Jacques Serguine
      
      
      
  Okrutna zelandia
     (Przełożył: Jan Czechowski)
      

Najczęściej spotykana forma szczęścia polega na niedostrzeganiu, że nie jest się 
szczęśliwym.
      Frank i ja pobraliśmy się w samym roku Koronacji, w 1837. W ciągu kilku następnych 
lat gdy mieszkaliśmy w Anglii, częściowo w Londynie, częściowo w Bath, a niekiedy jeszcze 
w małej szkockiej posiadłości Mc Leodów, rodziców Franka, nie odnosiłam nigdy wrażenia, że 
jestem bardzo nieszczęśliwa. Ani też bardzo szczęśliwa. Ale człowiek zawsze sądzi, że taki to 
już los wszystkich ludzi, znajomych, a tym bardziej nieznajomych.
      Tylko raz Frank sprawił mi dużą przykrość. Mówię, rzecz jasna, o chwili, która 
ukoronowała dzień naszych zaślubin. Zupełnie przypadkowo byłam świadoma tego, co 
mężczyźni robią z kobietami. Jeszcze na pensji kilka moich przyjaciółek wspominało o tym 
mniej lub bardziej oględnie, czasami bez ogródek, a moja własna matka uznała za stosowne 
poruszyć ten temat na krótko przed ową nieszczęsną nocą, kiedy to znalazłam się sam na sam z 
Frankiem. Toteż nie byłam bardzo zaskoczona. A jednak, przy całej staranności, z jaką 
człowiek byłby przygotowany na tę chwilę, nie sposób wyobrazić sobie tych gestów, tych 
doznań, tych nagłych pomruków mężczyzny. Dotychczas zawsze uważałam Franka za raczej 
miłego chłopca. Lubiłam jego smukłą sylwetkę, mundury elitarnego pułku kawalerii, bijący od 
niego zapach juchtowej skóry i cygar. Chętnie wybaczałam mu rozmaite śmiesznostki, 
ponieważ mnie bawiły. Całował mnie w usta od dnia zaręczyn. I chociaż wprawiało mnie to w 
dziwne zakłopotanie, trochę tak, jakby mój własny ojciec zobaczył mnie nagle nagą, wolałam 
już z dwojga złego, żeby dotykał wargami moich warg, bo kiedy całował mnie w policzek albo 
w wąskie wycięcie sukni u nasady szyi, na co czasami sobie pozwalał, wykorzystywał to, by 
ocierać się o mnie, a jego wąsy, faworyty i wciąż odrastający zarost na brodzie nie tyle mnie 
łaskotały, co po prostu kłuły. Skórę mam bardzo gładką i cienką, i stale miałam wrażenie, że za 
moment zedrze mi naskórek, pozostaną ślady zadrapań i pręgi, więc okropnie się tego bałam.
      A potem, nagle, nie było już nikogo, kto mógłby mnie nie tyle obronić, co oddzielić od 
Franka, można by rzec, trzymać go na dystans. Paradoksalne, ale to właśnie jest prawdziwa 
samotność.
      Wielka sypialnia we dworze smaganym wiatrami Szkocji. Roześmiani przyjaciele 
opuścili już dom. Rodzice Franka i moi, jakby to była zwykła zabawa, postanowili spędzić tę 
noc w drewnianym domku, pawilonie myśliwskim odległym o kilka kilometrów od zamku. 
Służący spali nie wiadomo gdzie, a mnie nie pozostawiono do pomocy nawet jednej 
pokojówki. Umyłam się w sąsiednim pomieszczeniu, jak zwykle unikając patrzenia na własne 
ciało, ponieważ bardzo się wstydziłam. Umyłam się najdokładniej, jak tylko umiałam. Poszłam 
w tym za radą mojej matki. Muszę przyznać, że nie bardzo to rozumiałam, bo zawsze byłam 
raczej czysta - to po prostu kwestia dobrego wychowania - niemniej jednak posłuchałam.
      I oto jestem w łóżku, czekam i wreszcie pojawia się Frank. Czy to naprawdę on? Czy to 
naprawdę ten dziarski kawalerzysta o prostych, szerokich ramionach, z zawsze starannie 
zaczesanymi ciemnymi włosami i mocnymi białymi zębami, którym nawet duże ilości cygar 
nie odebrały połysku? Czy to on jest tą groteskową postacią owiniętą w plączącą się między 
kolanami nocną koszulę? Czy to Frank? Moje oczy przywykły już do półmroku i dostrzegałam 
go teraz wyraźnie. Gdzież podziały się jego pięknie wypolerowane buty, ostrogi, szabla? Mój 
Boże, jakie to przerażające. Gołe łydki i stopy mężczyzny. Cóż stało się z jego młodzieńczym 
uśmiechem, otwartym, szczerym, a przy tym trochę tajemniczym dla mnie, gdyż Franka 
wprawiało w rozbawienie co innego niż mnie. Dlaczego teraz szydzi ze mnie?
      Podchodzi do łóżka, opiera się na kolanie, czeka tak samo jak ja. Nie mogę nawet 
drgnąć, nie mogę wykrztusić ani słowa. W końcu odchyla róg prześcieradła i pościeli i pakuje 
się do łóżka, jakby był zupełnie sam. Pod jego ciężarem tworzy się zagłębienie w materacu i 
zsuwam się ku niemu, jakbym turlała się do wody z wysokiego brzegu strumyka. 
Sparaliżowana wczepiam się w pościel z całych sił. Gdyby chociaż coś powiedział, ale nie 
mówi ani słowa. A potem idiotycznie powtarza moje imię: „Stella, Stella, Stella”.
      Przez głowę przemknęła mi dziwaczna myśl, że on woła o pomoc. Mój Boże, jakże nim 
pogardzam. Wydaje mi się, że nawet nie dotykając go, czuję przerażające i wstrętne ciepło jego 
ciała. I wydaje mi się także, że Frank, czy też mężczyzna, którego nazywałam Frankiem, szydzi 
teraz ze mnie. Wiem, co za chwilę zrobi, a zarazem nie potrafię sobie tego wyobrazić, zupełnie 
jakbym była całkiem nieświadoma. Tak, to właśnie jest samotność. Mężczyzna, Frank, ciężko 
sapie. Z obawy i ze wstrętu na myśl, że mogłabym robić tyle hałasu co on, powstrzymuję 
oddech tak dalece, że zaczynam się dusić, a z braku powietrza i z gorączki zaczyna łomotać mi 
w uszach i skroniach. A przecież wszystkie moje obawy, wszystkie te skrajne wzruszenia są na 
dobrą sprawę niepotrzebne, albowiem on, mężczyzna, wie czego chce, wie, dokąd zmierza, i 
marzy jedynie o swoim małym, zwierzęcym skurczu, toteż nie ma ani dość czasu, ani dość 
wrażliwości, żeby troszczyć się o roztrzęsioną dziewczynę. „Stella, Stella”. Dlaczego 
powtarzasz moje imię, ty, który mnie nie znasz i wcale nie chcesz poznać? Równie dobrze 
mógłbyś powiedzieć Mary, Brenda, Grace. Dobrze wiem, że nie o to ci chodzi.
      Wciąż jeszcze mnie woła, a ja nie odpowiadam. Jakże miałabym powierzyć się temu, 
kto ma mnie w swojej mocy i napawa mnie takim lękiem? W końcu śmiejąc się i szydząc 
pochyla się nade mną, a jedna z jego dłoni, jak szpony ptaka, zaczyna miętosić moje piersi, 
wpija się w nie ciężko. Pewnego dnia moja matka, udając roztargnienie, które miało pokryć jej 
zakłopotanie, zauważyła, że mam bardzo ładne piersi. Czy tylko po to, żeby mogły się nimi 
nacieszyć te męskie szpony?
      Drugą ręką Frank zadziera do góry moją długą nocną koszulę. Wolałabym nie być pod 
spodem naga, ale jestem. Nie sposób chyba było pozostać jeszcze w innych częściach 
garderoby. Unosi mi teraz koszulę nad kolana, uda i brzuch. Tak bardzo chciałabym nie mieć 
płci, tego zaskakującego futerka, tych dziwnych warg, tego intymnego otworu, tej szpary. 
Chciałabym być zamknięta i czysta jak dziecko. Ale już za późno. Czy Frank za chwilę 
rozbierze mnie, obnaży całkowicie? Nie. Zostawia koszulę podwiniętą wysoko nad brzuchem, 
bo to nie ja go interesuję i nie moje ciało nawet, moja delikatna, cienka skóra. Zależy mu tylko 
na tym nieszczęsnym miejscu, gdzie uda łączą się z brzuchem, miejscu, które czyni ze mnie 
dokładnie to, czym w istocie nie jestem - żeńską istotę, kobietę podobną do wszystkich innych 
kobiet.
      Doznaję tyle wstydu i upokorzenia, że zwieram nogi, najciaśniej jak potrafię, żeby się 
ukryć, żeby zapomnieć. Ale to właśnie tam, nie gdzie indziej, Frank pragnie szperać, wejść, 
odkryć mnie, upodlić. Mamrocze coś, szarpie się z ręką między moimi udami, aż ulegam. Tam 
jestem jeszcze bardziej wrażliwa niż na piersiach z ich delikatnymi czubkami, które niekiedy 
tak dziwnie twardnieją i napinają się, jakby odczuwały głód. Ale ta moja wrażliwość jeszcze 
bardziej podnieca mężczyznę, którego myślałam, że kocham. W chwili, gdy mimowolnie 
rozchylam uda, jego palce zakrzywiają się i chwytają mnie za to miejsce, miętoszą mnie tak, jak 
zgniata się kwiaty. Nagle znalazł punkt, w którym jestem najbardziej bezbronna, najsłabsza, 
gdzie jestem całkiem otwarta, i rzucił się nań zapamiętale z odrażającym zadowoleniem. Teraz 
przekonał się, że pod ubraniem, pod cienkim płaszczykiem dziewczęcej i ludzkiej godności, w 
pewnym miejscu mojego nienagannego ciała jest inne ciało, pofałdowane i tajemniczo otwarte, 
kruche, a nade wszystko wilgotne. Pośpiesznie zanurza palec prosto w tę nieznośną wilgotność, 
w szczelinę, zagłębia go we mnie, jakby sondował moją duszę, przenika mnie do cna. Ze 
wszystkich sił próbuję się zewrzeć, ale moje myśli, moja wola są gdzieś poza mną. Palec 
mężczyzny napotyka na swej wstydliwej drodze przeszkodę. Nie wiem, jaka to przeszkoda, 
jaka zapora, ale choć przyprawią mnie to o rozdzierający ból, nie ośmielam się krzyczeć. A 
mężczyzna, wprost przeciwnie, pomrukuje z zadowolenia i czuję, że nie posiada się z rozkoszy. 
Mimo woli wyciągam rękę przed siebie, żeby się bronić, zakryć, zasłonić wejście do tej dziurki, 
do tej otwartej rany. Mężczyzna wyjmuje palec z wnętrza mojego brzucha i chwyta mnie za 
rękę. Na jego palcu zostało trochę wilgoci z mojego podbrzusza i palę się ze wstydu. A on 
czego chce? Brutalnie kieruje moją rękę ku sobie, przytyka ją do koszuli, potem do gąszczu 
twardego zarostu i wreszcie do owego dziwacznego przedłużenia swego ciała, uniesionego i 
krągłego, rozpalonego, sztywnego i rozedrganego zarazem. Teraz i ja wiem, co on, mężczyzna, 
ukrywa pod ubraniem, pod uśmiechniętymi pozorami dżentelmena. Robi mi się niedobrze. 
Zesztywniała z przerażenia wykręcam rękę, żeby się oswobodzić i nie musieć dotykać 
obrzydliwego męskiego ciała. Jakież to wszystko brzydkie i wulgarne. A on się śmieje, i abym 
nie mogła ponownie zewrzeć ud, wpycha pomiędzy nie kolano, a zaraz potem z całą siłą długą, 
ciężką nogę. Prawie cały kładzie się na mnie, próbując jednocześnie utrzymać się na zgiętych 
przedramionach, i dziwacznie wygina lędźwie, jakby miał zamiar się wycofać. Jego prawa ręka 
puściła moją pierś, ciężar całego ciała spoczywa teraz na lewym łokciu, a uwolniona ręka 
zsuwa się w dół niepewnym ruchem. Z gorączkowym, upartym wahaniem powraca znowu na 
mój brzuch, wślizguje się we mnie, jakby dla sprawdzenia, czy aby nie zdołałam się zamknąć. 
Wychodzi ze mnie i chwyta podbrzusze mężczyzny, jak mi się wydaje. Nagle zdaję sobie 
sprawę, że wraz z dłonią mężczyzna wprowadza między moje uda, między wargi mojej 
kobiecej dziurki, a nawet do jej wnętrza, do mojego brzucha, jakiś inny, zapierający dech w 
piersiach, bardzo długi, nabrzmiały palec. Nie jestem nieświadoma jego natury. To jest owo 
szczególne miejsce męskiego ciała - członek. Nigdy nie zdoła wbić go we mnie, nie chcę, ani 
on, ani ja nie możemy tego zrobić. Usiłuję zakazać mu wstępu, wypchnąć go, tak, wypchnąć, 
bo już za późno na to, żeby zabraniać mu wstępu. Mężczyzna zdążył już dobrze ulokować we 
mnie główkę tego palca, tego monstrualnego kija, i rozciąga mnie tak, że za chwilę pęknę. 
Powstrzymuje go jakaś przeszkoda, ta sama, która przedtem zatrzymała jego rękę. Przez chwilę 
mam wrażenie, że mężczyzna ustąpi, wyciągnie ze mnie ten obrzydliwy przedmiot, podobnie 
jak uprzednio wyjął palec. Ale, mój Boże, nic podobnego! Napiera, wciska go we mnie ze 
wszystkich sił, z całą gwałtownością. Rozerwie mnie, czuję to, jestem pewna. Przygryzam 
wargi, żeby nie wyć, i nagle rzeczywiście rozrywa mnie jakiś mały wewnętrzny wybuch, 
głuchy i oślepiający zarazem. Czuję ból, który wprawdzie nie jest nie do zniesienia, ale jest tak 
niesprawiedliwy, tak niezasłużony, że aż zgrzytam z nienawiści zębami.
      A on, mężczyzna, ten potwór, jakby nigdy nic, jakby nie wyrządził mi żadnej krzywdy, 
jakbym wcale nie istniała, nie zaprzestaje przebijać sobie we mnie drogi, w ciele mojego ciała, 
uparcie, ślepo, aż do wnętrzności. Powinien być całkiem szczęśliwy, bo przecież wygrał, zdołał 
wetknąć we mnie, w moje ciało, w moje sumienie, cały ten gigantyczny, kretyński przydatek 
męskiego ciała. Ten dziwny narząd pali mnie i dusi, rozcina. Rozerwał mnie na dwie części, 
które nigdy już się nie zrosną, a on, mężczyzna, wydaje się oddychać z ulgą i radością, 
szczęśliwie. Udaje, że wychodzi ze mnie, potem, znów się zanurza, zwleka, podskakuje, jakby 
chciał nadrobić opóźnienie, znów wychodzi, znowu się zagłębia, i coraz szybciej w ten sposób, 
aż daje się pochłonąć do granic możliwości, napina się do ostateczności i nagle staje dęba w 
moim wnętrzu, eksploduje w niewytłumaczalnym szale, i w podskokach, czkawkach, zalewa 
mnie w środku jakąś krwią, jakimiś łzami. Moją krwią, moimi łzami. Wydaje zwierzęce 
pomruki. Szczytem absurdu jest to, że można by sądzić, iż to jemu wyrwano duszę, że to on 
został zraniony i teraz śmieje się i płacze. „Chciałabym, żeby róża - znów na krzewie kwitła - i 
by krzak róży ścięty - rzucono w odmęty” (piosenka kanadyjska). Jestem tylko strzępkiem 
ciała, żyjącą i cierpiącą resztką ludzkiej godności przytłoczonej nieznośnym ciężarem 
odprężonego, wypoczętego ciała mężczyzny. Oddałabym wszystko, co mogłabym 
kiedykolwiek posiadać, by unieść ten ciężar, pozbyć się go i pobiec się umyć, wyszorować aż 
po duszę rękawicami z końskiego włosia i drucianą szczotką. Ale nawet tego nie mogę zrobić. 
Ciężar mężczyzny miażdży mnie. Myślę, że dokonawszy swego wyczynu, pozbywszy się 
napięcia nękającego jego własne ciało, mężczyzna po prostu zasnął.
      
      * * *
      Nazajutrz Frank znów był ubrany, znowu przypominał cywilizowaną istotę, 
mężczyznę, jakiego znałam przedtem i którego - jak mi się zdawało - kochałam. Miał dosyć 
zdrowego rozsądku, by nigdy nie powracać w rozmowie do wydarzeń tamtej nocy. Bez 
wątpienia wiedział doskonale, że jego postępowanie bardzo zraniło moją dumę i że nigdy mu 
tego nie zapomnę. Udawał więc, że sam też nic nie pamięta. Przypuszczam, że oboje mogliśmy 
dalej egzystować tylko pod tym warunkiem.
      W ciągu kilku następnych lat, jak już wspomniałam, byliśmy szczęśliwi, a w każdym 
razie nie przyszła mi do głowy myśl, że nie byliśmy. Na szczęście nigdy nie spodziewałam się 
dziecka Franka. Nie tylko nie sprawiłoby mi to żadnej radości, ale być może nie byłabym nawet 
w stanie tego znieść. Już dość Franka było we mnie, wystarczał w zupełności ten jego śmieszny 
instrument. W regularnych odstępach czasu Frank ponawiał próby zbliżenia się do mnie, i 
kiedy kładłam się spać, wtykał mi go między uda. Nie sprawiało mi to już bólu fizycznego i nie 
przeszkadzało za bardzo. Wiedziałam poza tym, że większość małżeństw to robi. A zresztą 
Frank szybko dał sobie z tym spokój. Być może, że jego także nie interesowało to zbytnio, nie 
zamierzał poświęcać temu zbyt wiele uwagi i hołdował jedynie zwyczajowi. Ilekroć wchodził 
do mojej sypialni, kładłam się na grzbiecie. Przez rodzaj litości dla Franka posuwałam się 
nawet do tego, iż podkasywałam wysoko długą nocną koszulę i rozchylałam uda. Zaczynał 
tradycyjnie, obmacując mnie i miętosząc stale w tych samych miejscach, z prawą ręką na mojej 
lewej piersi, a lewą między udami. Zgłębiał mnie palcem, też zawsze tym samym, jakby chciał 
rozpoznać teren, przekonać się w półmroku, że moja kobieca szparka nie zmieniła miejsca i nie 
przeniosła się na środek pleców albo za ucho. To dotykanie, to systematyczne badanie budziło 
we mnie zgrozę. Ale tak naprawdę nie trwało ono długo. Sążnisty męski wyrostek, tępy i głupi, 
zajmował miejsce palca. Pewnej nocy, gdy w sypialni było jaśniej, a Frank jak sprośny ulicznik 
zbliżał się do mnie spod światła, ujrzałam to narzędzie i wydało mi się ono podobne do indyka 
nadymającego idiotycznie grzebień i nabiegłe krwią naroślą. Wsadziwszy je we mnie, Frank 
wytężał się z chaotycznym pośpiechem, dźgał na oślep, miotał się przez parę chwil, potem 
pojękiwał, chwytała go sakramentalna czkawka i wreszcie wycofywał się wyczerpany. Zanim 
jeszcze zdążył opuścić sypialnię, a nawet łóżko, pędziłam jak szalona do umywalni, żeby się 
wyszorować. Marzyłam o świecie, w którym mężczyźni byliby zawsze ubrani po szyję, 
szarmanccy i dobrze wychowani. Kiedy wracałam do łóżka Frank był już w swojej własnej 
sypialni. Nazajutrz nie wspominaliśmy o tym ani słowem. Mogliśmy od rana znów zacząć żyć 
jak normalne ludzkie stworzenia.
      
      * * *
      Nigdy nie dowiedziałam się dokładnie, czemu Frank popadł w niełaskę w swoim pułku, 
ani też dlaczego znalazł się na wygnaniu na tych zatraconych wyspach. Pił oczywiście, ale 
wcale nie więcej od innych oficerów. Może chodziło o hazard. Może przegrał za dużo 
pieniędzy albo wręcz przeciwnie - zbyt wiele wygrał! Nie obchodziło mnie to bardziej niż 
wszystkie inne jego sprawy, skoro oficjalnie pozostał człowiekiem honoru. Wersja jego 
przełożonych dotycząca nowego przydziału głosiła, że tubylcy zaczęli wzniecać bunty w 
Oceanii i że należało raz na zawsze uśmierzyć te niepokoje. Wzmiankowano również, że 
Francuzi mają chętkę na nowe terytoria i że trzeba położyć na nich rękę jak najszybciej. Część 
kolonistów zgrupowana w rodzaju ligi nazywanej Towarzystwem Nowozelandzkim wywierała 
w tym kierunku presję na rząd, a tym samym na armię. Wiadomo, że to kupcy kierują losami 
świata. Jeśli chodzi o mnie, złe przeczucia miałam od chwili, gdy Frank wspomniał po raz 
pierwszy w mojej obecności o tych zapadłych zakątkach Imperium, a w szczególności o 
Australii. Dla mnie była to jedynie ziemia skazańców. Nie można było tam liczyć na 
jakiekolwiek dobre towarzystwo, bowiem żadna dama ani żaden dobrze wychowany 
mężczyzna nie potrafiliby tam wyżyć. Frank wyjaśnił mi, że, ściśle biorąc, nie jedziemy do 
Australii, która zresztą jest kontynentem, a nie wyspą, lecz na tereny jeszcze bardziej oddalone, 
jeszcze bardziej zagubione - do Nowej Zelandii. A zresztą, czemu nie, skoro w pewien sposób 
moje życie, nasze życie było stracone? Tam przynajmniej, tak daleko od Londynu, z dala od 
wszystkiego co ludzkie, będziemy przedmurzem postępu, zamiast być tylko jednym z jego 
odpadków.
      Nie ma tam miast, lecz tylko placówki handlowe, zalążki portów, faktorii i obozów 
wojskowych. U kresu nieskończenie długiej podróży w brudzie dotarliśmy do jednej z 
miejscowości w Australii. Garstka wegetujących tam białych nazywa ją Sidney. Potem, po 
drugim rejsie, o wiele krótszym, dopłynęliśmy do Wellington na Nowej Zelandii. Zabawne, że 
prawdziwy powód przeniesienia Franka stał się znany aż tutaj - bez wątpienia za przyczyną 
naszych współtowarzyszy podróży - i tych kilku prawdziwych Anglików, którzy osiedli na 
pustkowiach, ochrzciwszy je nazwami miast, przyjęło nas chłodno. Niemal natychmiast zatem 
wyruszyliśmy ponownie ku północnej części wyspy w asyście szczupłej eskorty 
kawalerzystów. Samo Wellington leży na wyspie północnej, lecz my udawaliśmy się jeszcze 
bardziej na północ, poza Napier, gdzieś między tym, co nazywają Przylądkiem Wschodnim, a 
placówkami Hamilton i Auckland, w rejon Rotarua. Wiadomo było, że dochodziło tam do 
poważnych starć pomiędzy kolonistami a tubylcami, jednakże dokładnego celu podróży Franka 
i kilku żołnierzy, którymi dowodził, nigdy nie udało mi się poznać. Na wzgórzach, w gęstym 
buszu, który rozciąga się od rzeki Waikato po jezioro Rotorua, spoza drzew lśniących w słońcu 
od wilgoci wypadła raptem wataha Maorysów i rzuciła się z impetem do ataku na naszą małą 
grupkę. Nie pamiętam zresztą szczegółów bitwy. Półnadzy, ciemnoskórzy mężczyźni najpierw 
wznieśli okrzyk wyzwania, czy też wściekłości, a potem w milczeniu, skąpani migoczącym od 
deszczu słońcem uwijali się, wymachując oszczepami i maczugami. Purpurowa rana rozkwitła 
na jasnej tunice jednego z żołnierzy. Ujrzałam Franka spadającego z konia. Obcas jednego buta 
utknął w strzemieniu i wierzchowiec wlókł go w ten sposób kawał drogi. A potem dosięgnął 
mnie cios nieco poniżej karku i straciłam przytomność.
      
      * * *
      Złocista poświata Oceanii przytłumiona nieustającym deszczem, z zielonkawym 
odcieniem listowia przenikała poprzez cienkie ścianki szałasu (Whare. Słowo nowozelandzkie) 
i docierała aż do mnie. Promienie dzieliły wnętrze szałasu na obszary cienia i światłości. Było 
mi bardzo gorąco, ściekał po mnie pot i miałam wrażenie, że jestem brudna, a z tyłu głowy 
odczuwałam daleki, głuchy, pulsujący jak dźwięk gongu ból. Sama nie wiedząc dlaczego, nie 
ośmielałam się poruszyć. Leżałam wyciągnięta na łóżku lub raczej bardzo niskiej pryczy, która 
- jak wyczułam dotykiem sklecona była z czterech krótkich kołków służących za nogi, ramy z 
wygładzonych prostych gałęzi lub żerdzi oraz siatki z lian pokrytej materacem z liści. Miałam 
ochotę krzyczeć, zawołać kogoś, ale powstrzymałam się. Równocześnie przyszło mi do głowy, 
że Frank i żołnierze musieli się albo znajdować w niewoli jak ja, albo nie żyć. W przeciwnym 
razie słyszałabym ich głosy, strzały, jakieś zamieszanie. Trochę wstyd było mi przyznać, że 
odczuwałam silną potrzebę naturalną. Lecz skoro nie odważyłam się nikogo zawołać, tym 
bardziej nie mogłam się zdobyć na wstanie z łóżka, by ją zaspokoić. Zresztą i tak nie 
wiedziałabym, dokąd pójść.
      Z drugiej strony dręczyło mnie pragnienie, a pulsujący ból od uderzenia czy stłuczenia z 
tyłu głowy coraz bardziej przechodził w palącą gorączkę. Jak zwykle w takim stanie, aż mdliło 
mnie na myśl, że tracę świadomość upływu czasu. Chwilami całe godziny zdawały się upływać 
w zawrotnym pędzie w krótkiej chwili przebłysku świadomości lub napięcia uwagi. Kiedy 
indziej natomiast jedna minuta, a być może sekunda, ciągnęła się w nieskończoność, 
wykoślawiona, płynna, szklista jak sama istota gorączki lub koszmarnego snu. Mała naturalna 
potrzeba, jak mawiała moja guwernantka, kiedy byłam dzieckiem, wyrywała mnie z tego 
otumanienia i raz za razem pozbawiała mnie tchu. Powstrzymywałam się, zapierałam tak 
rozpaczliwie, iż chwilami doznawałam uczucia palącego bólu w podbrzuszu, tam gdzie Frank 
wchodził zawsze we mnie palcem. Gdy nie mogłam już wytrzymać i właśnie miałam podjąć 
jakąś decyzję, odczułam skurcz całego ciała i zapomniałam o mojej palącej potrzebie. 
Posłyszałam jakiś nowy hałas, paplaninę, kroki. - Frank? - zapytałam.
      W miejscu, które u nas w Anglii byłoby drzwiami, odsunięto długą zasłonę z liści. 
Wielki prostokąt światła wdarł się nagle do chaty. W tym świetle gestykulowało kilka postaci 
kobiecych, sądząc po piersiach. Było ich pięć lub sześć i weszły całą grupką bez najmniejszego 
wahania ani zażenowania. Światło, które początkowo mnie raziło, teraz wydało mi się nieco 
łagodniejsze już to dlatego, że moje zmęczone gorączką oczy przywykły niego, już to dlatego, 
że dzień chylił się ku zmierzchowi. Za plecami kobiet dojrzałam popielatoniebieskie niebo, 
strzelające w górę zielenią palmy i całą bujną roślinność na wzgórzach. Kobiety podobnie do 
mężczyzn, którzy nas zaatakowali, były prawie nagie. Króciutka przepaska, a raczej strzęp 
materiału, przeważnie biały, a u dwóch czy trzech ufarbowany na żywe kolory, ciasno 
opasywał im biodra. Cała reszta: tors, ramiona, uda i nogi, pozostawała nie zakryta. Miały 
długie, czarne włosy, najprawdopodobniej naturalne, o pięknym połysku, o ile w ogóle można 
mówić o pięknie w przypadku dzikusa, oraz skórę i ciało niezwykłej gładkości, którą 
zawdzięczały bez wątpienia temu, że zwyczajem ich było chodzić nago. Ich nogi natomiast 
częstokroć były podrapane od kolczastych krzewów aż po górną część ud. Rodzaj obcisłej 
przepaski zawiązanej mniej więcej w okolicy pępka nie osłaniał bowiem niższych partii ciała. 
Nie wiem, czy można by nazwać językiem ten jazgot, który dobywał się z ich ust, ale prawdę 
mówiąc nie był to jazgot nieprzyjemny. Dużo samogłosek i mało spółgłosek, jak gaworzenie 
niemowlęcia.
      Kobiety otoczyły mnie wśród pogwarek i paplaniny, a kilka z nich bezceremonialnie 
usiadło na moim posłaniu, przyglądając mi się i wlepiając we mnie wielkie, błyszczące jak 
oliwki, czarne oczy. Doskonale wiedziałam, że w takich sytuacjach z zasady nie należy 
okazywać strachu. Wydawało się, że te dziwne stworzenia zadają mi jakieś pytania w swoim 
narzeczu. Nie udało mi się ich zrozumieć i nawet nie miałam zamiaru próbować. Zarówno 
uśmieszki niektórych, jak i surowa, poważna, badawcza mina innych nie zrobiły na mnie 
najmniejszego wrażenia. A raczej podchodziłam do jednych i drugich z jednakowym brakiem 
zaufania.
      - Gdzie jest Frank? Gdzie podziewa się kapitan Mc Leod? - powiedziałam. - Poza tym 
byłabym zobowiązana, gdyby przyniesiono mi coś do picia!
      Znów zaczęły coś szczebiotać, lecz tym razem nie do mnie, a pomiędzy sobą. I w 
chwili, gdy już sądziłam, że posłuchają mojej prośby, jedna z nich, siedząca najbliżej, 
pochwyciła mnie za ramiona, inna, z drugiego końca posłania, ujęła mnie za nogi i odwróciły 
mnie na brzuch, jak odwraca się naleśniki. Mówiłam sobie, że powinnam się bronić, zbesztać 
je, może nawet podnieść się z legowiska i rzucić się na nie z pięściami. Ale gorączka odebrała 
mi siły, a nadto obawiałam się, że w pozycji, w jakiej mnie ułożyły, łatwo było o utratę 
godności. Zgubiłam mój pilśniowy kapelusz amazonki, a splecione w warkocz włosy musiały 
się rozsupłać. Ręce, małe małpie łapki, odgarnęły je zdecydowanie, chociaż bez brutalności, 
podobnie jak przedtem odwróciły mnie na brzuch. Uświadomiłam sobie, że kobiety oglądają 
moją ranę. Paplały, a łóżko wygięło się, gdy jedna z nich wstawała. Na króciutką chwilę 
przesłoniła światło, wychodząc z chaty, a potem po raz drugi, gdy wracała. Na kark, w miejscu 
stłuczenia, przytknięto mi rodzaj tamponu nasączonego płynem, który początkowo sprawił mi 
piekący ból, niemal jak rozżarzone do czerwoności żelazo, by potem przynieść mi rozkoszne 
uczucie świeżości. Jedna z kobiet wybuchnęła perlistym śmiechem dziecka lub ptaszka. 
Czułam się tak odprężona i spokojna, że nie pragnęłam już obrócić się na wznak. 
Zastanawiałam się nawet, czy nie podziękować dzikuskom.
      Lecz w tej samej chwili, w której przemknął mi przez głowę ten absurdalny pomysł, 
jedno ze stworzeń poczęło mi rozpinać na plecach pierwsze guziki mojej sukni do konnej jazdy, 
obcisłej od szyi po talię, niżej zaś luźniejszej, i kobiety przystąpiły do rozbierania mnie. Tym 
razem chciałam stawić im czoło, lecz wystarczyło, by położyły kolano, a może pięść albo rękę 
na moich biodrach, bym nie mogła się nawet poruszyć. Teraz paliła mnie już nie mała rana z 
tyłu głowy, lecz straszliwy wstyd. Guzik za guzikiem, część ubrania za częścią, i stworzenia te 
ujrzały mnie nagą, jak mnie Pan Bóg stworzył. Od czasu do czasu przekrzykiwały się w swoim 
narzeczu. Nie wiedziałam, co je tak zafrapowało, widok mój czy moich ubrań. Z całą 
pewnością te dzikuski były zwariowane. Jedna z nich uchwyciła w dłonie mój tyłeczek i zanim 
mogłam zaprotestować w najlepsze rozchyliła pośladki, by przyjrzeć mi się dokładniej. Inna, 
być może ośmielona tym gestem, siedząc na skraju posłania, rozłożyła mi nogi, a trzecia, o ile 
nie była to ta sama, która chciała obejrzeć dziurkę w pupce, skorzystała z sytuacji i wsunęła mi 
rękę między uda. Szarpnęłam się gwałtownie, zsunęłam nogi razem i przytrzymałam ciasno 
ściśnięte. Lecz te dziwne stworzenia zareagowały jedynie wybuchem śmiechu. Zamiast 
ponowić próbę lub rozgniewać się albo uderzyć mnie, o czym w duchu marzyłam, bo tak 
naprawdę nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności, niż rzucić się na nie z pazurami, 
pochwyciły mnie jedynie za ramiona, stopy i obróciły ponownie jak naleśnik, tym razem na 
wznak.
      - Och! - wykrzyknęły, gdy ujrzały mnie tak bardzo wystawioną na widok.
      Do dwudziestego szóstego roku życia nikt nie widział mnie naprawdę nagiej, 
przynajmniej od najwcześniejszego dzieciństwa. Wspomniałam już, że unikałam patrzenia na 
siebie, kiedy się myłam, ubierałam lub rozbierałam. Rozpaczliwie pragnęłam zwinąć się w 
kłębek, schować przed tymi wszystkimi spojrzeniami lub choćby zasłonić ręką oczy, żeby nie 
widzieć, jak te stworzenia przyglądają mi się. Lecz one uniemożliwiły mi to, już to trzymając 
mnie mocno, już to całkiem po prostu siadając na moich członkach. Teraz zaczęły zachowywać 
się jeszcze bardziej jak nienormalne. Jedna z nich uporczywie unosiła mi powieki, gdy 
chciałam je zamknąć, a jej czarne źrenice wpatrywały się w moje niebieskie oczy jak w studnię, 
do której za chwilę miała wpaść. Inna dobrała się do moich piersi i wydawało się, że nigdy nie 
przestanie ich ważyć w dłoni, ściskać, naciągać palcami. Posunęła się nawet do tego, że 
chwyciła je jedną po drugiej wargami i ssała ich koniuszki, co natychmiast sprawiło, że moje 
sutki naprężyły się i stwardniały, a nabrzmiały biust przyśpieszał bicie mojego serca. Jeszcze 
inna dzikuska, o łagodnym wyglądzie, wsunęła mi palec w załom pępka. Skończyło się to na 
tym, że wetknęła tam język, nie śpiesząc się z jego cofnięciem, co wywołało u mnie gwałtowny 
dreszcz. Lecz gdy walczyłam ze sobą, żeby go stłumić, a w każdym razie ukryć, 
współtowarzyszki tej wariatki, korzystając z mojej nieuwagi, znów rozchyliły mi uda. Jedna z 
nich uklękła mi między nogami, nie pozwalając ich zewrzeć, i teraz tłumnie pochylały się 
wśród świergotliwych okrzyków nad moją szparką. Żwawe małe ręce zmierzwiły moje futerko 
z pewnością przygniecione ubraniem i długą jazdą na koniu. Niech wreszcie pójdą sobie do 
diabła! - pomyślałam. Czy nigdy nie widziały kobiety i nie wiedzą, jak jesteśmy zbudowane? 
Czy tutejsze kobiety nie mają przynajmniej ciał - skoro nie całą resztę - podobnych do naszych? 
Jedna z młodych dziewcząt - a na moje nieszczęście nie wydaje się, by jakikolwiek wiek, w 
przeciwieństwie do wyglądu, traktowano tam z powagą, że nie wspomnę już o szacunku - 
wydała nagle głośniejszy okrzyk. Trzymała palec w górze, a jej współtowarzyszki zaśmiewały 
się, marszcząc niedorzecznie małe noski. Ta, która krzyknęła, wybiegła podrygując w 
podskokach. Po chwili wróciła, niosąc nieco ostrożniej rodzaj tykwy z czystą wodą i jakieś 
gąbki. Włosie lub raczej mech, o jakim donoszą z Egiptu niektórzy podróżnicy. Nienawistne 
stworzenia zabrały się teraz do mycia mnie. I zapewniam, że ja, która tak cenię sobie czystość, 
nie życzę żadnej kobiecie, by kiedykolwiek była kąpana w ten sposób. Traktowały mnie tak, 
jak z trudem potraktować by można zwierzę, przedmiot lub nagą statuę, docierając palcami 
albo karykaturami gąbek do najdrobniejszej fałdki, najmniejszego załomu mojego ciała, do 
jego najintymniej szych tajemnic, jakby chciały usunąć z niego nie tylko ślady podróży, 
zmęczenia, gorączki, ale nawet niedostrzegalne pozostałości mojego indywidualnego zapachu, 
zdrową otoczkę angielskiego ciała, a krócej i prościej, każdej istoty cywilizowanej. I podczas 
gdy tak usiłowały wyszorować mnie z brudu, który w istocie istniał tylko w ich wyobraźni i w 
ich wykoślawionych i nie ukształtowanych barbarzyńskich pojęciach, zdarzył mi się straszliwy 
wypadek. Leżałam na plecach, dziewczęta rozwarły mi szeroko uda i wycierały moją szparkę 
małymi gąbkami, poruszając nimi pomiędzy wargami, z dołu do góry i z góry na dół, z dużą 
nawet delikatnością, gdy w tej samej chwili jedna z nich, chcąc uczestniczyć w operacji albo 
lepiej widzieć, położyła dłoń na moim brzuchu i oparła się na nim całym ciężarem. Jakiż 
nieznośny wstyd przeżyłam, gdy ten nacisk i nagły ciężar rozbudziły moją potrzebę z taką siłą, 
że zsiusiałam się mimo woli. Wolałabym umrzeć w owej chwili, lecz nigdy nie umiera się tak z 
niczego. Gdy kobiety krzyknęły głośniej niż kiedykolwiek i roześmiały się z całego serca, 
poddałam się i wydawało się, że nigdy nie skończę siusiać. Wyobraziłam sobie, że jestem 
klaczą na łące, u nas w Anglii. W przeciągu jednej sekundy zrozumiałam, jakie to szczęście być 
zwierzęciem.
      Żeby te dziewuchy wreszcie poszły do diabła - pomyślałam, zamykając oczy, by na nie 
nie patrzeć.
      One zaś cofnęły się pośpiesznie na łóżku, żebym ich nie spryskała. Gdy mimo wszystko 
skończyłam, zadałam sobie pytanie, na które nie bardzo pragnęłam odpowiedzi: co teraz 
zrobią? Prawdę mówiąc czułam się szczęśliwa, będąc zwierzęciem, przedmiotem. Młode 
stworzenia nie wydawały się w najmniejszym stopniu zbite z tropu. Postępowały ze mną, jak 
postępuje się z chorymi. Jedna z nich poszła i przyniosła grube naręcze liści. Kiedy wróciła, 
kilka jej współtowarzyszek uniosło mnie, a jedna zwinęła zmoczone przeze mnie posłanie z 
liści i poszła je wyrzucić. Na to miejsce rozesłano świeże listowie i ułożono mnie na nim na 
powrót, po czym młode kobiety, śmiejąc się bez przerwy, gdyż incydent ten bardzo je rozbawił, 
powróciły do mojej toalety, skupiwszy się w szczególności na podbrzuszu i udach. Gdy już 
dokładnie mnie umyły, wysuszyły z nie mniejszą skrupulatnością kawałkami lnianej tkaniny. 
Oczywiście nie był to ten gatunek lnu, który znamy. Tubylcy tkają go własnoręcznie z włókien 
roślin liliowatych, które uczeni nazywają phormium. Leniwie i biernie pozwalałam im na 
wszystko.
      Zajmujcie się moją osobą, pracujcie dla mnie, skoro was to bawi, głupie niewolnice - 
myślałam w duchu.
      Całkowicie zapomniałam w owej chwili o Anglii i Franku, o Franku przede wszystkim, 
troszkę tak, jakby ta sytuacja, te dziwaczne sceny były moją zemstą zarówno na nim, jak i na 
tych stworzeniach. W chwilę później, gdy właśnie w głębi duszy nazywałam je niewolnicami, 
najmłodsza - sądząc po spiczastych piersiach mogła mieć najwyżej piętnaście lub szesnaście lat 
- spytała o coś swoje współtowarzyszki, na co te wyraziły zgodę. Dzikuska jak udało mi się 
chyba zrozumieć, miała na imię Nawa-Na - usiadła na skraju łóżka i obróciwszy się do mnie 
wężowym ruchem, klepnęła w siatkę pryczy. Przyglądałam jej się bez poruszenia. Wówczas 
inne, bez cienia brutalności, ale i bez najmniejszego wahania, pochwyciły mnie za ramiona, 
uniosły i posadziły koło niej. Śmiech widoczny był w jej podłużnych, brązowych oczach, ale 
nie na twarzy. Byłam całkowicie naga, ona zaś nosiła klasyczną w tym plemieniu, jak się 
wydaje, białą przepaskę, co stawiało mnie w upokarzającej sytuacji. W zamian za to 
dominowałam nad młodym stworzeniem wzrostem, chociaż nie jestem bardzo wysoka jak na 
kobietę, głową obsypaną grzywą jasnych włosów, ramionami i torsem, dumnie rozkwitniętymi 
piersiami. Przypomniałam sobie nagle, że Frank nigdy nie kochał ani nie potrafił zrozumieć 
moich piersi. Młoda dziewczyna, Nawa-Na, ujęła w dłoń jedną z nich i delikatnie kołysała 
przez chwilę. Lecz także i ją nie to najbardziej interesowało. Nie potrafiłam tego zrozumieć, ale 
tym, co najbardziej ją intrygowało, było jasne futerko na moim podbrzuszu, chociaż w pozycji 
siedzącej, w jakiej się znajdowałam, było o wiele mniej widoczne. Nachyliła się, by przyjrzeć 
mu się z bliska, przez chwilę bawiła się nim, chwytając je palcami. Byłam zdumiona. Potem 
pozostałe kobiety rzuciły Nawie-Na kilka słów. Wówczas zaprzestała mnie badać, ujęła mnie 
za ramię i przyciągnęła ku sobie. Nic z tego nie rozumiejąc, stawiałam opór, lecz pozostałe 
kobiety ruszyły ku mnie z groźnymi minami i musiałam ulec. Nawa-Na chciała ni mniej, ni 
więcej tylko przełożyć mnie przez kolana. Byłam przerażona tą nową pozycją, tak wystawiona 
na widok, naga i bez żadnej możliwości kontrolowania czuwających przy mnie kobiet. Lecz co 
dopełniło miary mego wstydu i wściekłości to fakt, że dziewczyna, ułożywszy mnie podług 
swego widzimisię na kolanach, z wypiętym tyłkiem dokładnie pomiędzy jej udami, zabrała się 
w najlepsze do prania mnie po pupie, tak jak u nas karci się dzieciaka, który nieco się 
zapomniał. Z takiej czy innej przyczyny rodzice nigdy mnie nie bili i w dwudziestym szóstym 
roku życia po raz pierwszy dostawałam teraz lanie. Cała moja miłość własna gwałtownie 
zaprotestowała, a szczególnie przed dostawaniem w skórę na oczach tych stworzeń z ręki 
kogoś, kto w moim mniemaniu był tylko nędznym podlotkiem. Lecz w chwili, gdy tylko 
spróbowałam odwrócić się i wstać, Nawa-Na drugą ręką przytrzymała mnie między łopatkami 
i zdałam sobie sprawę, że jeśli będę się upierać, pozostałe kobiety przyjdą jej z pomocą. 
Musiałam się zatem podporządkować i nadal pozwolić się chłostać. Dzikuska używała sobie co 
sił. Uczucie bólu było tak piekące, że niekiedy wbrew woli napinałam się, by go uniknąć, lecz 
kiedy się napinałam, uderzenia, klapsy w naprężone mięśnie sprawiały mi jeszcze dotkliwszy 
ból, więc czasami przeciwnie, rozluźniałam się, otwierałam, starając się być całkiem uległa i 
paradoksalnie... niedostępna. Lecz teraz rozzłoszczona mała rączka uderzała mnie dokładnie w 
dziurkę w pupie i w otwór kobiecej szparki, która zdawała się rozwierać, trawiona dziwnym i 
dotkliwym głodem wznieconym palącymi klapsami, i nie mogłam już dłużej tego znieść. 
Tymczasem chłosta przedłużała się, a moja wściekłość, bunt mojej urażonej dumy dochodziły 
do krytycznego punktu. Powyżej tego punktu, gdy deszcz razów nie ustawał, a nawet padał ze 
zdwojoną siłą, coś pękło z kolei w mojej dumie, pociekły mi łzy, wybuchnęłam szlochem i 
szarpnęłam się rozpaczliwie. Kobiety aż krzyknęły z zadowolenia. W momencie gdy 
próbowałam się wyszarpnąć, prawdę mówiąc bez wielkiej nadziei, że uda mi się wstać i 
uchronić od dalszej chłosty, znalazłam się przez sekundę z głową zwróconą ku otworowi 
wejściowemu szałasu i tam, w odległości zaledwie kilku metrów, w popołudniowym świetle 
ujrzałam przechodzącego tubylca, mężczyznę odzianego tylko w przepaskę biodrową. Zwolnił 
kroku, być może z powodu hałasu, i obrócił głowę w kierunku chaty. Byłam pewna, że widzi 
mnie nagą jeszcze bardziej od niego i biorącą lanie jak dziecko, równie dobrze jak ja widzę 
jego, i pomyślałam, że zbliży się i wejdzie do szałasu. Na tę myśl poczułam w głębi trzewi 
jakieś rozdarcie i gwałtowny skurcz, które napełniły mnie rozkoszą. Naprawdę za jednym 
zamachem wszystko w samym środku mojej kobiecej szparki zapłonęło i zwilgotniało. W 
rzeczywistości ruszył swoją drogą i oddalił się, ale dzikuski jakimś diabelskim instynktem nie 
omieszkały natychmiast zauważyć mojej niewyobrażalnej reakcji. Znowu radośnie 
zakrzyknęły, klasnęły w ręce i wszystkie razem ciasno otoczyły mnie i swoją 
współtowarzyszkę. Nawa-Na chłostała mnie jeszcze przez kilka sekund, ale już z mniejszym 
zapałem. Można by rzec, że chodziło raczej o uspokojenie mnie, nasycenie w jakiś sposób. 
Zaprzestała, a ja leżałam rozciągnięta na jej kolanach z szeroko rozwartymi pośladkami, 
rozpalonymi i czerwonymi bez wątpienia. Korzystając z tej chwili odprężenia, dziewczyna 
zanurzyła w mojej kobiecej szparce nie tylko palec, ale chyba całą swoją małą rączkę i 
kilkakrotnie wsuwała ją i wysuwała z cudowną delikatnością. Roześmiała się i pojęłam, że 
wyjaśnia swoim współtowarzyszkom, że zostałam pokonana i że w porywie rozkoszy 
zwilgotniałam w środku i wypełniłam się sokiem. Lecz ani jej śmiech, ani moja klęska nie 
zdołały mnie upokorzyć. Całkiem przeciwnie, moja duma znów była ogromna i szybowała 
ponad tymi nędznymi stworzeniami jak orzeł. Gdy Nawa-Na zdecydowała w końcu całkiem 
wyjąć rękę, miałam ochotę chwycić jej dłoń i całować każdy jej palec.
      
      * * *
      Opuszczając szałas, kobiety zabrały ze sobą moje odzienie. Myślałam, że był to sposób, 
by zatrzymać mnie w uwięzieniu. Lub też po prostu chciały je przymierzyć, poprzebierać się w 
nie dla zabawy. Być może one także miały mężów, tubylczych Franków o brązowej skórze - co 
wydało mi się pomysłem niewypowiedzianie komicznym - i pragnęły użyć mojej garderoby, by 
ich uwodzić! Wciąż leżałam na brzuchu, obojętna na wszystko, czując pod sobą elastyczny 
materac z liści. Pośladki piekły mnie jeszcze. Już nie cierpiałam i nawet przez chwilę nie 
pamiętałam o stłuczeniu na karku. Moje trzewia wciąż porażone były głuchym odrętwieniem i 
ilekroć mimowolnie wracałam myślą do tego tajemniczego płomienia, koniuszki moich piersi 
twardniały. Leniwie zaciskałam palce na gęstych liściach.
      Nieco później poczułam głód i pragnienie. Nie chciałam zwracać uwagi na kobiety, lecz 
odgłosy ich życia dochodziły do mnie. Mężczyźni, dotychczas nieobecni albo niewidoczni, 
wyjąwszy tego, którego ujrzałam, gdy dawano mi chłostę, pod wieczór powracali chyba do 
wioski. Kobiety nawoływały się, ucierały jakieś korzonki w moździerzach albo siekały je na 
drewnianych lub kamiennych tacach. Usłyszałam śmiechy i bieganinę dzieci. Naturalnie 
tubylcy też mają prawdziwe dzieci. Być może powinnam była zawołać o pomoc lub jeszcze raz 
spróbować ucieczki, ale prawdę mówiąc, nie byłam jej z kolei pytającego spojrzenia. Znów się 
zaśmiała, a potem odwiązała i zwinęła jednym ruchem ręki swoją przepaskę i pokazała mi, jak 
ona sama siusia. W tym celu kobiety tubylców przyjmują prawie pozycję stojącą, uginając 
jedynie troszkę kolana. Jest to sposób dość nieszczęśliwy, a w szczególności odgłos, jaki przy 
tym powstaje, jest po prostu nie do zniesienia. Poczułam nagłe gwałtowne pragnienie, żeby 
zobaczyć jej dziurkę podczas siusiania, ale pech chciał, że nie pozwalał na to brak światła i w 
ciemności rysowała się jedynie jej twarz, podczas gdy reszta ciała pozostawała w cieniu. 
Wydawało mi się, że zanim ponownie przewiązała się opaską, wycierała się do sucha pękiem 
liści.
      W szałasie kazano mi stanąć z rozchylonymi nogami i umyto mnie jeszcze raz, ale już 
bardziej powierzchownie - podbrzusze, pomiędzy udami, a także pod pachami - po czym 
kobiety odziały mnie od stóp do głów z wyjątkiem pończoch, których nie pozwoliły założyć. 
Wielokrotnie musiałam im zresztą pomagać. Myliły rękawy z innymi rozcięciami ubrania albo 
dawały się zbić z tropu ilością guzików, wstążek i agrafek. W końcu ubranej pozwolono mi 
usiąść na łóżku, a inne kobiety przyniosły mi coś do jedzenia i picia. Jedząc tak, a nade 
wszystko pijąc, zastanawiałam się, czy w przyszłości, dopóki pozostanę w mocy tych dzikusek, 
w zamian za nie-ingerowanie w życie ich wioski będą mnie żywić, obsługiwać, ubierać i 
rozbierać w tym samym szałasie, nie pozwalając nigdy z niego wychodzić, nawet dla 
ukradkowego zaspokojenia potrzeby po zapadnięciu zmierzchu. Nic z tego. Kiedy już się 
najadłam, na co kobiety czekały bez zniecierpliwienia, dały mi do zrozumienia, że powinnam 
wstać i podążyć za nimi. Posłuchałam, kryjąc zadowolenie z faktu, że byłam wyższa od 
którejkolwiek z nich. Jak tylko przekroczyłam próg szałasu, wydało mi się, że cały świat wokół 
mnie zogromniał. Było tam nocne niebo wysoko nad głową, z gwiazdami odmiennymi od tych, 
które znamy w Anglii. W dole krąg lub półkole łańcucha górskiego, którego strzeliste, a 
czasami przeciwnie - popękane i łagodne kontury rysowały się w oddali na tle nieba. Wewnątrz 
kręgu, miękkie zbocza wzgórz falujących pod ciężarem drzew. Dalej, w samym środku, mniej 
lub bardziej odsłonięta przestrzeń pośród drzew i krzewów, gdzie tubylcy zgromadzili, a może 
raczej rozsiali swoje szałasy, swoje chaty. Po maorysku nazywa się to pak. Lecz oczywiście 
wówczas jeszcze o tym nie wiedziałam. W samym centrum pahu, czy też wioski, jeśli wolicie, 
dostrzegłam jedynie anonimowy i przemieszany tłum tubylców, leżących na ziemi, 
podpierających się pod brody, klęczących lub siedzących w kucki wokół ogniska albo w 
pewnej od niego odległości, i zażywających wieczornego wypoczynku. Tymczasem od strony 
szałasu, w którym trzymano mnie uwięzioną, nie było nikogo, i właśnie stamtąd kobiety 
przyprowadziły mnie do pozostałych, po czym same usiadły wśród czeredy. Zostałam całkiem 
sama, stojąc w bezruchu pomiędzy ogniskiem i spoglądającymi na mnie ludźmi. Jedynie 
kilkoro dzieci stało jak ja lub biegało w różne strony. By nie utracić godności, udawałam, że nie 
patrzę i nie widzę nikogo. Uwagi i komentarze wydawały się nader ożywione, lecz nie 
zauważyłam głośniejszych okrzyków ani śmiechów. Zaczęłam mieć nadzieję, że po 
zaspokojeniu ciekawości zostanie uszanowany mój status Angielki lub przynajmniej białej i 
Europejki, być może z uwagi na przyszłą wymianę lub jakieś inne pertraktacje, i że zostanę 
odprowadzona do chaty. Ale również i z tego nic nie wyszło. Musiano wydać jakiś rozkaz. 
Kątem oka dostrzegłam mężczyznę, który sądząc po słusznym wzroście, widocznym nawet w 
pozycji siedzącej, musiał być wodzem. Później dowiedziałam się, że nazywał się Ra-Hau. Lecz 
tamtej nocy nie wydawało mi się, by sprawował władzę. Mimo to dwie spośród kobiet 
podniosły się, podeszły i po raz wtóry przystąpiły do rozbierania mnie.
      Tego tylko brakowało! - pomyślałam.
      Niewiele było trzeba, a byłabym się roześmiała z wściekłości. Nie zostawiły na mnie 
skrawka ubrania z wyjątkiem majtek, jednej z tych leciutkich sztuk bielizny produkowanych w 
Anglii z jedwabi, batystu i koronek, które zakrywały nieprzyzwoite części ciała od talii do 
podudzia. Wciąż jeszcze uważałam się za szczęśliwą, że udało mi się je nabyć za tak niską 
cenę. Kobiety kazały mi obrócić się, żeby wszyscy mogli dobrze się przyjrzeć. W ruchu 
zakołysałam nagimi piersiami, a moje długie blond włosy posypały się na ramiona. Teraz z 
męskich piersi dobył się głęboki pomruk. Całkiem mały chłopiec - sądzę, że nie mógł mieć 
więcej niż dziewięć lub dziesięć lat wyskoczywszy z ciżby, podbiegł do mnie, a nawet rzucił się 
na mnie, objął mnie z całych sił wysoko za pośladki i gdy jego twarz znalazła się dokładnie na 
wysokości mojego brzucha, pochylił lekko głowę i poprzez bieliznę przycisnął żarliwie wargi 
do mojej szparki. Materiał był tak cienki, iż poczułam ciepło, a nawet kształt jego ust, tak jak on 
z pewnością poczuł moją najbardziej intymną część ciała. Byłam tak zaskoczona, że nie 
zdobyłam się ani na spoliczkowanie go, ani na odepchnięcie. W pewnej chwili ukąsił mnie, 
pocałunek stał się mocniejszy, jeszcze bardziej natarczywy, a potem chłopiec odszedł. Jego 
gest nie wywołał żadnej reakcji poza nowym pomrukiem, pozbawionym zresztą cienia 
dezaprobaty, o ile zdołałam się zorientować. Byłam półżywa ze wstydu, tym bardziej, że 
chłopak, jak wszystkie inne dzieci, nie mówiąc już o dorosłych, nosił klasyczną przepaskę. Nie 
wiem dlaczego, ale wolałabym, żeby przynajmniej dzieci były nagie. Myślę, że czułabym się 
mniej samotna.
      Ktoś klasnął w ręce. Na ten znak przyniesiono rodzaj kozła, dosyć podobnego do 
używanych w Anglii do ćwiczeń gimnastycznych, lecz wyścielonego nie skórą, a listowiem, i 
ustawiono go poprzecznie przed gromadą. Był niższy od konia z łękami i sięgał mi mniej 
więcej na wysokość brzucha, podobnie jak ów nieprzyzwoity chłopiec. Gdy przyglądałam mu 
się, bardziej zdziwiona niż przestraszona, bowiem koszmary są jedynie rodzajem sennych 
marzeń, te same dwie kobiety, które przedtem mnie rozebrały, teraz pochwyciły znienacka, 
przewiesiły przez dziwny przyrząd i pozostawiły na podobieństwo skrępowanego jeńca 
przerzuconego przez siodło. Leżałam na brzuchu zgięta wpół, z głową i torsem zwróconym w 
kierunku ogniska, z nogami zaś, a zwłaszcza tyłkiem, tym wstrętnym kobiecym tyłkiem - ku 
czeredzie tubylców, którzy z wolna stłoczyli się, tworząc półkole. Nie byłam skrępowana, a 
jednak nie ośmieliłam się nawet pomyśleć o wykonaniu choćby najmniejszego ruchu, 
stawieniu najmniejszego oporu, mając zawsze na uwadze, że moi oprawcy mogliby uczynić coś 
jeszcze gorszego. Już dość nieludzka była sama świadomość, niemal fizyczne odczucie, że 
wystawiam na wyuzdane spojrzenia dokładny zarys mojego ciała, a przede wszystkim mojego 
tyłka, wypiętego teraz i otwartego na dodatek z powodu pozycji, w jakiej się znajdowałam.
      I kiedy robiłam, co mogłam, żeby go zewrzeć, zamknąć go na powrót i uniknąć jak 
tylko się da żarłocznego ludzkiego wzroku, ktoś po raz drugi klasnął w dłonie. Równie dobrze 
mogłam oszczędzić sobie wysiłków. Jedna z kobiet, które przewiesiły mnie przez kozioł, a 
którą rozpoznałam zdoławszy nieco odwrócić głowę, nie ryzykując jednak wstania, znów 
powróciła, obeszła mnie wokół - intensywnie czułam teraz jej obecność za moimi plecami - i 
bez uprzedzenia położyła mi ręce na biodrach, po czym ściągnęła mi majtki do kolan. Wszyscy 
zgromadzeni wydali przytłumiony okrzyk. Ogrom wstydu sprawił, że poczułam, jak czerwienię 
się nie tylko na policzkach czy na twarzy, ale wprost od czubka głowy po pięty. Było to do tego 
stopnia nie do zniesienia, że zapragnęłam zamknąć oczy i nigdy więcej ich nie otworzyć, a 
równocześnie nie stracić z widoku, chociażby przez jedną sekundę, tych, którzy mi się 
przyglądali. Nie wiem dlaczego, ale w sytuacji najbardziej upokarzającej można zachować 
trochę dumy dopóty, dopóki znajdzie się czas na przyjrzenie się samej sobie i rzucenie 
wyzywającego spojrzenia tym, którzy na was patrzą. Na domiar wstydu, wszystko co ciało 
kobiety ma w sobie najbardziej tajemniczego, najbardziej intymnego, jeśli już nie 
najcenniejszego, odsłaniałam i rozwierałam przed oczami widzów, mając dość siły jedynie, by 
odwrócić głowę, przechylić ją nieco na bok i w ten sposób kontrolować sytuację i patrzeć, czy 
nie nadchodzą. Pewna ich liczba rzeczywiście podniosła się z miejsc, a jeden z mężczyzn ruszył 
w kierunku kozła. Na nieszczęście przestałam go widzieć w momencie, gdy znalazł się tuż za 
mną, czyli wówczas gdy najbardziej chciałam móc podpatrywać każdy jego ruch. Lecz mogłam 
tylko przeczuwać i doznać tego, co uczyni. Zanim zniknął mi z pola widzenia, zdołałam jedynie 
dostrzec, że nie był to dobrze zbudowany, wysoki tubylec, którego uznawałam za wodza. Tym 
razem chodziło o osobnika przeciętnego, nie różniącego się niczym od wszystkich pozostałych, 
i za to jeszcze bardziej go nienawidziłam. Wydawało mi się, że moje upokorzenie nie byłoby 
tak duże, gdyby chodziło o wodza. Stwierdziwszy, że zdążyłam zewrzeć nogi, by ukryć 
wstydliwe części, schylił się niewątpliwie i chwytając mnie za kostki u nóg, ponownie rozwarł 
mi szeroko uda. Cienka listewka w moich spuszczonych do kolan majtkach naprężyła się, ale 
nie pękła. Potem mężczyzna rozchylił mi również pośladki i zauważyłam, że i inni tubylcy 
podeszli, żeby popatrzeć. Teraz, gdy jego dłonie rozwierały mi szeroko pośladki, ustawił się 
tak, by móc równocześnie za pomocą kciuków rozciągnąć moją szparkę. Kobieta wzięta w ten 
sposób od tyłu, zgięta wpół nie ma żadnej ucieczki, żadnej obrony. Wydawało mi się, że czuję 
oddech gapiów na tym tak obnażonym wnętrzu mojego ciała, miałam wrażenie, iż słyszę, jak 
szeptają i dyszą. Człowiek, który mnie odkrywał, otwierał, rzekł coś ze śmiechem i wydało mi 
się, że inni pozostawili mu - by tak rzec - trochę swobody i cofnęli się odrobinę. Teraz jednym 
pchnięciem wsadził mi palec w dziurkę. Mogłabym to określić jako brutalne, ponieważ rozkosz 
doznana przed południem była już tylko odległym wspomnieniem, teraz zaś pod wpływem 
wstydu, a także wściekłości wywołanej tymi wszystkimi spojrzeniami, czułam się zimna i 
sucha, tak ściśle zwarta, że mężczyzna musiał w istocie przymusić mnie, w pewien sposób 
zgwałcić po to, by móc chociażby włożyć we mnie cały palec. Wbijając się we mnie w ten 
sposób, sprawił mi duży ból i nienawidziłam go za to ze wszystkich sił. Teraz wyciągał 
powolutku palec, mówiąc coś niezrozumiałego do otaczającej nas ciżby tonem wielce 
rozczarowanym, i podczas gdy palec jego wychodził ze mnie, poczułam, że ścianki mojej 
pochwy zaciskają się na nim wbrew mojej woli, zatrzymują go jak w jakiejś śmiesznej parodii 
pożądania i miłości. Jeden z tubylców jeszcze raz klasnął w dłonie i władczym tonem wymówił 
jakieś imię albo krótki rozkaz: „Ga-Wau! Ga-Wau!” 
      Zaczęłam trząść się ze strachu, przypuszczając, że zamierzają mnie ukarać, zadać mi 
jakieś cierpienie, by się zemścić za to, że na pierwsze skinienie nie okazałam się powolna, 
gorąca i wilgotna jak prawdziwa kobieta, lecz wprost przeciwnie, zupełnie nieczuła, 
przynajmniej pozornie. Znów usłyszałam jakieś drobne i lekkie kroki zbliżające się do kozła. 
Lekko skręciwszy szyją, rozpoznałam chłopca, który przytulił się do mnie, kiedy mnie 
rozbierano. On także zaszedł od tyłu i nagle, jak rozpoznałam jego twarz, tak i odnalazłam ten 
sam dotyk warg, tym razem w samym otworze mojej szparki, a nawet - można by rzec - w jej 
wnętrzu. Cały jego ciepły ryjek wtulony był w moje rozwarte uda i pośladki i czułam nawet 
muśnięcia, łaskotanie jego włosów po obu stronach. Zdałam sobie sprawę, że nie zadowolił się 
całowaniem wnętrza mojej szczeliny tak mocno i głęboko, jak tylko zdołał, lecz udało mu się 
wsunąć język w głąb. Jestem pewna, że w żadnym innym momencie nie potrafiłabym 
powstrzymać się od orgazmu. Oblałabym małą łakomą buzię, gorący, ruchliwy języczek, 
szorstki, a zarazem delikatny, całym sokiem mojej rozkoszy. Lecz w rzeczywistości byłam na 
to zbyt spięta, zmrożona mimo palącego wstydu albo właśnie z jego powodu. Mały chłopiec, 
Ga-Wau, cofnął język i miękki pyszczek jakby z wielkim żalem i wycofał się, znikając w 
gromadzie. Ten sam władczy głos, może nieco ostrzejszy, przywołał imię, które rozpoznałam: 
„Nawa-Na!”
      Poczułam bolesny dreszcz. Znów sprawi mi lanie - pomyślałam. Nie mogłam znieść 
myśli, że zdarzy się to nie tylko w obecności kilku młodych kobiet, ale również wobec dzieci i 
mężczyzn, starszych, dziadków, całego plemienia. A zarazem fakt, że znałam już dziewczynę, 
ona zaś widziała mnie w stanie najdalej posuniętego nieskrępowania, dodawał mi pewności 
siebie, a nawet wywołał uczucie gorąca w łonie, w sercu. Już raz mnie wychłostała, a słusznie 
czy nie, wszystko czego już doświadczyliśmy, choćby tylko jeden jedyny raz, napawa nas 
mniejszym strachem. Zerkając w miarę moich możliwości obok kozła, ujrzałam nadchodzące 
szczupłe opalone nogi tej, którą w głębi duszy, absurdalnie w rzeczywistości, uważałam za coś 
w rodzaju przyjaciółki. Mimo to, o ile zdołałam dojrzeć, miała na sobie nie tylko przepaskę, 
lecz odwinęła jej część i przerzuciła sobie przez ramiona, przewiązując i zakrywając piersi, 
jakby i ona uznała za swój obowiązek przyczynić się do tego, abym czuła się jeszcze bardziej 
naga, bardziej wystawiona na widok, jeszcze nędzniejsza. Gdy stanęła za mną, nachyliła się i 
do końca ściągnęła mi majtki, które do tej pory owinięte były wokół moich kolan jak ostatni, 
najzupełniej symboliczny mur obronny. Potem chwyciła mnie za ramię i zmusiła, bym wstała. 
Obracając się ku niej, obracałam się także twarzą do tłumu, i znowu rozległy się okrzyki. Nie 
musiałam zastanawiać się nad ich przyczyną. Nawa-Na, patrząc na krzyczących, wydawała się 
odpowiadać im z uśmiechem, a równocześnie uniósłszy brwi, chwytała mnie dłonią co chwilę 
za widoczną część mojego łona i za jasnowłosy kłębek futerka. Po tym wszystkim znów 
odwróciła się twarzą do mnie. Gdy stałyśmy tak we dwie, było wyraźnie widać, że Nawa-Na 
jest nie tylko dużo młodsza ode mnie, ale także dużo mniejsza i drobniejsza. Uśmiechała się 
bardziej z rozbawieniem i odrobiną roztargnienia niż szyderczo. Ja natomiast, która brzydzę się 
tubylców jak każda rozsądna osoba, stwierdziłam z zaskoczeniem, że w tej zwariowanej 
sytuacji zaczynam szczerze podziwiać podłużne czarne oczy dziewczyny, jej gęste i gładkie jak 
heban włosy, maleńki nosek z ledwie zauważalnym spłaszczeniem, dzięki któremu nozdrza 
rozwierały się jak kielich kwiatu, niezwykłej białości zęby, piękne pełne usta.
      Pomiędzy kozłem, który - jak dowiedziałam się później - zazwyczaj służył do suszenia 
ryb, i chatą, którą przeznaczono dla mnie, teren obficie porośnięty trawą tworzył rodzaj uskoku 
albo niezbyt głębokiego schodka długości jednego czy dwóch metrów, zwróconego jak na 
złość w stronę niewielkiej gromady tubylców. Nawa-Na skierowała się do tej naturalnej 
ławeczki i usiadła twarzą do swoich współplemieńców, zachęcając mnie skinieniem 
podbródka, ażebym się do niej przyłączyła. Gdy człowiek jest nagi, najchętniej ruszałby się jak 
najmniej, bowiem najdrobniejsza nawet zmiana pozycji jeszcze bardziej obnaża i odsłania. Ale 
dobrze wiedziałam, że nie mam wyboru, więc usłuchałam.
      Nie przed nimi, nie przed tymi wszystkimi ludźmi - pomyślałam jednak z rozpaczą.
      Tymczasem, jak w jakimś koszmarnym śnie, scena z popołudnia dokładnie się 
powtarzała. Nawa-Na dała mi do zrozumienia, że powinnam położyć się na brzuchu na jej 
kolanach, i również w tym musiałam jej posłuchać. Dziewczyna odchyliła się nawet 
nieznacznie na bok, żeby moje pośladki były doskonale widoczne dla każdego z widzów. 
„Niechaj mnie bije, jeśli chce, ale nie zdoła mnie złamać ani zmiękczyć, nie uda jej się nic poza 
wywołaniem u mnie jeszcze większej oziębłości” pomyślałam z tą samą rozpaczliwą 
wściekłością.
      Lecz Nawa-Na tym razem nie miała zamiaru mnie chłostać, a przynajmniej nie w ten 
sposób, co popołudniem. Niewątpliwie wiedziała nie gorzej ode mnie, że będzie to 
niewystarczające.
      Dziewucha podnosząc mnie i zdejmując mi majtki, a także potem, kiedy przekładała 
mnie przez kolano, musiała ukrywać w trawie lub obłudnie za plecami witkę. Teraz tą właśnie 
cienką i bardzo giętką trzciną zaczęła nagle chłostać mi tyłek, dokładnie w chwili, gdy 
nastawiałam się na znajomy kontakt z jej ręką. Nie tylko ból, ale i zaskoczenie były tak silne, 
tak żywe, że nie mogłam zdobyć się na wysiłek woli, na odwagę, jeśli wolicie, i zaczęłam wyć, 
łkać i wyszarpywać się. Dokładnie tak samo jak po południu Nawa-Na prała mnie co sił, 
ograniczając się do unikania z maniakalną starannością uderzeń w krzyże i uda, i chłoszcząc 
wyłącznie tyłek. Ale tym razem miałam wrażenie, że każdy cios mnie kaleczy. Utraciłam cały 
wstyd, całą dumę i wyłam jak szalona, błagając ją wśród szlochów, by przestała. Gdy tak się 
miotałam, nogi ześlizgnęły mi się z ławeczki, lecz nie z kolan dziewczyny. Jednak ta z werwą 
typową dla najwątlejszych nawet na pozór dzikusek, chwyciła mnie pod lewe ramię i 
ścisnąwszy mocno w talii, batożyła mnie z jeszcze większym zapałem i bardziej boleśnie, 
chociażby z tego powodu, że w nowej pozycji, z kolanami niemal dotykającymi trawy, 
wystawiałam tyłek jeszcze wyżej i jeszcze szerzej go rozwierałam. Przysięgam, że kiedy 
Nawa-Na prała mnie ze zdwojoną siłą, byłam przekonana, iż witka dosłownie rozetnie mi ciało. 
I to nie tylko zadek, naskórek, ale przyległości, przerażająco delikatne śluzówki wewnątrz tyłka 
i w szparce. A mimo to, w tej samej chwili, w której doznawałam tej obawy, piekący ból, 
rozdarcie jakby uciekały w najgłębsze zakątki mojego ciała, wtapiały się we mnie, zrywały nie 
wiadomo jakie tamy, i w samym sercu palącego bólu odczułam, jak z głębi moich wnętrzności 
wytryskują soki rozkoszy i rozbryzgują się jak wodospad. Nawa-Na wyczuła to także swoim 
diabelskim instynktem i natychmiast zaprzestała mnie chłostać. Wstając, podniosła mnie 
równocześnie bez widocznego wysiłku, jakby pod tą smukłą sylwetką i szczupłością kryły się 
mięśnie ze stali, a potem pokonaną, szlochającą zaprowadziła mnie do kozła, przez który 
ponownie mnie przełożono. Do stawiania oporu nie miałam już więcej energii niż worek z 
brudną bielizną. Wydawało mi się, że musi być widać, jak rozkosz szkli się między moimi 
udami, a mimo to nie miałam sił, żeby zewrzeć nogi, żeby nie stać tak zgięta wpół z rozwartymi 
ogromnymi pośladkami i zapraszającą szparką. Zresztą nie pozostawiono mnie samej na długo. 
Podczas gdy wciąż łkałam z całego serca z policzkiem wtulonym w listowie i przesłoniętym, 
przede mną samą bardziej niż przed innymi, przez pukle długich włosów i łzy, mężczyzna, bez 
wątpienia ten sam, który wszedł we mnie palcem, ponownie zbliżył się od tyłu. Zdołałam 
jedynie dojrzeć muskularne i jak u wielu tubylców, szczególnie mężczyzn, nieco przykrótkie 
nogi. Zwlekał chwilę, potrzebując czasu na rozsupłanie przepaski, potem naciągnął nieco u 
dołu dłonią wargi i ścianki mojej szpary, co zresztą nie było konieczne, z pomocą drugiej zaś 
przyłożył nabrzmiałą żołądź swojego członka do dziurki, podobnie jak robił to Frank, ale bez 
tego budzącego zgrozę obmacywania, i jednym pchnięciem lędźwi zanurzył go całego we 
wnętrzu mojej pochwy.
      Można by powiedzieć, że mężczyźni są zawsze niezadowoleni z tego, co znajdują we 
wnętrzu ciała kobiety. Zanim mnie wychłostano, wyczułam doskonale, że ten, gdy wchodził we 
mnie palcem, był rozczarowany, a nawet poirytowany skurczem i suchością mojej dziurki. 
Teraz odniosłam wrażenie, że był nie mniej zawiedziony jej dostępnością, jej delikatnością 
spływającą sokami rozkoszy. Wolałby mnie zgwałcić swoim dzirytem, tak jak przedtem zrobił 
to palcem. Być może mężczyźni szukają zawsze czegoś innego, niż posiadają. Mój napastnik 
musiał być również niezadowolony z niewielkiej rozkoszy, jaką zdołał mi dać, lecz powinien 
był zrozumieć, że przyszedł za późno. Wbrew swej woli wzięłam już radość, radość okrutną, 
lecz wstrząsającą dogłębnie jak kataklizm, wraz z ostatnim klapsem Nawy-Na, i po takim 
spazmie, po takich potokach kobiecego płynu, nawet najbardziej jurny mężczyzna między 
moimi udami i w mojej pochwie mógł być jedynie gościem albo przechodniem. Nurzał się, by 
tak rzec, we mnie, korzystał z moich ciepłych soków, lecz jego własne umiejętności nie były w 
stanie mnie poruszyć. Zauważyłam jedynie, że jego członek był nieco krótszy, a zarazem 
jędrniejszy od członka Franka. Lekko rozciągał mi pierwszy pierścień pochwy, kołnierz, jeśli 
wolicie, w chwili gdy przechodziła przezeń jego żołądź, i było to niemal wszystko, co czułam. 
Ani moment wejścia jego żerdzi w moje ciało, ani jej kołyszące ruchy o dość szybkim rytmie, 
ani wreszcie rodzaj absurdalnego parsknięcia we mnie z ozdobnikiem w postaci rzężenia 
mężczyzny uwolnionego od jarzma, a zarazem rozczarowanego nie wzruszyły mnie 
szczególnie.
      Przygotowana byłam na to, że po nim wszyscy pozostali mężczyźni z plemienia przyjdą 
mnie zgwałcić lub raczej przelecieć, i pogodziłam się z tą myślą. Po tym, co dotychczas 
przeszłam, reszta stała mi się obojętna. Ale moja obawa nie urzeczywistniła się. Kilka młodych 
dziewcząt wytarło mnie pośpiesznie między udami pękami trawy, gdy leżałam jeszcze 
przerzucona wpół przez kozioł, potem te same dziewczyny pomogły mi wstać i w ten sam 
sposób osuszyły mi podbrzusze i łono, po czym odprowadzono mnie do szałasu, gdzie zostałam 
sama. Byłam przedmiotem, którego pozbywa się natychmiast po użyciu. Na zewnątrz 
mężczyźni zaintonowali śpiewy wokół ogniska. Śmiechy i czyste głosy kobiet tworzyły w 
kontrapunkcie małą, niespójną muzykę.
      
      * * *
      W głębi duszy zaczęłam cierpieć z powodu porzucenia mnie wśród tych barbarzyńców i 
samotności, zwłaszcza następnego ranka, zaraz po przebudzeniu. Choć powiedzenie tego 
głośno może się wydać przerażające, to jednak chłoszcząc mnie, bijąc, gwałcąc i biorąc 
gromadnie, w jakiś sposób uznawali i potwierdzali moje istnienie. Oni i ich tortury w pewnym 
sensie dostarczały mi drogowskazów, towarzystwa.
      Przez kilka następnych dni odmówiono mi tego towarzystwa, a tym samym egzystencji. 
Odniosłam wrażenie, że nie jestem już nawet przedmiotem. Jestem jedynie abstrakcyjnym, 
sztucznym, całkowicie arbitralnym wspomnieniem jakiegoś wydumanego życia, kiedy indziej, 
gdzie indziej, w miejscu, które nazywałam Anglią, z ludźmi zwanymi Frank, pułkownik 
Percy-Smithe, Sir i Lady Mc Leod, i tak dalej. Lecz nie można żyć wspomnieniami. To one 
żyją nami, i to wszystko.
      Co pewien czas, który dłużył mi się niepomiernie, kilka kobiet, kilka młodych 
dziewcząt wchodziło do chaty, myło mnie, kazało mi robić siusiu i resztę, przynosiło mi 
jedzenie i picie, mniej więcej przestrzegało rytuału ubierania mnie od stóp do głów rankiem i 
rozbierania wieczorem. Czasem przychodziły nawet pogwarzyć między sobą lub obdarzały 
mnie bladymi uśmiechami. Na tym się kończyło. Przez wyrafinowane okrucieństwo albo 
najzwyklejszą obojętność nie dano mi nawet maleńkiej kojącej satysfakcji z ujrzenia choćby 
jednej twarzy, której potrafiłam nadać imię. Ga-Wau, mały chłopiec o dziwnych roześmianych 
oczach, atletycznie zbudowany Ra-Hau albo Nawa-Na z ukrytymi rózgami. Czasami zachodził 
jeden czy drugi spośród anonimowych mężczyzn z plemienia. Rzucał na mnie beznamiętne 
spojrzenie, zamieniał parę słów z przebywającymi w środku kobietami, potem wychodził, 
znikał, pozostawiając mnie w nicości, mojej własnej nicości.
      Pewnego dnia, mając już powyżej uszu tej straszliwej nieprzydatności, postanowiłam z 
własnej inicjatywy udać się na przechadzkę po wiosce. Był to środek południa i znalazłam się 
całkiem sama. Upewniłam się, że mój strój: suknia, bielizna, buty, a nawet szal, który służył mi 
za rodzaj peleryny podczas konnych przejażdżek, był w jak najlepszym porządku i w 
nienagannym stanie, po czym niewiele myśląc odsunęłam kotarę z liści. Wydostałam się w 
pełnię słońca popielatego w tym dniu od drobnej mżawki, zanurzyłam się cała w pięknie 
natury. Poznałam szeroki majdan w centrum wioski, porośnięty dywanem trawy wokół 
wygasłego ogniska, gdzie mnie wybatożono i wyciupciano. Na skraju tego placu bujna 
roślinność o głębokiej, lśniącej zieleni, nad którą dominowały gigantyczne drzewa szpilkowe, 
kauri, a wśród niej rozproszone chaty wspinające się dalej na wzgórza. Za wzniesieniami 
wreszcie niebieskawa linia gór o czystych, wyrazistych formach podobnych czasami do 
regularnych stożków i szczytach noszących dumnie spuszczone na oczy czapy śniegu. Ale 
tutaj, w zagłębieniu terenu, gdzie pobudowano pah, wioskę, temperatura była bardziej 
dobrotliwa, a klimat miał w sobie ciepłą i wilgotną łagodność. Wydawało mi się, że wyczuwam 
w tej łagodności tajemny powiew chłodu, który wskazywał na istnienie w pobliżu strumienia 
albo głębokiego, czystego jeziora.
      Nikt nie zabraniał mi wyjść ani nie przeszkadzał w mojej przechadzce. Mimo to było to 
doświadczenie rozdzierające serce. Najbardziej gorzko odczułam fakt, że przez cały czas 
trwania mojego spaceru życie tubylców, życie pahu toczyło się dalej, lecz toczyło się beze 
mnie. Dzieci bawiły się. Pierwszy raz widziałam niektóre z nich nago. Ucinały sobie 
poobiednią drzemkę, leżąc na trawie. Wzruszyło mnie to i przez moment poczułam ściskanie w 
brzuchu, nie pojmując dlaczego. Może dlatego, że ten jeden raz ja byłam ubrana, a oni nadzy. 
Lub po prostu dlatego, że ich skóra, ich jasnobrązowe ciała były takie ładne, bez ułomności, bez 
skazy. Nagle przyszła mi nieodparta niemal chęć, by pieścić te dzieci, dziewczynki i chłopców, 
by ująć całą dłonią ich urzekające tyłeczki, nasycić wargi, zagłębiając je pomiędzy ich krągłe 
pośladki, włożyć do ust i ssać jak owoc malutkie i tak zabawnie nabrzmiałe pipki dziewuszek i 
miniaturowe penisy chłopców. Naturalnie powstrzymałam się mimo wszystko, a one nie 
zwracały na mnie większej uwagi niż starsi. Same kobiety też leniuchowały równie beztrosko 
jak ich dzieci albo wyczesywały drewnianymi lub kościanymi zgrzebłami liście phormium, 
nosiły wodę, chwytały się różnych zajęć przy kuchni albo robiły zapasy żywności. Niektóre dla 
rozrywki biły się na żarty między sobą. Tego dnia byli też w wiosce mężczyźni. Podobnie jak 
kobiety gwarzyli ze sobą i bawili się albo strugali groty, zakładali lotki do strzał, naprawiali 
liściane przepierzenia w którejś z chat, czasami nawet oskubywali ptactwo, które tak licznie 
występuje w Nowej Zelandii, podczas gdy ssaki są prawie nie znane. Ptaki te je się upieczone 
nad ogniskiem na cienkim rożnie albo delikatnie ugotowane pod rozżarzonymi kamieniami w 
skorupce z gliny. Ale kobiety czy mężczyźni, chłopcy czy dziewczęta, nikt się mną naprawdę 
nie interesował. Podnoszono na mnie oczy, gdy przechodziłam, rzucano mi nawet czasem 
przelotny uśmiech, niektórzy, przede wszystkim kobiety, krótkim rzutem oka z dołu do góry 
oglądali mój ubiór, po czym każdy powracał do swoich zajęć. Równie dobrze mogłabym być 
zwykłą zmianą kolorytu albo oświetlenia. Nie wydawało się również, aby żywiono choćby 
najmniejsze obawy, że będę próbowała ucieczki, co było może bardziej upokarzające, bardziej 
rozdzierające i bolesne od całej reszty.
      Pomaszerowałam aż na kraniec wsi, długą chwilę błąkałam się między monstrualnymi 
paprociami i drzewami, a nikt mnie nie śledził ani nawet nie wydaje się, by przyszło 
komukolwiek na myśl to robić. Mało brakowało, a byłabym rzuciła się do stóp pierwszej 
napotkanej istoty, nieważne mężczyzny czy kobiety, i błagałabym: „-Zbijcie mnie, zgwałćcie, 
obedrzyjcie mnie ze skóry, ale nie zostawiajcie mnie samej!”
      Nie spotkałam jednak nikogo takiego, czyj wzrok skrzyżowałby się z moim na 
wystarczająco długą chwilę, bym mogła wyrazić moja prośbę. Zresztą i tak by mnie nie 
zrozumiano, gdyż ja nie znałam ani słowa po maorysku, ci barbarzyńcy zaś ani słowa w moim 
języku. Z nikim zatem nie rozmawiałam, nic nie powiedziałam. Niespodziewanie i wbrew 
swojej woli wybuchnęłam szlochem i biegiem wróciłam do mego nędznego domu, nie mogąc 
już dłużej znieść wzruszenia albo braku ciekawości, której wcale nie okazano mi podczas 
spaceru.
      Niedługo oszaleję - myślałam czasami. Lecz wciąż, nie wiem dlaczego, człowiek nigdy 
nie staje się szalonym. Jest nim, tylko o tym nie wie. Pewnego dnia kobiety weszły do mojego 
szałasu w porze, w której zwykle zostawiano mnie samą. Nudząc się, leżałam całkowicie 
ubrana na łóżku, w którym z dnia na dzień zmieniano podściółkę z liści, podobnie jak zresztą 
kąpano mnie całą lub myto częściowo niemal podczas każdej wizyty. Serce zabiło mi mocniej, 
gdy wśród kobiet i młodych dziewcząt ujrzałam Nawę-Na. Ukryłam to wstydliwie, natomiast 
ona uśmiechnęła się do mnie ze zwykłą swobodą, jakby chciała mi dać do zrozumienia, że nie 
żywi wobec mnie żadnej urazy. Pozostałe kobiety pozwoliły jej podejść. Zbliżyła się do mnie, 
wsunęła mi rękę pod plecy i dała do zrozumienia, że powinnam obrócić się na brzuch. 
Wszystko to kiedyś już się wydarzyło. Posłuchałam z sercem walącym jak młot z niepokoju i 
szalonej niecierpliwości. Ale dziewczę nie uderzyło mnie. Uniosło moją długą suknię powyżej 
bioder, spuściło mi majtki, a potem rozchyliło pośladki i złożyło cudowny pocałunek w samą 
dziurkę mojej pupki, wybuchając chłodnym, jasnym śmiechem. Drżałam ze strachu i tkliwości. 
Pozostałe kobiety dopomogły Nawie-Na rozebrać mnie do naga. Niedługo jednak przyszło mi 
przekonać się, jaka jest przynajmniej jedna z różnic pomiędzy mną a tym wstrętnym małym 
zwierzątkiem. Kiedy już nie miałam na sobie ani skrawka ubrania, kobiety, ten jeden raz 
raczywszy bez wątpienia uznać mnie za wystarczająco czystą, wywlokły mnie na zewnątrz 
szałasu. Kiedy przekraczałyśmy próg, jedna z nich po prostu nacisnęła mi brzuch, unosząc 
brwi, by się upewnić, czy przypadkowo nie mam ochoty opróżnić pęcherza. Nachalność i 
groteskowość tych pytań sprawiły, że zaczęłam się rumienić, chociaż sam fakt, że dzikuski 
prowadziły mnie nagą pomiędzy innych dzikusów mógł teraz jedynie przyprawić mnie o 
nieznośnie przyśpieszone bicie serca.
      Na zewnątrz tym razem nie padało. Słońce było czyste i jasnym, ciężkim jak miód 
smagnięciem uderzyło w moją nagość. Zauważyłam także, że w wiosce było teraz o wiele 
więcej tubylców niż podczas mojego pierwszego wyjścia i że ich zainteresowanie było 
rozbudzone. Przyznaję, że przyprawiło mnie to o dreszcz. Przyglądali mi się bezwstydnie i 
wydawało mi się, że szczególnie skrupulatnie wpatrują się w moją kobiecą szparkę, źle 
skrywaną futerkiem. Nawa-Na wzięła mnie delikatnie za rękę i puściła się biegiem. Przerażało 
mnie bieganie nago, jeszcze większe obnażanie się - by tak rzec - w ruchu, kiedy moje 
rozkwitłe piersi i pośladki podskakiwały jak żywe na oczach wszystkich. Ale z drugiej strony 
sam bieg, jego pęd, skrywał mnie w jakimś sensie i ratował. Nawa-Na powlokła mnie do 
nikczemnego kozła, i kiedy zdałam sobie z tego sprawę, nie mogłam powstrzymać się, żeby nie 
zwolnić i nie zaprzeć się nogami. Lecz ona pociągnęła mnie bardziej zdecydowanie, 
odwracając głowę i uśmiechając się do mnie przez ramię.
      Nie! Nie! - mówiłam sobie w duchu.
      Nieczuła na to nieme błaganie, ułożyła mnie jak poprzednim razem w poprzek kozła, z 
głową po jednej stronie i nogami po drugiej, z wysoko uniesionym i otwartym tyłkiem. Ale gdy 
znowu zaczęłam się trząść i usłyszałam, że zbliża się i otacza nas kręgiem spora część 
plemienia, Nawa-Na podniosła mnie. Dyskutowała teraz z pozostałymi kobietami i niektórymi 
spośród widzów. Wydawało mi się, że nie chcieli pozostawiać mnie wystawioną na palące 
słońce, być może dlatego, że mogłoby odmienić jasny kolor mojej skóry, a właśnie owa bladość 
była tym, co najbardziej bawiło tubylców i podniecało swoją innością. A może po prostu nie 
odpowiadała im moja pozycja. Zaprowadzono mnie na obrzeża odkrytego terenu, który w 
pewien sposób służył za miejsce zgromadzeń i główny dziedziniec wioski, i kiedy czekałam 
tam, stojąc w łagodnym cieniu rzucanym na trawę przez drzewa i gigantyczne paprocie, garstka 
tubylców w pośpiechu wznosiła drugi przyrząd. Ten ostatni bardziej przypominał łóżko, nieco 
wyższe u nóg, a co było w nim podobnego do kozła, to dosyć wyraźne wygięcie mniej więcej w 
środku: jakby łóżko na grzbiecie osła. Nie znałam naturalnie jego dokładnego przeznaczenia, 
ale nie mogąc wątpić, że miało ono ze mną związek, podjęłam rozpaczliwą decyzję, by nie 
czekać, aż tym razem również zostanę zawleczona siłą, i gdy tylko tubylcy wyścielili je 
świeżym listowiem, z własnej inicjatywy położyłam się na brzuchu, z ciałem wygiętym w łuk i 
tyłkiem sterczącym z racji kształtu legowiska. Przynajmniej – myślałam - w ten sposób zakryte 
mam piersi i łono.
      Ale to posunięcie, ta spontaniczna uległość wzbudziły szalony śmiech nie tylko 
Nawy-Na, ale większości obecnych, a już szczególnie kobiet. Jak na złość właśnie chciały, 
żebym leżała na plecach i szybko mnie odwróciły. Teraz poczułam się naprawdę niespokojna, 
gdyż w tej pozycji cały mój brzuch i sama szparka znalazły się wyżej niż głowa, wystawione na 
spojrzenia wszystkich. Do okropności tej pozycji przyczyniało się jeszcze i to, że mając głowę 
i stopy niżej niż części wystawione na widok, nie byłam absolutnie w stanie widzieć własnego 
ciała, a zwłaszcza tej jednej jego części, i chronić go w jakiś sposób, nie tracąc go z oczu. W 
zamian za to widziałam teraz bardzo dobrze - co było niemożliwe w pozycji na brzuchu i 
wpółzgięciu na koźle - wszystkich tubylców, którzy mnie otaczali, podchodzili, nachylali się, i 
nie przestając rozmawiać, szczegółowo przyglądali się rozchylonym wargom, uwidocznionej 
dziurce  - bardziej nagiej od samej nagości - mojej pipki, której sama nie byłam w stanie 
dostrzec. Widzieć siebie samą gorzej, niż widzą cię inni: myślę, że diabelscy tubylcy są 
ekspertami w tego typu wyrafinowaniu.
      Teraz rozłożono mi ramiona i nogi. Pojęłam, że zastanawiają się, czy przywiązać mi je 
do czterech rogów łoża. Ale Nawa-Na wzruszyła ze śmiechem ramionami. Od dawna już 
przynajmniej ona nie żywiła najmniejszych obaw co do mojego posłuszeństwa lub - jeśli 
wolicie - uległości. Poprosiła tych, którzy mnie trzymali, żeby puścili swoją zdobycz, całkiem 
pewna, że nie zaryzykuję najmniejszego poruszenia, i ograniczyła się jedynie do przywołania 
kilku współtowarzyszek, każąc im usiąść na brzegach łóżka, najlepiej blisko moich kostek i 
nadgarstków na wypadek, gdybym mimo wszystko, umyślnie lub nie, spróbowała jakiegoś 
ruchu. Potem wstała i straciłam ją z oczu w oddali. Powróciła po chwili, niosąc w rękach jakieś 
nie znane mi małe narzędzia. Teraz wspięła się na łóżko u podnóża, przyklękła i znowu 
przestałam ją widzieć albo dostrzegałam tylko jej brązową głowę, satynowe ramiona i ładne, 
długie spiczaste piersi, kiedy lekko się unosiła. Musiała wyciągnąć się na brzuchu dokładnie 
między moimi udami.
      Zanim zaczęła, rzuciła najbliżej stojącym mężczyznom jakieś pół nadąsane, pół 
żartobliwe polecenie, sama wybuchając przy tym śmiechem i potrząsając wdzięcznie 
ramionami. Cofnęli się, zostawiając jej miejsce, jak zawsze, ilekroć mnie maltretowała. W 
chwili, gdy patrzyłam, jak odchodzą, Nawa-Na jedną ręką chwyciła w kleszcze moją szparkę, 
podczas gdy drugą przyciskała dokładnie powyżej, do mojego podbrzusza, mały zimny i 
twardy przedmiot. Potem dowiedziałam się, że chodziło o skorupkę lub raczej pewien rodzaj 
muszli. Ale na razie doznałam nagłego bólu, zarazem bardzo żywego i gwałtownego. 
Mimowolnie podskakiwałam i krzyczałam, pragnąc się skulić, ale natychmiast kobiety 
przytrzymały mnie za nadgarstki i kostki u nóg, zmuszając mnie w ten sposób do pozostania z 
rozłożonymi nogami. Nie potrafiłam zrozumieć zamiarów Nawy-Na. Na krótko przedtem, 
zanim krzyknęłam, wydała urywany perlisty bulgot świadczący o zadowoleniu. Ponownie jej 
zręczne nerwowe palce uchwyciły w kleszcze moją pipkę i znowu poczułam zimny dotyk 
muszli, i raz jeszcze przeszył mnie ostry ból. Tym razem zrozumiałam. Jakimś diabolicznym 
przeczuciem tubylcy pojęli, że zawsze istnieje sposób, ażeby być bardziej nagim, niż się jest. 
Nawa-Na właśnie depilowała moje łono. Źdźbło po źdźble - by tak rzec - włosek po włosku, 
wyrywała mi to, co od czasu, kiedy byłam małą dziewczynką, do momentu, kiedy znalazłszy 
się wśród tych barbarzyńców, zostałam pozbawiona wszelkiego ubioru, całej maski 
cywilizacji, stanowiło w pewien sposób moje ostatnie przyodzienie. Sama natura mi je dała, a 
teraz zostało mi ono zabrane przez te dzikie dzieciaki. Ściśle biorąc, czysto fizyczny ból nie 
miał w sobie nic, co byłoby nie do zniesienia, był raczej drażniący i piekący jak ukradkowe 
ukłucia szpilką i męczyła głównie jego uporczywa powtarzalność. Może z wyjątkiem 
momentów, gdy golenie, po którym mój wzgórek łonowy pozostał całkowicie nagi, przeniosło 
się w zgięcie ud, a później na same wargi szczelinki. I wówczas gdy kobiety zmusiły mnie, 
abym podciągnęła kolana pod brodę, a Nawa-Na zabrała się do wyrywania najdelikatniejszego 
nawet meszku, który mógłby pozostać między pośladkami i wokół otworu w pupce. To, czego 
nie byłam w stanie znieść, to właśnie wrażenia, że jestem rozebrana, okaleczona, że coś 
bezpowrotnie straciłam. Ta ostatnia strata zraniła mnie o wiele bardziej, niż mogła 
kiedykolwiek zranić mnie utrata dziewictwa. Dziewictwo jest zaporą przede wszystkim natury 
moralnej. A teraz po raz pierwszy w życiu byłam naga, i nic już nigdy nie zdoła mnie 
przyodziać. Byłam naga w oczach innych, lecz bez wątpienia jeszcze bardziej naga we 
własnych. Toteż podczas całej operacji rozpłakałam się i nie mogłam już przestać płakać do 
końca, i to w żadnym razie z powodu bólu cielesnego, choć ten był jak wspomniałam - 
chwilami żywy.
      Kiedy byłam już nagusieńka, jak mnie Pan Bóg stworzył, Nawa-Na, nie przestawszy się 
uśmiechać, wyprostowała się i przysiadła na piętach pomiędzy moimi udami, wdzięcznym 
gestem przecierając czoło grzbietem dłoni, jakby właśnie skończyła ciężką pracę. Płakałam 
gorzkimi łzami, a ona wyskoczyła z łóżka, pozwoliła mi zewrzeć nogi, a nawet zakryć się 
dłonią. Miałam ochotę schować się do mysiej dziury. Nie wiem dlaczego, nie wydepilowano 
mnie również pod pachami, gdzie zresztą kryje się jedynie mikroskopijny pędzelek blond 
włosków, raczej miły moim zdaniem, a w każdym razie niezbyt widoczny i niebrzydki. A 
nawet jeśli nie wiedziałam wówczas, to teraz, kiedy lepiej poznałam tubylców, zaczynam 
podejrzewać. Zachować go nietkniętym tam, znaczyło przez kontrast tym bardziej podkreślić 
szokującą i wyzywającą nagość mego podbrzusza, samej mojej pipki, będącej teraz prowokacją 
dla wszystkich razem i każdego z osobna, nie wyłączając mnie samej, jak wspomniałam. 
Miałam świadomość, że teraz za każdym uczynionym krokiem będę miała odczucie, że 
dotykam, pieszczę w pewien sposób tę nagość mojej pipki własnymi nagimi udami i że ten 
dotyk, to odczucie niemal pozbawią mnie sił. Już na samą myśl o tym, w przedsmaku spazmu 
rozkosznie skurczyła mi się macica i zwilgotniałam w środku.
      Było jednakże wielce prawdopodobne, że operacja podrażniła w sensie czysto 
medycznym ciało i śluzówki, coraz delikatniejsze, coraz bardziej wrażliwe w miarę, jak 
zagłębiamy się coraz dalej w kierunku szparki i pupki, więc współtowarzyszki Nawy-Na 
odepchnęły moją rękę i namaściły mnie, wymasowały łagodnie jakimś odświeżającym 
roślinnym balsamem. Miałam dość czasu, aby modlić się, żeby pomyliły z owym likworem 
zdradliwą wilgoć mojej szparki. Wciąż płakałam ze złamanym sercem. W końcu Nawa-Na 
pomogła mi wstać, łagodnie ujęła mnie za rękę, znów zbeształa mężczyzn, którzy próbowali 
podejść bliżej, co po raz wtóry wywołało ich śmiechy, po czym zaprowadziła mnie do szałasu, 
gdzie pozostałam sama. Ale pospołu z dwiema czy trzema współtowarzyszkami dziewczyna 
założyła w pobliżu wejścia do szałasu prowizoryczną kwaterę. Wielokrotnie w ciągu tej nocy 
słyszałam kroki mężczyzn zapuszczających się aż tutaj z niewątpliwym zamiarem dostania się 
do środka. Mężczyźni przychodzili w pojedynkę lub po dwóch albo trzech. Wysoki, jasny głos 
Nawy-Na, rozbawiony, lecz zarazem zimny karcił ich, namawiał, żeby wrócili do swoich łóżek. 
Sama zasnęłam ze zwykłego znużenia, wyczerpana płaczem.
      
      * * *
      Nazajutrz rano nie zobaczyłam Nawy-Na. Pewnikiem i ona musiała z kolei pójść 
wypocząć w jednym z szałasów. Inne kobiety przyszły jak zwykle mnie napoić, dopilnować, 
bym zrobiła siusiu, umyć mnie. Troskliwie zbadały miejsca, w których zostałam 
wydepilowana. Ja zaś, podobnie jak kiedyś w Anglii, broniłam się przed oglądaniem siebie 
samej. Dostrzegłszy niewątpliwie jakieś ślady podrażnień, podobnie jak poprzedniego dnia 
namaściły mi i wymasowały z niezwykłą ostrożnością wzgórek, szparkę i wnętrze ud. Pod 
samym dotykiem ich dłoni czułam, że jestem teraz gładka i delikatna jak niemowlę. Uczucie to 
budziło mój niesmak nie w sensie fizycznym, lecz raczej jakbym była winna złego uczynku, a 
zarazem niepokoiło mnie. Potem kobiety zamiast mnie ubrać, zostawiły mnie nagą na łóżku. 
Mimo wszystko po ich wyjściu nie mogłam się oprzeć, żeby nie przetoczyć się na bok i nie 
przekręcić głowy, co pozwoliło mi przyjrzeć się sobie. Widok mojego nagiego i wygolonego 
brzucha, a przede wszystkim mojej szparki, tego obrzmienia, tej wypukłości, tych mięsistych i 
pofałdowanych warg o kolorze herbacianej róży, zdradliwie rozpłatanych jak owoc, jak 
ogromna figa pękająca w słońcu od soku i słodyczy dokładnie w środku mojego białego ciała: 
widok tego nie gojącego się kobiecego stygmatu przywołał ponownie z rozdzierającą ostrością 
cały mój smutek i uczucie wstydu. Dzikuski, mimo że nie zgodziły się mnie ubrać, przyniosły 
jednak, jak każdego ranka, świeżo wybielony komplet moich ubrań. Ażeby pokryć mój wstyd, 
zaryzykowałam nieposłuszeństwo i niewiele bacząc, spróbowawszy zająć uwagę czymś innym, 
na przykład ułożeniem palm i liści w dachu szałasu, przed powrotem do łóżka pośpiesznie 
włożyłam czyste majtki.
      W chwili, kiedy się kładłam, weszła Nawa-Na. Nie trzeba wspominać, że pierwszym 
szczegółem, który rzucił jej się w oczy, była właśnie włożona przeze mnie część bielizny. 
Rozśmieszyło ją to. Siadła ukosem na łóżku i nachyliwszy się nagle nade mną, zerwała ze mnie 
majtki, spuszczając najpierw jedwabny szyfon i koronki do wysokości ud, a potem, ponieważ 
mimowolnie ścisnęłam nogi, zmarszczyła się i ściągnęła je całkiem. Ona również przyjrzała się 
z wielką uwagą mojemu wygolonemu podbrzuszu, szparce, potem okolicom analnym, znów 
podciągając mi kolana pod brodę. Balsam wsiąkł całkowicie w skórę, która nabrała teraz 
absolutnie czystego wyglądu, i Nawa-Na wydawała się zadowolona. Kiedy jednakże chcąc 
sprawdzić tę czystość, przyłożyła dłoń do miejsca, które przed chwilą oglądała, do mojej pipki, 
nie wytrzymałam i znów wybuchnęłam szlochem. Nawa-Na ponownie zmarszczyła brwi, ale 
bez przygany, raczej jakby sama zadawała sobie pytanie o przyczynę tych wszystkich łez. 
Powiedziała coś do mnie, ale naturalnie nie zrozumiałam.
      - Nie dotykaj mnie, nie patrz na mnie, idź sobie, wynoś się, ty mała czarnoskóra 
dziwko! - wykrzyknęłam.
      Podobnie jak poprzedniego dnia, usiłowałam zakryć dłonią szparkę. Teraz wydawało 
się, że młode dziewczę ma przebłysk inteligencji. Roześmiała się wesoło, wstała i wciąż 
wpatrując się w moje oczy, poczęła rozwiązywać białą tkaninę, służącą jej za przepaskę. 
Przestałam płakać, a mój oddech stawał się szybszy. W końcu kawałek płótna opadł i mogłam 
ujrzeć pipkę Nawy-Na. Ku memu nieopisanemu zaskoczeniu była ona równie naga i gładka jak 
moja. Nawet najmniejszego śladu owłosienia, najdrobniejszego puszku. Przyznaję, że 
patrzyłam oczarowana. Szparka nieco krótsza od mojej, ale też bardziej nabrzmiała, fałdy 
subtelnych wewnętrznych warg lepiej skrywane przez duże wargi i połyskujące 
ciemnobrązowym kolorem, który w zgięciu pachwiny i w zagłębieniu środkowej rozpadliny 
pipki przechodził w delikatną, niebieskawą czerń. Muszę uczynić jeszcze jedno wyznanie. 
Chodzi o to, że cała Nawa-Na, a nade wszystko dzikie i okazałe napęcznienie jej szparki, 
podkreślone jeszcze delikatnością drobnych piersi, wydały mi się w owej chwili 
niewypowiedzianie piękne. Trwałyśmy tak kilka sekund, zafascynowane, prawdziwie 
oczarowane, ja nie mogąc oderwać wzroku od szparki Nawy-Na, a ona w stanie dziwnego 
upojenia patrząc z zagadkowym uśmiechem na ustach, jak się jej przyglądam. Kiedy nie byłam 
w stanie już dłużej wytrzymać, objęłam dziewczynę ramieniem wysoko za uda, chwyciłam w 
dłonie jej cudowny tyłeczek, jej pośladki z ciepłego brązowego marmuru, wślizgując się 
pomiędzy nie palcami, aż poczułam dotykiem otwór w pupce, i przyciągnąwszy ją ku sobie, 
przylgnęłam gwałtownie ustami do jej szparki, pijana teraz jej elastyczną i mięsistą, a dalej 
rozpływającą się w ustach jędrnością, jej przejmującą wonią hebanowego drzewa unoszonego 
przez morskie fale, rozchyliłam wreszcie językiem jej sekretne wargi i z chciwością szukałam 
maleńkiego guzka, zdolnego stawać dęba jak członek mężczyzny i przyczajonego u samej góry 
szczeliny, skulonego pod wzgórkiem łonowym jak pod mięciutkim, soczystym kapeluszem. 
Nawa-Na uśmiechała się, przekrzywiała małą, zgrabną główkę:
      „No i co, było o co tak strasznie płakać? - zdawała się mówić. Za kogo się uważasz, 
myślisz, że masz w sobie coś takiego, czego nie miałabym ja, czego nie miałyby wszystkie inne 
kobiety?”
      Nie pozwoliła mi naprawdę pieścić swojej łechtaczki. Przeciwnie, ścisnęła uda, kiedy 
guzełek zaczął okazywać oznaki poruszenia. Nie wpuściła mnie nawet głębiej w siebie, nie 
pozwoliła lizać samego wejścia do pochwy. Nie oponowała natomiast, kiedy kazałam jej 
uklęknąć na łóżku, potem wyciągnąć się obok mnie, odwrócić się do mnie przodem. 
Uśmiechała się nadal, potrząsając z rozbawienia głową. Piekły mnie policzki, serce łomotało 
mi w piersiach z tej gorączki i sądzę, że na swój sposób byłam szczęśliwa. Rozkołysałam jej 
śliczne piersi, trącając je wierzchem dłoni, potem całą twarzą. Przygryzałam i ssałam ich 
delikatne brązowe koniuszki, spiczaste jak nosek gryzonia. I tym razem Nawa-Na cofnęła się i 
wyrwała z moich ust w chwili, gdy jej piersi napęczniały. Wymyśliła teraz, że będzie 
naśladować każdy mój ruch. Znów wzięłam w usta jedną z jej piersi i usiłowałam połknąć ją w 
całości, jak połyka się cytrynę albo jajko. Pozwoliła mi spróbować i było to wspaniałe, jej 
jędrne ciało wypełniło mi całe usta. Potem znów odsunęła się, nachyliła i wzięła w usta jedną z 
moich piersi. Miałam wrażenie, że jej koniuszek dotyka ścianki jej gardła. Lecz w chwili, gdy 
rodził się we mnie głęboki spazm, gdy już miał mną wstrząsnąć, wypędziła - by tak rzec - - 
moją pierś z ciepłego, wilgotnego schronienia. Pocałowałam ją w usta, a ona śmiejąc się oddała 
mi pocałunek. Była w tym bardzo niezręczna, bo tubylcy nie znają naszych pocałunków. 
Schyliłam się, zwinęłam na łóżku i zrobiłam to, przed czym wzbraniała się wcześniej - weszłam 
głęboko językiem w jej pipkę. Z początku mi na to pozwalała, aż do chwili gdy wyłuskałam 
cudowny mały guzełek, i wtedy odepchnęła mnie bez brutalności, wygięła się sama z 
giętkością kota albo liany, pocałowała mój wzgórek, a potem powoli przesuwała język we 
wnętrzu mojej szparki, z góry na dół i z dołu do góry. Tym razem targnął mną spazm i pierwsze 
pulsowania rozkoszy zmoczyły mnie we wnętrzu szczelinki. Ale Nawa-Na przerwała, zanim 
spazm zdążył się powtórzyć. Ponieważ jej twarz znów znalazła się naprzeciw mojej, mogłam 
wygodnie wsunąć jej dłoń między uda i zanurzyć na całą długość środkowy palec w jej 
pochwie. Poczułam, że nie była już dziewicą lub może raczej nigdy nią nie była w sensie 
organicznym, fizycznym, i odniosłam także wrażenie, że jest węższa ode mnie i mniej się 
moczy w chwili rozkoszy. Nie zmuszając mnie do wyjęcia palca, sama wsunęła rękę pomiędzy 
moje uda i także weszła we mnie palcem, wywołując następną falę przypływu, następny mały 
kataklizm, który wielce ją rozbawił.
      - Moja mała brudna czarna dziwko, paskudna, zepsuta i kochana - powiedziałam do 
niej.
      Wyjęłam z niej teraz palec i skorzystałam, że był mimo wszystko zwilgotniały od jej 
rozkoszy, by wsunąć głębiej rękę i wtargnąć nim za jednym pchnięciem aż po nasadę - by tak 
rzec - w jej pupkę, której maleńkie oczko zdawało się zamykać, zaciskać wokół niego, na nim, 
jakby chciało go zatrzymać. Delikatny miąższ tej dziurki i jej siła sprawiły, że roztajałam. 
Nawa-Na, zatrzymując mnie w sobie, nie omieszkała natychmiast pójść w moje ślady i wsunęła 
mi palec do pupki tak głęboko, jak tylko potrafiła. W owej chwili spazmy rozorały moje 
trzewia, zalałam się w środku, zgrzytałam zębami i prawie straciłam przytomność.
      Kiedy wyrwałam się z tego półotępienia równie rozmarzona jak po długim powolnym 
kołysaniu się w hamaku na słońcu, na ziemi tuż koło łóżka stały dwie tykwy pełne 
przezroczystej wody, a Nawa-Na, już na chodzie, obwiązana przepaską, kończyła mnie myć i 
wycierać mi twarz, ręce, szparkę. Odwróciła mnie na brzuch i umyła również między 
pośladkami, a kiedy skończyła, dla zabawy wlepiła mi siarczystego klapsa w tyłek.
      Lecz potem zamiast mnie ubrać, jak robiły to inne kobiety, zostawiła mnie nagą i kiedy 
sama wstałam, wzięła po prostu za rękę i wyprowadziła z szałasu, a potem powiodła przez pah. 
Było tam wielu tubylców, tak mężczyzn, jak i kobiet. Jak tylko wyszłam z chaty i znalazłam się 
wśród nich, ogarnął mnie ponownie z przeraźliwą siłą wstyd z powodu nagości, a zwłaszcza 
nagości mojej szparki, spuchniętej, prowokującej, wciąż jeszcze ciepłej z rozkoszy i 
wystawionej na widok, jakbym specjalnie ją pokazywała. Wstyd ściskał mnie za gardło, 
zamroczył i zamglił wzrok, pulsując w moich skroniach z przytłumioną i szumiącą siłą 
koszmarnego snu. Zewsząd nadbiegali tubylcy. Kobiety nachylały się, zatrzymując nas nawet i 
siadając w kucki lub klękając, żeby napaść oczy widokiem najtajniejszych miejsc mojego ciała, 
tak bardzo teraz odsłoniętych. Mężczyźni, pozostając wciąż w nieco większym oddaleniu, 
przyglądali mi się z nie mniejszą przez to uwagą i uporczywością.
      Słońce padało na pah łagodniej niż poprzedniego dnia. Drobny kapuśniaczek 
momentami rozmazywał promienie słoneczne, ożywiając zarazem liście, i wydało mi się, że 
prowadzono mnie na skraj centralnej równiny, by osłonić przed tym pyłem wodnym pod 
gigantycznymi rozgałęzieniami drzew kauri. Na tym samym miejscu, gdzie wczoraj stało 
niskie, wygięte w kabłąk łóżko, na którym położono mnie przy wygalaniu, ujrzałam teraz inne, 
płaskie, lecz o wiele wyższe od normalnego, przynajmniej jak na zwyczaje panujące na wyspie. 
Sięgało mniej więcej po pachwiny dorosłego mężczyzny. Ponadto na jednym z końców łóżka, 
tam gdzie mogłyby spoczywać nogi śpiącego, zrobiono głębokie wycięcia, tak aby osoba 
stojąca mogła wejść głęboko w wycięte otwory i w ten sposób ulokowana górować nad 
leżącym i patrzeć, jak śpi.
      Nawa-Na poleciła mi wspiąć się na ten dziwny przyrząd. Posłuchałam i wyciągnęłam 
się na wznak, skręcając lekko biodra i kładąc nogi na jednym boku. Nie chciałam ich ani 
rozkładać szeroko, co stałoby się, gdybym umieściła je po jednej i drugiej strome wycięcia, ani 
też pozwolić, by zwisały głupio w otworze w przypadku, gdybym położyła się całkiem prosto, 
z nogami w przedłużeniu tułowia. Czułam się bardzo nieprzyzwoita i bezbronna, z moją pipką 
podaną jak na tacy wprost przed oczy tubylców. Tymczasem Nawa-Na akurat miała ochotę 
troszczyć się o mój wstyd albo niepokoje!
      Szarpiąc mnie za ramiona i nie pozwalając wstać, dała mi do zrozumienia, że muszę 
przesunąć się w kierunku podnóża łóżka. Znów musiałam ustąpić. Zadowoliłam się 
skurczeniem nóg i ułożeniem ich po jednej stronie wycięcia. Ale to także nie wystarczało, nie 
było tym, co Nawa-Na chciała. Poczęła mnie, leżącą wciąż na wznak, popychać i ciągnąć, aż 
moje pośladki znalazły się dokładnie na krawędzi wyciętego otworu, a nogi zwisały w próżni, 
dotykając niemal ziemi. Po czym nachyliła się nade mną i schwyciwszy mnie za stopy, 
rozsunęła je, podnosząc zarazem w górę, co zmusiło mnie do zgięcia kolan, tym razem w 
powietrzu, aż umieściła je w najlepsze po jednej i drugiej stronie wycięcia, opierając moje 
stopy dla równowagi na rogach tego swoistego, wyrżniętego w krawędzi łóżka półkola. 
Przeszedł mnie przeciągły dreszcz, jakbym umierała z zimna w pełnym słońcu, i odniosłam 
wrażenie, że cała moja skóra i sekretne zakamarki ciała ścięły się i najeżyły. W tej straszliwej 
pozycji, z rozwartymi udami i mocno zgiętymi w kolanach nogami, nie tylko wejście do 
pochwy było otwarte na wszystkie spojrzenia, na dotyk wszystkich rąk, lecz wydawało mi się, 
że jestem rozwarta aż po wnętrzności.
      Nie przyszło mi długo czekać. Pierwszy z tubylców, który nawet nie spierał się o ten 
przywilej z sąsiadami, jakby w istocie nie było o co, obszedł dookoła łóżko rozwiązując 
przepaskę biodrową. Nagi, z brązowym członkiem wysoko uniesionym już i drżącym, wsunął 
się w wycięcie łóżka i przez chwilę poczułam, jak twarde kule jego jąder uderzają o wejście do 
mojej szparki. Ze względu na jakieś skrupuły, a jeszcze prędzej przez wyrafinowanie cofnął się 
na chwilę, by przylgnąć wargami do tego intymnego zakątka, co zresztą nie dało żadnego 
rezultatu poza tym, że skurczyłam się w sobie jeszcze bardziej. Musiał nieźle się z tego 
naśmiewać. Uniósłszy się, ujął dłonią członek i nadział mnie na niego jednym ciosem. Dziryt 
miał dosyć mocny, ale całkiem przeciętnej długości i grubości, a mimo to mnie zgwałcił, 
niemal poranił, ponieważ wszystko we mnie protestowało przeciwko temu wtargnięciu. Czy to 
dlatego, że od dawna nie miał stosunku, czy też dlatego, że widok mojej dziurki i pocałunek, 
który przed chwilą na niej złożył, bardzo go podnieciły, niemal nie poruszał się we wnętrzu 
mojego brzucha, a mimo to prawie natychmiast wzdrygnął się i opróżnił swój woreczek. Jeśli 
liczył na mój orgazm, musiał być nieźle rozczarowany, podobnie jak pierwszy z jego 
współplemieńców, który mnie dosiadł poprzedniego dnia. Popełniono ten sam błąd, co owego 
dnia, gdy Nawa-Na oćwiczyła mnie, przełożoną przez kolano. Po tym, jak przeżyłam tak 
płomienny orgazm, odkrywając i zgłębiając ciało młodej dziewczyny, podczas gdy ona 
buszowała w moim, mogłam tylko pozostać zimna i nieczuła na wszelkie inne próby zbliżenia.
      Mężczyźni z plemienia, ale również dzieci i kobiety przyglądali się widowisku. Prawdę 
powiedziawszy, ani jedni, ani drudzy nie wydawali się bardzo ciekawi dalszego ciągu lub 
szczególnie poruszeni. Kiedy pierwszy z tubylców wydobył ze mnie rozmiękły teraz i smętny 
członek, którego wymięta żołądź lśniła pod werniksem rozkoszy, bardziej niż na mnie patrzono 
na niego, kiedy tak szedł nagi do miski napełnionej wodą i zabierał się za obmywanie. W 
pozycji, w której nie mogłam absolutnie się zamknąć, ani nawet spróbować się zewrzeć, 
nasienie mężczyzny wyciekało ze mnie, sączyło mi się między rozchylonymi pośladkami, 
wstrętnie zalewało mi odbyt, widoczny nie gorzej od otworu pochwowego. Kobiety, którym za 
nic w świecie nie przyszło do głowy, żeby mnie stamtąd przenieść, jedynie osuszyły mnie 
małymi gąbkami i pękami traw, a na koniec przyłożyły mi jakiś likwor, prawdopodobnie sok 
roślinny, całkiem lodowaty. Przypuszczam, że miał właściwości ściągające, i zadawano sobie 
trud, żeby mnie lepiej lub gorzej ponownie zewrzeć, odtworzyć moje dziewictwo dla 
przyjemności następnego amatora.
      Byłam przedmiotem i miałam usługiwać. Plemię, dzięki uśmiechowi wojennej fortuny, 
odziedziczyło tę maskotkę albo - jeśli wolicie - zwykłe nowe naczynie. Pojono mnie, karmiono, 
uzdatniano i zmiękczano na wszystkie sposoby, myjąc mnie, tłukąc po tyłku i wygalając. Teraz 
wypadało mnie użyć. A zresztą, czy w naszym społeczeństwie istoty ludzkie nie używają się 
nawzajem w ten sam sposób? Dla pahu, dla plemienia, ta nowość była zabawna, odprężająca, 
lecz nie stanowiła przez to sprawy wagi państwowej. Mieli mnie pod ręką, a ja mogłam 
poszczycić się kolorem skóry i być może kształtami troszkę odmiennymi, więc wystawiano 
moją pipkę na widok publiczny i po prostu dosiadano mnie kolejno. Dawało to odpoczynek 
mężom od żon, jeśli ci barbarzyńcy w ogóle się żenią, a wszystkich, żonatych czy kawalerów, 
uwalniało od zwykłych zmór.
      Jestem pewna, że gdybym była mężczyzną, nie potrafiłabym znieść zanurzenia się w 
szparkę, wsunięcia członka w pochwę rozgrzaną i zmoczoną przez innego. Lecz to zdawało się 
również nie mieć najmniejszego znaczenia dla tubylców. Przez prawie cały ranek pojawiła się 
spora kolejka klientów. Ledwie starczało czasu, by mnie obmyć i choćby troszkę zewrzeć na 
powrót. Czułam się tak ospała, bezwładna i pozbawiona uczuć jak kawałek szyfonu. Kolejny 
mężczyzna rozwiązywał przepaskę, chwytał z niedorzeczną, pełną rozczulenia, typową dla 
mężczyzn w takich chwilach dumą swój dziryt, krępy i nabrzmiały lub zwinny i smukły, 
guzłowaty jak szczep winnej latorośli, lub nerwowy, pomysłowy, ciekawski i niespokojny, a 
niekiedy jeszcze dziwacznie opasły i gruby, i jednym pchnięciem lędźwi wbijał mi go między 
uda. Te zaś rozchylały się nieco bardziej, ale moje własne lędźwie, mocno zaparte w listowiu, 
pozostawały nieruchome, ponieważ nie zadawałam sobie najmniejszego trudu, i prawie nic nie 
odczuwałam. Niektórzy z mężczyzn, jakby to był dla nich uświęcony obyczajem sposób 
uprawiania miłości, podnosili mi nogi, zmuszali, bym je wyprostowała, i wciskali je sobie pod 
pachy, zanim mnie nadziali. Muszę przyznać, że w tej pozycji, zwłaszcza gdy członek był dość 
długi i krzepki, odczuwałam przynajmniej moment jego wkładania, choć nie sprawiało mi to 
prawdziwej rozkoszy. Czułam, jak dziryt sięga głęboko we mnie, dotyka chyba dna pochwy: 
obce ciało obdarzone dziwnym przywilejem zagnieżdżania się w innym ciele. Może na 
szczęście mężczyzna zawsze odchodził, ustępując miejsca sąsiadowi, zanim zorientował się, że 
mógł, że był o krok od wstrząśnięcia mną. Pobieżna toaleta, a potem lodowaty kompres 
wprawiały mnie znów w stan obojętności.
      Mimo ogromnego cienia rzucanego przez drzewa, cała reszta mojego ciała była 
rozpalona. Podczas gdy dosiadano mnie kolejno, zdałam sobie sprawę, że cała jestem mokra od 
gorąca i potu, szczególnie na twarzy, piersiach, w zagłębieniu pępka, a także między łopatkami 
i lędźwiami wciśniętymi w materac z liści. Z wolna chmary mikroskopijnych muszek lub 
jakiegoś gatunku ważek zaczęły przyklejać się do zlanego potem ciała. Wówczas Nawa-Na i 
jedna z jej współtowarzyszek podchodziły co pewien czas, by przetrzeć mi czoło lub nawet tors 
i brzuch gąbkami nasączonymi źródlaną wodą. Podczas tej czynności Nawa-Na obróciła się 
plecami do tubylca zajętego rozciąganiem mojej pochwy swoim ogonkiem, i pochylając się 
nade mną, obdarowała mnie uśmiechem. W pewnym momencie umyślnie pochyliła się dość 
głęboko, żeby musnąć koniuszkami obnażonych piersi moją sutkę. Lecz ja bałam się 
straszliwie, żeby nie podnieciło mnie to i nie doprowadziło do orgazmu, więc ostentacyjnie 
zrobiłam gest, jakbym chciała napluć jej w twarz, a potem zamknęłam oczy i nie otwarłam ich 
więcej. Jednakże zdążyłam dostrzec, że Nawa-Na gniewnie zmarszczyła brwi.
      Kiedy już wszyscy mieli dość kochania się ze mną, powrócili do innych zajęć albo 
rozrywek. Kobiety pomogły mi wstać i odprowadziły do szałasu, idąc wolnym krokiem, 
ponieważ zdawały sobie sprawę, że chociaż nie chcę tego okazać, całą dolną część ciała mam 
jak z ołowiu. Było mi niedobrze. Można by rzec, że cały ten lepki płyn rozkoszy wlany we mnie 
przez mężczyzn chlupotał ciężko w moich wnętrznościach jak fala przypływu. Zanim 
weszłyśmy do chaty, uwolniłam się z objęć próbujących mnie podtrzymywać kobiet, 
pobiegłam schować się za pierwsze napotkane drzewo i tam, przykucnięta, na wszystkie 
sposoby i ze wszystkich sił opróżniałam się z tego paskudztwa, by wydalić nawet wspomnienie 
o nim. Jedna z kobiet, rzuciwszy na wszelki wypadek okiem, potrząsnęła głową z rodzajem 
aprobaty, jak mi się zdaje. Potem rzuciła kilka słów do swojej towarzyszki, która natychmiast 
skręciła, odchodząc chyba do swojego własnego szałasu.
      W przydzielonej mi chacie natychmiast mnie umyto od stóp do głów ze szczególną 
starannością. Dano mi pić ile dusza zapragnie, ale prawdę mówiąc, nie udało mi się ugasić 
pragnienia. Przyniesiono również na prostych tacach z drewna i kory lub w wielkich, 
wydrążonych muszlach, przeznaczonych na szczególne okazje, śniadanie obfitsze niż w 
zwykłe dni. Nie byłam bardzo głodna, chciało mi się tylko pić, ale w rezultacie nie pozwolono 
mi na razie tknąć jedzenia. W rzeczywistości aż do powrotu młodej kobiety, która odłączyła się 
od grupy, kiedy pozwoliłam sobie ulżyć za drzewem. Przyniosła ona naczynie o dziwnym 
kształcie, z bardzo wysokimi ściankami, z którego dna wychodził rodzaj długiej rurki lub 
wydłużonej, elastycznej łodygi, zwężającej się ku końcowi, sporządzonej prawdopodobnie z 
liany albo tego elastycznego drzewa, które w Anglii nazywają kaliną. W wysokim, 
wydrążonym brzuścu bulgotał opalizujący, mlecznobiały płyn, podobny do tego, który 
znajduje się wewnątrz świeżego orzecha kokosowego. Kiedy przyglądałam się mu, odżyło we 
mnie pragnienie. Lecz nie chodziło o to, bym go wypiła, przynajmniej nie w dosłownym 
znaczeniu. Kobiety, które wyjątkowo umyły mnie na stojąco, kazały mi uklęknąć przy łóżku z 
górną częścią ciała płasko przylegającą do materaca i policzkiem na skrzyżowanych dłoniach, z 
lekko rozchylonymi kolanami, tak że ponownie znalazłam się z zadkiem szeroko otwartym, 
sterczącym powyżej reszty ciała.
      Dziewczyna, która przyniosła miskę świeżej wody, nazywała się Ta-Lila i widywałam 
ją często w towarzystwie Nawy-Na, jakby były przyjaciółkami. Teraz stała wyprostowana, 
trzymając naczynie w ramionach. Sądzę, że w pewnej chwili podniosła je jeszcze trochę wyżej, 
umieszczając na ramieniu albo na głowie, jak to czyni wielu tubylców.
      Początkowo wydawało mi się, że koniec rurki czy liany był po prostu zastrugany do 
szpica. W rzeczywistości to, co znajdowało się na końcu, okazało się rodzajem bardzo długiej 
cewki, wydrążonej, półelastycznej i wygiętej w bardzo szczególny sposób. Gdy właśnie 
zadawałam sobie pytania odnośnie przeznaczenia tego instrumentu, jedna z kobiet przyklękła 
koło mnie, rozwarła mi jeszcze bardziej pośladki, uchwyciwszy je w dłonie, i wówczas gdy tak 
na oścież otwarta miałam wrażenie, że dziurka w mojej pupce rozszerza się samoistnie, inna 
kobieta wpuściła mi tam koniuszek nieskończenie długiej cewki i zaczęła bardzo powoli ją 
zagłębiać. Z racji jej wygięcia, które musiało być dopasowane do wewnętrznego rysunku ciała, 
doskonale czułam, jak wije się we mnie aż po głębię wnętrzności. W owej chwili wciąż jeszcze 
nie miałam pojęcia, że kobiety chciały mi zrobić lewatywę, więc czując, jak ten zimny i giętki 
przedmiot o nienaturalnej długości wnika w mój tyłeczek, a potem nieubłaganie wślizguje się 
we mnie, nie mogłam powstrzymać okrzyku przerażenia. Nawet w Anglii znałam hegary i 
lewatywy tylko z nazwy i nigdy nie musiałam się poniżyć do ich brania. Ta-Lila roześmiała się 
wesoło na widok mojego strachu, a jedna z jej współtowarzyszek poklepywała mnie łagodnie w 
dolne partie pośladków i szparkę. Później jedna z nich wyjęła zatyczkę i odkorkowała dolną 
część naczynia i płyn, który ze względu na różnicę wysokości znajdował się pod dużym 
ciśnieniem, wtrysnął we mnie. Kłamałabym twierdząc, że zabieg, gdy tylko ustąpił pierwszy 
strach, był nieprzyjemny. Czułam teraz, jak wściekły strumień rozlewa się w moich 
wnętrznościach, w jakiś sposób odbija się od ich ścianek, a mój brzuch staje się coraz cięższy 
od całego tego chłodnego brzemienia.
      Od czasu do czasu klęcząca obok mnie kobieta, która rozchyliła mi pośladki, kiedy 
wsadzano mi cewkę, wsuwała mi dłoń pod brzuch, ażeby sprawdzić jego naprężenie i ciężar. 
Potem zwracała się do pozostałych, mówiąc im bez wątpienia, że śmiało mogą kontynuować. 
Ubóstwiałam dotyk jej dłoni, która jakby podtrzymywała mój napęczniały do ogromnych 
rozmiarów brzuch, i specjalnie opierałam się na niej całym ciężarem, przyciskając ją delikatnie 
do materaców z liści, żeby dać dziewczynie do zrozumienia, że pragnę, by ją tam pozostawiła. 
Przystała na to ze śmiechem i znów poklepała mnie ostrożnie w wejście do pochwy, tuż poniżej 
rurki.
      Zdawało mi się, że kobiety wstrzykują mi zdumiewające ilości mlecznego roztworu, 
mój brzuch pęczniał jak balon i wgniatał się całym ciężarem w materac i rękę młodej dzikuski, 
a jednak byłam niemal rozczarowana, można by rzec, poczułam się czegoś pozbawiona, kiedy 
postanowiły przestać i ostrożnie wydobyły długą rurkę z moich wnętrzności i z pupki. Miałam 
ochotę wstać, ale byłam tak rozdęta, że obawiałam się zarazem, iż za pierwszym poruszeniem 
mogę nie wytrzymać i w jakiś sposób eksplodować. Lecz najbliżej stojąca kobieta położyła mi 
rękę na ramieniu, lekko naciskając, a potem drugą ręką musnęła otwór mojej pupki. 
Zrozumiałam, że chce mi powiedzieć, żebym się nie ruszała i wytrzymała jeszcze kilka chwil. 
W tym czasie Ta-Lila i jej towarzyszka musiały ponownie napełnić naczynie źródlaną wodą 
albo jakimś wywarem i przymocować na końcu rurki cewkę nieco krótszą, ale znacznie grubszą 
od poprzedniej. Tę wsunęły mi do pochwy i znów odczułam, jak płyn pod ciśnieniem wlewa się 
i sączy we mnie. Lecz nie napełnił mnie całkowicie, ja zaś nie miałam już sił, by go we mnie 
utrzymać. Otwór kobiecej szparki, z wyjątkiem momentów, gdy jakaś całkiem konkretna 
przyczyna spowoduje jego zaciśnięcie, jest w naturalny sposób szerszy i luźniejszy niż dziurka 
w pupie, a sama pochwa jest nieuchronnie mniej pojemna i pakowna od wnętrzności, więc 
większa część płynu tylko ją przemywała, uchodząc swobodnie wokół pękatej cewki. Wreszcie 
kobiety wyciągnęły także i ją. Z wielką ostrożnością postawiono mnie na nogi i miałam tylko 
tyle czasu, by słaniając się jak pijana, wydostać się zrobioną chwilę przedtem przez jedną z 
kobiet dziurą w tylnej ścianie szałasu. Za domem, wśród paproci, przykucnęłam pośpiesznie, z 
trudem utrzymując równowagę z powodu wyjątkowego ciężaru mego brzucha, i wydalałam z 
dziką siłą pupką, ale także przez pochwę cały rozdymający mnie płyn. Te szczegóły są z 
pewnością dosyć wstydliwe, nieprzyzwoite, może nawet brudne. Ale ja miałam wówczas 
uczucie, że jestem czystsza, bardziej domyta i z każdą chwilą bardziej odprężona. 
Wypróżniłam się, wyrzuciłam z siebie całą rozkosz, która nie była moją rozkoszą, cały 
uszczerbek, jakiego doznałam, całe upodlenie.
      Dołączyłam do kobiet w szałasie. Umyły mnie pobieżnie, a jednak ze zwykłą 
dokładnością, by zetrzeć ze mnie ostatnie ślady poranka, a potem dały mi czyste majtki. 
Chciały mi także podać resztę moich ubrań, ale tym razem ja odmówiłam. Było mi dobrze, 
czułam się młoda i jak nowo narodzona. Podobało mi się to, że moje piersi, które wydawały się 
tak mało interesować mężczyzn, a które sama uważałam za ładne, mogą igrać w całkowitej 
swobodzie. Usadowiłam się na łóżku, podłożywszy wygodnie pod plecy rodzaj jaśka z liści, i 
chciwie rzuciłam się na śniadanie. Kobiety usunęły wszystko, co służyło do irygacji, Ta-Lila i 
jeszcze jedna wróciły, by dotrzymać mi towarzystwa. Pamiętam, że zadawałam sobie pytanie, 
jak to się dzieje, że one nigdy nie są zazdrosne. Przecież to, co dostałam od ich mężczyzn, 
nawet jeśli dane było z pogardą graniczącą z obojętnością, zostało mimo wszystko zabrane im. 
Potem przestałam zaprzątać sobie głowę tym pytaniem. Ta-Lila cieszyła się, mogąc podsuwać 
mi kawałki pożywienia albo muszlę, która służyła mi za kubek, i jeden czy dwa razy z 
przyjemnością odpowiedziałam jej tym samym. Naturalnie była to tylko zabawa. Dla okazania 
jej łaskawości zechciałam nawet zapytać o maoryskie nazwy rozmaitych przedmiotów. 
Pokazywałam na któryś z nich, wymieniałam jego nazwę po angielsku, a potem patrząc na 
Ta-Lilę, unosiłam brwi. Wtedy ona z kolei wymawiała jego nazwę. Na koniec wskazałam na 
czubek mojej piersi, który tańczył i podskakiwał za każdym moim ruchem. Młodziutka 
dziewczyna roześmiała się, ujęła go wargami i ssała przez chwilę, a potem dotknęła palcem 
własnej piersi i powiedziała nazwę. Jej także zapomniałam. Ale podobnie jak Ta-Lila, wzięłam 
go w usta, ssałam sam koniuszek, jakby to był mikroskopijny smoczek, a kiedy napeczniał 
delikatnie, zdradliwie, poczułam, że się rumienię. Ta-Lila miała piersi o krągłości i pełni 
niezwykłej u tak młodej kobiety, z całkiem malutkimi koniuszkami, też krągłymi i o 
cudownym różowobrązowym odcieniu. Ta-Lila i druga z kobiet zostawiły mnie samą w porze 
południowej drzemki.
      W półśnie jawił mi się parów o bardzo subtelnych kształtach i barwach, zieleniejąca 
roślinność wypieszczona i jakby rozmyta tą delikatnością. A tymczasem z nieba lały się potoki 
słońca zbyt gorącego, zbyt rzęsistego jak na Anglię, jak na mój kraj. Lecz rozpoznałam ją. Była 
to wizja odległa, nostalgiczna, czysta, może nieosiągalna, niewypowiedzianie smutna, 
niewypowiedzianie dotkliwa. Pogrążona w marzeniach jak w łonie matki, wybuchnęłam 
płaczem. Potem śniłam o koniu. O nieskazitelnie białym ogierze, całkiem wolnym, stojącym 
wśród traw parowu i wysklepionym na tle nieba. Był on tak piękny, ten mój strojny w 
pióropusze król światła, w chwale swojej gęstej i jedwabistej grzywy i w szacie swej białej 
rasy, że aż uśmiechnęłam się. Tak, witaj, nigdy żegnaj, Matko Anglio. Witaj i ty, cześć ci, 
honor i szacunek po wsze czasy, koniu mojej rozkoszy, chwało mych nagich i wolnych piersi, 
koniu mojej dumy!
      Nagle odsunęła się kotara z liści. Potężne złotawe światło przyprószone 
szaroniebieskimi kroplami deszczu, niosąc ze sobą morskiego koloru odblaski trawy i drzew, 
wpadło do szałasu. Otwarłam oczy i ujrzałam Nawę-Na. Byłam w duchu wdzięczna losowi, 
sama nie wiedząc dobrze dlaczego, że nie było jej tutaj, kiedy dawano mi lewatywę. Być może 
dlatego, że moją niepowstrzymaną potrzebę czułości, potrzebę kochania i bycia kochaną - a ta 
przecież istnieje w każdej nie zepsutej istocie ludzkiej - skierowałam teraz ku jednej z jej 
towarzyszek. Instynkt mego ciała, jeśli nie był to instynkt czułości, który naturalnie jest ślepy, 
podpowiadał mi, przypominał, że Nawa-Na ze swym zimnym i łatwym uśmiechem 
doprowadziła mnie w rezultacie tylko do upokorzeń i bólu.
      Pomimo mojego wstrętu, którego jednakże nie ośmieliłam się okazać zbyt otwarcie, 
dziewczyna natychmiast ściągnęła mi majtki, raz jeszcze przyjrzała się dokładnie mojemu łonu 
i szparce, wkładając kciuki na całą długość między wargi, by ją rozciągnąć, potem zaś, 
odwróciwszy mnie na brzuch, zbadała mi pośladki, rozchylając je w ten sam sposób, ażeby 
oglądnąć pupkę. Najwidoczniej zadowolona, ledwie słyszalnie mlasnęła językiem i naciągnęła 
mi z powrotem ubranko (The smali cloth. Tradycyjne w tamtej epoce określenie na majtki, 
chociaż najczęściej oznaczało męskie spodnie, część ubioru, a nie bielizny.)
      W tym stroju Nawa-Na wyciągnęła mnie z szałasu. Moje piersi kołysały się, poruszały i 
z pewnym zażenowaniem czułam, że także pośladki swobodnie rozchylają się pod lekkim 
szyfonem jak kielich kwiatu. Nagle przyszła mi na myśl moja ogolona szparka i poczułam, jak 
policzki zaczynają mi płonąć. Dziwnym sposobem to, że miałam na sobie majtki, 
uświadamiało mi tym bardziej wyraziście moją nagość.
      Zostawiłyśmy za plecami główny plac i góry. Nawa-Na prowadziła mnie w stronę 
szałasu wzniesionego z całkiem innej strony, nieco w oddali, tam gdzie na ogół drzewa były 
rzadsze, a krzewy, paprocie i cała roślinność niższa. Wydawało się, że tego dnia było w wiosce 
mniej mężczyzn. Drobna mżawka, która towarzyszyła memu przebudzeniu, ustała i dzieci oraz 
kobiety oddawały się zwykłym zajęciom albo zabawom.
      Wreszcie dotarłyśmy do owego szałasu położonego nieco na uboczu, z dala od innych, 
lecz mimo to osłoniętego kępą wysokich drzew od zbyt natarczywego deszczu lub słońca. 
Gęsty trawnik i dywan opadłych liści wokół domu usiane były plamami światła. Gdy 
rozkoszowałam się dotykiem trawy, ciepłej ziemi pod moimi nagimi stopami, z szałasu 
wyszedł wielki i potężnie zbudowany tubylec. Rozpoznałam w nim Ra-Haua, mężczyznę, 
którego zawsze uważałam za wodza lub jednego z wodzów plemienia. W istocie, pomimo 
gigantycznej postury, pomnikowych muskułów o niezwykle gęstym rysunku, ciało miał 
harmonijnie zbudowane, dorodne, ramiona wysklepione, pierś jak tarczę z brązu i wąskie 
biodra podkreślone ciasno owiniętą przepaską, której biel odcinała się od jego brązowej skóry. 
Piękne zwierzę, pomyślałam, mgliście przypominając sobie ogiera z mojego snu. Ra-Hau nosił 
długie włosy, które sięgały mu prawie po ramiona, twarz miał zbyt pociągłą, z płaskimi kośćmi 
policzkowymi, nos nieco przypłaszczony, lecz oczy ładnie wykrojone i duże o intensywnie 
czarnym kolorze, wargi o nieokiełznanym, wyraźnym zarysie. Koniec końców uśmiechnął się 
na nasz widok z czymś w rodzaju dobroduszności. Nie zaprzątając sobie głowy zapraszaniem 
nas do środka i nie odezwawszy się ani słowem do Nawy-Na, zaczął od razu rozwiązywać 
przepaskę. Kiedy tkanina opadła, jego członek sterczał drżący, zwierzęcy i boski jak jego pan. 
Zawsze sądziłam, a teraz tym bardziej tak myślę, że to przede wszystkim impotenci i kobiety 
oziębłe troszczą się o długość i grubość męskiej dzidy. Prawdziwa rozkosz, tak jak i prawdziwe 
szczęście leżą nade wszystko w sferze uczuć. A jednak nie mogłam nie zauważyć 
rozbuchanych proporcji i rozbuchanego piękna członka, którym natura obdarzyła Ra-Haua. 
Sam jak ogier stawał dęba, a gdy dotknąć jego pępka, przechodziły go podskórne dreszcze i 
zmieniał połysk, jakby obdarzony był własnym życiem, jakby był istotą całkiem niezależną, 
dumną i samotną, bytem najzupełniej odrębnym.
      Ra-Hau niedbałym gestem niemal zerwawszy ze mnie majtki, nie zadając sobie trudu, 
żeby ściągnąć je do reszty, ustawił mnie twarzą do Nawy-Na, nachyloną i z rękami kurczowo 
wczepionymi w biodra dziewczyny dla zachowania równowagi. Przyznaję, że przypuszczając, 
że bezzwłocznie wbije we mnie swój straszliwy narząd, nie mogłam powstrzymać drżenia. 
Lecz głowa jego dzirytu, jak łeb rozwścieczonej kobry, zadowoliła się muśnięciem moich ud u 
wejścia do pochwy. Ra-Hau cofnął ją natychmiast i powolutku sondował mnie palcem. Czułam 
doskonale, że cała jestem skurczona. Musiał włożyć trochę wysiłku w przedarcie się, nawet 
jednym tylko palcem, przez pierwszy pierścień, by móc się zagłębić dalej. Zważywszy 
wszystko, po lewatywach, które tak doskonale mnie odprężyły i chwilowo zaspokoiły, 
pozostało teraz w moim brzuchu i podbrzuszu niewyraźne uczucie podrażnienia czy też 
szczypania. Można by powiedzieć, że po nich i po tym, co przydarzyło się rankiem, zostało mi 
jedynie to piekące poczucie pustki lub raczej głębokie zniechęcenie, nieczułość, jakby dzień 
pracy mego ciała już się zakończył lub też - jeśli wolicie - jakby moje serce uznało ten dzień za 
zakończony.
      Ra-Hau wyjął palec i podniósł mnie silną ręką. Z miną zarazem zagniewaną i stropioną, 
ściągnąwszy brwi, obejrzał palec, potem swój członek, który, równie rozczarowany jak 
Ra-Hau, opuszczał ciężki łebek w ukradkowych podrygach, co wzbudziło nieoczekiwanie 
wybuch gromkiego śmiechu u atletycznie zbudowanego tubylca. Zdawało się, że zastanawia 
się nad czymś przez kilka sekund, jeśli ci ludzie w ogóle są zdolni zastanawiać się nad czymś 
tak jak my, a ja skorzystałam z okazji, żeby cichaczem podciągnąć sobie, jak umiałam, majtki. 
Potem rozmawiał chwilę z Nawą-Na. Ta zaś klasnęła w dłonie i natychmiast zniknęła w 
zagajniku.
      - Och! Nie! - powiedziałam do siebie w nagłym przestrachu.
      W moment później faktycznie wróciła z jedną ze swoich piekielnych witek, świeżo 
wyciętych z jakiejś nie znanej mi cienkiej i giętkiej trzciny. Moje pośladki napięły się 
mimowolnie, tym bardziej, że Nawa-Na rzuciła mi jeden z tych obrzydliwych uśmieszków, 
mrugając przy tym leniwie wielkimi oliwkowymi oczami z rodzajem zadowolenia lub 
rozradowania. W porywie rozpaczy zwróciłam się do Ra-Haua z milczącym błaganiem, ale nie 
wydawał się rozumieć. Wzruszył ramionami i gestem nakazał mi posłuszeństwo wobec 
Nawy-Na. Dziewczyna, kiedy z najwyższym trudem powstrzymywałam się, żeby nie rzucić się 
na nią i nie stłuc jej na kwaśne jabłko, wzięła mnie za rękę i siadła kilka metrów od chaty, na 
porośniętym trawą wzniesieniu, tuż przed linią pierwszych drzew zagajnika. Podobnie jak to 
znajdujące się na odkrytym terenie w środku wioski, wzniesienie mogło służyć za ławeczkę. 
Potem przełożyła mnie przez kolana i zachowując rytuał spuściła mi majtki. Ściskając pośladki 
ze wszystkich sił, czekałam, aż pręt spadnie na mnie, chociaż zdawałam sobie sprawę, że im 
bardziej się napinam, tym sroższy będzie ból. Mimo wstydu jeszcze raz zwróciłam się do 
Ra-Haua, by błagać go o łaskę po raz ostatni. Szedł za nami krok w krok i przyglądał się z 
wyraźnym zachwytem moim nagim pośladkom. W tej samej sekundzie, w której już 
wiedziałam, już czułam, że spadnie na mnie ramię Nawy-Na, gwałtownym gestem wyciągnął 
rękę, by powstrzymać dziewczynę. Widziałam, że nad czymś się zastanawia, podczas gdy jego 
rasowy, muskularny członek unosi się w całej okazałości. Podobnie jak chwilę przedtem, 
Ra-Hau nachylił się nade mną i podniósł mnie jedną ręką. Owinięta wokół moich ud damska 
bielizna zdawała się drażnić go, toteż podarł ją i odrzucił daleko. Potem rzekł coś głuchym i 
niecierpliwym tonem do Nawy-Na. Przysięgłabym, że ta spurpurowiała w widoczny sposób na 
całym brązowym ciele. Jej ciemne oczy ciskały błyskawice, mięśnie jej dolnej szczęki napięły 
się widocznie i gwałtownie potrząsnęła głową. Lecz Ra-Hau, wyprostowany na całą wysokość 
swej gigantycznej talii, z masywnymi ramionami i klatką piersiową jak fronton świątyni, 
nalegał z nie mniej gwałtowną władczością. Dla mnie uczucie nieodpartego pośpiechu i 
szalonej niecierpliwości ogromnego tubylca stało się jasne, przede wszystkim kiedy patrzyłam 
na jego członek, przylegający całkiem pionowo do brzucha i drżący jak napięty powróz na 
wietrze. Tym razem Nawa-Na musiała ustąpić. Rzuciła mi prawdziwie mordercze spojrzenie, 
posadziła mnie na tym samym miejscu, na którym sama poprzednio się usadowiła - na 
trawiastym schodku, i kiedy przyglądałam jej się zaskoczona, położyła się na brzuchu na moich 
udach i kolanach ze szczęką wciąż zaciśniętą z wściekłości. Myślę, że już wspomniałam, iż 
tubylcy mają jakiś diaboliczny instynkt, który podpowiada im, co odczuwają inni. Ra-Hau, 
który chciał, żebym była bardziej powolna, i niewątpliwie, co tu kryć, pragnął mnie zmusić, 
bym puściła soki w środku, zanim we mnie wejdzie, odgadł, że osiągnie swój cel lepiej, 
szybciej i pewniej, pozwalając mi ten jeden raz wychłostać i upokorzyć Nawę-Na, niż gdyby 
ona miała znęcać się nade mną. I jest całkowitą prawdą, że serce natychmiast aż podskoczyło 
mi z radości, i miałam wrażenie, że pierwszy dreszcz już rozkosznie marszczy tkankę mojej 
pochwy we wnętrzu brzucha. Miałam trochę trudności ze zdjęciem przepaski biodrowej 
Nawie-Na, kiedy leżała rozciągnięta na moich kolanach. Lecz poczułam się aż nadto 
wynagrodzona, kiedy nadeszła moja kolej i odsłoniłam jej małe, ciepłe, nagie i wystawione na 
widok, szeroko otwarte pośladki, delikatne zmarszczki wokół odbytu, o ładnym 
złotobrązowym kolorze, niewyraźnie popielatą fałdkę szpary. Nawa-Na, czując się wydana na 
pastwę, czyniła jak ja niegdyś wysiłki, żeby się zewrzeć, ale wystarczyło, że lekko podniosłam 
prawe kolano, by ją ponownie otworzyć. Miała rzeczywiście cudowny tyłek, węższy, a 
zarazem bardziej wypukły, mniej rozkwitły i mniej mięsisty od mojego. Skórę, ciało - jeśli 
można tak powiedzieć - bardziej jędrne, gładsze, a jednocześnie bardziej aksamitne i 
delikatniejsze, co budziło niemal moją zazdrość.
      Ra-Hau wręczył mi cienką różdżkę, która miała służyć za kij do bicia, ale nie chciałam 
jej używać. Myślę, że nigdy nie byłam okrutna. A nade wszystko to wydało mi się o wiele 
mniej zmysłowe, niż wlepić po prostu klapsy Nawie-Na, tak jak w Anglii karci się dzieci i tak 
jak ona sama zbiła mnie pierwszego dnia. Odrzuciłam więc rózgę i pijana ze szczęścia 
zabrałam się za wlepianie w ten bezczelny zadek najbardziej siarczystego potopu klapsiorów, 
na jaki starczało mi siły w ręce. Chciałam, żeby Nawa-Na pamiętała to lanie do końca życia. 
Okładałam ją niezmordowanie, moja dłoń sucho strzelała i odskakiwała, jeśli można tak to 
określić, od jej wspaniałego tyłka przez nieskończenie długą chwilę, albo taką mi się ona tylko 
wydawała, będąc w rzeczywistości długą, donośnie brzmiącą sekundą, bowiem, prawdę 
mówiąc, umierałam z rozkoszy, chłoszcząc dziewczynę. Pod ciosami jej krągłe pośladki 
czasami się napinały, ściągały jak twarz, a czasami wydawały się ustępować, załamywać, 
otwarte teraz na oścież, równie miękkie i równie delikatne jak skóra rękawiczki. Ja również 
korzystałam z tych chwil rozluźnienia, by uderzać całkiem płaską dłonią w mięciutkie błony 
śluzowe okolic pochwy i odbytu, posuwając się nawet do wygięcia ręki w tył tuż przed ciosem, 
aby lepiej poczuć ten kwiecisty miąższ. Muszę przyznać, że Nawa-Na stawiała dłuższy, 
bardziej uporczywy i wściekły opór, niż ja kiedykolwiek umiałam stawić podczas chłosty. 
Doprawdy przez długą chwilę, kiedy brązowopurpurowa krew napływała jej pod aksamitną, 
delikatną skórą na tyłku jak wino pod złocistym jedwabiem, dziewczyna milczała, zacisnąwszy 
zęby z kozim uporem, napinając i rozluźniając jedynie w coraz szybszym rytmie wzruszające 
półkule pośladków, na przemian napęczniałych, i sterczących lub sflaczałych, w 
beznadziejnych próbach uniknięcia lub osłabienia uderzeń. Ra-Hau, pochylony nad nami, był 
teraz tak napięty, że sądziłam, iż jego ogromna żołądź za chwilę wytryśnie. Krzyknął do mnie 
jakiś rozkaz, szalone zaklęcie, jeśli wolicie, i pomyślałam, że obawia się, by pod wpływem 
poruszenia spektaklem nie bluzgnąć rozkoszą w powietrze, zanim zdąży wtulić członek w 
Nawę-Na lub we mnie. Podwoiłam więc siłę ciosów, skoncentrowałam całą radosną energię i 
wreszcie, z głębokim spazmem wściekłości i rozpaczy dziewczyna wybuchnęła płaczem. Gdy 
raz zaczęła, nie mogła przestać, a jej łzy przechodziły w krzyki, potem jęki i szlochanie. Lecz 
sama dostałam od niej kiedyś wystarczające lanie, żeby wiedzieć, że właśnie w tym momencie 
przeżywa orgazm jak mała suka i moczy się w środku strumieniami. Miałam wielką chętkę 
przerwać egzekucję i wniknąć całą ręką w jej pochwę, aby poczuć jej orgazm. Chciałabym móc 
go jej ukraść w jakiś sposób. Ra-Hau nie dał mi na to czasu. Jego pomnikowy tors unosił się w 
rytmie oddechu jak kowalski miech, a on sam prawie dreptał w miejscu. Podniósł nas obie 
jednym ruchem. Nawa-Na wciąż drżała i wstrząsały nią spazmy bólu i rozkoszy. Twarz miała 
ściągniętą i skąpaną we łzach. Ra-Hau nachylił mnie ku niej, zmuszając mnie, bym oparła ręce 
na biodrach dziewczyny, a twarz przycisnęła do jej nagiej szparki w taki sposób, że z kolei ja 
stanęłam z rozwartymi pośladkami i wystawioną pipką. I w tej samej chwili, w której poczułam 
na wargach, jak wytryskują nieposkromione i odurzające soki Nawy-Na, niemal monstrualny 
członek Ra-Haua zagłębił się między moje pośladki i nadział mi pochwę aż po wnętrzności. 
Naprawdę miałam wrażenie, że w samej głębi dotyka mojego serca. Ra-Hau, jak prawdziwy 
ogier, wydał donośny i przejmujący okrzyk, który przypominał rżenie konia, i niemal w tej 
samej sekundzie, pod wpływem rwącego bólu rozkoszy, który o mało nie wywrócił mi pochwy, 
mnie samej wydarł się z gardła przeciągły skowyt, i nawet mała pyzata i pochlapana sokiem 
pipka Nawy-Na, która wypełniała mi usta, nie zdołała go stłumić. W dzikich podrygach moje 
lędźwie odpowiedziały na ciosy trąby Ra-Haua, aż do ostatecznej sekundy, gdy wszystko we 
mnie i w nim pękło. Ziemia we wnętrzu mych trzewi zgorzała w słońcu, podczas gdy 
obdarzony niezwykłą siłą, pulsujący wytrysk nasienia Ra-Haua przeszywał mnie i napełniał po 
brzegi jego rozkoszą, na której spotkanie wysyłałam w gwałtownych bluzgnięciach soki mej 
własnej rozkoszy. I tak w trójkę, ja, Ra-Hau i młoda dziewczyna, potoczyliśmy się na ziemię, 
splątani i poskręcani jak umarli. Padając, Nawa-Na objęła mnie za szyję ramieniem. Mniej 
pogrążona, nie tak dalece i nie tak głęboko pochłonięta jak ja i Ra-Hau, bowiem szczytowała 
jeszcze przed nami, ściskała mnie rozpaczliwie, z ustami na moich ustach, a moje jasne włosy 
splątały się z jej czarną grzywą.
      
      * * *
      Moje życie w wiosce i, jeśli mogę tak to ująć, w ramach życia tubylców zmieniło się 
wyraźnie, odkąd spuściłam lanie Nawie-Na, a Ra-Hau mnie dosiadł. Kiedy wróciłam z 
powrotem do domu, na przykład, odmówiłam włożenia innej pary moich angielskich majtek w 
miejsce podartych przez Ra-Haua. Gdy Nawa-Na uciekła, żeby ukryć swój wstyd w jakiejś 
części wioski, może w jednej z tych dużych chat, gdzie od czasu do czasu gromadzili się po 
jednej strome mężczyźni, a po drugiej kobiety, dałam do zrozumienia dzikuskom, które 
przyszły mnie umyć, że nie pragnę więcej nosić mojej własnej bielizny i że chciałabym mieć 
przepaskę podobną do tych, które mają one. Na początku śmiały się z tego jak opętane. Pomysł 
wydał im się najdziwaczniejszym pod słońcem. Potem się obraziły. Wystarczy powiedzieć, że 
jedna z nich, jakby odgadła, że należy pomścić Nawę-Na, posunęła się do tego, iż przełożyła 
mnie przez kolano i stłukła mi tyłek jak gdyby nigdy nic, podczas gdy uda i kolana drżały mi 
jeszcze z rozkoszy zażytej z Ra-Hauem. W tym nieszczęściu winszowałam sobie, że 
przynajmniej nie było Nawy-Na i nie mogła tym samym być świadkiem tej pocieszającej 
sceny. Lecz później przyszedł mi do głowy z pewnością o wiele szczęśliwszy pomysł, by 
powołać się na samego Ra-Haua. Kobiety znów serdecznie się uśmiały, a ta która mnie tłukła, 
doprowadziła karę do samego końca, i raz jeszcze zostałam ze spostponowanym i piekącym 
tyłkiem. Mimo wszystko jednak nie omieszkały spełnić mojego życzenia i kiedy już 
postawiono mnie z powrotem na nogi, wymytą i wypucowaną, owinięto mi starannie wokół 
bioder sztukę lnu, którą mogłam odtąd zachować tak długo, jak miałam na to ochotę.
      Ubrana w ten sposób w ciągu następnych dni mogłam przemieszczać się o wiele 
swobodniej w obrębie wioski i brać nawet udział w jej życiu. O wschodzie słońca i w różnych 
porach dnia kobiety przychodziły do mojego szałasu, by mnie obudzić, umyć, przynieść coś do 
jedzenia lub do picia, poprawić mi przepaskę albo zdjąć mi ją do spania. Dość często używały 
przy tym nadal siły. Uznawały, że trzeba mi lania albo lewatywy i musiałam im ulegać. Ale 
równie często wystarczało, że odrzucałam ich posługi, by natychmiast się wyniosły. Wszystko 
wskazywało na to, że od dnia, gdy Nawa-Na znów zaczęła przychodzić do mojego szałasu z 
towarzyszkami, więcej nie ośmieli się mi przeciwstawić ani nawet uczynić najmniejszego gestu 
oporu wobec któregoś z mych poleceń. Ja sama chłostałam jej tyłek tak często, jak mi na to 
przychodziła chętka. Kiedy rozwiązywałam jej przepaskę, cała purpurowiała pod 
złoto-brązową skórą, rozpaczliwie uciekając spojrzeniem przed wzrokiem innych młodych 
kobiet, ale już nie walczyła. Układałam ją sobie na kolanach jak najwygodniej i tłukłam jej 
pośladki, aż wybuchała łkaniem. I często, kiedy ją podnosiłam z kolan, brała moją rękę i 
całowała ją, a potem tuliła się z całych sił z twarzą ukrytą na moich piersiach. Pewnego razu, po 
tym jak ułożyłam ją z nosem w materacu i ślicznymi pośladkami sterczącymi w górze, 
rozkazałam Ta-Liii i jeszcze jednej dziewczynie, żeby zrobiły jej wspaniałą lewatywę. Muszę 
przyznać, że doznałam dotkliwego upojenia, sama wkładając jej do odbytu i kiszki stolcowej 
długą rurkę i wciskając ją aż do wnętrzności. Nawa-Na zaczęła panicznie płakać, kiedy jeszcze 
nie wcisnęłam jej nawet do połowy. Wsadziłam jej ni mniej, ni więcej tylko całą resztę i 
napełniłyśmy ją do tego stopnia, że jej młodzieńczy brzuch nadął się jak balon. Można by 
powiedzieć, że była w ostatnich chwilach ciąży. Prawie cały czas płakała. Kiedy wreszcie 
wyprowadziłyśmy ją na zewnątrz i pozwoliłyśmy jej się wypróżnić, zabawiałam się 
trzymaniem palca zanurzonego w jej pochwie w czasie, gdy pupką wyrzucała z siebie całą tę 
mlecznobiałą wodę. Moim zdaniem był to bardzo ładny obrazek. Nawet pochyliłam się nad nią 
i w tym samym czasie lizałam i ssałam jej cycuszki. Na koniec ukryła jak zawsze twarz na 
mojej piersi, a jej nerwowo rozedrganymi plecami wstrząsały łkania dużego dziecka.
      Lecz przede wszystkim podczas spacerów poprzez wioskę najlepiej zdałam sobie 
sprawę, że moja sytuacja, mój status wobec niej uległ zmianie. By streścić to jednym słowem, 
można by powiedzieć, że nie byłam już dłużej prawdziwą albo całkowitą cudzoziemką. Nie 
twierdzę, że kiedy przysiadałam albo raczej przykucałam obok kobiet trących na żarnach 
zboże, ucierających bulwy lub moczących jakąś włóknistą roślinę, przyjmowały mnie z 
serdecznym uśmiechem. Ale nawet do siebie bez specjalnego powodu nie uśmiechają się 
serdecznie. Jednak w najbardziej naturalny w świecie sposób podawały mi żarna, grzebień do 
czesania lnu, tarkę, i mogłam brać udział w ich zajęciach.
      Uwielbiałam chodzić z nimi do źródła w skalistym zagłębieniu lub kotlinie, w 
miniaturowym amfiteatrze u podnóża najbliższych wzgórz. Gęste firany bujnych drzew 
osłaniały maleńką kaskadę. Podobnie do tubylczych kobiet prędko nabrałam zwyczaju 
noszenia na czubku głowy dzbanów i naczyń o rozmaitych kształtach, chociaż prawdę mówiąc 
musiałam zawsze podtrzymywać je z jednej strony dla zachowania równowagi. Byłam 
rozbawiona i olśniona stwierdzeniem faktu, że to przede wszystkim temu właśnie sposobowi 
transportu zawdzięczały Maoryski swoje wspaniałe piersi, a także wiele z lekkości i 
szlachetności ruchu i postawy w ogóle. Z każdym dniem stawałam się mocniejsza, lepiej 
umięśniona i ściśle biorąc dotyczyło to nie tyle samych moich piersi, co ich wiązadeł między 
szyją a ramieniem, które w najoczywistszy sposób mają swój udział w ich podtrzymywaniu, 
nadają im zaczepny, wyniosły wygląd i ruch. Ażeby absolutnie niczego nie ukrywać, mogę 
dorzucić, że moje pośladki dzięki wycieczkom przez pah, do buszu i na otaczające wzgórza 
oraz ćwiczeniom, których zażywałam, zrobiły się bardziej harde i jędrne, nie tracąc przy tym 
nic ze swej kobiecości.
      Źródło było w pewien szczególny sposób kącikiem kobiet. Tam długie godziny 
zabawiały się i plotkowały. A gdy rozbierały się zupełnie do naga, jak to czynią kobiety, chcąc 
czuć się naturalnie i swobodnie, baraszkować w kryształowo czystej wodzie, a także oglądać 
się nawzajem, porównywać się, mówić o tym, co szczególnie lubią u tego czy tamtego 
mężczyzny lub co ten czy ów szczególnie sobie w nich ceni, szłam za ich przykładem i 
rozbierałam się również. Przeglądałam się w wodzie jak w lustrze i czasem stwierdzałam, że 
jestem ładna.
      Ilekroć odkrywałam w głębi mego ciała niewyraźne uczucie pustki, rozwarcia, małe 
podrażnienie, gorączkowe i zimne zarazem, które znamionuje potrzebę zaspokojenia 
seksualnego, bez żenady kierowałam kroki do szałasu Ra-Haua. Wyjaśniłam już, że znajdował 
się on nieco w oddali, i miałam wrażenie, że inne kobiety, a także mężczyźni i dzieci unikali 
pojawiania się w tej okolicy, o ile nie zostały wyraźnie zaproszone, jakby mieszkanie i sam 
wielki krajowiec byli nie tyle wyklęci, co otoczeni rodzajem tabu. Ja nie musiałam go 
przestrzegać. W każdym razie nikt nigdy nie dał mi do zrozumienia, że powinnam.
      Bez względu na to, czy w pobliżu byli inni krajowcy mogący mnie zobaczyć, czy nie, 
zanim jeszcze dochodziłam do szałasu, zaczynałam ściągać przepaskę i rozbierać się do naga, 
nie troszcząc się w najmniejszym stopniu, czy mnie przy tym nie widziano i nie starając się 
ukryć. Sam Ra-Hau rzadko bywał w domu. Jeżeli nie widziałam go od razu, wyłaniał się po 
krótkiej chwili spośród drzew. Rozpoznawszy mnie, rozbierał się również. Jego pośpiech 
sprawiał mi mały zawód, bo z wielką przyjemnością rozebrałabym go własnymi rękami. Lecz 
być może ten gest, taki uczynek był również tabu. W zamian za to Ra-Hau nie obruszał się ani 
nie wydawał w najmniejszym stopniu zdziwiony, gdy natychmiast zamykałam w dłoniach, z 
chciwością, z żarliwością jego królewski członek albo ciężkie nabrzmiałe jądra. Jak większość 
krajowców ciało miał niezbyt owłosione i wydawało mi się, że uwięziłam między palcami 
żywy heban albo krzepkie i jędrne ciało konia. Pewnego dnia, gdy Ra-Hau wydał mi się mniej 
gotów do rozkoszy, a jego członek bardziej leniwy, przyszła mi do głowy dziwaczna myśl, by 
go włożyć sobie do ust i ssać, aż podniecę wielkiego Maorysa. Wiedziałam, że ja w każdym 
razie, ssąc go w ten sposób, roztopię się w środku. Ale Ra-Hau był o wiele za wielki. Nie 
znaczy to, że zbyt tłusty. Chcę powiedzieć jasno, że jego członek był zbyt ogromnych 
rozmiarów. Już sama żołądź rozciągała mi wargi i ledwie mieściła się między językiem a 
podniebieniem, wobec czego niemal nie sposób było jej possać, nie dławiąc się przy tym. 
Musiałam wyjąć ją z ust, co uczyniłam z wielkim żalem, ponieważ przekonałam się, że całkiem 
przyjemnie smakuje, a poza tym to szalone i nieme napięcie bestii gotowej do skoku poruszało 
moje serce. Zadowoliłam się więc tylko całowaniem z żarliwą łapczywością, skrycie wciągając 
przy tym powietrze co sił w płucach, samej maleńkiej szpareczki, która przecina wypukłość 
żołądzi i przez którą naturalnie wytryska męski likwor. Osiągnęłam rezultat o wiele szybciej, 
niż się spodziewałam. Zaledwie w kilka sekund od chwili, kiedy zaczęłam, Ra-Hau wydał 
pomruk dzikiego zwierza, poczułam w dłoni miotanie się jego długiej dzidy i pulsowanie 
lędźwi, i niemal w tym samym momencie wzdrygnął się, ryknął i armata z brązu zalała mi 
twarz, a potem, gdy instynktownie się odsunęłam, szyję i piersi. Ra-Hau wybuchnął tym swoim 
śmiechem olbrzyma, dziwnie drżącym i zachrypniętym przez chwilę. Ja zaś, chociaż te ciepłe, 
gwałtowne bryzgi odstręczały mnie w pewien sposób, doznałam uczucia graniczącego z dumą. 
Również w pewien sposób Ra-Hau należał do mnie bardziej, był mi bliższy tak właśnie 
przeżywając orgazm, niż wówczas gdy pozbywał się nasienia we wnętrzu mojego ciała.
      Zazwyczaj jednak byłam zbyt niecierpliwa, by oddawać się tym drobnym zabawom lub 
jakiemukolwiek wyrafinowaniu. Teraz już szukałam olbrzyma, ponieważ odczuwałam 
potrzebę, by ktoś mnie nasycił, zalał po brzegi. By pobudzić tę potrzebę i zawczasu wymościć 
we mnie wilgocią miejsce, gdzie będzie zaspokojona, wystarczało zobaczyć go nago i 
równocześnie pomyśleć, że oto ja, poddana brytyjska, córka, jak wszystkie inne, naszej 
Królowej, właśnie patrzę i przyglądam się chciwie tej ogromnej, czarnej nagości. Wtenczas nie 
traciłam czasu. Upewniałam się tylko, że godny podziwu kutas Ra-Haua miewał się dobrze i 
znajdował się - że ośmielę się tak wyrazić - w stanie gotowości, potem obracałam się plecami, 
schylałam się, rozwierałam pośladki, chwytając się czegokolwiek, co było pod ręką, drzewa, 
ściany szałasu, pnia ściętego na wysokości brzucha. I w tej samej chwili przychodziło 
niezapomniane odczucie, zawsze dobrze znane i zawsze nowe. Żołądź, która przemocą 
rozciąga delikatne ścianki pochwy, przenika ją od krańca po kraniec, wciąż przedziera się, ale z 
cudowną miękkością, cudowną słodyczą, a potem cała krągłość, cała długość członka, który 
może zakorkować dokładnie cały kanał, całą wolną przestrzeń, gość niewypowiedzianie 
oczekiwany, niewypowiedzianie upragniony, który zamyka za sobą drzwi domu zbudowanego 
specjalnie na jego przyjście, bowiem tylko on potrafi zamieszkać w nim aż po brzegi. Za 
każdym razem wściekłe rycie podkopu, dzikie baraszkowanie Ra-Haua w moim ciele unosiło 
mi lędźwie, nim docierało do serca. Odpowiadałam ciosem na cios. Potem, jak fale odrzucane 
dziobem okrętu, całe moje ciało, cała moja dusza, rozdzierane były na dwoje członkiem mojego 
kochanka. Rozpinałam się jak żagiel po obu jego stronach, aż wreszcie, jak tylekroć przedtem, 
dziób dosięgał słońca, a ja szaleńczo tryskałam sokiem rozkoszy na spotkanie Ra-Haua w 
momencie, gdy on bluzgał swoim we mnie.
      Jednakże zrobiłam to o jeden raz za dużo. Pewnego dnia zamiast nachylić się tylko, 
pozostając zresztą w pozycji stojącej, jak to miałam dotychczas w zwyczaju, przemknęła mi 
przez głowę myśl, żeby się całkiem złożyć wpół. Sądziłam, że długi członek Ra-Haua wejdzie 
jeszcze głębiej, jeszcze bardziej w moje ciało, ja zaś lepiej ścisnę go pochwą, można by rzec - - 
mocniej chwycę go za gardło, żeby wypluł z siebie swój cudowny sok. Solidnie podnieciwszy 
Ra-Haua, gdy jego żołądź zrobiła się podobna do kapelusza ogromnego brązowo-różowego 
grzyba, podeszłam do porośniętej trawą ławeczki, na której chłostałam Nawę-Na. Wspięłam się 
na nią i przyklękłam, wciąż zwrócona plecami do Ra-Haua. Potem, już na klęczkach, 
przysiadłszy zarazem na piętach, zrobiłam głęboki skłon, tak że twarz i ramiona dotknęły trawy 
na ławeczce. W tej pozycji, prawie takiej jak wówczas, gdy kobiety robiły mi lewatywę, lecz z 
krzyżem jeszcze bardziej wygiętym w łuk, co zresztą nie ma w sobie nic nieprzyjemnego, o ile 
ciało ma się z natury gibkie, miałam głowę o wiele niżej niż zadek, ten zaś spoczywał sobie na 
piętach rozwarty na oścież i cały gotów na przyjęcie dzirytu stojącego za mną Ra-Haua. 
Wypięta i naprężona do tego stopnia, wiedziałam doskonale, że będzie musiał mnie zgwałcić, 
by przetrzeć sobie drogę w moim ciele, toteż z najwyższym niepokojem, ale i z największą 
niecierpliwością oczekiwałam na przyjęcie tego pierwszego uczucia. Lecz Maorys 
przygotowywał mi srogą niespodziankę. Na początek zamiast nadziać mnie nie zwlekając, 
długi czas pieścił mi otwór pochwy końcem swojego członka, z góry na dół i z dołu ku górze, 
podniecając mnie do tego stopnia, że prawie oszalałam.
      - Czemu zwlekasz, ty wielki czarny łajdaku? - mówiłam do niego po angielsku, 
błagając, dysząc i cieknąc wszystkimi gruczołami. - Nie baw się, dziki kutasie! Pośpiesz się i 
wejdź mi w cipkę! Chodź natychmiast, między pośladki, zanurz się, nadziej mnie, wypchaj 
mnie aż po gardło, aż sam się wyrzygasz, szybciej, zlej się i spraw, żebym ja się zlała, ty 
ogromna maszyno do jebania, nie jesteś tu po to, żeby się bawić!
      A ten barbarzyńca, w momencie kiedy prawie osiągałam orgazm z szaleństwa, że nie 
dochodzę do orgazmu, postanowił mnie sodomizować. Jego monstrualna żołądź rozciągnęła mi 
odbyt ze straszną siłą, napięła go wokół siebie do tego stopnia, iż zdawało się, że trzaśnie, 
pchała, wdzierała się jeszcze mocniej, gdy tymczasem ja nie mogłam powstrzymać 
rozdzierającego krzyku i posiusiałam się z bólu. Bez litości kontynuował swoje wysiłki aż do 
chwili, gdy obrzeżek olbrzymiego mięsistego kaptura przedarł się przez mizerną obręcz pupki, 
tak bezlitośnie rozciągniętą. I nagle, na podobieństwo korka, który strzela z butelki musującego 
wina, ta masywna żołądź wstrzeliła się w moje wnętrzności i zdawała się zagłębiać w nie bez 
końca, popychana całą długością i całym budzącym zgrozę ciężarem członka. Lewatywa, 
cieniutka i wydłużona rurka, która tak mnie zdumiała, gdy Nawa-Na wpuszczała ją w moje 
ciało, a samą dziewczynę doprowadziła do takiego płaczu, gdy zabawiałam się, odpłacając jej 
pięknym za nadobne, była w porównaniu z tym gwałtem zaledwie niewinną igraszką. 
Uświadomiłam sobie, że nawet samym słowem „gwałt” posługiwałam się dotychczas, nie 
wiedząc, co ono oznacza. Nikt nie wie, co to znaczy być zgwałconą, przedziurawioną, rozoraną 
aż do głębi trzewi, dopóki jakaś męska laga, zwłaszcza jeśli rozmiarami przypomina dziryt 
Ra-Haua, nie otworzy mu na siłę dziurki w pupie, nie zanurkuje w jego ciele monstrualnym 
skokiem, nie usadowi się całkowicie w tym, co nasze ciało ma najwęższego, najbardziej 
sekretnego, najbardziej intymnego. By nie pozostawiać niedopowiedzeń, doznania są o tyle 
bardziej przeraźliwe, że członek nie wypełnia wnętrzności tak, jak może wypełnić pochwę. Po 
pierwszym rozdarciu związanym z przebijaniem się w głąb można by sądzić, że działa 
swobodnie, porusza się i zabawia w rodzaju próżni, podczas gdy z tyłu odbyt pozostaje 
rozwarty do granic wytrzymałości, mimowolnie ciasno opinając nasadę członka, jakby chciał 
go pochwycić, przeszkodzić mu w odejściu, choć jest to dlań torturą i rozpaczliwie chciałby 
wyrzucić go z siebie, wypędzić. Dotkliwie doznając w głębi ciała, w najdalszych zakątkach 
trzewi tego wrażenia próżni, oszałamiającego braku kontaktu śluzówek ze śluzówkami, ciała z 
ciałem, mimo że się go ma, mimo nieznośnego cierpienia lub może właśnie dzięki temu 
cierpieniu, powraca się w świadomości i w żądzy wściekle owym doznaniem rozpalonej do 
tego okrutnego rozciągnięcia pupki. Chciałoby się nawet za cenę życia wyrwać z siebie to 
monstrualne obce ciało, a równocześnie czyni się samemu wszelkie wysiłki cielesne, by je 
zatrzymać, by odczuć je w pełni, ponieważ tylko to, nic innego, udaje się odczuwać w pełni, 
nawet jeśli w rozdarciu, nawet jeśli w bólu. Toteż zamiast po prostu zostać tak, nadziana, i 
próbować w miarę możliwości zmniejszyć ból, nie poruszając się i przypasowując się jak 
najlepiej do ogromnego członka Ra-Haua, a także nie pozwalając mu poruszać się we mnie, nie 
zdołałam się powstrzymać od kołysania w przód i w tył całym ciałem, a tym samym i pupką 
naciągniętą wokół jego lagi, rzeczywiście jakby pierścionek zsuwał się po gigantycznym palu, i 
owa chwila, w której doświadczałam najdotkliwszego cierpienia, zbiegała się z momentem, w 
którym osiągałam, odnajdywałam i - by tak rzec - rozpoznawałam najbardziej wstrząsającą 
rozkosz. Była to chwila, kiedy podawszy ciało do przodu najdalej jak tylko się dało, zmuszałam 
tym samym mego kochanka, by cofnął tkwiącą we mnie żołądź swego członka do samego 
końca, aż do ostatniego mięśnia pupki, którą potrząsał teraz i w którą kołatał od środka, 
rozciągając ją jeszcze bardziej, gotów do opuszczenia jej ostatnim szarpnięciem. Dokładnie w 
tej sekundzie, w której najszersza i najgrubsza część żołędzi Ra-Haua, cofając się, dochodziła 
do najciaśniejszego zwężenia mojego odbytu i za chwilę miała mnie odetkać, wyskoczyć na 
zewnątrz, poza mnie, poza moje ciało i moją duszę, na powietrze, cierpienie stawało się nie do 
zniesienia i wydawałam z siebie straszliwy krzyk. Lecz samo to uderzenie o wewnętrzne 
skrzydła bram zamykających moje ciało wstrząsało mną od stóp do głów i wracałam do 
zmysłów w jednym szalonym skurczu rozkoszy, i wśród tego cierpienia i tej rozkoszy 
odnajdywałam i poznawałam siłę, by unieść się gwałtownie, rzucić się w kierunku Ra-Haua, 
nadziana na jego członek, który był jego ciałem i duszą, żeby się go uchwycić, i znów czuć, jak 
wsuwa się długo, powoli w moje wnętrzności, aż do głębi. Ra-Hau nie zadowalał się już 
pomrukami szczęścia pomieszanego z bólem, które przypominały rżenie wierzchowca. O wiele 
lepiej niż mięśniami pochwy udawało mi się teraz piłować mu żołądź, w miarę jak posuwając 
się od środka na zewnątrz dochodziła do mojego odbytu, i chwilami musiał mieć wrażenie, iż 
skończy się to na tym, że wyrwę mu z brzucha cały członek, połknę go, by zatrzymać go w 
sobie nieodwracalnie. Kiedy zamiast członka wydarłam mu, z samego dna, cały eliksir 
rozkoszy, podobny do soku owocu miażdżonego palcami, z jego piersi dobyło się istne wycie, a 
ja również krzyczałam i poczułam z oślepiającą wyrazistością palący strumień, który 
wytryskiwał falami, sącząc się świetlistą strugą w mroczne jaskinie mego ciała. Podobnie jak 
za pierwszym razem, kiedy mnie dosiadł, przewróciłam się na trawę natychmiast po tym, jak 
jego członek, na podobieństwo naciągniętej do granic wytrzymałości gumy, która nagle 
puszcza, wyskoczył z mojej pupki i ze mnie. Ra-Hau natomiast opadł bezsilnie jak uderzony 
pałką.
      Ten potwór tak mnie urządził, że kobiety musiały przez wiele dni pielęgnować mnie, 
przykładając maści z ziół ściągających i zabliźniających rany. Samo chodzenie już było dla 
mnie nad wyraz dolegliwe, a myśl o ponownym stosunku przez tyłeczek wzbudzała we mnie 
dreszcz. Nie tylko nie było mowy o tym, by przez tych parę dni można mnie było chłostać albo 
pozwolić jakiemuś mężczyźnie na zbliżenie, ale nawet nie pozwalano mi, w obawie, bym nie 
rozdarła sobie wnętrzności, na załatwianie pewnych naturalnych potrzeb. Kobiety przynosiły 
mi w nich ulgę za pomocą lewatywy z domieszką soków roślinnych i oliwy. Później, gdy błony 
śluzowe odzyskały już swoją spoistość, masowano mnie wielokrotnie w ciągu dnia. Prawdę 
mówiąc, uwielbiałam to. Irygacje wypróżniały mnie i oczyszczały całe wnętrze ciała. I kiedy 
byłam już całkiem czysta, wynoszono mnie z szałasu na słońce, układano płasko na brzuchu na 
jednym z tak lubianych przez tubylców dużych, niskich łóżek, dobrze wymoszczonych 
listowiem i wonnymi ziołami. Jedna z młodych kobiet wprawnymi ruchami palców i dłoni 
rozluźniała mi barki i ramiona. Inna, siedząc ukosem na krawędzi łóżka, robiła to samo z 
plecami i krzyżem. Trzecia masowała łydki i podeszwy stóp, co było źródłem szczególnie 
miłych doznań. Najbardziej doświadczona z kobiet zajmowała się częściami poranionymi 
przez Ra-Haua, zbliżając się powolnymi, okrężnymi ruchami samych tylko kciuków do okolic 
odbytu i pochwy. Przyznaję, że wielokrotnie zdarzyło mi się szczytować, gdy magiczne palce 
wystarczająco długo uciskały wokół tych wrażliwych punktów, a później wprost na nie. 
Dzikuski wznosiły okrzyki radości, sądząc z pewnością, że to leczenie sprawia cuda! Klepano 
mnie po pośladkach, by mi pogratulować, a niekiedy jeszcze najmłodsza, czuła i chętna do 
zabawy, wciskała mi swój wdzięczny pyszczek między uda i zlizywała jak kot, krótkimi 
mlaśnięciami języka, moją szklącą się rozkosz.
      Później, po całkowitym wyzdrowieniu, ponownie stałam się luksusową zabawką do 
użytku krajowców, i spostrzegłam, że sama z siebie wilgotnieję wewnątrz pupki równie mocno 
i równie dobrze jak w pochwie, o ile tylko jestem wystarczająco przygotowana i podniecona. 
Olbrzymi Ra-Hau, kiedy brał mnie ponownie, nigdy nie musiał posługiwać się masłem 
kokosowym ani podobnymi substancjami, by złagodzić i zmiękczyć mi pupkę. Kiedy tylko 
przypadkiem zdarzało się, że byłam zbyt spięta i zbyt sucha, i mógł mnie zranić albo po prostu 
nie było mu wygodnie, wystarczało zwykle wychłostanie tyłka. Kazał to robić pierwszej 
lepszej napotkanej kobiecie, albo na odmianę ja sama rozbierałam do naga i chłostałam tę czy 
inną. Z jednej strony nie ma na świecie nic ładniejszego niż ładny kobiecy tyłeczek, z drugiej 
strony jest niezaprzeczalnym faktem, że gwałtowne emocje, a nawet doznania, natychmiast 
usposabiają do miłości. Spostrzegłam także, że Nawa-Na i niektóre zamężne kobiety dzieliły ze 
mną tę dziwną zdolność przeżywania orgazmu w dostrzegalny sposób i ofiarowywania łatwego 
dostępu przez pupkę, chociaż było to rzadkie u bardzo młodych dziewcząt. Pozostałe, nie tylko 
te najmłodsze, trzeba było za każdym razem przymuszać, mozolnie, okrutnie.
      Teraz już całkowicie uznano, że należę do pahu, do wioski, i równie dobrze mogłam 
cieszyć się z myśli, że wioska należy do mnie. Odziana jedynie w przepaskę lub niekiedy dla 
zabawy przebrana od stóp do głów wedle angielskiej mody wałęsałam się samopas, włączając 
się do zajęć, rozrywek, śpiewów - tak zaskakująco innych wśród mężczyzn, a innych wśród 
kobiet - towarzyszących często pracom, zwłaszcza najcięższym, bowiem jak to chyba najlepiej 
zawsze rozumieli Afrykanie, rytm czyni mozół lżejszym. My Anglicy i w ogóle cywilizowani 
biali sądzimy, że to marzenia pozwalają zapomnieć o pracy, a zarazem skłaniają do jej 
unikania.
      Jedyną rzeczą, której nie miałam prawa odtrącić w ramach tego systemu, lub lepiej - 
układu wzajemnej przynależności między wioską a mną, była żądza mężczyzny. Przyjmując 
mnie do swego grona, pah uzyskał w pewien sposób kobietę zastępczą. Pah karmił mnie, dawał 
mi dach nad głową, mył mnie, gwarantował przeżycie. Tym samym byłam w rezultacie 
własnością, luksusem - jeżeli wolicie - wszystkich członków pahu. Byłam niepodzielna i 
wspólna. Niezależnie od miejsca, w którym się przechadzałam, stroju, jaki nosiłam, czynności, 
którą się właśnie zajmowałam, pierwszy lepszy tubylec był w pełni uprawniony do 
przedłożenia swojej prośby, i było nie mniej oczywiste, że bardzo niewiele jest rozsądnych 
motywów, dla których wolno by mi było odrzucić ją lub uchylić się od jej spełnienia.
      Maorys, któremu przyszła chętka na przeżycie głębokich doznań, wlókł mnie do 
szałasu, przewracał na siennik, zrywał ze mnie przepaskę albo podkasywał halki i spódnice i 
ściągał majtki, gdy byłam w stroju europejskiej damy, po czym rżnął mnie do upadłego. W 
praktyce wszystko mu było wolno. Wpychał mi członek do buzi albo do pupki, a czasami nawet 
między piersi, każąc mi ścisnąć je z obu stron w dłoniach, by w ten sposób go mocno ująć i po 
kilku ruchach w przód i w tył, doprowadzić do wytrysku. Albo całkiem po prostu kładł się na 
mnie lub wsadzał sobie moje uda pod pachy, grzebał mi w pipce, a potem przelatywał mnie 
wielokrotnie na zajączka albo jak to mówią w pozycji misjonarskiej. Ale przypuszczam, że 
chodzi raczej o misjonarzy papistowskich. Nasi przeważnie są albo przyzwoici, albo całkiem 
chwaccy.
      Kiedy krajowiec był bardzo rozemocjonowany albo bardzo niecierpliwy lub też żądza 
jego osłabła i potrzebował małej podniety, by wyrwać się z ospałości, nie szliśmy do szałasu. 
Bez względu na to ilu było widzów, w jakim byli wieku i jakiej rangi, ściągano mi majtki na 
miejscu i używano sobie na mnie bezwstydnie. Gdy rozebrano mnie do ostatniej nitki, opierano 
mnie o drzewo w ulubionej pozycji Ra-Haua albo rzucano na kolana, na czworaki, albo z 
plecami na ławeczce, a nogami w górze, rozłożonymi w nożyce. Wkładano mi go między uda 
albo między pośladki w tych wszystkich pozycjach. Gdy zdarzało się, że jeden z Maorysów był 
w nastroju do zabawy lub - jeśli wolicie - robił się hojny, ściągał odwody, i wszyscy ci radośnie 
świntuszący panowie zwalali się gromadą. Udało im się odkryć, chyba z niewielkim trudem, 
wspaniałą grę zespołową, która pozwalała im dobrać się do mnie we trzech. Cała czwórka, oni 
i ja, nadzy jak w dniu narodzin, używaliśmy na ogół do tego celu ławeczki, na której Nawa-Na 
wybatożyła mnie na krótko po moim przybyciu do wioski. Krajowiec najszczodrzej 
obdarowany przez naturę siadał na ławeczce, mnie zaś sadzał sobie okrakiem na udach, twarzą 
do siebie. Nie trzeba dodawać, że korzystając z tej bliskości, nadziewał na członek moją pipkę. 
Tymczasem ja, z tułowiem przyciśniętym do jego torsu, składałam mu głowę na ramieniu, 
przylgnąwszy policzkiem do policzka, a drugi z tubylców, klęcząc z tyłu, korzystał z okazji, by 
wsunąć mi między wargi swojego wielkiego brązowego kutasa. Zaczynałam zadawać sobie 
pytanie, jak w tych warunkach zdołam oddychać, a niepokój mój był tym większy, że moje 
piersi miażdżone były ciężkim torsem mężczyzny, który siedział i na którym ja sama 
siedziałam, czy też raczej na którego byłam nadziana. Lecz dokładnie w tym właśnie momencie 
trzeci z koncelebrantów, który do tej pory czekał stojąc za moimi plecami z nogami zapartymi 
w trawie poniżej ławeczki, wykładał mi się na plecy całym ciałem i sam z kolei korzystał z 
niebywałego, acz nieuchronnego w tej sytuacji rozwarcia moich pośladków, by zatopić własną 
lagę w mojej pupce aż po rękojeść. Przyznaję, że to ostatnie wtargnięcie było nad wyraz 
bolesne z tej ewidentnej przyczyny, że mężczyzna, który znajduje się w pochwie, atakując 
frontalnie, przyciąga ją w pewien sposób ku sobie, spycha ją i rozciąga do przodu, tym samym 
przyciągając i napinając odbyt. Ten zaś, który ze swej strony próbuje przedrzeć się i zagłębić w 
pupkę, także musi w jakiś sposób przygarnąć ją ku sobie, naciągając dokładnie w odwrotnym 
kierunku. Wrażenie jest zatem takie, jakby nie tylko sama dziurka, ale całe tak bardzo 
wrażliwe, tak kruche okolice krocza miały pęknąć za chwilę pod tym naporem. A jednak, jeśli 
wszyscy trzej mężczyźni sprzęgnęli i zgrali swoje wysiłki oraz narastanie rozkoszy w taki 
sposób, by osiągnąć szczyt mniej więcej równocześnie by jeden wstrząsany spazmem w moich 
ustach zalewał je potężnymi strumieniami wytrysku, ten zaś, na którym siedzę okrakiem, 
spuszczał się w moją szparkę, podczas gdy trzeci, przyklejony do mnie całym ciałem, wlewał 
mi potoki własnego soku między pośladki, aż po czeluście moich wnętrzności, szczytowałam 
wtenczas z taką mocą, z tak wściekłym spazmem i z tak obfitym deszczem mego własnego 
soku, że przez długie godziny leżałam potem wyczerpana. Pewność, że należy się do 
wszystkich, niesie w istocie wielki spokój. To nie tylko pewność, że tak samo jest na odwrót - 
wszyscy należą do mnie. Chodzi o to, że to podwójne, a w istocie jedno i to samo 
zabezpieczenie, ciepłe jak członek jest ciepły dla pochwy, uwalnia od wszelkich egoistycznych 
myśli. Sądzę też, że to właśnie egoizm myśli jest najstraszliwszym i najbardziej nieuchronnym 
źródłem znużenia. Innymi słowy oznacza samotność. Pah ubierał mnie jak pochwa ubiera 
członek, a ciepła mufka dłonie w środku zimy.
      
      * * *
      Od czasu moich pierwszych wypraw po wiosce nade wszystko obawiałam się spotkań z 
dziećmi i długo nie mogłam się do nich przyzwyczaić. Nie wiem, czy tak samo jest u 
wszystkich plemion i narodów prymitywnych, ale tutaj, w Oceanii, tubylcy mają zwyczaj 
dzielenia się na okres codziennej aktywności wewnątrz jednego plemienia na coś w rodzaju 
mniejszych plemion czy też klanów, z których każdy stara się stworzyć zwartą wspólnotę 
niezależnie od innych. Wydaje się, że przede wszystkim wiek, nie zaś płeć, przynajmniej do 
czasu pełnoletności, decyduje o tych podziałach i ugrupowaniach. Jest na przykład banda, 
nierozłączna przez calutki dzień i we wszystkich działaniach, które dzień ów wypełniają, 
złożona z wszystkich dzieci, dziewczynek i chłopców, w wieku od czterech do sześciu lat. 
Druga grupuje tych, którzy mają mniej więcej od siedmiu do dwunastu lat. Trzecia obejmuje 
resztę, aż po próg wieku dojrzałego, i tak dalej. Młodzi ludzie po inicjacji zaczynają się dzielić 
zgodnie z płcią, lecz podziały wiekowe nie tracą przez to na znaczeniu.
      Każda banda, każda grupa, usiłuje oczywiście - świadomie lub nie i w pełni zachowując 
właściwe swemu wiekowi gry i zajęcia - naśladować należących do kasty wiekowej stojącej 
bezpośrednio wyżej, przy czym dorośli, przez wszystkich prawie zwani ojcem i matką albo 
wujkiem i ciotką, pełnią funkcję, tak jak być powinno, wspólnego i ostatecznego wzorca. 
Natomiast zawsze uderzała mnie nie tylko czułość czy życzliwość, ale także rodzaj szacunku, 
który sami dorośli okazują swemu brunatnemu i gwarnemu potomstwu. Tam, na zagubionych 
na Oceanie wyspach, u barbarzyńskich ludów, dzieci mają wśród dorosłych niewielu wrogów, 
wyjąwszy może jakieś stare zrzędy, i to niezmiernie rzadko. Dzieci nigdy nie są 
przyrównywane, jak to często się zdarza u nas w Anglii, do dziwnego gatunku zwierząt, 
całkowicie cudacznego i niezrozumiałego. Tak jak ja należałam do pahu, do wioski, a ona do 
mnie, tak dzieci należą do wszystkich, a wszyscy należą do nich.
      Jednakże ja nie jestem Maoryską, jestem Angielką, i unikałam ich jak zarazy. A w 
szczególności dość licznej i niebezpiecznie żywotnej grupki, do której wybitnych przywódców 
zaliczał się mój przyjaciel Ga-Wau. Mówię przyjaciel, ponieważ go nienawidziłam. Ga-Wau 
był tym samym wstrętnym człowieczkiem, który w dniu mego pojmania lub nazajutrz po nim 
ośmielił się przywrzeć wargami do mojej szparki, w chwili gdy byłam niemal naga. Wydawało 
się, że dowcipniś nigdy tego nie zapomniał. Ja zresztą też nie!
      Ga-Wau nie dowodził swoimi ruchliwymi koleżkami w dosłownym sensie. Wydaje się 
zresztą, że tubylcy nie rozkazują sobie nawzajem. Tak jak powiedziałam, każda grupa wiekowa 
lub grupa o podobnych zainteresowaniach, jeśli wolicie, pilnuje własnych spraw, a zarazem 
wszyscy raczej dobrze się rozumieją, niosąc sobie pomoc albo idąc na ratunek, i są milcząco 
zgodni w swej gotowości do opiekowania się sobą nawzajem, miast sobie rozkazywać, co 
tłumaczy się brakiem wśród nich wrogości lub choćby prawdziwej rywalizacji. Ra-Hau, ogier, 
stanowił po prostu wyjątek, być może dzięki samemu wzrostowi. Przecież niezależnie od 
wszystkiego w czasie bitwy z innym plemieniem to właśnie najszersze i najpotężniejsze 
ramiona ściągają na siebie najwięcej ciosów. W życiu codziennym nie widziałam, by kolos 
używał siły do jakichkolwiek innych celów poza dosiadaniem mnie i jeszcze paru innych 
kobiet. Oczywiście widziałam doskonale, jak dawał rozkazy Nawie-Na, jak nakazywał jej, aby 
pozwoliła mi się wychłostać. Ale widziałam również inne kobiety, jak przychodziły w 
dowolnym momencie i wyciągały go z szałasu jak ślimaka ze skorupki, żądając, by je 
bezzwłocznie przeleciał. I w takich wypadkach okazywał się wielkim, posłusznym głupolem. 
Woźnica albo gajowy w Anglii powiedzieliby, że Ra-Hau ma wielką gębę, niczego sobie lagę i 
nic poza tym.
      Ga-Wau, mój młody przyjaciel, nie był zatem w żadnym razie wodzem tej dzieciarni u 
progu dojrzałości, której wiek, jeśli można to ocenić u tych barbarzyńców, wahał się od 
siedmiu czy ośmiu do dwunastu lat. Był jedynie jej członkiem bardziej rzucającym się w oczy, 
bardziej hałaśliwym i bardziej aktywnym. Banda, do której należał, liczyła wyraźnie mniej 
chłopców niż dziewcząt, co zresztą wydaje się powszechne we wszystkich grupach z 
wyjątkiem starców.
      Kiedy zdarzało mi się nieszczęście, że błąkając się po wiosce, a zwłaszcza po jej 
obrzeżach, wśród gęstej roślinności, gdzie ci nicponie zabawiali się z całkowitą swobodą, drogi 
nasze skrzyżowały się, dla nich było to święto. To było małe, śmieszne plemię o długich 
czarnych włosach, przepastnych, lekko skośnych oczach -nie dlatego żeby były skośne z 
natury, ale z powodu wydatnych i szerokich kości policzkowych - zmrużonych z ciekawości 
albo śmiechu, z małymi białymi przepaskami biodrowymi upapranymi ziemią i trawą. Z 
początku sądziłam, że chcą mnie wciągnąć do swoich zabaw. Byłam przecież z ich punktu 
widzenia zabawką wyjątkowego wzrostu, przyniesioną przez jakiegoś maoryskiego Świętego 
Mikołaja. Nigdy przedtem, nawet u nas w Anglii, nie przepadając zbytnio za dziećmi czyniłam 
teraz różne wysiłki, żeby wydobyć z dna mojej pamięci wszystko, co mogłoby być dla nich 
atrakcyjne z repertuaru tańców, bajek, piosenek i innych zabaw zbiorowych przeznaczonych 
dla małych kretynów, choćby tylko po to, żeby się od nich uwolnić, wykupując się w jakiś 
sposób. W tamtym okresie chodziłam jeszcze ubrana od stóp do głów, z angielska, i mówiłam 
sobie, że będę w stanie im wszystkim narzucić pewne minimum wychowania. Lecz, jak pisał 
nasz Goldsmith (Oliver Goldsmith 1728-1774), to pies właśnie umarł: jeden jedyny raz 
zamierzał ugryźć, a krew jego właścicieli była zatruta!
      Jeszcze widzę siebie w tym dniu. Z całą pewnością już ściągnięto mi majtki i 
wychłostano tyłek, a nawet przerżnięto mnie z zadkiem na widoku, na głównym placu wioski. 
Lecz sądziłam, że te małe potwory po prostu nie zrozumiały, o co chodzi, podobnie jak dobrze 
urodzone angielskie dziecko w żadnym razie nie ośmieliłoby się pamiętać, że weszło w 
nieodpowiednim momencie do matczynego buduaru, i domniemywać, że coś tam widziało. 
Wygolono mi publicznie podbrzusze, ale wygalanie się tam jest w modzie u tubylczych kobiet, 
więc dzieci mogły doskonale wziąć to za rodzaj seansu u fryzjera.
      Zasiadłam więc spokojnie pośrodku, w pełnym stroju, upewniwszy się, na ile to było 
możliwe, że się nie pobrudzę. Próbowałam, obawiam się, że w sposób nieco chaotyczny, 
przypomnieć sobie obojętnie jaką historyjkę, którą mogłabym opowiedzieć przy pomocy dużej 
ilości grymasów i gestów, gdyż zupełnie niepodobna było, by któreś z tych dzikich małych 
stworzeń zrozumiało choćby najprostsze słowo w przyzwoitej angielszczyźnie. Myślę, że nie 
powinnam była nigdy powiedzieć więcej niż trzy, cztery pierwsze zdania tej przeklętej historii. 
Dzikusy skupiły się wokół mnie, siedząc, leżąc albo nurzając się w zwykłym dla siebie 
lenistwie w bezkształtnych hamakach z lian. Chciałam opisać cudowną, jasnowłosą 
księżniczkę, zamierzając resztę wymyślić w trakcie opowiadania. Byłam właśnie przy opisie 
długich blond włosów i niebieskich oczu księżniczki, gdy wszędobylski Ga-Wau zerwał się ze 
swojego hamaka, przyklęknął koło mnie i zaczął rozpinać mi górę sukni. Suknia miała zapięcie 
pośrodku, na piersiach, od szyi do talii.
      Ten smarkacz jest nienormalny - rzekłam do siebie, nie nazbyt zdziwiona.
      Odpędzałam go, jak odpędza się muchę, i zapinałam z powrotem guziki z udaną 
obojętnością, cały czas usiłując wrócić do opowiadania. Mały potwór przez chwilę zatrzymał 
się potulnie, z buzią rozdziawioną z zaskoczenia. Potem zaatakował ponowię guziki, których 
zdołał odpiąć z pół tuzina więcej niż za pierwszym razem, odsłaniając już bieliznę. Rumieniec 
wystąpił mi na czoło. Nauczona już trochę doświadczeniem, może nawet nie trochę, skoro w 
poprzednich dniach skatowano mnie już na rozmaite sposoby, ze wszystkich sił 
powstrzymałam chęć spoliczkowania chamskiego nowicjusza, nie przestając zresztą twardo go 
odpychać. Oburzony, wydał z siebie jakąś karykaturę pomruku czy wycia, jakby uważał się za 
Ra-Haua we własnej osobie. Lecz przede wszystkim było to wezwanie pod adresem 
współplemieńców. Kiedy po raz nie wiem który próbowałam podjąć wątek mojej historyjki, 
cała rozwrzeszczana dzieciarnia rzuciła się na mnie i obsiadła mnie. Ledwie zdążyłam 
powiedzieć: „Niech Bóg ma mnie w swojej opiece!”, a już niezliczone ilości małpich łap 
powyrywały mi guziki z dziurek aż do ostatniego, potem obróciły mnie jak naleśnik na brzuch i 
zaczęły obdzierać z sukni. Ogarnięta strachem, ale szalejąc przy tym z wściekłości i 
upokorzenia, usiłowałam tym razem histerycznie stawić opór. Ale tamtejsze dzieci są naprawdę 
silne jak małe małpy. Zaledwie w kilka sekund zdarły ze mnie suknię, buciki, pończochy, 
potem halki i koszulę, a na końcu majtki, nie zaprzestając, aż zostałam naga, jak mnie Pan Bóg 
stworzył. Dosłownie płakałam z wściekłości. Teraz zaczęło się to, co w swojej naiwności 
nazwałam zabawami tych małych zboczeńców.
      Zresztą niedaleko pada jabłko od jabłoni. Rozebrawszy mnie w ten sposób do naga, 
puścili moje ramiona i nogi, na których usiedli albo uwiesili się jak winogrona, kiedy ściągali 
ze mnie ubranie. W przypływie gniewu zerwałam się z ziemi jednym susem. Zobaczą sobie mój 
biust i szparkę, ale w mgnieniu oka odbiorę im ubrania i włożę je z powrotem, wbrew temu 
całemu przeklętemu rodzajowi!
      Jak mogłam i powinnam była przewidzieć, moje ubrania zniknęły, te małe potwory 
pośpiesznie je gdzieś ukryły. W rezultacie stałam teraz w całej okazałości, naga, usiłując w 
całkowitym zagubieniu zakryć dłońmi to piersi, to szparkę, to znów okropną bruzdę, okropną 
szczelinę między moimi kobiecymi pośladkami. Dzieci śmiały się z tego do rozpuku. 
Marzyłam o tym, żeby puścić się biegiem i umknąć w ten sposób. Ale nie wiedziałam, czy w 
Nowej Zelandii nie ma jadowitych węży, a bałam się ich straszliwie, nie mówiąc już o innych 
zwierzętach, trzęsawiskach, obszarach lawy wulkanicznej, ciernistych krzewach i wszystkich 
pułapkach natury równie okrutnej jak te szkaradne dzieci. Kiedy tak się wahałam, jeden z 
chłopców musiał przykucnąć z tyłu za mną, u moich kostek u nóg i łydek, inni natarli od 
przodu, a ja straciłam równowagę i przewróciłam się na plecy, zgniatając przy tej okazji na 
placek tego dzieciaka, który usadowił się za mną, a teraz znalazł się pod spodem, na wysokości 
moich lędźwi, jaks żywa poduszka. Myślałam, że się od tego udusi, ale zaczął się śmiać na całe 
gardło, i wydaje mi się, że powiedział do innych, żeby go tam zostawili. Leżąc tak jak leżał, 
unosił mój brzuch i szparkę lekko w górę. Te demony nie omieszkały z tego skorzystać. 
Rozłożyły mi nogi i kilku z nich przysiadło na każdej, żeby mnie unieruchomić. Piekielny 
Ga-Wau, nie tracąc ani chwili, sam wyciągnął się na brzuchu pomiędzy moimi udami, z twarzą 
dokładnie na wysokości mojej szpary, i przyglądał jej się z wielką ciekawością. Tak, niedaleko 
pada jabłko od jabłoni. Cały czas się przypatrując, zdawał sprawę ze swoich odkryć koleżkom. 
Wsunął mi swoje małe ręce pod pośladki, żeby jeszcze bardziej przybliżyć do siebie szparkę i 
rozchylić ją, i nagle pochylił głowę i zaczął mnie lizać. Zewnętrznie, jeśli wolno mi tak się 
wyrazić, nie mogłam niczego przedsięwziąć, dzieci trzymały mnie zbyt mocno. Zatem 
ściągnęłam się jak tylko możliwe w środku. Zapewne wyda się to niewiarygodne, przynajmniej 
tym, którzy nie znają tych barbarzyńców, ale język małego potworka zdołał już za pierwszym 
muśnięciem wyłuskać mi łechtaczkę. Osądzając, że nie była ona dostatecznie widoczna, wyjął 
ręce spod moich pośladków, z zimną krwią wysupłał ją za pomocą kciuków i zabrał się w 
najlepsze do jej masturbowania, liżąc ją naokoło i owijając wokół niej swój ruchliwy języczek. 
Oburzająca łechtaczka natychmiast się naprężyła. Ściągałam się w sobie zbyt energicznie, bym 
była zdolna do orgazmu, ale każde muśnięcie języka u zbiegu moich nóg powoli zaczynało 
odbijać się długim, suchym dreszczem. Prawdę rzekłszy, dzieciak tarmosił maleńki i kruchy 
organ zbyt nachalnie i z nadmiernie brutalną nieporadnością, by dało mi to rozkosz. Jego 
kolega leżący pode mną w poprzek moich lędźwi musiał się nudzić albo zazdrościć tak 
pięknego wyczynu lub też dzięki pozycji, w jakiej się znajdował, odczuwał każdy z moich 
dreszczy. By nie pozostać w tyle, wślizgnął się zwróconą do góry dłonią pomiędzy nasze dwa 
ciała i nagle wetknął mi jeden ze swoich ruchliwych palców do dziurki w pupie, co wstrząsnęło 
mną mimo woli. Dziewczynki, uważając z kolei, że się je zaniedbuje, włączyły się do gry. I to 
jakiej! Dwie z nich ssały mi łapczywie koniuszki piersi, które, jak łatwo się domyślić, 
bezzwłocznie się naprężyły. Pozostałe dzieci zabawiały się, drapiąc mnie delikatnie 
kolczastymi gałązkami. Nie wiem dlaczego, ale w końcu właśnie to ostatnie doznanie 
najbardziej było zbliżone do rozkoszy. Wywoływało u mnie głuche katusze i rozbudzało moją 
szparkę. Dzieciarnia, nie przestając mnie dręczyć, paplała wesolutko. Dwunastoletnia, z całą 
pewnością jeszcze niedojrzała dziewczynka, obdarzona jednak biustem, jakiego u nas nie 
powstydziłaby się całkiem dorosła panna, przegnała Ga-Waua spomiędzy moich nóg, robiąc 
mu wymówki. Sądziłam, że będę mogła odetchnąć. Ale ona chciała jedynie zająć miejsce 
swojego towarzysza zabaw. Wygodnie oparła się łokciem na moim prawym udzie i zamiast 
mnie lizać jak Ga-Wau, zaczęła w najlepsze brandzlować mnie palcem, wchodząc coraz 
głębiej, aż w końcu wsadziła mi go do pochwy. Przypuszczam, że sprawiło jej to przyjemność, 
bo szybciutko dołożyła drugi palec, a wreszcie całą małą rączkę, którą udało jej się wetknąć 
prawie po nadgarstek. To dzikie wtargnięcie w moje ciało sprawiło, że zaczęłam się trochę 
moczyć w środku, nie mogąc jednakże szczytować czysto fizycznie. Ale Ga-Wau, który w ten 
sposób poszedł w odstawkę, wraz z którymś ze swych kolegów albo nawet z kilkoma - 
zaczynałam już tracić głowę i rachubę - postanowił rozebrać dziewczynkę. Pozostawiwszy ją 
leżącą na brzuchu pomiędzy moimi nogami, pośpiesznie rozwiązali jej i ściągnęli przepaskę 
biodrową, w rezultacie czego ukazał się w całej okazałości jej wdzięczny, okrąglutki złocisty 
tyłeczek, uwydatniony jeszcze - by tak rzec - przez zagłębienie lędźwi. Dziewczynka jedynie 
roześmiała się z tego roznegliżowania. Wyciągnęła teraz rękę z mojej szparki i lekko 
przygryzała jej brzegi. Na to wszystko dwaj chłopcy rozłożyli jej nogi i poczęli wsuwać między 
pośladki jeden z rosnących tam owoców, odmianę różowobrązowego banana, nieco dłuższego, 
cieńszego i wyraźnie mniej zakrzywionego od tych, które spotykamy w Anglii. W momencie, 
kiedy koniuszek owocu wnikał w jej pupkę, dziewuszka próbowała się jeszcze śmiać, jednakże 
bezwiednie zacisnęła zęby na mojej szparce w okrutnym ukąszeniu. Wypięła nawet 
prowokujący mały tyłeczek, rzucając wyzwanie napastnikom. Ale zaraz po tym, czując, jak 
dziwacznie długi owoc, pokryty aksamitnym meszkiem, ale bardzo sztywny, powoli przeciera 
sobie drogę do jej wnętrzności, wykrzywiła dziecinną jeszcze buzię w grymasie przerażenia i 
wybuchnęła szlochem. Inne dziewczęta naturalnie głośno zaprotestowały. Tym razem miałam 
szczerą nadzieję, że wreszcie uda mi się uratować. Byłabym zachwycona, gdyby te małe 
potwory rozerwały się na strzępy dziobami i pazurami. Lecz ci, którzy siedzieli na mnie, nie 
mieli najmniejszego zamiaru wstawać. Chłopak, którego przygniotłam całym ciężarem ciała, 
sondował nawet palcem moją odbytnicę z jeszcze większym niż dotąd uporem, jakby chciał 
przypomnieć mi, że jestem od nich uzależniona. Tymczasem wyjęto spomiędzy pośladków 
dziewczyny nikczemnego roślinnego penisa, który je rozciągał, i parę jej przyjaciółek, by ją 
pomścić, wzięło się za obu winowajców i zdarło z nich przepaski biodrowe. Co dziwne, 
chociaż obaj poczciwcy oblali się ciemną purpurą pod naturalną ogorzelizną, a oczy zaiskrzyły 
im gniewnie, nie wydawało się, by nosili się z zamiarem użycia siły w swojej obronie, mimo że 
z pewnością mieli przewagę nad dziewczętami. Pozwolili się obnażyć, ukazując spokojnie 
zwisające urocze małe penisy, po czym dwie dziewczynki usadowiły się na zwalonych przez 
piorun pniach, każda ułożyła sobie po jednym z chłopców na kolanach, z tyłkiem na wierzchu, 
i niezwłocznie zaaplikowały im siarczyste lanie. Przyznaję, że to widowisko bardzo mi się 
spodobało, było rodzajem zemsty za mnie. Ale ku mojemu najwyższemu zdziwieniu, 
dziewczynki szybko uznały karę za wystarczającą, a ich ofiary zerwały się na nogi. Obaj 
smarkacze z policzkami pociemniałymi z upokorzenia i piekącymi zadkami mieli erekcję 
zupełnie jak dorośli. Widząc to, dziewczęta roześmiały się bez złośliwości, a nawet chwyciły 
ich za członki i udały, że poruszają nimi tam i z powrotem. Muszę powiedzieć, że nigdy nie 
widziałam czegoś podobnego. W wieku jedenastu, najwyżej dwunastu lat te indywidua miały 
członki całkowicie rozwinięte, drobniejsze niż dorośli, ale w porównaniu z długością ciała 
nawet większe, z wystającą żołędzia, być może obrzezaną, która wyraźnie odcinała się od 
dużego różanego pąka napletka oraz twardych i zwartych jak małe śliwki jąder.
      Zapominając albo udając, że zapomnieli o przed chwilą otrzymanej chłoście, obaj 
nieustraszeni smarkacze ponownie pochylili się nade mną. Z pomocą kilku kolegów zgięli mi 
kolana pod brodą i przytrzymali w tej pozycji, ze szparką wystawioną na widok i prawie 
całkiem otwartą. Nagle, bez uprzedzenia i bez żadnych wstępów, przyjaciel Ga-Waua 
przylgnął brzuchem do moich pośladków i wsunął we mnie swój długi małpi członek aż po 
nasadę. Żołądź, tworząc, jak wspomniałam, nienormalną wypukłość na końcu członka, była 
zupełnie rozkoszna, a zresztą wchodziła i wychodziła ze mnie z oszałamiającą prędkością, 
zupełnie jakbym była dosiadana przez psa albo małpę. Nie zdołałam powstrzymać pierwszego 
orgazmu, który wydarł z kolei z chłopca szaleńczy mały wytrysk soku rozkoszy. Dziewuchy 
nagrodziły to brawami. Pochylone nacie mną, ugniatały mi piersi małymi łapkami, żeby 
zobaczyć, czy robią się miększe. Jeśli zaś chodzi o Ga-Waua, który wciąż miał niewiarygodnie 
trwałą i sztywną erekcję, bezceremonialnie odsunął on swego kompana, zajął jego miejsce i 
natychmiast zagłębił mi członek w pupkę. On również wślizgiwał się we mnie i wibrował, to w 
przód, to w tył, jakby masturbował się między moimi pośladkami w zawrotnym rytmie, i znów 
niemal natychmiast zaczęłam przeżywać szczytowanie, piekielnie dotkliwie i zraszając się 
szalenie obficie kobiecym sokiem, i to nie tylko tam, gdzie znajdował się członek, ale również 
w pochwie, w brzuchu, w całym jestestwie. Odnosiłam wrażenie, że wetknięto mi między uda i 
między pośladki żywego węgorza elektrycznego, a on rzucał się gorączkowo i każda z jego 
konwulsji zmuszała mnie do moczenia się z rozkoszy. Wielki Ra-Hau wypełniał mi 
wnętrzności, nadymał mnie i wypychał w środku, ale zarazem rozciągał mnie: było to 
cierpienie srogie i wspaniałe zarazem. Chłopięcy członek wetknięty w mój odbyt w całości był 
tylko wspaniały. W pewien szczególny sposób przeczyszczał mi duszę. Jego mała, ale już 
sękata żołądź była we mnie gniazdem czystej rozkoszy i czystego orgazmu. Kiedy chłopiec 
przeżył swoją rozkosz, wyciągnął swoją cudowną bagietkę, swój mały zaczarowany flet 
(Kleine Zauberflote. Te dwa słowa są w tekście po niemiecku), i miałam wrażenie, że czyni 
mnie pustą, że wyrywa coś najistotniejszego, czego nie umiem nazwać, z najgłębszych, 
najwrażliwszych i najbardziej wygłodniałych czeluści mojego ciała. Błagałam go, żeby mu 
znów stanął, żeby znów wszedł w moją pupkę tą swoją cudowną, małą żerdką, tą swoją 
magiczną laseczką, jak w kurczę nadziewane na rożen przez kuper. Tak naprawdę, wszystko 
inne było mi obojętne. Dzieciak mógł mnie potem zbić, jeśliby mu przyszła na to ochota. Lecz 
on nie zrozumiał albo jego młodzieńcze lędźwia były już wyczerpane. Śmiał się tylko, dysząc 
ciężko, podczas gdy ja płakałam z wdzięczności i żalu. Wspomniałam już, że unikałam spotkań 
z dziećmi. To dlatego, że dzieci nigdy nie troszczą się o zaspokojenie dorosłych. Wiem 
doskonale zresztą, że wielu dorosłych nie różni się w tym zbytnio od dzieci. Być może dziećmi 
rządzi jedynie egoizm, a pozbawione są dobrych manier. Owego dnia upokorzyły mnie tak 
bardzo, jak z pewnością nie była nigdy upokorzona żadna Angielka. Chłopcy i dziewczęta, te 
smarkacze, które powinnam pousadzać za pomocą rózgi w szkolnych ławkach albo w pokoju 
dziecinnym, posunęły swoją perwersję do tego stopnia, że nie tylko rozebrały mnie, ściągnęły 
mi majtki i nie zostawiły ani skrawka ubrania, ale na dodatek obmacywały mnie we wszystkich 
najskrytszych miejscach istoty ludzkiej, dorosłej oczywiście, ssały mnie, lizały, masturbowały 
na siłę. Wydaje mi się, że to był już szczyt wszystkiego. Na koniec posunęły się do tego, że 
weszły ze wszystkich stron w moje ciało swoimi diabolicznymi członkami. A teraz, gdy wbrew 
mej woli ich sztuczki zaczęły doprowadzać mnie do rozkoszy, wysysać nawet sok z moich 
wnętrzności, teraz kiedy błagałam je na kolanach, żeby pozwoliły mi się nasycić, by 
doprowadziły mnie do błogiego odrętwienia, one miały w pogardzie potrzebę rozbudzoną, 
stworzoną dzięki ich perfidii, i opuszczały mnie. Och! Jakże ja ich nienawidziłam, jakże 
nienawidzę dzieci! O wiele za łatwo jest rozważać, kiedy już jest po wszystkim, to co myślało 
się w samej chwili najwyższej rozkoszy, bowiem w takim momencie nie jest się panem samego 
siebie. Nie, brzydziłam się nimi, nienawidziłam ich!
      A kiedy mówię, że mnie opuściły, mam na myśli jedynie rozkosz, moją rozkosz. Nadal 
pozostawałam ich więźniem i niewolnicą. Nawet nie przyszło im do głowy, by zastąpić 
Ga-Waua albo poprosić kogoś z jego kolegów będących w lepszym stanie, żeby zajął jego 
miejsce, a przecież byłoby to dla nich takie proste. Następca podjąłby dzieło, które Ga-Wau 
porzucił nie dokończone i to wszystko. Ale nie. Nie chcieli nawet zwrócić mi wolności, nie 
mogli ścierpieć, że mogłabym, zostawszy w końcu sama, lepiej lub gorzej zamknąć się w 
zawiedzionym pożądaniu, w nie zaspokojonym głodzie, w wyszydzonej godności. Nadal 
naśladując starszych, oczywiście w tym co najgorsze, niepotrzebne, a zarazem głupie, kazały 
mi wstać, uśmiechały się do mnie, jakby uważały, że powinnam być nieprzytomna ze szczęścia 
po tym, jak mnie tak świetnie przeleciały przez tyłek i tak świetnie zerżnęły! Małe dziewczynki 
umyły mnie, przyniósłszy wody w zwiniętych liściach, które błyszczały jak polakierowane. 
Kiedy już uznały, że jestem czysta, zawlokły mnie, nie zwracając mi zresztą odzienia, w 
gęstwinę gigantycznych paproci i drzew, w samo serce bujnej przyrody. Przerażało mnie to, że 
muszę iść nago otoczona dziećmi. Tym bardziej, że o ile niektóre grzecznie trzymały mnie za 
rękę albo szły z boku jak mali dorośli, o tyle inne, wśród pogwarek i chichotów, wkładały mi 
znienacka palec do odbytnicy i upierały się, żeby iść w ten sposób, co rodziło we mnie 
nieznośne poczucie śmieszności.
      Dotarliśmy do źródełka w skale, u której podnóża rozciągała się śliczna sadzawka z 
krystaliczną wodą. Przez chwilę odżyła we mnie nadzieja, bowiem było tam dwoje dorosłych, 
którzy przyszli zaczerpnąć wody albo - co bardziej prawdopodobne - nacieszyć się sobą, 
popieścić się trochę i przypieczętować swoje zaręczyny. Na ich widok ogarnęło mnie ponownie 
oburzenie z domieszką nadziei. Jednym gwałtownym szarpnięciem pozbyłam się palca 
dziewczynki, która trzymała mi go idiotycznie między pośladkami od dobrej minuty, ułamałam 
gałąź paproci i zasłoniwszy nią w miarę możliwości pipkę, podbiegłam do dwojga młodych 
ludzi, błagając ich po angielsku urywanym głosem o pomoc. Dzieciarnia puściła się za mną 
pędem, wydając gniewne wrzaski. Młoda dziewczyna, obskoczona z dwóch stron, aż otwarła 
usta, podczas gdy jej ukochany zmarszczył brwi. Wymienili z dziećmi kilka krótkich pytań i 
wartkich odpowiedzi. No i miałam tę swoją upragnioną pomoc, a niech to! A zresztą, dlaczego 
miałabym być tak okrutna, żeby próbować odebrać tym uroczym dzieciaczkom ich ulubioną 
maskotkę! Za całą pomoc, nakazał jednej z dziewcząt, wyjątkowo zresztą wdzięcznej, 
rozkwitłej i rosłej jak źrebię, usadowić się na jednym z tych przeklętych zwalonych pniaków, 
mnie zaś polecił ułożyć się w poprzek jej kolan, i kolejny raz, jak mogłam była sama 
przypuścić, okazało się, że zasłużyłam na lanie! Kolejny raz okazało się też, że ta mała kreatura 
ma, podobnie jak jej współplemieńcy, łapy jak sprężyny! Stłukła mnie tak, że nawet Nawa-Na 
mogłaby jej pozazdrościć. Od każdego jej ciosu pękał mi tyłek, a wygłodniały już odbyt jeszcze 
bardziej stawał w ogniu. Kretyński młodzian, całkiem zadowolony, przypatrywał się 
widowisku. Dostrzegłam, że ma potężną erekcję. Jego ukochana również to spostrzegła i 
natychmiast rozpięła mu przepaskę, po czym nie przejmując się zupełnie obecnością dzieci, 
zapomniawszy nawet przyklęknąć, pochyliła się zwinnym ruchem i zaczęła ssać mu żołądź, aż 
radośnie spuścił się, mamrocząc i tocząc ślinę. Ona zaś przełknęła soki rozkoszy mężczyzny, 
odchylając szyję uszczęśliwionym gestem jak puszący się gołąb. Dziewczynka nie przestawała 
mnie chłostać. Nie płakałam z tego powodu, ale też pewne jest, że piekący ból każdego klapsa 
zamiast mnie nasycić, podrażniał do granic wytrzymałości rozpaloną żądzę, nienasycenie, 
rodzaj próżni i wewnętrznego niepokoju, który od dawna mnie trawił. Sądzę, że w tym 
momencie zniosłabym nawet, gdyby ktoś mnie zerżnął za pomocą dyszla od wozu. 
Dziewczynka na szczęście zmęczyła się praniem mnie po tyłku i wpadła na genialny pomysł, 
żeby masturbować mnie na tyle długo i zręcznie w szparce pipki i we wrażliwych okolicach 
pochwy, że mogłam przynajmniej jeszcze raz się zmoczyć.
      Czułam się teraz bardzo znużona, a każde włókno moich mięśni i mojej duszy było 
rozprężone i skonane. Człowiek, choćby najbardziej pogodzony z przeznaczeniem skazującym 
go na bycie przedmiotem, źle znosi, jeśli doprowadzany jest do ostateczności, brany, 
porzucany, znów przygarniany, gdy przeżywa, w nieskończoność zawód i spełnienie, dostając 
na uspokojenie tylko lanie w tyłek. Dwoje młodych ludzi odeszło. Jeśli chodzi o dzieci, wydały 
mi się bardziej ożywione niż kiedykolwiek, co zresztą jest częścią wysoce denerwujących 
przywilejów dziecięcego wieku. Można chyba zrozumieć, do jakiego stopnia ich 
nienawidziłam! Po moim nazbyt krótkotrwałym orgazmie raczyły wyrazić zgodę, bym 
zanurzyła się w krystalicznej i bardzo chłodnej wodzie sadzawki. Stężałam nieco z zimna. 
Potem przecięliśmy strumyk, który wpada do sadzawki, przeszliśmy koło źródła i idąc wśród 
drzew kauri i mniej strzelistej roślinności dotarliśmy do dosyć rozległej polanki, na której trawa 
i mech gorące były od słońca. Natychmiast osunęłam się na ziemię i ułożyłam leniwie na tym 
ciepłym filcu, opierając jedynie głowę na zgiętym ramieniu. Oddałabym majątek, żeby móc 
zamknąć oczy na kilka godzin, kilka chwil.
      Dzieci, które radośnie paplały między sobą, nie zwracając już uwagi na moją osobę, 
nagle postanowiły same rozebrać się do naga. Po tych wszystkich skargach, którym dałam 
przed chwilą upust - a przypuszczam, że żadna rozsądna istota nie uzna ich za nieuzasadnione - 
jestem skłonna również sądzić, że uwierzycie mi, jeśli powiem, że nigdy w całym moim życiu 
nie zdarzyło mi się ujrzeć na własne oczy równie porywającego widoku. Jestem gotowa 
powtórzyć, chociaż ciężko mi przychodzi to przyznać, że tubylcy w znakomitej większości są 
piękni. Dorośli mężczyźni, jak to już zauważyłam, są nieco zbyt krępi i przyciężcy w biodrach, 
uda zaś i nogi mają nadmiernie umięśnione. Młodzi natomiast, chłopcy i dziewczęta, mają jakiś 
nieopisany wdzięk, smukłe i płynne kształty, czystą w rysunku muskulaturę, ciało o gładkim 
połysku i zwierzęcą elegancję w każdym ruchu. I chociaż sama pozostałam bardzo jasna, 
unikając zawsze chodzenia nago podczas największej spiekoty, muszę przyznać, że po pewnym 
czasie nie budziła już mojej odrazy zadziwiająca gama brązu, od pastelowo-złotego po 
najciemniejszy karmel, tak typowa dla ciał tych dzikusów. Wreszcie spotyka się, tak wśród 
mężczyzn jak i wśród kobiet, długie, wprost błyszczące zdrowiem włosy, oczy pięknie 
wykrojone i dumne, i wyśmienite zęby, które bez wątpienia zawdzięczają rybom stanowiącym 
ważny składnik ich pożywienia.
      Chłopcy, ukazując w uśmiechu piękne białe zęby, pomagali dziewczynkom ściągnąć, a 
potem poskładać z zabawną starannością biodrowe przepaski. Sami woleli nie korzystać z 
pomocy dziewcząt i robili to między sobą. Jeszcze zabawniejsze wydało mi się to, że 
przyglądali się sobie nawzajem z ogromną ciekawością, jakby rzeczywiście przepaska 
biodrowa pełniła tę samą rolę, co ubranie u istot cywilizowanych. Potem z piersi jakiejś 
dziewuszki wydobył się cichy okrzyk zaskoczenia i zachwytu, gdy ujrzała mniej lub bardziej 
podniecone urocze członki tych spośród kolegów, którzy stali już nadzy. Ci zaś, mimo że mogli 
zarówno przedtem jak i teraz pobierać na mojej osobie wszelkie lekcje fizjologii i anatomii 
porównawczej, o jakich dorastający młodzian mógłby tylko zamarzyć, nie ukrywali 
niecierpliwości i uradowania w chwili, gdy przepaska dziewczynki, którą rozbierali, opadała w 
końcu na ziemię, ukazując wyzywający mały tyłeczek i delikatną, lekko wydatną, ciasno 
zamkniętą pipkę. Bardzo dziwne było to, że odkrycie tych lepiej skrywanych i bardziej 
sekretnych skarbów budziło u chłopców coraz żywsze i bardziej pożądliwe zainteresowanie 
drobnymi, lecz - jak powiedziałam - doskonale już wykształconymi piersiami swoich młodych 
towarzyszek: a przecież mieli je przed oczyma przez cały boży dzień, jak rok długi, i pozornie 
nie przywiązywali do nich jakiegoś szczególnego znaczenia. I nie jeden chłopiec, ale wszyscy, 
którzy tam byli, albo prawie wszyscy naraz zbiegali się do obnażonej nagle dziewczynki i 
dokładnie oglądali najpierw jej szparkę, jej niewielki złotawy zadek, a wszystko to z zębami 
zaciśniętymi z głębokiego poruszenia albo nieopisanego zadowolenia; niemal natychmiast 
potem podnosili wzrok i uśmiechając się prawie ekstatycznie brali w ostrożnie wygięte dłonie 
zgrabne piersi, nabrzmiałe już mlecznobiałą, mieniącą się i promieniującą kobiecością.
      Leżałam wyciągnięta w trawie, wyobrażając sobie mgliście i leniwie, że jestem czymś 
w rodzaju królowe pszczół, pełnej znużenia i sytej od słońca. Ptaki rozsypywały w powietrzu 
miękkie tryle, a woda podzwaniała przejrzyście i świeżo pod ścianami listowia. Dzieci ułożyły 
się z wolna w mniejszej lub większej odległości ode mnie. Niewątpliwie nawet dzikus może 
marzyć. Pogrążone, jak ja, w promiennych marzeniach swych ciał, niezauważalnie zniżały 
stopniowo głos. Nagie jak w czasach prawdziwego dzieciństwa świata, okresu, którego tak 
naprawdę nie wyrzekły się nigdy ani one, ani ich rodzice, odkrywały dalej swoje ciała. 
Dziewczynki, małe kobietki, jak zwykle były najbardziej pomysłowe. Nie krępowało ich 
wcale, kiedy łączyły się po dwie lub trzy, by zająć się jednym ze swych małych męskich 
współtowarzyszy. Naturalnie dziewczynek było więcej. Ze swej strony miałam wrażenie, że 
jestem w podeszłym wieku i całkowicie nieprzydatna, podobnie jak w czasach, kiedy 
przybyłam do wioski.
      Dla dziewczynek natomiast wszystko było dozwolone i możliwe, gdyż jeszcze nic 
prawie nie wiedziały o świecie. W najoczywistszy sposób to właśnie wiedza zaślepia, oto sens, 
jaki niesie obraz zakazanego owocu. Trzeba nam było i wciąż nam trzeba, jak sądzę, odkryć 
wiedzę łatwiejszą do ogarnięcia, a taką jest w pewnej mierze właśnie wiedza dzieci. Jedna z 
dziewczynek na przykład, wraz z przyjaciółkami, dotykiem ucząc się ciała jednego z chłopców, 
doprowadziła go w końcu do nader widocznego stanu podniecenia. Roześmiała się głośno, 
zmrużyła pieszczotliwie oczy, po czym nie mniej spontanicznie wynalazła sposób 
spożytkowania tego stanu. Z wdziękiem wzięła do ręki biały członek chłopca, podziwiała przez 
chwilę kontrast między tą białością a różowomięsistą żołędzia, i nagle wsunęła go sobie do ust, 
zupełnie jak angielskie dziecko ssące łakocie. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu 
widząc, z jaką niestrudzoną żarłocznością zasysa, przeżuwa i przygryza zgrabny ogonek 
małego dzikusa. Jedna z jej koleżanek, zobaczywszy ją tak uszczęśliwioną, bezceremonialnie 
odebrała jej zdobycz. Wyjęła z buzi współtowarzyszki ten zakazany, a przecież dostępny 
śliczny owoc, stracony i odzyskany, i pochyliła się jak miedzianobrązowa cienka liana, by 
chwycić go własnymi wargami. Chłopiec zaczął mrugać powiekami przesłaniającymi 
rozszerzone źrenice i ciężko dyszeć. Lecz jego uroczy kat wyjątkowo nie okazał się zbytnim 
egoistą, i może nawet szkoda. Kat, dziewczynka, zanim pozwoliła ofierze spuścić się do buzi, 
wyrzekła się tego, co zdobyła, i całkiem dobrowolnie, z czystej szczodrości, ofiarowała to 
innemu małemu chłopcu. Wspomniałam już, że z takiej czy innej przyczyny tubylcy, kiedy są 
razem, nie okazują się zbyt wielkimi zuchami. Być może tylko dlatego, że kobiet jest więcej. 
Tak więc chłopiec wzbraniał się ze śmiechem przed przyjęciem podarunku, który chciano mu 
ofiarować. A dziewczynki bardzo na to nastawały, szczebiocąc.
      „Ale dlaczego? Zobaczysz, jakie to dobre” - mówiły mu na pewno.
      „Rzeczywiście, dlaczego by nie?” - musiał pomyśleć.
      Przyjął więc kutaska kolegi, musnął go brzegiem warg, jak próbuje się zbyt gorące 
danie, possał go z początku lękliwie, potem przymknął oczy, stawał się coraz powolniejszy w 
ruchach i coraz żarłoczniejszy. Roześmiane dziewczynki wymyśliły teraz inne zabawy, 
wyłoniły chłopców i porozdzielały ich pomiędzy siebie.
      „My też jesteśmy bardzo dobre” mówiły im z pewnością.
      I odkrywając krok za krokiem własne kształty, rysunek własnych ciał - by tak rzec - 
przyuczały młodych i pełnych wdzięku kochanków, przytulały ciemne głowy do siebie, do 
swych piersi i szparek, przewracały się na brzuchy w ciepłej trawie i oddawały, by je 
pieszczono, by spijano rozkosz ze szczelin ich małych prowokujących tyłeczków, małych 
elastycznych pipek. Tyle że nigdy nie zdarzyło mi się widzieć takich miniaturowych 
kochanków całujących się w całym tego słowa znaczeniu w usta. Czasami leżą objęci w trawie, 
jedno obok drugiego, i wówczas wargi chłopca dotykają warg dziewczynki. Ale nigdy nie 
posuwają się dalej, jakby sam pocałunek był im całkowicie nie znany, obcy. Zamiast 
wymieniać pocałunki, wydaje się, że wolą razem oddychać, obwąchiwać się, wdychać swoją 
woń z wielką czułością. U nas w Anglii często widywałam, jak w ten właśnie sposób kochają 
się konie. I w porównaniu z tym nasz pocałunek wydaje się, nie wiem dlaczego, nabierać 
prostackiego i pośpiesznego charakteru, staje się niestosowny, głupio żarłoczny i plugawy. Nie 
zdarzyło mi się tam również widzieć, aby któraś z dziewczynek, kiedy byliśmy na leśnej 
polance, odważyła się włożyć sobie między delikatne i krągłe uda naprężony członek swego 
towarzysza. Mimo to muszę przyznać, że pragnęłam z całego serca, ażeby jedna lub druga 
poważyła się na to. Można bowiem cierpieć za pośrednictwem innej osoby z powodu 
niespełnienia - doświadczyłam tam tego na sobie. Lecz sądzę, że wszystkie te dzieci były 
dziewicze i że wiedziały, że takie są tym lepiej, iż plemię przywiązuje do tego szczególną wagę 
w trakcie rozmaitych rytuałów, na przykład w chwili osiągnięcia dojrzałości. Co do stosunku 
analnego, wydaje mi się wielce prawdopodobne, że rzęsiste łzy przelewane przez tę spośród 
nich, którą Ga-Wau i jego nicpoń koleżka sodomizowali owocem, a także to, co praktykowano 
na mnie, sprawiało, iż takie doświadczenie musiało nie wydawać im się nazbyt pociągające. 
Zresztą podzielam w tym względzie ich odczucia. Bowiem pomysłowość kobiety nigdy nie 
miała równego sobie rywala ani innego hamulca oprócz przezorności. A jednak jedna z 
najładniejszych dziewcząt, pragnąc wbrew naturze osiągnąć zaspokojenie przynajmniej swojej 
ciekawości i zyskać całkowitą pewność - paradoksalnie wydało mi się, że był w tym szczyt 
kobiecości - nie spoczęła, aż udało jej się ułożyć w trawie obok siebie, a właściwie jednego za 
drugim, dwóch uroczych brązowoskórych chłopców. Leżeli na boku w ten sposób, że pierś 
jednego przylegała do pleców drugiego. Wówczas mała awanturnica poprosiła tego ostatniego, 
by podciągnął kolana i tym sposobem odsłonił i rozwarł swoje idealnie kształtne młodzieńcze 
pośladki. Chwyciła z całkowitą prostotą członek drugiego z chłopców, pieściła go tylko tak 
długo, aż upewniła się co do jego gotowości, po czym nakierowała go prościutko w odbyt 
pierwszego chłopca, każąc równocześnie mimowolnemu napastnikowi włożyć trochę 
własnego wysiłku, we właściwym miejscu i właściwym czasie. Mały barbarzyńca, śmiejąc się 
od ucha do ucha, w istocie natarł jednym pchnięciem, jednym pociągnięciem spustu, jak 
skaczący królik. Jego współtowarzysz, przeniknięty w ten sposób w głąb jednym ciosem, 
skrzywił się dość konwulsyjnie w chwili, kiedy żołądź rozciągnęła i pokonała odbytnicę. Lecz 
gdy jego przyjaciel był już na dobre w nim, nie poruszał się więcej i twarz mu się rozpogodziła. 
Drugi nawet nie myślał chyba o tym, żeby go wykorzystać, po prostu był sobie w jego wnętrzu. 
Zauważyłam także, że dzieci tubylców zachowują swoje budzące dreszcz erekcje, bez 
najmniejszych oznak znużenia, niewiarygodnie długo. Chłopiec z bajkowym wdziękiem 
ograniczył się do objęcia przyjaciela wpół ramionami, wtulił się policzkiem w jego kark i w tej 
pozycji zasnął, z członkiem w ciele drugiego. Dziewczynki, nieco poruszone, patrzyły na nich, 
rozmawiając między sobą półgłosem. Instynktownie pragnęły także kogoś objąć ramieniem, 
pocałować, przytulić. Czyjaś mała dłoń gładziła z zapamiętaniem i czułością jakąś pierś, jakiś 
członek, jakąś szparkę, czyjś wrzecionowaty palec wślizgiwał się w jakąś pochwę albo pupkę i 
tam zostawał. Niektóre dziewczynki układały się w trawie, przygarniając do siebie młodych 
kochanków, i długo pieściły żołędzia ich członków wejście do szparki. Najśmielsze ujmowały i 
ściskały między udami, nie wprowadzając do pochwy, sam członek, po czym wykonywały 
kilka krótkich ruchów w przód i w tył przez wypięcie i cofnięcie lędźwi, i w ten sposób 
doprowadzały ich do orgazmu, który moczył ich złociste ciała młodzieńczym nasieniem. 
Drobne szczęki zaciskały się kurczowo, gdy dziewczyny czuły, jak narasta w nich, a tej samej 
chwili także w ich młodziutkim kochanku uwięzionym między krągłymi udami, fala przypływu 
rozkoszy. Mimo to przyszło mi do głowy, że kiedy tak patrzą z rozczulającym wzruszeniem, 
jak ciało jednego z chłopców zagłębia się w ciało drugiego albo jak palec zanurza, się w 
pochwę, członek napina się i mozolnie usiłuje przetrzeć sobie drogę i zaspokoić się między ich 
własnymi udami, nie tyle chodzi o zmysłowość, co o odkrywanie nowego świata, bliskiego i 
olśniewającego, o porozumienie między istotami ludzkimi: jak dwie z nich, lub więcej, mogą 
stać się jedną. Dobrze wiedziały, że to, co robiło dwóch chłopców, jeszcze lepiej może robić 
mężczyzna z kobietą. Ale teraz nie było już mężczyzn i kobiet. Ja jestem innym, który jest mną, 
jesteśmy jedną żyjącą substancją, jednym słowem, jedną wzajemną wymianą.
      Światło gorących promieni słońca, przesłonięte niekiedy woalem drobnej ulewy, 
ochłodziło się teraz podobnie jak trawa. Nigdy już nie miałam odkryć miłości, bowiem została 
mi ona już ukazana i ofiarowana, a ja umiałam lub mogłam użyć jej jedynie po to, by pogrążyć 
się w jeszcze większej samotności. Stało się tak również za sprawą zmysłów, które trzymały 
mnie w napięciu, a teraz, wraz ze schyłkiem dnia, przywracały mnie do rzeczywistości. Byłam 
wzburzona, może nieco w inny sposób, ale równie głęboko i równie gwałtownie jak 
dziewczęta, kiedy członek ładnego ciemnowłosego chłopca wszedł w odbyt jego przyjaciela. 
To wzburzenie zżerało mnie skrycie i w końcu nie mogłam już dłużej wytrzymać. Dlaczegóż to 
ja sama miałabym być jedyną samotną osobą? Czyż nie należałam także, czy nie zostałam 
przyswojona, jak jedno ciało przyswaja drugie, przez te dzieci, które w zabawach uczą się 
kochać? Czy wraz z niewinnością musimy tracić na zawsze wszelką miłość, każdą zabawę? A 
może raczej przeciwnie, miłość i ta zabawa nie są niczym innym jak niewinnością? Kochaj 
mnie i pozwól się kochać, bawmy się razem ty i ja, a nigdy nie będę niepotrzebna, nigdy się nie 
zestarzeję. Kilku chłopców, nie chcąc spłoszyć świeżego snu, chciałoby się powiedzieć - 
rodzaju ostatecznego spełnienia, swoich dwóch wciąż ciasno objętych kolegów, przyszło 
położyć się wokół mnie, tuż obok. Z tą samą nabożną i radosną ciekawością muskali moje 
piersi albo wzgórek mojego łona, dotykali go przez chwilę wargami, pocierali ukradkowo 
językiem słodkie pofałdowanie ciała między wargami mojej szparki. Gdy pod wpływem tych 
nieśmiałych pieszczot i na widok innych tulących się do siebie i całujących dzieci mój głód stał 
się zbyt dotkliwy, przewróciłam się na bok i przytuliłam jednego z chłopców do moich pleców. 
Spostrzegłam, że rozpromienił się ze szczęścia, ponieważ wybrałam właśnie jego. Później już 
go nie widziałam. Wyciągnęłam rękę za siebie, poszukałam go, z czystej przyjemności 
masowałam go między udami, a kiedy jego młodzieńczy członek przybrał bardziej niż 
kiedykolwiek giętką i surową twardość drzewca łuku, wygięłam lędźwie, żeby mocno 
rozchylić pośladki, przyłożyłam żołądź do samego środka mojej pupki i z delikatną 
stanowczością pociągnęłam za członek, żeby chłopiec zrozumiał. W istocie nie kazał na siebie 
długo czekać. Odchylił w tył jędrne ciało i tym samym ruchem wyrzucił w przód, by tak rzec, 
całe podbrzusze, pchnął członkiem i wszedł we mnie. Poczułam, że twarz kurczy mi się 
przelotnie z bólu, gdy żołądź rozwierała mi odbyt. Lecz dokładnie tak samo jak ten spośród 
młodziutkich kochanków, który przyjął w siebie współtowarzysza, gdy tylko członek był już 
we mnie, poczułam się cudownie. Byłam już całkiem wilgotna i gotowa w środku w momencie, 
gdy mój młody kochanek mnie przebił, a poza tym, w porównaniu z Ra-Hauem, on także był 
lekki i miękki jak kwiat. Rozpoczął pierwsze wahadłowe ruchy, pierwsze podrygi należące do 
roli mężczyzny, ale powstrzymałam go, zwierając najciaśniej jak potrafiłam pupkę wokół jego 
członka, dusząc go, topiąc, by tak rzec, między pośladkami i w głębi brzucha. Prawdę mówiąc, 
ściskanie go w ten sposób, unieruchomienie i przytrzymanie w samym środku moich 
wnętrzności, podczas gdy wciąż stał na baczność jak mały żołnierz, było do głębi rozkoszne. 
Gdy leżałam tak na jednym boku, podczas gdy przyzwyczajona byłam schylać się wpół lub 
klęczeć, gdy brano mnie przez pupkę, odniosłam wrażenie, że mogę odczuć w ciepłym, 
intymnym wnętrzu mego brzucha, przez całą długość, dotyk cudownej, małej, sztywnej lancy, 
jej hardą i elastyczną smukłość. Zaczęłam szczytować bardzo delikatnie, sennym, 
rozmarzonym pulsowaniem, zamiast uczucia rozdarcia lub szamotania. Puls rozkoszy, który 
tętnił w najgłębszych zakamarkach mojego ciała, wokół dziecięcego członka. Nawet ból, który 
nie wygasł w rozciągniętym na siłę odbycie, stawał się czymś bliskim i słodkim. Chłopiec nie 
gniewał się, że powstrzymałam jego orgazm. Nie oddając mojej zdobyczy, ani całkowitego 
panowania nad nią, niezauważalnie oderwałam bok od ziemi, a mój młodzieńczy kochanek z 
własnego odruchu wślizgnął się pode mnie dłonią, potem ramieniem, i objął mnie wpół 
pewnym i pełnym ciepła chwytem prawdziwego małego mężczyzny, a w końcu zamknął 
władczo dłoń na mojej szparce. Lecz udawałam, że i tego mu zabraniam. Nakryłam jego dłoń 
swoją, rozwarłam i rozprostowałam mu palce, aż pojął, że powinien zostawić je całkiem luźno 
i miękko, a wówczas posłużyłam się nimi jak małym żywym grzebieniem, by pieścić sobie 
łechtaczkę, wargi sromowe, wzgórek i sam przedsionek pochwy. Chłopiec śmiał się przez zęby 
z tego pomysłu. Ja zaś wkrótce zaczęłam pojękiwać cichutko i rzęzić z rozkoszy, gdy 
szczytowe podniecenie wywołane szczoteczką z ludzkiej ręki scalało się w jedno z tym, które 
na nowo rodziło się, jak rodzą się fale, by się toczyć i rozpryskać pomiędzy pośladkami i w 
głębi moich trzewi. Dziewczynka, która dała mi lanie, przyszła położyć się koło nas, tuż przede 
mną, w towarzystwie przyjaciółki. Próbowały nas naśladować środkami, które posiadały. 
Każda wsunęła palec w pupkę drugiej, a wolną ręką rozwierała jej i pieściła - z początku z 
pewną ostrożnością, potem coraz bardziej namiętnie - narządy płciowe w taki sposób, że nie 
trzeba było dużo czasu, by obie zaczęły jęczeć. Ten widok, ich cienkie, wzburzone głosy, a 
także nie mniej żywe i nie mniej cielesne wspomnienie chłosty, którą otrzymałam od takich 
właśnie dzieci, wszystko to razem sprawiło, że pękły we mnie ostatnie tamy podniecenia. Mój 
zdradziecki mały kochanek skorzystał zresztą z tego, że miałam podzieloną uwagę, odkąd 
bawiłam się jego ręką, i znów zaczai poruszać się między moimi pośladkami. Wchodził i 
wycofywał się bardzo zręcznie, niezbyt gorączkowo, rozciągając mnie w środku tyle, ile trzeba, 
budząc we mnie tyle lęku, ile trzeba w sekundzie, w której już wydawało się, że wyślizgnie się 
ze mnie, a wtedy zmieniał kierunek swojego ruchu, tego wyciągania ciała ciałem, i ponownie 
zanurzał się w najbardziej wilgotnej i rozedrganej części mojego brzucha.
      - Poczekaj na mnie! Poczekaj na mnie! - błagałam.
      I rzeczywiście ktoś mógłby powiedzieć, że mnie zrozumiał. Powstrzymał się aż do 
chwili, gdy otępiała, rzucona w otchłań, konwulsyjnie strzyknęłam wewnątrz pochwy i 
pomiędzy jego palcami całym strumieniem rozkoszy, podczas gdy dokładnie w tym samym 
momencie on wbijał się we mnie po raz ostatni z potężnym, rozdzierającym i rozdartym 
spazmem, i spuszczał się młodzieńczym, gorącym nasieniem, co sprawiło, że krzyk wydarł się 
nam obojgu.
      Czułam się potem taka szczęśliwa. Spałam trochę w ciepłym zapadającym zmierzchu, 
podczas gdy dzieci, niestrudzone jak to dzieci, kontynuowały zabawy, śpiewy, tańce. Tego 
wieczoru dobrowolnie świadczyłam im wszelkie usługi, jakich tylko mogły zapragnąć.
      Wiedziałam, że na początku i mnie usłużono dobrze. Ssałam małe pipki, świeże jeszcze 
dzieciństwem, jak prawdziwe łakocie, aż topniały w ustach. Uczyć, podarować coś tym, które 
pokazywały mi i ofiarowywały swoje cudowne szparki, pierwsze kobiece wzruszenia -to także 
czyniło mnie szczęśliwą. Wargami zebrałam z koniuszków małych członków, jakby 
zdziwionych własną twardością, jasny obłok rozkoszy, niezrównany smak mokrego kasztana. 
Chętnie nawet wstałam, żeby Ga-Wau i inne dzikusy mogły kochać się ze mną twarzą w twarz, 
starannie i z powagą, usiłując utrzymać się na uginających kolanach. Byli naprawdę bardzo 
śmieszni, bardzo czarujący z tymi swoimi małymi buziami sięgającymi mi zaledwie do 
podbródka, z tymi cienkimi, a pomimo to nieproporcjonalnie dużymi członkami, z twardymi 
jądrami, a także przez sposób uginania kolan, marszczenia brwi w obawie, że nie trafią tam 
gdzie trzeba, prostowania się jednym krótkim ruchem, z ulgą, gdy już zyskali pewność, że 
dobrze umieścili się we mnie, że ich członki dobrze wybrały sobie miejsce w naturalnym 
schronieniu, jakie dawała moja pochwa. Ale mimo wszystko, nie szydziłam z nich. To przecież 
dusza, a nie ciało, jak zwykło się sądzić, ma swój wiek, swój starczy uwiąd, swoje dzieciństwo. 
Od czasu do czasu, kiedy moi mali kochankowie z powagą zbryzgali mi kleistą cieczą nasadę 
ud, dawałam nurka do sadzawki z innymi chłopcami i dziewczętami. Śmialiśmy się, 
chlapaliśmy się wodą. Zadawałam sobie pytanie, co to znaczy być dorosłą. Używać życia i 
korzystać z małych przyjemności, wiedząc, że nimi są, a nie wiedząc, że innych nie ma? Ale 
jeszcze raz pytam, czy to nie jest właśnie to, co robią dzieci?
      Wieczór i noc w pahu były o wiele mniej przyjemne. Świętowano, być może, dla 
uczczenia zmiany pory roku albo dla podkreślenia znaczenia początku lub końca jakichś 
plemiennych zajęć, połowu, polowania, uprawy ziemi, budowy chaty albo diabli wiedzą czego 
jeszcze, i spora liczba mężczyzn starała się rozporządzać moją osobą, jak przedtem 
rozporządzały nią dzieci. Lecz właśnie za przyczyną tych ostatnich dzień wydał mi się zbyt 
długi. Albo zbyt krótki, jeśli wolicie: w głębi duszy uznałam, że dla mnie jest już następny 
dzień. Chciałam jedynie spać, zestarzeć się trochę, żeby wypełnić czymś tę lukę w upływie 
czasu i dogonić własne życie.
      Nie muszę mówić, że mimo to uległam pierwszym krajowcom, którzy przyszli 
wyciągnąć mnie z szałasu albo wręcz kochać się ze mną na miejscu, nie zmuszając mnie, 
żebym wstawała. Jednakże, jak już wspomniałam, niewielu kocha się w ten sposób. W każdym 
razie przykucają z nogami kobiety pod pachami, aby mężczyźnie łatwiej było wedrzeć się w nią 
na całą długość. Tak czy inaczej pierwsi chętni odeszli rozczarowani. Mogłam być już tylko 
naczyniem na męskie nasienie, odczłowieczonym i biernym. Również nie muszę chyba 
wspominać, że próbowano wszystkich niedorzecznych sposobów, które zazwyczaj stosują, 
ażeby wyrwać mnie z tej obojętności. Ubrano mnie dla samej przyjemności ponownego 
ściągnięcia mi publicznie majtek, po uprzednim przełożeniu mnie wpół przez kozioł na środku 
wioski. Spuszczono mi jedno dodatkowe lanie. Wyszłam z tego z powierzchownie 
spuchniętym tyłkiem, ale nie mniej obojętna. Posunięto się nawet do takiego okrucieństwa, że 
kazano mnie wychłostać Nawie-Na, i wtedy wyłam z bólu. Lecz jeśli nawet zdołało to 
zaspokoić wymagania jednego czy dwóch mężczyzn, dla których byłam bardziej gibka i 
gorętsza, a moja pochwa w chwilę potem bardziej rozgorączkowana, to przecież nie mniej 
prędko ponownie pogrążałam się w nieomal nieprzezwyciężonej apatii. Wówczas zawołali 
Ra-Haua, poradzili się starych kobiet. Jedna z tych czarownic, po rozlicznych naradach, 
podreptała do swojej chaty i przyniosła w złączonych dłoniach, jak szczególnie cenny skarb, 
dwie kule koloru białego wosku, które kształtem i wielkością przypominały duże jajka. 
Pogrążona w niemocy, uśmiechałam się na myśl o głupocie tubylców.
      Teraz z pewnością chcą mi wszczepić jądra - mówiłam sobie, z trudem powstrzymując 
nerwowy śmiech. Wkrótce już nie było mi do śmiechu. Potworna starucha, powierzywszy swój 
skarb jednej z kobiet, szepcąc coś w mroku rozświetlanym tylko przez ogniska, rozebrała mnie 
znów do naga, po czym usiadła na jednej z naturalnych ławeczek i przełożyła mnie przez 
kolano. Na szczęście staruchy w tym kraju noszą stroje dłuższe i szczelniej zakrywające ciało 
niż młode kobiety. Ostatnią rzeczą w świecie, której bym sobie życzyła, było dotknięcie skórą 
jej pomiętej skóry. Kiedy tak leżałam, starucha pogłaskała mnie z dość dużą wprawą, muskając 
dłonią i końcami palców półkule moich pośladków, potem fałdę pomiędzy nimi, właściwie 
okolice odbytu, a wreszcie fałdkę pochwy między udami, a wszystko to tak leciutko, tak 
ukradkowo, w niezauważalny sposób zwiększając coraz bardziej nacisk ręki, że mimowolnie 
rozluźniłam się i otwarłam. Wówczas, zgodnie z ulubioną taktyką dzikich, dokładnie w chwili 
gdy ze zmęczenia, przez zapomnienie lub chwilowe rozprężenie ciała pozwoliłam mojej pupce 
rozewrzeć się na oścież, przeklęta starucha szybkim ruchem wzięła z rąk sąsiadki jedno z 
owych jajek o konsystencji twardego masła i siłą wcisnęła mi je w kiszkę stolcową. Przyznaję, 
że zaskomlałam ze strachu, zaskoczenia i bólu. Na samym początku jajko rozciągnęło mi 
przeraźliwie odbyt, później, kiedy weszło już we mnie, jego owalny kształt oraz skurcz 
zwieracza sprawiły, że wydawało się wnikać w wąski kanał jelita z oszałamiającą prędkością.
      Poczułam, że za chwilę utkwi jak pocisk w najgłębszym miejscu mojego brzucha. 
Ponieważ ból złagodniał w tym momencie, znów nie zdając sobie z tego sprawy rozluźniłam 
mięśnie. Starucha natychmiast to wykorzystała, by wcisnąć mi między uda drugie jajko. 
Podobnie jak pierwsze powędrowało w moim ciele i miałam wrażenie, że zagnieździ się tym 
razem w samej macicy. Nie zostawiając mi czasu na krzyki, starucha jednym szarpnięciem 
postawiła mnie na nogi. Straciwszy zupełnie głowę, cały czas świadoma tego, że do moich 
wnętrzności przylgnęły jakieś dwa paskudztwa, pozbyłam się wszelkiego wstydu i czyniłam 
gwałtowne wysiłki, żeby je wydalić, przykucając i prąc, aż zaczęły drżeć mi uda, a skręt kiszek 
zdawał się nieunikniony. Oba jajka były jak przyklejone we wnętrzu mojego ciała, jedno do 
ścianek jelit, drugie do macicy. Skowyczałam ze strachu, a kobiety klaskały w ręce, podczas 
gdy oczy mężczyzn jarzyły się z podniecenia. Ponieważ tak zapamiętale usiłowałam przeć i 
napinać się ze wszystkich sił, odniosłam wrażenie, że owalne przedmioty we mnie straciły 
nieco na twardości, na spoistości, a nawet zmieniły kształt, można by rzec, że stopniały, 
przenikając i nasączając stopniowo wnętrze najintymniejszych części mojego ciała. A w miarę 
jak topniały, w miarę jak wbrew woli je wchłaniałam wszystkimi porami błon śluzowych, jeśli 
można tak to określić, jakiś mroczny płynny ogień zaczął mnie całą przenikać, rozchodzić się 
cichcem żyłami po całym ciele wraz z krwią. Moje wysiłki, żeby wydalić, wyrzucić z siebie 
ohydne przedmioty wydawały się przyśpieszać tylko to ich rozprzestrzenianie się, tę inwazję. 
Teraz już wyłam bez ustanku, a klaskanie w dłonie przerodziło się w gromką burzę. Płynny 
ogień, który jak cięcie biczem obiegł cały przybytek mojego ciała, na powrót umiejscowił się i 
zagnieździł z uporczywą, doprowadzającą do rozpaczy siłą w mojej pochwie i jelicie. 
Przypomniało mi to, jak w dzieciństwie śmiałam się, wykrzywiając buzię z zażenowaniem i 
wstrętem, kiedy zdarzyło mi się po raz pierwszy usłyszeć, jak jeden ze służących użył 
powiedzonka: mieć ogień w tyłku. Teraz miałam go w swoim. Przysięgłabym, że wszystkie 
moje najskrytsze części ciała były szkarłatne od tego oparzenia. Tymczasem ból nie był już tak 
nieznośny, ale można by powiedzieć, że przygaszony żar buzował we mnie. Zgrzytałam zębami 
i chciałam pobiec szukać wody, trawy, powietrza, nocy, sama nie wiem czego, co złagodziłoby 
choćby odrobinę to potworne palenie. Kobiety, śmiejąc się, uwiesiły się u moich ramion, żeby 
mnie powstrzymać. Czułam, że dostaję szału. A jednak stara czarownica nie działała w sposób 
nie przemyślany. Kiedy wyraźnie zobaczyłam, że nie mogę uciec, moje ciało samo zrozumiało, 
w czym znajdzie ulgę. Wyrwawszy się siłą z rąk uwieszonych u moich ramion kobiet, 
przylgnęłam całą sobą do pierwszego krajowca, który stał u drzwi mojej chaty. Na szczęście 
był nagi i już sam dotyk nagiego mężczyzny przyniósł mi przelotne uspokojenie, obietnicę 
uspokojenia. Ale ten nędzny kretyn pod wpływem szoku, a także dlatego że mój obłęd i moja 
wściekła szarża wzbudziły w nim szalony, nieopanowany śmiech, oklapnął jak tylko go 
dotknęłam. Na to wszystko z wściekłością uwolniłam się ostatecznie od kobiet, które jeszcze 
mnie trzymały, i masturbowałam go zapamiętale, a kiedy znowu był w stanie gotowości, 
jednym pchnięciem wsadziłam sobie jego członek. Sądzę, iż musiał myśleć, że został 
zaatakowany i zgwałcony przez płonący krzak, oczy o mało nie wyszły mu z orbit. Dosłownie 
tańczyłam na jego członku, nie troszcząc się zupełnie o to, czy on sam będzie coś ze mną robił, 
czy nie. Równocześnie szczerzyłam zęby do Ra-Haua zupełnie jak hiena, zbyt zaaferowana i 
nieprzytomna, żeby wymówić jego imię. On jednak zrozumiał, podszedł do mnie i przytulił się 
do moich pleców, po czym rozchyliwszy mi wściekle pośladki, jednym płynnym ruchem wdarł 
mi się do pupki. Wydawało mi się, że mój odbyt eksploduje, a mimo to nigdy nie byłam tak 
bardzo zadowolona i tak bardzo zaspokojona jak wówczas, gdyż jego olbrzymi narząd 
rozpychał mi trzewia. Naprawdę było to jak woda dla spragnionego. Bardzo prędko, zbyt 
prędko, podrygując na dwóch kutasach, wydusiłam z nich podwójny potok spermy i 
opróżniłam jądra do czysta, jak opróżnia się wywrócone na lewą stronę kieszenie. Szczęki 
opadły obu pyszałkom, a oczy zrobiły im się całkiem okrągłe. Ogień wciąż mnie palił, odradzał 
się samoistnie pod wpływem krótkiego zetknięcia ze spermą. Toteż bezceremonialnie 
wyrzuciłam z siebie obydwie bezużyteczne już pały i ponownie rzuciłam się na pierwszego 
dostrzeżonego krajowca. Tym razem nie pozwolono mi go zgwałcić. Pochwycono mnie i 
rzucono plecami na rodzaj ławeczki, po czym podciągnięto mi nogi pod brodę. Cały czas 
dyszałam i rzęziłam, nie tyle z rozkoszy, co z powodu piekielnie palącego żaru. Mężczyźni 
zaczęli brać mnie niemal jeden po drugim. Nie było tej nocy nawet mowy o tym, żeby mnie 
umyć. Zadaję sobie nawet pytanie, czy wszyscy moi usłużni klienci mieli czas, żeby osiągnąć 
orgazm. Jeden wpychał mi kutasa do dziurki najlepiej jak umiał, a ja, pomimo ułożenia ciała, 
trzęsłam jego lędźwiami tak gwałtownie, że o mało mu ich nie połamałam. Wciąż zgrzytałam 
zębami, niemal toczyłam pianę z ust poza chwilami krótkotrwałego uspokojenia, kiedy całkiem 
nowy członek, którego ciepło wydawało mi się nawet orzeźwiające, przecierał sobie drogę do 
samego środka moich rozognionych błon śluzowych. Potem, z niecierpliwości, z obłędu, gdy 
tylko ta odrobina chłodu zaczynała przemijać, spazmatycznym skurczem wejścia do pochwy 
jak nożycami chwytałam członek mężczyzny, żeby wycisnąć z niego calutki sok, a potem go 
odrzucić. Inny natychmiast zajmował zwolnione miejsce, a niekiedy już był między moimi 
pośladkami, napychając mi kiszkę stolcową. Z pomocą wściekłego rozkołysania bioder oraz 
nagłego i równie wściekłego skurczu pupki udawało mi się wyżąć go równie szybko jak jego 
kompana. Kobiety musiały nawet usiąść mi na ramionach i dłoniach, żebym nie mogła 
potrząsać jądrami tych nędznych debili jak dzwonkiem w momencie, kiedy mnie rżnęli. Za 
moim całkowitym przyzwoleniem, jeśli mogę tak to określić, owej nocy udało mi się, jak sądzę, 
unicestwić ponad połowę wszystkich będących do dyspozycji mężczyzn plemienia. „Całe 
wonności Arabii nie zdołałyby oczyścić tej małej rączki”, cytował czasami mój ojciec. (,,All 
the perfumes of Arabia will not sweeten this little hand." Makbet, V, l, 42-3 ). Rzekoma 
dziarskość jakiegokolwiek stada mężczyzn nie zdołałaby znużyć maleńkiej kobiecej szparki.
      A jednak byłam wykończona. Czułam się jakby mnie łamano kołem z żelaznymi 
prętami. W tej chwili mogli mnie rozerwać na strzępy albo zmusić prawdziwego konia, żeby 
mnie pokrył, a i tak nie zdołałabym kiwnąć palcem w swojej obronie. Gwiazdy ponad moją 
głową, na niebie, były fałszywymi monetami z paciorków, jakby z potłuczonego szkła, a nawet 
wielki, opiekuńczy cień gór w oddali, poza linią drzew i wzgórz, stawał się czysto 
konwencjonalnym złudzeniem przestrzennym teatralnej dekoracji. Nie płakałam, oczy miałam 
równie suche jak duszę. Jedyną rzeczą we mnie, która pozostała wciąż wilgotna, cielesna, 
żywa, było męskie nasienie pomiędzy moimi udami. Wreszcie kobiety zgodziły się mnie umyć, 
a kiedy już się za to zabrały, nie szczędziły ani wody, ani roślinnego mydła, ani ziół o 
rozmaitych zapachach. Kiedy byłam już czysta, jedna ze staruch - ta sama czy też inna, cóż to 
może mieć za znaczenie? rozwarła mi po raz ostatni pośladki i wargi szparki, żeby przyjrzeć się 
błonom śluzowym. Badając mnie, burczała pod nosem, musiało zostać jeszcze trochę śladów 
stanu zapalnego. Zresztą cały czas miałam tego świadomość, bowiem choć uśmierzony, nie 
wygasł całkiem i krążył w gęstwie moich żył jak dalekie żywe srebro. Tyle przedtem 
wycierpiałam, byłam tak bezsilna, że nie rozpaczałam już z tego powodu. Było to jedynie małe 
szczypanie, głuche drapanie, nie umiejscowione już w pochwie i jelicie, ale rozsiane po całym 
ciele. Jednakże starucha wydawała się niezadowolona albo niespokojna. Warknęła jakiś 
rozkaz, zwracając się do Ra-Haua. Cały czas leżałam na wznak. Ra-Hau podszedł natychmiast, 
odwrócił mnie na brzuch, rozchylił mi pośladki i wszedł całym ciałem we mnie. W ponownym 
przypływie lęku i rozpaczy pragnęłam, by nie dziurawił mnie raz jeszcze, doskonale pojmując, 
że teraz nie zdołałby już przynieść mi ulgi. Lecz moje pragnienia nie odpowiadały jego 
własnym ani też poleceniom staruchy. Ra-Hau, z siłą kolosa, uniósł mi nogi i ułożył je sobie na 
szyi, otoczył mnie ramieniem w pasie i wstał, niosąc mnie w ten sposób, z piersiami 
przyciśniętymi do jego brzucha, a głową zwisającą w dół. Policzek mój spoczywał na ogromnej 
poduszce z jego penisa i jąder, aczkolwiek nie zamierzałam się tym przejmować ani martwić w 
najmniejszym stopniu, a przynajmniej nie w tej chwili. Ale Ra-Hau, trzymając twarz 
przyciśniętą do moich rozłożonych ud, a pipkę mając w zasięgu warg, zaczai nagle mnie lizać, 
szperać we mnie powolnymi, długimi, głębokimi posunięciami języka. Odniosłam wrażenie, że 
nic nigdy i nigdzie nie sprawiło mi równej przyjemności. Niekiedy posuwał się do tego, że jego 
język myszkował także po delikatnym rozpalonym kraterze mojej pupki. Jednakże 
niezrównana pozostała ta oszałamiająco słodka chwila, kiedy zajął się moją szparką, pocierał 
ją, zanurzał się krok za krokiem w pochwę, zgłębiał ją z tą nieubłaganą, a zarazem przepyszną 
natarczywością. Ra-Hau wysysał ze mnie gorączkę jak papistowscy księża wypędzają demona. 
I pomyślałam także o jednej z tych monumentalnych, sympatycznych i cierpliwych krów u nas 
w Anglii, kiedy obmywa świeżo narodzone cielę albo liże z niepohamowaną i mądrą 
chciwością bryłki soli. Ra-Hau tak samo przetrząsał swoim wielkim językiem moje ciało i nie 
wyciągał go ani nie postawił mnie na nogi dopóty, dopóki nie oczyścił mnie z wszystkiego 
tego, co je rozpaliło i co spopieliło moją duszę. Rozpłakałam się. Jacyś mężczyźni, jakieś 
kobiety, nawet dzieci tańczyły wokół ognisk. Dwie albo trzy młode dziewczęta wzięły mnie za 
ręce i odprowadziły do szałasu. Moje łzy zmieniły się w niepowstrzymany szloch, gdy tylko 
przekroczyłam próg, a dziewczęta chciały zostawić mnie samą. Najbliżej mnie stała Ta-Lila. 
Jej oczy, nie wiem dlaczego, także zaszły mgłą. Zarzuciłam jej ramiona na szyję i przytuliłam 
się.
      - Nie zostawiaj mnie, nie zostawiaj mnie - prosiłam ją, łkając.
      Jakimś cudem, jak mi się wówczas wydawało, oddała mi uścisk. Jej współtowarzyszki 
wyszły. Ta-Lila zaczęła rozsupływać lnianą tkaninę, którą była opasana, i kiedy była już tak 
samo naga jak ja, wyciągnęłyśmy się na łóżku. Zanim zasnęłam, dość długą chwilę płakałam w 
jej ramionach, z twarzą ukrytą na jej piersiach.
      
      * * *
      Zaraz po przybyciu do pahu zadawałam sobie częstokroć pytanie, jak to się dzieje, że 
kobiety nie są zazdrosne. Bez względu na to, jaki jest stopień ich zezwierzęcenia, mówiłam 
sobie, muszą doskonale widzieć, że tego, co biorę od ich mężczyzn, lub tego, co oni mi dają, 
rozkoszy, czasu, spermy, wzruszeń - jeśli wolicie - musi braknąć dla nich. Czyżby zatem lanie, 
które ta czy inna czasami mi sprawiała, dawana mi na siłę lewatywa, a ogólnie biorąc nędzne 
widowisko, jakie uczyniono z mego upodlenia były dla nich wystarczającą rekompensatą? 
Inaczej mówiąc, czy wystarczało im, że uważały mnie za rodzaj prostytutki, aby nie boleć nad 
swoim odsunięciem? Czy upokorzenie dzielone z innymi, ogarniające wszystkich i dla 
wszystkich jednakowe pozwala istocie upokorzonej odzyskać pogodę ducha i szacunek dla 
samego siebie?
      Najwidoczniej nie znałam tubylców, przede wszystkim kobiet, bo mężczyźni 
przynajmniej kontaktowali się ze mną inaczej niż za pomocą rurki od lewatywy. Nie 
wiedziałam nic o ich pojęciu czasu, przyjemności czy wreszcie o ich poczuciu godności.
      Sposób jednak, w jaki zachowują się wobec swoich towarzyszy życia, w jaki ich 
traktują, prawdę mówiąc, mógł naprowadzić mnie na właściwy trop. Opowiadałam już, że i 
publicznie, i prywatnie obchodziły się ze mną tak, jak w Anglii nie ośmielono by się odnosić do 
dziecka, a nawet chyba do zwierzęcia. Upokorzenie sięgało głębiej i nie dotyczyło jedynie 
urazów naskórka czy pogwałconej intymności. Lecz z czasem musiałam przyznać, że nie tylko 
wobec mnie krajowcy, a szczególnie już kobiety pozwalały sobie na podobne szaleństwa. 
Widziałam na przykład bardzo młodą kobietę, której mąż albo kochanek - o ile mogłam to 
ocenić na pierwszy rzut oka - odmówił usług czy też kazał się prosić ze zbytnią arogancją, na co 
ta prędziutko ściągnęła uparciuchowi przepaskę, przełożyła go przez kolano i wlepiła mu 
grzmiące lanie, jakie kiedyś sprawiono i mnie. Mężczyzna, wspomniany mąż czy kochanek, 
był od niej sześć lub siedem lat starszy i trudno byłoby go nazwać wątłym. Miał te same 
pysznie barczyste plecy, tę samą potężnie wysklepioną klatkę piersiową wyrobioną od 
strzelania z łuku i rzucania oszczepem, co większość pozostałych dzikich. A jednak, podobnie 
jak mały Ga-Wau karcony przez koleżanki, nie podjął najmniejszej próby obrony albo protestu, 
jakkolwiek rzucał wokół przez otwór wejściowy szałasu mocno zakłopotane spojrzenia przez 
cały czas, kiedy rozwścieczona młoda kobieta rozbierała go do naga, a potem tłukła. W istocie 
bardzo szybko się pogodzili. Kiedy pozwoliła mu wstać, jego członek, dokładnie tak samo jak u 
małego Ga-Waua, był równie twardy jak drewniana pałka, i zdążyłam jeszcze zobaczyć, że 
młoda kobieta pośpiesznie zdejmowała własną przepaskę, żeby jak najlepiej skorzystać z tej 
dyspozycji leniwego współmałżonka. Być może zresztą jednym z motywów albo nawet 
głównym celem lania było właśnie osiągnięcie tej dyspozycji. Niemniej pozostaje faktem, iż 
młoda małżonka albo młoda kochanka wpadła w gniew i rozdrażniona postanowiła go na 
miejscu wyładować kosztem tyłka swojego pana i władcy - ten podwójny tytuł przysługiwałby 
mu przynajmniej zgodnie z naszymi angielskimi, cywilizowanymi pojęciami - i że wreszcie 
rzeczony pan i władca poddał się jak gdyby nigdy nic upokarzającej i dotkliwej karze. Jestem 
całkiem pewna, że dzięki temu tylko lepiej dogodził swojej małej żonce. A także jestem 
całkiem pewna, że ta mała przystawka do głównego dania nie pozwoliła mu na idiotyczne 
chełpienie się swoim wyczynem, czego zaraz potem nie omieszkałby robić przeciętny angielski 
mąż lub kochanek. Wreszcie, by zakończyć temat, było równie możliwe, że w stosownym 
przypadku atletyczny krajowiec sam stłukłby tyłek żoneczce. Lecz wówczas nie czułaby się 
bardziej upokorzona z tego powodu niż on, a w każdym razie nie miałaby ku temu więcej 
powodów niż on, by chlubić się hojnością natury, która wyposażyła go tak obficie w bicepsy 
albo w przydatek w postaci członka!
      Wydaje mi się teraz oczywiste, że ta mała scenka podpatrzona w trakcie przechadzek po 
pahu powinna wystarczyć za wyjaśnienie. Lecz wówczas byłam jeszcze zbyt przesiąknięta 
naszymi pojęciami, a nade wszystko naszą hierarchią wartości. A to one w pierwszym rzędzie 
składają się na całość naszych emocji i uczuć. Dopiero w parę dni później, to znaczy po tym, 
jak ujrzałam małą dzikuskę tak ślicznie chłoszczącą męża, odkryłam chatę kobiet. Była 
dokładnym odpowiednikiem innej wielkiej chaty, gdzie przebywali mężczyźni, gdy chcieli 
pozostać we własnym gronie. Odniosłam wrażenie, że tylko różnica polegała na tym, iż wśród 
mężczyzn jedynie nieżonaci korzystali z tego wspólnego szałasu, podczas gdy do kobiecego 
domu przychodziły zarówno mężatki lub kobiety mające kochanka, jak i wdowy - te w wieku 
odpowiednim do ponownego zamążpójścia, i te starsze - panny i dziewice. Nie wiem, czy dużo 
rozmawiano o kobietach w domu mężczyzn. Bez wątpienia tak. Przecież nie można przez cały 
czas mówić o połowach i polowaniu. Natomiast w szałasie kobiet niemal nigdy nie padało nic 
na temat panów. Wydawało się nawet, że przychodziły tam, że tak powiem, specjalnie po to, 
żeby o nich nie rozmawiać. Tak jakby świat kobiet mieścił w sobie i dzięki sobie, dzięki 
samemu swojemu istnieniu, cały świat mężczyzn, podczas gdy świat mężczyzn nękany był 
nieustanną koniecznością wykazywania i usprawiedliwiania połowami i polowaniem, wojną i 
seksem swego cząstkowego istnienia, w oczach świata całkowitego, ostatecznego, absolutnego, 
którego realność pozornie potwierdzał. Toteż mężczyźni toczą wojny, łowią ryby, polują, 
podejmują wysiłki, by zdobyć albo zniszczyć miłość, podczas gdy kobiety żyją i korzystają ze 
świata.
      Jeśli ta czy inna w wielkim domu kobiet poczuła się nagle znużona nadmiarem 
kobiecości, uważała za zbędne o tym mówić i po prostu wychodziła i znajdowała sobie męża, 
kochanka albo pierwszego napotkanego mężczyznę, choćby nawet był on mężem lub 
kochankiem innej, o ile mogłam zauważyć. Wolno jej było położyć się obok swojego 
wybranego w jednym z pomniejszych szałasów, rozgrzać się przy nim albo jego rozgrzać, co w 
sumie wychodzi na jedno, a także, jak już mówiłam, podniecić go bezceremonialnie, jeśli 
przypadkiem dawał się prosić. Kobiety między sobą nieomal nigdy nie spierały się o 
mężczyznę, chociaż było ich więcej, a może właśnie dlatego. On kochał się z tobą wczoraj, ja 
dzisiaj spiorę mu tyłek, a jutro będzie się kochał ze mną, a ponadto zazdrość odczuwa jedynie 
ten, kto czuje się niedowartościowany. Później, kiedy chcąc nie chcąc nauczyłam się kilku słów 
w języku Maorysów, usiłowałam wytłumaczyć jednej z dzikusek, czym są, przynajmniej dla 
nas, takie uczucia jak rywalizacja, zazdrość, konkurencja. A ona tylko wzruszyła nagimi 
ramionami i powiedziała:
      - Ale dlaczego? Mężczyźni są naszymi braćmi.
      - A czy wy jesteście ich siostrami? - spytałam, rozdrażniona odpowiedzią.
      To przypuszczenie rozśmieszyło ją, wyraz jej oczu miał w sobie coś z rozbawionej 
wyższości:
      - Oczywiście, że nie, siostrami jesteśmy tylko dla siebie!
      Teraz i ja się roześmiałam. Dla istoty cywilizowanej zawsze jest coś niezrozumiałego w 
jasnych słowach barbarzyńców. A jednak obecnie wydaje mi się, że widzę jasno, co chciała 
wyrazić młoda kobieta. I ona, i ja, pomimo wszelkich różnic, byłyśmy z tej samej krwi, z tej 
samej gliny. Mężczyźni są jedynie jakąś odmienną ludzką rasą.
      Po owej nocy zatem, kiedy błagałam Ta-Lilę, żeby nie zostawiała mnie samej, i kiedy 
zasnęłam w jej ramionach, ja również coraz częściej udawałam się do domu kobiet. Nawet w 
ciągu dnia rzadko kiedy bywał całkiem pusty. Zaraz po przekroczeniu progu rozbierałam się do 
naga. Inne kobiety były tak samo nagie jak ja. Żyłyśmy razem, spałyśmy, bawiłyśmy się i 
kochały w cudowny sposób. I ta miłość również nie starała się rywalizować, konkurować z 
miłością, którą uprawiałyśmy z mężczyznami albo odczuwały do nich. Nawet nie przyszło nam 
to do głowy. To była inna miłość. Lub jeśli ktoś woli, inny jej sposób, inne jej zastosowanie, 
inna realizacja, bowiem miłość jest tylko jedna. Zresztą wszystkie ciała są pokrewne, są ciałami 
braci i sióstr.
      Nawa-Na, co do której nigdy dobrze nie wiedziałam, czy to zaślepienie lub rozwiązłe 
nawyki niepostrzeżenie uczyniły ją okrutną, czy też wrodzona skłonność do pewnego 
okrucieństwa kazała jej od niepamiętnych czasów oddawać się ochoczo wszelkim rozwiązłym 
praktykom, przebywała niemal zawsze w domu kobiet, ilekroć tam wchodziłam. Jej jasny 
uśmiech, nieco zimny i zagadkowy, jej czarne błyszczące oczy fascynowały mnie i przyciągały 
jak magnes. Dosyć często, jeszcze zanim przyszłam, zdążyła już rozzłościć inne młode kobiety 
albo dokuczyć im, i postanawiano, raczej gwoli rozrywki, wymierzyć jej karę. Coś w rodzaju 
wielkiego, niskiego łoża albo gigantycznego tapczanu zajmowało cały kąt szałasu, od jednej 
ściany do drugiej. To był nasz teren gry, poobiedniej drzemki, pieszczot, leniuchowania. W 
jednym rogu tego łoża rozpostarto Nawę-Na i przywiązano za przeguby i kostki u nóg do 
krawędzi, żeby nie mogła zewrzeć ud, i wciśnięto jej do pochwy ogromnego banana. Zbyt 
długi, żeby wejść w całości, owoc sterczał jej dziwacznie między nogami na dobrą jedną trzecią 
długości, unosząc ku górze fałdy szparki. Nawa-Na nawet nie próbowała wyrzucić z siebie tej 
karykatury członka, zachowywała się teraz całkiem grzecznie, a w każdym razie leżała 
nieruchomo. Chwilami jej macica drgała i falowała pod zwartą, atłasową skórą na brzuchu, a jej 
oczy rzucały nagłe połyski jak karbunkuły. Nie znikał z jej twarzy jednak uśmiech małej 
barbarzyńskiej dziewicy, pogardliwy, a zarazem ciepły. Nienawidziłam jej, a równocześnie 
była mi droga, a może pożądałam jej i jej urzekającego brzucha, rozpartego jak mały złocisty 
bębenek okropnym owocem. Rozwiązywałam jej pęta. Nawa-Na nie cieszyła się z tego ani nie 
okazywała mi oznak wdzięczności. Jak tylko czuła, że jest wolna, odwracała mnie samą na 
brzuch, siadała okrakiem na moich udach i bez chwili wahania drapała mnie albo szczypała, 
biła po tyłku albo wpychała do pupki jakiegoś idiotycznego banana. A czasami, jeśli akurat taki 
pomysł przyszedł jej do głowy, kładła się za mną, każąc mi wciąż leżeć w jej zdaje się ulubionej 
pozycji na brzuchu, wtulała twarz pomiędzy moje uda i ssała mi szczelinę szparki i pochwy tak 
długo, aż traciłam prawie przytomność. Dosłownie pożerała soki mojej rozkoszy. Na szczęście 
inne młode kobiety, w pełni szanując wolność Nawy-Na, bowiem tubylcy - jak już mówiłam 
nie mają zwyczaju wywierać na nikim presji, chyba, że byłoby to w zabawie, pośpiesznie 
uwalniały mnie od niej dokładnie w ten sam sposób, w jaki ja uprzednio uwalniałam ją samą z 
ich komicznie mściwych rąk. Atmosfera domu była przede wszystkim pełna zaufania, ciepła i 
gorących uczuć zarazem, czyli dokładnie taka, jaka powinna panować wśród ludzi, którzy nie 
uciskają się wzajemnie i których świat, czy też społeczeństwo, system zewnętrzny również nie 
tłamsi. Można by jeszcze dodać, że wewnątrz domu młode kobiety były samowystarczające i 
cieszyły się tą samowystarczalnością niezależnie od tego wszystkiego, czego pożądałyby i 
szukały na zewnątrz.
      Byłyśmy nawzajem dla siebie kochankami, każda z nas dla każdej i, jeśli mogę tak się 
wyrazić, wszystkie razem. To właśnie ta wspólnota dawała każdej z nas niezależność, 
niepowtarzalność. Kochanek nie jest tylko tą osobą, która rozwiera nam uda, jest kimś, kto 
wypełnia dla nas lukę w świecie. Na świat zaś patrzyłyśmy z wnętrza domu z wielką czułością, 
bez najmniejszego śladu obawy czy goryczy. Kobiety są w rzeczywistości czułe dla kobiet 
dopóty, dopóki nie pojawi się mężczyzna ze swoimi niepokojami i obsesyjną myślą zażądania, 
dla siebie lwiej części, jakby obawiał się, że inaczej będzie tylko jagnięciem.
      Kochałyśmy się bez pośpiechu, gdyż prawdą jest, że miłość rozsadza czas, a w każdym 
razie nasze ludzkie wyobrażenie o czasie. Splecione ciała, serce przy sercu, wzruszone, że biją 
tym samym rytmem. Bez pośpiechu i trosk obejmowałyśmy się po kilka naraz, a czas był 
jedynie ciepłym, powolnym biciem naszych serc. Odkryłam wówczas delikatną i cudowną 
rozkosz, jaką daje nagość kobiety przytulona do mojej własnej nagości. Tubylcy, to również już 
mówiłam, nie wymieniają pocałunków w dosłownym sensie. Lecz całe ciało bierze się i daje, 
pieści i jest pieszczone przez całe ciało. Aż nadto oczywiste staje się, że ciało ma jakąś duszę. 
Pod warunkiem, że ma się trochę cierpliwości - czego nigdy nie nauczyła się i nie zrozumiała 
Nawa-Na, choć często jej to zarzucano - można zacząć odczuwać w tych uściskach oddech 
trzymanej w ramionach przyjaciółki, rysunek i kształt jej warg, ich smak. Nigdy oddech, 
choćby najczystszy, nie przypomina innego oddechu. Dostrzegałam miękkość lub jędrność 
piersi przytulonych do moich piersi, ich krągłość lub szpiczastość, ich koniuszki, moje, jej, 
które troszeczkę się spłaszczają, jakby pragnęły, by w nie wniknąć, troszeczkę się podnoszą, 
sztywnieją, jak mikroskopijne gryzonie, które spotkawszy się naprzeciw, pocierają się 
nawzajem pyszczkami. Dostrzegałam pyszny ciężar, lekką wklęsłość albo delikatne 
nabrzmienie kobiecego brzucha opartego o mój brzuch. Naprawdę rozkosznie ciążyły na sobie. 
Bez żadnego pośpiechu podawałam do przodu biodra, wyginałam lędźwie, aby nasze szparki 
mogły się zetknąć. Jasną rzeczą jest, że teraz już nie nienawidzę miłości mężczyzn. Ale 
twierdzę, że prawdziwie ludzie kochają się ze sobą tam, kiedy niewyobrażalnie wrażliwa 
szparka kobiety dotyka szparki innej kobiety, gdy kielichy warg otwierają się, napierają na 
siebie, rozchylają się, szukają w swoich wnętrzach płatków, pręcika, owocni. Tak, trzeba po 
prostu być cierpliwą. Nagie łona pocierają się pieszczotliwie jak policzek o policzek i w tym 
pocałunku kobiecych szparek jest jakieś niewidoczne wnikanie, zdecydowane i bardzo 
głębokie, bez rozczarowań ni okrucieństwa, które przeciąga się aż po duszę. Nauczyłam się 
rozpoznawać krągłość pośladków, które są najbardziej mięsistym i najczystszym ciałem na 
świecie, twarde, połyskliwe migdały kolan - pestki tego miąższu, subtelność kostek u nóg, 
dziwny, siostrzany dotyk stóp, które są jak niewidome ręce.
      I kiedy tak ściskałam mą przyjaciółkę w ramionach, a ona mnie obejmowała, inna 
kobieta, której byłam przyjaciółką, przytulona całym ciałem do moich pleców, brała mnie w 
ramiona. Jej całe ciało także czułam, lecz pojmowałam je inaczej. Ciepły oddech na moim 
karku i za uchem, które przygryzała czasami lub po prostu trzymała długą chwilę wargami. 
Piersi bez słowa skargi zgniecione na moich łopatkach, tam gdzie mężczyźnie nigdy nie 
przyszłoby do głowy pieścić kobietę, jakby nie było tam nic interesującego dla niego. 
Naprawdę przepyszna nabrzmiałość brzucha muskająca i wypełniająca zagłębienie moich 
lędźwi. Wzgórek łona i szparka, które trącały mój tyłeczek, pragnąc jak trykające koźlątko 
rozbić go, by się weń zanurzyć. Była taka gra, którą uwielbiałam. Odprężałam się, rozluźniałam 
do granic możliwości w taki sposób, żeby mój zad stracił elastyczną krągłość i otwarł się. W ten 
sposób szparka przytulonej do moich pleców przyjaciółki pieściła mi dokładnie sam otwór 
pupki. Samo jądro nagości przy samym jądrze nagości. Przeszywał mnie dreszcz rozkoszy. 
Potem, kiedy uznawałam, że dosyć pieszczot było mi danych, nieustępliwie zamykałam 
delikatne pośladki na wargach sromowych mojej przyjaciółki, na jej szparce, przyszczypując je 
nader delikatnie i biorąc w niewolę. Ale ona nie próbowała ucieczki, przeciwnie, przyciskała 
jeszcze bardziej swoją pipkę do mnie, we mnie. Na przemian rozwierałam i zaciskałam na niej 
pośladki. A wtedy jej oddech stawał się coraz szybszy, gorączkowy. Ja także 
przyszczypywałam pełne wargi jej szparki coraz szybciej, z rosnącą natarczywością. Moja 
przyjaciółka dyszała, wydarłam z niej cichy okrzyk, małą melodyjną skargę, a potem sprężystą 
konwulsję w chwili, kiedy osiągała świt rozkoszy, kiedy szczytowała głęboko schowana w 
ciepłej ciasnocie między moimi pośladkami, a ja czułam albo zdawało mi się, że czułam 
poprzez leciutko podrażnione błony śluzowe w pupce ukradkowe zwilgotnienie, łagodne i 
wonne soki jej najskrytszego miejsca na ciele. Ponadto jej orgazm doprowadzał i mnie do 
orgazmu, jęczałam, i teraz moja przyjaciółka szukała na mojej szparce swoją szparką tej samej 
rozkoszy, którą teraz już mogłam jej dać, bo właśnie przed chwilą zrodziła się we mnie w 
zamian za tę, którą otrzymałam.
      Zdarzało się, że szczytowałyśmy bardziej brutalnie. Zużyłyśmy pierwsze pokłady 
czułości w chwilach, które nam się nadarzały, które do nas należały, i szukałyśmy innych. Tak 
już jest, że pragnie się zawsze iść naprzód, dalej, w istotę, którą się kocha, i to nieustanne 
przekraczanie, zawsze wychodzące poza samego siebie, właśnie stanowi miłość. Kładłyśmy się 
na sobie odwrotnie zwrócone. Wtedy, niby mleko zapomnienia, ssałam długo i chciwie, ile 
tylko mogłam zamarzyć, szparkę mojej przyjaciółki pomiędzy jej rozchylonymi udami, a ona 
równocześnie ssała moją. Drążyłam i penetrowałam językiem jej pochwę, a ona zgłębiała moją. 
Spijałam jej ciało, jej likwor, jej kobiecą rozkosz, a ona piła moją. Nasze smaki, nasze gusty, 
nasze wonie odurzały nas i upijały. Sądzę, że kobieta jest samym źródłem świata. Z niej 
wytryska życie i sen, wszelka pamięć i wszelkie zapomnienie.
      Kiedy chwilowo wyczerpałyśmy to źródło, biłyśmy się. Trzeba, żeby kobiety także 
wojowały, podobnie jak uprawiają miłość, by mężczyznom, tak bardzo zazdrosnym i dumnym 
z tego, że zachowują przywilej kierowania się złą wolą, przynieść trochę pokoju. Znęcałyśmy 
się nad sobą, zaśmiewając się jak dzieci, jakbyśmy odprawiały egzorcyzmy. Rzucałyśmy się 
gromadnie na jedną i nieomal zadławiałyśmy naszą ofiarę, faszerując ją między udami i 
pośladkami długim złotoróżowym bananem albo innym owocem, rodzajem ostro 
zakrzywionego strąka o skórzastej, czarnej powierzchni, podobnego do znanych w Europie 
chlebków świętojańskich. Nawa-Na, dla przekory, z wyzwaniem w oczach odmawiała udziału 
w walkach. Umyślnie wybierała najogromniejszy strąk, i rozchyliwszy sobie szeroko pośladki i 
pipkę, z prowokującym uśmiechem wkładała go w siebie, masturbowała się nim z 
namaszczeniem, uprawiała miłość - jeżeli można tak to określić - sama ze sobą przy pomocy 
owocu, oczy stawały jej w słup, wykrzywiała i przygryzała wargi w udawanym orgazmie. 
Prędzej czy później któraś z kobiet dopadała jej i spuszczała lanie. Wtedy przez kilka sekund 
płakała, a potem ze szkarłatnymi od klapsów pośladkami szczytowała nieco delikatniej, jej 
wszystkie mięśnie wiotczały i miękły, a ona, okazując nieśmiałość równie fałszywą jak jej 
napady gniewu, żebrała o prawo possania piersi lub szparki którejś z nas. Zawsze pragnęłam, 
żeby to mnie wybrała. Uwielbiałam to zresztą. Niekiedy sama wybierałam ją siłą, z czego 
śmiała się z całego serca. Niekiedy także cała chmara kobiet toczyła prawdziwą wojnę, wojnę 
wewnętrzną raczej niż domową, bo w bardzo mało domowej atmosferze, w której każda z nas 
szczypała, gryzła, drapała pazurami gdzie popadło, nie zapominając przy tym pieścić i całować 
wszystkiego, co się nadarzyło. Zaśmiewałyśmy się z naszych zmierzwionych i najeżonych 
włosów, z zadyszki, ze śladów zadrapań na złotym aksamicie tyłeczka albo na delikatnym jak u 
grzybka, intymnym i wilgotnym miąższu łona lub szparki.
      Dla mnie najpowabniejszy widok stanowiły dwie przyjaciółki, które niezwykle 
pieczołowicie i ostrożnie przylgnęły do siebie, z uśmiechem płynącym z głębi duszy w oczach, 
wsuwając sobie równocześnie ten sam owoc. Można by o nich powiedzieć, że rzeczywiście 
uprawiały miłość. Jedna z kochanek, leżąc na boku, brała nieskończenie długi, zakrzywiony 
owoc i wciskała sobie go niemal do połowy długości między uda, do pochwy. Często uśmiech 
znikał na chwilę z jej twarzy, a krople potu perliły jej się na wargach i skroniach. Ale wkrótce 
przychodziła rekompensata. Druga z kochanek, także ułożona na boku, twarzą do przyjaciółki, 
wślizgiwała do swojej pochwy pozostałą połowę owocu, nie wyciągając tej, która tkwiła w 
ciele pierwszej. W ten sposób obie przyjaciółki zespalały się ze sobą. Tak połączone, były ze 
sobą szczęśliwe przez długie minuty pozbawione brzemienia, imienia i kresu. Każde 
poruszenie, choćby niedostrzegalne jednej z kobiet, było natychmiast odczuwane przez drugą, 
w brzuchu, a nawet w łonie. Zabawiały się tak nieznużenie, by rozkoszować się bez znużenia 
tymi ruchami w najintymniejszych niuansach, przysuwając się ledwie odrobinę lub tyleż 
cofając, kołysząc powściągliwie biodrami, udając, że chcą wypchnąć z siebie łączący je owoc 
albo przeciwnie, wchłonąć go w siebie cały. Kiedy indziej znowu bawiły się odwrócone 
plecami do siebie. Jedna wpychała sobie połówkę owocu między pośladki, do pupki, a jej 
przyjaciółce, po kilku próbach, udawało się wcisnąć sobie po omacku drugą połowę do swojej. 
Kiedy zwracały się ku sobie twarzami, zdarzało im się płakać ze wzruszenia, z oszołomienia, ze 
zbyt intensywnej rozkoszy. Kiedy były odwrócone do siebie plecami, nie płakały, być może 
dlatego, że ich oczy nie spotykały się, a słodycz serca i duszy zawarta jest w spojrzeniu. Lecz w 
takich chwilach orgazm, ukradkowo pomieszany z bólem, niekiedy przeradzał się w krzyk. A 
my, pozostałe kobiety, które słuchałyśmy ich, przyglądałyśmy się im, odczuwałyśmy czasami 
zazdrość.
      Słońce wyblakło przesłonięte niebieskawą szaro popielatą mżawką, tak 
charakterystyczną dla tych wysp. Wieczór był tuż za progiem. Na zewnątrz zapachy, kolory, 
wszystko wokół szałasu wyostrzało się po raz ostatni, zanim wstąpiło w noc poprzedzane 
ociężałym korowodem roślinności, karawaną wzgórz. We wnętrzu domu również panowała 
dzika woń kobiety. Naszej rozkoszy, naszego ciepła, naszego szczęścia. Coraz rzadziej miałam 
ochotę wracać sama do mojego szałasu. Pozostawałam w wielkim domu z tymi spośród 
młodych kobiet, które tego wieczoru nie troszczyły się o żadnego mężczyznę. Obejmowałyśmy 
się, by w ten sposób spędzić noc. Nietoperze przelatywały tam i z powrotem przed wejściem do 
chaty jak welurowa kotara poruszona wiatrem. Busz oddychał z ogromną, pełną spokoju 
potęgą, jakiś ptak ćwierkał, zanim schował głowę pod skrzydło. Materac z listowia po 
zapadnięciu zmroku wydzielał mocniejszą woń, jakby był żywą istotą. Było nam dobrze. 
Wielkie nocne listowie przynosiło błogość.
      
      * * *
      Ponowne pojawienie się Franka spadło, w każdym razie na mnie, jak grom z jasnego 
nieba. Przypominam sobie, że tamtego dnia byłam niedysponowana. Dlaczego o tym nie 
wspomnieć, skoro umieściłam w tym pamiętniku pełno szczegółów nie nadających się do 
wyznania? Czułam, że mam trochę gorączki, głowa mi ciążyła, huczało mi w skroniach, ciało 
miałam jak nie swoje, a świat jawił mi się w czarnych barwach, jako coś wysoce 
nieprzyjemnego, i nastrój miałam skłonny do okrucieństwa, podczas gdy w każdym innym 
momencie, jak już chyba zauważyłam, nienawidzę sprawiać cierpień jeszcze bardziej, niż 
samej cierpieć.
      W nocy, z powodu mojego idiotycznego stanu, spałam w szałasie sama. Sama również 
umyłam się, dziękując za pomoc kobiet, oraz ubrałam z angielska z wyrafinowaną 
starannością, nie zapominając nawet o pończochach i bucikach, mimo że moje stopy 
niepostrzeżenie zaczęły odwykać od obuwia.
      Słońce płonęło oślepiająco, co wzmogło mój zły nastrój. Kiedy postanowiłam wyjść, 
natychmiast zobaczyłam, że większość mężczyzn opuściła wioskę.
      - Bardzo dobrze! O wiele lepiej! - rzekłam do siebie ponurym i skwaszonym tonem.
      Kobiece towarzystwo pociągało mnie nie bardziej niż męskie, a wciąż na nowo 
okazywane zdumienie dzieci na widok mojej toalety nie wywołało na mojej twarzy uśmiechu. 
Spacerowałam trochę, odczuwając jedynie wzgardę na widok wszystkich zabaw i rozlicznych 
zajęć. Zresztą niewiele się bawiono. Wydawało mi się, że czuję, że przeczuwam jakieś 
wyczekiwanie i zdenerwowanie albo rodzaj lęku, już nie tylko we mnie, ale wokół mnie, 
rozsianego po całej wiosce. Gardziłam nim jak całą resztą. Nie podziękowałam kobietom, które 
w chwilę później przyniosły mi coś do jedzenia, a zresztą jedynie skubnęłam z tego czy innego 
dania. Przede wszystkim piłam sporo świeżej wody, co pozwalało mi złościć się na siebie jak 
nigdy, kiedy nadmiar płynu zmuszał mnie do wyjścia z domu. A przecież cierpiałam jeszcze z 
powodu innej małej dolegliwości, nie mniej idiotycznej, a przy tym - jak się wydaje - bardzo 
kobiecej, i przez chwilę marzyłam, żeby poprosić Ta-Lilę albo Nawę-Na o zrobienie mi 
płukanki, która pozwoliłaby mi się od niej uwolnić. Ale zdecydowanie odstręczała mnie myśl o 
tym, że będą mnie dotykać, czy choćby oglądać w stanie i usposobieniu, w jakich się 
znajdowałam.
      Podczas poobiedniej drzemki pogrążyłam się w jakimś otępieniu, w jakimś sennym 
ogłupieniu. Wyrwały mnie z niego dalekie, ale wyraźne i głośne strzały. Usłyszałam też, że 
dzieci i kobiety krzyczą, nawołują się, dopytują o coś. Słońce, które przesiewało się przez 
listowie, wydawało mi się okrutnie oślepiające i nie mogłam znieść myśli o ponownym 
opuszczeniu, choćby tylko na parę sekund, bezpiecznego schronienia w moim szałasie. Znów 
zasnęłam albo przynajmniej starałam się zasnąć. A jednak strzały powinny mnie zaniepokoić. 
W owych czasach tubylcy nie posiadali jeszcze ani strzelb, ani karabinów. Upłynęła może 
godzina i hałasy powróciły, doszedł do mnie ogromny zgiełk, wycia, tupot nóg, śpiewy, 
nawoływania, śmiechy. Mężczyźni wracali do pahu. Wstałam tym razem i ruszyłam, żeby 
sprawdzić, co takiego spowodowało ten cały tumult na progu mojej chaty. Wtedy ujrzałam 
Franka. Zdumiało mnie niesłychanie to, że w gorączce rozpoznałam go natychmiast. Niesiono 
go tak, jak widziałam, kartkując książkę z obrazkami, że Murzyni noszą upolowaną zdobycz, a 
czasami jeńców. Nogi i ręce przywiązane miał do długiej żerdzi, którą Ra-Hau i jeszcze jeden 
krajowiec, sześć czy siedem stóp za nim, nieśli na ramionach. Frank zachował biały kubrak 
kawalerzysty, ale stracił swój kask i buty, a cały przód munduru upstrzony miał czerwonymi 
plamami krwi i osmalony na czarno od prochu.
      - Nie żyje - powiedziałam sobie natychmiast.
      Nie doświadczałam przy tym jakichś szczególnych wzruszeń. Ten martwy żołnierz 
przybywał z krain zbyt odległych albo to ja wracałam ze zbyt daleka. Kiedy dwa marzenia 
spotykają się niespodzianie i zderzają, rozpryskują się o siebie. Zaraz potem uświadomiłam 
sobie, że gdyby Frank nie żył, nie zadawano by sobie tyle trudu z jego wiązaniem i noszeniem. 
Maorysi, którzy nie bardzo lubią pracować, jeszcze mniej lubią nie tyle śmierć, bo ta jest 
jedynie pewnym przypadkiem albo odmianą życia, ile samych zmarłych. Zwłoki znikają nagle, 
połknięte przez ciemności wokół pahu. Przypuszczam, że zajmują się tym stare kobiety i jacyś 
trudni do ustalenia grabarze. Owego dnia zauważyłam, że podczas gdy dzieci skaczą, śmieją się 
i klaszczą w dłonie, zasypując biednego Franka niezliczonymi pytaniami, dorośli, a nade 
wszystko mężczyźni, zerkają w moją stronę z nie skrywaną ciekawością. Być może rozpoznali 
w swoim jeńcu mojego męża, ale raczej nie sądzę. Dla nich, podobnie jak dla nas Murzyni, 
wszyscy biali są do siebie trochę podobni. Jest bardziej prawdopodobne, że widzieli w nim po 
prostu Europejczyka i nic więcej, lecz to samo w sobie wystarczało, żeby pobudzić ich 
ciekawość, ponieważ ja także byłam dla nich przede wszystkim Europejką, białą, i ten zbieg 
okoliczności jawił im się jako coś nowego i dziwnego. Musieli wielce łakomie oczekiwać na 
moją reakcję, toteż nie omieszkałam okazać całkowitej obojętności i wycofałam się do szałasu, 
jakbym miała zamiar powrócić do popołudniowej drzemki.
      Pod wieczór jednak postanowiłam, że muszę koniecznie wyjść. Nie mogłam nie być 
obecna, gdyby na przykład przyszło im do głowy upiec Franka na wolnym ogniu. Ogarnął mnie 
pusty śmiech, mimo że nie widziałam w tym żadnego powodu do uciechy. Winę za to mogę z 
pewnością zrzucić na gorączkę i stan otępienia, w jakim się znajdowałam. Dołożyłam jeszcze 
większych, jeszcze bardziej obsesyjnych niż rano starań podczas toalety, długo czesząc włosy 
za pomocą prymitywnych miejscowych narzędzi i poprawiając twarz przed tykwą z wodą, 
która służyła mi za lustro.
      Tak, to ja, to ja we własnej osobie - mówiłam do siebie, nie mogąc jakoś w to uwierzyć.
      Kiedy szłam przez pah, słońce chyliło się już za wysokimi, błękitnymi górami ku 
zachodowi, wyjaskrawiając przez chwilę, zanim całkiem zapadło w noc, wzgórza chylące się 
pod ciężarem drzew. Drobne, codzienne sprawy, zwykłe życie, bardzo ruchliwe, a zarazem 
leniwe, wydawało się powracać do normalnego rytmu. Mogłam co najwyżej posłyszeć, a może 
bardziej odgadnąć, że świętowano powrót wojowników, że kobiety cieszyły się ich 
odzyskaniem, a oni cieszyli się odzyskaniem kobiet. Rozpalono ogniska. Tylko biegające w 
kółko i wrzeszczące dzieci dawały wyraz napięciu, które wciąż nie opadło, panującej w wiosce 
nie zaspokojonej niecierpliwości i rozgorączkowaniu. Tymczasem dzieci i dorośli plątali mi się 
pod nogami, rzucali mi zdawkowy uśmiech, pozdrawiali przelotnie gestem, nie zawsze 
zrozumiałym, ale życzliwym, jak każdego innego dnia. Wystarczyło mi pobiec w ślad za 
dziećmi, żeby odszukać Franka. Uwolniono go od długiej tyki i przywiązano, tym razem na 
stojąco, plecami do pnia młodego drzewa w pobliżu szałasu, który zawsze, jak pamiętam, stał 
nie zamieszkany. Gdy ja udałam się w ślad za dziećmi, pewna liczba kobiet i mężczyzn poszła 
oczywiście za mną, żeby asystować przy spotkaniu. Frank wybałuszył oczy. Jego ciemne 
włosy, gęste i jedwabiste, z których tak był dumny, były całkowicie rozczochrane, co mnie 
zdenerwowało.
      - Możesz się teraz przekonać, że nie jestem zjawą - powiedziałam.
      Było jeszcze na tyle jasno, że mogłam dojrzeć, jak pobladły mu usta:
      - Stella! Myślałem, że nie żyjesz!
      - A ja myślałam to samo o tobie. Człowiek zawsze sądzi, że to inni umierają - 
odrzekłam.
      Długą chwilę patrzył na mnie, jakbym zwariowała. Potem potoczył wzrokiem, moim 
zdaniem całkiem nieprzytomnym, ale zarazem chytrym, po tubylcach, którzy rozmyślnie 
szwendali się i przystawali koło nas w pewnej odległości. Zniżył głos jak dziecko kryjące się 
przed nauczycielem:
      - Stella, czy... czy traktują cię z szacunkiem?
      - O tak, i to bardzo - powiedziałam. Poczułam w tym momencie, że za chwilę znów 
ogarnie mnie szalony pusty śmiech, i gwałtownie przygryzłam od wewnątrz policzki.
      - Jesteś ranny, Frank? - zapytałam.
      Uniósł głowę. Jego włosy w nieładzie przypominały bocianie gniazdo:
      - Skądże, to tylko zadraśnięcie - zapewnił. Udawałam także zakłopotanie obecnością 
krajowców, rozglądałam się kilkakrotnie przez ramię, aż Frank wyszeptał w wielkim 
pośpiechu, jakby nadal bawił się w konspiratora:
      - Stella! Dzisiejszej nocy!
      Nie wiem dlaczego, ale w chwili kiedy to powiedział, przemknęła mi przez głowę myśl, 
że to właśnie on, Frank, wtargnie dzisiejszej nocy do mojego szałasu, żeby kochać się ze mną 
niezdarnie i w pośpiechu, jak w Anglii. Przez sekundę cała zesztywniałam i poczułam lodowaty 
chłód. Potem przypomniałam sobie wszystko, co wydarzyło się od tamtych czasów, ponownie 
poczułam, że jestem całkiem naga pod ubraniem i żeby nie pozostawiać Franka w całkowitym 
osamotnieniu, odpowiedziałam tym samym tonem:
      - Tak, dzisiejszej nocy!
      I odwróciłam się plecami. Kiedy byłam pewna, że nie może zobaczyć mojej twarzy, 
wpiłam wzrok w obnażone piersi jednej z młodych kobiet, uśmiechając się do niej i szczerząc 
zęby, jakbym ją chciała ugryźć. Zrozumiała, odpowiedziała mi uśmiechem i odwróciwszy się 
także od Franka, dotrzymała mi towarzystwa aż do centrum pahu. Ona, ja i jeszcze z pół tuzina 
innych spędziłyśmy parę chwil w wielkim domu kobiet. Prawdę mówiąc nie tyle 
potrzebowałam towarzystwa, co pragnęłam zobaczyć, czy kobiety nie zmieniły swojego 
stosunku do mnie. Nic takiego nie zauważyłam. Ten jeden jedyny raz pozostawiły mnie w 
ubraniu, ale jedyną tego przyczyną było to, że zdawały sobie naturalnie sprawę z mojej 
niedyspozycji. Zjadłyśmy razem obiad, a one, jak zwykle, wolały raczej usługiwać mnie, niż 
pozwolić, bym im pomagała albo usługiwała. Przyprowadziłam do swojego szałasu tę, do 
której uśmiechnęłam się, kiedy stałyśmy obok Franka. Rozebrała się do naga, ja zaś 
pozostawiłam na sobie trochę bielizny i krótką halkę. Część nocy przespałam z twarzą ukrytą 
między jej piersiami. Obudziło mnie coś w rodzaju wyrzutu sumienia. Wstałam, ubrałam się, 
nie budząc mojej towarzyszki, i przeszłam przez pah, żeby zobaczyć, co stało się z Frankiem. 
Odwiązano go od drzewa i wiedziałam, że jest teraz w chacie, która do tej pory była nie 
zamieszkana. Wielu krajowców, mężczyzn, patrolowało wioskę albo siedziało w pobliżu, 
rozmawiając ze sobą półgłosem. Odniosłam wrażenie, że kilku dalszych było w chacie, żeby 
pilnować czy nadzorować Franka. Wróciłam zatem do siebie i położyłam się przy dziewczynie, 
która cały ten czas spała. Jej zatopione we śnie ciało było ciepłe i słodkie.
      Nazajutrz obudziłam się z czystszym ciałem i jaśniejszym umysłem. Jednakże poczucie 
nierzeczywistości, szczególnie mocne we mnie w chwilach kobiecej niedyspozycji, nasiliło się 
jeszcze. Nagłe ponowne pojawienie się Franka, mogłabym rzec - zmartwychwstanie, tych kilka 
słów, jakie zamieniliśmy, a także jego sytuacja jeńca w rękach Maorysów, których branką ja 
sama nie czułam się już od bardzo dawna, wszystko to nadawało mojemu poczuciu dziwnej 
ostrości i intensywności. Mimowolnie przychylałam się do myśli, że wszystko, co się dzieje, 
jest tylko rodzajem widowiska zorganizowanego w tym tylko celu, żeby mnie rozerwać, 
zabawić albo równie dobrze zasmucić.
      Dręczona takimi rozterkami, umyłam się i ubrałam jak na festyn. Podczas tego święta 
miałam do odegrania jakąś rolę, rolę mnie samej - jak mi się zdawało
      - chociażby to była tylko rola widza. Zresztą duża część życia upływa w ten sposób. 
Zmusiłam się, żeby zjeść śniadanie, jakby czekała mnie ciężka próba. Od czasu przybycia do 
wioski nigdy nie byłam tak dobrze uzbrojona, wmawiałam sobie. Myślałam o Franku, chociaż 
zaprzątanie sobie nim umysłu męczyło mnie. Później znów przeszłam przez pan. Franka na 
nowo przywiązano plecami do drzewa. W ciągu nocy puściła mu się broda, co rozdrażniło mnie 
niemal tak samo jak widok szczeciniastych włosów. Słońce już przygrzewało, niebo było 
bezchmurne i czyste jak moje ciało. Ujrzałam jedynie kilku tubylców wokół chaty i drzewa, 
ziewali i przeciągali się jak zwierzęta albo klepali się po łopatkach.
      - Jak się masz? (How do you do?) -- spytał Frank.
      - Jak się masz? - odpowiedziałam jak echo.
      Wściekle nałamałam sobie głowę, zanim udało mi się wymyślić jakieś inne pytanie:
      - Jadłeś śniadanie? - rzuciłam.
      Jego piękna, szlachetna twarz, posiniaczona i zbrukana zarazem, niebieskawa od 
zarostu, wykrzywiła się w gorzkim grymasie:
      Tak, dali mi jeść. Dali mi pić. Wyprowadzili mnie na spacer, w krzaki, jak psa. Umyli 
mnie!
      Miał obnażony tors i z własnego doświadczenia wiedziałam, że wypucowali go do 
połysku. Natomiast założono mu kawaleryjskie spodnie, a nawet buty, które ktoś odnalazł nie 
wiadomo gdzie. Czasami trudno nadążyć za rozumowaniem tubylców. Kiedy tak wpatrywałam 
się w tors i twarz Franka, nieświadomie usiłując przyzwyczaić na nowo moje zmysły, moją 
wrażliwość, do widoku tego bladego ciała, znów wykrzywił usta w całkiem godnym 
pożałowania grymasie, podczas gdy w jego oczach wyczytać można było rodzaj błagania, 
bezładne przerażenie:
      - Stella, co oni ze mną zrobią? Spurpurowiał gwałtownie i odwrócił wzrok.
      - Sama zadaję sobie to pytanie - powiedziałam mu. Jego powiększone przestrachem 
oczy odszukały mnie i podobnie jak poprzedniego dnia spojrzał na mnie jak na wariatkę. 
Poczułam się zakłopotana. Z tubylcami niemal nigdy nie miałam okazji rozmawiać. Frank 
oczywiście posługiwał się językiem angielskim, moim językiem, tym, którego nauczyłam się w 
dzieciństwie, i oczekiwał, co nie mniej oczywiste, że ja również będę go używała. W końcu z 
tej kłopotliwej sytuacji wyciągnął mnie ten wielki głupek Ra-Hau, który jednak dolał jeszcze 
oliwy do ognia. Pokrzepiony, jak się wydaje, śniadaniem, roztrącił potężnym ciałem i 
barczystymi plecami garstkę krajowców, którzy zaczynali się gromadzić w bezpiecznej jednak 
odległości wokół Franka i mnie, tego ostatniego zaszczycił jedynie jednym, wielce obojętnym 
rzutem oka, podszedł do mnie, pokazał w uśmiechu błyszczące zęby, a na koniec ze zwykłą 
dezynwolturą chwycił mnie za ramię i nachylił twarzą do drzewa stojącego tuż obok tego, do 
którego przywiązano Franka. Serce podskoczyło mi w piersi jak szalone.
      Tylko nie to, idioto! powiedziałam do Ra-Haua.
      A może tylko tak pomyślałam? Uniosłam się na chwilę i zwróciłam ku niemu. Od 
młodych kobiet nauczyłam się słowa objętego niewielkim tabu, które wypowiada się przede 
wszystkim wobec mężczyzny, a które oznacza kobiecą niedyspozycję. Jednakże w panice, 
wypadło mi ono z głowy w tej samej sekundzie, w której chciałam zaryzykować jego 
wymówienie. Stałam z otwartymi ustami, a krew uderzyła mi do twarzy. Kątem oka widziałam, 
jak Frank szarpie się w pętach. Jeśli zaś chodzi o Ra-Haua, to jedynie wybuchnął tym swoim 
kretyńskim śmiechem. Jedną ręką rozsupływał już przepaskę biodrową, obracając mnie twarzą 
do drzewa i zginając wpół ciężkim jak ołów ramieniem. Nie pozostawało mi nic innego, jak 
wpić się palcami w drzewo, jeśli nie chciałam runąć na twarz i pobrudzić sobie sukni ziemią i 
liśćmi. Na to wszystko Ra-Hau, dłużej nie zwlekając, zadarł mi wspomnianą suknię powyżej 
talii, zerwał mi majtki i podczas gdy płakałam bardziej z bezsilności albo jeśli wolicie - ze 
wstydu niż ze złości czy smutku, on ujął mnie za biodra i jednym pchnięciem wetknął mi swój 
ogromny członek między pośladki, prosto w pupkę. Ktoś krzyknął, albo ja, albo Frank. Obawa 
zrodzona jego obecnością, jego bliskością, nie wspominając już o lekkim niesmaku, jaki 
pozostawiła moja niedyspozycja, sprawiły, że byłam, by tak rzec, zamknięta, przez co Ra-Hau 
sprawił mi potworny ból. Mimo to, gdy jego wielka tuleja znalazła się we mnie, zapomniałam o 
bólu i zdołałam nawet odnaleźć w tym pewną słodycz, jakieś ciepło i to upajające poczucie 
pełni, które pozwoliło mi się rozluźnić, umożliwić mu poruszanie się tam i z powrotem, 
wypełnienie mnie obłym ciałem i nasieniem. Nie szczytowałam w dosłownym znaczeniu. Lecz 
podobnie jak w innych tego typu przypadkach odniosłam wrażenie, że zostałam czegoś 
pozbawiona, że mnie okaleczono i opuszczono, kiedy jego męska siła nagle osłabła w moich 
wnętrznościach, a jego członek zmiękł i obumarł, a potem, ruchem równie nieubłaganym jak w 
chwili wtargnięcia, cofnął się i wyszedł ze mnie ostatecznie. Chwilowo nie mogąc się 
wyprostować, czekałam kurczowo uczepiona drzewa, aż kobiety umyją mnie i wysuszą, aż 
wytrą Ra-Haua. Kolana drżały pode mną. Kobiety musiały doprowadzić mnie do ładu, w czasie 
kiedy wielki Ra-Hau, całkiem wyczerpany, owijał się przepaską. Wtedy odżyłam, rozpoznałam 
konwulsyjnie ściągniętą twarz Franka i jego płonące oczy. Zafascynowana zrobiłam dwa czy 
trzy kroki w jego stronę. Więzy wpiły się mu w nadgarstki. Kilkakrotnie próbował coś 
wykrztusić, a może plunąć mi w twarz. W kącikach ust miał coś w rodzaju białej, suchej piany.
      - Dziwka! Brudna dziwka! - wycharczał w końcu. Jego wściekłość w pewien sposób 
nawet mnie zafascynowała. Lecz odkąd to powiedział, wszystko stało się łatwiejsze. Bardzo 
odważny, bo przyglądał mi się z daleka, z zewnątrz, potępiał mnie surowo w mojej roli 
biernego widza. Być może zresztą dla samego Franka pewne sprawy również stały się 
łatwiejsze. Nienawiść, podobnie jak miłość, uwalnia od wydawania sądów.
      Naprawdę nie do zniesienia jest tylko uczucie, stosunek nie do końca jasny między 
dwojgiem ludzi. Bo to oznacza, że żadne z nich nie zdołało wyrobić sobie jasnego poglądu na 
partnera. Frank sądził teraz, że już wie, czego się trzymać. Ja również wiedziałam to 
natychmiast dzięki całkiem ludzkiemu i zwyczajnemu odwzorowaniu jego własnej oceny. 
Osąd bliźniego jest sądem nad nim dokonanym w tym samym momencie, w tym samym 
posunięciu, w którym osądza mnie.
      Odwiązano Franka i nauczono go na obrazkach, na żywych obrazach - a on sam 
figurował na nich na pierwszym planie - wszystkiego, co stanowiło część mojej egzystencji, a o 
czym do tej pory nie wiedział. Tego dnia ograniczono się do przełożenia go przez kozioł, 
podwyższony na jego cześć i wyłożony świeżymi liśćmi, po czym ściągnięto mu kalesony i 
kilku chłopców w wieku Ga-Waua, ale nie on sam, zabawili się, biorąc go przez tyłek, dzięki 
czemu zostali wygwizdani przez kobiety. Nieco później, nie podnosząc go nawet z kozła, 
wychłostano dość energicznie wierzbowymi witkami bez wątpienia po to, żeby rozruszać go 
trochę, a może trochę za karę, że okazywał zbyt ostentacyjnie swoje niezadowolenie. Muszę 
przyznać, że w tym momencie uciekłam. Nigdy nie lubiłam być batożona, lecz - jak chyba już 
wspominałam - przynajmniej tak samo, jeśli nie więcej, nienawidziłam widoku biczowania 
innych. I to pomimo że męskie pośladki, które są brzydkie, przynajmniej u Europejczyków, jak 
podpowiada mi moje skromne doświadczenie, wydają się o wiele lepiej nadawać do 
popieszczenia za pomocą paru solidnych smagnięć rózgą niż ciepły i uroczy tyłeczek kobiety. 
W każdym razie scena ta wzbudziła we mnie niesmak i schroniłam się do szałasu. 
Obiecywałam sobie wrócić tej nocy i spróbować pomówić z Frankiem, ale zasnęłam ciężkim 
snem i obudziłam się dopiero w pełni dnia i upału.
      Pomimo gorąca i duchoty padało cały ranek. Wzgórza obarczone zielenią i wyniosły, 
błękitny grzbiet górski ciążyły mi na sercu, jakbym już nigdy nie miała ich ujrzeć. Frank nadal 
uwięziony był w swojej chacie, być może zniewolony nade wszystko przez własne 
otumanienie, podobnie jak to było ze mną w pierwszych dniach. Wszystko powtarzało się raz 
jeszcze, z tą różnicą, że teraz ja czułam się już całkowicie wolna. Było mi, jak już mówiłam, 
ciężko na sercu, ciężej niż w jakichkolwiek snach, lecz mimo to wzlatywała, wyrywała się ze 
mnie radość lekka jak ptak. Mżawka ustała, busz żarzył się bezgłośnym skwarem, a wzgórza 
lśniły. Wyprowadzono teraz Franka z chaty. Zaciągnięto go na skraj wykarczowanej polany, 
pod listowie, do przekonstruowanego podobnie jak kozioł łoża w kształcie grzbietu osła. 
Kobiety ze swej strony, a niezależnie od nich Ra-Hau rozkazali dzieciom trzymać się z dala 
tego dnia. Ponieważ nie istniało żadne rzeczywiste tabu, rozkaz ten przestrzegany był nader 
opieszale i małe bandy ciekawskich nieustannie przeciskały się bliżej, żeby nasycić oczy 
widowiskiem.
      Rozebrano Franka do naga i rozciągnięto na łożu, z początku na brzuchu. Mniej ufając 
w jego rozsądek niż w mój, przywiązano mu nadgarstki i kostki szeroko rozłożonych nóg do 
czterech rogów stelaża. Stałam w pobliżu, nie podchodząc i nie siadając na brzegu łoża wraz z 
innymi kobietami, ale również nie unikając przedstawienia. Wciąż ubrana byłam z angielska, 
co spotykało się, sama nie wiem dlaczego, z pełnymi aprobaty uśmiechami tubylców.
      Ponieważ Frank bluzgnął wściekłymi złorzeczeniami, kiedy kobiety zaczęły wygalać 
go wokół odbytu, wsadzono mu w zęby w charakterze knebla odmianę mango z wielką twardą 
pestką. W jakąś godzinę później nie tylko fałdy między pośladkami, ale i same pośladki miał 
równie golutkie i gładkie jak policzek niemowlęcia. Szczególnie uderzał kontrast z czarnym 
zarostem na tylnych powierzchniach ud, które oszczędzono, i pasmem czarnego włosia między 
lędźwiami, wzdłuż kręgosłupa, które wyraźnie urywało się na wysokości pierwszego kręgu. 
Zupełnie nie wiem, dlaczego ten kontrast wydał mi się dosyć podniecający. Potem młode 
kobiety, podobnie jak to miało miejsce ze mną, zabrały się za masowanie mu pośladków 
różnymi olejkami służącymi do zapobiegania albo uśmierzania podrażnień, zanurzając coraz 
głębiej palce aż po odbyt. Odeszłam teraz pobawić się z Ta-Lilą, Nawą-Na i innymi w wielkim 
szałasie. Najwidoczniej Nawa-Na nie brała udziału tam, gdzie chodziło o mężczyznę. Jednakże 
to również nie było sprawą jakiegoś tabu, ponieważ te, które depilowały i masowały Franka, 
niekoniecznie wszystkie były starsze od niej czy też zamężne.
      Kiedy wróciłam zobaczyć, co się z nim dzieje, leżał na plecach, wciąż mocno 
przywiązany i wygięty w łuk dzięki krzywiźnie łoża. Na jego podbrzuszu wykonano tę samą 
artystyczną pracę, że tak powiem, co na jego pośladkach, a niegdyś na moim łonie i szparce. Od 
pępka aż po nasadę ud kobiety nie pozostawiły na nim jednego włoska. Same jądra zostały 
wydepilowane nader starannie. Podobne były teraz do małych, brązowawych i lekko 
pomarszczonych jajek. W owej chwili pomyślałam, że nigdy nie zdarzyło mi się widzieć 
czegoś równie komicznego jak ten obwisły i nieszczęśliwy penis i te nieszczęsne nagie jajka. 
Zupełnie jakby zaledwie przed momentem przeszczepiono je, dolepiono do ciała Franka jak 
dziwaczny barokowy ornament. Dzikuski po namaszczeniu oliwą i wymasowaniu brzucha i 
członka były zajęte właśnie jądrami. Depilacja najwidoczniej bardzo roznamiętniła kobiety i 
teraz obkładały je różnorakimi liśćmi, mchem i ziołami nasączonymi rozmaitym likworem. 
Gdy odsłoniły je ponownie, uznałam, że straciły trochę z zauważalnej opuchlizny i nieco 
fioletowawej czerwieni, która wskazywała na przekrwienie. Zauważyłam również, że wyjęto 
Frankowi z ust owoc, którym był zakneblowany. Mięśnie żuchwy miał tak napięte, że 
najwidoczniej same wystarczały za knebel. Komizm, a nawet - szczerze mówiąc - śmieszność 
tego nieszczęsnego, obnażonego i wygolonego narządu rzucała się w oczy z taką siłą, że nie 
można było pozostać obojętną, a w tym ostatnim odczuciu zawierała się, przynajmniej dla 
mnie, nie mniej silnie podniecająca obietnica. Mimowolnie zbliżyłam się do łoża. Kobiety 
uniosły głowy i uśmiechnęły się do mnie z dumą, równie zadowolone ze swojego dokonania, 
jak wówczas gdy chodziło o mnie. Frank natomiast, gdy napotkałam jego wzrok, przeszył mnie 
spojrzeniem zionącym ślepą i tępą nienawiścią. Lecz to nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, 
wzrok mój wciąż przyciągał jego członek, jego groteskowe i urocze małe jaja. Kobiety ustąpiły 
mi miejsca na łożu, abym mogła usiąść między nimi. Krępowała mnie cieniutka warstewka 
oliwy, która wciąż połyskiwała na podbrzuszu, członku i jądrach Franka. Wystarczyło 
wyciągnąć rękę, i jedna z kobiet podała mi strzęp bardzo suchej tkaniny, miększej i 
delikatniejszej od lnu. Poświęciłam wiele uwagi, by zniknął nawet ostatni ślad tego oleistego 
ekstraktu. Prawdę mówiąc było to bardzo przyjemne, gdy ubrana od stóp do głów, jakby to 
bywało w Anglii w porze herbatki (Tea time) zajmowałam się w ten sposób mężczyzną, który 
nie tylko był nagi, ale na dodatek pozbawiony wątłych i wstydliwych zasłonek danych mu 
przez naturę. Pod wpływem tego wrażenia zaczęło mi się wydawać, że moja własna szparka 
drży i pulsuje delikatnie, lubieżnie pod ubraniem. Wytarłam w tym momencie penisa 
Frankowi, pilnie bacząc, żeby podrażnić go na nowo, i kiedy tak ściskałam go ostrożnie w 
dłoni, poczułam, że zaczyna się poruszać, robi się cięższy, a potem powoli podnosi się. Frank, 
mimo wysiłków, nie zdołał się powstrzymać i wybuchnął:
      - Na miłość boską, nie rób tego! - wysyczał.
      - Ależ dlaczego? - odrzekłam.
      Odłożyłam ściereczkę. Członek ukazał się w całej swojej nagości, w całej okazałości, 
wyprężony jak dzida. Frank spurpurowiał nagle, a potem pobladł z gniewu i nienawiści. Tak 
jak ja niegdyś, tak i on zacisnął powieki, żeby poprzez negację świata odseparować się od 
niego. Ale skłamałabym, gdybym powiedziała, że jego odczucia w owym momencie cokolwiek 
mnie obchodziły. Młode kobiety roześmiały się, niektóre zaczęły klaskać w dłonie i paplać coś 
między sobą, podczas gdy mężczyźni, podszedłszy bliżej, pomrukiwali z wyraźnym 
zadowoleniem. Sądzę, że tubylcy lubią, kiedy natura podąża swoim zwykłym biegiem.
      - Odwal się, spływaj stąd, szmato, brudna zwyrodniała dziwko! - wycharczał Frank 
przez zęby.
      Chwyciłam wcale nie brutalnie, ale jednak twardo jego członek i masturbowałam 
Franka jak nikogo dotąd, nawet Ra-Haua, czy jednego z chłopców, gdy oczekiwałam od nich 
usługi, a oni wzdragali się przed jej wyświadczeniem. Niestety wystarczyło zaledwie kilka 
sekund, w moim odczuciu o wiele za krótkich, zbyt nieuchwytnych, jeśli nie wręcz 
niepostrzegalnych, by członek wierzgnął w mojej ręce, a nabrzmiała żołądź o pięknym jak 
wnętrze kwiatu różowopurpurowym kolorze trysnęła w gwałtownych podrygach nasieniem, 
wystrzeliwując je Frankowi aż na podbródek i zlewając wgłębienie obojczyka. Młode kobiety, 
oczarowane, krzyknęły głośno i nagrodziły go brawami. Umyto Franka, wysuszono go. Kiedy 
tylko był wytarty do sucha, znów zaczęłam go masturbować. Teraz zajęło to trochę więcej 
czasu, i choć skurcze były gwałtowniejsze, wytrysk stracił nieco na sile, objętości, a nade 
wszystko ilości.
      - Dziwka! Dziwka! - powtórzył Frank. Lecz tym razem był to niemal jęk. Dlaczego nie, 
pomyślałam. Bardziej niż kiedykolwiek zafascynowana byłam grą jąder, które już to kuliły się 
twardo pod członkiem, jakby miały służyć mu za podpory, już to rozluźniały się, ześlizgiwały, 
zsuwały powoli po sobie jak dobrze natłuszczone kule bilardowe w woreczku z cienkiej skóry. 
Nie uchybiając prawdzie, mogę powiedzieć, że nigdy dotąd nie widziałam Franka całkowicie 
nagiego. Przez cały czas pozwalałam kobietom wycierać go, myć i znów osuszać. Jeden z 
mężczyzn dał mu się napić świeżej wody z muszli. Frank wypił z odwróconą na bok głową, nie 
patrząc na mnie. Kilka chwil upłynęło spokojnie w chłodnym cieniu listowia i znów wzięłam 
do ręki jego członek i zaczęłam go jeszcze raz masturbować. Przez sekundę całe jego ciało 
wygięło się w łuk, stężało, jakby chciało równocześnie uniknąć moich palców i dotyku 
liścianego materaca, a Frank wydał głuchą skargę. Odniosłam wrażenie, że pod wściekle 
zaciśniętymi powiekami dostrzegam mgiełkę, jakąś wilgotność, którą może były łzy albo po 
prostu pot. Nie przestałam jednak z tego powodu trzepać go ze zdwojoną energią. Także i 
mężczyzna powinien dać się wywrócić cały na lewą stronę jak skórka z królika albo 
rękawiczka. A jeśli nie potrafi, to cóż może wiedzieć o rozkoszy? Musiałam męczyć ten 
członek niewiarygodnie długo, zanim poczułam, jak przetaczają się przezeń fale orgazmu, od 
nasady po żołądź. Lecz pomimo że podrygiwał jak wściekły, w końcu wystrzyknął tylko 
minimalną ilość płynu, dziwacznie zabarwionego krwią. A przecież ten ubogi wytrysk wydarł 
Frankowi z piersi, a można by nawet rzec - z brzucha, taki przyduszony ryk, taki wrzask 
konającego drwala, że gotowa byłam pomyśleć, iż rodził właśnie górę lub przynajmniej ją 
zapładniał. Nie pozostawało mi nic innego, jak pogodzić się z myślą, że nie wyciągnę z niego 
nic więcej. Ciało Franka odprężyło się całkowicie, a przypuszczam, że z duszą działo się 
podobnie. Nadal trzymałam w zagłębieniu dłoni to, co było jeszcze niedawno członkiem, 
dopóki na powrót nie stało się żałosnym, ale uroczym, małym penisem. Nawet cieknąca z niego 
nieobficie lepka piana przestała mnie brzydzić. Kiedy kobiety go umyły i wysuszyły, 
pochyliłam się i wsunęłam go sobie tylko na sekundę do buzi, tyle by poczuć jego delikatną 
ciepłotę i ciężar. Potem wstałam i oddaliłam się z Ra-Hauem i Ta-Lilą.
      Jak ja niegdyś, tak teraz Frank bawił przez kilka dni licznych krajowców, a przede 
wszystkim kobiety. Publicznie albo w złotawym, bardziej intymnym zaciszu chat gwałciły go 
na wyścigi; dokładnie, do ostatnich granic jego możliwości. Jeśli wykazywał złą wolę, świetnie 
umiały całą gromadą zmusić go do erekcji, aż zgrzytał zębami, a później siadały na nim 
okrakiem w taki czy inny sposób i nadziewały się na jego członek pośladkami albo pochwą. 
Podlotki uwielbiały go. Ssały mu i trzepały, dopóki mu nie obwisł, a wzrok nie zmętniał. Nigdy 
się w to nie mieszałam, uważając, że byłoby absurdalne pozbawiać ich tych przyjemności. 
Zresztą moje życie toczyło się dalej. Sądzę, że młode kobiety i podlotki wielokrotnie chłostały 
Frankowi tyłek, a także sodomizowały go dla odmiany od czasu do czasu, gdy w pobliżu nie 
było żadnego mężczyzny. Wbijały mu do odbytnicy te same owoce co zwykle. A zresztą, 
czemu nie. Zapomniawszy dawno o mojej niedyspozycji, znowu chodziłam ubrana jedynie w 
przepaskę, a dość często nawet całkiem nago. Pamiętam, że Frank cały zmienił się na twarzy, 
kiedy po raz pierwszy ujrzał w ten sposób moją pipkę, nagusieńką i gładką jak jego własny 
kutasik.
      A jednak czas się wyraźnie rozdzielił. Był w nim jakiś rozdział, jakiś przełom, a jego 
upływ w moich żyłach napotykał przeszkody. Krótko, bardzo krótko w istocie po ponownym 
pojawieniu się Franka pojęłam, zrozumiałam z całą oczywistością, że on, Frank, przenigdy nie 
odważy się błąkać nago po wiosce jak ja, wtopiony w jej życie, w jej własny czas, w jej historię 
lub może w jej brak historii.
      To budziło moją litość. Poszłam nocą odnaleźć go w chacie, którą milcząco uznano za 
jego własną. Obok niego spała jedna z moich przyjaciółek, rozebrana do naga i szczęśliwa, z 
policzkiem wtulonym w jego zgięte ramię i z rozchylonymi pośladkami. Poświata nieba 
rzucała delikatne, matowe refleksy na jej smagłe ciało. Frank nie spał, poznałam to po błysku w 
oczach. W chwili kiedy przysiadłam na materacu z liści, uniósł się nerwowo na łokciu, nie 
troszcząc się zupełnie o to, czy nie obudzi małej dzikuski. Pieściłam ją nawet delikatnie, 
szczęśliwa, że czuję niewyrażalne ciepło jej pupki i szparki. Spała zapamiętale jak zwierzątko. 
Miałam na sobie bieliznę i w mroku zauważyłam mimowolny ruch Franka próbującego zakryć 
własną nagość. – Stella? - odezwał się w końcu.
      - Tak.
      - Pomóż mi, ja też ci pomogę. Musimy spróbować ucieczki.
      Wydało mi się, że w mojej duszy rozległ się przeciągły, bezgłośny jęk.
      - Doskonale, Frank - powiedziałam.
      - Myślisz, że mamy jakąś szansę? Ależ tak, zawsze jest jakaś szansa. Uda nam się z 
pewnością wykiwać tych łajdaków! Wiesz, gdzie ukrywają ubrania, które mi ukradli?
      - Znajdę je - powiedziałam słabym głosem.
      Frank rzucał  niespokojne spojrzenia na otwór drzwiowy i na śpiącą dzikuskę, którą 
pieściłam.
      - Fitz-Simmons, nowy major, założył tymczasowy obóz dokładnie na drugim brzegu 
Waikato. Niemożliwe, żeby tym szakalom udało się go ruszyć, dotrzemy tam na piechotę w 
ciągu jednej nocy. Moglibyśmy nawet natknąć się na konie, dwóch lub trzech z mojego plutonu 
wymknęło się, kiedy tamci zdradziecko nas zaatakowali.
      - Oczywiście, Frank.
      - A teraz jazda, ubierz się. I to przyzwoicie! I przynieś mi tu moje ubrania. Nie zapomnij 
o butach, uważaj tylko na ostrogi, żeby nie zabrzęczały. Uda nam się, zobaczysz.
      Twarz wykrzywił mu sardoniczny grymas:
      - A jednak cóż to za swołocz! Nie wpadli nawet na to, żeby wystawić wartę.
      - Tak, Frank - odrzekłam.
      
      * * *
      Kończę kreślić te słowa w Szkocji, w tym samym niewielkim dworze smaganym 
wiatrami. Od ilu wieków tak stoi w bezruchu? Ile jeszcze wieków przetrwa niezmiennie, 
nieczule? Trzeba się sporo zestarzeć, żeby nie tyle nauczyć się, co zrozumieć siłę 
przyzwyczajenia. Frank, mój małżonek, rozkoszuje się w towarzystwie kolegów francuskim 
winem nie opodal mnie, obwarowany za solidnymi murami pawilonu myśliwskiego. 
Podmuchy wiatru i ulewy przynoszą szeroki oddech morza. Jestem szczęśliwa, ponieważ 
wszyscy są szczęśliwi. Bywają od czasu do czasu noce, kiedy Frank i ja kochamy się ze sobą. 
Przede wszystkim wtedy, kiedy jemu przyjdzie na to chętka. Zdarza nam się nawet ściągnąć 
długie nocne koszule. Wszystkie te stronice zapisałam w ukryciu. Teraz posłyszałam hałas, 
skrzypnięcie otwieranych drzwi, muszę być ostrożna, ukrywam się. Przed kim? Nie wiem. 
Przed wszystkimi. Może przed sobą? Tam nie ukrywałam się nigdy. Okrutna, tak... okrutna 
Zelandia!