Paolo Coelho

Jak hartować stal.

Lynell Waterman opowiada historie o pewnym kowalu, który postanowił położyć kres 
swoim 
młodzieńczym wybrykom i poświęcić duszę Bogu. Przez wiele lat pracował bardzo 
ciężko i udzielał się 
charytatywnie. Jednakże mimo całej pobożności wydawało się, że nic nie dzieje 
się w jego życiu tak, jak trzeba. 
Wręcz przeciwnie, jego problemy i długi z każdym dniem piętrzyły się coraz 
bardziej.
Pewnego popołudnia odwiedził go przyjaciel i, litując się nad opłakana sytuacją 
kowala, powiedział:
-	To naprawdę bardzo osobliwe, że gdy postanowiłeś stać się człowiekiem 
bogobojnym, twoje życie nagle 
zmieniło się na gorsze. Nie chciałbym osłabić twojej wiary, ale pomimo głębokiej 
ufności, jaką masz, w 
twoim życiu nie widać żadnej poprawy.
Kowal nie odpowiedział od razu. Często myślał o tym samym i nie potrafił 
zrozumieć, co tak naprawdę 
stało się z jego życiem. A ponieważ chciał dać odpowiedź przyjacielowi, zaczął 
coś mówić i koniec końców 
sam znalazł wyjaśnienie, którego od dawne poszukiwał. Oto co rzekł kowal:
-	Do mojej kuźni trafia surowa, nieobrobiona stal i musze wykonać z niej 
miecz. Czy wiesz jak to się dzieje? 
Najpierw podgrzewam metal do czerwoności, a potem tłukę w niego bezlitośnie 
najcięższym młotem, 
dopóki metal nie przybierze kształtu, który jest mi potrzebny. Następnie 
zanurzam go w kadzi z zimna 
wodą i całą kuźnie wypełnia syczenie pary, metal zaś skwierczy i trzaska w 
odpowiedzi na nagłą zmianę 
temperatury. Muszę powtarzać tę czynność dopóty, dopóki miecz nie stanie się 
doskonały: jeden raz nie 
wystarczy.
Kowal zamilkł na dłuższa chwilę, zapalił papierosa i podjął na nowo:
-	Bywa jednak, że stal nie wytrzymuje tej obróbki. Wysoka temperatura, 
uderzenia młota oraz zimna woda 
powodują, że pęka. Wtedy wiem, że nigdy nie będę w stanie wykuć z niej dobrego 
ostrza miecza i wrzucam 
ten metal na stertę złomu, która widziałeś u wejścia do mojej kuźni.
Kowal znów przerwał, po czym powiedział:
- Wiem, że Bóg poddaje mnie próbie ognia. Pogodziłem się z ciosami losu i 
czasami czuję się tak zimny i 
obojętny jak ta woda, która zadaje ból stali. Ale taka jest moja jedyna prośba: 
Nie poddawaj się Boże, dopóki 
nie stanę się taki jakim chciałbyś mnie widzieć. Zrób to w jakikolwiek sposób, 
który uważasz za najlepszy, i tak 
długo, jak ci się spodoba, ale tylko nie wyrzucaj mnie na złomowisko dusz.