Robert E. Howard

Zemsta Czarnego Vulmei

Tytuł oryginału
Black Vulmea’s Vengeance & Other Tales Of Pirates Swords of the Red Brotherhood
Blade Vulmea’s Vengeance
The Isle of Pirates’ Doom
Przekład
Małgorzata Pawlik-Leniarska
Agnieszka Gołębiowska
Szpady Czerwonego Bractwa
Rozdział I
Malowani Ludzie
Najpierw polana była zupełnie pusta, a za moment, zza krzaków, niepostrzeżenie 
wyłonił się 
człowiek. Żaden dźwięk nie ostrzegł rudych wiewiórek o jego nadejściu, ale 
igrające w słońcu 
ptaki nagle wzbiły się z krzykiem w powietrze. Człowiek skrzywił się i szybko 
spojrzał za siebie, 
jakby w obawie, że nagła ucieczka ptaków mogłaby zdradzić jego obecność. Potem, 
starając się 
stąpać jak najdelikatniej, ruszył przez polanę. Choć był wysoki i mocno 
zbudowany, poruszał się 
miękko i gibko jak pantera.
Nie miał na sobie nic poza przepaską na biodrach. Podrapane kolcami dzikiej róży 
nogi 
oblepiało zaschnięte błoto, a na lewym, mocno umięśnionym ramieniu, zawiązany 
był brązowy, 
przesiąknięty krwią bandaż. Zmierzwiona, czarna grzywa ocieniała wymizerowaną, 
posępną 
twarz, w której płonęły dzikie oczy zranionego zwierza. Lekko utykając szedł 
przecinającą 
otwartą przestrzeń wąską ścieżką. Nagle, w połowie polany, zatrzymał się i 
odwrócił na dźwięk 
przeciągłego, przeraźliwego skowytu dobiegającego z lasu. Brzmiało to jak wycie 
wilka, ale on 
wiedział, że to nie wilk.
W jego nabiegłych krwią oczach pojawił się błysk wściekłości, kiedy odwrócił się 
jeszcze 
raz i biegiem ruszył wzdłuż ścieżki, która opuszczała polanę i wiodła przez 
zbity gąszcz 
zielonych krzaków i drzew. Jego wzrok przyciągnęła masywna, głęboko wrośnięta w 
trawiaste 
podłoże, kłoda. Leżała równolegle do skraju zarośli. Znowu się zatrzymał i 
spojrzał przez ramię 
na polanę. Niedoświadczone oko nie dostrzegło by śladów niczyjej obecności, ale 
jego 
wyczulony przez dzikie życie wzrok rozpoznał wręcz rażące znaki swojej 
obecności. Wiedział, 
że ci, którzy go ścigają, znajdą je bez wysiłku. Warknął cicho, a w jego oczach 
narastała 
wściekłość i szaleńcza furia wytropionej, gotowej do ataku bestii. Wyciągnął zza 
pasa toporek 
i nóż myśliwski.
Potem pośpiesznie ruszył ścieżką i z rozmyślną niedbałością wydeptywał w trawie 
ślady. Ale 
gdy doszedł do końca potężnej kłody, wskoczył na nią, zawrócił i jak 
najdelikatniej przebiegł 
z powrotem. Kora na kłodzie i tak dawno już rozpadła się na kawałki. Teraz nie 
zostawiał 
żadnych śladów, które mogłyby poinformować pościg o tym, że zawrócił. Dotarł do 
najgęstszych 
zarośli i wtopił się w nie, nawet nie po ruszając za sobą najmniejszego listka.
Mijały minuty. Rude wiewiórki bawiły się znów beztrosko na gałęziach... i nagle 
wyprężyły 
swoje małe ciałka i zamarły w bezruchu. Na polanie znowu coś się działo. Ze 
wschodu, od 
przecinki, cicho jak ich poprzednik, wyłoniło się trzech ludzi. Skóra ich była 
ciemna, mieli na 
sobie tylko mokasyny i wyszywane paciorkami przepaski z koźlej skóry. Całe ciała 
pokrywały 
maskujące malowidła. Przed wyjściem na otwartą przestrzeń dokładnie rozejrzeli 
się po polanie. 
Potem bez wahania wynurzyli się z krzaków i ruszyli jeden za drugim. Stąpali 
miękko 
i pochyleni wpatrywali się w ścieżkę. Nawet dla tych ludzi o naturze gończego 
psa wytropienie 
białego człowieka nie było łatwym zadaniem. Gdy tak szli prowadzącą przez polanę 
ścieżką, 
jeden z nich nagle zatrzymał się, warknął i końcem zaostrzonej dzidy wskazał 
wgniecioną trawę 
w miejscu, gdzie ścieżka wchodziła w las. W jednej chwili wszyscy stanęli i 
paciorkowatymi, 
czarnymi oczyma przeszukiwali ścianę lasu. Ale ich ofiara była dobrze ukryta. 
Nie dostrzegli 
niczego, co mogłoby wskazywać na to, że ich przeciwnik przycupnął zaledwie kilka 
jardów 
dalej. Po chwili znowu ruszyli i szli szybko po słabych śladach, które wydawały 
się zdradzać, że 
ich ofiara stała się mniej ostrożna – być może z powodu słabości lub desperacji.
W chwili kiedy mijali miejsce, gdzie zarośla sięgały starej kłody, biały 
człowiek wypadł na 
dróżkę za nimi i wbił nóż w plecy ostatniego. Atak był tak szybki i 
niespodziewany, że Indianin 
nie miał szansy ratunku. Ostrze utkwiło w jego sercu zanim zdążył się 
zorientować, że coś mu 
zagraża. Pozostali dwaj odwrócili się z właściwą dzikim szybkością, ale mimo że 
nóż białego 
człowieka utkwił w ciele zabitego, prawa, uzbrojona w toporek ręka zadała 
potężny cios, który 
spadł na właśnie odwracającego się Indianina, rozpłatując mu czaszkę.
Jedyny pozostały przy życiu dzikus rzucił się wściekle do ataku. Chciał dźgnąć 
białego 
człowieka dzidą w pierś, kiedy ten wyciągał swój toporek z czaszki trupa. Z 
zadziwiającą 
zwinnością biały człowiek pchnął bezwładne ciało dzikusa i sam rzucił się do 
ataku z furią 
i desperacją zranionego tygrysa. Indianin, uginając się pod ciężarem ciała, 
nawet nie próbował 
odparować ciosu spadającego toporka. Instynkt zabijania przewyższył nawet 
instynkt życia, więc 
wściekle zamierzył się dzidą w szeroką pierś wroga. Ale przewaga białego 
człowieka polegała na 
szybkim myśleniu i obu uzbrojonych rękach. Toporkiem wytrącił mu dzidę, a 
potężną, lewą, 
uzbrojoną w nóż ręką pchnął go w pomalowany brzuch. Indianin zwalił się z 
wyprutymi flakami 
i ryknął przeraźliwie – nie był to krzyk strachu ani bólu, ale dzikiej furii 
bestii, śmiertelny wrzask 
pantery. Odpowiedziało mu wściekłe wycie dobiegające ze wschodniej strony 
polany. Biały 
człowiek z desperacją rzucił się przed siebie. Za chwilę zatrzymał się i 
zaciskając usta naprężył 
się jak gotowe do ataku zwierze. Spod bandaża kapała mu krew. Mamrocząc 
niezrozumiałe 
przekleństwo znów pobiegł na zachód. Nie zastanawiał się teraz, którędy biegnie 
– po prostu 
biegł jak najszybciej potrafił.
Przez chwilę las za nim pogrążony był w ciszy, ale zaraz, z miejsca które 
właśnie opuścił, 
rozległ się straszny krzyk. Pogoń znalazła ciała jego ofiar. Nie miał nawet siły 
zakląć, a cieknąca 
z otwartej rany krew zostawiała śmiesznie łatwy do wytropienia ślad. Miał 
nadzieję, że zabici 
przez niego Indianie byli jedynymi wojownikami, którzy go jeszcze gonili. Ale 
powinien był 
wiedzieć, że te wilki w ludzkiej skórze nigdy nie schodzą z krwawej ścieżki.
Las znów pogrążył się w ciszy, a to oznaczało, że był tropiony. Jego trasę 
zdradzała strużka 
krwi, której nie był w stanie ukryć. Poczuł na twarzy powiew przesiąkniętego 
słoną wilgocią 
zachodniego wiatru. Czyżby czekała go jakaś niespodzianka? Jeśli był tak blisko 
morza, to 
znaczy, że ta długa pogoń była jeszcze dłuższa, niż mu się wydawało. Ale teraz 
zbliżała się do 
końca. Nawet jego dzika zaciekłość nie potrafiła zwyciężyć wycieńczenia. Chciał 
złapać oddech 
i poczuł silny ból w boku. Nogi drżały mu ze zmęczenia, a ta, na którą utykał, 
bolała przy 
każdym kroku tak, jakby mu ktoś nożem przecinał ścięgno. Z szaloną zawziętością 
poddawał się 
dodającemu mu sił instynktowi dzikiego zwierzęcia i aby przeżyć napinał każdy 
nerw i każde 
ścięgno. Teraz, w sytuacji ekstremalnej, poddawał się innemu instynktowi i 
liczył już tylko na 
możliwość ataku i oddania życia za cenę krwi.
Nie schodził ze ścieżki w zarośla – wiedział, że nie ma już nadziei na zmylenie 
pogoni. Biegł 
więc dalej, a w uszach coraz głośniej pulsowała mu krew, każdy oddech zdawał się 
być torturą 
dla wyschniętych ust. Usłyszał za sobą wściekłe ujadanie świadczące o tym, że są 
już blisko 
i wkrótce go dopadną. Byli teraz tak szybcy, jak wygłodniałe wilki, wyjące przy 
każdym skoku.
Nagle gąszcz się skończył i człowiek zobaczył, że ma przed sobą wzniesienie ze 
ścieżką 
prowadzącą pomiędzy ostrymi krawędziami wyszczerbionych głazów. Rozejrzał się po 
wzniesieniu, do którego dotarł. Była to wznosząca się stromo ścieżka prowadząca 
do szerokiej 
półki skalnej tuż pod szczytem.
Miejsce to tak samo dobrze nadawało się do oddania życia, jak każde inne. 
Trzymając nóż 
w zębach, wdrapywał się na czworakach po urwistej ścieżce. Nie zdążył jeszcze 
dotrzeć na 
wystającą półkę w skale, kiedy zza drzew wyłoniło się czterdziestu pomalowanych 
dzikusów. 
Wypuszczając strzały biegli do stóp skały, a ich krzyki wznosiły się w 
diabelskim crescendo. 
Dookoła uparcie wspinającego się człowieka świszczały strzały, z których jedna 
utkwiła mu 
w łydce. Nie zatrzymując się ani na chwilę wyszarpnął ją z ciała i odrzucił na 
bok, nie zważając 
na mniej celne groty uderzające w okoliczne skały. Podciągnął się na krawędź i 
odwrócił, biorąc 
do ręki toporek i nóż. Leżał na skraju wpatrując się w swych prześladowców, 
którzy mogli 
dostrzec tylko zmierzwioną czuprynę i rozpalone oczy. Potężna pierś wznosiła się 
przy każdym 
głębokim, rozedrganym oddechu, a zęby zaciskały się próbując przezwyciężyć 
straszne mdłości.
Wojownicy posuwali się do przodu, zwinnie przeskakując przez skały u stóp 
wzgórza. 
Niektórzy zamieniali łuki na toporki. Jako pierwszy do skały dotarł potężnie 
zbudowany wódz. 
Jego splecione w warkocz włosy ozdabiało orle pióro. Zatrzymał się na chwilę, 
stawiając jedną 
stopę na wznoszącej się ścieżce, i naciągnąwszy do połowy łuk, odrzucił głowę do 
tyłu i otworzył 
usta do okrzyku. Ale strzała nie została wypuszczona. Zamarł w bezruchu, a 
kipiąca w jego 
czarnych oczach żądza krwi ustąpiła nagłemu pełnemu przerażenia błyskowi 
rozpoznania. 
Krzyknął coś, zawrócił i rozpostarł ramiona przemawiając do swych zbliżających 
się 
wojowników. Skulony na półce skalnej człowiek znał ich język, ale był zbyt 
wysoko nad nimi, 
żeby wychwycić znaczenie zdań wykrzykiwanych przez orlopiórego wodza.
Po chwili cały zgiełk ucichł. Wszyscy stali w milczeniu i patrzyli w górę – nie 
na człowieka 
na półce, ale na samo wzgórze. Potem, bez chwili wahania, zdjęli strzały z 
cięciw i schowali je 
do przytroczonych do pasów toreb z koźlej skóry. Następnie truchtem pobiegli 
przez otwartą 
przestrzeń. Zniknęli w lesie nie oglądając się za siebie.
Biały człowiek ze zdziwieniem przypatrywał się temu, zdając sobie sprawę, że 
odeszli na 
dobre. Wiedział, że nie wrócą. Udali się na wschód do odległej o sto mil wioski.
Było to zupełnie niezrozumiałe. Co było takiego w jego ucieczce, że szczep 
czerwonych 
wojowników zdecydował się zaniechać pogoni, którą prowadzili z pasją 
wygłodzonych wilków 
przez tak długi czas? Naraził im się strasznie. Był Ich więźniem i uciekł, a w 
czasie jego ucieczki 
zginął ich dawny wódz. Dlatego też tak nieustępliwie go ścigali przez szerokie 
rzeki i góry, 
bezkresne mroczne lasy, tereny polowań wrogich plemion. A teraz ci, którzy 
przetrwali w tej 
długiej pogoni zawrócili, kiedy ich wróg był już przyparty do ziemi i osaczony. 
Potrząsnął 
z niedowierzaniem głową i przestał o tym myśleć.
Podniósł się żwawo, mimo, że był jeszcze oszołomiony długim wysiłkiem. Nie 
zdawał sobie 
w pełni sprawy, że już było po wszystkim. Kończyny miał zesztywniałe, a rany 
szarpał ból. 
Splunął i zaklął przecierając potężnymi dłońmi rozpalone przekrwione oczy. 
Zamrugał i rozejrzał 
się dookoła. Rozciągająca się poniżej plątanina zielonej roślinności falowała 
swym zbitym 
cielskiem, a nad jej zachodnim krańcem unosiła się stalowoniebieska mgiełka. 
Wiedział, że to 
ocean. Wiatr rozwiewał czarną grzywę białego człowieka, a słony posmak powietrza 
orzeźwiał 
go. Westchnął głęboko.
Potem odwrócił się ciężko i krzywiąc się z bólu jaki zadawała mu krwawiąca 
łydka, zaczął 
dokładniej przyglądać się półce, na której stał. Za, nią około trzydzieści stóp 
powyżej, wznosiło 
się strome, skaliste urwisko, sięgające aż do szczytu góry. Do skały były 
przymocowane wąskie, 
przypominające drabinkę, uchwyty. Kilka stóp dalej zauważył szczelinę w ścianie. 
Była 
wystarczająco szeroka i wysoka, by zmieścił się w niej człowiek.
Dokuśtykał do niej, zajrzał do środka i mruknął głośno. Stojące wysoko nad 
zachodnim 
lasem słońce wpadało do szczeliny, oświetlając leżącą poniżej, przypominającą 
tunel grotę 
i wieńczący ją łuk. W łuku tym osadzone były ciężkie, obite żelazem drzwi!
Zdumiony, wytrzeszczył oczy. Ta kraina była tętniącą różnymi odgłosami dziczą. 
Tysiące 
mil wybrzeża było niezamieszkałe, z wyjątkiem nędznych wiosek i żywiących się 
rybami 
plemion. Poziom ich życia był niższy niż ich zamieszkujących lasy braci. Był 
absolutnie pewien, 
że jest pierwszym białym człowiekiem, który postawił stopę na tej ziemi. A teraz 
stanął przed 
tymi tajemniczymi drzwiami – niemym dowodem europejskiej cywilizacji.
Nie mogąc zrozumieć, skąd się tu wzięły, zbliżył się do nich podejrzliwie, z 
gotowym do 
ataku toporkiem i nożem, kiedy na biegłe krwią oczy przyzwyczaiły się delikatnej 
poświaty 
otaczającej wąską strużkę światła, dostrzegł coś jeszcze – ustawione pod ścianą 
ciężkie, okute 
żelazem skrzynie. Twarz rozjaśnił mu błysk zrozumienia. Pochylił się nad jedną z 
nich, ale nie 
miał dość siły, by dźwignąć wieko. Uniósł toporek, aby rozłupać stary zamek, 
lecz nagle 
rozmyślił się i utykając podszedł do łukowatych drzwi. Czując się już pewniej, 
powiesił broń 
u boku. Pchnął ozdobnie rzeźbione drzwi, które otworzyły się bez żadnego oporu.
Znów ogarnął go niepokój. Zaklął, cofnął się i błyskawicznym ruchem wyciągnął 
toporek 
i nóż. Zastygł w bezruchu, oczekując najgorszego. Wreszcie wyciągnął szyję, 
zajrzał przez drzwi. 
W jaskini było prawie zupełnie ciemno – tylko niewyraźna poświata biła od 
leżącego na wielkim 
hebanowym stole błyszczącego stosu. Wokół stołu siedziały milczące postacie, 
których obecność 
tak go przeraziła.
Nikt się nie poruszył nikt nie odwrócił głowy.
– Czy wszyscy jesteście pijani? – zapytał agresywnie.
Żadnej odpowiedzi. Nie był człowiekiem, którego można łatwo speszyć, ale teraz 
był 
zupełnie zbity z tropu.
– Moglibyście zaproponować mi szklankę tego wina, które żłopiecie – warknął. – 
Na 
szatana, nie jesteście zbyt gościnni dla człowieka, który jest jednym z was. Czy 
macie zamiar...
Głos uwiązł mu w gardle. Stał w milczeniu, patrząc na te dziwaczne postacie 
siedzące tak 
cicho i nieruchomo wokół wielkiego hebanowego stołu.
– Oni nie są pijani – mruknął. – Oni wcale nie piją. Cóż to za diabelska gra?
Przeszedł przez próg i w tej samej chwili musiał rozpocząć śmiertelną walkę 
z niewidzialnymi morderczymi palcami, które nagle zacisnęły się na jego szyi.
Rozdział II
Ludzie z morza
A na plaży, kilka mil od pieczary, gdzie siedziały milczące postacie, inne, 
jeszcze bardziej 
tajemnicze cienie zbierały się nad zawiłymi, ludzkimi losami...
* * *
Françoise d’Chastillon bezmyślnie trącała filigranowym palcem u nogi muszelkę, 
porównując jej delikatne, różowe krawędzie z pierwszymi, różowymi przebłyskami 
wstającego 
nad parującą plażą świtu, który jeszcze nie nastał. Ale też słońce dopiero co 
się uniosło i jeszcze 
nie rozpędziło perłowoszarych oparów unoszących się nad wodą.
Françoise uniosła swą pięknie ukształtowaną głowę i spojrzała na widok obcy i 
odrażający, 
a jednocześnie tak okrutnie, w każdym szczególe znajomy. Brązowy piasek u jej 
stóp biegł na 
spotkanie miękko pluskającym falom, które rozciągały się na zachód, by zniknąć w 
błękitnej 
mgiełce horyzontu. Stała na łuku zatoki, a na południe od niej ląd unosił się 
nieco i przechodził 
w płaski grzbiet, formujący cypel tej zatoki. Wiedziała, że z tego grzbietu 
można spojrzeć nad 
gładkimi wodami na południe – w bezkres równie absolutny, jak widok na zachód i 
północ.
Obracając się w kierunku lądu, bezwiednie spojrzała na fortecę, która przez 
ostatni rok była 
jej domem. Na tle błękitnego nieba łopotała złotoszkarłatna chorągiew z jej 
rodowym herbem. 
Dojrzała kształty ludzi pracujących w ogrodach i na polach, skupionych przy 
forcie, który jakby 
wyłaniał się z mrocznej osłony lasu otwierającego się na wschód, a na północ i 
południe 
sięgającego aż po horyzont. Powyżej, na wschodzie, wyłaniało się wielkie pasmo 
gór, 
oddzielające wybrzeże od leżącego za nim kontynentu. Françoise bała się tego 
obramowanego 
górami lasu, a strach ten podzielali wszyscy, którzy mieszkali w maleńkiej 
osadzie. W tych 
szeleszczących głębiach czaiła się śmierć, śmierć nagła i straszna, powolna i 
odrażająca, ukryta, 
pomalowana, niestrudzona.
Kobieta westchnęła i apatycznie podeszła do wody. Długie, nudne dni były do 
siebie 
podobne, a świat miast, dworów i radości zdawał się odległy nie tylko o tysiące 
mil, ale i o setki 
lat. Znowu bezskutecznie zaczęła zastanawiać się, dlaczego francuski hrabia 
postanowił uciec 
wraz ze swym orszakiem na to dzikie wybrzeże, zamieniając zamek swych przodków 
na 
drewnianą chatę.
Na dźwięk delikatnego tupotu małych, bosych stóp dotykających piasku, wyraz jej 
twarzy 
złagodniał. Przez piaszczysty wał biegła mała, prawie naga dziewczynka. Jej 
smukłe ciało 
ociekało wodą, a małą główkę okalały mokre włosy w kolorze lnu. Z 
podekscytowania otworzyła 
szeroko pełne tęsknoty oczy.
– Pani – krzyknęła. – Pani!
Nie mogąc złapać tchu, robiła jakieś niezrozumiałe gesty. Françoise uśmiechnęła 
się i objęła 
dziecko. W swym samotnym życiu przelała całą czułość swej z natury wrażliwej 
duszy na tę 
biedną, porzuconą dziewczynkę, którą przygarnęła we francuskim porcie, gdzie 
zaczęła się ta 
długa podróż.
– Co chcesz mi powiedzieć, Tino? Odsapnij kochanie.
– Statek! – krzyknęła dziewczynka, wskazując na południe. – Pływałam w baseniku, 
który 
morze wydrążyło w piasku, po drugiej stronie wału, i zobaczyłam go! Statek, 
wypływający 
stamtąd, z południa!
Pociągnęła Françoise za rękę, a całe jej wiotkie ciało aż drżało z przejęcia. 
Françoise 
poczuła, że jej serce też bije szybciej na myśl o nieznajomych gościach. Od 
momentu przybycia 
na to pustkowie, nie widziała żadnego żaglowca.
Tina biegła przed nią po żółtym piasku. Wdrapały się na niski, falisty wał i 
Tina wspięła się 
na palce – była jak delikatny, biały kształt na tle jaśniejącego nieba – z 
rozwianymi wokół małej 
twarzyczki, mokrymi włosami i z wyprostowanymi, smukłymi ramionkami.
– Niech pani tam spojrzy!
Françoise już go zobaczyła – biały, wydęty przez wiatr żagiel, sunący wzdłuż 
brzegu, o kilka 
mil od nich. Na chwilę serce jej zamarło. Takie drobne wydarzenie może stać się 
czymś wielkim 
w bezbarwnym, odizolowanym życiu ale Françoise doznała przeczucia jakby miało 
się stać coś 
złego. Czuła, że ten żaglowiec nie znalazł się tutaj przypadkiem. Najbliższym 
portem była 
Panama, położona o tysiące mil na południe. Co przyniosło tych obcych przybyszów 
do samotnej 
Zatoki d’Chastillon?
Tina, nagle ogarnięta strachem, przytuliła się do swej pani.
– Kto to może być? – wyszeptała z zarumienionymi od wiatru policzkami. – Czy to 
ten 
człowiek, którego boi się hrabia?
Zachmurzona Françoise spuściła na nią wzrok.
– Jak możesz tak mówić, moje dziecko? Skąd wiesz, że mój wuj boi się 
czegokolwiek?
– Na pewno się boi – naiwnie odpowiedziała Tina. – Inaczej nigdy by nie 
przyjechał na to 
bezludzie, żeby się ukryć. Niech pani spojrzy, jak on szybko płynie.
– Musimy iść i powiadomić o tym wuja – mruknęła Françoise. – Tino, zabierz swoje 
rzeczy. 
Pospiesz się.
Dziewczynka zbiegła do basenu, w którym się kąpała gdy zobaczyła okręt, i 
podniosła 
z piasku pantofelki, pończoszki i sukienkę. Wdrapała się z powrotem na wał i 
zabawnie 
podskakując ubierała się w biegu. Françoise, z niepokojem obserwując żaglowiec, 
chwyciła ją za 
rękę i pospiesznie ruszyły w kierunku fortu.
Chwilę po tym, jak przeszły przez bramę otaczającej budynek, drewnianej 
palisady, rozległ 
się przeraźliwy głos trąbki. Na jej dźwięk ludzie pracujący w ogrodach i ci, 
którzy właśnie 
otwierali drzwi hangaru, aby wypchnąć łódki na wodę zamarli w bezruchu.
Każdy, kto znajdował się poza portem, porzucał swe zajęcie i biegł do bramy. 
Wszyscy 
oglądali się za siebie, z przerażeniem spoglądając na rozciągającą się na 
wschodzie ciemną linię 
lasu. Nikt nie patrzył w stronę morza.
Pchali się przez bramę i wykrzykiwali pytania do wartowników patrolujących 
stanowiska 
strzeleckie u szczytu palisady.
– Co się dzieje? Dlaczego zostaliśmy wezwani? Czy nadchodzą Indianie?
Milczący żołnierz w odpowiedzi wskazał ręką na południe. Z jego miejsca 
żaglowiec był 
wyraźnie widoczny. Ludzie wdrapali się na górę i spojrzeli na morze.
Na małej wieżyczce obserwacyjnej znajdującej się na dachu fortu, hrabia Henri 
d’Chastillon 
spoglądał na mknący po falach żaglowiec, który właśnie opływał południowy cypel 
zatoki. 
Hrabia był chudym mężczyzną w raczej starszym niż średnim wieku, o ponurym, 
posępnym 
wyrazie twarzy. Miał na sobie czarne, jedwabne spodnie i kubrak. Ten ciemny 
strój ożywiały 
jedynie kolorowe klejnoty zdobiące pochwę jego szpady i zarzucony niedbale na 
ramiona płaszcz 
w kolorze wina. Nerwowo podkręcił czarne wąsy i zwrócił ponury wzrok na swego 
odzianego 
w stal i satynę majordomusa.
– I co o tym sądzisz, Gallot?
– Widziałem już ten statek – odpowiedział majordomus. – Mało tego, myślę, że... 
Proszę tam 
spojrzeć!
Jego okrzykowi zawtórował chór okrzyków z dołu. Statek minął już cypel i w 
lekkim 
przechyle płynął przez zatokę. I wszyscy zobaczyli flagę, która nagle pojawiła 
się na maszcie – 
lśniącą w słońcu, czarną flagę z białą czaszką i skrzyżowanymi piszczelami.
– Przeklęty pirat! – wykrzyknął Gallot. – Tak, znam ten statek. To „Wojenny 
Jastrząb” 
Harstona. Co on robi na tym bezludnym wybrzeżu?
– Nie spodziewam się po tym niczego dobrego – warknął hrabia.
Zamknięto ciężką bramę, a dowódca żołnierzy, aż lśniący od stali, kierował swych 
ludzi na 
stanowiska strzeleckie u szczytu palisady i do leżących niżej strzelnic. Główne 
siły ustawił 
wzdłuż ściany zachodniej, w środku której znajdowała się brama.
Wygnanie dzieliło z hrabią Henri stu ludzi: żołnierzy i dworzan. Żołnierzy było 
czterdziestu, 
zahartowanych w boju najemników odzianych w zbroje, świetnie władających szpadą 
i arkebuzem. Pozostali, służba domowa i robotnicy, nosili koszule z utwardzonej 
skóry, a ich 
broń stanowiły głównie łuki do polowań, siekiery i piki na dziki. Wszyscy ci 
siłacze zajęli swe 
stanowiska i ponuro przyglądali się nadpływającemu statkowi, który sunął w 
kierunku brzegu 
połyskując w słońcu miedzianymi okuciami. Widzieli migocącą na nadburciu stal, 
słyszeli krzyki 
marynarzy.
Hrabia zszedł z wieży i nałożywszy hełm i pancerz udał się w kierunku palisady. 
Kobiety 
dworzan stały w milczeniu w drzwiach swych zbudowanych wewnątrz ostrokołu chat i 
uciszały 
rozkrzyczane dzieci. Françoise i Tina wyglądały z górnego okna fortu. Francuzka 
czuła, jak 
dziewczynka aż cała drży w jej objęciach.
– Rzucą kotwicę na wysokości hangaru – powiedziała półgłosem. – Tak, widzę jak 
ją 
spuszczają sto jardów od brzegu. Nie drzyj, tak, dziecko! Nie mogą wziąć fortu. 
Może po prostu 
potrzebują świeżej wody i mięsa.
– Płyną do brzegu w długich łodziach! – krzyknęła dziewczynka. – O pani, tak się 
boję! 
Słońce krzesze ogień na ich pikach i kordach. Czy oni nas zjedzą?
Pomimo zdenerwowania, Françoise wybuchnęła śmiechem.
– Oczywiście, że nie. Kto ci naopowiadał takich rzeczy?
– Jacques Piriou powiedział mi, że Anglicy jedzą kobiety
– Żartował sobie z ciebie. Anglicy są okrutni, ale wcale nie gorsi od niektórych 
Francuzów, 
którzy zwą się korsarzami. Piriou był jednym z nich.
– On był okrutny – wyszeptała Tina. – Cieszę się, że Indianie ucięli mu głowę.
– Przestań dziecko – wzdrygnęła się. – Spójrz, przybili już do brzegu. Ustawiają 
się 
w szeregu na plaży, a jeden z nich idzie do fortu. To pewnie Harston.
– Ahoy tam w forcie – zawołał, a jego głos był porywczy jak wiatr. – Przychodzę 
pod białą 
flagą.
Z nad czubków palisady pojawiła się uzbrojona w hełm głowa hrabiego, który 
nieprzyjaźnie 
spojrzał na pirata. Harston zatrzymał się dokładnie w zasięgu słuchu. Był to 
potężny mężczyzna 
z odkrytą głową i rozwianymi na wietrze, płowymi włosami.
– Mów! – rozkazał Henri. – Ja nie mam nic do powiedzenia człowiekowi twego 
pokroju.
Harston zaśmiał się nieszczerze.
– Nigdy nie sądziłem, że cię spotkam na tym bezludnym wybrzeżu, d’Chastillon – 
powiedział. – Na szatana, aż mnie zatkało jak zobaczyłem twojego szkarłatnego 
sokoła, 
powiewającego nad fortecą, gdzie spodziewałem się zastać dziewiczą plażę. 
Znalazłeś go, 
oczywiście?
– Co znalazłem? – ze zniecierpliwieniem warknął hrabia.
– Nie próbuj mnie przechytrzyć – natychmiast ujawnił się porywczy charakter 
pirata. – 
Wiem, po co tu przybyłeś. – Ja przybyłem z tego samego powodu. Gdzie jest twój 
statek?
– To nie twoja rzecz, mój panie!
– Nie masz go – odparł pirat z pewnością w głosie. – W tym ostrokole widzę 
kawałki masztu 
galeonu. Twój statek rozbił się. Inaczej dawno już odpłynąłbyś ze swym łupem.
– O czym ty do diaska mówisz? – krzyknął hrabia. – Czy jestem piratem, żeby 
palić 
i rabować? Jeśli nawet, to co mógłbym zrabować na tym bezludnym wybrzeżu?
– To co cię tu przygnało? – zimno zapytał pirat. – Wiem przecież, że to, co i 
mnie. Ale ja 
jestem bardzo zgodny – daj mi tylko łup, a ja pójdę swoją drogą i zostawię cię w 
spokoju.
– Tyś chyba oszalał – parsknął Henri. – Przybyłem tu, aby znaleźć samotność i 
odosobnienie 
i cieszyłem się nimi aż do chwili, kiedy ty wytoczyłeś się z morza, ty 
żółtogłowy psie. Odejdź! 
Nie prosiłem o pertraktacje i sprzykrzyła mi się ta paplanina.
– Kiedy odejdę, zostawię tę szopę zamienioną w popiół – zagrzmiał pirat z 
wściekłości. – 
Ostatni raz: Dasz mi łup w zamian za wasze życie? Jesteś otoczony, a stu moich 
ludzi jest 
gotowych popodrzynać wam gardła.
W odpowiedzi hrabia uczynił ręką niewidoczny z zewnątrz znak. Natychmiast ze 
strzelnic 
zagrzmiały rusznice i z głowy Harstona spadł pukiel żółtych włosów. Pirat zawył 
mściwie 
i biegiem ruszył w kierunku plaży, a kule rozpryskiwały piasek za jego stopami. 
Jego ludzie 
z lśniącymi w słońcu ostrzami, z wrzaskiem ruszyli mu na przeciw. -
– Ty przeklęty psie! – krzyknął hrabia, uderzając winnego strzelca okrytą 
żelazem pięścią. – 
Dlaczego spudłowałeś? Gotowi? Strzelać!!!
Ale Harston dotarł do swoich ludzi i uporządkował biegnącą na oślep zgraję. 
Piraci rozbiegli 
się szerokim łukiem sięgającym obu krańców zachodniej ściany i strzelając, 
ostrożnie posuwali 
się do przodu. Ciężkie kule uderzały o ostrokół, a obrońcy oddawali ogień. 
Kobiety spędziły 
dzieci do swych chat i teraz czekały już ze stoickim spokojem na to, co im 
przeznaczyli bogowie.
Piraci nadal posuwali się szerokim łukiem, czołgając się i wykorzystując każde 
naturalne 
zagłębienie i najmniejszy krzaczek – tych nie było zbyt wiele, gdyż teren przed 
fortem został 
z każdej strony oczyszczony w obawie przed atakami Indian.
Na piasku leżało już kilka martwych ciał. Ale piraci byli szybcy, ciągle 
zmieniali swoje 
pozycje i stanowili ruchomy cel, do którego trudno trafić z niezgrabnych 
rusznic. Ich ciągły 
ogień flankowy stanowił bardzo duże niebezpieczeństwo dla ludzi za ostrokołem. 
Ale mimo to 
oczywistym był fakt, że dopóki bitwa polegała właściwie tylko na wymianie 
strzałów, przewagę 
mieli osłonięci Francuzi.
Ale kilku najeźdźców było już na brzegu, przy hangarze i zaczęło właśnie 
pracować 
siekierami. Hrabia zaklął straszliwie widząc jak niszczą jego łodzie, przy 
budowie których tak 
długo pracowali, piłując deski z wielkich kłód.
– Oni robią sobie z nich osłonę, aby ich piekło pochłonęło! – wrzasnął wściekle. 
– Szybko, 
na nich, zanim zdążą wszystko zniszczyć. Dopóki są rozproszeni...
– Nie damy im rady w bezpośredniej walce – odparł Gallot. – Nie możemy wychodzić 
poza 
ogrodzenie.
– Świetnie – warknął Henri. – Tylko czy oni tu nie wejdą.
Wkrótce zamiary piratów stały się jasne – nadeszła grupa około trzydziestu 
ludzi, pchając 
przed sobą tarczę zrobioną z pochodzących z łodzi desek, i belek, z których 
zbudowany był 
hangar. Tę osłonę umieścili na Znalezionych tam masywnych, dębowych kołach od 
wozu 
z wolego zaprzęgu. Kiedy toczyli przed sobą tę konstrukcję, obrońcy widzieli 
tylko poruszające 
się stopy.
– Strzelać! – krzyknął wściekle Henri. – Zatrzymać ich zanim dojdą do bramy!
O ciężkie deski uderzały kule i strzały, które nie mogły nawet zadrasnąć grubego 
drewna. 
Odpowiedziały im urągliwe okrzyki. Zbliżali się pozostali piraci, a ich kule 
coraz częściej 
zaczęły trafiać w szpary między palami ostrokołu. Zza jego krawędzi spadł 
właśnie 
z roztrzaskaną czaszką człowiek.
– Strzelać im w stopy! – wrzasnął Henri. – Czterdziestu ludzi z pikami i 
siekierami do 
bramy, pozostali utrzymywać ścianę!
Kule uderzały o piasek pod ruchomym pancerzem, ale niektóre z nich dotarły do 
celu. Mimo 
to, przy wtórze chóralnego krzyku, osłona została pchnięta na ścianę. Umięśnione 
ramiona 
zaczęły uderzać w bramę okutą żelazem kłodą, która została przeciągnięta przez 
znajdującą się 
w osłonie dziurę. Masywne wrota aż zatrzeszczały i zadrżały, a z góry spadł grad 
strzał i kul – 
niektóre dotarły do miejsca przeznaczenia. Ale dzicy ludzie morza płonęli żądzą 
walki. 
Wrzeszcząc, zaczęli taranować bramę, a do nich dołączyli inni, dzielnie 
stawiając czoła 
słabnącemu ogniowi zza ściany.
Hrabia, klnąc jak szaleniec, wyciągnął szpadę i pobiegł do bramy. Za nim, 
dzierżąc 
w dłoniach piki, pospieszyła grupka zdesperowanych żołnierzy. Za chwilę we 
wrotach powstanie 
wyrwa i oni będą musieli zatkać ją własnymi ciałami.
Nagle w całej tej wrzawie pojawił się nowy dźwięk – dobiegający ze statku, 
dźwięk trąbki. 
Na salingu stał człowiek i dawał jakieś znaki.
Harston choć pochłonięty taranowaniem, usłyszał ten dźwięk. Zapierając się mocno 
nogami, 
aby zatrzymać zamach do tyłu, z muskułami nabrzmiałymi od opierania się sile 
ramion swych 
kamratów, odwrócił głowę i nasłuchiwał. Z twarzy spływał mu pot.
– Czekajcie! – zagrzmiał. – Czekajcie, do diabła! Słuchajcie!
W ciszy, która nastąpiła po tym ryku, dało się słyszeć bardzo już wyraźny dźwięk 
trąbki 
i czyjś głos. Ludzie znajdujący się za ostrokołem byli zbyt daleko, aby 
zrozumieć przesyłaną ze 
statku wiadomość. Ale Harston ją zrozumiał – uniesionym głosem znowu wydał jakiś 
pełen 
przekleństw rozkaz. Opuszczono taran i wycofano spod bramy osłonę.
– Spójrz! – krzyknęła obserwująca wszystko z okna Tina. – Biegną na plażę! 
Porzucili swą 
tarczę. Wskakują do łodzi i wiosłują w kierunku statku. Pani, czy wygraliśmy?
– Nie sądzę – odparła Françoise, patrząc na morze. – Spójrz!
Odsunęła zasłony i wychyliła się z okna. Jej czysty, młody głos unosił się nad 
całą wrzawą 
i wszyscy obrócili głowy by spojrzeć na miejsce, które wskazywała palcem. 
Krzyknęli ze 
zdziwienia na widok następnego statku, który kołysząc się majestatycznie, 
właśnie opływał 
południowy cypel. Za chwilę załopotały nad nim lilie Francji.
Piraci wdrapywali się na swój statek po obu burtach i podnosili kotwicę. Zanim 
obcy 
przybysz dopłynął do środka zatoki, „Wojenny Jastrząb” zniknął już za jej 
północnym cyplem.
ROZDZIAŁ III
Nadejście czarnego człowieka
– Wyłazić! Szybko! – warknął hrabia, szarpiąc zamykające bramę skoble. – 
Zniszczcie tę 
osłonę, zanim tamci zdążą dopłynąć.
– Ale tamten statek jest francuski – zareplikował Gallot.
– Robić, co każę – ryknął Henri. – Nie tylko obcokrajowcy są moimi wrogami. 
Wyłazić, psy 
i porąbać tę osłonę na szczapy!
Trzydziestu uzbrojonych w siekiery mężczyzn wybiegło na plażę. Przeczuwali 
możliwość 
niebezpieczeństwa, grożącego im ze strony nadpływającego okrętu i ich pośpiech 
graniczył 
z paniką. Rąbali z takim zapałem, że dźwięk rozłupywanego drewna dobiegał do 
uszu 
znajdujących się w forcie ludzi. Gdy francuski okręt rzucił kotwicę w miejscu, 
które właśnie 
opuścił „Wojenny Jastrząb”, drwale biegli już z powrotem do fortu.
– Dlaczego hrabia kazał zamknąć bramę? – zdziwiła się Tina. – Czy obawia się, że 
na tym 
statku może być człowiek, którego się boi?
– O czym ty mówisz, Tino? – zapytała z niepokojem Françoise.
Hrabia nigdy nie mówił, dlaczego skazał się na to wygnanie. Nie był to człowiek, 
który 
uciekałby przed swymi wrogami, choć miał ich wielu. Przeświadczenie Tiny jednak 
zasiało 
w niej niepokój, a nawet trochę zaintrygowało.
Dziewczynka jakby nie słyszała jej pytania.
– Ludzie z siekierami już są wewnątrz ostrokołu – powiedziała. – Brama jest 
znowu 
zamknięta. Wszyscy zajęli pozycje na swoich stanowiskach. Jeśli ten statek 
ścigał Harstona, to 
dlaczego za nim teraz nie popłynął? Patrz, jakiś człowiek płynie tutaj. Stoi na 
dziobie, 
w ciemnym płaszczu.
Łódź przybiła do brzegu, a człowiek ten wraz z trzema towarzyszami spokojnie 
szedł plażą. 
Był wysoki i dobrze zbudowany, odziany w czarny jedwab i lśniącą stal.
– Stać! – ryknął hrabia. – Będę pertraktował tylko z samym dowódcą.
Wysoki przybysz zdjął szyszak i ukłonił się zamaszyście.
Jego towarzysze zatrzymali się, zamiatając płaszczami w geście powitania, a 
wsparci na 
wiosłach marynarze wpatrywali się w palisadę.
Podszedł na odległość głosu i powiedział płynną francuszczyzną – Ależ 
oczywiście. Nie ma 
miejsca na podejrzliwość między dżentelmenami.
Hrabia spojrzał na niego podejrzliwie. Przybysz był ciemnym mężczyzną o 
szczupłej, 
drapieżnej twarzy, z cieniutki mi, czarnymi wąsikami. Jego szyję i nadgarstki 
zdobiły koronkowe 
falbany.
– Znam cię – powiedział wolno Henri. – Jesteś Guillaume Villiers.
Przybysz powtórnie ukłonił się i odparł:
– A każdy rozpoznałby czerwonego sokoła d’Chastillonów.
– Wygląda na to, że to wybrzeże stało się miejscem spotkań wszystkich zabijaków 
Oceanu 
Hiszpańskiego – warknął Henri. – Czego chcesz?
– No, no, mój panie! – zaripostował Villiers. – Czyż to nie nazbyt grubiańskie 
powitanie 
kogoś, kto właśnie wyświadczył ci przysługę? Czyż to nie ten angielski pies, 
Harston, dobijał się 
do twoich bram? I czyż to nie mojemu pojawieniu się zawdzięczasz, że wziął nogi 
za pas?
– To prawda – z niechęcią przyznał hrabia. – Ale piraci niewiele się od siebie 
różnią.
Villiers zaśmiał się bez urazy i podkręcił wąsa.
– Jesteś w błędzie, mój panie. Nie jestem piratem. Działam w imieniu władcy 
Tortugi – 
walczę z Hiszpanami. Harston jest rozbójnikiem morskim, który nie działa w 
imieniu żadnego 
króla. Pragnę jedynie abyś pozwolił rzucić kotwicę w twojej zatoce, moim ludziom 
zdobyć 
pożywienie i wodę w twoich lasach, a mnie, być może, wypić w twoim towarzystwie 
kielich 
wina.
– Dobrze – burknął Henri. – Ale pamiętaj, Villiers: nikt z twojej załogi nie ma 
prawa przejść 
tej palisady. Jeśli ktokolwiek zbliży się na odległość mniejszą niż sto stóp, 
kula natychmiast 
utkwi mu w gardle. I odpowiadasz za to, aby moje ogrody i bydło w zagrodach 
pozostały 
nietknięte. Możesz sobie wziąć na mięso trzy młode woły. Nic więcej.
Gwarantuję, że moi ludzie będą zachowywać się właściwie – zapewnił Villiers. – 
Czy mogą 
zejść na ląd?
Henri przystał na to z niechęcią i Villiers ukłonił się nieco sardonicznie i 
odszedł krokiem tak 
wymierzonym i dostojnym, jakby stąpał po lśniących podłogach Wersalu, gdzie, 
jeśli wierzyć 
pogłoskom, był niegdyś znaną postacią.
Niech nikt nie schodzi z palisady – rozkazał Galiotowi Henri. – To, że odpędził 
Harstona nie 
znaczy wcale, że sam nie poderżnie nam gardeł. Wielu bezczelnych hultajów działa 
w imieniu 
króla.
Galiot przytaknął. Korsarze mieli za zadanie walczyć tylko z Hiszpanami, ale 
Villiers miał 
bardzo złą reputację.
Nikt więc nie opuszczał palisady kiedy piraci schodzili na ląd. Byli to ogorzali 
ludzie 
z głowami owiniętymi szalami i złotymi kołami w uszach. Ponad stu marynarzy 
rozbiło obóz na 
plaży, a Villiers z obu stron wystawił posterunki.
Stojąc u szczytu palisady, Henri wyznaczył trzy woły, które zostały 
przyprowadzone 
i zaszlachtowane. Na plaży rozpalono ogniska i na brzeg wtoczono plecioną beczkę 
wina, którą 
od razu odszpuntowano.
Inne beczułki napełniono wodą ze źródła znajdującego się niedaleko, na południe 
od fortu. 
Potem korsarze ruszyli w kierunku lasu. Widząc to Henri krzyknął do Villiersa:
– Niech twoi ludzie nie wchodzą do lasu. Jeśli nie wystarcza wam mięsa, weź 
jeszcze 
jednego wołu z zagrody.
W lasach mogą natknąć się na Indian. Wkrótce po wylądowaniu tutaj odparliśmy ich 
atak, 
ale od tego czasu zamordowali sześciu moich ludzi. Zawarliśmy z nimi pokój, ale 
wisi on na 
włosku.
Villiers z przerażeniem spojrzał na gęsty las, po czym ukłonił się i rzekł:
– Dziękuję za ostrzeżenie, panie.
Potem wrzasnął na swych ludzi, żeby wracali, a jego ostry głos dziwnie 
kontrastował 
z dworskim tonem, którym zwracał się do hrabiego.
Jeśli wzrok Villiersa mógłby przeniknąć przez ściany lasu, byłby wstrząśnięty 
widokiem 
złowróżbnej postaci, która przyczaiła się tam i z zawziętością patrzyła czarnymi 
oczyma na 
przybyszów. Był to niepomalowany, indiański wojownik opasany jedynie przepaską z 
zajęczej 
skóry. Nad lewym uchem zatknięte miał pióro jastrzębia.
Wraz ze zbliżającym się wieczorem, znad brzegu morza uniosła się szara mgiełka i 
zacieniła 
niebo. Słońce tonęło w purpurze, zostawiając krwawe ślady na grzbietach czarnych 
fal. Z morza 
wypełzła mgła i przycupnęła u stóp lasu, opasując gęstymi wstęgami palisadę. 
Przez mgłę 
przytłumioną purpurą przeświecały rozpalone na plaży ogniska, a śpiewy korsarzy 
wydawały się 
odległe i wyciszone. Przynieśli ze statku stare płótno żaglowe i zrobili z niego 
osłony wzdłuż 
plaży na której nadal pieczono woły i oszczędnie pito wino.
Wielka brama była zaryglowana. Uzbrojeni w piki żołnierze flegmatycznie chodzili 
wzdłuż 
palisady. Na ich stalowych hełmach połyskiwały kropelki wilgoci. Z niepokojem 
spoglądali na 
rozpalone na plaży ogniska i ginącą we mgle linię lasu. Obóz sprawiał wrażenie 
wymarłego. 
Przez szpary w chatach migotały słabe płomyki świec, a z okien rezydencji 
sączyło się światło. 
Słychać było tylko kroki wartowników, kapiącą ze strzech wodę i odległe śpiewy 
korsarzy.
Słabe echo tych śpiewów docierało do wielkiej sali, gdzie, przy winie, siedział 
Henri ze 
swym nieproszonym gościem.
– Twoi ludzie weselą się, sir – mruknął hrabia.
– Cieszą się, że znów czują piasek pod stopami – odparł Villiers. – To była 
męcząca podróż 
tak, długa, wyczerpująca pogoń.
Dostojnie uniósł kielich do siedzącej obojętnie po prawicy gospodarza dziewczyny 
i uroczyście wypił wino.
Przy ścianach stali nieruchomo ludzie hrabiego – żołnierze w hełmach uzbrojeni w 
piki 
i służący w znoszonych, satynowych płaszczach. W tej dzikiej krainie 
gospodarstwo Henriego 
było cieniem świetności dworu, który utrzymywał we Francji.
Rezydencja, bo tak hrabia kazał nazywać budynek, była perłą na tym dzikim 
wybrzeżu. 
Dzień i noc, przez całe miesiące, stu ludzi pracowało przy jej budowie. Bale, z 
których 
zbudowano wewnętrzne ściany, obite były ciężkimi, złoconymi, jedwabnymi 
tkaninami. Podporę 
wysokiego sufitu stanowiły wyszlifowane i pomalowane pokładnice ze statku. 
Podłogę 
pokrywały wspaniałe dywany. Prowadzące z sali szerokie schody były również 
przykryte 
dywanami, a masywna balustrada stanowiła kiedyś nadburcie galeonu.
Palący się w dużym, kamiennym palenisku ogień, zdawał się osuszać wilgotną noc. 
Świece 
w wielkim srebrnym kandelabrze, ustawionym na środku szerokiego, mahoniowego 
stołu 
oświetlały salę, rzucającą długie cienie na schody. Hrabia Henri zajmował 
pierwsze miejsce przy 
stole, przy którym siedzieli również jego bratanica, piracki gość, Gallot i 
dowódca straży.
– Płynąłeś za Harstonem? – zapytał Henri. – Tak daleko go zagoniłeś?
– Płynąłem za Harstonem – zaśmiał się Villiers. – Opłynąłem za nim Horn. Ale on 
nie 
uciekał przede mną. Szukał czegoś, czego i ja szukam.
– Co jest takiego na tej dzikiej ziemi, co skusiło pirata? – mruknął Henri.
– A co skusiło francuskiego hrabiego? – zaripostował Villiers.
– Zepsucie na dworze królewskim mogłoby przyprawić o mdłości każdego człowieka 
honoru.
– Kilka generacji honorowych d’Chastillonów jakoś znosiło to zepsucie – 
odpowiedział 
szyderczo Villiers. – Panie, wybacz mi moją ciekawość, ale dlaczego sprzedałeś 
swoje dobra, 
załadowałeś na statek wyposażenie swojego zamku i popłynąłeś za horyzont w 
tajemnicy przed 
wszystkimi? I dlaczego osiedliłeś się tutaj, skoro sława twej szpady i imienia 
może otworzyć ci 
drzwi każdego cywilizowanego kraju?
Henri bawił się zawieszonym na szyi łańcuszkiem z pieczęcią.
– To, dlaczego opuściłem Francję, jest moją prywatną sprawą – odparł. – A 
przypadek 
sprawił, że osiedliłem się właśnie tutaj. Zabrałem ze sobą wszystkich mych ludzi 
i wspomniane 
przez ciebie wyposażenie, gdyż zamierzałem osiedlić się gdzieś na pewien czas. 
Lecz mój statek, 
zakotwiczony w tej zatoce, został zniesiony na skały przy północnym cyplu i 
zniszczony przez 
nagły sztorm, który nadszedł z zachodu. I tak zamknęła się przed nami droga 
ucieczki.
– Więc gdybyś mógł, wróciłbyś do Francji?
– Nie do Francji. Być może do Chin, albo do Indii...
– Czy nie nudzi cię to miejsce, pani? – zapytał Villiers, po raz pierwszy 
zwracając się 
bezpośrednio do Françoise.
Chęć ujrzenia nowej twarzy i usłyszenia nowego głosu, przywiodła tej nocy 
dziewczynę do 
sali bankietowej. Ale teraz żałowała, że nie została z Tiną w komnacie. Nie 
mogła się mylić, co 
do intencji spojrzenia Villiersa. Jego mowa była elegancka, zachowanie godne 
szacunku, ale 
przez tę maskę przebijała gwałtowność i porywczość.
– Życie tu nie jest zbyt urozmaicone – odpowiedziała cicho.
– Jeśli miałbyś statek, czy opuściłbyś tę osadę? – zwrócił się do gospodarza 
korsarz.
– Prawdopodobnie tak – przyznał hrabia.
– Ja mam statek – powiedział Villiers – Jeśli doszlibyśmy do porozumienia...
– Do porozumienia? – Henri podejrzliwie spojrzał na swego gościa.
– Musielibyśmy się podzielić wszystkim, co mamy – powiedział Villiers, kładąc na 
stole rękę 
z rozczapierzonymi palcami. Ręka ta przypominała teraz ohydnego, wielkiego 
pająka. Palce 
drżały mu z napięcia, a w oczach pojawił się nowy błysk.
– Czym się podzielić? – Henri był oszołomiony tą propozycją. – Złoto, które ze 
sobą 
wiozłem poszło na dno ze statkiem i w przeciwieństwie do połamanych wręg, nie 
zostało 
wyrzucone na brzeg.
– Nie to mam na myśli – Villiers wykonał gest zniecierpliwienia. – Bądźmy ze 
sobą 
szczerzy, panie. Czy chcesz mi wmówić, że to przypadek zmusił cię do 
zakotwiczenia właśnie 
w tym miejscu, kiedy do wyboru miałeś tysiące mil wybrzeża?
– Nie muszę ci niczego wmawiać – odparł oschle Henri. – Dowódcą mego statku był 
Jacques 
Piriou, były korsarz. Znał to wybrzeże i przekonał mnie, żebyśmy tu zeszli na 
ląd. Powiedział, że 
ma swoje powody, które wyjawi mi później. Ale nigdy tego nie zrobił, bo już 
pierwszego dnia 
zniknął w lesie, a pewien czas później myśliwi znaleźli jego ciało z odciętą 
głową. To 
z pewnością sprawka Indian.
Villiers przez chwilę mierzył hrabiego wzrokiem.
– Wybacz mi – odrzekł w końcu. – Wierzę ci, panie. I mam dla ciebie propozycję. 
Przyznam, 
że kiedy zakotwiczyłem mój okręt w tej zatoce, miałem inne plany. Sądząc, że 
zabezpieczyłeś już 
skarb, chciałem zdobyć fort siłą i wszystkim wam popodrzynać gardła. Ale 
okoliczności 
sprawiły, że zmieniłem zdanie – rzucił na Françoise spojrzenie, od którego 
zarumieniła się 
i z oburzeniem uniosła głowę.
– Mój statek może wywieźć was z tego wygnania – powiedział korsarz. – Ale 
najpierw 
musisz pomóc mi odnaleźć skarb.
– Na świętego Denisa, jaki skarb?! – ze złością zapytał Henri. – Bredzisz jak 
ten pies 
Harston.
– Czy kiedykolwiek słyszałeś o Giovanni da Verrazano?
– O tym Włochu, który był kapitanem statku pirackiego na usługach Francji i 
który napadł na 
karawelę wiozącą skarby Montezumy wysłane przez Corteza do Hiszpanii?
– Tak jest. Było to w 1523 roku. Hiszpanie twierdzili, że powiesili go w 1527, 
ale kłamali. 
Tego właśnie roku wypłynął w morze i zniknął za horyzontem. Ale nie przed 
Hiszpanami 
uciekał. – Słuchaj! Na tej karaweli, którą napadł w 1523 płynął najwspanialszy 
skarb świata – 
klejnoty Montezumy! Świat obiegła legenda o złocie Azteków, ale Cortez trzymał 
swą zdobycz 
w tajemnicy, bo obawiał się, że na wieść o tym, jego ludzie mogliby zbuntować 
się przeciwko 
niemu. Klejnoty załadowano na statek, ukryte w workach ze złotym piaskiem. 
Dostał je w swoje 
ręce da Verrazano, gdy wziął karawelę. Podobnie jak Cortez, da Verrazano, w 
obawie przed 
swymi oficerami, ukrywał ich posiadanie. Nie podzielił się też ze swoimi ludźmi. 
Schował je 
w swojej kabinie, a ich blask poraził go i przyprawił o szaleństwo – jak 
wszystkich, którzy je 
kiedykolwiek zobaczyli. Tajemnica w jakiś sposób wyszła na jaw – być może 
zdradzili ją jego 
kompani. Da Verrazano ogarnęła obsesja, że inni piraci mogą go zaatakować i 
ograbić. 
W poszukiwaniu miejsca, gdzie mógłby bezpiecznie ukryć swoje błyskotki, które 
stały się dla 
niego cenniejsze niż życie, popłynął na zachód, opłynął Horn i zniknął. Działo 
się to prawie sto 
lat temu. Ale legenda głosi, że pewien człowiek z jego załogi powrócił na Ocean, 
lecz zaraz 
został schwytany przez Hiszpanów. Zanim go powieszono, opowiedział dalszą 
historię skarbu, 
własną krwią wyrysował na pergaminie mapę i w jakiś sposób ukrył ją przed 
Hiszpanami. A oto 
jego opowieść – da Verrazano popłynął na północ daleko za Darien, za wybrzeże 
Meksyku 
i dotarł do ziemi, gdzie nigdy dotąd nie postawił swej stopy żaden 
chrześcijanin. Zakotwiczył 
w samotnej zatoce i zszedł na ląd, zabierając ze sobą skarb i jedenastu 
zaufanych ludzi. Zgodnie 
z jego rozkazami statek popłynął na północ, a po tygodniu wrócił, by zabrać 
kapitana i jego ludzi 
– Da Verrazano bał się bowiem, że ci, którym nie ufał, podążą za nim i odkryją 
miejsce, 
w którym złożył swój skarb. W międzyczasie planował ukryć klejnoty gdzieś w 
pobliżu zatoki. 
W wyznaczonym czasie statek powrócił, ale po da Verrazano i jego ludziach nie 
było śladu, 
z wyjątkiem zbudowanych na plaży, prymitywnych szałasów.
Były one zdemolowane, a dookoła widniały ślady bosych stóp, ale nic nie 
wskazywało na to, 
że stoczyła się tam jakaś walka. Nie było też śladu skarbu ani żadnego znaku, 
gdzie mógłby być 
ukryty. Korsarze ruszyli do lasu na poszukiwanie kapitana, ale zostali 
zaatakowani przez dzikich 
i zmuszeni do wycofania się na statek. Zdesperowani, podnieśli kotwicę i 
odpłynęli ale 
u wybrzeży Darien rozbili się i ocalał tylko ten jeden.
– To właśnie legenda o skarbie da Verrazano, którego bezskutecznie poszukiwano 
przez 
prawie sto lat. Ale ja widziałem mapę, którą ten żeglarz narysował zanim go 
powiesili. Byli ze 
mną Harston i Piriou. Oglądaliśmy ją siedząc w norze w Hawanie, gdzie 
ukrywaliśmy się 
w przebraniu. Ktoś zrzucił świecę, ktoś zawył w ciemności, a kiedy znów 
rozbłysło światło ten 
stary sknera, do którego należała mapa leżał martwy ze sztyletem w sercu. Mapa 
zniknęła, 
a z ulicy dobiegł hałas zbliżających się stróżów nocnych z pikami, których 
zwabił nagły rumor. 
Rozbiegliśmy się, każdy w swoją stronę.
– Przez całe lata obserwowaliśmy się z Harstonem podejrzewając się nawzajem o 
posiadanie 
mapy. Okazało się, że żaden z nas jej nie miał, ale ostatnio usłyszałem, że 
Harston wybrał się na 
Pacyfik, więc popłynąłem za nim. Byłeś świadkiem końca tej pogoni. Udało mi się 
jedynie rzucić 
okien na mapę rozłożoną na stole starucha lecz nic z niej nie zapamiętałem. Ale 
wyprawa 
Harstona dowiodła, że wie, w której zatoce da Verrazano rzucił kotwicę. Myślę, 
że ukryli skarb 
gdzieś w tamtym lesie, a gdy wracali zostali zaatakowani i wyrżnięci przez 
dzikich. Skarb nie 
dostał się w ręce Indian. Ani Cabrillo, ani Drake ani nikt inny, komu udało się 
tu dotrzeć nie 
zauważył, żeby Indianie mieli jakieś złoto czy klejnoty.
– A oto moja propozycja – połączmy swoje siły. Harston uciekł bo bał się, że 
razem 
weźmiemy go w kleszcze, ale z pewnością tu wróci. Jeśli będziemy 
sprzymierzeńcami, nic nam 
nie może zrobić. Możemy wyprawić się z fortu i zostawić wystarczającą ilość 
ludzi, żeby odparli 
jego atak. Myślę, że skarb ukryty jest niedaleko stąd. Znajdziemy go i 
popłyniemy do jakiegoś 
portu w Germanii czy Italii, gdzie będę mógł zmyć moją przeszłość pieniędzmi. 
Mam dość 
takiego życia. Chcę wrócić do Europy i żyć jak szlachcic – posiąść bogactwa, 
niewolników, 
zamek i żonę ze szlacheckiego rodu.
– Więc? – zapytał hrabia, mrużąc podejrzliwie oczy.
– Daj mi swą bratanicę za żonę – powiedział korsarz bez osłonek.
Françoise krzyknęła przeraźliwie i zerwała się na równe nogi. Ogarnięty 
wściekłością Henri 
również powstał. Villiers siedział bez ruchu. Wygięte jak szpony palce wbił w 
stół, a pełne 
pożądania oczy płonęły mu złowieszczo.
– Jak śmiesz! – wykrzyknął Henri.
– Zapominasz, że twoja wysoka pozycja to już przeszłość, hrabio Henri – warknął 
Villiers. – 
Nie jesteśmy w Wersalu, mój panie! Na tym odludziu szlachectwo mierzy się siłą 
ludzi i ramion. 
A w tym cię przewyższam. Obcy zajęli już zamek d’Chastillonów, a twoja fortuna 
leży teraz na 
dnie morza. Umrzesz tutaj wygnańcem, jeśli ja nie użyczę ci mojego statku. Nie 
pożałujesz 
połączenia naszych rodzin. Zobaczysz, że nowe imię i bogactwo sprawi, że 
Guillaume Villiers 
zajmie godne miejsce wśród szlachetnych tego świata i będzie takim zięciem, 
którego nie 
powstydzi się nawet d’Chastillon.
– Jesteś szalony! – gwałtownie krzyknął hrabia. – Ty... co to jest?
Był to tupot obutych w miękkie kapcie stóp. Do sali wbiegła Tina, dygnęła 
nieśmiało 
i okrążywszy stół podeszła do Françoise, opierając na niej swe małe rączki. Była 
lekko 
zadyszana, miała przemoczone kapcie, a mokre płowe włosy oblepiały jej głowę.
– Tina! Gdzieś ty była? Myślałam, że jesteś w swojej komnacie.
– Byłam tam – odpowiedziała dziewczynka, dysząc. – Ale zgubiłam naszyjnik z 
korali, który 
mi dałaś – uniosła do góry zwyczajną błyskotkę, którą ceniła ponad wszystko, 
gdyż był to 
pierwszy podarunek od Françoise. – Bałam się, że nie pozwoliłabyś mi iść. Żona 
żołnierza 
pomogła mi wydostać się za ostrokół i wpuściła mnie z powrotem. Znalazłam 
naszyjnik przy 
basenie, w którym się kąpałam dziś rano. Ukarz mnie proszę, jeśli zrobiłam coś 
złego.
– Tino! – powiedziała cicho Françoise, przyciągając dziecko do siebie. – Nie 
zamierzam cię 
karać, ale nie powinnaś wychodzić poza palisadę. Chodź, pójdziemy do pokoju i 
zdejmiemy te 
mokre ubrania.
– Dobrze, pani – odpowiedziała cicho Tina. – Ale najpierw pozwól mi opowiedzieć 
o czarnym człowieku.
– Co? – z ust hrabiego Henriego wyrwał się krzyk. Chwycił się obiema rękami 
stołu, 
a kielich wypadł mu na podłogę. Wyglądał jakby uderzył w niego piorun. Oczy 
wyszły mu 
z orbit, a twarz nabrzmiała wściekłością.
– Coś ty powiedziała? – wybuchnął. – Coś ty powiedziała, przybłędo?
– Czarny człowiek, panie – wyjąkała, a wszyscy ze zdziwieniem patrzyli na 
Henriego. – 
Zobaczyłam go, kiedy poszłam do basenu, żeby poszukać naszyjnika. Przestraszyłam 
się 
i schowałam za piaszczystym wałem. Przypłynął z morza w małej łodzi. Wciągnął ją 
na brzeg, 
tam przy południowym cyplu, i ruszył w kierunku lasu. We mgle wyglądał jak 
olbrzym – wielki, 
potężny czarny człowiek...
Henri zatoczył się, jakby ugodzony śmiertelnym ciosem. Złapał się za gardło, z 
wściekłością 
zrywając z szyi złoty łańcuch. Jak szaleniec rzucił się do Françoise i wyrwał 
jej dziecko z objęć.
– Kłamiesz – ryknął. – Kłamiesz, żeby mi zadać ból. Powiedz, że kłamiesz, zanim 
obedrę cię 
ze skóry.
– Wuju – krzyknęła Françoise, próbując wyrwać Tinę z jego uchwytu. – Czyś ty 
oszalał? Co 
się z tobą dzieje?
Wściekle warcząc odepchnął ją i rzucił w ramiona Gallota, który złapał ją z nie 
skrywaną 
przyjemnością.
– Litości, panie! – załkała Tina. – Ja nie kłamię!
– Kłamiesz! – zagrzmiał Henri. – Jacques!
Służący z obojętną miną złapał roztrzęsioną dziewczynkę i brutalnym szarpnięciem 
zdarł jej 
z pleców ubranie. Obracając się zarzucił sobie na szyję jej wątłe ramionka i 
uniósł ją do góry.
– Wuju – krzyknęła rozdzierająco Françoise, bezskutecznie wyszarpując się z 
uścisku 
Gallota. – Oszalałeś! Nie możesz... Och, nie możesz...
Krzyk uwiązł jej w gardle, gdy Henri uniósł wysadzony klejnotami bicz i uderzył 
nim 
w wątłe ciałko dziewczynki z taką siłą, że na gołych ramionach pozostała 
czerwona pręga,
Usłyszawszy przepełniony boleścią krzyk Tiny. Françoise zasłabła. Świat nagle 
zawirował 
jej przed oczami. Jak w złym śnie zobaczyła obojętne twarze służby, w których 
nie było śladu 
żalu ani współczucia. Częścią tego koszmaru była szydercza twarz Villiersa. W 
tej purpurowej 
mgle realne zdawały się być tylko nagie, białe ramionka Tiny, poprzecinane 
czerwonymi 
pręgami, rozdzierające krzyki dziecka i wściekłe dyszenie Henriego, który ze 
wzrokiem szaleńca 
chłostał Tinę, krzycząc:
– Kłamiesz! Przyznaj się, albo obedrę cię ze skóry! ON nie mógł tu za mną 
przyjść...
– Litości, litości, panie! – krzyczało dziecko, wijąc się w silnych ramionach 
służącego. – 
Widziałam go! Nie kłamię! Proszę! Proszę!
– Ty głupcze! Ty głupcze! – wrzasnęła Françoise nieprzytomnie. – Czy nie 
widzisz, że ona 
mówi prawdę? Ty bestio! Bestio! Bestio!
Nagle Henri jakby się opamiętał. Upuścił bicz, cofnął się, opadł na stół i po 
omacku, 
kurczowo chwycił się jego krawędzi. Drżał jak w febrze. Ciało oblepiały mu 
wilgotne kosmyki 
włosów, a pot spływał z rozwścieczonej twarzy, która przypominała teraz maskę 
Strachu. 
Jacques wypuścił Tinę, która z jękiem osunęła się na podłogę. Françoise wyrwała 
się Gallotowi, 
z płaczem podbiegła do dziecka i upadła na kolana, przygarniając do siebie 
żałosne biedactwo. 
Podniosła na wuja straszliwy wzrok, przelewając na niego całą swą nienawiść – 
ale on nie patrzył 
na nią. Nie mogła uwierzyć własnym uszom, kiedy dotarły do niej słowa wuja.
– Zgadzam się na twoją propozycję, Villiers. W imię Boga, znajdźmy twój skarb i 
wynieśmy 
się z tego przeklętego miejsca!
Gdy to usłyszała, jej furia przerodziła się w bierną rozpacz. W martwej ciszy 
wzięła na ręce 
rozełkaną dziewczynkę i weszła na schody. Obejrzała się i zobaczyła Henriego, 
przycupniętego 
raczej niż siedzącego na stole. Dużymi haustami pił wino z trzymanego w drżących 
rękach 
kielicha, a Villiers stał nad nim jak złowieszczy sęp – zdezorientowany obrotem 
sprawy, ale 
gotowy wykorzystać szokującą zmianę, która nastąpiła w Henrim. Mówił cichym, 
stanowczym 
głosem, a hrabia kiwał potakująco głową, jakby nie zwracał wcale uwagi, co się 
do niego mówi. 
Gallot cofnął się w cień, podpierając ręką brodę. Stojący pod ścianami służący 
ukradkiem 
spoglądali na siebie, zaskoczeni załamaniem swego pana.
W komnacie na górze Françoise położyła półprzytomną dziewczynkę na łóżku. 
Przemyła 
i nasmarowała delikatną, poranioną skórę dziecka kojącymi maściami. Tina 
poddawała się 
całkowicie rękom swojej pani, cichutko pojękując. Françoise czuła się, jakby 
cały świat runął jej 
na głowę. Była oszołomiona, przerażona i cała rozdygotana z powodu brutalnych 
wydarzeń, 
których była świadkiem. W jej sercu narastały strach i nienawiść do wuja. Nigdy 
go nie kochała 
był oschły i zimny, zaborczy i chciwy. Ale miała go za sprawiedliwego i 
odważnego. Wstrząsało 
nią obrzydzenie na wspomnienie jego bezmyślnych oczu i bladej twarzy. Jakiś 
potworny strach 
spowodował to szaleństwo i z powodu tego strachu Henri sponiewierał jedyną 
istotę, którą 
kochała. Z powodu tego strachu, sprzedał ją, swoją bratanicę, zniesławionemu 
przestępcy. Co 
kryje się za tym szaleństwem?
Dziecko mamrotało w półśnie:
– Ja naprawdę nie kłamię, pani! Widziałam go, czarnego człowieka, owiniętego w 
czarny 
płaszcz. Zamarłam ze strachu, kiedy go zobaczyłam. Dlaczego hrabia wychłostał 
mnie za to, że 
go widziałam?
– Cichutko, Tino – kojącym głosem powiedziała Françoise. – Leż spokojnie, 
maleńka.
Drzwi jej komnaty otworzyły się. Odwróciła się, z wysadzanym klejnotami 
sztyletem w ręku. 
To był Henri. Na jego widok aż się skuliła. Wyglądał, jakby się postarzał o 
kilka lat – twarz miał 
szarą i wychudzoną, a jego oczy przyprawiały ją o drżenie. Nigdy nie byli sobie 
bliscy, ale teraz 
czuła, że dzieli ich przepaść. Wydawało się jej, że stoi przed nią nie wuj, ale 
obcy człowiek, 
który przyszedł aby jej grozić.
Uniosła sztylet.
– Jeśli jeszcze raz jej dotkniesz, przysięgam, że zatopię to ostrze w twej 
piersi – wyszeptała 
zaschłymi wargami.
Nie zwrócił uwagi na jej słowa.
– Rozstawiłem dookoła rezydencji silne straże – powiedział. – Jutro Villiers 
przyśle swoich 
ludzi do osady. Nie ruszy się stąd, dopóki nie odnajdzie skarbu. A kiedy będzie 
już go miał, 
wszyscy odpłyniemy.
– I sprzedasz mnie jemu? – wyszeptała. – Na Boga...
Utkwił w niej ponury wzrok, wyzuty ze wszystkiego, poza własnym egoizmem. 
Skurczyła 
się pod tym spojrzeniem, widząc w nim zapamiętałe okrucieństwo, które zawładnęło 
tym 
ogarniętym tajemniczym strachem mężczyzną.
– Zrobisz to, co ci każę – powiedział przytomnie, a w jego głosie tyle było 
ciepła, co 
w kawałku stali. Odwrócił się i wyszedł z komnaty. Porażona strachem Françoise 
upadła bez 
przytomności na podłogę, obok kanapy, na której leżała Tina.
Rozdział IV
Dźwięk czarnego bębna
Françoise nie zdawała sobie sprawy, jak długo leżała bez przytomności. Ocuciło 
ją łkanie 
Tiny i dotyk jej rączek na szyi. Odruchowo podniosła się i przytuliła dziecko. 
Siedziała tak 
z suchymi oczami, bezmyślnym wzrokiem wpatrując się w migotliwy płomień świecy. 
W rezydencji panowała martwa cisza. Zamilkł nawet dobiegający wcześniej z plaży 
śpiew 
piratów. Bezwiednie zaczęła rozmyślać o tym, co się stało.
Było jasne, że to opowieść o czarnym człowieku tak rozwścieczyła hrabiego i to 
właśnie 
przed nim chciał uciec z Villiersem. To było oczywiste. Tak jak i fakt, że dla 
tej ucieczki gotów 
był ją poświęcić. W otaczających ją ciemnościach nie błyszczała żadna iskierka 
nadziei. 
Dworzanie byli tępymi, nieczułymi brutalami, a ich kobiety były głupie i 
apatyczne. Nie śmieliby 
ani nie chcieli jej pomóc. Była zupełnie bezsilna.
Tina, jakby kierowana jakimś wewnętrznym głosem, uniosła zalaną łzami 
twarzyczkę. Było 
to wręcz niewiarygodne, jak świetnie to dziecko rozumiało najskrytsze myśli 
Françoise, jak 
przeczuwało nieubłagane koleje losu.
– Musimy uciekać, pani! – szepnęła. – Villiers nie może cię dostać. Uciekajmy 
daleko w las. 
Tak daleko, na ile starczy nam sił. A potem położymy się i razem umrzemy.
Françoise ogarnął rozpaczliwy przypływ siły – ostatnie stadium słabości. Była to 
rzeczywiście jedyna ucieczka od cieni, które zbierały się nad nią od dnia, kiedy 
opuścili Francję-
– Uciekniemy, dziecko.
Wstała i właśnie sięgała po płaszcze, kiedy zmroził ją krzyk Tiny. Dziewczynka 
skoczyła na 
równe nogi i gestem nakazała milczenie, a w jej szeroko otwartych oczkach 
pojawiło się 
przerażenie.
– Co się stało, Tino? – szepnęła Françoise, ogarnięta nieokreślonym strachem.
– Ktoś jest w sali – wyszeptała Tina, z całej siły ściskając ją za ramię. – 
Zatrzymał się przy 
naszych drzwiach, a potem zszedł na dół, do sali.
– Masz bardziej wyostrzony słuch niż ja – powiedziała cicho Françoise. – Ale nie 
ma w tym 
nic dziwnego. To pewnie hrabia, albo Gallot.
Poszła, by otworzyć drzwi, ale Tina zarzuciła jej ręce na szyję i przywarła tak 
mocno, że 
Françoise czuła oszalałe bicie jej serca.
– Nie otwieraj drzwi, pani! Boję się! Czuję, że stanie się coś złego.
Françoise, wstrząśnięta reakcją dziecka, wyciągnęła rękę w stronę metalowego 
krążka, 
przykrywającego małą dziurkę w drzwiach.
– On wraca! – zadrżała dziewczynka. – Słyszę go. Françoise także usłyszała 
jakieś 
skradające się kroki i ze strachem uświadomiła sobie, że nie jest to nikt, kogo 
zna. Nie były to też 
kroki Villiersa, lecz odgłos bosych stóp. Ale któż to może być? Na górze spała 
tylko ona, Tina, 
hrabia i Gallot.
Szybkim ruchem, zgasiła świecę, aby światło nie wydostawało się przez dziurkę i 
odsunęła 
metalowy krążek. Patrząc przez otwór wyczuła raczej niż zobaczyła nieokreślony 
kształt, który 
przesunął się obok drzwi. Nie mogła go rozpoznać, domyśliła się jedynie, że musi 
to być 
człowiek. Zmroził ją dziwny, dziki strach.
Kształt ten podszedł do schodów, gdzie na chwilę oświetlił go dochodzący z dołu 
słaby 
odblask. Była to mglista monstrualna czarno-czerwona postać, która po chwili 
zniknęła na 
schodach. Françoise przyczaiła się w ciemnościach, oczekując jakiegoś okrzyku, 
który 
świadczyłby o tym, że straże zauważyły obecność intruza. Ale w forcie panowała 
cisza – słychać 
było tylko przejmujące wycie wiatru. Nic poza tym.
Kiedy znowu zapalała świecę, jej ręce były wilgotne od potu. Nie wiedziała, co 
takiego było 
w tej czarnej postaci, rysującej się na tle czerwonego światła paleniska, co 
przyprawiło ją o takie 
przerażenie. Ale wiedziała, że zobaczyła coś złowieszczego i niezrozumiale 
groźnego, i ten 
widok pozbawił ją całej wiary w ucieczkę. Była kompletnie załamana.
Świeca rozbłysła wysokim płomieniem, który oświetlił białą twarz Tiny.
– To był czarny człowiek! – szepnęła dziewczynka. – Ja to wiem! Nie mogłam się 
ruszyć 
z przerażenia tak samo jak wtedy, gdy zobaczyłam go na plaży! Czy pójdziemy 
powiedzieć 
o tym hrabiemu?
Françoise przecząco pokręciła głową. Nie chciała, żeby powtórzyło się to, co 
wtedy, gdy 
Tina pierwszy raz wspomniała o czarnym przybyszu. A zresztą i tak nie odważyłaby 
się wyjść do 
pogrążonego w ciemności korytarza. Wiedziała, że ostrokół i rezydencję patrolują 
straże. Nie 
rozumiała, w jaki sposób ktokolwiek z zewnątrz mógł dostać się do fortu. 
Zakrawało to na jakąś 
diabelską sztuczkę. Ale intuicja mówiła jej, że intruza nie było już w forcie – 
odszedł tak samo 
tajemniczo, jak się pojawił.
– Nie idziemy do lasu – wzdrygnęła się Tina. – On będzie się tam czaił...
Françoise nie pytała nawet dziewczynki, dlaczego myśli, że czarny człowiek 
ukryje się 
w lesie – było logiczne, że gąszcz jest schronieniem wszelkiego zła. Wiedziała, 
że Tina ma rację. 
Nie opuszczą teraz fortu. Nawet perspektywa pewnej śmierci nie odstraszyła jej 
od ucieczki – 
siły opuściły ją dopiero na myśl o przemierzaniu ponurych lasów, w których czai 
się czarne zło. 
Bezradna, opadła na krzesło i ukryła twarz w dłoniach.
* * *
W końcu Tina usnęła, od czasu do czasu pojękując przez sen. Na jej długich 
rzęsach lśniły 
łzy. Spała niespokojnie. Wraz z nadejściem świtu. Françoise wyczuła, że coś wisi 
w powietrzu. 
Usłyszała nadchodzący znad morza niski grzmot. Zgasiła dopalającą się świecę i 
podeszła do 
okna, skąd rozciągał się widok na ocean i pas lasu.
Mgła zniknęła już, ale znad horyzontu nadchodziły mroczne, ciemne chmury. Niosły 
ze sobą 
błyskawice i gromy. W odpowiedzi na nie dobiegło dudnienie z czarnego lasu. 
Przerażona, 
odwróciła się i spojrzała w tamtą stronę. Do jej uszu dotarł rytmiczny, 
przeszywający dźwięk – 
dźwięk, który nie mógł być odgłosem indiańskiego bębna.
– Bęben! – załkała Tina przez sen i spazmatycznie zacisnęła pięści. – Czarny 
człowiek... 
Uderza w czarny bęben... W czarnym lesie... Ratunku!
Françoise wzdrygnęła się. Biała poświata nad wschodnim horyzontem zapowiadała 
nadejście 
świtu. Ale od zachodu szybko zbliżała się ciemna chmura. Patrzyła na nią 
zaskoczona, bo na tym 
wybrzeżu o tej porze roku nie zdarzały się sztormy. Nigdy wcześniej nie widziała 
takiej chmury.
Ciemność przecinały ogniste błyskawice, a cały świat tonął w deszczu. Ulewa 
kłębiła się 
i falowała w podmuchach wiatru. Powietrze aż drżało od grzmotów, które mieszały 
się 
z przeraźliwym wyciem huraganu. Granatowy horyzont przecinały błyskawice, a 
daleko na 
morzu wiatr gnał spienione fale. Françoise usłyszała ich świdrujący ryk, 
wznoszący się coraz 
bardziej w miarę, jak zbliżał się do brzegu. Ale na lądzie było jeszcze cicho. 
Powietrze było 
gorące i duszne. Gdzieś w dole usłyszała trzask okiennic i rozedrgany ze strachu 
głos kobiety. 
Ale rezydencja nadal pogrążona była we śnie.
Ciągle słyszała dźwięk tajemniczego bębna i jej ciałem wstrząsały dreszcze. Las 
stanowił 
czarną, nieprzeniknioną dla jej wzroku ścianę, ale oczyma wyobraźni widziała 
ukrytą czarną 
postać, przyczajoną pod czarnymi gałęziami i bezustannie uderzającą w trzymany 
między 
kolanami bęben. Co to ma znaczyć?
Otrząsnęła się z upiornej wizji i spojrzała na morze i na niebo, które właśnie 
przecięła 
błyskawica. Ujrzała podświetlone przez nią zarysy masztów okrętu Villiersa, 
namioty na plaży, 
piaszczyste wzniesienia południowego cypla i skały północnego. Ryk wiatru 
narastał i rozbudził 
wreszcie całą rezydencję. Na schodach zadudniły kroki i rozległo się przerażone 
pokrzykiwanie 
Villiersa.
Trzasnęły drzwi i dobiegła ją wykrzykiwana odpowiedź Henriego.
– Dlaczego nie ostrzegłeś mnie o sztormie z zachodu? – ryczał korsarz. – Jeśli 
kotwica nie 
wytrzyma, statek zostanie zniesiony na skały.
– O tej porze roku nigdy nie było sztormu z zachodu – wrzasnął Henri, w koszuli 
nocnej 
wypadając ze swojej komnaty. Twarz miał bladą, włosy zmierzwione. – To 
sprawka... – jego głos 
ucichł, gdy wbiegał po prowadzącej na wieżę obserwacyjną drabinie. Za nim, 
klnąc, podążał 
korsarz.
Przerażona i ogłuszona Françoise przycupnęła przy oknie. Wiatr zagłuszał 
wszystkie dźwięki 
– z wyjątkiem szaleńczego dudnienia, które brzmiało teraz jak hymn zwycięstwa. 
Huragan 
z wyciem zbliżał się do brzegu, a przed nim szła długa spieniona wstęga bieli. 
Na lądzie 
rozpętało się piekło. Strugi deszczu smagały plażę jak bicze, a wiatr wstrząsał 
drewnianym 
fortem. Po plaży szalały fale i unosiły ze sobą węgiel z ognisk piratów. W 
świetle błyskawicy, 
przez ścianę ulewnego deszczu, Françoise zobaczyła podarte na strzępy i zmyte z 
powierzchni 
namioty korsarzy, i próbujących przedostać się do fortu ludzi, których huragan 
nieomal powalał 
na ziemię. Zobaczyła również rysujący się w błękitnym blasku statek Villiersa, 
który zerwał się 
z cum i był teraz znoszony na postrzępione skały, wyczekująco sterczące nad 
wodą.
Rozdział V
Człowiek z dżungli
Sztorm już się skończył i na czystym, błękitnym, wymytym przez deszcz niebie, 
zajaśniało 
słońce. Przy małym strumyku, który wił się wśród drzew i krzewów, by zniknąć w 
morzu, 
przyklęknął jakiś Anglik, aby umyć twarz i ręce. Dokonywał ablucji we właściwy 
jego rasie 
sposób – chlapiąc i parskając jak bawół. Nagle, w środku tej kąpieli, uniósł 
gwałtownie głowę. 
Płowe włosy ociekały mu wodą, która strużkami spływała na opalone ramiona. 
Jednym szybkim 
ruchem poderwał się na nogi i ze szpadą w dłoni zwrócił się w stronę lądu.
Po piasku szedł w jego kierunku jakiś człowiek. Był zbudowany równie potężnie 
jak on, 
w ręku dzierżył kord, a w jego krokach było coś takiego, co nieomylnie 
wskazywało na cel jego 
przybycia.
Pirat zbladł – w jego oczach pojawił się błysk rozpoznania.
– Szatan! – wykrzyknął z niedowierzaniem. – Ty!
Uniósł do góry kord, a z jego ust popłynęły przekleństwa. Z drzew wielobarwną 
chmurą 
wzbiły się przerażone brzękiem stali ptaki. Z krzyżujących się ostrzy leciały 
iskry, a piasek 
osuwał się pod ciężarem obutych stóp. Brzęk urwał się nagłym trzaskiem i jeden z 
mężczyzn 
opadł na kolana. Z jego ust wydobył się zduszony charkot. Osunął się na 
czerwieniejący piasek, 
wypuszczając szpadę z ręki. Z nadludzkim wysiłkiem sięgnął za pas i wyciągnął 
coś, co starał się 
unieść do ust – lecz nagle wyprężył się i padł martwy.
Zwycięzca pochylił się nad nim i z zesztywniałych palców wydobył to, co w 
desperackim 
chwycie ścisnęły.
* * *
Villiers i d’Chastillon stali na plaży, przyglądając się jak ludzie zbierają 
części otaklowania, 
pogruchotane maszty i połamane wręgi. Sztorm z taką siłą uderzał statkiem 
Villiersa o niskie 
skały, że większość z tego, co ocalało, wyglądało teraz jak nadające się tylko 
na opał drewno. 
Françoise, obejmując ramieniem Tinę stała w niewielkiej odległości za nimi. 
Kobieta była blada 
i zobojętniała na to, co jeszcze niósł jej los. Słuchała ich rozmowy bez 
zainteresowania. 
Zrozumiała, że była jedynie pionkiem w grze i to pionkiem z góry skazanym na 
przegraną – 
kompletnie ją to załamało.
Villiers klął siarczyście, Henri natomiast zachowywał się jakby był tym 
wszystkim 
oszołomiony.
– O tej porze roku nie zdarzają się sztormy – mruknął. – To nie przypadek 
spowodował ten 
straszny sztorm, aby roztrzaskał statek, na którym chciałem uciec. Uciec? Nie, 
jesteśmy teraz 
wszyscy jak szczury złapane w pułapkę.
– Nie wiem o czym ty mówisz – warknął Villiers. – Bredzisz bez sensu odkąd ta 
płowa 
dziewka tak cię rozwścieczyła swoją dziwaczną opowieścią o jakimś czarnym 
człowieku, który 
wyszedł z morza. Ale wiem jedno: nie mam zamiaru spędzić życia na tym przeklętym 
wybrzeżu. 
Dziesięciu moich ludzi zatonęło razem ze statkiem, ale zostało mi jeszcze stu. 
Ty też masz ze stu. 
W twoim forcie są narzędzia, a w tym lesie rośnie mnóstwo drzew. Zbudujemy jakąś 
łajbę, którą 
będziemy mogli płynąć, dopóki nie zabierzemy Hiszpanom czegoś lepszego.
– To nam zajmie miesiące – odburknął Henri.
– A masz jakiś lepszy pomysł na pożyteczniejsze spędzenie czasu? Jesteśmy tutaj, 
a wydostać się możemy tylko własnymi siłami. Mam nadzieję, że ten sztorm 
roztrzaskał Harstona 
na drzazgi! Budując statek, możemy przy okazji szukać skarbu da Verrazano.
– Nigdy tego statku nie skończymy – odparł Henri posępnie.
– Boisz się Indian? Mamy dość ludzi, żeby ich odeprzeć.
– Nie mówię o czerwonoskórych. Mówię o czarnym człowieku.
Villiers wściekł się.
– Co to znowu za brednie? Kim jest ten przeklęty czarny człowiek?
– Rzeczywiście przeklęty – powiedział Henri, patrząc w morze. – Ze strachu przed 
nim 
uciekłem z Francji. Miałem nadzieję, że zgubi mój ślad na oceanie Zachodnim. Ale 
w końcu i tak 
mnie wyniuchał.
– Jeśli rzeczywiście ten człowiek zszedł na ląd, to musi ukrywać się w lesie – 
warknął 
Villiers. – Wytropimy go i zabijemy.
Henri zaśmiał się szyderczo.
– Równie dobrze mógłbyś po omacku szukać gołą ręką kobry.
Villiers rzucił na niego niepewne spojrzenie, najwyraźniej wątpiąc w zdrowe 
zmysły 
hrabiego.
– Kim jest ten człowiek? Skończ z tą zagadkowością.
– Diabłem zrodzonym na przeklętym wybrzeżu, Wybrzeżu Niewolników...
– Żagiel na horyzoncie! – zawołał ustawiony na północnym cyplu strażnik.
Villiers odwrócił się i przekrzykując wiatr, zawołał:
– Znasz go?
– Tak! – nadeszła słaba odpowiedź. – To „Wojenny Jastrząb”.
– Harston! – z wściekłością warknął Villiers. – Złego diabli nie biorą! Jak mu 
się udało 
przeżyć ten sztorm? – jego głos przeszedł w słyszalny na całym wybrzeżu ryk. – Z 
powrotem do 
fortu, wy psie pomioty!
Zanim nieco poobijany „Wojenny Jastrząb” pojawił się przy cyplu, na plaży nie 
było żywego 
ducha, a znad palisady wyglądały głowy w hełmach lub zwojach materiału. Villiers 
zazgrzytał 
zębami, widząc jak do brzegu dopływa długa łódź i Harston, sam, podchodzi do 
fortu.
– Ahoy, tam w forcie! – bawoli ryk Anglika zabrzmiał wyraźnie w czystym, 
porannym 
powietrzu – Chcę pertraktować! Ostatnim razem kiedy przyszedłem pod białą flagą, 
ostrzelano 
mnie! Chcę obietnicy, że to się nie powtórzy!
– Dobra, masz moją obietnicę! – krzyknął Villiers szyderczo.
– Do diabła z twoją obietnicą, ty francuski psie! Chcę słowa d’Chastillona.
W hrabim zostały jeszcze resztki dostojeństwa. Gdy odpowiedział, w jego głosie 
dało się 
słyszeć echo władczości.
– Podejdź, ale trzymaj swoich ludzi z daleka. Nikt nie będzie do ciebie 
strzelać.
– To mi wystarczy – natychmiast odparł Harston. – Co by d’Chastillon nie zrobił, 
to jak już 
da swoje słowo, można mu wierzyć.
Podszedł kilka kroków do przodu i zatrzymał się przed bramą, śmiejąc się z 
pociemniałej 
z nienawiści twarzy Villiersa.
– No, Guillaume, od czasu kiedy cię ostatnio widziałem masz o jeden statek 
mniej, co? – kpił 
Anglik. – Ale wy, Francuzi, nigdy nie byliście dobrymi żeglarzami.
– Jak ci się udało ocalić swój okręt, ty parszywy przybłędo? – warknął korsarz.
– O kilka mil stąd na północ jest zatoczka, osłonięta wysokim cyplem, która 
odbija uderzenia 
wiatru – odparł Harston. – Schroniłem się za nim. Kotwice co prawda nie 
wytrzymały, ale udało 
mi się nie rozbić o ląd.
Villiers spojrzał spode łba na Henriego, ale ten milczał. Nie wiedział o tej 
zatoczce. Nie 
poznał dobrze swego królestwa – strach przed Indianami nie pozwalał jemu ani 
jego ludziom na 
oddalanie się od fortu.
– Przybyłem, żeby dobić targu – powiedział Harston bez ogródek.
.– Jedyny targ, jakiego możemy z tobą dobić, to pchnięcie szpadą – warknął 
Villiers.
– Nie powiedziałbym – uśmiechnął się nieszczerze Harston. – Wydałeś się, kiedy 
zamordowałeś i obrabowałeś Richardsona, mojego pierwszego oficera. Do 
dzisiejszego ranka 
myślałem, że to d’Chastillon ma skarb da Verrazano. Ale jeśli któryś z was by go 
miał, nie 
trudzilibyście się, żeby mnie ścigać i zabijać mojego kompana by dostać mapę.
– Mapę? – wykrzyknął Villiers, sztywniejąc.
– No, nie udawaj! – zaśmiał się Harston, ale w jego oczach czaiła się złość. – 
Wiem, że ją 
masz. Indianie nie noszą butów!
– Ale... – zaczął zdezorientowany Henri, lecz zamilkł szturchnięty łokciem przez 
Villiersa.
– Z czym się chcesz targować? – zwrócił się do Harstona korsarz.
– Wpuśćcie mnie do fortu, to pogadamy – zaproponował pirat.
– Ale twoi ludzie mają pozostać tam, gdzie są – ostrzegł Villiers.
– Tak. Tylko nie myśl, że mnie złapiesz i będziesz trzymał jako zakładnika – 
zaśmiał się 
ponuro. – Chcę, żeby d’Chastillon dał mi słowo, że bez względu na to czy się 
Ugodzimy czy nie, 
będę mógł opuścić fort cały i zdrowy.
– Masz moje słowo – odparł hrabia.
– W takim razie zgoda. Otwórzcie bramę.
Wrota otworzyły się i zamknęły, a przywódcy zniknęli z pola widzenia, 
pozostawiając 
obserwujące się wzajemnie w milczeniu, załogi obu piratów.
Na szerokich schodach nad salą, przykucnęły nie zauważone przez znajdujących się 
poniżej 
mężczyzn, Françoise i Tina. Przy dużym stole usiedli Henri, Gallot, Villiers i 
Harston. Poza nimi 
w sali nie było nikogo.
Harston wysiorbał wino i postawił pusty kielich na stole. Chociaż swym 
zachowaniem chciał 
wykazać szczerość i otwartość, w jego oczach błyszczały okrucieństwo i groźba. 
Ale mówił bez 
ogródek.
– Wszyscy chcemy dostać skarb, który da Verrazano ukrył gdzieś w pobliżu tej 
zatoki – 
powiedział. – Każdy ma coś, czego potrzebują inni. D’Chastillon ma ludzi do 
pracy, zapasy 
i ostrokół, który chroni nas przed atakiem dzikich. Ty, Villiers, masz moją 
mapę. A ja mam 
statek.
– Jeśli miałeś tę mapę przez te wszystkie lata, to dlaczego nie wyruszyłeś po 
skarb 
wcześniej? – zapytał Villiers.
– Nie miałem jej. To Piriou zasztyletował starucha i ukradł mapę. Ale nie miał 
ani statku, ani 
załogi i zdobycie ich zajęło mu ponad rok. Kiedy przypłynął po łup, Indianie nie 
pozwolili mu 
zejść na ląd. Jego ludzie podnieśli bunt i zmusili go, żeby wrócił na Ocean. 
Jeden z nich wykradł 
mu mapę, a później sprzedał ją mnie.
– To dlatego Piriou rozpoznał tę zatokę – mruknął Henri.
– Ten pies cię tu przyprowadził? Mogłem się tego domyślić. Gdzie on jest?
– Indianie go zarżnęli, jeszcze kiedy szukał skarbu.
– Świetnie! – ucieszył się szczerze Harston. – Nie wiem skąd wiedzieliście, że 
mój oficer ma 
mapę. Wierzyłem mu, a moi ludzie ufali bardziej niż mnie, więc pozwoliłem mu ją 
trzymać. Ale 
dziś rano oddalił się od innych i gdzieś poszedł. Znaleźliśmy go przy plaży. Był 
zasztyletowany, 
a mapa zniknęła. Ludzie oskarżyli mnie, że go zabiłem, ale znaleźli ślady 
człowieka, który to 
zrobił, a ja pokazałem tej bandzie idiotów, że moje stopy do tych śladów nie 
pasują. W naszej 
załodze nie było żadnego buta, który by pasował. Indianie nie noszą butów. Więc 
to musiał być 
Francuz.
– Macie mapę, ale nie macie skarbu. Jeśli byście go mieli, to nie wpuścilibyście 
mnie do 
fortu. Teraz mam was w garści. Nie możecie stąd wyjść, żeby szukać skarbu, a 
zresztą i tak nie 
macie statku, żeby go stąd wywieźć. A oto moja propozycja: Villiers, ty dasz mi 
mapę, a hrabia 
świeże mięso i zapasy – po tym długim rejsie moi ludzie mają szkorbut. W zamian 
za to zabiorę 
was trzech, Lady Françoise i dzieciaka, i wysadzę w jakimś atlantyckim porcie, 
gdzie będziecie 
mogli wsiąść na statek płynący do Francji. I żeby dobić targu, dam każdemu z was 
niezły udział 
w łupie.
Korsarz z namysłem skubał wąsa. Wiedział, że nawet jeśli doszło by do zawarcia 
tej umowy. 
Harston nie dotrzymałby jej warunków. Villiers nawet nie brał ich pod uwagę. Ale 
otwarta 
odmowa byłaby równoznaczna z rozpoczęciem walki, na co nie był jeszcze 
wystarczająco 
przygotowany. Zależało mu na „Wojennym Jastrzębiu” tak samo, jak na klejnotach 
Montezumy.
– W jaki sposób chcesz nas powstrzymać od uwięzienia cię i zmuszenia twoich 
ludzi, żeby 
w zamian za ciebie oddali nam statek? – zapytał.
Harston zaśmiał się głośno.
– Myślisz, że jestem głupi? Moi ludzie mają rozkaz podnieść kotwicę i odpłynąć 
na pierwszy 
znak zdrady. Nawet jeślibyś mnie na plaży żywcem obdzierał ze skóry, nie 
oddaliby ci statku. 
A poza tym hrabia dał mi swoje słowo.
– Nie rzucam słów na wiatr – ponuro potwierdził Henri. – Daj spokój z groźbami, 
Villiers.
Korsarz nie odpowiedział, cały pochłonięty myślą, w jaki sposób zdobyć statek 
Harstona 
i jak maksymalnie przeciągnąć pertraktacje nie ujawniając faktu, że nie ma mapy. 
Zastanawiał się 
kto, na Szatana, ją zagarnął.
– Pozwól mi zabrać ze sobą na statek moich ludzi – powiedział. – Nie mogę 
opuścić 
ufających mi towarzyszy...
Harston parsknął.
– A dlaczego nie poprosisz mnie, żebym ci oddał mój kord, żebyś mi mógł 
poderżnąć 
gardło? Opuścić swych ufających... ha! ha! Ty byś własnego brata sprzedał 
diabłu, jeśli to 
miałoby ci napełnić kieszenie złotem. Nie, nie zabierzesz ze sobą swoich ludzi 
na pokład, żeby 
podnieśli bunt i odebrali mi statek.
– Daj nam dzień do namysłu – odparł Villiers, chcąc zyskać na czasie.
Harston rąbnął ciężką pięścią w stół tak, że w kielichach zachlupotało wino.
– Nie, na szatana! Macie mi dać odpowiedź teraz!!! Villiers poderwał się na 
równe nogi, 
a jego wściekłość wzięła górę nad przebiegłością.
– Ty angielski psie! Dam ci odpowiedź – wepchnę ci ją w bebechy!
Zrzucił z siebie płaszcz i sięgnął po szpadę. Harston podniósł się z rykiem, 
zwalając krzesło 
na podłogę. Henri poderwał się, ramionami oddzielając stojących naprzeciw siebie 
piratów.
– Dżentelmeni, przestańcie. Villiers, on ma moje słowo...
– Ten parszywy maniak zżarł twoje słowo – parsknął Villiers.
– Odsuń się od nas, panie – warknął pirat zduszonym od żądzy zabijania głosem. – 
Zwalniam 
cię z danego mi słowa do czasu, kiedy zaszlachtuję tego psa!
– Dobrze powiedziane, Harston! – za nimi rozległ się głęboki, silny, rozbawiony 
głos. 
Wszyscy odwrócili się i patrzyli z otwartymi ustami. Stojąca u góry na schodach 
Françoise, 
bezwiednie krzyknęła.
Zza zasłony, maskującej drzwi do komnaty, wyłonił się człowiek i bez pośpiechu, 
pewnym 
krokiem szedł w kierunku zebranych. Natychmiast zdominował całą grupę i wszyscy 
poczuli jak 
niepostrzeżenie atmosfera stała się bardziej napięta.
Przybysz był wyższy i potężniej zbudowany niż korsarze, ale mimo to poruszał się 
w swych 
jaskrawo zdobionych butach z miękkością pantery. Uda opinały mu obcisłe bryczesy 
z białego 
jedwabiu, a pod rozchylonym, szerokim, błękitnym płaszczem widać było białą, 
jedwabną 
koszulę, zawiązaną w pasie szkarłatną szarfą. Płaszcz zdobiły srebrne guziki w 
kształcie żołędzi, 
przetykane złotem mankiety i klapy kieszeni, i satynowy kołnierz. Na głowie miał 
kapelusz 
z szerokim rondem i piórem, a u boku wisiał ciężki kord.
– Vulmea! – wykrzyknął Harston, a pozostali wstrzymali oddech.
– A któżby inny? – olbrzym podszedł do stołu, śmiejąc się sardonicznie z ich 
zaskoczenia.
– Co... co ty tu robisz? – wyjąkał Gallot.
– Wdrapałem się przez palisadę od wschodniej strony, kiedy wy głupcy, 
kłóciliście się przy 
bramie – odparł Vulmea. Mówił ze słabym, ale rozpoznawalnym, irlandzkim 
akcentem:
– Każdy człowiek w tym forcie wyciągał szyję na zachód. Wszedłem do domu, kiedy 
właśnie wpuszczaliście Harstona przez bramę. I od tego czasu cały czas jestem w 
tej komnacie 
i podsłuchuję.
– Myślałem, że się utopiłeś – wolno powiedział Villiers. – Trzy lata temu u 
wybrzeży 
Amichel widziano roztrzaskany kadłub twojego statku i od tego czasu nikt cię nie 
oglądał na 
oceanie.
– Ale ja, jak widzisz, żyję – odparł Vulmea.
Powyżej, na schodach, Tina otwartymi szeroko oczyma patrzyła przez balustradę i 
ściskała 
z podniecenia Françoise.
– Vulmea! To Czarny Vulmea! Niech pani spojrzy!
Françoise patrzyła. Było to jakby spotkanie żywej legendy. Któż z ludzi morza 
nie słyszał 
opowieści i ballad o szalonych wyczynach Czarnego Vulmei, który niegdyś był 
postrachem 
Oceanu Hiszpańskiego? Takiego człowieka nie można nie znać.
Gwałtownie wtargnął na scenę wypadków, tworząc nowy dominujący element w tej 
pogmatwanej intrydze.
Henri otrząsnął się z szoku, wywołanego nagłym pojawieniem się przybysza w jego 
domu.
– Czego chcesz? – zapytał – Czy przybyłeś z morza?
– Przybyłem z lasu – odparł Irlandczyk. – I z tego, co się zorientowałem, 
kłócicie się o mapę.
– To nie twoja sprawa – warknął Harston.
– Czyżby? – Vulmea ze złośliwym uśmiechem wyjął z kieszeni jakiś pognieciony 
zwitek – 
kawałek pergaminu pokryty jakimiś szkarłatnymi liniami.
Harston zbladł i gwałtownie zerwał się z miejsca.
– Moja mapa! – wykrzyknął. – Skąd ją masz?
– Od Richardsona. Zabiłem go i wziąłem ją sobie – odparł ponuro.
– Ty psie! – wrzasnął z wściekłością Harston, zwracając się do Villiersa. – 
Wcale nie miałeś 
tej mapy. Kłamałeś...
– Nigdy nie mówiłem, że ją mam – odburknął Francuz. – Sam się oszukałeś. Nie 
bądź 
głupcem. Vulmea jest sam. Jeśli miałby ze sobą ludzi, już dawno poderżnęli by 
nam gardła. 
Odbierzemy mu mapę...
– Nawet jej nie tkniecie – dziko zaśmiał się Vulmea. Obaj mężczyźni, klnąc 
siarczyście, 
ruszyli na niego a on cofnął się, zmiął pergamin i wrzucił go między rozżarzone 
węgle paleniska. 
Harston z rykiem rzucił się za nim, ale cios w udo powalił go na wpół 
przytomnego na podłogę. 
Villiers wyciągnął szpadę, ale zanim zdążył zamierzyć się na Vulmeę, kord 
Irlandczyka wytrącił 
mu broń z ręki.
Villiers zatoczył się na stół z płonącymi wściekłością oczyma. Harston wstał, a 
z ucha kapała 
mu krew. Vulmea przechylił się przez stół i przyłożył ostrze kordu do piersi 
hrabiego Henri.
– Nie wołaj żołnierzy, hrabio – powiedział miękko Irlandczyk. – I ty też ani 
słowa, psia 
mordo! – zwrócił się do Gallota, który nie wykazywał chęci sprzeciwu. – Mapa 
spaliła się na 
popiół, więc nie ma sensu teraz za nią przelewać krwi. Siadajcie wszyscy!
Harston zawahał się, ale w końcu wzruszył ramionami i opadł na krzesło, a 
pozostali poszli 
w jego ślady. Vulmea wstał górując nad wszystkimi zebranymi, którzy teraz 
patrzyli na niego 
z goryczą i nienawiścią.
– Dobiliście właśnie targu – powiedział – Ja też po to tu przybyłem.
– A co masz do stargowania? – parsknął Villiers.
– Klejnoty Montezumy!
– Co?! – wszyscy poderwali się na równe nogi i zaskoczeni, wpatrywali się w 
niego.
– Siadać! – zagrzmiał, uderzając szerokim ostrzem w stół.
Usiedli z powrotem, drżąc z przejęcia.
Uśmiechnął się i powiedział:
– Tak! Znalazłem je zanim jeszcze zdobyłem mapę. Dlatego ją spaliłem. I teraz 
nikt ich nie 
znajdzie, jeśli ja nie pokażę, gdzie są.
Patrzyli na niego morderczym wzrokiem, a Villiers powiedział.
– Kłamiesz. Już raz skłamałeś. Powiedziałeś, że przyszedłeś z lasu, a każdy wie, 
że ta kraina 
to dżungla, w której żyją tylko dzikusy.
– I z tymi właśnie dzikusami przez trzy lata przebywałem – odparł Vulmea. – 
Kiedy sztorm 
rozbił mój statek blisko ujścia Rio Grandę, dopłynąłem do brzegu i uciekałem 
przed Hiszpanami 
na północ, natknąłem się na wędrowny szczep Indian, którzy także uciekali – na 
zachód – przed 
silniejszym plemieniem i nie mogąc wymyślić nic lepszego, dołączyłem się do nich 
i razem 
z nimi wędrowałem przez kraj. Skończyło się to miesiąc temu. Do tego czasu 
doszliśmy tak 
daleko na zachód, że myślałem, iż mogę dotrzeć do wybrzeża Pacyfiku, więc dalej 
ruszyłem sam. 
Ale sto mil stąd na wschód natknąłem się na wrogie plemię czerwonoskórych, 
którzy spaliliby 
mnie żywcem, gdybym nie zabił ich wodza i trzech czy czterech innych, i nie 
uciekł nocą.
– Ścigali mnie aż do miejsca odległego o kilka mil od tego wybrzeża, gdzie w 
końcu udało 
mi się ich pozbyć. I, na Szatana! – grota, w której się schroniłem okazała się 
być miejscem, gdzie 
ukryto skarb da Verrazano! Znalazłem tam wszystko – skrzynie ze strojami i 
bronią – to stamtąd 
właśnie wziąłem to ubranie i kord – stosy złota i srebra, a wśród nich lśniące 
jak zamrożone 
gwiazdy klejnoty Montezumy! I da Verrazano wraz z jedenastoma korsarzami, 
siedzącymi przy 
hebanowym stole od prawie stu lat.
– Co!?
– Tak! Umarli wśród swoich skarbów. Ich ciała wyschły, ale nie zgniły. Siedzą 
tam od 
wieku, z kielichami w sztywnych dłoniach.
– To jakiś zły znak! – wymamrotał Harston z niepokojem, ale Villiers warknął:
– Co cię to obchodzi? Chodzi nam tylko o łup. Mów dalej, Vulmea.
Vulmea usiadł, napełnił sobie kielich i podjął swą opowieść.
– Zostałem tam i przez kilka dni odpoczywałem – polowałem na króliki i kurowałem 
rany. 
Na zachodnim niebie widziałem dym, ale myślałem, że to jakaś indiańska osada na 
plaży. Byli 
blisko, ale skarb był ukryty w miejscu, które odstraszało czerwonoskórych. Jeśli 
nawet mnie 
wyszpiegowali, to nie odważyli się pokazać.
– Zeszłej nocy ruszyłem w kierunku plaży, zamierzając dotrzeć do miejsca, 
położonego kilka 
mil na północ od tego, gdzie widziałem dym. Byłem już blisko brzegu, kiedy 
uderzył sztorm. 
Schroniłem się pod dużą skałą, a kiedy nawałnica przeszła, wdrapałem się na 
drzewo, żeby 
sprawdzić gdzie są Indianie. I wtedy zobaczyłem twój zakotwiczony statek, 
Harston i twoich 
ludzi, którzy właśnie schodzili na brzeg. Przedzierałem się w kierunku waszego 
obozu na plaży, 
kiedy natknąłem się na Richardsona. Zabiłem go z powodu starego zatargu. Nie 
wiedziałbym 
nawet, że ma mapę, gdyby nie to, że przed śmiercią próbował ją zjeść.
– Oczywiście rozpoznałem ją i właśnie zastanawiałem się jaki z niej zrobić 
użytek, kiedy 
nadszedłeś ty, psie, ze swymi ludźmi i znaleźliście ciało. Leżałem w pobliskich 
zaroślach, kiedy 
wy kłóciliście się o to, kto go zabił. Stwierdziłem, że to nie jest najlepszy 
moment na ujawnienie 
się.
Roześmiał się na widok wściekłości na twarzy Harstona.
– No i kiedy tak leżałem i słuchałem waszego gadania, zorientowałem się w 
sytuacji 
i dowiedziałem, że d’Chastillon i Villiers są o kilka mil dalej na południe, na 
plaży. Więc, kiedy 
usłyszałem, że to Villiers zamordował twojego kompana i zabrał mapę i że masz 
zamiar układać 
się z nim, jednocześnie szukając sposobności, żeby go zabić i ją odzyskać...
– Ty psie! – warknął Villiers.
Harston, mimo wściekłości, zaśmiał się szyderczo.
– Myślisz, że byłbym fair z takim psem jak ty! Mów dalej Vulmea.
Irlandczyk uśmiechnął się szeroko. Było oczywiste, że specjalnie rozbudzał 
między nimi 
nienawiść.
– Niewiele więcej mam do powiedzenia. Przyszedłem tu prosto przez las, kiedy wy 
wlekliście się wybrzeżem i dostałem się do fortu przed wami. I oto cała 
historia. Ja mam skarb, 
Harston ma statek, Henri ma zapasy. Na Szatana, ty tu nie bardzo pasujesz, 
Villiers ale żeby 
uniknąć niesnasek, ciebie też włączę. Moja propozycja jest bardzo prosta.
– Podzielimy łup na cztery części. Harston i ja odpłyniemy z naszymi działkami 
na 
„Wojennym Jastrzębiu”, a ty i d’Chastillon weźmiecie swoje i zostaniecie lordami 
dżungli albo 
zbudujecie sobie statek, to już zależy od was.
Henri zbladł, Villiers zaklął, a Harston uśmiechnął się z ukontentowaniem.
– Czy jesteś tak głupi, żeby wsiąść na „Wojennego Jastrzębia” z Harstonem? – 
parsknął 
Villiers. – Poderżnie ci gardło zanim zniknie wam z oczu ląd.
– To jest tak jak z wilkiem, owcą i kapustą – zaśmiał się Vulmea. – Jak 
przeprowadzić je 
przez rzekę, żeby się nawzajem nie pozierały?!
– To ma być to twoje celtyckie poczucie humoru? – skomentował Villiers.
– Nie zostanę tu! – krzyknął Henri – Ze skarbem czy bez, muszę stąd odjechać!
Vulmea spojrzał na niego z namysłem, zmrużył oczy i powiedział:
– W takim razie niech Harston odpłynie z Villiersem, z tobą i z wybranymi przez 
ciebie 
członkami świty, a ja zostanę i obejmę fort, resztę twoich ludzi i całą załogę 
Villiersa. Zbuduję 
sobie okręt, na którym dostanę się na wody Hiszpanii. Villiers wyglądał, jakby 
mu się zrobiło 
niedobrze
– Mam wybierać między pozostaniem tu, na wygnaniu, a opuszczeniem mojej załogi 
i popłynięciem samemu na „Wojennym Jastrzębiu”, żeby mi poderżnęli gardło?!
Vulmea ryknął śmiechem i nie zwracając uwagi na wściekłość w oczach korsarza, 
walnął go 
jowialnie po plecach.
– Właśnie tak, Guillaume! – rzekł – Zostań tu, a my z Dickiem odpłyniemy, albo 
odpłyń 
z Dickiem, zostawiając mi swoich ludzi.
– Wolałbym Villiersa – szczerze powiedział Harston. – Ty, Vulmea, przekabaciłbyś 
moich 
ludzi i zanim okrążyłbym Horn, poderżnąłbyś mi gardło!
Z twarzy Villiersa spływał pot.
– Ani ja ani hrabia, ani jego bratanica nigdy nie dotrzemy żywi do Francji, 
jeśli wsiądziemy 
na statek z tym diabłem – powiedział. – Teraz mam was obu w garści. Moi ludzie 
otoczyli tę salę. 
Cóż miałoby mnie powstrzymać od zarżnięcia was obu?
– Nic – przyznał wesoło Vulmea. – Tylko, że jeśli to zrobisz, to ludzie Harstona 
zabiorą 
statek i odpłyną. Beze mnie nigdy nie znajdziesz skarbu, a poza tym jeśli teraz 
wezwiesz swoich 
ludzi, to rozłupię ci czaszkę!
Mówiąc to, Vulmea nadal się śmiał, ale nawet Françoise wyczuła, że rzeczywiście 
był gotów 
to zrobić. Wyjęty z pochwy kord leżał mu na kolanach, a szpada Villiersa 
znajdowała się pod 
stołem poza zasięgiem ręki Francuza.
– Taa! – powiedział Harston i zaklął. – Tak łatwo ci z nami dwoma nie pójdzie. 
Zgadzam się 
na propozycję Vulmei. A pan co na to, hrabio?
– Muszę stąd wyjechać! – wyszeptał Henri, patrząc na nich pustym wzrokiem. – 
Muszę się 
spieszyć. Muszę odjechać daleko stąd, szybko!
Harston zmarszczył brwi, zmieszany dziwnym zachowaniem hrabiego i zwrócił się do 
Villiersa ze złym uśmiechem.
– A ty, Guillaume?
– Jaki mam wybór? – parsknął Villiers. – Pozwól mi zabrać na pokład trzech 
oficerów 
i czterdziestu ludzi i dobijemy targu.
– Oficerów i piętnastu ludzi.
– Zgoda.
– Załatwione.
Obyło się bez uścisku dłoni dla przypieczętowania paktu. Dwaj kapitanowie 
patrzyli na 
siebie jak głodne wilki. Hrabia drżącą ręką skubał wąsy, zatopiony w jakichś 
ponurych 
rozmyślaniach. Vulmea pił wino i uśmiechał się do wszystkich szeroko, ale był to 
grymas 
skradającego się tygrysa. Françoise wyczuwała panującą w sali morderczą 
atmosferę i knute 
przez wszystkich obecnych plany zdrady. Żaden z nich nie miał zamiaru spełnić 
warunków 
paktu, być może z wyjątkiem hrabiego. Wszyscy piraci chcieli posiąść i skarb, i 
okręt. Żaden nie 
zadowoliłby się namiastką zwycięstwa. Ale co działo się w tych przebiegłych 
głowach? 
Françoise czuła przygnębienie od tej unoszącej się w powietrzu, nienawiści i 
zdrady. Irlandczyk, 
przy całej swej nieokrzesanej otwartości, nie był ani o krztę delikatniejszy od 
pozostałych – 
a nawet bardziej dziki. Jego olbrzymie ramiona i masywne uda nawet w tej 
wielkiej sali zdawały 
się być za duże. Miał w sobie jakąś żelazną siłę wewnętrzną, która całkowicie 
przesłaniała nawet 
krzepkość korsarzy.
– Prowadź nas do skarbu! – zażądał Villiers.
– Poczekaj trochę – odparł Vulmea. – Musimy równo rozłożyć siły, żeby nikt nie 
był 
uprzywilejowany. Oto co zrobimy: Ludzie Harstona zejdą na brzeg, wszyscy z 
wyjątkiem kilku, 
i rozłożą obozowisko na plaży. Ludzie Villiersa wyjdą z fortu i też rozbiją się 
na plaży, w zasięgu 
wzroku tamtych. Wtedy obie załogi będą mogły się wzajemnie pilnować, żeby nikt 
nie 
wyślizgnął się za nami, kiedy pójdziemy po skarb. Ci, którzy zostaną na 
„Wojennym Jastrzębiu”, 
popłyną głębiej w zatokę, żeby ani jedna, ani druga załoga nie mogła go dostać. 
Ludzie Henriego 
zostaną w forcie, ale bramę zostawią otwartą. Czy pójdzie pan z nami, hrabio?
– Iść do tego lasu? – Henri zadrżał i owinął się szczelnie płaszczem. – Nie 
pójdę za całe złoto 
Meksyku!
– Dobrze. Weźmiemy po piętnastu ludzi z każdej załogi i zaraz ruszamy.
Françoise widziała, jak Villiers i Harston spojrzeli na siebie ukradkiem, a 
potem szybko 
opuścili wzrok i unieśli kielichy, chcąc ukryć intencje. Françoise dostrzegła w 
planie Vulmei 
słaby punkt i zastanawiała się jak mógł go nie zauważyć. Wiedziała, że 
Irlandczyk nigdy nie 
wyjdzie z lasu żywy. Mając już skarb w swoich rękach, pozostali sprzymierzą się, 
aby zgładzić 
człowieka, którego obaj nienawidzą. Zadrżała, z przerażeniem patrząc na tego 
mężczyznę 
i znając jego straszne przeznaczenie. Czuła się dziwnie widząc tego walecznego 
siłacza, który 
siedzi, śmieje się i popija wino, pełen wyższości i dumy, i wiedząc, że jest już 
skazany na 
krwawą śmierć.
Cała sytuacja była brzemienna zwiastującymi śmierć znakami. Villiers, jeśliby 
tylko mógł, 
oszukałby Harstona i zabił go. Wiedziała też, że Anglik już przeznaczył na rzeź 
Villiersa, a bez 
wątpienia także wuja i ją samą. Jeśli to Villiers wygra ostateczną bitwę w tej 
okrutnej walce, ich 
życie będzie bezpieczne – ale patrząc na korsarza, który siedział tam żując 
wąsa, z ciemnym 
obliczem, na którym teraz widać było jak na dłoni całe brutalne zło jego 
charakteru, nie potrafiła 
się zdecydować co było bardziej odrażające – śmierć czy Villiers.
– Jak to daleko stąd? – zapytał Harston.
– Jeśli wyruszymy w ciągu godziny, możemy być z powrotem przed północą – odparł 
Vulmea.
Opróżnił kielich, wstał, podciągnął pas i spojrzał na Henriego.
– D’Chastillon, czy ty oszalałeś, żeby zabijać indiańskiego myśliwego? – 
powiedział.
– O czym ty mówisz? – zapytał Henri z przerażeniem.
– Chcesz powiedzieć, że nie wiesz, iż twoi ludzie zabili zeszłej nocy w lesie 
Indianina?
– Żaden z moich ludzi nie był zeszłej nocy w lesie – zapewnił hrabia.
– W każdym razie ktoś był – mruknął Vulmea, grzebiąc w kieszeni. – Widziałem 
jego głowę 
przybitą do drzewa na skraju lasu. Nie znalazłem żadnych śladów butów i 
wywnioskowałem 
z tego, że musiał być przybity zanim nadszedł sztorm. Ale na mokrej ziemi było 
mnóstwo śladów 
mokasynów – Indianie zobaczyli tę głowę. Musieli być z innego plemienia, inaczej 
zdjęli by ją. 
Jeśli przypadkiem zabity pochodzi ze szczepu, z którym są w stanie pokoju, pójdą 
do jego wioski 
i powiedzą o tym jego współplemieńcom.
– Może to oni go zabili – powiedział Henri.
– Nie, to nie oni. Ale oni wiedzą, kto to zrobił – z tego samego powodu, skąd ja 
wiem. Ten 
łańcuch był zawiązany wokół szyi. Musiałeś kompletnie zwariować, żeby tak 
oznaczyć swoją 
robótkę.
Wyciągnął coś z kieszeni i rzucił na stół przed hrabiego, który zachwiał się i 
charcząc złapał 
za gardło. Był to złoty łańcuch z pieczęcią, który zawsze nosił na szyi.
Vulmea spojrzał pytająco na innych, a Villiers zrobił szybki znak, pokazując, że 
hrabia ma 
nie całkiem dobrze poukładane w głowie. Irlandczyk włożył swój kord do pochwy i 
wdział 
ozdobiony piórem kapelusz.
– No, ruszajmy.
Kapitanowie dopili wino i wstali, podciągając pasy ze szpadami. Villiers położył 
rękę na 
ramieniu hrabiego i lekko nim potrząsnął. Hrabia poderwał się na nogi, rozejrzał 
dookoła 
i bezmyślnie, ze zwisającym z palców łańcuchem, ruszył za piratami. Ale nie 
wszyscy wyszli 
z sali.
Przycupnięte przy balustradzie i zapomniane przez wszystkich Françoise i Tina, 
widziały, jak 
Gallot kryje się i czeka, aż za pozostałymi zamkną się ciężkie drzwi. Wtedy 
szybko podbiegł do 
paleniska i zaczął uważnie przeszukiwać tlące się jeszcze węgielki. Przyklęknął 
i przez pewien 
czas przypatrywał się czemuś z bliska. Potem wstał i wymknął się z sali innymi 
drzwiami.
– Co on tam znalazł? – wyszeptała Tina.
Françoise potrząsnęła głowa i dając się ponieść ciekawości, wstała i zeszła do 
pustej sali. 
Chwilę potem, klęczała już w miejscu, które właśnie opuścił majordomus, i 
zobaczyło to, co 
oglądał.
Był to zwęglony kawałek mapy, którą Vulmea wrzucił do ognia. Przy dotknięciu 
rozpadłaby 
się na popiół, ale wciąż można było na niej dostrzec słabe linie i fragmenty 
pisma. Nie potrafiła 
odczytać pisma, ale rozpoznawała kontury czegoś, co wyglądało na obrazek 
jakiegoś wzgórza 
czy urwiska, otoczonego znakami, które wyraźnie symbolizowały gęste zarośla. Z 
reakcji Gallota 
wywnioskowała, że rozpoznał w tych zarysach jakieś znane mu wskazówki 
topograficzne. 
Wiedziała, że majordomus wyprzedził już o głowę wszystkich pozostałych.
Rozdział VI
Skarbiec śmierci
Françoise zeszła ze schodów i zatrzymała się na widok hrabiego Henri, który 
siedział przy 
stole, obracając w rękach przerwany łańcuch. W to upalne południe forteca 
pogrążona była 
w dziwnej ciszy. Głosy ludzi znajdujących się w obrębie palisady były stłumione 
i przygaszone. 
Ten sam ospały spokój panował na plaży, gdzie obozowały podejrzliwe wobec 
siebie, 
rywalizujące załogi. Oddzielało je kilkaset jardów gołego piasku. Daleko w 
zatoce zakotwiczony 
był „Wojenny Jastrząb” z garstką ludzi na pokładzie, którzy gotowi byli odpłynąć 
na najmniejszy 
znak zdrady. Statek był kartą atutową Harstona, jego najlepszą gwarancją na 
uniknięcie podstępu 
ze strony rywali.
Vulmea sprytnie wymyślił, jak wykluczyć możliwość starcia się obydwu stron, ale 
z tego co 
zauważyła Françoise, zupełnie nie udało mu się zapewnić bezpieczeństwa samemu 
sobie, 
zabezpieczyć się przed zdradą ze strony swych kompanów. Zniknął w lesie 
prowadząc ze sobą 
dwóch kapitanów i ich trzydziestu ludzi, i dziewczyna była przekonana, że nigdy 
więcej nie 
zobaczy go wśród żywych. Wreszcie przemówiła, a jej głos był zduszony i 
chrapliwy.
– Kiedy dostaną skarb, zabiją Vulmeę. A co będzie potem? Czy powinniśmy zaufać 
Harstonowi i wsiąść na statek?
Henri bezwiednie pokiwał głową.
– Villiers potajemnie przekazał mi swój plan. Zadba o to, żeby noc zastała ich w 
lesie 
i znajdzie sposób, żeby we śnie pozabijać Anglików. Potem ukradkiem wróci ze 
swymi ludźmi 
na plażę. Przed samym świtem potajemnie wyśle z fortu kilku moich marynarzy, 
którzy przejmą 
statek. Ani Harston, ani Vulmea nie pomyśleli o tym. Villiers wyjdzie z lasu i 
wspólnymi siłami 
pokonamy obozujących na plaży piratów. Wtedy z całym skarbem odpłyniemy na 
„Wojennym 
Jastrzębiu”.
– A co stanie się ze mną? – zapytała, czując suchość w gardle.
– Obiecałem cię Villiersowi – odpowiedział szorstko, bez odrobiny współczucia. – 
Gdyby 
nie ta obietnica, nie zabrałby nas stąd.
Uniósł łańcuch, od którego odbił się promień wpadającego przez okno słońca.
– Musiał wypaść mi na plaży – wymamrotał. – ON go znalazł...
– Nie wypadł ci na plaży – powiedziała Françoise głosem równie bezlitosnym jak 
jego serce, 
które zdawało się być zamienione w kamień. – Zdarłeś go sobie z szyi wczoraj w 
nocy, kiedy 
chłostałeś Tinę. Widziałam jego błysk na podłodze, zanim wyszłam z sali.
Uniósł wzrok, a twarz poszarzała mu od panicznego strachu.
Zaśmiała się gorzko, wyczuwając w jego rozszerzonych oczach nieme pytanie.
– Tak! Czarny człowiek! On tam był! To on musiał znaleźć łańcuch na podłodze. 
Widziałam 
go, jak szedł korytarzem na górze.
Opadł na krzesło, a łańcuch wyślizgnął mu się z bezwładnych rąk.
– W rezydencji! – szepnął. – Mimo straży i zaryglowanych bram. Nic mnie już 
przed nim nie 
uchroni! Nie ma ucieczki! A więc to nie był sen... to drapanie w moje drzwi 
zeszłej nocy. 
W moje drzwi! – krzyknął przeraźliwie, nerwowo szarpiąc koronki przy kołnierzu, 
jakby go 
dusiły. – Niech będzie przeklęty!
Atak przeszedł, a on siedział tak, słaby i roztrzęsiony.
– Rozumiem teraz – wysapał. – Rygle u drzwi mej komnaty oparły się nawet jemu. 
Więc 
zniszczył statek, na którym mógłbym uciec i zarżnął tego przeklętego dzikusa. 
Zostawił na nim 
mój łańcuch, aby ściągnąć na mnie zemstę jego czerwonych braci. Wiele razy 
widzieli ten 
łańcuch na mojej szyi.
– Kim jest ten czarny człowiek? – zapytała Françoise, czując jak ze strachu 
przechodzą ją 
ciarki.
– Czarownikiem z Wybrzeża Niewolników – wyszeptał patrząc na nią dziwnym 
wzrokiem, 
który zdawał się przenikać ją i sięgać daleko w mroczną otchłań przeszłości.
– Wzbogaciłem się na ludzkiej krzywdzie. Kiedy byłem młody, moje statki 
kursowały 
między Wybrzeżem Niewolników, a Zachodnimi Indiami, dostarczając czarnych ludzi 
na 
hiszpańskie plantacje. Moim partnerem był czarny czarownik z przybrzeżnego 
szczepu. Przy 
pomocy swoich wojowników wyłapywał niewolników, a ja wywoziłem ich do Indii. 
Byłem złym 
człowiekiem, ale on był sto razy gorszy. Jeżeli jakikolwiek człowiek zaprzedał 
duszę diabłu, to 
był to on. Nawet teraz w koszmarach sennych dręczy mnie to, co widziałem w jego 
wiosce, kiedy 
księżyc czerwieniał nad dżunglą, dudniły bębny, a ofiary z ludzi krzyczały na 
ołtarzach jego 
pogańskich bogów.
– W końcu wyprowadziłem go w pole i sprzedałem Hiszpanom, którzy przykuli go do 
wiosła 
na galerze. Poprzysiągł mi okrutną zemstę, ale śmiałem się z tego, bo wierzyłem, 
że nawet on nie 
może uciec losowi, jaki mu zgotowałem.
– Jednak lata mijały, a ja nie mogłem o nim zapomnieć. Czasami budziłem się w 
noc ze 
strachu, a w uszach brzmiała mi jego groźba. Wmawiałem sobie, że na pewno zginął 
już dawno 
od hiszpańskich biczów. Aż pewnego dnia doszła mnie wiadomość, że dziwny, czarny 
człowiek 
ze śladami po galerniczych łańcuchach przybył do Francji i mnie poszukuje.
– Znał mnie pod innym imieniem, ale wiedziałem, że i tak mnie wytropi. W 
pośpiechu 
sprzedałem ziemię i, jak wiesz, wyruszyłem na morze. Myślałem, że będę 
bezpieczny tak daleko 
od niego, od Francji. Ale wyśledził mnie i czai się tam, jak gotowa do ataku 
kobra.
– Co masz na myśli mówiąc, że on zniszczył statek – zapytała Françoise z 
niepokojem.
– Czarownicy z Wybrzeża Niewolników mają moc wywoływania burzy! – wyszeptał 
hrabia 
sinymi wargami. – Diabelską moc!
Françoise wzdrygnęła się. Wiedziała, że ta nagła burza była niczym innym, jak 
zbiegiem 
okoliczności. Żaden człowiek nie może spowodować sztormu siłą woli. A wychowany 
w mrokach dżungli Zachodniego Wybrzeża dzikus jest w stanie bez problemu dostać 
się we mgle 
do strzeżonej przez uzbrojonych ludzi fortecy. Ten złowieszczy intruz był tylko 
człowiekiem 
z krwi i kości. Ale trzęsła się na wspomnienie bębna, który dudnił triumfalnie 
ponad rykiem 
burzy...
Henri zamglonym wzrokiem wpatrywał się w niewidzialne przestrzenie.
– Ale ja jeszcze raz wyprowadzę go w pole – szepnął. – Niech tylko nie uderzy na 
nas dziś 
w nocy. O świcie będę już na pokładzie statku i ocean odsunie mnie od jego 
zemsty.
* * *
– A niech to piekło pochłonie!
Vulmea nagle zatrzymał się. Za nim, w dwóch zwartych grupach stanęli marynarze. 
Szli 
starą, indiańską ścieżką, która prowadziła na wschód. Plaża zniknęła im już z 
oczu.
– Dlaczego się zatrzymałeś? – zapytał Harston podejrzliwie.
– Ktoś szedł tędy przed nami – warknął Vulmea. – Ktoś w butach. Był tutaj nie 
dalej niż 
godzinę temu. Czy to ktoś z was, bydlaki, wysłał kogoś na przeszpiegi?
Obaj kapitanowie żywo zaprzeczyli, patrząc na siebie nieufnie. Vulmea z 
oburzeniem 
potrząsnął głową i ruszył dalej, a marynarze podążyli za nim. Ci ludzie morza, 
przyzwyczajeni do 
otwartych przestrzeni oceanów, czuli się nieswojo wśród otaczających ich 
tajemniczych zarośli 
i pnączy.
Ścieżka wiła się w tym gąszczu i wkrótce wszyscy stracili orientację.
– Dzieje się tu coś cholernie dziwnego – warknął Vulmea. – Jeżeli to nie Henri 
przybił tę 
indiańską głowę, to kto to zrobił? Ale oni i tak jego za to winią. To jest 
obraza. Jeżeli jego plemię 
dowie się o tym, słono za to zapłacimy. Mam nadzieję, że zanim wejdą na wojenną 
ścieżkę, 
wydostaniemy się już z tych chaszczy.
W miejscu, gdzie dróżka skręcała na północ, Vulmea zszedł z niej i zaczął 
przebijać się przez 
gęste zarośla na południowy wschód. Harston zerknął na Villiersa z niepokojem. 
To mogło 
zmusić ich do zmiany planów. Znalazłszy się o kilkaset stóp od ścieżki zupełnie 
stracili 
orientację.
Nękały ich przeróżne podejrzenia, kiedy nagle wyszli z gęstego lasu i zobaczyli 
przed sobą 
ponure urwisko, wyrastające z dżungli. Ze wschodu prowadziła niewyraźna ścieżka, 
biegnąca 
między zwaliskiem głazów i wznosząca się po urwisku aż do tworzących drabinę 
kamienistych 
półek i płaskiej krawędzi u szczytu.
– To właśnie tędy uciekłem przed Indianami – powiedział Vulmea, stając. – 
Ścieżka 
prowadzi do jaskini, która znajduje się za tą krawędzią. A w jaskini są ciała da 
Verrazano i jego 
ludzi... i skarb. Ale jeszcze słówko, zanim tam pójdziemy: jeżeli teraz mnie 
zabijecie, nigdy nie 
znajdziecie drogi powrotnej. Wiem, że w dżungli jesteście zupełnie bezradni. 
Plaża oczywiście 
leży dokładnie na zachód, ale jeśli będziecie musieli przebijać się przez 
gąszcze, obciążeni 
łupem, zajmie wam to nie godziny, a dni. Nie sądzę, żeby te lasy były bezpieczne 
dla białych, 
kiedy Indianie dowiedzą się o przybitej do drzewa głowie.
Roześmiał się na widok ich ponurych, złych uśmiechów z jakimi powitali fakt, że 
przejrzał 
ich ukryte zamiary. Odgadł też jaka myśl zakiełkowała teraz w ich głowach: niech 
Irlandczyk 
zdobędzie dla nich łup i doprowadzi do ścieżki, a potem go zabiją.
– Wystarczy trzech ludzi do wyniesienia skarbu z jaskini – powiedział.
Harston zaśmiał się wzgardliwie.
– Myślisz, że jestem tak głupi, że pójdę tam tylko z tobą i Villiersem? Zabieram 
ze sobą 
bosmana! – wskazał na potężnego olbrzyma o ostrych rysach twarzy. Był do pasa 
goły, w uszach 
miał złote kolczyki, a głowę obwiązaną szkarłatnym szalem.
– A ja zabieram mojego pokładowego kata – warknął Villiers. Przywołał chudego 
rabusia 
morskiego o pergaminowej twarzy, z przewieszonym przez kościste ramię obnażonym 
jataganem.
Vulmea wzruszył ramionami.
– W porządku, chodźcie za mną.
Wspiął się idącą w górę ścieżką, a oni podążali tuż za nim. Prawie przywarli do 
niego, kiedy 
przeciskał się przez szczelinę w ścianie i oczy aż zaświeciły im z chciwości na 
widok okutych 
żelazem skrzyń, ustawionych po obu stronach krótkiego tunelu.
– Niezły ładunek, co? – powiedział niedbale Vulmea.
– Ubrania, broń, klejnoty. Ale prawdziwy skarb leży za tymi drzwiami.
Pchnął je lekko i odsunął się, pozwalając swoim kompanom, zajrzeć do środka. 
Rozejrzeli 
się po obszernej grocie, delikatnie oświetlonej błękitną poświatą, przenikającą 
przez mgliste 
opary. Pośrodku stał ogromny hebanowy stół, a na rzeźbionym krześle z wysokim 
oparciem 
i szerokimi poręczami, siedziała olbrzymia postać – baśniowa i jakby nie z tego 
świata. Był to 
Giovanni da Verrazano. Głowa opadła mu na piersi, a w pomarszczonej dłoni ciągle 
dzierżył 
wysadzany drogimi kamieniami kielich. Miał na sobie kapelusz z piórem, 
przetykany złotem 
płaszcz z drogocennymi guzikami, które migotały w błękitnej poświacie, 
błyszczące buty 
i złocony pendent, podtrzymujący wysadzaną klejnotami szpadę w złotej pochwie.
Dookoła stołu siedziało jedenastu korsarzy. Głowy mieli opuszczone na ozdobione 
koronkami piersi. Oświetlił ich błękitny płomień – ten sam, który otaczał nimbem 
stertę 
wspaniale oszlifowanych klejnotów, leżących na środku stołu. Był to skarb 
Montezumy! 
Kamienie, które były warte więcej niż wszystkie skarby świata razem wzięte!
W błękitnej poświacie twarze piratów były blade jak ściana.
– Wejdźcie i weźcie je – zaprosił Vulmea, a Villiers i Harston tłoczyli się za 
nim, 
przepychając się nawzajem. Pozostali nie odstępowali ich na krok. Villiers 
kopniakiem otworzył 
drzwi na oścież... i zatrzymał się w progu, na widok leżącej na podłodze 
postaci, którą wcześniej 
zasłaniały drzwi. Zgięty wpół mężczyzna leżał twarzą w dół, z głową wciśniętą 
między ramiona 
i twarzą wykrzywioną grymasem śmiertelnej agonii. Zesztywniałe palce ściskały 
gardło.
– Gallot – wykrzyknął Villiers. – Co...? Ogarnięty nagłą podejrzliwością wsunął 
głowę do 
wypełnionej błękitną mgiełką jaskini. Zakrztusił się i wrzasnął.
– W tych oparach czyha śmierć!
Jeszcze nie umilkł jego krzyk, kiedy Vulmea całym ciałem naparł na stojących w 
drzwiach, 
czterech ludzi – zachwiali się, lecz nie udało mu się wepchnąć ich do jaskini.
Zobaczywszy trupa uświadomili sobie, że to zasadzka i cofali się, kiedy spadł na 
nich 
nieskuteczny cios Vulmei. Harston i Villiers upadli na kolana, bosman zwalił się 
mu na nogi, 
a kat runął na ścianę.
Zanim Vulmea zdążył urzeczywistnić swój plan wkopania leżących mężczyzn do 
jaskini 
i przytrzymania drzwi dopóki trujące opary nie dokonają swego morderczego 
dzieła, został 
zmuszony do odparcia wściekłego ataku kata.
Potężne uderzenie katowskiego miecza chybiło. Irlandczyk przykucnął i ostrze 
trafiło 
w kamienną ścianę, wzniecając błękitne iskry. W następnej chwili ścięta przez 
Vulmeę głowa 
Francuza potoczyła się po podłodze jaskini.
Podczas tego błyskawicznego zajścia, bosman zdążył wstać i miotając kordem runął 
na 
Irlandczyka. Ostrze uderzyło o ostrze i w wąskim tunelu rozległ się ogłuszający 
szczęk stali. 
Dwaj kapitanowie z czerwonymi twarzami, dławiąc się, wycofywali się za próg. 
Podduszeni, nie 
mogli nawet krzyczeć. Vulmea podwoił wysiłki, usiłując rozprawić się ze swym 
przeciwnikiem, 
aby zabić rywali zanim minie działanie trucizny. Rzucił się na krwawiącego 
bosmana, który 
desperackim krzykiem wzywał na pomoc swoich kamratów. Ale zanim Vulmea zadał mu 
ostateczny cios, obaj piraci, wyczerpani ale wciąż groźni, natarli na niego ze 
szpadami w rękach, 
krzykiem przywołując swoich ludzi.
Vulmea wycofał się i wypadł z jaskini w obawie przed nadciągającymi na ratunek 
swym 
kapitanom piratami.
Ale oni się nie spieszyli. Słyszeli dobiegające z jaskini, przytłumione krzyki, 
ale żaden nie 
śmiał ruszyć, spodziewając się ciosu w plecy. Obie załogi patrzyły na siebie z 
napięciem. Stali 
z gotową do ataku bronią, ale nie potrafili podjąć decyzji, a kiedy zobaczyli 
wychylającego się 
zza krawędzi Vulmeę, nawet się nie ruszyli. Kiedy tak stali nie wiedząc co 
robić, Irlandczyk już 
wspinał się po przytwierdzonych do skały uchwytach i za chwilę zniknął im z oczu 
na szczycie.
Kapitanowie wypadli jak burza na półkę skalną, a piraci widząc, że ich przywódcy 
wcale ze 
sobą nie walczą, przestali sobie wygrażać i kompletnie zaskoczeni, stali bez 
ruchu.
– Ty psie! – krzyknął Villiers. – Chciałeś nas otruć! Ty zdrajco!
Vulmea patrzył na nich z góry kpiąco.
– A czego się spodziewaliście? Wy dwaj mieliście zamiar poderżnąć mi gardło jak 
tylko 
zdobędę dla was skarb. Gdyby nie ten przeklęty głupiec Gallot, załatwiłbym was 
czterech, 
a potem opowiedziałbym waszym ludziom, jak bezmyślnie sami skazaliście się na 
śmierć.
– A ty zabrałbyś mój statek i cały łup – zapienił się Harston.
– A tak! I najlepszych z waszych marynarzy. Tam na ścieżce, to były ślady 
Gallota. Ciekawe 
jak ten głupiec znalazł jaskinię.
– Gdyby nie jego trup, wpakowalibyśmy się prosto w tę śmiertelną zasadzkę – 
mruknął 
Villiers, a jego ogorzałej twarzy nie opuściła jeszcze trupia bladość. – Ten 
błękitny dym był jak 
niewidzialne palce, które zaciskały się na mojej szyi.
– No i co macie zamiar teraz zrobić? – zawołał szyderczo ich niedoszły oprawca.
– Co zamierzamy teraz zrobić? – zwrócił się do Harstona Villiers.
– Nie dostaniecie klejnotów – zapewnił Vulmea z satysfakcją w głosie. – Te opary 
was 
zaduszą. Sam ledwo uszedłem z życiem. Posłuchajcie, a opowiem wam legendę, którą 
Indianie 
snują w swoich wigwamach przy tlącym się ogniu. Dawno temu dwunastu obcych ludzi 
przybyło 
z morza, znalazło jaskinię i wypełniło ją złotem i klejnotami. Ale kiedy 
siedzieli sobie, popijali 
wino i śpiewali, ziemia zadrżała i uniósł się dym, który ich wszystkich zadusił. 
Wszystkie 
plemiona uznały to miejsce za przeklęte przez złe duchy i omijały je z daleka.
– Kiedy uciekając przed Indianami ukryłem się tutaj zrozumiałem, że ta stara 
legenda jest 
prawdą i odnosi się do da Verrazano. Trzęsienie ziemi musiało rozłupać podłogę 
groty, a wtedy 
on i jego korsarze, siedząc przy winie, zostali owiani duszącymi oparami gazów, 
które 
wydostawały się z jakiejś szczeliny w ziemi. Śmierć jest teraz strażnikiem ich 
łupów!
Harston zajrzał do wylotu tunelu.
– Opary zaczynają wydobywać się na zewnątrz – warknął. – Ale rozpraszają się na 
świeżym 
powietrzu. Niech piekło pochłonie Vulmeę! Ruszamy za nim!
– Myślisz, że jakikolwiek człowiek jest w stanie wspiąć się po tych uchwytach, 
kiedy on tam 
stoi ze szpadą? – warknął Villiers. – Zostawimy tutaj ludzi, żeby czuwali i 
zastrzelili go, jak tylko 
się pokaże. Miał jakiś plan, jak wydostać te klejnoty. A skoro on może to 
zrobić, to dlaczego nam 
miałoby się nie udać? Przywiążemy do liny hak, zaczepimy go za nogę od stołu i 
przyciągniemy 
wszystko tu, na półkę skalną.
– Nieźle pomyślane Guillaumme! – rozległ się kpiący głos Vulmei. – Dokładnie to 
samo 
planowałem. Ale jak masz zamiar dostać się z powrotem na ścieżkę? Zanim dotrzesz 
na plażę, 
będzie już zupełnie ciemno. A kiedy będziecie przedzierać się przez dżunglę, ja 
będę szedł za 
wami i w ciemności wykończę jednego po drugim.
– To nie czcze przechwałki – mruknął Harston. – On potrafi skradać się 
bezgłośnie jak 
Indianin. Jeśli zrobi to, co mówi, to niewielu z nas zobaczy plażę.
– A więc zabijmy go teraz – wycedził Villiers przez zaciśnięte zęby. – Kilku 
będzie strzelać 
do niego, a pozostali wdrapią się na urwisko. Posłuchaj! Z czego on się śmieje?
– Bawi mnie słuchanie, jak trupy planują zasadzkę – w głosie Vulmei przebijał 
czarny 
humor.
– Nie zwracaj na niego uwagi – warknął Villiers i przywołał stojących poniżej 
ludzi.
Kiedy marynarze ruszyli w górę, rozległo się brzęczenie przypominające odgłos 
wydawany 
przez wściekłą pszczołę, a potem głuche pacnięcie. Jeden z korsarzy zacharczał i 
osunął się na 
kolana, zaciskając palce na strzale, która utkwiła mu w piersi.
– Co się dzieje? – wrzasnął Harston.
– To Indianie – ryknął jeden z piratów i, ugodzony strzałą w szyję, padł na 
ziemię.
– Kryjcie się, wy głupcy! – zawołał Villiers, dostrzegając postacie, czających 
się w krzakach 
Indian.
Jeden ze wspinających się ludzi padł bez życia. Reszta popędziła w dół, kryjąc 
się miedzy 
skałami u podnóża urwiska. Wypuszczane z zarośli strzały rozpryskiwały się o 
kamienie. Ludzie 
na półce skalnej przywarli się do ziemi.
– Jesteśmy w pułapce! – wrzasnął Harston z pobladłą twarzą. Był odważny, kiedy 
czuł 
pokład pod stopami, ale w obliczu tej cichej, dzikiej walki jego nerwy nie 
wytrzymały.
– Vulmea powiedział, że oni boją się tego urwiska rzekł Villiers. – Kiedy 
zapadnie noc, nasi 
ludzie będą musieli się tu wdrapać. Indianie nic nam nie zrobią kiedy wszyscy 
będziemy na tej 
półce.
– To prawda! – zakpił Vulmea. – Nie wejdą na półkę.
Oni jedynie otoczą, ją i będą czekać, aż umrzemy z głodu.
– Zawrzyjmy z nim rozejm – mruknął Harston. – Jeśli ktokolwiek jest w stanie nas 
stąd 
wyprowadzić, to tylko on. Później będzie dość czasu, żeby mu poderżnąć gardło.
– Vulmea, zapomnijmy o naszych zatargach – krzyknął. – Jesteś teraz w takim 
samym 
kłopocie, jak my.
– Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytał Irlandczyk.
– Kiedy zrobi się ciemno mogę zejść drugą stroną urwiska i przemknąć 
niepostrzeżenie 
między otaczającymi wzgórze Indianami. Na pewno mnie nie zobaczą. A potem wrócę 
do fortu 
i powiem, że wszyscy zostaliście wyrżnięci przez dzikich – co zresztą wkrótce 
nastąpi.
Harston i Villiers spojrzeli na siebie w złowieszczej ciszy.
– Ale nie zrobię tego – ryknął Vulmea. – I to nie ze względu na to, że darzę was 
jakimiś 
uczuciami, psy. Ale dlatego, że biały człowiek nie zostawia drugiego białego, 
nawet swojego 
wroga, na pastwę czerwonych dzikusów.
Zza urwiska wyłoniła się jego zmierzwiona, czarna czupryna.
– Słuchajcie! Tam, na dole jest tylko mała grupka Indian. Widziałem, jak 
skradali się przez 
gąszcz, kiedy śmiałem się przed chwilą. Wydaje mi się, że duża grupa wojowników 
dopiero tu 
nadchodzi, a ci to tylko młodzi śmiałkowie wysłani, żeby nas odciąć od plaży. 
Wszyscy stoją 
teraz po zachodniej stronie urwiska. Ja zejdę wschodnim i zajdę ich od tyłu. W 
tym czasie wy 
dołączcie do swoich ludzi, ukrytych w skałach. Kiedy usłyszycie mój krzyk, 
biegnijcie do lasu.
– A co ze skarbem?
– Do diabła z nim. Będziemy mieli szczęście, jeżeli wyjdziemy stąd nie 
oskalpowani.
Głowa z czarną czupryna, zniknęła. Nasłuchiwali dźwięków, które wskazywałyby na 
to, że 
Vulmea doczołgał się do prawie pionowej wschodniej ściany i schodzi w dół. Ale 
panowała 
zupełna cisza. Z lasu nie dochodził żaden odgłos.
Nawet strzały nie uderzały już o skały za którymi ukryci byli marynarze. Ale 
wiedzieli, że 
obserwują ich z morderczą cierpliwością czarne, dzikie oczy. Harston, Villiers i 
bosman zaczęli 
ostrożnie schodzić w dół. Byli już w połowie drogi, kiedy wokoło zaszemrały 
strzały. Bosman 
ryknął i, ugodzony w serce, stoczył się po zboczu. Kapitanowie, wśród 
świszczących dookoła 
strzał, biegli na oślep urwistą ścieżką. W szaleńczym pośpiechu dotarli do stóp 
wzgórza i, dysząc 
wpadli pomiędzy głazy.
– Czy to kolejna sztuczka Vulmei? – powiedział Villiers i zaklął siarczyście.
– W takiej sytuacji możemy mu ufać – zapewnił Harston. – Tu w grę wchodzi 
solidarność 
białych. Wyratuje nas z rąk Indian, chociaż sam chce nas zamordować. Uwaga!
Ciszę przeciął mrożący krew z żyłach krzyk. Dobiegł z zachodniej strony lasu, 
a równocześnie z nim, zza drzew, łukiem wypadło coś, co uderzyło o ziemię i 
potoczyło się 
w kierunku skały. Była to odrąbana ludzka głowa z zastygłym na pomalowanej 
twarzy grymasem 
śmierci.
– To znak Vulmei – wrzasnął Harston i przerażeni piraci wyskoczył z kryjówki i 
rzucili się 
w stronę lasu.
Z zarośli znowu posypały się strzały, ale wypuszczone pospiesznie i chaotycznie, 
w większości chybiły. Padło tylko trzech ludzi. Pozostali rzucili się w gąszcz i 
natarli na nagich, 
pomalowanych Indian, którzy właśnie wyłonili się z mroku. Rozległy się mordercze 
posapywania, odgłosy walki wręcz, uderzenia kordów o toporki wojenne i 
tratowanie butami 
gołych ciał. Chwilę potem, wśród krzaków, dał się słyszeć pospieszny tupot 
bosych nóg – to 
ocalali z tej krótkotrwałej rzezi Indianie uciekali z pola walki, zostawiając za 
sobą siedem 
martwych, pomalowanych postaci, leżących na pochlapanych krwią liściach, 
wyściełających 
ziemię.
Głęboko w lesie brzmiało jeszcze sapanie i szuranie, ale wkrótce ucichło, a z 
zarośli wyłonił 
się Vulmea – bez kapelusza, w podartym płaszczu, z ociekającym kordem w dłoni.
– I co teraz? – zapytał Villiers. Wiedział, że szarża powiodła się tylko dzięki 
temu, że 
niespodziewany atak Vulmei na tyły Indian zaskoczył dzikusów i nie dał im żadnej 
szansy 
uniknięcia rzezi.
– Za mną!
Zostawili trupy tam, gdzie były i zwartą grupą podążyli za nim przez las. Bez 
niego 
godzinami błądziliby po dżungli, zanim znaleźliby wiodącą na plażę ścieżkę – o 
ile w ogóle by ją 
znaleźli.
Vulmea prowadził ich tak pewnie jakby szedł po brukowanej drodze. Gdy nagle 
wypadli na 
wiodący na zachód szlak, piraci aż wrzasnęli z radości.
– Głupcze! – Vulmea złapał za ramię korsarza, który puścił się biegiem. Pchnął 
go 
z powrotem między jego kompanów. – Wyzionąłbyś ducha zanim przebiegłbyś tysiąc 
jardów. Od 
plaży dzielą nas całe mile. Idź spokojnie. Być może będziemy musieli ostatnią 
milę przebyć 
biegiem. Zachowaj na to swoje siły. No, ruszajmy.
Pospieszył ścieżką równym truchtem, a za nim, dostosowując swój krok, podążyli 
marynarze.
* * *
Słońce zanurzało się już w falach zachodniego oceanu. W oknie, z którego 
Françoise patrzyła 
na sztorm, stanęła Tina.
– Zachodzące słońce zamienia wody oceanu w krew – powiedziała. – Na tle tego 
szkarłatu 
biały żagiel wygląda jak pyłek. Las pogrąża się już w mroku.
– A co z żeglarzami na plaży? – zapytała cicho Françoise. Leżała na kanapie z 
zamkniętymi 
oczyma i rękami pod głową.
– Obie załogi szykują kolację – odpowiedziała Tina. – Zbierają szczapy na 
ogniska. Słyszę 
jak krzyczą do siebie... ale co to?
Wyczuwając nagły niepokój w głosie Tiny, Françoise poderwała się na równe nogi. 
Tina 
wpiła palce w parapet i Jadła.
– Słuchaj! Wycie, gdzieś tam, jakby stado wilków!
– Wilków? – Françoise aż podskoczyła, ze ściśniętym ze strachu gardłem. – O tej 
porze roku 
wilki nie polują stadami!
– Patrz! – zadrżała dziewczynka. – Z lasu wybiegają ludzie!
W jednej chwili Françoise znalazła się przy oknie szeroko otwartymi oczyma 
wpatrując się 
w wyłaniające się z gąszczy postacie.
– Marynarze! – wysapała. – Z pustymi rękami! Widzę Villiersa... Harstona...
– A gdzie Vulmea? – wyszeptała dziewczynka.
Françoise potrząsnęła głową.
– Słuchaj! Och, słuchaj! – zatkało dziecko, przywierając do niej.
Teraz szaleńcze, krwiożercze zawodzenie, dobiegające z głębi mrocznego lasu, 
rozległo się 
w całym forcie.
Ten dźwięk dodał skrzydeł biegnącym do ostrokołu ludziom.
* * *
– Są już tuż za nami! – wysapał Harston. Jego wyczerpana twarz przypominała 
teraz ponurą 
maskę. – Mój statek...
– Jest zbyt daleko, żeby się tam dostać – wycharczał Villiers. – Do fortu! Ci na 
plaży już nas 
zobaczyli!
Nie mając siły krzyczeć, zaczął wymachiwać rękoma, ale ludzie na brzegu 
wiedzieli już, co 
oznacza to dzikie wycie. Porzucili ogniska i kociołki i rzucili się do bramy 
ostrokołu. Właśnie 
wpadali w nią, kiedy grupka uciekających z lasu minęła południowy róg palisady. 
Wrota 
zatrzaśnięto w panicznym pośpiechu i wszyscy stłoczyli się przy stanowiskach 
strzeleckich.
Françoise zwróciła się do Villiersa.
– Gdzie jest Czarny Vulmea?
Korsarz palcem wskazał na pogrążoną w ciemnościach dżunglę. Ciężko dyszał, a z 
twarzy 
ściekał mu pot.
– Ich zwiad deptał nam po piętach, zanim dotarliśmy na plażę. Vulmea został, aby 
zabić 
kilku z nich i umożliwić nam ucieczkę.
Oddalił się, by zająć swoje stanowisko na murze, gdzie stał już Harston. Był tam 
też Henri – 
posępna, milcząca, obojętna, owinięta płaszczem postać. Wyglądał, jakby opętały 
go złe moce.
– Patrz! – zaskowyczał pirat, przekrzykując wycie niewidocznej jeszcze hordy.
Z gąszczu wyłonił się człowiek i gnał co sił w nogach w kierunku fortu.
– Vulmea!
Villiers uśmiechnął się drapieżnie.
– Jesteśmy już bezpieczni. Wiemy, gdzie jest skarb. Dlaczego nie mielibyśmy 
posłać mu 
teraz kuli?
– Zaczekaj! – Harston złapał go za ramię. – Będziemy potrzebowali jego szpady. 
Patrz!
Za uciekającym Irlandczykiem wysypała się z lasu dzika horda – setki wyjących 
wściekle, 
gołych dzikusów. Posypały się strzały. Jeszcze kilka susów i Vulmea dobiegł do 
wschodniej 
ściany ostrokołu, odbił się wysoko, podciągnął na kołki palisady i, z kordem w 
zębach, 
przeskoczył na drugą stronę. Na miejsce, w którym przed chwilą stał, runął grad 
strzał. Vulmea 
zgubił gdzieś swój wspaniały płaszcz, a biała jedwabna koszula była porwana i 
poplamiona 
krwią.
– Zatrzymać ich! – wrzasnął, zeskakując na ziemię – Jeśli wejdą na ścianę, 
jesteśmy straceni.
Marynarze, żołnierze i dworzanie zareagowali natychmiast i na nadciągającą hordę 
spadła 
nawałnica kul.
Vulmea zobaczył Françoise z uczepioną do niej kurczowo Tiną i zwrócił się do 
nich 
szarmancko:
– Schrońcie się w rezydencji. Ich strzały mogą was tutaj dosięgnąć... a nie 
mówiłem? – jedna 
z nich wbiła się właśnie w ziemię u stóp Françoise, drżąc jak łeb węża. Vulmea 
chwycił muszkiet 
i wbiegł na ostrokół.
– Przygotujcie pochodnie, psy! – wrzasnął, przekrzykując narastający huk bitwy. 
– Nie damy 
rady pokonać ich po ciemku!
Słońce utonęło w krwawej kąpieli. Daleko w zatoce żeglarze odcięli łańcuch 
kotwicy 
i „Wojenny Jastrząb” odpłynął za karmazynowy horyzont.
Rozdział VII
Ludzie z dżungli
Zapadła noc, ale pole dzikiej walki zalewało trupioblade światło płonących w 
forcie 
pochodni. Na plaży roiło się od nagich, pomalowanych postaci, które falami 
uderzały w palisadę 
– w tym świetle lśniły ich rozpalone nienawiścią oczy i wyszczerzone z 
wściekłości zęby.
Zebrały się tu wszystkie przybrzeżne plemiona, aby wypędzić ze swego kraju 
białoskórych 
najeźdźców. Nacierali teraz na ostre kół, wypuszczając deszcz strzał. Zdawali 
się nawet nie 
zważać na uderzający w nich grad kul. Czasami podchodzili tak blisko do ściany, 
że ich toporki 
wrąbywały się w bramę, a dzidy, przez szczeliny między kołkami, wpadały do 
środka. Ale za 
każdym razem fala Indian w końcu odpływała, znacząc swój szlak ciałami zabitych. 
Przy tak 
prowadzonej walce piraci mieli zdecydowaną przewagę. Ich rusznice czyniły 
spustoszenie wśród 
nacierających hord, a uderzenia kordów odpychały je od palisady.
Ale mimo to ludzie dżungli wciąż szli do ataku z upartą zaciekłością, która 
przepełniała ich 
serca.
– Są jak wściekłe psy – wysapał Villiers, strącając uczepione palisady ręce 
dzikusów i waląc 
ich po ciemnych głowach.
– Jeśli uda nam się utrzymać fort do świtu, stracą ducha walki – warknął Vulmea, 
rozplątując 
jednemu czaszkę. – Nie wytrzymają już długo. Patrz, znów się cofają.
Szarża odstąpiła i stojący na ścianie mieli wreszcie trochę czasu, by otrzeć pot 
z czoła, 
policzyć zabitych i poprawić w rękach zakrwawione szpady. Indianie wycofali się 
poza zasięg 
światła niechętnie jak odganiane od pewnej zdobyczy głodne wilki. Przy 
palisadzie pozostały 
tylko trupy.
– Czy oni odeszli na dobre? – Harston potrząsnął mokrą od potu płową czupryną. 
Jego 
wyszczerbiony kord i odsłonięte muskularne ramię były zbryzgane krwią.
– Nie, ciągle tam są – Vulmea wskazał głową na miejsce, gdzie nie sięgało już 
światło 
pochodni. Można tam było dostrzec jakiś ruch, błyski dzikich oczu i połyskujące 
ostrza dzid. – 
Ale na chwilę odstąpili od ataku – dodał. – Rozstaw na ścianie wartowników, a 
reszta niech idzie 
coś zjeść. Już minęła północ. Walczymy nieprzerwanie od kilku godzin.
Kapitanowie zeszli na dół i zwołali swoich ludzi. Pośrodku każdej ze ścian – 
wschodniej, 
zachodniej, północnej i południowej – ustawiono straże, a kilku żołnierzy 
pilnowało bramy. Aby 
dotrzeć do fortu, Indianie musieliby przejść przez szeroki, oświetlony pas 
plaży, a wtedy obrońcy 
zdążyliby znowu zająć swe pozycje.
– Gdzie d’Chastillon? – zapytał Vulmea, ogryzając wielką kość wołu. Stał przy 
ognisku, 
które rozpalono pośrodku osady. Zgromadzili się tu Anglicy i Francuzi, którzy 
pożerali mięso 
i chłeptali wino. Kobiety opatrywały im rany.
– Jeszcze godzinę temu walczył koło mnie na ścianie – odburknął Harston. – Potem 
nagle 
stanął jak wryty i wbił wzrok w ciemność, jakby zobaczył ducha.
„Spójrz” – zaskrzeczał. „Czarny diabeł! Widzę go tam w ciemnościach...” I 
mógłbym 
przysiąc, że ja też zobaczyłem jakiś dziwny kształt. Mignął mi przed oczami i 
zniknął. Henri 
zeskoczył ze ściany i, jakby śmiertelnie porażony, rzucił się do rezydencji. Od 
tamtej pory go nie 
widziałem.
– Pewnie zobaczył leśnego diabła – odparł spokojnie Vulmea. – Indianie mówią, że 
pełno ich 
tutaj, na wybrzeżu. Ale ja bałbym się bardziej płonących strzał. Mogą je w 
każdej chwili 
wypuścić. Ale co to? Jakby wołanie o pomoc!
* * *
Kiedy ucichły odgłosy walki, Françoise i Tina znowu podeszły do okna, od którego 
odgonił 
je świst strzał. Przyglądały się ludziom zgromadzonym wokół ogniska.
– Na palisadzie jest za mało strażników – powiedziała Tina.
Pomimo mdłości, które ogarnęły ją na widok leżących przy ostrokole trupów, 
Françoise 
wybuchnęła śmiechem.
– Myślisz, że lepiej znasz się na prowadzeniu wojny, niż mężczyźni? – delikatnie 
zbeształa 
dziewczynkę.
– Powinni wystawić więcej ludzi – upierało się rozedrgane dziecko. – Czarny 
człowiek może 
tu wrócić! Jeden strażnik na ścianie, to za mało. Czarny człowiek może 
podczołgać się pod 
ostrokół i zabić wartownika zatrutą strzałą, zanim ten zdąży krzyknąć. On jest 
jak cień i trudno 
go zobaczyć w świetle pochodni.
Na myśl o tym, Françoise wzdrygnęła się.
– Boję się – wymamrotała Tina. – Mam nadzieję, że Villiers i Harston nie żyją.
– A Vulmea nie? – zaciekawiła się Françoise.
– Czarny Vulmea nigdy nie skrzywdziłby kobiety – odparła dziewczynka z 
przekonaniem.
– Jak na swój wiek jesteś bardzo rozgarnięta – mruknęła Françoise.
– Patrz! – Tina aż zamarła. – Na południowej ścianie nie ma strażnika. Przed 
chwilą jeszcze 
go tam widziałam. A teraz zniknął.
Z ich okna widać było szczyt południowej ściany palisady. Wznosił się na dachami 
rzędu 
chat ustawionych wzdłuż całej długości ściany. Ostrokół i tyły chat tworzyły 
jakby otwarty, 
szeroki na trzy, cztery jardy korytarz. W domkach mieszkała służba.
– Co mogło się stać z tym strażnikiem? – z niepokojem wyszeptała Tina.
Françoise patrzyła na jedną z chat, która znajdowała się przy bocznych drzwiach 
rezydencji. 
Mogłaby przysiąc, że przemknęła tamtędy jakaś ciemna postać i zniknęła w środku. 
Czy to 
brakujący strażnik? Dlaczego zszedł ze ściany i wkradł się do rezydencji? Nie, 
to nie mógł być 
on. Dziwny strach zmroził jej krew w żyłach.
– Gdzie jest hrabia, Tino? – zapytała.
– W dużej sali, pani. Siedzi sam przy stole, owinął się płaszczem i pije wino. 
Jest blady jak 
ściana
– Idź i powiedz mu, co widziałyśmy. Ja będę stać przy oknie i czuwać, żeby 
Indianie nie 
zakradli się od nie strzeżonej strony palisady.
Tina pobiegła. Françoise słyszała cichy odgłos jej stóp w korytarzu, potem na 
schodach. 
Nagle dobiegł ją straszny, przeraźliwy krzyk. Serce zamarło jej w piersi. Zanim 
zdążyła 
zastanowić się, co robi, była już w korytarzu. Zbiegła po schodach... i stanęła 
jak wryta.
Nie była nawet w stanie krzyknąć, czy poruszyć się. Widziała Tinę, czuła 
wpijające się w nią 
małe rączki. I tylko to zdawało się być realne w tym koszmarze, w tym mrożącym 
krew w żyłach 
widoku, który miała przed sobą.
* * *
Na zewnątrz, przy palisadzie, Marston, na pytanie Vulmei, potrząsnął przecząco 
głową.
– Nic nie słyszałem.
– Ja słyszałem na pewno! – W Vulmei obudziły się dzikie instynkty. – Coś się 
stało przy 
południowej ścianie, za tamtymi chatami.
Wyciągnął kord z pochwy i ruszył w kierunku palisady. Zasłonięta rzędami chat, 
południowa 
ściana i stanowiska wartownicze nie były widoczne z osady. Harston, 
zaintrygowany 
zachowaniem Vulmei, pospieszył za nim.
Irlandczyk, klnąc, zatrzymał się u wlotu wiodącej między chatami, a ścianą 
dróżki, którą 
oświetlał tylko słaby blask zatkniętych w rogach ostrokołu pochodni. Na środku, 
na ziemi leżała 
jakaś skulona postać.
– To strażnik.
– Do kroćset – zaklął Harston. Podbiegł do wartownika i pochylił się nad nim. – 
Na szatana! 
Ma poderżnięte gardło od ucha do ucha.
Vulmea bystro rozejrzał się dookoła. Poza nim, Harstonem i zabitym, w pobliżu 
nie było 
nikogo. Zajrzał przez szczelinę między palami – na zewnątrz, w zasięgu światła, 
także nie było 
żywej duszy.
– Kto to mógł zrobić? – zastanawiał się.
– Villiers! – Harston poderwał się na równe nogi, ziejąc z wściekłości jak 
dzikie zwierze. – 
Wysłał swych rzezimieszków, żeby po cichu powybijali mi ludzi! Ten zdrajca chce 
mnie 
zniszczyć!
– Poczekaj, Dick! – Vulmea chwycił go za ramię, wskazując na czubek strzały 
tkwiącej 
w szyi zabitego pirata. – Nie wierzę, że to Villiers...
Ale rozwścieczony Anglik wyrwał się i, klnąc siarczyście rzucił się między 
chaty. Vulmea 
popędził za nim. Harston biegł prosto do ogniska, gdzie widać było wysoką postać 
Villiersa, 
który właśnie żłopał ale. [mocne angielskie piwo].
Nagły atak był dla niego kompletnym zaskoczeniem. W szaleńczym gniewie Anglik 
wytrącił 
mu z ręki bukłak z takim impetem, że piana aż prysnęła korsarzowi na piersi.
– Ty podstępny psie! – ryczał Harston. – Chcesz cichaczem wyrżnąć moich ludzi, 
którzy 
bronią twojej przeklętej skóry tak samo jak i mojej?
Wszyscy zgromadzeni przerwali jedzenie i wpatrywali się w nich ze zdumieniem.
– O czym ty mówisz? – parsknął Villiers.
– Kazałeś zamordować moich ludzi, którzy stali na warcie – wrzasnął Harston.
– Kłamiesz! – zawył z nie tajoną już nienawiścią Villiers.
Harston, rycząc wściekle, wyciągnął kord i zamierzył się, chcąc ugodzić Francuza 
w głowę. 
Ten uchylił się i cios spadł na osłonięte pancerzem lewe ramię. Dobył szpady i 
odparował 
uderzenie, wzniecając snop iskier.
W jednej chwili między kapitanami rozgorzała szaleńcza walka. Załogi bez chwili 
zastanowienia ruszyły w ich ślady i z krzykiem natarły na siebie. Nawet ci, 
którzy stali na warcie, 
opuścili swoje stanowiska i rzucili się w wir walki. Cała osada zamieniła się w 
pole bitwy. 
Stojący przy bramie żołnierze zapomnieli o czającym się na zewnątrz wrogu i ze 
zdumieniem 
obserwowali swoich kamratów.
Wszystko stało się tak szybko – tląca się od dawna niechęć przerodziła się w 
otwartą 
nienawiść – że, zanim Vulmea zdążył powstrzymać rozszalałych kapitanów, cała 
osada huczała 
już odgłosami bitwy. Nie zważając na uderzenia szpad, wdarł się między nich z 
takim impetem, 
że aż zatoczyli się do tyłu, a Villiers potknął się i upadł jak długi.
– Wy przeklęci głupcy! Chcecie się tu wszyscy powyrzynać?
Harston dyszał wściekle, a Villiers ryknął po pomoc. Jakiś korsarz runął ze 
szpadą na 
Vulmeę. Irlandczyk odwrócił się i łapiąc napastnika za rękę, powstrzymał cios.
– Patrzcie, wy głupcy! – ryknął wskazując na coś szpadą.
W jego głosie było coś takiego, co przyciągnęło uwagę pochłoniętego walką tłumu. 
Wszyscy 
stanęli jak wryci, z uniesionymi szpadami, i patrzyli we wskazanym przez Vulmeę 
kierunku – 
czuwający na ścianie strażnik zataczał się łapał rękoma powietrze i charcząc 
próbował wydobyć 
z siebie krzyk. Nagle upadł i wszyscy zobaczyli utkwioną w jego plecach strzałę.
Osadą wstrząsnął krzyk grozy. Po chwili dołączyły do niego mrożące krew w żyłach 
wrzaski 
i trzask uderzających w bramę toporków. Płonące strzały wbijały się w pale i w 
górę zaczęły 
unosić się smużki błękitnego dymu. Zza rzędu chat przy południowej ścianie 
wyłoniły się ciemne 
postacie.
– Indianie są w środku – zawył Vulmea.
Jego głos utonął w ogólnej wrzawie. Piraci zaprzestali walki między sobą i część 
ruszyła na 
znajdujących się w osadzie Indian. Pozostali pobiegli do ostrokołu. Pomalowani 
barwami 
wojennymi ludzie dżungli wysypywali się zza i natychmiast ich toporki trafiały 
na kordy 
marynarzy, Villiers właśnie wstawał, kiedy od tyłu rzucił się na niego i 
toporkiem rozpłatał mu 
czaszkę Vulmea poprowadził Francuzów na Indian, którzy byli już wewnątrz 
ostrokołu, 
a Harston z większością swoich ludzi pognał na stanowiska strzeleckie i z furią 
atakował 
wspinające się po ścianach, ciemne postacie. Dzicy, nie zauważeni przez nikogo, 
pod czołga li 
się do fortu podczas gdy marynarze walczyli między sobą i teraz atakowali 
Europejczyków ze 
wszystkich stron. Żołnierze Henriego zebrali się przy bramie, próbując odeprzeć 
napór 
ujadających wściekle, żądnych krwi demonów.
Coraz więcej Indian przedostawało się przez niebronioną południową ścianę i 
wysypywało 
zza chat.
Harston ze swymi ludźmi został zepchnięty z północnej i zachodniej ściany i w 
jednej chwili 
osada zapełniła się nagimi wojownikami, którzy zwartą grupą pokonali palisadę. 
Spadli na 
obrońców jak stado wilków na jelenia – bitwa zamieniła się w wirującą kurzawę 
pomalowanych 
ciał, kłębiących się nad małymi grupkami zdesperowanych Europejczyków. Pomazani 
krwią 
śmiałkowie wpadli do chat i ponad odgłosy bitwy wzbijały się teraz paniczne 
wrzaski ginących 
od czerwonych toporków kobiet i dzieci. Słysząc to, żołnierze porzucili obronę 
bramy – w tej 
samej chwili wtargnęli przez nią Indianie. Teraz wlewali się już do osady ze 
wszystkich stron. 
Zaczęły płonąć chaty.
– Do rezydencji – wrzasnął Vulmea. Ruszyło, za nim kilkunastu ludzi i 
przedzierali się 
wśród wyjących dzikusów, krwawo znacząc swój ślad.
– U boku Vulmei pojawił się Harston z przypominającym rzeźnicki topór kordem w 
dłoni.
– Nie możemy schronić się w rezydencji – wysapał Anglik.
– Dlaczego? – Vulmea był zbyt zajęty rozdzielaniem ciosów szpadą, by się 
rozejrzeć.
– Bo... aaa! – nóż dzikusa wbił się głęboko w plecy pirata. – Niech cię piekło 
pochłonie, ty 
psie! – Harston odwrócił się, sieknął wojownika w głowę, zatoczył się i upadł na 
kolana, a z ust 
popłynęła mu krew.
– Rezydencja płonie! – wycharczał i osunął się na ziemię.
Vulmea rozejrzał się dokoła. Wszyscy ci, którzy szli za nim, leżeli w kałużach 
krwi. 
Wydający właśnie ostatnie tchnienie Indianin był ostatnim ze stojącej mu na 
drodze zgrai. Wokół 
toczyła się zacięta walka, ale koło niego była pustka.
Wystarczyło by kilka susów, a przeskoczyłby palisadę i uciekł w ciemności nocy. 
Ale 
przypomniał sobie o bezbronnych niewiastach w rezydencji, z której teraz kłębami 
unosił się 
dym. Bez chwili wahania popędził w tamtym kierunku.
Przed nim, zza drzwi budynku wyłonił się wódz w pióropuszu z gotowym do ciosu 
toporkiem w ręku, a od tyłu dopadała go już zgraja niezmordowanych dzikich 
wojowników. Nie 
było czasu na myślenie. Uderzeniem z dołu wytrącił Indianinowi toporek i 
potężnym ciosem 
rozpłatał mu głowę. Nie minęła sekunda i był za drzwiami rezydencji. Szybko 
zatrzasnął je 
i zaryglował zanim rąbnęła w nie z impetem pierwsza siekiera.
Wielka sala tonęła w kłębach gęstego dymu. Usłyszał histeryczne łkanie i na 
oślep rzucił się 
przed siebie. Wydostał się z mlecznego kłębowiska i stanął jak wryty. W całej 
sali unosił się 
ciemny, ponury dym. Srebrny kandelabr leżał przewrócony i nie paliła się żadna 
świeca. Jedyne 
oświetlenie stanowił blask dochodzący z wielkiego ogniska i sięgające sufitu 
płomienie palącej 
się podłogi.
W tym półmroku Vulmea zobaczył jakiś ludzki kształt, kołyszący się na sznurze. 
Przy 
kolejnym obrocie twarz wisielca zwróciła się ku niemu. Śmierć zmieniła je nie do 
poznania. Ale 
Vulmea wiedział, że to hrabia Henri d’Chastillon.
Dostrzegł również Françoise i Tinę. Skulone, przytulone do siebie, leżały przy 
schodach. Był 
tam jeszcze ktoś – owiany dymem, olbrzymi czarny człowiek. W czerwonym blasku 
wyglądał 
jak czarny diabeł, który właśnie wynurzył się z otchłani piekieł. W pokrytej 
bliznami, 
wykrzywionej, szatańskiej twarzy paliły się czerwienią oczy, jak rozżarzone 
węgle na tle czarnej 
wody. Była w nich taka siła zła, że nieustraszonym piratem wstrząsnął dreszcz. A 
po chwili, gdy 
dojrzał długi bambusowy kij w dłoni demona, poczuł zimny oddech śmierci.
Powoli, z namaszczeniem, czarny człowiek uniósł pałkę... Vulmea wiedział, że nim 
jego 
szpada dosięgnie mordercy, anioł śmierci wykona na nim swój wyrok. Zdesperowany 
wzrok 
Irlandczyka przyciągnęła ciężka, srebrna, ozdobnie rzeźbiona ława – świadectwo 
dawnej 
świetności Chateau d’Chastillon. Stała w zasięgu jego ręki. Błyskawicznym ruchem 
chwycił ją 
i uniósł wysoko nad głowę.
– Zabierz to ze sobą do piekła! – zagrzmiał i cisnął ławą z całą mocą swych 
stalowych mięśni 
dokładnie w chwili, gdy z uniesionego bambusa wyleciała ze świstem strzała. 
Odbiła się od ławy, 
a po chwili potężna masa srebra zwaliła się na szerokie piersi czarnego 
olbrzyma. Uderzenie 
strzaskało mu kości i przeciwnik runął prosto w palenisko. Salą wstrząsnął 
potworny krzyk. 
Palenisko rozpadło się, a spadające z wielkiego komina kamienie przywaliły 
wijące się w agonii 
ciało. Z dachu, z hukiem spadały kamienie, płonące belki i w mgnieniu oka całe 
rumowisko 
stanęło w płomieniach.
Vulmea ruszył w stronę schodów, które zaczął już ogarniać ogień. Jedną ręką 
chwycił Tinę, 
a drugą podniósł Françoise. Przez trzask pożaru przebijał dźwięk uderzających w 
drzwi 
toporków.
Rozejrzał się i dostrzegł znajdujące się w drugim końcu sali drzwi. Na wpół 
niosąc, na wpół 
ciągnąc osłabłe niewiasty, ruszył w ich kierunku. Kiedy byli już w przyległej 
komnacie, dobiegł 
ich huk zwalającego się dachu sali. W kłębach duszącego dymu dostrzegł 
prowadzące na 
zewnątrz, otwarte drzwi. Przechodząc przez nie zauważył, że ktoś wyważył zamek.
– Czarny człowiek dostał się tymi drzwiami! – zatkała histerycznie Françoise. – 
Widziałam 
go... ale nie wiedziałam...
Znaleźli się w rozświetlonej pożarem osadzie, kilka jardów od rzędu chat przy 
południowej 
ścianie. Do drzwi skradał się uzbrojony w toporek wojownik. Jego oczy płonęły 
krwiożerczo. 
Vulmea, osłaniając ramieniem Françoise przed ciosem, wbił kord w pierś Indianina 
i biegiem 
ruszył do ściany.
Mimo spowijających osadę kłębów dymu, zbiegowie nie umknęli czujnym oczom nagich 
wojowników, którzy wyłonili się nagle wymachując toporkami. Byli już kilka 
jardów za nimi, 
kiedy Vulmea dał nura między chaty. W drugim końcu alejki pojawili się inni, 
chcąc odciąć mu 
drogę. Z całej siły pchnął Françoise na ostrokół i szybko wskoczył za nią. 
Przesadził ją przez 
palisadę na piasek. Po chwili dołączyła do niej Tina.
Uchylając się od ciosu rzuconego toporka, Vulmea błyskawicznie zeskoczył na 
plażę 
i chwycił bezbronne niewiasty Zanim Indianie dobiegli do ściany, nie było po 
nich śladu.
* * *
Świt zaróżowił mroczne wody oceanu. Daleko, z oparów unoszącej się nad morzem 
mgły, 
wyłoniła się plamka bieli – zawieszony na perłowym niebie żagiel. Na porośniętym 
krzakami 
cyplu, przy rozpalonym ze świeżego drewna ognisku, stał Czarny Vulmea i 
wymachiwał 
podartym płaszczem, wzniecając dym, którego gęste kłęby dymu unosiły się wysoko 
w górę.
Obok niego siedziała Françoise i obejmowała ramionami Tinę.
– Myślisz, że zobaczą nasze znaki i zrozumieją je?
– Na pewno zobaczą – odparł. – Przez całą noc kręcą się tutaj w nadziei, że 
wypatrzą kogoś 
żywego. Mają niezłego stracha. Jest ich tylko kilkunastu i żaden z nich nie zna 
się na nawigacji 
na tyle, by dopłynąć do Hornu, a już na pewno nie zdołają go okrążyć Zrozumieją 
mój znak. Jest 
to sztuczka, której kamraci z Bractwa nauczyli się od Indian. Wiedzą, że ja 
potrafię pokierować 
statkiem, więc chętnie nas zabiorą. I założę się, że poproszą mnie nawet, żebym 
objął 
dowództwo. Jestem jedynym kapitanem, jaki pozostał przy życiu.
– A jeżeli Indianie zobaczą dym? – spojrzała na wznoszący się w nieruchomym 
powietrzu 
słup dymu, który wyrastał nad zamgloną plażą o kilka mil na północ. Zadrżała.
– Nie sądzę. Zeszłej nocy, kiedy już ukryłem cię w lesie, zakradłem się z 
powrotem do osady 
i widziałem jak wytaczają z magazynów beczki wina. Prawie wszyscy chwiali (się 
już na nogach. 
Do tej pory leżą już pewnie pijani jak bele. Gdybym miał setkę ludzi, mógłbym 
wyrżnąć teraz 
całą tę hałastrę. Patrz! „Wojenny Jastrząb” płynie do brzegu. Zrozumieli nasz 
znak.
Wygasił ogień i oddał płaszcz patrzącej na niego z podziwem Françoise. Nie 
stracił zimnej 
krwi ani w obliczu tej nocy, pełnej ognia i krwi, ani podczas ucieczki przez 
czarną, mroczną 
dżunglę. Nic nie było w stanie zmącić jego spokoju. Françoise nie bała się go. 
Od czasu, kiedy 
przybyła na to dzikie wybrzeże, nigdy nie czuła się bezpieczniej. Ten mężczyzna 
miał swoje 
niezłomne zasady, od których nigdy nie odstępował.
– Kim był tamten czarny olbrzym? – zapytał. Françoise zadrżała, gdy dotarło do 
niej to, co 
powiedział. – To człowiek – odpowiedziała,– którego hrabia sprzedał dawno temu 
jako galernika. 
Udało mu się uciec i wytropić nas. Wuj wierzył, że to czarownik.
– To możliwe – mruknął Vulmea. – Byłem świadkiem wielu dziwnych rzeczy na 
Wybrzeżu 
Niewolników. Ale to nie ważne. Mamy inne zmartwienia. Co zamierzasz zrobić po 
powrocie do 
Francji?
Bezradnie wzruszyła ramionami.
– Nie wiem. Nie mam ani pieniędzy, ani przyjaciół. Może lepiej by się stało, 
gdyby jedna 
z tych strzał ugodziła mnie w serce.
– Nie mów tak, pani – odezwała się Tina. – Zapracuję na nas obie.
Vulmea wyjął zza pasa małą skórzaną sakiewkę.
– Nie zdobyłem klejnotów Montezumy – rzekł. – Ale mam tu parę błyskotek, które 
znalazłem w skrzyni z ubraniami – wyjął z woreczka garść lśniących rubinów. – Są 
wartę 
fortunę.
Wsypał je z powrotem do sakiewki, którą podał Françoise.
– Ale ja nie mogę tego przyjąć...
– Oczywiście, że możesz! Wysadzenie cię we Francji bez pieniędzy byłoby tym 
samym co 
oskalpowanie przez Indian.
– A co będzie z tobą?
Vulmea uśmiechnął się szeroko i wskazał na zbliżającego się „Wojennego 
Jastrzębia”.
– Potrzebuję tylko okrętu i załogi. Gdy tylko postawię nogę na pokładzie. 
Zdobędę galerę 
i uwolnię niewolników, albo napadnę na jakąś hiszpańską plantację na wybrzeżu. 
Pełno jest 
dzielnych Francuzów i Anglików, którzy harują jako niewolnicy u hiszpańskich 
donów i tylko 
czekają na okazję, żeby uciec i przyłączyć się do jakiegoś kapitana z Bractwa. A 
jak tylko wrócę 
na Ocean, a ciebie i dziecko umieszczę na jakimś bezpiecznym, płynącym do 
Francji statku, 
pokażę Hiszpanom, że Czarny Vulmea jeszcze żyje! Nie, nie, nie dziękuj mi! Co 
znaczy dla mnie 
garść klejnotów, kiedy czekają na mnie wszystkie skarby zachodniego świata!
Zemsta Czarnego Vulmei
Rozdział I
Przed kabiną „Kakadu” z fajką w jednej i pękatą flaszką wina w drugiej ręce, 
stał chwiejąc 
się Czarny Terence Vulmea. Rozstawiwszy szeroko nogi kołysał się w rytm 
unoszącej się na 
falach, wysokiej rufy. Był bez kapelusza, a rozpięta koszula odsłaniała jego 
szeroką, owłosioną 
pierś. Opróżnił flaszkę i sapiąc z zadowolenia, rzucił ją za siebie. Potem 
przeniósł nieco zmącony 
wzrok na dolny pokład, gdzie od rufy po dziób leżeli upici do nieprzytomności 
marynarze. Cały 
statek śmierdział jak gorzelnia. Wszędzie dookoła walały się puste beczki z 
wyważonymi 
pokrywami. Po całonocnej hulance wszyscy – od zwykłego majtka po pierwszego 
oficera – byli 
pijani w trupa. Nie było nikogo nawet przy sterze.
Ale na tak spokojnym morzu dobrze zablokowane koło sterownicze dawało gwarancję 
całkowitego bezpieczeństwa. Wiał lekki, ale równy wiatr. Na wschodzie majaczyła 
cienka, 
błękitna linia lądu. Zawieszone na bezchmurnym niebie słońce grzało przyjemnie, 
dalekie jeszcze 
od spiekoty południa.
Vulmea spojrzał pobłażliwie na pijaną załogę, a po chwili przeniósł senny wzrok 
na morze, 
za lewą burtę statku. Nagle zaklął i z niedowierzaniem przymrużył oczy. Tam, 
gdzie spodziewał 
się zobaczyć pusty, rozciągający się po horyzont ocean, kołysał się na falach 
statek. Był odległy 
o ponad sto jardów. Ale zbliżał się szybko do „Kakadu” z wyraźnym zamiarem 
dobicia do jego 
burty. Był to wysoki okręt rejowy z pobłyskującymi w słońcu, białymi żaglami. Na 
tle błękitnego 
nieba rysowała się powiewająca na głównym maszcie, czerwona, angielska flaga. 
Przy 
balustradzie stali rzędem uzbrojeni w strzeliste piki i bosaki marynarze, a w 
otworach działowych 
zaskoczony pirat dostrzegł zapalone lonty.
– Wszyscy ma stanowiska bojowe! – rozległ się paniczny krzyk Vulmei. 
Odpowiedziało mu 
tylko głośne chrapanie. Wszyscy zostali tam, gdzie byli.
– Obudźcie się, wy wszawe psy! – zagrzmiał kapitan. – Wstawać, zachlajmordy! 
Statek 
królewski płynie na nas!
W odpowiedzi dobiegł go tylko odgłos wykrzykiwanych komend z pokładu fregaty, 
którą od 
„Kakadu” oddzielał już tylko wąski pas błękitnej wody.
– Do kroćset!
Klnąc siarczyście pognał do stojącego na lewej burcie obrotowego działa. 
Przekręcił je, 
kierując lufę na burtę nadpływającej fregaty. Wszystko wirowało mu przed 
nabiegłymi krwią 
oczami. Mierzył z działa, jakby miał w ręku muszkiet.
– Opuść flagę, ty przeklęty piracie – powitała go wspaniała postać, stojąca ze 
szpadą w ręku 
na rufie okrętu wojennego.
– Idź do diabła! – ryknął Vulmea, strząsając żar z fajki do zamka działa. 
Falkona buchnęła 
chmurą białego dymu, wyrzucając z siebie podwójną porcję kul muszkietowych. 
Uderzenie 
zdziesiątkowało stojących przy burcie fregaty marynarzy. Natychmiast potężnym 
hukiem 
odpowiedziała jej salwa burtowa Anglików. O pokłady „Kakadu” uderzył grad 
metalu, 
zamieniając cały statek w krwawą jatkę. Pękały żagle, puszczały liny, 
rozłupywały się wręgi, 
a krew i wyciekające mózgi mieszały się z rozlanym po pokładzie winem. Kula 
wielkości 
ludzkiej głowy uderzyła w falkonę i zwaliła ją z osi obrotowej. Działko stoczyło 
się na strzelca 
i odrzuciło go na rufę. Stuknął głową w poręcz z siłą, której nie mogła 
wytrzymać nawet czaszka 
Irlandczyka Vulmea bez czucia osunął się na deski. Był równie głuchy na okrzyki 
triumfu i kroki 
zwycięskich stóp na zalanym krwią pokładzie jak jego marynarze, którzy z 
pijackiego snu 
przenieśli się prosto w czarny sen śmierci, nie zdając sobie nawet sprawy, skąd 
ona nadeszła.
* * *
Kapitan John Wentyard z fregaty Jego Królewskiej Mości „Nieustraszona”, powoli 
wysączył 
wino i odstawił kielich w sposób, który u innego człowieka wydawałby się 
nienaturalny. 
Wentyard był wysokim mężczyzną o chudej, bladej twarzy, bezbarwnych oczach i 
wydatnym 
nosie. Jego strój wyglądał ubogo w porównaniu z galą oficerów, którzy siedzieli 
w pełnej 
szacunku ciszy przy mahoniowym stole w kabinie kapitana.
– Wprowadzić więźnia! – rozkazał, a w jego zimnych fezach pojawił się błysk 
satysfakcji.
Czterech potężnych marynarzy wprowadziło Czarnego Vulmeę.
Ręce miał zakute w kajdany, a kostki u nóg pętał mu łańcuch, którego długość 
pozwalała mu 
jedynie na zrobienie niewielkiego kroku. Gęste, czarne włosy pirata zlepiała 
krew. Wystrzępiona 
koszula obnażała ogorzały słońcem tors i napięte, stalowe mięśnie. W oknach 
rufowych dostrzegł 
tonące maszty „Kakadu”. Salwa burtowa zdruzgotała statek, pozbawiając fregatę 
łupu. Stał teraz 
przed zwycięzcami, którzy mierzyli go pozbawionym litości wzrokiem. Ale Vulmea 
nie był ani 
speszony, ani przerażony sytuacją. Patrzył w ich groźne oczy ze spokojem, a jego 
wzrok wyrażał 
tylko drwiące rozbawienie. Wentyard zmarszczył brwi. Wolał, gdy jeńcy drżą przed 
nim ze 
strachu. To sprawiało, że czuł się jak uosobienie Sprawiedliwości, patrzącej 
obojętnie z góry na 
cierpienia przesiąkniętej złem ofiary.
– To ty jesteś Czarny Vulmea, ten słynny pirat?
– Jestem Vulmea – padła lakoniczna odpowiedź.
– Pewnie, jak wszyscy łotrzy, będziesz chciał nam wmówić, że działasz w imieniu 
władcy 
Tortugi? – parsknął Wentyard. – To pirackie zlecenie od Francuza nie ma żadnego 
znaczenia dla 
Jego Królewskiej Mości. Ty...
Oszczędź sobie tej paplaniny, ty rybaku – wyszczerzył zęby Vulmea. – Nie działam 
na 
niczyje zlecenie. Nie jestem jednym z twoich przeklętych zbójów, którzy nazywają 
siebie 
korsarzami. Jestem piratem i rabowałem tak samo angielskie statki jak i 
hiszpańskie. Niech cię 
piekło pochłonie, ty czapli dziobie!
Oficerów aż zatkało na tę obrazę, a Wentyard uśmiechnął się ponuro. Cały był 
blady 
i z trudem powstrzymywał gniew.
– Czy wiesz, że mam prawo powiesić cię natychmiast, bez wyroku? – zapytał.
– Wiem – odpowiedział spokojnie pirat. – Już mnie kiedyś nawet powiesiłeś, 
Johnie 
Wentyard.
– Co?! – wytrzeszczył oczy Anglik.
W błękitnych oczach Vulmei narastał gniew, który zmienił ton jego głosu, 
zaostrzając 
irlandzki akcent.
– To było na wybrzeżu Galway, dawno temu, kapitanie. Byłeś wtedy młodym 
oficerem, 
właściwie jeszcze chłopcem. Ale równie bezwzględnym jak teraz. Odbywała się pod 
okiem 
wojska jakaś powszechna konfiskata, a Irlandczycy byli na tyle szaleni, że 
podjęli walkę. Biedni, 
obdarci, przymierający głodem wieśniacy porwali się z kijami na świetnie 
uzbrojonych 
angielskich żołnierzy i marynarzy. Masakrze i rutynowym egzekucjom przyglądał 
się zza 
krzaków chłopiec – dziesięciolatek, który nie wiedział nawet, o co w tym 
wszystkim chodzi. 
Wyśledziłeś go, Wentyard, napuściłeś na niego psy, a potem powiesiłeś jak 
innych, których ciała 
drgały jeszcze w agonii. „On jest Irlandczykiem” – powiedziałeś kiedy podciągali 
go do góry. „Z 
małego psa wyrasta wielka bestia”. To ja byłem tym chłopcem! Czekałem na to 
spotkanie 
z utęsknieniem, ty angielski psie!
Vulmea nadal się uśmiechał, ale na jego skroniach nabrzmiały żyły, a mięśnie 
rozsadzały 
skórę na spętanych rękach I mimo, że pirat zakuty był w kajdany i dobrze 
strzeżony, Wentyard 
odruchowo cofnął się, przerażony bijącą z dzikich oczu nie tajoną nienawiścią.
– W jaki sposób uniknąłeś naznaczonego ci losu? – zapytał oschle, odzyskując 
równowagę.
Vulmea zaśmiał się krótko.
Niektórzy wieśniacy uciekli przed masakrą i schronili się w lasach. Jak tylko 
odeszliście, 
wrócili i, ponieważ nie byli cywilizowanymi, kulturalnymi Anglikami, lecz tylko 
biednymi, 
dzikimi Irlandczykami, odcięli mnie i wszystkich pozostałych. Ja jeszcze żyłem. 
Nas, Celtów, nie 
tak łatwo zabić. Wy, Anglicy, odczuliście to zresztą na własnej skórze.
– Tym razem dostaliśmy cię bez trudu – zauważył Wentyard.
Vulmea wyszczerzył zęby w uśmiechu. W pozornie rozbawionych oczach ciągle czaiła 
się 
nienawiść.
– Któż spodziewałby się królewskiego okrętu na zachodnich morzach? Od tygodni 
nie 
widzieliśmy już żadnego żaglowca, z wyjątkiem statku handlowego, który przewoził 
ładunek 
wina do Panamy z Valparaiso. Wzięliśmy go wczoraj. To nie jest dobra pora roku 
na bogate łupy. 
Chłopcy chcieli trochę pohulać. Jak mogłem im odmówić? Zboczyliśmy ze szlaku, 
którym 
przeważnie pływają hiszpańskie statki i myśleliśmy, że mamy cały ocean dla 
siebie. Spałem 
sobie spokojnie w swojej kabinie, a potem wyszedłem na pokład, żeby wypalić 
fajkę. I wtedy 
zobaczyłem was. O mały włos a dostalibyście statek bez jednego strzału.
– Zabiłeś siedmiu moich ludzi – warknął Wentyard.
– A ty zabiłeś mi wszystkich! – zaripostował Vulmea. – Biedne diabły. Obudzą się 
w piekle 
nawet nie wiedząc, jak się tam dostali.
Znów uśmiechnął się dziko. Niepostrzeżenie próbował uwolnić nogi z łańcuchów. W 
żyłach 
pulsowała mu krew i czuł w sobie potężną siłę irlandzkiego wojownika. Wiedział, 
że w nagłym 
porywie tej siły, mógłby uwolnić się od strażników, mimo łańcuchów jednym susem 
pokonując 
przestrzeń dzielącą go od wroga i potężnym uderzeniem pięści rozpłatać 
Wentyardowi czaszkę.
To, że sam zginąłby chwilę później nie miało najmniejszego znaczenia. Teraz nie 
czuł ani 
strachu ani żalu. Pozostała jedynie wyższość i pogarda dla tych głupich 
Anglików. Śmiał im się 
w twarz bawiąc się tym, że nie znają powodu jego wesołości. Chcieli poskromić 
tygrysa. Nie byli 
sobie w stanie nawet wyobrazić, jaka niszcząca siła kryje się w jego zwierzęcych 
muskułach.
Zaczął już napełniać swe wielkie piersi, wolno i niepostrzeżenie wciągając 
powietrze, 
a jednocześnie napinając mięśnie nóg i ramion, kiedy znowu odezwał się Wentyard.
– Nie przekroczyłbym swych uprawnień, jeśli powiesiłbym cię przed upływem 
godziny. I tak 
zawiśniesz. Jeśli nie na mojej rei, to na jakiejś szubienicy na nabrzeżu Port 
Royal. Ale życie jest 
słodkie, nawet dla takich zbirów jak ty, którzy kurczowo chwytają się każdej 
chwili, darowanej 
im przez pokrzywdzone przez nich społeczeństwo. I ja mógłbym ci darować jeszcze 
kilka 
miesięcy, oddając cię pod sąd gubernatora. Być może dam się na to namówić, ale 
pod jednym 
warunkiem.
– Jakim? – mięśnie Vulmei nadal były napięte i zaczął się niedostrzegalnie 
szykować do 
skoku.
– Jeśli podasz mi miejsce pobytu pewnego pirata, Van Ravena.
W jednej chwili muskuły Irlandczyka rozluźniły się. Bezbłędnie odgadł myśli 
człowieka, 
przed którym stał, więc zmienił plany. Wyprostował się i uśmiechnął.
– Dlaczego akurat Holendra, Wentyard? – zapytał miękko. – Dlaczego nie 
Tranicoza, 
Villiersa, Mc Veigha czy tuzina innych, którzy przynieśli więcej szkody handlowi 
Anglii niż Van 
Raven? Czy to nie z powodu skarbu, który zabrał hiszpańskiej flocie? Tak, król 
ma chrapkę na 
ten skarb i niezła nagroda czeka kapitana, który miałby takie szczęście, albo 
byłby tak zuchwały, 
żeby znaleźć van Ravena i go ograbić. Czyż to nie dlatego przebyłeś taki szmat 
drogi dookoła 
Hornu, Johnie Wentyard?
– Jesteśmy w stanie pokoju z Hiszpanią – odparł kwaśno Wentyard. – A jeśli 
chodzi 
o zamiary oficera floty Jego Królewskiej Mości, to nie tobie się o nie 
dopytywać!
Vulmea zaśmiał się, a w oczach rozbłysły mu błękitne iskierki.
– Zatopiłem raz królewski okręt Hiszpanii – powiedział – Idź do diabła z 
bajdurzeniem 
o „Jego królewskiej Mości”. Twój angielski król znaczy dla mnie tyle, co 
wyrzucona na brzeg 
przegniła belka. Van Raven? To wolny ptak. Któż może wiedzieć, gdzie akurat 
popłynął. Ale 
jeśli chodzi tylko o skarb, to mogę ci pokazać taki, że łup Holendra wyglądałby 
przy nim jak 
sadzawka przy Morzu Karaibskim.
W bezbarwnych oczach Wentyarda zapaliła się blada iskierka, a jego oficerowie 
natężając 
uwagę aż pochylili się do przodu. Vulmea wyszczerzył zęby. Wiedział jak 
łatwowierni są 
marynarze i szczury lądowe we wszystkim, co dotyczyło piratów i ich łupów. 
Wszyscy żeglarze, 
którzy sami nie byli zbójami, wierzyli, że każdy korsarz wie o jakimś wielkim, 
ukrytym 
bogactwie, które członkowie Czerwonego Bractwa zabrali Hiszpanom. Łup, choć 
rzeczywiście 
niemały, w opowieściach żeglarzy urósł tysiąckrotnie, czyniąc każdego pirata 
strażnikiem 
ukrytego skarbu.
Beznamiętnie sondując chciwość zaciętego Anglika, Vulmea powiedział:
– O dziesięć dni żeglugi stąd, u wybrzeży Ekwadoru, znajduje się pewna 
bezimienna zatoka. 
Cztery lata temu angielski pirat, Dick Harston, i ja zakotwiczyliśmy tam w 
poszukiwaniu starych 
klejnotów zwanych Jadem Szatana. Pewien Indianin zaklinał się, że je odnalazł. 
Były ukryte 
w obróconej w ruinę świątyni, w ostępach dżungli, o dzień drogi od brzegu. 
Przesądny strach 
przed starymi bogami nie pozwolił mu ich zabrać, ale zgodził się nas tam 
zaprowadzić. – 
Ruszyliśmy w głąb lądu ze swoimi załogami, bo żaden z nas nie ufał drugiemu. 
Żeby skrócić tę 
długą historię, powiem wam tylko, że trafiliśmy na te ruiny starożytnego miasta, 
a pod starym, 
zwalonym ołtarzem znaleźliśmy Klejnoty – rubiny, diamenty, emeraldy, szafiry, 
wielkie jak wrze 
jaja krwawniki. Błyszczały jak rozedrgane płomienie ogniska, oświetlając 
zrujnowaną starą 
kaplicę.
Oczy Wentyarda zapłonęły z chciwości, a białe palce zacisnęły się na smukłej 
nóżce kielicha.
– Ich widok mógłby doprowadzić do szaleństwa każdego – ciągnął dalej Vulmea, 
obserwując 
go z ukosa. – Rozbiliśmy się tam na noc i nie wiadomo kiedy i jak, zaczęliśmy 
się kłócić 
o podział łupu, chociaż było go tyle, że każdy z nas mógłby być bogaczem do 
końca swych dni. 
Zaczęła się bijatyka i kiedy tak walczyliśmy między sobą, przybiegł zwiadowca z 
wiadomością, 
że do zatoki wpłynęła hiszpańska flotylla, odciągnęła nasze statki, a pięciuset 
ludzi zostało 
wysłanych na brzeg, żeby nas złapać. I, na szatana, zanim szperacz skończył 
mówić, oni byli już 
tuż przy nas. Jeden z moich ludzi porwał skarb i schował go w starej świątyni, a 
my rozbiegliśmy 
się na wszystkie strony. Nie było czasu na zabieranie łupu. Ledwie sami uszliśmy 
z życiem. 
W końcu mnie i większej części mojej załogi udało się jakoś dotrzeć do brzegu. 
Zabrał nas nasz 
statek, który czmychnąwszy Hiszpanom ukradkiem po nas zawrócił.
– Harston z garstką ludzi też jakoś dotarł do swego okrętu, choć przedtem musiał 
stoczyć 
walkę z Hiszpanami, którzy, zamiast mnie, ścigali jego. Został potem zarżnięty 
przez dzikusów 
na Wybrzeżu Kalifornii.
– Donowie cały czas siedzieli mi na ogonie i nie dawali sposobności, żeby wrócić 
po 
zdobycz. Dopiero teraz udało mi się ich zgubić. Właśnie tam płynąłem, kiedy na 
mnie 
napadliście. Skarb nadal tam jest. Obiecaj mi życie, a poprowadzę cię do niego.
– To niemożliwe – warknął Wentyard. – Co najwyżej mogę ci obiecać sąd przed 
gubernatorem Jamajki.
– Niech będzie – odparł Vulmea. – Może gubernator będzie bardziej ludzki, niż 
ty. Poza tym 
wiele może się zdarzyć, zanim dopłyniemy do Jamajki.
Wentyard nie odpowiedział, tylko rozłożył mapę na szerokim stole.
– Gdzie jest ta zatoka?
Vulmea wskazał na jakieś miejsce na wybrzeżu. Kiedy to zrobił, strażnicy puścili 
go, Głowa 
Wentyarda znalazła się w zasięgu jego rąk. Ale plany Irlandczyka uległy zmianie 
i teraz 
zakładały już szansę przeżycia... wątłą, ale zawsze szansę.
– Świetnie. Pod pokład z nim.
Marynarze wyprowadzili Vulmeę, a Wentyard powiedział szyderczo:
– Dżentelmena floty Jego Królewskiej Mości nie wiąże obietnica dana takiemu 
zbirowi. Gdy 
tylko skarb znajdzie się na pokładzie „Nieustraszonej”, on zawiśnie na noku rei. 
Macie na to 
moje słowo.
Dziesięć dni później okręt rzucił kotwicę w opisanej przez Vulmeę bezimiennej 
zatoce.
Rozdział II
Wybrzeże było zupełnie wyludnione. Zatoka wyglądała jak małe nacięcie w 
regularnej linii 
plaży. Gęsta roślinność dżungli jakby pchała się na biały piasek. Kolorowo 
nakrapiane ptaki 
ćwierkały gdzieś między wielkimi liśćmi, a nad wszystkim górowała harmonia 
odwiecznej, 
dzikiej przyrody. W głąb tej tajemniczej gęstwiny prowadziła zarośnięta, mroczna 
ścieżka.
Nad wodą unosiła się jeszcze biała mgiełka świtu, kiedy siedemnastu ludzi 
ruszyło tą 
ścieżką. Jednym z nich był John Wentyard, który uważał, że tylko on sam nadaje 
się na 
przywódcę tej wyprawy po skarb. Wziął ze sobą piętnastu uzbrojonych w kordelasy 
i muszkiety 
żołnierzy. Siedemnasty był Terence Vulmea. Z konieczności rozkuto mu nogi, a z 
ramion zdjęto 
kajdany. Tylko ręce związane miał z przodu sznurem, którego drugi koniec 
znajdował się 
w garści potężnego, uzbrojonego w kord marynarza. Gdyby pirat próbował ucieczki, 
kord ten 
z szybkością błyskawicy spadłby na jego głowę.
– Piętnastu ludzi wystarczy – powiedział Vulmea Wentyardowi. – A nawet zanadto! 
W tropiku ludzie łatwo wpadają w obłęd, a widok Jadu Szatana jest w stanie 
oszołomić każdego, 
nawet marynarza angielskiego króla. Im więcej z nich zobaczy klejnoty, tym 
większe 
prawdopodobieństwo, że podniosą bunt na statku, zanim z powrotem dotrzesz do 
Hornu. 
Potrzebujesz tylko trzech lub czterech. Kogo się tu obawiasz? Sam powiedziałeś, 
że Anglia 
zawarła pokój z Hiszpanią, a zresztą i tak nigdzie w tych okolicach nie 
znajdziesz Hiszpanów.
– Nie ich miałem na myśli – zimno odpowiedział Wentyard. – Chcę się zabezpieczyć 
przed 
jakąkolwiek próbą ucieczki z twojej strony.
– Ach, tak – zaśmiał się Vulmea. – I myślisz, że potrzeba ci do tego aż 
piętnastu?
– Nie chcę ryzykować – padła ponura odpowiedź. – Jesteś silniejszy niż dwaj, a 
nawet trzej 
przeciętni mężczyźni, Vulmea... i na pewno coś knujesz. Moi ludzie będą szli z 
bronią gotową do 
strzału. Jak tylko spróbujesz ucieczki, zastrzelą cię jak psa, którym zresztą 
jesteś. Jeśli nawet 
przypadkiem udałoby ci się uniknąć śmiertelnego ciosu twojego strażnika. A poza 
tym zawsze 
istnieje niebezpieczeństwo, że pojawią się dzikusy.
Pirat zaśmiał się drwiąco.
– Jeśli szukasz prawdziwych dzikusów, musisz przejść Kordyliery. Są tam 
Indianie, którzy 
utną ci głowę i wyprawią ją tak, że będzie nie większa od twojej piersi. Ale oni 
nigdy nie 
pojawiają się po tej stronie gór. A co do plemienia, które zbudowało świątynię, 
to wymarło ono 
już wieki temu. Weź ze sobą tę zbrojną eskortę, jeśli chcesz. I tak nie będzie z 
niej żadnego 
pożytku. Jeden silny człowiek jest w stanie unieść cały skarb.
– Jeden silny człowiek – mruknął Wentyard i oblizał usta. Aż zakręciło mu się w 
głowie na 
myśl o bogactwie, którego przysporzą mu te klejnoty, skoro jest ich tak dużo, że 
potrzeba aż 
siłacza, by mógł je udźwignąć. W wyobraźni widział już siebie jako barona lub 
admirała.
– A skąd ta ścieżka? – zapytał podejrzliwie. – Jeśli to wybrzeże jest 
niezamieszkałe, to skąd 
wzięła się tu ścieżka?
– To stara droga, nieużywana od wieków. Prawdopodobnie służyła tym, którzy 
wybudowali 
miasto. Miejscami widać nawet resztki bruku. Harston i ja przeszliśmy tędy jako 
pierwsi od 
wielu, wielu lat. Widać, że nikt tu nie był od tej pory. Patrz to ślady po 
naszych toporkach. 
Zarosły młodymi roślinami.
Wentyard musiał przyznać mu rację. Zbliżał się zachód słońca, a oni równym 
krokiem szli 
w głąb lasu, pokonując mila za milą. Zatoka i statek szybko znikły im z oczu. 
Cały ranek szli 
w spiekocie, przemierzali zieloną, gęstą dżunglę, pełną ćwierkających cichutko, 
pstrokatych 
ptaków i skrzeczących małp. Zwisające nisko nad ścieżką pnącza i roje komarów 
utrudniały im 
marsz. W południe zatrzymali się chwilę, by wypić trochę wody i zjeść zabrane ze 
sobą pasy. 
Marynarze byli zahartowani, przywykli do długich przepraw, więc Wentyard 
pozwolił im na 
odpoczynek tak krótki, by zdążyli tylko zaspokoić głód i pragnienie. Ogarnęła go 
dzika żądza 
ujrzenia opisanego przez Vulmeę skarbu.
Ścieżka nie była tak kręta, jak większość dróżek prowadzących przez dżunglę. 
Zarastała ją 
roślinność, ale widać było, że kiedyś była to prawdziwa, szeroka, starannie 
wybudowana droga. 
Tu i tam leżały resztki bruku. Wczesnym popołudniem wyprawa dotarła do miejsca, 
w którym 
krainę delikatnie przecinały pasma zalesionych wzgórz. Mogli się tylko domyślać, 
że idą po 
górach, bo widok przesłaniały im ściany gąszczu.
Ani Wentyard, ani żaden z jego ludzi nie widział skradających się mrocznych 
postaci, które 
prześlizgiwały się w dżungli po obu stronach ścieżki. Vulmea zauważył je, ale 
nic nie 
powiedział. Uśmiechnął się tylko ponuro. Ostrożnie i delikatnie, żeby nie 
zwrócić uwagi 
strażników, pirat rozluźnił sznury na rękach, szarpiąc je i skręcając. Pracował 
nad tym cały dzień 
i teraz czuł, że powoli zaczynają puszczać.
Słońce chowało się już w gałęziach drzew, kiedy Vulmea Zatrzymał się i wskazał 
miejsce, 
gdzie droga zakręcała niemal pod kątem prostym i ginęła u wlotu wąwozu.
– Tam, w tym wąwozie, znajduje się stara świątynia z ukrytym skarbem.
– Wreszcie – wysapał Wentyard, wachlując się ozdobionym piórem kapeluszem. Z 
twarzy 
ściekał mu pot, nauczając kołnierz jego purpurowego, wyszywanego złotem 
płaszcza.
Anglik szalał ze zniecierpliwienia. Przed oczyma miał sterty lśniących 
klejnotów, które 
Vulmea tak dokładnie mu opisał. Chciwość wywołuje łatwowierność i Wentyardowi 
nawet nie 
przyszło do głowy wątpić w opowieść Vulmei. W Irlandczyku widział tylko zwierzę 
zamroczone 
żądzą kupienia sobie jeszcze kilku miesięcy życia. Dżentelmen z marynarki Jego 
Wysokości nie 
zwykł zagłębiać się w mentalność zwykłego pirata. Zasady działania Wentyarda 
były boleśnie 
proste – silna ręka i bezlitosna pewność siebie. Nigdy nie interesowało go, co 
kieruje ludźmi 
wyjętymi spod prawa.
Doszli już do wlotu wąwozu i maszerowali dalej między postrzępionymi, porosłymi 
listowiem skałami. Wentyard wachlował się kapeluszem, przygryzał wargi ze 
zniecierpliwienia 
i szukał choćby śladu ruin, opisanych przez jeńca Jego twarz była bledsza niż 
zwykle mimo żaru, 
który okrył rumieńcami szorstkie policzki jego ludzi, ciężko człapiących za nim. 
Twarzy Vulmei 
nie pokrywała ani kropla potu. On nie maszerował. On kroczył pewnie, prężnie jak 
pantera, bez 
charakterystycznej dla marynarzy chwiejności kroku. Jego wzrok obiegał wszystkie 
skały i nie 
było listka, którego najdelikatniejszego drgnienia by nie dostrzegł.
Wąwóz był szeroki na jakieś pięćdziesiąt stóp. Podłoże porastała niska, gęsta 
roślinność. 
Dżungla ciągnęła się wzdłuż wysokich na czterdzieści stóp ścian, w większości 
bardzo stromych. 
Tu i tam naturalne występy prowadziły na dno jaru, zatopionego prawie w 
splątanym gąszczu. 
Zobaczyli, że kilkaset metrów dalej gardziel wąwozu skręca i znika za skalnym 
filarem. 
Z przeciwległej skały sterczał podobny wielki słup. Zarysy tych głazów były 
niewidoczne 
z powodu porastających ich mchu i pnączy, ale już na pierwszy rzut oka wydawały 
się one zbyt 
symetrycznie ustawione, by mogły być wytworem natury.
Vulmea zatrzymał się przy jednym z prowadzących z wierzchołka występów, wszyscy 
spojrzeli na niego pytająco.
– Dlaczego stanąłeś? – zapytał Wentyard z niepokojem w głosie. Stopą dotknął 
jakiegoś 
leżącego w trawie przedmiotu i kopnął go na bok. Przedmiot potoczył się i 
szczerzył na niego 
swe zęby. Była to rozkładająca się ludzka czaszka. Rozejrzał się i wśród zieleni 
dostrzegł błyski 
bieli – porosłe zielskiem czaszki i kości.
– Czy to tu powyrzynaliście się nawzajem, wy pirackie psy – zapytał złośliwie. – 
Na co 
czekasz? W co się tak wsłuchujesz?
Vulmea rozluźnił się i uśmiechnął pobłażliwie.
– To, co tam widzicie, to dawna brama wjazdowa – powiedział. – Skały po obu 
stronach, to 
prawdziwe filary. Tym wąwozem prowadziła droga do zamieszkałego niegdyś miasta. 
Był to 
jedyny dostęp do niego. Dookoła wznoszą się urwiste skały – zaśmiał się 
szorstko. – To jak do 
droga piekła, Wentyard, łatwo wejść, trudniej wydostać się z powrotem.
– Co ty tam bredzisz? – parsknął Wentyard, nerwowo wciskając na głowę kapelusz. 
– Wy, 
Irlandczycy, to paple i półgłówki. No, dalej...
Z dżungli dobiegł głośny syk. Wąwozem ze świstem przeleciało coś, co zakończyło 
swój lot 
donośnym pacnięciem. Jeden z żołnierzy zaczął się dławić i trząść konwulsyjnie. 
Muszkiet 
wypadł mu z ręki, a on zatoczył się i wpił palce w szyję, skąd sterczała długa 
strzała, wibrująca 
jeszcze jak głowa węża. Nagle padł na ziemię, zadrżał agonalnie i skonał.
– Indianie! – ryknął Wentyard i z furią odwrócił się do więźnia. – Ty psie! I 
co? Mówiłeś, że 
w tych okolicach nie ma dzikusów!
Vulmea zaśmiał się pogardliwie.
– Ty ich nazywasz dzikusami? Te bojaźliwe psy, które czają się w dżungli i boją 
wytknąć 
nosa na plażę? Nie widzisz, jak skradają się wśród drzew? Lepiej poślij im kilka 
kul, zanim staną 
się zbyt śmiali.
Wentyard odburknął coś, ale wiedział dobrze, jak ogromne wrażenie wywiera na 
tubylcach 
broń palna. Dostrzegł już brązowe postaci przemykające przez zarośla. Wyszczekał 
swój rozkaz 
i powietrze przeszyła salwa z czternastu muszkietów. W odpowiedzi spadło kilka 
listków... i nic 
więcej. Kiedy wszystko przesłoniła chmura dymu, Vulmea skorzystał z okazji i 
pozbył się 
więzów z rąk, uderzeniem w tył głowy powalił swego strażnika, złapał kord i z 
kocią zręcznością 
wdrapał się na stromą ścianę wąwozu. Żołnierze, trzymając w rękach nie 
załadowane muszkiety, 
patrzyli na niego bezradnym wzrokiem. Wentyard wypalił ze swego pistoletu, ale 
na próżno. 
Spóźnił się o ułamek sekundy. Z zielonej gęstwiny w górze dobiegł ich szyderczy 
śmiech.
– Wy głupcy! Stoicie u wrót piekieł.
– Ty psie! – wrzasnął Wentyard wściekle. W jego skołatanych myślach wciąż 
dominowała 
chciwość. – Znajdziemy skarb bez twojej pomocy!
– Nie możecie znaleźć czegoś co nie istnieje – zaripostował niewidoczny pirat. – 
Nie było tu 
nigdy żadnych klejnotów. Wymyśliłem to wszystko, żeby wpędzić was w pułapkę. 
Dick Harston 
nie postawił tu nawet swojej stopy. Ja rzeczywiście byłem tutaj i Indianie 
wyrżnęli całą moją 
załogę w tym wąwozie. Czaszki są tego świadectwem.
– Oszust! – zdołał wykrztusić Wentyard. – Kłamliwy pies! Powiedziałeś, że nie ma 
Indian!
– Powiedziałem ci tylko, że łowcy skalpów nigdy nie przechodzą przez góry – 
odparł 
Vulmea. – I rzeczywiście nie robią tego. Powiedziałem ci też, że ludzie, którzy 
zbudowali miasto, 
wymarli dawno temu. To też prawda. Nie mówiłem nic o szczepie brązowych diabłów 
zamieszkujących tę dżunglę. Oni nigdy nie schodzą na wybrzeże, ale nie lubią u 
siebie białych 
gości. Myślę, że to oni wybili budowniczych miasta. W każdym razie zabili moich 
ludzi, a ja 
uciekłem tylko dzięki temu, że kiedyś żyłem z czerwonoskórymi z Ameryki 
Północnej i od nich 
nauczyłem się orientacji w lasach. Jesteś w pułapce, z której nie ma wyjścia!!!
– Bierzcie go – rozkazał Anglik. Kilku ludzi zarzuciło muszkiety na plecy i 
podjęło 
ślamazarne próby wspinaczki na występ, po którym z kocią zręcznością wbiegł 
pirat.
– Lepiej postawcie żagle na wiatr i przygotujcie się do odparcia ataku na waszą 
burtę – 
poradził Vulmea. – Są tu setki czerwonych diabłów. I nie ma co liczyć na 
nadejście jakiejkolwiek 
pomocy.
– Wydałeś białych dzikusom – za ryczał Wentyard.
– To wbrew moim zasadom – przyznał Irlandczyk, – ale to moja jedyna szansa na 
przeżycie. 
Szkoda mi tylko twoich ludzi... dlatego poradziłem ci, żebyś zabrał ze sobą 
zaledwie garstkę. 
Chciałem oszczędzić jak najwięcej z nich. W dżungli jest wystarczająco dużo 
Indian, żeby 
powyrzynać całą załogę waszego statku. A co do ciebie, ty zawszony psie, to to, 
co zrobiłeś 
w Irlandii, pozbawia cię jakichkolwiek przywilejów, jakie przysługują białemu 
człowiekowi. 
Nastawiałem karku i ryzykowałem tyle samo, co wy wszyscy. Równie dobrze to mnie 
mogła 
ugodzić ta strzała.
Głos zamilkł gwałtownie i Wentyard zaczął się zastanawiać, czy na ścianie nad 
nim 
przypadkiem nie pojawili się Indianie. W tej właśnie chwili listowie silnie 
zafalowało, rozległo 
się dzikie wycie i z góry spadło brązowe ciało, w locie rozpościerając ręce. 
Łupnęło o podłoże 
wąwozu i legło bez ruchu. Był to potężny wojownik w skórzanej przepasce na 
biodrach. Miał 
szeroką klatkę, muskularne ramiona, a rysy twarzy, mimo że ostre i brutalne, 
zdradzały 
inteligencję. Na jego szyi widniała podłużna rana.
Jeden z krzaków poruszył się, a chwilę potem zafalował następny. Wentyard 
pomyślał, że 
jest to z pewnością ślad, jaki zostawia po sobie Irlandczyk, uciekając przed 
kompanami 
zamordowanego wojownika, który musiał uderzyć na Vulmeę, gdy ten wykrzykiwał 
swoje 
groźby.
Pogoń odbywała się w śmiertelnej ciszy, ale na dole, w wąwozie, cicho bynajmniej 
nie było. 
W momencie, gdy spadło ciało, w dżungli rozległo się mrożące krew w żyłach 
wycie, któremu 
towarzyszył grad świszczących strzał. Padł następny człowiek, a trzech było 
rannych. Wentyard 
przywołał ludzi, którzy mozolnie wspinali się po zarośniętym pnączami zboczu. Po 
chwili sam 
pognał z powrotem aż do zakrętu. Strach nie pozwolił mu zrobić ani kroku więcej. 
Był pewien, 
że wąwóz poniżej bramy przepełniony jest skradającymi się dzikusami. Nie 
otaczaliby go 
przecież ze wszystkich stron, by potem pozostawić otwartą drogę ucieczki.
W miejscu, gdzie zatrzymał się, leżała sterta potrzaskanych kamieni. Wyglądało 
na to, że 
kiedyś formowały one ściany jakiejś budowli. Tam właśnie Wentyard obrał miejsce 
na swoje 
stanowisko. Rozkazał ludziom położyć się płasko na brzuchach i przygotować 
muszkiety do 
strzału. Wyznaczył jednego marynarza, by obserwował dzikusów biegnących właśnie 
wąwozem 
za ich plecami. Inni śledzili wzrokiem ścianę zieleni widoczną za ścieżką, która 
prowadziła do 
wlotu jaru. Wentyard drżał ze strachu. Słońce zaszło już prawie za lasem, cienie 
wydłużały się. 
Jakże biały człowiek, w tak szybko zapadających w tropiku ciemnościach, może 
wychwycić 
okiem błyskawiczny ruch zwinnego, brązowego ciała lub znaleźć cel dla kuli swego 
muszkietu? 
Więc gdy zapadła ciemność, Wentyard, mimo upału, cały drżał.
W wąwozie świszczały strzały, ale upadały blisko lub roztrzaskiwały się o skały. 
Nagle 
łucznicy ukryci w górze wypuścili swoją serię, przed którą marynarzy nie 
ochroniły głazy. 
Rozbrzmiały pełne bólu okrzyki przygwożdżonych do ziemi ludzi. Liczba towarzyszy 
topniała 
Wentyardowi w oczach. Jedynym powodem, dzięki któremu nie umierali jeden za 
drugim, był 
rozkaz, by nieprzerwanie strzelali w gąszcz na skałach. Rzadko kiedy dostrzegali 
przeciwnika 
widzieli tylko drgające liście lub szybki ruch śniadego ramienia.
Ciężka amunicja rozpruwająca wielkie liście, podwoiła ostrożność łuczników, 
którzy 
wypuszczali teraz strzały nie salwą, lecz seriami. Naraz rozległ się świdrujący 
śmiertelny wrzask, 
który oznaczał, że kula dotarła do celu. Anglicy wznieśli okrzyk radości.
Być może to właśnie skłoniło rozwścieczonych wojowników do wyjścia z dżungli. 
Możliwe 
też, że tak jak biali, nie lubili walki w ciemnościach i pragnęli zakończyć tę 
rzeź zanim zapadnie 
noc. Albo też wstyd im było czaić się dłużej i ukrywać przed garstką białych.
W każdym razie nagle wynurzyli się z dżungli. Nie byli to, jak można by 
pomyśleć, 
wychudzeni prymitywni dzicy ludzie, lecz potężni, umięśnieni wojownicy, świadomi 
swej siły 
i wyglądem nie ustępujący nawet muskularnym Anglikom. Brunatna fala zalała 
wąwóz, reszta 
przy pomocy lian ześlizgiwała się na dół po ścianach. Były ich całe setki 
przeciwko garstce 
pozostałych przy życiu Anglików. Ci, niebaczni na rozkazy, podrywali się na nogi 
i szli na 
śmierć z niezwykłą zaciętością i hartem. Nie przestawali strzelać w wykrzywione 
twarze 
napastników, a gdy zabrakło kul, walili kolbami muszkietów i wyciągali 
kordelasy. Nie było 
czasu na ponowne ładowanie. Ich uderzenia dziesiątkowały napływający potok 
ludzki, który 
jednak nie ustępował. Parł do przodu i pogrążał białych ludzi w swych burzliwie 
kipiących 
odmętach.
Kordelasy furkotały i szarpały mięso i kości, zaś polowe muszkiety wznosiły się 
i opadały, 
rozpłatując czaszki. Ale w szarzyźnie zmierzchu ponuro błyskały siekierki o 
miedzianych 
ostrzach, a maczugi zamieniały głowy w czerwoną, bezkształtną masę. Walczących 
białych 
dosięgały niezliczone brązowe ręce. Wąwóz wypełniała wirująca w walce kipiel, 
pochłaniająca 
szybko kurczącą się grupkę zdesperowanych, białoskórych żołnierzy.
Jeszcze nie padł ostatni człowiek, kiedy Wentyard rzucił się do ucieczki. Jego 
ramiona 
pomazane były krwią. Posoką ociekała także szpada. Otaczał go zwarty pierścień 
dzikich, ale 
Anglik zachował na tę chwilę ostatni załadowany pistolet. Wystrzelił cały 
ładunek 
w pomalowaną twarz i owłosioną pierś. Widział jak wszystko zmienia się w krwawą 
masę.
Lufą uderzył w ogoloną głowę i ruszył korytarzem utworzonym przez padające 
ciała. 
Wymachując maczugą natarł na niego jeden z dzikusów, ale szpada okazała się 
szybsza. Dzikus 
padł, a Wentyard wyszarpnął ostrze z jego ciała. Zmierzch szybko przerodził się 
w zupełną 
ciemność i otaczające go postaci zaczęły tracić kształty, stawać się zupełnie 
niewyraźne. 
Ciemność usadowiła się w wąwozie, zanim jeszcze ogarnęła dżunglę. I to właśnie 
ona ocaliła 
Wentyarda, zbijając z tropu jego prześladowców. Gdy padł zadźgany szpadą 
Indianin, Anglik 
rzucił się przed siebie, nie zważając na pędzących na niego z uniesionymi w górę 
maczugami 
ludzi. Na oślep pognał wąwozem. Przed nim nie było nikogo. Strach dodawał mu 
skrzydeł. 
Wypadł przez bramę i zobaczył, że tutaj wąwóz rozszerza się. Przed nim wznosiły 
się kamienne 
ściany, prawie niewidoczne spod obrastającej je roślinności. W ścianach widniały 
wykute okna 
i drzwi. Wzdrygnął się, bo wydawało mu się, że za chwilę ktoś napadnie go od 
tyłu. Serce biło 
mu tak szybko, krew pulsowała w skroniach w tak śmiertelnej trwodze, że nie 
wiedział nawet, 
czy tupot bosych stóp to fakt, czy tylko złudzenie.
Nie miał kapelusza ani płaszcza, koszula była porwana i poplamiona krwią, ale on 
cudem 
wyszedł z tej bijatyki nawet nie draśnięty. Przed sobą zobaczył porośniętą 
winoroślą ścianę 
i pusty otwór drzwiowy. Na chwiejnych nogach wbiegł tamtędy i, zupełnie 
wyczerpany, padł na 
kolana. Otarł pot z czoła i ciężko dysząc naładował pistolety. Przed nim 
majaczyła niewyraźna 
alejka chowająca się za zakrętem przy skarpie. Oczekiwał, że za moment zakłębi 
się tam od 
dzikich postaci. Ale wszędzie było pusto, a szaleńcze okrzyki zwycięskich 
wojowników nie 
zbliżały się. Z jakiegoś powodu nikt nie przekroczył za nim bramy.
Nagle zerwał się na równe nogi i przerażony wizją skradających się po niego 
Indian, nabił 
broń i stał rozglądając się czujnie dookoła.
Znajdował się w pomieszczeniu, którego ściany groziły zawaleniem. Nie było tu 
dachu, 
a między kamieniami podłogi wyrastały kępki trawy. Przez otwarte sklepienie 
widział 
rozbłyskujące właśnie gwiazdy i obrośniętą listowiem krawędź skały. Przez drzwi 
znajdujące się 
naprzeciwko tych, przy których przycupnął, dostrzegł niewyraźny rząd innych, 
zarośniętych, 
odkrytych pomieszczeń.
Ruiny tonęły w ciszy, która zalegała już w całym wąwozie. Zatrzymał wzrok na 
bramie 
i czekał. Nie było tam nikogo. Ale on wiedział, że Indianie zdają sobie sprawę z 
jego ucieczki. 
Dlaczego nie dopadli go i nie poderżnęli mu gardła? Czyżby bali się jego 
pistoletów? Przecież 
nie okazali szczególnego strachu przed muszkietami żołnierzy. Czy z jakiejś nie 
wyjaśnionej 
przyczyny odeszli na dobre? Czy może czają się w tych mrocznych komnatach? 
Jeżeli tak, to na 
co oni, na Boga, czekają?
Wstał i podszedł do drugich drzwi, z niepokojem wsunął w nie głowę i po chwili 
wahania 
przeszedł do przyległej komnaty. Nie miała ona żadnego wyjścia na zewnątrz. 
Wszystkie drzwi 
prowadziły do innych tak samo zrujnowanych pomieszczeń z zawalonymi dachami, 
potrzaskanymi agami i walącymi się ścianami. Przemierzył trzy lub cztery z nich. 
Deptał 
wyrastające między rozłupanymi kamieniami rośliny i w tej ciszy wydawało się, że 
jego kroki 
rozbrzmiewają w całym wąwozie. Jako, że labirynt wydawał się nie mieć końca, 
zrezygnował 
z dalszych wycieczek i powrócił do komnaty otwartej na jar. Żaden dźwięk nie 
mącił ciszy, ale 
było tak ciemno, że ludzie mogli przejść już przez bramę i zupełnie niewidoczni 
skradać się teraz 
do niego.
* * *
Nie mógł dłużej znieść tej niepewności. Tak cicho jak tylko mógł wyszedł z ruin 
i zbliżył się 
do bramy, która tonęła w czerni. Po chwili stał już przy wsporniku po lewej 
stronie i wytężał 
wzrok, próbując dostrzec, co się dzieje w wąwozie. Było zbyt ciemno, by zobaczyć 
cokolwiek 
oprócz mrugających ponad skałami gwiazd. Ostrożnie zrobił krok za bramę – i w 
tej chwili 
usłyszał szelest stóp na porosłym zielskiem podłożu. Dźwięk ten uratował mu 
życie. Wyczuł 
raczej, niż rozpoznał czarny kształt wyłaniający się z ciemności i wypalił na 
oślep. Błysk 
oświetlił dziką twarz upadającą do tyłu. Za nią majaczyły inne – zbliżały się 
nieubłaganie.
Ze zduszonym okrzykiem rzucił się z powrotem za filar bramy. Potknął się, padł i 
leżał tak 
niemy, drżący ze strachu, szczękający zębami. Oczekiwał uderzenia dzidą i 
śmierci. Jednak nic 
takiego się nie wydarzyło. Nikt nie ruszył za nim. Z niedowierzaniem pozbierał 
się i wstał, 
trzymając w rękach gotowe do strzału pistolety. Czekają na niego tam, za 
zakrętem. Nikt nie 
śmie przekroczyć bramy nawet po to, by zaspokoić żądze krwi. Temu faktowi nie 
dało się 
zaprzeczyć, ale okrywał on całą tę sytuację mgłą tajemnicy.
Drżąc jeszcze wycofał się do ruin i po omacku wszedł przez drzwi, 
przezwyciężając 
instynktowną awersję do nie zadaszonych komnat. Do wnętrza wpadało światło 
gwiazd, 
rozpraszając nieco panujący mrok, ale pogrążone w ciemności ściany nadal 
stanowiły hebanowy, 
nieprzenikniony mur. Jak większość Anglików z jego pokolenia, John Wentyard 
wierzył w duchy 
i myślał teraz, że jeżeli jest jakieś miejsce, w którym gromadzą się upiory 
dawno wymarłych 
i zapomnianych plemion, to są to właśnie te posępne ruiny.
Pełne strachu spojrzenie skierował na sterczące gdzieś ponad otworami dachowymi 
obrośnięte skały. W stojącym powietrzu nie poruszał się żaden listek. Wentyard 
zastanawiał się, 
czy wschód księżyca, wraz ze światłem demaskującym uciekiniera, przyniesie 
wpadające przez 
dach strzały. Dżungla pogrążona była w ciszy, jeżeli nie liczyć dalekiego, 
samotnego krzyku 
nocnego ptaka. Nie drżał żaden listek. Nic nie wskazywało na to, żeby na skałach 
czaili się 
ludzie. Głód i pragnienie zaczęły dawać o sobie znać, narastały w nim złość i 
strach, który 
graniczył już teraz z paniką.
Z pistoletami w rękach i obnażoną szpadą u boku podczołgał się do drzwi. Po 
chwili 
wzeszedł księżyc i, zanim wyłonił się zza drzew i wzniósł wystarczająco wysoko, 
by rozświetlić 
skały, osrebrzył już swym blaskiem zwisające liście. Jego światło wdarło się do 
ruin, ale żadna 
strzała nie nadleciała zza skał i żaden dźwięk nie dobiegł zza bramy. Wentyard 
wysunął głowę 
przez drzwi i omiótł wzrokiem całą dolinę.
Za starymi filarami wąwóz otwierał się, tworząc szeroką, otoczoną skałami 
nieckę, do której 
prowadziło tylko jedno wejście. Całość miała kształt zbliżony do koła, zalanego 
teraz światłem 
księżyca. Ruiny, w których znalazł schronienie, niemal wypełniały tę nieckę, 
przytulając się do 
jednej ze skalnych ścian. Rzeczywisty plan architektoniczny ginął prawie pod 
splątanymi, 
gnijącymi pnączami. Wentyard ocenił całość jako labirynt pozbawionych dachu 
komnat 
z zewnętrznymi drzwiami wychodzącymi na pustą przestrzeń, ciągnącą się na lewo 
aż do 
przeciwległej skały. Przestrzeń tę porastała niska, gęsta roślinność, która 
wdzierała się również 
do niektórych komnat.
Anglik nie widział żadnej drogi ucieczki. Skały w niczym nie przypominały ścian 
wąwozu. 
Były zbite i strome, wysunięte nawet nieco na zewnątrz przy samym szczycie. 
Żadne pnącza nie 
zwisały na dół. Łańcuch nie wznosił się wysoko ponad dachem, ale i tak był poza 
zasięgiem 
Wentyarda. Równie dobrze mogłoby go dzielić od niego tysiące stóp. Czuł się jak 
zwierze 
w potrzasku. Jedyna droga prowadziła przez wąwóz, gdzie żądni krwi wojownicy 
czekali na 
niego przerażającą cierpliwością. Wciąż miał w pamięci szydercze ostrzeżenie 
Vulmei: „To jak 
droga do piekła: łatwo wejść, trudniej wydostać się z powrotem.” Miał nadzieję, 
że Indianie 
dopadli Irlandczyka i skazali go na powolną, bolesną śmierć. Z rozkoszną 
satysfakcją zobaczyłby 
Vulmeę żywcem obdzieranego ze skóry.
* * *
Teraz, mimo głodu i pragnienia, zapadł w sen, by śnić o starożytnych 
świątyniach, w których 
rozlegały się odgłosy bębnów, a dziwne postacie w płaszczach z papuzich piór 
przesuwały się 
w oparach dymu, wzbijającego się ze stosów ofiarnych, śnił także o cichych, 
tajemniczych 
kształtach, które podchodzą do drzwi jego pozbawionej dachu komnaty i wpatrują 
się w niego 
swymi zimnymi, nieludzkimi oczyma. Obudził się z przerażenia, zlany zimnym 
potem. Poderwał 
się, chaotycznie coś wykrzykując i zaciskając palce na kolbach pistoletów. Po 
chwili rozbudził 
się i stał pośrodku komnaty usiłując zebrać myśli. Wspomnienie snu było mgliste, 
lecz 
przerażające. Czy naprawdę widział cień majaczący w drzwiach, by zniknąć w 
momencie 
przebudzenia, czy była to tylko część koszmaru sennego? Czerwony, przekrzywiony 
księżyc 
wisiał nad zachodnią krawędzią skał, więc ta strona niecki leżała w czarnym 
cieniu, lecz mimo to 
iluzoryczne światło wdzierało się jakoś do ruin. Wentyard, z nabitymi 
pistoletami w rękach, 
w delikatnym świetle ujrzał sąsiadującą komnatę. Była pusta. Roślinność na 
podłodze była 
pognieciona, ale pamiętał, że przemierzał to pomieszczenie w tę i z powrotem 
kilkanaście razy.
Przeklinając swoją wybujałą z powodu nerwów wyobraźnię, zawrócił do drzwi 
zewnętrznych. Wmawiał sobie, że wybrał to miejsce jako najlepsze do 
zabezpieczenia się przed 
atakiem, ale w rzeczywistości wybrał po prostu najmniej mroczną komnatę z całych 
tych 
ponurych, starożytnych ruin.
Usiadł po turecku w przejściu, plecami oparł się o ścianę, położył obok 
pistolety. Szpada 
spoczywała na kolanach. Oczy mu płonęły, a usta piekły z męczącego go 
pragnienia. Widok 
ciężkich kropli rosy uwieszonych na źdźbłach trawy doprowadzał go do szaleństwa, 
ale 
przekonany, że to trucizna, nie usiłował zaspokoić nimi pragnienia. Nie zważając 
na głód, ścisnął 
pas i przyrzekł sobie, że nie zaśnie. Ale po chwili, mimo wszystko, zapadł w 
sen.
Rozdział III
Obudził go jakiś przeraźliwy krzyk. Natychmiast skoczył na równe nogi i dzikim 
wzrokiem 
rozejrzał się dookoła. Księżyc zaszedł i we wnętrzu komnaty panowały egipskie 
ciemności. 
Zewnętrzne drzwi stanowiły teraz tylko trochę jaśniejsza plamę. Ale zza nich 
dobiegało mrożące 
krew w żyłach rzężenie, westchnienie, a wreszcie rozległ się głuchy odgłos 
upadającego, 
ciężkiego ciała. A potem zapanowała cisza.
To na pewno był człowiek. Wentyard po omacku sięgnął po pistolety, zamiast nich 
znalazł 
szpadę i z napiętymi jak struna nerwami, rzucił się naprzód. Na zewnątrz 
ciemność rozpraszało 
nieco przymglone światło gwiazd i choć było tu jaśniej, niż w pogrążonych w 
absolutnej czerni 
ruinach, nie zauważył rozciągniętego w trawie kształtu, dopóki się o niego nie 
potknął. Oprócz 
tej leżącej przed drzwiami postaci nie było widać nic. W lekkim podmuchu wiatru 
zaszeleściły 
wiszące nad skałą liście. Ściany i ruiny otaczały gęste cienie. W pobliżu 
mogłoby się czaić ze stu 
ludzi, a on nie byłby w stanie ich dostrzec. Ale żaden odgłos nie mącił 
absolutnej ciszy.
Po chwili Wentyard przyklęknął obok leżącej postaci, wytężając wzrok, aby coś 
dojrzeć 
w słabym świetle gwiazd. Mruknął cicho. Zabity nie był Indianinem. Był to 
potężnie zbudowany, 
hebanowy olbrzym odziany podobnie jak Indianie – w skórzaną przepaskę i 
pióropusz z papuzich 
piór. Koło ręki trupa leżał miedziany toporek. W jego muskularnej piersi 
widniała ogromna rana, 
a nieco mniejsza pod łopatką – został uderzony z tak dziką siłą, że ostrze 
przeszyło go na wylot.
Wentyard zaklął – nic z tego nie mógł zrozumieć. Samą obecność czarnego można 
było 
wytłumaczyć – bardzo często murzyńscy niewolnicy uciekali swym hiszpańskim panom 
i ukrywali się w dżungli, dołączając do krajowców. Ten czarny najwyraźniej nie 
podzielał 
przesądów Indian, którzy bali się wejść na teren starożytnego miasta. Przyszedł 
tu sam, aby 
zarżnąć ofiarę, na którą polowali. Ale to nie wyjaśniało zagadki jego śmierci. 
Morderczy cios, 
który go powalił, został wymierzony z siła, jaka nie mogła pochodzić od zwykłego 
człowieka.
Wentyard miał złowieszcze przeczucie, że choć tajemniczy morderca uratował go 
przed 
nagłą śmiercią we śnie, to wyglądało, jakby ta nieodgadniona istota 
zarezerwowała sobie Anglika 
dla siebie i teraz ocaliła go, nie chcąc nikomu oddać swej ofiary. Wentyard aż 
zadrżał, opędzając 
się od tej myśli.
Nagle dotarło do niego, że ma przy sobie tylko szpadę. W pośpiechu wybiegł z 
ruin 
i zostawił pistolety, nie mogąc ich szybko znaleźć w ciemnościach. Odwrócił się, 
pobiegł 
z powrotem do komnaty i zaczął po omacku szukać ich na podłodze – najpierw z 
irytacją, a po 
chwili z rosnącym przerażeniem. Pistolety zniknęły.
Gdy to sobie uświadomił, ogarnęła go panika. Znowu znalazł się na zewnątrz, w 
świetle 
gwiazd nie wiedząc nawet jak się tam dostał. Cały się trząsł i spływał potem, 
zagryzając język, 
by nie wrzasnąć w histerycznym przerażeniu.
Bliski szaleństwa, postanowił spróbować zapanować nad sobą. A więc to nie jego 
wyobraźnia zaludniała te ponure ruiny skradającymi się, złowieszczymi cieniami, 
które na 
bezgłośnych stopach prześlizgiwały się z jednego mrocznego pomieszczenia do 
drugiego 
i przyszły do niego, gdy spał. Coś oprócz niego było w tej komnacie – coś, co 
zabrało jego 
pistolety, kiedy wyszedł na zewnątrz do zabitego, albo – cóż za przerażająca 
myśl! – kiedy spał.
Wydawało mu się, że raczej to drugie. Kiedy był na zewnątrz, z ruin nie dobiegał 
żaden 
dźwięk. Ale dlaczego nie zniknęła także jego szpada? Czy to jednak Indianie 
prowadzili tę 
straszną grę? Czy to ich wyzierające z mroku płonące oczy czuł na sobie? Ale 
nie, nie wierzył, że 
to Indianie. Oni nie mieliby powodu, żeby zabijać swego czarnego sprzymierzeńca.
Wentyard czuł, że jest u kresu wytrzymałości. Był już na wpół opętany z głodu i 
pragnienia 
i kompletnie załamany perspektywą następnego dnia w upalnej, pozbawionej wody 
kotlince. 
Ruszył w stronę wylotu wąwozu, z desperacją ściskając szpadę i mówiąc sobie, że 
lepsza jest 
szybka śmierć, niż to niepewne oczekiwanie na los, który gotują mu jakieś 
niewidzialne zjawy, 
albo też śmierć z pragnienia. Jednak ślepy instynkt życia odciągnął go od 
kamiennej bramy. 
Mimo wszystko nie potrafił zamienić niepewnej przyszłości na pewną śmierć. Słabe 
okrzyki zza 
zakrętu świadczyły o tym, że czeka tam zgraja Indian – i klnąc pod nosem, 
zawrócił.
W porywie bezsilnej wściekłości przyciągnął ciało murzyna do bramy i przerzucił 
je na 
zewnątrz. Przynajmniej nie będzie zatruwało powietrza, gnijąc w upale dnia.
Usiadł na ziemi w połowie drogi między wylotem wąwozu, a ruinami. Zacisnął rękę 
na 
szpadzie i wytężył wzrok, żeby coś dojrzeć w świetle gwiazd. I nagle poczuł, że 
z ruin ktoś na 
niego patrzy, wyczuł jakąś Obecność – nienazwaną, nieludzką, wyczekującą...
* * *
Siedział tak nieruchomo aż świt szarą poświatą zalał dżunglę i skały. W bramie 
pojawił się 
jakiś śmiały wojownik, napiął łuk i wypuścił strzałę na przycupniętą na otwartej 
przestrzeni 
postać. Strzała wbiła się w trawę u stóp Wentyarda. Biały człowiek skoczył na 
zesztywniałe nogi 
i pobiegł do ruin. Wojownik nie ponowił próby. Jakby przestraszony własną 
zuchwałością, 
odwrócił się, wybiegł z bramy i zniknął z pola widzenia.
Wentyard splunął sucho i zaklął. Światło dnia rozpędziło trochę nocny horror, 
a doskwierające pragnienie zdominowało nawet strach. Był zdecydowany przeszukać 
każdy 
zakątek, każdą szczelinę w tych ruinach, aby znaleźć to, co się między nimi 
skryło. Przynajmniej 
stanie przed tym twarzą w twarz w świetle dnia.
Z tą myślą odwrócił się w stronę wewnętrznych drzwi i... stanął jak wryty, a 
serce uwięzło 
mu w gardle. W progu stała wielka, świeżo ścięta i wydrążona dynia, napełniona 
po brzegi wodą. 
Obok leżała sterta owoców i jeszcze jedna dynia z dymiącym mięsem. Jednym susem 
skoczył do 
drzwi i wyjrzał za nie – jego oczom ukazała się jedynie pusta komnata.
Widok wody i zapach jedzenia odciągnął od niego myśli o wszystkim, poza 
potrzebami 
fizjologicznymi. Złapał dynię z wodą i pił tak chciwie, że płyn rozlewał mu się 
na piersi. Woda 
była świeża i słodka – żadne wino nigdy nie sprawiło mu większej rozkoszy. Mięso 
było jeszcze 
ciepłe. Nie wiedział, ani nie dbał o to, z czego pochodziło. Jadł łapczywie, 
chwytając kości 
palcami i zrywając z nich zębami mięso. Było na pewno pieczone na ognisku, bez 
soli ani 
przypraw, ale dla wygłodniałego człowieka zdawało się być ambrozją. Nie 
zastanawiał się nad 
tym cudem, nie pomyślał też o tym, że jedzenie może być zatrute. Tajemnicza 
zjawa z ruin, która 
tej nocy ocaliła mu życie i ukradła pistolety, najwyraźniej chciała, na razie 
przynajmniej, 
zachować go przy życiu i Wentyard przyjął jej dary bez wahania.
Gdy tylko się nasycił, położył się i natychmiast zasnął. Nie sądził, żeby 
Indianie mieli napaść 
na ruiny, a zresztą nie martwiłby się, gdyby przyszli i we śnie przekłuli go 
dzidami. Wiedział, że 
ta nieznana istota może go zarżnąć, kiedy tylko zechce. Ale była koło niego tak 
często, a jednak 
nie zaatakowała. Nie wykazała też dotychczas żadnych oznak wrogości, poza 
kradzieżą 
pistoletów. Ale gdyby przeszukiwał ruiny, aby ją znaleźć, mógłby wywołać jej 
wrogość.
Wentyard, mimo zaspokojonego pragnienia i pełnego brzucha, doszedł do stanu 
zupełnej 
obojętności na to, co los mu zgotuje. Czuł się, jakby cały jego świat legł w 
gruzach. Poprowadził 
swych ludzi prosto w zasadzkę i widział, jak giną, jak ucieka jego więzień. Sam 
znalazł się 
w klatce, jak szczur, a bogactwo, na które się połasił i o którym śnił okazało 
się złudą. Zmęczony 
beznadziejną walką ze swym przeznaczeniem – zasnął.
Kiedy się obudził, stonce stało już wysoko na niebie. Usiadł i zaklął ze 
strachu. Nad nim stał 
Czarny Vulmea.
– Do kroćset! – Wentyard skoczył na równe nogi i sięgnął po szpadę. Jego umysł 
stanowił 
gmatwaninę szaleńczych emocji, ale fizycznie był jak nowonarodzony i teraz 
poczuł graniczącą 
z obłędem wściekłość.
– Ty psie! – wrzasnął. – A więc Indianie nie złapali cię na skałach?
– Te czerwone psy? – zaśmiał się Vulmea. – Nie przeszli za mną przez bramę. Nie 
wchodzą 
na okalające te ruiny skały. W dżungli mają rozstawiony kordon ludzi, którzy 
otaczają tę 
kotlinkę, ale ja mogę między nimi przejść, kiedy tylko zechcę. Przygotowałem dla 
ciebie 
śniadanie, dla siebie zresztą też, tuż pod ich nosem i mnie nie zobaczyli.
– Śniadanie dla mnie? – Wentyard spojrzał na niego dzikim wzrokiem. – To znaczy, 
że to ty 
przyniosłeś mi wodę i jedzenie?
– A któżby inny?
– Ale... dlaczego? – Wentyard nie posiadał się ze zdziwienia.
Vulmea zaśmiał się, ale w jego płonących złowieszczo oczach nie było wesołości.
– Na początku myślałem, że będę usatysfakcjonowany patrząc, jak jakaś strzała 
rozrywa ci 
bebechy. Potem, kiedy dało ci się tu zbiec, powiedziałem sobie: „Jeszcze lepiej! 
Będą tu trzymać 
tego bydlaka, aż zdechnie z głodu, a ja popatrzę sobie, jak wolno umiera.” 
Wiedziałem, że nie 
wejdą tu za tobą. Kiedy mnie z załogą zagnali w pułapkę do tego wąwozu, też 
umknąłem w ruiny 
i oni mnie nie ścigali. Ale już pierwszej nocy wydostałem się stąd. Upewniłem 
się, że nie 
wyjdziesz tą drogą, którą ja wtedy wyszedłem, a potem usadowiłem się wygodnie, 
żeby patrzeć 
jak zdychasz. Po zapadnięciu nocy mogłem przychodzić i odchodzić kiedy mi się 
podobało, a ty 
nic nie widziałeś ani nie słyszałeś.
– Ale w takim razie nie rozumiem, dlaczego...
– I pewnie nie zrozumiesz! – warknął Vulmea. – Ale stwierdziłem, że bezczynne 
przyglądanie się twojej powolnej śmierci mi nie wystarczy. Chciałem sam cię 
zabić... chciałem 
wiedzieć, jak tryska z ciebie krew i oczy zachodzą ci mgłą! – Irlandczyk aż 
zachrypł 
z wściekłości, a wielkie dłonie ścisnął w pięści tak mocno, że pobielały mu 
kostki. – Ale nie 
chciałem zabijać półżywego z wycieńczenia słabeusza. Wróciłem więc po skałach do 
dżungli 
i zebrałem owoce i wodę. Kamieniem strąciłem z gałęzi małpę i usadowiłem się tu, 
w progu. Ty 
wtedy siedziałeś na zewnątrz ruin, skąd nie mogłeś mnie zobaczyć, ani usłyszeć, 
bo wy, Anglicy 
jesteście kompletnie głusi.
– I to ty ukradłeś mi w nocy pistolety! – mruknął Wentyard, wpatrując się w 
hiszpański pas 
Vulmei.
– Tak! Wyciągnąłem ci je spod ręki, kiedy spałeś. Nauczyłem się tego od Indian z 
Ameryki 
Północnej. Nie chciałem, żebyś mnie zastrzelił, gdy tu przyjdę spłacić swój 
dług. Kiedy je 
brałem, usłyszałem, że na zewnątrz ktoś się skrada i zobaczyłem tego czarnego, 
jak idzie do 
drzwi. Bałem się, że pozbawi mnie mojej zemsty, więc przebiłem go kordem Kiedy 
zawył, 
obudziłeś się i, jak pewnie pamiętasz, uciekłeś, a ja schowałem się za rogiem, 
przy drzwiach. 
Chciałem się z tobą spotkać dopiero w świetle dnia, na otwartej przestrzeni.
– A więc to ty stałeś za drzwiami i mnie szpiegowałeś – wymamrotał Wentyard. – 
To twój 
cień widziałem przez moment, zanim księżyc schował się za skałami.
– Nie, nie mój! – zaprzeczył przekonująco Vulmea. – zszedłem do ruin dopiero po 
zachodzie 
księżyca, kiedy chciałem ukraść ci pistolety. Potem z powrotem wdrapałem się na 
skały 
i przyszedłem tu znowu dopiero przed świtem, żeby ci zostawić jedzenie. Ale 
dosyć tego 
gadania! – wrzasnął porywczo, dobywając korda. – Aż mnie nosi, gdy pomyślę o 
wybrzeżu 
Galway, rzucających się jeszcze wisielcach i duszącym mnie sznurze. 
Przechytrzyłem cię, 
wpakowałem w zasadzkę, a teraz cię zabiję!
Wściekła twarz Wentyarda, z zaciśniętymi zębami i płonącymi oczyma, przypominała 
straszliwą maskę Nienawiści
– Ty psie! – rzucił się z wrzaskiem, próbując z zaskoczenia powalić Vulmeę.
Ale prosta szpada trafiła na kord i została odepchnięta. Wentyard w ostatniej 
chwili odchylił 
się do tyłu, unikając morderczego ciosu stali pirata. Vulmea zaśmiał się dziko i 
ruszył jak burza 
na Anglika, który bronił się z desperacją tonącego.
Jak większość oficerów marynarki brytyjskiej, Wentyard potrafił świetnie władać 
swą długą, 
prostą szpadą. Był prawie tak wysoki jak Vulmea i choć wyglądał nieco mizernie 
przy potężnie 
zbudowanym piracie, wydawało mu się, że jego zręczność zwycięży nad dziką siłą 
Irlandczyka.
Ale już po pierwszych minutach walki musiał pozbyć się tych iluzji. Vulmea nie 
był ani 
powolny, ani ociężały. Miał szybkość zranionej pantery, a szpadą władał nie 
gorzej niż 
Wentyard. Atakował szaleńczo, uderzał raz za razem, jakby w opętańczym 
zapamiętaniu. Ta 
gwałtowność była najlepszą bronią pirata – nie dawała przeciwnikowi szansy na 
kontrę.
Siła spadających na ostrze Wentyarda ciosów sprawiła, że Anglik zachwiał się, z 
trudem 
utrzymując broń w zdrętwiałej dłoni. Ślepa furia, upokorzenie i strach ograbiły 
kapitana 
z pewności siebie i przebiegłości. Jeszcze krok, głośniejszy brzęk stali i jego 
szpada poszybowała 
gdzieś na bok. Anglik zatoczył się z posiniałą z wściekłości twarzą i obłędem 
oczach.
– Podnieś swoją szpadę! – wysapał ze złości raczej, z wyczerpania,
Vulmea. Wentyard jakby go nie słyszał.
– Tfu! – Vulmea odrzucił swój kord w geście obrzydzenia. – Nie potrafisz nawet 
walczyć! 
Zabiję cię gołymi rękoma!
Uderzył go prowokacyjnie najpierw w jeden, potem w drugi policzek. Anglik 
wrzasnął dziko 
i rzucił się do gardła pirata. Vulmea wymierzył mu cios w twarz, a po chwili 
silne uderzenie 
w splot dopełniło dzieła. Wentyard ocierając krew z twarzy osunął się na kolana, 
a Vulmea stanął 
nad nim z marsową miną, zaciskając ogromne pięści.
– Podnoś się! – wymamrotał Irlandczyk ochrypłym głosem. – Podnoś się, ty oprawco 
wieśniaków i dzieci!
Wentyard nie zwracał na niego uwagi. Sięgnął za koszulę i wyciągnął coś, w czym 
utkwił 
pełen boleści wzrok.
– Wstawaj, do diaska, zanim obcasem rozgniotę ci twarz...
Vulmea przerwał nagle i, kompletnie zaskoczony, patrzył na Wentyarda. Ten 
pochylił się nad 
przedmiotem, który wyjął zza koszuli i zaczął spazmatycznie, głośno szlochać.
– Co, do diabła! – Vulmea wyrwał mu ten przedmiot, nie posiadając się z 
ciekawości, cóż 
takiego mogło wywołać łzy na twarzy Johna Wentyarda. Była to ręcznie malowana 
miniatura. 
Uderzenie Vulmei strzaskało ją, ale nadal można było dojrzeć delikatne 
twarzyczki młodej, 
pięknej kobiety i dziecka, które zdawało się uśmiechać do patrzącego groźnie 
Vulmei.
– Niech to piekło pochłonie! – Vulmea spojrzał znad połamanego portretu na 
skulonego na 
ziemi człowieka. – To twoja żona i córka?
Wentyard, z ukrytą w dłoniach zakrwawioną twarzą, bezgłośnie przytaknął. Wiele 
przeszedł 
przez ostatnią dobę. Potrzaskany portret, który zawsze nosił na sercu pod 
koszulą, dopełnił miary 
– był to atak na jedyną czułą strunę w duszy tego twardego człowieka i to 
załamało go 
kompletnie.
Vulmea spojrzał na niego z nienawiścią, ale teraz ta nienawiść była jakby 
nieszczera.
– Nie wiedziałem, że masz żonę i dziecko – powiedział niemal przepraszająco.
– Dziewczynka ma tylko pięć lat – odparł zdławionym głosem Wentyard. – Nie 
widziałem 
ich już prawie rok. Mój Boże, cóż się z nimi teraz stanie? Kapitan marynarki nie 
zarabia zbyt 
wiele. Nigdy mi się nie udało nic zaoszczędzić. To dla nich płynąłem na 
poszukiwanie Van 
Ravena i jego skarbu. Chciałem dostać nagrodę, żeby miały za co żyć, gdyby mnie 
kiedyś 
zabrakło. Zabij mnie! – wrzasnął przeraźliwie, a jego głos przeszedł w 
skomlenie. – Zabij mnie 
i niech to się wreszcie skończy, zanim myśląc o nich stracę resztki ambicji i 
jak tchórzliwy pies 
zacznę błagać cię o darowanie życia!
Vulmea patrzył na niego spod zmarszczonych brwi. Na jego ponurej twarzy odbijały 
się 
sprzeczne emocje. Nagle wsadził portret w ręce Anglika.
– Jesteś dla mnie zbyt nędzną kreaturą, żebym miał sobie brudzić tobą ręce! – 
powiedział 
z pogardą, odwrócił się na pięcie i ruszył do wewnętrznych drzwi.
Wentyard patrzył za nim w oszołomieniu. Nadal klęcząc, zaczął pieścić połamany 
obrazek 
i skowyczał jak cierpiące zwierzę – jakby te pęknięcia na kości słoniowej były 
ranami na jego 
własnym ciele. Ludzie często załamywali się w tropiku, ale upadek Wentyarda był 
wręcz 
przerażający.
Nie podniósł wzroku nawet wtedy, gdy odgłos szybkich kroków zapowiedział nagły 
powrót 
Vulmei, który tym razem nawet nie starał się skradać. Silny chwyt uniósł Anglika 
do góry tak, że 
musiał patrzeć prostą w zmienioną twarz pirata.
– Jesteś diablim pomiotem! – warknął Vulmea z furią, która dziwnie kontrastowała 
z jego 
wcześniejszą morderczą nienawiścią. Wybuchnął potokiem przekleństw i najgorszych 
słów, 
jakich nauczyły go wszystkie lata na morzu.
– Powinienem rozłupać ci łeb – wrzasnął. – Marzyłem o tym przez całe lata, a 
najgoręcej, 
kiedy byłem pijany, Jestem przeklętym głupcem, że nie zadźgałem cię od razu tu, 
na tym piachu. 
Nie powinienem mieć dla ciebie żadnych względów, ty przeklęty kundlu! Twoja żona 
i dziecko 
nic dla mnie nie znaczą. Ale jestem głupcem, jak wszyscy Irlandczycy – 
przeklętym, 
sentymentalnym głupcem i nie mogę pozwolić by bezbronna kobieta i jej dzieciak 
umarły 
z głodu. Wstawaj i przestań się mazać!
Wentyard spojrzał na niego głupkowato.
– Ty... ty przyszedłeś, żeby mi pomóc?
– Jeśli miałbym cię tu zostawić, żebyś zdechł z głodu, to równie dobrze mógłbym 
cię 
zaszlachtować! – zagrzmiał pirat, chowając kord do pochwy. – Wstawaj i weź się w 
garść. Któż 
by pomyślał, że taki bydlak jak ty może I mieć takie niewinne duszyczki. Do 
kroćset! 
Powinienem był cię zastrzelić! Bierz szpadę. Możesz jej potrzebować, zanim stąd 
uciekniemy. 
Ale pamiętaj ufam ci nie więcej niż trzymanej za łeb żmii, więc twoje pistolety 
zostają u mnie. 
Jeśli spróbujesz mnie dźgnąć, kiedy nie będę patrzył, to złamię ci kark 
rękojeścią mego korda.
Wentyard, poruszając się jak we śnie, wsadził portret z powrotem pod koszulę, 
mechanicznie 
podniósł szpadę i schował ją do pochwy. Do zdrętwiałych członków zaczęła wracać 
krew 
i próbował jakoś wziąć się w garść.
– Co teraz zrobimy? – zapytał.
– Zamknij się! – warknął pirat. – Mam zamiar cię ocalić, w imię tej lady i 
dziecka, ale nic 
mnie nie zmusi, żeby z tobą rozmawiać.
– I z rzadko spotykaną logiką, kontynuował:
– Wyjdziemy z tej pułapki tą samą drogą, którą wchodziłem. Posłuchaj: cztery 
lata temu 
przybyłem tutaj z setką moich ludzi. Doszły mnie słuchy, że są tu ruiny jakiegoś 
miasta, i że 
w ruinach ukryty jest skarb. Szliśmy od plaży tą starą drogą i te brązowe psy 
poczekały, aż 
wejdziemy do wąwozu, a wtedy rzuciły się na nas, żeby nas pozarzynać. Było ich z 
pięć, sześć 
setek. Część runęła prosto na nas ze zboczy, a część odcięła nam odwrót. Ja 
byłem jedynym, 
któremu udało się wyjść z tego z życiem – przebiłem się przez nich i wpadłem do 
tej kotlinki. 
Nikt nie pogonił za mną – zostali pod bramą i pilnowali, żebym nie wyszedł. Ale 
ja znalazłem 
inną drogę – od ściany komnaty, zbudowanej przy tej skale, odpadł głaz, 
odkrywając wykute 
w skale schody. Ruszyłem nimi, aż dotarłem do czegoś w rodzaju zapadni. Nad nią 
wisiał wielki 
kamień, który chyba miał służyć jako drzwi zapadowe, ale nie sądzę, żeby 
Indianie o tym 
wiedzieli bo nigdy nie wchodzą na te urwiste skały, okalające kotlinę. Z wąwozu 
też nie wchodzą 
do ruin. Jest tu coś, czego się boją – najprawdopodobniej duchy. Po drugiej 
stronie, skały 
schodzą do dżungli, a ich zbocza pokryte są drzewami i zaroślami. Na dole 
Indianie rozstawili 
kordon ludzi, ale w nocy z łatwością się między nimi przedostałem. Dotarłem do 
plaży 
i odpłynąłem z garstką moich ludzi, którzy zostali na statku.
– Kiedy mnie wtedy pochwyciłeś, miałem zamiar cię zabić kajdanami, które miałem 
na 
rękach, ale zacząłeś mówić o skarbie i wpadło mi do głowy, żeby wprowadzić cię w 
pułapkę, 
z której sam prawdopodobnie potrafiłbym się wydostać. Pamiętałem to miejsce i w 
mojej 
opowieści pomieszałem prawdę z kłamstwami. Jad Szatana nie jest moim wymysłem – 
rzeczywiście jest takie miejsce na wybrzeżu, gdzie leżą ukryte sterty klejnotów, 
ale to nie tutaj. 
Tutaj nie ma żadnego skarbu.
– Teraz Indianie, tak jak wtedy, otaczają tę kotlinę. Ja mogę się między nimi 
prześlizgnąć, 
z tobą będzie gorzej. Wy Anglicy zachowujecie się jak bawoły, gdy idziecie przez 
zarośla. 
Wyruszymy zaraz po zmroku i spróbujemy przedrzeć się zanim wzejdzie księżyc. – 
Chodź, 
pokażę ci te schody.
Wentyard szedł za nim przez obrośnięte pnączami ruiny komnat, aż dotarli do 
wykutych 
w skale drzwi. Obok leżał głaz. Anglik dostrzegł w głębi kondygnację wąskich, 
wykutych w litej 
skale schodów, które prowadziły przez wydrążony tam tunel.
Miałem zamiar zablokować górne wyjście, przywalają je głazem, kiedy jeszcze 
chciałem cię 
tu zostawić, żebyś zdechł z głodu – powiedział Vulmea. – Wiedziałem, że możesz 
znaleźć te 
schody. Wątpię, żeby Indianie o nich wiedzieli, bo nigdy tu nie przychodzili, 
ani nie wchodzili na 
skały. Ale na pewno wiedzą, że można się jakoś przez nie przedostać i dlatego 
rozstawili na dole 
kordon ludzi.
– Z tym czarnym, którego zabiłem, to inna historia. Rok temu przy tym brzegu 
rozbił się 
statek wiozący niewolników, którym udało się uciec i przedostać do dżungli. 
Gdzieś tu, 
niedaleko, mają całą swoją osadę. Ten czarny nie bał się wejść na teren ruin. 
Jeśli takich jak on 
jest wśród Indian więcej, mogą znowu spróbować dziś w nocy, mam nadzieję, że 
tylko on był tak 
odważny – inaczej nie przyszedłby tu sam.
– Dlaczego nie możemy teraz przejść przez skały i ukryć w zaroślach? – zapytał 
Wentyard.
– Bo mogą nas zobaczyć. Oni cały czas z dołu obserwują zbocze. Odgadliby, że 
mamy 
zamiar przedrzeć się w nocy i podwoiliby straże. Niedługo tam pójdę i przyniosę 
coś do jedzenia. 
Mnie nie zobaczą.
* * *
Wrócili do komnaty, w której spał Wentyard. Vulmea nie miał już ochoty na 
rozmowy, 
a Wentyard nawet nie próbował go do tego zachęcić. I tak w milczeniu minęło im 
popołudnie. Na 
godzinę przed zachodem słońca Vulmea podniósł się, mruknął coś pod nosem, wszedł 
na schody 
i wyłonił się po drugiej stronie skały. Precyzyjnym rzutem kamienia strącił z 
drzewa małpę, 
ściągnął z niej skórę i wrócił do ruin, po drodze napełniając dynię świeżą wodą 
z płynącego po 
zboczu źródła. Mimo świetnej znajomości lasu nie zorientował się, że jest 
obserwowany – nie 
widział dzikich czarnych oczu, które patrzyły na niego zza zarośli w miejscu, 
gdzie stok góry 
przechodził w dżunglę.
Później, kiedy piekli z Wentyardem mięso na zbudowanym wśród ruin palenisku, 
pirat uniósł 
nagle głowę i uważnie nastawił uszu.
– Coś usłyszałeś? – zapytał Wentyard.
– Bęben – warknął Irlandczyk.
– Słyszę go – powiedział po chwili kapitan. – Nie ma w tym nic dziwnego.
– To nie jest indiański bęben – odparł Vulmea. – To raczej afrykański.
Wentyard potakująco pokiwał głową jego statek stał kiedyś na kotwicy w 
mangrowych 
bagnach Wybrzeża Niewolników i Anglik słyszał dudnienie takich bębnów w nocnej 
ciszy. 
Różniły się one od indiańskich rytmem i barwą dźwięku.
* * *
Nadszedł wieczór i zaczęło się ściemniać. Dudnienie bębna ustało. Po drugiej 
stronie, za 
skałami, pod pogrążonymi w mroku drzewami, rozbłysnął ogień, rzeźbiąc ostrymi 
konturami 
czarne i brązowe twarze.
Indianin, którego ozdoby i zachowanie wskazywały na to, że jest wodzem, 
przykucnął 
i patrzył nieruchomo na stojącego przed nim, hebanowego olbrzyma. Był on o głowę 
wyższy niż 
ktokolwiek z obecnych, a jego potężna postać górowała nad kucającymi przy 
ognisku Indianami 
i czarnymi wojownikami, którzy stali za nim w zbitej grupce. Przez muskularne, 
ozdobne 
miedzianymi bransoletami ramiona miał niedbale przewieszoną opończę ze skóry 
jaguara, jego 
głowę okalała obręcz z kości słoniowej, a z poskręcanych włosów wystawały 
papuzie pióra. Na 
lewym ramieniu miał tarczę z twardego drewna i naciągniętej, sztywnej skóry 
byka, a w prawym 
ręku dzierżył ogromną dzidę, której głownia z kutego żelaza miała szerokość 
ludzkiej dłoni.
– Przybyłem natychmiast, gdy usłyszałem bęben – powiedział gardłowo łamaną 
hiszpańszczyzną, którą porozumiewali się między sobą czarni i czerwoni. – Wiem, 
że to N’Onga 
mnie wzywał. N’Onga wyszedł z mojego obozu, żeby zabrać Ajumbę, który zasiedział 
się 
w twoim szczepie. N’Onga powiedział mi językiem bębna, że biały człowiek jest 
blisko, 
a Ajumba nie żyje. Przybyłem pospiesznie. Teraz ty mi mówisz, że nie ośmielasz 
się wejść do 
Starego Miasta.
– Mówiłem ci, że tam mieszka diabeł – odparł Indianin z uporem. – Naznaczył 
białego 
człowieka dla siebie. Będzie zły, jak będziesz próbował mu go odebrać. Wejście 
do jego 
królestwa to śmierć.
Czarnoskóry wódz uniósł swą wielką dzidę i potrząsnął nią ze złością.
– Byłem niewolnikiem u Hiszpanów tak długo, że nauczyłem się, że jedynym diabłem 
jest 
biały człowiek! Nie boję się twojego diabła. W moim kraju też są jego bracia, 
tak samo potężni 
jak on, ale ja przebiłem jednego dzidą, ot tak. Minęła już noc i dzień odkąd 
biały człowiek uciekł 
do Starego Miasta. Dlaczego twój diabeł jeszcze go nie pożarł? Ani tego 
drugiego, który łazi po 
skałach?
– Diabeł nie jest głodny – wymamrotał Indianin. – Czeka, aż mu się zechce jeść. 
Jadł 
niedawno. Jak znowu zgłodnieje, to ich weźmie. Nie pójdę z moimi ludźmi do jego 
legowiska. 
Ty jesteś tu obcy. Ty tego nie rozumiesz.
– Rozumiem, że Bigomba, który był w swoim kraju królem nie boi się nikogo, ani 
człowieka, 
ani diabła, – odparł czarny olbrzym. – Mówisz mi, że Ajumba poszedł do Starego 
Miasta w nocy 
i umarł. Widziałem jego ciało. To nie diabeł go zarżnął, tylko jeden z białych. 
Jeśli Ajumba mógł 
iść do Starego Miasta i diabeł go nie złapał, to ja i moich trzydziestu ludzi 
też możemy iść. Wiem 
jak Wielki Biały Człowiek chodzi w tą i z powrotem między skałami i ruinami. W 
skale jest 
dziura, a nad nią leży głaz, którym można ją zamknąć. N’Onga obserwował z 
krzaków wysoko 
na zboczu i widział jak on stamtąd wychodzi, a potem tamtędy wraca. Ustawiłem 
tam ludzi, żeby 
go pilnowali. Jak biali jeszcze raz wyjdą przez tę dziurę – moi wojownicy 
przebiją ich dzidami. 
Twoi ludzie obstawiają wąwóz, więc nie mogą tamtędy uciec. Zapolujemy na nich 
jak na szczury 
w norze.
Rozdział IV
– Teraz wolniej – mruknął Vulmea. – W tym szybie jest ciemno jak w piekle.
Zmierzch przerodził się już w ciemną noc. Biali po omacku wchodzili po wykutych 
w skale, 
wąskich schodach. Wentyard odwrócił się za siebie i spojrzał w dół – wejście do 
tunelu stanowiło 
tylko jaśniejszą plamkę w otaczającej wszystko czerni. Wdrapywali się dalej, 
wyczuwając raczej 
niż widząc którędy, aż nagle Vulmea zatrzymał się i mruknął coś ostrzegawczo. 
Wentyard po 
omacku dotknął jego uda. Poczuł pulsujące w nim mięśnie. Zrozumiał, że Vulmea 
ustawił się pod 
przykrywającym wyjście głazem i całą siłą swych mięśni unosił go do góry. W 
ciemności 
pojawiła się nagle jaśniejsza rysa, oświetlając pochyloną głowę i przykurczoną z 
wysiłku postać 
Irlandczyka.
Wreszcie głaz odpadł i przez obrośniętą pnączami dziurę, wpadło światło gwiazd. 
Vulmea 
pchnął głaz, który potoczył się po skalistym zboczu, i zaczął wyłazić z szybu. 
Wystawił już na 
zewnątrz głowę, ramiona i biodra, kiedy nagle, nie wiadomo skąd wyłoniła się 
czarna postać 
i w świetle gwiazd zabłysła stal, która błyskawicznie spadła na pierś pirata.
Vulmea wyciągnął kord i dzida uderzyła o niego, z impetem spychając Irlandczyka 
na 
schody. Lewą ręką wyciągnął zza pasa pistolet i strzelił na oślep. Czarny 
człowiek zacharczał 
i w otworze zawisły jego głowa i ramiona. Upadając uderzył pirata, który stracił 
i tak z trudem 
utrzymywaną równowagę i runął w dół, pociągając za sobą Wentyarda. Zatrzymali 
się 
kilkanaście stopni niżej i spojrzeli do góry otwór zapełniały rysujące się na 
tle gwiazd czarne 
głowy.
Wydawało mi się, że mówiłeś, że Indianie nigdy... – wysapał Wentyard.
– To nie są Indianie – warknął Vulmea, wstając. – to negrzy, Cimarroni! To te 
psy, które 
uciekły ze statku niewolników. Porozumiewali się przy pomocy tego bębna, który 
słyszeliśmy. 
Uważaj!
Do szybu wpadły dzidy, roztrzaskując się o stopnie i ściany. Biali rzucili się 
po schodach na 
dół, ryzykując połamanie kości. Wypadli przez dolne wejście i Vulmea natychmiast 
wepchnął 
w nie ciężki głaz.
– Zaraz tu zejdą – warknął. – Musimy podeprzeć głaz kamieniami, żeby utrzymał 
ich napór. 
Nie, poczekaj chwilę! Jeśli w ogóle odważą się tu przyjść, to nawet jak nie uda 
im się tędy, wejdą 
od strony wąwozu, albo spuszczą się na linach ze skał. Bardzo łatwo dostać się 
do tego 
przeklętego miejsca, gorzej się z niego wydostać. Zostawimy szyb otwarty. Jeśli 
wejdą tędy, 
łatwo będzie ich załatwić.
Odepchnął głaz i ostrożnie odsunął się od wejścia.
– A jeśli wejdą z dwóch stron – i tędy, i od wąwozu?
– Prawdopodobnie tak właśnie zrobią – warknął Vulmea. – Ale może najpierw będą 
próbowali tędy. A może wszyscy wejdą tędy i wszystkich zabijemy. Prawdopodobnie 
jest ich 
tylko kilkunastu. Na pewno nie udało im się namówić Indian, żeby poszli z nimi. 
I nie uda się.
Zaczął ładować pistolet, z którego przed chwilą wypalił i mimo ciemności, szło 
mu to bardzo 
sprawnie. Zużył cały pozostały w prochownicy proch. A potem zaczęło się 
czekanie. Zaczajeni 
przy wejściu na schodach, wyglądali jak mordercze zjawy, czyhające tylko na 
sposobność 
szybkiego i zabójczego ataku. Wentyardowi znowu zaczęła pracować wyobraźnia, 
rysując 
inwazję z wąwozu i prześlizgujące się obok, mroczne postacie, które gromadzą się 
w komnacie. 
Powiedział o tym Vulmei, ale ten pokręcił głową.
– Jeśli nadejdą, na pewno ich usłyszę. Nie ma takiej dwunożnej istoty, której 
bym nie 
zauważył, jeśli chciałaby tędy wejść.
Nagle Wentyard dostrzegł otaczającą ruiny, mglistą poświatę. Nad skałami wstał 
księżyc. 
Vulmea zaklął.
– Nie ma mowy, żebyśmy się dziś w nocy wydostali. Może te czarne psy czekały, aż 
wzejdzie księżyc. Idź do komnaty, w której spałeś i obserwuj wąwóz. Jak 
zobaczysz, że się tam 
skradają, daj mi znać. Ja dam sobie sam radę, jeśli któryś będzie chciał zejść 
po tych schodach.
Przechodząc przez mroczne komnaty Wentyard czuł, jak całe ciało pokrywa mu gęsia 
skórka. Przez połamane, obrośnięte pnączami sufity przeświecał księżyc, tworząc 
na drodze 
Anglika dziwne cienie. Dotarł do komnaty, w której spał i w której jeszcze tliły 
się węgielki po 
ich ognisku. Ruszał właśnie w kierunku drzwi wyjściowych, kiedy zmroził go jakiś 
miękki 
odgłos. Krzyk zamarł mu w gardle.
Z pogrążonego w ciemności rogu pomieszczenia wyrósł jakiś kołyszący się kształt 
– 
w światło księżyca wypełzł ogromny, trójkątny łeb i wygięta szyja. W jednym 
paraliżującym 
momencie tajemnica ruin stała się jasna – wiedział już, co obserwowało go 
bezpowiekowymi 
oczyma, gdy spał i co wyślizgnęło się spod drzwi, gdy się obudził – wiedział już 
dlaczego 
Indianie nie wchodzili na teren ruin ani otaczających je skał. Stał teraz twarzą 
w twarz z wreszcie 
zgłodniałym diabłem tego opuszczonego miasta. Tym diabłem była olbrzymia 
anakonda!
W tym momencie John Wentyard poczuł taki strach i pełne obrzydzenia przerażenie, 
jakie 
miewa się tylko w najgorszych nocnych koszmarach. Nie mógł zrobić najmniejszego 
ruchu, a po 
pierwszym krzyku język jakby przykleił mu się do podniebienia. Dopiero kiedy 
obrzydliwy łeb 
zaczął sunąć w jego kierunku otrząsnął się z tego paraliżu – ale wtedy było już 
za późno.
Z wściekłą furią uderzył w łeb, ale chybił i w jednej sekundzie stał się ofiarą 
węża – 
otoczony jego przypominającym ogromne zwoje zimnej, giętkiej stali cielskiem. 
Znów krzyknął 
przeraźliwie i walcząc szaleńczo z potężną bestią, usłyszał tupot butów Vulmei, 
szczęk 
pistoletów, a wreszcie głuchy odgłos wbijających się w cielsko gada kul. Potwór 
zadrgał 
konwulsyjnie i oplatając go swymi zwojami, powalił na ziemię. Teraz wziął się za 
Vulmeę – 
natarł na niego z szybkością huraganu, wysuwając swój ohydny, rozdwojony język i 
napełniając 
całą komnatę przeraźliwym sykiem.
Vulmea uniknął potężnego uderzenia wykonując skok, którego nie powstydziłby się 
głodny 
jaguar. W świetle księżyca zalśniło zanurzające się właśnie w szyi olbrzyma 
ostrze. Trysnęła 
krew i wielki gad skręcił się i zatoczył, zamiatając potężnym cielskiem podłogę 
i niszczycielskim 
ogonem obluzowując kamienie w ścianach. Vulmea podskoczył, by uniknąć jego 
uderzenia, lecz 
Wentyard, który właśnie usiłował wstać, został ponownie powalony i odrzucony w 
róg komnaty. 
Irlandczyk uniósł gotowy do ciosu kord, ale wąż wyślizgnął się właśnie przez 
wewnętrzne drzwi 
i sycząc wściekle, zniknął w porastającej ruiny gęstej roślinności.
Vulmea w ataku szaleńczej furii ruszył za nim. Nie chciał, żeby zraniony gad 
wyślizgnął się 
i ukrył gdzieś, by móc potem wrócić i zaatakować ich z zaskoczenia. Ścigał go po 
komnatach 
w kierunku, gdzie żaden z nich wcześniej nie był. W końcu dotarł do 
pomieszczenia całkowicie 
prawie zarośniętego pnączem. Przedarł się przez gąszcz i dojrzał w ścianie 
czarny otwór, 
w którym właśnie zniknął potwór. Wentyard, który cały czas podążał za nim, teraz 
cały 
dygocząc, spojrzał przez ramię pirata. Z otworu, który okazał się łukowato 
sklepionymi 
drzwiami, częściowo zamaskowanymi gęstymi splotami pnączy, wydobywał się gadzi 
odór. 
Przebijający się przez dach księżyc oświetlał zarysy kamiennych, prowadzących w 
górę 
schodów.
– Nie zauważyłem ich – mruknął Vulmea – Kiedy znalazłem tamte schody, nie 
szukałem 
innego wyjścia. Spójrz, jak ten próg świeci się od łusek, które odpadały z 
brzucha bestii. Musi 
tędy często pełzać. Myślę, że te schody prowadzą do przebijającego się przez 
skały tunelu. W tej 
kotlinie nie ma nic, co nawet wąż mógłby zjeść czy wypić. Musi wypełzać do 
dżungli po wodę 
i pożywienie, jeśli wydostałby się przez wąwóz, to wydrążyłby tam wśród 
roślinności ścieżkę, 
tak jak tutaj. A poza tym nie byłoby tam Indian. Myślę, że jeśli nie ma jeszcze 
innego wyjścia, 
którego nie znaleźliśmy, to używa tej drogi, a to oznacza, że prowadzi ona na 
zewnątrz. 
W każdym razie warto spróbować.
– To znaczy, że chcesz iść za tym potworem do tego czarnego tunelu? – wrzasnął 
z przerażeniem Wentyard.
– Dlaczego nie? I tak musimy go zabić. Jeśli natkniemy się na ich gniazdo... no 
cóż, kiedyś 
przecież trzeba umrzeć, a jeśli będziemy tu dłużej stać, to Cimarroni poderżną 
nam gardła. 
Wydaje mi się, że to nasza jedyna szansa ucieczki Ale nie będziemy iść w 
ciemnościach.
Vulmea pobiegł do pokoju, gdzie piekli małpę, zebrał wiązkę chrustu, owinął 
jeden koniec 
kawałkiem koszuli i wsadził go między węgle, które rozdmuchał aż pojawił się 
słaby ogień. 
Prowizoryczna pochodnia dymiła i migotała, ale jednak dawała trochę światła. 
Wrócił szybko do 
pomieszczenia, w którym zniknął wąż, a Wentyard nie odstępował go ani na krok, 
starając się 
cały czas znajdować w kręgu światła. W każdym wiszącym mu nad głową pnączu, 
widział 
wijącego się węża.
Pochodnia oświetliła zachlapane krwią, kamienne schody Ruszyli nimi, 
przeciskając się 
między splątanymi, pnączami trudniejszymi do przejścia dla człowieka, niż dla 
węża. Pierwszy 
szedł Vulmea trzymając wysoko przed sobą pochodnię w lewej dłoni, a w prawej 
dzierżąc kord. 
Wyrzucił bezużyteczne już, puste pistolety. Wspięli się kilka stopni w górę i 
znaleźli się 
w tunelu, szerokim na piętnaście stóp i wysokim na dziesięć licząc od kamiennej 
podłogi do 
sklepionego sufitu. Odór gada i wygładzone kamienie świadczyły o tym, że bestia 
często tu 
przebywała. Przed nimi biegły ślady krwi.
Ściany, podłoga i sufit tunelu były znacznie lepiej zachowane, niż ruiny na 
zewnątrz. 
Wentyard nawet zdobył się na słowa pochwały dla geniuszu starożytnej 
cywilizacji, która to 
zbudowała.
* * *
W międzyczasie, w oświetlonej księżycem komnacie, którą właśnie opuścili, cicho 
jak cień 
pojawił się czarny olbrzym. W świetle księżyca lśniła jego wielka dzida, a pióra 
na głowie 
zaszeleściły, gdy rozejrzał się dookoła. Za nim nadeszło czterech wojowników
– Przeszli tymi drzwiami – powiedział jeden z nich, wskazując na obrośnięte 
pnączami 
wejście. – Widziałem jak znika tam ich pochodnia. Ale bałem się sam za nimi iść, 
więc 
pobiegłem, żeby ci powiedzieć, Bigomba.
– Ale co to były za krzyki i strzał, które słyszeliśmy, zanim wyszliśmy z szybu? 
– zapytał 
niepewnie inny.
Myślę, że spotkali diabła i go zarżnęli – odparł Bigomba. – A potem weszli w te 
drzwi. Może 
to jest tunel, który prowadzi przez skały. Niech jeden z was idzie i zwoła 
resztę wojowników, 
którzy szukają po komnatach tych białych psów. Przyprowadzić ich do mnie. 
Zabierz ze sobą 
pochodnie. A ja już z pozostałymi trzema ruszam za nimi. Bigomba widzi w 
ciemności jak lew.
* * *
Wentyard ze strachem patrzył na pochodnię. Nie była zbyt jasna, ale jednak 
dawała trochę 
światła. Aż zadrżał na myśl, że mogłaby zgasnąć, albo wypalić się i zostawić ich 
w kompletnych 
ciemnościach. Wpatrywał się intensywnie w czarną otchłań przed nimi, oczekując, 
że zaraz 
wychyli się z niej ohydny kształt. Ale gdy Vulmea zatrzymał się niespodziewanie, 
nie było to 
spowodowane nagłym pojawieniem się gada. Doszli do miejsca, gdzie od głównego 
tunelu 
odchodził prowadzący na lewo mniejszy korytarz.
– Którędy idziemy?
Vulmea pochylił się nad podłogą opuszczając pochodnię.
– Plamy krwi prowadzą w lewo – rzucił. – Tamtędy poszedł.
– Zaczekaj! – Wentyard złapał go za ramię i wskazał na główny tunel. – Patrz! 
Tam, 
z przodu! Światło!
Vulmea przesunął pochodnię za siebie – jej migotliwe światło sprawiało, że poza 
jego 
zasięgiem cienie stawały się jeszcze czarniejsze. W oddali zobaczył jakby 
falującą szarą mgiełkę 
– To księżyc jakimś sposobem przenikał do tunelu.
Porzucając pogoń za zranionym gadem, rzucili się przed siebie i wpadli do 
obszernego, 
kwadratowego wykutego w skale pomieszczenia. Wentyard zaklął zobaczywszy, jak 
gorzko się 
zawiódł. Księżyc rzeczywiście tu przeświecał, ale nie z otwierających się na 
dżunglę drzwi, 
a z kwadratowego szybu w dachu, który widniał wysoko nad ich głowami.
Z każdej ściany prowadziło sklepione przejście, a to które znajdowało się 
naprzeciw tunelu, 
z którego przyszli, wieńczyły ciężkie, zardzewiałe drzwi. Po prawej stronie, 
przy ścianie, stał 
nadnaturalnej wielkości posąg – była to ni to ludzka, ni zwierzęca, groteskowa 
rzeźba. Przed nią 
umieszczony był kamienny ołtarz o żłobionej, pociemniałej powierzchni. Światło 
księżyca 
padało na pierś bożka i odbijało się od niej drobnymi iskierkami.
– Do licha! – Vulmea rzucił się i zerwał coś z szyi posągu. Uniósł przedmiot do 
góry – był to 
jakby naszyjnik olbrzyma, zrobiony z połączonych blaszek kutego złota, każda 
wielkości dłoni, 
nabitych dziwnie ciętymi kamieniami.
– Myślałem, że kłamię, kiedy mówiłem ci, że tu są klejnoty – wychrypiał pirat. – 
A wygląda 
na to, że niechcący powiedziałem prawdę! To nie jest wprawdzie Jad Szatana, ale 
w Europie 
może przynieść niezłą fortunę!
– Co ty robisz? – zapytał Wentyard widząc, jak Irlandczyk kładzie ogromny 
naszyjnik na 
ołtarzu i unosi kord. W odpowiedzi Vulmea uderzył w klejnoty, rozrywając je na 
dwie równe 
części. Jedną z nich rzucił kompletnie osłupiałemu Anglikowi.
– Jeśli uda nam się stąd wydostać, to powinno zapewnić twojej żonie i dziecku 
godziwe 
życie – warknął.
– Ale ty... – wyjąkał Wentyard. – Ty mnie przecież nienawidzisz... a ocaliłeś mi 
życie, 
a teraz dajesz to...
– Zamknij się! – parsknął pirat. – Nie daję tego tobie, tylko tej niewieście i 
jej maleństwu. 
Nie ośmielaj się mi dziękować, do diaska! Nienawidzę cię jak...
Nagle zamarł i wychylił się, by spojrzeć w dół w tunel, którym przyszli. Zgasił 
pochodnię 
i pociągając za sobą Wentyarda przykucnął za ołtarzem.
– Ludzie! – warknął. – Schodzą tunelem, słyszałem uderzenia stali o kamień. Mam 
nadzieję, 
że nie widzieli pochodni. Może nie. Nie dawała więcej światła niż węgielek w 
poświacie 
księżyca.
Wytężonym wzrokiem wpatrywali się w tunel. Księżyc przesunął się i wpadał do 
szybu pod 
takim kątem, że rzucał nieco światła w dół tunelu. Dochodziło ono tylko do 
miejsca, gdzie 
korytarz rozgałęział się. Z ciemności wyłoniły się cztery cienie, powoli 
nabierając realnych 
kształtów, jakby wypływały z gęstej mgły. Postacie zatrzymały się i biali 
zobaczyli, jak 
największy z nich – górujący nad pozostałymi olbrzym – wskazuje dzidą w górę 
tunelu i na 
boczny korytarz. Od grupki oddzieliły się dwa cienie, skręciły do korytarza i 
zniknęły. Olbrzym 
i ostatni z wojowników ruszyli w górę tunelu.
– Cimarroni ścigają nas – wyszeptał Vulmea. – Rozdzielili się, żebyśmy im nie 
umknęli. 
Połóż się, za nimi może iść cała banda.
Przycupnęli przy samej ziemi pod ołtarzem. A tymczasem dwaj Negrzy już 
dochodzili do 
sali, i w miarę zbliżania zdawali się być coraz więksi. Na widok gotowych do 
ataku dzid 
z szerokimi ostrzami Wentyard dostał gęsiej skórki. Olbrzym poruszał się z 
giętkością ogromnej 
pantery, z wychyloną do przodu głową i uniesioną tarczą i dzidą. Był żywym 
wcieleniem 
nieokiełznanego barbarzyńcy i Wentyard zastanawiał się, czy nawet ktoś taki jak 
Vulmea może 
się z nim zmierzyć i wyjść z tej walki cało.
Na progu zatrzymali się i uciekinierzy zobaczyli biały blask ich oczu, gdy 
podejrzliwie 
rozglądali się po komnacie. Mniejszy z cała siłą złapał olbrzyma za ramię, 
nieomal przyprawiając 
tym gestem Wentyarda o atak serca. Był pewien, że zostali odkryci ale Murzyn 
wskazywał tylko 
na posążek bożka. Wielkolud prychnął pogardliwie. Choć z niewolniczym strachem 
odnosił się 
do fetyszów na swym ojczystym wybrzeżu, bogowie czy demony innych ras nie robiły 
na nim 
żadnego wrażenia.
Ruszył jednak majestatycznie, by przyjrzeć się posążkowi z bliska i Wentyard 
zdał sobie 
sprawę, że zostaną odkryci.
Vulmea szepnął mu do ucha:
– Musimy ich załatwić! Szybko! Bierz żołnierza! Wódz jest mój! Już!
Rzucili się razem do przodu, a czarni krzyknęli odruchowo, zaskoczeni ich nagłym 
atakiem. 
W jednej chwili rozgorzała walka. Niespodziewane natarcie oszołomiło mniejszego 
– a wydawał 
się on mały tylko w porównaniu ze swym olbrzymim kompanem. Był równie wysoki jak 
Wentyard a pod jego lśniącą skórą pulsowały potężne mięśnie. Wytrzeszczając 
ogłupiałe oczy, 
zatoczył się do tyłu, a dzida i tarcza zwisały mu bezwładnie z ręki, Otrzeźwiło 
go dopiero 
błyskawiczne cięcie – ale wtedy było już za późno. Wrzasnął i rzucił się na 
napastnika, ale 
szpada Wentyarda zanurzyła się już głęboko w jego trzewiach. Anglik odskoczył i 
zadawał 
kolejne ciosy pod i nad tarczą, wbijając mu ostrze w pachwinę i w gardło. 
Czarnoskóry zachwiał 
się, opuścił ręce, tarcza i dzida potoczyły się na podłogę, a on bezwładnie 
zwalił się na nie.
Wentyard odwrócił się i spojrzał na toczącą się obok walkę – w świetle księżyca 
dwa 
olbrzymy, biały i czarny, zmagały się ze sobą, krzyżując kord i dzidę.
Bigomba, sprytniejszy niż jego kompan, nie dał się oszołomić szybkim atakiem 
białego 
człowieka. Natychmiast obudził się w nim instynkt walki – nie wycofał się, lecz 
na uniesioną 
w górę tarczę przyjął spadający cios korda i odparował go wściekłym pchnięciem. 
Z szyi 
Irlandczyka trysnęła krew.
Walczyli teraz w ponurej ciszy. Wentyard kręcił się koło nich, nie mogąc wejść 
do walki, 
w obawie, by nie zranić Vulmei. Obaj poruszali się z szybkością tygrysów. Czarny 
człowiek 
górował nad białym wzrostem, ale nawet jego doskonała budowa nie mogła przyćmić 
potężnych 
kształtów pirata. W świetle księżyca wspaniałe mięśnie walczących prężyły się, 
falowały 
i wyginały w nadludzkim wysiłku. Bitwa ta wprawiłaby w największe oszołomienie 
każdego, kto 
próbowałby śledzić jej tok.
Pirat z ledwością unikał ciosów wielkiej dzidy, a Bigomba tarczą odpierał 
uderzenia, które 
niechybnie rozerwałyby go na kawałki. Vulmea nie miał żadnej osłony – życie 
ratowały mu 
szybkość i siła. Ale musiał bez chwili wytchnienia napierać, wymykać się 
dzikusowi albo 
odparowywać szpadą uderzenia jego dzidy. Wymierzał cios za ciosem, rozrywając 
obciągającą 
tarczę skórę bawoła na strzępy, aż z osłony Negra została tylko drewniana rama. 
Teraz jego kord 
mógł zadać szybkie jak błyskawica cięcie, od którego z piersi czarnego trysnęła 
krew.
Bigomba za ryczał jak zraniony lew – i jak zraniony lew rzucił się na 
przeciwnika. Cisnął 
resztkami tarczy w głowę Vulmei, a całym ciałem poszedł za ciosem dzidy 
wymierzonej w pierś 
Irlandczyka. Mięśnie jego ramienia napięły się igranie wytrzymałości i Wentyard 
aż krzyknął, 
nie mogąc wierzyć, że Vulmea umknął temu morderczemu pchnięciu. Z szybkością 
błyskawicy 
zrobił unik – pochylił się, odskoczył i kiedy tuż pod jego pachą świsnęła dzida, 
zadał cios 
pozbawionemu osłony przeciwnikowi. W świetle księżyca zalśniła stal i dał się 
słyszeć 
odrażający chrzęst kości. Bigomba zwalił się jak kłoda i leżał martwy, z 
odrąbaną od ciała głową.
Vulmea cofnął się, ciężko dysząc. Pod jego podartą koszulą falowała potężna 
pierś, a twarz 
oblewał mu pot. W końcu spotkał prawie równego sobie przeciwnika i cały drżał 
jeszcze po tym 
strasznym pojedynku.
– Musimy się stąd wydostać, zanim nadejdzie reszta – wysapał, podnosząc swoją 
część 
naszyjnika. – Tamten mniejszy korytarz musi prowadzić na zewnątrz, ale są tam te 
czarnuchy, 
a my nie mamy nawet pochodni. Spróbujmy tymi drzwiami. Może się uda.
Stare wrota były gnijącą masą potrzaskanych kasetonów W zardzewiałych 
miedzianych 
obręczy. Kiedy Vulmea naparł na nie swym silnym ramieniem, popękały w kilku 
miejscach. 
Przez szczeliny wpadło świeże powietrze i wilgotny odór pobliskiej rzeczki. 
Kiedy cofnął się, by 
ponowić próbę staranowania drzwi, dobiegł go chór dzikich wrzasków. Warknął i 
jak złapany 
w sidła wilk. W tunelu zabrzmiał tupot bosych stóp, rozbłysły pochodnie, a od 
sklepionego sufitu 
odbiło się echo wściekłych okrzyków. Oczom białych ukazał się tłum dzikich 
twarzy 
i połyskujące w świetle pochodni dzidy. Byli już blisko. Kiedy szli tunelem, 
usłyszeli 
i zrozumieli odgłosy walki, a teraz, widząc już swoich wrogów, puścili się 
pędem, wyjąc jak 
wilki.
– Wyłamuj drzwi! Szybko! – krzyknął Wentyard.
– Nie ma czasu – warknął Vulmea. – Dopadną nas, zanim się przedostaniemy. Tu 
podejmiemy walkę.
Przebiegli przez komnatę, by zaskoczyć ich, zanim wyjdą z wąskiego korytarza. 
Anglika 
ogarnęła rozpacz i w przypływie bezsilnej wściekłości wyrzucił swój kawałek 
naszyjnika. 
Odpędził bezbolesną myśl o tych, które czekają na niego w Anglii i zajął miejsce 
przy drzwiach, 
u boku pirata.
Na widok tak bliskich już ofiar, nadchodzący wojownicy zaczęli wyć jeszcze 
głośniej. 
W świetle pochodni błyskały ostrza dzid – aż nagle we wrzawę wdarł się nowy, 
dziwny dźwięk. 
Pierwsi wojownicy dotarli już prawie do miejsca, gdzie od tunelu odchodził 
boczny korytarz, 
kiedy nagle wypadła z niego jakaś miotająca się rozpaczliwie postać. Był to 
jeden z czarnych 
zwiadowców. Za nim wynurzył się ociekający krwią potwór. Nadszedł czas zemsty 
olbrzymiego 
węża.
Zanim zdążyli zorientować się, co się dzieje, był już między nimi. Krzyki 
nienawiści 
przerodziły się w przerażające wycie i w jednej chwili rozpętało się piekło. 
Cały tunel zmienił się 
w kłębowisko czarnych ciał, między którymi skręcała się i prześlizgiwała ohydna 
powyginana 
spirala z trójkątną, drgającą i miotającą straszliwe ciosy głową. Pochodnie 
roztrzaskiwały się 
o ściany wzniecając snopy iskier. Mordercze zwoje usidliły jednego z wojowników 
w jednej 
sekundzie gruchocząc mu kości. Ale bestia na tym nie poprzestawała. Wielkim łbem 
i potężnym, 
zamaszystym ogonem powalała wszystkich na podłogę i rozgniatała o ściany. W 
ogromnym, 
śmiertelnie zranionym wężu wyzwoliła się jakaś potworna przedagonalna siła, 
która kazała mu ze 
ślepą furią niszczyć wszystko, co znajdowało się w jej zasięgu.
Ci, którym udało się przeżyć, z krzykiem rzucali się do ucieczki, pozostawiając 
za sobą 
bezwładne, zmasakrowane ciała swych towarzyszy. Wąż oderwał się od swoich 
martwych ofiar 
i z zadziwiającą szybkością popełzł za tymi, którzy próbowali mu umknąć. 
Uciekinierzy i ich 
oprawca zniknął ciemnościach, znacząc swoją drogę cichnącymi w oddali krzykami.
– Boże! – Wentyard drżącą ręką otarł czoło. – To mogło się przydarzyć nam!
– Ci, którzy zeszli korytarzem musieli na niego nadepnąć, gdy leżał w 
ciemnościach – 
mruknął Vulmea. – Pewnie się zmęczył tą ucieczką. Albo wiedział, że jest 
śmiertelnie ranny 
i zawrócił, żeby przed śmiercią jeszcze kogoś zabić. Będzie ich ścigał, aż 
wszystkich zamorduje, 
albo sam zdechnie. Jak już wydostaną się na otwartą przestrzeń, mogą rzucić się 
na niego 
i zadźgać go dzidami. Podnieś swój kawałek naszyjnika. Jeszcze raz spróbuję 
ruszyć te drzwi. 
Musiał z całej siły naprężyć swe mocne ramiona, zanim wreszcie drzwi ustąpiły. 
Wpadło przez 
nie świeże, wilgotne powietrze, choć nadal wszystko pogrążone było w 
ciemnościach. Vulmea 
bez wahania ruszył naprzód, a Wentyard podążył za nim. Po kilku jardach wąski 
korytarz skręcił 
ostro w lewo i wyszli na nieco szersze przejście, przesiąknięte znajomym już 
odurzającym 
smrodem, który znów przyprawił Wentyarda o dreszcze.
– Wąż prześlizgiwał się tędy – powiedział Vulmea. – To pewnie korytarz, który 
odchodzi od 
tunelu z drugiej strony tej komnaty z bożkiem. Pod tymi skałami musi być cała 
sieć podziemnych 
pomieszczeń i tuneli. Ciekawe, co byśmy znaleźli, gdybyśmy tak je wszystkie 
przeszukali.
Wentyard absolutnie nie był tego ciekaw, a w chwilę potem aż podskoczył z 
przerażenia, 
kiedy Vulmea warknął niespodziewanie:
– Spójrz tam!
– Gdzie? Jak można patrzeć gdziekolwiek, kiedy jest zupełnie ciemno?!
– Tam z przodu, do cholery! Z drugiej strony tego tunelu widać jakieś światło.
– Masz lepsze oczy, niż ja – mruknął Wentyard, ale podążył za piratem z nowym 
zapałem. 
Wkrótce i on dostrzegł maleńką szarą plamkę, która wyglądała jakby była osadzona 
w czarnej 
ścianie. Potem Anglikowi wydawało się, że przeszli dobre kilka mil, choć w 
rzeczywistości nie 
było tak daleko – ale plamka powiększała się bardzo wolno. Wreszcie wychylili 
głowy przez 
okrągły obrośnięty winoroślą otwór i zobaczyli gwiazdy odbijające się w czarnych 
wodach 
ponurej rzeczki, która płynęła poniżej.
– To właśnie tędy wchodził i wychodził – wysapał Vulmea.
Tunel otwierał się na urwisty brzeg, a niżej widać było wąski pas plaży, która 
pewnie istniała 
tylko w suchej porze. Zeskoczyli na nią i spojrzeli na zbitą ścianę otaczającej 
rzekę dżungli.
– Gdzie jesteśmy? – zapytał bezradnie Wentyard. Zupełnie już stracił orientację.
– Poniżej zbocza – odparł Vulmea, – a to oznacza, że jesteśmy poza kordonem, 
którym 
Indianie otoczyli skały. Wybrzeże jest w tamtym kierunku. Chodź!
* * *
Słońce wisiało wysoko nad zachodnim horyzontem, kiedy dwaj mężczyźni wyszli 
z okalającej plażę dżungli i ujrzeli przed sobą małą zatoczkę.
Vulmea zatrzymał się w cieniu drzew.
– Twój statek – stoi na kotwicach tam, gdzie go zostawiliśmy. Pozostało ci tylko 
zawołać, 
żeby przysłali po ciebie łódkę i na tym twoja przygoda się kończy.
Wentyard spojrzał na swego towarzysza. Anglik był cały posiniaczony i podrapany. 
Ubranie 
miał w strzępach. Trudno było w nim rozpoznać schludnego kapitana 
„Nieustraszonej”. Ale 
zmiana nie polegała jedynie na jego wyglądzie – była znacznie głębsza. Stał się 
zupełnie innym 
człowiekiem niż ten, który prowadził swego więźnia na brzeg w pogoni za 
mitycznym skarbem.
– A co z tobą? Mam u ciebie dług, którego nigdy...
– Nic mi nie jesteś winien – przerwał mu Vulmea. – Nie ufam ci, Wentyard.
Anglik wykrzywił twarz, jakby przeszył go ból. Vulmea nie zdawał sobie sprawy, 
że była to 
najokrutniejsza rzecz, jaką mógł powiedzieć. Wcale nie zamierzał być okrutny – 
mówił po prostu 
to, co myślał i nie przyszło mu do głowy, że w ten sposób mógł tak strasznie 
zranić Anglika.
– Czy myślisz, że po tym wszystkim mógłbym zrobić ci coś złego? – wykrzyknął 
Wentyard. 
– Nie ważne, czy jesteś piratem, czy nie. Nigdy nie mógłbym...
– Teraz jesteś wdzięczny i pełen miłości bliźniego -; odparł Vulmea ze słabym 
uśmiechem. – 
Ale gdy poczujesz pokład pod stopami, możesz zmienić zdanie. John Wentyard 
zagubiony 
w dżungli, to jeden człowiek. Kapitan Wentyard na pokładzie wojennego okrętu 
swego króla, to 
zupełnie ktoś inny.
– Przysięgam... – zaczął Wentyard z desperacją, i nagle przerwał, zdając sobie 
sprawę 
z bezskuteczności swego protestu. Z nieomal fizycznym bólem przypomniał sobie, 
że człowiek 
nigdy nie może uciec konsekwencjom zła, które wyrządził, nawet jeśli jego ofiara 
mu wybaczy. 
Jego karą była teraz niemożność przekonania Vulmei o swej uczciwości i to raniło 
go bardziej, 
niż mogłoby się zdawać Irlandczykowi. Ale nie miał prawa oczekiwać od Vulmei, że 
ten mu 
zaufa. W tej chwili nienawidził siebie za to, kim był i za tę kołtuńską 
arogancję, która kazała mu 
bezlitośnie deptać tych, którzy wypadli poza zaklęty krąg jego aprobaty. Niczego 
teraz bardziej 
nie pragnął, niż mocnego uścisku dłoni człowieka, który tak nieugięcie walczył i 
nadstawiał za 
niego karku. Ale wiedział, że na ten uścisk nie zasługuje.
– Nie możesz tu zostać! – zaprotestował słabo.
– Indianie nigdy nie przychodzą na to wybrzeże – odparł Vulmea. – A Cimarronów 
się nie 
boję. Nie martw się o mnie – zaśmiał się znowu na myśl o tym, że ktoś troszczy 
się o jego 
bezpieczeństwo. – Żyłem już nie raz w dżungli. Nie jestem jedynym piratem na 
tych morzach. 
Mamy tu w pobliżu miejsce spotkań, o którym nie wiesz. Z łatwością mogę tam 
dotrzeć. Będę 
z powrotem na oceanie, na własnym statku i z własną załogą. Jeszcze nie raz o 
mnie usłyszysz.
Odwrócił się zwinnie i zniknął między liśćmi, pozostawiając patrzącego za nim 
bezradnie 
Wentyarda. Z jego ręki zwisał złoty naszyjnik.
Wyspa pirackiego przeznaczenia
Dzień pierwszy
Przybijający właśnie do brzegu długi, niski okręt wyglądał nieprzyjaźnie. Leżąc 
w pobliżu, 
w mojej kryjówce, cieszyłem się, że zdecydowałem się nie wychodzić mu na 
powitanie. 
Rozwaga skłoniła mnie do tego, by się ukryć i nie zdradzać swojej obecności, 
zanim nie przyjrzę 
się bliżej jego załodze i teraz dziękowałem za to mojej wrodzonej 
podejrzliwości. To były 
niespokojne czasy i różne dziwne okręty pojawiały się na Karaibach.
Właściwie wszystko dookoła wyglądało cicho i normalnie. Kucnąłem wśród 
zielonych, 
pachnących krzaków obrastających schodzące na rozległą plażę zbocze. Wszędzie 
rosły wysokie, 
szumiące drzewa. Poniżej, na wybrzeżu, o biały piasek uderzały turkusowe fale, a 
nade mną 
rozpościerało się bajecznie błękitne niebo. Ale w zatoce, przyczajony jak żmija 
w ukwieconym 
ogrodzie, stał na kotwicy ponury, czarny okręt.
Niechlujny, zaniedbany takielunek nie świadczył bynajmniej o sumiennej załodze, 
czy 
dobrym kapitanie. Niebawem nad wodą dały się słyszeć ochrypłe głosy i zobaczyłem 
jak potężny 
typek gramoli się niezdarnie na nadburcie, unosi coś do ust, a później wyrzuca 
to za burtę.
Po chwili załoga opuściła na wodę załadowaną po brzegi ludźmi szalupę. Kiedy 
marynarze 
przysiedli do wioseł i zaczęli oddalać się od statku, dobiegły mnie przeplatane 
przekleństwami 
okrzyki, dalekie jeszcze i niewyraźne.
Przywarłem do ziemi, żałując że nie mam przy sobie lunety, by móc odczytać nazwę 
statku. 
Szalupa zbliżała się już do plaży. Było na niej ośmiu ludzi: siedmiu potężnych, 
gburowatych 
typków i jeden chudy wystrojony fircyk w zawadiacko powyginanym kapeluszu. Ten 
nawet nie 
dotknął wiosła. Teraz, kiedy byli już blisko zorientowałem się, że kłócą się o 
coś.
Wszystkich siedmiu wrzeszczało na dryblasa, który nawet jeśli decydował się na 
odpowiedź, 
mówił tak cicho, że nic nie mogłem usłyszeć.
Łódka pokonała przybrzeżną falę i zatrzymała się na plaży. Zwalisty, owłosiony 
opryszek na 
dziobie podniósł się i rzucił na lalusia, który wyszedł mu na przeciw. 
Dostrzegłem błysk stali 
i usłyszałem krzyk tego większego. W jednej sekundzie chudzielec zeskoczył 
zwinnie na brzeg 
i pognał co sił w nogach przez mokry piasek w głąb lądu. Pozostałe zbiry rzuciły 
się w pogoń za 
uciekającym, wrzeszcząc i wymachując bronią. Ten, który rozpoczął burdę, 
zatrzymał się na 
chwilę, by przycumować szalupę, a potem podjął pogoń wykrzykując tubalnym głosem 
straszliwe przekleństwa. Z twarzy kapała mu krew.
Kiedy dotarli do pierwszych drzew, strojniś w wymyślnym kapeluszu miał nad nimi 
kilka 
kroków przewagi. Błyskawicznie zniknął w zaroślach, a reszta pognała za nim. 
Przez moment 
słyszałem jeszcze odgłosy pogoni, a po chwili wszystko ucichło.
Spojrzałem znów na statek. Stał z wydętymi żaglami, a po pokładzie kręcili się 
ludzie. 
Zobaczyłem, jak wciągnęli kotwicę na pokład i okręt zaczął się oddalać, a na 
wietrze załopotała 
piracka bandera – „Jolly Roger”. Szczerze mówiąc tego właśnie się spodziewałem.
Ostrożnie, na czworakach przedarłem się przez krzaki i wstałem. Teraz ogarnęło 
mnie 
przygnębienie – kiedy na horyzoncie zobaczyłem żagiel, pomyślałem, że się w 
końcu stąd 
wydostanę. Ale zamiast oczekiwanej pomocy, statek wypluł z siebie na wyspę ośmiu 
bandytów, 
żebym się musiał z nimi użerać.
Kompletnie załamany, wolno ruszyłem przez las. Najwyraźniej w świecie, korsarze 
zdradzili 
swoich kamratów, co nie było zresztą niczym niezwykłym wśród tych przeklętych 
Braci Oceanu.
Nie wiedziałem co robić. Nie miałem broni, a przeczuwałem, że te zbiry wezmą 
mnie za 
wroga, którym w istocie byłem dla takich jak oni. Aż mnie skręcało na myśl o 
tym, że będę 
musiał się kryć przed nimi, ale nie pozostawało mi nic innego. Nie, nie wierzę, 
żebym miał takie 
szczęście, żeby mnie w końcu nie dorwali.
Rozmyślając nad tym, zapuściłem się dobry kawałek w głąb lądu, ale po piratach 
nie było 
śladu. W końcu dotarłem do małej polanki. Dookoła rosły wysokie, soczyście 
zielone drzewa. 
W ich gałęziach ćwierkały małe, egzotycznie upierzone ptaszki. Powietrze 
przesycone było 
piżmowym zapachem tropikalnej roślinności i odorem krwi. Na polanie leżał zabity 
człowiek.
Martwymi oczami patrzył w niebo. Jego marynarska koszula przesiąknięta była 
krwią, 
spływającą z zadanej w serce rany. Był z pewnością członkiem Bractwa Czerwonych 
Mścicieli. 
Wyglądał na obdartusa, ale na palcu lśnił mu wielki rubin, a usmolone spodnie 
podtrzymywała 
kosztowna, jedwabna szarfa, za którą zatknięte były dwie skałkówki. Obok jego 
ręki leżał 
porzucony kord.
Tak, to była broń w sam raz dla mnie. A więc zabrałem pistolety – jak się 
okazało były 
naładowane – wsadziłem je sobie za pas i podniosłem kord. Zabity nie będzie już 
nigdy 
potrzebował broni – ja natomiast z pewnością tak, i to wkrótce.
Kiedy właśnie odwróciłem się by odejść, usłyszałem czyjś cichy, szyderczy 
śmiech. Przede 
mną stał laluś z szalupy. W rzeczywistości był drobniejszy, niż myślałem, ale 
wyglądał na 
gibkiego i zwinnego. Na zgrabnych nogach miał buty z porządnej, hiszpańskiej 
skóry i obcisłe 
irchowe bryczesy. Jego smukłą talię opasywała purpurowa szarfa ozdobiona na 
końcach 
kutasikami i kółeczkami. Zza niej sterczały srebrne kolby dwóch pistoletów. Jego 
błękitny 
płaszcz z szerokimi połami i złotymi guzikami był rozpięty i odsłaniał strojną 
falbankami 
i koronkami koszulę. Spod zawadiacko przechylonego, wymyślnego kapelusza, 
spływały złociste 
włosy.
– Na tron szatana! – powiedział modniś. – Przeoczyłeś pierścień z rubinem!
I wtedy pierwszy raz spojrzałem na jego twarz. Była pociągła, delikatna, z 
kpiąco wydętymi 
czerwonymi wargami i roztańczonymi wielkimi, szarymi oczami. Nagle uświadomiłem 
sobie, że 
patrzę na kobietę, a nie na mężczyznę. Jedną rękę w zawadiackim geście oparła na 
biodrze, 
a w drugiej trzymała długi, ozdobnie rzeźbiony rapier. Z obrzydzeniem 
dostrzegłem ślad krwi na 
jego ostrzu.
– No, odezwij się! – krzyknęła niecierpliwie. – Nie wstyd ci, że złapałam cię na 
gorącym 
uczynku?
Teraz już rozumiem, że nie mogłem wzbudzić w niej szacunku – bosy, ubrany tylko 
w marynarskie, poplamione, wypłowiałe pantalony. Ale wtedy jej drwiący ton 
rozbudził we mnie 
wściekłość.
– Jeżeli już mam tłumaczyć się z tego, że obrabowałem tego trupa, to może 
najpierw 
usłyszałbym co ma do powiedzenia ten, kto go zabił – powiedziałem odzyskując 
głos.
– Ha, więc to wszystko przeze mnie? – zaśmiała się szorstko. – Do wszystkich 
diabłów, 
gdybym miała spowiadać się ze wszystkiego, co zrobiłam, byłaby to długa i nużąca 
opowieść.
Zatkało mnie.
– Człowiek nigdy nie przestaje się uczyć – powiedziałem. – Nigdy nie myślałem, 
że spotkam 
kobietę, która lubuje się w mordowaniu z zimną krwią.
– Z zimną krwią, powiedziałeś – wybuchnęła. – To, co mam stać i dać się zarżnąć 
jak 
bezbronna owca?
– Gdybyś wybrała normalne życie, jakie przystoi kobiecie, nie musiałabyś sama 
zabijać ani 
narażać się na śmierć – odparłem, wyprowadzony z równowagi. I za chwilę 
pożałowałem tych 
słów, bo zaczęło mi świtać, kim jest ta dziewczyna.
– No, no, panie przemądrzalski – prychnęła, a w jej oczach pojawił się 
niebezpieczny błysk. 
– Więc myślisz, że jestem zbójem! A kimże ty jesteś, jeśli wolno spytać? Co 
robisz na tej 
zapomnianej przez Boga i ludzi wyspie, i dlaczego przyszedłeś z dżungli, żeby 
okraść trupa?
– Nazywam się Stephen Harmer, byłem marynarzem na „Błękitnej Hrabinie”. Jestem 
kupcem z Virginii. Siedem dni temu w ładowni statku wybuchł pożar i cały okręt 
spłonął. 
Wszyscy marynarze z wyjątkiem mnie zginęli. Dryfowałem na pokrywie luku aż morze 
wyrzuciło mnie na tę wyspę.
Kiedy ciągnąłem mą opowieść, dziewczyna mierzyła mnie zamyślonym i lekko kpiącym 
spojrzeniem, jakby wątpiąc w prawdziwość moich słów.
– Co do kradzieży – dodałem, – to chyba zrozumiałe, że nie chciałem być 
bezbronny, kiedy 
na wyspie pojawili się zbóje.
– Mnie z nimi nie mieszaj – powiedziała opryskliwie i dodała porywczo. – Czy 
wiesz, kim 
jestem?
– Jest tylko jedno imię, które możesz nosić, biorąc pod uwagę twój strój i 
mordercze zapędy.
– To znaczy...?
– Helen Tavrel.
– Chylę głowę przed twoją intuicją – powiedziała drwiąco, – bo nie przypominam 
sobie, 
żebyśmy się kiedykolwiek poznali.
– Nie ma takiego, który żegluje po Siedmiu Morzach i nie słyszałby o Helen 
Tavrel. Z tego 
co wiem, jest ona jedyną kobietą-piratem, pływającą po Karaibach.
– A więc lubisz słuchać, co opowiadają żeglarze? Jeżeli tak, to powiedz mi co o 
mnie mówią.
– Że jesteś najbardziej zuchwałą i bezlitosną istotą, jaka kiedykolwiek stąpała 
po pokładzie, 
zamieniwszy spódnicę na bryczesy – odpowiedziałem szczerze.
W jej oczach pojawił się niebezpieczny błysk. Końcem szpady ze złością ścięła 
rosnący obok 
kwiatek.
– Czy to wszystko, co mówią?
– Mówią jeszcze, że choć uprawiasz tak nikczemny i krwawy proceder, nie ma 
takiego 
mężczyzny, który mógłby przysiąc, że cię pocałował.
To chyba jej się spodobało, bo na jej ustach pojawił się uśmiech.
– A czy ty w to wierzysz?
– Tak – odpowiedziałem śmiało, – choć niech mnie piekło pochłonie, jeśli 
widziałem usta 
bardziej się do tego nadające.
I powiem szczerze, że niezwykła uroda tej dziewczyny poruszyła moje zmysły, 
które od 
miesięcy nie miały do czynienia z żadną kobietą. Serce mi zaczęło mięknąć, ale 
otrzeźwił mnie 
widok leżącego u mych stóp trupa. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, 
przekrzywiła głowę, 
jakby czegoś nasłuchując.
– Chodź! – krzyknęła. – Wydaje mi się, że słyszę Gowera i jego bandę! Jeśli na 
tej przeklętej 
wyspie jest jakieś miejsce, gdzie można się ukryć, zaprowadź mnie tam, bo 
inaczej zabiją nas 
oboje!
Nie mogłem narazić jej na niebezpieczeństwo, więc pociągnąłem ją za sobą i 
ruszyliśmy 
przez las. Kierowałem się na południe wyspy, idąc szybko, ale ostrożnie, a 
dziewczyna podążała 
za mną bezgłośnie jak indiański zwiadowca. Dookoła nas fruwały kolorowe motyle, 
a wysoko, 
wśród gęstych drzew śpiewały barwnie upierzone ptaki. Ale w powietrzu czuć było 
napięcie, 
jakby z nadejściem piratów całą wyspę owiała mgła śmierci.
Zarośla stawały się coraz rzadsze i wkrótce teren zaczął się wznosić, 
przechodząc w końcu 
w plątaninę wąwozów i urwistych skał. Przedzieraliśmy się przez nie, a zwinność 
dziewczyny 
przeszła moje wszelkie oczekiwania. Skakała i wspinała się jak kozica i nawet 
ja, który 
większość życia spędziłem poruszając się po najmniej dostępnych częściach 
statku, nie mogłem 
się z nią równać.
W końcu dotarliśmy na południowy stok niewysokiego wzgórza. U jego stóp szemrał 
kryształowo czysty strumyk. Jego brzegi wyznaczały paski białego piachu, na 
które wdzierała się 
bujna, falująca zielenią roślinność. Dalej, za tą wąską zarośniętą przestrzenią, 
wznosiły się 
wyższe, skierowane na północ skały i wszystko razem tworzyło głęboki jar.
– Musimy tędy zejść – powiedziałem, wskazując zbocze, na którym staliśmy. – 
Pozwól, że ci 
pomogę...
Lecz ona pogardliwie potrząsnęła głową, zniknęła za krawędzią skały i już 
schodziła szybko, 
przytrzymując się długich, ciężkich pnączy, porastających wzgórze. Ruszyłem za 
nią, ale po 
chwili zatrzymałem się bo zauważyłem, że w zaroślach przy strumieniu coś się 
poruszyło. 
Krzyknąłem ostrzegawczo. Dziewczyna spojrzała w górę, i wtedy uschnięte pnącze 
urwało się, 
a ona z impetem runęła na ziemię. Nie poleciała daleko i na szczęście upadła na 
miękki piasek. 
Ale zanim się pozbierała, z gęstwiny wyłonił się potężny pirat i rzucił na nią.
Przemknęła mi przed oczami jego obwiązana chustką głowa, wykrzywiona zarośnięta 
twarz 
i uzbrojone w kord muskularne ramię. Nie miała czasu, by dobyć szpady czy 
pistoletu. Korsarz 
runął na nią jak cień śmierci, wymierzając cios kordem. Wtedy ja wyciągnąłem 
pistolet 
i wypaliłem na oślep. Napastnik zatoczył się, machnął jeszcze wściekle kordem i 
bezgłośnie 
upadł twarzą w piasek. Ostrze minęło dziewczynę tylko o kilka cali, strącając 
jej z głowy 
wymyślny kapelusz.
Szybko zbiegłem ze zbocza i stanąłem nad ciałem korsarza. Właściwie nie miałem 
zamiaru 
go zabijać, ale nie żałowałem, że tak się stało. Niezależnie od tego, czy 
dziewczyna zasługiwała 
na to, by uratować jej życie – w co zresztą wątpiłem – i tak zrobiłem dobry 
uczynek, 
oczyszczając morze z przynajmniej jednego z grasującym po nim wilków.
Helen otrzepywała ubranie, klnąc pod nosem nad zniszczonym kapeluszem.
– Chodź! – powiedziałem ze zniecierpliwieniem. – Masz szczęście, że ci nie 
rozpłatał 
czaszki. Uciekajmy szybko, zanim przybędą tu jego kamraci, którzy pewnie 
usłyszeli strzał.
– Niezła robota – powiedziała, ruszając za mną. – Trafiłeś go prosto w głowę. 
Nawet ja bym 
tego lepiej nie zrobiła.
– Chyba sam diabeł prowadził tę kulę – odpowiedziałem ze złością, bo brak serca 
jest 
według mnie najgorszą wadą u kobiety.
– Nie miałem czasu wycelować – gdybym go miał, być może w ogóle bym nie 
wystrzelił.
To ją uciszyło i nie odezwała się słowem, dopóki nie doszliśmy do przeciwległych 
skał. 
Pokonaliśmy kamienistą płaszczyznę, leżącą u ich stóp i dotarliśmy do małego 
wodospadu, 
którego wody łączyły się ze strumykiem w jarze.
– Za tym wodospadem znajduje się jaskinia – powiedziałem, przekrzykując huk 
wody. – 
Odkryłem ją przypadkiem parę dni temu. Idź za mną.
Mówiąc to, wszedłem do utworzonego przez wodospad baseniku i z pochyloną głową 
przedarłem się przez spadającą ścianę wody. Dziewczyna szła tuż przy mnie. 
Znaleźliśmy się 
w wąskiej, ciemnej jaskini, której koniec ginął w głębi czarnych skał. Przez 
srebrną strugę wody 
wpadało do niej słabe światło. To była kryjówka, do której zmierzałem, kiedy 
natknąłem się na 
dziewczynę.
* * *
Ruszyliśmy w głąb jaskini, aż ucichł huk wodospadu i było tak ciemno, że twarz 
dziewczyny 
wyglądała jak rzadkiej piękności biały kwiat.
– Niech to diabli! – powiedziała, strzepując wodę z płaszcza swym wymyślnym 
kapeluszem. 
– Prowadzasz mnie po jakichś przeklętych zakamarkach, panie Harmer. Najpierw 
upadłam 
w piach i ubrudziłam ubranie, a teraz mam wszystko mokre. Myślisz, że Gower i 
jego banda, 
zaalarmowani strzałem, nie pójdą za nami i nie wytropią nas po śladach?
– Na pewno pójdą – odparłem. – Ale będą w stanie wytropić nas tylko do skały, bo 
potem 
szliśmy kawał drogi po kamieniach, a na nich nie widać śladów. Nie będą 
wiedzieli czy 
poszliśmy w górę, w dół, czy gdzie. Nie mają prawie żadnych szans, żeby znaleźć 
tę jaskinię. 
W każdym razie jest to najbezpieczniejsza kryjówka na wyspie.
– Czy nadal żałujesz, że Dick Comrel mnie nie zabił? – zapytała.
– Jak by się nie nazywał, to był przeklętym piratem – odpowiedziałem. – Nie, ty 
jesteś zbyt 
piękna by tak ginąć, nawet jeśli masz tyle na sumieniu.
– Twoje komplementy osładzają nieco twe oskarżenia, lecz oskarżenia ujmują 
słodycz 
komplementom. Czy ty rzeczywiście mnie nienawidzisz?
– Nie, nie ciebie, lecz tego, czym się parasz. Gdybyś wybrała sobie inną drogę 
życia, patrząc 
na ciebie odczuwałbym tylko niezmąconą radość.
– Na Boga! – powiedziała. – Ale z ciebie dziwny typ. Raz mówisz jak dworzanin, a 
raz jak 
kapelan, ciągle co innego... a co tak naprawdę czujesz?
– Z jednej strony jestem tobą zafascynowany, a z drugiej czuję do ciebie odrazę 
– 
odpowiedziałem. Jej bliskość sprawiała, że działo się ze mną coś dziwnego. – 
Pociągasz mnie 
jako kobieta, lecz jako pirat budzisz we mnie wstręt. A tak naprawdę to jesteś 
potworem, jak ta 
legendarna Lilith z twarzą pięknej dziewki i ciałem węża.
W ciemnościach rozległ się jej cichy, perlisty, szyderczy śmiech.
– No, no, panie kwakrze. Ocaliłeś mi życie i choć wydaje mi się, że tego 
żałujesz, nie 
przebiję cię szpadą, a mam na to ogromną ochotę. Bo bardzo nie spodobało mi się 
to, co 
powiedziałeś. Zastanawiasz się pewnie, jak się tu znalazłam.
– Ci z Czerwonego Bractwa są jak głodne wilki i grasują wszędzie. Nie słyszałem 
o takiej 
wyspie na Oceanie, na której nie postawiłby swej przeklętej stopy. A więc wasz 
widok na tej 
wyspie wcale mnie nie zdziwił. Ani to, że porzucili was tutaj wasi kamraci.
– Porzucili? John Gower porzucony przez jego własną załogę? To nie tak, 
przyjacielu. 
Statek, na którym tu przypłynęłam to „Czarny Jeździec”, należący do Bractwa 
Mścicieli: 
Popłynął, żeby napaść na hiszpańskich kupców i za dwa tygodnie tu wróci – 
zmarszczyła brwi. – 
Niech będzie przeklęty dzień, w którym weszłam na jego pokład... w życiu nie 
spotkałam tak 
łajdackiej i tchórzliwej załogi. Mój poprzedni kapitan, Roger O’Farrel stracił 
swój statek, więc 
dołączyłam do tej świni – Gowera. Wczoraj zmusił mnie, abym zeszła z nim na 
brzeg, a ja po 
drodze powiedziałam co myślę o nim i jego tchórzliwych bandziorach. Niezbyt im 
się to 
podobało i ryczeli na mnie jak wściekłe byki, ale nie odważyli się zaczynać 
walki w szalupie, bo 
wszyscy moglibyśmy stać się żerem dla rekinów. Więc kiedy tylko przybiliśmy do 
brzegu, 
zgrabnym cięciem rapiera ozdobiłam małpią gębę tego łajdaka, uciekłam mu i 
schowałam się. 
Ale miałam pecha i natknęłam się na jednego z nich. Rzucił się na mnie, chcąc 
pchnąć mnie 
szpadą, ale udało mi się odparować cios i zgrabnie dźgnęłam go w serce. A potem 
przyszedłeś ty, 
wyrocznio prawa... A resztę już znasz. Musieli rozbiec się po całej wyspie, 
sądząc po naszym 
spotkaniu z Comrelem.
– Może powinnam ci jeszcze wyjaśnić, dlaczego John Gower wziął ze sobą siedmiu 
ludzi 
i zszedł na ląd. Czy kiedykolwiek słyszałeś o skarbie królestwa Mogar?
– Nie.
– Tak myślałam. Legenda głosi, że kiedy Hiszpanie po raz pierwszy przepłynęli 
ocean, 
natknęli się na wyspę – chylące się już ku upadkowi królestwo. Ludzie żyli tam w 
glinianych 
i drewnianych chatach na plaży, ale mieli wielką kamienną świątynię – 
pozostałość po jakiej 
zapomnianej, starej cywilizacji – w której znajdował się bezcenny skarb. 
Hiszpanie wybili 
tubylców, ale ci wcześniej ukryli klejnoty tak sprytnie, że nawet hiszpańskie 
nosy nie mogły ich 
wywąchać. Najeźdźcy torturami próbowali wydobyć z nich informacje, lecz 
wyspiarze umierali 
nie puszczając pary z ust. Tak więc Hiszpanie odpłynęli z pustymi rękoma, nie 
pozostawiając 
śladu po królestwie Mogar.
– Ocalała jedynie świątynia, której nie potrafili zniszczyć. Wyspa leży z dala 
od szlaków 
morskich i po pewnym czasie wszyscy o niej zapomnieli. Żyła tylko w opowieściach 
żeglarzy. 
Ci, którzy uwierzyli tym legendom i popłynęli tam, nie mogli nawet odnaleźć 
świątyni. Ale na tę 
wyprawę zaciągnął się do Johna Gowera człowiek, który zaklinał się, że był na 
wyspie i widział 
świątynię. Mówił, że przybił tu z francuskim korsarzem de Romberem, i że 
znaleźli budowlę, 
która dokładnie odpowiadała tej z legend. Ale zanim zaczęli szukać skarbu, na 
horyzoncie 
pojawił się jakiś okręt wojenny, więc rzucili się do ucieczki. Lecz nie uciekli 
daleko – stanęła im 
na drodze fregata i ogniem z armat zmiotła ich z powierzchni wody. Z załogi, 
która znalazła z de 
Romberem świątynię, ocalał tylko ten człowiek. Oczywiście nie zgodził się 
powiedzieć, gdzie to 
jest, ani narysować mapy, ale przystał na to, by za pokaźny udział w łupie 
poprowadzić tam 
Gowera. Kiedy dopłynęliśmy już do wyspy, Gower kazał swojemu zastępcy, Frankowi 
Markerowi, napaść na statek handlowy, o którym dowiedzieliśmy się parę dni temu, 
a sam zszedł 
na brzeg...
– Co? To znaczy, że...
– Tak. To właśnie na tej wyspie kwitło kiedyś królestwo Mogar i gdzieś w tych 
gąszczach 
znajduje się zapomniana świątynia ze skarbem, który gromadzili kolejni władcy.
– To brzmi jak marzenie pijanego pirata – powiedziałem niepewnie. – Dlaczego mi 
o tym 
mówisz?
– A dlaczego nie? – odparła po prostu. – Jedziemy na tym samym wózku, a poza tym 
masz 
u mnie dług wdzięczności. Być może uda się nam nawet znaleźć ten skarb, kto wie? 
Ten 
człowiek, który był tu z de Romberem na pewno nie poprowadzi Johna Gowera do 
świątyni, 
chyba że jako duch, bo był to Dick Comrel – ten, którego zabiłeś!
– Posłuchaj! – przez ciche szemranie wodospadu usłyszałem jakiś niewyraźny 
dźwięk.
* * *
Przeczołgałem się ostrożnie do zasłoniętego ścianą wody wejścia i wytężyłem 
wzrok, by 
dojrzeć coś przez lśniący strumień. Udało mi się dostrzec zamazane kształty 
stojących przy 
baseniku pięciu ludzi. Najwyższy wymachiwał dziko rękoma i jakby z oddali 
dobiegł mnie jego 
ochrypły głos.
Chociaż wiedziałem, że nie mogą mnie zobaczyć przez strugi wody zacząłem się 
cofać, 
kiedy nagle poczułem na ramieniu jedwabne loki. Dziewczyna, która przy czołgała 
się za mną, 
przystawiła mi usta do ucha, bym przez szum wody mógł usłyszeć jej szept:
– Ten z pociętą twarzą i dzikimi oczyma, to kapitan Gower ten chudy i ciemny, to 
Francuz la 
Costa ten z brodą, to Tom Bellefonte a dwaj pozostali, to Will Harbor i Mike 
Donler.
Słyszałem już kiedyś te nazwiska i wiedziałem, że mam przed sobą grupę 
najbardziej 
krwiożerczych i bezlitosnych istot, jakie kiedykolwiek stąpały po ziemi.
Stali tak przez chwilę wymachując rękami i mówiąc coś, czego nie mogłem 
dosłyszeć, aż 
wreszcie odwrócili się i ruszyli wzdłuż skały, znikając mi z oczu.
Kiedy znowu mogliśmy normalnie rozmawiać, dziewczyna powiedziała:
– Do licha! Jeszcze nie widziałam Gowera tak wściekłego! Będzie teraz musiał sam 
odnaleźć 
świątynię po tym, jak twoja kula roztrzaskała łeb Comrelowi. Świnia! Będzie 
żałował, że nie 
trzymał się ode mnie z daleka. Daję głowę, że Roger O’Farrel odpłaci mu za to, 
co mi zrobił, 
nawet jeśli ja nie dokonam zemsty.
– Za co chcesz się mścić? – zapytałem zaciekawiony.
– Za brak szacunku. Miał mnie traktować jak kobietę, a nie jak pierwszego 
lepszego 
korsarza. Kiedy postraszyłam go, że go zabiję, sklął mnie i zaprzysiągł, że 
pewnego dnia mnie 
poskromi – no i zmusił mnie, żebym zeszła na brzeg.
Ucichła na chwilę, ale zaraz odezwała się znowu:
– Na Boga! Czy już na zawsze zostaniemy w tej norze? Jestem głodna!
– Poczekaj tutaj – odparłem, – a ja wyjdę i przyniosę trochę dzikich owoców...
– Też mogą być, choć mam ochotę na coś więcej. Ma Zeusa! W szalupie jest chleb, 
solona 
wieprzowina i suszona wołowina. Ale mnie korci, żeby zrobić tam wypad i...
Od tygodnia nie miałem w ustach nic porządnego i na wspomnienie chleba i 
wołowiny 
pociekła mi ślinka, ale powiedziałem:
– Czyś ty oszalała? Po co nam kryjówka, jeśli oboje z niej wyjdziemy? Na pewno 
wpadniesz 
w ręce tych bandziorów.
– Nie, to najlepsza chwila, żeby się tam dostać – odparła wstając. – Nie próbuj 
mnie od tego 
odwieść, już się zdecydowałam. Widziałeś, że tych pięciu było razem, więc przy 
łodzi nie ma 
nikogo. Tamtych dwóch przecież nie żyje.
– Chyba, że ta piątka wróciła na plażę – rzekłem.
– Nie sądzę. Nadal pewnie mnie szukają. A jeśli nie, to ruszyli na poszukiwanie 
świątyni. 
Mówię ci, teraz jest najlepszy moment.
– Skoro jesteś już zdecydowana, to pozwól chociaż, żebym poszedł z tobą – 
odpowiedziałem 
i razem spuściliśmy się ze skały i przeszliśmy pod wodospadem.
Rozejrzałem się dookoła, oczekując nagłego ataku, ale w pobliżu nie było nikogo. 
Wokół 
panowała cisza, przerywana jedynie ochrypłym krzykiem jakiegoś ptaka. 
Sprawdziłem broń. 
Jeden z pistoletów zabitego korsarza był oczywiście pusty, a drugi miał 
zamoczoną spłonkę.
– Ja swoje owinęłam w jedwab – powiedziała Helen patrząc, co robię. – Masz, 
wysyp stary 
proch i załaduj na nowo.
Wręczyła mi wodoodporną rogową prochownicę z oddzielnymi przegródkami na proch 
i kule. Zrobiłem, jak mi kazała i osuszyłem broń liśćmi.
– Jestem prawdopodobnie najlepszym strzelcem na świecie – powiedziała skromnie, 
– ale 
moją prawdziwą miłością jest szpada.
Wyciągnęła rapier i przecięła nim powietrze.
– Wy, żeglarze, rzadko doceniacie wartość prostego ostrza – rzekła. – Spójrz 
tylko na ten 
swój niezgrabny kord. Zanim byś go zdążył unieść, mogłabym cię już przebić na 
wylot. Patrz!
Czubek jej ostrza nagle wystrzelił do góry i na ziemię opadł pukiel moich 
włosów.
– Uważaj z tym swoim szpikulcem – powiedziałem, nieco zmieszany. – Zachowaj te 
sztuczki 
dla swych wrogów. A jeśli chodzi o kord, to jest to właściwa broń dla uczciwego 
człowieka, 
któremu obce są te twoje wymyślne francuskie sztuczki.
– Roger O’Farrel zna wartość rapiera – odparła. – Dobrze by ci zrobiło, gdybyś 
zobaczył, jak 
tańczy mu w ręku i rozłupuje czaszki tym, którzy mu się sprzeciwiają.
– Chodźmy już – powiedziałem krótko, znów urażony jej bezwzględnością. I na 
dodatek 
jakoś dziwnie drażniło mnie to, że z takim zachwytem opowiada o czynach 
O’Farrela.
Szliśmy więc w ciszy przez jary i wąwozy, góry i lasy aż dotarliśmy do zbocza, 
które 
prowadziło na plażę. Wyjrzeliśmy zza krzaków i zobaczyliśmy nie strzeżoną przez 
nikogo 
szalupę.
Nic nie mąciło absolutnej ciszy, kiedy ostrożnie zeszliśmy na brzeg. Słońce, jak 
krwawa 
tarcza, wisiało nad zachodnim horyzontem. Zamilkły nawet buszujące wśród drzew 
ptaki. Ucichł 
wiatr i ani jeden listek nie zaszeleścił na gałęziach.
Doszliśmy do szalupy i błyskawicznie otworzyliśmy beczki, z których zabraliśmy 
chleb 
i wołowinę. Z pośpiechu i zdenerwowania drżały mi ręce, bo czułem, że ocieramy 
się o śmierć – 
byłem pewien, że piraci wrócą do łodzi przed zapadnięciem nocy, a słońce właśnie 
chyliło się ku 
zachodowi.
W chwili, kiedy przelatywała mi przez głowę ta myśl, usłyszałem krzyk, strzał i 
koło 
policzka świsnęła mi kula. W naszym kierunku biegli Mike Donler i Will Harbor, 
wygrażając 
nam i rzucając straszliwe przekleństwa. Wypadli na nas zza wysokich skał kawałek 
dalej i zanim 
zdążyliśmy złapać oddech, już nas mieli.
Donler rzucił się na mnie z płonącymi z wściekłości oczyma. W blasku 
zachodzącego słońca 
lśniły czerwono jego pas, pierścienie i ostrze korda. Spod rozpiętej koszuli 
ukazywała się 
owłosiona pierś, więc wycelowałem w nią i wystrzeliłem. Zatoczył się i ryknął 
jak zraniony 
bawół, ale miał jeszcze tyle sił, mimo śmiertelnej rany, zamierzył się na mnie 
kordem. 
Odparowałem cios, rozłupując mu czaszką. Padł martwy, a na piasek wylał się jego 
mózg.
Teraz postanowiłem pomóc dziewczynie, myśląc, że nie poradzi sobie sama, ale ona 
właśnie 
zręcznym skrętem ręki rozbroiła Harbora i pchnęła go w serce z taką siłą, że 
ostrze przeszyło go 
na wylot.
Przez moment stał wyprostowany, z głupkowato rozdziawionymi ustami, a po chwili 
z tych 
ust trysnęła krew i, kiedy dziewczyna z godną podziwu siłą wyciągnęła rapier, 
runął do przodu. 
Nim dotknął ziemi, był już martwy.
Helen odwróciła się do mnie z uśmiechem na ustach.
– No, panie Harmer, mój „szpikulec” działa precyzyjniej i czyściej, niż ten twój 
topór. Ale 
krwawa miazga! Nigdy bym nie przypuszczała, że Mike Donler ma tyle mózgu.
– Przestań! – powiedziałem surowo, zdegustowany jej słowami i zachowaniem. – Nie 
znoszę 
takich krwawych jatek. Chodźmy już! Jeśli Gower i pozostali dwaj nie byli z 
nimi, to wkrótce 
nadejdą.
– Weź chociaż paczkę zjedzeniem, ty głupku! – odparła ostro. – Po to przeszliśmy 
taki kawał 
drogi i zabiliśmy dwóch ludzi, żeby odejść z pustymi rękoma?
Bez słowa zrobiłem, co mi kazała, choć prawdę mówiąc, straciłem nieco apetyt. 
Nie 
przywykłem do zdobywania jedzenia w taki właśnie sposób. Kiedy zachodzące słońce 
zanurzyło 
się w oceanie i zapadł tropikalny zmierzch, przedzieraliśmy się w kierunku 
ukrytej za 
wodospadem jaskini. Wspięliśmy się już na zbocze i morze stanowiło tylko 
połyskujący między 
drzewami wąski pasek. Nagle dobiegł nas przytłumiony odległością krzyk – Gower 
z pozostałymi przy życiu ludźmi powrócił na plażę.
– Do rana jesteśmy bezpieczni – powiedziała Helen. – Skoro już wiemy, że te 
bandziory są 
na plaży, nie musimy obawiać się, że natkniemy się na nich w lesie. Nie sądzę, 
żeby w nocy 
chcieli zapuszczać się w nieznaną dżunglę.
Przeszliśmy jeszcze kawałek dalej i zatrzymaliśmy się, by zasiąść do kolacji. 
Chciwie 
pożarliśmy chleb i wołowinę, zapijając je wodą z czystego, zimnego strumienia. A 
ja ze 
zdumieniem i podziwem patrzyłem, z jak wspaniałymi manierami jadła ta kobieta-
pirat.
Kiedy skończyła i umyła ręce w strumieniu, poprawiła swoje złociste loki i 
powiedziała:
– Na Zeusa! To był całkiem udany dzień, jak na dwóch ściganych uciekinierów. Z 
siedmiu 
korsarzy, którzy dziś rano zeszli na brzeg, tylko trzej pozostali przy życiu. 
Jak myślisz – może 
powinniśmy przestać im uciekać i, ufając naszemu szczęściu, zaatakować ich? 
Dwóch na trzech, 
to nie taka wielka sprawa!
– A jak ty myślisz? – zapytałem bez ogródek.
– Ja mówię nie – odparła szczerze. – Zgodziłabym się, gdyby jednym z nich nie 
był John 
Gower. To nie jest zwykły człowiek – jest silny i porywczy, jak dzika bestia. I 
ma w sobie coś 
takiego, co mrozi mi krew w żyłach. Jest jednym z dwóch ludzi, którzy wywołują 
we mnie 
strach.
– A kim jest ten drugi?
– To Roger O’Farrel – wymówiła imię tego zbira, w taki sposób, jakby to był 
jakiś święty, 
albo król. Nie wiem dlaczego, ale strasznie mnie to zdenerwowało, więc nic nie 
odpowiedziałem.
– Gdyby Roger O’Farrel tu był – szczebiotała dalej, – nie musielibyśmy się 
niczego bać, bo 
on nie ma sobie równego na wszystkich siedmiu morzach i nawet John Gower 
unikałby spotkania 
z nim. Jest najwspanialszym żeglarzem, jaki kiedykolwiek żył i najwytrawniejszym 
szermierzem. 
Ma maniery rycerza, którym zresztą jest.
– Kim jest ten Roger O’Farrel – zapytałem brutalnie. – Twoim kochankiem?
Usłyszawszy to, trzasnęła mnie w twarz otwartą dłonią z taką siłą, że zobaczyłem 
wszystkie 
gwiazdy. Poderwaliśmy się na równe nogi i zobaczyłem jej purpurową w świetle 
wschodzącego 
księżyca twarz.
– Niech cię piekło pochłonie! – krzyknęła. – Jeśli O’Farrel by tu był, zadźgał 
by cię za to na 
miejscu. Sam przecież powiedziałeś, że nie należę do żadnego mężczyzny.
– Rzeczywiście tak powiadają – odpowiedziałem gorzko. Policzek mnie piekł jak 
diabli, 
w głowie miałem trudny do opisania chaos.
– Tak powiadają co? A ty co myślisz? – w jej głosie zabrzmiała niebezpieczna 
nuta.
– Myślę – odparłem zuchwale, – że to niemożliwe, żeby kobieta była zbójem i 
mordercą, 
a jednocześnie pozostała dziewicą.
Niepotrzebnie wypowiedziałem te okrutne słowa. Zbladła, wzięła głęboki oddech i 
w tej 
samej chwili poczułem na piersi, tuż pod sercem, zimny dotyk jej rapiera.
– Zabijałam już ludzi za mniejsze przewinienia – dobiegł mnie jej zduszony, 
upiorny szept.
Spojrzałem na biegnącą między nami cienką srebrną linię śmierci i 
przezwyciężając paniczny 
strach, powiedziałem:
– Moja śmierć niczego nie zmieni.
Patrzyła na mnie przez chwilę, a potem – ku memu kompletnemu zaskoczeniu – 
odrzuciła 
broń, osunęła się na ziemię i wybuchnęła histerycznym płaczem. Zawstydzony tym, 
co 
powiedziałem, stałem nad nią i nie wiedziałem, co zrobić. Chciałem ją jakoś 
pocieszyć, ale bałem 
się, że jeśli jej dotknę, mała złośnica pchnie mnie swym rapierem. Nagle 
odezwała się przez łzy:
– Po tym wszystkim, co zrobiłam, by pozostać nieskalaną... – wyłkała, – to już 
ponad moje 
siły. Wiem, że wszyscy uważają mnie za potwora. Na rękach mam krew. Grabiłam, 
przeklinałam, 
zabijałam, grałam w kości i piłam, aż moje serce stało się twarde jak głaz. Moją 
jedyną pociechą, 
jedyną rzeczą, dzięki której nie czułam się zupełnie przeklęta był fakt, że 
pozostałam cnotliwa, 
jak żadna inna dziewczyna. A teraz nikt mi nie wierzy. Chciałabym... 
chciałabym... umrzeć!
Przez chwilę miałem to samo życzenie i ogarnął mnie straszny wstyd. Nie 
zachowałem się 
jak dżentelmen. Teraz, zaskoczony, odkryłem jej zadziwiająco wrażliwą duszę, 
którą zwykle 
kryła pod maską zuchwałości. W jej głosie brzmiała szczerość, w którą, prawdę 
mówiąc, nigdy 
nie wątpiłem.
Przyklęknąłem koło szlochającej dziewczyny i uniosłem ją, chcąc obetrzeć jej 
oczy.
– Trzymaj łapy z daleka ode mnie – powiedziała porywczo i odskoczyła. – Nie chcę 
mieć 
z tobą nic wspólnego skoro myślisz, że jestem złą kobietą.
– Wcale tak nie myślę – odparłem. – Najuniżeniej proszę o przebaczenie. To, co 
powiedziałem, było głupie i niemęskie. Nigdy nie wątpiłem w twoją uczciwość, a 
powiedziałem 
to tylko dlatego, że mnie rozzłościłaś.
To ją trochę udobruchało.
– Jeśli chodzi o Rogera O’Farrela – powiedziała, – jest dwa razy starszy od nas. 
Uratował 
mnie z tonącego statku, kiedy byłam dzieckiem i wychował jak własną córkę. To, 
że wybrałam 
życie pirata, to nie jego wina, bo jeśli bym tylko chciała, zrobiłby ze mnie 
prawdziwą damę. Lecz 
w moich żyłach płynie awanturnicza krew i, choć los stworzył mnie kobietą, 
wiodłam życie 
mężczyzny. Wiem, że jestem twarda, zimna i bezlitosna – lecz czegóż można 
oczekiwać od 
dziewki, która wyrosła wśród codziennych scen krwawej przemocy i której 
wspomnieniami są 
jedynie tonące statki, huk armat i krzyki umierających? Wiem, kim są moi 
towarzysze – to opoje, 
mordercy, złodzieje, szubienicznicy – wszyscy, oprócz kapitana Rogera O’Farrela!
Nie powiedziałem nic o tym korsarzu, który, jak wiedziałem, był wydziedziczoną 
czarną 
owcą znamienitej irlandzkiej rodziny. Ale czułem dziwną przyjemność, dowiadując 
się z jej ust, 
co ją z nim łączy.
Stanęła mi przed oczami dawno zapomniana scenka: wypatrzona u wybrzeży Tortugi 
łódka 
załadowana ludźmi, których wzięliśmy na pokład i słowa jednej z kobiet: 
„Powinniśmy 
dziękować za to Helen Tavrel, niech ją Bóg błogosławi! To ona kazała krwawemu 
Hiltonowi 
wsadzić nas na szalupę z wodą i jedzeniem, kiedy ten szaleniec chciał nas spalić 
razem ze 
statkiem. Może ona i jest piratem, ale ma dobre serce...”
Pomyślałem, że ta dziewczyna przynosi zaszczyt swojej płci, biorąc pod uwagę 
warunki, 
w jakich się wychowała. Poczułem, jak robi mi się weselej na duszy.
– Spróbuj zapomnieć o tym, co powiedziałem – rzekłem. – A teraz chodźmy do 
naszej 
kryjówki, bo możemy jej jutro potrzebować.
Pomogłem jej wstać i podałem rapier. Ruszyła za mną bez słowa i w ciszy 
dotarliśmy do 
znajomego baseniku przy skałach. Tam zatrzymaliśmy się na chwilę.
Przed nami rozciągał się baśniowy widok. Po obu stronach wznosiły się potężne, 
czarne 
skały, a między nimi kołysały się roztańczone cienie liści. Szemrzący wśród skał 
strumyk lśnił 
w świetle księżyca jak lane srebro, a basenik, do którego wpadał, mienił się 
lekko spienionymi 
falami. Księżyc wyglądał nad tym wszystkim jak wielka, wykuta w białym złocie 
tarcza.
– Ty będziesz spała w jaskini – zarządziłem, – a ja wymoszczę sobie posłanie w 
pobliskich 
krzakach.
– Czy będziesz tam bezpieczny? – zapytała.
– Tak. Nikt tu nie przyjdzie przed świtem, a na wyspie nie ma żadnych 
niebezpiecznych 
bestii, oprócz gadów, które zamieszkują moczary po drugiej stronie skał.
Bez słowa przeszła przez basenik i zniknęła za srebrną mgiełką wodospadu. Ja zaś 
ułożyłem 
się w pobliskich krzakach. Ostatnią rzeczą, którą pamiętam był obraz rozwianych 
złocistych 
loków i roztańczonych, zamyślonych, szarych oczu.
Dzień drugi
Z głębokiego snu wyrwało mnie czyjeś energiczne szarpnięcie. Ocknąłem się nagle 
i usiadłem, odruchowo sięgając po broń.
– Ale głęboko spałeś, słowo daję! John Gower mógłby cię okraść i zabić, a ty byś 
się nawet 
nie obudził.
Ledwo świtało, a nade mną już stała Helen Tavrel.
– Miałem zamiar wstać wcześniej, ale byłem zupełnie wykończony po wczorajszym 
dniu – 
powiedziałem, ziewając. – A ty chyba jesteś ze stali.
Była tak świeża, jakby właśnie wyszła z buduaru. Prawdę mówiąc niewiele jest 
kobiet, które 
wyglądają tak uroczo i ponętnie po nocy spędzonej w jaskini, na gołym piasku.
– Chodź na śniadanie – powiedziała. – Wprawdzie zostały już tylko jakieś marne 
resztki, ale 
za to mamy świeżą wodę. Wspomniałeś też coś o owocach.
Później, kiedy zasiedliśmy już do śniadania, powiedziała w zamyśleniu.
– Aż mi się krew gotuje, jak pomyślę, że to Jofin Gower dostanie skarb królestwa 
Mogar. 
Pływałam już z Rogerem O’Farrelem, Hiltonem, Hansenem i le Banem, ale Gower jest 
pierwszym kapitanem, który ośmielił się mnie obrazić.
– On go nie znajdzie – odparłem, – a to z tej prostej przyczyny, że na tej 
wyspie niczego 
takiego nie ma.
– Czy całą dokładnie zbadałeś?
– Całą, z wyjątkiem bagien we wschodniej części – ale one są zupełnie 
niedostępne.
Oczy jej zabłysły z podniecenia.
– Człowieku, gdyby świątynię było tak łatwo znaleźć, już dawno byłaby 
obrabowana. Idę 
o zakład, że jest gdzieś na tych bagnach. A teraz posłuchaj, co wymyśliłam. 
Słońce jeszcze nie 
wstało, a z tego co znam Gowera i jego ludzi – to tak się spili rumem, że wstaną 
nie wcześniej, 
niż w południe. Znam ich zwyczaje i na pewno ich nie zmienią, nawet dla skarbu. 
Chodźmy więc 
szybko na bagna i przeszukajmy je.
– Lepiej nie kuśmy losu – powiedziałem. – Po co nam kryjówka, jeżeli nie 
będziemy z niej 
korzystać? Jak na razie, udało nam się uniknąć Gowera, ale kiedy zaczniemy 
biegać w tę 
i z powrotem po lesie, to w końcu się na niego natkniemy.
– A jeśli będziemy chować się w tej jaskini jak szczury, to w końcu on nas 
wykryje. Jestem 
pewna, że zdążymy zbadać bagna i wrócić, zanim on ruszy się z plaży. A nawet 
jeśli nie, to na 
pewno usłyszymy go z daleka, bo porusza się po lesie jak bawół. Jeżeli zajdzie 
potrzeba, 
możemy się gdzieś ukryć i przeczekać, a potem wrócić do bezpiecznej kryjówki. 
Gdyby był tutaj 
Roger O’Farrel... – zawahała się.
– Jeśli już wciągasz w to O’Farrela, to chyba rzeczywiście muszę zgodzić się na 
twój plan – 
powiedziałem z westchnieniem. – Ruszajmy.
– Świetnie – krzyknęła i klasnęła w dłonie jak dziecko. – Wiem, że znajdziemy 
skarb. Już 
widzę, jak lśnią te diamenty, rubiny, szmaragdy i szafiry.
Kiedy ruszyliśmy wzdłuż skał, niebo zaczęły rozjaśniać pierwsze promyki 
wstającego 
słońca. Doszliśmy do szerokiego wąwozu, który otwierał się na porośniętą gęstymi 
zaroślami 
i drzewami przestrzeń. Szliśmy w przeciwnym, niż wczoraj, kierunku – piraci 
przybili do 
zachodniego brzegu wyspy, a bagna leżały na wschodnim.
Przez chwilę wędrowaliśmy w ciszy, kiedy nagle zadałem jej pytanie:
– Jak ten twój O’Farrel wygląda?
– Jest świetnie zbudowany i nosi się jak król – zmierzyła mnie krytycznym 
spojrzeniem. – 
Jest wyższy od ciebie, ale nie tak potężny. Ma szersze ramiona, ale drobniejszą 
pierś. Jego twarz 
jest surowa, szlachetna i zawsze dokładnie ogolona. Mimo swego wieku, włosy ma 
nadal tak 
czarne jak ty, a szare oczy błyszczą jak wypolerowana stal. Ty też masz szare 
oczy, ale jesteś 
śniady, a jego skóra jest biała jak śnieg. Mimo to – ciągnęła, – gdybyś się 
ogolił i porządnie 
ubrał, nie wyglądałbyś wcale gorzej niż kapitan O’Farrel... ile masz lat?
– Dwadzieścia siedem.
– Nie myślałam, że jesteś o tyle starszy – ja mam dwadzieścia.
– Wyglądasz młodziej – powiedziałem.
– Ale mam już duże doświadczenie – rzekła. – A teraz przestańmy lepiej 
rozmawiać... a nuż 
czają się tu jacyś zbóje.
Szliśmy więc ostrożnie przez las, przedzierając się między pnączami i 
roślinnością, która 
stawała się coraz gęstsza w miarę, jak posuwaliśmy się na wschód. W pewnej 
chwili przez 
ścieżkę prześlizgnął ogromny, cętkowany wąż, a dziewczyna na jego widok zamarła 
z przerażenia. Była odważna jak tygrysica, gdy trzeba było stawić czoła 
człowiekowi, ale do 
gadów czuła typowy dla kobiet strach i odrazę.
W końcu, nie napotkawszy nawet śladu ludzkiej stopy, dotarliśmy do skraju 
bagien. 
Zatrzymałem się i powiedziałem:
– Tu zaczynają się zamieszkałe przez węże tereny trzęsawisk i wzniesień, których 
wschodnią 
granicę stanowi morze. Widzisz tę plątaninę porośniętych mchem konarów i 
okręconych 
pnączami pni? Czy nadal masz ochotę wkraczać do tego królestwa zgnilizny.
W odpowiedzi niecierpliwie odepchnęła mnie i ruszyła naprzód.
Wolę nie wspominać tego, co działo się na początku naszej wędrówki przez bagna. 
Kordem 
wyrąbywałem przejście między zwisającymi pnączami i gęsto rosnący bambusami, a 
im dalej 
szliśmy, tym głębsze stawały się cuchnące, lepkie błota. Po chwili bambusy 
zniknęły, a drzewa 
przerzedziły się, dając miejsce wznoszącemu się ponad naszymi głowami sitowiu. 
Gdzieniegdzie 
widać było zielone, stojące bajorka, które wyłaniały się z czarnej, bulgoczącej 
mazi. 
Przedzieraliśmy się tamtędy, brnąc czasem aż po pas w wodzie i szlamie. 
Dziewczyna klęła 
wściekle, patrząc na swoje zniszczone ubranie, a ja całą energię koncentrowałem 
na ciężkiej 
pracy – brodzeniu przez to przeklęte grzęzawisko. Dwa razy wpadliśmy do bajorek, 
które 
zdawały się nie mieć dna i za każdym razem wiele trudu kosztowało nas wydostanie 
się na 
twardy grunt. Twardy – powiedziałem? Nie – zdradliwie grząską, wsysającą 
galaretę, która 
zastępowała normalne podłoże w tym cuchnącym piekle.
Ale jakoś posuwaliśmy się do przodu, czepiając się łamliwego sitowia i gnijących 
pniaków, 
a kiedy tylko się dało, korzystając z niewielkich wzniesień. Raz Helen nadepnęła 
na węża 
i wrzasnęła jak opętana. Nie mogła się przyzwyczaić do ich widoku, chociaż 
wylegiwały się na 
prawie każdym pniu i prześlizgiwały przez wzniesienia.
Nie widziałem końca tej bezsensownej wędrówki i właśnie miałem jej to 
zakomunikować, 
kiedy ponad sitowiem i śmierdzącym bagnem zobaczyłem coś, co wyglądało na 
twardy, 
obrośnięty drzewami grunt. Helen aż krzyknęła z radości i popędziła naprzód. 
Nagle zapadła się 
w bajorko, które wciągnęło ją aż po szyję. Grzęznąc w odrażającym szlamie 
złapałem ją silnie za 
ramiona i, klnącą i wypluwającą resztki błota, wyciągnąłem do góry. W 
międzyczasie sam 
wpadłem po pas w otaczający bajorko muł i z największym wysiłkiem udało nam się 
w końcu 
wydostać na bezpieczniejszy grunt.
Rosły tam ogromne, oplecione pnączami drzewa, a między nimi falowała bujna, 
wysoka 
trawa. Wreszcie trafiliśmy na kawałek suchego podłoża. Byłem zachwycony i 
zdziwiony. 
Wyglądało to jak otoczona ze wszystkich stron bagnem wysepka. Brodząc przez te 
błota trudno 
było uwierzyć, że istnieje wśród nich kawałek normalnej ziemi.
Helen była bardzo podekscytowana, ale zanim ruszyła dalej, stanęła na chwilę, by 
oczyścić 
ubranie i twarz z oblepiającej wszystko błotnistej mazi. I miała co robić, bo 
oboje wyglądaliśmy 
żałośnie.
Co więcej, woda przesiąkła przez jedwab i kompletnie zamoczyła nasze pistolety. 
Lufy 
i zamki były zapchane szlamem i dużo czasu zajęłoby doprowadzenie ich do takiego 
stanu, by 
można je powtórnie naładować prochem z jej rogowej prochownicy. Chciałem jednak 
zatrzymać 
się i to zrobić, ale ona uważała, że na pewno nie będziemy ich potrzebować wśród 
moczarów 
i nalegała by nie tracić czasu. Chciała natychmiast dokładnie przeszukać 
okolicę, żeby przekonać 
się, czy rzeczywiście jest tu świątynia.
Ustąpiłem więc i poszliśmy dalej, przedzierając się między pniami wielkich 
drzew. Ich 
splątane konary były tak gęste, że ledwie przebijało się przez nie słońce, które 
pojawiło się na 
niebie już jakiś czas temu. To jakby przefiltrowane światło wyglądało 
niesamowicie i ponuro, 
a w jego blasku wysokie trawy falowały jak powyginane dziwacznie duchy. Nie było 
tam ani 
ptaków, ani motyli. Ostępy te zamieszkiwały tylko węże.
Wkrótce zauważyliśmy ślady potrzaskanego bruku – zapadł się już głęboko w ziemię 
i porósł 
gęstą trawą. Kawałek dalej kamienny szlak był nieco lepiej zachowany i wyglądał 
już jak 
prawdziwa droga. Zbudowana była z równo ułożonych, wielkich płyt, spomiędzy 
których 
wyrastała trawa. W milczeniu szliśmy tą starożytną ulicą – czuliśmy, jakby 
dookoła czaiły się 
duchy przeszłości. Po chwili naszym oczom ukazała się dziwna, prześwitująca 
między drzewami 
budowla.
Podeszliśmy do niej w ciszy. Nie mieliśmy wątpliwości – była to masywna 
świątynia 
zbudowana z wielkich bloków kamienia. Na piętro prowadziły szerokie schody, na 
które 
weszliśmy z gotowymi do odparcia ewentualnego ataku szpadami. Z trzech stron 
wznosiły się 
pozbawione drzwi i okien ściany, a fronton stanowiły ogromne, przysadziste 
kolumny. Podłogę 
pokrywały wypolerowane przez niezliczoną ilość stóp kafle. Przez środek 
ogromnego 
pomieszczenia biegły wąskie schody, wznoszące się do czegoś w rodzaju ołtarza. 
Nie było tam 
żadnego posążku bożka, a jeśli nawet kiedykolwiek był, z pewnością zniszczyli go 
Hiszpanie.
Ścian, sufitu ani kolumn nie zdobiły żadne rzeźbienia. Całość charakteryzowała 
ponura 
prostota, jakby wyrażająca pogardę dla właściwych ludziom skłonności, by 
wszystko upiększać 
i zdobić.
Cóż za niezwykła cywilizacja zbudowała ten przybytek dawno temu? Z pewnością był 
to 
jakiś straszny, ponury lud, który wymarł wieki przed tym, zanim brunatnoskórzy 
Karaibowie 
wznieśli tu swe efemeryczne imperium. Spojrzałem na wznoszący się nad nami 
wyniośle ołtarz. 
Znajdował się na wbudowanym mocno w podłogę tarasie. Z jego środka wyrastała 
sięgająca 
sufitu kolumna i zdawało się, że ołtarz stanowi jej część.
Weszliśmy po schodach. Czułem się bardzo niepewnie, a milcząca Helen wsunęła swą 
silną, 
małą dłoń do mojej i nerwowo rozglądała się dookoła. Otaczała nas złowieszcza 
cisza, jakby 
w rogu komnaty czaił się gotowy do skoku nieziemski potwór. Przejmująca chłodem 
atmosfera 
starożytnej świątyni sprawiała, że czuliśmy się mali i bezbronni.
Przenikliwą ciszę mącił tylko szybki, nerwowy stukot obcasików Helen na 
kamiennych 
stopniach. Oczyma wyobraźni widziałem ekstatyczny, ponury rytuał kultowy, który 
z pewnością 
sprawowany był tu w zamierzchłej przeszłości. Kiedy pochyliliśmy się nad 
ołtarzem dojrzałem 
ciemne plamy na jego powierzchni. Na ich widok dziewczynę przeszedł dreszcz 
grozy. Był to 
kolejny, straszliwy ślad przeszłości i to, jak wkrótce mieliśmy się przekonać, 
nie ostatni.
Spojrzałem na wzniesioną za ołtarzem kolumnę i zbadałem ją wzrokiem od podstawy 
aż po 
dach, który zbudowany był z niezwykle długich, kamiennych płyt. Tylko nad samym 
ołtarzem 
spoczywał pojedynczy, ogromny blok z zupełnie innego rodzaju kamienia niż te, 
które 
formowały całą świątynie. Był żółtawy, poprzecinany czerwonymi żyłkami i 
monstrualnie 
wielki. Musiał ważyć wiele ton i zastanawiałem się, w jaki sposób się tam 
trzyma.
W końcu stwierdziłem, że musi być podtrzymywany przez kolumnę, która w tym 
właśnie 
miejscu dotyka sklepienia. Od sufitu do tarasu było jakieś piętnaście stóp, a od 
tarasu do podłogi 
dziesięć.
– No to jesteśmy na miejscu – powiedziała podekscytowana dziewczyna. – A teraz, 
gdzie jest 
skarb?
– Mulimy go poszukać – odparłem. – Ale zanim zaczniemy, przygotujmy pistolety bo 
nie 
wiadomo, co się może wydarzyć.
Schodziliśmy ze schodów. W połowie drogi Helen nagle zatrzymała się i 
powiedziała 
z niepokojem w głosie:
– Słyszałeś?! Ktoś chyba się skrada.
– Nic nie słyszałem. Pewnie ci się zdawało.
Ona jednak upierała się, że coś słyszała i poprosiła mnie, żebyśmy natychmiast 
wydostali się 
na otwartą przestrzeń. Zszedłem ze schodów jako pierwszy i właśnie odwracałem 
się, by jej coś 
powiedzieć. W tej samej chwili sięgnęła po rapier. I wtedy zobaczyłem trzy 
złowieszcze kształty 
przemykające między kolumnami – byli to trzej, oblepieni błotem mężczyźni. W ich 
rękach lśniła 
broń.
Jak we śnie zobaczyłem płonące dziko oczy Johna Gowera, brodę potężnego 
Bellefonte’a 
i ciemną, ponurą twarz la Costy. W mgnieniu oka wszyscy trzej rzucili się na 
nas.
Nie mam pojęcia, jakim cudem udało im się nie zamoczyć prochu podczas wędrówki 
przez te 
cuchnące bagna. Wiem tylko, że w chwili, kiedy dobyłem szpady, la Costa wypalił. 
Kula 
przeszyła mi prawe ramię, miażdżąc kość. Kord wypadł mi ze zdrętwiałych palców, 
ale 
schyliłem się i podniosłem go lewą ręką, znów gotowy do odparcia ataku 
nacierającego właśnie 
Bellefonte’a. Olbrzym rycząc wściekle, rzucił się na mnie jak dziki słoń, 
wymachując kordem. 
Ale we mnie narastała zwierzęca furia osaczonego, zranionego lwa. Mój cios spadł 
na jego gardę 
niczym młot na kowadło. Po chwili dźwięk stali uderzającej o stal wypełnił całą 
świątynię. 
Ciągle atakując, przegoniłem go przez całą salę i powaliłem na kolana. Udało mu 
się jednak 
częściowo odparować mój cios. Wtedy kord przekręcił mi się w ręku i, zamiast 
ostrą krawędzią, 
uderzył w jego głowę na płask, ogłuszając go, lecz nie zabijając. W tej samej 
chwili la Costa 
chwycił muszkiet i zdzielił mnie z taką siłą, że upadłem i poczułem, że z rany 
na głowie tryska 
mi krew.
* * *
O tym, jak radziła sobie Helen częściowo dowiedziałem się później, a częściowo 
niewyraźnie widziałem sam, gdy leżałem oszołomiony i niezdolny do ruchu.
Najpierw wzięła się za Gowera, który raczej bronił się niż atakował. Choć był 
rzeczywiście 
wytrawnym szermierzem, zdolnym stawić czoła nawet przeciwnikowi tej klasy, co 
Helen, to jego 
kord był zbyt ciężki i nie nadawał się do walki w tak wyrafinowanym stylu.
Nie chciał jej zabić, a jednocześnie był na tyle sprytny, by nie próbować 
natarcia, podczas 
którego mógłby się odsłonić, a tym samym narazić na śmierć. Tak więc cofając 
się, odparował 
kilka pierwszych uderzeń, gdy tym czasem la Costa szykował ssę, by zajść ją od 
tyłu i skrępować 
jej ręce.
Zanim Francuz zrealizował swój plan. Helen sprowokowała Gowera do parady, przy 
której 
na chwilę się odsłonił. I to mógłby być marny koniec Johna Gowera, ale nie 
mieliśmy szczęścia 
tego dnia, bo Helen poślizgnęła się właśnie w chwili, gdy celowała już w jego 
czarne serce. 
Rapier wymknął się spod jej kontroli i tylko drasnął go po żebrach. Zanim 
odzyskała równowagę 
Gower krzyknął, opuścił jej szpadę i odrzuciwszy kord, chwycił ją mocno w swe 
potężne 
ramiona.
Nawet wtedy nie zaprzestała walki drapała go po twarzy i kopała w golenie, 
starając się 
unieść rapier tak, by móc go ugodzić, ale on tylko śmiał się urągliwie. Wytrącił 
jej broń z ręki i, 
bezbronną jak dziecko, spętał sznurem. Potem przywiązał ją do kolumny, a ona 
miotała się 
i wykrzykiwała potworne przekleństwa.
Następnie, zobaczywszy, że próbuję się podnieść, Gower rozkazał Francuzowi, żeby 
mnie 
związał. La Costa odpowiedział, że mam połamane obie ręce. Gower polecił mu 
skrępować mi 
nogi, więc zrobił to, po czym zaciągnął mnie do kolumny i położył obok 
dziewczyny. Nie wiem, 
dlaczego Francuz pomyślał, że lewą rękę też mam złamaną – może dlatego, że w 
ogóle nią nie 
ruszałem, z powodu osłabienia.
– A więc moja droga pani, jesteśmy znowu w punkcie wyjścia – odezwał się swym 
basowym, groźnym głosem Gower. – Nie wiem skąd wytrzasnęłaś tego krzepkiego, 
młodego 
dzikusa, ale coś mi się wydaje, że nie jest w najlepszej kondycji. Na razie mam 
mnóstwo roboty, 
ale potem postaram się ulżyć jego cierpieniu.
Mimo oszołomienia zdawałem sobie sprawę, że miał na myśli ulżenie mi przez 
śmierć. 
Usłyszałem, jak Helen ze świstem wciągnęła powietrze i krzyknęła:
– Ty bydlaku! Chcesz zabić chłopca?
Gower zaśmiał się lodowato i zwrócił się do Bellefonte’a, który właśnie próbował 
wstać.
– Bellefonte, czy oprzytomniałeś już na tyle, żeby zabrać się do roboty?
– Tak – warknął olbrzym. – Ale niech mnie piekło pochłonie, jeżeli kiedykolwiek 
miałem 
taką kołomyję w głowie.
– Weź narzędzia – rozkazał Gower.
Bellefonte wytoczył się i po chwili wrócił z kilofem i wielkim młotem.
– Albo znajdę to, czego szukam, albo zrównam tę przeklętą budowlę z ziemią – 
rzekł John 
Gower. – Zgodnie z tym” co ci powiedziałem, kiedy zapytałaś mnie, po co zabieram 
na szalupę 
ten młot, moja ślicznotko. Comrel umarł, zanim zdążył powiedzieć nam, gdzie 
dokładnie leży 
świątynia, ale czasami niechcący wymykały mu się jakieś informacje, z których 
wywnioskowałem, że musi znajdować się gdzieś we wschodniej części wyspy. Kiedy 
rano 
dotarliśmy do tych bagien, byłem pewien, że to tutaj. No i miałem rację. Nie 
myliłem się także co 
do tego, że cię tu znajdziemy.
– Tracimy czas – wtrącił Bellefonte. – Bierzmy się do rozwalania.
– Cała ta wyprawa jest stratą czasu – odparł la Costa ponuro. – Gower, to robota 
głupiego, 
a w dodatku może się źle skończyć. Nie widzisz, że to siedziba demonów? Nie, to 
sam szatan 
rozpiął nad świątynią swe czarne skrzydła. To nie miejsce dla chrześcijan! Jeśli 
chodzi 
o klejnoty, to krąży legenda, że kapłani tego starożytnego ludu wrzucili je do 
morza. I ja w to 
wierzę.
– Wkrótce się o tym przekonamy – zabrzmiała niewzruszona odpowiedź Gowera. – 
Ściany 
i kolumny wyglądają solidnie, ale upór i dobre narzędzia potrafią roztrzaskać 
każdy kamień 
Zabierajmy się do roboty.
Muszę przyznać ze skruchą, że do tej pory nie wspomniałem jak nędznie oświetlone 
było to 
miejsce. Na zewnątrz budynku, w promieniu kilku jardów, nie rosło żadne drzewo. 
Ale te, które 
stały dalej, były tak wysokie i rozłożyste, że kaplica pogrążona była w wiecznym 
mroku. Tylko 
kolumny opływało przytłumione, zimne światło. Rogi wielkiej sali zdawała się 
spowijać szara 
mgła i ludzie wyglądali na jej tle, jak duchy, a ich głosy brzmiały głucho, 
jakby wydobywały się 
spod ziemi.
– Sprawdźcie, czy nie ma ty jakichś ukrytych drzwi – powiedział Gower, 
zaczynając 
rozkuwać ściany.
Pozostali dwaj posłuchali jego polecenia. Bellefonte z zapałem, a la Costa z 
niechęcią.
– Nic dobrego z tego nie będzie, Gower – rzekł Francuz ruszając w mroczny róg 
sali. – 
Mierzymy się z pogańskimi bożkami w ich świątyni... nom de Dieu!
Jego dziki wrzask zmroził nas wszystkich. Krzycząc wyskoczył z rogu 
pomieszczenia, a jego 
ramię oplatało coś, co wyglądało jak czarny sznur. Patrzyliśmy w osłupieniu, jak 
wypadł na 
środek sali i gołymi rękoma rozerwał na kawałki obrzydliwego gada.
– Dobry Boże! – wył, biegając w kółko i spoglądając na swych towarzyszy dzikimi 
oczami 
szaleńca. – Oh, grand Dieu, płonę, umieram! Wszyscy święci, ratunku!
Na ten straszny widok zadrżały nawet stalowe nerwy Bellefonte’a. Ale Gower był 
niewzruszony. Wyciągnął pistolet i rzucił go umierającemu.
– Już po tobie – powiedział brutalnie. – Jad, jak piekielny ogień, zatruwa ci 
krew, ale mogą 
minąć jeszcze godziny zanim umrzesz. Lepiej sam szybko skończ swe cierpienia.
La Costa chwycił broń, jak tonący chwyta się brzytwy. Zawahał się na moment, 
miotany 
straszliwym strachem. Po chwili, kiedy jad zaczął działać silniej, przeszył go 
tak potworny ból, 
że przyłożył lufę do skroni i pociągnął za spust. Widok jego umęczonych oczu 
będzie 
prześladował mnie aż do dnia Sądu Ostatecznego. Niech będą mu wybaczone 
wszystkie jego 
ziemskie występki, bo jeśli rzeczywiście istnieje Czyściec, to on na pewno przez 
niego przeszedł.
– Na Boga! – powiedział Bellefonte, pocierając czoło. – To mi wygląda na sprawkę 
szatana!
– Nie pleć – niecierpliwie odparł Gower. – To po prostu bagienny wąż, jakich tu 
mnóstwo. 
Ten głupiec był tak przejęty swoimi czarnymi wizjami, że nie zauważył tego gada 
w ciemności 
i wsadził łapę między jego zwoje. Nie daj się zastraszyć takim głupstwem. 
Bierzmy się do 
roboty! Ale najpierw sprawdź, czy nie ma tu jeszcze jakichś węży.
– Przedtem opatrz rany panu Harmerowi, jeśli łaska – powiedziała Helen drżącym 
głosem, 
który świadczył o tym, jak bardzo była przejęta. – On może się wykrwawić na 
śmierć.
– To niech się wykrwawi – obojętnie odparł Gower. – Nie będę się musiał 
osobiście 
fatygować, żeby mu ulżyć.
Ale moje rany przestały już krwawić i choć w głowie nadal miałem zamęt, a ramię 
rwało 
mnie, daleki byłem od śmierci. Kiedy piraci nie patrzyli, lewą ręką 
niepostrzeżenie zacząłem 
rozluźniać więzy. To prawda, że nie byłem w stanie stanąć do walki, ale gdyby 
udało mi się 
uwolnić, mógłbym się może na coś przydać. Leżąc na boku, powoli wyprostowałem 
nogi 
i zdrętwiałymi palcami zacząłem szarpać sznury, które krępowały mi kostki, gdy 
tymczasem 
Gower i jego kompan przeszukiwali ściany i kolumny.
– Na Zeusa, wydaje mi się, że kluczem do rozwiązania tej zagadki jest ołtarz – 
powiedział 
Gower, przerywając pracę. – Przynieś młot kowalski i bierzemy się za niego.
Wchodzili po schodach, jak zbóje na szubienicę. W tym bladym świetle wyglądali 
jak trupy. 
Przeszył mnie zimny dreszcz i wydawało mi się, że słyszę łopot nietoperzowa tych 
skrzydeł. Nie 
wiem dlaczego, ale patrząc na wielki, wiszący nad ołtarzem głaz, czułem jak 
ciało pokrywa mi 
gęsia skórka. Zawładnęła mną groza tego starożytnego miejsca, które kryło w 
sobie tyle tajemnic 
z przeszłości. Myślę, że Helen czuła to samo, bo słyszałem jej przyspieszony, 
ciężki oddech.
Korsarze zatrzymali się na tarasie i Gower zaczął mówić, a jego głos odbijający 
się echem od 
ścian aż po sufit, jakby profanował to miejsce.
– No, Bellefonte, wal młotem i rozbij ten ołtarz.
Olbrzym zawahał się. Ołtarz wydawał się być zbudowany z jednego wielkiego 
kamiennego 
bloku, prostego i surowego, jak reszta świątyni. Razem z kolumną stanowił 
integralną część 
tarasu. Bellefonte uniósł jednak ciężki młot i uderzył nim w gładką 
powierzchnię, aż wszystko 
zadrżało.
Z wysiłku pot oblał mu czoło, a na obnażonych ramionach wyrosły potężne muskuły, 
kiedy 
raz po raz uderzał młotem. Gower klął, a Bellefonte wrzasnął z wściekłością, że 
niepotrzebnie 
traci siły waląc w litą skałę. Uległ jednak namowom Gowera i znowu uniósł młot. 
Odchylony do 
tyłu stał w szerokim rozkroku, z rękoma nad głową. Uderzył w kamień z takim 
impetem, że pękł 
trzonek, a wierzchnia płyta ołtarza z trzaskiem rozprysnęła się na kawałki.
– Na szatana! – zakrzyknął John Gower, uderzając pięścią w dłoń. – Widzisz, 
miałem dobre 
przeczucie! Ale któżby się tego spodziewał – przecież ta płyta była tak sprytnie 
zamocowana, że 
nie było widać żadnej szczeliny. Weź krzesiwo, bo w tej dziwnej skrzyni jest 
ciemno jak 
w Hadesie.
Pochylili się, aby wykrzesać ogień, który rozbłysł tylko na chwilę i zgasł.
– Nie mamy hubki – warknął Bellefonte, odrzucając krzesiwa. – Widziałeś coś?
– Tylko jeden wielki, czerwony klejnot – odparł Gower ponuro. – Ale możliwe, że 
jest 
jeszcze jakaś ukryta pod dnem przegródka.
Pochylił się nad skrytką w ołtarzu i wsadził do niej rękę.
– Na szatana – powiedział. – Tego przeklętego klejnotu nie da się podnieść. 
Wygląda na to, 
że jest przytwierdzony do dna. Czuję jakby metalowy pręt... No, już puszcza i...
Jeszcze nie skończył mówić, gdy rozległ się przytłumiony zgrzyt dawno nie 
używanych 
sworzni i dźwigni, a z góry dobiegł jakiś dziwny łoskot. Wszyscy unieśliśmy 
głowy. I wtedy 
dwaj znajdujący się przy ołtarzu korsarze wydali śmiertelny krzyk i unieśli w 
górę ręce. Z sufitu 
zwalił się na nich ogromny, żółtawy głaz. Kolumna, ołtarz i schody zamieniły się 
w krwawe 
rumowisko.
Ogłuszeni straszliwym, przypominającym trzęsienie ziemi hałasem leżeliśmy z 
Helen i jak 
zahipnotyzowani wpatrywaliśmy się w zwalony na środku świątyni potrzaskany głaz, 
spod 
którego wypływała strużka ciemnej krwi.
Po chwili, która zdawała się być wiecznością, poruszając się jak we śnie, 
uwolniłem się 
i rozwiązałem dziewczynę. Byłem bardzo osłabiony, więc Helen otoczyła mnie 
ramieniem, by 
pomóc mi iść. Wyszliśmy z tej świątyni śmierci, a świeże powietrze i światło 
nigdy nie wydały 
mi się taką rozkoszą, jak wtedy. Prawdę mówiąc, powietrze wcale nie było świeże, 
lecz 
przesiąknięte zgniłym odorem moczarów, a światło migotało ponuro i złowieszczo.
Nagle moje ciało i głowę ogarnęła zniewalająca słabość upadłem na ziemię i 
straciłem 
przytomność.
I ostatni
Poczułem, jak ktoś unosi mi powiekę. Otworzyłem oczy.
– Steve, o Boże, Steve, czy ty umarłeś? – dobiegł mnie czyjś delikatny głosik, w 
którym 
brzmiał jeszcze płacz.
– Jeszcze nie – odparłem i chciałem usiąść, lecz mała rączka łagodnie mnie 
przytrzymała.
– Steve – powiedziała Helen, a mnie ogarnęła dziwna błogość, gdy usłyszałem, jak 
wypowiada moje imię. – Pobandażowałam cię, najlepiej, jak tylko potrafiłam w 
tych warunkach. 
Podarłam na to koszulę. Musimy wydostać się z tego mrocznego, wilgotnego zakątka 
do jakiejś 
przyjemniejszej części wyspy. Myślisz, że dasz radę iść?
– Spróbuję – odparłem, choć na myśl o bagnach robiło mi się słabo.
– Znalazłam drogę. Kiedy poszłam poszukać świeżej wody, natknęłam się na małe 
źródełko, 
koło którego zobaczyłam coś, co kiedyś było solidną drogą, zbudowaną z dużych 
bloków 
kamienia, głęboko wtopionych w grząski grunt. Teraz pokrywa ją szlam, na którym 
rośnie 
sitowie, ale da się tamtędy przejść.
Pomogła mi wstać i otoczyła ramieniem, bo bardzo niepewnie czułem się na nogach. 
Weszliśmy na starą groblę i znów ogarnął mnie podziw dla tej cywilizacji, która 
potrafiła tak 
wspaniale budować i tak strasznie chronić swych tajemnic.
Wędrówka przez bagna zdawała się nie mieć końca. Wreszcie wydostaliśmy się 
stamtąd 
i ruszyliśmy przez gęstą dżunglę, a tam, mimo graniczącego z utratą przytomności 
zmęczenia, 
dostrzegłem już połyskujący z oddali ocean. Wkrótce, kompletnie wycieńczeni, 
mogliśmy zwalić 
się przy szalupie. Ale Helen nie chciała słuchać moich nalegań i odpocząć, tylko 
wyjęła z łodzi 
skrzynię z bandażami i maściami, i zabrała się do opatrywania moich ran. Ostrym 
sztyletem 
wydobyła mi z ramienia kulę, przy której to operacji nieomal straciłem życie, a 
następnie 
nastawiła złamaną kość. Gdy wyraziłem zdziwienie nad jej umiejętnościami, 
powiedziała mi, że 
od dzieciństwa pomagała przy opatrywaniu ran i nastawianiu połamanych kości, i 
że Roger 
O’Farrel sam pielęgnował swych rannych, bo w młodości uczęszczał do uniwersytetu 
medycznego i całą nabytą tam wiedzę przekazał jej.
Przyznała jednak, że nastawienie mojego ramienia sprawiło jej nie lada kłopot i 
bała się, że 
może mnie ono porządnie boleć.
Kiedy to do mnie mówiła, straciłem przytomność z powodu upływu ogromnej ilości 
krwi 
i oprzytomniałem dopiero przed świtem następnego dnia.
Kiedy leżałem nieprzytomny, Helen zrobiła mi miękkie leże z liści i okryła mnie 
swym 
wspaniałym płaszczem, który, nawiasem mówiąc, stracił dużo ze swej wspaniałości 
– cały był 
utytłany w błocie i poplamiony krwią. Kiedy odzyskałem przytomność, usiadła koło 
mnie 
z szeroko otwartymi, czujnymi oczyma i mizernie wyglądającą w szarym świetle 
świtu twarzą.
– Steve, czy ty przeżyjesz? – zapytała, a ja wydałem z siebie odgłos, który miał 
zabrzmieć 
jak śmiech.
– Masz nie najlepsze zdanie o mojej krzepie, jeśli sądzisz, że może mnie zabić 
zwykła kula 
z pistoletu, czy muszkietu – odparłem. – A jak ty się czujesz, Helen?
– Jestem zmęczona... troszkę – uśmiechnęła się. – I wstrząśnięta. Wiele razy 
widziałam jak 
ludzie umierają, ale to, co się stało w świątyni nie da się z niczym porównać. 
Ten ich śmiertelny 
krzyk będzie mnie prześladował do końca życia. Jak myślisz, jak to możliwe, że 
coś takiego się 
stało?
– Teraz wszystkie te wydarzenia wydają się trochę nierzeczywiste i przymglone, 
ale chyba 
pamiętam, że wśród ruin zobaczyłem powyginane i połamane metalowe pręty. Sądząc 
po tym, 
jak runął taras i schody, to chyba cała ta konstrukcja – i ołtarz, i kolumna – 
musiała być pułapką. 
Wszystko było pewnie połączone jakimś sprytnym systemem dźwigni, który prowadził 
na dach, 
gdzie znajdował się ogromny głaz, przytrzymywany przez sworznie, czy coś 
podobnego. Wydaje 
mi się, że klejnot w ołtarzu był przymocowany do dźwigni, która, przechodząc 
przez kolumnę, 
zwalniała głaz.
Zadrżała.
– Całkiem prawdopodobne. A skarb...
– Nigdy go tam nie było. A nawet jeśli był, to Karaibowie wrzucili go do morza. 
Wiedzieli, 
że nad świątynią ciąży jakaś klątwa i udali, że go gdzieś ukryli, mając 
nadzieję, że Hiszpanie 
zginą szukając go. Z pewnością ten wyrafinowany system nie był dziełem wyspiarzy 
i wątpię, 
żeby wiedzieli, jakiego rodzaju niebezpieczeństwo czyha w świątyni. Ale na pewno 
każdy, kto 
patrzył na tę przeklętą budowlę, instynktownie wyczuwał otaczającą ją mgiełkę 
jakiegoś 
strasznego przeznaczenia.
– Następne marzenie okazało się złudą – westchnęła. – A ja już nieomal widziałam 
te rubiny 
i szafiry wielkości mojej pięści!
Mówiąc to patrzyła tęsknym wzrokiem w zaróżowione pierwszymi promieniami słońca 
fale. 
Nagle skoczyła na równe nogi.
– Żagiel!
– Wraca „Czarny Jeździec”! – wykrzyknąłem.
– Nie! Nawet z tej odległości mogę rozpoznać, że to okręt wojenny. Płynie w 
kierunku 
wyspy!
– Pewnie po świeżą wodę – odparłem.
Helen stała zakłopotana i wyginała swe smukłe palce.
– Mój los leży teraz w twych rękach. Jeśli powiesz im, że jestem Helen Tavrel, 
zawisnę na 
pokładowej szubienicy jeszcze przed przypływem!
– Helen – powiedziałem, ujmując jej małą dłoń i przyciągając ją do siebie. – 
Moje zdanie na 
twój temat diametralnie się zmieniło od chwili, kiedy pierwszy raz cię ujrzałem. 
Nadal uważam, 
że piractwo nie jest zajęciem dla kobiety, ale rozumiem, że pchnęły cię do tego 
specyficzne 
okoliczności. Żadna kobieta, niezależnie od pochodzenia, nie mogłaby być 
bardziej opiekuńcza, 
śmiała i bezinteresowna, niż ty. Ludziom z tego okrętu powiemy, że jesteś moją 
siostrą 
i nazywasz się Helen Harmer.
– Bałam się w życiu tylko dwóch ludzi – powiedziała, spuszczając wzrok. – Johna 
Gowera, 
bo był takim bydlakiem, i Rogera O’Farrela, bo był tak wspaniały i szlachetny. 
Szacunkiem 
darzyłam jednego – O’Farrela. A teraz poznałam drugiego człowieka, którego 
szanuję, i to nie 
bojąc się go. Jesteś śmiałym, uczciwym młodzieńcem, Steve, i...
– I co?
– Nic – wyglądała na zmieszaną.
– Helen – powiedziałem cicho, delikatnie ją do siebie przyciągając. – Zbyt wiele 
razem 
przeszliśmy, by coś mogło nas rozdzielić. Twe piękno zachwyciło mnie w tej samej 
chwili, kiedy 
cię ujrzałem później zrozumiałem jak wspaniała dusza kryje się pod twą maską 
zuchwałości. 
Każdy potrzebuje kogoś bliskiego, moja maleńka towarzyszko i choć próbowałem 
zwalczyć to 
uczucie, me serce płonie z miłości do ciebie. Nie obchodzi mnie kim byłaś, sam 
jestem tylko 
zwykłym żeglarzem, i to bez statku, ale pozwól mi, proszę, powiedzieć tym 
marynarzom, kiedy 
tu przybędą, że jesteś mi nie siostrą, ale przyszłą żoną...
Na sekundę przywarła do mnie, ale zaraz odsunęła się, a w jej oczach pojawiły 
się znane mi 
już, wesołe iskierki.
– No, no, panie, czy ty proponujesz mi małżeństwo? To strasznie miło z twojej 
strony, ale...
– Helen, nie kpij ze mnie!
– Ależ Steve, naprawdę nie mam zamiaru kpić – odparła miękkim głosem. – Ale 
nigdy 
w życiu o czymś takim nie myślałam. Czyżbym była już na tyle dorosła? Nie sir, 
jeszcze jestem 
za młoda na małżeństwo. I jeszcze nie zobaczyłam na świecie wszystkiego, co bym 
chciała. Nie 
zapominaj, że nadal jestem Helen Tavrel
– Nic mnie to nie obchodzi. Wyjdź za mnie, a ja zmienię twe życie.
– Nie tak szybko – odparła, rysując coś palcem na piasku. – Muszę mieć czas, 
żeby to 
przemyśleć. A poza tym nie zrobię nic bez zgody Rogera O’Farrela. Ja naprawdę 
jestem jeszcze 
bardzo młoda, Steve, i prawdę mówiąc nigdy nie myślałam o małżeństwie, ani nawet 
o tym, że 
mogłabym się zakochać. O Boże, jak ci mężczyźni nękają biedną panienkę! – 
roześmiała się.
– Helen – wykrzyknąłem z irytacją i rozbawieniem. – Czy ja zupełnie nic dla 
ciebie nie 
znaczę?
– No, jeśli już o tym mowa – powiedziała, unikając mego wzroku, – to ja naprawdę 
lubię cię 
bardzo, jak jeszcze nikogo, nawet O’Farrela. Ale muszę to wszystko przemyśleć i 
przekonać się, 
że to prawdziwa, głęboka miłość.
Potem zaśmiała się głośno i radośnie, a ja zakląłem zrozpaczony.
– A fe, takie słowa w obecności ukochanej kobiety! – powiedziała. – A teraz 
posłuchaj mnie, 
Steve. Musimy odszukać Rogera O’Farrela, bo jestem dla niego jak córka. Jeśli mu 
się 
spodobasz, to kto wie? Ale nie wolno ci mówić o małżeństwie, dopóki trochę nie 
dorosnę i nie 
przeżyję jeszcze wielu przygód A na razie możemy być świetnymi kompanami, tak 
jak do tej 
pory.
– Kompan powinien chyba pozwolić na uczciwy pocałunek – odparłem, patrząc na 
morze, po 
którym dostojnie płynął w naszym kierunku statek.
Z cichym śmiechem uniosła swe usta do moich...