Robert T. Kurosaka
TRZEBA JESZCZE POĆWICZYĆ
   
   Materializator był gotowy.
   Ned Quinn cofnął się o krok, zatarł ręce i podziwiał ogromne zbiorowisko skal, światełek i przełączników. Projekt pochłonął kilka lat pracy i masę pieniędzy, ale wreszcie został zrealizowany.
   Ned nałożył na głowę metalową myckę i wsunął wtyki przewodów w pulpit sterowniczy. Przekręcił wyłącznik w położenie WL i powiedział:
   — Banknot dziesięciodolarowy.
   Zawarczało. W odbiorniku pojawił się arkusik papieru. Ned obejrzał go pod światło. Prawdziwy.
   — Martini — powiedział.
   Warkot. W odbiorniku utworzyła się kałuża. Ned zaklął cicho. Musiał jeszcze sporo poćwiczyć, żeby dojść do wprawy.
   — Butelka Schlitza — powiedział.
   Gdy warkot ustał, w odbiorniku pojawiła się znajoma, brązowa butelka. Ned spróbował jej zawartości i uśmiechnął się.
   Chichocząc eksperymentował dalej.
   Powiększył odbiornik i przygotował się do swojego najważniejszego eksperymentu. Następne, po nieograniczonym bogactwie, pragnienie wynikało naturalną koleją rzeczy z lubieżnego powołania mężczyzny, drzemiącego gdzieś w głębi każdego z nas.
   Włączył materializator, wziął głęboki oddech i powiedział:
   — Dziewczyna.
   Warkot wzmógł się, po czym ścichł. W odbiorniku stała śliczna dziewczyna. Była naga. Ned nie wspomniał o ubraniu.
   Miała piegi, zadarty nosek i mysie ogonki. Miała osiem lat.
   — Jasny grom! — powiedział Ned Quinn.
   Wrrrrrrrr.
   W dymiących zgliszczach strażacy znaleźli dwa zwęglone szkielety.
   
   Tłum. Jacek Manicki