Roland Topor

NOWO PRZYBYŁY

Twarz kobiety wykrzywia cierpienie. Krople potu perlą się na jej czole jak 
woda wciskająca się do tonącego statku. Oddycha coraz szybciej. 
Rzęzi. Odrobinka śliny w kącikach ust rośnie w pianę. Lekarz podchodzi do 
umywalki i płucze ręce.
- Już niedługo. 
Wciąga gumowe rękawice, zakłada stetoskop i osłuchuje ciało kobiety.
Kiwa głową. 
- Zrobię zastrzyk.
Biało ubrana pielęgniarka podaje strzykawkę pełną błękitnego płynu. Płyn 
niknie w udzie kobiety. Zapewne sprawił jej ulgę, bo oddycha spokojniej. 
Lekarz oddaje pielęgniarce pustą strzykawkę. 
- Nie pozostaje nic innego, jak czekać.
Rzeczywiście, nieco później twarzą kobiety wstrząsają podskórne drgania. 
Jęczy. Drgania się nasilają. Wreszcie kobieta milknie. Skóra na twarzy pęka 
niczym wyschnięty gips. Piana w kącikach ust znika, potem znikają same 
kąciki. Od czoła rozchodzą się bruzdy, rozgałęziają się na policzki, nos, 
podbródek i szyję. Cały nos odpada. Górna warga, a potem dolna, zostają 
schrupane. Nadeszła chwila. Lekarz tnie skórę skalpelem cieniutkim jak igła. 
Uważa, żeby rozciąć tylko powłokę. Z brzucha kobiety wynurza się inny 
brzuch, z piersi inna pierś, z kończyn inne kończyny. Nowa głowa chrupie 
resztki starej. Pielęgniarka wychodzi z sali. Schodzi po schodach, kroczy 
korytarzem, uchyla drzwi. W fotelu siedzi człowiek i pali. Na podłodze koło 
jego stóp leży mnóstwo niedopałków. Rzuca białej postaci niespokojne 
spojrzenie, ale nie śmie pytać. Ona uśmiecha się przyjaźnie.
- Już po wszystkim. Chłopak jak marzenie!
przekład: Tomasz Matkowski
INDEXSPIS GIERWSZYSTKIE LINKI