Elizabeth Boyer

Dziedzictwo martwo urodzonej

Przełożyła Ewa Witecka
I
Czteroletni Mal wcisnął się głęboko do zasłoniętej wyblakłym gobelinem wnęki 
w wilgotnym murze. Nigdy dotąd nie zapuszczał się do skrzydła zamku, w którym 
mieszkały 
jego trzy niezamężne ciotki, dopóki wszystkich mieszkańców Malmgarthu nie 
ogarnęło owo 
tajemnicze podniecenie. Powiększył palcem wygryzioną przez myszy dziurkę w 
tkaninie 
i uważnie się przyglądał. Zamieszanie i krzyki trwały od wielu godzin. 
Wszystkich mężczyzn 
przepędzono do wielkiej sali, a kobiety z zapamiętaniem krzątały się wokół 
sprawy normalnej dla 
całej swej płci. Służebne i pokojówki niezmordowanie krążyły między pomywalnią i 
kobiecymi 
komnatami, znoszono wszystko, czego tylko zażądała położna.
Mal spochmurniał, kiedy pojawiła się Ysa z dymiącym dzbankiem pełnym pachnącej 
herbaty 
i kilkoma ciastkami, które upiekła dzisiaj stara kucharka. Zaniosła je prosto do 
położnej i nawet 
się nie rozejrzała, by choć jedno zaproponować chłopcu. Ysa była najmilszą i 
najpulchniejszą ze 
służebnych i należała tylko do Mala. Jednakże żadne z uczestników dramatu, 
którym stał się 
przedwczesny poród pani Eireny, nie pomyślało o podaniu chłopcu kolacji i 
wysłaniu go do 
łóżka. Mal mściwie wyciągnął jeszcze kilka nitek z bezcennego starego gobelinu i 
obrzucił złym 
spojrzeniem odchodzącą Ysę. Służebna przemknęła przez komnatę, a z wyrazu jej 
twarzy 
chłopiec zrozumiał, że zupełnie o nim zapomniała.
Przestanie być potrzebny nawet swemu wujowi, panu Rufusowi, gdy nowy przybysz 
zjawi 
się w Malmgarcie. Słyszał, jak pani Fairhona powiedziała tak do pani Elgi, a 
obie były siostrami 
pani Eireny. Mal nie znał prawdziwego powodu, dla którego zabrano go z jego domu 
znajdującego się na południe od Brikholmu. Wiedział tylko, że jego matka umarła 
na tę samą 
chorobę, na którą cierpiała teraz pani Eirena, i że dlatego posłano go do wuja, 
pana Rufusa, na 
wychowanie.
Pan Rufus i pani Virid nie mieli dzieci, dziedzic zatem Malmgarthu nie będzie 
pochodził 
z jego rodu. Każde dziecko Eireny, starszej siostry Rufusa, będzie miało większe 
prawa niż 
młody Mal, który był tylko jego siostrzeńcem. Pani Eirena nie zechciała 
przypieczętować swego 
związku małżeństwem i na to obyczaj jej pozwalał, jakkolwiek nie pozwoliłby, by 
jakikolwiek 
nieprawy potomek pana Rufusa mógł odziedziczyć Malmgarth.
Mal był za młody, żeby mu zależało na przejęciu Malmgarthu z jego zielonymi 
pastwiskami, 
gęstymi lasami, osłoniętego od północy przed burzami i chłodzonego w lecie 
wiatrami znad 
niezbyt odległego morza. Bujne łąki Malmgarthu dostarczały pożywienia dla stad 
dorodnego 
bydła i owiec oraz tabunów pięknych koni.
Dzięki wielu pokoleniom selektywnej hodowli, malmgarckie wierzchowce łączyły 
inteligencję i siłę legendarnych torgiańczyków z szybkością i urodą jabłkowitych 
rumaków 
Jeźdźców Zwierzołaków. Rezultatem był kary koń, który dopiero osiągnąwszy 
dojrzałość 
zyskiwał srebrzyste cętki na zadzie i brzuchu, chociaż najcenniejsze okazy 
zmieniały maść 
dopiero na starość. Miały smukłe, dumnie wygięte szyje i wysoko nosiły 
przepiękne głowy; 
długimi, bujnymi ogonami zamiatały ziemię. Zawsze można było dostrzec cień 
dzikości 
w dużych, błyszczących oczach i delikatnych chrapach tych mieszańców, ale żaden 
jeździec – po 
tym jak już go zaakceptował malmgarcki rumak – nie mógł pragnąć bardziej 
wiernego 
i posłusznego wierzchowca, na którym przemierzał znaczne odległości między 
sąsiednimi 
zamkami. W bitwie zaś, co teraz było rzadszym zjawiskiem, ale którego nadal 
należało się strzec, 
malmgarcki wierzchowiec bronił swego pana zębami i kopytami.
Ludzie nadal pamiętali ponure czasy, dni wiatru i wilka, jak je nazywano, które 
nastały po 
spustoszeniu High Hallacku przez Psy z Alizonu. Trwało to dopóty, dopóki nie 
objęli rządów 
tacy magnaci jak pan Trystan, którzy zdołali zaprowadzić porządek i zapewnić 
pokój umęczonej 
krainie. Ojciec pana Rufusa, Treli, był jednym z nich i przywiódł do 
zniszczonego zamku parę 
koni należących niegdyś do Jeźdźców Zwierzołaków. Ludzie spoglądali wtedy nań z 
ukosa, 
zastanawiając się, jakie pakty musiał zawrzeć podczas wojny. Tak jednak cieszył 
ich spokój, 
który zaprowadził w ich dolinie, iż zapomnieli, że nie był rodowitym szlachcicem 
i wybaczyli 
mu oportunizm z czasów walki z najeźdźcami.
Lecz to były sprawy dorosłych, dla Mala zaś liczył się tylko jego własny tłusty, 
szary kucyk 
imieniem Baldhere, smaczne kąski podsuwane przez kucharkę, tak że Mal nigdy nie 
musiał 
czekać na posiłek, oraz tuzin lub więcej służebnych, które nie odmawiały mu 
niczego. 
Najbardziej zaś lubił wieczory, które spędzał przy kominku w wielkiej sali, 
siedząc obok swego 
wuja i zasypując go pytaniami, kiedy temu starczało dla malca cierpliwości, albo 
patrząc 
z podziwem, gdy zagniewany wielmoża chodził wielkimi krokami tam i z powrotem i 
łajał 
jakiegoś niegodziwego pasterza czy oracza.
Pan Rufus miał wszystkie cechy, które uwielbiałby każdy chłopiec – był 
hałaśliwy, 
przystojny, równie szczodrze rozdawał dary jak szturchańce, a także pachniał 
końmi, miodem 
pitnym i wyprawioną skórą. Często sadzał Mala przed sobą na szybkim malmgarckim 
rumaku 
i mknęli razem jak wiatr przez łąki i wzgórza. Chłopiec krzyczał z radości, 
kiedy wiatr wyrywał 
mu słowa z ust i wyciskał łzy z oczu.
Mal nie chciał się dzielić tym wszystkim z kłopotliwym przybyszem, który rodził 
się 
w komnacie naprzeciwko. Zmarzł i zesztywniał od stania w niewygodnej pozycji, 
ale uczucie, że 
robi coś zakazanego, sprawiało mu wielką przyjemność. Zamkowe kobiety kręciły 
się po pokoju, 
wchodziły, wychodziły i żadna nawet nie podejrzewała, że Mal się tu ukrywa i 
przez otwarte 
drzwi przygląda się temu, czego nie powinno ich zdaniem oglądać żadne męskie 
oko. Później 
krzyki nagle ucichły, lecz w komnacie po drugiej stronie korytarza wiele się nie 
uspokoiło. Jakaś 
służebna wybiegła stamtąd pośpiesznie i na korytarzu natknęła się na Ysę.
– Dziecko urodziło się martwe – powiedziała szybko półgłosem. – Poślij kogoś do 
opactwa 
po damę Averil. Musi pobłogosławić to, czego nie można przywrócić do życia. Nie 
wiem 
bowiem, jaka zła moc może zająć miejsce duszy dziecka.
– Biedne maleństwo – mruknęła Ysa – za bardzo chciało przyjść na ten okrutny 
świat.
– Tak, to wielka szkoda, tym bardziej, że byłaby to dziewczynka – dodała tamta.
Ledwie zniknęły Malowi z oczu, kiedy z mroku w przeciwległym krańcu korytarza, 
tam 
gdzie schody prowadziły w dół do solidnych drzwi wychodzących na dziedziniec 
zamkowy, 
wypełzła ciemna, zakapturzona postać. Chłopiec znieruchomiał i powstrzymał 
oddech, gdy 
zorientował się, że nieznajoma – podobnie jak on sam – kryje się przed ludzkimi 
oczami.
Wyglądała na wieśniaczkę, a taka przecież nie miała tu nic do roboty. Ogarnęło 
go oburzenie 
i wyszedłby z kryjówki, gdyby nagle nie dostrzegł zawiniątka, które niosła 
nieznajoma, torby 
uszytej z kawałka starego gobelinu. Znał tę torbę, należała do zielarki Merdice. 
Rozpoznałby ją 
choćby tylko po zapachu: ostrej, drażniącej woni ziół. Mal ledwie odważył się 
zamrugać. 
Najmniejszy ruch, ślad oddechu wystarczyłby, żeby Merdice go zauważyła.
Rozejrzała się podejrzliwie dookoła, jakby wyczuła jego obecność. Chłopiec lękał 
się jej od 
chwili, gdy zjawiła się w Malmgarcie pierwszego dnia zimy. Pan Rufus i inni 
mężczyźni spalili 
wtedy słomiane koła, żeby odstraszyć złe duchy, nie zdołali jednak odstraszyć 
Merdice. Ta 
bezdomna, obdarta kobieta stanęła przy drzwiach zamkowej pomywalni i poprosiła o 
coś do 
jedzenia. Zrobiła to bez śladu lęku i uniżoności. Później obrzuciła spojrzeniem 
zamek, 
przyglądając się uważnie różnym szczegółom konstrukcji, i w końcu zapytała, czy 
pan Rufus nie 
potrzebuje zielarki do pracy w destylarni. Jakby skądś wiedziała, że staruszka, 
która się tym 
zajmowała, niedawno umarła, pozostawiając inwentarz i domowników wielmoży bez 
naparów 
i proszków niezbędnych do leczenia chorób i ran. Służba szeptała, że Merdice ma 
złe spojrzenie, 
że rozmawia z umarłymi w ruinach po drugiej stronie potoczku, że umie włożyć 
swoje myśli do 
cudzej głowy albo je stamtąd wydobyć. I wszyscy byli zgodni, że bardzo różni się 
od innych 
ludzi.
Mal natomiast sądził, że zielarka prawdopodobnie piecze na rożnie dzieci, 
zwłaszcza zaś 
nieposłusznych małych chłopców. Obserwując ją ukradkiem w destylarni, dowiedział 
się, że 
podczas pracy rozmawia sama ze sobą lub z niewidzialnymi duchami. Raz zastał ją, 
gdy siedziała 
wyprostowana, wpatrzona nieruchomo przed siebie, jakby w transie. Kiedy 
przyłapywała go na 
szpiegowaniu, odwracała się błyskawicznie i wypędzała go, wymachując gniewnie 
pięścią. 
Wydawała mu się niewiarygodnie stara i pomarszczona, chociaż miała niewiele 
siwych włosów 
i kroczyła prosto, wyniośle, co zaskakiwało w zestawieniu z jej chudą, kanciastą 
postacią. 
W bystrych, ciemnych oczach dostrzegał niepokojący błysk, jak u dzikiego orła.
Teraz Merdice odwróciła się i z niepokojem zmierzyła wzrokiem gobelin. Chłopiec 
zrozumiał, że już za chwilę wszystko się skończy. Zielarka podeszła bliżej i 
skubnęła gobelin, 
potem obmacała przez grubą tkaninę mur; w pustej przestrzeni nie zdołałby się 
ukryć żaden 
dorosły mężczyzna ani kobieta. Wzruszyła ramionami i popatrzyła ze złością na 
gobelin. Po 
omacku wyjęła z torby niewielką kryształową buteleczkę. Zbliżyła ją na chwilę do 
świecy. 
Wewnątrz buteleczki krążyła podobna do dymu substancja. Na moment do ścianki 
przylgnęła 
miniaturowa twarzyczka, podobne do kwiatów rączki zacisnęły się w piąstki, po 
czym istotka 
odsunęła się, zawirowała, ciągnąc za sobą jasne włosy. Wydawało się, że szuka 
drogi ucieczki, 
unosząc się i pchając drewniany korek, a później znów okrążając wnętrze butelki.
Mal nigdy nie widział takiej interesującej zabawki. Nagle wezbrała w nim 
gwałtowna chęć 
posiadania maleńkiej pani w szklanej buteleczce – buteleczce ze szkła 
przezroczystego, co samo 
w sobie było prawdziwym cudem. Mimo to nawet nie drgnął w swojej kryjówce i 
tylko 
z tęsknoty otworzył szerzej oczy.
Nagle Merdice ukryła buteleczkę w fałdach obszernej sukni i odwróciła się ku 
komuś 
nadchodzącemu.
– Merdice?! Co tu robisz? – zapytała Ysa, najwyraźniej starając się nie urazić 
zielarki. – Nikt 
po ciebie nie posyłał.
– Chodzi o dziecko – padła odpowiedź. – Mam lekarstwo na poród martwego dziecka. 
Chcę 
je zobaczyć, zanim wszystkie opuścicie ręce. – Spojrzała prosto w oczy Ysie, 
która najwyraźniej 
zamierzała odmówić. Zaczęła już kręcić przecząco głową, gdy nagle zesztywniała, 
a jej 
spojrzenie znieruchomiało.
– Dobrze – odparła służebna. Kiedy otworzyła drzwi, Mal zdołał dostrzec wnętrze 
komnaty, 
gdzie kilka milczących kobiet otaczało panią Eirenę, bladą i nieprzytomną, 
jęczącą cicho. Stojąca 
przy łożu położna trzymała coś błękitnoszarego owiniętego w skrawek białego 
płótna. Wszystkie 
głowy zwróciły się gniewnie ku Merdice, gdy Ysa przerwała milczenie.
– Ta Mądra Kobieta ma lekarstwo dla dziecka – oświadczyła martwym głosem.
Otyła położna zaczęła się podnosić, a jej pomocnice odwróciły się z oburzeniem, 
ale Merdice 
podniosła rękę i wszystkie znieruchomiały.
– Teraz dobrze – powiedziała. – Tak jest znacznie lepiej.
Wślizgnęła się do komnaty i wyciągnęła ręce po dziecko. Trzymając je jedną ręką, 
drugą 
wyjęła buteleczkę spomiędzy fałd sukni, obluzowała korek zębami i podsunęła 
naczyńko pod 
nosek niemowlęcia. Wirująca w nim szara mgiełka zniknęła. Niemal natychmiast 
dziecko 
odetchnęło, zaczęło kaszleć, pluć i zaniosło się płaczem.
Merdice zwróciła dziewczynkę położnej i szybko wyszła na korytarz. Wszystko to 
trwało 
zaledwie kilka chwil. Ysa pamiętała, że powinna zamknąć drzwi. Później zawołała:
– Dziecko żyje!
– Nazywa się Aislinn – powiedziała cicho pani Eirena.
Wówczas Mal ponownie znalazł się naprzeciw Merdice, której uwagę znów przykuł 
gobelin. 
Z niedowierzaniem kręciła głową, przyglądając się tkaninie. Tym razem dostrzegła 
wyszarpaną 
nisko dziurę i skoczyła ku niej jak kot. Mal rzucił się do ucieczki. Biegł tuż 
przy ścianie, 
osłonięty gobelinem, a zielarka tuż za nim. Choć strach nie ściskał go za 
gardło, nie ośmielił się 
wzywać pomocy. Przecież był intruzem w komnatach pani Eireny. Wiedział, że nikt 
go nie 
uratuje, a zbawczy gobelin wkrótce się skończy.
Nagle uderzył w wystający wspornik, potknął się, potoczył i zaczął spadać z 
wąskich stopni. 
Szczęściem zdołał się zatrzymać. Z dołu biło światło i słychać było głosy. 
Przyciskając się do 
ściany, zsuwał się ze schodów tak szybko, jak tylko potrafił, niepewnie sięgając 
do następnego 
stopnia krótkimi dziecinnymi nóżkami. Spodziewał się, że w każdej chwili złapie 
go szponiasta 
ręka. A jeśli Merdice zmieniła postać i będzie go ścigać jako wilk, wielki 
szczur, a może nawet 
pająk?
Schody kończyły się tuż przed wąskimi drzwiami. Mal pchnął je gorączkowo. 
Chłopiec 
wpadł do niewielkiego, podobnego do szafy, znajomego pomieszczenia. Należało do 
kuchennego 
królestwa i jego cudownych, życzliwych bogiń. Wygramolił się więc ze spiżarni do 
rozjaśnionej 
blaskiem ognia kuchni, przesyconej zapachem piekącego ślę mięsa. Otoczyły go 
kuchenne 
bóstwa. Kucharka wzięła na kolana i uspokoiła słodkim ciastkiem, przykładając 
jednocześnie 
zimne ostrze noża do rosnącego na czole guza.
– Był w tej brudnej dziurze w kobiecym skrzydle zamku – zauważyła kucharka, 
zgarniając 
mu pajęczyny z włosów. – Na pewno przypatrywał się porodowi. Czy właśnie tam 
byłeś, 
paniczu?
– Złoiliby mu skórę, gdyby się o tym dowiedzieli – zachichotała nerwowo któraś z 
jej 
pomocnic.
– To już bez znaczenia – odrzekła kucharka. – Nie powiemy im o tym i nigdy się 
nie 
dowiedzą. Szkoda, że tamto biedactwo urodziło się martwe. A pani Eirena 
ostatecznie została 
oszukana przez los. Tyle się namęczyła, żeby zajść w ciążę. Zdaje się, że w 
końcu to nie jej 
potomstwo, ale mały Mal będzie naszym panem. To mi wcale nie przeszkadza.
Chłopiec omiótł spojrzeniem ich twarze i wyprostował się, świadomy, że ma coś 
ważnego do 
powiedzenia.
– Dziecko żyje – oświadczył z powagą. – Merdice przyszła i maleńka pani z 
buteleczki 
weszła do nosa dziecka.
– Merdice?! – powtórzyła z niedowierzaniem kucharka i na dźwięk tego imienia 
wszystkie 
kobiety spojrzały po sobie z niepokojem. – Cóż za niewiarygodna historia! Mały 
musi być ciągle 
przestraszony. Maleńki, stara Merdice nigdy nie przyszłaby do zamku. Wszystkie 
zewnętrzne 
drzwi są zamknięte, zresztą nikt by jej nie wpuścił. Nie musisz się jej obawiać 
– przytuliła go 
mocniej i wręczyła następne ciastko.
Mal skulił się na kolanach kucharki i wepchnął ciastko do ust, rozsypując 
okruchy na brudny 
fartuch. Ogarnęła go senność. Uderzył piętami o kolana kucharki i poruszył się, 
walcząc ze snem. 
Daremnie, bo już po kilku minutach mocno spał, ściskając w brudnej rączce na pół 
zjedzone 
ciastko.
II
Mal widywał Aislinn tylko wtedy, gdy niańka nosiła rozkrzyczane niemowlę po 
dziedzińcu, 
albo już nieco podrosła, gdy chwiejąc się na nóżkach, kroczyła po nierównych 
płytach kamiennej 
posadzki wielkiej sali. Niańka szła tuż za nią, bacząc, by nie upadła i nie 
zrobiła sobie krzywdy. 
Ale żadna niańka nie mogła jej upilnować i chłopiec cieszył się w duchu, kiedy 
Aislinn upadła 
albo pobrudziła swoją piękną sukienkę, tuląc się do wielkiego, zabłoconego psa. 
Przez cały czas 
Mal obawiał się, że z powodu Aislinn wuj Rufus odeśle go pewnego dnia, tak jak 
to zapowiadały 
służebne.
Wszyscy uważali, że Aislinn jest ślicznym dzieckiem i kobiety przy lada okazji 
wynosiły ją 
pod niebiosa. Ten brak lojalności bardzo bolał chłopca. Uważał kuzynkę za 
nieznośnego bachora. 
Kiedy trochę urosła, zaczęła wszędzie za nim chodzić i Mal nie potrafił się jej 
pozbyć. Błoto 
i woda jej nie odstraszały; nie odstępowała go, choć moczyła brzeg haftowanej 
sukienki i cienkie, 
ozdobione koralikami atłasowe trzewiczki. Wprawdzie w każdej chwili mógł wsiąść 
na kucyka 
i odjechać, lecz miał wtedy poczucie winy, gdyż zawsze czekała na jego powrót.
Kiedy Aislinn skończyła sześć lat, a Mal dziesięć, pani Eirena zaprzestała 
bezowocnych prób 
kierowania jej postępowaniem. Aislinn ubrana rankiem w bogatą sukienkę z drogiej 
tkaniny, 
ozdobioną koralikami i wymyślnymi haftami, zrzucała z siebie ciężki, niewygodny 
strój gdzieś 
na łące czy w oborze i bawiła się w koszuli, która nie zawadzała w bieganiu, 
wspinaniu się na 
mury i konnej jeździe. Podobnie było z bucikami, których nigdy nie odnajdywano, 
chyba że 
oddała je innemu dziecku, a zresztą po całym dniu gonitwy delikatne trzewiki nie 
nadawały się 
już do noszenia. Pod koniec dnia Aislinn wyglądała jak leśna nimfa w przepasanej 
łodygą 
winorośli krótkiej koszulce i wianku na rozpuszczonych włosach, które spadały 
jej na plecy jak 
jasny płaszcz.
Mal nie pamiętał chwili, kiedy został niewolnikiem Aislinn. Może stało się to w 
dniu, 
w którym pozwolił jej wsiąść za sobą na konia; stary Baldhere już dawno ustąpił 
miejsca 
wysokiej, łagodnej klaczy. Pędzili wtedy, śmiejąc się na cale gardło, gdy klacz 
przeskakiwała 
przez strumienie, a wiatr porywał ich okrzyki. Mógł to być dzień, w którym chcąc 
ją nastraszyć, 
by przestała wszędzie za nim chodzić, podkradł się do Aislinn w lesie. Leżała na 
ziemi 
w otoczeniu polnych myszy, nornic i innych małych zwierzątek wychodzących z 
norek na jej 
wezwanie. Cichym, obcym głosem wypowiadała niezrozumiałe słowa. Gdy go 
dostrzegła, 
roześmiała się i szepnąwszy coś, przegnała porośnięte futrem towarzystwo. Po 
chwili znów coś 
powiedziała i na jej wyciągniętym palcu usiadł motyl, potem drugi, trzeci, aż w 
końcu pokryły 
całe ramię i barwną chmurą krążyły nad głową.
Chłopiec wyszedł z ukrycia, chcąc się lepiej przyjrzeć małym stworzonkom o 
kolorowych 
skrzydełkach.
– Jak to zrobiłaś? – zapytał podejrzliwie. Aislinn uśmiechnęła się, machnęła 
ręką i motyle 
ponownie się rozproszyły.
– Ach. Wymawiam ich imiona i przychodzą do mnie – odrzekła. – Och, Malu, pokaż 
mi 
miejsce, w którym Tavis zobaczył wielkiego kota. A może się boisz, że ten kot 
jeszcze tam jest?
Mal oczywiście wcale się nie bał i spędzili ten dzień w starożytnych ruinach, 
gdzie mignął 
im wielki, srebrzysty kot, który na ich widok błyskawicznie schował się do 
ciemnej kryjówki 
między przewróconymi kamiennymi blokami. Aislinn zaczęła wtedy znowu nucić w 
taki sam 
sposób jak przedtem. Kot odpowiedział gardłowym pomrukiem, a po chwili wyszedł 
znów na 
słońce i mrugając leniwie oczami, rozejrzał się szukając źródła głosu.
– Przestań! – szepnął pośpiesznie chłopiec, czując, jak włosy stają mu dęba z 
przerażenia, 
gdy wielki drapieżnik zbliżał się ku nim bezszelestnie.
– Co się stało? Boisz się? – Udała zaskoczenie, ale w jej oczach zapaliły się 
figlarne ogniki.
– Tak! – wypalił chłopiec. Śnieżny kot dostrzegł ich teraz i koniuszek jego 
ogona poruszył 
się lekko, gdy z zainteresowaniem przyglądał się chłopcu skośnymi, złocistymi 
oczami.
– Odeślę go, jak mi dasz słowo, że pozwolisz mi ze sobą wszędzie chodzić – 
odparła 
rezolutnie dziewczynka. – Bo opowiem wszystkim, że bardzo się przestraszyłeś 
śnieżnego kota.
– Jak tak powiesz, to wszyscy będą się śmiać ze mnie.
– Nie, nie zrobię tego. Mogę im powiedzieć, że go pogłaskałeś.
Złapała chłopca za rękę i wyszła na polanę, pociągając za sobą. Wielki kot szedł 
ku nim 
miękko, z opuszczoną nisko głową. Mal, patrząc na zwierzę, zapomniał o wpajanych 
przestrogach. Przestał dostrzegać w nim niebezpieczną bestię. Zobaczył oto 
bajecznie silną istotę, 
władcę zwierząt, który usiadł spokojnie tuż przy stopach Aislinn i spojrzał na 
nią uprzejmie. 
Chłopiec wyczuł ciekawość, jaka ogarnęła kota, kiedy dziewczynka dotknęła jego 
głowy, jego 
gotowość do wykonania jej poleceń. Na nalegania Aislinn Mal również dotknął 
głowy 
drapieżnika, zważając jednak, by nie wypuścić ręki kuzynki. Na chwilę obudziła 
się w nim 
niepokojąca świadomość, że mieszkańcy Krainy Dolin nie mają pojęcia o istnieniu 
siły tak 
potężnej i starożytnej jak sama ziemia, siły, która łączy wszystkie zwierzęta, 
darząc je wiedzą 
niedostępną dla niego i dla jego współplemieńców.
Aislinn zwróciła się jakimś słowem do wielkiego kota, który wstał i odszedł bez 
pośpiechu. 
Zatrzymał się nawet na moment, by spojrzeć w stronę ludzkich zagród, zanim 
ponownie zniknął 
w swojej grocie.
– Teraz możesz powiedzieć pasterzom, że dotknąłeś śnieżnego kota – oświadczyła 
dziewczynka.
– Nie uwierzyliby mi – Mal pokręcił głową. – Ty lepiej też nie mów o tym nikomu, 
bo 
pomyślą, że się przechwalasz. Jak poznałaś jego imię?
Aislinn uklękła wśród kwiatów i zaczęła do nich przemawiać; tylko niektóre 
zrywała 
i dokładała do niewielkiego bukietu.
– Wszystko ma imię – odrzekła z irytacją. – Wystarczy popatrzeć i już się wie. 
Nawet ludzie 
mają imiona, chociaż trzymają je w tajemnicy.
– Ja mam na imię Mal i nie robię z tego sekretu.
– To nie jest twoje jedyne imię. Nie wolno ci wyjawić nikomu tego drugiego 
imienia. Musisz 
o tym wiedzieć! Zwierzęta nie ukrywają ich przede mną. – Spojrzała na chłopca i 
jej twarzyczka 
nagle spoważniała. – Czy mówią je tobie, Malu?
– Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział pogardliwie. – Tylko dziewczyny muszą 
znać 
imiona.
Nie wydawało mu się czymś niezwykłym to że Aislinn przemawiała do roślin, tak że 
gałęzie 
z ukrytymi owocami zbliżały się do niej, albo namawiała owoce, by spadły z 
drzew, kiedy była 
głodna. Wypowiadając jakieś imię, dziewczynka umiała nawet usunąć ból skaleczeń 
czy 
zadrapań i zatamować krew z nich płynącą.
Z dziecięcą łatwością Mal zaakceptował zdolności swojej kuzynki jako część 
świata 
Malmgarthu, na równi z wielkim, czerwonym dyskiem wschodzącego słońca, rosą, 
która każdego 
ranka spadała nie wiadomo skąd na trawę i kwiaty, czy nowymi cielętami i 
źrebiętami 
w magiczny sposób pojawiającymi się u boku swych matek oraz istnieniem innych 
stworzeń tak 
młodych jak oni sami.
Aislinn lubiła wymykać się z zamku przed świtem i chodzić boso po rosie. Matka i 
służebne 
od dawna już zaniechały prób zatrzymania jej w kobiecych komnatach i wyuczenia 
takich 
pożytecznych umiejętności, jak szycie, haftowanie czy plotkowanie. Kiedy Mal się 
długo nie 
pojawiał, dziewczynka wysyłała ptaka, żeby zaćwierkał w jego oknie, albo psa, 
który wskakiwał 
na jego łóżko i lizał mu twarz, przez cały czas depcząc go wielkimi łapami.
Później skradali się do kuchni, gdzie kucharki właśnie zaczynały pracę i Mal 
zabierał 
otrzymane ciastka lub kromki chleba. Następnie wstępowali do mleczarni po kubki 
świeżego, 
ciepłego mleka. Dopiero wtedy odwiedzali konie w stajni i jedli śniadanie w 
sąsieku, obserwując 
stajennych zaprzęgających konie. Przejażdżka wozem zapewniała im całodzienny 
pobyt na 
okalających zamek polach, skąd mogli wędrować we wszystkich kierunkach, udając, 
że są 
banitami z Wielkiego Pustkowia, zamierzającymi złupić Malmgarth, lub 
obieżyświatami po raz 
pierwszy odwiedzającymi Krainę Dolin.
Ta sytuacja zadowalała pana Rufusa, ale nie jego siostrę.
– Ten chłopiec wcale się nie uczy – zwykła mawiać przy kolacji w wielkiej sali. 
Mal 
i Aislinn od dawna powinni byli leżeć w łóżkach, lecz często pozwalali sobie na 
podglądanie 
niczego nie podejrzewających dorosłych.
– Ten chłopiec – ciągnęła pani Eirena – gania po okolicy jak zając i uczy 
Aislinn 
karygodnych sztuczek. Ona nigdy nie nosi butów, jeździ konno z zadartą koszulą, 
przesiaduje 
w oborze i stajni i wciąż zadaje się ze służbą, zachowując się tak, jakby nie 
była lepsza od nich. 
Ten chłopiec to młody dzikus, a nie odpowiednie towarzystwo dla szlachetnie 
urodzonej 
panienki!
– Powinnaś więc sprawić jej kilka strojów do konnej jazdy – oświadczył pan Rufus 
z szerokim uśmiechem. – A chłopiec w ten sposób lepiej pozna okolicę, niż gdyby 
leśniczy 
towarzyszył mu przez cały dzień. Niech jeszcze przez jakiś czas cieszy się 
wolnością i w końcu 
sam poczuje się włodarzem. Aislinn tylko na tym skorzysta, kiedy pewnego dnia 
obejmie tu 
rządy. Będzie potrzebować gospodarza, który zna każdy kamień i ścieżkę w 
Malmgarcie.
– To jej przyszły małżonek będzie tu panem, a nie twój wychowanek – odparła z 
przekąsem 
pani Eirena. – Chociaż przypuszczam – dodała niechętnie – że jako nasz bratanek 
może pozostać 
tutaj tak długo, jak zechce.
– Obcy nie może rządzić Malmgarthem – odrzekł na to jej brat. – Musi się kochać 
tę ziemię, 
gdyż inaczej nie będzie rodziła. To wrodzony dar.
– Nonsens – zaprzeczyła Eirena. – Mówisz o ziemi tak, jakby była żywa.
– Bo jest, pani siostro, bo jest – odpowiedział Rufus.
Wzmianka o przyszłym małżonku Aislinn, który miałby przybyć do Malmgarthu, tylko 
rozbawiła dziewczynkę i jej kuzyna. Dobrze wiedzieli, co stałoby się z intruzem. 
Aislinn 
rozkazałaby winnej latorośli związać go mocno, chmurom – zmoczyć ulewą, a wilkom 
– 
przepędzić. W ich myślach ten niepożądany przybysz nierozerwalnie łączył się z 
Chlodwigiem, 
drobnym człowieczkiem w podeszłym wieku. W porównaniu z barczystym, hałaśliwym 
opiekunem Mala i Aislinn pełnomocnik pana młodego wyglądał jak zeschły liść 
trzęsący się 
w podmuchach humoru Rufusa. Na uczcie weselnej ledwie skosztował jadła z 
talerza, który miał 
dzielić z panną młodą. Aislinn ze wstrętem odsunęła mięso na jego część talerza. 
Podobnie 
postąpiła z innymi potrawami, których nie chciała jeść. Głęboko za to 
zaczerpnęła z kielicha, 
którego Chlodwig tylko dotknął ustami. Wyglądał jak zaniepokojony stary kogut, 
którego lubią 
podskubywać młodsze osobniki. Podczas tej uroczystej biesiady dziewczynka śmiała 
się z niego 
w duchu i wymieniała spojrzenia z siedzącym naprzeciw Malem, który w nowym, 
niewygodnym 
ubraniu wciąż wiercił się na stołku.
Aislinn i Mal szybko zapomnieli o tej uroczystości. Za osiem lat pan młody miał 
przybyć do 
swej małżonki, żeby objąć w posiadanie jej posag. Malmgarth, ale dzieciom okres 
ten wydawał 
się wiecznością. Podobny do wychudłego ptaka Chlodwig i Hrok rychło przestali 
dla nich istnieć.
Nic nie mogło zmusić Aislinn i Mala, by zachowywali się tak, jak zdaniem pani 
Eireny 
powinni zachowywać się młody szlachcic i szlachcianka (skądinąd niewiele 
wiedziała ona 
o wychowaniu dzieci i o sposobach ich kontrolowania). Najlepiej powiodła się jej 
próba 
nastraszenia obojga, ale długotrwałego efektu też nie osiągnęła. Kiedy Aislinn 
była już na tyle 
duża, że na swych krótkich nóżkach deptała Malowi po piętach, pani Eirena 
opowiedziała im 
ponurą historię o czarnym wozie. Trzymała przy tym Mala za ramię, wpijała w nie 
paznokcie i, 
patrząc mu prosto w oczy, uświadomiła straszny los, jaki czeka jego i Aislinn, 
jeżeli się nie 
poprawią.
– Jest wielki, czarny wóz, pokryty dziwnymi napisami Dawnego Ludu, i ma on dwa 
koła, 
które obracając się hałasują głośno jak grom. Ciągnie go obdarty ze skóry wół, 
który już dawno 
zdechł, lecz złe uczynki małych dzieci dodają mu sił. Jeździ on po domach, w 
których żyją małe 
złe dzieci, doprowadzające do rozpaczy swoje matki. Kiedy wóz się zatrzyma, 
wtedy woźnica, 
ghul w długiej, szarej opończy, schodzi na ziemię, bierze wielki hak do siana, 
łapie nim dzieci 
i wsadza je do wozu, z którego nie mogą zejść, choćby nie wiem jak krzyczały i 
płakały. Ghul 
zabiera je daleko, tam gdzie pożerają je wilki, kriki i inne złe stwory, którym 
smakują złe dzieci. 
Czy chcielibyście, żeby ten czarny wóz przybył po was do Malmagarthu, wy 
przekorne, 
nieznośne dzieciaki?
Ciarki przebiegały Malowi po grzbiecie za każdym razem, kiedy słyszał tę 
opowieść, nawet 
gdy był już za duży, by się lękać takich bajek. Ale Aislinn zawsze słuchała 
matki z otwartymi 
ustami, nie odrywając od niej wzroku, bez względu na to, jak często pani Eirena 
usiłowała ukarać 
córkę, strasząc ją czarnym wozem.
Wydawało się, że dziewczynka niemal bez przerwy wymyśla coraz to nowe psoty, 
robiąc 
właśnie to, czego jej wyraźnie zakazano, a im bardziej przerażało to Mala, tym 
większy budziło 
w niej zachwyt.
– Chodźmy do ruin Dawnego Ludu – zaproponowała po kolejnej reprymendzie z powodu 
straty jeszcze jednej pięknej sukienki, która tym razem utonęła w rzece. – Do 
ruin, w których 
kiedyś pokazałam ci śnieżnego kota, pamiętasz?
– To zakazane miejsce – zaoponował Mal. – Dawni Ludzie zostawili tam jakiegoś 
ducha, 
który nie dopuszcza nikogo obcego.
To dobre miejsce – powiedziała stanowczo Aislinn. – A teraz chodź ze mną albo 
pójdę tam 
sama.
Chłopiec zaprzestał protestów. Większą zbrodnią niż towarzyszenie Aislinn byłoby 
pozostawienie jej samej w niebezpieczeństwie. Opuściwszy zamek, przeszli przez 
zwodzony 
most. Z drugiej strony mostu, na skraju lasu, stały chaty sług i robotników 
rolnych, którzy 
w czasach pokoju mieszkali poza murami zamku. W lesie, gdzie rosły wielkie, 
omszałe drzewa, 
w kamiennej chałupie, której ściany mocniej łączył mech niż niewidoczna zaprawa 
murarska, 
osiedliła się stara Merdice. Kręta ścieżka prowadziła z jej domostwa do zamku. 
Chodziła nią 
codziennie do destylarni, żeby sporządzić potrzebne lekarstwa.
Mal jęknął. To był jeszcze jeden zabroniony sposób spędzania czasu: 
podpatrywanie zielarki. 
Na szczęście dzisiaj drzwi jej chaty były zamknięte i dym nie uchodził z otworu 
w dachu. Duży, 
łaciaty kot mył się starannie na progu. Usłyszawszy ich kroki, podniósł czujnie” 
oczy i nie 
opuszczając łapy, przyglądał się intruzom. Kiedy Aislinn podeszła do niego, 
wymawiając 
zrozumiałe dla zwierzęcia słowa, które Mal już znał, kot odwrócił się, dał susa 
i zniknął 
w krzakach.
– Poszedł zawiadomić Merdice – osądził chłopiec. – Ona zawsze wie o wszystkim, 
co 
robimy, wszystko wypatrzy swoimi złymi oczami.
– Nie, nie wie – zaoponowała Aislinn. – To tylko stara kobieta. Nie boję się 
jej.
– A właśnie, że się boisz. Zawsze przebiegasz obok destylarni najszybciej, jak 
tylko 
potrafisz.
– Już nie. Myślę, że chciałabym kiedyś z nią porozmawiać. Czy aby ty się jej nie 
obawiasz?
– Obawiać się jej? Prędzej bałbym się starego Chlodwiga.
Pod tymi jednak przechwałkami kryły się przeniknięte strachem wspomnienia, w 
których 
Merdice i Aislinn łączyła jakaś silna więź. Chłopiec niewiele pamiętał poza tym, 
że schował się 
za gobelinem i że Merdice szukała go, uderzając w grubą tkaninę. Jeżeli Aislinn 
przebiegła obok 
destylarni tak szybko, jak tylko mogła, to tylko dlatego, że chciała go dogonić.
Ruiny odwiedzali tylko podczas dłuższych konnych wypraw. Znajdowały się na 
pobliskim 
wzgórzu, a kamienne bloki ze strzaskanych murów leżały aż u jego podnóża, tak że 
przed 
dotarciem na szczyt trzeba było pokonywać prawdziwy labirynt. Nie znali 
przeznaczenia 
zniszczonego budynku, gdyż niewiele z niego pozostało poza stosem zdobionych 
ościeżnic 
i nadproży oraz powalonymi pięknie rzeźbionymi kolumnami z niebieskawego 
kamienia, które 
tak dobrze zniosły wszystkie niepogody, iż nadal na nich widniały niezrozumiałe 
symbole.
Te symbole i ślady bytności poprzednich mieszkańców okolicy zwanej obecnie 
Malmgarthem niepokoiły Mala. Czuł, że ludzie dopiero niedawno przybyli do Krainy 
Dolin, 
a i to tylko na jakiś czas. Jeżeli budowniczowie takiego ogromnego gmachu 
opuścili go dawno 
temu, to pewnego dnia i Malmgarth może spotka taki sam los.
Aislinn nie nurtowały podobne obawy. Krążyła po ruinach, rozglądając się tak 
uważnie, 
jakby ich nie zwiedzała, tylko szukała czegoś, co tylko ona jedna mogła 
rozpoznać. Mal wspinał 
się tuż za nią, żeby nie stracić jej z oczu, gdyż w każdej chwili mogła zniknąć 
w jednym 
z ciemnych otworów, które kusiły każdego nieostrożnego, acz ciekawskiego 
wędrowca. Nie 
zapomniał śnieżnego kota, który przed dwoma laty zamieszkiwał jedną z takich 
grot.
Dziewczynka nie chciała tym razem myszkować tam gdzie zwykle. Przywołała kuzyna 
ruchem ręki i wspięła się na szczyt sterty popękanych kamiennych bloków, skąd 
spojrzeli na 
miejsce, które kiedyś mogło być dziedzińcem niewielkiego zamku.
To niedogodny teren do budowy twierdzy – orzekł chłopiec. – Za daleko od pól i 
łąk.
– To nie był zamek – odparła Aislinn, rozglądając się wokół. – Do tego miejsca 
przybywali 
ludzie, żeby odzyskać siły. Chodź, tam coś jest.
– Nie musisz go słuchać, moja śliczna. On nie może ci rozkazywać.
W jej oczach pojawił się nieprzyjemny błysk triumfu, ale Aislinn cofnęła się o 
krok w stronę 
Mala.
– Mal jest moim przyjacielem – oświadczyła – i lubię go bardziej niż ciebie, 
mimo że jesteś 
moją opiekunką. Mal nie pozwoli mnie skrzywdzić. I nigdy nie pozwalał.
Odwróciła się szybko i podeszła do chłopca. Przez długą chwilę Mal i zielarka 
patrzyli sobie 
w oczy z nieufnością i niechęcią. Wreszcie Merdice odwróciła się, chwyciła 
srebrną czarę 
i wepchnęła ją do torby, mamrocząc coś gniewnie pod nosem.
Po tym spotkaniu Mal zaczął uważniej obserwować zachowanie Merdice i z niemiłym 
zdziwieniem spostrzegł, jakże często pojawiała się w polu widzenia Aislinn, czy 
to lecząc 
chorych ludzi i zwierzęta, czy też zbierając w pobliżu zioła. Z destylarni 
obserwowała bowiem 
okno komnaty dziewczynki w kobiecym skrzydle zamku oraz drzwi wychodzące stamtąd 
na 
dziedziniec.
Pani Eirena sposępniała jeszcze bardziej, gdy jej córka wyrosła na wysoką 
dziewczynę 
o gibkiej postaci, długich, zgrabnych kończynach i szarych oczach, niepokojąco; 
często 
zapatrzonych w dal. Uważano, że młode panny szlachetnego rodu powinny się 
zastanawiać tylko 
nad tym, jak najpiękniej wyglądać albo nad barwą wełny, której zamierzały użyć 
do tkania 
gobelinu czy haftowania.
Aislinn wszakże zadawała pytania, a powinna była milczeć i nie poszerzać swej 
wiedzy.
– Matko, skąd przybyliśmy? To znaczy, z jakiego świata, zanim zamieszkaliśmy w 
Krainie 
Dolin?
– Zanim zamieszkaliśmy w Krainie Dolin? Nie mieszkaliśmy w innym świecie, moje 
dziecko. Nasi przodkowie przybyli tutaj na długo przed wojną z Alizonem i 
zbudowali zamki 
i zagrody. Nie istniało żadne „przedtem”. Kto ci podsunął taką myśl? Mal, a może 
Merdice?
– Mal tego nie wie, Merdice również. A jeśli wie, to nie chce mi powiedzieć. Nie 
sądzę 
jednak, żeby to wiedziała. Jest tylko służebną.
– Tak, istotnie, jest tylko służebną i nie powinnaś tak często z nią rozmawiać. 
Nie wypada, 
żeby szlachetnie urodzona panienka spoufalała się ze służbą. Gdyby to ode mnie 
zależało, dawno 
bym ją odprawiła.
– Merdice jest moją opiekunką i musi tu pozostać. Nikt nie zna tak pól i gajów 
Malmgarthu 
jak ona i nikt nie wie, gdzie rosną potrzebne zioła. Nie musisz obawiać się 
Merdice, matko. Nie 
ma w niej nic złego.
– Cóż za szczególne, dziwaczne myśli przychodzą ci do głowy, córko? Za trzy lata 
już nie 
będziesz miała czasu na zastanawianie się nad takimi głupstwami jak tajemne moce 
i czary. 
Będziesz musiała troszczyć się o swego małżonka, a wkrótce potem i o dzieci. 
Gdybym tylko 
trzymała cię krótko, kiedy byłaś Mala, i zabroniła ci biegać wszędzie za 
Malem...
– Nie zdołałabyś zatrzymać mnie wtedy w zamku, matko, tak jak teraz nie możesz 
powstrzymać mnie od robienia tego, co uważam za słuszne.
Cóż to za mowa?! Czy chcesz złamać mi serce po tym wszystkim, co dla ciebie 
zrobiłam?!
– Są rzeczy, które muszę zrobić, matko.
– Nonsens. Jesteś młodą, szlachetnie urodzoną panną i nie musisz nic robić poza 
wyjściem za 
mąż i urodzeniem dziedzica dla Malmgarthu.
– Nie, matko, są jeszcze inne, ważniejsze rzeczy do zrobienia.
– Rzeczywiście! A kto zdecydował, że musisz być taka wyniosła i ważna? Jesteś 
tylko 
dziewczyną, moja droga, i pewnego dnia przekonasz się, jak niewiele znaczysz!
Na usta Aislinn wypłynął dziwny, tajemniczy i smutny uśmiech, a uśmiechała się 
bardzo 
rzadko.
– Matko, każdy człowiek jest ważny.
Teraz, gdy Mal skończył siedemnaście lat, Rufus na dobre zaczął uczyć go 
obowiązków 
gospodarza włości i Aislinn już nie mogła mu tak często, jakby chciała, 
towarzyszyć. Jeździł ze 
stryjem na jesienne jarmarki, gdzie sprzedawano lub kupowano zboże, żywy 
inwentarz, len 
i pokrzywę do tkania, a także piękne materiały na suknie dla pań z Malmgarthu 
oraz niezliczone 
inne towary wystawiane w namiotach i osłoniętych płachtami kramach.
Tylu sług z Malmgarthu, ilu można było oderwać od pracy, wyruszyło pewnego dnia 
na 
jarmark z wozami pełnymi towarów na sprzedaż. Z tejże okazji zabrały się też 
damy. Aislinn, jej 
matka oraz dwie ciotki miały cały wóz dla siebie, ale dziewczynka zdołała z 
niego uciec, 
przesiadła się na konia i przyłączyła do Mala. Gdy zaś dotarli na targ, poszła z 
Malem i Rufusem 
obejrzeć zwierzęta pociągowe i sprzęt rolniczy. Skończyła trzynaście lat i 
stawała się młodą 
damą, lecz wciąż żywiła wstręt do długich, sztywnych od haftów sukien, w których 
się dusiła, nie 
cierpiała też towarzystwa innych szlachetnie urodzonych pań i ich córek. Z 
wiekiem przestała już 
jednak zrzucać krępujący ciało strój i tańczyć na łące w cienkiej koszuli. Pani 
Eirena zaś uległa 
na tyle, że pozwalała jej nosić krótsze spódnice do konnej jazdy i wysokie buty. 
Aislinn wszakże 
nadal uwielbiała chodzić boso po rosie, z rozpuszczonymi jasnymi puklami, 
których nie 
przytrzymywała siatką ani nie upinała grzebieniami i szpilkami, jak przystałoby 
na damę. Mal 
również nie lubił oglądać jej w strojnych sukniach z włosami splecionymi w 
warkocze, ciasno 
okręconymi wokół głowy.
Na jarmarku Aislinn przechadzała się w towarzystwie Mala, z równym 
zainteresowaniem 
przyglądając się ludziom, jak i wystawionym na sprzedaż towarom. Miała na sobie 
skromny strój 
do konnej jazdy i mierzyła wzrokiem inne młode panny w eleganckich sukniach, 
specjalnie 
włożonych na tę okazję, chcąc spodobać się ewentualnym konkurentom.
Ugodziło ją wiele ciekawskich i chytrych spojrzeń. Mal widział, jak dziewczęta 
szepczą, 
osłaniając usta dłońmi i wachlarzami. Chociaż Aislinn interesowała się tylko 
towarami, które 
oglądała w kramach – srebrnymi ostrogami, ozdobami do uzd i wodzy, dzwoneczkami 
do 
zaprzęgów i pięknymi, barwnymi derkami. Mala ubodły szydercze i lekceważące 
uśmieszki 
dziewcząt.
– To jest panna Aislinn, która ma poślubić Hroka z Brettfordu – szepnęła któraś 
z dam 
stojących przy kramie tkacza. – Prawda, że nieładna i blada? Jej małżonka 
bardziej ucieszy jej 
posag niż taka żona!
– Czy Brettfordowie przybędą na jarmark? – zapytała inna. – Jeśli tak, to 
starszy pan będzie 
mógł zobaczyć, jaką małżonkę wybrał dla swego syna. Nie wiadomo, kto jest jej 
ojcem. Pani 
Eirena nigdy nie chciała go nikomu pokazać.
– Cicho! Idzie tu! Uciszcie się!
Jeżeli Aislinn je usłyszała, nie dała nic po sobie poznać, ale Mal, mijając je, 
spiorunował 
spojrzeniem plotkarki.
– Te gęsi coś za dużo gęgają. Pośpiesz się! – powiedział głośno do kuzynki.
Aislinn wszakże nie przyśpieszyła kroku, gdyż zamierzała obejrzeć wszystko, co 
się dało. 
Uwagę jej przyciągnął stojący na uboczu postrzępiony namiot, przed którym 
kuglarz zabawiał 
grupkę widzów. Ciemnooki młodzian akompaniował kuglarzowi na jakimś instrumencie 
strunowym i to ku niemu skierowała się dziewczynka.
Zwinnie przecisnęła się przez tłumek i stanęła przed chłopcem. Obdarty młody 
minstrel, 
który przez całe życie wędrował, utrzymując się z datków, i szlachetnie urodzona 
panna 
wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Minstrel był bliższy jej wiekiem od Mala. 
Jego ogorzałą 
twarz rozjaśnił promienny uśmiech. Mal uznał to za nader śmiałe wobec wyżej 
postawionej od 
siebie osoby. Rozgniewało go to i postanowił nakłonić Aislinn do pójścia dalej.
– Z drugiej strony targowiska jest ciekawsze widowisko – powiedział. – Ci 
kuglarze tutaj to 
tylko wędrowni żebracy, a w dodatku zachowują się bezczelnie wobec dam.
– Och, spójrz, Malu – Aislinn zatrzymała się obok następnego kramu i jej oblicze 
nagle się 
zachmurzyło. – On ma ptaki w klatkach! Chciałabym kupić je wszystkie i wypuścić 
je na 
wolność! Zrób to, Malu!
Mal chwycił ją za rękę i spróbował odciągnąć od szczebiocących więźniów.
– Chodź dalej, Aislinn! Niech kupiec sprzeda te ptaki. Pożyją dłużej jako 
ulubieńcy dam, niż 
gdyby pozostały w lesie.
– A czy ty chciałbyś zamienić wolność na długie życie w niewoli? – zapytała 
dziewczynka, 
a jej oczy zapłonęły gniewem. Zaparła się w ziemię i patrzyła ze złością na 
ptasznika, nie 
zważając na zaciekawionych i rozbawionych gapiów.
Wszystkie oznaki świadczyły, że Aislinn nie ustąpi. Mal stłumił westchnienie i 
sięgnął po 
sakiewkę. Nie była wypchana, ale prawdopodobnie zdołałby skłonić ptasznika, by 
wypuścił na 
wolność wszystkie ptaki.
– Małe ptaszki są dobrymi towarzyszami dla dam – zaczął z oburzeniem kupiec. – 
Że są 
w klatkach, to nie powód do zmartwienia. Im to wcale nie przeszkadza, są 
codziennie karmione 
i chronione przed sokołami i łasicami. Wielu z nas zadowoliłoby takie życie – 
zrzędził. Jednakże 
wziął od Mala sakiewkę i zaczął otwierać klatki.
Czekający na małżonki mężczyźni zachichotali. Chłopiec zaczerwienił się po uszy 
i obrzucił 
zabójczym spojrzeniem Aislinn, a raczej miejsce, na którym stała przed chwilą. 
Odeszła, bo 
zapewne coś innego zwróciło jej uwagę.
A może obdartus z namiotu kuglarzy poszedł za nią i ją porwał dla okupu? Każdy 
spotkany 
w tłumie lubieżnik mógłby zapłonąć na jej widok żądzą. Bez opieki Mala Aislinn 
mogły spotkać 
niezliczone nieszczęścia. Chłopiec przepchnął się przez tłum, przeklinając 
chmurzące się niebo. 
Poszedł prosto do namiotu igrców, ale kuglarz wraz z synem wciąż jeszcze 
zabawiał równie 
obdartych jak on sam widzów. Mal przeszukał teren wokół ich namiotu i wozu i nie 
natrafił na 
żaden ślad Aislinn. Żona kuglarza siedziała, tuląc w milczeniu niemowlę, 
przerażona gniewnym 
zachowaniem młodego panka.
Mal zatrzymał się przed nią i zapytał:
– Czy widziałaś młodą dziewczynę ubraną w czerwony kaftan i takiż strój do 
konnej jazdy?
Kobieta spojrzała na niego z przestrachem.
– Widziałam ją – szepnęła. – Ona jest jedną z nich, tak samo jak tamten chłopak. 
Jego matka 
umarła przy porodzie. Wolałabym, żeby umarł razem z nią i jego ojciec. Twoja 
panienka jest 
podobna do tego chłopca. Poznałabym każde z nich, po tym, co zobaczyłam...
– Czy ten kuglarz jest twoim mężem?
– Tak i to na moje nieszczęście. Trzymaj się od nich z daleka. On nie jest... – 
Długi cień padł 
nagle na namiot i kobieta urwała. W bladym świetle pochmurnego dnia Mal 
rozpoznał Merdice. 
Na jej widok zmartwiał. To spotkanie nie wróżyło nic dobrego.
– Niektórzy, miast się wziąć do roboty, mielą językami po próżnicy – odezwała 
się zielarka. 
Żona kuglarza umknęła z dzieckiem. Merdice zaś zwróciła się do Mala:
– Chodź, pokażę ci tę, której szukasz. Nie ma co, ładny z ciebie opiekun!
– Wiesz, dokąd poszła?
– Zawsze wiem, gdzie ona jest. – Ruchem głowy wskazała na najbliższy kram.
– A co ty tu robisz? – Zainteresował się Mal. – Co ktoś taki jak ty ma do roboty 
na jarmarku?
– Nic, zupełnie nic – odparła Merdice.
Mal znalazł Aislinn w towarzystwie czterech innych panienek. Grupce 
rozszczebiotanych 
dziewcząt przyglądały się ich matki i służebne. Świergotały jak stado ptaków, 
opowiadały 
o swoich domach w odległych Dolinach, najwyraźniej zachwycone tym spotkaniem. 
Chłopak 
zajrzał tylko do namiotu i się wycofał. Merdice przystanęła obok niego, jakby 
zamierzała czekać.
– Jesteś zadowolony? – spytała.
– Nie – odrzekł. – Skąd ona je zna? Rozmowa z nimi najwidoczniej ją cieszy, a 
przecież 
w domu nie chce rozmawiać z innymi. Uważa, że dziewczyny są głupie i nudne.
– I ma rację, ponieważ takie są – odparła złośliwie zielarka. – Czy już 
widziałeś jej 
przyszłego męża? Jest na jarmarku i Eirena przygotowuje ich spotkanie.
– Nie obchodzi mnie to! – warknął Mal.
– Czyżbyś był zazdrosny? Tylko dlaczego? Przecież zawsze wiedziałeś, że Aislinn 
nie jest 
dla ciebie.
Rozgniewany młodzieniec uszedł kilka kroków, ale po chwili zastanowienia 
zawrócił 
i wszedł do namiotu.
– Robi się późno, pani – zwrócił się uprzejmie do Aislinn. – Twoja matka będzie 
się 
niepokoić.
W powrotnej drodze do namiotów Malmgarthów dziewczyna wzięła go pod rękę, 
westchnęła, nadal pasąc oczy obrazami jarmarku, i powiedziała uszczęśliwiona:
– Nigdy dotąd tak dobrze się nie bawiłam. Musimy przyjeżdżać tu co roku i 
spotkać się 
z tymi, których teraz poznaliśmy.
– Kim są dziewczęta, z którymi rozmawiałaś? – spytał jej towarzysz. – Nigdy 
przedtem ich 
nie widziałaś.
– Och, to Mearr, Lilias i Ana! – odparła i podskoczyła lekko. – Czuję się, 
jakbym znała je od 
dawna. Są moimi przyjaciółkami. Czy nie wydaje ci się, że poznajesz przyjaciół 
od razu, kiedy 
spotykasz ich po raz pierwszy? I nie jest tak z nikim innym. A przecież nikt nie 
jest taki sam 
i nigdy nie będzie. Mam czworo przyjaciół – Mearr, Lilias, Anę i ciebie. 
Postanowiłam, że 
Merdice zostanie moją piątą przyjaciółką. Przeszła pieszo taki kawał drogi, żeby 
tylko móc mnie 
strzec. Chcę, żebyś poszedł do namiotu kuglarza i powiedział jej, by zamieszkała 
w namiocie 
mojej matki.
– Ona tego nie zrobi – odparł Mal – a twojej matce to się nie spodoba. Merdice 
śmierdzi.
Aislinn po chwili zastanowienia powiedziała:
– Może masz rację. Moja matka nie spodziewałaby się Merdice. Ale jakoś ją 
przeciągnę na 
swoją stronę, sam się przekonasz.
Mal z ulgą westchnął w duchu, lecz czekała go jeszcze jedna, najcięższa próba. 
Następnego 
dnia rano pani Eirena doprowadziła do dawno oczekiwanego spotkania Aislinn z jej 
przyszłym 
mężem, Hrokiem z Brettfordu.
Hrok w niczym nie przypominał chudego jak szczapa, wielokrotnie wyśmiewanego 
Chlodwiga. Mal był przekonany, że znienawidzi go od pierwszego wejrzenia, i 
stało się to 
w chwili, gdy orszak z Brettfordu z Hrokiem na czele zbliżył się do namiotów 
Rufusa. Hrok 
dosiadał drobiącego nogami mlecznobiałego ogiera we wspaniałym rzędzie. Mal 
pomyślał 
gniewnie o pięknym malmgarckim siwku, którego jego stryj posłał panu młodemu 
jako weselny 
dar. Obok Hroka jechał jego ojciec na kasztanie, a poza nimi damy z ich domu. 
Brettford leżał 
zbyt daleko, by jego mieszkańcy mogli wygodnie podróżować wozami, dlatego 
jechali konno 
i wieźli przeznaczone na sprzedaż towary w konnych jukach.
Pan Brettford, pani Eirena i pan Rufus wymienili wiele wspaniałych podarunków, 
podczas 
gdy Aislinn i Hrok sztywno stali obok siebie, czekając na zakończenie 
powitalnych formalności, 
po których miano ceremonialnie przedstawić żonę mężowi. Gdyby do spotkania 
doszło 
w Malmgarcie, Mal wymknąłby się, żeby ukryć miotającą nim zazdrość, ale tutaj, 
na łące, na 
której odbywał się jarmark, mógł tylko piorunować spojrzeniem Hroka, stojąc 
pomiędzy 
ustawionymi w dwuszeregu jedenastoma drużynnikami pana Rufusa.
Aislinn dygnęła i natychmiast zapadła w milczenie, robiąc wszystko, żeby wydawać 
się 
bladą, apatyczną i omdlewającą. Mal wiedział, że jego kuzynka dąsa się, ponieważ 
zmuszono ją 
do włożenia sukni tak sztywnej, iż sama mogłaby stanąć obok swej właścicielki. W 
dodatku pani 
Eirena osobiście dopilnowała, by włosy Aislinn upięto w wymyślną fryzurę, która 
raziła u tak 
szczupłej dziewczynki, pozbawiając ją wrodzonej urody i zastępując czymś 
sztucznym.
Hrok był wymuskanym młodzieńcem mniej więcej w wieku Mala. Zachowywał się 
z wystudiowaną uprzejmością, której jednak nie okazywał nikomu z Malmgartczyków. 
Wyjątek 
zrobił dla pana Rufusa i pani Eireny. Skinął obojętnie głową, kiedy 
przedstawiono mu Mala, 
który spoglądał na niego tak groźnie, jak tylko potrafił. Hrok dostrzegł 
nienawiść Mala, którego 
to bynajmniej nie obeszło, gdyby wzrok mógł zabijać, z rozkoszą uśmierciłby 
Hroka na miejscu.
Zanim jarmark się zakończył, do Mala dotarły plotki, że Hrok jest zadowolony ze 
swej 
małżonki, aczkolwiek było bez żadnego znaczenia, czy zaakceptował ten związek. 
Jako 
najmłodszy syn musiał zadowolić się tym, co przyniósł mu los. Brettfordowie 
aluzyjnie 
przymawiali się o zaproszenie Hroka do Malmgarthu, ale Rufus udawał, że tego nie 
zauważa. 
W powrotnej drodze pani Eirena była aż sina z wściekłości na nieuprzejme 
zachowanie brata.
III
Od czasu jarmarku Aislinn nadal szukała towarzystwa Mala, lecz czyniła to 
bardziej 
nieśmiało niż przedtem. Mal zachowywał się tak wyniośle i sztywno, że obawiała 
się, iż 
nieświadomie musiała w jakiś sposób zdradzić ich przyjaźń. W towarzystwie był 
dla niej 
uprzejmy, choć daleki i obojętny, ale gdy zostawali sami, dosłownie odtrącał ją 
i przeważnie 
milczał, odpowiadając zdawkowo na jej pytania. Cierpiała w milczeniu; bardzo go 
kochała i ufała 
mu bez zastrzeżeń.
Aislinn niejasno sobie uświadamiała, że Mal stał się taki od dnia, w którym Hrok 
został 
przedstawiony jako przyszły pan na Malmgarcie. A może przyczyną wrogości Mala 
było 
odkrycie przez nią głosów przemawiających w podmuchach wiatru? Zdarzyło się to 
następnego 
dnia, w powrotnej drodze z jarmarku, kiedy mijali ruiny Dawnego Ludu. Tak 
wyraźnie usłyszała 
urywek rozmowy, że odwróciła się do kuzyna, sądząc, że to on się do niej 
odezwał.
– Nie, to nie ja – odrzekł z irytacją. – Ja nic nie usłyszałem. Czy to zbrodnia, 
że mężczyzna 
chce pomilczeć przez chwilę?
– Tylko wtedy, gdy ten tak zwany mężczyzna ma zaledwie siedemnaście lat – 
powiedziała 
żartobliwie. – Malu, ja naprawdę usłyszałam jakiś głos.
– Może to był głos twojego męża, Hroka! – warknął w odpowiedzi.
Mróz przeszedł Aislinn na wzmiankę o Hroku, który już za trzy krótkie lata miał 
zjawić się 
w zamku i uczynić ją swoją żoną, a Malmgarth swym domem. W jednej chwili 
opuściła ją 
radość. Co gorsza, Mal gniewał się na nią, choć nie wiedziała dlaczego.
– Czemu się gniewasz? – zapytała. – Jeżeli powiedziałam coś niewłaściwego, nie 
chciałam 
cię urazić. Wiesz, że lubię cię najbardziej na świecie, Malu.
– Nie zachowuj się jak dziecko, Aislinn. Jesteś narzeczoną Hroka i sądzę, że nie 
powinniśmy 
już przebywać tylko we dwoje. – Odjechał od niej na kilka kroków. Zbladła jak 
płótno i patrzyła 
na niego wstrząśnięta.
– To już nie jesteśmy przyjaciółmi? – zapytała drżącym głosem, czując, jak żal 
ściska ja za 
gardło, że prawie nie mogła oddychać.
Mal westchnął głęboko.
– Tak, ale inaczej niż dotychczas. Należysz do Hroka – i do nikogo innego.
– Należę do siebie samej i do Malmgarthu – odparła porywczo Aislinn, mrugając 
oczami 
i powstrzymując łzy gniewu. – Hrok nie jest ani naszym przyjacielem, ani 
wrogiem. Kimże 
jesteś, żeby mi mówić, do kogo należę?! Tylko ja o tym decyduję!
Nie wzięła jednak pod uwagę dumy Mala i jego charakteru. Mogła przyłączyć się do 
jego 
boku i towarzyszyć mu, ale okazywano jej tylko obojętność. Coraz częściej 
przebywał z Rufusem 
na polach i łąkach i Aislinn poznała gorycz samotności. Przedtem zawsze 
znajdował czas na 
wspólne przejażdżki lub choćby na pogawędki przy kuchennym ogniu. Miejsce 
nadziei w sercu 
dziewczęcia zajęła udręka.
Merdice jak zwykle wykonywała swoje obowiązki, szukając ziół, i przerabiając je 
na leki dla 
ludzi i zwierząt. Zauważyła z zadowoleniem, iż Rufus zaczął pilnie uczyć Mala 
powinności 
gospodarza i że Aislinn jest zmuszona polegać tylko na własnym rozumie. Mal 
zawsze niepokoił 
Merdice. Zaczęło się to od owej pamiętnej nocy narodzin Aislinn, kiedy 
przyłapała go na 
podpatrywaniu. Ale wtedy nikt nie wysłuchał opowieści rozkapryszonego brzdąca i 
zielarka 
odetchnęła z ulgą. Minęło już dobre dwanaście lat i chłopak na pewno całkiem 
zapomniał o tym, 
co zobaczył.
Po jakimś czasie Aislinn jęła się kręcić wokół destylarni. Stało się to – 
zgodnie 
z przewidywaniem Merdice – gdy nadeszła odpowiednia chwila. Od pamiętnego 
spotkania 
w ruinach zielarka wiedziała, że chytra psotnica jest ciekawa świata i sekretnie 
się z tego 
cieszyła. Miała nadzieję, że Aislinn wyrośnie na właśnie taką, gdyż taką 
zaplanowali Dawni 
Ludzie.
Aislinn zaczęła teraz pozostawiać Merdice różne rzeczy, na które się natknęła 
podczas 
swoich samotnych wędrówek – a to garść świeżo zerwanej oparzelicy, jeszcze z 
kroplami rosy na 
listkach, a to skórę węża czy zęby i sierść dzika zabitego przez któregoś z 
myśliwych. Czekała, 
wiedząc, co budzi się w córce pani Eireny. Obserwowała ją ukradkiem, chodziła za 
nią 
potajemnie, czego dziewczyna nawet nie podejrzewała. Zauważyła też, że Aislinn, 
dorastając, nie 
zapomniała prawdziwych imion roślin i zwierząt i że nadal ich używa.
Merdice dowiedziała się od swoich opiekunów, iż niektórzy z martwo urodzonych 
zapominali o prawdziwych imionach rzeczy, gdy podrośli na tyle, by zdawać sobie 
sprawę ze 
swojej odmienności. Mędrcy Dawnego Ludu przewidzieli, że posługiwanie się 
śmiertelnymi 
ciałami mogło dać dziwne i niekiedy niepożądane rezultaty. Czytając ich 
przesłania, dowiedziała 
się, iż niektóre z tych dzieci nieświadomie się zdradziły i zostały uznane za 
szalone. Inne czuły 
się boleśnie rozdarte pomiędzy dwoma dziedzictwami i nie można było na nich 
polegać. Kilkoro 
zaś umarło z chorób lub zginęło przez przypadek. Przeżyło tylko dziesięcioro z 
początkowej 
dwudziestki. Wychowywały się w swych śmiertelnych rodzinach, ochoczo sięgając po 
klucze do 
wiedzy, które stopniowo docierały do ich rąk. Te staną się skarbnicami 
starożytnej wiedzy i będą 
odpowiedzialne za jej przetrwanie.
Odkąd Aislinn była zdana tylko na siebie, coraz bardziej interesowała się 
Merdice. Krótko 
mówiąc, dziewczyna czuła się bardzo samotna, gdyż nie odpowiadało jej 
towarzystwo matki 
i ciotek ani dalekich krewniaczek, co jakiś czas przysyłanych do Malmgarthu. 
Przybycie gości 
zawsze było dla niej powodem do wymykania się z kobiecych komnat i teraz coraz 
częściej bez 
żadnych protestów zachodziła do destylarni. Najpierw w milczeniu tylko 
obserwowała pracującą 
zielarkę. Merdice sprawdziła jej znajomość prawdziwych imion roślin i zwierząt. 
Nawet nie 
podejrzewała, iż pod koniec tego roku to przeważnie ona będzie słuchała, a 
Aislinn mówiła.
– Czerwony brzecznik lepiej pobudza serce niż naparstek czarownicy – stwierdzała 
Aislinn 
z powaga – i trudniej jest go znaleźć. Pokażę ci, gdzie rośnie, i będziemy mogły 
go przenieść 
stamtąd do twojego ogrodu.
Nie zawsze jednak chciała wyjawić zielarce prawdziwe imiona.
– W tym imieniu jest za dużo mocy – mawiała.
– Czy sądzisz, że nie posłużę się nim mądrze? – zapytała gniewnie Merdice po 
kolejnej takiej 
odmowie. – Czyż nie byłam przez całe życie strażniczką mocy? Czy klejnot, który 
noszę, jest 
tylko bezwartościowym świecidełkiem, mającym dodać mi urody?!
Wprawdzie Aislinn była jeszcze bardzo młoda, ale bez lęku spojrzała w twarz 
zielarki 
i odparła:
– Z jakiejś przyczyny to jest zakazane. Nie znam innej odpowiedzi. Kim ja 
jestem, Merdice, 
że w pewien sposób przewyższam cię, choć jesteś stara i bardzo mądra?
Staruszka westchnęła, zapomniawszy o gniewie.
– Nie wiem, moja droga. To ty nosisz w sobie odpowiedź i poznasz ją wtedy, gdy 
Dawni 
Ludzie uznają, że dojrzałaś do jej przyjęcia. Do owej chwili ja jestem twoją 
opiekunką, a ty 
naczyniem mocy większej niż cokolwiek stworzonego przez śmiertelników. W 
odpowiednim 
czasie poznasz cel swego życia, a jest to coś, o czym ci się nawet nie śniło. 
Teraz musisz się do 
tego przygotowywać. Znasz imiona wszystkiego, co istnieje, wielkiego i małego. 
Widziałam, że 
potrafisz leczyć rany. Musisz przysłuchiwać się głosom, które do ciebie 
przemawiają, i je 
zrozumieć, aż pewnego dnia nauczysz się rozmawiać z tymi, którzy znajdują się 
daleko od ciebie.
Aislinn towarzyszyła Merdice do Miejsca Głosów; nazwała tak ruiny Dawnego Ludu, 
a uczyniła to z takim przekonaniem i poczuciem słuszności, że obie zrozumiały, 
iż była to 
prawdziwa nazwa opustoszałej fortecy.
– Czym są te głosy? – dopytywała się niecierpliwie. Siedziała w małym kręgu 
strzaskanych 
kolumn, kręcąc głową w podmuchach wiatru i przysłuchując się ledwie słyszalnym 
strzępom 
rozmowy. Merdice pokazała jej, gdzie należy usiąść, by słyszeć najlepiej. Od 
razu poczuła się jak 
u siebie i pozostała w siedzisku słuchacza aż do pełnego wyczerpania.
– To mówią tacy jak ty – odpowiedziała zielarka. – Musisz nauczyć się słyszeć za 
każdym 
razem tylko pojedynczy głos.
– A ty możesz zrozumieć te głosy? – spytała Aislinn.
– Tylko wtedy, gdy ktoś zwraca się bezpośrednio do mnie – odrzekła opiekunka. – 
Nie 
władam taką mocą, jaką ty posiądziesz pewnego dnia.
Aż wreszcie nadszedł dzień, kiedy Aislinn jak zwykle wytężyła zmysły i nagle 
zawołała:
– To Mearr! Słyszę ją! Rozmawia z synem kuglarza, który ma na imię Hwitan!
Pozostała w swoim siedzisku aż do zachodu słońca. Merdice stała w pobliżu, 
obserwując 
dziewczynę i trzymając niespokojne konie. Sporadycznie podejmowała próby 
wyciągnięcia jej 
z kręgu, ale Aislinn ją ignorowała.
– Są inni tacy sami jak ja! – oświadczyła, gdy wreszcie zauważyła, że zapadł już 
zmrok, 
i uświadomiła sobie, że pora wracać do zamku. – Jest nas dziesięcioro, Merdice, 
gdyż tylko tyle 
pozostało.
Usłyszawszy nutę bólu w głosie podopiecznej, zielarka zaczęła ją pocieszać:
– Może inni martwo urodzeni któregoś dnia zyskają jeszcze jedną szansę... Może 
narodzi się 
więcej istot takich jak ty. Nie wiem, co zamierzali Dawni Ludzie, umieszczając 
swoje dusze 
w śmiertelnych ciałach.
Aislinn jechała w milczeniu, a jej srebrzyste włosy lśniły w mroku jak 
księżycowa poświata.
– Dowiaduję się coraz więcej o celu mojego życia – powiedziała powoli. – Inni 
martwo 
urodzeni mówią o Wielkim Pustkowiu i o czymś, co jest tam ukryte. Jeszcze nie 
wiemy, co to 
takiego, ale zdajemy sobie sprawę, iż to coś jest bardzo ważne dla Dawnych Ludzi 
i dla nas 
również, ponieważ my również do nich się zaliczamy. Merdice – Aislinn długo 
wahała się, zanim 
dodała – Nigdy dotąd nie wiedziałam, juk bardzo jestem samotna.
– Cicho, dziecko. Zawsze będę z tobą, cokolwiek się wydarzy. I jest jeszcze 
dziewięcioro 
takich jak ty.
– Ale co z Malem? I z moją matką, i z Rufusem? Nie jestem taka jak oni. Różnię 
się od 
wszystkich – z wyjątkiem martwo urodzonych.
– Nie masz wobec nich żadnych zobowiązań. Gdyby nie interwencja Dawnych Ludzi, 
mieliby tylko martwe dziecko. A ty byłabyś jedynie duszą w butelce. To Moc cię 
stworzyła, 
dziecko, i ona jedyna będzie cię podtrzymywać na duchu. Tamci bowiem cię 
opuszczą, skoro 
tylko dowiedzą się, kim jesteś. Twoja przyszłość związana jest wyłącznie z Mocą.
– Mal mnie nie opuści – odrzekła na to Aislinn. Merdice prychnęła pogardliwie.
– Mal nie różni się od reszty. Odwróci się do ciebie plecami, gdy odkryje twoją 
odmienność. 
Żaden mężczyzna nie zechciałby pojąć za żonę kobiety z duszą Dawnego Ludu. Nasz 
śliczny pan 
Hrok pragnie mieć zdrowe dzieci; dzieci bez skazy, bez związków z mocami, 
których nie potrafi 
zrozumieć. To nie dla ciebie życie. Nie wiemy też, czy i jakie moce mogłabyś 
stracić 
w zespoleniu ze śmiertelnikiem. Ale możesz stracić wszystko.
– Albo nic. Nie lubię myśleć o życiu, jakie ty prowadzisz, mając tylko Moc za 
towarzyszkę, 
o życiu czarownicy, której obawiają się i którą pogardzają niemal wszyscy. Czy 
nigdy nie czułaś 
się samotna, Merdice? Czy nigdy nie pragnęłaś mieć kogoś, kto byłby twoim 
przyjacielem przez 
całe życie?
Też coś! – parsknęła Merdice. – To tylko dziewczęce głupoty. Sądzę, że 
zachowujesz się 
i myślisz bardzo po ludzku.
I tak samo czuję – odrzekła Aislinn. – Bardzo dobrze jest przeżyć życie w 
służbie Mocy, ale 
ja nie chcę być sama.
– Przecież są inni tacy jak ty, którzy cię rozumieją.
– Lecz nawet martwo urodzony nie może zastąpić mi pani matki, Rufusa... i Mala. 
Czy ty 
nigdy nikogo nie kochałaś, Merdice?
– Zabrano mnie od matki i rodziny, gdy miałam sześć lat, i już nigdy ich nie 
zobaczyłam. 
Miłość do istot śmiertelnych prowadzi jedynie do rozpaczy. Są one z samej natury 
małostkowe, 
nieobliczalne, a zarazem zmienne. Oszczędź sobie smutku i poświęć się Mocy. Ona 
nigdy cię nie 
zawiedzie.
– Czy muszę zabić w sobie ludzkie uczucia? Jakże mogę być szczęśliwa, jeśli tak 
uczynię?
– Myślenie o szczęściu to typowo ludzki błąd. Nie zauważyłam, żeby twoja rodzina 
pławiła 
się w szczęściu.
– Ale zawsze można mieć nadzieję, że szczęście zawita do nas, pozostawi choćby 
wspomnienie o sobie i pojecie, czym w ogóle jest. – odrzekła Aislinn. – Nie 
wydaje mi się, żeby 
Moc miała wiele wspólnego ze szczęściem.
– Na pewno nie z banalną jego odmianą, którą masz na myśli. Będziesz w pełni 
sobą tylko 
w kontakcie z Mocą i to zjednoczenie musi być szczęściem. Wyboru dokonano za 
ciebie, Aislinn, 
przed twoim urodzeniem, i w żaden sposób nie możesz zmienić swego przeznaczenia.
– Zobaczymy – odparła z uporem córka pani Eireny. – Czy to ludzka cecha wierzyć, 
że 
można kontrolować swój los?
– Bardzo ludzka – powiedziała z irytacją Merdice. – Gdybym o niczym nie 
wiedziała, 
mogłabym pomyśleć, że jesteś jedną z nich. Obawiam się, że będę musiała to 
przedyskutować 
z innymi opiekunami. Mam nadzieję, iż pozostali wybrańcy nie są zarażeni 
ludzkimi emocjami 
w takim stopniu jak ty.
Aislinn długo znajdowała pociechę w kontaktach z innymi martwo urodzonymi, aż 
kiedyś 
ton ich posłań nagle się zmienił. Mearr zawiadomiła, że na południu pojawili się 
obcy, którzy 
twierdzą, że przypłynęli statkiem z zamorskiego kraju. Nie ufała im, mimo ich 
ciekawych 
opowieści o przygodach. Mieli zbyt ujmujące maniery, zadawali za dużo pytań i 
zbytnio 
interesowali się liczebnością załogi zamkowej.
Lilias, Ana i reszta martwo urodzonych doniosła o pojawieniu się przybyszów w 
zamkach 
rozrzuconych na południu Krainy Dolin i nad brzegiem morza w stronę Malmgarthu. 
Hwitan 
i jego ojciec zaś spotkali na drogach High Hallacku więcej podróżnych niż 
zwykle. Wszyscy 
sprawiali wrażenie cudzoziemców i zadawali mnóstwo pytań dotyczących ziem 
położonych 
pomiędzy wybrzeżem a Wielkim Pustkowiem.
– Czy właśnie to jest celem mojego życia? – zapytała Aislinn. – Czy ci obcy 
znają tajemnicę 
Pustkowia?
– Nawet ty tego nie wiesz, pomimo całej twojej wiedzy – odparła Merdice. – Jak 
więc 
możesz o to pytać mnie?
Dziewczyna zaśmiała się nerwowo i zaczęła w milczeniu krążyć po destylarni, to 
przystając 
nieruchomo, to wąchając jakiś napar, to znów dotykając ociekający sokiem 
woreczek. Kiedy 
wreszcie spojrzała na zielarkę, jej oczy błyszczały, a ciało zesztywniało.
– To do spełnienia tego zadania zostałyśmy powołani – szepnęła. – Nasz czas jest 
już blisko. 
Czy wiesz – dodała z nieswoim uśmiechem – że ostatniej nocy śniłam o czarnym 
wozie, 
o którym opowiadała mi moja matka, kiedy chciała mnie przestraszyć. Widziałam go 
tak 
wyraźnie, jakby był prawdziwy. Wsiadłam do niego i odjechałam. Zawsze myślałam, 
że to jest 
wóz śmierci.
– To był tylko sen – uspokoiła ją Merdice. – Masz zbyt bujną wyobraźnię. To 
jeszcze jedna 
z niepotrzebnych ludzkich cech. Inne opiekunki mają takie same problemy. Jeżeli 
istotnie masz 
jakiś cel czy zadanie, to obawiam się, że dopóki nie pozbędziesz się ludzkich 
lęków 
i przywidzeń, nie możesz liczyć na powodzenie.
– To nie jest przywidzenie czy bezpodstawna obawa, że jakaś obca siła zbliża się 
morzem do 
Krainy Dolin – odrzekła Aislinn, wpatrując się nie widzącymi oczami w 
nasłoneczniony 
dziedziniec. – I nie zaznam spokoju, dopóki nie dowiem się, dlaczego tu 
przybyli. Nie mogę 
przedostać się na Wielkie Pustkowie.
– A co jest na Pustkowiu? – zapytała zielarka.
– Nie mogę ci powiedzieć, ale musimy to chronić. – Dziewczyna pokręciła 
przecząco głową.
Kiedy w końcu znalazły się w obrębie murów Malmgarthu, zastały tam już obcych, 
którzy 
wyglądali dokładnie tak, jak widziała Aislinn we wróżebnej czarze Merdice. Było 
ich czterech, 
mieli na sobie podróżne opończe i kolczugi, lecz córka pani Eireny wyczuwała, że 
są to 
najemnicy, których w jakimś celu tak odziano i wyposażono. Pan Rufus i 
mieszkańcy zamku 
uznali ich za uczciwych i dwornych, a opowiastkę o poszukiwaniu wolnych ziem do 
zasiedlania 
za wiarygodną. To naturalne i zrozumiałe, że wysłannicy chcą się dowiedzieć, 
jaką ochronę 
Malmgartczycy uważają za właściwą i jakie niebezpieczeństwa mogą zagrażać ze 
strony 
Wielkiego Pustkowia.
Pozostali w Malmgarcie trzy dni. Trzeciego dnia rano Aislinn odszukała Mala. Był 
mglisty 
poranek i dziewczyna czekała na wzniesieniu terenu, wiedząc, że kuzyn wkrótce 
będzie 
przejeżdżać obok.
Ponagliła konia i wyjechała mu naprzeciw.
– Malu, do Krainy Dolin zakradło się zło – powiedziała zamiast powitalnych słów. 
– Ci 
obcy, których gościmy, nie są naszymi przyjaciółmi. Zwiastują wojnę i śmierć. 
Dawno temu na 
High Hallack napadli przybysze zza morza, byli uzbrojeni w dziwną broń i wozy, 
które jeździły 
bez koni. Naszą ojczyznę czeka nowy rozlew krwi, a wróg jest już na naszej 
ziemi.
– Skąd o tym wiesz? Czy to Merdice podsunęła ci tę myśl? Tylko ta stara wrona 
mogłaby coś 
takiego wykrakać. Nie jest bez skazy, jeśli chodzi o nieczyste sprawki, i dziwię 
się, że pan Rufus 
przez tyle lat ją toleruje.
– A co byś zrobił, gdybym ci wyznała, że jestem również nieczysta jak Merdice? A 
może 
jeszcze bardziej? Na własne oczy widziałeś, jak nazywałam rośliny i zwierzęta 
ich prawdziwymi 
imionami, i wiesz, że mam wiele innych zdolności będących darem Dawnych Ludzi. 
Nie jestem 
taka jak ty, Malu. Pierwsza Aislinn zginęła w martwo urodzonym dziecku. To Dawni 
Ludzie 
tchnęli życie w ciało stworzone przez panią Eirenę. Powinieneś o tym wiedzieć. 
Byłeś tam 
i zobaczyłeś, co zrobiła Merdice.
– Ja... Ja myślałem, że to koszmarny sen!
– To nie był sen. Tak jak nie jest snem fakt, że najeźdźcy już przenikają do 
Krainy Dolin i że 
przybysze z Alizonu znów szukają tego, co zostało ukryte na Wielkim Pustkowiu. 
Nawet teraz 
ich szpiedzy przebywają pod naszym dachem.
– Czego chcą Dawni Ludzie? Co mamy z nimi zrobić? Zabić?!
– Zasłużyli na śmierć. Ale my nie mordujemy gości, więc powinno się ich schwytać 
i odstawić na te ich statki. Gdyby tak postąpiono w całej Krainie Dolin z 
południa na północ, 
najeźdźcy dowiedzieliby się, że gotowi jesteśmy bronić tego, co zostało ukryte. 
Tym razem nie 
pokonają nas równie łatwo jak poprzednio.
Mal milczał i jego milczenie zaniepokoiło Aislinn. Może nie powinna była 
szczerze mówić 
mu o sobie?
– Skąd wiesz, że najeźdźcy nadchodzą z południa i odwiedzają wszystkie osady?
– Jest nas dziesięcioro martwo urodzonych, wszyscy jesteśmy tacy jak ja. Mearr 
mieszka na 
południu i przemawia do nas za pomocą myśli, a Hwitan, syn kuglarza, wiele razy 
przemierzył 
High Hallack z północy na południe. To, co zobaczyli, dowodzi, że nie wolno 
lekceważyć ich 
ostrzeżeń. Proszę, uwierz mi, Malu. Wszystkim mieszkańcom Krainy Dolin zagraża, 
straszne 
niebezpieczeństwo.
– Co dawni Ludzie chcieliby, żebyśmy zrobili? Czy mamy skrzyknąć się i stworzyć 
armię?
– Tak, ale trzeba to zrobić, zanim będzie za późno. Kiedy ostatnim razem na nas 
napadnięto, 
nasi przodkowie zbyt długo kłócili się między sobą o dowództwo. Nie powinniśmy 
się obawiać 
wyboru wodzów, którzy nami pokierują.
– Nami? Czy jesteś pewna, że chcesz, żeby cię do nas zaliczano? Jeżeli 
powiedziałaś prawdę, 
nic nie łączy cię z Krainą Dolin, gdyż należysz do Dawnego Ludu.
– High Hallack to moja ojczyzna i tylko to się liczy! – warknęła Aislinn.
– A więc chcesz mieszkać tutaj, w Malmgarcie, z Hrokiem, i wychowywać jego 
dzieci przez 
resztę życia? Czy właśnie tak zamierzasz postąpić?
– Nie wiem. Nie wolno mu ujawniać ludziom ich przyszłości – odparła z wahaniem.
– Tak też myślałem. Opuścisz Malmgarth, żeby przyłączyć się do takich jak ty. 
Nie chcesz 
mieć nic wspólnego z nami po tym, jak dowiedziałaś się, co mogą ci ofiarować 
Dawni Ludzie.
– Malu... ty i ja musimy trzymać się razem. Kiedy nadejdzie wezwanie, albo ja 
pojadę za 
tobą, albo ty pojedziesz za mną. Nie mogę bez ciebie żyć... chociaż wiem, że się 
na mnie 
gniewasz. Jesteś moim jedynym prawdziwym przyjacielem i nigdy nie będę miała 
innego.
– Będziesz miała swego męża Hroka.
– Nie pleć głupstw! Znam tylko jego imię i wiem, jak wygląda, i on wcale mnie 
nie 
obchodzi. Bez ciebie będę samotna przez resztę życia. Jesteś jak druga połówka 
mojej duszy, 
Malu.
– Twoja dusza pochodzi z butelki, którą Merdice nosiła w swojej starej torbie – 
odparł Mal. – 
Do czegóż to miałby się jej przydać zwykły człowiek, taki jak ja? A może wy, 
Dawni Ludzie, 
interesujecie się nami tylko dlatego, że potrzebujecie ochrony dla czegoś, co 
ukryliście na 
Wielkim Pustkowiu?
– Ja nie należę do Dawnych Ludzi – zaprotestowała Aislinn.
– Ależ tak, należysz. Znasz prawdziwe imiona wszystkich rzeczy. Możesz leczyć 
rany. 
Rozkazujesz chmurom burzowym. Rozmawiasz z osobami oddalonymi od ciebie o wiele 
mil. 
Przepaść, która nas dzieli, jest tak głęboka i szeroka, że nigdy nie zobaczymy 
ani jej dna, ani jej 
ścian. Jesteś jedna z nich i nigdy nie miałaś z nami nic wspólnego. Ale 
posłuchamy twojego 
ostrzeżenia. Dawni Ludzie mają dar popychania nas do walki.
Zatoczył koniem i pomknął w stronę Malmgarthu, pozostawiając ją samą. Aislinn 
ponagliła 
wierzchowca, pozwalając mu iść, dokąd zechce. Serce pękało jej z bólu, 
przepełniało ją poczucie 
beznadziejności i pustki. Wiedziała, że jej kuzyn cierpi, lecz zachowywał się 
jak zupełnie obcy 
człowiek.
Rumak zawiózł ją, chyba z przyzwyczajenia, do Miejsca Głosów. Tam zsiadła z 
konia 
i podeszła do siedziska słuchacza. Od razu usłyszała głos Mearr, która zapytała:
– Dlaczego jesteś taka smutna?
– Kocham śmiertelnika – odparła głucho Aislinn – a taka miłość od samego 
początku nie ma 
żadnych szans.
– A czy my nie jesteśmy śmiertelne? – zapytała Mearr. – Przecież nasze ciała są 
ludzkie, 
odczuwają identyczne lęki i pragnienia. Dlaczego nie miałybyśmy kochać 
śmiertelników?
– Moc nas rozdzieliła – odrzekła gorzko Aislinn. – Nigdy nie będziemy jak 
kobiety z ich 
ludu, z cała naszą wiedzą i głosami szepczącymi nam do uszu. Zostałyśmy 
stworzone do 
wypełnienia pewnej misji. Do ochrony tego, co jest ukryte na Wielkim Pustkowiu. 
Jak możemy 
być zwyczajne, skoro dźwigamy takie brzemię?
– Brzemię to będzie cięższe lub lżejsze w zależności od sytuacji – pocieszyła ją 
Mearr. – 
Kiedy nie będziemy musiały działać, prawie nie będziemy się różnić od 
zwyczajnych ludzi.
– Ale czy Mal przestanie mnie uważać za kogoś obcego, odmiennego, czy będzie 
mógł 
spojrzeć na mnie innymi oczyma? Gdybyśmy były tak wspaniałe i mądre, jak nam się 
wydawało, 
czy teraz cierpiałabym tak bardzo?
– My również jesteśmy ludźmi, siostro, a ponieważ mamy ludzką naturę, nie możemy 
niczego przewidzieć. To przerażająca mieszanka. Nawet nasi nauczyciele nie mogą 
przepowiedzieć naszej przyszłości.
– Dlaczego? Może i oni nie są ani tacy wielcy, ani mądrzy! Dlaczego musimy 
cierpieć?
Mearr milczała przez chwilę i Aislinn usłyszała głosy pozostałych martwo 
urodzonych. Ana 
w dzieciństwie spadła z konia, zraniła się w nogę i nadal odczuwała ból, a inni 
cierpieli podobnie 
jak córka pani Eireny. Fala skarg zalała jej umysł i Aislinn zapragnęła się 
wyłączyć. Wstała 
i cofnęła się o krok, a wtedy jakiś dźwięczny głos zagłuszył pozostałe. Wymówił 
tylko jedno 
słowo:
– Asmerillion!
Zawsze, kiedy obdarzano Aislinn starodawną wiedzą, robiło się jej słabo i przez 
chwilę 
drżała na całym ciele. Teraz zachwiała się na nogach i osunęła na kolana, a 
serce waliło jej jak 
oszalałe. Wyjawiono jej imię, które zawierało w sobie tyle mocy co jej własne. 
Było to 
prawdziwe imię Mala. Od tej chwili, jeśliby zechciała, mogłaby mu rozkazywać. 
Mal stałby się 
kukłą w jej rękach.
Jakąś cząstkę jej istoty ogarnęła radość i to uczucie walczyło w niej z 
przekonaniem, iż to 
byłoby nadużyciem mocy, złem, które może ją tylko unieszczęśliwić.
– Merdice! – zawołała w rozpaczy. W odpowiedzi opiekunka musnęła myślą jej umysł 
spoza 
rumowiska, za którym skrycie czekała, jakby spodziewając się, że zostanie 
wezwana. Idąc 
rozcierała w rękach jakieś ziele o ostrym zapachu.
– Powąchaj to. Rozjaśni ci umysł.
– Merdice, znam prawdziwe imię Mala.
– Nie wolno ci nigdy go użyć, bo zniszczysz miłość, jaka cię jeszcze darzy.
– Wiem o tym, ale boję się go stracić.
– Czy chcesz trzymać go w klatce? Czy już zapomniałaś, jak wielki ból sprawił ci 
widok 
uwięzionych ptaków?
Aislinn przestała chodzić tam i z powrotem. Znieruchomiała, wracając myślą do 
tamtej 
chwili, i lekki uśmiech rozchylił jej wargi. Uspokoiło ją ziele Merdice, a może 
własna mądrość. 
Powiedziała łagodniejszym, choć jeszcze smutniejszym głosem:
– Więc tak musi być. Nigdy nie użyję jego imienia, żeby przywiązać go do siebie, 
jeśli 
zechce odejść. Mal nie jest ptakiem, którego można więzić w klatce, to sokół i 
nie utrzymają go 
żadne więzy.
Nastał wieczór i gęsta rosa osiadła na ziemi, gdy Aislinn i Merdice dotarły do 
zamku. 
Dziewczyna miała przemoczone stopy i skraj sukni; nalegała, żeby opiekunka 
pojechała na jej 
koniu, a sama szła obok pieszo. Następnego dnia rano dostała gorączki i została 
w łóżku pod 
opieką pani Eireny i Merdice. Była to dziwna para, pogodzona jednak przez los, 
który im obu 
powierzył opiekę nad Aislinn.
Dziewczynę irytowała ta strata czasu i coraz to posyłała zielarkę po kolejne 
mikstury, które 
miały zmniejszyć gorączkę, lecz po krótkich przerwach gorączka znów wzrastała. W 
nocy 
Aislinn przewracała się z boku na bok, dręczona snami o czarnym wozie i o 
obdartym ze skóry 
wole.
– Gdzie jest Mal? – zapytała trzeciego dnia. Twarz miała bladą i podkrążone od 
gorączki 
oczy. – Muszę zobaczyć Mala... zanim odejdę.
Pani Eirena próbowała ją uspokoić, ale córka nie przestawała wzywać kuzyna.
– Mal odjechał – wyznała w końcu z lękiem. – Pojechał z Rufusem, żeby połączyć 
siły 
z panem Brettfordem.
– Brettford – szepnęła Aislinn, po czym zamknęła oczy i osunęła się na posłanie, 
jakby 
opuściły ją siły. – Ten fatalny Brettford! Trzeba go powstrzymać... zanim czarny 
wóz...
Matka Aislinn i Merdice spojrzały po sobie. Nigdy się nie lubiły, lecz teraz 
jakby o tym 
zapomniały.
– Czy nic nie możesz zrobić? – szepnęła pani Eirena. – Moja córka umiera!
– To nie jest zwyczajna gorączka – odrzekła powoli zielarka. – Pani, to dziecko 
niecałkowicie jest twoją córką. Są siły, które mają nad nią władzę, siły, 
których nie mogłabyś 
zrozumieć. Kiedy twoje dziecko umarło, przyprowadzono ją do ciebie w pewnym 
celu. Dawni 
Ludzie nie chcą, żeby ich wiedza zaginęła bez śladu.
Ukryli bowiem coś na Wielkim Pustkowiu i nie można dopuścić, żeby to wpadło 
w niewłaściwe ręce. To dziecko jest jednym z dziesięciu, które mają chronić tę 
tajemnicę. Jeżeli 
zechce wypełnić swoje zadanie, będzie musiała pozostawić ciebie. Mala i 
wszystko, co kocha. 
Szamocze się między swymi dwiema naturami – śmiertelną i przedwieczną. To ta 
wewnętrzna 
walka powodowała gorączkę. Jest przecież jeszcze dzieckiem, a musi dokonać tak 
trudnego 
wyboru.
Pani Eirena osunęła się na kolana przy łóżeczku Aislinn i powiedziała, patrząc 
na twarz 
córki:
– Czy byłam zbyt dumna, zbyt chciwa? Chciałam, żeby odziedziczyła Malmgarth i 
miała 
bogatego męża. Powinnam była pozwolić wybrać jej Mala. Mal zatrzymałby ją tutaj. 
Ona kocha 
tylko jego, a ja byłam o to zazdrosna. Teraz utracę ją na zawsze, czyż nie tak, 
Merdice?
– Nie wiem, pani. Ktoś taki jak ja nie umie przepowiedzieć przyszłości.
– Córeczko, czy mnie słyszysz? – Eirena nachyliła się jeszcze niżej nad Aislinn. 
– Zerwę 
twój kontrakt małżeński z Hrokiem. Musisz odzyskać siły. Jest coś, co musisz 
zrobić – misja, dla 
której cię przysłano. Jeżeli Mal jest twoim przeznaczeniem, powinnaś pójść za 
nim. Nikt ci 
w tym nie przeszkodzi. Nadal jesteś moją córką, kimkolwiek nadto jeszcze jesteś. 
Niech głupcy 
i tchórze mówią, co chcą, ja jestem dumna z tego, że cię urodziłam.
Sen Aislinn stał się spokojniejszy. Obie kobiety czuwały nad chorą prawie do 
świtu, kiedy 
zdrzemnęła się nawet czujna Merdice. Dziewczyna zaś obudziła się i cicho wstała. 
Jej matka 
spała skulona na krześle, z głową wspartą na rękach. Aislinn pocałowała ją 
lekko, a potem 
dotknęła ramienia Merdice.
– Już czas – szepnęła, wkładając tylko buty i opończę. – Czarny wóz nadjeżdża.
Zielarka rozbudziła się w okamgnieniu i wyszła za nią na schody. Prowadzące na 
dziedziniec 
drzwi były zamknięte na sztaby i wielkie zamki, ale wszystkie odsunęły się 
bezszelestnie, drzwi 
zaś otwarły, pozwalając przejść dziewczęciu i staruszce, później zaś równie 
cicho zamknęły.
Aislinn wyszła na środek dziedzińca. Księżycowa poświata odbijająca się w 
jasnych włosach 
otoczyła jej głowę srebrzystą aureolą. Wydawało się, że słyszy dźwięki, które 
nie docierają do 
uszu jej opiekunki.
– Dziecko, jesteś chora... – zaczęła Merdice.
– Nadjeżdża! – szepnęła nagle Aislinn.
Przerywany trzaskiem bata daleki grzechot drewnianych kół brzmiał niemal jak 
uderzenie 
pioruna. Stawał się coraz głośniejszy i bliższy. Dziewczyna zwróciła się w 
stronę odrzwi wielkiej 
zamkowej bramy, która miała pozostać zamknięta aż do powrotu pana Rufusa. Nic 
nie mogło się 
przez nie przedostać – a przecież w bramie kłębiła się ciemna chmura 
pobłyskująca wirującymi 
ognikami, która stopniowo przybrała kształt ogromnego, czarnego wozu o dwóch 
pełnych 
kołach, pokrytych znanymi Merdice symbolami. Ciągnął go wielki wół, szary, 
połyskujący 
i ociekający krwią. Zbliżał się ku nim nieubłaganie jak w koszmarnym śnie. 
Zakapturzony 
woźnica trzasnął batem tak głośno i z taką siłą, że podmuch powietrza szarpnął 
włosami 
i opończami Merdice i Aislinn.
Zielarka chwyciła dziewczynę za ramię i spróbowała odciągnąć ją na bok. Nie 
zdołała nawet 
ruszyć jej z miejsca. Czarny wóz zatrzymał się, a woźnica przywołał je ruchem 
bata. Po 
wszystkich metalowych częściach wozu pląsały niebieskie płomyki. Aislinn 
pociągnęła za sobą 
Merdice, nie zważając na jej protesty, które zagłuszył wiatr.
IV
W wozie byli wszyscy. Szmer przeszedł wśród martwo urodzonych i ich opiekunek, 
kiedy 
Aislinn zajęła swoje miejsce. Porozumiewano się bezdźwięcznie, a przecież 
Merdice słyszała 
ożywioną rozmowę. Nie zdawała sobie sprawy, że opuścili Malmgarth wśród huku 
wichury, 
trzasku piorunów, w niesamowitym świetle „błyskawic. Taki widok zobaczyli ci, 
którzy 
pozostali w zamku. Czarny wóz nie jechał, jak jego wykonany przez ludzi 
odpowiednik, po 
którejś ze zrytych koleinami dróg krainy Dolin, lecz unosił się w powietrzu, 
otoczony kłębami 
mgły.
Aislinn wytężyła wszystkie zmysły, by ustalić, dokąd są wiezieni.
– Jedziemy na północ, w stronę Wielkiego Pustkowia, Merdice – powiedziała 
zaniepokojona. 
– Oddalamy się od bitwy, która toczy się pod Brettfordem. Mal i Rufus nie zdążą 
porozumieć się 
z pozostałymi wielmożami, zanim wróg wyląduje na naszym wybrzeżu. Dlaczego 
jedziemy na 
północ, kiedy konflikt ma miejsce na południu? – podniosła głos, by wszyscy 
mogli ją usłyszeć, 
ignorując zarazem Merdice, która starała się ją uciszyć.
Woźnica w szarej opończy odwrócił się; jego twarz majaczyła jak cień w głębi 
kaptura. 
Odpowiedział:
– Jeżeli mieszkańcy High Hallacku nie zdołają się porozumieć w sprawie dowództwa 
armii, 
ich kraj znów zostanie zniszczony. Osobno nie zdołają się przeciwstawić 
uzbrojonym w straszną 
broń najeźdźcom z Alizonu.
– Moglibyśmy im pomóc, zamiast jechać na Pustkowie! – nie ustępowała Aislinn.
– Taki już ich los, skoro są uparci i głupi. Oni często tak wojują ze sobą, 
powodowani duma 
i podejrzliwością.
Śmiertelnicy rodzą się, żeby walczyć i ginąć w błahych sprawach. Staną do boju, 
skupiając 
na sobie całą uwagę wroga, my zaś tymczasem zajmiemy pozycje, żeby bronić tego, 
co zostało 
ukryte.
Aislinn pomyślała o Malu i nagły przypływ uczucia jak ożywczy wiatr musnął 
umysły 
martwo urodzonych, przywracając im swobodę wyboru i uwalniając spod wpływu 
woźnicy.
– Moi rodzice i bracia zginą, jeżeli w jakiś sposób im nie pomogę – odezwała się 
Mearr. – 
Oni nigdy nie odwrócili się ode mnie.
Zawtórowała jej rosnąca fala protestów.
– Zawróć i jedź na południe – Aislinn zwróciła się do woźnicy.
– Chcesz się przeciwstawiać woli Dawnych Ludzi? Ja nie mogę ich nie posłuchać. 
Polecili 
mi przywieźć was do Miejsca Mocy i muszę to zrobić.
– Rozkazuję ci zawrócić na południe albo nazwę cię twoim prawdziwym imieniem – 
odparła 
Aislinn. – Znam cię i nie boję się ciebie!
Słysząc te zuchwałe słowa, opiekunki martwo urodzonych skuliły się ze strachu, a 
Merdice 
spróbowała posadzić wychowankę na dnie wozu.
– Aislinn! To jest bunt! Nikt nie walczy z Dawnymi Ludźmi w taki sposób! Nie 
możesz 
zmienić tego, co postanowili!
– Czy Dawni Ludzie decydują o losie śmiertelników? – zapytała ją córka pani 
Eireny. – Czyż 
nie mamy wolnej woli i nie możemy robić tego, co uznamy za słuszne? Nawet nasi 
pobratymcy 
nie mają prawa twierdzić, że mieszkańcy High Hallacku muszą zginąć, by ocalić 
to, co zostało 
ukryte. Ja zaś twierdzę, iż nie zginą, jeżeli zawrócimy i przyjdziemy im z 
pomocą, tak jak 
powinniśmy. Pomimo wszystko, co nas od nich różni, jesteśmy śmiertelni tak jak 
oni. 
Odwracając się od nich, zdradzamy samych siebie!
– Aislinn! – zawołała ze zgroza Merdice. – Nie możesz tak mówić! Sama nie wiesz, 
co 
robisz! Możesz skazać na zagładę nie tylko siebie, ale i pozostałych martwo 
urodzonych! Cała 
żmudna praca i dalekosiężne plany Dawnych Ludzi obrócą się wniwecz!
– Może powinny – rzuciła któraś z opiekunek!
– Umieszczenie takich dusz w śmiertelnych ciałach było błędem! Cóż to za ohydne 
połączenie mocy i emocji!
– Zamilczcie! – rozkazała Aislinn. – Zawrócimy. Wszyscy znamy imię woźnicy i ja 
pierwsza 
je wypowiem.
– Jesteś parodią mocy Dawnych Ludzi – syknął woźnica. – Nie, nie możesz wydać 
takiego 
rozkazu!
– A jednak uczynię to – odrzekła spokojnie. – Masz na imię Weard i rozkazuję ci 
zawrócić.
– Stanie się, jak rozkazałaś – odpowiedział z rezygnacją woźnica.
– Zawróć, Weardzie! – zawołali chórem martwo urodzeni, podczas gdy ich 
przerażone 
opiekunki skuliły się na dnie wozu.
Weard smagnął powietrze batem, rozsiewając wokół ogłuszające grzmoty i 
błyskawice. 
Czarny wóz zakołysał się i zatrząsł jak statek na wzburzonym morzu i zawracając 
ze zgrzytem, 
omal się nie przewrócił. Wielki wół prychnął, roztrząsając strzępy opadającej z 
pyska piany 
i znów rzucił się do przodu.
– Zawróciliśmy na południe, Merdice! – zawołała radośnie Aislinn, potrząsając 
opiekunką.
– Coś podobnego nigdy dotąd się nie zdarzyło! – jęknęła zielarka. – 
Przeciwstawiliście się 
Dawnym Ludziom!
– Nie – odezwała się Mearr. – Teraz to my jesteśmy Dawnymi Ludźmi. Sami 
podjęliśmy 
decyzję.
Jechali czarnym wozem, póki nie zrobiło się jasno, ale i wówczas nie mogli nic 
dostrzec 
poprzez kłębiące się wokół nich chmury. W końcu Weard odwrócił się i powiedział 
przez ramię 
do Aislinn:
– Jesteśmy blisko celu. Wkrótce was tam zostawię i będziecie mogli wypróbować 
swoje 
umiejętności w walce z losem, który kieruje życiem tych śmiertelników.
– Znajdziesz sobie jakąś kryjówkę i zaczekasz na nasz powrót – odpowiedziała 
córka pani 
Eireny.
Weard wybrał ruiny na szczycie wzgórza górującego nad Brettfordem, niedaleko od 
brzegu 
morza. Zielone łąki i pola otaczały zamek, broniony przez fosę i szańce, na 
których pasły się 
owce i bydło. Jedyną oznaką, iż dzieje się coś niezwykłego, były jasne chorągwie 
powiewające 
nad twierdzą ku czci znamienitych gości. Drużynnicy pana Brettforda w pełnym 
rynsztunku 
właśnie eskortowali zdążające do zamku poselstwo najeźdźców.
– Brettford paktuje z wrogiem – szepnęli z niepokojem martwo urodzeni.
Aislinn badawczo przyjrzała się okolicznym wzgórzom. Drużynnicy z pozostałych 
włości 
trzymali się na dystans w rozrzuconych po zboczach obozowiskach, czekając na 
rozkazy swoich 
panów obradujących w zamku. Wróg tymczasem wyładowywał ze statków na brzeg ludzi 
i sprzęt.
W zatoce kołysały się cztery statki, w niczym niepodobne do ujrzanych kiedyś 
przez jedno 
z martwo urodzonych. Wszystkie były szare, głęboko zanurzone w wodzie i 
wyposażone 
w nieznane przyrządy zamiast masztów i żagli. Ich trzewia nieustannie wypluwały 
nieprzyjacielskich żołnierzy, którzy brodząc w płytkiej wodzie, wychodzili na 
brzeg. W dużym 
obozie kolejne oddziały piechoty ustawiały się w szyku. Na oczach Aislinn cztery 
małe statki 
przepłynęły przez zatokę i warcząc wypełzły na plażę. – Poruszały się bez 
żadnych widocznych 
środków napędu. Kiedy tak im się przyglądała, jakaś jej cząstka rozpoznała 
statki i istotę 
zagrożenia. Wśród tych cudzoziemców kryło się starożytne zło, którego zaczęła 
szukać za 
pomocą myśli, po kryjomu, ostrożnie, żeby nie ujawnić swojej obecności.
– Oni przywołali jakąś moc – szepnęła. – Wyczuwam tam chłód, coś, czego nie 
umiem 
nazwać. Coś, co nie ma nic wspólnego ani ze śmiertelnikami z Krainy Dolin, ani z 
przybyszami.
Dotknęła ręką Merdice i jej opiekunka wydała zduszony okrzyk, kiedy Aislinn 
przekazała jej 
tę wizję. Starożytne zło żyło i nagle zdało sobie sprawę, że jest obserwowane. 
Podobnie reaguje 
niedźwiedź, który w środku zimy na odgłos polowania ocknął się w swojej gawrze. 
Zło czujnie 
jęło badać otoczenie, Aislinn tedy pośpiesznie wycofała swoje myśli.
– Musimy wracać – zaszeptała Merdice. – Sami go nie przekonamy. Jest złe i 
bardzo stare!
– My również jesteśmy starzy, a przecież nie ma w nas zła – odrzekła na to jej 
wychowanka. 
– Hwitanie, czy znasz imiona sztormów, a także powietrznych i morskich 
olbrzymów?
Syn kuglarza przyjrzał się badawczo zatoce i zakotwiczonym w niej 
nieprzyjacielskim 
statkom i jego oczy zabłysły.
– Oczywiście, że znam imiona władców nieba i wody – oświadczył. – Najwyższy 
czas, żeby 
wystąpili przeciwko statkom, które wtargnęły w ich włości
– Jeszcze nie, Hwitanie. Zabierz ze sobą Hagana i Ehrena – powiedziała Aislinn. 
– Mearr, 
Ana i Adall – wy pójdziecie brzegiem morza i odnajdziecie nieprzyjacielskie 
obozy. Wy zaś, 
Lilias, Eanraic i Kining, podążycie drogami odchodzącymi od zatoki i dogonicie 
tych żołnierzy, 
którzy już wkroczyli na ziemie High Hallacku. Znamy prawdziwe imiona wszystkich 
stworzeń, 
umiemy przyjąć ich postacie i możemy skierować powietrze, ziemię i wody przeciw 
najeźdźcom. 
Każdy kamień, każdy liść i gałązka musi wystąpić przeciw wrogom. Na lądzie 
musimy zesłać na 
nich katastrofy. W ten sposób pomożemy obrońcom. Zapędzimy ich z powrotem na 
statki, a te 
później odegnamy od naszych wybrzeży. Merdice i ja pójdziemy do Brettfordu i 
zjednamy sobie 
poparcie armii Krainy Dolin.
– Pani. – Po raz pierwszy Merdice zwróciła się z szacunkiem do Aislinn. – Nie 
chciałabym, 
żeby któreś z martwo urodzonych wpadło w ręce Alizończyków i zła, któremu oni 
służą. 
Mogliby wykorzystać moc, która jest w was.
– Boisz się, Merdice? Jeżeli wolisz iść z tamtymi, proszę bardzo, ja jednak 
muszę się udać do 
Brettfordu. Tam jest Mal i Rufus. Muszę ich ostrzec, że nie powinni zawierać 
rozejmu 
z najeźdźcami.
– Moim zadaniem jest strzec ciebie, dokądkolwiek się udasz – odrzekła lojalnie 
Merdice. – 
Jeśli ty tam idziesz, ja z tobą, nawet jeżeli czeka nas pewna śmierć. – Wyjęła 
ostry sztylet 
z pochwy i wsunęła go do rękawa. – Nie wezmą nas żywcem – mruknęła pod nosem.
Aislinn nie czekała na zapadnięcie zmroku, mimo że jej opiekunka powtarzała tę 
radę aż do 
znudzenia. Nie kryjąc się podchodziły do zamku. Po drodze spotkały konny oddział 
Alizończyków z pobliskiego obozowiska. Jeźdźcy przyjrzeli się dziewczynie i 
staruszce 
z wilczym błyskiem w oczach. Broń trzymali w pogotowiu, jakby oczekując, że 
zostaną 
zaatakowani. Merdice prychnęła cicho, pogardliwie, i Aislinn bez trudu odczytała 
jej myśli. Ci 
żołnierze to zwykły alizoński motłoch, najemnicy o czystych tarczach, którzy 
zabiliby każdego, 
byleby cena była odpowiednia.
– A oto gęsi do oskubania – zadrwił któryś, śmiejąc się złowrogo, reszta zaś mu 
zawtórowała. Jeźdźcy okrążyli Aislinn i Merdice, zagradzając im drogę.
– Wynoście się! – warknęła zielarka. – To jest panienka Aislinn z Malmgarthu i 
marny 
będzie wasz los, jeśli spróbujecie ją skrzywdzić.
Alizończycy zaśmiewali się ordynarnie i jeden wyciągnął brudną rękę, żeby 
dotknąć włosów 
dziewczyny. Aislinn uchyliła się zręcznie i wypowiedziała na głos wspólne imię 
koni:
– Hesturfljott!
Wierzchowce wrogów natychmiast zaczęły się wyrywać, stawać dęba i podrzucać 
zadami. 
Zaskoczeni jeźdźcy usiłowali nad nimi zapanować krzycząc i okładając je batami.
– W tym są jakieś czary! – wrzasnął dowódca oddziału. – Przybyliśmy tu w pokoju, 
żeby 
prowadzić rokowania, a zostaliśmy zaatakowani za pomocą czarów!
– Hesturfljott! Strjuka! – zawołała Aislinn, dodając do imienia rozkaz do biegu. 
Konie 
pomknęły, parskając dziko, a wokół ich rozszerzonych źrenic pojawiły się białe 
obwódki.
Wiedząc, iż Psy z Alizonu nie wrócą dopóty, dopóki zdoła porozumieć się z ich 
wierzchowcami, córka pani Eireny ruszyła w stronę szańców otaczających twierdzę.
Przy ufnie otwartej bramie Aislinn i Merdice zastały mieszaną wartę z 
Alizończyków 
i żołnierzy High Hallacku, podejrzliwie trzymających się w bezpiecznej 
odległości od siebie. 
Dwóch Psów o szczurzych twarzach zagrodziło im drogę lancami i obrzuciło 
nieufnymi 
spojrzeniami.
– Odejdźcie! – rozkazała Merdice. – To jest pani Aislinn, narzeczona młodego 
pana Hroka. 
Nie odważycie się jej nie wpuścić.
– Nie możecie tu wejść – oświadczył stojący bliżej Pies. – Nikomu nie wolno 
wejść, dopóki 
nasz wódz Beorg i kapłani są w środku. Nie wiemy, może knujecie jaką zdradę?
Alizończycy zaśmiewali się nieprzyjemnie, rzucając pożądliwe spojrzenia na 
Aislinn.
Żołnierze High Hallacku przysłuchiwali się uważnie tej wymianie zdań, pełni 
dezaprobaty 
wypisanej na twarzach.
– Pozwólcie przejść tej damie – przemówił ich dowódca. – Weźmiemy na siebie 
odpowiedzialność, jeśli te kobiety zagrożą waszemu wodzowi i jego czarownikom. 
Nie 
dostrzegam w tej młódce nic przerażającego.
– Nikt nie przejdzie! – warknął Pies, opuszczając niżej lancę. – To podejrzane, 
że pozwalacie 
jej przejść. Nie podoba mi się to.
– Zachowamy rozejm, jeśli wy zrobicie to samo – odparował drużynnik Brettforda. 
– Czy 
oskarżacie nas, że go łamiemy?
Alizończycy ścisnęli mocniej lance i niepostrzeżenie przyjęli pozycje obronne. 
Aislinn 
wiedziała jednak, z jakiego metalu odlano ich broń i przemówiła doń. Lance 
wyrwały się z rąk 
właścicieli, tryskając snopami iskier.
– To czarownice! – rozległ się wrzask któregoś z Psów; kurczowo zaciskał 
poparzone, bolące 
ręce.
Czwórka nieprzyjacielskich żołnierzy chwyciła łuki, ale córka pani Eireny 
wypowiedziała 
imię drzewa, z którego je sporządzono i wszystkie strzały chybiły. Niektóre 
nawet zawróciły 
i skierowały się ku łucznikom; Aislinn odpowiednio się w tym celu 
skoncentrowała, choć 
Merdice niecierpliwie szarpała ją za opończę.
Psy z Alizonu cofnęły się na bezpieczną odległość. Na ich zarośniętych twarzach 
malowało 
się niedowierzanie. Drużynnicy Brettforda w milczeniu otworzyli bramę, wpatrując 
się 
z zaskoczeniem w mijającą ich dziewczynę.
Przed wielką salą czaiła się szóstka wrogów, którzy z groźnymi spojrzeniami 
zastąpili 
kobietom drogę. Drzwi uchyliły się lekko i wysunęła się głowa następnego Psa z 
Alizonu, który 
rozglądał się podejrzliwie ponad szczytem tarczy. Aislinn nazwała drzewo, z 
którego desek zbito 
te drzwi; oba skrzydła nagle otworzyły się z takim trzaskiem, jakby uderzyła w 
nie jakaś mocarna 
pięść. Stojący na progu czterej Alizończycy cofnęli się z niedowierzaniem. 
Zbliżała się ku nim 
smukła dziewczyna o jasnych włosach, które spływały jej na ramiona, pozostając w 
ciągłym 
ruchu, jakby żyły własnym życiem. Jej postać zamigotała, zmieszała się z 
niezliczonym 
mnóstwem jakichś twarzy, kształtów i strojów, aż wreszcie przestali się 
orientować, z kim mają 
do czynienia. Cofali się przed nią krok za krokiem i tak weszła do wielkiej 
sali.
Wśród siedzących przy długim stole mężczyzn był pan Brettford, Hrok, Rufus i 
Mal. 
Wszyscy oni wstali, skonsternowani jej wtargnięciem.
Aislinn przemówiła, a jej głos odbił się echem od kamiennych ścian.
– Panie Brettfordzie, panie Rufusie i wszyscy panowie z Krainy Dolin, nie 
zawierajcie 
żadnych układów z najeźdźcami. Tak szybko już zapomnieliście, co się stało za 
życia waszych 
ojców, kiedy to te same Psy z Alizonu napadły na High Hallack i go spustoszyły?
Hrok i jego ojciec wypowiedzieli półgłosem pierwsze oskarżenia:
– Cóż to za kobieta? Czy to czarownica?
– Ona włada mocami!
Wódz Alizończyków i jego trzej czarownicy w szarych opończach popatrzyli spode 
łba na 
Aislinn. Zbadała ich umysły i napotkała kryjącą się w nich ciemność, która 
cuchnęła złem.
– Ci czarownicy zadają się z nieczystymi mocami – oświadczyła – a poza tym 
przybyli pod 
protekcją tamtych niesamowitych cudzoziemców. Wszystko to źle wróży Krainie 
Dolin.
– Nie damy się zwieść żadnym dziwnym mocom, skądkolwiek pochodzą. – Pan 
Brettford 
wstał i gniewnie przywołał ruchem ręki swoich ludzi: – Wyprowadźcie 
Malmgartczyków i ich 
czarodziejkę za bramę i dopilnujcie, żeby tu już nie wrócili. Niniejszym zrywam 
z nimi wszelkie 
więzy, odrzucam wszystkie zobowiązania i wykluczam wszystkie przyszłe koligacje. 
Malmgarth 
przestał istnieć dla mieszkańców zamku Brettford.
Mal, stojący dotąd nieruchomo, odwrócił się jak osaczony wilk ku oskarżycielom 
Aislinn.
– Głupcy! – warknął. – Pani Aislinn mówi prawdę! W głębi duszy dobrze o tym 
wiecie. Nie 
możemy zawrzeć rozejmu z Alizończykami i załogami tamtych niesamowitych okrętów, 
skoro 
i jedni, i drudzy pragną tylko naszej zguby. Niech wszyscy tu obecni wiedzą, że 
popieram panią 
Aislinn i każdy, kto ją atakuje, mnie atakuje.
– Wyprowadźcie ją za mury! – Brettford nie zwrócił uwagi na słowa Mala. – Nie ma 
tu dla 
niej miejsca, gdyż swymi ohydnymi mocami może wyrządzić wiele zła niewinnym 
śmiertelnikom. I pomyśleć, że mój syn o mało się z nią nie ożenił!
– Ona jest skażona czarami Dawnych Ludzi – dodał Hrok. – Mówią, że martwo 
urodzeni 
władają nieznanymi siłami.
– Aislinn jest darem Dawnych Ludzi – odparował Mal – by nas chroniła przed 
wrogami 
i przed naszym szaleństwem.
– Nie chcemy żadnych darów od Dawnych Ludzi – odrzekł pan Brettford. – Zabieraj 
swoją 
czarownicę i wracaj do Malmgarthu. Nie skoligacimy się z tymi, którzy zadają się 
ze złymi 
mocami.
– Złymi mocami! – parsknął pogardliwie Rufus. – Nie ma nic złego w pani Aislinn, 
która jest 
dziedziczką Malmgarthu. Znam ją od urodzenia i nigdy dotąd niczego podobnego nie 
zrobiła. 
Jeżeli według ciebie to ma być zło, to Malmgarth nie powinien się do ciebie 
przyłączać!
– Ja mówię to samo! – zawtórował mu Merelow, pan na Wealdmarze. – Sprzymierzam 
się 
z Malmgarthem i z panią Aislinn.
– I ja – dodał pan na Traedwyth, robiąc krok do przodu i z brzękiem uderzając 
toporem 
w kamienną posadzkę. Sześciu innych wielmożów i ich głównych dostojników 
wystąpiło do 
przodu, żeby ogłosić swoje poparcie dla dziedziczki Malmgarthu.
Była to blisko połowa zgromadzonych i obie grupy spojrzały na siebie czujnie. 
Napięcie 
w sali wzrosło, gdy Beorg z Alizonu i jego świta odeszli z groźnymi minami. 
Naczelny 
czarownik, Duru, zatrzymał się na chwilę przed Aislinn i utkwił w niej wzrok, 
próbując odczytać 
jej myśli i ocenić siły. Wzdrygnęła się pod tym nieczystym dotknięciem i 
odparowała atak.
– Jeszcze się spotkamy – mruknął mijając ją. Aislinn zbliżyła się do stołu i 
omiotła 
siedzących po obu stronach mężczyzn gniewnym spojrzeniem.
– Nadal się kłócicie, a powinniście się zjednoczyć, gdyż najeźdźcy ujadają przed 
naszymi 
drzwiami – powiedziała. – Poza mną jest jeszcze tylko dziewięcioro martwo 
urodzonych. 
Przebywają teraz wśród wzgórz, zawracając wroga najlepiej, jak potrafią, inni 
usiłują nie 
dopuścić, żeby załogi niesamowitych statków wysadziły na ląd więcej 
nieprzyjacielskich 
żołnierzy.
– Nie jest ich zbyt wielu – odrzekł pogardliwie Brettford – i mają mało koni. Co 
mogą 
zrobić, gdy każdy z nas ma pod swoimi rozkazami pięćdziesięciu ludzi?
– Nie jest ich wielu, ale mają broń, jakiej nigdy nie widzieliśmy – oświadczyła 
Aislinn. – 
Musicie zaraz odwołać swoje drużyny ze wzgórz, zanim cudzoziemcy i ich jeżdżące 
po lądzie 
statki ruszą na naszą ziemię. Już nie pamiętacie, co stało się w czasach waszych 
ojców, kiedy 
Alizończycy zniszczyli Krainę Dolin, zalewając ją krwią i dokonując masowych 
morderstw?
– Podczas gdy wy się spieracie, Beorg gromadzi swoich, szykując się do ataku – 
wtrąciła 
Merdice. – Jak długo jeszcze zamierzasz siedzieć i strzępić język, Brettfordzie?
– Połowa z nas gotowa jest bronić naszej ziemi – powiedział Rufus ponuro. – 
Niech ci, 
którzy nie boją się walczyć o życie i wolność, skupią się pod swoimi 
sztandarami, a Malmgarth 
poprowadzi was do zwycięstwa!
Panowie na Wealdmarze, Traedwyth, Ulfmaer i Faerwoldzie wzięli na ramiona broń i 
wyszli 
na dziedziniec za Rufusem i Malem. Natychmiast osiodłano i przyprowadzono ich 
konie. Ruszali 
już z kopyta, gdy rozległ się okrzyk z blanków. Wstrzymali konie.
– Zbliżają się! Beorg i jego Psy, i jakaś machina!
– Za późno! Wpadliśmy w pułapkę! – jęknęła Merdice.
– Nie wpadliśmy – odpowiedział Mal. – Jest ich mniej niż nas. Zapędzimy ich z 
powrotem 
do morza. Nie dostaną nawet piędzi naszej ziemi.
Aislinn zarekwirowała dla siebie konia i wskoczyła na siodło, nim Merdice czy 
ktokolwiek 
inny zdążyłby zaprotestować. Szepnęła mu coś do ucha i skierowała się w ślad za 
Malem. Nie 
sprzeciwił się temu żaden z wojowników. Tylko Mal spojrzał na kuzynkę z 
dezaprobatą, wiedząc 
skądinąd, iż nic nie zdoła zmienić jej decyzji. Na wszelki wypadek zbliżył się 
do niej, obserwując 
czujnie wroga.
Oddział żołnierzy wraz z jedną z wojennych machin zbliżał się ku głównej bramie 
Brettfordu. Na przedzie jechało dziesięciu Alizończyków, a ich hełmy i tarcze 
zdobił wizerunek 
jaszczurkopodobnego stwora. Za jeźdźcami maszerowało dziesięciu piechurów, za 
nimi zaś 
podążała dziwna machina o groźnym wyglądzie. Poruszała się jak mały statek bez 
żagli, warcząc 
i zgrzytając.
Malmgarthowie i ich sprzymierzeńcy opuścili podcienie bramy i zatrzymali się, 
patrząc na 
wrogów, którzy właśnie zbliżali się do pierwszego szańca. Gdyby twierdza była 
należycie 
obsadzona, oddział harcowników wciągnąłby napastników w zasadzkę i w krótkim 
czasie 
rozprawił się z taką garstką.
Aislinn nie odrywała wzroku od nacierających. Niespokojny wiatr szarpał jej 
włosy. Głosy 
martwo urodzonych zaszeptały w jej uszach.
– Wróg wylądował w Arnwoldzie – powiedziała Aislinn, skinieniem głowy wskazując 
na 
południe – i liczący dwudziestu żołnierzy oddział podąża w głąb kraju. Jeszcze 
więcej znajduje 
się na zachodzie, gdzie dotarli już do Waleis.
– A ci tutaj? – zapytał Mal.
– To zwyczajni żołnierze i zwyczajne konie. Ale ta machina, która jeździ na 
kołach 
o własnych siłach, to coś zupełnie innego. Nie znam imion metali, z których ją 
wykonano. Dla 
mnie są one bezimienne. Wewnątrz niej jest dwóch ludzi załogi. – Dotknęła myślą 
ich umysłów, 
które najpierw zareagowały ciekawością, a później nagłym gniewem i pośpiesznym 
wycofaniem 
się. Fala dotkliwego chłodu przeszła ciało dziewczyny, chłodu nie z tego świata. 
Był równie 
groźny jak ciemność, którą wyczuła w słowach Beorga.
Niezwykła machina zatrzymała się i skierowała podobny do pyska przód w stronę 
jeźdźców. 
Alizońscy wojownicy ustawili się po obu jej stronach, a Beorg podjechał do 
Rufusa i Mala 
z zadufaną miną.
– Ta twierdza wpadnie nam w ręce przed nocą – powiedział, spoglądając na nich 
złośliwie. – 
Zabierajcie się stąd ze swoją czarownicą i ukryjcie wśród wzgórz, chyba że 
jesteście gotowi dziś 
umrzeć. Dokądkolwiek pójdziecie, wykurzymy was jak lisa z nory.
– To wy zostaniecie dzisiaj rozpędzeni na cztery wiatry, które rozwieją 
alizońską sieczkę! – 
odpowiedział Rufus.
– Pożałujecie tej decyzji – oświadczył Beorg, ściągając wodze i usuwając się z 
drogi 
machinie wojennej.
Przez długą chwilę nic się nie poruszało. Z wnętrza niesamowitego pojazdu 
dobiegały ciche 
trzaski.
Nagle Aislinn wymówiła jedno słowo i wszystkie stojące obok niej i za nią 
wierzchowce 
odskoczyły na boki. W tym właśnie momencie z alizońskiej machiny trysnął słup 
dymu, któremu 
towarzyszył gwałtowny wybuch. Kamienny filar głównej bramy Brettfordu, przed 
którym 
dotychczas stali, rozprysnął się na odłamki. Konie już nie potrzebowały 
ostrzeżeń Aislinn; 
ruszyły w panice, parskając i przewracając oczami z przerażenia, a jeźdźcy 
daremnie próbowali 
je okiełznać.
Rumak Aislinn jak szalony rzucił się w bok, w fontannie żwiru runął w dół nasypu 
i ryjąc 
bruzdę, zatrzymał się na kolanach. Wysadzona z siodła dziewczyna przeleciała nad 
głową 
zwierzęcia i wylądowała na kupie kamieni. Leżała oszołomiona i jęczała z bólu, 
słysząc tylko 
bezsensowny łoskot w uszach. Spróbowała unieść się na rękach i kolanach, ale 
ziemia zakołysała 
się pod nią.
– Malu! – zawołała rozpaczliwie, próbując go dostrzec wśród falujących wokół 
niewyraźnych postaci.
Mal i jego towarzysze już zdołali nieco uspokoić przestraszone wierzchowce i 
zaczęli się 
właśnie gromadzić pod osłoną szańca, kiedy usłyszeli jej wołanie. Mal pchnął ku 
niej konia, lecz 
tymczasem alizońska machina wojenna z turkotem ruszyła znów do przodu. Później 
zatrzymała 
się, zwracając pysk w stronę zamkniętej teraz bramy. Jeszcze jeden wybuch i 
wielkie wrota 
rozpadły się, a spłoszone konie znów poniosły. Mal zeskoczył ze swego rumaka i 
pobiegł do 
Aislinn. Alizończycy jednak odgadli jego zamiary i zastąpili mu drogę, unosząc 
topory 
i obnażone miecze. Pozostający w tyle sprzymierzeńcy Malmgarthów popędzili 
ociągające się 
konie, ale już nie zdążyli na czas. Doszło do krótkiej, zaciętej walki. 
Nieprzyjacielski miecz 
płazem uderzył młodzieńca w głowę, tak że ten zachwiał się ogłuszony. 
Pozostawili go tak 
i zwrócili się przeciwko żołnierzom z Krainy Dolin, którzy ustąpili pola. 
Alizończycy zamierzali 
ich właśnie ścigać, gdy zatrzymał ich rozkaz jednego z trójki czarowników 
jadących tuż za 
niesamowitym pojazdem.
– Beorgu! Pozwól im ujść z życiem – rozkazał Daru. – Zobaczmy, kogo 
schwytaliśmy! – 
dodał.
Pobrzękując zawieszonymi u pasa atrybutami swego fachu, wśród których były 
dziwaczne 
symbole i sakiewki, czarownik zatrzymał się przy Aislinn, która mogła już 
siedzieć na tyle 
pewnie, by odpowiedzieć mu wyzywającym spojrzeniem. Na jej posiniaczonym, 
podrapanym 
czole rósł duży guz.
Duru w powietrzu nakreślił rękami znaki, które jarzyły się przez chwilę, 
oświetlając jego 
pomarszczone oblicze ponurym, widmowym blaskiem. Aislinn odniosła wrażenie, że 
ten starzec 
nie nazbyt rozsądnie dobrał się do zakazanych sekretów ziemi.
– Ja nazywam się Duru. A co ty tu robisz, niewiasto z Dawnego Ludu? – powiedział 
z martwym uśmiechem. – I to w takiej słabowitej postaci? Czyż nie wiesz, jak 
łatwo śmiertelne 
ciała cierpią i umierają? A może zrobiłaś to z ciekawości, gdyż chciałaś poznać 
ból?
Aislinn olbrzymim wysiłkiem woli podniosła się, zapanowawszy nad bólem 
posiniaczonego 
ciała. Alizoński czarownik był wrogiem Malmgarthu i wszystkiego, co kochała, a 
zarazem 
wrogiem mocy Dawnego Ludu skupionej w jej kruchej, śmiertelnej postaci. 
Rozpoznała, kim był 
i jakie siły nim rządziły. Ten człowiek służył złu – podobnie jak Merdice Dawnym 
Ludziom – 
ale, w przeciwieństwie do córki pani Eireny, nie władał czystą Mocą.
– Jesteś nieczystym stworem, Duru – powiedziała pogardliwie. – Nie masz nade mną 
władzy.
– Nie mam? Czyż nie masz ciała i czy nie jesteś śmiertelna? – Czarnoksiężnik 
ruchem ręki 
przywołał alizońskich wojowników. – Zabierzcie ją i nie dajcie się zwieść jej 
sztuczkom. Będzie 
próbowała nakłonić was do uwolnienia jej. Już wkrótce się przekona, że postać, 
którą przybrała, 
jest dostatecznie ciężkim więzieniem.
Dwaj mężczyźni chwycili dziewczynę za ramiona i pociągnęli za sobą, nie zdając 
sobie 
sprawy, że Aislinn stawia opór między innymi dlatego, iż jej obolałe ciało mogło 
poruszać się 
tylko z wielkim trudem. Zagryzając wargi, nie pozwoliła sobie nawet na 
najcichszy okrzyk, 
najmniejszą oznakę słabości.
– A co z tym? – zapytał jeden z żołnierzy, trącając nogą leżącego nieruchomo 
Mala.
– Zabierzcie i jego – odpowiedział Duru, przyjrzawszy się uważnie bladej 
twarzyczce 
Aislinn. – Przybył na pomoc tej damie. Może wiele dla niej znaczy. Słabi 
śmiertelnicy często 
niepotrzebnie się przywiązują do im podobnych.
Aislinn niczym nie dała po sobie poznać, iż jego podejrzenia są słuszne. 
Alizończycy 
przerzucili przez koński grzbiet nieprzytomnego Mala i wsadzili córkę pani 
Eireny na drugiego. 
Duru ujął wodze wierzchowca Aislinn, uniemożliwiając jej w ten sposób ucieczkę 
na krótkim 
odcinku drogi dzielącym ich od twierdzy.
Machina wojenna z turkotem jechała w awangardzie. Alizońscy wojownicy podążali 
za nią 
z dzikimi okrzykami triumfu, gdy roztrzaskała wielkie wrota, całkowicie zrywając 
je z zawiasów. 
Nieliczni obrońcy zasypali ją strzałami i lancami, które odskakiwały, nie robiąc 
jej nic złego. 
Skoro tylko dziwny pojazd znalazł się na dziedzińcu, rozległo się więcej szybko 
następujących 
po sobie wybuchów.
Na zewnątrz murów Rufus i jego sprzymierzeńcy stali pełni niepewności. Z jednej 
strony, 
pragnęli odbicia jeńców, a z drugiej, byli świadkami, że potrzebują posiłków.
– Ktoś musi zanieść miecz wojny do pozostałych – Rufus podniósł obwiązany 
barwnymi 
wstęgami brzeszczot. – Powie im, że nadszedł czas oblężenia i bitew. Wprawdzie 
Alizończycy 
zajęli Brettford, ale nie zda im się to na wiele, jeżeli nikt nie zdoła do niej 
przeniknąć ani jej 
opuścić. Beorg i jego czarnoksiężnicy są w istocie naszymi więźniami. Ich 
natarcie w głąb kraju 
załamie się, jeśli ich tu uwięzimy.
W ciągu trzech następnych dni drużyny panów na Wealdmarze, Traedwyth, Ulfmaerze 
i Malmgarcie połączyły się i obiegły zamek. Żołnierze zeszli ze wzgórz ku 
twierdzy, początkowo 
rozglądając się podejrzliwie, zaniepokojeni pogłoskami o trzęsieniach ziemi, 
powodziach, 
lawinach i błyskawicznie wybuchających pożarach. Wydawało się, że sama natura 
zbuntowała 
się przeciw najeźdźcom, osaczając ich ze wszystkich stron z wyjątkiem jednej – 
brzegu morza, 
skąd przybyli.
V
W zamku Brettford Aislinn niecierpliwie krążyła po niewielkiej przestrzeni, w 
której ją 
uwięziono – pięcioramiennej gwieździe, na której krańcach paliły się cuchnące 
świece. Kiedy 
próbowała przekroczyć linię gwiazdy, zatrzymywała ją jakaś siła, jakby 
niewidzialna ściana. 
Duru obserwował dziewczynę, rozkoszując się całym tym widokiem, a jego radość 
mąciły tylko 
niepomyślne meldunki z bitwy toczącej się pod murami zamku.
– Wasi wojownicy otoczyli nas – zadrwił – ale ich wysiłki okazują się bezowocne 
i niepotrzebne w zestawieniu z naszą potęgą. Mamy dwustu świetnie wyszkolonych 
żołnierzy 
oraz cztery takie machiny, jaką sama widziałaś. Każda jest równie potężna jak 
stu wojów 
uzbrojonych w łuki i miecze.
– Ich potęga na nic się nie zda, jeżeli sama natura im się przeciwstawia – 
odpowiedziała 
Aislinn. – Skały, drzewa, woda, powietrze i sama ziemia zadrży i rozewrze się, 
by ich pochłonąć. 
Morze i zamieszkujący je olbrzymy czekają tylko na nasz rozkaz. My, martwo 
urodzeni, 
zostaliśmy stworzeni do obrony tego, co ukryli Dawni Ludzie. Teraz zaś bronimy 
tych, których 
kochamy. Tym razem najeźdźcy nie podbiją Krainy Dolin.
Duru prychnął gniewnie, poirytowany jej słowami, gdyż wiedział, że mówi prawdę. 
Słyszał 
o pomrukującej ziemi i na własne oczy widział ognie i błyskawice wśród wzgórz. 
Woda 
w spokojnej dotąd zatoce burzyła się. Silna wichura uniemożliwiała Alizończykom 
wysadzenie 
reszty żołnierzy na brzeg. Grzbiety zwieńczone płetwami i kolcami wyłaniały się 
na 
powierzchnię morza, jakieś wielkie, nieznane stwory krążyły wokół statków. Mimo 
to 
czarnoksiężnik ciągnął arogancko:
– Nadaj posłanie do swoich współplemieńców, rozkaż im, by nas przepuścili, gdyż 
w przeciwnym razie zginiesz razem z naszym drugim jeńcem. Zresztą wielu z nich 
polegnie, 
jeżeli nasze oddziały zawrócą, żeby uwolnić od oblężenia zamek Brettford. Ich 
krew spadnie na 
twoją głowę, chyba że każesz im się poddać.
– Oni nie przyjmą takiego rozkazu – odparła na to Aislinn. – Zresztą, gdybym go 
nawet 
wydała, zasłużyłabym na śmierć.
– Zastanawiam się, czy pozostaniesz taka arogancka, kiedy postanowię wydać na 
tortury – 
lub śmierć – twojego towarzysza.
– Rób, co chcesz, ale rezultat może być inny, niż się spodziewasz – odparowała. 
W jej 
oczach pojawił się niebezpieczny błysk i Duru skrzywił się, jakby smagnięty 
niewidzialnym 
biczem. Aislinn nie zdradziła się ze swym zaskoczeniem, czarnoksiężnik więc 
pośpiesznie 
odwrócił się, próbując ukryć swoją reakcję pod pozorem zniecierpliwienia.
– Chcemy tylko przejść przez wasze ziemie na północ – ciągnął, odzyskawszy 
panowanie 
nad sobą. – Może jednak moglibyśmy dojść do porozumienia. Bezpieczne przejście 
dla nas 
wszystkich do Wielkiego Pustkowia – a unikniecie rozlewu krwi. Sadzę, że 
mogłabyś nam to 
zagwarantować – nawet z nami nie współpracując. Postąpisz rozsądnie, zgadzając 
się 
zaprowadzić nas do tego, co pragniemy znaleźć. Wtedy nic złego nie stanie się 
tym, którzy są ci 
drodzy.
– A potem, gdy już znajdziecie to, co jest ukryte?
– Naturalnie uwolnimy ciebie i twojego towarzysza. Wszyscy, których schwytaliśmy 
w Brettfordzie, zostaliby uwolnieni – dodał wylewnie. – Tylko z powodu twoich 
niedorzecznych 
skrupułów tkwią jeszcze w zamkowych lochach.
Aislinn odpowiedziała powoli, skupiwszy uwagę na ostrzeżeniu, które przekazał 
jej 
wewnętrzny głos.
– Ludzie obsługujący machiny wojenne i statki nie są tacy jak my. Przybyli z 
daleka przez 
dziwną bramę. Szukają następnej, by sprowadzić więcej sobie podobnych do naszego 
świata. 
Czyż nie wiesz, że zabiją cię podobnie jak innych, gdy tylko załogi ich statków 
znajdą się na 
naszej ziemi? Oni są zupełnie obcy, a niesamowita broń czyni ich bardzo 
potężnymi. Nie 
pozwolą nam żyć w pokoju między sobą, choćbyśmy nawet tego chcieli.
Duru roześmiał się szczekliwie.
– Nie przestraszysz nas takimi przemowami.
– Najmądrzej byłoby – wtrącił drugi czarownik, szarpiąc długą, siwą brodę – 
gdybyśmy 
udowodnili załogom statków naszą dobrą wolę, prowadząc ich bez przymusu do bramy 
na 
Wielkim Pustkowiu. A jeśli nie całkiem dobrowolnie, to przynajmniej zachowując 
pozory 
dobrowolności.
– Nie pokażę wam tego miejsca – oświadczyła Aislinn. – Takie nieczyste stwory 
jak wy nie 
mogą się do niego zbliżać. To zakazane.
– Nic nie jest zakazane, jeżeli ma się dość mocy – odparł Duru i dał znak swoim 
towarzyszom. – Udamy się do wielkiej sali. Zbliża się pora zaspokojenia mocy, 
które tam 
przebywają, siłami życiowymi jeszcze jednego człowieka. Przyprowadźcie staruchę, 
którą 
pojmaliśmy. Nie będzie to wielka strata dla nikogo. Zaprowadźcie tam też panią 
Aislinn, żeby 
przekonała się, jak daremne są jej protesty.
Otaczająca Aislinn niewidzialna ściana zniknęła, kiedy padło jakieś nie znane 
jej słowo. 
Czarnoksiężnicy jak jeden mąż poruszyli swymi laskami z nie znanego Aislinn 
drzewa i córka 
pani Eireny poczuła się pchnięta do przodu. Nie znała natury siły, która ją 
więziła, i owładnęła 
nią bezradność.
Duru otworzył drzwi do wielkiej sali i odszedł na bok, ruchem ręki nakazując 
pozostałym 
wejść do środka. Aislinn natychmiast zrozumiała, że znalazła się we władztwie 
mocy równie 
wielkiej jak jej własna. W przestronnej komnacie było prawie ciemno, gdyż przez 
wąskie okna 
docierało tu z zewnątrz niewiele światła. Wydzielające smrodliwy dym świece o 
nieprzyjemnej 
dla oka barwie paliły się na krańcach pięcioramiennej gwiazdy, którą narysowano 
na posadzce. 
Obrzuciła spojrzeniem salę w poszukiwaniu źródła emanacji zła, które uderzało w 
nią, badając, 
szukając słabych miejsc w jej zabezpieczeniach. Wrodzone zdolności jak tarcza 
chroniły ją przed 
wirującymi wokół niej dziwnymi głosami, które docierały z bezkształtnego środka 
pentagramu, 
gdzie zawisło coś falującego, ciemniejszego niż najgęstszy mrok.
Trójka czarnoksiężników nabrała sił w pobliżu źródła ich mocy. Siwowłosi, 
siwobrodzi, 
o pomarszczonych obliczach gorzeli pragnieniem znalezienia największej z mocy. 
Aislinn 
poczuła, że ich myśli atakują jej umysł, starając się odkryć jej sekret. Sekret 
tego, co zostało 
ukryte na Wielkim Pustkowiu.
Jeden z czarowników oddalił się i wrócił po chwili, brutalnie ciągnąc Merdice.
– To nędzna ofiara – zauważył. – Na jej kościach prawie nie ma mięsa – w 
potocznym 
rozumieniu tego wyrazu.
– Wielkiemu Głosowi nie chodzi o mięso – odpowiedział Duru, a jego oczy płonęły 
wewnętrznym żarem, gdy rozpalał ogień w przenośnym piecyku. – Pragnie on energii 
życiowej, 
którą posiadają wszystkie żywe istoty. Pożywia się w chwili, gdy któraś z nich 
jest zabijana.
Wyjął długi, ostry nóż i ze wzrokiem wbitym w pentagram wymawiał słowa 
inwokacji. 
Aislinn próbowała dotknąć myślą umysłu Merdice, lecz ta skarciła ją:
– Nie karm tego swoim strachem! – Ciemność zgęściła się, przybierając prawie 
możliwy do 
rozpoznania kształt. Na znak Duru podprowadzono Merdice.
Aislinn odchyliła do tyłu głowę i używała mocy swego głosu:
– Stójcie! Uwolnijcie tę kobietę! Planując to morderstwo, popełniacie wielki 
grzech! Potężne 
siły powstają przeciw wam w chwili, gdy to mówię.
Jej głos spłaszczył i wygiął do tyłu płomienie świec, ale ich nie zgasił. 
Stojący w środku 
czarnoksiężnik zdołał jednak zrobić krok do przodu. Z jego zwiędłych ust wydobył 
się chrapliwy, 
przyprawiający o ból gardła głos, który nie był jego głosem:
– Kim jesteś, ty, która rzucasz wyzwanie moim sługom?
– Pozostanę dla ciebie bezimienna. Nie masz prawa tu przebywać. Rozkazuję ci 
odejść przez 
moc Dziewięciu Wielkich Imion!
– Przywołano mnie – z głębi mroku dotarła do niej dudniąca odpowiedź, a człowiek 
służący 
złej mocy za medium zatrząsł się jak w febrze.
– Cóż za głupota! – syknęła Merdice. – Duru, budząc ze snu tego stwora, okazałeś 
się 
skończonym głupcem!
Czarnoksiężnik uśmiechnął się zimno i rzekł:
– Ugnij się przede mną, a będziesz żyć. Staw mi opór, a zginiesz na zawsze, 
pochłonięta 
przez Wielki Głos.
Jakaś siła zmusiła Aislinn do zrobienia dwóch kroków, lecz zebrawszy siły, 
zdołała oprzeć 
się temu przyciąganiu.
– Ty nie możesz mi rozkazywać. Te robaki, które cię przywołały, są twoimi 
niewolnikami, 
ale ja nie. Im do woli rozkazuj – powiedziała z pogarda.
Obrzuciła spojrzeniem postacie w szarych opończach, czując chłód zła emanującego 
z ich 
błyszczących, pozbawionych duszy oczu. Głos, który wezwali, zawładnął nimi 
całkowicie.
I głos ten przemówił:
– Weźcie ją i przyprowadźcie do mnie.
Ruszyli do przodu, wyciągając ku dziewczynie szponiaste ręce, a ich fale mocy 
uderzały 
w nią bez przerwy. Na mgnienie Aislinn ośmieliła się zarzucić w nie myślową 
sondę 
w poszukiwaniu czegoś, czego imię znała. Opierali się zaciekle, zdołała jednak 
wyłowić 
w umyśle najsłabszego pojedynczą, pełną strachu myśl:
– Moc i uczucie! Czy ona o tym wie?
– Nie boję się zbliżyć z własnej woli do tego stwora – powiedziała, unikając 
dotknięcia ich 
pożółkłych starczych dłoni.
Odwróciwszy się plecami do czarnoksiężników, ruszyła w stronę nicości, jak 
ciemna chmura 
unoszącej się we wnętrzu pentagramu. Nakreśliła ręką symbol, który rozjarzył się 
niebieskim 
światłem i zawisł przed nią w powietrzu.
– To cię tutaj nie ochroni – warknął czarownik-medium i zadrżał na całym ciele, 
gdy 
przemówił przez niego jego władca. – Rozkazuję ci wskazać nam ukrytą bramę na 
Wielkim 
Pustkowiu albo spotka cię taki sam los jak tych, którzy próbowali opierać się 
mojej potędze.
I oto zła moc pozwoliła jej ujrzeć przelotnie innych jeńców uwięzionych w jakimś 
ciemnym 
miejscu otoczonym żarem i zimnem. Rozpoznała wśród nich Mala i jej myśl skoczyła 
ku niemu 
jak iskra ze smolistego polana. Przez sekundę widziała jego twarz, na której 
odmalowało się 
zaskoczenie, i zdążyła wyszeptać jego tajemne imię:
– Asmerillionie!
Wtedy Głos zagrzmiał wokół, zaryczał z bólu i wściekłości, potrząsnął trójką 
swoich sług, 
którzy złapali się za podobne do trupich czaszek głowy i skręcali w męce. 
Uderzył w Aislinn 
wybuchem niszczącej życie abnegacji. Merdice złapała ją za ramię, szepcząc:
– Posłuż się gniewem jak bronią! Ten stwór nie zna emocji. Nigdy nie był 
człowiekiem.
Dziewczyna przywołała wściekłość i wolę życia, a ciemność się wycofała. 
Następnie 
poszukała myślą Mala i znalazła go ukrytego w jakimś zakątku twierdzy. Stał 
teraz wzburzony 
przed drzwiami, które uniemożliwiały ucieczkę zarówno jemu, jak i pozostałym 
więźniom.
– Asmerillionie, wyjdź! – zawołała Aislinn w przypływie gniewu.
Czarownicy drgnęli jak szarpnięte marionetki, chwiejnym krokiem ruszyli do 
przodu, by po 
chwili, chwiejnie się cofnąć przed furią młodej władczyni Mocy.
– Uwolnij więźniów i odejdź! – syknęła z wściekłością do przeciwnika. – Jestem 
martwo 
urodzoną niewiastą Dawnego Ludu, podwójnie chronioną przed wszystkim, co nie ma 
imienia!
Wróg warknął, schwycił Duru i potrząsnął nim, jak pies potrząsa szczurem. 
Aislinn wyczuła 
lęk czarownika, którym zaczęła się sycić wygłodzona moc. Za moment niewidzialny 
dotąd stwór 
rozszerzył się, napęczniał i omal nie przedarł przez mur obronny ze świec i 
płomienia. Miał teraz 
postać, wiele postaci i wszystkie potworne i zniekształcone.
– Asmerillionie! Wyjdź! Przemów! – rozkazała znów córka pani Eireny, przesyłając 
myślą 
prawdziwe imię drzewa, z którego zrobiono drzwi jego wiezienia.
W głębokim lochu, znajdującym się w najstarszej części zamku, przez wieki 
rozbudowywanego na tym samym miejscu, Mal uległ przemianie, a esencja życiowa 
buchała zeń 
jak para ze spoconego konia. Przemówił do drzwi i deski nagle oderwały się od 
żelaznych sztab. 
Brettford, Hrok i reszta nadal stali bez ruchu, przytuleni do ściany, wpatrzeni 
z osłupieniem 
w Mala i drzwi.
– Asmerillionie! – Znowu dotarł do młodzieńca drżący głos i jego cała istota 
odpowiedziała 
na to wezwanie. Rzucił się ku zniszczonym drzwiom, prosto na alizońskiego 
wojownika, który 
miał pilnować więźniów. Oszołomiony wybuchem Alizończyk za późno sięgnął po 
miecz. Mal 
już skoczył na niego jak kot. Wydawało mu się, że oto ziściły się dziecinne 
marzenia: jego siły 
nie mają granic i żaden wróg nie może go dotknąć, tak wielkie są jego szybkość i 
moc. Wyrwał 
przeciwnikowi broń i zatrzymał się tylko po to by krzyknąć do pana Brettforda i 
pozostałych 
towarzyszy niedoli:
– Idźcie za mną, jeśli wam życie miłe!
Ten okrzyk wyrwał ich z szoku i pośpieszyli za nim, zachęceni do czynów 
przekraczających 
ich wyobrażenie. W podziemnych korytarzach zamku pokonali Psy z Alizonu, 
odbierając im 
broń i pozostawiając za sobą zabitych i rannych. Kiedy zaś dotarli do schodów 
prowadzących na 
powierzchnię ziemi, stoczyli bój z dwukrotnie liczniejszym oddziałem wroga. Mal 
szedł na czele, 
niezmordowanie wymachując mieczem.
– Asmerillionie! Wzywam cię! – W umyśle Mala wciąż rozbrzmiewało wołanie 
Aislinn.
Kiedy krótkie, zacięte starcie przed schodami się skończyło, ośmiu Alizończyków 
leżało 
martwych lub właśnie konało, a trzech uciekało na oślep.
– Za nimi! – wysapał ogarnięty żądzą krwi Hrok, jednakże czekając na rozkaz 
Mala.
– Pozwól im odejść – odparł tamten. – Teraz musimy zdobyć wielką salę. Tam jest 
Aislinn.
Przedtem wszakże należało przebyć zamkowy dziedziniec, który zaroił się od 
zajmujących 
pozycje bojowe Alizończyków. Mal naliczył ich piętnastu, nie wziął bowiem pod 
uwagę 
dwuosobowej załogi machiny bojowej, która nagle ożyła i ruszyła do przodu, 
kręcąc pyskiem. Ze 
znajdującej się pod nim szczeliny wystawała gładka, czarna rura. Z rury wydobył 
się kłąb dymu, 
któremu towarzyszył głośny wybuch. Jeden z drużynników Brettforda zginął na 
miejscu. Siła 
eksplozji odrzuciła go do tyłu, gdy na próżno przyciskał ręce do piersi, żeby 
zatamować 
tryskającą z niej krew. Tam, gdzie uderzył niewidzialny pocisk, jakby się 
rozpadł bruk, a na 
drzwiach i kolumnach pojawiły się głębokie wyszarpane dziury. Mal i jego 
towarzysze przylgnęli 
do ścian i podpór, a potem, kuląc się, uciekli przed śmiercionośną machiną, 
która krążyła wokół 
dziedzińca. Alizończycy wznosili okrzyki radości, nie wychodząc jednak ze swych 
kryjówek, 
jakby i oni obawiali się metalowego potwora.
Żołnierze High Hallacku szybko wycofali się z dziedzińca, a przepełniający dotąd 
ich serca 
gniew i zapał ustąpiły miejsca osłupieniu i strachowi.
W wielkiej sali Aislinn i jej przeciwnicy usłyszeli odgłosy toczącej się na 
zewnątrz walki.
– Twoi barbarzyńcy uciekli – powiedział Duru. – Każ im zaraz się poddać, albo 
wszyscy 
zginą!
– Przybyłam tutaj, by uwolnić moich współplemieńców!
– Twoich współplemieńców... – powtórzył Głos za pośrednictwem jednego z 
czarowników. – 
Jeżeli nie są oni twoimi niewolnikami, to na pewno nie są z tobą spokrewnieni. 
Tak jak ja 
pochodzisz ze starożytnego ludu, chociaż nosisz ludzką postać.
– Ja jestem także człowiekiem! – zawołała z dumą Aislinn.
– Ci ludzie są niczym – upierał się Głos.
– Zniszczę cię, żeby ich ocalić – odpowiedziała dziewczyna, posyłając palącą 
ogniem myśl 
ku uwięzionej w pentagramie ciemnej chmurze. Powodowana gniewem wymówiła imiona 
stojących lub leżących luzem w sali przedmiotów, wzniecając istna burzę 
latających kubków, 
stołków, ławek i broni. Nawet zawieszone na ścianach gobeliny zatrzepotały jak 
oszalałe, 
a wydobywająca się z protestujących głośno harf, lutni i fletów kakofonia 
rozdarła powietrze. 
Sylwetka Aislinn zamigotała, w przeciągu kilku sekund pojawiły się drżące obrazy 
setek twarzy 
i strojów, później zaś otoczył ją nimb blasku.
Zła moc zaś zagrzmiała na całą salę:
– Ty i ja jesteśmy dawnymi wrogami! Nie próbuj mnie zwodzić swymi sztuczkami! 
Twoja 
ludzka natura kala twoją moc, gdy posługujesz się tymi dziwnymi zjawiskami! To 
obrzydliwe!
– Wracaj do swojej studni ciemności – rozkazała Aislinn. – Tylko najmądrzejsi 
będą znać 
sekret bramy, a najmądrzejsi nigdy nie są najgorszymi. – Nimb wokół niej buchnął 
czarnym 
dymem, kłębiąc się ze wzburzenia.
– Zginiesz razem ze swoimi śmiertelnymi siostrami i braćmi – syknął Głos. – 
Wszyscy 
będziecie do mnie należeć i wtedy przestaniecie cierpieć.
W tejże chwili posiniaczonym, poranionym ciałem Aislinn szarpnął gwałtowny ból. 
Uratowała ją duma. Zagryzła wargi i przysięgła sobie w duchu, że nie da nic po 
sobie poznać. 
Otaczający ją nimb stal się czerwony, poprzeszywany czarnymi wirami.
Teraz przeciwnik na moment ukazał jej dziedziniec zamku, gdzie triumfujący 
Alizończycy 
przyparli do muru Mala i jego towarzyszy. Machina bojowa warczała jak 
wygłodniała bestia nad 
zdobyczą.
– Zginą, jeśli ich nie uratujesz – szeptał Głos. – Powiedz tylko słowo, a 
zostaną uwolnieni. 
Jeżeli się zawahasz, wszyscy umrą.
Na oczach Aislinn pociski wystrzelone z alizońskiej machiny trafiły żołnierza 
High 
Hallacku. Patrzyła, jak konał, nim wróg nie zasłonił jej tego widoku.
– Nie ulegaj! – warknęła Merdice. – Złość się, wściekaj! Płacz nad umierającymi! 
To twoja 
broń! Posłuż się nią!
– Asmerillionie! – Aislinn ostrożnie skierowała myśl w stronę dziedzińca i 
ujrzała jasny 
błysk, gdy dotknęła umysłu Mala. Wyczuła jego gniew zwrócony przeciw Psom z 
Alizonu i ich 
machinie, wściekłość z powodu śmierci towarzyszy i wolę życia, zagłuszającą 
strach i wszelkie 
wątpliwości. Na dźwięk swego prawdziwego imienia skoczył na równe nogi, znów 
emanując 
nadludzką mocą, która napełniła otuchą serca żołnierzy High Hallacku.
Mal usłyszał szept Aislinn, jakby stała obok niego:
– Uderz lancą w machinę bojową. Wymów imię „Jurtsprengur”!
Ścisnął mocniej drzewce lancy i w odpowiedzi poczuł nagły przypływ sił w każdej 
cząstce 
swej istoty. Lanca poruszała się jak żywa w jego ręku, dwukrotnie zagłębiając 
się w ciałach 
wrogów, kiedy mknął przez dziedziniec. Zaatakował metalową bestię wpychając broń 
w szczelinę pod jej pyskiem i wykrzykując na cały głos imię drzewa:
– Jurtsprengur!
Lanca w wybuchu rozpadła się na drzazgi i zielonkawą mgiełkę. Mal odskoczył w 
tył. Oczy 
mu zaszły łzami i jęknął, dusząc się w gryzących oparach. Machina bojowa pędziła 
przed siebie, 
rozpędzając Alizończyków, i z trzaskiem gramoląc się przez przeszkody, które 
napotkała po 
drodze. Na oślep uderzyła w mur, aż posypał się gruz, kołysząc się jak pijana, 
wspięła się na 
rumowisko, a później ciężko przewróciła na grzbiet. Jej liczne koła wciąż 
kręciły się ze 
zgrzytem, lecz z wnętrza już nie wydobywały się wybuchy.
Ocaleli Alizończycy zorientowali się, że ich opiekunka jest bezsilna, ustawili 
się więc 
w szyku, broniąc dostępu do wielkiej sali. Mal prawie nie dostrzegał swych 
przeciwników; 
pojawiali się w polu widzenia na kilka chwil, a potem osuwali się, śmiertelnie 
zranieni jego 
mieczem. Kiedy dotarł do drzwi, przypomniał sobie słowo, które uwolniło go z 
lochu. Wymówił 
je ponownie i odpowiedział mu taki sam wybuch drzazg i kawałków drewna 
rozlatujących się na 
wszystkie strony. Jego towarzysze szli tuż za nim. Wbiegli do komnaty, teraz 
rozjaśnionej 
światłem padającym przez otwór pozbawiony wielkich drzwi.
– Aislinn! – ryknął.
– Asmerillionie! Malu!
– Dobrze! – syknęła Merdice. – Myśl o Malu, dziecko! Kochasz go, prawda?
Moc Aislinn napłynęła triumfalnie, wypełniona po brzegi całym jej gniewem, 
lojalnością, 
namiętnością i nieugiętą ludzką wolą od samego dołu aż po szczyty skali jej 
uczuć. Zgromadziły 
się wokół niej bezkształtne, drżące obrazy, każdy innej barwy: czerń gniewu, 
czerwień odwagi, 
jaskrawa żółć, biel, czysty błękit i zieleń zawiści. Młoda władczyni Mocy 
przywołała je, skupiła, 
wyostrzyła w pociski, które cisnęła w uwięzioną w pentagramie ciemność.
Głos – ustami trójki czarowników – wrzasnął z bólu i przerażenia, gdy stworzone 
z bezimiennych sił pociski trafiły w środek gwiazdy. Alizońscy czarownicy 
osunęli się na 
posadzkę jak puste worki, ich ciała drgały konwulsyjnie, ręce drapały kamienne 
płyty.
– To klątwa! – zajęczał już z oddali syn mroku. – Te moce są bezimienne!
– Głos się wycofuje! – jęknął Duru.
Ciągnąc za sobą wielobarwną smugę, Aislinn bez słowa przeszła obok leżących i 
zdusiła 
płomień najbliższej świecy. Rozbryzgał się tłuszcz i sypnęły iskry. Głos zawył i 
uciekł do swojej 
kryjówki, dalekiego, ciemnego miejsca, które dziedziczka Malmgarthu widziała 
przez mgnienie 
w chwili, gdy cisnęła za nim swą ostatnią myślową sondę.
Oblegający twierdzę drużynnicy panów z High Hallacku czekali na atak 
Alizończyków. 
Któryś ze statków wypluł ze swego wnętrza jeszcze jedną machinę bojową, ale 
pochłonęła ją 
i przewróciła wielka, ciemnozielona fala. Niektórzy ze świadków tej sceny 
twierdzili później, iż 
była to ogromna morska bestia o błyszczących łuskach i najeżonym kolcami 
grzbiecie.
– Hwitan dobrze wykonuje swoje zadanie – powiedziała tylko Aislinn.
Wszystkie siły natury zda się współdziałały, by doprowadzić do bitwy pod 
Brettfordem. 
Wycofujące się alizońskie oddziały kierujące się w stronę twierdzy zobaczyły, iż 
otacza ją 
pierścień wojsk Krainy Dolin. Pod koniec trzeciego dnia, kiedy powinna była 
zapaść noc, pod 
której osłoną mogliby zaatakować oblegających i przedrzeć się do zamku, na 
niebie pozostał 
czerwony, wiszący nisko nad ziemią nimb, który zalewał Brettford światłem 
trupiej barwy. Zbity 
z tropu i bardzo wystraszony przeciwnik zorganizował kilka nieskoordynowanych 
i nieskutecznych wypadów na żołnierzy High Hallacku. Za każdym razem, bez żadnej 
widocznej 
przyczyny, strzelał ku niebu wielki ogień, opadała przesłaniająca wszystko mgła, 
która rozbijała 
nieprzyjacielskie oddziały na mniejsze grupki, uderzenia piorunów ujawniały 
podkradających się 
do zamku Psów z Alizonu, a morze w zatoce burzyło się, grożąc zatopieniem 
zakotwiczonych 
tam statków.
Przed świtem jeden z okrętów spróbował przedrzeć się przez skaliste gardło 
zatoki i rozbił 
się wśród potężnych wybuchów i kłębów czarnego dymu. Alizońscy wojownicy, 
widząc, że ci, 
którzy ich tutaj przywieźli, mogliby porzucić ich we wrogim kraju, odstąpili od 
zdobywania 
Brettfordu i skierowali się nad morze. Machina bojowa pilnująca dotąd ich 
obozowiska ożyła 
i z warkotem pojechała za nimi tak szybko, że oblegający uznali to za haniebną 
ucieczkę. 
Wyminęła i pozostawiła daleko za sobą sprzymierzeńców, którzy przedtem podążali 
za nią z taką 
ufnością. Część Alizończyków, ryzykując życie, powskakiwała do wody, ale 
wzburzone fale 
i kryjące się pod nimi morskie olbrzymy znacznie przetrzebiły szeregi tych, 
którzy zdołali 
bezpiecznie dotrzeć do statków.
Kiedy tylko machina bojowa znalazła się w wodzie, stała się łatwym łupem dla 
ciemnozielonej fali wystawiającej na pokaz łuski i płetwy. Fala ta jakby żartem 
kilkakrotnie ją 
skotłowała, zanim wciągnęła pod siebie. Woda wprost kipiała, burzyła się i 
tryskała w górę 
olbrzymimi słupami, lecz metalowa bestia już się więcej nie wynurzyła.
Pozostałe trzy statki podniosły wtedy kotwice i podryfowały w stronę otwartego 
morza, 
mijając wrak czwartej jednostki. Porzuciły niedobitki alizońskiej armii, dla 
której nagle zabrakło 
miejsca na wrogim wybrzeżu. Rogi bojowe zagrały na okolicznych wzgórzach. Pod 
łopoczącymi 
na wietrze sztandarami Rufus i Mal poprowadzili do ataku zjednoczone siły High 
Hallacku 
i w ten sposób zakończyli wojnę, którą Alizończycy i ich dziwni sojusznicy 
zamierzali narzucić 
Krainie Dolin. Wziętych do niewoli nieprzyjacielskich żołnierzy uwięziono do 
dnia, kiedy to 
będzie można ich odesłać z powrotem. Ciała poległych wrogów ułożono w stosy i 
spalono, 
a wszystko to trwało siedem dni i siedem nocy.
Na rozkaz Aislinn czarny wóz odjechał pusty. Powoził nim odziany w szarą opończę 
Weard, 
który z ponurą miną strzelał z bata. Tylko nieliczni wybrańcy widzieli, jak 
odjeżdża. Martwo 
urodzeni i ich opiekunki, a z nimi Merdice, oraz Mal i Rufus odetchnęli z ulgą, 
gdy zniknął jak 
senny koszmar w towarzyszącej mu mgle.
– Nigdy nie przypuszczałem, że on naprawdę istnieje – powiedział z niepokojem 
Mal, kiedy 
wóz już odjechał. – Nawet wówczas, gdy pani Eirena próbowała nas nim straszyć. 
Skąd się o rum 
dowiedziała?
– Nietrudno było zesłać jej ten sen. Należało przygotować Aislinn na dzień, w 
którym miał 
przyjechać – wyjaśniła Merdice.
– I już nie wróci, chyba że nowa wojna zagrozi temu, co zostało ukryte – Aislinn 
dokończyła 
myśl Mala.
– I wówczas znów nim pojedziesz? – spytał.
– Tak, wszyscy to zrobimy – odparła. – Nie lękaj się, minie wiele lat, zanim 
ktokolwiek z nas 
na zawsze wróci tam, gdzie znajduje się czarny wóz. Co najmniej tyle, że zdążę 
zostać panią na 
Malmgarcie. Jeżeli ty zechcesz być jego panem...
– Ale twoja matka, pani Eirena, i Hrok...
– Wszystkie przeszkody zostały usunięte, Malu. Jest tylko twój strach i 
nieufność wobec 
mojego dziedzictwa martwo urodzonej...
– – Niech inni się tego boją – odpowiedział Mal. Podniósł Aislinn i posadził 
przed sobą na 
koniu. – Wyślemy wieści do Malmgarthu, żeby przygotowano się na przyjęcie martwo 
urodzonej 
panny młodej. Wyprawimy huczne wesele, na które zaprosimy znajomych i 
nieznajomych ze 
wszystkich zamków.
Merdice omal się nie uśmiechnęła, lecz odwróciła się szybko i zasłoniła ręką 
usta, myśląc 
o pamiętnej nocy sprzed czternastu lat, kiedy to pewien mały chłopiec ukryty za 
gobelinem 
wymknął się jej. Przestała już tego żałować. Aislinn ma nowego opiekuna i nie 
potrzebuje 
ochrony, ale niebawem przyjdą na świat kolejni martwo urodzeni, których ona, 
Merdice, będzie 
mogła zapoznać z ich dziedzictwem. Jak dotąd, ów nieprawdopodobny związek Mocy i 
uczuć 
okazał się silny i bardzo obiecujący...