Graham Masterton

LOLICIA

Wrócił ze studia tuż przed jedenastą wieczór. Spodnie miał wygniecione, włosy mu 
odstawały, cały tył koszuli przesiąkł potem. Położył płaszcz na oparciu kanapy w 
salonie, wszedł 
do kuchni, pocałował Susan w policzek, szybkim krokiem podszedł do lodówki i 
wyjął butelkę 
zmrożonej stolicznej.
Nalał sobie sporą szklankę i wypił jak wodę. Znów napełnił szklankę i wychylił 
połowę.
— Boże, nie wyobrażasz sobie, jaki miałem dzień.
— Naprawdę? — Susan ostro stuknęła stojącym na kuchence garnkiem, co powinien 
był 
zauważyć.
— Skończyliśmy ostatnią scenę grubo po dziewiątej.
— Mogłeś zadzwonić. Sos małżowy jest do wyrzucenia.
— Przepraszam, nie sądziłem, że to tak cholernie długo potrwa. Scena, w której 
duszą 
dziewczyny… Mogłeś zadzwonić.
— Przecież przeprosiłem. Jeśli jedzenie jest do wyrzucenia, wezmę cię na 
kolację. Gdzie 
zechcesz.
— Jeff, nie chcę wychodzić na kolację. Spędziłam całe popołudnie na gotowaniu. 
To miało 
być coś specjalnego. Zrobiłam ci frittata — i sałatkę pinzimonio. Co mam twoim 
zdaniem z tym 
zrobić?Wyrzucić?
Podszedł i zajrzał do garnka.
— Dla mnie to wygląda, jak należy. Może trochę gumowate, ale nic nie szkodzi. 
Możemy to 
nazwać spaghettini alla gummy von gol.
— Pewnie! — Wzięła rondel i jednym ruchem obróciła go do góry dnem nad zlewem.
— Na Boga, Susan, co ty wyprawiasz? To był żart, zgoda? Przepraszam, że się 
spóźniłem, i 
przepraszam, że zażartowałem, ale teraz o tym zapomnijmy. Zjedzmy coś. Mógłbym 
zjeść konia 
z kopytami, mógłbym nawet zjeść gumowate spaghetti.
Puściła rondel, który załomotał o ścianki zlewozmywaka.
— Spóźniasz się co wieczór od trzech miesięcy… jeśli w ogóle chce ci się wracać 
do domu. 
Odkąd zacząłeś ten serial, widuję cię jedynie w weekendy. Stale opowiadasz, że 
odżyłeś. „Susan, 
czuję się, jakbym miał dwadzieścia lat mniej…”. Zastanawiałeś się choć przez 
chwilę, jak to na 
mnie wpływa? Pomyślałeś, jakie wszystko zrobiło się nudne?
— Susan, posłuchaj, skarbie, jeśli nie liczyć postsynchronów, serial został 
skończony. Jest w 
pudle. Możemy wyjechać na dwa tygodnie. Może do Napy? Odwiedzimy twoją matkę, 
napijemy 
się trochę wina. No, może lepiej napić się wina przed wizytą u twojej matki…
Susan rozwiązała kuchenny fartuch i rzuciła go na podłogę.
— Jeff, przestałeś mnie bawić. Stałeś się kimś, kogo nie znam i nie lubię. Nawet 
kiedy się 
widujemy, mówisz tylko, że „Potwory” to, „Potwory” tamto i wiesz, kochanie, tak 
się martwię 
„Potworami”. Stałeś się egoistą, masz obsesję i myślisz tylko o jednym.
Może było to wynikiem wyczerpania po szesnastu ciężkich godzinach kręcenia 
ostatniego 
odcinka „Potworów”, może wypił za dużo wódki na pusty żołądek, może chodziło o 
to, że 
wyszedł ze studia, w którym wrzało od radosnych pogwizdywań i okrzyków i wrócił 
do kogoś 
kompletnie nie rozumiejącego, co udało mu się osiągnąć. W każdym razie uderzył 
ją w twarz.
Poczuł się okropnie. Czuł się, jakby przeszedł przez lustro: jakby opuścił jedno 
życie i 
wkroczył w drugie.
— O cholera, Susan… Przepraszam. Naprawdę… przepraszam.
— Ty… — wydyszała i zamachnęła się, by mu oddać, puścił jednak szklankę z 
resztką wódki 
i chwycił ją za nadgarstki. Szkło rozprysnęło się na kafelkach. Jeszcze raz 
spróbowała go 
uderzyć, ale nie mogła, więc wyrwała ręce i ruszyła do wyjścia.
Poszedł za nią, dotknął jej ramienia.
— Susan! Przepraszam! Puściły mi nerwy, to wszystko!
Złapała wiszące na haczyku przy drzwiach klucze. Jej policzek był 
jaskrawoczerwony, oczy 
pełne łez.
— Posłuchaj, skarbie, naprawdę przepraszam! Nie wychodź! Możesz wrócić i oddać 
mi, 
dobrze? Przepraszam!
— Ty draniu… — wydyszała z pasją.
— Susan, na Boga, nie wychodź! Nie powinnaś w takim stanie jechać samochodem.
— A co, boisz się, że mogłabym się zabić?
Wyszła i trzasnęła za sobą drzwiami. Wypadł na zewnątrz, była już jednak w 
połowie 
schodków przed domem.
— Susan, posłuchaj!
Nie zamierzała słuchać. Wsiadła do swojej małej sportowej hondy i wyjechała 
tyłem na ulicę. 
Kiedy dobiegł do chodnika, znikała w oddali.
Po drugiej stronie ulicy w otwartych drzwiach stał Bill Arnold w szlafroku i 
wbijał w niego 
wzrok.
— Co się, kurwa, gapisz?! — wrzasnął Jeff.
Wszedł do mieszkania i nalał sobie następną dużą wódkę. Rozejrzał się po kuchni 
— 
popatrzył na starannie przygotowaną sałatkę, dopiero co usmażone spaghetti 
frittata, na 
perkoczącą na kuchence fasolę. Huknął pięścią w kontuar, co spowodowało, że z 
ulubionego 
pojemnika Susan na ciastka — tego o kształcie figury W. C. Fieldsa — spadła 
pokrywka. 
Upadając pękła na pół.
Jak on mógł ją, do cholery, uderzyć? Wpatrywał się w dłoń, którą to zrobił, i 
nie mógł 
zrozumieć, jak to się stało. Sprzeczali Się niejednokrotnie, można by nawet 
powiedzieć, że 
często, i niekiedy kończyło się to zatrzaskiwaniem drzwi oraz spaniem na kanapie 
w salonie, ale 
nigdy dotąd jej nie tknął. Gdyby mógł cofnąć czas i wyciąć te kilka sekund… 
Siedzieliby teraz 
przy stole, pili dla uczczenia chwili orvieto i jedli kolację, której 
przygotowanie zajęło jej tyle 
czasu. Wyjął ze zlewu rondel i spłukał rozlany sos małżowy. Był tak 
roztrzęsiony, że dygotały 
mu dłonie.
Poszedł do telefonu w salonie. Zanim odebrano, musiał odczekać wiele dzwonków.
— Hazel? To ja, Jeff. Przepraszam, że dzwonię o tej porze… nie, nie o to chodzi. 
Mieliśmy 
właśnie z Susan drobną kłótnię. No… tak To tylko i wyłącznie moja wina. Byłem 
cholernie 
zmęczony i trochę straciłem panowanie nad sobą. Wiem, ale posłuchaj… myślę, że 
przyjedzie do 
ciebie… Jakieś pięć minut temu. Oczywiście, ale… mogłabyś, kiedy przyjedzie, 
poprosić ją, 
żeby do mnie zadzwoniła? Możesz to dla mnie zrobić? Mogłabyś jej powiedzieć, jak 
bardzo mi 
przykro? Tak, oczywiście, że to zrobię, ale może trochę pomoże, kiedy usłyszy to 
od ciebie.
Hazel była siostrą Susan i mieszkała pół godziny drogi od nich, w Sherman Oaks. 
Zawsze 
były ze sobą tak blisko, że bez umawiania się zdarzało im się włożyć tego samego 
dnia sukienki 
w tym samym kolorze i kończyć zdanie zaczęte przez drugą.
Odłożył słuchawkę. Na stoliku obok telefonu stało duże zdjęcie w ramce, jego i 
Susan, 
zrobione w zeszłym roku na plaży pod meksykańskim Cancun. Susan obejmowała go w 
pasie i 
śmiała się. Popatrz na nią, stary… jak mogłeś ją uderzyć?
Istnieje powiedzenie, że ludzie zakochują się zwykle w swojej podobiźnie — w 
przypadku 
Jeffa i Susan była to stuprocentowa prawda. Oboje byli wysocy, bardzo szczupli i 
oboje mieli 
delikatne rysy — tak podobne, że często brano ich za rodzeństwo. Chyba 
najbardziej różniły ich 
włosy i oczy: Jeff był ciemnowłosy i ciemnooki, Susan miała blond loki, a oczy 
zielone jak 
pokruszone szmaragdy. Na zdjęciu miała na sobie jednoczęściowy kostium koloru 
błękitu, jaki 
występuje na pawich piórach, podkreślający jej wspaniałą figurę: pełne piersi, 
szczupłą talię i 
nieskończenie długie nogi.
Urzekła go od pierwszego dnia, a miało to miejsce podczas kręcenia filmu o 
surfingowcach — 
ona była statystką, on asystentem scenarzysty. No, może raczej asystentem 
asystenta człowieka 
asystującego scenarzyście, ale Susan sądziła, że jest kimś ważnym, i dała się 
namówić na randkę. 
Aby zabrać ją do „The Palm” w West Hollywood, niemal całkowicie opróżnił konto. 
Kochali się 
jeszcze tego samego wieczoru i rano znowu, a kiedy Susan się zorientowała, że 
jej nowy chłopak 
jest tylko znakomicie się prezentującym robolem, lubiła go już na tyle, że jej 
to nie zniechęciło.
Siedział obejmując głowę dłońmi i wyrzucał sobie, że zapomniał o czasie, kiedy 
miłość więcej 
znaczyła od ambicji.
Nie pojechała do Hazel. Pojechała do „Cafe del Rey” przy Admiralty Way w Venice 
Beach, a 
to dlatego, że w pierwszym okresie ich znajomości przyjeżdżali tu niemal co 
tydzień i wiedziała, 
że jest tu bar, gdzie samotni ludzie mogą coś spokojnie zjeść i wypić.
— Usiadła przy stoliku z widokiem na przystań i zamówiła chardonnay z wodą 
sodową. Nie 
wiedziała, czyjej policzek jest w dalszym ciągu czerwony, ale na wszelki wypadek 
rozwiązała 
włosy i zasłoniła nimi boki twarzy.
Barman miał z przodu głowy ogromny czarny sterczący lok j wyglądał jak Frankie 
Avalon w 
którymś z kręconych w latach pięćdziesiątych filmów o przyjęciach na plaży.
— Chce pani coś zjeść? — spytał. — Mamy kawior ikura i miso* z sosem vinegrette.
Pokręciła głową.
— Bardzo długo nie będę miała ochoty na jedzenie.
— Jeśli się pani nie obrazi, powiem, że wygląda pani na nieco zdenerwowaną.
— Naprawdę? Chyba właśnie skończyło się moje małżeństwo i nie bardzo wiem 
dlaczego.
— Bez przesady. Na pewno pamięta pani, co mówiła Scarlett O’Hara.
Susan pchnęła pusty kieliszek do barmana. Czuła się zbrukana i zdołowana i choć 
w głębi 
serca nie miała ochoty się upić, nie bardzo wiedziała, co innego miałaby zrobić. 
Długowłosa 
wiolonczelistka w rogu sali grała absurdalnie ponurą wersję Yesterday. Susan 
miała ochotę się 
rozpłakać, ale wiedziała, że jak zacznie, to długo nie skończy, cóż zaś mogło 
być bardziej 
żenującego od siedzącej w barze samotnej kobiety z płonącym policzkiem i 
spływającymi po 
twarzy łzami?
Barman podał jej drugiego szprycera.
— Proszę bardzo. Na koszt firmy — powiedział.
Kiedy upiła łyk, uświadomiła sobie, że tuż obok niej stoi mężczyzna. Był 
potężny, szeroki w 
barach, mocno opalony i miał niezwykle jasne włosy. Ubrany był w biały płócienny 
garnitur i 
jasno — turkusową koszulę.
— Szuka pani towarzystwa? — spytał. Susan pokręciła głową.
— Przepraszam. Nie teraz.
— Cóż, wielka szkoda. Pan Amberson chciałby wiedzieć, czy dotrzymałaby mu pani 
towarzystwa.
— Słucham? — Odwróciła się na stołku.
Po drugiej stronie sali — osłaniany przez stojących po obu stronach dwóch 
następnych 
potężnych ochroniarzy — siedział niski, krępy mężczyzna w tak wzorzystej 
hawajskiej koszuli, 
aż bolały oczy. Mimo że jego głowa wydawała się nieco zbyt duża w stosunku do 
ciała, w oczach 
wielu kobiet uchodziłby z pewnością za przystojnego, choć mężczyźni uznaliby go 
raczej za 
przechodzonego gogusia, próbującego rozpaczliwie walczyć z wiekiem za pomocą 
makijażu. 
Miał diaboliczne brwi i nie mniej diaboliczny uśmiech. Uniósł ku Susan 
szklaneczkę i zawołał:
— Salut!
— To ten aktor Jack Amberson?
— Lepiej niech pani w to uwierzy, madam. I bardzo chciałby panią poznać.
— Wie pan, nie wiem… Miałam nie najlepszy dzień. Proszę mu powiedzieć, że jestem 
zaszczycona, ale dziękuję.
Mężczyzna zagryzł wargę.
— Nie mogę mu tego powiedzieć.
— Jak to nie może pan?
— Pan Amberson jest typem człowieka, który nie przyjmuje do wiadomości „nie, 
dziękuję”, 
madam. Zwłaszcza jeśli chodzi o to, co lubi najbardziej.
— A co lubi najbardziej?
— Wysokie blondynki, madam. Takie jak pani. Zwłaszcza jeśli są wyższe od niego.
— Cóż, przykro mi. — Popatrzyła znów w kierunku Ambersona. Przywoływał ją ruchem 
dłoni i poruszał ustami, bezgłośnie formułując słowa: „Proszę do mnie”.
Wahała się. Było coś niesamowitego w tym, że siedział tak niedaleko, twór z krwi 
i kości. 
Widziała go w tylu filmach, że miała wrażenie, jakby go znała od dawna. Zawsze 
grywał 
„wilkowate” postacie o złej reputacji, choć zawsze udawało mu się wnieść do roli 
nieco wdzięku 
słabego, łatwego do zranienia chłopca. Ponownie poruszył ustami, formułując 
nieme „proszę do 
mnie”, i pomyślała sobie: „Czemu nie? Jesteśmy w publicznym miejscu, co może mi 
się stać? 
Hazel padnie, jak jej o tym jutro opowiem”. Jej siostra uwielbiała Jacka 
Ambersona.
Poza tym był to dowód na to, że jeszcze istnieją mężczyźni, którym się podoba.
— No dobrze — powiedziała i zsunęła się z barowego stołka.
Wielki słomianowłosy ochroniarz ujął ją za łokieć i zaprowadził do stolika 
Ambersona. Kiedy 
podeszli, aktor wstał, uśmiechnął się i pocałował ją w rękę. Jak na człowieka 
grającego 
robotników, pastuchów i pracowników platform wiertniczych miał nieoczekiwanie 
miękką dłoń.
— Może ma pani ochotę na drinka? Robią tu rewelacyjne mrożone daiquiri. A może 
woli pani 
coś mocniejszego z tequilą?
— Kieliszek wina będzie znakomity.
Jack klasnął w dłonie i zawołał:
— Barman, proszę szampana! Butelkę Dom Perignon i miskę kuleczek parmezanowych!
Przysunął się do Susan i konspiracyjnym tonem powiedział:
— Dałbym się zarżnąć za ich kuleczki parmezanowe. Tak chciałbym umrzeć: kochając 
się z 
blondynką i krztusząc się parmezanowymi kuleczkami.
— Pański przyjaciel mówił, że ma pan słabość do blondynek.
Jack Amberson zmarszczył czoło, jakby nie zrozumiał, co powiedziała.
— Mój przyjaciel…? — Nagle odwrócił się do wielkiego blondyna i roześmiał się. — 
Christopher nie jest moim przyjacielem! Jest tylko wynajętym mięsem. Nie mam 
przyjaciół. 
Mam jedynie wrogów i kochanki.
— Nie jestem ani jednym, ani drugim. Dlaczego chciał pan ze mną rozmawiać?
— Bo mam nadzieję, że zanim stanie się pani tym pierwszym, zostanie tym drugim.
— Ma pan dość wysoką opinię o sobie. Jestem mężatką.
— Widzę. Jest pani zbyt kiepsko ubrana jak na samotną kobietę.
— Dziękuję za komplement. Umie pan sprawić, by kobieta poczuła się w siódmym 
niebie.
Jack Amberson położył dłoń na jej dłoni, a kiedy spróbowała ją wyciągnąć, 
przycisnął 
mocniej. Jego oczy wyglądały jak dwa nie pasujące do siebie kamyki i miał 
znakomicie 
opanowaną sztuczkę aktorów filmowych — nie mrugał.
— Jest pani także zbyt piękna, by cierpieć samotność. Kobiety takie jak pani nie 
są długo 
pannami, a mężczyźni ich życia uważają, że zawarcie związku małżeńskiego 
zapewnia 
utrzymanie wilczej sfory z daleka. Tyle że piękna kobieta pozostaje piękna, 
choćby miała 
dziesięć obrączek i pas cnoty z najlepszym zamkiem.
Przyniesiono szampana i wielką miskę parmezanowych kulek. Jack Amberson 
natychmiast 
wepchnął sobie garść smakołyku do ust. Siedział, uśmiechał się, ruszał ustami i 
wpatrywał się w 
Susan w ogóle nie mrugając oczami.
— Wzniosę na pani cześć toast — oświadczył, kiedy przełknął. Uniósł kieliszek i 
stuknął się z 
Susan. — Za równoczesny orgazm!
Nie umiała dokładnie określić momentu, w którym zdecydowała się pójść z nim do 
łóżka. 
Włożył pustą butelkę Dom Perignona szyjką do dołu do kubełka z lodem i 
powiedział:
— Mam mnóstwo szampana w domu.
Uświadomiła sobie wtedy, że pójdzie do niego — i co to oznacza.
Wyszli z restauracji tuż po pierwszej, otoczeni barykadą z ludzkich ciał. 
Czekające na 
chodniku dwie dziewczyny zapiszczały i krzyknęły:
— Jack, kochamy cię! — kiedy jednak chciały podejść bliżej, zostały odepchnięte.
Do krawężnika podjechał błyszczący długi lincoln i wsiedli do kabiny pachnącej 
skórzaną 
tapicerką i bardzo drogimi perfumami. Zamknięto drzwi i skryci za ciemnymi 
szybami popłynęli 
w noc.
— Jaki jest twój mąż? — spytał Jack.
— Jeff? Robi programy telewizyjne. Bardzo ciężko pracuje. Za ciężko.
— To dlatego cię uderzył?
Susan poczerwieniała.
— Skąd wiesz?
— Piękna mężata blondynka siedzi o jedenastej wieczór sama w barze z czerwonym 
śladem 
na policzku i rozmazanym tuszem do rzęs… jaki inny wniosek można wyciągnąć?
Susan przez chwilę zwlekała z odpowiedzią.
— Przyszedł późno do domu i kolacja nadawała się już tylko do wyrzucenia. 
Pracowałam całe 
popołudnie, chciałam przygotować coś szczególnego.
— Powinnaś go upokorzyć. Tacy faceci muszą być upokarzani.
— Nie chcę go upokarzać. Chcę tylko, by poświęcał mi więcej uwagi. Wszystko 
skupia się 
wokół niego i tego, co robi. Gdyby mi pozwolił, mogłabym zostać dobrą aktorką. 
Tony Scott 
powiedział, że byłam jednym z najbardziej obiecujących młodych talentów, jakie 
widział w ciągu 
kilku lat.
Jack położył jej dłoń na kolanie.
— W pełni się z nim zgadzam. To kolejny powód, dla którego powinnaś sprawić, by 
twój mąż 
poczuł się malutki. Wiesz, co powinnaś zrobić?
— Co?
— Iść ze mną do łóżka, a po powrocie do domu dokładnie mu o wszystkim 
opowiedzieć, z 
najdrobniejszymi szczegółami. Powiedzieć, jak wielkiego mam palanta. Jak 
krzyczałaś, kiedy 
dostałaś orgazmu.
Nic na to nie odpowiedziała. Podjęła decyzję, że się z nim prześpi, ale 
postanowiła, że nikomu 
o tym nie powie — nawet Hazel. Nie wyszła z domu, by Jeff źle się poczuł — 
chciała tylko 
znaleźć potwierdzenie, że inni mężczyźni uważają ją za seksowną, podniecającą i 
interesującą, a 
sześć lat małżeństwa nie wyprało z niej osobowości, jak proszek wypiera 
atramentową plamę z 
chusteczki.
Jechali przez Bel Air i w którymś momencie skręcili we wznoszącą się stromo 
drogę. Otwarła 
się zdalnie sterowana brama z kutego żelaza i limuzyna wjechała na teren 
posiadłości. Na 
szczycie wzgórza — wśród kwitnących krzewów — stał ogromny, pokryty czerwoną 
dachówką 
dom o architekturze kojarzącej się z włoską. W każdym oknie paliło się światło.
— Witam w moim skromnym domu — powiedział Jack, delikatnie głaszcząc udo Susan.
Kiedy wyszła z łazienki, czekał w łóżku. Miał na sobie jedynie czarne jedwabne 
spodnie od 
pidżamy, a na głowie czarną bandanę. Oglądał jeden ze swoich starych filmów w 
telewizorze 
wielkości małego budynku.
— Włączyłem i właśnie szedł — wyjaśnił. — „Jeźdźcy chmur”. To dobry znak.
Przed wyjściem z łazienki Susan owinęła się czarnym jedwabnym szlafrokiem, który 
tam 
znalazła. Podeszła do łóżka i uklękła obok Jacka. Sypialnia cała była urządzona 
w bieli: białe 
dywany, białe zasłony w oknach, na pomalowanych na biało stolikach stały w 
białych wazonach 
białe lilie. Na ścianie naprzeciwko łóżka wisiał wielki obraz, ukazujący kobietę 
o skórze tak 
bladej, aż białej, z dziwnymi — także niemal białymi — włosami. Miała szeroko 
rozchylone uda 
i bladoróżowa plamka między nogami była jedynym kolorowym akcentem w całym 
pomieszczeniu.
Jack wyłączył głos w telewizorze, obraz zostawił. Na filmie jechał właśnie na 
koniu granią 
góry w Montanie. Prawdziwy Jack wyciągnął rękę i rozwiązał luźny jedwabny pasek 
wokół talii 
Susan, a potem uniósł się i zsunął szlafrok z jej ramion. Była całkowicie naga.
Skórę miała prawie tak bladą jak dziewczyna na obrazie, tyle że u niej widać 
było na piersiach 
błękitne żyłki, a u tamtej nawet sutki miały kolor opadłych płatków białych róż, 
leżących na 
mokrej ziemi. Blond włosy Susan niemal świeciły w jasnym świetle.
Jack położył ją na łóżku i zaczął całować. Tak dawno nie całował jej nikt oprócz 
Jeffa, że 
bardzo jej to przeszkadzało, ale równocześnie było podniecające i niemal 
natychmiast poczuła, 
jak robi się mokra. Mężczyzna obrócił ją na plecy, ukląkł obok i wyjął ze spodni 
sztywny 
członek. Był ogromny, znacznie większy niż Jeffa, miał wielką, napęczniałą 
purpurową żołądź z 
dziurką, która wyglądała jak oko wyrzuconego na brzeg pstrąga.
Jack wziął członek w rękę i zaczął nim pocierać sutki Susan, aż stwardniały. 
Potem wsunął jej 
członek najpierw pod jedną pachę, potem pod drugą, poprowadził go wokół jej 
barków i szyi. 
Przeciągnął nim prowokująco po jej wargach ruchem tak szybkim, że ledwie zdążyła 
liznąć. 
Potem przekręcił się i usiadł okrakiem nad jej głową, otworzył jej usta obydwoma 
kciukami i 
wepchnął członek do ust — tak głęboko, że zaczęła się krztusić.
— Jak ci się podoba? — spytał patrząc na nią triumfalnie. — Możesz powiedzieć 
Jeffowi, że o 
mało się nie udusiłaś kutasem Jacka Ambersona.
Nieoczekiwanie jego brutalność jeszcze bardziej ją podnieciła. Kiedy zaczął 
wyjmować 
członek z jej ust, przytrzymała go i choć niemal się dusiła, wciągnęła go 
jeszcze głębiej. Gdy 
Jack szarpnął, by się uwolnić, wbiła w członek zęby, aż mężczyzna zawył z bólu.
Ból i jego jeszcze bardziej podniecił. Poprawił pozycję i zaczął rytmicznie 
wpychać członek 
głęboko w usta Susan. Chwyciła z całej siły materiał jego pidżamy i rozerwała ją 
niemal do 
kolan. Wessała członek najgłębiej, jak tylko mogła, a potem wypuściła go z ust i 
zajęła się 
jądrami. Zaczęła je ssać i gryźć tak mocno, jakby zamierzała je amputować. 
Gryzła uda i wbijała 
paznokcie w posadki, aż zaczęły krwawić. Potem wepchnęła w odbyt Jacka oba 
zakończone 
długimi paznokciami palce wskazujące.
— A niech to cholera! — wrzasnął, ale ona wepchnęła palce jeszcze głębiej.
Obrzucał ją wszelkimi obelgami, jakie tylko mógł sobie przypomnieć. Nazwał ją 
kurwą, 
dziwką, szmatą. Oboje stracili panowanie nad sobą. Jack był wściekły, bo jeszcze 
żadna kobieta 
nie odważy — ja się tak go ssać i drapać. Ale Susan była sfrustrowana i mocno 
podpita, poza tym 
chciała pokazać, że jest z nim w łóżku dlatego, że chciała, a nie dlatego, że on 
ją musiał mieć.
Jack przewrócił Susan na plecy, rozłożył jej nogi i wszedł w nią. Walczyła, 
kopała i drapała, 
ale choć był niski, nie brakowało mu siły. Wbijał się w nią raz za razem i przy 
każdym pchnięciu 
przeklinał. Ciężko dyszała z podniecenia. Jeszcze nigdy nie miała w sobie tak 
wielkiego członka. 
Jeszcze nigdy nie spotkała mężczyzny, którym tak gardziła. Złapała go za włosy i 
pociągnęła tak 
mocno, że wyrwała kępkę.
W tym momencie się wściekł. Ale w stanach krańcowej wściekłości Jack Amberson 
nie 
krzyczał ani nie klął.
Wyszedł z Susan i wstał z łóżka ze sterczącym członkiem. Podszedł do lustra nad 
stolikiem 
kosmetycznym i długo oglądał głowę, przyklepując włosy, jakby sprawdzał, czy uda 
się ukryć 
ubytek. Do Susan jeszcze nie w pełni docierało, co zrobiła. Nie myślała o nim w 
tej chwili jak o 
gwiazdorze. Dla niego jednak było to najważniejsze: fizyczny ból, jaki odczuł, 
kiedy wyrywano 
mu włosy, był drobiazgiem — martwił się o wygląd.
Leżała na plecach i obserwowała go. Powoli naciągnęła na siebie prześcieradło. 
Czuła coraz 
bardziej jego wściekłość i zaczynała się bać.
— A więc taka jesteś? — Jego głos zabrzmiał jak drapanie paznokciami po cegle. — 
Lubisz 
życie na krawędzi, co?
— Przepraszam. Nie chciałam cię zranić.
— Oj, nie zraniłaś mnie… Nikt nie może zranić Jacka Ambersona. Po prostu lubię 
wiedzieć, 
jaka gra jest grana.
Podszedł do szafy i otworzył ją. W środku wisiały płaszcze — od Armaniego, 
Yersace i 
Commes de Garcons, ułożone kolorami. Jack wyciągnął szufladę w dole szafy, pod 
płaszczami, i 
wyjął czarny nylonowy sznur i czarny plastikowy worek.
Wrócił do łóżka, trzymając w jednym ręku linkę, w drugim worek. Widząc wyraz 
jego twarzy, 
Susan aż się wzdrygnęła. W dalszym ciągu był pozornie spokojny, nie patrzył na 
nią, ale jakby 
przez nią.
— Chyba popełniłam błąd…
— O nie, skarbie. Nie sądzę. Zabawa dopiero się zaczyna.
— Przepraszam, że sprawiłam ci ból. Rozzłościłam się, to wszystko. Nie pijam 
zwykle tyle 
szampana.
Jack pochylił się nad nią i oświadczył:
— Kiedy weszłaś do tej sypialni, miałaś wybór. Mogłaś być słodziutka. Mogłaś być 
uległa. 
Mogłaś pozwolić, bym zabrał cię na Księżyc. Zdecydowałaś się jednak na coś 
innego. 
Postanowiłaś zacząć małą wojnę. Chciałaś zemścić się na mężczyznach, prawda? A 
może się 
mylę?
— Chcę iść — powiedziała zdecydowanie i wstała.
Jack złapał ją za nadgarstek i wykręcił rękę na plecy, potem zrobił to samo z 
drugą. Pchnął 
Susan twarzą w dół na łóżko i przycisnął jej ciało sobą, unieruchamiając ją 
opartym o plecy 
kolanem.
— Złaź ze mnie! — krzyknęła.
— O nie… Podjęłaś decyzję. Sama tego chciałaś i dostaniesz, o co się prosiłaś.
Związał jej nadgarstki linką — szybko i fachowo jak żeglarz. Wziął plastikowy 
worek i 
założył go Susan na głowę, zawiązując odstający plastik w węzeł. Sznur był 
zawiązany bardzo 
ciasno, wpijał się jej boleśnie w skórę i wykręcał ręce, aż bolały barki. Nic 
nie widziała przez 
czarny plastik i wystarczyły trzy albo cztery gwałtowne oddechy, by zawilgotniał 
od środka i 
przykleił się do twarzy.
— Zdejmij go! Jack! Zdejmij go ze mnie! Nie mogę oddychać.
— Takie wprowadziłaś zasady, skarbie.
Przytrzymał ją, by leżała twarzą do dołu, i rozłożył jej uda. Próbowała się 
wyrwać, wydała z 
siebie kilka zduszonych okrzyków, ale po każdym plastik coraz bardziej 
przyklejał się jej do 
twarzy. Widać było kształt oczu, nosa i rozpaczliwie walczących o powietrze ust.
— Spodoba ci się, mała. — Rozsunął jej pośladki i wszedł między nie, starając 
się sprawić 
związanej Susan jak najwięcej bólu.
Dyszała i walczyła o oddech, plastik rytmicznie furkotał i uderzał ojej twarz. 
Jack Amberson 
klęczał w górze z nieruchomą, pozornie spokojną twarzą i cicho charczał, 
wbijając się coraz dalej 
i dalej w jej odbyt. Wejście do końca zajęło mu przynajmniej minutę. Jego 
czarne, owłosione 
jądra zwisały pomiędzy jej pośladkami niczym egzotyczne, lecz niejadalne owoce.
Susan miała wrażenie, że świat wokół niej się rozpada. Próbowała chwytać 
powietrze, ale do 
ust wpadał tylko plastik. Czuła w sobie członek Jacka. Choć sprawiało jej to 
jeszcze większy ból, 
zaczęła rytmicznie poruszać biodrami i na przemian zaciskać i rozluźniać 
mięśnie. Próbowała 
przeżyć — im szybciej Jack dostanie orgazmu, tym wcześniej zdejmie jej torbę z 
głowy.
Pchała coraz szybciej. Starała się oddychać jak najpłycej, ale co jakiś czas 
musiała odetchnąć 
głębiej i wtedy plastik obejmował jej twarz niczym druga skóra. Dusiła się, ale 
równocześnie 
czuła rozkosz.
Jack wrzasnął:
— Ojjjeeeee! — i spuścił się głęboko w niej.
Susan także dostała orgazmu — tak silnego, jak jeszcze nigdy w życiu. Miała 
wrażenie, jakby 
całe jej ciało wypełniały miliardy pękających bąbelków gazu, a potem mroczny 
wybuch obrócił 
świat do góry nogami.
Przez ułamek sekundy zdawało jej się, że wpadła w inny wszechświat. Znalazła się 
w innej 
rzeczywistości — gdzie niebo jest kompletnie czarne, a gwiazdy nie istnieją.
Jack wstał niepewnie z łóżka. Zatoczył się i musiał zrobić trzy kroki w bok, by 
odzyskać 
równowagę. Usiadł obok Susan i zaczął rozrywać plastik na jej głowie.
Jej jasne loki zlepiał pot, wargi miała fioletowe. Uniósł kciukiem powiekę i 
stwierdził, że oko 
na nic nie patrzy.
— Susan? — Potrząsnął nią, ale głowa przeturlała się po poduszce jak szmaciana 
kula. — 
Susan? Daj spokój, przestań mnie robić w wała. — Znów potrząsnął nią 
energicznie, a potem 
klasnął dłonią w policzek, w to samo miejsce, w które uderzył Jeff. — Susan, to 
wcale nie jest 
śmieszne, słyszysz? — Zaczął ją policzkować bez opamiętania.
Rozwiązał krępującą nadgarstki Susan czarną linkę i odwrócił ją na plecy. 
Przycisnął ucho do 
nagiej piersi, ale nie słyszał bicia serca. Przytknął opuszki palców do tętnicy 
szyjnej tak, jak 
pokazał mu doradca z wydziału policji podczas kręcenia „Śmiertelnego serca”.
Kiedy chiński służący Heng wszedł, by zapytać, czy życzy sobie codzienny 
kieliszeczek przed 
snem, wciąż przy niej siedział. Miał na czole czerwony krzyżyk, który narysował 
sobie krwią 
spomiędzy nóg Susan.
— Nie żyje. Jest martwa i zimna jak lód, a ja nawet nie wiem, kto to.
Proces trwał pięć tygodni i dwa dni. Jeff był codziennie na widowni i każdy 
dzień zbliżał go 
do załamania nerwowego. Przestał się golić. Ledwie się mył. Przez trzydzieści 
jeden godzin 
przesłuchań siedział ze spuszczoną głową, zwijając i rozwijając tę samą kartkę 
papieru. Była to 
wiadomość od Susan: „Nie zapomnij o motelu Roach”. Ostatnia wiadomość, jaką od 
niej dostał. 
„Przyjechali — pomyślał — ale nie wyjechali”.
Jack Amberson został przez ławę przysięgłych jednogłośnie oskarżony o zabójstwo. 
Jego 
adwokat przekonał jednak ławników, że pani Susan Pearce przyszła do domu jego 
klienta z 
własnej woli i z entuzjazmem wzięła udział w akcie seksualnym, o którym musiała 
wiedzieć, że 
jest związany z dużym ryzykiem.
— Wiadomo, że blokowanie dostępu powietrza w trakcie stosunku zwiększa 
intensywność 
przeżyć seksualnych — powiedział jego obrońca. — Pani Pearce podobał się 
zintensyfikowany w 
ten sposób kontakt seksualny z panem Ambersonem, nie ma co do tego najmniejszych 
wątpliwości. Niestety zapłaciła za to. Mój klient ogromnie żałuje tego, co się 
stało, ale sumienie 
ma czyste.
Kiedy Jeff ujrzał na schodach przed gmachem sądu Ambersona w otoczeniu 
dziennikarzy i 
ekip telewizyjnych, przebił się do niego i capnął go za rękaw.
— Ty draniu! Ty kłamco! Moja żona nigdy by czegoś takiego nie zrobiła! Zabiłeś 
ją! 
Zamordowałeś!
Jack popatrzył na niego ze zbolałą miną, mającą wyrażać współczucie.
— Przykro mi z powodu tego, co się stało, panie Pearce. Naprawdę mi przykro, ale 
pańska 
żona chciała spróbować… starałem się ją przekonać, ale się uparła. Sam pan 
najlepiej wie, jaki 
miała charakter.
— Zabiłeś ją… — powtórzył Jeff, drżąc z obrzydzenia.
— Przepraszam, ale nie. Nie zabiłem jej. Wie pan, kto ją zabił? — Pochylił się 
do ucha Jeffa i 
powiedział tak, by nikt poza nim tego nie usłyszał: — Zabił ją mąż, który sprał 
ją po gębie i 
wyrzucił na ulicę, gdzie zaczęła szukać kogoś, dla kogo by coś znaczyła. Coś 
panu powiem: jeśli 
ktokolwiek tu zasłużył na proces, to właśnie pan.
Jeff zamachnął się na niego, ale Jack się odwrócił, jakby od początku był 
całkowicie pewien, 
że cios nie dojdzie do celu. Tak też się stało, bo jasnowłosy ochroniarz Jacka 
Ambersona pchnął 
Jeffa tak mocno w pierś, że biedak stracił równowagę, poleciał w dół i sturlał 
się po stopniach na 
chodnik. Leżał tam ledwie żywy, z dwoma pękniętymi żebrami i rozerwaną nogawką. 
Przechodząca obok siostra karmelitka spytała:
— Nic panu nie jest?
Jeff nie odpowiedział, ale obrzygał chodnik pod jej nogami.
— Zabić go? — spytał Lenny. — Chyba żartujesz.
— A jak mam inaczej wyegzekwować sprawiedliwość?
Było dziesięć po ósmej rano i siedzieli w restauracji hotelu „Beverly Hills”. 
Lenny zaprosił 
Jeffa na śniadanie, przy którym mieli omówić reklamę „Potworów”. Z wyglądu 
przypominał 
rekina: okulary przeciwsłoneczne nasuwał na czoło, włosy farbował na 
kruczoczarno i sczesywał 
do tyłu, w dodatku miał słabość do białych nieforemnych garniturów, które przy 
chodzeniu 
nadymały się niczym balon, ale znał każdego, kto coś znaczył, oraz drugie tyle 
ludzi, którzy 
jeszcze byli nikim, ale wkrótce kimś mieli zostać, i Jeff szanował jego zdanie. 
Pamiętał tylko 
jedną jego pomyłkę: zachwycał się „Ishtar”.
— Musisz pamiętać — powiedział Lenny — że jeśli chodzi o kwestie prawne, ktoś 
taki jak 
Jack Amberson jest niemal kuloodporny. Cóż za kochany łobuz, cóż za wspaniały 
gwiazdor, 
niemal już nie Człowiek, a instytucja. Twierdzisz, że Susan została zamordowana, 
ale czy zdajesz 
sobie sprawę z tego, ile kobiet zgodziłoby się umrzeć, gdyby ich ostatnim 
przeżyciem na tym 
świecie było wydymanie przez Jacka Ambersona? Słyszałem pod sądem, jak baba z 
ufarbowanymi na błękitno włosami wzdychała: „Boże, cóż za odejście!”.
Jeff odsunął talerz.
— Zapowiadam ci to, Lenny. Zastrzelę tego skurwysyna i nie interesuje mnie, kto 
się o tym 
dowie.
Lenny pokręcił głową.
— Nie dostaniesz się nigdy w jego pobliże. Nie masz szansy.
— Udało mi się podejść do niego przed sądem. Gdybym wtedy miał pistolet…
— Gdybyś miał pistolet, nie jadłbym dziś z tobą śniadania, ale rzucał ziemię na 
twoją trumnę. 
Ochroniarze Jacka Ambersona mają pozwolenie na noszenie ukrytej broni i wszyscy 
są tak 
wyszkoleni, że na pięćdziesiąt kroków mogą bez trudu odstrzelić Bette Midler 
kolczyki. Choć nie 
powiem, by to było zbyt trudne.
— Musi istnieć jakiś sposób. Może mógłbym go kropnąć w domu…
— Udam, że tego nie słyszałem, powiem ci tylko, że przy zabezpieczeniach jego 
domu 
większość posiadłości w Bel Air sprawia wrażenie otwartych na oścież. Zapomnij o 
tym. 
Zrobiono mu sprawę, osądzono go i uznano za niewinnego. Bez względu na to, jak 
źle się z tym 
czujesz, może mówi prawdę.
— Prawdę? Chcesz mi wmówić, że Susan zgodziła się na związanie rąk, wsadzenie 
sobie na 
głowę plastikowego worka i rozprucie na pół? Przez całe małżeństwo nic takiego 
nie robiliśmy, 
ani razu.
— Niektóre kobiety mają potrzeby, o których wolą nie mówić mężom. Tak jak 
mężczyźni.
— Daj spokój, Lenny. Byliśmy ze sobą blisko, naprawdę blisko. Mogliśmy 
powiedzieć sobie 
wszystko.
— Nie wiem, Jeff. Nie chcę nikogo krytykować, to nie należy do mnie, ale kilka 
miesięcy 
temu Susan zadzwoniła do mnie i powiedziała, że jest bardzo zaniepokojona, bo 
bardzo dużo 
czasu spędzasz poza domem. Spytała nawet, czy masz inną kobietę.
— Inną kobietę? Jak mogła wpaść na pomysł, że miałbym na to czas?
— Ponieważ wyłączałeś ją ze swego życia, Jeff. Porwało cię to, co robisz, i 
zapomniałeś 
zabrać Susan w podróż ze sobą.
— A więc zgadzasz się z Ambersonem? Że zginęła przeze mnie? Lenny wziął łyżeczkę 
i 
zaczął zjadać czekoladowe wiórki, którymi było posypane jego cappuccino.
— Nic takiego nie powiedziałem, Jeff. Powiedziałem tylko, że nie powinieneś 
myśleć o jego 
zabiciu. Nie chcę, żebyś zginął, próbując to zrobić.
— Nie miałbym nic przeciwko temu.
— O czym ty gadasz? Nie miałbyś nic przeciwko czemu?
— Przeciwko śmierci, gdybym miał pewność, że i on zginie. Lenny długo na niego 
patrzył, po 
czym mruknął:
— Jedz jajka. Chyba nie chcesz przed śmiercią umrzeć z głodu?
Czekał w krzakach naprzeciwko bramy domu Jacka Ambersona przez niemal trzy i pół 
godziny. Włożył czarny dres, do tego ciemne okulary i czarną wełnianą czapkę. W 
bluzie, którą 
rozpiął do połowy, miał samopowtarzalnego colta kaliber 45, którego kupił 
wczoraj po południu 
od Phila Forlenzy, zbrojmistrza studia. Czuł się absurdalnie i miał wrażenie, że 
rzuca się 
wszystkim w oczy — jakby grał epizod w „Nowym Columbo”. Był rozgorączkowany i 
niecierpliwy, a pistolet ważył o wiele za dużo, ale zdecydowanie nie zamierzał 
pozwolić na to, by 
Jackowi Ambersonowi upiekło się uduszenie Susan — nawet jeśli sama tego chciała.
Gorzko żałował, że traktował ją tak, jak traktował. Jack Amberson obarczał go 
winą i Jeff 
godził się z tym, ale Jack Amberson powinien bardziej uważać. Jeśli się z nią 
kochał, powinien o 
nią zadbać.
Jeff już chciał opuścić kryjówkę i iść do domu, kiedy zza zakrętu wyjechał 
czarny lincoln i 
podjechał pod bramę. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że nie zdążył 
zdecydować, co robić. 
Kiedy jednak brama zaczęła się otwierać, pomyślał: „To jest twoja szansa. Twoja 
jedyna szansa. 
To dla Susan”.
Wyszedł z krzaków i powoli ruszył skrajem drogi. Słońce świeciło jasno i grzało 
jak lampa 
łukowa. Wyjął zza paska pistolet i zarepetował. Potem — trzymając broń oburącz — 
obszedł 
samochód od tyłu. Szyby były zaciemnione, nie widział więc, czy ktoś jest w 
środku. Nie myśląc 
wiele, strzelił cztery razy w prawe tylne okno. Hałas był ogłuszający, a colt 
wierzgał mu w 
dłoniach jak muł. Szkło rozprysnęło się, ale dostrzegł jedynie podnoszącą się do 
góry rękę. 
Zanim zdążył znów strzelić, opony lincolna zapiszczały i samochód gwałtownie 
ruszył w 
kierunku domu. Brama zaczęła się zamykać.
Kiedy zatrzasnęła się z chrzęstem, Jeff został sam na środku drogi, z pistoletem 
w rękach. Nie 
za bardzo wiedział, co zrobił.
Nie spał całą noc. Siedział w fotelu i pił siedmiogwiazdkową metaxę. Pistolet 
odłożył na 
stojący przed nim stolik do kawy i oglądał telewizję bez głosu. Najpierw 
obejrzał High Noon, a 
potem — jak na ironię — „Jeźdźców chmur” z Jackiem Ambersonem.
Zaczął przysypiać tuż przed wiadomościami o szóstej rano. Gdy ujrzał zdjęcie 
Jacka 
Ambersona, włączył głos.
„…poważnie ranny w strzelaninie przed swym znajdującym się w Bel Air domem za 
trzy 
miliony dolarów… Chirurdzy twierdzą, że rany nie zagrażają życiu… Policja szuka 
zamaskowanego napastnika, który zaczął strzelać do pana Ambersona bez widocznego 
motywu”.
Jeff pozwolił powoli opaść głowie. Słońce już wzeszło i przepiórki na dachu 
zaczęły śpiewać. 
Rosnąca w ogrodzie róża, którą widać było przez zasłonę jedynie jako cień, 
kiwała się niczym 
miniaturowa trupia główka na patyku. Nie umiał zadowolić Susan. Nie umiał jej 
zatrzymać. 
Nawet nie umiał jej pomścić.
Podniósł pistolet, odbezpieczył go i przycisnął sobie lufę do czoła. Okazała się 
nieprzyjemnie 
zimna. Miał tylko jeden sposób, by się wyrwać z tego koszmaru. Musiał umrzeć. 
Ktoś inny 
ukarze Jacka za śmierć Susan.
Jack Amberson wszedł do „Cafe del Rey” i usiadł przy swoim ulubionym stoliku. 
Jego czterej 
ochroniarze usiedli wokół, znacznie bliżej, niż siadali przed zamachem. 
Wyglądał, jakby nic się 
nie stało, był jedynie bardziej rozedrgany i nerwowy. Doznał uszkodzeń lewej 
części twarzy, ale 
miał szczęście, że trzecia kula Jeffa uderzyła go w policzek dopiero po tym, jak 
przeszyła 
czaszkę jasnowłosego ochroniarza: przebiła skórę i „tylko” wybiła mu niemal 
wszystkie górne 
zęby. Choć od tamtego dnia minęło półtora roku, w dalszym ciągu musiał się 
poddawać 
rehabilitacji i nikt nie wiedział, czy kiedykolwiek zagra w filmie. Wes Craven 
spytał go, czy 
byłby uprzejmy rozpatrzyć przyjęcie roli w jego nowym horrorze, ale gwałtownie 
odrzucił tę 
propozycję.
— Co chcesz mi w ten sposób dać do zrozumienia, Wes? — zapytał. — Że jestem 
jakąś 
pieprzoną pokraką?
Młoda jasnowłosa kelnerka przyniosła mu martini ze skórką cytryny i uśmiechnęła 
się, ale od 
dnia zamachu był bardzo podejrzliwy widząc kobiecy uśmiech. W obecnym stanie 
mógłby zabić 
każdą kobietę, która okazałaby mu litość.
— Może ona? — spytał ochroniarz. — Ekstra dupsko, nie?
— Żartujesz sobie?
— Oczywiście, że nie. Kawał laski.
— Metr dwadzieścia wzrostu i dupsko jak u Misia Jogi.
— Przepraszam. Zapomniałem, że lubi pan wysokie.
Jack popatrzył, kto siedzi przy barze. Były tam dwie brunetki w czerwonych 
garsonkach, 
których odcienie dość mocno się gryzły — obie wielkie jak wojownicza księżniczka 
Ksena z 
telewizyjnego serialu. Obok nich siedziała wychudzona dziewczyna w zielonym 
ubraniu, której 
włosy przypominały barwą zwietrzały imbir. Dalej była blondyna o udach jak 
zapaśniczka. Miała 
myszkę na policzku i paliła papierosa, głęboko się zaciągając. Przy końcu baru 
dostrzegł jednak 
to, czego szukał — siedziała tam wysoka kobieta o jasnych włosach, ubrana w 
jedwabną 
garsonkę w kolorze, jaki przybiera nieruchomy ocean. Przed nią stał napoczęty 
kieliszek 
szampana.
Jack wpatrywał się w blondynkę zmrużonymi oczami. Nie umiał oszacować, czy czeka 
na 
kogoś, czy przyszła jedynie zabić czas. Sięgające ramion włosy układały się w 
miękkie, luźne 
fale. Miała klasyczny profil, prosty delikatny nos i wyraźnie zarysowany 
podbródek, a jej wargi 
wyglądały, jakby właśnie skończyła się całować.
Figurę miała sensacyjną. Wielkie piersi unosiły się wysoko i nawet z daleka 
widać było, że 
muszą być sprężyste, a cienki, półprzeźroczysty jedwab ukazywał wyraźnie kontur 
sterczących 
sutek. Miała płaski brzuch, wąskie biodra i długie, długie, nie kończące się — 
jak miłosna 
piosenka — nogi.
— Idź i powiedz, że chciałbym postawić jej drinka — polecił Jack ochroniarzowi.
— Której? Tej rudej?
— Blondynce, idioto. Cipie w niebieskim.
Ochroniarz podszedł do blond piękności, stanął z dłońmi złożonymi na kroczu, 
przechylił 
głowę i zaczął jej szeptać do ucha. Kobieta popatrzyła przez ramię na Jacka, 
zmarszczyła czoło i 
pokręciła głową. Ochroniarz coś jeszcze powiedział, ale znów pokręciła głową. 
Jack uniósł 
drinka i bezgłośnie ułożył usta w słowa: „Chodź, skarbie. Przyłącz się do mnie” 
— ale blondynka 
kolejny raz pokręciła głową i wzięła do ręki leżącą przed nią książkę.
Jack zrobił coś, czego jeszcze nigdy nie uczynił. Wstał i podszedł do baru, by 
zaprosić kobietę 
osobiście. Uśmiechnął się swym sławnym, diabolicznym uśmiechem i powiedział:
— Jeszcze pani nie znam, a już rani pani moje uczucia.
— Nie zamierzałam — powiedziała cichym, niskim zmysłowym głosem. — Po prostu nie 
mam ochoty na pańskie towarzystwo, to wszystko.
— Nie czuje pani, jak mnie to rani? Wielki gwiazdor Hollywoodu prosi, a pani nie 
życzy 
sobie jego towarzystwa. Wie pani, jaki czuję się przez to malutki? — Uniósł 
dłoń, obejmując 
palcem wskazującym i kciukiem przestrzeń mniej więcej półtora centymetra. — Taki 
malutki.
Blondynka patrzyła na niego oczami o najdoskonalszym błękicie.
— Może mieć pan każdą kobietę. Jak mogę sprawiać, by czuł się pan malutki?
— Ponieważ chcę ciebie, moja słodka, a ty mnie nie chcesz.
— Wcale tego nie powiedziałam, ale jak już mówiłam pańskiemu łamignatowi, nie 
umawiam 
się z mężczyznami, których nie znam. Moja bliska przyjaciółka zginęła, bo poszła 
z 
nieznajomym.
Uśmiech Jacka przybladł. Miał nadzieję, że to nie aluzja. Jeśli czegoś naprawdę 
nie lubił, to 
przypominania, co się stało z Susan. Niektóre grupy feministyczne do dziś 
bojkotowały go i 
został skreślony z list gości kilku przyjęć dla sławnych ludzi. Kiedy ostatni 
raz spotkał Demi 
Moore, odwróciła się od niego.
— Widziała pani „Malowane słońce”? Oglądała pani „Nie ma lepszego miejsca od 
jutra”?
— Nie znam nikogo, kto nie widział tych filmów.
— Jak więc może pani mówić, że mnie nie zna? Jack Amberson, którego oglądała 
pani na 
ekranie, to ten sam Jack Amberson, który stoi teraz przed panią.
— Chce pan powiedzieć, że pańska gra… to wcale nie gra? Pokręcił głową.
— Zgadza się. I nie wykorzystuję aktorskich umiejętności także teraz, mówiąc, że 
jest pani 
najsłodszą istotą na dwóch długich nogach, jaką widziałem w życiu.
Blondynka nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jack pstryknął palcami na barmana i 
powiedział:
— Wylej to, co pani pije, i przynieś do mojego stolika butelkę Dom Perignon. 
Zasługuje pani 
tylko na najlepsze, najsłodsza.
— Mam tak zrobić? — spytał barman.
Jack spiorunował go spojrzeniem, które zabiłoby żółwia Z Galapagos. Podał 
blondynce ramię 
i poprowadził ją przez salą do swojego stolika. Była wysoka, wyższa od niego o 
jakieś osiem 
centymetrów. Poczuł dreszczyk podniecenia. Nic nie sprawiało mu większej 
przyjemności niż 
klęcząca przed nim wysoka, silna blondynka, robiąca wszystko, czego od niej 
zażądał.
— Jak pani ma na imię? — spytał siadając tuż obok niej i natychmiast zagłębiając 
dłoń w 
misce parmezanowych kulek. — I jak to możliwe, by ktoś taki jak pani spędzał 
wieczór 
samotnie?
— Mam na imię Lolicia i pracuję dla niewielkiej niezależnej firmy Reel Life 
Video. „Reel”, 
nie „real”*. Jestem asystentką.
— Naprawdę? — mruknął z pełnymi ustami. — A komu pani asystuje?
— Nikomu sławnemu.
— Mnie też przydałoby się nieco asysty. Lubi pani jachty?
— Nie wiem. Nie znam nikogo, kto ma jacht.
— Teraz już pani zna. Zamierzałem popłynąć w weekend na Baję. Poopalać się, 
trochę 
powędkować. Nieco tego i odrobinę tamtego.
— Brzmi wspaniale.
— I będzie wspaniale, jeśli pani ze mną popłynie.
— Naprawdę chce mnie pan zaprosić? Przecież wcale mnie pan nie zna.
Wsadził sobie w usta kolejną porcję kulek i strząsnął z dłoni okruchy sera.
— Niech zgadnę. Wychowywała się pani w jakiejś niewielkiej miejscowości. Sądząc 
po 
akcencie, gdzieś w Iowa. Może w Cedar Rapids?
— W Marshalltown.
— No proszę. To dość blisko Cedar Rapids. Zawsze była pani najładniejszą 
dziewczyną w 
szkole: cheerleaderką, królową balu… Mając siedemnaście lat zaręczyła się pani z 
ukochanym od 
dzieciństwa Chuckiem.
— Wayne’em — poprawiła go z uśmiechem.
— No tak, Wayne’em. Powinienem był zgadnąć. Ma idealne zęby, ale taki sobie 
rozum. 
Chciała pani osiągnąć coś więcej, poczuć, co to sława i uznanie. Napisała pani 
do „Playboya” 
chcąc wystąpić w sesji zdjęciowej do rozkładówki, ale nie zainteresowali się 
ofertą. Nie tracąc 
wiary w swój talent i urodę, spakowała pani torbę i przyjechała do Los Angeles, 
by coś osiągnąć.
— Skąd pan to wszystko wie? Zgadł pan nawet z „Playboyem”.
Jack popatrzył na jej wielkie piersi.
— Moim zdaniem ich strata.
Wypili butelkę szampana, po czym wyszli na zewnątrz i Jack zaprosił ją do 
swojego nowego 
białego mercedesa z przyciemnionymi szybami.
— Kuloodporne — powiedział, stukając kłykciami w szybę.
— Słyszałam o tym… — Usiadła blisko, a jej spódnica zadarła się wysoko. — 
Złapali tego, 
kto to zrobił?
— Policja nawet się nie domyśla, kto to był.
Lolicia wzięła Jacka pod rękę i przycisnęła się do niego piersiami. Jej perfumy 
pachniały 
piżmowo.
— Wiesz co? — powiedziała. — Filmy nie pokazują cię prawdziwie. W rzeczywistości 
jesteś 
przystojniejszy. Znacznie bardziej charyzmatyczny.
Jack wzruszył ramionami.
— Może, ale film to nie teatr jednego aktora. Specjalnie staram się być mniej 
charyzmatyczny, by nie przysłonić gry innych osób.
Polizała mu ucho i lekko je ugryzła.
— Nie powinnaś tego robić. To będzie miało natychmiastowy efekt.
— Sprawdźmy… — Zanim zdążył zaprotestować, rozpięła suwak jego białych spodni od 
Armaniego i włożyła rękę do środka. — Ooo… bez majtek. Naprawdę masz charyzmę.
Wyjęła sztywniejący członek na zewnątrz i zaczęła powoli poruszać wzdłuż niego 
dłonią. Jack 
jęknął i oparł głowę o zagłówek. Lolicia zniżyła głowę, wzięła członek do ust i 
zaczęła go lizać 
wokół żołędzia.
— Boże, Lolicia, jesteś niesamowita. Żadna kobieta dotychczas nie sprawiła, bym 
tak się czuł. 
Naprawdę żadna.
Uniosła głowę i pocałowała go.
— Ponieważ żadna nie wiedziała, czego naprawdę potrzebujesz. Czytałam wszystko o 
tym, co 
się stało z tamtą dziewczyną. Wiem wszystko o wiązaniu, plastikowych workach i 
wielu innych 
rzeczach, o których ci się nawet nie śniło. Pozwól, że zapytam, panie Sławny 
Gwiazdorze: 
dobrze myślę, że jeszcze nigdy nie przeszedłeś drogi do samego końca?
Popatrzył na nią uważnie.
— Zależy, co to dla ciebie znaczy.
— Dotrzeć do granicy. Zaspokoić każde mroczne pożądanie, jakie kiedykolwiek 
poczułeś. 
Zrealizować każdą brudną fantazję. To i wiele więcej.
Wbiła mu paznokcie w członek, aż zawył. Popatrzył w jej oczy i po raz pierwszy w 
życiu 
poczuł ukłucie strachu.
— Naprawdę jesteś niesamowita, wiesz? Nie–sa–mo–wi–ta.
Stał przed lustrem. Najpierw odwrócił głowę w lewo, potem w prawo, by przyjrzeć 
się, czy 
jego policzek jest rzeczywiście tak zniekształcony, jak mu się wydawało. Lolicia 
podeszła cicho 
jak kocica, stanęła za nim, wsunęła dłoń za czerwony jedwab szlafroka i chwyciła 
jego członek w 
tak naturalny sposób, jakby należał do niej. Delikatnie go masowała, obwodząc 
czubkiem palca 
otwór na końcu, aż zrobił się mokry od wypływającego śluzu.
— I co myślisz? — spytał.
Pocałowała go w kark.
— Co myślę o czym?
— O mojej twarzy oczywiście. Dostałem pociskiem kaliber czterdzieści pięć 
dokładnie tutaj. 
Przeszedł tędy, widzisz? Wybił mi połowę zębów.
— Dla mnie wyglądasz idealnie.
Przekręcił głowę w lewo.
— Naprawdę? Naprawdę nie sądzisz, że wyglądam jak postać z horroru?
— Wyglądasz idealnie.
Odwrócił się do niej. Miała na sobie jedynie czarny koronkowy biustonosz i 
maleńkie czarne 
majtki.
— Jesteś wspaniałą kobietą, Lolicia. — Wsunął dłoń w majtki i włożył jej do 
środka palec 
wskazujący. — Co powiesz na to, by wkroczyć na drogę, która prowadzi do samego 
końca?
— Najpierw zamknij drzwi.
— Pod drzwiami stoi dwóch moich ludzi. Nikt tu nie wejdzie. Pocałowała go.
— Zamknij drzwi. Mogą usłyszeć, jak któreś z nas krzyczy, i wpaść na głupi 
pomysł.
— Dobrze… jak chcesz.
Podszedł do drzwi i zamknął je. Kiedy wrócił, stała przy łóżku, już bez 
biustonosza. Jej sutki 
sterczały wysoko, ale miała taką minę, że Jack poczuł niemiłe uczucie w brzuchu. 
Niemal 
sprawiała wrażenie, jakby chciała go żywcem pożreć.
— Masz jakiś sznur? — spytała.
— Oczywiście. — Otworzył szafę i wyjął dwa półtorametrowe kawałki czarnej 
nylonowej 
linki.
— A plastikowy worek?
— Też mam. Zawsze pamiętam, by mieć w domu odpowiedni zapas niezbędnych rzeczy, 
jeśli 
rozumiesz, co mam na myśli.
— Rozumiem, Jack.
Podszedł do niej ze sznurem i workiem. Zrzucił z siebie szlafrok. Jego sterczący 
członek 
pulsował.
— Połóż się twarzą do dołu na łóżku — polecił. — No, twarzą do dołu.
— Nie, Jack. Najpierw twoja kolej.
— Moja kolej…?
Przylgnęła do niego tak mocno, że jej piersi wypłynęły na boki. Wyjęła mu sznur 
z ręki.
— Jesteś niesamowita — powiedział.
Zawiązała mu linkę wokół nadgarstka, przekręciła jego ciało i zawiązała ją wokół 
drugiego 
nadgarstka. Supły zrobiła zbyt ciasne, ale nie odcinały krążenia i ich ucisk go 
podniecał. Zaczął 
dyszeć i skóra na jego owłosionej piersi zaczerwieniła się mocno.
— No to zaczynamy — oświadczyła Lolicia, wyjęła z ręki Jacka worek i zaczęła 
nasuwać mu 
go na głowę.
— Powinniśmy ustalić jakiś sygnał — powiedział pospiesznie. — Na wypadek, gdybym 
zaczął się dusić.
Pocałowała go, powoli i lubieżnie poruszając wargami. Dotknęła czubkiem języka 
jego 
protezy zębowej.
— Jeśli uznasz, że coś jest z tobą nie tak, po prostu wymów moje imię…
— Twoje imię? Dobrze. Powiem twoje imię.
Lolicia wciągnęła mu głębiej worek i zawiązała, by do środka nie dochodziło 
powietrze. 
Wziął głęboki wdech i plastik ściśle przylgnął do jego twarzy.
Podprowadziła go do skraju łóżka i lekko pchnęła, by położył się na plecach. 
Potem owinęła 
linkę wokół kostek jego nóg i ciasno je związała.
Weszła na białe jedwabne prześcieradło. Torba wydęła się, oklapła, wydęła się, 
oklapła. 
Lolicia przez plastik popieściła twarz Jacka, przeciągnęła paznokciami po jego 
klatce piersiowej, 
a potem po brzuchu. Jego członek był tak twardy, że stał skośnie, przypominając 
purpurowy kieł. 
Wzięła go w dłoń i powoli głaskała. Jack pojękiwał z przyjemności.
— Ciekawe, czy Susan bardzo się to podobało?
Jack odmruknął coś niezrozumiałego.
— Nie usłyszałeś? Pytam, czy Susan uważała, że to podniecające. Robiła to z tobą 
po raz 
pierwszy.
Jack dyszał.
— Co? O czym ty, do diabła, gadasz? — wystękał.
— Nie słyszę cię zbyt dobrze przez ten worek, Jack. — Nie przestawała gładzić 
członka, ale 
mimo to zaczynał tracić sztywność. — Zastanawiało mnie tylko, czy duszenie 
podobało jej się 
tak samo jak teraz tobie. Ciekawi mnie, czy sprawiało jej przyjemność doznawanie 
bólu.
Wbiła mu paznokcie w jądra. Wydał zduszony okrzyk i próbował się wyrwać, ale nie 
udało 
mu się to. Co dziwniejsze, jego członek ponownie stwardniał.
— Na Boga! — zawołał. — Nie mogę oddychać! Zabierz ten jebany worek!
Lolicia uśmiechała się i nie przerywała masowania jego członka.
— Nie mogę oddychać! Nie mam powietrza! Umieram!
Lolicia ściągnęła majteczki do połowy ud i wspięła się na Jacka. Chwyciła jego 
członek i 
wprowadziła go w siebie. Zaczęła rytmicznie poruszać biodrami w górę i w dół. 
Siedziała 
wyprostowana, zamknęła oczy, na ustach miała dziwny uśmiech.
— …oddychać! Nie mogę… — błagał Jack. Lolicia pochyliła się i pocałowała go 
przez 
plastik.
— Ustaliliśmy sygnał, Jack, nie pamiętasz? Nie oszukuj.
Jack walczył o powietrze, udało mu się jednak wyrzucić z siebie:
— Lolicia!
— Umówiliśmy się, że powiesz moje imię, Jack — szepnęła mu do ucha.
— Lolicia! — Jego klatka piersiowa poruszała się z wyraźnym trudem i pojawiły 
się pierwsze 
drgawki.
— Złe imię, Jack. Wcale nie nazywam się Lolicia…
— … oddychać… proszę…
— Nie, Jack. Dwa lata temu byłam kimś zupełnie innym, ale zrozumiałam, że nie 
mam szansy 
się do ciebie zbliżyć. Zmieniłam więc imię. No i trochę także wygląd.
— … proszę… nie…
— Poddałam się kuracji hormonalnej i nie uwierzyłbyś, co może zdziałać. Poszłam 
do 
chirurga plastycznego i też byś nie uwierzył, co jest w stanie zrobić 
współczesna medycyna. 
Rozjaśniłam włosy i kupiłam sobie najbłękitniejsze soczewki kontaktowe. Potem 
pozbyłam się 
do końca pozostałości po moim poprzednim życiu. Uwierz mi, Jack, było warto. Nie 
żałuję bólu, 
czekania i nawet jednego dolara, którego wydałam. Musiałam zobaczyć, jak 
umierasz w ten sam 
sposób, w jaki umierała Susan.
Jack wydał z siebie ostatni straszliwy charkot i dostał orgazmu. Lolicia 
posiedziała na nim 
jeszcze przez jakiś czas, by upewnić się, że przestał oddychać, a potem zeszła z 
niego.
— Przykro mi, Jack, ale nie powiedziałeś mojego imienia.
Rozerwała worek, odsłaniając jasnofioletową, spoconą twarz, szeroko otwarte 
niewidzące 
oczy i wywalony język.
— Powinieneś powiedzieć: „Jeff’.
* Sfermentowana mieszanina ryżu i soi z solą (przyp tłum.).
* Gra słów reel life — „życie na szpulach filmowych”, real life — prawdziwe 
życie (przyp. tłum)