światło latarki w lewo, ujrzałem krawędź czegoś 
jeszcze 
i szybko to oświetliłem.
Jakaś okrągła wysepka? Nie, ale rosły tam jakieś rośliny i mech, który świecił 
się jeszcze 
długo po tym, gdy zdjąłem z niego promień mojej latarki. Coś okrągłego, wyższego 
niż mur, po 
którym szedłem ciągnęło się w ciemność, tam, gdzie światło latarki już nie 
sięgało.
Woda, która uderzała w ścianę, podmyła ją nieco, ale najwyraźniej ściana była 
solidnie 
podmurowana i nawet rozszalała woda nie była w stanie jej zaszkodzić. Trzymałem 
promień 
latarki jak najbliżej ściany, próbując zadecydować, czy uda mi się dotrzeć do 
tamtej budowli. 
Jednak widać było, że jej powierzchnia jest zbyt gładka na lądowanie i 
wspinaczkę, tym bardziej 
że miałabym bardzo mało miejsca, by się rozpędzić.
– No i co! – parsknąłem z irytacją w stronę Eeta. – Dokąd idziemy? Dalej, do 
wody? A może 
urosną nam skrzydła i polecimy w górę?
Gdy nie usłyszałem odpowiedzi, ogarnął mnie nagły lęk, że zostałem sam. Być może 
Eet, 
świadom swej pełnej sprawności i tego, że ja stałem się jeszcze bardziej 
niezdarny, opuścił mnie 
i zajął się swym własnym losem. Potem dostałem odpowiedź, choć nie mogłem 
stwierdzić, skąd 
nadeszła.
– Na dół, na lewo. Woda tu nie dochodzi. A statek da nam schronienie...
– Statek? – znów poruszyłem latarką i przyjrzałem się wysepce. Mógł to być 
statek, ale nie 
miał odpowiedniego kształtu...
– Czy myślisz, że jest tylko jeden wzór statku? Nawet wśród twego władnego ludu 
jest kilka 
różnych typów.
Oczywiście znów miał rację. Mało jest podobieństw pomiędzy smukłym statkiem 
Wolnych 
Handlarzy, który przechodzi przez atmosfery różnych planet, a statkiem 
kolonizacyjnym, który 
jest tak wielki, że nie wchodzi w atmosferę, lecz pomiędzy nim a planetą kursują 
statki wożące 
pasażerów i ładunki.
Poświeciłem na lewo. Dziób ogromnego statku spoczywał nie opodal. Tam właśnie 
stał Eet, 
jego sztywne futerko nie było zupełnie sklejone przez deszcz, a oczy rozbłysły, 
gdy poświeciłem 
w nie latarką. Dotarłem do krawędzi ściany, zwisłem z niej na rękach i 
rozluźniłem swój chwyt 
mając nadzieję, że znajdę tam poniżej twardy grunt.
Gdybym miał na nogach buty z magnetycznymi podeszwami, mógłbym się w jakiś 
sposób 
przyczepić. Niestety bez nich spełniły się moje obawy. Wylądowałem dość pewnie, 
lecz 
ześlizgnąłem się, nie mogąc rękoma ani nogami przytrzymać się delikatnych 
roślin, wyrywając je 
z korzeniami, upadłem na ziemię z taką siłą, że na moment straciłem oddech. Z 
mojej 
posiniaczonej nogi rozlał się na całe ciało potworny ból; na moment straciłem 
przytomność. 
Jednak strumień wody, który wylał się na mnie i ściekł po twarzy, natychmiast 
mnie otrzeźwił.
Dolną połową ciała leżałem pod burtą statku, o ile oczywiście był to statek. 
Jednak reszta 
mnie nadal była wystawiona na działanie burzy. Pogmerałem w grząskim błocie i 
jakoś 
wciągnąłem się pod osłonę statku.
Skuliłem się, mniej więcej w trzech czwartych przytomny, nie mając energii ani 
ochoty, by 
się jeszcze gdziekolwiek ruszyć. Latarka zgasła i ogarnęła mnie tak kompletna 
ciemność, jakby 
otoczyły mnie ściany, po których przed chwilą się wspiąłem.
– Tu jest otwór... – słowa Eeta tylko mnie drażniły. Przycisnąłem dłonie do oczu 
i potrząsnąłem głową powoli, jakbym tym wysiłkiem mógł uniknąć komunikacji z 
Eetem. Było 
to wezwanie do działania, którego nie miałem ochoty usłuchać.
– Dookoła... tu jest otwór! – Eet nie dał się tak łatwo zbyć. Uparcie 
rozejrzałem się wokół 
siebie. Noga bolała mnie nie do zniesienia i wszystkie wysiłki, które 
podejmowałem od chwili 
lądowania na tej nieprzyjaznej planecie teraz się na mnie zemściły. Właściwie 
byłem zadowolony 
ze swej niezdolności do ruchu. Pomyślałem tępo, że poza długim okresem nudy na 
„Vestris” nie 
miałem ani chwili odpoczynku.
Poza wszystkimi dolegliwościami kąsał mnie jeszcze dokuczliwy głód. Być może 
w pojemniku znalazłbym jeszcze jakieś jadalne nasiona, ale nie miałem 
najmniejszej ochoty ich 
szukać. To nie było żadne jedzenie. Jedzenie to był gorący stek z vorsta, góra 
dobrze 
ugotowanych latresów, polanych olejem otanowym i doprawionych ziołami, 
ewentualnie 
truraksowy omlet posłodzony nieco syropem z kiełków bargu, mógłby to też być...
– Pusty brzuch, który niebawem wpadnie w łapy tropicieli! – parsknął Eet. – Już 
nie węszą 
wzdłuż ściany, już znaleźli drogę wokół niej!
Chwilę wcześniej nie byłem w stanie się poruszyć, ale słowa Eeta wywołały, być 
może 
zgodnie z jego intencją, obraz w moim umyśle, który podziałał na mnie jak bat na 
nieposłusznego 
osła. Posuwałem się do przodu, nadal na rękach i kolanach, ale z całą 
szybkością, jaką udało mi 
się z siebie wykrzesać zmierzając tam, gdzie czekał na mnie Eet.
Gdy spróbowałem użyć latarki, nie mogłem jej włączyć. Przypuszczałem, że 
zniszczył ją mój 
upadek. Jednak gdzieś na górze czekał Eet, który kierował mymi krokami. Nie 
znalazł klapy 
włazu, ale udało mu się odkryć wyrwę w burcie statku i wspiąłem się do środka, 
przytrzymawszy 
się krawędzi. W końcu ległem na pochylonej powierzchni statku w mdłym świetle.
Słabiutki blask pochodził od nagromadzonych roślin, które po raz pierwszy 
widziałem 
w lesie. Stop, z którego wykonano statek, oparł się niszczącemu działaniu czasu. 
Musiały jednak 
powstać jakieś otwory, które pozwoliły pasożytom zakorzenić się tutaj. Rośliny 
rosły tu sobie 
spokojnie, najpierw na nie najlepszym podłożu, lecz potem zaczęły rozwijać się 
lepiej na glebie 
powstałej z ich własnych przodków. W końcu produkty odwiecznego cyklu życia i 
śmierci 
wypełniły całą kabinę. Rośliny odłamywały się i opadały w dużych, brzydko 
pachnących 
grudach, gdy przechodziłem niezdarnie koło nich. Powierzchnia, po której 
przesuwałem się 
półleżąc, mogła być albo podłogą albo ścianą korytarza. Na początku rosło tam 
mnóstwo roślin, 
ale dalej życie roślinne się przerzedzało. Oparłem się o ścianę i spojrzałem za 
siebie. 
Z pewnością nie byłem tak wielki jak tropiciele, a i tak musiałem mocno się 
przeciskać, by tu 
dotrzeć. Otwór nie pozwalał, by dostało się ich tu więcej niż jeden na raz, a i 
ten z pewnością 
będzie miał trudności. Mając nóż, mogłem bronić swego nowego schronienia. 
Uciekliśmy burzy, 
a odgłosy wiatru słychać było tylko jak stłumione westchnienia.
Nagle przyszło mi do głowy, czy przypadkiem nie był to ten cel, do którego 
prowadził nas 
kamień? Czy gdybym zagłębił się w ten rozpadający się wrak, natknąłbym się na 
kolejne 
pomieszczenie z martwymi kamieniami?
Spojrzałem na woreczek, który mieścił mego osobliwego przewodnika. Ale ten 
słabiutki 
blask, który widziałem w bagnistym lesie, zniknął. Gdy otworzyłem woreczek i 
wyjąłem 
pierścień, kamień był tak samo bez życia jak wtedy, gdy dopiero miałem zostać 
czeladnikiem 
kupca klejnotów.
– Węszą tu wokół...
Jedna ze świecących roślin rosnących koło wyrwy, przez którą weszliśmy, 
zatrzęsła się 
i ujrzałem cień Eeta, który przysiadł nie opodal, wyciągając szyję pod kątem, 
który mnie 
wydawał się niemożliwy, i węszył w ciemności.
– Węszą, ale się boją. To miejsce jest dla nich pełne strachów.
– Może więc sobie pójdą – odparłem. Znużenie, które odczułem chwilę przedtem, 
powróciło. 
Nie byłem pewny, czy nawet jeśli któryś z krajowców próbowałby się tu dostać, 
byłbym w stanie 
unieść nóż w swojej obronie.
– Dwóch odchodzi – odpowiedział Eet. – Jeden zostaje. Czeka na dole, ale może 
stamtąd 
widzieć wejście. Myślę, że przygotowuje się do oblężenia.
– Niech się przygotowuje... – nie mogłem już przeszkodzić moim oczom w zamykaniu 
się. 
Uczucie tak wielkiego zmęczenia było mi przedtem całkiem nieznane. Czułem się 
prawie tak, 
jakby naszpikowano mnie jakimiś lekarstwami. Nawet gdyby ktoś właśnie zamierzał 
się na mnie 
morderczą włócznią, nie byłbym w stanie nic na to poradzić. Byłem załatwiony.
Jeśli nawet Eet próbował mnie obudzić, było to daremne. Być może pyłki roślin i 
zapach ich 
połamanych liści złożyły się na narkotyk, który mnie odurzył. Gdy się w końcu 
obudziłem, jakieś 
światło świeciło mi w oczy, zamrugałem oszołomiony. Przynajmniej, pomyślałem 
odrętwiały – 
„nie zabili mnie w czasie snu”.
Rośliny, które zniszczyłem wchodząc, leżały wokół mnie. Wyrwane z korzeniami, 
zaczynały 
już gnić, wydając silny zapach. Blask nie pochodził od nich, lecz był światłem 
dziennym. 
Zacząłem czołgać się w stronę światła, by uwolnić się od tego okropnego zapachu. 
Ale przy 
otworze coś się poruszyło i zobaczyłem, jak Eet wstaje jednym skokiem, jakby, 
mimo swych 
niewielkich rozmiarów, chciał stanąć między mną a jakimś niebezpieczeństwem.
– Jest ich tam wielu i czekają... – ostrzegł mnie.
– Tropiciele?
– Właśnie. Wielu... i są bardzo czujni.
Cofnąłem się do wnętrza statku. Rośliny się przerzedziły i w końcu dotarłem do 
miejsca, 
gdzie nie były już tak bujne. Jest jakieś inne wyjście... dziura?
– Są jeszcze dwie – odparł Eet szybko. – Jedna jest na spodzie, za mała dla 
ciebie. Nie można 
kopać, by ją powiększyć, bo jest przyciśnięta do kamieni. Myślę, że kiedyś była 
to klapa 
wyjściowa. Druga jest po drugiej stronie statku i tamci jej pilnują. Okazują 
więcej inteligencji, 
niż ich o to podejrzewałem.
– Nigdy nie lekceważ swego przeciwnika – nie były to moje słowa; słyszałem je 
często od 
Hywela Jerna dawnymi czasy. Teraz jednak nie było po mnie widać, że miałem tak 
dobrego 
nauczyciela.
– Nie rozumiem, co nimi powoduje – mówił Eet zaniepokojony, brakowało mu tej 
pewności 
siebie, która mnie tak irytowała. – Boją się tego miejsca. To uczucie jest w 
nich bardzo silne. 
Jednak czekają tu z wielką cierpliwością... czekają, aż wyjdziemy.
– Być może już raz to zrobili... to znaczy zagnali zdobycz w ślepy zaułek i 
czekali, aż 
wyjdzie. Mówisz, że uważają mnie za górę miecha. Jednak te ziemie obfitują też w 
inną 
zwierzynę...
– Niektóre prymitywne szczepy hołdują przesądowi – Eet powrócił do swej roli 
instruktora – 
iż gdy zje się ciało stworzenia, które podziwiają, wszystkie niezwykłe cechy 
tego stworzenia 
przejdą na jedzącego. Być może, o to im chodzi.
– Co może oznaczać, że widzieli już ludzi albo humanoidów – chwyciłem się tego 
jak jakiejś 
drobnej nadziei w oceanie beznadziejności. – Ale z pewnością nie przechowują 
wspomnień 
o ludzie, który wzniósł te ściany, ani o tych, którzy latali tym statkiem – to 
wszystko jest zbyt 
stare. A oni są prymitywni, takie rasy na ogół nie pamiętają żadnych wydarzeń, 
najwyżej 
w postaci mglistych legend. Zapominają z roku na rok.
– Mów sobie, co chcesz – odparł Eet. – Nie można sądzić, że wszystkie prymitywne 
rasy 
zachowują się tak samo. Mogą pamiętać więcej niż wszystkie inne ludy, z którymi 
się wcześniej 
zetknąłeś. Wiedza o przeszłych wydarzeniach może być przekazywana przez 
specjalnie 
wyszkolonych „zapamiętywaczy”.
Niestety, mógł mieć rację. Czyżby ci tropiciele ze swymi prymitywnymi pałkami 
i podobnym do zwierząt wyglądem rzeczywiście przechowywali jakąś szczepową 
legendę 
o rasie, która kiedyś wznosiła tu swoje budowle, być może uczyniła niewolników z 
ich dawnych 
przodków, o rasie która w jakiś sposób wyginęła (prawdopodobnie właśnie z rąk 
przodków 
obecnych tropicieli)? A jeśli stwierdzili, że właśnie przydybali jedną z tych 
potężnych istot i chcą 
ją teraz złapać, by odświeżyć jakieś wewnętrzne siły?
– Cóż, z drugiej strony – ciągnął Eet – być może odbyły się tu też lądowania 
innych statków 
i może masz rację, że podobni do ciebie ludzie byli tu łapani i zjadani, by 
tropiciele mogli przejąć 
ich „dusze”.
– Wszystko to jest bardzo interesujące, ale nie zdoła nas stąd wydostać. Nie 
dostarczy nam 
też jedzenia ani wody, które mogłyby pomóc nam utrzymać się przy życiu w czasie 
tego ich 
oblężenia. – Mówiąc to, wyjąłem oba pojemniki. Ten z nasionami zagrzechotał 
tylko pusto. Ale 
ku memu zdziwieniu drugi pojemnik zabulgotał obiecująco. Eet wyglądał na 
rozbawionego.
– Deszcz składa się z wody – zauważył. – Zeszłej nocy mieliśmy dosyć deszczu, by 
napełnić 
pojemnik umieszczony we właściwym miejscu.
Znów mnie zawstydził. Sprawdziłem smak wody deszczowej w pojemniku. Ostry smak 
napoju ze statku nadal był obecny, ale bardzo rozcieńczony. Napiłem się trochę, 
choć miałem 
ochotę na kilka solidnych łyków. Potem podsunąłem pojemnik Eetowi, ale odmówił.
– Ostatniej nocy było dosyć picia. A to ciało nie potrzebuje dużo wilgoci. 
Kolejna zaleta 
bycia niewielkim. Ale z jedzeniem nie udało nam się tak dobrze, chyba że... – 
wyciągnął szyję na 
całą długość. W napięciu przyglądał się czemuś, co poruszyło się przy wejściu. 
Nie udało mi się 
zobaczyć tego, co usiłowało się tu dostać, nie zdążyłem, zanim Eet skoczył.
Jego kocie dziedzictwo ujawniło się w tym ataku. Pochylił głowę i odsłonił zęby, 
potem 
podszedł do mnie ciągnąc jakieś stworzenie, które zwisało z jego mordki nieżywe.
Było długie i chude, po każdej stronie miało trzy nogi. Ciało miało pokryte 
rogatymi 
łuskami, głowa wyposażona była w cztery pierzaste czułki. Eet przewrócił 
stworzenie na plecy, 
by odsłonić jaśniejszy brzuch.
– Mięso – stwierdził,
Wszystko w żołądku mi się przewróciło. Nie mogłem podzielać jego gustów i 
potrząsnąłem 
głową.
– Mięso to mięso – Eet zganił moją wybredność. – To roślinożerca. Być może nie 
jest 
podobne do żadnego znanego ci stworzenia, ale jest to mięso, które nasze 
organizmy potrafią 
strawić i którym potrafią się żywić.
– Więc się nim pożyw – powiedziałem szybko. Im dłużej przypatrywałem się 
podobnemu do 
owada stworzeniu, tym mniej chciałem nad tym dyskutować. – Ja zostanę przy 
nasionach.
– Których jest mało – stwierdził Eet z nieubłaganą logiką.
– Których może sobie być mało, ale dopóki jeszcze są, będę je jadł.
Odwróciłem wzrok i odczołgałem się kawałek dalej. Eet zabierał się do jedzenia 
jak 
wytrawny smakosz. Także to odziedziczył po swojej matce. Nawet jeśli był tak 
wybredny jak 
Walkiria, nie miałem najmniejszej ochoty mu się przyglądać.
Doczołgałem się do takiej części korytarza, w której znalazłem nierówności w 
podłodze. 
Przesunąłem dłonią po ich powierzchni i stwierdziłem, że odnalazłem drzwi, 
domyśliłem się też, 
że statek jednak leżał na boku. Próbowałem je otworzyć. Zawsze była jakaś 
szansa, że takie 
malutkie odkrycie doprowadzi do większego, a z kolei to większe wskaże nam drogę 
ucieczki.
W końcu poczułem, że drzwi nieco ustąpiły... potem nagle – (prawie poleciałem za 
nimi) – 
otwarły się na oścież i opadły, a ja pozostałem, opierając się rękoma o 
krawędzie kwadratowego 
otworu. Pomacałem je ostrożnie. Musiały to być drzwi. Nie mogłem jednak 
zapuszczać się na dół 
bez światła. Jeszcze raz spróbowałem włączyć latarkę, ale było to bezcelowe. 
Spojrzałem 
w stronę światła padającego przez otwór, którym weszliśmy do wraku. Nie było 
żadnego 
sposobu, by skierować je aż tutaj. Zwróciłem jednak uwagę na rośliny rosnące 
sobie spokojnie 
w tych miejscach, z których nie wyrwałem ich poprzedniej nocy. Były to bardzo 
nędzne latarki, 
ale były lepsze niż całkowita ciemność.
Przeczołgałem się koło zajętego Eeta. Korytarz był tu tak pełen przeróżnych 
śmieci, że i tak 
nie mógłbym stanąć pionowo. Przeszkadzała mi też w tym moja potłuczona noga. 
Udało mi się 
jednak wyrwać dwie rośliny przyzwoitej wielkości. Trzymając po jednej w każdej 
ręce, wróciłem 
do otwartych drzwi.
Fosforescencja rzeczywiście była jedynie nieznaczna, ale im dłużej siedziałem 
tam plecami 
do światła i trzymałem rośliny nad czarnym otworem, tym bardziej moje oczy 
przyzwyczajały się 
do ciemności. Widziałem już parę szczegółów.
W końcu splotłem korzenie obu roślin razem i używając ich jako liny, opuściłem 
świecące 
łodygi w ciemność. To, co zobaczyłem, najbardziej przypominało kabinę. Gdy 
przyjrzałem się jej 
bliżej, ujrzałem, że – pomijając większe zniszczenie – przypomina ona kabiny w 
poprzednim 
wraku. Nie znalazłem nic, co mogłoby nam pomóc: żadnego narzędzia ani broni. Gdy 
jednak 
przyciągnąłem do siebie na powrót świecący kłębek roślin, stwierdziłem, że z 
taką lampą odważę 
się iść zwiedzić statek. Zauważyłem bowiem, że w im czarniejszej ciemności 
znajdowały się 
rośliny, tym ich światło wydawało się jaśniejsze, prawdopodobnie przez kontrast.
Znowu wróciłem na korytarz, by mu się raz jeszcze przyjrzeć. Eet powiedział, że 
znalazł 
tylko dwa wyjścia. Czy jednak dokładnie obejrzał statek? A jeśli znajdę jeszcze 
jedną klapę 
wyjściową, która nie jest blokowana przez kamienie, i będziemy mogli nią uciec?
Zostawiłem swoją prowizoryczną latarkę koło otwartych drzwi kabiny i 
podczołgałem się 
z powrotem do wyrwy w burcie, by przyjrzeć się reszcie roślin. Wybrałem te, 
które świeciły 
najjaśniej. Wyrwałem cztery. Były kruche i łatwo się łamały. Związałem je razem 
i wziąłem do 
ręki tak ostrożnie, jak ktoś inny mógłby nieść bukiet bardziej pachnących i 
delikatnych roślin.
Eet skończył swój posiłek i zobaczyłem, że siedzi koło mej pierwszej latarki 
czyszcząc sobie 
mordkę i bokobrody. Lizał swoje futerko całkowicie kocim gestem.
– Dalej korytarz się rozdziela. W którą stronę pójdziemy? – zapytał, 
najwidoczniej mając 
ochotę wziąć udział w wyprawie.
– Może być jeszcze jeden właz...
– Każdy statek ma więcej niż jeden właz – odparł chcąc mnie chyba zawstydzić. – 
W prawo 
czy prosto?
– Prosto – odparłem, decydując się w jednej chwili. Nie miałem pojęcia, na ile 
wystarczy mi 
latarka, i nie miałem ochoty zostać nagle w ciemności jakiegoś wewnętrznego 
labiryntu.
Gdy jednak dotarliśmy do skrzyżowania, o którym wspomniał Eet, mój towarzysz 
zasyczał 
i splunął, jego biczowały ogon zaczął nagle uderzać w różne strony, wygiął 
grzbiet i stał się nagle 
karykaturą kota.
To, co ujrzał, było błyszczącym śladem wzdłuż ściany. Na początku widniał on na 
wysokości 
mojej kostki, potem jednak się wznosił, aż w końcu osiągnął wysokość ramienia. 
Wyglądało to 
dość obrzydliwie i nie chciałem tego dotykać: wydawało się, że był to ten sam 
śluz, który 
obrzeżał kałuże i sadzawki w lesie.
– Co to jest? – zacząłem już tak bardzo polegać na Eecie, że zapytałem go prawie 
automatycznie.
– Nie wiem, ale jest to coś, z czym nie należy się zadawać. To stworzenie z 
wyboru 
przebywa w ciemności. – Wydało mi się, że Eet był bardziej wstrząśnięty niż 
kiedykolwiek 
przedtem.
– Chyba byłeś tu już przedtem, bo wiesz o tym rozgałęzieniu. Czy to już tu wtedy 
było?
– Nie! – jego odpowiedź zabrzmiała bardzo ostro. – I nie podoba mi się to.
Mnie też się nie podobało. Im bardziej przyglądałem się temu świecącemu śladowi, 
tym 
bardziej byłem przekonany o złych intencjach tego, co kryje się w ciemnościach, 
czai się... 
czyha... Moja wyobraźnia zaczęła pracować. W tej chwili wiedziałem, że tylko 
desperacja 
większa niż wszystko, co kiedykolwiek czułem w życiu, może zaprowadzić mnie 
głębiej 
w ciemność, w której mogą czaić się takie potwory.
Odwróciłem się plecami do tego korytarza. Nie obchodziło mnie, czy Eet akurat 
czyta 
w moich myślach i czy wie o moim przerażeniu. Zastanawiałem się, czy jego to 
obchodzi, bo 
cofał się w korytarzu, jakby jakieś strachy nawiedziły również jego.
Rozdział jedenasty
Nasze gwałtowne wycofanie się było na tyle nienaturalne, bym zaczął się nad nim 
zastanawiać, gdy tylko wróciliśmy do otworu w burcie statku. Stanąłem i zacząłem 
myśleć. Nie 
podobało mi się, że zdenerwował nas byle ślad. Eet odebrał widocznie moją myśl, 
bo powiedział:
– Być może ten, kto zostawił te ślady używa strachu jako swojej broni. Może też 
jest dla nas 
czymś tak obcym, że nas odpycha. Na wielu światach pojawiają się gatunki, z 
którymi nie można 
nawiązać żadnego kontaktu, niezależnie od tego, jak bardzo by się starać. W 
każdym razie nie 
chciałbym chodzić na spacer tam, gdzie to stworzenie żeruje.
Przesuwałem się naprzód na brzuchu, przeciskając się przez rozsypany wszędzie 
gruz, 
chociaż wzdrygałem się od odrażającego zapachu. Powietrze na zewnątrz było jasne 
od światła 
słonecznego. Spojrzałem tęsknie w tamtą stronę. Mój gatunek został stworzony, by 
działać 
w jasności promieni słonecznych, a nie by ryć i węszyć gdzieś w ciemnościach. 
Rzuciłem krótkie 
spojrzenie na zewnątrz i stwierdziłem, że mieliśmy niedaleko do ziemi, która 
pokryta była 
kępkami żółtawej, przywiędłej trawy. Pomiędzy nimi widniały przebłyski szklistej 
powierzchni, 
wskazującej na to, że kiedyś mogło to być miejsce lądowań.
Przez kilka chwil wydawało mi się, że jesteśmy wolni, że w okolicy nie 
rozstawiono żadnych 
straży. A potem usłyszałem przeszywający krzyk, taki sam jak poprzedniej nocy. 
Ten jednak 
wydawał się nieskończenie głośniejszy, bo nie zagłuszała go burza. Krzyk 
nadszedł nieomal 
spode mnie, odskoczyłem więc od otworu w burcie.
Dotarł do mnie raport Eeta:
– Są pod nami, wzdłuż burt statku. Czekają, aż wypędzi nas stąd głód i może 
również to, co 
czai się w głębi wraku.
– Może stracą cierpliwość. – Moje nadzieje były złudne, choć wiedziałem, że 
zdolności 
koncentracji różnią się znacznie pomiędzy gatunkami; często zależało to też od 
inteligencji. Jeśli 
rozumiano cel, do którego się dążyło, mogło to pomóc w byciu cierpliwym do tego 
stopnia, do 
którego nigdy nie doszedłby gatunek obdarzony mniejszą inteligencją.
– Myślę, że oni bawili się już w tę grę albo o niej słyszeli. W każdym razie 
wiedzą, że 
zakończyła się ich sukcesem – Eet nie miał chyba ochoty dodawać mi otuchy. – 
Jest zbyt wiele 
czynników, których nawet nie jesteśmy świadomi. Na przykład...
– Na przykład co? – zapytałem, gdy się zastanawiał.
– To kamień cię tutaj sprowadził, zgadza się? Czy jednak teraz przejawia jakieś 
oznaki 
życia?
Wyjąłem zerowy kamień z kieszeni i przyjrzałem mu się w świetle. Klejnot był 
martwy 
i ponury. Kierowałem go w różne strony, mając nadzieję, że w końcu odpowie. Na 
pewno nie 
wzywał nas w głąb wraku. Gdy jednak wysunąłem go na zewnątrz, w stronę płynącej 
wzdłuż 
drugiej burty statku wody, wygląd jego nagle się zmienił. Nie był to płonący 
błysk ani nawet 
świecenie na tyle mocne, by przyćmić rośliny w korytarzu, widać było jednak 
malutkie iskierki. 
W tej chwili pierścień wskazywał kierunek gdzieś w poprzek statku.
– Możemy zrobić tak – Eet położył łapodłonie na moim kolanie i stał dotykając 
nosem 
pierścienia, jakby wydzielał on z siebie jakiś wyczuwalny dla niego zapach. – 
Mogę wyjść przez 
najmniejszą dziurę i przejść z tym górą po statku. Być może uda mi się znaleźć 
miejsce, które go 
tak ciągnie.
Wydawało mi się, że miał rację. Jest nieduży i jeśli jeszcze będzie do tego 
ostrożny, będzie 
chował się przed wzrokiem krajowców może mu się to udać. Tylko co nam przyjdzie 
ze zdobycia 
takiej wiedzy...
– Każda wiedza jest już korzyścią samą w sobie – odparł mój towarzysz.
Zaśmiałem się niewesoło.
– Siedzę tu sobie i czekam, aż mnie stąd zabiorą i włożą do jakiegoś tubylczego 
garnka, a ty 
mówisz mi o zdobywaniu wiedzy! Jaki pożytek będzie miał nieboszczyk z całej 
swojej wiedzy?
Prawdopodobnie moje myśli nie przynosiły mi zaszczytu. Wiedziałem, że to, co dla 
mnie 
było śmiertelną pułapką, nie stanowiło problemu dla Eeta. Mógł stąd pójść w 
każdej chwili i miał 
duże szansę na pozostanie na wolności. Zastanawiałem się właśnie, dlaczego tak 
długo z tym 
zwlekał. Jednak zerowy kamień... coś we mnie nie mogło pogodzić się z myślą 
oddania go 
choćby na moment. Nie pożądałem go tak, jak gemolog zawsze pożąda klejnotu 
wielkiej 
piękności. Raczej byłem do niego w jakiś sposób przywiązany, i to już od chwili, 
w której ojciec 
po raz pierwszy pokazał nam go przy stole.
Nie mogłem się pogodzić z zerwaniem tych więzów i przekazaniem pierścienia 
Eetowi. 
Obracałem go w palcach, wkładając i zdejmując zbyt dużą obrączkę; moje myśli 
były bardzo 
chaotyczne, głównie jednak myślałem o tym, że nie mam najmniejszej ochoty zostać 
tu sam.
Eet nie powiedział nic więcej. Nie czułem nawet tego delikatnego kontaktu 
myślowego, 
który utrzymywał ze mną przez większość czasu. Wyglądało to tak, jakby świadomie 
się 
wycofał, bym mógł podjąć swoją własną decyzję, która była wielkiej wagi.
– Jest jeszcze kwestia jedzenia – Eet w końcu przerwał całkowite milczenie.
Nadal obracałem pierścień w palcach i wpatrywałem się w niego niewidzącym 
wzrokiem.
– Uważasz, że pierścień rozwiąże tę kwestię? – parsknąłem ironicznie.
– Nie jestem o tym bardziej przekonany niż ty – odparł. – Nie proponuję jednak 
również, 
byśmy tu siedzieli i głodowali.
Pomyślałem sobie, że ma rację, tym bardziej że wydawało się, iż nie będzie miał 
problemów 
z zatroszczeniem się o siebie. Coś w tej myśli miało dla mnie gorzki posmak.
– Weź go! – z masy roślin wyciągnąłem długą lianę, zrobiłem z niej naszyjnik, na 
którym 
zawiesiłem pierścień, i nałożyłem go Eetowi na szyję. Przysiadł na tylnych 
łapach, gdy mu go 
nakładałem, przytrzymał go przez chwilę swymi łapodłońmi, zamykając oczy. Miałem 
wrażenie, 
że szuka czegoś... nie wiedziałem jednak jak, gdzie i czego szuka.
– Podjąłeś dobrą decyzję – opadł na cztery łapy i prześlizgnął się w korytarzu. 
– Lepszą, niż 
może ci się w tej chwili wydawać...
Nie powiedział nic więcej, zamiast tego zaczął wspinać się ku górze dużego 
otworu w burcie, 
gdzie rośliny nadal stanowiły poszarpaną zasłonę.
– Nadal tu są – powiedział. – Nie tylko pod statkiem, ale także wzdłuż burt. 
Myślę, że nie 
lubią słońca, trzymają się cały czas w cieniu. O! po tamtej stronie... tam jest 
rzeka! I... jeszcze 
jedna ściana... kiedyś stanowiła tamę. Teraz jest w dwóch częściach. To, czego 
szuka pierścień, 
leży za rzeką!
Udało mu się przejść po statku. Czy ja też zdołałbym zrobić coś takiego? 
Dotknąłem swej 
posiniaczonej nogi i skrzywiłem się z bólu. Próbowałem naprężyć mięśnie, ale 
kończyna całkiem 
zesztywniała. Eet mógł sobie spokojnie biegać tą drogą, ja jednak musiałbym 
posuwać się bardzo 
wolno. Nie mógłbym się spodziewać, że ucieknę pilnującym nas krajowcom ani nawet 
tego, że 
bezpiecznie przejdę po tej śliskiej powierzchni.
– Co jest po drugiej stronie rzeki?
– Wzgórza z otworami w zboczach i jeszcze kilka zburzonych ścian – odparł Eet, – 
Teraz...
Przestał się ze mną porozumiewać. Zamiast tego poczułem przesłaną przez jeden 
umysł do 
drugiego nagłą falę gwałtownych, wrogich emocji.
– Eet! – próbowałem wstać, lecz jedyne, co udało mi się zrobić, to zrzucić sobie 
na głowę 
nieco okolicznej flory. Zacząłem dusić się i kaszleć, młóciłem rękoma powietrze, 
by zgarnąć 
z siebie te obrzydlistwa i odzyskać oddech.
– Eet! – znowu wysłałem w myślach alarmujący sygnał. Nie otrzymałem odpowiedzi.
Pośpieszyłem w stronę otworu. Czyżby dosięgła go jakaś włócznia?
– Eet! – cisza stała się czymś więcej niż tylko brakiem dźwięków. Całkiem nieźle 
słyszałem 
wiatr, wodę i inne odgłosy.
I... coś jeszcze!
Nikt, kto choć raz usłyszał dźwięk statku wchodzącego w atmosferę planety, nigdy 
nie 
pomyli go z niczym innym. Grzmot – i ryk. Wrak zadrżał i zatrząsł się w 
odpowiedzi. Całkiem 
niedaleko nas miał lądować jakiś statek kosmiczny! Cofnąłem się w głąb. Ryk 
statku był zbyt 
głośny – bałem się, że wrak dostanie się w zasięg ognia silników. Korytarz, w 
którym się 
znajdowałem, trząsł się bardzo i zacząłem ześlizgiwać się w dół, próbując 
zatrzymać się za 
pomocą rąk. Wokół mnie przewalała się masa roślin, która mnie dusiła. Statek 
musiał już 
wylądować, bo nawet przez ścianę poczułem falę ciepła. Cokolwiek stało na drodze 
ognia 
silników z pewnością zostało spalone na popiół. Zastanowiłem się, co stało się z 
tropicielami. 
Teraz miałbym szansę ucieczki.
Lecz – kto to wylądował? Pierwszy Zwiadowca, mający dokonać wstępnego 
sprawdzenia 
niedawno odkrytego świata? A może z jakichś tajemniczych powodów lądowano tu już 
wcześniej? W każdym razie zjawił się tu jakiś statek i, sądząc po dźwięku, nie 
był on zbyt duży, 
nie większy niż standardowy statek Wolnych Handlarzy.
Zgarnąłem z siebie wszystko, co na mnie spadło i z powrotem doczołgałem się do 
wyrwy 
w burcie. Nadal czuć było duszący zapach spalenizny. Eet... czy tam, na zewnątrz 
kadłuba żył 
jeszcze, gdy ten statek...
– Eet! – tym razem moje wezwanie w myślach musiało mieć co najmniej siłę krzyku. 
Nie 
było odpowiedzi.
Na zewnątrz unosiła się gęsta para spowijająca większą część krajobrazu. Znowu 
gorąco 
zmusiło mnie, bym cofnął się w głąb wraku. Nikomu nie udałoby się wyjść, dopóki 
otoczenie się 
nieco nie ochłodziło. Być może część ognia silników sięgnęła ku rzece i 
sprawiła, że woda się 
tam zagotowała. Poruszyłem się niecierpliwie, pragnąłem wyjść i zobaczyć statek. 
Pojawiła się 
pewna drobna szansa, o której nawet nie śmiałem marzyć. Nie będziemy tu 
uwięzieni na całe 
życie... Nie będziemy? Chyba zostałem już sam. Jeśli Eeta nie zabili krajowcy, 
to z pewnością 
zginął w płomieniach silników lądującego statku.
Czas, który upłynął, zanim ziemia ochłodziła się nieco i mgła opadła, wydał mi 
się tak długi, 
jak te ciągnące się godziny, gdy byłem dobrowolnym więźniem w sanktuarium na 
Tanth. Każde 
uderzenie serca było ponagleniem, bym wyszedł i poprosił o pomoc swoją rasę. 
Zgodnie 
z jednym z najstarszych praw ery podróży międzygwiezdnych, każdy podróżnik, 
który utkwi na 
jakiejś planecie (tak jak ja), ma prawo zażądać przejazdu na pierwszym statku, 
jaki go znajdzie, 
i statek ten ma obowiązek zabrać go bez problemu.
W końcu, choć na zewnątrz panowała jeszcze temperatura taka jak w pustynnych 
okolicach 
Arsoru w lecie, wyszedłem z wraku i stanąłem na popalonej ziemi.
Głośność dźwięku i panujące wszędzie gorąco zwiodły mnie; byłem przekonany, że 
lądowanie odbyło się gdzieś w pobliżu. Tak jednak nie było. Lądowanie statku 
sprzątnęło za to 
z wraku całą roślinność. Ujrzałem teraz starożytną rakietę w całej jej krasie. 
Nie była tak wielka 
jak ta, którą spotkaliśmy w kosmosie, wielkością przypominała standardowy statek 
Wolnych 
Handlarzy. Prawdopodobnie na początku stał po prostu pionowo na swoich 
statecznikach, potem 
dopiero przewrócił się pod wpływem czasu.
Podszedłem bliżej, by przyjrzeć się nowemu statkowi. Miał mniej więcej rozmiary 
„Vestris”. 
Nie miał jednak insygniów Wolnych Handlarzy na burtach. Nie widać też było znaku 
Patrolu ani 
Badaczy. Dlaczego jednak jakiś prywatny statek miałby lądować na planecie takiej 
jak ta? 
Zawsze, co prawda, znajdą się bogaci Ważniacy, którzy na ogół lubią polowanie i 
łamią prawa 
znajdując nie opisane jeszcze na mapach planety, gdzie zaspokajają swoje 
krwiożercze instynkty 
bez obawy pościgu Patrolu. Jeśli już kiedyś taki myśliwy wylądował tutaj, 
mogłoby to 
wytłumaczyć wrogość krajowców. Oznaczałoby to jednak również kłopoty dla mnie. 
Świadkowie rzeczy nielegalnych łatwo padają ofiarami wypadków, a w całym 
wszechświecie nie 
byłoby nikogo, kto by się chciał o mnie dopytywać.
Tylko że... kosmiczny statek jachtowy Ważniaków miałby swój numer kodowy na 
burcie. 
Był tylko jeden typ statków, których właściciele z premedytacją nie oznaczali... 
Nigdy przedtem 
nie widziałem takiego statku, ale w każdym kosmodromie opowiadano o nich 
przeróżne historie. 
Znajomi Vondara mieli swoje powody, by plotkować o takich sprawach. Statki te 
były 
własnością Gildii Złodziei. Niektóre pod przykrywką fałszywych dokumentów robiły 
normalne 
kursy przewozowe, od czasu do czasu tylko przekraczając granice prawa. 
Przypuszczałem, że 
„Vestris” mogła być takim statkiem. Istniało też jednak wiele bardzo szybkich 
jednostek, często 
wyposażonych w sprzęt będący przedmiotem eksperymentów, po prostu ukradziony 
albo 
zakupiony, zanim ktoś dowiedział się o wynikach badań.
To byli najeźdźcy. Nie byli piratami, nie łupili statków w podróży, bo było to 
zbyt 
ryzykowne i opłacało się jedynie, gdy statek wiózł bardzo cenny ładunek. Zamiast 
tego łupili 
planety. Ich legendarna kryjówka nazywała się Waystar, był to satelita lub może 
mała planeta 
odpowiednio ufortyfikowana i schowana przed wszystkimi prócz tych, którzy 
udowodnili jej 
władcom, że nie mają żadnych powiązań z Patrolem ani z innymi przedstawicielami 
prawa. 
Opowiadano tyle historii o Waystar i pirackiej flocie, która działała w 
kosmosie, że na ogół nie 
wierzyło się w nie zanadto. Jednak Eet twierdził, że miałem zostać dostarczony 
na Waystar i że 
tak by się stało, gdyby nie wyciągnął mnie z „Vestris”.
Statek najeźdźców z pewnością nie miałby żadnego oznakowania, chyba że takie, 
które 
można było zmieniać w dowolnej chwili. Ale najeźdźcy z Gildii tutaj? Na pewno 
nie 
uwierzyłbym, gdyby ktoś stwierdził, że to mnie tu szukali. Mój ślad był tak 
zagmatwany, że 
z pewnością nie sądzili nawet, bym jeszcze żył, a już na pewno nie mogli 
przypuszczać, że 
znajdą mnie akurat tutaj.
Tak więc musieli tu mieć jakąś inną misję. Ostatnią rzeczą, jaką chciałbym w tej 
chwili 
zrobić – zanim zdobędę pewność, co to za statek – było kontaktowanie się z 
załogą czy 
pasażerami statku. Co prawda nikt jeszcze nie wyszedł ze środka, ale nie mogłem 
być pewien, że 
nie zobaczyli mnie na którymś ze swoich ekranów. Zacząłem się wycofywać, 
trzymając się pod 
osłoną wraku, cofałem się równie gorliwie, jak wcześniej szedłem w stronę 
statku.
Usłyszałem ostre brzęknięcie i klapa włazu otworzyła się, wyjściowe schodki 
wysunęły się 
jak ogromny jęzor, przesunęły nad spaloną ziemią, szukając gdzieś pewnego 
gruntu. W końcu 
stanęły nieco pod kątem do wyjścia ze statku, mogłem więc mieć nadzieję, że 
przybysze nie 
widzieli mnie.
Wycofałem się jeszcze dalej. Bardzo chciałem odbiec jak najdalej od statku, ale 
to mogło 
jedynie przyciągnąć wzrok ciekawskich. Co prawda niedaleko rosły gęste krzaki, 
nie mogłem 
jednak być pewien, czy nie czają się tam jeszcze jacyś tropiciele.
Ludzie, którzy stanęli na schodkach, nie mieli ubiorów ochronnych, co oznaczało, 
że znali 
już naturę tej planety i przyjechali tu w określonym celu. Mieli ze sobą ręczną 
broń, nawet z tej 
odległości widziałem krótkie lufy laserów – z pewnością nie były to lufy 
bardziej popularnych 
ogłuszaczy. Byli więc przygotowani do zabijania.
Chociaż nosili ubrania, jakie zazwyczaj wkładali wszyscy załoganci, gdy 
wychodzili na ląd, 
nie mieli żadnych dystynkcji na piersiach ani na kołnierzach. Ich ubiory nie 
miały też jednolitego 
koloru, by nic nie sugerowało, że są to mundury. Pierwsi dwaj wychodzący byli 
ludźmi – albo 
przynajmniej ich przypominali – ale za nimi wyszedł osobnik z czterema górnymi 
kończynami 
zwisającymi po bokach w sposób, który sugerował ich dużą elastyczność. Jego 
okrągła głowa nie 
miała włosów i spoczywała bezpośrednio na ramionach, nie wspierała się na szyi. 
Tam, gdzie 
człowiek miałby uszy, on miał pierzaste wypustki, które poruszały się w przód i 
w tył, jak głowa 
Eeta kiedy szukał czegoś wokół siebie. Z trójki, którą widziałem, najbardziej 
obawiałem się 
właśnie tego. Jak to kiedyś powiedział Eet, kto wie, jakie umiejętności może 
posiadać osobnik 
niepodobny w niczym do tych, których znamy. Każdy kosmita przyjmowany był do 
ludzkiej 
załogi dopiero wtedy, gdy udowodnił im, że ma zdolności, które mogłyby im się 
przydać.
Gdybym wszedł z powrotem do wraku, sam złapałbym się w pułapkę. Musiałem podjąć 
trudną decyzję i opuścić wątpliwą kryjówkę pod statkiem. Chciałem spróbować 
dojść do 
krzaków albo do rzeki. Wydawało mi się, że rzeka jest bezpieczniejsza, a w 
każdym razie mniej 
groźna.
Przeglądałem się trójce ze statku tak długo, jak tylko mogłem. Doszli do końca 
schodków. 
Ludzie stanęli po obu stronach kosmity. Jego pierzaste wyrostki już nie 
kierowały się we 
wszystkie możliwe kierunki, lecz wskazywały wyraźnie w jedno miejsce w krzakach. 
Przyjrzałem mu się uważniej i zobaczyłem, że był o wiele bardziej podobny do 
ludzi niż 
tropiciele.
Nagle zatrzymał się gwałtownie i błyskawicznie wyciągnął oba lasery, w które był 
uzbrojony. Oba strzały sięgnęły pobliskich krzaków. Po tym ataku nastąpił 
rozdzierający krzyk, 
a potem chrzęst, który sugerował, że upadł tam tropiciel albo stworzenie 
podobnych rozmiarów. 
Obaj ludzie ukucnęli, przygotowując broń do strzału. Nie strzelali jednak, 
zdawało się, że 
komendę w tej bitwie powierzyli swojemu towarzyszowi.
Odczołgałem się stamtąd. Teraz od zabójców oddzielał mnie ich statek. Gdy 
doszedłem do 
rzeki, ujrzałem kamienne bloki wyrwane przez rzekę ze ściany i poniewierane 
przez wodę. 
Widać było, że kiedyś jedna ze ścian utworzyła tu tamę, co mogło spowodować 
powódź.
Dotarłem do miejsca, gdzie w wodzie bezładnie leżały kamienie tworząc coś w 
rodzaju 
mostu przez rzekę. Po drugiej stronie widać było wzgórza: jak już wiedziałem od 
Eeta, ich 
zbocza podziurawione były czarnymi otworami. Pomiędzy wodą i wzgórzami leżały 
ruiny 
budynków.
– Eet? – spróbowałem go przywołać, jakby odzyskawszy nadzieję, że może udało mu 
się 
przeżyć. Czy jednak nie zabili go krajowcy? Spojrzałem na skały, prawie 
spodziewając się, że 
zobaczę jego maleńkie ciałko, całe poskręcane i bez życia.
– Eet...?
Odpowiedź, którą tak chciałbym usłyszeć, nie nadeszła. Odczułem jednak, że ktoś 
odebrał 
moje wołanie. Nie był to dotyk umysłu, jakiego doświadczałem w kontaktach z 
Eetem, ale po 
prostu czyjaś obecność. Nie sądzę, by ten ktoś był w stanie stwierdzić, skąd 
nadeszło moje 
wołanie. Po prostu został zaalarmowany.
Kosmita z załogi... czy on mógł usłyszeć moje wołanie? Uświadomiłem sobie swoją 
głupotę, 
gdy tak stałem na kamieniu, usiłując przedostać się na drugą stronę rzeki. Nie 
mógłbym jednak 
tamtędy przejść z moją prawie bezwładną nogą. Mógłbym tam zostać zaskoczony, 
bezradny, 
narażony na promień lasera.
W każdym razie próba odnalezienia Eeta zdradziła mnie. Gdy tak stałem i 
zastanawiałem się, 
jak przejść na drugi brzeg, usłyszałem:
– Stój! Stój, ty tam!
Był to Prosty Język, słowa wypowiedziane były z ludzkim akcentem. Odwróciłem się 
powoli, trzymając się kamienia, by się nie przewrócić. Stanąłem twarzą w twarz z 
jednym z ludzi 
z załogi statku. Wyglądał jak każdy przeciętny załogant, tyle tylko że w rękach 
miał laser 
wycelowany dokładanie we mnie.
Wiedziałem, że właśnie przepadła moja jedna malutka przewaga. Gdybym wybiegł na 
powitanie ludzi ze statku z dziką radością, czyli tak, jak spodziewaliby się 
tego od kogoś, kto 
utknął na obcej planecie, gdybym opowiedział im jakąś odpowiednią bajeczkę, nie 
byliby zbyt 
podejrzliwi w stosunku do mnie. Oczywiście mogłoby to się okazać niebezpieczne 
dla mnie, 
gdyby chcieli utrzymać w tajemnicy swój pobyt tutaj. Zyskałbym jednak na czasie. 
Tymczasem 
teraz moje własne działanie od razu uczyniło mnie podejrzanym dla nich. Ciągle 
jeszcze mogłem 
coś wygrać: mogłem podkreślać swoje niedołęstwo, kuleć przesadnie, by sądzili, 
że jestem 
większym kaleką, niż byłem naprawdę.
Poczekałem wiec, aż do mnie podejdą, trzymając się kamienia tak, by sprawiać 
wrażenie, że 
jeśli tylko go puszczę, natychmiast upadnę. Miałem nadzieję, że mój opłakany 
wygląd 
uprawdopodobni moje nieszczęsne położenie. Może nawet mogę posłużyć się świeżymi 
łatami 
skóry na ciele i opowiedzieć im, jak to wysłano mnie w dryfującej ŁR w kosmos z 
obawy przed 
zarazą. Nie byłby to pierwszy raz, gdy zdarzyło się coś takiego.
Człowiek z laserem nie podchodził zbyt blisko, choć widział obie moje ręce i z 
pewnością 
spostrzegł, że nie mam broni. Nie przestał też mierzyć do mnie z lasera.
– Kim jesteś? – zapytał w Prostym Języku.
W tej chwili zdecydowałem się na rolę, która mogła ocalić mi życie. Odsunąłem 
się nieco od 
niego i wyskrzeczałem najdzikszym, najbardziej szalonym głosem, jaki udało mi 
się z siebie 
wydobyć:
– Nie!... Nie!... Nie zabijaj mnie!... Już jestem zdrów!... Zdrów, mówię ci!... 
Gorączka 
minęła!... Jestem zdrów!
Zatrzymał się i wydało mi się, że oczy mu się zwęziły, gdy przyglądał mi się 
uważnie. 
Miałem nadzieję, że różowe łaty na mojej skórze były dostatecznie widoczne.
– Skąd się tu wziąłeś? – Czy mi się tylko zdawało, czy jakaś inna nuta 
zabrzmiała w jego 
głosie? Czy uda mi się sprawić, by uwierzył, że zostałem wyrzucony z dotkniętego 
zarazą statku 
i że spodziewam się, iż każdy, kto mnie tylko zobaczy, natychmiast spali mnie na 
popiół z tego 
samego powodu, dla którego zostałem ze statku wyrzucony?
– Statek... Nie zabijaj mnie! Mówię ci, że jestem już czysty! Nie zabijaj 
mnie!... Gorączka 
minęła! Zostaw mnie!... Nie będę do ciebie podchodził... Nie zabijaj mnie! Nie 
zbliżę się do 
waszego statku! Daj mi odejść!
– Zostań tam, gdzie jesteś! – padł ostry rozkaz. Zbliżył wolną rękę do ust i 
powiedział coś do 
komunikatora. Słowa, które wypowiedział, z pewnością nie należały do Prostego 
Języka i nie 
rozumiałem nic, ale domyśliłem się, że składa raport swemu przełożonemu. Grałem 
w niebezpieczną grę... najdrobniejsza rzecz może być kwestią życia lub śmierci.
– Ty... – skinął laserem – idź do przodu...
– Nie... Daj mi odejść... Nie zarażę...
– Idź! – strzelił do kamienia niedaleko mej lewej ręki. Dotarło do mnie 
nieznośne gorąco. 
Krzyknąłem tak, jak się tego spodziewał.
Zobaczyłem, jak się uśmiechnął.
– Zabolało? Chcesz jeszcze? Tym razem bliżej? Powiedziałem: idź! Kapitan 
chciałby cię 
obejrzeć.
I poszedłem, ciągnąc za sobą nogę, jakby ważyła tonę.
– Co jest? – zapytał, przyglądając mi się niecierpliwie.
– Tu są tubylcy... z pałkami... polowali na mnie... – wymamrotałem.
– Tak? Oni lubią mięcho, a ty byłbyś dla nich właśnie żarciem. Niedobrze jest 
spotkać się 
z nimi... – Wydało mi się, że przypomniał sobie jakieś swoje wcześniejsze 
doświadczenie.
Wlokłem się jak najwolniej, podkreślając swoje kalectwo. Okrążyliśmy wrak i 
teraz podeszli 
do nas pozostali dwaj zwiadowcy. Kosmita schował swoje lasery do kabur, ale oba 
pierzaste 
czułki pochylały się w moim kierunku.
Nie wiem, czy moje kontakty z Eetem wyostrzyły jakieś zdolności postrzegania 
pozazmysłowego, do których przedtem nie miałem żadnego talentu. W każdym razie 
świadom 
byłem ingerencji ze strony kosmity... mentalnej, nie fizycznej. Jeśli jednak 
próbował przebić się 
do moich myśli, to mu się nie udało. Nie odczułem żadnego spotkania umysłów, jak 
to się działo 
w kontaktach z Eetem. Miałem nadzieję, że udało mi się odeprzeć sondowanie. 
Musiałem 
pozostać tym, kim wydałem im się od początku...
– Tak więc złapałeś ptaszka – zauważył drugi człowiek. – Chciał uciekać?
– Nie z taką nogą. Coś jeszcze może być nie w porządku z nim... przyjrzyj się 
dobrze jego 
twarzy.
Tamten przyjrzał mi się badawczo. Jego mina świadczyła, że nie podobało mu się 
to, co 
zobaczył. Zastanowiłem się, na ile źle wyglądała moja łuszcząca się skóra i 
świecące, różowe 
łaty. Na dłoniach nie były już tak widoczne – przynajmniej tak mi się wydawało. 
W każdym 
razie ja się już do nich przyzwyczaiłem i dla mnie była to poprawa po tamtych 
purpurowych 
pęcherzach, które pojawiły się na początku.
– Lepiej trzymajmy go z daleka od siebie – powiedział, przyjrzawszy mi się 
dokładnie. – 
Powiedz kapitanowi o nim.
– Kapitan już czeka. Ty tam... idź!
Ktoś stał na schodkach do statku. Ponaglili mnie skinieniem lasera. Pokuśtykałem 
w tamtym 
kierunku, mając nadzieję, że przedstawiam odpowiednio żałosny widok.
Rozdział dwunasty
Dotarliśmy do podnóża wzniesienia i tam kazali mi się zatrzymać, okrążywszy mnie 
z bronią 
przygotowaną do strzału. Człowiek, który nas oczekiwał, postąpił kilka kroków 
bliżej, by 
przyjrzeć mi się i powoli otaksować mą wartość.
Musiał pochodzić z którejś ze starych planet, tych skolonizowanych w pierwszej 
kolejności. 
Pokolenia żyjące tam w niesprzyjających warunkach wykształciły sobie odmienne 
cechy 
fizyczne, które widać było już na pierwszy rzut oka. Jego ciało pod mundurem z 
kapitańską 
gwiazdą na stojącym kołnierzu było smukłe i wyprostowane, skóra ciemna nawet bez 
opalenizny 
z kosmosu; lecz oczy i włosy były jeszcze wyraźniejszym świadectwem mutacji, 
jakie jego rasa 
przeszła w swych dziejach. Włosy – z konieczności bardzo krótkie, by nie 
przeszkadzały pod 
hełmem – były bardziej niebieskie niż szare, grube, rosły w prostych, krótkich 
kępkach. Jego 
oczy błyszczały jak niebieskozielone klejnoty, większe niż oczy innych ludzi, 
miały podwójne 
powieki: jedną nieomal przezroczystą na tle gałki ocznej i drugą, cięższą i 
grubszą, dopasowaną 
do niej. Zauważyłem, że podniósł obie powieki w każdym oku, by mi się przyjrzeć, 
ale myślę, że 
przeszkadzało mu światło słoneczne, bo zaraz opuścił wewnętrzne błony.
Ależ... ja go znałem! Nie wiedziałem, jak się nazywa, ale znałem jego twarz z 
przeszłości. 
Nie wiedziałem, czy on także mnie rozpoznał. Miałem nadzieję, że nie. Ten 
człowiek odwiedzał 
sklep mojego ojca, był jednym z tych, których prowadzono do wewnętrznego pokoju 
przez 
prywatne drzwi. Nie nosił wtedy tuniki kapitana, nic innego nie sugerowało też, 
że jest oficerem 
na jakimkolwiek statku. Wtedy jeszcze jego włosy były na tyle długie, by opadać 
na strojną 
tunikę z wywatowanymi ramionami – obowiązkowy strój lalusia z wewnętrznej 
planety.
Nie miałem wątpliwości, że należał do Gildii. Czy jednak rozpozna, że jestem 
synem Jerna? 
A jeśli mnie rozpozna, to czy mogę to w jakiś sposób wykorzystać?
Niedługo miałem pozostawać w niepewności. Podszedł jeszcze bliżej, potem 
roześmiał się, 
uniósł rękę do ust i wykonał palcami gest zwycięstwa. Splunął ostrożnie na prawo 
i lewo.
– Na wargi i ręce bogini Sorelle! Od dzisiaj będę palił dla niej kadzidło w 
każdej świątyni, 
jaką ujrzę! To, co zostało zgubione, jest odnalezione. I uważajcie, chłopcy, 
żeby znowu nie 
zginęło. Murdoc Jern... skąd się tu wziąłeś? Uwierzę we wszystko, co mi opowiesz 
po takim 
spotkaniu.
Pilnująca mnie trójka poruszyła się i przyjęła pozycje wokół mnie nie tylko 
upewniając się, 
że nie zniknę, ale nawet nie dając mi szansy na próbę ucieczki. Pozostawała mi 
tylko rola ofiary 
zarazy. Poza tym spróbuję powiedzieć tyle prawdy, ile tylko zdołam, może się to 
przydać, jeśli 
będą potem chcieli zastosować wykrywacz kłamstw.
Pozwoliłem, by moje usta były otwarte przez jakiś czas, potem zachwiałem się, 
jakbym się 
trzymał na nogach tylko dzięki nadludzkiemu wysiłkowi.
– Nie... nie zabijajcie mnie! Gorączka... już minęła... już jestem zdrowy...
– Gorączka?
– Proszę na niego popatrzeć, kapitanie – odezwał się ten, który mnie pojmał. – 
Jest cały 
w bliznach. Lepiej się zatroszczyć, żeby nas nie zaraził...
– Ty, tam, Jern! Podnieś głowę. Przyjrzyjmy się... Zachwiałem się w przód i w 
tył. Nadal bali 
się podejść zbyt blisko. Strach przed zarazą zniechęcał nawet najtwardszych 
kosmonautów.
– Jestem... jestem... czysty – powtórzyłem. – Wysłali mnie w kosmos w ŁR, ale 
już... już 
jestem zdrowy... Przysięgam.
Kapitan ujął w dłoń swój komunikator i powiedział coś do niego. Brzmiało to 
dziwnie i ani 
trochę nie przypominało Prostego Języka. Czekaliśmy w milczeniu, aż jakiś 
człowiek podbiegł 
do nas pośpiesznie. Miał ze sobą pudełko z okrągłym zakończeniem. Domyśliłem 
się, że to 
podręczny przyrząd do stawiania diagnozy. Statek był najwidoczniej dobrze 
wyposażony.
Lekarz podszedł do mnie na wyciągnięcie ręki i przesunął pudełkiem w powietrzu 
przede 
mną, utkwiwszy oczy we wskazaniach mierników.
– I co? – Widać było, że kapitan nie lubi czekać.
– O ile można to ocenić w ten sposób, jest czysty. Zawsze jednak istnieje 
możliwość...
– Jakie prawdopodobieństwo? – nalegał kapitan.
– Prawdopodobnie jak jeden do stu. Kto może być pewien? – Lekarz wyrażał się 
z ostrożnością charakterystyczną dla swojego zawodu.
– Zajmiemy się tym później – kapitan ręką nakazał lekarzowi odejść. – Zatem – 
zwrócił się 
do mnie – wydaje się, że masz rację. Twoja gorączka czy co to tam było, minęła i 
nie jesteś już 
niebezpieczny. Znajdowałeś się na jakimś statku, gdy miałeś atak choroby?
– Na statku Wolnych Handlarzy. Odlecieliśmy z Tanth – uniosłem ręce do głowy, 
potarłem 
czoło, jakby oszołomiony czy w geście bólu. – Ja... trudno to sobie przypomnieć. 
Byłem na 
Tanth... musiałem uciekać. Były kłopoty. Zapłaciłem klejnotem i Ostrend pozwolił 
mi lecieć. 
Jakiaś inna planeta... wszyscy krajowcy zniknęli. Potem zachorowałem. 
Powiedzieli, że to 
zaraza... wysłali w kosmos w ŁR. Wylądowałem tutaj, ale krajowcy... polowali na 
mnie...
– Zagonili cię aż w to miejsce? – kapitan uśmiechnął się. – Jakże szczęśliwie 
dla ciebie. 
Polowanie zakończyło się w jedynym miejscu, gdzie mógłbyś spotkać statek 
kosmiczny.
– Była jakaś ściana... szedłem wzdłuż niej... ludzie z lasu... bali się chyba. 
Wszedłem do 
rozbitego statku, nie poszli za mną...
– Jakież szczęście ci sprzyjało, Jern, i nam także! Być może spotkalibyśmy cię 
gdzie indziej, 
ale oszczędzamy czasu, natykając się na ciebie tutaj. Widzisz, interesowaliśmy 
się tobą. Długo 
czekaliśmy na to spotkanie.
– Ja... ja nie rozumiem...
– Co z nim jest? – Kapitan naskoczył na lekarza. – W naszych raportach nie 
oceniano go jako 
półgłówka.
Lekarz wzruszył ramionami.
– Kto wie, co może się zdarzyć komuś, kogo dopadnie zaraza? O ile wiem, przeszła 
mu już 
infekcja, nie mogę jednak ręczyć za żadne zmiany, które jakiś obcy wirus może 
wywołać w ciele 
lub umyśle.
– Przekażemy ci go. – Uśmiech zniknął z twarzy kapitana. – Powiedzmy, że 
wykonasz 
wszystkie potrzebne testy i powiesz nam, czy mamy do czynienia z kretynem, czy z 
godnym 
zaufania źródłem informacji.
– Wziąć go na pokład? – zawahał się lekarz.
– A czemu nie? Wydawało mi się, że twierdziłeś, iż jest czysty...
– Zawsze może wyleźć coś nowego.
Raczej wyczułem, niż zobaczyłem niezdecydowanie kapitana. Nie trwało jednak 
długo.
– Czego będziesz potrzebował? Czy można to wynieść ze statku? – zapytał.
– Większość – tak. Gdzie chcesz go umieścić?
– W kopalni, a gdzieżby indziej? Segal, Omund, przynieście doktorowi wszystko, 
co będzie 
mu potrzebne. A ty Tusratti, zaprowadź go do zachodniego tunelu.
Wydawało mi się, że przestałem istnieć jako człowiek, stałem się rzeczą, którą 
trzeba 
przesunąć z miejsca na miejsce, zgodnie z wolą właścicieli. W roli 
zdezorientowanego 
niedobitka, który uniknął zarazy, powinienem być wdzięczny, że działo się to w 
ten sposób. 
Jeden z załogi – przedstawiciel niezbyt podobnej do ludzi rasy – zaprowadził 
mnie na brzeg 
rzeki; poruszałem się wolno kulejąc na tyle mocno, by nie wydało się to 
przesadzone. Inni już 
pracowali nad rzeką. Nad spienioną wodą i skałami rozciągnięto most. Sprawiali 
wrażenie, że 
znali to miejsce doskonale i byli tu już przedtem. Teraz przygotowywali się do 
rozbicia obozu 
i założenia choćby tymczasowej bazy.
Ponaglany przez strażnika pokuśtykałem za nim przez most i ruiny. Podążaliśmy do 
jednego 
z otworów w zboczu wzgórza. Nie szliśmy jednak tam, dokąd zmierzali inni 
załoganci. Nieśli oni 
ze sobą narzędzia górnicze, których używano na ogół do wykopywania bogactw z 
martwych 
księżyców i asteroidów.
– Do środka – zakomenderował mój strażnik. Otwór, który wskazał, był najdalej 
wysunięty 
na lewo. Za nim rozciągało się rumowisko tego, co ostatnio wykopali. 
Czegokolwiek jednak 
szukali, nie znaleźli tego tutaj. Zapewne rozprawiali się z każdym otworem po 
kolei i teraz 
pracowali nad trzecim po tym, do którego mnie właśnie wprowadzono.
– Jestem... jestem głodny... – zatrzymałem się jakby dla zaczerpnięcia oddechu, 
ostrożnie 
oparłszy się o skałę. – Jestem głodny... potrzebuję jedzenia.
Na twarzy mego strażnika nie pojawiła się żadna reakcja na moje słowa. Dłonie 
górnej pary 
jego rąk nadal spoczywały na laserze. Gapił się na mnie przez długą chwilę, a 
potem odwrócił się 
i krzyknął coś do ludzi podążających do drugiego tunelu.
Jeden z nich w odpowiedzi odczepił od paska jakiś pakunek i rzucił go w naszym 
kierunku. 
Zaufał niezwykłym talentom mojego strażnika i nie pomylił się. Jedna z górnych 
kończyn 
dziwoląga wystrzeliła w górę i sięgnęła na podwójną odległość ramienia, złapała 
lecący pakunek 
i mnie go wręczyła.
Moja dłoń zacisnęła się na tubce żelaznej racji; nie musiałem udawać żarliwości, 
z jaką 
przyssałem się do jej wylotu po gorączkowym odgryzieniu i wypluciu kapsla. Żadna 
wyobrażona 
sobie przeze mnie w najśmielszych marzeniach potrawa nie przewyższyłaby smakiem 
tego, co 
właśnie wypełniło moje usta. Odczułem sytość i zadowolenie, jakich nie 
doświadczałem już od 
dawna, gdy zawartość tubki spłynęła wielkimi haustami do mego żołądka. Mikstura 
miała 
zaspokajać dzienne zapotrzebowanie człowieka pracującego fizycznie, odnowi z 
pewnością moje 
siły lepiej niż zwykłe pożywienie.
– Dalej! – mój strażnik świsnął witką, którą przy pomocy jednej ze swych 
ruchliwych 
kończyn podniósł z ziemi, i uderzył mnie nią w ramię. Zauważyłem, że był 
ostrożny, by mnie nie 
dotknąć. Widocznie także rasy nieantropoidalne podzielały lęk przed zarazą.
Ruszyłem dalej, ssąc tubkę. Wydawało mi się, że odżywcze pożywienie już zaczęło 
działać.
W tunelu panowała ciemność, która natychmiast nas otoczyła. Mój strażnik 
wyciągnął 
latarkę. Widać było, że korytarz został wykonany sztucznie.
Ujrzałem błysk kryształów, które tkwiły w ścianach tunelu albo też leżały w 
połupanych 
bryłkach. Moje zainteresowanie nieomal mnie zdradziło. Przypomniałem sobie 
jednak na czas, że 
miałem przecież grać głupiego. Najwidoczniej to nie było to, czego szukali 
członkowie załogi. 
Choć ściany odbijały światło latarki, jakby znajdowało się w nich całe mnóstwo 
klejnotów, 
jednak zlekceważono ich bogactwo. Wydało mi się to dziwne, bo żaden członek 
Gildii nie 
zlekceważyłby niczego choćby odlegle sugerującego jakiś zysk.
Dotarliśmy do wykopanej rękoma inteligentnych stworzeń sali, w której kończył 
się tunel. 
Tu ściany zostały wyżłobione w szorstkie łuki i nisze, jakby ci, którzy tu 
pracowali, byli tak 
pewni, że znajdą to, czego szukają, iż pracowali chaotycznie i nierówno jak w 
gorączce. Mój 
strażnik skinął w stronę stosu kamieni.
– Siadaj!
Pochyliłem się sztywno, by posłuchać jego rozkazu, nadal wysysając resztki z 
tubki żelaznej 
porcji. Strażnik zamocował latarkę na innym kopczyku kamieni na środku komnaty i 
nastawił ją 
na maksymalne rozpraszanie tak, by oświetlała wszystko poza najgłębszymi 
otworami 
w ścianach. Potem usiadł pomiędzy mną a wyjściem z sali do tunelu.
W ciszy, która zapadła, słyszałem odległe kapanie wody, choć w korytarzu nie 
widzieliśmy 
śladów wilgoci. Chwilę potem usłyszałem i poczułem przez skałę pracę tamtych, 
którzy posuwali 
się dalej w głąb wzgórza.
Czy to do tego miejsca ciągnął nas zerowy kamień? Zlekceważone kryształy w 
niczym nie 
przypominały ciemnego kamienia. Ale pierścień został wystawiony na długotrwałe 
działanie 
przestrzeni kosmicznej i był często używany jako źródło energii, gdy tylko 
potrzebowali tego ci, 
którzy go odnaleźli.
Pochyliłem się, by unieść jeden z odłupanych kawałków kamienia. Strażnik 
przygotował 
laser do strzału, ale nie zrobił nic, by mnie powstrzymać. Pomyślałem sobie, że 
był to po prostu 
kawałek kwarcu, ale nie mogłem być tego zbyt pewien. Nie należy zbyt szybko 
oceniać znalezisk 
na nieznanych planetach. Vondar poddałby taki materiał gruntownym badaniom, 
zanim 
ośmieliłby się wydać o nim jakąś opinię, i nawet wtedy, jak go znałem, 
wstrzymałby się od 
ostatecznej klasyfikacji. Nosił ze sobą znaleziska, co do których nie miał 
pewności nawet po 
latach badań, ponieważ miały pewne właściwości opierające się wszelkim 
klasyfikacjom. Każdy 
kupiec klejnotów zgromadził w swoim życiu co najmniej kilka takich kamieni, a 
gdy spotkał 
innego gemologa, jednym z ich głównych zajęć było oglądanie i porównywanie tych 
tajemniczych okazów.
Tak więc to, co miałem w ręku, mogło być całkiem bezwartościowym kwarcem albo 
czymś 
całkiem innym.
Z tunelu dobiegł jakiś dźwięk i pojawił się lekarz pchający przed sobą pudło na 
kółkach. Za 
nim nadeszło dwóch załogantów z resztą wyposażenia. Miałem stać się obiektem 
testów.
Myślę, że najpierw próbowali odnaleźć we mnie jakieś zalążki zarazy, która 
pozostawiła tak 
przedziwne ślady na moim ciele. Potem lekarz naświetlił mą posiniaczoną nogę 
leczniczymi 
promieniami, nie mogłem więc dalej wykręcać się tym, że kuleję. Nie mogłem 
jednak, nawet nie 
śmiałem, opierać się, gdy nałożyli mi na głowę hełm wykrywacza kłamstw. Sam 
fakt, że mieli go 
ze sobą i zapewne używali, był już wykroczeniem przeciwko prawu.
Do czoła i karku przyczepiono mi elektrody – mogłem dawać jedynie odpowiedzi 
prawdziwe 
albo mówić to, co uważałem za prawdę. Gdy już zostałem przygotowany, wezwali 
kapitana, 
który miał mi zadawać pytania.
– Jesteś Murdoc Jern, syn Hywela Jerna...
– Nie.
Zaskoczyło go to i spojrzał na lekarza, który odczytał wskazania mierników i 
skinął głową 
w stronę dowódcy.
– Nie jesteś Murdoc Jern? – kapitan zaczął od nowa.
– Jestem.
– Więc twoim ojcem był Hywel Jern...
– Nie.
Kapitan jeszcze raz spojrzał na lekarza i ponownie otrzymał uspokajające 
spojrzenie, które 
oznaczało, że urządzenie funkcjonuje właściwie.
– Kto więc był twoim ojcem?
– Nie wiem.
– Czy należałeś do rodziny Hywela Jerna?
– Tak.
– Czy uważałeś się za jego syna?
– Tak.
– Co wiesz o swoich prawdziwych rodzicach?
– Nic. Powiedziano mi, że jestem dzieckiem z obowiązku.
Przez twarz kapitana przemknął wyraz ulgi.
– Jern ci ufał?
– Uczył mnie.
– O klejnotach?
– Tak.
– To on kazał ci zostać czeladnikiem Ustle’a?
– Tak.
– Dlaczego?
– Chyba dlatego, że chciał mi zabezpieczyć przyszłość. Po jego śmierci sklep 
miał 
odziedziczyć jego prawdziwy syn.
Nie mogłem zatrzymać potoku słów. Było to tak, jakbym stał gdzieś z boku i 
słuchał tego, co 
właśnie mówiłem. Wyczułem, że odpowiedź, jakiej udzieliłem, znów była cokolwiek 
myląca.
– Czy kiedykolwiek pokazał ci pewien pierścień, taki, który pasował na rękawicę 
skafandra 
kosmicznego?
– Tak.
– Czy powiedział ci, skąd go miał?
– Przyniesiono mu go, by zastawić w lombardzie. Ktoś go znalazł w kosmosie, 
jakiś kosmita 
miał go na dłoni, a jego ciało unosiło się w kosmosie.
– Co jeszcze ci powiedział?
– Nic poza tym, że uważa, iż kryje się za tym jakaś tajemnica.
– Czy chciał, byś w trakcie podróży z Ustle’em dowiedział się, czego tylko 
możesz o tym 
pierścieniu?
– Tak.
– Czego się dowiedziałeś?
– Niczego.
Kapitan usiadł na składanym krzesełku, które przyniósł jeden z jego ludzi. Wyjął 
z kieszeni 
swej tuniki bladozielony patyczek, włożył go między zęby i żuł w zamyśleniu, 
jakby obmyślając 
jakieś nowe, ważne pytanie. W końcu odezwał się:
– Czy kiedykolwiek później widziałeś ten pierścień?
– Tak.
– Kiedy i gdzie?
– Na Angkor po śmierci ojca.
– Co z nim zrobiłeś?
– Zabrałem ze sobą.
– Masz go przy sobie? – pochylił się do przodu, szeroko rozwarł oczy podnosząc 
obie pary 
powiek.
– Nie.
– Gdzie jest?
– Nie wiem.
Znów się zdenerwował, tym razem aż tak bardzo, że zaczął krzyczeć.
– Mów, kiedy ostami raz go widziałeś i w jakich okolicznościach!
– Dałem go Eetowi. Zabrał go.
– Eetowi! A kto to jest Eet?
– Mutant, którego urodziła kotka na „Vestris”.
Myślę, że gdyby nie był stuprocentowo pewny niezawodności wykrywacza kłamstw, 
nie 
uwierzyłby w to, co powiedziałem. Była to ostatnia możliwość, jakiej mógłby się 
spodziewać.
– Czy to było – mówił teraz powoli. – tu, na tej planecie, czy na „Vestris”?
– Tu.
– Kiedy?
– Tuż przed lądowaniem waszego statku.
– Gdzie jest teraz Eet? – znów gorączkowo pochylił się do przodu.
– Nie żyje, jak sądzę. Szedł po wraku, gdy wasze hamujące silniki rozpoczęły 
wyrzucać 
z siebie płomienie. Z pewnością go spaliły.
– Hej, ty tam – kapitan odwrócił głowę – Thangsfeld, zabieraj się do tego! 
Przeszukać każdy 
cal powierzchni tamtego wraku i ziemię dookoła! Ale już!
Jeden z załogantów wybiegł z komnatki. Kapitan ponownie odwrócił się w moją 
stronę.
– Dlaczego dałeś pierścień Eetowi?
– Pierścień ciągnął nas bardziej w to miejsce niż do statku. Eet chciał 
wiedzieć, dlaczego.
– Eet chciał wiedzieć – powtórzył. – O co ci chodzi? Mówiłeś, że to jest mutant 
urodzony 
przez okrętową kotkę, nie inteligentna istota – jeszcze raz popatrzył na 
lekarza, jakby 
powątpiewając w moją prawdomówność.
– Nie wiem, czym jest Eet – odparłem – ale na pewno nie jest zwierzęciem, choć 
zewnętrznie 
tak wygląda.
– Dlaczego nie zabrałeś pierścienia do miejsca, do którego ciągnął?
– Zostaliśmy oblężeni przez krajowców. Eet miał szansę uciec, ja nie.
– Dlaczego jednak było to takie ważne, żeby wyrwać pierścień z oblężenia, 
dlaczego zrobił 
to Eet?
– Nie wiem. Eet chciał go zabrać.
– Dokąd?
– Dalej... za rzekę.
– Aha! – poderwał się na nogi jednym zwinnym ruchem. – W końcu jesteśmy na 
właściwym 
tropie. – Znów spojrzał na mnie. – Czy wiesz, czym jest kamień z pierścienia?
– Źródłem energii, jak sądzę.
– Dobra odpowiedź – nadal patrzył na mnie, przymknąwszy wewnętrzne powieki, co 
nadawało jego oczom niepokojącą matowość.
– Co z nim zrobimy, kapitanie? – zapytał jeden z załogantów.
– Na razie nic. Trzymajcie go tutaj. Potem jednak, nawet jeśli ucieknie, nie 
sądzę, by nam 
gdzieś zginął. – Roześmiał się. – W końcu jesteśmy mu winni małe podziękowanie. 
Będziemy 
mu jeszcze bardziej wdzięczni, jeśli znajdziemy pierścień we wraku.
Rozpięli mnie i rozmontowali urządzenie. Byłem bardzo zmęczony i chciałem poddać 
się 
temu uczuciu. Przypomniałem sobie jednak, że nie pytali mnie, dlaczego i jak 
opuściłem 
„Vestris”. Czyżby łyknęli moją bajeczkę o zarazie i nie chcieli pytać o nic 
więcej? Wszystko 
wskazywałoby na to, że nie mieli kontaktu ze statkiem Wolnych Handlarzy, 
przynajmniej od 
chwili mojej ucieczki. Jeśli to byli ci, którzy wykupili mnie z Tanth dla swoich 
własnych celów, 
to raczej nie porozumiewali się ostatnio z resztą swojej drużyny.
Tym razem jednak nie miałem Eeta, na którym mógłbym się oprzeć. Myśl o Eecie 
zabolała 
mnie bardziej, niż spodziewałbym się tego wcześniej. Miałem nadzieję, że nie 
cierpiał długo, że 
miał szybką śmierć.
Czy odnajdą jego ciało z pierścieniem na szyi? Do czego był im potrzebny 
pierścień? By 
poprowadzić ich do reszty kamieni, tak jak mnie ciągnął przez kosmos do martwych 
klejnotów 
we wraku? Łatwo było się domyślić, że te kamienie stanowią rewolucyjne źródło 
energii. Coś 
takiego w rękach Gildii byłoby dla nich warte więcej niż okup za cały system 
słoneczny.
Lekarz i pozostali ludzie zebrali swój sprzęt i wyszli. Jednak mój strażnik 
pozostał siedząc 
przy wyjściu z tunelu na stołeczku zostawionym przez kapitana. On również 
wyciągnął skądś 
zielony patyk i zaczął go żuć, jednak choć przymknął oczy rozkoszując się 
smakiem patyka, jego 
czułki nadal były skierowane w moją stronę.
Zasnąłem, a obudziło mnie trzęsienie się skał wokół i ryk w uszach. Nadlatywał 
następny 
statek. Być może „Vestris”. Jeśli tak, kapitan może wrócić z następnymi 
pytaniami. Leżałem 
nasłuchując i przyglądając się swemu strażnikowi.
Stał, patrząc w głąb tunelu. Czułki miał jednak nadal skierowane w moją stronę, 
a jego górne 
kończyny spoczywały na kolbach laserów.
Z jego czujnej postawy jasno wynikało, że nie spodziewano się drugiego statku. 
Więc... kto 
to był? Gwiezdny Patrol? Albo jacyś niewinni handlarze przybywający po prostu w 
złym 
momencie? W każdym razie załoga nowo przybyłego statku sama pcha się w pułapkę, 
co do tego 
nie miałem wątpliwości.
Grzmot wywołany lądowaniem ucichł. Teraz nie czułem już ani nie słyszałem 
wibracji 
powodowanych przez drążenie kolejnych tuneli.
– Co się dzieje? – odważyłem się zapytać swego strażnika.
Jego czułki poruszyły się, ale nie odwrócił głowy. Poruszył tylko laserami, 
jakby 
przygotowując się do odparcia inwazji.
Czekaliśmy dalej. Próbowałem zadawać inne pytania, aż w końcu gest bronią w moim 
kierunku uciszył mnie. Potem usłyszeliśmy kroki w tunelu i jakiś głos rozbrzmiał 
w powitaniu. 
Mój strażnik włożył jeden laser do kabury, drugi nadal trzymał gotowy do 
strzału.
Weszło trzech ludzi z załogi. Nieśli szamoczący się tłumok, który 
bezceremonialnie rzucili 
na ziemię traktując go bardzo szorstko. Kiedyś w kosmodromie widziałem jakiegoś 
załoganta, 
który był kompletnie pijany i wpadł w szał – spętano go za pomocą policyjnych 
gumowych 
więzów. Teraz spoglądałem na jeńca zaplątanego w ten sam sposób. Pod zwojami 
klejącej się 
liny ujrzałem czarną tunikę, mundur znany w całym kosmosie. Złapali 
Patrolującego i związali 
go bardzo skutecznie.
Rozdział trzynasty
Miał dosyć zdrowego rozsądku, by przestać się szamotać, gdy go puścili – dzięki 
temu jego 
więzy nie zacisnęły się jeszcze mocniej. Na szczęście żadna lina nie wrzynała mu 
się w twarz ani 
w gardło. W każdym razie ci, którzy go pojmali, tak byli pewni jego więzów, że 
odeszli, 
zostawiając nas obu razem z naszym strażnikiem. Kosmita przyjrzał się 
Patrolującemu, nie 
okazując żadnych emocji. Potem wrócił na swój stołeczek.
Patrolujący miał otwarte oczy i domyśliłem się, że przygląda się swojemu 
więzieniu i jego 
lokatorom. Dość długo spoglądał na mnie. Ciężka przeprawa, jaką przeszedłem w 
trakcie 
przesłuchania, mimo że spałem już po niej, pozostawiła mnie słabym. Nie tylko 
słabym, lecz 
także w szczególnej formie letargu, niechętnego wszelkiemu działaniu. Mogłem 
przewidywać, że 
w każdej chwili nasz strażnik może wycelować we mnie laser. Ale już się tego nie 
bałem.
Po chwili wszedł jakiś człowiek z załogi i rzucił drugą tubkę z pożywieniem 
mniej więcej 
w moim kierunku. Choć czułem, jak burczy mi w brzuchu na sam widok jedzenia, 
wyciągnięcie 
ręki i ruch ciała w kierunku tubki wymagały wielkiego wysiłku woli. Trzymałem ją 
w drżących 
palcach przez jakiś czas, zanim zdołałem zebrać siły, by wessać się w jej 
zawartość.
Gdy poczułem napływ pożywienia w ustach, moja senność minęła, oprzytomniałem na 
tyle, 
by uświadomić sobie, że nie był to koszmarny sen, lecz ponura i groźna 
rzeczywistość. Związany 
Patrolujący leżał tam, gdzie go rzucili, obserwując mnie. Wyssałem już mniej 
więcej połowę 
tubki, gdy zorientowałem się, że nie zostawili nic dla niego. Poza tym sam nie 
mógłby się posilić. 
Zacząłem czołgać się w jego stronę.
– Niee! – to nie był dobry Prosty Język, raczej jakieś gardłowe szczeknięcie. W 
ręce 
strażnika pojawił się laser, widać było, że nie zawaha się go użyć. Zatrzymałem 
się. Gestem 
odesłał mnie na miejsce.
– Tamm... zossstać...
Zostałem. Ale nie dokończyłem zawartości tuby. Nasz strażnik chciał nas chyba 
trzymać na 
bezpieczną odległość.
Odwzajemniłem spojrzenie Patrolującego. Absolutnie nie był w stanie się poruszyć 
w swej 
gumowej sieci. Czy wylądował tutaj jako zwiadowca? Sam? A może jacyś jego 
towarzysze 
przyjdą go tu szukać? Dużo dałbym w tej chwili, by móc się z nim porozumieć w 
ten sam 
sposób, co z Eetem.
Mogłoby się nagle okazać, że miałem jakieś utajone zdolności postrzegania 
pozazmysłowego 
i mój talent został rozbudzony poprzez porozumiewanie się z Eetem. Może byłbym 
choć w stanie 
przekazać drugiemu więźniowi, że próbuję się z nim porozumieć. Włożyłem więc 
całą swą 
energię w telepatyczne przywoływanie Patrolującego.
To, co nastąpiło potem, zdumiało mnie tak bardzo, że zdradziłam swe zdumienie i 
musiałem 
je szybko zatuszować unosząc gwałtownie ręce do głowy, jakby w nagłym ataku bólu 
– nie 
wiedziałem, czy zdołałem kogoś przekonać w ten sposób. Strażnik porwał się na 
nogi, jego 
czułki poruszały się prędko w przód i w tył.
Odpowiedziano mi. To nie był człowiek, który leżał obok mnie w jaskini – to był 
Eet! To 
wrażenie zniknęło tak nagle, jak się pojawiło – przebłysk światła w 
bezksiężycowej nocy.
Strażnik stanął na środku jaskini, czułki chwiały się, jakby podsłuchując nasze 
porozumiewanie się. Patrolujący spoglądał to na jednego, to na drugiego z nas, 
cała jego twarz 
stała się jednym wielkim znakiem zapytania.
Nie dotarło do mnie nic więcej – Eet miał ważne powody, by być ostrożnym. Jeśli 
nasz 
nieantropoidalny strażnik był w stanie wyczuć ten krótki impuls, musieliśmy 
unikać telepatii. Ale 
sam fakt, że Eet żył, dodał mi prawie tyle samo otuchy, jakby ktoś wcisnął mi 
laser w ręce.
Dalej odgrywałem rolę porażonego nagłym bólem fajtłapy: skuliwszy się, trzymałem 
ręce 
przy głowie. Strażnik zatrzymał się koło mnie i machnął nogą w moją stronę, 
wzmocniony 
metalem czubek jego buta wylądował boleśnie na mojej goleni.
– Coo... rhobić...? – jego gardłowa wymowa nie ułatwiała mi zrozumienia, choć 
posługiwał 
się Prostym Językiem.
– Ból... moja głowa... boli...
– Ty... mówić... myślami... – To nie było pytanie. Poczułem jakiś nikły kontakt 
myślowy, ale 
był to tylko cień jakiegoś wrażenia, nieporównywalny do moich rozmów z Eetem. 
Łatwo było 
oprzeć się takim badaniom. Nasz strażnik z pewnością miał jakieś uzdolnienia w 
kierunku 
kontaktu pozazmysłowego, ale być może lepiej działały one wśród przedstawicieli 
jego własnego 
gatunku. W każdym razie nie udało mu się nawiązać porozumienia ze mną.
Teraz zaczął krążyć po jaskini, przeszukując ją i ruszając nerwowo czułkami. Nie 
miałem 
wątpliwości, że są to bardzo precyzyjne narządy zmysłu. Nie wiedziałem jednak, 
czy uda mu się 
wywęszyć Eeta.
Moja pewność siebie wzrosła, gdy zauważyłem, że niepokój strażnika nie rozwiał 
się, lecz 
jeszcze się zwiększył. Gdyby odkrył jakoś obecność Eeta, nie błąkałby się po 
jaskini, lecz podjął 
stosowną akcję.
Gdzie w końcu był Eet? Nie miałem pojęcia, skąd pochodził ten impuls myślowy, 
który mnie 
dosięgnął. Ale jak to dobrze, że on żyje! Miałem szaleńczą nadzieję, że nie będą 
mnie znowu 
przesłuchiwali. Jednak jeśli strażnik nadal będzie się niepokoić, z pewnością 
nie omieszkają tego 
uczynić.
Kosmita stał teraz obok Patrolującego, jego czułki poruszały się dość szybko. 
Powoli obrócił 
się i spojrzał gdzieś w górę. Czyżby Eet... czyżby Eet był właśnie tam?
Uwaga strażnika została w jakiś sposób skupiona tam w górze – zorientowałem się, 
że 
odbiera jakieś pozazmysłowe bodźce. Chyba... W każdym razie Eet siedział cicho.
Przed oczyma mignęła mi lufa lasera celującego dokładnie nad głowę strażnika. 
Było tam 
wiele otworów i mogło się w nich ukrywać całe mnóstwo stworzeń. Widać było kulę 
kryształów 
większą niż moja głowa. Wystrzelił...
Oślepiła mnie błyskawica światła. Teraz miałem powód, by krzyknąć i przykryć 
oczy. 
Usłyszałem jakieś westchnienie, które równie dobrze mogło pochodzić od 
Patrolującego, co od 
strażnika. Coś głucho uderzyło o ziemię... potem jakiś grzechot...
Ślepota w takiej chwili była koszmarem. Bałem się poruszyć, pewien, że promień 
lasera 
zwalił nam na głowę skały, które pogrzebią nas żywcem. Gdy to jednak nie 
nastąpiło, na próżno 
usiłowałem coś dojrzeć przez krwawoczerwoną mgłę.
– Żyjesz? – To pytanie nie pochodziło z pewnością od Eeta, nie było to też 
chrapliwe 
rzężenie kosmity. Głos człowieka mówiącego w Prostym Języku – mógł pochodzić 
tylko od 
Patrolującego.
– Gdzie jesteś? – zapytałem macając przed sobą jedną ręką na oślep.
– Z przodu, po twojej prawej! – odparł szybko. – Chyba patrzyłeś do góry, gdy 
wystrzelił...
– Co się stało? – Nie próbowałem, wstać, czołgałem się na czworakach, od czasu 
do czasu 
zamiatając ręką grunt przed sobą.
– Strzelił prosto w górę i ściągnął sobie kulę kryształów na głowę. Uważaj, jest 
właśnie przed 
tobą...
Moje dłonie natrafiły właśnie na jego ciało. Zmusiłem się do tego, by je obmacać 
rękoma, 
znalazłem jeden z jego laserów. Cały czas bałem się, że oślepłem.
Okrążyłem ciało strażnika i w końcu dotknąłem Patrolującego dłonią. Przepalenie 
jego 
więzów wymagało dobrego wzroku, nie mógłbym zrobić tego na ślepo.
– Poczekaj!
Przysiadłem na piętach, poczułem ogromną ulgę.
– Eet!
Jeśli o mnie chodzi, to wydało mi się, że pojawił się znikąd. Poczułem dotyk 
jego łapodłoni 
na swoich rękach i oddałem mu laser. Chyba Eet dość szybko i dobrze poradził 
sobie 
z rozcięciem więzów, bo w chwilę później poczułem ludzką dłoń na swoim ramieniu. 
Patrolujący 
postawił mnie na nogi. Zachwiałem się prawie tak jak wtedy, gdy grałem rolę 
ofiary zarazy. Eet 
wspiął się na mnie jakbym był drzewem i jego ciało znowu otoczyło moje ramiona. 
Poczułem, 
jak jego wąsy łaskoczą mnie w policzki.
– Stój spokojnie! Chcę zobaczyć twoje oczy... – odezwał się Patrolujący. 
Skuliłem się 
odruchowo, gdy mnie dotknął, potem go posłuchałem. Poczułem, jak na siłę otwiera 
moje 
powieki, potem wlewa mi do oczu jakieś piekące krople.
– Zamknij i przytrzymaj! – nakazał. – To z mojej apteczki. Powinno pomóc.
– Z pewnością usłyszeli... – dotknąłem dłonią szorstkiego futerka Eeta. – Zaraz 
przyjdą...
– Na razie nie – odparł szybko Eet. Jest już noc i wystawili straże na zewnątrz, 
ale 
w tunelach nikogo nie ma. Mamy duże szansę na uwolnienie się. Ten kosmita był 
jedynym, który 
był wrażliwy na przekazywanie myśli.
Patrolujący chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą. Eet kierował mymi krokami. 
Domyśliłem się, że weszliśmy z powrotem do tunelu i zmierzaliśmy na zewnątrz.
– Kim jesteś? – zapytał Patrolujący. – Zakładnikiem? Podałem mu tę samą wersję 
wydarzeń, 
co ludziom z Gildii:
– Złapałem jakąś nieznaną chorobę i wystrzelili mnie ze statku w ŁR. Urządzenia 
pokładowe 
spowodowały lądowanie tutaj, potem polowali na mnie krajowcy. Uciekłem do wraku 
statku 
kosmicznego. Potem oni wylądowali. Uwięzili mnie, gdy tylko lekarz stwierdził, 
że jestem już 
zdrowy.
– Miałeś szczęście, że cię nie spalili od razu – odparł Patrolujący. – Ciekawe 
dlaczego.
Musiałem udzielić mu zadowalającej odpowiedzi.
– Myśleli, że wiem coś o tym, czego tu szukają. Jestem czeladnikiem gemologa.
– Gemolog! – zastanowił się chwilę i dodał: – Faktycznie, prowadzą tu jakieś 
prace 
odkrywkowe.
– Śledziliście ich? Gdzie jest twój statek? – Tym razem to ja zadałem pytanie.
– Jestem zwiadowcą – to była najgorsza odpowiedź dla kogoś, kto, tak jak ja, 
spodziewał się 
szybkiego wybrnięcia z kłopotów. – Złapali mnie, gdy wyszedłem ze statku po 
wylądowaniu. Ale 
statek jest zabezpieczony. Nie zdołają go zabrać. Jeśli tylko uda nam się do 
niego dostać... Ale 
kim... czym jest twój przyjaciel?
– Jestem Eet – Eet odpowiedział sam. – Ten oto człowiek i ja zawarliśmy sojusz 
obronny co 
i tobie, Patrolujący, wyszło na dobre. Musiałem rozciągnąć swą pomoc również na 
ciebie, żeby 
móc uwolnić jego.
– To ty wywołałeś ten grad skał – zauważyłem. Eet poprawił mnie:
– Nie. Ten stwór sam ściągnął je na siebie. Ja tylko sterowałem jego myślami, 
zdezorientowałem go, zmusiłem, by myślał, że coś w górze mu zagraża. Potrafił 
nawiązać 
kontakt telepatyczny, ale tylko w pewnym stopniu i raczej z przedstawicielami 
swego własnego 
gatunku. Stracił głowę i strzelił do cienia, ściągając sobie kamienie na łeb.
Przeciągnąłem ręką po ciele Eeta, a on ścierpiał to badanie dotykiem. Nie 
poczułem metalu 
wokół jego długiej szyi, ani żadnej wskazówki co do tego, że jeszcze ma ze sobą 
pierścień. Nie 
chciałem też zadawać pytań w tym towarzystwie. Im mniej wiedział Patrolujący, 
tym lepiej dla 
nas. Gwiezdny Patrol zawsze stoi na stanowisku, że dobro ogółu jest ważniejsze 
niż dobro 
jednostki.
Wyczułem, że Eet całkowicie się ze mną zgadza w tej kwestii, wiedziałem też, że 
pierścień 
znajduje się w bezpiecznym miejscu. Jednak mimo wszystko nieco się obawiałem: 
żadne miejsce 
poza moją własną kieszenią nie wydawało mi się dostatecznie bezpieczne.
– Spróbuj otworzyć oczy – powiedział Patrolujący.
Uczucie zamknięcia już ustąpiło, owiał nas wiatr wypełniony zapachami przyrody. 
Uniosłem 
powieki i zamrugałem szybko. Zniknęła ostra czerwień i choć gdzieniegdzie 
pojawiły się jeszcze 
plamy cienia, w ogólnych zarysach widziałem wszystko.
Niedaleko od nas wzniesiono prymitywną wartownię z gruzów wykopanych w tunelu 
i fragmentów ruin. Na jej nierównej ścianie zamontowano reflektor, który co 
jakiś czas omiatał 
przestrzeń przed sobą – nie kierował się jednak w stronę wylotów tuneli, lecz 
oświetlał ruiny, 
sięgając zniszczonych ścian, które niegdyś stanowiły tamę na rzece.
– Obawiają się ataku krajowców – wyjaśnił Eet.
– Pałki przeciwko laserom? – zakpiłem.
– Pałki w nocy, gdy za dobrze nie widać, wcale nie są tak złą bronią, jak 
mogłoby się 
wydawać.
– Dlaczego po prostu nie zamkną się na noc w statku? – zadałem drugie pytanie.
– Mają sprzęt w tunelach. Kiedyś próbowali wycofać się do statku na noc. 
Krajowcy 
porozbijali i zniszczyli wszystko tak, że nie można było tego naprawić. Musieli 
polecieć na inną 
planetę, by sprowadzić nowe narzędzia.
– Wiesz o nich dość dużo – zauważył podejrzliwie Patrolujący.
– Ty – odparł Eet swoim najbardziej nieznośnym głosem – jesteś niejaki Celph 
Hory, 
dziesięć lat w Patrolu. Pochodzisz z Loki, jesteś jednym z czterech synów, dwóch 
z nich już nie 
żyje. Zostałeś tu przysłany nie w ramach rutynowego zwiadu, lecz po tym, jak 
doszły was nieźle 
udokumentowane pogłoski, że Gildia dokonała odkrycia, które może dać im 
panowanie 
w kosmosie. Dostałeś rozkazy, by się ukrywać (czego nie zrobiłeś zbyt dobrze, 
głównie dlatego, 
że na twoim statku ktoś dokonał sabotażu, a ty tego nie odkryłeś aż do chwili, 
gdy znalazłeś się 
na orbicie tej planety), a potem złożyć raport, nie zdradziwszy Gildii swej 
obecności. Zgadza się?
Usłyszałem głośne świśnięcie.
– Czytasz w myślach – słowa Hory’ego zabrzmiały prawie jak oskarżenie.
– Po prostu działam zgodnie z nakazami mego instynktu, tak samo jak ty, Hory. 
Ciesz się, że 
posiadam taką właśnie umiejętność, bo gdyby nie to, byłbyś więźniem aż do 
chwili, gdy kapitan 
Nactil wydałby rozkaz by cię spalić. Rozpatrywał właśnie głupotę trzymania cię 
tutaj dłużej niż 
godzinę. Proponowałbym szybkie wycofanie się. Ci górnicy nie odnaleźli jeszcze 
tego, czego 
szukają, ale są już blisko...
– Znalazłeś to! – wtrąciłem. Docierały do mnie już nie tylko słowa, które Eet 
wypowiadał 
w myślach, ale także niektóre jego uczucia. Był teraz w najbardziej zarozumiałym 
nastroju, 
w jakim go kiedykolwiek widziałem, cieszył się, że znów przewyższył sprytem 
większych 
i silniejszych fizycznie.
– Jak na razie szukają w złym miejscu. Jednak prędzej czy później to odkryją. 
Nactil wcale 
nie jest głupi i nie należy go lekceważyć. Nie udało mu się dotąd, bo nie miał 
właściwego 
przewodnika.
Właściwego przewodnika! Pierścień, Eet wziął pierścień! Przecież on mógł go 
zaprowadzić 
do złoża kamieni. Tak bardzo chciałem zadać mu kilka pytań, że aż mnie zatykało. 
Jednak jeśli 
Eet by na nie odpowiedział, również Hory otrzymałby informację.
– Cóż oni chcą tu znaleźć? – wtrącił się Patrolujący i wiedziałem, że będzie 
drążył, aż pozna 
odpowiedź. Wszystko zależało od tego, jak dobrze zna się na kamieniach. Jeśli 
moje domysły nie 
zgadzały się z prawdą i otrzymał jakieś wykształcenie w tym kierunku, mój sekret 
byłby 
zagrożony. Jednak Eet znowu przejął pałeczkę, zaznajamiając mnie jednocześnie z 
sytuacją.
– Jest to źródło dochodu, które niesie ze sobą również władzę – w takich 
chwilach łatwo było 
zapomnieć, że był jedynie małym futerkowym stworzonkiem. Nie zwracał się do nas 
jak równy 
do równych, traktował nas z ojcowską wyższością, zagłębiał się w pobłażliwie 
brzmiące 
wyjaśnienia. – Znajdowała się tu kopalnia, nie wiadomo, jak dawno temu. 
Przypuszczam jednak, 
że była to jedna z cywilizacji przed erą Zwiastunów. Jednak na nieszczęście dla 
poszukiwaczy 
obecnej ery, kopalnie zostały wyeksploatowane do końca.
– Mówiłeś przecież, że Nactil po prostu nie szuka we właściwym miejscu...
– Przeszukuje stare kopalnie. Gdyby poszukał w ruinach, może odnalazłby jakieś 
wskazówki. Niestety nie możemy się tu zatrzymać, by poszperać na własną rękę. 
Sugerowałbym, 
abyśmy odnaleźli twój statek – Eet zwrócił się do Hory’ego – i odlecieli tak 
szybko, jak tylko się 
da. Niemądrze byłoby kryć się tutaj. Tropiciele są na świeżym tropie...
– Tropiciele?
– Krajowcy. Polują kierując się głównie węchem. W każdym razie działalność 
Gildii ściąga 
tu coraz więcej krajowców, którzy otoczyli kołem lądowisko. Na razie nie są 
jeszcze gotowi do 
ataku, ale bardzo skutecznie ograniczają działalność kogokolwiek spoza tej 
planety do bliskiego 
sąsiedztwa lądowiska. Nawet dotarcie do twego statku będzie stanowiło pewien 
problem, coraz 
trudniejszy z upływem czasu. Ale nikt nie jest w stanie zmienić decyzji kapitana 
Nactila i...
Poczułem, jak Eet sztywnieje i wysuwa głowę naprzód.
– Co się stało?
– Mamy mniej czasu niż myślałem! – przekazał nam błyskawiczną wiadomość. – 
Próbowali 
porozumieć się, z waszym zmarłym strażnikiem za pomocą podręcznego komunikatora. 
Gdy nie 
odpowiedział, ogłosili powszechny alarm.
Wystarczyło nam to ostrzeżenie. Reflektor w wartowni przyspieszył swe obroty, 
omiatał 
teraz większą powierzchnię. Jednak jego światło, tak jasne w otwartej 
przestrzeni, nie sięgało 
w płytkie oazy cienia, które można było znaleźć w ruinach. Szczęśliwie 
przypadliśmy w jednej 
z nich.
– Na prawo – Eet przejął prowadzenie. – Wychodzimy, jak się odwróci.
– Na lewo – zdecydowanie przeciwstawił się Hory. – Mój statek...
– To nie będzie takie łatwe – odpowiedział Eet. – Musimy najpierw pójść w prawo, 
żeby 
w końcu dotrzeć na lewo. Będziemy musieli zagłębić się w ruiny, może nawet wyjść 
na otwartą 
przestrzeń...
– Czy będziemy przechodzić przez rzekę? – Moim zdaniem był to punkt, w którym 
narazilibyśmy się na największe ryzyko. Nie wiedziałem, jak zdołamy przedrzeć 
się przez rzekę 
pod ostrzałem zaalarmowanego obozu.
– Nie. Na razie możemy dziękować wszystkim bóstwom i mocom, jakie tylko czci 
wasz 
gatunek – odparł Eet. – Szczęśliwie ten przedstawiciel waszego prawa zdecydował 
się 
wylądować na tym brzegu. Musimy jednak obejść ich stanowisko i kryć się przed 
wszystkimi, 
którzy będą chcieli dotrzeć tu ze statku z posiłkami. Teraz w prawo...
Przyglądałem się ruchom reflektora: właśnie oświetlał najdalsze od nas miejsce. 
Nie 
potrzebowałem więc zachęty ze strony Eeta, żeby przebiec skulony do następnego 
zacienionego 
miejsca, które już zdążyłem sobie upatrzyć. Hory nie pobiegł ze mną, ale mój 
ruch chyba 
popchnął go do działania, bo wkrótce po mnie i on dotarł do naszej następnej 
kryjówki.
Niestety ciemność ciągle odciągała nas dalej i dalej od zamierzonego celu. 
Słyszeliśmy już 
dźwięki dochodzące zza rzeki, i widzieliśmy światła reflektorów, co oznaczało, 
że ze statku 
Gildii wyruszyła ekipa poszukiwawcza. Ustawiono kolejny reflektor, by oświetlał 
nie tylko most, 
lecz również wielki kawał ziemi po naszej stronie: łacha światła, której – moim 
zdaniem – nie 
mieliśmy szansy ominąć.
– Nie nad, ale pod, do następnej kryjówki – tylne łapy Eeta wpiły się 
konwulsyjnie w moje 
ciało, gdy podkuliłem nogi gotując się do następnego szaleńczego biegu.
Pewnie miał na myśli następną chwilę ciemności, ale co oznaczało nie nad, ale 
pod, 
dowiedziałem się dopiero, gdy tam dotarłem albo raczej, gdy mnie to pochłonęło. 
Nie była to 
bowiem zwykła kryjówka za stosem kamieni, lecz prawdziwa dziura, w którą 
wpadłem.
Wyrzuciłem ramiona w bok i moje palce otarły się o kamienie z trzech stron. 
Potem Hory 
wylądował na mnie, popychając mnie w stronę czwartej ściany naszej kryjówki. Nie 
uderzyłem 
w nic, gdy starałem się, zachować równowagę, moje stopy ślizgały się po gładkiej 
skale. 
Pomacałem wokół siebie. Z trzech stron ściany były na wyciągnięcie ręki, ale 
otwierały się przed 
nami. Słyszałem jak Hory gramoli się za nami.
– Naprzód! – ponaglał Eet.
– Skąd wiesz? – zapytałem.
– Wiem – był pewny siebie. – Naprzód.
Pomacałem drogę przed sobą. Byłem w jakimś przejściu.
Czy rzeczywiście była to awaryjna droga ucieczki zaplanowana przez budowniczych, 
nie 
wiedziałem. Mogła powstać, gdy zawaliły się ściany. Podłoga obniżyła się, a ja 
wpadłem 
w kałużę wody. Czuć było mdły zapach, który przybierał na sile, w miarę jak 
posuwaliśmy się do 
przodu.
– Gdzie idziemy? Pod rzeką? – zapytałem.
– Nie. Chociaż to pewnie woda z rzeki tu kapie. Spójrz teraz w prawo.
Przed nami jaśniało jakieś światło, które nabierało mocy, gdy się zbliżaliśmy. 
Przez mój 
umysł przemykały wspomnienia śluzowatych śladów, które znaleźliśmy we wraku. Czy 
tu także 
je odnajdziemy? Przynajmniej mogliśmy się spodziewać, że Eet nas ostrzeże...
Doszedłem do miejsca, z którego pochodziło światło. W ścianie po prawej był 
kwadratowy 
otwór, który powstał, gdy wyjęto jeden blok skalny lub gdy sam stąd wypadał. 
Przez utworzone 
w ten sposób okno spojrzałem w dół na komorę dość sporych rozmiarów. Na środku 
stał stół 
z takiego samego kamienia, z jakiego zbudowane były ściany, choć mebel nie był 
tak zniszczony 
przez erozję. Na stole stały pudła. Były z metalu: teraz wyglądały jak obraz 
nędzy i rozpaczy, 
niektóre już rozpadły się w rdzawy pył, na blacie zostały po nich tylko 
niewyraźne ślady. Ale 
jedno z nich, całkiem blisko naszego okna, wydawało się całe, a w nim leżały 
kamienie, które 
wykazywały słabe oznaki życia. Błysk, który przyciągnął mą uwagę, nie pochodził 
jednak od 
kamieni w pudełku, ale od tego, co leżało obok. Eet ześlizgnął się z mych ramion 
i zeskoczył 
przez okno na stół. Pobiegł aż do pierścienia, wyciągnął łapodłoń w jego 
kierunku, drugą pomógł 
sobie, by wciągnąć gq daleko, jak jakąś barbarzyńską bransoletę. Skoczył znowu 
na kamienny 
parapet okna, a potem wspiął się na moje ramiona. Wepchnął pierścień do kieszeni 
mojej tuniki, 
gdzie spoczywał sobie, nieomal zbyt ciepły, by być przyjemny.
– Co się dzieje? – ku memu zdziwieniu głos Hory’ego nie doszedł mnie zza moich 
pleców, 
lecz skądś dalej z tyłu.
– Gdzie jesteście? Po co się zatrzymaliście?
– Jest tu jakiś otwór w ścianie – odparł gładko Eet.
– Ale na nic się nam nie przyda. Za to droga naprzód jest czysta.
Byłem zdezorientowany. Wydawało mi się, że Hory deptał mi po piętach i że musiał 
zobaczyć to, co leżało w komorze poniżej. Teraz okazało się, że chyba nie. Nie 
zadawałem 
jednak Eetowi żadnych pytań.
Podłoże, po którym szliśmy, znowu się pochyliło – tym razem w górę. Prowadziło 
nas w tym 
kierunku, w którym chcieliśmy podążyć. Posuwaliśmy się ostrożnie krok za 
krokiem. 
Nasłuchiwałem uważnie i wiedziałem, że pozostali robią to samo.
– Przed nami jest wiele luźnych kamieni – poinformował nas Eet. – Musicie 
poruszać się jak 
najostrożniej. Niebawem już dotrzemy na skraj ruin. Tam jednak będziemy musieli 
wystrzegać 
się tropicieli.
Weszliśmy między zwaliska luźnego gruzu. Mój wzrok wrócił już do normy i 
widziałem 
dostatecznie dobrze, by domyślić się, że jest to materiał wyrzucony z kopalni. 
Wybieraliśmy 
drogę bardzo uważnie. Na szczęście wyższe hałdy kamieni zasłaniały nas przed 
światłem 
reflektora. Działalność załogi statku przeniosła się na brzeg rzeki, w ruinach 
blisko tuneli 
reflektory zmieniały noc w dzień.
Jednak szczęście nas nie opuszczało, gdy czołgaliśmy się od krawędzi ostatniego 
stosu gruzu 
w stronę krzaków. Były gęste i splątane, lecz stanowiły świetną osłonę.
– Będą się spodziewać, że zechcemy dotrzeć do statku Patrolującego – 
przypomniałem 
Eetowi.
– Oczywiście. Będą uważali, że jest to przynęta dla was obu. Prawdopodobnie już 
się tam 
udali...
– Co! – Hory stanął jak wryty. – Przecież nie mogą przebywać w pobliżu statku. 
Został 
zamknięty z zastrzeżeniem dostępu...
– Takie drobnostki nie zniechęcą specjalisty z Gildii – odparł, nie bez 
złośliwości, Eet. – Ale 
Nactil nie zdołał przewidzieć mojej obecności i jeszcze paru pechowych wydarzeń. 
Gdy tylko 
dotrzemy do statku, nie musimy się martwić ucieczką z tej planety.
Znając Eeta, ufałem jego pewności siebie. Hory prawdopodobnie nie, ale szedł z 
nami, jakby 
nie miał wyboru – i rzeczywiście tak było, o ile nie chciał ukrywać się w 
nieskończoność 
w okolicy ani wytoczyć Gildii samobójczej bitwy.
Rozdział czternasty
– Tropiciele!
Ostrzeżenie Eeta zatrzymało mnie. Załoga statku narobiła dosyć hałasu i 
dostarczała dosyć 
światła, by poinformować krajowców, że właśnie wyruszyli na polowanie.
– Gdzie? – być może przynajmniej teraz Hory zgodzi się polegać na zmysłach Eeta, 
jeśli nie 
może przyjąć od niego rady.
– Na lewo, na drzewie.
To drzewo nie było tak wielkie jak olbrzymy w lesie, ale i tak było dość 
wysokie. Jego liście 
tworzyły zasłonę, której w ciemnościach nie można było przebić wzrokiem.
– Chce na nas skoczyć, gdy będziemy przechodzić pod nim – poinformował Eet. – 
Odsuńcie 
się w miarę daleko: skoczy, ale was nie sięgnie.
Tym razem nie byliśmy bezbronni. Hory miał jeden laser kosmity, a ja drugi. 
Głupotą jednak 
byłoby strzelanie na oślep, bez określonego celu. Trzymałem broń gotową do 
strzału i zacząłem 
okrążać drzewo.
To było jak nagły cios w twarz, odezwało się głęboko w głowie, potem 
skoncentrowało się 
na uszach. Zatoczyłem się na bok pod wpływem bólu i usłyszałem, jak Hory krzyczy 
w podobnej 
udręce.
Eet zwinął się na mych ramionach i wbił w nie pazury, by utrzymać się na swoim 
miejscu. 
Zapomniałem o zagrożeniu ze strony krajowców, wszystko, czego pragnąłem, to 
pozbyć się 
tortury w głowie.
– ...ręka... weź Hory’ego za rękę... trzymaj...
Telepatyczny głos Eeta został nieomal zduszony przez ból w mojej głowie. Wczepił 
swoje 
łapodłonie w moje uszy, czułem, jak jego ciało opiera się o moją głowę, jakby 
nie dosyć mi było 
potwornego bólu.
– Weź Hory’ego za rękę! – rozkaz został poparty wykręceniem mi uszu. Próbowałem 
podnieść rękę, by zedrzeć dręczyciela z ramion, ale spostrzegłem, że zamiast 
usłuchać mnie, me 
ciało i mięśnie dygotały, a palce zamknęły się na ramieniu Hory’ego, nie mogłem 
temu zapobiec. 
Patrolujący, jęcząc, próbował rozluźnić mój, chwyt, ale bez skutku.
– Teraz dalej! – Eet znowu wykręcił moje uszy. Zdezorientowany bólem w głowie 
zatoczyłem się w kierunku, który nakazał Eet i pociągnąłem Hory’ego za sobą.
Z drzewa dobiegł nas przeszywający krzyk i spadło stamtąd coś ciemnego – spadło, 
nie 
zeskoczyło, teraz leżało na ziemi wijąc się w bólu. Dochodziły też do nas inne 
dźwięki, szelest 
poruszających się w krzakach postaci. To, co się tam kryło, szło teraz w stronę 
brzegu rzeki, 
mijając nas.
Tylko temu, że Eet trzymał mnie mocno i od czasu do czasu szarpał za uszy, 
zawdzięczałem, 
że jeszcze szedłem. Poruszając się naprzód cały czas miałem bowiem wrażenie, że 
brodzę wbrew 
silnemu prądowi, który chciał mnie zanieść z powrotem w stronę ruin i statku 
Gildii; musiałem 
przeciwstawiać się temu prądowi ze wszystkich sił.
Było ciemno, ale Eet jechał na mnie jak na jucznym zwierzęciu, sterował mną, 
prowadził tam 
i tu. Mogłem jedynie być posłusznym jego szarpnięciom, ciągnąłem Hory’ego nie 
mogąc zwolnić 
uchwytu.
Ten marsz zygzakami trwał latami – przynajmniej tak mi się wydawało. Potem 
poczułem 
zapach zwęglonych roślin i dotarliśmy do miejsca, w którym roślinność spłonęła 
od ognia 
rakiety. Przed nami stojąc na swych statecznikach pojawił się statek zwiadowczy 
Gwiezdnego 
Patrolu.
Widać było jedynie ciemne zarysy, nie widziałem żadnej klapy wejściowej. 
Przypomniałem 
sobie, jak Hory mówił o czasowym zabezpieczeniu dostępu. Jeśli nie będzie mógł 
wystartować, 
kiedy chce, oznacza to, że dotarliśmy do celu, ale nadal byliśmy dalecy od 
bezpieczeństwa.
Ciągnąca mnie siła i ból w głowie chyba zelżały albo po prostu się do nich 
przyzwyczaiłem, 
bo nie była to już dla mnie tak wielka udręka. Eet ciągle jeszcze trzymał mnie 
za uszy, ale gdy 
zatrzymałem się przed statkiem, nie ponaglał mnie, bym szedł dalej.
Teraz skierował swą uwagę na Hory’ego, choć mój umysł również odebrał jego 
pytanie czy 
też rozkaz:
– Hory, zabezpieczenie dostępu... czy możesz je znieść? Patrolujący zachwiał się 
w tył 
i w przód, ciągnąc mnie za rękę, próbował wrócić w stronę ruin.
– Hory! – tym razem wołanie Eeta zabrzmiało ostro, było tak bolesne dla umysłu 
jak nagłe 
chlaśnięcie batem.
– Cooo... – nie było to słowo, raczej jęk. Wolną ręką Patrolujący złapał się za 
głowę. Nie 
miał lasera, musiał go zgubić w czasie ataku.
– Zabezpieczenie... dostępu... do... statku... – słowa Eeta były ciężkie, 
docierały do mózgu 
tak jak starożytne naboje karabinowe. – Usuń zabezpieczenie... teraz...
Hory obrócił głowę. Widziałem tylko zarysy jego postaci. Wolną ręką gmerał z 
przodu swej 
tuniki. Jego ruchy wyglądały tak niezdarnie, że nie wierzyłem, iż jest on w 
stanie doprowadzić 
jakieś działanie do końca. W końcu wydobył podręczny komunikator.
– Kod! – Eet nie dawał mu spokoju. – Jaki... jest... kod?
Hory uniósł drżącą rękę do ust, jakby nie wiedział, czy znajdzie je na właściwym 
miejscu. 
Zajęczał coś. Nie mogłem zrozumieć ani słowa. Nie miałem pojęcia, czy pomimo 
zamroczenia 
umysłu odpowiadał telepatycznie na pytanie Eeta. Jego ręka opadła ciężko i 
zwisła u boku. 
Wydawało się, że zaraz zemdleje.
Od strony statku dobiegł nas hałas. Klapa otwarła się i wysunął się z niej 
podest, który 
dotknął gruntu kilka kroków od nas.
– Do środka! – rozkaz Eeta zabrzmiał prawie tak przenikliwie jak krzyki 
krajowców.
Pociągnąłem Hory’ego za sobą. Podest był bardzo wąski i stromy, musiałem więc 
stanąć 
bokiem, by wciągnąć go do statku. W końcu krok po kroku wspięliśmy się aż do 
klapy.
Przypominało to wejście do dźwiękoszczelnej komory i zamknięcie za sobą drzwi. 
Natychmiast urwał się zgiełk w mojej głowie. Oparłem się o ścianę zaraz za klapą 
i czułem, jak 
pot spływa mi po brodzie. Owładnęła mną taka ulga, że aż osłabłem i cały się 
trząsłem.
W świetle, które zapłonęło, gdy zamknęła się klapa, widziałem, że Hory był w nie 
lepszym 
stanie. Jego twarz była bladozielona pod opalenizną i mokra od potu. Przegryzł 
sobie wargę 
i ciągle jeszcze gromadziły się tam kropelki krwi, tworzyły bąbelki i pękały 
spływając cienkim 
strumyczkiem.
– Odpalili... telepatyczny zmuszacz... – Każde słowo, które z siebie wydobył, 
brzmiało tak, 
jakby jego wargi nadal nie chciały go słuchać. – Oni...
Eet puścił moje uszy i ześlizgnął się z powrotem na swe stare miejsce na mych 
ramionach.
– Lepiej już odlatujmy... – Nawet jeśli zmuszacz oddziałał jakoś na mego 
przyjaciela 
mutanta, ten nie pokazał tego po sobie. A teraz o wiele łatwiej było mi słuchać 
jego wskazówek 
niż podejmować własne akcje.
Myślę, że Hory był w podobnym stanie. Oderwał się od ściany i przecisnął przez 
wewnętrzną 
klapę. Poszliśmy za nim – usłyszeliśmy szczęk wciągającego się automatycznie 
podestu 
i zamknięcie się klapy za nami. Zalała mnie kolejna fala ulgi.
Teraz żeby nas dorwać, musieliby użyć superniszczyciela. Nawet statek Gildii, 
nieważne jak 
dobrze wyposażony, nie mógłby mieć na pokładzie nic takiego – był na to zbyt 
mały.
Hory poszedł przodem, ściągnął na dół główną drabinkę i wspiął się na jej 
pierwsze szczeble. 
Eet był już na górze, wyprzedziwszy nas obu. Przeszliśmy dwa poziomy i 
dotarliśmy do kabiny 
nawigacyjnej. Patrolujący opadł na wiszący fotel pilota i zaczął zapinać pasy. 
Poruszał się jak 
ktoś w głębokim śnie. Nie sądzę, by był świadom mojej obecności, choć z 
pewnością wiedział 
o obecności Eeta.
Statki zwiadowcze Patrolu nie są przeznaczone do przewożenia więcej niż jednego 
człowieka. Jednak w razie konieczności można odstąpić od tej zasady i w tym celu 
przewidziano 
jeszcze jeden fotel, w którym można było się zapiąć w czasie startu. Znajdował 
się on w tylnej 
kabinie. Usadowiłem się tam i właśnie zapinałem pasy, gdy Hory pochylił się do 
przodu, by 
nacisnąć przycisk inicjujący drogę powrotną. Eet wyskoczył skądś i wyciągnął się 
na całą swoją 
długość tuż obok mnie na fotelu.
Światła na tablicy kontrolnej zapaliły się nagle, jakby budząc się ze snu. Cały 
statek 
przebiegło drżenie, które przeszło łagodnie w miarowe wibracje. Potem nadeszło 
przeciążenie 
związane ze startem. Podróżowałem już na statkach Wolnych Handlarzy i na małych 
statkach 
towarowych, które były znacznie gorsze niż pasażerskie. Tym razem jednak czułem 
się, jakby 
gigantyczna dłoń wciskała mnie w nieprzeniknioną ciemność.
Gdy odzyskałem zamglony wzrok, światła na tablicy kontrolnej już nie migotały 
pulsująco, 
lecz płonęły miarowym blaskiem. Hory leżał w swoim fotelu oparłszy głowę na 
piersi. Eet 
poruszył się u mego boku. Uniósł powoli głowę i swymi oczami jak paciorki 
spojrzał na mnie.
– Wyszliśmy już poza atmosferę...
– Nastawił taśmę z kursem – powiedziałem. – Pewnie lecimy do najbliższego 
lotniskowca 
Patrolu albo do bazy, tak sądzę.
– O ile mu się uda – zauważył Eet. – Być może kupiliśmy sobie tylko trochę 
czasu.
– O co ci chodzi?
– Tylko o to, że Nactil nie może sobie pozwolić na utratę nas. Gildia gra o 
największą 
stawkę, jaką udało im się kiedykolwiek postawić... od wielu waszych ludzkich 
wieków. Nie 
pozwolą, by troska o losy jednego zwiadowcy Patrolu zniweczyła ich plany.
– Nie mogą nas zaatakować ani zniszczyć... nie za pomocą swego statku.
– Może jednak mają inne, bardziej użyteczne przyrządy. Poza tym czy ty 
rzeczywiście 
chciałbyś zostać dostarczony do bazy Patrolu?
– Co masz na myśli? – rzuciłem okiem na Hory’ego. Jeśli był przytomny, z 
pewnością 
słyszał to, co Eet powiedział.
– On nadal śpi jak dziecko – zapewnił mnie mutant. – Możemy jednak nie mieć za 
dużo 
czasu, a ja nie wiem, ile uśpiony mózg jest w stanie przechwycić z naszej 
rozmowy i zachować 
na przyszłość. Miałeś rację mówiąc, że Nactil nie znalazł jeszcze tego, czego 
szukał. Tam, gdzie 
byliśmy, kamienie są po prostu składowane. Jednak nie wydobywano ich na tej 
planecie, mimo 
że Nactil i Patrol jeszcze mogą w to wierzyć.
– Skąd wiesz? Skąd w takim razie wzięły się tunele na zboczu?
– Wtedy, kiedy powstały, szukano tam czego innego, nie kamieni. Pod ruinami 
ukrywają się 
zapasy dawnej cywilizacji w postaci tych właśnie kamieni. Jednak Nactil myśli, 
że wydobywano 
je w tamtych kopalniach, reszta uważa tak samo. W każdym razie ten, kto znajdzie 
w końcu 
prawdziwe źródło tych kamieni, może stać się kowalem własnego losu, jeśli tylko 
będzie mądry 
i dyskretny... Tak przy okazji: te kamienie wyglądały na martwe?
– Całkiem martwe.
– Kamień w twoim pierścieniu nieco je ożywił. Tak, samo potrafi wzmocnić 
konwencjonalne 
paliwo rakietowe waszych okrętów. Masz już punkt przetargowy, musisz tylko 
odpowiednio 
użyć. Znajdą się tacy, którzy byliby zdolni cię zabić dla tego pierścienia. Nie 
tylko Gildii musisz 
się wystrzegać.
Jego głowa zachwiała się, szyja zwinęła wężowym ruchem i spojrzał znacząco na 
Patrolującego.
– Aby oprzeć się Gwiezdnemu Patrolowi, trzeba mieć więcej środków i 
doświadczenia niż ja. 
Oni mają przewagę nie tylko w sile i uzbrojeniu. Są poza tym sprytniejsi – 
odparłem. Kwestie 
prawne mnie nie martwiły. Pierścień odziedziczyłem po ojcu i fakt, że jakieś 
stare prawo spisane 
przez ludzi, których nigdy w życiu nie widziałem ani nie słyszałem o nich, może 
nakazać mi 
oddanie pierścienia, wzbudził jedynie mój gniew. Dodałem: – Będę walczyć o to, 
co mam w tej 
chwili.
– Właśnie o to mi chodziło – w tym przytaknięciu pobrzmiewała nuta zadowolenia. 
– Im 
może się wydawać, że ustępujesz, a ty i tak wygrasz.
– Co wygram? Bogactwo, dla którego każdy będzie chciał mnie zabić? Nie chcę nic 
takiego.
Być może słowa te wynikły z tego, że mój charakter ukształtował Hywel Jern. Ten 
sam 
Hywel Jern, który – mogąc opływać w bogactwa – osiedlił się na prowincjonalnej 
planecie 
w poszukiwaniu spokoju. A może po prostu dążenie do bycia wolnym, które pchało 
Vondara 
w najodleglejsze zakątki galaktyki, zostało zaszczepione również i mnie.
– Możesz kupić sobie wolność – myśli Eeta podążały za moimi. – Z czego będziesz 
się 
utrzymywał teraz, gdy Vondar nie żyje? Nie masz nic. Targuj się dobrze, tak jak 
cię nauczył, gdy 
nadejdzie właściwa chwila. Będziesz wtedy wiedział, czego najbardziej chcesz.
– Będę wiedział, czego ty chcesz – poprawiłem go. Odwrócił głowę, by móc mi się 
dobrze 
przyjrzeć.
– Właśnie. Będziesz wiedział, czego ja chcę. Lecz nasze drogi biegną razem. 
Powiedziałem 
ci to już wcześniej. Osobno jesteśmy słabi, razem dysponujemy siłą, razem możemy 
osiągnąć 
wiele, jeśli będziesz miał dostatecznie dużo odwagi...
– Eet, czym jesteś?
– Żywą istotą, obdarzoną pewnymi zdolnościami, które od czasu do czasu są do 
twojej 
dyspozycji – odpowiedział – a z pewnością nie są wykorzystywane na twą 
niekorzyść.
– Znowu chyba czytał w moich myślach, bo dodał: – Oczywiście, wykorzystuję twoje 
umiejętności, ale ty także wykorzystujesz moje. Już dawno byś nie żył, gdyby tak 
nie było. A dla 
twego gatunku śmierć ciała jest końcem wszystkiego, prawda? Wy w to wierzycie?
– Nie wszyscy z nas tak uważają.
– Może i tak być – odparł tajemniczo. – W każdym razie w tym życiu działamy 
razem, i jeśli 
pakt ten będzie trwał nadal, będzie to z korzyścią dla nas obu.
Nie mogłem podważyć toku tego wywodu, choć głęboko w mym umyśle pozostało 
jeszcze 
podejrzenie, że Eet miał swoje własne plany i w końcu wrobi mnie w uczestnictwo 
w nich.
– On się budzi – Eet spojrzał na Hory’ego. – Powiedz mu, żeby sprawdził 
szybkość.
Nie byłem pilotem. Zauważyłem jednak, że na tablicy zapaliło się czerwone 
światełko. To 
z pewnością oznaczało jakieś niebezpieczeństwo. Hory chrapnął i wyciągnął się w 
swoim 
wiszącym fotelu, wprawiając go w kołysanie. Przetarł oczy rękoma i pochylił się 
do przodu, by 
spojrzeć na panel sterowniczy; całą swoją postawą wyrażał teraz gotowość reakcji 
na każdy 
alarm.
– Eet mówi, żebyś sprawdził szybkość... – powiedziałem.
Wyciągnął rękę i nacisnął czerwony guzik pod niepokojącym światełkiem. Czerwona 
iskierka zniknęła, zamiast tego lampka zaczęła błyskać na żółto, przez chwilę 
świeciła 
jednostajnie, potem znowu błyskała czerwono. Hory znów przycisnął ten sam 
przycisk. Tym 
razem jednak światełko nie zgasło. Szybko wciskał inne przyciski, poruszył kilka 
dźwigni, ale 
lampka nadal uparcie płonęła na czerwono.
– Co się dzieje? – zapytałem.
– Wiązka śledząca – Hory wypluł z siebie wyjaśnienie jakby to było przekleństwo. 
– 
Wystartowali zaraz za nami i namierzyli nas. Zastanawiam się... jak statek 
takiej wielkości może 
być aż tak dobrze wyposażony? – Nie odrywał wzroku od panelu kontrolnego, cały 
czas poruszał 
palcami, wciskając różne klawisze. Ostrzegawcze światełko zbladło, lecz tylko na 
chwilę.
– Mogą nas ściągnąć z powrotem?
– Próbują. Nie mogą nas na razie zmusić do lądowania... mówię: na razie. Za to 
mogą nie 
dopuścić, byśmy weszli w hiperprzestrzeń. Być może sądzą też, że uda im się 
abordaż... W takim 
wypadku mogą się zdrowo zdziwić. W każdym razie są w stanie trzymać nas w 
pobliżu tej 
przeklętej planety.
– Czyżby czekali na posiłki? A czemu ty nie miałbyś zrobić tego samego? To 
znaczy, nadać 
wołania o pomoc?
– Nałożyli na nas zasłonę pochłaniającą fale o częstotliwościach służących do 
porozumiewania się. Jeśli oni spodziewają się posiłków, oznacza to, że już 
wcześniej to sobie 
ustalili. Słyszałem już o superniszczycielach Gildii, to będzie pewnie jeden z 
nich.
– To co zrobimy? Będziemy potulnie czekać?
– Nie, jeśli tylko zostało nam trochę oleju w głowach – wtrącił się Eet. – 
Oczekują posiłków, 
a gdy już się wreszcie doczekają, opanują ten statek, wysilając się przy tym 
mniej więcej tyle 
samo, co przy piciu folgarowej herbaty. To, w co się wpakowałeś, Hory, to 
operacja Gildii 
o takim zasięgu i takim znaczeniu, że nie będą się wzdragali przed użyciem 
wszystkich 
możliwych sił, by wyeliminować wszelakie przeszkody... A może przybyłeś tu 
powziąwszy, 
uprzednio takie podejrzenia?
– Wydawało mi się, że chciałeś coś zaproponować? – zapytał kąśliwie Hory. – 
Możemy 
utrzymać naszą osłonę siłową, ale nie wyrwiemy się spod ich przyciągania: 
gdybyśmy 
spróbowali, stracimy moc potrzebną od ucieczki. Mogą nas zgarnąć, zanim uda mi 
się do nich 
strzelić z odpowiednim skutkiem.
Eet rzeczywiście chciał coś zaproponować.
– Kamień z pierścienia, Murdoc...
– Jak? – Pierścień dał już mi odczuć swą siłę, gdy ciągnął mnie przez bezdroża 
kosmosu, 
odczułem ją także na planecie, którą właśnie opuściliśmy. Jak jednak można 
wykorzystać jego 
moc do zerwania wiązki śledzącej, zdolnej przytrzymać tak silny statek jak ten, 
na którym się 
znaleźliśmy?
– Zanieś go na dół, do maszynowni – rozkazał Eet. Z pewnością jego wiedza 
o właściwościach pierścienia była większa od mojej; nadal nie przestawałem 
zastanawiać się, 
gdzie zdołał ją nabyć. Wiedziałem, że z łatwością czyta w myślach, ale skąd znał 
zastosowanie 
i sposób użycia tak intrygującego klejnotu – tego nie byłem w stanie się 
domyślić. Czy wszystkie 
te wiadomości przynależały do tajemniczej przeszłości Eeta, zanim – jak to ujął 
– otrzymał ciało, 
które miało mu służyć? Czy miał... czy mógł on mieć jakieś związki z tymi, 
którzy przedtem 
stosowali kamienie dla władzy i energii, jakiej dostarczały? Jak długo Eet 
egzystował w postaci 
ziarna czy też kamienia, zanim połknęła go Walkiria?
Roztrząsając ten problem, odpinałem jednocześnie pasy, przygotowując się do 
opuszczenia 
swego miejsca. Zdążyłem już poznać mojego towarzysza na tyle dobrze, by 
wiedzieć, że jeśli Eet 
uważa, że jest jakaś szansa na to, by pierścień nas uratował, to warto spróbować 
ją wykorzystać.
– Co chcecie zrobić? – zapytał Hory ostro. Eet odpowiedział:
– Spróbować wzmocnić moc maszyny twojego statku. Nie jesteśmy pewni, czy nam się 
uda, 
ale chcemy spróbować.
Miło było z jego strony, że mówił my, choć ja, jak zwykle, byłem jedynie 
posłusznym 
narzędziem w planach, które powstały w jego kociej, wąskiej głowie.
Zeszliśmy po drabince na najniższy poziom i dotarliśmy do reaktorów. Eet węszył 
tak samo, 
jak wtedy, gdy prowadził nas przez las. W pewnej chwili szybkim wyciągnięciem 
szyi wskazał 
nam zapieczętowany pojemnik.
– Tutaj, ale musicie zrobić to szybko. Weźcie lampę lutowniczą...
Zachowując się jak ktoś, kto spełnia widzimisię szaleńca, Hory otworzył szafkę 
na narzędzia 
i podał żądany przedmiot. Wyjąłem powoli pierścień. Choć Eet powiedział 
wyraźnie, że klejnot 
może nam pomóc, nadal nie byłem o tym przekonany. Z największą niechęcią 
myślałem 
o pokazaniu pierścienia Hory’emu. Nie ufałem nikomu, jeśli chodzi o powierzenie 
kamienia, 
który już i tak pozostawił za sobą ślad krwi i spowodował śmierć tych, którzy 
znaczyli dla mnie 
więcej niż kilka układów słonecznych.
Przez chwilę wydawało mi się, że Eet się pomylił. Kamień nie zdradzał znaku 
życia: był tak 
samo martwy jak wtedy, gdy ujrzałem go po raz pierwszy. Kładąc klejnot na 
pojemniku, jak 
polecił Eet, czyniłem to wbrew swojej woli.
Powoli, jakby pod przymusem, kamień zaczął się budzić. Nie rozbłysł tak, jak 
wtedy 
w kosmosie, ani nawet tak, jak pod ziemią, gdy spoczywał wśród sobie podobnych, 
pobudzając 
je, by odpowiedziały mu światłem. Tamto światło było białoniebieskie, teraz 
świecił 
przyćmionym, żółtym promieniem. Hory gapił się nań, jego zdziwienie było tak 
wielkie, że 
nawet nie poruszył się, by zrobić coś z trzymaną w ręce lutownicą.
– Przylutuj to, szybko! – krzyknął Eet. Jego ogon chłostał mnie jak bat, jakby 
chciał biciem 
zmusić mnie do wykonania tego zadania. Sięgnąłem po lampę lutowniczą, lecz Hory 
podniósł już 
narzędzie i połączył pierścień z pojemnikiem.
– Uważaj... – Eet nie zdążył skończyć swego ostrzeżenia. Hory zamachnął się w 
jego stronę 
płonącą lampą. Dzięki szczęśliwemu zrządzeniu losu, a może z łaski wszystkich 
możliwych 
bogów kosmosu, płomień nie sięgnął Eeta. Jednak samo uderzenie lampą zrzuciło go 
z mego 
ramienia i cisnęło o podłogę z taką siłą, że leżał tam bezwładnie i nieruchomo.
Atak Patrolującego zdumiał mnie do tego stopnia, że zmarnowałem cenną chwilę po 
prostu 
na stanie i gapienie się. Gdy ruszyłem w stronę Hory’ego, płomień lampy zagroził 
moim oczom. 
Na twarzy Hory’ego widoczna była taka determinacja, że nie miałem wątpliwości, 
iż użyje 
lampy, jeśli na niego skoczę.
Cofałem się więc, gdy on posuwał się naprzód, nie mogłem sięgnąć po Eeta, bo 
Hory 
odpędzał mnie od niego płomieniem lampy. Pomieszczenie, w którym się 
znajdowaliśmy, było 
bardzo małe, więc rychło oparłem się plecami o ścianę.
– Dlaczego? – zapytałem bezsilnie. Zostałem przyparty do ściany, ręce miałem 
uniesione na 
wysokości ramion, dłonie puste; płomień lampy nadal tańczył złowieszczo przed 
moimi oczyma.
Trzymając lampę lutowniczą w jednej ręce, Hory drugą ręką przeszukiwał kieszenie 
z przodu 
swej tuniki. W końcu wyjął coś, co wyglądało na bardziej wyrafinowane więzy, 
nadal jednak 
podobne do tych, którymi spętali go członkowie Gildii na planecie. Więzy 
wyprysły z metalowej 
rurki nie po to by splątać mnie całego w bezradny kokon, lecz jedynie zawisły na 
moich 
nadgarstkach i mocno je związały.
– Dlaczego? – powtórzył jak echo. – Bo teraz wiem, kim jesteś. Zdradziłeś się, 
albo może to 
twoje stworzenie cię zdradziło, gdy pokazaliście mi pierścień. Co się stało tam 
na planecie? 
Czyżbyś nie chciał przystać na warunki Gildii? Szukaliśmy cię od miesięcy, 
Murdocu Jernie...
– Dlaczego? Nie należę do Gildii...
– Więc działasz jako wolny strzelec, co wystarcza, by nazwać cię głupcem. 
Chociaż... może 
cenisz to swoje stworzenie na tyle wysoko, że myślisz, iż będzie cię zawsze 
wspierać? Bez niego 
raczej się do niczego nie nadajesz, prawda? – Hory kopnął Eeta, który przetoczył 
się na plecy. 
Próbowałem desperacko dotrzeć myślą do mego przyjaciela, lecz nie dostałem 
żadnego odzewu. 
Już kiedyś myślałem, że Eet nie żyje – tym razem świadectwo mych własnych oczu 
przekonało 
mnie, że się nie mylę.
– Oskarżasz mnie o jakieś oszustwo. – Próbowałem opanować wściekłość; złość może 
doprowadzić człowieka do głupiej pomyłki. Być może nie udało mi się nauczyć 
panować nad 
emocjami do tego stopnia, do jakiego mój ojciec uważał, że powinien dojść każdy 
liczący się 
człowiek, ale miałem wspaniałego nauczyciela i teraz wystawiłem swe umiejętności 
na próbę. – 
O co ci chodzi?
– Jesteś Murdoc Jern, twój ojciec był znanym członkiem Gildii. – Hory 
gestykulował lampą 
lutowniczą, jakbym ja był dzieckiem, a on nauczycielem pokazującym coś na 
ekranie czytnika. – 
Nawet jeśli nie jesteś pełnoprawnym członkiem Gildii, masz dostęp do wszystkich 
ważniejszych 
osób. Twój ojciec został zabity dla zdobycia informacji, którą posiadał, 
prawdopodobnie właśnie 
– Hory skinął lampą w kierunku pierścienia – o tym. Byłeś na Angkor, gdy się to 
stało. Potem 
odjechałeś, poróżniwszy się ze swoją rodziną. Byłeś na Tanth wtedy, gdy zabito 
twego mistrza, 
Vondara Ustle i stało się to w sposób wyraźnie wskazujący na to, że była to 
śmierć 
zaaranżowana. Kto to zrobił, Jern? Czyżby on odkrył, co miałeś przy sobie, i 
chciał o tym 
donieść władzom? Cokolwiek się stało, sprawy potoczyły się inaczej niż 
przewidywałeś, 
nieprawdaż? Nie udało ci się zmyć razem z klejnotami twego mistrza. W końcu 
jednak odleciałeś 
z Tanth...
– Statek, na którym opuściłeś planetę – kontynuował Hory – podejrzewany jest 
o transportowanie towarów Gildii.
Zostawili cię tutaj, na tej planecie, czy może się mylę? A potem pokłóciłeś się 
ze swoim 
szefem. Powinieneś był wiedzieć, że nie wolno zadzierać z Gildią. A może 
wydawało ci się, że 
z pomocą tego stworzenia jednak ci się uda? Wyciągniemy z ciebie prawdę bez 
wykrywacza 
kłamstw...
– Dopiero wtedy, gdy uda ci się zabrać mnie do bazy Patrolu!
– Och, nie łudź się, że będziesz miał szansę ucieczki. Sam się do tego 
przyłożyłeś. Nie znasz 
się na pilotażu, czy coś przeoczyłem? Nie „czujesz” statków. Wyrwaliśmy się 
wiązce śledzącej 
i jesteśmy znowu na kursie. Teraz... – nie odrywając wzroku ode mnie i trzymając 
lampę 
w pogotowiu, Hory pochylił się i podniósł Eeta za tylne łapy, ciało mego 
przyjaciela zwisło 
pionowo jak futrzana lina. – To zabiorę do chłodni. W laboratorium pewnie będą 
chcieli je 
zbadać. A ty pójdziesz na przechowanie gdzie indziej i posiedzisz tam, dopóki 
nie będziesz 
potrzebny.
Za pomocą lampy nakazał mi wyjść z maszynowni i poprowadził do drabinki 
prowadzącej na 
wyższe poziomy. Cofałem się powoli, usiłując znaleźć jakąś sposobność, którą 
mógłbym 
wykorzystać. Lecz nawet jeśli mógłbym być na tyle szalony, by zaatakować 
Hory’ego, on 
potrzebowałby tylko jednego ruchu palcem, by przesunąć płomieniem po mojej 
twarzy 
i zapewnić sobie całkowite posłuszeństwo.
Żałośnie zwisające ciało Eeta wyślizgnęło się Hory’emu z ręki. Spojrzałem na to 
ciałko 
i moja nienawiść nie była już paląca, lecz zimna, czysta i śmiercionośna. 
Ujrzałem swą jedyną 
szansę, bo właśnie w tej chwili patrzyłem na Eeta. Eet nagle ożył i zwinął się, 
by wbić ostre jak 
igły zęby w dłoń, która trzymała go tak brutalnie. A kiedy Hory krzyknął z bólu 
i zdziwienia, 
zaatakowałem.
Rozdział piętnasty
Choć nie mogłem posłużyć się rękoma (które przydałyby mi się z pewnością, bo 
ojciec 
nakazał, by uczono mnie starannie wszelkich sztuk walki bez broni, które mogłyby 
przydać się 
podróżnikowi w kosmosie), udało mi się zrobić użytek z ciała i z głowy, której 
użyłem jako 
tarami uderzając Hory’ego pod klatkę piersiową, co rzuciło go od razu na ścianę. 
Wyrzucił 
z siebie całe powietrze w głośnym westchnieniu. Nie zdołałem jednak dalej 
wykorzystać tej 
małej przewagi: mogłem jedynie starać się przygniatać go bez ruchu masą swego 
ciała. Sytuacja 
była patowa; nie widziałem żadnej możliwości pomyślnego zakończenia.
Eet odegrał istotną rolę w zapoczątkowaniu tej walki, ale nie oczekiwałem od 
niego nic 
więcej. Jak się jednak przekonałem, nie należało wykluczać go z gry tak od razu. 
Jego smukłe 
ciało przefrunęło w powietrzu i wylądowało na pochylonej głowie Hóry’ego 
muskając ogonem 
mój policzek. Wpił pazury w uszy Patrolującego tak, jak złapał mnie, gdy 
prowadził nas do 
statku kosmicznego.
Hory krzyknął i spróbował unieść ręce ku głowie, a ja właśnie wtedy starałem się 
do tego nie 
dopuścić i pozwolić Eetowi na małe zwycięstwo. Potem zyskałem nieco dystansu i 
cofnąłem się, 
by zaatakować ponownie, wymierzając całą siłę ramienia w krtań Hory’ego. Gdyby 
mi się to 
udało, Patrolujący mógłby już być martwy.
Hory wydał z siebie zduszony okrzyk, a kiedy się odsunąłem, usiłował złapać się 
za szyję. 
Jednak kolana się pod nim ugięły i pochylił się powoli do przodu. Prawdę mówiąc, 
ześlizgnąłby 
się z drabinki i upadł, gdybym nie podtrzymał go związanymi rękoma.
Eet rozluźnił swój uchwyt, pozostawiwszy po swych pazurach strumyczki krwi. 
Zsunął się 
w dół wzdłuż ciała Patrolującego, rozorał pazurami jego tunikę i wydobył stamtąd 
metalową 
rurkę z duszącymi więzami. Użył jej przeciw jej prawowitemu właścicielowi z taką 
wprawą, 
jakby robił to już setki razy. W tym momencie Hory był tak samo schludnie 
zapakowany jak 
w tunelu wewnątrz wzgórza.
Mutant dysząc ciężko przysiadł na tylnych łapach, w łapodłoniach trzymał rurkę z 
więzami, 
cała jego uwaga skupiona była na Patrolującym. Hory z trudem łapał oddech, na 
jego twarzy 
nadal widniał ciemny ślad. Zastanawiałem się, czy mój cios nie złamał mu jakieś 
kości i czy nie 
zrobiłem mu większej krzywdy, niż mi się początkowo wydawało. Mimo smutnego 
losu, jaki 
Hory chciał zgotować Eetowi, i jego planów w stosunku do mnie, teraz gdy miałem 
chwilę czasu 
na to, by opadł ze mnie oślepiający szał, nie chciałem go już zabijać. Zabijałem 
już kiedyś, by się 
bronić, tak jak na Tanth, nigdy jednak nie robiłem tego chętnie – niewielu ludzi 
zabija 
z przyjemnością. Poza tym zabić gołymi rękoma to także całkiem inna sprawa. Hory 
wypełniał 
rozkazy i, jak sądziłem, stało za nim prawo; czasami jednak racja i prawo to nie 
to samo. 
Poważam Gwiezdny Patrol i czuję wobec niego należny respekt. To jednak nie 
oznacza, że 
potulnie poddam się rozporządzeniu, które może kolidować ze sprawiedliwością. Na 
rubieżach 
prawo z konieczności musi być bardziej elastyczne niż na dawno skolonizowanych 
planetach. 
A z tego, co powiedział Hory, wydawało mi się, że już zostałem osądzony i 
skazany bez żadnej 
szansy na obronę.
– Podaj ręce... – Eet wszedł trochę po drabince i znajdował się teraz na 
poziomie moich 
ramion.
Wyciągnąłem związane ręce przed siebie, a ostrym zębom Eeta nie zabrało wiele 
czasu 
przegryzienie więzów. Gdy już mnie uwolnił, ukląkłem, oparłem Hory’ego o ścianę 
i zacząłem 
uciskać jego klatkę piersiową, aż zaczął oddychać nieco bardziej normalnie, a z 
jego twarzy 
ustąpił siny kolor.
– Nie... możesz... Kurs... jest... stały... – wyszeptał Patrolujący. – 
Dolecimy... bazy...
Łatwo było usłyszeć triumf w jego głosie. Miał zresztą rację. Jeśli taśma z 
ustalonym kursem 
została włożona do autopilota, nie byliśmy w stanie zrobić nic, by ten kurs 
zmienić; nasza 
wolność potrwa do chwili, gdy dotrzemy do portu przeznaczenia. Zdawało się, że 
Hory, choć 
związany i w naszej mocy, nadal jednak miał nad nami przewagę.
Uśmiechnął się, domyśliwszy się chyba z mojego wyrazu twarzy, iż uświadomiłem 
sobie 
swoją przegraną. W końcu nie byłem pilotem, i nawet jeśli istniała jakaś 
możliwość zmiany 
kursu, nie znałem jej. Byłem pewny, że Eet też tego nie jest w stanie zrobić.
– Zanieś go... – Eet skinął głową w kierunku drabiny.
– Nie mogę wam pomóc – rzekł Hory. – Gdy już raz włoży się taśmę z kursem, to 
przepadło.
– Tak myślisz?... – Eet zakołysał głową i patrzył Hory’emu w oczy, podczas gdy 
ja 
stawiałem go powoli na nogi. – Jeszcze zobaczymy.
Ta pewność siebie mutanta nie zrobiła wrażenia na Horym. Jednak nie szarpał się 
ze mną, 
gdy popychałem go pod górę po drabinie. Mógłby opierać się do tego stopnia, że 
wejście z nim 
na górę stałoby się niemożliwe, ale wchodził chętnie, pozwalając, bym go 
podtrzymywał tam, 
gdzie nie mógł posłużyć się rękoma. Zmniejszona grawitacja pomagała nam w tej 
wspinaczce 
i starałem się to wykorzystać.
Myślę, że Hory cieszył się już na nasze przerażenie, gdy odkryjemy, że miał 
rację, 
i zrozumiemy, że nie da się zrobić nic, by zatrzymać statek lub zmienić jego 
kurs.
Panel sterowniczy nic mi nie mówił. Eet jednak wskoczył na wiszący fotel 
Hory’ego, 
a z niego na krawędź panelu; kręcił głową na prawo i lewo, jakby czegoś szukał. 
Cokolwiek by to 
jednak było, nie znalazł tego. Wrócił na fotel i zwinął się na nim chowając 
głowę, oczy mu 
błyszczały. Nie mogłem nawiązać z nim kontaktu myślowego, wiedziałem tylko, że 
usilnie się 
nad czymś zastanawiał. Hory roześmiał się.
– Twoje superzwierzę chyba jest trochę zdezorientowane, Jern. Mówiłem ci, poddaj 
się i...
– I mam zaufać Patrolowi? – zapytałem. Być może zanadto już zacząłem polegać na 
wszystkich bliskich cudu osiągnięciach, które udawały się Eetowi. Rzeczywiście 
sprawy 
wyglądały tak, jakby Hory miał rację i jakbyśmy nadal byli jego więźniami, mimo 
że sytuacja 
właściwie się odwróciła.
– Pełna współpraca może zmniejszyć twój wyrok – odparł Patrolujący.
– Jeszcze nie zostałem osądzony ani skazany – odparłem. – A te oskarżenia, które 
mi 
przedstawiłeś, są bardzo słabiutkie i nie mają podstaw. Odziedziczyłem pierścień 
po moim ojcu. 
Na Tanth broniłem się przed zgoła nieprzyjemną śmiercią, a za zabranie mnie z 
tej koszmarnej 
planety zapłaciłem swymi własnymi klejnotami. Sam powiedziałeś, że tam nie 
współpracowałem 
z Gildią. Zatem... na czym właściwie polega moja wina? Wydaje mi się, że tak 
naprawdę to 
współpracowałem z Patrolem w twojej osobie, i to całkiem nieźle, jeśli weźmiemy 
pod uwagę, 
jak Eet wyprowadził nas z tamtego tunelu i mój pierścień wygasił wiązkę 
śledzącą...
Hory nadal się uśmiechał, ale w grymasie jego ust nie było nic przyjaznego.
– Jern, czy będąc na Tanth słyszałeś ludowe przysłowie, które tam mają? „Kto 
wyświadcza 
przysługę demonowi, staje się jego służącym?” O ile prawdą jest to, co głosi 
plotka, w tym 
pierścieniu drzemią siły, które nie powinny należeć do jednego człowieka. Mamy 
rozkazy, by 
zniszczyć pierścień i jego właściciela... jeśli to okaże się potrzebne.
– Zatem wykroczysz poza prawo?...
– Są chwile, gdy trzeba złamać prawo, jeśli ma to zapewnić przetrwanie jakiejś 
rasy czy 
gatunku...
– To właśnie – głos Eeta rozbrzmiał w naszych głowach – jest bardzo 
niebezpiecznym 
pomysłem. Prawo albo istnieje, albo go nie ma. Murdoc uważa, że w niektórych 
sytuacjach 
prawo może zostać nagięte lub ominięte, by chronić to, co wydaje się słuszne. A 
ty, Hory, który 
przysięgałeś bronić samej litery prawa, teraz mówisz, że można złamać prawo w 
razie 
konieczności. Wydaje mi się, że wśród waszego gatunku prawo nie jest w wielkim 
poważaniu.
– Co ty... – Hory poczuł nagle do Eeta taką falę nienawiści, że nawet ja to 
odczułem. 
Stanąłem prędko pomiędzy nim a futrzanym kształtem zwiniętym teraz na wiszącym 
fotelu 
pilota.
– Co ja, zwykłe zwierzę, mogę wiedzieć o ludzkich sprawach? – dokończył za niego 
Eet. – 
Wiem tylko to, co mówią mi wasze myśli. Nie chcesz uważać mnie za nic wyższego 
rozwojowo 
niż „zwierzę”, nieprawdaż Hory? Zastanawiam się, co takiego jest w tobie, że 
trzymasz się tego 
punktu widzenia, choć wiesz, że się mylisz. A może to po prostu jakaś część 
ciebie nie chce 
przyznać, że możesz się mylić także w innych sprawach? Wydaje mi się, że... – 
Eet urwał na 
chwilę, by przyjrzeć się uważnie Patrolującemu – ...że bardzo wysoko oceniasz 
swoje własne 
poczynania.
Twarz Hory’ego poczerwieniała, zacisnął mocno wargi. Żałowałem w tej chwili, że 
nie 
potrafię czytać w myślach tak, jak robił to Eet. Jeśli Eet uważał, że myśli 
Hory’ego mogą 
stanowić dla nas zagrożenie, nie powiedział nic na ten temat, zajął się teraz 
innym problemem.
– Jeśli mój gatunek ma przetrwać a ja uważam, że jest to konieczne, trzeba 
podjąć pewne 
działania tu i teraz. Prawdopodobnie masz rację, Hory, jeśli twierdzisz, że nie 
można zmienić 
obecnego kursu tego statku. Ale czy jesteś równie pewien, że nie można go 
odwrócić?
Na twarzy Hory’ego ujrzałem ogromne zdumienie i zaskoczenie. Eet z pewnością nie 
miał 
żadnych kłopotów z czytaniem w jego myślach.
– Dziękuję – w odpowiedzi Eeta pobrzmiewała satysfakcja. – Zatem tak to należy 
zrobić! – 
Skoczył znów na panel sterowniczy i wyciągnął łapodłoń z takim wyrazem twarzy, 
jakby 
szykował się do trudnego i delikatnego zadania, polegającego na złożeniu 
jakiegoś drobnego 
fragmentu skomplikowanej układanki.
– Nie! – Hory rzucił się w jego stronę, ale zastąpiłem mu drogę i nie udało mu 
się sięgnąć do 
panelu kontrolnego. Uderzyłem go tylko raz, kantem dłoni – była to sztuczka, 
jakiej nauczyłem 
się jeszcze w dzieciństwie – i Hory upadł, straciwszy przytomność w chwilę 
potem, gdy 
dosięgnął go cios.
Zawlokłem go do siedzenia dla pasażera, uniosłem i posadziłem tam, potem 
zapiąłem mu 
pas. Następnie odwróciłem się w stronę Eeta, który nadal przyglądał się 
panelowi, obracając 
głową w obie strony, nie dotykając jednak żadnego przycisku ani dźwigni.
– Ciekawy problem – zauważył. – Rezultat naszej operacji skomplikuje się nieco z 
powodu 
zasilającego działania pierścienia. Można odwrócić kurs, zgadza się. Odczytałem 
to w jego 
myślach, gdy zaskoczyłem go taką sugestią. Taki wstrząs często odkrywa potrzebne 
informacje. 
Jednak przy naszej obecnej prędkości najprawdopodobniej nie wylądujemy tam, skąd 
wystartowaliśmy.
– A co zyskamy wracając? No tak – powiedziałem odpowiadając sobie na swoje 
pytanie – 
nie jesteśmy w stanie zmienić kursu, dopóki nie wylądujemy. Ale ja nie jestem 
pilotem i nie 
potrafię wystartować, nawet jeśli uda nam się zmienić kurs.
– Nad tym będziemy się zastanawiać później, gdy nadejdzie właściwa chwila. Był 
to jedyny 
komentarz Eeta. – Czy chciałbyś może kontynuować naszą podróż do miejsca 
przeznaczenia 
w obecnych warunkach?
– A co ze statkiem Gildii? Mogą nas znów ścigać, jeśli zechcemy wrócić...
– Zastanów się, czy oni będą spodziewali się naszego powrotu? Nie sądzę, by 
ktokolwiek, 
nawet tak sprytny jak kapitan Nactil, mógł przewidzieć obecną sytuację. A jeśli 
uda nam się 
wylądować daleko od obozu Gildii, zyskamy na czasie. Czas jest bronią, jakiej 
najbardziej 
potrzebujemy.
Eet jak zwykle miał rację; nie chciałbym skończyć naszej podróży tam, gdzie 
zaprowadziłaby nas taśma Hory’ego. Nawet jeśli nie byłbym jeszcze o nic 
oskarżony, przejęcie 
tego statku nie zyskałoby mi ani grama sympatii u Patrolujących, nie miałbym 
żadnych szans na 
wyjście bez szwanku z takiej sytuacji.
– Tak, tak i tak... – ukończywszy swą obserwację panelu kontrolnego, Eet zaczął 
przyciskać 
rozbłyskujące przyciski z prędkością błyskawicy. Nie znałem się na pilotażu 
dostatecznie, by 
stwierdzić, czy podjął właściwą decyzję. Patrzyłem, jak światełka ciemnieją, 
gasną i zapalają się 
inne, i kurczowo trzymałem się nadziei, że Eet wiedział, co robi.
– I co teraz? – zapytałem, gdy zeskoczył z krawędzi panelu kontrolnego z 
powrotem na fotel 
pilota.
– Jako że nie pozostaje nam nic oprócz czekania, proponowałbym coś do 
jedzenia... do 
picia...
I znowu miał rację. Teraz, gdy to powiedział, zdałem sobie sprawę z tego, że 
żelazna porcja, 
którą zjadłem w tunelu, już dawno została strawiona i zamiast żołądka miałem 
tylko wygłodniałą, 
ssącą próżnię. Przyjrzałem się więzom Hory’ego. Nadal nie odzyskał świadomości, 
lecz 
oddychał równo. Zszedłem na dół wraz z Eetem; który schodził z drabiny o wiele 
szybciej niż ja. 
Znaleźliśmy maleńką kuchnię, a w niej wspaniałe (jak dla mnie) zapasy, i 
rozpoczęliśmy ucztę. 
W tej chwili równała się ona uczcie Lukullusowej, a każdy łyk smakował jak 
niebiańska 
ambrozja.
Eet jadł razem ze mną, choć może nie było to dla niego zbyt smaczne. Gdy już 
obaj 
zaspokoiliśmy głód, znów odczułem potrzebę zastanowienia się nad naszą 
przyszłością.
– Nie dam rady wystartować – powiedziałem znowu. – Możemy zostać na planecie, 
której 
nie wybrałbym na skolonizowanie, nawet jeśli nie miałbym innego wyboru. Jeśli 
statek Gildii 
będzie nas śledził, będą wiedzieli, gdzie wylądowaliśmy i będą nas ścigać. Nie 
znamy tego statku 
na tyle, by móc posłużyć się jego uzbrojeniem. Chociaż... przypuszczam, że jeśli 
Hory zda sobie 
sprawę, iż chodzi tu także i o jego skórę, możemy zaufać mu w obsłudze każdej 
broni, 
jakąkolwiek ten statek dysponuje.
– Myślisz też o tym, że ja czytam w jego myślach i będę w stanie zaalarmować 
cię, gdy 
będzie chciał użyć tej broni przeciwko nam. – Eet starannie oblizał 
ciemnoczerwonym językiem 
każdy palec swych łapodłoni. – Ci z Gildii nie będą się nas spodziewać. Jeśli 
chodzi o ponowny 
start, zastanowimy się nad tym, gdy przyjdzie na to czas. Nie doszukuj się cieni 
w przyszłości, 
często może się okazać, że słońce jutrzejszego dnia rozproszy je wszystkie. 
Proponowałbym, 
żebyśmy się teraz nieco przespali. Przyniesie to odpoczynek naszym ciałom i 
umysłom, 
obudzimy się lepiej przygotowani na nieuniknione.
Zeskoczył z fotela pilota i potruchtał w stronę drzwi.
– Tędy, do koi... – skinął nosem w stronę drzwi po drugiej stronie korytarza. – 
Nie martw się, 
alarm ostrzeże nas, gdy ponownie wejdziemy w atmosferę planety.
Otworzyłem drzwi. Ujrzałam koję i rzuciłem się na nią nagle tak zmęczony jak 
poprzednio 
byłem głodny. Poczułem, jak Eet ułożył się przy moim boku zwinąwszy się smacznie 
w kłębek. 
Nie chciał mi nic przekazać myślą, miał też zamknięte oczy. Nie pozostało mi nic 
innego niż 
poddać się żądaniom wymęczonego ciała i zdrzemnąć się tak jak mój towarzysz.
Z tego błogostanu wyrwał mnie zgrzytliwy dźwięk, który rozbrzmiewał zdecydowanie 
zbyt 
blisko mego ucha. Gdy rozejrzałem się błędnie wokół, ujrzałem, jak Eet siada i 
rozczesuje swe 
wąsiki łapodłońmi.
– Powrót w atmosferę – poinformował mnie.
– Jesteś pewien? – Usiadłem na koi i przejechałem dłonią po włosach, ale nie 
uzyskałem tak 
schludnego efektu, jak udało się to Eetowi przy jego osobistej toalecie. Dawno 
już nie zaznałem 
takiego luksusu jak zmiana ubrania, kąpiel czy inna sposobność, by poczuć się 
prawdziwie 
czystym.
– Z powrotem tam, skąd odlecieliśmy, tak, jestem pewien – Eet wydawał się 
zadowolony 
z siebie, choć ja nie podzielałem tego uczucia, z pewnością nie uwierzę mu, 
dopóki nie będę 
mógł wyjrzeć na zewnątrz.
– Równie dobrze możemy się tu przypiąć pasami przed lądowaniem – odezwał się 
ponownie 
Eet.
– Ale statek...
– Jest w pełni zautomatyzowany, jeśli chodzi o lądowanie. A nawet jeśli by tak 
nie było, co 
mógłbyś na to poradzić?
Eet miał rację, ale mniej trzęsłyby mi się ręce, gdyby Hory siedział teraz na 
fotelu pilota. 
Zgadza się, że autopiloty były coraz bardziej udoskonalane, aż w końcu stały się 
prawdopodobnie 
godniejsze zaufania niż ludzie, zawsze jednak pozostają niezwykłe sytuacje, 
kiedy decyzja 
człowieka może uratować to, czego maszynie nie uda się poprawić. A chociaż 
maszyny statku 
kosmicznego w praktyce same się sobą opiekują, żaden statek nie startuje bez 
pilota, mechanika 
i innych członków załogi, którzy w zamierzchłej przeszłości dniem i nocą 
sprawowali pieczę nad 
statkami.
– Boisz się tych maszyn, co? – Eet wyciągnął się koło mnie, gdy przypinałem się 
pasami do 
koi. Wydawał się szykować do dłuższej rozmowy, choć ja nie miałem nastroju do 
pogaduszek.
– Cóż, przypuszczam, że wiele ludzi się ich boi. Nie jestem technikiem i 
wszelkie urządzenia 
mechaniczne są dla mnie wielką zagadką. – Zbyt wielką zagadką.
Żałowałem, że nie wiem nic o technice.
Jednak moje myśli, a także odpowiedź Eeta, o ile mi jej udzielił, zatarły się 
wkrótce w udręce 
nagłego hamowania poprzedzającego lądowanie. Wydawało mi się, że to uczucie 
dyskomfortu 
jest dwa razy bardziej nieznośne niż poprzednio. Wzrósł mój szacunek do 
Hory’ego. Jeśli 
regularnie przechodził przez coś takiego, to rzeczywiście był twardzielem. 
Ostatnia fala strachu, 
jaką odczułem, dotyczyła samego lądowania. Co będzie, jeśli automatyczny pilot 
nie wybierze 
właściwego miejsca na lądowanie i utoniemy w jakimś jeziorze albo przewrócimy 
się podczas 
lądowania... Nie pozostawało mi jednak nic do zrobienia; jakakolwiek katastrofa 
mogłaby 
nastąpić, nie mogłem jej zapobiec.
Potem otworzyłem oczy i poczułem koszmarny ból z tyłu głowy, doświadczyłem 
grawitacji 
planetarnej i stwierdziłem, że nam się udało. Ponieważ podłoga kabiny nie była 
ustawiona 
pochyło, wywnioskowałem, że nie mieliśmy żadnych kłopotów z lądowaniem.
Eet wygramolił się spod pasa bezpieczeństwa, który biegł przez moją pierś i jego 
ciało. 
Irytowało mnie, że zawsze tak szybko odzyskiwał pełną kontrolę nad sobą po 
wszystkim, co mu 
się przytrafiało. Myślałem, że już nie żyje po ataku Hory’ego. Jednak od chwili, 
w której 
odwrócił się, by ugryźć Patrolującego w rękę, nie okazywał po sobie żadnych 
oznak 
poturbowania, nie miał nawet siniaków.
– Chcę zobaczyć, gdzie jesteśmy... – Już wychodził z kabiny. W ciszy, jaka 
panowała na 
statku, słyszałem stukot jego pazurów, gdy schodził po drabinie. Poszedłem za 
nim, o wiele 
wolniej; zatrzymałem się po drodze, by wziąć z kuchni tubkę z regenerującym 
posiłkiem. Hory 
będzie tego potrzebował, a my będziemy potrzebować jego... przynajmniej dopóki 
się nie 
dowiemy, gdzie wylądowaliśmy i co jest wokół nas.
Patrolujący miał otwarte oczy i wpatrywał się w Eeta wzrokiem wypranym z 
jakichkolwiek 
oznak przyjaznych uczuć. A Eet siedział właśnie na miejscu Hory’ego, na fotelu 
pilota. Po raz 
pierwszy od czasu gdy go poznałem, mój przyjaciel wydawał się naprawdę bezradny.
Panel kontrolny jak zwykle miał opuszczany ekran. Jednak przycisk, który go 
uruchamiał, 
znajdował się poza zasięgiem mutanta, miał służyć ludzkiej ręce pilota 
wyciągniętego w swoim 
fotelu.
Eet wgramolił się tak wysoko, jak tylko zdołał, i wyciągnął szyję na 
niewiarygodną długość. 
Jednak nadal nie sięgał nosem do przycisku. Podszedłem więc i wcisnąłem 
kłopotliwy przycisk.
Ekran ukazał nam jakiś obraz. Wylądowaliśmy chyba naprzeciw wzgórza, które 
znajdowało 
się zbyt blisko nas, bym mógł ocenić, czy je już kiedyś widziałem. O ile mogłem 
porównać je 
z obrazami z pamięci, było tak samo szarożółte jak tamto zryte przez górników z 
dawnych 
czasów. To jednak nie miało żadnych dziur na stoku. Pierwszy raz Hory przemówił.
– Włącz przemiatanie... ta dźwignia... tutaj. – Związany przeze mnie w baleron 
musiał 
pokazywać to, co miał na myśli, skinięciem brody. Posłusznie postąpiłem tak, jak 
kazał. Zbocze 
wzgórza zdawało się przesuwać powoli przed naszymi oczyma. Potem ujrzeliśmy to, 
co musiało 
znajdować się na lewo od nas: otwarte niebo, na którego tle widać było jedynie 
zielone 
wierzchołki drzew.
– Opuść – rozkazał Hory nieomal poirytowanym głosem. – Opuść tę dźwignię, żeby 
zobaczyć poziom gruntu. Poczułem prawie, jakbym opadał, gdy nasze pole widzenia 
gwałtownie 
się obniżyło. Zielone wierzchołki stały się teraz koronami ogromnych krzaków. 
Widać było 
dymy i wyziewy, jakie zawsze zostawia lądująca rakieta, zryty kawałek ziemi i 
potarganą ścianę 
zieleni. Nigdzie nie ujrzałem olbrzymich drzew, które złapały moją ŁR w lesie.
Nie było też ruin ani wraku starożytnego statku, ani tego, czego obawiałem się 
najbardziej, 
czyli statku Gildii. Gdy ekran pokazywał nam dalsze fragmenty otaczającego nas 
krajobrazu, 
odnosiliśmy coraz bardziej nieprzeparte wrażenie, że wylądowaliśmy w dziczy. To, 
jak daleko 
byliśmy od obozu górników, pozostawało dla nas zagadką.
– Nie za daleko – Eet wspiął się ponownie na panel, by oglądać przemiatanie 
krajobrazu. – 
Można zlokalizować statek na różne sposoby, szczególnie na planecie, na której 
nie istnieje 
interferencja z falami elektromagnetycznymi używanymi w cywilizowanym świecie. 
On już 
o tym pomyślał – mutant skinął głową w stronę Patrolującego.
Odwróciłem się do Hory’ego.
– I co nam teraz powiesz? Jesteśmy na właściwej planecie, poznaję tę roślinność. 
Czy 
mógłbyś namierzyć statek lub obóz Gildii?
– A niby dlaczego miałbym to zrobić? – Nie walczył ze swoimi więzami, leżał 
spokojnie, 
jakby wyrażając swą obojętność wobec naszych działań. – Dlaczego miałbym 
dobrowolnie oddać 
się w ręce twoich przyjaciół? Masz drobny problem, nieprawdaż, Jern? Jeśli 
wystartujesz zgodnie 
z kursem zapisanym na taśmie, dolecisz do mojej bazy. Jeśli tu zostaniesz, 
wcześniej czy później 
dorwą cię twoi przyjaciele. Lepiej spróbuj dobić z nimi targu. Być może zdołasz 
użyć mnie jako 
swojego atutu.
– Dałeś mi niewiele powodów, by chcieć postąpić z tobą lepiej niż to 
przewidujesz – 
odparłem. – Ale oni nie są moimi przyjaciółmi i nie zamierzam dobijać z nimi 
żadnych targów.
Kusiło mnie, by pozwolić mu myśleć, że jego przypuszczenia były prawdziwe. 
Dlaczego 
jednak miałbym rozgrywać jakieś nieczyste gierki, jeśli mogę potrzebować jego 
współpracy 
w przyszłości? Statek wystartuje zgodnie ze wskazówkami zawartymi na taśmie, nie 
będziemy 
potrzebowali żywego pilota. Musiałem się jednak dowiedzieć, czy na pokładzie 
znajdowały się 
inne taśmy, czy uda mi się znaleźć i zamocować którąś z nich, czy mogę być 
pewny, że wybrana 
przeze mnie taśma nie zabierze mnie do kolejnej bazy Patrolu... Czas, jaki 
pozostał mi na 
uzyskanie tych informacji, może się szybko skończyć... ludzie Gildii już mogą 
być na naszym 
tropie.
Potrzebowałem... potrzebowaliśmy Hory’ego, ale nie możemy dać mu tego zanadto 
odczuć, 
lepiej niech sam do tego dojdzie. Dlatego musiałem dyplomatycznie nakłonić go do 
współpracy 
chociaż na okres krótkiego zawieszenia broni.
– Czy wiesz, czego oni tu szukają? – spróbowałem z innej beczki.
– Łatwo się domyślić. Próbują znaleźć miejsce, w którym wydobywano te kamienie.
– A to miejsce – powiedziałem powoli – zostało odnalezione przez Eeta. Oni go 
jeszcze nie 
odkryli.
Bałem się, że Eet mi przerwie bądź zaprzeczy, ale nawet nie próbował się ze mną 
porozumieć. Mutant cały czas wpatrywał się w ekran, jakby pojawiające się na nim 
obrazy były 
najważniejszą rzeczą w świecie. Wiedziałem, do czego zmierzam, ale podniosło 
mnie na duchu, 
że Eet też zgadzał się ze mną, i nie przeczył domniemaniom o swej wiedzy.
– Więc gdzie to jest?
Hory musiał być pewien, że mu nie odpowiem. Ekran ukazał teraz szerszą przerwę w 
zieleni. 
Poza kawałkiem podłoża wypalonym przez silniki naszego statku znajdowało się tam 
zbudowane 
z żółtego piachu zbocze o kolorze tak jasnym i ostrym, że nie widziałem na tej 
mrocznej planecie 
niczego podobnego. Zbocze stanowiło plażę koło jeziorka. Woda w nim nie była 
pokryta rzęsą, 
nie była mętna i nie przywodziła na myśl czających się w odmętach potworów. Była 
równie 
jasnozielona jak piasek był jasnożółty. I piasek, i woda miały tak żywe kolory, 
że sprawiały 
wrażenie kolorowych klejnotów osadzonych w matowym metalu.
– W naturze tych kamieni leży poszukiwanie innych kamieni swego gatunku – 
zacząłem 
wykład, wtykając okruchy prawdy w miękki potok słów. – Jeden kamień może 
faktycznie 
przyciągnąć cię do następnego. Jeśli poddasz się sile tego kamienia, który masz 
przy sobie, 
zaprowadzi cię tam, gdzie spoczywa reszta. Eet wziął ode mnie pierścień, zanim 
wylądował 
statek Gildii. Podążaliśmy właśnie za zewem kamienia, potem Eet robił to sam. 
Znalazł 
przyciągające nas źródło.
Eet nie pokazał po sobie, że słyszał moje słowa. Cały czas obserwował ekran 
całkowicie 
pochłonięty tym, co na nim widział. Nagle wydał z siebie jakiś dźwięk, jeden z 
niewielu, jakie 
kiedykolwiek od niego usłyszałem, jako że zawsze porozumiewaliśmy się 
telepatycznie. Odsłonił 
zęby, okrutnie ostre, i syczał. Zaskoczony spojrzałem na to, co ukazywał ekran.
Rozdział szesnasty
Na ekranie nadal odbywało się przemiatanie. To, co widzieliśmy, musiało 
znajdować się po 
drugiej stronie statku. Przedtem nie zauważyliśmy, by w naszym otoczeniu 
pojawiły się jakieś 
ślady inteligentnych istot, ale tym razem było inaczej.
Odnoga jeziora tworzyła małą zatoczkę. Na jej środku widniała platforma ze 
skalnych 
bloków. Była obrzeżona niższym parapetem, na którym stały filary podobne do 
głów. Każda 
głowa różniła się od pozostałych tak bardzo, że jeśli nie przedstawiały bogów, 
to musiały być 
portretami całkowicie różnych gatunków. Najdziwniejszą rzeczą jednak był nie ich 
ogólny 
wygląd, lecz to, że z głów, które osadzone były na czterech rogach platformy, 
dobywały się 
smugi zielonkawego dymu, jakby cień wody jeziora. Działo się to chyba w ten 
sposób, że głowy 
były wydrążone w środku i palił się w nich ogień.
Poza dymem wydobywającym się z głów na kamiennej powierzchni platformy nie było 
znaku życia. Widzieliśmy jej większą część i o ile ktoś nie wczołgał się na 
niższy parapet i nie 
przyległ tam płasko na brzuchu, miejsce to było opuszczone. Eet syczał nadal, 
futro mu się 
zjeżyło od karku aż do końca ogona.
Przyjrzałem się głowom próbując odnaleźć w nich jakiekolwiek podobieństwo do 
czegokolwiek, co widziałem przedtem na planetach, które odwiedziłem. Gdy 
przyglądałem się 
głowie czwartej licząc od najbliższej dymiącej wydało mi się, że coś odkryłem.
– Deenal! – Musiałem powiedzieć to słowo na głos, gdyż przypomniałem sobie 
muzeum na 
Ionie, gdzie Vondar został zaproszony na prywatny pokaz skarbów z odległych 
planet. Był tam 
masywny naramiennik, zbyt duży na jakiekolwiek ludzkie ramię, i na nim właśnie 
widniała taka 
twarz. Deenal było to prastare imię, używane w prehistorycznej cywilizacji i 
przekazywane przez 
zatakiańskie legendy. A o dawnej cywilizacji Zatakian wiedzieliśmy faktycznie 
bardzo mało.
Jednak rozpoznałem tylko jedną głowę na dwanaście, jakich się doliczyłem. Każda 
z nich 
bez wątpienia przedstawiała inną rasę. Czy był to pomnik jakiejś dawno upadłej 
konfederacji lub 
imperium, które jednoczyło wiele gatunków i ras?
Mamy wielu niepodobnych do ludzi („ludzi” w naszym rozumieniu) sprzymierzeńców 
i partnerów. Są pochodzący od gadów Zatakianie, spokrewnieni z ptakami 
Trystianie, przedziwni 
Wyvernowie i jeszcze cała masa innych. Niektóre rasy są wyjątkowo niebezpieczne 
i niosą 
śmierć wszystkim obcym, dlatego też ludzie utrzymują z nimi bardzo ostrożne 
kontakty. 
Pomiędzy tymi sprzymierzeńcami niektórzy przypominają ludzi, choć prawdopodobnie 
przeszli 
jakieś mutacje czy też pochodzili może z innego rozgałęzienia ewolucji i wszyscy 
bardzo się od 
siebie różnią. Nawet człowiek, który spędza całe życie wędrując po obcych 
planetach, nie zdoła 
obejrzeć wszystkich istniejących ras ani nawet o nich usłyszeć.
Jednak reakcja Eeta na widok tego miejsca była tak zdumiewająca (jego wrogie 
syczenie nie 
ustawało), że zapytałem:
– Co to jest? Ten dym... czy tam ktoś jest?
Eet wydał z siebie ostatni syk. Potem potrząsnął głową, jakby wyszedł z 
głębokiego transu.
– Storrff...
Nie był to żaden dźwięk ani słowo, które bym rozpoznał. Potem Eet odezwał się 
pośpiesznie, 
jakby obawiał się, że w szoku mógł powiedzieć za dużo.
– Nieważne. To jest stare wymarłe miejsce, bez żadnego znaczenia... – bardziej 
chyba starał 
się zapewnić o tym siebie niż nas.
– Dym... – naprowadziłem go z powrotem na istotne kwestie.
– To tropiciele... wszystkie przedmioty i obiekty, których pochodzenia ani 
funkcji nie 
rozumieją, uważają za obiekty kultu nowego boga – wydawał się pewny tego, co 
mówi. – 
Z pewnością uciekli, gdy wylądowaliśmy.
– Storrff – Hory wypowiedział słowo, które Eet przekazał nam w myślach. – Kim 
albo czym 
jest ten Storrff?
Jednak Eet całkowicie się już opanował.
– Nie jest to nic, co miałoby jakiekolwiek znaczenie przez kilka tysięcy waszych 
lat 
planetarnych. To miejsce jest od dawna naznaczone śmiercią i zapomniane.
„Ale ty go nie zapomniałeś”, pomyślałem. Jako że nie odpowiedział na tę 
niewypowiedzianą 
insynuację, wiedziałem, że jest to kolejny temat, którego nie chciał poruszać. 
Eet stał się jeszcze 
bardziej tajemniczy. Nie miał zamiaru wyjaśniać, czy Storrff była to jedna z 
głów, czy też może 
całe to miejsce. Wiedziałem jednak, że je rozpoznał, i nie było to dla niego 
przyjemne.
Ekran ukazywał znowu pierwszy widok skalnej ściany. Eet zlazł z fotela pilota.
– Pierścień... – szedł w stronę drabinki.
– Dlaczego?
To był chyba następny temat, na który Eet nie miał ochoty udzielić mi zbyt wielu 
informacji. 
Odwróciłem się w stronę Hory’ego, by podać mu środek wzmacniający. Zdjąłem 
kapsel 
i przytrzymałem buteleczkę przy jego ustach, a on ssał chciwie. Czy musimy 
trzymać go 
związanego? Prawdopodobnie na razie tak. Gdy wypił zawartość buteleczki, 
zostawiłem go 
przywiązanego do fotela i podążyłem za Eetem.
Pierścień nie był już przymocowany do pudła. W metalu, na którym przedtem leżał, 
wyżarta 
była plama. Eet stał pod ścianą po drugiej stronie kabiny, opierając się 
przednimi łapami o ścianę 
i wpatrując się w punkt nad swoją głową, którego nie mógł dosięgnąć.
Tam właśnie przywarł pierścień, jakby był przyspawany. Nie dotykał jednak ściany 
obrączką; to kamień przywierał ciasno do metalu. Gdy próbowałem go stamtąd 
zdjąć, musiałem 
użyć całej swojej siły, by go oderwać. Cały czas świecił oślepiająco.
– Platforma w zatoce... – wypowiedziałem głośno swoją myśl.
– Właśnie tak – Eet wspiął się na moje ramiona. – Sprawdźmy więc, gdzie i 
dlaczego.
Zatrzymałem się na moment przy stojaku na broń, choć pierścień, który miałem w 
dłoni, 
wykręcał całe moje ramię boleśnie. Laser w ręce dodał mi jednak pewności siebie.
Schodki wyjściowe wysunęły się i wyszliśmy na światło słoneczne, pierścień cały 
czas 
ciągnął moje ramię. Zwęglona ziemia pod moimi stopami była gorąca, skakałem więc 
jak 
największymi susami. U podnóża wzgórza obróciłem się w stronę zatoczki, nadal 
pozwalając 
pierścieniowi, by mnie ciągnął za sobą.
– Nie chodzi mu o kopalnię – odezwałem się.
– Kamień nie pochodzi z tej planety. – Eet był tego całkiem pewny. – Ale to, co 
jest tam – 
pokazał platformę – przyciąga go bardziej niż kamienie w ruinach. Spójrz na 
pierścień!
Blask widoczny był nawet w słońcu. Ciepło, które wydzielał klejnot, parzyło mi 
dłoń 
i stawało się coraz bardziej nieznośne, ale nie odważyłem się rozluźnić chwytu, 
bo obawiałem 
się, że pierścień wzbije się w powietrze, odleci i nigdy go już nie zobaczymy.
Brnąłem przez piach, w którym zapadałem się po kostki. Był sypki i miałki, nie 
podobało mi 
się, że byłem wciągany coraz głębiej. W końcu dotarłem do brzegu. Mimo swego 
jasnego koloru 
woda nie była przezroczysta, lecz mętna, i nie miałem pojęcia, jak może być 
głęboka. Pierścień 
wciągał mnie do wody i musiałem się opierać, by do niej nie wpaść. Nie widziałem 
żadnego 
sposobu dotarcia do platformy, ponieważ wystawała bardzo wysoko ponad głowę 
każdego 
pływaka, a w jej ścianie nie było widać żadnych wyrw, po których można by się 
wspiąć.
Gdybym nie opierał się pierścieniowi i dał się wciągnąć w wodę, z pewnością 
wpadłbym 
w kolejną pułapkę tej nieprzyjaznej planety. Na szczęście pułapka była na tyle 
niecierpliwa, że 
mi się pokazała, chcąc mnie dosięgnąć. Szmaragdowa powierzchnia zmarszczyła się, 
potem 
opryskała mnie wielka fontanna wody i ujrzałem ogromny łeb, którego trzy czwarte 
stanowiła 
paszcza, a w niej widać było przerażający komplet kłów. Bestia ryczała 
przeraźliwie.
Chwyciłem laser i zatoczyłem się do tyłu w grząskim piasku. Strzał trafił prosto 
w rozwartą 
paszczę. Bestia odwróciła się i zwinęła z bólu, lecz nie wydała z siebie żadnego 
innego dźwięku. 
Okrywały ją grube łuski i, jak sądziłem, jedynie przypadkiem udało mi się trafić 
ją w najbardziej 
czuły punkt. Woda wokół zbiła się w zieloną pianę, gdyż zwierzę tak gwałtownie 
zwijało się 
z bólu. Potem bestia zaczęła tonąć, choć nadal się jeszcze ruszała. Częściowo 
jednak pozostała na 
powierzchni i nieruchome już cielsko zdryfowało ode mnie w kierunku platformy.
Chwilę później trup zaczął trząść się na różne strony i ujrzałem jakieś 
stworzonka, które 
wdzierały się w drapieżcę pożerając go. Zostałem już dostatecznie ostrzeżony 
przed próbą 
przedostania się do platformy, nawet jeśli odległość nie była tak wielka.
– Jeśli – przypomniałem sobie to, co mówił Eet – tropiciele używają tego miejsca 
jako 
świątyni, to jak tam docierają? – Oczywiście mogło się zdarzyć i tak, że 
wszystkie te czające się 
w wodzie niebezpieczeństwa im nie zagrażały, ale jakoś nie byłem w stanie w to 
uwierzyć.
– Nie widzieliśmy jeszcze drugiej strony zatoczki – odparł Eet. – Może dobrze by 
było tam 
się wybrać na poszukiwania.
Musiałem cały czas walczyć z pierścieniem, gdy szedłem po plaży, najpierw idąc 
równolegle 
do platformy, a potem oddalając się od niej. Gdy dotarliśmy do końca zatoczki, 
okazało się, że 
Eet znowu – jak tyle razy przedtem – miał rację.
Na piachu leżały ścięte drzewka i ociosane gałęzie powiązane i poprzeplatane 
sznurami 
uplecionymi z lian. Jeśli umieściłoby się je we właściwy sposób, stanowiłyby 
rodzaj kładki 
pomiędzy plażą a platformą, choć byłaby ona bardzo pochyła.
Pierścień ciągnął mnie nadal i wydawało mi się, że jego siła jeszcze wzrosła, 
jakby się 
niecierpliwił. Spostrzegłem, że biegnę czy też próbuję biec, choć ciężko mi było 
utrzymać się na 
nogach, ręka wyciągnięta przez pierścień do przodu ścierpła mi doszczętnie. Moja 
dłoń uparcie 
wskazywała platformę.
Gdy doszedłem do mostu, zawahałem się. Co miałem zrobić? – schować pierścień czy 
odłożyć do kabury laser? Obie te możliwości mogły przynieść katastrofę. Nie 
byłem jednak 
pewien, czy uda mi się ustawić kładkę, jeśli nie będę mieć do dyspozycji obu rąk 
i całej swojej 
siły. Drewno co prawda wydawało się wysuszone i mogło być lżejsze niż na to 
wyglądało, ale...
Ostrożnie, zmagając się z pierścieniem – aż spociłem się tak, jakbym znowu 
walczył 
z Horym – schowałem klejnot do kieszeni na piersi i zamknąłem starannie 
zapięcie. Kieszeń 
natychmiast się wybrzuszyła, ale materiał był mocny i wytrzymał.
Przypiąłem laser do pasa i pośpieszyłem, by uporać się z kładką. Była bardzo 
nieporęczna, 
ale spełniły się moje nadzieję i okazała się o wiele lżejsza niż przypuszczałem. 
Podniosłem ją 
i zarzuciłem w poprzek wody, tak że jej drugi koniec dotknął platformy. Gdy 
udało mi się to 
uczynić, kieszeń mego kombinezonu otworzyła się. Płótno wytrzymało, ale zapięcie 
ustąpiło 
przed siłą pierścienia.
Nie udało mi się złapać klejnotu. Pierścień rozbłysnął triumfalnie i poleciał w 
stronę 
platformy. Nie miałem wyboru, musiałem iść za nim.
Odbyłem tę podróż na czworakach, Eet biegł przede mną jak czarna strzała. Czułem 
się 
wystawiony na wszelkie możliwe ciosy, gdy tak szedłem. Kładka chwiała się 
ostrzegawczo pod 
moim ciężarem i wydawało mi się, że w każdej chwili ześlizgnę się z platformy i 
spadnę do 
wody.
Poza tym zawsze istniała jeszcze możliwość powrotu tropicieli. A ja nie miałem 
najmniejszej 
ochoty na walkę na śmierć i życie na tej tak chwiejnej kładce. W końcu jednak 
dotarłem do 
stabilnego i nie chwiejącego się pod mymi nogami kamienia, podciągnąłem się po 
wątpliwie 
bezpiecznej ścianie i skoczyłem na platformę.
Owionął mnie dym z najbliższej głowy i zacząłem kichać od jego zapachu. Potem 
przez 
moment pomyślałem, że chyba na środku platformy paliło się piąte ognisko, 
chociaż ono nie 
wydzielało dymu. Eet ostrożnie okrążał ten płomień... to wcale nie był ogień, 
tylko kamień, 
uwalniający energię w tak szaleńczym, gorączkowym błysku, jakiego jeszcze nie 
widziałem.
– Nie podchodź! – Ostrzeżenie Eeta zatrzymało mnie w miejscu. – Jest zbyt 
gorący, by go 
dotknąć. Próbuje dotrzeć do miejsca, które go tak mocno przyzywa. Albo się teraz 
sam unicestwi, 
albo odnajdzie to, czego szuka. W każdym razie wyrwał się spod naszej kontroli.
Ukląkłem, by lepiej przyjrzeć się niebu. Wyrwał się spod kontroli? Nigdy nie był 
pod naszą 
kontrolą. Co prawda wykorzystaliśmy go do zasilania statku, ale jakże łatwo 
udało mu się 
uwolnić. We wszystkich innych przypadkach to my – lub też przynajmniej ja – 
słuchałem jego, 
a nie on mnie.
Eet miał rację. Ciepło, które przedtem biło od pierścienia, teraz przerodziło 
się w gorąco 
pieca hutniczego. Blask ranił oczy, gorąco sprawiało, że coraz bardziej się 
cofałem, aż w końcu 
przykucnąłem pod ścianą, obok jednej z dymiących głów.
Mutant prawdopodobnie miał rację twierdząc, że ten wybuch energii miał za 
zadanie 
zniszczyć kamień, spalić go na popiół. Jednak nawet jeśli kamień szukał swego 
unicestwienia, 
odchodził w blasku chwały.
Musiałem osłaniać nie tylko oczy, lecz całą twarz przed furią kamienia. Eeta nie 
było koło 
mnie. Miałem nadzieję, że jest bezpieczny po drugiej stronie tego piekła.
– Właśnie tak – poinformował mnie. – Kamień dalej usiłuje się przebić.
Nie próbowałem przypatrywać się walce. Światło, jakie stamtąd biło, oślepiłoby 
mnie. Mimo 
że zamknąłem oczy, przycisnąłem ręce do twarzy i odwróciłem się do ściany, 
czułem efekty tego, 
co się tam działo. Czy wytrzymam to jeszcze długo? Jeśli gorąco jeszcze się 
nasili, poparzę się 
dotkliwie albo będę zmuszony wskoczyć do wody. Nie miałem dużego wyboru. 
Nagle... 
chłoszczące fale ciepła przestały mnie dręczyć! Kamień umarł...
Zataczając się wstałem. Nie odjąłem dłoni od twarzy i nie otworzyłem oczu, 
dopóki nie 
stanąłem prosto. Potem nie chciałem spoglądać w stronę, z której jeszcze 
niedawno dochodziło 
rozszalałe ciepło, bojąc się ujrzeć to, czego się spodziewałem.
A spodziewałem się zwęglonych i spopielonych szczątków pierścienia. Zamiast tego 
jednak 
zobaczyłem doskonale kwadratowy otwór w platformie, jakby wypalone zostały tam 
drzwi. 
Światło, które stamtąd dochodziło, nie gasło, lecz pulsowało spokojnie, nie 
raniąc już oczu tak 
okrutnie.
Eet dotarł już do otworu. Ujrzałem, jak wkłada doń głowę na całą długość swej 
wężowej 
szyi. Ja jednak podchodziłem nieco ostrożniej, badając najpierw każdy kamienny 
blok, na którym 
zamierzałem stanąć. Otwór sugerował podobieństwo do jakiejś zapadni i nie miałem 
ochoty 
zostać złapany w kolejną pułapkę.
Powierzchnia platformy wydawała się jednak całkiem bezpieczna i po kilku 
niepewnych 
krokach przyłączyłem się do swego towarzysza, by spojrzeć w otwór. Błyszczący 
kamień leżał 
na pudle podobnym do jednego z tych, które odnaleźliśmy we wraku. Jednak 
kamienie w tym 
pudle żyły, były nawet bardziej ożywione niż te z ruin. A ich światło dało nam 
wspaniały widok 
na całe podziemie.
Wyglądało to tak, jakby platforma była jedynie zewnętrzną pokrywą jakiegoś 
pomieszczenia. 
Prawdopodobnie był to skład podobny do tego, który widzieliśmy w ruinach. Stało 
tu wiele pudeł 
poustawianych w staranne stosy, nie tkniętych upływem czasu. Wszystkie szczelnie 
zamknięte, 
bez najmniejszych nawet śladów otwierania.
Dopiero gdy przyjrzałem im się dokładniej, rozmiar i kształt pudeł zaczął mnie 
niepokoić. 
Było tu coś dziwnego... były długie, wąskie, niezbyt głębokie... Co to było...?
– Czy jesteś ślepy, że tego nie widzisz? – zapytał Eet. – Ta rasa nie powierzała 
swoich 
martwych ciał płomieniom. Chowali je w pudłach, jakby chcieli ochronić je przed 
ziemią 
i czasem! – W jego głosie wyczułem zimną pogardę.
– Ale te kamienie... jeśli to jest grobowiec, po co zostawili tu kamienie?
– Czyż nie dzieje się tak, że wiele ras chowa razem ze swoimi zmarłymi ich 
majątek, którego 
tamci nie mogą już ponieść ku Ostatecznej Ciemności? Chowa się szczególnie te 
przedmioty, 
które zmarły cenił najbardziej.
– Tak robią prymitywne ludy – przyznałem. Ale rasa, która zdołała dojść do lotów 
w kosmos, chyba by już tak nie robiła. Poza tym zauważyłem coś jeszcze. Podczas 
gdy niektóre 
pudła zbytnio przypominały trumny, by uznać wyjaśnienie Eeta za fantazję, inne 
miały różne 
wymiary.
Eet wyrwał mnie z toku mych myśli.
– Rozejrzyj się wokół siebie! – uniósł głowę i wskazał nosem rzędy otaczających 
nas głów. – 
Przeróżne gatunki, prawdopodobnie różne kształty ciał. To zbiorowy grobowiec, 
który miał 
osłaniać zmarłych więcej niż jednego ludu...
– I wszyscy stosowali się do tej samej ceremonii pogrzebowej? – odparowałem. 
Nawet 
wśród tego samego gatunku są różne sposoby okazywania szacunku i żegnania swoich 
zmarłych. 
A ten grobowiec zawierał tylu zmarłych, najwidoczniej zjednoczonych...
– Mogło się tak zdarzyć – odpowiedział Eet. – Przypuśćmy, że na tej planecie 
utknęła grupa 
zwiadowców złożona z przeróżnych gatunków, być może była to załoga tylko jednego 
statku. 
Nie mieli żadnych szans na powrót do domu. Mimo wszystko żywili jednak nadzieję, 
że w końcu 
ktoś tu dotrze i znajdzie miejsce ich ostatniego spoczynku.
Spróbowałem to sobie wyobrazić.
– A te kamienie zostawiono tu jako zapłatę za powrót ciał na właściwe planety i 
pogrzebanie 
ich zgodnie z właściwymi ceremoniami?
– Właśnie tak. To miała być opłata za pogrzeb.
Jak długo ty czekali? Czy planety, na których się urodzili, jeszcze istnieją? A 
może są już 
opustoszałe i schną pod gasnącymi słońcami w jakimś odległym zakątku galaktyki? 
Dlaczego 
budowniczowie tego miejsca zdecydowali się tu pozostać? Czy ich imperium 
rozpadło się 
w jakiejś nagłej a okrutnej wojnie? Czy statki ratunkowe nigdy nie nadleciały? 
Czy statek, który 
widzieliśmy w ruinie, był ich ostatnią nadzieją i został zniszczony w jakiejś 
katastrofie? A wrak, 
który napotkaliśmy w kosmosie?... Czy to był statek ratunkowy, którego 
oczekiwali? A gdy nie 
nadciągnął, czy stracili już wszelką nadzieję i zbudowali ten grobowiec, by 
opowiedział 
przyszłym pokoleniom ich historię?
Obejrzałem dokładnie ściany krypty. Nie było na nich widać śladów żadnych liter, 
żadnej 
wiadomości dla potomnych. Potem spojrzałem jeszcze raz na głowy na platformie. 
Były nieco 
zniszczone przez czas, gdy przyjrzeć się im bliżej, ale nie aż do tego stopnia, 
co ruiny nie opodal 
wzgórza. Czy były to portrety tych, którzy tu spoczywali, czy też ogólne szkice 
reprezentowanych tu ras?
Sześć z nich zdecydowanie nie było podobnych do ludzi. W tym jedna, jak 
przypuszczałem, 
spokrewniona była z owadami, przynajmniej dwie przypominały gadzie łby, jedna 
podobna była 
ogólnie do płazów. Poza tymi sześcioma reszta przypominała ludzkie głowy na 
tyle, by można 
uznać je za bliższych lub dalszych krewnych mego gatunku. Dwie głowy były bardzo 
podobne 
do obliczy tych, którzy przemierzali kosmos w moich czasach. Wszystkich było 
dwanaście... co 
przywiodło tu tak odmienne od siebie rasy?
Odwróciłem się do Eeta.
– Tu musi być źródło tych kamieni... a oni tu przybyli, by je wykopać.
– I zostawili wszystkie pokłady kopalni tak dokładnie wyczyszczone? Pierścień 
wcale nie 
chciał nas tam prowadzić. Nie sądzę, żebyś miał rację. Mogła to być stacja 
przeładunkowa dla 
tych kamieni. Albo może przybywali tu w celu, którego teraz nie jesteśmy w 
stanie dociec. 
W każdym razie jeden fakt jest niezaprzeczalny: mamy tu złoże nadal żywych 
kamieni. Jak 
ująłby to nasz Patrolujący, wystarczy ono, by zachwiać gospodarką każdego 
państwa. Ten, kto 
przejmie to pudło z kamieniami, będzie mógł rządzić kosmosem... jak długo zdoła 
zatrzymać 
kamienie.
Podszedłem znowu do otworu w platformie.
– Światło... zaczyna przygasać. Być może te kamienie też słabną... – w grobowcu 
było 
zdecydowanie ciemniej.
Eet dotarł do otworu w kilku skokach i wdrapał się na parapet. Przez chwilę 
spoglądał 
w stronę statku, cała jego postawa wskazywała na to, że odbiera coś, czego ja 
nie widziałem ani 
nie słyszałem.
– Na dół! – skoczył na mnie, na wysokości mego pasa. – Na dół!
Zachwiałem się i wpadłem do otworu, lądując boleśnie na podłodze grobowca, 
otarłszy się 
o ścianę pudła z kamieniami. Chociaż światło, które się stamtąd wydobywało, nie 
było jaśniejsze 
od dogasającego ogniska, wystarczało jednak, bym mógł rozejrzeć się wokół.
Spojrzałem w górę akurat na czas, by ujrzeć błysk światła nad otworem, nieco 
powyżej 
poziomu platformy. Strzał z lasera... ale nie z broni ręcznej! Był to strzał z 
działa i z pewnością 
pochodził z kutra patrolowego!
Eet wspiął się na stos pudeł. Przysiadł teraz w bezpiecznej odległości od 
otworu, ale blisko 
ściany najbliższej statkowi, który opuściliśmy. Przytknął do niej głowę, jakby 
mógł coś przez nią 
usłyszeć.
Położyłem dłoń na pierścieniu. Nadal był ciepły, a kamień, jeszcze błyszczał, 
ale nie 
wydawało mi się, by mógł czymś zagrozić temu, kto go włoży. Ku memu zdziwieniu, 
pierścień 
nie przywarł do pudła, lecz dał się z niego łatwo zdjąć. Dla pewności włożyłem 
go do innej 
kieszeni z przodu kombinezonu, upewniając się, że dobrze ją zapiąłem.
Znów popatrzyłem na Eeta. Blask kamieni nadal malał, ale widziałem go 
wystarczająco 
wyraźnie.
– Hory? – zapytałem.
– Właśnie. Jak się wydaje, posiada możliwości, o których nie wiedzieliśmy. Udało 
mu się 
jakoś uwolnić. Spróbował nas zabić i to mu się nie udało, będzie więc próbował 
znaleźć jakąś 
bardziej skuteczną formę ataku.
– Odleci i sprowadzi Patrol?
– Jeszcze nie. Zraniliśmy srodze jego dumę pokonawszy go w ten sposób. Jak 
sądzę, jego 
przybycie tutaj miało ważniejsze cele niż ten, który udało się nam – czy mnie – 
odczytać za 
pierwszym razem. Może coś ukrywać za zasłoną w umyśle, zdarzały się już takie 
przypadki. 
Poza tym on sądzi, że jeśli zostawi nas tutaj, będziemy zmuszeni połączyć się z 
Gildią 
i prawdopodobnie uciekniemy spoza jego zasięgu, zanim zdąży wrócić. Nie, on chce 
dostać 
pierścień... i zabić nas... zanim stąd odleci.
– Cóż, na razie nie udało mu się nas zabić, ale co z tego? Jak się stąd 
wydostaniemy? Jeśli 
wyjdziemy z powrotem na platformę, wystawiamy się Hory’emu na pewny strzał. Musi 
tylko 
poczekać. Czas pracuje na jego korzyść.
– Nie całkiem – zaoponował Eet. – Jeśli Gildia zostawiła tu ludzi, a z pewnością 
tak zrobili, 
to dowiedzieli się o naszym lądowaniu. Na pewno wybiorą się, żeby sprawdzić, kto 
wylądował. 
Pamiętaj, że złapali Hory’ego za pierwszym razem. Poszło im to bardzo łatwo, 
nieomal zbyt 
łatwo. Zastanawiam się, dlaczego.
Zignorowałem dywagacje Eeta dotyczące przeszłości.
– Być może jesteśmy o pół kontynentu od ich obozu.
– Z pewnością mają jakiś latający środek transportu. Nie daliby rady prowadzić 
tu 
poszukiwań, gdyby nie mogli latać nad planetą. Tak, nadejdą z pewnością, a poza 
tym nie sądzę, 
że jesteśmy aż tak daleko od ich bazy, jak sugerujesz. Ruiny były kiedyś częścią 
osady... dość 
pokaźnej osady. Ten grobowiec z pewnością nie jest od niej zanadto oddalony.
– Zakładając, że jest to grobowiec. Mamy więc siedzieć tu i czekać, aż ludzie 
Gildii 
nadciągną w pogoni za Horym. Co nam to jednak da?
– Na pewno nic, jeśli będziemy tu siedzieć i czekać, jak mówisz – odparł 
spokojnie Eet.
– To jak stąd wyjdziemy? Gadając o tym? – zapytałem. – Jeśli wychylimy się z 
otworu, na 
pewno dosięgnie mnie swoim laserem, chociaż tobie może się udać.
Eet nadal utrzymywał swój posterunek nasłuchowy przy ścianie.
– Właśnie – odezwał się. – Interesujący problem, nieprawdaż?
– Interesujący! – Opanowałem zniecierpliwienie. Mogłem znaleźć kilka innych 
przymiotników opisujących obecną sytuację i każdy z nich był o wiele bardziej 
wyrazisty niż 
słowo interesujący.
Rozdział siedemnasty
Cały czas wracałem dłonią do kieszeni z pierścieniem. Poprowadził on nas w 
dzikiej 
gonitwie najprawdopodobniej ku naszej śmierci... będziemy tu przynajmniej mieli 
towarzystwo. 
Rozejrzałem się wokół po krypcie. Światło nie było zbyt jasne i ze wszystkich 
zakątków 
wynurzały się i podchodziły ku nam złowieszcze cienie trumien. Za trumnami stał 
solidny mur. 
Nawet jeśli udałoby się nam go przebić w taki sposób, by Hory nas nie zauważył, 
nadal nie 
mamy sposobu na przejście przez wodę.
Pierścień... Już raz uratował Eeta i mnie; co prawda mogło to być jedynie przy 
okazji dążenia 
klejnotu do zetknięcia się z innymi. Czy udałoby mu się nas stąd wydostać? Hory 
pragnął go 
mieć... bardzo go pragnął...
– Czy mógłbyś dotrzeć do umysłu Hory’ego z tej odległości?
– Gdyby okazało się to potrzebne, to myślę, że tak. Jego myśli, przynajmniej na 
powierzchni, 
układają się we względnie prosty wzór... tak jak twoje.
– Jak wielki wpływ możesz na niego wywrzeć przez taki kontakt?
– Bardzo mały. Do czegoś takiego potrzebna jest współpraca obu stron. 
Patrolujący mi nie 
ufa i nie otworzy przede mną swego umysłu. Musiałbym skruszyć jego czynny opór. 
Nie mogę 
wziąć go w niewolę.
– A czy mógłbyś wziąć mnie w niewolę? – Nie wiedziałem, o co mi właściwie 
chodzi, 
zachowywałem się jak ktoś, kto szuka drogi w ciemnościach po omacku. Gdyby udało 
mi się ją 
odnaleźć, odnajdę nasze życie, jeśli mi się nie uda... cóż, już chyba nie można 
być w gorszej 
sytuacji.
– Gdybyś oddał do mej dyspozycji całą swoją wolę. To jednak nie leży w twoim 
charakterze. 
We wszystkich przedstawicielach twego gatunku tkwi uparta dusza, która 
opierałaby się takiemu 
przejęciu kontroli. Niezależnie od tego, czy chciałbyś współpracować czy nie, 
miałbym z tobą 
pełne ręce roboty.
– Ale Hory o tym nie wie. Jedyne, co wie, to to, że porozumiewasz się 
telepatycznie. Wie, 
choć nie chce tego przyznać, że nie jesteś zwierzęciem. Przypuśćmy, że udałoby 
się nam 
przekonać go, iż całkowicie mnie kontrolujesz, że jestem jedynie ciałem, które 
ci służy. 
Powiedzmy, że odegrałbym taką właśnie rolę, poszedłbym do Hory’ego i powiedział 
mu, że nie 
żyjesz, a ja jestem wolny i nie chcę nic prócz tego, by mnie zabrał ze sobą... i 
przyniosę mu 
pierścień?
– A jak chcesz go przekonać, że to prawda? – zapytał Eet. Odszedł od ściany, 
przeskoczył 
nad pudłami i przysiadł naprzeciw mnie na innym stosie trumien, patrząc mi 
prosto w oczy. – 
Jeśli pokażesz się na platformie, natychmiast spopieli cię strzałem z lasera.
– Czy mógłbyś jakoś spektakularnie odegrać swoją śmierć tak, żeby on to 
zobaczył? – 
zapytałem, chwytając się ostatniej nadziei.
Poczułem rozbawienie mego towarzysza, zanim otrzymałem odpowiedź.
– Chwytając się za gardło i miotając po scenie? – zapytał po chwili. – Takie 
zabawy 
z laserem na ogół się nie udają. Natychmiast by mnie spalił. Ale pomijając 
kwestie techniczne, 
gdyby udało nam się przekonać Hory’ego, że odszedłem na zawsze... co wtedy?
– Ukazałbym się zdezorientowany, przerażony, gotów do wzięcia w niewolę...
– A ja bym potem przyszedł i cię uratował? Nie, nie wydaje mi się, że Hory jest 
aż tak 
łatwowierny. Nie możemy go lekceważyć. Może okazać się kimś więcej, niż nam się 
wydaje...
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Sądzę, że ma osłonę w umyśle... że udało mi się odczytać jedynie myśli na 
powierzchni... 
być może został tak zaprogramowany, by je ujawnić. Czy to nie ty sam mówiłeś, że 
nigdy nie 
wolno lekceważyć swoich przeciwników? Jednak twoja sugestia zawiera kilka 
punktów, które 
warto rozważyć. A jeśli to ty miałbyś się natknąć na jego laser?
– Ale... on ciebie nienawidzi. Czy będzie chciał dojść z tobą do porozumienia?
– Właśnie... tu mamy problem. W każdym razie wasza rasa ma jakieś wrodzone 
mniemanie, 
że rozmiary i mięśnie bardzo się liczą. Hory mnie nienawidzi, bo w jego 
mniemaniu jestem 
dziwadłem, czymś, co zagraża jego poczuciu wyższości. Dlatego właśnie nie będzie 
chciał 
potraktować mnie ogniem lasera, lecz raczej stwierdzi, że warto mnie triumfalnie 
przywieźć 
przełożonym. Jak na razie jesteśmy lepsi, i to go irytuje. Szkoda, że nie wiemy 
o nim nic więcej... 
– Eet zastanowił się. – Hory jest zagadką. A jest na tyle inteligentny, by 
wiedzieć, że czas działa 
na jego niekorzyść. Myślisz, że jeszcze nie wpadł na to, że oddziałek ludzi 
Gildii może już tu 
nadchodzić? Nie uda im się jednak wykurzyć go ze statku. Chyba że... no, cóż, 
będzie 
potrzebował pierścienia, by móc wystartować. Chce dostać pierścień i chce złapać 
mnie... ty 
jesteś po prostu drobnym pionkiem... tylko przypadkową przeszkodą.
– Dziękuję ci bardzo! – Jednak wiedziałem, że dokonana przez Eeta analiza 
sytuacji nie 
miała na celu zirytowania mnie, była po prostu prawdziwa. – Tak więc to ja mam 
umrzeć...
– Tak. I musisz zrobić to tak widowiskowo, jak się tylko da. Ja wtedy postaram 
się przekonać 
Hory’ego do współpracy, obiecując mu słońce, księżyc, no i, rzecz jasna, 
gwiazdy, a wszystko to 
za sprawą pierścienia. Myślę, że wtedy właśnie weźmie ogłuszacz i użyje go na 
mnie...
– Ale...
– Cóż, nie wydaje mi się, że ta broń okaże się tak skuteczna, jak on sądzi. 
Zostanę 
przetransportowany na statek, najprawdopodobniej zamknięty w klatce i Hory 
przygotuje się do 
startu...
– I zostawisz mnie tutaj? A jak... Znowu odczułem rozbawienie Eeta.
– Mówiłem ci już, że nie mogę kontrolować Hory’ego bez jego współpracy. 
Nadejdzie 
jednak czas, w którym ta współpraca, co prawda nieświadoma, będzie na krótki 
czas możliwa. 
Gdy uzna, że jestem całkowicie w jego mocy, prawdopodobnie rozluźni kontrolę nad 
sobą, taką 
przynajmniej musimy mieć nadzieję. Nie muszę ci uświadamiać, że to będzie bardzo 
niedługi 
czas. Obsada ról będzie wyglądała tak: ja jako ogłuszony i pokorny więzień 
Hory’ego, ty jako 
zimny trup... i oto ma już pełną kontrolę nad sytuacją...
– A jeśli ogłuszacz naprawdę zadziała i cię ogłuszy?
– Jeśli chcesz, możesz tu siedzieć i czekać na śmierć – odparł Eet. – Czy 
ktokolwiek może 
twierdzić, że nigdy nie spadną na niego srogie ciosy wymierzone przez okrutne 
ramię Fortuny? 
Masz ochotę tu gnić, czekając na Gildię, albo może chcesz, żeby Hory odpalił 
swoją ciężką 
artylerię i spalił całą tę skałę na popiół? Masz ochotę posłuchać sobie, jak to 
jeziorko bulgocze, 
gotując się pod ogniem jego lasera? Zapewniam cię, że przez upieczone uszy 
słychać bardzo 
niewyraźnie. Z tego, czego dowiedziałem się o waszych umysłach, wnioskuję, że 
mamy pewne 
szansę powodzenia mego planu. Postrzeganie pozazmysłowe nie jest wśród was zbyt 
popularne, 
a do prostych urządzeń, takich jak na przykład klatka, zawsze znajdą się klucze.
Być może moja dotychczasowa współpraca z Eetem uczyniła mnie szczególnie 
podatnym na 
jego wiarę w siebie lub też może po prostu chciałem wierzyć, że jego plan może 
się powieść, bo 
sam nie potrafiłem wymyślić nic innego. W każdym razie przystałem nań milcząco i 
zapytałem:
– A jak mam umrzeć tak spektakularnie, jak mówisz, i nie usmażyć się przy tym? 
Laser nie 
jest bronią, której strzał można wyminąć, niewielu przeżyło trafienie takim 
ogniem. Jestem też 
pewien, że Hory nie będzie strzelał w powietrze, wymierzy właśnie w to miejsce, 
które okaże się 
najlepsze dla niego i najgorsze dla mnie!
W krypcie zapadał właśnie zmrok i nie widziałem już Eeta zbyt wyraźnie. Jeśli na 
takie 
pytanie potrafił odpowiedzieć, chętnie przyznam mu zwierzchnictwo w naszej 
współpracy.
– Mogę ci dać pięć, może dziesięć uderzeń serca... – odparł powoli.
– Po co? Mam w tym czasie udawać, że skaczę do jeziora? I co...
– Mogę nieco wpłynąć na Hory’ego, sprawić, że będzie widział coś innego, niż 
naprawdę 
widzi. Wymierzy w to, co będzie uważał za swój cel. Ale to nie będziesz ty...
– Jesteś pewien? – Ciarki przeszły mi po plecach. Śmierć w płomieniach nie jest 
tym 
rodzajem unicestwienia, który jakikolwiek przedstawiciel mojej rasy powitałby z 
radością.
– Jestem pewien.
– A co będzie, jeśli przyjdzie oglądać szczątki?
– Znów zmylę jego oczy na krótką chwilę... – Po dłuższej przerwie Eet odezwał 
się 
ponownie, tym razem żywiej: – Cóż, teraz upewnijmy się, czy mamy jakiś punkt 
przetargowy na 
przyszłość...
– Punkt przetargowy? – Mój umysł nadal zajęty był wyobrażaniem sobie kilku 
nieprzyjemnych sytuacji, jakie mogą zaistnieć w przyszłości.
– Te kamienie, które tu znaleźliśmy. Nie sądzę, że ktoś je znajdzie, nie mając 
pierścienia.
– Pierścień... – wyjąłem go z kieszeni. – Chcesz wziąć pierścień i zostawić tu 
kamienie jako 
przynętę dla Hory’ego?
Eet wyglądał tak, jakby się nad tym zastanawiał.
– To mogłoby się udać, gdyby on miał więcej czasu. Pomyślmy... Daj mi pierścień. 
Nie 
powinien widzieć kamieni, gdy przyjdzie mnie stąd zabrać.
To dzięki moim mięśniom pudło zostało zabrane spod wypalonego otworu w 
platformie 
i schowane za rzędami trumien.
– Teraz kilka kwestii technicznych – Eet usiadł na jednej z trumien. – Hory nie 
będzie 
strzelał, dopóki mu się nie pokażesz i nie będziesz próbował dotrzeć do krawędzi 
platformy. 
Wiązka lasera może przejść dość blisko ciebie, więc poczujesz jej ciepło. Reszta 
zależy od 
ciebie...
Mój zdrowy rozsądek sprzeciwiał się temu przedsięwzięciu z całą mocą, ale mimo 
to już 
wspinałem się po trumnach ku otworowi. Jeśli... jeśli... i znowu niepewność... 
jeśli...
Eet wyskoczył z kryjówki i ukrył się na niższym parapecie za jedną z głów. 
Stałem przez 
chwilę prosto, a potem upadłem, czując rozdzierający ból wzdłuż całego boku... 
ból tak okropny, 
że przez chwilę nie byłem świadomy niczego innego, co działo się wokół mnie. 
Poczułem, jak tli 
się na mnie ubranie. Za chwilę ujrzałem, że Eet znów stoi przy mnie i ciągnie 
mnie za 
kombinezon, jakby nagląc mnie, bym wstał, w rzeczywistości gasząc liżące mnie 
języki ognia.
Nie byłem w stanie odebrać jego myśli, zamknął przede mną swój umysł, wiedziałem 
jednak, 
że broni się teraz, czekając na drugi atak naszego wspólnego wroga. Nagle 
zesztywniał, 
przewrócił się i leżał nieruchomo, choć oczy miał otwarte i widziałem, jak jego 
klatka piersiowa 
porusza się w oddechu. Tak jak przewidział, Hory użył ogłuszacza, jak mocno 
jednak zadziałał 
on na organizm mutanta? Nie mogłem zapytać Eeta o to w tej chwili...
Pierścień spoczywał na jednej z przednich łap mego towarzysza. Być może przez 
obserwatora z zewnątrz macanie moich ubrań, by je ugasić, mogło zostać 
zinterpretowane jako 
poszukiwanie tego właśnie klejnotu. Teraz leżeliśmy obaj spokojnie, ja twarzą w 
dół, 
odwróciwszy ją w stronę Eeta, który leżał płasko ze sztywnymi łapami. Gdzie 
podziewał się 
Hory?
Zdawało mi się, że leżeliśmy tam kilka godzin. Jako że z pewnością byliśmy 
obserwowani ze 
statku, absolutnie nie mogliśmy się poruszać. Upadłem, gdy dotknął mnie cień 
wiązki lasera, nie 
był to planowany upadek i podwinąłem prawą nogę pod siebie – teraz zaczynała mi 
cierpnąć. 
Z pewnością nie uda mi się podjąć walki z Horym, jeśli stwierdzi on, że jeszcze 
żyję, i zechce 
mnie dobić. Szczerze mówiąc okazałby się głupcem, gdyby nie przeciągnął po nas 
płomieniem 
lasera, gdy leżeliśmy tak spokojnie.
Eet był jednak pewien, że Patrolujący chciał go pojmać żywego. Upadł przy tym 
tak blisko 
mnie, że wymierzony ze statku strzał nie mógłby zabić jednego z nas nie robiąc 
krzywdy 
drugiemu.
Nie mogłem podnieść głowy, by patrzeć na to, co działo się na brzegu czy na 
kładce, bo 
widok zasłaniał mi parapet. Jakieś skrzydlate insekty zaczęły się roić wokół nas 
i pełzać po 
naszych ciałach. A ja musiałem leżeć nie dając oznak życia, a mimo to 
skoncentrować się na tym, 
co działo się wokół. Po raz kolejny zdałem sobie sprawę z tego, że najcięższe w 
ludzkim życiu 
jest czekanie.
Nagle usłyszałem chrzęst. Ktoś lub coś zbliżało się po kładce, która trzeszczała 
pod jego 
ciężarem. Jakieś stworzenie o wielu odnóżach przeszło mi po twarzy i wzdrygnąłem 
się pod tym 
dotykiem, przynajmniej tak mi się wydawało.
Moje pole widzenia było tak ograniczone! Nie byłem nawet w stanie spoglądać w 
stronę, 
z której miały nadejść stopy w ciężkich butach, gdy staną już na parapecie. 
Słyszałem jedynie 
metaliczny stukot podeszew butów skafandra kosmicznego stąpających po 
kamieniach.
Teraz wszystko miało się rozstrzygnąć... Czy Hory dokończy swego dzieła po 
prostu 
strzelając do mnie z ręcznego lasera? A może złudzenie, które obiecał mi Eet, 
wytrzyma na tyle 
długo, by Hory dał się oszukać? Może jednak Eet rzeczywiście został ogłuszony i 
nie był 
w stanie zwieść Patrolującego...
Te kilka chwil było najdłuższym fragmentem mego życia. Myślę, że gdybym się 
przez ten 
czas postarzał w jakiś widoczny sposób, wcale by mnie to nie zdziwiło.
Ciężkie buty wkroczyły w moje pole widzenia. Stworzenie, które pełzało mi po 
twarzy, 
zrobiło sobie właśnie przystanek na nosie. Czyjaś ręka wyciągnęła się w naszym 
kierunku 
i ujrzałem rękaw munduru. Palce zacisnęły się na ciele Eeta i zabrały go z 
zasięgu mojego 
wzroku. Czekałem na śmiertelny strzał z lasera.
Tymczasem (choć przez chwilę nie mogłem w to uwierzyć) buty odwróciły się 
i odmaszerowały. Nie byłem jeszcze bezpieczny, Hory mógł się zatrzymać przed 
wejściem na 
kładkę i strzelić do mnie na pożegnanie.
Słyszałem, jak jego kroki cichną, oddalając się, i jak skrzypi pod nim kładka. 
Wystarczyło, 
że ją zabierze albo spali i pozostanę uwięziony na platformie.
Jak długo trwało, zanim odważyłem się poruszyć? Potrzeba wykonania jakiegoś 
ruchu 
nabrzmiała we mnie boleśnie. Leżałem i cierpiałem. To, co w końcu usłyszałem, 
wystarczyło, by 
wpędzić mnie w rozpacz: był to łoskot zamykanego statku kosmicznego. Hory 
znalazł się 
z powrotem w swojej fortecy i zabezpieczył się przed nieproszonymi gośćmi. 
Czyżby 
przygotowywał się do odlotu?
Nie czekałem już dłużej; walcząc ze swoim zesztywniałym ciałem stoczyłem się w 
stronę 
parapetu. Potem podciągnąłem się, by sięgnąć kładki. Nadal była na miejscu, Hory 
nie zadał 
sobie trudu, by ją zniszczyć. Być może zamierzał wrócić tu i rozejrzeć się 
dokładniej, gdy tylko 
zamknie Eeta i pierścień w bezpiecznym miejscu.
Użyłem kładki nieomal jako zjeżdżalni i pozwoliłem, by grawitacja pomogła mi 
dostać się na 
brzeg, co stało się z taką prędkością, że w dłoniach zostały mi drzazgi. Gdy 
dotarłem na plażę, 
pobiegłem w stronę zarośli, bojąc się, że w każdej chwili może mnie dopaść celny 
strzał lasera.
Niepewność co do następnego ruchu Hory’ego była tak nieznośna jak ból fizyczny. 
Musiałem całkowicie polegać na Eecie. Nie wiedziałem przy tym, czy nie jest on w 
tej chwili 
bezbronnym jeńcem. Byłem przygotowany na najgorsze.
Przyszło mi do głowy tylko jedno względnie bezpieczne miejsce, w którym mógłbym 
się 
schronić: pod statkiem Horyego, pomiędzy statecznikami... oczywiście zakładając, 
że Patrolujący 
nie nabierze nagle ochoty na start i nie spali mnie ogniem swoich silników. 
Zapomniawszy 
o wszelkiej ostrożności pobiegłem prosto do statku i jakoś dotarłem do 
upatrzonej kryjówki. 
Moje ciało płonęło z bólu. Laser tak naprawdę mnie nie dotknął (niewiele by 
wtedy ze mnie 
zostało), lecz wiązka przeszła dostatecznie blisko mnie, by spalić płótno 
kombinezonu 
i pozostawić czerwony ślad oparzenia na żebrach.
Dotychczas udało mi się utrzymać przy życiu. Ale co dalej? Statek był zamknięty, 
Eet 
uwięziony, a Hory stał się panem sytuacji. Czy zdecyduje się teraz na 
opuszczenie planety? 
A może jednak jego ciekawość została na tyle rozbudzona, że będzie chciał 
jeszcze raz obejrzeć 
platformę z grobowcem? Pierścień! Co będzie, jeśli użyje pierścienia i pójdzie 
za nim, tak jak my 
zrobiliśmy to wcześniej? Czy byłby jednak na tyle nieostrożny, żeby...
– Murdoc!
Wezwanie Eeta było tak ostre jak krzyk zaalarmowanego wartownika.
– Jestem tutaj!
– On jest teraz pod moją kontrolą, nie wiem, na jak długo... – Nagle kontakt 
między nami się 
zerwał. Czekałem w napięciu. Czy mam się odważyć przekazać mu, gdzie jestem i 
jaki jestem 
bezradny na zewnątrz zamkniętego statku? Jeśli jednak Patrolujący wymknął mu się 
spod 
kontroli, to prawdopodobnie również zdołałby pochwycić tę wiadomość. Wiedziałem 
zbyt mało 
o możliwościach Eeta.
W tej właśnie chwili ujrzałem, że na statecznikach rakiety są stopnie, 
najwyraźniej 
przeznaczone dla ludzkich rąk i nóg. Czy jednak zaprowadzą mnie one do jakiegoś 
luku 
wejściowego? Mogły być przeznaczone na przykład dla mechaników naprawiających 
statki. 
Istniał jednak cień szansy, że mogą prowadzić do wnętrza statku.
Gdy się wspinałem, poparzony bok bolał mnie tak bardzo, że właściwie na 
stateczniku 
utrzymywała mnie jedynie siła woli. W końcu doszedłem do szczytu. Na szczęście 
drabina nie 
urywała się tutaj, jak się tego wcześniej obawiałem. Stopnie były teraz 
mniejsze, trudniejsze do 
utrzymania równowagi, powyżej jednak widziałem już właz. Zaryzykowałem:
– Eet! – byłem pewien, że moje wołanie było równie naglące, jak to, które 
niedawno 
odebrałem od niego, zdawałem sobie sprawę, że to moja ostatnia szansa. – Właz... 
niżej... czy 
możesz go otworzyć?
Wiedziałem, że proszę go o coś niemożliwego. Mimo to jednak posuwałem się w 
tamtym 
kierunku, przywierając do burty statku. Pot spływał mi po twarzy i ramionach, 
utrudniał 
trzymanie się śliskich szczebli.
Płyta zaczęła ustępować. Uderzałem w nią jedną ręką z całej siły. Nie 
wiedziałem, czy ten 
drobny nacisk przyspieszył otwieranie się czy po prostu zamknięcie nagle 
ustąpiło, w każdym 
razie właz został otwarty.
Wczołgałem się do znacznie większego pomieszczenia niż tamto, do którego 
wprowadził nas 
Hory. Prawie całą jego powierzchnię zajmowała jednoosobowa kabina, jak na 
statkach 
zwiadowczych używanych przy badaniu nowych światów.
Znalazłem nie tylko drzwi, ale także drogę ewentualnej ucieczki. Zanim 
przeczołgałem się 
koło maszyny do wewnętrznych drzwi, wydobyłem torbę z narzędziami z jednej z 
wbudowanych 
w ścianę szafek. Wyjąłem z niej pręt służący do badania składu gleby i 
zamocowałem go tak, by 
właz wejściowy nie dał się zamknąć. Teraz nawet jeśli Hory spróbuje wystartować, 
statek się nie 
podniesie. Właz musiałby zostać zamknięty przed startem i Patrolujący będzie 
musiał zrobić to 
ręcznie. Alarmy ochronne już tego dopilnują.
Drzwi wewnętrzne nie były zabezpieczone i udało mi się je otworzyć. Znalazłem 
się 
w korytarzu. Zabrałem stamtąd laser i apteczkę. Oparłem się o ścianę i 
otworzyłem apteczkę. 
Wyjąłem tubę maści leczniczej i szczodrze nałożyłem jej zawartość na swoje 
żebra. Ta 
natychmiast twardniejąca skorupa przegnała ból i zaczęła proces gojenia, 
przywracając mi siłę 
i żywotność.
Poczułem się bardziej przygotowany do borykania się ze wszystkimi możliwymi 
problemami 
i wstąpiłem na drabinkę. Gdybym lepiej znał statki kosmiczne, być może 
znalazłbym jakieś 
tajemne przejście z jednego poziomu na drugi. Niestety, nie znałem, musiałem 
więc otwarcie 
wkroczyć do kabiny kontrolnej, gdzie spodziewałem się zastać Hory’ego i Eeta.
Nie próbowałem nawiązać ponownie kontaktu myślowego z Eetem. Jeśli moje ostatnie 
wołanie zaalarmowało Hory’ego, to na pewno domyśliłby się teraz, że jestem na 
statku, 
i zacząłby szykować mi jakieś nieprzyjemne pułapki.
Miałem jednak jedną malutką przewagę. Nieomal już zdeptałem materiał, który 
osłaniał moje 
nogi w butach, gdyż dawno odpiąłem od nich metalowe podeszwy. Moje stopy 
osłaniała już 
tylko bardzo cienka warstwa. Brak butów przydał się teraz, bo mogłem poruszać 
się bezszelestnie 
po korytarzach i drabinkach. Mimo to jednak stawiałem ostrożnie krok po kroku, 
nasłuchując za 
każdym razem jakiegoś szmeru z kabiny kontrolnej albo może huku silników.
Doszedłem już do poziomu, na którym mieściły się zapasy żywności. Jak dotąd nic 
nie 
usłyszałem, nie miałem też żadnych wieści od Eeta. Cisza, jaka panowała na 
statku, nagle wydała 
mi się złowieszcza. Hory mógł przecież mnie oczekiwać. Ponieważ do kabiny 
kontrolnej będą 
musiał wspinać się po drabince, kiedy się wyłonię, Patrolujący będzie mógł wziąć 
mnie na 
muszkę.
Zostało mi już tylko kilka szczebli. Rozpłaszczyłem się na drabince i starałem 
się stać 
jednym wielkim uchem. Nasłuchiwałem i nasłuchiwałem...
– Wiem, że jesteś tam na dole... – Był to głos Hory’ego. Brzmiało to jednak 
bardzo wysoko, 
słabo, prawie rozpaczliwie, jakby Patrolujący był już na skraju załamania 
nerwowego. Co mogło 
go doprowadzić do tego stanu?
– Wiem, że tam jesteś! Czekam...
„Czekasz, żeby odstrzelić mi głowę”, pomyślałem. Wtedy wtrącił się Eet, ale nie 
zwracał się 
do mnie:
– To na nic. Nie możesz go zabić.
– Ty... ty... – głos Horyego podniósł się do cienkiego pisku. – Zastrzelę 
ciebie!
Usłyszałem trzask odbezpieczanego lasera i przywarłem do drabinki. Nagle 
spostrzegłem, że 
idę w górę, nieświadomie, bez udziału swojej woli.
Znowu Eet wdarł się w moje myśli:
– Twój strach sam cię zwycięża, zresztą już ci to udowodniłem. – Wydawał się 
bardzo 
spokojny. – Dlaczego nie chcesz być rozsądny? Czy nie widzisz, że tymczasowe 
przymierze to 
jedyne rozwiązanie? Popatrz na ekran... no, popatrz!
Usłyszałem nieartykułowany krzyk Hory’ego, a potem Eet zwrócił się do mnie:
– Na górę!
Szybko przebyłem dwa ostatnie szczeble, skulony, z laserem przygotowanym do 
strzału. Nie 
było to jednak potrzebne. Hory stał odwrócony do mnie plecami, co prawda miał w 
ręce laser, ale 
ręka ta była opuszczona. Wpatrywał się w ekran; zajrzałem mu przez ramię i 
zobaczyłem, co tak 
przykuło jego uwagę.
W stronę platformy z grobowcem wynurzał się z krzaków błyszczący kwadrat metalu. 
Nie 
wiedziałem, jakie to było urządzenie, pomyślałem jednak, że cokolwiek się za nim 
ukrywa, jest 
to coś śmiertelnie niebezpiecznego.
Trudno mi było ocenić, jak odporny jest ten statek, są jednak takie rodzaje 
broni, którym nic 
się nie oprze. Jedyną naszą nadzieją był szybki start. Jednak... pręt, który 
zostawiłem w drzwiach 
włazu... nie wystartujemy...
– Eet – nie zwracałem uwagi na Hory’ego. – Muszę zwolnić drzwi włazu... inaczej 
nie 
wystartujemy...
Prawie rzuciłem się do szybu prowadzącego na dół statku. Ześlizgnąłem się z 
drabiny 
upadając ciężko na każdym poziomie, choć od czasu do czasu zwalniałem, chwytając 
się 
szczebli. Potem pognałem korytarzem na najniższym poziomie i dobiegłem do włazu. 
Zbyt 
dobrze go zabezpieczyłem! Szarpałem za pręt z całej siły, nie mogłem go jednak 
wyrwać. 
W końcu wybiłem go stamtąd kolbą lasera. Gdy właz zaczął się zamykać, ciągnąłem 
pokrywę, bo 
działo się to zbyt wolno.
Gdy już zamknąłem klapę włazu, dysząc ciężko wróciłem na drabinkę. Czy Hory już 
wydał 
rozkaz startu? Będę musiał w takim razie dotrzeć do zabezpieczonych na czas lotu 
pomieszczeń, 
zanim statek się podniesie. Poza tym... co dzieje się w kabinie kontrolnej?
Lecz Hory zajęty był panelem kontrolnym i wcale nie przygotowywał się do startu. 
Ogień 
z lasera zionął z naszego statku. Ekran pozwolił nam ujrzeć, jak strzał Hory’ego 
dosięgnął 
platformy. Teraz Hory wniósł poprawkę i laser wymierzony był prosto w metalową 
ścianę 
wynurzającą się powoli zza krzaków.
Trafienie nie wywołało żadnego błysku, który nastąpiłby przy zetknięciu ognia 
lasera z każdą 
powierzchnią, jaką kiedykolwiek widziałem. Wyglądało to tak, jakby metal po 
prostu pochłonął 
wiązkę wystrzeloną przez Hory’ego. Oderwałem na chwilę wzrok od ekranu, by 
rzucić okiem na 
Eeta. Po jednej stronie fotela pasażera leżała masa jakichś splątanych drucików. 
Jeśli to jednak 
właśnie one miały więzić mutanta, to chyba nie spełniły swojej roli. Eet 
przywarł teraz do fotela 
pilota i huśtał się na nim, wpatrując się w ekran z takim samym napięciem jak 
Hory.
Sekundę czy dwie później statek zakołysał się, jakby uderzyła w niego jakaś 
wielka ryba. 
Uderzenie nadeszło nie ze strony zbliżającej się tarczy, lecz z drugiej strony 
statku. Skupiliśmy 
się na obserwowaniu jednego wroga i poniechaliśmy wypatrywania następnego. Nie 
mieliśmy 
czasu na zastanawianie się nad tym, co jest kolejnym zagrożeniem, poczuliśmy 
jedynie skutki 
ataku. Utrzymałem się na nogach, bo chwyciłem się oparcia wiszącego fotela. Hory 
upadł na 
tablicę kontrolną, którą się przedtem zajmował, ześlizgnął się na podłogę. 
Wszystkie światła 
w kabinie dziko zamigotały.
Eet wyskoczył z fotela na krawędź panelu sterowniczego. Statek był nieco 
pochylony, widać 
było, że wyrwano go ze zwykłej postawy na trzech statecznikach. Jeszcze jedno 
podobne 
uderzenie może nas całkiem przewrócić, co uczyniłoby nas tak bezbronnymi jak 
bezbronni są 
rdzenni mieszkańcy morza wyciągnięci na brzeg.
– Pasy! – ostrzegawczy impuls od Eeta rozbrzmiał w moich myślach. – 
Startujemy!...
Złapałem Hory’ego i przeciągnąłem go na fotel pilota tak, byśmy obaj mogli leżeć 
w jego 
sieci. Statek zaczynał drżeć, jak zwykle przed startem. Zobaczyłem, jak 
łapodłonie Eeta 
poruszają się po tablicy kontrolnej! Jego długie ciało wydawało się przyklejone 
do panelu 
sterowniczego. A potem rzeczywiście wystartowaliśmy... i w naszych umysłach 
zapanowała 
pustka.
Rozdział osiemnasty
Poczułem smak krwi w ustach i zamęt w myślach...
– Murdoc!
Spróbowałem unieść głowę. Leżałem na gładkiej powierzchni, której wibracje 
przeniosły się 
również na moje ciało i przywołały wszystkie bóle, jakie kiedykolwiek 
odczuwałem. Odturlałem 
się pod ścianę, wpiłem się w nią rękoma i w końcu stanąłem na nogi.
Walcząc z zawrotami głowy rozejrzałem się powoli. Eet nadal zajmował 
strategiczną pozycję 
na panelu sterowniczym. Hory właśnie podnosił się w podobny sposób jak ja. Z 
rozciętej szczęki 
kapała mu krew, a jego ruchy były chwiejne i niepewne.
Odwróciłem się do Eeta.
– Wystartowaliśmy?
– Można to tak nazwać – nie był chyba tak zmaltretowany jak my, wydawało się, że 
gwałtowny start wcale mu nie zaszkodził.
– Znowu na ustalonym kursie... – teraz zacząłem sobie przypominać.
Hory potrząsnął głową, jakby chciał się uwolnić od jakiejś ogarniającej go mgły. 
Spojrzał na 
mnie niewidzącym wzrokiem. A może jednak mnie dostrzegł, ale ten fakt nie miał 
dla niego 
żadnego znaczenia. Wyciągnął rękę, by złapać się siedzenia pilota, ostrożnie 
podciągnął się 
w jego stronę i padł wyczerpany na miękkie siedzenie.
– Jesteśmy na kursie – głos Hory’ego brzmiał słabo i sucho. – Na tym samym, 
którym 
lecieliśmy przedtem. Następne lądowanie będzie w bazie Patrolu... chyba że 
chcielibyście 
z powrotem wrzucić wsteczny?
Mówiąc to nie odwrócił głowy, by na mnie spojrzeć.
Nawet jeśli opuścił go duch walki, w jego nabierającym siły głosie czaiło się 
zdecydowanie.
– Tam rządzi Gildia. – Nie wiedziałem, czego chcę, poza tym, że nie mam ochoty 
na 
gwałtowną i bolesną śmierć, na spełnienie się najgorszych oczekiwań, jakie 
trapiły mnie już 
przez zbyt długi czas. Być może niektórzy rozkoszują się tak emocjonującym 
życiem, ja jednak 
byłem tak zmęczony, że nie pragnąłem niczego oprócz spokoju. Nie chciałem też, 
by Gildia lub 
Patrol deptały mi po piętach. Jedyną przeszkodę stanowiło to, że żadna z tych 
organizacji nie 
wyrzeka się łatwo tego, czego pragnie. W tej chwili przeklinałem dzień, w którym 
po raz 
pierwszy ujrzałem kamień zerowy. Gdy jednak spojrzałem na Eeta i zobaczyłem, że 
ma pierścień 
na przedniej łapie, coś w tym widoku przykuło mój wzrok. I nie sądzę, że gdyby 
pierścień znalazł 
się w zasięgu mojej dłoni, zdołałbym odrzucić go od siebie. Byłem do niego 
przywiązany, jakby 
trzymała mnie najmocniejsza lina asekuracyjna.
– To bezcelowe... – to Eet dał znać o sobie. Przez chwilę nie wiedziałem o co mu 
chodzi, 
gdyż moje myśli odbiegły aż tak daleko. – Spójrz...
Jego łapy poruszyły się i na ekranie pojawił się obraz.
– Ten obraz zarejestrował się, gdy wystartowaliśmy – wyjaśnił. – Zachował się.
Ujrzałem platformę z głowami zbliżającą się prędko, jakbyśmy nad nią 
przelatywali. 
Przypomniałem sobie, że statek był nieco przechylony.
– Płomienie z silnika rakiety – Eet użył swego najbardziej mentorskiego tonu – 
musiały to 
z pewnością omieść.
Nie powiedział nic więcej, ale zrozumiałem. Płomienie... czy mogły z powrotem 
zamknąć 
albo może zniszczyć kryptę? Jeśli ją zamknęły, to złoże najlepszych kamieni 
nadal jest ukryte 
i niedostępne. A my jesteśmy jedynymi, którzy wiedzą o ich istnieniu! Punkt 
przetargowy? 
Kamienie, które widzieliśmy w ruinach, były już osłabione, bliskie całkowitej 
utraty sił, a te 
w krypcie były całkiem świeże. Prawdopodobnie były to najlepsze z kamieni 
posiadanych przez 
budowniczych grobowca. Jeśli Gildia polegała na tych, które można było znaleźć w 
ruinach, 
nadal mogła zostać pokonana przez tych, którzy będą w posiadaniu kamieni z 
krypty.
Wiedziałem, że Eet czyta w moich myślach. Zachował jednak milczenie, żeby Hory 
nie mógł 
się domyślić naszej drobnej przewagi. Mutant dalej przyglądał się ekranowi, z 
którego wkrótce 
zniknął obraz.
– Nie znajdą tego, czego będą szukali – zwrócił się do Hory’ego.
Patrolujący leżał w sieci fotela jak ktoś krańcowo wyczerpany. Krew na jego 
policzku 
powoli krzepła. Oczy miał półprzymknięte.
– Wam także nie udało się wygrać – wymamrotał niewyraźnie.
– Nigdy nie chcieliśmy nic wygrać – odparłem – nic poza naszą wolnością.
Potem doświadczyłem dziwnego uczucia, wyostrzenia kontaktu... myśli Eeta? NIE! 
Po raz 
pierwszy poznałem w ten sposób nie myśli Eeta, lecz innego człowieka.
Próbowałem się wyrwać. Na początku ciężko mi było przyjąć spokojnie nawet to, że 
Eet 
może wtargnąć w mój umysł, gdy tylko zechce. Jednak jakoś to znosiłem, bo Eet 
nie był 
człowiekiem. W tej chwili było to jednak coś całkiem innego. Coś wpychało mnie 
wbrew mej 
woli w szalejącą powódź, która porywała ze sobą wszystko. Do dzisiaj nie 
znajduję 
odpowiednich słów, by wyrazić to, co się ze mną działo. Poznałem człowieka – 
Hory’ego – tak, 
jak nikt nigdy nie powinien znać swego bliźniego. To zbyt ostre, zbyt dosadne, 
zbyt 
demaskujące. On z pewnością poznał mnie w ten sam sposób. Teraz już wiedziałem, 
że chciał 
dostarczyć mnie do tego swojego wymiaru sprawiedliwości, że pogardzał mną z 
powodu moich 
zażyłych stosunków z Eetem. Dowiadywałem się... dowiadywałem... i 
dowiadywałem... Ta 
koszmarna wymiana myśli ciągnęła się całe wieki. Widziałem Hory’ego nie tylko 
takim, jakim 
był teraz, ale także to, co działo się z nim przez lata... widziałem wszystko, 
co przyczyniło się do 
jego rozwoju i uformowało go w takiego człowieka, jakim był obecnie... dokładnie 
tak samo, jak 
on widział mnie...
Na próżno walczyłem z siłą, która sprawiała, że widziałem w ten sposób; bałem 
się, że tak 
zagubię się w nie swoim umyśle, iż Hory stanie się mną, a ja nim. Bałem się, że 
staniemy się tak 
złączeni, że nie będzie już Hory’ego i Jerna, lecz jakaś nienaturalna, wirująca 
masa zwalczająca 
siebie samą... złapana w pułapkę...
Nagle zostałem uwolniony i wyfrunąłem ze strumienia myśli tamtego umysłu, jakby 
wyrzucił mnie stamtąd jakiś huragan. Leżałem charcząc i krztusząc się na 
podłodze, ponownie 
świadom swego ciała, swej własnej osobowości. Słyszałem jakieś hałasy dochodzące 
z fotela 
pilota, które sugerowały, że nie byłem odosobniony w swoich mdłościach. 
Dzieliłem je z Horym 
tak, jak chwilę przedtem dzieliliśmy inne rzeczy... zbyt wiele innych rzeczy.
Jakoś udało mi się stanąć na czworakach i znów poczołgałem się do ściany, 
jeszcze raz 
podniosłem się do pionu, korzystając z jej oparcia. Rozejrzałem się powoli, 
zagapiłem się na 
Hory’ego, który spojrzał na mnie tępo, jakby ze strachem.
Za nim, na podłodze, leżało małe bezwładne ciałko.
Eet!
Cały czas trzymając się ściany – nie byłem w stanie poruszyć się bez tej podpory 
– 
dowlokłem się do Hory’ego, minąłem go i stanąłem nad mutantem. Potem 
zrezygnowałem 
z oparcia i raczej upadłem niż ukląkłem, by unieść ciało Eeta i przycisnąć je 
mocno do piersi. 
Teraz powróciło to samo uczucie, które mnie ogarnęło, gdy Hory chciał zabić Eeta 
w maszynowni. Sprawiło, że stałem się silniejszy i wyrwało z oszołomienia.
Eet uczynił to, uwolnił nas od naszych wzajemnych uprzedzeń. Zrobił to w 
określonym celu. 
Przytuliłem zanadto bezwładne ciało Eeta, wygładziłem jego poskręcane futerko i 
rozpaczliwie 
szukałem jakiejś oznaki życia.
– Wiesz – zwróciłem się do Hory’ego – dlaczego...
– Wiem – między jego słowami następowały długie pauzy. – Czy... on... nie żyje?
Głaskałem i wygładzałem sierść Eeta, próbując wyczuć oddech lub bicie serca – na 
próżno. 
Mimo to nie pozwalałem sobie na to, by uwierzyć w najgorsze.
Nie próbowałem jednak dotrzeć do myśli Eeta. Teraz wzdragałem się boleśnie przed 
takim 
kontaktem. Odniosłem rany, które musiały się zagoić, najdziwniejsze rany, jakie 
kiedykolwiek 
nosił mój gatunek.
– Apteczka... – Hory uniósł trzęsącą się dłoń. Udało mu się pokazać mi szafkę w 
odległej 
ścianie. – Środek stymulujący...
Może miał rację. Nie wiedziałem jednak, czy lek przeznaczony dla naszych 
organizmów 
pomógłby Eetowi. Podniosłem się ponownie trzymając Eeta przy sobie i rozpocząłem 
długą 
podróż dookoła kabiny. Miałem tylko jedną rękę wolną, szamotałem się więc nieco 
przy 
otwieraniu szafki, w końcu mi się udało. Znalazłem tam pudełko, a w nim 
kapsułkę. Ślizgała się 
pomiędzy moimi palcami, musiałem więc uważać, wyjmując ją. Nie mogłem zgnieść 
jej jedną 
ręką.
Trzymając Eeta jedną ręką, a w drugiej niosąc kapsułkę podpierałem się ramieniem 
o ścianę. 
W ten sposób dotarłem z powrotem do Hory’ego. Podałem mu kapsułkę. Wziął ją 
drżącymi 
dłońmi, a ja ułożyłem Eeta na podłodze. Hory skruszył kapsułkę przed szpiczastym 
nosem 
mutanta i uwolnił lotny gaz. Potem opuścił ręce, jakby nawet tak niewielki 
wysiłek krańcowo go 
wyczerpał.
Eet kichnął i nabrał powietrza. Otworzył oczy i słabo poruszył głową, by 
spojrzeć, kto go 
trzyma. Nie próbował opuścić moich objęć.
Jeszcze raz przygarnąłem go do siebie, tak że głowa, którą uniósł nieco, jakby 
aprobując tak 
bliski kontakt, opierała się teraz na moim ramieniu.
– Żyje – szepnął Hory. – Ale... on... to... zrobił...
– Tak.
– Bo musimy wiedzieć... a znając... – Patrolujący zawahał się, a ja go 
przynagliłem:
– Znając co? Ty masz swoje zadania. Musisz jednak wiedzieć, że moje zamiary nie 
były 
takie, jak przypuszczałeś.
– Tak, ale... ja mam swoje obowiązki.
Spojrzał na mnie znowu, jednak wyglądało to tak, jakby nie widział mnie takim, 
jak tam 
stałem, lecz rozważał moją przyszłość.
– Nie zostaliśmy stworzeni do tego, by znać się nawzajem w ten sposób. Nie chcę 
cię teraz 
widzieć, mdli mnie od tego... – poruszył ustami, jakby rzeczywiście było mu 
niedobrze.
Mój żołądek poruszył się ze współczuciem. Miał rację. Spojrzeć na niego i 
przypomnieć 
sobie... Człowiek... większość ludzi... nie jest z gruntu zły ani niegodziwy, 
ani potworny. Nie 
powinien jednak pogwałcić prywatności innego człowieka tak, jak myśmy to 
uczynili. Gdy Eet 
był pośrednikiem między naszymi umysłami, to było coś całkiem innego, niż gdy 
byliśmy 
połączeni bezpośrednio... Nigdy więcej!
– To musiało się tak stać, żebyśmy się zrozumieli. Słowa mogą być parawanami... 
potrzebowaliśmy wolnych umysłów – powiedziałem. Jeśli on teraz miał zaprzeczyć 
wszystkiemu, co osiągnęliśmy przez wzajemne porozumienie, jeśli będzie chciał 
powrócić do 
poprzedniego stanu naszych stosunków, zniweczy to wszystko, co Eet uczynił, by 
nas uratować.
– Tak. Ty... ty nie jesteś taki, jak myśleliśmy. – Wyglądał, jakby uczynił to 
wyznanie wbrew 
swojej woli. – Ale ja... mam swoje rozkazy...
– Możemy zawrzeć umowę – powtórzyłem wcześniejszą sugestię Eeta. – Mam coś do 
zaoferowania: nietknięte złoże kamieni. Czy to także wyczytałeś w moich myślach?
– To była moja jedyna obawa. Martwiłem się, że gdy moje myśli zostały przed nim 
odsłonięte, dowiedział się wszystkiego, co chciałem ukryć ze względu na 
przyszłość.
– Tego nie. – Odwrócił głowę. Patrzenie na mnie sprawiało mu przykrość. – Ale 
Gildia...
– Nic nie wie o tym miejscu. I z pewnością go nie znajdą.
– Nie mogłem być tego pewien, mogłem jedynie mieć nadzieję. Miałem jednak prawo 
próbować go przekonać.
– Co chcesz w zamian?
Odpowiedziałem mu tak, jak to uczyniłem, bo nie ma żadnego powodu, dla którego 
nie 
należało zaczynać od najwyższych żądań – wie o tym każdy handlarz.
– Na początek: wolność. Poza tym... cóż, brakuje mi mistrza, bo Vondar Ustle nie 
żyje... 
można powiedzieć, że umarł właśnie przez te kamienie. Chcę statku...
– Statku? – Hory powtórzył to słowo, jakby go przedtem nie znał. – Ty... statku?
– A czemu nie? Bo nie jestem pilotem? – Postanowiłem w ten sposób tłumaczyć 
sobie jego 
zdziwienie. – Zgadza się, ale pilota można wynająć. Chcę zapłaty: naszej 
wolności i pieniędzy na 
zakup statku. W zamian dostaniecie informację o umiejscowieniu złoża. Wydaje mi 
się, że cena 
jest niska...
– Nie jestem upoważniony do zawierania takich interesów.
– Nie? – a potem powtórzyłem dwa słowa, które dobyłem z tych chwil, w których 
byliśmy 
jednym umysłem.
Obrócił ostrożnie głowę, by ponownie na mnie spojrzeć, jego twarz zastygła w 
zimnym 
zdziwieniu.
– Prawda... to także wiesz. Cóż... – nic już nie dodał, zamknął jedynie oczy.
Poczułem delikatne dotknięcie na brodzie, gdy Eet poruszył głową, jakby kiwał 
nią 
z aprobatą. Bardzo był podejrzliwy w stosunku do Hory’ego. Wcześniej mówił mi o 
jakiejś 
zasłonie w umyśle, co mogło się za nią kryć? Wiedział, że Patrolujący był nie 
tylko zwiadowcą, 
lecz Komandorem Podwójnej Gwiazdy, wysłanym ze specjalną misją. A może tylko coś 
podejrzewał, zanim połączył nasze myśli? Komandor Podwójnej Gwiazdy, jeden z 
tych, których 
słowo w jakiejkolwiek umowie czy porozumieniu było przyjmowane natychmiast bez 
dyskusji. 
Jeśli Hory się teraz zgodzi, będziemy bezpieczni.
– Dostaniemy wszystkie kamienie – rzekł. – Razem z pierścieniem.
Odszukałem palcami pierścień na łapie Eeta; zacisnąłem dłoń na klejnocie. Tylko 
nie to! 
Jednak głowa Eeta znów dotknęła mojej szyi. Nie chciał porozumieć się ze mną 
myślami, bo 
mogłoby to dotrzeć do Hory’ego, ale próbował przekazać mi coś w ten sposób. Bez 
pierścienia... 
nie mógłbym...
Ujrzałem, jak oczy Hory’ego błyszczą triumfalnie i domyśliłem się, że 
Patrolujący uważa, że 
odkrył mój słaby punkt i w ten sposób odzyska kontrolę nad sytuacją i nad nami. 
W tej chwili 
poczułem siły do naszej ostatniej walki na siłę woli.
– Dostaniecie pierścień, gdy nasza umowa zostanie nagrana.
Hory podniósł się i sięgnął do panelu kontrolnego. Wyciągnął palec wskazujący i 
otworzył 
osobisty schowek. Wydostał stamtąd nagrywacz umów. Nikt nie mógłby się pomylić 
patrząc na 
jego biało-złotą oprawę. Sama obecność tego urządzenia wskazywała na wysoką 
pozycję 
Hory’ego wśród Patrolujących.
Podniósł nagrywacz do ust. Zwilżył wargi językiem i wahał się dość długo, zanim 
zaczął 
dyktować:
– W imieniu Rady, Czterech Konfederacji, Dwunastu Układów Słonecznych, Planet 
Wewnętrznych i Zewnętrznych – wyrecytował urzędowym głosem, jak zapewne robił to 
wiele 
razy przedtem; przychodziło mu to z łatwością – umowa niniejsza jest ważna 
zgodnie z prawem 
gwiezdnym i planetarnym. – Dodał jakieś cyfry, które dla mnie nic nie znaczyły, 
ale domyśliłem 
się, że był to jego kod identyfikacyjny. Potem powrócił do zrozumiałego języka: 
– Murdoc Jern, 
pozycja: kupiec klejnotów, ostatnio czeladnik zmarłego Vondara Ustle, niniejszym 
zostaje 
zwolniony od wszelkich zarzutów, które mu postawiono...
– Omyłkowo – wtrąciłem, gdy przerwał, by zaczerpnąć oddechu.
– Omyłkowo – zgodził się nie patrząc na mnie, lecz na nagrywacz w swej dłoni. – 
Poza tym, 
zwolniony od zarzutów pozostaje niejaki Eet, mutant z kosmosu, obecnie 
sprzymierzony 
z Jernem.
Zatem oficjalnie uznano, że Eet nie jest zwierzęciem, lecz inteligentną 
jednostką znajdującą 
się pod ochroną prawa, które właśnie zostało stworzone dla obrony takich 
jednostek.
– W zamian za to Jern zgadza się przekazać Patrolowi pewne informacje, określane 
jako – tu 
znów wyrzucił z siebie szereg nic mi nie mówiących cyfr – które należą do niego. 
Zaakceptowano, zakodowano, zatwierdzono przez – beznamiętnie podał nazwisko, 
którego 
brzmienie nie miało nic wspólnego ze słowem Hory i z pewnością nie znajdowało 
się na liście 
zwiadowców Patrolu.
– Zapomniałeś – wtrąciłem się ostro. – Umowa ma również stanowić o 
rekompensacie...
Przez chwilę myślałem, że nawet w tej chwili odmówi. Spojrzał mi w oczy i 
wyczytałem 
w nich zimną wrogość; wiedziałem, że zawsze natknę się na to uczucie z jego 
strony. Został 
poniżony, a uważał, że ja tego nie czułem albo może odczuwał poniżenie, chociaż 
ja w żaden 
sposób nie zatriumfowałem nad nim. Nasza sytuacja była symetryczna i jeśli on 
czuł, że jego 
prywatność została pogwałcona, czyż ja nie odczułem jego ingerencji? Teraz 
dodałem:
– Czy było to w jakiś sposób gorsze dla ciebie niż dla mnie?
– Tak! – zabrzmiało to jak groźba. – Jestem tym, kim jestem.
Myślę, że chodziło mu o tę Podwójną Gwiazdę, jego edukację, fakt, że w trakcie 
swej służby 
wiązały go pewne reguły, a od innych reguł już się uwolnił. Jednak jeśli 
dochrapał się tego 
stanowiska, a Patrol był tak niezepsuty i nieposzlakowany, jak twierdził, że 
jest, to Hory musiał 
być człowiekiem o dość szerokich horyzontach. Miałem nadzieję, że okaże się to 
prawdą.
Powiedział tak, ale teraz zmienił się wyraz jego oczu. Nadal widziałem w nich 
nienawiść do 
mnie, lecz wyglądał już na człowieka wyższego ponad uczucia, jakie żywił do mnie 
jeszcze kilka 
chwil przedtem.
– Nie, chyba nie... – był sprawiedliwy.
– Umawialiśmy się co do rekompensaty – naciskałem. – W końcu czy chcesz tego, 
czy nie, 
staliśmy się twoimi towarzyszami broni...
– Żeby się ratować! – jego odpowiedź była błyskawiczna.
– Ratowaliśmy tak samo siebie jak ciebie.
– W porządku.
Ponownie podniósł nagrywacz do ust.
– Murdoc Jern winien otrzymać rekompensatę za swoją informację, jej wysokość 
zostanie 
ustalona przez sąd gwiezdny. Nie będzie ona niższa niż dziesięć tysięcy kredytów 
i nie będzie 
przekraczać piętnastu tysięcy.
Dziesięć tysięcy kredytów – to dosyć na mały statek starszego typu. Eet znów 
poruszył 
głową. Zaakceptował tę decyzję.
– Przyjęte przez Murdoca Jerna – wyciągnął do mnie nagrywacz i pochyliłem głowę, 
by 
przemówić do urządzenia.
– Ja Murdoc Jern przyjmuję i zgadzam się...
– Oraz przez kosmitę Eeta... – był to pierwszy moment w całej tej ceremonii, gdy 
Hory nie 
wiedział, co ma zrobić. Jak stworzenie, które nie porozumiewa się głosem, może 
zaakceptować 
ustnie jakąś umowę?
Eet poruszył się. Zakołysał głową w kierunku nagrywacza i wydał z siebie dość 
dziwny 
dźwięk, coś w rodzaju miauknięcia, które brzmiało nieco podobnie do tak w 
Prostym Języku.
– Tak więc niech to będzie nagrane – w tonie Hory’ego kryła się ta sama powaga, 
z jaką 
władca jakiejś planetki mógłby zatwierdzać swoje dekrety przed radą.
– Teraz – sięgnął po inny nagrywacz – wasza kolej. Przytrzymałem urządzenie na 
wysokości 
ust.
– Ja, Murdoc Jern, niniejszym oddaję w ręce – równie dobrze mogę najpierw 
przejść przez 
najgorsze – zgodnie z regulaminem zarejestrowanego Patrolującego pierścień z nie 
znanym 
kamieniem, posiadającym niezwykłe i jeszcze nie zbadane własności. Poza tym 
oświadczam, że 
na nie znanej mi z nazwy planecie znajdują się jeszcze dwa złoża takich kamieni. 
Można je 
odnaleźć jak następuje... – i tu opisałem złoże w ruinach i drugie pod ziemią.
Świadomość, że był tak blisko i nie odkrył kamieni, musiała stanowić dla 
Hory’ego pigułkę 
gorzką do przełknięcia. Teraz, gdy poznaliśmy jego prawdziwą tożsamość, stał się 
całkiem 
innym człowiekiem – pozbawionym reakcji emocjonalnych właściwych dla Hory’ego 
zwiadowcy. Gdy opisałem położenie obu złóż jak tylko mogłem najlepiej, oddałem 
mu 
nagrywacz. Wziął go ode mnie i wydało mi się, że nie chciał przy tym dotknąć 
moich palców, 
jakby były brudne. – Na lewo od kuchni jest kabina pasażerska – powiedział 
obojętnie, nie każąc 
mi, bym się tam udał, ale dostatecznie jasno oznajmiając swoje życzenie. Nie 
miałem ochoty na 
jego towarzystwo bardziej niż on na moje.
Zmęczony, schodziłem po drabince, Eet spoczywał na swoim starym miejscu, na 
moich 
ramionach. Zanim jednak odeszliśmy, mój towarzysz strząsnął pierścień z łapy i 
położył go na 
skraju panelu kontrolnego. Nie chciałem popatrzeć na niego ostatni raz. Być może 
Hory zamknie 
go razem z nagraniami – nie chciałem nic o tym wiedzieć.
Kabina pasażerska była mała i pusta. Położyłem się na koi. Choć jednak moje 
ciało pragnęło 
odpoczynku, nie mogłem uspokoić umysłu. Zrezygnowałem z pierścienia, przekazałem 
im 
wszystko, co wiedziałem o złożach kamieni. W zamian za naszą wolność i pieniądze 
na zakup 
statku...
Zakup statku? Dlaczego... dlaczego o to poprosiłem? Nie byłem pilotem, nie 
miałem żadnego 
powodu, by chcieć statek na własność. A dziesięć tysięcy kredytów można 
wykorzystać, by...
– Kupić statek! – podsunął Eet.
– Ale ja nie chcę... nie potrzebuję... nie umiem pilotować statku!
– Na wszystko przyjdzie czas. Będziesz i chciał, i potrzebował, i umiał – jego 
odpowiedź 
brzmiała niezwykle pewnie. – Czy sądzisz, że igrałbym ze śmiercią, by dostać 
cokolwiek innego? 
Będziemy mieli statek...
Byłem zbyt zmęczony, żeby się kłócić.
– Po co?
– O tym będziemy dyskutować we właściwym czasie.
– Ale kto go będzie pilotować?
– Nie zajmuj się tak bardzo umiejętnościami, których nie posiadasz, pomyśl 
raczej o tych, 
którymi dysponujesz. Poza tym... zajrzyj do swej wewnętrznej kieszeni, tam, 
gdzie trzymasz 
resztę swych kamieni.
Tak dawno już nie myślałem o tym skromnym zapasie, ubożuchnym zabezpieczeniu na 
przyszłość, że nie miałem pojęcia, o co mu chodzi. Przesunąłem palcami po 
kieszeni, a kamienie 
poruszyły się. Wśród nich był... złapałem go pomiędzy kciuk i palec wskazujący i 
wyciągnąłem 
kamień zerowy, który nie przejawiał oznak życia.
– Ale...!
Eet czytał w moich myślach.
– Nie złamałeś żadnej przysięgi. Oddałeś im dokładnie to, co obiecałeś: 
pierścień i położenie 
tamtych złóż. Jeśli ktoś znalazł dla ciebie korzystniejszy interes, zgódź się na 
to bez żadnych 
pytań.
Hory... nad nami... czy mógł przechwycić naszą wymianę myśli? Czy dowie się, 
w posiadaniu czego się znalazłem?
Eet najwidoczniej obawiał się tego samego niebezpieczeństwa.
– On śpi. Był już u krańca swych sił, chociaż tego nie zdradził. Nie myśl już o 
tym. Nie myśl, 
dopóki nie będziemy wolni.
Wrzuciłem kamień pomiędzy inne – między wszystkie okruchy zebrane w trakcie 
wędrówek. 
Dla niewtajemniczonych nie będzie wart zbyt wiele – prawdopodobnie mniej niż 
pozostałe 
kamienie. Inteligencja Eeta nie wymagała komentarza. Ja także zapadłem w sen. 
Spałem tak 
przez większą część naszej podróży. Czasem jednak rozmawiałem z Eetem. Nie o 
kamieniach, 
raczej o innych planetach. Poza tym odświeżyłem swoje wiadomości o klejnotach. 
Nie miałem 
prestiżu Vondara, ale znałem jego metody handlu. Miałem też dostać statek, nie 
było więc 
powodu, dla którego nie mógłbym prowadzić dalej własnego handlu. Eet dodawał mi 
ducha 
w takich rozważaniach i prowokował do przedstawiania sobie korzyści sytuacji. 
Byłem 
zadowolony, że mogę odwrócić myśli od przeszłości, poza tym nieco przyjemności 
sprawiała mi 
rola lepiej poinformowanego instruktora. Była to jedyna dziedzina, w której 
przewyższałem Eeta.
Nadszedł jednak czas, gdy moje wywody zostały przerwane przez ostry rozkaz z 
interkomu. 
Zbliżaliśmy się do bazy i musieliśmy zapiąć pasy przed lądowaniem. Hory dodał 
też, że mam 
traktować kabinę jak tymczasowe więzienie, zanim nie załatwi wszystkich 
potrzebnych 
formalności. Chciałem zaprotestować, lecz wężowy ruch głowy Eeta doradził 
powściągliwość.
Mutant zaczął nasłuchiwać zaraz po lądowaniu. Ja usłyszałem tupot podeszew butów 
na 
drabince, potem kroki mijające moją kabinę. Gdy ucichły, Eet stał się rozmowny.
– Opuścił statek. Wypełni swoją część umowy. Zabiera ze sobą kamień i tak, jak 
miałem 
nadzieję, schowa go w sejfie. Teraz pierścień nie zdradzi cię, gdybyś przeszedł 
koło niego z tym 
drugim kamieniem.
– Dlaczego nie zdradził mnie w kabinie?
– Odezwał się, ale obaj byliście zajęci czym innym. Musisz pozbyć się tych 
Patrolujących, 
gdy tylko zdołasz. Potem rozpoczniemy własną działalność...
– To znaczy?
Eet wyglądał na rozbawionego.
– Poszukiwanie kamieni – cóż by innego? Mówiłem ci, że tamta planeta nie jest 
źródłem 
kamieni. Gildia i Patrol będą tak sądzili przez jakiś czas. Będą szukać, potem 
kopać. Nie znajdą 
jednak tego, czego będą szukać. Wywęszyliśmy dopiero pierwsze ślady na długim 
tropie. Te 
jednak poprowadzą nas jak dobrzy przewodnicy.
– Chcesz dalej szukać... zerowych kamieni? Ale jak? Wszechświat jest bardzo 
rozległy... jest 
wiele planet...
– Co sprawia, że nasze poszukiwanie warte jest zachodu. Mówię ci, zostaliśmy 
stworzeni do 
tego zadania.
– Eet... kim jesteś? Czym jesteś? Czy ty... czy należałeś do ludu, który 
posiadał te kamienie?
– Jestem Eet – odparł ze swą dawną arogancją. – To wszystko, co ma jakiekolwiek 
znaczenie 
w tym życiu. Jeśli to jednak cię kłopocze, to nie byłem jednym z posiadaczy 
kamieni.
– Ale wiesz o nich dość dużo. Eet mi przerwał:
– Patrolujący wraca. Przyprowadził innych. Są wściekli, ale dotrzymają umowy 
Hory’ego. 
Bądź jednak ostrożny. Będą szczęśliwi, gdy tylko znajdą najdrobniejszy powód, 
żeby cię 
przymknąć.
Odwróciłem się w stronę drzwi, które się właśnie otwarły. Stanął w nim Hory, a z 
nim drugi 
Patrolujący w mundurze z dystynkcjami zdradzającymi wysoką rangę. Obaj 
przyglądali mi się 
zimno, zmęczonymi oczyma; ich wrogość była wyraźna. Eet miał rację, nic nie 
sprawiłoby im 
większej przyjemności niż przyłapanie mnie na jakimś pogwałceniu prawa. Musiałem 
poruszać 
się jak po grząskim bagnie.
– Pójdziesz z nami. Umowa zostanie dotrzymana. – Oficer, który przyszedł z Horym 
mówił, 
jakby sprawiało mu to ból. – Jednak dla twego własnego bezpieczeństwa będziesz 
przebywał 
w odosobnieniu podczas pobytu tutaj.
W oczach Hory’ego zapaliła się jakaś iskierka.
– Będziemy cię chronić. Ramiona Gildii są długie i sięgają daleko, ale nie 
dosięgną cię 
w bazie Patrolu.
Zatem wyjawił swe myśli. Miałem dwóch wrogów. Z jednym mógłbym sobie jeszcze 
poradzić, nadal jednak pozostawał drugi. Chciałem przykryć ręką kamienie w 
kieszeni. Czy 
kamień zerowy będzie wciągał mnie w ciągle nowe niebezpieczeństwa? Wspomniałem 
ojca 
i Vondara, a potem legendarną potęgę Gildii.
Kto jednak zdoła uchwycić czas i trzymać go przy sobie nie pozwalając mu uciec? 
Mówiłem 
już, że nie jestem hazardzistą. Ale Fortuna chyba chciała mnie nim uczynić. 
Opuściłem kabinę 
i wkroczyłem w następny rozdział swego życia – Eet ciepły i ciężki spoczywał na 
moich 
ramionach, a przede mną rozpościerała się przyszłość mglista i groźna.
Być może szedłem lepiej wyposażony i uzbrojony niż przedtem; suma wiedzy 
człowieka 
zmienia się z dnia na dzień, a doświadczenie jest zarówno mieczem, jak i tarczą. 
Dopóki 
będziemy z Eetem szli tą samą drogą, wolni wśród gwiazd, będziemy mogli 
rozkoszować się 
teraźniejszością, a przyszłość będzie mogła się sama martwić o siebie... W 
końcu, kto może 
świadomie wpłynąć na bieg przyszłych wydarzeń?
Wystarczało mi przeżywanie obecnego dnia, obecnej godziny, tej drobnej chwili, 
było to 
moje małe zwycięstwo nad przeciwnościami losu. Może rzeczywiście byłem synem 
Hywela 
Jerna, jeśli nie z urodzenia, to z ducha. Poza tym zawsze mogłem zacisnąć dłoń 
na zerowym 
kamieniu. Drzwi kabiny były otwarte. Tak samo otwarte były bramy życia i jeszcze 
nie 
zauważyłem, by moje perspektywy były w jakikolwiek sposób ograniczone.