JIM BUTCHER
   
   Akta Harry’ego Dresdena
   tom 4
  Rycerz Królowej
   
   
   Summer Knight Book Four Of The Dresden Files
   
   Przekład Anna Cichowicz
   
   

Książkę tę dedykuję wszystkim starszym siostrom wszędzie na świecie, które miały na tyle 
cierpliwości, żeby nie udusić swoich młodszych braci, a zwłaszcza moim własnym siostrom, 
których cierpliwość była niezmierna.
   Tak wiele wam obu zawdzięczam.
   I Mamie, z powodów tak oczywistych, że naprawdę nie trzeba o nich mówić.
   Myślę, że nie od rzeczy będzie jednak wymienić ciasteczka karmelowe i fotel bujany, przy 
którego skrzypieniu zasypiałem.
   

Rozdział 1
   
   Deszcz żab spadł w dniu, w którym Biała Rada przybyła do miasta. Wysiadłem 
z niebieskiego garbusa, mojego rozklekotanego starego volkswagena, mrużąc oczy w słońcu 
pełni lata. Park Lake Meadow położony jest nieco na południe od linii chicagowskiej kolejki 
nadziemnej, skąd niedaleko już do brzegu jeziora Michigan. Normalnie, nawet w czasie takich 
upałów jak ostatnio, park byłby pełen ludzi. Tego dnia było tu zupełnie pusto, jeśli nie liczyć 
starszej kobiety w długim płaszczu, z wózkiem na zakupy, która truchtem przemierzała park. 
Dochodziło południe, a moje spodnie od dresu i koszulka okazały się strojem zdecydowanie zbyt 
ciepłym na tę pogodę.
   Postałem chwilę, rozglądając się, po czym zrobiłem kilka kroków po trawie. Wtedy coś 
mokrego i miękkiego uderzyło mnie w głowę. Wzdrygnąwszy się, strzepnąłem to z włosów. 
Przeleciało mi przed nosem i spadło na ziemię, prosto pod nogi. Żaba. Nieduża, bywają większe, 
ta z łatwością zmieściłaby się w dłoni. Przez chwilę zbierała się po upadku, następnie 
zaskrzeczała niewyraźnie i zaczęła się oddalać koślawymi skokami.
   Rozejrzałem się i spostrzegłem wokół na trawie inne żaby. Dużo żab. Im głębiej wchodziłem 
w park, tym ich skrzeczenie stawało się głośniejsze. Zobaczyłem kilka kolejnych płazów 
lecących z nieba, jakby Wszechmogący spuszczał je zsypem na brudną bieliznę. Żaby skakały 
wszędzie. Co prawda ziemia nie była nimi pokryta, ale też nie dało się ich nie zauważyć. Co 
chwila słychać było plaśnięcie, z jakim lądowała następna. Ich skrzek rozbrzmiewał jak szmer 
rozmów w zatłoczonym pomieszczeniu.
   – Niesamowite, co? – odezwał się dziarski głos. Zobaczyłem niewysokiego młodzieńca 
o szerokich barach, który zbliżał się ku mnie pewnym krokiem. Wilkołak Billy miał na sobie 
spodnie od dresu i ciemną koszulkę bez nadruków. Jeszcze rok czy dwa lata temu ten strój 
skrywałby jakieś dwadzieścia kilo nadwagi, obecnie zamienione na masę mięśniową. Billy 
z uśmiechem wyciągnął rękę.
   – A nie mówiłem, Harry?
   – Billy – powitałem go. Aż chrupnęło, kiedy uścisnął mi dłoń. Był naprawdę o wiele 
silniejszy. – Jak tam wilcze sprawy?
   – Robi się ciekawie – odparł. – Ostatnio na patrolach natykamy się na wiele dziwnych 
rzeczy. Takich jak to. – Gestem objął park. Następna żaba spadła z nieba o kilka metrów od nas. 
– Dlatego wezwaliśmy maga.
   Patrole. Samozwańczy stróże prawa. Batman.
   – Byli tu jacyś normalni ludzie?
   – Nie. Tylko paru facetów od meteorologii z uniwersytetu. Powiedzieli, że nad Luizjaną 
przeszło tornado, czy coś takiego, i że żaby musiały tu dolecieć z wiatrem.
   Żachnąłem się.
   – Uważasz, że stwierdzenie „to magia” byłoby łatwiejsze do przełknięcia.
   – Nie martw się. – Billy wyszczerzył zęby. – Już niedługo ktoś ogłosi, że to mistyfikacja, 
mogę się założyć.
   – No, no.
   Wróciłem do samochodu i podniosłem przednią klapę, żeby poszperać w bagażniku. 
Wyciągnąłem nylonowy plecak, a z niego dwa płócienne woreczki. Rzuciłem jeden Billy’emu.
   – Złap mi parę żab i wsadź do woreczka. Billy chwycił woreczek, marszcząc czoło.
   – Dlaczego?
   – Żebym mógł się przekonać, czy są prawdziwe. Billy uniósł brwi.
   – A myślisz, że nie są? Spojrzałem na niego, mrużąc oczy.
   – Posłuchaj, Billy, po prostu to zrób. Nie spałem, nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem coś 
ciepłego i mam jeszcze dzisiaj kupę roboty.
   – Ale dlaczego nie miałyby być prawdziwe? Wyglądają na prawdziwe.
   Westchnąłem ciężko, starając się opanować rozdrażnienie. Ostatnio przychodziło mi to coraz 
trudniej.
   – Z wyglądu mogą być jak prawdziwe, w dotyku mogą być jak prawdziwe, ale możliwe, że 
są konstruktem. Zbudowane z materii Nigdynigdy i ożywione magią. Mam nadzieję, że tak jest.
   – Czemu?
   – Bo wtedy to wszystko znaczyłoby, że jakiś znudzony elf zabawia się sztuczkami. Czasem 
to robią.
   – No dobra. A jeśli są prawdziwe?
   – Jeśli są prawdziwe, to znaczy, że coś jest nie w porządku.
   – W jakim sensie nie w porządku?
   – W poważnym sensie. W sensie dziur w materii realności.
   – I to byłoby źle? Spojrzałem na niego.
   – Tak, Billy. To byłoby źle. To by znaczyło, że nadchodzi coś wielkiego.
   – Ale co, jeśli... Straciłem cierpliwość.
   – Nie mam dziś czasu ani chęci na udzielanie lekcji, więc się, do cholery, zamknij.
   Uniósł dłoń w pojednawczym geście.
   – Już dobra, stary. Wszystko jedno.
   Ruszył przez park koło mnie, noga w nogę, zbierając żaby.
   – No tak, hm, miło cię widzieć, Harry. Ja i cała paczka jesteśmy ciekawi, czy zechciałbyś 
wpaść w weekend, pobyć trochę z ludźmi.
   Też zgarnąłem żabę i spojrzałem na niego z powątpiewaniem.
   – Tak? I co miałbym robić? Uśmiechnął się do mnie.
   – Pograć w arkana, stary. Sytuacja na froncie robi się zabawna. Gra z przyjmowaniem ról. 
Mruknąłem jakąś monosylabę. Starsza kobieta z wózkiem na zakupy przeszła koło nas. Kółka 
skrzypiały i chwiały się.
   – Naprawdę jest świetnie. – Billy nie dawał za wygraną. – Szturmujemy fortecę lorda 
Malocchia, tyle że mamy to zrobić w przebraniu, głęboką nocą, żeby Rada Prawdy nie 
zorientowała się, kim są sprawiedliwi, którzy go pokonali. Tam są zaklęcia i demony, i smoki, 
i w ogóle. Interesuje cię to?
   – Za bardzo przypomina pracę.
   Billy prychnął.
   – Posłuchaj, Harry. Ja wiem, że przez tę całą wojnę wampirów zrobiłeś się trochę nerwowy. 
I ponury. Ale ostatnio zdecydowanie zbyt dużo czasu spędzasz przyczajony w tej swojej piwnicy.
   – Jaka wojna wampirów? Billy przewrócił oczami.
   – Plotki się rozchodzą, Harry. Wiem, że Czerwony Dwór Wampirów wypowiedział wojnę 
magom po tym, jak zeszłej jesieni spaliłeś dom Bianki. Wiem, że od tego czasu parę razy 
próbowali cię zabić. Wiem nawet, że Biała Rada ma wkrótce zjechać do miasta, żeby ustalić, co 
robić.
   Spiorunowałem go wzrokiem.
   – Jaka Biała Rada? Westchnął.
   – Naprawdę nie pora, żebyś robił z siebie pustelnika, Harry. Spójrz na siebie. Kiedy się 
ostatnio goliłeś? Strzygłeś? Kiedy brałeś prysznic? Prałeś?
   Podniosłem rękę do twarzy i poskrobałem się po zarośniętej brodzie.
   – Przecież wychodzę. Często wychodzę. Billy złapał następną żabę.
   – Na przykład kiedy?
   – Poszedłem na mecz z tobą i innymi Alfa. Billy parsknął.
   – No. W styczniu, Dresden. Mamy czerwiec. Przyglądał się mojej twarzy, zasępiony.
   – Ludzie się o ciebie martwią. Ja wiem, że pracowałeś nad jakimś projektem czy czymś tam. 
Ale ten wygląd brudnego dzikusa po prostu do ciebie nie pasuje.
   Schyliłem się po żabę.
   – Nie wiesz, o czym mówisz.
   – Wiem lepiej, niż ci się wydaje – odparował. – Chodzi o Susan, prawda? Coś jej się stało 
jesienią. Coś, co ty próbujesz odkręcić. Może wampiry jej coś zrobiły. Dlatego wyjechała 
z miasta.
   Zamknąłem oczy, starając się nie zmiażdżyć żaby w dłoni.
   – Zmień temat.
   Billy tupnął i wysunął do przodu brodę.
   – Nie, Harry. Do jasnej cholery, znikasz z powierzchni ziemi, prawie się nie pokazujesz 
w biurze, nie odpowiadasz na telefony, nie otwierasz drzwi. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi 
i martwimy się o ciebie.
   – Nic mi nie jest – oznajmiłem.
   – Kiepsko kłamiesz. Chodzą słuchy, że Czerwoni umacniają siły w mieście. Że proponują 
swoim fanom pełną wampiryzację, jeśli któryś z nich cię pokona.
   – Niech to szlag – mruknąłem. Rozbolała mnie głowa.
   – Teraz nie jest dobra pora, żebyś przebywał sam poza domem. Nawet w dzień.
   – Nie potrzebuję niańki, Billy.
   – Harry, przecież cię znam. Wiem, że potrafisz rzeczy, których inni nie potrafią, ale nie jesteś 
przez to Supermanem. Każdy czasem potrzebuje pomocy.
   – Nie ja. Nie teraz. – Wepchnąłem żabę do woreczka i podniosłem następną. – Nie mam na 
to czasu.
   – A właśnie. Coś mi się przypomniało. – Billy wyciągnął z kieszeni dresu złożoną kartkę 
i przeczytał. – Masz spotkanie z klientką o trzeciej.
   Zamrugałem powiekami.
   – Co?
   – Wpadłem do twojego biura i odsłuchałem wiadomości. Pani Sommerset próbowała się 
z tobą skontaktować, więc zadzwoniłem do niej i umówiłem cię na spotkanie.
   Poczułem, że znów przestaję nad sobą panować.
   – Co zrobiłeś?
   Billy wyglądał na wkurzonego.
   – Twoją pocztę też sprawdziłem. Właściciel biura dał ci wymówienie. Jeśli nie zapłacisz 
w ciągu tygodnia, wywali cię.
   – Co, u diabła, daje ci prawo, żebyś szperał w moim biurze, Billy? Albo dzwonił do moich 
klientów?
   Zbliżył się o krok, patrząc gniewnie. Musiałem się skoncentrować na jego nosie, aby uniknąć 
spojrzenia w oczy.
   – Spuść z tonu, Harry. Jestem twoim popieprzonym przyjacielem. Powinieneś się cieszyć, że 
pomagam ci ratować twój interes.
   – I tu masz cholerną rację, to jest mój interes – odpaliłem. Kobieta z wózkiem na zakupy 
krążyła w pobliżu, widziałem ją kątem oka, słyszałem skrzypienie kółek, kiedy znalazła się za 
mną. – Mój. To znaczy, że nie twój.
   Wysunął lekko szczękę.
   – Świetnie. Tylko gdzie się zaszyjesz, jeżeli z tej twojej nory też cię eksmitują? – Rozłożył 
ręce. – Mój Boże, stary! Nie muszę być magiem, żeby dostrzec, jak ktoś się stacza po równi 
pochyłej. Ty cierpisz i potrzebujesz pomocy. Dźgnąłem go palcem w pierś.
   – Nie, Billy. Nie potrzebuję więcej pomocy. Nie muszę niańczyć bandy dzieciaków, którym 
się wydaje, że skoro nauczyły się jednej sztuczki, są gotowe walczyć z całym światem. Nie chcę 
się martwić, że wampiry, nie mogąc dopaść mnie, dopadną moich znajomych. Nie chcę się 
zastanawiać, komu jeszcze stanie się krzywda, jeśli ja spieprzę sprawę. – Sięgnąłem po żabę, 
a cofając rękę, wyrwałem Billy’emu woreczek. – Nie potrzebuję was.
   Wtedy właśnie padł cios. Nie była to finezyjna próba zabójstwa. Mały, czarny pikap z rykiem 
silnika wjechał przez krawężnik do parku o niecałe pięćdziesiąt metrów od nas. Zakołysał się, 
biorąc zakręt, opony wyryły bruzdy w spalonym słońcem trawniku. Znad tylnej klapy zwieszało 
się dwóch facetów w czerni, w ciemnych okularach przeciwsłonecznych i czarnych kaskach 
narciarskich. Broń też mieli stosowną – pistolety automatyczne typu Mini Uzi.
   – Do tyłu! – krzyknąłem, prawą ręką chwytając Billy’ego i odpychając go za siebie. 
Jednocześnie potrząsnąłem lewą ręką, na której miałem bransoletę z tarczami przypominającymi 
średniowieczne. Uniosłem ją w stronę ciężarówki, zgromadziłem swoją wolę i skupiłem 
w przezroczystą, połyskliwą półkulę, która rozpostarła się pomiędzy mną a nacierającym 
samochodem. Ciężarówka stanęła jak wryta. Uzbrojeni faceci natychmiast wymierzyli pistolety 
mniej więcej we mnie i opróżnili magazynki, czemu towarzyszył jeden nieprzerwany huk. Kule, 
świszcząc i sycząc, przelatywały we wszystkich kierunkach, odbite rykoszetem od tarczy, 
z której posypały się iskry. Bransoleta rozgrzała się nieprzyjemnie, a energia utrzymująca tarczę 
naprężyła się do granic. Starałem się tak ustawiać tarczę, by kierować odbite kule w powietrze. 
Bóg jeden wie, gdzie leciały, miałem tylko nadzieję, że nie trafią w przejeżdżający samochód czy 
przypadkowego przechodnia.
   Pistolety szczęknęły pusto. Obaj strzelcy, szarpiącymi ruchami świadczącymi o braku 
profesjonalizmu, zaczęli przeładowywać.
   – Harry! – krzyknął Billy.
   – Nie teraz!
   – Ale...
   Opuściłem tarczę i uniosłem prawą rękę – energia płynie z prawej strony. Srebrny pierścień, 
który noszę na palcu wskazującym, jest tak skonstruowany, że gromadzi każdy okruch energii 
kinetycznej, kiedy tylko ruszę ręką. Nie korzystałem z pierścienia od miesięcy, więc zebrała się 
w nim potężna siła rażenia, której raczej nie ośmieliłbym się użyć przeciwko napastnikom. Taka 
moc mogłaby któregoś z nich zabić, a już na pewno rozjuszyć. Tym chętniej nafaszerowaliby 
mnie kulami. Poza tym Biała Rada nie jest przychylna temu, kto pogwałci pierwsze prawo magii: 
Nie zabijaj. Już raz mu się sprzeniewierzyłem i nie powinno się to zdarzyć znowu.
   Zacisnąłem zęby, skierowałem cios obok strzelców i uruchomiłem pierścień. Czysta moc, 
niewidoczna, ale wyczuwalna, śmignęła w powietrzu i ugodziła pierwszego z napastników. Jego 
własny automat walnął go w pierś, pęd zdarł mu z twarzy okulary i rozszarpał ubranie, a jego 
samego wyrzucił z ciężarówki i cisnął na ziemię po przeciwnej stronie.
   Drugi z napastników oberwał słabiej. Siła pędu zawadziła o jego ramię i głowę. Utrzymał 
pistolet, ale stracił okulary, które porwały ze sobą maskę narciarską. Ukazała się twarz chłopca 
tak młodego, że z pewnością nie miał jeszcze prawa głosu. Zamrugał oślepiony nagłym światłem 
i niezbornie dokończył ładować broń.
   – Dzieciaki – warknąłem, unosząc znów tarczę. – Nasyłają na mnie dzieciaki. Niech ich 
wszyscy diabli.
   Wtedy coś sprawiło, że włosy na karku stanęły mi dęba, jakby chciały unieść mnie w górę. 
Kiedy dzieciak ponownie otworzył ogień, obejrzałem się przez ramię.
   Starsza kobieta z wózkiem na zakupy przystanęła jakieś cztery metry za mną. Teraz mogłem 
dostrzec, że nie jest tak stara, jak mi się zdawało. Spod postarzającej charakteryzacji błysnęły 
zimne, ciemne oczy. Ręce miała młode i gładkie. Z dna wózka wyciągnęła obrzyna i machnęła 
nim w moją stronę.
   Seria z automatu waliła w tarczę i nic więcej nie mogłem zrobić, by ją powstrzymać. 
Gdybym miał użyć magii, żeby zmierzyć się z trzecim napastnikiem, straciłbym koncentrację, 
a wraz z nią tarczę. Chłopak na ciężarówce był wprawdzie niedoświadczonym strzelcem, ale pluł 
taką ilością ołowiu, że prędzej czy później bym oberwał.
   Z drugiej strony, gdyby przebrana kobieta trafiła mnie z tej odległości, nawet nie byłoby po 
co wzywać pogotowia. Nadawałbym się wyłącznie do kostnicy.
   Kule grzmociły w tarczę i nie pozostawało nic innego, jak tylko obserwować napastniczkę, 
która składała się do strzału. Byłem w potrzasku, a wraz ze mną i Billy.
   On jednak nie tkwił nieruchomo. Zdejmował właśnie koszulkę, pod którą prężyły się mięśnie 
– płaskie, twarde mięśnie lekkoatlety. Inne niż z rozmysłem rzeźbione mięśnie ciężarowca. 
Skoczył ku nieznajomej, w locie ściągając spodnie. Nie miał bielizny.
   Poczułem przepływ magii, którą posłużył się Billy. Wyrazistej, precyzyjnej, 
skoncentrowanej. W tym, co robił, nie było nic z rytuału, nie było powolnego gromadzenia mocy, 
by ją potem uwolnić. Ruch zatarł jego sylwetkę i w mgnieniu oka Billy golas zamienił się 
w Billy’ego wilka. Wielka bestia o ciemnym futrze spadła na napastniczkę, kły rozdarły rękę 
trzymającą zamek strzelby.
   Kobieta krzyknęła i wyszarpnęła rękę, palce ociekały szkarłatną krwią. Zamierzyła się na 
Billy’ego strzelbą jak pałką. Momentalnie się odwrócił, przyjmując cios na barki. Zawarczał. 
Szybki jak błyskawica, zaatakował drugą rękę kobiety i broń potoczyła się na ziemię. Kobieta 
wrzasnęła znowu, cofając rękę.
   Nie była istotą ludzką.
   Jej ręce i ramiona wydłużyły się, podobnie jak zęby. Paznokcie stały się obrzydliwymi, 
zakrzywionymi pazurami, którymi rozorała pysk wilka. Rozległ się skowyt bólu zmieszany 
z warczeniem. Billy przetoczył się na bok, dźwignął na nogi i zaczął krążyć, starając się zmusić 
tę kobietę nie kobietę, by odwróciła się tyłem do mnie.
   Chłopak na ciężarówce znów wystrzelił cały magazynek. Przestałem się osłaniać tarczą 
i rzuciłem się w przód, by chwycić strzelbę. Złapałem ją, krzycząc:
   – Billy, dalej!
   Wilk uskoczył w bok, a kobieta znalazła się twarzą w twarz ze mną. Jej wykrzywione rysy 
pełne były wściekłości, usta, z których wystawały kły, ociekały śliną.
   Wycelowałem w brzuch i pociągnąłem za spust. Strzelba ryknęła, siła odrzutu ugodziła mnie 
mocno w ramię. Myśliwska dziesiątka, może nawet gwintówka. Kobieta wrzasnęła, zgięła się 
wpół, zatoczyła i upadła do tyłu. Nie leżała długo. Prawie natychmiast wstała. Czerwień rozlała 
się po strzępach jej sukienki, twarz zupełnie już zatraciła ludzkie cechy. Przebiegła koło mnie do 
ciężarówki i wskoczyła na platformę. Strzelec zaciągnął swojego partnera do samochodu, 
kierowca uruchomił silnik. Ziemia trysnęła spod kół, ciężarówka, kołysząc się, wyjechała na 
jezdnię i wmieszała się w ruch uliczny. Przez chwilę patrzyłem w ślad za nią, ciężko dysząc.
   Opuściłem broń i spostrzegłem, że jakimś cudem wciąż trzymam w lewej ręce żabę. Wierciła 
się i walczyła w sposób sugerujący, że jestem bliski zmiażdżenia jej, więc spróbowałem 
rozluźnić uchwyt, nie wypuszczając jej jednak z ręki. Rozejrzałem się za Billym. Wilk podszedł 
do swoich porzuconych spodni dresowych, zadygotał, po czym z powrotem stał się gołym 
młodym człowiekiem. Przez twarz, równolegle do linii szczęki, biegły dwie długie szramy, 
z których krew ściekała na szyję. Napięcie mięśni było jedyną oznaką odczuwania bólu.
   – Jak tam? W porządku? – zapytałem. Przytaknął i wciągnął na siebie spodnie i koszulkę.
   – Co to, u diabła, było?
   – Ghoul – odparłem. – Prawdopodobnie z klanu LaChaise. Współdziałają z Czerwonym 
Dworem i nie przepadają za mną.
   – Dlaczego za tobą nie przepadają?
   – Narobiłem im parę razy kłopotów.
   Billy uniósł brzeg koszulki do twarzy, aby powstrzymać krwawienie.
   – Nie spodziewałem się pazurów.
   – Widzisz, jakie sprytne.
   – Ghoul, hm. Nie żyje?
   Pokręciłem głową.
   – Są jak karaluchy. Prawie nic im nie jest w stanie zaszkodzić. Możesz iść?
   – Tak.
   – To dobrze. Zmywajmy się stąd.
   Ruszyliśmy do mojego garbusa. Po drodze podniosłem woreczek z żabami i zacząłem je 
wytrząsać na ziemię. Wypuściłem razem z nimi tę, której o mało nie zgniotłem, i wytarłem rękę 
o trawę. Billy zerknął na mnie zdziwiony.
   – Dlaczego je wypuszczasz?
   – Bo są prawdziwe.
   – Skąd wiesz?
   – Jedna zesrała mi się na rękę.
   Wpuściłem Billy’ego do samochodu, po czym sam wsiadłem. Wygrzebałem spod siedzenia 
apteczkę i podałem mu. Billy przyłożył do twarzy gazę, przyglądając się żabom.
   – Czyli sprawy mają się źle?
   – Niestety – potwierdziłem.
   Po chwili milczenia powiedziałem:
   – Uratowałeś mi życie. Wzruszył ramionami.
   – Więc mam spotkanie o trzeciej, tak? Jak nazwisko? Sommerset?
   Spojrzał na mnie. Starał się zachować powagę, ale oczy mu się śmiały.
   – Yhm.
   Podrapałem się po brodzie, kiwając głową.
   – Byłem ostatnio rozkojarzony. Może powinienem się najpierw umyć.
   – Byłoby nieźle – przyznał Billy. Westchnąłem.
   – Czasem osioł ze mnie. Billy roześmiał się.
   – Czasem. Jesteś człowiekiem, jak każdy z nas. Uruchomiłem silnik. Zajęczał trochę, ale 
nakłoniłem garbusa, żeby ożył. Wtedy coś uderzyło w przednią klapę z głuchym odgłosem. 
I jeszcze raz. Potem nastąpiło kolejne ciężkie uderzenie, tym razem w dach.
   Poczułem gwałtowny zawrót głowy, nagle zrobiło mi się słabo i musiałem chwycić się 
kierownicy. Z oddali dobiegł głos Billy’ego, pytający, czy nic mi nie jest. Na zewnątrz moc 
kłębiła się niespokojnie w powietrzu pełnym zakłóceń. Siły magii zazwyczaj poruszają się 
według przejrzystego, uporządkowanego schematu, teraz nagle zawirowały w szaleńczym 
chaosie.
   Postarałem się odepchnąć od siebie uczucie słabości i z wysiłkiem otworzyłem oczy. Żaby 
leciały z nieba. Nie pojedynczo, od czasu do czasu, ale tak gęsto, że aż niebo pociemniało. 
Nieszczęsne stworzenia uderzały z siłą gradu, rozbryzgując się na betonie, na klapie samochodu. 
Jedna z żab walnęła mocno w przednią szybę, na której pojawiła się siateczka pęknięć. 
Wrzuciłem bieg i pomknęliśmy przed siebie. Po kilkuset metrach wydostaliśmy się poza zasięg 
tego deszczu z innego świata.
   Oddychaliśmy szybko. Billy miał rację. Deszcz żab oznaczał, że dzieje się coś poważnego, 
w sensie magicznym. Biała Rada przybędzie wieczorem do miasta, by omówić kwestię wojny. Ja 
mam się spotkać z klientką, a wampiry najwyraźniej podniosły stawkę, ośmielając się uderzyć we 
mnie tak otwarcie jak nigdy dotąd.
   Włączyłem wycieraczki. Krew płazów rozmazywała się na pękniętej szybie w purpurowe 
smugi.
   – Dobry Boże – westchnął Billy.
   – Tak – powiedziałem. – Nie kijem go, to pałką.
   

Rozdział 2
   
   Podrzuciłem Billy’ego do jego mieszkania w pobliżu kampusu uniwersyteckiego. Nie 
sądziłem, żeby ghoul mógł stać się przedmiotem raportu policyjnego, ale na wszelki wypadek 
starłem ślady palców z obrzyna. Billy zawinął broń w ręcznik, który woziłem na tylnym 
siedzeniu garbusa, i obiecał, że się jej pozbędzie. Jego dziewczyna, Georgia, wiotka pannica 
o głowę wyższa od niego, czekała na balkonie ubrana w ciemne szorty i purpurowy stanik bikini, 
hojnie szafując widokiem imponująco opalonego ciała. Wyglądała ponętnie i emanowała 
pewnością siebie. Rany, jak te dzieciaki wydoroślały.
   Gdy Billy wysiadł, Georgia spojrzała groźnie znad książki, a jej nozdrza zadrgały. Znikła we 
wnętrzu domu, po czym ukazała się w drzwiach, z apteczką w ręku. Zerknęła na samochód i na 
jej twarzy odmalował się niepokój. Skinęła mi głową. Pomachałem, starając się wyglądać 
sympatycznie. Po minie Georgii zorientowałem się, że wyszedłem tylko na chama. Weszli do 
mieszkania, a ja odjechałem czym prędzej, zanim ktoś zechciałby wdać się ze mną w pogawędkę.
   Po chwili zjechałem na bok i zgasiłem silnik. Rzuciłem okiem na swoje odbicie we 
wstecznym lusterku garbusa.
   Doznałem szoku. Wiem, że to brzmi głupio, ale nie mam w domu luster. Zbyt wiele istot 
może użyć lustra jako okna, a nawet drzwi, a tego ryzyka chciałem za wszelką cenę uniknąć. Nie 
patrzyłem w lustro od tygodni.
   Wyglądałem jak wrak. Bardziej niż zwykle.
   Mam pociągłą, szczupłą twarz o kanciastych rysach. Do moich prawie czarnych włosów 
pasują ciemne oczy. Teraz pod oczami miałem sinoszare kręgi. Bardzo głębokie. Rysy twarzy, 
tam gdzie nie pokrywał ich wielomiesięczny zarost, były ostre jak krawędzie karty kredytowej.
   Włosy urosły mi długie i splątane. Nie takie jak u seksownego, młodego gwiazdora rocka. 
Raczej jak u włóczęgi, którego siłą wlecze się do fryzjera. Nie były nawet symetryczne, bo 
z jednej strony zostały upalone do gołej skóry, kiedy wraz z pizzą dostarczono mi niewielki 
ładunek wybuchowy. Wtedy, gdy jeszcze stać mnie było na zamówienie pizzy. Miałem bladą, 
wręcz ziemistą cerę. Wyglądałem jak śmierć na ostatnich nogach, pod warunkiem że ktoś 
skłoniłby śmierć do wzięcia udziału w Maratonie Bostońskim. Byłem zmęczony. Wypalony. 
Zużyty.
   Usiadłem głębiej w fotelu.
   Nie cierpię się mylić. Jednak musiałem przyznać, że Billy i wilkołaki (słowo daję, brzmi to 
jak nazwa kiepskiego zespołu rockowego) mieli rację. Spróbowałem sobie przypomnieć, kiedy 
ostatnio byłem u fryzjera i się goliłem. Prysznic brałem w zeszłym tygodniu. Czy na pewno?
   Potarłem twarz drżącymi dłońmi. Dni i noce ostatnio zlewały się w jedno. Spędzałem czas 
w laboratorium, prowadząc badania dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. 
Laboratorium mieści się w piwnicy pod sutereną, w której mieszkam – wilgotne kamienie, brak 
okien. Zakłócenie rytmu snu i czuwania. Ba! Zupełnie sobie odpuściłem rozróżnianie dnia od 
nocy. Zbyt wiele miałem do przemyślenia, żeby zwracać uwagę na przyziemne szczegóły.
   Mniej więcej dziewięć miesięcy wcześniej o mało nie doprowadziłem do śmierci swojej 
dziewczyny. Może nawet gorzej niż do śmierci.
   Kiedy się spotkaliśmy, Susan Rodriguez pracowała jako reporterka w „Środkowozachodnich 
Arkanach”. W przeciwieństwie do większości ludzi nigdy nie kwestionowała istnienia zjawisk 
nadnaturalnych. Wygrzebywała każdy szczegół, każdą historię, każdy okruch dowodu, by 
podnieść poziom powszechnej świadomości co do tych spraw. W końcu poszła za mną na bal do 
wampirów.
   I potwory ją dopadły.
   W tej kwestii Billy również miał rację. Wampiry z Czerwonego Dworu odmieniły ją, czy też, 
stosowniej będzie powiedzieć, zainfekowały. Choć formalnie nadal była istotą ludzką, zarażona 
została ich makabrycznym pragnieniem. Gdyby je zaspokoiła, stałaby się jednym z nich, 
potworem ciałem i duszą. Jakaś jej część musiałaby przy tym umrzeć.
   To dlatego prowadziłem badania. Szukałem czegoś, co mogłoby jej pomóc. Chciałem 
stworzyć szczepionkę albo znaleźć inny sposób. Coś. Cokolwiek.
   Poprosiłem ją o rękę. Odmówiła. Potem wyjechała z miasta. Prowadziła nadal swoją 
kolumnę w „Arkanach”, przysyłając artykuły do redakcji. Czytywałem je, więc wiedziałem 
przynajmniej, że żyje. Poprosiła mnie, żebym jej nie szukał, i nie szukałem. Nie będę, dopóki nie 
znajdę sposobu na wydobycie jej z bagna, w jakie ją wpędziłem. Musi być coś, co mogę zrobić. 
Musi być. Musi.
   Pochyliłem głowę, grymas ściągnął mi twarz tak, że mięśnie skurczyły się w piekącym bólu. 
W piersiach czułem ucisk, całe ciało zdawało się spalać w bezużytecznym, bezsilnym ogniu. 
Jestem magiem. Powinienem być w stanie ochronić Susan. Powinienem być w stanie ją 
uratować. Powinienem umieć jej pomóc. Powinienem być mądrzejszy, powinienem być szybszy, 
powinienem być lepszy.
   Powinieneś był jej powiedzieć, że ją kochasz, zanim było za późno. Prawda, Harry?
   Starałem się nie płakać. Opanowałem się siłą woli, dzięki wieloletniej nauce, doświadczeniu, 
samodyscyplinie. Płacz nic by mi nie dał. Nie przybliżyłby mnie ani trochę do celu, jakim jest 
znalezienie lekarstwa dla Susan.
   Byłem tak cholernie zmęczony.
   Ukryłem twarz w dłoniach. Nie chciałem, by ktoś zobaczył mnie w rozpaczy.
   Długo trwało, zanim doszedłem do siebie. Nie jestem pewien, ile, ale cień się przesunął 
i prażyłem się teraz w samochodzie, pomimo opuszczonych szyb. Musiało być dobrze po 
południu.
   Doszedłem do wniosku, jasnego jak słońce, że głupio tak siedzieć na ulicy i dać się znaleźć 
bandytom najętym przez wampiry. Byłem zmęczony, brudny i głodny, ale nie miałem pieniędzy, 
żeby sobie kupić coś do jedzenia, ani czasu, żeby wrócić do domu na zupę. Musiałem przecież 
zdążyć na spotkanie z panią Sommerset.
   To spotkanie było mi potrzebne. W tym też Billy się nie mylił. Jeśli nie zacznę zarabiać, 
stracę i biuro, i mieszkanie. A nie da się prowadzić badań, mieszkając w kartonowym pudle na 
ulicy.
   Zatem czas zacząć działać. Przeczesałem palcami szopę włosów, z marnym skutkiem, 
i ruszyłem w kierunku biura. Mijany zegar zasygnalizował, że jestem już parę minut spóźniony 
na spotkanie. Do tego jeszcze mój wygląd – czyż klientka nie będzie pod wrażeniem? Szło mi po 
prostu coraz lepiej tego dnia.
   Moje biuro znajduje się w śródmieściu. Budynek nie jest imponujący, ale i tak za dobry dla 
kogoś takiego jak ja w obecnym stanie.
   Podstarzały portier przyjrzał mi się uważnie, miałem szczęście, że mnie pamiętał. Jakiś nowy 
najprawdopodobniej wykopałby mnie bez mrugnięcia okiem. Z uśmiechem skinąłem mu głową, 
starając się przybrać wygląd człowieka interesu.
   W drodze do schodów minąłem windę. Kartka na drzwiach informowała o awarii. Winda nie 
była już taka jak przedtem, od kiedy ogromny skorpion rozdarł sufit kabiny i ktoś poderwał 
windę w górę szybu podmuchem wiatru, by zmiażdżyć skorpiona o dach. Następnie winda 
spadła, co spowodowało zniszczenia w całym budynku, więc z powodu strat podniesiono czynsz.
   Tak w każdym razie słyszałem. No co? To mógł być ktoś inny. Dobra, może nie ortodonta 
z trzeciego ani nie psychiatra z piątego. Prawdopodobnie nie agencja ubezpieczeniowa z szóstego 
i nie księgowy z ósmego. Być może nie prawnicy z ostatniego piętra. Być może. Ale kiedy 
wydarza się katastrofa, nie zawsze musi w tym być moja wina.
   W każdym razie nikt mi nie może niczego udowodnić.
   Otworzyłem drzwi na klatkę schodową i wszedłem na czwarte piętro, na którym znajduje się 
moje biuro. Idąc do drzwi, słyszałem w korytarzu ciche odgłosy firmy konsultingowej zajmującej 
większość powierzchni na tym piętrze.
   Napis na drzwiach z mlecznego szkła głosił: Harry Dresden – mag. Wyciągnąłem rękę, żeby 
otworzyć drzwi. Kiedy moje palce znalazły się w odległości kilku centymetrów od klamki, 
przeskoczyła iskra. Poczułem niewielkie, ale ostre, nieprzyjemne kopnięcie.
   Zatrzymałem się. Nawet w budynku przepełnionym prądem zmiennym nie miało prawa być 
tak zimne i suche. Może i jestem paranoikiem, ale nic tak ostrzegawczo nie działa na człowieka 
jak zamach na jego życie w biały dzień. Znów skoncentrowałem się na bransolecie, odwołując 
się do przeczuć, jakie miałem, by przygotować tarczę, na wypadek gdybym jej potrzebował. 
Drugą ręką pchnąłem drzwi biura.
   Zazwyczaj w moim biurze panuje porządek. W każdym razie nie pamiętam, żeby 
kiedykolwiek wyglądało tak niechlujnie. Biorąc pod uwagę, jak niewiele w nim ostatnio 
bywałem, zakrawało na niesprawiedliwość, że wygląda aż tak okropnie. Stolik przy drzwiach, na 
którym wykładam broszury o tytułach Magia dla początkujących albo Jak zostać magiem – 
zapytaj fachowca, stał krzywo pod ścianą. Broszury walały się na blacie i na podłodze. 
Wyczułem zapach przypalonej kawy, pewnie zapomniałem wyłączyć. A niech to... Biurko 
pokrywała pleśń luźnych kartek. Kilka szuflad w kartotece było wysuniętych, akta leżały na 
wierzchu lub sterczały wetknięte byle jak. Wentylator pod sufitem wirował, trzeszcząc przy 
każdym obrocie.
   Ktoś jednak najwyraźniej usiłował zaprowadzić tu nieco ładu. Moja poczta leżała porządnie 
posortowana na trzy kupki. Oba metalowe kosze na papiery były podejrzanie puste. A więc Billy 
i jego drużyna.
   Na ruinach mojego biura stała kobieta niezwykłej urody. Dla takich kobiet mężczyźni gotowi 
są zabijać przyjaciół i wszczynać wojny. Stała przy biurku, zwrócona do drzwi, ze 
skrzyżowanymi ramionami i biodrem wysuniętym w bok. Miała sceptyczny wyraz twarzy. Jej 
włosy były białe. Nie jasnoblond, nie platynowe. Białe jak śnieg, jak najprzedniejszy marmur, 
upięte jak spętana chmura, odsłaniały smukłą szyję. Nie mam pojęcia, jak przy tych włosach jej 
skóra mogła wyglądać blado, ale tak właśnie było. Jej usta miary barwę zmrożonych morw, 
wręcz szokującą wobec gładkiej, pięknej twarzy. Ciemnozielone oczy przybrały ton niebieski, 
kiedy przechyliła głowę i spojrzała na mnie. Nie była stara. Nie była młoda. Była wyłącznie 
oszałamiająca.
   Usilnie starałem się, żeby szczęka nie opadła mi do samej podłogi, i zmusiłem mózg do 
działania, notując szczegóły stroju nieznajomej. Ubrana była w ciemnoszary kostium skrojony 
nienagannie. Spódnica odsłaniała nogi akurat na tyle, by nie dało się nie patrzeć, a obcasy 
ciemnych pantofli miały akurat taką wysokość, żeby zaczęła działać wyobraźnia. Pod żakietem 
miała porcelanowo białą bluzkę z trójkątnym dekoltem, dokładnie na tyle głębokim, żeby 
przyszła mi ochota zobaczyć, jak bierze głęboki wdech. Opale oprawne w srebro połyskiwały 
w jej uszach i na szyi, lśniąc tęczą kolorów, jakich nie spodziewałbym się po opalach – nazbyt 
wiele purpury, fioletu i ciemnego błękitu. Lakier na paznokciach opalizował tak samo.
   Poczułem woń jej perfum, dziką i głęboką, ciężką i słodką jak orchidee. Moje serce biło 
w przyspieszonym rytmie, a kierowana testosteronem część mózgu kazała żałować, że nie dane 
mi było się wykąpać. Albo ogolić. Żebym przynajmniej nie miał na sobie spodni od dresu...
   Na jej wargach zaigrał uśmieszek, a jedna jasna brew uniosła się lekko. Nic nie mówiąc, 
kobieta pozwalała mi się gapić.
   Jedno było pewne – tego typu kobieta przynajmniej ma pieniądze. Mnóstwo pieniędzy. 
Pieniędzy, których mógłbym użyć, żeby zapłacić czynsz, zrobić zakupy spożywcze, może nawet 
roztrwonić trochę i nabyć taczki, które byłyby pomocne przy sprzątaniu mieszkania. Przez 
mgnienie oka wahałem się, rozpatrując kwestię, czy w pełni wykwalifikowanemu magowi, 
członkowi Białej Rady, przystoi aż tak interesować się pieniędzmi. Szybko podjąłem decyzję.
   Do diabła z nadzwyczajnymi kosmicznymi mocami. Mam płatności.
   – Hm, rozumiem, że pani Sommerset – wykrztusiłem w końcu. Ależ ja jestem szarmancki. 
Żeby dopełnić wrażenia, powinienem się jeszcze o coś potknąć. – Harry Dresden to ja.
   – Widzę, że się pan spóźnił – odparła. Głos pani Sommerset pasował do ubioru. Był głęboki, 
sugestywny, kulturalny. Z lekkim akcentem, którego nie potrafiłem rozpoznać. Może 
europejskim. W każdym razie interesującym. – Pański asystent poinformował mnie, kiedy mam 
przybyć. Nie lubię, by kazano mi czekać pod drzwiami, więc pozwoliłam sobie wejść. – Zerknęła 
na moje biurko, potem znów na mnie. – I prawie tego żałuję.
   – No tak. Nie wiedziałem, że pani przyjdzie aż do... hm... – Rozejrzałem się po biurze, zbity 
z tropu, i zamknąłem za sobą drzwi. – Wiem, że nie wygląda to profesjonalnie.
   – Właśnie.
   Podszedłem do jednego z krzeseł przeznaczonych dla klientów i pośpiesznie zrzuciłem, co na 
nim leżało.
   – Proszę spocząć. Napije się pani kawy albo czegoś innego?
   – Warunki urągają higienie. Czemu miałabym ryzykować?
   Usiadła wyprostowana na brzeżku krzesła, wiodąc za mną oczami, kiedy zajmowałem 
miejsce po drugiej stronie biurka. Czułem chłód i ciężar tego spojrzenia.
   – Należy pani do osób, które podejmują ryzyko? – spytałem, marszcząc brwi.
   – Lubię się zabezpieczyć – mruknęła. – Weźmy na przykład pana, panie Dresden. Przyszłam 
tu dziś, aby zadecydować, czy powinnam, czy też nie, postawić wiele na pańskie umiejętności. – 
Przerwała na chwilę. – Jak dotąd, nie sprawił pan wrażenia solidnego człowieka – dodała.
   Oparłem łokcie na biurku i zetknąłem czubki palców.
   – No tak. Wiem, że przez to wszystko wyglądam prawdopodobnie jak...
   – Człowiek zdesperowany? – zasugerowała. – Ktoś, kto jest obsesyjnie zaprzątnięty innymi 
sprawami. – Wskazała głową na sterty kopert na biurku. – Ktoś, kto wkrótce straci lokal, jeśli nie 
spłaci zadłużenia. Myślę, że potrzebuje pan pracy. – Zaczęła się zbierać. – Ale skoro brakuje 
panu umiejętności, żeby zadbać o tak drobne kwestie, wątpię, czy na coś mi się pan przyda.
   – Proszę zaczekać – powiedziałem, wstając. – Proszę. Przynajmniej niech wolno mi będzie 
wysłuchać... Jeśli uznam, że mogę pani pomóc...
   Uniosła podbródek i przerwała mi bez trudu:
   – Ale nie w tym rzecz, nieprawdaż? – spytała. – Rzecz w tym, czy ja uznam, że może mi pan 
pomóc. Nie zaprezentował pan nic, co by skłaniało mnie do przypuszczenia, że pan potrafi. – 
Przerwała i usiadła z powrotem. – A przecież...
   Ja też usiadłem.
   – Przecież?
   – Słyszałam coś, panie Dresden, o ludziach z pańskimi umiejętnościami. O umiejętności 
patrzenia w oczy.
   Przechyliłem głowę.
   – Nie nazwałbym tego umiejętnością. To się po prostu zdarza.
   – Przecież pan potrafi patrzeć w oczy i widzieć przez nie? Nazywacie to spojrzeniem w głąb 
duszy, prawda?
   Z rezerwą skinąłem głową i zacząłem dodawać do siebie poszczególne drobne elementy.
   – Tak.
   – Odkryć czyjąś prawdziwą naturę? Dostrzec prawdę o osobie, na którą pan patrzy?
   – A ta osoba widzi mnie w ten sam sposób. Tak.
   Uśmiechnęła się spokojnie i prześlicznie.
   – Więc spójrzmy na siebie nawzajem, panie Dresden. Pan i ja. Wtedy dowiem się, czy może 
mi się pan na coś przydać. Z pewnością nic mnie to nie będzie kosztować.
   – Nie byłbym taki pewny. To zostaje z człowiekiem na zawsze. – Jak blizna po wycięciu 
wyrostka albo łysina. Spojrzenia w duszę nie da się zapomnieć. Nigdy. Nie podobał mi się 
kierunek naszej rozmowy. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.
   – Ależ czemu nie? – naciskała. – To nie potrwa długo, prawda, panie Dresden?
   – Naprawdę nie o to chodzi.
   Jej usta zacisnęły się w mocną linię.
   – Rozumiem. A zatem proszę wybaczyć... Tym razem to ja jej przerwałem.
   – Pani Sommerset, wydaje mi się, że może się pani mylić w swoich ocenach.
   W jej oczach błysnął gniew, zimny i odległy.
   – Czyżby?
   Skinąłem głową. Wysunąłem szufladę biurka i wyjąłem z niej blok do notowania.
   – Cóż, miałem ostatnio trudny okres.
   – Cóż, niewiele mnie to obchodzi.
   Wyjąłem pióro, zdjąłem skuwkę i położyłem je obok bloku.
   – No, no. Po czym zjawia się pani. Bogata, wspaniała, aż za dobra, żeby być prawdziwa.
   – I? – zainteresowała się.
   – Za dobra, żeby być prawdziwa – powtórzyłem. Wyjąłem z szuflady rewolwer kaliber 44, 
wymierzyłem go w nią i odwiodłem spust. – Może pani nazwać mnie szaleńcem, ale ostatnio 
pomyślałem sobie, że jeżeli coś jest za dobre, żeby być prawdziwe, to takie nie jest. Proszę 
położyć ręce na biurku.
   Brwi podjechały jej do góry. Te jej wspaniałe oczy zrobiły się tak okrągłe, że widać było 
białka wokół tęczówek. Poruszyła rękami, przełykając ślinę, i położyła dłonie na biurku.
   – Co pan wyprawia? – spytała.
   – Sprawdzam teorię – odparłem. Nie opuszczając broni ani nie spuszczając z nieznajomej 
wzroku, otworzyłem inną szufladę. – Widzi pani, ostatnio miewałem niemiłych gości. To 
skłoniło mnie do zastanowienia, jakiego rodzaju kłopotów mogę się spodziewać. I myślę, że 
panią przejrzałem.
   – Nie wiem, o czym pan mówi, panie Dresden, ale jestem pewna...
   – Oszczędź sobie.
   Poszperałem w szufladzie i po chwili znalazłem to, czego potrzebowałem. Wyjąłem zwykły, 
stary gwóźdź i położyłem go na blacie.
   – Co to jest? – szepnęła.
   – Probierz – odparłem.
   Następnie delikatnie popchnąłem gwóźdź palcem, aby potoczył się po biurku w kierunku jej 
perfekcyjnie zadbanych dłoni.
   Ruszyła się dopiero na ułamek sekundy przed tym, nim gwóźdź jej dotknął. Dwoma susami 
odskoczyła od biurka, przewracając krzesło. Gwóźdź stoczył się z blatu i spadł na podłogę, 
wydając metaliczny dźwięk.
   – Żelazo – oznajmiłem. – Zimne żelazo. Elfy go nie lubią.
   Jej twarz straciła wszelki wyraz. Jeszcze przed chwilą malowała się na niej arogancja 
i zarozumialstwo, wyniosłość, wyższość i niefrasobliwa pewność siebie. Teraz to wszystko 
znikło, pozostał chłód pięknych rysów, odległych, pozbawionych jakichkolwiek emocji, 
czegokolwiek, co można by rozpoznać jako ludzkie.
   – Układ z moją matką chrzestną powinien obowiązywać jeszcze przez kilka miesięcy – 
powiedziałem. – Przez rok i dzień miała mnie zostawić w spokoju. Taka była umowa. Jeśli 
próbuje się z niej wykręcić, bardzo się zdenerwuję.
   Przyglądała mi się przez chwilę w milczeniu. Jej twarz niepokoiła, była tak śliczna, a tak 
obca. Za tymi rysami czaiło się coś nie z tego świata i nawet nie chciało zadać sobie trudu, by się 
porozumieć. Na widok tej pustej maski gardło mi się ścisnęło. Musiałem bardzo się starać, żeby 
ręka, w której trzymałem rewolwer, nie drżała. Wtedy ona się uśmiechnęła, co sprawiło, że 
wyglądała jeszcze bardziej obco, bardziej przerażająco.
   Jej usta przypominały zakrzywione ostrze noża. Kiedy przemówiła, jej głos brzmiał równie 
pięknie jak przedtem. Teraz był jednak pusty, cichy, obezwładniający. Mówiła, a ja chciałem 
pochylić się ku niej, by słyszeć wyraźniej.
   – Sprytny – mamrotała. – Tak. Rozproszony, ale nie na tyle, żeby nie myśleć. Dokładnie to, 
czego mi trzeba.
   Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach.
   – Nie chcę żadnych kłopotów – powiedziałem. – Po prostu odejdź i oboje możemy udawać, 
że nic się nie stało.
   – Ale się stało. – Sam dźwięk jej głosu sprawiał, że w pokoju zrobiło się chłodniej. – 
Przejrzałeś zasłonę. Dowiodłeś swej wartości. Jak to zrobiłeś?
   – Wyładowanie elektryczne na klamce – zacząłem wyliczać. – Drzwi powinny być 
zamknięte, więc musiałaś przez nie przejść. Poza tym odpowiadałaś na moje pytania wymijająco, 
zamiast wprost.
   Wciąż się uśmiechając, skinęła głową.
   – Mów dalej.
   – Nie masz torebki. Która kobieta wychodzi w kostiumie za trzy tysiące dolarów i bez 
torebki?
   – Hm – mruknęła. – Tak. Pasuje pan doskonale, panie Dresden.
   – Nie wiem, o czym mówisz – uciąłem. – Nie mam nic wspólnego z elfami.
   – Nie podoba mi się, kiedy tak się mnie nazywa, panie Dresden.
   – Możesz nie słuchać. Wynoś się z mojego biura.
   – Powinien pan wiedzieć, panie Dresden, że mój ród, od największych po maluczkich, 
zobowiązany jest mówić prawdę.
   – Co nie przeszkadza wam oszukiwać.
   Jej oczy rozbłysły i zobaczyłem, jak źrenice powoli zmieniają kształt z okrągłych, ludzkich, 
na podłużne, kocie. Przyglądała mi się kocimi oczami bez mrugnięcia.
   – Jak już powiedziałam, mam zamiar postawić. I stawiam na ciebie.
   – Co takiego?
   – Życzę sobie twoich usług. Skradziono coś cennego i chcę, żebyś to odzyskał.
   – Powiedzmy wprost – powiedziałem. – Ty chcesz, żebym ja zwrócił ci skradzione dobra?
   – Nie mnie – wymruczała. – Prawowitym właścicielom. Życzę sobie, byś wykrył i schwytał 
złodzieja, i oczyścił mnie z zarzutów.
   – Sama to zrób – zaproponowałem.
   – W tej sprawie nie mogę działać całkiem sama. Dlatego właśnie wybrałam ciebie na mojego 
emisariusza. Mojego agenta.
   Roześmiałem się jej w twarz. W doskonałych rysach pojawiło się coś nowego – gniew. 
Zimny i straszliwy gniew zapłonął w elfich oczach i zmroził mi śmiech w krtani.
   – Nic z tego – powiedziałem. – Nie zawieram więcej umów z twoim ludem. Nawet nie wiem, 
kim jesteś.
   – Drogie dziecko – zaczęła rozwlekle – umowa już została zawarta. Oddałeś swoje życie, 
swój los, swoją przyszłość w zamian za moc.
   – Tak. Mojej matce chrzestnej. I wciąż można to zakwestionować.
   – Już nie – powiedziała. – Nawet tu, w świecie śmiertelników, długi przechodzą z rąk do rąk. 
Sprzedaż wierzytelności, tak?
   Poczułem chłód w żołądku.
   – O czym ty mówisz? Pokazała ostre, białe zęby.
   – Twoja wierzytelność, dziecko śmiertelne, została sprzedana. Ja ją kupiłam. Jesteś mój. 
I pomożesz mi w tej sprawie.
   Odłożyłem rewolwer na biurko i otworzyłem górną szufladę. Wyjąłem z niej nóż do papieru, 
typowy, masowej produkcji, z ciężkim, płaskim ostrzem i rowkowanym trzonkiem.
   – Mylisz się – powiedziałem bez przekonania. – Moja matka chrzestna nigdy by tego nie 
zrobiła. Oszukujesz.
   Uśmiechnęła się, patrząc na mnie jasnymi oczami.
   – Zatem proszę bardzo, przekonaj się, jaka jest prawda. Moja lewa dłoń opadła na biurko. 
Patrzyłem zdumiony, jak chwytam prawą ręką nóż do papieru w sposób podpatrzony w kiepskich 
filmach kryminalnych. W panice usiłowałem to powstrzymać, rzucić nóż, ale moje ręce działały 
automatycznie, jakby należały do kogoś innego.
   – Czekaj! – krzyknąłem.
   Przyglądała mi się chłodno, z beznamiętnym zainteresowaniem.
   Mocno wbiłem nóż w lewą dłoń. Biurko mam tandetne. Stal bez trudu przeszła przez ciało 
pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym i wbiła się w blat. Byłem przygwożdżony. Krew 
pociekła z rany, a ból przeszył mi ramię. Próbowałem go zwalczyć, ale w panice nie potrafiłem 
narzucić sobie dyscypliny. Mimowolnie jęknąłem. Chciałem wyciągnąć ostrze, wydobyć je 
z dłoni, ale moja ręka tylko się obróciła, przekręcając nóż w kierunku przeciwnym do ruchu 
wskazówek zegara.
   Ból mnie obezwładnił. Nie byłem nawet w stanie zaczerpnąć tchu, żeby krzyczeć.
   Kobieta sięgnęła ku moim palcom i zdjęła je z rękojeści noża. Potem jednym zdecydowanym 
ruchem wyszarpnęła go i położyła na biurku. Na ostrzu lśniła krew.
   – Magu, wiesz równie dobrze jak ja, że gdybyś nie był związany ze mną, nie miałabym nad 
tobą takiej władzy.
   W tej chwili wiedziałem przede wszystkim, że boli mnie ręka, i tylko jakiś mroczny zakątek 
umysłu potwierdzał, że nieznajoma mówi prawdę. Elfy nie mogą tak po prostu kimś owładnąć 
i kierować jak marionetką. Trzeba im na to pozwolić. Ja pozwoliłem mojej matce chrzestnej, Lei, 
kiedyś, przed laty, kiedy byłem młodszy i głupszy. W zeszłym roku wymknąłem się jej, 
wymogłem zawieszenie roszczeń, które miało mnie chronić przez rok i dzień.
   A teraz ona oddała sprawy w cudze ręce. Komuś, kogo ta umowa nie obowiązywała.
   Spojrzałem na nią. Ból i nagły gniew sprawiły, że mój głos zabrzmiał jak niski, chrapliwy 
pomruk.
   – Kim jesteś?
   Kobieta przejechała opalizującym paznokciem po strużce krwi na biurku. Uniosła palec do 
warg i jakby w roztargnieniu dotknęła językiem. Uśmiechnęła się leniwie, bardziej zmysłowo, ale 
ani trochę mniej obco.
   – Mam wiele imion – zamruczała. – Ale dla ciebie będę Mab. Królową Przestworzy 
i Ciemności. Władczynią Zimowego Dworu Sidhe, szlachetnych elfów.
   

Rozdział 3
   
   Poczułem kamień w żołądku. Królowa elfów. W moim biurze stała królowa elfów. Patrzyłem 
na królową elfów. Rozmawiałem z królową elfów.
   A ona miała mnie w garści.
   Rany, a ja myślałem, że nic gorszego mnie już nie spotka.
   Strach można odczuwać dosłownie jak lodowatą wodę. Zimny łyk spływa przez gardło, 
rozchodzi się w piersi. Tamuje oddech i każe sercu pracować z wysiłkiem, dociera do żołądka 
i bioder, powodując drżenie. W końcu obejmuje uda i kolana (czasem, zatrzymując się po drodze, 
wprawia w zakłopotanie), odbiera siłę długim mięśniom, które miałyby chęć posłużyć do 
ucieczki gdzie pieprz rośnie.
   Przełknąłem pełny haust strachu z oczami utkwionymi w jadowicie pięknego elfa po drugiej 
stronie mojego biurka. Mab uśmiechnęła się na to.
   – Tak – mruknęła. – Wystarczająco mądry, żeby się bać. Żeby pojmować, przynajmniej 
w części. Jak to jest, kiedy wie się to, co ty wiesz, dziecino? No, jak się czujesz?
   Mój głos zabrzmiał niepewnie i ciszej, niżbym chciał.
   – Mniej więcej jak Tokio, kiedy Godzilla wyszła na plażę.
   Mab przechyliła głowę, przyglądając mi się z niezmiennym uśmiechem. Może nie wiedziała, 
o czym mówię. A może nie spodobało się jej porównanie z jaszczurem wielkim na trzydzieści 
pięter. A może właśnie się podobało. Skąd miałbym wiedzieć, skoro nawet zrozumienie kobiet 
będących istotami ludzkimi sprawia mi trudność?
   Nie patrzyłem Mab w oczy. Co prawda nie obawiałem się już spojrzenia w głąb duszy, bo do 
tego obie strony muszą mieć duszę, ale i tak zbyt długi kontakt wzrokowy może spowodować 
rozmaite następstwa. Budzi wszelkiego rodzaju emocje i skojarzenia. Gapiłem się na podbródek 
Mab, ból palił mi dłoń. Nie odzywałem się, bo się bałem.
   Nie znoszę strachu. Nienawidzę bardziej niż czegokolwiek na świecie. Nie cierpię poczucia 
bezradności. Nie cierpię też, kiedy ktoś mnie wykorzystuje i pastwi się nade mną, a Mab właśnie 
to robiła.
   Pojawienie się królowej elfów było złą nowiną. Bardzo złą. Poza przywołaniem jednego 
z pradawnych bóstw czy przeciwstawieniem się całej Białej Radzie nic nie mogło się równać 
z ogromem czystej mocy Mab. Mógłbym zadać sprytny magiczny cios, mógłbym spróbować się 
jej pozbyć, ale nawet gdybyśmy stali na równych pozycjach, wątpię, czy byłbym w stanie choć 
zburzyć jej fryzurę. Miała na mnie haka, moje zobowiązanie łączące nas magiczną więzią. Mogła 
celnie ugodzić, omijając moją obronę, i nie byłbym w stanie temu zaradzić.
   Kiedy ktoś się nade mną pastwi, dostaję szału, a wiadomo, że w gniewie robię głupoty.
   – Nic z tego – oznajmiłem z mocą. – Żadnego układu. Możesz mnie wykończyć, miejmy to 
już za sobą. I nie zapomnij zamknąć drzwi, wychodząc.
   Moja odpowiedź niespecjalnie ją poruszyła.
   – Co za gniew – mruknęła. – Jaki ogień. Tak. Zeszłej jesieni widziałam, jak postawiłeś 
w sytuacji bez wyjścia swoją matkę chrzestną Leanansidhe. Niewielu śmiertelnikom się to udało. 
Śmiały. Bezczelny. Szanuję ten rodzaj siły, magu. Potrzebuję tego rodzaju siły.
   Macałem na ślepo po biurku, aż znalazłem pudełko chusteczek i zacząłem opatrywać sobie 
prowizorycznie ranę.
   – Naprawdę nie obchodzi mnie, czego potrzebujesz – stwierdziłem. – Nie zamierzam być 
twoim emisariuszem czy kimś takim, chyba że mnie zmusisz, a wtedy wątpię, żebym się jeszcze 
nadawał. Rób, co masz robić, albo wynoś się z mojego biura.
   – Ostrożnie, panie Dresden – powiedziała Mab. – To cię dotyczy bezpośrednio. Wykupiłam 
twój dług, aby ci złożyć propozycję. Dać szansę uwolnienia się od zobowiązań.
   – Dobrze, dobrze. Oszczędź sobie. Nie interesuje mnie to.
   – Możesz podawać do stołu, magu, a możesz być podany na stół. Jak pieczyste. Nie chcesz 
być wolny?
   Spojrzałem na nią z rezerwą. Przez głowę przemknęła mi wizja mnie samego na półmisku, 
upieczonego z jabłkiem w ustach.
   – Być wolny? Co przez to rozumiesz?
   – Wolny – powiedziała, obracając to słowo w wargach koloru mrożonych jagód, od których 
nie mogłem oderwać wzroku. – Uwolniony spod wpływu Sidhe, z więzów swoich zobowiązań, 
wpierw wobec Leanansidhe, a teraz wobec mnie.
   – I będzie po sprawie? Każdy pójdzie swoją drogą?
   – Właśnie tak.
   Gniewnie spojrzałem na zranioną dłoń.
   – Nie wydaje mi się, żeby pojęcie wolności było ci bliskie, Mab.
   – Nie powinieneś tak myśleć, magu. Uwielbiam wolność. Każdy, kto nie ma wolności, 
pragnie jej.
   Wziąłem głęboki wdech, starając się opanować rytm serca. Nie mogłem pozwolić, by strach 
i gniew zawładnęły moim umysłem. Instynkt podpowiadał, bym znów sięgnął po broń i wypalił, 
ale ja musiałem pomyśleć. To jedyne, co dawało mi dystans wobec elfa. Propozycja Mab była 
uczciwa. Czułem to na pierwotnym, instynktownym poziomie i nie miałem wątpliwości. Mab by 
mnie uwolniła, gdybym przystał na jej warunki. Oczywiście, jej cena mogła okazać się zbyt 
wysoka. Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. Z elfami tak już jest, że przez zawarcie kolejnego 
układu raczej pogrążysz się jeszcze głębiej, niż wydostaniesz na powierzchnię. To tak jak z kartą 
kredytową albo z pożyczką studencką. Nic dobrego.
   Czułem na sobie wzrok Mab. Tak kot patrzy na wróbla. Ta myśl pocieszyła mnie. Wróbel 
może przecież odlecieć.
   – Dobra – powiedziałem. – Słucham.
   – Trzy zadania – wymruczała Mab, podnosząc w górę trzy palce, żeby mi to unaocznić. – Od 
czasu do czasu o coś cię poproszę. Kiedy spełnisz trzy prośby, twoje zobowiązanie wobec mnie 
wygaśnie.
   Na chwilę w pokoju zaległa cisza, a ja zamrugałem powiekami, zdziwiony.
   – I co, i już? Mab przytaknęła.
   – Jakiekolwiek trzy zadania? Jakiekolwiek trzy prośby? Skinęła głową.
   – Tak po prostu? Mówisz to tak, jakbym miał ci trzy razy podać solniczkę i załatwione.
   Oczy Mab były teraz niebieskozielone jak pokrywa lodowa.
   – Zgadzasz się?
   Z wolna potarłem usta, namyślając się. Jak na układ, ten był prosty. Układy bywają 
skomplikowane, z kontraktami i tym podobnymi rzeczami. Mab natomiast proponowała mi 
pakiet słodki i elegancki jak bombonierka. Co znaczy, że byłbym idiotą, gdybym nie sprawdził, 
czy nie ma tam żyletek albo cyjanku.
   – I ja decyduję, którą prośbę spełnię, a której nie?
   – Nawet do tego stopnia.
   – A jeśli odmówię spełnienia którejś prośby, nie skarcisz mnie ani nie ukarzesz.
   Przechyliła głowę i powoli opuściła powieki.
   – Zgoda. Nie ja, a ty wybierasz, którą prośbę spełnisz. Coś przynajmniej osiągnąłem.
   – I żadnej dalszej sprzedaży wierzytelności. Ani nasyłania na mnie w zastępstwie pachołków, 
żeby mnie ukarali czy dręczyli.
   Jej śmiech zabrzmiał wesoło, dźwięcznie i ślicznie jak dzwoneczki – które ktoś przyłożył mi 
do zębów.
   – Tak, jak to zrobiła twoja matka chrzestna? Wywiedziesz mnie w pole, moja strata, magu? 
Zgoda.
   Oblizałem wargi, myśląc intensywnie. Czy zostawiłem jej jakąś furtkę? Czy mimo wszystko 
znajdzie sposób, żeby się do mnie dobrać?
   – I cóż, magu? – spytała Mab. – Zawarliśmy umowę?
   Przez sekundę żałowałem, że nie jestem mniej zmęczony. Albo że ból nie jest słabszy. 
Wydarzenia tego dnia i zbliżające się nieuchronnie wieczorne zgromadzenie Rady sprawiały, że 
mój umysł nie był w stanie wykazać się zdolnościami negocjacyjnymi na najwyższym 
światowym poziomie. Ale jedno wiedziałem na pewno. Jeśli nie wywikłam się z zobowiązania 
wobec Mab, będzie po mnie, albo i gorzej. Pewne jak w banku. Lepiej działać, popełniając błąd, 
niż nic nie robić i ponieść klęskę.
   – Dobrze – powiedziałem. – Zawarliśmy umowę.
   Kiedy to powiedziałem, poczułem gęsią skórę na karku i chłód przebiegający po plecach. 
Zranioną rękę przeszył ból.
   Mab przymknęła oczy z kocim uśmiechem na ciemnych wargach i pochyliła głowę.
   – Dobrze. Tak.
   Jaką miał minę Wile Kojot, pędząc po skraju urwiska, kiedy zorientował się, co robi? Nie 
patrzył w dół, ale macał stopą i w tym momencie, tuż przed upadkiem, na jego twarzy odmalował 
się pierwotny strach.
   Musiałem tak właśnie wyglądać, a na pewno tak właśnie się czułem. Już nic nie można było 
zrobić. Może gdybym nie zatrzymał się, żeby zmacać grunt pod stopami, zdołałbym posuwać się 
dalej. Odwróciłem wzrok od Mab i na tyle, na ile mogłem, zająłem się opatrywaniem ręki. 
Pulsowała wciąż, ale dezynfekcja rany bolałaby o wiele bardziej. Raczej nie wymagała szycia, 
choć to słaba pociecha.
   Na biurko spadła szara koperta. Spojrzałem na Mab, która wciągała rękawiczki.
   – Co to jest? – spytałem.
   – Moja prośba – odparła. – Wewnątrz znajdziesz szczegóły dotyczące śmierci człowieka. 
Chcę, żebyś oczyścił mnie z podejrzeń, odkrywając tożsamość mordercy i zwracając to, co 
zostało skradzione.
   Otworzyłem kopertę. Wewnątrz znajdowało się błyszczące, czarno-białe zdjęcie formatu 
dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów, przedstawiające ciało starszego mężczyzny. Leżał 
on u stóp schodów, z szyją zgiętą pod ostrym, nienaturalnym kątem. Miał kręcone siwe włosy 
i tweedową marynarkę. Do zdjęcia dołączony był artykuł wycięty z „Tribune”, zatytułowany 
Miejscowy artysta poniósł nocą śmierć w wypadku.
   – Ronald Reuel – powiedziałem, rzucając okiem na artykuł. – Słyszałem o nim. Chyba miał 
pracownię w Bucktown.
   Mab przytaknęła.
   – Uznany za wizjonera sztuki amerykańskiej. Choć wydaje mi się, że nadużywają tego 
określenia.
   – Twórca fantastycznych światów, piszą. Przypuszczam, że teraz, kiedy nie żyje, będą pisać 
same pochlebne rzeczy. – Doczytałem artykuł do końca. – Policja nazywa to wypadkiem.
   – To nie był wypadek – stwierdziła Mab. Zerknąłem na nią.
   – Skąd wiesz? Uśmiechnęła się tylko.
   – I dlaczego cię to obchodzi? – pytałem dalej. – Nie wygląda, żeby gliny cię ścigały.
   – Istnieją siły sprawiedliwości inne niż prawo śmiertelników. Wystarczy, że będziesz 
wiedział, iż życzę sobie, by sprawiedliwości stało się zadość – oświadczyła. – Po prostu.
   – Ho, ho – powiedziałem, marszcząc brwi. – Powiedziałaś, że coś mu skradziono. Co?
   – Będziesz wiedział.
   Włożyłem zdjęcie z powrotem do koperty i odłożyłem na biurko.
   – Pomyślę o tym.
   – Przyjmiesz to zadanie, magu Dresdenie – zapewniła mnie Mab.
   Spojrzałem na nią spode łba i zacisnąłem szczęki.
   – Powiedziałem, że pomyślę.
   Kocie oczy Mab zalśniły, pokazała w uśmiechu bardzo białe zęby. Z kieszeni żakietu wyjęła 
ciemne okulary.
   – Czy grzeczność nie wymaga, by odprowadzić klientkę do drzwi?
   Naburmuszyłem się, jednak wstałem z krzesła i podszedłem do niej. Pachniała 
oszałamiająco, jej narkotyczna woń przyprawiła mnie o lekki zawrót głowy. Zwalczyłem go 
i starając się utrzymać gniewny wyraz twarzy, szarpnięciem otworzyłem przed nią drzwi.
   – Boli cię jeszcze ręka? – spytała.
   – A jak myślisz?
   Mab położyła rękę w rękawiczce na mojej zranionej dłoni. Gwałtowne, okrutne zimno 
przeszyło ranę jak zmrożony skalpel i przez ramię dotarło do serca. Zabrakło mi tchu, a serce 
zatrzymało się na jedno czy dwa uderzenia, po czym zaczęło bić znowu. Stęknąłem i zachwiałem 
się. Nie upadłem tylko dlatego, że oparłem się o drzwi.
   – Jasna cholera – mruknąłem, starając się panować nad głosem. – Umówiliśmy się.
   – Zgodziłam się nie karać cię za odmowę, magu. Zgodziłam się nie upoważniać nikogo do 
karania cię i dręczenia. – Mab uśmiechnęła się. – Zrobiłam to na złość.
   Spiorunowałem ją wzrokiem.
   – Co wcale nie zwiększa prawdopodobieństwa, że przyjmę tę sprawę.
   – Przyjmiesz ją, emisariuszu – z pewnością w głosie oznajmiła Mab. Spodziewaj się 
wieczorem spotkania ze swoim odpowiednikiem.
   – Jakim odpowiednikiem?
   – Tak samo jak ty jesteś emisariuszem Zimy w tej sprawie, Lato również znalazła kogoś, kto 
będzie reprezentował jej interesy.
   – Mam plany na wieczór – nachmurzyłem się. – I nie przyjąłem sprawy.
   Mab zsunęła ciemne okulary i utkwiła we mnie kocie oczy.
   – Magu, czy znasz bajkę o lisie i skorpionie? Pokręciłem głową, odwracając wzrok.
   – Lis i skorpion podchodzą do brodu – zaczęła Mab niskim, pełnym słodyczy głosem. – 
Woda jest szeroka. Skorpion prosi lisa, by przeniósł go na grzbiecie. Lis pyta: „A nie użądlisz 
mnie, skorpionie?” „Gdybym to zrobił, obaj byśmy zginęli”, odpowiada skorpion. Lis zgadza się 
i skorpion wdrapuje się na jego grzbiet. Lis płynie, ale wpół drogi skorpion wbija mu 
śmiercionośny kolec. Lis jęczy: „Głupcze, zgubiłeś nas obu. Dlaczego?” „Jestem skorpionem”, 
odpowiada skorpion. „Taka już moja natura”.
   – To bajka? – spytałem. – Masz fach w ręku.
   Mab się roześmiała; aksamitny lód, od którego znowu przeszły mnie ciarki.
   – Przyjmiesz tę sprawę, magu. Taki już jesteś. To twoja natura.
   Powiedziawszy to, odwróciła się i odeszła korytarzem, wyniosła, opanowana i zimna. 
Patrzyłem w ślad za nią, zanim zamknąłem drzwi.
   Może zbyt długo siedziałem zamknięty w laboratorium, ale Spenser nie wspomina, że 
królowa elfów ma świetny tyłek. No więc ja to zauważyłem. A co, wolno mi.
   

Rozdział 4
   
   Opierając się o drzwi z zamkniętymi oczami, starałem się zebrać myśli. Byłem przerażony. 
Nieprzyjemnie nabuzowany adrenaliną, ale zupełnie przerażony. Taki strach czuje się, czekając 
na wyniki testów medycznych. To racjonalny strach, który sadza myśli na krzesłach ogrodowych 
i podaje im napoje chłodzące.
   Miałem pracować dla królowej występnych elfów, w każdym razie dla królowej Zimy. 
Zimowe elfy nie zawsze są okrutne i złe, tak samo jak letnie elfy nie zawsze są dobre i mądre. 
Zimowe elfy są jak pora roku, od której biorą nazwę – zimne, piękne, bezlitosne i całkowicie 
pozbawione skrupułów. Tylko głupiec sprzymierzyłby się z nimi z własnej woli.
   Mab co prawda nie dała mi wyboru, ale teoretycznie jakiś wybór miałem. Mogłem ją 
zdecydowanie odprawić z kwitkiem i przyjąć, co przyniesie los.
   Zagryzłem wargi. Biorąc pod uwagę moją profesję, nie musiałem zaprzątać sobie głowy 
funduszem emerytalnym. Magowie mogą żyć bardzo, bardzo długo, pod warunkiem, że siedzą 
w domu, pogrążeni w swoich badaniach. Niewielu podejmuje tyle wyzwań co ja.
   Parę razy wykazałem się sprytem, parę razy miałem fart i na razie byłem do przodu, ale 
prędzej czy później szczęście musi się odwrócić. Tak już jest, wiedziałem o tym.
   Strach. Może to z jego powodu zgodziłem się na układ z Mab. Życie Susan było 
w straszliwym niebezpieczeństwie, i to z mojej winy. Chciałem jej pomóc, póki sam jeszcze żyję.
   Ale głosik gdzieś w głębi czaszki mówił mi, że to zbyt szlachetne jak na kogoś, kto ugina się 
pod naciskiem. Ten głosik szeptał mi, że szukam usprawiedliwienia. Część mnie, ta, która nie 
ufa, a wierzy jeszcze mniej, podpowiadała mi, że po prostu bałem się powiedzieć „nie” komuś, 
kto prawdopodobnie kazałby mi pragnąć śmierci, gdybym odmówił.
   Tak czy inaczej, za późno już było na tego rodzaju pytania. Zawarłem układ na dobre i na 
złe. Jeśli chcę, żeby nie skończyło się to źle, powinienem zacząć myśleć, jak się wyplątać, nim 
zostanę wciągnięty w politykę elfów. A przyjmując sprawę Ronalda Ruela, z pewnością zaplączę 
się jeszcze bardziej. Mab nie zaproponowałaby mi tego, gdyby nie sądziła, że tak się właśnie 
stanie. Może i trzyma mnie w metafizycznym potrzasku, ale to nie znaczy, że muszę tańczyć, jak 
mi zagra. Poza tym, mam jeszcze inne sprawy na głowie.
   Przed wieczornym zjazdem Rady nie zostało mi wiele czasu, więc pozbierałem rzeczy 
i byłem gotów do wyjścia. W drzwiach przystanąłem z niepokojącym uczuciem, jakiego doznaję, 
ilekroć o czymś zapomnę. Mój wzrok spoczął na stercie niezapłaconych rachunków 
i przypomniałem sobie.
   Pieniądze. Przyszedłem tu, żeby wziąć sprawę. Zarobić trochę pieniędzy. Popłacić rachunki. 
A teraz stałem po pas w wodzie i brnąłem w otwarte morze. I nikt mi nie płacił za usługi, nie 
zarobiłem ani centa.
   Przekląłem sam siebie, zamykając drzwi. Tu stawka szła o moją duszę, jak więc miałem 
jeszcze myśleć, że Mab powinna rzucić pięćdziesiąt dolców za godzinę plus zwrot kosztów.
   Ruszyłem zadbać o interesy. Ruch uliczny w Chicago jest takim samym koszmarem jak 
w każdym wielkim amerykańskim mieście, ale tego popołudnia był wyjątkowo okropny. Tkwiąc 
w korku za jakimś innym wrakiem, garbus przekształcił się w piec. Siedziałem w nim spocony 
i żałowałem, że nie jestem trochę mniej magiem, tak żeby zniosła to nowoczesna klimatyzacja. 
Talent magiczny pociąga za sobą pewne zagrożenia. Technika zawodzi, kiedy wokół fruwa 
magia. W obecności maga psuje się każde urządzenie wyprodukowane po II wojnie światowej. 
Najgorzej, jeśli ma w sobie mikroprocesory i całą tę elektronikę, ale nawet tak proste rzeczy jak 
chłodny nawiew w garbusie zazwyczaj bardzo szybko przestają działać.
   Mając coraz mniej czasu, wpadłem do mieszkania i przegrzebałem pobojowisko 
w poszukiwaniu odpowiedniego stroju. Niczego nie mogłem znaleźć, a na dodatek nie zdążyłem 
już wejść pod prysznic. Lodówka świeciła pustkami, a jedyną jadalną rzeczą, jaką znalazłem, był 
do połowy odwinięty z papierka batonik, który kiedyś nadgryzłem i zostawiłem. Wetknąłem go 
do kieszeni i udałem się na zjazd Białej Rady Magów, gdzie miałem zrobić piorunujące wrażenie 
swoją ogładą, schludnością i wdziękiem osobistym.
   Zatrzymałem się na parkingu naprzeciwko McCormick Place Complex, jednego 
z największych centrów konferencyjnych świata. Biała Rada wynajęła na zjazd jeden 
z mniejszych budynków. Słońce stało nisko na niebie, coraz większe i czerwieńsze, im bliżej linii 
horyzontu.
   Zaparkowałem na stosunkowo chłodnym, najniższym poziomie garażu, wysiadłem 
i obszedłem samochód, żeby otworzyć bagażnik. Właśnie wkładałem szlafrok, kiedy usłyszałem 
samochód nadjeżdżający ze zgrzytem i stukotem silnika. Czarny ford pikap z 1937 roku, 
z zaokrąglonymi błotnikami i drewnianymi burtami zajął puste miejsce koło mnie. Staroświecki 
pojazd nie miał na sobie śladu rdzy i lśnił, świeżo nawoskowany. Z drewnianego stojaka 
przytwierdzonego do tylnej ściany kabiny wystawała wysłużona strzelba, a w otworze pod nią 
tkwił mocno zużyty kij starego maga. Ford zatrzymał się z solidnością dinozaura i po chwili 
silnik umilkł.
   Kierowca, niski, umięśniony mężczyzna w białej koszulce i dżinsowym kombinezonie 
wyskoczył z ciężarówki, poruszając się szybko, jak człowiek bardzo zajęty. Jego łysinę otaczały 
kępki siwiuteńkich włosów, a usta i szczęki ukryte były w szczeciniastej brodzie. Zatrzasnął 
drzwi z bezmyślną siłą, uśmiechnął się i huknął:
   – Hoss! Jak dobrze cię znów ujrzeć.
   – Ebenezar! – odpowiedziałem głosem może nieco mniej świdrującym w uszach. Również 
wyszczerzyłem się do niego i podszedłem, by uścisnąć podaną rękę. Ścisnąłem ją mocno, 
w odruchu samoobronnym. Uścisk Ebenezara byłby w stanie zmiażdżyć puszkę groszku.
   – Radziłbym ci schować strzelbę. Policja Chicago dostaje świra na widok ludzi z bronią.
   Ebenezar prychnął tylko i stwierdził:
   – Za stary jestem, żeby się przejmować każdym głupstwem.
   – Co robisz poza Missouri, mistrzu? Nie sądziłem, że bywasz na zjazdach Rady.
   Roześmiał się szczekliwie.
   – Ostatnim razem, kiedy mnie nie było, wsadzili mi na kark tego bezużytecznego, 
nastoletniego ucznia. Teraz raczej sobie nie pozwalam na nieobecność. Mogliby znów kazać mu 
się wprowadzić.
   Roześmiałem się.
   – Chyba nie byłem aż taki okropny, co? Ebenezar się żachnął.
   – Spaliłeś mi stodołę, Hoss. I nigdy więcej nie widziałem kota. Zniknął na dobre po tym, co 
zrobiłeś z praniem.
   Skrzywiłem się. Dawno temu, jako szesnastoletni sierota, zabiłem swojego nauczyciela 
w magicznym pojedynku. Miałem szczęście, bo równie dobrze ja mogłem spłonąć doszczętnie 
zamiast starego Justina. Rada ustanowiła Siedem Praw Magii, a pierwsze z nich brzmi: Nie 
zabijaj. Złamanie go karane jest śmiercią bez żadnych ale.
   Jednak niektórzy magowie byli zdania, że zasługuję na ułaskawienie, i uznano precedens 
użycia magii ze skutkiem śmiertelnym w samoobronie przeciwko czarnej magii. Udzielono mi 
dość uciążliwego zwolnienia warunkowego, przy czym kolejne sprzeniewierzenie się Prawom 
Magii zostałoby natychmiast ukarane z odwieszeniem kary poprzedniej. Ale miałem tylko 
szesnaście lat, byłem niepełnoletni, więc Rada postanowiła wysłać mnie gdzieś, gdzie mogłaby 
mieć na mnie oko i gdzie mógłbym nauczyć się lepiej panować nad swoją mocą.
   Ebenezar McCoy mieszkał w Świńskiej Dolinie w Missouri od niepamiętnych czasów, 
przynajmniej od kilkuset lat. Po procesie Rada umieściła mnie na jego farmie i nałożyła na niego 
obowiązek dopełnienia mojej edukacji. Edukacja według Ebenezara oznaczała dużo ciężkiej 
pracy na farmie w ciągu dnia, wieczorną naukę i dobrze przespane noce.
   Co do magii, to wiele się od niego nie nauczyłem, ale posiadłem ważniejsze umiejętności. 
Nauczyłem się cierpliwości. Poznałem proces tworzenia, uzyskiwania wartościowych efektów 
swojego trudu. I znalazłem spokój, tak potrzebny nastolatkowi. Było mi tam dobrze, a on darzył 
mnie szacunkiem i nauczył opanowania, czego mi brakowało. Zawsze będę mu wdzięczny.
   Ebenezar zmarszczył brwi, spoglądając na mojego garbusa. Poszedłem za jego wzrokiem 
i stwierdziłem, że mój samochód wygląda jak zbombardowany krwawym gradem. Krew żab 
zaschła w ciemnobrązowe plamy, z wyjątkiem szyby, z której starły ją wycieraczki. Ebenezar 
uniósł pytająco brwi.
   – Deszcz żab – wyjaśniłem.
   – Aha – pomasował się po szczęce, zerknął na mnie, a potem na moją dłoń owiniętą szmatą. 
– A to?
   – Wypadek w biurze. To był długi dzień.
   – No, no. Wiesz, że nie wyglądasz najlepiej, Hoss.
   Przyglądał mi się uważnie, ze zmarszczonym czołem. Nie patrzyłem mu w oczy. 
Wymieniliśmy spojrzenia w głąb duszy wiele lat temu, więc nie tego się obawiałem. Po prostu 
nie chciałem ujrzeć rozczarowania w oczach starego człowieka.
   – Słyszałem, że popadłeś w tarapaty.
   – Owszem – przyznałem.
   – Nic ci nie jest?
   – Poradzę sobie.
   – Ho, ho. Mówiono mi, że starszyzna Rady trochę się denerwuje – powiedział. – To może 
oznaczać dla ciebie kłopoty, Hoss.
   – Tak. Wyobrażam sobie.
   Westchnął, pokręcił głową, patrząc na mnie, i skrzywił nos.
   – Nie wyglądasz na ideał młodego maga. I nie zrobisz dobrego wrażenia w tym stroju.
   Naburmuszyłem się obronnie i zarzuciłem na ramiona stułę z ciemnobłękitnego jedwabiu.
   – Ejże, mam mieć na sobie togę. Jak wszyscy.
   Ebenezar posłał mi złośliwe spojrzenie i podszedł do pikapa. Wyciągnął podróżny pokrowiec 
na garnitur, z którego wyjął togę z kosztownej, ciemnej tkaniny. Przewiesił ją sobie przez ramię.
   – Jakoś nie wydaje mi się, żeby chodziło im o szlafrok z kraciastej flaneli.
   Przewiązałem stary szlafrok paskiem, starając się, żeby nabrał godnego wyglądu.
   – Kot mi nasikał na togę. Jak już wspominałem, to był długi dzień, mistrzu.
   Mruknął coś i wyciągnął ze stojaka na broń swój krótki, gruby kij magiczny. Potem wyjął 
szkarłatną stułę.
   – Za gorąco tu na ten cholerny strój. Ubiorę się w środku. Podniósł wzrok, jasnobłękitne 
oczy omiotły parking. Spojrzałem na niego, marszcząc brwi i przechylając głowę.
   – Już jesteśmy spóźnieni. Nie powinniśmy wejść na salę?
   – Za chwilę. Pewni ludzie chcą porozmawiać, zanim dołączymy do kręgu. – Rozejrzał się 
i zniżył głos. – Starszyzna Rady.
   Gwałtownie wciągnąłem powietrze.
   – Dlaczego chcą z nami mówić?
   – Nie z nami. Z tobą. Ponieważ ich o to poprosiłem, chłopcze. Ludzie są przerażeni. Jeżeli 
Starszyzna dopuści sprawę do otwartego głosowania całej Rady, może być z tobą źle. Chciałem, 
żeby niektórzy mieli okazję spotkać się z tobą sam na sam, zanim zaczną podejmować decyzje, 
które mogą cię skrzywdzić.
   Ebenezar oparł się plecami o ciężarówkę i złożył ręce na brzuchu. Pochylił głowę, oczy miał 
zmrużone, prawie zamknięte. Nie powiedział nic więcej. Nic nie zdradzało w nim napięcia, od 
byczego karku i mocnych ramion po nieruchome, sękate, stwardniałe od pracy dłonie. Ale ja 
czułem to napięcie. Powiedziałem cicho:
   – Chcesz dla mnie przeciwstawić się większości, prawda? Wzruszył ramionami.
   – Może niektórym.
   Poczułem wzbierający gniew i zacisnąłem szczęki, ale zadałem sobie trud, żeby nie zmienić 
tonu głosu. Ebenezar był kimś więcej niż moim nauczycielem. Był moim mistrzem w czasach, 
gdy utraciłem wszystko i znalazłem się na dnie. Pomógł mi, kiedy wielu innych chciało mnie 
skrócić o głowę. Zawdzięczam mu życie w niejednym sensie.
   Dlatego uznałem, że nie powinienem stracić panowania nad sobą, bez względu na to, jak 
bardzo jestem zmęczony i zbolały. Poza tym staruszek mógłby po prostu kopnąć mnie w dupę. 
Udało mi się ograniczyć do pytania:
   – Co ty sobie, u diabła, wyobrażasz, mistrzu? Nie jestem już twoim uczniem. Potrafię sam się 
o siebie zatroszczyć.
   Gniew nie uszedł jego uwagi. Chyba nie nadaję się na pokerzystę. Spojrzał na mnie 
i powiedział:
   – Próbuję ci pomóc, chłopcze.
   – Nie zniosę więcej pomocy – oświadczyłem. – Wampiry depczą mi po piętach, żaby spadają 
z nieba, grozi mi eksmisja, spóźniłem się na zjazd Rady i nie zamierzam sterczeć tu i podlizywać 
się członkom Starszyzny, żeby pozyskać ich głosy.
   Ebenezar wysunął do przodu szczękę. Postukiwał kijem o ziemię dla podkreślenia swych 
słów.
   – To nie zabawa, Harry. Strażnicy i Merlin zawzięli się na ciebie. Posuną się dalej. Bez 
poparcia Starszyzny Rady wpędzisz się w kłopoty.
   Pokręciłem głową, myśląc o lodowatym spojrzeniu Mab.
   – Już bardziej się nie da.
   – Akurat. Mogą zrobić z ciebie kozła ofiarnego.
   – Zrobią albo nie zrobią. Ja w każdym razie nie zamierzam teraz łasić się do Rady, czy to 
Starszyzna, czy cała reszta.
   – Harry, nie mówię, że masz paść na kolana i błagać, ale gdybyś tylko...
   Przewróciłem oczami.
   – Co? Zaproponował parę przysług? Sprzedał swój głos jednej z frakcji? Pieprzę to, wybacz, 
jeśli ranie twoje uszy. Mam dość problemów bez tego – wybuchłem gwałtownie, mrużąc oczy. – 
Jesteś ostatnią osobą, po której bym się spodziewał, że będzie mnie namawiać do zaangażowania 
się w politykę Rady.
   Ebenezar spojrzał na mnie gniewnie.
   – Czyżby?
   – A jakże. Ściśle mówiąc, ostatnim razem, kiedy pytałem, powiedziałeś mi, że cała ta zgraja 
chlustających pomyjami, przekupnych, oślizgłych kanalii może się nawzajem pozamieniać 
w małże, tyle cię to obchodzi.
   – Ja tego nie powiedziałem.
   – Powiedziałeś.
   Twarz Ebenezara zrobiła się czerwona.
   – Chłopcze, powinienem...
   – Oszczędź sobie – przerwałem. – No dalej, uderz mnie, rób co chcesz, ale groźby już nie 
robią na mnie takiego wrażenia jak kiedyś.
   Ebenezar się żachnął, jeszcze raz stuknął kijem o beton, po czym odwrócił się i odszedł 
o kilka kroków. Stał tam, mamrocząc coś do siebie. Przynajmniej wydawało mi się, że 
mamrocze. Po chwili nie było już wątpliwości, że tłumi śmiech.
   Spojrzałem groźnie na jego plecy.
   – Co? Dlaczego się ze mnie śmiejesz?
   Ebenezar odwrócił się twarzą do otwartej przestrzeni parkingu i spojrzał ponad rzędem 
samochodów.
   – Dlatego. Wystarczy?
   Nie poczułem szumu mocy ani unoszącego się wokół tchnienia magii. Zasłona, jakiej użyto, 
byłaby całkowicie poza zasięgiem moich możliwości. Jeśli chodzi o magię, nie cechuje mnie 
precyzja neurochirurga. Czasem coś mi się udaje, ale na ogół okropnie się miotam, usiłując nadać 
zaklęciu energię, a i tak przynajmniej połowa się marnuje. Jako mag jestem osiłkiem i robię 
piekielny hałas.
   Zasłona była dobra, wręcz perfekcyjna, i całkowicie bezgłośna. O niebo lepsza od tego, co ja 
mógłbym osiągnąć w ciągu dziesiątków lat. Doznałem szoku, kiedy opadła, i ni z tego, ni 
z owego pojawiły się przede mną dwie postacie, których obecności nawet nie przeczuwałem.
   Jedną z nich była czarnoskóra kobieta, wysoka, ponad metr osiemdziesiąt, o siwych włosach 
zebranych w siatkę na karku. Miała już na sobie urzędową togę z czarnego jedwabiu i fioletową 
stułę korespondującą z barwą klejnotów naszyjnika. Uniosła ciemną, nietkniętą siwizną brew 
i przyjrzała się Ebenezarowi, a potem mnie. Wyraz jej twarzy bynajmniej nie świadczył 
o nastroju do żartów. Przemówiła niskim, głębokim altem:
   – Przekupne, oślizgłe kanalie?
   – Matty... – zaczął Ebenezar głosem, w którym wciąż pobrzmiewała wesołość. – Wiesz 
przecież, co się ze mną dzieje, kiedy mówię o polityce Rady.
   – Tylko nie „Matty”, Ebenezarze McCoy – odpaliła, przenosząc wzrok na mnie. – Magu 
Dresdenie, jakoś mnie nie bawi twój brak szacunku dla Białej Rady.
   Uniosłem brodę i spojrzałem na kobietę, nie patrząc jej jednak w oczy. Trudno opanować tę 
sztuczkę, ale przy wystarczająco silnej motywacji można tego dokonać.
   – Tak się akurat składa, że mnie z kolei zupełnie nie bawi to, że mnie szpiegujesz.
   Oczy czarnej kobiety błysnęły, ale zanim oboje zdążyliśmy się rozpędzić, wtrącił się 
Ebenezar:
   – Harry Dresden – powiedział układnie. – A to Martha Liberty. Rzuciła mu spojrzenie 
i stwierdziła dobitnie:
   – On jest arogancki, Ebenezarze. Niebezpieczny.
   – To u maga normalne – prychnąłem.
   – Zgorzkniały. Gniewny. Ogarnięty obsesją – ciągnęła Martha, jakby mnie nie słysząc.
   Ebenezar zmarszczył brwi.
   – Wydaje mi się, że ma powody. Ty i reszta Starszyzny postaraliście się o to.
   Martha pokręciła głową.
   – Wiesz, o co chodziło. On stanowi zbyt wielkie zagrożenie.
   Pstryknąłem dwukrotnie palcami i wskazałem na siebie kciukiem.
   – Halo, proszę pani, on też tu jest.
   Omiotła mnie wzrokiem.
   – Spójrz na niego, Ebenezarze. To wrak. I weź pod uwagę katastrofę, do jakiej doprowadził.
   Ebenezar zbliżył się do Marthy dwoma gniewnymi krokami.
   – Rzucając wyzwanie Czerwonemu Dworowi, kiedy chcieli zabić tę młodą kobietę? Nie, 
Marty. To nie Hoss doprowadził do tego, co się stało. To oni. Czytałem jego raport. Stawił im 
czoło dokładnie wtedy, kiedy było trzeba.
   Martha splotła ręce, silne i brązowe.
   – Merlin mówi...
   – Wiem, co mówi – mruknął Ebenezar. – Już nawet nie muszę tego słyszeć. I jak zwykle 
częściowo ma rację, częściowo się myli i całkowicie brak mu jaj.
   W ciszy, która zapadła, Martha przyglądała się chmurnie mojemu staremu mistrzowi. Potem 
znów utkwiła oczy we mnie.
   – Pamięta mnie pan, panie Dresden?
   Pokręciłem głową.
   – Przez cały proces miałem na głowie kaptur, a potem ominęło mnie zebranie, które strażnik 
Morgan zwołał parę lat temu. Akurat wyjmowali mi kulę z biodra.
   – Wiem. Też nigdy dotąd nie widziałam twojej twarzy.
   Podeszła bliżej, postukując przy każdym kroku cienkim kijem z ciemnoczerwonawego 
drewna. Znalazłem się z nią twarzą w twarz i zebrałem w sobie, ale ona nie próbowała 
wymieniać spojrzenia w głąb duszy. Przez długą chwilę studiowała moje rysy, po czym 
powiedziała cicho:
   – Masz oczy swojej matki.
   Przeszył mnie zadawniony ból. Z trudem odpowiedziałem, głosem niewiele mocniejszym od 
szeptu:
   – Nie znałem jej.
   – Nie. Nie znałeś.
   Uniosła szeroką, ciężką dłoń i przesunęła nią w powietrzu po obu stronach mojej twarzy, 
jakby gładziła mnie po włosach, nie dotykając. Ogarnęła mnie wzrokiem, wpatrując się 
w skupieniu w zabandażowaną dłoń.
   – Cierpisz. Odczuwasz wielki ból.
   – Nie jest tak źle. Za parę dni się zagoi.
   – Nie mówię o twojej ręce, chłopcze.
   Przymknąwszy oczy, pochyliła głowę. Jej głos zabrzmiał ciężko, wymawiała słowa 
powolnie, jakby wargi były niechętne temu, co mówi.
   – No więc dobrze, Ebenezarze. Poprę cię.
   Cofnęła się, odstępując ode mnie, i stanęła u boku tej drugiej osoby, z którą się pojawiła. 
Prawie o nim zapomniałem, a teraz patrząc uważniej, zaczynałem rozumieć, dlaczego. Miał 
w sobie spokój, który z łatwością wyczuwałem, choć trudno byłoby to opisać. Jego rysy, jego 
postawa, wszystko, co mogłoby go wyróżniać, wtapiało się w tło, pogrążone w bezruchu. Był 
cierpliwy i spokojny jak kamień wobec księżyca i słońca.
   Niepozornego wzrostu, zbliżający się do sześćdziesiątki, twarz miał zbrązowiałą od słońca, 
jakby wygarbowaną. Ciemne włosy splótł w długi warkocz. Spod srebrnych brwi patrzyły 
nieprzeniknione, skupione oczy. Warkocz zdobiły orle pióra, szyję otaczał naszyjnik z kawałków 
kości, na przedramieniu dostrzegłem bransoletkę z paciorków. W spracowanej dłoni mężczyzna 
trzymał prosty kij, bez zdobień.
   – Hoss – zwrócił się do mnie Ebenezar – to jest Słuchający Wiatru. Jednak dla mnie to za 
trudne do wymówienia, nawet kiedy chodzi o prawdziwego uzdrowiciela z Illinois. Nazywam go 
po prostu Indianin Joe.
   – Jak... – urwałem, bo nagle coś zadrasnęło mnie w stopę. Krzyknąłem i odskoczyłem. 
Kłębek futra mignął koło moich stóp. Taki to już był dzień.
   Potknąłem się o własny kij i upadłem. Przetoczyłem się na plecy, szykując do obrony, na 
wypadek gdyby to futrzaste coś chciało mi skoczyć na twarz, i cofnąłem lekko stopę, żeby 
wymierzyć kopniaka.
   Niepotrzebnie. Był to szop, i to całkiem młody. Stanął słupka, gniewnie skrzecząc, 
i nastroszył miękkie, szare futerko, tak że wyglądał na o wiele większego. Posłał mi spojrzenie, 
przysięgam, pełne irytacji, ślepka błysnęły w ciemnej masce sierści. Podbiegł do stóp Indianina 
Joego i zwinnie wspiął się po jego kiju aż na ramię, gdzie przysiadł, wciąż skrzecząc 
i popiskując.
   – Hm... – wykrztusiłem. – Jak się masz?
   Szop znów wydał skrzeczący dźwięk, a Indianin Joe przechylił głowę, po czym skinął mi.
   – Dobrze. Ale Mały Brat złości się na ciebie. Uważa, że ktoś, kto ma tyle pożywienia, 
powinien się podzielić.
   Zmarszczyłem brwi, ale zaraz przypomniałem sobie o nadgryzionym, zwietrzałym batoniku 
w kieszeni.
   – Och, oczywiście – wyciągnąłem go, przełamałem na pół i podałem szopowi. – Sztama?
   Mały Brat pisnął radośnie i popędził z powrotem po ręce i kiju Indianina Joego, ku mojej 
wyciągniętej dłoni. Chwyciwszy batonik, cofnął się o jakiś metr, żeby go zjeść.
   Kiedy spojrzałem na Indianina Joego, stał nade mną, podając mi rękę.
   – Mały Brat dziękuje. Też cię lubi. Jak się masz, magu Dresdenie? Przyjąłem jego dłoń 
i podniosłem się.
   – Dzięki... hm... Słuchający Wiatru.
   – Indianinie Joe – poprawił mnie Ebenezar. Indianin Joe mrugnął do mnie mrocznym okiem.
   – Ten wsiowy prostak nic nie czyta. Inaczej wiedziałby, że już nie może mnie tak nazywać. 
Teraz jestem rdzennym Amerykaninem Joe.
   Nie byłem pewien, czy mam się roześmiać, ale się roześmiałem. Indianin Joe pokiwał głową, 
w ciemnych oczach błysnęły iskierki. Potem mruknął:
   – Ta, którą znałeś jako Terę West, przesyła wyrazy szacunku. Zamrugałem ze zdziwienia.
   Indianin Joe odwrócił się do Ebenezara, skinął głową i pomału podszedł do Marthy. 
Ebenezar wydał pomruk satysfakcji.
   – Świetnie. No a gdzie Rosjanin? Nie mamy całego dnia do dyspozycji.
   Martha przybrała nieobecny wyraz twarzy. Rysy Indianina Joego nie drgnęły, ale przeniósł 
wzrok na wysoką kobietę. Wszyscy milczeli i zaległa cisza tak gęsta, że można się było udusić.
   Ebenezar zbladł, opierając się nagle na kiju całym ciężarem.
   – Szymon – wyszeptał. – Och, nie.
   Stanąłem koło niego.
   – Co się stało? Martha pokręciła głową.
   – Szymon Pietrowicz. Członek Starszyzny Rady. Nasz ekspert do spraw wampirów. Został 
zabity niecałe dwa dni temu. Cała grupa z Archangielska, Ebenezarze. Wszyscy. Tak mi przykro.
   Ebenezar powoli kręcił głową. Odezwał się cicho, jakby słabym echem swojego zwykłego 
głosu.
   – Byłem w jego wieży. To twierdza. Jak to zrobili?
   – Strażnicy nie mają pewności, ale wygląda na to, że ktoś przepuścił zabójców przez 
zabezpieczenia. Też nie uszli z życiem. Znaleziono szczątki pół tuzina z arystokracji Czerwonego 
Dworu. Wielu ich wojowników. Ale zabili Szymona i resztę.
   – Ktoś ich przepuścił? – mruknął Ebenezar pod nosem. – Zdrada? Nawet jeśli to prawda, to 
ten ktoś musiałby znać wszystkie zabezpieczenia wewnątrz i na zewnątrz.
   Martha zerknęła na mnie, potem znów na Ebenezara. Coś było w tej wymianie spojrzeń, ale 
nie potrafiłbym powiedzieć, co.
   – Nie – rzekł Ebenezar. – To chore.
   – Mistrz dla ucznia. Wiesz, co powiedzą strażnicy.
   – To bzdura. Starszyzna Rady nigdy się na to nie zgodzi.
   – Eben – zaczęła Martha łagodnie – Joseph i ja to teraz jedyne dwa głosy. Szymona nie ma.
   Ebenezar wyciągnął niebieską bandanę z kieszeni kombinezonu i otarł sobie czoło.
   – Potępienie – mruknął. – Odwaga i potępienie. Spojrzałem na Ebenezara, a następnie na 
Marthę.
   – Co? – spytałem. – Co to znaczy?
   – To znaczy – odezwała się Martha – magu Dresdenie, że Merlin i inni w Radzie 
przygotowują pozew przeciwko tobie, oskarżając cię o wywołanie wojny z Czerwonym Dworem 
i obciążając odpowiedzialnością za to, że wielu poniosło śmierć. A ponieważ Joseph i ja nie 
mamy już poparcia Szymona w Starszyźnie, znaczy to, że nie możemy zablokować Merlina, żeby 
nie poddał sprawy pod ogólne głosowanie.
   Indianin Joe przytaknął, kładąc jakby w roztargnieniu dłoń na futerku Małego Brata.
   – Wielu w Radzie jest przerażonych, Hossie Dresdenie. Twoi wrogowie wykorzystają tę 
okoliczność, by uderzyć poprzez nich. Strach skłoni ich do głosowania przeciwko tobie.
   Spojrzałem na Ebenezara. Mój stary mistrz wymienił ze mną długie spojrzenie i dostrzegłem 
w jego oczach niepewność.
   – Niech to szlag – wyszeptałem. – Mam kłopoty.
   

Rozdział 5
   
   Trwała ciężka cisza, dopóki Ebenezar nie rozprostował palców z trzaskiem stawów.
   – Kto zajmie miejsce Szymona? Martha pokręciła głową.
   – Podejrzewam, że Merlin będzie chciał któregoś z Niemców.
   – Mam pięćdziesięcioletnią przewagę starszeństwa nad każdym z nich – warknął Ebenezar.
   – To bez znaczenia – odparła Martha. – Jak na gusta Merlina, w Starszyźnie Rady jest już za 
wielu Amerykanów.
   Indianin Joe podrapał Małego Brata po brzuszku i stwierdził:
   – Typowe. Jedynym prawdziwym Amerykaninem w Starszyźnie rady jestem ja. Wy wszyscy 
jesteście tu świeżymi przybyszami.
   Ebenezar posłał Indianinowi Joemu zmęczony uśmiech.
   – Merlin nie będzie szczęśliwy, jeśli postanowisz wystąpić z żądaniem teraz – zauważyła 
Martha.
   Ebenezar prychnął.
   – Ajajaj! Nawet nie jestem w stanie wyrazić, jak łamie mi to serce.
   Martha zmarszczyła brwi i zacisnęła wargi.
   – Lepiej będzie, jeśli wejdziemy do środka, Ebenezarze. Powiem im, żeby na was zaczekali.
   – Świetnie. Idźcie – zgodził się mój stary mistrz, wyrzucając z siebie poszczególne słowa.
   Nie odezwawszy się więcej, Martha i Indianin Joe oddalili się, szeleszcząc czarnymi togami. 
Ebenezar nałożył swoją togę i szkarłatną stułę. Potem ujął kij i zdecydowanym krokiem 
pomaszerował w stronę centrum konferencyjnego. W milczeniu dotrzymywałem mu kroku. 
Byłem zaniepokojony.
   Zdziwiłem się, kiedy Ebenezar przemówił:
   – Jak tam twoja łacina, Hoss? Przyda ci się moje tłumaczenie? Odkaszlnąłem.
   – Nie. Myślę, że sobie poradzę.
   – To dobrze. Kiedy wejdziemy, niech cię nie poniesie. Powiadają, że jesteś w gorącej wodzie 
kąpany.
   Naburmuszyłem się.
   – Nie jestem.
   – Uparty i kłótliwy.
   – Nieprawda!
   Na twarzy Ebenezara pojawił się na chwilę znużony uśmiech, ale właśnie doszliśmy do 
budynku, w którym zbierała się Rada. Przystanąłem, a po chwili on także przystanął, oglądając 
się na mnie.
   – Nie chcę, żebyśmy weszli razem – powiedziałem. – Jeśli sprawy mają się źle, może lepiej, 
żebyś się trzymał ode mnie w pewnej odległości.
   Ebenezar się nachmurzył i przez chwilę myślałem, że zacznie się kłócić. On jednak, kręcąc 
głową, wszedł do budynku. Odczekałem parę minut, po czym sam wszedłem po schodach do 
środka.
   Budynek przypominał staroświecki teatr o wysokich, łukowych sklepieniach i posadzce 
z polerowanego kamienia przykrytej chodnikami. Kilkoro dwuskrzydłowych drzwi prowadziło 
na widownię. Klimatyzacja prawdopodobnie wcześniej pracowała na pełnych obrotach, teraz 
jednak nie słyszałem szumu wentylatorów i zrobiło się trochę za ciepło. Nie paliły się żadne 
światła. Nawet tak proste urządzenia jak oświetlenie czy klimatyzacja nie chcą działać 
w obecności tylu magów.
   Wszystkie drzwi, najwyraźniej prowadzące do wnętrza teatru, były zamknięte, z wyjątkiem 
jednych. Stało przed nimi dwóch mężczyzn w ciemnych togach Rady, purpurowych stułach 
i szarych pelerynach strażników. Jednego z nich nie znałem, ale drugim był Morgan. Wzrostem 
prawie dorównywał mnie, miał jednak przewagę dobrych dwudziestu kilo twardych mięśni 
człowieka pracy. Nosił krótką brodę, brązową, miejscami siwą, a długie włosy wiązał w kucyk. 
Twarz miał ściągniętą kwaśną miną, do której pasowało brzmienie jego głosu.
   – Nareszcie – mruknął na mój widok. – Czekałem na to, Dresden. Nareszcie staniesz przed 
obliczem sprawiedliwości.
   – Widzę, że ktoś tu się dziś napił sporo kwasu – odparłem. – Wiem, że mnie nie lubisz, 
Morgan, ale zostałem oczyszczony ze wszystkich zarzutów. I to dzięki tobie.
   Kwaśna twarz Morgana skrzywiła się jeszcze bardziej.
   – Ja tylko złożyłem Radzie raport o twoich poczynaniach. Nie przypuszczałem, że będą tak – 
tu wypluł słowo jak przekleństwo – pobłażliwi.
   Stanąłem przed oboma strażnikami i wyciągnąłem rękę z kijem. Partner Morgana uniósł 
kryształowy wisior, który miał na szyi, żeby przejechać nim wzdłuż kija, nad moją głową, przy 
skroniach i z przodu ciała. Kryształ pulsował łagodnym blaskiem, mijając każdą czakrę. Strażnik 
skinął Morganowi głową. Chciałem go wyminąć i wejść do teatru, ale on powstrzymał mnie, 
kładąc mi na ramieniu ciężką dłoń.
   – Nie. Jeszcze nie teraz – powiedział. – Przyprowadź psy.
   Drugi strażnik zmarszczył brwi. Był to jedyny protest, na jaki się zdobył. Odwrócił się 
i zniknął we wnętrzu, by po chwili powrócić, prowadząc za sobą dwa psy strażnicze. 
Mimowolnie przełknąłem ślinę i cofnąłem się o pół kroku.
   – Litości, Morgan. Nie jestem zaklęty i nie taszczę ze sobą bomby. Nie mam skłonności 
samobójczych.
   – Więc nie powinieneś mieć nic przeciwko pobieżnej kontroli – stwierdził Morgan. Obdarzył 
mnie niewesołym uśmiechem i zbliżył się do mnie z psami.
   Tak naprawdę nie były to prawdziwe psy. Lubię psy. To zaś były figury z ciemnego, 
szarozielonego kamienia, sięgające mi do pasa. Miały rozdziawione pyski, zdecydowanie za 
wielkie ślepia, poskręcane brody i grzywy. Przypominały psy strzegące chińskich świątyń. 
Poruszały się płynnie, z uderzającym wdziękiem, pod skórą grały mięśnie, jak u żywych istot. 
Morgan dotknął łba każdego z nich, mrucząc coś zbyt niewyraźnie, żebym mógł usłyszeć. Psy 
jednak usłyszały. Zaczęły mnie okrążać z opuszczonymi łbami, a podłoga drżała pod ich 
ciężarem.
   Wiedziałem, że zostały zaklęte, by wykryć każde z niezliczonych zagrożeń, jakie mogły się 
pojawić na zjeździe Rady. Nie były istotami rozumnymi, jedynie urządzeniami 
o zaprogramowanym zestawie prostych reakcji w odpowiedzi na określone bodźce. Choć psy 
strażnicze ocaliły już niejedno życie, zdarzały się również wypadki i nie byłem pewien, czy mój 
konflikt z Mab nie pozostawił jakichś podejrzanych śladów.
   Psy zatrzymały się, a jeden z nich zawarczał, co brzmiało równie kojąco jak zgrzyt motyki 
o litą skałę. Stężałem i spojrzałem na psa stojącego po mojej prawej stronie. Obnażył ciemne, 
błyszczące kły, wlepiając puste ślepia w moją lewą rękę, tę, którą Mab zraniła mi na pokaz.
   Przełknąłem ślinę i trwałem w bezruchu, starając się myśleć o rzeczach jak najbardziej 
niewinnych.
   – Coś im się w tobie nie podoba, Dresden – oznajmił Morgan. W jego głosie pobrzmiewał 
ochoczy ton. – Może powinienem cię zawrócić, z uwagi na bezpieczeństwo.
   Drugi ze strażników zrobił krok do przodu, opierając dłoń na krótkim, ciężkim pręcie u pasa. 
Mruknął:
   – Może chodzić o ranę, jeśli jest ranny. Krew maga miewa w sobie sporą moc i zarazem 
emocje. Pies mógł zareagować poprzez krew na gniew lub strach.
   – Być może – przyznał Morgan z ociąganiem. – Ale może to być też kontrabanda, którą stara 
się przemycić. Odwiń bandaż, Dresden.
   – Nie chcę znów zacząć krwawić – sprzeciwiłem się.
   – Świetnie. Zatem odmawiam ci prawa wstępu, zgodnie z...
   – Niech cię szlag, Morgan – burknąłem i rzuciłem mu swój kij. Złapał go i trzymał, podczas 
gdy ja zdzierałem świeże bandaże, którymi dopiero co opatrzyłem sobie dłoń. Bolało jak diabli, 
ale ściągnąłem je zupełnie i pokazałem im opuchniętą, broczącą ranę.
   Pies strażniczy warknął raz jeszcze, po czym przestał okazywać zainteresowanie, cofnął się, 
przysiadł na zadzie obok towarzysza i znieruchomiał.
   Posłałem Morganowi ciężkie spojrzenie.
   – Zadowolony? – spytałem.
   Przez chwilę miałem wrażenie, że spotka się ze mną wzrokiem. On jednak gwałtownym 
gestem wręczył mi kij, odwracając się.
   – Jesteś chodzącą hańbą, Dresden. Spójrz na siebie. Przez ciebie zginęli dobrzy ludzie. Dziś 
zostaniesz wezwany, by za to odpowiedzieć.
   Najlepiej jak umiałem, owinąłem sobie z powrotem dłoń, zaciskając zęby, żeby powstrzymać 
się przed życzeniem Morganowi skręcenia karku. Następnie wyminąłem strażników 
i wmaszerowałem do teatru.
   Morgan przyglądał się temu, po czym rzucił partnerowi:
   – Zamknąć krąg.
   Wszedł za mną do wnętrza, zamykając za sobą drzwi. Poczułem nagły, nieustępliwy napór, 
kiedy strażnicy zamykali krąg wokół budynku, odcinając w ten sposób dostęp wszelkim 
nadnaturalnym siłom.
   Dotychczas nigdy nawet nie widziałem zgromadzenia Rady, a przynajmniej nie takiego jak 
to. Cóż za różnorodność! Przez chwilę gapiłem się, oszołomiony widokiem.
   Znajdowaliśmy się w średniej wielkości teatrze rewiowym, w którym publiczność zasiada 
przy stolikach. Na każdym stało po kilka świec. Jak na popołudniówkę, nie było tłoku, ale jak na 
zgromadzenie magów, panowało spore zagęszczenie. Prawie wszystkie miejsca przy stolikach 
zajmowali magowie w czarnych togach i różnobarwnych stułach, od błękitnych, poprzez złote, 
po szkarłatne. Uczniowie w brunatnych togach stali pod ścianami lub kucali za krzesłami swych 
mistrzów.
   Bogactwo reprezentowanych ras było porażające: skośne oczy z Dalekiego Wschodu, ciemna 
skóra Afrykanów, bladzi Europejczycy. Mężczyźni i kobiety. Starzy i młodzi. Długo – 
i krótkowłosi. Brody do pasa i delikatne bródki, które może zwichrzyć lada powiew. Teatr 
rozbrzmiewał dziesiątkami języków, z których jedynie ułamek był dla mnie rozpoznawalny. 
Magowie zaśmiewali się lub spoglądali ponuro, mieli pogodny lub nieobecny wyraz twarzy. 
Popijali z butelek, puszek i filiżanek lub siedzieli z przymkniętymi oczami, pogrążeni 
w medytacji. Woń przypraw, perfum i chemikaliów mieszała się we wszechobecną, co chwila 
inną kompozycję. Każda ze zgromadzonych tu osób praktykujących sztukę magii roztaczała 
własną aurę, a każda aura w zetknięciu z inną brzmiała zgodnością lub dysonansem energii, bez 
mała namacalnym. Przypominało to przedzieranie się przez unoszące się w powietrzu pajęczyny, 
które czuje się na policzkach i na rzęsach. Nie było niebezpieczne, ale dezorientujące. Każda aura 
była niepowtarzalna, całkowicie odmienna od następnej.
   Wszyscy zgromadzeni tu magowie mieli jedną cechę wspólną: żaden nie prezentował się tak 
niechlujnie jak ja.
   Oddzielony liną sektor na końcu sali zajmowali wysłannicy rozmaitych organizacji do spraw 
nadnaturalnych, o których istnieniu miałem jedynie mgliste pojęcie. Tu i ówdzie rozstawieni byli 
strażnicy mający baczenie na zebranych. Ich szare peleryny wyróżniały się na tle czerni 
i brunatnego brązu, ale raczej wątpię, by kłuły w oczy tak jak moja spłowiała, niebiesko-biała 
flanela. Prawie wszyscy, których mijałem, w większości siwowłosi, starzy magowie, obrzucali 
mnie spojrzeniami pełnymi urazy. Ze dwóch uczniów, zbliżonych do mnie wiekiem, przesłoniło 
na mój widok usta, kryjąc uśmieszki. Rozejrzałem się w poszukiwaniu wolnego krzesła, ale 
żadnego nie dostrzegłem, aż zauważyłem Ebenezara, który machał do mnie od stolika 
w pierwszym rzędzie, najbliższym sceny. Ruchem głowy wskazał mi krzesło koło siebie. Było to 
jedyne wolne miejsce, więc ruszyłem ku niemu.
   Na scenie ustawiono siedem mównic. Na sześciu z nich stali członkowie Starszyzny Rady 
w czarnych togach i szkarłatnych stułach, wśród nich także Indianin Joe Słuchający Wiatru 
i Martha Liberty.
   Środkową mównicę zajmował Merlin Białej Rady. Był to mężczyzna wysoki, szeroki 
w barach, o błękitnych oczach. Włosy opadały mu na plecy lśniącą, jasną falą, srebrna broda 
układała się miękko. Merlin przemawiał dźwięcznym basem, a łacińskie frazy wydobywały się 
z jego ust gładko jak z ust rzymskiego senatora.
   – ...et, quae cum ita sint, censeo iam nos dimittere rees cottidianas et de magna re gravi 
deliberare, id est, illud bellum contra Comitatum Rubrum. I biorąc pod uwagę okoliczności, 
skłaniam się ku pominięciu zwyczajowych procedur, by przedyskutować najpilniejszą stojącą 
przed nami kwestię, jaką jest wojna z Czerwonym Dworem. Consensum habemus? Czy wszyscy 
są za?
   Przez salę pełną magów przeszedł pomruk ogólnej aprobaty. Nie czułem potrzeby 
przyłączenia się do niego. Chciałem niepostrzeżenie prześlizgnąć się na miejsce koło Ebenezara, 
ale jasnobłękitne oczy Merlina wyłowiły mnie, a ich odcień stał się o kilka tonów chłodniejszy.
   Wiedziałem, że Merlin ma do perfekcji opanowaną literacką angielszczyznę, jednak zwrócił 
się do mnie po łacinie, szybko i płynnie. Na szczęście doskonałość jego wymowy zadziałała 
przeciwko niemu. Łatwo go było zrozumieć.
   – A, magus Dresdenus. Prudenter ades nobis dum de bello quod inceperis diceamus. Ex omni 
parte ratio tuapro hoc comitatu nobis placet. A, mag Dresden. Jakże rozsądnie z twojej strony, że 
przyłączasz się do naszej dyskusji nad wojną, którą wywołałeś. Dobrze wiedzieć, że darzysz 
Radę takim szacunkiem.
   Przy ostatnich słowach obrzucił ostrym spojrzeniem mój znoszony szlafrok, by każdy, kto do 
tej pory nie zwrócił na niego uwagi, dostrzegł go teraz. Drań. Zapadła cisza, bym mógł mu 
odpowiedzieć. Również po łacinie. Co za drań.
   Mimo wszystko był to pierwszy zjazd Rady, w którym uczestniczyłem jako pełnoprawny 
mag, a on był Merlinem. I do tego rzeczywiście wyglądałem źle, a Ebenezar posłał mi 
ostrzegawcze spojrzenie. Zdusiłem więc cisnącą mi się na usta ciętą odpowiedź, imając się 
dyplomacji.
   – Hm... – zacząłem – ego sum miser, magus Merlinus. Dolor diei longi me tenet. Opus es 
mihi altera... hm... vestiplicia. Wybacz, Merlinie. To był bardzo długi dzień. Miałem włożyć inną 
togę.
   Albo przynajmniej to właśnie usiłowałem powiedzieć. Musiałem pomylić koniugacje, 
ponieważ kiedy skończyłem, Merlin zamrugał z dziwnym wyrazem twarzy.
   – Quod est?
   Ebenezar skrzywił się i spytał szeptem:
   – Hoss? Jesteś pewien, że nie chcesz, żebym tłumaczył? Machnąłem ręką.
   – Poradzę sobie.
   Ze zmarszczonym czołem podjąłem wysiłek poskładania odpowiednich słów i mówiłem 
dalej:
   – Excusationem vobis pro vestitu meo atque etiam tarditate facio. Proszę darować moje 
spóźnienie i wygląd.
   Merlin przyglądał mi się z beznamiętnym, odległym wyrazem twarzy, najwyraźniej 
zadowolony, że poruszam ustami. Ebenezar zakrył dłonią oczy.
   – Co? – spytałem go gorączkowym szeptem. Ebenezar spojrzał na mnie z ukosa.
   – No cóż, najpierw powiedziałeś: „Jestem przykra wymówka, Merlin, smutny, długi dzień 
trzymał mnie. Potrzebuję mnie inne państwo”.
   Zatrzepotałem powiekami.
   – Co?
   – Tak samo spytał Merlin. Potem powiedziałeś: „Przeprosiny wam za moje będąc ubrany 
a także robię ostatnio”.
   Poczułem, że oblewam się rumieńcem. Większość zgromadzonych w sali gapiła się na mnie, 
jakbym był kompletnym pomyleńcem, gadającym od rzeczy. Jednocześnie uświadomiłem sobie, 
że wielu z tych magów prawdopodobnie nie zna angielskiego. Jeśli o nich chodzi, mogli to wziąć 
za angielski.
   – Do diabła z kursem korespondencyjnym. Może i powinieneś tłumaczyć.
   W oczach Ebenezara błysnęły iskierki, ale skinął tylko głową, zachowując powagę.
   – Z przyjemnością.
   Opadłem na krzesło, natomiast Ebenezar wstał i przeprosił w moim imieniu. Jego łacińskie 
zdania były zwięzłe i precyzyjne, głos swobodnie niósł się po sali. Spostrzegłem, że w miarę jak 
mówił, zgromadzeni magowie odprężali się.
   Merlin skinął głową i kontynuował w swojej podręcznikowo doskonałej łacinie.
   – Dziękuję, magu McCoy za pomoc. Pierwszym punktem porządku obrad przed 
przystąpieniem do omawiania kryzysu jest odtworzenie Starszyzny Rady w pełnym składzie. Jak 
wielu z was już bez wątpienia wie, członek Starszyzny Rady, Pietrowicz, dwa dni temu poniósł 
śmierć, zaatakowany przez Czerwony Dwór.
   Przez teatr przetoczył się jęk i cichy pomruk. Merlin odczekał, aż umilknie.
   – Żaden z dotychczasowych konfliktów z Czerwonym Dworem nie miał tak ostrego 
charakteru, co może wskazywać na zmianę strategii. My zatem musimy być w stanie szybko 
reagować na dalszy rozwój wypadków, potrzebujemy więc przewodnictwa Starszyzny Rady 
w pełnym składzie.
   Merlin przemawiał dalej, ale ja pochyliłem się do Ebenezara.
   – Niech zgadnę – szepnąłem. – Chce wypełnić lukę w Starszyźnie Rady, żeby mieć wpływ 
na głosowanie?
   Ebenezar przytaknął.
   – Będzie miał wtedy trzy głosy na pewno, a prawdopodobnie cztery.
   – I co z tym zrobimy?
   – Ty nie zrobisz nic. Jeszcze nie teraz. – Spojrzał na mnie wymownie. – Panuj nad sobą, 
Hoss. Mówię poważnie. Merlin będzie miał potrójny plan, żeby cię wykończyć.
   Pokręciłem głową.
   – Skąd wiesz?
   – On zawsze postępuje w ten sposób – mruknął Ebenezar z nieprzyjemnym błyskiem 
w oczach. – Plan, plan awaryjny i as w rękawie. Zniweczę mu pierwszy i pomogę ci z drugim. 
Jednak trzeci będzie wyłącznie twoją sprawą.
   – O czym ty mówisz? Jaki plan?
   – Cicho, Hoss. Ja słucham.
   Mag z krzaczastymi, siwymi brwiami i zmierzwioną błękitną brodą, którego łysiejącą 
czaszkę pokrywały niebieskie tatuaże, przechylił się przez stolik i posłał mi piorunujące 
spojrzenie.
   – Ciii.
   Ebenezar skinął mu głową i obaj zwróciliśmy się twarzą do sceny.
   – I z tego to powodu – ciągnął Merlin – proszę obecnie Klausa Schneidera jako wieloletniego 
starszego maga o nieposzlakowanej reputacji, by przyjął na siebie obowiązek członkostwa 
w Starszyźnie Rady. Czy wszyscy są za?
   Martha rzuciła okiem na Ebenezara i mruknęła:
   – Chwileczkę, wielce szanowny Merlinie. Jestem przekonana, iż protokół wymaga, by tę 
sprawę otwarcie przedyskutować.
   Merlin westchnął.
   – W normalnych okolicznościach, magu Liberty, tak. Ale mamy zbyt mało czasu na ścisłe 
przestrzeganie naszej zwykłej procedury. Czas jest sprawą kluczową. Zatem, czy wszyscy...
   Tym razem przerwał Indianin Joe:
   – Mag Schneider zna swe rzemiosło i cieszy się uznaniem ze względu na swoje zdolności, 
a także prawość. Jednakże jest zbyt młody, by wziąć na siebie taką odpowiedzialność. Obecni są 
tu magowie, którzy przewyższają go stażem doświadczenia i górują nad nim w sztuce. Zasługują 
na to, by Rada rozważyła ich kandydatury.
   Merlin rzucił Indianinowi Joemu gniewne spojrzenie.
   – Dziękuję za wyrażenie opinii, magu Słuchający Wiatru. Komentarz cenny, acz zbędny. Nie 
ma tu nikogo starszego względem maga Schneidera, kto nie odrzuciłby stanowiska w Starszyźnie 
Rady, więc zamiast wdawać się w kolejne nominacje bez znaczenia i nieuchronne odmowy, 
chciałem...
   Ebenezar wpadł mu w słowo, po angielsku, szeptem na tyle donośnym, żeby Merlin mógł go 
usłyszeć:
   – Chciałeś przepchnąć swojego faworyta, póki wszyscy są zbyt zaniepokojeni, żeby to 
zauważyć.
   Merlin gwałtownie zamilkł, jego wzrok spoczął na Ebenezarze w nagłej, niewygodnej ciszy. 
Następnie przemówił cichym głosem, z wyraźnym brytyjskim akcentem:
   – Wracaj w swoje góry, Ebenezarze. Z powrotem do swoich owiec. Nie jesteś tu mile 
widziany i nigdy nie byłeś.
   Ebenezar spojrzał na Merlina, szczerząc zęby w uśmiechu. Kiedy się odezwał, wymawiał 
samogłoski jak rodowity szkocki góral:
   – A jakże, Alfredzie, chłoptasiu, wiem. – Przeszedł z powrotem na łacinę i kontynuował 
głośniej. – Każdy członek Rady ma prawo wypowiadać się w takich sprawach. Wszyscy zdajecie 
sobie sprawę z tego, jak ważny jest wybór członka Starszyzny. Uważam, że sprawa jest zbyt 
poważna, by ją rozstrzygnąć przez aklamację. Czy zgadzacie się ze mną? Mówcie.
   Teatr rozbrzmiał ogólnym „Tak. Racja!”, do którego i ja dołączyłem swój głos. Ebenezar 
rozejrzał się po sali i unosząc brew, łypnął na Merlina.
   Na twarzy starca odmalowała się frustracja, której nawet nie próbował ukryć. Wyczuwałem 
jego przemożną chęć walnięcia pięścią w mównicę, ale opanował się i skinął głową.
   – Świetnie więc. Zatem zgodnie z procedurą, zaproponujemy stanowisko najstarszemu 
stażem z obecnych tu magów. – Spojrzał w bok, gdzie siedział mag o szczupłej twarzy, 
wyglądający na sztywniaka, wyposażony w gęsie pióro, kałamarz i stertę pergaminu. – Magu 
Peabody, zechciej sprawdzić w kartotece.
   Peabody sięgnął pod stół, skąd wydobył pękatą sakwę. Mrucząc coś do siebie, potarł palcem 
nos, rozmazując na nim atrament. Otworzył sakwę, która zawierała kolejne zwały pergaminu. 
Oczy zalśniły mu lekko, kiedy zaczął grzebać w arkuszach, z pozoru w sposób dość 
przypadkowy. Wyciągnąwszy jeden z arkuszy, położył go przed sobą, pokiwał głową 
z satysfakcją i odczytał piskliwym głosem:
   – Mag Montjoy.
   – Na wyprawie badawczej na Jukatan – oznajmiła Martha Liberty.
   Peabody skinął głową.
   – Mag Gomez.
   – Nadal śpi pod wpływem eliksiru – poinformował strażnik w szarej pelerynie, stojący pod 
ścianą. Peabody skinął głową.
   – Mag Luciozzi.
   – Na urlopie naukowym – zawołał sinobrody, wytatuowany mag siedzący za mną. Ebenezar 
zmarszczył brwi, a policzek skurczył mu się w nerwowym tiku.
   I tak to szło, mniej więcej przez kwadrans. Wśród bardziej interesujących powodów 
nieobecności znajdowały się: ożenił się, przebywa na biegunie pod pokrywą lodową, bada 
piramidę, cokolwiek by to miało oznaczać.
   W końcu, zerkając na Merlina, Peabody odczytał:
   – Mag McCoy.
   Ebenezar odchrząknął i wstał. Peabody wymienił jeszcze z pół tuzina nazwisk, zanim 
obwieścił:
   – Mag Schneider.
   Niewielki człowieczek o pucułowatych policzkach, z wianuszkiem kępek włosów na głowie 
i sterczącym pod togą okrągłym brzuszkiem wstał i skłonił się Ebenezarowi. Potem, patrząc na 
Merlina, przemówił po łacinie z silnym niemieckim akcentem:
   – Będąc wdzięcznym za propozycję, wielce szanowny Merlinie, muszę z całym szacunkiem 
odmówić przyjęcia nominacji i zrzec się jej na rzecz maga McCoya. On będzie służył Radzie 
o wiele umiejętniej niż ja. Merlin wyglądał, jakby ktoś wcierał mu w dziąsła plastry cytryny.
   – Doskonale – powiedział. – Czy któryś ze starszych magów chciałby wysunąć swoją 
kandydaturę przeciw kandydaturze maga McCoya?
   Mógłbym się założyć, że żaden by nie chciał, zwłaszcza widząc twarze magów siedzących 
w pobliżu. Ebenezar zaś nie spuszczał wzroku z Merlina. Stał po prostu, na szeroko 
rozstawionych nogach wpartych w posadzkę, oczy miał nieruchome. Emanował pewnością 
siebie. W sali zaległa cisza.
   Merlin rozejrzał się wokół, mocno zaciskając wargi. W końcu pozwolił sobie jedynie na 
lekki ruch głową wyrażający dezaprobatę.
   – Czy wszyscy są za?
   Sala ryknęła drugim, jeszcze głośniejszym, gremialnym „Tak”.
   – Świetnie. – Merlin wykrzywił górną wargę, nadając słowom cierpkie brzmienie. – Magu 
McCoy, zechciej zająć miejsce w Starszyźnie Rady.
   Przez salę przeszedł pomruk, w którym pobrzmiewała ulga zgromadzonych. Ebenezar 
obejrzał się na mnie i mrugnął okiem.
   – Jeden za nami. Przed nami jeszcze dwa – mruknął. – Trzymaj się.
   Podkasawszy togę, wkroczył na scenę i zajął pustą mównicę pomiędzy Marthą Liberty 
a Indianinem Joem.
   – Mniej gadania, więcej działania – powiedział tak głośno, żeby słychać go było w całej sali. 
– Toczy się wojna.
   – Dokładnie to miałem na myśli. Zajmijmy się sprawą wojny – powiedział Merlin, dając 
znak kiwnięciem głowy. – Strażniku Morganie, bądź uprzejmy wystąpić i przedstawić Radzie, 
jak w ocenie strażników wygląda taktyka Czerwonego Dworu.
   W sali zapadła nieprzyjemna cisza, w której rozbrzmiewały tylko kroki Morgana 
wchodzącego na scenę. Merlin usunął się na bok, a Morgan umieścił na mównicy połyskujący 
klejnot czy kryształ. Za nim ustawił świecę, którą zapalił, mamrocząc zaklęcie. Osłonił płomyk 
dłońmi i coś znowu wymamrotał.
   Światło świecy błyszczącym strumieniem trafiło w kryształ i po przejściu przez niego 
utworzyło nad sceną odwrócony stożek o średnicy kilku metrów. Wewnątrz stożka światła 
ukazała się wirująca kula ziemska o zarysach kontynentów nieco zniekształconych, jakby 
narysowano je kilka stuleci temu.
   W sali rozległ się szmer, a Sinobrody przy moim stoliku mruknął po łacinie:
   – Imponujące.
   – Ba – odparłem po angielsku. – Ściągnął to z Powrotu Jedi. Sinobrody zamrugał, nie łapiąc. 
Przez chwilę zastanawiałem się, jak przetłumaczyć na łacinę Gwiezdne wojny, ale porzuciłem ten 
zamiar. Przecież nie jestem pozbawiony zdrowego rozsądku.
   Morgan wypowiadał niskim głosem łacińskie frazy, brzmiące dość chropawo, ale 
zrozumiale. Znaczy to, że mówił lepiej ode mnie. Sukinsyn.
   – Świecące na czerwono punkty na mapie to miejsca znanych nam ataków Czerwonego 
Dworu i ich sprzymierzeńców. Większość z nich przyniosła ofiary w takiej bądź innej formie.
   W miarę jak mówił, na kuli rozprzestrzeniały się czerwone punkty, płonące niczym lampki 
na choince.
   Jak widać, największą aktywność przejawiają w Europie Zachodniej.
   Znów po sali przebiegł pomruk. Stary Świat stanowił domenę Starej Szkoły magii, sposobu 
myślenia nakazującego zachowanie tajemnicy, bez zwracania na siebie uwagi. Miało to sens, 
biorąc pod uwagę Inkwizycję i to wszystko. Ja nie należę do Starej Szkoły, figuruję w książce 
telefonicznej, pod „Magowie”. Wielki skandal. Figuruję tam jako jedyny. Muszę z czegoś płacić 
rachunki, prawda?
   Morgan ciągnął beznamiętnie:
   – Od dawna wiemy, że najsilniejsze centrum Czerwonego Dworu znajduje się gdzieś 
w Ameryce Południowej. Nasze źródła w tym rejonie są pod ciągłą presją i trudno o informacje 
stamtąd. Zostaliśmy ostrzeżeni o kilku atakach i strażnikom udało się interweniować, 
minimalizując straty, z wyjątkiem ataku w Archangielsku. – Kula przestała wirować, a ja 
utkwiłem wzrok w świecącym punkcie na północno-zachodnim wybrzeżu Rosji. – Choć 
przypuszcza się, że napastnicy zapłacili za śmierć maga Pietrowicza, ponosząc duże straty, nikt 
z jego domowników nie przeżył. Nie wiemy, jak atakującym udało się obejść zabezpieczenia. 
Może się okazać, że Czerwony Dwór ma dostęp do informacji czy aspektów sztuki nieznanych 
im wcześniej.
   Merlin zbliżył się do mównicy, a Morgan zabrał swój kryształ. Kula ziemska znikła.
   – Dziękuję, strażniku – powiedział Merlin. – Jak przypuszczamy, na podstawie danych, 
którymi dysponuje Rada, różne nasze drogi odwrotu i przejścia przez Nigdynigdy są zagrożone. 
Otwarcie mówiąc, panie i panowie, Czerwony Dwór ma nad nami przewagę w świecie realnym. 
Współczesna technika tak często nas zawodzi, że nawet w sprzyjających warunkach podróże są 
utrudnione, a w sytuacji konfliktu stają się prawie niemożliwe. W naszym żywotnym interesie 
leży zapewnienie sobie bezpiecznego przejścia przez Nigdynigdy, gdyż w przeciwnym razie 
grozi nam walka z przeciwnikiem potrafiącym poruszać się o wiele szybciej od nas i zostaniemy 
przez niego pokonani. Z tego względu nasze poselstwo udało się do obu królowych Sidhe, 
szlachetnych elfów. – Pradawna Maja.
   Zwróciłem oczy na mównicę po lewej stronie Merlina, gdzie stała członkini Starszyzny 
Rady, najwyraźniej Pradawna Maja. Była to drobna kobieta o orientalnym typie urody. Skórę 
miała delikatną i jasną, granatowoczarne włosy splecione w długi warkocz zwinięty z tyłu 
i podtrzymywany dwoma nefrytowymi grzebieniami. Upływ czasu zaledwie tknął jej łagodne 
rysy, choć oczy miała nieprzejrzyste. Rozwinęła list pisany na pergaminie i zwróciła się do Rady 
głosem skrzekliwym, ale silnym.
   – Od Lata otrzymaliśmy następującą odpowiedź: królowa Tytania ani obecnie, ani też 
w przyszłości nie zamierza stawać po żadnej ze stron w sporach pomiędzy śmiertelnikami 
a antropofagami. Zobowiązuje zarówno Radę, jak i Dwór do prowadzenia działań wojennych 
z dala od królestwa Lata. Życzy sobie zachować neutralność.
   Ebenezar zmarszczył brwi i pochylając się do przodu, spytał:
   – A Zima? Zdrętwiałem.
   Pradawna przechyliła głowę i przyglądała się Ebenezarowi w całkowitym milczeniu, jakby 
wyrażając swe niezadowolenie z tego, że jej przerwał.
   – Nasz posłaniec nie powrócił. Na podstawie poprzednich konfliktów możemy z dużym 
stopniem pewności zakładać, że królowa Mab, jeżeli się zaangażuje, zrobi to w momencie jej 
odpowiadającym i w dogodny dla siebie sposób.
   Zdrętwiałem jeszcze bardziej. Na stoliku stały szklanki i dzbanek. Nalałem sobie. Dzbanek 
tylko trochę zadzwonił o szklankę. Obejrzałem się na Sinobrodego i spostrzegłem, że przygląda 
mi się z natężeniem.
   Ebenezar spochmurniał.
   – A cóż to ma znaczyć? Merlin wkroczył gładko.
   – To znaczy, że nie wolno nam poniechać kroków dyplomatycznych wobec Zimy. Za 
wszelką cenę musimy zapewnić sobie współpracę jednej z królowych Sidhe lub przynajmniej nie 
dopuścić, by Czerwony Dwór zawarł z nią porozumienie, dopóki konflikt nie zostanie zażegnany.
   Martha Liberty uniosła brwi.
   – Zażegnany? – powtórzyła z naciskiem. – Jeśli o mnie chodzi, wolałabym określenie: 
ostatecznie zakończony.
   Merlin pokręcił głową.
   – Magu Liberty, nie ma potrzeby, aby różnica zdań przerodziła się w destrukcyjną kłótnię. 
Jeśli istnieje choć najmniejsza szansa na zawieszenie broni...
   Głos czarnej kobiety spadł na Merlina jak zimne ostrze:
   – Spytaj Szymona Pietrowicza, czy wampiry są zainteresowane pokojowym rozwiązaniem.
   – Powściągnij emocje, magu – odparł Merlin spokojnie. – Strata Pietrowicza dotknęła nas 
wszystkich głęboko, ale nie możemy zamykać oczu na potencjalne rozwiązania.
   – Szymon ich znał, Merlinie – powiedziała Martha bezbarwnym głosem. – Znał ich lepiej niż 
ktokolwiek z nas, a oni go zabili. Czy naprawdę uważasz, że będą skłonni zawrzeć z nami pokój 
na rozsądnych warunkach, skoro właśnie pokonali maga, który miał największe szanse obronić 
się przed nimi? Dlaczego mieliby chcieć pokoju, Merlinie? Oni wygrywają.
   Merlin machnął ręką.
   – Gniew zaćmiewa ci umysł. Będą dążyć do pokoju, ponieważ za zwycięstwo musieliby zbyt 
drogo zapłacić.
   – Nie bądź głupcem – odpaliła Martha. – Nigdy nie zwrócą się o pokój.
   – W gruncie rzeczy – powiedział Merlin – już się zwrócili. Wskazał dłonią drugą z kolei 
mównicę po swojej lewej stronie.
   – Mag LaFortier.
   LaFortier był wychudłym człowiekiem średniego wzrostu i postury. Kości policzkowe 
groteskowo sterczały w jego zapadłej twarzy, a wyłupiaste oczy wydawały się za wielkie o kilka 
rozmiarów. Nie miał wcale włosów, nie miał nawet brwi, i wszystko to nadawało mu wygląd 
kościotrupa. Kiedy przemówił, jego głos okazał się dźwięcznym basem, głębokim, ciepłym 
i łagodnym.
   – Dziękuję, Merlinie. – W dłoni o chudych palcach trzymał kopertę. – Oto nota diuka Ortegi, 
militarnego przywódcy Czerwonego Dworu, otrzymana dziś rano. Wyłuszcza on tu motywy 
kierujące Czerwonym Dworem w tej kwestii i żądania, od których spełnienia zależy zawarcie 
pokoju. W geście dobrej woli proponuje również zawieszenie wrogich działań, które wchodzi 
w życie z dniem dzisiejszym w godzinach rannych, aby dać Radzie czas na podjęcie decyzji.
   – Bzdura! – słowo wystrzeliło z moich ust, zanim umysł się zorientował, że je wypowiadam. 
Wokół rozległy się chichoty. Wesołość ogarnęła głównie uczniów w brunatnych togach. 
Wszyscy zgromadzeni magowie z szelestem tkanin zwrócili się w moją stronę. Znów poczułem, 
że twarz mnie pali. Odchrząknąłem.
   – Mam na myśli to – powiedziałem do zgromadzonych, a Ebenezar tłumaczył – że zostałem 
zaatakowany przez bojówkę Czerwonego Dworu zaledwie kilka godzin temu.
   LaFortier uśmiechnął się do mnie. Spod rozciągniętych warg ukazały się zęby. Jego twarz 
wyglądała jak wysuszona twarz tysiącletniej mumii.
   – Nawet jeśli nie kłamiesz, magu Dresdenie, trudno spodziewać się po siłach Czerwonego 
Dworu opanowania, biorąc pod uwagę twoją rolę w wywołaniu tej wojny.
   – W wywołaniu wojny? – wykrzyknąłem. – Czy ty masz pojęcie, co oni zrobili?
   LaFortier wzruszył ramionami.
   – Bronili się, gdyż pogwałcona została ich suwerenność, magu. Ty, występując w roli 
przedstawiciela Rady, zaatakowałeś arystokratkę ich dworu, zniszczyłeś jej posiadłość, zabiłeś 
świtę owej arystokratki, jak również ją samą. W dodatku z materiałów ujawnionych przez lokalną 
prasę i władze wynika, że wskutek działań defensywnych śmierć poniosło wielu młodych ludzi. 
Wydaje mi się, że zginęli oni w płomieniach. Czy coś ci to mówi, magu Dresdenie?
   Zacisnąłem szczęki. Zalała mnie tak gwałtowna fala gniewu, że bez mała oślepłem 
i zaniemówiłem. Po raz pierwszy stanąłem przed Radą, kiedy wytoczono mi proces o złamanie 
Pierwszego Prawa Magii: Nie zabijaj. Za to, że mój stary nauczyciel Justin poniósł śmierć 
w płomieniach. W zeszłym roku wszedłem w konflikt z Bianką, wyniesioną przez Czerwony 
Dwór do wysokiej godności, i kiedy zdawało się, że ja i towarzyszące mi osoby niechybnie 
zginiemy, wznieciłem ogromny pożar. Spłonęło w nim wiele wampirów. Po wszystkim 
znaleziono również ciała ludzkie. Nie da się stwierdzić, ilu z tych ludzi było ofiarami wampirów, 
już martwymi w chwili wybuchu pożaru, a ilu zginęło na skutek moich działań. Wciąż dręczą 
mnie związane z tym koszmary. Można o mnie mówić różne rzeczy, ale na pewno nie to, że 
zabijam z premedytacją.
   Zdumiony poczułem, że wzbiera we mnie moc, którą gotów jestem cisnąć w LaFortiera, w tę 
jego twarz z uśmieszkiem kościotrupa. Ebenezar, sam z oczami okrągłymi ze zdumienia, 
pochwycił mój wzrok i natychmiast pokręcił głową. Zacisnąłem mocno dłonie w pięści, zamiast 
razić kogokolwiek magią, i zmusiłem się, żeby z powrotem usiąść. Dopiero wtedy się 
odezwałem. Ależ ja mam samodyscyplinę!
   – Przedstawiłem już przebieg wydarzeń w raporcie złożonym Radzie. Ręczę za jego 
prawdziwość. Jeśli ktoś twierdzi, że było inaczej, niż czytaliście, kłamie.
   LaFortier przewrócił oczami.
   – Jakże wygodnie żyć w tak czarno-białym świecie, magu Dresdenie. Jednak my nie 
przeliczamy kosztów twoich poczynań na stracony czas. Przeliczamy je na przelaną krew. 
Magowie giną z powodu tego, co ty uczyniłeś, działając w imieniu Rady. – LaFortier z surowym, 
opanowanym wyrazem twarzy powiódł wzrokiem po sali. – Szczerze mówiąc, sądzę, że 
rozsądnie będzie ze strony Rady rozważyć, czy rzeczywiście nie mylimy się w tej sprawie. 
Ostrożność nakazuje również dobrze się zastanowić nad warunkami pokoju proponowanymi 
przez Czerwony Dwór.
   – A czego oni chcą? – warknąłem pogardliwie. Ebenezar tłumaczył całemu zgromadzeniu na 
łacinę. – Pół litra krwi miesięcznie od każdego z nas? Możliwości polowania tam, gdzie im się 
spodoba? Amuletów do ochrony przed światłem słonecznym?
   LaFortier uśmiechnął się do mnie, składając dłonie na mównicy.
   – Niczego tak efekciarskiego, Dresden. Chcą po prostu tego, czego chciałby każdy z nas 
w tej sytuacji. Chcą sprawiedliwości. – Pochylił się ku mnie, a jego wyłupiaste oczy błysnęły. – 
Chcą ciebie.
   

Rozdział 6
   
   Przełknąłem ślinę. – Mnie? – spytałem błyskotliwie.
   – Tak. Diuk Ortega pisze, że ty, mag Dresden, zostałeś uznany przez Czerwony Dwór za 
przestępcę. Warunkiem zakończenia konfliktu jest spełnienie żądania twojej ekstradycji. Masz 
zostać przekazany pod ich jurysdykcję i staniesz przed sądem. Być może jest to rozwiązanie dość 
odrażające, ale prawdopodobnie jedyne.
   Zanim jego słowa wybrzmiały do końca, dziesiątki magów w audytorium zerwało się na 
nogi, wznosząc okrzyki oburzenia. Inni wstali, żeby ich przekrzyczeć, a następni wrzeszczeli na 
tamtych. Sala rozbrzmiewała kakofonią okrzyków, gróźb i przekleństw w dziesiątkach języków.
   Merlin pozwalał na to przez chwilę, po czym zawołał donośnie:
   – Spokój!
   Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Spróbował jeszcze raz, a kiedy i to nie poskutkowało, 
uniósł kij i walnął nim z całej siły w scenę.
   Błysnęło, huknęło, a wstrząs wzburzył wodę w mojej szklance tak, że przelała się przez 
brzeg i ochlapała mi szlafrok. Paru wątlejszych magów padło na ziemię, jednak koniec końców 
wrzaski ustały.
   – Spokój! – zażądał Merlin dokładnie tym samym tonem. – Jestem doskonale świadom 
konsekwencji tej sytuacji. Jednak stawką jest życie. Wasze i moje własne. Z całą powagą musimy 
rozważyć możliwości.
   – Jakie możliwości? – chciał wiedzieć Ebenezar. – Jesteśmy magami, a nie stadem 
przerażonych baranów. Czy mamy oddać jednego z naszych wampirom i udawać, że nic się nie 
stało?
   – Czytałeś raport Dresdena – wypalił LaFortier. – Sam przyznaje, że to, o co go oskarża 
Czerwony Dwór, jest prawdą. Mają wystarczające powody.
   – Cała ta sytuacja była oczywistą manipulacją. Sprowokowano Dresdena do takiego 
działania, licząc, że da się zabić.
   – Powinien być sprytniejszy – stwierdził LaFortier obojętnie. – Polityka nie jest grą dla 
dzieci. Dresden zagrał i przegrał. Pora, żeby za to zapłacił, żebyśmy mogli żyć w pokoju.
   Indianin Joe położył dłoń na ramieniu Ebenezara i powiedział coś cicho.
   – Pokoju nie można kupić, Aleronie – mruknął do LaFortiera. – Tak uczy historia. Ja 
nauczyłem się tej lekcji i ty też powinieneś.
   LaFortier żachnął się.
   – Nie wiem, o czym ty bredzisz, ale...
   Przewracając oczami, podniosłem się znowu.
   – On mówi o plemionach amerykańskich, którym biali osadnicy odebrali ziemię, durniu. – 
Wyobrażałem sobie, że Ebenezar opuści w tłumaczeniu zniewagę, ale i tak wokół rozległy się 
tłumione parsknięcia wydawane przez brunatne togi. – I o Europie usiłującej zadowolić Hitlera 
przed II wojną światową. Jedni i drudzy próbowali kupić pokój, ale jedni i drudzy zostali 
stopniowo pożarci. Merlin spiorunował mnie wzrokiem.
   – Nie udzieliłem ci głosu, magu Dresdenie. Dopóki ci go nie udzielę, masz się powstrzymać 
od takich wybuchów albo każę cię usunąć z sali.
   Zacisnąłem szczęki i usiadłem.
   – Przepraszam. Zdawało mi się, że naszym obowiązkiem jest chronić ludzi. Czy byłem 
w błędzie?
   – Martwi nikogo nie ochronimy, magu Dresdenie – uciął Merlin. – Zamilknij albo zostaniesz 
usunięty.
   Martha Liberty pokręciła głową.
   – Merlinie, wydaje się oczywiste, że nie możemy tak po prostu wydać jednego z naszych 
Czerwonemu Dworowi. Pomimo dawnych nieporozumień na tle polityki Rady Dresden jest 
pełnoprawnym magiem, a biorąc pod uwagę jego dokonania w ostatnich latach, w pełni zasłużył 
sobie na ten tytuł.
   – Nie kwestionuję jego biegłości w sztuce – oznajmił LaFortier. – Kwestionuję jego zdolność 
oceny, jego decyzje. Nadużywał swojego statusu maga od śmierci Justina. – Tu łysielec zwrócił 
swoje wyłupiaste oczy na magów zebranych w teatrze. – Mag Harry Dresden. Uczeń maga 
Justina DuMorne, ucznia maga Szymona Pietrowicza. Ciekawe, skąd Czerwony Dwór tak dobrze 
znał zabezpieczenia Pietrowicza, że mógł je całkowicie obejść. Co, Dresden?
   Zaszokowany gapiłem się przez chwilę na LaFortiera. Czy ten człowiek rzeczywiście uważa, 
że przez Justina poznałem zabezpieczenia Pietrowicza? A potem sprzedałem członka Starszyzny 
Białej Rady wampirom? Justin nie wprowadzał mnie we wszystko zbyt głęboko. Przed procesem 
nawet nie wiedziałem, że istnieje coś takiego jak Biała Rada. Ściśle mówiąc, nie wiedziałem 
nawet, że są inni magowie. Odpowiedziałem LaFortierowi w jedyny możliwy sposób. 
Roześmiałem mu się w twarz. Był to cichy, świszczący śmiech. Pokręciłem głową.
   Twarz LaFortiera wyrażała oburzenie.
   – Widzicie? – zwrócił się do sali. – Widzicie, w jakiej pogardzie ma Radę? Dresden 
nieustająco naraża nas na niebezpieczeństwo przez swoją głupawą niedyskrecję, przez brak 
poszanowania dla tajemnicy i bezpieczeństwa. Nawet jeśli to kto inny zdradził Pietrowicza i jego 
uczniów, wydając ich Czerwonemu Dworowi, Dresden jest winien ich śmierci tak samo, jakby 
osobiście poderżnął im gardła. Niech teraz poniesie konsekwencje swoich decyzji. Stanąłem 
naprzeciw niego, ale zerknąłem na Merlina, żeby pozwolił mi zabrać głos. Uczynił to skinieniem 
głowy.
   – Niemożliwe – powiedziałem – a co najmniej niepraktyczne. Nie pogwałciłem żadnego 
Prawa Magii, co wyklucza łączny wyrok. Jestem pełnoprawnym magiem. Zgodnie z prawem 
Rady przysługuje mi zatem dogłębne śledztwo i proces, co nie zapewni sensownego rozwiązania 
w najbliższym czasie.
   Kiedy Ebenezar skończył tłumaczyć, przez salę przetoczył się pomruk aprobaty. Nic w tym 
dziwnego. Gdyby Rada zaniechała procesu i rzuciła mnie wilkom na pożarcie, stworzyłaby 
śmiertelnie niebezpieczny precedens, mogący zagrozić każdemu ze zgromadzonych magów, i oni 
zdawali sobie z tego sprawę.
   LaFortier dźgnął mnie palcem wskazującym, ze słowami:
   – Całkiem słusznie. Pod warunkiem, że rzeczywiście jesteś pełnoprawnym magiem. Wnoszę, 
by Rada przegłosowała, natychmiast, czy status Dresdena jako maga jest uprawniony. 
Przypominam Radzie, że decyzja o przyznaniu mu stuły oparta była de facto na dowodach 
pośrednich. Nigdy nie zastał poddany próbie, nigdy nie został rzetelnie oceniony.
   – Akurat – odszczeknąłem. – Pokonałem Justina DuMorne w śmiertelnym pojedynku. Czy to 
nie jest dla was wystarczająca próba?
   – Mag DuMorne nie żyje, to prawda – przyznał LaFortier. – Jednak czy został pokonany 
w uczciwym pojedynku, czy zginął w płomieniach we śnie, to już całkowicie inna kwestia. 
Merlinie, słyszałeś mój wniosek. Niech Rada głosuje nad statusem tego szaleńca. Zakończmy ten 
bezsens i wracajmy do swoich spraw.
   Aj! Nie pomyślałem, że sprawa może przybrać taki obrót. Gdyby odebrano mi status, 
stałbym się jak średniowieczny szlachcic pozbawiony tytułu. Nie byłbym już w świetle prawa 
magiem i zgodnie z prawem Rady, a także z porozumieniem pomiędzy rozmaitymi 
ugrupowaniami sił nadnaturalnych, Rada miałaby obowiązek przekazać zbiegłego mordercę 
Czerwonemu Dworowi. A to oznaczałoby dla mnie, w najlepszym wypadku, straszną śmierć. 
Gdybym natomiast nie miał tyle szczęścia, mogłoby być zdecydowanie gorzej.
   Biorąc pod uwagę, jak mi szło tego dnia, nie dziwcie się, że serce zaczęło mi trzepotać 
w piersi. Merlin zmarszczył brwi i skinął głową.
   – A więc świetnie. Głosujemy nad statusem Harry’ego Dresdena. Niech ci, którzy uważają, 
że powinien zachować stułę, głosują za, ci zaś, którzy uważają, że należy cofnąć go do poziomu 
ucznia, niech głosują przeciw. Kto jest za...
   – Chwileczkę – przerwał Ebenezar. – Korzystając z prawa członka Starszyzny, wnoszę 
o ograniczenie głosowania do samej Starszyzny.
   Merlin gniewnie spojrzał na Ebenezara.
   – Na jakiej podstawie?
   – Na takiej podstawie, że wiele informacji dotyczących tej sprawy nie jest znanych ogółowi 
Rady. Przedstawianie ich teraz nie miałoby sensu.
   – Popieram – mruknął Indianin Joe.
   – Zgoda – dodała swoje Martha Liberty. – Trzy głosy za, wielce szanowny Merlinie. Niech 
Starszyzna Rady podejmie tę decyzję.
   Serce zaczęło mi znów bić. Posunięcie Ebenezara było właściwe. Wobec sali pełnej 
przerażonych ludzi nie miałbym szans na zachowanie stuły. Przy głosowaniu ograniczonym do 
Starszyzny Rady był jednak cień szansy.
   Widziałem całkiem wyraźnie, jak Merlin kombinuje, jak by się z tego wykręcić, ale prawo 
Rady jest w takim wypadku precyzyjne. Starszyzna zawsze może odbyć głosowanie jedynie we 
własnym składzie, jeśli opowie się za tym trzech jej członków.
   – Doskonale – orzekł Merlin. W sali rozległy się szepty. – Mam na uwadze zdrowie 
i bezpieczeństwo zgromadzonych na tej sali, jak również wszelkich społeczności ludzkich. 
Głosuję przeciwko utrzymaniu przez Dresdena statusu pełnoprawnego maga, członka Rady.
   LaFortier, mrużąc wyłupiaste oczy, podchwycił natychmiast:
   – Ja również. Z tych samych powodów.
   Jako następny zabrał głos Ebenezar:
   – Mieszkałem z tym młodym człowiekiem pod jednym dachem. Znam go. On jest magiem. 
Głosuję za utrzymaniem jego statusu.
   Mały Brat zaskrzeczał ze swojego stanowiska na ramieniu Indianina Joego. Stary mag 
pogładził ogon szopa jedną ręką.
   – Instynkt mówi mi, że ten człowiek postępuje jak na maga przystało. – Rzucił bardzo 
łagodne spojrzenie LaFortierowi. – Głosuję za utrzymaniem jego statusu.
   – Ja także – dorzuciła Martha Liberty. – To nie jest rozwiązanie. To działanie pozorne.
   Harry – trzy, czarne charaktery – dwa. Zwróciłem wzrok na Pradawną Maję.
   Drobna kobieta stała przez chwilę z przymkniętymi oczami i pochyloną głową, a następnie 
wymamrotała:
   – Żaden mag nie powinien tak zuchwale nadużywać swojego statusu, ani też tak 
nieodpowiedzialnie jak Harry Dresden posługiwać się sztuką. Głosuję przeciwko utrzymaniu 
przez niego statusu maga.
   Trzy do trzech. Oblizałem wargi i w tym momencie dotarło do mnie, że zbyt byłem 
zdenerwowany i pochłonięty biegiem wydarzeń, by zauważyć siódmego członka Starszyzny 
Rady. Stał na końcu, po lewej stronie sceny, podobnie jak inni magowie, ubrany w czarną togę, 
ale oprócz ciemnofioletowej, prawie czarnej stuły, miał również głęboki kaptur, który prawie 
całkowicie skrywał jego twarz. Mrok rozświetlony jedynie płomieniem świecy kładł się cieniem 
na nieosłoniętej części twarzy. Był chudy i wysoki. Wyższy ode mnie. Mierzył ponad dwa metry. 
Stał z założonymi rękami, dłonie ukrył w obszernych rękawach togi. Wszystkie oczy patrzyły na 
siódmego członka Starszyzny i sala pogrążyła się w ciszy głębszej niż ta, która panuje nad 
pobliskim Wielkim Jeziorem.
   Minęła dobra chwila, zanim Merlin ponaglił go cicho.
   – Strażniku Wrót. Co odpowiesz?
   Pochyliłem się na krześle do przodu, w gardle mi zaschło. Jeśli zagłosowałby przeciwko, 
mogę się założyć, że nie zdążyłby wypowiedzieć słów do końca, a już któryś ze strażników 
doskoczyłby do mnie. Ani bym się spostrzegł.
   Serce zatłukło mi się w piersi i dopiero wtedy Strażnik Wrót przemówił dźwięcznym, 
łagodnym głosem:
   – Dziś rano spadł deszcz żab.
   Wszyscy milczeli zdezorientowani, po czym rozległy się pełne zdumienia pomruki.
   – Strażniku Wrót – powtórzył Merlin, tonem wyraźnie już naglącym. – Jak głosujesz?
   – Z rozwagą – odparł Strażnik Wrót. – Dziś rano spadł deszcz żab. To wymaga rozwagi. 
Dlatego też muszę usłyszeć wieść, którą przyniesie posłaniec.
   LaFortier, gapiąc się na Strażnika Wrót, rzucił niecierpliwie:
   – Jaki posłaniec? O czym ty mówisz?
   Zapasowe wyjście otworzyło się gwałtownie z hukiem i na salę wkroczyło dwóch strażników 
w szarych pelerynach. Między sobą trzymali pod ręce młodzieńca w brunatnej todze. Twarz miał 
obrzmiałą, opuchniętą, palce przypominały popsute kiełbaski, które lada chwila popękają. Szron 
pokrywał mu włosy grubą warstwą, a toga wyglądała tak, jakby zanurzono ją w wodzie, 
a następnie wleczono za saniami od Anchorage do Nome. Wargi miał sine, trzepotał powiekami 
i toczył oczami na wpół przytomnie. Strażnicy dociągnęli go do podnóża sceny, a Starszyzna 
Rady zgromadziła się na jej krawędzi, patrząc w dół.
   – To mój posłaniec do królowej Zimy – oznajmiła Pradawna Maja.
   – Nalegał – powiedział jeden ze strażników. – Próbowaliśmy udzielić mu pomocy, ale tak się 
opierał, że omal nie zrobił sobie krzywdy, więc przyprowadziliśmy go do ciebie, Pradawna.
   – Gdzie go znaleźliście? – spytał Merlin.
   – Na zewnątrz. Ktoś przywiózł go samochodem i wypchnął. Nie widzieliśmy, kto to był.
   – Zapisaliście numery rejestracyjne? – spytałem. Obaj strażnicy spojrzeli na mnie, a potem 
z powrotem na Merlina. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na rejestrację. Może tablice rejestracyjne 
to dla nich jakaś nowość. A przecież nie mieli nawet po sto lat.
   – Niech to szlag – mruknąłem. – Ja bym zapisał.
   Pradawna Maja ostrożnie zeszła ze sceny i zbliżyła się do młodego człowieka. Dotknęła jego 
czoła i przemówiła łagodnie w języku, który wydawał mi się chińskim. Chłopak otworzył oczy, 
wybełkotał coś i zgiął się wpół, opierając się na niej.
   Pradawna Maja zmarszczyła brwi. Zadała kolejne pytanie, na które chłopak próbował 
odpowiedzieć, ale najwyraźniej przekraczało to jego możliwości. Osunął się bezwładnie, oczy 
uciekły mu w tył głowy. Pradawna dotknęła jego włosów i powiedziała po łacinie:
   – Zabierzcie go. Zatroszczcie się o niego.
   Strażnicy ułożyli chłopca na pelerynie i we czterech wynieśli w pośpiechu z sali.
   – Co powiedział? – spytał Ebenezar. Ubiegł mnie w tym.
   – Powiedział, że królowa Mab zobowiązała go do przekazania Radzie, że zezwoli na 
przejście przez swoje królestwo, o ile spełnione zostanie jej żądanie.
   Merlin uniósł w górę brew i w zamyśleniu przeczesywał palcami brodę.
   – Jakie jest jej żądanie?
   – Nie powiedziała – mruknęła Pradawna Maja. – Powiedziała tylko, że powiadomiła już 
o swym życzeniu jednego z członków Rady.
   Starszyzna udała się na stronę, rozmawiając przyciszonymi głosami.
   Nic mnie nie obchodzili. Słowa posłańca przetłumaczone przez Pradawną tak mną 
wstrząsnęły, że bałem się głębiej odetchnąć, a co dopiero odezwać. Kiedy już odzyskałem 
zdolność ruchu, odwróciłem się z powrotem do swojego stolika, pochyliłem się nad nim 
i walnąłem kilkakrotnie czołem w blat.
   – Cholera – mamrotałem za każdym uderzeniem. – Cholera, cholera, cholera.
   Ktoś dotknął mojego ramienia. Podniosłem głowę i zobaczyłem rzucający cień kaptur 
Strażnika Wrót, który oddalił się od reszty Starszyzny. Jego dłoń pokrywała czarna, skórzana 
rękawiczka. Ani jeden fragment ciała nie pozostawał nieosłonięty.
   – Ty wiesz, co oznacza deszcz żab – powiedział cicho po angielsku, z lekkim akcentem, 
jakby częściowo brytyjskim, częściowo jeszcze jakimś. Indyjskim? Bliskowschodnim?
   Kiwnąłem głową.
   – Kłopoty.
   – Kłopoty. – Choć nie widziałem jego twarzy, w wypowiedzianym przez niego słowie 
wyczułem lekki uśmiech. Kaptur zwrócił się w stronę pozostałych członków Starszyzny 
i wyszeptał:
   – Nie ma wiele czasu. Czy odpowiesz mi szczerze na jedno pytanie, Dresden?
   Obejrzałem się na Sinobrodego, żeby sprawdzić, czy nie podsłuchuje. Był odchylony daleko 
ku siedzącej przy innym stoliku kobiecie o okrągłej, babcinej twarzy i wydawał się całkowicie 
skupiony na jej słowach. Skinąłem głową Strażnikowi Wrót.
   Wykonał gest dłonią. Bez słowa, bez chwili koncentracji na przygotowanie, nic. Machnął 
dłonią i dźwięki dobiegające z sali nagle się zatarły, zmieszały, tracąc wszelki sens.
   – Rozumiem, że potrafisz też słuchać. Wolałbym, żeby nikt inny nas nie słyszał.
   Jego głos dobiegał do mnie zniekształcony, chwilami wysoki, kiedy indziej niski, dziwnie 
wibrujący. Z rezerwą przytaknąłem.
   – Co to za pytanie?
   Sięgnął do kaptura i przesunął go nieco w tył, wystarczająco, bym mógł dostrzec błysk 
jednego ciemnego oka i zwichrzoną, rzadką, siwą brodę pokrywającą ogorzałą twarz. Drugiego 
oka nie widziałem. Cienie na jego twarzy sprawiały, że wydawała się marszczyć i krzywić, 
i przyszło mi do głowy, że jest pewnie oszpecona, może poparzona? W pustym oczodole 
spostrzegłem coś srebrnego, co odbijało światło. Pochylił się niżej i wyszeptał mi do ucha:
   – Czy Mab wybrała emisariusza?
   Starałem się, żeby moja twarz nie zdradziła zaskoczenia, ale nie zawsze potrafię ukryć 
uczucia. W ocienionym oku Strażnika Wrót błysnęło zrozumienie.
   Jasna cholera. Teraz już rozumiałem, dlaczego Mab była tak pewna siebie. Świetnie 
wiedziała, że wrabia mnie w układ, w którym nie będę miał możliwości odmówić. Na dodatek 
zrobiła to, nie łamiąc warunków naszej umowy. Mab chciała, żebym wziął jej sprawę, 
i wyglądało na to, że chętnie wmiesza się w wojnę pomiędzy nadnaturalnymi siłami, byle tylko 
dostać to, czego chce.
   W biurze po prostu się mną bawiła, a ja dałem się nabrać. Miałem ochotę sam kopnąć się 
w tyłek i w jakiejś cichej wsi objąć stanowisko wsiowego głupka.
   Tak czy inaczej, nie było sensu łgać facetowi, którego głos mógł zadecydować o moim losie.
   – Tak – potwierdziłem. Pokręcił głową.
   – Chwiejna równowaga. Rada nie może sobie pozwolić ani żeby cię zatrzymać, ani pozbyć 
się ciebie.
   – Nie rozumiem.
   – Zrozumiesz. – Naciągnął z powrotem kaptur i mruknął: – Nie mogę zapobiec twemu 
losowi, magu. Mogę tylko dać ci szansę, byś go uniknął o własnych siłach.
   – Co masz na myśli?
   – Nie widzisz, co się dzieje?
   Zmarszczyłem brwi.
   – Niebezpieczna nierównowaga sił. Biała Rada w mieście. Mab miesza się w nasze sprawy.
   – A może to my mieszamy się w jej? Dlaczego wybrała emisariusza spośród śmiertelników, 
młody magu?
   – Bo ktoś tam na górze złośliwie bawi się moim cierpieniem?
   – Równowaga – poprawił mnie Strażnik Wrót. – Chodzi o równowagę. Przywróć 
równowagę, młody magu. Rozwiąż tę sytuację. Dowiedź w sposób bezsporny swojej wartości.
   – Chcesz powiedzieć, że powinienem pracować dla Mab? – mój głos zabrzmiał głucho, jakby 
dobiegał z wnętrza puszki.
   – Jaki dziś dzień? – spytał Strażnik Wrót.
   – Osiemnasty czerwca – odpowiedziałem.
   – No tak. Oczywiście.
   Strażnik Wrót odwrócił się i dźwięki zaczęły znów brzmieć normalnie. Dołączył do reszty 
Starszyzny, która powróciła na swoje podium. Podia. Mównice. Cokolwiek. Do diabła z kursem 
korespondencyjnym.
   – Spokój – wezwał Merlin i sala z ociąganiem umilkła.
   – Strażniku Wrót – podjął Merlin. – Za czym głosujesz?
   Milcząca postać Strażnika Wrót w ciszy uniosła dłoń.
   – Wkraczamy na mroczną ścieżkę – wymruczał. – Droga będzie coraz bardziej 
niebezpieczna. Nasze pierwsze kroki są decydujące. Musimy stawiać je ostrożnie.
   Kaptur zwrócił się ku Ebenezarowi.
   – Kochasz tego chłopaka, magu McCoy. Walczyłbyś w jego obronie. Twoje oddanie dla 
naszej sprawy nie jest bez znaczenia. Szanuję twoją decyzję.
   Teraz zwrócił się do LaFortiera.
   – Ty kwestionujesz lojalność i umiejętności Dresdena. Twierdzisz, że tylko złe ziarno może 
wzejść ze złej ziemi. Twoje obawy są zrozumiałe i jeśli są słuszne, Dresden stanowi poważne 
zagrożenie dla Rady.
   Zanim przemówił do Pradawnej Mai, lekko pochylił kaptur. Pradawna odpowiedziała 
nieznacznym skłonieniem głowy.
   – Pradawna Maju – powiedział Strażnik Wrót. – Ty kwestionujesz jego umiejętność mądrego 
posługiwania się mocą. Rozróżniania pomiędzy dobrem a złem. Lękasz się, że nauki DuMorne’a 
mogły go skrzywić w sposób, z którego sam jeszcze nie zdaje sobie sprawy. Twoje obawy 
również są uzasadnione.
   Następnie zwrócił się do Merlina.
   – Wielce szanowny Merlinie. Wiesz, że Dresden sprowadził na Radę śmierć 
i niebezpieczeństwo. Uważasz, że jeśli go usuniesz, tym samym zniknie zagrożenie. Twoje 
obawy są zrozumiałe, ale nierozsądne. Bez względu na to, co stanie się z Dresdenem, Czerwony 
Dwór zadał Radzie cios zbyt głęboki, by go zlekceważyć. Obecne zawieszenie wrogich działań 
może być jedynie ciszą przed burzą.
   – Dość, człowieku – nie wytrzymał Ebenezar. – Głosuj, za albo przeciw.
   – Uzależniam mój głos od wyniku próby. Testu, który ostatecznie uciszy lęki jednej strony 
lub dowiedzie, że zaufanie drugiej strony było bezpodstawne.
   – Jaka to próba? – spytał Merlin.
   – Mab – odparł Strażnik Wrót. – Niech Dresden odpowie na żądanie Królowej Mab. Niech 
zapewni nam pomoc Zimy. Jeśli tego dokona, nie będziesz już musiał martwić się o jego 
umiejętności, LaFortier.
   LaFortier zmarszczył brwi, ale skinął głową. Strażnik Wrót zwrócił się do Pradawnej Mai.
   – Gdy to osiągnie, okaże się, że ma wolę przyjąć odpowiedzialność za błąd i działać, choćby 
wbrew swoim żywotnym interesom, dla dobra całej Rady. To powinno ukoić twój lęk o jego 
zdolność właściwego osądu. Popełniać błędy młodości nie jest przestępstwem, natomiast jest nim 
nie wyciągać z nich wniosków. Zgoda?
   Pradawna Maja zmrużyła mgliste oczy, ale wyraźnie skinęła głową.
   – No i ty, wielce szanowny Merlinie. Taki sukces może osłabić parcie Czerwonego Dworu 
do wojny. Może nawet da się jej całkiem uniknąć, jeśli uzyskanie przez nas prawa do 
bezpiecznego przejścia przez Nigdynigdy da nam zdecydowaną przewagę. Oczywiście będzie to 
niepodważalny dowód na oddanie Dresdena wobec Rady.
   – Wszystko to świetnie i pięknie – odezwał się Ebenezar – ale co będzie, jeśli mu się nie 
powiedzie?
   Strażnik Wrót wzruszył ramionami.
   – Wtedy prawdopodobnie ich obawy są bardziej uzasadnione niż twoja miłość, magu 
McCoy. Może się okazać, że nasza decyzja o promowaniu go na pełnoprawnego maga była 
przedwczesna.
   – Wszystko albo nic? Tak to ma być? – dopytywał się Ebenezar. – Oczekujesz, że 
najmłodszy mag w Radzie jakimś cudem pokona królową Mab? Tę Mab? To nie jest żadna 
próba. To cholerna egzekucja. Skąd on ma wiedzieć, od czego zacząć, jeśli nawet nie wie, jakie 
jest jej żądanie?
   Wstałem, a nogi drżały mi lekko.
   – Ebenezarze... – zacząłem.
   – Skąd, u diabła, chłopak ma wiedzieć, czego ona chce?
   – Ebenezarze...
   – Nie zamierzam stać z boku, podczas gdy wy... Nagle zamrugał i spojrzał na mnie. Wszyscy 
inni też.
   – Ja wiem, czego chce Mab – oznajmiłem. – Zwróciła się do mnie dzisiaj, mistrzu. Chciała, 
żebym przeprowadził dla niej pewne śledztwo. Odmówiłem.
   – Jasna cholera – westchnął Ebenezar. Wyciągnął z kieszeni niebieską bandanę i otarł 
błyszczące czoło. – Hoss, to ponad twoje siły.
   – Wygląda na to, że pływaj albo toń – powiedziałem. Strażnik Wrót mruknął do mnie po 
angielsku:
   – Czy zgadzasz się, magu Dresdenie?
   Pochyliłem głowę. W gardle czułem suchość. Przełknąłem ślinę, usiłując przypomnieć sobie, 
że nie mam wielkiego wyboru. Jeśli nie zagram z elfami i nie wyjdę na swoje, Rada poda mnie 
wampirom na srebrnej tacy. To pierwsze naprawdę, ale to naprawdę może mnie zabić, to drugie 
zabije mnie na pewno, a może i gorzej.
   Piekielny, naprawdę piekielny układ. Jednak coś nie pozwalało mi zapomnieć o zniszczeniu, 
a może i śmierci, jakie spowodowałem w zeszłym roku. Wyraźnie domagało się, bym poniósł 
zasłużoną karę. Poza tym, była to jedyna dostępna gra.
   Zacisnąłem mocniej dłoń na kiju i wypowiedziałem się tak jasno, jak tylko mogłem:
   – Tak. Zgadzam się.
   

Rozdział 7
   
   Dalszy ciąg zjazdu Rady przebiegł bez większych wrażeń, w każdym razie dla mnie.
   Merlin zarządził, by natychmiast po zakończeniu obrad magowie rozeszli się wyznaczonymi 
wcześniej drogami ewakuacyjnymi. Dostarczono również każdemu informację o znajdującym się 
najbliżej strażniku, którego należy wezwać w razie potrzeby, i dla bezpieczeństwa polecono 
kontaktować się z nim co kilka dni.
   Następnie niemłoda, siwa dama sprawująca urząd strażnika przedstawiła teoretyczne 
podstawy nowo opracowanych zabezpieczeń, które miały być szczególnie skuteczne przeciw 
wampirom.
   Każdy z przedstawicieli sprzymierzonych z Białą Radą organizacji, w większości tajnych 
bractw okultystycznych, wygłosił krótkie przemówienie, w którym deklarował poparcie dla Rady 
znajdującej się w stanie wojny.
   Pod koniec obrad pojawili się gremialnie strażnicy, by towarzyszyć magom w drodze na 
miejsca, z których mieli wyruszyć w podróż powrotną. Przypuszczałem, że Starszyzna zechce 
jeszcze pokręcić się tutaj przez parę dni, aby zobaczyć, jak mi idzie i czy zostanę zabity. Czasem 
mam wrażenie, że nikt mnie nie docenia.
   Wstałem na jakieś trzy sekundy przed ogłoszeniem przez Merlina zakończenia zjazdu 
i skierowałem się ku wyjściu. Ebenezar próbował zatrzymać mnie wzrokiem, ale ja nie miałem 
ochoty z nikim gadać. Pchnąłem przed sobą drzwi o wiele silniej, niż trzeba, przemaszerowałem 
do samochodu i odjechałem, wyduszając ze staroświeckiego czterocylindrowego silnika co się 
da. Patrzcie tylko, jak gniewny mag odjeżdża w siną dal. Pyr, pyr, pyr.
   Mój umysł przypominał zwietrzałą kawę zbożową z zimną pizzą. Drążyły go 
bezproduktywne, ponure myśli, głównie o tym, jak to w roli prywatnego detektywa Mab 
pożegnam się z życiem. Gdyby sprawy przybrały naprawdę zły obrót, mógłbym pociągnąć za 
sobą parę Bogu ducha winnych osób.
   Skarciłem sam siebie.
   – Przestań jęczeć, Harry – powiedziałem głośno i wyraźnie. – Co z tego, że jesteś zmęczony? 
Co z tego, że cię boli? Co z tego, że śmierdzisz, jakbyś już był trupem? Jesteś magiem. Masz 
zadanie do wykonania. To przede wszystkim z twojej winy wybuchła ta wojna i jeśli się nie 
wykażesz, wielu ludziom może stać się krzywda. Więc głowa do góry, pierś do przodu, czy jak to 
tam się mówi. Zbieraj swój tyłek i do roboty.
   Posłuchałem tej rady i zerknąłem na leżącą na siedzeniu pasażera kopertę, którą dała mi 
Mab. Miałem osobę, adres, zbrodnię. Teraz muszę tylko wpaść na trop mordercy. To znaczy, że 
będę potrzebował informacji. A kto będzie miał najwięcej informacji w parę dni po zabójstwie? 
Policja miasta Chicago.
   Pojechałem do mieszkania Murphy.
   Porucznik Karrin Murphy kierowała policyjnym wydziałem śledczym do spraw specjalnych. 
Wydział specjalny stanowił odpowiedź władz miasta na wszelkie niewyjaśnione, niesamowite 
przypadki. Zajmował się niezwykłymi przestępstwami, jakie nie mieściły się w przyjętych 
kategoriach, od tropienia aligatorów w kanalizacji po działalność hien cmentarnych. Ale zabawa! 
Jednak miał również do czynienia z prawdziwymi zjawiskami nadnaturalnymi, ze sprawami, 
o których nie wspominano w oficjalnych raportach, a które się jednak jakoś zdarzały. Trolle, 
wampiry, czarnoksiężnicy przyzywający demony i co tam jeszcze. Wydział specjalny miał 
zapewniać władzom porządek w papierach, gdzie nie było miejsca na absurdalne wymysły, które 
nie miały prawa okazać się prawdą. Niewdzięczna robota. Zmieniający się mniej więcej co 
miesiąc kolejni naczelnicy wydziału nie umieli sobie z nią poradzić, bo nie chcieli uwierzyć, że 
naprawdę mają do czynienia z czymś nie z tej ziemi. Następnie wylatywali z policji.
   Wszyscy z wyjątkiem Murphy. Ona jedna się utrzymała. Traktowała te sprawy poważnie 
i zatrudniła jedynego zawodowego maga (zgadnijcie kogo) w charakterze konsultanta, ściśle 
z nim współpracując. Razem z Murphy widzieliśmy wiele przykrych rzeczy. Jesteśmy 
przyjaciółmi. Mogłem się do niej zwrócić o pomoc.
   Murphy mieszka w domku w dzielnicy Bucktown, podobnie jak wielu innych policjantów. 
W domku maleńkim, ale własnym. Odziedziczyła go po babci. Otoczony jest dobrze 
utrzymanym, niewielkim trawnikiem.
   Dojechałem na miejsce dobrze już po zmierzchu długiego letniego dnia, ale jeszcze przed 
północą. Zaparkowałem garbusa. Wiedziałem, że zastanę Murphy w domu, ale nie byłem pewien, 
czy nie śpi. Zadbałem o to, by nie sprawiać wrażenia, jakbym chciał się zakraść. Mocno 
trzasnąłem drzwiami samochodu i głośno stawiając kroki, podszedłem do drzwi. Zastukałem 
lekko.
   Po chwili zasłona w zakratowanym oknie przy drzwiach uniosła się i zaraz opadła. Szczęknął 
zamek, potem następny, w końcu łańcuch. Czekając, zauważyłem, że drzwi Murphy są 
wzmocnione stalą, tak samo jak moje. Wątpię jednak, czy w jej drzwiach demony i zamachowcy 
stawali równie często jak w moich.
   Murphy uchyliła drzwi i wyjrzała. Ta dziewczyna wcale nie wygląda na szefa policyjnego 
oddziału polującego na potwory. Ma zaledwie metr pięćdziesiąt, jasnobłękitne oczy i złociste 
włosy, z tyłu krótkie, z przodu nad czołem trochę dłuższe. Teraz w jej oczach malowało się 
zmęczenie, powieki miała ciężkie, pod oczami ciemne worki. Była boso, jasny, brzoskwiniowy 
szlafrok frotte sięgał jej prawie do stóp.
   W prawej ręce trzymała pistolet automatyczny, a u nadgarstka wisiał na łańcuszku krucyfiks. 
Spojrzała na mnie.
   – Siema, Murph – powiedziałem. Patrząc na pistolet i na święty symbol, starałem się 
zachować spokój w głosie. – Przepraszam, że o tej porze. Potrzebuję twojej pomocy.
   Murphy przyglądała mi się w milczeniu przez dobrą minutę. Potem powiedziała:
   – Poczekaj tu.
   Zamknęła drzwi, wróciła po chwili, znów otworzyła, tym razem na całą szerokość. Nie 
wypuszczając pistoletu z ręki, cofnęła się i stanęła na wprost mnie.
   – Hm... – mruknąłem. – Murph, dobrze się czujesz? Kiwnęła głową.
   – Dobra – powiedziałem. – Mogę wejść?
   – To się okaże – odparła.
   Wtedy zrozumiałem. Murphy nie miała zamiaru mnie zaprosić. W mroku czai się wiele 
potworów, które nie mogą pokonać progu domu, jeśli nie zostaną zaproszone. Jeden z nich dostał 
się do Murphy w zeszłym roku, prawie ją zabił, a przybrał wtedy moją twarz. Nic dziwnego, że 
nie tryskała radością na mój widok.
   – Murph, odpręż się – poprosiłem. – To ja. Do cholery, nie przychodzi mi do głowy nic, co 
mogłoby udawać mnie takiego, jak wyglądam teraz. Nawet szatańskie demony z najgłębszych 
kręgów piekieł mają trochę gustu. Przekroczyłem jej próg. Poczułem opór nieuchwytnej, 
niewidocznej energii. Spowolnił nieco mój ruch i pokonałem go z wysiłkiem. Tak właśnie działa 
próg. Każdy dom otacza pole energii, które zatrzymuje na zewnątrz niepożądane siły magiczne. 
Próg niektórych siedzib jest silniejszy niż innych. Na przykład mój próg jest bardzo słaby, 
ponieważ mieszkam sam w wynajętej kawalerce, a wygląda na to, że wszelkie domowe energie 
tworzące tę barierę nie czują się dobrze ani w wynajmowanych mieszkaniach, ani u osób 
samotnych. Dom Murphy otaczało silne pole. Dom ten żył własnym życiem, miał swoją historię. 
Był to prawdziwy dom, a nie miejsce do mieszkania.
   Przekroczyłem próg bez zaproszenia, a robiąc to, zostawiłem większość mocy za drzwiami. 
Musiałbym się bardzo starać, żeby w tej sytuacji rzucić choćby najprostsze zaklęcie. Po wejściu 
rozłożyłem ręce.
   – Przechodzę badanie?
   Murphy nie odpowiedziała. Przeszła przez pokój i umieściwszy pistolet w kaburze, odłożyła 
ją na nocny stolik.
   Mieszkanie Murphy było... ośmielę się powiedzieć, urocze. Pokój utrzymany w łagodnych 
żółtych i zielonych barwach. Zasłony z falbankami. Narzuta na kanapę z jeszcze większą ilością 
falbanek. No i te małe, szydełkowe sprawy (serwetki? bieżniczki?) ułożone na oparciach dwóch 
foteli, na kanapie, na stoliku do kawy i dosłownie na każdej powierzchni nadającej się do 
przykrycia koronkowymi frymuszkami. Były stare, piękne i finezyjne. Założę się, że wydziergała 
je babcia Murphy.
   Wkład Murphy w wystrój wnętrza ograniczał się do przyborów do czyszczenia broni 
ułożonych obok kabury, na stoliku nocnym, i do drewnianego uchwytu nad kominkiem, 
dźwigającego parę japońskich mieczy, długi i krótki, umieszczonych jeden nad drugim. Cała 
Murphy, jaką znałem i kochałem. Z bronią w pogotowiu, w zasięgu ręki. Obok mieczy wisiały 
w rzędzie oprawione fotografie. Może jej rodziny? Gruby album ze zdjęciami oprawny w coś, co 
wyglądało na prawdziwą skórę, leżał otwarty na stoliku do kawy obok butelki aptecznej i karafki 
z jakimś alkoholem, może ginem? Karafka była opróżniona do połowy. Stojąca obok szklanka 
zupełnie pusta.
   Przyglądałem się jej, jak mości się w kącie kanapy, w swoim zbyt dużym płaszczu 
kąpielowym, z nieobecnym wyrazem twarzy. Nie patrzyła na mnie. W tej chwili naprawdę się 
zaniepokoiłem. Murphy nie zachowywała się jak Murphy. Nigdy dotąd nie przepuściła okazji, 
żeby wymienić ze mną drobne złośliwości. Nigdy dotąd nie widziałem jej takiej milczącej 
i zamkniętej w sobie.
   Cholera, właśnie wtedy, kiedy potrzebowałem szybkiej i zdecydowanej pomocy i nie miałem 
dość czasu, żeby bawić się w psychologa za dychę! Nie wiedziałem, co ją tak głęboko zraniło. 
Nie wiedziałem, jak mogę jej pomóc. Byłem absolutnie pewien, że nie będę w stanie tego zrobić, 
jeśli nie uda mi się skłonić jej do mówienia.
   – Ładnie tu, Murph – powiedziałem. – Jeszcze nie widziałem, jak mieszkasz.
   Poruszyła ramieniem, co mogłoby uchodzić za gest wyrażający obojętność. Zmarszczyłem 
brwi.
   – Wiesz, jeśli nie chce ci się rozmawiać, możemy zabawić się w szarady. Ja zaczynam. – 
Uniosłem dłoń z rozstawionymi palcami. Murphy milczała, więc odpowiedziałem za nią. – Pięć 
słów. – Pociągnąłem się za ucho. – Brzmi jak: co się z tobą dzieje?
   Pokręciła głową. Zobaczyłem, że przeniosła wzrok na album.
   Pochyliłem się i odwróciłem album w swoją stronę. Otwarty był na stronie ze zdjęciami 
ślubnymi. Panną młodą musiała być Murphy, dawno temu. Miała dłuższe, bardziej świetliste 
włosy i właściwą nastolatce smukłość szyi i wiotkość nadgarstków. Ubrana w białą suknię ślubną 
stała obok mężczyzny w smokingu, na oko starszego od niej o dziesięć lat. Na innych zdjęciach 
karmiła go tortem, piła z nim przez przeplecione ramiona, typowe weselne igraszki. Potem on 
niósł ją do czekającego samochodu, fotografia uchwyciła roześmianą twarz Murphy.
   – Pierwszy mąż? – spytałem.
   To wreszcie do niej dotarło. Na moment zerknęła na mnie i przytaknęła.
   – Byłaś wtedy dzieckiem. Osiemnaście lat? Pokręciła głową.
   – Siedemnaście?
   Przytaknęła. Przynajmniej nawiązałem jakiś kontakt.
   – Długo byliście małżeństwem? Milczenie. Zmarszczyłem brwi.
   – Murph, nie jestem w tych sprawach geniuszem. Ale jeśli masz z jakiegoś powodu poczucie 
winy, to może jesteś wobec siebie trochę za surowa?
   Bez słowa pochyliła się, podniosła album i przełożyła go na bok. Ukazał się egzemplarz 
„Tribune”, złożony tak, że widoczna była strona z nekrologami. Podała mi gazetę. Przeczytałem 
na głos pierwszy nekrolog: Gregory Taggart, żył 43 lata, zmarł po długiej walce z rakiem... 
Przerwałem i spojrzałem na portret zmarłego, a potem na zdjęcie w albumie Murphy. To był ten 
sam mężczyzna, jeśli tylko dodać mu lub ująć kilkanaście lat trudu i znoju. Skrzywiłem się 
i opuściłem gazetę.
   – O Boże, Murph, tak mi przykro.
   Przez chwilę zamrugała rozpaczliwie. Jej głos zabrzmiał cienko, cicho.
   – Nawet mi nie powiedział, że jest chory.
   I jak tu mówić o własnych paskudnych niespodziankach.
   – Murph, posłuchaj. Jestem pewien, że... wszystko się ułoży. Wiem, jak cierpisz, jak musisz 
się czuć, ale...
   – Naprawdę? – spytała, nadal bardzo cicho. – Wiesz, jak się czuję? Straciłeś swoją pierwszą 
miłość?
   Co najmniej minutę siedziałem w milczeniu, zanim odpowiedziałem:
   – No. Straciłem.
   – Jak miała na imię?
   Pomyśleć o tym imieniu boli o wiele mniej niż je wymówić. Ale jeśli miało mi to pomóc 
dotrzeć do Murphy, nie mogłem sobie pozwolić na nadwrażliwość.
   – Elaine. Byliśmy... oboje byliśmy sierotami. Zaadoptował nas pewien człowiek, kiedy 
mieliśmy po dziesięć lat.
   Murphy zamrugała i spojrzała na mnie.
   – Była twoją siostrą?
   – Ja nie mam krewnych. Zostaliśmy zaadoptowani przez tego samego człowieka. To 
wszystko. Mieszkaliśmy razem, razem dorastaliśmy i odrabialiśmy matematykę. 
Doprowadzaliśmy się nawzajem do szału.
   Murphy pokiwała głową.
   – Jak długo byliście razem?
   – Och, do jakiegoś szesnastego roku życia.
   – I co się stało? Jak ona... Wzruszyłem ramionami.
   – Mój adopcyjny ojciec próbował wciągnąć mnie w czarną magię. Ofiary z ludzi.
   Murphy zmarszczyła brwi.
   – Był magiem? Przytaknąłem.
   – Potężnym. Ona także.
   – Czy nie próbował wciągnąć też Elaine?
   – Zrobił to – przyznałem. – Ona mu pomagała.
   – I co się wydarzyło? – spytała cicho.
   Starałem się mówić równo i spokojnie, ale nie wiem, na ile mi się to udało.
   – Uciekłem. Wysłał za mną demona, którego zdołałem pokonać. Potem wróciłem, żeby 
uratować Elaine. Ona trafiła we mnie wiążącym zaklęciem, kiedy nie uważałem, a on próbował 
zaklęcia, dzięki któremu mógłby zawładnąć moim umysłem. Robiłbym wtedy to, czego on by 
chciał. Wymknąłem się spod zaklęcia Elaine i starłem się z Justinem. Powiodło mi się. On 
przegrał. Wszystko spłonęło.
   Murphy przełknęła ślinę.
   – Co się stało z Elaine?
   – Spłonęła – powiedziałem stłumionym głosem, przez ściśnięte gardło. – Nie żyje.
   – Boże, Harry! – Murphy zamilkła na chwilę. – Greg mnie opuścił. Kilka razy próbowaliśmy 
rozmawiać, ale zawsze kończyło się kłótnią. – Oczy wypełniły się jej łzami. – Niech to szlag. 
Powinnam przynajmniej móc mu powiedzieć do widzenia.
   Odłożyłem gazetę na stolik, zamknąłem album, rozmyślnie nie patrząc na Murphy. Nie 
chciałaby, żebym widział, jak płacze. Odetchnęła głęboko, gwałtownie.
   – Przepraszam, Harry – powiedziała. – Wywnętrzam się tu przed tobą, a nie powinnam. Nie 
wiem, dlaczego aż tak mnie to trafiło.
   Spojrzałem na alkohol i tabletki na stoliku.
   – W porządku. Każdy ma czasem dość.
   – Ja sobie nie mogę na to pozwolić – owinęła się ciaśniej płaszczem kąpielowym. – 
Przepraszam, Harry. Za ten pistolet. – Mówiła z trudem, trochę niewyraźnie. – Musiałam mieć 
pewność, że to naprawdę ty.
   – Rozumiem – powiedziałem.
   Popatrzyła na mnie i w jej oczach dostrzegłem coś na kształt wdzięczności. Nagle wstała 
z kanapy i wyszła z pokoju na korytarz.
   – Poczekaj, włożę coś na siebie – powiedziała przez ramię.
   – Jasne, dobra – rzuciłem, marszcząc brwi. Sięgnąłem po butelkę z apteki, stojącą obok wódy 
i pustej szklanki. Średnia dawka valium. Nic dziwnego, że mówiła niewyraźnie. Valium i gin. 
Jasna cholera.
   Wciąż trzymałem w ręku tabletki, kiedy wróciła. Miała na sobie workowate szorty 
i koszulkę. Przejechała szczotką po włosach i ochlapała twarz wodą, więc trudno było stwierdzić, 
czy płakała. Zatrzymała się na chwilę, patrząc na mnie. Nic nie powiedziałem. Zagryzła wargę.
   – Murph – powiedziałem w końcu – dobrze się czujesz? Czy coś... To znaczy, czy ci trzeba...
   – Wyluzuj, Dresden – powiedziała, stojąc z założonymi rękami. – Nie mam zamiaru popełnić 
samobójstwa.
   – To zabawne, co mówisz. Alkohol i środki uspokajające to najprostsza droga.
   Podeszła do mnie, wyrwała mi z ręki tabletki i wzięła butelkę ginu.
   – Nie twój interes.
   Odniosła butelki do kuchni i wróciła.
   – Nic mi nie jest. I nic mi nie będzie – oświadczyła.
   – Murph, nigdy w życiu nie widziałem, żebyś piła. I do tego valium? Muszę się o ciebie 
martwić.
   – Dresden, jeśli przyszedłeś mnie pouczać, możesz w tej chwili wyjść.
   Przejechałem palcami po swoich splątanych włosach.
   – Karrin, przysięgam, że cię nie pouczam. Próbuję tylko zrozumieć.
   Odwróciła wzrok na chwilę, pocierając stopą łydkę. Uderzyło mnie, jak bardzo wydawała się 
mała, jaka krucha. Teraz dostrzegłem, że jej oczy były nie tylko zmęczone. Były nawiedzone. 
Podszedłem do niej i położyłem jej rękę na ramieniu. Przez bawełnianą koszulkę czułem ciepło 
jej skóry.
   – Mów do mnie, Murph. Proszę. Cofnęła ramię spod mojej dłoni.
   – To nic takiego. Po prostu jedyny sposób, żebym mogła się trochę przespać.
   – Co masz na myśli? Wzięła głęboki wdech.
   – Mam na myśli to, że nie mogę zasnąć bez wspomagania. Alkohol nie pomagał. Tabletki też 
nie. Muszę mieszać jedno z drugim, bo inaczej w ogóle nie miałabym chwili odpoczynku.
   – Wciąż nie rozumiem. Dlaczego nie możesz spać? Czy to z powodu Grega?
   Murphy pokręciła głową, podeszła do kanapy i zwinęła się w rogu, z dala ode mnie, dłonie 
opuściła na kolana.
   – Miałam koszmary senne. Lekarze mówią, że to lęki nocne. Uważają, że to coś innego niż 
tylko złe sny.
   Poczułem skurcz mięśni w policzku.
   – I nie możesz spać?
   Znów zaprzeczyła ruchem głowy.
   – Budzę się z krzykiem. – Zobaczyłem, że zaciska pięści. – Niech to szlag trafi, Dresden. Nie 
ma żadnego powodu, żebym była tak roztrzęsiona przez parę złych snów. Nie powinnam 
rozpadać się na kawałki, słysząc o człowieku, z którym nie zamieniłam słowa od lat. Nie wiem, 
co, do cholery, jest ze mną nie tak.
   Zamknąłem oczy.
   – Śni ci się to, co się zdarzyło w zeszłym roku, prawda? To, co ci zrobił Kravos.
   Zadrżała na dźwięk tego nazwiska i przytaknęła.
   – Długo nie mogłam przestać o tym myśleć. Zastanawiać się, co zrobiłam źle. Dlaczego 
dałam mu się dopaść.
   Poczułem w środku ból.
   – Murph, nic nie mogłaś zrobić.
   – Myślisz, że nie wiem? – powiedziała spokojnie. – Nie mogłam wiedzieć, że to nie jesteś ty. 
Nie mogłabym go powstrzymać, nawet gdybym wiedziała. Nie mogłabym zrobić nic, żeby się 
bronić. Żeby przerwać to... to, co mi robił, kiedy był w mojej głowie. – Oczy zaszły jej łzami, ale 
zamrugała, żeby się ich pozbyć, i zacisnęła szczęki. – Nie było nic, co mogłabym zrobić. To 
właśnie mnie przeraża, Harry. Dlatego się boję.
   – Murph, on nie żyje. Nie ma go. Widzieliśmy, jak go grzebią w ziemi.
   Murphy żachnęła się.
   – To wiem, Harry. Wiem. Wiem, że go nie ma. Wiem, że nie może mnie już skrzywdzić. 
Wiem, że w ogóle nikogo już nie skrzywdzi. – Patrzyła na mnie przez chwilę, ryzykując 
spojrzenie mi w oczy. Jej znów były pełne łez. – Ale wciąż mam te sny. Wiem to wszystko, ale 
nie pomaga.
   Boże. Biedna Murphy. Wtedy, w zeszłym roku, doznała duchowej męki, zanim przybyłem na 
ratunek. To, co ją zaatakowało, było istotą duchową. Rozdarło ją od wewnątrz na strzępy, nie 
drasnąwszy nawet skóry. To tak, jakby ją zgwałcono. Pozbawiono sił i wykorzystano dla cudzej 
przyjemności. Nic dziwnego, że zostały jej po tym szramy. A teraz szok spowodowany złą 
wiadomością był jak iskra rzucona na stos drewna nasączonego paliwem lotniczym.
   – Harry – ciągnęła cichym, łagodnym głosem – znasz mnie. Boże, przecież nie jestem 
mazgajem. Nienawidzę tego. Ale to, co mi zrobiono... co kazano mi widzieć, czuć. – Spojrzała na 
mnie z bólem, który ściągnął jej kąciki oczu, grożąc wybuchem płaczu. – To nie chce mnie 
opuścić. Próbowałam zostawić to za sobą, ale to nie chce odejść. Opanowuje po kawałku całe 
moje życie.
   Z irytacją sięgnęła po pudełko chusteczek. Podszedłem do kominka i zacząłem przyglądać 
się mieczom, żeby nie czuła na sobie mojego wzroku.
   Po chwili odezwała się już innym tonem, bardziej rzeczowym.
   – Co tu robisz o tej porze? Odwróciłem się twarzą do niej.
   – Chodzi mi o przysługę. Potrzebuję informacji.
   Podałem jej kopertę od Mab. Murphy wyjęła z niej parę zdjęć, przyjrzała się im 
i zmarszczyła brwi.
   – To są zdjęcia z raportu na temat śmierci Ronalda Reuela. Jak je wydostałeś?
   – Nie wydostałem – powiedziałem. – Dała mi je klientka. Nie mam pojęcia, skąd je wzięła.
   Potarła powieki i spytała:
   – Czego chciała od ciebie?
   – Chce, żebym znalazł mordercę.
   Murphy pokręciła głową.
   – Myślałam, że to był nieszczęśliwy wypadek.
   – A ja słyszałem, że nie.
   – Gdzie słyszałeś? Westchnąłem.
   – Powiedział mi pewien elf.
   Zostałem obrzucony podejrzliwym spojrzeniem, które jednak ustąpiło miejsca zmarszczeniu 
brwi.
   – Boże, ty mówisz poważnie?
   – Tak.
   Murphy, kręcąc głową, spróbowała się uśmiechnąć kącikami ust.
   – W czym ja mogę pomóc?
   – Chciałbym zajrzeć do akt śmierci Ronalda Reuela. Nie mogę obejrzeć miejsca zbrodni, ale 
może policja coś zauważyła, a nie wie, że to istotne. Miałbym przynajmniej punkt zaczepienia.
   Murphy skinęła głową, nie patrząc na mnie.
   – Dobra. Ale mam jeden warunek.
   – Pewnie. Jaki?
   – Jeśli to jest morderstwo, to mnie w to wprowadzisz.
   – Murph, daj spokój – zaprotestowałem. – Nie chcę wciągać cię w nic, co...
   – Do cholery, Harry – przerwała mi. – Jeśli ktoś morduje ludzi w Chicago, mam zamiar się 
z nim rozprawić. To moja praca. I nic, co mi się przytrafiło, tego nie zmieni.
   – Twoja praca polega na łapaniu przestępców – powiedziałem. – Ale to może nie być zwykły 
przestępca. Możliwe, że to nawet nie jest istota ludzka. Myślę, że bezpieczniej będzie dla ciebie...
   – Mam gdzieś bezpieczeństwo – burknęła Murphy. – To moja praca, Harry. Jeśli odkryjesz 
morderstwo, wprowadzisz mnie w to.
   Wahałem się, próbując nie dać po sobie poznać frustracji. Nie chciałem wciągać Murphy 
w sprawy Mab i reszty. Już dość wycierpiała. Elfy mają sposoby, żeby się wciskać w cudze 
życie. Nie chciałem narażać Murphy, zwłaszcza teraz, kiedy tak łatwo było ją skrzywdzić.
   Z drugiej strony jednak, nie mogłem jej oszukiwać. Nie miałem prawa. Była przerażona. 
Wiedziała, że ten strach ją zniszczy, jeśli się z nim nie zmierzy. Mimo przerażenia zdawała sobie 
sprawę, że musi działać albo nigdy już nie dojdzie do siebie.
   Bardzo chciałem ją chronić, zwłaszcza teraz, ale to nie mogło jej pomóc. Nie na dłuższą 
metę. W pewnym sensie stawką było jej życie.
   – Zgoda – powiedziałem cicho. Skinęła głową i wstała.
   – Zostań tu. Muszę iść do komputera, zobaczę, co mi się uda dla ciebie wyciągnąć.
   – Mogę z tym poczekać, jeśli trzeba. Pokręciła głową.
   – Wzięłam już valium. Jeszcze trochę i będę zbyt zamroczona, żeby jasno myśleć. Posiedź 
sobie. Napij się. Postaraj się nie wysadzić niczego w powietrze.
   I bezszelestnie wyszła z pokoju. Ja usiadłem w fotelu, wyciągnąłem przed siebie nogi, głowa 
mi opadła i uciąłem sobie małą drzemkę. To był długi dzień, a wszystko wskazywało na to, że 
będzie jeszcze dłuższy. Ocknąłem się, kiedy Murphy wróciła do pokoju. Oczy jej się zamykały. 
Przyniosła szarą teczkę.
   – No dobra – powiedziała. – To wszystko, co mogłam wydrukować. Zdjęcia nie są tak ostre, 
jak powinny, ale nie są beznadziejne.
   Usiadłem, wziąłem od niej teczkę i otworzyłem. Murphy przysiadła w fotelu, podwijając pod 
siebie nogi. Zacząłem przeglądać materiały, choć mój mózg przypominał żelatynową pustynię 
pokrytą pleśnią.
   – Co ci się stało w rękę? – spytała Murphy.
   – Czarodziejski elf – odparłem. – Czarodziejski elf z nożem do papieru.
   – Nie wygląda dobrze. Marny opatrunek. Czy ktoś to oglądał? Zaprzeczyłem.
   – Nie było czasu.
   – Harry, ty idioto!
   Podniosła się, znikła w kuchni i wróciła z apteczką. Postanowiłem się nie sprzeciwiać. 
Przyciągnęła krzesło kuchenne i położyła sobie moją rękę na kolanach.
   – Ja tu usiłuję czytać, Murph.
   – Ciągle krwawisz. Rany kłute krwawią w nieskończoność, jeśli się ich nie opatrzy.
   – No tak. Próbowałem im to wytłumaczyć, ale i tak kazali mi ściągnąć bandaż.
   – Kto?
   – To długa historia. Więc ochrona budynku nie zauważyła, żeby ktoś wchodził?
   Szybkim ruchem zerwała bandaż. Zabolało. Wyłowiła z apteczki środek dezynfekujący.
   – Kamery też niczego nie zarejestrowały i nie było żadnych zakłóceń elektromagnetycznych 
wskazujących na użycie magii. Sprawdzałam.
   Gwizdnąłem.
   – Nieźle, Murph.
   – Czasem używam też mózgu, nie tylko broni. Będzie bolało.
   Hojnie spryskała mi ranę środkiem dezynfekującym. Zapiekło.
   – Aj!
   – Cicho.
   – W budynku są jakieś inne wejścia i wyjścia?
   – Nie, chyba że ktoś umie latać albo przenikać przez ściany. Wszystkie pozostałe drzwi są 
przeciwpożarowe i z alarmem.
   Przerzucałem kartki w teczce.
   – Złamanie kręgów szyjnych na skutek upadku, piszą. Znaleźli go u dołu schodów.
   – To prawda. – Murphy otarła mi dłoń z obu stron, po czym znowu popsikała płynem 
odkażającym. Tym razem piekło trochę mniej. – Stwierdzone urazy pasują do upadku. Poza tym 
był starym człowiekiem. Nie widziano nikogo, kto by wchodził czy wychodził, budynek jest 
wyposażony w doskonały system bezpieczeństwa, więc oczywiste...
   – ...że nikomu nie przyszło do głowy szukać mordercy – dokończyłem. – Ani zapisać 
w raporcie coś, co mogłoby wskazywać na morderstwo. Ani... czekaj, czy rzeczywiście? Tu jest 
napisane, że pierwszy funkcjonariusz, który się tam pojawił, zauważył „śliską maź” powyżej 
miejsca upadku Reuela.
   – Ale później żaden z detektywów niczego takiego nie znalazł – powiedziała Murphy. 
Przyłożyła opatrunek z gazy po obu stronach rany i zaczęła owijać mi dłoń bandażem. – Ten 
pierwszy funkcjonariusz to żółtodziób. Uznali, że na siłę dopatruje się morderstwa, bo bardzo 
chce wziąć udział w prawdziwym dochodzeniu.
   Marszcząc brwi, obracałem wydruki zdjęć.
   – Widzisz tutaj? Rękawy Reuela są mokre. Widać to po kolorze.
   Przyjrzała się i przyznała:
   – Być może. Chociaż nikt o tym nie wspominał.
   – Śliska maź. To mogła być ektoplazma.
   – Nie za ciasno? Ekto... co?
   Rozprostowałem palce, sprawdzając, czy bandaż nie jest owinięty zbyt mocno.
   – Nie, w porządku. Ektoplazma. Materia z Nigdynigdy.
   – To świat duchów, tak? Kraina elfów?
   – Między innymi.
   – I to, co stamtąd pochodzi, jest mazią?
   – Staje się mazią, jeśli nie ożywia tego magiczna moc. Póki działa magia, jest jak prawdziwe. 
Tak jak wtedy, kiedy Kravos stworzył postać, która wyglądała jak ja, i dopadł cię.
   Murphy drgnęła i zaczęła pakować apteczkę.
   – Więc kiedy coś, co zamienia tę ektomaź w materię, przestaje działać, ona z powrotem 
zamienia się...
   – ... w śliską maź – dopowiedziałem – i po kilku minutach wyparowuje.
   – Czyli Reuela mogło zabić coś z Nigdynigdy – podsumowała Murphy.
   – Tak – potwierdziłem. – Albo ktoś mógł otworzyć przejście do tego apartamentowca. Kiedy 
otwiera się przejście, zwykle zostaje trochę substancji. Kurz nawiany z Nigdynigdy. Mogli 
otworzyć przejście, a potem wycofać się tą samą drogą.
   – Ej! Poczekaj. Myślałam, że Kraina Elfów to same istoty nie z tego świata. To ludzie też 
mogą się dostać do Nigdynigdy?
   – Jeśli zna się odpowiednią magię, to tak. Ale pełno tam niebezpieczeństw. Nie da się tam 
pójść tak sobie, jak na niedzielny spacerek.
   – Jezu Chryste – wymamrotała Murphy. – Więc ktoś...
   – ... lub coś – wszedłem jej w słowo.
   – ... lub coś mogło dostać się do budynku, a potem go opuścić. Tak po prostu. Omijając 
wszelkie zamki, ochronę i kamery.
   – A mogło, owszem. Wejść, zrzucić dziadka ze schodów i wyjść z powrotem.
   – Boże. Biedny staruszek.
   – Nie wydaje mi się, żeby był aż tak bezradny, Murph. Reuel wdał się w konszachty z elfami. 
Raczej wątpię, żeby miał klinicznie czyste ręce.
   Pokiwała głową.
   – No dobrze. A czy narobił sobie jakichś niematerialnych wrogów?
   Uniosłem zdjęcie.
   – Na to wygląda.
   Kręcąc głową, Murphy zachwiała się lekko i usiadła koło mnie. Wtuliła się w kąt kanapy.
   – Więc jaki ma być następny krok?
   – Pójdę się rozejrzeć. Poszlifuję, jak to się mówi, bruki.
   – Nie wyglądasz za dobrze. Najpierw trochę odpocznij. Wykąp się. Zjedz coś. Może się 
ostrzyż.
   – Może... – potarłem oczy zdrową ręką.
   – I daj mi znać, jak będziesz coś wiedział.
   – Murph, jeśli to jest coś z Nigdynigdy, to będzie poza twoją... – już chciałem powiedzieć 
„ligą” -.. jurysdykcją.
   Wzruszyła ramionami.
   – Jeśli przybyło do tego miasta i skrzywdziło człowieka, za którego bezpieczeństwo 
odpowiadam, chcę, żeby poniosło konsekwencje. – Przymknęła oczy. – Ty przecież też tego 
chcesz. Poza tym obiecałeś.
   Cóż, tu mnie miała.
   – Już dobrze, Murph. W porządku. Jeśli się czegoś dowiem, zadzwonię.
   – Zgoda – powiedziała i zwinęła się na kanapie. Jej ciężkie powieki opadły. Odchyliła do 
tyłu głowę, odsłaniając szyję. – Miałeś jakieś wieści od Susan? – spytała po chwili.
   – Nie.
   – Ale wciąż pisuje w „Arkanach”. To znaczy, że nic jej nie jest.
   – Chyba tak – zgodziłem się.
   – Znalazłeś już coś, co jej pomoże?
   – Jeszcze nie. – Westchnąłem. – Jakbym walił głową w mur. Na wpół się uśmiechnęła.
   – Przy twojej głowie mur rozwali się pierwszy. Jesteś najbardziej upartym człowiekiem, 
jakiego kiedykolwiek spotkałam.
   – Mówisz bardzo miłe rzeczy. Murphy pokiwała głową.
   – Ty jesteś dobry, Harry. Jeśli ktokolwiek może jej pomóc, to tylko ty.
   Spuściłem wzrok, żeby nie mogła dojrzeć łez w moich oczach, i zacząłem wkładać kartki do 
teczki.
   – Dzięki, Murph. To wiele dla mnie znaczy.
   Nie odpowiedziała. Zobaczyłem, że usta ma lekko rozchylone, ciało całkowicie odprężone, 
policzek na poręczy kanapy.
   – Murph?
   Nie poruszyła się. Wstałem i zostawiłem teczkę na fotelu. Znalazłem koc, przykryłem ją 
delikatnie i otuliłem, podwijając brzegi. Mruknęła coś z głębi gardła i wtuliła policzek w kanapę.
   – Śpij dobrze, Murph. – Skierowałem się do drzwi. Zatrzasnąłem je za sobą, wsiadłem do 
samochodu i odjechałem do domu.
   Wszystko mnie bolało. Nie był to stan zapalny mięśni, ale po prostu wyczerpanie. Zraniona 
dłoń była jak pulsujący węzeł skurczonego ciała, nasączony benzyną i podpalony.
   Ale jeszcze silniej odczuwałem wewnętrzny ból. Biedna Murphy, tak strasznie rozdarta. 
Przerażona, a zarazem zdeterminowana, gotowa się zmierzyć z tym, co ją przeraża. Wykazywała 
odwagę większą od mojej. Ja przynajmniej mogłem być pewien, że będę umiał odpowiedzieć 
ciosem na cios, jeśli zaatakuje mnie potwór. Ona takiej pewności nie miała.
   Murphy była moim przyjacielem. Kiedyś uratowała mi życie. Walczyliśmy ramię w ramię. 
Teraz znów potrzebowała mojej pomocy. Musiała się zmierzyć z własnym strachem. 
Rozumiałem ją. Potrzebowała mnie, żebym jej to umożliwił, ale mnie nie musiało się to podobać. 
W obecnym stanie była szczególnie nieodporna na wszelkie ataki, zwłaszcza takie jak atak 
Kravosa sprzed roku. Gdyby cios ugodził ją, zanim zdąży się pozbierać, mogłoby ją to nie tyle 
zranić, ile całkowicie złamać.
   Nie byłem pewien, czy umiałbym wytrzymać sam z sobą, gdyby do tego doszło.
   – Jasna cholera – mamrotałem. – To ty mi pomóż, Murph. Chcę być pewien, że wyjdziesz 
z tego cało.
   Zepchnąłem troskę o Murphy na dalszy plan. Najlepszym sposobem ochronienia jej będzie 
skupienie się na sprawie. Trzeba się pospieszyć. Ale mój umysł działał tak, jakby coś się po nim 
rozpełzło i zdechło. Poganianie go mogło mnie jedynie doprowadzić do zamknięcia 
w wyściełanej sali w kaftanie bezpieczeństwa.
   Potrzebowałem jedzenia, snu, kąpieli. Potrzebowałem pozbierać się do kupy. W przeciwnym 
razie mógłbym wpakować się w coś śmiertelnie niebezpiecznego, a zanim bym się zorientował, 
już byłoby za późno.
   Pojechałem do domu. Mieszkam w suterenie ponad stuletniej czynszowej kamienicy. 
Zaparkowałem garbusa i zabrałem ze sobą różdżkę i kij. Nie mam daleko z parkingu do domu, 
ale kiedyś byłem już nagabywany po drodze. Wampiry potrafią być naprawdę bezwzględne.
   Ciężko zszedłem po schodach prowadzących do mieszkania, otworzyłem drzwi kluczem, 
wymruczałem cicho frazę rozbrajającą zabezpieczenia. Wślizgnąłem się do środka, a instynkt 
zaalarmował mnie, że nie jestem sam. Zgromadziłem moc i skupiłem ją, wibrującą, w uniesionej 
różdżce, której koniec rozjarzył się przejrzystym, purpurowym blaskiem rozświetlającym pokój.
   I oto zobaczyłem ją, smukłą kobietę stojącą przy wygasłym kominku, bardzo kształtną, 
opanowaną i z dystansem. Ubrana była w niebieskie dżinsy i zwykłą bawełnianą koszulkę 
w kolorze purpurowym. Na rysujących się pod koszulką niewielkich piersiach wisiał srebrny 
pentagram połyskujący w świetle różdżki. Cerę miała jasną jak żywe drewno dębu pod warstwą 
kory, włosy złoto-brązowe jak dojrzałe zboże, a oczy szare jak burzowe chmury. Jej cienkie 
wargi drgnęły w uśmiechu, po czym zmarszczyła brwi i uniosła wytworne dłonie o długich 
palcach, pokazując mi, że są puste.
   – Pozwoliłam sobie wejść – mruknęła. – Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Powinieneś 
częściej zmieniać zabezpieczenia.
   Opuściłem różdżkę, zbyt osłupiały, żeby się odezwać, serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. 
Podeszła bliżej. Wspięła się na palce, ale i tak była dość wysoka, żeby bez trudu pocałować mnie 
w policzek. Pachniała polnymi kwiatami i wygrzanym w słońcu letnim popołudniem. Odsunęła 
się, aby zajrzeć mi w twarz, w oczy. Jej oczy były łagodne, zatroskane.
   – Cześć, Harry.
   A ja odpowiedziałem ledwo dosłyszalnym szeptem, przezwyciężając szok.
   – Cześć, Elaine.
   

Rozdział 8
   
   Elaine obeszła wokół moje mieszkanie. Dużo się nie nachodziła. Mieszkanie składa się 
z salonu i maleńkiej sypialenki. Kuchnia to po prostu wnęka ze zlewem i lodówką. Podłogę 
stanowią gładkie, szare kamienie, które pokryłem dziesiątkami dywaników. Wszystkie meble 
kupiłem z drugiej ręki. Są bardzo wygodne, ale zupełnie do siebie nie pasują. Prawie wszystkie 
ściany zajmują półki na książki, a tam, gdzie nie ma półek, wiszą różne tkaniny i plakat 
z Gwiezdnych wojen, który Billy podarował mi na gwiazdkę. To stary plakat, na którym 
księżniczka Leia czepia się nogi Luke’a.
   Tak w każdym razie wyglądało moje mieszkanie normalnie. Ostatnio nieco je zaniedbałem. 
Panował w nim nieszczególny zapach, a pudełka po pizzy i puszki po coli wysypywały się 
z przepełnionego kubła na śmieci i zaściełały większość kuchennej podłogi. Nie dało się 
postawić kroku bez nastąpienia na jakąś część garderoby wymagającą prania. Meble ginęły pod 
zapisanymi kartkami, wszędzie poniewierały się zużyte długopisy i połamane ołówki.
   Elaine poruszała się między tym wszystkim jak pracownica Czerwonego Krzyża w strefie 
działań wojennych, kręcąc głową.
   – Wiem, że się mnie nie spodziewałeś, Harry, ale nie sądziłam, że będę zbyt elegancko 
ubrana. Ty w tym mieszkasz?
   – Elaine – wydusiłem z siebie. – Ty żyjesz.
   – Nie na taki komplement liczyłam, ale pewno mogło być gorzej. – Spojrzała na mnie 
z okolic kuchni. – Żyję, Harry.
   Przez jej twarz przemknął cień niepokoju.
   – Jak się czujesz?
   Opadłem na kanapę, gniotąc pod sobą rozłożone tam papiery. Uwolniłem moc trzymaną 
w pogotowiu, aby uderzyć, i żarzący się czubek różdżki zgasł, a pokój pogrążył się w mroku. 
Przed oczami został mi powidok Elaine. Wciąż się na niego gapiłem.
   – Jestem zaszokowany – powiedziałem w końcu. – To się nie dzieje naprawdę. Do jasnej 
cholery, to musi być jakaś sztuczka.
   – Nie. To ja. Gdybym była jakąś istotą z Nigdynigdy, czy mogłabym przejść przez twój próg 
bez zaproszenia? Znasz jeszcze kogoś, kto wie, jak rozstawiasz zabezpieczenia?
   – Każdy może w końcu do tego dojść.
   – No dobrze, a kto jeszcze wie, że oblałeś egzamin na prawo jazdy pięć razy w ciągu 
tygodnia? Albo jak w pierwszej klasie liceum zwichnąłeś sobie ramię, grając w piłkę nożną, bo 
chciałeś mi zaimponować? Albo że wymieniliśmy spojrzenia w głąb duszy naszej pierwszej 
nocy? Wciąż pamiętam kombinację cyfr w naszym zamku.
   – Mój Boże, Elaine. – Kręciłem głową. Elaine. Żywa. Mój umysł ciągle tego nie przyjmował. 
– Czemu się ze mną nie skontaktowałaś?
   Zobaczyłem w ciemności, że opiera się o ścianę. Milczała przez chwilę, jakby ostrożnie 
dobierała i układała słowa.
   – Z początku dlatego, że nie wiedziałam, czy przeżyłeś. A potem... – pokręciła głową – nie 
byłam pewna, czy tego chcę. Nie byłam pewna, czy ty chciałbyś. Tyle się wydarzyło.
   Szok i niedowierzanie zbladły wobec nagłego przypływu nękającego bólu i dawnego gniewu.
   – To mało powiedziane – stwierdziłem. – Próbowałaś mnie unicestwić.
   – Nie – zaprotestowała. – Boże, Harry, nie. Ty nic nie rozumiesz. Ja tego nie chciałam.
   W moim głosie zabrzmiał ostry ton.
   – I dlatego rzuciłaś na mnie wiążące zaklęcie?! Dlatego przytrzymywałaś mnie, kiedy Justin 
usiłował mnie zniszczyć?
   – On nie chciał twojej śmierci...
   – Nie, on tylko próbował opanować mój umysł. Chciał mną kierować. Zrobić ze mnie coś 
w rodzaju... w rodzaju...
   Słowa zawiodły mnie wobec bezmiaru frustracji.
   – Thralla – dopowiedziała Elaine cicho. – Omotał cię tyloma zaklęciami, żeby zapewnić 
sobie twoją lojalność. Żeby zrobić z ciebie swojego thralla.
   – To przecież gorsze od śmierci. A ty mu pomagałaś. Teraz z kolei w jej głosie zazgrzytał 
gniew.
   – Tak, Harry. Pomagałam mu. To właśnie robią thralle. Moja złość gwałtownie opadła.
   – Co... co ty mówisz? Zwiesiła głowę.
   – Justin zaskoczył mnie jakieś dwa tygodnie przedtem, nim wysłał za tobą demona. Tego 
dnia byłam chora i zostałam w domu, pamiętasz? Próbowałam z nim walczyć, ale byłam prawie 
dzieckiem, nie miałam dość doświadczenia, żeby mu się oprzeć. I zanim wróciłeś ze szkoły, już 
mnie miał. A kiedy już byłam thrallem, nie rozumiałam, czemu miałabym dalej walczyć.
   Wpatrywałem się w nią przez długą chwilę.
   – Więc chcesz powiedzieć, że nie miałaś wyboru. – Westchnąłem. – Zmusił cię. Zniewolił, 
żebyś mu pomagała.
   – Tak.
   – Dlaczego, u diabła, miałbym ci wierzyć?
   – Nie oczekuję tego.
   Wstałem i zacząłem niespokojnie chodzić tam i z powrotem.
   – Nie do wiary. Próbujesz mi wmówić, że diabeł kazał ci to robić. Masz pojęcie, jak nędznie 
brzmi takie usprawiedliwienie?
   Elaine patrzyła na mnie uważnie, jej szare oczy były zamyślone i smutne.
   – To nie miało być usprawiedliwienie, Harry. Nic nie usprawiedliwia takiego bólu, na jaki 
cię naraziłam.
   Zatrzymałem się i zmarszczyłem brwi.
   – Więc po co mi to mówisz?
   – Ponieważ trzeba to powiedzieć – mruknęła. – Ponieważ tak właśnie było. Masz prawo 
wiedzieć.
   Zapadła długotrwała cisza.
   – Naprawdę cię zniewolił? – spytałem po jakimś czasie. Elaine zadrżała i skinęła głową.
   – Jak to było?
   Skubała sobie dolną wargę.
   – Nie wiedziałam, że to się dzieje. Nie wtedy. Nie potrafiłam jasno myśleć. Justin 
powiedział, że trzeba ci pokazać, co masz robić, i że jeśli przytrzymam cię wystarczająco długo, 
on będzie mógł ci wszystko wyjaśnić i wszystko będzie dobrze. Uwierzyłam mu. Ufałam mu. – 
Pokręciła głową. – Nigdy nie chciałam ci zrobić krzywdy, Harry. Nigdy. Przepraszam.
   Usiadłem i potarłem twarz dłońmi. Moje emocje znów podskoczyły, wymykając się spod 
kontroli. Bez gniewu, który by mnie podtrzymywał, został we mnie sam ból. Zdawało mi się, że 
poradziłem sobie z utratą Elaine, z jej zdradą. Zdawało mi się, że już zapomniałem, i żyłem dalej. 
Myliłem się. Stare rany się otworzyły i bolały jak zawsze. Może nawet bardziej. Musiałem z sobą 
walczyć, żeby panować nad oddechem, nad głosem.
   Kochałem ją. Tak bardzo chciałem jej wierzyć.
   – Ja... ja cię szukałem – wyznałem cicho. – W ogniu i w wodzie. Kazałem duchom 
przeczesać ziemię w poszukiwaniu jakiegokolwiek twojego śladu. W nadziei, że przeżyłaś.
   Odepchnęła się od ściany i podeszła do kominka. Słyszałem, że układa drewno, a potem 
mamrocze coś miękkim, głębokim głosem. Mały, niebieski płomień liznął polana, które 
z łatwością zapłonęły ciemnozłotym ogniem. Patrzyłem na jej profil, a ona wpatrywała się 
w płomienie.
   – Wydostałam się z domu, zanim ty i Justin skończyliście – powiedziała w końcu. – Jego 
zaklęcia zaczęły słabnąć i mogłam się im przeciwstawić. Byłam ogłupiała i przerażona. 
Musiałam biec, ale nawet tego nie pamiętam.
   – Ale gdzieś ty była? – spytałem. – Elaine, szukałem cię latami. Latami.
   – Tam, gdzie nie mogłeś mnie znaleźć, Harry. Ani ty, ani nikt inny. Znalazłam azyl. Miejsce 
schronienia. Ale to miało swoją cenę i dlatego tu jestem. – Spojrzała na mnie i choć jej rysy 
pozostały spokojne i gładkie, w oczach dostrzegłem lęk, dosłyszałem go w jej głosie. – Mam 
kłopoty.
   Odpowiedziałem natychmiast, bez wahania. Dla mnie rycerskość nie jest pustym słowem, 
jest silniejszym ode mnie odruchem. Gdyby jakakolwiek inna kobieta poprosiła o pomoc, też 
bym nie odmówił. Może zawahałbym się sekundę czy dwie, ale odpowiedziałbym tak samo. 
W przypadku Elaine niepotrzebny był tak długi namysł.
   – Pomogę ci.
   Ramiona jej opadły, przytaknęła, zaciskając wargi, i stała tak z opuszczoną głową.
   – Dziękuję. Dziękuję, Harry. Nie podoba mi się, że to robię. Nie podoba mi się, że zwalam to 
na ciebie po tych wszystkich latach. Ale nie wiem, do kogo jeszcze mogłabym się zwrócić.
   – Ależ nie – powiedziałem. – Wszystko w porządku. Naprawdę. Co się dzieje? Dlaczego 
uważasz, że masz kłopoty? Jaką musisz płacić cenę i za co?
   – To skomplikowane – odparła. – Ale mówiąc w skrócie, azylu udzielił mi Letni Dwór 
Sidhe.
   Poczułem ciężar w żołądku.
   – Mam dług wobec Tytanii, królowej Lata, za to, że otoczyła mnie ochroną. I teraz nadszedł 
czas, żeby go spłacić. – Wzięła głęboki wdech. – W królestwach Sidhe popełniono morderstwo.
   Przetarłem oczy.
   – I Tytania chce, żebyś była jej emisariuszem. Chce, żebyś wykryła mordercę i udowodniła 
winę Zimowego Dworu. Powiedziała ci, że dziś wieczorem spotkasz się z emisariuszem Mab, ale 
nie powiedziała, kto nim będzie.
   Oczy Elaine zrobiły się okrągłe ze zdumienia. Zaniemówiła. Wpatrywaliśmy się w siebie 
przez długą chwilę, aż była w stanie wyszeptać:
   – Boże wszechmogący. – Odgarnęła włosy z twarzy jedną ręką, znanym mi nerwowym 
gestem, choćby nawet na taki nie wyglądał. – Harry, jeśli mi się nie uda, jeśli nie spłacę długu, 
będę... będzie ze mną bardzo źle.
   – O masz! – mruknąłem. – Opowiedz o tym. Mab postawiła mnie mniej więcej w takiej 
samej sytuacji.
   Elaine zaklęła po cichu.
   – I co zrobimy?
   – Hm...
   Patrzyła na mnie wyczekująco. Naburmuszyłem się.
   – Myślę. Zastanawiam się. Hm...
   Wyprostowała się i zaaferowana, zaczęła przemierzać salon długimi krokami.
   – Coś musi być... musi być jakiś sposób, żeby się z tego wygrzebać. Boże, czasami ich 
poczucie humoru doprowadza mnie do mdłości. Mab i Tytania muszą się teraz zaśmiewać.
   Gdybym miał siłę, też bym krążył po pokoju. Zamknąłem oczy i usiłowałem myśleć. Jeśli nie 
zdołam spełnić prośby Mab, ona nie udzieli Radzie zezwolenia na swobodne przejście. Rada 
uzna, że nie przeszedłem próby, zapakuje mnie w paczkę i dostarczy wampirom. Nie znałem 
szczegółów sytuacji Elaine, ale wątpiłem, żeby wiążący ją układ był choć trochę mniej zgubny 
od mojego. Rozbolała mnie głowa.
   Elaine wciąż krążyła, rozdrażniona.
   – No dalej, Harry. Co myślisz?
   – Myślę, że jeśli ten problem pokaże jeszcze więcej rogów, odstrzelę mu łeb i powieszę sobie 
na ścianie.
   – Wiem, że to do ciebie nie dotrze, ale nie czas na żarty. Musimy coś postanowić.
   – Dobra, mam – powiedziałem. – Bierz swój kij i chodź ze mną. Elaine sięgnęła w mrok koło 
kominka i wyciągnęła smukły kij z jasnego drewna rzeźbiony w wijące się, abstrakcyjne 
ornamenty.
   – Dokąd idziemy? Energicznie wstałem.
   – Pomówić z Radą i uzyskać ich pomoc. Elaine uniosła brwi.
   – Nie zrozum mnie źle, Harry, ale czyś ty zwariował?
   – Posłuchaj mnie.
   Zacisnęła wargi, jednak skinęła głową.
   – To proste. Tkwimy w tym po uszy. Potrzebujemy pomocy. A ty i tak musisz się ujawnić 
wobec Rady.
   – Kto tak powiedział?
   – Daj spokój. Jesteś istotą ludzką, Elaine, i magiem. To naprawdę ma dla nich znaczenie. 
Wesprą nas przeciwko elfom. Pomogą znaleźć sposób na wyplątanie się z tego.
   Elaine drgnęła i jakby odruchowo rozejrzała się wokół.
   – Chyba nie mówisz o Radzie, o której słyszałam.
   – Być może to, co słyszałaś, było nieco tendencyjne – powiedziałem.
   – Możliwe – zgodziła się Elaine. – Ta Rada, o której słyszałam, o mało nie skazała cię na 
śmierć za to, że broniłeś się przed Justinem.
   – No cóż, tak, ale...
   – Zwolnili cię warunkowo, z groźbą łącznego wyroku, i musiałbyś dać się zabić, żeby się 
oczyścić.
   – I tak prawie się zabiłem. To znaczy nie zrobiłem tego, więc Rada mogła...
   Pokręciła głową.
   – Boże, Harry. Ty tego nie widzisz, prawda? Rada o ciebie nie dba. Oni nie chcą cię chronić. 
Będą cię znosić dopóty, dopóki nie przegniesz i nie staniesz się niewygodny.
   – Ja już jestem niewygodny.
   – To dopóki nie będą musieli wziąć na siebie odpowiedzialności.
   – Posłuchaj, niektórzy w Radzie rzeczywiście mają się za Bóg wie kogo, ale są tam też 
porządni ludzie.
   Elaine pokręciła głową.
   – A ilu z tych porządnych ludzi nie chce mieć nic wspólnego z Radą?
   – Elaine...
   – Nie, Harry. Mówię poważnie. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Tak długo żyłam bez 
tak zwanej ochrony ze strony Rady. Myślę, że wytrzymam jeszcze.
   – Elaine, oni muszą dowiedzieć się o tobie od ciebie samej. Jeśli się ujawnisz, zapobiegniesz 
wszelkim kłopotom czy podejrzeniom.
   – Podejrzeniom? – wykrzyknęła. – Harry, ja nie jestem przestępcą.
   – Aż się prosisz o kłopoty, Elaine.
   – A skąd by się mieli o mnie dowiedzieć? Co? Zamierzasz polecieć do nich z jęzorem?
   – Oczywiście, że nie – odparłem. Pomyślałem jednak, w jakich byłbym opałach, gdyby 
któryś ze strażników dowiedział się o Elaine, która niegdyś, idąc w ślady swego mistrza, Justina 
DuMorne, złamała Prawa Magii. Już i tak byłem w niełasce, a zadawanie się z Elaine mogło 
mnie ostatecznie pogrążyć, niezależnie od tego, jaki obrót przyjmie śledztwo. Ja to jestem 
w czepku urodzony!
   – Nie mam zamiaru nic mówić – powiedziałem w końcu. – Sama musisz zadecydować, 
Elaine. Ale proszę, uwierz mi. Zaufaj. W Radzie są też moi przyjaciele. Oni pomogą.
   Elaine jakby złagodniała. Już nie była taka pewna.
   – Tak myślisz?
   – Tak – powiedziałem. – Słowo daję.
   Ze zmarszczonymi brwiami wsparła się na swoim dziwnie rzeźbionym kiju i otworzyła usta, 
żeby coś powiedzieć, kiedy moje wzmocnione drzwi zadrżały pod uderzeniami ciężkiej pięści.
   – Dresden – ryknął Morgan. – Otwieraj, zdrajco. Chcę, żebyś odpowiedział na moje pytania.
   

Rozdział 9
   
   Elaine spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami i bezgłośnie, samym ruchem warg, 
spytała:
   – Rada?
   Przytaknąłem i wskazałem na swój kij stojący w kącie obok laski z ukrytą w środku szpadą. 
Elaine chwyciła go i rzuciła mi bez słowa. Potem najciszej jak potrafiła zbliżyła się do drzwi 
sypialni i znikła za nimi. Drzwi wejściowe zatrzęsły się znowu od łomotu.
   – Dresden! – ryczał Morgan. – Wiem, że tam jesteś. Otwieraj! Otworzyłem szeroko, zanim 
zdążył powiedzieć coś więcej.
   – Bo inaczej chuchniesz, dmuchniesz i co?
   Morgan spoglądał na mnie groźnie, wysoki, kwaśny i oschły jak zwykle. Togę i pelerynę 
zamienił na ciemne spodnie, szarą jedwabną koszulę i sportową marynarkę. Przez ramię miał 
przewieszoną torbę golfisty i większość ludzi nie spostrzegłaby, że pomiędzy kijami golfowymi 
tkwi rękojeść miecza. Pochylił się, zaglądając do wnętrza ponad moim ramieniem.
   – Dresden. Czy w czymś przeszkodziłem?
   – Cóż, właśnie miałem zamiar usiąść sobie wygodnie z kasetami porno i butelką oliwki dla 
niemowląt, ale naprawdę nie mam tyle, żeby starczyło dla dwóch.
   Morgan skrzywił się z obrzydzeniem i poczułem absurdalny przypływ mściwej satysfakcji.
   – Mierzisz mnie, Dresden.
   – Jasne. Jestem zły. Jestem bardzo, bardzo złym człowiekiem. Cieszę się, że to uzgodniliśmy. 
A teraz do widzenia, Morgan.
   Zacząłem zamykać mu drzwi przed nosem. Naparł na nie dłonią. Jest o wiele silniejszy ode 
mnie. Drzwi pozostały otwarte.
   – Jeszcze nie skończyłem, Dresden.
   – A ja tak. To był piekielny dzień. Jeśli masz mi coś do powiedzenia, mów.
   Na ustach Morgana pojawił się nieprzyjazny uśmiech.
   – Zazwyczaj doceniam tego rodzaju bezpośredniość. Ale nie w twoim przypadku.
   – Ojej. Nie doceniasz mnie. Będę płakał w poduszkę. Morgan pogładził kciukiem pasek 
torby.
   – Chcę wiedzieć, jak to jest, Dresden, że Mab zgłosiła się z tą sprawą akurat do ciebie. 
Jedyna rzecz, która może uchronić twój status w Radzie, i właśnie ci się przydarza.
   – Higieniczny tryb życia – oświadczyłem. – Do tego moja olśniewająca bryka i zabójcze 
mieszkanko kawalera.
   Morgan patrzył na mnie tępym wzrokiem.
   – Wydaje ci się, że jesteś zabawny.
   – Och, ja wiem, że jestem zabawny. Niedoceniany, ale zabawny.
   Pokręcił głową.
   – Wiesz, co myślę, Dresden?
   – Ty myślisz?
   Morgan nie uśmiechał się. Jak już mówiłem, nie doceniał mnie.
   – Myślę, że to wszystko zaplanowałeś. Myślę, że trzymasz z wampirami i z Zimowym 
Dworem. Myślę, że to część większego planu.
   Gapiłem się na niego. Usiłowałem nie wybuchnąć śmiechem. Naprawdę bardzo się starałem. 
No dobrze, może nie aż tak bardzo.
   Śmiech musiał dotrzeć do Morgana, który zacisnął pięść i przywalił mi w brzuch, aż uszło ze 
mnie powietrze i o mało nie osunąłem się na kolana.
   – Nie – powiedział. – Nie będziesz się z tego śmiał, zdrajco. Wszedł do mieszkania. 
Przekroczył mój próg, nie mrugnąwszy okiem. Piętnaście centymetrów za progiem natknął się na 
zabezpieczenia, ale nie były one pomyślane jako przeszkoda dla istot ludzkich. Morgan mruknął, 
wymówił chrapliwie jakieś słowo w gardłowym języku, może starogermańskim, i z rozmachem 
wypchnął przed siebie rękę. Powietrze syknęło i zatrzeszczało naelektryzowane, z czubków jego 
palców posypały się iskry. Otrząsnął palce i wszedł dalej. Rozglądał się, znów kręcąc głową.
   – Dresden, może i nie jesteś złym człowiekiem. Ale myślę, że jesteś skompromitowany. Jeśli 
nawet nie współpracujesz z Czerwonym Dworem, to jestem pewien, że się tobą posługują, a dla 
Rady to takie samo zagrożenie. Żeby się go pozbyć, najlepiej pozbyć się ciebie. Z trudem 
łapałem oddech i w końcu udało mi się odezwać.
   – O czym ty, u diabła, mówisz?
   – Susan Rodriguez – powiedział Morgan. – Twoja kochanka, wampirzyca.
   Wściekłość zalała mi oczy jaskrawym światłem.
   – Susan nie jest wampirem – warknąłem.
   – Oni ją przemienili, Dresden. Nikt z tego nie wychodzi. Wszystko na to wskazuje.
   – Nie przemienili. Ona nie jest wampirem. Morgan wzruszył ramionami.
   – Mówisz tak, bo uzależniła cię od jadu. Teraz powiesz albo zrobisz dla nich po prostu 
wszystko.
   Łypałem na niego, szczerząc kły.
   – Wynoś się, do cholery, z mojego domu.
   Podszedł do kominka i wziął z półeczki pokrytą kurzem kartkę z życzeniami. Przeczytawszy, 
prychnął pogardliwie. Potem przyjrzał się zdjęciu Susan.
   – Ładna – ocenił. – Ale o to nie tak trudno. Prawdopodobnie była ich narzędziem już 
w chwili, kiedy cię spotkała.
   Zacisnąłem pięści.
   – Zamknij się – powiedziałem. – Po prostu nic o niej nie mów. To nie tak było.
   – Jesteś głupcem, Dresden. Młodym głupcem. Czy naprawdę uważasz, że normalna 
śmiertelna kobieta chciałaby mieć z tobą cokolwiek wspólnego? Nie umiesz się pogodzić z tym, 
że była tylko narzędziem. Jedną z ich dziwek.
   Skoczyłem w kąt, wypuszczając z rąk kij, i chwyciłem laskę. Wyciągnąłem szpadę 
z chrzęstem stali i zamierzyłem się na Morgana. On zorientował się natychmiast i wydobył 
z torby golfowej błyszczący, srebrny miecz strażnika.
   Każdą zmęczoną, obolałą i wściekłą cząstką mojego ciała pragnąłem się na niego rzucić. Nie 
jestem specjalnie dobrze umięśniony, ale za to zwinny, a ręce i nogi mam niezwykle długie. 
Potrafię skoczyć szybko i daleko. Morgan był wytrawnym wojownikiem, ale przy tak niewielkim 
dystansie liczy się refleks. Przewagę ma ten, którego broń waży kilkadziesiąt gramów, a nie parę 
kilo.
   W tamtym momencie byłem pewien, że mógłbym go zabić. On może pociągnąłby mnie za 
sobą, ale naprawdę mógłbym go zabić. I chciałem tego. Ogromnie chciałem. Nie w sposób 
przemyślany, ale tą częścią umysłu, która myśli dopiero po fakcie. Wściekłość buzowała we 
mnie krwawą pianą i chciałem wylać ją na Morgana.
   Jednak myśl przebiła się przez testosteron i przeszkodziła mi w wyładowaniu gniewu. 
Powstrzymałem się. Drżąc na całym ciele, z kostkami zbielałymi od zaciskania dłoni na rękojeści 
szpady, wziąłem się w cugle.
   – To jest numer trzeci – powiedziałem cicho i spokojnie. Morgan nastroszył brwi i zagapił 
się na mnie, wciąż grożąc mi nagim ostrzem broni.
   – O czym ty mówisz, Dresden?
   – To trzeci plan Merlina. As w rękawie. Merlin cię tu wysłał, żebyś mnie sprowokował do 
walki. A drzwi żebyś zostawił otwarte. Tam na zewnątrz jest drugi strażnik, który nasłuchuje, 
prawda? Świadek, który potwierdzi, że miałeś prawo mnie zabić. A ciało wydacie wampirom. 
I po problemie, tak?
   Morgan wybałuszył oczy. Zająknął się przy pierwszych słowach.
   – Nie wiem, o czym mówisz.
   Podniosłem laskę, będącą jednocześnie pochwą szpady, i wsunąłem w nią ostrze.
   – Pewnie, że nie wiesz. Spadaj, Morgan. Chyba że wolisz wykończyć nieuzbrojonego 
człowieka, który nie stosuje wobec ciebie przemocy.
   Morgan przyglądał mi się jeszcze przez chwilę. Potem wsunął miecz do torby golfowej, 
przewiesił ją przez ramię i ruszył ku drzwiom.
   Już prawie wyszedł, kiedy z mojej sypialni dobiegł trzask. Zerknąłem na otwarte drzwi.
   Morgan się zatrzymał. Jego oczy błysnęły paskudnie. Spojrzał na mnie, a potem na wejście 
do sypialni.
   – Kto tam jest, Dresden? Może dziewczyna wampir?
   – Nikt – odparłem. – Wynoś się.
   – Zobaczymy – powiedział Morgan. Zawrócił i z dłonią wciąż na rękojeści miecza podszedł 
do drzwi sypialni. – Ty i tobie podobni, którzy z tobą trzymają, już wkrótce dostaną za swoje. 
Czekam na to.
   Serce zaczęło mi znowu walić. Gdyby Morgan odkrył Elaine, mogłyby się wydarzyć tysiące 
rzeczy, a żadna z nich nie byłaby dobra. Tym niemniej wyglądało na to, że niewiele mogę zrobić. 
Nie mogłem jej ostrzec, nie mogłem przyspieszyć wyjścia Morgana.
   Morgan zajrzał do sypialni i nagle odskoczył z ochrypłym okrzykiem. Jednocześnie rozległo 
się ostre kocie prychnięcie i Pan, mój szary kot bez ogona, przemknął między nogami Morgana, 
śmignął na schody i znikł w mroku letniej nocy.
   – O, patrz, Morgan – powiedziałem. – Mój kot może być niebezpiecznym wywrotowcem. 
Powinieneś go przesłuchać.
   Morgan wyprostował się, lekko czerwony na twarzy. Chrząknął i pomaszerował do wyjścia.
   – Członkowie Starszyzny Rady życzyli sobie, abym ci powiedział, że będą w pobliżu, ale nie 
będą się wtrącać do twojej próby ani w żaden sposób spieszyć ci z pomocą. – Z kieszeni koszuli 
wyjął wizytówkę i upuścił na podłogę. – To numer kontaktowy do Starszyzny. Skorzystaj 
z niego, kiedy nie podołasz próbie.
   – Uważaj, żebyś wychodząc, nie uderzył się drzwiami w głowę – odciąłem się.
   Morgan spiorunował mnie wzrokiem. Zatrzasnął za sobą drzwi i jego kroki zadudniły na 
schodach.
   Jakieś pół minuty po jego wyjściu wpadłem w dygot. Typowa reakcja na stres. Przynajmniej 
nie stało się to przy nim. Oparłem się o drzwi i zamknąłem oczy, krzyżując ramiona na piersi. 
W ten sposób nie odczuwam tak bardzo drżenia.
   Po kolejnej minucie czy dwóch usłyszałem, jak Elaine cichutko wychodzi z sypialni. Ogień 
zapłonął jaśniej z trzaskiem.
   – Poszli sobie? – spytała Elaine, starając się panować nad głosem.
   – Poszli. Ale wcale bym się nie zdziwił, gdyby przeszukali mieszkanie.
   Poczułem jej dłoń na ramieniu.
   – Harry, ty się cały trzęsiesz.
   – Nic mi nie będzie.
   – Mogłeś go zabić – stwierdziła Elaine. – Pierwszy wyciągnąłeś broń.
   – Rzeczywiście.
   – To naprawdę był podstęp, tak jak powiedziałeś? Spojrzałem na nią. Jej twarz wyrażała 
niepokój.
   – Tak.
   – Boże, Harry – pokręciła głową. – To przekracza granice paranoi. I ty chcesz, żebym zdała 
się na tych ludzi?
   Przykryłem jej dłoń swoją.
   – Nie na nich – powiedziałem. – Nie wszyscy w Radzie są tacy. Popatrzyła mi przez chwilę 
w oczy. Potem łagodnie wyciągnęła swoją dłoń spod mojej.
   – Nie. Nie mam zamiaru dać się skrzywdzić takim ludziom. Znowu.
   – Elaine – chciałem zaprotestować. Ona pokręciła głową.
   – Odchodzę, Harry. – Odgarnęła włosy z twarzy. – Powiesz im?
   Wciągnąłem głęboko powietrze. Gdyby strażnicy odkryli, że Elaine wciąż żyje i unika ich, 
rozpętałoby się dosłowne polowanie na czarownice. Tolerancja i wyrozumiałość to niezupełnie 
to, z czego słyną strażnicy. Morgan był tego żywym dowodem. Każdy, kto okazałby jej pomoc, 
osłaniając ją przed nimi, zostałby potraktowany w ten sam sposób. Czy nie miałem już dość 
problemów?
   – Nie – powiedziałem. – Pewnie, że nie. Elaine uśmiechnęła się z wysiłkiem.
   – Dziękuję, Harry. – Obiema rękami ujęła swój kij, trzymając go blisko siebie. – Możesz się 
odsunąć od drzwi, żebym mogła wyjść?
   – Oni tam są i patrzą.
   – Posłużę się zasłoną. Nie zobaczą mnie.
   – Są w tym dobrzy.
   Wzruszyła ramionami i oznajmiła obojętnie:
   – Ja jestem lepsza. Mam doświadczenie. Pokręciłem głową.
   – A co zrobimy z elfami?
   – Nie wiem – przyznała. – Będziemy w kontakcie.
   – Jak ja mogę się z tobą skontaktować?
   Ruchem głowy wskazała drzwi. Otworzyłem. Przechodząc koło mnie, znów pocałowała 
mnie w policzek. Jej wargi były gorące.
   – To ty masz biuro i automatyczną sekretarkę. Odezwę się. Powiedziawszy to, wyszła, 
mrucząc pod nosem. Nagle otoczyła ją srebrna poświata, tak połyskliwa, że musiałem przymknąć 
oczy. Kiedy je otworzyłem, już jej nie było.
   Jeszcze przez moment nie zamykałem drzwi, co okazało się słuszne, bo po chwili powrócił 
Pan. Zeskoczył ze schodów i spojrzał na mnie z żałosnym miauknięciem. Wkroczył do 
mieszkania, łasząc mi się do nóg i mrucząc jak dieslowski silnik. Pan to piętnaście kilo kocura. 
Wyobrażam sobie, że jedno z jego rodziców musiało być tygrysem szablastozębnym.
   – W samą porę, nawiasem mówiąc – pochwaliłem go i zamknąłem drzwi na wszystkie 
spusty.
   Otoczył mnie ciepły mrok rozświetlony płomieniem. Wciąż czułem to miejsce na policzku, 
którego Elaine dotknęła wargami. Czułem w powietrzu jej zapach, który przyniósł lawinę 
namacalnych wspomnień, masę spraw, o których wydawało mi się, że zapomniałem. Poczułem 
się stary, zmęczony i bardzo samotny.
   Podszedłem do kominka i poprawiłem stojącą na półeczce kartkę z życzeniami, którą Susan 
przysłała mi na Boże Narodzenie. Spojrzałem na ustawione obok zdjęcie. To był weekend, 
poszliśmy do parku, miała na sobie niebieski top i szorty z obciętych dżinsów. Jej zęby na tle 
ciemnej opalenizny były nieprawdopodobnie białe, co podkreślały jeszcze kruczoczarne włosy. 
Uchwyciłem ją, kiedy się śmiała, a jej ciemne oczy błyszczały.
   Pokręciłem głową.
   – Jestem zmęczony, Pan – powiedziałem. – Jestem żałośnie zmęczony.
   Pan miauknął w odpowiedzi.
   – Cóż, zdrowy na umyśle odpocząłby, ale kto tu jest zdrowy? Przecież gadam do kota. – 
Poskrobałem się po brodzie i przyznałem sobie rację. – Tylko chwilkę na kanapie. Potem do 
roboty.
   Pamiętam, że usiadłem na kanapie, a potem wszystko ogarnęła miłosierna ciemność. No 
i dobrze. Następnego dnia sprawy się skomplikowały.
   

Rozdział 10
   
   Nie byłem aż tak zmęczony, żeby śnić bez snów. Najwyraźniej moje podświadome ja – 
spotkaliśmy się kiedyś, to jakiś drań – musiało mieć coś na myśli, bo mój sen był wariacją na 
temat, który opanował większość moich godzin spoczynku od czasu, kiedy po raz ostatni 
widziałem Susan.
   Sen zaczynał się od pocałunku.
   Susan ma wspaniałe usta. Nie są ani zbyt cienkie, ani zbyt pełne. Zawsze miękkie, zawsze 
gorące. Kiedy mnie pocałowała, cały świat odpłynął w dal. Nie liczyło się nic poza tym, że jej 
wargi dotykały moich. Całowałem śnioną Susan, a ona poddawała mi się, wzdychając cicho. 
Przywarła do mnie całym ciałem, uległym i chętnym. Błądziła palcami po mojej piersi, lekko 
drapiąc paznokciami.
   Po bardzo długiej chwili przerwałem pocałunek. Powieki miałem zbyt ciężkie, żeby je 
unieść. Wargi drżały mi i mrowiły, a jedynym, co mogłoby uśmierzyć to odczucie, były kolejne 
pocałunki. Susan patrzyła na mnie płonącymi, ciemnymi oczami. Jedwabiste włosy, zaczesane do 
tyłu w koński ogon, opadały między łopatkami. W snach widziałem, jak te włosy stają się coraz 
dłuższe. Pochyliła ku mnie swą śliczną twarz o orlich rysach.
   – Nie dzieje ci się nic złego? – spytałem. Zawsze zadawałem jej to pytanie. I jak zawsze, tak 
i tym razem, uśmiechnęła się smutno, bez słowa. – Ciągle szukam. Nie poddaję się.
   Pokręciła głową, odsuwając się ode mnie. Miałem na tyle przytomności umysłu, żeby się 
rozejrzeć. Tym razem znajdowaliśmy się w ciemnej alei. Ściana, pod którą staliśmy, wibrowała 
od dobiegających z nocnego klubu dudniących dźwięków muzyki. Susan miała na sobie ciemne 
obcisłe spodnie, bluzkę bez rękawów i zarzucony na ramiona mój czarny skórzany płaszcz, który 
opadał jej do stóp. Popatrzyła na mnie uważnie, po czym skierowała się do klubu.
   – Zaczekaj – powiedziałem.
   Podeszła do drzwi, odwróciła się do mnie i wyciągnęła rękę. Drzwi się otworzyły. Padało 
z nich przyćmione, czerwonawe światło, na twarzy Susan zatańczyły dziwne cienie. Jej ciemne 
oczy stały się większe.
   Nie, coś tu nie grało. To jej źrenice rozszerzyły się tak, że przestały być widoczne białka 
oczu, zamiast oczu była tylko ciemność. To były oczy wampira, ogromne i nieludzkie.
   – Nie mogę – powiedziałem. – Nie możemy tam wejść, Susan. Wykrzywiła twarz ze złością. 
Znów wyciągnęła do mnie rękę, tym razem nakazującym gestem.
   Z mroku w otwartych drzwiach wyłoniły się ręce, szczupłe, blade, androgyniczne. Zaczęły 
z wolna, pieszczotliwie wędrować po jej ciele, ciągnąc ją ku sobie za ubranie, za włosy. 
Przymknęła oczy i zesztywniała na chwilę, a potem zaczęła się skłaniać ku wejściu.
   Przeszyła mnie nagła, bezrozumna i ostra jak skalpel tęsknota. Wraz z nią ogarnęło mnie 
przemożne pragnienie, by dotykać, by być dotykanym. Czułem, że tracę zdolność myślenia.
   – Nie rób tego – poprosiłem, robiąc krok w jej stronę. Poczułem, że bierze mnie za rękę. 
Poczułem, że przytula się do mnie z kolejnym jękiem, a jej wargi, jej usta pochłaniają moje 
w wygłodniałych pocałunkach. Odpowiadałem na te pocałunki tym mocniej i chętniej, im 
bardziej rozwiewały się moje wątpliwości. Poczułem moment, w którym jej pocałunki stały się 
trujące. Nagłe narkotyczne otępienie rozeszło się po moim ciele, poczynając od ust. Nie miało to 
znaczenia. Całowałem ją, zdzierając z niej ubranie, a ona zdzierała ubranie ze mnie. Tamte ręce 
uczestniczyły w tym, ale ja nie zwracałem już na nie uwagi. Stanowiły nieistotne tło 
w porównaniu z ustami Susan, jej dłońmi, jej skórą, aksamitną i rozpaloną pod moimi palcami.
   Nie było w tym nic z romantyzmu, sama żądza, zwierzęca i drapieżna. W przyćmionym, 
szkarłatnym świetle przycisnąłem ją do ściany, a ona oplatała mnie gorączkowo, jej ciało 
przynaglało mnie. Wcisnąłem się w nią, czując miód i jedwab. Odrzuciwszy w tył głowę, 
walczyłem o kontrolę nad sobą.
   Ona zadrżała i jak zwykle naparła na mnie. Jej usta zamknęły się na mojej szyi. Ogarnęła 
mnie fala gorąca i męki zmieszanej z narkotyczną błogością, taką samą, jaką niosły jej pocałunki, 
ale jeszcze pełniejszą. Rozkosz rozlała się we mnie i poczułem, że moje ciało zareagowało, 
pozbawione wszelkich hamulców, rzucając się na nią, w nią. Ruchy stawały się powolne, 
w miarę jak pogrążałem się w ekstazie. Przestałem panować nad rękami i nogami, mięśnie 
zamieniły się w galaretę i pomału osunąłem się na ziemię. Susan popchnęła mnie w dół, jej usta, 
gorące i chętne, błądziły po mojej szyi, jej ciało, jej biodra poruszały się teraz, nadając rytm.
   Rozkosz jadu ogarnęła moje myśli, które oddzieliły się od ciała i unosiły swobodnie nad 
ziemią. Spoglądałem w dół na swoje ciało leżące pod Susan, blade i nieruchome, z pustym 
wzrokiem. Ujrzałem, jak Susan podlega przemianie. Skręciła się i wygięła, jej skóra pękła 
i rozdzieliła się. Zobaczyłem, jak na zewnątrz wydobywa się coś czarnego i straszliwego. 
Widziałem tylko ciemne oczy i oślizgłą czarną skórę. I pysk unurzany we krwi, w mojej krwi.
   Stwór zamarł zaskoczony, wpatrując się w mojego trupa. Kiedy zacząłem odpływać, stwór 
odrzucił w tył łeb, wijąc się wężowato. Rozległo się nieludzkie, skrzekliwe wycie, pełne gniewu, 
bólu i żądzy.
   Z krzykiem ocknąłem się ze snu. Skórę pokrywał mi zimny pot, mięśnie miałem obolałe 
i zesztywniałe.
   Przez chwilę rozglądałem się po pokoju, dysząc ciężko. Wargi mi ścierpły od wspomnienia 
pocałunków, skóra zdrętwiała od przyśnionych pieszczot.
   Z wysiłkiem, stękając, dźwignąłem się na nogi i powlokłem pod prysznic. Czasami okazuje 
się korzystne, że odłączyłem ogrzewanie wody, aby uniknąć przykrych niespodzianek 
wywołanych wpływem magii na technikę. Przez to zimą kąpiel jest torturą, ale są chwile, kiedy 
nic nie zastąpi lodowatego prysznica.
   Rozebrałem się i stanąłem pod strumieniem wody. Trząsłem się, choć niekoniecznie z zimna. 
Miałem po temu wiele powodów. Przede wszystkim czystą, bezrozumną żądzę. Po chwili 
spędzonej pod zimnym prysznicem nieco osłabła. Nie chcę tu być źle zrozumianym. Nie mam 
jakichś chorych obsesji seksualnych. Jednak przywykłem do pewnego poziomu miłego napięcia, 
które znajdowało ujście przy Susan. Zniknięcie Susan całkowicie położyło temu kres, 
z wyjątkiem rzadkich momentów tych cholernych snów, kiedy hormony biorą górę nad umysłem, 
jakby chciały nadrobić stracony czas.
   Po drugie, trząsłem się ze strachu. Moje koszmary stanowiły również ostrzeżenie. 
Przekleństwo ciążące na Susan mogło mnie zabić, a ją zniszczyć. Musiałem o tym pamiętać.
   W końcu, o drżenie przyprawiało mnie poczucie winy. Może bez mojego udziału nie 
znalazłaby się w takim położeniu. Odeszła, a ja nie miałem bladego pojęcia, gdzie może być. 
Powinienem był się bardziej postarać.
   Włożyłem głowę pod wodę i pozbyłem się tych myśli, używając tony mydła i resztek 
szamponu pozostałych w butelce. Poskrobałem się po brodzie i na koniec sięgnąłem po brzytwę. 
Golenie wymagało kilku dobrych minut i wielkiej ostrożności. Poskręcane, czarne włosy opadały 
garściami na podłogę pod prysznicem, a twarz zapiekła mnie przy pierwszym od miesięcy 
zetknięciu z powietrzem. Ale dobrze mi to zrobiło, i w miarę jak wykonywałem rutynowe 
czynności związane z doprowadzaniem się do porządku, odzyskiwałem jasność myśli.
   Z szafy w ścianie wygrzebałem czyste rzeczy, poczłapałem do salonu i odsunąłem dywanik 
przykrywający klapę, pod którą kryło się zejście do piwnicy. Uniosłem ją, zapaliłem świecę 
i zszedłem po drabinie do laboratorium.
   W przeciwieństwie do nieładu panującego na górze, laboratorium wyglądało tak, jakby 
rządził tu administrator wojskowy cierpiący na nerwicę natręctw objawiającą się obsesyjnym 
utrzymywaniem porządku. Środek pomieszczenia zajmuje długi stół, pod ścianami również stoją 
stoły. Do ścian przymocowane są białe półki ze stalowych prętów, trzymam na nich różne słoje, 
butelki, pudełka i plastikowe pojemniki z magicznymi komponentami potrzebnymi do badań. 
Większość naczyń opatrzona jest nalepkami, z wypisaną nazwą, pozostałą ilością i datą 
ostatniego użycia. Tego dnia stoły były puste, z wyjątkiem stert notatek, słoja z długopisami 
i ołówkami oraz setek świec. Zapaliłem kilka z nich i przeszedłem w drugi koniec laboratorium, 
aby sprawdzić, czy nic nie leży na wpuszczonym w podłogę miedzianym kręgu do 
przywoływania. Nigdy nie wiadomo, kiedy magiczny krąg może okazać się przydatny.
   W części laboratorium panował chaos, który był tu wszechobecny, zanim rok temu nie 
zacząłem spędzać w laboratorium prawie całego czasu. Jedna z półek, stara, drewniana 
i wysłużona, nie została wymieniona na nową ani uporządkowana. Na obu jej końcach stały 
świeczniki, pokryte różnobarwnym woskiem ze stopionych świec. Pomiędzy nimi w nieładzie 
leżały rozmaite przedmioty: wyświechtane romansidła w miękkich okładkach, kilka katalogów 
firmy bieliźniarskiej Victoria Secret, strzęp szkarłatnej, jedwabnej wstążki, która zawiązana na 
kokardę zdobiła niegdyś nagą, młodą kobietę o imieniu Justine, pojedyncza bransoletka z pary 
kajdanek i stara, zbielała ludzka czaszka.
   – Bob, obudź się – powiedziałem, zapalając świecę. – Chcę, żebyś ruszył głową.
   Mętne, pomarańczowe światełka błysnęły w głębi ciemnych oczodołów czaszki. Czaszka na 
półce drgnęła lekko i rozdziawiła pełne zębów szczęki, co z grubsza przypominało ziewnięcie.
   – Więc dzieciak miał rację? Czy dzieje się coś, co można wziąć za omen?
   – Deszcz żab – odparłem.
   – Prawdziwych?
   – Tak.
   – Ajajaj – powiedziała czaszka Bob.
   Bob tak naprawdę nie jest czaszką. Czaszka to tylko naczynie mieszczące w sobie ducha 
intelektu, który pomaga mi utrzymać kurs. Prawa metafizyki rządzące zastosowaniem magii stale 
się zmieniają. Dzięki mojemu duchowi intelektu jestem na bieżąco. Ale „czaszka Bob” brzmi 
o wiele krócej niż „Bob, duch intelektu i asystent laboratoryjny”.
   Pokiwałem głową, ustawiając palniki bunsenowskie i zlewki.
   – Co ty powiesz?! Słuchaj, Bob. Znalazłem się w trudnej sytuacji i...
   – Harry, nie uda ci się tego zrobić. Nie ma lekarstwa na wampiryzm. Ja też lubię Susan, ale 
tego się nie da zrobić. Myślisz, że wcześniej ludzie nie szukali lekarstwa?
   – Ja wcześniej nie szukałem – uciąłem. – I mam parę pomysłów, które chcę sprawdzić.
   – Ach, kapitanie Ahab, cha, cha, cha. Dopadniemy białego diabła, sir!
   – A żebyś wiedział. Ale najpierw mamy co innego do roboty. Światełka w oczach Boba 
zabłysły.
   – Masz na myśli coś innego niż beznadziejne, bezowocne badania wampiryczne? Zamieniam 
się w słuch. Czy ma to coś wspólnego z deszczem żab?
   Zmarszczyłem brwi, wziąłem notes i zacząłem zapisywać, co wiem. To czasem pomaga 
uporządkować myśli.
   – Być może. To śledztwo w sprawie morderstwa.
   – Chwytam. Kto jest trupem?
   – Artysta. Ronald Reuel.
   Światełka w oczach Boba skupiły się w dwa punkty.
   – Ach. Kto chce, żebyś znalazł mordercę?
   – Nie wiemy, czy został zamordowany. Gliny mówią, że to był wypadek.
   – Ale ty uważasz inaczej. Pokręciłem głową.
   – Nic mi o tym nie wiadomo, ale Mab mówi, że go zamordowano. Chce, żebym znalazł 
mordercę i dowiódł, że to nie ona.
   Bob, zaszokowany, zamilkł na bez mała minutę. Mój długopis chrobotał po papierze, zanim 
Bob nie wybełkotał:
   – Mab? Ta Mab, Harry?
   – Ta.
   – Królowa Przestworzy i Ciemności? Ta Mab?
   – Tak – potwierdziłem niecierpliwie.
   – I ona jest twoją klientką?
   – Tak, Bob.
   – W tym momencie dialogu powinienem zapytać cię, dlaczego nie poświęcasz się jakiemuś 
bezpieczniejszemu i nudniejszemu zajęciu. Na przykład wydawaniu czopków pobudzonym 
gorylom.
   – Żyję z ryzyka – odparłem.
   – Albo nie żyjesz, co się może okazać w tym przypadku – oznajmił Bob radośnie. – Harry, 
już ci mówiłem. Powtarzałem ci tysiąc razy. Nie mieszaj się w sprawy Sidhe. To zawsze okazuje 
się bardziej skomplikowane, niż myślałeś.
   – Dzięki za radę, chłopcze z czaszki. Nie dano mi wyboru. Lea sprzedała mój dług.
   – Może powinieneś dać jej coś w zamian za wolność – powiedział Bob. – No wiesz, porwać 
jakieś nadprogramowe niemowlę i jej dać...
   – Porwać niemowlę? Jeszcze nie jestem aż tak zdesperowany.
   – Cóż, gdybyś nie był cały czas takim chodzącym dobrem... Nacisnąłem kciukiem nasadę 
nosa. Już wiedziałem, że będzie to rozmowa z rodzaju tych, które przyprawiają o ból głowy.
   – Słuchaj, Bob, może byśmy tak trzymali się tematu, co? Liczy się czas, więc bierzmy się do 
roboty. Muszę wiedzieć, dlaczego trzeba było wyeliminować Rolanda Reuela.
   – A bo ja wiem, Harry – powiedział Bob. – Może dlatego, że był rycerzem królowej Lata?
   Długopis wypadł mi z ręki i potoczył się po stole.
   – O masz! – jęknąłem. – Jesteś pewien?
   – A co ty sobie myślisz – prychnął Bob pogardliwie.
   – Hm. To oznacza kłopoty. To oznacza...
   – To oznacza, że sprawy Sidhe są bardziej skomplikowane, niż ci się zdawało. Jak słowo 
daję, ktoś powinien był cię ostrzec w którymś momencie, żebyś nie był idiotą i nie wchodził 
w układy.
   Spojrzałem na czaszkę sceptycznie i wziąłem z powrotem długopis.
   – W jakich kłopotach się znalazłem?
   – W wielkich – skwitował Bob. – Dwory Sidhe powierzyły rycerzom moc. Niełatwo z nimi.
   – Niewiele o nich wiem – wyznałem. – To jacyś przedstawiciele elfów, tak?
   – Nie nazywaj ich elfami, Harry. Nie przy nich w każdym razie. Nie lubią tego tak samo, jak 
ty byś nie lubił, gdyby cię nazywać małpą.
   – Powiedz mi tylko, z czym mam do czynienia?
   Bob przymrużył światełka, tak że prawie zgasły, ale po chwili znów rozbłysły. Czaszka 
zaczęła mówić:
   – Rycerz Sidhe jest śmiertelnikiem. Jego moc rośnie wraz z mocą Dworu i tylko jemu wolno 
działać w sprawach niezwiązanych bezpośrednio z Sidhe.
   – To znaczy?
   – To znaczy, że jeśli któraś z królowych chce śmierci osoby postronnej, jej rycerz wypełnia 
jej wolę.
   Zmarszczyłem brwi.
   – Poczekaj chwileczką. Chcesz powiedzieć, że królowa nie może osobiście zgładzić nikogo, 
kto nie należy do jej dworu?
   – Nie, jeżeli ta osoba nie zrobi czegoś głupiego. Ale jeśli na przykład zawrze układ na 
nieokreślonych warunkach, nawet nie próbując wymienić niemowlęcia na...
   – Odchodzisz od tematu, Bob. Czy muszę się bać, że dla odmiany teraz ja zostanę zabity?
   – Oczywiście, że musisz – zapewnił mnie rozradowany Bob. – Tyle tylko, że królowa nie 
może osobiście pozbawić cię życia. Nikt jej natomiast nie broni zwabić cię na ruchome piaski 
i patrzeć, jak się pogrążasz, albo zamienić cię w jelenia i napuścić na ciebie nagonkę, zesłać na 
ciebie zaczarowany sen na kilkaset lat i tego rodzaju rzeczy.
   – Domyślam się, że to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Ale chodzi mi o to, że jeśli 
Reuel był rycerzem królowej Lata, to Mab nie mogła go zabić, prawda? Dlaczego więc ma być 
podejrzana?
   – Bo mogła to zrobić niebezpośrednio. Poza tym, Harry, wszystko wskazuje na to, że Sidhe 
nic nie obchodzi zabójstwo Reuela. Rycerze przychodzą i odchodzą. Są jak kubki jednorazowe. 
Przypuszczam, że elfy martwi co innego. Jedyna rzecz, na której im naprawdę zależy.
   – Moc – domyśliłem się.
   – Widzisz, jak chcesz, to potrafisz wykazać się rozumem.
   Pokręciłem głową.
   – Mab powiedziała, że coś zostało skradzione i że będę wiedział, co to takiego – 
wymamrotałem pod nosem. – Myślę, że o to chodzi. O jakiej ilości mocy mówimy?
   – Rycerz Sidhe to nie byle kto, Harry – powiedział Bob bardzo poważnym tonem.
   – Chodzi więc o ogromną magię, która raptem wyparowała. Skok stulecia. – Zabębniłem 
długopisem o blat stołu. – Co jest źródłem mocy?
   – Królowe.
   Zastanowiłem się.
   – Powiedz mi, jeśli źle myślę. Skoro moc pochodzi od królowych, należy do nich, prawda? 
Kiedy rycerz ginie, moc powinna wrócić do królowej jak na gumce.
   – Zgadza się.
   – Ale tym razem tak się nie stało. Zatem królowej Lata brakuje ogromnego ładunku mocy. 
Jest osłabiona.
   – Jeśli wszystko, co mi powiedziałeś, jest prawdą, to tak – przyznał Bob.
   – Czyli równowaga pomiędzy Latem a Zimą została zachwiana. Cholera, to by tłumaczyło 
żaby. To poważna gra sił, prawda?
   Bob potoczył światełkami w oczodołach.
   – Zmiana pór roku? No pewnie, Harry. Sidhe są bliżej tego świata niż jakikolwiek inny byt 
z Nigdynigdy. Lato było teraz przez chwilę górą, ale wygląda na to, że straciło przewagę.
   – A ja myślałem, że to globalne ocieplenie wzięło się stąd, że krowy pierdzą. – Pokręciłem 
głową. – Czyli Tytania traci masę sił żywotnych i oczywiście podejrzenie pada na jej 
odwiecznego wroga, Mab.
   – No. Jest coś na rzeczy w tej odwiecznej wrogości, musisz przyznać.
   – Chyba tak. – Zerknąłem w notatki. – Bob, a co będzie, jeśli ta nierównowaga pomiędzy 
dworami potrwa dłużej?
   – Nic dobrego – stwierdził Bob. – Dojdzie do zmiany wzorców pogodowych, zaburzenia 
wegetacji roślin, cyklów życiowych zwierząt, a prędzej czy później wybuchnie wojna pomiędzy 
Dworami Sidhe.
   – Dlaczego?
   – Tak już jest, Harry. Kiedy dochodzi do utraty równowagi, jedyną rzeczą, jaką mogą zrobić 
królowe, jest rozpirzenie wszystkiego na kawałki i ustanowienie nowego naturalnego ładu.
   – A co to oznacza dla mnie? – spytałem.
   – To zależy od tego, kto będzie miał przewagę, kiedy wszystko się uspokoi – odparł Bob. – 
Wojna może być początkiem nowej epoki lodowcowej lub okresu niepohamowanego wzrostu.
   – To ostatnie nie brzmi najgorzej.
   – Nie, pod warunkiem że jesteś wirusem Ebola. Miałbyś wielu przyjaciół.
   – Aha. Czyli kiepsko.
   – No tak – zgodził się Bob. – Pamiętaj jednak, że to tylko teoria. Nigdy nie widziałem, żeby 
do tego doszło. Nie żyję wystarczająco długo. Poza tym królowe wolałyby tego uniknąć za 
wszelką cenę.
   – To wyjaśnia, dlaczego Mab jest zainteresowana, choć tego nie zrobiła.
   – Nawet jeśli zrobiła – poprawił mnie Bob. – Czy powiedziała ci wprost, że jest niewinna?
   Zastanawiałem się przez chwilę.
   – Nie – powiedziałem w końcu. – Raczej kręciła.
   – Więc możliwe, że to zrobiła, a przynajmniej kazała zrobić.
   – Słusznie – powiedziałem. – Więc żeby się przekonać, czy to któraś z królowych, musimy 
znaleźć jej wykonawcę. Jak trudno byłoby zabić jednego z rycerzy?
   – Upadek ze schodów nie wystarczy. Nawet z kilku pięter. Może gdyby wybrał się na 
przejażdżkę windą w twoim towarzystwie...
   – Bardzo zabawne – w zamyśleniu zabębniłem długopisem o blat. – Więc sprzątnięcie 
Reuela wymagałoby ciut więcej. Kto mógłby temu podołać?
   – Każdy, tyle tylko, że nie obeszłoby się bez płonących budynków, dymiących wulkanów 
i tym podobnych rzeczy. A zabić go tak, żeby to wyglądało na wypadek? Może inny rycerz. 
Spośród Sidhe mógłby to być rycerz królowej Zimy albo któraś z królowych.
   – A mag?
   – To się rozumie samo przez się. Ale musiałby to być mag, którego charakteryzuje brawura, 
który się dobrze przygotował i miał do niego dobry kanał dojścia. Mimo to dymiący krater byłby 
łatwiejszy niż upozorowany wypadek.
   – Wszyscy magowie ostatnio bawią się w chowanego. Na dodatek jest ich za dużo, żeby móc 
na kogoś skierować podejrzenie. Załóżmy, że to wewnętrzna sprawa elfów, bo to się wydaje 
najbardziej prawdopodobne. To ogranicza krąg podejrzanych do trzech osób.
   – Trzech?
   – Mogły to zrobić trzy osoby. Królowa Lata, królowa Zimy, rycerz królowej Zimy. Raz, 
dwa, trzy.
   – Harry, ja powiedziałem, że to mogła być jedna z królowych. Zamrugałem niepewnie, 
patrząc na czaszkę.
   – To są więcej niż dwie?
   – No, praktycznie są trzy.
   – Trzy?
   – Na każdym dworze.
   – Po trzy królowe na każdym dworze? Sześć? To jakaś bzdura.
   – Nie, jeśli się nad tym zastanowisz. Każdy dwór ma trzy królowe: tę, która była; tę, która 
jest, i tę, która nastąpi.
   – Świetnie. A dla której z nich pracuje rycerz?
   – Dla wszystkich. To coś w rodzaju współwłasności. Ma różne obowiązki wobec każdej 
z nich.
   Poczułem, jak ból powstaje u podstawy czaszki i pełznie do czubka głowy.
   – Dobra, Bob. Chcę coś wiedzieć o tych królowych.
   – O których? O tych, które są; tych, które były, czy tych, które nastąpią?
   Gapiłem się przez chwilę na czaszkę, a ból w tym czasie rozgościł się na dobre w mojej 
głowie.
   – Musi być jakaś prostsza nomenklatura.
   – Cały ty. Nie chcesz porwać niemowlęcia, ale jesteś zbyt leniwy, żeby koniugować.
   – Ejże – zaprotestowałem. – Moje życie erotyczne nie ma tu nic do rzeczy.
   – Koniugować, Harry. Ko-niu-go-wać. Odmieniać czasowniki. Och, czym ja się przejmuję? 
Królowa to po prostu królowa. Królowa Tytania, królowa Mab. Na królową, która była, mówi się 
matka. Królowa, która nastąpi to dama. Obecnie damą Zimy jest Maeve. Damą Lata jest Aurora.
   – Dama, królowa, matka. Chwytam. – Wziąłem ołówek i zapisałem to dla jasności, włącznie 
z imionami. – Czyli mogło tego dokonać sześć osób?
   – No i rycerz królowej Zimy – dodał Bob. – Teoretycznie.
   – Słusznie. Siedem – powiedziałem, zapisałem tytuły i w zamyśleniu zabębniłem ołówkiem 
o notatnik. – Osiem.
   – Osiem? – spytał Bob.
   Wziąłem głęboki wdech i oznajmiłem:
   – Elaine żyje. Prowadzi śledztwo dla Lata.
   – No, no – powiedział Bob. – A mówiłem ci.
   – Wiem, wiem.
   – Myślisz, że mogłaby załatwić Reuela?
   – Nie – powiedziałem. – Ale nie przypuszczałem też, że mogłaby wystąpić przeciwko mnie 
razem z Justinem. Trzeba się tylko zastanowić, czy dysponuje wystarczającymi środkami. Chodzi 
mi o to, że jeśli uważasz to za zbyt trudne dla mnie, to ona mogłaby nie być w stanie wykończyć 
Reuela. Ja zawsze byłem o wiele silniejszy od niej.
   – No tak – przyznał Bob. – Ale była lepsza od ciebie. Miała wiele atutów, których ty nie 
miałeś. Wdzięk. Styl. Elegancję. Biust.
   Przewróciłem oczami.
   – Więc niech będzie na liście, dopóki nie znajdę powodu, dla którego nie powinna na niej 
być.
   – Cóż za nudna logika, Harry. Jestem prawie dumny z ciebie.
   Wziąłem kopertę, którą dostałem od Mab, i przejrzałem wycinki prasowe.
   – Wiadomo coś, kim może być rycerz Zimy?
   – Niestety, przykro mi – powiedział Bob. – Moje kontakty na Zimowym Dworze są dość 
luźne.
   – No dobra. – Westchnąłem, zbierając notatki. – Wiem, co muszę zrobić.
   – Na pewno coś dobrego – powiedział Bob ironicznie.
   – Wypchaj się. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej o Reuelu. Kto był z nim blisko. Może 
ktoś coś zauważył. Jeśli policja uznała to za wypadek, wątpię, żeby przeprowadzono śledztwo.
   Bob pokiwał głową. Jakimś cudem udało mu się wyglądać na zamyślonego.
   – Więc zamierzasz dać ogłoszenie do gazety czy co?
   Obszedłem laboratorium, zdmuchując świece.
   – Myślałem o małym włamanku czy wtargnięciu. Potem pójdę na jego pogrzeb i zobaczę, kto 
się pokaże.
   – O rany, czy będę mógł robić takie zabawne rzeczy jak ty, kiedy już będę duży?
   Parsknąłem i podszedłem do drabiny, zabierając ze sobą ostatnią palącą się świecę.
   – Harry? – zawołał Bob, zanim wyszedłem.
   Zatrzymałem się i obejrzałem.
   – Uważaj na siebie. – Gdybym go nie znał, powiedziałbym, że Czaszka Bob drżała. – Jesteś 
idiotą, jeśli chodzi o kobiety. I nie masz pojęcia, do czego zdolna jest Mab.
   Patrzyłem na niego przez chwilę. Pomarańczowe oczy były jedynym źródłem światła 
w mroku mojego obsesyjnie uporządkowanego laboratorium. Przeszedł mnie dreszcz.
   Potem wspiąłem się na drabinę i poszedłem prosić się o kłopoty.
   

Rozdział 11
   
   Odbyłem parę rozmów telefonicznych, wrzuciłem kilka rzeczy do nylonowego plecaka 
i poszedłem dokonać włamania do mieszkania Ronalda Reuela.
   Reuel mieszkał na południu miasta, przy linii kolejki nadziemnej, w budynku, który wyglądał 
na dawny teatr. Hol o wysokim stropie był przestronny i dość ładny, ale oczekiwałbym w nim 
raczej aksamitnych sznurów i kakofonii dźwięków orkiestry strojącej instrumenty.
   Na głowie miałem czapkę z logo kwiaciarni, pod pachą podłużne białe pudło. Skinąłem 
głową podstarzałemu portierowi w recepcji, minąłem go i wszedłem na schody krokiem, który 
świadczył o tym, że wiem, dokąd zmierzam. Nie do wiary, jak daleko może człowieka 
zaprowadzić czapka, pudło na kwiaty i pewny krok.
   Apartament Reuela znajdował się na drugim piętrze. Pokonywałem schody powoli, 
wytężając magiczne zmysły w poszukiwaniu pozostałości energii, które mogły utrzymywać się 
jeszcze w miejscu śmierci starego człowieka. Przystanąłem na chwilę tam, gdzie znaleziono 
ciało, żeby się upewnić, ale niczego nie wyczułem. Jeśli do zamordowania Reuela trzeba było się 
posłużyć dużą ilością magii, ktoś z imponującą skutecznością pozacierał jej ślady.
   Poszedłem dalej i dopiero po otwarciu drzwi prowadzących na korytarz drugiego piętra 
instynkt ostrzegł mnie, że nie jestem sam. Zamarłem we wpółotwartych drzwiach, nasłuchując.
   Słuchanie nie jest szczególnie trudne. Nie jestem nawet pewien, czy w ogóle jest magiczne. 
Nie umiem go opisać inaczej, jak tylko w ten sposób, że potrafię odciąć się od wszystkiego poza 
tym, co słyszę, i dzięki temu wyłowić rzeczy, które normalnie uszłyby uwagi. W dzisiejszych 
czasach niewielu ludzi posiada tę umiejętność, mnie przydała się ona niejednokrotnie.
   Tym razem dosłyszałem dobiegające z głębi korytarza ciche, basowe przekleństwo i szelest 
papierów.
   Z pudła na kwiaty wydobyłem różdżkę i poprawiłem bransoletę ochronną na ręce. W gruncie 
rzeczy, na taką odległość wolałbym posłużyć się pistoletem zamiast różdżką, ale cholernie długo 
trwałoby składanie wyjaśnień ochronie czy policji, gdyby nakryto mnie z bronią, myszkującego 
po mieszkaniu denata. Chwyciłem mocniej różdżkę i zacząłem skradać się korytarzem, mając 
nadzieję, że nie będę musiał jej użyć. Może nie brzmi to wiarygodnie, ale naprawdę podpalanie 
czegokolwiek nie zawsze jest moim pierwszym odruchem.
   Drzwi do apartamentu Reuela były uchylone. W miejscu wyłamania widać było jasne 
drewno. Serce zabiło mi mocniej. Najwyraźniej ktoś mnie ubiegł. A to znaczyło, że jestem na 
dobrym tropie.
   Znaczyło to również, że ktokolwiek to jest, nie ucieszy się na mój widok.
   Podkradłem się do drzwi i zajrzałem do środka. To, co zobaczyłem, mogło być w całości 
przeniesionym z Baker Street 429B mieszkaniem Sherlocka Holmesa. Ciemne drewno, 
wymyślne parawany, wzorzyste obicia, wszystko stłoczone bardziej niż wymalowane 
dziewczyny na koncercie grupy Kiss zajmowało każdy centymetr przestrzeni, roztaczając 
wiktoriański urok. Przynajmniej do niedawna. W tej chwili mieszkanie przypominało śmietnisko. 
Szuflady wyciągnięte z komody leżały dnem do góry na podłodze. Stary kufer podróżny miał 
oderwane wieko, a jego zawartość rozsypana była na dywanie. Zerknąłem przez otwarte drzwi do 
sypialni i stwierdziłem, że ona również nie uniknęła brutalnego potraktowania. Zwyczajne 
ubrania i fragmenty wytwornej garderoby poniewierały się wszędzie.
   Mężczyzna myszkujący w mieszkaniu Reuela, kilkanaście centymetrów wyższy ode mnie, 
o masywnych ramionach i byczym karku, wyglądał jak model z katalogu złoczyńców. Miał na 
sobie stare, postrzępione bryczesy, sweter przetarty na łokciach, a na głowie kapelusz 
zapożyczony z czasów Wielkiego Kryzysu, melonik ozdobiony ciemnoszarą wstążką. W dłoni 
wielkiej jak połeć mięsa trzymał wysłużoną, skórzaną teczkę, do której zgarniał kartki, być może 
fiszki z kartoteki, z pudełka po butach stojącego na staroświeckim biurku. Teczka już była 
wypchana, ale nie przestawał ładować do niej papierów gwałtownymi, szarpiącymi ruchami. 
Mruknął coś, potem wydał gruby ryk i chwyciwszy z biurka notes, wepchnął go do teczki.
   Cofnąłem się od drzwi i oparłem o ścianę. Nie było czasu do stracenia, ale musiałem się 
zastanowić, co robić. Jeśli ktoś pojawił się w mieszkaniu Reuela, żeby sprzątnąć papiery, 
znaczyło to, że Reuel ukrywał jakieś dowody. Dlatego też musiałem się dowiedzieć, co King 
Kong ma w teczce.
   Jakoś dziwnie wątpiłem, żeby sam mi pokazał, jeśli go grzecznie poproszę. Dostrzegłem inną 
możliwość, ale też mi się nie podobała. Nie ośmieliłbym się użyć porażającej magii, z tak bliska 
i w zamieszkanym budynku. Porażającą magią albo przywołaniem trudno kierować i nie jestem 
w tym najlepszy. Nawet posługując się różdżką dla skupienia, zdołałem już niechcący naruszyć 
konstrukcję wielu budynków. Miałem szczęście, że sam się nie zabiłem przy okazji. Stosowałem 
tę metodę wyłącznie w ostateczności.
   Oczywiście zawsze mogłem skoczyć na zbira i spróbować zabrać mu teczkę. Coś mi mówiło, 
że zapoznałbym się wtedy z całkiem nową dziedziną fizycznego dyskomfortu, ale spróbować 
mógłbym.
   Zajrzałem znowu. Zbir akurat swobodnie podniósł jedną ręką kanapę ważącą ze sto kilo 
i zajrzał pod nią. Wycofałem się za drzwi. Rękoczyny to niedobry pomysł. Całkowicie zły 
pomysł.
   Jeszcze przez chwilę żułem wargę, zastanawiając się. Potem wsunąłem różdżkę z powrotem 
do pudła na kwiaty, poprawiłem czapkę z logo firmy, wyszedłem zza rogu i zastukałem do 
uchylonych drzwi.
   Zbir gwałtownie odwrócił w moją stronę głowę i większą część ramion. Z wściekłością 
w oczach obnażył kły.
   – Dostawa kwiatów – oznajmiłem, siląc się na obojętny ton. – Mam przesyłkę dla pana 
Reuela. Zechce pan pokwitować?
   Zbir spiorunował mnie wzrokiem spod wału nadoczodołowego.
   – Kwiaty? – ryknął po minucie.
   – Tak, chłopie. Kwiaty – powiedziałem, wchodząc do mieszkania i podetknąłem mu bloczek, 
na próżno żałując, że to nie pistolet. – Proszę podpisać na dole.
   Przyglądał mi się groźnie, zanim wziął ode mnie bloczek.
   – Reuela nie ma.
   – Tak jakby mnie to obchodziło – powiedziałem, podając mu długopis. – Podpisz pan i już 
mnie nie ma.
   Tym razem groźnie spojrzał na długopis, potem znów na mnie, ale odstawił teczkę na stolik 
do kawy.
   – Niech ci będzie.
   – Świetnie.
   Przeszedłem koło niego i położyłem pudło na stoliku. Ściskając długopis w pięści, zaczął 
bazgrać u dołu kartki. Niepostrzeżenie sięgnąłem do teczki i wyciągnąłem kawałek papieru nieco 
większy od karty do gry, który ukryłem w dłoni. Cofnąłem rękę w samą porę, bo on właśnie 
skończył składać podpis i z groźnym pomrukiem oddał mi bloczek.
   – Teraz spadaj – nakazał.
   – Jasne – powiedziałem. – Dzięki.
   Odwróciłem się do wyjścia, ale w tym momencie on zacisnął palce na moim ramieniu 
żelaznym chwytem. Obejrzałem się. Przymrużył oczy, nozdrza mu zadrgały.
   – Nie czuję kwiatów – warknął.
   Nogi się pode mną ugięły, jednak próbowałem jeszcze nie wypaść z roli.
   – Nie wiem, o czym pan mówi, panie... hm... – zerknąłem na podpis – Grum.
   Pan Grum?
   Pochylił się nade mną. Jego nozdrza znów się poruszyły, czemu towarzyszył dźwięk 
wciągania powietrza. Węszył.
   – Czuję magię. Czuję maga. Mój uśmiech na pewno zzieleniał wraz z całą twarzą.
   – Hm... Grum złapał mnie jedną ręką za gardło i uniósł z podłogi z siłą, na jaką żadna istota 
ludzka nie mogłaby się zdobyć. Przed oczami zamajaczył mi mglisty tunel, bloczek wypadł mi 
z dłoni. Bezskutecznie próbowałem się uwolnić. Jeszcze bardziej przymrużył oczy i pokazał zęby 
w ponurym uśmiechu.
   – Powinieneś pilnować swego nosa. Kimkolwiek jesteś. – Zaczął zaciskać palce na mojej 
szyi, usłyszałem zgrzyty i trzaski. Pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że to jego kłykcie, a nie 
moja tchawica. – Kimkolwiek byłeś.
   Za późno już było, żeby użyć bransolety z tarcz, a różdżka leżała na stoliku, poza moim 
zasięgiem. Ciemniało mi w oczach, kiedy sięgnąłem do kieszeni po jedyną broń, jaka mi została. 
Modliłem się, żeby moje domysły okazały się słuszne.
   Znalazłem po omacku stary żelazny gwóźdź, złapałem go mocno i z całej siły wbiłem 
w kupę mięsa, jaką było przedramię Gruma. Gwóźdź wszedł w ciało.
   Gardłowy, basowy ryk wstrząsnął ścianami. Facet wstrząsnął się i okręcił, odrzucając mnie 
od siebie. Walnąłem o drzwi sypialni Reuela, które otworzyły się na całą szerokość. Przeleciałem 
przez nie i spadłem na łóżko. Miałem szczęście, bo nie trafiłem w żadną z drewnianych kolumn 
w jego rogach. Gdybym uderzył o którąś z nich, miałbym przetrącony kark. Opadłem na materac, 
odbiłem się, rzuciło mnie na ścianę, po czym potoczyłem się po łóżku.
   Spojrzałem na Gruma, który teraz wyglądał inaczej niż przed chwilą. Zamiast kostiumu zbira 
z czarnego kryminału miał teraz skórzaną przepaskę na biodrach i nic poza tym. Pod ciemną, 
ogorzałą skórą pokrytą skręconymi, czarnymi włosami rysowały się mięśnie. Uszy sterczały mu 
jak anteny satelitarne, a rysy twarzy uległy spłaszczeniu, stały się bardziej zwierzęce, prawie jak 
u goryla. Miał ponad trzy i pół metra wzrostu. Stojąc, musiał się zgarbić, a i tak ramiona dotykały 
do sufitu, bo pokój miał tylko trzy metry wysokości.
   Grum ryknął ponownie, wyrwał sobie gwóźdź z ramienia i cisnął go na bok. Gwóźdź przebił 
się na wylot przez mur, zostawiając dziurę wielkości kciuka. Grum odwrócił się w moją stronę, 
szczerząc ogromne, szpiczaste zębiska i zaczął zbliżać się ciężkimi krokami, pod którymi 
trzeszczała podłoga.
   – Ogr – jęknąłem. – Cholera!
   Wyciągnąłem rękę w kierunku różdżki i skupiłem całą swoją wolę.
   – Ventas servitas!
   Gwałtowny podmuch powietrza porwał pudło i cisnął prosto we mnie. Boleśnie uderzyło 
mnie w pierś, ale złapałem je, wydobyłem różdżkę i wymierzyłem w zbliżającego się Gruma. 
Skierowałem wolę w różdżkę, której czubek rozjarzył się purpurowym blaskiem.
   – Fuego! – warknąłem, uwalniając energię. Trysnął strumień ognia grubości mojej 
zaciśniętej pięści i ugodził Gruma w tułów.
   Nie powstrzymało go to ani na moment. Jego skóra nie zajęła się ogniem, nie zapłonął nawet 
jeden włos. Płomień mojej magii spłynął po nim, nie robiąc na nim najmniejszego wrażenia.
   Grum torował sobie drogę do sypialni, przebijając się przez framugę drzwi. Doszedł do łóżka 
i uniósł pięść. Nie czekałem, aż ją opuści. Uskoczyłem w kąt i stoczyłem się w przestrzeń 
pomiędzy łóżkiem a ścianą. Chciał mnie tam dosięgnąć, ale ja przeturlałem się pod łóżkiem, 
odbiłem od jego stóp, pozbierałem się i rzuciłem do drzwi.
   Prawie mi się udało. Jednak w ostatniej chwili coś ciężkiego i twardego podcięło mi nogi. 
Straciłem równowagę. Mignął mi tylko przed oczami ten zabytkowy, wiktoriański fotel, czy 
raczej tron, którym Grum rzucił we mnie.
   Ból poczułem chwilę później, ale dopełzłem do drzwi. Podłoga trzęsła się pod dudniącymi 
krokami nadciągającego ogra.
   Z korytarza dobiegł zrzędliwy kobiecy głos:
   – Co to za hałasy? Już wezwałam policję! Żebyście wiedzieli. Wynoście się, gnojki, 
z naszego korytarza, bo was zamkną!
   Grum przystanął. Jego małpie rysy wyrażały frustrację i złość. Wydał z siebie pomruk, zrobił 
krok nade mną i złapał teczkę. Kiedy zmierzał do drzwi, usunąłem mu się z drogi. Był tak wielki, 
że z łatwością mógłby zmiażdżyć mi klatkę piersiową, gdyby na mnie nadepnął, a ja nie miałem 
zamiaru mu tego ułatwiać.
   – Masz szczęście – burknął ogr. – Ale to nie koniec.
   Jego obraz zamazał się, postać zmalała i po chwili przybrała początkową formę. Nasadził 
sobie na głowę melonik, skierował się ku drzwiom, nie omieszkawszy wymierzyć mi po drodze 
kopniaka, przed którym się uchyliłem, i już go nie było.
   – No co? Co to ma być, gnojki? – chciał wiedzieć ten sam głos. – Wynocha!
   Z zewnątrz dobiegło wycie syren policyjnych. Uniosłem się chwiejnie, oparłem się dłonią 
o ścianę, żeby pomóc sobie wstać. W drugiej ręce wciąż trzymałem kawałek papieru zwinięty 
z teczki Gruma. Nie był to zwykły kartonik, tylko zdjęcie. Nic szczególnego, po prostu fotka 
zrobiona polaroidem. Przedstawiała starego, siwowłosego Reuela stojącego przed 
Czarodziejskim Zamkiem w którymś z Disneylandów.
   Otaczała go grupka młodych ludzi, opalonych, uśmiechniętych i najwyraźniej szczęśliwych. 
Była wśród nich wysoka, potężnie zbudowana dziewczyna w spranych dżinsach, z włosami 
ufarbowanymi na kolor błotnistej zieleni. Jej tępą, brzydką twarz rozjaśniał szeroki uśmiech. 
Obok stała dziewczyna w szortach i staniku bikini, ze swoimi krągłościami i długimi kończynami 
wyglądała jak żywcem wzięta z katalogu reklamującego bieliznę. Ona też miała zielone włosy, 
z tym że w odcieniu soczystej trawy, a nie kożucha na stojącej wodzie. Z drugiej strony u boku 
Reuela stało dwóch młodzieńców. Pierwszy, niski, nabity, z kozią bródką i w okularach 
przeciwsłonecznych, robił palcami rogi nad głową kolegi. Ten drugi był mały, szczupły, opalony 
na kolor miedzi, o włosach wyblakłych od słońca prawie do białości.
   Kim byli? Dlaczego był z nimi Reuel? I dlaczego Grum chciał usunąć ich zdjęcie 
z mieszkania?
   Syreny wyły coraz bliżej. Jeśli nie chciałem zostać przymknięty w dobrej wierze przez 
najbardziej praworządnych ludzi w Chicago, musiałem się zbierać. Masując się po bolącej szyi, 
krzywiąc od rwącego bólu w plecach i zastanawiając nad zdjęciem, wyszedłem z budynku.
   

Rozdział 12
   
   Wróciłem do garbusa nienagabywany przez napastników niebędących ludźmi ani żadnych 
innych. Kiedy odjeżdżałem, pojawił się wóz patrolowy z włączonym niebieskim kogutem. Nie 
rozpędzałem się, trzymając kierownicę w drżących rękach, starałem się żeby samochód nie 
wykonał niekontrolowanego skrętu. Nikt nie kazał mi zjechać na pobocze, więc chyba mi się 
udało. Punkt dla mnie.
   Miałem czas pomyśleć, choć nie byłem pewien, czy tego chcę. Pojechałem do mieszkania 
Reuela, żeby się rozejrzeć, nie obiecując sobie zbyt wiele. Poszczęściło mi się. Nie tylko 
znalazłem się we właściwym miejscu, ale i o właściwym czasie. Najwyraźniej ktoś tu chciał coś 
ukryć. Może więcej zdjęć, takich jak to, które znalazłem, może papiery. Teraz tylko musiałem 
dociec, co Grum zabrał, albo, inaczej mówiąc, dlaczego chciał sprzątnąć dowody. Gdyby to mi 
się nie udało, chętnie dowiedziałbym się, dla kogo pracował. Ogry nie słyną z samodzielnej 
inicjatywy. Biorąc pod uwagę okoliczności, śmiesznie byłoby zakładać, że jeden ze zbirów wagi 
ciężkiej ze świata elfów wykonywał niezależne zlecenie w mieszkaniu nieboszczyka.
   Ogry należą do elfów służebnych, mogą pracować albo dla Zimy, albo dla Lata, różnią się 
osobowością i temperamentem, od dobrodusznej gwałtowności po złośliwość i skłonność do 
przemocy. Grum nie plasował się na weselszym końcu tej szczególnej skali, ale był zarówno 
zdecydowany, jak i zdolny do pohamowania się. Przeciętna chodząca góra mięsa ze świata elfów 
nie powstrzymałaby się przed zrobieniem ze mnie krwawej miazgi, bez względu na opinie 
sąsiadów. To znaczyło, że Grum jest bardziej zmyślny od przeciętnego ogra, a co za tym idzie 
bardziej niebezpieczny. I nie chodzi tu nawet o łatwość, z jaką przyszło mu zignorowanie 
zaklęcia, które na niego rzuciłem.
   Wszystkie ogry mają wrodzoną zdolność do neutralizowania sił magicznych w większym lub 
mniejszym stopniu. Grum uziemił moje zaklęcie, jakby to był ładunek elektryczny wytworzony 
przez szuranie nogą po dywanie. Musiał więc być starym i silnym elfem. Świadczyła o tym 
również kompletna i natychmiastowa przemiana. Zwykły osiłek wymachujący kijem 
bejsbolowym nie jest w stanie tak sprawnie przybrać ludzkiej postaci, i to w dodatku jeszcze 
z ubraniem.
   Sprytny plus silny plus szybki równa się niebezpieczny. Najprawdopodobniej był zaufanym 
osobistym ochroniarzem czy wysoko postawionym egzekutorem.
   Tylko czyim?
   Stojąc na światłach, spojrzałem znowu na zdjęcie.
   – Cholera – mruknąłem. – Kim są ci ludzie?
   Dodałem to pytanie do listy pytań mnożących się jak pleśń w spiżarni.
   Ceremonia pogrzebowa Ronalda Reuela rozpoczęła się w chwili, kiedy dotarłem na miejsce. 
Dom Pogrzebowy Flannery’ego w dzielnicy River North jeszcze parę lat temu był interesem 
rodzinnym. Był stary, ale zawsze dobrze utrzymany. Teraz strzyżone krzewy zastąpiono wielkimi 
głazami, o które bez wątpienia łatwiej dbać. Nawierzchnia parkingu w wielu miejscach popękała, 
paliła się zaledwie połowa latarń. Nad drzwiami frontowymi widniał podświetlony szyld ze szkła 
i plastiku. Litery w kolorze jadowitej zieleni i błękitu układały się w napis: Dom Pogrzebowy 
Spokojna Przystań.
   Zaparkowałem garbusa, wsunąłem zdjęcie do kieszeni i wysiadłem. Nie mogłem swobodnie 
wnieść kija czy różdżki do domu pogrzebowego. Ludzie, którzy nie wierzą w magię, dziwnie 
patrzą na kogoś, kto taszczy wielki kij pokryty symbolami runicznymi i magicznymi znakami. 
Ci, którzy znają się na rzeczy, zareagowaliby tak, jakbym wkroczył obwieszony ładownicami, 
trzymając w każdej ręce karabin maszynowy ciężkiego kalibru, jak jakiś za przeproszeniem John 
Wayne. W środku mogło być mnóstwo jednych i drugich, więc ograniczyłem się do tego, co nie 
rzuca się w oczy: miałem pierścień, najbardziej niepozorny, bransoletę z tarcz i srebrny amulet 
z pentagramem mojej matki. Moje odbicie w szklanych drzwiach przypomniało mi, że nie jestem 
wystarczająco elegancko ubrany jak na wieczór, ale w końcu nie przybyłem tu dla wzmianki 
w rubryce towarzyskiej. Wślizgnąłem się do budynku i udałem do pomieszczenia, w którym 
spoczywał Ronald Reuel.
   Starzec ubrany był w szary jedwabny garnitur o metalicznym połysku, stosowny raczej dla 
młodszego mężczyzny i trochę jakby za duży. W tweedzie Reuel wyglądałby lepiej. Pracownik 
domu pogrzebowego wykonał swoją robotę aby zbyć. Policzki denata były zbyt czerwone, usta 
zbyt sine, a zagłębienia w wargach, w miejscach gdzie przeszyto je nicią, żeby usta się nie 
otwierały, wyraźnie widoczne. Nikt nie wziąłby go za staruszka, który się na chwilę zdrzemnął. 
Był to trup, bez cienia wątpliwości. Ludzie wypełnili salę do połowy, stali małymi grupkami, 
rozmawiając i przechadzając się przed katafalkiem.
   Nikt nie krył się w cieniu, nie rzucał wokół niespokojnych spojrzeń. Nie spostrzegłem 
nikogo, kto chowałby za plecami ociekający krwią nóż czy nerwowo podkręcał wąsa. To 
wykluczało bezpośredni sposób znalezienia mordercy. Być może wcale go tam nie było.
   Oczywiście elfy mogłyby nałożyć na siebie zasłonę lub inny czar, ale nawet 
doświadczonemu elfowi trudno jest przybrać ludzką postać tak, żeby nikt się nie zorientował. 
Mab wyglądała dobrze, z pewnością, ale nie wyglądała normalnie. Mniej więcej tak samo rzecz 
się miała z Grumem. Chodzi o to, że wyglądał jak człowiek, bez wątpienia, ale jak człowiek 
statystujący na planie Niedotykalnych. Elfy potrafią świetnie robić wiele rzeczy, ale wtapianie się 
w tłum na pewno się do nich nie zalicza.
   W każdym razie zgromadzeni wyglądali na krewnych i ludzi z branży. Nikt nie pasował do 
fotografii, nikt też nie wydał mi się elfem w kiepskim ludzkim przebraniu i albo mój instynkt 
wziął sobie wolne na ten wieczór, albo rzeczywiście nikt nie zastosował żadnej zasłony czy 
czaru. Punkt dla drużyny przeciwnej, Harry zero.
   Wymknąłem się z sali w samą porę, aby uchwycić szept dobiegający z głębi korytarza. 
Starając się poruszać bezszelestnie, podkradłem się bliżej, nasłuchując.
   – Nie wiem – syczał męski głos. – Szukałem jej cały dzień. Nigdy nie znikała na tak długo.
   – O to mi chodzi – mruknął głos kobiecy. – Wiesz, jak sobie radzi sama.
   – Boże – odezwał się trzeci głos, słaby tenor młodego mężczyzny. – On to zrobił. Naprawdę 
tym razem to zrobił.
   – Tego nie wiemy – powiedział pierwszy mężczyzna. – Może w końcu ruszyła głową 
i wyjechała z miasta.
   W głosie kobiety brzmiało zmęczenie.
   – Nie, As. Nie wyjechałaby tak po prostu. Nie sama. Coś musimy zrobić.
   – Co możemy zrobić? – spytał drugi mężczyzna.
   – Coś – odparła kobieta. – Cokolwiek.
   – No, no! Co za precyzja – powiedział pierwszy, najwyraźniej As, suchym, nerwowym 
głosem. – Cokolwiek masz zamiar zrobić, lepiej się pospiesz. Mag jest tutaj.
   Poczułem, jak tężeją mi mięśnie karku. W pokoju na końcu korytarza zapadła krótka, pełna 
zaskoczenia cisza.
   – Tutaj? – powtórzył drugi mężczyzna z paniką w głosie. – Teraz? Czemu nam nie 
powiedziałeś?
   – Właśnie mówię, ciemniaku – odparował As.
   – Co robić? – pytał drugi. – Co robić? Co robić?
   – Zamknij się – uciął kobiecy glos. – Zamknij się, Fix.
   – Siedzi w kieszeni u Mab – mówił As. – Wiecie o tym. Ona przeszła stamtąd dziś rano.
   – Niemożliwe – rzekł drugi głos, jak rozumiem, Fix. – On miał być przyzwoity, prawda?
   – Zależy, od kogo to słyszałeś – stwierdził As. – Ludzie, którzy weszli mu w drogę, 
zazwyczaj musieli się żegnać z życiem.
   – O Boże – wymamrotał Fix. – O Boże. O Boże.
   – Słuchajcie – odezwała się kobieta. – Jeśli on tu jest, nas powinno tu nie być. Dopóki nie 
dowiemy się, co to znaczy. – Zaskrzypiał jakiś mebel, może drewniane krzesło. – Chodźcie.
   Słysząc kroki opuszczające mały pokój, przekradłem się za załom korytarza, do holu. Nie 
poszli w moim kierunku. Oddalili się korytarzem w przeciwną stronę, tam gdzie musiało się 
znajdować tylne wyjście. Przygryzłem wargę, rozważając możliwości. Trzy bardzo 
zaniepokojone osoby, może ludzie, a może nie, zmierzające ciemnym korytarzem w kierunku 
tylnego wyjścia prowadzącego na bez wątpienia równie ciemną alejkę. To brzmiało jak recepta 
na nowe kłopoty.
   Jednak nie wydawało mi się, abym miał wybór. Policzyłem do pięciu i ruszyłem w ślad za 
oddalającymi się krokami.
   Dostrzegłem tylko niknące cienie na końcu korytarza. Przechodząc obok pomieszczenia, 
z którego wyszło tych troje, zajrzałem do środka i przekonałem się, że jest to mała poczekalnia 
z kilkunastoma wyściełanymi krzesłami. Odczekałem chwilę, aż usłyszałem ciche, metaliczne 
szczęknięcie otwieranych metalowych drzwi, które zaraz zamknęły się znowu. Za rogiem 
dojrzałem majaczący w mroku napis Wyjście.
   Podszedłem do drzwi i uchyliłem je najciszej jak się dało, po czym wytknąłem głowę 
i rozejrzałem się po ciasnej uliczce.
   Stali jakieś półtora metra ode mnie – troje młodych ludzi z fotografii Reuela. Mały, chudy 
chłopak o prawie białych włosach i ciemnej opaleniźnie zwrócony był twarzą do mnie. Miał na 
sobie coś, co wyglądało na brązowy garnitur ze sklepu z używaną odzieżą, i żółty, poliestrowy 
krawat na gumce. Komicznie wytrzeszczył oczy, a szczęka opadła mu w szoku. Pisnął i to 
wystarczyło, żebym zidentyfikował go jako Fiksa..
   Obok niego stał drugi młodzieniec, As, o ciemnych, kręconych włosach, z kozią bródką, 
ubrany w szarą sportową marynarkę, białą koszulę i ciemne spodnie. Kiedy się odwrócił, żeby na 
mnie spojrzeć, wciąż miał na nosie okulary przeciwsłoneczne, a kiedy mnie zobaczył, sięgnął do 
kieszeni marynarki.
   Trzecią osobą była postawna, hoża dziewoja o błotniście zielonych włosach i grubych 
brwiach. Miała na sobie obcisłe dżinsy uwydatniające mięśnie ud i bluzkę w kolorze khaki. Ta 
się nie wahała. Nawet nie spojrzała. Po prostu odwróciła się, biorąc zamach ramieniem, 
i wymierzyła mi cios w szczękę wierzchem dłoni wielkiej jak łopata. Udało mi się nieco uchylić 
w ostatnim momencie, ale i tak siła uderzenia wyrzuciła mnie z drzwi na alejkę. Gwiazdy 
i ptaszki z kreskówki wirowały mi przed oczami, kiedy toczyłem się po ziemi, byle dalej od niej, 
zanim znów mnie walnie.
   As wyciągnął z kieszeni marynarki półautomat małego kalibru, ale dziewczyna warknęła:
   – Nie bądź głupi! Zabiją nas wszystkich!
   – Tszesz chopaki – powiedziałem tonem sugerującym powitanie. Usta miałem zdrętwiałe, 
a język jak ołowiany odważnik. – Chaem sze rosę szcz.
   Fix podskakiwał w miejscu, wskazując na mnie, i wydarł się przeraźliwie:
   – On nas zaklina!
   Dziewczyna kopnęła mnie w żebra tak mocno, że zaparło mi dech. Potem złapała mnie z tyłu 
za pasek od spodni, podniosła, stękając z wysiłku, i rzuciła w powietrze. Spadłem o trzy metry 
dalej, do otwartego kontenera na śmiecie, i przykucnąłem pomiędzy kartonowymi pudłami 
i cuchnącymi odpadkami.
   – Jazda – warknęła dziewczyna. – W nogi! Już!
   Tkwiłem wśród śmieci, starając się złapać oddech. Słyszałem niknący w oddali tupot trzech 
par nóg.
   Właśnie usiadłem, kiedy czyjaś głowa wychynęła znad krawędzi kontenera, w ciemności 
widziałem tylko jej zarys. Szarpnąłem się i wyciągnąłem przed siebie lewą rękę, pchając moc 
w bransoletę z tarcz. Przypadkowo tarcza ochronna, którą wytworzyłem, okazała się za duża, 
i kiedy zetknęła się z metalowym kontenerem, posypały się iskry, ale w ich świetle zobaczyłem, 
czyja to głowa.
   – Harry? – odezwał się wilkołak Billy. – Co ty tu robisz?
   Pozwoliłem tarczy opaść i wyciągnąłem do niego rękę.
   – Szukam podejrzanych.
   Zmarszczył brwi i pomógł mi wygrzebać się ze śmietnika. Chwiałem się na nogach, dopóki 
nie ustał zawrót głowy, co nastąpiło dość szybko. Billy podpierał mnie jedną ręką.
   – I znalazłeś?
   – No. Można tak powiedzieć.
   Billy pokiwał głową, wpatrując się we mnie.
   – Ustaliłeś to wcześniej czy dopiero po tym, jak dali ci w gębę i wrzucili do śmietnika?
   Otrzepałem dżinsy z fusów kawy.
   – Czy ja ci mówię, jak się wykonuje twoją robotę?
   – W gruncie rzeczy tak. Cały czas.
   – No już dobra, dobra – mruknąłem. – Masz pizzę?
   – Tak – powiedział Billy. – Zostawiłem w samochodzie. Na co ci ta pizza?
   Rozgarnąłem zmierzwione włosy z nadzieją, że wytrzepię z nich kawę. Poszedłem 
w kierunku frontonu budynku.
   – Muszę wręczyć parę łapówek – odpowiedziałem Billy’emu przez ramię. – Wierzysz 
w elfy?
   

Rozdział 13
   
   Billy trzymał pizzę, podczas gdy ja rysowałem kredą krąg na ziemi w alejce.
   – Harry – zagadnął – jak to właściwie ma działać?
   – Chwileczkę – powiedziałem. Nie zamknąłem jeszcze całkiem kręgu, ale wziąłem od niego 
pudełko z pizzą. Otworzyłem je, wyjąłem kawałek i położyłem pośrodku kręgu, na serwetce. 
Potem na spodzie kawałka pizzy rozsmarowałem odrobinę krwi z kącika ust rozwalonego ciosem 
dziewczyny. Wycofałem się z kręgu i dorysowałem brakujący fragment, ale jeszcze nie 
nasyciłem go wolą.
   – To całkiem proste – wyjaśniłem. – Przywołam elfa w pobliże pizzy. Poczuje ją, rzuci się na 
nią, zje. Razem z pizzą spożyje odrobinę mojej krwi, a tyle energii wystarczy, żeby zamknąć 
wokół niego krąg.
   – Ho, ho – mruknął Billy ze sceptycznym wyrazem twarzy. Wyjął drugi kawałek pizzy 
i zamierzał go ugryźć. – A wtedy wydusisz z niego informacje?
   Wyjąłem mu pizzę z ręki i włożyłem z powrotem do pudełka, które zamknąłem.
   – Wtedy kupię od niego informacje. Oszczędzaj pizzę. Billy naburmuszył się, ale zostawił 
pizzę w spokoju.
   – A co ja mam robić?
   – Siedź grzecznie i uważaj, żeby nikt na mnie nie wyskoczył, kiedy będę rozmawiał z Tut-
Tutem.
   – Z Tut-Tutem? – spytał Billy, unosząc brwi.
   – Niech cię, Billy. Nie ja mu wybierałem imię. Po prostu bądź cicho. Jeśli zorientuje się, że 
obok są śmiertelnicy, zdenerwuje się i ucieknie, zanim zdążę go zwabić.
   – Skoro tak mówisz... – przystał Billy. – Miałem tylko nadzieję, że będę mógł zrobić coś 
więcej niż tylko dostarczyć pizzę.
   Przejechałem palcami po włosach.
   – Nie wiem, co jeszcze możesz zrobić w tej chwili.
   – Mógłbym wytropić tych troje ze zdjęcia, które mi pokazałeś. Pokręciłem głową.
   – Wszystko wskazuje na to, że wsiedli do samochodu i odjechali.
   – No tak – powiedział Billy cierpliwie, co jednak przychodziło mu z wyraźnym trudem. – 
Ale jeśli zwęszę ich trop teraz, może mi to pomóc odnaleźć ich w przyszłości.
   – Och! – Poczułem, że trochę wyszedłem na głupka. No dobra, nie wziąłem pod uwagę tego 
całego interesu ze zmianą postaci. – Dobrze, jeśli chcesz. Tylko uważaj na siebie, co? Nie mam 
pojęcia, co się może czaić w pobliżu.
   – Dobrze, mamusiu. – Billy odłożył pudełko z pizzą na pokrywę kubła na śmieci, oddalił się 
alejką i znikł.
   Poczekałem, aż Billy odejdzie, wypatrzyłem odpowiednią plamę cienia i wszedłem w nią. 
Potem zamknąłem oczy, skoncentrowałem się i zacząłem szeptać imię elfa.
   Każda rozumna istota ma imię, szczególną sekwencję dźwięków związanych z jej 
prawdziwym bytem. Gdy praktykujący magię zna imię danej istoty, ze wszelkimi niuansami 
wymowy, może stworzyć magiczną więź z tą istotą. W ten sposób demony przywoływane są do 
świata śmiertelnych. Wymawiając imię, nawiązuje się kontakt, a jeśli jest się magiem, to bez 
względu na to, gdzie ta istota się znajduje, oddziałuje się na nią swoją mocą.
   Kierowanie istotą niebędącą człowiekiem za pośrednictwem jej imienia jest mroczną 
dziedziną magii, o krok tylko od pozbawiania woli drugiego człowieka. Według Siedmiu Praw 
Magii ustanowionych przez Białą Radę jest to zbrodnia główna i panuje polityka przyzwolenia na 
karanie jej z najwyższą surowością.
   Biorąc pod uwagę, że Rada nie bardzo mnie lubi, jestem paranoicznie wręcz ostrożny, żeby 
nie złamać żadnego z Praw Magii, więc przywołując elfa po imieniu, starałem się, aby przymus 
był jak najmniejszy. Próbowałem tylko zwrócić jego podświadomą uwagę na tę uliczkę, 
pobudzić ciekawość. Szeptałem imię elfa i czekałem, pozostając w cieniu.
   Jakieś dziesięć minut później coś pomiędzy trzmielem a spadającą gwiazdą spłynęło z góry, 
kreśląc w powietrzu spirale; połyskująca kulka błękitno-białego światła. Opadła na ziemię, 
a światło przygasło, pozostawiając srebrzystą poświatę wokół drobnej postaci elfa, Tut-Tuta.
   Tut miał około piętnastu centymetrów wzrostu, włoski jak dmuchawce w kolorze lila 
i przezroczyste skrzydła ważki u ramion. Poza tym wyglądał całkiem jak człowiek, a jego uroda 
była odległym odbiciem piękna władców Krainy Elfów, rodu Sidhe. Na głowie miał coś, co 
przypominało plastikową nakrętkę od butelki coli, przytrzymywaną pod brodą kawałkiem żyłki. 
Spod nakrętki wymykały się włosy okalające twarz i opadające na oczy. W jednej ręce trzymał 
pikę sporządzoną ze starego, odrapanego, żółtego ołówka numer dwa, odrobiny szpagatu 
i szpilki. U pasa miał przytroczoną, również kawałkiem szpagatu, niebieską, plastikową szpadkę 
koktajlową.
   Tut wylądował i czujnie przykucnął w pobliżu pizzy, jakby sądził, że jego efektowne 
pojawienie się w formie żywej pochodni niekoniecznie musiało zostać zauważone. Okrążył pizzę 
szerokim łukiem, stąpając na paluszkach, po czym odegrał scenę rozglądania się wokół, unosząc 
dłoń i przesłaniając oczy. W końcu wyciągnął w górę ramię, zacisnął piąstkę i wykonał 
kilkakrotnie gest pompowania.
   Natychmiast z pół tuzina podobnych połyskliwych, barwnych smug śmignęło w dół. Każda 
była w innym kolorze i każda niosła w sobie drobną postać elfa. Wszystkie wylądowały mniej 
więcej równocześnie i wszystkie uzbrojone były w oręż mogący pochodzić z uczniowskiego 
piórnika.
   – Do szeregu! – pisnął Tut przeraźliwie. – Meldować się!
   Świecący na zielono elf najbliżej Tuta wyprężył się na baczność, pacnął dłonią w czoło 
i zwracając się gwałtownie w lewo, wrzasnął:
   – Mała Lu melduje się!
   Elf w odcieniach fioletu również stanął w postawie zasadniczej, tak samo walnął się w czoło 
i odwracając twarz w kierunku następnego elfa, wydarł się:
   – Gwiezdny Skok melduje się!
   I tak to szło wzdłuż szeregu, poprzez Zgryzka Ogryzka, Wtajemniczonego Pierwszego 
Stopnia, po Wtajemniczonego Drugiego Stopnia, który podszedł krokiem defiladowym do Tuta 
i zameldował:
   – Wszyscy obecni, Wspaniałomyślny. I wszyscy głodni.
   – Świetnie – odkrzyknął Tut. – Rozejść się w nieporządku! Ze świdrującym w uszach, 
radosnym okrzykiem elfy cisnęły na bok broń i zbroje i rzuciły się na kawałek pizzy. Kiedy tylko 
zaczęły jeść, magiczny krąg zamknął się wokół nich z ledwo dosłyszalnym trzaskiem. Reakcja 
była natychmiastowa. Elfy z przeszywającym, alarmującym wrzaskiem wzbiły się w powietrze 
i zaczęły tłuc o niewidzialną ścianę kręgu, wzniecając przy tym kłęby połyskliwego pyłu. 
Krążyły w panice wewnątrz kręgu, dopóki Tut nie wylądował na ziemi i rozglądając się, nie 
krzyknął:
   – Oddział stój!
   „Elfy nagle stanęły w miejscu w powietrzu, prostując się sztywno. Najwyraźniej nie dawało 
się to pogodzić z machaniem skrzydełkami, bo bardzo szybko zaczęły jeden po drugim opadać na 
ziemię, w jeszcze gęstszych kłębach świecącego pyłu i wśród okrzyków „Au!”
   Tut-Tut pochwycił z powrotem swoją ołówkową pikę, stanął na samej krawędzi kręgu 
i zaczął wpatrywać się w mrok alejki.
   – Harry Dresden? To ty?
   Wyszedłem z cienia.
   – To ja – potwierdziłem. – Jak leci, Tut?
   Spodziewałem się wezbranego potoku strasznych, choć próżnych gróźb. Taki już był obyczaj 
Tuta. Zamiast tego jednak syknął i przykucnął w kręgu, z piką w pogotowiu. Pozostałe elfy 
złapały swoją broń i stanęły u jego boku.
   – Nie możesz nas zmusić – oznajmił Tut. – Nie zostaliśmy powołani, a dopóki nie będziemy, 
jesteśmy panami siebie.
   Zamrugałem ze zdziwienia.
   – Powołani? O czym ty mówisz, Tut?
   – Nie jesteśmy głupi, emisariuszu – powiedział Tut. – Wiem, kim jesteś. Cały cuchniesz 
królową Zimy.
   Ciekawe, czy jest na to jakiś dezodorant. Uniosłem dłoń w pojednawczym geście.
   – Tut, faktycznie teraz pracuję dla Mab, ale to tylko jeszcze jedna klientka, rozumiesz? Nie 
chcę cię nigdzie zabierać ani do niczego zmuszać.
   Tut wparł w ziemię koniec piki zaopatrzony w gumkę do ścierania i podejrzliwie spojrzał na 
mnie spode łba.
   – Naprawdę? – upewnił się.
   – Naprawdę – odparłem.
   – Obiecujesz?
   – Obiecuję.
   – Super duper, tfu, tfu, na psa urok? Skinąłem głową.
   – Super duper, tfu, tfu, na psa urok – powtórzyłem poważnie.
   – Spluń! – zażądał Tut. Splunąłem na ziemię.
   – Och, zatem dobrze – odetchnął Tut. Porzucił znów pikę i śmignął w kierunku pizzy, co 
wywołało konsternację pozostałych elfów, które z piskiem protestu pomknęły za nim. Kawałek 
pizzy nie ostał się długo. Przypominało to spektakl przyrody, w którym piranie pożerają 
nieszczęsne stworzenie, które wpadło do wody, z tą różnicą, że tu uczta odbyła się wśród 
trzepotu skrzydeł i w kłębach połyskliwego, barwnego pyłu.
   Przyglądałem się spod zmarszczonych brwi, dopóki Tut-Tut nie przewrócił się na plecy, 
wypinając lekko napęczniały brzuszek. Wydał pełne zadowolenia westchnienie, a inne elfy 
poszły w jego ślady.
   – No więc, Harry – odezwał się Tut – jak myślisz, kto wygra wojnę?
   – Biała Rada – stwierdziłem. – Czerwony Dwór nie ma nikogo na ławce rezerwowych.
   Tut prychnął i zsunął z głowy plastikowy hełm z zakrętki. Wiaterek zwichrzył mu włoski.
   – Samo to, że nie mają rezerw, nie znaczy, że nie zwyciężą. Ale nie chodzi mi o tę wojnę.
   Zmarszczyłem brwi.
   – Masz na myśli wojnę między dworami.
   – Aha. – Tut pokiwał głową.
   – Dobra, o co chodzi z tym uzbrojeniem, Tut? Elf rozpromienił się.
   – Niezłe, co?
   – Przerażające – powiedziałem z powagą. – Ale po co wam to?
   Tut skrzyżował ramiona i odparł tak poważnie, jak tylko to możliwe, kiedy jest się 
piętnastoma centymetrami puchu i elfiego pyłu:
   – Będą kłopoty.
   – No, no. Słyszałem, że dwory są zaniepokojone.
   – Bardziej niż zaniepokojone, Harry Dresdenie. Zaczyna się mobilizacja elfów służebnych. 
Widziałem parę leśnych driad z rycerzem Sidhe z dworu Lata i wodne nereidy, które wylazły 
z kanału o parę ulic stąd i poszły do budynku Zimy.
   – Mobilizacja elfów służebnych. Takich jak wy?
   Tut skinął głową i oparł stopę na nogach Gwiezdnego Skoku, który wydał z siebie 
zdumiewająco basowe beknięcie.
   – Nie wszyscy są u dworu. My na ogół robimy swoje i nie zwracamy uwagi. Ale kiedy toczy 
się wojna, elfy służebne zostają powołane przez jedną lub drugą stronę.
   – Kto wam wskazuje, po której macie być stronie? Tut wzruszył ramionami.
   – Zazwyczaj miłe elfy służebne idą do Ciepłej królowej, a podłe do Zimnej. Wydaje mi się, 
że ma to związek z tym, co ty zrobiłeś.
   – No, no. Więc wy robicie rzeczy ciepłe czy zimne?
   Tut roześmiał się perliście.
   – Kto by to spamiętał? – Poklepał się po brzuszku, a potem wstał, zerkając chytrze. – Czy to, 
co tam masz, to pudełko od pizzy, Harry?
   Wyciągnąłem przed siebie otwarte pudełko, pokazując mu resztki pizzy. Elfy jednogłośnie 
zawołały „Ooo!” i przywarły do krawędzi kręgu, rozpłaszczając nosy i gapiąc się na pizzę 
z pożądliwą fascynacją.
   – Ty oczywiście dałeś nam dużo pizzy ostatnimi laty, Harry – powiedział Tut, przełykając 
ślinę. Nie spuszczał z oka pudełka, które trzymałem w dłoniach.
   – Cóż, wy przyszliście mi z pomocą, kiedy tego potrzebowałem – odparłem. – Należało się 
wam, prawda?
   – Należało się? – Tut aż się zapluł. – To... to... to przecież pizza, Harry!
   – Chcę, żebyście coś jeszcze dla mnie zrobili. Potrzebuję informacji.
   – I płacisz pizzą? – spytał Tut z nadzieją w głosie.
   – Tak.
   – Hurra! – krzyknął Tut i wzbił się w powietrze, z podniecenia kreśląc spirale. Pozostałe elfy 
zrobiły to samo, drąc się uszczęśliwione, a zamęt kolorów był oszałamiający.
   – Da nam pizzę! – wrzeszczał Tut.
   – Pizzę, pizzę, pizzę! – piszczały inne elfy.
   – Najpierw – przerwałem – chcę odpowiedzi na parę pytań.
   – Dobrze! Dobrze! Dobrze! – wykrzykiwał Tut. – No już, pytaj!
   – Muszę porozmawiać z damą Zimy – oznajmiłem. – Gdzie mogę ją znaleźć, Tut?
   Tut szarpnął się za lawendowe włoski.
   – To wszystko, co chcesz wiedzieć? W mieście! Na dole, tam gdzie sklepy są pod ziemią 
i chodniki.
   Zmarszczyłem brwi.
   – W przejściu podziemnym?
   – Tak, tak, tak. Z tyłu, w tej części, której śmiertelnicy nie mogą zobaczyć, znajdziesz drogę 
do Podmiasta. Zimna Dama zeszła do Podmiasta. Jej dwór jest w Podmieście.
   – Co? – wyjąkałem. – Od kiedy?
   Tut niecierpliwie krążył w powietrzu.
   – Od zeszłej jesieni!
   Poskrobałem się po głowie. To miało sens, jak mi się zdawało. Zeszłej jesieni żądna zemsty 
wampirzyca wraz ze swoimi sprzymierzeńcami pobudziła wszelkiego rodzaju złośliwe istoty 
nadnaturalne, zaburzając granicę pomiędzy światem rzeczywistym a Nigdynigdy, światem 
duchów. Wkrótce potem wybuchła wojna między magami i wampirami. Te wydarzenia 
prawdopodobnie zwróciły uwagę rozmaitych bytów. Pokręciłem głową.
   – A co z damą Lata? Jest w mieście?
   Tut wsparł piąstki na biodrach.
   – Ależ oczywiście, Harry. Jeśli jest Zima, to musi być i Lato, prawda?
   – Oczywiście – powiedziałem, czując, że przyswajam z niejakim trudem. Czyżbym tracił 
bystrość? – Gdzie ją znajdę?
   – Na dachu jednego z tych wysokich budynków.
   Westchnąłem.
   – Tut, to jest Chicago. Tu jest mnóstwo wysokich budynków.
   Tut mrugał przez chwilę zbity z tropu, po czym rozjaśnił się.
   – To ten, obok którego jest pizzeria.
   Głowa bolała mnie coraz bardziej.
   – Coś ci powiem. Może byś mnie tam zaprowadził?
   Tut wysunął mały podbródek i naburmuszył się.
   – I stracił pizzę? Nie ma mowy. Zazgrzytałem zębami.
   – To każ komuś innemu mnie zaprowadzić. Musisz znać kogoś takiego.
   Twarzyczka Tuta się skurczyła. Pociągnął się za ucho, ale to najwyraźniej mu nie pomogło, 
ponieważ musiał jeszcze potrzeć stopą o łydkę i pokręcić się w kółko przez całe dziesięć sekund, 
zanim odwrócił się z powrotem twarzą do mnie, a poświata wokół niego rozbłysła.
   – Aha! – zawołał śpiewnie. – Tak! Mogę ci dać przewodnika! – Wymierzył we mnie palec. – 
Ale tylko wtedy, jeśli to już wszystkie pytania, Harry. Pizza, pizza, pizza!
   – Najpierw przewodnik – zażądałem. – Pizza potem.
   Tut machał rękami i nogami, jakby miał się rozlecieć na kawałki.
   – Tak, tak, tak!
   – Zgoda – powiedziałem. Otworzyłem pudełko z pizzą i postawiłem je na odwróconej 
skrzynce leżącej obok. Potem podszedłem do kręgu, schyliłem się i przerwałem go ruchem dłoni 
i wysiłkiem woli, uwalniając znajdującą się wewnątrz energię.
   Elfy z gromkim „hurra” w różnych tonacjach przemknęły koło mnie tak szybko, że pęd 
powietrza poruszył moje i tak niesforne włosy i rozwiał po alejce lżejsze śmiecie. Rzuciły się na 
pizzę z taką samą łapczywością, z jaką potraktowały pierwszy kawałek, ale teraz pizzy było tyle, 
że nie udało im się rozszarpać jej w sekundę.
   Tut wzniósł się na wysokość mojej twarzy i zawisł w powietrzu, wyciągając przed siebie 
otwartą dłoń. Po chwili coś, co przypominało zbłąkaną iskrę z obozowego ogniska spłynęło 
w dół i zaświeciło na jego dłoni. Tut powiedział coś w nieznanym mi języku, a małe światełko 
zamigotało, jakby w odpowiedzi.
   – W porządku – powiedział Tut, wskazując głową na światełko. Przyjrzałem się bliżej 
i ledwo udało mi się dostrzec w środku drobniutką postać, nie większą od mrówki. Kolejny elf. 
Światełko pulsowało i migotało, a Tut skinął mu głową, po czym zwrócił się do mnie.
   – Harry Dresdenie – powiedział, wciąż z wyciągniętą dłonią. – To jest Elidee. Jest mi winna 
przysługę, więc zaprowadzi cię do Zimowej Damy, a następnie do Letniej Damy. Może być?
   Zmarszczyłem brwi, patrząc na drobnego elfa.
   – Czy ona mnie rozumie?
   Ledwo dostrzegłem, że Elidee tupnęła drobną stopką. Otaczające ją purpurowe światło 
zamigotało dwukrotnie.
   – Tak – przetłumaczył Tut. – Dwa mrugnięcia na tak, jedno mrugnięcie na nie.
   – Dwa na tak, jedno na nie – powtórzyłem. Tut zmarszczył czółko.
   – Albo może jedno na tak, a dwa na nie? Nigdy nie mogę się w tym połapać.
   Z tymi słowami mały elf zamigotał i śmignął koło mnie, aby dołączyć do chmary 
połyskujących światełek siejących spustoszenie w pudełku z pizzą.
   Z kolei Elidee, kiedy już doszła do siebie po miniaturowym cyklonie, jaki wzniecił Tut 
swoim gwałtownym odlotem, zawirowała oszałamiająco, po czym poszybowała ku mnie i osiadła 
mi na grzbiecie nosa. Żeby na nią spojrzeć, musiałem zrobić zeza.
   – Cześć – powiedziałem do niej. – Czyżbym przypominał ci kanapę?
   Dwa błyski. Westchnąłem.
   – No dobra, Elidee. Chcesz trochę pizzy, zanim pójdziemy? Znów dwa błyski, tym razem 
jaśniejsze. Maleńki elf wyskoczył w powietrze i wmieszał się w obłok wokół pizzy.
   W alejce rozległy się kroki i z cienia wyłonił się Billy. Właśnie naciągał sobie bluzę na 
muskularny brzuch. Poczułem chwilowy, irracjonalny przypływ zazdrości. Ja nie mam 
umięśnionego brzucha. Nie zwisa wprawdzie znad paska ani nic takiego, ale nie mam mięśni ze 
stali. Nie mam nawet mięśni z brązu. Co najwyżej z plastiku.
   Billy zerknął na pizzę i powiedział:
   – Ho, ho! To prawie piękne. Coś jak Szczęki.
   – Owszem – przyznałem. – Nie patrz zbyt długo. Światło elfów może śmiertelnikowi 
pomieszać w głowie.
   – Rozumiem. – Billy przeniósł wzrok na mnie. – Jak ci poszło? Masz co trzeba?
   – Tak. A ty? Wzruszył ramionami.
   – Ta alejka nie jest najlepszym miejscem do podjęcia śladu, ale powinienem móc ich 
rozpoznać, kiedy będę w swoim innym stroju. Nie pachną całkiem normalnie.
   – O, to bardzo możliwe.
   Zęby Billy’ego błysnęły w mroku.
   – Ej, więc na co właściwie czekamy?
   Akurat w tym momencie Elidee podfrunęła z powrotem do mnie i znów przysiadła mi na 
nosie. Billy zamrugał, zdziwiony jej widokiem.
   – Co to jest, u diabła?
   – To nasz przewodnik – objaśniłem. – Elidee, to jest Billy. Elidee błysnęła dwa razy. Billy 
znów zamrugał.
   – Hm... Miło mi. – Pokręcił głową. – Więc? Jaki jest plan?
   – Idziemy stawić czoło damie Zimy w jej podziemnej melinie. Ja rozmawiam, ty uważasz 
i pilnujesz tyłów.
   – Dobra. Załatwione – zgodził się Billy.
   Obejrzałem się i zobaczyłem, jak ostatni kawałek pizzy ulatuje w górę, unoszony chciwymi 
dłońmi elfów. Zwieszały się z niego, szarpiąc i rwąc. Po chwili już go nie było. Chmara elfów 
uformowała klucz pękatych komet i tyle je widzieliśmy.
   Elidee sfrunęła mi z nosa i ruszyła alejką w przeciwnym kierunku. Podążyłem za nią.
   – Harry? – zagadnął Billy, a w jego głosie pobrzmiewała nadzieja. – Spodziewasz się 
kłopotów?
   Z westchnieniem pomasowałem miejsce pomiędzy brwiami. Zdecydowanie bolała mnie 
głowa. Zapowiadała się długa noc.
   

Rozdział 14
   
   Elidee poprowadziła mnie i Billy’ego ulicami, po schodach pożarowych na dach budynku, 
potem w dół, z drugiej strony i przez zawalone złomem, opuszczone podwórze w pobliżu 
Pedway. Przez ponad pół godziny, w mglistym upale, błąkaliśmy się w ślad za maleńkim elfem 
i pod koniec żałowałem, że nie poprosiłem Tut-Tuta o kogoś, kto potrafiłby czytać plan miasta, 
żebyśmy mogli pojechać samochodem.
   Tunele komunikacyjne Chicago wybudowano stosunkowo niedawno. Dla kogoś, kto ich nie 
zna, stanowią istny labirynt – długie ciągi identycznych świetlówek nad głową, nuda, czyste 
ściany upstrzone plakatami reklamowymi, plany i znaki informacyjne na przecięciach korytarzy, 
nie zawsze pomagające w orientacji. Tunele zamykane są po zakończeniu dnia pracy i pozostają 
zamknięte do szóstej rano następnego dnia, ale Elidee poprowadziła nas do niewykończonego 
budynku na rogu Randolph i Wabash. Zawisła w powietrzu przed wejściem służbowym, które 
okazało się otwarte. Dalej znajdowały się podobne drzwi, prowadzące do nieoświetlonego 
odcinka Pedway, który wyglądał, jakby porzucono go w trakcie budowy.
   Było kompletnie ciemno, więc zdjąłem z szyi srebrny pentagram i uniosłem go w dłoni, 
koncentrując na nim wolę. Pięcioramienna gwiazda to od stuleci symbol magii. Uosabia cztery 
żywioły i moc ducha, zamknięte w kręgu woli – pierwotne moce pod kontrolą ludzkiego umysłu. 
Trzymałem pentagram przed sobą, a w miarę jak się koncentrowałem, zaczął płonąć łagodnym, 
błękitnym światłem, wystarczającym, abyśmy mogli posuwać się do przodu przez ciemne, ciche 
tunele. Mała Elidee pomykała przed nami, a my szliśmy za nią bez słowa. Doprowadziła nas do 
skrzyżowania z głównym tunelem Pedway, a następnie przeszliśmy się innym tunelem, aż do 
części odgrodzonej zardzewiałą metalową kratą, na której widniał napis: Niebezpieczeństwo. Nie 
wchodzić. Krata również okazała się otwarta i znaleźliśmy się w wilgotnym tunelu, w którym 
unosił się zapach pleśni i który najwyraźniej nie należał już do Pedway.
   Po kolejnych piętnastu metrach doszliśmy do miejsca, w którym ściany stały się szorstkie 
i nierówne, a cienie zalegały głębsze, pomimo blasku mojego magicznego światła.
   Elidee podfrunęła do szczególnie ciemnego miejsca i zatoczyła kilka kręgów przed ścianą.
   – Dobra – powiedziałem. – Chyba to jest to, gdzie wejdziemy.
   – Co jest to, gdzie wejdziemy? – spytał Billy, a jego głos brzmiał sceptycznie. – Dokąd 
wejdziemy?
   – Do Podmiasta – odparłem, wodząc dłońmi po ścianie. Przy zwykłym dotknięciu była jak 
goły, nieotynkowany beton, ale pod naciskiem wyczułem pewną niestabilność.
   – Tu gdzieś musi być jakaś płyta. Wejście.
   – Co to znaczy Podmiasto? Nigdy o czymś takim nie słyszałem.
   – Ja pracowałem tu już jakieś pięć, sześć lat, zanim o nim usłyszałem – powiedziałem. – 
Musisz znać historię Chicago, żeby zrozumieć, jak to wszystko zostało zrobione.
   Billy stanął z założonymi rękami.
   – Zamieniam się w słuch.
   – Miasto stoi na bagnie – powiedziałem, nadal poszukując czubkami palców sposobu na 
otwarcie drzwi. – Jesteśmy mniej więcej na poziomie jeziora Michigan. Pierwsza zabudowa 
miasta pogrążała się w błocie. To znaczy z każdym rokiem zagłębiała się coraz bardziej. 
Kładziono ulicę, potem stawiano nad nią drewniane rusztowanie, na którym układano następną 
ulicę, wiedząc, że ta pierwsza zatonie. Domy budowane były w ten sam sposób. Drzwi 
wejściowe umieszczano na drugiej kondygnacji. Nosiło to nazwę „chicagowskie wejście”. 
Budynek tonął i wejście znajdowało się na poziomie ziemi.
   – A jak już zatonęła cała ulica?
   – Na wierzchu budowano następną. W ten sposób pod poziomem ulicy znalazło się całe 
miasto. Powstał problem, bo gnieździły się tam szczury i przestępcy.
   – Już tak nie jest? – spytał Billy.
   – Szczury i złoczyńców wyparły inne rzeczy. Utworzyła się tu na dole cała miniaturowa 
cywilizacja. To dogodne miejsce dla wszelkich istot żyjących w mroku.
   – Dlatego Podmiasto – pojął Billy, a ja skinąłem głową.
   – Podmiasto. W całym Chicago jest mnóstwo tuneli. Przez jakiś czas, w trakcie II wojny 
światowej, tu prowadzono „Projekt Manhattan”, te badania nad bombą atomową.
   – To pocieszające. Często tu przychodzisz?
   Pokręciłem głową.
   – Nie, do cholery. Tu żyją wszelkiego rodzaju paskudztwa.
   Billy zmarszczył brwi.
   – Na przykład jakie?
   – Różne. Sprawy, które nieczęsto widuje się na powierzchni. Takie, o których nawet 
magowie prawie nic nie wiedzą. Gobliny, duchy ziemne, strzygi, byty bez imienia. No i zwykły 
świat przestępczy. Czasem wampiry znajdują tu sobie leże w ciągu dnia. Trolle też mogą się tu 
kryć. Pleśń i grzyb, które nie występują na ogół w naturze. Co chcesz.
   Billy w zamyśleniu wydął wargi.
   – Więc prowadzisz nas w labirynt ciemnych, gnijących, niebezpiecznych tuneli pełnych 
złych duchów i potworów.
   Przytaknąłem.
   – Niewykluczone są też resztki promieniowania.
   – Zabawny z ciebie facet, Harry.
   – Sam chciałeś, żeby cię wziąć na akcję.
   Natrafiłem palcami na niewielki występ w murze i kiedy go nacisnąłem, płaski kamień 
przesunął się z trzaskiem. Musiałem zwolnić blokadę, bo fragment ściany obrócił się w miejscu, 
otwierając przejście prowadzące w jeszcze bardziej wilgotny mrok.
   – Ha! – wykrzyknąłem z satysfakcją. – I jest.
   Billy przecisnął się do przodu i chciał przejść, ale położyłem mu rękę na ramieniu, 
powstrzymując go.
   – Poczekaj. Są pewne rzeczy, z których powinieneś zdać sobie sprawę.
   Zmarszczył brwi, ale przystanął, żeby posłuchać.
   – To są elfy. Wejdziemy prawdopodobnie pomiędzy Sidhe, to ich arystokracja, którzy 
towarzyszą damie Zimy. Są niebezpieczni i prawdopodobnie będą próbowali cię usidlić.
   – Co to znaczy usidlić? – spytał Billy.
   – Umowy – powiedziałem. – Układy. Będą ci proponować różne rzeczy, żeby cię zmusić do 
niekończącej się wymiany towarów i usług.
   – Po co? Pokręciłem głową.
   – Nie wiem. Taka już ich natura. Pojęcie długu i zobowiązania jest ważnym czynnikiem 
w ich postępowaniu.
   Billy uniósł brwi.
   – To dlatego ten mały gość dla ciebie pracuje, prawda? Ponieważ zawdzięcza ci pizzę, ma 
wobec ciebie dług.
   – Słusznie – pochwaliłem go. – Ale to może działać w obie strony. Jeśli ty jesteś im coś 
winien, mają do ciebie dojście i mogą użyć magii przeciwko tobie. Podstawowa zasada to nie 
przyjmować od nich żadnych prezentów i, na litość boską, nie dawać im żadnych prezentów. To 
nigdy nie będzie sprawiedliwa wymiana. Zawsze znajdą sposób, żeby cię skusić lub obrazić. 
Łatwo sobie poradzić z kimś tak małym jak Tut, ale jeśli wdasz się w układy z panami Sidhe, 
możesz tego nie przeżyć.
   Billy wzruszył ramionami.
   – Dobra. Żadnych prezentów. To niebezpieczne elfy. Rozumiem.
   – Jeszcze nie skończyłem. Oni nie będą ci proponować normalnych prezentów, stary. To są 
Sidhe. Najpiękniejsze istoty, jakie istnieją. I będą próbować zbić cię z tropu i uwieść.
   – Uwieść mnie? Masz na myśli seks?
   – Każdy rodzaj zmysłowej przyjemności. Seks, przysmaki, piękno, muzyka, aromaty. Kiedy 
ci coś takiego zaproponują, nie przyjmuj, bo narazisz się na niebezpieczeństwo.
   Billy pokiwał głową.
   – Dobra, chwytam. Chodźmy już.
   Zmierzyłem wzrokiem młodego człowieka, a on odpowiedział mi zniecierpliwionym 
spojrzeniem. I tak nie byłbym w stanie lepiej przekazać mu samymi słowami, w jakiego rodzaju 
niebezpieczeństwo się pakujemy. Wziąłem głęboki wdech i skinąłem Elidee.
   – No dobra, dzwoneczku. Chodźmy.
   Maleńkie purpurowe światełko podskoczyło z irytacją, po czym śmignęło przez ukryte 
przejście w mrok. Billy zmrużył oczy i ruszył za nim, ja poszedłem ostatni. Znaleźliśmy się 
w tunelu, którego jedną ścianę tworzyły stare, pokryte pleśnią cegły, a drugą gnijące belki, 
ziemia i poskręcane korzenie. Ciągnął się poza krąg światła rzucanego przez mój amulet. Nasza 
przewodniczka leciała przodem, a my posuwaliśmy się za nią, trzymając się blisko siebie.
   Tunel przeszedł w nisko sklepioną pieczarę, podpartą gdzieniegdzie filarami, zwałami ziemi, 
która się osunęła, i belkami sprawiającymi wrażenie, jakby zostały dodane w późniejszym 
okresie przez mieszkańców Podmiasta. Elidee przez chwilę krążyła w miejscu, trochę niepewna, 
a następnie skręciła w prawo.
   Nie minęło pięć sekund, jak poczułem, że skóra na karku próbuje wpełznąć mi na głowę 
i ukryć się w ustach. Stanąłem jak wryty i pewno wydałem przy tym jakiś dźwięk, bo Billy 
obejrzał się na mnie pytająco.
   – Harry? Co jest?
   Uciszyłem go gestem i wpatrzyłem się w otaczającą nas ciemność.
   – Miej się na baczności – nakazałem. – Wydaje mi się, że nie jesteśmy sami.
   Z mroku poza kręgiem światła dobiegł cichy syczący dźwięk. Cały pokryłem się gęsią 
skórką. Potrząsnąłem bransoletą z tarcz, żeby wydobyć ją spod rękawa. Głośno i wyraźnie 
oznajmiłem:
   – Jestem mag Dresden, emisariusz królowej Zimy. Przybywam w celu złożenia wizyty damie 
Zimy. Nie mam czasu ani chęci na walkę. Odsuń się i pozwól mi przejść.
   W uszach zazgrzytał mi głos brzmiący tak, jak mógłby brzmieć głos torturowanego kota, 
gdyby ktoś szalony obdarzył go mową.
   – Wiemy, kim jesteś, magu – zamiauczał w mroku.
   Dziwnie modulowany dźwięk dobiegał gdzieś z dołu, znad ziemi, nieco w prawo ode mnie. 
Elidee pisnęła przeraźliwie ze strachu i zanurkowała w moje włosy. Poczułem ciepło światełka 
maleńkiego elfa jak słoneczną plamkę na głowie.
   Wymieniłem spojrzenia z Billym i zwróciłem się w kierunku, z którego dobiegał dźwięk.
   – Kim jesteś?
   – Sługą Zimowej Damy – odparł głos dokładnie zza moich pleców. – Przysłano mnie tu, bym 
cię bezpiecznie przeprowadził przez to królestwo na jej dwór.
   Odwróciłem się w drugą stronę, starając się wypatrzyć w mroku źródło dźwięku. W słabym 
świetle amuletu nagle zabłysła para zwierzęcych ślepi, sześć metrów ode mnie, kilkanaście 
centymetrów nad ziemią. Obejrzałem się na Billy’ego. On również zauważył te ślepia i odwrócił 
się, żeby spojrzeć na mnie. Wpatrywaliśmy się w ciemność. Znów zwróciłem się do tego, kto do 
nas przemówił.
   – Pytam po raz drugi. Kim jesteś?
   Ślepia mrugnęły, a głos zawarczał gniewnie:
   – Wieloma imionami mnie zwą i wiele przebyłem dróg. Myśliwym bywam i strażnikiem, 
i przewodnikiem. Moja pani przysłała mnie, bym przywiódł cię w owo miejsce bezpiecznie, cało 
i zdrowo.
   – Nie wściekaj się, Charlie – wypaliłem. – Znasz procedurę tak samo jak ja. Pytam po raz 
trzeci i gotowe. Kim jesteś?
   Głos zabrzmiał chrapliwie i niewyraźnie, trudno go było zrozumieć.
   – Zimna Dama zwie mnie Grimalkin. Zobowiązała mnie, bym doprowadził bezpiecznie 
emisariusza jej matki na dwór, do stóp tronu.
   Odetchnąłem.
   – W porządku – powiedziałem. – Prowadź więc.
   Ślepia obniżyły się, jakby w ukłonie, i Grimalkin znów zamiauczał. Coś poruszyło się 
w ciemności, z dala od mojego światła, a nad ziemią pojawił się słaby, zielonkawy blask. 
Zbliżyłem się i spostrzegłem na ziemi lekko fosforyzujący ślad łapy przypominającej kocią, ale 
zbyt rozczapierzonej i zbyt cienkiej, żeby mogła należeć do prawdziwego kota. Kiedy 
podszedłem do tego śladu, kilkadziesiąt centymetrów dalej zaświecił kolejny.
   – Spiesz się, magu – miauknął głos Grimalkina. – Spiesz się. Dama czeka. Pora roku 
przemija. Czasu jest niewiele.
   Podszedłem do drugiego śladu, a wtedy pojawił się trzeci, i tak dalej.
   – O co w tym chodziło? – spytał Billy. – Po co pytać trzy razy o to samo?
   – To zobowiązanie – mruknąłem w odpowiedzi. – Elfom nie wolno kłamać i jeśli elf 
powtórzy coś trzykrotnie, ma się pewność, że jest to prawda. Jest zobowiązany spełnić obietnicę 
powtórzoną trzy razy.
   – Aha. Więc nawet jeśli to coś nie zostało tu przysłane, żeby nas bezpiecznie przeprowadzić, 
ty mu kazałeś to powtórzyć trzy razy i w ten sposób ma obowiązek to zrobić. Chwytam.
   Pokręciłem głową.
   – Chciałem się upewnić, że Grimalkin nie wykręci żadnego numeru. Ale one nie znoszą, 
kiedy się je zobowiązuje w ten sposób.
   W mroku przed nami ślepia rozbłysły słabo na chwilę, czemu towarzyszył miaukliwy jęk, od 
którego ciarki przebiegły po plecach.
   – Och – powiedział Billy. Nie wyglądał na uosobienie stoickiego spokoju. Twarz mu lekko 
pobladła, szedł dalej, ale dłonie zacisnął w pięści. – Więc jeśli Grimalkin jednak miał od 
początku dobre zamiary, to czy nie mógł się wkurzyć, że go bez potrzeby zobowiązujesz?
   Wzruszyłem ramionami.
   – Nie przyszedłem tu, żeby szukać nowych przyjaciół, Billy. Przyszedłem tu, żeby znaleźć 
mordercę.
   – Nigdy nawet nie słyszałeś o czymś takim, jak dyplomacja, prawda?
   Szliśmy śladem odcisków łap przez jakieś dwadzieścia minut, wilgotnymi tunelami 
wysokimi miejscami na niecały metr. Na niektórych odcinkach tunele nosiły wyraźne ślady 
niedawnej budowy, o ile budową nazwać można kamienie krzywo wetknięte w ziemię jak 
w rozmiękłe lody. Minęliśmy kilka tuneli, które wyglądały na zupełnie nowe. Kimkolwiek były 
mieszkające tu istoty, rozprzestrzeniały się bez skrępowania.
   – Jak daleko jeszcze? – spytałem.
   Grimalkin wydał mrukliwy dźwięk gdzieś w pobliżu, ale bynajmniej nie tam, gdzie pojawił 
się kolejny ślad.
   – Bardzo blisko, szlachetny emisariuszu. Teraz już całkiem blisko.
   Nasz niesamowity przewodnik miał rację. Po kolejnym fosforyzującym śladzie następny już 
się nie pojawił. Staliśmy przed wielkimi, kunsztownie rzeźbionymi, dwuskrzydłowymi drzwiami. 
Były wykonane z czarnego drewna, którego nie potrafiłbym nazwać, wysokie prawie na trzy 
metry i gęsto pokryte wypukłym reliefem. Z początku wydawało mi się, że płaskorzeźby 
przedstawiają ogród: liście, pnącza winorośli, kwiaty, owoce, tego rodzaju motywy. Kiedy 
podszedłem bliżej, w świetle amuletu mogłem dostrzec więcej szczegółów. Pomiędzy pnączami 
leżały postacie ludzkie. Niektóre splatały się w miłosnym uścisku, inne były szkieletami 
obrośniętymi pnącą różą. Trupy spoglądały niewidzącym wzrokiem z grządki maków. Tu 
i ówdzie dyskretnie zaznaczono obecność Sidhe – jakaś para oczu, postać za zasłoną. Byli też ich 
dworzanie: małe elfy w rodzaju Tut-Tuta, driady odziane w liście, satyry przygrywające na 
piszczałkach i wiele, wiele innych istot ukrywających się przed wzrokiem śmiertelników 
i roztańczonych.
   – Ładna dłubanina – skomentował Billy. – Czy jesteśmy na miejscu?
   Rozejrzałem się za naszym przewodnikiem, ale nie dostrzegłem już ani śladów łap, ani 
kocich ślepi.
   – Chyba nie może być inaczej.
   – Nie patyczkują się, prawda?
   – Lato jest w tym lepsze niż Zima. Ale i jedni, i drudzy potrafią jeśli im to pasuje.
   – No, no. Wiesz, co mnie martwi, Harry?
   – Co?
   – Grimalkin nie wspomniał ani razu, że nas stąd wyprowadzi.
   Zerknąłem na Billy’ego. Cichy, syczący śmiech dobiegł z ciemności, z nieokreślonego 
kierunku. Wziąłem głęboki wdech. Spokojnie, Harry. Niech dzieciak nie widzi, że się 
zdenerwowałeś.
   Stanąłem twarzą do drzwi i załomotałem pięścią trzy razy.
   Uderzenia zadudniły głucho. Na chwilę w tunelach zapadła cisza, po czym skrzydła drzwi 
rozchyliły się i trysnęło z nich światło, dźwięk i kolor.
   Sam nie wiem, czego się spodziewałem po Zimowym Dworze, ale na pewno nie muzyki big-
bandu. Liczna sekcja instrumentów dętych ryczała gdzieś za drzwiami, towarzyszyły jej ostre 
dźwięki perkusji, walenie w bębny. Kolorowe światła były przyćmione, jakby wnętrze oświetlały 
lampki choinkowe. Dostrzegłem poruszające się, wirujące cienie tancerzy.
   – Uważaj – mruknąłem. – Nie daj się zwieść muzyce.
   Powiedziawszy to, przeszedłem przez wielkie drzwi. Sala wyglądała tak, jakby przeniesiono 
ją żywcem z burzliwych lat dwudziestych, z jakiegoś hotelu. I, do diabła, mógł to być hotel, który 
zapadł się w ziemię, przechylił na bok i udekorowany został w sposób niemający nic wspólnego 
z ludzkim poczuciem estetyki. Tak czy siak, sala ta musiała zawsze służyć do tańca. Podłoga 
z bloków różowego marmuru była przechylona, bloki zsunięto tak, że tworzyły niskie, wąskie 
schody. Na tym zdradliwym parkiecie tańczyły zimowe elfy.
   Piękno to za mało powiedziane. Tego piękna nie da się opisać. Tańczący ubrani byli w stylu 
lat czterdziestych XX wieku. Pończochy, spódnice do kolan, mundury armii lądowej i marynarki, 
wszystko wyglądało na autentyczne, w najdrobniejszych szczegółach. Fryzury również były 
stosownie dobrane, choć ich kolor nie zawsze pasował do całej stylizacji. Jakaś dziewczyna 
Sidhe ufarbowała włosy na szafirowy błękit, inne miały warkocze w kolorze srebrnym lub 
złotym. Tu i tam światło odbijało się w metalu i klejnotach osadzonych w uszach, brwiach 
i wargach. Każdego elfa otaczała właściwa tylko jemu feeria subtelnych barw, fascynująca 
poświata, korona energii, moc przejawiająca się w tańcu Sidhe.
   Nawet bez tej wirującej aury, w samym ich ruchu było coś hipnotyzującego. Zmusiłem się, 
by po kilku zaledwie sekundach odwrócić wzrok od prześlicznych nóg ukazujących się 
w piruetach, od ciał wyginających się w tył, podtrzymywanych przez silne, męskie dłonie, od 
nagich szyi i wysuniętych do przodu piersi, od barwnych błysków światła schwytanego we 
włosy. Gdziekolwiek spojrzałem, widziałem kogoś, kto miałby prawo szydzić z brzydoty 
ludzkich piękności na okładkach magazynów.
   Billy, nie będąc takim paranoikiem jak ja, stał wgapiony w parkiet, wytrzeszczając oczy. 
Trąciłem go biodrem, na tyle silnie, że zamknął usta, aż mu zęby zadzwoniły, odskoczył i posłał 
mi spojrzenie winowajcy.
   Siłą odwróciłem oczy od tancerzy, w sumie jakichś dwudziestu par, aby przyjrzeć się całej 
sali tanecznej. Z jednej strony znajdowało się podium dla orkiestry. Wszyscy muzycy, ubrani 
w smokingi, byli śmiertelnikami, ludźmi. Wyglądali normalnie, to znaczy jakby byli 
zdeformowani w porównaniu z tancerzami, dla których grali. Członkowie zespołu, zarówno 
mężczyźni, jak i kobiety, nie sprawiali wrażenia ani wypoczętych, ani najedzonych. Ich smokingi 
przesiąknięte były potem, niemyte włosy zwieszały się w strąkach, a przy bliższym spojrzeniu 
dostrzegłem srebrne kajdany u nóg, połączone wijącym się między nimi łańcuchem. Mimo to nie 
wyglądali, jakby ich coś martwiło, wręcz przeciwnie. Wszyscy pochłonięci byli muzyką, na 
twarzach malowało się intensywne skupienie. I grali naprawdę dobrze. Taką zgodność i takie 
wyczucie osiągają tylko orkiestry najwyższej klasy.
   Co nie zmieniało faktu, że byli więźniami elfów. Jednak najwyraźniej nie stanowiło to dla 
nich problemu. Wielka kamienna sala trzęsła się od dźwięków, z sufitu kryjącego się wysoko, 
w mroku, osypywał się pył, a Sidhe tańczyli.
   Naprzeciwko podium dla orkiestry, po drugiej stronie sali, parkiet schodził prosto do basenu 
wypełnionego wodą, czy też czymś, co wziąłem za wodę. Czarną i nienaturalnie nieruchomą. 
Akurat gdy spojrzałem, woda wzburzyła się, poruszona przez coś niewidocznego, co znajdowało 
się pod powierzchnią. Barwy przetoczyły się po zmarszczonej tafli i odniosłem niejasne 
wrażenie, że jednak to nie woda. A przynajmniej nie zwykła woda. Stłumiłem kolejny dreszcz.
   Poza parkietem, pod ścianą naprzeciwko mnie wznosiły się okrągłe platformy, na każdej 
z nich stał stolik na trzy, najwyżej cztery osoby, a na każdym stoliku lampka ocieniona zielonym 
abażurem. Platformy miały różną wysokość i tworzyły trójkąt, u którego szczytu znajdowało się 
pojedyncze krzesło zrobione chyba ze srebra. Połyskliwe oparcie wielkości stołu wyrzeźbione 
było w kształt płatka śniegu. Tron był pusty.
   Perkusista odegrał krótką solówkę, a pozostałe instrumenty zamilkły równocześnie, 
wszystkie z wyjątkiem jednego. Członkowie orkiestry opadli na krzesła, kilku po prostu osunęło 
się na podłogę, ale prowadzący trębacz stał i grał nadal, a Sidhe tańczyli. Był to mężczyzna 
w średnim wieku, nieco otyły. W miarę jak rozbrzmiewał samotny dźwięk trąbki, jego twarz 
z czerwonej stawała się fioletowa.
   Wszyscy Sidhe w jednej chwili przerwali taniec. Dziesiątki pięknych twarzy zwróciły się 
w stronę solisty, oczy błyszczały w przyćmionym świetle.
   Mężczyzna grał dalej, ale dla mnie było jasne, że coś jest nie w porządku. Pociemniał jeszcze 
na twarzy, pulsujące żyły wystąpiły mu na czoło i szyję, a oczy wyszły z orbit. Zaczął się trząść. 
Po chwili muzyka przycichła. Muzyk oderwał trąbkę od ust, widziałem, że usiłuje zaczerpnąć 
tchu. Bezskutecznie. Szarpnął się, zesztywniał, oczy uciekły mu w tył głowy. Trąbka wyślizgnęła 
mu się z dłoni, a on upadł na kolana, po czym zwalił się bezwładnie na bok, na deski podium dla 
orkiestry. Jego koniec był przesądzony, oczy miał otwarte, ale niewidzące. Jeszcze raz drgnął, 
z gardła wydobyło mu się rzężenie i znieruchomiał.
   Wśród zgromadzonych Sidhe przeszedł pomruk. Obejrzałem się i zobaczyłem, że rozstępują 
się przed kimś w głębokich ukłonach. Wysoka dziewczyna z wolna podeszła do leżącego 
muzyka. Twarz miała jasną, promienną, doskonałą – wyglądała jak młodzieńcza kopia Mab. Tu 
jednak podobieństwo się kończyło.
   Wyglądała młodo. Na tyle młodo, żeby mężczyzna doznał poczucia winy z powodu swoich 
brzydkich myśli, ale na tyle dorośle, żeby trudno mu było takich myśli nie mieć. Włosy skręcone 
w długie dredy, każdy w innym kolorze, od ciemnej lawendy, poprzez jasne błękity i zielenie po 
czystą biel, wyglądały jak sople lodu. Miała na sobie granatowe skórzane spodnie sznurowane na 
bokach od łydek do bioder i umiejętnie dobrane buty. Jej biała koszulka była tak obcisła, że przez 
materiał odznaczały się sutki, pomiędzy którymi widniały słowa Uciąć mu głowę. Koszulkę 
związała sobie nad brzuchem, odsłaniając blade ciało i połyskujący srebrem pępek.
   Podeszła do trębacza płynnym, wdzięcznym krokiem. Jej mimowolna, naturalna zmysłowość 
sprawiła, że dreszcz podniecenia przebiegł mi po plecach. Przystanęła nad nim, trąciła stopą jego 
biodro, odwracając go, i przykucnąwszy, niedbale przejechała mu długimi, opalizującymi 
palcami po piersi. Nie poruszył się. Nie oddychał.
   Dziewczyna zwilżyła językiem wargi i schyliła się z leniwym uśmiechem, żeby pocałować 
martwe usta. Dostrzegłem, że zadrżała z niewątpliwej rozkoszy.
   – No – mruknęła. – Widzisz? Nigdy nie pozwól, by mówiono, że pani Maeve nie dotrzymuje 
obietnic. Powiedziałeś, że gotów byłbyś umrzeć, żeby dobrze zagrać, biedaku. No i masz.
   Zgromadzeni Sidhe wydali zbiorowe westchnienie, po czym zaczęli z entuzjazmem klaskać. 
Maeve spojrzała na nich przez ramię, unosząc brodę i uśmiechając się leniwie. Potem wstała 
i skłoniła się w lewo i w prawo przy wtórze oklasków. Oklaski umilkły, kiedy odeszła od ciała 
i lekko wstępując na platformy ze stolikami, dotarła do srebrnego tronu. Opadła na niego, 
odwróciła się bokiem, niedbale zwiesiła nogi przez poręcz, wyginając plecy i przeciągając się 
z tym samym leniwym uśmiechem.
   – Panowie i panie, pozwólmy naszym biednym muzykalnym stworzeniom odzyskać nieco 
sił. Mamy gościa.
   Sidhe ruszyli ku stolikom na platformach, zajmując miejsca jeden po drugim. Pozostałem 
tam, gdzie byłem, i nie odzywałem się, choć w miarę jak siadali, coraz wyraźniej czułem na sobie 
ich uwagę, intensywny wzrok błyszczących, nieśmiertelnych oczu.
   Kiedy już wszyscy usiedli, wysunąłem się do przodu, przeszedłem przez parkiet i stanąłem 
przed platformą. Spojrzałem na Maeve i skłoniłem się jej.
   – Dama Zimy, jak rozumiem.
   Maeve uśmiechnęła się do mnie, pokazując dołeczki w policzkach, i po dziewczęcemu 
majtnęła nogą.
   – W rzeczy samej.
   – Wiesz, w jakiej roli tu jestem, Pani?
   – Naturalnie.
   Skinąłem głową. A zatem do frontalnego ataku.
   – Czy zarządziłaś zamordowanie rycerza królowej Lata?
   W sali zaległa cisza. Wzrok zimowych Sidhe stał się bardziej intensywny, bardziej 
niewygodny.
   Usta Maeve rozciągnęły się w uśmiechu, który przeszedł w cichy, dźwięczny śmiech. 
Śmiejąc się, odrzuciła głowę do tyłu, a dwór jej zawtórował. Siedzieli tak, śmiejąc się ze mnie 
przez dobre pół minuty, a ja poczułem, że twarz zaczyna mnie palić z irracjonalnego 
zażenowania. Potem Maeve niedbale machnęła dłonią i śmiech posłusznie zamilkł.
   – O nieba – mruknęła. – Uwielbiam śmiertelników.
   Zacisnąłem szczęki.
   – To miło – powiedziałem. – Czy zarządziłaś zamordowanie rycerza królowej Lata?
   – A gdyby nawet, to czy naprawdę myślisz, że bym ci powiedziała?
   – Wykręcasz się – warknąłem. – Odpowiedz na pytanie.
   Maeve uniosła palec do ust, jakby powstrzymywała się, żeby znów nie wybuchnąć 
śmiechem. Następnie z uśmiechem oświadczyła:
   – Nie mogę tak po prostu udzielić ci tego rodzaju informacji, magu Dresdenie. Ma zbyt wiele 
mocy.
   – Co to znaczy?
   Usiadła prosto na tronie, zakładając nogę na nogę, a skóra spodni zaskrzypiała.
   – To znaczy, że jeśli chcesz odpowiedzi na to pytanie, musisz za nią zapłacić. Ile ta 
odpowiedź jest dla ciebie warta?
   Skrzyżowałem ramiona.
   – Zakładam, że masz coś na myśli. Dlatego przysłałaś kogoś, by nas tu bezpiecznie 
doprowadził.
   – Bystry – mruknęła. – Podoba mi się to. Tak, mam coś na myśli, magu.
   Wyciągnęła rękę i wskazała mi wolne miejsce przy stoliku po lewej, nieco poniżej tronu.
   – Proszę, siadaj – powiedziała z błyskiem białych zębów. – Zawrzyjmy układ.
   

Rozdział 15
   
   Chcesz, żebym zerwał inny układ z Sidhe – powiedziałem, nie usiłując nawet ukryć 
niedowierzania. – Czy myślisz, że cię obrażę, jeśli roześmieję ci się w twarz?
   – A czemuż miałbyś uznać taką możliwość za zabawną?
   Przewróciłem oczami.
   – Chryste, Pani, właśnie przez to wdepnąłem w to bagno.
   Maeve rozchyliła wargi w uśmiechu, nie opuszczając ręki wyciągniętej w kierunku wolnego 
miejsca.
   – Nie zapominaj, magu, że to ty przyszedłeś do mnie po coś. Wysłuchanie mojej propozycji 
z pewnością ci nie zaszkodzi.
   – Już to słyszałem. Zazwyczaj zaraz potem okazywało się, że zostałem oszukany.
   Maeve dotknęła warg koniuszkiem języka.
   – Po kolei, panie Dresden. Prychnąłem.
   – Przypuśćmy, że nie chcę słuchać.
   Nagle coś w jej oczach sprawiło, że twarz stała się zimna i nieprzyjazna.
   – Myślę, że byłoby mądrze z twojej strony, gdybyś zechciał mnie zadowolić. Jestem 
wściekła, kiedy ktoś psuje nastrój zabawy.
   – Harry – mruknął Billy – ci ludzie przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Jeśli ona sobie z tobą 
pogrywa, może powinniśmy stąd odejść.
   Skrzywiłem się.
   – No tak, to mogłoby być niegłupie. Ale w ten sposób nie uzyskałbym odpowiedzi. Chodź.
   Zacząłem wspinać się do stolika, który wskazywała Maeve. Billy trzymał się tuż za mną. 
Maeve nie spuszczała ze mnie wzroku, oczy jej błyszczały.
   – Czyli nie taki nieujarzmiony, jak on zapewniał – powiedziała, kiedy usiadłem.
   Billy zajął miejsce koło mnie, a ja zacisnąłem mocniej szczęki. Nadfrunęły trzy jaskrawe 
światełka unoszące srebrną tacę z kryształowym dzbanem wody i dwiema szklankami.
   – Jak kto zapewniał?
   Maeve bagatelizująco machnęła dłonią.
   – Nieważne.
   Spojrzałem na nią gniewnie, ale nie wyglądało, żeby się tym przejęła.
   – No dobrze, Pani – powiedziałem. – Mów.
   Maeve od niechcenia wyciągnęła rękę. W jej palcach zjawiła się czara pełna złotego płynu, 
która na moich oczach pokryła się szronem. Maeve pociągnęła łyk napoju, cokolwiek to było, po 
czym oznajmiła:
   – Najpierw podam moją cenę.
   – Lepiej, żeby była promocyjna. Uwzględniając cały mój stan posiadania, nie mam wiele na 
wymianę.
   – Prawda. Nie mogę rościć prawa do ciebie, ponieważ ma je już królowa Mab. Ale niech 
pomyślę.
   Postukała się paznokciem po wargach i rzuciła:
   – Twojego zstępnego.
   – Co? – wybełkotałem.
   – Twojego zstępnego, magu – powtórzyła, bawiąc się fioletowym dredem. – Twojego 
potomka. Pierworodnego. A w zamian dam ci wiedzę, której szukasz.
   – Wiadomość z ostatniej chwili. Ja nie mam dzieci.
   Maeve roześmiała się.
   – Oczywiście, że nie masz, ale to szczegół. To da się urządzić.
   Najwyraźniej był to znak. Ciemna powierzchnia niby-wody poruszyła się, przyciągając mój 
wzrok. Rozeszły się po niej kręgi i woda przelała się z szumem przez krawędź basenu.
   – Co jest? – szepnął Billy.
   Woda rozstąpiła się i z basenu wyłoniła się dziewczyna Sidhe, wysoka i szczupła. Woda 
ściekała po bladym, nagim, jędrnym i kształtnym ciele. Włosy w odcieniu ciemnoszmaragdowej 
zieleni z pewnością nie były farbowane. Dziewczyna wynurzała się z wody, wstępując po 
zatopionych schodach. Jej twarz miała w sobie anielską, cukierkową słodycz, w typie ślicznej 
dziewczyny z sąsiedztwa. Mokre włosy przylegały do głowy, szyi i ramion, a kropelki wody 
połyskiwały, odbijając blask barwnych świateł. Rozłożyła ramiona i natychmiast z pół tuzina 
maleńkich światełek, drobniutkich elfów, sfrunęło znikąd, niosąc chustę ze szmaragdowego 
jedwabiu. Udrapowały ją na jej rozłożonych ramionach, ale tkanina służyła raczej podkreśleniu 
niż ukryciu nagości. Spojrzała ku stolikom kocimi oczami i skłoniła głowę przed Maeve. 
Następnie przeniosła wzrok na mnie.
   Poczułem nagłe przyciąganie, coś tak prostego i nie do przezwyciężenia jak siła grawitacji. 
Coś nagliło mnie, by wstać, zejść do niej, zedrzeć z niej jedwabną zasłonę i zanurzyć się wraz 
z nią w wodzie. Pragnąłem zobaczyć, jak jej włosy rozkładają się jak wachlarz pod powierzchnią 
wody, poczuć jak oplatają mnie jej nagie ramiona i nogi. Chciałem poczuć jej szczupłą talię pod 
swoimi dłońmi, spleść się z nią w ciepłej ciemności basenu. Obok mnie Billy głośno przełknął 
ślinę.
   – Wydaje mi się, czy tu się robi gorąco?
   – Ona ci to narzuca – powiedziałem cicho, zdrętwiałymi wargami. – To czar. Tego nie ma.
   – Dobra – zgodził się Billy bez przekonania. – Tego nie ma. Sięgnął po szklankę i dzban, ale 
chwyciłem go za rękę.
   – Nie. Żadnego jedzenia. Żadnych napojów. To niebezpieczne.
   Billy chrząknął i usiadł głębiej na krześle.
   – Och, racja. Przepraszam.
   Dziewczyna poszybowała w górę po platformach ze stolikami. Połyskliwe elfy śmigały 
wokół usłużnie, upinając jej włosy ozdobnymi grzebieniami, wpinając jej w uszy błyszczące 
klejnoty, oplatając nimi jej szyję, nadgarstki i kostki nóg. Bezwolnie śledziłem ruch maleńkich 
światełek. Im była bliżej, tym silniejszą odczuwałem potrzebę, by ku niej pójść. Już owiewał 
mnie jej zapach, woń mgły nad spokojną tonią jeziora oświetloną sierpem księżyca.
   Zielonowłosa dziewczyna uśmiechnęła się lekko, wykonała przed Maeve dworski dyg 
i wymruczała:
   – O, Pani.
   Maeve serdecznie ujęła jej dłoń.
   – Jen – powiedziała głębokim głosem. – Czy znasz niesławnego Harry’ego Dresdena?
   Jen uśmiechnęła się, a między wargami błysnęły zęby zielone jak wodorosty, jak szpinak, jak 
gotowane na parze brokuły.
   – Tylko ze słyszenia.
   Odwróciła się do mnie i podała mi dłoń, unosząc zielonkawą brew.
   Rzuciłem Billy’emu pewne siebie spojrzenie i wstałem, by uścisnąć dłoń panny Sidhe. 
Kopnąłem Billy’ego w kostkę, więc również się podniósł.
   Szarmancko schyliłem się nad dłonią Jen. Palce miała zimne i wilgotne. Przeszło mi przez 
myśl, że jej nieskazitelna skóra powinna być pomarszczona jak ręce praczki, ale nie była. 
Przezwyciężyłem chęć złożenia pocałunku na jej dłoni i posmakowania chłodnej skóry. Udało mi 
się zachować neutralny ton głosu.
   – Dobry wieczór.
   Dziewczyna Sidhe uśmiechnęła się do mnie, znów ukazując zielone zęby.
   – Co za dżentelmen. Nie spodziewałabym się tego – stwierdziła, cofając dłoń. Bez 
skrępowania mierzyła mnie wzrokiem. – I wysoki. Lubię wysokich mężczyzn.
   Poczułem, że policzki pokrywają mi się rumieńcem i zaczynają palić. Inne części ciała 
cierpiały podobne sensacje. Maeve zapytała:
   – Czy jest wystarczająco śliczna, żeby ci się spodobać, magu? Nie masz pojęcia, jak wielu 
śmiertelnych mężczyzn o niej marzy. I jak nieliczni zaznali jej objęć.
   Jen roześmiała się cicho.
   – W każdym razie dłużej niż przez trzy minuty.
   Maeve pociągnęła Jen do siebie, aż ta uklękła koło jej tronu.
   – Czemu nie przyjąć mojej propozycji, magu? – spytała Maeve, bawiąc się pasmem 
zielonych włosów półnagiej dziewczyny. – Czemu nie spędzić nocy w towarzystwie mojej damy 
dworu? Czy to nie jest dobra cena?
   Mój głos zabrzmiał ciszej, niżbym sobie życzył.
   – Chcesz, żebym miał z nią dziecko. Dziecko, które mogłabyś zatrzymać.
   Oczy Maeve zabłysły. Nachyliła się ku mnie i powiedziała prawie szeptem:
   – Niech cię to nie trapi. Wyczuwam twoje pragnienie, śmiertelny mężczyzno. Twoją żądzę. 
Jest jak gorączka. Z czasem przejdzie. Żadna śmiertelna istota nie uśmierzy jej tak jak ona.
   Moje oczy same powędrowały ku tej dziewczynie Sidhe, wpatrywały się w jasne ciało 
widoczne spomiędzy fałd niedbale narzuconego jedwabiu, błądziły wzdłuż jej nóg. Narastało we 
mnie pragnienie, czysta, bezrozumna żądza. Owiewał mnie zapach, woń wiatru i mgły albo 
rozgrzanego ciała. Ten zapach wyzwolił we mnie wyobrażenie jedwabistych pieszczot 
delikatnych dłoni, słodkiego, namiętnego drapania paznokci, a w końcu siły jej rąk i nóg 
splecionych z moimi.
   Oczy Maeve pojaśniały.
   – A może Jen ci nie wystarczy? Może chciałbyś innej? Nawet mnie samej.
   Zobaczyłem, jak Jen przytula policzek do uda Maeve i delikatnie całuje je przez opiętą 
skórzaną nogawkę. Maeve uniosła biodra powolnym, zmysłowym ruchem, po czym opadła 
z pomrukiem.
   – Mmm. Albo jeszcze więcej, jeśli twoje pragnienie jest tak głębokie. Korzystaj z wielkiej 
okazji, magu. Wszyscy będziemy zadowoleni.
   Dokuczliwa siła nagiej żądzy jeszcze się wzmogła. Oba elfy były śliczne. Więcej niż śliczne. 
Zmysłowe. Chętne. Doskonale pozbawione zahamowań. Doskonale namiętne. Czułem to 
wyraźnie. Gdybym zgodził się na proponowany układ, one mogłyby uczynić tę noc jednym 
pasmem zaspokojenia, ukojenia, rozkoszy. Maeve i jej podręczna wyprawiałyby ze mną rzeczy, 
o których tylko się czyta w magazynach dla panów.
   – Drogi „Penthouse’e” – wymamrotałem – nigdy nie przypuszczałem, że coś takiego mi się 
przytrafi...
   – Magu – przynagliła mnie Maeve – widzę w twoich oczach, że rozważasz konsekwencje. Za 
dużo myślisz. To cię osłabia. Przestań myśleć. Zejdź na ziemię, razem z nami.
   Wyrachowana i bezlitosna część mojego umysłu, gdzieś cholernie daleko, w głębi głowy 
przypomniała mi, że potrzebuję tej informacji. Proste stwierdzenie z ust Maeve mogłoby mi 
powiedzieć, czy jest ona morderczynią, czy nie. Naprzód, mówił mi wewnętrzny głos. Przecież 
zapłacenie jej ceny nie będzie cię boleć. Czy nie zasłużyłeś na trochę przyjemności dla odmiany? 
Przyjmij ofertę. Zdobądź informację. Zatrać się w pocałunkach, w rozkoszy, w gładkości skóry. 
Użyj sobie, zanim darowany ci czas się skończy.
   Sięgnąłem drżącą ręką po kryształowy dzban stojący na stole. Chwyciłem go. Zadzwonił 
o szklankę, kiedy nalewałem zimną, musującą wodę.
   Uśmiech Maeve stał się drapieżny.
   – Harry – odezwał się Billy niepewnie. – Czy nie mówiłeś przed chwilą, że źle jest 
przyjmować jedzenie i picie od el... hm... od tych ludzi?
   Odstawiłem dzban i uniosłem szklankę. Jen ocierała się policzkiem o udo Maeve, 
mamrocząc:
   – Zawsze tacy sami, prawda?
   – Tak – odparła Maeve. – Mężczyźni myślą tylko o jednym. Czyż to nie rozkoszne?
   Odpiąłem guzik dżinsów, rozsunąłem trochę zamek błyskawiczny i wlałem sobie zimną 
wodę prosto w spodnie.
   Niektóre nagłe odczucia są przyjemne. To nie było. Woda była tak zimna, że tworzyły się 
w niej kryształki lodu, jakby miała zamarznąć od środka. Zimno dotarło dokładnie tam, gdzie 
chciałem.
   To, co miałem w spodniach, doznało gwałtownego szoku hipotermicznego i próbowało 
cofnąć się w podbrzusze. Stęknąłem, czując na całym ciele gęsią skórkę.
   Osiągnąłem zamierzony efekt. Przytłaczające, dzikie pragnienie osłabło i znikło. Już mogłem 
oderwać wzrok od Zimowej Damy i jej panny służącej, rozjaśnić sobie w głowie i skierować 
myśli na tory zbliżone do zdrowego rozsądku. Dla pewności potrząsnąłem głową i dopiero wtedy 
spojrzałem na Maeve. Ogarnęła mnie fala gniewu, zacisnąłem mocno szczęki, ale zmusiłem się, 
żeby to, co powiem, wypadło choć trochę uprzejmie.
   – Przykro mi, kochanie, ale mam kilka problemów z tą transakcją.
   Maeve ściągnęła usta.
   – I jakież to problemy?
   – Po pierwsze, nie dam ci dziecka. Ani mojego, ani niczyjego, ani teraz, ani nigdy. Gdybyś 
miała choć trochę mózgu, wiedziałabyś o tym.
   I tak już blada Maeve zbladła jeszcze bardziej. Wyprostowała się na tronie.
   – Ty śmiesz...
   – Zamknij się – warknąłem, a mój głos odbił się echem od ścian. – Jeszcze nie skończyłem.
   Maeve szarpnęła się, jakbym ją spoliczkował. Otworzyła usta i wytrzeszczyła na mnie oczy.
   – Przyszedłem tu na twoje zaproszenie i pod twoją opieką. Jestem twoim gościem. Mimo to 
i tak rzuciłaś na mnie czar. – Wstałem, oparłem się na stole i dla większego efektu pochyliłem 
w jej kierunku. – Nie mam czasu na te bzdury. Nie boję się ciebie, Pani. Przyszedłem tu po 
odpowiedzi, a jeśli będziesz na mnie wywierać nacisk, ja przycisnę ciebie. I to mocno.
   Widoczny gniew Maeve wyparował. Oparła się na tronie, wydęła wargi; trudno było coś 
wywnioskować z wyrazu jej twarzy.
   – No, no, no! Wygląda na to, że nie tak łatwo go usidlić.
   W ciszy zabrzmiał nowy głos. Męski, spokojny, cedzący wyrazy.
   – Mówiłem ci, Maeve. Powinnaś być grzeczna. Ten, kto wypowiada wojnę Czerwonemu 
Dworowi, nie ugnie się łatwo pod presją.
   Mówiący te słowa wkroczył do sali przez dwuskrzydłowe drzwi i swobodnie podszedł do 
tronu, mijając zastawione stoły.
   Był to mężczyzna nieco po trzydziestce, średniej postury, ubrany w ciemne dżinsy, białą 
koszulkę i skórzaną kurtkę. Na koszulce i na połowie twarzy widniały czerwonawobrązowe 
plamki. Łysinę pokrywał ciemny meszek.
   Kiedy podszedł bliżej, zauważyłem kolejne szczegóły. Na szyi miał znak firmowy. Biała 
blizna w kształcie płatka śniegu odcinała się wyraźnie na tle skóry. Twarz z jednej strony była 
zaczerwieniona i lekko opuchnięta, brakowało jednej brwi i odrastających włosów. Wyglądało to 
na świeże ślady oparzenia. Znalazłszy się przed tronem, przykląkł na jedno kolano, choć gest ten 
był zbyt swobodny i wręcz bezczelny jak na wyraz szacunku, i podał Maeve szkatułkę.
   – Gotowe? – spytała Maeve z dziecinną niecierpliwością w głosie. – Czemu tak długo?
   – To nie było tak łatwe, jak mówiłaś. Ale zrobiłem to.
   Dama Zimy z chciwością w oczach wyrwała mu rzeźbioną szkatułkę.
   – Magu, oto mój rycerz, Lloyd z rodu Slate.
   Slate skinął mi głową.
   – Jak się masz?
   – Niecierpliwię się – odparłem, ale odkłoniłem mu się z rezerwą. – Jesteś rycerzem królowej 
Zimy?
   – Chwilowo tak. Domyślam się, że ty jesteś jej emisariuszem. Zadajesz pytania, prowadzisz 
śledztwo i tak dalej.
   – Owszem. Czy zabiłeś Ronalda Reuela?
   Slate wybuchnął śmiechem.
   – Chryste, Dresden, nie tracisz czasu, co?
   – Wyczerpałem już porcję nieszczerych uprzejmości na dziś – odparłem. – Zabiłeś go?
   Slate wzruszył ramionami.
   – Nie – stwierdził. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, czy potrafiłbym go zabić. Siedział 
w tym interesie o wiele dłużej ode mnie.
   – Był starym człowiekiem – powiedziałem.
   – Tak samo jak wielu magów – zauważył Slate. – Mógłbym go przycisnąć do muru, to jasne. 
Ale zabić to już zupełnie inna sprawa.
   Maeve nagle syknęła gniewnie, co zabrzmiało głośno i niesamowicie. Uniosła stopę 
i kopnęła Slate’a w ramię, aż trzasnęło. Siła kopnięcia strąciła rycerza Zimy z platformy. Spadł 
na stolik, przy którym siedzieli Sidhe. Stół się przewrócił, a Sidhe, krzesła i rycerz znaleźli się na 
ziemi.
   Maeve wstała, odpychając od siebie Jen o zielonych zębach. Z rzeźbionej szkatułki 
wyciągnęła coś, co wyglądało na wojskowy nóż bojowy. Pokrywała go czarna galaretowata 
substancja przypominająca przypalony na grillu sos.
   – Ty głupie zwierzę – warknęła. – Bezużyteczne. Na nic mi się to nie przyda.
   Cisnęła nożem w Slate’a. Trzonek uderzył go w lewe ramię akurat w momencie, kiedy 
pozbierał się na tyle, że usiadł. Twarz wykrzywiła mu furia. Chwycił nóż, zerwał się na nogi 
i ruszył ku Maeve. W oczach miał żądzę mordu.
   Maeve zebrała się w sobie, zajaśniała nagle straszliwym pięknem. Uniosła prawą dłoń, 
dotykając palcem serdecznym kciuka, i wymamrotała coś w melodyjnym, obcym języku. 
Błękitny blask otoczył jej dłoń, a temperatura w sali spadła nagle o jakieś czterdzieści stopni. 
Mówiąc coś, machnęła nadgarstkiem i na Slate’a posypały się lśniące, lazurowe drobiny.
   Śnieżne znamię zabłysło nagłym światłem, Slate zatrzymał się w pół ruchu, zesztywniał. 
Skóra wokół znaku zsiniała, następnie zrobiła się fioletowa, a w końcu czarna, co wyglądało jak 
sfilmowane klatka po klatce stadia rozprzestrzeniania się gangreny. Spomiędzy warg rycerza 
wydobyło się ciche warknięcie i widziałem, jak drży z wysiłku, żeby zbliżyć się do Maeve. 
Zatrząsł się cały i postąpił krok do przodu.
   Maeve uniosła drugą dłoń z wyciągniętym palcem wskazującym. Nagły lodowaty poryw 
zaparł mi dech w piersi. Wiatr wściekle owionął Slate’a, jego skórzana kurtka załopotała. Na 
rzęsach i brwiach zaczęły mu osiadać kryształki lodu. Twarz, teraz równie przerażona co 
wściekła, zastygła i znów znieruchomiał.
   – Uspokój go – mruknęła Maeve.
   Jen wślizgnęła się za Slate’a, oplotła mu ramionami szyję i przywarła wargami do jego ucha. 
W oczach Slate’a mignęła dzika nienawiść, ale po chwili wzrok mu zmętniał. Jen powoli 
przesuwała ręce w dół po jego rękach, pieszczotliwymi ruchami dotarła do nadgarstków. Opuścił 
ramiona, a Jen zsunęła mu kurtkę. Koszulka była bez rękawów, ukazały się twarde mięśnie, 
poznaczone śladami igły. Jen wyciągnęła rękę, a usłużny elf podał jej strzykawkę do zastrzyków 
podskórnych. Wbiła igłę w zgięcie jego ramienia i wciąż szepcząc mu do ucha, powoli nacisnęła 
tłoczek.
   Oczy Slate’a uciekły w tył głowy. Osunął się na kolana. Jen oplotła go jak wodorosty 
oplatają pływaka, z ustami wciąż przy jego uchu.
   Maeve opuściła ręce i wichura oraz zimno znikły. Uniosła drżącą dłoń do twarzy, wróciła na 
tron, usiadła sztywno i utkwiła zmrużone oczy w coraz bardziej bezwładnym ciele Slate’a. Jej 
kości policzkowe wydawały się bardziej wystające niż przedtem, oczy głębiej osadzone. 
Drżącymi palcami chwyciła poręcze tronu.
   – Co to, u diabła, było? – wyszeptał Billy.
   – Prawdopodobnie coś, co uchodzi za kulturalne rozstrzygnięcie sporu – mruknąłem. – 
Wstawaj. Wychodzimy.
   Podniosłem się. Maeve rzuciła mi spojrzenie. Jej głos zabrzmiał sucho, chrapliwie.
   – Nie zawarliśmy jeszcze umowy, magu.
   – To koniec rozmowy.
   – Ale nie odpowiedziałam na twoje pytanie.
   – Zachowaj swoją odpowiedź dla siebie. Już jej nie potrzebuję.
   – Nie? – spytała Maeve.
   – Nie potrzebujemy? – spytał Billy. Wskazałem głową na Slate’a.
   – Dużo cię kosztowało, żeby go powstrzymać. Spójrz na siebie. Prawie całkiem cię 
wyczerpało starcie z własnym rycerzem. – Zacząłem schodzić z platformy, a Billy za mną. – 
Poza tym jesteś zbyt niedbała, kochanie. Nieostrożna. Takie czyste morderstwo jak Reuela 
wymaga planu, a to do ciebie niepodobne.
   Czułem na plecach jej wzrok jak zmrożone ciernie. Nie przejąłem się tym.
   – Nie powiedziałam, czy możesz odejść, magu – oznajmiła lodowatym tonem.
   – Nie pytałem.
   – Nie zapomnę tej obrazy.
   – A ja prawdopodobnie tak – powiedziałem. – To nic nadzwyczajnego. Chodź, Billy.
   Skierowałem się ku wielkim drzwiom i wyszedłem. Kiedy tylko obaj znaleźliśmy się na 
zewnątrz, drzwi zatrzasnęły się z głuchym łoskotem, od którego podskoczyłem. Nagle zapadła 
kompletna ciemność. Zacząłem gmerać palcami, poszukując amuletu, a serce panicznie tłukło mi 
się w piersi.
   W widmowym świetle amuletu dostrzegłem przede wszystkim napięcie na twarzy Billy’ego, 
a następnie najbliższe otoczenie. Dwuskrzydłowe drzwi znikły. W ich miejscu znajdował się 
pusty, kamienny mur.
   – Niech to – powiedział Billy. Oszołomiony kręcił przez chwilę głową. – Gdzie się oni 
podziali?
   Oparłem palce o kamienną ścianę, wytężając magiczne zmysły. Nic. Skała nie była 
złudzeniem.
   – To mnie przerasta. Drzwi musiały być przejściem do jakiegoś innego miejsca.
   – Coś w rodzaju teleportacji?
   – Raczej jak tymczasowe wejście do Nigdynigdy – poprawiłem go. – Albo skrót przez 
Nigdynigdy do jakiegoś innego miejsca na ziemi.
   – To było niezłe. Znaczy, jak zrobiła to zimno. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziałem.
   – Tandeta – stwierdziłem. – Rzucała zaklęcie na Slate’a, a cała para poszła na zmianę 
temperatury. Dziecko by sobie lepiej poradziło.
   Billy zaśmiał się cicho.
   – Po tym, co widzieliśmy, każdy by się do tej pory trząsł. A ty ją wyliczasz jak ruski sędzia.
   – No to co – wzruszyłem ramionami. – Owszem, jest silna. Ale siła to nie wszystko.
   Billy zerknął na mnie.
   – Potrafiłbyś tak?
   – Ja prawdopodobnie użyłbym ognia.
   Brwi podjechały mu do góry. Był pod wrażeniem.
   – Naprawdę uważasz, że Maeve nie jest mordercą?
   – Naprawdę – powiedziałem. – To morderstwo było tak czyste, że wyglądało na wypadek. 
A Maeve ma najwyraźniej problemy z kontrolowaniem swoich odruchów. To nie pasuje do 
morderstwa z premedytacją.
   – Więc może Slate?
   Pokręciłem głową, marszcząc brwi.
   – Co do niego, nie jestem pewien. On jest śmiertelnikiem. Nic mu nie broni nas okłamywać. 
Ale mam, czego szukałem, i jeszcze parę rzeczy na dodatek.
   – Więc czemu się marszczysz?
   – Ponieważ wszystko, co mam, to kolejne pytania. Wszyscy mnie poganiają. Elfom 
zazwyczaj się nie spieszy. Są praktycznie nieśmiertelne, więc mają czas. Ale i Mab, i Grimalkin, 
oboje chcieli mnie popędzać. Maeve też stosowała agresywną taktykę sprzedaży, jakby nie miała 
czasu bawić się w subtelności.
   – Po co mieliby to robić?
   Westchnąłem.
   – Coś się dzieje. Jeśli nie złapię mordercy, dwory mogą zacząć wojnę między sobą.
   – To by wyjaśniało te kostiumy z okresu II wojny światowej.
   – No tak. Ale wciąż nie wiadomo, skąd ta presja czasu. – Pokręciłem głową. – Gdybyśmy 
mogli zostać tam dłużej, może doszedłbym do jakichś wniosków, ale zrobiło się za nerwowo.
   – Ostrożność w parze z męstwem – zgodził się Billy. – Idziemy stąd, co?
   – Elidee? – spytałem, czując poruszenie we włosach. Maleńki elf wyskoczył i zawisł 
w powietrzu przede mną. – Możesz nas zaprowadzić do samochodu?
   Światełko, mrugnąwszy przytakująco, pomknęło przodem. Uniosłem amulet i ruszyliśmy.
   Nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa, dopóki nasza przewodniczka nie wyprowadziła nas 
z podziemnego kompleksu w pobliże miejsca, w którym zaparkowałem garbusa. Przeszliśmy 
przez alejkę. W połowie drogi Billy chwycił mnie za ramię i szarpnął do tyłu z okrzykiem:
   – Harry, w tył!
   Jednocześnie machnął nogą, kopiąc metalowy kubeł na śmiecie. Kubeł poleciał i walnął 
w coś, czego nie widziałem. Ktoś wydał krótki, chrapliwy jęk bólu. Billy wysunął się do przodu, 
żeby podnieść metalową pokrywę, która spadła na ziemię. Rzucił nią w kogoś. Uderzyła 
z głośnym szczękiem.
   Cofnąłem się o kilka kroków, żeby usunąć się z pola rażenia, i sięgnąłem po amulet.
   – Billy? Co jest, do cholery?
   Poczułem czyjąś obecność za sobą o pół sekundy za późno. Łapa wielkości półmiska 
chwyciła mnie za kark jak imadło i podniosła. Czułem, że pięty mam już w powietrzu, a palcami 
ledwo dotykam ziemi.
   Głos kobiecy, kontralt, warknął:
   – Puść amulet i zawołaj go, magu. Zawołaj go, nim ci przetrącę kark.
   

Rozdział 16
   
   Bycie trzymanym w górze za kark jest bolesne. Wiem, co mówię. Uniosłem ręce, starając się 
przekazać tym gestem, że jestem nastawiony ugodowo, i zawołałem: – Billy, zostaw go.
   Billy odsunął się od jasnowłosego młodego człowieka, którego właśnie znokautował. Fix, 
skamląc, czmychał przed nim, posuwając się na rękach i tyłku. Jego wypożyczony brązowy 
garnitur był ubrudzony ziemią i rozdarty, a żółty poliestrowy krawat na gumce przekrzywiony. 
Fix oparł się plecami o mur. Spod białej grzywki przypominającej dmuchawiec spoglądały 
wytrzeszczone w szoku oczy.
   Billy zerkał to na Fiksa, to na moją napastniczkę. Zmierzył ją wzrokiem, po czym zacisnął 
szczęki z zimną determinacją.
   – Harry? Chcesz, żebym ją wykończył?
   – Poczekaj chwileczkę – udało mi się wykrztusić. – Dobra, puścił go. Ty puść mnie.
   Uchwyt na karku zelżał i kiedy stanąłem z powrotem na ziemi, zrobiłem krok w stronę 
Billy’ego, po czym odwróciłem się twarzą do kobiety, która mnie przed chwilą trzymała.
   Tak jak się spodziewałem, była to wysoka, muskularna dziewczyna, którą widziałem w domu 
pogrzebowym. Jej zielone włosy opadały w strąkach na oczy i policzek. Stała z założonymi 
rękami, przestępując z nogi na nogę.
   – Fix? Nic ci nie jest?
   Mały człowieczek wydyszał:
   – Mam rozciętą wargę. Nie jest źle.
   Dziewczyna skinęła głową i znów zwróciła się w moją stronę.
   – No dobra – powiedziałem. – Kim, do cholery, jesteś?
   – Nazywam się Meryl – odparła głosem zaskakująco cichym w stosunku do jej rozmiarów. – 
Chciałam przeprosić, panie Dresden. Za to, że pana uderzyłam i wrzuciłam do śmietnika.
   Uniosłem brwi.
   – Jesteś pewna, że mówisz do właściwego faceta, Meryl? Nikt mnie nigdy za nic nie 
przeprasza.
   Odgarnęła włosy jedną ręką. Natychmiast opadły jej z powrotem na twarz.
   – Przepraszam. Przedtem byłam przestraszona i działałam bez zastanowienia.
   Wymieniliśmy z Billym spojrzenia.
   – Hm, niech będzie. Co prawda uważam, że czaić się na kogoś w ciemnej ulicy i napadać 
z przeprosinami to nie jest typowy sposób wyrażania skruchy, ale nie czytałem tej książki 
o mężczyznach z Marsa i kobietach z Wenus, więc kto wie.
   Usta jej drgnęły, rozluźniła się trochę.
   – Nie wiedziałam, jak pana znaleźć, więc czekałam przy samochodzie.
   – W porządku – powiedziałem. Miejsce na karku, gdzie zaciskały się jej palce, wciąż mi 
pulsowało. Z pewnością następnego dnia będę miał odciśnięte ślady. Skinąłem głową, 
odwracając się.
   – Przeprosiny przyjęte. A teraz wybacz, ale mam parę rzeczy do zrobienia.
   W jej głosie wyczułem panikę.
   – Niech pan poczeka. Proszę.
   Zatrzymałem się i spojrzałem na nią przez ramię.
   – Muszę z panem porozmawiać. Tylko minutkę. – Wzięła głęboki wdech. – Potrzebuję 
pańskiej pomocy.
   Oczywiście, że potrzebowała.
   – To bardzo ważne. Oczywiście, że to ważne. Ból pod czaszką powrócił.
   – Posłuchaj, Meryl. Już i tak mam dość na głowie.
   – Wiem – powiedziała. – Śledztwo w sprawie śmierci Rona. Myślę, że mogę panu pomóc.
   Wydąłem wargi.
   – Dobrze znałaś Reuela? Przytaknęła.
   – Ja i Fix, i As. I Lily.
   Przypomniało mi się zdjęcie Reuela z czworgiem młodych ludzi.
   – Dziewczyna z zielonymi włosami? Bardzo śliczna?
   – Tak.
   – A gdzie jest As?
   – Musiał pójść do pracy zaraz po pogrzebie. Ale ja chcę z panem porozmawiać z powodu 
Lily. Zaginęła. Myślę, że ma kłopoty.
   Zaczęło mi się układać w głowie to, co wiedziałem z ich zasłyszanej rozmowy.
   – Kim jesteś?
   – Mówiłam już. Mam na imię Meryl.
   – No więc dobrze, czym jesteś, Meryl?
   Drgnęła, słysząc to pytanie.
   – Och, przepraszam. Nie zrozumiałam, o co panu chodzi. – Znów odgarnęła włosy. – Jestem 
podmieńcem. Wszyscy jesteśmy.
   – Czym? – spytał Billy.
   – Podmieńcem. Pół człowiekiem, pół elfem – wyjaśniłem mu.
   – Aha – powiedział Billy. – I co to znaczy?
   Wzruszyłem ramionami.
   – To znaczy, że musi wybrać, czy chce zostać człowiekiem, czy stać się w pełni elfem.
   – Tak jest – potwierdziła. – A do tego czasu podlegam prawom dworu mojego ojca elfa. 
Zimy. Pozostali też. To dlatego nasza czwórka trzyma się razem. Tak było bezpieczniej.
   Billy pokiwał głową.
   – Ach tak.
   – Meryl, dlaczego uważasz, że wasza przyjaciółka ma kłopoty? – spytałem.
   – Ona nie jest zbyt samodzielna, panie Dresden. Mieszkamy razem. Lily nie bardzo wie, jak 
o siebie zadbać, i denerwuje się, kiedy jest długo poza domem.
   – A ty myślisz, że co się jej stało?
   – Rycerz królowej Zimy.
   Billy zmarszczył brwi.
   – Czemu miałby krzywdzić ludzi ze swego własnego dworu?
   Meryl zaśmiała się twardo.
   – Bo może. Zawziął się na Lily. Tylko by ją krzywdził i straszył. To go podniecało. Wściekł 
się, jak Maeve kazała mu przestać. A kiedy zabrakło Rona... – głos jej się załamał i odwróciła 
twarz.
   – Co Reuel miał z tym wspólnego? – spytałem.
   – Chronił nas. Maeve znęcała się nad nami dla zabawy i nie wiedzieliśmy już, do kogo się 
zwrócić. Ron wziął nas do siebie. Roztoczył nad nami opiekę, a nikt z Zimowego Dworu nie 
chciał z nim zadzierać.
   – A co na to twój ojciec? Nie zrobił nic, żeby cię bronić? – zainteresował się Billy.
   Meryl spojrzała na niego ponuro.
   – Moja matka została zgwałcona przez trolla. Nawet gdyby był dość potężny i potrafił 
sprawić, żeby Maeve nas nie krzywdziła, nie zrobiłby tego. On uważa, że i tak dość zrobił, bo 
z miejsca nie pożarł mamy.
   – Och, przepraszam – powiedział Billy.
   Zmarszczyłem brwi.
   – A kiedy zabrakło rycerza królowej Lata, myślisz, że Slate porwał Lily.
   – Ktoś włamał się do mieszkania – opowiadała Meryl. – Wyglądało, jakby tam ktoś walczył.
   Westchnąłem.
   – Zawiadomiłaś policję?
   Zmierzyła mnie wzrokiem.
   – No jasne. Zadzwoniłam i powiedziałam im, że włamał się do nas śmiertelny wojownik na 
usługach elfów i w nadprzyrodzony sposób uprowadził do Krainy Elfów na wpół ludzką, 
profesjonalną modelkę pozującą nago. Natychmiast się tym zajęli.
   Musiałem docenić trafnie użyty sarkazm.
   – Nie trzeba aż nadnaturalnego, napalonego ogiera, żeby coś złego przytrafiło się ślicznej 
dziewczynie w tym mieście. Zwykli, tradycyjni porywacze czy mordercy wystarczą.
   Pokręciła głową.
   – Tak czy inaczej, Lily ma kłopoty.
   Uniosłem dłoń.
   – Czego chcesz ode mnie?
   – Niech pan pomoże mi ją znaleźć. Proszę, panie Dresden.
   Przymknąłem oczy. Nie miałem ani czasu, ani energii, ani miejsca w głowie, żeby starczyło 
jeszcze i na to. Najrozsądniej byłoby albo ją zbyć całkowicie, albo obiecać, że się tym zajmę 
i natychmiast o wszystkim zapomnieć.
   – To po prostu nie jest właściwy moment. – Powiedziałem to i poczułem się jak gnojek. Nie 
spojrzałem w twarz podmieńca. Nie mogłem. – Mam już tyle kłopotów, że nie wiem nawet, czy 
będę potrafił pomóc sam sobie, a co dopiero twojej przyjaciółce. Przykro mi.
   Odwróciłem się, żeby odejść, ale Meryl zastąpiła mi drogę.
   – Niech pan poczeka.
   – Powiedziałem ci. Nie mogę nic...
   – Zapłacę panu – oświadczyła.
   Och, słusznie. Pieniądze.
   Byłem bliski utraty biura i mieszkania, a z całej tej roboty dla elfów wynikała tylko nędza. 
Musiałem popłacić rachunki. Pójść do sklepu spożywczego. Ślinka mi jeszcze nie ciekła, ale 
mało brakowało.
   Jeszcze raz pokręciłem głową.
   – Posłuchaj, Meryl. Szkoda, że nie mogę...
   – Podwójne honorarium – powiedziała nagląco.
   Podwójne. Honorarium. Wahałem się jeszcze chwilę.
   – Potrójne – rzuciła. Sięgnęła do tylnej kieszeni i wyciągnęła z niej kopertę. – Do tego tysiąc 
gotówką, z góry, teraz.
   Obejrzałem się na Fiksa. Wciąż trząsł się oparty o mur, z chusteczką przyciśniętą do ust. 
Meryl kiwała się z nogi na nogę i czekała ze wzrokiem wbitym w ziemię.
   Spróbowałem spojrzeć na sprawę obiektywnie. Co mi po tysiącu dolców, jeśli dam się zabić, 
bo będę zbyt przeciążony dodatkową pracą, żeby zachować ostrożność. Z drugiej strony, jeśli 
przeżyję to wszystko, pieniądze będą mi bardzo potrzebne. Zaburczało mi w brzuchu i ostry głód 
targnął wnętrznościami.
   Potrzebowałem pracy, ale jeszcze bardziej nie mogłem się obyć bez poczucia, że będę mógł 
spojrzeć na siebie bez obrzydzenia. Nie byłem pewien, czy czułbym się dobrze, gdybym 
spoglądając wstecz, przypomniał sobie, że rzuciłem bezradną dziewczynę, nie szkodzi, że 
podmieńca, na pożarcie metaforycznym wilkom. Ludzie nie zwracają się do mnie o pomoc, jeśli 
nie są ostatecznie zdesperowani. Zaledwie parę godzin temu podmieńce bały się mnie potwornie. 
Jeśli teraz prosiły mnie o pomoc, to znaczy, że nie miały innego wyjścia.
   Miały za to pieniądze.
   – Jasna cholera, niech to szlag – burczałem, chwytając kopertę. – No dobrze. Zajmę się tym 
i zrobię, co mogę, ale niczego nie obiecuję.
   Meryl wydała z siebie urywane westchnienie ulgi.
   – Dziękuję. Dziękuję, panie Dresden.
   – No tak – westchnąłem. Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem lekko pogniecioną wizytówkę. – 
Tu jest telefon do biura. Zadzwoń i zostaw wiadomość, żebym wiedział, jak się z tobą 
skontaktować.
   Wzięła wizytówkę, kiwając głową.
   – Nie wiem, czy będę mogła zapłacić pańskie honorarium w całości za jednym zamachem, 
ale na pewno się wywiążę, nawet gdyby to miało chwilę potrwać.
   – O to będziemy się martwić później, jak się okaże, że wszyscy jesteśmy cali i zdrowi – 
powiedziałem i skinąwszy głową jej i Fiksowi, zacząłem się oddalać. Billy, nie spuszczając ich 
z oka, podążył za mną.
   Po kilku minutach dotarliśmy na parking przed domem pogrzebowym. Żadna z latarń się nie 
świeciła, a mój garbus był tam jedynym samochodem. Nikomu nie przyszło do głowy, żeby go 
ukraść. A to niespodzianka.
   – Więc co teraz? – spytał Billy.
   – Zadzwonię do Murphy. Zobaczę, co będzie mogła mi powiedzieć na temat Lloyda Slate’a.
   Billy skinął głową.
   – Jest coś, w czym mógłbym pomóc?
   – W zasadzie tak – odparłem. – Weź książkę telefoniczną i podzwoń po szpitalach. Sprawdź 
kostnice, może mają zielonowłosą Jane Doe.
   – Czyli myślisz, że ona nie żyje?
   – Myślę, że tak by było o wiele prościej.
   Billy skrzywił się.
   – Dzwonić po kostnicach? Musi ich być z milion w Chicago i okolicach. Nie mógłbym robić 
czegoś innego?
   – Witaj w fascynującym świecie pracy prywatnego detektywa. Chcesz pomóc czy nie?
   – Dobra, dobra. – Westchnął. – Zaparkowałem ulicę stąd. Przyjadę do ciebie, jak tylko się 
uporam z tymi telefonami.
   – Dobrze. Pewno będę w domu, a jeśli nie, to znasz procedurę.
   Billy przytaknął.
   – Bądź ostrożny.
   I powiedziawszy to, szybko odszedł, nie oglądając się za siebie. Ja wygrzebałem kluczyki 
i podszedłem do garbusa. Dopiero kiedy byłem na wyciągnięcie ręki, poczułem zapach krwi. 
Przez okno zobaczyłem kształt, mniej więcej ludzki, zwinięty na siedzeniu pasażera. Ostrożnie 
obszedłem samochód i gwałtownie otworzyłem drzwi.
   Na wybetonowany parking wypadła Elaine. Tonęła we krwi, która przesączyła się przez jej 
koszulkę, skleiła złotobrązowe włosy po jednej stronie, ściekła wzdłuż boków, wsiąkła w dżinsy 
aż do połowy ud. Jej srebrny pentagram połyskiwał płynną purpurą. Nagie przedramię, 
poznaczone długimi szramami, błyszczało od krwi. Twarz Elaine była biała. Martwa.
   Serce waliło mi w piersi, kiedy schyliłem się, macając jej szyję. Powolne tętno wciąż dawało 
się wyczuć, choć skórę miała zimną i woskową. Zadrżała i wyszeptała:
   – Harry?
   – Jestem tu. Jestem, Elaine.
   – Proszę – szepnęła. – O Boże, proszę, pomóż mi.
   

Rozdział 17
   
   Przede wszystkim ułożyłem Elaine i spróbowałem określić rozmiar obrażeń. Przedramiona 
były rozszarpane w kilku miejscach, ale najgorszą ranę miała na plecach, obrzydliwą ranę kłutą, 
sięgającą na wylot aż do lewego obojczyka. Brzegi rany stykały się, ale to nie zapobiegało 
krwawieniu, a jeśli miała do tego krwotok wewnętrzny, mogło być po niej. Potrzebowałbym obu 
rąk, żeby docisnąć ranę. Znikąd nie było widać pomocy. Niewiele mogłem dla niej zrobić, więc 
wsadziłem ją z powrotem do samochodu, wskoczyłem sam i uruchomiłem silnik.
   – Trzymaj się, Elaine – powiedziałem. – Wiozę cię do szpitala. Wyjdziesz z tego.
   Pokręciła głową.
   – Nie, nie. To zbyt niebezpieczne.
   – Jesteś bardzo ciężko ranna, sam nie umiem ci pomóc – powiedziałem. – Nie martw się, 
będę przy tobie.
   Otworzyła oczy i powiedziała z nagłym, zaskakującym naciskiem:
   – Tylko nie szpital. Znajdą mnie tam.
   Ruszyłem.
   – Niech cię, Elaine. A co innego mam zrobić?
   Znów zamknęła oczy. Jej głos słabł z każdym słowem.
   – Aurora. Lato. Hotel Rotschild. Tylna winda. Ona pomoże.
   – Dama Lata? – upewniłem się. – Żartujesz, prawda?
   Nie odpowiedziała. Zerknąłem na nią i serce mi stanęło. Jej głowa kiwała się bezwładnie, 
ciało jakby się zapadało. Wrzuciłem bieg i z poślizgiem wyjechałem na ulicę.
   – Hotel Rotschild – mamrotałem. – Więcej elfów. Świetnie.
   Podjechałem pod hotel, jeden z eleganckich budynków na brzegu jeziora Michigan. Minąłem 
frontowy podjazd ze służbą hotelową i zajechałem na tylny parking, rozglądając się za jakąś 
drogą gospodarczą, windą towarową, albo po prostu za drzwiami ze strzałką: Do Letniego Dworu 
Elfów.
   Poczułem ciepło koło ucha. Elidee pojawiła mi się przed nosem i uderzyła o szybę. 
Opuściłem okno, a maleńki elf, lecąc przed samochodem, doprowadził mnie na tyły parkingu. 
Tam zatrzymał się przed nieoświetlonym, zadaszonym pasażem, wykręcił kilka kółek 
w powietrzu i pomknął w dal, najwyraźniej uznając swoje zadanie za zakończone.
   Szybko zaparkowałem samochód i zostawiłem go na hamulcu. Elaine, mimo że szczupła, do 
najlżejszych nie należała. Za dużo mięśni. Zawsze miała budowę długodystansowca – wysoka, 
chuda i silna. Była na tyle przytomna, że ułatwiała mi trochę zadanie, bo oplotła mi szyję rękami 
i oparła głowę na moim ramieniu. Trzęsła się z wychłodzenia. Niosłem ją pasażem, gnębiony 
wątpliwościami. Może powinienem jednak jechać do szpitala.
   Szedłem, dopóki nie zrobiło się zbyt ciemno. Chciałem odłożyć Elaine, żeby wyjąć amulet 
i oświetlić sobie drogę, ale w tej chwili z rozsuwających się drzwi windy buchnęło światło 
i muzyka. W drzwiach stała dziewczyna ze złotym warkoczem, miała nie więcej niż metr 
pięćdziesiąt, ważyła jakieś czterdzieści parę kilo. Ubrana była w niebieską koszulkę i biały 
malarski kombinezon, wszystko poplamione tu i ówdzie grudkami czegoś, co wyglądało na 
zaschniętą glinę. Kiedy nas spostrzegła, bezradnie otworzyła różowe usta.
   – Och nie! – wykrzyknęła i przywołała mnie naglącym gestem. – Chodź tu z nią. Dama się 
o nią zatroszczy.
   Ramiona zaczęły mnie już piec z wysiłku, więc nie traciłem czasu na rozmowy. Wepchnąłem 
się do windy i ze świszczącym westchnieniem oparłem plecami o ścianę. Drzwi windy się 
zamknęły. Dziewczyna wyjęła z kieszeni kombinezonu klucz, który wetknęła w pojedynczą 
dziurkę umieszczoną w miejscu, w którym można by się spodziewać szeregu przycisków. Winda 
lekko drgnęła i ruszyła.
   – Co się stało Eli? – spytała dziewczyna, spoglądając to na mnie, to na Elaine, i przygryzła 
wargę.
   Eli?
   – Nie mam pojęcia. Znalazłem ją w tym stanie w moim samochodzie. Kazała się tu 
przywieźć.
   – Och. O mój Boże – powiedziała dziewczyna, po czym przyjrzała mi się. – Trzymasz 
z Zimą, prawda?
   Zmarszczyłem brwi.
   – Skąd wiesz?
   Wzruszyła ramionami.
   – To widać.
   – Chwilowo trzymam z Zimą. Ale to jednorazowa umowa. Myśl o mnie jako o niezależnym 
agencie.
   – Być może. Ale jednocześnie jesteś agentem Zimy. Jesteś pewien, że chcesz tu być?
   – Nie – odparłem. – Ale jestem pewien, że nie opuszczę Elaine, dopóki się nie przekonam, że 
jest w dobrych rękach.
   – Och – powiedziała dziewczyna, marszcząc brwi.
   – Czy to nie może jechać szybciej?
   Ramiona mnie piekły, plecy bolały, sińce też miały coś do powiedzenia, a Elaine oddychała 
coraz słabiej. Musiałem się opanować, żeby nie krzyczeć z bezradności. Żałowałem, że nie ma 
tam szeregu guzików i że nie mogę bezustannie naciskać tego właściwego w bezsensownym 
usiłowaniu przyspieszenia windy.
   Drzwi rozsunęły się o całą epokę geologiczną później. Sceneria, która się za nimi roztaczała, 
była tak pozbawiona logiki jak goryl w gorsecie.
   Winda dowiozła nas w miejsce, które mogło być jedynie dachem hotelu, przy założeniu, że 
dach wychodzi na fragment lasu tropikalnego na Borneo. Drzewa i krzewy rosły tak gęsto, że 
przesłaniały krawędź dachu, i choć dobiegały tu nocne odgłosy Chicago, były one odległe 
i niewyraźne. Zagłuszał je dźwięk cykad i piski zwierząt, których nie potrafiłbym rozpoznać. Las 
szeleścił na wietrze, a srebrny blask księżyca, tak jasny, że nie do pomyślenia, nadawał 
wszystkiemu niesamowite, surrealistyczne piękno.
   – Całe szczęście, że akurat teraz musiałam wyjść, bo skończyła mi się glina. Tędy – 
powiedziała dziewczyna, prowadząc mnie ścieżką przez las. Nadążałem za nią z trudem, 
zasapany od dźwigania Elaine. Nie szliśmy długo. Ścieżka wiła się w lewo i w prawo, a na jej 
końcu znajdowała się trawiasta polana. Wyszedłem na nią i rozejrzałem się. Nie, to nie była 
polana, raczej ogród z sadzawką pośrodku. W spokojnej wodzie odbijał się księżyc. Dostrzegłem 
rozrzucone tu i ówdzie ławki i głazy, zapraszające, by na nich usiąść. Gdzieniegdzie stały 
marmurowe rzeźby postaci ludzkich otoczone kwiatami albo młodymi drzewami. Po drugiej 
stronie sadzawki dostrzegłem coś, co wziąłem w pierwszej chwili za powyginane drzewo. 
Myliłem się. Był to tron. Tron z żywego drzewa, którego pień uformował się w odpowiedni 
kształt; nad nim wznosiły się w eleganckiej formie pokryte liśćmi gałęzie, a rozłożyste korzenie 
mocno trzymały się ziemi.
   Byli tam też ludzie. Poplamiony farbami młodzieniec pracował nad portretem, z zapałem i w 
skupieniu. Wysoki mężczyzna o pięknej twarzy bez wieku, znamionującej Sidhe, stał w pozie 
nauczyciela obok szczupłej dziewczyny, która napinała łuk, mierząc w tarczę ze splecionych 
gałęzi.
   Na odległym krańcu polany, znad kamieni ułożonych na kształt pieca czy paleniska, unosił 
się dym. Postawny, brodaty mężczyzna bez koszuli, o dzikim wyglądzie, stał nad paleniskiem, 
kując młotem kowalskim w równym rytmie. Odszedł od kowadła i zanurzył trzymane obcęgami, 
rozżarzone do czerwoności ostrze w korycie pełnym srebrzystej wody. Kiedy przyjrzałem mu się 
lepiej, zrozumiałem kto to taki. W kłębach pary dostrzegłem jego końskie nogi i ludzki tors 
o szerokiej piersi. Centaur przytupywał niecierpliwie tylnym kopytem, mrucząc coś pod nosem, 
a barwne światła tańczyły na powierzchni wody w korycie.
   Nad polaną unosiły się uwodzicielskie dźwięki piszczałki, smutne i prześliczne. Młoda 
dziewczyna, śmiertelna, z zamkniętymi oczami grała na fletni pana.
   – Gdzie ona jest? Gdzie jest dama? – domagałem się odpowiedzi.
   Centaur nagle szarpnął głową na boki i zarżał chrapliwym basem. Chwycił młot, zatoczył 
nim krąg i ruszył ku mnie kłusem. Jego kopyta, wielkie jak u szkockiego konia pociągowego rasy 
clydesdale, tępo dudniły o ziemię.
   – Sługa Zimy? Tutaj? To nie może być prawda.
   Stężałem, przygarniając Elaine, a moje serce przyspieszyło. Centaur był ogromny i gotów 
zabijać.
   – Ej, ty tam, olbrzymie, nie chcę kłopotów.
   Centaur obnażył zęby i przemówił głębokim głosem pełnym oburzenia:
   – Stoisz tu z rękami splamionymi krwią naszego emisariusza i spodziewasz się, że ktoś ci 
uwierzy?
   Wysoki Sidhe rzucił krótko:
   – Korrick, stój.
   Centaur stanął jak wryty, wspiął się na tylne nogi, wymachując w powietrzu kopytami.
   – Talosie, mój panie – zaczął, zdezorientowany – taka zuchwałość nie może ujść płazem.
   – Spokój – nakazał władca Sidhe.
   – Ależ mój panie...
   Pan Sidhe stanął pomiędzy mną a centaurem, plecami do mnie. Ubrany był w ciemnozielone, 
obcisłe spodnie i luźną koszulę z białego lnu. Nic nie powiedział i nie widziałem wyrazu jego 
twarzy, ale twarz centaura poczerwieniała, a następnie zbladła. Korrick sztywno skłonił głowę 
i powrócił do kowadła, gniewnie uderzając kopytami o ziemię.
   Sidhe, jak zrozumiałem, Talos, odwrócił się do mnie i przyglądał mi się chłodno kocimi 
oczami koloru letniego nieba. Miał jasne włosy typowe dla Sidhe, miękko opadające na ramiona. 
W jego rysach widoczna była spokojna pewność siebie płynąca z poczucia siły, i w jakiś sposób 
wydawał mi się mniej obcy niż wszyscy Sidhe, jakich do tej pory spotkałem.
   – Mam nadzieję, że nie będziesz oceniać Korricka zbyt surowo, sir. Rozumiem, że jesteś 
Harrym Dresdenem?
   – Gdybym nie był, to on chyba nigdy by mi nie darował, że biegam w jego majtkach.
   Talos uśmiechnął się, co przyszło mu bez trudu.
   – Zatem gwarantuję ci nietykalność osobistą i swobodę poruszania się, zgodnie 
z porozumieniami. Jestem Talos, lord marszałek Letniego Dworu.
   – No to świetnie. Miło cię poznać – powiedziałem. – A teraz, czy myślisz, że mógłbyś 
pomóc mi uratować życie tej młodej kobiety?
   Uśmiech Sidhe zblakł.
   – Zrobię co w mojej mocy.
   Spojrzał w bok i skinął dłonią. Ogród ożył. Nadfrunęła chmara małych elfów, niosąc zielone 
łodygi i liście. Ułożyły z nich miękkie posłanie na brzegu sadzawki. Talos wzrokiem poprosił 
mnie o pozwolenie i delikatnie przejął mój ciężar. Zbolałe mięśnie natychmiast odczuły ulgę. 
Lord marszałek ułożył Elaine na posłaniu z liści. Przymykając oczy, dotknął jej szyi i czoła.
   – Słaba – stwierdził cicho. – I zimna. Ale ma w sobie jeszcze siłę. Za chwilę dojdzie do 
siebie.
   – Bez obrazy, ale wasz lud ma nieco dziwne poczucie czasu. Sprowadź tu damę Lata. Niech 
się zatroszczy o Elaine teraz.
   Talos spojrzał na mnie z tym samym, niepojętym spokojem.
   – Będzie tu, kiedy nadejdzie. Nie mogę pospieszać ani wschodu słońca, ani damy.
   Już miałem mu powiedzieć, gdzie może sobie wsadzić swój wschód słońca, ale ugryzłem się 
w język i tylko zacisnąłem pięści, czemu towarzyszył trzask kłykci.
   Czyjaś dłoń dotknęła mojego ramienia i dziewczyna z windy, rzeźbiarka, powiedziała:
   – Pozwoli pan, sir, zaproponować sobie coś do picia, albo jakąś przekąskę? Mam na myśli 
pożywienie śmiertelników. Niczego innego bym nie proponowała.
   – Akurat – powiedziałem. – Nie, dopóki Elaine nie uzyska pomocy.
   Talos klęczący koło Elaine uniósł brwi, ale wzruszając ramionami, mruknął:
   – Jak sobie życzysz.
   Potem lekko przyłożył koniuszki palców do skroni Elaine i pochylił głowę.
   – Moje zdolności są dość ograniczone. Mogę jednak zapewnić, że się utrzyma.
   Poczułem spokojny przepływ energii, łagodny, ale silny jak fala, która unosi człowieka, 
odrywając stopy od dna. Elaine zaczerpnęła nagle tchu, kolor powrócił na jej policzki. Otworzyła 
na moment oczy, westchnęła i zamknęła je znowu.
   – Talos podtrzyma ją przez jakiś czas – powiedziała dziewczyna. – Dopóki dama nie 
zadecyduje. Przez wiele lat chroniła Elę i była jej przyjaciółką. – Pociągnęła mnie za rękę. – 
Proszę przyjąć poczęstunek. Inaczej cóż z nas by byli za gospodarze.
   Znów zaburczało mi w brzuchu, wyschnięte od dyszenia z wysiłku gardło także domagało się 
swoich praw. Wypuściłem powietrze przez nos i skinąłem głową. Dziewczyna podprowadziła 
mnie do pobliskiej ławki, spod której wysunęła plastikową lodówkę turystyczną. Pogrzebała 
w środku i rzuciła mi kolejno zimną puszkę coli, torebkę frytek i długą kanapkę. Żadna z tych 
rzeczy nie miała w sobie subtelnej wibracji wskazującej na działanie czaru elfów.
   – To wszystko, co mogę dla ciebie zrobić w tej chwili – wyjaśniła. – Bułka z piersią indyka 
brzmi nieźle, co?
   – Wyjdź za mnie – odpowiedziałem tylko, rzucając się na jedzenie z zapałem. Parę 
następnych minut upłynęło mi na oddawaniu się jednej z najczystszych pierwotnych rozkoszy, 
jaką jest jedzenie. Nigdy nie smakuje ono tak dobrze jak wtedy, kiedy się głoduje. Poza tym 
Talos zagwarantował mi, w myśl Porozumień, nietykalność osobistą, więc nie musiałem się 
obawiać trucizny ani narkotyków.
   Podczas gdy ja jadłem, dziewczyna przyciągnęła do siebie niski stół z glinianym popiersiem 
młodej kobiety. Miejscami rzeźba była jeszcze surowa, z widocznymi śladami palców. 
Dziewczyna zanurzyła dłonie w przytwierdzonej do stołu misce z wodą i podjęła przerwaną 
pracę.
   – Co jej się stało? – zagadnęła.
   – Diabli wiedzą – powiedziałem pomiędzy kęsami. – Znalazłem ją w tym stanie w swoim 
samochodzie. Kazała mi przywieźć się tutaj.
   – Dlaczego to zrobiłeś? – Zaczerwieniła się. – Chodzi mi o to, że pracujesz dla wrogów Lata, 
prawda?
   – No tak. Ale to nie znaczy, że jestem z nimi w przyjaźni. Pokręciłem głową i spłukałem na 
wpół przeżuty kęs potężnym łykiem coli. Niebo w gębie. Pożywiałem się jeszcze przez chwilę, 
po czym zerknąłem na popiersie, nad którym pracowała. Twarz wydała mi się znajoma. 
Przyjrzałem się jej badawczo.
   – Czy to Lily? – spytałem. Dziewczyna zamrugała zdziwiona.
   – Znasz ją?
   – Słyszałem o niej – powiedziałem. – Jest podmieńcem, tak?
   Dziewczyna przytaknęła.
   – Zimowym, ale nie zdecydowała się do nich przyłączyć. Była pod opieką Ronalda i czasami 
służy nam za modelkę. – Wskazała gestem w stronę młodzieńca, który zawzięcie malował. – 
Zobacz, tu jest więcej dzieł sztuki, do których pozowała.
   Rozejrzałem się po ogrodzie i spośród posągów wyłowiłem wzrokiem dwa. Oba były aktami 
w białym marmurze. Jeden przedstawiał dziewczęcą postać wspiętą na palce, z ramionami 
uniesionymi nad głową i wdzięcznie wygiętym ciałem. Drugi ukazywał ją w pozycji klęczącej, 
zapatrzoną w coś, co trzymała w złożonych dłoniach, z wyrazem łagodnego smutku na twarzy.
   – Wygląda na to, że jest bardzo popularna.
   Dziewczyna pokiwała głową.
   – Jest bardzo delikatna, bardzo słodka.
   – I zaginiona – dodałem.
   Zmarszczyła brwi.
   – Zaginiona?
   – Tak. Jej współlokatorka spytała mnie, czy mógłbym ją odnaleźć. Widziałaś ją ostatnio?
   – Nie przyszła tu pozować, a ja widywałam ją zawsze wyłącznie tutaj. Przykro mi.
   – Warta grzechu – oceniłem.
   – Dlaczego jej szukasz?
   – Mówiłem ci. Jej współlokatorka poprosiła mnie o pomoc. Więc udzielam pomocy. – Co 
z grubsza było prawdą. Praktycznie jednak, raczej tę pomoc sprzedałem. Doznałem 
nieprzyjemnego wrażenia, że w związku z pieniędzmi, które dała mi Meryl, zaraz zacznę mieć 
zbyt silne wyrzuty sumienia, żeby je wydać. – Jestem zawalony robotą w tym tygodniu, ale 
zrobię, co będę mógł.
   Dziewczyna pracowała nad popiersiem, marszcząc czoło.
   – Nie spotkałam nikogo pracującego dla Zimy, kto by przypominał ciebie. Mab zazwyczaj 
woli, żeby jej agenci byli... bardziej zimni, że tak powiem. Bezwzględni. Bardziej okrutni.
   Wzruszyłem ramionami.
   – Potrzebowała kogoś, kto by znalazł mordercę. Mam w tym pewne doświadczenie.
   Skinęła głową.
   – Jednak wydajesz się dość przyzwoitą osobą. Tym bardziej mi smutno, kiedy pomyślę, że 
zaplątałeś się w sidła Zimy.
   Przestałem przeżuwać i spojrzałem na nią ostro.
   – O jasna cholera.
   Rzuciła mi spojrzenie spod uniesionych brwi.
   – Co?
   Odłożyłem kanapkę i stwierdziłem:
   – To ty nią jesteś. Ty jesteś damą Lata.
   Cień uśmiechu przemknął po jej wargach, kiedy skłoniła przede mną głowę. Jej blond włosy 
stały się białe, charakterystyczne dla Sidhe. Palce, ręce i nogi wydały się nagle dłuższe, rysy 
uderzająco upodobniły się do rysów Maeve, oczy o pionowych źrenicach gwałtownie 
pozieleniały. Nadal miała na sobie niebieską koszulkę, kontrastującą z bladą cerą i białymi 
włosami, i nadal jej ubranie poplamione było gliną.
   – Mów mi Aurora – powiedziała. – Tak będzie dla wszystkich prościej.
   – Hm, dobrze – zgodziłem się. Przełknąłem kęs, który miałem w ustach, i powiedziałem:
   – Więc teraz przestaniesz już bawić się ze mną i pomożesz Elaine, Auroro?
   Zerknęła na leżącą na ziemi Elaine i twarz jej przybrała zatroskany wyraz.
   – To zależy.
   Zacisnąłem zęby, siląc się na fałszywie uprzejmy ton.
   – Od czego?
   Zwróciła na mnie swoje zimne, nieludzkie oczy.
   – Od ciebie.
   – Nie wdawaj się teraz w szczegóły – powiedziałem. – Nie wiedziałbym, co z nimi zrobić.
   – Myślisz, że to żart, panie Dresden? Jakaś gra?
   – Wiem cholernie dobrze, że to nie gra.
   Pokręciła głową.
   – I tu się mylisz. To jest gra, ale inna niż te, które znasz. Nie wolno ci znać reguł tej gry i z 
założenia nie ma być czysta. Wiesz, dlaczego Mab wybrała ciebie, magu?
   Spojrzałem na nią spode łba.
   – Nie.
   – Ja też nie – stwierdziła. – I to jest moja część gry. Dlaczego wybrała ciebie? Na pewno 
dlatego, że się czegoś od ciebie spodziewa. Czegoś, czego nie mogłaby dostać od nikogo innego. 
Może przyniesienie Eli tutaj było tym, czego oczekiwała.
   – A co za różnica? – spytałem. – Elaine jest ranna. Twój emisariusz został ranny, pełniąc 
swoje obowiązki. Nie uważasz, że powinnaś pomóc jej dojść do siebie?
   – Ale jeśli tego właśnie oczekuje Zima, może to zostać wykorzystane przeciwko mnie. Nie 
jestem wprawdzie królową Lata, ale nawet w tym wypadku muszę z rozwagą posługiwać się 
swoją mocą.
   Prychnąłem.
   – Maeve z pewnością nie myśli w ten sposób.
   – Oczywiście, że nie – zgodziła się. – Ona jest Zimą. Jest brutalna, występna, bezlitosna.
   – A twój centaur to uosobienie łagodności i wyrozumiałości. Aurora westchnęła i opuściła 
pokryte gliną palce.
   – Mam nadzieję, że wybaczysz Korrickowi. Zazwyczaj jest pogodny. Wszyscy są 
rozdrażnieni tym, co tu się dzieje.
   – Ho, ho. A żeby wszystko było jasne, to naprawdę było jedzenie śmiertelników czy nie?
   – Tak – powiedziała. – Nie odczuwam potrzeby zamachu na twoją wolność, panie Dresden, 
nie zamierzam też zobowiązywać cię w żaden sposób.
   – To dobrze. – Wiedziałem, że nie wolno jej mnie okłamać, więc spokojnie odgryzłem 
kolejny kęs kanapki, który zagryzłem frytkami. – Posłuchaj, Auroro. Nie przyszedłem tu, aby 
podważać twoją władzę albo szkodzić Latu. Chcę tylko, żebyś pomogła Elaine.
   – Wiem – powiedziała. – Wierzę ci. Ale ci nie ufam.
   – Jaki masz powód, żeby mi nie ufać?
   – Obserwowałam cię – odparła. – Jesteś najemnikiem. Pracujesz na zlecenie.
   – No tak. Żeby zapłacić rachunki i... Uciszyła mnie gestem dłoni.
   – Zawierałeś układy z demonami.
   – To były jakieś drobne sprawy, nic wielkiego ani...
   – Sprzedałeś się Leanansidhe w zamian za moc.
   – Kiedy byłem młodszy i o wiele głupszy, i w trudnej sytuacji... Dogłębnie zajrzała mi 
w oczy swoimi nieludzkimi oczami.
   – Zabiłeś.
   Odwróciłem wzrok. Niewiele mogłem na to powiedzieć. Żołądek mi się skręcił i odsunąłem 
nieco jedzenie. Aurora z wolna pokiwała głową.
   – Od samego początku twoim przeznaczeniem było niszczyć. Zabijać. Czy znasz pierwotną 
istotę pojęcia rodzica chrzestnego, panie Dresden?
   – Znam – powiedziałem. Poczułem się zmęczony. – Rodzic chrzestny zostaje wybrany po to, 
by czuwać nad religijnym i moralnym wychowaniem dziecka i nad jego nauką.
   – Właśnie. A twoja matka chrzestna, twoja nauczycielka i opiekunka, jest najbardziej 
występną istotą na dworze Mab. Przewyższa w tym Maeve, pod względem mocy jest druga po 
samej Mab.
   Roześmiałem się szorstko.
   – Nauczycielka? Opiekunka? Myślisz, że tym jest dla mnie Lea?
   – A nie jest?
   – Lea mnie prawie nie zauważa, z wyjątkiem chwil, kiedy wydaje się jej, że może coś ode 
mnie uzyskać – wyrzuciłem z siebie. – Poza tym mógłbym dla niej nie istnieć. Jedyną rzeczą, 
jakiej mnie nauczyła, jest to, że jeśli nie chcę zginąć mamie, muszę być sprytniejszy od niej, 
silniejszy od niej i mieć dość woli, żeby tego dokonać.
   Aurora całkowicie zwróciła ku mnie swoją piękną twarz i wpatrywała się we mnie 
głębokimi, spokojnymi oczami.
   – Tak. – W miarę, jak mówiła dalej, niepokój targał moimi wnętrznościami. – Silni 
wygrywają, słabi muszą przegrać. Taka jest Zima. Tego się nauczyłeś. – Pochyliła się bliżej 
i powiedziała cicho, z naciskiem: – Przez to właśnie jesteś niebezpieczny. Rozumiesz?
   Wstałem i odszedłem o kilka kroków. Aurora milczała. Słyszałem tylko plusk wody w misce, 
kiedy myła ręce.
   – Jeśli nie masz zamiaru pomóc Elaine, powiedz. Zawiozę ją do szpitala.
   – Uważasz, że powinnam jej pomóc?
   – Nie obchodzi mnie, co powinnaś – burknąłem. – Ale w taki czy inny sposób chcę jej 
zapewnić opiekę. Decyduj się.
   – Ja już podjęłam decyzję. Teraz ty.
   Ostrożnie zaczerpnąłem tchu, nim spytałem:
   – To znaczy?
   – Z dwojga ludzi, którzy zjawili się w tym ogrodzie, panie Dresden, to nie Elaine jest 
poważnie ranna. To ty.
   – Akurat. Ja mam tylko parę skaleczeń i siniaków.
   Podniosła się i podeszła do mnie.
   – Nie o takie rany mi chodzi. – Wyciągnąwszy rękę, położyła mi szczupłą dłoń na sercu. Jej 
skóra była ciepła, co czułem nawet przez koszulę, jej dotyk sprawił mi niewielką, ale zauważalną 
przyjemność. Susan nie było od miesięcy i z wyjątkiem przypadkowych napastników nikt mnie 
nie dotykał.
   Podniosła na mnie wzrok i pokiwała głową.
   – Sam widzisz. Jesteś głęboko zraniony, panie Dresden, i nie znalazłeś ani odpoczynku, ani 
ukojenia dla swego bólu.
   – Jakoś przeżyję.
   – To prawda – powiedziała. – Ale stąd się wszystko bierze. Potwory rodzą się z bólu i żalu, 
z poczucia utraty i z gniewu. Twoje serce jest ich pełne.
   Wzruszyłem ramionami.
   – I?
   – I to czyni cię bezbronnym. Podatnym na wpływ Mab, na pokusy, które normalnie byłyby 
nie do pomyślenia.
   – Radzę sobie z pokusami całkiem nieźle, dziękuję.
   – Ale jak długo jeszcze? Musisz wyzdrowieć, magu. Pozwól mi sobie pomóc.
   Ponuro spojrzałem na nią i na jej dłoń.
   – Jak?
   Aurora obdarzyła mnie smutnym uśmiechem.
   – Pokażę ci. Tutaj.
   Przycisnęła mocniej dłoń do mojej piersi i gdzieś wewnątrz mnie zerwała się tama. Uczucia 
trysnęły jak niepowstrzymana tęcza. Purpurowy gniew. Strach w kolorze indygo, jasnobłękitny 
smutek, gryząco żółta samotność, czysto zielone poczucie winy. Fala zalała mnie, przetoczyła się 
przeze mnie jak piorun kulisty, piekąca i bolesna, a zarazem piękna. I kiedy fala opadła, została 
po niej głęboka, nieruchoma cisza. Ogarnęło mnie wrażenie ciepła, które łagodnie koiło mój ból. 
Rozchodziło się po skórze jak promienie słoneczne w letnie popołudnie, a jednocześnie ulatniały 
się troski. Znikł strach i mogłem już rozluźnić mięśnie, których napięcia przedtem nie 
zauważałem. Pławiłem się w tym cieple przez chwilę, czując ulgę w bólu i czystą rozkosz.
   Kiedy wróciły mi zmysły, leżałem na plecach w trawie, z głową na kolanach Aurory. 
Wpatrywałem się w liście i niebo pełne srebrnych gwiazd. Aurora klęczała za mną. Czułem na 
twarzy jej delikatne, ciepłe dłonie. Ból zaczął powracać do moich myśli i ciała, i serca, w sposób, 
w jaki nieustępliwa fala nanosi na brzeg śmieci z brudnego morza. Usłyszałem swój własny jęk 
protestu. Aurora spojrzała na mnie w skupieniu.
   – Jeszcze gorzej, niż się spodziewałam. Nawet nie zauważyłeś, ile bólu nosisz w sobie, 
prawda?
   Moja pierś uniosła się i opadła. Załkałem cicho. Ciepło znikło całkowicie, a straszny ciężar 
trudności, z którymi musiałem się zmierzyć, zwalił się na mnie i całkiem przytłoczył.
   – Proszę, pozwól sobie pomóc – powiedziała Aurora. – Zawrzyjmy układ, panie Dresden. 
Nic nie rób. Zaprzestań wysiłków, aby pomóc Zimie. Zostań tu na jakiś czas i pozwól mi 
podarować sobie odrobinę spokoju.
   Oczy zaszły mi łzami, które przesłoniły widok. Otarłem twarz dłońmi, starając się jasno 
myśleć. Jeśli wszedłbym w ten układ, nie uratowałbym tyłka. Wycofanie się z umowy z Mab 
oznaczałoby, że nie uzyskałbym nic dla Białej Rady, a to z kolei znaczyłoby, że Rada kupi sobie 
pokój z Czerwonym Dworem wampirów za śmiesznie niską cenę, jaką byłby pewien detektyw 
Harry Dresden, lekko uszkodzony.
   – Nic z tego – odezwałem się słabym głosem. – Mam pracę do wykonania.
   Aurora na chwilę zamknęła oczy, po czym skinęła głową.
   – Przynajmniej dotrzymujesz słowa. Twoje poczucie honoru jest godne podziwu, panie 
Dresden. Nawet jeśli źle pojęte.
   Zmusiłem się, żeby usiąść i odsunąć się od Aurory.
   – No, dalej – powiedziałem. – Pomóż Elaine.
   – Pomogę – zapewniła. – Ale w tej chwili nic jej nie grozi, a to zajmie mi trochę czasu. Jest 
coś, co chciałabym ci wpierw powiedzieć.
   – Dobra. Mów.
   – Ile Mab powiedziała ci o śmierci Ronalda?
   Pokręciłem głową.
   – Że nie żyje. Że moc powierzona jego pieczy została skradziona. Że mordercę trzeba 
odnaleźć.
   – Czy powiedziała ci, dlaczego?
   Zmarszczyłem brwi.
   – Niezupełnie.
   Aurora pokiwała głową i splotła ręce na kolanach.
   – Lato szykuje się do wojny z Zimą. Spojrzałem na nią ponuro.
   – Chcesz powiedzieć, że to już nie jest teoretyczna możliwość, tylko prawdziwa wojna.
   – Nie znam innego rodzaju wojny. Strata rycerza zmusza Lato do tego.
   – Nie jestem pewien, czy nadążam.
   Lekko uniosła jasne brwi.
   – Moc naszych rycerzy jest znaczna. Ma taką wagę, jaką tylko wolny śmiertelnik może 
udźwignąć. Ta moc, ten wpływ jest kluczowym elementem równowagi pomiędzy naszymi 
dworami.
   – Z wyjątkiem chwili obecnej, kiedy wasz nie żyje.
   – Otóż to.
   – Co sprawia, że Lato jest osłabione.
   – Tak.
   Pokiwałem głową.
   – To dlaczego, u diabła, planujecie atak?
   – Pory roku się zmieniają – powiedziała Aurora. – Za dwa dni nastąpi przesilenie. Szczyt 
mocy Lata.
   Nie powiedziała nic więcej, zostawiając mi rachunki do samodzielnego odrobienia.
   – Myślicie, że Zima sprzątnęła waszego rycerza – podsumowałem. – I że nie ma na co 
czekać, bo będziecie tylko słabnąć, podczas gdy Zima będzie coraz silniejsza. Tak?
   – Słusznie. Jeśli mamy mieć szansę na zwycięstwo, musimy uderzyć teraz, kiedy nasza moc 
sięga szczytu. To jedyny moment, kiedy nasz dwór siłą może dorównać Zimie. Inaczej pory roku 
się zmienią i przesilenie zimowe Mab nas pokona. Zniszczą nas, a wraz z nami równowagę 
w świecie śmiertelników. – Przeniosła wzrok ze swoich dłoni na moją twarz. – Zima, panie 
Dresden. Niekończąca się zima. Nieprzerwana, okrutna pogoń drapieżnika za ofiarą. Taki świat 
nie będzie przyjazny dla śmiertelników.
   Niezbyt dobrze rozumiałem.
   – Po co Zima miałaby robić to teraz? Przecież gdyby poczekała jeszcze parę dni, i tak 
miałaby wszystkie karty. Czemu daje wam możliwość wykręcić się?
   – Nie mogę nawet udawać, że znam sposób myślenia Zimy – powiedziała Aurora. – Ale 
wiem, że nie wolno dopuścić, żeby oni nas zniszczyli. Tak samo dla waszego dobra, jak dla 
naszego.
   – O rany, wszyscy się troszczą o moje interesy.
   – Magu, proszę. Obiecaj, że zrobisz wszystko co w twojej mocy, żeby ich powstrzymać.
   – Dość mam składania obietnic.
   Wstałem i ruszyłem ścieżką prowadzącą do windy, do wyjścia, ale część mnie domagała się, 
abym zawrócił i przyjął to, co oferowała Aurora. Przystanąłem, zaciskając powieki i skupiając się 
na swoim postanowieniu.
   – Ale jedno ci powiem. Mam zamiar znaleźć mordercę i to wszystko odkręcić. I mam zamiar 
to zrobić, zanim nastąpi letnie przesilenie.
   Nie chciało mi się dodawać, że jeśli tego nie zrobię, będzie po mnie. Nie ma potrzeby 
dowodzić tego, co oczywiste.
   

Rozdział 18
   
   Uciekłem, byle dalej od Hotelu Rotschild i znalazłem automat telefoniczny. Murphy odebrała 
po pierwszym dzwonku.
   – Dresden?
   – To ja.
   – Nareszcie. Nic ci nie jest?
   – Muszę z tobą porozmawiać.
   Nastała krótka pauza, po czym jej głos złagodniał.
   – Gdzie?
   Pomasowałem czoło wierzchem dłoni, próbując zmobilizować umysł do działania. Myśli 
plątały mi się po głowie niezbornie, bez żadnego określonego kierunku.
   – A bo ja wiem? W miejscu publicznym, pełnym ludzi, ale na tyle spokojnym, żeby się dało 
rozmawiać.
   – W Chicago. Nocą. O tej porze.
   – No.
   – Dobra – powiedziała Murphy. – Chyba znam takie miejsce.
   Podała adres, umówiliśmy się za dwadzieścia minut. Kiedy zajechałem na parking, przyszło 
mi do głowy, że prawdopodobnie niewiele potajemnych narad w sprawie mistycznego 
morderstwa, kradzieży magicznej mocy i równowagi sił pomiędzy królestwami nie z tego świata 
odbywa się w Wal-Mart Super Center. Choć z drugiej strony, może i się odbywają. Cholera, 
z tego co wiem, Ludzie Krety ciągle zmieniają miejsca, w których omawiają plany zapanowania 
nad światem z Rozumną Meduzą z Planety X i Bezciałymi Mózgami w Słojach z Klaatuu 
Nebula. Wiem, nie powinienem się za nimi rozglądać.
   Po północy Wal-Mart nie był zatłoczony, ale też parking nie świecił pustkami, jak można by 
się spodziewać poza godzinami pracy w okolicach Wrigleyville. Supermarket jest czynny całą 
noc, a w Chicago mieszka wielu ludzi, którzy robią zakupy późno. Musiałem zaparkować na 
końcu rzędu samochodów i przejść się w nocnym chłodzie, zanim wkroczyłem w lodowate 
zimno gigantycznego sklepu, którego ogromne wentylatory mają zbyt dużą bezwładność, żeby 
móc wyhamować na kilka martwych godzin.
   Pracownik sklepu skinął mi sennie głową, a ja minąłem go, nie biorąc wózka na zakupy. 
Zanim doszedłem do sklepu, pojawiła się Murphy. Miała na sobie kurtkę drużyny Chicago Cubs, 
dżinsy i trampki, a jasne włosy wcisnęła pod czarną czapkę bejsbolową bez emblematu. Szła 
z rękami w kieszeniach, z tym swoim zaczepnie wkurzonym wyrazem twarzy, co zupełnie nie 
pasowało do kogoś o tak mizernym wzroście. Bez słowa przeszliśmy koło tych wszystkich 
małych biznesów typu dziura w ścianie, teraz nieczynnych i zabezpieczonych kratami, 
i usiedliśmy w typowej dla centrum handlowego kafejce w pobliżu działu delikatesowego.
   Murphy wybrała miejsce, z którego mogła obserwować drzwi, a ja usiadłem naprzeciwko, 
żeby móc zabezpieczać tyły. Przyniosła kubki z kawą, chwała jej szlachetnemu sercu. Sypałem 
do swojej cukier i śmietankę w proszku, dopóki kawałki nie zaczęły pływać po wierzchu, a wtedy 
zamieszałem i pociągnąłem długi łyk, parząc sobie język.
   – Nie wyglądasz za dobrze – zaczęła. Przytaknąłem.
   – Chcesz o tym pogadać?
   Ku mojemu własnemu zaskoczeniu, chciałem. Odstawiłem kawę i bez wstępów wyznałem:
   – Jestem wściekły, Murph. Nie mogę jasno myśleć, taki jestem wkurzony.
   – Dlaczego?
   – Bo zostałem oszukany. Dlatego. Bez względu na to, co robię, muszę nadstawiać tyłek.
   Na czole Murphy pojawiły się pionowe linie.
   – Co masz na myśli?
   – To ta robota – powiedziałem. – Śledztwo w sprawie śmierci Reuela. Napotkałem wielki 
opór i nie wiem, czy go przezwyciężę. A jeśli go nie przezwyciężę do jutra wieczór, dokładnie 
wszystko trafi szlag.
   – A klient nie jest pomocny? Zaśmiałem się gorzko.
   – Cholera, z tego, co wiem, właśnie klient mi to robi, a ja mogę zostać w straszny sposób 
zabity.
   – Czyli im nie ufasz.
   – Najchętniej bym ją kopnął. A ludzie, którzy niby mają ze mną współpracować, 
doprowadzają mnie do szału. – Pokręciłem głową. – Czuję się jak ofiara w skrzyni magika, który 
zaraz zacznie wbijać te wszystkie miecze. Tylko że to nie jest sztuczka. Miecze są prawdziwe 
i lada moment się we mnie wbiją. Czarne charaktery robią, co mogą, żeby mnie sprzątnąć albo 
złamać. Białe charaktery myślą, że jestem jakimś psycholem z opóźnionym zapłonem, który 
tylko czeka, żeby wybuchnąć, i wydobycie od kogokolwiek z nich najprostszej informacji jest jak 
wyrywanie zęba.
   – Myślisz, że jesteś w niebezpieczeństwie.
   – Ja to wiem – skorygowałem. – W cholernym niebezpieczeństwie. Zamilkłem na chwilę, 
żeby łyknąć kawy.
   – Więc – odezwała się Murphy – po co chciałeś się ze mną widzieć?
   – Ponieważ ludzie, którzy powinni mnie wspierać, są skłonni rzucić mnie wilkom na 
pożarcie. I ponieważ jedyna osoba, która mi aktualnie pomaga, jest tak zielona, że bez niańki da 
się zabić. – Odstawiłem pusty kubek. – Również dlatego, że kiedy zacząłem się zastanawiać, 
komu mógłbym zaufać, lista okazała się bardzo krótka. Byłaś na niej tylko ty.
   Rozsiadła się na krześle i powoli wypuściła powietrze z płuc.
   – Powiesz mi, co się dzieje?
   – Jeśli chcesz. Wiem, ukrywałem przed tobą różne rzeczy, bo wydawało mi się, że to 
najlepszy sposób, żeby cię chronić. Bo nie chciałem, żeby ci się stała krzywda.
   – Tak – powiedziała. – Wiem. Wkurza mnie to jak diabli.
   Spróbowałem się uśmiechnąć.
   – W tym wypadku niewiedza jest błogosławieństwem. Jeśli ci powiem wszystko, to będzie 
poważna sprawa. Już samo to, że będziesz wiedzieć, może być dla ciebie niebezpieczne. I nie 
będziesz w stanie przed tym uciec, Murph. Nigdy.
   Popatrzyła na mnie trzeźwo.
   – Więc czemu mi to mówisz?
   – Ponieważ zasługujesz na to, żeby wiedzieć. Bo ryzykowałaś życie dla mnie i po to, żeby 
chronić ludzi przed nadnaturalną przemocą, która istnieje. Ponieważ to, że jesteś w pobliżu mnie, 
wpakowało cię w kłopoty, a więcej wiedzy może ci pomóc z tego wyjść. – Zaczerwieniłem się 
i wyznałem: – I dlatego, że potrzebuję twojej pomocy. To niedobrze. Boję się.
   – Nigdzie nie idę, Harry.
   Uśmiechnąłem się z przymusem.
   – I ostatnia rzecz. Jeśli w to wejdziesz, musisz coś zrozumieć. Obiecaj mi, że nie będziesz 
w to wciągać wydziału specjalnego i całej policji. Możesz wygrzebać informacje, użyć ich 
dyskretnie, ale nie wolno ci przyjąć postawy strzeleckiej i walić do demonów.
   Zmrużyła oczy.
   – Czemu nie, do cholery?
   – Ponieważ wtedy nasze władze mogłyby się zainteresować tym konfliktem, a dla świata 
nadnaturalnego byłoby to śmiertelnie niebezpieczne. Nikt tego nie chce i jeśli elfy czy inne siły 
pomyślą, że mogłabyś to zrobić, zabiją cię. Albo pociągną za sznurki wyżej i zostaniesz 
wyrzucona z policji, albo oskarżona o coś. Nie wybaczą ci tego. Będziesz zrujnowana albo 
okaleczona, albo zabita. I bardzo prawdopodobne, że pociągniesz za sobą wielu innych. – 
Odczekałem chwilę, żeby to do niej dotarło. – Nadal chcesz, żebym ci powiedział?
   Przymknęła na chwilę oczy, a potem skinęła głową.
   – Wal.
   – Jesteś pewna?
   – Tak.
   – Dobrze.
   I opowiedziałem Murphy wszystko. Opowiedziałem jej o Justine i o Elaine. Opowiedziałem 
jej o nadnaturalnych siłach i ich polityce rozgrywanej w mieście i okolicach. Opowiedziałem jej 
o wojnie, którą wywołałem z powodu tego, co Czerwony Dwór zrobił Susan. Opowiedziałem jej 
o elfach i morderstwie Reuela.
   A przede wszystkim opowiedziałem jej o Białej Radzie.
   – To tchórzliwe, aroganckie, egomaniakalne sukinsyny – grzmiała Murphy. – Wydaje im się, 
że kim, do cholery, są, żeby tak sprzedawać swoich własnych ludzi?
   Pewna cicha, zadowolona część mnie pozwoliła sobie na wzniesienie psychicznego okrzyku 
radości, słysząc jej reakcję.
   Potrząsając głową, Murphy wydała odgłos świadczący o obrzydzeniu.
   – Niech to pozbieram do kupy – powiedziała. – Ty wywołałeś wojnę pomiędzy Radą 
a Czerwonym Dworem. Rada potrzebuje wsparcia elfów, żeby mieć szansę wygrać. Ale nie 
dostanie wsparcia, dopóki ty nie znajdziesz mordercy i nie odzyskasz tej skradzionej magicznej...
   – Mocy – podpowiedziałem.
   – Wszystko jedno – stwierdziła Murphy. – Więc jeśli nie odzyskasz tej magicznej kapoty czy 
czegoś, Rada zapakuje cię w paczkę dla wampirów.
   – No właśnie – potwierdziłem.
   – A jeśli nie znajdziesz mordercy przed przesileniem letnim, elfy pożrą się między sobą.
   – Co nie będzie dobre, bez względu na to, kto wygra. El Nino przy tym to łagodny wiosenny 
wiaterek.
   – I chcesz, żebym ci pomogła?
   – Miałaś już do czynienia z morderstwami. Jesteś w tym lepsza ode mnie.
   – To się rozumie samo przez się – powiedziała z lekkim uśmieszkiem. – Posłuchaj, Harry. 
Jeśli chcesz się dowiedzieć, kto popełnił morderstwo, na początek najlepiej jest się zastanowić, 
dlaczego.
   – Dlaczego co?
   – Dlaczego morderstwo. Dlaczego Reuel został wyeliminowany.
   – Och, racja – powiedziałem.
   – I dlaczego wczoraj w parku ktoś próbował sprzątnąć ciebie?
   – To mógł być prawie każdy – powiedziałem. – To nie była doskonale przygotowana próba 
zabójstwa.
   – Mylisz się – powiedziała Murphy. – Niechlujna, ale nie taka głupia. Po twoim telefonie 
wieczorem trochę powęszyłam.
   Zmarszczyłem brwi.
   – Coś znalazłaś?
   – Tak. Okazuje się, że w ciągu ostatnich trzech dni były dwa napady z bronią, pierwszy koło 
Cleveland, a drugi na stacji benzynowej za Indianapolis, w stronę Chicago.
   – To chyba nic nadzwyczajnego.
   – Owszem – przyznała Murphy. – Dopóki nie dodasz, że w obu przypadkach kogoś 
uprowadzono i w obu kamery ochrony przestały działać. Naoczny świadek z Indiany zeznał, że 
sprawcą była kobieta.
   Gwizdnąłem.
   – Czyli wygląda na naszego ghoula.
   Murphy skinęła głową i zacisnęła wargi.
   – Są jakieś szanse, że ci porwani ludzie żyją?
   Pokręciłem głową.
   – Mało prawdopodobne. Pewno ich zjadła. Ghoul może zjeść dwadzieścia do dwudziestu 
pięciu kilo mięsa dziennie. Resztki pewnie podłożyła tak, żeby mogły się do nich dobrać 
zwierzęta, co zatarło jej ślady.
   – Wyobrażam sobie. W ciągu ostatnich dwudziestu lat zdarzyło się kilka podobnych 
wypadków. Nie od razu skojarzyłam, ale schemat pasuje do pewnej płatnej morderczyni, znanej 
jako Tygrysica. Kumpel z FBI powiedział mi, że podejrzewali ją o serię zabójstw w okolicach 
Nowego Orleanu, a Interpol uważa, że złapała robotę również w Europie i Afryce.
   – Wynajęty morderca. Więc kto go wynajął?
   – Z tego, co mówiłeś, stawiam na wampiry. One najwięcej zyskują na twojej śmierci. Jeśli 
skasują twój bilet, Rada prawdopodobnie wystąpi o pokój, prawda?
   – Być może – powiedziałem, ale miałem co do tego wątpliwości. – Jeśli o to im chodziło, to 
głupio wybrały moment. Dwie noce temu urządziły Pearl Harbour magom gdzieś w Rosji i Rada 
była o to wściekła.
   – No dobrze. Więc może wyobrażają sobie, że jeśli wyśledzisz mordercę Reuela, zarobisz 
tym chamom z Rady punkty u elfów i wtedy będą musiały naprawdę walczyć. Zabicie cię 
przedtem miałoby sens.
   – Z tym że kiedy to się stało, ja jeszcze nie prowadziłem śledztwa.
   Murphy pokręciła głową.
   – Chciałabym, żebyś mógł się spotkać z rysownikiem policyjnym i opisać ją.
   – Wątpię, czy coś by to dało. Była ucharakteryzowana, a ja nie przyglądałem się bliżej. 
Wtedy, kiedy patrzyłem, wyglądała jak z japońskiej kreskówki.
   Murphy spojrzała na swoją wystygłą kawę.
   – Więc niewiele możemy zrobić, poza czekaniem. Mam paru informatorów, którzy próbują 
się czegoś dowiedzieć, ale nie wiem, czy mogę na nich liczyć. Dam ci znać.
   Zgodziłem się z nią.
   – Nawet gdybyśmy ją znaleźli, niewiele to zmieni w sprawie elfów.
   – Słusznie – przyznała Murphy. – Pozwolisz, że zadam ci kilka pytań? Może zobaczę coś, 
czego ty nie widzisz.
   – Dobra.
   – Ta lala z dredami. Nazywa się Maeve?
   – Tak.
   – I twój instynkt mówi, że nie popełniła tego morderstwa. Jesteś pewien?
   – Prawie pewien.
   – Ale nie całkiem.
   Zmarszczyłem brwi z namysłem.
   – Nie. Nie całkiem. Elfy są przebiegłe.
   Murphy przyjęła to do wiadomości.
   – A co z Mab?
   Poskrobałem się po brodzie, na której już zaczynała wyrastać szczecina.
   – Nigdy otwarcie nie zaprzeczyła, że jest odpowiedzialna za śmierć Reuela, ale nie sądzę, 
żeby to ona była morderczynią.
   – Na jakiej podstawie tak mówisz?
   – Nie wiem.
   – A ja wiem. Mogła wybrać do reprezentowania swoich interesów kogo tylko chciała, 
a wybrała ciebie. Gdyby chciała zatrzeć ślady, sensowniej byłoby wybrać kogoś mniej zdolnego, 
nie tak doświadczonego. Nie wybierałaby kogoś tak głupio upartego jak ty.
   Naburmuszyłem się.
   – Tylko nie głupio – zaoponowałem. – Po prostu nie lubię zostawiać spraw niezałatwionych.
   Murphy prychnęła.
   – Ty w ogóle nie znasz znaczenia słowa „zrezygnować”, głupku. Rozumiesz, o co mi chodzi.
   – Tak. To wydaje się rozsądne.
   – A ta letnia dziewczyna?
   Wydąłem wargi, wypuszczając powietrze.
   – Nie bardzo to do niej pasuje. Była najmilsza ze wszystkich elfów, z jakimi kiedykolwiek 
miałem do czynienia. Mogłaby być dla mnie bardzo nieprzyjemna, a nie była.
   – W takim razie co z innymi, ze śmiertelnikami? Zimowy rycerz?
   – Gwałtowny, okrutny, heroinista. Na pewno mogę go sobie wyobrazić, jak zrzuca Reuela ze 
schodów. Ale nie jestem pewien, czy jest dość bystry, żeby uczynić magię potrzebną do 
zrabowania płaszcza. Raczej należy do tych, co to najpierw działają, a dopiero potem myślą. – 
Z powątpiewaniem pokręciłem głową. – Są jeszcze trzy elfy, z którymi muszę porozmawiać.
   – Królowa Lata i obie matki – wyrecytowała Murphy. – Kiedy się z nimi spotkasz?
   – Kiedy tylko wymyślę jak. Damy są najbliżej naszego świata. Nie tak trudno je znaleźć. 
Natomiast królowe i matki przebywają w sercu Krainy Elfów. Będę musiał pójść tam i znaleźć 
przewodnika.
   Murphy uniosła brwi zdziwiona.
   – Przewodnika?
   Skrzywiłem się.
   – No tak. Wcale mi się to nie uśmiecha, ale chyba będę zmuszony złożyć wizytę mojej matce 
chrzestnej.
   Brwi Murphy podskoczyły jeszcze wyżej.
   – Poważnie? Twoja matka chrzestna jest elfem?
   – To długa historia – powiedziałem. – Dobra, trzeba się ruszyć. Gdybyś mogła...
   Wszystkie naraz światła w sklepie zgasły.
   Serce mi stanęło. Po chwili włączyły się światła awaryjne, ukazując kłąb srebrnoszarej mgły 
rozpełzający się po sklepie, począwszy od drzwi. Mgła przetoczyła się nad oniemiałą kasjerką, 
która osunęła się z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi, niewidzącymi oczami.
   – Dobry Boże – odezwała się Murphy jakoś tak miękko. – Harry, co się dzieje?
   Zerwałem się już od stolika, łapiąc naszą solniczkę i drugą ze stolika obok.
   – Kłopoty. Chodź ze mną.
   

Rozdział 19
   
   W pierwszej chwili chciałem dostać się do wyjścia, ale okazało się, że mgła wpełza również 
tędy.
   – Niech to szlag!
   Murphy zbladła jeszcze bardziej, gdy młody mężczyzna rzucił się do drzwi, ale kiedy zetknął 
się z mgłą, tupot jego stóp ucichł. Facet znieruchomiał z wyrazem zdumienia na twarzy, 
rozglądając się wokół tępym wzrokiem. Ramiona opadły mu gwałtownie.
   – Dobry Boże – wyszeptała Murphy. – Harry, co to jest?
   – Chodź na zaplecze sklepu – rzuciłem i pobiegłem w tamtą stronę. – Myślę, że to jest 
psychiczna mgła.
   – Ty myślisz?
   Rzuciłem jej przez ramię urażone spojrzenie.
   – Nigdy jeszcze tego nie widziałem, ale sporo słyszałem. Zamyka umysł, uniemożliwia 
zapamiętywanie, plącze myśli. To nielegalne.
   – Nielegalne? – wykrzyknęła Murphy. – Według kogo?
   – Według Praw Magii – mruknąłem.
   – Nic nie mówiłeś o żadnych Prawach Magii – zauważyła.
   – Jeśli wyjdziemy stąd żywi, wyjaśnię ci to kiedyś.
   Biegliśmy wzdłuż regałów, na tyły sklepu, mijając artykuły gospodarstwa domowego 
i towary sezonowe po lewej, a dział spożywczy po prawej stronie. Murphy zatrzymała się nagle, 
stłukła szybkę alarmu przeciwpożarowego i szarpnęła dźwignię.
   Rozglądałem się wokół z nadzieją, ale nic nie nastąpiło.
   – Cholera – mruknęła Murphy.
   – Spróbować warto. Słuchaj, ci ludzie we mgle dojdą do siebie, jak tylko ona ustąpi. 
Ktokolwiek za tym stoi, nie zrobi im krzywdy, jeśli nas nie będzie w pobliżu. Znajdźmy drzwi od 
zaplecza i spadajmy stąd.
   – A dokąd pójdziemy?
   – Nie wiem – wyznałem, ruszając do przodu. – Ale wszystko będzie lepsze od tego miejsca. 
Czarne charaktery mają tu przewagę i na dodatek setki zakładników.
   – Słusznie – zgodziła się Murphy. – Dobrze będzie się stąd wydostać.
   – Założę się, że czarne charaktery na to liczą i spróbują nas dopaść w ciemnej ulicy. 
Przeszkadza ci to?
   – Chyba żartujesz. – Murphy akurat wydobyła spod kurtki broń, wysłużonego wojskowego 
colta, model z 1911 roku. Zauważyłem drżenie jej rąk.
   – Nowa broń?
   – Stary i niezawodny – powiedziała. – Sam mówiłeś, że wobec magii te nowoczesne zabawki 
mogą się zacinać.
   – Rewolwer byłby jeszcze lepszy.
   – To może powinnam od razu zacząć rzucać kamieniami albo zaostrzonymi patykami?
   – Fanatyczka.
   Zauważyłem napis Wyjście służbowe.
   – Tędy – zawołałem, biegnąc. – Na zaplecze. Dopadliśmy do wahadłowych drzwi. Pchnąłem 
je w biegu. Ujrzałem ścianę szarej mgły i odchyliłem się do tyłu, starając się zatrzymać. Gdybym 
wpadł w mgłę, mogłoby mi nie starczyć trzeźwości umysłu, żeby tego pożałować. Potknąłem się 
niecałe pół metra od mgły i byłbym runął do przodu, gdyby Murphy nie złapała mnie za koszulę 
i nie szarpnęła w tył. Wycofaliśmy się do hali sprzedaży.
   – Tędy nie wyjdziemy – stwierdziła Murphy. – Może oni nie chcą cię nigdzie zagnać. Może 
chcą cię zagazować i zabić, kiedy będziesz nieprzytomny.
   Omiotłem wzrokiem wnętrze sklepu. Zimna, szara mgła toczyła się dalej, powoli 
i nieustępliwie, we wszystkich kierunkach.
   – Na to wygląda – powiedziałem. Wskazałem wysoki, wąski regał z częściami 
samochodowymi. – Tam. Szybko.
   – A co tam jest?
   – Osłona. Muszę nas obronić przed mgłą. – Dotarliśmy do pustej przestrzeni na końcu regału. 
Kiwnąłem do Murphy. – Tutaj. Stój tu i trzymaj się blisko mnie.
   Posłuchała, ale wciąż się trzęsła.
   – Po co? – spytała.
   Zerknąłem. Mgła dotarła do drugiego końca regału i powoli posuwała się wzdłuż niego.
   – Założę krąg, który powinien ją trzymać z dala od nas. Nie wychodź z niego i pilnuj, żeby 
ani kawałek ciała nie wystawał.
   W głosie Murphy zabrzmiał wysoki ton napięcia.
   – Harry, to się zbliża.
   Odkręciłem obie solniczki i zacząłem usypywać krąg o średnicy około metra. Kiedy 
skończyłem, nasyciłem go nieznacznym wysiłkiem woli i koncentracji, a on zamknął się 
z nagłym trzaskiem spokojnej, niewidzialnej energii. Wyprostowałem się i wstrzymałem oddech, 
dopóki mgła nie dotknęła kręgu.
   Naparła na krąg i zatrzymała się, jakby między nią a nami wyrósł cylinder z pleksi. 
Odetchnęliśmy z wolna.
   – Ho, ho – powiedziała cicho Murphy. – To jakieś pole siłowe czy co?
   – Wyłącznie przeciwko energii magicznej – poinformowałem ją, zerkając w lewo i w prawo. 
– Jeśli pojawi się ktoś ze spluwą, będą kłopoty.
   – Co robimy?
   – Myślę, że ja sam się obronię, jeśli się przygotuję. Ale na ciebie muszę rzucić urok.
   – Co musisz rzucić?
   – Urok. Krótkotrwałą magię. – Pomacałem się po koszuli w poszukiwaniu wystrzępionej 
nitki. Kiedy ją znalazłem, zacząłem ciągnąć. – Potrzebuję włosa.
   Murphy spojrzała na mnie podejrzliwie, ale sięgnęła pod czapkę i bezceremonialnie wyrwała 
sobie kilka ciemnozłotych włosów. Chwyciłem je i skręciłem razem z nitką.
   – Daj mi lewą rękę.
   Dała. Poczułem w swojej dłoni silne drżenie jej palców.
   – Murphy – zacząłem, ale ona niespokojnie wodziła wzrokiem po regale. Ten wzrok był dość 
dziki. – Karrin.
   Spojrzała na mnie. W jakiś sposób wyglądała bardzo młodo.
   – Pamiętaj, co ci mówiłem wczoraj – powiedziałem. – Stała ci się krzywda, ale wyjdziesz 
z tego. Nic ci nie będzie.
   Mocno zacisnęła powieki.
   – Boję się. Tak się boję, że aż mnie mdli.
   – Wyjdziesz z tego.
   – A jeśli nie?
   Ścisnąłem jej palce.
   – Wtedy osobiście będę się z ciebie wyśmiewał do końca życia – obiecałem. – Będę cię 
nazywał głupiutką dziewczynką przy wszystkich twoich znajomych. Ubiorę twój samochód 
w fartuszek z falbankami, zaczaję się na parkingu policyjnym, będę gwizdał i wołał, żebyś nim 
potrząsała, dzidziu. Codziennie.
   Oddech Murphy przeszedł w czkawkę. Otworzyła oczy. Gniew mieszał się w nich 
z ostrożnym rozbawieniem, zastępując strach. -.Widzisz, że mam broń, prawda?
   – Wszystko jest z tobą w porządku. Trzymaj rękę bez ruchu. Chociaż jeszcze lekko drżała, 
gwałtowny atak paniki ustąpił.
   Owinąłem nitkę z włosami wokół jej palca. Murphy wpatrywała się w mgłę, trzymając broń 
w pogotowiu.
   – Co robisz?
   – Zaklęcie, bo ta mgła jest przenikliwa – wyjaśniłem. – Dotyka cię i wnika w głąb. Dlatego 
wyposażam cię w mechanizm obronny. Lewa strona ma w sobie energię. Zablokuję zaklęcie, 
które niesie mgła, żeby nie mogło do ciebie przeniknąć. Wiążę ci nitkę na palcu, żebyś niczego 
nie zapomniała.
   Nitka była już prawie zawiązana, pozostawało tylko zaciągnąć węzeł. Wygrzebałem 
z kieszeni scyzoryk i nakłułem sobie opuszkę prawego kciuka. Popatrzyłem na Murphy, starając 
się oczyścić umysł.
   Ona przyglądała mi się blada i niepewna.
   – Nigdy cię jeszcze naprawdę nie widziałam. Rozumiesz? Wtedy, kiedy to robisz.
   – Wszystko w porządku – uspokoiłem ją. Nasze oczy spotkały się na niebezpieczną sekundę. 
– Nie zrobię ci krzywdy. Wiem, co robię.
   Uniosła kąciki warg w uśmieszku, od którego rozjaśniły się jej oczy. Skinęła głową i znów 
wlepiła wzrok w mgłę.
   Przymknąłem na chwilę powieki, a następnie zacząłem koncentrować się na zaklęciu. 
Byliśmy wewnątrz kręgu, więc poszło to szybko. Poczułem na skórze, jak powietrze gęstnieje, 
a włosy na rękach zjeżyły mi się wraz z narastaniem mocy.
   – Memoratum – wymamrotałem. Pociągnąłem za końce nitki i przytknąłem swój kciuk 
z kropelką krwi do węzła. – Defendre memorarius.
   Energia uszła ze mnie wraz z zaklęciem, owijając się ciasno wokół nitki, napierając na 
Murphy. Jej ramię stopniowo pokrywało się gęsią skórką. Gwałtownie zaczerpnęła tchu.
   – Och.
   Spojrzałem na nią uważnie.
   – Murph? Wszystko dobrze?
   Zerknęła na swoją rękę, a potem na mnie.
   – Och, tak.
   Uspokojony wyjąłem spod koszuli pentagram. Owinąłem sobie łańcuszek wokół lewej dłoni, 
tak aby pięcioramienna gwiazda leżała na kłykciach.
   – No dobra, ryzykujemy. Miejmy nadzieję, że to zadziała i zwiejemy stąd.
   – Poczekaj. To ty nie wiesz, czy zadziała?
   – Powinno zadziałać. Musi. Teoretycznie.
   – Świetnie. Nie lepiej tu zostać?
   – Ejże. To żart, prawda?
   Murphy skinęła głową.
   – Dobra. Jak się dowiemy, czy to działa?
   – Wyjdziemy z kręgu i jeśli nie odpłyniemy w niebyt, będziemy wiedzieli, że działa – 
odparłem.
   Położyła dłoń z zaklęciem na kolbie pistoletu.
   – To właśnie uwielbiam w pracy z tobą, Dresden. Tę pewność.
   Przerwałem krąg szurnięciem stopy i wysiłkiem woli. Rozpadł się z sykiem ciśnienia i szara 
mgła podpełzła do przodu, ogarniając nas. Poczułem ją na skórze jak zimny, tłusty olej, coś 
brudnego i lepkiego, co wydawało się w niejasny sposób znajome i co miałem chęć strząsnąć 
z siebie. Oplotła mi ramiona, po zdezorientowanym ciele przeszły mi ciarki. Skupiłem się na 
pentagramie na lewej dłoni, na jego chłodnym dotyku i ciężarze. Reprezentował lata 
samodyscypliny i ćwiczeń. Wypchnąłem czepiającą się mnie mgłę poza sferę odczuć, 
z rozmysłem i determinacją wykluczyłem ją ze swego postrzegania. Lazurowa fala wyładowań 
elektrycznych przebiegła po łańcuszku amuletu, zabłysła wokół pentagramu i zgasła, zabierając 
całe otumanienie, jakie narzucała psychiczna mgła. Murphy obejrzała się na mnie i spytała 
ściszonym głosem:
   – W porządku? Przez chwilę wyglądałeś niepewnie.
   Przytaknąłem.
   – Już załapałem. A ty jak?
   – Dobrze. Nic nie czuję.
   Cholera, niezły jestem. Czasami.
   – Chodźmy. Na zewnątrz, przez dział ogrodniczy.
   Murphy miała pistolet, więc szła przodem. Ja pilnowałem boków i tak posuwaliśmy się 
wzdłuż regałów. Minęliśmy klienta i pracownika, tkwili za boczną półką, przyciśnięci do ściany, 
gdzie najwyraźniej próbowali schować się przed mgłą. Zastygli ze śladami zaskoczenia na 
twarzach i martwym wzrokiem. Jakiś starszy mężczyzna stał pomiędzy regałami, chwiejąc się 
niebezpiecznie na nogach. Przystanąłem przy nim i powiedziałem spokojnym głosem:
   – Proszę pana, proszę na chwilę usiąść – i pomogłem mu usiąść, zanim się przewrócił.
   Przeszliśmy obok bezmyślnie zagapionej pracownicy w niebieskim fartuchu poplamionym 
ziemią i pachnącym nawozem i dotarliśmy do drzwi prowadzących na zewnątrz, do działu 
ogrodniczego.
   Nagle w mojej pamięci rozległ się alarm. Skoczyłem do przodu, wyprzedzając Murphy, 
i wypadłem w zamglony wieczór, pomiędzy druciane siatki otaczające dział ogrodniczy. W tej 
chwili jakiś twardy ciężar uderzył mnie na wysokości bioder, zwalając z nóg. Rąbnąłem głową 
o ziemię, czemu towarzyszył błysk fantomowego światła i całkiem realny ból. Potoczyłem się 
w bok, bo pracownica, którą dopiero co minęliśmy, chwyciła mocniej niebezpiecznie ostry 
sekator i zamachnęła się na mnie. Uchyliłem się niezgrabnie. Stalowe czubki narzędzia rozdarły 
mi koszulę i zadrasnęły skórę, ale wbiły się w beton. Tocząc się, spróbowałem kopnąć kobietę 
w kostkę. Zrobiła nadspodziewanie zwinny unik.
   Spojrzałem w górę i zobaczyłem ludzką twarz ghoula, który napadł na mnie w parku, kiedy 
padał deszcz żab. Tygrysica.
   Nie była szczególnie ładna ani szczególnie egzotyczna. W ogóle była nieszczególna. Niczym 
się nie wyróżniała: średniego wzrostu, średniej budowy, ani ponętnie kształtna, ani obrzydliwie 
niezgrabna, kompletne nic. Włosy w odcieniu średniego brązu, fryzura nierzucająca się w oczy, 
średniej długości. Miała na sobie dżinsy i koszulkę polo, a na wierzchu fartuch Wal-Martu, 
wszystko bardzo normalne.
   Natomiast broń, którą wydobyła spod fartucha, zasługiwała na uwagę: rewolwer z krótką 
lufą, najwyraźniej dość ciężki, a co za tym idzie, dużego kalibru.
   Zacząłem gromadzić moc swojej tarczy ochronnej, ale konieczność obrony przed mgłą 
i uderzenie w głowę zaburzały ten proces, spowalniały go, co prawda nieznacznie, ale na tyle, że 
mogłem się naprawdę pożegnać z życiem.
   Uratowała mnie Murphy. Kiedy Tygrysica składała się do strzału, mierząc we mnie, Murphy 
zbliżyła się do niej, zablokowała jej ramię i zrobiła coś z jej lewą ręką, stojąc na szeroko 
rozstawionych nogach i skręcając ciało w biodrach. Murphy wiernie ćwiczy aikido i zna się na 
walce wręcz.
   Tygrysica wydała z siebie pisk. Nie był to dziewczęcy pisk oznaczający „Aj, to boli”, ale 
dziki, świszczący dźwięk, jakiego można się spodziewać po schwytanym przez drapieżnika 
ptaku.
   Rozległ się trzask, szczęk, ryknął strzał z bliskiej odległości, rozszedł się zapach prochu 
i rewolwer upadł na ziemię.
   Ghoul zamierzył się sekatorem na Murphy, ale ona zdążyła już uskoczyć, sapiąc z wysiłku. 
Ponowny atak polegał jedynie na tym, że zawróciła, zamachnęła się, a Tygrysica poleciała 
między olbrzymie paprocie w donicach.
   Murphy błyskawicznie stanęła twarzą do ghoula, przyjęła postawę strzelecką i warknęła:
   – Twarzą do ziemi. Aresztuję cię.
   Ghoul zaczął się przemieniać. Rozdziawił usta koszmarnie szeroko, aż skóra w kącikach 
pękła, kły wydłużyły się, wargi odsłoniły zęby. Ramiona drgały, pochylały się i rosły wszerz, 
ubranie trzaskało na zgarbionym grzbiecie. Palce wydłużyły się, z ich czubków wyrosły pazury, 
a rozpostarte dłonie przypominały grabie wystawione na stoisku z tyłu. Rozszedł się obrzydliwy 
smród rozkładu i czegoś jeszcze gorszego.
   Krew odpłynęła Murphy z twarzy, kiedy patrzyła na tę transformację. Zwyczajny uzbrojony 
przestępca nie zrobiłby na niej wrażenia. Ale to był ghoul i robił wrażenie. Zobaczyłem, jak 
zalewa ją strach, jak wsącza się w nią przez szramy, które przed rokiem pozostawił oszalały 
upiór. Ogarnięta paniką, dyszała urywanym oddechem. Demon tymczasem wydostał się 
z krzaków, rozczapierzył pazury i wydał z siebie zgrzytliwy, wibrujący dźwięk. Ręka Murphy 
zaczęła się trząść, lufa pistoletu nieposłusznie miotała się w lewo i w prawo. Usiłowałem 
dźwignąć się na nogi i wrócić do gry, ale wciąż dzwoniło mi w uszach, a stały nacisk mgły 
spowalniał moje ruchy.
   Ghoul musiał dostrzec przerażenie, które owładnęło Murphy.
   – Glina, co? – zaskrzeczał. Ślina pieniła się między zębami, ściekała po brodzie. Powoli 
ruszył w kierunku Murphy, ciągnąc pazury po ziemi. – Nie masz zamiaru powiedzieć mi, że mam 
prawo do adwokata?
   Murphy krzyknęła krótko i skamieniała z wytrzeszczonymi oczami. Ghoul szydził z niej.
   – Taki wielki pistolet i taka słodka dziewczynka. Słodko pachniesz. Robię się głodna. – 
Tygrysica podchodziła bliżej, naśmiewając się; zniekształcony, nieludzki głos przeszedł 
w pomruk. – Może powinnam dać ci się aresztować. Poczekaj, aż wsiądziemy do samochodu. 
Jeśli tak dobrze pachniesz, to ciekawe, jak będziesz smakować.
   Przypuszczam, że ghoul nie powinien się śmiać. Wzrok Murphy rozjaśnił się i zhardział. 
Pistolet przestał się trząść.
   – Spróbuj tego, suko – powiedziała Murphy i zaczęła strzelać. Ghoul wydał kolejny pisk, tym 
razem pełen zaskoczenia i bólu.
   Kule nie odrzuciły go do tyłu. To dobre w komiksach i w telewizji. Prawdziwe kule 
przebijają na wylot jak ołowiany odważnik cienką gazę. Żadne ziejące, krwawe dziury nie 
pojawiły się na piersi ghoula, za to z pleców trysnął mu szkarłatny płyn, osiadając na liściach jak 
krwawa rosa.
   Murphy nie przestawała strzelać.
   Ghoul zatoczył się i wpadł między paprocie, kopiąc i miotając się dziko. Zwalał jedne 
donice, rozbijał inne, rozrzucał wokół ziemię i części roślin.
   Murphy strzelała dalej.
   Szczęknął pusty magazynek, ghoul przetoczył się na bok, ukazując ogromne dziury 
w skradzionym fartuchu przesiąkniętym krwią. Krztusił się i rzęził, czerwona strużka pociekła 
z pyska. Syknął jeszcze, a w gardle mu zabulgotało, i podniósł ręce, poddając się.
   – Poczekaj – wycharczał. – Poczekaj, proszę. Wygrałaś. Poddaję się.
   Murphy wyrzuciła pusty magazynek, załadowała świeży, odwiodła spust. Znów stanęła 
w pozycji strzeleckiej i spojrzała wzdłuż lufy, jej błękitne oczy były uważne, beznamiętne, 
bezlitosne.
   Nie zauważyła, że z prawej strony we mgle zamajaczył ogromny, zwalisty cień, 
podświetlony światłami awaryjnymi z drugiego końca działu ogrodniczego. Ja zauważyłem i w 
końcu dźwignąłem swoje ogłupiałe ja na nogi.
   – Murph! – krzyknąłem. – Z prawej!
   Murphy rozejrzała się błyskawicznie i uskoczyła w lewo, cudem unikając ciosu. Motyka 
ogrodowa spadła z chrzęstem na beton. Ghoul odpełzł tyłem przez paprocie i zniknął we mgle, 
zostawiając za sobą rozmazany, krwawy ślad.
   Murphy odskoczyła do tyłu, strzeliła i zaraz zanurkowała, a kolejne narzędzie ogrodnicze, 
tym razem szpadel, zatoczyło koszący łuk tuż nad jej głową.
   Z mgły wytoczył się ogr Grum w swej czerwonoskórej, trzyipółmetrowej, zwalistej postaci, 
ściskając w garści trzonek szpadla. Nie zwalniając kroku, zgarnął z ziemi stulitrową ceramiczną 
donicę i rzucił nią w Murphy, jakby to była kulka ze śniegu. Ona przykucnęła za stertą pustych 
palet i donica roztrzaskała się z hukiem.
   Przeciwko ogrowi magia byłaby bezużyteczna. Dzikim wzrokiem rozejrzałem się wokół 
i spostrzegłem ogromnych rozmiarów plastikową torbę pełną kolorowych szklanych kulek.
   – Ej, ty! – krzyknąłem. – Wielki, czerwony i brzydki!
   Grum odwrócił głowę szybciej, niż wydawałoby się możliwe przy tak grubym karku, a jego 
i tak już świńskie oczka jeszcze się zwęziły. Zaryczał przerażająco i ruszył ku mnie, waląc 
o beton wielkimi stopami.
   Rozdarłem torbę i sypnąłem zawartością w jego kierunku. Niebiesko-zielone kulki rozlały się 
szeroką falą. Grum poślizgnął się na nich i już byłem pełen nadziei, ale on posuwał się dalej 
w tym samym tempie, a pod jego uniesioną stopą ujrzałem krążki zmiażdżonego na proszek 
szkła.
   Zakląłem i pobiegłem w głąb działu ogrodniczego, mając za sobą ciężkie kroki Gruma. 
Usłyszałem, że Murphy znów strzela. Padły dwa strzały, a ja próbowałem doliczyć się jej 
nabojów. Cztery w nowym magazynku? Czy ma jeszcze zapasowy? A właściwie to ile mieści się 
w takim kolcie?
   Rozległ się ostrzejszy, bardziej przeszywający dźwięk. Ogień karabinowy. Kolt Murphy 
szczeknął jeszcze dwa razy i usłyszałem jej wołanie:
   – Harry, ktoś osłania wyjście ogniem karabinowym!
   – Jestem trochę zajęty, Murph! – odkrzyknąłem.
   – Co to jest, do cholery?
   – Elf! – krzyknąłem. Grum akurat usiłował mnie zabić, więc nie było sensu bawić się 
w dyplomację. – To wielki, brzydki elf!
   Zacząłem wygarniać towary z regałów, żeby zabarykadować przejście za sobą. Niewiele 
zyskałem. Usłyszałem znów, jak ryczy, wymachując szpadlem. Nie dosięgnął mnie, ale przeciął 
powietrze ze świstem na tyle głośnym, że odskoczyłem.
   Rozejrzałem się nerwowo za czymś stalowym, czym mógłbym rzucić w ogra albo się 
osłonić. Mgła ograniczała widoczność do paru metrów. Zagłębiałem się coraz bardziej w sektor 
z roślinami. Zapach szklarni, nawozu i zgnilizny wdzierał mi się do nosa i do ust. Wyszedłem zza 
regału i dałem nura przez wąską bramkę. Wydostałem się spod kopuły osłaniającej tę część 
działu ogrodniczego na niezadaszony obszar otoczony wysoką siatką i pełen młodych drzewek 
i krzaków stojących w równych rzędach.
   Rozejrzałem się, szukając wyjścia na parking, na wolność. Zerknąłem za siebie przez ramię, 
żeby sprawdzić, jak daleko jest ogród.
   Grum zatrzymał się przy bramce i z uśmieszkiem zatrzasnął ją. Widziałem, jak owija sobie 
dłoń plastikową torbą na śmiecie i zgina zamykający pręt, jakby był z plasteliny. Metal jęknął 
i bramka została zamknięta na stałe z nie większym wysiłkiem niż ten, jakiego ja 
potrzebowałbym do zamknięcia słoika.
   Serce we mnie zamarło, kiedy rozejrzałem się wokół.
   Płot z siatki miał prawie trzy metry wysokości, a na jego szczycie umieszczony był drut 
kolczasty, mający chyba przeciwdziałać wtargnięciu porywaczy dzieci-drzewek. Druga bramka, 
o wiele większa, była zamknięta, a pręt skręcony tak samo. Znajdowałem się w eleganckiej 
pułapce, w którą po prostu zostałem zagnany.
   – Niech to szlag – rzuciłem.
   Grum roześmiał się zgrzytliwie. Ledwo go widziałem, jedynie jego kontur o kilka metrów 
ode mnie, we mgle.
   – Przegrałeś, magu.
   – Dlaczego to robisz? Dla kogo, u diabła, pracujesz? – dopytywałem się.
   – Nie domyślasz się? – powiedział Grum. – Ha. To niedobrze. Chyba pójdziesz do grobu, nie 
wiedząc.
   – Gdybym dostawał centa za każdym razem, kiedy to słyszałem – mruknąłem, rozglądając 
się. Miałem kilka możliwości. Mógłbym otworzyć przejście do Nigdynigdy i spróbować znaleźć 
drogę prowadzącą przez królestwo duchów z powrotem w świat rzeczywisty, w jakimś innym 
miejscu. Jednak gdybym tak postąpił, nie tylko mógłbym wdepnąć w coś o wiele gorszego, ale 
też mógłbym trafić na ścieżkę spowolnionego czasu i nie pojawić się w moim Chicago przez 
wiele godzin, a nawet dni. Mógłbym wyciąć zaklętym płomieniem dziurę w siatce, ale groziło 
mi, że przy okazji sam się spalę na popiół, tym bardziej że nie miałem przy sobie różdżki.
   Mógłbym prawdopodobnie ułożyć pod siatką stertę z małych drzewek, palet, worków 
z ziemią i wdrapać się na nią. Mógłbym utknąć na drucie kolczastym, ale i tak, do cholery, 
byłoby to lepsze niż sterczeć tutaj.
   Tak czy inaczej, nie miałem czasu, żeby go tracić na rozważania. Podszedłem do 
najbliższych drzewek, wyrwałem kilka i rzuciłem pod siatkę.
   – Murphy! Utknąłem, ale myślę, że się wydostanę! Zwiewaj natychmiast!
   Głos Murphy dobiegł do mnie z nieokreślonego kierunku przez mgłę.
   – Gdzie jesteś?
   – Do cholery, Murph! Spadaj stąd!
   Jej pistolet szczeknął dwukrotnie.
   – Bez ciebie nie!
   Dorzuciłem coś na stertę.
   – Jestem dużym chłopcem! Potrafię o siebie zadbać!
   Stanąłem na stercie. Pomyślałem, że drutem kolczastym będę martwić się później, dopiero 
jak wejdę na samą górę. Zacząłem się wspinać. Patrzyłem na drut i wciskałem palce stóp 
w siatkę, kiedy poczułem, że coś owija mi się wokół kostek. Spojrzałem w dół. Wokół nóg 
owijała mi się gałąź. Kopnąłem ją z irytacją.
   W tej chwili druga gałąź uniosła się ze sterty i dołączyła do pierwszej. Potem trzecia. 
I czwarta. Gałęzie pod moimi stopami ugięły się i nagle znalazłem się w powietrzu, wisząc za 
pięty.
   Był to niewygodny punkt obserwacyjny, ale i tak widziałem, jak drzewka, rośliny i ziemia, 
z których usypałem stertę, ruszają się i splatają razem. Drzewka splątały pnie i gałęzie, rosły 
w oczach, wydłużały się, grubiały, stając się częścią większej całości. Inne rośliny, grudy ziemi, 
wijące się pnącza i liście śmigały w powietrzu, najwyraźniej z własnej woli, i przyłączały się do 
reszty.
   Masa z ziemi, korzeni i konarów przybrała kształt ogromnego człekopodobnego stwora. Dwa 
punkty błyszczącej szmaragdowej zieleni płonęły w twarzy ze splecionych pnączy, pokrytej 
liśćmi. Musiał mieć ze trzy metry wysokości i prawie tyle samo szerokości. Jego nogi były 
grubsze niż cały ja, gałęzie sterczały mu nad głową jak rozłożyste rogi na tle fosforyzującej 
psychicznej mgły. Stwór uniósł głowę i zawył. W tym dźwięku był jęk torturowanego drzewa, 
trzask kości i wycie wiatru.
   – Wielkie nieba, Harry – wymamrotałem. Serce mi waliło. – Kiedy nauczysz się trzymać 
język za zębami?
   

Rozdział 20
   
   Murphy! – krzyknąłem. – Nie podchodź! Potwór roślinny... nie, chwileczkę. Nie mógłbym 
określić tego czegoś mianem „potwora roślinnego”. Zrobiłbym z siebie pośmiewisko. Trudno jest 
w mgnieniu oka nadać potworowi dowcipną i trafną nazwę, więc posłużyłem się nazwą, którą 
kiedyś słyszałem od Boba.
   Chlorofilowy stwór podniósł mnie w górę i potrząsał jak marakasami. Skoncentrowałem się 
na bransolecie ochronnej i pchnąłem w nią wolę, wspartą nagłym strachem. Ciarki przeszły mi po 
skórze, kiedy wokół mnie tworzyła się tarcza, a ja ukształtowałem ją w pełną kulę. Ledwo 
zdążyłem. Zielony diabeł rzucił mną o słupek ogrodzenia. Gdyby nie ochrona, miałbym 
przetrącony kark. W chwili uderzenia poczułem zacieśniającą się wokół mnie energię tarczy, 
dzięki której siła uderzenia rozłożyła się na całe moje ciało. Tarcza przemieniła część energii 
kinetycznej w ciepło i światło, podczas gdy reszta przeniknęła przez nią. Rezultat był taki, jakby 
oblepiło mnie rozgrzane elastyczne ubranie, o trzy rozmiary za małe. Zaparło mi dech w piersi. 
Wokół mnie błysnęła kula słabego, lazurowo-srebrnego światła.
   Nie bardzo się potłukłem. Po prostu spadłem na beton, a wtedy tarcza znów błysnęła, choć 
jeszcze słabiej. Zerwałem się z ziemi i zacząłem uciekać przed zielonym diabłem, ale on ruszył 
za mną, odrzucając na bok stojak z drewnianymi palikami do pomidorów jednym ruchem 
liściastego ramienia. Błyszczące zielone oczy rozjarzyły się. Pobiegłem w stronę płotu na drugim 
końcu placu, ale spadła na mnie wielka, zielona pięść.
   Uniosłem tarczę, ale cios odrzucił mnie o parę metrów dalej, pomiędzy stalowe składane 
półki z setkami dwudziestopięciokilowych worków ze ściółką, ziemią doniczkową i nawozem. 
Leżałem tam przez chwilę oszołomiony, gapiąc się na pusty regał z ogromnym, czerwonym 
napisem... I po chwastach! Tylko 2,99! Czepiając się regału, stanąłem na nogach w samą porę, 
żeby zanurkować pod pięścią zielonego diabła.
   Pięść, zamiast we mnie, trafiła w półkę. Rozległ się chrzęst metalu i skrzekliwy okrzyk bólu 
diabła. Zaskwierczało i zadymiło. Stwór cofnął dymiącą pięść, zaskrzeczał znowu, a jego oczy 
zapłonęły jeszcze jaśniej, pełne złości.
   – Stal – mruknąłem. – Więc też jesteś jakimś elfem.
   Pobiegłem wzdłuż ogromnych półek, a po sekundzie usłyszałem, że zielony diabeł zawraca 
i rusza za mną w pogoń. Biegnąc, zacząłem gromadzić wolę. Pozwoliłem swojej psychicznej 
tarczy opaść, zostawiając sobie tylko tyle ochrony, by mgła nie zamroczyła mi umysłu. 
Powziąłem desperacki plan i potrzebowałem każdej cząstki mocy, jaką zdołałbym zgromadzić. 
Wiedziałem, że jeśli mi się nie uda, tarcza i tak mnie już nie ochroni. Prędzej czy później zielony 
diabeł przedarłby się przez moją obronę i przerobił mnie na nawóz.
   Byłem daleko przed nim, ale on nabierał rozpędu, doganiając mnie. Kiedy dopadłem do 
końca rzędu stalowych półek, odwróciłem się i stanąłem z nim twarzą w twarz.
   Niech to wszyscy diabli, był wielki. Większy od Gruma. Miejscami mogłem widzieć przez 
niego na wylot, tam gdzie skręconych gałęzi i liści nie zlepiała ziemia, ale nie wydawał się przez 
to ani mniej masywny, ani mniej niebezpieczny.
   Gdyby mój plan nie zadziałał, nie zdążyłbym nawet tego pożałować.
   Na ogół magia wymaga czasu, rysowania kręgu, gromadzenia energii i towarzyszących im 
mocy.
   Szybka, brudna magia, przywoływanie, bierze się bezpośrednio z woli maga i uwalnia 
niekierowana i bez ograniczeń. To trudna i niebezpieczna sztuka. Jestem kiepski 
w przywoływaniu. Znam tylko kilka zaklęć, na których mogę polegać, ale nawet one wymagają 
rekwizytu pomagającego w koncentracji, takiego jak bransoleta z tarcz czy różdżka, żeby nie 
stracić kontroli. Tym niemniej, kiedy ma to być rzecz wielka i głupia, wymagająca dużo siły 
i niewiele finezji, zazwyczaj sobie radzę.
   Uniosłem ramiona, a pęd powietrza poruszył mgłę. Kroki zielonego diabła dudniły już 
blisko. Zamknąłem oczy, energia wylała się ze mnie, chwytając wiatr.
   – Vento – wymamrotałem, czując pęd mocy. Zielony diabeł zawył znowu, a mną targnął 
strach. Wiatr się wzmógł. – Vento, Ventas servitas!
   Magiczna moc przemknęła przez moje rozpostarte ramiona i wytrysnęła w mrok. Z rykiem 
zerwała się wichura, wyjący cyklon zawirował tuż przede mną, trąba powietrzna pomknęła 
w kierunku ciężkich, metalowych półek.
   Wichura, którą przywołałem, przygięła wyjącego zielonego diabła, który był już o parę 
metrów ode mnie. Wielkie, ciężkie półki załadowane tonami materiałów wydały jęk protestu, po 
czym zwaliły się na zielonego diabła z ogłuszającym hukiem, od którego pękały bębenki 
w uszach i drżała ziemia.
   Zielony diabeł był silny, ale nie aż tak silny. Znikł jak zarośla spychane buldożerem. Wył 
miażdżony stalowymi półkami i zasypywany ich zawartością. Brudny, szarawy dym unosił się 
nad zwaliskiem, a potwór wciąż wrzeszczał i miotał się, próbując wydostać się na powierzchnię.
   Byłem wyczerpany wysiłkiem, jakiego wymagało ode mnie zaklęcie. Groźnie spojrzałem na 
stertę podrygujących półek.
   – Powalony – wydyszałem – ale nie wykończony. Cholera.
   Przyjrzawszy się rumowisku, uznałem, że zielony diabeł prawdopodobnie nie wygrzebie się 
jeszcze przez parę minut. Pokręciłem głową i ruszyłem w stronę bramki w ogrodzeniu. Miałem 
nadzieję, że Grum nie zamknął jej aż tak dokładnie, żebym nie mógł się wydostać.
   Jednak zamknął. Zdołał zgnieść metalowy pręt na jednolitą masę, pozostawiając ślady jak od 
ciężkiego narzędzia. Musiałem powiedzieć sobie: nie myśl, że stal jest przeszkodą dla pazurów 
Gruma. Rozejrzałem się i postanowiłem zaryzykować przejście przez najeżony kolcami płot.
   Byłem w połowie wysokości siatki, kiedy z mgły po drugiej stronie wychynęła Murphy 
z pistoletem wymierzonym prosto we mnie.
   – Ej, ej, Murph! – Pokazałem jej swoje puste ręce. Natychmiast odpadłem od siatki. – To ja.
   Opuściła broń i odetchnęła.
   – Chryste, Harry. Co robisz?
   – Rozgrywam mecz. Jestem górą.
   Za moimi plecami zielony diabeł znów zawył, a półki zazgrzytały, kiedy się poruszył. 
Przełknąłem ślinę i obejrzałem się za siebie.
   – Chociaż mecz rewanżowy nie zapowiada się obiecująco. Gdzie byłaś?
   Przewróciła oczami.
   – Na zakupach.
   – Gdzie jest Grum i ghoul?
   – Nie wiem. Ślady krwi ghoula prowadzą na zewnątrz, ale jak za nimi poszłam, ktoś do mnie 
strzelał. Ogra nie widziałam. – Zerknęła na zamknięcie bramki. – Cholera, rozumiem, że cię tu 
przymknął, co?
   – Coś w tym rodzaju. Jesteś postrzelona?
   – Nie, dlaczego?
   – Kulejesz. Murphy skrzywiła się.
   – A, to. Któryś z tych sukinsynów rozsypał masę szklanych kulek. Poślizgnęłam się. Coś 
sobie zrobiłam w kolano.
   – O – powiedziałem. – Hm.
   Murphy zerknęła na mnie.
   – Ty to zrobiłeś?
   – Cóż. Taki był wtedy plan.
   – Harry, to nie jest żaden plan. To scenariusz kreskówki.
   – Później mnie zabijesz. Teraz pomóż mi stąd wyleźć. – Popatrzyłem na drut kolczasty. – 
Może gdybyś wzięła grabie, mogłabyś to unieść do góry, żebym się przecisnął między tym 
a siatką.
   – Jesteśmy o pięć metrów od stoiska z artykułami metalowymi, geniuszu – oznajmiła 
Murphy. Pokuśtykała z powrotem w mgłę i po upływie pół minuty wróciła z ogromnymi 
nożycami do metalu. Przecięła w siatce szparę, przez którą się przecisnąłem. Zielony diabeł 
wciąż się miotał przygnieciony.
   – Niech cię ucałuję – powiedziałem.
   Murphy wyszczerzyła się.
   – Cuchniesz jak gnojówka, Harry. – Jej uśmiech zgasł. – Co teraz?
   Na skutek miotania się potwora ze sterty spadło kilka mniejszych półek. Nerwowo 
pomasowałem się po karku.
   – Wydostanie się stąd jest ciągle priorytetem. To coś jest unieszkodliwione, ale za chwilę 
może już nie być.
   – Co to jest?
   – Zielony diabeł – powiedziałem.
   – Co takiego?
   – Potwór roślinny.
   – Och, rozumiem.
   – Musimy się stąd wynosić. Murphy pokręciła głową.
   – Ktokolwiek osłaniał wyjście od frontu, prawdopodobnie pilnuje i innych drzwi. Sylwetka 
w drzwiach to świetny cel. Zupełnie jak tarcza na strzelnicy.
   – Jak, u licha, mogli cię widzieć w tej mgle?
   – Czy to takie ważne akurat teraz? Jakoś mogli, a to znaczy, że nie wyjdziemy od frontu.
   – Racja – zgodziłem się. – Główne wyjścia są pilnowane, w dziale ogrodniczym jest ten tu 
i dziesięć do jednego, że ogr Grum czai się z tyłu.
   – Poczekaj, o co właściwie chodzi z tym ogrem?
   – Kule się od niego odbijają, magia spływa po nim jak woda po kaczce. Jest silny, szybki 
i sprytniejszy, niż na to wygląda.
   Murphy zaklęła cicho.
   – Nie możesz go unieszkodliwić, tak jak ci się udało z loup-garou?
   – Już raz go walnąłem. Równie dobrze mogłem na niego napluć.
   – Nie wygląda na to, żebyśmy mieli wielkie szanse na wydostanie się stąd.
   – A nawet gdyby, to Grum albo ten roślinny mogliby nas dogonić, więc będziemy 
potrzebować samochodu.
   – Jednego z nich musimy pokonać.
   – Wiem – powiedziałem i skierowałem się z powrotem do sklepu.
   – Dokąd idziesz? – chciała wiedzieć Murphy.
   – Mam plan.
   Pokuśtykała za mną.
   – Mam nadzieję, że lepszy niż tamten kretynizm. Chrząknąłem w odpowiedzi. Oboje 
wiedzieliśmy, że jeśli ten plan nie jest lepszy od poprzedniego, to wtedy, jak by powiedziała 
świnka Porky, to już wszystko, moi drodzy.
   

Rozdział 21
   
   Trzy minuty później wyszliśmy z Murphy przez tylne drzwi, za którymi czekał na nas Grum. 
Wyłonił się z cienia za wielkimi kontenerami na śmiecie. Ryknął jak słoń i ciężkim krokiem 
ruszył ku nam.
   Murphy, ciągnąc za sobą nogę, owinięta dość rozpaczliwie kraciastym kocem, wydała 
z siebie przeraźliwy okrzyk i puściła się biegiem, ale potknęła się i padła na ziemię przed ogrem.
   Ja trzymałem lewą rękę za plecami, a prawą uniosłem, stykając końce palców. Kiedy 
zapłonął między nimi ogień, zagrzmiałem:
   – Grum!
   Ogr zwrócił na mnie błyszczące, świńskie oczka. Zawarczał głucho.
   – Precz z mej drogi! – zawołałem równie dramatycznym głosem. – Inaczej dość cię mieć 
będę i pozbawię cię życia!
   Ogr skupił się całkowicie na mnie, zrobił krok do przodu, ponad pojękującą Murphy.
   – Nie lękam się twej mocy, śmiertelny – warknął z pogardą.
   Zadarłem głowę i machnąłem dłonią.
   – Po raz ostatni cię ostrzegam, służalczy psie elfów.
   W świńskich oczkach Gruma zapłonął gniew. Roześmiał się ochryple, nie zwalniając kroku.
   – Nędzny, śmiertelny oszuście. Twój ogień magiczny niczym jest dla mnie. Źle będzie 
z tobą.
   Za jego plecami Murphy zrzuciła z ramion koc i jednym pociągnięciem linki odpaliła 
nowiutką spalinową piłę łańcuchową. Ostry łańcuch ruszył z sykiem powietrza, a Murphy bez 
uprzedzenia zamachnęła się w półobrocie, trafiając precyzyjnie od tyłu w grube, owłosione 
kolana Gruma. Stalowe ostrze wgryzło się w skórę ogra, jakby to był styropian. Krew i kawałki 
ciała trysnęły ponurą chmurą.
   Ogr zawył, cały skręcił się z bólu. Purpurowa skóra wokół rany natychmiast nabrzmiała, 
sczerniała, ciemne macki gangreny popełzły w górę, w mgnieniu oka ogarnęły biodro. Próbował 
trafić Murphy ogromną pięścią, ale ona była już poza jego zasięgiem. Zraniona noga nie 
utrzymała ciężaru ciała i ogr zwalił się na ziemię z głuchym tąpnięciem.
   Rzuciłem się do przodu, na pomoc Murphy, ale wszystko działo się bardzo szybko, a moje 
ruchy stały się koszmarnie powolne. Ogr natychmiast przetoczył się na brzuch, oszalały od 
dotknięcia żelaznego ostrza piły łańcuchowej, i zaczął czołgać się w stronę Murphy 
niewiarygodnie szybko, posługując się samymi ramionami i wbijając w beton pazury. Uciekała 
przed nim, powłócząc nogą, ale on walnął pięścią o beton tak mocno, że ziemia zadrżała. Murphy 
straciła równowagę i upadła.
   Grum złapał ją za stopę i zaczął przyciągać do siebie. Z jękiem zwinęła się i skręciła, ale 
zdołała wysunąć stopę z trampka i odpełznąć kawałek. Twarz miała pobladłą i ściągniętą.
   Podbiegłem do ogra z tyłu, wyciągając zza pleców lewą rękę, podczas gdy palce prawej 
wciąż obejmowały magiczny płomień. Wielki, zielono-żółty pistolet pneumatyczny na wodę 
zachlupał wesoło. Nacisnąłem spust. Strumień benzyny chlusnął na plecy Gruma, wsiąkając 
w skórę. Grum obrócił się do mnie bokiem, a ja strzeliłem mu benzyną w oczy i nos, co 
wywołało kolejne wycie. Obnażył kły i spojrzał na mnie wściekle opuchniętymi, prawie 
zamkniętymi oczami.
   – Magu – powiedział ledwo zrozumiale przez wyszczerzone zęby – twój magiczny ogień 
mnie nie powstrzyma.
   Odwróciłem powoli prawą dłoń i zademonstrowałem mu ukrytą w niej płonącą puszkę 
podpałki marki Sterno.
   – Dobrze w takim razie, że wziąłem ze sobą coś mniej wyszukanego. – I rzuciłem zapaloną 
puszką w nasączonego benzyną ogra.
   Podcięty i płonący jak urodzinowa świeczka Grum zaczął wyć i rzucać się. Odskoczyłem 
i ominąwszy go, pospieszyłem z pomocą Murphy. Ogr w tym czasie ciskał się o ziemię i o ścianę 
budynku. Rzucał się dziko przez jakieś dwadzieścia sekund, a następnie z dziwnym, zawodzącym 
krzykiem wpadł w głęboki cień za kontenerem na śmiecie i znikł. Blask płomieni po prostu zgasł.
   Bez mojej pomocy Murphy nie dałaby rady wstać, była blada z bólu. Nie mogła się oprzeć na 
zranionej nodze.
   – Co się stało? – spytała.
   – Sprzątnęliśmy go – powiedziałem. – Wziął tyłek w troki i zwiał do domu.
   – Na dobre?
   Zaprzeczyłem ruchem głowy.
   – Na razie. Jak twoja noga?
   – Boli. Chyba coś złamałam. Ale mogę skakać na drugiej.
   – Oprzyj się na mnie – poprosiłem. Przeszliśmy kilka kroków i zachwiała się niebezpiecznie. 
Podtrzymałem ją, żeby nie upadła. – Murph?
   – Przepraszam – wydyszała. – Skakanie na nic. Pomogłem jej usiąść na ziemi.
   – Słuchaj, zostań tutaj, pod ścianą. Pójdę po samochód i podjadę po ciebie.
   Nie sprzeczała się, pewnie ból ją powstrzymał. Wyciągnęła pistolet, zabezpieczyła i podała 
mi. Nie wziąłem.
   – Trzymaj. Może ci być potrzebny.
   – Dresden – powiedziała Murphy – ta broń przydała mi się dziś tak, jak szmatka do 
polerowania w stalowni. Ale ten ktoś tam ma karabin. Jeśli go używa, to znaczy, że jest 
człowiekiem, a ty nie wziąłeś ze sobą magicznych zabawek. Weź pistolet.
   Miała rację, mimo to oponowałem.
   – Nie mogę cię tu zostawić bezbronnej, Murph.
   Podciągnęła nogawkę dżinsów i wydobyła mały automat z kabury na łydce. Załadowała, 
odbezpieczyła i stwierdziła:
   – Nie jestem bezbronna.
   Wziąłem kolta, sprawdziłem komorę i zabezpieczenie, mniej więcej odruchowo.
   – To śliczny, mały pistolecik, Murph.
   Spojrzała na mnie spode łba.
   – Mam małe nogi. Tylko ten udało mi się schować.
   Zacząłem jej dokuczać.
   – Murphy ma dziewczyński pistolecik. Murphy ma dziewczyński pistolecik – nuciłem.
   Spiorunowała mnie wzrokiem i przyciągnęła do siebie piłę łańcuchową, żeby mieć ją pod 
ręką.
   – Podejdź trochę bliżej i powtórz to.
   Żachnąłem się.
   – Daj mi parę minut – powiedziałem. – Powiem ci, że łoją. Niektóre czarne charaktery lubią 
się bawić w przebieranki, więc jeśli nie będziesz pewna, kto to jest...
   Murphy skinęła głową, blada i zdecydowana, i oparła dłoń na broni.
   Wziąłem głęboki wdech i poszedłem przez mgłę, wokół budynku, w kierunku parkingu. 
Trzymałem się przy ścianie, poruszałem się najciszej jak mogłem, jednocześnie nasłuchując. 
Zgromadziłem energię w bransolecie z tarcz, lewą rękę trzymałem w pogotowiu. W ten sposób 
do strzelania została mi tylko prawa. Nie jestem dobrym strzelcem, nawet kiedy mogę używać 
obu rąk, pocieszałem się więc, że może nie dojdzie do strzelaniny.
   Kiedy dochodziłem już do rogu budynku, usłyszałem trzask dobiegający z placu 
ogrodzonego siatką. Przełknąłem ślinę i wymierzyłem kolta w tym kierunku, nie mając pewności, 
ile w nim pozostało naboi.
   Zbliżyłem się i spojrzałem poprzez mgłę na ogrodzony siatką zrujnowany plac, który był 
przedtem moją pułapką. Siatka miała rozdarcie na szerokość trzech metrów i o ile się mogłem 
zorientować, zielonego diabła już tam nie było. Świetnie. Podszedłem jeszcze bliżej, żeby się 
dokładniej przyjrzeć. Spodziewałem się rozgiętych i rozciągniętych drutów, ciągle jeszcze 
gorących na końcach. Zamiast tego ujrzałem rozcięcie tak równe, jakby zrobione nożycami do 
metalu. Jego krawędzie pokryte były szronem.
   Rozejrzałem się po ziemi. Znalazłem kawałki drutu długości pięciu czy siedmiu 
centymetrów. Unosiła się z nich para, a zimno w pobliżu siatki sprawiło, że zadrżałem. Siatka 
została zamrożona, schłodzona do tego stopnia, że stal zrobiła się krucha i dała się połamać.
   – Zima – mruknąłem. – To chyba nie był wielki wysiłek.
   Starając się przeniknąć wzrokiem mgłę, wytężając słuch, skierowałem się szybko w stronę 
przyćmionych, mrugających świateł na leżącym gdzieś przede mną parkingu. Zaparkowałem 
prawie na wprost wejścia, ale we mgle nie mogłem dostrzec żadnego punktu odniesienia. 
Zacząłem od pierwszego rzędu samochodów i posuwałem się wzdłuż, wypatrując garbusa.
   Nie było go w pierwszym rzędzie, ale dojrzałem cienką strużkę żółtawego płynu. Kierując 
się nią, znalazłem swój samochód. Znowu przeciek. Nie jest to rzecz niespotykana 
w samochodzie maga, ale poddanie garbusa gruntownej hospitalizacji zajęłoby mnóstwo czasu.
   Wsiadłem i opuściłem pistolet na tyle, żeby móc wetknąć kluczyk w stacyjkę. Mój wierny 
rumak zarżał i parsknął parę razy, ale w końcu silnik zaskoczył z przepraszającym kaszlnięciem. 
Samochód ożył i zaterkotał. Wrzuciłem bieg, przejechałem przez parking i skręciłem na tyły 
budynku, żeby wrócić po Murphy.
   Właśnie przejeżdżałem koło siatkowego płotu centrum ogrodniczego, kiedy szyby nagle 
zamarzły. Stało się to w mgnieniu oka. Kryształki lodu tworzyły się i rosły jak rozwijające się 
kwiaty na filmie przyrodniczym, aż zupełnie przesłoniły mi widok. Temperatura spadła o jakieś 
pięćdziesiąt stopni. Silnik zakrztusił się i byłby zgasł, gdybym nie dodał gazu. Garbus skoczył do 
przodu, a ja opuściłem okno i z wytkniętą na zewnątrz głową usiłowałem dojrzeć, co się dzieje.
   Zielony diabeł wyłonił się z mgły. Spuścił na garbusa wielką sękatą pięść, która 
przypominała ekologiczną kulę burzącą. Siła uderzenia wgniotła maskę jak cienką blaszkę 
i docisnęła amortyzatory tak, że rama zaczęła się ocierać o opony, a ja nadziałem się na 
kierownicę. Zaparło mi dech z bólu.
   Po takim ciosie każdy samochód z silnikiem z przodu stanąłby na głowie. Lżejszy tył 
uniósłby się w górę, a ja bez pasów obijałbym się w środku jak ziarenko prażonej kukurydzy.
   Jednak stare volkswageny mają silnik z tyłu. Samochód podskoczył, ale zaraz opadł na 
ziemię. Docisnąłem gaz do dechy, a garbus zakasłał z wysiłku. Zielony diabeł, choć wielki 
i silny, nie stanowił zwartej masy, więc nie był bardzo ciężki. Garbus z kolei, mimo że zatrząsł 
się od ciosu i miał wgniecioną karoserię, walnął w niego, nie tracąc rozpędu.
   Potwór runął jak podcięty i wylądował na masce. Zawył, co mogło być wyrazem 
zaskoczenia, a z pewnością wyrażało ból. Jechaliśmy wśród purpurowych błysków wyładowań 
elektrycznych i w chmurze dymiącej materii nie z tego świata.
   Nie zdejmując nogi z gazu, przytrzymywałem kierownicę jedną ręką i wychylałem się przez 
okno, żeby cokolwiek widzieć. Zielony diabeł zawył znowu, od gromadzącej się wokół niego 
chmury magii włosy zjeżyły mi się na karku, ale garbus terkotał zawzięcie, unosząc diabła na 
sobie wzdłuż ogrodzenia, na tyły budynku.
   – Przyjmijmy, że odwdzięczasz mi się za te wszystkie wezwania pomocy drogowej – 
mruknąłem do garbusa i wdepnąłem hamulec.
   Zielony diabeł stoczył się z samochodu, szurnął po asfalcie i walnął w metalowy śmietnik, 
wydając okrzyk bólu. Eksplodował chmurą grud ziemi. Tylko jedno ze świateł przetrwało atak, 
a nawet ono migało niepewnie we mgle i tumanach kurzu.
   Wrzuciłem wsteczny, cofnąłem o kilka metrów i zatrzymałem się. Potem dałem gazu, 
przerzuciłem dźwignię do przodu i garbus ruszył na potwora. Tym razem dla bezpieczeństwa 
wciągnąłem głowę do środka. Uderzenie było gwałtowne, zdumiewająco głośne i dogłębnie 
satysfakcjonujące. Zielony diabeł zaskrzeczał jak łamana gałąź, ale nie wiedziałem, co się 
dokładnie stało, dopóki nie wyjrzałem przez boczne okno.
   Potwór został przepołowiony, kiedy mój sfatygowany, pokryty szronem garbus docisnął go 
do metalowego kontenera. Pod śmietnikiem leżały nogi, teraz tylko sterta patyków i ziemi, 
podczas gdy ramiona wyciągały się w moją stronę, na próżno uderzając o asfalt.
   Splunąłem przez okno i pojechałem po Murphy.
   Wyskoczyłem z samochodu. Musiałem mocno szarpnąć, żeby otworzyć drzwi po stronie 
pasażera. Murphy z trudem stanęła na nogi, opierając się o ścianę. Gapiła się na pokrytego 
szronem garbusa szeroko otwartymi oczami.
   – Co się, u diabła, stało?
   – Potwór roślinny.
   – Potwór roślinny i Dziadek Mróz?
   Wziąłem ją pod ramię, od strony zranionej nogi.
   – Zadbałem i o niego. Chodźmy.
   Murphy jęknęła z bólu, ale pokuśtykała w stronę samochodu. Chciałem jej pomóc, ale w tej 
chwili krzyknęła:
   – Harry! – i pchnęła mnie całym ciężarem ciała.
   Górna część zielonego diabła wypełzła jakimś cudem z mgły. Długi pęd sięgał w moją 
stronę. Odskoczyłem, starając się zasłonić sobą Murphy.
   Dosięgnął mnie. Czułem, jak palce grubości pni młodych drzew oplotły mi szyję 
i szarpnięciem odrzuciły od Murphy jak szmacianą lalkę. Inne gałęziaste palce złapały mnie za 
udo. Poczułem, że ciągną mnie, że wiszę w powietrzu.
   – Wścibstwo nie popłaca – zasyczał obcy głos, a zielone oczy się rozjarzyły. – Nie 
powinieneś był mieszać się w te sprawy. Nawet nie masz pojęcia, o co toczy się gra. Giń przez 
swoją arogancję.
   Myślałem, że zdobędę się na ciętą ripostę, ale w oczach mi pociemniało, a umysł sprawiał 
wrażenie schwytanego we wnyki. Myślałem, że zgromadzę moc i pchnę ją w bransoletę 
ochronną, ale usłyszałem szelest liści i pęknięta bransoleta spadła mi z nadgarstka. Myślałem, że 
rzucę inne zaklęcie, ale w tym momencie spostrzegłem, że moja koncentracja jest zbyt chwiejna, 
a ochrona przed podstępnym czarem mgły przestaje działać. Moje myśli rozpadły się na 
przypadkowe elementy. Próbowałem je pozbierać i scalić, jednak rosnący nacisk na ciało 
powodował ostry ból.
   Jak z oddali dobiegł mnie warkot uruchomionej piły łańcuchowej i bojowy okrzyk Murphy. 
Chroniące ją zaklęcie nie było uzależnione od mojej koncentracji. Nie mogło trwać wiecznie, ale 
powinno utrzymać mgłę z dala od niej jeszcze przez parę minut. Zielony diabeł wrzasnął, 
słyszałem także odgłos piłowanego drewna, sypiące się spod piły drzazgi uderzały mnie w twarz.
   Spadłem na ziemię, uwolniony. Gałęzie młodych drzew oplatały mi głowę i ramiona, na 
twarzy czułem liście i ziemię. Moja noga wciąż tkwiła w uchwycie zielonego diabła, ale 
przynajmniej mogłem odetchnąć.
   Z oblepiającą mnie mgłą przyszło poczucie dystansu i obojętności. Z pewnym trudem 
śledziłem przebieg wydarzeń. Murphy na zdrowej nodze doskoczyła bliżej i wbiła piłę w drugie 
ramię zielonego diabła. Przewróciłem się wśród bezwładnych kawałków drewna.
   Zielony diabeł chciał pochwycić Murphy, ale jego ramiona nie miały już tej siły. Potrafił 
jedynie wytrącić ją z równowagi i przewrócić. Murphy warknęła i umknęła na kolanach i rękach, 
ciągnąc za sobą piłę. Uniosła ją ku głowie potwora, zwiększając obroty. Ostrze ze świstem 
przecinało powietrze. Zielony diabeł wydał z siebie okrzyk protestu. W słabym obronnym geście 
uniósł swoje kikuty (ha! kikuty!). Murphy przejechała po nich piłą w tę i z powrotem, po czym 
wbiła ostrze prosto pomiędzy połyskujące zielone ślepia.
   Potwór skręcił się z przeraźliwym wrzaskiem, ale nic już nie mógł zrobić. Wydał ostatni jęk 
i jego ślepia zgasły. Nagle okazało się, że Murphy siedzi okrakiem na kupie ziemi, liści 
i sękatych konarów.
   Leżałem obok, gapiąc się na nią głupawo, a wtedy usłyszałem strzał i ostry szczęk 
karabinowego zamka. Murphy rzuciła się w dół i potoczyła ku mnie. Rozległ się drugi strzał. 
Chmura liści uniosła się w powietrze o jakieś trzydzieści centymetrów od niej, po prawej stronie.
   Nocną ciszę przeciął nowy dźwięk, zbliżające się wycie policyjnych syren. Murphy powlokła 
mnie po ziemi w stronę samochodu. Siebie zresztą też. Gdzieś we mgle padło ochrypłe 
przekleństwo i zabrzmiały oddalające się kroki. Po chwili odniosłem wrażenie, że mgła zaczyna 
rzednąć.
   – Harry! – Murphy potrząsała mną gwałtownie. Zamrugałem i na jej zatroskanej twarzy 
odmalowała się ulga. – Harry, słyszysz mnie?
   Skinąłem głową. W ustach miałem suchość, a ciało obolałe. Bez powodzenia starałem się 
o jasność umysłu.
   – Wsiadajmy do samochodu – powiedziała dobitnie. – Wsiadajmy do samochodu i zrywajmy 
się stąd.
   Samochód. Racja. Wsiadłem, wciągnąłem Murphy do garbusa i spojrzałem na zamarzniętą 
szybę. Ciepło letniej nocy zaczęło już roztapiać szron, więc miejscami mogłem nawet coś 
widzieć.
   – Harry – przynaglała mnie Murphy głosem cienkim i drżącym ze zdenerwowania. – Jedź!
   Uch, słusznie. Jechać. Uciekać. Wrzuciłem jakoś bieg i wymknęliśmy się z parkingu i z 
mgły.
   

Rozdział 22
   
   – Żartujesz – powiedział Billy głosem, w którym pobrzmiewało niedowierzanie. – Piłą 
łańcuchową? Skąd wzięliście benzynę?
   Murphy spojrzała znad zranionej nogi. Wiotka Georgia rozcięła jej nogawkę i starała się 
oczyścić rany biegnące wzdłuż od kostki do połowy łydki.
   – Generator benzynowy. Awaryjne zasilanie zamrażarek. Mieli tam pięćdziesięciolitrową 
plastikową beczkę.
   Mieszkanie Billy’ego nie było wielkie, a nas ponad tuzin, więc mimo działającej na pełnych 
obrotach klimatyzacji zrobiło się gorąco i tłocznie. Kiedy przyjechaliśmy, Alfa, współdziałające 
z Billym wilkołaki, całą zgrają byli na zewnątrz. Na parkingu natknęliśmy się na wysokiego, 
chudego młodzieńca, a w drodze do drzwi towarzyszyła nam para wilków, które jednak trzymały 
się na tyle daleko, że trudno je było dojrzeć w mroku.
   Kiedy spotkałem ich po raz pierwszy, Alfa byli zbieraniną nieprzystosowanych społecznie 
młodych ludzi, pryszczatych i z tłustymi włosami. Ubierali się w skóry, które miały im nadawać 
wygląd groźny i nieprzystępny. W ciągu półtora roku bardzo się zmienili. Pozbyli się niezdrowej 
bladości, żadne z nich nie wyglądało na beksę i podobnie jak Billy, dziecięcy tłuszczyk zamienili 
na sprawne, twarde mięśnie. Nie wyglądali jak banda hollywoodzkich gwiazdek z oper 
mydlanych, ale stali się bardziej rozluźnieni, pewni siebie, szczęśliwsi... a na ich gołych 
kończynach widziałem blizny, niektóre całkiem poważne.
   Większość dzieciaków miała na sobie dresy albo swetry, coś, co można szybko zdjąć. Na 
stole piętrzyły się pudełka pizzy, a w wiaderku na podłodze chłodziły się napoje bezalkoholowe. 
Nałożyłem sobie na talerz jeszcze prawie ciepłą pizzę, wyłowiłem z wiaderka puszkę coli 
i znalazłem stosunkowo pusty fragment ściany, żeby się o niego oprzeć.
   Billy zmarszczył brwi.
   – Słuchaj, Harry – powiedział. – Coś tu się nie trzyma kupy. Chodzi mi o to, że jeśli oni 
mogą się tutaj kręcić i produkować tę całą psychiczną mgłę, to czemu do tej pory o tym nie 
słyszeliśmy?
   Żachnąłem się i powiedziałem z pełnymi ustami:
   – Bo to bardzo rzadkie, nawet w moich kręgach. Nikt, kto się z tym zetknął, nie pamięta 
tego. Sprawdź jutro w gazetach. Stawiam dziesięć do jednego, że kiedy już odjechaliśmy, 
pojawiły się służby porządkowe, ugasiły to, co się paliło, wyprowadziły z budynku stado 
ogłupiałych ludzi, a oficjalnym wyjaśnieniem będzie wyciek gazu.
   Billy prychnął.
   – To nie ma sensu. Nie znajdą przecież uszkodzenia przewodu, w gazowni nie odnotują 
wycieku, nie mówiąc o pożarze spowodowanym wyciekiem gazu...
   – Bądź realistą, Billy – powiedziałem, nie przerywając jedzenia. – Naprawdę nie wiadomo, 
co otumaniło tych ludzi, nie wiadomo, co spowodowało zniszczenia, nie wiadomo, dlaczego nikt 
niczego nie słyszał ani nie widział i nie wiadomo, o co chodziło w strzelaninie, prawda? Cholera, 
nie. Trzeba by oskarżyć ludzi o niekompetencję, publicznie narobić im wstydu, pozwalniać. Nikt 
tego nie chce. A zatem – wyciek gazu.
   – Ale to głupie!
   – Takie jest życie. Takie czasy. XXI wiek nie lubi się przyznawać, że nie wie wszystkiego. – 
Otworzyłem puszkę coli i łyknąłem sobie potężnie. – Jak tam noga, Murph?
   – Boli – oznajmiła Murphy, pozostawiając w domyśle narzucające się „ty idioto”.
   Georgia wyprostowała się, kręcąc głową. Była prawie o głowę wyższa od Billy’ego, blond 
włosy ściągnięte miała do tyłu i ciasno splecione w warkocz. Podkreślało to ostrość jej rysów.
   – Skaleczenia i sińce to nic wielkiego, ale kolano możesz mieć poważnie uszkodzone. 
Powinien je obejrzeć prawdziwy lekarz, pani porucznik Murphy.
   – Karrin – sprostowała Murphy. – Każdy, kto ściera moją krew, może mówić mi po imieniu.
   Rzuciłem Murphy puszkę coli. Złapała ją ze słowami:
   – Z wyjątkiem ciebie, Dresden. Jestem na diecie?
   Nałożyłem kilka kawałków pizzy na jednorazowy talerz i podałem jej.
   – Masz, pożyw się trochę.
   – No dobra, Karrin – powiedziała Georgia. – Jeśli nie chcesz operacji za dwadzieścia pięć 
tysięcy dolarów i siedmiu czy ośmiu miesięcy rehabilitacji, musimy cię zawieźć do szpitala.
   Murphy zmarszczyła brwi, ale skinęła głową.
   – Pozwól mi najpierw coś zjeść. Jestem głodna.
   – Wezmę samochód – Georgia zwróciła się do Billy’ego. – Niech nie obciąża nogi, jak 
będziecie ją sprowadzać na dół. Najlepiej, żeby ją trzymała prosto.
   – Jasne – powiedział Billy. – Phil, Greg. Weźcie koc. Zrobimy nosze.
   – Nie jestem dzieckiem – zaprotestowała Murphy.
   Położyłem jej rękę na ramieniu.
   – Spokojnie – powiedziałem cicho. – Poradzą sobie.
   – Ja też.
   – Jesteś ranna, Murph – przypomniałem jej. – Gdybyś była jednym ze swoich ludzi, 
powiedziałabyś mu, żeby się zamknął i nie stwarzał problemów.
   Murphy posłała mi śmiercionośne spojrzenie, którego ostrze było jednak stępione przez 
wielki kęs pizzy.
   – Uhm. Wiem. Po prostu nie znoszę iść w odstawkę. Chrząknąłem.
   – Co masz zamiar robić? – spytała. Pokręciłem głową.
   – Dokończyć colę. Nie planowałem jeszcze, co potem. Westchnęła.
   – No dobrze, Harry. Posłuchaj, za parę godzin będę w domu. Poszperam, zobaczę, czy uda 
mi się dowiedzieć czegoś na temat Lloyda Slate’a. Jeśli będziesz potrzebować jeszcze jakichś 
informacji, skontaktuj się ze mną.
   – Powinnaś odpocząć – powiedziałem.
   Skrzywiła się, patrząc na swoją nogę. Kolano było parę razy większe niż normalnie.
   – Wygląda na to, że będę mieć mnóstwo czasu.
   Chrząknąłem ponownie i odwróciłem wzrok.
   – Ej, Harry – zwróciła się do mnie Murphy, a kiedy nie spojrzałem na nią, mówiła dalej. – To 
nie twoja wina. Miałam świadomość ryzyka i podjęłam je.
   – Nie powinnaś być do tego zmuszona.
   – Nikt nie powinien. Świat nie jest doskonały, Dresden. Na wypadek, gdybyś jeszcze tego 
nie zauważył. – Szturchnęła mnie w nogę łokciem. – Poza tym, miałeś szczęście, że tam byłam. 
Według mnie, to ja tu noszę spodnie.
   Z trudem zachowałem powagę.
   – Co robisz?
   – Noszę spodnie – powtórzyła Murphy. – To ja dałam pewnemu potworowi kopa w tyłek. To 
ja sprzątnęłam ghoula i to ja oberżnęłam piłą łańcuchową łeb temu zielonemu. Zrobiłam też 
z ogra kuternogę. A ty co? Rzuciłeś w niego puszką podpałki. To ledwo asysta.
   – Tak, ale najpierw oblałem go benzyną.
   Prychnęła pogardliwie.
   – Wykluczyłem go z gry.
   – Wszystko jedno.
   – Murphy trzy, Dresden zero.
   – Ty tego wszystkiego nie zrobiłeś. Ja noszę spodnie.
   Podniosłem ręce.
   – Dobrze, już dobrze. Ty... nosisz spodnie, Murph.
   Pociągnęła nosem i łyknęła coli.
   – Szczęście, że tam byłam.
   Ścisnąłem jej ramię i powiedziałem bez żadnej szczególnej intonacji:
   – Tak. Dziękuję.
   Murphy uśmiechnęła się do mnie. Wyglądający przez okno Alfa poinformował:
   – Samochód gotów.
   Billy i dwaj inni rozłożyli koc i ostrożnie przenieśli na niego Murphy. Znosiła to, 
przewracając oczami, ale syczała z bólu przy najlżejszym ruchu.
   – Zadzwoń – powiedziała.
   – Zadzwonię.
   – Uważaj na siebie, Harry.
   Wynieśli ją. Wziąłem sobie jeszcze pizzy, zamieniłem parę uprzejmych słów z Alfa 
i uciekłem z pełnego ludzi pokoju na balkon, zasuwając za sobą szklane drzwi. Świeciła się tylko 
jedna latarnia na parkingu i balkon tonął w mroku. Letnia noc była parna. Wilgotne powietrze 
gotowało się na wolnym ogniu, ale i tak czułem się tu lepiej niż w zatłoczonym mieszkaniu, 
gdzie dokuczała mi klaustrofobia.
   Przyglądałem się, jak Billy i Alfa ładują Murphy do małej furgonetki i odjeżdżają. Było tak 
cicho, jak cicho może być w Chicago. Nieprzerwany szum opon na asfalcie stanowił tło dla 
odzywających się czasami syren, klaksonów, mechanicznego chrzęstu i szczęku, i cykania 
zagubionego świerszcza, który przysiadł gdzieś w pobliżu.
   Odstawiłem jednorazowy talerz na drewnianą barierkę balkonu, zamknąłem oczy i wziąłem 
głęboki wdech, starając się ułożyć sobie wszystko w głowie.
   – Miedziaka za twoje myśli – usłyszałem cichy kobiecy głos. W szoku o mało nie 
wyskoczyłem z balkonu. Potrąciłem ręką papierowy talerz i pizza spadła na parking. Odwróciłem 
się gwałtownie i ujrzałem Metyl siedzącą na krześle w drugim końcu balkonu, w głębokim 
cieniu. Wydawała się jedynie plamą gęstszego mroku, ale jej oczy lśniły, odbijając słabe światło 
błyskami czerwieni.
   – Przepraszam – powiedziała, wiodąc wzrokiem za spadającym talerzem.
   – To nic. Trochę dziś nerwowo. Pokiwała głową.
   – Słuchałam.
   Kiwnąłem do niej i wróciłem do wpatrywania się w nic, do wsłuchiwania się w odgłosy 
nocy. Po chwili spytała:
   – Czy to boli?
   Niedbale machnąłem obandażowaną ręką.
   – Tak jakby.
   – Nie to – powiedziała. – Jak patrzysz, kiedy komuś bliskiemu dzieje się krzywda.
   Część moich rozbieganych myśli skupiła się w gniewnej irytacji.
   – Co to za pytanie?
   – Proste.
   Ze złością pociągnąłem łyk coli.
   – Oczywiście, że boli.
   – Jest pan inny, niż myślałam. – Spojrzałem na nią przez ramię. – Krążą o panu opowieści, 
panie Dresden.
   – To wszystko kłamstwo. Błysnęła zębami.
   – Nie wszystkie są złe.
   – Przeważnie dobre czy przeważnie złe?
   – Zależy od tego, kto opowiada. Sidhe uważają, że jest pan interesującym śmiertelnikiem, 
ulubieńcem Mab. Dla wampirów nieudaczników jest pan psychotycznym, samozwańczym 
stróżem prawa ze skłonnością do zemsty i mordu. Kimś w rodzaju jednoosobowej Inkwizycji. 
Większość pomniejszych istot magicznych sądzi, że jest pan obcy, niebezpieczny, ale elegancki 
i honorowy. Świat przestępczy bierze pana za nasłanego na nich płatnego mordercę, być może 
wysłannika którejś z rodzin mafijnych ze Wschodu. Praworządni myślą, że jest pan oszustem, 
który próbuje oskubać ludzi z ciężko zarobionych pieniędzy. Wyjątkiem jest Larry Fowler, który 
chce pana do swojego programu. Przyglądałem się jej spod zmarszczonych brwi.
   – A co ty myślisz?
   – Myślę, że przydałoby się panu strzyżenie. – Podniosła do ust puszkę. Doleciał mnie zapach 
piwa. – Bill obdzwonił szpitale i kostnice. Nie ma Jane Doe o zielonych włosach.
   – Nie spodziewałem się, że będzie. Rozmawiałem z Aurorą. Wydawała się zmartwiona.
   – Oczywiście. Ona chce być dla każdego starszą siostrą. Myśli, że musi się troszczyć o cały 
świat.
   – O niczym nie wiedziała.
   Meryl pokręciła głową i przez chwilę milczała.
   – Jak to jest, być magiem? – spytała. Wzruszyłem ramionami.
   – Na ogół tak, jak być kimś, kto naprawia łańcuszki od zegarków. Trudne i nikt tego nie 
chce. Przez resztę czasu...
   Czułem, jak narastają we mnie emocje, grożąc utratą panowania nad sobą.
   – Przez resztę czasu – podjąłem – jest to przerażające jak diabli. Zaczynasz poznawać rzeczy, 
które atakują nocą, i odkrywasz, że powiedzenie „niewiedza jest błogosławieństwem” to wcale 
nie pusty frazes. Na dodatek jest to... – zacisnąłem pięści – ...jest to cholernie frustrujące. 
Widzisz, jak innym dzieje się krzywda. Niewinnym. Twoim przyjaciołom. Próbuję coś zaradzić, 
ale zazwyczaj nie wiem nawet; co się, u diabła, dzieje, aż jest za późno i ktoś ginie. Nie ma 
znaczenia, jaką pracę wykonuję, i tak nie umiem pomóc tym ludziom.
   – Brzmi nieprzyjemnie – powiedziała Meryl. Znowu wzruszyłem ramionami.
   – Chyba niczym się to nie różni od tego, przez co przechodzą inni. To tylko kwestia nazwy. – 
Dokończyłem colę i zgniotłem puszkę butem. – A co z tobą? Jak to jest być podmieńcem?
   Meryl obracała puszkę piwa między szerokimi dłońmi.
   – Mniej więcej normalnie, dopóki nie wejdziesz w wiek dorastania. Wtedy zaczynasz 
odczuwać różne rzeczy.
   – Jakiego rodzaju rzeczy?
   – Różne. To zależy od tej twojej części, która pochodzi od Sidhe. U mnie to była złość, głód. 
Przybrałam na wadze. Traciłam panowanie nad sobą z najbardziej idiotycznych powodów. – 
Napiła się. – I siła. Wychowywałam się na farmie. Mojego starszego brata przygniótł traktor, 
złamał mu biodro, zaczął się palić. Podniosłam go i zrzuciłam z brata. Zaniosłam brata do domu. 
Ponad dwa kilometry. Następnego dnia moje włosy miały ten kolor.
   – Troll – powiedziałem cicho. Przytaknęła.
   – No właśnie. Nie wszystko rozumiem, ale tak to jest. I za każdym razem, kiedy ogarniają 
mnie te uczucia, im bardziej tracę panowanie nad sobą i używam siły, tym się staję większa 
i silniejsza. A najgorsze jest poczucie winy. – Potrząsnęła włosami. – Czasem myślę, że byłoby 
łatwiej, gdybym poszła za głosem swojej części Sidhe. Przestałabym być człowiekiem, 
przestałabym cierpieć. Gdyby nie to, że inni mnie potrzebują...
   – Stałabyś się potworem.
   – Ale szczęśliwym potworem – dopiła piwo. – Powinnam zajrzeć do Fiksa. Śpi teraz. 
I spróbować porozumieć się z Asem. A co pan będzie robił?
   – Spróbuję zsumować pewne fakty. Spotkam się z moimi informatorami. Przeprowadzę 
wywiad z kolejnymi królowymi. Może się ostrzygę.
   Pokazała w uśmiechu zęby, podnosząc się.
   – Powodzenia. – Weszła do mieszkania, w którym huczało jak w ulu, i zasunęła za sobą 
drzwi.
   Zamknąłem oczy, starając się pomyśleć. Kimkolwiek był ten, kto nasłał na mnie Tygrysicę, 
Gruma, zielonego diabła i samotnego strzelca, z pewnością miał zamiar pozbawić mnie życia. 
A to wskazywało, że wpadłem na właściwy trop. Ogólnie rzecz biorąc, czarne charaktery nie 
atakują detektywa, dopóki nie boją się, że może coś odkryć.
   Ale skoro tak, to dlaczego Tygrysica napadła na mnie dzień wcześniej, zanim wziąłem tę 
sprawę? Mogła pracować dla Czerwonego Dworu i dostać nowe zlecenie, przypadkowo akurat na 
mnie, ale to wydawało się nieprawdopodobne. Jeśli ghoul pracował w ramach jednego zlecenia, 
znaczyło to, że zostałem uznany za zagrożenie dla planów mordercy już pierwszego dnia, albo 
nawet wcześniej.
   Zamrożenie szyb w moim samochodzie było zapewne dziełem kogoś od Zimy. Wprawdzie 
pierwszy lepszy mag też mógłby to zrobić, ale gdyby chciał rzucić niszczące zaklęcie, użyłby 
czegoś mocniejszego. Ghoul bez wątpienia pracowałby dla każdego, kto płaci. Z kolei zielony 
diabeł... Nie spodziewałbym się, że będzie umiał mówić ani że będzie inteligentny.
   Im bardziej zastanawiałem się nad potworem roślinnym, tym mniej się wszystko zgadzało. 
Wybrał miejsce i kazał swoim sprzymierzeńcom zagnać mnie tam. Nietypowe zachowanie, 
nawet dla istoty magicznej. Było w tym coś osobistego, jakby zielony diabeł miał coś szczególnie 
przeciwko mnie.
   I jak, u diabła, Murphy go zabiła? Przecież, do jasnej cholery, był silniejszy niż buldożer. 
Walnął mnie tak, że bolało do tej pory, a przecież chroniła mnie tarcza. Trzepnął parę razy 
i prawie połamał mi kości.
   Zielony diabeł mógł zgnieść Murphy na mokrą plamę. Uderzył ją z dziesięć razy, ale jakby ją 
tylko klepnął, jakby nie był w stanie zaryzykować czegoś więcej. W tym momencie w moim 
rozmiękczonym mózgu zapaliło się światełko. Zielony diabeł nie był istotą jako taką. Był 
tworem, magicznym naczyniem świadomości pochodzącej z zewnątrz. Świadomości zarówno 
inteligentnej, jak i kierującej, ale takiej, która z jakichś powodów nie mogła zabić zagrażającej 
mu Murphy. Dlaczego?
   – Ponieważ, Harry, ty idioto, Murphy nie jest związana z żadnym z dworów elfów – 
odpowiedziałem sobie. Na głos.
   – I co z tego wynika? – spytałem sam siebie, również głośno. A ludzie biorą mnie za wariata.
   – Przypomnij sobie. Królowe nie mogą zabić nikogo, kto nie jest związany z którymś 
z dworów, bądź to z racji urodzenia, bądź poprzez układ. Nie mogła więc zabić Murphy. Nie 
mogła też kazać tego zrobić swojemu tworowi.
   – Cholera – mruknąłem. – Masz rację.
   Królowa wydawała się sensowną koncepcją. Pewnie Zima. Albo, co bardziej 
prawdopodobne, zamrożone szyby mogły być zmyłką. Tak czy inaczej, nie potrafiłem dociec, kto 
miałby powód atakować mnie czymś tak wymyślnym jak psychiczna mgła i cała armia 
zamachowców.
   To mi o czymś przypomniało. Mgła psychiczna musiała się skądś wziąć. Nie byłem pewien, 
czy królowe potrafiłyby ją stworzyć poza Krainą Elfów. Jeśli nie, to kto mógłby rzucić tak 
wyrafinowane i niebezpieczne zaklęcie?
   Myśli przemykały mi przez głowę jedna po drugiej, gdy nagle zerwał się gwałtowny wiatr, 
który z gwizdem przeciął powietrze i hucząc, spadł na miasto. Wobec tak nagłej zmiany pogody 
zmarszczyłem brwi i rozejrzałem się wokół. Nic nie rzuciło mi się w oczy, dopiero kiedy 
spojrzałem w górę, zobaczyłem, że niebo pociemniało. Szeroki wał chmur gnał szybko na 
północ, widziałem, jak połyka gwiazdy. Druga ściana spiętrzonych chmur sunęła na południe, na 
spotkanie z pierwszą. Nie minęła chwila i spotkały się, a kiedy to się stało, między chmurami 
przeskoczyła błyskawica, jaśniejsza niż światło dnia, i grzmot wstrząsnął balkonem pod moimi 
stopami. Wkrótce potem kropla lodowatej wody spadła mi na głowę i chlusnęły strumienie 
zimnego deszczu. Wzmagający się wiatr rozpraszał ulewę.
   Zafrasowany odwróciłem się i rozsunąłem drzwi do mieszkania. Alfa patrzyli w okna, 
rozmawiając spokojnie. W kącie pokoju Billy właśnie skończył zmagać się z telewizorem, na 
ekranie pojawił się pan od pogody. Był jakiś wymięty. Obraz mrugał i śnieżył.
   – Ludzie, ludzie – powiedział Billy. – Uciszcie się, dajcie posłuchać.
   Podkręcił głośność.
   – ... to doprawdy bezprecedensowe zjawisko. Z Kanady, poprzez jezioro Michigan, 
nadciągnął nad Chicago i okolice gigantyczny front arktyczny. Jednocześnie front tropikalny 
znad Zatoki Meksykańskiej ruszył mu na spotkanie wzdłuż Missisipi, niosąc ogromne masy 
gorącego powietrza. Oba fronty zetknęły się dokładnie nad jeziorem Michigan. Otrzymaliśmy 
liczne doniesienia o ulewach i gradobiciu. W okolicach jeziora mogą wystąpić niebezpieczne 
burze, rośnie zagrożenie tornadem, które może objąć w ciągu godziny rejon Cook County. 
Służby meteorologiczne kraju ostrzegają przed powodziami, a udającym się na wschód stanu 
Illinois zalecają daleko posuniętą ostrożność. To piękna, ale dzika pogoda, proszę państwa, 
dlatego też nalegamy, aby pozostali państwo w domach, dopóki burza nie...
   Billy ściszył telewizor. Rozejrzałem się po pokoju. Z dziesięć par oczu wpatrywało się we 
mnie z oczekiwaniem i ufnością. Ba.
   – Harry – odezwał się w końcu Billy – ta burza nie jest zjawiskiem naturalnym, prawda?
   Zaprzeczyłem ruchem głowy, wziąłem sobie colę z wiaderka i zmęczony powlokłem się do 
drzwi.
   – Efekt uboczny. Tak samo jak żaby.
   – Co to znaczy?
   Otworzyłem drzwi i nie oglądając się za siebie, oznajmiłem:
   – To znaczy, że mamy coraz mniej czasu.
   

Rozdział 23
   
   Odjechałem garbusem daleko na północ, w kierunku brzegu jeziora. Deszcz lał równo. Cień 
na zmianę z płomieniem tańczyły w chmurach w świetle błyskawic. Jakieś dwadzieścia 
kilometrów od centrum miasta ulewa osłabła i wyraźnie się ochłodziło. W dżinsach i samej 
koszulce zacząłem drżeć z zimna. Zjechałem na pobocze Sheridan Road kilka kilometrów na 
północ za Northwestern University, w kierunku na Winnetka. Zaciągnąłem hamulec ręczny, 
zablokowałem go i powlokłem się nad jezioro.
   Była czarna noc, ale nie wezwałem żadnego światełka, żeby mnie prowadziło. Nie miałem 
też latarki. Chwilę trwało, zanim oczy przyzwyczaiły się do ciemności i zacząłem rozróżniać 
kształty w mroku. Udało mi się odnaleźć ścieżkę prowadzącą przez rzadkie zarośla do wąskiego, 
nagiego cypla skalnego wychodzącego na jakieś dziesięć metrów w wodę. Doszedłem na koniec 
cypla i stanąłem tam, wsłuchując się w grzmot przetaczający się nad jeziorem. Od silnego wiatru 
na wodzie tworzyły się fale jak na morzu. W powietrzu czuło się niepokój, naładowane było 
gwałtownością. Drobny deszczyk był nieprzyjemnie zimny.
   Zamknąwszy oczy, zaczerpnąłem energię z otaczających mnie żywiołów, tu, gdzie woda 
stykała się z kamieniem, powietrze z wodą, kamień z powietrzem. Zaczerpnąłem ją również 
z własnej determinacji. Wypełniła mnie moc, kłębiąca się i wibrująca własnym życiem. 
Ogarnąłem ją myślą, ukształtowałem, po czym otworzyłem oczy. Rozpostarłem ramiona, 
otwartymi dłońmi na zewnątrz, na zadawnionych bliznach wokół żył na nadgarstkach poczułem 
krople deszczu.
   Wypchnąłem z siebie zgromadzoną moc i zawołałem przez grzmot i deszcz:
   – Matko chrzestna! Vente, Laenansidhe!
   Nagle poczułem koło siebie czyjąś obecność, a kobiecy głos powiedział:
   – Doprawdy, dziecko, przecież nie jestem daleko. Nie musisz krzyczeć.
   Szarpnąłem się zaskoczony i o mało nie wpadłem do jeziora. Spojrzałem w lewo, a tam, na 
powierzchni wody, stała moja matka chrzestna, kołysana lekko w górę i w dół przez fale 
przepływające pod stopami.
   Lea jest prawie mojego wzrostu, ale zamiast mocnych kontrastów barwnych i ostrych rysów 
charakteryzują ją harmonijne kształty i łagodny światłocień. Włosy koloru płomieni wijącymi się 
lokami opadały jej poniżej bioder. Tego dnia miała na sobie zwiewną szmaragdową suknię 
przetykaną nićmi w kolorze ochry i akwamaryny, przepasaną w talii plecionką z jedwabistych 
złotych nici. Na biodrze, z pętli przy pasie, wystawała ciemna rękojeść noża.
   Lea należy do wysoko urodzonych Sidhe i jest oszałamiająco piękna. Doskonałości jej 
kształtów dopełniają śliczne, kobiece rysy, pełne usta, kremowa cera i wydłużone, kocie, złote 
oczy o pionowych źrenicach, jak u większości elfów. Ku memu zaskoczeniu przybrała wyraz 
powściągliwej radości, na ustach widniał niezmienny, lekki uśmiech.
   – Dobry wieczór, matko chrzestna – powiedziałem, starając się odpowiednio dawkować 
uprzejmość. – Wyglądasz dziś pięknie jak gwiazdy.
   Westchnęła z zadowoleniem.
   – Jaki pochlebca! Ta rozmowa już mi się podoba dużo bardziej od poprzedniej.
   – Tym razem nie umieram – powiedziałem.
   Uśmiech przybladł.
   – To zależy od punktu widzenia – odparła. – Jesteś w wielkim niebezpieczeństwie, dziecino.
   – Zastanawiając się nad tym, zauważyłem, że na ogół jestem w niebezpieczeństwie, kiedy ty 
jesteś w pobliżu.
   Cmoknęła z dezaprobatą.
   – Nonsens. Zawsze leży mi na sercu wyłącznie twoje dobro.
   Zaśmiałem się nieprzyjemnie.
   – Wyłącznie moje dobro. To paradne.
   Lea uniosła brew.
   – Jaki masz powód, aby w to wątpić?
   – Choćby taki, że podstępnie mnie przechytrzyłaś, straciłaś magiczny miecz i sprzedałaś 
mnie Mab.
   – Och, ten miecz... Ten miecz to był po prostu interes, dziecko. A jeśli chodzi o sprzedanie 
twojego długu Mab... nie miałam wyjścia.
   – No jasne.
   Tym razem uniosła obie brwi.
   – Przecież wiesz, drogi synu chrzestny. Nie wolno mi powiedzieć nieprawdy. Po naszym 
ostatnim spotkaniu wróciłam do domu z ogromną mocą i zachwianą równowagą w kwestiach 
zasadniczych. Ta równowaga musiała zostać przywrócona i twój dług był mechanizmem, który 
królowa postanowiła uruchomić.
   Przyglądałem się jej ponuro przez dłuższy czas.
   – Wróciłaś z wielką mocą. – Utkwiłem wzrok w nożu u jej pasa. – Wampiry ci to dały?
   Lekko oparła dłoń na rękojeści.
   – Nie upraszczaj. To nie ich dzieło. I była to raczej transakcja, a nie podarunek.
   – Amoracchius i ta rzecz są sobie równe? To chcesz powiedzieć? – Przełknąłem ślinę. Moja 
matka chrzestna była wystarczająco niebezpieczna i bez profesjonalnych sztuczek magicznych. – 
Co to jest?
   – Nie co, ale czyje – poprawiła mnie Lea. – W każdym razie możesz być pewien, że 
przekazanie Mab twojego długu względem mnie w żadnym wypadku nie miało wyrządzić ci 
krzywdy. Nigdy nie chciałam, żebyś cierpiał.
   Naburmuszyłem się.
   – Chciałaś zrobić ze mnie swojego psa i trzymać mnie w psiarni, matko chrzestna.
   – Tam byłbyś bezpieczny – powiedziała z naciskiem. – I bardzo szczęśliwy. Chciałam tego 
dla twojego dobra, bo troszczę się o ciebie, moje dziecko.
   Żołądek mi się lekko przewrócił. Przełknąłem ślinę.
   – No... To bardzo... bardzo w twoim stylu, jak mi się wydaje. W jakiś nienormalny, chory 
sposób jestem w stanie to zrozumieć.
   Lea uśmiechnęła się.
   – Wiedziałam. Przejdźmy więc do interesów. Po co mnie dziś wezwałeś?
   Wziąłem głęboki wdech i zebrałem się w sobie trochę.
   – Posłuchaj, wiem, że ostatnio nie układało się między nami najlepiej. Właściwie nigdy. Nie 
mam wiele na wymianę, ale może zechcesz ze mną pohandlować.
   Jej rudozłota brew podjechała do góry.
   – W jakim celu?
   – Muszę z nimi porozmawiać – powiedziałem. – Z Mab i Tytanią. Wyraz jej twarzy stał się 
nieobecny, zamyślony.
   – Musisz zrozumieć, że nie mogę cię przed nimi chronić, jeśli zechcą w ciebie ugodzić. Moja 
moc wzrosła, dziecino, ale nie aż tak.
   – Rozumiem. Ale jeśli sobie z tym nie poradzę i nie znajdę mordercy, będzie po mnie.
   – Tak słyszałam – powiedziała moja matka chrzestna. Wyciągnęła do mnie prawą dłoń. – 
Zatem daj mi rękę.
   – Potrzebuję mojej ręki, matko chrzestna. Obu rąk.
   Roześmiała się dźwięcznie.
   – Nie, głuptasie. Włóż tylko swoją dłoń w moją. Zaprowadzę cię.
   Spojrzałem na nią podejrzliwie i spytałem ostrożnie:
   – Ile to będzie kosztować?
   – Nic.
   – Nic? Ty niczego nie robisz za darmo. Przewróciła oczami i wyjaśniła:
   – Nic dla ciebie, dziecko.
   – A dla kogo?
   – Dla nikogo, kogo znasz, bądź znałeś – odparła Lea.
   Doznałem nagłego przebłysku intuicji.
   – Moja matka. To o niej mówisz.
   Lea powiedziała tylko:
   – Możliwe.
   W milczeniu przyglądałem się jej ręce, wciąż wyciągniętej, po czym stwierdziłem:
   – Nie jestem pewien, czy mogę wierzyć, że rzeczywiście będziesz mnie chronić.
   – Ależ już to zrobiłam.
   Stanąłem z założonymi rękami.
   – Ciekawe kiedy.
   – Jeśli przypomnisz sobie ten wieczór na oddziale chirurgicznym, to ja uzdrowiłam 
śmiertelnie groźną ranę na twoim czole.
   – Zrobiłaś to wyłącznie po to, żeby mnie wykorzystać i dobrać się do miecza!
   Lea przybrała urażony ton:
   – Nie tylko po to. A jeśli pamiętasz, uwolniłam cię również od osłabiającego zaklęcia 
i uratowałam z płonącego piekła niecałe dwadzieścia cztery godziny później.
   – Tak, i policzyłaś za to mojej dziewczynie cenę, którą była utrata wspomnień związanych ze 
mną! A uratowałaś mnie z ognia, żeby móc mnie wsadzić do psiej budy.
   – Mimo wszystko nie zmienia to faktu, że cię chroniłam.
   Wpatrywałem się w nią w poczuciu frustracji, aż coś mnie tknęło.
   – A co dla mnie zrobiłaś ostatnio?
   Lea przymknęła na moment oczy, po czym zawołała kłótliwym głosem starej baby:
   – Co to za hałasy! Już wezwałam policję! Żebyście wiedzieli. Wynoście się, gnojki, 
z naszego korytarza, bo was zamkną!
   Zamrugałem z niedowierzaniem.
   – Mieszkanie Reuela. To byłaś ty?
   – Ależ oczywiście, dziecino. I dziś wieczorem w supermarkecie też.
   Uniosła dłoń, długimi, bladymi palcami wykonała skomplikowany gest w powietrzu, 
otworzyła usta, jak gdyby do śpiewu. Zamiast niego rozległ się dźwięk policyjnych syren, nieco 
przytłumiony i nie do odróżnienia od rzeczywistych.
   Pokręciłem głową.
   – Nie domyśliłem się.
   Znów poruszyła palcami i cichnące wycie syren wmieszało się w srebrzysty, słodki śmiech. 
Twarz miała rozradowaną, zadowoloną.
   – Jestem pewna, że nie, dziecko. – Znów podała mi rękę. – Chodźmy. Czas nas goni.
   Przynajmniej częściowo miała rację. I wiedziałem, że mówi prawdę. Słowa jednak dawały jej 
pewną możliwość zastosowania uniku. Dotychczas na układach z elfami tylko się sparzyłem 
i jeśli Lea proponowała mi pomoc za darmo, musiał w tym być jakiś haczyk.
   Wyraz twarzy Lei powiedział mi, że albo wiedziała, o czym myślę, albo znała mnie dość 
dobrze, żeby się domyślić.
   – Harry, Harry – powiedziała ze śmiechem. – Jeśli coś to dla ciebie znaczy, to pamiętaj, że 
nasza umowa wciąż obowiązuje. Jeszcze przez parę tygodni nie mam prawa zrobić ci krzywdy.
   Fakt, zapomniałem. Oczywiście mimo to nie mógłbym jej w pełni zaufać. Nawet jeśli 
przysięgła, że mnie nie skrzywdzi, gdybym poprosił ją, żeby mnie gdzieś zaprowadziła, mogłaby 
porzucić mnie w lesie pełnym paskudnych istot, nie łamiąc danego słowa. Rok temu zachowała 
się wobec mnie bardzo podobnie.
   Znów zagrzmiało i błysnęło w chmurach jeszcze jaskrawiej niż przedtem. Zegar nieubłaganie 
odmierzał czas i wiedziałem, że nic nie osiągnę, tkwiąc w miejscu i wdając się w pogawędkę. 
Mogłem albo zawierzyć się matce chrzestnej, albo wrócić do domu i czekać, aż nadejdzie coś, co 
mnie wykończy.
   Pójście z Leą nie było najlepszym sposobem na osiągnięcie tego, o co mi chodziło. Było po 
prostu sposobem jedynym. Odetchnąłem i wziąłem ją za rękę. Jej skóra była jak chłodny jedwab, 
nietknięty przez deszcz.
   – No dobrze. A potem chcę się widzieć z matkami.
   Lea spojrzała na mnie z ukosa i powiedziała:
   – Wpierw przeżyj potop, a dopiero potem rzucaj się w ogień, dziecino. Zamknij oczy.
   – Po co?
   Poruszyła brwiami z irytacją.
   – Chłopcze, przestań tracić czas na pytania. Dałeś mi rękę. Teraz zamknij oczy.
   Przeklinając samego siebie pod nosem, zrobiłem, co kazała. Matka chrzestna wypowiedziała 
sekwencję dźwięcznych sylab w języku, co prawda, dla mnie niezrozumiałym, ale kolana zrobiły 
mi się jak z waty, a palce bezwładne. Przypływ dezorientacji i oszołomienia, które nie było wcale 
nieprzyjemne, zaburzył moje poczucie kierunku. Czułem na twarzy powiew wywołany ruchem, 
ale nie potrafiłbym stwierdzić, czy opadałem, wznosiłem się, czy posuwałem się do przodu.
   Ruch ustał, oszołomienie ustąpiło. Rozległ się głośny grzmot, który wstrząsnął powierzchnią 
pod moimi stopami. Światło błyskawicy przedarło się przez zamknięte powieki.
   – Jesteśmy na miejscu – powiedziała Lea ściszonym głosem.
   Otworzyłem oczy.
   Stałem na twardym gruncie, pośród szarej, unoszącej się w powietrzu mgły. Mgła 
przesłaniała podłoże, na którym stałem, i choć macałem je stopą, nie byłem w stanie stwierdzić, 
czy to ziemia, drewno, czy beton. Krajobraz wokół składał się z pagórków i płytkich dolin, 
wszystko tonęło w unoszącej się nad ziemią mgle. Spojrzałem w niebo. Było czyste. Gwiazdy 
świeciły niewiarygodnie jasno na tle aksamitnej zasłony nocy, iskrzyły się dziesiątkami kolorów, 
zamiast jak zwykle lśnić blado srebrem. Były jak klejnoty na tle czarnej pustki. Znowu huknął 
grzmot i osłonięta mgłą ziemia zadrżała. Błyskawica na moment oświetliła wszystko wściekłym 
błękitnym płomieniem, który z wolna blaknął.
   Pomału zaczęła do mnie docierać prawda. Znów pomacałem stopą grunt wokół siebie.
   – Jesteśmy... – wykrztusiłem. – Jesteśmy na... jesteśmy na...
   – Chmurach – dopowiedziała matka chrzestna, przytakując ruchem głowy. – Albo tak ci się 
to przedstawia. Nie znajdujemy się już w świecie śmiertelników.
   – Czyli jesteśmy w Nigdynigdy. W Krainie Elfów?
   Pokręciła głową i przemówiła głosem nadal ściszonym, wręcz pełnym nabożnego szacunku:
   – Nie. To jest świat pomiędzy. Miejsce tymczasowe. Tu Chicago styka się z Krainą Elfów, 
nakładają się na siebie. Chicago ponad Chicago, jeśli wolisz. Jest to miejsce, które królowe 
przywołują, kiedy Sidhe zapragną przelewać krew.
   – Przywołują je? – powtórzyłem cicho. – One je tworzą?
   – Można tak powiedzieć – odparła Lea równie cicho. – Szykują do wojny.
   Obróciłem się powoli, trawiąc te słowa. Staliśmy na wzniesieniu, w szerokiej, płytkiej 
dolinie. W pobliżu dostrzegłem coś, co wyglądało na zamglony brzeg jeziora. Przez chmury 
przepływała rzeka.
   – Chwileczkę – powiedziałem. – To wygląda... znajomo. Powiedziała Chicago ponad 
Chicago, a ja zacząłem wypełniać to miejsce wyobrażeniami budynków, ulic, świateł, 
samochodów, ludzi.
   – To jest Chicago. Ziemia.
   – Jego model – zgodziła się Lea. – Stworzony z chmur i mgły.
   Obracając się dalej, ujrzałem za sobą głaz. Szary, złowróżbny, ogromny i zaskakująco 
masywny pośród całej tej zwiewnej bieli. Odsunąłem się od niego o krok i objąłem wzrokiem 
jego kształt. Był to stół z kamiennej płyty, na kamiennych nogach grubości filarów ze 
Stonehenge. Płytę pokrywało pismo runiczne, wyglądające dość znajomo. Może nordyckie? 
Część znaków jednak przypominała raczej egipskie hieroglify. Symbole zaczerpnięto z różnych 
źródeł, przez co całość była nieczytelna. Błyskawica znów oświetliła ziemię i fala błękitno-
białego światła przetoczyła się po blacie, po runach, migając jak neony Las Vegas.
   – Słyszałem o tym – powiedziałem po jakimś czasie. – Dawno temu. Ebenezar mówił coś 
o Kamiennym Stole.
   – Tak – szepnęła matka chrzestna. – Krew to moc, dziecino. Krew przelana na tym kamieniu 
na zawsze staje się częścią tego, w czyim jest on władaniu.
   – W czyim jest władaniu?
   Skinęła głową, a jej oczy fosforyzowały zielono.
   – Przez pół roku Kamienny Stół należy do Zimy. Przez drugie pół do Lata.
   – Przechodzi z rąk do rąk – powiedziałem, pojmując. – Przesilenie letnie i przesilenie 
zimowe.
   – Tak. Teraz Kamiennym Stołem włada Lato. Ale już niedługo.
   Podszedłem do Kamiennego Stołu i wyciągnąłem rękę. Powietrze wokół niego dosłownie 
drżało, napierało na moje palce, dłoń pokryła mi się gęsią skórką jak na silnym wietrze, ale nic 
nie czułem. Dotknąłem powierzchni i wtedy poczułem jego moc, wibrującą w runach, 
przepływającą przez nie jak prąd przez przewody wysokiego napięcia. Gwałtowne, okrutne 
gorąco ogarnęło moją dłoń. Szarpnąłem rękę do tyłu.
   Palce miałem zdrętwiale, a paznokcie dwóch, które dotknęły stołu, poczerniały przy 
brzegach. Uniosły się z nich smużki dymu. Potrząsnąłem palcami i spojrzałem na matkę 
chrzestną.
   – Niech to zreasumuję. Krew przelana na tym stole zamienia się w moc dla tego, kto akurat 
nim włada. Teraz jest to Lato, a jutro w nocy zacznie to być Zima.
   Lea pochyliła głowę w milczeniu.
   – Nie rozumiem, czemu jest taki ważny.
   Spojrzała na stół, po czym zaczęła obchodzić go wokół, powoli, zgodnie z ruchem 
wskazówek zegara, nie spuszczając mnie z oka.
   – Stół nie jest jedynie skarbnicą energii, chłopcze. Jest przekaźnikiem. Krew przelana na jego 
powierzchni niesie w sobie więcej niż tylko życie.
   – Moc – dopowiedziałem. Patrzyłem na nią spod zmarszczonych brwi, założywszy ręce. – 
Jeśli na przykład zostanie tu przelana krew maga...
   Uśmiechnęła się.
   – Uwolni się wielka moc. Życie śmiertelnika, jego magia dostanie się w ręce tej z królowych, 
która akurat włada Kamiennym Stołem.
   Przełknąłem ślinę i cofnąłem się.
   – Och.
   Lea dokończyła okrążenie i przystanęła koło mnie. Rozejrzała się ukradkiem, po czym 
patrząc mi w oczy, powiedziała ledwo dosłyszalnym głosem:
   – Dziecko, jeśli masz przeżyć tę wojnę, nie pozwól Mab przyprowadzić się tutaj. Nigdy.
   Ciarki przeszły mi po plecach.
   – No dobra – powiedziałem, otrząsając się. – Matko chrzestna, wciąż nie rozumiem, co 
próbujesz mi powiedzieć. Dlaczego stół jest taki ważny.
   Gestem wskazała dwa szczyty wznoszące się po przeciwnych stronach szerokiej doliny. 
Spojrzałem na jeden z nich, mrużąc oczy, bo obraz mi się nagle zamazał. Spróbowałem spojrzeć 
na drugi i stało się to samo.
   – Nic nie widzę – powiedziałem. – To jakaś zasłona czy co?
   – Musisz widzieć, jeśli masz zrozumieć.
   Powoli zaczerpnąłem powietrza. Magowie potrafią dostrzec rzeczy, których większość ludzi 
nie widzi. Nazywa się to szczególnym wzrokiem, trzecim okiem, ma wiele innych nazw. Mag za 
pomocą tego wzroku może ujrzeć same siły magii w działaniu, widzi zaklęcia jako plecionki 
z neonowych świateł, przenika zasłony, a to, co za nimi ukryte, staje się widoczne jak obraz 
rzucony na ekran. Szczególny wzrok maga ukazuje rzeczy takimi, jakie są naprawdę, co zawsze, 
tak czy inaczej, jest niepokojącym doświadczeniem. Tego, co zobaczyło się tym wzrokiem, nie 
zapomina się nigdy. Czy jest to dobre, czy złe, pozostaje w umyśle i obraz jest zawsze tak 
wyraźny, jak ujrzany przed chwilą. Kiedy miałem czternaście lat, zdarzyło mi się to po raz 
pierwszy. Ujrzałem wtedy swoim szczególnym wzrokiem małego drzewnego duszka i mam 
wciąż przed oczami jego dokładny obraz, tak jakbym wciąż patrzył na tę istotkę niczym 
z kreskówki, będącą na wpół ogrodowym krasnalem, na wpół wiewiórką.
   Od tamtej pory widywałem gorsze rzeczy. O wiele gorsze. Demony. Zbłąkane dusze. 
Cierpiące zjawy. I wszystko to również mi zostało. Widziałem też rzeczy lepsze. Raz i drugi 
mignęły mi istoty tak piękne, nieskazitelne i świetliste, że aż łkałem z zachwytu. Za każdym 
jednak razem jest z tym ciężej żyć, coraz trudniej to znieść, ciężar tych doznań kumuluje się.
   Zacisnąłem zęby, zamknąłem oczy i z rozwagą, ostrożnie, otworzyłem swoje trzecie oko.
   Kiedy ponownie otworzyłem oczy, aż się zatoczyłem od nagłego zalewu wrażeń. 
Chmurzysty krajobraz opanowały całkowicie magiczne energie. Z południowego szczytu 
spływało jaskrawozielone i złociste światło, pokrywając pejzaż jak przezroczysty ogród. Zielone 
pędy, złote kwiaty, błyski innych kolorów rozprzestrzeniały się po delikatnym podłożu, 
wczepiając się tu i tam punktami światła tak jaskrawego i jasnego, że nie dawało się na nie 
patrzeć.
   Z drugiej strony nadciągała zimna, błękitna, fioletowa i zielonkawa moc, pokrywając 
wszystko kryształami lodu, prąc powoli i nieustępliwie, z siłą lodowca, który wysuwał się do 
przodu w jednych miejscach, topniał w innych, ze szczególną siłą skuwając brzegi wijących się 
w dolinie rzek.
   Konflikt energii rozgrywał się na szczytach obu wzgórz, w punktach światła tak jasnego jak 
małe słońca. Pośród tych świateł ledwo dostrzegałem cienie postaci, które nawet jako cienie 
wywierały swą obecnością przemożny wpływ na moje zmysły. Z jednej strony było to ciepło, 
duszące gorąco, które uniemożliwiało oddychanie, bo wciskało się do płuc i paliło je. Z drugiej 
strony było straszliwe, absolutne zimno, które owijało się wokół mnie mroźnymi mackami, 
okradało mnie z sił. Świadomość tej obecności zalała mnie. Było w tym piękno i moc 
przerażająca, a zarazem radosna, a ja, pełen czci, padłem na kolana i załkałem.
   Coś rozgrywało się pomiędzy tymi mocami i wyczuwałem to, choć nie pojmowałem samej 
natury konfliktu. Energie się ścierały, ciemność i światło napierały na siebie, w podświetlonym 
krajobrazie widniały połacie zimnych i ciepłych barw. Pola czerwieni, złota i jasnej zieleni 
stykały się z pustymi, martwymi blokami błękitu, fioletu i śnieżnej bieli, układając się we wzór 
przypominający szachownicę, choć jeszcze struktura konfliktu nie była pełna. W centrum, tam 
gdzie znajdował się Kamienny Stół, wzór stawał się nieregularny. Stół otaczał zwarty obszar 
zielono-złoty, moc Lata. Ciemny, krystaliczny lód Zimy powoli zbliżał się do niego, w miarę jak 
gwiazdy w górze poruszały się prawie niedostrzegalnie.
   A zatem widziałem to. Wejrzałem w to, z czym miałem się zmierzyć, nagą moc obu 
królowych elfów. Poczułem się mały i słaby. To była moc, istniejąca od zarania dziejów, która 
trwać będzie aż po kres. To była moc, przed którą śmiertelnicy drżeli z przerażenia i której 
oddawali cześć, a ja wreszcie zrozumiałem, dlaczego. Nie byłem nawet pionkiem w tej grze 
mocy. Cała moc, jaką mógłbym przywołać, była jak mignięcie iskry wobec każdej z tych 
płonących fontann światła i magii. Byłem mrówką wobec gigantów. Źdźbłem trawy wobec 
ogromnych drzew.
   Coś kazało mi patrzeć na tę moc, było w niej coś pociągającego, coś, co odwoływało się do 
magii we mnie, jakieś podobieństwo, które sprawiało, że miałbym chęć rzucić się w te płomienie, 
a zarazem w nieskończone, lodowate zimno. Jak mucha na lep, tak ja patrzyłem na królowe 
elfów.
   Zmusiłem się, żeby zakryć oczy. Upadłem na ziemię i skuliłem się, starając się zamknąć 
swoje trzecie oko, aby przestały mnie zalewać te obrazy. Trząsłem się, chciałem coś powiedzieć, 
ale wydawałem tylko bełkotliwe dźwięki. Niewiele pamiętam, co było później, aż do momentu, 
kiedy poczułem jak zimny deszcz uderza o mój policzek.
   Otworzyłem oczy i zorientowałem się, że leżę na zimnej, mokrej ziemi, na brzegu jeziora 
Michigan, w miejscu gdzie przywołałem matkę chrzestną. Głowę opierałem na czymś miękkim, 
co okazało się być jej kolanami. Bolała mnie głowa, a wobec obrazów, które ukazał mi mój 
szczególny wzrok, czułem się wyjątkowo mały i bezbronny. Siedziałem, drżąc w deszczu przez 
minutę, zanim się odwróciłem, by spojrzeć na matkę chrzestną.
   – Powinnaś była mnie ostrzec.
   W jej wzroku nie było nagany, ale i niewiele troski.
   – To by niczego nie zmieniło. Musiałeś zobaczyć. – Przerwała na chwilę, po czym podjęła:
   – Żałuję tylko, że to był jedyny sposób. Rozumiesz?
   – Wojna – powiedziałem. – Będą walczyć o panowanie nad obszarem wokół stołu. Jeśli Lato 
utrzyma pozycję, nie będzie miało znaczenia, czy jest kolej Zimy, czy nie. Mab nie będzie 
w stanie sięgnąć Kamiennego Stołu, przelać na nim krwi i dodać mocy rycerza królowej Lata do 
mocy Zimy. – Zaczerpnąłem tchu. – Takie jest znaczenie tego, co robią. Tak, jakby to był rytuał. 
Coś, co robiły już wcześniej.
   – Oczywiście – powiedziała Lea. – Istnieją w opozycji do siebie. Każda dzierży ogromną 
moc, magu. Moc przewyższającą archanioły i pomniejsze bóstwa. Ale te moce się dokładnie 
równoważą. Na koniec plansza zostanie równo podzielona. Do gry wejdą mniejsze figury 
i rozegrają bitwę, która przesądzi o równowadze.
   – Damy – powiedziałem. – Rycerze.
   – A także – dodała Lea, unosząc palec – emisariusze.
   – Jeszcze czego. Ja nie biorę udziału w jakiejś popieprzonej bitwie elfów w chmurach.
   – Może nie. A może tak. Żachnąłem się.
   – Ale ty mi nie pomogłaś. Chciałem porozmawiać z nimi. Dowiedzieć się, czy któraś z nich 
jest za to odpowiedzialna.
   – I tak się stało. Skuteczniej, niż gdybyś to zrobił za pomocą słów.
   Zmarszczyłem brwi, rozmyślając nad tym, czego się dowiedziałem z tej wyprawy.
   – Mab nie powinna się spieszyć. Skoro Lato straciło rycerza, Zima zyska przewagę, jeśli 
poczeka. Nie ma potrzeby odbijać Kamiennego Stołu.
   – Tak.
   – Ale Lato dąży do obrony stołu. To znaczy, że Tytania uważa, że zrobił to ktoś od Zimy. 
Ale jeśli Mab reaguje, zamiast czekać, to znaczy... – zastanowiłem się. – To znaczy, że nie jest 
pewna, dlaczego Lato wykonuje ruch. Sprawdza, jak daleko posunie się Tytania. A to z kolei 
znaczy, że ona też nie wie, kto jest sprawcą.
   – Uproszczone – powiedziała Lea – ale dość prawidłowe rozumowanie, chłopcze. Takie są 
myśli królowych Sidhe, szlachetnych elfów. – Spojrzała w dal, poprzez jezioro. – Wasze słońce 
wzejdzie niebawem. Gdy znów zajdzie, wojna wybuchnie. Przy równowadze dworów być może 
nie miałaby wielkich konsekwencji dla świata śmiertelnych. Ale tej równowagi nie ma. Jeśli nie 
zostanie przywrócona, pomyśl, dziecino, co może się stać.
   Pomyślałem. Już wcześniej miałem o tym jakieś pojęcie, ale teraz znałem skalę konfliktu. 
Moce Zimy i Lata to nie prąd w akumulatorze. To raczej ogromne sprężyny naciskające jedna na 
drugą. Dopóki nacisk był równy, energie były pod kontrolą. Ale przewaga po jednej lub drugiej 
stronie spowoduje, że wymkną się spod kontroli. Po każdej stronie uwolnią się energie tak 
wielkie i dzikie, że z pewnością będzie to miało straszne konsekwencje dla wszystkiego 
w pobliżu – w tym wypadku dla Chicago, Ameryki Północnej, a może i dla ogromnej części 
reszty świata.
   – Muszę się spotkać z matkami. Zaprowadź mnie do nich.
   Lea podniosła się z wdziękiem. Wyraz jej twarzy był nieprzenikniony.
   – To również jest poza moim zasięgiem, dziecko.
   – Muszę porozmawiać z matkami.
   – Zgadzam się z tobą – powiedziała Lea. – Ale nie mogę cię do nich zaprowadzić. Nie mam 
takiej mocy. Mogłaby to zrobić być może Mab lub Tytania, ale one są teraz zajęte. Zaprzątnięte 
czym innym.
   – Świetnie – mruknąłem. – Jak mam do nich dotrzeć?
   – Nikt nie może sam dotrzeć do matek, chłopcze. Może jedynie zostać zaproszony. – Lekko 
zmarszczyła brwi. – Nic już nie mogę dla ciebie zrobić. Pomniejsze siły muszą zająć swoje 
miejsce u boku królowych i będę tam wkrótce potrzebna.
   – Odchodzisz?
   Skinęła głową, podeszła i pocałowała mnie w czoło. Był to tylko pocałunek, dotknięcie 
miękkich warg. Cofnęła się z dłonią opartą na rękojeści noża u paska.
   – Bądź ostrożny, dziecino. Bądź też szybki. Pamiętaj. O zachodzie słońca. – Przerwała 
i spojrzała na mnie z dezaprobatą. – I pomyśl, czyby się nie ostrzyc. Wyglądasz jak dmuchawiec.
   Powiedziawszy to, weszła w jezioro. Jej postać znikła wśród wzburzonych, przelewających 
się z pluskiem wód.
   – Świetnie – mruknąłem. Kopnąłem kamień do wody. – Wprost doskonale. Nic nie wiem. 
A ludzie, z którymi muszę porozmawiać, nie odbierają telefonu.
   Podniosłem następny kamień i rzuciłem nim najdalej jak mogłem, w jezioro. Deszcz 
zagłuszył plusk.
   Zawróciłem i powlokłem się do samochodu w deszczu i przy dźwięku grzmotu. Mogłem już 
rozróżnić kształty drzew. Gdzieś za chmurami nadchodził świt.
   Usiadłem za kierownicą swojego wiernego garbusa, włożyłem kluczyk i uruchomiłem silnik. 
Wysłużony, stary volkswagen zawył, skoczył do przodu, zanim wrzuciłem bieg, i zaczął 
wypełniać się dymem. Kaszląc, wygrzebałem się z samochodu. Uderzeniem zwolniłem blokadę 
pokrywy silnika i uniosłem ją. Poprzez kłęby czarnego dymu z trudem dojrzałem ogień trawiący 
część silnika. Przeszedłem do przodu, wyjąłem z bagażnika gaśnicę i ugasiłem ogień. Potem 
stałem na deszczu, zmęczony i obolały, gapiąc się na spalony silnik.
   Świt. W dniu letniego przesilenia oznaczało to, że miałem mniej więcej piętnaście godzin, 
aby dociec, jak dostać się do matek. Jakoś wątpiłem, że ich numer znajdę w książce telefonicznej. 
Nawet gdyby, to odwiedziny na polu bitwy wokół Kamiennego Stołu wykazały, że królowe 
dysponują mocą o wiele większą, niż mógłbym przypuszczać. Na samą myśl rozsadzało mi 
czaszkę. A matki stoją w hierarchii potęgi wyżej od Mab i Tytanii.
   Miałem piętnaście godzin na to, by znaleźć mordercę i zwrócić płaszcz rycerza królowej Lata 
Letniemu Dworowi, a następnie położyć kres wojnie rozgrywającej się w jakimś dzikim niby-
miejscu pomiędzy tym a tamtym światem, do którego nie znałem drogi.
   I samochód mi się popsuł. Znowu.
   – To nie na twoje siły – mruknąłem. – Harry, to za wiele, żebyś sobie z tym sam poradził.
   Rada. Powinienem się skontaktować z Ebenezarem, powiedzieć mu, co się dzieje. Sytuacja 
jest zbyt poważna, zbyt niestabilna, by trzymać się ślepo protokołu Rady. Może mi się poszczęści 
i Rada mi uwierzy. Może nawet postanowi pomóc.
   No. I może jeśli przykleję sobie dość piór do ramion, będę w stanie fruwać.
   

Rozdział 24
   
   Jeszcze przez chwilę badałem samochód, po czym poszedłem na najbliższą stację 
benzynową. Wezwałem pomoc drogową i wróciłem do domu taksówką, płacąc za wszystko 
pieniędzmi z zaliczki od Meryl.
   Po powrocie wyjąłem z lodówki puszkę coli, dałem Panu świeże jedzenie i wodę, 
wymieniłem mu żwirek w kuwecie. Wygrzebałem spod zlewu w kuchni butelkę płynu do mycia 
naczyń, zdmuchnąłem z niej kurz i dopiero wtedy spostrzegłem, że słabnę. Zerknąłem na telefon 
i powiedziałem sobie:
   – Pozbądź się dumy, zanim upadniesz, Harry. Duma może być zła. Może cię skłonić do 
głupich rzeczy.
   Wziąłem głęboki wdech. Wypiłem jednym haustem colę. Potem podniosłem słuchawkę 
i wykręciłem numer, który zostawił mi Morgan.
   Telefon odebrano już po pierwszym dzwonku.
   – Proszę. Kto mówi? – odezwał się męski głos.
   – Dresden. Muszę rozmawiać z Ebenezarem McCoyem.
   – Chwileczkę – zapadła cisza i wyobraziłem sobie, że kimkolwiek był ten, kto odebrał 
telefon, musiał zakryć dłonią mikrofon. Potem usłyszałem szmer, jakby przekazywano komuś 
słuchawkę.
   – Zatem przegrałeś, Dresden – stwierdził Morgan takim tonem, że zaraz wyobraziłem sobie 
uśmiech na jego zarozumiałej twarzy. – Zostań tam, gdzie jesteś, dopóki nie przyjdą strażnicy, by 
doprowadzić cię przed Starszyznę Rady, która cię osądzi.
   Stłumiłem chęć rzucenia mu grubego słowa.
   – Nie przegrałem, Morgan, ale zdobyłem pewne informacje, które Starszyzna Rady powinna 
poznać. – (Pozbądź się dumy, Harry). – I potrzebuję pomocy. Robi się za gorąco, żeby jedna 
osoba mogła sobie z tym poradzić. Potrzebuję pewnych informacji i trochę wsparcia, jeśli mam 
to załatwić.
   – To właśnie cały ty, prawda? – powiedział Morgan cierpko. – Jesteś wyjątkiem od 
wszelkich reguł. Ty możesz łamać prawa i szydzić z Rady, możesz lekceważyć wydany na ciebie 
wyrok, bo jesteś zbyt ważny, aby podporządkować się władzy.
   – To nie ma z tym nic wspólnego – odparłem. – Do cholery, Morgan, rusz głową. Układ sił 
elfów jest niestabilny i wygląda na to, że może osiągnąć masę krytyczną, jeśli się czegoś nie 
zrobi. To ponad moje siły i o wiele ważniejsze niż pieprzony protokół Rady.
   Morgan wydarł się na mnie tak dziko, że podskoczyłem.
   – Kim ty jesteś, żeby to osądzać? Jesteś nikim, Dresden! Niczym! – ze świstem wciągnął 
powietrze. – Za długo już lekceważyłeś zasady Rady. Dość tego. Żadnych wyjątków, żadnego 
odroczenia, żadnej drugiej szansy.
   – Morgan – zacząłem znowu – ja tylko chcę porozmawiać z Ebenezarem. Niech on 
zadecyduje, czy...
   – Nie – rzucił Morgan.
   – Co?
   – Nie. Tym razem się nie wymigasz. Nie unikniesz sprawiedliwości, żmijo. To jest twoja 
próba. Przejdziesz przez nią, nie próbując wpływać na postanowienia Starszyzny Rady.
   – Morgan, to szaleństwo...
   – Nie. Szaleństwem było zostawić cię przy życiu, kiedy byłeś dzieckiem, ty zbrodniczy 
uczniu DuMome’a. Szaleństwem było ratować cię z płonącego domu dwa lata temu. – Jego głos 
brzmiał teraz spokojniej.– Ktoś bardzo mi drogi był w Archangielsku, Dresden. Tym razem twoje 
kłamstwa nie uchronią cię przed tym, co cię czeka.
   I rozłączył się.
   Przez chwilę wgapiałem się w słuchawkę, po czym z rykiem wściekłości zacząłem nią walić 
o nocny stolik, dopóki plastik nie rozpadł mi się w rękach. Bolało. Złapałem telefon i cisnąłem 
nim w kamienną obudowę kominka. Roztrzaskał się, dzwonek zadźwięczał niepewnie. Kopałem 
stertę śmieci na środku salonu, rozrzucając stare pudełka, puste puszki po coli, książki, papiery 
i zaskoczone karaluchy. Po kilku minutach dostałem zadyszki, a ślepy, bezsilny gniew zaczął 
osiadać.
   – Skurwysyn – grzmiałem. – Tępy, fanatyczny, zarozumiały skurwysyn.
   Musiałem ochłonąć i zimny prysznic wydawał się równie dobry jak cokolwiek. Wszedłem 
pod zimną wodę, próbując zmyć z siebie pot i lęki minionego dnia. Nie zdziwiłbym się, gdyby 
woda zamieniła się w parę w zetknięciu z moją skórą. Jednak udało mi się ostudzić gniew dzięki 
skupieniu się na znanych, rutynowych czynnościach: zmoczyć, namydlić, spłukać, szampon, 
spłukać. Kiedy skończyłem i drżąc, wyszedłem spod prysznica, czułem się już prawie zupełnie 
zdrów na umyśle.
   Nie miałem pomysłu, jak się skontaktować z Ebenezarem. Na pewno był pod ochroną 
strażników, wraz z resztą Starszyzny Rady.
   A strażnicy dysponują najlepszymi magicznymi środkami zaradczymi na świecie, całym 
arsenałem zwodniczych efektów, które zmylą każde zaklęcie i nie przepuszczą żadnej istoty 
nadnaturalnej.
   Przez chwilę rozważałem możliwość poproszenia o pomoc Murphy. Rada ma skłonność do 
lekceważenia metod, które nie wymagają użycia magii. Dzięki policyjnym kontaktom Murphy 
można by ich odnaleźć zwykłymi, staroświeckimi metodami. Zdecydowałem jednak, że tego nie 
zrobię. Nawet gdyby Murphy ich zlokalizowała, Ebenezara mogłoby tam nie być, a ja, zjawiając 
się nieproszony, dałbym Morganowi świetny pretekst, żeby mnie skrócił o głowę.
   Wytarłem włosy, rzuciłem ręcznik na swoje wąskie łóżko. No i dobrze. Zrobię to bez 
pomocy Rady.
   Ubrałem się w dżinsy i białą koszulę, która wciąż wisiała w szafie. Podwinąłem rękawy za 
łokcie. Trampki miałem ubłocone, więc wyciągnąłem z szafy buty kowbojskie i wciągnąłem na 
nogi. A co! W butach może pójdzie mi lepiej.
   Wyciągnąłem torbę sportową, taką, w jakiej nosi się sprzęt hokejowy. Włożyłem do niej 
różdżkę, kij i laskę ze szpadą, a także plecak, do którego zapakowałem świece, zapałki, 
kubeczek, nóż, tekturową solniczkę, flaszeczkę wody święconej i wiele innych elementów 
magicznego ekwipunku. Wrzuciłem jeszcze pudełko zwykłych żelaznych gwoździ i stalowy 
młotek majsterkowicza z końcówką do wyciągania gwoździ i gumową rączką. Do kieszeni 
schowałem parę kawałków kredy.
   Przewiesiłem torbę przez ramię, przeszedłem do salonu i rzuciłem zaklęcie mające 
doprowadzić mnie do jednej z bardzo nielicznych osób, które mogłyby mi pomóc.
   Pół godziny później zapłaciłem za taksówkę i wszedłem do hotelu przy lotnisku O’Hare. 
Delikatna nić zaklęcia doprowadziła mnie do hotelowej restauracji, w której podawano śniadanie, 
w połowie zapełnionej, głównie biznesmenami. Znalazłem Elaine przy stoliku w rogu, na blacie 
stało parę talerzyków z resztkami jej śniadania. Gęste, brązowe włosy splotła w ścisły warkocz. 
Twarz miała bladą, zmęczoną, z głębokimi kręgami pod oczami. Sącząc kawę, czytała powieść 
w miękkiej okładce. Miała na sobie inne dżinsy, luźniejsze od poprzednich, i rozpiętą, obszerną, 
białą koszulę na ciemnej koszulce bez rękawów. Kiedy mój wzrok spoczął na niej, zesztywniała 
i rozejrzała się ostrożnie.
   Podszedłem do jej stolika, odsunąłem krzesło i usiadłem obok niej.
   – Dzieńdoberek.
   Patrzyła na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
   – Harry. Jak mnie znalazłeś?
   – Nad tym samym się zastanawiałem zeszłej nocy – powiedziałem. – To znaczy, jak ty mnie 
znalazłaś. I doszedłem do wniosku, że nie znalazłaś mnie, znalazłaś mój samochód. Siedziałaś 
w nim, prawie nieprzytomna. Więc rozejrzałem się koło samochodu. – Wyjąłem z kieszeni 
nakrętkę od zaworu powietrza w kole. – I zobaczyłem, że jednej nakrętki brakuje. Pomyślałem, 
że mogłaś ją zabrać i posłużyć się nią, żeby cię doprowadziła do garbusa. Następnie ja zdjąłem 
inną nakrętkę z koła i użyłem jej, żeby mnie doprowadziła do tej brakującej.
   Elaine sięgnęła do brązowej skórzanej torebki na krześle obok i wyjęła identyczną nakrętkę.
   – Sprytne.
   Spojrzałem na torebkę. Wystawało z niej coś, co wyglądało na bilety lotnicze.
   – Uciekasz.
   – Jesteś prawdziwym magiem od spraw oczywistych, Harry. – Chciała wzruszyć ramionami, 
ale twarz jej zszarzała, wykrzywiła się z bólu. Ostrożnie wciągnęła powietrze i dokończyła ruch 
zdrowym ramieniem. – Czuję, że mam powody uciekać.
   – Naprawdę myślisz, że bilet lotniczy oddali cię od królowych?
   – Oddali mnie od strefy zerowej. To wystarczy. Nie sposób się dowiedzieć, kto to zrobił tym 
razem, a ja nie mam ochoty narażać się na kolejny zamach. Ledwo przeżyłam pierwszy.
   Pokręciłem głową.
   – Jesteśmy już blisko – powiedziałem. – Musimy być. Do mnie też strzelali zeszłej nocy. 
I myślę, że wiem, kto napadł na ciebie i na mnie.
   Spojrzała bystro.
   – Wiesz?
   Wziąłem z talerzyka skórkę grzanki, wytarłem nią resztki jajka i zjadłem.
   – No tak. Ale ty pewno spieszysz się na samolot.
   Elaine przewróciła oczami.
   – Coś ci powiem. Zostań tu i bądź zadowolony z siebie. Przyniosę ci talerz.
   Wstała dość sztywno i podeszła do bufetu. Nałożyła na talerz jajka, bekon, kiełbaski, kilka 
grzanek i wróciła z tym do stołu. Ślinka mi pociekła. Elaine podsunęła mi jedzenie.
   – Masz.
   Jadłem, ale pomiędzy kęsami spytałem:
   – Możesz mi powiedzieć, co ci się przydarzyło? Pokręciła głową.
   – Nie mam wiele do powiedzenia. Rozmawiałam z Mab, a potem z Maeve. Kiedy wracałam 
do hotelu, ktoś wyskoczył na mnie na parkingu. Udało mi się osłabić pierwszy cios i przywołać 
tyle ognia, żeby go odpędzić. Potem znalazłam twój samochód.
   – Dlaczego przyszłaś do mnie? – spytałem.
   – Ponieważ nie wiedziałam, kto to zrobił, Harry. I nikomu innemu w tym mieście nie ufam.
   Gardło mi się ścisnęło. Pożyczyłem sobie od niej kawy, żeby popić bekon.
   – To był Lloyd Slate.
   Oczy Elaine zrobiły się okrągłe.
   – Rycerz królowej Zimy. Skąd wiesz?
   – Kiedy byłem u Maeve, wrócił właśnie z nożem w szkatułce, mocno poparzony. Nóż 
pokrywała zaschnięta krew. Maeve się wściekła, że na nic się jej nie przyda.
   Pomiędzy brwiami Elaine pojawiły się pionowe zmarszczki.
   – Slate... przyniósł jej moją krew, żeby mogła sporządzić zaklęcie na mnie. – Próbowała to 
ukryć, ale widziałem, jak drży. – Prawdopodobnie szedł za mną z tego przyjęcia. Na szczęście 
użyłam ognia.
   Pokiwałem głową.
   – No tak. Zaschnięta krew była dla Maeve bezużyteczna. – Wchłonąłem jeszcze trochę 
jedzenia. – Ostatniej nocy napadł na mnie płatny morderca i parę bestii nie z tej ziemi.
   Zdałem jej sprawozdanie z ataku w Wal-Marcie, nie wspominając o Murphy.
   – Maeve – powiedziała Elaine.
   – Mamy już prawie wszystko. To niezbyt do niej pasuje, ale...
   – Oczywiście, że to do niej pasuje – wtrąciła Elaine z roztargnieniem. – Nie mów, że dałeś 
się nabrać na to chore, amatorskie, nimfomaniackie przedstawienie, które odegrała.
   Zamrugałem powiekami i powiedziałem z ustami pełnymi grzanki:
   – Nie. Jasne, że nie.
   – Ona jest przebiegła, Harry. Wykorzystuje twoje oczekiwania.
   Odgryzłem następny kawałek, trochę mniej łapczywie.
   – Dobra teoria. Ale tylko teoria. Musimy wiedzieć więcej. Elaine zmarszczyła brwi.
   – Chodzi ci o to, że chcesz porozmawiać z matkami.
   Przytaknąłem.
   – Myślę, że mogłyby podsunąć parę wskazówek, jak to wszystko działa. Ale nie wiem, jak 
się do nich dostać. Przyszło mi do głowy, że mogłabyś spytać kogoś z Lata.
   Zamknęła książkę.
   – Nie.
   – Nie będą chciały pomóc?
   – Nie, nie mam zamiaru spotykać się z matkami. Harry, to szaleństwo. One są za silne. 
Mogłyby cię zabić, gorzej niż zabić, samą myślą.
   – I tak jestem już pogrążony po czubek głowy, więc co mi za różnica. – Skrzywiłem się. – 
Poza tym, naprawdę nie mam wyboru.
   – Mylisz się – stwierdziła spokojnie i z naciskiem. – Nie musisz tu zostawać. Nie musisz 
brać udziału w ich grze. Wyjedź.
   – Tak jak ty?
   – Tak jak ja. Nie możesz zatrzymać tego, co już się toczy. Ale możesz zginąć, próbując. To 
jest prawdopodobnie to, od czego Mab chciałaby zacząć.
   – Nie. Mogę to zatrzymać.
   Posłała mi uśmieszek.
   – Ponieważ masz do tego prawo? Harry, to nie działa w ten sposób.
   – Jakbym nie wiedział. Ale nie dlatego tak myślę.
   – A zatem dlaczego?
   – Nie usiłujesz zabić kogoś, kto ci nie zagraża. Strzelali do nas obojga. Widocznie uważają, 
że możemy ich powstrzymać.
   – Oni, ich... – powiedziała Elaine. – Nawet jeśli jesteśmy już blisko, nadal nie wiemy, kim są 
ci oni.
   – Dlatego właśnie porozmawiamy z matkami – odparłem. – To najsilniejsze z królowych. 
Najwięcej wiedzą. Jeśli będziemy sprytni i się nam poszczęści, możemy uzyskać od nich 
informacje.
   Na twarzy Elaine malowała się niepewność.
   – Harry, posłuchaj. Ja nie jestem... Nie chcę... – Przymknęła oczy, po chwili podjęła głosem, 
w którym słychać było ból: – Proszę, nie proś mnie, żebym to zrobiła.
   – Nie musisz tam iść. Tylko wskaż mi drogę do nich. Tylko się postaraj.
   – Nie rozumiesz, o jakie kłopoty się prosisz.
   Spojrzałem na swój pusty talerz i powiedziałem cicho:
   – Tak. Rozumiem. Nienawidzę tego, Elaine, i boję się. Muszę być na wpół szalony, że nie 
wykopałem sobie dziury i nie zasypałem się w niej. Ale rozumiem. – Sięgnąłem przez stół 
i położyłem dłoń na jej dłoni. Była delikatna, ciepła, drżała pod moim dotknięciem. – Proszę.
   Odwróciła rękę, obejmując na moment moje palce. Teraz ja zadrżałem. Elaine westchnęła.
   – Jesteś imbecylem, Harry. Jesteś takim głupcem.
   – Chyba pewne rzeczy są niezmienne.
   Roześmiała się stłumionym śmiechem, zanim cofnęła rękę, i wstała.
   – Ktoś jest mi winien przysługę. Skorzystam z tego. Poczekaj tutaj.
   Wróciła po pięciu minutach.
   – Załatwione. Na zewnątrz.
   Podniosłem się.
   – Dziękuję, Elaine. Zdążysz na samolot?
   Otworzyła torebkę i wytrząsnęła na stół bilety lotnicze i dwie dwudziestodolarówki.
   – Chyba nie.
   Wyjęła z torebki kilka innych przedmiotów: obrączkę z kości słoniowej rzeźbioną w liście 
dębu połączoną srebrnym łańcuszkiem z podobną bransoletką; kolczyk z miedzi i czarnego 
kamienia w kształcie łzy i wreszcie bransoletę na nogę z wisiorkami w kształcie ptasich skrzydeł. 
Założyła to wszystko i spojrzała na moją torbę.
   – A ty wciąż z tymi fallicznymi rekwizytami? Kij i różdżka?
   – Dzięki nim czuję się bardziej męski.
   Skrzywiła usta i skierowała się do wyjścia. Dogoniłem ją i z nawyku przepuściłem 
w drzwiach. Nie wydawała się tym szczególnie zmartwiona.
   Samochody podjeżdżały pod hotel, autobusy lotniskowe wypluwały i połykały podróżnych, 
do taksówek wsiadali mężczyźni w garniturach i kobiety w kostiumach. Elaine wsunęła pasek 
torebki na zdrowe ramię i stała w milczeniu.
   Mniej więcej pół minuty później usłyszałem stukot podków na asfalcie. Pojawił się powóz 
zaprzężony w parę koni. Jeden z nich był w kolorze bladosinym, jak ciało topielca. Z nozdrzy 
buchały mu kłęby pary. Drugi był trawiastozielony z polnymi kwiatami wplecionymi w grzywę. 
Sam powóz wyglądał jak przeniesiony z wiktoriańskiego Londynu – ciemne drewno i mosiężne 
okucia – i nikt nim nie powoził. Konie zatrzymały się dokładnie przed nami, bijąc kopytami 
i potrząsając grzywami. Drzwi powozu otworzyły się cicho. W środku nikogo nie było. 
Rozejrzałem się dyskretnie. Zwykli ludzie najwyraźniej nie zauważali powozu i nieziemskich 
koni. Taksówka zmierzająca wprost w to miejsce skręciła gwałtownie i zatrzymała się kawałek 
dalej. Z pewnym trudem wyczułem szmer uroku. Był wyrafinowany i silny i czynił powóz 
niewidzialnym dla zwykłych ludzi.
   – To chyba pojazd dla nas – powiedziałem.
   – No coś ty? – Elaine przerzuciła sobie warkocz przez ramię i wsiadła. – Zawiezie nas, ale po 
tamtej stronie nie będziemy mieć żadnej ochrony. Pamiętaj, Harry, mówiłam ci, że to zły pomysł.
   – Zapobiegliwe „a nie mówiłam” – mruknąłem. – Teraz już wszystko rozumiem.
   

Rozdział 25
   
   Powóz ruszył tak gładko, że prawie tego nie poczułem. Odsunąwszy firankę, przylgnąłem do 
okna. Odjechaliśmy sprzed hotelu i włączyliśmy się do ruchu. Samochody omijały nas szeroko, 
mimo że nas nie zauważały. To była piekielnie dobra zasłona. Powóz w ogóle nie trząsł. Mniej 
więcej po minucie za oknami zaczęły snuć się pasma mgły. Chwilę później mgła całkowicie 
przesłoniła widok miasta. Odgłosy uliczne cichły stopniowo, aż została tylko srebrnoszara mgła 
i stukot końskich kopyt.
   Po kolejnych pięciu minutach powóz stanął i drzwi się otworzyły. Wyjąłem z torby 
sportowej kij i różdżkę. Laskę ze szpadą wsunąłem za pasek, a amulet wyciągnąłem spod koszuli, 
aby jawnie wyłożyć go na piersi. Elaine tak samo postąpiła ze swoim. Tak przygotowani 
wysiedliśmy z powozu.
   Rozejrzałem się wokół powoli. Staliśmy na porośniętym trawą, grząskim gruncie, na 
niewysokim wzgórzu o łagodnie opadających zboczach, pośród innych niewysokich, łagodnych 
wzgórz. Mgła zalegała nad ziemią jak osłabiona chmura burzowa, ociężała, miejscami 
nabrzmiała, w innych miejscach cieńsza. Gdzieniegdzie sterczały samotne drzewa o pniach 
grubych i poskręcanych, a gałęziach długich i cienkich, przypominających szkielety. Kruk 
o wyglądzie obszarpańca przysiadł na pobliskim konarze. Czarne paciorki jego oczu błyszczały.
   – Wesolutko – powiedziała Elaine.
   – Fakt. Jak z horroru. – Powóz ruszył, a ja się obejrzałem, żeby zobaczyć, jak znika we mgle. 
– No dobra. Teraz dokąd?
   Na moje słowa kruk zakrakał. Otrząsnął się, posypały się sfatygowane pióra, po czym 
kilkoma uderzeniami skrzydeł przefrunął na inną gałąź, prawie poza zasięgiem wzroku.
   – Harry – zaczęła Elaine.
   – Tak?
   – Jeśli zrobisz kiepski żart i użyjesz słów „nigdy więcej”, to cię walnę. Rozumiesz?
   – Nigdy więcej – zapewniłem, a Elaine przewróciła oczami. Następnie oboje ruszyliśmy za 
krukiem.
   Prowadził nas przez zamglony pejzaż, polatując z drzewa na drzewo. Brnęliśmy naprzód, 
a we mgle przed nami gęstniał las. Ziemia zrobiła się rozmiękła, powietrze bardziej wilgotne, 
lepkie. Kruk znowu zakrakał i odleciał. Patrzyłem za nim przez chwilę.
   – Widzisz to światełko między drzewami? – spytałem.
   – Tak. To musi być tam.
   – Świetnie. Ruszyłem w tamtą stronę.
   – Harry – zawołała Elaine ostrzegawczo, łapiąc mnie za nadgarstek. Ruchem głowy wskazała 
plamę gęstego mroku, w miejscu gdzie leżały dwa drzewa zwalone jedno na drugie. Zaczynałem 
już wyławiać wzrokiem jakiś kształt, kiedy kształt ten poruszył się i zbliżył do nas na tyle, że 
mogłem go zobaczyć wyraźnie.
   Jednorożec przypominał konia budweisera, wielkie zwierzę pociągowe używane do 
najcięższych prac. W kłębie musiał mierzyć z metr osiemdziesiąt, a może i więcej. Miał szeroką 
pierś, ciężkie kopyta, uszy nastawione do przodu i długi, koński pysk.
   Na tym kończyło się podobieństwo z rasą clydesdale.
   Zamiast sierści miał gładki, śliski pancerz z chitynowych łusek i płytek w kolorach ciemnej 
zieleni i głębokiego granatu. Ostre podkowy pokrywała zakrzepła krew. Z czoła wyrastał mu 
skręcony spiralnie róg, długi na metr i mocno zaostrzony. Ząbkowane krawędzie rogu, znaczone 
były gdzieniegdzie rdzawobrązowymi plamami. Tuż obok wyrastały dwa inne rogi, zwinięte jak 
u wielkorogich owiec i przylegające z obu stron do głowy. Nie miał oczu. Tam, gdzie powinny 
być, widać było tylko gładką, skórzastą powłokę.
   Potrząsnął łbem. Wokół jego karku i przednich nóg zafalowała grzywa ze zbutwiałych 
pajęczyn, długa i postrzępiona, przypominająca śmiertelny całun.
   Z mgły wyfrunęła wielka ćma. Jednorożec obrócił się niewiarygodnie zwinnie i natarł. Nabił 
ćmę na spiralny róg, po czym dziko miotając łbem, zrzucił owada i zamienił ziemię w proch, 
waląc kopytami z siłą młota pneumatycznego. Kiedy skończył, parsknął i stępa oddalił się 
między przesłonięte mgłą drzewa.
   Elaine spojrzała na mnie oczami okrągłymi z wrażenia. Ja spojrzałem na nią.
   – Jednorożce – powiedziałem. – Bardzo niebezpieczne. Idź pierwsza.
   Uniosła brwi.
   – Może nie – zawahałem się. – Wartownik?
   – Oczywiście – potwierdziła Elaine. – Jak go ominiemy?
   – Sprzątniemy go?
   – Kuszące – odparła Elaine. – Ale nie sądzę, żeby to zrobiło dobre wrażenie na matkach, 
gdybyśmy uśmiercili ich stróża. Zasłona?
   Pokręciłem głową.
   – Wydaje mi się, że jednorożce nie posługują się normalnymi zmysłami. O ile sobie dobrze 
przypominam, wyczuwają myśli.
   – W takim razie nie powinien cię zauważyć.
   – Cha, cha, cha – powiedziałem jednostajnym tonem. – Cha, cha, ho, ho, boki zrywać. Mam 
lepszy plan. Przejdę, jeśli ty odwrócisz jego uwagę.
   – Niby czym? Właśnie straciłam dziewictwo. I to coś nie bardzo przypomina jednorożce, 
jakie widywałam w Lecie. Jest dużo mniej... paradny.
   – Za pomocą myśli – powiedziałem. – Czują myśli i przyciąga je czystość. Zawsze umiałaś 
się skoncentrować lepiej niż ja. Teoretycznie, jeśli uda ci się utrzymać obraz w umyśle, powinien 
zwrócić uwagę na niego, a nie na ciebie.
   – Mieć piękne myśli. Wspaniały plan, Piotrusiu Panie.
   – A masz lepszy? Elaine pokręciła głową.
   – Dobra. Spróbuję sprowadzić go tam – wskazała na linię drzew. – Jak już to zrobię, ruszaj.
   Skinąłem głową, a Elaine zamknęła oczy. Po chwili jej rysy wygładziły się, odprężyły. 
Zaczęła iść w stronę drzew powolnym, równym krokiem.
   Jednorożec ukazał się znowu, jakieś trzy metry przed nią. Parsknął, uderzył kopytem 
o ziemię, wspiął się na tylne nogi, potrząsając grzywą. Potem ruszył do przodu, powoli 
i ostrożnie.
   Elaine wyciągnęła do niego rękę. Wydał z siebie bulgotliwe rżenie i obwąchał wnętrze jej 
dłoni. Poruszając się wolno jak we śnie, Elaine odwróciła się i zaczęła iść wzdłuż skraju lasu. 
Jednorożec podążał o krok czy dwa za nią, koniec rogu wznosił się i opadał kilkanaście 
centymetrów nad jej prawym ramieniem.
   Przeszli tak kilkanaście kroków, kiedy zorientowałem się, że plan zawodzi. Jednorożec 
położył uszy, do tyłu, stracił rytm, a w końcu stanął dęba, gotów do pchnięcia Elaine w plecy 
śmiercionośnym rogiem.
   Nie było czasu, żeby ostrzec ją krzykiem. Uniosłem różdżkę w prawej dłoni, przywołałem 
siłę woli i pchnąłem ją skupioną poprzez różdżkę z okrzykiem:
   – Fuego!
   Z końca różdżki trysnął płomień, purpurowa wstęga żaru, ognia i mocy pomknęła w stronę 
jednorożca. Po doświadczeniu z ogrem Grumem, kiedy to moja magia nieszczególnie się 
przydała, nie chciałem ryzykować, że kolejna bestia ze świata elfów strząśnie ją z siebie jakby 
nigdy nic. Dlatego nie mierzyłem w jednorożca, ale w ziemię pod kopytami.
   Uderzenie wyorało w ziemi metrową bruzdę. Jednorożec zarżał i rzucił łbem, starając się 
utrzymać równowagę. Zwykły koń padłby, ale jednorożec jakimś cudem znalazł się na twardym 
gruncie, po czym skoczył z miejsca na odległość dwunastu metrów. Bez chwili przerwy po 
wylądowaniu zaczął pędzić w moją stronę, zarzucając zadem, by natrzeć na mnie całą masą ciała.
   Uciekłem w stronę najbliższego drzewa. Jednorożec był szybszy, ale ja nie miałem daleko 
i schowałem się za pień. Nie zwolnił. Róg wbił się w pień uschłego drzewa i przeszedł na wylot. 
Odskoczyłem, ale nie dość szybko. Kilka odpryśniętych drzazg wbiło mi się w pierś i brzuch, 
a ząbkowane krawędzie rogu rozdarły koszulę i paskudnie rozcięły lewe ramię. Ból ran był 
zauważalny, ale gdzieś na dalszym planie. Wyszedłem zza pnia, trzymając w obu rękach kij. 
Z całej siły walnąłem nim w delikatne pęciny tylnych nóg jednorożca.
   Cóż, delikatne to one są u konia. Najwyraźniej jednorożce mają je czułe tylko w niewielkim 
stopniu. Potwór ze świata elfów zarżał wściekle, skręcił się, rozdzierając rogiem pień 
i uwalniając go, po czym gwałtownie odwrócił się całym ciałem w moją stronę. Machnąłem 
kijem zza pleców, jakbym był szermierzem odparowującym cios, jednocześnie uskakując o parę 
kroków w prawo, aby uniknąć nacierającego na mnie ciężaru. Zastosowałem kolejny unik, kiedy 
jednorożec zaparł się przednimi kopytami i w półobrocie wierzgnął tylnymi, celując w moją 
głowę. Przetoczyłem się po ziemi, zerwałem i umknąłem za następne drzewo. Jednorożec 
zawrócił i zaczął zbliżać się do mnie, okrążając drzewo, piana ciekła mu z otwartego pyska.
   Elaine krzyknęła. Gwałtownie zwróciłem głowę w jej stronę i ujrzałem, jak unosi prawą 
rękę, a z obrączki na palcu wydobywa się chmura połyskliwego pyłu. Drobne światełka 
pomknęły ku jednorożcowi, gromadząc się wokół niego wirującą, migoczącą i otumaniającą 
chmarą. Jedno z nich otarło się o mnie. Nagle ujrzałem siebie samego, jak idę chodnikiem 
w zdartych butach, słońce świeci jasno, torba obija mi się o biodro, żołądek skręca się błagalnie 
w spazmach głodu, w nozdrzach mam zapach rozgrzanego asfaltu, w pobliżu słychać dziecięcy 
śmiech i taplanie. Wspomnienie, coś, co pochodziło od Elaine. Zatoczyłem się, odpychając je od 
siebie i odzyskując kontrolę nad zmysłami.
   Drobiny zgromadzone wokół jednorożca przeskakiwały na niego po jednej, a za każdym 
razem, kiedy go dotknęły, bestia dostawała szału. Kręciła się w kółko, kopała, rżała i nacierała 
rogiem na niematerialnych napastników z dziką gwałtownością, ale bezskutecznie.
   Poprzez wirujący pył dojrzałem Elaine, która stała nieporuszona z wyciągniętą ręką, na jej 
twarzy malowało się skupienie i napięcie.
   – Harry – krzyknęła. – Idź. Ja go przytrzymam. Wyprostowałem się, serce mi waliło.
   – Masz go?
   – Na chwilę. Tylko dojdź do matek – odparła. – Spiesz się!
   – Nie chcę cię zostawiać samej. Kropelka potu pociekła mi po twarzy.
   – Daj spokój. Kiedy mi się wymknie, nie mam zamiaru czekać, aż mnie nadzieje.
   Zacisnąłem zęby. Nie chciałem zostawiać Elaine, ale szczerze mówiąc, radziła sobie lepiej 
niż ja. Wciąż stała naprzeciw jednorożca, w odległości zaledwie dziesięciu kroków, 
z wyciągniętą ręką, a bestia była tak spętana, jakby została schwytana w sieć. Moja szczupła, 
wyprostowana, piękna Elaine.
   Zalały mnie wspomnienia, obrazy, wróciły do mnie dziesiątki zapomnianych drobiazgów. Jej 
śmiech w ciemności, cichy i figlarny. Jej szczupła dłoń w mojej. Jej twarz we śnie, tuż przy mojej 
na poduszce, łagodna i spokojna w porannym słońcu.
   I wiele więcej, ale wszystkie odepchnąłem. To było dawno temu i nic nie będzie znaczyło, 
jeśli żadne z nas nie przeżyje najbliższych godzin.
   Odwróciłem się do niej tyłem, zostawiłem ją zmagającą się z mocą koszmarnego jednorożca 
i puściłem się biegiem w stronę światełka we mgle.
   

Rozdział 26
   
   Nigdynigdy jest ogromne. W zasadzie bezkresne. Dla magów to całe królestwo bytów 
niematerialnych. To nie jest miejsce w sensie fizycznym, z geografią, klimatem i tym podobnymi 
cechami. To świat cieni, królestwo magii, o materii tak zmiennej jak myśl. Ma wiele nazw, jak 
„druga strona” czy „tamten świat” i zawiera w sobie wszelkie krainy nie z tego świata, jakie 
kiedykolwiek i gdziekolwiek sobie wyobrażano. Niebo, Piekło, Olimp, Pola Elizejskie, Tartar, 
Gehenna i co tam jeszcze – to wszystko znajduje się gdzieś w Nigdynigdy. W każdym razie 
teoretycznie.
   Obszary Nigdynigdy położone najbliżej naszego świata znajdują się prawie całkowicie we 
władaniu Sidhe, szlachetnych elfów. Ta część królestwa bytów niematerialnych nosi nazwę 
Krainy Elfów i na wiele sposobów przypomina nasz świat. Na przykład jest w miarę stała, 
niezmienna i panuje tam określona pogoda. Nie można jednak dać się zwieść – to nie jest Ziemia. 
Nie stosują się do niej zasady rządzące realnym światem, więc Kraina Elfów może być 
śmiertelnie niebezpieczna. Większość z tych, którzy się do niej udali, nie powróciła nigdy.
   A ja miałem wrażenie, że znajduję się w samym sercu Krainy Elfów.
   Grunt obniżał się, stawał się bardziej wilgotny, rozmiękły. Odgłos moich kroków nikł we 
mgle, która zamykała się za mną. Wkrótce słyszałem już tylko własny, wytężony oddech. Serce 
waliło mi od biegu, a zraniona dłoń pulsowała boleśnie. Mimo wszystko ruch sprawiał mi jakąś 
radość. Po tylu miesiącach bezruchu w kończyny i mięśnie wróciło normalne życie. Nie 
mógłbym utrzymać tego tempa przez dłuższy czas, ale na szczęście nie miałem daleko.
   Światełka wśród drzew okazały się oświetlonymi oknami chatki stojącej na niewielkim 
wzniesieniu. Kamienne obeliski wielkości trumien, niektóre przewrócone i potrzaskane, inne 
wciąż stojące pionowo, rozrzucone były luźnym kręgiem wokół pagórka. Kruk przysiadł na 
jednym z nich, błyskając oczkami jak paciorki. Wydał skrzeczący dźwięk i wleciał przez otwarte 
okno do chaty.
   Stałem przez chwilę, dysząc i starając się uspokoić oddech, zanim podszedłem do drzwi. Po 
całym ciele przebiegł mi dreszcz. Cofnąłem się o krok, żeby przyjrzeć się chacie. Kamienne 
ściany. Dach kryty strzechą. Wyczuwałem woń pleśni i silniejszy od niej zapach świeżo 
upieczonego chleba. Na drzwiach z wysmaganego wiatrem i deszczem drewna wyrzeźbiony był 
płatek śniegu, symbol, który już przedtem widziałem. A zatem matka Zimy. Jeśli była taka jak 
Mab, mogła dysponować mocą, od której każdego maga, nawet z daleka, przeszłyby ciarki. Poza 
tym byłaby wyczuwalna przez kamienne ściany i ciężkie drzwi. Przełknąłem ślinę.
   Uniosłem dłoń, żeby zapukać, ale drzwi otworzyły się same z dramatycznym skrzypieniem 
zardzewiałych zawiasów, jak w horrorze.
   – Wejdź chłopcze. Oczekujemy cię – odezwał się skrzekliwy głos, niewiele głośniejszy od 
szeptu.
   Znów przełknąłem ślinę. Otarłem ręce o dżinsy, żebym mógł pewnie trzymać kij i różdżkę, 
i przestąpiłem próg mrocznej chaty.
   Wnętrze stanowiła jedna izba. Deski podłogi były zeschnięte i wychodzone. Pod kamiennymi 
ścianami stały półki, w kącie przy palenisku krosna, a obok nich kołowrotek. Przed ogniem 
kołysał się skrzypiący fotel na biegunach. Siedziała w nim zakapturzona postać owinięta szalem 
tak szczelnie, że odnosiło się wrażenie, jakby ktoś ożywił tobół z koców i szmat. Na półeczce nad 
paleniskiem leżało kilka garniturów zębów, wielkości zbliżonej do ludzkich. Jedne wyglądały 
dość zwyczajnie, białe i równe. Następne wyglądały na popsute, przednie zęby nadkruszyły się, 
trzonowe popękały. Kolejne zęby były szpiczaste, pokryte rdzawobrązowymi plamkami, a w 
szparach tkwiły jakieś resztki, chyba kawałki zgniłego mięsa. Ostatnie, ze srebrzystego metalu, 
błyszczały jak ostrze miecza.
   – Ciekawe – ze skrzypiącego fotela dobiegł skrzypiący głos. – Bardzo ciekawe. Czujesz to?
   – Hm... – powiedziałem.
   W drugim końcu izby rozległo się cmoknięcie. Odwróciłem się twarzą w stronę nowej 
postaci. Druga kobieta, pochylona ze starości, zdmuchnęła kurz z półki i przetarła ją ścierką, 
a następnie zaczęła przestawiać butelki i słoje. Spojrzała na mnie. Zielone oczy błyszczały 
w pomarszczonej, ale rumianej twarzy.
   – Oczywiście. Biedne dziecko. Przeszedł ciernistą drogę. Staruszka podeszła do mnie 
i mocno ujęła moją twarz w dłonie, zaglądając mi po kolei w każde oko.
   – Widzę szramy. Pokaż język, chłopcze. Zamrugałem powiekami.
   – Hm?
   – Pokaż język – powtórzyła rześkim tonem.
   Zrobiłem, co kazała. Obejrzała mój język i gardło.
   – A jednak silny – oznajmiła. – I umie być sprytny, czasami. Wygląda na to, że twoja córka 
mądrze wybrała.
   Zamknąłem usta, a ona puściła moją głowę.
   – Matka Lata, jak rozumiem?
   Rozpromieniła się.
   – Tak, mój drogi. A to jest matka Zimy – wskazała mało precyzyjnym gestem fotel przed 
paleniskiem. – Nie obraź się, że nie wstaje. To nie jest dobra pora roku, rozumiesz. Podaj mi 
miotłę.
   Znów zamrugałem zdziwiony, ale sięgnąłem po rozpadającą się, starą miotłę na sękatym kiju 
i podałem matce Lata. Starsza pani chwyciła ją i natychmiast zaczęła zamiatać zakurzoną 
podłogę chaty.
   – Ba – szepnęła matka Zimy. – Zaraz znowu się nakurzy.
   – Taka jest natura rzeczy – powiedziała Lato. – Prawda, chłopcze? Kichnąłem 
i wybełkotałem coś mało przekonującego.
   – Hm, wybaczcie panie. Chciałbym wiedzieć, czy mogłybyście odpowiedzieć mi na parę 
pytań.
   Zdawało się, że Zima nieznacznie zwróciła osłoniętą kapturem twarz w moją stronę. Matka 
Lata przestała zamiatać i przyglądała mi się roziskrzonymi, trawiastozielonymi oczami.
   – Chcesz odpowiedzi?
   – Tak.
   – Jak możesz ich oczekiwać – świszczącym głosem rzekła Zima – skoro nie znasz jeszcze 
właściwych pytań?
   – Hm... – odezwałem się znowu. Wcielona bystrość to ja. Lato pokręciła głową 
i powiedziała:
   – Zamieńmy się zatem. My zadamy ci pytanie. A za twoją odpowiedź każda z nas da ci 
odpowiedź, której szukasz.
   – Bez obrazy, ale nie przyszedłem tu po to, żebyście mnie wypytywały.
   – Jesteś pewien? – Matka Lata machnęła koło mnie miotłą i wymiotła stertę kurzu za drzwi. 
Skąd wiesz, że nie?
   Dobiegł mnie pełen niesmaku, chrapliwy szept matki Zimy:
   – Tylko by paplała całymi dniami. Odpowiedz nam na pytania, chłopcze. Albo się wynoś.
   – W porządku. – Wziąłem głęboki wdech. – Pytajcie.
   Matka Zimy znów zwróciła twarz do ognia.
   – Po prostu nam powiedz, chłopcze. Co jest ważniejsze. Ciało...
   – ...czy dusza – podchwyciła matka Lata. Obie zamilkły, a ja czułem na sobie ich wzrok, jak 
czubek noża dotykający skóry.
   – Przypuszczam, że będzie to zależeć od tego, kto pyta kogo – powiedziałem w końcu.
   – My pytamy – wyszeptała Zima. Lato skinęła głową.
   – I pytamy ciebie.
   Zanim się odezwałem, przez chwilę ważyłem słowa. Zaskoczyły mnie samego.
   – Wtedy powiedziałbym, że gdybym był stary, chory i umierający, uważałbym, że 
ważniejsza jest dusza. A gdybym był człowiekiem, którego za chwilę spalą na stosie, by ocalić 
jego duszę, uważałbym, że ciało jest ważniejsze.
   Po tych słowach zapadła długa cisza. Spostrzegłem się, że niespokojnie przestępuję z nogi na 
nogę.
   – Dobrze powiedziane – wychrypiała w końcu matka Zimy.
   – Dość mądrze – zgodziła się Lato. – Dlaczego udzieliłeś takiej odpowiedzi, chłopcze?
   – Bo to głupie pytanie. Nie ma na nie prostej odpowiedzi.
   – Istotnie – Lato podeszła do ognia i wyciągnęła łopatę na długim kiju. Leżał na niej okrągły 
bochen chleba. Położyła go na kracie, żeby ostygł.
   – To dziecko widzi to, czego ona nie widzi.
   – Bo to nie w jej naturze – mruknęła Zima. – Jest jaka jest. Matka Lata z westchnieniem 
pokiwała głową.
   – Dziwne przyszły czasy.
   – Poczekajcie – wtrąciłem się. – Co to za ona, o której tu mowa? To Maeve, tak?
   Matka Zimy wydała cichy, świszczący odgłos, który mógł być śmiechem.
   – Odpowiedziałem na wasze pytania – przypomniałem. – Płaćcie więc.
   – Cierpliwości, chłopcze. – Matka Lata zdjęła imbryk z haka nad paleniskiem i nalała 
herbaty do dwóch filiżanek. Do każdej dodała czegoś, co wyglądało na miód, potem śmietankę, 
i jedną filiżankę podała matce Zimy.
   Poczekałem, aż obie się napiją. Wreszcie powiedziałem:
   – Cierpliwość właśnie się skończyła. Nie mogę sobie pozwolić na czekanie. Tej nocy nastąpi 
letnie przesilenie. Tej nocy szala zacznie przechylać się na stronę Zimy i Maeve spróbuje 
posłużyć się Kamiennym Stołem, żeby zatrzymać skradzioną moc rycerza Lata.
   – Faktycznie. Coś trzeba powstrzymać za wszelką cenę. – Matka Lata uniosła brwi. – Więc 
jak brzmi twoje pytanie?
   – Kto zabił rycerza królowej Lata? Kto ukradł moc?
   Matka Lata posłała mi rozczarowane spojrzenie i łyknęła herbaty. Matka Zimy uniosła 
filiżankę do ust ukrytych w kapturze. Wciąż nie mogłem dojrzeć jej twarzy. Dłoń była 
pomarszczona, palce miały siny odcień. Opuściła filiżankę i powiedziała:
   – Zadajesz głupawe pytania, chłopcze. Stać cię na więcej.
   Założyłem ręce.
   – Co to ma znaczyć?
   Matka Lata zerknęła na Zimę, ale powiedziała:
   – To znaczy, że „kto” nie jest tak ważne, jak „dlaczego”.
   – I jak – dodała Matka Zimy.
   – Pomyśl, chłopcze – powiedziała Lato. – Co złodziej osiągnął?
   Zmarszczyłem brwi. Wojna pomiędzy dworami, to jedno. Dziwne zjawiska zarówno 
w świecie magicznym, jak i naturalnym. Ale najważniejsze w nadchodzącej wojnie jest to, że 
Zima i Lato szykują się do bitwy o Kamienny Stół.
   – Właśnie – wyszeptała Zima.
   Skóra na karku ścierpła mi od zimnego, nieprzyjemnego przeczucia. Jasna cholera, ona 
słyszała moje myśli.
   – Ale pomyśl magu. Jak to zostało zrobione? Złodziej to złodziej, czy chodzi o pożywienie, 
bogactwo, piękno czy moc.
   Skoro i tak mnie słyszały, zacząłem myśleć głośno.
   – Kiedy coś zostaje skradzione, może się z tym stać parę rzeczy. Może zostać zabrane tam, 
gdzie nikt się nie dostanie.
   – Zachomikowane – wtrąciła Lato. – Smoki tak postępują.
   – No, dobra. Hm, może zostać zniszczone.
   – Nie, to nie może – powiedziała Matka Zimy. – Tak naucza wasz mędrzec. Ten Niemiec 
z dziką fryzurą.
   – Einstein – mruknąłem. – No dobrze, ale może zostać pozbawione wartości. Albo sprzedane 
komuś innemu.
   Matka Lata skinęła głową.
   – W obu wypadkach jest to zmiana. Podniosłem rękę.
   – Czekaj, czekaj. Słuchaj, o ile rozumiem, ta moc rycerza Lata nie może istnieć 
samodzielnie. Musi być zamknięta w naczyniu.
   – Tak – mruknęła Zima. – W jednej z królowych albo w rycerzu.
   – Ale żadna z królowych jej nie ma.
   – Prawda – zgodziła się Lato. – Czułybyśmy, gdyby miała.
   – Więc jest już w drugim rycerzu – wywnioskowałem. – Ale jeśli tak by było, nie byłoby 
nierównowagi. – Podrapałem się po głowie, co sprawiło, że powoli zaczęło coś do mnie docierać. 
– Dopóki nie nastąpi zmiana. Dopóki nowy rycerz nie zostanie zmieniony. Przekształcony w coś 
innego. W coś, co uwięzi moc, uczyni ją bezwładną, bezużyteczną.
   Obie wpatrywały się we mnie nieruchomo, w ciszy.
   – No dobrze – powiedziałem. – Mam pytanie.
   – Zadaj je – odezwały się jednocześnie.
   – Jak moc przechodzi od jednego rycerza Lata do następnego?
   Matka Lata uśmiechnęła się, ale twarz miała zachmurzoną.
   – Wraca do najbliższego odbicia siebie samej. Do najbliższego naczynia Lata. Królowa 
z kolei wybiera następnego rycerza.
   To znaczyło, że stoi za tym jedna z królowych Lata. Tytanię mogłem wykluczyć – poszła na 
wojnę przeciwko Mab, ponieważ nie wiedziała, gdzie jest moc. Matkę Lata też – nie mówiłaby 
mi tego wszystkiego, gdyby to ona to zrobiła. Zostawała tylko jedna osoba.
   – Wielkie nieba – mruknąłem. – Aurora.
   Obie Matki równocześnie odstawiły filiżanki.
   – Czas naciska – powiedziała Lato.
   – Ten, który nie może być możliwy – dokończyła Zima.
   – Ty, w naszej ocenie, jesteś tym, kto może przywrócić sprawom właściwy bieg raz jeszcze...
   -... jeśli jesteś dość silny.
   – Dość odważny.
   – Ejże, wolnego – przerwałem im. – Czy nie mogę z tym pójść po prostu do Mab i Tytanii?
   – Nie ma o czym mówić – odparła matka Zimy. – Obie idą na wojnę.
   – Powstrzymajcie je – zaproponowałem. – Wy dwie musicie być silniejsze niż Mab 
i Tytania. Każcie im się zamknąć i posłuchać was.
   – To nie takie proste – powiedziała Zima. Lato zawtórowała jej:
   – Mamy moc, ale w pewnych granicach. Nie możemy wtrącać się pomiędzy królowe albo 
damy. Nawet w tak poważnej kwestii jak ta.
   – A co możecie zrobić?
   – Ja? – zdziwiła się Lato. – Nic.
   Zmarszczyłem brwi i przeniosłem wzrok na matkę Zimy. Skinęła na mnie starczą, krucha 
dłonią.
   – Zbliż się, chłopcze.
   Już chciałem powiedzieć nie. Jednak moje nogi zaczęły się poruszać, nie pytając mnie 
o zdanie, i zorientowałem się, że klęczę przed bujanym fotelem matki Zimy. Nawet z bliska nie 
widziałem jej twarzy. Nawet stopy miała okryte wieloma warstwami ciemnej tkaniny. Na jej 
podołku leżały druty do robótek i niewielki kwadrat dzianiny z ciągnącymi się nitkami szarej, 
surowej wełny. Matka Zimy sięgnęła po zardzewiałe nożyce. Ucięła snującą się nitkę i podała mi 
robótkę.
   Wziąłem ją, znów bez zastanowienia. Była miękka, zimna, jakby wyjęta z lodówki 
i nasycona wyrafinowaną, niebezpieczną energią.
   – Nie jest zakończona – zauważyłem cicho.
   – I nie powinna być – odparła Zima. – To jest prujka.
   – Co?
   – Do odczyniania, chłopcze. Ja jestem tym, kto niweczy i burzy. Oto, kim jestem. W tej nici 
zawarta jest moc odczyniania każdego czaru. Dotknij robótką tego, co musi zostać odczynione. 
Spruj nitkę. I tyle.
   Przez chwilę wpatrywałem się w kwadrat dzianiny. Potem spytałem cicho:
   – Każdy czar? Każdą przemianę?
   – Każdą.
   Ręce zaczęły mi się trząść.
   – Chcesz powiedzieć... mógłbym tego użyć, aby odczynić to, co wampiry uczyniły Susan. 
Sprawić, żeby tego nie było. Przywrócić jej człowieczeństwo.
   – Mógłbyś, emisariuszu. – W głosie matki Zimy pobrzmiewało powściągliwe rozbawienie.
   Przełknąłem ślinę i wstałem, składając robótkę. Włożyłem ją do kieszeni ostrożnie, żeby nie 
wysnuć nitki.
   – Czy to podarunek?
   – Nie – zaskrzeczała Zima. – To konieczność.
   – Co mam z tym zrobić?
   Matka Lata pokręciła głową.
   – Teraz jest twoja i ty masz jej użyć. To jest granica, poza którą my nie możemy się posunąć. 
Reszta należy do ciebie.
   – Spiesz się – szepnęła Zima.
   Matka Lata pokiwała głową.
   – Nie ma już czasu. Bądź szybki i mądry, dziecko śmiertelne. Masz nasze błogosławieństwo.
   Zima wsunęła kruche dłonie w rękawy sukni.
   – Nie przegraj, chłopcze.
   – Do diabła, bez nacisku – mruknąłem. Skinąłem każdej z nich i skierowałem się do wyjścia. 
Przekroczywszy próg chaty, powiedziałem:
   – Aha, przy okazji. Przepraszam, jeśli w drodze tutaj zrobiliśmy krzywdę waszemu 
jednorożcowi.
   Obejrzałem się, by ujrzeć, jak matka Lata unosi brew. Głowa Zimy poruszyła się 
i spostrzegłem błysk światła na pożółkłych zębach. Zachrypiała:
   – Jakiemu jednorożcowi?
   Drzwi się zamknęły, znów same z siebie. Spojrzałem na nie spode łba.
   – Zwariowane, stuknięte, stare baby nie z tej ziemi – mruknąłem i ruszyłem w kierunku, 
z którego przybyłem. Czułem w kieszeni zimny ciężar prujki, zapowiadający odmrożenie, jeśli 
miałbym potrzymać ją tam dłużej.
   Myśl o prujce sprawiła, że przyspieszyłem kroku. Buzowało we mnie podniecenie. Jeśli 
matki mówiły prawdę, będę mógł użyć robótki, żeby pomóc Susan, co graniczyłoby niemal 
z boską interwencją. Pozostawało więc tylko doprowadzić tę sprawę do końca, a potem mógłbym 
się już zająć tylko szukaniem Susan.
   Oczywiście, pomyślałem cierpko, o ile przedtem doprowadzanie tej sprawy do końca nie 
pozbawi mnie życia. Matki może i dały mi pewną wiedzę i magiczną serwetkę, ale nie dały 
żadnej wskazówki. Dotarło do mnie, że właściwie nie powiedziały także: Aurora to zrobiła. 
Wiedziałem, że miały obowiązek mówić mi prawdę, a z tego, co mówiły, miałem wyciągać 
wnioski, ale na ile był to ów tajemniczy zakaz bezpośredniego angażowania się, a na ile kolejna 
garść sztuczek typowych dla elfów?
   – Spiesz się – zaskrzeczałem, próbując naśladować głos Zimy. – To jest granica, poza którą 
my nie możemy się posunąć – powiedziałem, przedrzeźniając Lato. Przyspieszyłem kroku, 
myśląc nad ostatnią, krótką wypowiedzią Zimy. Wyczuwalna w niej była radość, jakby otwierało 
to przed nią nowe możliwości, których inaczej by nie miała.
   Jaki jednorożec?
   Zadumałem się nad tym pytaniem. Jeśli rzeczywiście miało ono swoją wagę, a nie było tylko 
czczym gadaniem, musiało coś znaczyć.
   Zmarszczyłem brwi. Znaczyło to, że jednorożec nie był wartownikiem. I że nie służył 
matkom.
   Więc komu?
   Odpowiedź uderzyła mnie w trzewia. Doznałem fizycznych mdłości i olśnienia. 
Zatrzymałem się, by otworzyć swoje trzecie oko.
   Nie zdążyłem tego zrobić, kiedy spod zasłony wyłonił się Grum. Tuż za nim stała Elaine. 
Ogr zaskoczył mnie zupełnie. Widziałem jego pięść jak młot pneumatyczny, zbliżającą się do 
mojej twarzy. Poczułem cios, a po krótkiej chwili zimną ziemię pod policzkiem.
   I jeszcze subtelny zapach perfum Elaine.
   I ciemność.
   

Rozdział 27
   
   Ocknąłem się na ziemi, w ciemnym lesie Nigdynigdy. Było mi zimno i zacząłem 
w nieopanowany sposób dygotać. Nie dało się w tej sytuacji udawać, że nic się nie stało, więc 
usiadłem i spróbowałem oszacować straty.
   Nie czułem, abym miał jakieś nowe sińce czy złamania, więc nie zostałem pobity, gdy 
leżałem nieprzytomny. Prawdopodobnie nie trwało to długo. Prujka matki Zimy zniknęła z mojej 
kieszeni. Nie było mojej torby, pierścienia i bransolety. Zbyteczne dodawać, że zostałem również 
pozbawiony kija i różdżki. Tym niemniej, wciąż czułem na piersi amulet mojej matki 
z pentagramem. Miła niespodzianka. Dłoń, przebita za sprawą Mab cholernym nożem do 
papieru, pulsowała.
   Poza tym czułem się mniej więcej cały. Ha!
   Następnie powiodłem wzrokiem dokoła. Otaczały mnie kręgiem muchomory. Nie ogromne, 
straszliwie zębate muchomory z mackami, nic z tych rzeczy, ale mimo to przeszły mnie ciarki. 
Ostrożnie wyciągnąłem w ich kierunku rękę, wytężając jednocześnie magiczne zmysły. 
Uderzyłem w mur. Nie potrafiłbym tego inaczej opisać. Tam, gdzie zaczynał się krąg, kończył 
się mój zasięg, zdolność ruchu, postrzegania nadnaturalnymi zmysłami.
   Byłem w pułapce.
   Kiedy już uświadomiłem sobie swoje położenie, wstałem i znalazłem się twarzą w twarz 
z tymi, którzy mnie uwięzili.
   Było ich pięcioro, co wydało mi się zdecydowanie nie w porządku. Rozpoznałem najbliższą 
osobę z prawej. Aurora, dama Lata. W sukni bojowej. W każdym razie nie umiem tego inaczej 
nazwać. Była to srebrna kolczuga, cienka i lekka jak tkanina. Opinała jej ciało od szyi po 
nadgarstki i kostki nóg i świeciła własnym, słabym blaskiem w mroku lasu. Aurora miała u boku 
miecz, a na głowie wieniec z żywych liści. Zwróciła na mnie zielone oczy, tak piękne, że aż 
zapierało dech. Przyglądała mi się z wyrazem smutku, ale i zdecydowania na twarzy.
   – Magu – odezwała się – żałuję, że musiało do tego dojść. Ale jesteś bliski pomieszania 
szyków. Kiedy już spełniłeś swoje zadanie, nie mogę pozwolić ci, byś się dalej angażował.
   Skrzywiłem się i spojrzałem poza nią, na milczącego ogra Gruma o purpurowej skórze i na 
straszliwego jednorożca, który pozornie strzegł dostępu do chaty matki Zimy.
   – Co chcesz ze mną zrobić?
   – Zabić cię – odparła Aurora łagodnym głosem. – Żałuję, ale to konieczność. Jesteś zbyt 
niebezpieczny, by pozwolić ci żyć.
   Spojrzałem na nią spod oka.
   – Więc czemu tego nie zrobiłaś?
   – Dobre pytanie – powiedziała czwarta z obecnych postaci, Lloyd Slate, rycerz Zimy. Wciąż 
miał na sobie motocyklową skórę, ale dodał do niej kolczugę i kilka blach do kompletu. Na 
biodrze miał miecz, drugi z tyłu, a za pasem ciężki pistolet. Nie zmienił się wyraz jego twarzy, 
wychudłej, ściągniętej głodem. Widać było, że jest niespokojny i zły. – Gdyby to zależało ode 
mnie, poderżnąłbym ci gardło od razu, jak tylko Grum cię dopadł.
   – Czemu mówić do niego Grum? – spytałem, patrząc spode łba na ogra. – Równie dobrze 
możesz zrzucić czar, lordzie marszałku. Teraz już go nie potrzebujesz.
   Zaskoczony ogr skrzywił się.
   Spojrzałem podejrzliwie na ciemnego jednorożca i rzuciłem:
   – Ty też, Korrick.
   Obaj, Grum i jednorożec spojrzeli na Aurorę. Królowa elfów, nie odrywając ode mnie 
wzroku, skinęła głową. Obraz ogra zatarł się, zafalował i po chwili zastąpił go Talos, lord Sidhe 
z apartamentu Aurory na dachu hotelu Rothschild. Jasne włosy miał splecione z tyłu w warkocz 
wojownika. Obcisła kolczuga z błyszczącego czarnego metalu nadawała mu śmiertelnie groźny 
wygląd.
   Jednorożec otrząsnął się i zamienił w potężnego centaura Korricka. On też miał kolczugę 
i broń produkcji elfów. Uderzył w ziemię wielkim kopytem i nie powiedział nic.
   Aurora krążyła wokół mnie ze zmarszczonymi brwiami.
   – Od kiedy wiesz, magu?
   Wzruszyłem ramionami.
   – Od niedawna. Wpadłem na to, wracając z chaty matki Zimy. Kiedy już wiedziałem, od 
czego zacząć, nietrudno było dodać jedno do drugiego.
   – Nie mamy na to czasu – powiedział Slate i splunął w bok, na ziemię.
   – Jeśli on się domyślił, inni też mogą – tłumaczyła Aurora cierpliwie. – Powinniśmy 
wiedzieć, czy nadciągają inni przeciwnicy. Powiedz mi, magu. Jak na to wpadłeś?
   – Idź do diabła – wypaliłem.
   Aurora zwróciła się do ostatniej z osób z pytaniem:
   – Da się go przekonać?
   Elaine stała nieco na uboczu, tyłem do nich. U jej stóp leżała moja torba, a także kij 
i różdżka. Elaine uzupełniła swój ubiór szmaragdowozieloną peleryną i nawet wyglądało to dość 
naturalnie. Spojrzała na Aurorę, potem na mnie, ale bardzo szybko uciekła wzrokiem.
   – Już mu powiedziałaś, że go zabijesz. Nie będzie współpracował.
   Aurora pokręciła głową.
   – Więcej ofiar. Przykro mi, że mnie do tego zmusiłeś, magu.
   Poruszyła dłonią. Jakaś niewidzialna siła szarpnęła mi podbródek w górę, abym spojrzał jej 
w oczy. Ujrzałem w nich migoczące barwne kręgi. Czułem siłę jej umysłu, jej woli, która 
prześlizgnęła się nad moją linią obrony i zapadła we mnie. Straciłem równowagę, zachwiałem się 
i bezradnie oparłem o twardą materię kręgu, w którym mnie uwięziła. Próbowałem pokonać tę 
siłę, ale równie dobrze mógłbym próbować zawrócić nurt rzeki. Nie miałem się na czym oprzeć, 
nie miałem czym sobie pomóc. Byłem na jej terytorium, uwięziony w pułapce jej mocy. 
Wsączała się we mnie poprzez oczy i mogłem jedynie przyglądać się pięknym kolorom.
   – A więc – powiedziała, a ja nigdy jeszcze nie słyszałem tak łagodnego i pełnego słodyczy 
głosu. – Czego dowiedziałeś się o śmierci rycerza królowej Lata?
   – Ty za tym stoisz – usłyszałem swój własny głos, mówiący to dobitnie. – Ty go zabiłaś.
   – Jak?
   – Lloyd Slate. On nienawidzi Maeve. Elaine wprowadziła go do domu Reuela przez 
Nigdynigdy. Pokonał Reuela. To dlatego na schodach było mokro. Woda na rękach i nogach 
Reuela powstała tam, gdzie ogień Lata zetknął się z lodem Zimy. Slate zrzucił go ze schodów 
i przetrącił mu kark.
   – A jego moc?
   – Moc została przekierunkowana – wymamrotałem. – Ty ją wzięłaś i umieściłaś w innej 
osobie.
   – W kim?
   – W tej dziewczynie, podmieńcu – odparłem. – W Lily. Przekazałaś jej moc, a potem 
zamieniłaś ją w kamień. Ta rzeźba w twoim ogrodzie. Miałem ją przed oczami.
   – Bardzo dobrze – pochwaliła mnie Aurora łagodnie, a ja poczułem, że ogarnia mnie fala 
przyjemności. Walczyłem, żeby odzyskać kontrolę nad zmysłami i wyrwać się z więzienia, jakim 
była połyskliwa zieleń jej oczu. – Co jeszcze?
   – Wynajęłaś ghoula. Tygrysicę. Nasłałaś ją na mnie, zanim jeszcze Mab się do mnie 
zwróciła.
   – Nie znam tego ghoula. Jesteś w błędzie, magu. Ja nie wynajmuję morderców. Mów dalej.
   – Oszukałaś mnie, zanim przyszedłem z tobą porozmawiać.
   – W jaki sposób? – naciskała Aurora.
   – Maeve musiała nakazać Slate’owi sprzątnąć Elaine. On zrobił tak, żeby wyglądało, jakby 
próbował i mu się nie udało, a Elaine odegrała resztę. Pomogłaś jej upozorować ranę.
   – Po co to zrobiłam?
   – Żebym był zdenerwowany i niespokojny. Żebym, kiedy przyjdę do ciebie, nie miał jasności 
umysłu i nie mógł przyprzeć cię do muru pytaniami. Po to też sama mnie zaatakowałaś, mówiąc 
mi, jakim potworem się stałem. Wytrąciłaś mnie z równowagi, żeby mi uniemożliwić zadanie 
właściwych pytań.
   – Tak – potwierdziła Aurora. – I co potem?
   – Postanowiłaś mnie wyeliminować. Wysłałaś Talosa, Elaine i Slate’a, żeby mnie zabili. 
I stworzyłaś ten konstrukt w centrum ogrodniczym.
   Podszedł Slate.
   – Niesłychane – pokręcił głową. – W ogóle nie wygląda na takiego spryciarza.
   – Chociaż posługuje się wyłącznie rozumem. I wiedzą, którą uzyskał od królowych i matek. 
Sam to sobie poskładał, nikt mu nie musiał mówić.
   Aurora przeniosła wzrok ze mnie na Elaine. Starałem się nie patrzeć, ale nie mogłem.
   – Świetnie – powiedział Slate. – Nikt nie nakablował. Czy możemy go wreszcie wykończyć?
   Aurora powstrzymała go gestem i spytała mnie:
   – Czy wiesz, co jest moim następnym celem?
   – Wiedziałaś, że jeśli uwięzisz moc rycerza Lata, matka Zimy dostarczy prujkę, żeby 
uwolnić moc i przywrócić równowagę. Poczekałaś, aż da prujkę mnie. Teraz masz ją i posąg 
Lily. W czasie bitwy przyniesiesz go do Kamiennego Stołu. Za pomocą prujki odczynisz 
zaklęcie, którym przemieniłaś Lily w kamień. Po północy zabijesz ją na stole. Moc rycerza Lata 
przejdzie na zawsze na stronę Zimy. Chcesz zniweczyć równowagę sił w Krainie Elfów. Nie 
wiem po co.
   Oczy Aurory błysnęły niebezpiecznie. Odwróciła ode mnie wzrok i było to jak nagły upadek 
ze schodów, tylko w górę. Zatoczyłem się do tyłu, odrywając wzrok od jej oczu i wlepiając go 
w ziemię.
   – Po co? To powinno być dla ciebie oczywiste, magu. Dla ciebie jednego spośród wszystkich 
ludzi. – Odwróciła się w blasku srebrzystej kolczugi i zaczęła niespokojnie przechadzać się w tę 
i z powrotem. – Trzeba przerwać cykl. Lato i Zima nieustannie gonią się nawzajem. Jedna rani 
to, co druga leczy, druga uzdrawia to, co tamta zraniła. Nasza wojna, nasze bezsensowne 
zmaganie się trwa, a jedynym powodem jest to, że tak było zawsze. Śmiertelnicy tkwią pomiędzy 
nami jak w potrzasku, miażdżeni przez walczące ze sobą siły, stają się narzędziami, zabawkami. 
– Oddychała szybko, gniewnie. – To się musi skończyć. Ja położę temu kres.
   Zadrżałem i zacisnąłem zęby.
   – Położysz temu kres, wprowadzając chaos w świecie przyrody?
   – Nie ja ustalam cenę – syknęła Aurora. Kącikiem oka uchwyciłem jej spojrzenie i odczułem 
pokusę, by spojrzeć jej w twarz. W ostatniej chwili zmusiłem się do odwrócenia wzroku. Mówiła 
dalej cichym, beznamiętnym głosem: – Nienawidzę tego. Nienawidzę z całego serca tego, co 
musiałam zrobić, ale trzeba było, już dawno było trzeba. Zwlekanie jest równie groźne. Ilu 
zginęło lub cierpiało do szaleństwa przez Maeve i jej podobnych? Ty sam byłeś męczony, 
wykorzystywany, prawie zniewolony przez nich. Ja robię to, co musi być zrobione. Przełknąłem 
ślinę, a następnie powiedziałem:
   – Krzywda i zagrożenie gatunku ludzkiego po to, by mu pomóc. To szaleństwo.
   – Być może – przyznała Aurora. – Ale nie ma innego sposobu. Znów stanęła twarzą do mnie 
i spytała zimnym głosem:
   – Czy Biała Rada wie, co odkryłeś?
   – Wypchaj się, elfowata wariatko.
   Slate parsknął śmiechem i zaraz zakasłał dla niepoznaki. Poczułem przypływ wściekłości 
Aurory. Uderzył w rycerza Zimy, sypiąc fontanną iskier, ale skierowany był we mnie. Ujrzałem 
snop światła i poczułem falę gorąca. Podniosły mi się włosy na rękach. Jej głos zadźwięczał 
pełen żaru, gwałtowny i silny.
   – Coś ty powiedział, małpo?
   – Oni nie wiedzą – powiedziała Elaine z napięciem, stając pomiędzy mną a Aurorą, tyłem do 
mnie. – Powiedział mi to, zanim udaliśmy się do matek. Rada nie pojmuje powagi tego, co się 
dzieje. Zanim się spostrzegą, będzie za późno, by mogli zadziałać.
   – I dobrze – wtrącił się Slate. – Czyli on jest ostatnim ogniwem. Zabijmy go i róbmy swoje.
   – Do cholery, Slate – powiedziałem. – Rusz głową, człowieku. Myślisz, że co będziesz z tego 
miał?
   Slate uśmiechnął się do mnie zimno.
   – Moc tego starego sukinsyna Reuela, to raz. Po drugie, będę nadal rycerzem, a wtedy 
wyrównam rachunki z tą małą zdzirą Maeve. – Oblizał wargi. – Potem, razem z Aurorą, 
postanowimy, co robić dalej.
   Zarżałem chrapliwym śmiechem.
   – Mam nadzieję, że masz to na piśmie, głupku. Naprawdę wydaje ci się, że pozwoliłaby 
człowiekowi, a zatem istocie śmiertelnej, mieć taką władzę nad sobą? – W oczach Slate’a pojawił 
się niepokój, więc przycisnąłem go. – Zastanów się. Czy kiedykolwiek ci to wyraźnie obiecała? 
Powiedziała wprost? Czy może raczej rzucała mgliste aluzje, każąc ci snuć domysły?
   Słuchał, coraz bardziej podejrzliwy, ale Aurora położyła mu dłoń na ramieniu. Od tego 
dotyku wzrok mu zmętniał, powieki opadły.
   – Spokojnie, mój rycerzu – wymruczała dama Lata. – Mag jest przebiegły i zdesperowany. 
Powie wszystko, co jego zdaniem mogłoby go uratować. Między nami nic się nie zmieniło.
   Zazgrzytałem zębami na te słowa bez znaczenia, ale Aurora wiedziała, jak podejść Slate’a. 
Być może osłabił go czas spędzony w towarzystwie Maeve. Narkotyki i rozkosze, którymi go 
karmiła, sprawiły, że stał się bardziej podatny na sugestie. Może Aurora znalazła słabe miejsce 
w jego psychice. W każdym razie nie miał zamiaru mnie posłuchać.
   Rozejrzałem się wokół, ale Korrick i Talos nie zwracali na mnie uwagi.
   Aurora wciąż szeptała do Slate’a. Pozostawała tylko jedna osoba, z którą mógłbym 
porozmawiać, a sama myśl o tym była jak szpony rozdzierające mi pierś.
   – Elaine – odezwałem się. – To szaleństwo. Czemu to robisz?
   Nie spojrzała na mnie.
   – Sztuka przetrwania, Harry. Obiecałam pomóc Aurorze albo oddać własne życie w zastaw 
jako zapłatę za wszystkie te lata, w ciągu których mnie chroniła. Kiedy składałam tę obietnicę, 
nie wiedziałam, że ty będziesz w to wmieszany. – Zamilkła na moment, przełknęła ślinę 
i powtórzyła z wysiłkiem, nieco głośniej: – Nie wiedziałam.
   – Jeśli nikt nie powstrzyma Aurory, komuś stanie się krzywda.
   – Codziennie komuś dzieje się krzywda – odparła Elaine. – Jak się nad tym zastanowić, to 
czy to ważne, komu? W jaki sposób? Albo dlaczego?
   – Zginą ludzie, Elaine.
   To do niej trafiło. Spojrzała na mnie szarymi oczami pełnymi gniewu, ale i błyszczącymi od 
łez.
   – Lepiej oni niż ja.
   Nie spuszczałem wzroku z jej twarzy.
   – Lepiej ja, a nie ty, co?
   Pierwsza uciekła wzrokiem, popatrzyła na Aurorę i Slate’a.
   – Na to wygląda.
   Z założonymi rękami oparłem się plecami o niewidzialną ścianę muchomorowej celi. 
Zrobiłem przegląd swoich możliwości, ale były one zdecydowanie ograniczone. Jeśli Aurora 
chce, abym nie żył, potrafi o to bardzo sprawnie zadbać i nic mnie nie uratuje. Chyba że zbrojne 
zastępy przybędą mi na odsiecz.
   Może jestem pesymistą, ale całe moje życie wskazywało na to, że nie mam co liczyć na 
zbrojną odsiecz. Szach i mat.
   Pozostawało mi zatem ostatnie zaklęcie. Przymknąłem oczy, sięgnąłem w głąb siebie po 
swoją magię, swoją siłę życiową. Każdy mag ma pewien zasób wrodzonej mocy, mocy, która 
bierze się z samego jądra jego istoty, a nie z otoczenia. Krąg Aurory mógł odciąć mnie od 
zewnętrznej magii, ale nie był w stanie przeszkodzić mi w podsyceniu zaklęcia energią, którą 
miałem w sobie.
   Po wykorzystaniu jej z pewnością nie pozostałoby nic, co sprawiałoby, że oddycham, że 
moje serce tłoczy krew, że impulsy elektryczne przepływają przez mózg. Ale czyż nie dlatego 
nazywa się to śmiertelnym przekleństwem?
   Kiedy po chwili otworzyłem oczy, zobaczyłem, jak Aurora odsuwa się od Lloyda Slate’a. 
Rycerz Zimy utkwił we mnie przerażające oczy pozbawione czegokolwiek, co by przypominało 
rozsądek, i wyciągnął zza pasa miecz.
   – Ponura historia – powiedziała Aurora. – Żegnaj, panie Dresden.
   

Rozdział 28
   
   Stałem na wprost zbliżającego się Slate’a. Rozważałem możliwość chwycenia za jeden 
z mieczy, ale to tylko przyspieszyłoby śmiertelny cios. Nie miało sensu. Nie spuszczałem wzroku 
z Aurory, gromadząc całą swoją moc, by mieć ją w pogotowiu.
   – Przykro mi, magu – powiedziała Aurora.
   – Przykro to ci dopiero będzie – mruknąłem.
   Slate uniósł miecz, orientalnej roboty, ale bez tej klasy, jaką ma prawdziwa katana. Naprężył 
mięśnie, przygotowując się do zadania ciosu. Błyszczący miecz był naprawdę ostry.
   Elaine chwyciła Slate’a za przegub.
   – Poczekaj – zawołała.
   Aurora spojrzała na nią ostro, ze złością.
   – Co ty robisz?
   – Ochraniam cię – odparła Elaine. – Jeśli pozwolisz Slate’owi zabić Dresdena, przerwie krąg 
wokół niego.
   Aurora spoglądała to na Elaine, to na mnie.
   – I?
   – Elaine! – warknąłem.
   Popatrzyła na mnie obojętnie.
   – I odsłonisz się na jego śmiertelne przekleństwo. Zginiesz z nim razem. Albo będziesz 
żałować, że nie zginęłaś.
   Aurora uniosła podbródek.
   – Nie jest tak potężny.
   – Nie bądź taka pewna – powiedziała Elaine. – To najpotężniejszy mag, jakiego 
kiedykolwiek spotkałam. Dość potężny, by wyprowadzić z równowagi Białą Radę. Po co tak 
bezsensownie ryzykować, kiedy już blisko do końca.
   – Ty zdradziecka dziwko – powiedziałem. – Niech cię szlag trafi, Elaine.
   Aurora zmarszczyła brwi na moje słowa. Skinęła na Slate’a, który opuścił miecz i odłożył go.
   – Ale on jest zbyt niebezpieczny, aby go zostawić przy życiu.
   – Tak – zgodziła się Elaine.
   – Co proponujesz?
   – Jesteśmy w Nigdynigdy – powiedziała Elaine. – Zaaranżuj jego śmierć i odejdź. Kiedy 
przejdziesz do świata śmiertelników, on nie będzie w stanie cię dosięgnąć. Niech użyje swojego 
przekleństwa na Mab albo na swoją matkę chrzestną. Byle nie na ciebie.
   – Ale jeśli ja odejdę, moja moc odejdzie wraz ze mną. Krąg przestanie go więzić. Co 
proponujesz?
   Elaine przyglądała mi się pustym wzrokiem.
   – Utop go – powiedziała w końcu. – Przywołaj wodę i niech bagno go pochłonie. Ja go 
utrzymam w miejscu moim własnym wiążącym zaklęciem. Magia istoty śmiertelnej będzie 
trwać, nawet kiedy ja odejdę.
   Aurora pokiwała głową.
   – Jesteś w stanie go utrzymać?
   – Znam jego system obronny – odparła Elaine. – Przytrzymam go tak długo, jak to będzie 
potrzebne.
   Aurora w milczeniu przyglądała mi się przez chwilę.
   – Tyle złości – powiedziała. – Świetnie, Elaine. Przytrzymaj go.
   Nie zabrało jej to wiele czasu. Czynienie magii zawsze przychodziło Elaine łatwiej niż mi, 
zgrabniej. Wymamrotała coś w języku, który wybrała dla swojej magii, a co było odmianą 
staroegipskiego. Towarzyszył temu obrót nadgarstka, wdzięcznie zatoczony dłonią krąg, i już 
czułem, jak zamyka się wokół mnie jej zaklęcie. Było jak kaftan bezpieczeństwa obejmujący całe 
ciało, paraliżowało mnie od brody po pięty, omotało cichą, niewidoczną mocą. Nacisk utrudniał 
mi oddychanie.
   Jednocześnie Aurora zamknęła oczy, wyciągnęła ręce na boki. Potem uniosła dłonie i powoli 
opuściła. Będąc wewnątrz kręgu, nie mogłem wyczuć, co robi, ale słuch i wzrok miałem 
w porządku. Zabulgotało, rozszedł się zapach zgniłych jaj. Poczułem, jak grunt pod stopami 
porusza się i zapada. Ziemia osiadała pode mną, w miarę jak nasączała się wodą. Już po pięciu 
sekundach rozmiękła tak bardzo, że stopy zapadły mi się po kostki w ciepłe błoto. Jasna cholera.
   – Czas rzeczywisty ucieka – powiedziała Aurora, otwierając oczy. – Dzień się kończy. 
Chodźmy.
   Zaledwie rzuciła na mnie okiem i wkroczyła we mgłę. Slate postępował tuż za nią, Talos 
o kilka kroków za nim, chudy i groźny w swojej ciemnej zbroi. Centaur Korrick obdarzył mnie 
zaledwie pogardliwym prychnięciem, po czym parsknął zadowolony i chwyciwszy w potężną 
dłoń krótką, ciężką pikę, odwrócił się, by pospieszyć za damą Lata. Ciężkie kopyta mocno 
zadudniły o ziemię.
   Została Elaine. Podeszła bliżej i przystanęła prawie na wyciągnięcie ręki. Szczupła i śliczna, 
przyglądała mi się uważnie, a następnie wyjęła z kieszeni dżinsów gumkę i ściągnęła włosy 
w koński ogon.
   – Dlaczego, Elaine? – spytałem. Z całej siły starałem się przezwyciężyć zaklęcie, ale było 
silniejsze ode mnie. – Dlaczego, u diabła, ją powstrzymałaś?
   – Jesteś idiotą, Harry – powiedziała. – Melodramatycznym głupcem. Zawsze taki byłeś.
   Ponieważ wciąż zapadałem się w ziemię, znalazłem się na wysokości jej oczu.
   – Mogłem ją zatrzymać.
   – Skąd miałam mieć pewność, że nie rzucisz przekleństwa i na mnie?
   Obejrzała się przez ramię. Aurora przystanęła, we mgle widać było jej ciemną sylwetkę. 
Czekała.
   Rozmiękła ziemia wciągała mnie i teraz musiałem patrzeć w górę, na delikatną skórę 
podbródka Elaine. Ona spojrzała w dół i powiedziała:
   – Do widzenia, Harry.
   Odwróciła się i pospieszyła za Aurorą. Zatrzymała się jednak w pół kroku i odwróciła do 
mnie profilem.
   – Jak za dawnych czasów – powiedziała tym samym, obojętnym tonem.
   Potem wszyscy odeszli, zostawiając mnie na pewną śmierć.
   Trudno w takiej sytuacji nie wpaść w panikę. Oczywiście bywałem już w opałach, ale nigdy 
jeszcze nie miałem poczucia nieuchronnie i nieustępliwie zbliżającego się kresu. Stałem przed 
prostym, jasnym problemem, przed którym nie było ucieczki. Pogrążałem się w bagnie. Było 
ciepłe i to odczucie nie sprawiało mi wyłącznie przykrości. Chodzi mi o to, że ludzie płacą dużo 
pieniędzy za ciepłe kąpiele błotne. Z tą różnicą, że moja mogła okazać się śmiertelna, gdybym 
nie znalazł sposobu na wydobycie się z niej. Błoto sięgało mi już do ud.
   Zamknąłem oczy i spróbowałem się skoncentrować. Dotknąłem otaczającej mnie materii 
zaklęcia Elaine i nacisnąłem, starając się przez nią przebić. Nie miałem dość siły. Wiedziałem, że 
kiedy krąg Aurory się otworzy, mógłbym sięgnąć po moc z zewnątrz, ale straciłbym czas, a i 
sama siła nie stanowiła rozwiązania. Gdybym na chybił trafił uderzył w otaczające mnie zaklęcie, 
byłoby to jak próba uwolnienia się z kajdan za pomocą dynamitu. Wraz z wiążącym mnie 
zaklęciem mógłbym rozerwać sam siebie.
   Tym niemniej ten niebezpieczny sposób wciąż wydawał się moją jedyną nadzieją. 
Postanowiłem poczekać, uspokoić się i skoncentrować, aż do chwili, kiedy krąg Aurory 
całkowicie ustąpi. Zachichotałem. Nie wiedzieć czemu, sytuacja wydała mi się cholernie 
śmieszna. Próbowałem się powstrzymać, ale krztusiłem się i parskałem, a ciepłe błoto 
podchodziło mi do bioder, do brzucha, do piersi.
   – Jak za dawnych czasów – wykrztusiłem. – No, po prostu jak za dawnych czasów, Elaine. 
Ty podstępna, jadowita, zdradziecka...
   I w tym momencie przyszła mi do głowy pewna myśl. „Jak za dawnych czasów”.
   – ...oszukańcza, zła... sprytna dziewczyno. Jeśli to zadziała, kupię ci kucyka.
   Połączyłem wystudiowaną obojętność jej słów z całą jej beznamiętną postawą. To nie była 
Elaine, jaką pamiętałem. Uwierzyłbym, że mogłaby mnie zamordować w napadzie szału, otruć 
z płomiennej zazdrości albo z zemsty wysadzić w powietrze mój samochód. Ale nigdy nie 
zrobiłaby tego z taką obojętnością.
   Błoto zakrywało mi już pierś, ale krąg Aurory wciąż nie słabł. Serce tłukło mi się jak 
szalone, ale zmusiłem się, by zachować spokój. Rozpocząłem hiperwentylację. Musiałem 
zaoszczędzić każdą sekundę. Tkwiłem w bagnie po szyję, błoto sięgało mi brody. Przestałem 
walczyć. Przed zanurzeniem nosa wziąłem głęboki wdech.
   Ciemność wcisnęła mi się pod powieki, unosiłem się w gęstym, lepkim cieple, jedynym 
dźwiękiem było bicie serca. Czekałem, a płuca zaczęły mnie piec. Czekałem bez ruchu, czując 
w piersiach ogień. Starałem się być jak najbardziej rozluźniony i liczyłem uderzenia serca.
   Gdzieś pomiędzy siedemdziesiątym czwartym a siedemdziesiątym piątym krąg Aurory 
zanikł. Sięgnąłem na zewnątrz po moc, zebrałem ją, ukształtowałem w umyśle. Nie chciałem jej 
uwalniać, ale trudno było tego nie zrobić. Odczekałem, ile mogłem bez wpadania w panikę, po 
czym znów dotknąłem materii zaklęcia Elaine.
   Nie myliłem się. Było to to samo zaklęcie, którego użyła kiedyś, by mnie związać 
i przytrzymać, żeby stary mistrz Justin DuMorne mógł mnie zniewolić. Jako dzieciak znalazłem 
na nie sposób, ponieważ Elaine i mnie łączyła ta sama gorliwość w magicznych studiach. 
Bywało, że wieczorami odrabialiśmy lekcje do kolacji, a potem przechodziliśmy do magii, 
ćwicząc zaklęcia i formuły, aż dobrze po północy bolały nas już od tego oczy.
   Pod koniec było nam trudno, gdyż najbardziej chcieliśmy pójść do łóżka i zająć się sprawami 
nie tyle naukowymi, co hormonalnymi, aż do bólu. Hm... Wtedy podzieliliśmy się obowiązkami. 
Jedno pracowało nad zaklęciem, podczas gdy drugie odrabiało lekcje, potem szybko 
odpisywaliśmy od siebie i... prosto do łóżka.
   To ja wypracowałem to wiążące zaklęcie. Okazało się, że jest do niczego. Brakowało mu 
giętkości, wyrafinowania, klasy. Oplatało cel kokonem zgęstniałego powietrza i trzymało. 
Koniec, kropka. Jako nastolatki uważaliśmy, że to imponująco skuteczne i proste. Jako 
zrozpaczony człowiek w obliczu śmierci zauważyłem, że było to kruche zaklęcie, jak diament, 
który jest najtwardszą substancją, a jednocześnie uderzony pod odpowiednim kątem, z łatwością 
się rozpada.
   Teraz, wiedząc, co robię, znalazłem słaby punkt zaklęcia tam, gdzie zlokalizowałem go przed 
laty. Związałem wszystkie pasma energii w lędźwiach, jak świąteczną kokardę. Tkwiąc w błocie 
i ciemności, skupiłem się na tym słabym miejscu zaklęcia, zebrałem swoją wolę i mamrotałem 
przez zaciśnięte wargi.
   – Tappitytaptap – wyszło z tego. – Mmfitymmfmf. – Na szczęście chwilowe kłopoty 
z dykcją nie stanowiły problemu. Zaklęcie przedstawiało mi się wyraźnie w głowie. Ostrze 
energii przebiło wiązanie i poczułem, że się rozluźnia.
   Serce waliło mi z podniecenia. Znów użyłem zaklęcia. Za trzecim razem wiązanie puściło 
i rozprostowałem ramiona i nogi, uwalniając je.
   Udało mi się. Zerwałem pęta wiążącego zaklęcia.
   Teraz już tylko zwyczajnie tonąłem w bagnie.
   Czas działał na moją niekorzyść. Poczułem się oszołomiony, a płuca wbrew mej woli chciały 
wypuścić tę resztkę powietrza i zaczerpnąć głęboko przyjemnego, orzeźwiającego błota. 
Sięgnąłem po więcej mocy, zgromadziłem ją i z nadzieją, że nie obróciłem się do góry nogami, 
nacisnąłem dłońmi w kierunku stóp, wykrzykując na ostatnim wydechu powietrza, jakie zostało 
w płucach:
   – Forzare!
   Czysta moc śmignęła ku moim stopom, boleśnie ocierając mi nogę. Nawet magia nie może 
całkowicie lekceważyć praw fizyki. Moja akcja zepchnięcia mocy w dół ku ziemi, wywołała 
przeciwną reakcję. Ziemia odpowiedziała pchnięciem mocy w moją stronę i wyskoczyłem 
z bagna, w fontannie błota i wody. Przed oczami mignęła mi mgła, płaska ziemia, drzewo, 
a potem zęby zadzwoniły mi od uderzenia.
   Zanim wykaszlałem z siebie haust błota i złapałem w płuca powietrze, miałem na tyle 
przytomności umysłu, aby zetrzeć sobie błoto z oczu. Okazało się, że wiszę sześć metrów nad 
ziemią, na gałęzi drzewa przypominającego szkielet. Moje ramiona i nogi zwisały swobodnie, 
a tylko dżinsy uwierały mnie w pasie. Spróbowałem zorientować się w sytuacji, ale mi się nie 
udało. Wiłem się bezradnie i nie byłem w stanie się uwolnić.
   – Pomieszałeś szyki królowej elfów – dyszałem sam do siebie. – Przeżyłeś własną egzekucję. 
Umknąłeś pewnej śmierci. I zawisłeś na pieprzonym drzewie. – Podjąłem kolejny wysiłek, 
równie bezskuteczny. Ubłocony but zsunął mi się z nogi i spadł na ziemię z obrzydliwym 
mlaśnięciem. – Boże, mam nadzieję, że nikt cię nie zobaczy w tej sytuacji.
   Z mgły dobiegł odgłos zbliżających się kroków. Przytknąłem wierzch dłoni do prawej brwi. 
Są dni, kiedy nie można liczyć na wygraną.
   Skrzyżowałem groźnie ramiona na piersi, kiedy z mgły wyłoniła się wysoka, owinięta 
w płaszcz postać. Ciemna toga powiewała, głęboki kaptur osłaniał twarz, dłoń w rękawiczce 
trzymała kij.
   Strażnik Wrót zwrócił głowę w moją stronę i na moment znieruchomiał. Potem uniósł wolną 
dłoń do zasłoniętej kapturem twarzy i wydał stłumiony dźwięk.
   – Cześć – powiedziałem. Król dowcipu to ja.
   Strażnik Wrót wydawał dźwięki, jakby zmuszony był przełknąć pół beczki śmiechu.
   – Witam, magu Dresdenie – odpowiedział. – Czy w czymś przeszkadzam?
   Drugi but spadł mi z nogi i mlasnął o ziemię. Popatrzyłem na swoje stopy w ubłoconych 
skarpetkach i wydąłem wargi.
   – W niczym aż tak ważnym.
   – To dobrze – powiedział. Pokręcił się trochę, przyglądając mi się, po czym poinstruował 
mnie: – Złamana gałąź zaczepiła ci się o pasek. Postaw prawą stopę na niższej gałęzi, lewą ręką 
złap się za gałąź powyżej i uwolnij pasek. Wtedy powinieneś już być w stanie zejść na dół.
   Zrobiłem, jak powiedział, dzięki czemu sprowadziłem swoje wytytłane w błocie ja na ziemię.
   – Dziękuję – powiedziałem, a po cichu pomyślałem, że byłbym mu o wiele bardziej 
wdzięczny jakieś pięć minut wcześniej. – Co tu robisz?
   – Szukam cię – oznajmił.
   – Przyglądałeś się?
   Pokręcił głową.
   – Powiedzmy, że coś słyszałem. I parę razy mi mignąłeś. Sprawy w Chicago idą coraz 
gorzej.
   – Do licha – mruknąłem. – Nie mam czasu na pogaduszki.
   Strażnik Wrót położył mi dłoń w rękawiczce na ramieniu.
   – Ależ tak – powiedział. – Nie widzę zbyt dobrze, ale wiem, że wypełniłeś swoją misję dla 
królowej Zimy. Ona ze swej strony wywiąże się z umowy i zapewni nam bezpieczne przejście 
przez swoje królestwo. Jeśli chodzi o Radę, to wystarczy. Nic ci nie grozi.
   Zawahałem się.
   – Magu Dresdenie, nie musisz już angażować się w tę sprawę. Teraz już mógłbyś się 
wycofać. Na tym skończyłaby się próba.
   Mojemu obolałemu, zmęczonemu, na wpół uduszonemu i brudnemu ja spodobał się ten 
pomysł. Skończyć to. Iść do domu. Wziąć gorący prysznic. Zjeść ciepły posiłek. Spać.
   Byłem tylko zmęczonym, rozbitym, przepracowanym facetem, co z tego, że magiem. Wobec 
elfów byłem bez szans. Dysponowały wielką mocą i sztuczkami, nie wygrałbym z nimi nawet 
będąc w pełni sił, a co dopiero dziś. Wiedziałem, do czego dąży Aurora, ale do cholery, była 
gotowa walczyć do końca. Nie miałem nawet pojęcia, jak odnaleźć pole bitwy, a co dopiero 
przeżyć samą bitwę. Kamienny Stół znajdował się w jakiejś niesamowitej czeluści Nigdynigdy, 
z jaką się nigdy nie zetknąłem. Nie wiedziałem, jak do niej dotrzeć.
   Niemożliwe. Bolesne. Zbyt niebezpieczne. Graniczące z cudem. Mógłbym się przespać 
i mieć nadzieję, że następnym razem, kiedy zostanę wywołany do tablicy, pójdzie mi lepiej.
   Przed oczami mignęła mi brzydka, zmęczona i zdesperowana twarz Meryl. Zobaczyłem też 
Lily zaklętą w rzeźbę. I Elaine, schwytaną w pułapkę, ale walczącą na swój sposób, mimo braku 
szans. Przypomniałem sobie, jak brałem prujkę od matki Zimy, myśląc wyłącznie o użyciu jej dla 
własnych celów, do tego, by pomóc Susan. Teraz zostanie użyta do czegoś zupełnie innego. Tak 
bardzo chciałem o tym zapomnieć i iść do domu. I tak bardzo byłem świadom odpowiedzialności 
za takie użycie prujki i ciężaru wszelkich możliwych konsekwencji.
   Pokręciłem głową, rozejrzałem się i zauważyłem swoją torbę, magiczną biżuterię, kij 
i różdżkę leżące na ziemi o kilka metrów od błotnistego bagna stworzonego przez Aurorę. 
Pozbierałem rzeczy.
   – Nie – powiedziałem. – To nie koniec.
   – Nie? – spytał Strażnik Wrót tonem wyrażającym zaskoczenie. – Czemu nie?
   – Ponieważ jestem idiotą – westchnąłem. – Są ludzie, którzy potrzebują pomocy.
   – Magu, nikt nie oczekuje, że zapobieżesz wojnie pomiędzy Latem i Zimą. Rada nikogo nie 
obarczyłaby takim zadaniem.
   – Do diabła z dworami Sidhe – oświadczyłem. – I do diabła z Radą. Ludzie są w kłopotach 
i to przeze mnie. Teraz posprzątam.
   – Jesteś pewien? – spytał Strażnik Wrót. – Nie chcesz się teraz wycofać z próby?
   Gmerałem pokrytymi zaschniętym błotem palcami, żeby znaleźć zatrzask bransolety.
   – Nie chcę.
   Strażnik Wrót przyglądał mi się przez chwilę w milczeniu, po czym oznajmił:
   – Więc nie będę głosował przeciwko tobie. Przeszedł mnie lekki dreszcz.
   – Ach tak. A miałeś taki zamiar?
   – Gdybyś odstąpił, sam bym cię zabił.
   Gapiłem się na niego, po czym zapytałem:
   – Dlaczego?
   Jego głos był cichy i zdecydowany, ale nie niemiły.
   – Bo głosowanie przeciwko tobie i tak by się do tego sprowadzało. Uświadomiłem sobie, że 
powinienem wziąć pełną odpowiedzialność za decyzję, zamiast ukrywać się za protokołem Rady.
   Nałożyłem bransoletę, a następnie buty.
   – Cóż, więc dziękuję ci za niezabijanie mnie. A teraz wybacz, spieszę się.
   – Owszem – zgodził się Strażnik Wrót. Wyciągnął rękę i podał mi mały, aksamitny 
woreczek. – Weź to. Może ci się przydać.
   Zmarszczyłem brwi i wziąłem od niego woreczek. Wewnątrz znajdował się słoiczek 
z brązowawą galaretką i szary kamyk na cienkiej, srebrzystej nici.
   – Co to jest?
   – Maść na oczy – powiedział rzeczowo. – Łagodzi nerwy, kiedy używasz innego wzroku, 
aby przejrzeć przez zasłony i czary Sidhe.
   Uniosłem brwi. Kawałki zeschniętego błota wpadły mi do oczu i odruchowo zamrugałem.
   – Dobra. A ten kamyk?
   – To odprysk z Kamiennego Stołu – wyjaśnił. – Wskaże ci drogę do niego.
   Znów zamrugałem, tym razem ze zdziwienia.
   – Ty mi pomagasz?
   – To by oznaczało wtrącanie się w próbę – obruszył się. – Jakby kto pytał, ja tylko doglądam, 
aby próba przebiegała właściwie.
   Spojrzałem na niego, marszcząc brwi.
   – Gdybyś dał mi tylko kamień... – powiedziałem. – Ale maść to co innego. Ty się wtrącasz. 
Rada dostanie szału.
   Strażnik Wrót westchnął.
   – Magu Dresdenie, powiem ci coś, czego jeszcze nigdy nie powiedziałem i nie przewiduję, 
abym miał powtórzyć. – Nachylił się ku mnie, tak że widziałem cienie na jego twarzy, wychudłej 
i ledwo widocznej spod kaptura. W jednym ciemnym oku błysnęło coś na kształt rozbawienia, 
kiedy podał mi rękę i wyszeptał: – Czasem coś, czego Rada nie wie, nie boli jej.
   Wyszczerzyłem się, ściskając mu dłoń. Skinął głową.
   – Spiesz się. Rada nie ośmiela się mieszać w wewnętrzne sprawy Sidhe, ale my róbmy, co się 
da.
   Wyciągnął w górę kij i zakreślił nim krąg w powietrzu. Otwarciu zasłony dzielącej 
Nigdynigdy od naszego świata towarzyszył zaledwie szmer zakłóceń. Było to tak, jakby jego kij 
po prostu zaznaczył na planie Chicago punkt docelowy, a dokładniej chodnik przed moim 
domem.
   – Allah i dobry los niech cię prowadzą.
   Skinąłem mu głową, podniesiony na duchu. Potem odwróciłem się i przeszedłem przez 
bramę prowadzącą prosto z ciemnego bagna w Krainie Elfów na zwykły, dobrze mi znany 
parking. Gorące, letnie powietrze uderzyło mnie w twarz. Było parne i naładowane napięciem. 
Lunął deszcz, grzmot wstrząsnął ziemią. Światło dnia właśnie bladło, nastawał zmrok.
   Nie zwracając na to uwagi, ruszyłem w stronę domu. Błoto, materia z Nigdynigdy, 
natychmiast przemieniło się w kleistą maź, która ulatniała się, zmywana dodatkowo 
oczyszczającym deszczem, Musiałem podzwonić w parę miejsc i przebrać się w coś suchego. Nie 
znam się na modzie, słabo wyczuwam obowiązujące trendy, ale i tak musiałem się zastanowić.
   Co się nosi na wojnie?
   

Rozdział 29
   
   Zdecydowałem się na uniwersalną czerń. Odbyłem kilka rozmów telefonicznych, 
wystawiłem przed drzwi starą torbę lekarską, wziąłem szybki prysznic i ubrałem się na czarno. 
Tradycyjne, czarne buty w wojskowym stylu, czarne dżinsy (dość czyste), czarna koszulka, 
czarna czapka bejsbolowa z czerwonym logo Coca-Coli, a do tego skórzany prochowiec. 
Dostałem ten płaszcz od Susan jakiś czas temu. Ma pelerynę do łokcia i jest bardzo obszerny. 
Przy tej pogodzie, burzliwej nie tylko w dosłownym sensie, włożyłem płaszcz z prawdziwą 
przyjemnością.
   Zapakowałem ekwipunek: wszystko to, z czym wyszedłem rano, a do tego podarunki od 
Strażnika Wrót i swoje domowe działo obronne, czyli duży kaliber i długa lufa magnum 
Brudnego Harry’ego. Rozważałem, czy nie mieć broni przy sobie, ale zdecydowałem, że nie. 
Będę się musiał trochę pokręcić po Chicago, nim znajdę miejsce, z którego prowadzi droga do 
Kamiennego Stołu. Lepiej nie ryzykować, że aresztują mnie za noszenie broni. Wrzuciłem 
rewolwer do torby, modląc się, żebym nie musiał sięgnąć po niego w pośpiechu.
   Billy i wilkołaki przyjechali jakieś dziesięć minut później małą furgonetką. Stanęli przed 
domem i zatrąbili. Przejrzałem torbę lekarską, zamknąłem ją i wyszedłem. Torba sportowa 
obijała mi się o bok. Drzwi furgonetki odsunęły się, żebym mógł wrzucić sprzęt.
   Zawahałem się, widząc ciasno upakowaną młodzież. Było tam dziesięć czy jedenaście osób.
   Billy przechylił się od kierownicy i spytał:
   – Jakiś problem?
   – Mówiłem, że tylko ochotnicy – przypomniałem. – Nie wiem, w jak wielkie kłopoty się 
pakujemy.
   – Racja – odparł Billy. – Powiedziałem im to. Dzieciaki w furgonetce mruknęły potakująco. 
Odetchnąłem.
   – Dobra, ludzie. Te same zasady co ostatnim razem. Ja podejmuję decyzje, a wy robicie, co 
każę, bez gadania. Zgoda?
   Wszyscy uroczyście skinęli głowami. Też im skinąłem i przyjrzałem się uważniej, bo 
dostrzegłem brudnozielone włosy.
   – Meryl? To ty?
   Dziewczyna podmieniec skwapliwie przytaknęła.
   – Chcę pomóc. Fix też.
   Obok Meryl mignęły białe włosy i ciemne, niespokojne oczy. Mały człowieczek uniósł rękę 
i pomachał mi gwałtownie.
   – Jeśli jedziecie z nami, obowiązują was te same zasady co wszystkich – powiedziałem. – 
Inaczej zostajecie tutaj.
   – W porządku – potwierdziła Meryl lakonicznie.
   – Dobra – powiedział Fix.
   Przyjrzałem się im wszystkim i skrzywiłem. Wyglądali tak cholernie młodo. A może to po 
prostu ja czułem się stary. Przypomniałem sobie, że przecież Billy i pozostali Alfa przeszli już 
chrzest bojowy, a od tego czasu przez dwa lata doskonalili swoje umiejętności w pomniejszych 
awanturach w świecie przestępczym Chicago. Wiedziałem jednak, że ta rozgrywka nie jest na ich 
siły.
   Tym niemniej potrzebowałem pomocy, a oni zgłosili się na ochotnika. Chodziło tylko o to, 
żeby nie poprowadzić dzieciaków na straszną śmierć.
   – Dobra – powiedziałem. – Jedźmy.
   Billy otworzył drzwi pasażera, a Georgia przeniosła się na zatłoczone tylne siedzenia. 
Zająłem miejsce obok Billy’ego.
   – Masz je? – spytałem.
   Billy podał mi plastikową torbę z Wal-Martu.
   – Tak. Dlatego tyle czasu trwało, zanim tu dojechaliśmy. Wszystko było ogrodzone taśmą 
i wszędzie pełno glin.
   – Dzięki. – Zdarłem folię z plastikowego, pomarańczowego pudełka śrubokrętów i wsunąłem 
je do torby lekarskiej. Potem wyjąłem z kieszeni szary kamień, owinąłem sobie nitkę, na której 
wisiał, wokół dłoni i ustawiłem dłoń wierzchem do góry, na poziomie oczu. – Jedźmy.
   – Pewnie. – Billy rzucił mi sceptyczne spojrzenie. – Tylko dokąd?
   Szary kamień drgnął, zakołysał się, a potem wychylił zdecydowanie na wschód. Wskazałem 
kierunek.
   – Tam. W stronę jeziora.
   – Jasne. Więc dokąd jedziemy? Chrząknąłem i uniosłem palec wskazujący w górę.
   – Do góry. – Billy pokiwał głową. – Jedziemy do góry. Popatrzyłem na kamień. Zakołysał 
się, a ja skupiłem się na nim jak na własnym amulecie. Uspokoił się i wychylił w stronę jeziora. 
Nie kołysał się ani nie drżał.
   – Tam – potwierdziłem.
   – Dokąd tam?
   Błysnęło, a ja wskazałem w kierunku błyskawicy.
   – Dotąd tam.
   Billy zerknął na kogoś z tyłu i w zamyśleniu wydął wargi.
   – Mam tylko nadzieję, że znasz parę ulic, których ja nie znam. Prowadził, a ja mówiłem mu, 
kiedy ma skręcić w lewo czy w prawo. Stanęliśmy na światłach, deszcz bębnił o przednią szybę, 
wycieraczki pracowały miarowo, a on spytał:
   – Więc jaki jest wynik?
   – Prawomyślne, ale niebezpiecznie szalone czarne charaktery prą do przodu pełną parą – 
powiedziałem. – Dwory Elfów nawalają się tam w górze i prawdopodobnie będzie gorąco. Dama 
Lata jest tym czarnym charakterem, którego szukamy, a rycerz Zimy jest jej psem. Ona ma 
magiczną szmatkę. Zechce jej użyć, żeby przemienić posąg w dziewczynę i zabić ją na 
krzemiennym stole o północy.
   Meryl, sapiąc głośno, przepchnęła się do przodu.
   – Dziewczynę? Lily?
   Spojrzałem na kamień, a potem na nią, i przytaknąłem.
   – Musimy znaleźć Aurorę i ją powstrzymać, żeby ocalić dziewczynę.
   – A w przeciwnym razie co się stanie? – spytał Billy.
   – Źle się stanie.
   – Porażająco źle?
   Pokręciłem głową.
   – Nazwa jest trochę dłuższa.
   – Jaka?
   – Co powiesz na epokę lodowcową?
   Billy gwizdnął.
   – Fiu... czy mogę zadać parę pytań?
   Nie odrywałem wzroku od kamienia.
   – Naprzód.
   – Racja – powiedział Billy. – O ile rozumiem, to Aurora chce rozwalić oba dwory elfów, tak?
   – No.
   – Po co? To znaczy czemu nie wykończy Zimy, żeby jej strona wygrała?
   – Ponieważ nie może – odparłem. – Jej moc jest ograniczona. Wie, że nie ma dość siły, żeby 
przeforsować swoje samodzielnie. Królowe i matki mogłyby ją z łatwością powstrzymać. Ucieka 
się więc do jedynego sposobu, jaki jest jej dostępny.
   – Zaburza równowagę sił – dopowiedział Billy. – Ale robi to, oddając kawał mocy Zimie?
   – Ograniczenia – przypomniałem. – Nie może swobodnie przemieszczać mocy Zimy, tak jak 
może to robić z mocą Lata. Dlatego musiała zabić własnego rycerza. Żeby móc przelać jego moc 
w naczynie, które sama wybierze.
   – Lily – ryknęła Meryl.
   Obejrzałem się przez ramię i skinąłem głową.
   – W kogoś, kto by jej ufał. Kto nie byłby w stanie obronić się przed jej urokiem.
   – Więc po co przemieniła dziewczynę w kamień? – spytał Billy.
   – To jest przykrywka – wyjaśniłem. – Aktywnego rycerza królowe znalazłyby bez trudu. Ale 
skoro Lily została obrócona w kamień, moc rycerza jakby utkwiła w próżni. Aurora wiedziała, że 
wszyscy będą podejrzewali Mab o podstęp i że Tytania będzie zmuszona szykować się do walki. 
Mab zareaguje i obie stoczą bitwę przy Kamiennym Stole.
   – Do czego jest ten stół?
   – Do przelewania mocy z jednego dworu do drugiego. Dziś, do północy, należeć będzie do 
Lata. Potem każda przelana na nim moc pójdzie do Zimy.
   – I tam właśnie jedziemy – podsumował Billy.
   – Ej, na światłach w lewo – poinstruowałem. Billy pokiwał głową.
   – Czyli Aurora kradnie moc i ukrywa ją, prowokując królowe do stoczenia bitwy przy 
wielkim stole.
   – Słusznie. Teraz Aurora chce zabrać tam Lily i za pomocą prujki zdjąć z niej zaklęcie 
zmieniające w kamień. Potem ją zabije i rozpęta się Armagedon elfów. Musi dostać się do stołu 
po północy, ale zanim siły Mab opanują teren wokół niego. To znaczy, że ma niewiele czasu, 
a my musimy jej przeszkodzić.
   – Wciąż nie chwytam – przyznał się Billy. – Co ona, u diabła, ma nadzieję osiągnąć?
   – Prawdopodobnie myśli, że uda jej się przetrwać wielką wojnę. A potem dźwignie wszystko 
z popiołów według swojego widzimisię.
   – Skromna z niej dziewczynka, nie ma co! – mruknął Billy. – Wygląda na to, że Mab zyska 
na tym ogromną przewagę. Dlaczego Aurora po prostu nie zacznie współpracować z Mab?
   – Pewnie nigdy nie przyszło jej do głowy, że mogłaby to załatwić w ten sposób. Aurora jest 
Latem, Mab Zimą. One nie chodzą pod rękę.
   – Drobny upominek – powiedział Billy. – Więc co zrobimy?
   – Mam zamiar kręcić się po polu bitwy. Nie chcę się zatrzymywać i wdawać w walkę. 
Bądźmy w ruchu, dopóki nie uda mi się dotrzeć do Kamiennego Stołu i powstrzymać Aurory. 
Chcę, żebyście wszyscy dokonali przemiany, zanim tam dojdziemy. Elfy są mściwe jak diabli, 
a na pewno kilka z nich wkurzycie. Lepiej, jeśli nie zobaczą waszych twarzy.
   – Prawda – zgodził się Billy. – O ilu elfach mówimy?
   Zerknąłem spod oka na szczególnie gwałtowną błyskawicę.
   – O wszystkich.
   Kamień od Strażnika Wrót doprowadził nas do nabrzeża portu Burnham. Billy zaparkował 
furgonetkę na ulicy, obok miejsca, skąd niegdyś miasto czerpało soki życiowe i gdzie wciąż 
codziennie docierały ogromne masy towarów. Reflektory halogenowe rozmieszczone co 
pięćdziesiąt metrów oświetlały pejzaż portowy za płotem z drucianej siatki.
   – Dobra, koledzy – zwróciłem się do Alfa. – Zanim tam pójdziemy, posmaruję wam oczy 
maścią. Śmierdzi, ale uchroni was od większości czarów elfów.
   – Ja pierwszy – zgłosił się Billy. Otworzyłem słoiczek i nałożyłem mu pod oczami ciemne 
półksiężyce tłustej, brązowej maści. Billy sprawdził w lusterku, jak wygląda. – A ja się śmiałem 
z piłkarzy – powiedział.
   – Nałóż bojową maskę – poradziłem. Billy wyślizgnął się z samochodu i wrzucił do niego 
swoje spodnie od dresu i koszulkę. Wysiadłem z furgonetki, żeby odsunąć boczne drzwi. Billy 
w wilczej postaci przebiegł na bok i usiadł przy furgonetce. Smarowałem tłustą maścią oczy 
wszystkich Alfa. Przyznaję, czułem się trochę zdeprymowany. Wszyscy byli nadzy, kiedy ich 
smarowałem, przybierali wilczą postać, jak tylko skończyłem, i dołączali do Billy’ego. Jedna 
z dziewczyn, ruda, niedawno jeszcze dość pulchna, teraz wyglądała jak z okładki magazynu dla 
panów. Uśmiechnęła się z satysfakcją, kiedy to zauważyłem, a jej koleżanka, drobna, o mysich 
włosach, z długą szramą na ramieniu, trzymając przed sobą skromnie sukienkę wyznała, kiedy ją 
smarowałem:
   – Była niemożliwa w tym roku.
   Pół tuzina młodzieńców i drugie pół tuzina młodych kobiet stanowiło razem spore stado 
wilków. Czekali cierpliwie, aż nałożę maść Fiksowi, potem Meryl, a w końcu sobie. Na siebie 
zużyłem resztkę maści i odetchnąłem głęboko. Przypiąłem rewolwer w kaburze u pasa, zamiast 
pod pachą. Miałem tylko nadzieję, że płaszcz i deszcz ukryją broń przed niepowołanym 
wzrokiem. Wyłożyłem na wierzch pentagram, wziąłem do ręki kij i różdżkę i przez chwilę 
przerzucałem różne przedmioty, aż znalazłem szary kamień na nitce. Pomyślałem, że może 
Elaine miała rację, krytykując rozmiary moich magicznych rekwizytów.
   Kiedy tylko wysiadłem, wszystkie wilki spojrzały w ciemność nocy. Jeden z nich, sądzę, że 
Billy, szczeknął i wilki rozproszyły się, zostawiając mnie z Fiksem i Meryl. Staliśmy w strugach 
deszczu.
   – Cco? – zająknął się Fix. – Co się stało? Dokąd oni poszli?
   – Coś musieli usłyszeć – powiedziała Meryl. Sięgnęła do furgonetki i wydobyła maczetę 
i siekierę. Potem wyciągnęła grubą dżinsową kurtkę obwieszoną jakimiś srebrnymi blachami, 
które pobrzękiwały przy nakładaniu.
   – Żadnej kolczugi? – spytałem.
   Fix, mocując się z widłami, powiedział przepraszająco:
   – To najlepsze, co mogłem zrobić na poczekaniu. Ale to stal. Więc wie pan, trudniej będzie 
ją ugryźć.
   Wskoczył do furgonetki i wrócił z potężną skrzynką na narzędzia, która sprawiała wrażenie 
ciężkiej jak diabli. Mały facecik zarzucił ją sobie na ramię, jakby nigdy nic innego nie robił.
   – Co teraz? – spytał, oblizując wargi.
   Sprawdziłem położenie kamienia, który wciąż wskazywał jezioro.
   – Idziemy naprzód. Jeśli coś tam jest gdzieś z boku, Billy da nam znać.
   Fix przełknął ślinę. Deszcz pomału zaczął przyklejać jego rozwichrzone, białe włosy do 
czaszki.
   – Jest pan pewien?
   – Trzymaj się blisko mnie, Fix – powiedziała Meryl. – Jak przejdziemy, panie Dresden? Tu 
jest płot. I system bezpieczeństwa portu.
   Nie miałem pojęcia, ale nie chciałem tego powiedzieć. Skierowałem się do najbliższej 
bramy.
   – Chodźcie.
   Okazało się, że jest otwarta. Rozerwany łańcuch zwisał z jednego skrzydła. Część ogniwa 
leżała obok na ziemi. Końce nie były przecięte, lecz ukręcone i tak ciepłe, że padające na nie 
krople deszczu natychmiast zamieniały się w parę.
   – Rozerwany – stwierdziłem. – Przed chwilą. Metal szybko stygnie na deszczu.
   – To nie elfy – powiedziała cicho Meryl. – One nie zbliżyłyby się do takiego płotu.
   – Co za głupota – Fix pociągnął nosem. – Można było użyć najprostszych obcęgów, zamiast 
rozrywać taki dobry łańcuch.
   – Tak. Paskudne istoty zachowują się niekiedy irracjonalnie – powiedziałem. Wychylenie 
kamienia wskazywało koniec długiego, sięgającego daleko w jezioro pirsu. – Tędy.
   Uszliśmy zaledwie kilka kroków za bramą, kiedy halogenowe reflektory zgasły i zapadła 
burzowa ciemność.
   Zanim zimnymi palcami ująłem swój amulet, skrzynka Fiksa gruchnęła o ziemię, a po chwili 
trzymał on w ręku profesjonalną latarkę. Prawie jednocześnie rozległ się chrzęst plastiku i Meryl 
rozświetliła mrok niesamowitą zieloną fluorescencją chemicznego światła.
   Szczeknął ostry, głośny strzał z broni palnej. Meryl drgnęła i zachwiała się. Ze zdumieniem 
spojrzała na plamę krwi rozprzestrzeniającą się na dżinsach.
   – Padnij! – zawołałem i pchnąłem ją na ziemię, kiedy rozległy się kolejne strzały. 
Chwyciłem fosforyzujący pojemnik i wepchnąłem go pod płaszcz. – Zgaście światło!
   Fix zaczął gmerać przy latarce. Przy następnym strzale iskry posypały się z jego skrzynki 
z narzędziami. Krzyknął i rzucił latarkę. Potoczyła się na bok, omiatając wiązką światła 
przestrzeń za nami.
   Światło wydobyło z ciemności postać Tygrysicy, ghoula, który nawet nie zadał sobie tym 
razem trudu, aby przybrać ludzkie kształty. W swej naturalnej formie była diabłem 
o przygarbionych ramionach i szarej skórze. Jej rysy stanowiły mieszaninę najgorszych cech 
ludzkich, w połączeniu z hieną i pawianem. Krótka, skręcona, czerwona szczecina porastała całe 
ciało. Nogi były nieproporcjonalnie krótkie i silne, ramiona za długie, dłonie zakończone 
kościanymi ostrogami, które zastąpiły pazury, włosy zwisały przemokniętą, matową masą. Gdy 
pędziła na nas, jej wściekłe oczy połyskiwały złośliwie. Na skórze widniały różowe i szare blizny 
i opuchlizna w miejscach, które goiły się po dewastacji dokonanej przez Murphy poprzedniej 
nocy. Biegła w naszą stronę na wszystkich czterech kończynach, prawie frunąc nad ziemią. Pysk 
miała rozdziawiony.
   Nie zauważyła, że z tyłu doganiają ją Alfa. Pierwszy wilk, z czarnymi, tłustymi 
półksiężycami pod oczami, dopadł jej prawej nogi, zacisnął szczęki i szarpnął. Ghoul wrzasnął 
zaskoczony, upadł i potoczył się po ziemi. Pozbierał się szybko i rzucił na szarego wilka, który 
go zaatakował, ale ten przetoczył się na bok, ustępując pola większej, płowej bestii, która 
chwyciła ghoula za drugą nogę i szybko odskoczyła. Wtedy trzeci wilk wskoczył ghoulowi na 
grzbiet.
   Ghoul zawył i spróbował pobiec dalej, kolejny wilk rzucił się na niego i znów przewrócił na 
ziemię. Potwór przetoczył się na brzuch, ale nie mógł wstać. Wilki poprzegryzały mu ścięgna 
i nogi stały się bezużyteczne. Migały pazury, tryskała krew, szary wilk, którego ghoul poprzednio 
odtrącił na bok, teraz wdrapał mu się na grzbiet i zacisnął szczęki na jego karku. Potwór wydał 
z siebie ostatni dziki, bulgoczący wrzask i znikł pod masą futer, wśród błyskających kłów 
wilkołaków.
   Minęło pół minuty i wilki odstąpiły od krwawych resztek. Żołądek skręcił mi się gwałtownie 
i musiałem oderwać wzrok od tego widoku, żeby nie zwymiotować.
   Chwyciłem Meryl pod ramiona i zacząłem ją ciągnąć w kierunku najbliższego magazynu.
   – Pomóż mi – warknąłem do Fiksa, który przyłączył się do mnie i okazał nadspodziewanie 
silny.
   – O Boże – skamlał Fix. – O Boże, Meryl, o Boże.
   – Nie jest tak źle – wydyszała Meryl, kiedy taszczyliśmy ją za róg budynku. – Nie jest tak 
źle, Fix.
   Wyjąłem fosforyzującą latarkę i dokonałem oględzin. W zielonym świetle krew na dżinsach 
wydawała się czarna. Faktycznie, nie było tak źle. Materiał nogawki został rozdarty na długim 
odcinku. Gwizdnąłem.
   – Szczęściara. Drasnęło cię. Nie wygląda na silne krwawienie. – Pomacałem nogę. – 
Czujesz?
   Skrzywiła się.
   – To dobrze – stwierdziłem. – Zostań tu. Fix, zostaniesz z nią. Zostawiłem tam także swoją 
torbę. Przygotowałem broń. Z lufą skierowaną w dół upewniłem się, czy i moja bransoleta z tarcz 
jest gotowa i gromadzi energię, by osłonić mnie przed kolejnymi strzałami z karabinu. Nie 
podnosiłem rewolweru. Nie chciałem, aby przypadkowo wypalił i by kula odbita od mojej 
własnej tarczy ochronnej utkwiła mi w głowie.
   Kiedy wyszedłem zza rogu, usłyszałem krótki okrzyk, a następnie serię ostrych szczęknięć. 
Jeden z wilków pojawił się w promieniu światła porzuconej latarki Fiksa. Wziął ją do pyska 
i podbiegł do mnie.
   – Wszystko w porządku?
   Wilk przytaknął kilkakrotnym, szybkim pochyleniem łba i upuścił latarkę do moich stóp. 
Podniosłem ją, a wilk szczeknął i ruszył w stronę pirsu.
   – Chcesz, żebym za tobą poszedł? – spytałem, marszcząc brwi. Wilk przewrócił oczami 
i znów przytaknął ruchem łba. Poszedłem za nim.
   – Jeśli okaże się, że Tomcio Paluch utkwił w studni, idę do domu.
   Wilk prowadził mnie w stronę pirsu. Siedział tam młody człowiek z kozią bródką, 
w ciemnych spodniach i białej marynarce, otoczony kręgiem wilków. Przyciskał do siebie 
zakrwawioną rękę i dyszał. Obok niego, na ziemi, leżał karabin i potłuczone okulary 
przeciwsłoneczne. Spojrzał na mnie i skrzywił się. Widać było, że zbladł.
   – As – zwróciłem się do niego, kręcąc głową. – To ty wynająłeś ghoula.
   – Nie wiem, o czym mówisz – zełgał. – Zabierz ich ode mnie, Dresden, i daj mi odejść.
   – Gdybym się tak nie spieszył, As, pogawędziłbym z tobą cierpliwie. – Skinąłem na 
najbliższego wilka i powiedziałem: – Odgryź mu nos.
   As wrzasnął i odskoczył, zakrywając twarz obiema rękami. Puściłem oko do wilka i stanąłem 
nad podmieńcem.
   – Albo uszy. A może palce nóg. Co ty na to, As? Co cię najszybciej skłoni do mówienia? 
A może trzeba spróbować wszystkiego naraz?
   – Idź do diabła – sapnął As. – Możesz robić, co chcesz, i tak nic nie powiem. Do diabła 
z tobą, Dresden.
   Za moimi plecami rozległy się kroki. Meryl, utykając, podeszła bliżej i zobaczyła Asa. 
Zatrzymała się i gapiła na niego przez dłuższą chwilę. Fix nadszedł za nią i też się zagapił.
   – As – odezwał się wreszcie. – Ty? Ty strzelałeś do Meryl?! Brodaty podmieniec przełknął 
ślinę i opuścił ręce, patrząc na Meryl i Fiksa.
   – Przepraszam, Meryl. To był wypadek. Nie celowałem w ciebie. Zielonowłosa dziewczyna 
podmieniec nie przestawała gapić się na Asa.
   – Chciałeś zabić pana Dresdena – powiedziała. – Jedynego człowieka poza Ronem, który 
zechciał zrobić cokolwiek, żeby nam pomóc. Jedynego człowieka, który może pomóc Lily.
   – Ja nie chciałem. Ale taka była ich cena.
   – Czyja cena? – spytała Meryl bezbarwnym tonem.
   As oblizał wargi, nerwowo strzelając oczami na boki.
   – Nie mogę powiedzieć. Oni mnie zabiją.
   Meryl podeszła i kopnęła go w brzuch. Mocno. As zwinął się w pół i wstrząsnęły nim 
wymioty. Sapał przy tym ciężko i pochlipywał. Nie mógł złapać tchu.
   – Czyja cena? – powtórzyła Meryl.
   As nie odpowiadał, więc przestąpiła z nogi na nogę, jakby szykowała się do wymierzenia 
drugiego kopa. As się rozpłakał.
   – Poczekaj – zaskomlał. – Poczekaj.
   – Dość mam czekania – warknęła Meryl.
   – Boże, powiem ci. Powiem ci, Meryl. To były wampiry. Czerwoni. Chciałem ich ochrony 
przed Slate’em, przed tą suką Maeve. Powiedzieli, że jeśli pozbędę się maga, załatwią to.
   – Skurwysyny – mruknąłem. – Więc wynająłeś Tygrysicę.
   – Nie miałem wyboru – jęczał As. – Gdybym tego nie zrobił, sami by mnie wykończyli.
   – Miałeś wybór, As – powiedział Fix cicho.
   Pokręciłem głową.
   – Skąd wiedziałeś, że tu będziemy?
   – Od Czerwonych – odpowiedział As. – Powiedzieli mi, gdzie cię szukać. Nie powiedzieli, 
że nie będziesz sam. Meryl, proszę. Przepraszam.
   Patrzyła na niego bez wyrazu.
   – Zamknij się, As.
   – Słuchaj – mówił dalej. – Słuchaj, chodźmy stąd. Dobrze? Możemy się trzymać od tego 
z daleka. Musimy, bo inaczej nic już nie będziemy mogli zrobić.
   – Nie wiem, o czym mówisz – powiedziała Meryl.
   – Wiesz. – As pochylił się, wpatrując się w nią intensywnie. – Czujesz to. Słyszysz, jak ona 
nas wzywa. Czujesz to tak samo jak ja. Królowa nas wzywa. Wszystkich, w których płynie krew 
Zimy.
   – Ona wzywa, ale ja nie słucham – odparła Meryl.
   – Jeśli nie chcesz uciekać, powinniśmy pomyśleć, co zrobimy. Kiedy bitwa się skończy, 
Maeve i Slate rzucą się na nas znowu. Ale jeśli zadeklarujemy lojalność, jeśli dokonamy 
wyboru...
   Meryl znów kopnęła Asa w brzuch.
   – Ty bezwartościowy śmieciu. Zawsze myślisz tylko o sobie. Zejdź mi z oczu, zanim cię 
zabiję.
   As zakrztusił się, próbując protestować.
   – Ale...
   – Już! – warknęła Meryl.
   Przerażony jej wybuchem As rzucił się do tyłu, pozbierał i zaczął uciekać. Wszystkie wilki 
spojrzały na mnie, ale ja pokręciłem głową.
   – Zostawcie go.
   Meryl wzruszyła ramionami i wystawiła twarz na deszcz.
   – Dobrze się czujesz? – spytał ją Fix.
   – Muszę – powiedziała. Może to tylko moja wyobraźnia, ale jej głos wydał mi się grubszy, 
bardziej ochrypły. Bardziej jak u trolla. – Ruszajmy, magu.
   – No tak – powiedziałem. – Hm. Tak.
   Uniosłem kamień Strażnika Wrót i poszedłem za jego wskazaniem wzdłuż nabrzeża, do 
ostatniego pirsu. W basenie portowym nie było żadnych statków ani jachtów. Tuzin wilków 
i dwa podmieńce podążały za mną. Na końcu pirsu czekały nas tylko zimne wody jeziora 
i przetaczająca się burza. Kamień drgnął, zakołysał się i napiął srebrzystą nitkę prawie poziomo.
   – Bez żartów – mruknąłem. – Wiem, że to jest na górze.
   Wyciągnąłem rękę i wyczułem coś, wibrację energii, która wirowała przede mną. Sięgnąłem 
nieco dalej i stała się bardziej namacalna, gęstsza. Zgromadziłem nieco woli i pchnąłem ją przed 
siebie, naprzeciw tej mocy, łagodnym strumieniem energii.
   Przede mną rozbłysło jaskrawe światło migające opalizującymi odcieniami, jasne jak księżyc 
w pełni i twarde jak lód. Światło przybrało kształt połyskliwych schodów, które prowadziły od 
końca pirsu ku burzy przetaczającej się po niebie. Zrobiłem krok i postawiłem nogę na 
najniższym stopniu. Utrzymał mój ciężar. Stanąłem na przezroczystym bloku księżycowego 
blasku, nad wzburzonymi falami jeziora Michigan.
   – Och – wyrwało się Fiksowi.
   – Idziemy po tym w górę? – spytała Meryl.
   – Wuf – powiedział wilkołak Billy.
   – Póki jesteśmy młodzi – powiedziałem i zrobiłem następny krok. – Chodźcie.
   

Rozdział 30
   
   Czasami najbardziej zdumiewające rzeczy wydają się zwykłe i codzienne. Chodzi mi o to, że 
jeśli się nad tym zastanowić, podróż odrzutowcem jest czymś zupełnie niezwykłym. Wsiada się 
do samolotu, a on pokonuje siłę ciążenia, wykorzystuje prawa aerodynamiki i przelatuje ogromne 
odległości, których przebycie za pomocą środków transportu znanych przez stulecia trwało 
miesiące czy nawet lata. Przelatuje się nad ziemią z prędkością, która przy zderzeniu zabiłaby 
człowieka na miejscu, a oddychać można tylko dlatego, że siedzi się w szczelnej puszce 
zawierającej odpowiednią ilość powietrza. Historia lotnictwa pochłonęła setki milionów godzin 
pracy, zmagań i badań, krwi, potu i łez, a także istnień ludzkich, by całkowicie, w rewolucyjny 
sposób odmienić oblicze ziemi i życie całych społeczeństw.
   A jednak mogę się założyć, że na pokładzie każdego samolotu zawsze znajdzie się ktoś, kto 
wobec tych niewyobrażalnych osiągnięć będzie narzekał na drinki.
   Tacy to ludzie.
   Taki i ja byłem na schodach wiodących do Chicago Ponad Chicago. Owszem, stałem na 
niczym więcej, jak tylko stężonym blasku. Owszem, wspinałem się w górę poprzez szalejącą 
burzę i groziło mi, że wiatr zmiecie mnie w lodowate wody jeziora. Owszem, posługiwałem się 
legendarnymi, zaklętymi środkami transportu, by przekroczyć granicę pomiędzy tym 
a następnym wymiarem w drodze na pole heroicznej bitwy staczanej przez odwieczne moce 
żywiołów.
   A wszystko, co miałem do powiedzenia pomiędzy jednym sapnięciem a drugim, brzmiało:
   – No. Jasne. Jakby nie mogli zrobić schodów ruchomych.
   Ujmując rzecz w skrócie: wspinaliśmy się po gigantycznych schodach, aż znaleźliśmy się 
w krainie, którą wcześniej pokazała mi matka chrzestna, stając na burzowych chmurach nad 
Chicago. Wyglądało to jednak inaczej niż wtedy, przed podniesieniem kurtyny.
   To, co przedtem było pagórkowatym, cichym terenem ukształtowanym z chmur, gładkim 
i nagim jak manekin, teraz wypełniło się dźwiękiem, kolorem i przemocą. Burza tocząca się 
poniżej stanowiła zaledwie słabe odbicie tej, która wrzała na polu bitwy.
   Wyłoniliśmy się na szczycie wzgórza i spoglądaliśmy na dolinę Kamiennego Stołu i zbocza 
wokół, podświetlone od dołu błyskawicami, a wszędzie widzieliśmy elfy wszelkich rozmiarów 
i kształtów. Powietrze wypełniały dźwięki. Trzask błyskawic i huk grzmotów. Trąbki brzmiały 
wysokim i pełnym słodyczy tonem, inne znów głębokim i tubalnym. Odgłosy bębnów 
w dziesiątkach tonacji to kłóciły się ze sobą, to współbrzmiały. Bębnom towarzyszyły krzyki, 
wrzaski i piski, które mogły wydobywać się z ludzkich gardeł, oraz wycie i ryki, które 
z pewnością nie mogły. Jako całość była to sama w sobie rozszalała burza muzyki, od której 
szczękały zęby, potężnej, przytłaczającej i naładowanej adrenaliną. Wagner nie posiadałby się 
z zachwytu.
   O jakieś pięć metrów od nas stał tłum niskich gości o brązowej skórze i białych włosach. Ich 
dłonie i stopy były dwukrotnie większe, niż powinny, a bulwiaste nosy wielkości żarówek 
sterczały spod hełmów zrobionych chyba z kości. Mieli kościane zbroje, kościane tarcze i broń 
i stali w szyku bojowym. Wytrzeszczyli oczy, kiedy wyszedłem z chmur w moim powiewającym 
płaszczu z czarnej skóry, lśniącej od deszczu. Billy z wilkołakami otoczyli mnie luźnym kręgiem, 
a Fix i Meryl postępowali tuż za mną.
   Po naszej drugiej stronie stał troll. Miał dobre dwa i pół metra wzrostu, skórę pokrytą 
brodawkami, z których wyrastała szczecina, proste, zwisające, tłuste włosy sięgały mu poniżej 
potężnych ramion, małe, czerwone oczka błyskały spod pojedynczej, nastroszonej brwi. Poruszył 
nozdrzami i zwrócił się w moją stronę, ślina pociekła mu z ust, ale wilki przysiadły wokół mnie, 
warcząc. Troll przypatrywał im się przez dłuższą chwilę, mrugając i przetwarzając myśl, po 
czym odwrócił się, jakby stracił zainteresowanie.
   O rzut kamieniem znajdowało się więcej stworzeń, w tym grupa rycerzy Sidhe całkowicie 
zakutych w zbroje elfów, dosiadających długonogich koni bojowych granatowej, fioletowej 
i czarnej maści. W pobliżu przysiadł ranny sylf, który przypominał śliczną, uskrzydloną 
dziewczynę sprzed pięćdziesięciu lat, ale z tej odległości mogłem dostrzec skrwawione pazury 
i połyskujące, ostre jak brzytwa krawędzie skrzydeł.
   Nie widziałem całej doliny rozciągającej się u stóp wzgórza. Zalegała nad nią jakaś mgła czy 
opary i tylko od czasu do czasu migała mi wirująca masa oddziałów złożonych z różnorodnych 
istot, począwszy od takich, które przypominały postacie ludzkie splątane ze sobą w bojowym 
zwarciu, a skończywszy na takich, które można by nazwać jedynie potworami. Te wznosiły się 
nad resztą w pojedynku tytanów, w którym miażdżeni byli znajdujący się obok, jako 
przypadkowe ofiary tych zmagań.
   Co ważniejsze, nie mogłem dostrzec Kamiennego Stołu i nie byłem nawet w stanie określić, 
gdzie powinien się znajdować. Kamień Strażnika Wrót jednoznacznie wskazywał kierunek, ale 
oznaczałoby to zejście w dół, w sam środek tego szaleństwa.
   – Co teraz? – wrzasnęła do mnie Meryl. Musiała krzyczeć, mimo że była nie więcej niż trzy 
metry ode mnie.
   Pokręciwszy głową, chciałem odpowiedzieć, ale Fix pociągnął mnie za rękaw, piszcząc coś, 
co zagłuszył zgiełk bitewny. Spojrzałem we wskazanym przez niego kierunku i zobaczyłem, że 
jeden z konnych rycerzy Sidhe odłączył się od reszty i zmierza ku nam.
   Rycerz uniósł przyłbicę dziwnie zdobionego hełmu, w którym było coś owadziego. Złote, 
kocie oczy w jasnej twarzy elfa przyglądały nam się przez moment, po czym rycerz, nie zsiadając 
z rumaka, skłonił się przede mną i uniósł dłoń. Dźwięk z pola bitwy gwałtownie umilkł, jakby 
ktoś wyłączył radio, a nagła cisza o mało nie wytrąciła mnie z równowagi.
   – Emisariuszu – zwrócił się do mnie rycerz Sidhe. – Witam cię i twych towarzyszy.
   – Witam, wojowniku – odrzekłem. – Wielce pilno mi rozmówić się z królową Mab.
   Rycerz skinął głową i powiedział:
   – Poprowadzę cię. Podążaj za mną. A przykaż swym towarzyszom, by oręż swój odłożyli, 
stając przed obliczem Jej Wysokości.
   Skinąłem głową i zwróciłem się do swoich:
   – Schowajcie zęby i odłóżcie sztućce, koledzy. Jeszcze jakiś czas musimy się grzecznie 
zachowywać.
   Rycerz poprowadził nas po zboczu, na szczyt wzgórza. Powietrze stawało się coraz 
zimniejsze, aż zaczęło szczypać. Owinąłem się ciaśniej płaszczem. Widziałem wręcz kryształki 
lodu osadzające się na rzęsach. Miałem tylko nadzieję, że włosy mi nie zamarzną i nie odłamią 
się.
   Na szczycie wzgórza, na białym koniu siedziała Mab. Jej rozpuszczone białe włosy opadały 
jedwabistą falą, mieszały się z końską grzywą i ogonem. Ubrana była w suknię z białego 
jedwabiu, której rękawy i tren sięgały chmury pod kopytami rumaka. Wargi i rzęsy miała 
niebieskie, oczy białe jak chmura w świetle księżyca. Jej surowe, zimne, okrutne piękno 
sprawiło, że serce we mnie osłabło, a żołądek skurczył się nerwowo. Otaczające ją powietrze 
wibrowało mocą i połyskiwało zimnym światłem, białym i błękitnym.
   – O mój Boże – wyszeptał Fix.
   Obejrzałem się za siebie. Wilkołaki po prostu gapiły się na Mab, tak samo jak Fix. Meryl 
przyglądała się jej spoza narzuconej sobie maski obojętności, ale oczy rozświetlała jej jakaś 
dzikość i żarliwość.
   – Spokojnie, koledzy – powiedziałem, wysuwając się do przodu. Królowa elfów odwróciła 
się, by spojrzeć na mnie, i mruknęła:
   – Mój emisariusz. Czy znalazłeś złodzieja?
   Skłoniłem przed nią głowę.
   – Tak, królowo Mab. To dama Lata, Aurora.
   Oczy Mab zrobiły się okrągłe i odniosłem wrażenie, że ten jeden fakt pozwolił jej zrozumieć 
całą sprawę.
   – Ach tak. I możesz nam dostarczyć dowód?
   – Jeśli będę szybki – powiedziałem. – Muszę dotrzeć do Kamiennego Stołu przed północą.
   Puste oczy Mab zerknęły na rozgwieżdżone niebo. Wydawało mi się, że dostrzegłem w nich 
cień niepokoju.
   – Idą szybko do przodu tej nocy, magu. – Przerwała i dodała pod nosem, jakby do siebie: – 
Sam czas biegnie przeciwko tobie.
   – Co można zrobić, bym się tam znalazł?
   Mab pokręciła głową i ogarnęła wzrokiem pole bitwy. Zalał je nagle złoty blask. Mab 
podniosła rękę i aura wokół niej rozbłysła lazurowym ogniem, a powietrze zgęstniało. Płomień 
śmignął w stronę złota i oba blaski zwarły się, miotając zieloną energię i znosząc się nawzajem. 
Mab opuściła rękę i znów spojrzała na mnie. Spostrzegła kamyk na srebrzystej nitce i ponownie 
zrobiła wielkie oczy.
   – Raszid. Co on ma z tym wspólnego?
   – Hm... – chrząknąłem. – Właściwie on nie jest... hm... wiesz, to nie jest tak, że on 
reprezentuje Radę i oni się wtrącają.
   Mab oderwała wzrok od pola bitwy na chwilę wystarczającą, żeby zerknąć na mnie, po czym 
powiedziała tak wyraźnie, jakbym był idiotą:
   – To wiem. I znam twoją maść. To jego receptura. Poznaję po zapachu.
   – Pomógł mi znaleźć to miejsce, owszem.
   Kąciki ust Mab drgnęły.
   – A więc, co stary lis pustynny miał na myśli tym razem? – Pokręciła głową. – Mniejsza 
z tym. Kamyk nie może doprowadzić cię do stołu. Idąc prostą drogą, znalazłbyś się na linii 
frontu, czego nie przeżyłby żaden śmiertelnik. Musisz pójść inną drogą.
   – Słucham cię.
   Spojrzała w niebo.
   – Królową Przestworzy być mogę, ale te niebiosa są wciąż w obcych rękach. Tytania jest 
u szczytu swej mocy, a ja w momencie największej słabości. Nie tędy droga. – Wskazała na pole, 
gdzie niesamowicie oświetlona złotym i błękitnym blaskiem mgła wiła się zielonymi, 
gwałtownymi skrętami tam, gdzie barwy te się mieszały. – A Lato wbrew wszystkiemu zdobywa 
teren. Nasz rycerz nie stanął do walki u naszego boku. Został uwiedziony, jak sądzę.
   – Tak – potwierdziłem. – Jest z Aurorą.
   – Po raz ostatni pozwoliłam Maeve zatrudnić kogoś do pomocy – wymamrotała. – Zanadto 
jej pobłażam.
   Dała sygnał dłonią i dziesiątki nietoperzy wielkości lotni sfrunęło się chmarą gdzieś spoza 
niej i połączyło w skrzydlatą sieć przesłaniającą niebo.
   – Jeszcze utrzymujemy rzekę, magu, choć straciliśmy oba brzegi. Twoja matka chrzestna 
i moja córka koncentrują tam swoje siły. Dotrzyj tylko do rzeki, a ona przeprowadzi cię przez 
pole bitwy do wzgórza Kamiennego Stołu.
   – Dotrzeć do rzeki – powtórzyłem. – Dobrze. Mogę to zrobić.
   – Ci, którzy należą do mnie, wiedzą o tobie, magu – powiedziała Mab. – Nie daj im tylko 
powodu, a nie przeszkodzą ci.
   Wróciła do obserwacji bitwy, której dźwięk wdarł się jak powstrzymywany przypływ, a ja 
wróciłem do wilkołaków i podmieńców.
   – Idziemy do rzeki – wrzasnąłem do nich. – Starajcie się trzymać w niebieskiej mgle i nie 
wdawajcie się w żadne walki.
   Zacząłem schodzić w dół, co o ile mi wiadomo, jest najprostszym sposobem odnalezienia 
wody. Minęliśmy setki oddziałów, większość z nich najwyraźniej dochodziła do siebie po 
pierwszym szoku bitewnym: czerwono – i niebieskoskóre ogry w kolczugach elfów górowały 
nade mną, ich krew wydawała się bezbarwna w porównaniu z kolorem skóry i zbroi. Jakaś 
jednostka gnomów opatrywała swoich rannych bandażami z pewnego gatunku mchu. Grupa 
sylfów obsiadła kupę krwawej, cuchnącej padliny, skrzecząc jak stado sępów. Miały umazane 
krwią twarze, piersi i skrzydła podobne do skrzydeł ważek. Oddział obdartych, szerokoszczękich, 
krzepkich, humanoidalnych goblinów o odstających uszach nietoperzy taszczył swoich poległych 
i rannych i rzucał ich sylfom na kupę padliny. Robili to z profesjonalną dokładnością, pomimo 
słabych protestów jeszcze żywych kumpli.
   Żołądek mi się przekręcił. Pokonując zarówno strach, jak i obrzydzenie, starałem się 
odgrodzić od otaczających mnie obrazów koszmarnej jatki.
   Parłem do przodu, do celu, którego sens nie w pełni pojmowałem, a wraz ze mną parły 
wilkołaki. Mogłem sobie tylko wyobrazić, o ile gorsze musiało być to wszystko dla Billy’ego, 
Georgii i pozostałych. Cokolwiek ja słyszałem czy wywęszyłem, oni musieli odbierać znacznie 
mocniej swoimi wyostrzonymi zmysłami. Wykrzykiwałem do nich słowa otuchy, choć nie 
miałem pojęcia, czy słyszą mnie w ogólnym zgiełku ani czy na coś im się to przyda, ale 
wydawało mi się, że to właśnie powinienem robić, skoro ich w to wszystko wciągnąłem. 
Starałem się iść koło Fiksa i zasłaniać sobą najgorsze widoki. Meryl skinęła mi głową 
z wdzięcznością.
   Przed nami niebieskawa mgła zaczęła ustępować miejsca ciemnym odcieniom zieleni, stal 
elfów podzwaniała i zgrzytała, wrzaski i okrzyki wojenne stały się jeszcze głośniejsze. 
Ważniejsze jednak, że pośród tych dźwięków dało się słyszeć plusk wody. Zbliżaliśmy się do 
rzeki.
   – Dobra, koledzy! – krzyknąłem. – Biegniemy do rzeki! Nie zatrzymywać się, nie wdawać 
w potyczki! Nie zatrzymujcie się, zanim nie staniecie w wodzie!
   Albo, pomyślałem, dopóki jakiś elfi żołnierz nie powyrywa wam nóg z tyłków.
   I pobiegłem z deszczu pod przysłowiową rynnę.
   

Rozdział 31
   
   Wściekły, bzyczący dźwięk gdzieś przed nami wybijał się z kakofonii bitwy, i w miarę jak 
się zbliżaliśmy, narastał. Zobaczyłem grupę goblińskich żołnierzy przykucniętych 
w czworoboku. Gobliny w zewnętrznym rzędzie próbowały utrzymać tarcze, które miały je 
osłonić przed strzałami nadlatującymi ze świstem poprzez mgłę nad rzeką. Te wewnątrz 
czworoboku wznosiły dzidy przeciwko źródłu bzyczącego dźwięku. Około pięćdziesięciu 
trzmieli wielkości ławek parkowych zawisło w powietrzu. Co chwila któryś pikował w dół. 
Z dziesięć goblinów leżało na ziemi. Jedne skręcały się w skurczach wywołanych trucizną, inne 
już były martwe, w gardła i w oczy miały wbite biało-zielone, pierzaste strzały.
   Z tuzin trzmieli jumbo porzucił gobliny, żeby zaatakować nas. Ich skrzydła wydawały 
dźwięk pracujących pił taśmowych.
   – Rany boskie! – krzyknął Fix.
   – Wuf? – zdumiał się wilkołak Billy.
   – Trzymać się za mną! – zakomenderowałem, rzucając wszystko poza różdżką i kijem. 
Trzmiele zrobiły zwrot w moją stronę i zapikowały. Ich skrzydła bełtały powietrze, co wzburzyło 
chmury, na których staliśmy, tak jak dzieje się przy lądowaniu helikoptera.
   Trzymałem kij przed sobą, gromadząc wolę i skupiając ją w nim. Siłą woli pchniętą poprzez 
kij ukształtowałem tarczę, wzniosłem mur surowej mocy, by odeprzeć atak trzmieli. 
Wstrzymywałem cios, dopóki nie nadleciały na tyle blisko, żebym mógł dojrzeć ich oczy złożone 
z wielokątnych płytek. Wtedy przerzuciłem kij z prawej ręki do lewej i krzyknąłem:
   – Forzare!
   Przede mną zawirowała kurtyna płonącej, purpurowej energii. Nacierające trzmiele uderzyły 
w nią jak w przednią szybę samochodu. Obijały się o nią z głuchym odgłosem. Kilkanaście 
rozbiło się i w oszołomieniu spadło na ziemię, dwa czy trzy zawróciły w ostatniej chwili 
i zataczały koło, szykując się do następnego natarcia.
   Uniosłem różdżkę i wycelowałem w najbliższego. Zgromadziłem kolejną porcję woli 
i warknąłem:
   – Fuego!
   Z końca różdżki wystrzeliło ostrze purpurowej energii o białym rdzeniu i przecięło tor lotu 
gigantycznego trzmiela. Skrzydła zajęły się ogniem, który strawił je momentalnie. Trzmiel zaczął 
spadać lotem wirowym, w który wprawiała go stercząca pozostałość skrzydła. Uderzył o ziemię 
na brzegu rzeki. Dwa inne uciekły, a pozostałe, również te atakujące oddział goblinów, pomknęły 
ich śladem. Zielona mgła na brzegu rzeki zabarwiła się głębszym odcieniem błękitu. Gobliny 
wydały zgrzytliwy, chrapliwy okrzyk radości.
   Rozejrzałem się. Fix i Meryl gapili się na mnie wytrzeszczonymi oczami. Fix przełknął ślinę, 
a jego usta ułożyły się w bezgłośny wyraz podziwu. Zwichrzyłem sobie włosy w zakłopotaniu.
   – Biegiem! – krzyknąłem i popędziłem ku wodzie, popychając ich i ciągnąc, żeby się ruszyli. 
– Dalej, szybko.
   Byliśmy o jakieś trzy metry od brzegu, kiedy usłyszałem odgłos kopyt dudniących o ziemię 
po drugiej stronie rzeki. Spojrzałem tam i ujrzałem konie płynące we mgle. Nie były to jednak 
latające konie, ale długonogie rumaki elfów o sierści i grzywach połyskujących złotem i zielenią. 
Po prostu przeskoczyły przez rzekę, przenosząc jeźdźców na grzbietach.
   Konia prowadzącego, pierwszego, którego kopyta dotknęły ziemi, dosiadał rycerz Zimy. 
Lloyd Slate spryskany był płynami w różnych kolorach, które nie mogły być niczym innym, jak 
krwią. W jednej ręce trzymał miecz, w drugiej wodze. Śmiał się. Gdy tylko wylądował, gobliny 
przypuściły atak. Slate zwrócił się ku nim, wywijając mieczem, od czego zerwał się wyjący, 
mroźny wiatr, a ostrze pokryło się lodem. Skrzyżował miecz z orężem pierwszego z goblinów 
i żołnierz pokurcz wypuścił broń z ręki. Slate wykonał nieznaczny ruch ramionami i skierował 
konia w bok, a głowa goblina potoczyła się na ziemię. Przez chwilę z bezgłowej szyi tryskała 
zielonkawa krew, potem ciało osunęło się na mglisty grunt. Pozostałe gobliny wycofały się. Slate 
zawrócił wierzchowca i stanął naprzeciw mnie.
   – Mag! – zawołał ze śmiechem. – Ciągle żyje!
   Coraz więcej rumaków elfów przeskakiwało na tę stronę rzeki. Wojownicy Sidhe Lata 
gromadzili się za Slate’em. Hełmy i kolczugi mieniły się feerią barw polnych kwiatów. Był tu 
Talos w ciemnej kolczudze, również splamionej krwią, z mieczem, ociekając tyloma barwami, 
jakby poderżnął gardło tęczy.
   Wylądowała także Aurora w połyskliwej sukni bitewnej, a po chwili rozległ się tętent 
ciężkich kopyt i sapnięcie. Korrick z wysiłkiem przeskoczył przez rzekę i zarył się kopytami 
w nasz brzeg.
   Do grzbietu centaura przytroczony był kamienny posąg klęczącej dziewczyny – Lily, obecnie 
rycerza Lata.
   Aurora ściągnęła wodze i wytrzeszczyła oczy. Wierzchowiec musiał wyczuć jej zmieszanie, 
bo wspiął się na tylne nogi, tańcząc nerwowo. Dama Lata uniosła dłoń i po raz kolejny jazgot 
bitwy gwałtownie ucichł.
   – Ty – na wpół wyszeptała.
   – Daj mi prujkę i puść dziewczynę, Auroro. To koniec.
   Zielone i zbyt jaskrawe oczy damy Lata błysnęły. Zerknęła na gwiazdy w górze, a potem 
spojrzała znów na mnie z naciskiem, skupionym wzrokiem. Zaczynałem rozumieć. Nie dość, że 
była jedną z Sidhe, z definicji obcą rodzajowi ludzkiemu. Nie dość, że była królową elfów dążącą 
do celów, których nie pojmowałem, kierującą się zasadami, które dopiero zaczynałem poznawać. 
Była również szalona. Zakręcona jak motek włóczki.
   – Godzina wybiła, magu – syknęła. – Godzina odrodzenia Zimy, końca bezsensownego 
cyklu. Koniec, w rzeczy samej.
   – Mab wie, Auroro – powiedziałem. – Tytania wkrótce się dowie. To już nie ma sensu. One 
nie pozwolą ci tego zrobić.
   Aurora odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. Słodycz jej śmiechu przejmowała do głębi. 
Z rozedrganymi nerwami zmusiłem się, by odepchnąć ją od siebie siłą woli. Wilkołaki 
i podmieńce nie poradziły sobie tak łatwo. Wilki odskoczyły przerażone, powarkując 
i skowycząc przeszywająco. Fix i Meryl osunęli się na kolana, zatykając uszy.
   – One nie mogą mnie powstrzymać, magu – oznajmiła Aurora, a śmiech brzmiał w jej 
słowach. – Ty też nie możesz. – Oczy jej zapłonęły, kiedy wskazała palcem na mnie. – Korrick, 
za mną. A wy zabijcie Harry’ego Dresdena. Zabijcie go na śmierć.
   Powiedziawszy to, odwróciła się i ruszyła wzdłuż rzeki. Złote światło płonęło w błękitnej 
mgle, otaczając ją kręgiem o średnicy pięciu metrów. Centaur podążył za nią. Zalał nas znów 
zgiełk bitwy, dźwięk rogów i bębnów, krzyki i wrzaski. Dziesiątki wojowników Sidhe utkwiły 
we mnie wzrok. Wyciągnęli miecze, unieśli długie piki. Talos w swej kolczudze odwracającej 
zaklęcie, która umożliwiła mu przemianę w ogra, otrząsnął z barw swój miecz i przyglądał mi się 
intensywnym spojrzeniem niebezpiecznych, kocich oczu. Slate znów się zaśmiał, bezczelnie 
kręcąc młynka mieczem.
   Wilki przysiadły wokół mnie i słyszałem bulgotliwe warczenie dobywające się z ich gardeł. 
Meryl dźwignęła się na nogi, krew lała się jej z uszu. W jedną potężną dłoń ujęła siekierę, 
w drugą maczetę. Fix, z krwawiącymi uszami i pobladłą twarzą, zdobył się na to, by drżącymi 
rękami otworzyć skrzynkę z narzędziami, z której wyjął wielki, niezawodny klucz francuski 
pokryty towotem. Ja złapałem kij i różdżkę i zaparłem się mocno nogami. Przywoławszy moc, 
uniosłem kij i walnąłem jego końcem w ziemię. Moc spłynęła wzdłuż kija, przetoczyła się jak 
grzmot po ziemi, płosząc wierzchowce elfów.
   Slate podniósł miecz, wydał okrzyk, opanował konia i ruszył do frontalnego ataku. 
Wojownicy Letniego Dworu poszli za jego przykładem. Blask gwiazd i księżyca połyskiwał na 
ich mieczach i zbrojach, konie rżały. Natarli na nas jak fala przypływu niosąca ze sobą klejnoty.
   Wilkołaki zawyły pełnią gardzieli, niesamowicie i dziko. Meryl wrzasnęła nieludzko i nawet 
Fix wydobył z siebie cienki, waleczny pisk.
   W tym ogłuszającym hałasie nikt nie dosłyszał mojego własnego okrzyku wojennego, który 
wart był odnotowania. A co, do cholery!
   – Nie wierzę w elfy!
   

Rozdział 32
   
   Siła kawaleryjskiego natarcia tkwi w pędzie. Słychać szaleńczy tętent kopyt, jeźdźcy gnają 
zgodnie naprzód, równając wszystko z ziemią. Kiedy kawaleria Sidhe jak burza pędziła na nas 
brzegiem rzeki, a serce tłukło mi się w piersi i nogi zaczęły drżeć z przemożnego strachu, 
wiedziałem jedno: jeśli mam przeżyć najbliższe parę sekund, muszę znaleźć sposób, by odebrać 
im ten pęd, i wykorzystać go przeciwko nim.
   Rzuciłem różdżkę, chwyciłem kij obiema rękami i wyciągnąłem przed siebie. Gdy tylko to 
zrobiłem, jeźdźcy Sidhe zaczęli wykonywać szybkie gesty obronne. Przed każdym z nich wzniósł 
się ochronny czar przeciwko mojej magii, której się spodziewali.
   Konie jednak nie umiały czarować.
   Wzniosłem tarczę, ale nie nadałem jej formy muru przed sobą. Tego rodzaju obrona nie 
byłaby skuteczna wobec szlachetnych elfów. Żaden mag nie potrafiłby utrzymać zaklęcia 
przeciwstawiającego się woli dziesiątków lordów elfów. Wzniosłem tarczę zaledwie metr nad 
mglistą ziemią i rozciągnąłem ją jak wstęgę w poprzek, przed kopytami wierzchowca Slate’a.
   Rumak rycerza Zimy, ogromny szarozielony potwór, nie zorientował się, w co uderzył. Trafił 
kolanami w niski murek, który stworzyłem, i zwalił się z kwikiem, ciągnąc za sobą Slate’a. Talos 
nadjeżdżający z prawej strony Slate’a nie mógł w porę wstrzymać wierzchowca, natomiast 
w chwili gdy koń padał, zeskoczył z niego, upadł na ziemię i potoczył się ze zręcznością 
i precyzją, o jakich marzy każdy adept sztuki walki, po czym zerwał się na nogi. Obrócił się 
jakby w tańcu w rytm muzyki pola bitwy, a jego miecz ze świstem przeciął powietrze, zmierzając 
ku mojej głowie.
   Dochodził mnie stłumiony kwik następnych koni potykających się o mój mur, a także o ciała 
tych, którzy przewrócili się wcześniej, ale nie miałem pojęcia, na ile skuteczne okaże się zaklęcie 
wobec pozostałych wojowników Sidhe. Byłem zbyt zajęty uchylaniem się przed pierwszym 
ciosem miecza Talosa i wycofywaniem się poza zasięg drugiego.
   Meryl wkroczyła pomiędzy nas i przyjęła cios na siekierę, którą trzymała przed sobą, 
skrzyżowaną z maczetą. Mocowała się z lordem marszałkiem Lata, pochylając się do przodu 
całym ciałem, a jej napięte mięśnie drżały. Wiedziałem już, jak silna jest dziewczyna 
podmieniec, ale Talos napierał, skoncentrowany, i zwolna zaczął pokonywać jej opór.
   – Czemu to robisz, podmienione dziecko? – zawołał. – Ty, która tak długo opierałaś się 
Zimie. To na nic. Odsuń się. Nie chcę uczynić ci krzywdy.
   – Tak samo, jak nie chcesz uczynić krzywdy Lily? – krzyknęła Meryl. – Jak możesz jej to 
robić?
   – Nie cieszy mnie to, dziecko, ale nie mnie decydować – odparł Talos. – To moja Królowa.
   – Ale nie moja – warknęła Meryl i uderzyła Talosa czołem w nos. Uderzenie było tak silne, 
że je słyszałem, a pan elfów cofnął się chwiejnie.
   Nie widziała Slate’a, który podniósł się z ziemi niecałe trzy metry od niej i z przysiadu 
doskoczył do jej boku.
   – Meryl! – krzyknąłem poprzez zgiełk. – Uważaj!
   Nie usłyszała mnie. Rycerz Zimy pchnął ją mieczem poniżej żeber, oszroniona stal przebiła 
się przez kurtkę naszywaną metalowymi tarczami i zagłębiła w jej ciele na dobre trzydzieści 
centymetrów. Slate wycofał ostrze. Było pokryte krwią. Meryl zachwiała się, otworzyła usta, 
maczeta i siekiera wypadły jej z rąk.
   – Meryl! – wrzasnął Fix gdzieś obok.
   Slate zaśmiał się i powiedział coś, czego nie słyszałem. Potem nagiął ostrze i pozwolił mu 
wystrzelić z trzaskiem. Patrząc na niego, Meryl wyciągnęła rękę. Slate odtrącił ją brutalnie 
i odwrócił się plecami. Dziewczyna bezwładnie zwaliła się na ziemię.
   Poczułem, jak wzbiera we mnie wściekłość. Zerwałem się na nogi, chwytając kij obiema 
rękami. Slate jedną ręką podniósł z ziemi Talosa.
   – Slate! – krzyknąłem. – Ty morderczy skurwysynu!
   Rycerz Zimy gwałtownie odwrócił głowę w moją stronę i zasłonił się mieczem. Talos 
wytrzeszczył oczy, wykonując palcami serię szybkich gestów przywołujących obronny czar.
   Zebrałem w sobie wściekłość i sięgnąłem w dół, poprzez chmury pod sobą, by zaczerpnąć 
furię burzy, współgrającą z moją. Wbiłem koniec kija w mglisty grunt chmury, tak jakbym chciał 
wybić dziurę w zamarzniętym jeziorze, a prawą rękę wyciągnąłem w kierunku rycerza.
   – Ventas! – zawołałem. – Ventas fulmino!
   Wściekłość burzy przybyła mi na odsiecz. Błyskawica niosąca energię wzbiła się w górę, 
wibrując rykiem i wirując wokół mnie. Przetoczyła się wzdłuż mojej wyciągniętej ręki, oplatając 
ją spiralą błękitno-białego światła, zawahała się na moment, po czym przeskoczyła pomiędzy 
moją ręką a końcem miecza Lloyda Slate’a i pomknęła dalej po ostrzu. Slate’a otoczył wieniec 
tryskających lazurowych iskier. Jego ciało szarpnęło się, plecy wygięły w łuk. Grzmot rozdarł 
powietrze, a błyskawica wyrzuciła Slate’a w górę i cisnęła nim o ziemię. Fala uderzeniowa 
wywołana grzmotem zwaliła mnie z nóg, podobnie jak wszystkich innych znajdujących się 
w pobliżu.
   Wszystkich z wyjątkiem Talosa. Lord marszałek Lata oparł się wstrząsowi i tylko przesłonił 
dłonią oczy, jak przed powiewem wiatru. Następnie, w ogłuszającej ciszy, która zapadła potem, 
uniósł swój miecz i ruszył prosto na mnie.
   Schyliłem się po leżącą na ziemi różdżkę i plunąłem w Talosa ogniem. Pan Sidhe nawet nie 
zawracał sobie głowy, by skierować go w bok, bo ogień sam odbił się od niego, a on 
machnięciem miecza wytrącił mi różdżkę. Lewą ręką uniosłem kij jak wątłą tarczę, ale i on został 
mi wytrącony.
   Częściowo odzyskałem słuch i mogłem usłyszeć, co mówi.
   – I tak to się kończy.
   – Masz rację, do cholery – mruknąłem. – Spójrz. Spojrzał.
   Kiedy wytrącił mi kij z lewej ręki, ja prawą wyciągnąłem swoje magnum. Oparłem prawy 
łokieć o ziemię i pociągnąłem za spust.
   Z broni wydobył się ryk grzmotu, ostrzejszy od tamtego pierwszego. Nie sądzę, żeby kula 
przebiła ciemną kolczugę elfa, ponieważ nie ugodziła Talosa tak, jak powinna. Walnęła w niego 
jak młot pneumatyczny, odrzucając w tył. Upadł na ziemię i leżał tam przez chwilę ogłupiały.
   Nie zachowałem się, przyznaję, ale w końcu byłem na pieprzonej wojnie i do tego bardziej 
niż trochę wściekły. Kopnąłem go w twarz obcasem, a potem schyliłem się i zacząłem go walić 
ciężką lufą, dopóki jego niezborne próby osłonienia się nie ustały. Leżał bez ruchu, a skóra na 
twarzy czerwieniała mu i puchła w miejscach, które zetknęły się ze stalą lufy.
   Spojrzałem w górę w samą porę, by zobaczyć Lloyda Slate’a, zamierzającego się na mnie 
złamanym drzewcem piki. Jego prawe ramię zwisało bezużytecznie. W błysku światła i bólu 
upadłem do tyłu, zbyt otępiały, by stwierdzić, jak mocno zostałem trafiony. Chciałem 
zarepetować broń, ale Slate wyjął mi ją z ręki i zakręcił na palcu, a następnie wycelował w moją 
głowę, odwodząc spust. Widziałem zbliżającą się lufę i wiedziałem, że Slate nie zamierza zrobić 
efektownej przerwy na dramatyczną wymianę zdań. W chwili gdy ujrzałem ciemny wylot lufy, 
rzuciłem się w bok, unosząc ramiona. Rozległ się huk, a ja czekałem na to słynne światło, które 
znajduje się na końcu długiego tunelu prowadzącego w dół.
   Slate chybił. Dziki, wysoki pisk furii kazał mu spojrzeć w bok, skąd nacierał na niego nowy 
napastnik.
   Fix, trzymając obiema rękami klucz francuski, wyprowadził cios, który trafił w nadgarstek 
Lloyda Slate’a. Rozległ się chrzęst i trzask delikatnych kości, a mój rewolwer wpadł do wody. 
Slate warknął i zamierzył się na Fiksa złamaną ręką, ale mały facecik był szybki. Przyjął 
uderzenie na klucz i to Slate wrzasnął i zatoczył się.
   – Zraniłeś ją! – wydarł się Fix. Następny zamach kluczem skończył się na lewej rzepce 
kolanowej rycerza Zimy, co powaliło go na ziemię. – Zraniłeś Meryl!
   Slate próbował przetoczyć się na bok, ale Fix okładał go kluczem po plecach. Najwyraźniej 
moc, która pozwoliła Slate’owi otrząsnąć się z porażenia błyskawicą, bez względu na to, czym 
była, słabła albo nie mogła znieść zimnej stali broni Fiksa. Mały podmieniec walił Slate’a 
w plecy, wrzeszczał na niego, aż wreszcie jeden z ciosów Dosięgnął karku. Rycerz Zimy opadł 
bezwładnie i całkowicie znieruchomiał.
   Fix zbliżył się do mnie i pomógł mi wstać. Natychmiast otoczyły nas wilki, kilka z nich 
krwawiło, wszystkie szczerzyły kły. Mętnym wzrokiem spojrzałem poza nie i zobaczyłem, że 
wojownicy Sidhe przegrupowują się, ciągnąc za sobą rannych. Jeden z koni leżał na ziemi, 
kwicząc, inne rozproszyły się i tylko jeden wojownik pozostał w siodle, kolejny wysmukły Sidhe 
w zielonej zbroi i przyłbicy zasłaniającej twarz. Z bronią w ręku, Sidhe szykował się do ataku na 
nas.
   – Pomóż mi – błagał Fix, ciągnąc rozpaczliwie Meryl za rękę. Podszedłem na chwiejnych 
nogach, ale ktoś mnie wyprzedził.
   Nagi, zbryzgany jaskrawą krwią elfów Billy chwycił Meryl pod ramiona i odciągnął ją pod 
osłonę, jaką mogła dać tylko zgraja wilkołaków.
   – To nie będzie dobrze – powiedział. – Mieliśmy przewagę, ich konie bały się nas. Nie wiem, 
jak sobie poradzimy na nogach. Prawie wszyscy są ranni. Jak Harry?
   – Do cholery – burknęła Meryl grubym głosem. – Puśćcie mnie. Nie jest ze mną tak źle. 
Zajmijcie się magiem. Jeśli on zginie, nikt z nas nie wróci do domu.
   – Meryl! – zawołał Fix. – Myślałem, że jesteś ciężko ranna. Dziewczyna podmieniec usiadła. 
Twarz miała bladą, ubranie przesiąknięte krwią.
   – To w większości nie moja krew – odparła, a ja wiedziałem, że kłamie. – Co z nim?
   Billy posadził mnie na ziemi. Czułem, jak obmacuje mi głowę. Drgnąłem, kiedy zabolało. Na 
siedząco poczułem się lepiej i zacząłem zbierać myśli.
   – Nie ma pękniętej czaszki – stwierdził Billy. – Może wstrząs mózgu, nie wiem.
   – Dajcie mi chwilę – poprosiłem. – Poradzę sobie.
   Billy ścisnął mnie za ramię. W tym geście była ulga.
   – Dobra. Będziemy musieli się postarać, Harry. Czeka nas następna walka.
   Miał rację. Z niedaleka, z mgły, dobiegł tętent kopyt i odgłos marszowego kroku setek 
goblinów.
   – Nie możemy uciec – powiedziała Meryl. – Aurora wciąż ma Lily.
   – Później pogadamy – przerwał Billy. – Już są!
   Jego obraz zamazał się, kiedy opadł na czworaki, wracając do wilczej postaci. Ujrzeliśmy 
zbliżających się wojowników Sidhe.
   Wody rzeki zmętniały, spokojna dotąd powierzchnia wzburzyła się, z fal wynurzała się 
kawaleria Sidhe, mieniąc się barwami ciemnego fioletu, morskiej zieleni i granatu. Jeźdźców 
w pogiętych zbrojach zdobionych stylizowanymi płatkami śniegu było nieporównanie mniej niż 
wojowników Lata, ale za to wszyscy siedzieli w siodłach i atakowali od tyłu. Starli się 
z szeregami Lata, zamigotały ostrza. Prowadził ich wojownik w kolczudze o barwie najczystszej 
bieli, z mieczem o jasnym, zimnym ostrzu. Wojownicy Lata rzucili się do odwrotu.
   Dowódca Zimy ściął jednego z wojowników Lata i zwrócił się przeciwko następnemu, 
wykonując dłonią serię okrężnych ruchów.
   Trysnęła zimna moc i wojownik Lata po prostu znieruchomiał. Powietrze wokół niego 
zatrzeszczało głośno, a na zmrożonym do samego środka ciele i zbroi wykwitły kryształki lodu. 
W ciągu kilku sekund zamienił się w wielki sopel z uwięzioną w środku złoto-zieloną postacią. 
Biały jeździec z pewną nonszalancją spiął konia do solidnego kopnięcia. Lód rozprysnął się na 
kawałki, które zwaliły się na bezładną stertę.
   Biały jeździec uchylił przyłbicy i posłał mi olśniewający, dziewczęcy uśmiech. Była to 
Maeve, dama Zimy o zielonych oczach płonących żądzą krwi. Dredy miała zebrane ciasno przy 
głowie. Jakby od niechcenia zlizała krew z miecza, kiedy kolejny wojownik Lata osunął się na 
kolana, po czym wpadł plecami w wodę, rozpaczliwie wznosząc miecz przeciwko nacierającym 
jeźdźcom.
   Rzeka wzburzyła się znowu, wyłoniły się z niej jasne, piękne ramiona, które chwyciły go od 
tyłu za gardło. Mignęły mi złote oczy i zielonozęby uśmiech. Wojownik krzyknął i zaraz ucichł, 
wciągnięty pod wodę. Wojownicy Lata jak jeden mąż znaleźli się w odwrocie. Wojsko Zimy 
rzuciło się w pogoń na swych rumakach.
   – Matka chrzestna cię pozdrawia – zawołała do mnie Maeve. – Zjawiłabym się wcześniej, ale 
wtedy byłaby to równa walka, a takiej unikam.
   – Muszę się dostać do stołu – odkrzyknąłem.
   – Tak też mi powiedziano – odparła Maeve. Skierowała konia ku nieruchomej postaci Lloyda 
Slate’a i znów olśniewający uśmiech pojawił się na jej prześlicznej, młodej twarzy.
   – Moi jeźdźcy atakują w dole rzeki, pędząc siły Lata w tę stronę. Powinieneś się przedostać 
w górę. – Pochyliła się w siodle i zamruczała: – Cześć, Lloyd. Musimy sobie porozmawiać.
   – Więc chodźmy – chrząknęła Meryl. – Może pan iść, magu? W odpowiedzi dźwignąłem się 
na nogi. Meryl wstała również, choć widziałem, jak krzywi się z bólu. Fix ważył w dłoni swój 
skrwawiony klucz francuski. Ja odzyskałem kij, ale różdżki nigdzie nie było widać. Czarna torba 
lekarska leżała w pobliżu. Podniosłem ją i zanim zamknąłem, przejrzałem zawartość.
   – W porządku, ludzie. Chodźmy.
   Ruszyliśmy biegiem wzdłuż rzeki. Nie wiedziałem, jak daleko mamy. Wokół nas panował 
jeden chaos i zamęt. W pewnym momencie przeleciała nad nami chmura maleńkich elfów. Inna 
utkwiła nad rzeką w sieci utkanej specjalnie w tym celu przez pająki wielkie jak piłki futbolowe. 
Minęło nas kilka psów elfów. Były zielono-szare i dzikie. Goniły w trop za istotą przypominającą 
panterę o długim ciele, zmierzającą w stronę wody. Strzały świszczały koło nas, a wszędzie 
leżały martwe lub konające elfy.
   W końcu poczułem, że grunt zaczyna się wznosić, i uniósłszy głowę w górę, ujrzałem przed 
nami wzgórze z Kamiennym Stołem. Mogłem nawet dostrzec masywną postać Korricka na 
szczycie. Odsunął się od stołu, na którym najwyraźniej dopiero co postawił kamienny posąg Lily. 
Aurora zsiadła z konia, wysmukła i połyskująca. Spoglądała w dół, na nas, z gniewem.
   – Lily! – zawołała Meryl słabym głosem. Fix odwrócił się i spojrzał na nią z paniką 
w oczach. Meryl opadła na jedno kolano, jej brzydką, szczerą twarz wykrzywiał ból.
   – Zabierz ją, Fix. Uratuj ją i zabierz ją do domu. Rozejrzała się i utkwiła wzrok we mnie.
   – Pomoże mu pan?
   – Zapłaciłaś za to – powiedziałem. – Zostań tu. Nie ruszaj się. Już dość zrobiłaś.
   Pokręciła głową.
   – Jeszcze tylko jedno.
   Jednak usiadła na ziemi, przyciskając dłoń do zranionego boku i dysząc ciężko.
   Aurora rzuciła Korrickowi jakąś komendę. Centaur skłonił przed nią głowę i z dłonią 
zaciśniętą na drzewcu piki zaczął schodzić ku nam po zboczu.
   – Cholera – rzuciłem. – Billy, ten gość to waga ciężka. Nie zbliżajcie się do niego. Zobacz, 
czy da się odwrócić jego uwagę.
   Billy szczeknął ze zrozumieniem i wilkołaki pomknęły w stronę centaura. Część z nich 
zaszła go od tyłu i z boków, podczas gdy reszta unikała jego kopyt i piki.
   – Zostań z Meryl – nakazałem Fiksowi i przemknąłem się koło wilkołaków, kierując 
w stronę Kamiennego Stołu.
   Byłem już na tyle blisko szczytu wzgórza, że widziałem Aurorę pochyloną nad posągiem 
Lily. Prujkę przyłożyła do rzeźby i mocno pociągnęła za zwisającą nitkę, zaczynając pruć 
robótkę. W tym momencie poczułem jakąś mroczną siłę przyciągania, która jak zakrzywione 
szpony szarpnęła moimi zmysłami maga. Oczko po oczku, rządek po rządku szczupłe palce 
Aurory wysnuwały nitkę z prujki.
   Wyciągnąłem przed siebie rękę, a adrenalina i ból wystarczająco podsycały moją magię.
   – Ventas servitas! – zawołałem.
   Poryw wichru dosięgnął prujki, wyrwał ją z dłoni Aurory i cisnął w moją stronę w wirze 
powietrza. Złapałem ją, pokazałem Aurorze język i z okrzykiem „Mam cię!” popędziłem na 
złamanie karku.
   – Przeklęty magu! – wrzask Aurory był jak zadrapanie pazurami. Uniosła ręce i krzyknęła 
coś jeszcze, a ziemia zatrzęsła się, zwalając mnie z nóg. Poturlałem się najszybciej jak mogłem 
po zboczu, aż zatrzymałem się u podnóża. Dało mi to chwilę wytchnienia. Przetoczyłem się na 
plecy i usiadłem.
   Uderzył we mnie wicher, który pchnął mnie z powrotem na ziemię i wyrwał mi prujkę. 
Spojrzałem w górę. Aurora z obojętną pogardą złapała szmatkę w powietrzu i zawróciła pod 
górę. Próbowałem pozbierać się i pójść za nią, ale wiatr dociskał mnie do ziemi i nie byłem 
w stanie się podnieść.
   – Już mi nie przeszkodzisz – rzuciła Aurora na odchodnym i poruszyła dłonią.
   Ziemia zawyła. Gwałtownie wystrzelił z niej poskręcany żywopłot o cierniach długości 
dłoni. Otoczył wzgórze w połowie wysokości, przesłaniając Aurorę.
   Walczyłem z zaklęciem, ale nie byłem w stanie go pokonać i nawet nie próbowałem 
rozerwać na strzępy czystą, podstawową magiczną mocą. Przestałem się z nim zmagać 
i zamknąłem oczy, żeby wyczuć, którędy pójść, by rozsadzić je od wewnątrz. Przerwał mi krzyk 
Fiksa.
   – Harry? Harry! Ratunku!
   Jeden z wilkołaków zawył wysokim tonem z bólu, potem następny. Moja koncentracja 
rozproszyła się i na próżno próbowałem ją odzyskać. Ci ludzie znaleźli się tu z mojego powodu 
i byłbym przeklęty, gdyby coś jeszcze im się stało. Starałem się zachować zimną krew i skupić 
na tyle, by odczynić zaklęcie Aurory, ale strach, gniew i troska były silniejsze. Mógłbym 
zaczerpnąć z tych uczuć moc dla swojego zaklęcia, tak jak to czyniłem wiele razy, ale to musiała 
być precyzyjna robota, w której emocje tylko przeszkadzały.
   W tej chwili ziemia zadudniła pod galopującymi kopytami. Zobaczyłem nad sobą wojownika 
w zielonej zbroi, tego samego jeźdźca z kawalerii Sidhe, który jako jedyny utrzymał się w siodle. 
Koń bił kopytem, jeździec mierzył piką w moją głowę.
   – Nie! – powiedziałem. – Poczekaj!
   Ale jeździec nie chciał mnie słuchać. Uniósł pikę, której szpic zabłysł srebrnym światłem, 
i skierował ją w moje odsłonięte gardło.
   

Rozdział 33
   
   Pika wbiła się w ziemię tuż przy mojej szyi. – Nie ruszaj się – syknął jeździec 
poirytowanym, kobiecym głosem.
   Zeskoczył z rumaka i zdjął hełm z przyłbicą. Pszenicznobrązowe włosy spłynęły w dół, 
wymykając się z węzła, w który były splecione. Elaine niecierpliwie potrząsnęła głową, 
pozwalając im opaść.
   – Nie ruszaj się. Zdejmę to z ciebie.
   – Elaine! – Targały mną sprzeczne uczucia, a na żadne z nich nie miałem czasu. – 
Powinienem powiedzieć, że miło cię widzieć, ale nie jestem pewien.
   – To dlatego, że zawsze byłeś trochę tępy, Harry – stwierdziła cierpko. Potem jej rysy 
złagodniały, przymknęła oczy i rozpostarła nade mną dłonie w rękawicach. Mruknęła coś do 
siebie, po czym powiedziała:
   – Masz. Samanyana.
   Napłynęła łagodna moc i wiatr dociskający mnie do ziemi nagle ustał. Wstałem na nogi.
   – No dobrze – powiedziała. – Wynośmy się stąd.
   – Nie – sprzeciwiłem się. – Jeszcze nie skończyłem. Wziąłem torbę lekarską i kij. – Muszę 
się przedostać przez te ciernie.
   – Nie możesz – powiedziała Elaine. – Harry, ja znam to zaklęcie. Te ciernie są nie tylko 
ostre, one są zatrute. Jeśli któryś cię zadrapie, sparaliżuje cię w ciągu paru minut. Dwa albo trzy 
cię zabiją.
   Spojrzałem spode łba na żywopłot i mocniej uchwyciłem kij.
   – I nie da się ich spalić – dodała Elaine.
   – A – zgrzytnąłem zębami. – Więc zmuszę je, żeby się rozstąpiły.
   – To będzie jak trzymanie automatycznych drzwi, Harry. Zasuną się z powrotem, kiedy tylko 
twoja koncentracja osłabnie.
   – Więc nie osłabnie.
   – Nie możesz tego zrobić, Harry – perswadowała mi Elaine. – Kiedy tylko zaczniesz się tam 
pchać, Aurora to wyczuje i rozszarpie cię. Utrzymując ciernie z daleka od siebie, nie będziesz 
mógł się bronić.
   Opuściłem kij i przeniosłem wzrok z cierni z powrotem na Elaine.
   – W porządku – powiedziałem. – W takim razie ty je będziesz musiała przytrzymać.
   Elaine wytrzeszczyła oczy.
   – Co?
   – Ty rozsuniesz ciernie. Ja przejdę.
   – Chcesz się zmierzyć z Aurorą? Sam?
   – A ty mi w tym pomożesz – oznajmiłem. Elaine przygryzła wargę, odwracając wzrok.
   – Daj spokój, Elaine – powiedziałem. – Ty już się jej sprzeniewierzyłaś. A ja przejdę przez te 
ciernie z twoją pomocą lub bez.
   – Nie wiem.
   – Owszem, wiesz. Gdybyś chciała mnie zabić, właśnie miałaś okazję. A jeśli Aurora 
dokończy to, co zaczęła, i tak będzie po mnie.
   – Ty nie rozumiesz...
   – Wiem, że nie rozumiem – uciąłem. – Nie rozumiem, dlaczego jej pomagasz. Nie 
rozumiem, jak możesz stać z boku i pozwalać jej robić to, co robi. Nie rozumiem, jak możesz 
tkwić tutaj i dopuścić do śmierci tej dziewczyny.
   Poczekałem, aż dotrze do niej to, co powiedziałem, po czym dodałem cicho:
   – I nie rozumiem, jak mogłaś zdradzić mnie w taki sposób. Znowu.
   – Do twojej wiadomości – odezwała się Elaine. – Zdarzy się to po raz trzeci. Kiedy będziesz 
w pół drogi, pozwolę cierniom zamknąć się i zabiję cię dla niej.
   – Może i tak – powiedziałem. – Ale nie chcę w to wierzyć, Elaine. Dawno, dawno temu 
kochaliśmy się. Wiem, że nie jesteś ani tchórzem, ani mordercą. Chcę wierzyć, że to, co było 
między nami, naprawdę coś znaczyło i nawet teraz znaczy. Że mogę ci powierzyć swoje życie tak 
samo, jak ty możesz powierzyć mi swoje.
   Zaśmiała się gorzko i powiedziała:
   – Ty już nie wiesz, kim jestem, Harry. – Spojrzała na mnie. – Ale wierzę ci. Wiem, że mogę 
ci ufać.
   – Więc mi pomóż.
   Skinęła głową.
   – Będziesz musiał biec – powiedziała. – Nie jestem tak silna jak ty, a to ciężka praca. Nie 
będę w stanie utrzymać ich długo.
   Przytaknąłem. Jednocześnie dopadły mnie wątpliwości. Co będzie, jeśli znów to zrobi? 
Szczerość i uczciwość nie były akurat tym, czym się wyróżniała. Przyglądałem się jej w chwili 
koncentracji, wyraz jej ślicznej twarzy stał się nieobecny, czułem, jak zbiera swoją moc. 
Z rękami skrzyżowanymi na piersi, z dłońmi na ramionach przypominała egipski sarkofag.
   Do diabła ciężkiego, miałem wokół siebie setki okazji, by zginąć. Co za różnica, w taki czy 
w inny sposób? Jeśli mam zginąć w ten sposób, zginę przynajmniej, robiąc coś pożytecznego. 
Odwróciłem się i przykucnąłem z torbą i kijem w ręku.
   Elaine wymamrotała coś i wokół niej zawirował wiatr, unosząc w górę jej włosy. Otworzyła 
oczy, które pozostały odległe, niewidzące, i rozpostarła ramiona.
   Wiatr wzniósł się kolumną o obwodzie półtora metra i naparł na ścianę cierni. Ciernie 
drgnęły i zaczęły ustępować przed zaklęciem Elaine, gnąc się na boki.
   – Idź! – wydyszała. – Szybko!
   Pobiegłem.
   Byłem oślepiony wiatrem, musiałem biec zgięty, mając tylko nadzieję, że nie zawadzę 
o jakiś cierń. Poczułem silne szarpnięcie, ale cierń nie przebił skóry płaszcza. Elaine mnie nie 
opuściła. Po kilku sekundach byłem już po drugiej stronie, na szczycie wzgórza.
   Runy i inne symbole na powierzchni Kamiennego Stołu płonęły złocistym światłem. Aurora 
stała obok i przytknąwszy prujkę do głowy zaklętej w posąg dziewczyny, zręcznymi palcami 
wyciągała nić. Przemknąłem bokiem, by nie mogła dostrzec mnie kątem oka, i puściłem się 
biegiem w jej stronę.
   Byłem zaledwie o kilka kroków, kiedy nagle z prujki trysnął zimny, biały blask. Fala światła 
przelała się po posągu, a po jej przejściu zimny, biały marmur nabrał ciepła ciała, kamienne loki 
zamieniły się w szmaragdowozielone pukle. Lily otworzyła oczy i westchnęła, rozglądając się 
w oszołomieniu.
   Aurora złapała podmieńca za gardło, jedną ręką pchnęła ją na blat Kamiennego Stołu, 
a drugą wyciągnęła zza pasa nóż.
   Nie postąpiłem jak dżentelmen. Zamachnąwszy się trzymanym w obu rękach kijem, 
zdzieliłem damę Lata przez plecy.
   W tej samej chwili gwiazdy najwidoczniej znalazły się w odpowiednim położeniu – była 
północ, a wraz z nią nastąpił kres szczytowej mocy Lata – bo złoty blask runów na stole ustąpił 
przed chłodnym błękitem.
   Cios wytrącił Aurorze nóż, który upadł na stół. Lily krzyknęła, wywinęła się spod jej ręki 
i odturlała szybko po blacie.
   Aurora odwróciła się do mnie błyskawicznie, ze zwinnością właściwą Sidhe, oparła tyłem 
o brzeg stołu i walnęła mnie obiema stopami w pierś. Mocne kopnięcie odrzuciło mnie spory 
kawałek, upadłem, a ona w tej samej chwili przywołała kulę ognia, która z rykiem pomknęła 
prosto na mnie. Zdążyłem uklęknąć, unieść kij i zmobilizować wolę w samą porę, żeby 
odparować cios i skierować płomień w zamglone niebo. W czerwonym świetle ujrzałem rumaka 
elfów przesadzającego mur cierni. Nie udało mu się, skok okazał się za krótki i koń z potwornym 
kwikiem spadł pomiędzy trujące ciernie. Jeździec, Talos, nie poszedł w jego ślady. 
Z zakrwawioną twarzą zeskoczył z końskiego grzbietu, wywinął zgrabnie salto w powietrzu 
i wylądował nietknięty wewnątrz kręgu. Aurora zaśmiała się dziko i rozkazała:
   – Zabij go, lordzie marszałku!
   Talos dobył miecza i ruszył na mnie. Myślałem, że kieruje cios na mój brzuch, ale dałem się 
zmylić. Miecz poszedł bokiem, wytrącając mi z ręki kij, który wylądował w ciernistych 
zaroślach. Talos nacierał na mnie, a ja, złapawszy torbę, zacząłem się cofać, rozglądając się za 
jakąś bronią, dzięki której mógłbym zyskać kilka sekund.
   W tym momencie basowy ryk wstrząsnął szczytem wzgórza i nawet Aurora zamarła na 
chwilę. Ciernisty mur zadrżał, zatrząsł się i coś wielkiego, rycząc, przedarło się na otwartą 
przestrzeń. Był to wielki troll, zielony, paskudny i silny. W jednej garści trzymał siekierę, 
wyglądała w jego łapskach jak plastikowy nożyk turystyczny. Troll był pokryty puchnącymi 
szramami, zatrutymi ranami i własną ciemnozieloną krwią. W boku miał straszliwą ranę, z której 
wyciekały soki życiowe. Parł do przodu pomimo ran, ale widziałem, że umiera.
   Była to Meryl, która dokonała wyboru.
   Mogłem się tylko gapić, rozpoznając jej rysy w wykrzywionej szaleńczą furią twarzy trolla. 
Zamierzyła się na Talosa. Lord marszałek Lata zamachnął się i błyszczące ostrze miecza 
odrąbało jedną dłoń trolla, który jednak złapał go drugą ręką za nogę i sam padając, wciągnął go 
pod siebie, przygniótł i zmiażdżył, wydając przy tym zduszony, bulgotliwy okrzyk wściekłości 
i triumfu.
   Obejrzałem się. Aurora złapała Lily za zielone włosy i powlokła z powrotem do stołu. 
Ubiegłem ją i przyciągnąłem do siebie zakrzywiony nóż z kamienia łupanego.
   – Głupcze – zasyczała Aurora – rozedrę jej gardło gołymi rękami. Odrzuciłem nóż 
i oświadczyłem:
   – Nie. Nie zrobisz tego.
   Roześmiała się. Oczy miała szalone i kuszące.
   – A czemuż to? – spytała.
   Otworzyłem zatrzask torby lekarskiej.
   – Ponieważ wiem coś, czego ty nie wiesz.
   – Doprawdy? – Nie przestawała się śmiać. – Cóż ty możesz wiedzieć takiego, co by miało 
teraz znaczenie?
   Posłałem jej zimny uśmiech.
   – Znam numer telefonu do pizzerii – powiedziałem, otwierając torbę. – Bierz ją, Tut!
   W torbie zaszurało, zapiszczało i wystrzelił z niej Tut-Tut, zostawiając za sobą smugę 
purpurowych iskier. Mały elf wciąż miał na głowie zastępczy hełm z nakrętki, ale broń zamienił 
na cienki śrubokręt z pomarańczowym, plastikowym trzonkiem, jeden z tych, po które posłałem 
Billy’ego do Wal-Martu.
   Aurora zaśmiała się znowu, tym razem brzydziej.
   – I co ten malec umie zrobić?
   Tut zadął w trąbkę i pisnął przeszywającym głosem:
   – W imię lorda Pizzy! Do ataku!
   Z torby wytrysnęła chmura purpurowych iskier i chmara maleńkich elfów uzbrojonych 
w zimne stalowe ostrza osadzone w pomarańczowym plastiku. Wzleciały w górę i rzuciły się na 
Aurorę, sypiąc czerwonymi iskrami i błyskając stalą.
   Oczy Aurory spotkały mój wzrok i dostrzegłem w nich nagły strach, kiedy uświadomiła 
sobie, co ją czeka. Uniosła rękę, gromadząc wokół złotą moc, ale jeden z elfów machnął 
śrubokrętem i rozciął jej skórę dłoni. Popłynęła krew, Aurora krzyknęła, a złote światło 
przygasło.
   – Nie! – zawyła. – Nie! Nie teraz!
   Chmara elfów opadła ją i nie był to piękny widok. Połyskliwa kolczuga nie stanowiła 
ochrony przed stalą, śrubokręty przebijały się przez nią jak przez karton. Nacierając wirującą 
chmurą ze wszystkich stron, Tut-Tut i jego towarzysze w ciągu kilku sekund zadali dziesiątki 
ciosów, purpurowa krew tryskała w powietrze spod ostrzy śrubokrętów.
   Widziałem szeroko otwarte oczy Aurory, płonące jasno, mimo że śmiercionośne ostrza 
zadawały jej coraz więcej ran, rozrywały bladą skórę. Całym ciałem rzuciła się ku stołowi.
   Gdyby tam umarła, gdyby wykrwawiła się na śmierć na stole, osiągnęłaby swój cel. 
Cisnęłaby ogromną moc Zimie, burząc równowagę pomiędzy dworami. Sam rzuciłem się na stół 
i na nią, ściągając ją na ziemię.
   Krzyknęła bezradnie i próbowała walczyć ze mną, ale nie miała już sił. Potoczyliśmy się 
w dół po zboczu, a w końcu przycisnąłem ją do ziemi i przytrzymałem.
   Aurora spojrzała na mnie. Zieleń jej oczu zblakła, wzrok zmętniał.
   – Poczekaj – powiedziała słabym i jakoś tak bardzo młodzieńczym głosem. Nie wyglądała na 
szaloną czarodziejkę ze świata elfów. Wyglądała jak przestraszona dziewczynka. – Poczekaj. Ty 
nie rozumiesz. Ja tylko chciałam to zatrzymać. Chciałam, żeby skończyło się cierpienie.
   Odgarnąłem jej skrwawiony pukiel włosów z oczu i poczułem się bardzo zmęczony.
   – Jedyni, którzy nie cierpią, to martwi – powiedziałem. Światło zgasło w jej oczach, oddech 
stawał się coraz słabszy.
   Wyszeptała ledwo dosłyszalnie:
   – Nie rozumiem.
   – Ja też nie – odparłem.
   Łza spłynęła jej po policzku, mieszając się z krwią. Aurora umarła.
   

Rozdział 34
   
   Dokonałem tego. Ocaliłem dziewczynę, złapałem złodzieja, dowiodłem niewinności Mab, 
zapewniłem Białej Radzie jej wsparcie, ratując tym samym swój tyłek.
   Hip, hop, hura.
   Leżałem obok pustego ciała Aurory, zbyt zmęczony, żeby się ruszyć. Królowe znalazły mnie 
jakieś piętnaście minut później. Ledwo byłem świadom ich obecności, złotego i błękitnego 
promieniowania, które spotkały się nade mną. Złote światło zbierało się przez chwilę nad 
martwym ciałem, po czym odpłynęło, unosząc je ze sobą. Zmarznięty i wyczerpany zostałem na 
ziemi.
   Po odejściu złotego światła pozostał tylko zimny błękit. Po chwili poczułem palce Mab 
dotykające mojej głowy.
   – Magu – mruknęła – jestem z ciebie rada.
   – Odejdź, Mab – powiedziałem zmęczonym głosem. Roześmiała się, mówiąc:
   – O nie. To ty musisz teraz odejść. Ty i twoi towarzysze.
   – Co z Tut-Tutem? – spytałem.
   – Niezwyczajna to rzecz, by śmiertelnik zdołał zawezwać któregoś z elfów, choćby 
i najbardziej znikomego, na swe usługi, aczkolwiek już tak bywało. Nie lękaj się o swych małych 
wojowników. Byli twą bronią i ty jeden odpowiadasz za ich czyny. Zabierz ze sobą ich stal, to 
wystarczy.
   Spojrzałem na nią i spytałem:
   – A ty ze swej strony zamierzasz się wywiązać z umowy?
   – Rzecz jasna. Magowie przejdą bezpiecznie.
   – Nie z tej umowy. Z naszej.
   Na pięknych, niebezpiecznych ustach Mab zaigrał uśmiech. Pozwól wpierw, bym ci złożyła 
propozycję.
   Wykonała gest i ciernie się rozstąpiły. Ukazała się Maeve w białej zbroi, a za nią matka 
Zimy cała spowita w czarną chustę. Przed nimi klęczał Lloyd Slate, pokonany, najwyraźniej 
cierpiący. Ręce miał przykute kajdanami z mętnego lodu do takiej samej lodowej obroży na szyi.
   – Mamy wśród nas zdrajcę – wymruczała Mab. – I zostanie on potraktowany stosownie, 
a wtedy zwolni się miejsce dla nowego rycerza. – Spojrzała na mnie. – Jako jego następcę widzę 
kogoś bardziej godnego zaufania. Przyjmij moc, a długi między nami zostaną unieważnione.
   – Nie i nie – mruknąłem. – Cholera, nie.
   Mab uśmiechnęła się szerzej.
   – Zatem dobrze. Jestem pewna, że znajdziemy sposób, by zabawić się z tym tu, zanim 
nadejdzie czas na ponowienie propozycji.
   Slate spojrzał mętnym wzrokiem.
   – Nie. Nie, Dresden – jąkał się w panice. – Dresden, nie pozwól im. Nie daj im mnie zabrać. 
Przyjmij to, proszę, nie pozwól im trzymać mnie w niepewności.
   Mab znów dotknęła mojej głowy.
   – Czyli jeszcze tylko dwa razy i uwolnisz się ode mnie. I odeszli. Za nimi ciągnęło się wycie 
Slate’a.
   Siedziałem tam, nie mając siły się ruszyć, dopóki nie zaczęło się ściemniać. Jak przez mgłę 
pamiętam, że Ebenezar dźwignął mnie z ziemi i przerzucił sobie moją rękę przez ramię. Strażnik 
Wrót wymamrotał coś, a Billy mu odpowiedział.
   Ocknąłem się w swoim mieszkaniu, we własnym łóżku. Billy drzemiący w fotelu obok 
obudził się z chrapnięciem.
   – Hej, a więc jesteś – powitał mnie. – Chce ci się pić?
   Pokiwałem głową, bo gardło miałem zbyt wyschnięte, żeby się odezwać. Podał mi szklankę 
zimnej wody.
   – Co się stało? – spytałem, kiedy już mogłem mówić. Pokręcił głową.
   – Meryl umarła. Prosiła, żebym ci przekazał, że dokonała wyboru i że nie żałuje. Potem się 
po prostu przemieniła. Znaleźliśmy ją na ziemi, blisko ciebie.
   Zamknąłem oczy i pochyliłem głowę.
   – Ebenezar kazał ci powiedzieć, że doprowadziłeś wiele osób do białej gorączki, ale że nie 
powinieneś się nimi przejmować ani przez moment.
   – Ha! A jak Alfa?
   – Oberwali – odparł Billy z odcieniem dumy w głosie. – W sumie sto pięćdziesiąt pięć 
szwów, ale wszyscy wyszliśmy z tego mniej więcej cało. Prywatka z pizzą i gry, u mnie, dziś 
wieczorem.
   Na słowo pizza żołądek mi się przewrócił.
   Wziąłem prysznic, wytarłem się i włożyłem czyste ubranie. To mi dało do myślenia. 
Rozejrzałem się po łazience, wyjrzałem do sypialni.
   – Posprzątałeś? – spytałem Billy’ego. – Zrobiłeś pranie?
   Pokręcił głową.
   – Nie ja. – Rozległo się pukanie do drzwi. – Chwileczkę – zawołał. Usłyszałem, że 
wychodzi, mówi coś do kogoś przez drzwi i wraca. – Goście.
   Włożyłem skarpetki i trampki.
   – Kto to?
   – Nowa dama Lata i rycerz – oznajmił Billy.
   – Szukają guza? Billy się wyszczerzył.
   – Sam z nimi pogadaj.
   Spojrzałem spode łba i poszedłem za nim. Mój salon był nieskazitelnie czysty. Meble 
pochodzą w większości z drugiej ręki, są sfatygowane, jest tam dużo starego drewna i grubych 
tkanin. Wszystko wyglądało czysto, bez plam. Dywaniki, począwszy od tego, który mógł 
przylecieć z nieba mitycznej Arabii, a skończywszy na fałszywym Nawaho dla naiwnych 
turystów, wszystkie były wyczyszczone i wytrzepane. Sprawdziłem podłogę pod spodem. 
Wyszorowana do czysta. Kosz wypełniony drewnem do palenia, a kominek nie tylko opróżniony, 
ale wymieciony do dna.
   Kij i różdżka stały w kącie, błyszcząc, jakby zostały wypolerowane. Rewolwer wisiał 
w kaburze, świeżo naoliwiony i również wypolerowany.
   Przeszedłem do wnęki z piecem, zlewem i lodówką. Lodówka to po prostu staroświecka 
skrzynka z prawdziwym lodem, co spowodowane jest moimi problemami z elektrycznością. 
Również była wyczyszczona i wypełniona świeżym lodem. W środku znalazłem porządnie 
poukładane jedzenie – świeże owoce i warzywa, sok, colę, nawet lody, a w spiżarni mnóstwo 
suchych produktów, puszek, makaronów, sosów. Pan miał nową kuwetę, drewnianą, wyłożoną 
plastikiem i pełną świeżego żwirku. Miał też drewnianą miseczkę, na jedzenie, wylizaną do 
czysta, i taką samą na wodę. Sam Pan rozwalił się na podłodze i od niechcenia trącał łapą 
płócienny woreczek z kocimiętką, zwisający na sznureczku z drzwi spiżarni.
   – Ja umarłem – domyśliłem się. – Umarłem, ktoś zrobił błąd w obliczeniach i jestem 
w niebie.
   Rozglądałem się, a Billy szczerzył zęby jak szalony. Zagiętym kciukiem wskazał drzwi.
   – Przyjmiesz te osobistości?
   Podszedłem do drzwi, uchyliłem je i ostrożnie wyjrzałem.
   Stał tam Fix w kombinezonie mechanika, uśmiechnięty, z rozwichrzonymi białymi włosami, 
które powiewały mu wokół głowy. Ręce i twarz miał poplamione smarem, a obok niego stała 
skrzynka z narzędziami. Z drugiej strony stała Lily w prostych, czarnych spodniach i zielonej 
bluzce, które podkreślały jej kształtną figurę. Włosy miała zebrane w koński ogon. Teraz były 
śnieżnobiałe.
   – Harry – odezwał się Fix. – Jak się masz? Zamrugałem powiekami.
   – Ty? – zdziwiłem się. – Nowa dama Lata? Lily zarumieniła się prześlicznie i skinęła głową.
   – Ja wiem, ja nie chciałam, ale kiedy... kiedy Aurora umarła, jej moc przelała się w naczynie 
Lata, które znajdowało się najbliżej. Zazwyczaj jest to któraś z pozostałych królowych, ale ja już 
miałam w sobie moc rycerza, więc po prostu... wlała się.
   Uniosłem brwi.
   – Dobrze się czujesz? Zastanowiła się.
   – Nie jestem pewna. Tyle jest do przemyślenia. Po raz pierwszy tego rodzaju moc dostała się 
istocie śmiertelnej.
   – Chcesz powiedzieć, że ty nie... hm... Ty jeszcze nie...
   – Nie dokonałam wyboru? – dopowiedziała Lily i pokręciła głową. – Taka już jestem. Nie 
wiem, co będę robić, ale Tytania obiecała, że mnie nauczy.
   Spojrzałem w bok.
   – I wybrałaś Fiksa na swojego rycerza, co? Uśmiechnęła się do niego.
   – Ufam mu.
   – Podoba mi się to – powiedziałem. – Już raz pogonił rycerza Zimy.
   Lily zamrugała zdziwiona i spojrzała na Fiksa. Mały facecik zaczerwienił się i, przysięgam, 
zaszurał stopą. Lily z uśmiechem podała mi rękę.
   – Chciałam się z panem zobaczyć. I podziękować panu, panie Dresden. Zawdzięczam panu 
życie.
   Uścisnąłem jej dłoń i powiedziałem – Nic mi nie zawdzięczasz. Najwyraźniej ratowanie 
panien to u mnie odruch. – Spoważniałem. – Poza tym zostałem tylko wynajęty do pomocy. Bądź 
wdzięczna Meryl.
   Lily zmarszczyła brwi.
   – Proszę się nie obwiniać za to, co się stało – powiedziała. – Zrobił pan to wszystko, bo ma 
pan dobre serce, panie Dresden. Tak samo jak Meryl. Nie mogę odpłacić się za taką dobroć 
i minie wiele lat, zanim będę umiała zrobić użytek z mojej... mojej... – szukała słowa.
   – Mocy?
   – No właśnie, mocy. Ale jeśli potrzebuje pan pomocy albo bezpiecznego miejsca, może pan 
przyjść do mnie. Cokolwiek mogę zrobić, zrobię.
   – Kazała skrzatom posprzątać tu dla ciebie, Harry – powiedział Fix. – A ja właśnie 
skończyłem z twoim samochodem, więc powinien teraz jeździć. Chyba nie masz nic przeciwko 
temu?
   Nie mogłem się otrząsnąć ze zdumienia.
   – Jasne, nie mam nic przeciwko temu. Wejdźcie, dam wam coś do picia.
   To była miła wizyta. Zachowywali się jak dobrze wychowane dzieciaki.
   Kiedy wszyscy wyszli, zrobiło się już ciemno i znów usłyszałem pukanie do drzwi. 
Otworzyłem, a tam stała Elaine, ubrana w koszulkę i dżinsy z obciętymi nogawkami, które 
eksponowały jej piękne nogi. Włosy schowała pod czapką bejsbolową Cubsów.
   – Chciałam cię zobaczyć przed odjazdem – powiedziała bez wstępów.
   Oparłem się o framugę, blisko niej.
   – Wyszłaś z tego chyba bez problemów?
   – Tak jak i ty. Czy Mab ci zapłaciła? Kiwnąłem głową.
   – Tak. A co z tobą? Ciągle jesteś związana z Latem?
   Elaine wzruszyła ramionami.
   – Wszystko zawdzięczałam Aurorze. Kwestia, czy spłaciłam ją w pełni, czy nie, na zawsze 
pozostanie otwarta.
   – Dokąd pojedziesz?
   Znów wzruszyła ramionami.
   – Nie wiem. Gdzieś, gdzie będzie dużo ludzi. Może pójdę na trochę do szkoły. – Wzięła 
głęboki wdech. – Harry, przykro mi, że tak to się ułożyło. Bałam się powiedzieć ci o Aurorze. 
Chyba powinnam była zdobyć się na więcej. Cieszę się, że z tego wyszedłeś. Naprawdę się 
cieszę.
   Miałem na to wiele odpowiedzi, ale ta, którą wybrałem, brzmiała następująco:
   – Zdawało jej się, że robi coś dobrego. Chyba teraz widzę, jak ty... Słuchaj, już po 
wszystkim.
   Skinęła głową.
   – Widziałam zdjęcia na półeczce nad kominkiem – powiedziała. – Susan. Te listy. 
I pierścionek zaręczynowy.
   Spojrzałem na półeczkę i poczułem się źle w każdym sensie.
   – No.
   – Kochasz ją.
   Przytaknąłem.
   Wypuściła powietrze i pochyliła głowę, tak że daszek czapki zasłonił jej oczy.
   – Więc czy mogę coś ci doradzić?
   – Czemu nie.
   Spojrzała na mnie i powiedziała:
   – Przestań się nad sobą użalać, Harry. Zamrugałem zdziwiony.
   – Co?
   Objęła gestem moje mieszkanie.
   – Mieszkałeś w norze, Harry. Rozumiem, że jest coś, o co się obwiniasz. Nie znam 
szczegółów, ale to jasne, że z tego powodu doprowadziłeś się do takiego dna. Wydobądź się 
z tego. Na nic się jej nie przydasz, zarastając pleśnią. Przestań myśleć o tym, jak bardzo ci źle, bo 
jeśli cokolwiek ją obchodzisz, serce by jej pękło, gdyby zobaczyła cię tak, jak ja cię widziałam 
parę dni temu.
   Przyglądałem się jej przez chwilę.
   – Romantyczna rada. Od ciebie. Rzuciła mi półuśmiech.
   – Tak. Co za ironia. Zobaczymy się. Skinąłem głową.
   – Do widzenia, Elaine.
   Pochyliła się i pocałowała mnie w policzek, a potem odwróciła się i odeszła. Patrzyłem za 
nią. I czy to z powodu nielegalnej mgły psychicznej, czy nie, nigdy nie wspomniałem o niej 
Radzie.
   Tego samego wieczoru zjawiłem się u Billy’ego. Zza drzwi dobiegały śmiechy i muzyka, 
a także zapach pizzy. Zapukałem, Billy otworzył. W środku ucichły rozmowy.
   Wszedłem do mieszkania. Tuzin rannych, posiniaczonych, pokaleczonych i szczęśliwych 
wilkołaków przyglądał mi się znad stołu zastawionego napojami. Pudełka pizzy, kostki do gry, 
ołówki, notatniki i małe, dwuipółcentymetrowe modele rozłożone były na wielkim arkuszu 
papieru milimetrowego.
   – Billy – zacząłem – i wy wszyscy. Chciałem tylko powiedzieć, że naprawdę sobie 
poradziliście. O wiele lepiej, niżbym się spodziewał. Powinienem był bardziej w was wierzyć. 
Dziękuję.
   Billy, kiwając głową, powiedział:
   – Warto było, prawda?
   Rozległ się ogólny pomruk potwierdzenia.
   – A więc dobra. Niech ktoś da mi kawałek pizzy i colę, i kostki, ale chcę, żeby było jasne, że 
potrzebuję forów.
   Billy spojrzał na mnie ze zdumieniem.
   – Czego?
   – Forów. Chcę wielkich, niesprawiedliwych forów i chcę nie musieć za dużo myśleć.
   Twarz Billy’ego rozjaśniła się w uśmiechu.
   – Georgia, czy został nam arkusz dla barbarzyńcy?
   – Pewnie – odpowiedziała i podeszła do szafki. Usiadłem, dostałem pizzę i colę i wsłuchałem 
się w odgłos wznowionych rozmów. Pomyślałem sobie, że to dla mnie o niebo lepsze od 
umartwiania się w laboratorium.
   – Wiesz, czym jestem rozczarowany? – spytał nagle Billy.
   – Czym?
   – Wszystkie te elfy, pojedynki, szalone królowe, a nikt nawet nie zacytował starego Wila 
Szekspira. Ani razu.
   Gapiłem się na Billy’ego przez chwilę, po czym ryknąłem śmiechem. Rozbolały mnie od 
tego rany i sińce, ale to był dobry, uzdrawiający ból. Wziąłem sobie kostki, papier i ołówki 
i rozsiadłem się wśród przyjaciół, by udawać Thorga Barbarzyńcę, by jeść, pić i weselić się.
   Boże, co za głupcy z tych śmiertelników.
   

Podziękowania
   
   Autor (czyli ja) pragnie podziękować tym wszystkim, którym powinien był podziękować 
w poprzednich książkach – Ricii i AJ. rzecz jasna, i wszechmocnej Jen. Dziękuję wam wszystkim, 
którzy wspieraliście mnie w mojej pracy, włącznie (ale nie wyłącznie) z Wilem i Erin (która 
faszerowała mnie wiedzą o Chicago i której mi brakowało, kiedy byłem tam po raz pierwszy). 
Fredowi i Chrisowi, Martinie i Caroline, i Debrze, i Cam, i Jess, i Monice, i April.
   Dziękuję również wam, potężni bibliotekarze, którzy swoimi sztuczkami skłoniliście ludzi, by 
czytali te książki. I księgarzom (i szperaczom), którzy poświęcili swój czas, by pomóc mi 
zaistnieć. Przyznaję, że jestem trochę oszołomiony, ale jestem wam wszystkim bardzo wdzięczny.
   Podziękowania należą się tak wielu osobom, że prawdopodobnie nie jestem w stanie 
wszystkich wymienić. Kogo pominąłem, niech da znać Shannon. Ona zdzieli mnie po łbie kijem 
bejsbolowym i wytknie mi błąd.
   (PS Shannon i J.J. jak zawsze wam dziękuję. Powinienem obiecać, że trochę znormalnieję, 
ale wszyscy wiemy, że bardzo długo by to trwało).