Włodzimierz Piotr Głowacki

„Kosmiczne afery”

cz. I „Znak wspólnoty”
(fragment)
Rozdział I
Był już późny wieczór, gdy Felicjan Chrobot wracał z pola do swojej 
chałupy. Siedział na wozie i mimo niewygód jakie wynikały ze złego stanu 
drogi i wozu, w tym samym zresztą stopniu, zasnął osłabiony mijającym dniem. 
Pracował dzisiaj od samego świtu, nawet w południe, gdy był największy upał i 
przyroda zamarła na dwie najgorętsze godziny. Chrobot nie był jednak wzorem 
pracowitości, jak mogłoby się zdawać. Przez cały dzień brakowało mu chęci do 
roboty i co chwila nachodziła go kusząca myśl, żeby się jakoś od tego wykręcić 
i położyć gdzieś w cieniu, ale przecież roboty w polu nie da się oszukać. Na 
szczęście Łysy, jego koń, miał większy zapał do pracy, a może po prostu nie 
myślał tyle co jego pan, i praktycznie to on odwalił całą robotę ciągnąc Felka, 
tam i z powrotem, po całym polu. Zresztą teraz sytuacja była podobna. Koń, 
przecież także wielce utrudzony całodzienną orką, ciągnął wóz, a chłop, mając 
oczywiście pełne zaufanie do konia, pozwolił sobie na drzemkę.
Mieli jeszcze spory kawał drogi przed sobą, gdy Łysy zaczął nerwowo strzyc 
uszami. Potrząsał łbem i prychał głośno, jakby chciał obudzić gospodarza. 
Przejechali przez mały, kamienny mostek i skręcili w wąską drogę prowadzącą 
przez łąkę sąsiada, a dalej pod lasem prosto w kierunku wąwozu.
Chrobot, rozbudzony w końcu rżeniem Łysego, przeciągnął się na wozie 
ziewając głośno. Potrząsnął lejcami.
- Spokojnie, Łysy, spokojnie. Ugryzło cię coś w...
Nie dokończył, bo z lewej strony coś błysnęło, jakby latarka. Jakiś cień 
podniósł się z ziemi i zaczął gnać w kierunku wozu cały czas wymachując 
światełkiem. Chrobot poprawił czapkę i pochylił głowę do przodu, w kierunku 
nadbiegającego. 
- Co za cholera? - wymamrotał pod nosem. Gdy tamten był już blisko i chłop 
miał okazję dobrze mu się przyjrzeć, koń nagle się spłoszył i mocno pociągnął 
wóz. Chrobot fiknął kozła i wylądował, jak długi, z tyłu wozu. Na szczęście 
było tam trochę siana, więc nie potłukł się zbytnio padając twarzą na deski. 
- Stój Łysy! Stój! - krzyczał na konia z powrotem łapiąc lejce. Ale koń nie 
słuchał. Gnał przed siebie rzucając furą na wszystkie strony, jakby chciał się 
pozbyć balastu. Chłop, chcąc się ratować, jedną ręką ściągał lejce, a drugą 
szukał po omacku bata. Wreszcie znalazł i zaczął nim walić Łysego wrzeszcząc 
w dalszym ciągu. Dopiero teraz, czując na zadzie ostre smagnięcia, koń się 
opamiętał i zwolnił. Wreszcie zatrzymał się, gdy byli już pod lasem. Szarpał się 
jeszcze trochę, ale stojąc już z wozem w miejscu. Z pyska ciekła mu piana. 
Chrobot otarł czapką pot z czoła i oglądnął się za siebie.
Na polu nie było nikogo, więc zlazł z wozu i podszedł do konia. Łysy już się 
uspokoił. Chłop poklepał go po boku i poprawił uprząż.
- Czegoś się wystraszył, durny koniu? - zagadał do zwierzęcia. Koń jednak 
nie odpowiedział, więc Chrobot wgramolił się z powrotem na wóz. Ruszyli 
powoli.
Przejechali może 50 metrów i koń sam się zatrzymał.
- Co znowu? Czego stoisz? - powiedział spokojnie Chrobot czując się jakoś 
niepewnie. Rozglądnął się dokoła, ale niczego nie mógł dostrzec, bowiem 
zrobiło się już bardzo ciemno.
Miał już ponownie użyć bata, gdy usłyszał coś za sobą. Odruchowo odrzucił 
bat i chwycił za widły odwracając się w kierunku dźwięku. Małe światełko 
zbliżało się do niego podskakując, jakby było trzymane przez bawiące się 
dziecko. Koń tym razem, może rozpamiętując obolały zad, wcale nie 
zareagował. Światełko było coraz bliżej. Chrobotowi niewidzialna ręka ścisnęła 
gardło. Podniósł się na wozie stawiając czoła nieznanemu.
- Kto tam?! - rzucił w mrok. 
Światełko zatrzymało się.
- Co za głupie żarty. Konia mi tylko płoszycie - kontynuował monolog, a 
ponieważ nie doczekał się żadnej odpowiedzi powoli odłożył widły, ale gotowy 
w każdej chwili znowu je złapać. Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął zapałki. 
Pod siedzeniem była lampa naftowa. Wyciągnął ją stamtąd i zapalił knot.
Blade światło przebiło mrok. Co prawda nie sięgnęło poza koniec wozu, ale 
Chrobot poczuł się teraz trochę pewniej. Odczekał chwilę i przesunął się z 
lampą trochę do tyłu, w kierunku „niebezpieczeństwa”. W tym momencie tamto 
światełko też się poruszyło i nieco przybliżyło. Można już było dostrzec zarys 
tajemniczej postaci. Nie była wysoka i w pierwszej chwili Chrobot pomyślał, że 
to rzeczywiście jakieś dziecko robi mu kawał. Postać trzymała latarkę kierując 
teraz jej światło na Łysego. Koń stał spokojnie jakby lekko uśpiony. Jego ogon, 
zawsze taki ruchliwy, zwisał teraz smętnie.
Wreszcie zjawa podeszła do wozu wchodząc w zasięg lampy Chrobota. Nie 
było to dziecko, choć faktycznie wzrostem daleko jej było do dorosłego 
człowieka. Postać ubrana była w jakiś dziwny strój, taki gładki i obcisły, 
przylegający do całego ciała. Chrobot widział coś takiego w zeszłym roku, jak 
płetwonurkowie szukali w jeziorze topielca. Odruchowo spojrzał na stopy tej 
postaci spodziewając się, chociaż nie było to w tej chwili logiczne, zobaczyć w 
tym miejscu płetwy. Jednak nie było ich tam, co już zupełnie zdezorientowało 
chłopa.
Chrobot zeskoczył z wozu i dopiero teraz się zdziwił. Przedtem pomyślał, że 
może patrząc z wysoka, zaniża trochę wzrost tej postaci. Teraz mógł jednak 
porównać go wprost do siebie. Nawet stojąc na ziemi patrzył na to coś z góry.
Podniósł lampę, żeby lepiej się przyjrzeć. Mała, uśmiechnięta gęba patrzyła 
na niego niewinnymi oczami. Skóra tej postaci miała jakiś dziwny kolor, jakby 
szaroniebieski. Może to był efekt słabego oświetlenia. W każdym bądź razie 
Chrobot już wyraźnie się uspokoił.
- Pewnie zabłądziliście - zagadnął pierwszy.
Mała postać przełożyła latarkę do lewej ręki a prawą podniosła do głowy 
kręcąc palcem wskazującym małe kółka przy swojej skroni. Nie przestawała się 
przy tym uśmiechać ani na chwilę.
A, do cholery! Nie dość, że wystraszyła go, a Łysy o mało nie wywrócił 
wozu, to teraz robi jeszcze z niego wariata!
Chrobot doskoczył do ławki na wozie, chwycił bat i błyskawicznie odwrócił 
się chcąc dać nauczkę temu głupkowi.
- Jak cię prześwięcę batem, to ci się odechce żartów! - krzyknął uderzając z 
rozmachem, ale rzemień przeciął tylko ze świstem powietrze. Dziwnej postaci 
już nie było. Chrobot zaskoczony stał jeszcze przez chwilę wpatrując się w 
mrok, ale w końcu dał za wygraną i wgramolił się na furę. Łysy ruszył powoli 
całkowicie obojętny na to, co się przed chwilą stało.
Po dwudziestu minutach, już bez żadnych przygód, dojechali do domu. Łysy, 
wiedziony niezawodnym instynktem, doprowadził wóz prosto pod stajnię. 
Przywitało ich radosne ujadanie Urwisa, czujnego i wiernego psiego strażnika. 
Chrobot wyprzągł konia i wprowadził go do stajni. Jednak przed wejściem do 
chałupy, jak przystało na wzorowego gospodarza, którego przecież nie było cały 
dzień w domu, postanowił zrobić obchód zabudowań. Zaglądnął za stodołę, za 
oborę, pokręcił się koło studni, a w końcu wyszedł na drogę. Stał przez chwilę 
nasłuchując, czy ktoś nie idzie, ale słychać było tylko dalekie ujadanie 
wiejskich 
psów. Spojrzał w górę i zdumiał się pięknym widokiem rozgwieżdżonego nieba. 
Wszystkie gwiazdy świeciły dzisiaj wyjątkowo jasno i migały jakoś filuternie. 
Chłop westchnął, bo znowu poczuł się wyjątkowo zmęczony i poczłapał z 
powrotem na podwórko. Już miał wejść do domu, gdy zwrócił uwagę na jakiś 
dziwny ruch w oborze, więc skręcił w tamtą stronę. 
Stanął w progu, zapalił światło i zbaraniał. Między zaniepokojonymi 
krowami stał ten głupek z drogi z niezmiennym uśmiechem przyklejonym do 
gęby. Na widok chłopa podniósł dłoń do skroni i znowu zaczął kręcić palcem 
kółka. Tego było już Chrobotowi za dużo. Złapał grabie stojące pod ścianą i 
ruszył na intruza. Tamten, nie mając tym razem gdzie uciekać, do ostatniej 
chwili dzielnie kręcił swoje. Dopiero, gdy kij był już niebezpiecznie blisko 
jego 
głowy, zanurkował pod najbliższą krowę. Chrobot wyczuł intencje przeciwnika 
i w ostatnim momencie zmienił kierunek uderzenia. Trzask łamanego drewna 
zlał się z przeraźliwym rykiem trafionej niewinnie krowy, która zaczęła się 
teraz 
rzucać na wszystkie strony siejąc straszliwy zamęt w głowach swoich sąsiadek. 
W oborze zrobiło się niebezpiecznie. Chrobot wycofał się przed drzwi i kucnął 
szukając głupka wzrokiem między krowimi nogami. Nie dostrzegł go, ale w tym 
momencie rozszczekał się Urwis. Ktoś uciekał przez podwórze.
Gospodarz podbiegł do psiej budy i odczepił łańcuch.
- Bierz go! - krzyknął do psa, któremu nie trzeba było dwa razy powtarzać. 
Ucieszony, że może sobie wreszcie pobiegać, po całodziennym uwiązaniu, ze 
straszliwym jazgotem pognał za uciekającym.
- Co się tam dzieje! - usłyszał Chrobot głos swojej żony. - Czy to ty, Feluś?
- Ja - odparł niechętnie, wściekły jeszcze chłop. - Zaraz przyjdę do domu.
W tym momencie wbiegł na podwórko radosny Urwis. Merdał ogonem a z 
pyska zwisał mu smętnie kawałek dziwnej, gładkiej materii.
*
Samochód, po ostatniej naprawie, sprawował się wreszcie tak jak trzeba, 
więc pozwolił sobie na nieco ostrzejszą jazdę. Lubił prowadzić, choć 
niekoniecznie tak wcześnie. Była bowiem dopiero szósta rano. Musiał dzisiaj 
jechać do miasta i załatwić coś bardzo ważnego. Andrzej Korzenias był 
energicznym, młodym człowiekiem i nie lubił niczego odkładać na później, a 
jeśli miał coś do załatwienia, to robił to jak najszybciej, żeby mieć spokojną 
głowę. Zielony polonez wiózł go teraz spokojnie do celu.
Jechał prostą, pustą o tej porze, drogą i nucił sobie coś pod nosem. Prawa 
noga sama coraz mocniej cisnęła pedał gazu. Opuścił szybę, ale pęd powietrza 
był taki mocny, że szybko zamknął okno z powrotem. Słońce raziło go w oczy, 
więc włożył ciemne okulary.
Zbliżał się do pola namiotowego znajdującego się z prawej strony szosy. 
Przez całą ubiegłą noc dochodziły stąd odgłosy hucznej zabawy, a iskry 
strzelające wysoko w górę z ogromnego ogniska, mieszały się na niebie z 
licznymi gwiazdami. Teraz w zasadzie panował tu spokój, choć Korzenias 
zauważył samochód terenowy wyjeżdżający zza małego domku kempingowego. 
Siedziały w nim trzy, wyraźnie jeszcze rozbawione, osoby. Dżip dojechał do 
drogi, zawył ostro silnikiem, bo wyjazd prowadził pod górę, i skręcając w prawo 
wjechał na szosę tuż za przejeżdżającym samochodem Korzeniasa.
Korzenias uśmiechnął się mimo woli. Tamci przyspieszyli i jechali za nim. 
Trwało to jakąś chwilę. W pewnym momencie, jeszcze daleko przed sobą, 
dostrzegł jakąś postać wychodzącą z przydrożnych krzaków. Postać przystanęła 
na poboczu i patrzyła w jego kierunku. Gdy był już bliżej, nieznajomy zaczął 
machać ręką chcąc zatrzymać samochód. Korzenias zwolnił, postanowił bowiem 
podwieźć tego człowieka. 
Zaskoczył go dziwny strój tej postaci. Czyżby to był jakiś płetwonurek? 
Może z obozu nad jeziorem. Wtem tamten zaczął pokazywać kręćka przy swojej 
skroni, a uśmiech, jaki posłał przy tym Korzeniasowi, rozbawiłby nawet 
największego ponuraka. Pewnie jeszcze jeden z tej nocnej zabawy, pomyślał. 
Niech go podwiozą jego koledzy.
Korzenias dodał gazu i szybko minął „wesołkowatego płetwonurka”. Po 
chwili spojrzał w lusterko. Dżip zatrzymał się i dziwna postać wsiadła do niego. 
Auto ruszyło i pomknęło przed siebie w kierunku miasta.
*
- Dlaczego się tak dziwnie ubrałeś? - zagadnęła Marta siedząca na tylnym 
siedzeniu dżipa. - Masz zamiar nurkować w jakiejś fontannie w mieście, a może 
wybierasz się na basen - dodała śmiejąc się przyjaźnie. Nieznajomy nie 
odpowiadał. Wpatrywał się w Martę odwzajemniając uśmiech.
- Ty, jak ci na imię? - spytał kierowca.
- Może to niemowa - próbowała wyjaśnić Marta.
- Słuchajcie! Jego po prostu zamurowało na widok takiej dziewczyny - 
włączył się do rozmowy trzeci pasażer.
Marta roześmiała się głośno, lekko się przy tym rumieniąc.
- No, powiedz coś - prosiła dziewczyna. - Powiedz przynajmniej gdzie chcesz 
jechać.
- A tobie nie za gorąco w tym ubranku? - spytał Jacek siadając tyłem do 
kierunku jazdy i wpatrując się w nieznajomego. Przyglądał mu się przez chwilę, 
a widząc urwany dolny kawałek nogawki dodał - Raki tak cię poszarpały, 
brachu?
- No popatrzcie, co to za ludzie żyją dzisiaj - konkludował kierowca. - 
Człowiek się zatrzymuje, żeby taki nie sterczał na drodze całymi godzinami, 
zabiera go z dobrego serca, a on co... głupka udaje.
- Może to naprawdę głupek - odparł Jacek. - Nic nie mówi, ciągle się 
uśmiecha...
- Przestańcie chłopaki. Jak wam nie wstyd - przerwała Marta. 
W tym momencie mocno zarzuciło samochodem, bowiem zakręt okazał się 
ciaśniejszy niż sądził kierowca dżipa. Marta nie zdążyła się chwycić pałąka i 
wpadła na siedzącego obok niej autostopowicza.
- Jak jeździsz do cholery! - prawie wrzasnął Jacek. - Przecież ty nas kiedyś 
pozabijasz.
- Wszyscy cali? - spytał speszony kierowca.
W odpowiedzi autostopowicz posłał w jego kierunku rozbrajający uśmiech i 
pokręcił palcem przy skroni.
- Cha, cha, cha! Widziałeś jak cię podsumował - stwierdziła uspokojona już 
Marta. - To ty tu jesteś wariatem. Wariat! Wariat! Wariat! - wykrzykiwała pod 
adresem Zbyszka ilustrując ten fakt kręciołkiem przy skroni.
Nieznajomy, na widok tego ruchu, ożywił się wyraźnie. Zaczął wymachiwać 
rękami. To wznosił je ku niebu, to zataczał nimi szerokie koła w lewo i w 
prawo. Oczy zrobiły mu się ogromne i błyszczały niezwykle. W przerwach 
między tymi „wymachami” pokazywał, że wszyscy mają kręćka.
- On po prostu pokazuje, że jak tak będziesz jeździł, to wszyscy wylądujemy 
w niebie - podsumował Jacek.
Dżip zbliżył się do jadącego przed nim poloneza. Zbyszek chciał go 
wyprzedzić. Nie zrobił tego „z marszu”, bo na drodze wymalowana była linia 
ciągła. Przyhamował i wychylił się trochę w lewo. Tuż przed nimi na drodze nie 
było widać nikogo, ale zbliżający się lewy zakręt zasłonięty był drzewami. 
Zbyszkowi wydawało się, że do zakrętu jest jeszcze daleko i, mimo wszystko, 
postanowił nie czekać. Dodał gazu zjeżdżając na lewy pas drogi.
- Gdzie się pchasz - powiedział cicho Jacek, który zdrętwiał ze strachu.
Jechali równolegle do zielonego poloneza, którego kierowca odwrócił do 
nich twarz i jednoznacznie pokazywał Zbyszkowi, że ten ma fioła. W tym 
momencie zza zakrętu wypadło jak pocisk srebrne bmw, na widok którego 
zamarł nawet wesoły autostopowicz. Chciał co prawda odwzajemnić ten 
przyjazny gest kierowcy poloneza, ale nie był to najlepszy moment na 
powitanie. Krótki błysk światłami z przeciwka, błyskawiczna ocena sytuacji, 
gwałtowne hamowanie. Bmw zatańczyło na szosie. Jednak Zbyszek nie miał już 
czasu na hamowanie. Ostro skręcił kierownicą w prawo chcąc ominąć sunący na 
niego samochód. Dżip uderzył przy tym w lewy bok poloneza spychając go z 
szosy. Polonez wpadł na wąskie, szutrowe pobocze, na którym kierowca nie 
miał żadnych szans na wyprowadzenie auta. Samochód wpadł z dużą prędkością 
do przydrożnego rowu wbijając się w skarpę. Łomot gniecionej blachy, ryk 
uwolnionego silnika. Tragiczny widok został na moment zasłonięty tumanami 
kurzu, który podniósł się z pobocza.
Z kolei dżip odbity od poloneza zmienił kierunek ruchu i uparcie wrócił na 
lewy pas drogi taranując tył bmw. Tym razem głuche uderzenie jak w beczkę. 
Srebrne auto obróciło się tyłem do przodu i znieruchomiało na środku szosy. 
Dżip przewrócił się na prawy bok i sunąc po asfalcie z przeraźliwym zgrzytem 
zatrzymał się blisko zakrętu po jego zewnętrznej stronie. 
*
Ambulans pędził ulicami miasta napełniając jego przestrzeń niesamowitym, 
modulowanym jękiem wzmacnianym jeszcze przez echo odbite od betonowych 
ścian. Wszystkie napotkane samochody zjeżdżały do prawego krawężnika i 
nieruchomiały jakby porażone tym ostrym dźwiękiem. Gdy wycie oddalało się, 
kolorowe żuki otrząsały się z odrętwienia tworząc na powrót zbitą, zdawałoby 
się nie do pokonania, metalową masę sunącą wąskimi, sztucznymi kanałami.
W karetce dwóch sanitariuszy pochylało się właśnie nad ofiarą wypadku 
drogowego usiłując, niestety bezskutecznie, rozebrać rannego i dokonać 
prowizorycznych oględzin. Dziwny strój, który pokrywał jego ciało nie miał 
żadnych zapięć - ani guzików, ani zamka błyskawicznego. Szczelnie przylegał 
do całego ciała sprawiając wrażenie „odlanego” na postaci. Do zbadania 
pozostała więc tylko twarz i dłonie.
- Czy oni w tym aucie przewozili jakąś farbę? - spytał sanitariusz siedzący 
bliżej głowy rannego.
- Dlaczego pytasz? - odparł kolega.
- Bo ten gość ma niebieską gębę.
- Co ty chrzanisz! - rzucił ostro ten drugi i przysunął się z podręczną lampą 
świecąc prosto w oczy leżącego na noszach.
- O kurde! Masz rację. Podaj mi gazę i wodę utlenioną. Trzeba mu to szybko 
zmyć, bo ta farba może być toksyczna.
Po chwili dwie, ubrane w białe fartuchy, postacie pracowały szybko 
pochylone nad twarzą ofiary spoczywającej, mimo wszystkich zabiegów, w 
spokoju. Niestety akcja sanitariuszy nie dawała żadnych rezultatów. No, może z 
wyjątkiem jednego - spokojne oblicze lśniło teraz jeszcze bardziej pięknym, 
nieziemskim błękitem. 
- Nic z tego. Szkoda się mordować. Niech się w szpitalu tym zajmą - 
wysapała pierwsza postać.
- I tak nam medalu nie dadzą - podsumowała druga.
Sanitariusze, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, usiedli wzdłuż 
ciała, wciąż jeszcze ciężko dysząc. Tymi samymi tamponami, którymi przed 
chwilą prowadzili taką energiczną akcję ratunkowo-oczyszczającą, przecierali 
teraz swoje mocno spocone czoła.
Sanitarka, wyjąc przeraźliwie, skręciła ostro w prawo wywołując tym lekkie 
przemieszczenie się w środku jej zawartości. Facet z niebieskim obliczem leżał 
teraz przodem, czyli twarzą, do dołu i to na dodatek obok noszy. Na noszach, 
natomiast, kłębiły się dwa, splątane ze sobą, ciała przeklinających 
sanitariuszy. 
Jeszcze jeden gwałtowny manewr kierowcy ambulansu i samochód z piskiem 
opon zatrzymał się na zadaszonym podjeździe przed budynkiem szpitala. Nad 
wejściem świecił się duży napis:
OSTRY DYŻUR
Przed wejściem czekała już specjalna ekipa z łóżkiem na kółkach. Szybko 
wysunięto z karetki nosze z wciąż złączoną, ale walczącą z pełnym 
poświęceniem, białą parą i odłożono je na bok. Następnie przyszła kolej na tak 
zwanego „poszkodowanego”, choć już na pierwszy rzut oka było widać, że 
natychmiastowej pomocy potrzebuje ktoś inny, a właściwie inni.
Błękitnolicy znalazł się wreszcie we właściwych rękach. Sunął teraz przez 
szpitalne korytarze pchany silnymi rękami ratowników. Jego twarz oświetlana 
sztucznym, neonowym blaskiem lamp szpitalnych wyglądała nieciekawie. 
Straciła swój nieziemski koloryt - zrobiła się, jak by to rzec, banalnie trupio 
blada. Pielęgniarka, biegnąca obok, pochyliła się nad łóżkiem.
- Pospieszcie się! On się kończy, już cały zsiniał! - krzyknęła do pozostałych 
nakładając jednocześnie maskę tlenową na twarz nieprzytomnego.
Cała ekipa wpadła do sali reanimacyjnej, niczym piorun kulisty, przysuwając 
łóżko od razu do stołu operacyjnego, wprost pod jego wielką lampę. 
Błyskawicznie przerzucono ciało i w tym momencie powstał pierwszy problem.
- Jak on to na siebie włożył? - zdziwił się dyżurny lekarz. - Chyba noga 
złamana, ma rozerwaną nogawkę - skonstatował. Nie tracąc jednak więcej czasu 
na zbędne rozmyślania ujął przegub pacjenta, po czym zdziwił się powtórnie.
- Tętno w normie. Będzie żył długo i szczęśliwie - zawyrokował. Sięgnął po 
stetoskop, włożył sobie w uszy dwa wężowe przewody i przyłożył jego zawsze 
chłodną, metaliczną końcówkę w pobliże serca leżącego.
- Jak dzwon - rzucił krótko, albowiem był oszczędny w słowa, po czym 
zdziwił się po raz trzeci.
- Czy oni w tym aucie przewozili jakąś farbę? - zdziwił się w końcu po raz 
czwarty wpatrując się w anielsko spokojną twarz dziwaka. 
- Dlaczego pan pyta, doktorze? - zdziwiła się po raz pierwszy, stojąca z tyłu, 
gruba pielęgniarka.
- Bo ten gość ma niebieską gębę - odparł lekarz, ale już bez zdziwienia.
Pięć twarzy, białych twarzy, pochyliło się jednocześnie nad tą zagadką.
- Trzeba mu to szybko zmyć. Ta farba może być toksyczna - stwierdził ktoś 
rzeczowo.
- Teraz nie ma na to czasu - wtrącił doktor. - Trzeba go najpierw prześwietlić. 
Siostro...
Pacjent znowu wylądował na łóżku z kółkami. Wypchnięty z sali operacyjnej 
znalazł się w windzie, która wiozła go teraz na drugie piętro, do pracowni RTG.
Przed drzwiami do gabinetu dra Roentgena, było pełno ludzi, niektórzy mieli 
już opatrunki gipsowe na nogach, rękach i głowach. Nad drzwiami świecił się 
czerwony napis:
NIE WCHODZIĆ !
„Niebieski” miał jednak zielone światło i wjechał do środka bez kolejki.
Senny zwykle pan doktor, ożywił się wyraźnie widząc takie coś przed sobą.
- Dajcie go tutaj. To może być interesujący przypadek - zacierał ręce z 
zadowolenia. - Z wypadku i mówicie, że nic mu nie jest? - wymamrotał ni to do 
sanitariuszy, którzy przecież nic nie mówili, ni to do siebie. - No, zaraz 
zobaczymy, co to za ptaszek.
Jeden wprawny rzut silnych, męskich ramion i pacjent miękko wylądował 
pod masywną tubą generatora promieni X.
- My nie wiemy, czy oni w tym aucie przewozili jakąś farbę - jeden z 
sanitariuszy uprzedził ewentualne pytanie, które przecież każdemu powinno się, 
w tej sytuacji, cisnąć na usta, a drugi z sanitariuszy uprzedził od razu 
ewentualną odpowiedź:
- Bo on ma niebieską gębę. 
- Przyjdźcie za jakieś piętnaście minut - zadecydował lekarz zupełnie nie 
zwracając uwagi na to co do niego mówili. - Mam z tym panem co nieco do 
pogadania.
Sanitariusze wyszli pospiesznie, wymieniając tylko między sobą 
porozumiewawcze spojrzenia. Jeden ośmielił się nawet podnieść dyskretnie 
prawą dłoń do skroni i zrobił palcem wskazującym trzy małe, niewinne kółka 
przechylając głowę w kierunku doktora. 
Sygnał został wysłany w eter i nie mógł pozostać nie zauważony przez 
wrażliwego osobnika. Pacjent uśmiechnął się, jakby śniło mu się coś wesołego.
Doktor Roentgen manipulował przez dłuższą chwilę przy bardzo 
skomplikowanym urządzeniu do prześwietlania. Nastawiał go nad pacjentem, 
mruczał coś do siebie z wyraźną dezaprobatą, spoglądając to na leżącego, to na 
swój ukochany sprzęt i przestawiał wszystko od nowa. Wreszcie, już 
zadowolony, zatarł ręce i wszedł do stojącej obok kabiny.
Nagle niebieski osobnik poruszył się, westchnął ze zrozumiałą, w tej sytuacji, 
ulgą i otworzył oczy. Przyglądał się przez moment wiszącej nad nim tubie, 
jakby lekko zdziwiony, wreszcie uśmiechnął się szeroko i zszedł ze stołu.
- Proszę nie oddychać! - usłyszał lekko zniekształcony, bo wydobywający się 
z wnętrza metalowej szafy, głos doktora. Uznając autorytet lekarza, dziwny 
pacjent, stojąc obok stołu, natychmiast wykonał polecenie. W wielkiej skrzyni 
coś zabuczało, coś pstryknęło, błysnęły jakieś światełka - najpierw czerwone a 
zaraz potem niebieskie. Na widok tego ostatniego, „Niebieski” rozdziawił gębę 
od ucha do ucha i niezwłocznie wykonał dwa młynki przy prawej skroni. 
Światełko jednak szybko zgasło zostawiając wesołka sam na sam z, 
wychodzącym właśnie z metalowej szafy, doktorem Roentgenem.
- O! Widzę, że czujemy się już lepiej. Znacznie lepiej! - rzucił w przelocie 
doktor, niosąc pod pachą kasetę z kliszą i znikając szybko za drzwiami 
sąsiedniego pokoju. - Można oddychać... - doleciało jeszcze z oddali.
Pacjent postał tak jeszcze przez chwilę przestępując z nogi na nogę. Wreszcie 
nieco już znudzony, bowiem wywoływanie zdjęcia przeciągało się ponad miarę, 
odwrócił się i podszedł do okna. Otworzył je, stanął na parapecie, wychylił się 
i 
chwycił za piorunochron. po czym wydostał się na zewnątrz i zaczął zsuwać, z 
wysokości drugiego piętra, właśnie w momencie, gdy wracał doktor Roentgen z 
mokrą jeszcze kliszą.
*
W chałupie unosił się zapach odgrzewanych ziemniaków skwierczących 
raźnie na wielkiej, żelaznej patelni. Chrobotowa krzątała się po kuchni 
przygotowując kolację dla męża, który właśnie wrócił z pola i teraz siedząc na 
starej, ale wciąż wygodnej, wersalce pod oknem, gapił się w telewizor. „Gapił 
się” to za mocno powiedziane, bo chłop zasypiał prawie ze zmęczenia po całym 
dniu ciężkiej pracy. „Sekretarz Generalny NATO zdecydowanie odrzucił...” 
Głos ledwo docierał do świadomości Chrobota. „Moskwa zajęła w tej sprawie 
twarde stanowisko i wydaje się, że konflikt ten...” Beznamiętne bełkotanie 
ciekło z ekranu. Chrobotowi, walczącemu z sennością, coraz bardziej opadały 
powieki. Wydawało się, że zajmują w tej sprawie twarde stanowisko i za chwilę 
skleją się na ładnych parę godzin. Gdy jednak dotarła do chłopa kolejna 
aromatyczna fala z kuchni, Chrobot zdecydowanie odrzucił żądanie snu i 
szeroko otworzył oczy. „A teraz wiadomości z kraju.” Uśmiechnięty facet oddał 
teraz głos miłej panience. „Dzisiaj, we wczesnych godzinach rannych, w 
miejscowości Dobczyce pod Krakowem doszło do groźnie wyglądającego 
wypadku samochodowego. W karambolu wzięły udział trzy samochody w tym 
jeden należący do zachodnioniemieckiego turysty, zresztą jego bmw ucierpiało 
najmniej. Turystą tym jest Egon Krantz, który przyjechał do Polski w interesach. 
Z wypadku wyszedł bez szwanku. Pozostałe dwa samochody zostały prawie 
całkowicie zniszczone a najdziwniejsze jest to, że i tu praktycznie nikt nie 
ucierpiał. Do szpitala w Krakowie odwieziono tylko jedną osobę. Policja 
ustaliła, że sprawcą wypadku jest młody człowiek prowadzący swój samochód z 
nadmierną prędkością. Jak zeznają świadkowie do zderzenia doszło w 
momencie wyprzedzania na łuku drogi.” Obraz zmienił się i pokazywano teraz 
miejsce wypadku. Reporter podszedł do grupki gapiów. „Ja wszystko 
widziałem, panie. Ten wariat jechał chyba po śmierć. Ja wszystko widziałem, 
panie!” Sylwetki na ekranie tłoczyły się przed kamerą. „Oni są z tego obozu, co 
tam przez całą noc się bawili. Pewnie wszyscy byli pijani!” Świadkowie 
przekrzykiwali się nawzajem. „Sprawcą jest - teraz na ekranie pojawił się oficer 
policji - Zbigniew B., który przeprowadzał manewr wyprzedzania na 
niebezpiecznym łuku drogi, nie zachowując przy tym należytej ostrożności. 
Został w tej chwili odwieziony do szpitala w celu pobrania krwi do badania na 
zawartość alkoholu.” „Czy są jakieś ofiary?” Reporter był dociekliwy. „Jedna 
osoba, prawdopodobnie autostopowicz zabrany przez tych młodych, została 
przewieziona na ostry dyżur chirurgiczny do Krakowa. Wiem tylko, że 
odwieziono ją nieprzytomną.” 
W tym momencie do pokoju weszła Chrobotowa niosąc odgrzane, pachnące 
ziemniaki odwracając tym uwagę męża od ważnych, krajowych wydarzeń.
- Masz, stary. Najedz się do syta - w jej głosie słychać było wyraźną troskę o 
samopoczucie chłopa.
Chrobot rzucił się prawie na jedzenie jak wygłodniały wilk i nie śledził 
dalszego ciągu wiadomości. 
Na ekranie, tym czasem, widać było sceny sprzed szpitala. Przed kamerą, na 
tle karetki pogotowia, pojawili się dwaj sanitariusze, jeden z nich mocno 
gestykulował mówiąc coś do mikrofonu. Potem, jakby dla kontrastu, spokojnie 
opowiadała o dzisiejszych wydarzeniach gruba pielęgniarka. Wreszcie reporter 
przeniósł się na drugie piętro w szpitalnym budynku, gdzie kamera telewizyjna 
zatrzymała się na moment na drzwiach z napisem:
PRACOWNIA RTG
Drzwi otworzyły się i kamera „weszła” do środka łapiąc od razu w kadr 
doktora stojącego przy oknie.
Chrobot mlaskał w tym czasie delektując się wspaniałym posiłkiem. Zawsze, 
gdy w grę wchodziło jedzenie, cały świat z jego wielkimi problemami schodził 
na dalszy plan. Nie inaczej było i tym razem. 
Telewizor wciąż gadał, ale do świadomości gospodarza nie docierało zbyt 
wiele. „Mówię wam, on po prostu wyszedł przez... „ Mocno podekscytowany 
lekarz zdążył powiedzieć tylko tyle. Chrobotowa wyłączyła telewizor, żeby te 
głupoty nie przeszkadzały staremu w jedzeniu, i wyszła do kuchni. Felicjan 
Chrobot zjadł szybko, beknął głośno, otarł gębę rękawem i ułożył się wygodnie 
na wersalce, która wydała przy tym z siebie miły dla ucha dźwięk: brdak! To 
było takie jej beknięcie. Wiadomo przecież, że z kim przestajesz, takim się 
stajesz. Wnet w pokoju słychać było chrapanie. Gospodarz zasnął.
*
Na drugi dzień, około dziesiątej, gdy Chrobot już od dawna pracował w polu, 
na podwórko Chrobotów wjechał mikrobus z kolorowym napisem na boku:
TELEWIZJA KRAKÓW
Jak przystało na wiernego psa, pierwszym z domowników witających gości, 
był Urwis. Wyskoczył ze swej budy i zaczął szaleć na uwięzi. Oczami psiej 
wyobraźni widział już siebie gnającego za uciekającymi nogawkami. Przed dom 
zajechało przecież dużo nogawek, wspaniałych, ludzkich nogawek, dla ochrony 
których człowiek był zdolny zrobić naprawdę wiele.
- Jakie cholerne bydlę! - z wyraźnym niesmakiem stwierdził kierowca 
mikrobusu, któremu jakieś dziwne mrowienie zaczęło drażnić łydki. - Podobno 
ludzie na wsi specjalnie głodzą swoje psy, żeby były takie wściekłe - dodał i 
otrząsnął się, jakby było mu zimno.
Reporter wysiadł bez słowa komentarza i od razu wdepnął swoimi 
błyszczącymi butami w sam środek krowiego łajna.
- Bingo! - usłyszał za sobą głos operatora kamery, który już szykował sprzęt, 
by uwiecznić to sensacyjne wydarzenie.
- Odchrzań się pan, panie Cześku! - warknął reporter strząsając z butów 
brązową papkę. Pies nie przestawał ujadać i wydawało się, że za chwilę zerwie 
się z łańcucha i zrobi użytek ze swoich ostrych, błyszczących kłów.
- Urwis, do budy! - rozległ się przeraźliwy krzyk gospodyni, która właśnie 
wyszła przed chałupę. Pies podwinął z respektem ogon i błyskawicznie zniknął 
we wnętrzu drewnianego domku. Kobieta podeszła do samochodu i spytała 
rzeczowo:
- Czego?
Pan Czesiek błyskawicznie zmienił obiekt swojego zainteresowania kierując 
obiektyw kamery prosto na czerwony, gruby nos Chrobotowej.
- Dzień dobry - odpowiedział reporter i wysunął się przed pana Cześka. - 
Widzi pani - kontynuował - pracujemy teraz nad reportażem o pewnym 
dziwnym... - przerwał na chwilę szukając odpowiedniego słowa - o pewnej 
dziwnej postaci - zakończył.
- Czego? - usłyszał w odpowiedzi.
- No, tak - wymamrotał reporter. Spuścił głowę i przez moment przyglądał 
się swoim upapranym butom, jakby szukał natchnienia w tym łajnie. - Wczoraj, 
niedaleko stąd - zaczął wreszcie - wydarzył się wypadek samochodowy. Może 
słyszała pani coś o tym? - wpatrywał się głęboko w jej oczy szukając jakiegoś 
punktu zaczepienia. Niestety jego wzrok ześlizgiwał się bez przerwy, nie 
natrafiając na nic konkretnego. Zapanowało milczenie przerwane ku 
zaskoczeniu gości przez kobietę.
- Ja tam nic nie wiem - odparła i odwróciła się plecami do kamery. 
Odchodziła powoli w kierunku drzwi, a znikając w nich wrzasnęła po swojemu:
- Urwis!
Urwisowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Znowu wyskoczył z budy, ale 
tym razem ze zdwojoną energią - miał przecież przyzwolenie swojej pani. 
Szarpnięcie było na tyle potężne, że psia buda przesunęła się o dobre pół metra 
w kierunku upragnionych nogawek.
Obydwaj panowie w ułamku sekundy znaleźli się we wnętrzu auta. Silnik 
zawarczał odgryzając się psu i mikrobus powoli zaczął się wycofywać na drogę.
- Durna baba - wściekał się reporter. - Niech pan jedzie powoli przed siebie - 
zwrócił się do kierowcy. - Może trafimy w końcu na tym zadupiu na kogoś 
rozsądnego.
- Ja tam mogę jechać gdzie pan chce, szefie - odpowiedział kierowca. - Ale, 
czy my przypadkiem nie uganiamy się za jakimś duchem?
- Fakt, że na tym zdjęciu rentgenowskim nic nie było widać, ale ten doktor... 
jak mu tam... Roentgen, nie zrobił na mnie dobrego wrażenia. Może, po prostu, 
spieprzył robotę. 
- Co się czepiacie człowieka - wtrącił się pan Czesio. - Wariaci to dziś 
najporządniejsi ludzie - pozwolił sobie na małe filozoficzne co nieco. - No, a 
co 
z pozostałymi? Sanitariusze, lekarze z operacyjnej, pielęgniarki... a przede 
wszystkim ci, co go podwozili. Przecież wszyscy nie mogli zwariować.
- Panie Cześku. Nie takie rzeczy już w życiu widziałem - reporter zakończył 
dyskusję.
Jechali w milczeniu. Samochód kołysał się na nierównej drodze, a jego 
zawieszenie, sterane polskimi drogami, pojękiwało od czasu do czasu. Zbliżało 
się południe i w mikrobusie, mimo opuszczonych szyb, zrobiło się bardzo 
gorąco. Kierowca, nie pytając szefa o zgodę, zjechał z drogi i zatrzymał auto 
pod, powykręcanym ze starości, kasztanowcem. Wysiadł od razu, zostawiając 
szeroko otwarte drzwi.
- Na całe szczęście nie ma tu tego parszywego kundla - odsapnął z wyraźną 
ulgą. Podszedł do grubego pnia i usiadł na wystającym z ziemi korzeniu. Pan 
Czesław wyjął z torby swoje drugie śniadanie i zamyślił się nad sensem życia. 
Reporter też zdawał się być nieobecny. Wypatrywał czegoś, a może kogoś, 
przez przednią szybę samochodu. Siedział ze wzrokiem utkwionym w 
nieskończoności, a z chwilowego odrętwienia, bo raczej nie zadumy, wyrwała 
go dopiero niespodziewana czkawka.
- Oho! Ktoś mnie wspomina - powiedział jakimś dziwnie zmienionym, 
spokojnym głosem i uśmiechnął się tajemniczo.
Rozdział II
Porucznik Konieczny wszedł do wielkiego gabinetu, w którym panował 
półmrok. Stąpał bezszelestnie, bo na podłodze leżał gruby dywan. Zresztą, 
robiłby tak i bez tego dywanu, ponieważ zbliżał się teraz do biurka pułkownika 
Ostrego, a tego wstrętem napawały wszelkie takie, jak on je określał, 
„niewychowane odgłosy”.
- Panie pułkowniku, dzisiejsza poczta - zameldował prężąc się służbiście.
- Dajcie - usłyszał w odpowiedzi. Porucznik położył teczkę ze ściśle tajnymi, 
taką przynajmniej opatrzone były pieczęcią, dokumentami na dębowym blacie i 
wyprężył się ponownie.
- Możecie odejść.
Młody oficer wykonał przepisowy zwrot i wyszedł z gabinetu. Gdy drzwi 
zamknęły się za nim, pułkownik włączył stylową, ale nie w tym stylu co 
potrzeba, lampę i sięgnął po teczkę. Następnie otworzył ją i wyjął pierwszą 
notatkę. „Raport z obserwacji zastępcy...” Przerwał czytanie i podniósł wzrok, 
by się upewnić, czy przed nim rzeczywiście nikt nie stoi. Kto stoi za nim - 
wiedział doskonale.
Powrócił do lektury, ale zakończył ją pospiesznie. To było bardzo „gorące”, 
choć - niestety - nie na teraz. Może przyda się w przyszłości. Odłożył kartkę 
dopisując na niej:
KONTYNUOWAĆ AKCJĘ „NIEBO”
Teraz przyszła kolej na drugą informację. „W fabryce... protest dotyczy... 
gotowość strajkowa... wysoką aktywność...” Czytał przeskakując całe wyrazy.
- Co oni mi tu dupę zawracają! - głośno skomentował wzbierające w nim 
oburzenie. Przecież to już nie te czasy! Czy oni nigdy się nie przestawią. Z 
wyraźnym obrzydzeniem odłożył kartkę, bez dopisywania na niej czegokolwiek, 
i sięgnął po następną.
Przeglądał ją pobieżnie i już miał z nią postąpić tak jak z tą ostatnią, gdy 
jego 
wzrok padł na ostatnie zdania: „Osobnik ten wyszedł następnie z budynku 
szpitalnego, przez okno na drugim piętrze, opuszczając się po piorunochronie. Z 
tej strony szpitala jest główne wejście. Osobnika nie znaleziono, świadków z 
ulicy, mimo dużego ruchu, brak. Na uwagę zasługuje również kolor twarzy 
osobnika. Był on, ten kolor, niebieski. W załączeniu zdjęcie rentgenowskie 
„Niebieskiego” wykonane na chwilę przed wzmiankowanym zajściem.”
Pułkownik Ostry przewrócił kartkę i przysunął w stronę światła przypiętą do 
kartki kliszę. Im dłużej się w nią wpatrywał, tym ostrzej rysowała się na jego 
doświadczonym obliczu pewna, na razie znana oczywiście tylko jemu, 
interesująca koncepcja.
- Co jest do cholery! - wrzasnął nagle zaskakując tym samego siebie. - 
Przecież na tym zdjęciu nic nie ma - już tylko wymamrotał, bo straszna myśl 
zaczęła mu pulsować w głowie. Odłożył powoli tajne materiały i poluzował 
krawat. Zrobiło się trochę duszno. Natrętna, przerażająca myśl nie dawała 
spokoju pulsując w biednej głowie, rozsadzając ją od środka. Rozpiął koszulę 
pod szyją. Krew gwałtownym strumieniem napłynęła mu do mózgu wypychając 
stamtąd straszliwą prawdę!
PROWOKACJA!
Zatuszować, zatrzeć, zniszczyć, unicestwić! Za wszelką cenę ratować swój 
tyłek!
Ostry, drżącymi nerwowo rękami, dopadł zgrabnej butelki z 
trzygwiazdkowym koniakiem (wiadomo, napój pułkowników!) i przyssał do 
niej swoje pulchne wargi, przyjmując przy tym pozę obozowego trębacza w 
porze capstrzyku. Gdy poziom płynu, w szklanym naczyniu, opadł do połowy, 
odstawił flaszkę i otarł usta rękawem.
Raport z kliszą wylądował w dolnej szufladzie dębowego biurka i został, dla 
większej pewności przywalony katalogami rosyjskich producentów sprzętu 
wojskowego. Te przecież już nikomu nie będą potrzebne.
*
Znowu zadzwonił telefon. Bogdan Media poprawił okulary, jakby miało mu 
to polepszyć słuch, i sięgnął po słuchawkę.
- Dział łączności z czytelnikami, słucham - rzucił niechętnie.
- Mam bardzo ważne informacje, tylko niech pan nie odkłada słuchawki - 
usłyszał zdyszany, męski głos. - Proszę mi wybaczyć, że się nie przedstawię, ale 
w sprawie tej wagi... Sam pan rozumie - zakończył nieznajomy rozmówca.
Media ziewnął, miał bowiem takich telefonów w ciągu tygodnia dosłownie 
na pęczki. Nie miał najmniejszej ochoty na kontynuowanie tej rozmowy.
- Nie rozumiem, o co panu choooodzi - znowu ziewnął.
- „Niebo”, słyszy pan. „Niebo” - wydusił z siebie tamten.
- Aha, niebo. Bezchmurne, czy może lekko zachmurzone? - prawie odkładał 
słuchawkę, myśląc, że ma do czynienia z jakimś wariatem.
- Kryptonim „Niebo”, idioto! - wrzasnął głos w słuchawce. 
Redaktor w dalszym ciągu nie wiedział o co chodzi, ale z nieznanego 
powodu, mimo usłyszanej obelgi, nie przerwał rozmowy. Siedział z przyklejoną 
do ucha słuchawką i czuł jak straszne gorąco wylewa mu się na twarz. Patrząc 
na niego, można by sądzić, że tajemniczy mężczyzna wspomniał przed chwilą o 
kryptonimie „Piekło”.
- Widzę, że będę musiał zadzwonić do innej gazety. Warszawa nie musi być 
pierwsza - usłyszał po krótkiej chwili obustronnego milczenia.
- Zaraz! Chwileczkę! - gorączkował się teraz Media. - Mogę pana zapewnić, 
że zadzwonił pan do właściwej redakcji - dorzucił szybko, bojąc się, że tamten 
rzeczywiście się rozmyśli.
- Teraz to już inna rozmowa - usłyszał w odpowiedzi. - Niech pan słucha i 
nie zadaje zbędnych pytań. Na to przyjdzie jeszcze pora. Jutro o dziewiątej rano 
przed pańskim domem przejedzie samochód i w pańskim interesie, no i 
społeczeństwa oczywiście, jest to, żeby pan tam stał. Na razie nie musi pan nic 
więcej wiedzieć.
- Jaki to będzie samochód? - spytał niepewnie.
- To nie istotne. Najważniejsze, żeby pan tam był. Nasza grupa potrafi się 
odwdzięczyć.
- Grupa? - zdziwił się Media. Chciał jeszcze o coś spytać, ale usłyszał trzask 
w słuchawce. Rozmowa była skończona.
Oszołomiony tym co usłyszał, redaktor powoli odchylił się na oparcie fotela. 
Tysiące myśli przelatywało mu w tej chwili przez głowę. Kryptonim „Niebo”, 
„Nasza grupa”, o co tu może chodzić? No i ta wdzięczność! Powoli zamęt w 
głowie ustępował miejsca wspaniałej wizji. Szykowała się jakaś grubsza afera i 
on miał być w niej na pierwszej stronie - jako przebojowy dziennikarz 
oczywiście, a nie jako ofiara. To będzie jego wspaniały sukces, zyska 
popularność, pieniądze (ta wdzięczność przecież). Ciekawe jak wysoko to 
sięgnie. Ale co tam, najważniejsze, że ma temat. Właśnie pozbył się ostatnich 
wątpliwości.
- Co się dzieje? - zagadnął Bogdana kolega siedzący przy komputerze i na 
szczęście zajęty swoimi sprawami.
- Eee, nic ważnego. Takie tam bzdury - odpowiedział niechętnie i wstał z 
fotela. Sięgnął po marynarkę.
- Zastąp mnie na chwilę przy tych telefonach. Muszę wyjść - dodał już od 
drzwi.
Z redakcji wyszedł szybko, niesiony na skrzydłach jutrzejszego powodzenia. 
Miał parę spraw redakcyjnych do załatwienia, ale w obliczu sławy nie miał na 
nie ochoty. Żeby tylko jakoś przetrwać do jutra, a jutro... Przechodził właśnie 
obok baru i po prostu wstąpił „na jednego”.
*
Było już bardzo późno, gdy Bogdan Media wracał do domu. Z największym 
wysiłkiem wdrapał się po schodach i teraz stał, a właściwie kiwał się, przed 
drzwiami z ręką wyciągniętą przed siebie i usiłował za wszelką cenę trafić 
kluczem do dziurki. Co jakiś czas udawało mu się, ale tylko połowicznie, 
bowiem klucz, który wyjął z kieszeni, nie chciał specjalnie pasować do zamka. 
Taka zabawa trwała by pewnie do rana, a kto wie, czy nie dłużej, gdyby nie 
szczęśliwy przypadek. Drzwi nagle otworzyły się same! Same to znaczy bez 
ingerencji redaktora. Mile zaskoczony tym faktem, Media zrobił wielki krok do 
przodu i wpadł na jakąś postać.
- Co pan robi w moim mieszkaniu? - wybełkotał wytrzeszczając na faceta 
swoje zamglone oczęta.
- Czterdzieści dziewięć, piętnaście - usłyszał w odpowiedzi.
- Hę? - zdziwił się bardzo, a ponieważ właśnie nogi się pod nim uginały, to 
żeby zupełnie nie stracić równowagi, gwałtownie zamachał rękami.
- Ahrrrrrrr... - nagle zabrzmiało groźnie.
- Dlaczego pan na mnie warczy, i kto pana tu właściwie wpuścił? - zdobył się 
na dłuższą wypowiedź.
- Jeszcze raz panu mówię: czterdzieści osiem, piętnaście, a nie czterdzieści 
dziewięć, piętnaście - ciągnął swoje tamten.
Cholera, gość gada szyfrem! Czy to już rano? Zaspał, zawalił całą sprawę, 
spóźnił się. Nie czekał na ulicy, tak jak było umówione, to weszli do 
mieszkania. Może jeszcze nie wszystko stracone. Z wrażenia nieco otrzeźwiał. 
Stanął prosto i spojrzał przed siebie. Twarz faceta wydała mu się dziwnie 
znajoma. Skąd u licha...
- Jak mam do pana mówić, żeby pan zrozumiał. Przecież tłumaczę, że 
pomylił pan adres. Mieszkanie piętnaście, ale brama czterdzieści osiem, a pan 
przecież mieszka pod numerem czterdzieści dziewięć. Jeden numer dalej - facet 
tłumaczył jak dziecku. 
- Ahrrrrr... zawarczało coś w dole. 
Jasna cholera! To ten gruby sąsiad z tym swoim durnym kundlem!
- Dobranoc, przepraszam - wycofał się elegancko. To znaczy, że jeszcze nic 
straconego. Odetchnął z wyraźną ulgą.
*
Bogdan Media wstał rano z ciężkim bólem głowy. Prawie doczołgał się do 
łazienki, w której jakimś cudem stanął na chwilę przed lustrem. No, cóż. 
Wyglądał w tej chwili jak po testach w lotniczej wirówce. Czuł się zresztą 
dokładnie tek samo, jak wyglądał. W czasie tego „testu” chyba wyciekł mu 
mózg, bo wpatrując się tak w swoje wymięte odbicie nie myślał zupełnie o 
niczym. To taki mały fenomen ściśle związany z tym stanem ludzkiego 
organizmu, w którym się niestety znajdował.
Media wytrzymał dzielnie wyrzuty kierowane pod jego adresem, które 
płynęły nieprzerwanie z oczu tego w lustrze, rozebrał się i wszedł pod prysznic. 
Od razu zauważył, że szum lejącej się wody do złudzenia przypomina szum 
wypełniający jego skacowany łeb. Gorąca woda dopełniała reszty - zasypiał na 
stojąco. Ostatnim przebłyskiem świadomości odkręcił kurek z zimną wodą, 
dzięki czemu natychmiast powrócił do świata żywych.
Na śniadanie nie miał najmniejszej ochoty, zresztą i tak dochodziła już 
dziewiąta. Ubrał się i wyszedł przed dom.
Świeże powietrze dopełniło dzieła odrodzenia. Był teraz zupełnie innym 
człowiekiem, innym oczywiście niż wczoraj wieczór. Znowu powróciły 
rozmyślania o sławie dziennikarskiej, o sukcesie życiowym. Wszystkich w 
pracy szlag po prostu trafi!
Rozmarzony Media nie zauważył białego forda, który skręcił przed chwilą w 
jego ulicę, a teraz powoli zbliżał się w jego stronę. Gdy samochód był już 
prawie na wysokości domu redaktora, ktoś siedzący na tylnym siedzeniu opuścił 
szybę w drzwiach i wyrzucił przez okno duży, szary pakunek.
KOŚCI ZOSTAŁY RZUCONE !
Przesyłka trafiła prosto w adresata wyrywając go z zadumy.
Redaktor podniósł z ziemi początek swojej wspaniałej kariery i pognał do 
domu, ocierając się po drodze o grubego sąsiada spod czterdziestego ósmego, 
który właśnie wyprowadzał swojego głupiego psa (ciekawe, czy to pies 
upodabnia się do swojego pana, czy też na odwrót?) na spacer.
- Ahrrrrr... - usłyszał za sobą, ale nic go to teraz nie obchodziło. Nie miał 
czasu na niepoważne zaczepki.
Zatrzasnął za sobą drzwi i jeszcze w przedpokoju zaczął rozrywać paczkę. 
Od razu wypadła ze środka wdzięczność, mały, ale mający swoją wartość, plik 
banknotów. Dobra nasza! 
Bogdan Media nie miałby nic przeciw temu, by na tym poprzestać, ale 
uczciwość przecież zobowiązuje. Brnął więc dalej. Całość przesyłki dopełniały 
kopie jakiś raportów opatrzone pieczęciami służb specjalnych i nieodzownym w 
takich sytuacjach napisem:
ŚCIŚLE TAJNE
Z szarej koperty wyjął też kartkę papieru, na której znajdowało się tylko 
dziesięć nazwisk, ale za to jakich! Redaktorowi aż pociemniało w oczach. 
Usiadł na szafce z butami i zaczął czytać od nowa. Serce, z każdym 
przeczytanym nazwiskiem, biło mu coraz szybciej. Ależ to sensacja! Przecież to 
już polityka, i to jaka!
Nagle przeraził się. Przecież wplątanie tych ludzi w jakąś aferę, groziło 
nieobliczalnymi konsekwencjami. Co powinien z tym zrobić? 
Po chwili przyszło opanowanie. No dobrze, trzymał w ręce asa, ale o co tu 
właściwie chodzi? Do jakiej gry ten as miał pasować?
Sięgnął po kopie tajnych raportów. Wszystkie opatrzone były napisem:
KRYPTONIM „NIEBO”
A więc o tym mówił mu wczoraj ten facet przez telefon. 
Media przeszedł teraz do pokoju i nalał sobie drinka. Usiadł i zaczął czytać. 
W miarę kolejno czytanych stron, powstawał obraz jasny, ale, jak mógł 
stwierdzić, bez związku z „listą dziesięciu”.
Sprawa dotyczyła zastępcy komendanta policji w pewnym dużym, a nawet 
bardzo dużym, mieście wojewódzkim. Major Andrzej Maria Wenus był, jak 
wynikało z raportów, poważnym udziałowcem, zlokalizowanej gdzieś na 
Suwalszczyźnie, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością:
„GWIAZDA PORANNA”
Firma oficjalnie zajmowała się przetwórstwem owoców i warzyw, w 
rzeczywistości jednak chodziło o „produkcję” alkoholu ze spirytusu, którego 
pochodzenie zdawało się być wschodnie. W całą sprawę wmieszana była 
jeszcze jedna firma, hurtownia artykułów spożywczych, też spółka z o. o., o 
wdzięcznej nazwie:
„ZORZA”
Oczywiście i w tej spółce, głównym udziałowcem był major Wenus. 
Samochody tej firmy rozwoziły trefny towar po całej Polsce, dostarczając go 
szybko i skutecznie wszystkim spragnionym.
Sprawa była gardłowa.
Bogdan Media przerwał na chwilę czytanie, by wzmocnić nieco swój, 
osłabiony mocnymi wrażeniami, organizm. Odłożył szklaneczkę i wrócił do 
pasjonującej, acz niebezpiecznej, lektury. Jak się okazało, w całej sprawie brał 
udział również komendant policji z pewnego małego, ale znowu nie aż tak 
małego, miasta wojewódzkiego, niejaki podpułkownik Zenon Uranos.
No dobrze, sprawa kryminalna, ale co z...
Olśnienie przyszło nagle! Sięgnął po załączone pieniądze. Tę listę należało 
na siłę powiązać z raportami dotyczącymi akcji „Niebo”!
Z szoku wyrwał go dźwięk telefonu.
- No i co, przeczytał pan? - usłyszał znajomy głos. Odpowiedział 
milczeniem.
- Wierzę, że pan wie, co należy z tym zrobić - stwierdził tamten spokojnie. - 
Gdyby miał pan jednak jakieś wątpliwości, to muszę panu powiedzieć, że to, co 
pan znalazł w kopercie, poza kopiami raportów oczywiście, to dopiero zaliczka. 
Spora, to już nasze ryzyko, ale jednak tylko zaliczka. Niech się pan długo nie 
zastanawia. Sprawa i tak wypłynie, a chyba lepiej być na fali, no nie? - 
zakończył retorycznym pytaniem i odłożył słuchawkę.
*
Poseł Tadeusz Głosak jechał porannym pociągiem do stolicy. Nie był jeszcze 
całkiem rozbudzony i postanowił przepędzić senność lekturą codziennej prasy. 
Kolega, z którym jechał, spał sobie w najlepsze.
Sięgnął więc po gazetę i zaczął czytać ostatnią stronę, miał bowiem zwyczaj 
czytania gazet od tyłu. Gdy był już, mniej więcej, w połowie dziennika, 
zniechęcił się nudnymi wiadomościami i złożył gazetę. Wtedy jego wzrok padł 
na pierwszą stronę i wielki, czerwony tytuł:
„NIEBIAŃSKI INTERES”
A w podtytule przeczytał:
Czy afera tylko gospodarcza?
Po takich zapowiedziach nie było już mowy o drzemce. Głosak zagłębił się w 
tekście. „Jak się dowiedzieliśmy z dobrze poinformowanych źródeł, wysocy 
funkcjonariusze Policji uwikłani są w aferę gospodarczą. Raporty służb 
specjalnych, które są w naszym posiadaniu, potwierdzają prowadzenie od 
dłuższego czasu, przez te służby, akcji pod kryptonimem „Niebo”. Miała ona na 
celu zbadanie związków ze światem przestępczym, o jakie podejrzewano 
zastępcę komendanta stołecznej policji, majora Andrzeja Marię Wenusa, i to 
bynajmniej nie z powodu wykonywania przez niego obowiązków służbowych.”
Pan poseł przełknął ślinę i zdecydował się na przewietrzenie przedziału. 
„W wyniku działań operacyjnych ustalono ponad wszelką wątpliwość, że 
związki takie istnieją i są na dodatek bardzo ścisłe. 
Major Wenus ma spore udziały w dwóch firmach, które zajmują się 
produkcją i dystrybucją wytwarzanej nielegalnie wódki. Surowiec dostarczany 
był zza wschodniej granicy. W całą sprawę zamieszany jest też komendant 
policji z Suwałk, podpułkownik Zenon Uranos, bowiem na jego terenie 
zlokalizowana była rozlewnia spirytusu.”
Głosak przetarł ze zdumienia oczy. A to ci afera! Rzeczywiście „niebiański 
interes”. Pod taką przykrywką można robić forsę, przecież nie od dziś wiadomo, 
że pod latarnią najciemniej. Ciekawe jak wpadli na ich trop.
Przeczytał jeszcze kilka zdań opisujących już tylko techniczną stronę 
zagadnienia i przeskoczył od razu na koniec artykułu.
„W kolejnych numerach „Gazety”, dalszy ciąg afery „Niebo”, a także kopie 
raportów służb specjalnych.”
W podpisie figurowały pod artykułem dwie litery:
B. M.
Tadeusz Głosak złożył gazetę i pokręcił głową. W tym momencie drzwi do 
przedziału otworzyły się i stanął w nich konduktor.
- Bilety do kontroli.
Kolega Głosaka, też poseł, poruszył się wyrwany nagle ze snu, otworzył oczy 
i spojrzał na konduktora takim wzrokiem, jakby miał przed sobą Marsjanina. 
Głosak wyciągnął swoją legitymację i pokazał kontrolerowi. Kolega zrobił to 
samo.
- A, panowie posłowie - stwierdził beznamiętnie kolejarz i cofnął się na 
korytarz zasuwając z powrotem drzwi.
- No co, Tadziu? - zagadnął rozbudzony już całkiem kolega. - Może 
pójdziemy coś zjeść? Jestem strasznie głodny.
Obydwaj panowie wyszli z przedziału i skierowali się do wagonu 
restauracyjnego. Na końcu wagonu rozstali się na krótko, bowiem Jacek Ustawa 
musiał skorzystać z toalety. Wymagało to zwinności prawie cyrkowej, ponieważ 
wagonem rzucało po szynach we wszystkie możliwe strony. Ustawa zdał jednak 
egzamin z celności (zaliczył aż 85 punktów na 100 możliwych) i bardzo z siebie 
zadowolony dołączył do kolegi.
Piwo było tylko bezalkoholowe, czyli tak jakby go nie było wcale. Do 
jedzenia tradycyjne bułki z kotletem mielonym, a więc bułka z bułką, lub 
kanapki z mikronowej grubości plasterkiem szynki. Wybrali więc herbatę z 
cytryną i batony.
- Cholery można dostać z tymi pociągami - użalał się Ustawa. - A odsikać się 
to chyba łatwiej na orbicie - dodał głosem znawcy przedmiotu.
- To ciesz się, że... nie ma... piwa - odparł Głosak gryząc jednocześnie twardy 
baton.
- Czy posłowie nie mogą obradować przez telefon? Ile to się człowiek 
najeździ do tej Warszawy, i po co? - pan Jacek narzekał w dalszym ciągu.
- Zaraz się dowiesz, po co - zaczął wyjaśniać Głosak. - Jak wrócimy do 
przedziału to musisz przeczytać dzisiejszą „Gazetę”. Już czuję co się będzie 
działo.
- A co, urodziło się cielę o trzech głowach? 
- Na razie o dwóch, ale za to po byku.
- Cielę zawsze jest po byku.
Batony zostały zjedzone a herbata wypita. Posłowie wstali i walcząc o 
utrzymanie równowagi udali się do swojego przedziału.
*
W Sejmie wrzało. Posłowie przekrzykiwali się jak na bazarze. Im głośniej 
rozmawiali, tym słabiej się słyszeli, więc mówili jeszcze głośniej i tak w 
kółko. 
Ktoś przypomniał sobie młodzieńcze lata i puścił papierową jaskółkę, która 
pięknym lotem ślizgowym spłynęła w dół sali sejmowej, by po chwili 
wylądować w pobliżu posła sprawozdawcy. Ten widocznie już dawno nie 
wspominał swych szkolnych lat, bo z wyraźną dezaprobatą dla tego typu 
działań, podniósł ptaszka, zmiął z nieskrywaną satysfakcją i wrzucił do 
parlamentarnego kosza na śmieci.
Część sali, ta po prawej stronie, która jeszcze przed chwilą głośno kibicowała 
pokazom lotniczym, teraz na widok wyraźnego zamachu na wolność poselską, 
zawyła dziko gotowa dać odpór każdej wrogiej akcji. Kluby poselskiej z lewej 
strony, widząc co się dzieje, błyskawicznie zwarły swe szeregi. Napięcie rosło z 
każdą sekundą. Atmosfera stawała się nie do wytrzymania.
Na widok tak wyraźnej polaryzacji, centrum zamarło w niepewności. Teraz 
już nie można było siedzieć okrakiem z lewą nogą po prawej stronie, a z prawą 
po lewej. Sytuacja wymagała natychmiastowego opowiedzenia się. 
Z początku tylko pojedyncze sylwetki odrywały się od zbitej w środku 
poselskiej masy, lecz po chwili proces polaryzacji i tu nasilił się.
Wtem ktoś nie wytrzymał presji chwili i stało się. Poleciała pierwsza 
papierowa kula, godząc w lidera opozycji. Tego już było za wiele. Tłum zawył z 
wściekłości i ruszył do kontrataku.
Sala sejmowa zabieliła się od papierowych kul robionych pospiesznie z tego, 
co kto miał pod ręką. Właśnie leciał w kierunku lewej strony projekt trzeciej 
nowelizacji do czwartej poprawki. W odpowiedzi posypały się na prawo wolne 
wnioski. W takiej sytuacji centrum zintensyfikowało nerwowe ruchy. Proces 
opowiadania się po którejś ze stron, przebiegał teraz lawinowo, tym bardziej, że 
zgromadzonym po środku obrywało się jednocześnie z obu skrzydeł.
Rozległ się dzwonek i wrzawa powoli przygasała. Kuluary pustoszały. 
Zbliżała się godzina bezpośredniej transmisji telewizyjnej z obrad Sejmu. 
Centrum wróciło na swoje miejsce, sytuacja normalizowała się. Ktoś jeszcze 
zakaszlał, ktoś głośno wysmarkał nos, ale w końcu na sali zapanowała cisza.
Marszałek Sejmu zgarnął rękawem pozostałe po bitwie zmięte projekty i 
usiadł w wysokim fotelu. Podniósł wzrok w kierunku ustawionej na balkonie 
kamery i czekał na czerwone światełko. Nie mogąc się jednak doczekać, zaczął 
nerwowo bębnić palcami po blacie stołu prezydialnego. Wreszcie lampka 
zapaliła się dając sygnał do rozpoczęcia obrad.
W sumie głos zabrało ośmiu posłów zapisanych do dyskusji i trzystu 
czterdziestu pięciu nie zapisanych. Z tym, że ci pierwsi mówili po kolei, a ci 
drudzy jednocześnie. 
- Panie marszałku, panie posłanki, panowie posłowie - zaczął pierwszy poseł. 
Na sali rozległy się nieśmiałe oklaski. Podbudowany nimi mówca, ciągnął dalej. 
- Kraj nasz - tu spojrzał w kierunku kamery - znowu zmierza ku niepewnej 
przyszłości - zawiesił na chwilę głos. - Wysocy rangą funkcjonariusze policji 
pędzą bimber! - zagrzmiał z mównicy. - Do czego to doszło!
- Hańba! Skandal! Hurra! Weto! Huzia na Józia! Brawo! Cip! Cip! - wołano 
z różnych stron.
- Gorz-ko! Gorz-ko! - skandowało kilku posłów z lewej strony.
Mówca, dumny i lekko zaczerwieniony, schodził teraz odprowadzany 
huraganowymi brawami.
- Niech żyje! - wołano w dalszym ciągu. Wreszcie wszyscy posłowie, nawet 
opozycja, wstali i odśpiewali najpierw „Sto lat! Sto lat!”, a następnie „Szła 
dzieweczka do laseczka”.
Kolejnych siedmiu posłów lało już wodę. Nie byli tak konkretni w swych 
wypowiedziach, jak ich przedmówca, a jeden z nich ględził całe trzydzieści 
osiem minut. Gdy schodził cisza była taka, że słychać było ziewanie 
telewidzów.
Na szczęście nadeszła pora obiadowa, którą obwieścił stary woźny, przy 
pomocy jeszcze starszego dzwonka. I chwała mu za to. I budyń na deser.
*
Po dwudniowej przerwie Sejm wznowił obrady.
Posłowie przekrzykiwali się jak na bazarze. Im głośniej rozmawiali, tym 
słabiej się słyszeli, więc mówili jeszcze głośniej i tak w kółko. Ktoś 
przypomniał sobie młodzieńcze lata i puścił papierową jaskółkę, która pięknym 
lotem ślizgowym spłynęła w dół sali sejmowej, by po chwili wylądować w 
pobliżu posła sprawozdawcy. Ten widocznie już dawno nie wspominał swych 
szkolnych lat, bo z wyraźną dezaprobatą dla tego typu działań, podniósł ptaszka, 
zmiął z nieskrywaną satysfakcją i wrzucił do parlamentarnego kosza na śmieci. 
W tym momencie marszałek postukał laską zapanowując w ten prosty sposób 
nad wzbierającymi emocjami tłumu, dając tym samym wszystkim do myślenia. 
Wreszcie przyszła kolej na dyskusję.
W sumie głos zabrało czterdziestu siedmiu posłów zapisanych do dyskusji i 
trzech nie zapisanych. Z tym, że ci pierwsi mówili po kolei, a ci drudzy 
jednocześnie. 
- Panie marszałku, panie posłanki, panowie posłowie - zaczął pierwszy poseł. 
Na sali rozległy się nieśmiałe oklaski. Podbudowany nimi mówca, ciągnął dalej. 
- Kraj nasz - tu spojrzał w kierunku kamery - znowu zmierza ku niepewnej 
przyszłości - zawiesił na chwilę głos. - Wysocy rangą funkcjonariusze policji 
pędzą bimber! - zagrzmiał z mównicy. - Do czego to doszło!
- Stara śpiewka! - krzyknął ktoś z lewej strony.
- Obrzydliwa prowokacja! - wyrwał się ktoś ze środka sali.
- Skończmy z tym raz na zawsze! - dobiegło z kręgów zbliżonych do 
opozycji.
- Czy ktoś tu mówi o przedterminowych wyborach? - znowu włączyło się 
centrum.
- Ludzie, opamiętajcie się! Miejcie na uwadze nasze diety poselskie - 
zabrzmiał głos rozsądku.
Poskutkowało. Sejm uchwalił od ręki trzy ustawy budżetowe, w tym dwie 
zaległe, potępił i poparł, a nawet wstrzymał się od głosu. Wreszcie, tuż przed 
gwizdkiem na przerwę i zejściem do szatni, powołano
SPECJALNĄ KOMISJĘ
DO ZBADANIA CELOWOŚCI ZARZUTÓW
SKIEROWANYCH PRZECIWKO
WYSOKIM RANGĄ
FUNKCJONARIUSZOM POLICJI PAŃSTWOWEJ
Cały kraj odetchnął z ulgą. Przynajmniej na razie.
*
Pułkownik Ostry rozparł się wygodnie na tylnym siedzeniu służbowego 
samochodu. Jechał do pracy w niezłym nastroju, choć powodów do radości 
raczej nie powinien mieć. Najwidoczniej przechodził ostry kryzys emocjonalny, 
co nie pozostawało bez wpływu na możliwość oceny sytuacji. A tu toczyła się 
przecież bezpardonowa walka o byt polityczny. „Albo my wygramy, albo oni” 
mawiali wytrawni politycy.
Samochód zwolnił wcześniej niż powinien, to znaczy nim pułkownik 
doliczył do stu pięćdziesięciu. Kierowca nerwowo nadepnął na hamulec. 
Zakołysało limuzyną. 
- Co tam? - padło z tylnego siedzenia.
- Chyba jakaś rozróba - zauważył kierowca. - Wszędzie pełno policji. Nie da 
się przejechać.
Pułkownik Ostry wyciągnął szyję, by mieć lepszy wgląd w sytuację. 
Obserwował ulicę przez chwilę, chcąc dojść do jakiś konkretnych wniosków, ale 
bez efektu. Wreszcie zdał się na swojego podwładnego.
- Przecież tam są tylko policjanci. O co tu chodzi? - spytał pełen dziecięcej 
wiary w potęgę umysłu.
- A, cholera wie - wyjaśnił kierowca.
- Jedziemy! - rzucił zdecydowanie pułkownik. Chciał w ten sposób 
przełamać impas.
Samochód ruszył powoli wnikając stopniowo w policyjne szeregi. Najpierw 
rozległy się gwizdy a potem tłum zaczął skandować.
- Po-lic-ja, pro-hi-bicja! Po-lic-ja, pro-hi-bicja!
Wśród demonstrantów wyrosły transparenty.
KOMENDANCI ABSTYNENCI !
Oraz
KLIN KLINEM ! 
Nagle na przedniej szybie limuzyny rozpieprzył się, w drobny mak, pomidor 
rzucony wprawną ręką jednego z demonstrantów. Teraz kolejni policjanci, 
zachęceni śmiałą akcją swojego kolegi, zaczęli obrzucać samochód, czym kto 
mógł (niektórzy nawet jajami!). W górze groźnie zatrzepotał las białych pałek.
Był to ostatni moment na ucieczkę. Zrozumiał to pułkownik, zrozumiał i 
kierowca, który mocno nacisnął na gaz. Auto skoczyło do przodu a policjanci, 
tak przed chwilą zwarci, rozpierzchli się na boki. Po demonstracji nie pozostał 
już nawet najmniejszy ślad.
Pułkownik dojechał na miejsce już bez przeszkód, ale i tu czekała na niego 
niespodzianka. Przed wejściem kłębił się koedukacyjny tłum dziennikarzy. Na 
widok podjeżdżającej limuzyny Ostrego, reporterzy, w błysku fleszy i z 
wyciągniętymi daleko w przód mikrofonami, natarli gwałtownie.
- Panie pułkowniku, kiedy rozpoczęto akcję „Niebo”?!
- Kto jest jeszcze w to zamieszany?!
- Nazwiska! Więcej nazwisk!
- Mówi się, że za tym stoi ktoś z rządu! Jak pan to skomentuje?!
- Czy ma pan zamiar podać się do dymisji?!
- Czy pańska ciotka dobrze się czuje?!
- Co pan jadł dzisiaj na śniadanie?! 
- Niech pan wymieni nazwiska wszystkich tajnych agentów!
- I informatorów, ale niech pan literuje od tyłu!
- Jaki pan ma rozmiar koszuli?!
- Co na to wszystko pańska żona?!
- Czy ma pan kota?!
- Gdzie pan był, panie pułkowniku, osiemnaście lat temu o 19.58?!
- Jaki jest ciężar atomowy wodoru?!
- Kim pan był w poprzednim wcieleniu?!
- Proszę podać stolicę drugiej Japonii!
- Na co jest pan uczulony?!
- Ile sekund upłynęło od początku Wszechświata?!
- Czy w pobliżu pańskiego domu jest jakaś czarna dziura?!
- Ile stron ma „Kubuś Puchatek”?!
- Proszę podać adres najbliższego Punktu Honorowego Krwiodawstwa!
- Ile szprych jest w rowerowym kole?!
- Jaka jest największa głębokość kałuży?!
- Ile waży kilogram?!
- Co wczoraj jadłem na obiad?!
- Czy Marsjanie miewają czkawkę?!
- Wie geht es Ihnen?!
- Can you spare me a few minutes this afternoon?!
I tak dalej...
Jeden z dziennikarzy dostrzegł dziwną, czerwoną papkę zakrzepłą na szybie 
samochodu, którym przyjechał Ostry. 
- Krwi! Więcej krwi! - zawył jak szalony.
Pytania sypały się jak z rogu obfitości. Chodziło po prostu o to, by 
zaprezentować się na antenie z jak najlepszej strony. Była to ciężka i bardzo 
wyczerpująca praca.
Pułkownik Ostry sprostał wyzwaniu chwili i nie odpowiadając na żadne z 
zadanych pytań wkroczył do budynku, w którym swoją siedzibę miały służby 
specjalne.
Wyglądał szalenie groźnie i wszyscy, których spotkał wewnątrz, uciekali 
przed nim na boki a nawet kryli się po kątach. 
Pułkownik był tak wściekły i oszołomiony, że poszedł na czwarte piętro 
piechotą. Ponieważ jego cywilna sekretarka obserwowała całe zajście z okna i 
wiedziała czego można się teraz spodziewać po pułkowniku, schowała się w 
szafie pancernej odbijając sobie wcześniej na czole, dla niepoznaki, pieczątkę:
POUFNE
Ostry ostro wkroczył do sekretariatu, a ponieważ nie było tu nikogo, do kogo 
można by się przyczepić, zniknął od razu za drzwiami swojego gabinetu. 
Sekretarka w tym czasie nalewała sobie kawę z przezornie zabranego ze sobą 
termosu.
Pułkownik siadł przy biurku i wsparty łokciami o blat, skrył głowę w 
dłoniach. Myślał...
Nagle coś zaszeleściło koło okna. Ostry wyprostował się i spojrzał za siebie. 
Gruba, ciężka zasłona poruszała się przez chwilę, ale pułkownik nie wierzył 
swoim zmysłom. Pomyślał, że to przywidzenie i nie zareagował tak jak 
należało. Właściwie to w ogóle nie zareagował. Zbagatelizował całą sprawę a tu 
trzeba było działać natychmiast. Niestety, ciągle jeszcze był w szoku.
Otworzył teczkę i bez zachowania wymaganej ostrożności, wyjął najświeższy 
numer „Gazety”.
Powiało grozą! Na pierwszej stronie widniała fotokopia tajnego raportu służb 
specjalnych dotycząca akcji o kryptonimie „Niebo”. W górnej części widniało, 
skreślone jego ręką, zdanie:
KONTYNUOWAĆ AKCJĘ „NIEBO”
A w prawym, dolnym rogu tajnego raportu kłuł w oczy jego staranny, 
własnoręczny podpis:
Ostry
- Auuuuu! - pułkownik zawył z przerażenia a zasłona przy oknie znowu się 
poruszyła.
Tak doświadczony oficer służb specjalnych nie powinien wpadać w panikę, 
ale stało się. Ostry wydarł z gazety fragment tajnego raportu z jego podpisem i 
wepchnął go sobie do ust. Przeżuwał nerwowo przez moment, po czym połknął 
kompromitujący materiał. Co znaczy stara, dobra szkoła wywiadowcza.
Teraz dopiero, gdy zaczynał się już trochę uspokajać, zauważył w „Gazecie”, 
obok wydartej przed chwilą dziury, dwa zdjęcia. 
Pierwsze przedstawiało grupę polityków (co za nazwiska!) obradujących nad 
jakąś bardzo ważną sprawą. Na stole, przy którym siedzieli, stały owoce, słone 
paluszki i woda mineralna. Podpis pod zdjęciem był poruszającym do głębi 
pytaniem:
CO KRYJE SIĘ W TYCH BUTELKACH ?
No właśnie, co to takiego? 
Pułkownik przysunął sobie gazetę bliżej oczu, ale i tak nie mógł nic więcej 
dostrzec. Obrócił ją nawet do góry nogami. Nic nie pomogło. Pytanie pozostało 
bez odpowiedzi.
Z drugiego zdjęcia uśmiechał się do czytelników mały (może sześcioletni) 
chłopiec w przebraniu milicjanta. Za nim, w tle, widniał napis:
PRZEDSZKOLNY BAL KOSTIUMOWY - 1956
Poniżej, autor artykułu, B. M., wyrażał swoje zaniepokojenie, czy 
przypadkiem obecny wicepremier nie jest jakoś powiązany ze sprawą akcji 
„Niebo”, i czy powiązania te nie sięgają głęboko w przeszłość.
Życie to jedna, wielka tajemnica. Pułkownik westchnął ciężko. To wszystko 
było ponad jego siły.
Zasłona tymczasem poruszyła się po raz kolejny.
Szef służb specjalnych postanowił zniknąć na jakiś czas z pola widzenia i 
udać się do lekarza, po L-4. Przedtem musiał jednak wyczyścić pewne sprawy.
Sięgnął do dolnej szuflady biurka i odsunął ją. Spojrzał w dół i zbaraniał do 
reszty. Szuflada była pusta. Zniknął, ukryty w niej, raport w sprawie 
„Niebieskiego”, a co gorsze, zniknęły również prospekty reklamowe rosyjskich 
producentów sprzętu wojskowego (te, co to niby nikomu nie miały być już 
potrzebne!).
Rozdział III
Felicjan Chrobot odpoczywał sobie w chałupie. Siedział w kuchni, tu 
bowiem toczyło się zwykle życie towarzyskie Chrobotów, i wyglądał przez 
otwarte okno. Cóż innego można było robić w sobotnie popołudnie. Nawet pies 
nudził się jak mops, ziewając od ucha do ucha. Dom gospodarzy nie stał przy 
głównej drodze i mało kto tędy przechodził, nawet w ciągu zwykłego dna 
roboczego. Nie było więc na kogo poszczekać i Urwis wyciągnięty przed budą, 
starał się pogonić kota swoim pchłom. Nie robił tego jednak z pełnym 
zaangażowaniem, z oczywistą szkodą dla siebie.
Do kuchni weszła Chrobotowa a jej spojrzenie nie wróżyło niczego dobrego. 
Zakręciła się trochę koło pieca, zaglądnęła do garnka, rzuciła okiem na brudne 
naczynia, które wypełniały zlewozmywak, i odwróciła się w kierunku męża.
- A ty dokąd się będziesz tak gapił przez to okno - zabrzmiało groźnie. 
Chrobot nie odezwał się, ale już wiedział, że na tym się nie skończy. Mimo 
wszystko postanowił spokojnie zaczekać na dalszy bieg wypadków. Niestety 
długo nie musiał czekać.
- Weź się stary do jakiejś roboty - Chrobotowa właśnie przechodziła do 
zdecydowanego ataku. - Siano już w polu wyschło, a ty co, czekasz na deszcz?
Chrobot poruszył się niespokojnie, jakby go coś uwierało za koszulą.
- Pewnie będziesz zwoził jak już zgnije. Zaprzęgaj Łysego! - zaczynała 
podnosić głos. W chałupie robiło się niebezpiecznie, więc Chrobot wyprostował 
się, przeciągnął leniwie, tak dla zmylenia przeciwnika, poprawił spodnie i z 
chłodną twarzą pokerzysty opuścił kuchnię. Poszedł prosto do stajni.
- Tobie to dobrze - zagadał do konia. - Fakt, że tyrasz w polu jak i ja, ale 
przynajmniej nie musisz tego wszystkiego wysłuchiwać. Przecież robota nie 
zając, nie ucieknie, no nie - szukał wsparcia ze strony Łysego, ale ten nawet 
okiem nie mrugnął. Nie wykazał żadnego współczucia. Łysy był mądrym 
koniem i wiedział, że jak trzeba iść do roboty, to trzeba i koniec. Nie uznawał 
takiej zbędnej gadaniny.
Chrobot wyprowadził Łysego i zaprzągł go do wozu. Urwis poderwał się na 
ten widok i zaczął przymilnie merdać ogonem. On jeden miał ochotę iść gdzieś i 
rozerwać się nieco. Chłop domyślił się o co chodzi i odpiął psa, może licząc na 
to, że chociaż Urwis go zrozumie i stanie się współczującym towarzyszem 
sobotniej wyprawy w pole. Niestety mylił się. Pies, gdy tylko poczuł wolność, 
wyrwał się z rąk Chrobota i pognał gdzieś przed siebie. Widocznie miał coś 
pilnego do załatwienia. Chrobot westchnął z powodu tak jawnej 
niewdzięczności i wdrapał się na wóz.
- Wio, Łysy! - zawołał bez entuzjazmu i szarpnął lejcami. Ruszyli.
Po dwudziestu minutach byli na miejscu. Chrobot zajechał wozem pod 
pierwszą kopę, wziął widły i zabrał się do roboty. Nie szło mu specjalnie, więc 
co chwila przestawał ładować siano i rozglądał się wokoło, jakby pierwszy raz 
w życiu znalazł się w tej okolicy. Tam kilka drzew, tam chałupa Nieboraków, 
tam szosa a tam rzeka przechodząca w jezioro. Podziwiał znane na pamięć 
widoki.
Odwrócił głowę. No, tak. To ten znany mu przecież las, gęsty i taki 
pachnący. Zdumiał się swoimi odczuciami. Niby wszystko takie samo jak 
zwykle, ale jakby ciekawsze. W każdym bądź razie ciekawsze od roboty, która 
była przed nim. Potrząsnął głową, a Łysy bezmyślnie powtórzył za nim, 
dzwoniąc przy tym uprzężą.
Ponieważ czas uciekał nieubłaganie, a siano jakoś nie chciało samo wskoczyć 
na wóz, Chrobot zebrał się w sobie i zaczął trochę energiczniej machać widłami. 
Załadował w ten sposób pierwszą kopę i cmoknął na Łysego. Koń szkolony od 
lat, wiedział co ma robić. Chyba jednak postanowił się trochę podroczyć z 
gospodarzem, bo stuknął tylko kopytem w ziemię i stał dalej jak posąg. Nawet 
ogon, zwykle tak ruchliwy, zwisał teraz smętnie nie wywiązując się ze swoich 
obowiązków. Muchy miały chwilę spokoju.
Chrobot zacmokał ponownie.
- Ruszże się, cholera - próbował przemówić mu do rozsądku, zanim będzie 
zmuszony do zastosowania środków przymusu bezpośredniego. Koń chyba 
zorientował się w powadze sytuacji, bo wreszcie szarpnął mocno wóz i 
podciągnął go pod drugą kopę.
Teraz poszło im już znacznie szybciej. Nie minął kwadrans, a całe siano było 
na wozie. Jeszcze tylko parę zamachów widłami, jeszcze grabienie resztek i już 
można wracać.
Ruszyli powoli, a ponieważ wóz był teraz znacznie cięższy, musieli wracać 
szosą. Łysy zmobilizował wszystkie swoje siły. Przy każdym kroku mocno 
zapierał się nogami, bo grunt był miękki i koła wozu zapadały się. Mięśnie 
drgały mu od wysiłku. Odruchowo strzygł uszami i prychał głośno. Napierające 
chomąto uwierało go i drażniło. Na szczęście miał przed sobą, bliską już, 
perspektywę twardej drogi, więc nie załamywał się, tylko parł do przodu. Wóz, 
przeładowany ponad miarę, niebezpiecznie trzeszczał, przechylając się na 
nierównościach terenu. Jednak po chwili dotarli do drogi. Jeszcze ostatni 
wysiłek, przy wyjeździe na szosę, i już najgorsze mieli za sobą.
Nagle pojawił się Urwis. Przybiegł wesoło poszczekując. Oczy błyszczały 
mu filuternie, pysk się uśmiechał a ogon nie ustawał w swym ruchu ani na 
moment.
- Urwis! Urwis! - wołał Chrobot a pies odszczekiwał mu radośnie, biegnąc 
obok wozu.
Minęli pole namiotowe, na którym zanosiło się na kolejną wesołą noc. 
Znowu będzie ognisko i wygłupy do samego rana. Chrobot zamyślił się na 
chwilę, uciekając myślami do swojej młodości. Teraz dojeżdżali do tego 
niebezpiecznego zakrętu, gdzie wydarzył się ostatnio groźny wypadek.
Urwis wskoczył do przydrożnej fosy i zaczął węszyć kręcąc się nerwowo. 
Widać było, że złapał, jakiś ważny dla niego, trop. Wreszcie zatrzymał się z 
nosem przy ziemi. Stał tak jakąś chwilę, po czym, wyraźnie zmieszany, podniósł 
łeb i zawył.
- Prrr! - Chrobot ściągnął lejce. Spojrzał w kierunku psa.
- Urwis! - zawołał zaniepokojony. Nie pamiętał, żeby pies zachowywał się 
tak kiedykolwiek. Jakiś dziwny dreszcz przeszedł mu po plecach. Urwis zawył 
ponownie, ale tak jakoś dziwnie, a ponieważ w dalszym ciągu stał w miejscu, w 
którym coś wywęszył, Chrobot postanowił to sprawdzić. Zesunął się z wozu i 
podszedł do psa.
- Co tam masz? - zapytał wpatrując się w ziemię przed psem. Coś tam 
błyszczało, połyskując metalicznie. Chłop schylił się i podniósł z ziemi to coś. 
Wyglądało jak zwykła latarka, było podłużne, lekko spłaszczone, ale 
rozszerzenie reflektorka kończyło obie strony. Chrobot zaciekawiony 
znaleziskiem nacisnął jeden z dwu widocznych przycisków. Wzdrygnął się na 
widok światła, które się nagle pojawiło, mimo, że spodziewał się tego efektu. 
- Przecież to zwykła latarka - wyjaśniał Urwisowi, choć właściwie, to tak do 
końca, sam nie był o tym przekonany. Pies nie zareagował, wyraźnie czekając 
na dalszy ciąg. Koń w tym czasie zaczął się już nudzić i potrząsał uprzężą.
- Oouuuu! - zawołał na niego Chrobot, po czym nacisnął drugi przycisk. 
Przeciwległy reflektorek zamigotał niebieskim światłem, wydając przy tym z 
siebie dziwny, wysoki dźwięk. 
Urwis wyraźnie się ożywił. Znowu był sobą, podskakiwał wesoło chcąc 
pochwycić znalezisko. Przecież było jego, on to znalazł. Chrobot był innego 
zdania. Włożył latarkę do kieszeni, odwrócił się i poszedł w stronę wozu. Pies 
nie odstępował go ani na krok, dopominając się o swoje prawa, jednak niczego 
nie osiągnął.
*
Chrobotowa krzątała się raźnie. Posprzątała całą kuchnię i przygotowała 
kolację. Wieczór był ciepły i cichy. Już z daleka dolatywało wesołe szczekanie 
wracającego Urwisa. Po chwili na podwórko wtoczył się wóz wypełniony 
sianem. Wysoko, na wierzchu siedział Chrobot. 
- Zostaw wóz i chodź na kolację - zawołała Chrobotowa do męża, 
wystawiając głowę przez okno. Chłop naturalnie sam doskonale wiedział co ma 
robić, więc wprowadził wóz do stodoły, wyprzągł konia i odprowadził go do 
stajni. Oczywiście zatroszczył się także i o psa. Uwiązał go z powrotem przy 
budzie, po czym wszedł do domu. Urwis odprowadził go tęsknym wzrokiem, z 
powodu latarki, rzecz jasna, a gdy stracił już wszelką nadzieję na jej 
odzyskanie, 
schował się do budy.
Chrobotowie zjedli kolację i też poszli spać.
*
Chrobot obudził się wyrwany ze snu dziwnym dźwiękiem. Otworzył szeroko 
oczy, ale w pokoju było ciemno i niczego nie dostrzegł. Ponieważ dźwięk 
wyraźnie dobiegał z podwórka, a nie było słychać Urwisa, gospodarz postanowił 
rzecz całą wyjaśnić osobiście. Wstał i przeszedł do kuchni.
Gospodarz sięgnął po znalezioną latarkę i, przez otwarte okno, poświecił nią 
na podwórko. Wiatru nie było, liście na drzewach ani drgnęły. Pies, stojąc 
spokojnie przed budą, uniósł w górę łeb. Chrobot poszedł za jego przykładem. 
W górze romantycznie migotały gwiazdy, a dziwny dźwięk zdawał się teraz 
dochodzić właśnie stamtąd. 
Nagle wysokie tony przeszły w niskie buczenie i na niebie zamajaczyło coś 
bardzo ciemnego. Jednocześnie pojawił się wyraźny świst, jakby coś spadało z 
dużej wysokości. Urwis poruszył się zaniepokojony. Tajemniczy obiekt zbliżał 
się bardzo szybko i pies szarpnął się na uwięzi. Ku jego zaskoczeniu łańcuch 
puścił od razu. Czemu nigdy tak się nie działo, gdy jakieś nogawki były w 
pobliżu? Teraz jednak nie było czasu na filozoficzne rozważania. Trzeba było 
po prostu wiać i to jak najszybciej.
Ledwo pies zdążył odbiec kilka metrów, spadający przedmiot z hukiem 
rąbnął w psią budę. Kurz uniósł się przy tym straszliwy, a deski z rozwalonej 
budy wystrzeliły na wszystkie strony. Jeden z odłamków trafił Chrobota w 
głowę.
- Jasna cholera! - wściekł się gospodarz. 
Jednocześnie z uderzeniem tego czegoś o ziemię, zniknął dręczący dźwięk.
Teraz obudziła się również Chrobotowa. Weszła, zaspana jeszcze, do kuchni 
z wyraźnymi pretensjami do męża.
- Co ty wyprawiasz w środku nocy. Na mózg ci padło, czy co?
- Coś nam spadło na podwórko - wyjaśniał Chrobot masując obolałą głowę.
- Co ty bredzisz, stary? - zaniepokoiła się gospodyni.
Gdy jednak dostrzegła chmurę pyłu, wciskającą się teraz do domu przez 
otwarte okno, przeszło jej przez myśl, że mąż może powiedział prawdę. Oboje 
wyszli przed dom i zaświecili lampę wiszącą na zewnątrz.
To co zobaczyli, wprawiło ich w osłupienie. W miejscu, gdzie jeszcze przed 
chwilą stała psia buda, teraz sterczało coś, co przypominało swym wyglądem 
zwykłą budkę telefoniczną. Sołtys obiecywał, co prawda, że niedługo będą mieli 
telefon, ale żeby w ten sposób i w środku nocy.
- Urwis... - przypomniała sobie o psie i wzdrygnęła się.
- Uciekł - wyjaśnił Chrobot. - Tak, jakby winda - ocenił wstępnie.
- Budka telefoniczna - wyraziła swoje zdanie Chrobotowa spokojna już o los 
psa.
- Winda - chłop trzymał się swego.
- Nie, budka telefoniczna. Widziałam takie w mieście - upierała się żona.
- Mówię ci, że winda.
- Budka.
- Winda.
- Budka.
- Winda.
- Budka!
- Winda!
- Budka!!
- Winda!!
Awantura wisiała w powietrzu. Na szczęście w odpowiednim momencie 
wrócił Urwis przerywając ostrą wymianę określeń. Pies podbiegł do budko-
windy, obwąchał ją i skwitował całe zamieszanie podnosząc tylną łapę.
Nagle w obiekcie otworzyły się, niewidoczne do tej pory, drzwi i strumień 
jasnego światła wydostał się na zewnątrz oświetlając zaskoczonych tym 
Chrobotów, którzy przysłonili oczy. Po chwili z obiektu wyszła jakaś mała 
postać, za nią następna i następna...
- A skąd się ich tam tylu nabrało? - zdziwiła się Chrobotowa patrząc jak na 
podwórku zaczyna brakować miejsca. Gospodarz wzruszył tylko ramionami.
Gdy przed Chrobotami stało już około dwudziestu postaci, chłop nie 
wytrzymał.
- Ja tam nikomu gościny nie odmawiam, ale żeby aż tylu i to bez uprzedzenia 
- stwierdził lekko poirytowany. Widocznie jednak zabrzmiało to jak mowa 
powitalna, bo jedna z postaci, zapewne też głowa rodziny, wyszła przed 
pozostałych zatrzymując się tuż przed gospodarzami. Chrobota zatkało.
Stał przed nim ten sam dziwak, który go tak kiedyś nastraszył, biegnąc z 
latarką za wozem Chrobota, gdy ten wracał późnym wieczorem z pola do domu. 
Ten sam, a może tylko taki sam? 
- Aaa, to ty, łobuzie - przywitał niezmiennie uśmiechniętego gościa.
- Co ty, Feluś, znasz go? - zdziwiła się gospodyni.
Chrobot zrobił krok do przodu, spojrzał na pozostałych i w tym momencie 
zatkało go po raz drugi. Na jego podwórku stało teraz dwudziestu identycznych, 
błękitnolicych dziwaków! Wszyscy uśmiechali się niewinnie. Chłopu zakręciło 
się w głowie. To chyba jakiś koszmar! Zły sen! Trzeba się obudzić, koniecznie 
obudzić!
- Uszczypnij mnie - poprosił zdesperowany, żona jednak nie miała ochoty na 
figle.
Pierwsza postać, chcąc widocznie jakoś rozładować napięcie, zaczęła robić 
palcem kręciołki przy swojej skroni, wskazując jednocześnie na latarkę, którą 
trzymał Chrobot.
- Oni mają rację - stwierdziła Chrobotowa zwracając się do męża. - Trzeba 
być wariatem, żeby tu sterczeć i gapić się na nich. Ja tam idę spać, a ty rób co 
chcesz. 
Kobieta weszła do domu, a przechodząc przez kuchnię nie omieszkała 
jeszcze wyglądnąć przez okno.
- Niech tylko naprawią budę Urwisa - dodała i zniknęła w głębi mieszkania.
Chrobot w tym czasie też znikał, tyle że we wnętrzu budko-windy. Gdy na 
podwórku nie było już nikogo, rozległo się buczenie przechodzące stopniowo w 
wysoki świdrujący dźwięk. Budko-winda uniosła się nad ziemię i poszybowała 
szybko w górę. 
*
Wnętrze obiektu było wyjątkowo przestronne. Przypominało swym 
wyglądem salę gimnastyczną z ławeczkami dookoła. Delikatne, niebieskie 
światło sączyło się spod sufitu. Teraz i twarz Chrobota nabrała tego 
nieziemskiego kolorytu.
- Jak wyście to wszystko zmieścili w takiej małej windzie? - głośno zdziwił 
się Chrobot.
Wszyscy „Niebiescy” usiedli na swoich miejscach i wtedy okazało się, że 
jedno miejsce jest puste. Siedzący obok tego miejsca pokręcił palcem przy 
skroni, pokazał na ławeczkę, zrobił bardzo smutną minę i rozłożył ręce w geście 
niewiedzy. Jego dziewiętnastu kolegów zrobiło to samo.
- Aha! Brakuje wam jednego - domyślił się chłop. - No, w zasadzie to ja go 
kiedyś widziałem... - wyjąkał. - Może rzeczywiście nie potraktowałem go zbyt 
gościnnie, ale przecież musicie mnie zrozumieć. Było ciemno, przestraszył 
mnie, spłoszył nawet Łysego. A poza tym wy się zachowujecie tak jakoś 
dziwnie. Chyba wiecie o czym mówię?
Niebieskie postacie ze zrozumieniem kiwały głowami. Wreszcie gestem 
poprosiły Chrobota, żeby usiadł na wolnym miejscu. Ten od razu skorzystał z 
zaproszenia, bo zaczynały go już boleć nogi. Gdy już siedział, z niewidocznych 
głośników popłynęła muzyka, taka dziwna, jakby z innego świata. W tym 
samym momencie latarka, którą ciągle trzymał, zaczęła migotać tym swoim 
niebieskim światełkiem, wydając przy tym z siebie dźwięki przypominające 
śpiew. Chrobotowi bardzo się to wszystko podobało.
Ponieważ gospodarz stracił poczucie czasu, trudno mu było określić, jak 
długo znajdowali się we wnętrzu tego pomieszczenia. Gdy jedna ze ścian 
rozsunęła się, zrozumiał, że są u celu podróży. „Niebiescy” wstali i z 
uśmiechem zaczęli opuszczać obiekt. Chrobot poddał się nastrojowi chwili i też 
się uśmiechnął. Ba, wykonał nawet trzy wspaniałe kręciołki! Wywołało to 
wyraźne poruszenie wśród „Niebieskich”. Byli po prostu wzruszeni.
Gdy znaleźli się na zewnątrz budko-windy, okazało się, że są wewnątrz 
innego, znacznie większego obiektu. To już nie była zwykła sala gimnastyczna, 
ale kryte boisko piłkarskie! Hala była tak samo pusta jak to pomieszczenie, z 
którego wyszli, i tak samo wzdłuż ścian ciągnął się rząd ławeczek. Ale tu było 
ich chyba kilka tysięcy!
- Jasna cholera! - zdumiał się Chrobot widząc takie cuda. - Gdzie ja 
właściwie jestem? - spytał samego siebie. - Chyba w niebie - sam też sobie 
odpowiedział.
Rozmyślania gospodarza zostały przerwane migotaniem niebieskiego światła 
wypełniającego halę. Gdzieś w głębi coś trzasnęło, jakby otworzyło się 
przejście. Strumień jaśniejszego światła, padł na środek wielkiej sali. Jakieś 
postacie zaczęły wchodzić do wnętrza. Było ich bardzo dużo. Posuwały się 
wzdłuż ścian, w obu kierunkach, i zajmowały miejsca na ławeczkach. Trwało to 
dłuższą chwilę, co, biorąc pod uwagę ilość wchodzących, było zupełnie 
zrozumiałe.
Gdy wreszcie wszyscy zajęli swoje miejsca, do budko-windy podszedł jeden 
z nowo przybyłych. Był takim samym „Niebieskim” jak pozostali, niewysokim, 
uśmiechniętym. Stanął przed Chrobotem i zakręcił niebieskim palcem przy 
niebieskiej skroni. Chrobot niezwłocznie odpowiedział.
Został teraz odprowadzony w stronę ławek. Ci, z którymi tu przybył, szli 
razem z nim. Po chwili wszyscy usiedli, a w całej hali nie było już ani jednego 
wolnego miejsca.
Wtem rozbrzmiała muzyka, wspaniała, poruszająca do głębi. Natężenie i 
kolor światła zaczęły się zmieniać w rytm muzyki. Wyglądało to jak dyskoteka 
w remizie strażackiej. Takie przynajmniej skojarzenia miał w tej chwili Chrobot.
Cała hala wypełniła się jakąś dziwną mgiełką, która gęstniała dosyć szybko. 
Po chwili Chrobot nie widział już swoich sąsiadów, choć wyczuwał ich 
obecność. Latarka znowu się włączyła. Chłop zrobił się strasznie senny, powieki 
ciążyły mu bardzo, głowa opadała coraz niżej. Jeszcze moment i zaśnie.
Nagle muzyka umilkła, mgła zniknęła gdzieś w mgnieniu oka, a jasne światło 
wypełniło halę. Ponieważ Chrobot przywykł już do ciemności, przysłonił na 
moment ręką oczy. Wreszcie spojrzał przed siebie.
Na środku hali stały teraz dwie budko-windy, a z wnętrza tej nowej 
wychodziły kolejne postacie. Chrobot zaczął je liczyć, ale szybko dał sobie z 
tym spokój. Pochód zdawał się nie mieć końca. Ale kto czeka, ten się i doczeka. 
Doczekał się i Chrobot. Drzwi w budko-windzie wreszcie zamknęły się. Cała 
hala wypełniona była teraz niebieskimi postaciami. Gospodarz wstał, 
uśmiechnął się od ucha do ucha i zrobił kilka kółek przy prawej skroni. Chciał 
być uprzejmy i przywitać się z nowo przybyłymi. Lecz właśnie teraz przyszło 
mu przeżyć niemiłe zaskoczenie. Nikt nie odpowiedział na jego pozdrowienie! 
Nikt też się nie uśmiechał do niego. A cóż to miało znaczyć! Czyżby popełnił 
jakiś nietakt? Na wszelki wypadek zaczerwienił się ze wstydu. Rozglądnął się 
wokół. Wszystkie postacie stały nieruchomo. Nowo przybyli mierzyli się 
wzrokiem z siedzącymi. Napięcie rosło z każdą sekundą. Atmosfera stawała się 
nie do wytrzymania.
Wtem ktoś nie wytrzymał presji chwili i stało się. Jeden z nowo przybyłych, 
nie uśmiechając się w dalszym ciągu, podniósł w górę lewy palec wskazujący i 
zrobił nim cztery kółka przy lewej skroni! Wyglądało to na 
PROWOKACJĘ !
Tego już było za wiele. Siedzący dotąd spokojnie tłum, poderwał się z 
wyraźną wściekłością i ruszył do kontrataku kręcąc zawzięcie po swojej prawej 
stronie. W odpowiedzi wszyscy nowo przybyli zaczęli kręcić z lewej strony. 
Wydawało się, że w każdej chwili może dojść do zwyczajnej bijatyki.
Chrobot zgłupiał do reszty. Stał tak między stronami konfliktu i nie wiedział 
co ma począć. Nie chciał, nie miał prawa opowiadać się po którejkolwiek ze 
stron. To był ich problem i nie należało się do tego mieszać. Niestety sytuacja 
rozwijała się w niedobrym kierunku. „Lewoskrętni” przemieszali się z 
„prawoskrętnymi” i lokalnie dochodziło już do przepychanek. Wszędzie 
krzyżowały się groźne spojrzenia, niebieskie palce wirowały coraz szybciej. No 
i stało się. Pierwszy oberwał w nos stojący obok Chrobota „prawoskrętny”. 
Upadł na stojących za nim kolegów, którzy natychmiast ruszyli do przodu, by 
pomścić swojego. Rozgorzała regularna bitwa, jak na wiejskim weselu. Jedno 
tylko było w tym wszystkim dziwne. Cała akcja rozgrywała się w zupełnej 
ciszy, nie licząc oczywiście odgłosów uderzeń i padających ciał. Ale chryja!
Chrobot znalazł się w niebezpieczeństwie. Mimo, że był znacznie większy i 
potężniejszy od „Niebieskich”, i w pojedynkę dałby sobie radę z każdym z nich, 
to jednak należało się liczyć z przewagą ilościową tamtej strony. Przecież wokół 
niego kłębiło się w tej chwili kilka tysięcy niebieskich ciał! Musiał coś szybko 
wymyślić.
Nagle przypomniał sobie o latarce i włączył ją. Niebieskie światełko zaczęło 
szybko migotać. Tym razem jednak muzyki nie było, jedynie ciągły dźwięk o 
wyjątkowo wysokich tonach. Poskutkowało!
Walczący jeszcze przed chwilą tak zaciekle, stawali teraz nieruchomo, 
kierując, groźne jeszcze, spojrzenia w kierunku Chrobota. Gdy zapanował 
spokój, chłop wyłączył latarkę i uśmiechnął się do wszystkich. Niestety jego 
pokojowy gest pozostał bez spodziewanej odpowiedzi. Wszyscy przyglądali mu 
się w milczeniu. Skoro Chrobot wmieszał się już w to, należało sprawę 
doprowadzić do końca. Nie przestając się uśmiechać, podniósł w górę swój 
palec wskazujący i...
POPUKAŁ SIĘ NIM W CZOŁO !
Tego już jednak było za wiele. Będący w wyraźnej opozycji, „lewoskrętni” i 
„prawoskrętni”, rzucili się teraz wspólnie na tego, który reprezentował w ich 
oczach „centrum”. Gąszcz niebieskich rąk porwał Chrobota tarmosząc nim na 
wszystkie strony. Podawano go sobie z rąk do rąk, przesuwając coraz bliżej 
środka hali, w kierunku budko-windy.
Mimo, że Chrobot zaprezentował zdrowe, chłopskie podejście do całej 
sprawy, nie znalazł zrozumienia wśród „Niebieskich”. I w zasadzie trudno się 
temu dziwić. Może, gdyby też był niebieski?
Gospodarz po raz pierwszy w życiu wpadł w panikę. Nie miał przecież pod 
ręką bata, nie mógł też liczyć na pomoc Urwisa. Zaczął więc, zupełnie 
bezmyślnie, robić kręciołki raz po lewej stronie, to znowu po prawej. Niestety 
efekt był taki, że rozwścieczał jeszcze bardziej to jednych, to drugich. Zdawało 
się, że za chwilę rozerwą chłopa na strzępy, tak nim szarpali i wyrywali go 
sobie 
z rąk.
Wreszcie, jakimś cudem w całości, dotarł do budko-windy, po czym został w 
brutalny sposób, nie mający nic wspólnego z wcześniejszą gościnnością, 
wepchnięty do środka. Wraz z nim znalazło się tam tych dwudziestu, z którymi 
tu przybył. Również oni obchodzili się z nim dość obcesowo.
- Co ja takiego zrobiłem?! - wrzeszczał chłop. - Przecież to wy mnie tu 
przywieźliście, ja się nie wpraszałem! - usiłował uświadomić im, że ich 
zachowanie nie świadczy o nich zbyt dobrze. Niestety nikt go nie słuchał. W 
pośpiechu uruchomiono urządzenie. Muzyka, którą teraz było słychać, wyraźnie 
odtwarzana była w przyspieszonym tempie, co mogło rozśmieszyć, gdyby nie 
tragizm sytuacji. Latarka Chrobota już nie mrugała do niego i nie śpiewała, lecz 
świeciła jakimś sinym blaskiem wyjąc przy tym niemiłosiernie. Chrobot nawet 
nie zdążył usiąść na ławeczce, gdy ściana budko-windy rozsunęła się, po czym 
jeden z „Niebieskich” brutalnie wyrwał mu z ręki latarkę, a dwóch następnych 
uchwyciło go pod ręce i najzwyczajniej w świecie wyrzuciło na zewnątrz. 
Gospodarz był w szoku, ale zanim całkiem stracił świadomość, padając na coś 
miękkiego, usłyszał jeszcze dziwnie znajomy skowyt, i wszystko zgasło.
*
Powoli otwierał oczy. Wracał do przytomności z wyraźnym bólem w lewym 
boku. 
Nagle coś się pod nim poruszyło, raz i drugi. Chrobot zamarł z przerażenia. 
Powoli wracała mu świadomość ostatnich wydarzeń. Dziwny dreszcz wstrząsnął 
nim przypominając o obolałych mięśniach, po czym znowu coś się poruszyło 
pod nim. Usłyszał cichy pisk, jakby skomlenie, a coś mokrego zaczęło mu się 
ocierać o szyję. Chrobot miał już dosyć tej zagadki i bez względu na to, gdzie 
się znajdywał i w jakim stanie, postanowił działać.
Zmobilizował wszystkie siły i...
- Czyś ty się spił, stary? - usłyszał nad sobą głos żony. - Przecież jak 
chciałeś 
ugościć tych dziwaków to trzeba było zaprosić ich do chałupy, a nie włóczyć się 
gdzieś po knajpach - ciągnęła swój wywód. - Spójrz na siebie, jak ty wyglądasz?
Przez krótką chwilę panowała cisza, która pozwoliła Chrobotowi zebrać 
trochę myśli. A więc jest w domu!
- A właściwie, to dlaczego ty leżysz na Urwisie? - padło zaskakujące pytanie.
Chrobot zerwał się na równe nogi i spojrzał na ziemię. Biednego Urwisa 
uratowała, przed niechybną śmiercią, kupka siana jaka zapewne spadła z wozu 
na podwórko. Pies leżał dokładnie w nią wciśnięty i wzrokiem pełnym 
wątpliwości wpatrywał się w swojego pana, jakby pytając:
DLACZEGO ?
Chłop, nawet gdyby zrozumiał pytanie, i tak nie umiałby na nie 
odpowiedzieć. Sam zresztą miał, w tej chwili, o wiele więcej niejasności.
Rozdział IV
Major Andrzej Maria Wenus był w domu na, jakby to powiedzieć, nie 
całkiem zaplanowanym urlopie. Zmusiła go do tego sytuacja. Powołano 
przecież specjalną komisję sejmową, która zajmowała się teraz jego osobą, i 
lepiej było nie pokazywać się w miejscach publicznych. Wenus spędzał całe 
dnie w domu, na rozmyślaniach o niepewnej przyszłości i, prawdę 
powiedziawszy, dostał już od tego migrenę.
Było wczesne przedpołudnie. Major siedział w salonie ze szklaneczką 
zacnego trunku w ręce. Nie był to jego wyrób, spod znaku „Gwiazdy Porannej”, 
i dlatego popijał bez obrzydzenia, a można nawet powiedzieć, że ze smakiem. 
Skończył czytać dzisiejszą „Gazetę” i odłożył ją będąc w nie najlepszym 
nastroju. Przez tych cholernych pismaków stracił spokój wielkiego biznesmena. 
Do tej pory miał wszystko - stanowisko, władzę, autorytet no i pieniądze. Także 
święty spokój. A teraz, co to się porobiło? Wydawało się, nie tylko jemu, że 
jest 
figurą nie do ruszenia, że taki układ będzie trwał wiecznie. Niestety, 
rzeczywistość podcięła mu skrzydła i zachwiała jego pozycją. Co będzie dalej? 
Tego nie wiedział nikt. Pociągnął duży łyk ze szklanki i jeszcze raz spojrzał na 
pierwszą stronę gazety. Tytuły krzyczały:
POLICJANCI I ZŁODZIEJE !
i 
WENUS PĘDZIŁ KSIĘŻYCÓWKĘ !
oraz 
OSTATNI WSCHÓD „GWIAZDY PORANNEJ”
a także
CZY W KOSMOSIE JEST ALKOHOL ?
To straszne! Gigantyczne chmury, w naturalny sposób schłodzonego 
alkoholu, unoszą się gdzieś, w przestrzeni kosmicznej, bez żadnej możliwości 
butelkowania! Co za strata!
Wenus aż zacmokał z przejęcia i dopił drinka. Wstał, podszedł do barku i 
uzupełnił szklaneczkę wodą ognistą, niestety - produce of Earth. Podszedł do 
okna i odchylił zasłonę.
W tym momencie do salonu weszła pani Wenusowa. Była bardzo czymś 
poruszona. W drżących rękach trzymała dwie butelki zawierające płyn o 
słomkowym zabarwieniu.
- Zobacz, Marysiu - tak zwracała się do swojego małżonka. - W piwnicy 
został tylko ten twój bimber.
Na szczęście, major, zajęty obserwowaniem przedpola swojej willi, nie 
dosłyszał tej hiobowej wieści.
- Siedzą tam jak sępy - stwierdził i wzdrygnął się. 
Rzeczywiście, widok nie był sympatyczny. Cała chmara dziennikarzy 
czatowała na niego przed ogrodzeniem. Siedzieli, gdzie kto mógł. Na murku, po 
przeciwnej stronie ulicy, na krawężniku, na masce samochodu zaparkowanego 
przed domem. Kilkunastu stało przy bramce wejściowej, oczywiście z aparatami 
gotowymi do strzału, a jeden nawet siedział okrakiem na ogrodzeniu. Całkiem 
liczna grupa obsiadła także trzy drzewa po tej stronie drogi i dwa po tamtej. 
Widać było, że mają dużo czasu i na pewno nie odpuszczą, tak jakby od tego 
zależało ich życie.
- Marysiu, czy ty mnie słuchasz? - powiedziała podtykając mężowi jedną z 
butelek wprost pod nos.
- Zwariowałaś, czy co? - rzucił Wenus odsuwając się na bezpieczną 
odległość.
- Tylko to jeszcze zostało - wyszeptała zdruzgotana i opadła bezwładnie na 
fotel.
- Co ty bredzisz, to niemożliwe! - zdenerwował się major. - Przynieś mi 
natychmiast coś innego. To rozkaz! - krzyknął dla podkreślenia swojego 
autorytetu. Jednak z tym autorytetem chyba nie było najlepiej, bo żona nawet 
nie drgnęła, siedząc ze spuszczoną głową.
- Zostań na miejscu. Muszę to sprawdzić osobiście - dorzucił szybko, by 
jakoś ratować swój honor. Odłożył szklankę i wyszedł z salonu.
*
W piwnicy było chłodno i zalatywało zgniłymi ziemniakami. Major schodząc 
po stromych schodach, stracił równowagę i rozpaczliwie próbując złapać za 
poręcz, przewrócił się staczając na samo dno. 
- W mordę by go, cholera - klął pod nosem wstając z betonowej podłogi. 
Jednocześnie rozmasowywał stłuczoną nogę. Trzeba było wysłać Zochę, 
pomyślał.
- No tak... - przypomniał sobie dlaczego tu się znalazł osobiście. Podszedł do 
najbliższego, metalowego regału i zaczął przeglądać zgromadzone tam zapasy. 
Niezadowolony z oględzin przeszedł do następnego, a ponieważ i tu wynik 
kontroli nie był pomyślny, wściekł się nie na żarty.
- Przecież nie będę się truł tym gównem! - wrzasnął na cały głos. Złapał 
pierwszą butelkę, jaka wpadła mu pod rękę, i roztrzaskał ją o podłogę. Piwnica 
wypełniła się charakterystycznym zapachem. Wenus omiótł zrozpaczonym 
wzrokiem całe pomieszczenie. Cholera! Tyle butelek i nic do picia!
Major, przełamując ból w kolanie, wydostał się z piwnicy i wrócił do salonu, 
zastając żonę w tym samym miejscu, i w takiej samej pozie, w jakiej ją zostawił. 
Ponieważ Wenus był oficerem, potrafił opanować się w każdej, nawet 
najgorszej sytuacji. Więc to zrobił. Opanował się.
- Przecież możemy zadzwonić na radiotaxi. Oni robią zakupy na zamówienie 
i dostarczają do domu - pocieszał żonę. - Odpoczywaj sobie, kochanie, a ja się 
wszystkim zajmę - dodał słodziutko, po czym podszedł do telefonu, wykręcił 
odpowiedni numer i złożył stosowne zamówienie. Wyczerpany, ale bardzo z 
siebie zadowolony, usiadł w drugim fotelu. Nadchodził czas wielkiej próby, 
próby oczekiwania. Dostawa miała nastąpić dopiero za około dwadzieścia 
minut! Prawdziwy horror.
W głowie majora zapanował straszliwy chaos. Mimo wielu bohaterskich 
prób, nie mógł w ogóle zebrać myśli. Gdy tylko jakaś, tworzona z ogromnym 
wysiłkiem, skomplikowana struktura myślowa, zdawała się być na ukończeniu, 
wszystko waliło się w gruzy i trzeba było zaczynać od nowa. W miarę upływu 
czasu, tworzone struktury wyglądały coraz marniej. Potrzebny był jakiś 
zastrzyk, nie koniecznie nowej idei. 
Nagle zadzwonił telefon.
- Wenus, słucham.
- Dzień dobry, panie majorze. My wszyscy, my... rozumie pan... - dobiegało 
ze słuchawki.
- Wiem, wiem. Oczywiście wszyscy jesteście po mojej stronie. Dziękuję 
wam za to.
- Kiedy, chodzi o to, że... no... chodzi o to, że właściwie to nie wszyscy, 
panie majorze - usłyszał Wenus i włos zjeżył mu się na głowie. Jak to, nie 
wszyscy?! To już wystarczy kilka dni jego nieobecności, by ktoś pod nim zaczął 
ryć!
- Tylko bez nazwisk przez telefon - uprzedził major. - Bardzo dobrze 
zrobiliście, zawiadamiając mnie o tym. Możecie być pewni, że nie zapomnę o 
was w stosownym momencie.
- Ależ, panie majorze, nie trzeba...
- Dobra, dobra. Wracajcie do pracy - zakończył służbowo i z trzaskiem 
odłożył słuchawkę.
Pani Wenusowa oprzytomniała już na tyle, że dotarła do jej świadomości 
treść rozmowy telefonicznej.
- Maryś, co ty teraz zrobisz? - zaniepokoiła się ponownie.
- Jak to co? Jak tam wrócę, to ja ich... - pogroził zaciśniętą pięścią odległemu 
wrogowi.
- Jak wrócisz, Maryś. Jak wrócisz - pani Wenusowa popadła w skrajny 
pesymizm.
*
Bogdan Media czatował pod willą majora od czwartej rano, kiedy to zmienił 
swojego redakcyjnego kolegę. Zajął miejsce na jednym z drzew, by mieć jak 
najlepszy wgląd w całość zagadnienia. Po jego lewej stronie, na tej samej 
gałęzi, 
czatował reporter „Dobrych Wieści” z mikrofonem kierunkowym, a po prawej 
dwóch dziennikarzy „Słowa Społeczności” z kamerą video i aparatem 
fotograficznym z teleobiektywem półmetrowej długości. To robiło wrażenie i 
Media poczuł się przez chwilę, ze swoim długopisem i notesem, jak ubogi 
krewny.
- Coś jedzie - zauważył ten z „Dobrych Wieści”. Media spojrzał we 
wskazanym kierunku. Ulicą, w stronę domu Wenusów, jechała powoli 
taksówka. Kierowca rozglądał się w poszukiwaniu właściwego numeru domu. 
Zatrzymał się przy bramce blokowanej przez tłum dziennikarzy, którzy z braku 
innego zajęcia ruszyli gwałtownie w kierunku taksówki. Wyglądali bardzo 
groźnie, krocząc zdecydowanie w zwartym szeregu. Odległość między 
nacierającymi a samochodem szybko malała. Taksówkarz zaskoczony takim 
powitaniem, znieruchomiał z nogą wystawioną już przez otwarte drzwi. Oczami 
wielkimi jak talerze usiłował przeniknąć intencje tłumu. Ponieważ nie udało mu 
się tego dokonać, a na dodatek ci z pierwszego szeregu zdawali się być 
wyjątkowo agresywni (wyciągnęli jakieś podłużne przedmioty zakończone 
kulistymi sitkami), kierowca postanowił dłużej nie igrać z niebezpieczeństwem i 
wdepnął gaz do dechy. 
Kwik palonych opon zainteresował majora, który podszedł do okna.
- Zocha, zakupy właśnie odjechały - stwierdził dziwnie obojętnie. wrócił do 
stolika i zupełnie zrezygnowany nalał sobie trochę tego paskudztwa, które z 
piwnicy przyniosła żona. Wypił szybko, do dna.
- Maryś, a kto zadba o dom - Zocha rozkleiła się zupełnie obserwując 
zachowanie swojego męża.
Znowu odezwał się telefon.
- Wen... Wennn... Wennus - wystękał wreszcie major zionąc bimbrem do 
słuchawki. Na szczęście telefon nie przenosił zapachów.
- Cześć, mówi Uranos - dosłyszał ledwo słyszalny głos kolegi. - Co u ciebie 
słychać?
- Całkiem do dupy - odparł szczerze.
- Tak też myślałem. Słuchaj, spróbuj się jakoś stamtąd wyrwać. Muszę z tobą 
pogadać, o interesach.
- Chyba będzie mi potrzebny śmigłowiec - wymamrotał Wenus.
- Co mówisz? Słabo cię słyszę! - krzyczał do słuchawki Uranos.
- Dobra, przyjadę! - zgodził się major.
- No, to do zobaczenia!
- Cześć!
Wenus znowu sięgnął po butelkę.
- Nalej i mnie, Maryś - poprosiła Zocha. Major był już w takim stanie, że 
niczemu się nie dziwił, więc nalał do dwóch szklaneczek. Swoją opróżnił 
błyskawicznie. Przeniósł się na wersalkę i ułożył wygodnie. Zanim zasnął, w 
jego głowie zrodził się diabelski plan.
*
Był cichy wieczór. Przed domem czatowała kolejna zmiana dziennikarzy. 
Wśród zebranych wytworzyła się już atmosfera wspólnoty. Wszędzie krążyły 
wspólnie przygotowywane kanapki i redakcyjne termosy. Reporterzy byli 
zwarci i gotowi do wykonania zadania, wspólnymi siłami, bo dla dobra 
społecznego przecież.
W pewnym momencie, gdy reporterska kolacja dobiegała końca, nad 
wejściem do domu Wenusów zapaliło się światło. Przedstawiciele mediów 
zamarli z nie przełkniętymi kęsami w pół gardła i z kubkami gorącej kawy przy 
ustach. Czyżby Wenus wychodził wreszcie ze swojej kryjówki?
Drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich sylwetka mężczyzny w kapeluszu. 
Stał plecami do ulicy. Przez ramię miał przewieszoną dużą torbę a w prawej, 
wyciągniętej do przodu ręce, trzymał coś małego.
- Do widzenia, panie majorze - doleciało bardzo wyraźnie do czekających 
przed domem. - Bardzo panu dziękuję za wywiad. Może pan być pewien, że 
moja redakcja przedstawi obiektywnie wszystkie informacje.
Na ulicy zapanowała konsternacja. Mężczyzna szedł już chodniczkiem w 
stronę bramki. Teraz widać było wyraźnie, że dźwiga magnetofon. Cholera, 
jakiś reporter! Jak on się tam dostał? Jakim cudem major udzielił mu wywiadu? 
Zaskoczenie było tak wielkie, że nikt nie drgnął, gdy tamten wychodził przez 
bramkę.
- Panie, jak pan to załatwił? - ośmielił się ktoś ze stojących na drodze. 
Wychodzący nie zareagował. Pochylił tylko głowę i ruszył przed siebie, wzdłuż 
ogrodzenia. Po chwili zniknął im z oczu całkowicie.
ZDRADA !
W ułamku sekundy całą dziennikarską wspólnotę diabli wzięli! Niektórzy, ci 
co nie zdążyli jeszcze przełknąć kolacji, krztusili się teraz, mając świadomość, 
że być może, właśnie ich kanapka została przygotowana ręką zdrajcy. Reszta 
patrzyła na siebie wilkiem, nerwowo zaciskając palce na mikrofonach. Jeszcze 
przed chwilą wspólne gałęzie, zaczęły uwierać. Wspólna kawa zdawała się być 
zaparzoną z przeterminowanej paczki. Sytuacja w każdej chwili groziła 
wybuchem. W środowisku wrzało.
*
Mikrobus zatrzymał się przed skrzyżowaniem. Przez jezdnię przechodził 
jakiś facet w kapeluszu na głowie i z magnetofonem zawieszonym na ramieniu.
- Chyba jesteśmy blisko, szefie - stwierdził kierowca mikrobusu.
- Panie Cześku, niech pan szykuje sprzęt - zakomenderował reporter. - Jedź 
pan w lewo - rzucił do kierowcy.
Auto ruszyło skręcając w boczną ulicę. Już z daleka widać było tłum kłębiący 
się w połowie ulicy. 
- Czy my zawsze musimy być ostatni? - jęknął pan Czesio, w 
przeświadczeniu, że nic już nie zostało do sfilmowania. Mikrobus był coraz 
bliżej i wreszcie został zauważony. Ktoś wybiegł z tłumu w stronę 
nadjeżdżających i przeczytał napis na boku samochodu:
TELEWIZJA KRAKÓW
- Ludzie! Krakusy przyjechały! - krzyknął do pozostałych.
- Szefie, co tu się dzieje? - spytał zaniepokojony kierowca.
- Nie mam pojęcia - odparł reporter. - Kręć pan - zwrócił się do pana Cześka. 
- W razie czego, będziemy mieli dowód.
Emocje wśród zgromadzonych sięgnęły zenitu i wystarczyła mała iskra, by 
doszło do wybuchu. Tą iskrą stał się samochód ekipy telewizyjnej z Krakowa. 
Ponieważ większość dziennikarzy czekających przed domem Wenusa, stanowili 
przedstawiciele mediów warszawskich, sprawa była zrozumiała.
Mikrobus został zaatakowany jednocześnie z trzech stron. Z lewej atakowała 
grupa czuwająca przy bramce, od czoła napierali ci z krawężnika oraz 
„wysokie” kolegium dziennikarskie z trzech drzew rosnących przy ogrodzeniu. 
Prawą stroną zajęły się połączone zespoły z dwóch drzew rosnących po 
sąsiedniej stronie. W ruch poszły mikrofony, którymi najpierw kręcono w 
powietrzu młynki, by wreszcie zacząć okładać wrogi samochód. Usiłowano też 
odpędzić intruza błyskając fleszami prosto w oczy kierowcy. Jakaś 
zdesperowana dziennikarka podbiegła do przedniej szyby samochodu i krzycząc 
coś niezrozumiale, waliła z całej siły wielkim obiektywem swojego aparatu w 
szklaną taflę. Rozległ się brzęk tłuczonego szkła.
- Spieprzamy! - wrzasnął na całe gardło pan Czesio, który przez cały czas 
„kręcił”.
- Gazu! - zawtórował mu reporter.
A był już najwyższy czas, żeby spieprzyć. Kierowca, zasłaniając twarz 
rękawem, skręcił w prawo, trzymając kierownicę tylko jedną ręką. Potem 
nastąpiła cała seria dziwnych, ale jak się okazało skutecznych, manewrów i 
mikrobus uszedł, wraz z załogą, dzikiej pogoni.
*
Major Wenus, nie rozpoznany przez nikogo, doszedł do przystanku 
autobusowego i pojechał do centrum miasta. Tam przesiadł się do innego 
autobusu, tym razem relacji międzymiastowej. Na brudnej tablicy umieszczonej 
z przodu równie brudnego pojazdu, widniał napis:
WARSZAWA - SUWAŁKI
Wenus usiadł z tyłu autobusu i uśmiechnął się do siebie. Jego plan okazał się 
rewelacyjny, pozwolił mu na wyrwanie się z okrążenia i to bez strat własnych. 
Miał powody do radości. Może nie jest z nim jeszcze tak źle?
*
Suwałki przywitały Wenusa letnim deszczem. Było ciemno i nieprzyjemnie. 
Major wysiadł z autobusu przeklinając w duchu takie zadupie. Na szczęście 
szybko znalazł budkę telefoniczną. Wszedł do środka, wygrzebał z kieszeni 
żeton i zabrał się do wykręcania numeru. Nie szło mu to najlepiej, ponieważ w 
budce nie było światła i musiało mu wystarczyć to, co docierało tutaj z 
pobliskiej latarni ulicznej, a nie było tego wiele. Wreszcie usłyszał sygnał 
zgłoszenia. Po chwili ktoś odebrał.
- Tu automatyczny sekretarz Zenona Uranosa - usłyszał dziwnie znajomy 
głos. - Nie ma mnie w domu. Za chwilę rozlegną się trzy krótkie gwizdki, po 
których będziesz mógł zostawić wiadomość.
Przez moment wydawało się majorowi, że słyszy jak ktoś z tamtej strony 
nabiera powietrze do płuc, po czym rozległy się trzy krótkie gwizdki.
- Tu Wenus - zaczął lekko wkurzony. Nie znosił sekretarzy, a tym bardziej 
automatycznych. 
- To czemu nie mówisz od razu - usłyszał nagle w odpowiedzi. - 
Niepotrzebnie odstawiłem cały ten cyrk.
- No, dobrze, że jesteś - uradował się Wenus. - Dzwonię z dworca 
autobusowego w Suwałkach. Przyjedź po mnie.
- Co ty powiesz? Jesteś w Suwałkach, tak szybko? - zdziwił się Uranos. - To 
dlatego tak dobrze cię słychać. Zaraz przyjadę. 
Rzeczywiście, po chwili przy budce zatrzymał się czarny golf. Wenus 
zobaczył swojego kolegę za kierownicą i szybko wsiadł do środka.
- Co za cholerna pogoda - rzucił na powitanie.
- Jak tam w Warszawie? - zagadnął Uranos.
- Lepiej nie mówić - westchnął major. - Komisja już działa. Obawiam się, że 
trzeba będzie zwinąć interes.
Uranos spojrzał ze zdziwieniem na pasażera. Znał majora jako twardego, 
zdecydowanego na wszystko oficera. A tu przed nim siedział chyba ktoś inny.
- Niczego nie będziemy zwijać - stwierdził stanowczo. - Wręcz przeciwnie, 
jeszcze go rozwiniemy. Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Przecież 
jesteśmy wspólnikami, no nie - to ostatnie zdanie nie zabrzmiało jednak 
przekonywująco.
Resztę drogi odbyli w milczeniu. Samochód zatrzymał się przed okazałym 
domem z dużym ogrodem.
- Nie wjeżdżasz do garażu? - spytał major.
- Chcę, żebyśmy jeszcze pojechali do firmy, ale najpierw coś zjesz. Na 
pewno jesteś głodny - wyjaśnił Uranos.
W ogrodzie przywitał ich duży, czarny wilczur, który już z daleka poznał 
Wenusa i dosłownie szalał teraz z radości. Przed samym domem czekała 
Barbara, żona Uranosa.
- Dobry wieczór, Basiu - grzecznie przywitał się Wenus.
- Witaj, dawno cię u nas nie widziałam - odparła Uranosowa. - Dlaczego 
wszystkie interesy załatwiacie z Zenkiem przez telefon. Przecież mógłbyś tu 
częściej wpadać. Odpocząłbyś...
- Praca, stolica. Rozumiesz - próbował się usprawiedliwić.
- Wejdźcie, kolacja już przygotowana.
Cała czwórka, pies także, weszli do środka. Wnętrze szokowało przepychem. 
Przy nim warszawski dom Wenusów sprawiał wrażenie mieszkania 
lokatorskiego. Zocha zawsze im tego zazdrościła.
Rozsiedli się w salonie. Uranos włączył telewizor. Właśnie nadawano nocne 
wydanie wiadomości. „Dzisiaj wieczorem doszło do lokalnych rozruchów przed 
warszawskim domem majora Andrzeja Wenusa, zastępcy komendanta 
stołecznej policji, przeciw któremu toczy się śledztwo w sprawie domniemanego 
prowadzenia przez niego przestępczej działalności gospodarczej. Specjalna 
komisja sejmowa...” - czytał lektor. Wygłaszany tekst ilustrowany był relacją 
sprzed domu majora. Na ekranie widać było tłum atakujący mikrobus z 
napisem:
TELEWIZJA KRAKÓW
Kamera pokazywała teraz przerażone twarze siedzących w środku. Jakaś 
kobieta, chyba w ataku szału, tłukła czymś w przednią szybę samochodu. „Na 
ulicy starli się ze sobą zwolennicy i przeciwnicy rządzącej koalicji. Cała akcja 
wyraźnie łączy się z wpłynięciem ostatnio do sejmu projektu ustawy „O 
wolności prowadzenia działalności gospodarczej”. Inicjatorami projektu jest 
grupa posłów z Tadeuszem Głosakiem na czele.” - wyjaśniał reporter. W tym 
momencie szalona kobieta wybiła wreszcie szybę.
- No, rzeczywiście. Nie wesoło tam u ciebie - skomentował Uranos.
- Jak wychodziłem z domu, to jeszcze był spokój. 
Ciekawe, gdzie była w tym momencie policja? Jak są potrzebni, to nigdy ich 
nie ma - obruszył się major.
- Kończ chłopie to jedzenie. Robi się późno, a przecież mówiłem ci, że chcę 
jeszcze z tobą pojechać do firmy.
- Nie możemy tego odłożyć do jutra? Jestem zmęczony - bronił się Wenus.
- Andrzej ma rację, Zenku. Pozwól mu odpocząć - poprosiła Barbara.
- Interes, to interes - zakończył całą sprawę Uranos.
Obydwaj panowie wstali i wyszli przed dom. Na szczęście przestało padać. 
Za nimi wybiegł pies.
- Zabierzcie go ze sobą. Niech się Bandyta przejedzie - zaproponowała żona 
Uranosa.
Uranos podszedł do auta i otworzył drzwi. Wilczur od razu wskoczył na 
przednie siedzenie, obok kierowcy.
- Usiądź z tyłu - zwrócił się Uranos do majora. - To jego miejsce - dodał 
wyjaśniająco.
*
Po dwudziestu minutach jazdy, byli na miejscu. Na wielkiej, białej tablicy 
widniał napis:
GWIAZDA PORANNA Sp. z o.o.
Bandyta wyskoczył z auta i od razu przepadł gdzieś w ciemnościach. Uranos 
sięgnął po klucze i otworzył drzwi. Weszli do biura zapalając we wnętrzu 
światło.
- Jasna cholera - zaklął Uranos. Jednocześnie wyciągnął z kabury służbową 
broń ukrytą pod pachą. Szyba w oknie biura była wybita. Wszędzie było pełno 
szklanych odłamków. Lodówka była otwarta i pusta.
- Jeszcze włamania nam tu potrzeba - westchnął wyraźnie podłamany Wenus.
- Sprawdźmy najpierw magazyn - Uranos nie tracił zimnej krwi. Wyszli na 
korytarz i skierowali się w głąb pomieszczenia. Doszli do magazynu, ale tu 
wszystko było w porządku, plomby nie były naruszone.
Nagle coś z tyłu zaszeleściło. Ktoś przebiegł przez korytarz i trzasnął 
drzwiami wyjściowymi.
- Jest tam, za nim! - wrzasnął Uranos, niepotrzebnie tak głośno.
Wypadli przed budynek. Przed wejściem stała mała postać, ubrana tak jakoś 
dziwnie, jakby w strój płetwonurka, tyle, że bez płetw. Przed nią, może z jakieś 
pięć metrów, siedział Bandyta. Wilczur i „płetwonurek” mierzyli się wzrokiem. 
Uranos już miał dokonać aresztowania, gdy z pobliskich krzaków błysnęło 
krótko ostre światło, jakby flesz. Prawie jednocześnie zawarczał silnik i 
trzasnęły drzwi samochodu. Niestety Bandyta, który od razu pognał w tamtą 
stronę, powąchał tylko smród z rury wydechowej.
Powstało małe zamieszanie, z którego skwapliwie skorzystał „płetwonurek”, 
znikając w ciemnościach.
- Stój, bo strzelam! - rozległo się groźne ostrzeżenie.
Lecz „Niebieski” uciekał dalej, ile sił w nogach. Miał już przykre 
doświadczenia z tymi czworonożnymi istotami, ale na szczęście pies przez 
chwilę zajmował się czymś, a właściwie kimś, innym.
Wtem nocną ciszę przeszył huk wystrzału. „Niebieski” jednak nie 
zatrzymywał się. Wystrzałów jeszcze nie znał, a wspomnienie psich kłów było 
aż nadto świeże, by go nie brać pod uwagę. 
Biegł przez mały lasek klucząc między drzewami. Chyba udało mu się 
zmylić pogoń, bo nie słyszał już nikogo za sobą. Zatrzymał się na chwilę ciężko 
dysząc. Nie był przyzwyczajony do takiego wysiłku fizycznego. Gdyby chociaż 
miał przy sobie swoją latarkę, ale niestety, przepadła gdzieś i to w 
okolicznościach, których nie pamiętał. Biedak stracił pamięć w czasie wypadku 
w Dobczycach.
Gdy oddech uspokoił mu się nieco, ruszył dalej. Może wreszcie trafi na 
kogoś, kto pomoże mu to wszystko zrozumieć, kto wyjaśni mu, co to za dziwny 
świat, w którym się błąka od wielu dni, skąd i po co się tu znalazł.
Szedł teraz otwartą przestrzenią. Spojrzał w górę, ale gwiazd nie było. 
Ciemne chmury deszczowe zasłaniały wszystko. I nagle, jakby to miało jakiś 
związek z patrzeniem w niebo, coś sobie zaczął przypominać. Zobaczył dom, 
spokojny, ciepły i bez problemów. Wszyscy żyli tam w doskonałej harmonii, 
atmosferze wzajemnego zrozumienia, pomocy i w poświęceniu jednej, jedynej 
idei. Był to świat idealny. Ale gdzież on teraz jest?
Równy teren przeszedł teraz w pagórkowaty, porośnięty krzakami. Zbliżał się 
do jakiejś rzeczki. Po chwili wyszedł na brzeg. Skręcił w lewo i ruszył w górę 
jej biegu. Chmury przerzedziły się trochę przepuszczając słaby blask Księżyca. 
Szło mu się lepiej, więc przyspieszył. Mijał z daleka jakieś zabudowania ze 
światełkami w oknach, ale nie miał zamiaru podchodzić do nich. Z niektórych 
dolatywało szczekanie psów.
Po godzinie wędrówki znowu wszedł do lasu, który jednak nie był zbyt gęsty 
i już z daleka widać było połyskującą taflę jeziora. Skręcił w tamtą stronę 
wychodząc spośród drzew. Od jeziora dzieliło go jakieś pięćset metrów, 
równego jak stół, terenu. „Niebieski” zatrzymał się i zamyślił.
Nagle, gdzieś wysoko nad nim, rozległ się warkot. Przybysz podniósł głowę, 
ale niczego nie dostrzegł. Było za ciemno. Hałas nasilał się i przez chwilę 
„Niebieski” pomyślał o swoich. Ale przecież ich maszyny latające poruszają się 
bezdźwięcznie.
W pewnym momencie, z lewej strony, ktoś włączył reflektory, które 
oświetliły teren przylegający do jeziora. Warkot z góry wyraźnie kierował się w 
tę właśnie stronę. Po chwili można już było dostrzec zarys sylwetki aparatu. Z 
jednej strony był bardzo pękaty, z drugiej wyjątkowo cienki i wydłużony. Na 
wierzchu coś wirowało. Pojazd unoszący się w powietrzu opadał w dół, powoli 
zanurzając się w strugę światła. Był ogromny, z jakimiś skrzydełkami po 
bokach. Na burcie tego czegoś, „Niebieski” dostrzegł znajomy znak i 
uśmiechnął się. Znak ten wyglądał następująco:
ZNAK GWIAZDY PIĘCIORAMIENNEJ
Symbol rzeczywiście był znajomy, ale z małym wyjątkiem. Nie był 
niebieski, lecz czerwony. Dlaczego? Nie wiedział. W pierwszym odruchu chciał 
od razu podbiec i przywitać się, ale nauczony przykrymi doświadczeniami, 
postanowił jednak poczekać na dalszy bieg wydarzeń. Tamci, co prawda, 
przylecieli z nieba, ale może też mają to czworonożne, szczekające i kąsające 
zwierzę. Wolał uniknąć spotkania z tą bestią.
Huk narastał z każdą sekundą. Zerwał się silny wiatr i przybysz kucnął za 
drzewem obserwując teren z bezpiecznej odległości. Wreszcie latająca maszyna 
osiadła na ziemi. Wydawany przez nią dźwięk zmienił się. Przycichł teraz i nie 
był już taki świdrujący. Ogromne łopaty umocowane na grzbiecie obiektu 
kręciły się coraz wolniej, by w końcu znieruchomieć. Wtedy boczna ściana 
rozsunęła się, a w środku pojawiły się jakieś sylwetki w obcisłych 
kombinezonach. W tym samym momencie dwa światła z lewej, zawarczały i 
ruszyły w kierunku przybyłej maszyny. Ciężarówka podjechała bardzo blisko. Z 
latającego obiektu wyskoczyła załoga dźwigając jakieś skrzynki i wrzuciła je 
szybko do samochodu. Manewr ten powtórzył się jeszcze dobre kilkadziesiąt 
razy i wtedy do ciężarówki podjechał jeszcze jeden samochód, tym razem 
osobowy.
„Niebieski” nie wytrzymał nerwowo i ruszył w kierunku latającego obiektu. 
Doszedł do ciężarówki od jej nieoświetlonej strony i przystanął na chwilę. Z 
przodu dolatywały do niego strzępy rozmowy, jaką prowadziła przybyła z nieba 
załoga z tymi, którzy przyjechali przed chwilą.
- Ja priwioz tiebie spirit, tak kak ty chatieł - mówił ten z nieba. - Tiepier ty 
dawaj diengi.
- Masz swoją dolę - odpowiedział ten z auta. - Ostatnio robi się tu trochę 
gorąco, ale jeszcze kilka takich transportów na pewno uda mi się upchnąć. Jeśli 
odwalisz je w ciągu dwóch tygodni, to dostaniesz ekstra premię.
- Nu charaszo - zgodził się niebiański przybysz.
„Niebieski” nie czekał na koniec rozmowy. Bezszelestnie zbliżył się do 
obiektu i wskoczył do środka chowając się w głębi. Serce biło mu z przejęcia. A 
to się wszyscy w domu ucieszą. Pewnie wróci szybciej niż się spodziewają.
Załoga wracała na miejsca. Po chwili nad głową „Niebieskiego” coś 
zajęczało, zastękało, potem jakby ktoś głośno zakaszlał i kichnął, i wreszcie 
rozległ się straszliwy łomot. Cały obiekt drżał niebezpiecznie. Wibracje kadłuba 
były rytmiczne i miały wyraźny związek z tym, rozrywającym uszy, łomotem 
dochodzącym z góry. Wreszcie obiekt uniósł się w powietrze, zawisł na moment 
nad ziemią, wykonał przepisowy zwrot i ruszył pochylając się lekko do przodu. 
„Niebieski” znowu się uśmiechnął. Był taki szczęśliwy, że wykonał w skrytości 
kilka małych kręciołków.
Po całym dniu męczących przygód, przyszło wreszcie odprężenie. 
Monotonny lot trwał dosyć długo, by uśpić mimo straszliwego hałasu 
wypełniającego maszynę. „Niebieski” nie oparł się nadciągającej senności i 
opadł miękko na metalową podłogę.
Lecieli prosto w gwiazdy. Mijali kolejne planety i księżyce. Wyglądał przez 
okno rozpoznając znajome gwiazdozbiory. Gdzieś tam, daleko, była jego 
ojczyzna. Wspaniała błękitna planeta z ogromnymi miastami, z bezpiecznym 
domem.
Wokoło przyjaźnie migały mijane słońca. Białe, żółte, niebieskie i czerwone. 
Było ich tak dużo, że wcale nie czuł kosmicznej pustki.
Teraz jednak mieli przed sobą wielką, gęstą, ciemną i obcą mgławicę. 
Granicę dwóch światów. Pojazd powoli wchodził w niebezpieczną strefę. Łomot 
i trzaski narastały z każdą chwilą. Zdawało się, że kadłub maszyny jęczy pod 
potwornymi uderzeniami jakiejś dzikiej bestii. Jednak pędzili dalej nie 
zmniejszając szybkości. Myśleli o swoim domu i o tej pięknej planecie, którą 
niedawno opuścili, o Ziemi.
Wreszcie mgławica zostawała za nimi. Byli już bezpieczni i zmierzali prosto 
do domu. Każdy z nich pozwolił sobie na chwilę zadumy. Już niedługo spotkają 
się ze swoimi bliskimi, zobaczą ich serdeczne niebieskie twarze. Będzie 
wspaniałe powitanie, a potem długie wieczory opowiadań, wspomnień. Wrócą 
do domu z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Przecież kolejny świat 
złączył się z nimi w znaku wspólnoty.
Ojczysta planeta była już blisko. Weszli na właściwą orbitę i rozpoczęli 
manewr lądowania.
Potężny pojazd opadał powoli, majestatycznie. Coraz więcej szczegółów 
powierzchni globu wyłaniało się w dole. Wreszcie wylądowali i drzwi rozsunęły 
się.
Oczom ich ukazał się cudowny, rajski krajobraz. Bajecznie błękitne niebo, 
zieleń drzew, purpura kwiatów. Wielka gwiazda, której promienie grzały ich 
twarze zwrócone teraz ku niebu, mieniła się i pulsowała. Cały świat wirował, 
zdawał się tańczyć. „Niebieski” poczuł w oczach łzy. Wyciągnął ręce na 
powitanie i... obudził się.
Stało nad nim kilku ludzi świecących mu latarką prosto w niebieską twarz.